անտառը հրկիզվում է դանդաղ, անտառը հրկիզում են աստիճանաբար որդուս հետ սողում ենք պատերի վրայով, ես նրան պատմում եմ, թե որքան հրաշալի է կյանքը, երբ հայրդ մահացած չէ, երբ քաղաքում էրկու հոգի կարդում են քեզ, երբ ամեն առավոտ տեսնում ես նույն երկինքը, նույն աստղերով, ու երկնքից տաս քայլ էն կողմ նույն աստված որդիս թերահավատորեն ժպտում է, զգում եմ` խղճում է անտառը հրկիզում են նրանք, անտառից տաս քայլ էն կեղմ ես եմ` պատառոտված մարմնով, անհաջողակ ցեցի պես դեսուդեն շպրտելով գոյությունս, ու տղաս, որ աստծո պես ներող է ու տղամարդու պես խղճում է ինձ
-մամ, լավ կլինի մի օր,պատերի երկայնքով գալարվում է որդուս ձայնը, ու սպիտակի մեջ ձուլվող իմ ժպիտը`կարմիր, ինչպես առավոտը, երբ լքեցի քեզ իմ ամեն ճիգի հետ մի բան թողնում է ինձ, ու գնդակահարության պատրաստ բառերս, որ թույլ են ու մենակ,