Bongbong Marcos: Around the World in 5 months

Amidst a myriad of domestic issues, Marcos Jr. has made a atotal of ten international trips from September 2022 to February 2023—a trend that only looks to continue as negligence persists in the Palace.

Singapore

October 1,2022

Labeled as a personal holiday in Singapore alongside his family to attend the Formula One (F1) Grand Prix, the trip drew widespread criticism from various groups and individuals, given that it was unannounced and happened a week after the devastating Typhoon Karding hit parts of Luzon. After a few days of silence, Malacanang announced that the trip was a “productive” weekend for the president, citing an informal meeting with Prime Minister Lee Hsien Loong as supposed reason.

Cambodia

November 9-13, 2022

Amidst rising prices and inflation, Marcos attended the 40th and 41st ASEAN Summit and proclaimed that all member states grapple with the same issues of food supply and oil costs, despite himself doing nothing to solve any of these things domestically. The trip was deemed “successful” yet again, with Marcos claiming he put one foot forward for the country’s national interests.

China

January 3-6, 2023

Thailand

tion plan, and a review of maritime border arrangements. Meanwhile, seeking clemency for Mary Jane Veloso—a Filipina death row inmate in Indonesia since 2010 and mother of two—happened on the “sidelines” amidst the pleas of various groups. Veloso has not been pardoned as of writing.

September 18-24, 2022

Despite the standing contempt order issued by a US court—BBM to New York for the 77th UN General Assembly. Before Marcos Jr., Honduran president Castro spoke of the ills of fascism and dismantling the neoliberal economic system. It is no wonder, then, why almost all seats were empty as the prodigal son of a dictator took the stage, standing on the bones of human rights victims and billions of ill-gotten wealth.

December 12-14, 2022

The APEC Summit in Thailand saw the president echo much of his thoughts in Cambodia days prior: that the Philippines’ multitude of cri ses are also being experienced by other countries, and yet continuing to provide no concrete actions to solve the matters at hand. Other than, of course, his favorite pasalubong after every trip: “we have more investors.”

January 15-20, 2023

Switzerland

Marcos kick starts his new year with a trip to China, political allies in tow. A total of 14 signed agreements on infrastructure, development, and security marked the visit—no mention of existing territorial disputes or even self-awareness of the domineering nature of Chinese capital in the country. Rather, the Palace seems content with continuing on as a puppet of imperialist forces.

Marcos Jr.’s last visit of 2022 was the ASEAN-EU Commemorative Summit. With his usual take-home news, the president declared an estimated P9.8 billion investment pledge to the Philippines from European firms. Whether true or not, BBM— just like his father—shows a clear preference for foreign capital instead of local industry.

Off the backs of taxpayer money and rising domestic prices, Malacanang afforded more than 70 delegates to attend the World Economic Forum in Switzerland. The Marcos family were joined by some of the biggest monopoly capitalists in the country: Ramon Ang, Lance Gokongwei, and Mark Villar among others. According to Marcos, his attendance was part of a ‘process’ to introduce the Philippines to more economic opportunities. Other countries, meanwhile, brought only seven to 15 delegates.

February 8-12, 2023

Marcos’ latest (and definitely not the last) trip of the year involved a “very fruitful” bilateral meeting with Prime Minister Kishida Fumio, supposedly yielding $13 billion in investment pledges for the country. Meanwhile—economic downturn, impunity, and the shackles of state forces persist domestically.

With his adventure-filled presidency, the president has consistently led supposedly ‘successful’ and ‘fruitful’ foreign trips not even one year in his position. Other than Marcos Jr.’s words, the Fili pino citizens hold no proof of incoming investment pledges and agreements. Bongbong is con sistent in positive reviews of every foreign trip—so much like the strategies of his dictatorial father—all while Filipino citizens claw over economic, education, and transportation crises. The BBM regime would rather prop-up national debt and travel souvenirs in place of oncrete projects and sensible executive action.

Japan

Kakaparada lang ni Mang Joseph sa gasulinahan. Maganda ang disposisyon niya. Nakakaindak ang kantang pinapatugtog. Malamig-lamig ang ihip ng hangin. Napupuno na ang baryahan niya—marami-rami nang pasahero ang nakasakay kaninang umaga.

Itinabi niya ang jeep malapit sa 7-Eleven. Kung tuloy-tuloy ang magiging kita iya hanggang mamay’y bibilhan niya ng masarap na tsokolate ang dalawang anak. Baka madagdagan pa nga niya ng soft drinks para sa kanila ng misis niya.

Nang natapos ang tugtog, nilipat ni Mang Joseph ang istasyon. Nangibabaw ang boses ng announcer, at kasabay nito ang tugtog ng intro kapag mayroong binabalita. Nalito si Mang Joseph.

“Magandang hapon, mga kaibigan,” wika ng announcer. Nagpunas ng pawis si Mang Joseph. Isinara ang mata. “Mayroon tayong nagbabagang balita.” Nilakasan niya ang volume. Humikab.

“Dahil sa pagdating ng mga bagong mini-buses, magkakaroon na ng jeepney phaseout. Ayon sa Malacañang, mahigit kumulang isang milyon ang presyo ng isang mini-bus. Pero anila, magiging mabuti naman itong pagbabago para sa mga tsuper at pasahero.”

Tumigil ang mundo ni Mang Jo- seph. Umikot, pumilipit. Bumilis ang tibok ng puso niya, ang takbo ng utak niya.

Anong mangyayari sa mga tsuper na tulad niya?

Maalinsangan ang paligid. Tanging ang ugong ng mga aircon sa tuktok ng bus ang naririnig, kabilang ang ilang mahihinang bulungan mula sa mga pasahero na lumiligid na ang kwentuhan sa iba’t ibang usapan.

Para bang may dumaang hangin na may dalang katahimikan nang lumabas ang balitang walang nagakalang darating.

“Kasabay sa pagpasok ng tag-init ang pinaplanong limang taong tigil biyahe ng PNR upang magbigay daan sa mga kasalukuyang railway project. Dismayado naman ang mga pasaherong gumagamit sa linya ng PNR dahil wala pang kongkretong plano ang LTFRB ukol sa mga alternatibong ruta ng jeep at bus para sa mga maaapektuhan ng tigil operasyon ng tren.”

Maririnig ang mahinang tunog ng balita mula sa telebisyong nakakabit sa harapan ng bus patungo sa Divisoria. Ilang saglit pa ay mayroong dagdag na impormasyong ibinigay ukol sa kalagayan ng ating mga tren. Ayon sa pamahalaan, ang LRT daw ay nagkakaroon din ng ilang isyu ukol sa kanilang pagpapatakbo ng mga tren, lalo pa at may ilang mga bagong bil- ing bagon na depektibo at hindi magagamit para sa ligtas na pamamasada.

May iilang nanatiling tahimik—tila walang reaksyon mula sa narinig na mga salita kanina lamang, samantalang ang iba’y mahahalatang napatigil sa kanilang kinauupuan dahil sa bagong kaalaman na ang kanilang matagal nang inaasahang linya ng tren sa Tutuban ay titigil na sa darating na Mayo.

Iba-iba ang tumatakbo sa isip. May ilang marahil ay sinusubukang ikalma ang sarili mula sa bumabalot na pan gamba sa dibdib, at may ilang pinili na lamang humanap ng alternatibong ruta na bagamat malayo at mahal ang pasahe ay kinakailangan nilang tahakin sa mga susunod na buwan.

Iba-iba man ang naging epekto ng balitang ito sa mga pasahero, isa lamang ang sigurado: walang nagdiwang sa impor masyong kanilang nalaman na posibleng magdala ng dagdag pahirap sa kanila sa pamamasahe araw-araw.

Hindi na maalala ni Mang Joseph ang mga sumunod na oras. Sinubukan niyang iwaglit sa isip niya ang nalaman habang nag mamaneho siya. Habang bumibili ng bigas. Habang umaandar nang mabagal sa trapik ng Maynila.

Subalit balewala. Kahit anong gawin niya ay bumabalik pa rin ang balita sa isipan niya. Jeepney phaseout. Mahigit kumulang isang milyon.

Hindi niya mawari, hindi maintindihan. Ipa nila. Ngayon palang, sinasabi na nitong hindi nila ito kakayanin. Mababaon silang lahat sa utang.

“Pa?” tawag ng kanyang panganay, si Mar. Lumingon siya. Nasa labasan ito kasama si Ben, ang bunso. Nakangiti si Mar, pero kita ang lungkot sa mukha niya. “Bat ka malungkot, Pa? Wala ka bang sakay?”

Tumawa si Mang Joseph kahit nalulungkot. Niyakap ang mga bata. “Hindi, ano ba kayo?

Ayos lang si Papa.

Marami kaya ‘kong sakay ngayon.”

“Superhero ka pala ‘Pa eh!” Tumalon-talon pa si Ben. “‘Da best ka talaga. ‘Yan sinasabi ko sa mga kaklase ko palagi.”

Kahit nakangiti si Ben, mas bumigat naman ang damdamin ni Mang Joseph. Kung itutuloy na talaga ang phaseout, manganganib ang edukasyon ng dalawa. Maaaring maghanap ng pangalawang trabaho si Mang Joseph at ang asawa niya, pero hindi pa rin ito magiging sapat. Paano na ang kinabukasan ng mga bata?

Inayos ni Mang Joseph ang kanyang sarili. Ayaw niyang makita ng mga bata ang pag-aalala niya. Ilang taon na siyang tsuper. Hindi ito ang naging unang hadlang sa trabaho niya, pero ito na mara- ang panibagong patakaran nila na tanging mga korporasyon o kooperatiba lamang na may hindi bababa sa 15 sasakyan ang maaaring payagan na magkaroon ng prangkisa. Ang mga indibidwal na operator ay kailangan pang sumapi sa mas malalaking korporasyon upang payagan na magpatuloy.

Ang pangamba dahil dito ay hindi na nakakapagtaka, lalo pa’t noong nakaraan lamang nang dumaan sa isa pang pagsubok ang mga namamasada. Kiinailangan nilang buhatin ang mabigat na dagan dulot ng pagtaas ng presyo ng mga produktong petrolyo, kabilang na rin ang hindi nila mapigilang taas-pasahe. ‘Di lumaon ay dumaing na rin ang mga pasaherong naapektuhan sa karagdagang gastusin para lamang makarating sa kanilang mga tahanan, trabaho o paaralan.

Napabuntong hininga nalang si Mang Joseph. Tahimik sila ng asawa niya noong hapunan. Sinubukan din ni Josie na maging kalmado lamang, na ipakitang hindi siya natatakot sa hinaharap. Ngunit alam ni Mang Joseph ang totoo. Alam niyang kapag hindi na sila nakaharap sa kanilang anak ay makikita ang kaniyang pagkabalisa.

“Grabe, rinig ko nga, Mang Joseph eh!” ani ni Berto, ang kapitbahay niya. Nakaupo sila sa isang bangko sa labas ng bahay niya. “‘Tas alam mo, hindi pa diyan natatapos eh. May balita rin daw sa pagtigil ng PNR. Eh wala pang mga selpon-selpon, sa PNR na ‘ko nagtatrabaho. Ba’t ba ganun, Mang Joseph?”

“Hindi ko nga alam eh.” Kumibit balikat na lang si Mang Joseph. Walang ibang masabi si Mang Joseph. Kahit problemadong-problemado siya sa magiging kalagayan ng kanyang pamilya, napaisip din siya sa magiging kalagayan ng mga pasahero. Labinlimang taong pagmamaneho ang humubog ng pasensya, pagmamahal, at malasakit ni Mang Joseph para sa mga sinserbisyuhan niya. Makakasunod ba sila sa mga magiging pagbabago? Mulat si Mang Joseph sa kalagayan ng mga pasahero. Alam niyang parehas ang pinagdadaanan nila pagdating sa estado ng pampublikong transportasyon sa bansa. Kung mahihirapan ang mga tsuper, mahihirapan din sila. Kung mas kakaunti ang makakakuha ng prangkisa at lisensya, kung mas kaunti ang makakabili ng isiunusulong na mamahaling minibus—kaMagkakampi ang mga komyuter at tsuper. Magkasama sa init, ulan at trapik ng bansa. Konektado ang buhay nila, ang kapalaran. Kung hindi kakayanin ng mga tsuper, ganoon din ang mga komyuter. Hindi lamang ang mga pasahero gaya niya ang maaapektuhan dito ngunit lalo na ang pangkabuhayan ng mga drayber at mga operator. isinasantabi.

Napatanong na lamang siya sa kaniyang sarili – dapat bang isakripisyo ang kalagayan at kabuhayan ng masa para sa sinasabing modernisasyon ng pamahalaan? Tama ba na ilang daang libong drayber ang maging alay para sa pangakong magandang kalidad ng transportasyon na ilang dekada na ring napupurnada?

Makakapagtiwala ka ba talaga sa isang pamahalaan na hindi dinaranas ang hirap ng masang Pinoy – isang pamahalaan na nananatili sa kaginhawaan ng kanilang magagarang sasakyan at pinamumunuan ng isang pangulong sa pribadong eroplano lang bumabiyahe?

Hindi na marahil ang sagot, bagkus isang masakit na katotohanang dapat tanggapin at labanan, at representasyon ng isa sa napakaraming bulok na sistema sa bansa na patuloy ang paghagupit sa mahihirap.

Sa ngayon, ano nga ba ang magagawa ng isang tulad ni Jera na biktima lang din ng lason ng lipunan? Pagtingin niya sa barker na sumisigaw at nangangalap ng pasahero upang maisakay na sila sa kanilang jeep, napagtanto niya.

Siguro nga’y kailangan niya ring sumigaw kasama ng mga katulad niya – pasahero, komyuter, drayber, Pilipino, na hindi na makapapayag na magdusa ang sambayanan mula sa kamay ng mga umaapi’t nagsasamantala.

Balang araw, makararating din ang bawat Pinoy na ligtas at walang pangamba’t paghihirap patungo sa bawat daan na kanilang tatahakin.

Ayon sa populasyon ng ating bansa, tinatayang nasa 15-20 porsyento nito ay ang ating mga katutubo. Bagaman malaki ang sakop at yaman ng kanilang lupain at kultura, halos lahat ng mga katutubo ay nakakaranas pa rin ng panggigipit at pananamantala ng sarili nating gobyerno. Ang kawalan ng sapat at angkop na serbisyong pampubliko (e.g. kasalatan sa tubig, pagkain, at edukasyon) at ang marahas na pagpapaalis sa mga katutubo para makapasok ang malalaking korporasyon sa mga lupaing ninuno nila ay ilan lamang sa mga kinakaharap na suliranin. Bukod pa rito, ang sinumang maiugnay o mapag-alamang tumutulong sa kanila ay aakusahan ng estado at ituturing na kalaban.

Hustisya Para sa New Bataan 5

Ito ang isa sa mga nakikitang naging ugat ng insidenteng kumitil sa buhay ng limang sibilyano sa New Bataan, Davao de Oro — isang taon na ang nakakalipas. Ang mga biktima ay tinaguriang “New Bataan 5” na binubuo ng limang indibidwal na ‘di umano’y sangkot sa makakaliwang gawain at siyang naka-engkwentro ng mga awtoridad.

Noong gabi ng ika-23 ng Pebrero 2022, pauwi ng Davao City ang limang indibidwal na sina Chad Booc at Gelejurain Ngujo na kapwa mga volunteer teachers, si Elegyn Balonga na isang