ԱՐՈՒՍՅԱԿ ՕՀԱՆՅԱՆ ՀԱՐՅՈՒՐ ՈՒ ՄԵԿ Իմ անցյալի կապկպուկից Այսօր մի խուրձ հետս վերցրի, Որ ուղարկեմ Մոռացություն, Այն քաղաք չէ, ոչ էլ ավան, Մոլորակ է` հացե չունի, Մտացածին անհայտություն և տարածք է` Անկշռելի, անչափելի, հասանելի, Նաև մոտիկ տարածություն լոկ ինձ համար: Այլ կերպ ասեմ. հոգուս համար շոր եմ կարել, Եվ անհարմար ձև ու չափեր, Հոգեկոշիկ, հոգեկալներ Մեկ կապոցում լո~ւռ դրեցի Ու գնացի... Մոռացություն: Հոգուս համար կարված շորը Դեռ չփորձած` հետս վերցրի, Որ հարցնեմ` Մոռացությո'ւն, Տե'ս, սազում են հոգուս նորը, Վառ գույներն ու լուսավորը: Մոռացություն մոլորակում լո~ւռ գիշեր էր, Քուն էր մտել իմ պես հարյո~ւր մարդու հանած Հոգիների փեշն ու շորը, Դե', ինչ արած, Որտեղ հարյուր, այժմ դարձավ Հարյուր ու մեկ. հասցե ստացավ Մոռացություն մոլորակը, Ես էլ խաղաղ վերադարձա Իմ ներկայի դուռն ու բակը:
ՃԵՊԱՆԿԱՐ Ձեռքիս ափի գոլ թմբիրից պոկվեց օրը. Բա’ց է միշտ էլ ճանապարհը Ապաշխարող հոգիների... Ու մի երամ ճեպանկար թռչունների Բույն է հյուսում երկնքո~վ մեկ, Հսկա~ մի բույն` կացարանը Իմ կախովի աղոթքների: Սև ու սպիտակ, գոլ թմբիրից ձեռքիս ափի Ձգվում եմ ե’ս` հողմաղա~ցս ճեպանկար, Ու թևերիս գիժ պտույտով