Τ
ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος Ο ΚΡΑΤΟΣ εὑρίσκεται ὑπό κατάρρευσιν. Πολιτικαί ἡγεσίαι, αἱ ὁποῖαι δέν πιστεύουν εἰς ἰδανικά, ἀξίας, εἰς θεσμούς καί εἰς τόν Θεόν ἰσοπέδωσαν τά πάντα καί ἐχρεωκόπησαν τό Κράτος. Αἱ ἡγεσίαι αὐταί ὑπηρέτησαν τά συμφέροντα ξένων χωρῶν. Συμμετεῖχον εἰς συνωμοτικάς διά τά ἐθνικά θέματα καί τήν πορείαν τῆς Χώρας λέσχας. Αἱ ἡγεσίαι αὐταί συνεπορεύθησαν μέ ἐχθρικάς πρός τό δαιμόνιον καί τάς ἀξίας τῆς φυλῆς δυνάμεις. Ἐκινήθησαν ἐπί μίαν τριακονταετίαν ἐναντίον θεσμῶν, οἱ ὁποῖοι εἶναι ταυτισμένοι μέ τήν πορείαν τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Διέ-
ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20
25 ΜΑΪΟΥ 2012 Ἡ Γ´ Εὕρεσις τῆς Τιμίας κεφαλῆς τοῦ Προδρόμου, Κελεστίνου μάρτυρος
ΕΤΟΣ ΝΒ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1928
ΕΠΙΔΕΙΞΙΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ ΥΠΟ ΤΗΣ ΜΑΣΩΝΙΑΣ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Εἰς σκόπιμον «λήθαργον» ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία. Ἔντονοι προβληματισμοί ἀπό τήν ἀφωνίαν της. Τό ἱστορικόν της χρέος μέ ἀφορμήν τήν προπαγανδιστικήν ὁμιλίαν ἀρχιμασώνου εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Γεωργίου Κερκύρας
ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΓΗΣΙΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ ΕΖΗΤΗΣΕΝ Ο κ. ΤΣΙΠΡΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗΝ λυσαν καί κατέστρεψαν ὅτι ἐδημιούργησαν οἱ «Πατεράδες καί οἱ Παπποῦδες μας» μέ κόπον, ἱδρῶτα καί αἷμα. Ἐσυκοφάντησαν τό τρίφω-
τον ἀστέρι τῆς ἀρχαιότητος: Πατρίς, Θρησκεία, Οἰκογένεια. Ἐψήφισαν νόμους μέ τούς ὁποίους: κατεδίωξαν τήν ἐπιχειρηματικότητα,
ἐδίωξαν ἀπό τήν Χώραν τάς ἐπιχειρήσεις, διέλυσαν τήν πολεμικήν βιομηχανίαν, κατέστησαν τά Ναυπηγεῖα διακοσμητικά, κατέστρε-
ψαν τήν ἀγροτικήν οἰκονομίαν ἄνευ τῆς ὁποίας δέν δύναται νά ὑπάρξη ἀνάπτυξις τῆς οἰκονομίας, παρέδωσαν τούς θεσμούς τοῦ πολι-
Τὸ αἴτημα εἰς ἐπιστολὴν μὲ τὴν ὁποίαν ζητεῖ τὴν κατάργησιν τοῦ θρησκευτικοῦ ὅρκου
ΘΛΙΒΕΡΟΣ ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ
Ἐὰν ἕνας Ὀρθόδοξος πιστὸς ἔπραττεν ὅ,τι καὶ ὁ Σεβ. Γερμανίας, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐδέχθη νὰ τὸν μυρώση Παπικὸς «Ἀρχιερεύς», θὰ εἶχεν ἀποβληθῆ ὡς πλανεμένος – αἱρετικὸς ἀπὸ τὸν πνευματικόν του. Οἱ οἰκουμενισταὶ Ἀρχιερεῖς παραβαίνουν τοὺς Ἱ. Κανόνας καὶ ἐμφανίζονται ὡς Ὀρθοδοξότατοι. Σημεῖα τῶν καιρῶν.
Ο
ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων δὲν ἔχει προηγούμενον. Προβαίνουν εἰς ἐνεργείας, εἰς τὰς ὁποίας ἐὰν προέβαινον ἁπλοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, θὰ ἐχαρακτηρίζοντο ἀπὸ τοὺς πνευματικούς των ὡς εὑρισκόμενοι εἰς πλάνην, θὰ τοὺς ἐπέβαλλον Κανόνας καὶ ἐὰν δὲν συνεμορφοῦντο, θὰ τοὺς ἀπέβαλον ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν ὡς αἱρετικούς. Δὲν συμβαίνει, ὅμως, τὸ ἴδιο μὲ τοὺς Οἰκουμενιστὰς Ἀρχιερεῖς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Αὐτοὶ δύνανται νὰ συμπροσεύχωνται μετὰ τῶν ἑτεροδόξων, κατ᾽ ἐπιταγὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, νὰ κάνουν κοινὴν ποιμαντικήν, νὰ νοθεύουν τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἀποδέχωνται τὰ μυστήρια τῶν Παπικῶν, νὰ συμμετέχουν εἰς διαθρησκειακὰς διασκέψεις, νὰ ἀποδέχωνται τὴν Οὐνίαν, τὴν ὁποίαν ὁ Παπισμὸς χρησιμοποιεῖ ὡς «μοντέλο» διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν» κ.λπ. Οὐδεὶς τοὺς ἐλέγχει. Ἡ καταφρόνησις τῶν Ἱερῶν Κανόνων εἶναι συστηματική. Ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην ἕως τὸν τελευαῖον Οἰκουμενιστὴν Ὀρθόδοξον Ἐπίσκοπον οἱ Ἱεροὶ Κανόνες δὲν ἔχουν οὐδεμίαν ἀξίαν. Τοὺς ἐπικαλοῦνται μόνον διὰ νὰ νομιμοποιοῦν τὴν ἐξουσίαν καὶ τὴν δικαιοδοσίαν των ἐπὶ τῶν πιστῶν. Τὴν 5ην Μαΐου ἡ διεθνὴς τῶν Οἰκουμενιστῶν ἑώρτασεν εἰς τὴν Γερμανίαν τὴν ἡμέραν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐκεῖ συνεκεντρώθησαν ὅλοι ὅσοι ἔχουν τὴν ἄποψιν τῆς «Διευρυμένης Ἐκκλησίας». Συμφώνως πρὸς αὐτὴν τὴν οἰκουμενιστικὴν ἀντίληψιν ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καὶ περιλαμβάνει τοὺς Χριστιανοὺς ἑκάστης ὁμολογίας, ἀπὸ τὴν στιγμὴν κατὰ τὴν ὁποίαν ἀπεδέχθησαν τὸ Βάπτισμα. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον ὅλαι αἱ Χριστιανικαὶ Ὁμολογίαι εἶναι μεταξύ των «Ἀδελφαὶ Ἐκκλησίαι». Τοιουτοτρόπως ἐξισώνεται ἡ Ἀλήθεια καὶ τὸ Φῶς τῆς ὈρθοδοΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.
ΑΙ «ΕΡΩΤΟΤΡΟΠΙΑΙ» ΤΩΝ ΤΑΓΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΕΙΣ ΞΕΝΑΣ ΠΙΣΤΕΙΣ, ΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ
Ο
Τοῦ Πρωτοπρ. π. Νικ. Μανώλη, τοῦ γέροντος Ἀγάθωνος
ΣΟΙ ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν Ὀρθοδοξία, φέρουμε τεράστια εὐθύνη πρός τίς ἑπόμενες γενεές. Τήν Πίστη, πού μᾶς παρέδωσε ὁ Χριστός διά τῶν Ἁγίων Του, νά τήν διαφυλάξουμε καί νά τήν μεταλαμπαδεύσουμε ἀτόφια στά παιδιά μας. Τό ἐπίπονο αὐτό ἒργο, συνιστᾶ διαχρονική ἐφαρμογὴ τῆς Δεσποτικῆς ἐντολῆς “πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἒθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος”. Οἱ πρῶτοι Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ καί στούς ἑπόμενους αἰῶνες οἱ διάδοχοί τους ἐνισχύονται ἀπό τόν Παράκλητο, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας. Στερεώνονται στήν Πίστη ἀποκτώντας τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτά δίδονται “ἑκάστῳ πρός τό συμφέρον” (Α΄ Κορ. 12, 7–11). Εἰδική δωρεά ἀποτελεῖ ἓνα κοινό χάρισμα, ὁμολογιακό καί μαρτυριακό, βασισμένο στήν ἀποκεκαλυμμένη γνώση πώς εἶναι μέτοχοι καί φορεῖς τῆς μόνης ἀληθινῆς Πίστης καί Ἀληθείας. Ὁ Ἀναστημένος Χριστός ἀποτελεῖ τήν ἀδιαπραγμάτευτη Λατρεία τῆς ὓπαρξής τους. Ἡ ἀτέρμονη καί ἀνείπωτη χαρά τῆς σχέσης μέ Τόν πλουτανοδότη Κύριο καί τήν Ἐκκλησία Του, ἡ μέθεξη στή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τό βίωμα τῆς ἀνάβασης ἕως ἑβδόμου οὐρανοῦ “ἐν τῇ ἀρρήτῳ δυνάμει τοῦ Πνεύματος” γίνονται ὁ ἀπόλυτος θησαυρός, πού θά κηρυχθεῖ στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης. Ἡ Ἀγάπη, πού τούς διακατέχει γιά “κάθε ἂνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον”, τούς ὠθεῖ στό νά διασώσουν τόν κόσμο ἀπό τήν πλάνη τῶν εἰδώλων καί τῶν ψεύτικων θεῶν. Προσφέρουν τό Ὓδωρ τό ζῶν, τό ἁλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον, τήν μαρτυρία τῆς Ἀνάστασης, τό Εὐαγγέλιο τῆς Λύτρωσης. Καί μπολιάζουν τήν προσφορά τους μέ τή θυσία καί τό μαρτύριο. Δίνουν τήν ζωή τους γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ ἐμπειρία τῆς Χάριτος κυριαρχεῖ στόν λαό τοῦ Θεοῦ. Διαποτίζει τό DNA του. Τό κοινό Ἃγιο Ποτήριο ἀλλοιώνει τήν ψυχοσύνθεσή του, τόν ἁγιοποιεῖ καί τόν θεώνει. Λειτουργεῖται καθʼ ἑκάστην εἰσερχόμενος στόν Ἱ. Ναόν τοῦ Κυρίου. Στήν Πρόθεση καί στό ἱερό Θυσιαστήριο συγχωροῦνται τά ἐπίγεια μέ τά Οὐράνια. Συναντιόνται οἱ ζῶντες μέ τούς κεκοιμημένους, σέ μιά σύναξη πλημμυρισμένη ἀπό Ἀγγέλους ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.
τεύματος εἰς τά λεγόμενα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Προσάρμοσαν τούς θεσμούς καί τούς νόμους εἰς τά μέτρα των καί εἰς τά συμφέροντα, τά ὁποῖα ὑπηρετοῦν, ἀφελλήνισαν τήν παιδείαν, ἠδιαφόρησαν διά τό δημογραφικόν πρόβλημα, ἐψήφισαν νόμους διαλυτικούς διά τόν θεσμόν τῆς οἰκογενείας, νομιμοποίησαν τάς ἐκτρώσεις μέ ἀποτέλεσμα νά δολοφονοῦνται ἐτησίως τριακόσιες χιλιάδες ἀγέννητα παιδιά, τά ὁποῖα ἀντικαθίστανται εἰς τήν Ἑλλάδα ἀπό τά παιδιά τῶν Ἀσιατῶν, τῶν Ἀφρικανῶν καί ἄλλων πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΥΝΕΣΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΡΠΑΣΙΑΣ
Παραλλήλως ἐπιφανῆ στελέχη τοῦ Σύριζα προαναγγέλλουν μεταξὺ ἄλλων βαρεῖαν φορολόγησιν τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ εἰς τὸ πρόγραμμα τοῦ Σύριζα παραλληλίζεται ἡ Ἐκκλησία μὲ τοὺς ἐφοπλιστὰς ἔχουσα μάλιστα τὴν ἰδίαν φορολογικὴν ἀσυλίαν μὲ τοὺς τελευταίους.
Ἡ πρότασις τοῦ κ. Τσίπρα διὰ τὴν καθιέρωσιν Ἀνεξιθρησκείας εἰς ἕν Κράτος, εἰς τὸ ὁποῖον ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν πολιτῶν εἶναι Ὀρθόδοξοι, περιλαμβάνεται εἰς ἐπιστολὴν τὴν ὁποίαν ἀπέστειλεν πρὸς τὸ προεδρεῖον τῆς Βουλῆς, ἡ «ζωὴ» τῆς ὁποίας ἐκράτησε δυόμισυ ἡμέρας. Τὴν ἐπιστολὴν ἀπεκάλυψε τὸ κομματικὸν ὄργανον τοῦ Σύριζα, ἡ ἡμερησία ἐφημερὶς «Αὐγή». Τί ἀναφέρεται εἰς αὐτὴν διὰ τὰ ἄλλα δόγματα καὶ τὰς ἄλλας θρησκείας μετὰ τῶν ὁποίων «φλερτάρει» ὁ Σύριζα. Τί πολιτικὸν ὅρκον προτείνει. Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ προετοιμάζεται διὰ τὴν ἐπερχομὲνην σύγκρουσιν, ἀφοῦ πολλαὶ εἶναι αἱ δυνάμεις, αἱ ὁποῖαι πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησίαν, μὲ βάσιν τὴν ἀνάλυσιν τῶν ἐκλογικῶν ἀποτελεσμάτων τῆς 6ης Μαΐου. Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπὸ τὴν ἔναρξιν τῆς προεκλογικῆς περιόδου διὰ τὰς ἐθνικὰς ἐκλογὰς τῆς 6ης Μαΐου κόμματα καὶ πολιτικοὶ ἐκπρόσωποί των ἔθεσαν μὲ χαμηλοτέρους τόνους ἀπὸ ἄλλας φορὰς θέμα ὁριστικοῦ χωρισμοῦ εἰς τὰς σχέσεις Κράτους Ἐκκλησίας, θέμα διακοπῆς μισθοδοσίας τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου, ὁ «Ο.Τ.» ἀπέφυγε νὰ προβῆ εἰς δυσμενῆ σχολιασμὸν εἰς βάρος κομμάτων καὶ πολιτικῶν, διὰ νὰ μὴ κατηγορηθῆ ὅτι ἐπιδεικνύει εὔνοιαν πρὸς ἄλλα ὀλιγώτερον «ἐκκλησιομαχικὰ» κόμματα. Ἐπειδὴ ὅμως ἀπὸ τὰς ἐκλογὰς τῆς 6ης Μαΐου καὶ ἐντεῦθεν ἔχομεν ἕνα καταιγισμὸν δηλώσεων ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ ἐπιφανῆ στελέχη τοῦ Σύριζα μὲ ἀποκορύφωμα τὰς δηλώσεις τοῦ Προέδρου του κ. Ἀλεξίου Τσίπρα εἴμεθα ὑποχρεωμένοι καὶ νὰ παρουσιάσωμεν τὰς κυριωτέρας καὶ νὰ τὰς σχολιάσωμεν. Βεβαίως εἰς παραλλήλους ὁδοὺς εὑρίσκεται καὶ τὸ ΚΚΕ, ἀλλὰ σημασίαν
ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»
«Θέλουν νά μέ φιμώσουν μέ ἀβασίμους μηνύσεις, ἐπειδή ὡμίλησα ἐναντίον τοῦ Σιωνισμοῦ, τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Ἰσλάμ» ἐπισημαίνει μέ γραπτήν δήλωσίν του ὁ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ. Σελ. 8 «Μεθοδεύσεις» διά ἐπαναφοράν τοῦ Σεβ. Μεσσηνίας εἰς τήν ἐπιτροπήν διορθοδόξων σχέσεων τῆς Ἐκκλησίας. Σελ. 8 Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων. Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Μανώλη. Σελ. 5 Ἡ ἐπιστολή τῶν τεσσάρων Σεβ. Μητροπολιτῶν τῆς Θράκης διά τήν προνομιακήν μεταχείρισιν τῶν Μουσουλμάνων. Σελ. 6 Οἱ δεκατρεῖς ὁσιομάρτυρες τῆς Ἱ. Μονῆς Καντάρας Κύπρου, τά ἄζυμα καί οἱ Λατῖνοι. Τοῦ Πρεσβυτέρου π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου. Σελ. 7 Οἰκουμενιστής ποιμήν. Τοῦ κ. Ἰω. Τάτση. Σελ. 7
ἔχουν αἱ δηλώσεις τοῦ Σύριζα, τὸ ὁποῖον «καλπάζει» πρὸς τὴν ἐξουσίαν, ἀνεξαρτήτως ἐὰν θὰ ἐπιτύχη
«ΤΑ ΕΜΨΥΧΑ ΚΕΙΜΗΛΙΑ» ΤΩΝ Ι. ΜΟΝΩΝ
Ο
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
Ι ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ἐπισκέπτες – προσκυνητὲς τῶν Ἱερῶν Μονῶν ἐντυπωσιάζονται ἀπὸ τὰ κτίρια, ποὺ ἀνεγείρονται ἢ ἀναπαλαιώνονται. Θαυμάζουν τὸν ἱερὸ ζῆλο, τὴ νοικοκυροσύνη καὶ τὸ μεράκι τῶν μοναχῶν. Μιλοῦν ἐπαινετικὰ καὶ ἀγοράζουν μικροαντικείμενα, ποὺ πωλοῦνται στὶς ἐκθέσεις τους. Πρόθυμα ἐπίσης ἀκοῦν τοὺς ξεναγοὺς καὶ μαθαίνουν ἱστορικὰ στοιχεῖα, ἀλλὰ πληροφοροῦνται καὶ γιὰ τὰ θαυμαστὰ κατορθώματα τῶν Ὁσίων, ποὺ ἔζησαν ἐκεῖ κατὰ τὸ παρελθόν. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ ἐπίσκεψη σὲ μία Ἱερὰ Μονὴ εἶναι πολυωφελής. Δίνει πολλὰ πνευματικὰ ἐρεθίσματα καὶ βοηθάει στὸ νὰ πάρει κάποιος σταθερὲς ἀποφάσεις γιὰ τὴ ζωή του. Νὰ μὴ ἔχουμε ὅμως τὴν ψευδαίσθηση, ὅτι ἀπὸ μόνη της μιὰ ἐπίσκεψη μπορεῖ νὰ μᾶς προσφέρει πνευματικὰ ἀγαθὰ γιὰ τὰ ὁποῖα δὲν ἔχουμε κάνει τὴν παραμικρὴ προσπάθεια νὰ τὰ ἀποκτήσουμε. Θέλω νὰ πῶ ὅτι ἡ ἐπίσκεψη σὲ μία Ἱερὰ Μονὴ καὶ ἡ παρακολούθηση κάποιας ἀκολουθίας δὲν καλύπτει τὸ πνευματικὸ κενό, ποὺ δημιούργησε ἡ κατάργηση τοῦ τακτικοῦ ἐκκλησιασμοῦ στὴν ἐνορία μας. Οὔτε πάλι πρέπει νὰ καθησυχάζει τὴ συνείδησή μας τὸ γεγονὸς ὅτι προσφέραμε στὴν Ἱ. Μονὴ ἕνα χρηματικὸ ποσό, ἐνῶ στὸ παγκάρι τῆς ἐνορίας μας ἢ στὸ ἀνοιχτὸ χέρι τοῦ φτωχοῦ τῆς γειτονιᾶς μας δὲν θελήσαμε ποτὲ νὰ δώσουμε τὸν ὀβολό μας. Ὁ λαὸς μας πρέπει νὰ ἐνημερωθεῖ. Τὴν πνευματική του τροφοδοσία νὰ τὴν ἀναζητεῖ πρωτίστως στὸν ἐφημέριο τῆς ἐνορίας καὶ δευτερευόντως στὸν ἡγούμενο κάποιας ἱερᾶς μονῆς. Νὰ ἔχει τὴν καλὴ ἀνησυχία καὶ νὰ μὴ ἀναπαύεται μὲ τὴ διαρκῆ περιπλάνηση ἀπὸ προσκύνημα σὲ προσκύνημα καὶ ἀπὸ μοναστήρι σὲ μοναστήρι. Πρέπει ὅλοι, κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ νὰ ζοῦν μέσα στὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀποφεύγοντας τὸ κοσμικὸ φρόνημα, τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες καὶ τὸ συμβιβασμὸ μὲ τὸν κόσμο. Ἰδιαίτερα παραδοσιακοὶ πρὲπει νὰ εἶναι οἱ μοναχοί, οἱ ὁποῖοι βαδίζουν τὸ δρόμο τῶν Ἁγίων Πατέρων. Νὰ εἶναι διστακτικοὶ στὸν ἐκσυγχρονισμὸ καὶ τὴ χρήση τῆς τεχνολογίας. Δὲν εἶναι τόσο ἁπλὸ καὶ εὔκολο αὐτό, ποὺ ἐπισημαίνω ἐδῶ. Οἱ πειρασμοὶ εἶναι πολλοὶ καὶ οἱ περισσότεροι νέοι μοναχοὶ δὲν μποροῦν νὰ ζήσουν δίχως κινητὸ τηλέφωνο καὶ δίχως ὑπολογιστή. Δὲν ἔχουν ἐκτιμήσει, δυστυχῶς, ὅτι τὰ δύο αὐτὰ συνιστοῦν πραγματικὴ ἀπειλή, γιατὶ κλονίζουν τὰ θεμέλια τῆς μοναχικῆς τους ζωῆς. Ἕνας ἁγιορείτης ἡσυχαστής, ἀναφερόμενος στὸ μοναχικὸ τρόπο ζωῆς καὶ στὴν ἐργώδη προσπάθεια, ποὺ παρατηρεῖται στὸ Ἅγιον Ὄρος γιὰ τὴ διάσωση τῶν ἱ. μονῶν, ἐπισημαίνει ἕνα πνευματικὸ κίνδυνο, ποὺ ἀντιμετωπίζει τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας καὶ κυρίως οἱ νέοι μοναχοί. Μεταφέρω ἐδῶ ἕνα χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα: «Τὸ μοναχικὸ παραδοσιακὸ πνεῦμα μὲ τὸν ἀσκητικὸ τρόπο ζωῆς μποροῦν νὰ ἀνορθώσουν τὸν μοναχισμὸ καὶ νὰ ἀναδείξουν νέους ὁσίους Πατέρες. Χωρὶς τὸ ζωοποιὸ αὐτὸ πνεῦμα εἴμαστε ὀστᾶ νεκρὰ καὶ ἄψυχα. Ἐνῶ, ἂν διασωθοῦν τὰ κτίρια καὶ τὰ κειμήλια καὶ χαθεῖ ἡ μοναχικὴ παράδοση μὲ τὸν περιορισμὸ τῆς λατρείας σὲ μιὰ τυπικὴ πράξη, τὸ Ἅγιον Ὄρος θὰ μετατραπεῖ σὲ ἀξιόλογο μουσεῖο μὲ ρασοφόρους φύλακες. »Τὰ τιμιότερα βέβαια κειμήλια, ποὺ ὑπάρχουν στὸ Ἅγιο Ὄρος, εἶναι τὰ “ἔμψυχα κειμήλια”. Οἱ ἐνάρετοι ἀσκητές, οἱ ὁποῖοι εἶναι φορεῖς καὶ ἐκφραστὲς τῆς ἁγιορειτικῆς παραδόσεως. »Ἡ μοναχικὴ ζωὴ μοιάζει μὲ κάποια ἁγιορείτικα ἄνθη. Εὐδοκιμοῦν ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.
ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΙΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΟΜΑΧΙΚΗΣ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΟΤΗΤOΣ
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση
(5ον) Ἄς δοῦμε ὅμως τώρα, μερικά ἀπό τά πιό ὑψηλά δένδρα καί τούς πιό πικρούς καί θανατηφόρους πνευματικά καρπούς τοῦ μεταπατερικοῦ δάσους. Ὁ δέκατος ἔνατος αἰώνας παρά τήν Βαυαροκρατία ἐκύλησε μέ σοβαρές ἀντιπατερικές ἐνέργειες πού ἔβρισκαν ὅμως ὀρθόδοξες ἀντιστάσεις. Ἀντίθετα πρός τούς ἱερούς κανόνες τῶν Ἁγίων Πατέρων ἀνακηρύσσεται ἡ σχισματική
τοὺς στόχους του εἰς τὰς ἐκλογὰς τῆς 17ης Ἰουνίου. Ὁ Πρόεδρος τοῦ Σύριζα κατὰ τὴν ὁρκωμοσίαν τῶν
αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, αὐτογνωμόνως, χωρίς τήν γνώμη καί τήν ἔγκριση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἐπιβάλλεται πολιτειοκρατικό σύστημα στίς σχέσεις ἐκκλησίας καί πολιτείας, πού προκαλεῖ τήν ὑποταγή τῆς Ἐκκλησίας στόν καίσαρα, μέ ἀφέντη τῆς συνόδου τόν παριστάμενο βασιλικό ἐπίτροπο, ἄνευ τῆς συμφώνου γνώμης τοῦ ὁποίου δέν μποροῦσε νά ἀποφασίσει ἡ Ἱερά Σύνοδος. Ἀφανίζεται ὁ Μοναχισμός μέ τό νά κλείσουν βίαια
ἀπό τόν προτεστάντη ἐπίτροπο τοῦ Ὄθωνος Βαυαρό Μάουερ τά 400 ἀπό τά πεντακόσια μοναστήρια μέ ταυτόχρονη ἀπαλλοτρίωση τῆς περιουσίας τους καί πτωχοποίηση τῶν μοναχῶν, ὅπως κατήγγειλε μέ συγκινητικό κείμενό του ὁ γνήσιος Ρωμηός στρατηγός Μακρυγιάννης29. Τά πλήγματα ἐναντίον τοῦ Μοναχισμοῦ, σέ κάθε ἐποχή καί στήν ἐποχή μας, κατά τήν ὁποία ἔχει σχεδιασθῆ καί μεθοδευθῆ ἡ δυσφήμηση ἀλλά καί ἡ ἐσωτερική διάβρωση τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τῆς μοναδικῆς αὐτῆς κιβωτοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, κοστίζουν πολύ, διότι ἀποσκοποῦν στό νά στερέψει ἡ πηγή πού προσφέρει, βρύει, Πατέρες, ἀφοῦ εἶναι γνωστόν ὅτι στόν σύνολό τους σχεδόν οἱ Ἅγιοι Πατέρες προέρχονται ἀπό τίς τάξεις τῶν μοναχῶν. Τήν ἴδια περίοδο ἡ ὀργάνωση καί τά προγράμματα σπουδῶν τῆς
Βουλευτῶν, οἱ ὁποῖοι ἐξελέγησαν τὴν 17ην Μαΐου μὲ ἐπιστολήν του πρὸς τὸν πρόεδρον τῆς Βουλῆς δὲν ἐζήτησεν ἁπλῶς τὴν κατάργησιν τοῦ θρησκευτικοῦ ὅρκου, ἀλλὰ ἐπεξετάθη καὶ εἰς ἄλλα ζητήματα ὡς αὐτὸ τῆς ἀνεξιθρησκείας. Τὸ ἔπραξεν αὐτό, ἐνῶ γνωρίζει ὅτι ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν Ἑλληνίδων εἶναι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ ἔχουν βαθυτάτην ἐκκλησιολογικὴν συνείδησιν, ὡς κα-
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.
Ἐθνικόν ἀτόπημα ὑπό τοῦ Οἰκουμ. Πατριάρχου
Τὴν 26ην Μαΐου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Συνεσίου Ἐπισκόπου Καρπασίας. Ἀνωτέρω εἰκών ἐκ τοῦ ἁγιογραφείου τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου Πενταλόφου Γουμένισσας.
Ἀπό τήν Ὀρθόδοξον Λατρείαν
ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ
Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Πολιτικοὶ καὶ Ἐκκλησιαστικοὶ κύκλοι χαρακτηρίζουν Ἐθνικὸν ἀτόπημα τὴν δήλωσιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, συμφώνως πρὸς τὴν ὁποίαν ὁ διανοούμενος κ. Γκιουλὲν Φατουλὰχ ἔχει συμβάλλει ἀποφασιστικῶς εἰς τοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους καὶ ὅτι θὰ συνεχίση τὴν συνεργασίαν μαζί του. Ἡ δήλωσις θεωρεῖται ἐθνικὸν ἀτόπημα, διότι ὅλα τὰ ΜΜΕ καὶ αἱ ἐφημερίδες τοῦ πλανήτου, ὡς καὶ μυστικαὶ ὑπηρεσίαι ἀσχολοῦνται μὲ τὸν Φατουλάχ, διότι χρηματοδοτεῖ παγκοσμίως τὴν διείσδυσιν τῆς Τουρκίας εἰς χώρας μὲ πολλοὺς ἢ ἀρκετοὺς Μουσουλμάνους. Ὁ κ. Φατουλὰχ ἔχει καταγγελθῆ καὶ ὑπὸ Ἑλλήνων στρατιωτικῶν δημοσιογράφων, ἀλλὰ καὶ συγγραφέων βιβλίων, ὅτι «στήνει» πολιτιστικούς, ἐπιχειρηματικούς, κοινωνικούς, ἐκπαιδευτικοὺς καὶ στρατιωτικοὺς θύλακας εἰς τὴν Δυτικὴν Θράκην, διὰ λογαριασμὸν τῆς Τουρκίας: Ἤδη τὰς κινήσεις τῆς ὀργανώσεως του παρακολουθοῦν αἱ ἑλληνικαὶ ἀρχαί, συμφώνως πρὸς δήλωσιν τοῦ πρώην ὑπουργοῦ Προστασίας τοῦ Πολίτου κ. Χρ. Παπουτσῆ. Πῶς ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης πλέκει τὸ ἐκγώμιόν του; Ἀδιαφορεῖ διὰ τὰς κινήσεις τῆς Ἰσλαμικῆς ὀργανώσεως τοῦ κ. Γκιουλὲν Φατουλὰχ εἰς τὴν Θράκην; Μόνον ὁ Οἰκουμενιστικὸς διάλογος ὑπάρχει δι᾽ αὐτὸν καὶ τοὺς οἰκουμενιστὰς Ἕλληνας Ἀρχιερεῖς; Δὲν ὑπάρχουν δι᾽ αὐτοὺς Ἐθνικὰ θέματα;
Δυό παναρμόνιοι, πολυπληθεῖς καί μεγαλειώδεις χοροί, ἀδιάκοπα καί ἀέναα, ὑμνοῦν καί δοξολογοῦν τόν ὕψιστο Θεό καί Κύριο· τόν ποιητή τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Ὁ ἕνας χορός τῶν ἀγγέλων ὅπως τούς εἶδε καί ἄκουσε ὁ μέγας προφήτης Ἠσαΐας- ἔψαλαν τόν ὑπέροχο ἐπινίκιο ὕμνο: «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ» ( Ἠσ. ΣΤ´ 3). Ἡ φωνή τους μάλιστα, ἦταν τόσο δυνατή (κρεσσέντο), ὥστε "ἐπήρθη τό ὑπέρθυρον"· πετάχτηκε, δηλαδή τό γεῖσο, πού ἦταν πάνω ἀπό τή θύρα τοῦ Ναοῦ. Μή ξεχνᾶμε πώς, κάθε ὕμνος καί κάθε ψαλμός καί κάθε ὠδή πνευματική, εἶναι προσευχή. Καί οἱ προσευχές πάντα συγκλονίζουν· ὅπως συνέβη τότε, στήν προσευχητική σύναξη τῶν πρώτων χριστιανῶν, μετά τήν ἀποφυλάκιση τοῦ Πέτρου καί τοῦ Ἰωάννη. Ἰδού τί συνέβη: "Καί δεηθέντων αὐτῶν ἐσαλεύθη ὁ τόπος ἐν ιὧ ἦσαν συνηγμένοι, καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καί ἐλάλουν τόν λόγον τοῦ Θεοῦ μετά παρρησίας" (Πράξ. Δ´ 31). Κάθε ὕμνος εἶναι προσευχή, ἀλλά καί κάθε προσευχή εἶναι ὕμνος καί δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Ἕνας ὡραῖος λατινικός στοχασμός ἔλεγε: Bis orat qui cantat. Ὅποιος ψάλλει, διπλά προσεύχε-
ται. Μιά ἄλλη, πάλι, πολυμελής ἀγγελική χορωδία -δέ ξέρουμε πόσα μέλη τήν ἀποτελοῦσαν ἔψαλλε καί ὑμνοῦσε καί δοξολογοῦσε τόν Κύριο στούς οὐρανούς τῆς Βηθλεέμ, τή νύχτα ἐκείνη τῆς γέννησης. Ἴσως μελωδικότερο καί γοητευτικότερο ὕμνο δέν ἄκουσαν ἄνθρωποι: "Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία". Ἄγγελοι καί ἄνθρωποι πῆραν τό χάρισμα τῆς μουσικῆς, ὥστε νά τραγουδοῦν καί νά ψάλλουν καί νά δοξολογοῦν τό πανάγιο ὄνομα τοῦ Θεοῦ, μέ ὅλες τους τίς δυνάμεις. «Ὥστε ἄγγελον δεῖ γενέσθαι, καί οὕτως αἰνεῖν», λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Μέ τήν ἱερή ὑμνωδία, ὁ ἄνθρωπος γίνεται -πρέπει νά γίνεται - ἄγγελος. Καί συμπληρώνει: "Πρό τοῦ στόματος ἡμῶν ὁ βίος αὐτόν ἠχείτω, καί πρό τῆς γλώττης ἡ πολιτεία βοάτω". Πρίν ἀπό τό στόμα μας ἄς ἀναπέμπει τόν ὕμνο ἡ ζωή μας, καί πρίν ἀπό τή γλῶσσα μας ἄς τόν διακηρύσσει ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μας. Μέ τή σύμφωνη ὁμολογία λειτουργιολόγων -Καθηγητῶν- ὀρθοδόξων καί ἑτεροδόξων - ἡ Ὀρθοδοξία κατέχει τίς ἀρχαιότερες καί σπουδαιότερες Λειτουργίες, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν τόν πολυτιμότερο πνευματικό θησαυρό της. Ἡ δέ ὑμνολογία εἶναι τό
ἱδρυθείσης στό Ἐθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Θεολογικῆς Σχολῆς ἀκολουθοῦν γερμανικά πρότυπα, καί ἡ σχεδόν ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά νά σταδιοδρομήσει κανείς σ’ αὐτήν, ἦταν οἱ σπουδές στή Δύση, μέ συνέπεια ἡ παπική καί ἡ προτεσταντική Θεολογία νά ἐπηρεάζουν διά τῶν καθηγητῶν τούς πτυχιούχους της, κληρικούς καί λαϊκούς. Δύο παραδείγματα μόνον ἐνδεικτικά γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές: ὁ ἐπί πολλά ἔτη κατέχων τήν ἕδρα τῆς Πατρολογίας στήν Θεολογική Σχολή Ἀθηνῶν, καθηγητής Δημήτριος Μπαλάνος, ἐκφράσθηκε ἀπαξιωτικά καί ὑποτιμητικά γιά τούς ἀγῶνες καί τήν Θεολογία τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, τοῦ κήρυκος αὐτοῦ τῆς Χάριτος καί τοῦ φωτός τῆς Μεταμορφώσεως, τοῦ ἐκφραστοῦ τῆς Θεολογίας τῶν πρό αὐτοῦ Πατέρων. Στήν ἴδια
Σχολή μέχρι σήμερα ἐξακολουθεῖ νά ἰσχύει ὁ περιορισμός τῶν Ἁγίων Πατέρων στούς ὀκτώ πρώτους αἰῶνες, μέχρι τόν Ἅγιο Ἰωάννη Δαμασκηνό, καί μέ αὐτούς μόνον ἀσχολεῖται τό μάθημα τῆς Πατρολογίας, ἐνῶ οἱ μετέπειτα ἅγιοι συγγραφεῖς ἀνήκουν σέ ἄλλο γνωστικό ἀντικείμενο, στούς ἐκκλησιαστικούς βυζαντινούς συγγραφεῖς, ὡσάν νά ἔπαυσε τό Ἅγιον Πνεῦμα νά δρᾶ μέσα στήν Ἐκκλησία μέχρι σήμερα καί νά γεννᾶ Πατέρες, ὅπως τόν Μ. Φώτιο, τόν Συμεών τόν Νέο Θεολόγο, τόν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, τόν Ἅγιο Μᾶρκο Εὐγενικό, τούς Κολλυβάδες ἐπιφανεῖς Πατέρες, τόν Ἅγιο Νεκτάριο στόν 20ο αἰώνα. Ὑπόκειται καί ἐδῶ ἡ παπική ἀντίληψη τοῦ παραμερισμοῦ τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀπό τούς σχολαστικούς δικούς τους «Πατέρες» καί θεολόγους ἀπό τόν 9ο αἰώνα καί ἑξῆς, καί πο-
λύ περισσότερο ἡ προτεσταντική ἀντίληψη ὅτι Πατέρες μποροῦν νά χαρακτηρισθοῦν μόνο ὅσοι προσεγγίζουν πρός τούς χρόνους τοῦ Εὐαγγελίου, ὅσοι ἔζησαν τούς πρώτους αἰῶνες, τό πολύ μέχρι τόν 5ο αἰώνα. Διδάσκοντας ἐπί χρόνια Πατρολογία στήν Θεολογική Σχολή τῆς Θεσσαλονίκης ἀναγκαζόμουν κάθε φορά στούς νέους φοιτητάς νά διευκρινίζω ὅτι γιά νά χαρακτηρισθῆ κάποιος συγγραφεύς ὡς Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας δέν χρειάζεται νά ἔχη καί τό γνώρισμα τῆς ἀρχαιότητος, ὅπως ἀπαιτοῦν τά ἑτερόδοξα ἐγχειρίδια Πατρολογίας, καί μερικά ἰδικά μας, ἀλλά ἀρκοῦν ἡ ἁγιότητα τοῦ βίου καί ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία. Ἡ ἀναφορά στήν Θεολογική Σχολή Ἀθηνῶν δέν σημαίνει πώς τό σύνολο τῶν καθηγητῶν της στήν συνέχεια ἐνίσχυσαν τό μετα-
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.