Ορθόδοξος Τύπος φ. 1934, 06/07/2012 by anthologimata

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος ΗΝ ΩΡΑ ποὺ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος γινόταν δεκτὸς μὲ θερμοὺς λόγους, δῶρα, προσφωνήσεις στὴν Κοζάνη καὶ τὴν Καστοριά, στὸ Βατικανὸ ὁ Μητροπολίτης Γαλλίας Ἐμμανουήλ, ἐπικεφαλῆς τῆς πατριαρχικῆς ἀντιπροσωπείας, ποὺ ἐστάλη ἐκεῖ γιὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς μνήμης τῶν ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, ὑποκλινόταν στὸν Πάπα Βενέδικτο, ἀσπαζόταν τὴν δεξιά του καὶ συμπροσευχόταν μαζί του. Ἡ χρονικὴ σύμπτωση τῶν δύο γεγονότων ἀναδεικνύει μὲ τὸν πιὸ καθαρὸ τρόπο τὴν εὐθύνη ὅλων, γιὰ τὴ στάση ποὺ τηροῦν ἀπέναντι στοὺς Φαναριῶτες.

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

6 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012 Σισώη ὁσίου τοῦ Μεγάλου, Λουκίας τῆς Παρθένου

ΕΤΟΣ ΝΒ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1934

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟΝ

Ἡ σύναξη πάνω ἀπὸ τριάντα ἐπισκόπων, γιὰ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου, προξενεῖ λύπη στὸν πιστὸ λαό. Κυρίως δὲ γιατί μεταξὺ αὐτῶν ὑπάρχουν καὶ ἐπίσκοποι, ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα θεωροῦνται παραδοσιακοὶ καὶ ἀντίθετοι μὲ τὴν οἰκουμενιστικὴ πορεία τοῦ Φαναρίου. Ἂς ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὸν σκανδαλισμὸ πιστῶν καὶ ἀπίστων ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ σπατάλη, ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ διοργάνωση τέτοιων ἐκδηλώσεων. Σο-

βαρότερη εἶναι ἡ ἀταλάντευτη πορεία τοῦ Φανα- ποὺ φτάνοντας στὸ Βατικανὸ, ἔσπευσε νὰ ἀσπαρίου στὴν ὁδὸ τοῦ οἰκουμενισμοῦ, γιὰ τὴν ὁποία στεῖ τὴν δεξιὰ χεῖρα τοῦ Πάπα, νὰ παρακαθίσει σὲ κανένας λόγος δὲν γεῦμα καὶ νὰ συμγίνεται ὅταν ὁ Πα- Τοῦ κ. Ἰωάννου Τάτση, Θεολόγου προσευχηθεῖ μαζί τριάρχης Βαρθολοτου κατὰ τὴ διάρμαῖος περιοδεύει στὶς Μητροπόλεις τῆς Ἑλλά- κεια τῆς παπικῆς «Λειτουργίας». δος. Μαζὶ μὲ τὶς φωτογραφίες τοῦ Πατριάρχη Ὁ Πάπας λοιπὸν κυρίαρχος πάντων, στὸν στὴν Κοζάνη καὶ τὴν Καστοριά, τὸ διαδίκτυο γέ- ὁποῖο ὑποκλίνονται καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι μισε καὶ μὲ τὰ βίντεο τοῦ Μητροπολίτου Γαλλίας, αἰτούμενοι τὴν εὐλογία του! Μήπως ὅμως καὶ

στὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο δὲν ὑποκλίνεται ἀδιακρίτως πλειάδα Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων τιμώντας τον περίπου μὲ τιμὲς καὶ λόγους, πού ταιριάζουν πρὸς ἕνα Πάπα; Τὸ πρωτεῖο τιμῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου πρακτικὰ φαίνεται νὰ μὴ διαφέρει πολὺ ἀπὸ τὸ πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ Πάπα. Μέσα στὴ ζοφερὴ αὐτὴ πραγματικότητα ὑπάρχουν ἐπίσκοποι, ποὺ μὲ τὴ στάση τους διασώζουν

ΝΕΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΟΛΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΓΑΛΛΙΑΣ

Ὁ Σεβ. Γαλλίας συμπροσευχήθη μετὰ τοῦ Πάπα, ἐνῶ ὁ Οἰκ. Πατριάρχης τὸν ἀπεκάλει «Ἁγιώτατον»

τὴν πατερικὴ ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ τάξη. Διακριτικὰ ἀρνοῦνται τὶς ἄμεσες ἢ ἔμμεσες προσκλήσεις, γιὰ συμμετοχὴ στὶς φιέστες ὑποδοχῆς τοῦ Πατριάρχη καὶ ἐλέγχουν τόσο μὲ τὴ στάση τους αὐτὴ ὅσο καὶ μὲ ἄλλους τρόπους τὰ οἰκουμενιστικὰ παραπατήματα τῶν Φαναριωτῶν. Ἂν ἡ παρουσία ἀρκετῶν ἐπισκόπων στὶς ἐκδηλώσεις ὑποδοχῆς τοῦ συχνὰ πυκνὰ ἐπισκεπτόμενου τὴν Ἑλλάδα Πατριάρχη παρέχει σὲ ἐκεῖνον κάποια ἐπιβεβαίωση τῆς κυριαρχίας του, ἡ ἀπουσία κάποιων ἄλλων ἀποτελεῖ σιωπηλὸ, ἀλλὰ ταυτόχρονα πολὺ ἠχηρὸ ἔλεγχο τοῦ οἰκουμενιστικοῦ καὶ ἐκκοσμικευμένου βηματισμοῦ του.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ∆ΙΟΝΥΣΙΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΦΑΝΗΣ

ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΙΣΤΗ ΑΙΡΕΣΙΣ Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑΙ ΕΙΝΑΙ «ΔΡΟΜΟΙ ΣΩΤΗΡΙΑΣ»

Τοῦ κ. Νικολάου Σωτηροπούλου, Θεολόγου-Φιλολόγου

ΟΛΛΟΙ ἐρωτοῦν· Θὰ σωθοῦν ἀλλόθρησκοι; Σπουδαῖο τὸ ἐρώτημα, ἢ μᾶλλον σπουδαιότατο. Διότι γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τὸ σημαντικώτερο θέμα εἶνε τὸ θέμα τῆς σωτηρίας. ᾿Εὰν σωθῇ ὁ ἄνθρωπος, κέρδισε τὸ πᾶν. ᾿Εὰν δὲν σωθῇ, ἔχασε τὸ πᾶν. ῾Ο σωζόμενος εἶνε εὐτυχέστατος. ῾Ο μὴ σωζόμενος εἶνε δυστυχέστατος. ῾Ο ἀπόστολος Παῦλος γράφει γιὰ τὸ Θεό· «Πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι» (Α´ Τιμ. β´ 4). ῾Ο Θεὸς θέλει ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ σωθοῦν. ᾿Αλλὰ καὶ οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ θέλουν ὅλοι οἱ συνάνθρωποι νὰ σωθοῦν, ἀκόμη καὶ οἱ χειρότεροι ἐχθροί τους. ῾Ο ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ εἶνε εὐαίσθητος καὶ δὲν ὑποφέρει οὔτε τὴ σκέψι, ὅτι ἕνας συνάνθρωπός του, ἔστω καὶ ἂν εἶνε ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός του, θὰ κολάζεται αἰωνίως. Μόνο διεστραμμένοι ἄνθρωποι, διαβολάνθρωποι, θέλουν νὰ βασανίζωνται συνάνθρωποι. Στὸ ἐρώτημα, ἂν θὰ σωθοῦν καὶ ἀλλόθρησκοι, ἡ ἀπάντησι εἶνε θετική. Θὰ σωθοῦν, ναί, θὰ σωθοῦν καὶ ἀλλόθρησκοι! Δὲν τὸ λέγουμε ἐμεῖς, ὥστε νὰ δύναται κανεὶς νὰ τὸ ἀμφισβητήσῃ. Τὸ λέγει ἡ θεόπνευστη Γραφή. ᾿Απὸ τὴ Γραφὴ θ᾿ ἀναφέρωμε λόγους τοῦ ἀποστόλου Παύλου, καὶ λόγους τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ. Στὸ ῾Ρωμ. β´ 14-16 ὁ ἀπόστολος γράφει· «῞Οταν ἔθνη τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῇ, οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος, οἵτινες ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γραπτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως καὶ μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἢ καὶ ἀπολογουμένων ἐν ἡμέρᾳ ὅτε κρινεῖ ὁ Θεὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου διὰ ʼΙησοῦ Χριστοῦ». Μεταφράζουμε τὸ χωρίο· ῞Οταν ἐθνικοί, ποὺ δὲν ἔχουν νόμο, κάνουν ἐκ φύσεως τὰ τοῦ νόμου, αὐτοί, ἂν καὶ δὲν ἔχουν νόμο, εἶνε οἱ ἴδιοι νόμος γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους. Αὐτοὶ δείχνουν ὅτι τὸ ἔργο τοῦ νόμου εἶνε γραμμένο στὶς ψυχές τους, ἀφοῦ ἡ συνείδησί τους δίνει ἔντονη μαρτυρία (γιὰ τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό), καὶ οἱ διάνοιές τους στέκονται μεταξύ αὐτῶν κατήγοροι ἢ καὶ συνήγοροι στὶς μεταξύ τους σχέσεις γιὰ τὴν ἡμέρα, ποὺ ὁ Θεός, συμφώνως μὲ τὸ εὐαγγέλιό μου, θὰ κρίνῃ τὶς κρυφὲς σκέψεις καὶ πράξεις τῶν ἀνθρώπων διὰ τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Τί σημαίνουν τὰ ἀποστολικὰ αὐτὰ λόγια; Σημαίνουν ὅτι καὶ οἱ ἐθνικοί, οἱ ἀλλόθρησκοι, ἐνῷ δὲν ἔχουν τὸ μωσαϊκὸ νόμο (οὔτε ἔπειτα τὸν εὐαγγελικὸ νόμο), ὅμως δὲν στεροῦνται νόμου, ἔχουν τὸν ἔμφυτο ἠθικὸ νόμο, τὸ νόμο τῆς συνειδήσεως, γιὰ νὰ κριθοῦν τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, καὶ ὅσοι ἐφαρμόζουν αὐτὸ τὸ νόμο θὰ σωθοῦν. Προηγουμένως, στὸ στίχ. 13, ὁ ἀπόστολος εἶπε· «Οἱ ποιηταὶ τοῦ νόμου δικαιωθήσονται». Στὸ ῾Ρωμ. β´ 26-27 ὁ ἀπόστολος γράφει· «᾿Εὰν ἡ ἀκροβυστία τὰ δικαιώματα τοῦ νόμου φυλάσσῃ, οὐχὶ ἡ ἀκροβυστία αὐτοῦ εἰς περιτομὴν λογισθήσεται; Καὶ κρινεῖ ἡ ἐκ φύσεως ἀκροβυστία, τὸν νόμον τελοῦσα, σὲ τὸν διὰ γράμματος καὶ περιτομῆς παραβάτην νόμου». Μεταφράζουμε· ᾿Εὰν ὁ ἀπερίτμητος τηρῇ τὶς ἐντολὲς τοῦ νόμου, ἡ ἀπεριτμησία του δὲν θὰ θεωρηθῇ ὡς περιτομή; Καὶ ὁ ἐκ φύσεως ἀπερίτμητος, ποὺ ἐκτελεῖ τὸ νόμο, θὰ καταδικάσῃ ἐσένα, ποὺ ἔχεις τὸ γραπτὸ νόμο καὶ τὴν περιτομή, ἀλλ᾿ εἶσαι παραβάτης τοῦ νόμου. Τὸ ἐρώτημα στὴν περικοπὴ εἶνε ρητορικὸ καὶ σημαίνει· ᾿Ασφαλῶς, ἐὰν ὁ ἀπερίτμητος, ὁ ἀλλόθρησκος, τηρῇ τὶς ἐντολὲς τοῦ ἐμφύτου νόμου, τῆς συνειδήσεως, ἡ ἀπεριτμησία του θὰ θεωρηθῇ ὡς περιτομή. Μὲ ἄλλες λέξεις, ὁ μὴ ᾿Ιουδαῖος, ποὺ ἐκτελεῖ τὸ νόμο τῆς συνειδήσεως, θὰ θεωρηθῇ ὡς ᾿Ιουδαῖος. Καὶ ὁ μὴ χριστιανός, νὰ προσθέσωμε ἐμεῖς, θὰ θεωρηθῇ ὡς χριστιανός. Καὶ ὄχι μόνο θὰ σωθῇ ὁ ἐθνικός, ποὺ τηρεῖ τὸ φυσικὸ νόμο, ἀλλὰ καὶ θὰ καταδικάσῃ τὸν παραβάτη τοῦ γραΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΟΥΣ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Τοῦ κ. Χρήστου Κ. Λιβανοῦ

ΕΓΑΛΗ ἱκανοποίησι, χαρὰ καὶ εὐφροσύνη αἰσθάνθηκαν ὅλοι οἱ πιστοὶ ᾿Ορθόδοξοι ῞Ελληνες στὸ ἄκουσμα τῆς εἰδήσεως, ὅτι ἡ Δ.Ι.Σ. ἀποφάσισε τὴν ἀνέγερσι μεγαλοπρεποῦς καθεδρικοῦ ναοῦ στὴν ᾿Αθήνα, ἀφιερωμένου στὸν Σωτῆρα Χριστό, πρὸς ἐκπλήρωσι τοῦ Τάματος τοῦ ῎Εθνους. ῾Υπῆρξαν ὅμως καὶ κάποιοι ἄπιστοι, ἄθεοι καὶ ἐκκλησιομάχοι, ποὺ ἀντὶ νὰ χαροῦν ἐφρύαξαν καὶ βρῆκαν τὴν εὐκαιρία νὰ «ξεσπαθώσουν» καὶ πάλι ἐναντίον τῆς ᾿Εκκλησίας. Μεταξὺ αὐτῶν εἶναι καὶ μία ᾿Αθηναϊκὴ ἐφημερίδα, τὸ ὄνομα τῆς ὁποίας παραπέμπει ὄχι στὰ ἄφθαρτα καὶ αἰώνια ἀγαθὰ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, ἀλλὰ στὰ πρόσκαιρα, τὰ ὑλικὰ καὶ φθαρτά, στὸν παρόντα αἰῶνα τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ ἀπατεῶνα. Γράφει λοιπὸν αὐτὴ ἡ ἐφημερίδα, ὅτι πίσω ἀπὸ τὴν ἀπόφασι τῆς ᾿Εκκλησίας κρύβονται «τεράστια οἰκονομικὰ συμφέροντα», ὅτι οἱ ῾Ιεράρχες δέχονται πιέσεις «ἀπὸ συγκεκριμένη ὁμάδα, ποὺ φημίζεται γιὰ τὸν ὑπερσυντηρητισμό της», ὅτι γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ συγκεντρώνονται χρήματα «ἐπὶ πολλὰ χρόνια, ἴσως καὶ δεκαετίες», μέμφεται δὲ τὸν ᾿Αρχιεπίσκοπο καὶ τοὺς συνοδικοὺς ᾿Αρχιερεῖς, ὅτι, «ἀγνοώντας τὶς στρατιὲς τῶν νεόπτωχων, ποὺ γεννᾶ ἡ κρίση στὴ χώρα, καὶ τῶν προβλημάτων ἐπιβίωσης, ποὺ ἀντιμετωπίζουν χιλιάδες οἰκογένειες… θαρρεῖς καὶ ζοῦν σὲ ἕνα ἄλλο κόσμο ἐξαγγέλλουν –ἔστω καὶ σὲ βάθος δεκαετίας– φαραωνικοῦ τύπου μεγαλόπνοα ἔργα»! ᾿Αξίζει νὰ σημειωθῇ ὅτι ὡς ἀντιδρῶντες στὴν ἀπόφασι αὐτὴ τὸ δημοσίευμα ἐπικαλεῖται «ἁγιορεῖτες μοναχούς», ἀλλὰ καὶ κληρικούς, καθὼς καὶ «ἑκατοντάδες πιστούς», ποὺ φέρονται νὰ διαμαρτύρωνΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Ὁ Σεβ. Γαλλίας ἠσπάσθη τήν δεξιάν χεῖρα τοῦ Πάπα, ἔλαβε τήν εὐλογίαν του διά νά παρακαθήση εἰς γεῦμα, ἐνῶ ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἰς γραπτόν μήνυμά του πρός τόν Αἱρεσιάρχην τόν ἀντιμετωπίζει ὡς κανονικόν μέλος καί κανονικόν Ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας, τόν χαρακτηρίζει «Ἁγιώτατον» καί «Παναγιώτατον», ἐνῶ τό κρατίδιον τοῦ Βατικανοῦ ὡς κανονικήν «Ἐκκλησίαν», λησμονῶν ὅτι ὁ Πάπας δηλώνει ἡμίθεος (ἀλάθητος) καί διαστρέφει τήν Πίστιν διά τοῦ Φιλιόκβε καί τοῦ πρωτείου, τό ὁποῖον καταργεῖ τό Συνοδικόν Πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας. Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί Σεβ. Γαλλίας ἰσοπέδωσαν τούς Ἱερούς Κανόνας.

Εἰς νέαν «ἐπιχείρησιν» ἰσοπεδώσεως τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας προέβη τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον διά τοῦ ἐκπροσώπου του Σεβ. Μητροπολίτου Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, εἰς τάς ἐκδηλώσεις τάς ὁποίας ὠργάνωσε τό Βατικανόν πρός τιμήν τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ὁ ὁποῖος ἵδρυσε τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρώμης. Ἐκείνη ὅμως ἦτο πραγματική Ἐκκλησία, ἀλλά πολλούς αἰῶνας ἀργότερον μετεξελίχθη εἰς αἵρεσιν, ἀπό τήν ὁποίαν πηγάζουν ὅλαι αἱ αἱρέσεις καί τά πάσης φύσεως ἀθεϊστικά κινήματα.

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

Βατικάνειαι συμπεριφοραί, χλιδὴ καὶ πανάκριβα γεύματα κατὰ τὴν ἐπίσκεψιν τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου εἰς τὴν Κοζάνην. Σελ. 8 Αἱ ὁδηγίαι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου πρὸς τὸν Ἱ. Κλήρον τῆς Κοζάνης διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως. Σελ. 8 Ἀπάντησις εἰς τὸν Πατριάρχην Σερβίας καὶ τὸν Ἐπίσκοπον Προύσης διὰ τὰς συμπροσευχάς. Σελ. 8 Διατὶ φοβεῖται ἡ θολοκουλτουριάρικη ἀριστερὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν; Τοῦ κ. Β. Δ. Μακρυπούλια. Σελ. 4 Ποία ἡ προσωπικότης τοῦ μαχίμου Θεολόγου – Καθηγητοῦ εἰς τὴν Ἐκπαίδευσιν. Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Σαράντη Σαράντου. Σελ. 5 Ὁ Ὅσιος Δαβὶδ ὁ ἐν Θεσσαλονίκῃ καὶ ἡ Ἱ. Μονὴ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ τοῦ Λατόμου. Τοῦ κ. Κων. Δεληγιάννη. Σελ. 5 Περὶ τοῦ γλωσσικοῦ προβλήματος τῆς θείας Λατρείας. Τοῦ κ. Φωτίου Σχοινᾶ. Σελ. 6

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, γνωστός διά τά φιλοοικουμενιστικάς καί φιλοπαπικάς του θέσεις προέβη εἰς ἐνεργείας, τάς ὁποίας ἀπαγορεύουν οἱ Ἱεροί

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΗΘΙΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΟΛΛΑ ἀρνητικά φαινόμενα στήν κοινωνία μας ὀφείλονται στό γεγονός ὅτι οἱ ἄνθρωποι στήν ἐποχή μας ἔχουν ἀρνηθεῖ τίς ἠθικές ἀξίες καί πειθαρχοῦν μόνο στή φωνή τῶν ἁμαρτωλῶν τους παθῶν. Ζοῦν χωρίς ἠθικούς φραγμούς καί χωρίς τήν αἴσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Νομίζουν ὅτι ὅλα ἐπιτρέπονται καί ὅλα ρυθμίζονται ἀπό τούς ἴδιους. Καί ὅταν διαπιστώνουν ὅτι κάτι δέν πηγαίνει καλά στή ζωή τους, πειραματίζονται γιά κάτι ἄλλο, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι τελικά θά πετύχουν αὐτό πού ὀνειρεύονται, τό ὁποῖο, ἀλλίμονο, δέν γνωρίζουν ἐπακριβῶς. Θά ἔλεγα, χωρίς ὑπερβολή, ὅτι τίς περισσότερες φορές οἱ ἐπιλογές τους καταλήγουν σέ πορεία ἀδιεξόδου. Προχωροῦν χωρίς φῶς, χωρίς προσανατολισμό καί προορισμό. Ἡ κατάσταση αὐτή προφανῶς εἶναι δυσάρεστη καί πρέπει κάτι νά γίνει. Ποιοί θά πρωτοστατήσουν στό σπουδαῖο αὐτό ἔργο; Ὑπάρχουν ἁγνοί πατριῶτες; Ναί, ὑπάρχουν. Ἡ δυσκολία βρίσκεται στό γεγονός ὅτι οἱ ἀνάξιοι τούς ἔχουν θέσει στό περιθώριο, γιατί δέν θέλουν καμιά ἀλλαγή στήν κοινωνία. Ἔχουν συνηθίσει στήν ὑποβάθμισή της καί καθένας πού θά ἤθελε τή βελτίωσή της, εἶναι ἐπικίνδυνος! Δέν ἐπιτρέπουν νά δραστηριοποιηθεῖ κάποιος πού θά τούς ἐμπόδιζε νά πραγματοποιήσουν τά σχέδιά τους καί νά ἐξυπηρετήσουν τά συμφέροντα τόσο τά δικά τους ὅσο καί τῶν φίλων τους. Ὁ διάβολος στήν ἐποχή μας ἔχει πολλά ὄργανα. Σχεδόν οἱ πάντες τόν ὑπηρετοῦν. Οἱ πολιτικοί, οἱ δημοσιογράφοι, οἱ δικαστικοί, οἱ ἀξιωματικοί, οἱ ἐπιστήμονες, οἱ καλλιτέχνες καί γενικά ὅλοι ὅσοι ἐμφανίζονται ὡς ὑπεύθυνοι αὐτοῦ τοῦ ἄμοιρου ἑλληνικοῦ Ἔθνους. Ἐλάχιστοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι, πού πιστεύουν στό Θεό καί ἀγωνίζονται γιά τήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν. Οἱ πολλοί εἶναι μακριά ἀπό τήν πίστη. Ἀκόμα καί αὐτοί, πού προβάλλονται ὡς σπουδαῖοι καί χαρισματοῦχοι, εἶναι ἀδειανοί στήν πραγματικότητα (δηλαδή δέν ἔχουν ἠθικές ἀρχές), τούς λείπουν τά ὁράματα καί προπαντός ἡ προσωπική τους ζωή εἶναι ἄθλια, τήν ὁποία ὅμως καλύπτουν φαρισαϊκῶς. Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι λοιπόν ἀναλαμβάνουν τά ἡνία τῆς Χώρας καί ὁδηγοῦν τούς ἀνθρώπους στή δυστυχία καί τήν πνευματική ἀποχαύνωση. Ὁ συνειδητός χριστιανός παρακολουθεῖ τά ὅσα συμβαίνουν στήν κοινωνία καί εἰδικότερα τήν τραγική κατάσταση τῶν ἀνθρώπων καί ἀνησυχεῖ. Καταφεύγει στόν Ἰησοῦ Χριστό καί προσεύχεται, γιά νά ἐπιστρέψουν οἱ ἄνθρωποι. Παράλληλα μέ τό λόγο του, τή συνέπειά του στίς ἐντολές, τό παράδειγμά του καί γενικά τήν ὅλη συμπεριφορά του δίνει τή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ καί ἐλπίζει. Δέν εἶναι δυνατό νά παραμένουν στό τέλμα οἱ ἄνθρωποι καί νά ζοῦν χωρίς πνευματικό προσανατολισμό καί χωρίς τό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου. Σἐ αὐτό πρέπει νά βοηθήσουν ὅλοι ὅσοι ἀγρυπνοῦν καί πονοῦν γιά τόν ἀποχριστιανισμό τῆς κοινωνίας.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ Εἰσήγησις τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας κ. Ἰωήλ εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας

(1ον) Ἕνας ἐκ τῶν μυστικῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος, σ᾽ ἕνα ἀπό τά ὡραῖα ποιήματά του νά τί γράφει γιά τόν ἄνθρωπο! Οὗτος μέσον τῶν κτισμάτων, τόν Θεόν γινώσκει μόνος, τούτῳ μόνῳ ὁ Θεός δέ, κατά νοῦν ληπτός ἀλήπτως, καθορᾶται ἀοράτως, καί κρατεῖται ἀκρατήτως[1]. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει μιά μοναδική σχέση μέ τό Θεό. Ἀπ᾽ ὅλα τά κτί-

Κανόνες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἔλαβε μέρος εἰς συμπροσευχήν μετά τοῦ Πάπα κατά τήν ὥραν, τήν ὁποίαν οὗτος προεξῆρχεν εἰς Παπικήν «θείαν Λει-

σματα μόνον αὐτός ἔχει τόσο στενές σχέσεις μέ τό Θεό. Γνωρίζει τό Θεό καί γνωρίζεται ὑπό τοῦ Θεοῦ. Μετέχουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος θά τό πεῖ κάπως διαφορετικά· «... ὥσπερ οὐδείς ἀνώτερος Θεοῦ ἐν οὐρανῷ, οὕτω μηδείς ἔστω ἀνώτερος ἀνθρώπου ἐπί γῆς»[2]. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ κυριάρχης τῆς φύσεως. Ὅλη ἡ δημιουργία, ἀκόμη καί αὐτοί οἱ ἄγγελοι, ἐδημιουργήθησαν γιά τόν ἄνθρωπο. Ὅλα ἔγιναν γιά τήν τελείωση καί τή θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Βέβαια, ἐάν συγ-

κριθεῖ μέ τό Θεό, εἶναι ἕνα τίποτε. Ἐάν ὅμως συγκριθεῖ μέ τή δημιουργία, εἶναι μέγας. Αὐτό εἶχε ὑπ᾽ ὄψη του ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος, ὅταν ἔλεγε στά ἱστορικά ἔπη του τά ἀκόλουθα· «εἰ μηδέν εἰμι, Χριστέ μου, τίς ἡ πλάσις;»[3]. Ἔχουμε τή δυνατότητα νά ἑνωθοῦμε μέ τό Θεό καί νά εἴμαστε μαζί του ἀχώριστα, σύμφωνα ἄλλωστε καί μέ τά λεγόμενά Του πρός τόν Πατέρα Του· «ἐγώ ἐν αὐτοῖς καί σύ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσιν τετελειωμένοι»[4]. Ἀνέφερα ὅλα αὐτά, γιατί, ἐάν δέν γνωρίσουμε «οἵους ἡμᾶς ἐποίησεν ὁ Θεός, οὐκ ἐπιγνωσόμεθα οἵους ἐποίησεν ἡ ἁμαρτία»[5]. Πράγματι μᾶς ἔπλασε ὁ Θεός ὅλα νά τά ἔχουμε κοινά. Τά ἀγαθά τῆς γῆς εἶναι δωρεά τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Μετά τήν πτώση μας ὁ ἄνθρωπος κυριευμένος ἀπό ἀνασφάλειες καί φοβίες ἄρχισε

τουργίαν» εἰς τόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Πέτρου. Κυριολεκτικῶς ἐσταμάτησεν ἡ ἀναπνοή, διά ὡρισμένα δευτερόλεπτα τῆς ὥρας, ὅταν ὁ τηλεοπτικός φακός ἔδειχνε τόν Σεβ. Μητροπολίτην νά ἀνέρχεται εἰς τό «ἅγιον βῆμα», νά ἔρχεται πρόσωπον μέ πρόσωπον μέ τόν Πάπαν, ὁ ὁποῖος προεξῆρχε τῆς «θείας Λειτουργίας» καί νά ὑποκλίνεται ἐνώπιον του τρεῖς ἤ τέσσερις φορές. Ὅσοι παρηκολούθουν τήν παπικήν «θείαν Λειτουργίαν» ἀπό τό διαδίκτυον ἀνέμενον νά ἰδοῦν, ἐάν θά «μετελάμβανε» κατά τόν παπικόν τρόπον. Δέν συνέβη ὅμως τοῦτο, διότι προφανῶς δέν ἔχουν ὡριμάσει ἀκόμη αἱ συνθῆκαι. Εἰς τήν παροῦσαν φάσιν τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί τούς Οἰκουμενιστάς

Τὴν 9ην Ἰουλίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμην τῶν Ἁγίων Διονυσίου τοῦ ρήτορος καὶ Μητροφάνους, τῶν ἐν Μικρᾷ Ἁγίᾳ Ἄννῃ, Ἁγ. Ὄρους. Ἀνωτέρω εἰκὼν τῶν Ἁγίων διὰ χειρὸς Ν. Λέπουρα, 1972.

«Τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός» (Κολ. Γ´ 11)

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΑΚΑΙΝΙΖΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, κατά τήν συνεδρίαν τῆς 27ης Ἰουνίου ἀπεδέχθη ἔκθεσιν τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Λατρείας, ἐκπονηθεῖσαν ὑπό τοῦ Καθηγητοῦ κ. Θεοδώρου Γιάγκου, διά τήν θέσιν τῆς γυναικός εἰς τήν δημοσίαν λατρείαν. Πιστεύομεν ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Κύπρου ὀφείλει νά προβῆ εἰς λεπτομερεῖς ἀνακοινώσεις διά τό θέμα καί συγκεκριμένως νά ἐξηγήση εἰς τόν πιστόν λαόν, ἐάν ἐννοῆ χειροτονίας γυναικῶν. Τό θέμα αὐτό ἔχει προκαλέσει κατά τό παρελθόν ἐντόνους ἀντιδράσεις, διότι αἱ χειροτονίαι γυναικῶν ἀπαγορεύονται εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μας. Δι᾽ αὐτό ἄς παράσχη ἐξηγήσεις.

Κάποτε ὑπῆρχαν δοῦλοι. Σήμερα καταργήθηκε ὁ θεσμός τῆς δουλείας. Κάποτε οἱ γυναῖκες δέ γνώριζαν τί σημαίνει ἰσοτιμία τοῦ ἄντρα καί τῆς γυναίκας, οὔτε γνώριζαν τή λέξη "δικαιώματα". Ἀργότερα κι οἱ γυναῖκες κατέκτησαν τά δικαιώματά τους. Κάποτε τά παιδιά τά πετοῦσαν στόν Καιάδα καί στούς γκρεμούς καί στούς χιονισμένους δρόμους τῆς Ρώμης, σάν τά σκουπίδια, καί... χειρότερα κι ἀπ᾽ τά σκουπίδια! Ποιός νά τά προσέξει καί τί νά τά κάμουν, ὅταν μάλιστα, ἦσαν καί καχεκτικά ἤ ἀρρωστιάρικα; Κάποτε τούς δούλους καί τούς… χριστιανούς, τούς ἔβαζαν κατά ἑκατοντάδες καί χιλιάδες στίς ἀρένες καί τά Κολοσσαῖα, γιά νά παλαίψουν μέ χιλιάδες ἄγρια θηρία, γιατί θά ἔπρεπε νά διασκεδάσει ὁ κοσμάκης! Καί τά αἵματα, ποτάμια… Ποιός νά διαμαρτυρηθεῖ στ᾽ ἀνθρωπόμορφα τέρατα τῆς ἐξουσίας; Εἴπαμε! Ἀνθρώπινη τιμή καί ἀξιοπρέπεια καί δικαιώματα πάσης φύσεως, ὅλα ἄγνωστα. Κι αὐτά μόνο; Ἄνθρωποι ὑπῆρχαν. Ἀνθρωπισμός δέν ὑπῆρχε! Κοινωνίες ἔφτιαξαν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά κοινωνίες θηρίων, ἔστω κι ἄν κάποιοι - ὅπως οἱ Ρωμαῖοι - θέσπισαν νόμους,

ἀλλά παρέμειναν παράνομοι, ὑπάνθρωποι καί ἀπάνθρωποι. Θά μοῦ πεῖτε: Σήμερα, στόν 21ο αἰῶνα, μέ τόσους καταστατικούς χάρτες καί νόμους καί κατακτήσεις δικαιωμάτων… καί πάλι, ζοῦγκλα δέν ἔχουμε καταντήσει; Ναί, ὁ Χριστός μέ τήν ἠθική Του διδασκαλία ἔχει ἀνακαινίσει καί ἀναγεννήσει τά πάντα, ἀλλά δυστυχῶς, δέν Τόν ἔχουν ἀποδεχτεῖ οἱ πάντες. Κάλεσε τούς πάντες στήν καινούργια, τήν ἀναγεννημένη καί ἀνακαινισμένη ζωή, ἀλλά, τήν ἐκλογή τήν ἄφησε στήν ἐλευθερία τους. Ἡ κλήση Του εἶναι πάντα ἐλεύθερη: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν...». Ὡστόσο, "ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα" (Ματθ. Δ´ 16). Ὁ λαός βρῆκε τό φῶς καί τό δρόμο τῆς σωτηρίας. Ἡ ἀνθρωπότητα γνώρισε τήν αἰώνια Ἀλήθεια. Νά, τό μέγα ἱστορικό γεγονός καί ἡ μεγάλη εἴδηση: Τό Εὐαγγέλιο τῆς ἐλευθερίας καί τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Ὁ Χριστός ἀνακαινίζει τά πάντα, καί προπάντων, τούς πάντες. Τούς ἀνθρώπους. Στό κεφάλαιο Δ´ στίχο 11 τῆς πρός

νά δείχνει σημάδια ἰδιοτέλειας. Ἤθελε νά ἔχει δικά του ὅσο τό δυνατόν περισσότερα ἀπό τά ἀγαθά πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός. Νόμιζε πώς ὅσο περισσότερα εἶχε, τόσο πιό πολλά χρόνια θά ζοῦσε. Ἔτσι δημιουργήθηκε ἡ ἐκμετάλλευσις τοῦ ἀνθρώπου εἰς βάρος ἄλλου ἀνθρώπου καί κατ' ἐπέκταση ἑνός λαοῦ εἰς βάρος ἄλλου λαοῦ. Ἡ ἰδιοτέλεια ἔκανε τόν κόσμο ἄνω κάτω. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος θά πεῖ ἕνα βαρυσήμαντο λόγο γιά τήν τάση πού ἔχουμε νά μαζεύουμε συνεχῶς καί νά πλεονεκτοῦμε· «Οὐκ ἀφίησιν ἀνθρώπους εἶναι τούς ἀνθρώπους τό χρυσίον, ἀλλά θηρία καί δαίμονας»[6]. Ἡ πλεονεξία εἶναι νόσημα ὅλης τῆς Οἰκουμένης. Ἡ ἱστορία ἔχει καταγράψει φοβερές καταστάσεις ἐκμεταλλεύσεως λαῶν ἀπό τά δῆθεν πολιτισμένα κράτη. Τέτοια παραδείγματα εἶναι πολλά στίς περιοχές τῆς Ἀφρικῆς

καί τῆς Ἀσίας, ἀλλά καί τῶν μικρῶν λαῶν τῆς γῆς, πού ὑποχρεώνονται νά ἀγοράσουν ὅπλα καί προϊόντα ἀπό ἄλλους μεγαλυτέρους καί πλουσιωτέρους λαούς, ἐπειδή ἡ πτωχεία καί ἡ ἀνέχεια τούς ἀνάγκασε νά δανεισθοῦν ἀπό αὐτούς χρήματα. Ἄς ἔλθουμε τώρα καί στήν κρίση τοῦ τόπου μας. Ἡ λέξη κρίση τί σημαίνει; Ἀνοίγοντας τά διάφορα λεξικά βλέπουμε διάφορες ἑρμηνεῖες· Νά ποῦμε μερικές· Τό ρῆμα κρίνω σημαίνει χωρίζω, ἐκλέγω, διακρίνω, ἀνακρίνω, παραβάλλω, ἑρμηνεύω ὡς δικαστής, ἀποφασίζω, ἀπονέμω δίκαιον, καταδικάζω, μηνύω, νομίζω[7]. Τό ἴδιο καί ἡ λέξη κρίσις πού εἶναι παράγωγο αὐτοῦ τοῦ ρήματος (ξεχώρισμα, δίκη, ἀπόφαση, ἔκβαση, μεταβολή ἀσθενείας). Στόν Ὅμηρο ἀπαντῶνται μερικές ἀπό τίς παραπάνω ἔννοιες, ὅπως π.χ.

Ἐνεργῶ, διακρίνω, χωρίζω, διαλύω, ξεδιαλέγω, ἐκλέγω γιά τόν ἑαυτό μου κ.ἄ.[8]. Σέ ἕνα ἄλλο λεξικό μεταξύ διαφόρων ἐννοιῶν πού ἀναφέραμε ὑπάρχει καί ἡ ἔννοια «ἀγών περί ἀμφισβητουμένων πραγμάτων»[9]. Στά νεώτερα λεξικά ἐκτός τῶν ἀνωτέρω ἐννοιῶν ὑπάρχει καί ἡ ἀκόλουθη· «περίοδος ἀνωμάλου καταστάσεως, δυσχεροῦς κινδυνώδους ἐκτροπῆς ἀπό τῶν κανονικῶν, ὁμαλῶν συνθηκῶν τοῦ βίου· οἰκονομική ἠθική κρίσις, τό νόμισμα διέρχεται κρίσιν» [10]. Ὅπως ἐπίσης καί τοῦ Γ. Μπαμπινιώτη. Ἐδῶ δύο ἔννοιες νεώτερες εἶναι χαρακτηριστικές· «ἡ διατάραξη τῆς ὁμαλῆς πορείας μιᾶς διαδικασίας ἤ ἡ κακή λειτουργία ἤ ἡ ἔμπρακτη ἀμφισβήτηση τῶν καθιερωμένων (δομῶν, ἀξιῶν, θεσμῶν), τῆς οἰκογενείας... τῆς νομισματικῆς (πολιτικῆς) κ.λ.π.». Ἐπίσης κρίση

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Νά παράσχη ἐξηγήσεις ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Κύπρου

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

6 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΤΙΣ 6 Ἰουλίου ἡ Ἐκκλησία Σ μας τιμᾶ τὴν Ἁγία Λουκία. Αὐτὴ ἡ Ἁγία Λουκία εἶναι ἄλλη

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟΥ ΤΩΝ «ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ»…

ΟΜΑΔΑ «προοδευτικῶν» θεολόγων σύστησαν τὴν ὀργάνωση: «Πρωτοβουλία Ἀριστερῶν Χριστιανῶν», γιὰ νὰ διαχωρίσουν προφανῶς τὸν ἑαυτό τους ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους «καθυστερημένους» θεολόγους καὶ χριστιανούς! Σὲ ἀνακοίνωσή τους τονίζουν «πὼς πρωταρχικὸ χρέος τῶν χριστιανῶν εἶναι, ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς κοινωνίας ἀπὸ τὴν ἐκμετάλλευση, τὴν ἀδικία καὶ κάθε εἴδους κοινωνικὴ ἢ πνευματικὴ καταπίεση». Ὡς ἐδῶ καλά. Ἀλλὰ ποιὸς χριστιανὸς καὶ δὴ θεολόγος, μπορεῖ νὰ ἔχει διαφορετικὴ ἄποψη γιὰ τὰ ἀνωτέρω; Διαβάζοντας τὴ συνέχεια μπαίνουμε στὸ νόημα τί λογῆς «πρωτοβουλία» εἶναι αὐτή: «Ἐπειδὴ ἀκριβῶς, πιστεύουμε στὸ Χριστὸ καὶ στὴ διδασκαλία του, εἴμαστε κατὰ τοῦ ρατσισμοῦ καὶ τῆς ξενοφοβίας, κατὰ τοῦ ἐθνικισμοῦ καὶ τοῦ φασισμοῦ, κατὰ τῆς πλουτοκρατίας καὶ τοῦ καπιταλισμοῦ, κατὰ τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ καὶ τοῦ πολέμου. Ἐπίσης συμφωνοῦμε μὲ τὶς προτάσεις τοῦ ΚΚΕ γιὰ νομοθετικὴ κατοχύρωση τῆς Κυριακῆς ἀργίας, τὸν νομικὸ χωρισμὸ Κράτους-Ἐκκλησίας μὲ παράλληλη προστασία τῶν ἐργασιακῶν-ἀσφα-

Τό «Πιστεύω» τῶν Ἑλλήνων ἑωσφοριστῶν

ΜΕ ΦΡΙΚΗ καὶ ἀποτροπιασμὸ διαβάσαμε στὸ διαδίκτυο (ἱστολόγιο: ΚΛΑΣΣΙΚΟΠΕΡΙΠΤΩΣΗ) τὸ «πιστεύω» τῶν ἑλλήνων ἑωσφοριστῶν! Ἡ ἀποκρυφιστικὴ – σατανιστικὴ ὀργάνωση: «Luciferian Order of the Libertarian Flame – Ἑωσφορικὸ Τάγμα τῆς Ἐλευθεριακῆς Φλόγας» ἔκαμε γνωστὲς τὶς ἀρχές της σὲ σχετικὴ ἱστοσελίδα. Ἰδοὺ ἕνα φρικιαστικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἑωσφορικὸ «πιστεύω»: «Ὁ Ἑωσφόρος εἶναι ἡ ἀνώτατη ὀμορφιά, εἶναι ἡ ἀλληλεγγύη, εἶναι τὸ πνεῦμα τῆς ἀμφισβήτησης εἶναι ἡ αἰώνια ἐξέγερση, ὁ τελειότερος γνώστης τῶν οὐρανῶν καὶ τῆς κολάσεως, ὁ τελειότερος τῶν ἀγγέλων, ποὺ ζήλεψε καὶ μίσησε ὁ ἴδιος ὁ δημιουργός του, ἐπειδὴ δὲν ἀγνόησε τὸ γεγονὸς ὅτι εἶναι ἴσος μὲ αὐτόν. Εἶναι ἡ ταραχὴ τῆς ἐπουράνιας ἁρμονίας, ἡ πεμπτουσία τῶν ἡδονῶν, ἡ δοξασία τῆς ἰσότητας, ἡ ἐπανάσταση τοῦ μαύρου φωτός. Ὁ Ἑωσφόρος οὕτως ἢ ἄλλως εἶναι ὁ ΜΟΝΟΣ, ποὺ συνειδητοποίησε ὅτι ἡ ΔΥΝΑΜΙΣ του εἶναι ὅμοια μὲ τοῦ δημιουργοῦ του. Δὲν ὑπῆρξε πτώση, ὑπῆρξε ἄρνηση ὑποταγῆς, δὲν ὑπῆρξε καταδίκη ὑπῆρξε ἐπαναστατικὴ συνείδηση. Ἡ ἀνεξαρτησία εἶναι ἡ ἀντιπροσωπεία του. Εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, ποὺ συνειδητοποιεῖ ὅτι ἡ ἴδια μπορεῖ νὰ ξεπεράσει τὴ μορφοποιὸ της δύναμη καὶ νὰ μεταμορφωθεῖ σὲ ΕΝΑ ἀπελευθερωμένο ΕΙΝΑΙ… Ἡ ἀνθρωπότητα ἔχει ἀνάγκη τὸν Ἑωσφόρο, ἔχει ἀνάγκη τὴν παύση ἀναμονῆς, γιὰ σωτηρία ἀπὸ τὸν ἐλιτιστὴ Ναζωραῖο, ἔχει ἀνάγκη τὴν λατρεία τοῦ μεγάλου ἐξεγερμένου διὰ τῆς ἑνώσεως μαζί του, ἔχει ἀνάγκη τὴν ἐπιστροφὴ στὴν σαρκικὴ δοξασία στὴν ἐπίτευξη τῆς συνολικῆς ἀμφιβολίας καὶ τὴν ἀμφισβήτηση τῶν οὐρανῶν». Τὸ κείμενο μιλάει ἀπὸ μόνο του καὶ δὲν χρειάζονται περαιτέρω σχόλια. Τὸ μόνο ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ γράψουμε εἶναι πὼς δὲν εἶναι μακριὰ ὁ καιρὸς, ποὺ ὁ μιαρὸς Ἑωσφόρος θὰ ἀναγορευθεῖ ἐπίσημα ὡς ὁ «θεὸς» τοῦ κόσμου καὶ θὰ ἀπαιτήσει διὰ τῶν ὀργάνων του καθολικὴ λατρεία! Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου…

Ὀρθόδοξος δέησις διά τήν Βασίλισσαν Ἐλισάβετ!

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ἀρχιεπισκοπὴ Θυατείρων καὶ Μεγάλης Βρεττανίας (ἐπισκοπή τοῦ κλίματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου), ἀνακοίνωσε πὼς στὶς 3 Ἰουνίου, τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἀποφάσισε νὰ τιμήσει καὶ νὰ κάνει δέηση γιὰ τὴν βασίλισσα τῆς Ἀγγλίας Ἐλισάβετ γιὰ τὰ ἑξήντα χρόνια τῆς βασιλείας της. Μάλιστα ἡ τελετὴ δέησης ἔγινε πρὶν τὸν Ἑσπερινό τῆς Γονυκλισίας! Ἐνδιαφέρον ἔχει καὶ ἡ ἐγκύκλιος τοῦ ἀρχιεπισκόπου κ. Γρηγορίου, ὁ ὁποῖος τῆς πλέκει τὸ ἐγκώμιο, θεωρώντας την, οὔτε λίγο, οὔτε πολύ, ὡς τὸ πρόσωπο «ποὺ ἄλλαξε τὸν κόσμο» καὶ πὼς ὁ πλανήτης ὀφείλει σὲ αὐτὴν τὴν εὐημερία του! Λησμονεῖ ἢ κάνει πὼς λησμονεῖ ὁ σεβασμιώτατος τὶς ὑπογραφές της γιὰ τὶς ἐκτελέσεις τῶν ἀγωνιστῶν ἀδελφῶν μας Κυπρίων, κατὰ τὸν ἀγώνα τῆς ἀνεξαρτησίας τῆς Μεγαλονήσου ἀπὸ τὴν κυριαρχία τῶν ἄγγλων ἀποικιοκρατῶν, κυπριακῆς καταγωγῆς καὶ ὁ ἴδιος; Ἀγνοεῖ ὅτι ἡ ἐν λόγῳ «κυρία» εἶναι ἀρχηγὸς τῆς ἀγγλικανικῆς «ἐκκλησίας», παίρνοντας τὴ θέση τοῦ Χριστοῦ (βλ. Ἐφεσ. 5,23), ὅπως ὁ αἱρετικὸς πάπας τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας»; Παραβλέπει ὅτι εἶναι αἱρετικὴ καὶ τὸ χειρότερο: προστάτης τοῦ κέλτικου δρυιδισμοῦ καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲ μπορεῖ νὰ προσεύχεται γιʼ αὐτήν; Ἀγνοεῖ ὅτι ἡ κληρονομικὴ βασιλεία εἶναι θεσμὸς ἀντίχριστος (ρατσιστικὸς καὶ ἀντιδημοκρατικὸς) καὶ ὡς ἐκ τούτου μὴ ἀρεστὸς στὸ Θεὸ (βλ. Α΄ Βασιλ. 8,1118); Καὶ κάτι τελευταῖο καὶ σημαντικό: τονίζει στὴν ἐγκύκλιό του ὁ σεβασμιώτατος πὼς ἐπὶ

λιστικῶν δικαιωμάτων τῶν κληρικῶν, τὴν θρησκευτικὴ ἐλευθερία καὶ ἰσότιμη μεταχείριση τῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων… Τὸ ΚΚΕ εἶναι τὸ μόνο κόμμα, ποὺ ἀγωνίζεται οὐσιαστικὰ γιὰ μία Ἑλλάδα πραγματικὰ ἐθνικὰ ἀνεξάρτητη, ἀλλὰ ὄχι ἀπομονωμένη, ἔξω ἀπὸ τοὺς ἰμπεριαλιστικοὺς ὀργανισμοὺς ΕΕ καὶ ΝΑΤΟ». Ἀλλὰ ἀγαπητοὶ «ἀριστεροὶ χριστιανοί», δὲ μᾶς τὰ λέτε καλά! Τὸ ΚΚΕ, ὡς δογματικὸ μαρξιστικὸ κόμμα ἐπιμένει νὰ θεωρεῖ τὴν πίστη στὸ Θεὸ «ὄπιο τοῦ λαοῦ» καὶ τοὺς πιστοὺς ὡς «ψυχασθενεῖς» καὶ νὰ ἐπιζητεῖ τὴν «ἀποθεραπεία» τους (φανταζόμαστε τουλάχιστον ὄχι στὰ γκουλὰνγκ τῆς πρώην Σοβιετίας). Ἐπιμένει νὰ ἀρνεῖται περιφρονητικὰ κάθε θρησκευτικὴ ἐκδήλωση, ὅπως οἱ ἁγιασμοὶ στὴ βουλὴ καὶ ἡ καθιέρωση «πολιτικῶν» κηδειῶν γιὰ τὰ μέλη του. Ἐπιμένει, μαζὶ μὲ ὅλες τὶς ἀντίθεες δυνάμεις, γιὰ τὴν πλήρη ἀποχριστιανοποίηση τῆς πατρίδας μας καὶ τοῦ κόσμου. Ἂν λοιπὸν τὸ ΚΚΕ εἶναι ὅπως τὸ περιγράφουμε, πρὸς τί ἡ διαφήμισή του; Ἡ διακήρυξή σας κύριοι «Ἀριστεροὶ Χριστιανοὶ» μᾶς βάζει σὲ ὑποψίες, ἀφοῦ «διακηρύχτηκε» σὲ προεκλογικὴ περίοδο…

τῶν ἡμερῶν της «οἱ κατὰ τόπους διηρημένες Ἐκκλησίες ἄρχισαν θεολογικοὺς διαλόγους μεταξύ τους μὲ τελικὸ σκοπὸ νὰ συμφιλιωθοῦν καὶ νὰ ἐπανενωθοῦν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ». Δὲ μᾶς ἐξηγεῖ τί σημαίνει ὁ ὅρος «διηρημένες Ἐκκλησίες», ποῦ τὸν βρῆκε αὐτὸν τὸν ἄγνωστο γιὰ τὴν ἐκκλησιολογία τῆς Ἐκκλησίας μας ὅρο! Ἀφήνουμε τοὺς ἀναγνῶστες μας νὰ βγάλουν τὰ συμπεράσματά τους!

Ἡ ἄλλη μορφή τοῦ ἀναρχισμοῦ…

Η ΑΝΩΤΕΡΩ ἀποκρυφιστικὴ – σατανιστικὴ ὀργάνωση: «Luciferian Order of the Libertarian Flame – Ἑωσφορικὸ Τάγμα τῆς Ἐλευθεριακῆς Φλόγας» στὴ διακήρυξη τῶν «πιστεύω» της ἀναφέρει καὶ

ΗΡΧΙΣΑΝ ΤΑ ΠΡΟΕΟΡΤΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΩΝ ΔΙΩΞΕΩΝ!

ΑΡΧΙΣΑΝ οἱ διώξεις κατὰ τῶν ὀρθοδόξων, ποὺ ἐπιμένουν νὰ θεωροῦν τὸν ἐπάρατο οἰκουμενισμὸ ὡς τὴν πλέον τερατώδη καὶ ἐπικίνδυνη πλάνη στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας. Διαβάζουμε στὸ καλὸ ἱστολόγιο «ΑΚΤΙΝΕΣ» πὼς «Ἡ Γυναικεία Σερβικὴ Μοναστικὴ ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀναλήψεως – Ζίτσας στὸ Ovcarsko-kablarskoj klisuri, διέκοψε τὴν κοινωνία μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Σερβίας καὶ κατηγορεῖ τὸν Πατριάρχη Σερβίας γιὰ Οἰκουμενισμό. Συγκεκριμένα ἡ ἡγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀναλήψεως (Ἐπισκοπή Ζίτσας) ἀνακοίνωσε ὅτι διακόπτει κάθε σχέση μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Σερβίας λόγῳ Οἰκουμενισμοῦ καὶ προσχωρεῖ στὸν ἐπίσκοπο Ράσκας καὶ Πριζρένης Ἀρτέμιο. Μετὰ τὴν ἀνακοίνωση ὁ Ἐπίσκοπος Ζίτσας Χρυσόστομος μὲ τὴ βοήθεια τῆς τοπικῆς ἀστυνομίας καὶ μερικῶν κληρικῶν προσπάθησαν νὰ καταλάβουν τὸ μοναστήρι καὶ νὰ ἐκδιώξουν τίς μοναχές. Παρὰ τὴ συμπαράσταση πολλῶν πιστῶν κατοίκων οἱ μοναχὲς ἐκδιώχθηκαν τελικὰ ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονή». Αὐτὸ εἶναι τὸ προσωπεῖο τῆς δῆθεν ἀγάπης καὶ ἀνεκτικότητας τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ προβατόσχημη λεοντή του. Αὐτὸς εἶναι ὁ μελλοντικὸς κόσμος τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ ἡ παγκοσμιοποίηση. Στὴν κοινωνία τῆς «Νέας Ἐποχῆς» δὲ χωροῦν διαφορετικὲς φωνές, τὸ ἔχουμε γράψει ἐπανειλημμένα! Διαβεβαιώνουμε τοὺς κακόπιστους πὼς τὸ ἀνωτέρω θλιβερὸ γεγονὸς εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ «προεόρτια» τῶν μελλόντων νὰ συμβοῦν! Ὀρθόδοξοι πιστοὶ κρατηθεῖτε ὄρθιοι μὲ ὁποιοδήποτε κόστος!

κάτι συνταρακτικό, ποὺ θὰ πρέπει νὰ μᾶς προβληματίζει ἰδιαίτερα. Σχετίζει τὸν ἀναρχισμὸ μὲ τὸ σατανισμό, καὶ τὴν ὅποια κοινωνικὴ ἐξέγερση τὴ θεωρεῖ ὡς μίμηση τῆς ἐξεγέρσεως τοῦ Ἑωσφόρου κατὰ τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸ χειρότερο: τὶς δολοφονίες στὶς ἐξεγέρσεις ὡς λατρεία στὸν Ἑωσφόρο! Διαβάστε ἕνα φρικιαστικὸ ἀπόσπασμα: «Ἡ καμένη σάρκα ἑνὸς ἐθνικιστῆ καὶ ἑνὸς ὀργάνου τοῦ ἀστυνομικοῦ κράτους ἀπὸ τὰ ἐκρηκτικὰ ὑγρά τῆς ἐξεγερσιακῆς μας ὕπαρξης ἀποτελοῦν μία μορφὴ προσφορᾶς πρὸς τὴν θεότητα. Ἡ θεότητα ποὺ βρίσκεται ἀνάμεσα σὲ ὅλους μας ποὺ πραγματώνεται ἐνώπιόν μας, ποὺ βρίσκεται μέσα μας σὲ νάρκωση περιμένοντας τὸ κάλεσμα τῆς φλόγας. Ἡ ἑλληνικὴ σημαία στὶς φλόγες ἔχει διπλὸ συμβολισμό: ὁ πρῶτος εἶναι ἡ ἄρνηση τοῦ σταυροῦ ὡς συμβόλου χριστιανοσύνης καὶ ἡ καύση τοῦ συμβολισμοῦ τῆς ἐθνικῆς καὶ φυλετικῆς συνείδησης, ποὺ μαζὶ μὲ τὸν Ναζωραῖο καταδικάζουν τὶς ἐλπίδες τῆς ἀνθρωπότητας πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς ἰσότητας καὶ τῆς ἀπελευθέρωσης καὶ τῆς ἀταξικῆς κοινωνίας». Ἔτσι δὲ θὰ

πρέπει νὰ μᾶς ἐκπλήσσει τὸ μῖσος, ἡ μανία τῆς καταστροφῆς, καὶ ἡ ἐπιδίωξη (συχνὰ) γιὰ νὰ χυθεῖ ἀνθρώπινο αἷμα ἀπὸ ὀργισμένους ἀναρχικούς! Θυμίζουμε τὸν πρὶν ὀλίγων μηνῶν τραγικὸ θάνατο τῶν τριῶν τραπεζικῶν ὑπαλλήλων στὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἡ μία γυναίκα ἦταν ἔγκυος! Ἂς ἔχουμε ὑπόψη μας πὼς τὰ πράγματα δὲν εἶναι πάντα ὅπως τὰ βλέπουμε καὶ τὰ θεωροῦμε, ἔχουν καὶ τὴν σκοτεινὴ καὶ ὀλέθρια πλευρά τους!

Ἡ Τουρκία ψηφίζει νόμον κατά τῶν ἀμβλώσεων!

Ο ΤΟΥΡΚΟΣ πρωθυπουργὸς Ρεντζὲπ Ταγὶπ Ἐρντογάν ἀποφάσισε νὰ θέσει ἐκτὸς νόμου στὴ χώρα του τὸ διαρκὲς ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων. «Εἶμαι ἕνας πρωθυπουργὸς ποὺ θεωρεῖ τὴν ἄμβλωση ὡς ἕνα φόνο», ἀνέφερε σὲ δηλώσεις του, ποὺ μεταδόθηκαν ἀπὸ τὸ πρακτορεῖο εἰδήσεων Ἀνατολή. «Κανεὶς δὲν θὰ πρέπει νὰ ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ τὸ ἐπιτρέπει. Εἴτε σκοτώνετε τὸ μωρὸ μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του εἴτε τὸ σκοτώνετε μετὰ τὴ γέννησή του, δὲν ὑπάρχει καμία διαφορά», σημείωσε. Ἀλλὰ στὴν ἀπόφασή του αὐτὴ ἀντέδρασε ἔντονα ἡ Κοινοβουλευτικὴ Ἐπιτροπὴ Ἰσότητας τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία χαρακτήρισε τὶς προθέσεις τοῦ Τούρκου πρωθυπουργοῦ, «ὀπισθοδρόμηση σχετικὰ μὲ τὸ δικαίωμα τῶν γυναικῶν στὴν διαδικασία ἀναπαραγωγῆς» καὶ καλεῖ τὴν τουρκικὴ κυβέρνηση νὰ σεβαστεῖ τὴν ἀπόφαση τῆς ὁλομέλειας τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου τοῦ 2008 περὶ ἐλεύθερης καὶ νόμιμης ἐπιλογῆς τῆς ἔκτρωσης ἀπὸ τὶς γυναῖκες! Αὐτὴ εἶναι δυστυχῶς ἡ «χριστιανικὴ» Εὐρώπη, ἡ ὁποία στὸν ἠθικὸ τομέα ὑστερεῖ ἔναντι τῶν μουσουλμάνων! Ἀξίζει νὰ ἐπαινέσουμε τὴ στάση τοῦ κ. Ἐρτογάν ἀπέναντι στὴ γενοκτονία τῶν ἐκτρώσεων. Παράλληλα νὰ ἐκφράσουμε τὴ λύπη μας γιὰ τὸν ἠθικὸ βόρβορο τῆς Δύσης, στὴν ὁποία ἀκολουθεῖ οὐραγὸς ἡ πατρίδα μας! Δίκαια ὁ ἅγιος τοῦ 20ου αἰῶνος, ἐπίσκοπος Ἀχρίδος Νικόλαος εἶχε χαρακτηρίσει τὴ Δύση «Λευκὴ Δαιμονία»!

Ἀνίερος διαθρησκειακή συνάντησις εἰς τό Καζακστάν

ΣΤΙΣ 30 καὶ 31 Μαΐου ἐ.ἔ. πραγματοποιήθηκε στὸ Καζακστάν τὸ Δ΄ Παγκόσμιο Συνέδριο Θρησκευτικῶν Ἡγετῶν. Στὸ συνέδριο αὐτὸ συμμετεῖχαν 85 ἀντιπροσωπίες ἀπὸ 40 χῶρες καὶ ἀπὸ ὅλες τὶς θρησκεῖες. Παρόντες καὶ ἐκπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καὶ τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἐκπροσώπησε ὁ μητροπολίτης Γαλλίας Ἐμμανουήλ, τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων ὁ Πατριάρχης Θεόφιλος, τὴν Ἐκκλησία τῆς Γεωργίας ὁ Μητροπολίτης Γκόρυ. Τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ρωσίας ὁ Πατριάρχης Κύριλλος, κλπ. Εἶναι ἄξιο παρατήρησης τὸ γεγονὸς πὼς ἡ πόλη τοῦ Καζακστάν, ποὺ φιλοξένησε τὸ ἀνίερο αὐτὸ συνέδριο ὀνομάζεται ΑΣΤΑΝΑ, ὅπου σύμφωνα μὲ πολλοὺς μελετητές, ἂν γίνει ἀναγραμματισμὸς τῶν δύο πρώτων γραμμάτων γίνεται ΣΑΤΑΝΑ! Τυχαῖο, μᾶλλον ὄχι! Ἐπίσης ἡ νεόδμητη αὐτὴ πόλη μὲ τὴν παράξενη ὀνομασία, εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἀποκρυφιστικὰ σύμβολα. Τὸ ἐν λόγῳ συνέδριο πραγματοποιήθηκε σὲ κτήριο μὲ σχῆμα πυραμίδας. Ἂς σημειωθεῖ πὼς τὸ σχῆμα τῆς πυραμίδας εἶναι ἀπὸ τὰ κύρια σύμβολα τῆς «Νέας Ἐποχῆς»! Καταλαβαίνει νομίζουμε ὁ κάθε ἕνας πὼς ἡ συνάντηση αὐτὴ ὄχι μόνο δὲν ἔχει ἱερὸ χαρακτήρα καὶ δὲν εἶναι ἀρεστὴ στὸ Θεό, ἀλλὰ ἔχει σαφῶς δαιμονικὴ ὑφή. Ἡ ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ὄντως ζωή, παρακάθισε στὸ ἴδιο τραπέζι μὲ τὶς δαιμονοθρησκεῖες τοῦ κόσμου, ὅπου σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ λατρεύουν δαιμόνια, ἀφοῦ «οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν (εἶναι) δαιμόνια» (Ψαλμ. 95,5)!

ΑΓΙΑ

ΛΟΥΚΙΑ

ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἐκ Σικελίας, τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ στὶς 13 Δεκεμβρίου. Αὐτὴ λοιπόν, ἀφοῦ συνελήφθηκε ἀπὸ τὸν Βικάριο Ρῆξο πιέσθηκε νὰ θυσιάση στὰ εἴδωλα καὶ νὰ ἀρνηθῆ τὸν Χριστὸ. Ἡ Ἁγία Λουκία ὄχι μόνο δὲν πείσθηκε, ἀλλὰ καὶ τὸν Βικάριο ὁδήγησε στὴ πίστη τοῦ Κυρίου. Ἔτσι ὁ Βικάριος ἐλευθέρωσε τὴν Ἁγία καὶ τῆς ἐπέτρεψε νὰ ἐγκατασταθῆ σὲ ἥσυχο τόπο καὶ νὰ καταγίνεται μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν νηστεία. Κατόπιν ἡ Ἁγία παρεκάλεσε τὸν Βικάριο νὰ τῆς ἐπιτρέψη νὰ πάη

στὴ Καμπανία τῆς Ἰταλίας, γιὰ νὰ μαρτυρήση. Ὁ Βικάριος ὄχι μόνο τῆς τὸ ἐπέτρεψε, ἀλλὰ τὴν ἀκολούθησε ἀφοῦ ἐγκατέλειψε τὴν γυναίκα του, τὰ παιδιά του καὶ τὸν πλοῦτο του. Οἱ Ἅγιοι ὁμολόγησαν τὸν ἀληθινὸ Θεὸ ἔμπροσθεν τοῦ ἡγεμόνος καὶ γι᾽ αὐτὸ τὸν λόγο ὁδηγήθηκαν στὸ μαρτύριο διά ἀποκεφαλισμοῦ. Μαζὶ μὲ τὴν Ἁγία παρθένο Λουκία καὶ τὸν Ἅγιο Ρῆξο τὸν Βικάριο μαρτύρησαν καὶ οἱ Ἀνατόλιος, Ἀντωνῖνος, Λυκίας, Νέας, Σερῖνος, Διόδωρος, Δίων, Ἀπολλώνιος, Ἄπαμος, Παππιανός, Κοττύιος, Ὄρωνος, Πάπικος, Σάτυρος, Βίκτωρ καὶ ἄλλοι ἐννέα μάρτυρες.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

μπορεῖ νά σημαίνει καί τήν κατάσταση κατά τήν ὁποία ἀμφιβάλλει κάποιος γιά τόν ἑαυτό του ἤ σέ ὅ,τι κάνει[11]. Ἀπ᾽ ὅλες αὐτές τίς ἔννοιες, ἀρκετές ταιριάζουν ὡς ἑρμηνεία γιά τήν κρίση τοῦ τόπου μας. Ἡ κρίση δέν ἀκουμπάει μόνο τά οἰκονομικά τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ἐπιδρᾶ καί στήν πνευματική τους ζωή, στήν ψυχοσύνθεσή τους, στή συμπεριφορά τους πρός τούς ἄλλους, στό ἐνδιαφέρον τους γιά τό μέλλον, στήν αἰσιοδοξία τους γιά τά ὄνειρά τους καί τίς προσδοκίες τους. Ἐάν μπορούσαμε νά δώσουμε ἕνα γενικό χαρακτηρισμό στή συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων, θά λέγαμε πώς εἶναι συμπεριφορά μελαγχολική. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ τόπου μας σήμερα δέν ἔχουν τό κουράγιο νά διεκδικήσουν τίποτε. Ἁπλῶς ἀγωνίζονται νά περισώσουν ὅσα τούς ἔχουν ἐναπομείνει. Στό μυαλό τους κυριαρχεῖ ἡ ἔννοια πώς ἔρχεται ἡ ἰσοπέδωση τῶν πάντων καί ὀφείλουμε νά κάνουμε ἀγῶνα ἐπιβιώσεως καί περισώσεως ὅσο τό δυνατόν περισσοτέρων χρημάτων καί ἀγαθῶν. Ἡ κρίση ἔφερε μιά διασάλευση τῆς κοινωνικῆς ζωῆς τοῦ τόπου μας. Ἐκεῖ πού ἑστιάζεται αὐτή ἡ καινούργια κατάσταση γιά τούς σύγχρονους Ἕλληνες εἶναι στήν ἔλλειψη χρημάτων, στήν ἐπιβολή πολλαπλῶν φόρων, στή δραματική καί ἀτελεύτητη περικοπή μισθῶν καί συντάξεων, στήν ἀνεργία, πού σέ μερικά μέρη τῆς πατρίδος μας ἔφτασε στό 20%, στήν αὔξηση τῶν αὐτοκτονιῶν, (στήν ἐπαρχία μου εἴχαμε τέσσερεις αὐτοκτονίες ἐξ αἰτίας χρεῶν καί ἐλλείψεως χρημάτων), στήν ἀναχώρηση σπουδαίων νέων ἐπιστημόνων στό ἐξωτερικό, ὅπως π.χ. στήν Ἀμερική, Ἀγγλία καί Αὐστραλία, στόν ὑποσιτισμό τῶν παιδιῶν, στόν ὀνειδισμό τῆς πατρίδος μας διεθνῶς, στήν ἐλαφρά κοινωνική ἐξέγερση μέ τήν ἐκδήλωση

ἀπεργιῶν καί στάσεων ἐργασίας, στήν ἀπαξίωση τῶν πολιτικῶν καί γενικά στήν ἐπικράτηση ἑνός κλίματος ἀπελπισίας. Ἀκόμη παρατηρήθησαν καί τά ἑξῆς φαινόμενα· πολλοί συγγενεῖς πού εἶχαν στά διάφορα γηροκομεῖα δικούς τους ἀνθρώπους καί εἶχαν μιά μικρή σύνταξη, νά ξαναπαίρνουν πάλι στό σπίτι τούς γέροντες γονεῖς ἤ ἄλλου βαθμοῦ συγγενεῖς, προκειμένου νά καρπωθοῦν τή σύνταξή τους. Ἀκόμη παιδιά πού ἤθελαν νά ζήσουν ἀνεξάρτητα ἀπό τούς γονεῖς καί ἔμεναν ἐπ' ἐνοικίῳ ξαναγύρισαν πάλι στήν πατρική τους ἑστία, γιά νά ἀποφύγουν τά ἔξοδα. Χρήσιμο γιά ὅλους μας εἶναι νά ἀναφέρουμε μερικές ἀπό τίς ἐπιπτώσεις τῆς κρίσεως ἀναλυτικώτερα. Π.χ. ἀπό τά στοιχεῖα τῆς Eurostat βλέπουμε τά ἄκρως δυσάρεστα ποσοστά τῆς ἀνεργίας στήν Πατρίδα μας. «Τά ποσοστά ἀφοροῦν στό 2010, ὁπότε αὐτά ἔχουν ἀντικατασταθεῖ ἀπό θλιβερότερα... Τά ὑψηλότερα ποσοστά ἀνεργίας τοῦ προηγουμένου ἔτους σημειώνονται στή Δυτική Μακεδονία (15,5%), στά Ἰόνια νησιά (14,8%), στό Νότιο Αἰγαῖο καί στήν Ἀνατολική Μακεδονία καί Θράκη (14,2%). Ἀκολουθοῦν ἡ Κεντρική Μακεδονία (13,5%), ἡ Ἤπειρος (12,6%), ἡ Στερεά Ἑλλάδα (12,5%), ἡ Ἀττική (12,3%), ἡ Θεσσαλία (12,1%), ἡ Δυτική Ἑλλάδα καί ἡ Κρήτη (11,7%). Τά χαμηλότερα ποσοστά ἀνεργίας σημειώνονται στήν Πελοπόννησο (9,8%) καί στό Βόρειο Αἰγαῖο (9%)»[12]. Σύμφωνα μέ τίς τελευταῖες ἐκτιμήσεις τοῦ ΙΝΕ-ΓΣΕΕ ἡ ἀνεργία τόν Αὔγουστο τοῦ 2011 ἔφτασε στό 18,4% ξεπερνώντας τίς 900.000 ἄτομα[13]. Ἄς σημειωθεῖ πώς ἄλλες μελέτες ἀνεβάζουν τά ποσοστά ψηλότερα. Ἄλλο ἐνδιαφέρον σημεῖον ἀπό τά ἀποτελέσματα τῆς κρίσεως εἶναι ἡ ἐπίπτωση τῶν συνεπειῶν της στήν ψυχική ὑγεία τῶν ἀνθρώπων. Στήν ἱστοσελίδα in.gr τοῦ Δημοσιογρα-

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΑΚΑΙΝΙΖΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

Κολασσαεῖς ἐπιστολῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου, συνοψίζεται ὅλο τό πνεῦμα τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας καί τά δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου, ἐνῶ ταυτόχρονα, καταργοῦνται οἱ φυλετικές (ρατσιστικές) καί κοινωνικές διακρίσεις: Ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος πιστέψει στό Χριστό καί ἀποδεχτεῖ τό Εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας καί ντυθεῖ "τόν νέον (ἄνθρωπον), τόν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾽ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν", τότε, στόν ἄνθρωπον αὐτό, "οὐκ ἔνι Ἕλλην καί Ἰουδαῖος, περιτομή καί ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος ἐλεύθερος, ἀλλά τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός". Κατά τήν ἑρμηνεία τοῦ Παν. Τρεμπέλα: "Σ᾽ αὐτόν τόν νέο ἄνθρωπο δέν ὑπάρχει διάκριση Ἕλληνα καί Ἰουδαίου, περιτμημένου Ἰσραηλίτη καί ἀπερίτμητου ἐθνικοῦ, βάρβαρου καί Σκύθη, δούλου καί ἐλεύθερου, ἀλλά καί ἐθνικότητα καί καταγωγή καί ἀξίωμα καί τά πάντα εἶναι ὁ Χριστός, ὅπως καί μέσα σ᾽ ὅλους τούς πιστούς πάλι εἶναι ὁ Χριστός". Βέβαια, τό κήρυγμα τῆς ἰσότητας τῶν ἀνθρώπων καί ἡ κατάργηση τῶν φυλετικῶν διακρίσεων, ἀποτελεῖ τιμή καί δόξα στή Χριστιανική Πίστη καί διδασκαλία· καί δέ μποροῦσε νά γίνει διαφορετικά, διότι ὁ Χριστός οὔτε ψεύδεται, οὔτε ὑποκρίνεται, οὔτε παραπλανᾶ. Εἶναι ἡ ἀπόλυτη Ἀλήθεια. Στή νέα χριστιανική κοινωνία, κανένας δέν ἀποκλείεται, εἴτε εἶναι ἀπερίτμητος, εἴτε εἶναι βάρβαρος, εἴτε ἔχει ξένα ἤθη καί ξένους τρόπους ζωῆς. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν θέση στή νέα χριστιανική ἀδελφότητα. Κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο: "Πάντα ὑμῖν ὁ Χριστός ἔσται, καί ἀξίωμα καί γένος". Ὁ δέ Παν. Τρεμπέλας θά συμπληρώσει: «Ὁ Χριστός εἶναι γιά ὅλους τούς χριστιανούς τό πᾶν· ὁ μόνος Κύριος καί Σωτήρας τους καί ἡ μό-

νη ἐλπίδα καί εὐτυχία τους. Καί σέ ῾κείνους οἱ ὁποῖοι ἐξαγιάσθησαν εἶναι τό Α καί τό Ω, ἡ ἀρχή καί τό τέλος· εἶναι τό πᾶν γιά ὅλους αὐτούς. Αὐτοί ἔχουν ἀποθέσει κάθε ἄλλη διάκριση καί εἶναι γνωστοί μόνο σάν μέλη τοῦ Χριστοῦ καί σάν φίλοι Του. Δέν εἶναι γνωστοί μεταξύ τους ὡς Ἰουδαῖοι καί Ἐθνικοί ἤ ὡς προερχόμενοι ἀπό τοῦτο ἤ ἀπό ἐκεῖνο τό ἔθνος ἤ ὡς δοῦλοι ἤ ἐλεύθεροι, ἀλλά γνωρίζονται μεταξύ τους ὡς Χριστιανοί, ὡς ἀδελφοί, καί διακρίνονται ἀπό τήν ὑπόλοιπη ἀνθρωπότητα, σάν ἑνωμένοι φίλοι τοῦ Λυτρωτῆ". Ὑπέροχος σύνδεσμος φιλίας καί ἀγάπης μέσῳ τοῦ Ἰησοῦ. Ὁ ὡραιότερος καί ἱερότερος σύνδεσμος ἀληθινῆς φιλίας τῶν ἀνθρώπων - καί προπάντων τῶν νέων - εἶναι ὁ Χριστός. Ὅποιος δέν εἶναι φίλος τοῦ Χριστοῦ, δέ μπορεῖ νά εἶναι ἀληθινός φίλος τῶν ἀνθρώπων. "Μέτρον πάντων" ὁ Χριστός. Θά μπορούσαμε νά μετρήσουμε τήν ἀληθινή φιλία, θέτοντας τήν ἐρώτηση: "Πές μου τή σχέση τοῦ φίλου σου μέ τόν Χριστό, νά σοῦ πῶ ποιός εἶσαι"! "Τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός". Γιά τόν ἀναγεννημένο χριστιανό, ὅλες οἱ διακρίσεις εἶναι ἀπαράδεκτες. Πάνω ἀπ᾽ ὅλα καί ἀπ᾽ ὅλους, ὁ Χριστός. "Χριστός ἡγείσθῳ", ἦταν τό πρωτοχριστιανικό σύνθημα. «Ἐμοί γάρ τό ζῆν Χριστός καί τό ἀποθανεῖν κέρδος», ἔγραφε μέ ὅλη του τήν ψυχή ὁ μεγάλος ἀπόστολος, ὁ Παῦλος, μέσα ἀπ᾽ τή φυλακή (Φιλιπ. Α´ 21). Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, θά συμπυκνώσει τά αἰσθήματά του σέ τοῦτες τίς λέξεις: "Θεέ μου, ἄδειασέ με ἀπό τόν ἑαυτό μου καί κατοίκησε Ἐσύ μέσα μου"! Πραγματικά, "τά λόγια αὐτά ἐκφράζουν τήν οὐσία τῆς πίστης". Στ᾽ ἀλήθεια. Ὁ Χριστός, ὁ ἀνακαινιστής τῶν πάντων, εἶναι ὁ μόνος πού μπορεῖ ν᾽ ἀνακαινίσει καί τή δική μας ψυχή.

φικοῦ Ὀργανισμοῦ Λαμπράκη Α.Ε. τῆς 17ης Σεπτεμβρίου τοῦ 2011 δημοσιεύθηκε μελέτη-ἄρθρο μέ τίτλο: «Οἱ ἐπιπτώσεις τῆς κρίσης στήν ὑγεία τῶν Ἑλλήνων· τί δείχνουν οἱ μελέτες». Ἄς δοῦμε μερικά στοιχεῖα. «Ἡ κρίση χρέους πού πλήττει τήν Ἑλλάδα ἔχει σημαντικές ἐπιπτώσεις στήν ὑγεία τοῦ πληθυσμοῦ τῆς χώρας, καθώς ἔχει αὐξηθεῖ ὁ ἀριθμός τῶν αὐτοκτονιῶν, ἐνῶ ὅλο καί περισσότεροι στρέφονται στά ναρκωτικά καί στήν πορνεία καί ραγδαία αὔξηση παρατηρεῖται στά κρούσματα μόλυνσης μέ τόν ἰό HIV. Αὐτό προκύπτει ἀπό τήν ἔρευνα μέ τίτλο "Οἱ ἐπιπτώσεις στήν ὑγεία· οἰωνοί μιᾶς ἑλληνικῆς τραγωδίας", πού ὑπογράφουν Βρετανοί ἐρευνητές καί ἡ ὁποία δημοσιεύτηκε στήν ἰατρική ἐπιθεώρηση Lancet». Σύμφωνα μέ ἔγγραφο πού ἔστειλε στή βουλή ὁ ὑπουργός Ἀνδρέας Λοβέρδος πρός ἀπάντηση ἐρωτήσεως γιά τήν αὔξηση τῶν αὐτοκτονιῶν λόγῳ τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως καί τῶν κυκλωμάτων τοκογλυφίας, τό ὅριο τῆς αὐξήσεως τῶν αὐτοκτονιῶν ἀγγίζει τό 40%. Ἡ κρίση ἔχει ψυχολογικές ἐπιπτώσεις στήν ὑγεία τῶν ἀνθρώπων. Ἔτσι παρατηροῦνται, λόγῳ τοῦ ἀδιεξόδου πού συναντοῦν οἱ ἄνθρωποι στά οἰκονομικά τους, μιά κατάθλιψη καί ἕνα ὑπερβολικό ἄγχος. Ἡ κατάθλιψη πλήττει ὅλες τίς ἡλικίες καί μάλιστα αὐτούς πού εἶναι ἄνεργοι. Ἄλλο ἐπίσης ἀξιοπαρατήρητο φαινόμενο εἶναι τό «λουκέτο» στά διάφορα καταστήματα. Τόν Αὔγουστο τοῦ 2011 τό ποσοστό τοῦ κλεισίματος τῶν διαφόρων ἐπιχειρήσεων ἔφτασε στό 25% τοῦ συνόλου τῶν καταστημάτων. Αὐτό σημαίνει ὅτι 1 στίς 4 ἐμπορικές ἐπιχειρήσεις στό σύνολο τῆς χώρας ἔβαλαν λουκέτο. Ἡ κατάσταση αὐτή λειτουργεῖ ὡς μεταδοτική ἀσθένεια. Ἀσφαλῶς σήμερα τά ποσοστά εἶναι μεγαλύτερα. Μικρά καί μεγάλα μαγαζιά τό ἕνα μετά τό ἄλλο κλείνουν. Ἐπίσης στόν τομέα αὐτό ἀνήκουν οἱ ἀκάλυπτες ἐπιταγές καί τά διάφορα οἰκονομικά φέσια πού ἔπνιξαν τήν ἀγορά. Ἄς μή ἀναφέρουμε λεπτομερῶς ἄλλα συμπτώματα τῆς κρίσεως, ὅπως π.χ. τήν ἐπίπτωση τῆς κρίσεως στά νοσοκομεῖα, στήν παιδεία, στά φάρμακα κ.λ.π. Τά δείγματα τά προαναφερθέντα εἶναι ἀρκετά.

Ὑποσημειώσεις: [1]. Ὕμνοι θείων ἐρώτων, S.C., τ. 174, σελ. 194. [2]. Εἰς τούς Ἀνδριάντας, 7η ὁμιλία, ἐκδ. «ΛΟΓΟΣ», τ. 8ος, σελ. 129. [3]. PG 37, 1300Α. [4]. Ἰω. 17, 23. [5]. Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτου, Κεφάλαια πάνυ ὠφέλιμα, ἐκδ. Ἀστήρ, Φιλοκαλ. τ. Δ΄, σελ. 38. [6]. PG 61, 343-344. [7]. Ἐπίτομον Λεξικόν Ἑλληνικῆς Γλώσσης, ὑπὸ Δημητρίου Σ. Ζαλούχου, ἐν Ἀθήναις, Ἐκδοτικόν Κατάστημα Γεωργίου Δ. Φεξῆ, 1899, σελ. 549). [8]. Λεξικόν Ὁμηρικόν, ὑπό Ἰ. Πανταζίδου, ἐν Ἀθήναις, Βιβλιοεκδοτικά Καταστήματα Ἀναστασίου Δ. Φεξῆ, Ι901, σελ. 500. [9]. Ἀνθίμου Γαζῆ, Λεξικόν τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης, Ἀθῆναι 1839, σελ. 240. [10]. Δ. Δημητράκου, Μέγα Λεξικόν τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης, τ. 5ος, 1956, σελ. 4133. [11]. Λεξικό τῆς νέας Ἑλληνικῆς Γλώσσας, Κέντρο Λεξικολογίας, Ἀθῆναι 1998, σελ. 965. [12]. Newsbomb.gr., ἄρθρον ΚΟΙΝΩΝΙΑ τῆς 24-11-2011. [13]. Ὅπ.π.

Τριετές μνημόσυνον μακαριστοῦ Ἀρχιμ. π. Δανιήλ Γούβαλη

Τό Σάββατο 7 Ἰουλίου θά τελεσθεῖ τό ἱερό μνημόσυνο τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Δανιήλ Γούβαλη στο Ἱ. Ἡσυχαστήριο τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Πορφυρίου στό Μήλεσι Ἀττικῆς. Στήν ἀρχιερατική θεία Λειτουργία (ὥρα ἔναρξης 7 π.μ), πού θά προηγηθεῖ τοῦ ἱεροῦ μνημοσύνου, θά προΐσταται ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κηφισίας κ. Κύριλλος.

ΠΡΩΤ. ΑΝΔΡΕΑ ΗΛΙΑ ΜΑΜΑΓΚΑΚΗ: «Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ» (Κυριακοδρόμιο ἁπλῶν κηρυγμάτων), Πειραιᾶς 2012, σελίδες 374.

Κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ θεολόγοι ἱεροκήρυκες, συνηθίζουν νὰ παραδίδουν στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ σὲ γραπτὸ λόγο, ὅσα κήρυξαν καὶ δίδαξαν ἀπὸ τὸν ἄμβωνα στὴν ἐνορία ἢ τοὺς διάφορους ἱεροὺς ναούς, μὲ τὸν προφορικὸ λόγο. Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, καὶ οἱ ἴδιοι διασώζουν τὰ κηρυκτικὰ κείμενά τους, ἀλλά, καὶ τὸ σπουδαιότερο, συνεχίζεται ἡ πνευματικὴ οἰκοδομὴ τῶν χριστιανῶν. Αὐτό, ἀκριβῶς, ἔχει ἐφαρμόσει καὶ ὁ ἐφημέριος - θεολόγος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Διονυσίου Πειραιῶς, πρωτοπρεσβύτερος π. Ἀνδρέας Ἠλ. Μαμαγκάκης, μὲ τὸ "Κυριακοδρόμιο ἁπλῶν κηρυγμάτων", ὅπως τὸ ὀνομάζει, καὶ τὸ ὁποῖο ἀφιερώνει: "Στοὺς Μητροπολίτας Πειραιῶς κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ καὶ πρώην κ.κ. ΚΑΛΛΙΝΙΚΟ καὶ στὴν Ἐνορία Ἁγ. Διονυσίου Πειραιῶς". Τὸ Κυριακοδρόμιο τοῦ π. Ἀνδρέα, πού παρουσιάζουμε σήμερα, περιλαμβάνει κηρύγματα στὶς Εὐαγγελικὲς περικοπές, πού εἶχε ἐκφωνήσει γιὰ 40 ὁλόκληρα χρόνια στὴν ἐνορία του. Καὶ τὸ χαρακτηριστικό τους - τὸ λέει ὁ ἴδιος στὸν ὑπότιτλο εἶναι "Κυριακοδρόμιο ἁπλῶν κηρυγμάτων". Ὁμολογεῖ μὲ ταπείνωση, πώς δὲν ἔχει ρητορικές ἤ ἄλλες ἀπαιτήσεις. "Ἀπευθύνομαι, σημειώνει ὁ ἴδιος μὲ ἁπλότητα στὸν Πρόλογό του, στοὺς νέους ἱερεῖς, ἀλλά καὶ στοὺς πιστοὺς ὅλων τῶν ἡλικιῶν. Χρησιμοποιῶ κείμενα, ἑρμη-

νεῖες, σχόλια ἀπὸ τὸν Παναγ. Τρεμπέλα. Ἔχω κάνει ἐπιλογὴ καὶ διασκευὴ στὰ σχόλια καὶ τά χρησιμοποιῶ ἐκεῖ πού μποροῦν νὰ βοηθήσουν, γιὰ τὴ δημιουργία ἑνὸς κηρύγματος κατανοητοῦ ἀπ' ὅλους... "Ὁ π. Ἀνδρέας, δηλαδή, στοχεύει στὴν πνευματικὴ οἰκοδομὴ τῶν χριστιανῶν καί, ἀσφαλῶς, τῶν ἀναγνωστῶν τῶν γραπτῶν κηρυγμάτων τοῦ Κυριακοδρομίου. Κάθε ἱεροκήρυκας, βέβαια, χτίζει μὲ τὸ δικό του τρόπο τὸ Κυριακοδρόμιό του. Ὁ π. Ἀνδρέας στὴν παροῦσα περίπτωση, ἀκολουθεῖ τὴν ἑξῆς πορεία ἀνάλυσης καὶ ἀνάπτυξης τῶν εὐαγγελικῶν περικοπῶν: Προηγεῖται αὐτούσια ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ μὲ τοὺς συγκεκριμένους, ἀριθμητικά, στίχους καὶ μὲ ἐντονώτερα μαῦρα στοιχεῖα. Ἀκολουθοῦν τὰ σχόλια κάθε στίχου τῆς περικοπῆς, τὰ ὁποῖα σχόλια, ὑποσημειώνει ὁ συγγραφέας, λαμβάνονται πάντοτε ἀπὸ τὰ ὑπομνήματα τοῦ Παν. Τρεμπέλα. Μετὰ τὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ καὶ τὰ κατὰ στίχο σχόλια, ἀναπτύσσεται τὸ κήρυγμα μὲ ἀφετηρία κάποιο στίχο, στὸν ὁποῖο χτίζει τὸ κήρυγμά του. Ἡ ἀγάπη τοῦ συγγραφέα τὸ προσφέρει καὶ δωρεάν. Τηλ.: 2109417116 Θερμὲς εὐχαριστίες ὀφείλονται γιὰ τὴ μεγάλη πνευματική του προσφορά. Μιχ. Μιχαηλίδης

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΦΩΤ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ: 1. «Ἀποστάγματα δυνάμεως, ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ», (Ὀρθόδοξοι στοχασμοί), σελίδες 16, Χίος 2012. 2. «Ἱερὰ μηνύματα ἀπὸ τὸ θεῖο Πάθος καὶ τὸ Ἅγιο Πάσχα», σελίδες 32, Χίος 2012.

Ὁ φλογερὸς ἀγωνιστὴς τῶν εὐαγγελικῶν ἀρχῶν καὶ μέλος τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου τῆς μυροβόλου Χίου, Γεώργιος Παπαδόπουλος, συνηθίζει νὰ ἐνδιατρίβει σὲ Θέματα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Καὶ δὲ μένει μόνο στὴν προσωπική του μελέτη καὶ τὸν πνευματικό του καταρτισμό, ἀλλὰ τὰ προσφέρει καὶ δωρεὰν (ὅπως τὸ πρῶτο ἀπὸ τὰ δύο). Τὸ πρῶτο τὸ ἀφιερώνει στὸν ἀείμνηστο Νικόλαο Ψαρουδάκη, ἱδρυτὴ τῆς "Χριστιανικῆς Δημοκρατίας", τὸ δὲ δεύτερο, τὸ ἀφιερώνει: "Τῷ νεωστὶ ἐπιφανέντι Ἀρχιθύτη τῆς Ἱερᾶς Ἐπισκοπῆς Χίου, Ψαρῶν καὶ Οἰνουσσῶν π. ΜΑΡΚῼ". Στὸ πρῶτο τεῦχος (16λιδο), λαμβάνει ἀφορμὴ ἀπὸ κάποιο στίχο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, καὶ ἐκθέτει ὡραῖες, οἰκοδομητικές σκέψεις καὶ συμπέρασματα. Σημειώνω γιὰ παράδειγμα, τὸ πρῶτο του θέμα: "Οὗτοι εἰσίν, οἱ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀκούοντες καί ποιοῦντες αὐτόν". Ἀφοῦ προηγηθοῦν τὰ ἑρμηνευτικὰ σχόλια... δηλαδή, τότε πού μιλοῦσε ὁ Κύριος, τοῦ εἶπαν ὅτι Τὸν ζητοῦσε ἡ Μητέρα του καὶ οἱ ἀδελφοί Του... ὁ Κύριος ἔδωσε τὴν πιὸ πάνω ἀπάντηση. Καὶ στὴ συνέχεια προχωρεῖ στὶς ἀνάλογες ἠθικὲς παρατηρήσεις του... Κάθε, δηλαδή, σελίδα, ἀποτελεῖ κι ἕνα συνοπτικὸ κήρυγμα. Τὸν ἴδιο τρόπο ἀνάπτυξης καὶ σχολιασμοῦ ἀκολουθεῖ καὶ στὸ δεύτερο τεῦχος, δηλαδή, "Τὰ μηνύματα

ἀπὸ τὸ θεῖο Πάθος καὶ τὸ Πάσχα". Σ᾽ αὐτό, ὁ κ. Γ. Παπαδόπουλος ἀφιερώνει 32 σελίδες καὶ θὰ ᾽λεγα πώς, πρακτικά, εἶναι πολὺ χρήσιμο γιὰ τὶς ἡμέρες τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς καὶ τῆς Μ. Ἑβδομάδας (καὶ τοῦ Πάσχα). Μπράβο κ. Παπαδόπουλε. Συνέχισε τοὺς ὑπὲρ Χριστοῦ ἀγῶνες σου. Μόνο Χριστὸς μᾶς χρειάζεται. Καὶ ἡ πατρίδα μας Χριστὸ καὶ μόνο Χριστό, χρειάζεται, κι ἂς μὴ ἔχει ψωμὶ νὰ φάει. Ἐκεῖνος θὰ βρεῖ καὶ θὰ τῆς δώσει. Ἐκεῖνος μᾶς βεβαίωσε: "Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν" (Ματθ. ΣΤ´ 33). Μιχ. Μιχαηλίδης

Ἔτος Λ´, Ἀριθμ. 26/6 Ἰουλίου 2012

ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ «Ἀναστασία ἡ ἀσκήτρια τῆς Κυροὺς» Ἐκδόσεις ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ Α.Β.Ε.Ε. Κέρκυρα 2012. Σχ. 24x17 σσ 256. ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ, Μηνιαῖον ἔντυπον ἐνοριακῆς οἰκοδομῆς Ἱ. Ν. Ἁγίας Μαρίνης Ἑκάλης. Ἰαν. – Φεβρ. 2012. Ἑκάλη. ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ, Τριμηνιαῖον περιοδικὸν ἱστορικοῦ, πολιτι-

Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ Τοῦ µακαριστοῦ Γέροντος π. Χαρ. Βασιλοπούλου

Ἕνα ἐπίκαιρο βιβλίο γιὰ τὴν ἐποχή µας. • Ποιὸς εἶναι καὶ πότε θὰ ἔλθη ὁ Ἀντίχριστος. • Προφητεῖες γιὰ τὸν ἐρχοµό του. • Τὰ σηµεῖα ποὺ θὰ προηγηθοῦν. • Οἱ πρόδροµοι τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἀπὸ τὶς Ἐκδόσεις τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» Κάνιγγος 10, α´ ὄροφ. 106 77 Ἀθῆναι, Τηλ. 210–38 16 206 ΤΕΛΕΦΑΞ 210–38 28 518 Τιµᾶται 3,70€

στικοῦ, οἰκολογικοῦ καὶ κοινωνικοῦ περιεχομένου. Ἰούλ. – Σεπτ. 2011. «ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ» Ἔκδοση τῆς Συνάξεως Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν «Φώτης Κόντογλου», Χριστούγεννα 2011. ORTHODOX LIFE, ἐκδίδεται διμηνιαίως, ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἰς Τζόρνταβιλ, Ν. Ὑόρκη. Μάρτ. – Ἀπρίλ., Μάϊος – Ἰούν. 2012. ORTHODOX TIDNING, Ἐπίσημον δελτίον ὄργανον τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Σουηδίας. Στοκχόλμη. Ἰούν., Ἰούλ., Αὔγ., Σεπτ., Ὀκτ., Νοέμβ., Δεκ. 2011. PRAVOSLAVNAYA RUS. Δεκαπενθήμερον περιοδικὸν (σὲ γλῶσσα ρωσική), ἔκδοσις τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγίας Τριάδος. Jordanville Ν.Υ. Φεβρ., Μάρτ., Ἀπρίλ. 2012.

῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρόπουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀπόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύνην τῶν γραφομένων.

6 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012

Σελὶς 3η

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων»

(2ον.—Τελευταῖον)

E CK A N K A R

Μία ἀκόμη παραθρησκευτικὴ ὀργάνωσις

Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Τοῦ κ. Θωμᾶ Ἀντ. Ἰωαννίδη, Ἐπικ. Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου

(3) Ἡ ὀργάνωση τῶν θρησκευτικῶν ὡς πολιτιστικοῦ μαθήματος15 ἀποτελεῖ ἑλκυστική ἄποψη, ἡ ὁποία προβάλλεται γιά ὅλους τούς μαθητές ἀνεξαρτήτως θρησκείας καί ἰδεολογίας, ἐφόσον αὐτοί χρήζουν κοινωνικοποίησης στή σύγχρονη ἑλληνική πραγματικότητα. «Τά ἀγαθά τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσης» πρέπει νά προσφέρονται στή νέα γενιά, ὅπως τά φιλολογικά μαθήματα παρέχουν τά «ἀγαθά τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ», μέ δεδομένο ὅτι κανείς δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει ὅτι στή «μία ἑλληνική παράδοση ἀνήκουν αὐτά τά δύο κλαδιά»16. Στήν πρόταση αὐτή δέν λαμβάνεται ὑπόψη ὅτι τό πολιτισμικό περιεχόμενο τῆς Ὀρθοδοξίας ἀξιοποιεῖται ἤδη παιδευτικά–μορφωτικά στό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, χωρίς ὅμως νά γίνεται ἡ σχολική θρησκευτική ἀγωγή ἀποκλειστικά μάθημα πολιτισμοῦ.17 «Τά διακριτά πολιτισμικά στοιχεῖα τῆς Ὀρθοδοξίας, πού ἀποτελοῦν ὁλοκληρωμένη πρόταση ἠθικῆς καί ἀγωγῆς, δέν μπορεῖ νά ἀναμειχθοῦν μέ ἄλλα θρησκευτικά στοιχεῖα, γιά νά σχηματιστεῖ ἕνα πολιτιστικό μάθημα πού θά ἱκανοποιεῖ ὅλους, ἀνεξάρτητα θρησκευτικῆς πεποίθησης. Εἶναι δύσκολο νά ἀγνοηθεῖ ἡ προσωποκεντρική ἀρχή τοῦ χριστιανισμοῦ καί ἡ οἰκείωσή του στό συγκεκριμένο κοινωνικό χῶρο. Τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ πρότυπο θρησκευτικοῦ πλουραλισμοῦ, διαθρησκειακῆς ἐπικοινωνίας καί διακριτῆς πίστης σέ πολυθρησκευτικό περιβάλλον πού ἐγκαινιάζει τρόπο συνύπαρξης μέ ἑτερόθρησκους καί ἀλλογενεῖς»18. (4) Ὁρισμένοι ἐπιζητοῦν τήν κατάργηση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἤ τή μετατροπή του σέ προαιρετικό μάθημα μέ τό πρόσχημα τῆς ἐλευθερίας τοῦ μαθητῆ νά ἐπιλέγει γνωστικά ἀντικείμενα. Βασική τους, βέβαια, ἐπιδίωξη εἶναι ἡ ἐνίσχυση μαθημάτων καθαρῶς τεχνοκρατικοῦ χαρακτήρα19. «Ἄλλοι προτείνουν ριζική ἀναθεώρηση τόσο τοῦ περιεχομένου τοῦ μαθήματος ὅσο καί τοῦ σκοποῦ στόν ὁποῖο αὐτό ἀποβλέπει, ἀφοῦ κατά τήν ἄποψή τους, ὁ χαρακτήρας τῆς παρεχόμενης σήμερα θρησκευτικῆς ἐκπαίδευσης εἶναι "μονοφωνικός, κατηχητικός καί ὑποχρεωτικός"»20. Ἀσφαλῶς τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, γιά νά χαρακτηρισθεῖ, χωρίς σοβαρή ἀμφισβήτηση, στήν ἐποχή μας ὡς μορφωτικό ἀγαθό, πρέπει νά πληροῖ ὁρισμένες προϋποθέσεις καί νά ἀνταποκρίνεται στίς προκλήσεις τοῦ σήμερα. Ἡ Ὀρθοδοξία ἀπηχεῖ ἀναζητήσεις μιᾶς μοναδικῆς ποιότητας ζωῆς καί πνευματικότητας, οἱ ὁποῖες σέ μιά ἐποχή μεγάλων ἀνθρωπολογικῶν καί λοιπῶν διλημμάτων, ὅπως ἡ δική μας, ἔχουν ἰδιαίτερη βαρύτητα.21 Ἐπιχειρήματα τά ὁποῖα συνηγοροῦν γιά τή διατήρηση τόσο τοῦ ὑποχρεωτικοῦ χαρακτήρα τοῦ θρησκευτικοῦ μαθήματος ὅσο καί γιά τή διατήρηση τοῦ θεολογικοῦ

χαρακτήρα του σέ ρητή διάκριση ἀπό τή θρησκειολογική παραφθορά του22 εἶναι καί τά ἑξῆς: α) ἡ θρησκευτική ὁμοιογένεια τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, β) ἡ ἱστορική ταύτιση Ἑλληνισμοῦ καί Ὀρθοδοξίας23 καί γ) ἡ πολιτιστική προβολή τῆς Ἑλλάδας στήν Εὐρώπη. Τά δύο στηρίγματα τοῦ νεοελληνισμοῦ παγκοσμίως εἶναι ἡ γλῶσσα καί ἡ πίστη. Ἡ ἑλληνική

Ἐπιμέλεια κ.Ἠλία Δ. Μπάκου

γλῶσσα καί ἡ ὀρθόδοξη πίστη συνιστοῦν τόσο τήν ἰδιαιτερότητά μας ὅσο καί τήν ταυτότητά μας. Ἀπό τήν τήρησή τους ἐξαρτᾶται ἄμεσα ἡ ὕπαρξή μας στήν ἱστορία ὡς πολιτιστική ὀντότητα.24 Ὁ Ἀντ. Τρίτσης ἀπευθυνόμενος πρός τούς θεολόγους στό Στ´ Πανελλήνιο Θεολογικό Συνέδριο ἀναφέρει: «νά σᾶς ὑπενθυμίσω ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Πολιτείας, ὅτι ἔχετε ἕνα σημαντικό ρόλο στό γενικότερο ἐθνικό γίγνεσθαι καί ὅτι εἶναι ἐπιτακτική πλέον ἡ ἀνάγκη νά ἀναλάβετε αὐτόν τόν ρόλο στήν ὁλότητά του καί χωρίς ὀλιγωρίες... Ἔχετε χρέος ἐσεῖς εἰδικά νά εἶστε αἰσιόδοξοι, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν κρίση τῶν καιρῶν καί τοῦτο, γιατί ἀποτελεῖτε ἐσεῖς τούς ἄμεσους λειτουργούς καί ἐκφραστές τοῦ πρώτου καί ἰσχυρότερου μηνύματος αἰσιοδοξίας πού ἄκουσε ἡ οἰκουμένη, τοῦ μηνύματος τῆς Ὀρθοδοξίας». Γιά τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ἀποφαίνεται ὅτι πρέπει «νά γίνεται σύμφωνα μέ τή θεολογία τῆς Ὀρθόδοξης ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας μας» μέ ἰδιαίτερη ἀναφορά στήν «Ὀρθόδοξη χριστιανική παράδοση» καί στό «Ὀρθόδοξο χριστιανικό ἦθος». «Δηλαδή ἡ χριστανική ἀγωγή συμπνευματίζεται μέ τήν ὅλη αὐτοσυνειδησία τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί ἐκφράζει τούς πόθους καί τά ὁράματα τοῦ λαοῦ μας, πού εἶναι πόθοι καί ὁράματα ἐλευθερίας σ᾽ ὅλες της τίς διαστάσεις, τήν ἐθνική, τήν ἠθικοθρησκευτική, τήν πολιτική, τήν οἰκονομική, τήν κοινωνική, τήν πολιτισμική...».25 Ἡ Ἐκκλησία, κλῆρος καί λαός, μέ συνεχῆ αὐτοκριτική, μέ αὐτοκάθαρση καί μέ ἀνανέωση συνενώνοντας τίς δυνάμεις μας ἄς ἀγωνισθοῦμε νά περιφρουρήσουμε καί νά ἀνυψώσουμε τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ἀποτρέποντας ἔτσι τήν ἀποκοπή τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀπό τίς πνευματικές του ρίζες.26 «Ἡ συνήθης ἀναφορά στήν ὥρα τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποκλείει ἀναμφιβόλως ὁποιαδήποτε ἀλαζονική ἤ ἐγωιστική ἐσωστρέφεια καί καλεῖ τήν Ὀρθοδοξία νά προσφέρη τό μήνυμα τῆς πατερικῆς παραδόσεως μέσα ἀπό τήν Παιδεία καί κάθε ἄλλο πρόσφορο μέσο σέ προσιτά γιά τόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς σχήματα, ὥστε ὁ διάλογος νά οἰκοδομῆ τόν ἄνθρωπο καί νά τρέφη τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ νεώτερες πολιτικές, ἰδεολογικές, κοινωνικές καί πνευματικές ἐξελίξεις θέτουν πολλά νέα ἐρωτήματα, στά ὁποῖα πρέπει νά δοθοῦν σύγχρονες ἀπαντήσεις... Αὐτό ση-

ΤΟ ΠΙΟ «ΠΟΛΥΩΦΕΛΕΣ» ΠΡΑΓΜΑ. Τὸ ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σὲ μία ὑποσημείωση τοῦ βιβλίου του «Ἀόρατος πόλεμος», ὅπου ἐξηγεῖ: «Πόσον δὲ πολυωφελὲς πρᾶγμα εἶναι τὸ νὰ ἔχη τινὰς τὸν ἑαυτόν του χειρότερον καὶ κατώτερον ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους μαρτυροῦσιν οἱ Ἅγιοι. Ὁ μὲν γὰρ θεῖος Χρυσόστομος οὕτω λέγει: “Οὐδὲν οὕτω τῷ Θεῷ φίλον, ὡς τὸ μετὰ τῶν ἐσχάτων ἑαυτὸν ἀριθμεῖν”». Ἀναφέρει καὶ ἄλλους Ἁγίους, ἀλλὰ ἡ φράσις αὐτὴ τὰ λέγει ὅλα. Ἂς τὴν τηρήσουμε. ΔΥΟ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ. Αὐτὴν τὴν διδασκαλία τὴν βρῆκα στὸ ἔργον τοῦ Μεγάλου Βασιλείου «Πρόσεχε σεαυτόν», ὅπου λέγει: «Πρόσεχε, λοιπόν, τὸν ἑαυτόν σου καὶ μάθε ὅτι δύο δυνάμεις ὑπάρχουν μέσα στὴν ψυχή. Ἡ μία εἶναι λογικὴ καὶ νοερή, ἐνῶ ἡ ἄλλη εἶναι ἡ δύναμη τῶν παθῶν, ποὺ εἶναι παράλογη δύναμη. Καὶ στὴν μὲν λογικὴ δύναμη ὑπάρχει ἀπὸ τὴν φύση της ἡ ἐξουσία, ἡ δεύτερη ὅμως, ἡ ἐμπαθὴς καὶ παράλογη, ὑπακούει καὶ ὑποτάσσεται στὴν λογικὴ δύναμη. Μὴ ἀφήσης λοιπὸν ποτὲ τὸν νοῦ σου νὰ αἰχμαλωτισθῆ καὶ νὰ γίνη δοῦλος τῆς δυνάμεως τῶν παθῶν. Οὔτε πάλι νὰ ἐπιτρέψης στὰ πάθη νὰ ἐπαναστατήσουν ἐναντίον τῆς λογικῆς δυνάμεως τῆς ψυχῆς καὶ νὰ τὴν ὑποτάξουν». Σχόλια δὲν χρειάζονται. Μόνον ἐφαρμογὴ τῆς διδασκαλίας αὐτῆς. ΚΑΝΕ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΖΩΗ. Ὁ λαμπρὸς Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς μᾶς συμβουλεύει νὰ κάνουμε ἀγγελικὴ ζωὴ σ᾽ αὐτὸν τὸν ἄγριον κόσμον, λέγοντας μεταξὺ ἄλλων στὸ ἔργον του «Περὶ ἀγάπης» (Α´ Ἑκατοντάδα) καὶ τὰ ἑξῆς: «Ἐκεῖνος, ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Θεόν, κάμνει ἐπάνω στὴν γῆ ἀγγελικὴ ζωή, νηστεύοντας καὶ ἀγρυπνώντας, ψάλλοντας καὶ προσευχόμενος, καὶ γιὰ κάθε ἄνθρωπον σκέπτεται πάντοτε καλά». Ἂς τὰ ἐφαρμόζουμε αὐτά, ὅσον μποροῦμε, καὶ ἰδιαιτέρως τὸ τελευταῖον, τὸ νὰ σκεφτόμαστε καλὰ γιὰ κάθε ἄνθρωπον. ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ. Ἀντιγράφω ἀπὸ τὸν Β´ Λόγον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου «Πρὸς Θεόδωρον Μοναχόν»: «Κανένας δὲν εἶναι πραγματικὰ ἐλεύθερος, παρὰ μόνον ἐκεῖνος, ποὺ ζῆ γιὰ τὸν Χριστόν. Αὐτὸς ξεπέρασε ὅλα τὰ κακά. Καὶ ἂν ὁ ἴδιος δὲν θελήση νὰ βλάψη τὸν ἑαυτόν του, κανεὶς ἄλλος δὲν θὰ μπορέση νὰ τὸν βλάψη, ἀλλὰ θὰ εἶναι ἀπόρθητος καὶ δὲν θὰ λυπᾶται καθόλου γιὰ τυχὸν χρηματική του ζημιά, γιατὶ ξέρει καλὰ ὅτι «δὲν φέραμε τίποτε στὸν κόσμον, ὅταν γεννηθήκαμε καὶ ἑπομένως δὲν μποροῦμε οὔτε νὰ πάρουμε μαζί μας, ὅταν θὰ ἐκδημήσουμε» (Α´ Τιμ. ΣΤ´ 7). Δὲν κυριεύεται ἀπὸ τὸν πόθο νὰ διακριθῆ καὶ νὰ δοξασθῆ, γιατὶ γνωρίζει καλὰ ὅτι «ἡ δική μας πολιτεία καὶ τὰ δικά μας πολιτικὰ δικαιώματα βρίσκονται στοὺς οὐρανούς» (Φιλ. Γ´ 20). Ὅταν κάποιος τὸν βρίζη, δὲν λυπᾶται καὶ ὅταν τὸν χτυποῦν, δὲν ἐξοργίζεται. Μιὰ μόνον συμφορὰ ὑπάρχει γιὰ τὸν Χριστιανό, τὸ νὰ μὴ βρεθῆ ἀντιμέτωπος μὲ τὸν Θεόν. Ὅλα τὰ ἄλλα, ὅπως εἶναι ἡ ἀπώλεια τῶν κτημάτων, ἡ στέρηση τῆς Πατρίδος, ὁ μέχρι θανάτου κίνδυνος, δὲν θεωροῦνται ἀπὸ αὐτὸν ὡς συμφορές. Καὶ αὐτὸ ἀκόμα, ποὺ προκαλεῖ σὲ ὅλους φρίκη, δηλαδὴ ὁ θάνατος, εἶναι γι᾽ αὐτὸν γλυκύτερον ἀπὸ τὴν ζωήν». ΝΑ ΥΨΩΝΗΣ ΤΟΝ ΝΟΥΝ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΘΕΟΝ. Αὐτὴν τὴν συμβουλὴ μᾶς δίδει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, λέγοντας: «Νὰ ὑψώνης πάντοτε τὸν νοῦ σου στὸν Θεόν, ὥστε νὰ εἶσαι ναὸς τοῦ Θεοῦ, στὸν ὁποῖον θρονιάζεται ἄϋλα μέσα σου». Π. Μ. Σωτῆρχος

μαίνει ὄχι βεβαίως τήν ἀλλοίωση τοῦ περιεχομένου τοῦ μηνύματος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά τήν προσαρμογή του στίς νέες πνευματικές ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἐποχῆς μας... Ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ Πατερική Παράδοση καί ἡ ἀδιάκοπη πνευματική ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας προσφέρουν ἕνα ἀσφαλές πλαίσιο γιά μιά ριζική ἀναθεώρηση τῶν ἀναλυτικῶν προγραμμάτων σέ ὅλες τίς βαθμίδες τῆς ἐκπαιδεύσεως... Ὁ πυρήνας τοῦ μηνύματος τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως παραμένει πάντοτε ἀμετάβλητος, ἀλλά ἡ ἀναφορά του προσαρμόζεται συνεχῶς στά κρίσιμα ἐρωτήματα κάθε ἐποχῆς, τά ὁποῖα ἐρεθίζουν ἤ ζωντανεύουν τήν ἀνανεωτική δύναμη καί τόν κοινωνικό δυναμισμό τῆς πίστεως».27

Ὑποσημειώσεις 15. Βλ. Π. Καλαϊτζίδη, «Τά θρησκευτικά ὡς πολιτιστικό μάθημα», Σύναξη 74 (2000), σσ. 69–83· Τοῦ ἰδίου, «Τό θρησκευτικό μάθημα στήν ἐποχή τῆς πολυπολιτισμικότητας. Θεολογικά–πολιτιστικά δεδομένα καί προϋποθέσεις ἀλλαγῆς παραδείγματος», Καθ᾽ ὁδόν 17 (2001), σσ. 39–50. 16. Βλ. Ν. Ματσούκα, «Μιά ἄλλη διάσταση τοῦ θρησκευτικοῦ μαθήματος», ὅ.π., σ. 17. 17. Βλ. Κ. Δεληκωσταντῆ, ὅ.π., σ. 252. 18. Βλ. Σ. Πορτελάνου, «Τά θρησκευτικά ὡς συνδυαστικό μάθημα (Ἐναλλακτική διδακτική πρόταση)», ὅ.π., σ. 201. 19. Βλ. Ἰ. Κογκούλη, «Τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν προαιρετικό ἤ ὑποχρεωτικό;», Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς 70 (1987), σσ. 664–668. 20. Βλ. Χ. Βασιλόπουλου, Διδακτική τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, Θεσσαλονίκη 21996, σ. 30 ε. 21. Βλ. Κ. Δεληκωσταντῆ, ὅ.π., σ. 256. Πρβλ. Βαρθολομαίου [Ἀρχοντώνη], (Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου), «Ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου», Ἐκκλησία ΠΒ´, 9 (2005), σσ. 724–728. 22. «Τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν εἶναι θεολογικό καί δέν εἶναι θρησκειολογικό. Περιεχόμενό του εἶναι ἡ ἐνημέρωση τοῦ νέου ἀνθρώπου στήν ὀρθόδοξη παράδοση τοῦ τόπου του σήμερα. Ἡ διδασκαλία ἄλλων θρησκειῶν (θρησκειολογία) εἶναι ὁπωσδήποτε ἀπαραίτητη, ἀλλά παραμένει πάντοτε δευτερεύουσα σέ σύγκριση μέ τήν ὀρθόδοξη θεολογία», Μ. Μπέγζου, «Τό θρησκευτικό μάθημα στή Δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση», Κοινωνία ΛΣΤ, 2 (1993), σ. 135. 23. Βλ. Κ. Μπόνη , «Ἡ θεοφιλής σύζευξις Ἑλληνισμοῦ καί Χριστιανισμοῦ», Ἐκκλησία Ν´ 5, (1973), σσ. 99– 104. 24. Βλ. Μ. Μπέγζου, ὅ.π., σ. 136. 25. Βλ. Ἀντ. Τρίτση, «Ὁ ρόλος τῆς Ὀρθοδοξίας σήμερα», Τό ἀνθρώπινο πρότυπο τῆς σύγχρονης παιδείας καί τό ἀρχέτυπο τῆς Ὀρθοδοξίας». Πρακτικά Στ´ Πανελληνίου Θεολογικοῦ Συνεδρίου (5–7 Σεπτεμβρίου 1986), Ἀθῆναι 1988, σσ. 63–66). 26. «Ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ στοιχεῖα, ποὺ ἀποτελοῦν τὶς ρίζες καὶ προσδιορίζουν τὴν ἐθνική μας ταυτότητα ὡς Ἑλλήνων, εἶναι ἡ αὐθεντικότητα τῆς θρησκευτικῆς μας παράδοσης, ὅπως αὐτὴ καταγράφεται στὰ βιβλικὰ καὶ πατερικὰ κείμενα καὶ ἀποτυπώνεται στὰ ποικίλα μνημεῖα τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ἡ προβολὴ καὶ ἡ μὲ παιδαγωγικὸ τρόπο παρουσίαση τῆς παράδοσης αὐτῆς στὶς ποικίλες της ἐκφάνσεις, χωρὶς ἐξιδανικεύσεις ἢ προκαταλήψεις, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀποτελεῖ βασικὸ γνώρισμα μίας σύγχρονης θρησκευτικῆς ἀγωγῆς», Χ. Βασιλόπουλου, «Ὁμολογιακὴ ἢ θρησκειολογικὴ θρησκευτικὴ ἀγωγή;». Ἕνα σύγχρονο δίλημμα ( Πανηγυρικὸς λόγος ποὺ ἐκφωνήθηκε στὶς 29 Ἰανουαρίου 2007), Θεσσαλονίκη 2007, σ. 20. 27. Βλ. Δαμασκηνοῦ [Παπανδρέου], (Μητροπ . Ἑλβετίας), «Παράδοση καί ἀνανέωση στή σχέση Ὀρθοδοξίας καί Παιδείας», Ἐπίσκεψις 540 (1997), σ. 15 ἑ. Ὁ Th. Kothmann, «Ὁ μορφωτικός χαρακτήρας τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν στή δημόσια ἐκπαίδευση», στό Πρακτικά Ἡμερίδας– Εἰσηγήσεις, Τό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στήν Ἐκπαίδευση, ΕΚΠΑ, Ἀθήνα 2009, σσ. 87–131, παρατηρεῖ ὅτι: «Σὲ ἕνα περιβάλλον ἐξαιρετικὰ πλουραλιστικὸ εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖος ὁ προσδιορισμὸς συγκεκριμένης ὁμολογιακῆς ἀφετηρίας. Καὶ τοῦτο, διότι ἡ διατύπωση τῆς ὁμολογιακῆς ἀφετηρίας προσφέρει τὴν ἀφορμὴ πραγματικῆς καὶ οὐσιαστικῆς ἀντιπαράθεσης θέσεων. Συμβάλλει ἔτσι στὴν διαμόρφωση τῆς ἀτομικῆς προσωπικότητας, τῆς ὁποίας μέρος ἀποτελεῖ καὶ ἡ συνείδηση τῆς οἰκειώσεως, τοῦ νὰ ἀνήκει δηλαδὴ κανεὶς κάπου...».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ Δ´ ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ 15 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012 Ἀπόστολος: Τιτ. γ´ 8 – 15 Εὐαγγέλιον: Ματθ. ε´ 14 – 19 Ἦχος πλ.α´ — Ἑωθινόν: ΣΤ´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ἡ λέξη δόγμα δηλώνει στοὺς θύραθεν συγγραφεῖς, εἰς μὲν τὸν χῶρο τῆς πολιτικῆς, ἀπόφαση, διαταγή, διάταγμα, νόμο, ψήφισμα ἢ ἀναντίρρητη ἀρχή, πάνω στὴν ὁποία βασίζεται τὸ ἔργο τῆς διοικήσεως, εἰς δὲ τὸ χῶρο τῆς φιλοσοφίας, δόξα, γνώμη, αὐθεντικὴ διδασκαλία, ἀξίωμα, θεμελιώδης ἀρχή. Στὸ χῶρο τῆς θρησκείας δόγμα σημαίνει οἱ θεμελιώδεις ἀρχὲς, ποὺ καθορίζουν τὸ πιστεύω καὶ τὴν ἠθικὴ τῶν πιστῶν καὶ οἱ ὁποῖες ἔχουν ἀπόλυτο καὶ ὑποχρεωτικὸ κῦρος διὰ τοὺς πιστοὺς καὶ εἶναι ἀνεπίδεκτες ἀμφισβητήσεως ἐκ μέρους των. Ὅλες οἱ σύνοδοι, οἰκουμενικὲς καὶ τοπικές, διατύπωσαν τὰ δόγματα, δηλαδὴ τὶς ἀλήθειες, ποὺ ἀποκάλυψε ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο. Τὶς ἀλήθειες, ποὺ ὁ ἄνθρωπος δὲν μποροῦσε νὰ τὶς ἀνακαλύψει μόνος του. Λέμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀνακάλυψε τὸ ἀλφάβητο, τὸν τροχό, τὴν ἅμαξα, τὸ αὐτοκίνητο, τὸ πλοῖο, τὸ ἀεροπλάνο, τὸ διαστημόπλοιο καὶ τὶς διάφορες ἄλλες ἐφευρέσεις μικρὲς καὶ μεγάλες. Ἀνακάλυψε τὴν Ἀμερική, τὸν βόρειο καὶ νότιο πόλο, τὰ μυστικὰ τοῦ βυθοῦ καὶ τοῦ διαστήματος, καὶ ὁλοένα προχωρεῖ ἀκάθεκτος σὲ νέες ἀνακαλύψεις. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἔκανε μὲ τὶς ἀνθρώπινες δυνατότητες ἢ γιὰ νὰ ἀκριβολογήσουμε μὲ τὰ τάλαντα καὶ τὰ ταλέντα, ποὺ τοῦ χάρισε ὁ Θεός. Τὰ δόγματα ὅμως οὔτε μποροῦσε νὰ τὰ ἀνακαλύψει οὔτε κἄν νὰ τὰ διανοηθεῖ. Τὸ δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸ δόγμα τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἀειπαρθενία τῆς Θεοτόκου, οἱ κτιστὲς καὶ ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, τὸ μεθεκτὸ τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ ἀμέθεκτο τῆς θείας οὐσίας, ἡ ὕπαρξη τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν δαιμόνων, καὶ τόσα ἄλλα τὰ ἀποκάλυψε ὁ Θεός, γιατί εἶναι θεῖες πραγματικότητες ἢ θεῖα ἔργα καὶ δημιουργήματα. Ὁ Θεὸς ὄχι μόνο ἀποκαλύπτει τὰ διάφορα δόγματα, ἀλλὰ ἐπιτρέπει σὲ κάποιους ἁγίους νὰ ἔχουν καὶ προσωπικὴ ἐμπειρία. Ὁ Πέτρος π.χ. φωτίζεται ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ἀποκαλύπτει τὸ θεανθρώπινο τῆς προσωπικότητας τοῦ Χριστοῦ· «σὺ εἶ ὁ Χριστὸς (δηλαδὴ ὁ χρισμένος σὰν ἄνθρωπος νὰ φέρεις τὴν ἀποστολή σου εἰς πέρας), (ἀλλὰ καὶ συγχρόνως εἶσαι) ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Συνεπῶς εἶσαι Θεάνθρωπος. Ὁ Πέτρος αὐτὸ ποὺ εἶπε ἦταν θεία ἀποκάλυψη καὶ ὄχι ἀνακάλυψη αὐτοῦ τοῦ ἰδίου. «Σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλὰ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 16,17) τοῦ εἶπε ὁ Χριστός. Τὸ δόγμα τῆς θεανθρώπινης φύσεως τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο διατύπωσε ὁ Πέτρος, χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνει ἐκείνη τὴ στιγμή, ἀξιώθηκε ἀργότερα, στὸ γεγονὸς τῆς μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ, μαζὶ μὲ τοὺς ἀποστόλους Ἰάκωβο καὶ Ἰωάννη, νὰ τὸ νοιώσει καὶ ἐμπειρικά. Τὸ ἴδιο ἔνοιωσε ὁ Παῦλος τὴν ἐμπειρία τοῦ παραδείσου καὶ «ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι» (Β΄ Κορ. 12,4). Θεϊκὴ ἐμπειρία εἶχε ὁ Παῦλος καὶ σὲ ἄλλη περίπτωση τῆς ζωῆς του, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν ἦταν ἕτοιμος ψυχικὰ γιʼ αὐτὴν τυφλώθηκε (πρβλ. Πράξ. 9ο κεφ.). Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ συμβαίνει καὶ σὲ ἄλλους ἁγίους. Ἐμεῖς ποὺ δὲν ἔχουμε τὶς ἀποκαλύψεις τῶν ἁγίων πιστεύουμε στὶς ἐμπειρίες τους, ἐφʼ ὅσον δὲν εἶναι ἀντίθετες μὲ τὰ ὅσα ἀποκαλύπτει ἡ ἁγία Γραφή, γιατί ὑπάρχουν καὶ ἐμπειρίες πλάνης, καὶ ἐφʼ ὅσον μαρτύρησαν κηρύττοντας αὐτὲς τὶς ἐμπειρίες τους, πράγμα ποὺ δείχνει ὅτι εἶναι ἀξιόπιστοι μάρτυρες. Συνεπῶς δόγμα εἶναι ἀλήθεια ἀποκαλυφθεῖσα στὸν ἄνθρωπο καὶ ὑπὸ ὁρισμένες προϋποθέσεις προσιτὴ στὴν ἐμπειρία του. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς λέγει στὶς διδαχές του ὅτι, γιὰ νὰ κατανοήσεις τὸ ἀκατάληπτο δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος νήστεψε, προσευχήσου, τήρησε τὶς ἐντολὲς τοῦ εὐαγγελίου καὶ κάπως θὰ τὸ νοιώσεις.

*** Τὴν ἀλήθεια τοῦ δόγματος τὴν δέχεσαι σʼ ἀρέσει δὲν σʼ ἀρέσει. Π.χ. ὑπάρχει παράδεισος καὶ κόλαση· εἶναι ἀλήθεια κατοχυρωμένη, ἀλήθεια ἀναντίρρητος, ἀλήθεια σωτηριολογική. Δὲν μπορεῖς νὰ σωθεῖς ἂν δὲν τὴ δεχθεῖς. Ὅπως δὲν μπορεῖς νὰ μορφωθεῖς ἂν δὲν πιστέψεις στὶς ὁδηγίες τοῦ δασκάλου σου ἢ ὅπως δὲν μπορεῖς νὰ θεραπευθεῖς ἂν δὲν συμμορφωθεῖς μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ ἰατροῦ σου. Φανταστεῖτε ἕνα μικρὸ μαθητὴ νὰ λέει στὸ δάσκαλό του· «αὐτὸ τὸ μπαστουνάκι δὲν εἶναι ι ἀλλὰ ο· ἢ αὐτὸ τὸ κουλουράκι δὲν εἶναι ο ἀλλὰ υ». Δὲν θὰ μάθει ποτὲ γράμματα. Καὶ φανταστεῖτε ἕνα καρκινοπαθῆ νὰ λέει στὸ γιατρό του· «δὲν θὰ κάνω χημειοθεραπεῖες, ἀλλὰ θὰ πάρω ἀσπιρίνη, γιὰ νὰ θεραπευθῶ». Δὲν θὰ γίνει ποτὲ καλά. Ἂν κάποιος ἀρνηθεῖ τὰ δόγματα, ἡ Ἐκκλησία τὸν κατατάσσει στοὺς ἀπίστους ἢ στοὺς αἱρετικοὺς καὶ τὸν μάχεται ὄχι ἀπὸ κακία, ἀλλὰ διότι διαστρέφει τὸν τρόπο θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου. Ὅπως ἡ ἐπιστήμη κυνηγᾶ τὸν τσαρλατάνο καὶ τὸν κομπογιαννίτη. Ἐπίσης ἡ Ἐκκλησία τὸν ἀφορίζει· δηλαδὴ τὸν ἀποκόπτει ἀπὸ τὸ σῶμα της σὰν νεκρὸ μέλος, ποὺ εἶναι. Ἔτσι προφυλάσσει καὶ τʼ ἄλλα μέλη τοῦ σώματος μήπως μολυνθοῦν καὶ ἀσθενήσουν ἀπὸ τὴν ἐπαφὴ μὲ τὸ νεκρὸ μέλος. Ἐὰν μετανοήσει καὶ δεχθεῖ τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας, τότε ἡ Ἐκκλησία τὸν ξαναδέχεται· ὅπως ξαναδέχεται ὁ γιατρὸς τὸν ἀσθενῆ, ποὺ συμμορφώνεται μὲ τὶς ὑποδείξεις τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης καὶ δὲν αὐτοσχεδιάζει στὸ πῶς θὰ θεραπευθεῖ. Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο δὲν δεχόμαστε τὶς ἄλλες θρησκεῖες ἢ αἱρέσεις, γιατί καταργοῦν καὶ διαστρέφουν τὸν τρόπο θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου. Λένε μερικοὶ ὅτι ὁ χριστιανισμός, ὁ ἰουδαϊσμός, μουσουλμανισμὸς εἶναι μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες καὶ πρέπει νὰ τὰ βροῦν μεταξύ τους· ἢ ὅτι εἶναι τρεῖς διαφορετικοὶ δρόμοι, ποὺ ὁδηγοῦν στὸν ἴδιο Θεό. Μὰ ἐμεῖς πιστεύουμε σὲ Τριαδικὸ Θεό, σὲ ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ, στὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Πιστεύουμε ὅτι τὸ «ἀπρόσληπτον ἀθεράπευτον» ὅπως λέγει ὁ Γρηγόριος ὁ θεολόγος· δηλαδή, ἂν δὲν ἑνωνόταν ἡ ἀνθρώπινη φύση στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴ θεία φύση, ὁ ἄνθρωπος δὲν θὰ μποροῦσε νὰ θεραπευθεῖ ἀπὸ τὰ πάθη του καὶ νὰ φθάσει στὴ θέωση. Εἶναι τόσο σοβαρὸ τὸ θέμα τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, ποὺ τρεῖς οἰκουμενικὲς σύνοδοι ἀσχολήθηκαν μ᾽ αὐτό. Ἡ Α΄, ἡ Δ΄ καὶ ἡ Ζ΄. Οἱ ἰουδαῖοι καὶ οἱ μουσουλμάνοι δὲν τὰ δέχονται αὐτά. Οἱ μουσουλμάνοι πιστεύουν σὲ ὑλικὸ παράδεισο· τὸ ἴδιο καὶ οἱ χιλιαστές. Λένε ἐπίσης μερικοὶ ὅτι πρέπει νὰ ἑνωθοῦν οἱ χριστιανοὶ μεταξύ τους. Ὀρθόδοξοι, παπικοί, καὶ οἱ διάφορες προτεσταντικὲς παραφυάδες. Κι ὅμως τὰ πράγματα δὲν εἶναι εὔκολα γιὰ ὅσους γνωρίζουν τὶς διαφορὲς στὴ θεολογία τους. Ἀρχιμανδρίτης Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν ΗΘΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΠΟ ΤΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΑΣ ΕΠΙΣΤΟΛΑΣ Α´. ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΑΚΩΒΟΥ

(2ον) 3. Φτωχός καί πλούσιος Τί εἶναι τό καλύτερο νά εἶναι κανείς, φτωχός ἤ πλούσιος; Μέ τήν κοινή λογική ἡ ἀπάντηση εἶναι πλούσιος. Μέ τήν πνευματική λογική ὅμως φτωχός, γιατί βρίσκεται σέ πλεονεκτικότερη θέση σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τήν κατά Θεόν πορεία του. Ὁ φτωχός συνήθως δέν εἶναι ὑπερήφανος καί συχνά ἀπευθύνεται στόν οὐράνιο Πατέρα, προκειμέ-

νου νά καλύψει Ἐκεῖνος τίς βιοτικές του ἀνάγκες. Στηρίζεται στή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Τή φτώχεια του τήν ἐκλαμβάνει ὡς πειρασμό τοῦ διαβόλου καί αὐτό τόν κάνει πνευματικό ἀγωνιστή, γι᾽ αὐτό καί δέν θεωρεῖ τόν πλούσιο ἀνώτερό του. Ἀντίθετα, ὁ πλούσιος εἶναι ἀτομιστής, πλεονέκτης καί ὑπερήφανος. Μόνο ἄν στοχαστεῖ ὅτι ὁ πλοῦτος δέν εἶναι μόνιμος καί σταθερός, ἀλλά πάντα ὑπάρχει ὁ κίνδυνος τῆς μείωσης ἤ καί τῆς παντελοῦς καταστροφῆς του, μπορεῖ ν᾽ ἀποκτήσει ταπεινό φρόνημα καί νά σταθεροποιηθεῖ πνευματικά, διαθέτοντας τόν πλοῦτο του στούς φτωχούς. Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος παρο-

μοιάζει τόν πλούσιο μέ τό ἀγριολούλουδο, τό ὁποῖο γρήγορα καταστρέφεται. Λέει χαρακτηριστικά: «Ὁ πλούσιος ἄς εἶναι ταπεινός, ξέροντας ὅτι θά μαραθεῖ σάν τό λουλούδι. Ὅπως μέ τήν ἀνατολή τοῦ ἥλιου βγαίνει ὁ λίβας καί ξεραίνει τό χορτάρι, ρίχνει τόν ἀνθό του καί καταστρέφει τήν ὀμορφιά του, ἔτσι καί ὁ πλούσιος θά ἀφανιστεῖ μέσα στίς ἐπιχειρήσεις του» (α´ 1011). Καί συνεχίζει ὁ ἅγιος μέ τό τί πρόκειται νά συμβεῖ στό μέλλον, ὅταν ὁ Κύριος θά ἀποδώσει δικαιοσύνη. Ὁ λόγος του εἶναι ἀφυπνιστικός καί στοχεύει στή σκληρότητα, πού διακρίνει τούς πλουσίους καί στίς ἀδικίες, πού ἔχουν διαπράξει, προκειμένου νά ἀποκτήσουν θησαυρούς. «Ἀκοῦστε με τώρα κι ἐσεῖς οἱ πλούσιοι. Κλάψτε

Τό Eckankar ἀποτελεῖ χαρακτηριστική περίπτωση παραθρησκευτικῆς ὀργάνωσης, πού συγκροτεῖται ἀπό διάφορα στοιxεῖα, ἀποκρυφιστικά, γκουρουϊστικά, ἰνδουϊστικά, πανθεϊστικά κ.ἄ. Ἱδρυτής τῆς ὀργάνωσης ἦταν ὁ Ἀμερικανός Paul Twitchel (1908–1971), ὁ ὁποῖος ἀπό μικρό παιδί εἶχε μυηθεῖ ἀπό τόν πατέρα του σε ἀποκρυφιστικές πρακτικές, ὅπως τά λεγόμενα ἐξωσωματικά ταξίδια. Ἡ ὀνομασία τῆς ὀργάνωσης προέρχεται ἀπό τή σανσκριτική λέξη (Ek-ΟMkar), πού ἐμπεριέχει τό μάντρας ΟΜ. Ἡ ὀρ γάνωση δημιουργήθηκε τό 1964 στό Σάν Φραντζίσκο ἀπό τόν P. Twitchel, ὅταν αὐτός ἔφυγε ἀπό τήν κίνηση τοῦ γκουροῦ Sant Kirpal Singh. Ὁ ἴδιος ὁ P. Twitchel χαρακτήριζε τό Eckankar ὡς «Ἐπιστήμη τοῦ ταξιδιοῦ τῆς ψυχῆς» καί ἰσχυριζόταν ὅτι εἶναι ἡ ἀρχαιότερη μορφή θρησκείας ἀπ᾽ ὅσες ὑπάρχουν πάνω στή γῆ. Κατά τούς ἰσχυρισμούς, ἐπίσης, τῆς ὀργάνωσης τό Eckankar χαρακτηρίζεται ὡς «φυσικός δρόμος ἐπιστροφῆς στό Θεό», «ἡ παλαιότερη ὅλων τῶν διδασκαλιῶν» καί «ἡ πρωταρχική πηγή ἀπό τήν ὁποία ἐπήγασαν ὅλες οἱ ἄλλες πίστεις». Ἡ ὕπαρξη τοῦ Eckankar καί οἱ διδασκαλίες του σχετίζονται ἄμεσα μέ τή φανέρωση κατ᾽ ἐπανάληψη στόν P. Twitchel ἑνός θιβετιανοῦ γιόγκι τοῦ Rebazar Tarzs, πού εἶχε πεθάνει πρίν 500 χρόνια. Πρίν τή δημιουργία τοῦ Eckankar ὁ P.

Twitchel εἶχε θητεύσει σέ διάφορες ὀργανώσεις, ὅπως στήν Ἀδελφότητα τῆς Αὐτοπραγμάτωσης τοῦ Γιοκανάντα, τή Σαηεντολογία, καί τήν Ruhani Satsang Sikh. Ὁ ἴδιος ὁ Twitchel αὐτοχαρακτηρίστηκε ὡς ὁ ὑπ᾽ ἀριθμόν 971 διδάσκαλος τοῦ Eckankar καί κάτοχος ἀρχαίας γνώσης, οὕτως ὥστε νά καθίσταται καθοδηγητής τῶν μυημένων, πού θά ἐνταχθοῦν καί θά ἀποδεχθοῦν τίς ἀντιλήψεις τῆς ὀργάνωσης. Ἡ μύηση περνᾶ ἀπό πολλά στάδια στό δρόμο γιά τήν ἐσωτερική ἐξέλιξη. Ἀπό τούς ὀπαδούς του κάποιοι τόν θεωροῦσαν ὡς ἐνσάρκωση τῆς ἀνωτάτης κατάστασης θεϊκῆς συνειδητότητας. Βλέπουμε ἐν προκειμένῳ μιά τυπική νεοεποχίτικη θέση. Τό «ταξίδι τῆς ψυχῆς» γιά τήν ἐν λόγῳ παραθρησκευτική ὀργάνωση σημαίνει τήν ἱκανότητα ἀναχώρησής της ἀπό το φυσικό σῶμα καί τήν μετάβασή της σέ ἄλλα κοσμικά ἐπίπεδα. Αὐτά κατά τήν ὀργάνωση εἶναι τό φυσικό, τό ἀστρικό, τό αἰτιατό καί τό νοητικό. Βλέπουμε ἐδῶ μία διάκριση ἐπιπέδων τυπικά ἀποκρυφιστική. Ἡ πνευματική καθοδήγηση γιά τό ταξίδι τῆς ψυχῆς εἶναι ἀναγκαία, καθώς κατά τίς ἀντιλήψεις τῆς ὀργάνωσης αὐτό συμβάλλει στήν ἀποφυγή δημιουργίας νέων καρμικῶν χρεῶν1. Φυσικά ἀπό τό Eckankar δέν ἀπουσιάζουν καί τά μάντρας, καθώς χρησιμοποιοῦνται οἱ λέξεις «Sugmad» καί «Hu». Ἡ ἐν λόγῳ παραθρη-

σκευτική ὀργάνωση διαθέτει καί δικά της “ἱερά” κείμενα, πού εἶναι γνωστά ὡς Shariyat– ki- Sugmad. Σήμερα, ἡ ὀργάνωση δραστηριοποιεῖται σέ ἀρκετές Εὐρωπαϊκές χῶρες, στίς ὁποῖες συμπεριλαμβάνεται καί ἡ Ἑλλάδα, μέ πολύ μικρή πρός τό παρόν ἀποδοχή στήν Πατρίδα μας. Τό παγκόσμιο κέντρο τῆς ὀργάνωσης μεταφέρθηκε, στά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, ἀπό τό Λάς Βέγκας στή Μinneapolis τῆς Μinnesota τῶν ΗΠΑ. Ἡ ἐκτίμηση, παλαιότερα, τοῦ R. Hummel, ὅτι διεθνῶς περί τά 2–3 ἑκατομμύρια ἄνθρωποι συμπαθοῦν τό Eckankar πρέπει νά θεωρηθεῖ ὑπερβολική2. Ὁλοκληρώνοντας τήν ἀναφορά μας στήν ἐν λόγῳ κίνηση, πρέπει νά ἐπισημάνουμε, ὅτι ὁ Darwin Gross, πού ὑπῆρξε ὁ διάδοχος τοῦ P. Twitchel στήν ἡγεσία τοῦ Eckankar, τό 1981 λόγῳ ἀμφισβήτησής του ἀποχώρησε. Τό 1983 ὁ Darwin Gross ἵδρυσε τή δική του παραθρησκευτική ὀργάνωση μέ τήν ὀνομασία «Ancient Teachings of the Masters» μέ ἐπίσημη ἕδρα στό Λάς Βέγκας. Οἱ ἀντιλήψεις της εἶναι παραπλήσιες μέ τοῦ Eckankar. Σημειώσεις 1. Bλ. ECKANKAR, Eine überblick über Eckankar und seine Lehre, 1999, σ. 26. 2. Βλ. R.Hummel, Indische Mission und neue Frömmigkeit im Western, 1980, σ.195.

ΑΝΑΓΚΑΙΑ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΣ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΠΑΙΔΩΝ

Σὲ μία ἐποχὴ δύσκολη κοινωνικά, οἰκονομικὰ ἀλλὰ κυρίως ἠθικά, εἶναι ἀπαραίτητη ἐπιδίωξη ἐκ μέρους ὅλων, ἡ διατήρηση τῆς στοιχειώδους παραμονῆς τοῦ λαοῦ μας στὶς παραδόσεις, οἱ ὁποῖες δημιούργησαν ἤθη καὶ ἀξίες στὸ τόπο μας. Ὁ λαός μας καὶ ἰδιαίτερα τὸ σχολεῖο ἔχει ἀνάγκη περισσότερο ἀπὸ ποτὲ τὴν ἐκκλησία... Εἶναι ἀδιαμφισβήτητο ὅτι τὶς τελευταῖες δεκαετίες ἐνστερνιστήκαμε ἕνα κακέκτυπο τρόπο ζωῆς, ὁ ὁποῖος μὴ ἔχοντας σχέση μὲ τὶς ἀξίες καὶ τὶς παραδόσεις μας, δημιούργησε σὲ μεγάλο βαθμὸ τὸ πνευματικὸ τέλμα, στὸ ὁποῖο εὑρισκόμεθα. Τὸ πρόβλημα δὲν συνίσταται στὸ ζήτημα τῆς καθιερωμένης προσευχῆς στὰ σχολεῖα καὶ στὶς τυχὸν ἀρνήσεις ἀλλόθρησκων μαθητῶν ἢ οὐδέτερων θρησκευτικὰ διδασκάλων, ἀλλὰ στὸν ἐγωϊσμό, τὴν μισαλλοδοξία καὶ τὴν πολεμική, ποὺ πολλοὶ ἐπιδεικνύουν ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας· τοῦ μοναδικοῦ θεσμοῦ, ποὺ κρατᾶ στέρεες τὶς παραδόσεις, τὴ γλώσσα, τὴν κοινωνικὴ συνοχή, τὸν ἀλτρουϊσμὸ καὶ τὴν ἀλληλεγγύη, τὴν πίστη. Ὁ ὁδοστρωτήρας τοῦ ἐκμοντερνισμοῦ ἰσοπέδωσε σχεδὸν τὰ πάντα στὸ πέρασμά του καὶ ἡ ἀλλότρια ἐκκοσμίκευση εἰσῆλθε μὲ βία στὶς ἄδολες ψυχὲς τῶν νέων μας, οἱ ὁποῖοι πλέον τὶς μόνες ἀντιστάσεις τους μποροῦν νὰ βροῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἀναβίβασε τὸν ἄνθρωπο πνευματικὰ καὶ ἠθικά, τὸν ἀπάλλαξε ἀπὸ τὶς προλήψεις καὶ τὶς δεισιδαιμονίες καὶ τὸν ὕψωσε στὴ θέση, ποὺ τοῦ ἁρμόζει, ὡς πρόσωπο, τὸ ὁποῖο εἶναι κατ᾽ εἰκόνα καὶ καθ᾽ ὁμοίωσιν δημιούργημα τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Τὸ κήρυγμα τοῦ Θεανθρώπου συνέτεινε σὲ μία ἰσάδελφη ἀγάπη, σὲ μία παγκόσμια κοινωνία ἀγάπης, σὲ μία ἀγάπη γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Αὐτὴ ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη χωράει ὅλους

αὐτούς, ποὺ βρίσκονται στὴ Χώρα μας καὶ προσπαθεῖ ἀπὸ τὸ ὑστέρημα τῶν πιστῶν, νὰ ρυθμίζει τὴν διαμονή τους, τὴν σίτισή τους, τὴν ἔνδυση καὶ τὴν ὑπόδηση, τὴν περίθαλψή τους. Ἡ ἐκκλησία πρώτη

μέ γοερές κραυγές γιά τά βάσανά σας, πού ὅπου νά ᾽ναι ἔρχονται. Ὁ πλοῦτος σας σάπισε, καί τά ροῦχα σας τά ἔφαγε ὁ σκόρος· τό χρυσάφι σας καί τό ἀσήμι κατασκούριασαν καί ἡ σκουριά τους θά εἶναι μαρτυρική κατάθεση ἐναντίον σας καί θά καταφάει τίς σάρκες σας σάν τή φωτιά. Κι ἐνῶ πλησιάζει ἡ κρίση, ἐσεῖς μαζεύετε θησαυρούς. Νά, ὁ μισθός τῶν ἐργατῶν, πού θέρισαν τά χωράφια σας κι ἐσεῖς τούς τόν στερήσατε, κραυγάζει· καί οἱ κραυγές τῶν θεριστῶν ἔφτασαν μέχρι τά αὐτιά τοῦ παντοδύναμου Κυρίου. Ζήσατε πάνω στή γῆ μέ ἀπολαύσεις καί σπατάλες. Παχύνατε σάν τά ζῶα, πού πᾶνε γιά σφάξιμο. Καταδικάσατε καί φονεύσατε τόν ἀθῶο· δέν σᾶς πρόβαλε ἀντίσταση» (ε´ 1-6).

Πολλοί ὑποκλίνονται μπροστά στούς πλούσιους, προκειμένου νά ἔχουν οἰκονομικά ὀφέλη. Μάταια ὅμως, γιατί οἱ πλούσιοι εἶναι σκληροί, ἄδικοι καί πλεονέκτες. * * * 4. «Μακάριος ἀνήρ ὅς ὑπομένει πειρασμόν» Ἀρκετοί χριστιανοί βλέπουν μέ οἶκτο τούς θλιβόμενους καί δοκιμαζόμενους ἀδελφούς τους, ξεχνώντας ὅμως ὅτι ὁ Θεός ἐπιτρέπει τίς θλίψεις, γιά πνευματικούς σκοπούς. Τό ὀρθό ἀπό χριστιανικῆς πλευρᾶς εἶναι ὅτι οἱ ἀδελφοί δέν εἶναι ἀξιολύπητοι ἀλλά μακάριοι, γιατί βλέπουν τά γεγονότα τῆς ζωῆς τους πνευματικά, ἐνῶ συγχρόνως γίνονται δόκιμοι μέ αὐξανόμενη τήν ἀγάπη τους πρός

Τοῦ κ. Νεκταρίου Ρένου Παυλάκη

κατέρριψε τοὺς φραγμοὺς καὶ τὶς προκαταλήψεις τῆς ξενοφοβίας καὶ τοὺς ἀγκαλίασε ἀδελφικά, σεβόμενοι τὴν ἰδιαιτερότητα τῆς διαφορετικότητάς τους καὶ τὸ ἀλλότριο τῆς πίστης τους. Ἀπαίτηση ὅμως καὶ τῶν ἡμεδαπῶν Χριστιανῶν εἶναι καὶ ἐξ αὐτῶν ὁ σεβασμὸς τῆς πίστης μας καὶ τῶν ἠθῶν, ποὺ καλλιεργήθηκαν ἀπὸ τὸ βίωμα σ᾽ αὐτή. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ ἐξαναγκάσει νὰ καταργηθεῖ ἡ προσευχὴ ἢ ὁ ἐκκλησιασμὸς γιὰ τὴν πλειοψηφία τῶν μαθητῶν, ἐπειδὴ κάποιοι πιστεύουν ὅτι μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο θὰ αἰσθανθοῦν καλύτερα τὰ παιδιὰ τῆς ἀλλοδαπῆς. Καθ᾽ ὅμοιο τρόπο, ποὺ σεβαστήκαμε καὶ ἐμεῖς τὸ δικαίωμά τους νὰ ἀπέχουν ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καὶ τοὺς σχολικοὺς ἐκκλησιασμούς. Ἑπομένως μὲ ποιὰ λογικὴ θὰ πρέπει οἱ ἐκπρόσωποι τῆς ἀπόλυτης μειοψηφίας, καπηλευόμενοι τὸ δικαίωμα τῆς αὐτοδιάθεσης ἑνὸς ἑκάστου νὰ προσπαθοῦν νὰ ἐπιβάλουν αὐτὸν τὸν ἰδιότυπο αὐταρχισμό; Αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ὑποτίθεται προασπίζονται τὰ δικαιώματα τῶν μειονοτήτων προσπαθοῦν νὰ καταστήσουν μειονότητα τὴν πλειονότητα; Ἆραγε ἀναρωτήθηκαν ποτὲ ποιὰ εἶναι ἡ θέση καὶ ἡ ἄποψη τῶν γονιῶν ὅλων τῶν ἑλληνικῶν οἰκογενειῶν, ποὺ στέλνουν τὰ παιδιά τους στὸ σχολεῖο; Ἀντιλαμβάνονται πόσο καταστροφικὸ θὰ εἶναι γιὰ τὶς εὔπλαστες ψυχὲς τῶν ἑλληνοπαίδων νὰ μὴ γνωρίσουν ἔστω τὰ στοιχειώδη, ποὺ τοὺς προσφέρει τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν;

Ἄλλωστε δὲν εἴδαμε τὴν ἴδια εὐαισθησία, ὅταν γιὰ δεκαετίες καταπατιόνταν κατάφορα τὰ δικαιώματα στὴν ἔκφραση, στὸ λόγο, στὴν ἐκπαίδευση, στὸ πολιτισμὸ καὶ τὴν θρησκεία τῶν ἑλληνικῶν μειονοτήτων σὲ ὅμορες χῶρες. Οὐδεμία προσφυγὴ σὲ διεθνῆ θεσμικὰ ὄργανα, οὐδεμία παρέμβαση, οὐδὲν δημοσίευμα. Ἀναφορικὰ δὲ μὲ τοὺς ἐκπαιδευτικούς, οἱ ὁποῖοι τυχὸν ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὴν προσευχή, τὸν ἁγιασμὸ καὶ τὸν ἐκκλησιασμό, εἶναι μία πολὺ μικρὴ μειονότητα, οἱ ὁποῖοι δὲν ὑποχρεώνονται ἀπὸ κανένα νὰ συμμετέχουν βιωματικὰ σὲ κάποια θρησκευτικὴ πράξη. Μποροῦν νὰ παρίστανται ὡς ἐκ τοῦ ρόλου τους ἀλλὰ ἀμέτοχοι. Ἄλλωστε ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δὲν μεταδίδεται καταναγκαστικὰ σὲ κανένα χωρὶς τὴν δική του θέληση. Δὲν μποροῦν ὅμως ν᾽ ἀπαιτήσουν τὴν κατάργηση τῆς προσευχῆς, ἐπειδὴ ἐνοχλοῦνται οἱ ἴδιοι. Δὲ πρέπει φυσικὰ ποτὲ νὰ λησμονοῦν ὅτι ἕνας σοβαρὸς λόγος, ποὺ βρίσκονται σὲ αὐτὴ τὴ θέση καὶ διδάσκουν τὰ ἑλληνόπουλα γράμματα, ὀφείλεται σὲ μεγάλο βαθμὸ στὸ διδακτικὸ ἔργο, ποὺ ἀνέλαβε ἡ Ἐκκλησία μὲ λόγιους Κληρικούς, ὅταν τὸ γένος μας ὑποδουλώθηκε πλέον τῶν τετρακοσίων ἐτῶν. Αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία διατηροῦσε ἄσβεστη τὴν ἐλπίδα τῆς ἐλευθερίας καὶ ἀναμμένο τὸν λύχνο τῆς γνώσης. Μεταλαμπάδευσε τὶς γνώσεις καὶ γαλούχησε ὅλες τὶς ἡρωικὲς μορφές, ποὺ ἀνακήρυξε κατόπιν ἐθνομάρτυρες. Αὐτὴ ἡ ἀλαζονικὴ αἴσθηση τῆς μονομεροῦς δημοκρατίας εἶναι μᾶλλον βλαπτικὴ παρὰ ὠφέλιμη γιὰ τὸν τόπο μας καὶ τὰ παιδιά μας. «Ὅπερ ἐν σώματι ψυχῇ, ταῦτ᾽ εἰσὶ ἐν τῷ κόσμῳ Χριστιανοὶ» (Πρὸς Διόγνητον ἐπιστολή). (πηγή: Λόγος καὶ Ἀντίλογος. Ἀναρτήθηκε ἀπὸ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ στὶς 17.3.12: http://thriskeftika.blogspot.com/2012/03/blogpost_8489. html).

τόν Κύριο. Καί ἡ χαρά τους ἐπίσης αὐξάνεται καί σταθεροποιεῖται, γιατί ὁ Κύριος τούς ὑποσχέθηκε «τόν στέφανον τῆς ζωῆς», δηλαδή θά πάρουν τόν λαμπρό καί ἔνδοξο στεφάνι τῆς αἰώνιας ζωῆς. Ἐδῶ πρέπει νά κάνω μιά διευκρίνηση. Ὁ Θεός ἐπιτρέπει τούς πειρασμούς τῶν θλίψεων, προκειμένου οἱ χριστιανοί νά γίνουν δόκιμοι καί νά σταθεροποιηθοῦν στήν ἀρετή. Δέν πρόκειται γιά πειρασμούς, πού ὁδηγοῦν στήν ἁμαρτία. Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος μιλάει μέ σαφήνεια γι᾽ αὐτό: «Κανένας ἀπό αὐτούς, πού μπαίνουν σέ πειρασμό νά μή λέει: “ Ὁ Θεός μέ βάζει σέ πειρασμό”. Γιατί ὁ Θεός οὔτε μπαίνει σέ πειρασμό ἀπό τό κακό οὔτε βάζει σέ πειρασμό κανέναν» ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

Σελὶς 4η

6 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012

ΔΙΑΤΙ ΦΟΒΕΙΤΑΙ Η ΘΟΛΟΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ;

(1ον) Εἰς τήν ἱστοσελίδα «Ζωηφόρος» ἀνηρτήθη τήν 13ην Ἰουνίου ἡ ἀκόλουθος ἀνάλυσις διά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, τό ὁποῖον πολεμοῦν οἱ ἀριστεροί καί οἱ θολοκουλτουριάρηδες:

«Εἰσερχόμενοι στὴν οὐσία τοῦ ζητήματος, ποὺ ἀφορᾶ τὴ δυνητικὴ ἀλλὰ τόσο ἀνόητη κατάργηση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν θὰ προσπαθήσουμε νὰ ἰδοῦμε τὸ βάθος τῆς ἱστορίας τῶν αἰώνων, ποὺ ὁδήγησαν στὸ δικό μας αἰώνα. Συγκεκριμένα τὴν δεσπόζουσα φιλοσοφία τῶν νεωτέρων χρόνων, ἡ ὁποία φαίνεται ὅτι εὑρίσκεται πίσω ἀπὸ τὸν ἀπόλυτο ἀνθελληνισμὸ, ποὺ καταστρέφει τὴν Πατρίδα μαςκομμάτι αὐτοῦ τοῦ ἀνθελληνισμοῦ εἶναι καὶ ἡ διπλὴ καὶ ἄνανδρη ἐπίθεση στὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, εἴτε ὅταν οἱ γνωστοὶ ποταποὶ ἐπιζητοῦν τὴν κατάργησή του, εἴτε ὅταν ὁμιλοῦν γιὰ τὴ μετατροπή του σὲ θρησκειολογικὸ μάθημα. Ἡ ἀνοησία καὶ τῶν δύο πλευρῶν εἶναι δεδομένη. Ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν οἱ δημοκράτες ἀριστεροὶ εἶναι ἀδιάβαστοι καὶ στοὺς νόμους, διότι τὸ σύνταγμα καὶ ὁ 1566 νόμος ρητὰ ἀναφέρουν τὴν ἐθνικὴ καὶ θρησκευτικὴ παιδεία τῶν νέων. Αὐτὸ σὲ σχέση μὲ τὸ ὅτι συνταγματικὰ ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι κατοχυρωμένη ὡς ἐπίσημος θρησκεία τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους μᾶς καθιστᾶ ἱκανοὺς στὸ νὰ καταλαβαίνουμε ὅτι οἱ θολοκουλτουριάρηδες πρέπει νὰ ὑποστοῦν μία στοιχειώδη ἐπιμόρφωση μήπως καὶ λίγο σοβαρευθοῦν. Ἀφ᾽ ἑτέρου “τσίπρα” δὲν ἔχει μείνει στὰ μαρξικὰ ἀπολιθώματα, μιᾶς καὶ σὲ ποιὸ μάθημα θρησκευτικῶν ὁ Θεολόγος, ὁ Θεολόγος ποὺ στὸ πανεπιστήμιο ἔχει κάνει θρησκειολογία, δὲν ἀναφέρει ὁπωσδήποτε στοιχεῖα ἀπὸ ὅλα τὰ θρησκεύματα καὶ τῆς ἀποκαλύψεως καὶ τοῦ φυσικοῦ νόμου; Ἐγώ πολὺ καλῶς ἐνθυμοῦμαι ὅτι εἰς τὴ Β΄ Λυκείου εἶχα κάνει ἐργασία στὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν γιὰ τὸ θρήσκευμα τοῦ Βουδισμοῦ. Ποτέ ὁ θεολόγος μας δὲν μᾶς ἀπέκρυψε τὰ περίφημα θρησκειολογικὰ στοιχεῖα, γιὰ τὰ ὁποῖα τόσο κόπτονται οἱ ἀπολιθωμένοι ἀριστεροὶ - καὶ ὄχι μόνο.

Ἂς συνεχίσουμε λέγοντας ὅτι ὁ σύγχρονος Εὐρωπαϊκὸς πολιτισμὸς – εἰς τὸν ὁποῖο διακαῶς θέλουν νὰ ἀνήκουν κάποιοι ἐκ τῶν σημερινῶν ἀριστερῶν – οἰκοδομήθηκε ἐπάνω στὶς πολιτειακὲς καὶ ἠθικὲς προεκτάσεις τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὁ ὁποῖος διδάσκεται εἰς τὰ Ἑλληνόπουλα μέσα ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν. Ἀρνούμενοι λοιπὸν οἱ σημερινοὶ θολοκουλτουριάρηδες τὴ γνώση τοῦ Χριστιανισμοῦ μέσω τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν αὐτοαντιφάσκουν, μιᾶς καὶ οὐσιαστικὰ θέλουν τὴν Εὐρώπη, ἀλλὰ δὲν θέλουν νὰ μάθουν τὰ Ἑλληνόπουλα τὶς χριστιανικὲς ρίζες τῆς Εὐρώπης. Μά ἐὰν γνωρίσουν τὰ παιδιά μας τὶς εὐρωπαϊκὲς ρίζες θὰ μπορέσουν νὰ περιποιηθοῦν κάπως καλύτερα καὶ τοὺς καρποὺς ἀπὸ τὸ εὐρωπαϊκὸ δένδρο.Ὅμως ὁ μοναδικὸς λόγος ποὺ οἱ ἀριστεροὶ - καὶ ὄχι μόνο δὲν θέλουν τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν εἶναι τὸ ὅτι ἡ χριστιανικὴ θρησκεία ἀποτελεῖ τὸν μοναδικὸ πνευματικὸ πνεύμονα τοῦ σημερινοῦ ὑλιστικοῦ καὶ πλήρως μαζοποιημένου ἀνθρώπου. Χωρίς καὶ αὐτὸν τὸν πνεύμονα ὁ ἄνθρωπος θὰ δοθεῖ πλήρης βορὰ σὲ μία ζωὴ χωρὶς αὔριο, σὲ μία ζωὴ ποὺ θὰ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸ σήμερα, ἀπὸ τὸ κυνήγι καὶ μόνο τοῦ ὑλικοῦ ἐπιουσίου χωρὶς καμμία ἐλπίδα, ἐσωτερικότητα, πέρα ἀπὸ τὸν ἀνώτερο ἄνθρωπο, ποὺ ὅλοι μας κρύβουμε μέσα μας.

Διατί αὐτοαντιφάσκουν

Διατί εἶναι ὑποκριταί ὡς… φιλοευρωπαῖοι

Ἡ μεγαλύτερη – δυστυχῶς – ὑποκρισία τῶν ἀρνητῶν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι τὸ ὅτι ἀρνοῦνται τὴ διδασκαλία ἑνὸς μαθήματος, τὸ ὁποῖο πρεσβεύει καὶ γνωστοποιεῖ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα οἰκοδόμησαν τὸ νέο Εὐρωπαϊκὸ κόσμο. Ἄρα δὲν θέλουν οἱ μαθητὲς νὰ μάθουν τὸ χθὲς καὶ νὰ οἰκοδομήσουν ἕνα καλύτερο αὔριο. Ἄρα ἀρνοῦνται ἕνα μάθημα οὐσίας λέγοντας ψέματα ὅτι τίποτε δὲν προσφέρει στοὺς μαθητές. Ἀναπλάθουν τὸ μαρξικὸ μένος γιὰ τὴ θρησκεία ξεχνώντας δύο πράγματα. Ἡ περιώνυμη φράση τοῦ Μὰρξ εἰς τὴ διδακτορική του διατριβὴ – κλεμμένη ὅπως καὶ τόσες ἄλλες ἀπὸ τὸν Αἰσχυλικὸ Προμηθέα – “μισῶ ὅλους τούς θεοὺς” δὲν καταργοῦσε τοὺς θεούς, πολλῷ δὲ μᾶλλον δὲν υἱοθετοῦσε μία νέα ἐποχὴ χωρὶς θεούς. Αὐτά εἶναι γιὰ ὅσους πεισματικὰ ἀρνοῦνται τὴν ἀναμφίβολη ἀλήθεια ὅτι ὁ μαρξισμὸς εἶναι συγκεκαλυμμένη θρησκεία (γι᾽ αὐτὸ καὶ θέλουν κατάργηση τῶν χριστιανικῶν θρησκευτικῶν μιᾶς καὶ στὴ θέση τους ἔχουν τὰ δικά τους “μαρξικὰ εὐαγγέλια”). Ἡ μαρξικὴ αὐτὴ φράση καταργοῦσε τὸν παραδοσιακὸ θεὸ, προκειμένου νὰ θέσει τὸ νέο θεὸ στὴ θέση ποὺ εἶναι ἡ ὑλικὴ κοινωνία καὶ τὸ ἀνύπαρκτο θεῖο σύμβολο τοῦ ἐργάτη. Ἄρα ἐὰν ἀπουσίαζε ἡ ἔννοια τοῦ θείου ὁ Μὰρξ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ φαντασθεῖ ὅσα φαντάσθηκε ὑπερβατικὰ γιὰ τὸν ἰδανικό του κόσμο. Ἦταν ἡ γνώση τῶν θρησκευτικῶν, ποὺ τὸν ὁδήγησε νὰ ἐμβαθύνει στὴν ἔννοια τοῦ θείου. Ἦταν ἐξάλλου υἱὸς πάστορα. Πολλοί εὐρωπαῖοι σκαπανεῖς τοῦ πνεύματος, δεδηλωμένοι μετέπειτα ἀρνητὲς τοῦ χριστιανισμοῦ ἦταν υἱοί ἱερέων (Νίτσε). Ὁ Ρουσσώ μέσα ἀπὸ τὸν ἀπόλυτο προορισμὸ τοῦ Καλβίνου στὴν σκληρὰ Καλβινικὴ Γενεύη, ὅπου

μεγάλωσε, συνέλαβε τὴ θεωρία τῆς καλῆς καταγωγῆς τοῦ ἀνθρώπου. Τά θρησκευτικὰ στὴ θρησκευτικὴ Εὐρώπη μπόλιασαν μὲ τὸν ὑπερβατικό τους λόγο τοῦ Θεανθρώπου τὴν πολιτειακὴ σκέψη καὶ πράξη τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ὀνειρεύθηκαν μία κοινωνία γήινη βασισμένη στὴν οὐράνια ἀντίστοιχη τῆς Καινῆς Διαθήκης. Καταλαβαίνουμε τὴν πνευματικὴ φτώχεια καὶ τὸ μένος ὅσων ζητοῦν αὐτὴ ἡ πηγὴ ζωοποιοῦ πνεύματος νὰ λεί-

Τοῦ κ. Β. Δ. Μακρυπούλια

ψει ἀπὸ τὰ Ἑλληνόπουλα. Δέν ἱκανοποιοῦνται οἱ ἀρνητὲς μὲ τὴν ὑλικὴ κατάντια τῆς Πατρίδος τοῦ Πλάτωνος καὶ τοῦ Ἀριστοτέλους. Θέλουν νὰ τὴν ἀποτελειώσουν.

Πρό τῶν πυλῶν ἦτο ὁ Θεός

Ἡ Εὐρώπη ὁλοκλήρωσε τὸ δικό της πνευματικὸ καὶ ἀξιολογικὸ χτίσιμο ἐπάνω στὰ ἐρείπια τῆς Βασιλεύουσας μετὰ τὸ 1453. Τό μοντέλο τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ Βυζαντίου –ἀναμφίβολα ὅρος ποὺ ἐλέγχεται ἐπιστημονικὰ χωρὶς νὰ τοῦ λείπουν ὑπαρκτὰ ψήγματα ἀληθείας καὶ ἀποτελεσματικότητας – ὁλοκλήρωσε τὸ χτίσιμο τῆς Εὐρώπης ποὺ εἶχε ἀρχίσει μέσα ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία. Ὁ πρῶτος πυλώνας ἦταν ὁ Θεός. Ἡ υἱοθέτηση τῆς χριστιανικῆς θρησκείας ἐκ μέρους τῶν εὐρωπαίων ἡγετῶν σήμανε τὴν ὑπέρβαση τοῦ μεταφυσικοῦ ζόφου, τὴν ὑπέρβαση σταδιακὰ ὅλων ἐκείνων τῶν δεισιδαιμονιῶν, ποὺ σήμερα βοήθησαν τὸν εὐρωπαῖο νὰ μὴ εὑρίσκεται στὴν δεισιδαίμονα κατάσταση τῶν μωαμεθανῶν. Ἡ λογικότητα τῆς χριστιανικῆς θρησκείας, τὸ δόγμα ποὺ σμιλεύθηκε μέσα στὸ ἀνθρώπινο μυαλὸ βοήθησε τὸν ἄνθρωπο τῆς Εὐρώπης νὰ συναναστραφεῖ διαλεκτικὰ μὲ τὸ θεὸ καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ Θωμᾶ καὶ τοῦ Ἱεροῦ Αὐγουστίνου εἶναι τρανὸ παράδειγμα. Ὁ ἄνθρωπος σταμάτησε σιγὰ-σιγὰ νὰ φοβεῖται τὸ ἄπειρο καὶ στράφηκε στὴν γήινη οἰκοδόμηση. Οἱ αὐτοκρατορίες αὐτὸ ἀκριβῶς προσπάθησαν, τὴ μεταφορὰ πλήρων κοινωνιῶν στὴ γῆ. Η οὐράνια σωτηριολογία τοῦ ἐσχατολογικοῦ χριστιανισμοῦ ἡσύχασε τὰ πλήθη, τοὺς ἡγέτες καὶ συγχρόνως τὸ μοντέλο Ἰησοῦς ἔγινε πιὸ προσιτὸ καὶ ὡς μοντέλο ἐξουσίας, κοινωνικῆς ὀργάνωσης, κουλτούρας καὶ συμπεριφορᾶς. Ὅπως οἱ ἄνθρωποι πίστεψαν ὅτι ὑπάρχει ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἡ μεταθάνατον ζωὴ εἶναι χαρὰ καὶ ὄχι φόβος, πίστεψαν ὅτι χρειάζεται καὶ στὴ γῆ νὰ οἰκοδομήσουν ἕνα κράτος εὐημερίας καὶ εὐδαιμονίας. Εἶναι χαρακτηριστικὰ δύο πράγματα. Ἡ συνεχὴς ὑποχώρηση τοῦ θρησκευτικοῦ λόγου χάριν τοῦ κοινωνικοῦ, καὶ ἡ ἀφοβία τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τοῦ θείου. Μέσα στὰ μοναστήρια, οἱ καλόγεροι διὰ τοῦ Πλάτωνος καὶ τοῦ Ἀριστοτέλους ἔκαναν προσιτὴ τὴν ἔννοια τοῦ Θείου, τοῦ ἀνωτέρου Λόγου σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ συνέδεσαν αὐτὸ τὸ Λόγο μὲ τὸ δικό τους καὶ δημιούργησαν τὴν πολιτισμένη πνευματικὰ καὶ τεχνολογικὰ Εὐρώπη. Ὁ Ἰησοῦς κατασίγασε τὸ μεταφυσικὸ ζόφο, ἀλλὰ ἔδωσε καὶ ὅλες ἐκεῖνες τὶς λογικὲς καὶ ἀξιολογικὲς κατηγορίες ἐπάνω στὶς ὁποῖες οἱ ἄνθρωποι οἰκοδόμησαν τὸ γήινο πολιτισμό. Οἱ κατηγορίες αὐτὲς εἶναι τὸ ὅτι ὁ κόσμος ἔχει ἀρχὴ καὶ τέλος, λόγο καὶ σκοπό, ἡ φύση εἶναι σύνολο οὐσίας ,δυνάμεων καὶ ἐνεργειῶν, ὁ ἄν θρωπος κατέχει κεντρικὸ ρόλο στὸν κόσμο ὥστε μὲ πίστη, λόγο καὶ βούληση νὰ γνωρίζει καὶ νὰ μεταπλάθει τὸ περιβάλλον γύρω του. Ὅπως ὁ Ἰησοῦς μετέβαλε ὅ,τι ἤθελε ἡ ἴδια δύναμη κληρονομήθηκε στὸν εὐρωπαῖο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἡσυχάζοντας ἀπὸ τὶς μεταφυσικές του ἀνησυχίες ἀπερίσπαστος μπόρεσε καὶ συνέχισε τὴν ἄκρως ἐπιτυχημένη ἐπιστημονική του πορεία. Τά “σαΐνια”, ποὺ θέλουν τὴν κατάργηση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἂς σκεφθοῦν ὅτι ὁ Χάρβεϋ μελετώντας τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ προσπαθώντας νὰ ἀποδείξει τὴν ἄμωμον σύλληψη τοῦ Ἰησοῦ ἀνακάλυψε τὴν φλεβικὴ κυκλοφορία τοῦ αἵματος. Οἱ σημερινοὶ μαθητὲς ἀπαγορεύεται νὰ ἔχουν γνώση. Τή γνώση ὅτι στὰ χρόνια ἕως σήμερα καὶ εἰδικὰ μετὰ τὶς τρεῖς Καντιανὲς ἀντινομίες ὁ ἤρεμος Θεὸς τῶν χριστιανῶν μεταλλάχθηκε στὴ Δύση σὲ λόγο, σὲ πρώτη ἀρχὴ ἐπάνω στὴν ὁποία στηρίχθηκαν θρησκευτικὲς καὶ πολιτειακὲς κατακτήσεις (σύνταγμα, νόμοι κ.λ.π). Ὁ χριστιανισμὸς στὴ δύση ἠρέμησε τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ἔκλεισε στὴν παροῦσα φάση καὶ τοὺς βοήθησε νὰ ἀναπτύξουν τὸν παρόντα πολιτισμό τους. Ἡ πρώτη ἀρχὴ τοῦ Ἰησοῦ ἔγινε ἡ βάση τοῦ συγχρόνου δικαίου, ἡ ἀνάγκη αἰτίας καὶ δικαιολόγησης τῶν πράξεών μας. Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Χριστοῦ κατέκλυσε τὸ ἀξιολογικὸ σύστημα τῆς δύσης, ἡ ὁποία προσπάθησε στὸν πολιτισμό της νὰ εἰσάγει τὴν ἔννοια τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης. Ὁ σκοπὸς τῆς σωτηρίας γέμισε τὸν εὐρωπαῖο ἄνθρωπο μὲ τὴν προσπάθεια τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης ἄσχετα ἐὰν τὰ κατάφερε ἢ ὄχι. Ἀλλά εἴπαμε ὅτι ὁ Ἕλλην μαθητὴς τοῦ 21ου αἰ. δέν θὰ πρέπει νὰ τὰ μάθει αὐτά.

Ὁ δεύτερος πυλών ἦτο ἡ φύσις… ὁ Μάρξ

Ὁ δεύτερος πυλώνας ἦταν ἡ φύση. Ἡ φύση ὑπὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ χριστιανισμοῦ στὴ δύση κατέστη τὸ σύνολο ἐκείνων τῶν δυνάμεων καὶ ἐνεργειῶν ποὺ ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ γνωρίσει καὶ νὰ ἐκμεταλλευθεῖ, ὅπως ὁ Ἰησοῦς μέ-

σα στὴ φύση ἤλεγχε ἐκεῖνες τὶς δυνάμεις, ποὺ τὸν κατέστησαν κυρίαρχο τῆς πλάσης. Ἡ φύση στὸν εὐρωπαῖο ἄνθρωπο εἶναι κάτι τὸ φιλικὸ καὶ ζωντανὸ ὄχι ἀντίπαλον δέος, ὅπως στοὺς πρωτογόνους ἢ ἁπλὸ δημιούργημα, ὅπως στοὺς ζηλωτές. Το ὅτι ἕνας ἄνθρωπος –ἡ μία ἐκ τῶν δύο φύσεων τοῦ Ἰησοῦ– κατέβη ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἀπεκάλυψε ὅτι τόσες δυνάμεις εἶχε κατακτήσει ἔθελξε τόσο πολὺ τὸν ἄνθρωπο ὡς ἐσωτερικότητα, ὥστε ὁ Καρτέσιος κατ᾽ ἀρχὴν διεκήρυξε “σκέφτομαι ἄρα ὑπάρχω”. Ἐννοοῦσε ὅτι ἡ σκέψη μέσα στὸν κόσμο μπορεῖ νὰ διαπλάσει τὶς δυνάμεις καὶ τὶς ἐνέργειες μὲ μία σειρὰ ποὺ θὰ ὁδηγοῦσε σὲ ἕνα κόσμο σύμφωνο μὲ τὴν ἀνθρώπινη ἐπινοητικότητα. Δὲν εἶναι λάθος νὰ ὑποθέσουμε ὅτι ἡ δύναμη τοῦ Ἀνθρώπου - καὶ τοῦ Θεοῦ - Ἰησοῦ καθοδήγησε τὸν ἄνθρωπο τῆς Ἀναγέννησης καὶ τῆς Μεταρρύθμισης νὰ ἐπιλέξει ἕνα πλήρη ἐνεργητικὸ ρόλο μέσα στὴν κίνηση τῆς ἱστορίας. Ἡ κατασίγαση τοῦ μεταφυσικοῦ ζόφου ἔκανε τοὺς ἀνθρώπους νὰ στραφοῦν πρὸς τὶς ἀνακαλύψεις, πρὸς τὴν ἀνακάλυψη τοῦ ὅλου κόσμου. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν κόσμο προέκυψε ἀπὸ τὶς ρήσεις τῆς Βίβλου ὅτι ὁ Θεὸς ἔκανε ἕνα κόσμο καὶ ἔβαλε τὸν ἄνθρωπο κορωνίδα. Ὁ κόσμος μετὰ τὴν δυνατότητα τοῦ Ἰησοῦ ἑνοποιήθηκε καὶ ἔγινε ἀντικείμενο γνώσης, ὅλοι ἤθελαν νὰ ἰδοῦν ὅλο τὸ εὖρος τῆς δημιουργίας. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι οἱ μεγάλες ἀνακαλύψεις ἔγιναν στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ καὶ εἶχαν ἱεραποστολικὸ χαρακτήρα - πέρα ἀπὸ ὅσα ἀνεπίτρεπτα συνέβησαν. Οἱ θολοκουλτουριάρηδες γιατί δὲν θέλουν τὰ παιδιὰ νὰ τὰ μάθουν ὅλα αὐτά; Γιατί ἀποφεύγουν νὰ διακηρύξουν τὸ ἀναντίρρητο γεγονὸς ὅτι φιλόσοφοι, θεολόγοι, κοινωνιολόγοι, οἰκονομολόγοι καὶ πολλοὶ ἀκόμη ἐπιστήμονες διαφόρων ἄλλων εἰδικοτήτων ἦταν εἴτε γόνοι παστόρων εἴτε μεγάλωσαν μέσα σὲ αὐστηρὰ θρησκευτικὸ περιβάλλον. Ὅπως ὁ Νίτσε, ὁ Σπινόζα, ὁ Μὰρξ κ.λ.π. Τί σημαίνει αὐτό; Μὰ ὅτι ὁ χριστιανισμὸς σὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους κράτησε ἀνοικτὴ τὴν πύλη ἐπαφῆς μὲ τὸ ἀνώτερο, ὥστε νὰ ἰδοῦν τὰ πάντα γύρω τους μέσα ἀπὸ ἕνα ἀνώτερο λογισμό, μέσα ἀπὸ μία ἀνώτερη ἐπαφὴ γῆς καὶ οὐρανοῦ. Ὁ θεάνθρωπος σὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους σήμαινε τὴν ἐπαφὴ μὲ τὶς ἀνώτερες δυνατότητες τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος στὴ νέα Εὐρώπη προσπαθοῦσε νὰ δημιουργήσει τὴν οὑμανιστικὴ Εὐρώπη τῶν ἀνακαλύψεων καὶ τῆς καλύτερης ζωῆς. Ἐὰν ὁ Μὰρξ δὲν ἀνετρέφετο σὲ θρησκευτικὸ περιβάλλον, ὥστε νὰ διδαχθεῖ τὶς ἀρετὲς τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἰσότητας, τῆς κατανομῆς δυνάμεων ἀγαθῶν καὶ ἐνεργειῶν ποτὲ δὲν θὰ τὶς γνώριζε ὥστε νὰ τὶς περάσει στὸ ἔργο του. Ἐὰν ὁ Σπινόζα δὲν μεγάλωνε μέσα στὸ περιβάλλον τῆς βίβλου ποτὲ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ διακηρύξει τὸν φιλοσοφικό του οἶστρο γιὰ τὴν οὐσία τῆς ὕπαρξης καὶ τῆς νόησης, ποὺ κατευθύνει τὰ πάντα. Ὁ Ἄνταμ Σμὶθ μεγαλώνοντας στὴν Εὐρώπη τοῦ Χριστιανισμοῦ μπόρεσε καὶ κατάλαβε ὅτι ὅπως ὁ Ἰησοῦς ἑνώνει τὰ πάντα μπορεῖ ἡ νέα Εὐρώπη νὰ παράξει μεγέθη-οἰκονομία ὡς ἐπαφὴ τῶν ἀνθρώπωνποὺ θὰ ἑνώνουν τοὺς ἀνθρώπους, μπορεῖ νὰ παραχθεῖ ἕνα κράτος ἀνθρώπινης ἐπαφῆς πέρα ἀπὸ τὴν ἔννοια τοῦ στενοῦ κράτους. Ὁ Μὰξ Βέμπερ στὸ λουθηρανισμὸ ἀνακάλυψε τὶς πηγὲς τοῦ σύγχρονου καπιταλιστικοῦ τρόπο σύστασης τῆς νεοευρώπης. Ὅπως ὁ Θεὸς συσσωρεύει δύναμη οἱ πλούσιοι συσσωρεύουν πλοῦτο, προκειμένου νὰ τὸν περάσουν στὰ πλήθη ὑπὸ μορφὴ βιομηχανικῆς ἀνάπτυξης, κρατικῆς ἀνάπτυξης καὶ διανομῆς ὑλικῶν ἀγαθῶν. Γιατί νὰ μὴ μποροῦν οἱ νεαροὶ μαθητὲς μέσα ἀπὸ τὴ γνώση τοῦ χριστιανισμοῦ νὰ συνθέσουν τὶς ἐποχὲς καὶ νὰ κατανοήσουν πράγματα, πού διαχρονικὰ συνέβησαν στὴν ἤπειρο πού μεγαλώνουν; Μὰ ἡ ἀπάντηση εἶναι τόσο ἁπλή. Οἱ ἀριστεροὶ ψευτομορφωμένοι θέλουν τὸν ὑλισμὸ νὰ ἐφαρμοσθεῖ σὲ ὅλο του τὸ μεγαλεῖο. Τὸ τελευταῖο στάδιο τοῦ “μεγαλείου” αὐτοῦ εἶναι ἡ ἀπόλυτη ὑποδούλωση τοῦ ἀνθρώπου στὸ ὑλικὸ κράτος, στὶς ὑλικὲς ἀνάγκες, στὸν ὑλικὸ τρόπο ζωῆς, στὸ κράτος ποὺ σερβίρουν οἱ σύγχρονοι δυνάστες αὐτοῦ τοῦ κόσμου χωρὶς τὴν παραμικρὴ πιθανότητα διαφυγῆς. Ὅπως οἱ σύγχρονοι μὲ βάση τὸ χριστιανισμὸ ἔφτιαξαν αὐτὸ τὸ κράτος ποὺ σήμερα γνωρίζουμε, αὐτὴ τὴν Εὐρώπη ποὺ σήμερα γευόμαστε, δὲν πρέπει οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι νὰ μπορέσουν οὔτε νὰ τὴν τροποποιήσουν. Δὲν πρέπει νὰ ἔχουν ἐπαφὴ μὲ τίποτε τὸ ἀνώτερο, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ ἰδοῦν τὴ ζωή τους καὶ τὸ κράτος μέσα στὸ ὁποῖο ζοῦν ἀπὸ ἀνώτερη σκοπιὰ ἔστω νὰ διορθώσουν ὅ,τι μέσα στὰ χρόνια δὲν πῆγε καλά. Ὁ καπιταλισμὸς ὡς ἔλεγχος τῶν πλουσίων καὶ ὁ κομμουνισμὸς ὡς ἔλεγχος τῶν φτωχῶν εἶναι παιδιὰ τῆς ἴδιας πηγῆς ἐξουσίας τοῦ σκληροῦ σιωνισμοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν θέλει οἱ ἄνθρωποι πλέον τίποτε ἀνώτερο νὰ γνωρίσουν, ἁπλὰ ὑποταγμένοι νὰ ὑπομένουν τὰ πάντα καὶ κυρίως τὸ πέρασμα στὴν καταστροφικὴ ἠλεκτρονικὴ ἐπαφὴ τοῦ πλήρους ἐλέγχου τῆς προσωπικότητας. Ἡ ἐπαφὴ μὲ τὰ θρησκευτικὰ μπορεῖ νὰ ἀφυπνίσει τοὺς νέους, ἕνας σοβαρὸς θεολόγος μπορεῖ νὰ βγάλει συγχρόνους πνευματικοὺς ἐπαναστάτες καὶ αὐτὸ τρέμουν οἱ ψευτοκουλτουριάρηδες, οἱ σύγχρονοι δοῦλοι τοῦ συστήματος.

H AGIA EYFHMIA

ΝΕΑΝΙΚΑ Γιατί ἀρκετοί νέοι φοροῦν σκουλαρίκια; (1ον)

Τὴν 11ην Ἰουλίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τῆς Ἁγίας Εὐφημίας. Ἀνωτέρω εἰκών τῆς Ἁγίας Εὐφημίας προερχομένη ἐκ τοῦ χρωστῆρος τῆς Ἀδελφότητος τῶν Παχωμαίων Ἁγ. Ὄρους.

Η ΓΕΡΙΚΗ ΕΛΙΑ

Τοῦ κ. Δημητρίου Κ. Κουτσουλέλου Ἐπιτίμου Ἐπόπτου Δημ. Ἐκπαιδεύσεως

«Δὲ χάνομαι στὰ Τάρταρα, μονάχα ξαποσταίνω. Στὴ ζωὴ ξαναφαίνομαι καὶ λαοὺς ἀνασταίνω»

Κωστὴς Παλαμᾶς Ὅταν ἡ θυσία καθαγιάζει τὴν ἀνθρώπινη παρουσία στὴ ζωή, ἱερὴ καὶ πανάχραντη, προβάλλει ἡ Ἑλλάδα. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀνεβαίνει τὰ σκαλοπάτια τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ ὀρθώνουν τὸ ἀνάστημά τους τὰ ἑλληνικὰ τρόπαια. Ὅπου ἡ Ἀρετὴ ὑψώνεται, δικαίωση καὶ ἐγκαλλώπισμα τῆς ἀνθρώπινης ἐποποιΐας, ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ Ἑλλάδα. Ἡ φλόγα τοῦ Ἑλληνικοῦ πνεύματος, ἐπάνω ἀπὸ ἀντάρες, ἐρείπια καὶ χαλάσματα, πάντοτε ἀστροποβολάει. Θεριεύει καὶ δείχνει, σ᾽ ὅλο τὸν κόσμο, σὰν ἕνα φωτεινὸ καὶ ἀκοίμητο ὁρόσημο, τὸ δύσκολο δρόμο τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ ὡραίου, τοῦ ὑψηλοῦ καὶ τοῦ ἀληθινοῦ. Κρύβει μέσα της ὅλη τὴν ἀλήθεια καὶ ὅλη τὴ σωφροσύνη τοῦ μοναχικοῦ φάρου, ποὺ ὑψώνει τὴ γεμάτη πίστη μορφή του, ἐπάνω ἀπ᾽ τὶς τρικυμισμένες χαῖτες τῶν κυμάτων. Τό αἰώνιο καὶ ἀθάνατο ἑλληνικὸ πνεῦμα, ζωὴ καὶ μόχθος, συνεχὴς ἀνανέωση καὶ ἀναδημιουργίας, συντηρεῖ, ἀγέραστη καὶ ἀκατάβλητη ἀπ᾽ τὴ φθορὰ τοῦ Χρόνου, τὴ δοξασμένη Ἑλλάδα. Φωτίζει καὶ δυναμώνει τὴ φωτιὰ τοῦ Προμηθέα, ἀπ᾽ τὴν ὁποία ἔχουν ἀνάγκη οἱ νέες ψυχὲς καὶ τώρα καὶ ὅταν ἀνδρωθοῦν. Ἡ ἑλληνικὴ ψυχή, ἀστείρευτο μεταλλεῖο, διέτρεξε, στὴ διαδρομὴ τῶν αἰώνων, τὰ πελάγη καὶ τοὺς ὠκεανούς, τὶς ἐρήμους καὶ τὰ σκοτάδια, γιὰ νὰ ἐμφανίσει τὴ δύναμη τῆς ζωῆς, ποὺ περικλείει ὁ νόμος τῆς ἀγάπης. Ἐξυψώνει τὴν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια καὶ τὸ ἀνθρώπινο ἦθος, γιὰ νὰ χαλκεύονται, νὰ σφυρηλατοῦνται καὶ νὰ γαλβανίζονται, μὲ τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τοῦ Γένους, οἱ καρδιές τῶν παιδιῶν τῆς Πατρίδας. Ἡ μοῖρα τῆς Ἑλλάδας εἶναι ἡ μοῖρα τῆς ἀνθρωπότητας.

* * * Ἕνας ἀδιάκοπος ἱστορικὸς βίος, ὁ πιὸ συγκροτημένος καὶ σταθερός, ποὺ ἔχει νὰ παρουσιάσει ὁ πλανήτης μας, εἶχε κυρίως ἀνάγκη ἀπὸ ἀνθρώπους ἀποφασισμένους, κάθε στιγμή, νὰ καταξιώνουν τὴν παρουσία τους, μὲ τὸ τίμημα τῆς θυσίας, προσφορὰ τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς. Ὁ πολεμιστὴς στὸ πεδίο τῆς τιμῆς καὶ ὁ δημιουργὸς στὸ πεδίο τοῦ πολιτισμοῦ ἔπρεπε νὰ συντροφέψουν, ἀκοίμητοι καὶ ἐναγώνιοι φύλακες, τὸν Ἑλληνισμό, ἀπ᾽ τὸ λυκαυγὲς τοῦ κόσμου καὶ νὰ τὸν παραδώσουν, ὅπως πάντοτε, ἔφηβο στὰ χρόνια μας. Στ᾽ ἅγια χώματά μας οἱ ἱεροὶ ἀγῶνες τοῦ Ἑλληνισμοῦ περιφρούρησαν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ κάθε βαρβαρότητα. Στὴν Τροία καὶ στὶς Θερμοπύλες, στὴν Ἰσσὸ καὶ στὸ Σπερχειό, στὴν Ἀλαμάνα καὶ στὸ Μεσολόγγι, στὸ Ἀρκάδι καὶ

στὴν Κρέσνα, στὸ Ἀργυρόκαστρο καὶ στὴ Χειμάρρα, ἀγωνιζόμαστε τὸν ἴδιο πανάρχαιο ἀγώνα. Ἡ ἑλληνικὴ ψυχὴ ἐνίκησε τὰ φουσάτα βάρβαρων λαῶν. Τὸ χρέος τῆς καρδιᾶς τὸν τερατώδη ἀριθμό. Ἡ πίστη τὰ μηχανοκίνητα. Τὸ πνεῦμα τὴν ὕλην. Ὁ πολιτισμὸς τὴν βαρβαρότηταν. Ὁ Δαβίδ τὸ Γολιάθ. Μακάριοι οἱ λαοί, ποὺ γυρνώντας πίσω, στὴ διαδρομὴ τοῦ χρόνου, μποροῦν νὰ ἐμπνέονται καὶ νὰ φρονηματίζονται ἀπ᾽ τὴ μεγαλειώδη ἱστορία τοῦ θριάμβου τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς καὶ τῶν ἀπροσμέτρητων θαυμάτων τοῦ ἑλληνικοῦ ἐνθουσιασμοῦ τῆς δικαιοσύνης καὶ τοῦ πολιτισμοῦ. * * * Ἀπ᾽ τὸ στόμα τοῦ μεγάλου φιλοσόφου τῆς ἀνθρωπότητας Σωκράτη διατυπώθηκε ἡ περίφημη διακήρυξη, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ Εὐαγγέλιο τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς καὶ τῆς πατριωτικῆς ἰδέας γιὰ ὅλο τὸν πολιτισμένο κόσμο, γνωστὴ σ᾽ ὅλους μας ἀπ᾽ τὰ μαθητικὰ θρανία:

«Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρίς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοῖρα καὶ παρὰ θεοῖς καὶ ἀνθρώποις, τοῖς νοῦν ἔχουσιν».

Ὅλοι οἱ ἱεροὶ ἀγῶνες τοῦ Ἑλληνισμοῦ γιὰ τὴν ἀνάκτηση τῆς πολυπόθητης ἐλευθερίας δείχνουν τὸ μεγαλεῖο τῆς μεταρσιωμένης ἑλληνικῆς ψυχῆς καὶ τὴν προσήλωσή του στὰ ἰδανικὰ τῆς Θρησκείας καὶ τῆς Πατρίδας, ποὺ γίνεται ὁ πλαστουργὸς τοῦ πολιτισμοῦ καὶ ὁ ὑπέρτατος νομοθέτης τοῦ πνεύματος. Μαρτύρων ὅτι, ὅταν οἱ Λαοὶ ἐξορμοῦν γιὰ κατακτήσεις, πρέπει νὰ ἔχουν τὴν ψυχικὴ ἀκμὴ νὰ ὑποστοῦν θυσίες, ἀνάλογες πρὸς τὴν πραγματοποίηση τοῦ μεγάλου ὁράματος.

* * * Ἡ αἰώνια Ἑλλάδα, ὡς γέρικη καὶ κατάκαρπη ἐλιά, ὄρθια καὶ ἀκατάβλητη στὶς καταιγίδες καὶ στὶς δοκιμασίες, πιστὴ καὶ ἀμετακίνητη στὰ ἰδανικά της, συνεχίζει τὴν ἱστορικὴ πορεία της, μέσα στὸ χρόνο, διαφυλάσσοντας τίμιο τὸν Ἄνθρωπο καὶ ἄμωμη τὴν Ἐλευθερία. Ὅποια καὶ ἂν εἶναι ἡ μοῖρα της, ἔχοντας στὴν ἀγκάλη της τὴν κιβωτὸ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐλευθερίας, ἀπείραχτη ἀπ᾽ τὴν ἀπειλὴ τῶν κινδύνων, τὴ φθορὰ τοῦ χρόνου καὶ τὴν ἀνεμοζάλη τῶν καιρῶν, θὰ νικήσει τὶς δυσκολίες καὶ θὰ διδάξει, ὅπως στὸ παρελθόν, τοὺς Λαοὺς τοῦ κόσμου. Θ᾽ ἀναζητήσει τὴ σωτηρία της σὲ μιὰ βαθύτερη αὐτογνωσία, ἐπαναλαμβάνοντας τοὺς στίχους τοῦ ποιητῆ μας:

«Ὦ τίμια φυλαχτά, στολίδια ἀταίριαστα, ὦ διαβατάρικα, ἀπὸ σᾶς πλάθετ᾽ αἰώνια κόσμος ἀπὸ παλιὰ κοσμοσυντρίμματα, ἡ νέα τρανὴ Πατρίδα, ἡ παναρμόνια».

ΗΘΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΠΟ ΤΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΑΣ ΕΠΙΣΤΟΛΑΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

(α´ 13). Καί ὁ Παν. Ν. Τρεμπέλας ἑρμηνεύει: «Ἐκτός ἀπό τούς πειρασμούς τῶν θλίψεων μέ τούς ὁποίους ὁ Θεός μᾶς καταρτίζει, ὑπάρχουν καί πειρασμοί, πού προκαλοῦνται ἀπό τά ἁμαρτωλά μας πάθη. Κανένας ἄνθρωπος πού πειράζεται πρός τήν ἁμαρτία νά μή λέει ὅτι “ὁ Θεός εἶναι ἡ αἰτία, πού πειράζομαι καί σπρώχνομαι στήν ἁμαρτία”. Τέτοια βλασφημία ποτέ νά μή τή βάλει κανείς στό νοῦ του, διότι εἶναι ἀπολύτως ἀδύνατον νά μπεῖ ποτέ ὁ Θεός σέ πειρασμό ἀπό κάτι κακό καί πονηρό· καί συνεπῶς εἶναι ἀπολύτως ἀδύνατον καί νά προκαλέσει πειρασμό ἁμαρτίας σέ κανέναν». Τούς πειρασμούς, πού μᾶς παρακινοῦν στήν ἁμαρτία, πρέπει νά τούς χρεώνουμε στόν ἑαυτό μας,

στίς ἐπιθυμίες μας, στή φιληδονία μας καί ὄχι στό Θεό, ὁ ὁποῖος θέλει νά ἀκολουθοῦμε τό δρόμο τῆς ἀρετῆς. Γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν πειρασμῶν αὐτῶν χρειάζεται πνευματικός ἀγώνας. Ἰδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στίς ἐπιθυμίες. Πρέπει νά φτάσουμε κάποτε στό σημεῖο οἱ ἐπιθυμίες μας νά εἶναι σύμφωνες μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Μόνο τότε θά παύσουν νά μᾶς ἐνοχλοῦν οἱ πειρασμοί. Διαφορετικά θά ἐπαληθεύεται ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Ἰακώβου: «Καθένας μπαίνει σέ πειρασμό ἀπό τή δική του ἐπιθυμία. Αὐτή τόν παρασύρει καί τόν ἐξαπατάει· ἔπειτα ἡ ἐπιθυμία αὐτή συλλαμβάνει τό κακό καί γεννάει τήν ἁμαρτία· καί ἡ ἁμαρτία, ὅταν ὁλοκληρωθεῖ, φέρνει τό θάνατο» (α´ 14-15). Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Ἡ «εἰκονογράφηση» τοῦ σώματος μὲ τατουὰζ καὶ τὸ τρύπημά του γιὰ τὴν τοποθέτηση στολιδιῶν (τὸ ἀποκαλούμενο «πίρσινγκ»), ἀλλὰ καὶ τὰ ψιμύθια, δηλ. τὸ ἔντονο μακιγιὰζ στὸ πρόσωπο, εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἰσχυρὰ ρεύματα τῆς μόδας τὰ τελευταῖα χρόνια, μὲ θιασῶτες της κυρίως τὴ νεολαία! Ὡστόσο, ὅλα τους εἶναι παλιά, παμπάλαια, ἀκόμη δὲ καὶ πρωτόγονα, ὅσο κι ἂν θέλουν κάποιοι νὰ φαίνονται καινούργια κι ὅσο ἂν κάποιοι ἄλλοι ἐπιθυμοῦν μέσῳ αὐτῶν νὰ κάνουν τὴν ἐπανάστασή τους! Ἔχουν τὶς ρίζες τους σὲ ἀρχέγονες φυλετικὲς καὶ θρησκευτικὲς παραδόσεις, εἶναι ἐμποτισμένα σαφῶς μὲ παγανιστικὲς εἰδωλολατρικὲς ἀκόμη δὲ καὶ ἀποκρυφιστικὲς ἀντιλήψεις. Στὸ παρελθὸν συνδέθηκαν, βεβαίως, μὲ τὸ περιθώριο, ἐνῶ σήμερα περισσότερο θέλουν νὰ εἶναι ἕνας τρόπος ἔκφρασης διαφορετικῆς! Ἡ ἀποκαλούμενη «Τέχνη τοῦ Σώματος» (Body Art), ἔχει… ἐπιφορτιστεῖ ὅλων τῶν εἰδῶν τίς σχετικὲς παρεμβάσεις! Στὴν κατεύθυνση αὐτὴ μία ὁλόκληρη βιομηχανία ἔχει ἀναπτυχθεῖ, ἀπʼ τὴν διαιτολογία ὡς τὴν πλαστικὴ χειρουργικὴ καὶ τὸ ντόπινγκ. Σʼ αὐτὰ ἔχουν ἐντάξει τὸ τατουὰζ καὶ τὸ λεγόμενο «πίρσινγκ»! Σὲ προηγούμενη σειρὰ ἄρθρων μας1 μιλήσαμε γιὰ τὸ τατουάζ. Τώρα σειρὰ ἔχει νὰ μιλήσουμε γιὰ τὸ λεγόμενο «πίρσινγκ». Πρόκειται γιὰ πράγματα ἀλληλένδετα. Μάλιστα μὲ τὸ τατουὰζ σφραγίζεται κανεὶς μὲ κάτι, μὲ τὸ πίρσινγκ δέ, τρυπιέται γιὰ κάτι! Κι ἂς πάρουμε τὰ πράγματα μὲ τὴ σειρά τους…

Ἡ ὀνομασία του

Κι ἂς ἀρχίσουμε ἀπʼ τὸν προσδιορισμὸ τῆς ἴδιας τῆς ἔννοιας πρῶτα. Λοιπόν, παλιὰ λεγόταν «ἐνώτιο» κι ἀργότερα «κρίκος» ἢ «σκουλαρίκι», γιατί ἦταν γυναικεῖο κόσμημα, ποὺ φοριόταν στὸ αὐτὶ μονάχα. Τώρα τὸ λέμε «body piercing» (= μπόντι πίρσινγκ), γιατί πρόκειται πιὰ γιὰ τὸ τρύπημα τοῦ σώματος σὲ διάφορα σημεῖα του (ἀπὸ τὴ μύτη, ὡς τὸν ἀφαλό!) καὶ ὄχι μόνον τοῦ αὐτιοῦ, προκειμένου νὰ… κρεμαστοῦν τὰ σκουλαρίκια!

Ἡ ἱστορία του

Ὅπως στὸ τατουάζ, ἔτσι καὶ στὸ σκουλαρίκι, ἡ ἱστορία χάνεται στὰ βάθη τῶν αἰώνων. Τὰ σκουλαρίκια, μάλιστα, χρονολογοῦνται ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ χαλκοῦ! Ἦταν κι αὐτὰ πολὺ διαδεδομένα στὴν ἀρχαία Αἴγυπτο, τὴν κοιτίδα αὐτὴ τῆς πιὸ μεγάλης καὶ τῆς πιὸ γνήσιας εἰδωλολατρίας καὶ συνδέθηκε σαφῶς μὲ θρησκευτικὲς τελετές! Ἐπιπλέον συναντᾶται σὲ ἀρχαίους λαοὺς καὶ φυλὲς τῆς Ἀφρικῆς, τῆς Ἀσίας καὶ τῆς Ν. Ἀμερικῆς. Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἀλλὰ καὶ στὴ Ρωμαϊκὴ ἐποχὴ ἦταν πραγματικὰ ἀριστουργήματα ἀπὸ πολύτιμα μέταλλα. Στὸ πέρασμα δὲ τῶν αἰώνων τόσο τὸ μέγεθος καὶ τὰ σχήματα, ὅσο καὶ αὐτὴ ἡ διάδοσή τους, ἐπηρεάζονται ὄχι μόνον ἀπὸ τὴν αἰσθητικὴ ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ ἤθη τῆς ἐποχῆς. Ὅποτε ἄλλοτε ἐξαφανίζονταν (ὅπως π.χ. στὸν Μεσαίωνα) κι ἄλλοτε βρίσκονταν σὲ ἔξαρση καὶ μάλιστα στὴ μόδα (ὅπως π.χ. στὴν Ἀναγέννηση)

Σὲ ποιὰ σημεῖα τοῦ σώματος τοποθετοῦνται;

Κάποτε ἀρκοῦσε ἕνα ἁπλὸ τρύπημα αὐτιῶν, τὸ πολὺ δύο. Αὐτὸ ὅμως θεωρεῖται πλέον τετριμμένο καὶ δὲν ἱκανοποιεῖ πιὰ τοὺς νέους. Ἡ και-

ΖΗΤΗΜΑΤΑ

νούργια μόδα, τὸ λεγόμενο «μπόντι πίρσινγκ», ποὺ τὴν ἀκολουθοῦν κάποιες ὁμάδες νέων ἀνὰ τὸν κόσμο καὶ τείνει νὰ πάρει ἀπρόσμενες διαστάσεις, εἶναι ἡ τοποθέτηση ὅσων περισσότερων κρίκων γίνεται καὶ ἐπιπλέον σὲ ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἀπίθανα μέρη τοῦ σώματος μπορεῖ κανείς! Τὰ σημεῖα τοῦ σώματος στὰ ὁποῖα τοποθετοῦνται ἕνα ἢ περισσότερα σκουλαρίκια, εἶναι συγκεκριμένα. Δηλαδὴ τὰ αὐτιὰ (πού εἶναι λέει πολὺ… κοινό!), ἡ μύτη, τὰ χείλη, ἡ γλώσσα, ὁ ἀφαλὸς ποὺ εἶναι… καὶ πολύ τῆς μόδας κ.λπ.!

Ἀπὸ ποιούς;

Ἀρχικὰ τὸ body piercing ἦταν χαρακτηριστικὸ (κι αὐτό!) τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀλλὰ καὶ τῶν ὀπαδῶν τῆς punk rock μουσικῆς! Ὅπως καὶ τὸ τατουάζ, ἔτσι καὶ τὰ σκουλαρίκια, ἦταν τὸ «σῆμα κατατεθὲν» τοῦ περιθωρίου καὶ συγκεκριμένων ὁμάδων ἀνθρώπων καὶ «φυλῶν»! Πανεπιστημιακοὶ ἐρευνητὲς (ὅπως ὁ Τίμοθι Ρόμπερτς τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Ρότσεστερ) ἀναφέρουν ὅτι τὰ χαρακτηριστικά τῆς συμπεριφορᾶς τῶν ἐφήβων σήμερα, ποὺ φέρουν τρυπήματα καὶ σκουλαρίκια εἶναι τὸ μειωμένο ἐνδιαφέρον τους γιὰ τὸ σχολεῖο, οἱ τακτικὲς ἀπουσίες τους ἀπὸ τὰ μαθήματα, τὸ κάπνισμα, τὸ πρώϊμο σεξουαλικὸ ἐνδιαφέρον σὲ σχέση μὲ τοὺς συνομηλίκους τους κ.λπ. Αὐτοὶ δὲ ποὺ ἔχουν καὶ τατουάζ, ἐμφανίζουν τὴ χειρότερη καὶ περισσότερο ἐπικίνδυνη συμπεριφορά! Στὶς ἡμέρες μας, πάντως, μὲ τὴν ὅλη προβολὴ καὶ τὴν διαφήμιση, ποὺ τοὺς γίνεται, καταβάλλεται προσπάθεια νὰ περάσουν στὰ εὐρύτερα στρώματα τῆς νεολαίας κι ὡς ἕνα βαθμὸ τὸ ἔχουν ἐπιτύχει. Στὶς ΗΠΑ τὰ πρωτεῖα κατέχουν τὰ κορίτσια 14–16 ἐτῶν! Ὅπως ἔγραψαν οἱ «The New York Times» σὲ σχετικὴ ἔρευνα, 1 στοὺς 5 φοιτητὲς τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Τέξας ἔχουν τουλάχιστον ἕνα τατουὰζ ἢ κάποιο κόσμημα περασμένο στὸ δέρμα!

Τί ἀκριβῶς συμβαίνει σήμερα;

Ὑποστηρίζεται ὅτι τὸ τατουὰζ εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ἄνοιξε τὸν δρόμο στὸ body piercing! Ἔτσι, ἀπʼ τὶς ἀρχὲς τὶς δεκαετίας τοῦ ʼ80 κι ὕστερα τὸ τελευταῖο ἔχει γίνει ἀπίστευτη μόδα στὴν Ἀμερική, τὴ Γερμανία, τὴ Γαλλία κ.λπ., ἰδιαίτερα δὲ μεταξὺ τῶν ἐφήβων καὶ τώρα τελευταῖα τὸ βλέπουμε νὰ διαδίδεται καὶ στὴ Χώρα μας. Ὅπως συνέβη μὲ τὸ τατουάζ, ἔτσι καὶ μὲ τό “piercing” ἔχουν ἐπιστρατευθεῖ ὅλες οἱ λεγόμενες «δυνάμεις τῆς ἀγορᾶς» γιὰ τὴν καθιέρωσή του στὴ νεολαία, καὶ μάλιστα στοὺς ἐφήβους, ἀπὸ τὶς διασημότητες (ἠθοποιούς, τραγουδιστές, ἀθλητές, μοντέλα κ.λπ.) ὡς τὰ ΜΜΕ (ὅπως τὸ MTV) καὶ τὰ διάφορα ἄλλα συστήματα (ἀπὸ μουσικὰ εἴδη καὶ ρεύματα, ὡς τὶς κολεξιὸν). Στὴν Ἀμερικὴ, ποὺ οἱ ἐπιδράσεις τοῦ εἴδους αὐτοῦ εἶναι δεδομένες καὶ πλήρως ἰσοπεδωτικές, προβάλλονται ἀκόμη καὶ εἰδικὰ βίντεο, ποὺ «ἐνημερώνουν» τοὺς ἐνδιαφερόμενους γιὰ τὸ τί ἀκριβῶς πρέπει νὰ κάνει κανεὶς καὶ ποῦ ἀκριβῶς πρέπει νὰ τρυπήσει τὸ σῶμα του! Ὁ γνωστὸς Γάλλος σχεδιαστὴς Ζάν Πὸλ Γκοτιέ, ποὺ φέρει ὁ ἴδιος πολλὰ σκουλαρίκια στὰ αὐτιά του, παρουσίασε ὡς καὶ στὶς ἐπιδείξεις μόδας του, ὅλα τὰ μοντέλα νὰ ἔχουν τατουὰζ καὶ σκουλαρίκια στὴ μύτη, τὰ χείλη καὶ τὸν ἀφαλό! Ἐξάλλου τὸ μήνυμα τῶν ΜΜΕ εἶναι σαφέστατο: «Ἂν δὲν σοῦ ἀρέσει τὸ σῶμα σου, ἄλλαξέ το». Κι αὐτὸ εἶναι τὸ κανάλι γιὰ ὅλες αὐτὲς τὶς «ὡραῖες» διαδικασίες! Ἐπιπλέον στὰ φεστιβὰλ, ποὺ

διοργανώνονται σὲ διάφορες πόλεις τοῦ κόσμου, γιὰ τὰ τατουάζ, ἐκεῖ γίνεται καὶ ἐπίδειξη τοῦ piercing γιατί αὐτοὶ ποὺ εἶναι χαραγμένοι μὲ τατουάζ, κατὰ κανόνα εἶναι τρυπημένοι καὶ μὲ σκουλαρίκια!

Γιὰ ποιοὺς λόγους τρυπᾶ κανεὶς τὸ σῶμα του;

Οἱ λόγοι εἶναι, λίγο ὡς πολλοί, οἱ ἴδιοι μὲ αὐτοὺς τοῦ τατουὰζ, ποὺ ἀναπτύξαμε σὲ προηγούμενα φύλλα, ὅπως: α. Ἀποτελεῖ ἐπαναστατικὴ πράξη καὶ κίνηση ἀμφισβήτησης τῶν ἐπιταγῶν τῆς οἰκογένειας, τοῦ σχολείου κ.λπ.! Μία ἐπανάσταση, ὅμως, ποὺ γίνεται μὲ τὰ μέσα τῶν πρωτογόνων καὶ τῶν ἀρχαίων, ἀλλὰ καὶ αὐτὰ τῆς «διεθνοῦς τῶν πονηρῶν»! Ἂς τὸ σκεφθοῦμε… Γράφει προβληματιζόμενος ἕνας ροκάς: «Κάποτε ἡ ρὸκ μουσικὴ ἐξέφραζε τὴν ἐπανάσταση ἐνάντια στὰ πρότυπα. Σήμερα ποὺ τὰ σκουλαρίκια, τὸ πίρσινγκ καὶ ἡ χέβυ ἔγιναν πρότυπο, τί ἐκφράζει τὴν ἐπαναστατικότητα, τὴν διαφορετικότητα;». β. Γιὰ… ὀμορφιά! Ὅσοι τὰ φοροῦν πιστεύουν ὅτι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἀναδεικνύουν τὰ φυσικά τους χαρίσματα καὶ γίνονται περισσότερο ἐμφανίσιμοι. Τί ματαιότητες! γ. Γιὰ νὰ προκαλέσουν! Ὅταν κάποιοι ρωτήθηκαν «τί συμβολίζει γιὰ σένα τὸ piercing;» ἀπάντησαν ὡς ἑξῆς: «Τὸ νὰ ἔχεις ριζοσπαστικὲς ἰδέες γύρω ἀπὸ τὸ σέξ»! Ἆραγε μὲ αὐτὸ ἐννοοῦν καὶ τὴν ὁμοφυλοφιλία; δ. Γιὰ τὴ μόδα! Ποιὰ μόδα ἆραγε; Αὐτὴν ποὺ τόσο γρήγορα ἔρχεται καὶ παρέρχεται, αὐτὴν πού πολλὲς φορὲς ἐπαναλήφθηκε στὸ παρελθὸν ἢ αὐτὴν πού κάποιοι τόσο ἐπιτηδευμένα μᾶς ἐπιβάλλουν; Αὐτὸ ἀπὸ μόνο του θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς ἐπαναστατεῖ! ε. Γιὰ λόγους… ἀνεξαρτησίας! Μὰ αὐτὴ ἀπὸ μόνη της δὲν εἶναι μία ἄνευ προηγουμένου ἐξάρτηση; στ. Γιὰ τὸν θαυμασμὸ τῶν φίλων! Ἀλλὰ τότε, μήπως πρέπει νὰ ἀλλάξουμε τοὺς φίλους μας, ἂν αὐτὰ εἶναι ἐκεῖνα πού θαυμάζουν σʼ ἐμᾶς; Μήπως βρισκόμαστε σὲ λάθος παρέα; ζ. Γιὰ τὴν κάλυψη συναισθηματικῶν κενῶν! Τί λάθος τακτικές! Ἔτσι μεγαλώνουν, δὲν κλείνουν τὰ ὅποια κενά… η. Γιὰ τὴ… διαφορά! Ἀφήσαμε τελευταῖο αὐτό, ποὺ εἶναι καὶ ὁ σπουδαιότερος λόγος. Πολλοὶ τρυποῦν ἀκόμη καὶ προκλητικὰ τὸ σῶμα τους, προκειμένου νὰ ξεχωρίσουν ἀπʼ τὴ μάζα καὶ ἀπʼ τὸν συμβατικὸ τρόπο ζωῆς, γιὰ νὰ δημιουργήσουν ἀντίθεση, γιὰ νὰ προκαλέσουν ἐντύπωση καὶ γιὰ νὰ κάνουν τοὺς ἄλλους νὰ τοὺς προσέξουν! Ἡ ὅλη κατάσταση θυμίζει τοὺς μηχανόβιους, οἱ ὁποῖοι κάνουν ἔτσι τὴν ἐξάτμιση τῆς μηχανῆς τους, ὥστε νὰ προκαλεῖ τὸν μεγαλύτερο δυνατὸ θόρυβο καὶ τὸν ἐκνευριστικότερο σαματά! Νὰ δείξουν, δηλαδή, πὼς δὲν εἶναι σὰν τοὺς ἄλλους, πὼς ἀνήκουν σὲ μία ἄλλη ὁμάδα, μία ἰδιαίτερη φυλή! Φαίνεται, λοιπόν, καθαρὰ πὼς τὰ ἄτομα αὐτὰ δὲν ἔχουν κάτι καλύτερο καὶ ἀνώτερο νὰ ἐπιδείξουν (ἂν καὶ δὲν χρειάζεται γιατί καὶ κατὰ τὴν παροιμία «οἱ ἄδειοι τενεκέδες κάνουν θόρυβο, οἱ γεμάτοι ποτέ»!), δὲν ἔχουν προσωπικότητα ὁλοκληρωμένη καὶ συγκροτημένη, ποὺ νὰ τοὺς διαφοροποιεῖ ἢ καὶ ἐπιτυχίες στὴ ζωή τους, ποὺ νὰ τοὺς δημιουργοῦν αὐτοπεποίθηση! (Στὸ ἑπόμενο φύλλο θὰ δοῦμε πώς, ὅπως καὶ τὸ τατουὰζ ἔτσι καὶ τὸ «piercing» ἔχει παγανιστικὴ προέλευση, καὶ θὰ ἀναπτύξουμε καὶ τὶς ἐπιπτώσεις του) 1. Βλέπ. Τά φύλλα 10/2 – 16/3/2012 Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

ΕΙΝΑΙ γνωστὸ στοὺς δημοσιογραφικοὺς καὶ καλλιτεχνικοὺς κύκλους ὅτι ἐδῶ καὶ ἀρκετό χρονικό διάστημα ὁ διάσημος Ἀμερικανὸς ἠθοποιὸς Jonathan Jackson, ὁ ὁποῖος ἔχει πρωταγωνιστήσει σὲ πολλὲς ταινίες, ἔχει ἀσπαστεῖ τὴν Ὀρθοδοξία μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένειά του. Σὲ παλαιότερη συνέντευξή του εἶχε δηλώσει μεταξὺ ἄλλων γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη: «Θὰ ἤθελα νὰ εἶμαι μὲ τὴν μεριὰ ἐκείνη πού προτιμάει τὰ λίγα λόγια καὶ δίνει περισσότερη βάση στὴν προσευχή. Νομίζω ὅτι... εἶναι τὸ πιὸ ὡραῖο πράγμα, πού μπορεῖς νὰ νιώσεις. Ὁ Θεὸς ἀγάπησε τόσο πολὺ τὸν κόσμο, πού ἔδωσε τὸν μονογενῆ Του Υἱὸ, γιὰ νὰ σώσει ὅλη τὴ δημιουργία.Ἂν κάποιος πλησιάζει τὸν Θεό,τότε ἐκεῖ εἶναι τὸ τέλειο σπίτι. Ἂν προέρχεσαι ἀπὸ διαφορετικὴ νοοτροπία ἢ παράδοση κάποιες φορὲς εἶναι δύσκολο, ἀλλὰ εἶναι μία εὐλογία νὰ κάνεις τὴν ὑπέρβαση». Αἴσθηση προκάλεσε, ὅταν στὴν τελετὴ ἀπονομῆς τῶν βραβείων Emmy στὶς 23 Ἰουνίου 2012 ὁμολόγησε τὴν Ὀρθόδοξο πίστη του μπροστὰ σὲ ἑκατοντάδες συναδέλφους του, ἀλλὰ καὶ σὲ ἑκατομμύρια τηλεθεατῶν ἀπὸ ὅλο τὸ κόσμο, ποὺ παρακολουθοῦσαν τὰ βραβεῖα ἐκείνη τὴ στιγμή, εὐχαριστώντας τοὺς μοναχούς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, οἱ ὁποῖοι μὲ τὶς προσευχές τους, τὸν βοήθησαν νὰ κατακτήσει αὐτὸ τὸ βραβεῖο. Μέσα στὸ «στάδιο» τῶν ἀθέων καὶ τῶν πολεμίων τοῦ Θεοῦ, μὲ τοὺς «λέοντες» τῶν ΜΜΕ ἕτοιμους νὰ τὸν κατασπαράξουν, αὐτὸς, σὰν ἄλλος Δανιὴλ, ὁμολόγησε τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ ἀπόδωσε τὴν ἐπιτυχία του στὴν «Ἀκρόπολη» τῆς Ὀρθοδοξίας τὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ στὶς προσ-

ευχὲς τῶν «ἀκοίμητων» φρουρῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Στὴν Ἑλλάδα, δυστυχῶς, παρότι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἐπίσημη θρησκεία, βάσει τοῦ Συντάγματος, ὁ κόσμος τοῦ πνεύματος καὶ τῆς τέχνης ἔχει ἐγκλωβιστεῖ στὰ δίχτυα τῆς σύγχρονης ἀθεΐας, μὲ ἀποτέλεσμα μέσω τῶν διάφορων καλλιτεχνῶν καὶ θολοκουλτουριάρηδων, νὰ προωθεῖται ἡ ἀθεΐα καὶ νὰ θεωρεῖται ἡ ἀμφισβήτητη τῆς ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ ὡς μόδα, τήν ὁποία μόδα, ὅπως καί κάθε μόδα ἄλλωστε, οἱ πρῶτοι, πού τήν οἰκειοποιοῦνται, εἶναι οἱ νέοι ἄνθρωποι.

*** ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ Κράτος, ὅπως εἴθισται τὶς τελευταῖες δεκαετίες, βρίσκεται σὲ μόνιμη ἀδράνεια ὅσο ἀφορᾶ τὰ ἐθνικά μας θέματα. Ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ἀφήνουμε τοὺς Τούρκους νὰ «ἁλωνίζουν» καὶ νὰ προωθοῦν τὴν προπαγάνδα τους ἀκόμα καὶ μέσα στά ὅρια τῆς Ἑλληνικῆς περιφέρειας χωρὶς κανένα ἔλεγχο καὶ καμία ἐνέργεια παρακώλυσής τους. Τελευταῖο παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ ἔκδοση ἄδειας ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος, στὸν ἡγέτη τῶν «Γκρίζων Λύκων» Ντεβλὲτ Μπαχτσελί, ὥστε νὰ ἐπισκεφθεῖ τὴν μουσουλμανικὴ κοινότητα τῆς Θράκης καί πόλεις τῆς Ἑλλάδας, ὅπως τήν Καβάλα καί τήν Θεσσαλονίκη. Ἀξίζει νὰ σημειώσουμε ὅτι οἱ «Γκρίζοι Λύκοι», σὲ ὅλη τὴν πορεία τῆς δράσης τους μέχρι σήμερα, εὐθύνονται γιὰ περίπου 5000 δολοφονίες ἀνθρώπων, μέσα στοὺς ὁποίους συγκαταλέγονται καί οἱ δολοφονηθέντες τὸ 1996 Κύπριοι ἀδερφοὶ μας Τ. Ἰσαὰκ καὶ Σ. Σολωμοῦ. Σὲ ὁμιλία του λοιπὸν στοὺς Μου-

σουλμάνους τῆς Θράκης, ὁ Μπαχτσελί ἀνέφερε καὶ τὰ ἑξῆς: «Εἶστε Τοῦρκοι καὶ μητέρα σας εἶναι ἡ Τουρκία!». Ἂν δὲν εἶναι αὐτὲς οἱ δηλώσεις ἄξιες ἄμεσης ἀντίδρασης, ὥστε νὰ παύσει αὐτὴ ἡ προπαγάνδα τῶν Τούρκων, τότε ποιὲς εἶναι; Εἶναι «ἡλίου φαεινότερο», ἀκόμα καί γιά τόν πιό ἀδαή, ὅτι οἱ Τοῦρκοι στήνουν ἐδῶ καὶ ἀρκετὸ καιρὸ σκηνικὸ «Κοσσυφοπεδίου» στὴν Ἀνατολικὴ Θράκη. Καὶ ἀντὶ ἡ Πολιτεία νὰ ἀντιδράσει, εἶναι ἡ ἴδια, ἡ ὁποία βάζει φωτιὰ στὴ θρυαλλίδα, γιὰ νὰ μετατραπεῖ ἡ Δυτικὴ Θράκη σὲ Κοσσυφοπέδιο. Ἢ μήπως δὲν γνωρίζουν οἱ ταγοὶ τοῦ Ἔθνους καὶ αὐτοὶ πού δίνουν ἄδειες στοὺς Τούρκους πολιτικοὺς νὰ εἰσέρχονται στὸ Ἑλληνικὸ ἔδαφος, τί σημαίνουν «Γκρίζοι Λύκοι»; Δυστυχῶς οἱ σύγχρονοι πολιτικοί μας ἀναλώνονται σὲ ἀνούσια καὶ χωρὶς ἀντίκτυπο διαβήματα δίνοντας πεδίο δράσης στὶς βλέψεις τῶν Τούρκων περὶ «Ἀνεξάρτητης Θράκης». Ἐπίσης ἄς μὴ ξεχνᾶμε ὅτι καὶ στὴ πρόσφατη ἐκλογικὴ περίοδο οἱ ὑποψήφιοι τοῦ ΣΥΡΙΖΑ στὴ Θράκη, στὴν προεκλογική τους ἀφίσα, εἶχαν ἀναρτήσει τὴν ἑξῆς φράση: «Turkler bati thtakya'yi fetihe ciclilar» δηλαδὴ «Οἱ Τοῦρκοι κατακτοῦν τὴν Θράκη». Ἄξιο προσοχῆς πάντως θεωρεῖται καὶ ἡ χειρονομία, ποὺ ἔκανε ὁ Μπαχτσελὶ καθὼς ἀποχωροῦσε ἀπὸ τὴν ὁμιλία του στοὺς μουσουλμάνους (ἔχει ἀναρτηθεῖ ἀπὸ τὴν ἱστοσελίδα tromaktiko.blogspot.gr, http://tro-ma-ktiko.blogspot. com/2012/06/blog-post_510.html), καὶ ἡ ὁποία συγκαταλέγεται παγκοσμίως στὶς χειρονομίες λατρείας τῶν σατανιστῶν.

6 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012

Σελὶς 5η

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΑΠΟ ΝΟΜΙΚΗΣ Ο ΟΣΙΟΣ ΔΑΒΙΔ ΠΟΙΑ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΣ ΤΟΥ ΜΑΧΙΜΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΠΟΨΕΩΣ Ο ΕΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚῌ ΚΑΙ Η Ι. ΜΟΝΗ ΘΕΟΛΟΓΟΥ–ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΝ* Τό μάθημα κατοχυρώνεται ὑπό τοῦ Συντάγματος ἀλλά καί ὑπό διεθνῶν Εὐρωπαϊκῶν Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Σαράντη Σαράντου, Θεολόγου–Φιλολόγου συμβάσεων. Ἡ διδασκαλία τοῦ μαθήματος εἰς τήν Ἑλλάδα ὅσον καί εἰς τό ἐξωτερικόν ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΟΥ ΛΑΤΟΜΟΥ (Γερμανία κ.λπ). Ὑποχρεωτική ἡ συμμετοχή τῶν μαθητῶν εἰς τήν σχολικήν προσευχήν.

Ὑπό τοῦ κ. Γεωργίου Κρίππα, Διδάκτορος Συνταγματικοῦ Δικαίου

(1ον) Εἰς τήν ἡμερίδα, ἡ ὁποία ἔγινε κατά τήν 19ην Μαΐου εἰς τό Πολεμικόν Μουσεῖον μέ θέμα: «Θρησκευτικά: Ὀρθόδοξη Παιδεία ἤ Πανθρησκειακή προπαγάνδα» ὡμίλησεν ὁ κ. Γεώργιος Κρίππας, Καθηγητής Ἐλευθέρου Πανεπιστημίου, Διδάκτωρ Συνταγματικοῦ Δικαίου. Εἰς τήν εἰσήγησίν του ὁ κ. Κρίππας παρουσίασε τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἀπό Νομικῆς, Συνταγματικῆς καί ἐγκληματολογικῆς ἀπόψεως. Ἡ εἰσήγησις Τό πλῆρες κείμενον τῆς ἐνδιαφερούσης εἰσηγήσεως ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Εἶναι γνωστόν, ὅτι ὁ διάβολος ἀπὸ αἰώνων πολεμάει τὴν πίστη μας καὶ τὴν θρησκεία μας. Στὴν ἀρχὴ εἶχε θέσει εἰς ἐφαρμογὴ τίς διώξεις καὶ τὰ μαρτύρια τῶν πιστῶν. Μετέπειτα, ὅταν ἡ Χριστιανικὴ θρησκεία ἀναγνωρίστηκε ἐπισήμως μᾶς ἔρριψε τὶς παντοειδεῖς αἱρέσεις, οἱ ὁποῖες ἐταλαιπώρησαν βαρέως τὴν πίστη μας καί τὴν ταλαιπωροῦν μέχρι σήμερον εἰς μικρότερον βαθμόν. ΡΩΤΙΣΤΩΣ ὅμως ἐνδιαφέρεται καὶ πολεμᾶ νὰ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν θρησκεία μας μὲ παντοειδεῖς τρόπους. Ὅπως ξέρουμε ἕνας ἄνθρωπος γίνεται Χριστιανὸς τυπικὰ διὰ τοῦ βαπτίσματος καὶ οὐσιαστικὰ διὰ τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τῆς θρησκείας μας. Γιά νὰ τηρήσουμε ὅμως τὶς ἐντολὲς της πρέπει νὰ τίς γνωρίζουμε καὶ νὰ τὶς διδαχθοῦμε. Αὐτὴν τὴν ἀποστολὴ ἔχει τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, μὲ τὸ ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ ἀπὸ πολὺ μικρᾶς ἡλικίας, ἀκόμη καὶ πρὸ τῆς σχολικῆς ἡλικίας. Καὶ γνωρίζουμε ὅτι τὰ μικρὰ παιδάκια, ποὺ εἶναι ὄντα ἀναμάρτητα τὸ διαισθάνονται καὶ ἀπὸ πολὺ μικρᾶς ἡλικίας θέλουν καὶ ἐπιζητοῦν, νὰ τοὺς μιλᾶμε γιὰ τὸν Χριστούλη καὶ γιὰ τὴν Παναγίτσα. Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ δεδομένο (ποὺ ὅσο πιὸ ἔντονο καὶ πιὸ βαθὺ εἶναι, τόσο καλύτερος Χριστιανὸς γίνεται κανείς), ὁ Διάβολος δὲν τὸ θέλει σὲ καμμία περίπτωση καὶ τὸ καταπολεμᾶ ἀγρίως, ἀνηλεῶς καὶ ἀδυσωπήτως, συνεχῶς καὶ ἀδιαλείπτως. Χωρὶς ὅμως νὰ ἔχει ἐπιτύχει τίποτε τὸ σπουδαῖο. Ἄρα θὰ πρέπει νὰ ξέρουμε ὅτι ἡ κατάργηση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν εἶναι μία ἀπὸ τὶς πρῶτες προτεραιότητες τοῦ διαβόλου (ἴσως ἡ πρώτη ὅλων) καὶ ἐπὶ τοῦ σημείου αὐτοῦ θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε στραμμένη τὴν προσοχή μας καὶ νὰ διαφυλάσσουμε τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ. Ἄλλωστε ὁ Κύριος εἰς τὴν ἐπίγειον ζωὴν Του τί ἦταν; Ποιὰν ἰδιότητα εἶχε; Πῶς τὸν ἀποκαλοῦσαν; Ἦταν Διδάσκαλος καὶ ἔτσι τὸν ἀποκαλοῦσαν ὅλοι. Δὲν ἀναφέρεται εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν κάποιος ποὺ τὸν ἐγνώριζε, νὰ τὸν ἀποκαλοῦσε μὲ ἄλλον τίτλον ἢ μὲ ἄλλην προσαγόρευση. Ἄρα ἡ διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν εἶναι θεία ἐντολὴ καὶ κανεὶς δὲν ἐπιτρέπεται νὰ τὴν παραβλέψει ἤ νὰ προβεῖ εἰς κατάργηση ἢ ἀποδυνάμωση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν καὶ νὰ ἔχει τὴν ἀξίωση νὰ λέγεται Χριστιανός. Τὴν ὑποχρέωση καὶ τὸ καθῆκον αὐτὸ τὸ ἔχει ἀναγνωρίσει πρωτίστως ἡ Πολιτεία, ἡ ὁποία εἰς τὸ ἄρθρον 16 παράγραφος 2 τοῦ Συντάγματος ἔχει περιλάβει τὴν ἑξῆς διάταξη: «Ἡ παιδεία ἀποτελεῖ βασικὴ ἀποστολὴ τοῦ κράτους καὶ ἔχει σκοπὸ τὴν ἠθική, πνευματική, ἐπαγγελματικὴ καὶ τὴν φυσικὴ ἀγωγὴ τῶν Ἑλλήνων, τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς συνειδήσεως».

Περί θρησκευτικῆς συνειδήσεως

Ἐδῶ πρέπει νὰ προσέξουμε ὅτι τὸ Σύνταγμα ὅσον ἀφορᾶ τὴν θρησκεία δὲν ὁμιλεῖ περὶ ἀγωγῆς (δηλ.

περὶ ἁπλῆς διδασκαλίας), ἀλλὰ περὶ θρησκευτικῆς συνειδήσεως. Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι οἱ Ἕλληνες μαθηταὶ δὲν ἀρκεῖ νὰ μάθουν κάποια στοιχεῖα τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας, ἀλλὰ καὶ νὰ τὰ ἐνστερνισθοῦν καὶ νὰ τούς γίνουν συνείδηση. Βλέπουμε λοιπόν ὅτι τὸ Ἑλληνικό Σύνταγμα δὲν εἰσάγει μόνον τὸ ἁπλὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν (δηλ. ἁπλὲς καὶ στερεότυπες γνώσεις), ἀλλὰ καθορίζει καὶ πῶς θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ διδασκαλία του... Δηλ. πρέπει, νὰ εἶναι κατὰ τέτοιον τρόπο, ὥστε ὁ μαθητὴς νὰ ἀποκτήσει θρησκευτικὴ συνείδηση καὶ ὄχι νὰ ἀποκτήσει ἁπλὲς γνώσεις τὶς ὁποῖες μετέπειτα θὰ λησμονήσει, ὅπως γίνεται μὲ τὰ ἄλλα μαθήματα. Ἂν λοιπόν δὲν τηρηθοῦν οἱ ὅροι αὐτοὶ ἀνακύπτει εὐθεῖα παράβαση τοῦ Συντάγματος ὄχι μόνον ἀπὸ κάποιον ἐνδεχομένως ἐκπαιδευτικόν, ἀλλὰ καί ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Πολιτεία, καί ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Βουλή, ἡ ὁποία δὲν ἐπιτρέπεται νὰ θεσπίζει νόμους ἀντισυνταγματικούς. Ἑπομένως πᾶς περιορισμὸς τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν (καί ὄχι μόνον ἡ κατάργησή του) ἀντιβαίνει εὐθέως πρὸς τὸ Σύνταγμα καὶ εἶναι ἄκυρος. Ὑπὲρ ὅμως τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν δὲν ὁμιλεῖ μόνον τὸ Σύνταγμα, ἀλλὰ καὶ ἡ Εὐρωπαϊκὴ Σύμβαση Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΣΑΔ), ἡ ὁποία εἰς τό ἄρθρον 2 τοῦ Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου αὐτῆς ἀναφέρει, ὅτι κάθε εὐρωπαϊκὸ κράτος ὀφείλει νὰ παρέχει ἐκπαίδευση εἰς τοὺς μαθητάς σύμφωνη μὲ τὶς θρησκευτικὲς πεποιθήσεις τῶν γονέων. Tό δὲ ἄρθρον 9 τῆς ἐν λόγῳ Εὐρωπαϊκῆς Συμβάσεως (ποὺ κατοχυρώνει τὴν θρησκευτικὴν ἐλευθερία) κατοχυρώνει ἐπίσης καὶ τὴν θρησκευτικὴν ἐκπαίδευση (ὡς δέχεται καὶ τὸ Εὐρωπαϊκο Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων διὰ τῆς ἀπὸ 3.4.2012 ἀποφάσεώς του ὑπόθεση Sessa κατά Ἰταλίας προσφυγὴ No 28790/08). Tό ἴδιο ποοβλέπει καὶ ἡ Εὐρωπαϊκή Κάρτα Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων εἰς τό ἄρθρον 14, παρ. 3. Ἄρα ἡ ἄποψη κάποιων, ὅτι δῆθεν τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν δὲν κατοχυροῦται καί δὲν διδάσκεται εἰς τά εὐρωπαϊκά κράτη εἶναι ἀνακριβής, ὅπως θὰ δοῦμε καὶ ἐν συνεχείᾳ καὶ βεβαίως πᾶσα ἐνέργεια εἰς βάρος τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν (τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως) παραβιάζει εὐθέως καί τό Σύνταγμα καὶ τὶς ἐν λόγῳ διεθνεῖς συμβάσεις, ἀπὸ τίς ὁποῖες δεσμεύεται ἡ Ἑλλάς , διότι τὶς ἔχει κυρώσει διὰ νόμου.

Ἡ νομολογία τοῦ ΣτΕ

Αὐτό ἔχει γίνει δεκτὸν καὶ ἀπό τὴν νομολογίαν, ὅπως εἶναι ἡ ἀπόφασις 3356/1995 τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, περὶ τῆς ὁποίας ὡς γνωστὸν ἔγινε πολύς λόγος εἰς τὸν τύπον. Ἡ ἀπόφασις αὐτὴ δέχεται μεταξὺ ἄλλων, τὰ ἑξῆς: α) ἀνάπτυξις τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν μαθητῶν - περί τῆς ὁποίας ὁμιλεῖ ἡ προαναφερθεῖσα συνταγματική διάταξις- πραγματοποιεῖται συμφώνως πρὸς τίς ἀρχές τῆς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς διδασκαλίας, ὡς τοῦτο προκύπτει καὶ ἐκ τοῦ ὅτι ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων ἀνήκει εἰς Ὀρθόδοξον χριστιανικὴν θρησκεία καὶ ἐκ τοῦ ὅτι ἡ θρησκεία αὐτή χαρακτηρίζεται ὡς ἐπικρατοῦσα ὑπὸ τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος καὶ ἐκ τοῦ ὅτι τὸ προοίμιό του ἐπικαλεῖται τὴν Ἁγίαν Τριάδα, β) Τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν προστατεύεται καὶ ὑπὸ τοῦ ἄρθρου 2 τοῦ πρώτου προσθέτου πρωτοκόλλου τῆς Εὐρωπ. Συμβάσεως ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, τὸ ὁποῖον ἔχει κυρωθεῖ εἰς τὴν χώραν μας διὰ τοῦ νόμου 53/1974 καὶ ἄρα ἔχει ἐπηυξημένην τυπικὴν ἰσχύν κατ᾿ ἄρθρον 28 τοῦ Συντάγματος. γ) Οἱ μαθηταὶ εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ μετέχουν εἰς τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν καὶ ἐπίσης εἰς τάς λοι-

᾿Αρχιμ. π. Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου

ΒΙΟΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ποὺ ἑορτάζουν τὸν μῆνα Ἰούλιο Θὰ τοὺς βρῆτε στὶς ᾿Εκδόσεις τοῦ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ»

1) ῞Αγιοι ᾿Ανάργυροι Κοσμᾶς καὶ Δαμιανὸς 2) ῾Ο ῞Αγιος ῾Υάκινθος 3) ῾Ο ῞Αγιος Ἀνδρέας Κρήτης 4) ῞Αγιος ᾿Αθανάσιος Ἀθωνίτης 5) ῾Ο ῞Οσιος Σισώης ὁ Μέγας 6) ῾Η ῾Αγία Κυριακὴ 7) ῾Ο ῞Αγιος Παγκράτιος 8) ῾Η ῾Αγία Εὐφημία 9) ῾Η ῾Αγία ῎Ολγα 10) ῾Ο ῾Οσιομάρτυς Νεκτάριος 11) ῾Ο ῞Αγιος Νικόδημος ὁ ῾Αγιορείτης 12) ῾Η ῾Αγία Μαρίνα 13) ῾Η ῾Αγία Μακρίνα 14) ῾Ο Προφήτης ᾿Ηλίας 15) ῾Η ῾Αγία Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ 16) ῾Η ῾Αγία Μαρκέλλα 17) ῾Η ῾Αγία Χριστίνα 18) ῾Η ῾Αγία Παρασκευὴ 19) ῾Ο ῞Αγιος Παντελεήμων 20) ῾Η ῾Αγία Εἰρήνη ἡ Χρυσοβαλάντου

1,00 € 1,00 € 1,00 € 1,20 € 1,00 € 1,00 € 1,00 € 1,00 € 1,00 € 1,00 € 1,00 € 1,00 € 1,00 € 1,20 € 1,00 € 1,00 € 1,00 € 1,20 € 1,20 € 1,20 €

Βιβλιοπωλεῖον τοῦ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» Ὁδὸς Κάνιγγος 10 (Α´ ὄροφος) ᾿Αθῆναι 106 77, Τηλ. 210–38.16.206 ΦΑΞ 210–38.28.518

πάς θρησκευτικάς ἐκδηλώσεις (προσευχή, ἐκκλησιασμός). δ) Τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν πρέπει νά διδάσκεται εἰς ἱκανόν ἀριθμόν ὡρῶν ἑβδομαδιαίως. ε) Μαθηταί ἑτερόθρησκοι, ἑτερόδοξοι ἢ ἄθεοι ἀπαλλάσσονται τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, μόνον ἐφ᾿ ὅσον ἐπικαλεσθοῦν τούς λόγους αὐτούς, δηλ. λόγους θρησκευτικούς. Τὰ ἴδια ἀκριβῶς δέχεται καὶ ἡ 2176/1998 ἀπόφασις τοῦ ΣτΕ (Ἐπιθ. Δημ. καὶ Διοικ. Δίκ. 1998, σελ. 885 ἑπ.), ἡ ὁποία ἀκυρώνει πρᾶξιν τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ὡς παράνομον καί ἀντισυνταγματικήν, ἐπειδὴ περιόριζε τὸν χρόνον διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν εἰς τὴν Β' καὶ Γ´ τάξιν τοῦ Λυκείου εἰς μίαν ὥραν ἑβδομαδιαίως (ἀντὶ δύο), καθ᾿ ὅσον ἡ πρᾶξις αὐτή παρεβίαζε τὴν συνταγματικὴν ἐπιταγήν τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος αὐτοῦ εἰς ἱκανόν ἀριθμόν ὡρῶν ἑβδομαδιαίως. Ἐν ὄψει λοιπόν, τῶν προαναφερθέντων καὶ ἰδίᾳ τῶν ἐπικληθεισῶν συνταγματικῶν διατάξεων δὲν βλέπουμε νὰ μπορεῖ νὰ ὑποστηριχθῆ ἄποψις, ὅτι τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν εἰς τὴν Ἑλλάδα θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηρισθῆ μὴ ὑποχρεωτικὸν ἢ μὴ σύμφωνον πρὸς τὴν χριστιανικὴν διδασκαλίαν, τουλάχιστον διά τούς χριστιανούς Ὀρθοδόξους μαθητάς, oἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν τὴν συντριπτικὴν πλειοψηφίαν αὐτῶν εἰς τὴν Ἑλλάδα. Ἡ ὑποχρέωση τοῦ κράτους νὰ διδάσκει τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν κατὰ τρόπον πού οἱ μαθηταί νὰ ἀποκτήσουν «θρησκευτικὴν συνείδηση», τὸ ἔχουν δεχθεῖ καὶ οἱ προαναφερθεῖσες ἀποφάσεις τοῦ Συμβ. Ἐπικρατείας. Ἀξίζει δὲ νὰ παραθέσουμε τὰ ἑξῆς ἐπὶ λέξει ἀποσπάσματα αὐτῶν. Ἐκ τούτων ἡ μὲν 2176/98 ἀναφέρει ἐπὶ λέξει: «Ἡ ἀνάπτυξις τουλάχιστον εἰς ἐπαρκῆ βαθμὸν τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν προαναφερθέντων μαθητῶν καὶ δὴ συμφώνως πρός τάς ἀρχὰς τῆς «Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς πίστεως». Ἡ δὲ 3356/95 ἀναφέρει ἐπὶ λέξει: «Προκειμένου νὰ τύχει ἐφαρμογῆς ἡ διάταξη τοῦ ἄρθρου 16 παρ. 2 τοῦ Συντάγματος, προκειμένου δηλ. νὰ ἀναπτυχθεῖ ἡ θρησκευτικὴ συνείδηση τῶν μαθητῶν σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Χριστιανικῆς πίστης οἱ μαθηταὶ εἶναι ὑποχρεωμένοι… νὰ παρακολουθοῦν τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, τὸ ὁποῖο, ὅπως εἶναι αὐτονόητο ἐν ὄψει τῶν ἐκτεθέντων πρέπει νὰ διδάσκεται εἰς τά σχολεῖα σύμφωνα μὲ τὶς ἀρχές τῆς ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς θρησκείας». Ὅπως βλέπουμε λοιπόν, ὁ ὅρος «ἀνάπτυξη θρησκευτικῆς συνειδήσεως» δὲν ἀποτελεῖ πλέον ἕνα κενὸν γράμμα μίας συνταγματικῆς διατάξεως, τὴν ὁποίαν διά νὰ ἑρμηνεύσουμε καὶ ἐφαρμόσουμε θά ἔπρεπε νὰ προχωρούσαμε σὲ ἐκτενεῖς ἑρμηνευτικὲς ἔννοιες, ποὺ κάποιοι κακόπιστοι θὰ ἀμφισβητοῦσαν. Ἡ διάταξη αὐτὴ τοῦ Συντάγματος ἔχει ἑρμηνευθεῖ δεόντως καὶ ἀναλυθεῖ ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ δικαιοσύνη καὶ μάλιστα τὴν ἀνωτάτη (ὅπως εἶναι τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας). Ἐφεξῆς λοιπὸν οὐδεὶς δικαιοῦται πλέον (καὶ φυσικὰ οὔτε τὸ ἴδιο τὸ κράτος, ἀλλά οὔτε καὶ ἡ Βουλή), νὰ δώσει ἄλλην ἑρμηνείαν ἢ ἄλλην ἔννοιαν εἰς τὸν ὅρον αὐτόν, διότι ἄλλως θὰ παρεβίαζε βασικὲς καὶ καίριες ἀποφάσεις τῆς ἑλληνικῆς δικαιοσύνης καὶ τέτοιο δικαίωμα τὸ κράτος δὲν ἔχει, ἀφοῦ κατ᾿ ἄρθρον 87 τοῦ Συντάγματος ἡ δικαιοσύνη ἀπονέμεται μόνον ἀπὸ τὰ δικαστήρια καὶ ἀπὸ κανέναν ἄλλον φορέα. Τέτοιο βεβαίως δικαίωμα δὲν ἔχει οὔτε καὶ ἡ Βουλή, ἀφοῦ ἂν ἐξέδιδε ἀντίθετον νόμο, ὁ νόμος αὐτὸς θὰ ἦταν ἀντισυνταγματικὸς καὶ βάσει τοῦ ἄρθρου 93 παρ. 4 τοῦ Συντάγματος τά δικαστήρια ὑποχρεοῦνται νὰ μὴ τὸ ἐφαρμόσουν. Ἑπομένως ἡ ὑποχρέωση τοῦ κράτους νὰ παράσχει ἐκπαίδευση θρησκευτική πρὸς τὸν σκοπὸν ὅπως οἱ μαθηταὶ ἀποκτήσουν ἀπαραιτήτως «θρησκευτικὴν συνείδηση», καταχυροῦται πλέον καὶ δικαστικῶς ἀπολύτως καὶ καταλυτικῶς. Ὅσον ἀφορᾶ τὴν προαναφερθεῖσαν διάταξη τοῦ 1ου Προσθ. Πρωτοκόλλου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Συμβάσεως Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, αὐτὴ ἀναφέρει ὅτι κατοχυροῦται τὸ δικαίωμα τῶν γονέων, νά ἐξασφαλίσουν μόρφωση καὶ ἐκπαίδευση τῶν τέκνων τους συμφώνως πρὸς τὶς ἰδικὲς τους θρησκευτικὲς πεποιθήσεις. Ἀπὸ τὴν νομολογὶα τῶν ἁρμοδίων δικαιοδοτικῶν ὀργάνων τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης ἀξίζει νὰ μνημονεύσουμε μίαν ἀπόφαση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων (ἀναφερομένη ὑπὸ τῶν Blum (Die Geedanken - Gewissen jund Rrellgionsfreiheitnach Art. S der Europaischen Menschenrechtskonvention, 1990 σελ. 141142) καὶ Goy (La garantie europeenne desla liberte de religion - L' article 9 de la Convention de Rome, "Revue de Droit Public", 1991 σελ. 32), ἡ ὁποία ἀπέρριψε προσφυγὴ Σουηδοῦ γονέως, διά τῆς ὁποίας ζητοῦσε τὴν ἀπαλλαγὴ τῆς θυγατρός του ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, διότι ἦταν ἄθεη.

Τοῦ κ. Κων. Δεληγιάννη, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Βυζαντινῆς Ἀρχαιολογίας

Ἐφέτος γιορτάζει ἡ συμβασιλεύουσα Θεσσαλονίκη τὰ ἑκατόχρονα τῆς ἀπελευθέρωσής της ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγό. Στὶς εἰδικὲς τηλεοπτικὲς ἐκπομπὲς, ποὺ γυρίστηκαν μὲ γεγονότα καὶ μνημεῖα τῆς Θεσσαλονίκης παρουσιάστηκαν μερικὰ γνωστὰ μνημεῖα της καὶ ἄλλα σπουδαῖα μὲ ἰδιαίτερη σημασία παραλείφθηκαν. Ἕνα τέτοιο λαμπρό, σπάνιο, πρωτοβυζαντινὸ μνημεῖο, γιὰ τὸ ὁποῖο ἐλάχιστα ἀκούστηκαν, εἶναι τὸ Μοναστήρι τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ Λατόμου ἢ Λατόμων, ἢ ὅπως τὸ γνωρίζει ὁ πολὺς κόσμος, Μοναστήρι τοῦ Ὁσίου Δαβίδ, στὴν ἄνω πόλη τῆς Θεσσαλονίκης στὸ τέρμα τῆς ὁδοῦ Ἁγίας Σοφίας. Ταπεινὸ ἐξωτερικὰ δὲν τραβάει τὴν προσοχὴ τῶν ἁπλῶν προσκυνητῶν ἢ ἐπισκεπτῶν τῆς βυζαντινῆς Θεσσαλονίκης. Πρόκειται γιὰ ἕνα κτίριο τετράγωνο μὲ κόγχη στὰ ἀνατολικά. Ἔχει δεχθεῖ πολλὲς ἐπεμβάσεις καὶ στὴν τοιχοποιία, ὅπου διακρίνονται ἀνακτήσεις καὶ στὴ στέγαση. Ὁ ἐσωτερικός του ὅμως διάκοσμος εἶναι μοναδικὸς καὶ ἀνεπανάληπτος, γιὰ τὰ ψηφιδωτὰ καὶ τὶς τοιχογραφίες του, γιʼ αὐτὸ καὶ σπουδαῖοι ἐρευνητὲς βυζαντινολόγοι ξένοι1 πρῶτα καὶ μετὰ Ἕλληνες2, ἀσχολήθηκαν μὲ τὰ σπανιότερα ψηφιδωτὰ καὶ τὶς τοιχογραφίες του3. Τὸ μοναστήρι τοῦ «Σωτήρα Χριστοῦ τῶν Λατόμων» πῆρε τὴν ὀνομασία του ἀπὸ τὰ λατομεῖα πέτρας, ποὺ ὑπῆρχαν στὴν περιοχὴ τότε, καὶ πού, ἀπὸ τὴν πέτρα αὐτὴ τῶν λατομείων, κτίστηκαν τὰ τείχη τῆς ἄνω πόλης καὶ τὰ μνημεῖα της. Τὸ πρῶτο κτίσμα τῆς Ἱ. Μονῆς εἶναι τοῦ τέλους τοῦ 5ου αἰ. καὶ ἀρχῶν τοῦ 6ου αἰῶνος, σύμφωνα μὲ τὰ πορίσματα τῆς ἀρχαιολογικῆς ἔρευνας καὶ ἀποδίδεται στὴ Θεοδώρα, κόρη τοῦ αὐτοκράτορα Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου (379-395) ἢ κατʼ ἄλλους στὴ Θεοδώρα, κόρη τοῦ αὐτοκράτορα Μαξιμιανοῦ καὶ ἦταν ἀρχικὰ Μαρτύριο (Grabar). Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ εἶχε καθαγιαστεῖ στὸν Σωτήρα Χριστὸ ἀπὸ τὴν ψηφιδωτὴ παράσταση τοῦ Ὁράματος τοῦ Προφήτου Ἰεζεκιὴλ καὶ Ἀββακοὺμ, ποὺ εἰκονίζεται στὴν κόγχη τοῦ Ἱεροῦ. Ἡ ὀνομασία «Μονὴ τοῦ Ὁσίου Δαβὶδ» δὲν εἶναι ἡ κανονική, ὅπως ὑποστήριξε ὁ Ἀκαδημαϊκὸς Ἀ. Ξυγγόπουλος, ἀλλὰ δόθηκε αὐθαίρετα τὸ 1921 ἀπὸ ἰδιῶτες γιὰ νὰ τιμηθεῖ ἡ μνήμη τοῦ μεγάλου πράγματι ἀσκητῆ, ποὺ ἔζησε στὴ Θεσσαλονίκη, ἐμόνασε ὡς Στυλίτης καὶ τάφηκε πρῶτα στὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγ. Θεοδώρου, ἔξω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη, ἀπέναντι ἀπὸ τὴν πύλη τῶν Ἀροϊτῶν. Στὴ διάρκεια τῆς λατινοκρατίας μετὰ τὸ 1204 μεταφέρθηκε τὸ ἱ. λείψανό του, ἢ μᾶλλον ἐκλάπη ἀπὸ τοὺς παπικοὺς καὶ μεταφέρθηκε στὸ Milano τῆς Ἰταλίας, ἀλλὰ μέ ἐνέργειες τοῦ ἀείμνηστου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης καὶ τοῦ Πρωτοσυγκέλλου του, νῦν Μητροπολίτου Λαγκαδᾶ κ. Ἰωάννου Τασσιᾶ, μεταφέρθηκε πρῶτα στὸν Ἅγιο Δημήτριο καὶ σήμερα βρίσκεται στὸν Ἱ. Ναὸ τῆς Θεοδώρας στὴν ὁμώνυμη ὁδὸ τῆς Θεσσαλονίκης. Ἡ κανονική, συνεπῶς, ὀνομασία τῆς Ἱ. Μονῆς Λατόμου εἶναι τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ, βεβαίως ἀπὸ τὸ ψηφιδωτό τῆς κόγχης τοῦ ἱεροῦ. Ἡ θέση μίας παράστασης μὲ τέτοιο θέμα στὴν κόγχη τοῦ Ἱεροῦ εἶναι μοναδικὴ σὲ ὁλόκληρη τὴ βυζαντινὴ τέχνη «Κύριος παρὰ προφήτας καταγγέλλεται» (Ἰ. Χρυσοστόμου, Migne p.g. 50, 796). Εἰκονίζεται ὁ «Χριστὸς Ἐμμανουήλ», νεαρὸς μέσα σὲ δόξα κυκλικὴ καὶ κάθεται σὲ πολύχρωμο τόξο. Εἶναι ἀγένειος μὲ καστανὰ μαλλιὰ, ποὺ πέφτουν στοὺς ὤμους Του. Τὸ δεξὶ χέρι Του εἶναι ὑψωμένο, σὰν νὰ διδάσκει, ἐνῶ μὲ τὸ ἀριστερὸ κρατάει εἰλητάριο, τὸ ὁποῖο διαβάζουμε «Ἰδοὺ ὁ Θεὸς ἡμῶν ἐφʼ οὗ ἐλπίζομεν ἢ ἀγαλλόμεθα ἐπὶ τῇ σωτηρίᾳ ἡμῶν ὅτι ἀνάπαυσιν δώσει ἐπὶ τὸν οἶκον αὐτοῦ». Τὸ κείμενο τῆς ἐπιγραφῆς ἔχει ληφθεῖ ἀπὸ τὸν προφήτη Ἠσαΐα (Κ.Ε 9) ἀλλὰ κάπως διασκευασμένο. Γύρω ἀπὸ τὸν Χριστὸ εἰκονίζονται τὰ τέσσερα συμβολικὰ ζῶα, φτερωτά, ποὺ κρατοῦν κλειστὰ εὐαγγέλια. Πάνω ἀριστερὰ ὁ Ἄγγελος μὲ ἀργυρὸ φωτοστέφανο καὶ ντυμένος μὲ καφὲ ἱμάτιο, ἀντίστοιχα ὁ Ἀετός, κάτω ἀριστερὰ ὁ Λέων καὶ ἀπέναντι ὁ Μόσχος. Στὶς κάτω γωνίες τῆς συνθέσεως παρίστανται δύο μορφές. Ἀριστερὰ διακρίνουμε τὸν Προφήτη Ἰεζεκιήλ, ἐνῶ στὴ δεξιὰ ἄκρη τὸν προφήτη Ἀββακούμ: «Ὁ δίκαιος, θὰ ζήσει διὰ τῆς πίστεώς του», ὁ θρίαμβος τοῦ ἐπιφανόμενου Θεοῦ (3, 1-12). Ἡ ψηφιδογραφία αὐτὴ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ μὲ τὴ θεολογικὴ σημασία καὶ συγκρότηση, εἶναι μοναδική, ὑπάρχουν βέβαια παρεμφερῆ ψηφιδωτὰ στὴ Ραβέννα, κυρίως στὸ Μαυσωλεῖο τῆς Gala Placidia καὶ τὸν Ἅγιο Ἀπολλινάριο. Ἐκεῖ ἔχουμε τὸν Καλὸ Ποιμένα, ἐδῶ ἔχουμε τὸν Ἐμμανουὴλ τοῦ Θεοῦ μεθʼ ἡμῶν συνδεδεμένο στενὰ μὲ τὸν «Παλαιὸ τῶν ἡμερῶν», ποὺ προσμένει τοὺς πιστοὺς στὸ τέλος τῶν καιρῶν (Ἀββακοὺμ κ.β.1). Λεπτομερέστερα ἡ τεχνική τοῦ ψηφιδωτοῦ τῆς κόγχης καὶ εἰδικότερα τὸ πρόσωπο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἀπὸ ἄποψη αἰσθητική, ἔχει γί-

νει μὲ λεπτότατες ψηφίδες καὶ οἱ μεταβάσεις ἀπὸ τὸν ἕνα τόνο στὸν ἄλλο δὲν παρουσιάζουν ἀπότομες ἐναλλαγὲς φωτὸς καὶ σκιᾶς, ὅπως δείχνουν τὰ ἄλλα πρόσωπα, τοῦ Ἰεζεκιὴλ καὶ τοῦ Ἀββακούμ. Φαίνεται ὅτι στὴ διακόσμηση τῆς Ἱ. Μονῆς καὶ εἰδικά τοῦ ψηφιδωτοῦ, ἐργάστηκαν πολλοὶ ψηφιδογράφοι. Πρέπει νὰ ἔχει ὑποστεῖ καὶ πολλὲς ἐπισκευές, τὸ πρόσωπο ὅμως τοῦ Χριστοῦ ἔχει μείνει ἄθικτο. Πιθανότατα στὴν περίοδο τῆς εἰκονομαχίας γιὰ λόγους προστασίας σκεπάστηκε μὲ δέρμα βοδιοῦ καὶ ἐπιχρίστηκε μὲ ἀσβέστη. Στὰ χρόνια ὅμως τοῦ Λέοντα τοῦ Ἀρμενίου (813-820) τὸ δέρμα ἔπεσε ξαφνικὰ ἀπὸ σεισμὸ καὶ ἀποκαλύφθηκε ἡ ψηφιδωτὴ παράσταση τῆς Θεοφανείας στὰ ἔκπληκτα μάτια τοῦ μοναχοῦ Ἰγνατίου, τὴν διήγηση τοῦ ὁποίου «περὶ τῆς θεανδρικῆς εἰκόνας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τῆς φανερωθείσης ἐν τῇ κατὰ Θεσσαλονίκην μονῇ τῶν Λατόμων» διέσωσε ὁ Παπαδόπουλος – Κεραμεύς4. Ἡ χειρονομία τοῦ Σωτῆρος σχετίζεται ἄμεσα πρὸς τὸ κείμενο τοῦ Προφήτου Ἰεζεκιὴλ (Ἰεζ. Β´ 1 καὶ ἑξῆς) ὁ ὁποῖος δὲν βλέπει κατὰ πρόσωπο τὸν Σωτήρα, ἀλλὰ φοβούμενος μήπως θαμπωθεῖ ἀπὸ τὴν μεγαλοπρέπεια καὶ τὴ λάμψη Του, ἔχει στραμμένα τὰ μάτια του στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ μὲ προσοχὴ ἀκούει τοὺς λόγους Του. Ἡ εἰκόνα τοῦ προφήτου Ἀββακοὺμ ἀποδίδει πιστὰ τὶς δύο πρῶτες παραγράφους τοῦ Β´ κεφαλαίου τοῦ βιβλίου τοῦ Ἀββακοὺμ «ἐπὶ τῆς φυλακῆς μου στήσομαι καὶ ἐπιβήσομαι ἐπὶ πέτραν. Καὶ ἀπεκρίθη πρὸς με Κύριος, καὶ εἶπε: Γράψον ὅρασιν καὶ σαφῶς εἰς πυξίον…». Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ ἠρεμία καὶ αὐτοσυγκέντρωση τοῦ Προφήτου, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν Ἰεζεκιήλ. Γιὰ τὸν μεγάλο φωτεινὸ κύκλο ποὺ περιβάλλει τὸν Ἰησοῦ ὁ ψηφιδογράφος ἀκολούθησε κατὰ γράμμα τὸ κείμενο τοῦ Ἰεζεκιὴλ (Α´ 27). Γιὰ νὰ δώσει τὴν ἐντύπωση τῆς φωτεινότητας καὶ διαφάνειας τοῦ κύκλου, σχεδίασε τὰ μέρη τῶν πτερυγίων τῶν συμβολικῶν ζώων μὲ σκουρότερα χρώματα. Ἡ θεολογικὴ καὶ αἰσθητικὴ τελειότητα τοῦ ψηφιδωτοῦ τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ στὴ Ἱ. Μονὴ Λατόμου τῆς Θεσσαλονίκης δείχνει τεχνίτη, ποὺ ἦρθε στὴ Θεσσαλονίκη ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, ἡ ἐξαιρετική της ποιότητα δὲν ἔχει τὸ παράλληλό της στὴν πρωτοβυζαντινὴ τέχνη. Θυμίζουν τὰ λαμπρὰ ψηφιδωτά τῆς Ἁγ. Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, μόνο ποὺ αὐτὰ εἶναι μεταγενέστερα. Στὸν 12ο αἰώνα τὸ μοναστήρι ἀνακαινίζεται καὶ αὐτὸ δείχνουν οἱ τοιχογραφίες τῆς νότιας καμάρας, ἐνῶ στὰ τέλη τοῦ 13ου αἰ. ὁλοκληρώνεται ἡ τοιχογράφηση τοῦ μνημείου. Οἱ τοιχογραφίες αὐτὲς ἀποτελοῦν μοναδικὸ τεκμήριο τῆς καλλιτεχνικῆς δραστηριότητας ἑνὸς μεγάλου θρησκευτικοῦ καὶ καλλιτεχνικοῦ κέντρου, ὅπως ἦταν ἡ Θεσσαλονίκη. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀποκτᾶ ἰδιαίτερη σημασία γιὰ τὴν ἱστορία τῆς βυζαντινῆς ζωγραφικῆς, ἐὰν μάλιστα ἀναλογιστοῦμε ὅτι ἀπὸ τὴν περίοδο αὐτὴ δὲν ἔχουν σωθεῖ τοιχογραφίες στὴν Κωνσταντινούπολη. Γιὰ τὶς τοιχογραφίες τῆς Ἱ. Μονῆς Λατόμου, ὁ καθηγητὴς Τσιγαρίδας γράφει χαρακτηριστικὰ ὅτι «εἶναι ἀναμφίβολα ἡ τελειότερη ἔκφραση ὄχι μόνο τοῦ πρώιμου μνημειακοῦ ὕφους, ἀλλὰ τῆς ὑψηλότερης καλλιτεχνικῆς ποιότητας, στὴ βυζαντινὴ ζωγραφική τῆς περιόδου, ποὺ ἐξετάζουμε. Οἱ τοιχογραφίες προοιωνίζουν τὴ μεγαλειώδη ἀνάπτυξη τῆς τεχνοτροπικῆς ἐκείνης τάσεως, ποὺ δίνει ἔμφαση στοὺς ὄγκους τοῦ 13ου αἰώνα, στὴ Mileševa καὶ Sopočeni5. Τὶς ἀποδίδει πιθανότατα σὲ τεχνίτη, ποὺ ἦρθε ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη. Εἶναι ὁπωσδήποτε ἔργο προικισμένου καλλιτέχνη, ἐνήμερου στὰ καλλιτεχνικὰ ρεύματα τῆς Βασιλεύουσας. Μετὰ τὴν κατάληψη τῆς Θεσσαλονίκης ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὸ 1430, λεηλατήθηκε ἡ Ἱ. Μονὴ καὶ ἐγκαταλείφθηκε ἀπὸ τοὺς μοναχούς. «…μοναὶ δʼ ἅς πρότερον φθάσας ὁ λόγος ἐδήλωσεν, ἀφορμὴ τοῖς ὁρῶσιν ἵστανται πένθους, μὴ ὅτι γὲ μοναχῶν ἔρημοι καταστᾶσαι κακῶς ἐξελαθέντων καὶ πρὸς ἑτέρους πόλεις μετοικησάντων…»6. Ἡ πιθανότητα νὰ ἔγινε τζαμὶ δὲν ἀποκλείεται. Οἱ ἀναστηλώσεις καὶ ἡ ἀφαίρεση τῶν τουρκικῶν κονιαμάτων καὶ ἀσβεστωμάτων ἄρχισαν μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Θεσσαλονίκης τὸ 1912 ἀπὸ τὸν τούρκικο ζυγό. Ἡ Ἱ. Μονὴ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἑορτάζει στὶς 26 Ἰουνίου, πού εἶναι ἡ Κοίμηση τοῦ Ὁσίου Δαβίδ. Βιβλιογραφία 1. G. Millet, L’ ecole greque… Tafradi, Typographie… Grabar, Martyrium… καὶ ἄλλοι. 2. Ἀ. Ξυγγόπουλος, Τὸ καθολικόν τῆς Ἱ. Μονῆς Λατόμου, Α´ Δ. 1929, σελ. 142 καὶ ἑξῆς. 3. Εὐθ. Τσιγαρίδα, Οἱ τοιχογραφίες τῆς Ἱ. Μονῆς Λατόμων, ἔκδ. Ἑταιρεία Μακεδονικῶν Σπουδῶν, Θεσσαλονίκη 1986. 4. Papadopoulos – Keraneus, Varia Graeca Saera, s. Petersburg 1906, σελ. 102-113 καὶ στὸν Tafrali, Topographie, 196, 97. 5. Τσιγαρίδας, ὅ.π., σελ. 22 καὶ ἑξῆς. 6. Ἀ. Βακαλόπουλος, Ἡ ἅλωση τῆς Θεσσαλονίκης ἀπὸ τοὺς Τούρκους, 1980, σελ. 53 καὶ ἑξῆς.

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, Εἶναι πιά ἀναμφισβήτητη πραγματικότητα, ὅτι ἡ χώρα μας βρίσκεται κάτω ἀπό τήν τυραννικότερη κυριαρχία, πού θά μποροῦσε ποτέ νά εὑρεθεῖ. Συμπολίτευση καί ἀντιπολίτευση συνεργαζόμενες μέ τίς ξένες ἀνθελληνικές καί ἀντορθόδοξες δυνάμεις σφυροκοποῦν ἀλύπητα τόν ἑλληνικό λαό στερώντας του στέγη, τροφή καί χρήματα, γιά νά τόν ἐξαναγκάσουν νά παραδώσει καί νά προδώσει ὅλους τούς θησαυρούς του, φυσικούς, ὑλικούς καί πνευματικούς στούς ἀφέντες τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ὁ ρόλος λοιπόν τοῦ ὀρθοδόξου μαχίμου θεολόγου στά σχολεῖα τῆς δευτεροβάθμιας καθίσταται σπουδαιότερος καί λίαν ἀπαραίτητος, εἴπερ ποτέ καί ἄλλοτε. «Εἷς ἄνθρωπος θείῳ ζήλῳ πεπυρωμένος ὅλον δῆμον δύναται ἀνακαινίσαι» λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὁ ὄντως θείῳ ζήλῳ πεπυρωμένος. Τώρα πού ἡ ἀλλοτρίωση τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ὑφέρπει στήν ἐκπαίδευσή μας μέσῳ τοῦ μαθήματος τῆς πανθρησκειακῆς προπαγάνδας, χρειαζόμαστε θεολόγους, ἄνδρες καί γυναῖκες μέ φρόνημα ὀρθόδοξο καί ζωή ὀρθόδοξη, δηλαδή χριστοποιούμενες προσωπικότητες ὁλοκληρωμένες καί ὄχι συρόμενες στό φαντασμαγορικό ἅρμα τῆς πανθρησκείας. Ἄς ζωγραφίσουμε, ἄς φιλοτεχνήσουμε τήν εἰκόνα τοῦ μαχίμου θεολόγου σέ μιά περίοδο οἰκονομικῆς κρίσεως, κρίσεως ἀξιῶν, ἐκπαιδευτικῶν προγραμμάτων, ἰδεολογιῶν, κομματικῶν συμπεριφορῶν καί ἀδιεξόδου πολιτικῶν ἐπιλογῶν. Ἄς τονίσουμε κάποια χαρακτηριστικά του: 1. Ὁ ὀρθόδοξος θεολόγος, μάχιμος καθηγητής, δέν εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ἕτοιμες ἀπαντήσεις ἐπί παντός θέματος. Δέν εἶναι ἕνα κομπιοῦτερ, μέσα ἀπό τό ὁποῖο αὐτομάτως ἀνιχνεύονται ὅλες οἱ θεολογικές γνώσεις. Κατά τόν ἅγιο Ἱερόθεο ἡ Θεολογία εἶναι διπλῆ: «Ἡ μέν μία εἶναι μυστική, τελετουργική, ἀπόρρητη, ἄρρητη, ἡ ὁποία δρᾷ καί νομοθετεῖ γιά τό Θεό μέ τίς ἀδίδακτες μυσταγωγίες, ἡ δέ ἄλλη εἶναι φανερή, φιλοσοφική καί ἀποδεικτική, ἡ ὁποία πείθει καί χρειάζεται τή βοήθεια τοῦ λόγου τῶν θεολόγων» (Β΄πρός Βαρλαάμ ΕΠΕ 1,538). Ὁ θεολόγος ἔχει βαθειά συναίσθηση τῆς ἀνθρωπίνης μικρότητος μπροστά στήν ἐν Τριάδι ἄκτιστη θεία μεγαλειότητα. Εἶναι ὁ πρῶτος κατ' ἐξοχήν ἀποφατικός – καί κατόπιν καταφατικός – ἐπιστήμων, ἐφ' ὅσον διαχειρίζεται θεῖα καί ἀνθρώπινα πράγματα, πού ὑπερβαίνουν κάθε ἀπορία καί κάθε ἀνθρώπινο περί Θεοῦ ἐρώτημα, καλοπροαίρετο ἤ μή, πού σχετίζεται ἤ ἀνάγεται στόν Θεάνθρωπο καί τελικά ἀπαντᾶται ἐν τῷ ἐνανθρωπήσαντι Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ. Ὁ Χριστός τελικά δίνει τήν ἀπάντηση μέ τήν κατάλληλη λύση. Ὁ θεολόγος ἀνοίγει τόν δρόμο, γιά νά προσεγγίσει ὁ Χριστός τήν ἁμαρτωλότητά μας. Ἀκόμα καί ὁ πλήρης θείου φωτισμοῦ καί θεοϋψίστου διακρίσεως καί διοράσεως π. Πορφύριος ἔλεγε ὅτι πολλά βλέπω, ἀλλά δέν μπορῶ ὅλα αὐτά νά τά ἀνακοινώνω, νά τά κάνω κοινά. Δέν ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τή δύναμη, τήν ἱκανότητα καί τό χάρισμα νά διαχειρισθοῦν τά δικά τους ψυχολογικά, ὑπαρξιακά, πνευματικά ἤ καί ἁπλούστερα θέματα. Χρειάζεται χριστοηυξημένη χριστοδιακριτικότητα ἐκ μέρους τοῦ θεολόγου καθηγητοῦ, γιά νά μή ἀπαντήσει ἤ νά ἀπαντήσει, νά προβληματίσει, νά διαπραγματευθεῖ μαζί μέ τούς νέους, τούς μαθητές, τά θέματα πού ἄμεσα τούς ἀφοροῦν καί στό βάθος τῆς ὑπάρξεώς τους ζητοῦν ἱκανοποιητικές λύσεις. 2. Ἄν ὡς θεολόγοι καί ἐμεῖς οἱ κληρικοί μαζί, κρατᾶμε διά βίου αὐτή τή βάση στή διδασκαλία μας, τήν πτωχεία τοῦ πνεύματος, τή συν αίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός μας, τήν πενία τῶν γνώσεων, τήν ἐλλειμματική ἐμπειρία τοῦ παραδείσου, τότε ἄδειοι ἀπό τήν προδοτική ὑψηλοφροσύνη, καθήμενοι παρά τούς πόδας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, καταβρέχοντες καί ἐκμάσσοντες μέ καυτά ταπεινά δάκρυα, αὐτούς τούς πόδας Του, θά γινόμαστε δι' Αὐτοῦ ἄξιοι νά ποῦμε ἕνα λόγο πόνου, πού βγαίνει ἀπό πολύπαθη καρδία, ἕνα λόγο ἐποικοδομητικό, ἕνα λόγο χριστοπαρηγορίας γέννημα τῆς αὐτομεμψίας μας. 3. Ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριό μας, στό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, μᾶς δίδεται αὐτή ἡ διαβεβαίωση: «Ποταμοί ἐκ κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσι ὕδατος ζῶντος», πνευματική πραγματικότητα πού κατ' ἐξοχήν ἰσχύει στή ζωή τοῦ θεολόγου. Ὅταν ὑπάρχουν οἱ δύο προηγούμενες τοποθετήσεις, στάσεις μυστικῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, τότε παρέχεται τό χάρισμα τῆς ἀστείρευτης θεανθρώπινης διδασκαλίας. Ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης λέγει καί ἐκ τῆς ἐμπειρίας του προφανῶς: «Εἰ προσεύχει ἀληθῶς, θεολόγος εἶ καί εἰ θεολόγος εἶ προσεύχει ἀληθῶς». Ἡ ἀληθινή ταπεινή σχέση μέ τό Χριστό, δημιουργεῖ ἀληθινό χριστιανό, ἀληθινό δάσκαλο θεολόγο, ἀφοῦ μέ τήν ἀληθινή προσευχή ἔχει γνωρίσει καλά τήν ἄβυσσο τῆς βαθείας καρδίας του καί ταυτοχρόνως τόν ὠκεανό τοῦ θείου ἐλέους. Γιαυτό μπορεῖ νά κατέβει στήν κατάσταση τοῦ ἄλ λου ἀνθρώπου καί δή τοῦ νεαροῦ μαθητοῦ του ἤ τῆς μαθήτριάς του, ἀφοῦ οἱ νέοι ὡς ἄπειροι ἀκόμη ἀπό τήν πολλή κοσμική, μεταπτωτική ὑποκρισία, δέν μποροῦν νά κρυφθοῦν, ἀλλά μυστικῷ τῷ τρόπῳ

ζητοῦν χεῖρα βοηθείας στά ὁσημέραι ὀγκούμενα προβλήματά τους. 4. Ὁ ὀρθόδοξος θεολόγος εἶναι συνδεδεμένος σύν πᾶσι τοῖς ἁγίοις. Ὅσο ἀδύνατος καί ἁμαρτωλός κι ἄν αἰσθάνεται, ἔχει τήν ἐν Χριστῷ ἐμπειρία ὅτι εἶναι μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καί δέν ἀνήκει καί κάπου ἀλλοῦ. Τόσο ὁ ἴδιος ὅσο καί ἡ οἰκογένειά του ἀνήκουν στό Χριστό καί ἔχουν τήν ἐμπειρία δεσμοῦ μέ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι μέλη Του ἀγωνιζόμενα τόν καλόν ἀγῶνα τῆς εἰς Χριστόν πίστεως. Ὁ οὕτως ζῶν καί πολιτευόμενος θεολόγος ἐκτός ἀπό τήν ἐξατομικευμένη ἐν Χριστῷ ἀγωγή πού προσφέρει σέ κάθε μαθητή του ἀποκτᾷ καί μεταδίδει τήν ἐμπειρία τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ζώντας μέσα στήν ὁμάδα, μέσα στήν τάξη, διδάσκοντας ἀτομικά ἀλλά καί συνολικά. Βέβαια οἱ συνθῆκες διδασκαλίας μέσα στά Γυμνάσια καί στά Λύκεια δέν εἶναι ἰδανικές, δέν εἶναι καθόλου εὔκολες. Ὁ θεολόγος ἔχει νά ἀντιμετωπίσει μικρά καί μεγάλα θηριάκια. Τά παιδιά ἐκτός ἀπό τήν προσωπική κρίση τῆς μεταπτωτικῆς ἐφηβικῆς ἡλικίας πού διέρχονται, ταλαιπωροῦνται καί ἀπό τά ἐπίκτητα ἤ κληροδοτούμενα πάθη, ἐλαττώματα, ἐγωιστικές ἰδιοτροπίες ἡμῶν τῶν μεγάλων. Ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα τοῦ κοινωνικοῦ βίου μολύνει τήν ἀθῳότητα – παρθενικότητα τῶν νέων. Αὐτήν τήν πραγματικότητα ἐκμεταλλεύεται καί ὁ πειράζων διάβολος. Αὐξάνει, πληθύνει, ἐπεκτείνει καί συσσωρεύει πολλά προβλήματα μέσα στίς αἴθουσες διδασκαλίας καί ὄχι μόνο, τόσο στό συγκεκριμένο μάθημα, ὅσο καί στά ἄλλα κατ' ἀναλογίαν, γιά νά δυσχεράνει παντοιοτρόπως τό ἔργο τῆς διδασκαλίας, τῆς ἀφομοιώσεως καί μορφώσεως τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ μέσα στίς ψυχές τῶν μαθητῶν. Καλεῖται λοιπόν ὁ θεολόγος νά μετέλθει πολλά εἴδη προσωπικῶν ἐν Χριστῷ πνευματικῶν ἀσκήσεων. Ἰδιαίτερα καλεῖται νά ὑπερβεῖ τόν ἀτομισμό του, τό ἴδιον μεταπτωτικό θέλημα, νά ζητήσει ἐμπόνως τή βοήθεια τοῦ Πρώτου Τελείου Διδασκάλου, τοῦ Χριστοῦ, τίς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας μητέρας, τῶν ἁγίων οἰκουμενικῶν διδασκάλων καί Ἱεραρχῶν καί τοῦ πνευματικοῦ του πατρός, γιά νά καταφέρει νά διαπεράσει τό σκληρότατο φλοιό τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ τῶν σημερινῶν μαθητῶν καί νά ἐξεύρει κώδικα ἐν Χριστῷ ἐπικοινωνίας πάσῃ θυσίᾳ. Ὁ πονετικός καί σταυρούμενος σημερινός καθηγητής τῆς δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης, καί δή ὁ ἐν Χριστῷ ἀγωνιζόμενος θεολόγος εἶναι ἀδύνατο νά μή ἀποκρυπτογραφήσει, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος, τρόπο, κώδικα ἐπικοινωνίας μέ τούς μαθητές. Ἔτσι θά ἀνεβαίνει στίς συνειδήσεις τῶν μαθητῶν του· ὅσο αὐτός ὁ θεολόγος θά ταπεινώνεται καί θά νίπτει τίς ψυχές τῶν μαθητῶν του ἀπό τό ρύπο τῆς ἀπιστίας καί τῆς ἀνιαρῆς κοσμικότητας, ὅπως ὁ Κύριος ἔνιψε τούς πόδας τῶν μαθητῶν Του, τόσο περισσότερο θά εἰσπράττει τιμή ἐκ μέρους τῶν μαθητῶν του καί ἀποδοχή τῆς ἐν Κυρίῳ διδαχῆς του. Ἀλλά καί οἱ μαθητές ἀντιστοίχως, ὅσο καί ἄν ἔχουν διαφθαρεῖ μέ τήν τροφοδοσία τῶν ὑποπροϊόντων τῆς Νέας Ἐποχῆς, λόγῳ τῶν χαρισμάτων τοῦ ἀληθινοῦ μυστηρίου τοῦ ὀρθοδόξου Βαπτίσματος καί τοῦ Χρίσματος, ἔχουν τήν εὐαισθησία νά ἀντιλαμβάνονται τήν ἀγάπη, τόν πόνο, τήν ἐν Χριστῷ μόρφωση τοῦ θεολόγου καθηγητοῦ τους. Ἀνοίγουν τίς καρδιές τους καί δειλά – δειλά ἀπορροφοῦν τό ἄδολο γάλα τῆς ἐν Χριστῷ πίστεως. Κρατοῦν σʼ ἕνα μυστικό στόμαχο τήν αὐθεντική χριστιανική διδασκαλία, γιά νά τή μηρυκάσουν σέ ἥσυχες, σπάνιες ὧρες καί στιγμές πού ἡ θεία Χάρη θά τούς φωτίσει καί θά τούς ὑπομνήσει νά ἀξιοποιήσουν. Οἱ ἐν Χριστῷ γνώσεις τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί ἐμπειρίας τοῦ θεολόγου καθηγητοῦ πού θά μεταγγισθοῦν πρός τούς ἀδιάφορους ἤ μή μαθητές, ἐπειδή ἀποτελοῦν χρυσάφια καί διαμάντια, πλοῦτο ἀνέκλειπτο, κληρονομιά τοῦ Ἰδίου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ πρός ἅπαν τό ἀνθρώπινο γένος, καί πρός τούς μαθητές μας, δέν εἶναι δυνατόν κάποτε νά μή ἐκτιμηθοῦν. Σέ ὁριακές στιγμές τῆς ζωῆς τους καί κατά τό παρόν ἤ κατά τό ἐγγύς ἤ ἀπώτερο μέλλον, θά ἀναπηδήσουν ἀπό τό πιεσμένο ὑποσυνείδητο, ἀπό τή βαθιά λήθη, ἀπό τά ἔγκατα τῆς ὑπάρξεώς τους, καί χωρίς νά τό μάθει ὁ θεολόγος καθηγητής, θά ἀποτελέσουν τό ἰαματικό ἔμπλαστρο, τό ἰσχυρότερο ἀντιβιοτικό, τίς ἀπαραίτητες βιταμίνες, τά ὄντως θεραπευτικά φάρμακα πού θά ἀρχίσουν τήν ἀληθινή θεραπεία τόσο γιά τό ὑπόλοιπο διάβα τῆς παρούσης ζωῆς ἐντός τῆς στρατευομένης μας ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅσο καί γιά τήν εἴσοδο στήν αἰώνια μετά τοῦ Κυρίου μας ζωή, στή θριαμβεύουσα Ἐκκλησία τῶν ἐν οὐρανοῖς πρωτοτόκων. 5. Τώρα δέν ἐπιθυμῶ νά στεναχωρήσω κανένα. Ὅμως θά πρέπει νά εἴμαστε ἀπόλυτα σαφεῖς καί ἀληθινοί. Ὅλα τά παραπάνω γνωρίσματα τοῦ θεολόγου ἐπιβεβαιώνουν ὅτι ὡς ἠλεημένος παρά Χριστοῦ, ὡς κεκλημένος ὑπό τοῦ Χριστοῦ, δέν εἶναι δυνατόν νά διακατέχεται ἀπό κανένα κόμπλεξ καί ἀπό κανένα παραπλήσιο σύνδρομο. «Κατέχει» ἕνα θησαυρό γνώ-

σεων εἴκοσι αἰώνων, γνώσεων κτιστῶν καί ἀκτίστων, μεθεκτῶν καί ἀμεθέκτων. Ἐκτός καί ἔχει ἐγκλωβισθεῖ στό νεωτερισμό τῆς «μεταπατερικῆς θεολογίας». Οἱ μεταπατερικοί κομματιάζουν τό χῶρο τῶν ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων σέ πάλαι πατερικούς, ἀρχαιοτέρους ἤ νεοτέρους, συγχρονισμένους καί μή, παροπλισμένους λόγῳ τῆς παλαιότητάς τους καί σέ τωρινούς εὐαισθητότερους στά σύγχρονα προβλήματα τῶν συγχρόνων νεομεταπατερικῶν ἀνθρώπων. Θύματα τῆς Νέας Ἐποχῆς αὐτοί οἱ θεολόγοι, σέρνουν καί τούς νεομεταπατερικούς ὀπαδούς τους, σέ ἄγνωστους, ἀπάτητους, δύσβατους, ἀνήλιαγους, ἀδιέξοδους δρόμους, ἀσθμαίνοντες σέ νεομεταπατερικές ἐφευρέσεις, μέ τό ἀζημίωτο ἤ μέ τίς ἀποζημιώσεις τῶν προγραμμάτων τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὅπως θαυμάσια μᾶς τόν παρουσίασε ὁ π. Λάμπρος Φωτόπουλος, δέν ὑπέφερε ἀπό παλαιοπατερικά ἤ μεταπατερικά διλήμματα. Ἑνωμένος ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ μέ ὅλους τούς Ἁγίους Πατέρες διαχρονικά – μή νεοπατερικά – πότισε καί ἔθρεψε μέ τίς διδαχές τῆς ἐν Χριστῷ θεανθρώπινης ἐλευθερίας τούς νέους καί γέρους, ὥστε νά εἶναι σέ θέση νά διαχειριστοῦν τήν ἐπίγεια ἐλευθερία τους. Τό αὐτό ζέον πατερικό, διαχρονικό καί ὑπερχρονικό πνεῦμα ἐνέπνεε τόν ἅγιο τοῦ αἰώνα μας, τόν ἅγιο Νεκτάριο, τόν ἅγιο Νικόλαο Πλανᾶ, τόν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, καί τούς πολύ κοντινούς μας π. Πορφύριο, π. Παΐσιο, π. Ἰάκωβο. Ζοῦσαν καί λαμπρῶς ἀκτινοβολοῦσαν σέ χιλιάδες συχρόνους τους τό λόγο τοῦ Θεοῦ ἀκαινοτόμητο μέ τόν ἐν Χριστῷ πατερικό βίο τους καί μέ τόν ἐν Χριστῷ πατερικό λόγο τους. Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ συνάδελφοι θεολόγοι, Ὁ Κύριός μας λίγο πρίν ἀναληφθεῖ στούς οὐρανούς ἔδωσε καίρια ἐντολή στούς μαθητές του: «Πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» Ἀκριβῶς αὐτήν τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου ἐπαναδιδάσκει ὁ θεολόγος καθηγητής στούς ἤδη βαπτισμένους μαθητές, ἀλλά καί στούς μή βαπτισμένους καί δι᾽ αὐτῶν στούς γονεῖς τους καί τούς φίλους τους. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ «οὐ δέδεται». Τρέχει καί μεταδίδεται καί διαδίδεται ἀπό τό στόμα τοῦ θεολόγου σ' ὁλόκληρη τή μαθητική κοινότητα καί στήν κοινότητα τῶν συναδέλφων σέ ὅλη τήν κοινωνία, καί σέ ὅλη τήν παγκόσμια κοινότητα μέσῳ τῶν συγχρόνων μέσων ἐπικοινωνίας. Ὁ Κύριός μας δέν εἶπε στούς μαθητές του μή μαθητεύετε, μή βαπτίζετε πάντα τά ἔθνη, ρωτῆστε τους ἄν θέλουν. Μή, μή τούς πιέσετε... Μά ποῦ νά ξέρουν οἱ ἄνθρωποι... ἀφοῦ εἶναι ἀφώτιστοι ὡς ἀβάπτιστοι; Ἐμεῖς ὡς φωτισθέντες, βαπτισμένοι, μυρωμένοι, κοινωνημένοι ἔχουμε ὑποχρέωση νά ἀκούσουμε καί νά ὑπακούσουμε στήν ἐντολή τοῦ διδάξαντος, θαυματουργήσαντος, μαρτυρήσαντος, σταυρωθέντος, θανόντος καί Ἀναστάντος Κυρίου μας. Ἡ ἐντολή αὐτή τοῦ Κυρίου «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη» ἔτυχε θερμοτάτης ἀποδοχῆς ἀπό τούς μαθητές Του, πού ἁπλώθηκαν σ' ὅλον τό γνωστό τότε κόσμο καί ἔγιναν Ἀπόστολοί Του εἰς πάντα τά ἔθνη. Αὐτή ἡ ἐντολή ἰσχύει πρωτίστως γιά τά νεαρά βλαστάρια μας, πού ἀπό πολύ μικρᾶς ἡλικίας ἡ Ἐκκλησία μας τούς ἐμπιστεύεται τά τρία ἱερά Της μυστήρια, Βάπτισμα, Χρῖσμα καί θεία Κοινωνία, ἐπειδή πιστεύει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ βγαλμένη ἀπό τά χέρια τοῦ Θεοῦ. Τό Ἑλληνικό Σύνταγμα καί οἱ νόμοι μας μέχρι τώρα ζητοῦν ὀρθόδοξη νά εἶναι ἡ διδασκαλία τῶν θρησκευτικῶν στά παιδιά μας, ἀφοῦ τόσο πλούσια καί ἀνεξάντλητη εἶναι ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία καί ζωή. Ἄν τά παιδιά μας, ἡ νέα γενιά, γαλουχηθεῖ μέ τή χριστοδοκιμασμένη ὀρθόδοξη διδαχή, θά ἀποκτήσει ἰσχυρά ἐν Χριστῷ πνευματικά ἀντισώματα, γιά νά ἀνθίσταται στόν καταιγισμό τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἀλλά καί γιά νά ζεῖ μέ ἰσορροπία πνευματική, ψυχολογική, μορφωτική, κοινωνική, διανοητική, συν αισθηματική, σωματική, πού χαρίζει ἡ ὄντως ὀρθόδοξη διδαχή. Μέ ὁπλισμό καί μέ περιουσία αὐτή τήν ὀρθόδοξη διδαχή θά μπορεῖ νά στέκεται μέ σεβασμό ἀληθινό καί ἀγάπη ἀληθινή μπροστά σέ κάθε ἑτερόδοξο ἤ ἀλλόθρησκο, ἀφοῦ εἶναι ἐγνωσμένη ἡ ἐν Χριστῷ φιλαδελφία τῶν ὀρθοδόξων, πού ἀπορρέει ἀπό τήν ταπεινή ἐν Χριστῷ Τριαδική φιλοθεΐα. Ἔτσι θά ἐπαληθευθεῖ καί ὁ Ἅγιος τοῦ αἰώνα μας, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, πού προφητικά καί θεοφώτιστα στήν ἐποχή του εἶχε πεῖ ὅτι τό Ἑλληνικό Ἔθνος εἶναι προορισμένο νά εἶναι ὀφθαλμός καί δάσκαλος τῆς οἰκουμένης. *Εἰσήγησις εἰς τήν ἡμερίδα "ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ: ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ἤ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ"; Πολεμικόν Μουσεῖον 19-5-2012.

Γιὰ τὶς ὁμιλίες τοῦ μακαριστοῦ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου σὲ CD Βασίλειος Παπαδόπουλος Τ.Θ 40909, Μικροχώρι 19014 Καπανδρίτι Τηλ. 22950.56080, 6946.004 136

Σελὶς 6η

6 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΓΛΩΣΣΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

(1ον) Παραθέτομεν κατωτέρω τὴν ἀπάντησιν, τὴν ὁποίαν ἔδωσεν ὁ καθηγητὴς κ. Φώτιος Σχοινᾶς, εἰς τὸν γνωστὸν διὰ τὰς «μεταρρυθμιστικάς» του ἀπόψεις εἰς τὴν Ἐκκλησίαν πατέρα Βασίλειον Θερμόν. Ὁ πατὴρ Βασίλειος Θερμὸς μὲ δημοσίαν τοποθέτησίν του ἐτάχθη ὑπὲρ τῆς μεταγλωττίσεως τῶν Ἱερῶν Κειμένων τῆς θείας Λατρείας. Ὁ κ. Σχοινᾶς εἰς τὴν ἀπάντησίν του ὑπογραμμίζει, διατὶ ἡ πρότασίς του εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐφαρμοσθῆ. Γράφει ὁ καθηγητὴς κ. Φ. Σχοινᾶς τὰ ἀκόλουθα:

Ὁ π. Βασίλειος Θερμὸς στὸ ἄρθρο του «Ὁ λόγος ὡς προσωπεῖο. Περὶ τῆς ἀμυντικῆς λειτουργίας τῆς ἐκκλησιαστικῆς γλώσσας» ἔθεσε θέμα ἀναγκαιότητος μεταγλωττίσεως τῶν ἱερῶν κειμένων τῆς θείας Λατρείας, τῶν πεζῶν βέβαια καὶ ὄχι τῶν ποιητικῶν. Τὸ κύριο ἐπιχείρημα τοῦ π. Βασιλείου εἶναι ὅτι ἡ μεταγλώττιση τῶν κειμένων τῆς θείας Λατρείας θὰ διευκολύνει τὴν διανοητική κατανόησή τους λόγῳ τῆς ἀποκοπῆς τῆς νεωτέρας γενιᾶς τῶν Νεοελλήνων ἀπὸ τὶς παλαιότερες μορφὲς τῆς γλώσσας μας. Οἱ θέσεις μου —τὶς διατυπώνω εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς– εἶναι ὅτι: α) ἡ διανοητικὴ κατανόηση τῆς θείας Λειτουργίας, θεμιτὴ καθ᾿ ἑαυτὴν καὶ οὐδόλως παραθεωρητέα —καὶ σ᾿ αὐτὸ τὸ σημεῖο συμφωνῶ πλήρως μὲ τὸν π. Βασίλειο– ἡ διανοητικὴ κατανόηση, ἐπαναλαμβάνω, τῆς θείας Λατρείας καὶ κυρίως τῆς θ. Λειτουργίας εἶναι θέμα ἑρμηνείας, τοὐτέστι ἀναλύσεως τῶν νοημάτων στὰ ὁποῖα παραπέμπουν τὰ γλωσσικῶς σημαίνοντα εἴτε ὡς ἔχουν, εἴτε ἔστω μεταγλωττισμένα καὶ ὄχι ψιλῆς μεταγλωττίσεως καὶ β) ἡ μεταγλώττιση ὄχι ἁπλῶς δὲν θὰ διευκολύνει τὴν διανοητικὴ κατανόηση τῆς θ. Λειτουργίας, ἀλλὰ θὰ τὴν δυσχεράνει δραματικά. Τὴν πρώτη θέση θεωρῶ αὐτονόητη καὶ γι᾿ αὐτὸ δὲν θὰ σταθῶ πολὺ σ᾿ αὐτή. Κατὰ τὴν ταπεινή μου γνώμη θεωρῶ ὅτι συνιστᾶ ἐπιστημονικὴ ἀφέλεια ἡ θέση ὅτι ἡ μεταγλώττιση καὶ ἡ πλέον ἐπιτυχὴς θὰ ἐξαντλήσει τὸ ὄχι βέβαια πρωτεῦον ἀλλὰ ἐν πάσῃ περιπτώσει σημαντικότατο θέμα τῆς διανοητικῆς κατανοήσεως τῆς θ. Λειτουργίας. Καὶ ἡ πλέον ἐπιτυχὴς μεταγλώττιση πάλι θέτει θέμα ἑρμηνείας, δηλαδὴ ἀναλύσεως τῶν νοημάτων τῆς θ. Λειτουργίας πρὸς διανοητικὴ κατανόησή της. Βεβαίως μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀντείπει ὅτι ἡ μεταγλώττιση δὲν ἐξαντλεῖ, ἀλλὰ διευκολύνει τὴν διανοητικὴ κατανόηση. Κατὰ τὴν γνώμη μου οὔτε καὶ αὐτὸ συμβαίνει, ὅπως θὰ προσπαθήσω νὰ δείξω παρακάτω. Ἐπανερχόμενος στὸ θέμα μου, ἐπαναλαμβάνω ὅτι ἔχω σοβαρὲς καί, ὅπως νομίζω, βάσιμες ἐπιφυλάξεις κατὰ πόσον ἡ ὅποια μεταγλώττιση θὰ διευκολύνει τὴ διανοητικὴ κατανόηση τῆς θ. Λατρείας καὶ ἰδιαιτέρως, ἂς περιορισθῶ σ᾿ αὐτήν, τῆς θ. Λειτουργίας. Ὁ π. Βασίλειος μεταξὺ τῶν ἄλλων παρωχημένων καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀκατανοήτων ἀπὸ τὴ σύγχρονη λατρευτικὴ κοινότητα γλωσσικῶν μορφῶν θέτει τὸ ἀπαρέμφατο καὶ τὴ μετοχὴ. Πῶς ὅμως θὰ ἀποδοθοῦν στὴ νεοελληνικὴ οἱ δύο αὐτοὶ ὀνοματικοὶ καὶ συγχρόνως ρηματικοὶ τύποι – καὶ κυρίως ἡ μετοχή; Ἰδοὺ τὸ ἐρώτημα. Εἶναι σὲ θέση ἡ νεοελληνικὴ νὰ τοὺς ἐκφέρει μὲ ἐπάρκεια, ἔτσι ὥστε οἱ σημαινόμενες ἔννοιες νὰ μὴ ὑποστοῦν δραματικὴ συρρίκνωση; Ἂς φέρω ὁρισμένα παραδείγματα δειγματολογικὰ καὶ οὐδόλως ἐξαντλητικά τῆς ἐπιφυλάξεώς μου. Τὸ πρῶτο παράδειγμα ἀπὸ τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, ὅπου ὁ Χριστὸς ἀπαντώντας στὸν Π. Πιλάτο λέγει χαρακτηριστικὰ: «Πᾶς ὁ ὤν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς» (Ἰωὰν. ιη 37–38). Ἡ ἐπιθετικὴ μετοχὴ «ὁ ὤν» πῶς μπορεῖ νὰ ἐκφερθεῖ στὴν νεοελληνικὴ χωρὶς νὰ μείνει ἀλώβητη νοηματικά; Τὸ δεύτερο παράδειγμα ἀπὸ τὴ θ. Λειτουργία στὴν εὐχὴ τῆς ἀναφορᾶς: «Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἀνέκφραστος, ἀπερινόητος, ἀόρατος, ἀκατάληπτος, ἀεὶ ὤν, ὡσαύτως ὤν». Τὸ φραστικὸ σύνολο «ἀεὶ ὤν, ὡσαύτως ὤν», πῶς μπορεῖ νὰ μεταγλωττισθεῖ στὴ νεοελληνικὴ χωρὶς σημαντικὴ συρρίκνωση τῶν σημαινομένων ἐννοιῶν; Ἄλλωστε καὶ ὁ μακαριστὸς Π. Τρεμπέλας στὴν Ἑρμηνεία —ὄχι βέβαια μεταγλώττιση– τῆς λειτουργίας τοῦ Χρυσοστόμου πάλι διὰ μετοχῆς τὸ ἑρμηνεύει: «πάντοτε ὑπάρχων, ἀναλλοιώτως καὶ ἀμεταβλήτως πάντοτε ὑπάρχων ὁ αὐτὸς». Ἂς φέρουμε ἕνα τρίτο παράδειγμα, πάλι ἀπὸ τὴ θ. Λειτουργία. Τὸ φραστικὸ σύνολο: «σὺ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι ἡμᾶς παρήγαγες» πῶς μπορεῖ νὰ ἐκφερθεῖ στὴ νεοελληνική, ἔτσι ὥστε νὰ διατηρήσει ἀλύμαντο τὸ συγκεκριμένο ἐννοιολογικὸ βάρος ποὺ φέρει —καὶ ποὺ ἀποτελεῖ το μὴ– διαστολὴ ἄλλωστε ἀνάμεσα στὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὸ Χριστιανι σμό; Τὰ παραδείγματα ποὺ μποροῦν νὰ προσκομισθοῦν βρίθουν στὰ ἱερὰ λειτουργικὰ κείμενα καὶ

ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ Ἑβδομαδιαία ἔκδοσις τῆς Π.Ο.Ε. ΜΑΧΕΤΑΙ, ΔΙΑΦΩΤΙΖΕΙ, ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΙ Ἔγκυρα καὶ Ἀντικειμενικὰ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ Διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ τὸ Γένος

ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ εἰς τὰ περίπτερα

γι᾿ αὐτὸ περιοριζόμαστε σ᾿ αὐτά. Τὸ ἐρώτημα εἶναι ἁπλὸ καὶ βαθύτατα οὐσιῶδες: πῶς μποροῦν νὰ ἐκφερθοῦν στὴ νεοελληνικὴ τὰ ἀπαρέμφατα καί, κυρίως, οἱ μετοχές, χωρὶς σημαντικὴ ἔκπτωση καὶ ἀλλοίωση τῶν σημαινομένων ἐννοιῶν, δεδομένου ὅτι ἡ νεοελληνικὴ ἔχει ἀπολέσει τοὺς ὀνοματικοὺς καὶ ρηματικοὺς αὐτοὺς τύπους, ὑποστᾶσα ἔτσι δραματικὴ «σημαντικὴ» (δυνατότητα σημάνσεως) πτώχευση ἔναντι τῆς ἀρχαίας; Ἀλλὰ καὶ κάτι ἀκόμη ὅσον ἀφορᾶ τὸ ἀπαρέμφατο καὶ τὴ μετοχή.

Τοῦ κ. Φωτίου Σχοινᾶ, Καθηγητοῦ

Πέραν τῆς οὐσιώδους «σημαντικῆς» (δυνατότητος σημάνσεως) περιστολῆς ποὺ ὑπέστη ἡ νέα ἑλληνικὴ γλῶσσα λόγῳ τῆς ἀπωλείας τῶν ὀνοματικῶν καὶ ρηματικῶν αὐτῶν τύπων, ποὺ οὐσιαστικὰ εἶναι ἀδύνατη ἡ ἀντίστοιχη γλωσσικὴ ἐκφορά τους μὲ ἀντίστοιχα ἰσοδύναμο ἐννοιολογικὸ βάρος στὴ νεοελληνική, εἶναι θεμιτὴ ἡ ἀντικατάστασή τους ἀπὸ —μοιραῖα λόγῳ ἀδυναμίας ἀντίστοιχης «σημαντικῆς» ἐπάρκειας τῆς νεοελληνι κῆς– ἀναλυτικοὺς γλωσσικοὺς τύπους τῆς νεοελληνικῆς, αἴροντες οὐσιαστικὰ καὶ θέτοντες ἐκποδὼν τὰ τελευταῖα αὐτὰ ζωντανὰ ὑπολείμματα τῆς παλαιοτέρας μορφῆς τῆς γλώσσας μας; Ὑποβοηθοῦμε ἔτσι τὴν διανοητικὴ κατανόηση τῆς θ. Λειτουργίας ἢ —ὑπὸ μία ἄλλη, ἀλλὰ πολὺ οὐσιώδη ἄποψη– τὴν ἀποδυναμώνουμε ἀκόμη περισσότερο; Ἡ χρήση τοῦ ἀπαρεμφάτου καὶ τῆς μετοχῆς προσδίδουν ἐξαιρετικὴ νοηματικὴ πυκνότητα στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ποὺ δυστυχῶς ἡ νεοελληνικὴ δὲν διαθέτει καὶ γι᾿ αὐτὸ εἶναι περισσότερο ἀναλυτικὴ ἀπὸ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ. Ὁ Ραφα ήλ Κυννέρος γράφει σχετικὰ στὸ δίτομο «Συντακτικόν τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς γλώσσης»: «Πρὸς τῇ μεγάλῃ πληθύϊ τῶν μετοχῶν ἐν τῇ Ἑλληνικῇ γλώσσῃ καὶ ἡ χρῆσις ἐπίσης αὐτῶν εἶναι ἐν αὐτῇ τόσον μεγάλη, ὥστε δικαίως οἱ Ἕλληνες ἐπεκλήθησαν φιλομέτοχοι = participii amantes. Διά τῆς καταλλήλου χρήσεως τῶν μετοχῶν ὁ ἑλληνικὸς παραστατικὸς τρόπος προσεκτήσατο ἑαυτῷ ὡς ἴδιόν τι τὴν ἐνάργειαν, σαφήνειαν, ἀκρίβειαν καὶ λεπτότητα τῆς ἐκφράσεως. Δηλουμένης πάσης ἐπιρρηματικῆς ἀναφορᾶς παρὰ τῷ κατηγορουμένῳ τῆς προτάσεως διὰ τῆς ἁπλῆς μετοχῆς ἢ τῶν γενικῶν ἀπολύτων, ἡ μὲν κυρία πρᾶξις ἐξαίρεται ἐπὶ τὸ σαφέστατον ἐν πλήρει ἀνεξαρτησία, τὰ δὲ παρασυμβάματα τῆς πράξεως διὰ τῆς μετοχῆς ἐκφερόμενα κεῖνται ὄπισθεν οἱονεὶ τῆς εἰκόνος». (1). Ἀλλὰ καὶ ὅπου ἡ νεοελληνικὴ ἔχει διατηρήσει μετοχικοὺς τύπους αὐτοὶ οἱ τελευταῖοι ἀδυνατοῦν νὰ ἐκφράσουν μὲ πληρότητα καὶ ἐπάρκεια τὴ νοηματικὴ ἐμβέλεια τῶν μετοχικῶν τύπων τῶν παλαιοτέρων φάσεων τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Παράδειγμα ἡ χρήση τῆς μετοχῆς ὁ «ἀναστημένος» (ἐννοεῖται Χριστὸς) ἀντὶ τοῦ ὁ «ἀναστάς» (Χριστός). Ὁ παθητικὸς μετοχικὸς νεοελληνικὸς τύπος «ἀναστημένος», ποὺ δυστυχῶς χρησιμοποιεῖται εὑρύτατα, δὲν εἶναι σημασιολογικῶς ἰσοδύναμος μὲ τὸν ἐνεργητικὸ μετοχικὸ τύπο «ἀναστάς», ἀφοῦ παραπέμπει νοηματικὰ στὸ ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἀνεστήθη μὲ τὴν ἰδικὴ του θεία ἐνέργεια, ἀλλὰ μὲ τὴν θεία ἐνέργεια ἑτέρου προσώπου (προφανῶς τοῦ Πατρὸς). Ἔτσι μπορεῖ βέβαια νὰ χρησιμοποιηθεῖ καὶ μὲ ὀρθόδοξη ἔννοια, πλὴν ὅμως ὑστερεῖ νοηματικῶς ἔναντι τοῦ ἐνεργητικοῦ τύπου «ἀναστάς», ποὺ ὑποδηλώνει ὅτι ὁ Χριστός, ὡς Θεὸς τέλειος, ἀνεστήθη μὲ τὴν ἰδικὴ του ἐνέργεια (ποὺ φυσικὰ εἶναι κοινὴ ἐνέργεια τῆς ἁγίας Τριάδος). Μὲ ἄλλα λόγια ὁ ἐνεργητικὸς τύπος «ἀναστάς» διασώζει νοηματικὰ τὴν ὀρθόδοξη ἐκδοχὴ τῆς ἀναστάσεως, ἐνῶ ὁ παθητικὸς τύπος «ἀναστημένος» μπορεῖ βέβαια νὰ ἐκληφθεῖ μὲ ὀρθόδοξη ἔννοια, πλὴν ὅμως ἀφήνει περιθώρια αἱρετικῆς χρήσεώς του. Ἔτσι ἕνας π.χ. μάρτυς τοῦ Ἰεχωβᾶ, ἐνῶ θὰ ἀπέρριπτε τὴν χρήση τοῦ τύπου «ἀναστάς», δὲν θὰ εἶχε ἀντίρρηση τοῦ τύπου «ἀναστημένος», ἀφοῦ ὁ τελευταῖος αὐτὸς τύπος δὲν ἀποκλείει τὴν ἰδικὴ του ἐκδοχὴ τῆς ἀναστάσεως, πρᾶγμα ποὺ ἀναντιρρήτως κάνει ὁ ἐνεργητικὸς τύπος «ἀναστάς». Ἐκτὸς ὅμως τῶν ἀπαρεμφάτων καὶ τῶν μετοχῶν ὁ π. Βασίλειος προτείνει καὶ τὴν ἀντικατάσταση ἄλλων λεκτικῶν τύπων τῶν λειτουργικῶν κειμένων, τοὺς ὁποίους γενικὰ κατηγοριοποιεῖ εἴτε σὲ «λέξεις μὲ τελείως διαφορετικὴ σημασία ἀπὸ τὴ σημερινὴ» (ἀκολουθεῖ κατάλογος τέτοιων λέξεων —βέ βαια στὶς λέξεις ποὺ περιλαμβάνονται στὸν κατάλογο θὰ εἴχαμε σοβαρὲς ἀντιρρήσεις κατὰ πόσον ἔχουν τελείως —τονίζουμε τὸ τελείως– διαφορετικὴ σημασία ἀπὸ τὴν σημερινὴ), εἴτε «σὲ τύπους παντελῶς ἄγνωστους στὸν νεοέλληνα» (ἀκολουθεῖ σχετικὸς κατά λογος), εἴτε σὲ «ἀκουστικὰ παρερ μηνεύσιμους» (πάλι ἀκολουθεῖ σχετικὸς κατάλογος). Ὅμως οἱ λεκτικοὶ αὐτοὶ τύποι καὶ γενικότερα οἱ χρησιμοποιούμενες στὴ θεία λατρεία λέξεις ἔχουν παγιωθεῖ στὴ συνείδηση τῶν πιστῶν, ἔχουν ἀποκτήσει ἰδιαίτερη ἀξία (ἁ γιαστική, συναισθηματικὴ καὶ ψυχολογικὴ) καὶ ἐπιπλέον, ὡς χρησιμοποιούμενες ἐπὶ αἰῶνες, συνδέ ουν διαχρονικά τούς πιστοὺς τῶν ἑκάστοτε, σὲ διαφόρους τόπους καὶ χρόνους, λατρευουσῶν ἑλλη νοφώνων κοινοτήτων. Ἂν τοὺς ἐξοβελίσουμε καὶ τοὺς ἀντικαταστήσουμε μὲ σύγχρονους «κατανοητοὺς» τύπους καὶ λέξεις, κινδυνεύουμε ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν νὰ προκαλέσουμε σύγχυση στὸ ἐκκλησίασμα καὶ σοβαρὴ ἀπώλεια τῆς ἱεροπρέπειας τῆς θ. Λειτουργίας καὶ ἀφ᾿ ἑ τέρου νὰ θραύσουμε ὁριστικὰ τὴν

ἐπὶ τόσους αἰῶνες συνέχεια τῆς λειτουργικῆς γλώσσας μὲ τεράστιες ἀρνητικὲς ἐπιπτώσεις στὴ συνείδηση τῶν πιστῶν. Ἄλλωστε τὸ κατὰ πόσο οἱ λέξεις αὐτὲς εἶναι ἀκατανόητες ἀπὸ τὸν σύγχρονο Ἕλληνα εἶναι πολὺ συζητήσιμο. Ὁ κορυφαῖος Νεοέλληνας γλωσσολόγος Γ. Χατζηδάκις ἀπέδειξε ὅτι «ἐκ τῶν 4.900 περίπου λέξεων τῆς Κ. Διαθήκης σχεδὸν αἱ ἡμίσειαι, ἤτοι λέξεις 2.280, λέγον ται καὶ σήμερον ἐν τῇ κοινῇ λαλιά. Τῶν δὲ λοιπῶν αἱ πλεῖσται μέν, 2.200, νοοῦνται καλῶς ὑπὸ πάντων τῶν Ἑλλήνων ἀναγιγνωσκόμεναι ἢ ἀκουόμεναι, ὀλίγαι δὲ μόνον περὶ τὰς 400 εἶναι ἀληθῶς ἀκατανόητοι ὑπὸ τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ». (2). Ὅσον ἀφορᾶ στὴ συνέχεια τῆς λατρευτικῆς γλώσσας ἀλλὰ καὶ στὴν ἁγιαστικὴ ἐπενέργειά της στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν, ὁ ἑρμηνευτὴς τῆς θ. Λειτουργίας μακαριστὸς π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος γράφει τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικὰ: «Ὢ πόσον θὰ ὠφελεῖτο τὸ Ἐκκλησίασμα, ἂν τὰς παρατεταμένας ψαλμωδίας ἢ χρονιζούσας ἐκφωνήσεις ἀντικαθιστᾶ πρὸ τοῦ Ἐκκλησιάσματος τὸ τμῆμα τοῦτο τῆς εὐχῆς τῆς ἁγίας ἀναφορᾶς. Αἱ 109 λέξεις ἀπὸ τὰς ὁποίας τὸ τμῆμα τῆς «ἐπικλήσεως» καὶ τοῦ «καθαγιασμοῦ», αἱ λέξεις, αἱ ἡγιασμέναι ἐπὶ αἰῶνας, διὰ τῶν ὁποίων ἐπαναλαμβάνεται ἀπείρως τὸ μεγαλύτερον τῶν θαυμάτων, αἱ λέξεις αἱ προκαλέσασαι τὰ δάκρυα εἰς αὐτοκράτορας καὶ δούλους, εἰς Πατριάρ χας καὶ ἁπλοὺς μοναχούς. Αἱ λέξεις αὐταί, οἱ ἀντίλαλοι τῶν ὁποίων ἐστερέωσαν τοὺς θόλους τῆς ἁγίας Σοφίας καὶ τῶν κατακομβῶν καὶ τῶν σπηλαίων καὶ τῶν ἐρήμων, ἀσφαλῶς ἔχουν τὴν δύναμιν νὰ ἐπιτελοῦν θαύματα εἰς τὰς ψυχάς». (3). Αὐτὲς τὶς λέξεις (ποὺ ἀσφαλῶς δὲν πρόκειται μόνο γιὰ τὶς λέξεις τῆς ἁγίας ἀναφορᾶς ἀλλὰ καὶ ὅλης τῆς θ. Λειτουργίας καὶ ἀκόμη ὅλων τῶν λατρευτικῶν ἀκολουθιῶν), αὐτὲς τὶς λέξεις ποὺ συνδέουν διαφόρους τόπους καὶ χρόνους, ἀνθρώπους μὲ διαφορετικὰ ἀξιώματα καὶ ἐπίπεδα μορφώσεως, ποὺ ἐκφωνήθηκαν σὲ διαφόρους καιροὺς καὶ καταστάσεις —θριαμβικῆς δοξολογίας καὶ εὐχαριστίας καὶ ἐναγώνιου ἱκεσίας– αὐτὲς τὶς λέξεις νὰ ἀντικαταστήσουμε προκειμένου νὰ ἐπιτύχουμε μία, οὕτως ἢ ἄλλως πολὺ συζητήσιμη καί, ἂν θέλετε, ἀνέφικτη «κατανοησιμότητα»; Ἐξάλλου δὲν κατανοοῦμε καὶ τὴν ἀρνητικὴ ψυχολογία ποὺ θὰ προκληθεῖ στὸ ἐκκλησίασμα (καὶ στὸ θέμα αὐτὸ δὲν ἔχω καμμία πρόθεση νὰ προβῶ σὲ ἀνάλυση ψυχολογικῶν παραμέτρων, στὶς ὁποῖες ἄλλωστε ἄριστος γνώστης εἶναι ὁ π. Βασίλειος – ἁπλὰ μία σκέψη κάνω), ἂν τοῦ ἐπιβληθεῖ (τονίζω τὸ «ἐπιβληθεῖ») ἕνας μεταγλωττισμένος τύπος θείας λατρείας, ἀφοῦ θὰ νιώθει ὅτι, γλωσσικὰ τοὐλάχιστον, εἶναι ἀποκομμένο ἀπὸ τὸ ἐπὶ αἰῶνες ἑλληνόφωνο ἐκκλησίασμα καὶ ὅτι δὲν ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ δοξολογήσει, νὰ εὐχαριστήσει καὶ νὰ ἱκετεύσει τὸν Τριαδικὸ Θεὸ μὲ τὶς ἴδιες λέξεις ποὺ χρησιμοποίησαν ὁ Μ. Βασίλειος, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καὶ ἡ λοιπὴ χορεία ὄχι μόνο τῶν ἁγίων Πατέρων ἀλλὰ καὶ τῶν ἁπλῶν πιστῶν; Ἐπανερχόμενος στὸ θέμα μου φρονῶ ὅτι καὶ οἱ χρησιμοποιούμε νοι στὴν θεία λειτουργία ἐμπρόθετοι προσδιορισμοὶ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀποδοθοῦν μὲ ἐπάρκεια στὴν νεοελληνικὴ χωρὶς νὰ ὑποστοῦν δραματικὴ μείωση ὄχι μόνο τὸ νοηματικὸ βάρος τους ἀλλὰ καὶ ἡ πολλαπλότητα τῶν νοημάτων ποὺ σημαίνονται ἀπὸ αὐτούς. Παράδειγμα, ἡ πρόθεση «ὑπὲρ» σὺν γενικὴ, πού χρησιμοποιεῖται στὶς αἰτήσεις (συναπτὲς καὶ ἐκτενεῖς ἱκεσίες) εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ ἄλλο ἐμπρόθετο προσδιορισμὸ τῆς νεοελληνικῆς μὲ ἰσοδύναμο σημασιολογικὸ βάρος. Μάλιστα, στὸ «Συντακτικό» τοῦ Κυννέρου, διαβάζουμε ὅτι ἡ πρόθεση «ὑ πὲρ» σὺν γενικὴ ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἄλλες χρήσεις χρησιμοποιεῖται μετὰ τῶν παρακλητικῶν, ἱκετευτικῶν ρημάτων, καὶ ἰσοῦται σημασιολογικῶς πρὸς τὸ χάριν τινὸς (4) (ἔτσι μία πρόχειρη μεταγλώττιση π.χ. τοῦ «ὑπὲρ πλεόντων, ὁδοιπορούντων… τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν» μὲ τὸ «ἂς ἱκετεύσουμε, παρακαλέσουμε γιὰ αὐτοὺς ποὺ πλέουν, ὁδοιποροῦν…» δὲν ἀποδίδει τὸ δεύτερο μὲ ἐπάρκεια τὸ πρωτότυπο). Ἐπίσης ἡ πρόθεση ὑπὲρ+γενικὴ χρησιμοποιεῖται «πρὸς δήλωσιν τοῦ σκοποῦ ἰδίως μετὰ ἐνάρθρου ἀπαρεμφάτου».(5). (Ἔτσι καταλαβαίνουμε πόσο προβληματικὴ θὰ εἶναι τυχὸν μεταγλώττιση τῆς ἱκεσίας «ὑπὲρ τοῦ ρυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καὶ ἀνάγκης»). Ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ τὰ πράγματα περιπλέκονται σοβαρὰ καὶ κινδυνεύει νὰ ὑποστεῖ δραματικὴ συρρίκνωση ἡ πολλαπλότητα τῶν σημαινομένων νοημάτων εἶναι ἡ τυχὸν προσπάθεια μεταγλωττίσεως τῶν ἐμπροθέτων προσδιορισμῶν «κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα» τῆς ἁγίας ἀ ναφορᾶς καὶ ἀποδόσεως τῶν δι᾿ ἀντιστοίχων ἐμπροθέτων προσδιορισμῶν τῆς νεοελληνικῆς. Σημειώσεις

1. Κυννέρου Ραφαήλ, Συντακτικόν τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς γλώσσης, μτφρ. Εὐσταθίου Σταθάκη, τόμος Β´, Δωδώνη, χ.χ., σ. 793. 2. Χατζηδάκι Γ., «Περὶ τῆς ἑνότητος τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης», στὸ Ἐπιστημονικὴ Ἐπετηρὶς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, τ.5, 1908–9, σελ. 47–151. 3. Παρασκευοπούλου Γερβασίου, Ἑρμηνευτικὴ Ἐπιστασία εἰς τὴν Θείαν Λειτουργία, Πάτραι, 1958, σελ. 214–215. 4. Κυννέρου Ραφαήλ. ε. α. σελ. 508–509. 5. Κυννέρου Ραφαήλ. ε. α. 509.

Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ

Ἂς σταματήσουν τὰ κτυπήματα ἐκ τῶν ἔσω

Τὴν 12ην Ἰουλίου 1994 ἐκοιμήθη εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Σουρωτῆς ὁ ὅσιος Γέρων π. Παΐσιος (Ἐζνεπίδης) μαθητὴς τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου.

Ἐκπαιδευτικός καλεῖ τούς γονεῖς εἰς καθολικήν ἀντίδρασιν μέ σκοπόν τήν προστασίαν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως τῶν μαθητῶν

Ἐκπαιδευτικός καλεῖ τούς γονεῖς τῶν μαθητῶν καί τῶν μαθητριῶν νά ἀντιδράσουν δυναμικῶς εἰς τά νέα σχολικά προγράμματα, τά ὁποῖα μεθοδεύουν τόν ἀποχριστιανισμόν τῶν παιδιῶν κατ᾽ ἐντολήν τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Ὁ ἐκπαιδευτικός καλεῖ εἰς ὀργανωμένας διαμαρτυρίας πρός τούς ἐκπροσώπους τῆς Πολιτείας, τούς Ἐπισκόπους, τήν Ἱεράν Σύνοδον κ.λπ. Ἡ ἔκκλησις τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ ἀνηρτήθη εἰς τό blog «katanixis» ἀπό τόν Πρωτοπρεσβύτερον π. Νικόλαον Μανώλην τήν Τετάρτην 6ην Ἰουνίου. Ἡ ἔκκλησις τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Μετά τήν πρόσφατη διαμαρτυρία μου στό διαδίκτυο καί σέ ἁρμόδιες ἀρχές σχετικά μέ τίς σχολικές ἐπισκέψεις σέ ἰουδαϊκές συναγωγές (http://hristospanagia3. blogspot.gr/2012/05/blog-post_9530.html), ἀλλά καί ἐν ὄψει τῆς ριζικῆς “μετάλλαξης” τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, πού μαγειρεύει τό Ὑπουργεῖο Παιδείας ἀπό ὁμολογιακό, σέ πολυθρησκειακό-γνωσιολογικό, ἀπευθύνομαι ἀγαπητοί Γονεῖς σέ ἐσᾶς καί σᾶς ἐνημερώνω τά ἑξῆς: Βάσει τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος: Οἱ γονεῖς ἔχουν τό δικαίωμα νά ἐπιλέγουν τό θρήσκευμα τῶν τέκνων τους, ἀποτελεῖ σημαντικό μέρος τῆς ἐπιμέλειάς τους καί προστατεύεται ἔμμεσα ἀπό τό Σύνταγμα στό ἄρθρο 21, ὅπου κατοχυρώνεται ἡ προστασία τῆς οἰκογένειας. Ἡ ἐπιλογή θρησκείας εἶναι τόσο σημαντική, ὥστε ὁ Ἄρειος Πάγος ἔχει δεχθεῖ (ΑΠ 1321/1992) ὅτι ἀκόμη κι ἄν ἀφαιρεθεῖ ἡ ἐπιμέλεια ἀπό τόν ἕνα γονέα, ἡ ἐπιλογή τοῦ θρησκεύματος τοῦ τέκνου, ἐξακολουθεῖ νά ἀνήκει στόν πυρήνα τῆς γονικῆς μέριμνας καί πρέπει νά γίνει κι ἀπʼ τούς δύο γονεῖς. Μόνο σέ περίπτωση ἀσυμφωνίας ἀνάμεσα στούς δύο γονεῖς, ἀναλαμβάνει νά ἀποφασίσει τό Δικαστήριο ἀντί γιά αὐτούς καί μέ βάσει τό μεγαλύτερο συμφέρον τοῦ παιδιοῦ (ΑΚ 1512). Ἐπίσης στό ἄρθρο 13 παρ. 2 τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος, ἀπαγορεύεται ὁ προσηλυτισμός! Προσηλυτισμός εἶναι ἡ μέ ἀθέμιτα μέσα προσπάθεια διείσδυσης στή θρησκευτική συνείδηση τοῦ ἄλλου καί ὁ προσεταιρισμός της. Μέσα στόν ὅρο “ἀθέμιτα μέσα”, περιλαμβάνονται ὅλοι οἱ δόλιοι τρόποι προσέγγισης ὅπως: οἰκονομικές παροχές καί ὑποσχέσεις, κατάχρηση θέσης ἐξουσίας, ὁποιαδήποτε παράνομη συμπεριφορά, ἐκμετάλλευση τῆς ἀπειρίας-ἀδυναμίας τοῦ ἄλλου κλπ. Σʼ αὐτό τό τελευταῖο, προσπίπτει ἡ περίπτωση τῶν ἀνήλικων μαθητῶν! Ἡ παρουσίαση ἄλλων θρησκειῶν ἐκτός τῆς ἐπικρατούσης στό ἔθνος μας Ὀρθόδοξης Πίστε-

ως ὡς “καλές”, ἀποτελοῦν προσηλυτισμό στήν ἄπειρη καί ἀδύναμη κρίση τους καί ἐναντιώνονται στό νόμιμο δικαίωμα τῶν γονιῶν τους νά ἐπιλέγουν τά θρησκευτικά πιστεύω τῶν παιδιῶν τους. Μή ξεχνᾶμε, ὅτι τό ἴδιο τό Ἑλληνικό Σύνταγμα συντάσσεται ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΟΜΟΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ! Βάσει τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαίου: Ἡ Εὐρωπαϊκή Σύμβαση τῶν Δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου στό ἄρθρο 2 Α´ Πρόσθ. Πρωτ. ΕΣΔΑ, ὁρίζει ὅτι τό κράτος ὀφείλει “νά σέβεται τό δικαίωμα τῶν γονέων νά ἐξασφαλίζουν τή μόρφωση καί ἐκπαίδευση τῶν τέκνων τους σύμφωνα μέ τίς δικές τους θρησκευτικές καί φιλοσοφικές πεποιθήσεις”. Ὡς ἐκ τούτου λοιπόν καί σύμφωνα μέ τά παραπάνω νομίμως κατοχυρωμένα, ἀγαπητοί Γονεῖς, ἔχετε κάθε δικαίωμα δυναμικῆς παρέμβασης στά Σχολεῖα, στά Γραφεῖα Ἐκπαίδευσης, στό Παιδαγωγικό Ἰνστιτοῦτο, στό Ὑπουργεῖο Παιδείας, στήν Πανελλήνια Ἕνωση Γονέων, στήν Ἀνώτατη Συνομοσπονδία Γονέων Μαθητῶν, στήν Ἱερά Σύνοδο, στούς Ἐπισκόπους τῆς πόλης σας καί σέ ὅποια ἄλλη ἁρμόδια γιά τό θέμα ἀρχή, ὥστε νά διαμαρτυρηθεῖτε-ἀποτρέψετε, τόν ὀργανωμένο ἀποχριστιανισμό τῶν παιδιῶν σας ἀπό τή Νέα Ἐποχή, πού “νοιάζεται” γιά ἐσᾶς… ΧΩΡΙΣ ΕΣΑΣ! Οἱ συντριπτικά ἐλάχιστες μειονότητες ἀλλόθρησκων πολιτῶν, καθώς καί οἱ μεμονωμένες περιπτώσεις ἀλλόθρησκων μαθητῶν, πού φιλοξενοῦνται στή χώρα μας, ἐπί δεκαετίες γνωρίζουν τά νόμιμα δικαιώματά τους, τά ἐπικαλοῦνται καί τά διεκδικοῦν καταφεύγοντας ἀκόμη καί σέ ἔνδικα μέσα, προκειμένου νά προασπίσουν τά πιστεύω τους… ΚΑΙ ΠΕΤΥΧΑΙΝΟΥΝ! Ἐμεῖς, ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν Ὀρθόδοξων Ἑλλήνων (98% τοῦ πληθυσμοῦ)… ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ; “Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς” (Ματθ. η´, 22). Ἄν δέ θέλουμε νά ξυπνήσουμε μία μέρα στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ὡς ξένοι κι ἀνεπιθύμητοι...Ἄν θέλουμε νά συνεχίσουμε νά εἴμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί Ἕλληνες μέ τίς δικές μας παραδόσεις, πρέπει νά ὁμολογοῦμε Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν καί νά προασπίσουμε τώρα περισσότερο ἀπό ποτέ, τήν πανταχόθεν βαλλόμενη Πίστη μας! Γιά νά ἔχουν εὐλογημένο αὔριο τά παιδιά μας στόν τόπο τους! Καλόν ἀγώνα! Μέ τιμή, Μ.Σ. Ἐκπαιδευτικός».

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΑΓ. ΝΙΚΟ∆ΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ στὴν ῾Ιερὰ Μονὴ Πετράκη 13η πρὸς 14η ᾿Ιουλίου (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ πρὸς ΣΑΒΒΑΤΟ)

Μέ τήν εὐλογία καί συνεργασία τῆς Ἱ. Μονῆς καί τοῦ Συλλόγου «ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης», ἡ καθιερωμένη ἀπό τό 1969 ἱ. Ἀγρυπνία (Μ. Ἑσπερινός καί θ. Λειτουργία) θά τελεσθῆ ἐφέτος ὡς ἑξῆς: • 13η Ἰουλίου, Παρασκευὴ ἑσπέρας, ὥρα 9.00΄, θά γίνει ὁ Μ. Ἑσπερινός, μέ ἱ. Ἀρτοκλασία, θ. Κήρυγμα καί στή συνέχεια ἡ νυκτερινή θ. Λειτουργία, μέχρι τή 2α πρωινή. • 14η Ἰουλίου, Σάββατο πρωί, ὥρα 6.00΄—9.00΄, Ὄρθρος καί θ. Λειτουργία, μέ ἱ. Ἀρτοκλασία. • ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝΤΑΙ οἱ τιμῶντες τόν Ἅγιο νά παραστοῦν, μέ συγγενεῖς καί γνωστούς. ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: Γραφεῖα τοῦ Συλλόγου, ὁδ. Ἀκαδημίας 78Δ — 106 78 ΑΘΗΝΑ, τηλ. 210.38.38.496, πρωί 7.30΄—3.30΄ καί ἀπογ. 4.30΄—8.30΄. (Ἡ Ἱ. Μονή Πετράκη εὑρίσκεται ἀνατολικά τοῦ Νοσοκομ. «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ»). ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ: Μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί τῶν Ἁγίων Κολλυβάδων (Ἁγίου Νικοδήμου, Ἁγίου Μακαρίου Κορίνθου, Ἁγίου Ἀθανασίου Παρίου καί τῆς ἱ. Συνάξεως αὐτῶν) ἀρχίζει ἡ ἀνέγερσις τοῦ Ἱ. Ναοῦ τῶν Ἁγίων Κολλυβάδων στό ἐρημοκάλυβο τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου στήν Καψάλα Ἁγίου Ὄρους. Λεπτομέρειες θά ἀναφέρουμε προσεχῶς. ΓΙΝΕΤΕ ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΚΤΙΤΟΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΟΛΛΥΒΑΔΩΝ.

Εἶναι λυπηρὸ τὸ ὅτι ἄνθρωποι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ μορφωμένοι ἔρχονται καὶ ἐπανέρχονται κατὰ καιροὺς ἐπὶ τοῦ ἰδίου θέματος, παίζοντες μὲ τὰ νεῦρα μας, ἐπιμένοντας νὰ γίνη τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, μάθημα θρησκειολογίας!… Δὲν ἔχουν καταλάβει ὅτι Μία εἶναι ἡ θρησκεία στὸν κόσμο, ποὺ μπορεῖ νὰ σώση τὸν ἄνθρωπο, ὁ Χριστιανισμὸς καὶ ἕνα δόγμα ἡ Ὀρθοδοξία, ἐνῶ ὅλα τὰ ἄλλα θρησκεύματα εἶναι δαιμονικὰ ἢ ἀνθρώπινα κατασκευάσματα φιλοσόφων ἢ ὀνειροπαρμένων καὶ δαιμονισμένων ἀνθρώπων; Δὲν διεκήρυξε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος (Πράξ. δ´ 8) «πλησθεὶς Πνεύματος Ἁγίου» (Πράξ. δ´12) ὅτι: «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ὧ δεῖ σωθῆναι ὑμᾶς»; Μήπως δὲν κατανοοῦν τὸ κείμενο καὶ χρειάζονται διερμηνεῖς; Μήπως δὲν κατανοοῦν τὸ «πλησθεὶς Πνεύματος Ἁγίου» ὅτι αὐτὰ δὲν εἶναι λόγια δικά του, ἀλλὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ γιὰ μᾶς εἶναι Θεὸς ἀληθινός; Αὐτὴ καὶ μόνο ἡ διακήρυξις δὲν εἶναι ἱκανὴ νὰ καταδείξη τὴν ἀνωτερότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ ἔναντι ὅλων τῶν ἄλλων θρησκευμάτων; Ὅταν μᾶς δείχνουν τὸ ἴδιο τὸ λιοντάρι, ἐμεῖς θὰ ψάχνουμε γιὰ τὰ ἴχνη του, σὰν τὸν δειλὸ κυνηγὸ τοῦ Αἰσώπιου μύθου; Πῶς μπορεῖ ὁ ἀσύγκριτος Ἰησοῦς Χριστὸς νὰ συγκριθεῖ μὲ τοὺς μύστες, ἱδρυτὲς τῶν παντὸς εἴδους θρησκευμάτων, Μωάμεθ, Μωυσῆ, Βούδα, Κομφουκίου, Ζαρατούστρα καὶ τόσων ἄλλων θνητῶν ἀνθρώπων; Ποιὸς ἀπ᾽ ὅλους αὐτοὺς προϋπῆρξε τῆς ἐπιγείου γεννήσεώς του ὡς θεὸς καὶ νὰ γίνη θεάνθρωπος γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων; Κανείς. Γιατί, πῶς ὑπῆρχε ὁ Χριστὸς πρὸ τοῦ Ἀβραὰμ (Ἰωάν. η´ 58) καὶ πῶς εἶδε τὴν «ὡς ἀστραπή» πτῶσιν τοῦ σατανᾶ (Λουκ. ι´ 18) καὶ πῶς εἶχε δόξα κοντὰ στὸν ἀληθινὸν Θεόν «πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι» (Ἰωάν. ιζ´ 5), ἀφοῦ δὲν εἶχε γεννηθεῖ ἀκόμη ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία, ἂν δὲν ἦταν γιὸς τοῦ Θεοῦ καὶ (Α´ Ἰωάν. ε´ 20) «ἀληθινὸς Θεός»; Μὰ αὐτὸς δὲν εἶναι ἀνώτερος τοῦ Μωυσῆ (Ἑβρ. γ´ 1–7), ἀνώτερος τοῦ Ἀαρὼν (Ἑβρ. ε´ 1–28), ἐκπροσώπων τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ; Αὐτὸς δὲν εἶναι ἀνώτερος τῶν ἀγγέλων (Ἑβρ. α´ 4–14), ἀφοῦ τὰ πάντα ὑπετάγησαν εἰς αὐτὸν (Ἑβρ. β´ 5, 8, Ματθ. κη´ 18); Γιατί; Γιατὶ αὐτὸς εἶναι ὁ μονογενὴς (Ἰωάν. α´ 14, 18, γ´16, 18) Υἱὸς τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ (Ἰωάν. ιζ´ 3) καὶ ἀληθινὸς μεγάλος Θεὸς (Α´ Ἰωάν. ε´ 20, Τίτ. β´ 13), ποιὸς μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μαζί του; Γιατὶ αὐτὸς ὑπῆρξεν ὁ δημιουργὸς (Κολ. α´ 16), ἀφοῦ «ἐν αὐτῷ ἐκτίσθη τὰ πάντα, τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ γῆς, τὰ ὁρατὰ καὶ ἀόρατα, εἴτε θρόνοι εἴτε κυριότητες εἴτε ἀρχαὶ καὶ ἐξουσίαι· τὰ πάντα δι᾽ αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν ἔκτισται» καὶ (Ἑβρ. α´ 2) «δι᾽ οὗ καὶ τοὺς αἰῶνας ἐποίησεν». Πῶς μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ ὁ Δημιουργὸς καὶ κτίστης τῶν ὁρατῶν καὶ ἀοράτων, τοῦ ὑλικοῦ καὶ ἄϋλου πνευματικοῦ κόσμου μὲ τὸ κτίσμα του, εἴτε Μωυσῆς, Ἀαρών ἢ Μωάμεθ, Βούδας ἢ Κομφούκιος λέγεται αὐτός; Πῶς μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ ὁ ἀϊδίως ὑπάρχων μὲ τοὺς ἐν χρόνῳ γεννηθέντας καὶ ἐν χρόνῳ τελευτήσαντας ἱδρυτὰς θρησκευμάτων, μύστας, ὅπως καὶ ἂν τοὺς ὀνομάσωμεν; Γιὰ ποιὸν ἀπ᾽ αὐτοὺς προαναγγέλθηκε ὑπὸ τῶν Προφητῶν ἡ ἐπὶ γῆς γέννησίς του καὶ ἔλευσίς του διὰ μέσου τῶν αἰώνων καὶ μὲ τόσες λεπτομέρειες; Γιὰ κανέναν. Ἤδη γιὰ τὸ Ἑβραϊκὸ θρήσκευμα τὰ παιδιὰ τὰ μαθαίνουν ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ θρησκευτικά μας, ποὺ ἀναφέρονται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Τὸ ὅτι δὲν ἀνεγνώρισαν τὸν προφητευμένο Μεσσία καὶ τὸν σταύρωσαν, γιατὶ παρερμήνευσαν τὶς προφητεῖες τὸ μαθαίνουν ἀπὸ τὴν Καινὴ Διαθήκη. Μήπως θὰ διδάξετε τὰ παιδιά μας γιὰ τὰ 63 νέα βιβλία τῶν Ραββίνων Σιωνιστῶν, ὅπου βρίζουν τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία καὶ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς μᾶς ἀποκαλοῦν Γκόϊμ (ραγιάδες), ὑποζύγια μὲ ἀνθρώπινη μορφή, ποὺ θὰ τοὺς ὑπηρετοῦμε ὡς δοῦλοι, ὅταν θὰ ἔρθη ὁ Μεσσίας γι᾽ αὐτούς, καὶ ὁ ἀντίχριστος γιὰ μᾶς; Μήπως ὅτι ἐγκατέλειψαν τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἐπίκληση τῶν πονηρῶν πνευμάτων; !… Μήπως γιὰ τὸν μουσουλμανισμὸ θὰ διδάξετε ὅτι μιὰ πολυθεϊστική, εἰδωλολατρικὴ θρησκεία γίνεται μονοθεϊστικὴ καὶ ὅτι ὁ Ἀλλὰχ ἀπὸ ψεύτικος δαιμονικὸς θεὸς γίνεται ἀληθινὸς καὶ ἐξισώνεται μὲ τὸν δικό μας ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεό; Μήπως θὰ τοὺς διδάξετε τὴν ἀλήθεια ὅτι ὁ Μωάμεθ καὶ οἱ μωαμεθανοὶ εἶναι καταδικασμένοι ἀπὸ τὴν Α´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, γιατὶ ἀπορρίπτουν σὰν τὸν Ἄρειο, τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ; Ἢ θὰ χρυσώσετε τὸ ψέμα γιὰ τὸν φόβο τῆς Ἂλ–Κάϊντα; Δὲν γνωρίζετε ὅτι καὶ οἱ δύο εἶναι ἐπικίνδυνοι γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα; Οἱ μὲν Ἑβραῖοι Σιωνισταὶ μὲ τὴν ἐγκαθίδρυσιν τῆς Παγκοσμίου Κυβερνήσεως τοῦ ἀντιχρίστου, οἱ

δὲ μουσουλμάνοι μὲ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ θρησκεύματός των μὲ τὴν βία καὶ τὸ σύνθημα τῆς τσιχάντ θάνατος στοὺς ἀπίστους; Τί νὰ ποῦμε γιὰ τὰ πολυθεϊστικὰ θρησκεύματα τῆς Ἀνατολῆς Βουδισμοῦ, Ἰνδουϊσμοῦ ἢ πνευματισμοῦ καὶ σατανισμοῦ; Τί νὰ βροῦν στὰ σκοτάδια καὶ στὰ πνευματικὰ σκουπίδια; Ὅταν ἔχουμε τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ, τὸν ἥλιον τῆς δικαιοσύνης καὶ ἀληθείας, γιατὶ νὰ ψάχνουμε μὲ τὸν λύχνο στὰ σκοτεινά, ὑπόγεια καὶ ἀνήλια μέρη; Δὲν γνωρίζουν ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι (Δευτ. δ´ 24) Θεὸς ζηλωτὴς καὶ δὲν δέχεται νοθείαν καὶ παρερμηνείαν στοὺς νόμους καὶ τὰ προστάγματά του; Πόσες φορὲς τιμώρησε παιδαγωγικῶς τοὺς Ἑβραίους κάθε φορά, ποὺ ἐρωτοτροποῦσαν καὶ ἀσπάζονταν τὰ γειτονικὰ εἰδωλολατρικὰ θρησκεύματα; Αὐτὸ δὲν φανερώνει τὴν σταθερόητα τοῦ θελήματός του καὶ τὴν ἐπιμονή του νὰ ὁδηγήση τὸν ἄνθρωπο στὴν μοναδικὴ σωτήρια θρησκεία τοῦ Χριστιανισμοῦ; Δὲν γράφει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ δὲν εἶπε ὁ Χριστὸς ὅτι ὅποιος δὲν παραδέχεται τὸν Υἱὸ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ χάνει καὶ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ Πατέρα του (Α´ Ἰωάν. β´ 23, Ματθ. ι´ 40); Αὐτὰ δὲν εἶναι ἀποκυήματα τῆς φαντασία μου, γι᾽ αὐτὸ παραθέτω καὶ τὰ σχετικὰ χωρία πρὸς ἐπιβεβαίωσι καὶ ἐξακρίβωσι τῶν γραφομένων μου. Τί νὰ ποῦμε γιὰ τοὺς ἀμετανοήτους αἱρετικούς; Ὅτι δὲν εἶναι αἱρετικοί, ἀλλὰ ἀλλόδοξοι, ἑτερόδοξοι, ὀπαδοὶ ἄλλης ὁμολογίας, πλὴν ὅμως ἐν Χριστῷ ἀδελφοί; Μποροῦν ν᾽ ἀπαλλαχτοῦν καὶ νὰ κρυφτοῦν ἀπὸ τὸν ἀλάνθαστο, δίκαιο καὶ παντεπόπτη Κριτή; Οἱ μονοφυσίτες δὲν καταδικάστηκαν ἀπ᾽ τὴν Δ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ δὲν τὸ ἀπέδειξε διὰ θαύματος ἡ Ἁγία Εὐφημία ὅτι εἶναι αἱρετικοί; Γιὰ τοὺς παπικοὺς καὶ προτεστάντες δὲν τοὺς καταδίκασαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες μὲ τὴν 8ην Οἰκουμ. Σύνοδο καὶ μὲ τόσες ἄλλες, ὅσες καὶ οἱ αἱρετικές τους καινοτομίες; Μήπως μὲ τὴν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων καὶ τὴν ἀναγνώριση Ἱερωσύνης καὶ ἐγκύρων μυστηρίων μετενόησαν οἱ παπικοὶ καὶ τοὺς συγχώρησε ὁ Θεός; Γιατὶ ἐμεῖς στὶν πράξη βλέπουμε ὅτι ὁ ἁγιασμός τους δὲν ἁγιάζεται καὶ τὸ Ἅγιον Φῶς στὰ Ἱεροσόλυμα, οὔτε ὅταν ἔχουν Πάσχα νωρίτερα ἀπὸ ἐμᾶς δὲν τοὺς τὸ δίνει ὁ Θεός. Μήπως γιὰ λόγους οἰκονομίας καὶ τσιγκουνιᾶς ἢ ἀμετανοησίας τῶν ἀδιορθώτων αἱρετικῶν παπικῶν; Τί νὰ ποῦμε γιὰ τοὺς «προοδευτικοὺς» προτεστάντες, ποὺ παντρεύουν ὁμοφυλόφιλους καὶ λεσβίες ἀκόμη καὶ τοὺς χειροτονοῦν καὶ μὲ τὸ βαθμὸ τοῦ ἐπισκόπου; Ἂν δὲν μποροῦν νὰ ἐπιβληθοῦν στοὺς ἀλλόθρησκους μειονοτικοὺς μαθητὰς νὰ παρακολουθοῦν τὰ μαθήματα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ὡς ἁπλοὶ ἀκροατές, πῶς μποροῦν καὶ ἐπιβάλλουν γιὰ τὶς εἰδωλολατρικές των θρησκεῖες καὶ αἱρέσεις τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς κανονικὰ μαθήματα στὴν πλειονότητα τῶν Ὀρθοδόξων μαθητῶν; Μήπως δὲν ἔχουν διαβάσει αὐ τό, ποὺ εἶπε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ὅτι: «Ἐγώ, ἀδελφοί μου, ἐκπαιδεύτηκα εἰς τὴν σπουδὴν σαράντα καὶ πενήντα χρόνους, ἐδιάβασα πολλὰ καὶ διάφορα βιβλία καὶ περὶ Ἑβραίων καὶ περὶ Ἑλλήνων καὶ περὶ ἄλλων ἀσεβῶν καὶ αἱρετικῶν, ἐρεύνησα τὰ βάθη τῆς σοφίας καὶ ηὗρα ὅτι οἱ ἄλλες πίστες εἶναι ΨΕΥΤΙΚΕΣ, ΚΑΛΠΙΚΕΣ, μόνον ἡ δική μας ἡ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ καὶ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ, εἶναι ΑΛΗΘΙΝΗ καὶ ΑΓΙΑ, τὸν νὰ πιστεύωμεν καὶ νὰ βαπτιζώμεθα εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Διὰ τοῦτο σᾶς λέγω, ἀδελφοί μου, χριστιανοί, νὰ χαίρεσθε καὶ νὰ εὐφραίνεσθε, ὅπου εὑρέθητε ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ καὶ νὰ κλαίετε καὶ νὰ θρηνῆτε τοὺς ἀπίστους καὶ αἱρετικούς, ὁποὺ εὑρίσκονται εἰς τὸ σκότος…». Ἂς σταματήσουν νὰ κτυποῦν ἐκ τῶν ἔσω τὸν Χριστιανισμὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία, γιατὶ (Α´ Κορ. ιστ´ 22): «Εἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ἤτω ἀνάθεμα, μαρὰν ἀθᾶ». Μετὰ τιμῆς Παναγιώτης Ράπτης

Προσευχόμεθα διὰ τὴν μετάνοιαν

Εἶναι μεγάλη ἡ εὐθύνη τῶν ἡγεσιῶν γιὰ τὴν ἀποφυγὴ ἀλλοιώσεως τῆς πίστεως, θεολογίας καὶ μαρτυρίας ἕως καὶ σήμερα. Ὄντως, δυστυχῶς, σήμερα ἡ Ὀρθοδοξία διώκεται καὶ πολεμεῖται, προβάλλοντας τὸν οἰκουμενισμό, ποὺ δὲν εἶναι μόνο αἵρεσις, ἀλλὰ καὶ παναίρεσις, ὅπου ὁδηγεῖ στὴν κόλαση. Εἶναι λυπηρὸ οἱ ἅγιοι πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως νὰ συμπροσεύχονται! Ἀποροῦμε, δὲν πιστεύουν; Δὲν μελετοῦν τὶς Ἁγίες Γραφές, ὅπου ἀποκλείουν τοὺς πιστοὺς νὰ δέχονται τοὺς αἱρετικοὺς «μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ» (Τίτ. Γ 10). Καὶ πῶς οἱ δικοί μας ποιμένες ἔχουν ἀγάπες καὶ φιλίες μὲ οἰκουμενιστὲς καὶ Λατίνους καὶ πᾶνε κι ἔρχονται στὸ Βατικανό!; Καὶ οἱ οἰκουμενιστὲς Πατριάρχες ἀγκαλιάζονται μὲ αὐτούς! Τοὺς βλέπουμε καὶ πονάει ἡ ψυχή μας κι ἀναρωτιόμαστε πῶς μποροῦν νὰ ἀγαποῦν τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ; Καλά, πῶς φόρεσαν τὸ τετιμημένο ράσο; Ὁ καλὸς Θεὸς τοὺς

χάρισε τὴν ἱερωσύνη, τὸ μέγιστο αὐτὸ ἀξίωμα νὰ ποιμάνουν τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ κι αὐτοὶ τὸν προδίδουν ὄντας ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων. Εἴδαμε νὰ ἀπειλεῖ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος μὲ ἐπιτίμια καὶ ἄλλες φοβέρες, ἀλλὰ εἰς μάτην! Οἱ Χριστιανοὶ δὲν φοβοῦνται! Ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν Κύριο εἶναι ὑπεράνω ὅλων. Ὅσοι πιστεύουν δὲ λογαριάζουν ἀπειλές, ὅμως οὔτε καὶ τὸ θάνατο οὔτε ἐπίσης θὰ δεχτοῦν ποτὲ νὰ γίνουν ἀντίχριστοι. Ἀνήκουν στὸ Χριστό, στὴν ἀλήθεια καὶ στὴν Ἁγία Ἐκκλησία. Θέλουμε τὴν ἐκκλησία, ὅπως μᾶς τὴν παρέδωσε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι. Ἀνέκαθεν, κυνηγήθηκε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, ἀλλὰ τότε ὑπῆρχαν Πατριάρχες καὶ Ἐπίσκοποι, ποὺ ἦταν Ἅγιοι μὲ ἀγάπη στὸ Χριστὸ καὶ στὴν Ἐκκλησία. Ἀγωνίζονταν καὶ ὑπερασπίζονταν τοὺς πιστούς, ὅπου καὶ μάρτυρες γίνονταν. Καὶ δόξᾳ τῷ Θεῷ νέφη μαρτύρων ἔχει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ποὺ στηρίζουν καὶ σήμερα τοὺς πιστούς. Ὅμως σήμερα θέλουν νὰ ἀλλάξουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν ἱερὰ παράδοση καὶ τοὺς χριστιανοὺς ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν πίστη τους, τοὺς διώκουν. Τοὺς βάζουν ἐπιτίμια καὶ ἀντὶ νὰ φρουρήσουν τὴν πίστη μας δέχονται ἀπειλές. Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀφόρισε τὸ θεολόγο καὶ φιλόλογο κ. Νικόλαο Σωτηρόπουλο, ὅπου ἔχει ἀφιερώσει ὅλη του τὴ ζωὴ στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἄμισθος, ἀφιλοκερδῶς, σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ ἐξωτερικό, γιατὶ ὑπερασπίστηκε τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὴν πίστη του. Καὶ τὸ βραβεῖο ποὺ τοῦ ἀνήκει ἀπὸ τὴν ἐκκλησία ἦταν ὁ ἄδικος ἀφορισμός του! Βέβαια, ἀπὸ τὸν Θεὸ εἶναι μακάριος καὶ τρισμακάριος, διότι δὲν πτοήθηκε, ἀλλὰ συνεχίζει νὰ κηρύττει Χριστὸ καὶ τοῦτον ἐσταυρωμένο καὶ νὰ στηρίζει τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ὅμως, οἱ Πατριάρχεις δὲν ἀγαποῦν τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ τὴν προωθοῦν στὴν ἀθεΐα καὶ καταστροφή. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διώκει τοὺς κληρικούς, ποὺ στηρίζουν τὴν Ἐκκλησία. Χρόνια τώρα κυνηγοῦν καὶ δικάζουν τὸν Ἀρχιμανδρίτη Πατέρα Εὐθύμιο Τρικαμηνά, ποὺ σέβεται τὸ Θεὸ καὶ τὸ τιμημένο ράσο ἀπὸ παιδιόθεν ἀγωνιζόμενος, ἄμισθος, ἀσκούμενος καὶ διωκόμενος ἀπὸ Ἐπίσκοπο σὲ Ἐπίσκοπο, ποὺ ὑπερασπίζεται τὴν Ὀρθόδοξο Πίστη, ἀφιερώνοντας τὸν ἑαυτό του καὶ συμπαραστέκεται τὸ προδομένο ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ λαὸς ξεχωρίζει, ποὺ εἶναι τὸ σωστὸ καὶ ἡ ἀλήθεια. Καὶ ἂν κατέληξε σὲ ἕνα σπήλαιο καὶ στὰ βουνὰ καὶ στὰ φαράγγια, ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ τὸν σέβεται, τὸν ἀκολουθεῖ κι αὐτὸς ἀκούραστος δέχεται τὸν κάθε πονεμένο μέρα – νύχτα ἄγρυπνος νὰ γλυτώνει ψυχὲς ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ λύκου. Ἐκεῖ βρίσκουν τὴν ἀληθινὴ εὐσέβεια, ὁ Θεὸς τοῦ δύνει δυνάμεις καὶ τὴν προστασία του. Σεβασμιώτατοι Ἀρχιεπίσκοποι, νὰ δοῦμε, ποῦ θὰ φτάσει αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία! Ἂς λάβουν πλέον τὶς εὐθύνες τους! Κι ἐδῶ προσωρινοὶ εἴμαστε. Ἡ ζωὴ δὲ σταματάει ἐδῶ. Ἡ ψυχή μας ἀνήκει στὸ Θεό. Ἐκεῖνος μᾶς ἀγάπησε καὶ μᾶς ἔστειλε τὸ μονογενῆ Υἱό του νὰ μᾶς χαρίσει τὴν αἰώνια ζωή. Εὐχόμεθα καὶ προσευχόμεθα νὰ χαρίσει μετάνοια. Μὲ σεβασμό, Βασίλιεφ Ἀθῆναι

Χριστιανισμὸς – Ἑλληνισμός

Ἀγαπητοὶ κύριοι, Χριστὸς Ἀνέστη! Εἶμαι εὐγνώμων, γιατὶ ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα σας ἐνημερώνομαι, ὅπως ἁρμόζει, σὰν ἕνας Ἕλληνας Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς καὶ πολλὲς φορὲς διορθώνω τὶς ἀπόψεις μου περὶ Ὀρθοδοξίας ἀλλὰ καὶ Ἑλληνισμοῦ, μὲ βάση διάφορα ἄρθρα, ποὺ κατὰ καιροὺς ἐμφανίζονται σ᾽ αὐτήν. Σήμερα ἡ Πατρίδα μας διέρχεται μιὰ πνευματικὴ «κρίση» ἐν μέσῳ μιᾶς παγκόσμιας οἰκονομικῆς κρίσεως σὲ σχέση μὲ τὴν προηγούμενη εὐμάρεια καὶ ἀπ᾽ ὅτι φαίνεται θὰ χειροτερεύσει ἡ κατάσταση, ὅπως καὶ οἱ περισσότεροι Γέροντες, ἀλλὰ καὶ πνευματικοὶ καὶ ὄχι μόνο ἄνθρωποι ἀναφέρουν. Δυστυχῶς ὁ Ἕλληνας δὲν φαίνεται νὰ «βάζει» μυαλό, οὔτε μὲ τὴν τωρινὴ κατάσταση. Θεωρῶ ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία μας ταυτίζεται μὲ τὴν παρουσία τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸ ἀντίθετο. Κύριοι ὁ Ἑλληνισμὸς κινδυνεύει καὶ θὰ συμπαρασύρει καὶ τὴν θεσμικὴ ὑποδομὴ τῆς Ἐκκλησίας μαζί του, ἂν «χρεωκοπήσει» ἡ Ἑλλάδα. Σήμερα ὑποστηρίζοντας τὴν Πατρίδα μας τὴν Ἑλλάδα, στηρίζουμε καὶ τὴν πίστη μας. Θυμηθεῖτε τὴν Σερβία, ὅταν ἐβάλετο ἀπὸ τὸν Δυτικὸ κόσμο, ὁ μακαριστὸς Πατριάρχης Παῦλος, ἔλεγε ὅτι ὁ Σταυρὸς τοῦ Ἔθνους σήμερα εἶναι καὶ ὁ προσωπικός μας σταυρὸς τοῦ καθενός. Ἐπίσης ὁ Μακρυγιάννης ἔλεγε ὅτι «εἴμαστε στὸ ἐμεῖς καὶ ὄχι στὸ ἐγώ», ὅπως εἴμαστε ἐμεῖς σήμερα. Πρὸς τοῦτο προτείνω νὰ ὀνομάσετε τὴν ἐφημερίδα σας «Ἑλληνο – Ὀρθόδοξος Τύπος», χωρὶς νὰ χάσει καθόλου τὴν τοποθέτησή της στὸν Ἑλληνικὸ Ὀρθόδοξο Τύπο. Μετὰ τιμῆς Ἰωάννης Κ. Λαζανᾶς Ἡλιούπολη

6 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012

Σελὶς 7η

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΟΥΣ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ται στοὺς Μητροπολῖτες, διότι, ἐνῷ ὁ λαὸς ἔχει τεράστιες ἀνάγκες, αὐτοὶ ἐξαγγέλλουν τὴν ἀνέγερσι μεγάλου καὶ πολυεξόδου ναοῦ! Οἱ ἀνώνυμοι αὐτοὶ ἁγιορεῖτες μοναχοὶ φέρονται νὰ ὑποστηρίζουν, ὅτι τὸ Τάμα τοῦ ῎Εθνους ἔχει ἤδη ἐκπληρωθῆ ἀπὸ τὸν Γέροντα Πορφύριο μὲ τὸ κτίσιμο τοῦ ναοῦ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος στὸ ῾Ησυχαστήριό του στὴ Μαλακάσα ᾿Αττικῆς, οἱ δὲ κύκλοι, ποὺ πιέζουν γιὰ τὸ Τάμα, τὸν Γέροντα ἀποκαλοῦσαν «δαιμονισμένο» καὶ «θεομπαίχτη», καὶ οἱ ἴδιοι «δὲν πιστεύουν οὔτε στοὺς ῾Ιεράρχες, ποὺ παρακαλοῦν τώρα γιὰ νὰ ὑλοποιηθῇ τὸ Τάμα. Γι᾿ αὐτοὺς ὅλοι εἶναι δαιμονισμένοι. Δὲν παραδέχονται κανέναν ῾Ιεράρχη, παρὰ μόνο τὸν μακαριστὸ Φλωρίνης Αὐγουστῖνο Καντιώτη»! ΠΑΝΤΟΥΜΕ στοὺς κατηγόρους αὐτοὺς καὶ ἐπικριτὰς ὅσων πρωτοστατοῦν στὴν ἐκπλήρωσι τοῦ ἱεροῦ Τάματος τοῦ ῎Εθνους, εἴτε εἶναι δημοσιογράφοι εἴτε ἁγιορεῖτες μοναχοί, καὶ τοὺς λέγομε· Μὲ τὰ γραφόμενά σας μιμεῖσθε τὸν ᾿Ιούδα τὸν ᾿Ισκαριώτη. ᾿Εκεῖνος, ὡς γνωστόν, βλέποντας τὴν Μαρία, τὴν ἀδελφὴ τοῦ Λαζάρου, νὰ σπάζῃ τὸ ἀλάβαστρο καὶ νὰ χύνῃ τὸ πανάκριβο μύρο στὴν κεφαλὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ ν᾿ ἀλείφῃ μ᾿ αὐτὸ τὰ πόδια Του, ἀγανάκτησε, θεώρησε τὴν πρᾶξι τῆς Μαρίας ὡς σπατάλη, καὶ φορώντας ὁ ὑποκριτὴς προσωπεῖο φιλοπτωχείας, μάσκα φιλανθρωπίας, εἶπε ὅτι θὰ μποροῦσε τὸ μύρο ἐκεῖνο νὰ πωληθῇ ἀκριβὰ καὶ νὰ δοθῇ ἐλεημοσύνη στοὺς πτωχούς! (᾿Ιωάν. 12, 1-8). ᾿Αλλὰ καὶ ῾σεῖς σήμερα, βλέποντες τὴν ᾿Εκκλησία νὰ ἀποφασίζῃ τὴν ἐκπλήρωσι τοῦ ἱεροῦ Τάματος, ἀγανακτεῖτε ὅπως ὁ ᾿Ιούδας, ἐπικαλεῖσθε τοὺς πτωχοὺς καὶ τὴν οἰκονομικὴ κρίσι, καὶ καταγγέλλετε ἀνεύθυνα καὶ ἀβασάνιστα τὴν ᾿Εκκλησία ὡς ἄπονη, ἄστοργη καὶ σπάταλη, διότι, ἐνῷ τά τέκνα της πεινοῦν, αὐτὴ μεριμνᾷ γιὰ τὴν ἀνέγερσι μεγαλοπρεπῶν ναῶν! ῾Η κρίσι σας εἶναι ἐμπαθὴς καὶ ἄδικη. Κατ᾿ ἀρχὰς πρέπει ὅλοι νὰ γνωρίζωμε ὅτι ἡ ἐκπλήρωσι τοῦ Τάματος ἦταν ὑποχρέωσι τῆς ῾Ελληνικῆς Πολιτείας καὶ ὄχι τῆς ᾿Εκκλησίας. ᾿Αλλ᾿ ἡ Πολιτεία δυστυχῶς, ἄπιστη καὶ ἐν πολλοῖς μασονοκρατούμενη, ἔκτισε μέγαρα, κατασκεύασε συγχρόνους αὐτοκινητοδρόμους, ἔκανε στάδια καὶ ἀεροδρόμια, ἀλλὰ τὸ Τάμα, ἐξ αἰτίας τῆς ἀπιστίας καὶ ἀδιαφορίας της, δὲν τὸ ἐξεπλήρωσε. Καὶ ἔρχεται τώρα ἡ ᾿Εκκλησία καὶ ἀναλαμβάνει τὴν βαρειὰ αὐτὴ εὐθύνη καὶ ὑποχρέωσι ἀπέναντι στὸ Θεό, δίχως νὰ ἐπιβαρύνῃ στὸ ἐλάχιστο τὴν Πολιτεία, καὶ σεῖς τὴν κατηγορεῖτε. Τὴν ᾿Εκκλησία, ὅπως ἀποδεικνύει τὸ ὕφος τοῦ δημοσιεύματός σας, δὲν τὴν ἀγαπᾶτε, καὶ τὸ Θεὸ δὲν τὸν φοβεῖσθε. Κόπτεσθε γιὰ τοὺς πτωχούς, ἀποσιωπᾶτε ὅμως προκλητικῶς τὸ γεγονός, ὅτι ἕνα τέτοιο μεγαλόπνοο καὶ μακροχρόνιο ἔργο θὰ δημιουργήσῃ ἑκατοντάδες νέες θέσεις ἐργασίας μέσα στὴν πρωτεύουσα καὶ θὰ τονώσῃ τὴν οἰκονομία. ᾿Επικαλεῖσθε τὴν οἰκονομικὴ κρίσι, ἡ Δ.Ι.Σ. ὅμως πολὺ σωστὰ ἀναφέρει στὴν ἀνακοίνωσί της, ὅτι ὁμόδοξες τῆς ῾Ελλάδος χῶρες, ὅπως ἡ Ρωσία, ἡ Σερβία καὶ ἡ Βουλγαρία, ἐν μέσῳ χειρότερης ἀπὸ τὴ δική μας κρίσεως ἀνήγειραν τοὺς περικαλλεῖς καθεδρικούς των ναούς, τοὺς ὁποίους θαυμάζουν σήμερα ὅλοι οἱ ῾Ορθόδοξοι. ᾿Αλλὰ καὶ οἱ ῾Εβραῖοι, ἐὰν μελετήσετε τὴν ῾Αγ. Γραφὴ καὶ τὴν ῾Ιστορία, θὰ ἰδῆτε ὅτι μετὰ τὴν ἐπιστροφή τους ἀπὸ τὴν Βαβυλώνεια αἰχμαλωσία ἔκτισαν γιὰ δεύτερη φορὰ τὸν κατεστραμμένο ναὸ τοῦ Σολομῶντος. Βαθυτάτη καὶ ἡ δική τους οἰκονομικὴ κρίσι ἐξ αἰτίας τῆς ἑβδομηκονταετοῦς αἰχμαλωσίας, ἐκτεταμένη ἡ πτωχεία καὶ ἡ ἀνέχεια, πολλὲς οἱ συμφορὲς καὶ οἱ στερήσεις, ἀλλὰ παρ᾿ ὅλα αὐτὰ οἱ ῾Εβραῖοι μὲ ἱερὸ ζῆλο καὶ ἐνθουσιασμὸ ἔσπευσαν ν᾿ ἀνοικοδομήσουν τὸ ναό τους! Τίποτε δὲν σᾶς διδάσκει τὸ γεγονὸς αὐτό; Θὰ μποροῦσε καὶ ἡ Μαρία νὰ πωλήσῃ τὸ πανάκριβο μύρο καὶ νὰ βοηθήσῃ τοὺς πτωχούς, ἀλλὰ δὲν τὸ ἔκανε. Προτίμησε νὰ ἀλείψῃ μὲ αὐτὸ τὸν Διδάσκαλό της ἀπὸ μεγάλη ἀγάπη πρὸς τὸ πρόσωπό Του καὶ ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη, διότι εἶχε ἀναστήσει ἐκ νεκρῶν τὸν ἀδελφό της. ῎Ετσι καὶ ἡ ᾿Εκκλησία σήμερα (ἢ μᾶλλον τὰ πιστά της τέκνα, διότι αὐτὴ δὲν διαθέτει τὰ χρήματα, ποὺ θ᾿ ἀπαιτηθοῦν γι᾿ αὐτὸ τὸ ἔργο) ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν ῾Ιδρυτὴ καὶ ᾿Αρχηγό της, καὶ εὐγνωμοσύνη, διότι ἀνέστησε τὸ ῎Εθνος μας, ὅπως τὸν Λάζαρο, ἀπὸ τὸν τάφο τῆς μακραίωνης δουλείας, ἀποφάσισε νὰ ὑλοποιήσῃ τὸν ἱερὸ αὐτὸ σκοπό. ᾿Αλλὰ καὶ γιὰ ἕνα ἀκόμη λόγο πῆρε τὴν ἁγία αὐτὴ ἀπόφασι. ῾Η ᾿Εκκλησία εἶναι πεπεισμένη, ὅτι ἡ οἰκονομικὴ κρίσι, ποὺ μαστίζει τὴν Πατρίδα μας, εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς πνευματικῆς κρίσεως, καὶ πιὸ συγκεκριμένα τῶν πολλῶν καὶ μεγάλων ἁμαρτιῶν μας καὶ τῆς πρωτοφανοῦς ἀποστασίας μας ἀπὸ τὸ Θεό. Μία δὲ ἁμαρτία, ποὺ βαρύνει τὸ ῎Εθνος μας, εἶναι καὶ αὐτή, ἡ μὴ ἐκπλήρωσι τοῦ Τάματος, ἂν καὶ ἔχουν περάσει 183 χρόνια ἀπὸ τότε, ποὺ ἔγινε! Γνωρίζει ἑπομένως ἡ ᾿Εκκλησία, ὅτι αὐτό, ποὺ θὰ μᾶς βγάλῃ ἀπὸ τὴν κρίσι, δὲν εἶναι τὰ «κουρέματα» τῶν χρεῶν μας ἀπὸ τοὺς δανειστές μας οὔτε ἡ ἀπατηλὴ ἀνάπτυξι, ποὺ μὲ ἀπροθυμία ὑπόσχονται οἱ Εὐρωπαῖοι ἑταῖροι μας, ἀλλ᾿ ἡ μετάνοια τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ. Εἶναι ἑπομένως ἕνα γενναῖο βῆμα πρὸς τὴν σωστὴ κατεύθυνσι ἡ ἐξαγγελία τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ Τάματος ἐκ μέρους τῆς ᾿Εκκλησίας, καὶ μάλιστα ἐν μέσῳ ὀδυνηρῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, διότι θὰ μᾶς ἐξιλεώσῃ ἀπέναντι στὸ Θεό, θὰ τὸν ἐξευμενίσῃ καὶ θὰ ἑλκύσῃ τὸ μέγα καὶ πλούσιο ἔλεός Του πρὸς τὸ σκληρῶς δοκιμαζόμενο ῎Εθνος μας. Τὸ ἱερὸ αὐτὸ Τάμα πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ ἐκπληρωθῇ. Καὶ θὰ ἐκπληρωθῇ, διότι εἶναι θέλημα Θεοῦ. Γι᾿ αὐτό, ὅσοι ἀντιτίθενται σ᾿ αὐτό, ἂς προσέξουν νὰ μὴ ἀποδειχθοῦν θεομάχοι.

Α ΠΕΡΙ «τεραστίων οἰκονομικῶν συμφερόντων» εἶναι ἀποκυήματα τῆς φαντασίας νοσηρῶν καὶ κακοπροαιρέτων ψυχῶν, οἱ ὁποῖες δυστυχῶς ὑπάρχουν παντοῦ καὶ πάντοτε, ἀκόμη καὶ μέσα στὸν ἱ. Κλῆρο καὶ στὸ χῶρο τοῦ ᾿Ορθοδόξου μοναχισμοῦ. «᾿Ορθόδοξοι» μοναχοὶ ἦταν ἐκεῖνοι, ποὺ πετροβολοῦσαν μὲ μανία τὸν μεγαλύτερο Πατέρα καὶ Διδάσκαλο τῆς ᾿Εκκλησίας, τὸν ἅγιο ᾿Ιωάννη τὸν Χρυσόστομο, καθ᾿ ὁδὸν πρὸς τὸν τόπο τῆς ἐξορίας του. «᾿Ορθόδοξοι» μοναχοὶ φέρονται, σύμφωνα μὲ τὸ δημοσίευμα, νὰ πολεμοῦν καὶ τὸ ἱερὸ Τάμα τοῦ ῎Εθνους. Γι᾿ αὐτὸ θ᾿ ἀπευθύνωμε καὶ πρὸς αὐτοὺς τὸν ἐλεγκτικό μας λόγο. Γιατί, σεβαστοὶ πατέρες, κρύβεσθε πίσω ἀπὸ τὴν ἀνωνυμία; Γιατί δὲν ἐκφράζετε τὴν ἄποψί σας ἐπωνύμως καὶ εὐθαρσῶς; Τί φοβεῖσθε; Μήπως τὴν ἀποδοκιμασία καὶ κατακραυγὴ γιὰ τὶς ἀπαράδεκτες θέσεις σας, καὶ μάλιστα ἀπὸ τὸν δικό σας χῶρο, τὸ ῞Αγιον ῎Ορος; Γιατί συκοφαντεῖτε τὰ πρόσωπα, ποὺ ἐμπνεύστηκαν καὶ πρωτοστατοῦν γιὰ τὴν ἐκπλήρωσι τοῦ Τάματος; ῾Ο γράφων γνωρίζει καλῶς τὰ πρόσωπα αὐτὰ ἐδῶ καὶ δεκαετίες καὶ δύναται νὰ διαβεβαιώσῃ κάθε ἐνδιαφερόμενο γιὰ τὸ ἦθος τους, τὸ ἁγνὸ καὶ ἀνιδιοτελὲς τῶν προθέσεών τους, τὴν ἀγάπη τους γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ τὴν ᾿Εκκλησία, καὶ τὴ θαυμαστὴ καὶ θυσιαστικὴ προσφορά τους πρὸς τὴν ᾿Εκκλησία καὶ τὴν κοινωνία, ἡ ὁποία τυγχάνει πανορθοδόξου ἐγκρίσεως, τιμῆς καὶ ἀποδοχῆς. Καὶ εἶμαι βέβαιος, ὅτι τὰ πρόσωπα αὐτά, σὲ συνεργασία μὲ τὴ σεπτὴ ῾Ιεραρχία μας, εἶναι τὰ πλέον κατάλληλα, γιὰ νὰ φέρουν σὲ αἴσιο τέλος καὶ μὲ ἀπόλυτη διαφάνεια τὸ ἱερὸ αὐτὸ ἔργο, τὸ ὁποῖο θὰ ὑποστηρίξῃ σύσσωμος ὁ ῾Ελληνισμός, ᾿Εσωτερικοῦ καὶ ᾿Εξωτερικοῦ, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς συντριπτικῆς πλειονότητος τῶν ἁγιορειτῶν πατέρων, οἱ ὁποῖοι χαίρουν καὶ συγχαίρουν τὴν ῾Ιεραρχία γιὰ τὴν ἀπόφασί της. Αὐτὸ ἄλλωστε ὑπαγορεύει καὶ ἡ γνήσια ἁγιορειτικὴ μοναχική τους συνείδησι. Αὐτοὶ οἱ ἁγιορεῖτες, ἀλλὰ καὶ ὁ ἱ. Κλῆρος καὶ ὁ πιστὸς λαός, ἀπορρίπτουν ὡς ἀνυποστάτους καὶ γελοίους τοὺς ἰσχυρισμούς, ὅτι ὁ Γέροντας Πορφύριος μὲ τὸ κτίσιμο ἱ. ναοῦ στὸ ῾Ησυχαστήριό του ἐξεπλήρωσε τὸ Τάμα τοῦ ῎Εθνους. ῎Εγινε ἕνα τέτοιο γεγονὸς καὶ δὲν τὸ ἀντελήφθη ὁ ῾Ελληνικὸς λαός; ᾿Εκπληρώθηκε τὸ Τάμα καὶ δὲν τὸ γνωρίζει ἡ ᾿Εκκλησία; Θὰ ἐνεργοῦσε ποτὲ ὁ μακαριστὸς Γέροντας γιὰ ἕνα τόσο σημαντικὸ θέμα ἐν ἀγνοίᾳ τῆς ᾿Εκκλησίας; Πολλὰ βιβλία ἔχουν κυκλοφορηθῆ γιὰ τὸν Γέροντα Πορφύριο. Σὲ ποιό ἀπ᾿ αὐτὰ ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν ἴδιο ἢ ἀπὸ πνευματικά του τέκνα, ὅτι μὲ τὴν ἀνέγερσι τοῦ ναοῦ τοῦ ῾Ησυχαστηρίου ἐκπληρώθηκε τὸ Τάμα τοῦ ῎Εθνους; ᾿Εκτὸς τῶν ἄλλων, ἐξέλιπε καὶ ἡ σοβαρότης στοὺς χαλεποὺς τούτους καιρούς, μάλιστα καὶ ἀπὸ… ἁγιορεῖτες πατέρες! Σημεῖο καὶ τοῦτο τῶν καιρῶν! ΣΟ γιὰ τὴν «ὑπερσυντηρητικὴ» ὁμάδα, ποὺ δῆθεν πιέζει τοὺς ῾Ιεράρχες, καὶ τὴν ἀναφορὰ στὸν μακαριστὸ Αὐγουστῖνο Καντιώτη, εἶναι προφανές, ὅτι κάποιοι μοναχοί, παρ᾿ ὅλους τοὺς ἀσκητικούς τους ἀγῶνες, κυριαρχοῦνται δυστυχῶς ἀκόμη ἀπὸ τὰ πάθη τους. Αὐτὸ βεβαίως δὲν εἶναι παράδοξο οὔτε κατακριτέο, διότι ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῶν παθῶν εἶναι πολυχρόνιος καὶ ἰσόβιος. Τὸ κακὸ ἀρχίζει ἀπὸ τὴ στιγμή, ποὺ ὁ μοναχὸς ἀποφασίζει νὰ δημοσιοποιήσῃ τὰ πάθη του διὰ τῶν ΜΜΕ σκανδαλίζοντας ψυχὲς καὶ προκαλώντας δυσφήμισι τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ, ποὺ ἐκπροσωπεῖ. ῞Ενα δὲ ἀπὸ τὰ πάθη αὐτὰ εἶναι καὶ ὁ φθόνος, ὁ ὁποῖος ἄλλωστε ἀνέβασε τὸν Κύριό μας ἐπάνω στὸ σταυρό (Ματθ. 27,18). Αὐτὸ τὸ πάθος εἶναι ἐμφανὲς στὸ κρινόμενο δημοσίευμα, καὶ μάλιστα γίνεται πιὸ ψυχοκτόνο, ὅταν τὸ φθονούμενο πρόσωπο εἶναι ἕνας ἅγιος κατὰ πάντα ῾Ιεράρχης τῆς ᾿Εκκλησίας, ὁ ὁποῖος, ἂν καὶ πολεμήθηκε ὅσο κανένα ἄλλο πρόσωπο τῆς νεώτερης ἐκκλησιαστικῆς μας ζωῆς, ἐν τούτοις στὴ συνείδησι τῆς ᾿Εκκλησίας ἔχει ἤδη καθιερωθῆ ὡς μεγάλος σύγχρονος Πατέρας καὶ Διδάσκαλός της. ῞Οπως δὲ συμβαίνει πολλάκις μὲ τοὺς δικαίους καὶ ἁγίους τῆς ᾿Εκκλησίας, ὁ πόλεμος ἐναντίον τους δὲν παύει οὔτε μετὰ τὸν θάνατό τους! Γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ φθόνου καὶ τῆς ἀδικίας ὁ δίκαιος δὲν εἶναι μόνο «βαρὺς καὶ βλεπόμενος», ἀλλ᾿ εἶναι βαρὺς καὶ ἀνυπόφορος ἀκόμη καὶ ὅταν εἶναι νεκρός! Τὸ ἴδιο οἱ φθονεροὶ ἄνθρωποι αἰσθάνονται καὶ γιὰ τὰ πνευματικὰ τέκνα του, ποὺ βαδίζουν στὰ ἴχνη, ποὺ χάραξε ἐκεῖνος, καὶ συνεχίζουν τὸ ἔργο του. ᾿Αδελφοὶ ἀναγνῶστες, ὅσοι διαβάζετε αὐτὲς τὶς γραμμές, νὰ γνωρίζετε ὅτι ὁ μισόκαλος Διάβολος θὰ πολεμήσῃ πολὺ τὸ ἱερὸ ἔργο τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ Τάματος τοῦ ῎Εθνους μας. ᾿Εμεῖς ὅμως ἂς μὴ πτοηθοῦμε ἀπ᾿ αὐτὸ τὸν πόλεμο, ἀλλ᾿ ὅταν ἡ ᾿Εκκλησία διὰ τῶν ἐπισήμων ἐκπροσώπων της (καὶ ὄχι κάποιων ἀδιστάκτων ἀπατεώνων, ποὺ πιθανῶς θὰ προσπαθήσουν νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὴν ὑπόθεσι πρὸς ἴδιον ὄφελος) σημάνῃ προσκλητήριο γιὰ τὴ συγκέντρωσι τῶν ἀπαραιτήτων χρημάτων, ἂς δώσωμε μὲ ἱλαρότητα καὶ γενναιοδωρία τὸ κατὰ δύναμιν, ἀπὸ τὸν ταπεινὸ καὶ ἀκτήμονα καλόγερο τῆς πλέον πτωχῆς Καλύβης τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους ἕως τὸν πλέον εὐκατάστατο ῞Ελληνα ἐφοπλιστὴ τοῦ Λονδίνου καὶ τῆς Ν. ῾Υόρκης. ῍Ας προσφέρωμε ὑπὲρ ὑγείας καὶ σωτηρίας ἡμῶν, ἀλλὰ καὶ ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῶν προσφιλῶν κεκοιμημένων προσώπων μας, καὶ ἰδιαιτέρως ὑπὲρ τῶν «ἡρωικῶς ἀγωνισαμένων καὶ ἐνδόξως πεσόντων ἐν τοῖς ἱεροῖς τοῦ ῎Εθνους ἀγῶσι πάλαι τε καὶ ἐπ᾿ ἐσχάτων». Καὶ νὰ εἴμεθα βέβαιοι, ὅτι οἱ εὐχὲς τῶν προγόνων μας καὶ οἱ πρεσβεῖες τῶν ἁγίων καὶ μαρτύρων, ποὺ πότισαν μὲ τὸ αἷμα τους τὸ δένδρο τῆς ᾿Ορθοδοξίας καὶ τὰ χώματα τῆς Πατρίδος μας, θὰ μᾶς συνοδεύουν καὶ θὰ μᾶς προστατεύουν πάντοτε, ἐπειδὴ ἐκτιμήσαμε τὴν ἀξία τῆς θυσίας των καὶ δείξαμε εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Σωτῆρα καὶ ᾿Ελευθερωτὴ τοῦ ῎Εθνους καὶ τῶν ψυχῶν μας Κύριο ᾿Ιησοῦ Χριστό.

ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΙΣΤΗ ΑΙΡΕΣΙΣ Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

πτοῦ νόμου ᾿Ιουδαῖο, καὶ τὸν παραβάτη, προσθέτουμε, τοῦ εὐαγγελικοῦ νόμου χριστιανό. ῾Ο Χριστὸς εἶπε στοὺς ᾿Ιουδαίους· «῎Ανδρες Νινευῖται ἀναστήσονται ἐν τῇ Κρίσει μετὰ τῆς γενεᾶς ταύτης καὶ κατακρινοῦσιν αὐτήν, ὅτι μετενόησαν εἰς τὸ κήρυγμα ᾿Ιωνᾶ, καὶ ἰδοὺ πλεῖον ᾿Ιωνᾶ ὧδε. Βασίλισσα νότου ἐγερθήσεται ἐν τῇ Κρίσει μετὰ τῆς γενεᾶς ταύτης καὶ κατακρινεῖ αὐτήν, ὅτι ἦλθεν ἐκ τῶν περάτων τῆς γῆς ἀκοῦσαι τὴν σοφίαν Σολομῶντος, καὶ ἰδοὺ πλεῖον Σολομῶντος ὧδε» (Ματθ. ιβ´ 41-42. ᾿Ιδὲ καὶ Λουκ. ια´ 30, 32). Μεταφράζουμε· «῎Ανθρωποι τῆς Νινευῒ θ᾿ ἀναστηθοῦν κατὰ τὴν Κρίσι μαζὶ μ᾿ αὐτὴ τὴ γενεὰ καὶ θὰ τὴν καταδικάσουν, διότι μετανόησαν ἐξ αἰτίας τοῦ κηρύγματος τοῦ ᾿Ιωνᾶ, καὶ ἰδοὺ ἐδῶ εἶνε ἀνώτερο ἀπὸ τὸν ᾿Ιωνᾶ. Βασίλισσα τοῦ νότου θ᾿ ἀναστηθῇ κατὰ τὴν Κρίσι μαζὶ μ᾿ αὐτὴ τὴ γενεὰ καὶ θὰ τὴν καταδικάσῃ, διότι ἦλθε ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς γῆς γιὰ ν᾿ ἀκούσῃ τὴ σοφία τοῦ Σολομῶντος, καὶ ἰδοὺ ἐδῶ εἶνε ἀνώτερο ἀπὸ τὸ Σολομῶντα». ᾿Εδῶ ὁ Κύριος ἀναφέρει δύο παραδείγματα ἀλ λοθρήσκων, οἱ ὁποῖοι κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως καὶ τῆς κοινῆς ἀναστάσεως θ᾿ ἀναστηθοῦν καὶ ὄχι μόνο θὰ σωθοῦν, ἀλλὰ καὶ θὰ καταδικάσουν τὴν ἄπιστη στὸ Χριστὸ γενεὰ τῶν ᾿Ιουδαίων. Τὸ ἕνα παράδειγμα εἶνε οἱ κάτοικοι τῆς Νινευΐ, οἱ ὁποῖοι ἔδειξαν καλὴ προαίρεσι καὶ μετανόησαν γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους, ὅταν ἄκουσαν τὸ κήρυγμα τοῦ προφήτου ᾿Ιωνᾶ. Τὴν ἀληθινὴ Θρησκεία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης οὔτε πρὸ τοῦ κηρύγματος οὔτε μετὰ τὸ κήρυγμα τοῦ ᾿Ιωνᾶ γνώρισαν. ᾿Αλλ᾿ ἐπειδὴ ἦταν καλοπροαίρετοι καὶ μετανόησαν γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους, τότε μὲν ἔλαβαν πρόσκαιρη σωτηρία, κατὰ τὴν ἡμέρα δὲ τῆς Κρίσεως θὰ λάβουν αἰώνια σωτηρία. Εἶνε δυνατὸ νὰ σώζῃ ὁ Θεὸς προσκαίρως τοὺς καλοπροαιρέτους ἀλλοθρήσκους καὶ νὰ μὴ τοὺς σώζῃ

αἰωνίως; ᾿Επαναλαμβάνουμε· ῎Οχι μόνο θὰ σωθοῦν οἱ καλοπροαίρετοι ἀλλόθρησκοι, ἀλλὰ καὶ θὰ καταδικάσουν κακοπροαιρέτους ᾿Ιουδαίους καὶ χριστιανούς. Τὸ ἄλλο παράδειγμα, ποὺ ἀναφέρει ὁ Χριστός, εἶνε ἡ βασίλισσα τῆς χώρας Σαβά. Αὐτή, ἀπὸ πολλὴ μακρινὴ ἀπόστασι, ἦλθε στὴν ῾Ιερουσαλήμ, γιὰ ν᾿ ἀκούσῃ τὴ σοφία τοῦ Σολομῶντος. ῏Ηταν ἀλλόθρησκη, ἀλλ᾿ εἶχε ταπεινοφροσύνη καὶ πνευματικὸ πόθο. Γι᾿ αὐτό, ὄχι μόνο θὰ σωθῇ, ἀλλὰ μὲ τὸ παράδειγμά της καὶ θὰ καταδικάσῃ ᾿Ιουδαίους καὶ χριστιανοὺς χωρὶς ταπεινοφροσύνη καὶ πνευματικὸ ἐνδιαφέρον. Θὰ σωθοῦν λοιπὸν καὶ ἀλλόθρησκοι, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶχαν τὴν εὐκαιρία νὰ γνωρίσουν τὴν ἀληθινὴ Θρησκεία. Τίθεται δὲ νέο ἐρώτημα· Οἱ ἄλλες Θρησκεῖες θὰ ληφθοῦν ὑπ᾿ ὄψιν γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀλλοθρήσκων; Οἱ Οἰκουμενισταί, ὀπαδοὶ τῆς παναιρέσεως καὶ πανθρησκείας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἰσχυρίζονται ὅτι καὶ οἱ ἄλλες Θρησκεῖες ἔχουν σωτηριώδη σημασία. ῾Ο ἀρχιοικουμενιστὴς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος κηρύττει ὅτι καὶ οἱ ἄλλες Θρησκεῖες εἶνε σεβαστὲς καὶ σεβάσμιες καὶ δρόμοι σωτηρίας. Λάθος τοῦτο, μέγιστο λάθος. Αἵρεσι τοῦτο, μεγίστη αἵρεσι. ῍Αν ἔσωζαν οἱ ἄλλες Θρησκεῖες, γιατί ὁ Χριστὸς θὰ ἵδρυε τὴ Χριστιανικὴ Θρησκεία; Εἶνε ἀνοησία στὴ νυοστὴ δύναμι τὸ νὰ φρονῇ κανείς ὅτι καὶ οἱ ψεύτικες Θρησκεῖες καὶ οἱ δαίμονες, οἱ ὁποῖοι κρύπτονται πίσω ἀπ᾿ αὐτές, σώζουν! ῞Οσοι ἀπὸ τοὺς ἀλλοθρήσκους εἶνε καλοπροαίρετοι καὶ εὐσυνείδητοι, αὐτοὶ σώζονται ὄχι ἐξ αἰτίας τῶν Θρησκειῶν των, ἀλλὰ λόγῳ τῆς καλῆς προαιρέσεως καὶ εὐσυνειδησίας των, προπάντων δὲ καὶ κυρίως λόγῳ τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ. Τώρα βεβαίως δὲν γνωρίζουν, ὅτι σωτήρ των εἶνε ὁ Χριστός. ᾿Αλλὰ μόλις ἀπέρχονται στὴν αἰωνιότητα, τότε γνωρίζουν, ὅτι σωτήρ των καὶ Θεὸς εἶνε ᾿Εκεῖνος, ὁ ᾿Εσταυρωμένος, – τὸν ὁποῖον οἱ Οἰκουμενισταὶ ἀνασταυρώνουν…

ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΧΕΣΙΝ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΝ, ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ, ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗΝ

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πατρῶν κ. Χρυσόστομος κατεχώρησεν εἰς τήν ἱστοσελίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς του ἄρθρον, τό ὁποῖον διαπραγματεύεται τό «Ἵνα ὦσιν ἕν…» ἤτοι τήν πολυπόθητον ἑνότητα μεταξύ α) Θεοῦ καί ἀνθρώπου, β) συζύγων μέ σκοπόν τήν μή εὔκολον διάλυσιν τῶν γάμων (ἡ οἰκογένεια, ἡ ὁποία δέν ἐστηρίχθη εἰς τά πλαίσια τοῦ νόμου καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, διαλύεται), γ) ἀνθρώπων καί δ) πολιτικῶν. Διά νά ὑπάρξη ἑνότης εἰς τόν τομέα αὐτόν πρέπει τά πρόσωπα νά ἐμφοροῦνται ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Τό ἐνδιαφέρον ἄρθρον τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου ἔχει ὡς ἑξῆς:

«Λίγο πρίν ἀνέλθη στό Σταυρό ὁ Ἰησοῦς Χριστός προσεύχεται γιά τήν ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων, στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ. Ὁ Ἱερός Εὐαγγελιστής διασώζει τά λόγια τοῦ Κυρίου μας πρός τόν Οὐράνιο Πατέρα. “Πάτερ ἅγιε τήρησον αὐτούς ἐν τῷ ὀνόματί σου οὕς δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς” (Ἰω. ιζ,11). Ὡραῖο πρᾶγμα καί ἐπιθυμητόν ἡ ἑνότητα. Ὅλοι αἰσθανόμεθα ὅτι πρέπει νά εἴμεθα ἑνωμένοι μεταξύ μας, γιά νά προοδεύωμε. Ἀλλά ἄς ἐξετάσωμε σέ βάθος τό θέμα αὐτό. Γιά ποιά ἑνότητα μιλάει ὁ Ἰησοῦς Χριστός; Πῶς ἐπιτυγχάνεται αὐτή ἡ ἑνότητα; Πρόκειται γιά τήν ἑνότητα μέ τήν τρισσή ὑπόσταση. 1. Ἑνότητα ἀνάμεσα στόν ἄνθρωπο καί τόν Θεό. 2. Ἑνότητα στόν ἐσωτερικό μας κόσμο. 3. Ἑνότητα μέ τόν συνάνθρωπό μας. • Ὁ Θεός εἶναι ὁ Πατέρας μας, ὁ Δημιουργός μας. Εἶναι ἡ ρίζα, ἡ ζωή, ἡ ἀλήθεια καί τό φῶς. Ἡ οὐσιαστική χαρά καί εὐτυχία εὑρίσκονται στήν κοινωνία μας μέ τόν Τριαδικό Θεό. Οὐδεμία πτυχή τῆς ζωῆς μας ἔχει ἀξία ἄν δέν φωτίζεται καί διαποτίζεται ἀπό τήν σχέση μέ τόν Θεό. Εἶναι σαφέστατος ὁ Κυριακός λόγος: “Ἐ γώ εἰμί ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τά κλήματα. Ὁ μένων ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν αὐτῷ οὗτος φέρει καρπόν πολύν ὅτι χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν...” (Ἰω. ιε,5). Ὅποιος δηλ. εἶναι ἑνωμένος μέ τήν ἄμπελο, μέ τήν ζωή, ζωογονεῖται καί ζωοποιεῖται καί καρποφορεῖ, βιώνει τήν ἀγαλλίαση τοῦ οὐρανοῦ καί ἀπολαμβάνει τῶν αἰωνίων χαρίτων καί δωρεῶν. Ἀντίθετα ὅποιος ἀποκόπτεται ἀπό τήν ἄμπελο ξηραίνεται, καταστρέφεται, χάνεται. “Ἐάν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί ἐβλήθη ἔξω ὡς τό κλῆμα καί ἐξηράνθη καί συνάγουσιν αὐτά καί εἰς τό πῦρ βάλλουσι καί καίεται” (Ἰω. ιε,6) Τήν ἐνότητα τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό διασπᾶ ἡ ἁμαρτία. Ἡ κοινωνία μέ τόν οὐράνιο Πατέρα ἐπανακτᾶται μέ τήν μετάνοια, διά τῆς ὁποίας καθαρίζεται ὁ ἄνθρωπος ἀπό τίς φθοροποιές ἐνέργειες τῶν παθῶν καί φτάνει, μέσα ἀπό τήν πνευματική καί μυστηριακή ζωή στήν θεωρία τοῦ Θεοῦ. Τότε ὁ ἑνωμένος μέ τόν Θεό ἄνθρωπος, λειτουργεῖ ὡς ἐνέργημα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὄχι ὡς ἀτομική ὕπαρξη, κατά τήν χαρακτηριστική ἁγιοπατερική φράση. • Ἡ κοινωνία μέ τό Θεό γλυκαίνει τήν καρδιά, καθαρίζει τόν νοῦ, φωτίζει τόν ἄνθρωπο, ὥστε νά ἔχῃ τήν

α) Ἔλλειψη ἑνότητος στὴν οἰκο- νονται εὐρύτερα, ὥστε νὰ καταντᾶ ὁ τήσεις τους, νά διαπνέονται ἑνότητα τοῦ ἐσωτερικοῦ του κόσμου. Τό μεγαλύτερο πρόβλημα, πού γενειακή ζωή. Πολὺ εὔθραστες εἶναι ἄνθρωπος φοβερὸ θηρίο γιὰ τὸν α) Ἀπὸ τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἀντιμετωπίζει ὁ ἄνθρωπος, εἶναι ἡ οἱ ἰσορροπίες σήμερα ἀνάμεσα συνάνθρωπό του, μὲ τὶς πλέον ἀπαί- ποὺ τόσο ὑποφέρει. (Ἀλήθεια, τὸ διάσταση καί διάσπαση τοῦ εἶναι του. στοὺς συζύγους. Μὲ τὴν παραμικρὴ σιες καὶ ἀδιανόητες διαθέσεις ἐξον- ἔχουν ἀντιληφθῆ αὐτό;). Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος γράφει δυσκολία τὰ πάντα σείονται καὶ στὸ τώσεως τοῦ πλησίον του. β) Ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίχαρακτηριστικά: “Βλέπω δέ ἕτερον τέλος σωριάζονται σὲ ἐρείπια. “Γιατί γ) Ἔλλειψη ἑνότητος στὴν πολι- δα (Αὐτή ἡ χώρα περιμένει δικαίωση νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου, ἀντιστρα- ἆραγε;”, διερωτῶνται οἱ ἐνασχολού- τικὴ ζωή. ἀπὸ τὰ παιδιά της. (Πόση ἀχαριστία, τευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου μενοι μὲ τὸ θέμα αὐτό. Ὅλοι γνωρίἌφησα τελευταῖο αὐτὸ τὸ κεφά- πόση χολὴ θὰ τὴν ποτίσωμε ἆραγε; καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ ζομε ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα πέλαγος στὸ λαιο, γιατί μᾶς βασανίζει, μᾶς πλη- Πόσο ἀκόμα θὰ γίνωμε αἰτία νὰ διατῆς ἁμαρτίας τῷ γώνει καὶ μᾶς πονάει, συρθῆ, ταλαιπωρημένη, ρακένδυτη, ὄντι ἐν τοῖς τόσο πολὺ, σήμερα. ταπεινωμένη σὲ ξένες πόρτες; Γιατί Ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πατρῶν κ. Χρυσοστόμου μέλεσί μου (Ρωμ. Πάντοτε εἴχαμε προ- τόσοι μητραλοῖες;). ζ,23) καί ἀλλοῦ, βλήματα, ὡς Λαὸς, γ) Ἀπὸ σεβασμὸ πρὸς τὴν πίστη “οὐ γὰρ ὃ θέλω τοῦτο πράσσω, ἀλλ᾿ ὃ ὁποῖο ὅμως δέν ὑπάρχει μόνο γαλή- ἕνεκα τῆς ἐλλείψεως ἑνότητος στὴν μας καὶ τὴν παράδοσή μας. Ἔννοιες νη. Ἀντίθετα, ἔχομε κάποτε δυσκο- πολιτικὴ μας κονίστρα (Μιᾶς ἑνότη- ποὺ βάναυσα τὶς πρόδωσαν οἱ πολμισῶ τοῦτο ποιῶ...” (Ρωμ. ζ,15). Ἀντιλαμβανόμεθα ἀπὸ τὴν ρήση λίες, προβλήματα, κύματα δυνατὰ, τος διαπνεομένης ἀπό τό πνεῦμα λοί, τὶς χτύπησαν ἀλύπητα μὲ ἀποτέαὐτὴ τοῦ οὐρανοβάμονος Ἀποστό- ποὺ ἔρχονται νὰ κτυπήσουν αὐτὸ τὸ τοῦ Θεοῦ). Τὰ ἀποτελέσματα ἦταν λεσμα νὰ ἀποπροσανατολισθῆ αὐλου, ὅτι γίνεται ἐντὸς μας ἕνας διαρ- “σκαρὶ”, ποὺ πλέει στὸ πέλαγος, γιὰ ὅλες τὶς φορὲς τραγικά. Τὰ λάθη τὰ τός, ὁ ὡραῖος καὶ ὑπερήφανος πνευκής πόλεμος καὶ διά τοῦτο ἀπαιτεῖται νὰ περάσῃ στὴν ἀπέναντι στεριά. πλήρωσε ἀκριβὰ αὐτὸς ὁ τόπος καὶ ματικά, Λαός. συνεχὴς ἀγώνας. Ὁ ἀγώνας αὐτὸς Πῶς θὰ νικήσῃς τὶς δυσκολίες, ὅταν αὐτὸς ὁ Λαός, ὁ ὁποῖος ἔχει χαραΓιά νά ὑπάρξῃ ἑνότητα στόν τοεἶναι πολὺ σκληρὸς καὶ δύσκολος καὶ εἶσαι ἄπειρος κυβερνήτης, ὅταν δὲν κτηρισθῆ “πάντα εὐκολόπιστος καὶ μέα αὐτό, πρέπει τά πρόσωπα νά γιʼ αὐτὸ χρειάζεται, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἔχῃς ὑπομονή, διάθεση γιὰ ἀγῶνα πάντα προδομένος”. ἐμφοροῦνται ἀπό τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπινες δυνάμεις καὶ προσπά- ἐναντίον τῆς ὅποιας ἀντιξοότητος, Στὶς ἡμέρες μας ζοῦμε στὴν χει- Θεοῦ (ὡς ἀνεφέρθη ἀνωτέρω), τὸ θειες, ἡ χάρις καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρί- δυνατότητα ἐπικοινωνίας μὲ τὸν ροτέρα της ἔκδοση τὴν ἔλλειψη ἑνό- ὁποῖο μέσα ἀπὸ τὴν διαφορετικὴ ἄλλον, ἀγάπη εἰλικρινῆ καὶ ἀδιάπτω- τητος μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων τῆς ποου. σκέψη, ἄποψη, ἐνέργεια, ἑνώνει τὶς Τὸ ὅτι σήμερα ὑπάρχουν ἄνθρω- τη καὶ βεβαίως δὲν ἔχῃς στηρίξει τὸ λιτικῆς σκηνῆς, οἱ ὁποῖοι θέλοντας ὁ καρδιὲς καὶ τοὺς νόες, ὥστε νὰ ἔχωσπίτι σου στὸν λίθο τὸν ἀκρογωνιαῖο, ποι “δίψυχοι”, διαταραγμένες προκαθένας νὰ ἐφαρμόσῃ “τὸ δικό του” με τὰ ὡραιότερα καὶ γλυκύτερα ἀποσωπικότητες, καί διαπιστώνεται ἀπό- πού λέγεται Ἰησοῦς Χριστός; Καὶ δὲν πρόγραμμα καὶ μοντέλο διοίκησης, τελέσματα. σταση μεταξὺ θεωρίας καὶ πράξεως, εἶναι ἡ ρήξη μεταξὺ τῶν συζύγων πληγώνουν τὸ σῶμα τοῦ Λαοῦ καὶ Ἐμεῖς, κατά τήν ἔσχατη αὐτὴ ὥρα λόγων καὶ ἔργων, ὀφείλεται στὴν μόνο, ποὺ εὔκολα πλέον καὶ ἀβασά- ὁδηγοῦν σὲ περιπέτειες αὐτή τὴ χώ- προσευχόμεθα στὸ Θεό. Εἶναι τὸ μόἀδράνεια τῶν πνευματικῶν αἰσθητη- νιστα διαλύουν τὸ γάμο τους, ἀλλὰ ρα. Εἶναι ἀπορίας ἄξιον, τό ὅτι δὲν νο ποὺ δυνάμεθα πλέον νὰ κάνωμε, ρίων καί στήν ἀδυναμία τους, ἕνεκα καὶ ἡ διατάραξη σὲ ἀφάνταστο ση- ἔχουν πεισθῆ ἀκόμα ἀπὸ τὴν ἱστορία, ὥστε νὰ τοὺς φωτίσῃ, νὰ ὁμονοήτῶν φθοροποιῶν ἀλγηδόνων, νὰ μεῖο τῆς σχέσεως γονέων καὶ παι- ὅτι ἡ χώρα ταλαιπωρήθηκε καὶ “μά- σουν καὶ νὰ μὴ ἀπογοητεύσουν γιά συλλάβουν τὸ μήνυμα τοῦ οὐρανοῦ διῶν καὶ τῶν παιδιῶν μεταξύ τους. τωσε” ἀπὸ τὴν φοβερὴ διχόνοια. Δὲν Ἡ οἰκογένεια ποὺ δὲν στηρίχθηκε ἀντελήφθησαν, δυστυχῶς “ἀκόμα”, μιά ἀκόμα φορά τὸν Ἑλληνικὸ Λαό. καὶ νά ἀνταποκριθοῦν θετικὰ στὴ χάΝὰ ἐργασθοῦν μέ ἀγάπη γιά τήν ρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία πλουσία ὑπάρ- στὰ πλαίσια τοῦ νόμου καὶ τῆς ἀγά- γιατί ἡ πατρίδα μας ἔφτασε σὲ αὐτὸ Ἑλλάδα, συνεργαζόμενοι ἐν πνεύπης τοῦ Θεοῦ, διαλύεται. χει καὶ οὐδέποτε μᾶς ἐγκατέλειψε. τὸ χάλι. Δέν συγκινήθηκαν ἀπό τόν ματι Θεοῦ, γιὰ τὴν ἔξοδό της ἀπὸ τὰ Πόσες φορὲς κλάψαμε, κλαῖμε καὶ ποιητή μας, ὁ ὁποῖος τούς προειδο- δεινὰ ποὺ ἐπὶ τόσα, μὰ τόσα χρόνια, Ἡ ἔλλειψη ἐσωτερικῆς ἑνότητος, δημιουργεῖ ταραχή, σύγχυση, λύπη δυστυχῶς θὰ κλάψωμε πάνω σὲ ποιεῖ: οἱ ἄκριτες πολιτικὲς τὴν ὁδήγησαν. στὴν ψυχὴ, ὡς ἀναφέρουν οἱ Πατέ- ἐρείπια! “Ἡ διχόνοια πού βαστάει Ὡς κατακλεῖδα, ἐπαναλαμβάβ) Ἔλλειψη ἑνότητος στὴν κοινωρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀπογοήτευση, ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερή νουμε, μετά δέους, τά σωτήρια λόκαὶ ρήξη τῆς σχέσεως τοῦ ἀνθρώ- νική μας ζωή. για τοῦ Κυρίου μας, τά ὁποῖα εἶπε καθενός χαμογελάει που. Τὸ τέλειο πρότυπο τῆς κοινωνίας ἀναφερόμενος προσευχητικά στόν πάρτο λέγοντας καί σύ...” δίδεται, ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, • Μὲ τὸν συνάνθρωπό του. Πατέρα: “Πάτερ ἅγιε, τήρησον Δυστυχῶς καὶ τὸ μέλλον διαγρά- αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου οὓς ΤΡΙΤΗ αὐτὴ κατάσταση εἶναι τὸ ὅπως διασώζεται καὶ προσφέρεται φεται ζοφερό. Γιά νά ἀνατείλουν καδιαχρονικὰ μέσα ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Εὐαγφρικτὸ ἀποτέλεσμα τῶν δύο δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς προηγουμένων βαθμίδων. Ὁ ἀκοι- γέλιο. Πρότυπο κοινωνίας προσώ- λύτερες ἡμέρες γιά τόν τόπο μας, ἡμεῖς” (Ἰω. ιζ,11)». νώνητος μὲ τὸν Θεό, γίνεται ἐγω- πων εἶναι ἡ Παναγία Τριάς. “Ἵνα ὦσιν πρέπει οἱ κινήσεις τους καὶ οἱ συζηϊστὴς καὶ αὐτοείδωλον. Ἐγκλωβίζε- ἕν καθώς, ἡμεῖς...” (Ἰω. ιζ,11). Αὐτὸς ται στὰ τείχη τῆς πνευματικῆς του ὁ τρόπος ζωῆς εἶναι ὁ ἰδανικός. Εἶναι ἀπομονώσεως καὶ βιώνει, χωρὶς κἄν ὁ τρόπος πού βασίζεται στό “καθώς νὰ τὸ ἀντιλαμβάνεται, τὰ ἀποτελέ- ἡμεῖς”, τοῦ Κυρίου. Ποιός δέν γνωρίζει τήν φράση τοῦ σματα τῆς “ἀλειτούργητης” ζωῆς του, τῆς διασπάσεως τοῦ ἐσωτερι- Ἰησοῦ Χριστοῦ: “Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους”; κοῦ του κόσμου καὶ τῆς φοβερᾶς (Ἰω. ιε,17). Καί ποιός ἀγνοεῖ τό: “Πλὴν Ὁ σοφός, ἀσκητικός καί βιωματικός Μεσσήνιος πρωθιεράρχης σχιζοφρενικῆς μοναξιᾶς του. Ὅλοι ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν;” οἱ ἄλλοι γιʼ αὐτὸν εἶναι ἀπρόσωπες (Λουκ. στ,35). Πρόκειται γιά τήν ἐπακαύχημα καί κόσμημα τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας μονάδες καὶ τοὺς ἀντιμετωπίζει, ὡς νάσταση τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία μέσα Βαρύτατον, ἀλλά ἀναστάσιμον, ὄντα τὰ ὁποῖα ὑποχρεοῦνται, νὰ ἀνα- ἀπό τήν ὑπέρβαση τοῦ ἑαυτοῦ μας γνωρίζουν τὴν δική του “ἀπολυτότη- καί τῶν ἀνθρωπίνων μικροτήτων καί τό πένθος ὁλοκλήρου τῆς Οἰκουμετα”. Ἔτσι ἔχει βυθιστεῖ στὸ “πῦρ τῆς ἀδυναμιῶν, ἀναγεννᾶ τὸν κόσμο νικῆς Ὀρθοδοξίας ἐκ τῆς εἰς Κύριον ἐκδημίας τοῦ μακαριστοῦ Μητροκολάσεως”, ποὺ εἶναι ἡ δαιμονικὴ ὁλόκληρο. πολίτου Νικοπόλεως καί Πρεβέζης ἀπομόνωση. Οἱ ψυχολόγοι προσπαὉ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος μιθοῦν μὲ “ἐπιστημονικὲς” θεωρίες, νὰ λώντας στήν Ἀθήνα γιά τήν ἑνότητα κυροῦ Μελετίου (Καλαμαρᾶ), ὁρμωἑρμηνεύσουν τὸ φαινόμενο αὐτό, τῶν ἀνθρώπων θά πῇ: “Ἐποίησέ τε (ὁ μένου ἐκ τῆς Ἀλαγονίας τῆς Μεσκάνοτας λόγο γιὰ σύνδρομα, ποὺ Κύριος) ἐξ ἑνὸς αἵματος πᾶν ἔθνος σηνίας. Ὁ ἴδιος πολλάκις ἐτόνιζεν ὅτι ὁ ἔπαινος πρός μοναχούς δέν βιώνει ὁ ἄνθρωπος ἕνεκα διαφόρων ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπὶ πᾶν τὸ πρόπαραγόντων, ποὺ ἐπηρέασαν ἢ ἐπη- σωπον τῆς γῆς...” (Πράξ. κστ,17). ἐπιτρέπεται (καί οἱ Μητροπολῖται, ὡς ρεάζουν τὴ ζωή του. Κάποιοι θὰ προ- Ὅλα αὐτά τὰ περὶ ἰσότητος τῶν κατ᾽ ἐξοχήν μοναχοί, ἐγκαταβιοῦνχωρήσουν λέγοντες ὅτι δὲν εὑρί- ἀνθρώπων, περὶ ἴσης δυνατότητος τες εἰς τό Μοναστήριον τῆς μετασκονται στὸ ἴδιο “μαγνητικὸ” πεδίο ἀπολαύσεως τῶν ἀγαθῶν τοῦ Θεοῦ νοίας των), δέν πρέπει νά λησμονοῦν τήν θεμελιώδη αὐτήν ὑπόσχεκάποια πρόσωπα καὶ γιʼ αὐτὸ τὸν λό- καὶ περὶ δικαιοσύνης κ.λ.π. τὰ ἐλησίν των κατά τήν κουράν των, καί ν᾽ γο δὲν μποροῦν νὰ ἐπικοινωνήσουν. σμόνησε ὁ ἄνθρωπος. Ποιὸς θυμᾶἀποφεύγουν τάς πολυτελεῖς, δίκην Ὅμως ἡ ἀπάντηση εἶναι μία: ται σήμερα λ.χ., στὴν ἐποχὴ τῆς φτώἀνακτόρων κατοικίας των καί τάς οὐσιαστικῶς συνετέλεσεν εἰς τήν «Νοῦς ἀποστάς τοῦ Θεοῦ, ἤ κτηνώ- χειας καὶ τῶν δυσκολιῶν τό, “εὐκοἐκτυφλωτικῆς, δυστυχῶς ὑλικῆς, δομήν καί ἐξέλιξίν μου εἰς τόν δης ἢ δαιμονιώδης γίνεται». (Γρηγο- πώτερον γὰρ ἐστι κάμηλον διά τρυλάμψεως στολάς των καί ἄλλας κο- χῶρον τῆς κοινωνίας καί τῆς ἐπιρίου Παλαμᾶ, Ὁμιλία ΝΑ΄ Περί προ- μαλιᾶς ῥαφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσευχῆς καί ψαλμωδίας 10. Ε.Π.Ε. σιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ σμικάς ἐκδηλώσεις των). Τούτου στήμης. Τούτου ἕνεκα εἶμαι ἐσαεί ἕνεκα δέν θά προβῶμεν εἰς ἐπαί- εὐγνώμων πρός τόν διδάσκαλον καί τ.11, Πατερικαί ἐκδόσεις «Γρηγόριος εἰσελθεῖν;” (Λουκ. ιη,25). πνευματικόν π. Μελέτιον, ὅστις πεΠαλαμᾶς», Θεσσαλονίκη 1986, σ. Ἕνας ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μὲ νους πρός τόν κοιμηθέντα πρωθιε- ρισσότερον παντός ἄλλου, ἐφήρμο226) ἁπλότητα ἔλεγε: “Ἂν ἔχῃς ἐσὺ καὶ ράρχην. Θά περιορισθῶμεν εἰς μίαν σεν τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ: «ὁ ποιΤὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς δεινῆς δὲν ἔχει ὁ ἄλλος, τότε φίδια εἶναι τὰ λιτήν ἀναφοράν πρός τήν ἁγιοπνευ- ήσας καί διδάξας οὗτος μέγας κληματικήν καί πατερικήν προσωπικόσυμφορᾶς, τῆς ἐλλείψεως ἑνότητος ἀγαθὰ στὴν τσέπη σου καὶ θὰ σὲ κατητά του ἐν συντομίᾳ καί ἐν εὐθέτῳ θήσεται» (Ματθ. 5,19). Ὡς Γραμμαμὲ τοὺς ἄλλους, εἶναι σήμερα παρὰ τασπαράξουν”. χρόνῳ, δοθησομένης εὐκαιρίας, θά τεύς τῆς Ἱ. Συνόδου ἐπί τῶν Διεκποτὲ ἐμφανές στὴν κοινωνία μας. Θὰ Ὅλα αὐτὰ τά προβλήματα, ἀρχίκλησιαστικῶν Σχέσεων ἀφῆκεν ἀγασημειώσωμε τινά πάνω σʼαὐτὸ τὸ ζή- ζουν ἀπὸ τὴν ἐγγὺς κοινωνία, ἀπὸ προβῶμεν εἰς τήν ἀντικειμενικήν θήν ἀνάμνησιν διά τό ὑπ᾽ αὐτοῦ συνἀξιολόγησιν τοῦ ὄντως ἀληθοῦς καί τημα: τὴν γειτονιά, τὴν πόλη καὶ ἐπεκτείτελεσθέν ἔργον, ὄντας γλωσσομαἐξόχως ποιμαντικοῦ ἔργου του. Ὁ Μητροπολίτης Νικοπόλεως, θής, καί δή καί ἄριστος κάτοχος τῆς πέραν τῶν θεολογικῶν σπουδῶν ρωσικῆς. Ἡ διεθνής ἀκτινοβολία του, ἦτο βαθύς γνώστης τῆς κλασ- τοῦ μακαριστοῦ Μελετίου ἦτο ἐντυσικῆς φιλολογίας (πτυχιοῦχος τῆς πωσιακή. Κατά τήν πρόσφατον ἐπίμάτων ὑπό τοῦ τότε Οἰκουμενικοῦ τριάρχης; Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπι- σκεψίν μου εἰς τήν Μόσχαν, ἐπ᾽ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου καί διά Οἱ Παπικοί δέν εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ στημίου Ἀθηνῶν καί συνεργάτης εὐκαιρίᾳ Διεθνοῦς Συνεδρίου ἐπί τῆς ὁποίας ἤρχισε σταδιακῶς ὁ Πα- ὁποῖοι διεστρέβλωσαν τόν εὐαγγετοῦ διαπρεποῦς Καθηγητοῦ τῆς θεμάτων κοινωνικῆς ἠθικῆς, ὡς πισμός νά «αἰχμαλωτίζη» τούς ἑκά- λικόν λόγον τοῦ Κυρίου μας; Οἱ ΠαἈρχαίας Ἑλληνικῆς Γλώσσης καί Φι- ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου τῶν στοτε Οἰκουμενικούς Πατριάρχας, πικοί δέν προέβησαν εἰς τό μεγαλύλολογίας Κωνσταντίνου Βουρβέ- Ἱεροσολύμων, συνηντήθην μετά Ὀρθοδόξους Πατριάρχας καί Ἀρχιε- τερον πραξικόπημα ἐναντίον τῆς Πίρη). Ἡ ἀρίστη φιλολογική κατάρτι- τοῦ Πατριάρχου Μόσχας κ. Κυρίλπισκόπους Αὐτοκεφάλων Ἐκκλη- στεως καί τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεσίς του εἶναι ἐμφανής τόσον εἰς τά λου, ὁ ὁποῖος ἀνταποδίδων τόν χαισιῶν, Καθηγουμένους Ἱερῶν ώς μας; (Φιλιόκβε). Οἱ Παπικοί δέν γραπτά του κείμενα, ὅσον καί εἰς ρετισμόν πού μετέφερα εἰς αὐτόν Μονῶν καί θεολόγους καί νά προ- διεστρέβλωσαν τό ἱερόν μυστήριον τόν προφορικόν του λόγον, ὁ ὁ- ἐκ μέρους τοῦ Μητροπολίτου Μεβαίνη εἰς ἅλωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ Βαπτίσματος, ὅταν τοῦτο μᾶς ποῖος ἦτο ὄντως συναρπαστικός, μέ λετίου, δημοσίᾳ ἐπήνεσεν τόν κοιἀπό τό ἐσωτερικόν της. Διά τήν «νί- ἔδωσεν ὁ Κύριός μας; Οἱ Παπικοί ἀνεπιτήδευτον ρητορικήν δομήν, μέ μηθέντα ἐπίσκοπον, τονίσας πέραν κην» αὐτήν τοῦ Παπισμοῦ ἐπί τῆς δέν διεστρέβλωσαν τό μυστήριον γλαφυρότητα, μέ παιδαγωγικήν τε- τῆς ἐπιστημονικῆς του καταρτίσεὈρθοδοξίας ἀνεφέρθη εἰς τήν θετι- τῆς θείας Κοινωνίας πετῶντες εἰς χνικήν καί ἐκπληκτικήν βιωματικήν ως, ὑπέροχον καί σπάνιον εἰς τήν κήν συμπεριφοράν τοῦ Πάπα Ἰωάν- τόν κάλαθον τῶν ἀχρήστων ὅσα ἔκφρασιν. Τούτου ἕνεκα ὁ προφο- ἐποχήν μας ἦθος καί τήν ἱεροπρένου ΚΓ´ καί τοῦ τότε Πατριάρχου μᾶς παρέδωσεν ὁ Κύριός μας κατά ρικός καί ὁ γραπτός λόγος τοῦ μα- πειάν του, ἀποκαλέσας αὐτόν ὡς Ἀθηναγόρου. Δέν ἦτο ὅμως ἀχάρι- τόν Μυστικόν Δεῖπνον; Οἱ Παπικοί καριστοῦ Ἱεράρχου ἦτο ὄντως σα- καύχημα τῆς Ὀρθοδοξίας. στος καί πρός τόν σημερινόν Πα- δέν διεστρέβλωσαν τούς Ἁγίους Τό ἐπιστημονικόν καί ἐν γένει γηνευτικός, ἐν ταυτῷ δέ ἐποικοδοτριάρχην κ. Βαρθολομαῖον πρός τόν Ἀποστόλους καί ἀνεγνώρισαν Πρωμητικός καί ποιμαντικός. Πρωτί- συγγραφικόν ἔργον τοῦ Μελετίου ὁποῖον ἐξέφρασε τήν εὐχαρίστησίν τεῖον εἰς τόν Αἱρεσιάρχην τοῦ Βατιστως, ὁ μακαριστός Μελέτιος ἐδί- εἶναι σημαντικόν. Ἔχει βραβευθῆ του διά τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον κανοῦ, ὅταν ἡ Ἁγία Γραφή διδάσκει δασκε διά τῆς μορφῆς καί τῆς σιω- ἀπό τήν Ἀκαδημίαν Ἀθηνῶν διά τό προωθεῖ τόν «Οἰκουμενικόν διάλο- ὅτι τοιοῦτον Πρωτεῖον δέν ὑπῆρχε; πῆς του. Εἶχεν ὄντως παρουσίαν σύγγραμμά του «Ἡ Πέμπτη Οἰκουγον». Ὑπογραμμίζεται ὅτι ὁ Παπι- (κ.λπ). Τολμᾶ ὁ Οἰκουμενικός Παὀρθοδόξου ἐπισκόπου ὅ,τι ἐδίδασκε μενική Σύνοδος», ἔργον καθαρῶς σμός δέν ἔχει ἀποκηρύξει τάς αἱρέ- τριάρχης καί ἐπικαλεῖται τούς Πατέαὐτός πρῶτος τό ἐφήρμοζε καί εἰς ἐρευνητικόν καί ἐν πολλοῖς πρωτόσεις καί τάς κακοδοξίας του, δέν ρας τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν κατατήν πρᾶξιν εἶχε καταργήσει τό λε- τυπον. Ἀσφαλῶς θά ὑπάρξη ἐκ μέἀπαρνεῖται τά «μυστήριά» του, ἐνῶ φρονῆ τούς Ἱερούς Κανόνας καί γόμενον «μή ἐπηρεάζεσθε ἀπό τή ρους τῶν συνεργατῶν του πλήρης οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθοδόξου τήν ἀντιαιρετικήν δρᾶσιν των, ἡ ζωή ἤ τήν ἐν γένει συμπεριφορά τοῦ καταγραφή τοῦ ἔργου του, ὁπότε Ἐκκλησίας (διάβαζε Φαναρίου) προ- ὁποία ἦτο τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ Ἁγίου δεσπότη ἤ τοῦ παπᾶ, ἄν δηλαδή θά καταστῆ δυνατή ἡ ἀντικειμενική βαίνουν διαρκῶς εἰς ὑποχωρήσεις, Πνεύματος; Ὁ Οἰκουμενικός Πακλείνει ναούς, καταδιώκει καλό- ἀξιόλογησίς του. Ἐσχάτως ἐδημονοθεύοντες τά μυστήρια τῆς τριάρχης εἰς τό μήνυμά του ἀναγριες, μετέχει μέ ὁμιλίες σέ ἐκδη- σίευσεν μελέτας του ἐπί τῆς προἘκκλησίας μας, ἀναγνωρίζοντες γνωρίζει «ἱερωσύνην» εἰς τόν «Παλώσεις τῶν ρόταρυ, τῶν λάϊονς καί τεινομένης «μεταφράσεως», καθ᾽ τάς «Ἐκκλησίας» ὅλων τῶν αἱρε- ναγιώτατον» τῆς «Ἐκκλησίας» τῆς ἄλλων ἀντιχριστιανικῶν καί ἀντε- ἡμᾶς μεταγλωττίσεως ἤ ἀποδόσεως τικῶν (καί τῶν Παπικῶν) ὅτι σώζουν Ρώμης, ὅταν ἡ Ὀρθόδοξος θεολοθνικῶν λεσχῶν, μοιράζει ὀφφίκια εἰς τήν καθομιλουμένην κειμένων καί διδάσκουν τήν Ἀλήθειαν τῆς Πί- γία διδάσκει εἰς τάς θεολογικάς καί στούς κόλακες ἱερεῖς, δίχως ἀξία, τῆς θείας Λατρείας, πρᾶγμα τό στεως καί ὡς ἐκ τούτου δέν εἶναι ἐκκλησιαστικάς σχολάς, μεταξύ ξενυχτάει σέ μαρίνες καί ταβέρνες, ὁποῖον προεκάλεσεν ποικίλας ἀντιαἱρετικοί κ.λπ. ἄλλων, ὅτι οἱ Παπικοί δέν ἔχουν καφετέρειες κ.λπ, κολακεύει τούς δράσεις, ἀλλά πρωτίστως συνετέἈπό τήν πλευράν του ὁ Σεβ. Γαλ- ἱερωσύνην. πολιτικούς, μέ τήν ἐλπίδα νά κατα- λεσεν εἰς τήν ἔρευναν καί ἐδημοσιλίας ἐπέδωσεν εἰς τόν Αἱρεσιάρχην Εἶναι πλέον φανερόν ὅτι ἡ Ὀρθόλάβουν ἀνώτερες θέσεις…». Ὁ Με- εύθησαν μελέται ἐπί τοῦ θέματος μήνυμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρ- δοξος Ἐκκλησία εἰσέρχεται εἰς τήν λέτιος θεωροῦσε αὐτά «σκύβαλα» αὐτοῦ. Ὁ ἴδιος πολλάκις, γραπτῶς χου κ. Βαρθολομαίου. Εἰς αὐτό ὁ ἐποχήν τῆς «Νέας Ἐποχῆς» καί τῆς καί ἐλυπεῖτο διά τό κατάντημα πολ- τε καί προφορικῶς ἐζήτησεν τάς ἐν Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἀναγνω- ἐξυπηρετήσεως γεωπολιτικῶν καί λῶν ἱερωμένων, καί δή καί ἐπισκό- προκειμένῳ ἀπόψεις μου, τάς ὁποίρίζει τόν Πάπαν ὡς κανονικόν μέλος γεωστρατηγικῶν σχεδιασμῶν, πού πων, διά τό ἔντονο κοσμικό φρόνη- ας καί ἐξέθεσα, ἀλλά ἡ ἐπισυμβᾶσα τῆς Ἐκκλησίας καί ὡς κανονικόν ἐκπορεύονται ἀπό ξένα κέντρα ἀπομά των, τό ὁποῖον εἶναι ἔκδηλον μέ ἐν τῷ μεταξύ ἀσθένειά του διέκοψε Πατριάρχην τῆς Ἐκκλησίας τῆς Δύ- φάσεων. Ὁ ἔντιμος κλῆρος καί ὁ πιτήν σκανδαλώδη ζωήν των καί τήν τήν μεταξύ μας ἐπιστημονικήνσεως λέγων: «Παναγιώτατε, Πάπα στός λαός ὀφείλουν νά εὑρίσκωνται πάσῃ θυσίᾳ κοσμικήν ζωήν των, ἐρευνητικήν συνεργασίαν, καθ᾽ τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης… νά σᾶς εἰς συνεχῆ ἐπαγρύπνησιν καί προσπροκειμένου ν᾽ ἀρέσουν εἰς τούς ὅσον, ὡς πολλάκις εἶχον τονίσει δώσει δύναμιν (ὁ Θεός) καί νά σᾶς ευχήν. Ἡ ἀντίδρασις τῶν ὀλίγων κοσμικούς ἄρχοντας, ὅπως δυστυ- πρός τόν πολυσέβαστόν μοι π. Μεκαθοδηγεῖ γιά τό καλό τῆς Ἐκκλη- Ὀρθοδόξων μέ γνήσιον φρόνημα χῶς συμβαίνει εἰς τήν ἐποχήν μας λέτιον, τό ὅλον θέμα εἶναι πρωτίκαί ὅλοι μας καί δή καί οἱ Μεσσήνιοι στως φιλοσοφικόν καί δευτερευόνσίας, γιά νά προωθηθεῖ ἡ ἑνότητα καί μεγάλην ἐκκλησιαστικήν συνείτως φιλολογικόν ἤ καί θεολογικόν. ἔχομεν γνῶσιν καί πεῖραν αὐτῶν. ὅλων τῶν χριστιανῶν». Κανονική δησιν, εἰς τήν κατάλληλον στιγμήν, Πρός τό πλήρωμα τῆς ΜητροπόἘκκλησία κατά τόν Οἰκουμενικόν εἶναι ἀρκετή διά νά ματαιώση τήν Ὁ μακαριστός Μελέτιος ὑπηρέΠατριάρχην τό Κρατίδιον τοῦ Βατι- πορείαν πρός τήν ψευδοένωσιν τῶν τησεν ἐπί μακρόν τήν Μεσσηνίαν, λεώς του, ἀλλά καί πρός ὅλην τήν κανοῦ καί Παναγιώτατος ὁ Ἀρχηγός «Ἐκκλησιῶν» καί νά τρέψη εἰς φυχειροτονηθείς ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Ὀρθόδοξον Καθολικήν Ἐκκλησίαν τοῦ Κρατιδίου. Ἡ μεγαλυτέρα ὅμως γήν ὅλους τούς προδότας τῆς ΠίΜητροπολίτου Χρυσοστόμου Α´ αἱ εὐχαί ὅλων μας εἶναι νά ἐκλεγῆ, πτῶσις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρ- στεως. Ὑπενθυμίζομεν τόν τρόμον (Δασκαλάκη) καί ὡς ἱεροκῆρυξ κυ- «τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ Παναγίου καί χου προέρχεται ἀπό τά ἀκόλουθα ὅλων αὐτῶν, ὅταν ἐκυκλοφόρησεν ριολεκτικῶς «ὤργωσεν» τάς πόλεις Τελεταρχικοῦ Πνεύματος» ἄξιος, σημεῖα τοῦ μηνύματός του: «Σίγου- ἡ «Ὁμολογία Πίστεως» καί συνεκαί τά χωρία τοῦ Νομοῦ μας. Ὡς πα- κατά τε τό ἦθος, τόν ἀσκητικόν βίον ρα πρέπει νά προσπαθήσουμε νά κεντρώθησαν δέκα χιλιάδες ὑποράδειγμα ἀναφέρω τήν ἐκπληκτικήν καί τήν Ἀρχιερατικήν Διακονίαν, ἐξασφαλιστεῖ ἡ ἑνότητα καί νά βα- γραφαί. Ὅλοι ἀπελογοῦντο μέ πνευματικήν δρᾶσιν του εἰς τήν πε- διάδοχός του διά νά συνεχίση τό σίζεται ὁ δρόμος μας πρός αὐτήν πρῶτον τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρριοχήν τοῦ Δήμου Ἀρφαρῶν καί ἔργον του. Εἴη ἡ ἱερά Αὐτοῦ Μνήμη Αἰωνία στίς στερεές βάσεις τῆς πίστης καί χην, ἐνῶ ἐναυάγησαν κρίσιμοι ἀποπροσωπικῶς εἶχον τήν μοναδικήν Κωνσταντῖνος Νιάρχος εὐλογίαν νά δεχθῶ τήν εὐλογημέτῆς ὁμολογίας τῶν Ἀποστόλων καί φάσεις διά τήν «ἕνωσιν» κατά τούς Καθηγητής Φιλοσοφικῆς Σχολῆς νην διδασκαλίαν του, ἤδη ἀπό τῆς τῶν Πατέρων…». Διά ποίαν κοινήν θεολογικούς Διαλόγους εἰς τήν ΚύΠαν. Ἀθηνῶν μικρᾶς ἡλικίας, πρᾶγμα τό ὁποῖον πίστιν ὁμιλεῖ ὁ Οἰκουμενικός Πα- προν καί τήν Βιέννην.

ΝΕΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΟΛΙΣΘΗΜΑΤΑ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

Ἀρχιερεῖς ἐνδιαφέρει πῶς θά ἀμβλυνθῆ τό Ὀρθόδοξον φρόνημα καί πῶς θά προετοιμασθῆ ἡ ὁλοκληρωτική προδοσία τῆς Πίστεως διά τοῦ «κοινοῦ ποτηρίου», ἄνευ τῆς παραιτήσεως τοῦ Παπισμοῦ ἀπό τήν αἵρεσιν τοῦ Φιλιόκβε (διά τήν ὁποίαν δέν γίνεται λόγος εἰς τούς θεολογικούς διαλόγους) καί ἀπό τάς αἱρέσεις, πού καθιστοῦν ἀλάνθαστον καί ἄρα ἡμίθεον τόν Πάπαν (ἀλάθητον) καί μοναδικόν ἐκπρόσωπον τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν Πλανήτην Γῆν τόν Πάπαν (πρωτεῖον). Τό Φανάριον καί οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς δέν ὑπολογίζουν εἰς τά σχέδιά των τά ἀφορῶντα τήν Ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν» τούς Ἱερούς καί Ἀποστολικούς Κανόνας, τούς ἀντιαιρετικούς καί ἀντιπαπικούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, τούς ὁποίους τιμοῦν καί ἀναφέρονται εἰς αὐτούς, διά νά καταδείξουν εἰς τόν πιστόν λαόν ὅτι δέν εἶναι (ἀκόμη) προδόται τῆς Πίστεως. Αἱ τιμαί καί αἱ ἀναφοραί ὅμως εἶναι ἀναγκαστικαί, διά νά μή ἐγερθῆ ὁ πιστός λαός ἐναντίον των. Ὁ Σεβ. Γαλλίας δέν περιωρίσθη εἰς τάς συμπροσευχάς μετά τοῦ Αἱρεσιάρχου Πάπα, ἔσκυψε καί ἠσπάσθη τήν δεξιάν τοῦ Αἱρεσιάρχου εἰς τό Βατικανόν, ἐνῶ συμφώνως πρός πληροφορίας ἀπεκάλεσε τόν Πάπαν Ἁγιώτατον. Ἐκτός, δηλαδή, ἀπό τήν καταπάτησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν τάς συμπροσευχάς καί ὁρίζουν ποινάς καθαιρέσεως καί ἀφορισμοῦ διά κληρικούς καί Ἐπισκόπους, συμπεριεφέρθη ὡς ὁ Πάπας νά ἦτο κανονικόν μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἠσπάσθη τήν δεξιάν χεῖρα καί τόν ἀπεκάλεσεν Ἁγιώτατον. Ὑπενθυμίζομεν ὅτι κατά τήν ὑποδοχήν τοῦ Πάπα εἰς τό Φανάριον εἶχε γραφῆ εἰδικός ὕμνος, ἀνεγνωρίσθη ὡς κανονικόν μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ οἱ Φαναριῶται ὑπο τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην ἔψαλον «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος», πολυχρόνιον, τόν ἀπεκάλουν Ἁγιώτατον κ.λπ. Ἐπίσης, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γαλλίας παρεκάθησεν εἰς γεῦμα δεχόμενος τήν εὐλογίαν τοῦ Αἱρεσιάρχου Πάπα. Κατά τήν διάρκειαν τῆς συναντήσεως τοῦ Σεβ. Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ μετά τοῦ Αἱρεσιάρχου εἰς τό Βατικανόν, ὁ Πάπας ἀνεφέρθη εἰς τήν Β´ Βατικανήν Σύνοδον, ἡ ὁποία συνέπεσεν μέ τήν ἄρσιν τῶν ἀναθε-

ΜΕΛΕΤΙΟΣ (ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ), ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΡΕΒΕΖΗΣ ΚΑΙ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ (1933-2012)

Σελὶς 8η

6 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΘΛΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΣΚΗΣΕΩΣ

Τοῦ κ. Ἰωάννου Τάτση, Θεολόγου

Ο ΜΑΡΤΥΡΙΟ νέου ποὺ μετεστράφη ἀπὸ τὸν μουσουλμανισμὸ στὸ χριστιανισμὸ στὴν Τυνησία ἢ πιθανότερα στὸ Ἰρὰκ ἢ τὴν Συρία καὶ ἔπεσε θῦμα τῆς μανίας Ἰσλαμιστῶν εἶναι πανομοιότυπο μὲ ἐκεῖνο τοῦ ρώσου νεομάρτυρος Εὐγενίου Ροντιόνωφ, ποὺ ἀποκεφαλίστηκε ἀπὸ Τσετσένους ἀντάρτες, ἐπειδὴ ἀρνήθηκε νὰ βγάλει ἀπὸ τὸ λαιμὸ του τὸ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Οἱ δύο νέοι Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τῶν ὁποίων τὰ φρικτὰ μαρτύρια εἶναι καταγεγραμμένα σὲ βίντεο, ἀποδεικνύουν τρανότατα ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ ποτίζεται ἀπὸ τὰ αἵματα τῶν ἁγίων Μαρτύρων. Στὸ ἐρώτημα πῶς ἐμεῖς μποροῦμε νὰ μιμηθοῦμε τοὺς ἁγίους Μάρτυρες ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος δίνει τὴν ἀπάντηση: «Ἐκεῖνοι σώθηκαν ἀπὸ τὰ ἔργα καὶ τοὺς πόνους τῆς ἀθλήσεως, ἐμεῖς ἐλπίζουμε νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τά ἔργα καὶ τούς πόνους τῆς ἀσκήσεως καὶ γενικὰ ἀπὸ τὴ φιλανθρωπία καὶ τὴ χάρη τοῦ Δεσπότη. Ἐκεῖνοι ἀπὸ ἱδρῶτες καὶ ἀγῶνες μαρτυρικούς, ἐμεῖς ἀπὸ δάκρυα καὶ ἀγῶνες ἀσκητικούς»*. Ὅσοι δὲν σώζονται μὲ τὴ ἔκχυση τοῦ αἵματός τους ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ οἰκειοθελῶς ἀναλαμβάνουν πόνους καὶ ἀγῶνες ἀσκητικούς. Μόνες δύο ὁδοὶ ἐξασφαλίζουν τὴ σωτηρία: ὁ πρῶτος τῆς ἀθλήσεως καὶ τοῦ μαρτυρίου τοῦ αἵματος καὶ ὁ δεύτερος τῆς ἀσκήσεως καὶ τοῦ μαρτυρίου τῆς συνειδήσεως. Ἡ δεύτερη ὁδὸς εἶναι διαρκὴς ἀγώνας κατὰ τοῦ διαβόλου, τῶν παθῶν καὶ ἐπιθυμιῶν τῆς σαρκὸς μὲ ὑπομονὴ στὶς θλίψεις, τοὺς πειρασμοὺς καὶ τοὺς πόνους καὶ εὐχαριστία πρὸς τὸ Θεό. Ἡ δειλία ἐνώπιον τοῦ μαρτυρίου στερεῖ στὸν πιστὸ τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἐκτός τῆς Βασιλείας θὰ μείνουν ὅμως καὶ ὅσοι ἐξ ἀμελείας, ραθυμίας, φιληδονίας καὶ φιλαυτίας ἀναβάλλουν διαρκῶς τὴν ἀνάληψη ἀδιάλειπτου πνευματικοῦ ἀγώνα μὲ ὅπλα τὴ νηστεία, τὴν προσευχή, τὴν μετάνοια καὶ τὴ διαρκῆ νήψη. Ἡ καλοπέραση δὲν ἁρμόζει στοὺς πιστούς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι Ἐκκλησία ἀθλήσεως καὶ ἀσκήσεως. Χωρὶς τὶς δύο αὐτὲς εἶναι ἀδύνατον νὰ γίνουμε τέκνα Θεοῦ. * «Ἐκεῖνοι γὰρ ἐξ ἔργων καὶ πόνων ἀθλήσεως, ἡμεῖς ἐξ ἔργων καὶ πόνων ἀσκήσεως σωθῆναι ἐλπίζομεν καὶ τὸ ὅλον ἐκ φιλανθρωπίας τῆς τοῦ Δεσπότου καὶ χάριτος. Ἐκεῖνοι ἐξ ἱδρώτων καὶ ἀγώνων μαρτυρικῶν, ἡμεῖς ἐκ δακρύων καὶ ἀγώνων ἀσκητικῶν», Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, Ἠθικὸς Λόγος Ι΄, «Φιλοκαλία τῶν Νηπτικῶν καὶ Ἀσκητικῶν, τόμ. 19Γ΄, ΕΠΕ, Πατερικαὶ ἐκδόσεις «Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς».

Σκοπὸς τῆς Ἐκκλησίας νὰ συνεγείρη συνειδήσεις

διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τῆς πολυμετώπου κρίσεως

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΤΟΥ

Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις ἀπὸ κοινοῦ μὲ τὸν Δῆμον Λαμιέων καὶ τὸν Ἰατρικὸν Σύλλογον ἵδρυσαν κοινωνικὸν ἰατρεῖον, διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τῆς ἰατροφαρμακευτικῆς περιθάλψεως τῶν ἀνασφαλίστων πολιτῶν τοῦ Δήμου Λαμιέων. Κάνει ἀναφορὰ εἰς τὸ φιλότιμον τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς, τὸ ὁποῖον κάνει θαύματα καὶ ἀνασταίνει καὶ νεκρούς. Ἔκκλησιν πρὸς τὸν φιλόχριστον λαὸν τῆς Φθιώτιδος, ὅπως συμμετάσχη εἰς τὴν μεγάλην σταυροφορίαν διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τῆς ἰατροφαρμακευτικῆς περιθάλψεως τῶν ἀνασφαλίστων πολιτῶν, (μέσῳ τοῦ ἱδρυθέντος κοινωνικοῦ ἰατρείου εἰς τὴν πόλιν τῆς Λαμίας), τὴν ὁποίαν ἀνέλαβον ἡ Ἱ. Μητρόπολις, ὁ Δῆμος Λαμιέων καὶ ὁ τοπικὸς ἰατρικὸς σύλλογος, ἀπηύθυνε μὲ ἐγκύκλιόν του ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης εἰς τὴν ἐγκύκλιόν του περιγράφει τὴν τραγικὴν κατάστασιν, εἰς τὴν ὁποίαν ἔχει περιέλθει ἡ Ἑλλὰς καὶ ὁ λαός της, ἀλλὰ καὶ ἐπισημαίνει τὸ ἱστορικὸν χρέος τῆς Ἐκκλησίας μας εἰς χαλεποὺς καιροὺς τοὺς ὁποίους βιώνομεν: Ἡ ἐγκύκλιος Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ἐγκυκλίου ἔχει ὡς ἀκολούθως:

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Ἐάν κάθε ἄνθρωπος καί μάλιστα κάθε Χριστιανός καθημερινά ἐπιβάλλεται νά καλλιεργεῖ στήν ψυχή του τά αἰσθήματα ἀγάπης καί ἀλληλεγγύης, στή σημερινή δεινή κατάσταση, στήν ὁποία ἔχει περιέλθει ἡ κοινωνία μας, εἶναι ἀναγκαῖο καί ἀπαραίτητο ὄχι μόνο νά καλλιεργεῖ, ἀλλά νά ὑπερβαίνει τόν ἑαυτό του καί θυσιαστικά νά προσφέρει τήν ἀγάπη του ἀνακουφίζοντας τόν πόνο καί ἐπουλώνοντας πυορροοῦσες πληγές. Ἡ ἤρεμη ζωή τῆς Πατρίδος μας ἔχει ἐπικινδύνως διαταραχθεῖ ἐξ αἰτίας τῆς ἀνέχειας καί τῆς ἀπογνώσεως, πού ὁδηγεῖ τούς ἀνθρώπους σέ ἀκραῖες συμπεριφορές ἐπιθετικότητος καί αὐτοκαταστροφῆς. Δέν εἶναι σκοπός μας νά καταμερίσωμε εὐθῦνες καί νά καταγγείλωμε ἐκείνους, πού ὁδήγησαν τό λαό μας σ᾽ αὐτό τό κατάντημα. Σκοπός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά συνεγείρει τίς συνειδήσεις μας στήν ἀντιμετώπιση τῆς πολυμετώπου κρίσεως μέ τήν δύναμη τῆς ἀγάπης καί νά παρακινεῖ ὅλους στήν διά τῆς ἀλληλεγγύης ἀνατροπή τῆς παρούσης ἐλεεινῆς καταστάσεως. Δέν ὑπάρχουν μόνο πεινασμένοι, πού δέν ἔχουν τά πρός τό ζῆν ἀπαραίτητα. Δέν ὑπάρχουν μόνο οἰκογενειάρχες, πού δέν ἔχουν νά πληρώσουν τό ἐνοίκιο. Δέν ὑπάρχουν μόνο ἐκεῖνοι πού χάνουν τό σπίτι τους καί τήν περιουσία τους, ἐπειδή δέν ἔχουν νά πληρώσουν στήν τράπεζα τή δόση τοῦ δανείου. Ὑπάρχουν ἀκόμα καί ἐκεῖνοι, πού δέν ἔχουν νά πάρουν τά ἀπαραίτητα φάρμακα γιά τήν ἀρρώστειά τους, ἐκεῖνοι πού ἀναβάλλουν κάποια ἀναγκαία ἰατρική ἐπέμβαση, γιατί δέν ἔχουν νά πληρώσουν ἰατρούς καί Νοσοκομεῖα. Εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι, πού δέν ἔχουν ἀσφάλιση καί δέν ἔχουν πρόσβαση στήν ἰατροφαρμακευτική περίθαλψη. Εἶχαν κάποτε βιβλιάριο ὑγείας, ἀλλά δέν ἔχουν πλέον, γιατί δέν κατέβαλαν τά χρήματα τῆς ἀσφαλίσεώς των. Ὅλοι αὐτοί οἱ ἀνασφάλιστοι θά πρέπει νά μείνουν χωρίς περίθαλψη; Τά παιδιά τους καί οἱ οἰκογένειές τους θά πρέπει νά πεθάνουν, ἐπειδή οὔτε χρήμα-

τα, οὔτε βιβλιάριο ἀσθενείας ἔχουν, για νά φροντίσουν τήν ὑγεία τους; Γιά ὅλους αὐτούς τούς ἀναξιοπαθοῦντες ὑπάρχει λύση. Ὑπάρχει διέξοδος στά πολλά ἀδιέξοδά τους. Εἶναι ἡ ἀγάπη καί ἡ ἀνθρωπιά. Τρεῖς φορεῖς τῆς περιοχῆς μας, ἡ Ἱερά Μητρόπολις, ὁ Δῆμος Λαμιέων καί ὁ Ἰατρικός Σύλλογος ἀναλάβαμε ἱερή σταυροφορία διά τήν ἀντιμετώπιση τῆς ἰατροφαρμακευτικῆς περιθάλψεως τῶν ἀνασφαλίστων μέ τήν ἵδρυση τοῦ Κοινωνικοῦ Ἰατρείου στήν πόλη τῆς Λαμίας, τό ὁποῖο ἄρχισε ἤδη νά λειτουργεῖ σέ εἰδικά διαμορφωμένους χώρους τοῦ 3ου ΚΑΠΗ τοῦ Δήμου Λαμιέων, ἐπί τῆς ὁδοῦ Τυμφρηστοῦ, ἐπάνω ἀκριβῶς ἀπό τόν Ἱερό Ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας. Τό Κοινωνικό Ἰατρεῖο μέ τούς ἐθελοντές ἰατρούς ὅλων τῶν εἰδικοτήτων θά ἐξυπηρετεῖ πλήρως ὅλους τούς ἀνασφαλίστους. Γιά τίς λεπτομέρειες λειτουργίας τοῦ Κοινωνικοῦ Ἰατρείου ἔχει ὑπάρξει ἐνημέρωση ἀπό τόν Πρόεδρο τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου ἀξιότιμο κύριο Λεωνίδα Ἀναγνωστόπουλο, τόν ὁποῖο δημοσίως συγχαίρω καί ἐπαινῶ γιά τήν ἀμέριστη συμπαράσταση τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου. Ἐκεῖνο πού θέλω νά ἐπισημάνω εἶναι ὅτι ἀπαραίτητη θεωρεῖται καί ἡ συμπαράσταση τοῦ λαοῦ γιά τήν ἐνίσχυση τῆς προσπαθείας αὐτῆς. Σέ πολλές οἰκογένειες ὑπάρχουν φάρμακα ἀχρησιμοποίητα, τά ὁποῖα στήν περίπτωσή μας θά ἦταν πολύ χρήσιμα. Αὐτά τά φάρμακα, τά ὁποῖα ἔχουν περιθώριο ἰσχύος ἕξ μηνῶν, ἠμπορεῖτε νά προσφέρετε εἴτε στό Κοινωνικό Ἰατρεῖο, εἴτε στούς Ἐνοριακούς Ναούς, γιά νά χρησιμοποιηθοῦν καί νά δοθοῦν στούς ἔχοντας ἀνάγκη ἀνασφαλίστους ἀσθενεῖς ἀδελφούς μας. Κοινή διαπίστωση εἶναι, ὅτι μέσα στόν κατακλυσμό τῆς σημερινῆς κρίσεως ὑπάρχει μιά δυνατή ἀκτῖνα ἐλπίδος. Εἶναι ἡ ἀγάπη καί ἡ ἀλληλεγγύη, πού στήν καρδιά τοῦ Ἕλληνα ἀναπτύσσεται περισσότερο σέ περιόδους κρίσεων, πολέμων, θεομηνιῶν, φτώχειας, προσφυγιᾶς, πόνου. Εἶναι τό φιλότιμο τῆς Ἑλληνικῆς ψυχῆς, πού κάνει θαύματα καί ἀνασταίνει νεκρούς. Σᾶς προτρέπω καί σᾶς παρακαλῶ. Συμπαρασταθεῖτε στήν προσπάθειά μας αὐτή.

«Ὁ Χριστός νά καίγωνται γυρεύει γι᾽ αὐτόν καρδιές, ὄχι κεριά καί μέ σταυρούς κανείς δέν τόν λατρεύει καί γονατίσματα βαρειά. Γιατί λατρεύει τόν Χριστόν, ὅποιος δίνει γιά τόν πλησίον τή ζωή, ὅποιος τόν γυμνωμένο κρυφοντύνει καί τό φτωχό τόν ἐλεεῖ. Ὅποιος τήν ἀδικία κεραυνώνει κι ἁγνό τό μέτωπο κρατεῖ. Κι ἔχει ὁδηγό τήν καλωσύνη μόνη κι ἔχει Θεό τήν ἀρετή». (Κωστὴς Παλαμᾶς) Ὁ Ἐλεήμων Κύριος, ὁ Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων διά πρεσβειῶν τῶν μεγάλων Ἁγίων Ἀναργύρων Ἰατρῶν νά χαρίζει ὑγεία, δύναμη καί πλούσια τά οὐράνια δωρήματα στήν ζωή σας. Μετά πατρικῶν εὐχῶν Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † Ο ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Διά τήν ἐπίσκεψιν διετέθησαν 110.000 εὐρώ μέ ἀποτέλεσμα νά προκληθοῦν μεγάλαι ἀντιδράσεις

Ἡ ἅλωσις τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὸ ἐσωτερικόν της

ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΙ, ΧΛΙΔΗ ΚΑΙ ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ ΓΕΥΜΑΤΑ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΝ ΤΟΥ ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗΝ ΣΕΡΒΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ

Ἡ δυναμική ἀντίδρασις τοῦ πρώην δημάρχου Κοζάνης κ. Παγούνη, ἡ ἐνόχλησις καί αἱ ἀντιδράσεις τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κοζάνης, ὁ ὁποῖος ἔφθασεν ἕως τοῦ σημείου νά κάνη ἐπίκλησιν εἰς τήν Ἁγίαν Αἰκατερίνην νά τόν τιμωρήση, ὡς βλάσφημον καί ἀσεβῆ, ὡς ὑποστηρίζει ὁ πρώην Δήμαρχος. Ὁ τελευταῖος ὑπενθυμίζει εἰς τόν Σεβ. Μητροπολίτην ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ταυτίζεται μέ τήν «Βατικάνειαν ἐξουσιολαγνείαν καί δέν λαχταρᾶ χάντρες καί καθρεπτάκια». Ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου εἰς τήν Κοζάνην καί τήν Καστοριάν θά παρέμενεν ἀπαρατήρητος, ἐάν αἱ τοπικαί ἀρχαί εἰς συνεργασίαν μέ τούς τοπικούς Σεβ. Μητροπολίτας δέν ἐφρόντιζαν ὥστε νά τήν καταστήσουν προκλητικήν. Τί ἔκαναν; Διέθεσαν 110.000 εὐρώ διά τήν ἐπίσκεψιν, ἐνῶ παραλλήλως ἐφρόντισαν νά ὑπάρχη χλιδή καί πανάκριβα γεύματα. Ὅλα αὐτά προεκάλεσαν προβληματισμούς εἰς τόν λαόν, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται ἀντιμέτωπος μέ μεγάλα προβλήματα. Αἱ τοπικαί ἀρχαί ἐδικαιολόγησαν τήν χλιδήν καί τάς δαπάνας τῶν 110.000 εὐρώ ὑποστηρίζουσαι ὅτι δέν ἔρχεται τακτικά Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἰς τήν Περιφέρειαν τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας. Ἄλλοι παράγοντες ὑπεστήριξαν ὅτι εἶναι «κατάντια καί μιζέρια» νά γίνεται κριτική διά τάς προαναφερθείσας δαπάνας, ὅταν ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης γίνεται δεκτός ὡς Ἀρχηγός Κράτους ἀπό τόν Πλανητάρχην τῶν Η.Π.Α κ. Ὀμπάμα. Ἡ κριτική ἦτο μεγάλη δι᾽ αὐτάς τάς δαπάνας. Ἕνας ἐξ αὐτῶν ἦτο καί ὁ πρώην δήμαρχος Κοζάνης, ὁ ὁποῖος ἐπέκρινε τόσον τόν Περιφερειάρχην καί τάς τοπικάς ἀρχάς ὅσον καί τόν Σεβ. Μητροπολίτην Κοζάνης κ. Παῦλον. Ὁ πρώην δήμαρχος εἰς δηλώσεις του, ἀφοῦ ἐχαρακτήρισε τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην ταπεινόν, κατηγόρησε τάς πολιτικάς καί ἐκκλησιαστικάς ἀρχάς διά κατασπατάλησιν τοῦ δημοσίου χρήματος, ἐνῶ ἀπευθυνόμενος πρός τόν Σεβ. Μητροπολίτην Κοζάνης εἶπεν ὅτι «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ταυτίζεται μέ τήν Βατικάνεια ἐξουσιολαγνεία καί δέν λαχταρᾶ καθρεφτάκια καί χάντρες». Ἀπό ἐπιστολή τοῦ πρώην δημάρχου Κοζάνης κ. Ἰωάννου Παγούνη προκύπτει ὅτι ὁ Σεβ. Κοζάνης ἠνωχλήθη ἀπό τήν γενικωτέραν στάσιν τοῦ πρώην δημάρχου, ὁ ὁποῖος ἀφήνει μέ σαφήνειαν νά ἐννοηθῆ ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος ὡμίλησεν ἀπαξιωτικῶς διά τόν ἴδιον, ἐνῶ ἔκανεν ἐπίκλησιν εἰς τήν Ἁγίαν Αἰκατερίνην νά τόν τιμωρήση ὡς ἀσεβῆ καί βλάσφημον. Ἡ ἐπιστολή τοῦ πρώην δημάρχου Κοζάνης Τό πλῆρες κείμενον τῆς ἐπιστολῆς τοῦ πρώην δημάρχου, ὑπό ἡμερομηνίαν 26ην Ἰουνίου ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Πληροφορήθηκα στίς 26/6/2012 ὅτι ὁ Δεσπότης Κοζάνης κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία στὸ Μοναστήρι Ἁγί-

ου Ἰωάννου τοῦ Βαζελῶνος καταφέρθηκε μὲ ἀπαξίωση στὸ πρόσωπό μου, ἀποκαλώντας με μὲ περιφρόνηση σὰν ἄτομο περασμένης ἡλικίας μὴ ἔχοντας γνώση τί λέω καὶ τί κάνω, ἐπίσης δὲ νὰ κάνει ἐπίκληση στὴν Ἁγία Αἰκατερίνη νὰ μὲ τιμωρήσει ὡς ἀσεβῆ καὶ βλάσφημο (Ποιὸς εἶναι ἀσεβὴς καὶ βλάσφημος θὰ τὰ ποῦμε σὲ ἄλλη ἐπιστολή, γιατί ἦρθε ὁ καιρὸς νὰ ἀκουστοῦν δημόσια ὅλες οἱ ἀλήθειες). Παρόντες στὸ Μοναστήρι ἦταν καὶ ὁρισμένοι ἐκλεγμένοι ἄρχοντες τῆς Κοζάνης μὲ πρῶτο τὸν Περιφερειάρχη κ. Δακῆ καὶ τοὺς Δημοτικοὺς Συμβούλους κ. Θεοδωρίδη, κ. Κυτίδη καὶ κ. Ἀποστολίδη, οἱ ὁποῖοι ὅπως φάνηκε ἐπεκρότησαν μὲ τὴν στάση τους τὰ λεγόμενα ἀπὸ τὸν Δεσπότη. Πληροφορῶ λοιπὸν τὸν Δεσπότη ὅτι ὁ λαὸς τῆς Κοζάνης μὲ τίμησε μὲ τὴν ψῆφο του τέσσερες τετραετίες, δύο σὰν Δημοτικὸ Σύμβουλο καὶ δύο σὰν Δήμαρχο τῆς Πόλης. Ἡ προσφορά μου στὴν Πόλη μας καὶ στοὺς πολίτες γενικὰ εἶναι γνωστὴ καὶ δὲν χρήζει ἐπὶ πλέον ἐξηγήσεις (ἄλλωστε σὲ ποιὸν νὰ ἀπολογηθῶ), ξεπλήρωσα τὴν θητεία μου ἐκλεγμένος ἀπὸ τοὺς συμπολίτες μου καὶ ἔχω τὴν συνείδησή μου ἥσυχη γιὰ ὅτι ἔπραξα. Ἀντίθετα ὁ Δεσπότης μας ἦρθε στὴν Πόλη μας νὰ θερίσει ἐκεῖ ποὺ δὲν ἔσπειρε “ἐλέῳ Θεοῦ” καὶ νὰ καθοδηγήσει τὸ “ποίμνιο” ὡς “κοπάδι” μὲ τὸν ἀσφαλῆ μονόλογο τοῦ Ἄμβωνος, θεωρώντας τὸν ἑαυτὸ του Ἀλάνθαστο. Τὸν καλῶ λοιπὸν σὲ ἀνοικτὸ διάλογο (παρὰ τὴν ἡλικία μου) πέρα ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια τοῦ Ἄμβωνα, ἐνώπιον τοῦ λαοῦ τῆς Κοζάνης, εἴτε στὸ ραδιόφωνο, εἴτε στὴν τηλεόραση, εἴτε σὲ κάποιο ἀνοιχτὸ χῶρο, γιὰ νὰ ἔχει τὴν εὐκαιρία ὁ λαὸς νὰ κρίνει καὶ νὰ χαρακτηρίσει τὰ ἔργα τοῦ καθενός μας. Μὲ τὴν εὐκαιρία πληροφορῶ τὸν λαὸ τοῦ Νομοῦ μας ὅτι ἔχω κληθεῖ ἐπισήμως νὰ συμμετάσχω στὶς ἐκδηλώσεις, ποὺ θὰ γίνουν κατὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πατριάρχη. Δηλώνω λοιπὸν δημόσια ὅτι τιμῶ τὸν Θεσμὸ, ἀλλὰ δὲν θὰ παραστῶ, γιατί θεωρῶ πρόκληση στὴν σημερινὴ ἐποχὴ τῆς οἰκονομικῆς Κρίσης, ὅπου καρκινοπαθεῖς δὲν ἔχουν χρήματα νὰ ἀγοράσουν τὰ φάρμακά τους καὶ παιδιὰ ποὺ στεροῦνται τὸ πρωινό τους γάλα, νὰ κατασπαταλιοῦνται τὰ χρήματα τοῦ Ἕλληνα φορολογουμένου σὲ φιέστες καὶ τραπεζώματα, ποὺ θυμίζουν ἐποχὲς χλιδῆς τοῦ Βυζαντίου. Πιστεύω ὅτι, οὔτε ὁ Πατριάρχης, ποὺ εἶναι ταπεινὸς (ὕψιστη πάντων ἡ ἀρετὴ τῆς Ταπείνωσης) καὶ σοφὸς νὰ μὴ ἀνεχθεῖ αὐτὴν τὴν ἀσύστολη καὶ ἄνευ λόγου τραπεζωμανία.

Δεσπότη, Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν ταυτίζεται μὲ τὴν βατικάνεια ἐξουσιολαγνεία καὶ δὲν λαχταρᾶ καθρεφτάκια καὶ χάντρες. Θεόπνευστα τσιτάτα περὶ ἐνόχων, καὶ τρόμου τῆς ἁμαρτίας σᾶς τὰ ἐπιστρέφω μὲ ἀγάπη ἐλπίζοντας νὰ καταφέρεται τὴν τίμια ἀναζήτηση τῆς ἀγαπητικῆς αὐθυπέρβασης. Παγούνης Ἰωάννης Π. Δήμαρχος Κοζάνης».

Ἀλλά καί ἡ Ὀργάνωσις «Ἐναλλακτική Δρᾶσις Δυτικῆς Μακεδονίας» ἀντέδρασεν. Εἰς ἀνακοίνωσίν της ὑπό ἡμερομηνίαν 27ην Ἰουνίου ἐτόνιζε:

«Αὐτὲς τὶς ἡμέρες ἡ Δυτικὴ Μακεδονία ἔχει τὴν μεγάλη τιμὴ νὰ ὑποδεχτεῖ τὸν ἡγέτη τῆς Ὀρθόδοξης ἐκκλησίας Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο! Ἀναγνωρίζοντας τὴ σημαντικότητα τῆς ἐπίσκεψης ὁμόφωνα σὰν περιφερειακὸ συμβούλιο ἀποφασίσαμε νὰ ἀποδώσουμε στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη τὶς τιμὲς καὶ τὸ σεβασμὸ, ποὺ τοῦ πρέπει! Καὶ θὰ εἴμαστε ἐκεῖ γιὰ ὅλες αὐτὲς τὶς διαδικασίες! Ὅμως μὲ ἔκπληξη καὶ ὀργὴ μάθαμε ὅτι ἡ ἡγεσία τῆς περιφέρειας ἀποφάσισε ἀντὶ γιὰ τιμὲς καὶ σεβασμὸ στὴν ἱερότητα καὶ τὸ θεσμὸ τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχη νὰ ἐπιδοθεῖ σὲ ἕνα ἄνευ ὁρίων φαγοπότι δημοσίου χρήματος ἐπ᾽ ἀφορμὴ αὐτῆς τῆς ἐπίσκεψης! Σὲ μία περίοδο ποὺ ὁ λαὸς στενάζει ἀπ᾽ τὴν ἀνεργία (28,5% κύριε περιφερειάρχη στὴν περιφέρειά μας ἡ ἐπίσημη) τὴν ὥρα ποὺ τὰ συσσίτια ἄπορων πολιτῶν καθημερινὰ αὐξάνονται, τὴν ὥρα ποὺ ἡ περιφέρεια ἀδυνατεῖ νὰ στηρίξει κοινωνικὲς δομὲς, ποὺ εἶναι ἀναγκαῖες, γιὰ τὴ στήριξη κοινωνικῶν ὁμάδων ὅπως τὰ ΚΕΚ ΑΜΕΑ, τὴν ὥρα ποὺ χρειάζεται ἡ στήριξη καὶ ἡ ἀνάπτυξη δικτύων ἀλληλεγγύης εἶναι ἀληθινὴ πρόκληση νὰ δίνονται 110.000 εὐρὼ, γιὰ γεύματα καὶ δῶρα καὶ τηλεοπτικὴ κάλυψη (ἀλήθεια τί σημαίνει 20.000 εὐρὼ γιὰ τηλεοπτικὴ κάλυψη;). Μία σπατάλη ποὺ θεωροῦμε ὅτι οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης θὰ ἐνέκρινε σὲ τέτοιες ἐποχὲς ἐξαιρετικὰ δύσκολες, γιὰ τὸν Ἑλληνικὸ λαὸ ! Μᾶς εἶναι ἀδύνατο νὰ παρακολουθήσουμε αὐτὴν τὴν τακτική τῆς ἡγεσίας τῆς περιφέρειας, τὴν καταγγέλλουμε κι ἀφήνουμε τοὺς πολίτες τῆς Δ. Μακεδονίας νὰ τὴν κρίνουν! Θὰ παρευρεθοῦμε καὶ θὰ τιμήσουμε τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη σ᾽ ὅλες τὶς διαδικασίες ποὺ ἀποφασίσαμε ὡς περιφερειακὸ συμβούλιο μὲ τὴ σεμνότητα καὶ τὸν σεβασμὸ ποὺ πρέπει. Ὅμως ἀντιδρώντας σὲ ὅλη αὐτὴ τὴ σπατάλη μὲ ἀφορμὴ τὴν ὕψιστη

αὐτὴ ἐπίσκεψη δηλώνουμε ὅτι δὲν θὰ πάρουμε μέρος σ᾽ ὅλα αὐτὰ τὰ γεύματα!».

Τό διαδίκτυον καί ὁ Σεβ. Κοζάνης Πολλαί ἐπικρίσεις διά πανάκριβα γεύματα, τήν χλιδήν καί τάς δαπάνας τῶν 110.000 εὐρώ διετυπώθησαν ἀπό ἱστοσελίδας (ἴντερνετ) Κοζάνης. Εἰς ὅλας αὐτάς ἀπήντησεν ὁ Σεβ. Κοζάνης. Συμφώνως πρός τό «kozan.gr»:

«Ἐρωτηθείς γιὰ τὰ ἔξοδα φιλοξενίας, ποὺ θὰ προκύψουν ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πατριάρχη στὴν περιοχή μας, ὁ Μητροπολίτης Σερβίων καὶ Κοζάνης ἀνέφερε ὅτι ἡ δαπάνη τῶν 110.000 εὐρὼ τῆς Περιφέρειας Δ. Μακεδονίας ἀφορᾶ ὅλη τὴν ἐπίσκεψη, δηλ. σὲ Κοζάνη καὶ Καστοριά. “Μὴ ψάχνουμε εὐκαιρίες γιὰ νὰ ρίξουμε δηλητήριο. Αὐτοὶ ποὺ τὰ δημοσιεύουν αὐτὰ ἂς δοῦν καὶ τὸ κοινωνικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐκκλησία θὰ σταθεῖ δίπλα στὸ λαὸ της ἔστω καὶ ἂν πρέπει νὰ φάει χῶμα”, ἀνέφερε χαρακτηριστικὰ κατὰ τὴ διάρκεια συνέντευξης τύπου στὸ πλαίσιο τῆς ἐνημερώσης, γιὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πατριάρχη στὴν περιοχή μας».

Ὑπενθυμίζουν τόν μακαριστόν Καντιώτην Εἰς τήν ἰδίαν ἱστοσελίδα κατεχωρήθη σχόλιον ἀναγνώστου, μέ τό ὁποῖον ἀπαντᾶ εἰς τήν συνέντευξιν τοῦ Σεβ. Κοζάνης διά τά ἔξοδα τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί παρατηρεῖ τά ἀκόλουθα:

«Δὲν ἀμφισβητῶ τὸ κοινωνικὸ ἔργο τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Δυστυχῶς ὅμως τὸ ὑπέρογκο κόστος τῆς ἐν λόγῳ ἐπισκέψεως ἀκυρώνει τρόπον τινὰ τὴ θετικὴ ἐντύπωση, ποὺ προκύπτει ἀπ᾽ τὴν ἐπιτέλεση τοῦ προαναφερθέντος κοινωνικοῦ ἔργου.Ὑπάρχει ὅμως, σεβασμιώτατε Παῦλε, καὶ μία ἄλλη πτυχὴ τοῦ ζητήματος. Ὁ σκανδαλισμὸς τοῦ λαοῦ, πιστῶν καὶ μή. Παρωνυχίδα συνιστᾶ ἡ ἐν θέματι πτυχή δεσπότη μου;Τ ὸ σκανδαλιζόμενο ποίμνιο γιατί δὲν τὸ ὑπολογίζουμε; Τί μᾶς προτρέπει ὁ ἀπόστολος Παῦλος σχετικά; Στὴν πόλη τὴν ὁποία διαποιμαίνετε διακόνησε ἐπὶ κατοχῆς κάποιος ἀρχιμανδρίτης ὀνόματι Αὐγουστῖνος Καντιώτης. Μὲ τρύπιο ράσο. Πού ἔσωσε ἀπ᾽ τὸν ἐκ πείνης θάνατο μὲ τὰ συσσίτια ποὺ διοργάνωσε περὶ τὶς 8150 ψυχές. Ποτὲ ὅμως δὲ διοργάνωσε στὴ μητρόπολή του παρόμοιες φιέστες. Καὶ στὴ Φλώρινα σὰν δεσπότης ἐπιτέλεσε τεράστιο φιλανθρωπικὸ ἔργο. Μισοῦσε ὅμως τὰ πανηγύρια καὶ τὶς φιέστες. Μιμηθεῖτε τον λοιπὸν κι ἐσεῖς. Μὴ ρίχνετε νερὸ στὸ μύλο τῶν ἐκκλησιομάχων καὶ τῶν ἀθέων».

Ἐνῶ εἰς δηλώσεις του ἐπανέφερεν εἰς τό προσκήνιον τό θέμα τῶν «Νέων Χωρῶν»

ΑΙ ΟΔΗΓΙΑΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ Ι. ΚΛΗΡΟΝ ΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ Ἡ ἀποστασία τῆς συγχρόνου κοινωνίας ἀπό τόν Θεόν εὐθύνεται διά τήν σημερινήν κρίσιν Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος κατά τήν ἐπίσκεψίν του εἰς τήν Κοζάνην (ἐπεσκέφθη καί τήν Καστοριάν) ἔθεσε τό προσφιλές θέμα, τό ὁποῖον ἐπί μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου ἐπυροδότησε τήν μεγάλην κρίσιν μεταξύ Φαναρίου καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Πρόκειται διά τό καθεστώς τῶν «Νέων Χωρῶν». Εἶπε: «Χαιρόμαστε πού ἐδῶ στίς Νέες Χῶρες λογοδοτεῖτε σ᾽ ἐμᾶς καί σᾶς ἔχουμε παραχωρήσει τήν διοίκηση μέ τήν Πατριαρχική πράξη τοῦ 1928». Ἡ δήλωσίς του αὐτή προεκάλεσε σήμερον προβληματισμούς, διότι οὐδείς ἀμφισβητεῖ τό καθεστώς τῶν Νέων Χωρῶν καί πολύ περισσότερον ὁ σημερινός Ἀρχιεπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε καί εἶναι στυλοβάτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τοῦ σημερινοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἰς μίαν ὁμιλίαν του ἀπήντησε κυρίως εἰς Ἱεράρχας, οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν ὅτι δέν ἔχει τό δικαίωμα νά κάνη παρεμβάσεις εἰς τάς ἐσωτερικάς ὑποθέσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἤ νά χαράζη φιλοοικουμενιστικήν καί φιλοπαπικήν γραμμήν ἰσοπεδώνων τούς Ἱερούς καί Ἀποστολικούς Κανόνας ἤ ἀκόμη καί αὐτό τό Σύμβολον τῆς Πίστεως. «Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο δέν εἶναι οἱ 4500 Ρωμηοί τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Εἶστε ὅλοι ἐσεῖς οἱ πιστοί τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας καί τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἑλλάδος, οἱ ἀνήκοντες εἰς τήν δικαιοδοσίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου». Κατά τό Πατριαρχικόν συλλείτουργον εἰς τήν Κοζάνην παρ᾽ ὀλίγον νά δημιουργηθῆ «ἐπεισόδιον», ὅταν ἐψάλει ἐκτός ἀπό τήν φήμην τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί ἡ φήμη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Εὐτυχῶς δέν ἐδόθη συνέχεια, ἄν καί ἐσχολιάσθη ἀρνητικῶς ὑπό Πατριαρχικῶν-Ἐκκλησιαστικῶν κύκλων. Πρός τούς κληρικούς Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κατά τήν διάρκειαν τῆς ἐπισκέψεώς του ὡμίλησεν εἰς τήν Ἱερατικήν Σύναξιν τῶν κληρικῶν τῆς περιοχῆς. Συμφώνως πρός τό «Ἁγιορείτικον Βῆμα»:

«Στὴν ὁμιλία του ὁ Πατριάρχης συμβούλευσε πατρικά τούς κληρικοὺς νὰ ἔχουν πνεῦμα διακρίσεως, νὰ κατηχοῦν τὸ λαὸ μὲ τὴ ζωή τους καὶ τὰ λόγια τους, ἐνῶ δὲν παρέλειψε νὰ ἀναφερθεῖ καὶ στὴν πνευματικὴ διάσταση τῆς οἰκονομικῆς κρίσης. Ὁ Πατριάρχης γιὰ ἄλλη μία φορὰ κήρυξε τὴν καταλλαγὴ προτρέποντας τοὺς κληρικοὺς νὰ δείχνουν ἀγάπη καὶ ἀνοχὴ στὸν πλησίον, τονίζοντας ὅτι: "Αἱ ἀνέξοδοι κρίσεις γενικώτερον εἶναι εὐχερεῖς. Ἡ ὑπεύθυνος ὅμως στάσις καὶ ἡ ἀποδοχὴ τοῦ ἑτέρου ἀπαιτοῦν κόπον καὶ θυσίαν". Ἀκολούθως τόνισε τά ἑξῆς: “Προσπαθήσατε λοιπόν, ἀδελφοί μου, ἰδιαιτέρως κατὰ τὴν δυσχερῆ περίοδον τὴν ὁποίαν διέρχεται εἰς τὰς ἡμέρας μας ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, νὰ μὴ παραμελῆτε τὸ ἔργον τῆς διδασκαλίας τοῦ λόγου Αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ μόνος ποὺ δύναται νὰ τὸν λυτρώσῃ ἀπὸ ὅλα τὰ ἀδιέξοδα τοῦ συγχρόνου βίου καὶ τῆς σημερινῆς ἀποστασίας. Ὡς ὁ Κύριος εἶχεν ὡς κύριον ἔργον τὴν διδασκαλίαν τοῦ λαοῦ, ὅπως ἀναφέρεται εἰς τὰ Εὐαγγέλια, καὶ οἱ λόγοι Του ἦσαν “ὥσπερ πῦρ φλέγον καὶ ὡς πέλεκυς κόπτων πέτραν” (Ἱερ. 23,29), οὕτω καὶ ἡμεῖς εἶναι ἀπαραίτητον νὰ καταρτιζώμεθα διαρκῶς, διὰ νὰ εἴμεθα εἰς θέσιν ἐν συνεχείᾳ νὰ καταρτίζωμεν καὶ τὸν λαόν, διὰ β ί ο υ καὶ λ ό γ ω ν, διὰ π ρ ά ξ ε ω ς καὶ θ ε ω ρ ί α ς. Ἂς σταθῶμεν μετὰ κατανοήσεως καὶ εἰλικρινείας, μετὰ ἀγάπης καὶ ἀνοχῆς ἔναντι τοῦ πλησίον μας, διότι οὕτως ἐφαρμόζομεν τὸ Εὐαγγέλιον. Αἱ ἀνέξοδοι κρίσεις γενικώτερον εἶναι εὐχερεῖς. Ἡ ὑπεύθυνος ὅμως στάσις καὶ ἡ ἀποδοχὴ τοῦ ἑτέρου ἀπαιτοῦν κόπον καὶ θυσίαν. Προσέχετε, ἀδελφοί μου, κατὰ τὴν ἄσκησιν τῆς ἱερατικῆς σας διακονίας. Ἡ ἄ κ ρ ι τ ο ς καὶ αὐστηρὰ ἐπίπληξις τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ τοῦ πεπτωκότος εἶναι εὔκολος καὶ ἀσφαλής, ἰδίως ὅταν βασίζηται εἰς τὸ γράμμα καὶ τὴν ἀκρίβειαν τοῦ νόμου, ἐνδέχεται ὅμως νὰ ἔχῃ ὀλέθρια ἀποτελέσματα διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἁμαρτωλοῦ, διότι ἠμπορεῖ νὰ ἀπογοητεύσῃ, νὰ σκανδαλίσῃ καὶ νὰ ἀπομακρύνῃ αὐτὸν ὁριστικῶς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν. Διὸ καὶ πρέπει οἱ κληρικοὶ νὰ ἔχωμεν πνεῦμα διακρίσεως, ὥστε νὰ δυνάμεθα νὰ ἀσκῶμεν οἰκονομίαν κατὰ περίστασιν, μὲ σκοπὸν τὴν προσέλευσιν τοῦ ἀδυ-

Προσευχή καί νηστεία

νάμου εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Καὶ ἡ διάκρισις ἀποκτᾶται μόνον διὰ προσευχῆς, νηστείας καὶ μελέτης τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Δυστυχῶς, ὀφείλομεν νὰ ὁμολογήσωμεν, ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος μανθάνει ἐξ ὅλης τῆς περιρρεούσης ἀτμοσφαίρας, τῶν μέσων ἐνημερώσεως, τῶν πολιτικῶν ταγῶν του, τῶν ποικίλων μηνυμάτων τὰ ὁποῖα δέχεται, νὰ ἔχῃ τὸ βλέμμα του ἐστραμμένον μόνον εἰς τὴν γῆν καὶ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, λησμονῶν τὸν ἀληθινόν του προορισμόν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πάσχῃ ὡς ἡ συγκύπτουσα τοῦ Εὐαγγελίου. “Συγκύπτει γὰρ ἡ ψυχή, ὅταν ἐπὶ τὰς γηΐνας μόνας φροντίδας νεύῃ, καὶ μηδὲν οὐράνιον ἢ θεῖον φαντάζηται”, λέγει εὐστόχως ὁ ἱερὸς Θεοφύλακτος. Ἡ εὐτυχία αὐτοῦ ἔχει ταυτισθῆ μὲ τὴν ἐπάρκειαν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Ἡ πενία θεωρεῖται ἔσχατον κακόν.

Ἡ σημερινὴ κρίσις συνδέεται ἀσφαλῶς στενῶς μὲ τὴν ἀπομάκρυνσιν ἀπὸ τοῦ Κυρίου, οὐχὶ ἐν τῇ ἐννοίᾳ ὅτι ἀποτελεῖ μίαν τιμωρίαν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά, κυρίως, ὅτι ἡ ἀποστασία ἡ ὁποία ἐβασίλευσεν εἰς τὴν σύγχρονον κοινωνίαν ἐδημιούργησε μίαν νοσηρὰν κατάστασιν μὲ τὰς σημερινὰς ὁρατὰς συνεπείας αὐτῆς. Καὶ ἐφʼ ὅσον ἡ σκληροκαρδία μας δὲν μαλάσσεται εὐχερῶς, ἔρχεται ἡ δοκιμασία, ὡς συνέπεια τῶν ἐπιλογῶν μας, μὲ τὴν ἀνοχὴν τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία, δοκιμασία, ὡς τὸ πῦρ, διαλύει τὸν πάγον τῆς ψυχῆς καὶ τῆς ἀναισθησίας μας. Ἐπιτρέπει ἄλλωστε ὁ Κύριος τὴν δοκιμασίαν εἴτε διὰ νὰ ἐξέλθωμεν ἰσχυρότεροι καὶ καθαρώτεροι, ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ, εἴτε διὰ νὰ ἀποκαλυφθῇ, διὰ τῆς ἰδικῆς μας στάσεως, ἡ πίστις μας εἰς Αὐτὸν καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ κατὰ Θεὸν ἄνεσις καὶ ἀνάπαυσις, τὴν ὁποίαν χαρίζει εἰς τὰ γνήσια τέκνα Του. Διὰ τοῦτο, ὀφείλομεν ἡμεῖς “οἱ πνευματικοί” νὰ καταρτίζωμεν τὸν λαὸν ἵνα “τὰ ἄνω φρονῇ, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς”, καὶ νὰ τὸν διδάσκωμεν νὰ ζῇ τὴν ζωὴν ἐκείνην, ἥτις “κέκρυπται σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ”. Εἰς αὐτὴν τὴν περίπτωσιν ἡ διαχείρισις τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν θὰ εἶναι πιὸ συνετή, ἡ διαχείρισις τῆς ἐλλείψεως θὰ εἶναι πιὸ ἀποτελεσματική, ἡ δὲ διαπίστωσις τῆς ἐνδείας δὲν θὰ ἀπελπίζῃ καὶ δὲν θὰ ἀπογοητεύῃ”».

Ἡ ἀποστασία ἀπό τόν Θεόν

Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.

Διά τόν Σεβ. Περγάμου

Βαρθολομαῖος κατά τήν περιοδείαν του εἰς τήν Κοζάνην ηὗρε τήν εὐκαιρίαν νά ἀνυψώση θεολογικῶς τόν Σεβ. Μητροπολίτην Περγάμου κ. Ζηζιούλαν, τόν ὁποῖον θεωρεῖ στυλοβάτην τῆς συγχρόνου θεολογίας, ἡ ὁποία ἀνεπτύχθη κατά τόν 20ον αἰῶνα. Οὐσιαστικῶς ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἔδωσε στήριξιν εἰς τάς οἰκουμενιστικάς καί φιλοπαπικάς θεολογικάς του ἀπόψεις, αἱ ὁποῖαι καταγγέλλονται ἀπό τήν συντριπτικήν πλειοψηφίαν τῶν Ὀρθοδόξων κληρικῶν, ἕνα σημαντικόν ἀριθμόν Ἐπισκόπων, θεολόγων, Καθηγουμένων Ἱερῶν Μονῶν καί λαϊκῶν. Ἄλλωστε οἱ χειρισμοί του εἰς τούς θεολογικούς Διαλόγους μετά τῶν Παπικῶν δέν προκαλοῦν ἁπλῶς ἐνστάσεις, ἀλλά ἀπροκαλύπτους τεκμηριωμένας καταγγελίας ὅτι γίνονται ὑποχωρήσεις ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων, αἱ ὁποῖαι ἀγγίζουν ἤ καί ξεπερνοῦν τά ὅρια τῆς προδοσίας τῆς Πίστεως. Ὑπενθυμίζομεν ὅτι ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Αἰγιαλείας καί Καλαβρύτων ἔχει ζητήσει τήν ἔκτακτον σύγκλησιν τῆς Ἱεραρχίας ἀκριβῶς διά θέματα, τά ὁποῖα ἅπτονται τῶν θεολογικῶν Διαλόγων καί τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας, διότι πιστεύει ὅτι ὁδηγούμεθα εἰς νέον σχίσμα. Ὑπογραμμίζει ὅτι ὁ Σεβ. Περγάμου εἶναι ὁ θεωρητικός τῆς Βαπτισματικῆς θεολογίας καί ἐκ τῶν βασικῶν συντελεστῶν τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας. Ἔχει δέ καταγγελθῆ ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὑπό Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν (τριακοσίους καί πλέον) ἐπί αἱρέσει. Ἡ καταγγελία εἶναι τεκμηριωμένη, ἀλλά ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος καί ἡ ὑπ᾽ αὐτῶν Ἱερά Σύνοδος ἀρνεῖται νά ἀσχοληθῆ μέ τήν μήνυσιν αὐτήν, καθ᾽ ὑπόδειξιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (εἰς τήν δικαιοδοσίαν του ἀνήκει ὁ Σεβ. Περγάμου). Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης μέ τήν στήριξιν, πού τοῦ προσέφερεν εἰς τήν Κοζάνην προσεπάθησε νά τόν «ἀμνηστεύση», ἐκμεταλλευόμενος τό κλῖμα φιλοξενίας, ἀλλά καί τό γεγονός ὅτι ἡ μεγάλη «μάζα» τῶν πιστῶν δέν ἀσχολεῖται μέ τά δογματικά ζητήματα καί τήν παραβίασιν τῶν Ἱερῶν καί Ἀποστολικῶν Κανόνων, ἀλλά καί τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, τό ὁποῖον ἀναγνωρίζει μίαν Ἐκκλησίαν καί ἕν Βάπτισμα, τήν Ἐκκλησίαν καί τό Βάπτισμα τῶν Ὀρθοδόξων.

ΠΡΟΥΣΗΣ ΔΙΑ ΤΑΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΑΣ

Πῶς ὑπηρετοῦν μὲ τὰς θεωρίας των τὴν Νέαν Ἐποχήν

Τόσον ὁ Ὀρθόδοξος Πατριάρχης Σερβίας κ. Εἰρηναῖος, ὅσον καὶ τὸ ἐκλεκτὸν πνευματικὸν τέκνον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, Ἐπίσκοπος Προύσης καὶ Ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Χάλκης ἀπεφάσισαν ὅτι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ τηροῦνται κατὰ περίστασιν. Ὁ πιστὸς Ὀρθόδοξος λαὸς ὀφείλει νὰ τοὺς τηρῆ ἀπαρεγκλίτως, οἱ ἴδιοι ὅμως ὄχι. Διὰ τὸν λαὸν δὲν ἐπιτρέπονται αἱ συμπροσευχαὶ μετὰ τῶν πλανεμένων αἱρετικῶν χριστιανῶν. Δι᾽ αὐτοὺς ὅμως ἐπιτρέπονται, ἀφοῦ προφανῶς ἀνήκουν εἰς ἕνα ἄλλον κόσμον, ὁ ὁποῖος δὲν ἁρμόζει εἰς τοὺς ἐπιγείους ἡγέτας τῆς Ὀρθοδοξίας. Δὲν θὰ παραθέσωμεν τί λέγουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, τοὺς ὁποίους καταφρονοῦν. Θὰ παραθέσωμεν ἕν μικρὸν ἀπόσπασμα ἐκ τοῦ φυλλαδίου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ Ἀττικῆς, τὸ ὁποῖον ἐξέδωσεν τὸ 2007 καὶ τὸ ὁποῖον διαπραγματεύεται τὸ θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἰς τὴν 15ην σελίδα τοῦ φυλλαδίου καὶ ἀφοῦ ἔχει περιγραφῆ πῶς γίνεται ἡ ἄμβλυνσις τῶν Ὀρθοδόξων κριτηρίων, οἱ Πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς γράφουν τὰ ἀκόλουθα διὰ τὰς συμπροσευχάς: «Οἱ Ὀρθόδοξοι Οἰκουμενιστές, μὲ τὴν ἄμβλυνση τῶν θεολογικῶν τους κριτηρίων, εἶναι πολὺ φυσικὸ νὰ συμμετέχουν χωρὶς ἀναστολὲς σὲ κοινὲς μὲ τοὺς ἑτεροδόξους λατρευτικὲς ἐκδηλώσεις καὶ συμπροσ ευχές, ποὺ πραγματοποιοῦνται συχνὰ στὰ πλαίσια τῶν διαχριστιανικῶν συναντήσεων. Γνωρίζουν ὅτι μὲ τὸν Οἰκουμενιστικὸ αὐτὸ συμπνευματισμὸ δημιουργεῖται τὸ κατάλληλο ψυχολογικὸ κλῖμα, ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ τὴν προώθηση τῆς ἑνωτικῆς προσπάθειας. Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ὅμως τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπαγορεύουν αὐστηρὰ τὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς ἑτεροδόξους. Γιατὶ οἱ ἑτερόδοξοι δὲν ἔχουν τὴν ἴδια πίστη μὲ ἐμᾶς. Πιστεύουν σ᾽ ἕνα διαφορετικό, διαστρεβλωμένο Χριστό. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς τοὺς ἀποκαλεῖ ἀπίστους: «Ὁ μὴ κατὰ τὴν παράδοσιν τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας πιστεύων ἄπιστός ἐστιν». Ἡ συμπροσευχὴ λοιπὸν ἀπαγορεύεται, ἐπειδὴ δειλώνει συμμετοχὴ στὴν πίστη τοῦ συμπροσευχόμενου καὶ δίνει σ᾽ αὐτὸν τὴν ψευδαίσθηση ὅτι δὲν βρίσκεται στὴν πλάνη, ὁπότε δὲν χρειάζεται νὰ ἐπιστρέψει στὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεως». Ὁ «Ο.Τ.» πιστὸς εἰς τὴν ἀντιοικουμενιστικὴν – ἀντιαιρετικὴν γραμμήν του καὶ ὑπέρμαχος τῆς ἐφαρμογῆς τῶν Ἱερῶν Κανόνων θὰ συνεχίση καλοπροαιρέτως νὰ ἐλέγχη τοὺς Πατριάρχας, τοὺς Ἐπισκόπους, τοὺς Ἀρχιεπισκόπους, τοὺς Καθηγουμένους Ἱερῶν Μονῶν καὶ τοὺς θεολόγους, ποὺ καταφρονοῦν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ ἐξισώνουν τὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεώς μας μὲ τὴν πλάνην καὶ τὴν αἵρεσιν. Εἰς μίαν Πολιτείαν, ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι, ὀφείλουν νὰ τηροῦν τὸ Σύνταγμα, τοὺς Νόμους τοῦ Κράτους καὶ τὰς ἀποφάσεις τῶν Δικαστηρίων, ἄλλως ἡ Πολιτεία ἀποκτᾶ ὅλα τὰ παρηκμιακὰ φαινόμενα τῆς συγχρόνου διαλυμένης καὶ χρεωκοπημένης Ἑλλάδος. Εἰς τὴν Ἐκκλησίαν οἱ Ἄρχοντες – Μητροπολῖται, Πατριάρχαι καὶ Ἀρχιεπίσκοποι ὀφείλουν νὰ τηροῦν τὸ ἰδικόν της Σύνταγμα, τὸ ὁποῖον ἀποτελοῦν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες καὶ αἱ ἀποφάσεις τῶν Ἱερῶν Συνόδων. Ὅταν τὸ Σύνταγμα τῆς Ἐκκλησίας δὲν τηρεῖται τότε προκαλεῖται σύγχυσις εἰς τοὺς πιστούς, ἀμβλύνεται τὸ ὀρθόδοξον φρόνημα καὶ διαμορφώνεται ἡ ἀντίληψις πὼς εἴτε Παπικὸς εἶσαι εἴτε προτεστάντης εἴτε μονοφυσίτης εἴτε Ὀρθόδοξος εἶναι τὸ ἴδιο. Δυστυχῶς εἰς αὐτὴν τὴν σύγχυσιν δὲν πρωταγωνισθοῦν οἱ πλανεμένοι – αἱρετικοὶ Χριστιανοί, ἀλλὰ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχαι, Ἀρχιεπίσκοποι, Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι. Ὅλοι αὐτοὶ ἐξισώνουν τὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεώς μας μὲ τὴν πλάνην καὶ ἰσοπεδώνουν τὴν Ὀρθοδοξίαν. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον διακηρύσσουν ὅτι ὅλαι αἱ «Ἐκκλησίαι» (Παπικῶν κ.λπ.) σώζουν καὶ κατέχουν τὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως, τὴν ὁποίαν κακῶς ἰσχυρίζεται ἡ Ὀρθοδοξία ὅτι κατέχει. Οὐσιαστικῶς ἀμφισβητοῦν τὴν Ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ δι᾽ αὐτὸ καταφρονοῦν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας. Ὑπηρετοῦν δὲ τὴν Νέαν Ἐποχήν, ἡ ὁποία «ἐργάζεται» διὰ τὴν Πανθρησκείαν. Δόγμα τῆς Νέας Ἐποχῆς εἶναι: Πίστευε ὅ,τι θέλεις, μόνο μὴ διεκδικεῖς τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς ἀληθείας καὶ τοῦ δρόμου τῆς σωτηρίας. Ἡ ἅλωσις τῆς Ὀρθοδοξίας γίνεται ἀπὸ μέσα. Ὀφείλομεν νὰ προβάλλωμεν ἀντιστάσεις. Ἐνῶ ἡ συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας, ὁ πιστὸς λαὸς (ὁ φύλαξ της) ὀφείλει νὰ εὑρίσκεται εἰς ἐπαγρύπνησιν. Γ.Ζ.

ΙΔΟΥ ΔΙΑΤΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΕΥΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

Μήνυμα τοῦ Προϊσταμένου τῆς Θρησκευτικῆς Ὑπηρεσίας τῆς ΕΛ.ΑΣ Ἡ Θρησκευτική Ὑπηρεσία τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας ὥρισε τήν Κυριακήν 24ην Ἰουνίου ὡς ἡμέραν προσευχῆς ἐναντίον τῶν ναρκωτικῶν. Ὁ Προϊστάμενος τῆς Ὑπηρεσίας Ἀρχιμανδρίτης Νεκτάριος Κιοῦλος ἐτέλεσε θείαν Λειτουργίαν διά τούς Ἀστυνομικούς τῆς Διώξεως Ναρκωτικῶν τῆς Ἀσφαλείας Ἀττικῆς εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν, ὁ ὁποῖος εἶναι κεντρικός Ἱ. Ναός τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας. Εἰς μήνυμά του διά τά ναρκωτικά τονίζει τά ἀκόλουθα:

«Ἀγαπητοί μου, εἶναι ἀλήθεια ὅτι τὰ ναρκωτικὰ ἀποτελοῦν μία ἀληθινὴ μάστιγα τῆς κοινωνίας γιὰ τὴν σημερινὴ ἐποχὴ. Χιλιάδες νέοι ἄνθρωποι εἶναι ἐθισμένοι στὸν ψεύτικο κόσμο τῶν ναρκωτικῶν καὶ παράλληλα χιλιάδες ἑλληνικὲς οἰκογένειες ζοῦν τὸν πόνο καὶ τὴν ὀδύνη, ὅταν κάποιο παιδὶ τους ἀγωνίζεται νὰ κερδίσει τὴν ζωὴ .Ἡ ἑλληνικὴ ἀστυνομία ἔχει ἱδρύσει εἰδικὴ ὑπηρεσία στὴν Ἀσφάλεια γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν ναρκωτικῶν. Πλῆθος ἀστυνομικῶν ἀγωνίζονται καθημερινὰ σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἑλληνικὴ ἐπικράτεια, γιὰ νὰ προστατεύσουν τὰ παιδιά μας ἀπὸ

τὸ “λευκὸ θάνατο”. Ὅμως τὰ ναρκωτικὰ δὲν εἶναι πρόβλημα μόνο τῆς ἀστυνομίας, εἶναι πρόβλημα ὁλόκληρης τῆς κοινωνίας καὶ ἡ παγκόσμια ἡμέρα κατὰ τῶν ναρκωτικῶν στὶς 26 Ἰουνίου μᾶς δίνει μία εὐκαιρία, γιὰ νὰ προβληματιστοῦμε ὅλοι μας γιὰ τὴν μεγάλη αὐτὴ κοινωνικὴ πληγὴ. Τὸ σπουδαιότερο ὅμως εἶναι ὅτι πρέπει ὅλοι μας σὰν κοινωνία, ἐκκλησία, πολιτεία ἐκπαίδευση, οἰκογένεια, νὰ καταλάβουμε τὴν μεγάλη μας εὐθύνη στὸ θέμα αὐτὸ. Θὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε τὰ αἴτια, ποὺ ὁδηγοῦν τὴν νεολαία μας στὸν ψεύτικο κόσμο τῶν ναρκωτικῶν. Ἡ ἔλλειψη τῶν ἀξιῶν καὶ τῶν ἰδανικῶν, ἡ ἄγνοια τῶν παραδόσεων τῆς Ρωμιοσύνης, ποὺ ἔχει δυστυχῶς ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὸν ξενόφερτο τρόπο ζωῆς, ἡ ἀπουσία τῆς πίστης στὸ Θεὸ, ποὺ δίνει τὸ ἀληθινὸ νόημα τῆς ζωῆς, ἡ παιδεία ποὺ ὑπηρετεῖ τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο καὶ τέλος ἡ ἀνυπαρξία τῆς οἰκογενειακῆς θαλπωρῆς εἶναι μερικὲς μόνο αἰτίες γιὰ τὸ μεγάλο αὐτὸ κοινωνικὸ δράμα, ποὺ ζοῦμε ὅλοι μας. Δὲν ἀρκοῦν μόνο οἱ διαπιστώσεις χρειάζεται ὅλοι οἱ ἁρμόδιοι νὰ ἀναλάβουν τὴν εὐθύνη τους καὶ νὰ πάρουν τὰ σχετικὰ μέτρα».

Ὁ Πρόεδρος τῆς Ρωσίας κ. Πούτιν εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἐξεδόθη ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις:

«Τήν 1.30 π.μ. τῆς Τρίτης, 12ης/26ης Ἰουνίου 2012, ὁ ἐξοχώτατος Πρόεδρος τῆς Ρωσίας κ. Βλαδίμηρος Πούτιν, τελῶν ἐπίσκεψιν εἰς τό Ἰσραήλ καί τήν Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν ἐπεσκέφθη τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Τόν Πρόεδρον τῆς Ρωσίας ὑπεδέχθη καί ἐξενάγησεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τόν Πανάγιον Τάφον, τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν καί εἰς τά λοιπά ἐν αὐτῷ προσκυνήματα, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, περιστοιχούμενος ὑπό ὁμάδος Ναϊτῶν καί Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων. Διαρκούσης τῆς ἐπισκέψεως ταύτης, ὁ Μακαριώτατος ἐξέφρασε πρός τόν Πρόεδρον τάς εὐχαριστίας Αὐτοῦ ἐπί τῇ ἐπισκέψει ταύτῃ, διά τήν ὑποστήριξιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ηὐχήθη αὐτῷ κυβερνητικήν δύναμιν ἄνωθεν, διά νά φέρῃ εἰς πέρας τήν θεοφιλῆ ἀποστολήν Αὐτοῦ πρός ὄφελος τῆς χώρας αὐτοῦ, τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς εἰρήνης τῶν λαῶν. Ὁ δέ ἐξοχώτατος Πρόεδρος τῆς

Ρωσίας κ. Πούτιν προσεκύνησε μετʼ εὐλαβείας εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν καί τό παρεκκλήσιον τῆς εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Εἰς τό γραφεῖον τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ὁ Παρασκευοφύλαξ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰσίδωρος προσέφερεν εἰς τόν κ. Πρόεδρον ὡραίαν εἰκόνα τῆς Παναγίας Ἱεροσολυμιτίσσης. Ὁ δέ κ. Πούτιν προσέφερε πρός τόν Μακαριώτατον ὡραίαν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποίαν ἀφιέρωσεν ὁ Μακαριώτατος εἰς τόν Ναόν ὡς μνημόσυνον τῆς ἐπισκέψεως τοῦ κ. Προέδρου. Ἐν συνεχείᾳ τῆς ἐπισήμου ἐπισκέψεως αὐτοῦ εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, τήν πρωΐαν τῆς Τρίτης, 12ης/26ης Ἰουνίου 2012, ὁ ἐξοχώτατος Πρόεδρος τῆς Ρωσίας κ. Πούτιν μετέβη εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν Βηθλεέμ καί ἐγένετο δεκτός εἰς τόν Ναόν τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ( Βασιλικήν ) τῆς Βηθλεέμ ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου εἰς Βηθλεέμ Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, τῶν ἐκπροσώπων τῆς Ρωσικῆς Ἀποστολῆς εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί ἄλλων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων».