ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος «ΑΛΑΛΑ τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν, τῶν μὴ προσκυνούντων τὴν εἰκόνα σου τὴν σεπτήν». Ἡ πρόταση αὐτὴ προέρχεται ἀπὸ ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλυνάρια, ποὺ ψάλλουμε, ὅταν τελοῦμε τὴν Μικρὴ ἢ τὴν Μεγάλη Παράκληση τῆς Παναγίας, πρὸς τιμὴ καὶ ἐξύμνηση τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος εὔχεται νὰ μείνουν ἄλαλα, χωρὶς λαλιά, χωρὶς φωνή, τὰ χείλη, δηλ. τὰ στόματα τῶν ἀσεβῶν, αὐτῶν ποὺ δὲν προσκυνοῦν τὴν σεπτὴ εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Ἂς μὴ σπεύσει, ἂς μὴ προτρέξει κανεὶς καὶ ἰσχυρισθεῖ ὅτι ὁ ὑμνογράφος διακατέχεται ἀπὸ αἰσθήματα μίσους καὶ μισανθρωπίας, εἶναι μισάνθρωπος, καὶ ὅτι ἡ εὐχή, ποὺ διατυπώνει, δὲν εἶναι εὐχή, ἀλλὰ μᾶλλον τιμωρία καὶ κατάρα. Γιατί, ὄντως, τὸ νὰ χάσει κανεὶς τὴ λαλιά του, νὰ μείνει μουγγός, κατὰ τὰ ἀνθρώπινα δεδομένα καὶ τὴν κοσμικὴ λογική, εἶναι τραγικό. Ὄχι, κανεὶς ἂς μὴ σκε-
ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20
10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ Λαυρεντίου ἀρχιδιακόνου, Ξύστου πάπα Ρώμης τοῦ ἐξ Ἀθηνῶν καί Ἱππολύτου
ΕΤΟΣ ΝΒ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1939
«ΑΛΑΛΑ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΤΩΝ ΑΣΕΒΩΝ ΤΩΝ ΜΗ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝΤΩΝ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΣΟΥ ΤΗΝ ΣΕΠΤΗΝ» Διαφοραί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Αἱρέσεων, Θρησκειῶν καί Οἰκουμενισμοῦ περί τῆς Θεοτόκου
Τοῦ Πρεσβυτέρου π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου, Ἐφημερίου Ἱεροῦ Ναοῦ Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Νέου Φαλήρου Πειραιῶς
φτεῖ ἔτσι. Γιατί, ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος γνωρίζει πολὺ καλὰ ὅτι τὸ νὰ ἀνοίγουν οἱ ἀσεβεῖς τὰ στόματά τους καὶ νὰ ξεστομίζουν βλασφημίες ἐναντίον τοῦ Πανσέπτου προσώπου τῆς Κυρίας
Θεοτόκου, εἶναι μεγάλη, θανάσιμη καὶ κολάσιμη ἁμαρτία καὶ ἐπίσης βλασφημία καὶ προσβολὴ ὄχι μόνο κατὰ τῆς Παναγίας, ἀλλὰ καὶ κατὰ τοῦ Υἱοῦ της, τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου Ἰησοῦ Χρι-
στοῦ, καὶ κατ᾽ ἐπέκταση κατὰ τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἄρα, λοιπόν, πῶς νὰ μὴ εὐχηθεῖ ὁ ὑμνογράφος αὐτὰ τὰ ἀσεβῆ στόματα νὰ μείνουν ἄλαλα, νὰ φραγοῦν καὶ νὰ πάψουν νὰ βλασφη-
μοῦν; Καὶ αὐτὸ τὸ εὔχεται γιὰ παιδαγωγικοὺς καὶ σωτηριολογικοὺς λόγους. Σταματώντας οἱ ἀσεβεῖς τὶς βλασφημίες τους, μετανοώντας γι᾽ αὐτή τους τὴν ἁμαρτία καὶ προσκυνώντας τὴν
ΜΕΘΟΔΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝΩΣΙΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΩΝ Ἀποκαλύψεις ἱερομονάχου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους
ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ «ΟΦΕΙΣ» ΚΑΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ
Ο
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος ἀποστέλλει πολλά μηνύματα πρός τήν πολιτικήν ἡγεσίαν τῆς Χώρας, ἀλλά καί τούς Εὐρωπαίους ἡγέτας διά τήν μεταχείρισιν τοῦ ἑλληνικοῦ οἰκονομικοῦ προβλήματος. Ἐνδιαφέρον ἔχουν τά μηνύματα πρός τήν Ἑλληνικήν πολιτικήν ἡγεσίαν, διότι αὐτή εἶναι ἀχάριστος καί ἀγνώμων ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ τελευταία εἰς ὅλας τάς κρίσεις ἦτο παρά τῷ πλευρῷ τῶν δοκιμαζομένων Ἑλλήνων, εἴτε ἦσαν πρόσφυγες ἐκ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, εἴτε ἦσαν θύματα πολέμου ἤ ἐμφυλίου πολέμου, εἴτε εἶναι θύματα τῆς λεηλασίας τοῦ Ἐθνικοῦ πλούτου ὡς συμβαίνει σήμερον. Οἱ πολιτικοί δέν ἀναγνωρίζουν τίποτε, διότι οἱ περισσότεροι ἀκουμποῦν εἰς διαφόρους «Λέσχας» καί ἐκτελοῦν τήν πολιτικήν τῶν «Λεσχῶν», αἱ ὁποῖαι θέλουν νά ἐξαφανίσουν τό Ἑλληνικόν Ἔθνος. Δι᾽ αὐτό μέσῳ τῶν πολιτικῶν κτυποῦν τό Γένος, τόν Ἑλληνορθόδοξον πολιτισμόν, τήν γλῶσσαν, τήν Ἐκκλησίαν, τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, τάς παραδόσεις, τόν Ἑλληνοχριστιανικόν τρόπον ζωῆς καί ἐπιδιώκουν, τήν πάσῃ θυσίᾳ διαστρέβλωσιν τῆς ἱστορίας τῶν προγόνων μας. Αἱ «Λέσχαι» μέσῳ τῶν πολιτικῶν ἐπιδιώκουν νά ἀποκοπῆ ὁ μαθητής ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Κιβωτός τοῦ Γένους, τῆς Παραδόσεως καί τοῦ Πολιτισμοῦ, ἀλλά καί νά ἀποκοπῆ ἀπό τούς βίους τῶν Ἁγίων καί τόν Θεόν. Ἤδη μία βουλευτής, ἡ ὁποία συνεκλόνισε τό Πανελλήνιον, ὅταν ἐχαρακτήρισεν εἰς βιβλίον τῆς ἱστορίας, τήν Ἐθνικήν καταστροφήν εἰς τήν Σμύρνην κατά τό 1922, ὡς «συνωστισμόν», ἀπεκάλυψε τά σχέδιά της, διά νά σταματήση ὁ Ἐκκλησιασμός τῶν μαθητῶν, ἡ πρωϊνή προσευχή καί νά πεταχθοῦν ἔξω ἀπό τά σχολεῖα αἱ εἰκόνες τῶν Ἁγίων. Ἡ βουλευτής εἶναι ἡ κυρία Μαρία Ρεπούση τῆς ΔΗΜ.ΑΡ, τοῦ κόμματος τοῦ κ. Φώτη Κουβέλη. Τό κόμμα αὐτό εἶναι ἡ κυριωτέρα «συνιστῶσα» τῆς Κυβερνήσεως τοῦ Πρωθυπουργοῦ κ. Ἀντωνίου Σαμαρᾶ. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀπήντησε μέ σκληρόν καί ἰσοπεδωτικόν τρόπον εἰς τήν κ. Ρεπούση. Οὐσιαστικῶς ἀπήντησεν εἰς τούς τρεῖς πολιτικούς Ἀρχηγούς, οἱ ὁποῖοι συγκροτοῦν τήν Κυβέρνησιν ἤτοι εἰς τούς κ. Ἀντ. Σαμαρᾶν, κ. Εὐάγ. Βενιζέλον καί τόν κ. Φώτην Κουβέλην. Παραλλήλως διεμήνυσεν εἰς τούς διαφόρους ψευδοπροοδευτικούς πώς, ἐάν προωθηθοῦν τά σχέδια τῆς κ. Ρεπούση τότε ἡ Ἱεραρχία θά ἀντιδράΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.
Ὅσοι τοὺς καταφρονοῦν ζητοῦν νὰ φέρουν τὸν Χριστὸν εἰς τὰ μέτρα των
ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΤΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΩΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Κρίσιμοι ἐπισημάνσεις ὑπὸ τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγ. Ὄρους, Ἀρχιμανδρίτου Γεωργίου Πολλάκις διάφοροι «καλοθεληταὶ» ἐπικρίνουν τὸν «Ο.Τ.», ἐπειδὴ σχολιάζει καυστικῶς τὴν καταφρόνησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ὑπὸ τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων καὶ θεολόγων, ἀλλὰ κυρίως ὑπὸ τοῦ Φαναρίου, κατὰ τὴν διάρκειαν τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων μετὰ τῶν Παπικῶν κ.λπ. Πιστεύομεν ὅτι τὴν καλυτέραν ἀπάντησιν τὴν δίδει ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης. Οὗτος εἰς κείμενόν του, ἀποσπάσματα τοῦ ὁποίου ἀνεσύρομεν ἐκ τῆς ἱστοσελίδος «Ἀναστάσιος», ὑποστηρίζει τὰ ἀκόλουθα:
«“Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται ὅτι ἐπιβάλλουν ἕνα νομικὸ καθεστὼς στὴν Ἐκκλησία. Ἐν τούτοις, ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ ἐντολὲς ποὺ ἐκφράζουν τὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας ὅσον ἀφορᾶ τὶς σχέσεις τῶν μελῶν της μεταξύ των, βοηθοῦν τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας νὰ ζοῦν μὲ ἑνότητα, εὐταξία, ἀγάπη καὶ ἁρμονία. Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἐκφράζουν τὸ φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας ὡς θεανθρωπίνου Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ὅποιος ἐνεργεῖ παρὰ τοὺς Ἱ. Κανόνας, ἐνεργεῖ ἐγωϊστικά, ἀτομικιστικὰ δὲν ὑπακούει στὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν ἐλευθερώνεται. Ὁ ἀτομικισμὸς ἀπορρίπτει τὴν κανονικὴ τάξι τῆς Ἐκκλησίας ἢ τὴν διαστρέφει, μεταβάλλοντάς την σ᾽ ἕνα νομικὸ ἀνθρωποκεντρικὸ καθεστὼς (παπισμὸς) ἢ ἕνα ἠθικιστικὸ σύστημα αὐτοδικαιώσεως τῶν ἀνθρώπων, χωρὶς τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ”. Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἐνοχλοῦν πολλοὺς –τύπου Γιανναρᾶ– γι᾽ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο, διότι χτυποῦν τὸν ἀτομικισμό. Ἐκφράζουν τὸ πνεῦμα τοῦ Νόμου τοῦ Εὐαγγελίου καὶ θέτουν ὡς ὅρο σωτηρίας τὴν Ἁγιότητα. Οἱ πολέμιοι τῶν Ἱερῶν Κανόνων προσποιοῦνται ὅτι τοὺς ἐνοχλεῖ ἡ νομοτεχνική τους διατύπωση. Ὑποκρίνονται ὅτι τοὺς κάνει νὰ νιώθουν ἀποστροφὴ τὸ ὑποτιθέμενο σχολαστικὸ –κατ᾽ αὐτοὺς πάντοτε– πνεῦμα τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτη. Στὴν πραγματικότητα μισοῦν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες ἐπειδὴ μισοῦν τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Ἁγιότητας, ποὺ κήρυξε ὁ Χριστός. Ζητοῦν νὰ κατεβάσουν τὸν Χριστὸ στὰ ἀνθρώπινα μέτρα. Ἀποτυγχάνουν —ὅπως ὅλοι— νὰ ζήσουν τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀντὶ νὰ ταπεινωθοῦν καὶ νὰ στρέψουν τὸ βλέμμα πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ζήσουν μὲ μετάνοια τὸ δράμα τῆς ἀνθρώπινης ἀποτυχίας, στρέφουν τὸ βλέμμα μὲ μῖσος κατὰ τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τοὺς μέμφονται, ἐπειδὴ στοχεύουν στὸ “Γίνεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὡς ὁ Πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τέλειός ἐστιν”».
εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, μποροῦν ἔπειτα νὰ τύχουν τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἔχουν ἐλπίδα σωτηρίας. Θὰ θέλαμε, ὅμως, νὰ ἑστιάσουμε τὴν προσοχή μας περισσότερο στὴ λέξη «ἀσεβεῖς» καὶ νὰ τὴν ἑρμηνεύσουμε. Ποιοὶ εἶναι οἱ «ἀσεβεῖς»; Ποιοὶ εἶναι αὐτοί, ποὺ δὲν προσκυνοῦν τὴν σεπτὴ εἰκόνα τῆς Θεοτόκου; Ποιοὶ εἶναι αὐτοί, πού δὲν δέχονται τὴν Παναγία ὡς Θεοτόκο; Ἀσεβής, κατ᾽ ἀρχήν, εἶναι ἡ θρησκεία τοῦ Ἑβραϊσμοῦ, οἱ Ἑβραῖοι Σιωνιστές, οἱ ὁποῖοι σταύρωσαν καὶ ἀπαρνήθηκαν τὸν Χριστὸ ὡς Θεὸ καὶ ἄρα ἀρνοῦνται καὶ τὴν Παναγία ὡς Θεοτόκο. Εἶναι γνωστὸ τὸ περιστατικό, ποὺ συνέβη στὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο, ὅταν οἱ Ἀπόστολοι, βαστάζοντας τὸν ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.
Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Ἡ ἕνωσις ὅμως προϋποθέτει τὴν παραίτησιν τῶν Μονοφυσιτῶν ἀπὸ τὴν αἵρεσίν των, συμφώνως πρὸς τὴν ὁποίαν ὁ Χριστὸς ἔχει μίαν φύσιν, καὶ τὴν ἀναγνώρισιν τῶν Οἰκ. Συνόδων καὶ ἰδιαιτέρως τῆς ΣΤ´, «ἡ ὁποία ἀπεφάσισεν ὅτι ὁ Χριστὸς ἔχει δύο φύσεις». Θὰ παραιτηθοῦν οἱ Μονοφυσῖται ἀπὸ τὴν ἀπὸ αἰώνων αἵρεσίν των ἢ θὰ καταφρονηθοῦν αἱ ἀποφάσεις τῆς ΣΤ´ Οἰκ. Συνόδου, ὡς συμβαίνει μὲ τὴν καταφρόνησιν τῶν Ἱ. Κανόνων διὰ τὴν ἐξυπηρέτησιν τῆς ἑνώσεως μετὰ τῶν Παπικῶν;
Αἱ ἀποκαλύψεις τοῦ ἱερομονάχου ὀφείλουν νὰ σημάνουν συναγερμὸν εἰς ὁλόκληρον τὸν πιστὸν Ὀρθόδοξον Λαὸν καὶ τὸν ἔντιμον κλῆρον καὶ νὰ ἀποστείλουν μήνυμα «τελεσίγραφον» πρὸς τὸ Φανάριον, τοὺς Οἰκουμενιστὰς Ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς φιλοενωτικοὺς θεολόγους. Ἤδη τὸ ἔπραξεν ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὴ Ἀδελφότης «Ο ΣΩΤΗΡ», οἱ θεολόγοι τῆς ὁποίας κάνουν σοβαροτάτας ὑποδείξεις πρὸς τοὺς φιλοενωτικοὺς θεολόγους. Ἀλλὰ καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι Σεβ. Μητροπολῖται, ποὺ ἀνήκουν εἰς τὸ ἀντιοικουμενιστικὸν κίνημα ὀφείλουν νὰ ἐπαγρυπνοῦν, διότι εἰς τὴν συγκεκριμένην περίπτωσιν ἠμπορεῖ νὰ τεθῆ θέμα ἀμφισβητήσεως τῆς Στ´ Οἰκ. Συνόδου ὑπὸ τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων καὶ Θεολόγων. Τί λέγει ἡ Στ´ Οἰκ. Σύνοδος διὰ τὴν αἵρεσιν τῶν Μονοφυσιτῶν. Ὑπενθυμίζομεν ὅτι ὁ «Ο.Τ.» εἶχε καταγγείλει εὐθέως τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν μὲ πρωτοσέλιδον δημοσίευμά του (4η Φεβρουαρίου τοῦ 2011) ὅτι ὑποδεχόμενος τὸν Πρόεδρον τῆς Ἀρμενίας εἰς τὸ Ἀρχιεπισκοπικὸν Μέγαρον ἐχαρακτήρισε τοὺς Ἀρμενίους Ὀρθοδόξους, ἐνῶ εἶναι αἱρετικοὶ Μονοφυσῖται. Διὰ τὸ ὅλον θέμα ὀφείλει νὰ δώση δημοσίως ἐξηγήσεις τὸ Οἰκ. Πατριαρχεῖον καὶ ἡ Ἱ. Σύνοδος Αὐτοῦ, ἐνῶ θὰ πρέπη νὰ ἀσχοληθῆ καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος. Εἰς μίαν συγκλονιστικὴν ἀποκάλυψιν διὰ τὰ προχωρημένα σχέδια τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ προέβη μὲ ἄρθρον του εἰς τὸ ἔγκριτον περιοδικὸν «Γρηγόριος Παλαμᾶς» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης ὁ Ἱερομόναχος Λουκᾶς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἡ ἀποκάλυψις ἀφορᾶ προσπαθείας, αἱ ὁποῖαι καταβάλλονται διὰ τὴν μυστηριακὴν διακοινωνίαν Ὀρθοδόξων καὶ Ἀντιχαλκηδονίων ἤτοι τὴν Ἕνωσιν Μονοφυσιτῶν (Κοπτῶν κ.λπ.) μὲ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ἡ ἀποκάλυψις εἶναι πολὺ σημαντική! Πρῶτον, διότι ὑπάρχουν παρασκηνιακαὶ μεθοδεύσεις, αἱ ὁποῖαι, ἐὰν καταλήξουν εἰς τὸν τρόπον τῆς Ἑνώσεως, θὰ πυροδοτήσουν ἐντάσεις εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν δημιουργίαν νέου ἢ πολλῶν σχισμάτων εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας. Δεύτερον, οἱ ἀντιχαλκηδόνιοι θὰ πρέπη νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν Στ´ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἡ ὁποία ἀπεφάσισεν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶχε δύο φύσεις, ἐνῶ οἱ ἀντιχαλκηδόνιοι ὑποστηρίζουν ὅτι ἔχει μίαν φύσιν. Μία τοιαύτη ὅμως ἀναγνώρισις θὰ εἶναι ὡς νὰ ἀποδέχωνται ὅτι ἐπὶ
ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»
G Ἡ θαυματουργός εἰκών τῆς Παναγίας τῆς Ἀμπελακιωτίσσης καί ἡ εὕρεσίς της. Τοῦ κ. Μιχαήλ Τσώλη. Σελ. 4 G Χωρία σταχυολογημένα ἀπό τάς «Διδαχάς» τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Σελ. 4 G Ὁ βοηθός ὑπουργός Ἐξωτερικῶν τῶν Η.Π.Α εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τῆς Χάλκης. Σελ. 4
αἰῶνας ὑπεστήριζον αἱρετικὰς θέσεις. Τρίτον, θὰ πρέπη ἐπίσης νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν τετάρτην καὶ τὰς
Σ
«ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ»
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
ΥΧΝΑ μερικοί ἐπιχειρηματίες προσφέρουν διάφορα χρηματικά ποσά στίς Μητροπόλεις καί ἐπιθυμοῦν τήν προβολή καί δημοσιότητα, προκειμένου νά ἐπηρεάσουν τό λαό καί νά τοῦ δημιουργήσουν ψεύτικες ἐντυπώσεις πώς τάχα ἔχουν φιλάνθρωπα αἰσθήματα. Οἱ Μητροπολίτες ἀπό τήν ἄλλη μεριά, πού δέχονται τά ποσά, ἀφελῶς αἰσθάνονται τήν ὑποχρέωση νά τούς εὐχαριστήσουν ἐντός τῶν ἱερῶν ναῶν καί νά τούς ἐμφανίσουν στόν πιστό λαό ὡς εὐσεβεῖς καί θεοφοβούμενους καί παράδειγμα πρός μίμηση. Διερωτᾶται ὅμως ὁ ἁπλός καί ἁγνός ἄνθρωπος. Σέ τί νά μιμηθεῖ ὁ λαός τούς ἐπιχειρηματίες; Νά προσφέρει χρήματα δέν μπορεῖ, γιατί μέ δυσκολία ἐξασφαλίζει τά πρός τό ζῆν. Νά τούς μιμηθεῖ στό ἦθος; Ἀλίμονο! Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι στεροῦνται χριστιανικοῦ ἤθους. Μερικοί εἶναι καί βαθύτατα ἁμαρτωλοί. Οἱ Μητροπολίτες ἐπαινοῦν τούς δωρητές τους χρησιμοποιώντας ὑπερβολικά λόγια, ἐνῶ ἀδιαφοροῦν γιά τόν σκανδαλισμό, πού προκαλοῦν στούς πιστούς! Ἀποδέχονται ὅτι «ὁ σκοπός ἁγιάζει τά μέσα». Μπαίνουν στή λογική τοῦ δωρητῆ ἐπιχειρηματία καί ὑπηρετοῦν τόν ἰδιοτελῆ σκοπό του. Αὐτό ὅμως δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τό χριστιανικό ἦθος καί τήν καθαρότητα σκέψεων καί προθέσεων, πού πρέπει πρωτίστως νά ἔχουν οἱ κληρικοί τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ προσφορές τῶν ἀνθρώπων πρός τίς Μητροπόλεις πρέπει νά γίνονται δεκτές, χωρίς ὅμως νά παρασύρονται οἱ κληρικοί σέ κοσμικές ἐκδηλώσεις. Ἐάν οἱ δωρητές ἐπιμένουν νά γίνει προβολή, εἶναι προτιμότερο νά μή γίνονται δεκτές οἱ προσφορές τους. Τίς σκέψεις αὐτές μοῦ προκάλεσε ἡ δωρεά ἑνός αὐτοκινήτου, πού ἔκανε γνωστός ἐπιχειρηματίας σέ μιά Μητρόπολη, προκειμένου νά διευκολυνθεῖ τό φιλανθρωπικό της ἔργο. Ὁ Μητροπολίτης ἐνθουσιωδῶς ἐπαίνεσε ἀπό τό δεσποτικό του θρόνο τόν ἐπιχειρηματία καί τοῦ παρέθεσε πλούσια τράπεζα, λησμονώντας ὅτι ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος, πρό ὀλίγων ἐτῶν –ὅταν ἦταν ἰδιοκτήτης τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ– εἶχε πρωτοστατήσει λυσσαλέα στήν «ἀποκάλυψη» τοῦ γνωστοῦ πιά σκανδάλου, πού ἐμπλέκεται καί ἡ Ἱ. Μονή Βατοπαιδίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Εἶναι ὁ ἴδιος, πού διατηροῦσε ἄριστες σχέσεις μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, θέτοντας στήν ὑπηρεσία του τά ἰδιωτικά του ἑλικόπτερα καί ἀεροπλάνα, προκειμένου νά μετακινεῖται γρήγορα καί ἄνετα σέ διάφορα μέρη τῆς χώρας ὡς κοσμικός ἄρχοντας, ἐνῶ ὁ ἴδιος ἤθελε νά προβάλλεται ὡς φιλάνθρωπος καί ἁγνός πατριώτης! Ὁ διακριτικός κληρικός προσέχει νά μή γίνεται ὄργανο τῶν ἄσχετων πλουσίων, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν φόβο Θεοῦ καί μόνη τους ἐπιθυμία εἶναι νά γίνουν πλουσιότεροι, χρησιμοποιώντας κάθε τρόπο καί κάθε μέσο. Τά ψιχία πού δίνουν μερικές φορές δέν ἔχουν ἰδιαίτερη ἀξία, γιατί οἱ προθέσεις τους εἶναι πονηρές. Αὐτό εὔκολα τό διαπιστώνει κάποιος.
Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΑΡΘΗΚΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ* Κριτικαί σημειώσεις Δημητρίου Β. Γόνη, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Ἡ νηφάλια καὶ προσεκτικὴ μελέτη τοῦ νέου ποιητικοῦ βιβλίου τοῦ Π. Β. Πάσχου ὁδηγεῖ τὸν ἀναγνώστη σὲ τρεῖς κυρίως διαπιστώσεις: α) Ὅτι ὁ Π.Β. Πάσχος εἶναι ἀναμφισβήτητα ἕνας ὑπηρέτης τῆς σύγχρονης χριστιανικῆς ποιήσεως. β) Ὅτι ἡ ποίησή του, ἂν καί κινεῖται σὲ ὑψηλὰ ἐπίπεδα τοῦ ποιητικοῦ λόγου, διαβάζεται μὲ ἄνεση, τουλάχιστον ἀπὸ ὀρθόδοξους
τρεῖς ἑπομένας Οἰκουμενικὰς Συνόδους. Εἰδικότερον ὅμως τὴν Στ´ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἡ ὁποία
πιστούς, καὶ δέν ρίχνει τόν ἀναγνώστη στὸν πειρασμὸ νὰ ἀνατρέχει σὲ πλῆθος ἐγκυκλοπαιδειῶν καὶ βιβλίων, γιὰ νὰ κατανοήσει τὸ βαθύτερο νόημα ποιημάτων του. γ) Ὅτι ἡ ποίησή του εἶναι βιωματική. Ἡ πρώτη διαπίστωση ἔχει διατυπωθεῖ καὶ στὸ παρελθὸν ἀπὸ πολλοὺς κριτικοὺς καὶ μελετητές, ἀλλὰ κρίνω ἀναγκαῖο στὸ πλαίσιο τῆς
παρούσας παρουσιάσεως νὰ προσκομίσω τεκμήρια τῆς πολλαπλῆς ἐκφράσεως αὐτῆς τῆς πτυχῆς τῆς ποιήσεως. Ὁ Π.Β. Πάσχος δὲν διστάζει νὰ διανθίζει τοὺς στίχους του καὶ μὲ χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς (ὅπως: «Μακάριοι οἱ πραεῖς, ὅτι αὐτοί κληρονομήσουσι τὴν γῆν», «μνήσθητί μου», «Καλὸν ἐστιν ἡμᾶς... ὧδε εἶναι», «Φῶς τοῦ κόσμου», «Ὁ προστιθείς γνῶσιν προσθήσει ἄλγημα»), μὲ ἀναφορὲς ἱερῶν τοπωνυμίων (Κρανίου Τόπος, Γολγοθᾶς), μὲ μνεία προσώπων τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης (τοῦ Ἀβεσσαλώμ, τοῦ Δαβίδ, τοῦ μετανοοῦντος ληστῆ, τοῦ ταλαίπωρου Ἰούδα) καὶ τέλος μὲ ἔμμεση χρήση παραβολῶν (καλοῦ Σαμαρείτη, Σπορέως). Ὁ στενὸς σύνδεσμος τοῦ ποιητῆ μὲ τὸ ψαλτήρι καὶ τὴ λειτουργικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας τοῦ παρέχει
ἀπεφάνθη ὅτι ὁ Χριστὸς εἶχε δύο φυσικὰς θελήσεις, ἤτοι θελήματα. Συμφώνως πρὸς τὴν ἀπόφασιν: «Καὶ δύο φυσικὰς θελήσεις ἤτοι θελήματα, ἐν αὐτῷ καὶ δύο φυσικὰς ἐνεργείας ἀδιαιρέτως, ἀτρέπτως, ἀμερίστως, ἀσυγχύτως, κατὰ τὴν τῶν Ἁγίων Πατέρων διδασκαλίαν ὡσαύτως κηρύττομεν καὶ δύο φυσικὰ θελήματα οὐχ ὑπεναντία, μὴ γένοιτο, καθὼς οἱ ἀσεβεῖς ἔφησαν αἱρετικοί, ἀλλ᾽ ἑπόμενον τὸ ἀνθρώπινον αὐτοῦ θέλημα, καὶ μὴ ἀντιπίπτον ἢ ἀντιπαλαῖον, μᾶλλον μὲν οὖν καὶ ὑποτασσόμενον τῷ θείῳ αὐτοῦ καὶ πανσθενεῖ θελήματι». Σχετικῶς δὲ μὲ τὰς φυσικὰς ἐνεργείας, ἡ Ἁγία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀπεφάνθη ὁριστικῶς καὶ ἀμετακλήτως τὰ ἀκόλουθα: «Καὶ δύο φυσικὰς ἐνεργείας ἀδιαιρέτως, ἀτρέπτως, ἀμερί-
Τὴν 15ην Αὐγούστου ἡ μεγάλη Θεομητορικὴ ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Δεσπόζει ὅλου τοῦ μηνὸς Αὐγούστου καὶ θεωρεῖται ὡς τὸ Πάσχα τοῦ θέρους.
Ἀνωτέρω εἰκών τῆς ἑορτῆς προερχομένη ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Γεωργίου, Βενετία, 15ος αἰών.
Ὁ ἄνθρωπος μπροστά εἰς τόν θάνατον
ΜΝΗΜΗ ΘΑΝΑΤΟΥ
Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
κοπῶν τοῦ προσωπικοῦ τοῦ «᾿Ορθοδόξου Τύπου», ἡ ἔκδοσις τῆς ἐφημερίδος διακόπτεται τήν 10ην Αὐγούστου 2012. Τὸ ἑπόμενον φύλλον θὰ ἐκδοθῆ, σὺν Θεῷ, τὴν 7ην Σεπτεμβρίου. G Τὰ γραφεῖα τοῦ «Ο.Τ.» καὶ τὸ βιβλιοπωλεῖον (Κάνιγγος 10) παραμένουν ἀνοικτὰ καθημερινῶς πλὴν Σαββάτου μόνον τὰς πρωϊνὰς ὥρας, ἤτοι ἀπὸ 9.30´ π.μ. ἕως 1.30 μ.μ. (τηλ. 210. 3816206).
Κατά τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιά τήν ἀθανασία καί ὄχι γιά τό θάνατο. Ὅταν βγῆκε ἀπ᾽ τά χέρια τοῦ Δημιουργοῦ ὁ ἄνθρωπος, εἶχε τό posse non mori. Εἶχε, δηλαδή, τή δυνατότητα νά μή πεθάνει. Κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Νύσσης: "Τοιούτοις ἐκαλλωπίζετο ὁ ἄνθρωπος, δι᾽ ἀπαθείας τε καί μακαριότητος καί ἀφθαρσίας". Ἡ ἀπάθεια, ἡ μακαριότητα καί ἡ ἀφθαρσία, ἦσαν τά μεγάλα χαρίσματα τοῦ προπτωτικοῦ ἀνθρώπου. Ἦταν ἀνέγγιχτος καί ἀπρόσβλητος στ᾽ ἁμαρτωλά πάθη, κι εὐτυχισμένος καί ἀθάνατος. Τήν ἴδια ἄποψη ἐκφράζει καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος καί ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅτι οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι ἦσαν, «δι᾽ ὅλου ἄφθαρτοι κτισθέντες καί ἀθάνατοι». «Ἡ δέ φθορά διά τήν ἡμετέραν κακίαν ἐπεισήχθη», συμπληρώνει ὁ ἱερός Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Ἀλλ᾽ ἐάν μέ τή θέλησή του ἔπεσε καί ἁμάρτησε καί ἔχασε τήν ἀφθαρσία καί τήν ἀθανασία, διατήρησε, ὡστόσο, τήν ἐλπίδα τῆς, μετά τό θάνατο, αἰώνιας ἀνάστασης καί ζωῆς. Γιαυ-
τό διακηρύσσουμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως: "Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος". Ἀπό τότε, ὅλα τά δεινά καί οἱ δοκιμασίες καί οἱ θλίψεις τῶν ἀνθρώπων ἀντιμετωπίζονται μέ τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα καί τήν προσμονή καί τόν ἔρωτα τῆς ἀποκατάστασης τῆς αἰώνιας βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὅσα δέν πέτυχε ὁ ἄνθρωπος στή γῆ, θά τά ἐπιτύχει στόν οὐρανό. Θά πάρει μέ τόκους καί γιά τίς προσευχές του, καί τίς νηστεῖες του καί τίς ἐλεημοσύνες του καί τούς μύριους πειρασμούς τῆς ζωῆς του… «Ἡ τῶν ἐνθάδε τελευτή, ἀρχή τῶν μεγίστων αὐτῷ ἐκεῖσε καθέστηκεν ἀγαθῶν», γράφει σ᾽ ἐπιστολή του ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης. Τό τέλος τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, ἀποτελεῖ τήν ἀρχή τῶν αἰώνιων ἀγαθῶν. Τά βραβεῖα ἐπιφυλάσσονται πάντοτε στούς νικητές. Ὅταν ὁ τῶν ἐθνῶν ἀπόστολος Παῦλος ἔγραφε τόν θριαμβευτικό λόγο: «Τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἠγώνισμαι, τόν δρόμον τετέλεκα, τήν πίστιν τετήρηκα, λοιπόν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὅν
τὴ δυνατότητα νὰ ἐμπλουτίζει τὰ δημιουργήματά του μὲ σωρεία ἀποσπασμάτων ὕμνων («ἐν τῷ ναῷ τῆς δόξης ἑστῶτες νομίζομεν ἐν οὐρανῷ ἑστάναι», «κάλαμον καὶ σπόγγον», «Ἀνάστα», «Κύριε ἐκέκραξα», «Κατευθυνθήτω», «Ποία τοῦ βίου τρυφὴ διαμένει λύπης ἀμέτοχος;», «Μετὰ τῶν ἁγίων...», «Αἰωνία ἡ μνήμη», «Παῦσον τὴν λύπην, Παντοχαρὰ καὶ Παυσολύπη, Παναγία μου, καὶ λύτρωσέ μας», «Ἐκ βαθέων πρὸς σὲ Κύριε ἐκέκραξα, εἰσάκουσόν μου», ὕμνους «πόθῳ τεθηγμένους», «Ἐκ νεότητός μου πολλὰ πολεμεῖ με πάθη, ἀλλ' αὐτὸς ἀντιλαβοῦ καὶ σῶσον, Σωτήρ μου», «Εἰς τὰ ὄρη, ψυχή μου, δεῦρο ἀρθῶμεν, ὅθεν ἡ βοήθεια ἥκει»). Ἄλλες φορὲς περιορίζεται σὲ μνεία ὀνομασιῶν λειτουργικῶν βιβλίων (Ψαλτήριον) καὶ ὕμνων (κάθισμα, τροπάριο, ὕμνοι, ἀπολυτίκιο, Κεκραγάρια, ἀντίφωνο) ἢ ὀνόματος
Ψαλμῶν (Πεντηκοστός), ἀκόμα καὶ ἤχων (ἦχος πλάγιος πρῶτος). Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὴ θεία Λειτουργία καὶ τὶς Ἀκολουθίες, ὅπως εἶναι ἡ Ἀκολουθία τοῦ Βαπτίσματος καὶ τῶν Ἐγκαινίων, ὁ Ἑσπερινός, ὁ Ὄρθρος, οἱ Παρακλήσεις γενικὰ καὶ εἰδικότερα οἱ Παρακλήσεις τοῦ Δεκαπενταύγουστου, οἱ ἀγρυπνίες, ἡ νεκρώσιμη Ἀκολουθία, τὰ τρισάγια, καὶ τέλος τὰ Ψυχοσάββατα, μὲ τὰ ψυχοχάρτια καὶ «τὰ στολισμένα κόλλυβα μὲ ρόδια καὶ ξεφλουδισμένα μύγδαλα». Τὸ δέσιμο τοῦ συγγραφέα μας μὲ κάποιους τόπους καταγωγῆς, κατοικίας, θερινῶν διακοπῶν καὶ ἐπισκέψεων (νομὸς Κοζάνης, Πεντέλη, Κύθηρα, Κέα, Μυστρᾶς) ἀποτελοῦν γι' αὐτὸν ἀφορμὴ νὰ μνημονεύσει, νὰ περιγράψει καὶ νὰ ἐξυμνήσει ἱ. μονές, ἐκκλησίες, ἐξωκκλήσια. Ἀλλὰ καί ὁ χῶρος τελέσεως τῶν
θ. Λειτουργιῶν καὶ Ἀκολουθιῶν ἀναπαρίσταται στὴ μνήμη τοῦ ἀναγνώστη μὲ τὴ μνημόνευση τῶν κωδωνοστασίων, τῶν καμπάνων, τῶν σημάντρων, τοῦ νάρθηκα, τῆς Ὡραίας Πύλης, τῆς Ἁγίας Τράπεζας, τοῦ παγκαριοῦ, τῶν ἀναλογίων, τῶν στασιδιῶν, τῶν μανουαλίων, τῶν κηροπηγίων, τῶν κεριῶν, τῶν λαμπάδων, τοῦ θυμιατοῦ, τοῦ λιβανιοῦ, τοῦ σταυροῦ εὐλογίας στὸ χέρι τοῦ ἱερέα, τῶν εἰκόνων τῶν Ἁγίων, τῆς δεσποτικῆς εἰκόνας δίπλα στὴν Ὡραία Πύλη, μὲ τὸν Χριστὸ ποὺ κρατᾶ μὲ τὸ ἕνα χέρι τὸ Εὐαγγέλιο καὶ μὲ τ' ἄλλο εὐλογεῖ, τῶν τοιχογραφιῶν τοῦ Παντοκράτορα στὸν τροῦλλο καὶ τῶν ἁγίων Ἀρχαγγέλων. Ἀπὸ τὸ χῶρο αὐτὸ δὲν ἀπουσιάζει καὶ ὁ ἱεροψάλτης. Ὁ ἱερέας καὶ ὁ ἐπίσκοπος εἶναι παρόντες στὰ ποιήματα στὰ πρόσωπα κληρικῶν, στοὺς ὁποίους ἀφιε-
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 3ην ΣΕΛ.
Μηνιαία διακοπὴ τοῦ «᾿Ορθ. Τύπου»
ΑΝΟΙΚΤΑ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ G Λόγῳ τῶν θερινῶν δια-
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.