Վարդան ՀԱԿՈԲՅԱՆ
ՑԻԿ֊ԼԻԿ ՊՍԻ֊ԽՈԶ ԿԱՄ ԼԱ֊ԲԻ֊ՐԻՆ֊ԹՈՍ ՄԵԿ ԳԱ֊ՎԱ֊ԹՈՒՄ (Վե֊րամ֊շակ֊ված հատ֊ված֊ներ «հան֊գուց֊յալ» փսի֊խո֊պա֊տի օրագ֊րից) «Ան֊թույ֊լատ֊րե֊լի հա֊մար֊վեց, որ տու֊նը բաղ֊կա֊ցած լի֊նի մեկ սեն֊յա֊կից և մղոն֊նե֊րի
եր֊կա֊րու֊թյուն ու֊նե֊ցող մի֊ջանցք֊նե֊րից»: Խոր֊խե Լու֊իս Բոր֊խես ԿՐՈ֊ՆԱ -ՀՈ֊ԳԵ֊ՎՈՐ ՓՍԻ֊ԽՈԶ ԿԱՄ ԿՐԿՆ֊ՎՈՂ ՏԱԳ֊ՆԱՊ ՆԱ֊ՐԵ֊ԿԱ֊ՑՈՒ ՈՒ֊ՂԵԿ֊ՑՈՒ֊ԹՅԱՄԲ
Թող իմ իսկ գոր֊ծած մեղ֊քե֊րը սուր֊սայր գե֊ղարդ֊ներ դառ֊նան ու խող֊խո֊ղեն ինձ, կամ վե֊րած֊վեն անընդ֊հատ նե֊ղա֊ցող-֊սեղմ֊վող եր֊կա֊թյա օղե֊րի ու ճզ֊մեն գլուխս մինչև ջար֊դե֊լը. թող մեջս տնա֊վոր֊ված ողջ մարդ֊կա֊յին կեղ֊տը ճահ֊ճի պես ինձ իր մեջ առ֊նի` ներ֊քաշ֊ի մինչև խեղ֊դե֊լը. թող իս֊պառ ան֊հե֊տա֊նա բա֊րու֊թյունս` որ հա֊նուն ու֊րիշ֊նե֊րի ինձ նո֊րից ու նո֊րից կյան֊քի է կո֊չում. թող անէ֊ա֊նա խիղճս` իր հետ տա֊նե֊լով այն բո֊լոր վեհ զգա֊ցում֊նե֊րը, որ եր֊բեմն֊-եր֊բեմն օգ֊նում են մեզ ապ֊րել ու ժպ֊տալ... բայց ես այլևս չեմ կա֊րող առանց ՔԵԶ: Ես հա֊մա֊ձայն եմ ցան֊կա֊ցած տա֊ռա֊պան֊քի, մի֊այն ազա֊տիր ինձ այս կեղծ խա֊չից, որ ՔՈ֊ՆԸ չի. թե֊կուզ ամ֊բողջ մար֊մինս խա֊չե խա֊րա֊զան֊նե֊րով պա֊տեն, թե֊կուզ աչ֊քե֊րիս փո֊խա֊րեն ած֊խի կտոր֊ներ դնեն, լսե֊լիլքս աշ֊խար֊հի հետ հա֊ղոր֊դակց֊վի մի֊այն ամե֊նա֊խոր ան֊դուն֊դից լռին, շոշ֊ա֊փե֊լիքս մի֊այն ցավ զգա տան֊ջա֊գին, հո֊տո֊տե֊լիքս` մի֊այն գար֊շա֊հո֊տու֊թյուն. բայց ես այլևս չեմ կա֊րող առանց ՔԵԶ: Ես գի֊տեմ` որ ԴՈՒ ԿԱՍ. ԴՈՒ ինձ մոտ եկար նրա՛ կեր֊պա֊րան֊քով, ում առջև բաց էին դռ֊նե֊րը. ես նրան էի նա֊յում ու ՔԵԶ չտե֊սա, իսկ ԴՈՒ չլ֊քե֊ցիր ինձ, ՏԵՐ, մինչև հո֊գիս չճ֊չաց` ՍԱ նա չէ` ՆԱ՛ Է: ՈՒ հի֊մա, երբ ճա֊նա֊չել եմ Ներ֊կա֊յու֊թյունդ, զգա֊ցել եմ Այն իրա֊կան֊-ա֊նօ֊րի֊նակ եր֊ջան֊կու֊թյու֊նը, որ մի֊այն դու կա֊րող ես շնոր֊հել, ամ֊բող֊ջա֊ցել եմ Էիցդ` մի լքիր ինձ, մի՛ մատ֊նիր մի֊այ֊նու֊թյան ու կո֊րուս֊տի, որով֊հետև` ստի֊պե֊ցիր ճա֊նա֊չել. արար֊քիդ իմաս֊տը, թե֊կուզ և Քո հա֊մար չն֊չին, իսկ ինձ` ամե֊նակ֊լան` մի անէ֊աց֊րու: