Ορθόδοξος Τύπος φ. 1939, 10/8/2012 by anthologimata

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος «ΑΛΑΛΑ τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν, τῶν μὴ προσκυνούντων τὴν εἰκόνα σου τὴν σεπτήν». Ἡ πρόταση αὐτὴ προέρχεται ἀπὸ ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλυνάρια, ποὺ ψάλλουμε, ὅταν τελοῦμε τὴν Μικρὴ ἢ τὴν Μεγάλη Παράκληση τῆς Παναγίας, πρὸς τιμὴ καὶ ἐξύμνηση τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος εὔχεται νὰ μείνουν ἄλαλα, χωρὶς λαλιά, χωρὶς φωνή, τὰ χείλη, δηλ. τὰ στόματα τῶν ἀσεβῶν, αὐτῶν ποὺ δὲν προσκυνοῦν τὴν σεπτὴ εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Ἂς μὴ σπεύσει, ἂς μὴ προτρέξει κανεὶς καὶ ἰσχυρισθεῖ ὅτι ὁ ὑμνογράφος διακατέχεται ἀπὸ αἰσθήματα μίσους καὶ μισανθρωπίας, εἶναι μισάνθρωπος, καὶ ὅτι ἡ εὐχή, ποὺ διατυπώνει, δὲν εἶναι εὐχή, ἀλλὰ μᾶλλον τιμωρία καὶ κατάρα. Γιατί, ὄντως, τὸ νὰ χάσει κανεὶς τὴ λαλιά του, νὰ μείνει μουγγός, κατὰ τὰ ἀνθρώπινα δεδομένα καὶ τὴν κοσμικὴ λογική, εἶναι τραγικό. Ὄχι, κανεὶς ἂς μὴ σκε-

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ Λαυρεντίου ἀρχιδιακόνου, Ξύστου πάπα Ρώμης τοῦ ἐξ Ἀθηνῶν καί Ἱππολύτου

ΕΤΟΣ ΝΒ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1939

«ΑΛΑΛΑ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΤΩΝ ΑΣΕΒΩΝ ΤΩΝ ΜΗ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝΤΩΝ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΣΟΥ ΤΗΝ ΣΕΠΤΗΝ» Διαφοραί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Αἱρέσεων, Θρησκειῶν καί Οἰκουμενισμοῦ περί τῆς Θεοτόκου

Τοῦ Πρεσβυτέρου π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου, Ἐφημερίου Ἱεροῦ Ναοῦ Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Νέου Φαλήρου Πειραιῶς

φτεῖ ἔτσι. Γιατί, ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος γνωρίζει πολὺ καλὰ ὅτι τὸ νὰ ἀνοίγουν οἱ ἀσεβεῖς τὰ στόματά τους καὶ νὰ ξεστομίζουν βλασφημίες ἐναντίον τοῦ Πανσέπτου προσώπου τῆς Κυρίας

Θεοτόκου, εἶναι μεγάλη, θανάσιμη καὶ κολάσιμη ἁμαρτία καὶ ἐπίσης βλασφημία καὶ προσβολὴ ὄχι μόνο κατὰ τῆς Παναγίας, ἀλλὰ καὶ κατὰ τοῦ Υἱοῦ της, τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου Ἰησοῦ Χρι-

στοῦ, καὶ κατ᾽ ἐπέκταση κατὰ τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἄρα, λοιπόν, πῶς νὰ μὴ εὐχηθεῖ ὁ ὑμνογράφος αὐτὰ τὰ ἀσεβῆ στόματα νὰ μείνουν ἄλαλα, νὰ φραγοῦν καὶ νὰ πάψουν νὰ βλασφη-

μοῦν; Καὶ αὐτὸ τὸ εὔχεται γιὰ παιδαγωγικοὺς καὶ σωτηριολογικοὺς λόγους. Σταματώντας οἱ ἀσεβεῖς τὶς βλασφημίες τους, μετανοώντας γι᾽ αὐτή τους τὴν ἁμαρτία καὶ προσκυνώντας τὴν

ΜΕΘΟΔΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝΩΣΙΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΩΝ Ἀποκαλύψεις ἱερομονάχου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ «ΟΦΕΙΣ» ΚΑΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος ἀποστέλλει πολλά μηνύματα πρός τήν πολιτικήν ἡγεσίαν τῆς Χώρας, ἀλλά καί τούς Εὐρωπαίους ἡγέτας διά τήν μεταχείρισιν τοῦ ἑλληνικοῦ οἰκονομικοῦ προβλήματος. Ἐνδιαφέρον ἔχουν τά μηνύματα πρός τήν Ἑλληνικήν πολιτικήν ἡγεσίαν, διότι αὐτή εἶναι ἀχάριστος καί ἀγνώμων ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ τελευταία εἰς ὅλας τάς κρίσεις ἦτο παρά τῷ πλευρῷ τῶν δοκιμαζομένων Ἑλλήνων, εἴτε ἦσαν πρόσφυγες ἐκ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, εἴτε ἦσαν θύματα πολέμου ἤ ἐμφυλίου πολέμου, εἴτε εἶναι θύματα τῆς λεηλασίας τοῦ Ἐθνικοῦ πλούτου ὡς συμβαίνει σήμερον. Οἱ πολιτικοί δέν ἀναγνωρίζουν τίποτε, διότι οἱ περισσότεροι ἀκουμποῦν εἰς διαφόρους «Λέσχας» καί ἐκτελοῦν τήν πολιτικήν τῶν «Λεσχῶν», αἱ ὁποῖαι θέλουν νά ἐξαφανίσουν τό Ἑλληνικόν Ἔθνος. Δι᾽ αὐτό μέσῳ τῶν πολιτικῶν κτυποῦν τό Γένος, τόν Ἑλληνορθόδοξον πολιτισμόν, τήν γλῶσσαν, τήν Ἐκκλησίαν, τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, τάς παραδόσεις, τόν Ἑλληνοχριστιανικόν τρόπον ζωῆς καί ἐπιδιώκουν, τήν πάσῃ θυσίᾳ διαστρέβλωσιν τῆς ἱστορίας τῶν προγόνων μας. Αἱ «Λέσχαι» μέσῳ τῶν πολιτικῶν ἐπιδιώκουν νά ἀποκοπῆ ὁ μαθητής ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Κιβωτός τοῦ Γένους, τῆς Παραδόσεως καί τοῦ Πολιτισμοῦ, ἀλλά καί νά ἀποκοπῆ ἀπό τούς βίους τῶν Ἁγίων καί τόν Θεόν. Ἤδη μία βουλευτής, ἡ ὁποία συνεκλόνισε τό Πανελλήνιον, ὅταν ἐχαρακτήρισεν εἰς βιβλίον τῆς ἱστορίας, τήν Ἐθνικήν καταστροφήν εἰς τήν Σμύρνην κατά τό 1922, ὡς «συνωστισμόν», ἀπεκάλυψε τά σχέδιά της, διά νά σταματήση ὁ Ἐκκλησιασμός τῶν μαθητῶν, ἡ πρωϊνή προσευχή καί νά πεταχθοῦν ἔξω ἀπό τά σχολεῖα αἱ εἰκόνες τῶν Ἁγίων. Ἡ βουλευτής εἶναι ἡ κυρία Μαρία Ρεπούση τῆς ΔΗΜ.ΑΡ, τοῦ κόμματος τοῦ κ. Φώτη Κουβέλη. Τό κόμμα αὐτό εἶναι ἡ κυριωτέρα «συνιστῶσα» τῆς Κυβερνήσεως τοῦ Πρωθυπουργοῦ κ. Ἀντωνίου Σαμαρᾶ. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀπήντησε μέ σκληρόν καί ἰσοπεδωτικόν τρόπον εἰς τήν κ. Ρεπούση. Οὐσιαστικῶς ἀπήντησεν εἰς τούς τρεῖς πολιτικούς Ἀρχηγούς, οἱ ὁποῖοι συγκροτοῦν τήν Κυβέρνησιν ἤτοι εἰς τούς κ. Ἀντ. Σαμαρᾶν, κ. Εὐάγ. Βενιζέλον καί τόν κ. Φώτην Κουβέλην. Παραλλήλως διεμήνυσεν εἰς τούς διαφόρους ψευδοπροοδευτικούς πώς, ἐάν προωθηθοῦν τά σχέδια τῆς κ. Ρεπούση τότε ἡ Ἱεραρχία θά ἀντιδράΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

Ὅσοι τοὺς καταφρονοῦν ζητοῦν νὰ φέρουν τὸν Χριστὸν εἰς τὰ μέτρα των

ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΤΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΩΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Κρίσιμοι ἐπισημάνσεις ὑπὸ τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγ. Ὄρους, Ἀρχιμανδρίτου Γεωργίου Πολλάκις διάφοροι «καλοθεληταὶ» ἐπικρίνουν τὸν «Ο.Τ.», ἐπειδὴ σχολιάζει καυστικῶς τὴν καταφρόνησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ὑπὸ τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων καὶ θεολόγων, ἀλλὰ κυρίως ὑπὸ τοῦ Φαναρίου, κατὰ τὴν διάρκειαν τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων μετὰ τῶν Παπικῶν κ.λπ. Πιστεύομεν ὅτι τὴν καλυτέραν ἀπάντησιν τὴν δίδει ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης. Οὗτος εἰς κείμενόν του, ἀποσπάσματα τοῦ ὁποίου ἀνεσύρομεν ἐκ τῆς ἱστοσελίδος «Ἀναστάσιος», ὑποστηρίζει τὰ ἀκόλουθα:

«“Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται ὅτι ἐπιβάλλουν ἕνα νομικὸ καθεστὼς στὴν Ἐκκλησία. Ἐν τούτοις, ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ ἐντολὲς ποὺ ἐκφράζουν τὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας ὅσον ἀφορᾶ τὶς σχέσεις τῶν μελῶν της μεταξύ των, βοηθοῦν τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας νὰ ζοῦν μὲ ἑνότητα, εὐταξία, ἀγάπη καὶ ἁρμονία. Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἐκφράζουν τὸ φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας ὡς θεανθρωπίνου Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ὅποιος ἐνεργεῖ παρὰ τοὺς Ἱ. Κανόνας, ἐνεργεῖ ἐγωϊστικά, ἀτομικιστικὰ δὲν ὑπακούει στὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν ἐλευθερώνεται. Ὁ ἀτομικισμὸς ἀπορρίπτει τὴν κανονικὴ τάξι τῆς Ἐκκλησίας ἢ τὴν διαστρέφει, μεταβάλλοντάς την σ᾽ ἕνα νομικὸ ἀνθρωποκεντρικὸ καθεστὼς (παπισμὸς) ἢ ἕνα ἠθικιστικὸ σύστημα αὐτοδικαιώσεως τῶν ἀνθρώπων, χωρὶς τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ”. Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἐνοχλοῦν πολλοὺς –τύπου Γιανναρᾶ– γι᾽ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο, διότι χτυποῦν τὸν ἀτομικισμό. Ἐκφράζουν τὸ πνεῦμα τοῦ Νόμου τοῦ Εὐαγγελίου καὶ θέτουν ὡς ὅρο σωτηρίας τὴν Ἁγιότητα. Οἱ πολέμιοι τῶν Ἱερῶν Κανόνων προσποιοῦνται ὅτι τοὺς ἐνοχλεῖ ἡ νομοτεχνική τους διατύπωση. Ὑποκρίνονται ὅτι τοὺς κάνει νὰ νιώθουν ἀποστροφὴ τὸ ὑποτιθέμενο σχολαστικὸ –κατ᾽ αὐτοὺς πάντοτε– πνεῦμα τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτη. Στὴν πραγματικότητα μισοῦν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες ἐπειδὴ μισοῦν τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Ἁγιότητας, ποὺ κήρυξε ὁ Χριστός. Ζητοῦν νὰ κατεβάσουν τὸν Χριστὸ στὰ ἀνθρώπινα μέτρα. Ἀποτυγχάνουν —ὅπως ὅλοι— νὰ ζήσουν τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀντὶ νὰ ταπεινωθοῦν καὶ νὰ στρέψουν τὸ βλέμμα πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ζήσουν μὲ μετάνοια τὸ δράμα τῆς ἀνθρώπινης ἀποτυχίας, στρέφουν τὸ βλέμμα μὲ μῖσος κατὰ τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τοὺς μέμφονται, ἐπειδὴ στοχεύουν στὸ “Γίνεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὡς ὁ Πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τέλειός ἐστιν”».

εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, μποροῦν ἔπειτα νὰ τύχουν τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἔχουν ἐλπίδα σωτηρίας. Θὰ θέλαμε, ὅμως, νὰ ἑστιάσουμε τὴν προσοχή μας περισσότερο στὴ λέξη «ἀσεβεῖς» καὶ νὰ τὴν ἑρμηνεύσουμε. Ποιοὶ εἶναι οἱ «ἀσεβεῖς»; Ποιοὶ εἶναι αὐτοί, ποὺ δὲν προσκυνοῦν τὴν σεπτὴ εἰκόνα τῆς Θεοτόκου; Ποιοὶ εἶναι αὐτοί, πού δὲν δέχονται τὴν Παναγία ὡς Θεοτόκο; Ἀσεβής, κατ᾽ ἀρχήν, εἶναι ἡ θρησκεία τοῦ Ἑβραϊσμοῦ, οἱ Ἑβραῖοι Σιωνιστές, οἱ ὁποῖοι σταύρωσαν καὶ ἀπαρνήθηκαν τὸν Χριστὸ ὡς Θεὸ καὶ ἄρα ἀρνοῦνται καὶ τὴν Παναγία ὡς Θεοτόκο. Εἶναι γνωστὸ τὸ περιστατικό, ποὺ συνέβη στὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο, ὅταν οἱ Ἀπόστολοι, βαστάζοντας τὸν ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ἡ ἕνωσις ὅμως προϋποθέτει τὴν παραίτησιν τῶν Μονοφυσιτῶν ἀπὸ τὴν αἵρεσίν των, συμφώνως πρὸς τὴν ὁποίαν ὁ Χριστὸς ἔχει μίαν φύσιν, καὶ τὴν ἀναγνώρισιν τῶν Οἰκ. Συνόδων καὶ ἰδιαιτέρως τῆς ΣΤ´, «ἡ ὁποία ἀπεφάσισεν ὅτι ὁ Χριστὸς ἔχει δύο φύσεις». Θὰ παραιτηθοῦν οἱ Μονοφυσῖται ἀπὸ τὴν ἀπὸ αἰώνων αἵρεσίν των ἢ θὰ καταφρονηθοῦν αἱ ἀποφάσεις τῆς ΣΤ´ Οἰκ. Συνόδου, ὡς συμβαίνει μὲ τὴν καταφρόνησιν τῶν Ἱ. Κανόνων διὰ τὴν ἐξυπηρέτησιν τῆς ἑνώσεως μετὰ τῶν Παπικῶν;

Αἱ ἀποκαλύψεις τοῦ ἱερομονάχου ὀφείλουν νὰ σημάνουν συναγερμὸν εἰς ὁλόκληρον τὸν πιστὸν Ὀρθόδοξον Λαὸν καὶ τὸν ἔντιμον κλῆρον καὶ νὰ ἀποστείλουν μήνυμα «τελεσίγραφον» πρὸς τὸ Φανάριον, τοὺς Οἰκουμενιστὰς Ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς φιλοενωτικοὺς θεολόγους. Ἤδη τὸ ἔπραξεν ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὴ Ἀδελφότης «Ο ΣΩΤΗΡ», οἱ θεολόγοι τῆς ὁποίας κάνουν σοβαροτάτας ὑποδείξεις πρὸς τοὺς φιλοενωτικοὺς θεολόγους. Ἀλλὰ καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι Σεβ. Μητροπολῖται, ποὺ ἀνήκουν εἰς τὸ ἀντιοικουμενιστικὸν κίνημα ὀφείλουν νὰ ἐπαγρυπνοῦν, διότι εἰς τὴν συγκεκριμένην περίπτωσιν ἠμπορεῖ νὰ τεθῆ θέμα ἀμφισβητήσεως τῆς Στ´ Οἰκ. Συνόδου ὑπὸ τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων καὶ Θεολόγων. Τί λέγει ἡ Στ´ Οἰκ. Σύνοδος διὰ τὴν αἵρεσιν τῶν Μονοφυσιτῶν. Ὑπενθυμίζομεν ὅτι ὁ «Ο.Τ.» εἶχε καταγγείλει εὐθέως τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν μὲ πρωτοσέλιδον δημοσίευμά του (4η Φεβρουαρίου τοῦ 2011) ὅτι ὑποδεχόμενος τὸν Πρόεδρον τῆς Ἀρμενίας εἰς τὸ Ἀρχιεπισκοπικὸν Μέγαρον ἐχαρακτήρισε τοὺς Ἀρμενίους Ὀρθοδόξους, ἐνῶ εἶναι αἱρετικοὶ Μονοφυσῖται. Διὰ τὸ ὅλον θέμα ὀφείλει νὰ δώση δημοσίως ἐξηγήσεις τὸ Οἰκ. Πατριαρχεῖον καὶ ἡ Ἱ. Σύνοδος Αὐτοῦ, ἐνῶ θὰ πρέπη νὰ ἀσχοληθῆ καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος. Εἰς μίαν συγκλονιστικὴν ἀποκάλυψιν διὰ τὰ προχωρημένα σχέδια τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ προέβη μὲ ἄρθρον του εἰς τὸ ἔγκριτον περιοδικὸν «Γρηγόριος Παλαμᾶς» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης ὁ Ἱερομόναχος Λουκᾶς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἡ ἀποκάλυψις ἀφορᾶ προσπαθείας, αἱ ὁποῖαι καταβάλλονται διὰ τὴν μυστηριακὴν διακοινωνίαν Ὀρθοδόξων καὶ Ἀντιχαλκηδονίων ἤτοι τὴν Ἕνωσιν Μονοφυσιτῶν (Κοπτῶν κ.λπ.) μὲ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ἡ ἀποκάλυψις εἶναι πολὺ σημαντική! Πρῶτον, διότι ὑπάρχουν παρασκηνιακαὶ μεθοδεύσεις, αἱ ὁποῖαι, ἐὰν καταλήξουν εἰς τὸν τρόπον τῆς Ἑνώσεως, θὰ πυροδοτήσουν ἐντάσεις εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν δημιουργίαν νέου ἢ πολλῶν σχισμάτων εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας. Δεύτερον, οἱ ἀντιχαλκηδόνιοι θὰ πρέπη νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν Στ´ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἡ ὁποία ἀπεφάσισεν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶχε δύο φύσεις, ἐνῶ οἱ ἀντιχαλκηδόνιοι ὑποστηρίζουν ὅτι ἔχει μίαν φύσιν. Μία τοιαύτη ὅμως ἀναγνώρισις θὰ εἶναι ὡς νὰ ἀποδέχωνται ὅτι ἐπὶ

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

G Ἡ θαυματουργός εἰκών τῆς Παναγίας τῆς Ἀμπελακιωτίσσης καί ἡ εὕρεσίς της. Τοῦ κ. Μιχαήλ Τσώλη. Σελ. 4 G Χωρία σταχυολογημένα ἀπό τάς «Διδαχάς» τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Σελ. 4 G Ὁ βοηθός ὑπουργός Ἐξωτερικῶν τῶν Η.Π.Α εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τῆς Χάλκης. Σελ. 4

αἰῶνας ὑπεστήριζον αἱρετικὰς θέσεις. Τρίτον, θὰ πρέπη ἐπίσης νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν τετάρτην καὶ τὰς

«ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ»

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΥΧΝΑ μερικοί ἐπιχειρηματίες προσφέρουν διάφορα χρηματικά ποσά στίς Μητροπόλεις καί ἐπιθυμοῦν τήν προβολή καί δημοσιότητα, προκειμένου νά ἐπηρεάσουν τό λαό καί νά τοῦ δημιουργήσουν ψεύτικες ἐντυπώσεις πώς τάχα ἔχουν φιλάνθρωπα αἰσθήματα. Οἱ Μητροπολίτες ἀπό τήν ἄλλη μεριά, πού δέχονται τά ποσά, ἀφελῶς αἰσθάνονται τήν ὑποχρέωση νά τούς εὐχαριστήσουν ἐντός τῶν ἱερῶν ναῶν καί νά τούς ἐμφανίσουν στόν πιστό λαό ὡς εὐσεβεῖς καί θεοφοβούμενους καί παράδειγμα πρός μίμηση. Διερωτᾶται ὅμως ὁ ἁπλός καί ἁγνός ἄνθρωπος. Σέ τί νά μιμηθεῖ ὁ λαός τούς ἐπιχειρηματίες; Νά προσφέρει χρήματα δέν μπορεῖ, γιατί μέ δυσκολία ἐξασφαλίζει τά πρός τό ζῆν. Νά τούς μιμηθεῖ στό ἦθος; Ἀλίμονο! Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι στεροῦνται χριστιανικοῦ ἤθους. Μερικοί εἶναι καί βαθύτατα ἁμαρτωλοί. Οἱ Μητροπολίτες ἐπαινοῦν τούς δωρητές τους χρησιμοποιώντας ὑπερβολικά λόγια, ἐνῶ ἀδιαφοροῦν γιά τόν σκανδαλισμό, πού προκαλοῦν στούς πιστούς! Ἀποδέχονται ὅτι «ὁ σκοπός ἁγιάζει τά μέσα». Μπαίνουν στή λογική τοῦ δωρητῆ ἐπιχειρηματία καί ὑπηρετοῦν τόν ἰδιοτελῆ σκοπό του. Αὐτό ὅμως δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τό χριστιανικό ἦθος καί τήν καθαρότητα σκέψεων καί προθέσεων, πού πρέπει πρωτίστως νά ἔχουν οἱ κληρικοί τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ προσφορές τῶν ἀνθρώπων πρός τίς Μητροπόλεις πρέπει νά γίνονται δεκτές, χωρίς ὅμως νά παρασύρονται οἱ κληρικοί σέ κοσμικές ἐκδηλώσεις. Ἐάν οἱ δωρητές ἐπιμένουν νά γίνει προβολή, εἶναι προτιμότερο νά μή γίνονται δεκτές οἱ προσφορές τους. Τίς σκέψεις αὐτές μοῦ προκάλεσε ἡ δωρεά ἑνός αὐτοκινήτου, πού ἔκανε γνωστός ἐπιχειρηματίας σέ μιά Μητρόπολη, προκειμένου νά διευκολυνθεῖ τό φιλανθρωπικό της ἔργο. Ὁ Μητροπολίτης ἐνθουσιωδῶς ἐπαίνεσε ἀπό τό δεσποτικό του θρόνο τόν ἐπιχειρηματία καί τοῦ παρέθεσε πλούσια τράπεζα, λησμονώντας ὅτι ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος, πρό ὀλίγων ἐτῶν –ὅταν ἦταν ἰδιοκτήτης τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ– εἶχε πρωτοστατήσει λυσσαλέα στήν «ἀποκάλυψη» τοῦ γνωστοῦ πιά σκανδάλου, πού ἐμπλέκεται καί ἡ Ἱ. Μονή Βατοπαιδίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Εἶναι ὁ ἴδιος, πού διατηροῦσε ἄριστες σχέσεις μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, θέτοντας στήν ὑπηρεσία του τά ἰδιωτικά του ἑλικόπτερα καί ἀεροπλάνα, προκειμένου νά μετακινεῖται γρήγορα καί ἄνετα σέ διάφορα μέρη τῆς χώρας ὡς κοσμικός ἄρχοντας, ἐνῶ ὁ ἴδιος ἤθελε νά προβάλλεται ὡς φιλάνθρωπος καί ἁγνός πατριώτης! Ὁ διακριτικός κληρικός προσέχει νά μή γίνεται ὄργανο τῶν ἄσχετων πλουσίων, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν φόβο Θεοῦ καί μόνη τους ἐπιθυμία εἶναι νά γίνουν πλουσιότεροι, χρησιμοποιώντας κάθε τρόπο καί κάθε μέσο. Τά ψιχία πού δίνουν μερικές φορές δέν ἔχουν ἰδιαίτερη ἀξία, γιατί οἱ προθέσεις τους εἶναι πονηρές. Αὐτό εὔκολα τό διαπιστώνει κάποιος.

Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΑΡΘΗΚΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ* Κριτικαί σημειώσεις Δημητρίου Β. Γόνη, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Ἡ νηφάλια καὶ προσεκτικὴ μελέτη τοῦ νέου ποιητικοῦ βιβλίου τοῦ Π. Β. Πάσχου ὁδηγεῖ τὸν ἀναγνώστη σὲ τρεῖς κυρίως διαπιστώσεις: α) Ὅτι ὁ Π.Β. Πάσχος εἶναι ἀναμφισβήτητα ἕνας ὑπηρέτης τῆς σύγχρονης χριστιανικῆς ποιήσεως. β) Ὅτι ἡ ποίησή του, ἂν καί κινεῖται σὲ ὑψηλὰ ἐπίπεδα τοῦ ποιητικοῦ λόγου, διαβάζεται μὲ ἄνεση, τουλάχιστον ἀπὸ ὀρθόδοξους

τρεῖς ἑπομένας Οἰκουμενικὰς Συνόδους. Εἰδικότερον ὅμως τὴν Στ´ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἡ ὁποία

πιστούς, καὶ δέν ρίχνει τόν ἀναγνώστη στὸν πειρασμὸ νὰ ἀνατρέχει σὲ πλῆθος ἐγκυκλοπαιδειῶν καὶ βιβλίων, γιὰ νὰ κατανοήσει τὸ βαθύτερο νόημα ποιημάτων του. γ) Ὅτι ἡ ποίησή του εἶναι βιωματική. Ἡ πρώτη διαπίστωση ἔχει διατυπωθεῖ καὶ στὸ παρελθὸν ἀπὸ πολλοὺς κριτικοὺς καὶ μελετητές, ἀλλὰ κρίνω ἀναγκαῖο στὸ πλαίσιο τῆς

παρούσας παρουσιάσεως νὰ προσκομίσω τεκμήρια τῆς πολλαπλῆς ἐκφράσεως αὐτῆς τῆς πτυχῆς τῆς ποιήσεως. Ὁ Π.Β. Πάσχος δὲν διστάζει νὰ διανθίζει τοὺς στίχους του καὶ μὲ χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς (ὅπως: «Μακάριοι οἱ πραεῖς, ὅτι αὐτοί κληρονομήσουσι τὴν γῆν», «μνήσθητί μου», «Καλὸν ἐστιν ἡμᾶς... ὧδε εἶναι», «Φῶς τοῦ κόσμου», «Ὁ προστιθείς γνῶσιν προσθήσει ἄλγημα»), μὲ ἀναφορὲς ἱερῶν τοπωνυμίων (Κρανίου Τόπος, Γολγοθᾶς), μὲ μνεία προσώπων τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης (τοῦ Ἀβεσσαλώμ, τοῦ Δαβίδ, τοῦ μετανοοῦντος ληστῆ, τοῦ ταλαίπωρου Ἰούδα) καὶ τέλος μὲ ἔμμεση χρήση παραβολῶν (καλοῦ Σαμαρείτη, Σπορέως). Ὁ στενὸς σύνδεσμος τοῦ ποιητῆ μὲ τὸ ψαλτήρι καὶ τὴ λειτουργικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας τοῦ παρέχει

ἀπεφάνθη ὅτι ὁ Χριστὸς εἶχε δύο φυσικὰς θελήσεις, ἤτοι θελήματα. Συμφώνως πρὸς τὴν ἀπόφασιν: «Καὶ δύο φυσικὰς θελήσεις ἤτοι θελήματα, ἐν αὐτῷ καὶ δύο φυσικὰς ἐνεργείας ἀδιαιρέτως, ἀτρέπτως, ἀμερίστως, ἀσυγχύτως, κατὰ τὴν τῶν Ἁγίων Πατέρων διδασκαλίαν ὡσαύτως κηρύττομεν καὶ δύο φυσικὰ θελήματα οὐχ ὑπεναντία, μὴ γένοιτο, καθὼς οἱ ἀσεβεῖς ἔφησαν αἱρετικοί, ἀλλ᾽ ἑπόμενον τὸ ἀνθρώπινον αὐτοῦ θέλημα, καὶ μὴ ἀντιπίπτον ἢ ἀντιπαλαῖον, μᾶλλον μὲν οὖν καὶ ὑποτασσόμενον τῷ θείῳ αὐτοῦ καὶ πανσθενεῖ θελήματι». Σχετικῶς δὲ μὲ τὰς φυσικὰς ἐνεργείας, ἡ Ἁγία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀπεφάνθη ὁριστικῶς καὶ ἀμετακλήτως τὰ ἀκόλουθα: «Καὶ δύο φυσικὰς ἐνεργείας ἀδιαιρέτως, ἀτρέπτως, ἀμερί-

Τὴν 15ην Αὐγούστου ἡ μεγάλη Θεομητορικὴ ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Δεσπόζει ὅλου τοῦ μηνὸς Αὐγούστου καὶ θεωρεῖται ὡς τὸ Πάσχα τοῦ θέρους.

Ἀνωτέρω εἰκών τῆς ἑορτῆς προερχομένη ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Γεωργίου, Βενετία, 15ος αἰών.

Ὁ ἄνθρωπος μπροστά εἰς τόν θάνατον

ΜΝΗΜΗ ΘΑΝΑΤΟΥ

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

κοπῶν τοῦ προσωπικοῦ τοῦ «᾿Ορθοδόξου Τύπου», ἡ ἔκδοσις τῆς ἐφημερίδος διακόπτεται τήν 10ην Αὐγούστου 2012. Τὸ ἑπόμενον φύλλον θὰ ἐκδοθῆ, σὺν Θεῷ, τὴν 7ην Σεπτεμβρίου. G Τὰ γραφεῖα τοῦ «Ο.Τ.» καὶ τὸ βιβλιοπωλεῖον (Κάνιγγος 10) παραμένουν ἀνοικτὰ καθημερινῶς πλὴν Σαββάτου μόνον τὰς πρωϊνὰς ὥρας, ἤτοι ἀπὸ 9.30´ π.μ. ἕως 1.30 μ.μ. (τηλ. 210. 3816206).

Κατά τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιά τήν ἀθανασία καί ὄχι γιά τό θάνατο. Ὅταν βγῆκε ἀπ᾽ τά χέρια τοῦ Δημιουργοῦ ὁ ἄνθρωπος, εἶχε τό posse non mori. Εἶχε, δηλαδή, τή δυνατότητα νά μή πεθάνει. Κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Νύσσης: "Τοιούτοις ἐκαλλωπίζετο ὁ ἄνθρωπος, δι᾽ ἀπαθείας τε καί μακαριότητος καί ἀφθαρσίας". Ἡ ἀπάθεια, ἡ μακαριότητα καί ἡ ἀφθαρσία, ἦσαν τά μεγάλα χαρίσματα τοῦ προπτωτικοῦ ἀνθρώπου. Ἦταν ἀνέγγιχτος καί ἀπρόσβλητος στ᾽ ἁμαρτωλά πάθη, κι εὐτυχισμένος καί ἀθάνατος. Τήν ἴδια ἄποψη ἐκφράζει καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος καί ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅτι οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι ἦσαν, «δι᾽ ὅλου ἄφθαρτοι κτισθέντες καί ἀθάνατοι». «Ἡ δέ φθορά διά τήν ἡμετέραν κακίαν ἐπεισήχθη», συμπληρώνει ὁ ἱερός Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Ἀλλ᾽ ἐάν μέ τή θέλησή του ἔπεσε καί ἁμάρτησε καί ἔχασε τήν ἀφθαρσία καί τήν ἀθανασία, διατήρησε, ὡστόσο, τήν ἐλπίδα τῆς, μετά τό θάνατο, αἰώνιας ἀνάστασης καί ζωῆς. Γιαυ-

τό διακηρύσσουμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως: "Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος". Ἀπό τότε, ὅλα τά δεινά καί οἱ δοκιμασίες καί οἱ θλίψεις τῶν ἀνθρώπων ἀντιμετωπίζονται μέ τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα καί τήν προσμονή καί τόν ἔρωτα τῆς ἀποκατάστασης τῆς αἰώνιας βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὅσα δέν πέτυχε ὁ ἄνθρωπος στή γῆ, θά τά ἐπιτύχει στόν οὐρανό. Θά πάρει μέ τόκους καί γιά τίς προσευχές του, καί τίς νηστεῖες του καί τίς ἐλεημοσύνες του καί τούς μύριους πειρασμούς τῆς ζωῆς του… «Ἡ τῶν ἐνθάδε τελευτή, ἀρχή τῶν μεγίστων αὐτῷ ἐκεῖσε καθέστηκεν ἀγαθῶν», γράφει σ᾽ ἐπιστολή του ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης. Τό τέλος τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, ἀποτελεῖ τήν ἀρχή τῶν αἰώνιων ἀγαθῶν. Τά βραβεῖα ἐπιφυλάσσονται πάντοτε στούς νικητές. Ὅταν ὁ τῶν ἐθνῶν ἀπόστολος Παῦλος ἔγραφε τόν θριαμβευτικό λόγο: «Τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἠγώνισμαι, τόν δρόμον τετέλεκα, τήν πίστιν τετήρηκα, λοιπόν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὅν

τὴ δυνατότητα νὰ ἐμπλουτίζει τὰ δημιουργήματά του μὲ σωρεία ἀποσπασμάτων ὕμνων («ἐν τῷ ναῷ τῆς δόξης ἑστῶτες νομίζομεν ἐν οὐρανῷ ἑστάναι», «κάλαμον καὶ σπόγγον», «Ἀνάστα», «Κύριε ἐκέκραξα», «Κατευθυνθήτω», «Ποία τοῦ βίου τρυφὴ διαμένει λύπης ἀμέτοχος;», «Μετὰ τῶν ἁγίων...», «Αἰωνία ἡ μνήμη», «Παῦσον τὴν λύπην, Παντοχαρὰ καὶ Παυσολύπη, Παναγία μου, καὶ λύτρωσέ μας», «Ἐκ βαθέων πρὸς σὲ Κύριε ἐκέκραξα, εἰσάκουσόν μου», ὕμνους «πόθῳ τεθηγμένους», «Ἐκ νεότητός μου πολλὰ πολεμεῖ με πάθη, ἀλλ' αὐτὸς ἀντιλαβοῦ καὶ σῶσον, Σωτήρ μου», «Εἰς τὰ ὄρη, ψυχή μου, δεῦρο ἀρθῶμεν, ὅθεν ἡ βοήθεια ἥκει»). Ἄλλες φορὲς περιορίζεται σὲ μνεία ὀνομασιῶν λειτουργικῶν βιβλίων (Ψαλτήριον) καὶ ὕμνων (κάθισμα, τροπάριο, ὕμνοι, ἀπολυτίκιο, Κεκραγάρια, ἀντίφωνο) ἢ ὀνόματος

Ψαλμῶν (Πεντηκοστός), ἀκόμα καὶ ἤχων (ἦχος πλάγιος πρῶτος). Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὴ θεία Λειτουργία καὶ τὶς Ἀκολουθίες, ὅπως εἶναι ἡ Ἀκολουθία τοῦ Βαπτίσματος καὶ τῶν Ἐγκαινίων, ὁ Ἑσπερινός, ὁ Ὄρθρος, οἱ Παρακλήσεις γενικὰ καὶ εἰδικότερα οἱ Παρακλήσεις τοῦ Δεκαπενταύγουστου, οἱ ἀγρυπνίες, ἡ νεκρώσιμη Ἀκολουθία, τὰ τρισάγια, καὶ τέλος τὰ Ψυχοσάββατα, μὲ τὰ ψυχοχάρτια καὶ «τὰ στολισμένα κόλλυβα μὲ ρόδια καὶ ξεφλουδισμένα μύγδαλα». Τὸ δέσιμο τοῦ συγγραφέα μας μὲ κάποιους τόπους καταγωγῆς, κατοικίας, θερινῶν διακοπῶν καὶ ἐπισκέψεων (νομὸς Κοζάνης, Πεντέλη, Κύθηρα, Κέα, Μυστρᾶς) ἀποτελοῦν γι' αὐτὸν ἀφορμὴ νὰ μνημονεύσει, νὰ περιγράψει καὶ νὰ ἐξυμνήσει ἱ. μονές, ἐκκλησίες, ἐξωκκλήσια. Ἀλλὰ καί ὁ χῶρος τελέσεως τῶν

θ. Λειτουργιῶν καὶ Ἀκολουθιῶν ἀναπαρίσταται στὴ μνήμη τοῦ ἀναγνώστη μὲ τὴ μνημόνευση τῶν κωδωνοστασίων, τῶν καμπάνων, τῶν σημάντρων, τοῦ νάρθηκα, τῆς Ὡραίας Πύλης, τῆς Ἁγίας Τράπεζας, τοῦ παγκαριοῦ, τῶν ἀναλογίων, τῶν στασιδιῶν, τῶν μανουαλίων, τῶν κηροπηγίων, τῶν κεριῶν, τῶν λαμπάδων, τοῦ θυμιατοῦ, τοῦ λιβανιοῦ, τοῦ σταυροῦ εὐλογίας στὸ χέρι τοῦ ἱερέα, τῶν εἰκόνων τῶν Ἁγίων, τῆς δεσποτικῆς εἰκόνας δίπλα στὴν Ὡραία Πύλη, μὲ τὸν Χριστὸ ποὺ κρατᾶ μὲ τὸ ἕνα χέρι τὸ Εὐαγγέλιο καὶ μὲ τ' ἄλλο εὐλογεῖ, τῶν τοιχογραφιῶν τοῦ Παντοκράτορα στὸν τροῦλλο καὶ τῶν ἁγίων Ἀρχαγγέλων. Ἀπὸ τὸ χῶρο αὐτὸ δὲν ἀπουσιάζει καὶ ὁ ἱεροψάλτης. Ὁ ἱερέας καὶ ὁ ἐπίσκοπος εἶναι παρόντες στὰ ποιήματα στὰ πρόσωπα κληρικῶν, στοὺς ὁποίους ἀφιε-

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 3ην ΣΕΛ.

Μηνιαία διακοπὴ τοῦ «᾿Ορθ. Τύπου»

ΑΝΟΙΚΤΑ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ G Λόγῳ τῶν θερινῶν δια-

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2012

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ, ΞΥΣΤΟΣ ΚΑΙ ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ

ΣΕΒ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ: Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!

Ο ΛΟΓΙΟΣ μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος, σὲ πρόσφατο ἄρθρο του, ὁμολογεῖ τὴν ἐκπεφρασμένη πίστη τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος, πὼς τὸ Βατικανὸ δὲν εἶναι Ἐκκλησία καὶ ὁ πάπας δὲν εἶναι ὁ διάδοχος τῶν ἀρχαίων ὀρθοδόξων παπῶν τοῦ Πατριαρχείου τῆς Δύσεως. Μεταξὺ τῶν ἄλλων τονίζει πὼς «Ἡ σύγχρονη “Ἐκκλησία” τῆς Ρώμης δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὴν ἀρχαία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, ὅπως τὴν περιγράφει ἕνας σημαντικὸς ἐκπρόσωπός της καὶ μάλιστα ἅγιος, πού ἐγγράφεται στὸ κοινὸ ἑορτολόγιο Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, ὁ ἅγιος Γρηγόριος Διάλογος, Πάπας Ρώμης, στὸ βιβλίο του “Διάλογοι”. Στὸ βιβλίο αὐτό, ἀπὸ τὰ πολλὰ παραδείγματα τῶν ἁγίων, πού ἀναφέρονται, φαίνεται ὅτι ὅλοι αὐτοὶ (Ἐπίσκοποι, Πρεσβύτεροι, μοναχοί, λαϊκοὶ) ζοῦσαν τὴν ἡσυχαστικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, εἶχαν μεγάλη γνώση καὶ ἐμπειρία τῆς νοερῆς προσευχῆς, τοῦ ἀκτίστου Φωτός, τοῦ πολέ-

Οἰκουμενιστική συνάντησις τοῦ «διεθνοῦς μοναχισμοῦ»!

ΜΕΣΑ στὸν ἀπίστευτο καταιγισμὸ τῶν οἰκουμενιστικῶν ἐκδηλώσεων, ἔχουμε χάσει τὸ λογαριασμὸ τῶν οἰκουμενιστικῶν «θεσμῶν»! Τὸν περασμένο μήνα διαβάσαμε γιὰ τὴ συνάντηση καὶ συμπροσευχὴ τοῦ «Διεθνοῦς Συνδέσμου Μοναχῶν καὶ Μοναζουσῶν»! Ἡ συνάντηση αὐτοῦ τοῦ περίεργου «Συνδέσμου» γίνεται κάθε δύο χρόνια καὶ ἀπαρτίζεται ἀπὸ «μοναχοὺς» καὶ «μοναχὲς» ὅλων τῶν χριστιανικῶν «δογμάτων». Ἐφέτος ἡ συνάντηση ἔγινε στὴν περιοχὴ Tarascon στὴ νότια Γαλλία καὶ στὴν κοινότητα τῶν διαμαρτυρομένων τοῦ Pomeyrol, μὲ τὴ συμμετοχὴ 68 μοναχῶν, μοναζουσῶν καὶ μερικῶν λαϊκῶν ἀπὸ 21 χῶρες. Πρόεδρος τοῦ «Διεθνοῦς Συνδέσμου Μοναχῶν καὶ Μοναζουσῶν» εἶναι ὁ ἐπίσκοπος Σινώπης Ἀθηναγόρας. Θέμα τοῦ φετινοῦ συνεδρίου ἦταν: «Ἀκοῦστε! Ὁ Θεὸς μᾶς μιλάει. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ στὴ ζωὴ τοῦ κόσμου»! Μένουμε πραγματικὰ ἄναυδοι μὲ τὸ θράσος τῶν ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν. Πρῶτον τί θὰ πεῖ: «Διεθνὴς Σύνδεσμος Μοναχῶν καὶ Μοναζουσῶν»; Οὔτε κἄν, ἡ λέξη «Χριστιανικὸς» δὲν ἀναφέρεται. Τυχαῖα; Μᾶλλον ὄχι! Διότι «μοναχισμὸ» ἔχει καὶ ὁ Ἰνδουισμός, ὁ Βουδισμός, ὁ Ζενισμὸς καὶ ἄλλα θρησκεύματα! Διερωτώμεθα: μήπως εἶναι ἀνοικτὸς ὁ διεθνὴς αὐτὸς σύνδεσμος καὶ γιὰ δαύτους; Δεύτερον, τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ Ὀρθόδοξος Μοναχισμός, τῆς νίψεως καὶ τῆς νοερᾶς προσευχῆς μὲ τὸν παπικὸ μοναχισμό, ὁ ὁποῖος εἶναι στὴν οὐσία ὁ «στρατὸς τοῦ πάπα», ἀπόλυτα ἀποπνευματωμένος, ἕτοιμος νὰ ὑπερασπιστεῖ τὶς κακοδοξίες τοῦ παπισμοῦ; Τί σχέση μπορεῖ ἔχει μὲ τὸν ἀνύπαρκτο προτεσταντικὸ «μοναχισμὸ» τοῦ ὀρθολογισμοῦ καὶ τῶν αἱρέσεων; Ἀκοῦστε το καλὰ κύριοι τοῦ οἰκουμενισμοῦ: ὁ Θεὸς δὲ μιλάει ὅπου ἐσεῖς θέλετε, ἀλλὰ μόνο στὶς ἁγνὲς ψυχές, ποὺ χαριτώνονται μέσα στὴν Ἁγία Του Ἐκκλησία, τὴν Ὀρθοδοξία! Τὸ ξέρετε μήπως, ὅτι καὶ ὁ διάβολος μιλάει, παριστάνοντας τὸ Θεό; Πάντως σᾶς βεβαιώνουμε πὼς στὸν περίεργο «σύνδεσμό» σας ὁ Θεὸς δὲ μίλησε!

«Ἀνοικτή γραμμή» διά τήν ὑποστήριξιν τῶν «γκέϊ» ἀπό τό Ὑπ. Παιδείας!

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ὡς εἴδηση καὶ δὲ μποροῦμε νὰ τὸ πιστέψουμε: Τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας ἀποφάσισε νὰ χρηματοδοτήσει μὲ τὸ ποσὸ τῶν 20.000 εὐρὼ τὴν ὑλοποίηση τοῦ προγράμματος: «Σεξουαλικὴ Διαφορετικότητα – Ζοῦμε ὅπως καὶ ἐσύ»! Σύμφωνα μὲ τὸ δημοσίευμα, ἡ χρηματοδότηση ἀφορᾶ τὴ δημιουργία ἀνοικτῆς τηλεφωνικῆς γραμμῆς γιὰ τὴν ὑποστήριξη ὁμοφυλόφιλων ἀνδρῶν καὶ λεσβιῶν γυναικῶν μὲ στόχο τὴν ψυχολογική τους ὑποστήριξη καὶ τὴν ἐνημέρωσή τους σὲ θέματα καὶ προβλήματα, ποὺ ἀντιμετωπίζουν ἐξαιτίας τῆς “σεξουαλικῆς τους διαφορετικότητας”! Εἴπαμε ὅτι ἀδυνατοῦμε νὰ τὸ πιστέψουμε, διότι ἂν εἶναι ὄντως ἀληθινὴ ἡ πληροφορία, τότε τὰ πράγματα ἔχουν ξεπεράσει κάθε ὅριο γιὰ τὴν ταλαίπωρη παιδεία μας! Τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ πολιτεία “ξεζουμίζει” κυριολεκτικὰ μισθωτοὺς καὶ συνταξιούχους καὶ μειώνει τὰ ἐπιδόματα ἀνεργίας, τὸ “σεβαστό” μας Ὑπουργεῖο Παιδείας «πετᾶ» 20.000 εὐρὼ, γιὰ τὴν σεξουαλικὴ καθοδήγηση τῶν κιναίδων! Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι τὸ λιγότερο! Ἀφότου τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας ἔπαψε νὰ εἶναι Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Παιδείας ἐπὶ ἀνεκδιήγητου «Γεωργάκη», καὶ συνεχίζει νὰ εἶναι, δηλαδὴ Ὑπουργεῖο Πολυπολιτισμικῆς Παιδείας, ἔρχεται νὰ ὑποστηρίξει τὴν σεξουαλικὴ παρεκτροπὴ καὶ νὰ μυήσει τὰ ἑλληνόπουλα στὴν ἀνωμαλία, προσαρμόζοντας τὸν παιδευτικό του προσανατολισμὸ στὶς ἐπιταγὲς τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ὅπου ἡ ὁμοφυλοφιλία δὲ θεωρεῖται πλέον ἐκτροπὴ ἀπὸ τὴ φύση, ἀλλὰ μία «διαφορετικὴ σεξουαλικὴ ἐπιλογή»! Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι τὸ «σλόγκαν» τοῦ προγράμματος, «Ζοῦμε ὅπως καὶ ἐσύ», προσπαθεῖ νὰ πείσει τὰ ἑλληνόπουλα, γιὰ τὴ «φυσικότητα» τῆς ὁμοφυλοφιλίας! Ἐλπίζουμε τὸ δημοσίευμα νὰ εἶναι ἀναληθὲς καὶ ὁ πρωθυπουργός, ὁ ὁποῖος ἐπικαλέστηκε μία ἢ δύο φορὲς τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ (προεκλογικά), νὰ βάλει τέλος στά σχέδια ὅσων θέλουν νὰ μαγαρίσουν τὴν παιδεία μας μὲ τέτοιες ἐμετικὲς

μου ἐναντίον τοῦ διαβόλου καὶ ἀναδείχθηκαν Ὁμολογητὲς καὶ Μάρτυρες τῆς πίστεως» (ἱστοσελίδα ΑΚΤΙΝΕΣ). Θεωροῦμε πολλὴ σημαντικὴ τὴν παρέμβαση τοῦ Σεβασμιωτάτου, διότι ἀποτελεῖ μία ἀκόμη θαρραλέα ὁμολογία πίστεως ἀπὸ ἕνα λόγιο Ἐπίσκοπο. Εἶναι ἄκρως ἐνθαρρυντικὸ τὸ γεγονὸς πὼς ὅλο καὶ περισσότεροι ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας μας προστίθενται στὸν κατάλογο τῶν ἀντιοικουμενιστῶν ἐπισκόπων. Ἐλπίζουμε καὶ εὐχόμαστε ὁλόκληρη ἡ Ἱεραρχία τῶν Ἐπισκόπων μας νὰ γυρίσει στὶς καθάριες πηγὲς τῆς Ὀρθοδοξίας μας καὶ νὰ ἀναλάβει ἀγώνα κατὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τῆς πλέον βλάσφημης καὶ ἐπικίνδυνης αἱρέσεως ὅλων τῶν ἐποχῶν! Καὶ κάτι τελευταῖο: πότε ἐπὶ τέλους θὰ θέσουμε ξεκάθαρα πρὸς τοὺς αἱρετικούς τοῦ Βατικανοῦ, ὅτι ἕνωση σημαίνει ἐπιστροφὴ στὴν ἀρχαία παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, γιὰ νὰ γίνει πραγματικὴ ἕνωση ἀλήθειας καὶ πίστεως; Ρωτᾶμε πότε;

πρακτικές. Πάντως, ἂς μὴ ἐπαναπαυόμαστε!

Ἡ ἐσχάτη κατάντια τῆς Πατρίδος μας

ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΜΑΣΤΕ πὼς τὸ κόμμα τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως «ΣΥΡΙΖΑ», ἀφότου τοῦ παραχωρήθηκαν γιὰ χρήση οἱ σχετικοὶ χῶροι στὸ Κοινοβούλιο, ἔδωσε

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ «ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ»

Ο ΜΗΝΑΣ Αὔγουστος εἶναι ἀφιερωμένος στὴν Παναγία μας. Στὴν ἱερότερη καὶ ἁγιότερη ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ἡ ὁποία, μετὰ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, διαδραμάτισε τὸν σπουδαιότατο ρόλο στὴ διαδικασία τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Αὐτὴ ἔγινε τὸ πολύτιμο δοχεῖο, ὅπου δέχτηκε καὶ κυοφόρησε στὰ ἁγιασμένα σπλάχνα της τὸν ἔνσαρκο Λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ Τὸν γέννησε χωρὶς νὰ χάσει τὴν παρθενική της ἁγνότητα. Τονίζουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας πώς, ἂν ὁ Θεὸς ἔδωσε τὸν Υἱὸ Του τὸν μονογενῆ στὴν ἀνθρωπότητα, ἡ ἀνθρωπότητα ἔδωσε τὴ Θεοτόκο, γιὰ νὰ πραγματοποιηθεῖ τὸ σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας. Οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ εὐλαβούμαστε καὶ τιμᾶμε τὴν Παναγία μας, ὅπως ταιριάζει στὸ ἱερότατο πρόσωπό της. Ἀντίθετα οἱ αἱρετικοὶ ἔχουν παρεκκλίνει καὶ στὸ θέμα τῆς τιμῆς τῆς Θεοτόκου. Οἱ μὲν παπικοὶ τὴν θεοποίησαν μὲ τὰ ἀπαράδεκτα καὶ ἀντιχριστιανικὰ καινοφανῆ δόγματά τους, βεβηλώνοντας τὸ δόγμα τῆς Ἁγ. Τριάδος! Οἱ δὲ προτεστάντες τὴν ἀγνοοῦν ἐπιδεικτικὰ καὶ δὲν τῆς ἀποδίδουν καμιὰ τιμή. Οἱ δύο καταπληκτικοὶ παρακλητικοὶ κανόνες, οἱ ὁποῖοι ψάλλονται κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ δεκαπενταύγουστου στοὺς ἱ. ναούς, καθὼς καὶ ἡ καθιερωμένη νηστεία, προετοιμάζουν τοὺς πιστοὺς νὰ ἑορτάσουν τὸ μέγα γεγονὸς τῆς κοιμήσεως καὶ μεταστάσεώς της στοὺς οὐρανούς. Θεωροῦμε ὅτι στὶς δύστηνες ἡμέρες ποὺ ζοῦμε, ἡ Παναγία μας, ἡ γλυκιὰ μάνα τοῦ κόσμου, μπορεῖ νὰ γίνει ἀρωγὸς καὶ παρήγορός μας. Νὰ ἁπαλύνει τὶς θλίψεις μας καὶ νὰ μᾶς δώσει κουράγιο καὶ δύναμη νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴν πολύπλευρη κρίση. Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς!

ἐντολὴ στοὺς ἁρμόδιους ὑπαλλήλους νὰ ἀποκαθηλώσουν ὁποιοδήποτε θρησκευτικὸ σύμβολο ὑπῆρχε ἐκεῖ (εἰκόνες, σταυρούς, ἀφίσες, κλπ)! Ἕνας μάλιστα ἀπὸ τοὺς βουλευτὲς τοῦ κόμματος αὐτοῦ ἀνάρτησε στὸ γραφεῖο του μία ἀφίσα, ὅπου παριστάνει ἕνα μαοϊκὸ κινέζο ἐπαναστάτη κομμουνιστή, ὁ ὁποῖος ποδοπατεῖ τὸν Ἐσταυρωμένο! Ὡς Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες κλαίει ἡ ψυχή μας ἀπὸ τὴν κατάντια αὐτή! Τά ἁγιασμένα ὀστᾶ τῶν πιστῶν (στὸ σύνολό τους) ἀγωνιστῶν τοῦ 1821 θὰ τρίζουν ἀπὸ φρίκη καὶ ἀγανάκτηση στὰ μνημεῖα τους. Ὅταν ἐκεῖνοι ξεκίνησαν τὸν ἄνισο καὶ τιτάνιο ἀγώνα τους νὰ ἐλευθερώσουν τὴν Ἑλλάδα, εἶχαν κατὰ νοῦ τους, τὴ δημιουργία ἑνὸς κράτους ἐλεύθερου, τὸ ὁποῖο θὰ ἔχει ὡς ἀρχηγὸ τὸ Σωτήρα Χριστὸ καὶ ὁδηγὸ καὶ καταφύγιο τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας! Ἂν μποροῦσε ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης, ὁ ὁποῖος πέθανε μὲ τὰ βόλια στὸ σάπιο κορμί του, νὰ φανταστεῖ «ἕλληνα» βουλευτή νὰ ἔχει ἀφίσα στὸ γραφεῖο του, μαοϊκὸ ποὺ νὰ πατεῖ τὸν Ἐσταυρωμένο, δὲ θὰ ἔριχνε οὔτε μία τουφεκιὰ κατὰ τῶν Τούρκων! Τὸ ἔγραψε ὁ ἴδιος στὰ «Ἀπομνημονεύματά» του: «Ἂν μᾶς ἔλεγε κανένας αὐτείνη τὴν λευτεριὰ ὁπού θὰ γευόμαστε, θὰ περικαλούσαμε τὸν Θεὸν νὰ μᾶς ἀφήση εἰς τοὺς Τούρκους, ἄλλα τόσα χρόνια, ὅσο νὰ γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι τί θὰ εἰπῆ πατρίδα, τί θὰ εἰπῆ θρησκεία, τί θὰ εἰπῆ φιλοτιμία, ἀρετὴ καὶ τιμιότη»! Τέτοια πατρίδα, μὲ τέτοια κατάντια, δὲ μποροῦσαν νὰ τὴν φανταστοῦν ἐκεῖνοι ποὺ τὴν ἐλευθέρωσαν!

Ἀπό ἀλητοτουρισμόν (μόνο) πᾶμε καλά!

ΜΠΟΡΕΙ ὁ τουρισμός, «ἡ βαριὰ βιομηχανία» τῆς χώρας μας νὰ εἶναι ἀκόμα πιὸ μειωμένος αὐτὸ τὸ καλοκαίρι, ἀλλὰ εἶναι αὐξημένος ὁ «ἀλητοτουρισμός», ὁ ὁποῖος κατάντησε μάστιγα γιὰ τὴ χώρα μας! Εὐρωπαῖοι νεαροί, ἄφραγκοι καὶ ρακένδυτοι (κυρίως ἄγγλοι) ἔχουν βρεῖ κάθε χρόνο ἀσφαλὲς μέρος, γιὰ νὰ «ξεφαντώσουν» τὴν Ἑλλάδα! Κατα-

κλύζουν τὰ τουριστικὰ μέρη τῶν ὄμορφων ἑλληνικῶν νησιῶν μας, καὶ κυρίως τῆς Κρήτης, μεθοῦν, ἀσχημονοῦν, ὑβρίζουν, αἰσχρολογοῦν, καὶ ἐρωτοτροποῦν χωρὶς αἰδῶ, ὅπου βρεθοῦν. Καταστηματάρχες καὶ ξενοδόχοι δίνουν μάχη, γιὰ νὰ προσελκύσουν σοβαροὺς τουρίστες, οἱ ὁποῖοι θὰ ἀφήσουν τὸ πολύτιμο συνάλλαγμα στὴ χρεωκοπημένη Χώρα μας. Ἀλλὰ ὁ ἀλητοτουρισμὸς ἀπωθεῖ καὶ τοὺς ἐλάχιστους κόσμιους τουρίστες! Μαζὶ μὲ τὰ κουρέλια τους μᾶς κουβαλοῦν ἀπὸ τὴν Εὐρώπη καὶ τὴν ἠθική τους μπόχα, ἡ ὁποία γίνεται τρόπος ζωῆς τῶν ἀποπροσανατολισμένων νεοελλήνων. Αὐτὴ ἡ κατάσταση δὲ συμβαίνει σὲ καμιὰ ἄλλη χώρα, παρὰ στὴ δική μας. Οἱ πολιτικοὶ τὶς τέσσερις τελευταῖες δεκαετίες δὲν ἔκαναν τίποτε (καὶ δὲν κάνουν) νὰ ἐνισχύσουν τὸν τουρισμό, τὸ τελευταῖο καταφύγιο τῆς ἐθνικῆς μας οἰκονομίας, πολλῷ δὲ μᾶλλον νὰ ποδηγετήσουν τὴν ἀλητεία, εἴτε τοῦ τουρισμοῦ, εἴτε τῶν ἑκατομμυρίων λαθρομεταναστῶν. Ἡ Χώρα μας κατάντησε πραγματικὰ «ἀμπέλι ξέφραγο» γιὰ ὅποιο «ρετάλι» θέλει νὰ εἰσέλθει! Ἔλεος πιά!

Περιθωριοποίησις τῶν «τρωκτικῶν» τοῦ ἐμπορίου

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ἐξαθλίωση ἔφερε καὶ κάποια θετικὰ ἀποτελέσματα στὴν τελματωμένη ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ἑλληνικὴ κοινωνία. Ἕνα ἀπὸ τὰ χειρότερα «κακῶς ἔχοντα» τῆς Χώρας μας ἦταν ἡ ἀσυδοσία τῶν κερδοσκόπων. Ὁμιλοῦμε γιὰ τοὺς μεσάζοντες ἐμπόρους, οἱ ὁποῖοι χωρὶς κανένα ἔλεγχο λυμαίνονταν καὶ ἀπομυζοῦσαν τὸ λαό μας, τόσο τοὺς παραγωγοὺς (κυρίως τοὺς ἀγρότες), ὅσο καὶ τοὺς καταναλωτές. Μὲ ὠμοὺς ἐκβιασμοὺς ἅρπαζαν στὴν κυριολεξία ἀπὸ τὰ χωράφια τῶν ἀγροτῶν τὰ προϊόντα τους σὲ ἐξευτελιστικὲς τιμὲς καὶ τὰ προωθοῦσαν στὴν ἀγορὰ σὲ ἐξωφρενικὲς τιμὲς, γιὰ τοὺς καταναλωτές. Ἡ διαφορὰ μεταξὺ ἀγορᾶς καὶ πώλησης ἔφτανε σὲ ἀπίστευτα πολλαπλάσια νούμερα! Εὐτυχῶς ὅμως ποὺ στὶς δύσκολες ἡμέρες μας οἱ ἀγρότες παραγωγοὶ «πῆραν στὰ χέρια τους» τὴν κατάσταση καὶ ἄρχισαν νὰ διαθέτουν τὰ προϊόντα τους ἀπʼ εὐθείας στοὺς καταναλωτές! Ἡ πολιτεία, ἡ ὁποία ὡς τώρα ἐνίσχυε τὰ «τρωκτικὰ» τοῦ μεσάζοντος ἐμπορίου, μὲ τὴν ἀσυγχώρητη ἀδιαφορία της, στέκεται ἀμήχανη μπροστὰ στὸ φαινόμενο. Εἶναι ἐνθαρρυντικὸ τὸ φαινόμενο αὐτὸ καὶ μαρτυρεῖ πὼς ὁ Ἕλληνας διαθέτει τεράστιες δυνατότητες, ὥστε νὰ ἀντιμετωπίζει ὅλες τὶς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς του. Ἐν προκειμένῳ κατάλαβε ὅτι πρέπει νὰ βάλει στὴ γωνία, ὅλους ὅσους τὸν ἔβλαψαν αὐτὰ τὰ χρόνια καὶ τὸν ἔφεραν σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση. Οἱ μεσάζοντες εἶναι πρῶτοι, ποὺ ἄρχισαν νὰ μπαίνουν στὴ γωνία! Ἀδέλφια Ἕλληνες, ἀφυπνιστεῖτε, ὑπάρχει ἐλπίδα!

«Σόδομα καί Γόμορρα»

Διαβάζουμε στό καλό περιοδικό «ὁ Σωτήρ» (ἀρ. 2049, 15.7.12) μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς: «Εἶναι πασίγνωστο πλέον ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Πατρίδα μας λόγῳ ἀναξίων ἡγετῶν της κατήντησε νὰ ζητιανεύει, γιὰ νὰ ἐπιβιώσει. Γίναμε ὄνειδος ὅλων τῶν λαῶν. Παρὰ ταῦτα ὅμως οἱ Ἕλληνες ὡς σύνολο δὲν φαίνεται νὰ συναισθανόμαστε βαθύτερα τὴν κατάστασή μας. Συνεχίζουμε τὴν ἴδια πορεία, ἡ ὁποία μᾶς ὁδήγησε στὴν ἀξιοθρήνητη αὐτὴ κατάσταση. Ἐξηγούμαστε: Ἡ Ἁγία Γραφή, ὁ θεόπνευστος καὶ ἀλάθητος αἰώνιος λόγος, τονίζει ὅτι “ἐλασσονοῦσι φυλὰς ἁμαρτίαι” (Παροιμ. ιδ΄ 34). Οἱ ἁμαρτίες δηλαδὴ λιγοστεύουν καὶ καταστρέφουν τὰ ἔθνη. Τὸ βεβαιώνει τοῦτο ἡ ἱστορία, ἀλλὰ καὶ ἡ καθημερινὴ ζωή. Πολλοὶ Νεοέλληνες δὲν ὑπολογίζουμε πλέον τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ ἁμαρτίες μας ροκανίζουν τὶς ρίζες τοῦ Γένους μας. Ἕνα βλέμμα στὴ ζωή μας τὸ ἀποδεικνύει. Οἱ γυναῖκες μας τὸ καλοκαίρι κυκλοφοροῦν ἡμίγυμνες στοὺς δρόμους καὶ ἀρκετὲς μάλιστα τολμοῦν νὰ εἰσέρχονται παρόμοια καὶ στοὺς ἱ. Ναούς μας. Κάθε ἡμέρα ἐπίσης στὴν Πατρίδα μας γίνονται 1.000 ἐκτρώσεις “νόμιμες”… …Ἐκεῖ φθάσαμε! Δὲν ὑπάρχουν πλέον φανερὰ δείγματα μετανοίας στὴν Ἑλλάδα μας. Περιμένουμε νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴν κρίση, συνεχίζοντας ὅμως τὴ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας, χωρὶς νὰ καταφεύγουμε μετανοημένοι στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ προχωρώντας ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο. Πόσοι ἀλήθεια ἐκκλησιάζονται μὲ πίστη κάθε Κυριακὴ ἀπὸ τὰ 10 ἑκατομμύρια τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων σήμερα;».

ΤΙΣ 10 Αὐγούστου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τοὺς ἁγίους μάρτυρες Λαυρέντιο ἀρχιδιάκονο, Ξύστο πάπα Ρώμης καὶ Ἱππόλυτο. Οἱ ἅγιοι αὐτοὶ μάρτυρες ἔζησαν ἐπὶ βασιλέως Δεκίου. Ὁ μὲν Ξύστος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, ὅπου διδάχθηκε τὸ μάθημα τῆς φιλοσοφίας. Κατόπιν πῆγε στὴ Ρώμη, ὅπου ἔγινε ἐπίσκοπος μετὰ τὸ μαρτύριο τοῦ ἁγίου Στεφάνου, πάπα Ρώμης. Ἐπειδὴ ἐκείνη τὴν περίοδο ἐπρόκειτο νὰ ξεκινήση διωγμὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν πρόσταξε τὸν ἀρχιδιάκονο Λαυρέντιο νὰ οἰκονομήση τὰ ἱερὰ σκεύη τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι ὁ ἅγιος Λαυρέντιος τὰ μοίρασε στοὺς πτωχούς. Ὅταν ὁ Δέκιος γύρισε ἀπὸ τὴν Περσία διέταξε νὰ ἀποκεφαλίσουν τὸν πάπα Ξύστο, ἐπειδὴ ὁμολογοῦσε τὸν Κύριο ὡς Θεὸ ἀληθινό. Ἔπειτα διέταξε τὸν ἅγιο Λαυρέντιο νὰ τοῦ φέρη τὰ ἱερὰ σκεύη καὶ τὰ

χρήματα τῆς Ἐκκλησίας. Τότε ὁ ἅγιος μάζεψε ὅλους τούς πτωχοὺς καὶ τοὺς ὁδήγησε στὸ βασιλέα. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ὁ Δέκιος πρόσταξε νὰ δείρουν τὸν ἅγιο Λαυρέντιο καὶ κατόπιν νὰ τὸν φυλακίσουν. Ἐκεῖ ὁ ἅγιος ἰάτρευσε πολλοὺς ἀσθενεῖς. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν πείσθηκε νὰ θυσιάση στὰ εἴδωλα τὸν ἅπλωσαν πάνω σὲ μία πυρακτωμένη σχάρα, ὅπου ἔκαιγε ἀπὸ κάτω φωτιά. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ὁ ἅγιος Λαυρέντιος παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριο. Τὸ δὲ ἅγιο λείψανό του τὸ ἐνταφίασε ὁ ἅγιος Ἱππόλυτος. Ὅταν τὸ ἔμαθε ὁ Δέκιος διέταξε νὰ τὸν δείρουν μὲ αἰχμηρὰ μεταλλικὰ ἀντικείμενα καὶ μετὰ νὰ τὸν δέσουν σὲ ἄγρια ἄλογα, τὰ ὁποῖα ἀφοῦ τὸν ἔσυραν σὲ ἕνα μεγάλο διάστημα ὁ μακάριος μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Λαυρέντιος παρέδωσε καὶ αὐτὸς τὴν ψυχή του στὸν Κύριο.

Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΑΡΘΗΚΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ρώνονται ποιήματα, ἀλλά καὶ μὲ τὴ μνεία ράσων, καλυμμαυχιοῦ καὶ ἀμφίων (φελόνι, πετραχήλι, μίτρα), τὴν τέλεση θ. λειτουργίας καὶ ἀκολουθιῶν καὶ τὴ διανομὴ ἀντιδώρου. Ἡ στρατευόμενη Ἐκκλησία ἐκπροσωπεῖται ἀπὸ ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα (ὅπως εἶναι ὁ Σερβίων καὶ Κοζάνης Διονύσιος, ὁ παπὰ-Νικόλας, ὁ π. Μάξιμος, ὁ π. Ἰωάννης Ράμφος, ὁ π. Εὐσέβιος Βίττης καὶ οἱ γέροντες Καλλίνικος, Ἱλαρίων καὶ Πορφύριος) καὶ ἄλλους πιστούς, ἐνῶ ἡ θριαμβεύουσα ἀπὸ τὴν Παναγία (μὲ τὰ πολλὰ ὀνόματά της: Μυρτιδιώτισσα, Παντάνασσα, Περίβλεπτος, Πλατυτέρα, Παντοχαρά, Παυσολύπη), τοὺς ἀγγέλους καὶ Ἀρχαγγέλους, τὴν Ἁγία Βαρβάρα, τοὺς Ἁγίους Δημήτριο, Νικάνορα, γιατρὸ μεγάλο καὶ θαυματουργό, Νικόλαο τὸν ἐν Βουνένοις, Χαράλαμπο καὶ Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνό, τὸν ἱερὸ Αὐγουστῖνο καὶ τὸν Ὅσιο Τιμόθεο, καθὼς καὶ ἀπὸ κοιμηθέντες κληρικούς, μοναχοὺς καί λαϊκούς. Στὴν ἀνωτέρω χορεία ὀφείλουμε νὰ προσθέσουμε καὶ τὸ μοναχὸ Πούπλιο, πού κατὰ θαυματουργικὸ τρόπο, μὲ τὴ δύναμη τῆς προσευχῆς του, ἐμπόδισε τὸ δαίμονα, ἐκπρόσωπο τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτη, νὰ μεταβεῖ στὴ Δύση. Σὲ ὅλη τὴν ἔκταση τῶν ποιημάτων τοῦ Π. Β. Πάσχου εἶναι ἔντονη ἡ προβολὴ τῆς πολυποίκιλης προσφορᾶς καὶ τῶν πολλῶν ἰδιοτήτων τῶν Ἀγγέλων (συλλειτουργοί, ψυχοπομποί, προστάτες, φύλακες, βοηθοί), ἄλλα καὶ ἡ φθοροποιὰ δράση τῶν δαιμόνων-δαιμονίων, πού χαρακτηρίζονται καὶ τελώνια. Ἀκόμη καὶ γιὰ ἔργα ἁγίων καὶ ἱερῶν συγγραφέων γίνεται λόγος στὰ ποιήματα τοῦ Π.Β. Πάσχου (λεξικὸ τοῦ ἱεροῦ Φωτίου, λόγοι τοῦ Μεγάλου Βασιλείου).

Θὰ ἦταν μεγάλη παράλειψή μου, ἂν στὸ σημεῖο αὐτὸ δὲν μνημόνευα καὶ τὶς τρεῖς μεγάλες μορφὲς τοῦ Νεωτέρου Ἑλληνισμοῦ, τὶς ὁποῖες ὁ ποιητὴς μας θεωρεῖ στηρίγματά μας σὲ δεινοὺς καιροὺς (ὅταν μᾶς βρίσκουνε δεινὰ) (Διονύσιο Σολωμό, Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη, Φώτιο Κόντογλου): ... τὸν Διονύσιο ἐκεῖνον τῆς Ἐλευθερίας, τὸν ἐξαίσιο ἢ τὸν εὐλογημένο κυρ- Ἀλέξανδρο τῆς Σκιάθου, ... καὶ τὸν ἀγαπημένο Φώτιο, τὸν Ἕλληνα ποιητὴ καὶ τὸν Ὀρθόδοξο διδάχο, τὸν εὐαγγελιστὴ τῶν ἐσχάτων καιρῶν μας, ζωγράφο τῶν πηγῶν καὶ τῶν πληγῶν τῆς Ρωμιοσύνης! (σ. 23). Σημειωτέον, ὅτι ὁ ποιητὴς μας ἐπανέρχεται καὶ σὲ ἄλλα σημεῖα στὴν εὔφημη μνεία τῶν δύο Ἀλεξάνδρων τῆς Σκιάθου (Παπαδιαμάντη-Μωραϊτίδη). Ἡ βιωματικὴ ποίηση τοῦ Π.Β. Πάσχου ἐκφράζεται κὰτ᾽ ἐξοχὴν μὲ τὸν προσευχητικὸ χαρακτήρα ποιημάτων του. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἀπὸ τὰ 66 ποιήματα τῆς παρούσης συλλογῆς δώδεκα ποιήματα, ἐν ὅλῳ ἢ ἐν μέρει, εἶναι προσευχές, ἀπευθυνόμενες πρὸς τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστὸ (ἐννέα), τὴν Παναγία (μία) καὶ τούς ἀγγέλους (δύο). Ἀδιάψευστη μαρτυρία καὶ τῆς μονολόγιστης προσευχῆς (Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλὸ) ἀποτελεῖ καὶ ἡ μνεία τοῦ πολυμεταχειρισμένου κομποσκοινιοῦ, πού τό ξεκουκκίζει ὁ ταπεινὸς ἐφημέριος. Τὸ ζήτημα τῆς προσωπικῆς σωτηρίας καὶ ἡ ἐξασφάλιση μίας θέσεως στὰ Ἄνω Βασίλεια, στὸν Παράδεισο, ἀποτελοῦν τὸν πυρήνα τῆς ποιήσεως τοῦ συγγραφέα μας. Συνειδητοποιεῖ ὅτι ὁλόκληρη ἡ ζωὴ του εἶναι μία ἁλυσίδα πτώσεων καί ἐγέρσεων. Γι᾽ αὐτό καὶ ὁμολογεῖ τὴν ἀδυναμία του καί στηρίζει τὶς ἐλπίδες του στὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου: Πέφτω τόσο συχνὰ ματώνοντας,

ΜΝΗΜΗ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ μόνον δέ ἐμοί, ἀλλά καί πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τήν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ" (Β΄Τιμ. Δ´ 7-8), ἐκεῖνα τά βραβεῖα ἐννοοῦσε. Ἡ αἰώνια μακαριότητα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό ὡραιότερο καί καλύτερο καί ἐνδοξότερο καί μεγαλειωδέστερο βραβεῖο τοῦ Θεοῦ πρός τούς νικητές. Στήν πλάκα τοῦ τάφου κάποιου εὔπορου, ἀλλά πολύ φιλάνθρωπου χριστιανοῦ, σέ κοιμητήριο τῆς Ἀθήνας, εἶναι γραμμένο τό τετράστιχο: «Στοῦ παραδείσου τίς δροσιές ν᾽ ἀναπαυθεῖ ἡ ψυχή σου, στή θέση πού σοῦ φύλαγαν οἱ πράξεις τῆς ζωῆς σου». Μή ξεχνᾶμε τήν προσωρινότητα καί τή ματαιότητα τοῦ κόσμου τούτου. "Πάντα ματαιότης τά ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετά θάνατον. Οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα...". Αἰώνιος εἶναι μόνο ὁ Θεός, ἡ κατά Χάρη Θεοῦ ἀνθρώπινη ψυχή, καί ἡ αἰώνια βασιλεία Του. Κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο: "Οὐ γάρ θάνατος ὁ θάνατος οὗτος, ἀλλ᾽ ἀποδημία καί μετάστασις τίς ἀπό τῶν χειρόνων ἐπί τά βελτίῳ, ἀπό τῆς γῆς πρός τόν οὐρανόν, ἀπό τῶν ἀνθρώπων πρός τούς ἀγγέλους". Αὐτό τό αἴσθημα τῆς μυστικῆς χαρᾶς, τό εἶχαν ὅλες οἱ μυριάδες καί τά ἑκατομμύρια τῶν μαρτύρων καί ἁγίων τῆς χριστιανικῆς πίστης. Ἀκόμα καί ἥρωες τῆς πατρίδας, ὅπως οἱ ἐννιά ἀπαγχονισθέντες τῆς Κύπρου. Ὁ Ἰάκωβος Πατάτσος, μάλιστα, λίγες ὧρες πρίν τόν ἀπαγχονισμό του, ἔγραφε στή μητέρα του: «Ἀγαπημένη μου μητέρα, εὑρίσκομαι μεταξύ ἀγγέλων. Τό πνεῦμα μου φτερουγίζει γύρω ἀπό τόν θρόνο τοῦ Κυρίου. Θέλω νά χαίρεις, ὅπως κι ἐγώ. Ἄν κλαίεις, θά λυποῦμαι. Χαῖρε, ἀγαπημένη μου μητέρα. Μή κλαίης γιά ν᾽ ἀκούσεις τήν ἀγγελική φωνή μου, πού ψάλλει: Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Κύ-

ριος Σαβαώθ. Ψάλλε καί σύ μαζί μου. Ψάλλε, προσεύχου, δόξαζε τόν Θεό σ᾽ ὅλη σου τήν ζωή... Χαῖρε, ἀγαπημένη μου μητέρα. Χαῖρε. Ψάλλε καί σύ μαζί μου. Σέ φιλῶ, τό ἀγαπημένο σου παιδί, Ἰάκωβος». Ἡ σκέψη τοῦ θανάτου, ὄχι μόνο δέν πρέπει νά μᾶς φοβίζει, ἀλλ᾽ ἀντίθετα, νά μᾶς οἰκοδομεῖ πνευματικά, καί νά μᾶς κάμνει προσεκτικούς. Τό θάνατο τόν φοβᾶται ὁ ἁμαρτωλός καί ἀμετανόητος ἄνθρωπος. Ἐκεῖνος πού ζεῖ στήν ἀποστασία καί ξεχνάει καί Θεό καί ψυχή καί μεταθανάτια ζωή. Αὐτό ἐκφράζει καί ὁ ὅσιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος: «Ὁ φόβος τοῦ θανάτου λυπεῖ ἄνδρα καταγινωσκόμενον ὑπό τῆς συνειδήσεως αὐτοῦ· ὁ δέ ἔχων μαρτυρίαν ἀγαθήν ἐν ἑαυτῷ, οὗτος ἐφίεται τοῦ θανάτου ὥσπερ ζωῆς». Τό θάνατο, δηλαδή, τόν φοβᾶται ὁ ἄνθρωπος τόν ὁποῖον ἐλέγχει ἡ συνείδησή του. Ὅποιος ὅμως ἔχει ἀγαθή καί εἰρηνική συνείδηση, αὐτός τόν ἀντιμετωπίζει σάν ἕνα φυσικό γεγονός τῆς ζωῆς. Γιαυτό, πολύ σοφά καί διδακτικά, τά ὅσα λέγει καί γράφει ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος: «Ἄν πρόσκεισαι τῷ Θεῷ ἐξ ὅλης σου τῆς ψυχῆς, οὐ μή φοβηθῆς ποτέ τήν ὥραν τοῦ θανάτου»... «Μακάριος ὁ μελετῶν καθ᾽ ἑκάστην τόν θάνατον»... «Μακάριος ὁ ἔχων πρό ὀφθαλμῶν τήν ἡμέραν τῆς ἐξόδου».... Καί "χρεία πολλῆς νήψεως, ἄχρις οὖ ἐξέλθωμεν ἐκ τοῦ σώματος".... Φοβόμαστε τό θάνατο, γιατί ξεχάσαμε ὅτι, "ἡμῶν τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καί σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα" (Φιλιπ. Γ΄20). Μᾶς διαφεύγει ἐπίσης, ὁ ἄλλος λόγος τοῦ Παύλου, ὁ ὁποῖος λέγει: "Οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν" ( Ἑβρ. ΙΓ´ 14). Ἄς κλείσουμε τοῦτο τό κείμενο, μέ τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου τό δυναμικό σύνθημα: "Μή θάνατον τρέμωμεν, ἀλλά τήν ἁμαρτίαν".

μὰ πάλι ὅλος ντροπὴ σηκώνομαι, λὲς καὶ δὲν θέλω νὰ σταθῶ στὰ πόδια μου ὄρθιος καὶ νὰ σωθῶ. Μὰ -θέλω ἢ δὲν θέλω- ἐσύ Χριστέ μου σῶσε με! Σκέπασε καὶ συγχώρεσε, Πανάγαθε, μαζί μέ τ' ἄλλα ἁμαρτήματα... (σ. 42). Κάποιες στιγμὲς προχωρεῖ ἀκόμη πιὸ πέρα. Τοποθετεῖ τὸν ἑαυτό του στὴ θέση τοῦ ἱερέα καί τοῦ λευΐτη τῆς παραβολῆς τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη, ποὺ ἐγκαταλείπουν τὸν ληστευθέντα καὶ κακοποιηθέντα ταξιδιώτη στὴν τύχη του: Σήμερα, Κύριε, περηφανεύτηκα καὶ δὲν γονάτισα νὰ ἰδῶ τό πρόσωπο ἑνὸς πεσμένου συναμαρτωλοῦ μέσα στὶς λάσπες, οὔτε τοῦ ἅπλωσα τὸ χέρι, κι οὔτε κἄν τοῦ μίλησα. Προσπέρασα μὲ κάποιαν ἀδιαφορία, εὐπρεπῆ δῆθεν, πού ὡστόσο ἔκρυβε σίγουρα ἐνοχή στὸ βάθος. Κι ὅλη τὴ μέρα, ὡς ἀργὰ τὸ βράδυ ἔρχονταν καὶ ξανάρχονταν ἢ ἀπορία: ποιὸς ἦταν πιὸ πολὺ ἁμαρτωλὸς καὶ πιότερο ἀπ' τοὺς δυό μας ὁ χαμένος; (σ. 67). Καὶ τὸ κλειδὶ πού ἀνοίγει τὴν πόρτα τοῦ πνευματικοῦ ἀδιεξόδου εἶναι ἡ μετάνοια, ἡ εἰλικρινὴς μετάνοια, ἐκφραστικὴ ἀπεικόνιση τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ ἡ στάση τοῦ ληστῆ πάνω στὸ σταυρό. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ ποιητὴς μας προτρέπει τὸν ἀναγνώστη-πιστό: Θυμήσου τὸ ληστὴ ἐκεῖνον, πού ἀνηφόρισε, κατάδικος, τὴ σκάλα τοῦ φριχτοῦ σταυροῦ, στενάζοντας καὶ μὲ τὸ πονεμένο «μνήσθητί μου» ξεκλείδωσε τὴν ἅγια πόρτα τοῦ παραδείσου μὲ τῆς θεολογίας του τὰ δάκρυα μετανοίας (σ. 41). Ἡ μετάνοια ὁδηγεῖ ἀναπόφευκτα στήν ἐξομολόγηση, στήν καρποφόρα ἐπίτευξη τῆς ὁποίας σημαντικό ρόλο διαδραματίζει ὁ διακριτός πνευματικός. Τά χαρακτηριστικά τοῦ ἰδανικοῦ πνευματικοῦ ὁ ποιητής μας τά περιγράφει ἀπευθυνόμενος σέ κάποιον πνευματικόν γέροντα: Βλέπεις... ὅλη τὴν εὐτέλεια τῆς χωματένιας μας ὑπάρξεως, μά δέν ρίχνεις ἀστροπέλεκα στήν ἔπαρση τοῦ ἁμαρτωλοῦ. Ἀγκαλιάζεις τὸν πόρνο καὶ τὴ μοιχαλίδα, τὸ φονιὰ, τὸν τοκογλύφο, τὸν περήφανο, τὸν κλέφτη, μὲ μία γαλήνια θλίψη στὴ ματιά σου, προσμένοντας τὴν ἔσχατη γιὰ τὸν καθένα μας στιγμὴ γι' ἀληθινὴ μετάνοια (σ. 16). Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἐξομολογήσεως εἶναι κατακλυσμιαῖο, ἀφοῦ οἱ χριστιανοὶ τρέχουν στὸν πνευματικὸ γέροντα, «γιὰ νὰ πνίξουν στὸ ποτάμι... -στὸ πετραχήλι τοῦ παπᾶτίς ἁμαρτίες τους» (σ. 55). Καὶ ὁ λειτουργικὸς καὶ βιωματικὸς κύκλος τοῦ Π. Β. Πάσχου κλείνει μὲ τὴ συμμετοχὴ στὴ Θεία Εὐχαριστία καὶ τὴ λήψη τῶν ἁγίων καὶ ἀχράντων Μυστηρίων. Ἡ μελέτη τῆς ποιήσεως τοῦ Π.Β Πάσχου ἀποτελεῖ μία ὄαση γιὰ τὸν ὀρθόδοξο πιστὸ τοῦ σήμερα, Σ' αὐτὴν βρίσκει ὄχι μόνο καταφύγιο καὶ ψυχικὴ ἀνάπαυση, ἀλλά καὶ δροσερὸ πνευματικὸ ὕδωρ, γιὰ νὰ σβήνει τὴ δίψα του στὴν πορεία του μέσα στὴν πνευματικὴ ἐρημιὰ τῶν καιρῶν μας. Ἡ ποίηση αὐτή ὁδηγεῖ τὸν ἀναγνώστη σὲ κόσμους οἰκείους, σὲ ἐπανασύνδεση μ' ἕνα κόσμο, ποὺ βίωσαν οἱ πρόγονοί μας καὶ καλούμαστε καί προκαλούμαστε νὰ βιώσουμε κι ἐμεῖς. * Βλ. Π.Β. Πάσχου, Ἐπουράνια σκηνώματα, Ποιήματα δοκιμασίας μέ τά πράγματα καί τά ὀνόματα. Ἐκδόσεις «Παρρησία», Ἀθήνα 2011, σελ. 90.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»: 1. «Ἀπολογία τοῦ π. Γρηγορίου Πετρώφ», καὶ βαρυσήμαντη ἐγκύκλιος τοῦ Μητροπολίτου Κασσανδρείας Εἰρηναίου (1927), σελίδες 53, 2. «Ἐνδιαφέρουσες θέσεις» (περὶ σεμνότητος), σελίδες 95, 3. Ἁγίου Νικολάου Ἀχρίδος: «Γιὰ τὴν Μετάνοια καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό», σελίδες 46.

1. «Ἀπολογία τοῦ π. Γρηγορίου Πετρώφ». Πρόκειται γιὰ μιὰ σπάνια ἀπολογία τοῦ ρώσου κληρικοῦ π. Γρηγορίου Πετρώφ, τῆς ὁποίας τὸ περιεχόμενο, κατὰ τὸν ἐκδότη, «ἀποτελεῖ γιὰ μᾶς σήμερα ἐγερτήριο σάλπισμα πρὸς ἀφύπνιση, ἐγρήγορση καὶ μετάνοια, προκειμένου νὰ ἐξασφαλίσουμε τὴ θεία συμμαχία, προστασία καὶ εὐλογία». Τὸ ἔργο τὸ ἔχει μεταφράσει ὁ ἀείμνηστος Νικόλαος Ψαρουδάκης (1961). Καὶ ἡ ἀπολογία τοῦ π. Γρ. Πετρώφ, καθὼς καὶ ἡ ἐγκύκλιος τοῦ λαμπροῦ Μητροπολίτου Κασσανδρείας Εἰρηναίου, διακρίνονται γιὰ τὴν ἀγωνιστικότητα καὶ τὸ θάρρος τους σὲ μιὰ ἐποχὴ μεγάλων κοινωνικῶν κινημάτων καὶ ἐκκλησιαστικῆς ὀλιγωρίας!… Ἀξίζει νὰ διαβαστεῖ –ἰδιαίτερα ἡ ἀπολογία τοῦ π. Γρηγορίου Πετρώφ–, διότι ζοῦμε σὲ παράλληλες ἐποχές. 2. «Ἐνδιαφέρουσες θέσεις» (Περὶ σεμνότητος). Ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ κείμενα ἀπὸ ἔργα διαφόρων συγγραφέων, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀναγράφεται μόνο ὁ γενικὸς τίτλος: «Ἐνδιαφέρουσες θέσεις». Καὶ συγκεκριμένα περιέχει τὰ θέματα: Γιὰ τὸν καλλωπισμό, τὸ ντύσιμο, τὴν κοσμιότητα, τὴν μόδα, τὴν ἀναισχυντία καὶ τὶς φοβερὲς ἐπιπτώσεις τῆς ἀποστασίας. Θέματα, δηλαδή, πάντα ἐπίκαιρα, ἤθους καὶ συμπεριφορᾶς. Ἀπὸ χρόνο σὲ χρόνο ἡ γυμνότητα τῆς γυναίκας καταντᾶ ἀχρειότητα καὶ ἀναισχυντία. Δυστυχῶς κυβερνᾶ ὁ δικτάτορας, ποὺ λέγεται…

ΜΟΔΑ! Ὅ,τι διατάξουν οἱ μαίτρ τῆς μόδας! Ὁ δὲ σατανὰς τὰ κατάφερε καὶ μέσα στοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς καὶ ἐν ὥρᾳ λατρείας, νὰ εἰσχωρεῖ γυμνὸς καὶ νὰ μολύνει τὰ ἀμόλυντα… Αὐτὸ τὸ βιβλίο θὰ πρέπει νὰ τὸ μελετήσουν προπάντων οἱ νέες γυναῖκες. 3. «Γιὰ τὴν μετάνοια καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό». Στὰ δυὸ αὐτὰ θέματα μιλάει ὁ μεγάλος σύγχρονος Ἅγιος, ὁ Νικόλαος Βελιμίροβιτς, τοῦ ὁποίου ἔργα πολλὰ ἔχουν μεταφρασθεῖ, καὶ συνεχίζονται νὰ μεταφράζονται. Εἶναι τόσο γλαφυρός, ὥστε δίκαια τὸν ἔχουν ὀνομάσει σὰν τὸν «Χρυσόστομο τῆς Σερβίας». Μικρὸ τὸ τεῦχος, ἀλλὰ πολὺ ἀξιόλογη καὶ διδακτικὴ ἡ ὁμιλία τοῦ Ἁγίου Νικολάου γιὰ τὴ Μετάνοια. Καὶ αὐτή, πολὺ ἐπίκαιρη γιὰ τὴν ἐποχὴ τῆς ἀποστασίας, ὅπως ἡ δική μας. Μιχ. Μιχαηλίδης

᾿Αρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου

ΤΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝ ***

(Ποιὰ εἶναι τὰ σχέδια τῶν Σιωνιστῶν καὶ πῶς ἐξελίσσονται μέχρι σήμερα)

G Τὸ βιβλίο αὐτό, πρέπει νὰ τὸ διαβάσουν ὅλοι οἱ ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί, γιὰ νὰ μάθουν ποιοὶ καὶ πῶς πολεμοῦν τὴν Πίστη καὶ τὴν ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία. G Συγκλονιστικὲς πραγματικότητες, ποὺ ἄρχισαν καὶ συνεχίζονται ὡς τὰ σημερινὰ γεγονότα σὲ ὅλο τὸν κόσμο. G Μὲ ἐπίσημα καὶ ἀδιάσειστα στοιχεῖα ξεσκεπάζεται ὁ σατανικὸς κόσμος τῶν ἀντιθέων δυνάμεων, ποὺ προσπαθοῦν νὰ καταστρέψουν τὴν Χριστιανοσύνη.

*** (᾿Αποστέλλεται καὶ ταχυδρομικῶς)

(Τιμᾶται 6 εὐρώ)

᾿Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» Κάνιγγος 10 (Α´ Ὄροφος), 10677 ᾿Αθῆναι Τηλ. 210—38 16 206,ΤΕΛΕΦΑΞ 210–38 28 518

Ἔτος Λ´, Ἀριθμ. 31/10 Αὐγούστου 2012

ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑ

«Νὰ μὴν ἀπελπίζεται κανένας, οὐδέποτε, γιὰ ὁτιδήποτε». Ἑρμηνευτικὴ ἀπόδοσις μέρους τοῦ περὶ Μετανοίας λόγου, τοῦ ἀποδιδομένου εἰς τὸν Ἅγιον Ἀμφιλόχιον, Ἐπίσκοπον Ἰκονίου. Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη». Σχ. 16,50x12 σσ 66. Θεσ/νίκη 2012. ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΖΩΗ, Ὀρθόδοξον Περιοδικὸν ὄργανον ὁμωνύμου Ἀδελφότητος Θεολόγων. Ἀπρίλ., Μάϊος, Ἰούν., Ἰούλ. – Αὔγ. 2012. Ἀθῆναι. ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ, Εἰκοσαήμερο Χριστιανικὸ περιοδικὸ τῆς Ἀδελφότητος «Εὐσέβεια». Ἀπρίλ., Μάϊος, Ἰούν. 2012. Ἀθῆναι. ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ ΜΕΛΛΟΝ. Ἀνεξάρτητη ἐθνικοπολιτικὴ ἐφημερίδα. Ἰαν. – Φεβρ., Μάρτ.,

ΘΕΡΜΗ ΕΚΚΛΗΣΙΣ

Μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Κυρίου μας καὶ τὰς εὐλογίας τοῦ μακαριστοῦ πατρός Μάρκου συνεχίζομεν τὸ ἔργον ἐνισχύσεως τῶν ἐμπεριστάτων ἀδελφῶν μας, διότι καὶ αἱ ἡμέραι πλέον εἶναι δυσκολώτεραι. Ὅσοι ἀναγνῶσται δύνανται νὰ συμπαρασταθοῦν παρακαλοῦνται ὅπως ἀπευθύνωνται πρὸς τὸν κ. Ἠλίαν Κυριαζῆν εἰς τὸ τηλέφωνον 6947469427 ἢ ὅπως προβαίνουν εἰς κατάθεσιν χρηματικῶν ποσῶν συμπόνιας εἰς λογαριασμὸν τῆς ᾿Εθνικῆς Τραπέζης μὲ ἀριθμ. 711/741931–78 ἐπ᾿ ὀνόματι Ἠλίας Κυριαζῆς. Εὐχαριστοῦμεν θερμῶς διὰ τὴν μέχρι τοῦδε συμπαράστασίν σας.

Ἀπρίλ., 2012. ΘΕΟΛΟΓΙΑ, Ἑξαμηνιαῖον Ἐπιστημονικὸν περιοδικόν. Ἰαν. – Μάρτ. 2011. Ἀθῆναι. ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ, Τριμηνιαία Ἔκδοση Ὀρθοδόξου Διδαχῆς. Ἰαν. – Μάρτ. 2012. Θεσσαλονίκη. ῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρόπουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀπόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύνην τῶν γραφομένων. ᾿Εὰν δὲν εὑρίσκετε τὴν ἐφημερίδα μας εἰς τὸ περίπτερόν σας, παρακαλοῦμεν νὰ τηλεφωνῆτε εἰς τὸν ἀριθμὸν 21038.16.206, διὰ νὰ καλυφθῆ ἡ ἔλλειψις.

10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2012

Σελὶς 3η

ΜΕΘΟΔΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝΩΣΙΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

στως, ἀσυγχύτως, ἐν αὐτῷ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ τῷ ἀληθινῷ Θεῷ ἡμῶν δοξάζομεν, τουτέστιν θείαν ἐνέργειαν καὶ ἀνθρωπίνην ἐνέργειαν, κατὰ τὸν θεηγόρον Λέοντα τρανέστατα φάσκοντα, «ἐνέργεια γὰρ ἑκατέρα μορφὴ μετὰ τῆς θατέρου κοινωνίας, ὅπερ ἴδιον ἔσχηκε, τοῦ μὲν Λόγου κατεργαζομένου τοῦτο ὅπερ ἐστὶ τοῦ Λόγου, τοῦ δὲ σώματος ἐκτελοῦντος ἅπερ ἐστὶ τοῦ σώματος». Ὁλόκληρος ἡ ἀπόφασις τῆς Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Στ´) ἐστηρίχθη, κυρίως, εἰς τὴν Θεολογίαν τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, ὁ ὁποῖος προέβη εἰς πολλοὺς ἀγῶνας, διὰ νὰ ἀντικρούση τὴν αἵρεσιν τοῦ μονοθελητισμοῦ. Ἡ βασικὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου εἶναι ὅτι ὁ Χριστὸς εἰς πᾶσαν πρᾶξιν Του ἔχει δύο φύσεις —θείαν καὶ ἀνθρωπίνην— ποὺ ἑκάστη ἐνεργεῖ εἰς τὸ ἕνα Πρόσωπόν Του «μετὰ τῆς θατεροῦ κοινωνίας». Συμφώνως πρὸς τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου ὁ Χριστὸς ἔχει δύο θελήσεις θείαν καὶ ἀνθρωπίνην. Ἀντιθέτως οἱ μονοθελῆτες δέχονται μόνον τὴν θείαν θέλησιν καὶ ἀρνοῦνται τὴν ἀνθρωπίνην. Διερωτώμεθα πῶς θὰ προχωρήση ἡ Ἕνωσις τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους, ὅταν οὗτοι ἐμμένουν εἰς τὰς αἱρέσεις των καὶ δὲν ἀναγνωρίζουν τὰς ἀποφάσεις τῆς Στ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου; Ἐκτὸς καὶ ἐὰν τὸ Φανάριον καὶ οἱ Οἰκουμενισταὶ Ἀρχιερεῖς καὶ Θεολόγοι καταφρονήσουν καὶ τὴν Ἁγίαν Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ὅπως ἄλλωστε πράττουν μὲ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας κατὰ τοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους καὶ τὰς ἄλλας συναντήσεις μετὰ τῶν Παπικῶν.

Ἡ ἀποκάλυψις διὰ τόν… μεγάλον Πειρασμόν Τὴν ἀποκάλυψιν ἔφερεν εἰς τὸ προσκήνιον ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὴ Ἀδελφότης «Σωτὴρ» μὲ ἄρθρον εἰς τὸ περιοδικόν της (1η Ἰουλίου 2012) καὶ τὸ προώθησεν εἰς τὸ διαδίκτυον ἡ ἠλεκτρονικὴ ἱστοσελίς «Θρησκευτικά». Τὸ ἄρθρον τῆς ἀδελφότητος ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Mὲ τὸν τίτλο αὐτὸ πρὶν ἀπὸ 15 χρόνια κυκλοφόρησε μικρὸ τευχίδιο τῶν ἐκδόσεων τῆς Ἀδελφότητός μας. Περιεχόμενό του, ὅπως καὶ ἄλλων σχετικῶν ἐκδόσεών μας, ἦταν ἡ ἐπισήμανση τῶν λαθῶν στὸν τότε διεξαγόμενο θεολογικὸ Διάλογο τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ τὶς ἀντιχαλκηδόνιες μονοφυσιτικὲς παραφυάδες. Ὀνομάζονται Ἀντιχαλκηδόνιες γιὰ τὸν λόγο ὅτι ἀντιτάχθηκαν στὴν Δ΄ Οἰκ. Σύνοδο, ποὺ εἶναι γνωστὴ καὶ ὡς Σύνοδος τῆς Χαλκηδόνος, διότι εἶχε συγκληθεῖ στὴ Χαλκηδόνα, προάστιο τῆς Κωνσταντινουπόλεως στὴν ἀπέναντι πλευρὰ τοῦ Βοσπόρου. Σύνολη σχεδὸν ἡ Ὀρθοδοξία εἶχε τὴν περίοδο ἐκείνη ἀντιδράσει, διότι τὰ συμπεράσματα τοῦ Διαλόγου, ποὺ βασικὰ διατυπώθηκαν στὶς δύο πρῶτες Κοινὲς Δηλώσεις, ἦταν σαφῶς ἀντορθόδοξα. Ἦταν τέτοια ἡ ἀντίδραση, τόσο οὐσιαστικὴ ἡ κριτικὴ καὶ τόσο ἀποδεικτικὴ ἡ ἀναίρεση τῶν συμπερασμάτων τοῦ Διαλόγου, ὥστε ἡ ἐπιχείρηση ἑνώσεως ἀνακόπηκε. Ἡ κριτικὴ καὶ ἀναίρεση ἔγινε μὲ ἐμπεριστατωμένες θεολογικὲς μελέτες ἀπὸ σημαίνοντες ἐπιστήμονες, ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ μάλιστα ἀπὸ σημαντικότατα κείμενα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου. Στὸ διάστημα ποὺ μεσολάβησε ἔγιναν κάποιες θεολογικὲς διεργασίες μὲ δευτερεύουσα σημασία καὶ πάντως φαινόταν ὅτι στὴν οὐσία του τὸ ὅλο θέμα εἶχε ἐγκαταλειφθεῖ. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ μᾶς ἐξέπληξαν καὶ μᾶς ἀνησύχησαν πολὺ τὰ ὅσα διαβάσαμε σὲ κείμενο τοῦ ἱερομονάχου Λουκᾶ τῆς Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους δημοσιευμένο στὸ ἔγκριτο περιοδικὸ “Γρηγόριος Παλαμᾶς”, ποὺ ἐκδίδει ἡ Ἱ. Μητρόπολις Θεσ/νίκης. Πληροφορηθήκαμε ἀπ᾿ αὐτὸ γιὰ μιὰ ἐν ἐξελίξει κίνηση στὶς ΗΠΑ, ποὺ ἐπιδιώκει τὴν ἕνωση τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν Ἀντιχαλκηδονίων ἐκεῖ. Τὸ κείμενο τοῦ π. Λουκᾶ ἔχει τὸν τίτλο “Θεολογικὲς Ἐπισημάνσεις σὲ πρόσφατες προτάσεις γιὰ μυστηριακὴ Διακοινωνία Ὀρθοδόξων καὶ Ἀντιχαλκηδονίων” καὶ ἀναιρεῖ τὸ περιεχόμενο τοῦ βιβλίου “Re storing the Unity in Faith: The Orthodox – Oriental Orthodox Theological Dialogue”· δηλαδὴ “Ἀποκαθιστώντας τήν Ἑνότητα ἐν τῇ Πίστει: Ὁ Θεολογικὸς Διάλογος μεταξὺ Ὀρθοδόξων καί Ἀνατολικῶν Ὀρθοδόξων” (ὅπου Ἀνατολικοὶ Ὀρθόδοξοι ἀποκαλοῦνται οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι). Ἀπὸ τὴ μελέτη τοῦ π. Λουκᾶ ἀπουσιάζει κάθε ἴχνος φανατισμοῦ καὶ ἐμπάθειας. Εἶναι γραμμένη μὲ μετριοπάθεια, μὲ πόνο καὶ μὲ ἀγάπη· προβαίνει ὅμως ταυτόχρονα σὲ πληρέστατη καὶ ἀκριβέστατη ἀναίρεση ὅλων τῶν ἐπιχειρημάτων, ποὺ προσάγονται ἀπὸ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐπιδιώκουν μιὰ λανθασμένη ἕνωση. Πρέπει νὰ σημειώσουμε ὅτι ἡ πρώτη ἐπισήμανση ἐκτροπῶν στὸν Διάλογο Ὀρθοδόξων – Ἀντιχαλκηδονίων εἶχε γίνει ἀπὸ τὸν μακαριστὸ καθηγητὴ Παναγιώτη Τρεμπέλα σὲ σειρὰ ἄρθρων του στὸ Περιοδικὸ Ἐκκλησία τὸ ἔτος 1965 καὶ πρὸς στιγμὴν εἶχε ἀνακόψει τὸν ἐπιπόλαιο καὶ ἀχαλίνωτο ἐνθουσιασμὸ τῶν πρωτεργατῶν του, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ οἱ Ἕλληνες καθηγητὲς Ἰωάννης Καρμίρης καὶ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης. Καὶ εἶναι ἐκπληκτικὸ ἢ καὶ προκλητικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι μετὰ ἀπὸ μισὸ αἰώνα ἐπαναλαμβάνονται ἀκριβῶς τὰ ἴδια λάθη! Ἐμεῖς δὲν θὰ προβοῦμε σὲ συστηματικὴ ἀναίρεση τῶν λαθῶν αὐ -

τῶν. Θὰ σημειώσουμε ὅμως δύο πράγματα: Πρῶτον ὅτι ὑπάρχουν καίριες διαφορὲς ἀνάμεσά μας. Ὑπάρχει πρωτίστως ἕνας ὀγκόλιθος βαρύτατος καὶ ἀμετακίνητος: τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι δὲν ἀναγνωρίζουν τὴν τέταρτη καὶ τὶς ἑπόμενες τρεῖς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Οὔτε καὶ μποροῦν νὰ τὶς ἀναγνωρίσουν. Κάτι τέτοιο εἶναι φύσει ἀδύνατον, δεδομένου ὅτι ἐ κεῖνοι προῆλθαν ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους Μονοφυσίτες καὶ συνεχίζουν νὰ ἀντιτίθενται στὴ Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνος, ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ πρόγονοί τους. Ἂν τὴν ἀναγνωρίσουν ὡς Οἰκουμενική, θὰ πρέπει νὰ ἀρνηθοῦν τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό τους καὶ τὴν 16 αἰώνων ἀντιχαλκηδόνια ἱστορία τους. Τέτοια ἀναγνώριση θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἀποτέλεσμα ριζικῆς μετάνοιας, κάτι ποὺ μέχρι σήμερα δὲν ἔχει γίνει φανερό. Ἔχουν ἐπιχειρήσει κατὰ καιροὺς διάφοροι φιλενωτικοὶ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι νὰ παρουσιάσουν τὶς ἀντιλήψεις τῶν Ἀντιχαλκηδονίων ὡς ὀρθόδοξες, ὑποστηρίζοντας ὅτι οὐσιαστικὰ ἔχουμε τὴν ἴδια πίστη, οἱ δὲ παρουσιαζόμενες διαφορὲς ὀφείλονται σὲ ἀνεπαρκῆ ὁρολογία. Πρόκειται γιὰ ὀλέθριο λάθος. Καὶ ὅτι ἔτσι ἔχει τὸ πράγμα βεβαιώνεται καὶ ἀπὸ τοῦτα: Πρῶτον· δέχονται οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι τὴ βασικότατη ἀλήθεια, ποὺ διετύπωσε ἡ ΣΤ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ὅτι δηλαδὴ ὁ Κύριος εἶχε δύο φυσικὰ θελήματα, θεῖο καὶ ἀνθρώπινο, καὶ ἀντίστοιχα δύο ἐνέργειες; Γιὰ τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους κάτι τέτοιο εἶναι ἀδιανόητο. Ὅσο καὶ ἂν συσκοτίζουν τὰ πράγματα στὶς ἄλλες αἱρετικὲς διατυπώσεις τους, στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀποκαλύπτεται ξεκάθαρα ἡ πλάνη τους. Διότι μπορεῖ μὲν νὰ ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν ἄκρατο μονοφυσιτισμὸ τοῦ αἱρεσιάρχου Εὐτυχοῦς, εἶναι ὅμως μετριοπαθεῖς Σεβηριανοὶ μονοφυσίτες καὶ φανατικοὶ ὀπαδοὶ τοῦ Μονοθελητισμοῦ καὶ Μονοενεργητισμοῦ. Ἐδῶ ὀρθώνεται μπροστά τους ἡ ἀλήθεια, ποὺ ἀκριβέστατα διατύπωσε ἡ ΣΤ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καὶ ἀποτελεῖ αὐτὴ ἡ ἀλήθεια τὴ λυδία λίθο τοῦ ἐλέγχου τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων τῶν Ἀντιχαλκηδονίων. Οἱ φιλενωτικοὶ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι ὀφείλουν αὐτὸ νὰ τὸ λάβουν σοβαρότατα ὑπ᾿ ὄψιν, γιὰ νὰ μὴ ριψοκινδυνεύσουν νὰ βρεθοῦν κάτω ἀπὸ τὸ φοβερὸ ἀνάθεμα αὐτῆς τῆς μεγάλης Συνόδου, ποὺ μαζὶ μὲ τὶς ἄλλες τρεῖς οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι ἀπορρίπτουν. Δεύτερον· οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι εἶναι ἀναμφιβόλως ἄξιοι κάθε συμπαθείας καὶ συμπαραστάσεως, καθὼς οἱ περισσότερες παραφυάδες τους βρίσκονται μέσα στὸν μουσουλμανικὸ ὠκεανὸ καὶ συχνὰ ἀντιμετωπίζουν τὴ δολοφονικὴ μανία τῶν ἀκραίων καὶ φανατικῶν ὁμάδων τοῦ μωαμεθανισμοῦ, ἰδιαίτερα τὰ τελευταῖα χρόνια ἡ κοινότητα τῶν Κοπτῶν τῆς Αἰγύπτου. Εἶναι φυσικό, εὑρισκόμενοι σὲ τέτοιες συνθῆκες, νὰ ἀναζητοῦν διεθνὴ στηρίγματα καὶ νὰ ἐπιδιώκουν γιὰ τὸν ἴδιο λόγο περισσότερο τὴν ἕνωση μαζί μας, παραβλέποντας εὐκολότερα τὶς διαφορές, προκειμένου νὰ τὴ διευκολύνουν. Λέμε “παραβλέποντας”, διότι στὶς πλανεμένες ἀπόψεις τους δὲν κάνουν ποτὲ πίσω. Μένουν πεισματικὰ κολλημένοι στὶς πλάνες τους. Εἶναι σφόδρα οἰκουμενιστὲς καὶ μάλιστα κακοὶ οἰκουμενιστές, ἀφοῦ παράλληλα διαπραγματεύονται σὲ προχωρημένο στάδιο ἕνωσή τους καὶ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς παπικούς. Ἀπὸ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων ὅμως παρόμοια νοοτροπία εἶναι ἀπαράδεκτη. Ὁποιαδήποτε κατὰ καθῆκον συμπαράσταση καὶ μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ τοὺς παρέχεται, συμβιβασμοὶ ὅμως στὴν πίστη ἢ ὑποτίμηση καὶ παράκαμψη τῶν πλανεμένων τους ἀντιλήψεων δὲν ἐπιτρέπεται. Θὰ τελειώσουμε ἐδῶ τὴν ἀναφορά μας στὸ πολὺ ἐπικίνδυνο αὐτὸ ζήτημα, ποὺ ἀνακινεῖται ἀφρόνως στὴν Ἀμερική. Οἱ πρωτοστατοῦντες σ᾿ αὐτὸ ὀφείλουν νὰ ἀνακόψουν ἀμέσως τὴν ἀντορθόδοξη τακτικὴ καὶ πορεία τους. Ὅπως σημειώνει ὁ π. Λουκᾶς, “μία ἕνωσις χωρὶς ἑνότητα στὴν Ὀρθόδοξο Πίστι, μία ἕνωσις ποὺ παρακάμπτει τὴν συνοδικὴ καὶ πατερικὴ παράδοσι, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι ἦσαν αἱρετικοὶ μονοφυσῖται καὶ συνεχίζουν νὰ εἶναι, ἀποτελεῖ ἔσχατο κίνδυνο. Στὴν μὲν Ἐκκλησία θὰ δημιουργήσῃ νέα σχίσματα, τοὺς δὲ προσφιλεῖς μας Ἀντιχαλκηδονίους δὲν θὰ σώσῃ”. Ἂς προσέξουμε πολύ. Πειραματισμοὶ καὶ γλυκερὲς ἀγάπες στὰ θέματα τῆς πίστεως δὲν χωροῦν!».

Αἱ ἐπισημάνσεις τοῦ «Ο.Τ.» Τὰ ὅσα ἀποκαλύπτει ὁ ἱερομόναχος π. Λουκᾶς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους δὲν πρέπει νὰ ἐκπλήσσουν τὸ ἀναγνωστικὸν κοινὸν τοῦ «Ο.Τ.». Διότι ἡ ἐφημερίς μας εἰς τὸ πλαίσιον τῆς ἀντιοικουμενιστικῆς γραμμῆς της εἰς πρωτοσέλιδον κύριον θέμα της (4ης Φεβρουαρίου 2011) εἶχεν ἀποκαλύψει ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος, ὑποδεχόμενος τὸν Πρόεδρον τῶν Ἀρμενίων εἶχε χαρακτηρίσει τοὺς Ἀρμενίους Ὀρθοδόξους, ἐνῶ εἶναι αἱρετικοί. Γράφαμε μεταξὺ ἄλλων τότε: «ΜΕΓΑΛΑΣ ἀντιδράσεις προεκάλεσεν εἰς Ἐκκλησιαστικοὺς καὶ Θεολογικοὺς κύκλους ἡ προσφώνησις τοῦ Ἀρμενίου Προέδρου καὶ αἱ ἐν συνεχείᾳ δηλώσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὑπεδέχθη τὸν Πρόεδρον τῆς Δημοκρατίας τῆς Ἀρμενίας ὡς Ὀρθόδοξον καὶ ἐν συνεχείᾳ διὰ δηλώσεων ἐχαρακτήρισε τοὺς Ἀρμενίους ὡς Ὀρθοδόξους καὶ τοὺς παρουσίασεν ὡς ἔχοντας κοινὴν πίστιν μὲ τοὺς

Ἕλληνας, οἱ ὁποῖοι ἐγνώρισαν τὴν βαρβαρότητα τῆς αἱμοσταγοῦς γείτονος Τουρκίας ὡς καὶ οἱ Ἀρμένιοι. Γνωρίζει ὅτι οἱ Ἀρμένιοι ἀνήκουν εἰς τὴν αἵρεσιν τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, μὴ ἀποδεχόμενοι τὰς Οἰκουμενικὰς Συνόδους, αἱ ὁποῖαι ὁριοθέτησαν τὴν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν εἰς τὸ Χριστολογικὸν δόγμα, τὸ ὁποῖον ἀφορᾶ τὸν τρόπον ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά, προφανῶς, ἀνήκει εἰς ἐκεῖνο τὸ “μπλὸκ” τῶν Ἐκκλησιαστικῶν καὶ Θεολογικῶν παραγόντων, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅτι οἱ Μονοφυσῖται εἶναι σχισματικοί, ἐνῶ εἰς τὴν πραγματικότητα εἶναι αἱρετικοί, ἀφοῦ ἀρνοῦνται τὴν Δ´, Ε´, καὶ Στ´ Οἰκ. Σύνοδον. Ἡ δήλωσις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου ἴσως νὰ προέρχεται ἀπὸ σύγχυσιν σχετικῶς μὲ τὰς ἀποφάσεις, αἱ ὁποῖαι λαμβάνονται εἰς τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους, τοὺς ὁποίους διεξάγει τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον μετὰ τῶν πνευματικῶν ἡγεσιῶν τῶν πλανεμένων χριστιανῶν. Τὸ ἐπισημαίνομεν τοῦτο, διότι τὸ θέμα εἶχεν ἀπασχολήσει τὴν Ἱεραρχίαν τοῦ Ὀκτωβρίου 2004, διότι εἶχεν ἐπικρατήσει ἡ ἄποψις ὅτι εἰς τοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους (Μονοφυσίτας) ἐπετεύχθη συμφωνία. Εἰς τὴν συζήτησιν ἀνεδείχθη ὅτι εἰς τοὺς διαλόγους ὑπῆρξε διαφωνία, διότι οἱ Μονοφυσῖται ἠρνήθησαν νὰ ἀποδεχθοῦν τὰς μετὰ τὴν Γ´ Οἰκ. Συνόδους. Εἶναι δυνατὸν ὅμως ὁ Πρόεδρος τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν νὰ ἀγνοῆ “βασικὰς ἀρχὰς” περὶ τὴν πίστιν καὶ νὰ “βαπτίζη” τοὺς Μονοφυσίτας – αἱρετικούς, Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ἐπειδὴ τηροῦν τύπους ἐκ τῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Ἐκτὸς καὶ ἐὰν αὐτὴ ἡ “ἄγνοια” εἶναι σκόπιμος, διὰ νὰ ἐξυπηρετηθοῦν στρατηγικοὶ στόχοι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὸ ὁποῖον ἔχει ἐξελιχθῆ εἰς κιβωτὸν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὸ ὁποῖον ἔχει ὡς σκοπὸν τὴν ἕνωσιν τῶν “ἐκκλησιῶν” ἄνευ τῆς παραιτήσεώς των ἐκ τῶν δογμάτων, τὰ ὁποῖα τὰς διέπουν. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος εἰς ἀνάλυσίν του σχετικὴν μὲ τὸν διάλογον μὲ τοὺς Μονοφυσίτας (2004) ἀπέδειξεν ὅτι: “Δὲν μπορεῖ νὰ ὑποστηριχθῆ ἀπὸ Ὀρθοδόξου πλευρᾶς ὅτι ἐπετεύχθη συμφωνία μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ἀντιχαλκηδονίων στὴν Χριστολογία, καὶ ὅτι ἡ διαφωνία ὑπάρχει μόνον ὡς πρὸς τὴν ἀναγνώριση τῶν οἰκουμενικῶν Συνόδων. Κάτι τέτοιο εἶναι ἀντιφατικό. Πῶς ἐπῆλθε συμφωνία στὸ Χριστολογικὸ δόγμα, ὅταν δὲν γίνονται ἀποδεκτὲς οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι, ποὺ τὸ καθόρισαν; Ἐπίσης ὁ ὀρθότερος χαρακτηρισμὸς τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν δὲν εἶναι ἁπλῶς Ἀντιχαλκηδόνιοι ἢ Προχαλκηδόνιοι, ἀλλὰ Μονοφυσίτες, ἀφοῦ δέχονται τὴν ἄποψη ὅτι ὁ Χριστὸς ἀποτελέσθηκε "ἐκ δύο φύσεων", ἀλλὰ δὲν παραδέχονται συγχρόνως καὶ τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία, ὅτι ὁ Χριστὸς ἐνεργεῖ καὶ "ἐν δύο φύσεσιν", "ἐν μιᾷ ὑποστάσει"”. Ἀλλὰ καὶ ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης, εἰς ἄρθρον του μὲ θέμα: “Εἶναι οἱ Ἀρμένιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί”, κατέληξεν εἰς τὰ ἴδια συμπεράσματα μὲ τὸν Σεβ. Μητροπολίτην Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεον». Αὐτὰ ἐγράφαμεν τότε. Βεβαίως ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας δὲν ἠσχολήθη μὲ τὸ θέμα, διὰ νὰ μὴ «ταράξη» προφανῶς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, τὸ ὁποῖον διακηρύσσει: ἕνας ὁ Χριστός, πολλαὶ αἱ Ἐκκλησίαι, πολλαὶ αἱ πίστεις, πολλὰ τὰ μυστήρια καὶ τὰ δόγματα. Ἐδῶ ὅμως βαδίζομεν πρὸς κατάργησιν τῶν ἀποφάσεων τῆς ΣΤ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀφοῦ οἱ Μονοφυσῖται, ὅπως καὶ οἱ Παπικοὶ δὲν παραιτοῦνται ἀπὸ τὰς αἱρέσεις καὶ τὰς κακοδοξίας των. Μετὰ τὰς ἀποκαλύψεις τοῦ ἱερομονάχου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους δὲν ὀφείλει δημοσίως διευκρινήσεις ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ ἡ ὑπ᾽ αὐτὸν Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου; Μὲ τὸ θέμα δὲν θὰ πρέπη νὰ ἀσχοληθῆ καὶ ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία ἐπιμόνως ἀρνεῖται νὰ συζητήση δογματικὰ θέματα καὶ ζητήματα ἔχοντα σχέσιν μὲ τὴν Ἕνωσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (ἡ ὁποία ἐκφράζει τὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεώς μας) μὲ τὰς «Βαπτιζομένας» ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «Κανονικὰς Ἐκκλησίας», αἱ ὁποῖαι δὲν εἶναι ἄλλαι παρὰ τῶν πλανεμένων – αἱρετικῶν χριστιανῶν; Γ. ΖΕΡΒΟΣ

ΛΑΤΡΕΥΟΝΤΕΣ ΤΟΥΣ ΓΚΟΥΡΟΥ ΩΣ ΘΕΟΥΣ

Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ 19 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2012 Ἀπόστολος: Α´ Κορ. θ´ 2 – 12 Εὐαγγέλιον: Ματθ. ιη´ 23 – 35 Ἦχος β´ — Ἑωθινόν: Ι´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

Ὑπάρχουν ὁρισμένες περικοπὲς τῆς ἁγίας Γραφῆς, τὶς ὁποῖες πρέπει νὰ θυμόμαστε συνεχῶς καὶ ἀδιαλείπτως, ἐὰν θέλουμε νὰ μᾶς συγχωρήσει ὁ Κύριός μας τὰ ἁμαρτήματά μας. Ἐὰν θέλουμε νὰ ἔχουμε παρρησία στὴν προσευχή μας, ὅταν λέμε τὸ «Κύριε ἐλέησον». Ἡ πρώτη περικοπὴ (Ματθ. 5, 23) μᾶς λέγει ὅτι ἐὰν πᾶς στὸ ναὸ καὶ προσφέρεις τὸ δῶρο σου στὸ Θεὸ καὶ ῾κείνη τὴ στιγμὴ θυμηθεῖς ὅτι κάποιος ἀδελφός σου ἔχει παράπονο ἐναντίον σου, ἄφησε τὸ δῶρο σου, σταμάτα τὴ θυσία, τρέξε, συμφιλιώσου μὲ τὸν ἀδελφό σου καὶ μετὰ ἔλα νὰ προσφέρεις τὸ δῶρο σου. Δηλαδὴ νὰ τὸ ποῦμε πιὸ ἁπλά, μὲ λόγια τῆς σημερινῆς ἐποχῆς, ἐὰν πᾶς στὴν ἐκκλησία καὶ θυμηθεῖς ὅτι κάποιος εἶναι δυσαρεστημένος ἢ πικραμένος μαζί σου, ἄφησε τὴ θ. Λειτουργία, ἄφησε τὰ κεριά, τὰ λιβάνια, τὰ λάδια καὶ τὰ πρόσφορα, σταμάτησε τὶς μετάνοιες καὶ τὰ «Κύριε ἐλέησον», μὴ περιμένεις γιὰ νὰ κοινωνήσεις, ἀλλὰ τρέξε γρήγορα, συνάντησέ τον, συμφιλιώσου μαζί του ζητώντας του συγγνώμη, καὶ μετὰ ἔλα νὰ λειτουργηθεῖς. Παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Χρυσόστομος ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς προτρέπει πρῶτα νὰ ἀγαπήσουμε τοὺς ἀδελφούς μας καὶ μετὰ νὰ δείξουμε τὴν ἀγάπη μας καὶ τὸ σεβασμό μας σὲ Ἐκεῖνον. Κι ἐνῶ ὅταν εἴμαστε παντρεμένοι μὲ ἕνα εἰδωλολάτρη δὲν ζητᾶ νὰ τὸν χωρίσουμε, ἂν ἐκεῖνος δὲν μᾶς παρέχει προβλήματα (Α´ Κορ. 7,12-16), παρʼ ὅλο ποὺ εἶναι προσβλητικὸ αὐτὸ γιὰ τὸ Θεό, ἐν τούτοις, ἐδῶ ποὺ θίγεται ὁ ἀδελφός, προτιμᾶ τὸ συμφέρον τοῦ ἀδελφοῦ καὶ ὄχι τὸ δικό Του. Ἡ δεύτερη περικοπὴ εἶναι ἐκεῖ ποὺ ὁ Χριστὸς παρουσιάζει γιὰ πρώτη φορὰ τὴ γνωστὴ προσευχὴ «Πάτερ ἡμῶν» (Ματθ. 6,9-15). Στὴ προσευχὴ αὐτὴ ὡς γνωστὸ λέμε «καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν·». Καὶ στὸ τέλος τῆς προσευχῆς πάλι ἐπαναλαμβάνει ὁ Κύριος· «ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ἡμῖν ὁ πατὴρ ἡμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ἡμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν». Ξεκάθαρα καὶ σταράτα λόγια. Συγχωρεῖτε, θὰ σᾶς συγχωρήσω. Δὲν συγχωρεῖτε οὔτε κι ἐγὼ σᾶς συγχωρῶ. Ἡ τρίτη περικοπὴ (Ματθ. 18, 21-35) μᾶς λέγει τὰ ἑξῆς. Ρώτησε ὁ Πέτρος τὸν Χριστό, πόσες φορὲς ἂν ἁμαρτήσει κάποιος σὲ μένα πρέπει νὰ τὸν συγχωρήσω, μέχρις ἑπτά; Καὶ ὁ Χριστὸς τοῦ ἀπάντησε μέχρι ἑβδομήντα φορὲς τὸ ἑπτά, δηλαδὴ μέχρι τετρακόσια ἐνενήντα, δηλαδὴ ἄπειρες. Καὶ γιὰ νὰ ἑδραιώσει τὴν ἀπάντηση τοῦ εἶπε καὶ τὴν παραβολὴ τοῦ δούλου, ποὺ χρωστοῦσε μύρια τάλαντα. Κάποιος βασιλιὰς μάζεψε τοὺς δούλους του, γιὰ νὰ λογαριαστεῖ μαζί τους. Καὶ ἀποκαλύφτηκε ὅτι ἕνας δοῦλος χρωστοῦσε μύρια (10.000) τάλαντα. Τί ἦταν τὸ τάλαντο; Ἦταν ἡ μεγαλύτερη οἰκονομικὴ μονάδα τῆς ἀρχαιότητας. Ἕνα τάλαντο ἰσοδυναμεῖ μὲ 240 λίρες χρυσοῦ. Δηλαδὴ τὰ 10.000 τάλαντα ἰσοδυναμοῦν μὲ 2.400.000 λίρες χρυσοῦ. Ἀμύθητο καὶ ἀστρονομικὸ ποσό. Ἡ ἱστορία ἀναφέρει ὅτι, ὅταν ὁ Μ. Ἀλέξανδρος προχωροῦσε ἀκάθεκτος ἐναντίον τοῦ Δαρείου καὶ τὸν νικοῦσε συνεχῶς, ὁ Δαρεῖος τοῦ πρόσφερε 10.000 τάλαντα καὶ τὴν κόρη του ὡς σύζυγο, γιὰ νὰ σταματήσει τὴν πορεία του καὶ νὰ γυρίσει πίσω στὴν Ἑλλάδα. Ὁ Δαρεῖος ὅμως εἶχε ὅλο τὸ χρυσάφι τῆς Περσίας καὶ ἡ περσικὴ αὐτοκρατορία ἦταν ἡ μεγαλύτερη ἀπὸ ὅσες γνώρισε ὁ κόσμος, γιʼ αὐτὸ μποροῦσε νὰ προσφέρει αὐτὸ τὸ ποσό. Λοιπὸν 10.000 τάλαντα χρωστοῦσε ὁ δοῦλος αὐτὸς καὶ οἱ ἑρμηνευτὲς λέγουν, ἐπειδὴ ἀκριβῶς τὸ ποσὸ εἶναι τεράστιο, ὁ δοῦλος αὐτὸς ἦταν καὶ φοβερὰ ἄπληστος καὶ φοβερὰ σπάταλος. Δὲν ἦταν κάποιος φτωχούλης, ποὺ πιεζόμενος ἀπὸ τὴν ἀνέχειά του, ὑπεξαίρεσε κάποιο ποσὸ, γιὰ νὰ ἐπιζήσει, ἀλλὰ ἕνας μαφιόζος καὶ γκάνγκστερ περιωπῆς θὰ λέγαμε μὲ σύγχρονους ὅρους. Καί, ἐπειδὴ δὲν εἶχε νὰ τὰ δώσει, ὁ βασιλιὰς διέταξε νὰ πωληθεῖ αὐτός, ἡ γυναίκα του καὶ τὰ παιδιὰ του καθὼς καὶ ὅ,τι εἶχε καὶ δὲν εἶχε, γιὰ νὰ πληρωθεῖ τὸ χρέος. Ὁ δοῦλος τότε ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ βασιλιᾶ καὶ τὸν προσκυνοῦσε ἱκετεύοντάς τον νὰ μακροθυμήσει καὶ νὰ τοῦ δώσει χρόνο, γιὰ νὰ τὸν ξοφλήσει. Ὁ βασιλιὰς ποὺ ἦταν πολὺ φιλεύσπλαχνος τὸν λυπήθηκε καὶ τοῦ χάρισε τὸ χρέος. Μόλις ὅμως ἐκεῖνος ἐλευθερώθηκε, βρῆκε ἕνα σύνδουλό του, ὁ ὁποῖος τοῦ χρωστοῦσε 100 δηνάρια –ἕνα ἀσήμαντο χρηματικὸ ποσὸ– καί, ἀφοῦ τὸν ἔπιασε ἀπὸ τὸ λαιμό, ἐπιτακτικὰ ζητοῦσε ἐδῶ καὶ τώρα νὰ τοῦ τὰ δώσει. Ὁ σύνδουλος ἐκεῖνος ἔπεσε στὰ πόδια του καὶ τὸν παρακαλοῦσε νὰ μακροθυμήσει καὶ νὰ τοῦ δώσει χρόνο, γιὰ νὰ τὸν ξεχρεώσει. Ἐκεῖνος ὅμως ἦταν ἀνένδοτος καὶ ἀνυποχώρητος καὶ τὸν ἔβαλε στὴν φυλακή. Ὅταν ὁ βασιλιὰς ἔμαθε ἀπὸ τοὺς ἄλλους δούλους τί συνέβη, τὸν ἤλεγξε σφοδρότατα, γιὰ τὴν ἀσπλαχνία του καὶ τὸν ἔβαλε στὴ φυλακὴ μέχρι νὰ ξοφλήσει τὰ μύρια τάλαντα. Μύρια τάλαντα εἶναι τὰ ὅσα ὀφείλουμε στὸ Θεὸ καὶ 100 δηνάρια τὰ ὅσα μᾶς ὀφείλουν ἄλλοι. Ἂν εἴμαστε ἔξυπνοι θὰ καταλάβουμε ὅτι μᾶς συμφέρει νὰ χαρίσουμε τὰ 100 δηνάρια, γιὰ νὰ μᾶς χαρίσει ὁ Θεὸς τὰ μύρια τάλαντα. Τὸ τέταρτο κείμενο δὲν εἶναι ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφή, ἀλλὰ ἐκφράζει καὶ ἑρμηνεύει τὸ πνεῦμα τῆς ἁγίας Γραφῆς. Βρίσκεται στὴν ἀκολουθία τῆς Θείας Μεταλήψεως, τὴν ὁποία μποροῦμε νὰ τὴν βροῦμε στὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας «Ὡρολόγιο», στὴ «Σύνοψη» ἢ τὸν «Συνέκδημο» ἢ καὶ αὐτοτελῶς σὲ βιβλιαράκια διαφόρων ἐκδόσεων, ποὺ κυκλοφοροῦν καὶ εἶναι εὔκολο νὰ τὰ προμηθευθοῦμε. Ἐκεῖ λοιπὸν στὴν ἀρχὴ τῆς ἀκολουθίας τῆς θ. Μεταλήψεως ὑπάρχουν κάποιοι στίχοι, ποὺ συμβουλεύουν τοὺς χριστιανοὺς «πρῶτον καταλλάγηθι τοῖς σὲ λυποῦσιν/ ἔπειτα θαρρῶν, μυστικὴν βρῶσιν φάγε». Ἂς προσέξουμε ὅτι μᾶς προτρέπει νὰ βροῦμε ὄχι αὐτοὺς ποὺ λυπήσαμε μὲ τὴν ὁποιαδήποτε ἀνοίκεια συμπεριφορά μας, ἀλλὰ αὐτοὺς ποὺ μᾶς λύπησαν. Γιατί ἀκόμη καὶ σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση πρέπει νὰ μιμηθοῦμε τὸ Χριστό μας, ποὺ συγχώρησε τοὺς σταυρωτές του καὶ προσευχήθηκε «πάτερ ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λκ. 23,34) καὶ νὰ ἐφαρμόσουμε τὴν ἐντολὴ του «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμῖν, προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς» (Λκ. 6,28). Ἔτσι θὰ κοινωνήσουμε μὲ πλήρη εἰρήνη καὶ ἀγαλλίαση, χωρὶς νὰ ἔχουμε πίκρα καὶ ἀγανάκτηση ἐναντίον κανενός. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος βέβαια μᾶς συνιστᾶ, ἀσχέτως ἂν κοινωνήσουμε ἢ ὄχι, «ὁ ἥλιος μὴ ἐπιδυέτω ἐπὶ τῷ παροργισμῷ ὑμῶν, μηδὲ δίδοτε τόπον τῷ διαβόλῳ» (Ἐφ. 4,27). Δηλαδὴ ἡ ὁποιαδήποτε ὀργὴ καὶ ἀγανάκτηση, δίκαια ἢ μή, πρέπει νὰ σβήνει πρὶν δύσει ὁ ἥλιος. Γιατί μετὰ δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ κοιμηθοῦμε καὶ τὸ πρωὶ θὰ εἴμαστε καὶ ἐξουθενωμένοι καὶ περισσότερο ἐξαγριωμένοι. Καὶ φυσικὰ τὸν ἐχθρό μας δὲν τὸν βλάπτουμε μʼ αὐτό, ἀλλὰ σκοτώνουμε μόνοι μας τὸν ἑαυτό μας! Ἀρχιμανδρίτης Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν ΗΘΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΠΟ ΤΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΑΣ ΕΠΙΣΤΟΛΑΣ Β´. Α´ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΕΤΡΟΥ (7ον)

1. Ἡ ζωντανή ἐλπίδα Οἱ ἄνθρωποι δέν στοχάζονται στό βαθμό, πού θά ἔπρεπε, τή μεγάλη εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ, πού καθημερινά βλέπουν νά ἐκδηλώνεται σέ αὐτούς. Ἰδιαίτερα δέν στοχάζονται τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ὁποία «ξαναγεννήθηκαν σέ μιά καινούρια ζωή» (α´ 3). Αὐτή τήν πραγματικότητα, ὅταν τήν ἀξιοποιεῖ κάποιος, ἔχει πολλές ὠφέλειες. Τονώνεται ἡ ἐλπίδα του ὅτι θά ἀπολαύ-

σει τήν ἐν οὐρανοῖς κληρονομία, ἀλλά καί ἡ πίστη του μέ τήν ὁποία γίνεται δυνατός καί ὁδηγεῖται σέ ἀγαλλίαση, ξεπερνώντας εὔκολα τίς διάφορες στεναχώριες καί δοκιμασίες, πού πάντα ὑπάρχουν. Προγεύεται μέ ἄλλα λόγια τήν αἰώνια χαρά καί δόξα, πού εἶναι ὁ σκοπός τῆς πίστης μας (α´ 3-9). Εἶναι μακάριος ὁ ἄνθρωπος, πού βιώνει ταπεινά τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί ἐργάζεται ἀθόρυβα νά φανεῖ ἄξιος τῆς μεγάλης δωρεᾶς. 2. Τέκνα ὑπακοῆς Ὅποιος θυμᾶται τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ καί τίς μελετάει συνεχῶς, εἶναι μεγάλος σέ ὅλα. Ἡ δρασκελιά του εἶναι πέρα ἀπό τό φυσιολογικό μῆκος καί τή συνηθισμένη ἀλληλο-

διαδοχή. Οἱ ἐπιλογές του εἶναι ἐντελῶς διαφορετικές ἀπό ἐκεῖνες τῶν κοσμικῶν. Ὁ νοῦς του δέν διαχέεται σέ μάταια καί ἐφήμερα πράγματα, οἱ σκέψεις του εἶναι ἐπικεντρωμένες σέ πνευματικά θέματα καί ὁ ἀγώνας του εἶναι νά μένει ἐλεύθερος ἀπό καθετί, πού τόν ἐμποδίζει νά ἀφοσιωθεῖ πλήρως στήν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ, ἔχοντας ὡς ὁδηγό τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας, πού τόν περιμένει. Βέβαια, πάντα ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νά χαλαρώσει πνευματικά ὁ ἄνθρωπος καί νά «ἀφήσει νά ρυθμίζουν τή ζωή του οἱ ἐπιθυμίες πού εἶχε πρίν γνωρίσει τόν Ἰησοῦ Χριστό» (α´ 14). Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ζητάει ἀπό τούς χριστιανούς ἡ συμπεριφορά τους νά εἶναι ἁγία, ὅπως ἅγιος εἶναι καί ὁ Θεός πού τούς κάλεσε (α´ 15-16).

Γκουρού ὀνομάζεται συνήθως στόν Ἰνδουϊσμό ἕνας πνευματικός δάσκαλος – καθοδηγητής. Ὁ Γκουρού δείχνει στούς μαθητές καί ὀπαδούς του τό δρόμο τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς λύτρωσης μυώντας τους στίς διαδικασίες καί τίς τεχνικές αὐτολύτρωσης, ὅπως τοῦ διαλογισμοῦ στά πλαίσια τῆς γιόγκα, δίνοντας ταυτοχρόνως ἕνα μάντρα, μιά μυστική "ἱερή" λέξη ἤ συλλαβή ἐνῶ οὐσιαστικά πρόκειται γιά μαγική φόρμα. (Τά μάντρας δίνονται στά πλαίσια τῆς γιόγκα, καί μάλιστα εἶναι μυστικά γιά κάθε ὀπαδό. Ὁ μυστικός καί μή κοινοποιήσιμος χαρακτήρας τῶν μάντρα σέ πολλές γκουρουϊστικές κινήσεις εἶναι ὑποχρεωτικός καί ἀπαράβατος κανόνας. Πολλές φορές τά μάντρας εἶναι ἐπίκληση – ἐπανάληψη ὀνομάτων θεοτήτων τοῦ Ἰνδουϊστικοῦ πάνθεου. Τά μάντρας ἔχουν, κατά τίς ἀντιλήψεις τους, θεῖο χαρακτήρα).Ἡ ὑποταγή στόν Γκουρού εἶναι γιά τούς ὀπαδούς του ἀπαράβατος κανόνας καί μάλιστα πρέπει νά εἶναι ἀπόλυτη. Θεμελιώδης ἀντίληψη, ἡ ὁποία ὑπάρχει μέσα στίς γκουρουϊστικές κινήσεις, εἶναι ἡ πεποίθηση νά θεωροῦνται οἱ Γκουρού ὡς παγκόσμιες ἤ καθολικοῦ κύρους αὐθεντίες, πού ἔχουν θεῖο χαρακτήρα ἤ εἶναι ἐπί γῆς θεοί ἤ ἐνσαρκώσεις κάποιου θεοῦ τοῦ ἰνδουϊστικοῦ πάνθεου. Ἀναφέρει χαρακτηριστικά μία ὀπαδός τοῦ Γκουρού Maharaj Charan Singh: «Πρέπει κανείς νά ἀνυψωθεῖ “ἐντός”, στό Πνευματικό Μονοπάτι, στούς χώρους τῆς πιό ψηλῆς συνειδήσεως, πρίν ἀρχίσει νά καταλαβαίνει τό μέγεθος τῆς θεϊκῆς φύσεως τοῦ Διδασκάλου καί πρίν μπορέσει νά πεῖ μέ σταθερή γνώση: "Ὁ Θεός καί ὁ Διδάσκαλος εἶναι ἕνα!"». Καί ἀλλοῦ πάλι ἀναφέρει: «Καί ἐκεῖνος ἦταν ὁ Θε-

ός. Τό ἔμαθα τότε καί γιά πάντα». Ἴδιες ἀπόψεις ἐκφράζει ἕνας ἀκόμα ὀπαδός Γκουρού ἀναφέροντας χαρακτηριστικά ὅτι: «Ἕνας τέλειος Διδάσκαλος καί αὐτό τοῦτο τό Ὑπέρτατο Ὄν εἶναι τό ἴδιο, μέ μόνη τή διαφορά ὅτι ὁ Διδάσκαλος ἔχοντας ἐπενδυθῆ ἀνθρώπινο σῶμα περιορίζεται κάπως ἀπ᾽ αὐτό τό σῶμα. Πνευματικά ὅμως, ὁ Διδάσκαλος δέν ἔχει κανέναν περιορισμό. Τό ἐσώτατο ὄν του εἶναι ἕνα μέ τό Ὑπέρτατο Ὄν, πού δημιούργησε καί κυβερνᾶ τό σύμπαν». Στήν ἴδια συνάφεια ἀναφέρεται, ὅτι κάποιον Γκουρού μποροῦμε «νά τόν ὀνομάσουμε Ἅγιο, προφήτη, Guru, Διδάσκαλο ἤ Ὁδηγό», ὅμως «Στήν πραγματικότητα εἶναι ἕνα μέ τό Θεό». Ἡ αὐθεντία τοῦ Γκουρού εἶναι ἀπόλυτη πάνω στούς ὀπαδούς. Γιά τούς ὀπαδούς τους καί τούς μαθητές τους οἱ Γκουρού θεωροῦνται ὡς ζωντανοί θεοί. Γι᾽ αὐτό καί γίνονται ἀπό τούς ὀπαδούς τους ἀντικείμενο λατρείας, τιμῆς, προσκύνησης καί ἀφοσίωσης. Ἀναφερόμενος στήν ἴδια πραγματικότητα ὁ ὀπαδός ἑνός ἄλλου Γκουρού λέγει τά ἑξῆς: «Ἄν θέλωμε τό Θεό, ὀφείλουμε νά Τόν λατρεύσωμε σ᾽ αὐτούς. Δέν ὑπάρχει ἄλλη ζωντανή μορφή τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο αὐτό ἀπό τό πρόσωπο τοῦ τελείου Διδασκάλου καί συνεπῶς δέν εἶναι δυνατόν νά λατρεύσωμε τό Θεό ἀμέσως ἐδῶ, κατά κανέναν ἄλλο τρόπο ἀπό τοῦ νά λατρεύσωμε τό Διδάσκαλο». Ἄν θελήσουμε νά ἀξιολογήσουμε ἀπό χριστιανικῆς πλευρᾶς αὐτή τήν πραγματικότητα, τότε πρέπει νά ἐπισημάνουμε ὅτι ἐν προκειμένῳ ἔχουμε μιά πρακτική καί μία διδασκαλία, ἡ ὁποία εἶναι –κατά τόν Ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας– “δαιμονικῆς ἐπινοίας ἐφεύρεσις” (PG

ΝΕΑΝΙΚΑ Μὲ πρότυπα!

(2ον.–Τελευταῖον)

Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση, παιδιά, αὐτὴ ἡ διαπίστωση τοῦ Peter Gibbon, ἐρευνητῆ στὴ Σχολὴ Ἐκπαίδευσης τοῦ Πανεπιστημίου Harvard: «Ὁ δικτυωμένος μας κόσμος εἶναι ἕνας κόσμος χωρὶς πρότυπα, ἕνας κόσμος στὸν ὁποῖο δὲν ὑπάρχει κανεὶς γιὰ νὰ θαυμάσουμε»! Αὐτὴ ἡ διαπίστωση δὲν εἶναι μόνο ὅτι ἀποκαλύπτει ἕνα κόσμο χωρὶς πρότυπα. Δείχνει καὶ τὴ χαώδη κατάσταση στὴν ὁποία ἔχει περιέλθει ὁ (εἰκονικὸς) κόσμος ποὺ δὲν θέλει νὰ ἔχει πρότυπα. Κι ἀκόμη μία κατάσταση – μήνυμα πρὸς τοὺς νέους, ὅτι ὅλα εἶναι ὡραῖα τάχα καὶ χωρὶς τὰ πρότυπα! Ὅπως ὅτι εἶναι καλὸ κι αὐτὸ τὸ χάος καὶ τὸ τέλμα! Ἡ ἐφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» σὲ ἔρευνά της γιὰ τὰ πρότυπα καὶ τὶς συνήθειες τῶν νέων ἡλικίας 16-17 ἐτῶν ἔγραψε: «Ὅσο γιὰ τὰ πρότυπά τους, ὅπως δηλώνουν, δὲν τοὺς συγκινεῖ κανένα συγκεκριμένο πρόσωπο ἀπʼ τὸν καλλιτεχνικὸ χῶρο, τὸν ἀθλητισμὸ καὶ τήν πολιτική. “Μοῦ ἀρέσουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικὰ καὶ συμπεριφορὲς ἀτόμων ἀλλὰ δὲν θὰ ἤθελα νὰ μοιάσω σὲ κανέναν”, λένε…». Νὰ λοιπὸν καὶ ἡ ἐπιβεβαίωση! *** Ὅμως ὑπάρχει καὶ ἡ καλὴ πλευρά. Μεγάλη δημοσκόπηση ποὺ ἔγινε στὶς ΗΠΑ μεταξὺ τῶν νέων 13-24 ἐτῶν ἔδειξε πὼς οἱ μισοὶ ἀπʼ τοὺς ἐρωτηθέντες ἔχουν ὡς πρότυπο τούς γονεῖς τους, μὲ τὶς μητέρες νὰ προηγοῦνται τῶν πατεράδων! Κι ὅταν τοὺς ἐρώτησαν γιὰ πρόσωπα (π.χ. Ὄπρα Οὐίνφρεϊ, Χίλαρι Κλίντον, Μάικλ Τζόρνταν, Τάιγκερ Γούντς κ.λπ.) ἐκεῖνοι ἀνέφεραν πρῶτο τὸν Μάρτιν Λοῦθερ Κίνγκ1! Μεγάλη ἔρευνα τῆς Disney σὲ παιδιά 8-14 ἐτῶν ἕξι χωρῶν τῆς Εὐρώπης ἔδειξε, μεταξὺ ἄλλων, πὼς παρὰ τὴν προβολὴ τόσων ἡρώων–σκουπιδιῶν, τελικὰ ἡ μητέρα τους εἶναι ἐκείνη ποὺ θαυμάζουν περισσότερο (43%) καὶ τὸν πατέρα τους (30%)2! Μήπως τελικὰ θὰ πρέπει νὰ μιλᾶμε καὶ γιὰ κρίση τῶν εἰδώλων; Ὄχι γιὰ κρίση προβολῆς, ἀλλὰ γιὰ κρίση ἐπιβολῆς τους στὴν κοινωνία καὶ ἀποδοχῆς τους ἀπʼ τὴ νεολαία; *** Γιὰ νὰ βροῦμε τὰ πρότυπα, θὰ πρέπει νὰ στραφοῦμε ἔξω κι ἐντελῶς ἀντίθετα ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ εἶναι

3. Ἀγάπη «ἐκ καθαρᾶς καρδίας» Πολλοί μιλοῦν γιά τήν ἀγάπη πού πρέπει νά ἔχουμε μεταξύ μας. Ὅμως δέν γνωρίζουν ὅτι ἡ ἀγάπη προϋποθέτει τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς. Εἶναι ἀδύνατο ὁ ἁμαρτωλός νά ἔχει καθαρή ἀγάπη. Οἱ κοσμικοί δέν μποροῦν νά καταλάβουν ὅτι ἡ ἀγάπη δέν περιορίζεται στήν ἀνταλλαγή συναισθημάτων, ἀλλά εἶναι προσφορά ἐκ ψυχῆς, χωρίς τήν παραμικρή σκοπιμότητα ἤ ἰδιοτέλεια. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος τονίζει σχετικά: «Τώρα πού ὑπακούοντας στόν ἀληθινό Θεό ἔχετε καθαρίσει τίς καρδιές σας μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀγαπῆστε εἰλικρινά ὁ ἕνας τόν ἄλλο· ἡ ἀγάπη σας νά εἶναι ὁλόψυχη καί νά βγαίνει ἀπό καθαρή καρδιά» (α´ 22). 4. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀναγεννᾶ τόν

76, 257B), καθώς εἰσάγει λατρεία κτισμάτων, θνητῶν ἀνθρώπων. Ἡ λατρεία ὅμως ἀνθρώπων ὡς θεῶν εἶναι μία ἀκραία μορφή πνευματικῆς κατάπτωσης καί διαφθορᾶς, κατάσταση πού παρουσιάστηκε στό μεταπτωτικό ἄνθρωπο καί ἀποτελεῖ χαρακτηριστικό παράδειγμα καί ἀπόδειξη ἐσχάτης πνευματικῆς πώρωσης καί σκοτισμοῦ τοῦ νοῦ. Ὁ χριστιανός γνωρίζει καλά ὅτι ὁ Θεός μᾶς λέγει ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη στό Δεκάλογο: «οὐκ ἔσονταί σοι θεοί ἕτεροι πλήν ἐμοῦ. οὐ ποιήσεις σευτῷ εἴδωλον, οὐδέ παντός ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καί ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καί ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς. οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς, οὐδέ μή λατρεύσης αὐτοῖς» (Ἐξόδ. 20, 3–5. Δευτ. 5,6–9). Στήν Π. Δ., ἐπίσης, λατρεία ἀπαίτησε ὁ βασιλιάς Ναβουχοδονόσωρ. Τό θεόπνευστο βιβλίο τοῦ προφήτη Δανιήλ ἀναφέρεται, σύν τοῖς ἄλλοις, ἀκριβῶς καί στήν ἄρνηση τῶν Ἁγίων Τριῶν Παίδων νά παραβιάσουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά λατρεύσουν τόν βασιλιά ὡς Θεό. Στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων βλέπουμε, ἐπίσης, τούς Ἁγίους Ἀποστόλους Παῦλο καί Βαρνάβα νά ἀρνοῦνται νά θεωρηθοῦν Θεοί καί νά τούς λατρεύσουν ὡς τέτοιους (Πράξ. 14, 8 – 18). Ἀλλά καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος συνοψίζοντας ἅπαξ διά παντός τή στάση τῶν χριστιανῶν ἀπέναντι σέ κάθε ψευδῆ θεό ἤ ψευδομεσσία ἤ ψευδοδιδάσκαλο μᾶς ἀναφέρει καί μάλιστα κατά τρόπο σαφῆ και ἀνεπίδεκτο παρερμηνείας ὅτι, ἐκτός ἀπό τό Χριστό, «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία, οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σω θῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. 4, 12).

ΖΗΤΗΜΑΤΑ

στραμμένα, ἐπίτηδες στραμμένα, τὰ φῶτα τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσμου. Χρειάζεται σαφῶς ἀγώνας καὶ προσπάθεια, γιὰ νὰ τὰ ἐντοπίσει κανείς! Πῶς αὐτό; Εἶναι στὴ φύση τῆς ἀρετῆς νὰ βρίσκεται στὴν ἀφάνεια. Γιατί ἀρετὴ, ποὺ φαίνεται, δὲν εἶναι ἀρετή. Δὲν μπορεῖ κάποιος νὰ ἔλθει νὰ σοῦ πεῖ πὼς «δές, ἐγὼ εἶμαι ὁ ἅγιος». Ἂν γίνει κάτι τέτοιο, τότε αὐτὸς ἀσφαλῶς δὲν εἶναι ἅγιος! Κι ἔπειτα εἶναι στὴ φύση τῆς ἁμαρτίας νὰ κομπάζει πολύ, νὰ προβάλλεται καὶ νὰ δείχνει πὼς τάχα μόνο αὐτὴ ὑπάρχει. Ὁπότε τί ἔχουμε; Ἀπʼ τὴ μία τὴν ἀφάνεια τῶν πνευματικῶν μορφῶν καὶ ἀπʼ τὴν ἄλλη τὴν πέραν παντὸς ὁρίου λάμψη τῶν διεφθαρμένων εἰδώλων. Μία λάμψη τόσο προκλητικὴ, ποὺ μὲ κάθε τρόπο θέλει, νὰ σοῦ ἐπιβληθεῖ. Βλέπετε τὸ μεγάλο καὶ τὸ ἀληθινό, θέλει τὸν ἀγώνα του γιὰ νὰ κατακτηθεῖ, ἀκόμη δὲ καὶ γιὰ νὰ ἐντοπισθεῖ. Δὲν τὸ βρίσκει κανεὶς στὰ… περίπτερα! Τὰ πρότυπα ποτὲ τους δὲν βρίσκονται στὶς τόσο θελκτικὲς ἢ καὶ προκλητικὲς βιτρίνες τῆς ἐποχῆς μας... *** Στὸν ἐπιχειρηματικὸ κόσμο εἶναι γνωστὸς ὁ «Διεθνὴς Ὀργανισμὸς Τυποποίησης» (γνωστὸς ὡς I.S.O.)3. Ἱδρύθηκε τὸ 1947 καὶ παράγει τὰ παγκόσμια βιομηχανικὰ καὶ ἐμπορικὰ πρότυπα, τὰ ἐπονομαζόμενα καὶ I.S.O. Τὰ προϊόντα μὲ τὴν πιστοποίηση I.S.O. διακρίνονται γιὰ τὴν ποιότητά τους, ἐπειδὴ πληροῦν ὅλες τὶς προδιαγραφὲς τῶν καλυτέρων προτύπων. Κι ἐνῶ ὑπάρχει αὐτὸ γιὰ τὰ ἀντικείμενα, δὲν ὑπάρχει γιὰ τὴν ἴδια τὴν προσωπικότητα τῶν νέων. Ἀπεναντίας ἐπιχειρεῖται μὲ τὴν παγκοσμιοποίηση νὰ μᾶς ἐπιβληθεῖ ἕνα ἀντι-I.S.O., δηλαδὴ νὰ γίνουμε ὅπως τὰ σκουπίδια τῶν εἰδώλων ἢ τίποτα κατὰ τὶς προδιαγραφὲς τοῦ διαδικτύου, ποὺ κάνει τὸ ἴδιο! Ὅμως ἐμεῖς φίλοι, ἔχουμε ἕνα ἄλλο I.S.O. Κι αὐτὸ εἶναι κατʼ ἀρχὴν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ποὺ ζητᾶ νὰ μᾶς δώσει τὰ πρότυπα τοῦ Οὐρανοῦ. Τοῦ ἐναρέτου δηλαδὴ καὶ τοῦ Ἁγίου. Κι ὕστερα εἶναι ἡ Πατρίδα μας μὲ τοὺς ἥρωές της, ἡ ἐπιστήμη μὲ τοὺς δικούς της μεγάλους δημιουργούς, ἡ παραδοσιακή μας κοινωνία μὲ τὰ I.S.O. τοῦ ἁπλοῦ οἰκογενειάρχη, τοῦ ἁπλοῦ ἀγωνιστῆ τῆς ζωῆς. Ναί, Μπορεῖ νʼ ἀκούσουμε κάποιο τραγούδι καὶ νὰ μᾶς ἄρεσε πολύ…

Μπορεῖ νὰ μᾶς ἐντυπωσίασε ἕνα ὡραῖο σοὺτ … Μπορεῖ νὰ εἴδαμε μία ὡραία ταινία … Μπορεῖ νὰ μᾶς γοήτευσε τὸ ρεκὸρ ἑνὸς ἀθλητῆ… Ὅμως σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν ἀντανακλᾶ τὸ ἦθος καὶ τὴν ἀρετὴ ἐκείνου ποὺ τὸ κατόρθωσε, δὲν σημαίνει πὼς ὄντως εἶναι προσωπικότητα μεγάλη καὶ ἁγιασμένη, σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ στὰ πρότυπά μας μόνο καὶ μόνο, ἐπειδὴ πέτυχε κάτι τὸ ἐντυπωσιακό. Γιὰ νὰ γίνει αὐτό, πρέπει προηγουμένως νὰ μπορεῖ νὰ ἀνταποκριθεῖ στὸ δικό μας I.S.O., ὅπως τὸ περιγράψαμε. Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, θὰ μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ ἀπομυθοποίηση, γκρέμισμα καὶ περιθωριοποίηση τῶν εἰδώλων κι ὄχι γιὰ παρακμὴ τῶν προτύπων. Τότε μόνο θὰ μποροῦμε νὰ δοῦμε καλό, μέσα μας καὶ γύρω μας. Σήμερα καὶ αὔριο. Παιδιά, γιὰ νὰ βροῦμε τὰ πρότυπά μας, εἶναι ἀνάγκη νὰ κινηθοῦμε στὴν ἀντίθετη ἀκριβῶς κατεύθυνση ἀπʼ ἐκεῖ ποὺ βρίσκονται τὰ εἴδωλα. Θὰ βοηθηθοῦμε σʼ αὐτὸ ἄν, γιὰ παράδειγμα, προσέχουμε τὰ πρόσωπα τῆς ἀξίας καὶ ὄχι τῆς «ἐπιτυχίας», μίας ἐπιτυχίας, ποὺ μετριέται μὲ τὶς πωλήσεις, τὶς θεαματικότητες καὶ τοὺς ἐν γένει οἰκονομικοὺς ὅρους… Ὑποσημειώσεις: 1. Βλ. ἐφημ. «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 2. Βλ. περ. «ΤΑ ΚΡΙΝΑ», τ. 293 3. International Organization for Standardization Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

ἄνθρωπο καί τόν ὁδηγεῖ στήν πνευματική ζωή. Ὅπως τά νεογέννητα βρέφη μέ λαχτάρα θηλάζουν τό μητρικό γάλα καί μεγαλώνουν φυσιολογικά, ἔτσι καί ὁ πιστός ἄνθρωπος δέχεται τή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου καί ἀγωνίζεται, γιά τή σωτηρία του. Ὁ πόθος τῆς θείας διδασκαλίας συμβαδίζει μέ τή σταδιακή πείρα, πού ἀποκτᾶ καί καταλήγει καί ὁ ἴδιος στό συμπέρασμα ὅτι «χρηστός ὁ Κύριος» (β´ 3), δηλαδή ὅτι ὁ Κύριος «εἶναι καλός καί εὐεργετικός, καί γι᾽ αὐτό οἱ λόγοι του εἶναι τροφή ὄχι μόνο γλυκιά, ἀλλά καί ὠφέλιμη καί ζωογόνα», ὅπως ἑρμηνεύει ὁ Π. Ν. Τρεμπέλας. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ἀναφερόμενος στήν ἀναγεννητική ἐπίδραση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, συμβουλεύει τούς πιστούς «νά πετάξουν ἀπό πάνω τους κάθε εἴδους κακία, κάθε δο-

λιότητα, ὑποκρισία, φθόνο καί κάθε εἴδους κακογλωσσιά» (β´ 1), γιατί μόνος του ὁ λόγος, δίχως προσωπικό ἀγώνα, καθίσταται ἄκαρπος.

Ἱερὰ Πανήγυρις Ἁγίου Νεκταρίου Ν. Ἐρυθραίας

Ἐπί τῇ ἀνακομιδῇ τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου (3 Σεπτεμβρίου) πανηγυρίζει ὁ ὁμώνυμος Ἱ. Ναός τῆς «Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως» εἰς Νέαν Ἐρυθραίαν (Λεωφ. Θησέως 25). Τήν παραμονήν 2αν Σεπτεμβρίου θά ψαλῆ Μέγας Ἑσπερινός μετά ἀρτοκλασίας (6.30 μ.μ). Ἀνήμερα ἡμέρα Δευτέρα (3ην Σεπτεμβρίου) θά τελεσθῆ πανηγυρική θεία Λειτουργία καί περιφορά τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος καί τῶν ἱερῶν Λειψάνων. Τό ἀπόγευμα τῆς ἰδίας ἡμέρας (6.30 μ.μ) θά ψαλῆ μεθέορτος Ἑσπερινός καί ἡ Ἱερά Παράκλησις τοῦ Ἁγίου.

5. Πάροικοι καί παρεπίδημοι Ὅταν ὁ χριστιανός ἔχει τήν αἴσθηση ὅτι πάνω στή γῆ εἶναι ξένος καί προσωρινός, περιορίζει τίς βιοτικές του μέριμνες καί δίνει προτεραιότητα στά πνευματικά. Εἶναι προσεκτικός στίς σαρκικές ἐπιθυμίες καί τά ἔργα του εἶναι καλά καί ἐνάρετα. Γνωρίζει τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τό αἰφνίδιο τοῦ θανάτου. Παρ᾽ ὅλα αὐτά παρουσιάζονται καί ἄνθρωποι, πού τόν κατηγοροῦν ὡς κακοποιό! Ὅμως αὐτός τούς ἀντιμετωπίζει μέ τήν καλή του συμπεριφορά, γεγονός πού πολλές φορές ὁδηγεῖ καί τούς κατηγόρους του στή δοξολογία τοῦ Θεοῦ (β´ 11-12). Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Σελὶς 4η

10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2012

«ΑΛΑΛΑ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΤΩΝ ΑΣΕΒΩΝ ΤΩΝ ΜΗ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝΤΩΝ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΣΟΥ ΤΗΝ ΣΕΠΤΗΝ» Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΕΙΚΩΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ἱερὸν κράββατον τοῦ θεοδόχου σώματος τῆς Παρθένου, πήγαιναν νὰ τὸ ἐνταφιάσουν, ὅταν κατέβαιναν ἀπὸ τὸ ὄρος Σιών, τότε ἕνας Ἑβραῖος, δοῦλος τῆς ἁμαρτίας, μιμούμενος τὸν δοῦλο τοῦ Καϊάφα, ποὺ ράπισε τὸν Χριστὸ στὸ πρόσωπο, καὶ γενόμενος ὄργανο τοῦ διαβόλου, κινήθηκε μὲ μία θρασεῖα καὶ ἄλογη ὁρμή, φερόμενος ὑπὸ τοῦ διαβόλου, ἐναντίον τοῦ θειοτάτου σώματος τῆς Θεομήτορος, στὸ ὁποῖο ἀκόμη καὶ αὐτοὶ οἱ Ἄγγελοι φοβοῦνται νὰ πλησιάσουν. Ἀφοῦ ἔπιασε τὸ κρεβάτι μὲ αὐθάδεια μὲ τὰ δύο του χέρια, φρόντιζε ὁ πάντολμος νὰ τὸ γκρεμίσει στὸ ἔδαφος. Ἀλλά, παρευθὺς τρύγησε τὸν πικρὸ καρπὸ τῆς ὁρμῆς καὶ τῆς μανίας του. Γιατί, κόπηκαν τὰ χέρια του παρευθύς. Καὶ ἦταν νὰ βλέπει κανεὶς τὴν ἐκδίκηση τοῦ ἀτόπου ὁρμήματος, διότι ἐκεῖνος ὁ ἀσεβὴς εὐθὺς φάνηκε ἄχειρ, χωρὶς χέρια, ἕως ὅτου μεταβλήθηκε κατὰ τὴν γνώμη σὲ πίστη καὶ μετάνοια. Γι᾽ αὐτὸ χωρὶς ἀργοπορία στάθηκαν αὐτοί, ποὺ βαστοῦσαν τὸ ἱερὸ κρεβάτι, καὶ ἀφοῦ ἐκεῖνος ὁ τάλας ἔβαλε τὰ χέρια του πάνω στὸ ζωαρχικὸ σῶμα τῆς Θεομήτορος, ἔγινε πάλι σῶος καὶ ὑγιής1. Ἄρα, λοιπόν, ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν Ἑβραίων Σιωνιστῶν. Στὰ πρωτοχριστιανικὰ χρόνια, εἴχαμε πέντε αἱρέσεις, ποὺ ἀρνοῦνταν τὴν Παναγία ὡς Θεοτόκο· τὸν Ἀπολλιναρισμό, τὸν Νεστοριανισμό, τὸν Μονοφυσιτισμό, τὸν Μονοθελητισμὸ καὶ τὸν Μονοενεργητισμό. Ὁ αἱρετικὸς Ἀπολλινάριος πρέσβευε ὅτι ὁ Κύριος δὲν ἔλαβε τὴν σάρκα ἀπὸ τὴν Παρθενικὴ μήτρα καὶ ἀπὸ τὰ πάναγνα αἵματα τῆς Θεοτόκου, ἀλλὰ τὴν ἔφερε ἄνωθεν, ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ σὰν μὲ σωλήνα διεπέρασε ἀπὸ τὴν πανάμωμη γαστέρα τῆς Θεομήτορος2. Ὁ Χριστός, ὅμως, κατέβηκε μὲ γυμνὴ τὴν Θεότητα καὶ ἔτσι προσέλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση ἀπὸ τὴν Ἀειπαρθένο Μαρία καὶ τὴν ἕνωσε στὴν ὑπόστασή Του, γενόμενος τέλειος ἄνθρωπος3. Ἡ Παρθένος γέννησε ἀληθῶς κατὰ σάρκα τὸν Θεὸν Λόγον4. Ἄρα, λοιπόν, ἄλαλα τὰ χείλη τοῦ ἀσεβοῦς Ἀπολλιναρίου. Ὁ αἱρετικὸς Νεστόριος διαιροῦ σε τὸν ἕνα Υἱὸ σὲ δύο υἱοὺς καὶ ἔλεγε ὅτι ἄλλος εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ἄλλος εἶναι ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου. Γι᾽ αὐτὸ τὴν Ἁγία Παρθένο καὶ κατὰ σάρκα μητέρα τοῦ Χριστοῦ δὲν τὴν ὀνόμαζε Θεοτόκο, ἀλλὰ Χριστοτόκο, ἐπειδὴ γέννησε τὸν κοινὸ ἄνθρωπο Χριστό. Γιὰ ὅλ᾽ αὐτὰ ἡ ἁγία Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τῆς Ἐφέσου τὸ 431 τὸν ἀναθεμάτισε καὶ ἐξέδωσε ὅρο πίστεως, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Χριστὸς εἶναι ἕνας καθ᾽ ὑπόστασιν, ὁ αὐτὸς τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος, καὶ ἕνας Υἱὸς ὁ αὐτός. Ἡ δὲ ἀειπάρθενος Αὐτοῦ Μητέρα κυρίως καὶ ἀληθῶς καλεῖται Θεοτόκος, γιατί κυρίως καὶ ἀληθῶς γέννησε ἐν σαρκὶ τὸν Θεὸ Λόγο5. Ἄρα, λοιπόν, ἄλαλα τὰ χείλη τοῦ ἀσεβοῦς Νεστορίου. Οἱ αἱρετικοὶ Μονοφυσίτες (δηλ. οἱ Ἀρμένιοι, οἱ Κόπτες καὶ οἱ Συροϊακωβίτες) δέχονται μόνο μία φύση στὸν Χριστό, τὴν Θεία. Ἡ ἀνθρώπινη φύση ὡς ἀσθενέστερη, καταπόθηκε ἀπὸ τὴν ἄπειρη θεία φύση καὶ ἐξαφανίστηκε. Ἡ αἵρεση τοῦ Μονοθελητισμοῦ δέχεται ὅτι ὁ Κύριος ἔχει μόνο μία θέληση, τὴ θεία, καὶ ἡ αἵρεση τοῦ Μονοενεργητισμοῦ δέχεται ὅτι ὁ Κύριος ἔχει μόνο μία ἐνέργεια, τὴ θεία. Περιττὸ νὰ ποῦμε ὅτι ὅλες αὐτὲς οἱ χριστολογικὲς αἱρέσεις φενακίζουν, ἐξαπατοῦν, περιγελοῦν, ἀκυρώνουν τὸ χριστολογικὸ μυστήριο, κατασκάπτοντας τὶς χριστολογικὲς βάσεις τῆς πίστεως, καὶ μαζὶ μὲ τὸ

μυστήριο τοῦ Χριστοῦ συγκαταλύουν καὶ τὸ δόγμα τῆς Θεοτόκου, ὡς ἀληθινῆς Μητρὸς τοῦ ἐπὶ γῆς ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἡ Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τῆς Χαλκηδόνος τὸ 451 ἐδογμάτισε ὅτι ὁ ἕνας καὶ αὐτὸς Χριστός, Κύριος, Υἱός, Μονογενὴς γνωρίζεται ἐκ δύο φύσεων «ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀχωρίστως καὶ ἀδιαιρέτως», χωρὶς νὰ ἀναιρεῖται ἡ διαφορὰ τῶν φύσεων, ἐξαιτίας τῆς ἑνώσεως. Κάθε φύση σώζει καὶ διατηρεῖ τὶς ἰδιότητές της στὸ ἕνα πρόσωπο καὶ στὴ μία ὑπόσταση τοῦ Θεοῦ Λόγου. Ἑπομένως, ὁ Χριστὸς μετὰ τὴν ἕνωση ἔχει δύο φύσεις, τὴν θεία καὶ τὴν ἀνθρώπινη6. Ἄρα, λοιπόν, ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν Μονοφυσιτῶν. Ἡ ΣΤ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τὸ 680 ἐδογμάτισε ὅτι ὁ ἕνας κατὰ τὸ πρόσωπο Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, μετὰ τὴν σάρκωση, ὅπως ἔχει δύο φύσεις, ἔτσι ἔχει καὶ δύο φυσικὲς θελήσεις καὶ δύο φυσικὲς ἐνέργειες, δηλ. θεία θέληση καὶ ἐνέργεια καὶ ἀνθρώπινη θέληση καὶ ἐνέργεια, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀδιαίρετες καὶ ταυτόχρονα ἀσύγχυτες. Γιατί, οὔτε ἡ Θεότητα οὔτε ἡ ἀνθρωπότητα ἔμειναν χωρὶς θέληση καὶ ἐνέργεια μετὰ τὴν ἕνωση7. Ἄρα, λοιπόν, ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν Μονοθελητῶν καὶ τῶν Μονοενεργητῶν. Στὴ συνέχεια, ἔχουμε τὸν πρόδρομο τοῦ ἀντιχρίστου καὶ τὴν λαοπλάνο θρησκεία τοῦ Μουσουλμανισμοῦ ἢ Ἰσλαμισμοῦ, σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνό8. Ὁ Μουσουλμανισμὸς δὲν δέχεται τὴν Παναγία ὡς Θεοτόκο, ἀφοῦ ἐκ μεγάλης συγχύσεως λέει ὅτι ὁ Χριστὸς γεννήθηκε ἀπὸ τὴν Μαρία, τὴν ἀδελφή τοῦ προφήτου Μωυσέως, καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν Κυρία Θεοτόκο. Δὲν δέχεται τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, τὸν σταυρικό του θάνατο καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Ἀρνεῖται τὸ Θεανθρώπινο πρόσωπό Του καὶ τὸν θεωρεῖ ὡς ἕνα μεγάλο προφήτη τοῦ Ἀλλάχ, σὰν τὸν Μωάμεθ, ἀλλὰ κατώτερο τοῦ Μωάμεθ καὶ κτίσμα καὶ δοῦλο τοῦ Θεοῦ καὶ ἁπλό, ψιλὸ ἄνθρωπο9. Ἄρα, λοιπόν, ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν Μουσουλμάνων. Στὴ σύγχρονη ἐκκλησιαστικὴ κατάσταση ἔχουμε τρεῖς μεγάλες αἱρέσεις, ποὺ βλασφημοῦν τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας μας. Τὶς αἱρέσεις τοῦ Προτεσταντισμοῦ, τοῦ Παπισμοῦ καὶ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ αἵρεση τοῦ Προτεσταντισμοῦ μὲ ὅλα τὰ παρακλάδια τους (Εὐαγγελικοί, Χιλιαστές, ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, Πεντηκοστιανοί, Ἀγγλικανοὶ) ἐνῶ δέχεται τὴν Παναγία ὡς Θεοτόκο, ἀπορρίπτει τὸ ἀειπάρθενο. Φυσικὸ ἐπακόλουθο τῆς ἀπορρίψεως τῆς ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου ἐκ μέρους τῶν Προτεσταντῶν εἶναι ὅτι αὐτοὶ δὲν ἀποδίδουν καμμία τιμὴ καὶ ὑπεροχὴ στὴν Παναγία ὡς πρὸς τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν ἁγιότητα πάνω ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἁγίους, ἀλλὰ ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι κοινὴ γυναίκα, σὰν μία ἀπὸ τὶς γυναῖκες τοῦ κόσμου. Ἐπίσης, δὲν παραδέχονται ὅτι πρέπει νὰ παρακαλεῖται ἡ Θεοτόκος καὶ οἱ ὑπόλοιποι Ἅγιοι, γιὰ τὴν σωτηρία καὶ βοήθεια τῶν ἀνθρώπων καὶ ὅτι δὲν θαυματουργοῦν. Γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅμως, ἡ διδασκαλία γιὰ τὸ ἀειπάρθενον τῆς Παναγίας εἶναι βασικώτατη. Ἄλλωστε, στὴν Ὀρθόδοξη εἰκονογραφία ἡ Θεοτόκος εἰκονίζεται πάντοτε μὲ τρία ἀστέρια, ἕνα στὸ μέτωπο, ἕνα στὸ δεξὶ καὶ ἕνα στὸ ἀριστερὸ ὦμο της, ποὺ σημαίνουν ὅτι ἡ Παναγία ἔμεινε παρθένος πρὸ τόκου, ἐν τόκῳ καὶ μετὰ τόκον, δηλ. ἀειπάρθενος10. Ἄρα, λοιπόν, ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν Προτεσταντῶν. Ἡ αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ, ἀντιθέτως, τόνισε ὑπερβολικὰ τὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου αὐτονομώντας

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ «ΟΦΕΙΣ» ΚΑΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ση. Τό μήνυμα καί πρός τούς μέν καί πρός τούς δέ ἦτο μή τολμήσετε, διότι ἡ Ἐκκλησία καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ θά ἀναμετρηθῆ μαζί σας. Εἰλικρινῶς χαιρόμεθα διά τήν νέαν γραμμήν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Ἐγκατέλειψε τήν πολιτικήν τῆς ἀφωνίας, ἡ ὁποία δέν τοῦ «ταίριαζε» καί ἐπιλέγει τήν γραμμήν τῆς συγκρούσεως μέ ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι «ρήμαξαν» τήν Ἑλλάδα, παριστάνουν τούς «σωτῆρας», ἀλλά καί νά συνεχίζουν νά ἐπικαλοῦνται τόν ἐκσυγχρονισμόν τοῦ Κράτους ζητοῦντες τόν χωρισμόν τοῦ Κράτους-Ἐκκλησίας, τόν ἀπογαλακτισμόν τοῦ Κράτους ἀπό τήν Ὀρθοδοξίαν καί ἀπαιτοῦντες τήν ἐλαχίστην περιουσίαν τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὀφείλει νά συνεχίση αὐτή τή γραμμήν, διότι ὄπισθεν ὅλων αὐτῶν τῶν μεθοδεύσεων εὑρίσκονται ξένα κέντρα ἀποφάσεων καί ἀνθελληνικαί Λέσχαι, αἱ ὁποῖαι κατευθύνουν τούς πολιτικούς εἰς τήν Ἑλλάδα ἀπό τριακονταετίας. Ὁ Ἑλληνισμός ἀπό εἰκοσαετίας εὑρίσκεται ἀντιμέτωπος μέ τήν Παγκοσμιοποίησιν. Ἡ Ἑλλάς εἶναι ἡ μόνη Χώρα, τήν ὁποίαν δέν δύνανται νά ἐλέγξουν, ἀκόμη καί σήμερον, πού ζῆ ἐφιαλτικάς στιγμάς, διότι ὁ Ἕλλην στηρίζεται εἰς τήν Παράδοσιν, εἰς τήν Ἐκκλησίαν, εἰς τήν Οἰκογένειαν, εἰς τόν τρίφωτον ἀστέρα: «Πατρίς, Θρησκεία, Οἰκογένεια», ἀλλά καί εἰς τόν Ἑλληνορθόδοξον Πολιτισμόν καί τάς ἀρετάς τῆς ἐργασίας καί τῆς δικαιοσύνης. Οἱ πολιτικοί, οἱ ὁποῖοι στρέφονται ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης καί τῆς ἱστορίας ἐκτελοῦν τάς ἐντολάς ὅλων ἐκείνων τῶν δυνάμεων, αἱ ὁποῖαι τούς προώθησαν εἰς τήν πολιτικήν. Αἱ δυνάμεις αὐταί κτυποῦν εἰς τήν Ἑλλάδα τό ὅμαιμον καί εἰς τήν θέσιν του ἀναδεικνύουν τήν «ἄριζον κοινωνίαν» καί τήν πολυφυλετικήν καί πολυπολιτισμικήν Ἑλλάδα. Αἱ δυνάμεις αὐταί μεθοδικῶς κτυποῦν τό ὁμόγλωσσον, τό ὁποῖον ἐπιτυγχάνεται μέ τήν συνεχῆ φθοράν τῆς γλώσσης. Αἱ δυνάμεις αὐταί στρέφονται: 1ον) Κατὰ τοῦ ὁμοθρήσκου, τὸ ὁποῖον ὑποσκάπτεται μὲ ποικιλωνύμους αἱρέσεις καὶ δῆθεν «φιλοσοφικά» κινήματα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀλλοίωσιν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, εἰς τὸ ὁποῖον ἐξισώνεται ὁ Χριστὸς μὲ τὸν Μέγαν Ἀρχιτέκτονα τοῦ Σύμπαντος (ὁ θεὸς τῶν Τεκτόνων) ἢ μὲ τὸν Βούδδαν, τὸν Κομφούκιον καὶ ἄλλους μεγάλους Μύστας. 2ον) Κατὰ τῆς ὁμοτρόπου ζωῆς. Τὸ ὁμότροπον συνθλίβεται ἀπὸ τὸν Ἀμερικανικὸν ἢ Ἀφρικανικὸν τρόπον ζωῆς, τοὺς «μοντέρνους», τοὺς «ἐκσυγχρονιστάς», τοὺς «προοδευτικούς», τοὺς ξενομανεῖς εὐρωλάγνους καὶ Ἀμερικανολάγνους, τοὺς ξενοδούλους μιμητάς μὴ Ἑλληνικῶν συμπεριφορῶν κ.λπ. Ἐναντίον τοῦ «ὁμοτρόπου» ἦτο ὁ νόμος, ποὺ ἐπέτρεψε τὰς ἀμβλώσεις μὲ ἀποτέλεσμα τὴν δολοφονίαν τριακοσίων χιλιάδων ἀγεννήτων παιδιῶν ἐτησίως, τὸ συναινετικὸν καὶ αὐτόματον διαζύγιον, ὁ πολιτικὸς γάμος, ἡ ἀποποινικοποίησις τῆς μοιχείας, τὰ σύμφωνα ἐλευθέρας συμβιώσεως, ἡ καθιέρωσις τῆς πολιτικῆς κηδείας κ.λπ. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὀφείλει νὰ ὑπερασπισθῆ τὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς Ἕλληνας. Ἔστω καὶ ἀργὰ ἔπραξεν αὐτό ποὺ τοῦ ὑπεδείκνυον ἀπὸ καιρόν ἀρχαιότεροι ἀπὸ αὐτὸν Σεβ. Μητρολῖται, ἤτοι ἐκτὸς ἀπὸ τὸ πετραχήλι νά «πιάσει» καὶ τὸ καριοφίλι. Γ. ΖΕΡΒΟΣ

το σημαντικὰ ἀπὸ τὴν Χριστολογία τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι, καθιέρωσε μία καινοφανῆ διδασκαλία, τὴν μαριολογία, ἡ ὁποία ἀναφέρεται σὲ καινά, νέα καὶ αἱρετικὰ δόγματα, γιὰ τὴν Θεοτόκο. Ἐπίσημα μαριολογικὰ δόγματα τοῦ Παπισμοῦ εἶναι πρῶτον τὸ δόγμα περὶ τῆς ἀσπίλου συλλήψεως τῆς Θεοτόκου. Σύμφωνα μ᾽ αὐτό, ἡ Θεοτόκος, ἐπειδὴ προοριζόταν νὰ γεννήσει τὸν Θεὸ Λόγο καὶ νὰ σαρκωθεῖ ἀπʼ αὐτή, ἔπρεπε νὰ εἶναι παντελῶς ἀναμάρτητη. Γι᾽ αὐτὸ μὲ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ συνελήφθη μὲν ὡς καρπὸς πατρὸς καὶ μητρός, ἀπαλλαγμένη ὅμως ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα. Ὅμως, γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τελείως ἀναμάρτητος εἶναι μόνον ὁ Τριαδικὸς Θεὸς καὶ ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, ὁ ὁποῖος συνελήφθη ὄχι ἐκ σπέρματος ἀνδρός, μέσῳ τοῦ ὁποίου μεταδίδεται τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, ἀλλ᾽ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου. Ἡ Θεοτόκος ὡς καρπὸς ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς ἦταν φορέας τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, καθαρίσθηκε ὅμως ἀπ᾽ αὐτό, ὅταν τὴν ἐπεσκίασε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα κατὰ τὸν Εὐαγγελισμό. Οἱ Παπικοὶ διακηρύσσοντας ὡς δόγμα τὴν ἄσπιλο σύλληψη τῆς Παναγίας, δὲν κατανοοῦν ὅτι μὲ αὐτὸ τὴν ξεχωρίζουν ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο γένος, γεγονὸς ποὺ ἔχει σωτηριολογικὲς συνέπειες γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα. Ἐὰν ἡ Παρθένος ἔφερε ἄλλη φύση, τότε ὁ Κύριος, προσλαμβάνοντας τὴν ἀνθρώπινη φύση ἀπ᾽ αὐτή, θέωσε ἄλλη φύση καὶ ὄχι τὴν κοινὴ φύση ὅλων τῶν ἀνθρώπων11. Ἑπομένως, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πιστεύει ὅτι ἡ Θεοτόκος ἔφερε τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα καὶ καθαρίσθηκε ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅταν τὴν ἐπεσκίασε γιὰ νὰ γεννήσει τὸν Χριστό. Προσωπικὲς ἁμαρτίες δὲν εἶχε καὶ οἱ ἀδυναμίες της δὲν σκιάζουν οὔτε ἐλαττώνουν τὴν ἁγιότητά της. Θὰ εἶναι πάντοτε Παναγία ἡ Παρθένος. Δεύτερο αἱρετικὸ δόγμα τοῦ Παπισμοῦ σχετικὰ μὲ τὴν Θεοτόκο εἶναι τὸ δόγμα περὶ τῆς ἐνσώματης ἀναλήψεως τῆς Θεοτόκου. Τὸ δόγμα αὐτὸ εἶναι φυσικὴ συνέπεια καὶ ἀπότοκος τοῦ πρώτου δόγματος. Ἀφοῦ δηλ. ἡ Παναγία ἦταν ἀπηλλαγμένη ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα καὶ εἶναι, κατʼ αὐτούς, θεά, δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ πεθάνει, νὰ ὑποστεῖ σωματικὸ θάνατο, ἀλλὰ ἀναλήφθηκε σωματικῶς. Ἡ Ὀρθόδοξος, ὅμως, Ἐκκλησία κάνει λόγο γιὰ κοίμηση τῆς Θεοτόκου, δηλ. πραγματικὸ θάνατο, χωρισμὸ ψυχῆς καὶ σώματος, καὶ γιὰ μετάσταση τῆς Θεοτόκου, δηλ. ἀνάσταση, ἕνωση ψυχῆς καὶ σώματος, καὶ ἀνάληψη κοντὰ στὸν Υἱόν της. Παράλληλα, καλλιεργοῦνται σὲ δογματικὸ ἐπίπεδο ἀπὸ τοὺς Παπικοὺς οἱ διδασκαλίες γιὰ τὴν Θεοτόκο ὡς συμμεσίτριας καὶ συλλυτρώτριας. Δηλ. ὅτι ἡ Θεοτόκος, ὡς θεά, μπορεῖ ἀπὸ μόνη της νὰ μεσιτεύσει καὶ νὰ λυτρώσει τὸν ἄνθρωπο, ὅπως ὁ Χριστός, ἀλλὰ καὶ ἀνεξαρτήτως αὐτοῦ. Οἱ διδασκαλίες, ὅμως, αὐτὲς τῶν Παπικῶν ἀντίκεινται σαφῶς πρὸς τὴν Ἁγία Γραφή12. Οἱ Παπικοί, ἐπίσης, ἀμφισβητοῦν ἀκόμη καὶ τὸν τόπο κοιμήσεως καὶ ταφῆς τῆς Θεομήτορος. Ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, σύμφωνα μὲ τὴν ἱστορία, τὴν παράδοση καὶ τὴν ὑμνογραφία, ἡ Θεοτόκος κοιμήθηκε καὶ τάφηκε στὰ Ἱεροσόλυμα, στὴ Γεθσημανή. Οἱ Παπικοί, ὅμως, ὑποστηρίζουν ἀμάρτυρα ὅτι ἡ Παναγία ἔζησε καὶ τάφηκε, ὄχι στὰ Ἱεροσόλυμα, στὴ Γεθσημανή, ἀλλὰ στὴν Ἔφεσο. Καὶ αὐτὸ τὸ στηρίζουν σὲ κάποιο ὄνειρο μίας φραγκοκαλόγριας, ποὺ εἶδε τὸν περασμένο αἰώνα13. Ἄρα, λοιπόν, ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν Παπικῶν. Καὶ ἐρχόμαστε νὰ δοῦμε τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁ ποῖος εἶναι ἡ χειρότερη καὶ μεγαλύτερη ἐκκλησιολογικὴ αἵρεση ὅλων τῶν ἐποχῶν καὶ ὁ τελευταῖος πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου, διότι στόχο ἔχει νὰ ἑνώσει ὅλες τὶς αἱρέσεις καὶ θρησκεῖες, σὲ μία παγκόσμια θρησκεία, ἕνα παγκόσμιο θεό, προσβάλλοντας τὴν ἀποκλειστικό-

τητα καὶ τὴ μοναδικότητα τῆς σωτηρίας, ποὺ παρέχει ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, καὶ ἀδιαφορώντας γιὰ τὶς τεράστιες δογματικὲς καὶ θεολογικὲς διαφορές. Οἱ «Ὀρθόδοξοι» Οἰκουμενιστὲς πρωτοστατοῦν στὴν ἀποστασία ἐκ τῆς Πίστεως, στὴ νόθευση τῶν ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὴν προδοσία τῶν ἱερῶν κανόνων. Συλλειτουργοῦν μὲ τοὺς αἱρετικούς, διοργανώνουν διαχριστιανικὲς καὶ διαθρησκειακὲς διασκέψεις, ἀναγνωρίζουν τοὺς Παπικοὺς καὶ τοὺς Προτεστάντες ὡς μέλη κανονικῶν «Ἐκκλησιῶν», προσκαλοῦν τὸν Πάπα στὶς ὀρθόδοξες ἕδρες τους, διοργανώνουν συμπροσευχὲς μὲ τὸν Πάπα, τὸν προσφωνοῦν «ἁγιώτατο ἀδελφό», τὸν ὑποδέχονται ὡς «εὐλογημένο ἐρχόμενο», προσπαθοῦν νὰ περιθωριοποιήσουν τὴν Πατερικὴ θεολογία μὲ τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους, γιὰ τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα, νοθεύουν τὸ ὀρθόδοξο μυστήριο τῆς Βαπτίσεως, ἀναγνωρίζουν τὰ «μυστήρια» καὶ τὴν «ἱερωσύνη» τοῦ Βατικανοῦ, προχωροῦν στὴν περιθωριοποίηση τοῦ ἱεροῦ ράσου καὶ τὴν ἀπαλλαγὴ τοῦ κλήρου ἀπʼ αὐτό. Χωρὶς ἴχνος ντρο πῆς ἀποδέχονται τὴν χειροτονία τῶν γυναικῶν, τὶς παστόρισσες καὶ τὶς ἐπισκοπίνες, οἱ ὁποῖες ἀρκετὲς φορὲς εἶναι καὶ ὁμοφυλόφιλοι, καὶ παρακάθονται μαζί τους στὸ λεγόμενο «Π.Σ.Ε», τὸ ὁποῖο μᾶλλον πρέπει νὰ λέγεται Παγκόσμιο Συνονθύλευμα Αἱρέσεων καὶ Π.Σ.Ε.ὕδους. Διακηρύσσουν ὅτι «κατὰ βάθος μία ἐκκλησία ἢ ἕνα τέμενος (τζαμὶ) ἀποβλέπουν στὴν ἴδια πνευματικὴ καταξίωση», ὅτι τὸ κοράνιο εἶναι «ἅγιο» καὶ σπουδαῖο», τὸ ὁποῖο προσφέρουν ὡς δῶρο, ἀντὶ τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅτι οἱ ἑβραϊκὲς συναγωγὲς εἶναι «τόποι λατρείας τοῦ Θεοῦ» καὶ εἶναι «εὐλογημένες», ὅτι μὲ τοὺς Ἑβραίους μᾶς ἑνώνουν κοινὰ θεμέλια, οἱ Ἱερὲς Γραφές, οἱ Πατριάρχες καὶ οἱ Προφῆτες, κ.ἄ. φοβερὰ καὶ τραγικὰ καὶ βλάσφημα. Ἄρα, λοιπόν, ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν Οἰκουμενιστῶν. Μέχρι τώρα ἐξετάσαμε τὴν ἀσέβεια κατὰ τῆς Κυρίας Θεοτόκου διαφόρων αἱρετικῶν σὲ δογματικὸ ἐπίπεδο. Ἀλλά, ἂς περάσουμε καὶ στὸ ἄλλο ἐπίπεδο, τὸ ἠθικὸ καὶ ἂς ἐρευνήσουμε τὰ τοῦ οἴκου μας ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων. Καλὲς οἱ πανηγύρεις, καλὸς ὁ ἐκκλησιασμός, καλὰ τὰ τάματα, καλὰ τὰ κεριὰ καὶ οἱ λαμπάδες, καλὰ τὰ ὅσα προσφέρουμε στὴν Ἐκκλησία, καλὸ ποὺ μετέχουμε τῶν ἱερῶν Μυστηρίων καὶ τῆς θείας Κοινωνίας, ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι, λίγο ὡς πολύ, εὔκολα γιὰ ὅλους, ἀνέξοδα, δὲν περικλείουν τὸν προσωπικό μας κόπο, τὸν ἱδρῶτα μας, τὸ αἷμα μας. Ἡ Θεοτόκος ζητᾶ κάτι παραπάνω καὶ κάτι περισσότερο ἀπὸ ʼμας. Ζητᾶ τὴν ρανίδα τοῦ αἵματός μας, νὰ δώσουμε τὴ ζωή μας, τὸ αἷμα μας, νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι γιὰ μαρτύριο καὶ γιὰ μαρτυρία. Εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ τὰ δώσουμε; Πολὺ φοβᾶμαι πώς ὄχι. Ἄλλωστε, «μνήμη ἁγίου, μίμησις ἁγίου» ἢ καλύτερα «μνήμη ὑπεραγίας, μίμησις ὑπεραγίας». Πῶς μιμούμαστε ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο; Ἡ Θεοτόκος προσωποποιεῖ τὴν ἁγνότητα καὶ τὴν παρθενία. Ποῦ εἶναι σήμερα ἡ ἁγνότης καὶ ἡ παρθενία; Ἀντιθέτως, ὀργιάζουν οἱ προγαμιαῖες σχέσεις, θεοποιεῖται τὸ sex, οἱ σεξουαλικὲς σχέσεις, κυριαρχεῖ ὁ πανσεξουαλισμός, οἱ πορνεῖες, οἱ μοιχεῖες καὶ νομιμοποιεῖται ἡ ὁμοφυλοφιλία καὶ τὰ ναρκωτικά. Ἡ Θεοτόκος ἀντιπροσωπεύει τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ὑπακοή. Ποῦ εἶναι σήμερα αὐτὲς οἱ ἀρετές; Ἀντὶ γιὰ ταπείνωση, κυριαρχούμαστε ὅλοι, λίγο ὡς πολύ, ἀπὸ τὸν ἑωσφορικὸ ἐγωισμό. Ἀντὶ γιὰ ὑπακοὴ στὸ θέλημα, στὸ νόμο καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, κάνουμε ὅλοι τὸ δικό μας θέλημα. Πῶς, λοιπόν, νὰ φωνάξουμε τὸ «Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς» μὲ τὰ ἀκάθαρτα χείλη μας, τὴν βέβηλη ζωή μας καὶ τὶς πονηρὲς καὶ βρωμερὲς πράξεις μας καὶ πῶς νὰ μᾶς εἰσακούσει ἡ Παναγία καὶ δικαίως νὰ μὴ μᾶς πεῖ τὸ «μισῶ τὶς

Χωρία σταχυολογημένα ἀπό τάς «Διδαχάς» τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ*

Ἡ τήρησις τῆς Κυριακῆς

Ἀπό τόν Χριστόν μή χωρίζεσθε, καί ἀπό τήν ἐκκλησίαν. Ἀκοῦτε τόν ἱερέα, ὁπού σημαίνει; Εὐθύς νά σηκώνεσθε, νά νίπτεσθε, καί νά πηγαίνετε εἰς τήν ἐκκλησίαν. Νά ἀκούετε τήν ἀκολουθίαν μέ προσοχήν. Ὁμοίως καί τήν Θείαν Λειτουργίαν. Καί νά ὁρμηνεύετε τά παιδιά σας, ὅσον καί δύνασθε, νά μή ἁμαρτήσουσιν, νά πηγαίνουσιν εἰς τήν ἐκκλησίαν, νά εὐλογοῦνται, διά νά ζήσουν καί νά προκόψουν. * * * Ἕξη ἡμέρας νά ἐργαζώμεθα διά ἐτοῦτα τά κοσμικά καί γήϊνα πρά-

Ἱερὰ Πανήγυρις Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ

Τὴν Παρασκευήν, 24 Αὐγούστου, τιμᾶται ἡ μνήμη τοῦ ἱεραποστόλου καὶ ἐθνεγέρτου Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ (1714 – 1779). Κατ᾽ αὐτήν πανηγυρίζει καὶ ὁ φερώνυμος ἱερὸς ναὸς τῆς «Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως» (ΠΟΕ) εἰς Νέαν Ἐρυθραίαν (Θησέως 25, τηλ. 210–8134951). Τὸ πρόγραμμα τῆς ἑορτῆς ἔχει ὡς ἀκολούθως: Πέμπτη ἑσπέρας 7.00 μ.μ. Μέγας Ἑσπερινὸς μετ᾽ ἀρτοκλασίας. Τὸ πρωΐ τῆς Παρασκευῆς: Ὄρθρος καὶ Θεία Λειτουργία 7 – 10 π.μ. καὶ περιφορὰ τῆς εἰκόνος πέριξ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.

γματα καί τήν ἁγίαν Κυριακήν νά ἡσυχάζωμεν καί νά ἀπέχωμεν ἀπό αὐτά καί νά ἐργαζώμεθα τά οὐράνια. Ἤγουν ἀπό ὅλον τόν ταχύ νά πηγαίνωμεν εἰς τήν ἐκκλησίαν νά ἀκούωμεν τά βιβλία τῶν ἁγίων καί τό ἅγιον Εὐαγγέλιον, τί μᾶς παραγγέλλει ὁ Χριστός νά κάνωμεν. Ἀκόμη νά στοχαζώμεθα τόν θάνατον, τήν κόλασιν, τόν παράδεισον. Νά στοχαζώμεθα τήν ψυχήν μας, ὁπού εἶναι τιμιώτερον πρᾶγμα ἀπό ὅλον τόν κόσμον, καί ἄν τήν χάσωμεν αὐτήν πλέον ἐχάσαμεν ὅλα, καί ἄν τήν κερδίσωμεν αὐτήν, ἐκερδέσαμεν ὅλα. Καί νά ἐνδυώμεθα ταπεινά τά ρουχαλάκια μας, καί νά τρώγωμεν τό ἀρκετόν μας, καί νά μή ἀργολογοῦμεν, ἀλλά νά φροντίζωμεν πῶς νά στολίσωμεν τήν ψυχήν μας μέ ὁμιλίαις καλαῖς, μέ ἤθη χρηστά, διά νά τήν κάμωμεν νύμφην τοῦ Χριστοῦ μας. * * * Νά μή ἐργαζώμεθα καί πραγματευώμεθα τήν Κυριακήν. Ἐκεῖνο τό κέρδος ὁπού γίνεται τήν Κυριακήν εἶναι ἀφωρισμένον καί κατηραμένον καί βάνετε φωτιά καί κατάρα εἰς τό σπίτι σας… Ἀδελφοί μου, διὰ νὰ μὴ πάθητε κανένα κακόν, μήτε ψυχικόν, μήτε σωματικόν, ἐγὼ σᾶς συμβουλεύω νὰ φυλάττητε τὴν Κυριακήν, ὡσὰν ὁπού εἶναι ἀφιερωμένη εἰς τὸν Θεόν. * Ἀπό τό ὑπό ἔκδοσιν βιβλίον τοῦ μακαριστοῦ Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Κωνσταντίνου Καβαρνοῦ, μοναχοῦ, «Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός»

ἑορτές σας» καὶ τὸ «δὲν σᾶς γνωρίζω», ἐφόσον μόνο τυπικά, μὲ τὰ χείλη τὴν τιμοῦμε καὶ δὲν τὴν μιμούμαστε οὐσιαστικά; Ἄρα, λοιπόν, «πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν; Οὐκ ἔστι οὐδεὶς ἕως ἑνός»; Ὄχι, βεβαίως. Δὲν γενικεύουμε. Πάντοτε σὲ ὅλες τὶς ἐποχὲς ὑπάρχει τὸ εὐσεβὲς λῆμμα, ποὺ ἀντιστέκεται καὶ εὐαρεστεῖ τὴν Κυρία Θεοτόκο καὶ ἐξαιτίας τοῦ ὁποίου ὁ Θεὸς κρατᾶ ἀκόμη τὸν κόσμο καὶ δὲν τὸν καταστρέφει, ὅπως ἀπαιτεῖ ἡ δικαία Του κρίση καὶ ὀργή. Πρέπει, εἶναι ἀνάγκη, δὲν παίρνει ἄλλο, τώρα ὅλοι μας νὰ ὁμολογήσουμε ἐνώπιον τῆς Θεοτόκου ὅτι ἁμαρτήσαμε πάρα μὰ πάρα πολύ. Διαφθορὰ στὸ ἱερατεῖο, διαφθορὰ στὴν πολιτική, διαφθορὰ στὸν λαό, παντοῦ διαφθορά. Πρέπει νὰ ποῦμε τὸ «ἥμαρτον» καὶ τὸ «συγχώρησον». Νὰ γονατίσουμε καὶ νὰ κάνουμε μετάνοιες ἐνώπιον τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Παναγίας μας. Νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ ἐξομολογηθοῦμε πραγματικά, εἰλικρινὰ καὶ αἰώνια, ὄχι ψεύτικα καὶ πρόσκαιρα. Δὲν περιμένουμε νὰ μᾶς σώσει κανείς. Οὔτε τὸ ΔΝΤ, οὔτε ἡ Τρόϊκα, οὔτε τὰ μνημόνια, οὔτε ἡ Ε.Ε., οὔτε ἡ Ἀμερική, οὔτε ἡ Γερμανία, οὔτε ἡ Γαλλία, οὔτε ὁ Πάπας, οὔτε ὁ Οἰκουμενισμός. «Μὴ πεποίθατε ἐπʼ ἄρχοντας ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία». Ἕνας μόνο μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει. Ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς Θεός, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ἡ Παναγία Μητέρα Του, ἡ Κυρία Θεοτόκος. Τώρα εἶναι ἡ πιὸ κατάλληλη εὐκαιρία νὰ τὸ πράξουμε αὐτό. Σήμερα ποὺ εἶναι ἡ Κοίμηση καὶ ἡ Μετάστασή της. Καὶ ἡ γλυκιὰ Μάνα τοῦ κόσμου δὲν θὰ παραβλέψει τὴν δέηση, τὴν προσευχὴ καὶ τὴ μετάνοιά μας καὶ θὰ μᾶς σώσει. Νὰ εἴμαστε σίγουροι. Ἀρκεῖ καὶ ἐμεῖς νὰ εἴμαστε, ἀγαπητοί μου, πάρα πολὺ προσεκτικοί, ἰδίως σήμερα, τὴν ἐποχὴ τῆς συγχύσεως ὅλων τῶν πραγμάτων, νὰ ἐνστερνισθοῦμε τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία, νὰ ἐγκεντρισθοῦμε στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τέλος νὰ ἱκετεύσουμε τὴν Κυρία Θεοτόκο νὰ πρεσβεύει στὸν Υἱό της καὶ Θεό μας μὲ τὶς θεομητορικές της πρεσβεῖες νὰ μᾶς ἐλεήσει, νὰ μᾶς σώσει καὶ νὰ μᾶς ἀξιώσει τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, τοῦ Παραδείσου. Νὰ ἔχουμε ὅλοι μας τὴν εὐχὴ καὶ τὴν εὐλογία τῆς κοιμηθείσης καὶ μεταστάσης Κυρίας Θεοτόκου.

Ὑποσημειώσεις:

1. ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ἑορτοδρόμιον... Γ΄, σσ. 337-338. 2. Ἒνθ’ ἀνωτ., σ. 383. 3. Τοῦ ἰδίου, Ἑορτοδρόμιον... Α΄, σ. 150-151. 4. Τοῦ ἰδίου, Ἑορτοδρόμιον... Γ΄, σ. 34. 5. ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, σσ. 166-170. 6. Ὅ. π., σ. 182. 7. Ὅ. π., σ. 214. 8. ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, Περὶ αἱρέσεων ρα΄, 1-2 9. Ὅ. π., 18-37. 10. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ, Δυτικὴ θεολογία καὶ πνευματικότητα, σ. 36 καὶ ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Χρηστοήθεια, σ. 411. 11. ΑΡΧΙΜ.ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Ὀρθοδοξία καὶ Ρωμαιοκαθολικισμός, σ. 37. 12. Ρωμ. 3, 23-24 καὶ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ, Δυτικὴ θεολογία καὶ πνευματικότητα, σσ.36-37 καὶ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΟΚΟΡΗΣ, Παπικὲς πλάνες· σύντομος ἔλεγχος καὶ ἀνασκευή, σσ. 81-84. 13. ΑΡΧΙΜ. ΧΑΡΑΛ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ὁ βίος τῆς Παναγίας, σσ. 103-106.

Ὁ ὑφυπουργὸς Ἐξωτερικῶν κ. Τσιάρας εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος

Ὁ νέος ὑφυπουργὸς Ἐξωτερικῶν κ. Κων. Τσιάρας, ἁρμόδιος διὰ τὴν ὁμογένειαν, τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τὰ Ἑλληνόφωνα Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα καὶ Ἱερὰς Ἀρχιεπισκοπὰς ἐπεσκέφθη τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ συμμετεῖχεν εἰς τοὺς πανηγυρικοὺς ἑορτασμοὺς διὰ τὸν Ὅσιον Ἀθανάσιον τὸν Ἀθωνίτην, ἱδρυτὴν τοῦ κοινοβιακοῦ μοναχισμοῦ εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ὁ ὑφυπουργὸς ἀκολούθως μετέβη εἰς τὸ Πρωτάτον τῶν Καρυῶν, εἰς τὸ ὁποῖον ἀφοῦ προσεκύνησε τὴν ἱερὰν εἰκόνα τοῦ Ἄξιόν Ἐστιν, ἐπεσκέφθη τὴν ἱερὰν Ἐπιστασίαν καὶ συνωμίλησε μὲ τὸν Γέροντα Πρωτεπιστάτην καὶ ἄλλους Πατέρας.

Ὁ βοηθὸς ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν τῆς Χάλκης Συμφώνως πρὸς πληροφορίας ἐκ τῆς Τουρκίας:

«Ἐπίσκεψη στὴν Ἱερὰ Πατριαρχικὴ καὶ Σταυροπηγιακὴ Μονὴ Ἁγίας Τριάδος Χάλκης, ὅπου βρίσκονται καὶ οἱ ἐγκαταστάσεις τῆς ἱστορικῆς καὶ “σιωπηλῆς”, ἀπὸ τὸ 1971, Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου, πραγματοποίησε ὁ βοηθὸς Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ κ. Φίλιπ Γκόρντον, ὁ ὁποῖος αὐτὲς τὶς ἡμέρες βρίσκεται ὑπηρεσιακῶς στὴν Τουρκία. Τὸν ὑψηλόβαθμο παράγοντα τοῦ Στέϊτ Ντιπάρτμεντ ὑποδέχθηκε ὁ Μητροπολίτης Προύσης Ἐλπιδοφόρος, Ἡγούμενος τὴ Ἱ.Μονῆς, ὁ ὁποῖος τὸν ἐνημέρωσε γιὰ τὴν κατάσταση τῆς Σχολῆς καὶ τὸν ξενάγησε στὶς ἔρημες τάξεις της – ποὺ “ἀναμένουν” τὴν ἐπιστροφὴ τῶν σπουδαστῶν – καθὼς καὶ στὴν βιβλιοθήκη μὲ τὴν σπουδαία συλλογὴ βιβλίων. Ὁ βοηθὸς Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ ἐξέφρασε τὸ ἔντονο καὶ ἀμείωτο ἐνδιαφέρον τῆς χώρας του γιὰ τὴν ἐπαναλειτουργία τῆς Σχολῆς καὶ γενικότερα γιὰ τὰ ζητήματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐνῶ ζήτησε ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Προύσης νὰ διαβιβάσει στὸν Παναγιώτατο Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο τοὺς θερμοὺς χαιρετισμοὺς τῆς Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ κυρίας Χίλαρι Ρόνταμ Κλίντον».

ΤΗΣ ΑΜΠΕΛΑΚΙΩΤΙΣΣΗΣ ΚΑΙ Η ΕΥΡΕΣΙΣ ΤΗΣ • Θείᾳ χάριτι «μεταναστεύει» ἀπό τά Ἀμπελάκια καί «κατασκηνώνει» ἐπί δρυός εἰς τήν Ναυπακτίαν. • Θεωρεῖται, μέ μεγάλην βεβαιότητα, ἔργον τοῦ χαρισματικοῦ εἰκονογράφου τῆς Θεοτόκου, Ἁγίου Ἀποστόλου Λουκᾶ. Ἡ ἀνέγερσις Ἱ.Ναοῦ καί ἡ ἵδρυσις Μοναστηρίου εἰς τήν Κοζίτσαν…

ΙΣ ΤΑ Ἀμπελάκια, Πολίχνη τῆς Θεσσαλίας, πρὸς τὰ βόρεια τῆς Ὄσσας καὶ κοντὰ στὴν κοιλάδα τῶν Τεμπῶν, ὑπῆρχε ἀπὸ τὰ βυζαντινὰ χρόνια Μητροπολιτικὸς Ναὸς τιμώμενος στὸ ὄνομα τῆς Παναγίας. Δύο ὅμως χρόνια μετὰ τὴν Ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τὸ 1455, ὁ Ὀθωμανικὸς στρατὸς κατέλαβε καὶ τὴ Θεσσαλία, καὶ ἐπιδόθηκε σὲ διαρπαγὴ καὶ καταστροφὴ ἱερῶν καθιδρυμάτων. Τότε λοιπόν, λεηλατήθηκε καὶ ὁ ἱερὸς ἐκεῖνος Ναὸς τῆς Θεοτόκου καὶ οἱ Τοῦρκοι πέταξαν τὶς ἱερὲς εἰκόνες του, στὸν Πηνειό. Ὑπῆρχε στὸ Ναὸ ἐκεῖνο καὶ μία παλαιά, θαυματουργὸς εἰκόνα τῆς Παναγίας ποὺ προβλημάτισε ἀρνητικά τούς κατακτητές, διότι ἐνῶ τὴν εἶχαν πετάξει στὸν ποταμό, ἐκείνη ξαναβρέθηκε στὴ θέση της, στὸ εἰκονοστάσι! Τότε λοιπὸν ἐκεῖνοι ἔκαψαν τὸν Ἱ. Ναό, γιὰ νὰ μείνει ἄστεγος ἡ εἰκόνα, καὶ τὴν ξαναπέταξαν στὸν ποταμό, ὁπότε καὶ ἐξαφανίστηκε πλέον ἀπὸ τὰ Ἀμπελάκια. Ἡ εὐλογημένη ὅμως αὐτὴ εἰκόνα τῆς «Παναγίας τῆς Ἀμπελακιώτισσας», δὲν χάθηκε τελικὰ, ἀλλὰ μὲ τὴ θαυμαστὴ χάρη τῆς θείας βουλῆς, «μετανάστευσε» στὴν ὀρεινὴ Ναυπακτία, ὅπου καὶ «κατασκήνωσε» ἐπὶ ὑψιτενοῦς δρυός, σὲ δασῶδες λόφο, κοντὰ στὸ παλαιὸν χωρίον Κοζίτσα.

νοι, σπεύδουν πρὸς τὸ δασώδη λόφο, γιὰ νὰ ἰδοῦν μὲ τὰ μάτια τους αὐτὸ τὸ ἐκπληκτικὸ γεγονός, θείας εὐλογίας, ποὺ συνέβαινε στὸν τόπο τους. Μέσα σὲ λίγες ὧρες ἡ χαρμόσυνη εἴδηση φτάνει στὰ κοντινὰ χωριὰ τῆς ἐπαρχίας, ἐνῶ ἔκτακτοι ἀ-

Τοῦ κ. Μιχαήλ Τσώλη, Δημοσιογράφου

πεσταλμένοι πληροφοροῦσαν, γιὰ τὸ ἱερὸ γεγονὸς καὶ τὸν Μητροπολίτη Ναυπάκτου, ποὺ συμπτωματικά, κατὰ τὴν ἡμέρα ἐκείνη, εἶχε ἐπισκεφθεῖ γειτονικὴ πρὸς τὴν Κοζίτσα ἐπαρχία. Ἡ εὕρεση τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος, ἔλαβε χώραν στὶς 15 Αὐγούστου τοῦ 1455, ἡμέρα ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Ἦταν δηλαδὴ κατὰ τὸ ἴδιο ἔτος ποὺ οἱ

Ἡ θαυμαστὴ φανέρωσις καὶ εὕρεσίς της

Κατὰ τὸ μήνα Αὔγουστο τοῦ 1455, ἔγινε ἡ θαυμαστὴ φανέρωσή της μὲ πύρινο φωτεινὸ σημάδι ἢ «πυρίνῳ σημείῳ», ὅπως λέει τὸ σχετικὸ τροπάριο, ἀλλὰ καὶ ἡ εὕρεσή της. Φανερώθηκε σὲ ἕνα καλοκάγαθο βοσκὸ τοῦ χωριοῦ Κοζίτσα, ποὺ εἶχε τὴν μάνδρα τοῦ θερινοῦ ποιμνιοστασίου του, σὲ ἕνα λόφο, ἀπέναντι ἐκείνου ποὺ εἶχε κατασκηνώσει ἡ ἱερὴ εἰκόνα. Ὁ βοσκὸς ἐκεῖνος εἶδε μία νύχτα στὸν ἀντικρινὸ λόφο νὰ φεγγίζει πύρινα ἕνα παράξενο φῶς. Στὴν ἀρχὴ ἀνησύχησε νομίζοντας ὅτι ἦταν, ἴσως, τὸ ξεκίνημα κάποιας πυρκαγιᾶς. Τὸ γεγονὸς ὅμως ὅτι τὸ φῶς ἐκεῖνο ἔμενε σταθερὸ τὸν καθησύχασε. Ἡ ἀπορία του βέβαια, στὸ μεταξὺ μεγάλωνε, γιὰ τὸ τί μποροῦσε νὰ εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔβλεπε, μέχρις ὅτου ἀποκοιμήθηκε... Ὅταν ξημέρωσε ἐνημέρωσε, γιὰ αὐτὸ ποὺ εἶδε καὶ ἕνα ἄλλο βοσκὸ, ποὺ εἶχε τὸ μαντρὶ γιὰ τὰ ζωντανὰ του κάπου ἐκεῖ κοντά του. Σκέφθηκε στὸ μεταξὺ ἂν τὸ φῶς ξαναφανεῖ νὰ δοκιμάσει, μὲ ἕνα δικό του τρόπο, νὰ ἐντοπίσει, κατὰ προσέγγιση, τὸ σημεῖο τοῦ λόφου ἀπὸ ὅπου αὐτὸ ἐκπεμπόταν. Τὴν ἑπόμενη νύχτα τὸ φωτεινὸ σημάδι ξαναφάνηκε. Τότε, ἐκεῖνος, πῆρε τὸ ὅπλο του καὶ σκόπευσε τὸ σημεῖο. Ἔπειτα σταθεροποίησε τὸ ὅπλο του στὴ θέση τῆς νυχτερινῆς σκόπευσής του, δένοντάς το κατάλληλα ἐπὶ δέντρου, ὥστε νὰ ἰδεῖ, ξημερώνοντας, πρὸς τὰ ποῦ δείχνει. Τὴν ἄλλη μέρα ξυπνάει χαράματα καὶ κατευθύνεται μὲ ἀγωνία στὸ ὅπλο του ὅπου καὶ διαπιστώνει ὅτι ἡ σκόπευσή του βλέπει πρὸς ἕνα ὑψηλόκορμο δέντρο, ποὺ δεσπόζει στὴν παρθένα βλάστηση τοῦ λόφου. Ἀποφασίζει ἀμέσως νὰ φτάσει ἐκεῖ, κοντά του, καὶ παρὰ τὶς δυσκολίες εἰσόδου στὸ δάσος αὐτὸ τὰ καταφέρνει. Φτάνοντας ἐκεῖ βλέπει, μὲ ἔκπληξη καὶ ἱερὴ συγκίνηση, μία θαυμάσια, ἐντυπωσιακὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας, στηριγμένη ἐπὶ σταυροειδοῦς κλάδου μίας ὑψιτενοῦς δρυός. Ἀτενίζει μὲ δέος τὸ ἱερὸ βλέμμα της καί, μὲ ἀνεβασμένους τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς του, σταυροκοπιέται καὶ ἀγκαλιάζει τὸν κορμὸ τοῦ δέντρου, ποὺ φιλοξενεῖ τὸ ἱερὸ κειμήλιο. Ἀνακοινώνει ἔπειτα καὶ στὸν ἄλλο βοσκὸ τὸ χαροποιὸ γεγονὸς καὶ ἀμέσως τρέχουν καὶ οἱ δύο τους στὸ χωριὸ νὰ ἀναγγείλουν τὴν εὕρεση τῆς εἰκόνας στοὺς συγχωριανούς τους. Ὅλοι, κατόπιν, οἱ κάτοικοι τῆς Κοζίτσας, σταυροκοπούμε-

Ἡ θαυματουργός εἰκών τῆς Παναγίας τῆς Ἀμπελακιωτίσσης (Λεπτομέρεια) Τοῦρκοι τὴν εἶχαν πετάξει στὸν Πηνειό.

Τήν κατεβάζουν ἀπὸ τὸ δένδρον μὲ κατάνυξιν

Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα καταφθάνει ἐκεῖ καὶ ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου συνοδευόμενος ἀπὸ ἀρκετοὺς ἱερεῖς, ὅπου καὶ βλέπουν μὲ ἱερὸ δέος τὸ ἐκπληκτικὸ γεγονός. Ἔπειτα, ἀφοῦ φοροῦν τὰ ἐπίσημα λειτουργικά τους ἄμφια, ψάλλοντας καὶ θυμιατίζοντας, κατεβάζουν ἀπὸ τὸ δέντρο τὴν ἱερὴ εἰκόνα μὲ λιτανευτικὴ κατάνυξη, τὴν ἀσπάζονται καὶ τὴν τοποθετοῦν εὐλαβικά, ὄρθια ἐπὶ τοῦ κορμοῦ τοῦ δέντρου. Ἀρχίζει ἀκολούθως ὁ ἀσπασμός της ἀπὸ τὸν πιστὸ λαό, πού, συγκινημένος, εὐχαριστοῦσε τὸ Θεὸ γιὰ τὸ θεῖο Δῶρο τῆς εὐλογίας Του, ποὺ τοὺς εἶχε χαρίσει. Ὅταν ἔπειτα γίνεται λόγος γιὰ τὸ ποῦ θὰ ἔπρεπε νὰ στεγασθεῖ τὸ ἱερὸ αὐτὸ κειμήλιο, ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου σεβόμενος τὴ θεία ἐπιλογὴ τῆς εἰκόνας ἀποφασίζει νὰ μείνει ἐκεῖ, ἐπὶ τόπου, ὅπου καὶ νὰ ἱδρυθεῖ τὸ ταχύτερο δυνατό, ἱερὸς Ναός. Τότε οἱ εὐσεβεῖς κάτοικοι τοῦ χωριοῦ στέγασαν ἀμέσως τὴ θαυματουργὸ εἰκόνα τῆς Παναγίας, μὲ ἰδιαίτερη μάλιστα φροντίδα προστασίας της, κτίζοντας τοῖχο καὶ στέγη ἐπὶ τοῦ κορμοῦ τῆς δρυός. Ἐκεῖ λοιπόν, στὴν προσωρινὴ κατοικία της, ἔμεινε ἡ ἱερὴ εἰκόνα ἐπὶ ἕνα ἔτος, τιμώμενη ἀνελλιπῶς ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς τῆς κοντινῆς καὶ εὐρύτερης περιοχῆς, μὲ ἀναμμένο πάντα, ἡμέρα καὶ νύχτα, τὸ καντήλι της. Ἕνα χρόνο μετά, τὸ 1456, ὁ ἱερὸς Ναὸς καὶ ἡ Ἱερὰ Μονὴ τῆς Παναγίας τῆς Ἀμπελακιώτισσας, μὲ τὶς γενναιόδωρες προσφορὲς καὶ τὴν ἐντατικὴ ἐργασία τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς, εἶχαν ἀποπερατωθεῖ καὶ ἐκεῖ πλέον στεγάστηκε ἡ ἱερὴ εἰκόνα. Τὸν καιρὸ λοιπὸν ἐκεῖνο, ἐπισκέπτεται τὴν ἱερὰ Μονὴ Κοζίτσας καὶ Τριμελὴς Ἐπιτροπὴ ἀπὸ τὰ Ἀμπελάκια, γιὰ νὰ βεβαιωθεῖ ἂν ἡ εἰκόνα αὐτὴ ἦταν τῆς Παναγίας τῶν Ἀμπελακίων καὶ ἀφοῦ, οἱ ἀπεσταλμένοι τὴν εἶδαν καὶ τὴν προσκύνη-

σαν, «ἀνωμολόγησαν ὅτι ἦν ἐκείνη ἥτις εἶχε ριφθῆ ὑπὸ τῶν Τούρκων εἰς τὸν Πηνειὸν ποταμόν».

Χαρακτηριστικὰ στοιχεῖα τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος

Ἡ θαυμάσια αὐτὴ εἰκόνα, «ἐκ κηρομαστίχης καὶ φυσικῶν χρωμάτων φιλοτεχνημένη», θεωρεῖται κατὰ πᾶσαν βεβαιότητα, ἀπὸ τοὺς εἰδικούς, ἔργο εὐλογημένης ἀπεικόνισης τῆς Παναγίας ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴ Λουκᾶ, ποὺ ἐκτὸς ἀπὸ γιατρὸς ἦταν καὶ χαρισματικὸς ζωγράφος.

Τὸ ὄνομά του, ὡς εἰκονογράφου, ἀναφέρεται καὶ σὲ Μεγαλυνάριο τοῦ Παρακλητικοῦ Κανόνα τῆς Θεοτόκου, ὡς ἑξῆς: • «Ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν τῶν μὴ προσκυνούντων τὴν εἰκόνα σου τὴν σεπτήν, τὴν ἱστορηθεῖσαν ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου Λουκᾶ ἱερωτάτου, τὴν Ὁδηγήτριαν». Σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση ὁ ἅγιος Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς φιλοτέχνησε ἱερὲς εἰκόνες τῆς Παναγίας μὲ τὸν Σωτήρα Χριστὸ ὡς βρέφος, εἰς τὰς ἀγκάλας της, τὶς ὁποῖες ἔπειτα ἔδειξε στὴ Θεοτόκο καὶ ἐκείνη τὶς ἀποδέχτηκε εὐμενῶς, μὲ εὐλογία λέγοντας: • «Ἡ Χάρις τοῦ ἐξ ἐμοῦ τεχθέντος, εἴη δι᾽ ἐμοῦ μετ᾽ αὐτῶν». Ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου «Ἱστορία τῆς Ἱ. Μονῆς Κοζίτσης», Ἰωάννης Δ. Καλλιαμβάκος, Ἔκδοσις 1900), γράφει γιὰ τὴ θαυματουργὸ αὐτὴ εἰκόνα τὰ ἀκόλουθα: • «... εἶναι ἐζωγραφημένη ἐπὶ σανίδος παριστᾶ δὲ τὴν θεομήτορα μέχρις τῆς ὀσφύος μὲ τὴν κεφαλὴν κεκλιμένην πρὸς τὰ ἀριστερὰ καὶ μὲ σταυρωμένα ἐπὶ τοῦ στήθους τὰς χεῖρας.Ἡ ἐπ' αὐτῆς παρατηρούμενη ἀναπαράστασις, εἰς τε τοὺς ὀφθαλμούς, τὰς ὀφρύς, τὴ ρίνα, τὸ στόμα, τὰ χείλη, ἐκθαμβοῖ τὸν παρατηρητὴν καὶ καθιστᾶ τοῦτον, ὄχι μόνον ἔκπληκτον, ἀλλ᾽ εὐσεβέστατον καὶ εὐλαβέστατον». Ἡ Παναγία ἡ Ἀμπελακιώτισσα εἰκονίζεται μόνη, χωρὶς τὸ θεῖο βρέφος, ἐπὶ σανίδος διαστάσεων 0,48Χ0,33 τοῦ μέτρου. Μαζὶ δὲ μὲ τὸ ξύλινο, ἐπεξεργασμένο πλαίσιό της, ὅπου εἰκονογραφοῦνται προφῆτες, οἱ συνολικὲς διαστάσεις της εἶναι 0,75X0,54 μ. Κατὰ τὸ ἔτος 1820 φιλοτεχνήθηκε ἀπὸ κάποιον Δαμιανὸ ἀπὸ τὴν Κοζίτσα, ἐπίχρυσο ἀργυρὸ πλαίσιο, ποὺ καλύπτει ὅλη τὴν εἰκόνα, πλὴν τοῦ μετώπου, ὅπου ἔχει γυάλινη κάλυψη γιὰ προφύλαξη ἀπὸ τὶς καιρικὲς μεταβολές. Ὁ Ἱερὸς Ναὸς τοῦ Μοναστηριοῦ αὐτοῦ ἀνακαινίστηκε κατὰ τὸ ἔτος 1847. Ἀναγράφεται δὲ τοῦτο σὲ πλάκα πάνω ἀπὸ τὴν κύρια εἴσοδό του. Ὁ ἀρχιτέκτονας τῆς ἀνακαινισθείσης οἰκοδομῆς του καταγόταν ἀπὸ τὴν Κόνιτσα. Ἡ Ἱερὰ Μονὴ τῆς Παναγίας τῆς Ἀμπελακιωτίσσης γιορτάζει ἐπίσημα καὶ πανηγυρικά, δύο φορὲς τὸ χρόνο, τιμώντας ἔτσι καὶ τὰ δύο πολύτιμα, εὐλογημένα ἱερὰ κειμήλια, ποὺ τῆς χάρισε ὁ Θεός: • Στὶς 15 Αὐγούστου ἑορτὴν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἡμέραν κατὰ τὴν ὁποίαν ἔγινε ἡ εὕρεσις τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος καὶ στὶς 23 Φεβρουαρίου, ἑορτὴν τοῦ ἱερομάρτυρος Πολυκάρπου, ὅπου καὶ φυλάσσεται τὸ εὐλογημένο λείψανο τῆς δεξιᾶς χειρός του. Ὑπογραμμίζουμε τέλος ὅτι δραστήρια καὶ πολύπλευρη ἦταν ἡ συμμετοχὴ τοῦ Μοναστηριοῦ αὐτοῦ κατὰ τοὺς χρόνους τῆς Ἐθνεγερσίας τοῦ 1821, ὁπότε καὶ Μοναχοί της θυσίασαν τὴ ζωή τους στὸν ἱερὸ ἐκεῖνο ἀγώνα ὑπὲρ τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος... Ἀπολυτίκιον Παναγίας Ἀμπελακιωτίσσης (Ἦχος γ)

Λίαν εὔφρανας τοὺς ὀρθοδόξους, καὶ κατήσχυνας τοὺς κακοδόξους, Παναγία πιστῶν σου τὸ καύχημα· πυρίνῳ γὰρ σημείῳ ἐφανέρωσας, ἥν ἐξηφάνισαν οἱ ἄπιστοι εἰκόνα σου. Ταύτην χαίροντες, εἰς Ἀμπελακιώτισσαν ἀσπαζόμεθα.

ΣΕΒ. ΔΡΑΜΑΣ: Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΦΟΒΗΘΗ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΙΟΤΙ ΠΡΟΫΠΗΡΧΕ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Δράμας κ. Παῦλος εἰς δηλώσεις του ἐτόνισεν ὅτι ἡ Ἐκκλησία συνεχίζει τὸ κοινωνικόν της ἔργον παρὰ τὰ μεγάλα οἰκονομικὰ προβλήματα, τὰ ὁποῖα ἀντιμετωπίζει. Ἀκολούθως ἐξαπέλυσεν ἐπίθεσιν εἰς τοὺς πολεμίους τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀνεφέρθη εἰς τὰ προβλήματα, τὰ ὁποῖα ὑπάρχουν μεταξὺ Ἐκκλησίας καὶ Κρατικοῦ μηχανισμοῦ. Πλέον συγκεκριμένως εἶπε: «“Ὁ Μητροπολίτης Παῦλος ἀναφέρθηκε καὶ στὰ προβλήματα, ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ Ἐκκλησία, τονίζοντας ὅτι "οἱ δυσκολίες εἶναι πολλὲς καὶ τὸ οἰκονομικὸ πρόβλημα εἶναι μεγάλο, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία ἔμαθε νὰ ἀγωνίζεται. Βεβαίως λόγῳ τῆς ἀγάπης, ποὺ διαθέτει καὶ τὴν ὁποία παίρνει ἀπὸ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, τὰ ἀποθέματά της εἶναι μεγάλα, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ ἀγάπη κάνει θαύματα καὶ ἔτσι δὲν ἔχουμε στερηθεῖ τίποτα ὅσον ἀφορᾶ τὴν τροφοδοσία καὶ τὴν διοργάνωση τὴν

πνευματικὴ τῆς κατασκηνώσεως"”. “Θέλουμε νὰ γνωρίζει ὁ κόσμος τὸ ἔργο αὐτό, γιατί δυστυχῶς τὰ τελευταῖα 30 χρόνια πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἔχυσαν σὰν τὶς ἔχιδνες πολὺ δηλητήριο στὸν λαό μας γιὰ τὴν προσφορὰ καὶ τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ τὸ λέμε αὐτὸ μὲ κάποιο παράπονο γιὰ τὴν ἀχαριστία, ποὺ διέπει τὸν συλλογισμὸ καὶ τὶς σκέψεις τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν”. “Ἡ Ἐκκλησία παρὰ ταῦτα καὶ αὐτοὺς τοὺς περιβάλλει μὲ ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ μὲ ἕνα αἴσθημα πικρίας γιὰ τὴν ἀχαριστία τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν ὅτι εἶναι καὶ προοδευτικοὶ ταυτόχρονα, νομίζοντας ὅτι μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο θὰ δείξουν τὴν προοδευτικότητά τους πολεμώντας τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ἔργο της”. “Ὀφείλω ὅμως νὰ πῶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία προϋπῆρχε καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους ἀλλὰ καὶ τοῦ κόσμου ὁλόκληρου, καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν ἔχει νὰ φοβηθεῖ τίποτα, γιατί εἶναι ἕνας ὀργανισμὸς Θεῖος καὶ Ἱερός,

καὶ ἡ παλαιότερη ἱστορικὴ διαδρομή της τὸ ἔχει δείξει αὐτὸ τὸ πράγμα, ἀλλὰ καὶ ἡ νεώτερη τὰ τελευταῖα χρόνια, καὶ μιλῶ γιὰ τὶς χῶρες τοῦ πρώην ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ, ὅπου πολεμήθηκε μισωδῶς ἡ Ἐκκλησία. Παρ᾽ ὅλα αὐτὰ ὅμως σήμερα καὶ πάλι ἀνθεῖ καὶ οἱ πολέμιοί της ἔχουν μπεῖ στὴν λήθη καὶ στὸ χρονοντούλαπο τῆς ἱστορίας”. “Ἡ Ἐκκλησία μετὰ τὴν "Λισσαβόνα" ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ ἔρθει σὲ ἀπευθείας ἐπικοινωνία μὲ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Κοινότητα, νὰ παρουσιάσει τὰ προγράμματά της, καὶ νὰ μπεῖ μέσα στὰ προγράμματα γιὰ διάφορες δράσεις. Ἐδῶ ἔχουμε μία κεντρικὴ ἀδυναμία ὡς Ἐκκλησία. Δὲν ἔχουμε ἀξιοποιήσει τὴν δυνατότητα αὐτὴ καὶ ἔτσι εἴμαστε ἀναγκασμένοι νὰ εἴμαστε ὑπόχρεοι καὶ νὰ παρακαλοῦμε τὸν κάθε ὑπάλληλο, γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε κάτι, καὶ αὐτὸ καταρρακώνει καὶ τὴν ἀξιοπρέπειά μας καὶ μᾶς δημιουργεῖ σωρεία προβλημάτων”».