Ο Κύριος Χουαρός δεν είναι ούτε αγενής, ούτε αδέξιος, ούτε δειλός, ούτε πολύ δειλός. Του αρέσει να χάνεται στις σκέψεις του και δεν χάνει ευκαιρία να το κάνει. Θεωρεί την πραγματικότητα ως ‘’ένα πεδίο βαρετό’’ και γι’ αυτό οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του είναι μία πρόσκληση για να σκεφτεί και θα μπει σε αυτή την διαδικασία χωρίς να τον απασχολεί αν θα καταλήξει σε κάτι που θα επηρεάσει την ζωή του. Ένας συλλογισμός στοχεύει στην διεξαγωγή ενός συμπεράσματος, με απώτερο στόχο την μετουσίωσή του σε πράξη. Χωρίς την πράξη χάνεται η κορύφωση της σκέψης. Είναι σαν ένα σχήμα με φυγή τον ουρανό που αποτελεί την αφορμή και την αιτία. Μία διαδικασία με αμφισβητούμενη κορύφωση που την ακολουθεί η επιστροφή στην γη.
Βασισμένο στο μυθιστόρημα "Η Γειτονιά: Δέκα Φανταστικοί Κύριοι" του Γκονσάλο Μ. Ταβάρες
