Ορθόδοξος Τύπος φ. 1942, 21/09/2012

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ εὑρέθη προσφάτως εἰς τὸ στόχαστρον τῆς ἐκθέσεως τοῦ Ἀμερικανικοῦ ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν διὰ τὰς θρησκευτικὰς ἐλευθερίας εἰς διαφόρους χώρας καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα. Ἡ ἔκθεσις παρουσιάζει τὸν Σεβ. Μητροπολίτην ὡς φονταμενταλιστὴν διὰ τὰς θέσεις, τὰς ὁποίας διατυπώνει διὰ τὴν κατασκευὴν τοῦ Τεμένους εἰς τὸ Βοτανικόν. Τὸν ἐμφανίζει δὲ ὡς πολέμιον τῶν παπικῶν καὶ εἰσέρχεται εἰς τὴν γνωστὴν διένεξιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου μετὰ τῶν ἐν Ἀθήναις καὶ ἐν Πειραιεῖ παπικῶν, οἱ ὁποῖοι κά-

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ Κοδράτου Ἀποστόλου, Ἰωνᾶ προφήτου, Ἰσαακίου Κύπρου

ΕΤΟΣ ΝΒ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1942

Ο ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΑΠΑΝΤΑ ΕΙΣ ΤΑΣ «ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ» ΤΟΥ ΥΠ. ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΤΩΝ ΗΠΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ Μὲ ἐπιστολὴν τὴν ὁποίαν ἀπέστειλεν εἰς τὴν κ. Χίλαρυ Κλίντον διὰ τοῦ ἐν Ἀθήναις Ἀμερικανοῦ Πρέσβεως

ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ; νουν προσηλυτισμὸν εἰς μεικτὸν σχολεῖον Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν μαθητῶν, εἰς τὸ ὁποῖον ἡ πλειοψηφία εἶναι Ὀρθόδοξοι. Τὸν κα-

τηγοροῦν τέλος ὡς ἀντιεβραῖον κ.λπ. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης δὲν ἄφησεν ἀναπάν-

τητον τὴν ἔκθεσιν. Συνέταξεν ἐπιστολὴν τὴν ὁποίαν ἀπέστειλε διὰ τοῦ ἐν Ἀθήναις Ἀμερικανικοῦ Πρέσβεως εἰς τὴν ὑπουργὸν Ἐξωτερικῶν

κ. Χίλαρυ Κλίντον. Διὰ τῆς Ἐπιστολῆς ἀπαντᾶ εἰς ὅλας τὰς «κατηγορίας». Ἐλέγχει τὸ Ἀμερικανικὸν ὑπουργεῖον Ἐξωτερικῶν, διατὶ δὲν

Οἱ πρεσβύτεροι νά διακονήσουν τό ἔργον τῶν Ἐπισκόπων, ἀλλά ἀπαιτεῖται ἡ χάραξις Ἐκκλησιαστικῆς στρατηγικῆς

Μετὰ τὰ αἱματηρὰ γεγονότα εἰς τὴν Μέσην Ἀνατολήν

ΘΑ ΕΠΙΜΕΙΝΗ Ο ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΦΙΛΟ–ΙΣΛΑΜΙΚΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΙΝ ΤΟΥ ΚΟΡΑΝΙΟΥ ΩΣ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ» ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ; Ἔχει ἀντιληφθῆ ὅτι τὸ Ἰσλὰμ εἶναι ταυτισμένον μὲ τὸ ξίφος;

Ο

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος εἶναι ὑπέρμαχος τῶν διαθρησκειακῶν διαλόγων, ἰδιαιτέρως μὲ τὸ Ἰσλάμ. Τοῦτο ἀναδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὰς σελίδας βιβλίου του, μέσα ἀπὸ τὰς ὁποίας προτείνει νὰ ἐφαρμοσθῆ τὸ Τουρκικὸν Ἰσλαμικὸν μοντέλον εἰς ὅλας τὰς Μουσουλμανικὰς χώρας. Πιστεύει ὅτι τὸ Ἰσλὰμ εἶναι μία θρησκεία ποὺ διδάσκει τὴν ἀγάπην καὶ ἀπεχθάνεται τὴν βίαν, τὴν τρομοκρατίαν κ.λπ. Ἀντὶ τοῦ Εὐαγγελίου δωρίζει τὸ Κοράνιον. Προσπαθεῖ δι᾽ αὐτοῦ τοῦ τρόπου νὰ καταδείξη πὼς ἔχει ἑδραιωμένην τὴν πεποίθησιν ὅτι αἱ κοινωνίαι καὶ οἱ λαοὶ δὲν πρέπει νὰ φοβοῦνται τὸ Ἰσλάμ. Τὸ μήνυμα αὐτὸ ἄλλωστε ἐπιχειρεῖ νὰ ἀποστείλη ἑκάστην φορὰν κατὰ τὴν ὁποίαν ὑπάρχουν μεγάλαι θρησκευτικαὶ ἐκδηλώσεις τῶν Μουσουλμάνων. Τότε φροντίζει νὰ ἀπευθύνη μηνύματα διὰ τὸ Ραμαζάνι κ.λπ., ὅταν οἱ Μουσουλμάνοι δὲν πράττουν τὸ ἴδιο διὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου μας ἢ τά Χριστούγεννα. Ἴσως ὅλη αὐτὴ ἡ πολιτική του νὰ προέρχεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ζεῖ εἰς μίαν Μουσουλμανικὴν χώραν καὶ αἰσθάνεται «αἰχμάλωτος». Ἴσως ὅμως καὶ νὰ ἐπιβάλλεται ἡ πολιτικὴ αὐτὴ τὴν ὁποίαν ἀκολουθεῖ ἀπὸ σκοτεινὰς δυνάμεις ἢ καὶ τὸ ὑπουργεῖον ἐξωτερικῶν τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς, μετὰ τοῦ ὁποίου, ὡς ἔχει δηλώσει, ἔχει κοινὰ ἰδανικὰ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. Εἰς πᾶσαν περίπτωσιν ἐμφανίζεται ὡς ἡ ἐμπροστοφυλακὴ τῶν διαθρηΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ Η ΒΑΣΙΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ

Κ

Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου

ΑΘΕ ἀνθρώπινη πολιτεία ἔχει ἕνα νομικὸ πλαίσιο μέσα στὸ ὁποῖο κινεῖται, γιατί εἶναι γεγονὸς ὅτι μετὰ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου οἱ συνθῆκες ζωῆς γίνονται δύσκολες. Ὁ ἄνθρωπος περιέπεσε στὸν σκοτασμὸ τοῦ νοῦ καὶ ἄλλαξαν οἱ σχέσεις του καὶ μὲ τὸν Θεὸ καὶ μὲ τὸν συνάνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος μὲ σκοτισμένο νοῦ γίνεται ἰδιοτελής, φίλαυτος, αὐτάρκης, ἐμπαθὴς καὶ αὐτὸ ἔχει τραγικὲς συνέπειες γιὰ τὴν ζωὴ τῆς κοινωνίας. Γι᾽ αὐτὸν τὸν λόγο ἐμφανίσθηκαν πολλοὶ νομοθέτες, ποὺ ἀγωνίσθηκαν καὶ ἀγωνίζονται νὰ κάνουν ὑποφερτὲς τὶς κοινωνικὲς συνθῆκες. Ἔτσι τὰ ἀνθρώπινα πολιτεύματα στηρίζονται στὴν λογική, στὴν ἀνθρώπινη ἐφευρετικότητα καί, φυσικά, ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὶς ὑπάρχουσες κοινωνικὲς συνθῆκες, ἀλλὰ καὶ τὴν δυνατότητα θεραπείας. Τὸ πολίτευμα ὅμως τῆς Ἐκκλησίας εἶναι σταυρικό. Στηρίζεται πάνω στὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ φυλάττη τὸ δικό Του πολίτευμα διὰ τοῦ Σταυροῦ. «Καὶ τὸ Σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ Σου πολίτευμα». Νομίζω ὅτι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἀγνοοῦν ὅτι ὁ Σταυρὸς εἶναι ἡ βάση τοῦ ὀρθόδοξου ἐκκλησιαστικοῦ πολιτεύματος καὶ ὅτι τὸ ὀρθόδοξο πολίτευμα εἶναι σταυρικό. Θὰ ἦταν, λοιπόν, καλὸ νὰ χαραχθοῦν μερικὲς ἁπλὲς σκέψεις γιὰ τὸ κρίσιμο αὐτὸ θέμα, ἀφοῦ μάλιστα πιστεύω ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΝΕΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΝ ΠΡΕΒΕΖΗΣ

Π

ΟΛΛΑΙ αἱ διεργασίαι διά τήν ἐκλογήν νέου Σεβ. Μητροπολίτου εἰς τήν χηρεύσασαν Ἱ. Μητρόπολιν Νικοπόλεως καί Πρεβέζης, μετά τήν κοίμησιν τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου κυροῦ Μελετίου. Τό ἐνδιαφέρον μεγάλο. Ἐκδηλώνεται τόσον ἀπό ἁπλούς ἀνθρώπους, Ὀρθοδόξους χριστιανούς, ὅσον καί ἀπό Ἀρχιερεῖς καί τούς πολιτικούς τῆς περιοχῆς. Τά «στρατόπεδα» διά τήν ἐκλογήν νέου Μητροπολίτου πολλά, ὡς συμβαίνει ἑκάστην φοράν κατά τήν ὁποίαν χηρεύει ἕνας Μητροπολιτικός θρόνος. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος, μέ τήν ἰδιότητα τοῦ Προέδρου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου εἶναι ἀποδέκτης τῶν ἀπόψεων πολλῶν Ἐκκλησιαστικῶν «στρατοπέδων». Ὁ «Ο.Τ.» πιστεύει ὅτι πρέπει νά ἐκλεγῆ διά τόν θρόνον τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Νικοπόλεως καί Πρεβέζης ἕνας Ἱεράρχης, ὁ ὁποῖος θά σέβεται τήν παράδοσιν καί θά καταργήση τήν ἀπόδοσιν τῶν Λειτουργικῶν Κειμένων τῆς Ἐκκλησίας εἰς τήν δημοτικήν γλῶσσαν. Δέν εἶναι δυνατόν τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς Ἑλλάδος νά ἀποδίδουν κανονικῶς τά Λειτουργικά Κείμενα καί τά κείμενα τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων εἰς τήν ἀπό αἰώνων ὑφισταμένην γλῶσσαν τῆς Ἐκκλησίας καί εἰς τρεῖς-τέσσαρας Ἱ. Μητροπόλεις νά ἀποδίδωνται εἰς τήν δημοτικήν. Εἰς αὐτάς τάς Ἱ. Μητροπόλεις περιλαμβάνεται καί ἡ Ἱερά Μητρόπολις Νικοπόλεως καί Πρεβέζης. Οἱ ἀναγνῶσται τοῦ «Ο.Τ.» θά ἐνθυμοῦνται ὅτι ἄνθρωποι τῶν γραμμάτων, τῶν ἐπιστημῶν, ἀλλά καί ἀγράμματοι συνάνθρωποί μας εἶχον ἐκφράσει ἐντόνους διαμαρτυρίας διά τήν ἀπόδοσιν τῶν Λειτουργικῶν καί ἄλλων κειμένων τῆς Ἐκκλησίας μας εἰς τήν δημοτικήν γλῶσσαν. Ὁ «Ο.Τ.», ὅμως, σεβόμενος τήν ἐπιδείνωσιν τῆς καταστάσεως τῆς ὑγείας τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου κυροῦ Μελετίου, διέκοψε τήν δημοσίευσιν διαμαρτυριῶν διά τό θέμα. Τώρα, διαπιστώνων τάς πιέσεις, αἱ ὁποῖαι ἀσκοῦνται ἀπό διαφόρους πλευράς, διά τήν ἐκλογήν νέου Ἱεράρχου, λαμβάνομεν θέσιν καί συμπορευόμεθα μέ ὅλους ἐκείνους τούς Ἱεράρχας, τόν πιστόν λαόν καί τόν ἔντιμον κλῆρον, πού ζητοῦν τήν ἐκλογήν ἑνός Ἱεράρχου, ὁ ὁποῖος θά σέβεται τήν παράδοσιν καί θά καταργήση τήν ἀπόδοσιν τῶν Κειμένων τῆς θείας Λειτουργίας καί τῶν Ἱ. Μυστηρίων εἰς τήν δημοτικήν γλῶσσαν.

ἐφρόντισαν νὰ ἔχουν καὶ τὴν ἰδικήν του ἄποψιν ἐπὶ τῶν «κατηγοριῶν». Τονίζει ὅτι δὲν ἔχει τίποτε μὲ τοὺς Ἑβραίους, ἀλλὰ τοὺς ἐλέγχει, διότι διαστρέφουν τὴν θρησκείαν των καὶ ἔχουν προσεγγίσει «ἀποκρυφιστικὸν σύστημα», εἰς τὸ ὁποῖον ἐξέχοντα ρόλον ἔχει «ἡ διδασκαλία τῆς Καμπάλας, ποὺ ἀποτελεῖ ἐπιβίωση τοῦ ἑωσφορισμοῦ καὶ τῶν πρακτικῶν τῆς μαύρης μαγείας». Δίδει ἐπίσης ἀπαντήσεις εἰς τὰς κατηγορίας ὅτι εἶναι ἀντισημίτης, ἐπειδὴ ὑποστηρίζει ὅτι ὄπισθεν τῶν διεθνῶν χρηματοπιστωτικῶν οἴκων καὶ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

Τί ἀναμένομεν ὡς δοκιμαζόμενος πιστός λαός καί δοκιμαζόμενον Ἔθνος καί Γένος ἀπό τήν προσεχῆ Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας.

Εἰς τάς ἡμέρας μας ἔχει συντελεσθῆ μία ὀλέθριος ἀνατροπήν: Οἱ πολιτικοί «ποιμαίνουν» καί οἱ Ἐκκλησιαστικοί ὑπηρετοῦν τήν πολιτικήν τῶν πολιτικῶν. Ἀπαιτεῖται ἄμεσος ἀντίδρασις καί ὄχι ὑποταγή εἰς τό μοιραῖον. Χρειάζεται νά γίνη ἐπιστροφή εἰς τούς ρόλους μας· νά ποιμαίνη ἡ Ἐκκλησία καί ἡ Πολιτεία νά χειρίζεται ἀποκλειστικῶς τά βιοτικά, ὡς ἔκανε πάντοτε εἰς τήν περίοδον τῆς Ρωμηοσύνης. Ἀλλά διά νά γίνῃ αὐτό ἀπό τήν Πολιτείαν πρέπει νά ἀπαρτισθῆ ἀπό γνησίους Ρωμηούς. Ἀφορμὴ γι᾽ αὐτὸ τὸ ἄρθρο μοῦ ἔδωσε ἡ θεματολογία, ποὺ ἔχει προαναγγείλει ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὴ Σύνοδόν της τοῦ προσεχοῦς Ὀκτωβρίου. Οἱ Εἰσηγήσεις, ποὺ ἔχουν ἀναλάβει νὰ συντάξουν οἱ ἐντεταλμένοι ἀπὸ τὴν Ἱεραρχία Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες, ἀναφέρονται σὲ θέματα καίρια, ὅπως «Ἡ ποιμαντικὴ τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἐποχὴ τῶν μνημονίων» καὶ «Οἱ δυσκολίες τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν ἄσκηση τῆς ποιμαντικῆς Της». Ἀπὸ τὸν τρόπο διαπραγματεύσεως αὐτῶν τῶν θεμάτων θὰ κριθοῦν πολλά, γι᾽ αὐτό, τὸ Πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας περιμένει μὲ προσμονὴ ἀλλὰ καὶ ἐλπίδα τὰ ἀγαθὰ ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς Συνόδου. Αἰσθάνομαι ὅτι αὐτὴ τὴν κρίσιμη ὥρα ἔχουμε ἐπιτακτικὸ χρέος καὶ ἐμεῖς οἱ Πρεσβύτεροι νὰ διακονήσουμε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις τὸ ἔργο τῶν Ἐπισκόπων μας, καί, μάλιστα, τὸ πρωταρχικό, ποὺ εἶναι ἡ χάραξη τῆς Ἐκκλησιαστικῆς στρατηγικῆς, γιατί δὲν εἴμαστε μόνο Ποιμένες τοῦ λαοῦ ἀλλὰ καὶ «Συνέδριον τοῦ Ἐπισκόπου» μας.

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

G Καυτά ἐρωτήματα τοῦ Σεβ. Πειραιῶς πρός τόν πολέμιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀρχηγόν τῆς ΔΗΜ.ΑΡ κ. Κουβέλην. Σελ. 8 G Προωθοῦν τήν ἀπαράδεκτον ὀνομασίαν εἰς τό Σκοπιανόν: «Νέα Μακεδονία». Σελ. 8 G Ἡ Ἀνωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων καταγγέλλει τάς περικοπάς εἰς τούς πολυτέκνους. Σελ. 8 G Διατί ἡ Ἱερά Μητρόπολις Σύμης εἶπεν ὄχι εἰς τόν ΣΥ.ΡΙΖ.Α. διά τήν κατασκευήν κέντρου φιλοξενίας λαθρομεταναστῶν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Πανορμίτου. Σελ. 4 G Προβληματισμοί διά τήν κατάστασιν εἰς τήν Συρίαν ὑπό τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας. Σελ. 5 G Διεψεύσθησαν ὅλαι αἱ διακηρύξεις τῆς διαθρησκειακῆς διασκέψεως διά τήν εἰρήνην εἰς τό Σεράγιεβον τῆς Βοσνίας. Σελ. 5 G Ὁ Σεβ. Καστορίας κ. Σεραφείμ ἀπαντᾶ εἰς τούς χλευαστάς τοῦ Γέροντος Παϊσίου. Σελ. 5

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

Πρὶν ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα, πρέπει νὰ ἐνημερώσουμε τοὺς Ἐπισκόπους μας γιὰ τὶς πληροφορίες, ποὺ ἔχουμε καὶ γιὰ ὅλα ὅσα γνωρίζουμε σχετικὰ μὲ τὰ πραγματικὰ αἴτια τῆς Κρίσεως, ποὺ μαστίζει τὸν Τόπο μας, γιὰ τὶς αἰτίες ποὺ ἐμποδίζουν τὴν καλλιέργεια τῆς πνευματικῆς

Δ

Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΕΝ ΕΧΕΙ καμιὰ ἀξία νὰ ὑποστηρίζουμε ὅτι ἡ κοινωνία μας εἶναι χριστιανική, ἀφοῦ τὰ μέλη της εἶναι βαπτισμένα. Τὸ συμπέρασμα εἶναι βεβιασμένο, ἂν ὄχι καὶ ἐσφαλμένο. Αὐτὸ ποὺ βλέπουμε καθημερινὰ δίπλα μας, δείχνει ὅτι λείπει ὁ Χριστὸς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Τὸν ἔχουν ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴ ζωή τους καὶ στὴ θέση του ἔχουν βάλει κάποιον πλούσιο, κάποιον πετυχημένο, ἕνα πολιτικό, ἕνα ἐπιστήμονα, ἕνα φιλόσοφο, ἕνα καλλιτέχνη, ἕνα ἀθλητὴ κ.λπ. Ἐμπνέονται ἀπὸ αὐτούς, ἐπιδιώκουν σχέσεις μαζί τους, τοὺς μιμοῦνται καὶ προσπαθοῦν νὰ τοὺς μοιάσουν ἢ καὶ νὰ τοὺς ξεπεράσουν. Ἂν μποροῦσαν ὅμως οἱ ἄνθρωποι νὰ δοῦν τὴν καρδιὰ ἐκείνων ποὺ θαυμάζουν, ἴσως νὰ ἄλλαζαν γνώμη καὶ νὰ δέχονταν ὅτι εἶναι ὀλέθριο νὰ τοὺς μιμεῖσαι. Θὰ διαπίστωναν ὅτι ἡ καρδιὰ τοῦ πλουσίου εἶναι αἰχμάλωτη τοῦ ἀκόρεστου πάθους τῆς πλεονεξίας, τοῦ πετυχημένου κατὰ τὴν κοσμικὴ ἀντίληψη εἶναι ἀχρεία καὶ ρυπαρή, τοῦ πολιτικοῦ εἶναι γεμάτη πάθη καὶ φιλοδοξίες, τοῦ ἐπιστήμονα κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸν ἄκαμπτο ἐγωϊσμό, τοῦ φιλοσόφου εἶναι δέσμια τοῦ πάθους τῆς ὑπεροχῆς, τοῦ καλλιτέχνη εἶναι γεμάτη ἀκατανόμαστα πάθη, τοῦ ἀθλητῆ γεμάτη ρυπαρότητα καὶ χυδαιότητα κ.λπ. Ὅλοι αὐτοί —τὰ πρότυπα τοῦ λαοῦ, ὅπως πιστεύουν πολλοὶ— εἶναι ἀδιάφοροι στὰ θέματα τῆς πίστεως. Μερικοὶ μάλιστα ἀπερίφραστα ἀρνοῦνται τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἄλλοι, γιὰ νὰ μὴ προκαλέσουν εἰς βάρος τους ἄσχημες ἐντυπώσεις, μιλοῦν γιὰ κάποιον «δικό τους Θεό». Μέσα σὲ μιὰ τέτοια κοινωνία, ἡ μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ ἐκ μέρους τῶν κληρικῶν καὶ τῶν λαϊκῶν χριστιανῶν εἶναι ἀναγκαία καὶ ὑποχρέωση, ποὺ δὲν πρέπει νὰ λησμονεῖται. Ἐπιτυγχάνεται ὅμως μόνο ἀπὸ ἐκείνους, ποὺ ἀρνοῦνται τὸ συμβιβασμὸ μὲ τὸν κόσμο. Ὅποιος θελήσει νὰ ὁμολογήσει τὴν πίστη του στὸ Χριστό, ζώντας δίχως ἠθικὲς ἀξίες καὶ περιφρονώντας τὶς ἐντολές, βρίσκεται σὲ ἀδιέξοδο δρόμο καὶ σὲ τίποτα δὲν τὸν ὠφελεῖ οὔτε καὶ στοὺς ἄλλους εἶναι χρήσιμος. Εἶναι ἀξιοπρόσεκτα τὰ ὅσα σημειώνει ἕνας ἔμπειρος ἐπίσκοπος σχετικὰ μὲ τὴ μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ πρέπει νὰ δίνουν οἱ χριστιανοί: «Ἂς τὸ ξεκαθαρίσουμε στὸ μυαλό μας. Ζοῦμε σὲ χρόνια κατ᾽ ἐξοχήν —ἂς τὰ ὀνομάσουμε ἔτσι— ὁμολογιακὰ καὶ μαρτυρικά. Εἶναι ἀνάγκη σὲ κάθε στιγμὴ νὰ παρέχεται ἡ μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς, μὰ ἀπ᾽ ὅλο τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Μπροστὰ καὶ πρῶτοι βέβαια οἱ ἱερεῖς σὰν καλοὶ ποιμένες, τοὺς ὁποίους ἀκολουθεῖ μ᾽ ἐμπιστοσύνη τὸ ποίμνιο. Ὅλα ὅσα ἀκούγονται καὶ γίνονται στὸν κόσμο, ποὺ δίνουν τὴν εἰκόνα τῆς ὁμαδικῆς παραφροσύνης καὶ μανίας τῶν ἀνθρώπων, γιὰ τὴν Ἐκκλησία σημαίνουν τὴν ὥρα τῆς ὁμολογίας καὶ τῆς μαρτυρίας. Τῆς μαρτυρίας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ δὲν εἶναι κοσμικὴ δύναμις καὶ δραστηριότης, ἀλλὰ ἁγιωσύνη μέσα στὴ ρυπαρότητα τῆς ἁμαρτίας, δικαιοσύνη μέσα στὸ κράτος τῆς ἀδικίας, λιτότης καὶ ἁγία πτωχεία μέσα στὴ θεωρία τοῦ ὑλικοῦ κέρδους καὶ πλουτισμοῦ, πραότης καὶ ἀγάπη μέσα στὴ βάναυση δυναμικότητα καὶ τὸ μῖσος». Οἱ χριστιανοὶ στὴν ἐποχή μας σηκώνουν τὸ δικό τους σταυρό. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ὁμολογεῖς τὴν πίστη σου καὶ νὰ δέχεσαι τὸ χλευασμὸ τῶν κοσμικῶν καὶ τὶς ἀπειλὲς τῶν ἰσχυρῶν ἀντιχρίστων, εἴτε αὐτοὶ εἶναι πολιτικοὶ εἴτε ἁπλοὶ ἄνθρωποι, ποὺ ἔχουν διαβρωθεῖ ἀπὸ τὴν ἀθεΐα καὶ πνέουν μένεα κατὰ τῶν χριστιανῶν. Γι᾽ αὐτὸ πρέπει νὰ ἔχουμε «ριζωμένη μέσα μας τὴν ἰδέα τῆς μαρτυρίας τοῦ αἵματος».

Κριτικές ἐπισημάνσεις καί παρατηρήσεις εἰς τό βιβλίον τοῦ κ. Ἀθανασίου Μπασδέκη:

«ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ. ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ»

Ὑπὸ τῶν Ἀρχιμ. Παύλου Δημητρακοπούλου καὶ Πρεσβ. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου κληρικῶν τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς (1ον)

ζωῆς τῶν χριστιανῶν μας, γιὰ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς καταθέτουν «ἐκ βαθέων» ὅλες οἱ τάξεις τοῦ λαοῦ μας —ἀφοῦ ἔχουμε τὸ μοναδικὸ προνόμιο νὰ εἴμαστε συνυφασμένοι μὲ τὴ ζωὴ αὐτοῦ τοῦ εὐλογημένου λαοῦ— ἀλλὰ καὶ νὰ θέσουμε ὑπὸ τὴν κρίση τῆς Ἱεραρχίας

ἀντιπάλου τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ὅπως τοῦτο μαρΕἰσαγωγὴ τυρεῖ ἡ μακραίων ὑπερδισχιλιετὴς Ὅπως εἶναι ἤδη γνωστόν, οἱ αἱρέ- ἱστορικὴ πορεία της. Καὶ τοῦτο, διόσεις πάντοτε ὑπῆρξαν ὁ μεγαλύτε- τι κατὰ τὴν αἵρεση ὁ διάβολος πορος ἐχθρὸς στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, λεμεῖ τὴν Ἐκκλησία ἐκ τῶν ἔσω, μὲ τὸ πιὸ ἐπικίνδυνο ὅπλο τοῦ διαβό- δόλο καὶ ἀπάτη, ὕπουλα καὶ παραλου, τοῦ προαιωνίου ἀντιδίκου καὶ

πλανητικά, χρησιμοποιώντας ὡς ὄργανά του τοὺς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζονται ὡς γνήσιοι ποιμένες, «ἐν ἐνδύμασι προβάτων», στὴν πραγματικότητα ὅμως εἶναι «λύκοι ἅρπαγες»1. Ἀπὸ τὶς αἱρέσεις, ποὺ ἐμφανίστηκαν στὴν ἱστορικὴ πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας, μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἐπικίνδυνες, ἴσως ἡ πιὸ ἐπικίνδυνη, εἶναι ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως τὴν χαρακτήρισε σύγχρονος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Καὶ τοῦτο δὲν εἶναι ὑπερβολὴ ἂν λάβει κανεὶς ὑπ᾽ ὄψιν του, ὅτι στὶς ἄλλες κατὰ καιροὺς ἐμφανισθεῖσες αἱρέσεις ὁ διάβολος προσπάθησε νὰ διαστρέψει ὁρισμένα δόγματα ἢ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ τώρα στὴν περίπτωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχουμε κάτι τὸ μοναδικό. Ὄχι μόνο ἐμφανίζεται μία σωρία αἱρετικῶν θεωριῶν, ἀλλά, ὅπως παρατηρεῖ ὁ ἀεί-

μας τοὺς προβληματισμοὺς καὶ τὶς πολυετεῖς ἐκτιμήσεις μας γιὰ τὴν ἀναποτελεσματικότητα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ποιμαντικῆς τῶν τελευταίων διακοσίων χρόνων τοῦ ἐλευθέρου βίου τῆς Πατρίδος μας. Σ᾽ αὐτὸ τὸ ἄρθρο, λοιπόν, πρέπει νὰ μιλήσουμε ἀνοικτά. Χωρὶς περιστροφές, φωτοβολίδες καὶ συνθήματα. Πρέπει νὰ ψηλαφήσουμε τὴν πραγματικότητα ἀπηλλαγμένοι ἀπὸ ἀγκυλώσεις καὶ ἐμμονὲς τοῦ παρελθόντος, ποὺ μᾶς στεροῦν τὴ δυνατότητα νὰ δοῦμε καθαρὰ καὶ πέρα ἀπὸ τὰ φαινόμενα. Πρέπει νὰ ἐπιδιώξουμε νὰ δοῦμε τὴν πραγματικὴ κατάσταση, ποὺ ἐπικρατεῖ στὴ Χώρα μας καὶ ὄχι τὴν πλαστὴ πραγματικότητα, ποὺ μᾶς ἔχει ἐπιβληθεῖ «ἀλλαχόθεν» μὲ τὰ Μέσα προβολῆς καὶ ἐπιβολῆς τοῦ ψεύδους. Πρέπει νὰ δοῦμε κατὰ πρόσωπο ὅλα ἐκεῖνα, ποὺ μὲ μαεστρία καὶ σκοπιμότητα μᾶς κρύβει τὸ Σκοτάδι… Θὰ ἐπιχειρήσω τὸ τόλμημα αὐτὸ μὲ σκόρπια ἐρωτήματα, παραβαίνοντας τοὺς κανόνες τῆς ἀρθρογραφίας, γιὰ νὰ γίνη πιὸ ζωντανὸς ὁ λόγος.

Τὴν 26ην Σεπτεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν Μετάστασιν τοῦ ἠγαπημένου μαθητοῦ τοῦ Κυρίου καί Εὐαγγελιστοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Ἀνωτέρω εἰκών ἐκ τοῦ Ἁγιογραφικοῦ οἴκου τῶν Παχωμαίων.

Ἐπείγουσα ἀνάγκη

ΔΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑΝ

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Πολλοὶ Ἀρχιερεῖς καὶ ἰδίως νέοι (χειροτονίαι καὶ τοῦ σημερινοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου) διατυπώνουν ἐντόνους ἐπικρίσεις διὰ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον, διότι ὡς λέγουν τὸ Συνοδικὸν Πολίτευμα ὑπολειτουργεῖ, αἱ ἀπόψεις τῶν Ἱεραρχῶν δὲν λαμβάνονται ὑπ᾽ ὄψιν κατὰ τὴν λῆψιν τῶν ἀποφάσεων καὶ ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀποφασίζει διὰ τὰ θέματα τῆς Ἐκκλησίας μὲ ἕνα πολὺ στενὸν πυρῆνα «ρασοφόρων» καὶ «παντελονάδων» λαϊκῶν. Ἐνῶ σημαντικὸν τμῆμα δυσανασχετεῖ, διότι ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἀσχολεῖται μέ τὰ ἐλλείμματα τῆς Κεντρικῆς Οἰκονομικῆς Ὑπηρεσίας τῆς Ἐκκλησίας, τὴν μείωσιν τῶν ἐσόδων εἰς τὰς Ἐνορίας κ.λπ., δὲν ἀσχολεῖται μὲ θέματα αἱρέσεων, Πίστεως ἢ πνευματικῆς καθοδηγήσεως τοῦ λαοῦ.

«Τίς γάρ καθαρός ἔσται ἀπό ρύπου, ἀλλ᾽ οὐδείς, ἐάν καί μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπί τῆς γῆς» ( Ἰώβ ΙΔ´ 4-5)… Δέ γεννήθηκε ποτέ κανένας, πού νά ᾽ναι ἀπαλλαγμένος ἀπ᾽ τήν ἁμαρτία, κι ἄς ἔζησε μονάχα μιά ἡμέρα σέ τοῦτο τόν κόσμο. Ἡ ἁμαρτία - τό ξέρουμε ὅλοι μας - εἶναι κληρονομική. Ἀκόμα κι αὐτή "ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου, ἔγκειται ἐπιμελῶς ἐπί τά πονηρά ἐκ νεότητος αὐτοῦ" (Γεν. Η´ 21). Ὁ νοῦς, ἡ σκέψη, ἡ καρδιά, ἡ φαντασία, ὅλος ὁ ἐσωτερικός ἄνθρωπος, εἶναι ὅλος βρωμιά καί δυσωδία. Εἴμαστε σκουπιδαριό. Κουβαλᾶμε "ἀπό πρωΐας μέχρι νυκτός", ὅλα τῆς ψυχῆς τά σκουπίδια. Τά τραύματα, πού μᾶς προκαλεῖ ἡ ἁμαρτία, εἶναι τόσα πολλά καί τόσο ὀδυνηρά, ὥστε κατά τή συγκλονιστική ἔκφραση τοῦ προφήτη Ἠσαΐα Α´ 6: «ἀπό ποδῶν ἕως κεφαλῆς οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ ὁλοκληρία». Δέν ὑπάρχει μέρος τοῦ σώματος ἀκέραιο καί ὑγιές. Ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος εἶναι τραυματισμένος. Ἔχει καταντήσει ὅλος, "πληγή φλεγμαίνουσα". Ἄν θέλαμε νά συνέλθουμε, νά συναισθανθοῦμε καί νά ἐπανέλθουμε στή μακάρια κατάσταση τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, θά ἔπρεπε νά κλαῖμε μέρα-νύχτα καί νά θρηνοῦμε γιά τίς ἁμαρτίες μας σάν τό Δαβίδ, ὁ ὁποῖος

ἔλεγε:«Ἐκοπίασα ἐν τῷ στεναγμῷ μου, λούσω καθ᾽ ἑκάστην νύκτα τήν κλίνην μου, ἐν δάκρυσί μου τήν στρωμνήν μου βρέξω» (Ψαλμ. 6, 7). Ὡστόσο, τά πράγματα δέν εἶναι τόσο τραγικά, ὥστε ἡ ζωή μας νά καταντήσει θρηνητική καί δυστυχισμένη, δίχως χαρά καί δίχως ἐλπίδα. Οὔτε ὁ Θεός τό θέλει. Ἕνα εἶναι τό πιό φοβερό κακό, λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Δεινόν μέν τό ἁμαρτάνειν, πολλῷ δέ χαλεπώτερον τό καί μέγα φρονεῖν ἐπί τοῖς ἁμαρτήμασιν». Ἀναμφισβήτητα, εἶναι φοβερό τό ν᾽ ἁμαρτάνει ὁ ἄνθρωπος. Ἀλλά τό πιό φοβερό καί ἀξιοκατάκριτο εἶναι ν᾽ ἁμαρτάνει ὁ ἄνθρωπος, καί νά ἀλαζονεύεται καί νά καυχᾶται γιά τίς παρανομίες καί τά ἐγκλήματα τῆς πωρωμένης ψυχῆς του. «Μή ὁ πίπτων οὐκ ἀνίσταται ἤ ὁ ἀποστρέφων οὐκ ἐπιστρέφει;» ( Ἰερ. Η´ 4). Μήπως ἐκεῖνος πού πέφτει δέ σηκώνεται ἤ ἐκεῖνος πού παίρνει στραβό δρόμο, δέ ξαναβρίσκει τόν καλό, καί ἐπιστρέφει; Ἐάν ἡ μετάνοια εἶναι τό κλειδί τῆς συμφιλίωσής μας μέ τόν Θεό, σέ κάθε ἐποχή καί γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, πολύ περισσότερο εἶναι ἐπείγουσα καί ἀναγκαία σέ καιρούς ἀποστασίας καί ἀπι-

μνηστος καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Κων/νος Μουρατίδης, γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ἐπιχειρεῖται ἡ ἀνατροπὴ συλλήβδην ὁλοκλήρου της Ἱερᾶς Παραδόσεως: «Σκοπὸς τοῦ Ἀντιδίκου εἰς τὴν ἐποχήν μας δὲν εἶναι ἁπλῶς νὰ νοθεύσει καὶ ἐξασθενήσει τὸ ‘Πηδάλιον’ τῆς Παγκοσμίου Ὁλκάδος, ἀλλὰ νὰ τὸ ἀχρηστεύσει καὶ πλήρως νὰ τὸ ἐξουδετερώσει. Καὶ ἡ προσπάθεια αὕτη καθίσταται ἐξόχως ἐπικίνδυνος ἐκ τῆς χρησιμοποιουμένης πρὸς ἐπίτευξιν τοῦ στόχου αὐτοῦ μεθόδου, συνισταμένης εἰς τὴν ἐπίκλησιν καὶ διαστροφὴν τοῦ εὐγενεστέρου, ἁγιωτέρου καὶ σημαντικωτέρου περιεχομένου τῆς ἐν Χριστῷ Ἀποκαλύψεως, ἤτοι τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἑνότητος, πρὸς συντριβὴν τῆς μοναδικῆς αὐθεντικῆς ὁδοῦ καὶ μεθόδου πραγματοποιήσεως τῶν εἰς τὸν βίον τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ἱερᾶς δηλαδὴ Παραδόσεως καὶ

δὴ τοῦ Ἱεροῦ Πηδαλίου»2. Πλῆθος ἀντιαιρετικῶν βιβλίων, ἄρθρων καὶ ποικίλων δημοσιεύσεων ἔχουν γραφεῖ γιὰ τὴν καταπολέμηση τῆς φοβερῆς αὐτῆς αἱρέσεως. Πολλὰ ὅμως ὑπῆρξαν καὶ τὰ συγγράμματα καὶ οἱ δημοσιεύσεις τῶν ὀπαδῶν ἐκείνων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ προσπάθησαν μὲ τὰ γραπτὰ κείμενά τους νὰ στηρίξουν καὶ νὰ κατοχυρώσουν τὶς οἰκουμενιστικὲς ἀπόψεις τους καὶ νὰ ἐμπεδώσουν ἔτσι τὶς κακοδοξίες τους στὸ εὐρύτερο ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα, πρoξενοῦντες φθορά, διάβρωση καὶ ἐν τέλει ἀπώλεια ψυχῶν. Ἕνα τέτοιο βιβλίο, ποὺ ἐπιδιώκει νὰ προβάλει τὴν οἰκουμενιστικὴ ἰδεολογία καὶ κακοδοξία εἶναι δυστυχῶς καὶ τὸ βιβλίο τοῦ κ. Μπασδέκη μὲ τὸν παραπάνω τίτλο, ποὺ δημοσιεύθηκε πρόσφατα (2012) καὶ τὸ ὁποῖο ἀπεστάλη στὴν Ἱερὰ Μητρόπολή μας. Ἐπειδὴ δὲ ὁ κίνδυνος τῆς παραπληροφορήσεως καὶ

παραπλανήσεως τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι δυνατὸν νὰ προέλθει ἀπὸ τὴν κυκλοφορία αὐτοῦ τοῦ ἐντύπου, εἶναι μεγάλος, γι’ αὐτὸ θεωρήσαμε χρέος μας, νὰ ἐπιχειρήσουμε, παρὰ τὶς πενιχρές μας δυνάμεις, ἐπικαλούμενοι ὅμως τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς εὐλογίες τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου μας κ. Σεραφείμ, κριτικὲς ἐπισημάνσεις καὶ παρατηρήσεις. Ὅσα ἀκολουθοῦν παρακάτω δὲν ἔχουν χαρακτήρα πολεμικῆς ἀντιπαραθέσεως, ἐναντίον προσώπων, ἀλλὰ μοναδικὸ σκοπὸ ἔχουν τὴν ἀνατροπὴ τῆς πλάνης καὶ τοῦ ψεύδους καὶ τὴν προφύλαξη τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν κίνδυνο τῆς αἱρέσεως.

Οἱ πολιτικοὶ «ποιμαίνουν» τὸν λαό μας!

Τὸ πρῶτο ἐρώτημα, ποὺ προκύπτει ἀβίαστα μὲ ἀφορμὴ τὸ θέμα τῆς Ἱεραρχίας «Οἱ δυσκολίες τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν ἄσκηση τῆς ποιμαντικῆς Της», εἶναι: — Γιὰ ποιὰ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Ἐπικρίσεις Ἱεραρχῶν διὰ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Οἱ αἱρετικὲς ὁμολογίες δὲν εἶναι Ἐκκλησίες Ἤδη στὸν τίτλο τοῦ βιβλίου γίνεται λόγος γιὰ «ἄλλες Ἐκκλησίες», ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Ο π. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑN ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Η ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ τῆς ἐφιαλτικῆς πανθρησκείας προχωρεῖ μὲ γοργὰ βήματα. Οἱ καταχθόνιοι σχεδιαστὲς της κάνουν ὅ,τι μποροῦν γιὰ νὰ ἔλθει πιὸ κοντὰ ἡ καταραμένη ἐκείνη ἡμέρα ὅπου στὸ δαιμονικὸ χωνευτήρι ὅλων τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου νὰ ριχτεῖ καὶ νὰ ἐκμηδενισθεῖ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας. Ὁ μακαριστὸς π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος πρὶν ἀπὸ σαράντα ἀκριβῶς χρόνια εἶχε προβλέψει τὸ φοβερὸ αὐτὸ σχέδιο τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, τὸ ὁποῖο ἔχει τὴν κωδικὴ ὀνομασία MRA. Ἀναφέρουμε ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ πολύκροτο καὶ πάντα ἐπίκαιρο βιβλίο του, «Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΜΑΣΚΑ»: «Τὸ MRA εἶναι λέξις αἰγυπτιακῆς προελεύσεως. Ἡ λέξις αὐτὴ ἄρχισε νὰ χρησιμοποιῆται τὸν 13ον π.Χ. αἰώνα, ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Φαραὼ Ἀμενχοτέπ, ὁ ὁποῖος προσπάθησε νὰ καταργήση ὅλους τούς

Ὁ Οἰκουμ. Πατριάρχης εἰς τό μουσουλμανικόν δεῖπνον τοῦ Ραμαζανίου!

Ο ΣΟΦΟΣ λαὸς μας λέει, ὅταν θέλει νὰ καυτηριάσει μία ὑπερβολή, πὼς «ὅπου γάμος καὶ χαρὰ ἡ Βασίλω πρώτη». Διαπιστώνουμε μὲ λύπη καὶ πολλὰ ἐρωτηματικὰ τὴν ἀβίαστη καὶ ἄκριτη συμμετοχὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη σὲ ὁποιαδήποτε ἐκδήλωση. Ἀνακοινώθηκε τὸν περασμένο Ἰούλιο καὶ δόθηκε σὲ εὐρεῖα δημοσιότητα, ἡ συμμετοχή του στὸν μουσουλμανικὸ δεῖπνο «Ἰφτάρ», στὴν Κωνσταντινούπολη, μὲ τὴν ἀρχὴ τοῦ Ραμαζανίου, τὸ ὁποῖο παρέθεσαν οἱ ὁμοσπονδίες τῶν Ἀλεβίδων καὶ Μπεκτασίδων τῆς Τουρκίας στὸ πολυτελὲς ξενοδοχεῖο Polat Renaissance. Παρακάθισε πανευτυχὴς στὸ δεῖπνο δίπλα σὲ ἄλλους θρησκευτικοὺς ἡγέτες καὶ τούρκους ἀξιωματούχους. Μπορεῖ νὰ μᾶς ἀναφέρει πολλοὺς ἀπὸ τοὺς προκατόχους του ἁγίους Πατριάρχες ὁ κ. Βαρθολομαῖος, οἱ ὁποῖοι τρωγόπιναν μὲ αἱρετικοὺς καὶ ἀλλοθρήσκους; Μὲ τὸ παράδειγμά του, δὲ νομίζει ὅτι ἀμβλύνει τὶς ἀγεφύρωτες διαφορὲς μεταξὺ Χριστιανισμοῦ καὶ Ἰσλάμ, ὥστε ὁ ἁπλὸς λαὸς νὰ τὶς θεωρεῖ πλέον «ἐπουσιώδεις» καὶ καλλιεργεῖ τὴν κακοδοξία ὅτι δῆθεν «ὅλοι μας εἴμαστε παιδιὰ τοῦ ἰδίου Θεοῦ» καὶ πώς δῆθεν «ὅλες οἱ θρησκεῖες ὁδηγοῦν στὸν ἴδιο Θεό, ἀπὸ διαφορετικοὺς δρόμους»; Παναγιώτατε: ἂν τὸ Ραμαζάνι καὶ ἡ ἀλλόκοτη «νηστεία» του εἶναι ἱερὴ γιὰ τοὺς μουσουλμάνους (δικαίωμά τους), γιὰ μᾶς τοὺς Χριστιανοὺς δὲ σημαίνει τίποτε καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν γιορτάζουμε μαζί τους!

Ἡ ἁμαρτία ἀποκτηνώνει τόν ἄνθρωπον!

ΦΑΙΝΕΤΑΙ ὅτι οἱ Ἱσπανοί, κυρίως οἱ Ἱσπανίδες γυναῖκες, παραμέρισαν γιὰ λίγο τὶς διαδηλώσεις γιὰ τὰ δυσβάστακτα οἰκονομικὰ μέτρα, ποὺ τοὺς ἐπέβαλε ἡ κυβέρνηση τῆς χώρας τους, καὶ βγῆκαν στοὺς δρόμους, γιὰ νὰ διαμαρτυρηθοῦν κατὰ τοῦ νέου νομοσχεδίου, ποὺ καθιστᾶ τὶς ἀμβλώσεις ἐπὶ τὸ αὐστηρότερο! Εἶναι φοβερὸ νὰ βγαίνουν οἱ ἄνθρωποι στοὺς δρόμους, γιὰ νὰ διαδηλώνουν, γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ φόνου, καὶ μάλιστα εἰδεχθοῦς φόνου, ἀφοῦ τὸ θῦμα δὲ μπορεῖ νὰ ἀμυνθεῖ! Εἶναι ἀκόμα φοβερότερο καὶ ἀποκρουστικότερο τὸ γεγονός, μητέρες νὰ διαδηλώνουν καὶ νὰ διαμαρτύρονται, γιατί τὶς δυσκολεύουν νὰ σκοτώσουν τὰ παιδιά τους! Καμιὰ μητέρα σὲ ὅλο τὸ ζωικὸ βασίλειο δὲ διανοεῖται νὰ σκοτώσει τὸ παιδί της, μόνο ἡ ἀνθρώπινη μητέρα ἔχει αὐτὸ τὸ «προνόμιο»! Ὁ ὑπόδουλος στὴν ἁμαρτία ἄνθρωπος, ξεπερνᾶ στὴν ἀθλιότητα καὶ αὐτὰ τὰ ἄλογα ζῶα. Ἡ ἁμαρτία ἀποκτηνώνει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν καθιστᾶ θηρίο ἀνήμερο, τὸ ἀποδείχνουν οἱ διαδηλωτὲς ὑπὲρ τῶν φόνων τῶν ἀνυπεράσπιστων ἀγέννητων παιδιῶν!

Προτεστάνται μοιράζουν ἀσύδοτοι Καινάς Διαθήκας

Η ΓΝΩΣΤΗ νεοπροτεσταντικὴ ὀργάνωση «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΝΩΣΗ» ἀποφάσισε τὸ περασμένο καλοκαίρι νὰ διανείμει χιλιάδες ἀντίτυπα τῆς Καινῆς Διαθήκης. Μὲ τὸν κωδικὸ «Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ», ἑκατοντάδες μέλη τῆς ὀργάνωσης «ὄργωσαν» ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα καὶ χτυπώντας τὶς πόρτες ἀνυποψίαστων ἀνθρώπων, τοὺς προσέφεραν τσάντα μὲ τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ μαζὶ διαφημιστικὸ ὑλικό. Ἡ ἐν λόγῳ ὀργάνωση θεωρεῖ ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες ὡς «πλανεμένους» καὶ ὡς «ἐθνικοὺς» καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀνέλαβε τὸ καθῆκον νὰ μᾶς ἐκχριστιανίσει! Οἱ κατὰ τόπους μητροπολίτες μὲ ἐγκυκλίους τους ἀπέτρεψαν τοὺς πιστοὺς νὰ δεχτοῦν τὰ «δῶρα» τῆς ὀργάνωσης. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας ἐξέδωσε ἀνακοίνωση, μὲ τὴν ὁποία ἐξηγεῖ τοὺς ἀπώτερους σκοποὺς τῆς ὀργάνωσης νὰ διαθέσει τὶς δωρεὰν Καινὲς Διαθῆκες της, καὶ καταλήγει: «Ἡ χρήση καὶ ἡ κυκλοφορία ὑπὸ τῆς “Ε.Ι.Ε.”, τοῦ ἐγκεκριμένου ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων, κειμένου τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἔχει παραπλανητικὸ σκοπό, γεγονὸς τὸ ὁποῖο ἐπιβεβαι-

αἰγυπτιακοὺς “θεοὺς” καὶ τὶς μικροαιρέσεις καὶ νὰ τὶς “συγχωνεύση” εἰς μίαν ἑνιαίαν θρησκείαν μὲ ἕνα Θεόν. Αὐτὸ προσπαθοῦν νὰ ἐπιτύχουν καὶ τώρα οἱ οἰκουμενισταὶ μὲ τὶς κινήσεις διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν θρησκειῶν. Καὶ ἡ μόνη διαφορὰ εἶναι, ὅτι τότε προσπαθοῦσαν νὰ καταργήσουν τοὺς πολλοὺς ψεύτικους θεοὺς καὶ νὰ προσκυνήσουν ἕνα μόνο, ἀλλὰ ψεύτικον, τὸν θεὸν ἥλιον Ρά. Τώρα δὲ μὲ ἑλιγμοὺς προσπαθοῦν νὰ μᾶς κάνουν νὰ ἀρνηθοῦμε τὸν μόνον πραγματικὸν Θεὸν καὶ νὰ προσκυνήσουμε τὸν διάβολο»! Ἀναμφίβολα ἡ παρακαταθήκη τοῦ ἀειμνήστου Γέροντα καὶ ἱδρυτῆ τῆς ἐφημερίδος μας, εἶναι γιὰ ὅλους μας ἡ συνέχιση τοῦ ἀγώνα του, γιὰ τὴν προάσπιση τῆς ἀμωμήτου ὀρθοδόξου πίστεώς μας. Ζητᾶ ἀπὸ μᾶς νὰ ἀντισταθοῦμε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις γιὰ τὴν ματαίωση τῆς δαιμονικῆς πανθρησκείας!

ώνεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι καὶ στὸ παρελθὸν στὶς προηγούμενες ἐξορμήσεις της, μαζὶ μὲ τὴν Καινὴ Διαθήκη συμπεριλαμβανόταν διαφημιστικὸ ὑλικό τῆς ἐν λόγῳ νεοπροτεσταντικῆς ὁμάδας. Ὁ ὀρθόδοξος χριστιανὸς γνωρίζει, ὅτι αὐθεν-

ΑΝΑΓΚΗ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΑΣ

Η ΑΓΙΑ Γραφὴ εἶναι κατηγορηματικὴ ὅτι οἱ «θεοὶ» τῶν ἄλλων θρησκειῶν εἶναι δαιμόνια, τὰ ὁποῖα θέλουν νὰ σφετερισθοῦν τὴ δόξα καὶ τὴ λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ «πάντες οἱ θεοί τῶν ἐθνῶν δαιμόνια» (Ψαλμ. 95,5), ἀκόμα καὶ αὐτῶν τῶν λεγομένων «μονοθεϊστικῶν» θρησκειῶν. Αὐτὸς ποὺ δὲν δέχεται τὸν Υἱό, τὸν σαρκωμένο Λόγο τοῦ Θεοῦ, Αὐτὸν ποὺ μᾶς ἀποκάλυψε τὸ Θεό, δὲν δέχεται καὶ τὸν Πατέρα ξεκαθαρίζει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης (Α´ Ἰωάν. 2,23). Ἀλλὰ καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας αὐτὴ τὴ γραμμὴ ἀκολουθοῦσαν. Ἀναφέρουμε ἕνα χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ μία «Διδαχὴ» τοῦ ἰσαποστόλου ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, σχετικὰ μὲ τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας στὴ μοναδικότητα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ: «Αὐτὴν τὴν Παναγίαν Τριάδα ἡμεῖς οἱ εὐσεβεῖς καὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ δοξάζομεν καὶ προσκηνοῦμεν. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός, καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν Ἁγίαν Τριάδα ὅσοι λέγονται θεοὶ εἶναι δαίμονες». Ἀλλὰ δυστυχῶς οἱ «μεταπατερικοὶ φωστῆρες» (κληρικοὶ καὶ λαϊκοί), ἔθεσαν στὸ περιθώριο τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ «δοξάζουν» καινοφανῆ, δικά τους «δόγματα», ἀλλότρια τῆς ἁγίας Γραφῆς καὶ τῆς ἁγιοπατερικῆς παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὑποβίβασαν τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία σὲ θρησκεία, καὶ μάλιστα ἰσότιμη τῶν ἄλλων θρησκειῶν, εἴτε μονοθεϊστικῶν, εἴτε πολυθεϊστικῶν. Τὸν Πανάγιο Τριαδικὸ Θεό, τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό, Τὸν ταύτισαν μὲ τὸ «θεὸ» τῶν Ἑβραίων, τὸν Ἀλλὰχ τῶν μουσουλμάνων, τὸ Βράχμα τῶν Ἰνδουιστῶν, τὸν Δία τῶν νεοπαγανιστῶν, καὶ πάει λέγοντας! Ἴσως πιὸ σατανικὸ σχέδιο τῶν ἀντιχρίστων ἀπὸ αὐτὸν τὸν φρικτὸ συγκρητισμὸ νὰ μὴ ἔχει ὑπάρξει! Εἶναι ἀνάγκη ὅσοι εἴμαστε προσηλωμένοι στὴν ὀρθόδοξη πίστη νὰ διατρανώσουμε τὴν ἀντίθεσή μας σὲ αὐτὴ τὴν ἐπιχειρούμενη πνευματικὴ ἀλλοτρίωση. Ἔχουμε ὑποχρέωση!

τικὸς ἑρμηνευτὴς τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι μόνο ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὡς «στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α΄ Τιμ. 3,15). Ἡ ἱστορικὴ πραγματικότητα ἀποδεικνύει ὅτι κάθε ἄλλη ἑρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ποὺ ἐκφράζει ἁπλῶς ὑποκειμενικὲς θέσεις, ὁδηγεῖ σὲ ἀποκλίσεις ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, γεγονὸς ποὺ διαχρονικὰ συνιστᾶ τὸ θεμέλιο τῆς κάθε αἱρέσεως». Ἐμεῖς θὰ προσθέταμε: «φοβοῦ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ δῶρα φέροντες»!

Ἐγωϊσμός: Μία ἀπό τάς αἰτίας τῶν τροχαίων ἀτυχημάτων

Η ΧΩΡΑ μας ἔχει τὸ «προνόμιο» νὰ κατέχει πολλὲς ἀρνητικὲς πρωτιές, σὲ σχέση μὲ τὴν ὑπόλοιπη Εὐρώπη. Μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀλέθριες πρωτιὲς εἶναι καὶ τὰ τροχαῖα δυστυχήματα. Χιλιάδες συνάνθρωποί μας καὶ συμπατριῶτες μας κάθε χρόνο χάνουν τὴ ζωή τους στὴν ἄσφαλτο. Χιλιάδες ἄλλοι τραυματίζονται καὶ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς μένουν σὲ ὅλη τους τὴ ζωὴ βαριὰ ἀνάπηροι, ἀνίκανοι νὰ ἐργαστοῦν, ἀναγκάζοντας τὸ κράτος νὰ τοὺς συνταξιοδοτεῖ ἐφʼ ὅρου ζωῆς, μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται γιὰ τὴν οἰκονομικὴ κατάσταση τῶν ἀσφαλιστικῶν ταμείων. Ἡ δραματικὴ μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Χώρας μας, λόγω τῆς πρωτοφανοῦς ὑπογεννητικότητας, ἐπιδεινώνεται καὶ ἀπὸ τὰ τροχαῖα ἀτυχήματα. Ἐδῶ δὲ θὰ ἐξετάσουμε τὶς πάμπολλες αἰτίες, ποὺ προκαλοῦν τὰ τροχαῖα

ἀτυχήματα (κακὴ κατάσταση τῶν δρόμων, ἐλλιπὴς ἐκπαίδευση ὀδηγῶν, κατάσταση ὀχημάτων, κλπ). Θὰ σταθοῦμε στὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς ἔλλειψης ἀγωγῆς τῶν ἑλλήνων ὁδηγῶν. Ὁ ἕλληνας ὁδηγός, ἀφότου κάθεται στὸ τιμόνι, καταλαμβάνεται ἀπὸ μία ἀνεξήγητη κατάσταση ὑπεροπτικῆς ἐπιθετικότητας. Νομίζει ὅτι οἱ δρόμοι τοῦ ἀνήκουν καὶ ὅτι οἱ ἄλλοι ὁδηγοὶ ὀφείλουν νὰ προσαρμόζονται στὶς δικές του ἰδιοτροπίες. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἀνεκτικότητα, ἡ ὁποία θὰ πρέπει νὰ διέπει ὁλόκληρη τὴ ζωή μας. Ὁ ταπεινὸς καὶ ἀνεκτικὸς ἄνθρωπος εἶναι κερδισμένος σὲ κάθε ἔκφανση τῆς ζωῆς του. Ἂν οἱ ἕλληνες ὁδηγοὶ μποροῦσαν νὰ εἶναι ἀνεκτικοὶ καὶ συγκαταβατικοί, ἂν δὲν μηδένιζαν τὰ τροχαῖα ἀτυχήματα, τουλάχιστον θὰ τὰ μείωναν αἰσθητά!

Καθιέρωσις φούστας διά ὁμοφυλοφίλους φοιτητάς!

ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ καὶ ἐτοῦτο τὸ παράδοξο: Τὸ φημισμένο καὶ ἱστορικὸ πανεπιστήμιο τῆς Ὀξφόρδης στὴν Ἀγγλία τροποποίησε τὸν κανονισμό του, σχετικὰ μὲ τὴν ἐνδυμασία τῶν φοιτητῶν του καὶ στὸ ἑξῆς μποροῦν οἱ ἄνδρες ὁμοφυλόφιλοι (τρανσέξουαλ) φοιτητὲς νὰ προσέρχονται στὶς ἐξετάσεις μὲ γυναικεία φούστα, καλσὸν καὶ γυναικεῖες γόβες! Ἡ τροποποίηση τοῦ κανονισμοῦ ἔγινε ὕστερα ἀπὸ ἔντονα διαβήματα τῶν ὁμοφυλόφιλων φοιτητῶν καὶ τῶν ἰσχυρῶν ὁμοφυλοφιλικῶν ὀργανώσεων τῆς Μεγάλης Βρεττανίας! Παρακολουθοῦμε μὲ ἐνδιαφέρον τὰ «ἔργα καὶ τὶς ἡμέρες» τῶν ἀνὰ τὸν κόσμο ὁμοφυλοφίλων καὶ διαπιστώνουμε μὲ λύπη καὶ ἀνησυχία νὰ κατακτοῦν «δικαιώματα» στὶς σύγχρονες κοινωνίες. Ἔχοντας ὑπόψη μας ὅμως τὸν νεοεποχίτικο στόχο τῆς διάδοσης τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ τὴν ἐπικράτησή της, ὄχι πλέον ὡς σεξουαλικὴ διαστροφή, ἀλλὰ ὡς «διαφορετικὴ ἐρωτικὴ ἐπιλογή», καταλαβαίνουμε πολὺ καλὰ ποῦ τὸ πηγαίνουν οἱ ἡγήτορές της καὶ οἱ ἐντολοδόχοι τους σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Γνωρίζουν πολὺ καλὰ ἀπὸ τὴν ἱστορία, πὼς ἡ ἠθικὴ διαφθορὰ καὶ ὁ ἀχαλίνωτος σεξουαλισμὸς εἶναι οἱ κυριότεροι παράγοντες καταστροφῆς τῶν λαῶν. Μία ἀπὸ τὶς κύριες αἰτίες τῆς αὐτοκαταστροφῆς ἀρχαίων λαῶν, ὅπως οἱ Βαβυλώνιοι, οἱ Ρωμαῖοι, κ.ἄ. ὑπῆρξε ἡ ἠθικὴ σήψη καὶ κυρίως ὁ ἀχαλίνωτος σεξισμός. Ἔτσι δὲν ἔχουμε τὴν παραμικρὴ ἀμφιβολία πὼς οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις προωθοῦν τὴν ὁμοφυλοφιλία, γιὰ τὴν πραγμάτωση τῶν δόλιων καὶ καταχθόνιων σχεδίων τους!

Τό ἀξιέπαινον ἔργον τοῦ Σωματείου «ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ»

Η ΙΔΙΩΤΙΚΗ πρωτοβουλία συχνὰ ξεπερνᾶ κάθε προσδοκία ὅσον ἀφορᾶ τὴν προσφορά της πρὸς τὴν κοινωνία καὶ τὸ Ἔθνος μας. Δὲν εἶναι ὑπερβολὴ νὰ ὑποστηρίξουμε πὼς ἡ γένεση τοῦ νεοελληνικοῦ γίγνεσθαι στηρίχτηκε κατὰ μέγα μέρος στὴν προσφορὰ τῶν μεγάλων εὐεργετῶν καὶ τὴ δράση τῆς ἰδιωτικῆς προσφορᾶς. Μία τέτοια ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία ἱδρύθηκε τὰ τελευταῖα χρόνια στὴν Θεσσαλονίκη ἀπὸ σπουδαία πρόσωπα (ἐκπαιδευτικούς, στρατιωτικούς, ἐπιστήμονες, κληρικούς, ἐπιχειρηματίες, κλπ), μὲ τὴν ἐπωνυμία «ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ». Σκοπὸς τοῦ σωματείου αὐτοῦ εἶναι ἡ προάσπιση τῆς ἑλληνορθοδόξου παραδόσεώς μας καὶ ἡ προβολὴ τῶν ἀρχῶν καὶ ἰδεωδῶν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὡς ἀντίδοτο στὴ σύγχρονη πολύπλευρη κρίση καὶ κυρίως τὴν κρίση ἀξιῶν, ποὺ βιώνει ἡ πατρίδα μας καὶ ὁ κόσμος ὁλόκληρος. Ἐκδίδει δύο περιοδικά, ἔχει ἱστοσελίδα στὸ διαδίκτυο καὶ διοργανώνει σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα ἡμερίδες, ὅπου διαπρεπεῖς ἐπιστήμονες παρουσιάζουν τὶς ἀρχὲς καὶ τίς ἀξίες τῆς φυλῆς μας. Πληροφορούμαστε πώς, πίσω ἀπὸ τὴν ἀξιέπαινη αὐτὴ προσπάθεια, βρίσκονται ἁγιορεῖτες πατέρες, οἱ ὁποῖοι βοηθοῦν καὶ εὐλογοῦν τὸ ἔργο τοῦ σωματείου. Εὐχόμαστε ὁ Θεὸς νὰ στηρίζει τὸ ἔργο τοῦ σωματείου καὶ νὰ βρεθοῦν καὶ ἄλλοι μιμητές του, διότι ὁ λαὸς μας ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ στήριξη, στοὺς σύγχρονους καιροὺς τοῦ πνευματικοῦ ἀποπροσανατολισμοῦ.

Σ

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ Ο Π Ρ Ο Φ Η Τ Η Σ Ι Ω Ν ΑΣ

ρες καὶ τρεῖς νύκτες σύμφωνα μὲ τοὺς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας προτυπώνει τὴν τριήμερο ταφὴ καὶ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας. Ἡ ἀπρόσμενη ὅμως, ἐπιτυχία τοῦ κηρύγματός του, ποὺ προκάλεσε τὴν μετάνοια τῶν κατοίκων τῆς Νινευῆ καὶ τὴν συγχώρεσή τους ἀπὸ τὸν Θεό, τὸν γεμίζει ἀπογοήτευση. Καὶ πάλι μὲ θαυματουργικὸ τρόπο ὅμως διδάσκεται ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δὲν περιορίζεται στὸν Ἰσραήλ, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται σὲ ὅλους ἐκείνους, ποὺ μετανοοῦν καὶ ζητοῦν τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὁ Ἰωνᾶς ἐγύρισε στὴν πατρίδα του, ἀφοῦ πῆρε τὴν μητέρα του, πῆγε στὴν Ἀσσούρ, περιοχὴ ἀλλοφύλων καὶ ὅταν αὐτὴ πέθανε, πῆγε νὰ κατοικήση κοντὰ στὴν Βάλανον τῆς Δεβόρρας, ὅπου πέθανε καὶ ἐνταφιάσθηκε στὸ σπήλαιο τοῦ Κενεζαίου.

ΤΙΣ 21 Σεπτεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὸν προφήτη Ἰωνᾶ. Ὁ προφήτης Ἰωνᾶς ἦταν γιὸς τοῦ Ἀμαθῆ καὶ κατοικοῦσε κοντὰ στὴν Ἄζωτο. Σύμφωνα μὲ τὸ ὁμώνυμο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης προστάχθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ πάη στὴν Νινευὴ νὰ κηρύξη στοὺς ἁμαρτωλοὺς κατοίκους της τὴν ἐπερχόμενη καταστροφή της. Προσπαθώντας νὰ ἀποφύγη τὴν ἀποστολὴ του δραπετεύει μὲ ἕνα καράβι πρὸς δυτικά. Λόγῳ ὅμως τῆς σφοδρῆς τρικυμίας, ποὺ ξέσπασε, καὶ καταλαβαίνοντας οἱ ναῦτες ὅτι αἴτιός της εἶναι ὁ Ἰωνᾶς ρίπτεται στὴ θάλασσα καὶ ἀμέσως μὲ προσταγὴ τοῦ Θεοῦ καταπίνεται ἀπὸ ἕνα κῆτος. Μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες, ἀφοῦ τὸν ξέρασε τὸ κῆτος πορεύεται πρὸς τὴν Νινευή. Ἡ παραμονὴ τοῦ Ἰωνᾶ στὴ κοιλία τοῦ κήτους τρεῖς ἡμέ-

«ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ποὺ διακρίνονται ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Παρακάτω, στὰ περιεχόμενα, γίνεται φανερὸ ποιὲς εἶναι αὐτὲς οἱ «ἄλλες Ἐκκλησίες», μαζὶ μὲ τὶς ὁποῖες συγκαταριθμεῖται καὶ ἡ Ὀρθόδοξη. Εἶναι οἱ αἱρετικὲς παρασυναγωγὲς τῶν Μονοφυσιτῶν, Παπικῶν, Παλαιοκαθολικῶν, Ἀγγλικανῶν καὶ τῶν ἄλλων Προτεσταντικῶν Παραφυάδων. Μ’ ἄλλα λόγια ὁ συγγραφέας δίδει ἐκκλησιολογικὴ ὑπόσταση στὶς παραπάνω αἱρέσεις, κάτι τὸ ὁποῖο βέβαια εἶναι, ὅπως θὰ ἀποδειχθεῖ στὴ συνέχεια, τελείως ξένο πρὸς τὴν διαχρονικὴ πίστη καὶ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ τὸν ὑπότιτλο «Τί μᾶς ἑνώνει καὶ τί μᾶς χωρίζει» ἐκφράζεται πάλι ἡ ἐσφαλμένη θεολογικὴ ἀντίληψη, ποὺ ἀπηχεῖ τὸν οἰκουμενιστικὸ τρόπο σκέψεως, ὅτι στὶς παραπάνω αἱρέσεις ὑπάρχουν στοιχεῖα πίστεως, ποὺ μᾶς ἑνώνουν, καὶ ἄλλα, ποὺ μᾶς χωρίζουν. Ὡστόσο ἡ αἵρεση, ὡς διάβρωση καὶ παραχάραξη τῆς ἀληθείας, ὡς ἔκπτωση καὶ ἀποκοπή ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἔχει μέτρο συγκρίσεως μὲ τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ αἵρεση δηλαδή, δὲν ἔχει ἁπλῶς λιγότερη ἀλήθεια, ὥστε μὲ κάποια διόρθωση νὰ γίνει καὶ αὐτὴ Ὀρθοδοξία. Ἡ αἵρεση, ὅσο μικρὴ καὶ ἂν φαίνεται, εἶναι πλάνη, εἶναι σκοτάδι καὶ ἁμαρτία καὶ θάνατος. Ὁ πνευματικὸς θάνατος, ποὺ προξενεῖ ἡ αἵρεση, δὲν παίρνει βελτίωση, νὰ γίνει λιγότερο θάνατος καὶ κατόπιν ζωή. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἑρμηνεύοντας τὸ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «εἰ τὶς εὐαγγελίζεται ὑμῖν παρ᾽ ὃ παρελάβετε ἀνάθεμα»3, παρατηρεῖ, ὅτι ὁ Ἀπόστολος «οὐκ εἶπε ἐὰν ἐναντία καταγγέλωσιν ἢ τὸ πᾶν ἀνατρέπωσιν, ἀλλὰ κἂν μικρὸν τί εὐαγγελίζωνται παρ᾽ ὃ παρελάβετε, κἂν τὸ τυχὸν παρακινήσωσιν, ἀνάθεμα ἔστωσαν»4. Σ’ ἄλλο πάλι σημεῖο τῆς ὁμιλίας του λέγει ὅτι «καθάπερ ἐν τοῖς βασιλικοῖς νομίσμασιν ὁ μικρὸν τὸν χαρακτῆρα περικόψας,

ὅλον τὸ νόμισμα κίβδηλον εἰργάσατο, οὕτω καὶ ὁ τῆς ὑγιοῦς πίστεως καὶ τὸ βραχύτατον ἀνατρέψας, τῷ παντὶ λυμαίνεται ἐπὶ τὰ χείρονα προϊὼν ἀπὸ τῆς ἀρχῆς»5. Ὅπως λοιπὸν τίποτε δὲν ἑνώνει τὸ φῶς μὲ τὸ σκότος, διότι τὸ ἕνα εἶναι τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετον τοῦ ἄλλου, τὸ ἕνα ἀντιμάχεται τὸ ἄλλο, ἔτσι καὶ τὴν αἵρεση τίποτε δὲν τὴν ἑνώνει μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. Ἐπίσης ἡ αἵρεση, ὡς ἔκπτωση καὶ ἀλλοτρίωση ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἀποξένωση ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, παύει νὰ ἔχει ὁποιαδήποτε ἐκκλησιαστικὴ ὑπόσταση. Βασικὴ καὶ θεμελιώδης δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὅτι ὁ Χριστὸς ἵδρυσε μία καὶ μόνον Ἐκκλησία, ὅπως ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως: «Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν», ἡ ὁποία ταυτίζεται μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία καὶ μοναδική, διότι ἕνας καὶ μοναδικὸς εἶναι ὁ Κύριος, ἕνα εἶναι τὸ Σῶμα Του, τοῦ ὁποίου Αὐτὸς εἶναι ἡ κεφαλή, μία καὶ μοναδικὴ ἡ ἀλήθεια, τὴν ὁποίαν ἐκήρυξε. Δὲν ὑπάρχουν πολλοὶ Κύριοι, πολλὲς πίστεις, πολλὲς ἀλήθειες, πολλὰ βαπτίσματα, σύμφωνα μὲ τὸν λόγον τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμα»6. Κατὰ τὸν Ἅγιο Εἰρηναῖο «ὁ Θεὸς ἔθετο ἐν αὐτῇ (τῇ Ἐκκλησίᾳ) Ἀποστόλους, Προφήτας, Διδασκάλους καὶ τὴν καθολικὴν ἐπενέργειαν τοῦ Πνεύματος. Δι᾽ αὐτὸ δὲ ὅπου Ἐκκλησία, ἐκεῖ καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅπου τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ ἡ Ἐκκλησία καὶ πᾶσα Χάρις» . Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης ἐλέγχει ὅσους ἀναγνωρίζουν τὶς αἱρέσεις ὡς Ἐκκλησίες. Ἑρμηνεύοντας τὸ ψαλμικὸ χωρίο «ἵνα τί ὑπολαμβάνετε ὄρη τετυρωμένα;»8. Σημειώνει ὅτι ὁ θεῖος Δαυΐδ λέγει αὐτὸν τὸν λόγον πρὸς τοὺς ἐχθρούς τῆς Ἐκκλησίας, ρωτώντας τους: Γιατί ἐσεῖς νομίζετε πὼς ὑπάρχουν ἄλλα ὄρη στερεὰ

ΔΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

στίας καί οἰκουμενικῆς διαφθορᾶς, σάν τή δική μας. Ὑπέροχο, μοναδικό, ἀνεπανάληπτο καί καθολικό ὑπῆρξε, τό νέο μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου. Μέγα τό μήνυμα καί ἀπαραίτητο γιά τή σωτηρία μας. Τό κήρυξε πρῶτος ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καί ἀκολούθησε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Μεσσίας καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Τό ἴδιο κήρυγμα τῆς Μετάνοιας. Ἡ Μετάνοια ἀποτελεῖ τό εἰσιτήριο τῆς Νέας Βασιλείας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ- καί ἡ εἴσοδος γίνεται μέσον τοῦ πνευματικοῦ Ἰορδάνη, δηλαδή τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. Γ´ 2), κήρυττε "ἡ φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ", δηλαδή ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής. Τή Μετάνοια τήν κηρύττει μέ πολλούς τρόπους καί ὁ Ἰησοῦς. Ἄλλοτε μέ παραβολές, ὅπως τοῦ "ἀσώτου υἱοῦ", τῆς "ἀπωλεσθείσης δραχμῆς", τοῦ "ἀπολωλότος προβάτου", καί ἄλλοτε ὑπενθυμίζοντας στούς πονηρούς καί ὑποκριτές φαρισαίους, τή θαυμαστή μετάνοια τῶν Νινευιτῶν, οἱ ὁποῖοι, μάλιστα, τήν εἶχαν ἔμπρακτα ἀποδείξει καί μέ ἀπόλυτη νηστεία. Μιλώντας γιά δεύτερη φορά, μετά τήν Πεντηκοστή, ὁ ἀπόστολος Πέτρος, καί βλέποντας τό θαυμασμό τους, οἱ Ἑβραῖοι, γιά τή θεραπεία τοῦ χωλοῦ, τούς εἶπε, χωρίς περιστροφές, πώς τό φάρμακο εἶναι ἡ μετάνοια: "Μετανοήσατε οὖν καί ἐπιστρέψατε εἰς τό ἐξαλειφθῆναι ὑμῶν τάς ἁμαρτίας, ὅπως ἄν ἔλθωσι καιροί ἀναψύξεως..." (Πράξ. Γ´ 19-20). Ἀφοῦ τούς κατάγγειλε, χωρίς περιστροφές, ὅτι, «ἐσεῖς ἀρνηθήκατε καί παρεδώκατε στό θάνατο τόν ἀρχηγό τῆς ζωῆς, τόν ὁποῖο ἀνέστησε ὁ Θεός ἀπό τούς νεκρούς… ἀλλά ξέρω πάλι, ὅτι, "κατά ἄγνοιαν ἐπράξατε"». Ὁ θεοφώτιστος Πέτρος τούς μίλησε γιά "καιρούς ἀναψύξε-

ως", ἐφόσον ὅμως προηγηθεῖ μετάνοια. Καί τί σημαίνει "καιροί ἀναψύξεως"; Σημαίνει, καιροί ἀναψυχῆς, ἀνακούφισης καί ψυχικῆς ἀνάπαυσης. "Μετανοήσατε, ὅπως ἄν ἔλθωσι καιροί ἀναψύξεως". Ἰδού ὁ δρόμος, τό φάρμακο καί ἡ λύση τῆς παγκόσμιας καί τῆς ἑλληνικῆς κρίσης. Οἱ τοπικές καί διεθνεῖς πολιτικές καί οἰκονομικές κρίσεις, εἶναι μέσα καί τρόποι τῆς ἀγάπης, τῆς σοφίας καί τῆς Πρόνοιας τοῦ Θεοῦ. Καλή καί ἄριστη ἡ ὑγεία· ἀλλά πικρά τά φάρμακα καί οἱ τρόποι θεραπείας. Οἱ οἰκονομικές κρίσεις, οἱ πειρασμοί καί ὅλες τῆς ζωῆς οἱ δοκιμασίες, ἀποτελοῦν μέσα ἠθικῆς κάθαρσης καί φωτισμοῦ ψυχῆς. Ὁ Μ. Βασίλειος, μετά ἀπό κάποια ξηρασία καί πεῖνα στήν περιοχή τῆς Καισάρειας, ἔλεγε σέ ὁμιλία του: "Μάθωμεν ὅτι δι᾽ ἀποστροφήν καί ἀμέλειαν ταύτας ἡμῖν ὁ Θεός τάς πληγάς ἀνίησιν, οὐκ ἐκτρῖψαι ζητῶν, ἀλλ᾽ ἐπανορθῶσαι σπουδάζων...". Ἄς καταλάβουμε καλά, ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἔστειλε αὐτές τίς τιμωρίες, γιατί ἀπομακρυνθήκαμε καί ἀποστατήσαμε ἀπ᾽ Αὐτόν καί δείξαμε ἀμέλεια πνευματική. Καί στή συνέχεια, ὁ μέγας τῆς Καισάρειας Ἱεράρχης, ἀναφέρει τίς διάφορες παραβάσεις καί τ᾽ ἁμαρτήματα τῶν γονιῶν, τῶν δασκάλων, τῶν φιλάργυρων, τῶν δούλων, τῶν ἐλεύθερων, τή σκληρότητα, τήν ἔλλειψη τῆς ἀγάπης, τήν ἐκμετάλλευση τῶν φτωχῶν, τή ραθυμία τῆς προσευχῆς... καί τόσα ἄλλα. Τ᾽ ἁμαρτήματα τά δικά μας, καί οἱ ἀσέβειες στή χώρα μας, οὔτε μετροῦνται, οὔτε περιγράφονται. Ἐκτός ἀπό μύριες ἄλλες ἀνομίες, ναοί παραβιάζονται, ἱερά Σκεύη καί Λειψανοθῆκες κλέβονται καί βεβηλώνονται, ἱεροί ναοί πυρπολοῦνται καί… τόσα ἀλλα. Ἐπείγουσα λοιπόν ἀνάγκη: ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ.

καὶ ἄσειστα ἔξω ἀπὸ τὴν Μία Ἐκκλησία τῶν εὐσεβῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν; Δηλαδὴ γιατί νομίζετε πὼς οἱ ἄλλες συναγωγὲς καὶ τὰ συστήματα τῶν ἀσεβῶν καὶ κακοδόξων εἶναι ὄρη στερεὰ καὶ ἀκίνητα, ἐνῶ δὲν εἶναι; Παραθέτει ἐπίσης καὶ τὴν μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, ὁ ὁποῖος λέγει: «ἐπιτιμᾶ οὖν τοῖς τὰς τῶν αἱρετικῶν Ἐκκλησίας ὑπολαμβάνουσιν εἶναι τετυρωμένας, ἤγουν συνεστηκυίας καὶ στερεάς. Οὐδὲν γὰρ αὐταῖς τὸ δυνάμενον τρέφειν εἰς ἕξιν πνευματικήν»9. Ἀφοῦ λοιπὸν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ὑπάρχει καὶ ἐνεργεῖ μόνο μέσα στὴν Ἐκκλησία, μόνον αὐτὴ εἶναι δυνατὸν νὰ ὁδηγήση τὰ πιστὰ μέλη της στὴν σωτηρία. Ἑπομένως μόνον ὅσοι ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία καὶ μετέχουν τῆς μυστηριακῆς ζωῆς αὐτῆς ἐνεργῶς καὶ ἀξίως, δύνανται νὰ μετέχουν τῆς χάριτος τοῦ Πνεύματος. «Κατὰ συνέπεια τούτων, πᾶς αἱρετικός, ὡς διασπαστὴς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος, ἀπορρίπτεται ἐκ τῆς Ἐκκλησίας καθ᾽ ὅσον ὡς ‘μὴ τηρῶν τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἑνότητα, δὲν τηρεῖ τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ’. Καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν δύναται νὰ ἀναμένη τις ἐπενέργειαν τῆς θείας χάριτος εἰς τὰς αἱρετικὰς ὁμάδας. Διὰ τοῦ τρόπου τούτου ὁ Κυπριανὸς περιορίζει τὰ χαρισματικὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας ἀποκλειστικῶς εἰς τὰ κανονικὰ αὐτῆς ὅρια»10. «Πάντα ταῦτα λοιπὸν μαρτυροῦν, ὅτι ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ σωτηρία εὑρίσκονται μόνον ἐντὸς Ἐκκλησίας, ἐνῶ πᾶσα αἵρεσις καὶ πλάνη εὑρίσκεται ἐκτὸς αὐτῆς. Ἐπακόλουθον τούτου εἶναι ἡ πεποίθησις, ὅτι ἡ Ἐκκλησία μόνη κατέχει τὴν ὀρθὴν πίστιν καὶ τὴν σώζουσαν πλήρη ἀλήθειαν καὶ κατὰ συνέπειαν ἐκτὸς αὐτῆς δὲν ὑπάρχει σωτηρία»11. Ἐξ᾽ ἄλλου, ἐὰν οἱ αἱρέσεις εἶχαν ἐκκλησιολογικὴ ὑπόσταση καὶ μποροῦσαν νὰ ὁδηγήσουν τὸν ἄνθρωπο στὴ σωτηρία, θὰ ἦταν περιττοὶ καὶ ἄσκοποι οἱ ἀγῶνες τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ τὴν καταπολέμησή τους, θὰ ἦταν ἄσκοποι οἱ ἀναθεματισμοὶ καὶ οἱ ἀφορισμοί των κατὰ τῶν αἱρετικῶν. Ἐνῶ, λοιπόν, ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων εἶναι ξεκάθαρη καὶ κρυστάλλινη πάνω στὸ θέμα αὐτὸ καὶ εἶναι ἀδιανόητη στὴν ἐκκλησιαστική μας Παράδοση ἡ θεώρηση τῆς αἱρέσεως ὡς Ἐκκλησίας, αὐτὸ τὸ ἀδιανόητο, ἔγινε δυστυχῶς διανοητὸ καὶ ἀποδεκτὸ μέσα στοὺς κόλπους τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς παναιρέσεως αὐτῆς τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ὅπου κυριαρχεῖ τὸ πνεῦμα τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ καὶ ὅπου πλέον γκρεμίζονται τὰ ὅρια, καὶ καταργοῦνται οἱ ὁριοθετικὲς γραμμές, ποὺ χωρίζουν τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν αἵρεση. Τώρα πλέον συγχέονται τὰ πάντα, ὥστε νὰ μὴ μποροῦμε νὰ διακρίνουμε μέχρι ποῦ φθάνει ἡ Ἐκκλησία καὶ ἀπὸ ποῦ ἀρχίζει ἡ αἵρεση. Μία τέτοια σύγχυση, τρικυμία ἐν κρανίῳ, φαίνεται νὰ κυριαρχεῖ στὴν ψυχὴ καὶ στὸ νοῦν τοῦ συμπαθεστάτου, κατὰ τὰ ἄλλα, ἀδελφοῦ ἡμῶν κ. Μπασδέκη. Ἡ φοβερὴ αὐτὴ αἵρεση κατόρθωσε μέσα σὲ μερικὲς δεκαετίες, μὲ ὄργανά της τὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν» (ΠΣΕ) καὶ τοὺς πολυμερεῖς διαλόγους, νὰ διαβρώσει σὲ τέτοιο βαθμὸ τὴν ἐκκλησιολογικὴ αὐτοσυνειδησία τῶν Ὀρθοδόξων, ὥστε νὰ μᾶς ταυτίσει καὶ νὰ μᾶς ἰσοπεδώσει μὲ ὅλους τοὺς παρὰ πάνω αἱρετικούς. Ὑποσημειώσεις:

1. Ματθ. 7, 15. 2. ΚΩΝ/ΝΟΣ ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ, Καθηγητὴς Θεολ. Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Οἰκουμενικὴ Κίνησις, Ὁ σύγχρονος μέγας πειρασμὸς τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», Ἀθῆναι 1972, σ. 11. 3. Γαλ. 1, 9. 4. Ὁμιλία εἰς Γαλάτας, κεφ. 1, P.G 61, 624. 5. Ὁμιλία εἰς Γαλάτας, κεφ.

1, P.G 61, 622. 6. Ἐφ. 4, 4–5. 7. ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ, Ἔλεγχος ΙΙΙ, 24, 1, PG 7, 966C. 8. Ψαλμ. 67, 17. 9. ΜΟΝΑΧΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΖΙΓΑΒΗΝΟΣ– ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ἑρμηνεία εἰς τοὺς ΡΝ΄ Ψαλμοὺς τοῦ

προφητάνακτος Δαυΐδ, τ. Β΄, ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1966, 66, σ. 180. 10. Πρβλ.

Γ.ΦΛΟΡΟΦΣΚΥ, Τὸ σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ. Τὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας, σ. 130. 11. ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΡΙΚΩΝΗΣ, Τὸ μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας· πατερικαὶ ἀπόψεις, ἐκδ. Πατριαρχικὸν ἵδρυμα πατερικῶν μελετῶν, Θεσ/κη 1989 (ἀνάτυπον ἐκ τῆς «Κληρονομίας» τ.

18, τεῦχος Α´, 1986), σ. 107.

ΑΡΧΙΜ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ, «Στάρετς Ἀντώνιος: Ὁ τυφλὸς ὁμολογητὴς καὶ ὁδοιπόρος τοῦ Χριστοῦ (19131994)», Ἐκδόσεις Ἀρχονταρίκι, Ἀθήνα 2012, σελ. 94.

Ὁ Ἀρχιμ. Νεκτάριος Ἀντωνόπουλος εἶναι γνωστὸς στὸ χῶρο τῶν Χριστιανικῶν Γραμμάτων γιὰ τὰ πολλὰ καὶ ἀξιόλογα ἔργα του. Τὸ νέο αὐτὸ μικρὸ βιβλίο του περιέχει τὸ βίο τοῦ στάρετς Ἀντωνίου, ἑνὸς σύγχρονου «ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ». Ὁ στάρετς Ἀντώνιος ὑπῆρξε μία χαρισματικὴ μορφή, ποὺ ἔζησε στὴ δύσκολη γιὰ τὴν Ἐκκλησία περίοδο, ὅπου ὁ σύγχρονος ἀθεϊσμὸς προσπάθησε νὰ γκρεμίση τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ διαλύση τὸν σύνδεσμο τοῦ ρωσικοῦ λαοῦ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη παράδοση. Ὁ συγγραφέας σημειώνει στὸν ἐπίλογο: «Σίγουρα ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, γράφοντας γιὰ τοὺς μάρτυρες τῆς ἐποχῆς του, προδιέγραφε καὶ γιὰ τοὺς μελλοντικοὺς μάρτυρες, ποὺ κατὰ καιροὺς “ἔπλυναν τὰς στολάς αὐτῶν καὶ ἐλεύκαναν αὐτάς ἐν τῷ αἵματι τοῦ ἀρνίου”. Στὸν 20ό αἰώνα ἀναβίωσαν αὐτὲς οἱ σκηνές. Στὶς χῶρες τοῦ βορρᾶ ἕνα πλῆθος μαρτύρων καὶ ὁμολογητῶν ἔδωσαν τὸ αἷμα τους τὴ δική τους σταυρικὴ μαρτυρία. Ἡ ζωὴ τοῦ στάρετς Ἀντωνίου εἶναι ἕνα ἀπὸ αὐτά». Ὁ στάρετς ἔζησε ὅλη τὴν ζωὴ του

καταδιωγμένος καὶ περιπλανώμενος μοναχός, στάθηκε γιὰ πολλοὺς ἀνθρώπους ὁ σοφὸς καθοδηγητὴς καὶ πνευματικὸς πατέρας καὶ ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ καὶ ἐτάφη τὸ 1994 στὴν Ἱ. Μ. Ἁγίας Αἰκατερίνης στὴ Μόσχα. Νὰ σημειώσουμε τὸ καλαίσθητο τῆς ἔκδοσης ἀλλὰ καὶ τὶς ὄμορφες φωτογραφίες, ποὺ περιέχει. Γ.Κ.Τ

Δρ. ΜΑΡΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Γ. ΓΙΑΤΡΑΚΟΥ, «Παῦλος Μελᾶς ὁ πρωτοπόρος καὶ Πρωτομάρτυρας τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα», Ἀθήνα 2012, σελ. 15.

Τὸ μικρὸ αὐτὸ ἐγχειρίδιο εἶναι ἀφιερωμένο στὸν Παῦλο Μελᾶ, τὸν πρωτοπόρο καὶ Πρωτομάρτυρα τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα μὲ τὴν συμπλήρωση 100 ἐτῶν ἀπὸ τὴν λήξη του. Ἡ συγγραφέας στὸ πρόλογο ἀναφέρει: «Ἡ ἑλληνικὴ Ἱστορία, στὴ διαχρονική της ροὴ ἔχει νὰ ἐπιδείξει ἀναστήματα ἐξέχοντα, ποὺ μὲ τὴν παιδεία, τὸ ἦθος τους, τὶς ἄριστες οἰκογενειακὲς καταβολές τους, τὸν ἡρωϊσμὸ καὶ τὸ θυσιαστικὸ τους πνεῦμα λάμπρυναν τὶς σελίδες της κι ἔγιναν σύμβολα πρὸς μίμηση. Ἕνα τέτοιο ἀνάστημα, ποὺ μὲ τὴν μοναδική του παρουσία στὸν Μακεδονικὸ Ἀγώνα σημάδεψε τὸν ἱστορικὸ χρόνο, ὑπῆρξεν ὁ Παῦλος Μελᾶς, γνωστὸς μὲ τὸ ψευδώνυμό του «Μίκης Ζέζας». Ὁ πρωτοπόρος, ἐμψυχωτής, πρωτομάρτυρας τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα. Τὸ ἐγχειρίδιο περιέχει μία σύντομη ἱστορικὴ ἀναφορὰ στὴν οἰκογένεια Μελᾶ, στὸ πρωτότοκο γιὸ τοῦ Μιχαὴλ καὶ τῆς Ἑλένης Μελᾶ, τὸν Παῦλο Μελᾶ, τὰ παιδικά του χρόνια, ἀλλὰ καὶ τὴν μετέπειτα πορεία του μέχρι τὶς 13 Ὀκτωβρίου, ὅπου καὶ τραυματίστηκε θανάσιμα στὰ Σιάτιστα ἀπὸ τουρκικὸ ἀπόσπασμα. Σκοπὸς τοῦ ἐγχειριδίου εἶναι ἡ ἐνθύμηση τῆς ἱστορικῆς μνήμης τοῦ Παύ-

λου Μελᾶ, ποὺ ἐπιβάλλεται ἰδιαιτέρως στοὺς καιρούς μας, κατὰ τοὺς ὁποίους παρατηρεῖται συχνά, ἐνδεχομένως ἀπὸ ἄγνοια ἤ ἐλλιπῆ πληροφόρηση, ἡ παραχάραξη καὶ ἀμαύρωση τῆς φωτεινῆς βιοτροχιᾶς ἀναστημάτων ἀναλόγου πνευματικοῦ διαμετρήματος. Θὰ θέλαμε μόνο νὰ σημειώσουμε ὅτι ἡ χρήση τῆς πολυτονικῆς γραφῆς, νομίζουμε, θὰ ταίριαζε περισσότερο στὸ πόνημα αὐτό. Γ.Κ.Τ

Ἔτος Λ´, Ἀριθμ. 34/21 Σεπτεμβρίου 2012

ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2013 ΕΚΔΟΣΙΣ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΓΡΕΒΕΝΩΝ. Ἀφιερωμένο στὴν «φιλανθρωπία τῆς Ἐκκλησίας». Σχ. 12x8.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΚΥΚΛΑΔΙΚΟΝ ΦΩΣ .Ἐφημερὶς τῶν Κυκλάδων. Μάρτ. – Ἀπρίλ., Μάϊος – Ἰούν. – Ἰούλ. 2012. Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, Ἔκδοσις Ἱ. Μητροπόλεως Μεγάρων καὶ Σαλαμῖνος. Ἀπρίλ. – Μάϊος – Ἰούν. 2012. Ἀθήνα. ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, Μηνιαῖον περιοδικὸν Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως. Ἀπρίλ., Μάϊος 2012. Πρέβεζα. ΜΑΡΤΥΡΙΑ, Διμηνιαῖο περιοδικὸ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Κυδωνίας καὶ Ἀποκορώνου. Μάρτ. – Ἀπρίλ.

2012. Χανιά. ΜΕΡΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ, 3ηνιαία ἔκδοση (Περιοδικὸν) τοῦ Σύλλογος Προστασίας Ἀγέννητου Παιδιοῦ. Ἐκδότης· Βαρβάρα Μεταλληνοῦ, Πρόεδρος τοῦ Συλλόγου. Ἰαν. – Μάρτ. 2012. Ἀθῆναι. ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ, Τριμηνιαία περιοδικὴ ἔκδοση τοῦ Συλλόγου «Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος». Ἰαν. – Ἰούλ. 2012. Τσουκαλάδες Πα-

῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρόπουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀπόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύνην τῶν γραφομένων.

ραβόλας Ἀγρινίου. ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΧΡΕΟΣ, Μηνιαῖο δελτίο ἐθνικοῦ συμβουλίου γιὰ τὴν διεκδίκηση τῶν γερμανικῶν ὀφειλῶν. Μάρτ., Ἀπρίλ., Μάϊος, Ἰούν.

2012. ΝΕΑΝΙΚΑ ΑΓΚΥΡΟΒΟΛΗΜΑΤΑ Διμηνιαῖον φυλάδιον Ἐνοριακῶν συνάξεων Ἱ. Μητρ. Ἱεραπύτνης καὶ Σητείας. Ἱεράπετρα. Ἰαν.

– Φεβρ. 2012. ΤΑ ΝΕΙΑΤΑ, Διμηνιαῖο περιοδικό, Ἐκδιδόμενο ἀπὸ συντροφιὰ νέων ἀποφοίτων τῶν Χ.Μ.Ο. Ἰούλ. – Αὔγ. 2012. Ἀθῆναι. ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΒΡΟΝΤΑΔΟΥ. Σεπτ., Ὀκτ., Νοέμ., Δεκ. 2011. Ἰαν., Φεβρ., Μάρτ., Ἀπρίλ. 2012. Χίος. ΝΕΑ Τοῦ Σ.Α.Σ. Διμηνιαία Ἔκδοση Συλλόγου Ἀποφοίτων Σ.Τ.Υ.Α. Μάϊος – Ἰούν. 2012.

Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ Τοῦ µακαριστοῦ Γέροντος π. Χαρ. Βασιλοπούλου

Ἕνα ἐπίκαιρο βιβλίο γιὰ τὴν ἐποχή µας.

• Ποιὸς εἶναι καὶ πότε θὰ ἔλθη ὁ Ἀντίχριστος. • Προφητεῖες γιὰ τὸν ἐρχοµό του. • Τὰ σηµεῖα ποὺ θὰ προηγηθοῦν.

• Οἱ πρόδροµοι τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἀπὸ τὶς Ἐκδόσεις τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» Κάνιγγος 10, α´ ὄροφ.

106 77 Ἀθῆναι, Τηλ. 210–38 16 206 ΤΕΛΕΦΑΞ 210–38 28 518 Τιµᾶται 3,70€

21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Σελὶς 3η

Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων»

ΑΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΤΑΤΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ* Α. Δημιουργοῦν στ΄ ἀλήθεια οἱ παρελάσεις πρόβλημα;

Κάποιους ἐνοχλεῖ ὁ θεσμός τῶν παρελάσεων, τόσο κατά τίς δύο μεγάλες πανελλήνιες, ὅσο καί κατά τίς τοπικές ἐθνικές μας ἐπετείους. Γιά τήν πλειοψηφία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ δέν τίθεται τέτοιο θέμα· τό αἴτημα ἀπαγορεύσεως τῶν παρελάσεων προέρχεται ἀπό ἐλάχιστα ἄτομα. Ὅμως καί σʼ αὐτή τήν περίπτωση, ὅπως καί σέ πλεῖστες ὅσες ἄλλες στή χώρα μας, ἐφαρμόζεται ἡ πασίγνωστη τακτική:«φωνάζουμε πολύ, γιά νά φαινόμαστε πολλοί». Τά ἐπιχειρήματα τῶν συμπαθῶν αὐτῶν ἀνθρώπων δέν εἶναι σοβαρά. Ἡ διεξαγωγή τῶν παρελάσεων δέν στοιχίζει ἀκριβά. Δέν δημιουργοῦν κανένα ἰδιαίτερο πρόβλημα. Μᾶς θυμίζουν τήν ἱστορία μας, μᾶς διδάσκουν, μᾶς τονώνουν τό ἠθικό μας, μᾶς δίνουν θάρρος γιά νέους ἀγῶνες, ἐάν τυχόν ἀπειληθεῖ ἡ ἐλευθερία μας, ἀποτελοῦν τιμή γιά τούς προγόνους μας, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν, θυσιάσθηκαν καί μᾶς χάρισαν τήν ἐλευθερία. Ἀκούσαμε καί τό ἀνιστόρητο ψευδοεπιχείρημα, ὅτι ὁ θεσμός τῶν παρελάσεων προέρχεται ἀπό δικτατορικά καθεστῶτα τῆς Εὐρώπης τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα (Μουσολίνι, Στάλιν, Χίτλερ) καί ὅτι κατόπιν υἱοθετήθηκε ἀπό ἑλληνικά δικτατορικά καθεστῶτα καί ὅτι δῆθεν μᾶς κληροδοτήθηκε ἀπό αὐτά μέχρι σήμερα σάν μία κακή συνήθεια. Πρόκειται γιά ἐκτός τόπου καί χρόνου ἰσχυρισμό. Θά συνιστούσαμε, νά μή μελετᾶται ἡ ἱστορία ἐπιδερμικά[1], ἀλλιῶς θά ἔπρεπε νά μή ἔχουμε διόλου στρατό, ἐπειδή εἶχαν καί τά δικτατορικά καθεστῶτα, νά μή ἔχουμε ἀκόμη καί σχολεῖα καί νοσοκομεῖα ἐπειδή καί ἐκεῖνα τά καθεστῶτα εἶχαν! Κάποιοι ἰσχυρίσθηκαν ὅτι οἱ παρελάσεις καθιερώθηκαν ἀπό τήν ἀρχαία Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία. Καί αὐτό ὅμως εἶναι ἀναληθές, θά δοῦμε ἀμέσως παρακάτω ποιά εἶναι ἡ ἀλήθεια καί γιατί μᾶς ἐπιβάλλει νά συνεχίσουμε τόν θεσμό τῶν παρελάσεων. Πρόβλημα θά ὑπῆρχε, ἄν δέν γνώριζαν οἱ παρελαύνοντες γιατί παρελαύνουν, ποιούς τιμοῦν, ποιῶν ἡρώων ἀγῶνες δέν πρέπει ποτέ νά ξεχνοῦν, ὥστε ἄν χρειασθεῖ νά τούς συνεχίσουν. Ἄν κατέληγαν οἱ παρελάσεις τυπικές γιορτές γιά τά παιδιά καί ἀνούσια ὑπηρεσιακά καθήκοντα γιά ἀξιωματικούς καί ἐκπαιδευτικούς. Εἶναι λοιπόν ὑπεύθυνοι, τόσο οἱ ἐκπαιδευτικοί ὅσο καί οἱ ἀξιωματικοί, ὥστε νά ἐνημερώνουν σωστά μαθητές καί στρατιῶτες καί νά τούς τονώνουν τή φιλοπατρία. Κι ἄς μή δίνουν σημασία σέ μερικούς οἱ ὁποῖοι χλευάζουν αὐτή τή λέξη. Λαός χωρίς φιλοπατρία εἶναι λαός μέ πεσμένο ἠθικό, λαός πού πάσχει ἀπό τάσεις αὐτοκτονίας! Κι ἄς μή προβάλλουν μερικοί ὡς πρόφαση κάποιες μαθήτριες, οἱ

ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΙΣ (Μία ἀκόμα διδαχή τοῦ ὄφεως)

Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Τοῦ κ. Εὐαγγέλου Στ. Πονηροῦ, Δρ Θ., Μ.Φ.

ὁποῖες ἐμφανίζονται στίς παρελάσεις μέ ἀνάρμοστη περιβολή καί μᾶλλον συγχέουν τήν ἐθνική παρέλαση μέ τήν πασαρέλα. Ὅταν κάποιοι δέν ἐφαρμόζουν σωστά ἕνα θεσμό, δέν συνεπάγεται τό γεγονός αὐτό ὅτι πρέπει ὁ θεσμός αὐτός νά καταργηθεῖ, ἀλλιῶς θά ἔπρεπε νά ἀπαγορευθεῖ καί ἡ ἰατρική, ἐπειδή ἔχουν κατά καιρούς ὑπάρξει καί ἀσυνείδητοι ἰατροί. Ἄς μᾶς πεῖ ὅμως, ὅποιος γι᾽ αὐτό τό λόγο προπαγανδίζει τήν ἀπαγόρευση τῶν ἑλληνικῶν παρελάσεων: ποιός θά θεωρήσει τίς ἐθνικές μας ἐνδυμασίες ἀκατάλληλες γιά παρελάσεις; Ποιός εἶναι δυνατόν νά γελάσει, ἄν δεῖ Ἑλληνίδα νά παρελαύνει ντυμένη μέ τή στολή τοῦ Γιδᾶ, δηλαδή τῆς Ἀλε-

Ἐπιμέλεια κ.Ἠλία Δ. Μπάκου

ξάνδρειας Ἠμαθίας, ἡ ὁποία περιλαμβάνει καί τήν περίφημη «κατσούλα», κεφαλοκάλυμμα ὅμοιο μέ τήν ἀρχαία μακεδονική περικεφαλαία, δοσμένο στίς γυναῖκες τῆς περιοχῆς ἀπό τόν μέγα Ἀλέξανδρο, ὁ ὁποῖος θέλησε ἔτσι νά τιμήσει τήν γενναιότητά τους στή μάχη;

Β. Ἡ ἱστορική ἀλήθεια

Ἄς δοῦμε λοιπόν πῶς συνδέονται μέ τήν ἑλληνική ἱστορία οἱ παρελάσεις, ὥστε νά λήξει αὐτό τό θέμα μιά γιά πάντα. Σ᾽ αὐτό θά μᾶς βοηθήσει ὁ ἱστορικός Ἀρριανός, ὁ ὁποῖος, ὡς γνωστόν, συνέγραψε τό ἔργο «Ἀλεξάνδρου ἀνάβασις». Περιγράφει λοιπόν ὁ ἀρχαῖος ἱστορικός πῶς ὁ Ἀλέξανδρος Γ΄ ὁ μέγας ἑόρτασε τήν κατάληψη τῆς Τύρου: «Ἀλέξανδρος δέ τῷ Ἡρακλεῖ ἔθυσέ τε καί πομπήν ἔστειλε ξύν τῇ δυνάμει ὡπλισμένῃ· καί αἱ νῆες ξυνεπόμπευσαν τῷ Ἡρακλεῖ, καί ἀγῶνα γυμνικόν ἐν τῷ ἱερῷ καί λαμπάδα ἐποίησε·»[2]. Ὁ μέγας Ἀλέξανδρος λοιπόν πραγματοποίησε θυσία στόν Ἡρακλῆ καί κατόπιν διοργάνωσε πομπή μέ ὅλη τή στρατιά ὁπλισμένη. Στήν πομπή πρός τό ἱερό τοῦ Ἡρακλῆ συμμετεῖχαν καί τά πλοῖα τοῦ στόλου. Κατόπιν πραγματοποίησε καί γυμνικούς ἀθλητικούς ἀγῶνες στό ἱερό καί λαμπαδηφορία. Στήν δέ Μέμφιδα, ἀναφέρει ὁ ἱστορικός ὅτι, ὁ Ἀλέξανδρος «ἐνταῦθα θύει τῷ Διί τῷ βασιλεῖ καί πομπεύει ξύν τῇ στρατιᾷ ἐν τοῖς ὅπλοις καί ἀγῶνα ποιεῖ γυμνικόν καί μουσικόν»[3]. Κι ἐδῶ λοιπόν ὁ Ἀλέξανδρος πραγματοποιεῖ θυσία, αὐτή τή φορά στόν βασιλέα Δία καί διοργανώνει πομπή μέ ὅλη τή στρατιά ἔνοπλη καί κατόπιν γυμνικούς ἀθλητικούς ἀγῶνες καί μουσικό διαγωνισμό. Ἐπειδή κατά καιρούς ἔχουμε ἀκούσει ὅλων τῶν εἰδῶν τίς ἀφελεῖς προφάσεις, σπεύδουμε νά ἐπισημάνουμε: ἄς μή προφασισθεῖ κάποιος, ὅτι ὁ μέγας Ἀλέξανδρος συνέδεσε στά δύο ὡς ἄνω παραδείγματα τίς παρελάσεις καί μέ τήν λατρεία τοῦ Ἡρακλέους καί

τοῦ Διός. Σήμερα δέν ἔχουμε λατρεία Ἡρακλέους καί Διός, ἔχουμε ὅμως ἱστορική μνήμη καί πρέπει νά τιμήσουμε τούς προγόνους μας, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν γιά τήν ἐλευθερία, νά συνεχίσουμε δέ τίς θυσίες καί τούς κόπους τους. Ἡ συνέχιση ἑνός θεσμοῦ δέν σημαίνει καί ἀπόλυτη ἀντιγραφή του, ἀλλιῶς θά ἔπρεπε οἱ σημερινοί στρατοί νά παρελαύνουν μέ τά ὅπλα καί τά μεταφορικά μέσα τῆς ἐποχῆς τοῦ μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Οἱ δέ ἀθλητικοί ἀγῶνες συνεχίζονται μέχρι καί σήμερα κι ἄς μή εἶναι οὔτε γυμνικοί, οὔτε ἀφιερωμένοι στόν Δία καί στόν Ἡρακλῆ. Ὅπως ἀναφέρει καί ὁ N. G. L. Hammond, ἕνας ἀπό τούς πλέον ἔγκυρους μελετητές τῆς ἀρχαίας Μακεδονίας, ὁ Μ. Ἀλέξανδρος: «ἐπέλεξε 30.000 παῖδες[4] καί ἔδωσε ἐντολές νά μάθουν ἑλληνικά καί νά ἀσκηθοῦν στή μακεδονική στρατιωτική τάξη, καί ὅρισε πολλούς ἐπιμελητές». Σέ ἄλλες διηγήσεις μαθαίνουμε ὅτι «τά παιδιά αὐτά, ὅταν ἐπιλέχτηκαν, ἦταν πολύ νέα καί ὅταν παρήλασαν ὡς ἐπίγονοι μπροστά στόν Ἀλέξανδρο τό 324 ἦταν ἤδη ἄνδρες, δηλαδή κόντευαν τά εἴκοσι» [5].

Γ. Συμπέρασμα

Ἀποδείξαμε λοιπόν ὅτι οἱ παρελάσεις δέν εἶναι συνήθεια ξενόφερτη στήν Ἑλλάδα. Δέν προέρχονται ἀπό τή ρωμαϊκή αὐτοκρατορία, οὔτε ἀπό δικτατορικά καθεστῶτα τῆς Εὐρώπης ἤ τῆς Ἑλλάδας τοῦ 20ου αἰώνα. Τίς παρελάσεις συνήθιζε, γιά νά γιορτάσει τίς νίκες του καί γιά νά ἐπιθεωρεῖ τά στρατεύματά του ὁ ἀνυπέρβλητος Ἕλληνας ὁ Ἀλέξανδρος Γ´ ὁ Μέγας, εἶναι ἑπομένως σαφῶς ἑλληνική συνήθεια. Κι ἄν ἐμεῖς ἀπαγορεύσουμε τίς παρελάσεις, θά τίς συνεχίσουν πρός τιμήν του ἄλλοι, κι ἄς μή εἶναι ἀπόγονοι τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ἀλλ᾽ ἁπλῶς τόν διεκδικοῦν σάν πρόγονό τους καί ἐμπνευστή τῆς πορείας τους πρός τό μέλλον.

[1] Καί γενικά θά συνιστούσαμε νά παύσει ἡ χονδροειδής νεοελληνική συνήθεια τήν ὁποία ἔχουμε ὀνομάσει «ἐκμάθηση τῆς ἱστορίας ἀπό τό καφενεῖο». Ὅποιος σύγχρονος Ἕλληνας δέν μελετᾶ ὑπεύθυνα ἱστορικά συγγράμματα καί ἄρθρα, ἀλλά ἀρκεῖται σέ ἀνόητες φῆμες, τίς ὁποῖες ἐκλαμβάνει ὡς ἱστορική ἀλήθεια, δέν πρόκειται ποτέ νά μάθει σωστά τήν ἱστορία του καί μέ αὐτήν νά ἐναρμονίσει τήν πορεία του πρός τό μέλλον.

[2] Ἀρριανός, «Ἀλεξάνδρου ἀνάβασις», Β, 24, 6.

[3] Ἀρριανός, «Ἀλεξάνδρου ἀνάβασις», Γ, 5, 2.

[4] Ἐννοεῖ μή Ἕλληνες.

[5] N. G. L. Hammond *Δημοσιεύθηκε στό περιοδικό ΕΡΩ, τεῦχος 11, Ἰούλιος-Σεπτέμβριος 2012.

Ὑποσημειώσεις:

Σταθερὰν βελτίωσιν τῆς Χώρας διαπιστώνει ὁ Οἰκουμ. Πατριάρχης Συμφώνως πρὸς πληροφορίας, ὑπὸ ἡμερομηνίαν 13ης Σεπτεμβρίου τῆς ἐφημερίδος «Δημοκρατία» ἐκ τῆς Κωνσταντινουπόλεως:

Η ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑ Τὸ βιβλίο τοῦ προφήτη Ἰωνᾶ θέλει νὰ μᾶς διδάξη τὸ ἔλεος καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς ὁποιονδήποτε ἁμαρτωλὸ, ὅταν αὐτὸς δείξη εἰλικρινῆ μετάνοια καὶ διάθεση πρὸς διόρθωση. Νὰ εὐχηθοῦμε καὶ ἐμεῖς ὡς ἄτομα καὶ ὡς σύνολο νὰ ἐπιδείξουμε αὐτὴ τὴν διάθεση τῆς μετανοίας καὶ τῆς διορθώσεως. Οἱ ἅγιοι Πατέρες σχετικὰ μὲ τὴν μετάνοια μᾶς διδάσκουν: Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος στὸ λόγο του περὶ μετανοίας μᾶς λέει: «Μετάνοια σημαίνει συμφωνία μὲ τὸ Θεὸ γιὰ νέα ζωή. Μετανοῶν σημαίνει ἀγοραστὴς τῆς ταπεινώσεως. Μετάνοια σημαίνει μόνιμος ἀποκλεισμὸς κάθε σωματικῆς παρηγοριᾶς. Μετάνοια εἶναι σκέψη αὐτοκατακρίσεως, ἀμεριμνησία γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα καὶ μέριμνα γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἑαυτοῦ μας. Μετάνοια σημαίνει θυγατέρα τῆς ἐλπίδος καὶ ἀποκήρυξη τῆς ἀπελπισίας. Μετανοῶν σημαίνει κατάδικος ἀπηλλαγμένος ἀπὸ αἰσχύνη». Ὁ ἀββὰς Ἰωάννης ὁ Κολοβὸς μιλώντας γιὰ τὴν μετάνοια μᾶς διδάσκει: «Ἦταν μία ὄμορφη καὶ ἁμαρτωλὴ γυναίκα καὶ εἶχε πολλοὺς φίλους. Πηγαίνει σ’ αὐτὴν ἕνας ἄρχοντας καὶ τῆς λέγει: Φρονίμεψε καὶ ἐγὼ σὲ παίρνω γυναίκα μου. Ἐκείνη συμμορφώθηκε. Τὴν πῆρε λοιπὸν καὶ τὴν πῆγε στὸ μέγαρό του. Στὸ μεταξύ, οἱ φίλοι της, ἀναζητώντας την, ἔλεγαν: Ὁ δεῖνα ἄρχοντας τὴν πῆρε στὸ σπίτι του. Ἂν λοιπὸν πᾶμε στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ του καὶ τὸ ἀντιληφθῆ, θὰ μᾶς κάμη κακό. Νὰ τί πρέπει νὰ κάνουμε: Νὰ πᾶμε πίσω ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ νὰ τῆς σφυρίξουμε. Καταλαβαίνοντας τότε ἀπὸ τὸ σφύριγμα ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε, θὰ κατέβη ἡ ἴδια σὲ ἐμᾶς καὶ ἔτσι δὲν θὰ μπορῆ κανεὶς νὰ μᾶς κατηγορήση. Ἄκουσε λοιπὸν ἡ γυναίκα τὸ σφύριγμα, ἔφραξε τὰ αὐτιὰ της, ὥρμησε στὴν πιὸ μέσα κρεββατοκάμαρη καὶ ἔκλεισε πίσω της τὶς πόρτες. Ἐκείνη ἡ γυναίκα συμβολίζει τὴν ψυχή. Οἱ φίλοι της εἶναι τὰ πάθη καὶ οἱ ἄνθρωποι. Ὁ ἄρχοντας εἶναι ὁ Χριστός. Καὶ τὸ ἐσωτερικό τοῦ σπιτιοῦ, ἡ αἰώνια μονή. Αὐτοὶ ὁπού σφυρίζουν, εἶναι οἱ σκοτεινοὶ δαίμονες. Ἀλλὰ ἡ ψυχὴ τοὺς ξεφεύγει, μένοντας πιστὴ στὸν Κύριο». Ὁ ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος σχετικὰ μὲ τὴν μετάνοια γράφει γιὰ μία ἁμαρτωλὴ γυναίκα: «Ἀπὸ ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἄρχισε ἡ μετάνοια τῆς ἁμαρτωλῆς, καὶ μαζὶ μὲ τὴν μετάνοια, ἡ πίστη της στὸ Εὐαγγέλιο. Γιατί χωρὶς τὴν ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτίας τοῦ ἀνθρώπου δὲν αἰσθάνεται ἀνάγκη γιὰ τὸ Εὐαγγέλιο. Ὅπως ὁ ἄνθρωπος ἐπιθυμεῖ τὸ νερὸ γιὰ νὰ καθαριστῆ, τὴ στιγμὴ, ποὺ καταλαβαίνει τὴν ἀκαθαρσία τοῦ σώματος, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος μόνον, ὅταν αἰσθανθῆ πὼς εἶναι ἁμαρτωλὸς καὶ ἀρχίσει νὰ πνίγεται ἀπὸ τὴν αἴσθηση τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀπὸ τὴν “ἀκαθαρσία” τῆς ψυχῆς του, μπορεῖ νὰ ἐπιθυμήση δυνατὰ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ». Ὁ γέρων Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης στὸ λόγο του περὶ τοῦ μυστηρίου τῆς Μετανοίας μᾶς νουθετεῖ: «Δὲν μποροῦμε νὰ μετανοήσουμε, ἂν ὁ Κύριος δὲν μᾶς δώσει μετάνοια. Καὶ αὐτὸ ἰσχύει γιὰ τὰ πάντα. Δηλαδὴ ἰσχύει τὸ γραφικό: “Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν”. Ἂν δὲν ὑπάρχουν προϋποθέσεις, γιὰ νὰ ἐγκύψη μέσα μας ὁ Χριστός, μετάνοια δὲν ἔρχεται. Οἱ προϋποθέσεις εἶναι ἡ ταπείνωση, ἡ ἀγάπη, ἡ προσευχή, οἱ μετάνοιες, ὁ κόπος γιὰ τὸν Χριστό. Ἂν δὲν εἶναι τὸ συναίσθημα ἁγνό, ἂν δὲν ὑπάρχει ἁπλότητα, ἂν ἡ ψυχὴ ἔχει ἰδιοτέλεια, δὲν ἔρχεται ἡ θεία χάρις. Συμβαίνει τότε νὰ πηγαίνουμε νὰ ἐξομολογούμαστε, ἀλλὰ νὰ μὴ αἰσθανώμαστε ἀνακούφιση. Ἡ μετάνοια εἶναι πολὺ λεπτὸ πράγμα. Ἡ μετάνοια ἡ ἀληθινὴ θὰ φέρη τὸν ἁγιασμό. Ἡ μετάνοια μᾶς ἁγιάζει».

«ΣΤΑΘΕΡΗ βελτίωση τῆς καταστάσεως στὴν Ἑλλάδα διαπιστώνει ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, λέγοντας παράλληλα ὅτι ὑπὸ τὶς παροῦσες συνθῆκες δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι γρηγορώτερη. Ἐπίσης, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς συνάντησής του μὲ τὸν ὑφυπουργὸ Ἐξωτερικῶν Κωνσταντῖνο Τσιάρα, ὁ Πατριάρχης τόνισε ὅτι «παρακολουθοῦμε μὲ ἀγωνία τὴν κατάσταση στὴν Ἑλλάδα καὶ χαιρόμαστε γιὰ τὴν ἔστω καὶ μικρὴ βελτίωση, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι γρηγορώτερη ὑπὸ τὰς παρούσας συνθήκας, εἶναι σταθερὴ αὐτὴ ἡ βελτίωση καὶ εὐχόμαστε νὰ πᾶνε ὅλα πρὸς τὸ καλὸ γιὰ τὸν ἑλληνικὸ λαὸ καὶ γιὰ τὴν κυβέρνηση καὶ γιὰ τὸν κύριο πρωθυπουργό”. Σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸ Πατριαρχεῖο, ἐπισήμανε ὅτι “θέλουμε νὰ πιστεύουμε ὅτι ἐκπληρώνει τὴν ἱστορικὴ καὶ τὴν οἰκουμενικὴ ἀποστολή του μὲ κάποιο κῦρος καὶ κάποια παρουσία”».

ΚΥΡΙΑΚΗ Β´ ΛΟΥΚΑ 30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012 Ἀπόστολος: Β´ Κορ. στ´ 16 – ζ´ 1 Εὐαγγέλιον: Λουκ. στ´ 31 – 36 Ἦχος πλ.δ´ — Ἑωθινόν: ΣΤ´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ο ΧΡΥΣΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΥΠΕΡΛΟΓΟΣ ΚΑΝΩΝ

«Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως». Ὅλα τὰ καθήκοντα τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν συνάνθρωπό του, ὅλες οἱ ὑποχρεώσεις του, συμπυκνωμένες μόνο σὲ δώδεκα λέξεις. Αὐτὸ ὅπως καταλαβαίνετε μόνο ἕνας θὰ μποροῦσε νὰ τὸ κατορθώσει. Μόνο ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστὸς θὰ μποροῦσε νὰ δώσει τὸν χρυσὸ αὐτὸ κανόνα. Εἶναι τόσο μικρὸς σὲ ἔκταση, ὥστε μπορεῖ νὰ τὸν ἀποστηθίσει ὁ καθένας. Εἶναι τόσο ἁπλός, ὥστε μπορεῖ καὶ ὁ πλέον ἀγράμματος νὰ τὸν κατανοήσει πλήρως. Εἶναι τόσο πλήρης, ὥστε νὰ μὴ ὑπάρχει ἀνάγκη συμπληρώσεως μὲ ἄλλες ἐπιταγές. Εἶναι τόσο βαθὺς καὶ σοφός, ὥστε ὅλη ἡ σοφία τοῦ κόσμου καὶ ὅλες οἱ θεωρίες τῶν φιλοσόφων νὰ φαντάζουν μπροστά του σὰν ψελλίσματα νηπίων. Βέβαια ὑπῆρχε καὶ στὴ Παλαιὰ Διαθήκη τὸ «ὃ μισεῖς, μηδενὶ ποιήσης» (Τωβὶτ 4,15). Τοῦτο ὅμως εἶναι ἀτροφικὸ καὶ μόνο τὴν ἀρνητικὴ πλευρὰ ἐκφράζει. Περιορίζεται στὸ νὰ μὴ κάνεις κακό, δὲν λέει νὰ κάνεις καὶ τὸ καλό. Τὸ ἴδιο ὑποστήριζαν καὶ ἐθνικοὶ συγγραφεῖς, ὅπως ὁ Σωκράτης. Ἐνῶ ὁ χρυσὸς κανὼν τοῦ Κυρίου διὰ πρώτη φορὰ περικλείει καὶ τὴν θετικὴ πλευρά. Ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, παρατηρεῖ ἑρμηνεύοντας τὸ ρητὸ αὐτό, ὅτι ὁ Χριστὸς ὡς καρδιογνώστης, ἐπειδὴ ξέρει ὅτι πάνω ἀπ᾽ ὅλα ἔχουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ πρῶτα-πρῶτα κοιτάζουμε τὸ συμφέρον μας, βάζει τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν ἑαυτό μας, ὡς κριτήριο τοῦ τί πρέπει νὰ κάνουμε πρὸς τοὺς ἄλλους. Αὐτὸ τὸ χωρίο «καὶ καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» εἶναι ὁλόϊδιο μὲ τὸ ἄλλο χωρίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τὸ «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτὸν». Καὶ κεῖ ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς δείχνει πόσο πρέπει ν᾽ ἀγαπᾶμε τὸν πλησίον μας· τουλάχιστον ὅσο τὸν ἑαυτό μας. * * * Αὐτὸ ὅμως, ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς καὶ ποὺ εἶναι ἀνώτερο τῆς κοινῆς ἠθικῆς, ἀνώτερο αὐτῶν, ποὺ λέγανε οἱ ἀρχαῖοι «ὃ σὺ μισεῖς, ἑτέρῳ μὴ ποιήσης», ἐν τούτοις γιὰ τὸν χριστιανισμὸ εἶναι ἡ βάση. Εἶναι τὸ πρῶτο σκαλί, ποὺ πατᾶ ὁ χριστιανός, γιὰ νὰ προχωρήσει στὴ κορυφὴ τῆς χριστιανικῆς τελειότητας. Τὸ δεύτερο σκαλὶ ποιὸ εἶναι; Εἶναι ἕνας ὑπέρλογος κανόνας. Ἕνας κανόνας, ποὺ δύσκολα κατανοεῖ ἡ ἀνθρώπινη λογική. Εἶναι ἡ ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ ὅτι ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον πρέπει νὰ εἶναι ὄχι μόνο ἴση πρὸς τὸν ἑαυτό μας, ἀλλὰ καὶ ἀνιδιοτελὴς χωρὶς νὰ περιμένει ἀμοιβὴ ἢ ἀνταπόκριση καὶ χωρὶς σκοπιμότητα. «καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι» (Λουκ. 6,32). Ἐὰν ἀγαπᾶτε αὐτούς, ποὺ σᾶς ἀγαποῦν, τότε ἡ ἀγάπη σας εἶναι σκόπιμη καὶ ἰδιοτελής. Αὐτὸ τὸ κάνουν καὶ οἱ ἁμαρτωλοί. Καὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸν χριστιανισμό. Ἀκόμη καὶ οἱ ἄνθρωποι τοῦ ὑποκόσμου ἀγαποῦν τοὺς συντρόφους τους. Ἐν τοιαύτη περιπτώσει τί σᾶς ὀφείλει ὁ Θεὸς ἢ ὁ πλησίον; Γιὰ πιὸ εὐχαριστῶ εἶσθε ἄξιοι καὶ γιὰ ποιὰ εὐγνωμοσύνη; Καὶ συνεχίζει ὁ Λουκᾶς· «καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. καὶ ἐὰν δανείζητε παρ᾽ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα». Ἀπὸ τὸ συναίσθημα (εἰ ἀγαπᾶτε…), προχωρεῖ στὴν πράξη (ἐὰν ἀγαθοποιῆτε…), καὶ τονίζει στὸ τέλος ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται καὶ ἡ σκοπιμότητα (ἐὰν δανείζητε…). Ἔτσι καταλήγει στὴ πλήρη διατύπωση τῆς ἐντολῆς, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ Α καὶ τὸ Ω τῆς χριστιανικῆς ἠθικῆς καὶ τῆς χριστιανικῆς τελειότητας. «Πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες». * * * «Καλὰ ὅλα αὐτά»· θὰ πεῖ κάποιος. «Καὶ ποιὸ θὰ εἶναι τὸ κέρδος, ποιὸ τὸ ὄφελος ἀπʼ αὐτὴ τὴ συμπεριφορά; Ποιὸ θὰ εἶναι τὸ ἔπαθλο, τὸ βραβεῖο, σ᾽ αὐτὸ τὸ δύσκολο ἀγώνα τῆς ἀγάπης»; Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς μᾶς ἀπαντᾶ· «καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί». Δηλαδὴ ἡ ἀμοιβή σας, ἐν πρώτοις, θὰ εἶναι τεράστια. Ἡ ἀμοιβὴ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ πάνω στὸν Σταυρὸ συγχώρησε τοὺς σταυρωτές Του, ἦταν νὰ κερδίσει ἐν πρώτοις τὸν ληστὴ καὶ μετὰ ὅλους ὅσους πίστεψαν καὶ μετανόησαν. Διότι ἡ κραυγὴ «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. 23, 34), λένε οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἔσπασε τὴν πέτρινη καρδιὰ τοῦ ληστῆ, ὁ ὁποῖος χωρὶς νὰ δεῖ θαύματα ἢ νὰ παραστεῖ στὴ Βάπτιση καὶ τὴν Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς ν᾽ ἀκούσει τὸ κήρυγμά Του, πίστευσε στὴν Θεανθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ, σὲ μία στιγμή, ποὺ ἡ κοινὴ γνώμη τῶν Ἱεροσολύμων Τὸν καταδίκαζε, ξευτελίζοντάς Τον κατὰ τὸν χειρότερο τρόπο. Ἔσπασε ὅμως διαχρονικὰ καὶ τὴν πέτρινη καρδιὰ ὅλων ὅσων μετανόησαν. Ἡ ἀμοιβὴ ἐπίσης τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, ὁ ὁποῖος τὴν ὥρα ποὺ λιθοβολοῦνταν σὰν ὁ χείριστος τῶν κακούργων, γονατιστός, προσφέροντας τὸ αἷμα του σπονδὴ καὶ θυσία ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου σωτηρίας, ἔκραξε «Κύριε, μὴ στήσης αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην» (Πρξ. 7, 60), ἦταν νὰ συλλάβει τὸν Ἀπόστολο Παῦλο χάριν τοῦ Χριστοῦ. Λέγει ὀνομαστὸς θεολόγος ὅτι ἡ προσευχὴ τοῦ Ἁγίου Στεφάνου κινητοποίησε τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ νὰ τὸν γκρεμίσει ἀπὸ τὸ ἄλογό του καὶ νὰ τὸν τυφλώσει, ἐνῶ πήγαινε στὴ Δαμασκό, γιὰ νὰ συλλάβει χριστιανούς, προειδοποιώντας τον ὅτι εἶναι ἀνόητο καὶ ἐπικίνδυνο γι᾽ αὐτὸν νὰ κλωτσᾶ καρφιά! Καὶ ἔτσι ὁ διώκτης τῶν χριστιανῶν ἔγινε ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν. Κι ἐνῶ ἐδῶ στὴ γῆ λιθοβολοῦσε τὸν Ἅγιο Στέφανο, τώρα εἶναι μαζί του στὸν οὐρανὸ καὶ συναγάλλεται καὶ συνδοξάζει τὸ ἐσφαγμένο ἀρνίο. Ἔτσι λοιπὸν ἐνεργώντας καὶ σεῖς, λέγει ὁ Κύριος, θὰ κερδίσετε τὸν Παράδεισο, τὴν αἰώνια εὐτυχία καὶ χαρὰ καὶ θὰ γίνετε αἴτιοι νὰ τὸν κερδίσουν κι ἄλλοι. Ἔπειτα θὰ γίνετε πραγματικὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Πόσο στενοχωριόμαστε ὅλοι μας, ἂν κάποιος ἀμφισβητήσει ὅτι εἴμαστε γνήσια παιδιὰ τῶν γονέων μας; Πόσο θέλουμε νὰ εἴμαστε πραγματικοὶ καὶ γνήσιοι ἀπόγονοι; Τὸ ἴδιο ἂς ἐπιζητοῦμε καὶ στὶς σχέσεις μας μὲ τὸ Θεὸ. Νὰ εἴμαστε γνήσια καὶ ὄχι νόθα παιδιά του. Καὶ αὐτὸ μᾶς τὸ ἐξασφαλίζει τὸ ν᾽ ἀγωνισθοῦμε σκληρότατα, ν᾽ ἀποκτήσουμε τὴν ἀγάπη Του πρὸς πάντας, ἀγαθοὺς καὶ πονηρούς. Ἀρχιμ. π. Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν ΗΘΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΠΟ ΤΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΑΣ ΕΠΙΣΤΟΛΑΣ Α´ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΩΑΝΝΟΥ (10ον)

1. «Ὁ Θεὸς φῶς ἐστι» «Ὁ Θεὸς εἶναι φῶς καὶ δὲν ὑπάρχει σ᾽ αὐτὸν καθόλου σκοτάδι» (α´5). Ἡ ἐπικοινωνία μας μὲ τὸν Θεὸ ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴ φωτεινὴ καὶ ἐνάρετη ζωή, μὲ τὴν ἀγάπη μας πρὸς τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ κυρίως καὶ προπαντὸς μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό.

2. Ἀλήθεια καὶ πλάνη Ὁ πνευματικὸς ἀγώνας δὲν σταματάει ποτέ. Εἶναι διαρκής, γιατὶ καὶ ἡ ροπὴ πρὸς τὴν ἁμαρτία εἶναι διαρκής, ἀλλὰ καὶ ὁ διάβολος ποτὲ δὲν σταματάει τοὺς πειρασμοὺς καὶ

τὶς ἐπιθέσεις. Ὁ ἀγωνιζόμενος χριστιανός, καθὼς κυλάει ὁ χρόνος, διαπιστώνει ὅτι βρίσκεται πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὸν ἐπιδιωκόμενο σκοπό, ποὺ εἶναι ἡ ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν μὴ ἀγωνιζόμενο, ποὺ νομίζει ὅτι δὲν ἔχει ἁμαρτίες, ἀφοῦ τηρεῖ μερικὲς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ὅμως εἶναι πλάνη. Ὁ Ἀπόστολος Ἰωάννης εἶναι σαφὴς στὸ θέμα αὐτό: «Ἂν ἰσχυριστοῦμε πὼς εἴμαστε ἀναμάρτητοι, ἐξαπατοῦμε τὸν ἑαυτό μας καὶ δὲν λέμε τὴν ἀλήθεια. Ἂν ὅμως ὁμολογοῦμε τὶς ἁμαρτίες μας, ὁ Θεός, ποὺ εἶναι ἀξιόπιστος καὶ δίκαιος, θὰ συγχωρήσει τὶς ἁμαρτίες μας καὶ θὰ μᾶς καθαρίσει ἀπὸ κάθε ἄδικη πράξη. Ἂν ἰσχυριστοῦμε πὼς δὲν ἔχουμε ποτὲ ἁμαρτήσει, βγάζουμε ψεύτη τὸν Θεό, καὶ ὁ λόγος του δὲν ζεῖ μέσα μας» (α´ 8–10).

3. «Πολλοὶ ἀντίχριστοι γεγόνασιν» Στὶς μέρες μας πολλοί, κατ᾽ ὄνομα μόνο χριστιανοί, βρίσκονται ἐκτὸς Ἐκκλησίας καὶ ὑποστηρίζουν διάφορες θεωρίες σχετικὰ μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖες εἶναι αἱρετικὲς καὶ προκαλοῦν μεγάλη ζημιὰ στοὺς ἀνυποψίαστους. Ἐμφανίζονται ὡς γνῶστες καὶ ἔμπειροι, ἐνῶ δὲν ἔχουν οὔτε τὶς στοιχειώδεις θεολογικὲς γνώσεις. Θέλουν, ὡστόσο, νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἁμαρτωλή τους ζωή καὶ νὰ διαδώσουν στοὺς ἄλλους ὅτι οἱ ἠθικοὶ κανόνες καὶ γενικὰ ἡ χριστιανικὴ διδασκαλία εἶναι ξεπερασμένα καὶ ἀνεφάρμοστα στὴ σύγχρονη ἐποχή μας. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ δείχνει τὴν κρισιμότητα τῶν καιρῶν καὶ ὅτι ὁ ἀντίχριστος πλησιάζει. Ὁ Ἀπόστολος Ἰωάννης λέει: «Παιδιά μου, ἔφτασε τὸ τέλος. Ἔχετε ἀκούσει σχετικὰ μὲ τὸν ἐρχομὸ τοῦ ἀντιχρίστου. Λοιπόν, τώρα παρουσιάστηκαν πολλοὶ ἀντίχριστοι. Ἀπὸ αὐτὸ

Μιά ἀπό τίς πιό διαδεδομένες θέσεις τοῦ ἀντιχριστιανικοῦ κινήματος τῆς «Νέας Ἐποχῆς» (New Age), πού προβάλλεται κατά τρόπο συστηματικό ἀπό τήν τηλεόραση και τά ποικίλα κοσμικά περιοδικά, σχετικά γιά τή μετά θάνατον ζωή, εἶναι ἡ πλάνη τῆς μετενσάρκωσης. Μετενσάρκωση εἶναι, ἡ πλανεμένη ἀντίληψη τῆς μετά θάνατον ἐνσωμάτωσης τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου σέ διαδοχικά ἀνθρώπινα σώματα, μέ σκοπό νά πετύχει ἤ τόν ἐξαγνισμό της ἤ τήν τιμωρία της ἤ την κάθαρσή της ἤ τόν ὕψιστο βαθμό τῆς ἀνέλιξής της. Ἡ διαδοχή τῶν ἐνσωματώσεων σταματᾶ ὅταν ἡ ψυχή φτάσει στό τέλος τῆς ἐξέλιξής της. Σέ δημοσκόπηση, πού δημοσιεύθηκε, παλαιότερα, σʼ ἐβδομαδιαῖο περιοδικό, ἔνθετο μεγάλης ἀθηναϊκῆς ἐφημερίδας (ΝΕΑ. Ταχυδρόμος. Αρ. 264/ 19-3-2005) ἀναφέρεται σύν τοῖς ἄλλοις, ὅτι τό 33% τῶν Ἑλλήνων ἀποδέχεται τήν ἀντιχριστιανική ἰδέα τῆς μετενσάρκωσης. Τό ἐν λόγῳ ποσοστό ἀναδεικνύει γιά μιά ἀκόμα φορά τό μεγάλο ἔλλειμα ἐπαρκοῦς κατήχησης και γνώσης τῆς Ὀρθόδοξης πίστης μας, πού παρατηρεῖται στούς χριστιανούς μας, μέ φυσική συνέπεια, οἱ νεοεποχίτικες και ἀντιχριστιανικές ἀντιλήψεις νά διαβρώνουν σιγά- σιγά, ὕπουλα καί μεθοδευμένα τό φρόνημα τῶν Ὀρθοδόξων. Ἡ πλάνη τῆς μετενσάρκωσης εἶναι ἀντίληψη καί θρησκευτική δοξασία τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου. Ὁ μεταπτωτικός ἄνθρωπος φαντάστηκε ὡς ἀπάντηση στό πρόβλημα τοῦ κακοῦ καί τῆς ὑπέρβασης τοῦ θανάτου τήν ἰδέα τῆς μετενσάρκωσης. Ὁ ἀντιχριστιανικός χαρακτήρας εἶναι ἐμφανής ὄχι μόνο ὡς πρός τό περιεχόμενό της καθʼ εὑατό, ἀλλά καί ὡς πρός τίς περί ἀνθρώπου, κόσμου καί κακοῦ προϋποθέσεις καί διαστάσεις της. Κατʼ ἐξοχήν ὅμως γιατί προσκρούει καί ἀντιτίθεται στό μυστήριο τῆς ἐν Χριστῶ σωτηρίας, ἐλευθε -

ρίας καί ἐλπίδας τοῦ ἀνθρώπου. Σήμερα, ἡ μετενσάρκωση ἐκτός ἀπό Ἰνδουϊστική καί Βουδιστική διδασκαλία ἀποτελεῖ διδασκαλία τῶν ἀποκρυφιστικῶν συστημάτων τῆς Θεοσοφίας καί τῆς Ἀνθρωπο σοφίας1. Εἶναι ἐπίσης διδασκαλία διαφόρων παραθρησκευτικῶν καί ἀπο κρυφιστικῶν ὀργανώσεων, πνευματιστικῶν ὁμάδων, καί γκουρουϊστικῶν κινήσεων. Κατʼ ἐξοχήν ὅμως ἀποτελεῖ κεντρική διδασκαλία τοῦ ἀντιχριστιανικοῦ κινήματος τῆς «Νέας Ἐποχῆς» (New Age) σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις του2. Ἐνδιαφέρον παρουσιάζει ἐπίσης το γεγονός ὅτι οἱ θιασῶτες τῆς ἐν λόγῳ αντιχριστιανικῆς διδασκαλίας στήν προσπάθειά τους νά πείσουν γιά τήν ὀρθότητα τῶν ἰσχυρισμῶν τους ἐπικαλοῦνται και την ἐπιβεβαίωσή της μέσῳ τῆς τεχνικῆς τῆς «ἀνάδρομης ὕπνωσης». Τί εἶναι ὅμως αὐτή ἡ τεχνική; Ἡ “ ἀνάδρομη ὕπνωση” εἶναι μιά τεχνική ὕπνωσης πολλαπλῶς ἀμφισβητήσιμη ὡς πρός τήν ἀξιοπιστία της καί τίς δυνατότητές της.Ἡ ἀναξιοπιστία της κατά τούς εἰδικούς, ἔγκειται σύν τοῖς ἄλλοις καί στό γεγονός, ὅτι ἐπιθυμίες, φόβοι, ἡ ὑποβολή ἰδεῶν, φαντασιώσεις κ.ἄ., παρουσιάζονται ὡς δῆθεν βιωμένα γεγονότα στό παρελθόν. Αὑτή, λοιπόν, ἡ πρακτική ὑπνωτισμοῦ παρουσιάζεται ἀπό τούς θιασῶτες τῆς μετενσάρκωσης ὡς δῆθεν “ἐπιστημονική μέθοδος”, πού ἀποδεικνύει ὡς πραγματικότητα τήν δοξασία τῆς μετενσάρκωσης ἐπικαλούμενοι τήν πολύ γνωστή ἐργασία τοῦ καθηγητοῦ στό Πανεπιστήμιο τῆς Βιρτζίνια Ian Stevenson γιά τή μετενσάρκωση Twenty Cases Supportive of Reincarnation, Charlottesville Virginia USA 1966. Πολλές φορές ἐπίσης, ἀντί γιά ὕπνωση χρησιμοποιεῖται ἡ λεγόμενη αὐθόρμητη ἀναδρομή. Ἀποδεικνύουν αὐτές οἱ πρακτικές τή δυνατότητα ὅμως μετενσάρκωσης; Ἀναμφιβόλως ὄχι. Τοῦτο μαρτυρεῖται σαφῶς, γιατί πολλά

ἀπό τά περιγραφόμενα ὡς δῆθεν ἐμπειρίες ἀναδρομῶν σέ προηγούμενες ζωές εἴτε μέσω ὕπνωσης, εἴτε αὐθόρμητα ,καταγράφονται καί ὡς “ἐμπειρίες” σέ ἄλλες ἀποκρυφιστικές πρακτικές, ὅπως στόν Πνευματισμό. Σχετικά με αὐτή την ἐργασία τοῦ Ian Stevenson ὑπάρχει μία ἐπιπλέον ἐνδιαφέρουσα πτυχή πολύ διαφωτιστική, πού σπανίως ἀναφέρεται. Δύο χρόνια ἀργότερα ἕνας παραδοσιακός Ἰνδουϊστής δάσκαλος σέ ἀνοικτή ἐπιστολή, πού ἀπηύθυνε στόν Ian Stevenson τοῦ ἔγραφε ὅτι καμμία ἀπολύτως ἀπό τίς περιπτώσεις πού εἶχε καταγράψει δέν ἦταν περίπτωση μετενσάρκωσης, ἀλλά ἦταν περιπτώσεις κατάληψης ἀπό πνεύματα3. Θά ὁλοκληρώσουμε τήν ἀναφορά μας στό θέμα τῆς μετενσάρκωσης μέ μιά ἐξόχως ρεαλιστική ἐπισήμανση τοῦ Μ. Βασιλείου ἀπό τίς Ὁμιλίες του στήν Ἑξαήμερο. Ἀναφέρει, λοιπόν, ὁ ἱερός πατέρας γιά τό ἴδιο θέμα: “Διῶξε μακριά τίς φλυαρίες τῶν σοβαρῶν φιλοσόφων, πού δέν ντρέπονται νά ὑποστηρίζουν, ὅτι οἱ ψυχές τους καί οἱ σκυλίσιες ψυχές εἶναι ὁμοειδεῖς μεταξύ τους˙ πού λέγουν ὅτι οἱ ἴδιοι ὑπῆρξαν κάποτε καί γυναῖκες καί θάμνοι καί ψάρια θαλασσινά. Ἐγώ δέ δέν λέγω ὅτι ὑπῆρξαν ποτέ ψάρια˙ τό λέγω ὅμως καί τό ὑποστηρίζω, ὅτι, ὅταν ἔγραφαν αὐτά τά πράγματα ἦταν ἀλογώτεροι καί ἀπό τά ψάρια” (Ὁμιλία 8, 2)».

Σημειώσεις:

1 .Βλ.R.Hempelmann u.a. (Hrsg), Panorama der neuen Religiosität, 2001, σς. 327- 329 2 .Βλ. H.Reller, H. Krech, M. Kleiminger (Hrsg), Handbuch Religiöse Gemeinschaften und Weltanschauungen, 20005, σ. 711.

3 . Βλ.M.C.Αlbrecht, Μετενσάρκωση, 2004, σ. 163. Πρβλ. Πρωτ. Ἀ. Ἀλεβιζοπούλου, Μετενσάρκωση ἤ Ἀνάσταση; 1992, σ. 49 . π. Seraphim Rose, Ἡ Ψυχή μετά τό θάνατο 20032, σ. 200 .

«Η ΑΠΑΞΙΩΣΙΣ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ…»

Τοῦ κ. Γεωργίου Καζᾶ, π. Γυμνασιάρχου, Διευθυντοῦ Ραδ. Σταθμοῦ

Ε τὴν ἀνακοίνωση τῶν βάσεΜ ων εἰσαγωγῆς τῶν ὑποψηφίων στὰ ἀνώτατα ἐκπαιδευτικὰ καὶ τε-

χνολογικὰ ἱδρύματα, μαζὶ μὲ τὴ λήξη τῆς ἀγωνίας χιλιάδων ὑποψηφίων καὶ τὰ ἀνάμεικτα συναισθήματα, ποὺ δημιουργήθηκαν στοὺς ἐπιτυχόντες καὶ ἀποτυχόντες, μᾶς δημιουργήθηκαν καὶ πολλὰ ἐρωτηματικὰ ὅσον ἀφορᾶ στὴν γνωστικὴ καὶ ἐπιστημονικὴ ἐπάρκεια τῶν ὑποψηφίων, ἀφοῦ παρατηρήθηκε τὸ ἐκπληκτικὸ γεγονὸς νὰ εἰσάγωνται σὲ σχολὲς μαθητές, ποὺ συγκέντρωσαν βαθμὸν μονάδα (1) ἢ καὶ τρία σὲ ὁρισμένα μαθήματα. Δηλαδὴ θὰ ἔχουμε πρωτοετεῖς φοιτητὲς μὲ πλήρη ἄγνοια τῶν ἀπαιτουμένων βασικῶν γνώσεων. Ἡ προηγούμενη κ. Ὑπουργὸς «διὰ βίου μάθησης»… ποὺ κόπτεται τώρα γιὰ τὸ νόμο περὶ τῶν ΑΕΙ και ΤΕΙ εἶναι αὐτή, ποὺ κατήργησε τὴ βάση τοῦ 10 (δέκα), ποὺ εἶχε θεσπίσει ἄλλη πιὸ προηγούμενη Ὑπουργὸς Ἐθνικῆς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων αὐτῆς. Ἡ κατάργηση τῆς βάσεως τοῦ 10 ἔγινε μὲ τὴν ἀστεία καὶ ἀκατανόητη δικαιολογία ὅτι θὰ ἔμεναν, δῆθεν, πολλὲς κενὲς θέσεις, ἰδιαίτερα, στὰ περιφερειακὰ ἱδρύματα… ἀφοῦ εἶναι γνωστὸ ὅτι σὲ κάθε πόλη καὶ νομὸ ἱδρύετο καὶ μιὰ σχολὴ Πανεπιστημιακοῦ ἐπιπέδου, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὴν ποιότητα τῆς παρεχομένης παιδείας καὶ ἐκπαίδευσης τῶν φοιτητῶν. ΚΕΙΝΟ ὅμως ποὺ δημιούργησε εὔλογα ἐρωτήματα καὶ ἀνησυχία εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι στὸν πίνακα τῶν βάσεων, ποὺ ἀνακοινώθηκαν, ὑπῆρχαν ξεχωριστὲς βάσεις γιὰ τοὺς πολύτεκνους, τρίτεκνους, ἀλλὰ καὶ τοὺς μουσουλμάνους… Καὶ γιὰ μὲν τοὺς πολύτεκνους καὶ τρίτεκνους ὑπάρχει κάποια κοινωνικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἐξήγηση, γιὰ τοὺς μουσουλμάνους ὅμως ποιὰ πιστικὴ καὶ λογικὴ ἐξήγηση μπορεῖ νὰ δοθεῖ; Οἱ Ἕλληνες μουσουλμάνοι δὲν εἶναι Ἕλληνες ὑπήκοοι; Δὲν ἀπολαμβάνουν ὅλα τὰ προνό-

Ε

καταλαβαίνουμε ὅτι ἔφτασε τὸ τέλος» (β´ 18).

4. Τὸ μῖσος τοῦ κόσμου Γιατὶ ὁ κόσμος μισεῖ τοὺς χριστιανούς; Γιατὶ ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς του; Τὴν ἀπάντηση τὴ δίνει ὁ Ἀπόστολος Ἰωάννης, σχολιάζοντας τὴ δολοφονία τοῦ Ἄβελ ἀπὸ τὸν ἀδελφό του Κάϊν, ὁ ὁποῖος «ἦταν γέννημα τοῦ διαβόλου» «Καὶ γιατὶ τὸν ἔσφαξε; Γιατὶ τὰ δικά του ἔργα ἦταν πονηρά, ἐνῶ τοῦ ἀδερφοῦ του ἦταν δίκαια. Γι᾽ αὐτὸ δὲν πρέπει, ἀδερφοί μου, νὰ ἀπορεῖτε ποὺ ὁ κόσμος σᾶς μισεῖ» (γ´ 12–13).

5. Μὲ ἔμπρακτη ἀγάπη Οἱ χριστιανοὶ πρέπει νὰ ἀγαποῦν τοὺς ἀδελφούς τους. Νὰ ἔχουν τὴ γενικὴ ἀγάπη, χωρὶς διακρίσεις καὶ ἀποκλεισμούς. Νὰ ἐκδηλώνουν τὴν ἀγάπη τους ἐμπράκτως Ὁ Ἀπόστολος Ἰωάννης λέει σχετικά: «Παιδιά μου, ἂς μὴ ἀγαπᾶμε μὲ λόγια καὶ ὡραῖες φράσεις, ἀλλὰ μὲ ἔργα καὶ ἀγάπη ἀληθινή» (γ´ 18).

μοια καὶ δικαιώματα ἰσότητας τῶν μειονοτήτων; Γιατὶ νὰ διαγωνίζονται μὲ διαφορετικὰ καὶ εὐνοϊκώτερα κριτήρια σὲ σχέση μὲ τοὺς ἰθαγενεῖς Ἕλληνες ὑποψηφίους; Ἀπὸ ποὶα λογικὴ ἀπορρέουν αὐτὰ τὰ προνόμια; Οἱ ὁμογενεῖς Ἕλληνες φοιτητὲς τυγχάνουν εὐνοϊκότερης ἀντιμετώπισης ἀπὸ τὰ Τουρκικὰ Πανεπιστήμια τῆς Κων/λεως καὶ ἄλλων πόλεων ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὶς Εὐρωπαϊκὲς χῶρες;

Ἡ ἀναφορὰ εἰς τὸ θρήσκευμα

Ὅμως ἐκεῖνο ποὺ μᾶς προκαλεῖ ἀπορία καὶ ἔκπληξη εἶναι ἡ ἀναφορὰ τοῦ θρησκεύματος, ὡς εἰδοποιοῦ διαφορᾶς. Ἐσεῖς κύριοι τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας δὲν ἀναστατώσατε τὸ Πανελλήνιο, καὶ δὲν κοπτόσαστουν, γιὰ νὰ μὴ ἀναφέρεται τὸ Θρήσκευμα στὶς ταυτότητες καὶ τὰ διάφορα πιστοποιητικά, διότι τάχα τὸ Θρήσκευμα ἀποτελεῖ προσωπικὸ δεδομένο, κατὰ τὸν κ. Δαφέρμο, καὶ διαφοροποιεῖ τοὺς πολίτες σὲ ὀρθοδόξους, ἀθέους κ.λπ; Ἐσεῖς δὲν ἀπορρίπτατε τότε ἔστω καὶ τὴν ἐλευθέραν καὶ προαιρετικὴ ἀναγραφὴ τοῦ θρησκεύματος; Γιατὶ τώρα δέχεσθε αὐτὴν τὴν διαφοροποίηση, γιὰ τοὺς συμπαθεῖς κατὰ τ᾽ ἄλλα συμπολίτες μας μουσουλμάνους; Ἀλλὰ καὶ ὅσοι τότε ἦσαν στὴ θέση τῆς ἀντιπολίτευσης ὑπέγραφαν φαρδιὰ – πλατιὰ γιὰ τὴν παραμονὴ τοῦ Θρησκεύματος στὶς ταυτότητες καὶ ὅταν ἔγιναν κυβέρνηση τὸ ξέχασαν, δικαιολογούμενοι ἀναξιοπρεπῶς, ὅτι τώρα ἔχει γίνει νόμος τοῦ κράτους, λὲς καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ τροποποιήσουν καὶ ἀλλάξουν τὸν νόμο αὐτό. Ἀπὸ ὅτι ὅμως φαίνεται σήμερα, ἐννοοῦ σαν, οἱ εἰσηγητὲς τῆς καταργήσεως τοῦ θρησκεύματος, μόνο τὸ ὀρθόδοξο θρήσκευμα… Γιατὶ τέτοιος καὶ τόσος ἐμ-

6. Θεοπειθὴς προσευχή Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἔχει ἥσυχη τὴ συνείδησή του καὶ δὲν τὸν κατηγορεῖ γιὰ κάποιο σημαντικὸ ἁμάρτημα, ἀποκτᾶ θάρρος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ προσευχή του γίνεται ἀποτελεσματική, δηλαδὴ πείθει τὸν Θεὸ νὰ ἱκανοποιήσει τὰ αἰτήματά του. Αὐτὸ εἶναι πολὺ σημαντικό, εἶναι πνευματικὸ κατόρθωμα, τὸ ὁποῖο λίγοι πετυχαίνουν. Ὁ Ἀπόστολος Ἰωάννης ἀναφέρει σχετικά: «Ἔτσι, ἀγαπητοί μου, ὅταν ἡ καρδιὰ παύει νὰ μᾶς κατηγορεῖ, ἀποχτοῦμε θάρρος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ μᾶς δίνει ὅ,τι τοῦ ζητοῦμε, γιατί ἐκτελοῦμε τὶς ἐντολές του καὶ κάνουμε ὅ,τι τοῦ εἶναι ἀρεστό» (γ´ 21–22).

7. Ὁ ἀναγεννημένος ἄνθρωπος Πολλοὶ καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι δὲν παίρνουν ὁριστικὴ ἀπόφαση νὰ ζήσουν κατὰ Χριστόν, γιατὶ πιστεύουν ὅτι ὁ διάβολος καθημερινὰ θὰ τοὺς πολεμάει καὶ ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ ἡσυχάσουν. Γι᾽ αὐτὸ

παιγμὸς πρὸς τὸν ὑπερήφανο ὀρθόδοξο λαό μας;

Ἡ κρίσις θεσμῶν καὶ ἀξιῶν

Βαρυτέρα τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, ποὺ πιέζει ἀσφυκτικὰ τὸ δοκιμαζόμενο λαό μας καὶ ἰδιαίτερα τὰ ἀσθενέστερα οἰκονομικῶς στρώματα, εἶναι ἡ κρίση θεσμῶν καὶ ἀξιῶν ἠθικῶν καὶ πνευματικῶν, μία ἀπὸ τὶς ὁποῖες εἶναι καὶ ἡ παιδεία, ὅπως προαναφέρθηκε. Ἡ ποιοτικὴ ἀξιολόγηση τῶν πνευματικῶν καὶ ἐπιστημονικῶν ἱδρυμάτων τῆς Χώρας μας ἐγγίζει ἢ καὶ ὑπολείπεται αὐτῶν τῆς Κεντρώας Ἀφρικῆς! Καὶ αὐτὴ ἡ γλώσσα μας τὸ μοναδικὸ ἰδίωμα στὸν κόσμο μὲ τὸν πλοῦτο λέξεων καὶ ἐννοιῶν ἀμφισβητεῖται καὶ ἀλλοιώνεται. Ὅλο καὶ ἐντονώτερα ἀκούγονται φωνὲς ὑπευθύνων καὶ ἀνευθύνων εἰδικῶν καὶ μὴ περὶ τῆς φωνητικῆς γραμματικῆς. Ἤδη διδάσκεται στὸ δημοτικὸ σχολεῖο ὅτι τὰ φωνήεντα πλέον εἶναι 5 καὶ ὄχι 7 καὶ τὰ γράμματα τῆς ἑλληνικῆς γραμματικῆς δὲν εἶναι πλέον 24 ἀλλὰ λιγότερα. Ἡ Ἐθνική μας ἱστορία παραχαράσσεται καὶ ἀμφισβητεῖται καὶ προτείνεται ἢ νὰ γραφεῖ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ στὶς πραγματικές της διαστάσεις, ὅπως διατείνονται… Οἱ διδάσκοντες στὴν Πρωτοβάθμια καὶ Δευτεροβάθμια ἐκπαίδευση μένουν χωρὶς ἀξιολόγηση καὶ οὐ σιαστικὰ ἀκαθοδήγητοι, ἀφοῦ ὁ θεσμὸς τοῦ Σχ. Συμβούλου ἔχει οὐσιαστικὰ ἀποτύχει, καθ᾽ ὅσον δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ ἀξιολογεῖ. Ἡ διαφορὰ τοῦ φιλότιμου καὶ φιλόπονου ἀπὸ τὸν ἀφιλότιμο κὰι φυγόπονο ἐκπαιδευτικὸ ἐξαρτᾶται μόνο ἀπὸ ἔτη ὑπηρεσίας…

Ἡ ἔναρξις τοῦ ἐγκλήματος

Ἀπὸ τὸ 1982 κατήργησαν τὰ πρότυπα Σχολεῖα παρὰ τὴ διεθνῆ πραΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

ἀκολουθοῦν μιὰ συμβιβασμένη μὲ τὸν κόσμο ζωή, καὶ ἀρκετὲς φορὲς παραβαίνουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ὁ Ἀπόστολος Ἰωάννης μᾶς διαβεβαιώνει γιὰ τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. Τὰ λόγια του εἶναι ἀξιοπρόσεκτα καὶ χρήσιμα γιὰ κάθε ἀγωνιζόμενο χριστιανό: «Ξέρουμε πὼς ὅποιος ἔχει ἀναγεννηθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ δὲν κυριεύεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία· γιατὶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τὸν προστατεύει, κι ὁ διάβολος δὲν μπορεῖ νὰ τὸν βλάψει. Ξέρουμε πὼς εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ πὼς ὅλος ὁ κόσμος βρίσκεται στὴν ἐξουσία τοῦ διαβόλου. Ξέρουμε πὼς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἦρθε καὶ μᾶς ἔδωσε τὴν πνευματικὴ δύναμη, γιὰ νὰ γνωρίσουμε τὸν ἀληθινὸ Θεό. Εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ μέσῳ τοῦ Υἱοῦ του, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός, αὐτὸς εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. Παιδιὰ μου, φυλαχτεῖτε ἀπὸ τοὺς ψεύτικους θέους. Ἀμήν» (ε´ 18–21). Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Σελὶς 4η

21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Θὰ ἀναιρεῖτο αὐτομάτως ἡ φύσις καὶ ὁ ὀρθόδοξος χαρακτὴρ τοῦ προπυργίου αὐτοῦ τῆς ἑλληνορθοδόξου πίστεως

ΔΙΑΤΙ Η Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΥΜΗΣ ΕΙΠΕΝ ΟΧΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΝ ΚΕΝΤΡΟΥ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ Ι. ΜΟΝΗΝ ΠΑΝΟΡΜΙΤΟΥ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟ∆ΡΟΜΟΣ

Θέλω… ἕνα γκόλ!

Ἡ Ἱ. Μονὴ διετήρησε τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ τὴν Ἑλληνικότητα τῆς νήσου κατὰ τὰ ἔτη τῆς δουλείας, ἐνῶ ἐπρωτοστάτησεν εἰς τοὺς ἐθνικοαπελευθερωτικοὺς ἀγῶνας τῶν Δωδεκανήσων. Τοιαύτην σκέψιν ὡς αὐτήν, τὴν ὁποίαν διετύπωσαν οἱ παράγοντες τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, δὲν ἐτόλμησαν οὔτε οἱ ὀθωμανοὶ οὔτε οἱ Ἰταλοὶ κατακτηταί.

Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Σύμης, Τήλου, Χάλκης καὶ Καστελορίζου ἀπέσυρε τὸ αἴτημα τῶν τοπικῶν παραγόντων τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καὶ τῶν Οἰκολόγων Πρασίνου Δεδεκανήσου, διὰ τὴν κατασκευὴν κέντρων φιλοξενίας, ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Πανορμίτου, λαθρομεταναστῶν, διότι ἡ τυχὸν ἐγκατάστασις ἀλλοδόξων εἰς τὴν Ἱ. Μονὴν ἀναιρεῖ αὐτομάτως τὴν φύσιν καὶ τὸν Ὀρθόδοξον χαρακτῆρα τοῦ Προπυργίου αὐτοῦ τῆς Ἑλληνορθοδόξου Πίστεως. Εἰς ἀνακοίνωσιν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως τονίζονται τὰ ἀκόλουθα: Ἡ ἀνακοίνωσις

«Κατόπιν τῶν ἐπανειλημμένων κι ἐπιμόνων ὀχλήσεων πολιτευτοῦ τῶν “Οἰκολόγων Πρασίνων Δωδεκανήσου” κ. Ν. Ψαρροῦ καὶ τοῦ Βουλευτοῦ “ΣΥΡΙΖΑ” Δωδεκανήσου κ. Δ. Γάκη, πρὸς τὸν Σεβ. Μητροπολίτην Σύμης κ. Χρυσόστομον, μὲ αἴτημα τὴν στέγασιν παρανόμως εἰσερχομένων εἰς τὴν Ἑλληνικὴν Ἐπικράτεια μεταναστῶν, ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Σύμης, ἀνακοινώνει τὰ ἑξῆς: Ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία παρακολουθεῖ μὲ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον καὶ ἔντονον προβληματισμὸν τὸ ἀνθρώπινο δράμα, ποὺ ἐκτυλίσσεται τὸ τελευταῖο διάστημα εἰς τὴν Σύμη, καὶ ἀφορᾶ εἰς τὴν παράνομον εἰσρροὴ καὶ ἐκμετάλλευσιν πολιτῶν προερχομένων κυρίως ἐξ Ἀσιατικῶν χωρῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπέλεξαν τὴν κατὰ τὸν ἀνωτέρω τρόπον εἴσοδον εἰς τὴν Χώραν μας. Ὡς τόσον ἐφαρμόζουσα τὴν Εὐαγγελικὴν ἐντολὴν τῆς ἀγάπης, ὄχι ὡς ἀφορμὴ ἐπιδείξεως, ἀλλὰ ὡς εὐκαιρία ἐκφράσεως τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης της πρὸς τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τὸν ἄνθρωπο, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ἀφίξεως τῶν ἐμπεριστάτων αὐτῶν ἀνθρώπων, προσέφερε καὶ προσφέρει εἴδη ἐνδύσεως, τρόφιμα καὶ κλινοσκεπάσματα, προκειμένου νὰ ἀνακουφίσει τὸν ἀνθρώπινο πόνο καὶ τὴν δυστυχία τῶν ἀστέγων. Ὅμως ἐπʼ οὐδενὶ ἐπιτρέπεται, οὔτε προτίθεται νὰ ἐμπλακεῖ “εἰς τὰ τοῦ Καίσαρος”, καὶ νὰ ὑποκαταστήσει εἰς τὰ μείζονα – ἐξ ἀπόψεως ἀνθρωπιστικῆς, δημοσίας τάξεως καὶ ἀσφαλείας – αὐτὰ ζητήματα, τοὺς ἁρμοδίους κρατικοὺς Φορεῖς. Ἄλλωστε εἶναι ἀπολύτως σαφές, ὅτι τὰ θέματα αὐτά, ἀνήκουν ἀποκλειστικῶς εἰς τὴν θεσμικὴν ἁρμο-

διότητα τοῦ Κράτους.

Ἀναιρεῖ τὴν φύσιν καὶ τὸν Ὀρθόδοξον χαρακτῆρα

Ὑπ᾽ αὐτὸ τὸ σκεπτικό, ἡ Ἐφορεία τῆς Ἱ. Μονῆς Πανορμίτου σὲ ἔκτακτη σημερινὴ συνεδρεία της, ἀπέρριψε ὁμοφώνως τὸ σχετικὸ αἴτημα τῶν προαναφερθέντων παραγόντων περὶ διαθέσεως χώρων φιλοξενίας ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Ἱ. Μονῆς, μὲ σκοπὸν τὴν δημιουργία (προσωρινοῦ); καταυλισμοῦ καὶ ἐγκαταστάσεως ἀλλοδαπῶν, πράγμα πού, ἐὰν ἐγίνετο ἀποδεκτό, θὰ εἰσήγαγε ἐπισφαλεῖς πρακτικές, καὶ κάκιστα προηγούμενα, λειτουργοῦντα διασπαστικὰ εἰς τὴν συνοχὴ τοῦ εὐσεβοῦς Λαοῦ μας, ἐκθέτοντα εἰς αὐτὸν τὴν Ἐκκλησίαν. Τμῆμα δὲ τῆς ἀποφάσεως, ἔχει ὡς ἑξῆς: “Ἡ τυχὸν ἐγκατάσταση οἰκογενειῶν ἀλλοδόξων λαθρομεταναστῶν στὴν Ἱ. Μονή, ἀναιρεῖ αὐτομάτως τὴν φύση καὶ τὸν Ὀρθόδοξο χαρακτήρα τοῦ Προπυργίου αὐτοῦ τῆς Ἑλληνορθοδόξου πίστεως, τὸ ὁποῖο στοὺς χαλεποὺς αἰῶνες τῆς δουλείας, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Παμμεγίστου Ταξιάρχου, διατήρησε τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν Ἑλληνικότητα τῆς Νήσου, καλλιέργησε τὰ γράμματα, πρωτοστάτησε στοὺς ἐθνικοαπελευθερωτικοὺς ἀγῶνες καὶ συμπαραστάθηκε κατὰ πάντα στὸν δοκιμαζόμενο Δωδεκανησιακὸ Λαό, διακρατώντας καὶ διαφυλάσσοντας ἀνόθευτη τὴν οὐσία καὶ ἀξία τῆς πνευματικῆς μας περιουσίας. Πρὸς χάριν αὐτῶν τῶν ἀδιαπραγμάτευτων ἀξιῶν ἄλλωστε, στὸ πρόσφατο παρελθὸν ἡ Ἱ. Μονὴ Πανορμίτου πλήρωσε βαρὺ φόρο αἵματος, θυσιάζοντας τὸν Ἐθνομάρτυρα Ἡγούμενό της Ἀρχιμανδρίτη Χρύσανθο Μαρουλάκη καὶ τὸν Οἰκονόμο της Μιχ. Λάμπρου († 11–2–1944).

Πῶς ἀπετόλμησαν;

Πῶς λοιπὸν ἐν μιᾷ νυκτὶ μποροῦμε νὰ μεταβάλομε τὸ Ἱερὸ αὐτὸ Προπύργιο τῆς Ὀρθοδοξίας σὲ κέντρο ἀλλοδόξων ἀνθρώπων ἀγνώστου ἠθικῆς ποιότητος, σκοπῶν καὶ ἐπιδιώξεων; Τέτοια σκέψη δὲν τόλμησαν οὔτε οἱ Ὀθωμανοὶ οὔτε οἱ Ἰταλοὶ κατακτητές, ἀντιθέτως μὲ τοὺς “προοδευτικοὺς” κυρίους, ποὺ δι᾽ αὐτοῦ τοῦ τρόπου προσπαθοῦν νὰ βάλλουν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Πίστεως. Οἱοσδήποτε ἀπεργάζεται παρόμοια σχέδια, θὰ προσκρούει στὴν ἀποφασιστικὴ ἄρνηση ὅλων ἡμῶν, ποὺ ὁ Θεὸς μᾶς ἔταξε εἰς τὴν ἱερὰ Διακονία τῆς Ἱ. Μονῆς τοῦ Παμμεγίστου Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ τοῦ Πανορμίτου”.

Ὡς τόσον προκαλεῖ κατάπληξιν ἡ ἐπιμονὴ αὐτῶν τῶν κύκλων πρὸς τὴν Ἐκκλησία, ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα δόγμα τους –κατὰ τὸ παλαιὸ σοβιετικὸ πρότυπο– εἶναι ὁ ἐξοβελισμὸς τῆς θρησκείας ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ ζωή. Μὲ τὶς κενὲς περιεχομένου ἀναφορὲς τους περὶ “χλιδῆς” καὶ τὶς βολὲς βρώμικης λάσπης περὶ “ψυχρῆς καὶ ἀρνητικῆς θέσεως” κατὰ τοῦ Ὀρθοδόξου κλήρου ὅλων τῶν βαθμίδων, πασχίζουν νὰ ὑποσκάψουν καὶ νὰ ἀμαυρώσουν τὸν ἀγωνιστὴ κληρικό, ποὺ συμπάσχει σήμερα μὲ τὸν λαό του καὶ προσφέρει ἀποδεδειγμένα τεράστιο κοινωνικὸ καὶ φιλανθρωπικὸ ἔργο. Ἀπεργάζονται ἔτσι νὰ θέσουν εἰς τὸ περιθώριο τὴν Ἑλληνορθόδοξον παράδοσιν καὶ ζωήν, ἀλλὰ παράλληλα ἐπιζητοῦν κι εὐχαρίστως προσπορίζονται, τὰ ὀφέλη ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ δρᾶσιν τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀπαιτοῦνται λύσεις

Ἐὰν υἱοθετοῦντο οἱ ἀπερίσκεπτες αὐτὲς προτάσεις καὶ ἡ Ἱ. Μονὴ Πανορμίτου μὲ ἑκούσια ἀπόφαση προχωροῦσε εἰς τὴν ἔξωση τῶν προσκυνητῶν, ποὺ τὴν περίοδο αὐτὴ φιλοξενοῦνται ἐν αὐτῇ θὰ ἐπερχόταν αὐτόματα μέγας σεισμὸς καὶ κοινωνικὴ ἀναταραχὴ εἰς τὴν τοπικὴ κοινωνία τῆς νήσου, γιὰ τὴν ὁποία παραδόξως μᾶλλον ἀδιαφοροῦν οἱ αἰτησάμενοι. Ἄμεση συνέπεια θὰ ἦταν ἡ κατὰ δήλωσή τους, —γιὰ εὐνοήτους λόγους— ἀποχώρησις ὅλων τῶν προσκυνητῶν καὶ ἐργαζομένων. Μὲ βάση ποιὰ λογικὴ πρέπει νὰ ἐξωσθοῦν ὅλοι αὐτοί, καὶ νὰ ὁδηγηθοῦν οἱ τριανταπέντε οἰκογένειες τῶν ἐργαζομένων τῆς Ἱ. Μονῆς, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐνδεεῖς τῆς Σύμης, ποὺ ἐνισχύονται ἐξ αὐτῆς, στὸν οἰκονομικὸ μαρασμὸ καὶ τὴν ἐξαθλίωση; Θὰ ἀνελάμβαναν τὸ κόστος τῆς ἐπιβιώσεως τῶν οἰκογενειῶν αὐτῶν οἱ ἀνωτέρω κύριοι; Εὐχόμεθα καὶ προσευχόμεθα τὸ μεγάλο αὐτὸ πρόβλημα τῆς λαθρομεταναστεύσεως νὰ λυθεῖ, ὄχι μὲ ἀποσπασματικὲς καὶ ἀλυσιτελεῖς πρακτικὲς ἐντυπωσιασμοῦ ὁρισμένων κύκλων, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ μία σοβαρὴ καὶ ὑπεύθυνη μεταναστευτικὴ πολιτικὴ τῆς Πατρίδος μας. Εἶναι καιρὸς νὰ παύσει ἡ χαλκευμένη ἀλλοίωσις τῆς ἱστορικῆς μας ἰδιοπροσωπίας, ποὺ τείνει νὰ μετατρέψει τὴν Ἑλλάδα σὲ ἕνα οὐδετεροεθνές, ἄοσμο καὶ πολύχρωμο μόρφωμα τοῦ παγκοσμιοποιουμένου πλανήτη μας, μὲ καταστροφικὲς καὶ ὀλέθριες συνέπειες γιὰ τὸ πολύπαθο Γένος μας.

ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΔΡΑΣΙΝ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΠΡΟΣΕΧΩΡΗΣΕΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΩΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶς καταγγέλλει τὴν ἐνέργειάν του καὶ ζητεῖ νὰ ἐπιστρέψη εἰς τὰς τάξεις τῆς Ἐκκλησίας Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶς μὲ ἐγκύκλιον σημείωμά του ἀλλὰ καὶ κηρύγματα ἐνημερώνει τὸν πιστὸν λαὸν τῆς Ἱ. Μητροπόλεώς του ὅτι ἕνας πολὺ διακεκριμένος διὰ τὴν δρᾶσιν του Ἀρχιμανδρίτης, ὁ πατὴρ Ἀνατόλιος Ψυχογιός, ἀπεσκίρτησεν ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ προσεχώρησεν ὡς «Ἐπίσκοπος» εἰς τοὺς σχισματικοὺς παλαιοημερολογίτας. Εἰς κήρυγμά του ἀπὸ τὸν Ἱερὸν Ναὸν Ἁγίου Ἀθανασίου Βονίτσης ἐτόνισε μεταξὺ ἄλλων: «Παρακαλῶ τὸν Θεὸ νὰ φωτίσει τὸν π. Ἀνατόλιο νὰ ἐπιστρέψη. Ἔχοντας εὐθύνη ὡς Ἐπίσκοπος ἐπισημαίνω σὲ ὅλους καὶ τοὺς προτρέπω νὰ μὴ ἔχουν καμία πνευματικὴ ἐπικοινωνία καὶ σχέση… Καὶ τὸν ἴδιο τὸν παρακαλῶ σὲ μετάνοια». Προηγουμένως εἶχε ἐπικοινωνήσει καὶ ἐνημερώσει τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ἐνῶ κατήγγειλε τὸ γεγονὸς εἰς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἐγκύκλιον σημείωμα Εἰς ἐγκύκλιον σημείωμα, τὸ ὁποῖον ἀπέστειλεν εἰς ὅλους τοὺς Ἐφημερίους τῆς Ἀμφιλοχίας, τῆς Βονίτσης, τῆς Κατούνης, τοῦ Μεσολογγίου καὶ τοῦ Ἀγρινίου, ὑπὸ ἡμερομηνίαν 17 Αὐγούστου, ἐπισημαίνει τὰ κάτωθι:

«Διά τοῦ παρόντος ὡς πατέρας πνευματικός, ὁ ὁποῖος σᾶς ἀγαπᾷ καί διακονεῖ τή σωτηρία σας, ἐπιθυμῶ νά σᾶς ἐνημερώσω γιά ἕνα θέμα, πού ἀνέκυψε τελευταῖα στήν περιοχή μας καί νά σᾶς παρακαλέσω νά τό ἀκούσετε μέ προσοχή. Εἰλικρινῶς ἀναφέρω καί σᾶς διαβεβαιῶ ὅτι δέν ὑποκινοῦμαι ἀπό οὐδεμία σκοπιμότητα οὔτε ἀπό προσωπική φιλοδοξία. Τό μόνο, πού μέ ὑποκινεῖ νά σᾶς ἐνημερώσω, εἶναι ἡ δόξα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας καί ἡ σωτηρία σας. Εἶναι γνωστός σέ ὅλους μας ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἀνατόλιος Ψυχογιός. Κατάγεται ἀπό τήν περιοχή μας, ἵδρυσε καί ἐλειτούργησε μέχρι πρότινος τήν “Διεθνῆ Ἀκαδημία Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός” στά Παλιάμπελα Βονίτσης, πολλές φορές συλλειτουργήσαμε σέ διαφόρους Ἱερούς Ναούς τῆς Ἱερᾶς Μητρο-

πόλεώς μας. Τόν τιμούσαμε καί τόν δεχόμασταν μέ ἀγάπη στήν Ἱερά Μητρόπολί μας. Ἀνέλπιστα ὅμως προσεχώρησε στούς σχισματικούς παλαιοημερολογίτας, ἐξελέγη καί χειροτονήθηκε “Ἐπίσκοπος” στήν παράταξι τοῦ σχισματικοῦ “Ἀρχιεπισκόπου” . Δέν ἔχουμε τό χρόνο αὐτή τή στιγμή νά ἐξηγήσουμε τί θά πεῖ προσχώρησις στούς σχισματικούς τοῦ παλαιοῦ ἑορτολογίου. Ὀφείλω ὅμως νά σᾶς γνωρίσω ὅτι οἱ “Ἐπίσκοποι” τοῦ παλαιοῦ ἑορτολογίου οὔτε ἀποστολική διαδοχή ἔχουν οὔτε κανονική χειροτονία οὔτε τά μυστήριά τους ἔχουν ἐγκυρότητα. Ἄρα ἡ σωτηρία τῶν χριστιανῶν, πού τούς ἀκολουθοῦν, εἶναι ἀμφίβολος καί ἀδύνατος. Κατόπιν τούτων, παρακαλῶ καί προτρέπω πατρικά ὅλους σας νά μή ἔχετε οὐδεμία πνευματική σχέσι καί ἐξάρτησι μέ τόν ἀποσκιρτήσαντα ἀπό τήν Ἐκκλησία μας π. Ἀνατόλιο. Ἀγαπητοί, Ἡ ὑπακοή στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία θά μᾶς φέρει σωτηρία, ἡ ἀνυπακοή ἀπώλεια. Εὔχομαι καί προσεύχομαι νά ἀνανήψῃ ὁ π. Ἀνατόλιος, νά ἐπανέλθῃ μέ μετάνοια στήν Ἐκκλησία μας, νά ἐπιτύχῃ τή σωτηρία του. Μετά πατρικῶν εὐχῶν, Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

Ἀνάκλησις ἀδείας λειτουργίας ἰδιωτικοῦ Ἱ. Ναοῦ Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης ἔδωσεν εἰς τὴν δημοσιότητα καὶ τὴν ὑπ᾽ ἀριθμὸν 55 πρᾶξιν, μὲ τὴν ὁποίαν ἀνακαλεῖ τὴν ἄδειαν λειτουργίας ἰδιωτικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, οὕτως ὥστε νὰ μὴ λειτουργῆται ὑπὸ ἀντικανονικοῦ Ἐπισκόπου. Ἡ ἀπόφασις ἔχει ὡς ἑξῆς:

«ΠΡΑΞΙΣ ΥΠ᾽ ΑΡΙΘ. 55 Ἡμεῖς Ὁ Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας ΚΟΣΜΑΣ Ἐπειδή ὁ ἰδιόκτητος Ἱερός Ναός Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ εἰς θέσιν “Παλιάμπελα” Βονίτσης Ἀκαρ-

νανίας, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ ἰδιοκτησίαν τοῦ συλλόγου “Διεθνής Ἀκαδημία ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ” ἔχει δέ παραχωρηθεῖ κατά χρῆσιν ἀπό κοινοῦ μέ τόν ὡς ἄνω Σύλλογον καί εἰς τόν Δῆμον Ἀκτίου – Βονίτσης ἔχει παύσει ἐξυπηρετῶν τόν προορισμόν του, ἤτοι τήν Λειτουργίαν του κατά τήν Ἐτήσιον Ἱεράν Πανήγυριν αὐτοῦ καί ὁσάκις χορηγεῖται ἄδεια ὑφ᾽ ἡμῶν τοῦ ἐπιχωρίου Μητροπολίτου πρός ἁγιασμόν τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν ποίμνιον τῆς Ἡμετέρας Μητροπολιτικῆς Περιφερείας, ἐφ᾽ ὅσον ἐπιχειρεῖται παρανόμως καί ἀντικανονικῶς ἡ Λειτουργία αὐτοῦ ὑπό μή νομίμου καί μή κανονικοῦ Λειτουργοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἀλλά σχισματικοῦ τοιούτου καί χωρίς τήν νόμιμον καί κανονικήν ἄδειαν Ἡμῶν τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου, πρός διαφύλαξιν τῆς νομίμου Ἐκκλησιαστικῆς τάξεως καί περιφρούρησιν τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου ἡμῶν ἀπό τήν παραπλάνησιν εἰς σχισματικές ἀντικανονικές καταστάσεις, ἐπιχειρεῖται δέ ἡ Λειτουργία του ὑπό χωριστῆς σχισματικῆς θρησκευτικῆς κοινότητος, συμφώνως τῷ νόμῳ, ἤτοι τῷ Κανονισμῷ 8/1979 (ΦΕΚ Α΄1/1980) “Περί Ἱερῶν Ναῶν καί Ἐνοριῶν” ἄρθρ. 13, “Ἰδιόκτητοι Ναοί” παρ. 1, 2, ἐν συνδυασμῷ μέ τόν Α.Ν. 2200/1940 “Περί Ἱ. Ναῶν καί Ἐφημερίων” ἄρθρ. 6, παρ.1, Ἀποφασίζομεν Ἀνακαλοῦμεν τήν χορηγηθεῖσαν ἄδειαν Λειτουργίας τοῦ ῥηθέντος ἰδιωτικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καί ἀπαγορεύομεν ῥητῶς τήν ἐφεξῆς λειτουργίαν του, διατάσσοντας ἁρμοδίως τό κλείσιμον αὐτοῦ. Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΙΣ: — Εἰσαγγελέα Πλημμελιοδικῶν Λευκάδος, — Ἀξιότιμον Δήμαρχον Ἀκτίου – Βονίτσης κ. Ν. Σολδᾶτον, — Ἀστυνομικόν Τμῆμα Βονίτσης, — Διεθνῆ Ἀκαδημία “ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ” εἰς Παλιάμπελα Βονίτσης».

ΝΕΑΝΙΚΑ

Τὴν 23ην Σεπτεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν Σύλληψιν τοῦ Προφήτου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου. Ἀνωτέρω εἰκών ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Τοπλοῦ διά χειρός Φ. Καβερτζᾶ, 17ος αἰών.

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ. ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΕΞΗΓΕΙ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΝ ΡΟΛΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ Μ. ΑΝΑΤΟΛΗΝ Εἰς τοὺς ὑπουργοὺς Προστασίας τοῦ Πολίτου καὶ Ἐθνικῆς Ἀμύνης κ. Δένδιαν καὶ Παναγιωτόπουλον

ρινάς εὐχάς καί τῶν Ἱεροσολυμιτῶν Πατέρων.

Μὲ τὸν ὑπουργὸν Ἐθνικῆς Ἀμύνης

Τὴν 4ην καὶ 5ην Σεπτεμβρίου ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος ἐδέχθη εἰς ἀκρόασιν τοὺς ὑπουργοὺς Προστασίας τοῦ Πολίτου κ. Νικόλαον Δένδιαν καὶ Ἐθνικῆς Ἀμύνης κ. Παν. Παναγιωτόπουλον. Κατὰ τὴν συνάντησίν του μὲ τὸν κ. Δένδιαν καὶ ὡς ἀναφέρεται εἰς σχετικὸν ἀνακοινωθὲν ὑπὸ τοῦ Πατριαρχείου:

«Ὁ Μακαριώτατος ἀνεφέρθη ἰδιαιτέρως εἰς τό ἐκπαιδευτικόν ἔργον τοῦ Πατριαρχείου καί εἰς τάς ἀναλόγους ὀργανώσεις προστασίας τοῦ πολίτου, αἱ ὁποῖαι ἑδρεύουν εἰς Ἱερουσαλήμ καί βοηθοῦν εἰς τήν ὑποστήριξιν τῶν δικαιωμάτων, προσκυνηματικῶν κυρίως, τῶν κατοικούντων ἤ ἐργαζομένων εἰς αὐτήν, οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν κατ᾽ ἐξοχήν εἰς τάς τρεῖς μεγάλας μονοθεϊστικάς θρησκείας, Χριστιανισμόν, Ἰουδαϊσμόν καί Ἰσλαμισμόν. Τό Πατριαρχεῖον ἀφ᾽ ἑαυτοῦ ἀλλά καί συμμετέχον εἰς τοιαύτας ὀργανώσεις, διαδραματίζει ρόλον εἰρηνευτικόν εἰς τήν περιοχήν τῆς Ἱερουσαλήμ καί εἰς τήν εὐρυτέραν περιοχήν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ὁ Μακαριώτατος ἀνεφέρθη ἐπίσης εἰς τά προβλήματα, τά ὁποῖα ἀπασχολοῦν τήν Ἑλλάδα, ἀλλά καί εἰς ἄλλα προβλήματα, τά ὁποῖα μαστίζουν τήν Συρίαν. Εἰς τήν δύσκολην κατάστασιν τῆς Ἑλλάδος ἀνεφέρθη ἐν αἰσιοδοξίᾳ καί ὁ κ. Δένδιας, εὐχόμενος ἡ Χώρα καί ἡ Νέα Κυβέρνησις νά ἀνταπεξέλθουν, ζητῶν τάς συντόνους καί καθημε-

Κατὰ τὴν συνάντησιν μὲ τὸν ὑπουργὸν Ἐθνικῆς Ἀμύνης κ. Παν. Παναγιωτόπουλον, ὁ Μακαριώτατος, συμφώνως πρὸς ἀνακοινωθὲν τοῦ Πατριαρχείου ἀνεφέρθη εἰς τό ἐπιτελούμενον ἔργον ὑπό τοῦ Πατριαρχείου, τό ὁποῖον ἐπεκτείνεται εἰς ὅλην τήν δικαιοδοσίαν αὐτοῦ εἰς Ἰσραήλ, Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν καί Ἰορδανίαν καί εἰς τό μακρινόν Qatar καί εἶναι ἔργον διαφυλάξεως τῶν Ἁγίων Τόπων, ἔργον θρησκευτικόν, ἐκπαιδευτικόν καί κοινωνικόν. Διά τοῦτο ὁ ρόλος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἶναι εἰρηνευτικός καί στρατηγικός καί τυγχάνει ἐξεχούσης σημασίας εἰς τήν περιοχήν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος εἰς ἀναγνώρισιν τοῦ ἐμπράκτου ἐνδιαφέροντος τοῦ κ. Ὑπουργοῦ, ἀλλά καί τοῦ Πρωθυπουργοῦ πρός τό Πατριαρχεῖον καί δή τῆς ἐνισχύσεως διά τήν ἀποπεράτωσιν τοῦ ἔργου ἀνακαινίσεως τῆς Πατριαρχικῆς Βιβλιοθήκης καί τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἀρχείου, ὅπου φυλάσσονται σημαντικά ἀρχαῖα ἔγγραφα, ἀπένειμεν εἰς αὐτόν τήν τιμητικήν διάκρισιν τοῦ Ἀνωτέρου Ταξιάρχου τοῦ τάγματος τῶν Ὀρθοδόξων Σταυροφόρων τοῦ Παναγίου Τάφου. Ἐπί τούτοις ὁ κ. Ὑπουργός προσέφερεν εἰς τόν Μακαριώτατον ἀσημένιον πιάτον, ὁ δέ Μακαριώτατος προσέφερεν εἰς τόν κ. Ὑ πουργόν καί εἰς τούς συνεργάτας αὐτοῦ τό βιβλίον τῆς Ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων τοῦ Ἁγιοταφίτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, τό περιοδικόν Νέα Σιών καί ἄλλας Ἱεροσολυμιτικὰς εὐλογίας».

«Η ΑΠΑΞΙΩΣΙΣ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ…»

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

γματικότητα γιὰ τὴν ἀποστολή τους, μὲ τὸ φονικὸ καὶ ἀφελὲς ἐπιχείρημα, ὅτι τὰ πρότυπα σχολεῖα δημιουργοῦσαν… ἐλιτισμό… στὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα καὶ ἔπρεπε νὰ περάσουν τριάντα χρόνια, γιὰ νὰ καταλάβουν τὸ ὀλέθριο λάθος τους καὶ νὰ τὰ ἐπανασυστήσουν! Αὐτὴ ἡ προχειρότητα καὶ ἡ ἐμπάθεια τῶν λεγομένων «προοδευτικῶν δυνάμεων» ἐπεσώρευσε μύρια κακὰ στὴν πολύπαθη Παιδεία μας μὲ τὴν ἰσοπεδωτικὴ πρὸς τὰ κάτω διάθεση καὶ τὴ μέθοδο τῆς ἥσσονος προσπαθείας. Μὲ τέτοιες ἀντιλήψεις καὶ μεθοδεύσεις εἶναι δυνατὸν νὰ πάει μπροστὰ μιὰ χώρα; Αὐτή, Κύριοι τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, εἶναι ἡ πραγματικὴ κρίση, ποὺ τρώει καὶ διαβρώνει συθέμελα τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, καὶ ὄχι μόνο τὰ ὅποια δυσεκατομμύρια καὶ τὰ μνημόνια, ποὺ φορτώσατε στὶς πλάτες τοῦ δύσμοιρου ἑλληνικοῦ λαοῦ, ποὺ ἀναμασᾶτε καθημερινὰ στὶς κυβερνητικὲς συσκέψεις καὶ προβάλλονται ἀπὸ μέσα ἐνημέρωσης. Καὶ μιὰ διευκρίνηση: Ὅταν λέμε πολιτικὴ ἐξουσία δὲν ἐννοοῦμε μόνο τοὺς κυβερνῶντες ἑκάστοτε, ἀλλὰ σύμπασα τὴν πολιτικὴ ἐξουσία συμπολίτευση καὶ ἀντιπολίτευση κατὰ τὸ μερίδιο ἑκάστης.

Ἡ πραγματικότης

Πέρισυ δὲν διανεμήθηκαν τὰ σχολικὰ βιβλία στοὺς μαθητὲς καὶ ἀντὶ τούτων δόθηκαν φωτοτυπίες καὶ CD, καὶ ἐφέτος ἀνακαλύφθηκαν σὲ ἀποθήκη τοῦ Ἀσπροπύργου 250.000 τόνοι σχολικῶν βιβλίων, ἐκ τῶν ὁποίων ὅσα εἶναι κατάλληλα

θὰ διανεμηθοῦν στοὺς μαθητὲς καὶ τὰ ὑπόλοιπα θὰ γίνουν χαρτοπολτός! Ἀναζητήθηκαν οἱ ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν οἰκονομικὴ σπατάλη, ἀπεδόθηκαν εὐθῦνες; Ἐφέτος θὰ διανεμηθοῦν κανονικὰ καὶ ἐγκαίρως, λένε οἱ ἁρμόδιοι, τὰ σχολικὰ βιβλία, ἀλλὰ δὲ θὰ ὑπάρχουν ἐκπαιδευτικοὶ νὰ τὰ διδάξουν, ἀφοῦ σὲ πρωτοβάθμια καὶ Δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση διορίστηκαν μόνο 260 ἐκπαιδευτικοὶ καὶ ἀποχώρησαν λόγῳ συνταξιοδότησης περίπου 6000. Αὐτὴ εἶναι ἡ θλιβερὴ πραγματικότητα καὶ ἡ πραγματικὴ καὶ οὐσιαστικὴ κρίση, ποὺ ὁδηγεῖ σιγὰ σιγὰ στὴν πλήρη ἀπαξίωση καὶ τὴ διεθνῆ ἀπομόνωση τὴν ὑπερήφανη Πατρίδα μας. Καὶ γι᾽ αὐτὸ τὸ κατάντημα. Τὸ μέγιστο μερίδιο εὐθύνης ἔχει ἡ πολιτικὴ ἡγεσία ὅλων τῶν ἀποχρώσεων καὶ σχεδιασμῶν. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ τὸ πολιτικὸ σύστημα στὴν Πατρίδα μας ἔχει ἀπαξιωθεῖ καὶ ἰδιαίτερα ἡ νεολαία μας, ποὺ ἔχει γυρίσει τὴν πλάτη καὶ τὸ περιφρονεῖ προβαίνοντας μερικὲς φορὲς καὶ σὲ ἀπαράδεκτες ἀντιδράσεις. Ἔτσι… πλέον ἔχει πλήρη ἐφαρμογὴ τὸ λόγιον «…Μὴ πεποίθατε ἐπ᾽ ἄρχοντας ἐν οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία…»

Α Γ Γ ΕΛΙ Α

Φιλόλογος ἀρίστη, μέ πεῖραν μακράν, μέ κατάρτιση καί πτυχία καί σέ ἄλλες θεωρητικές ἐπιστῆμες, μέ χριστιανικές ἀρχές καί ἦθος, παραδίδει μαθήματα σέ μαθητές Γυμνασίου καί Λυκείου.

Τηλέφωνο: 6932.368388

Ναί, ἕνα γκὸλ θέλω σʼ αὐτὸν τὸν ἀγώνα, γιατί ἔτσι θὰ νικήσει ἡ ὁμάδα μου! Ἕνα γκὸλ, γιὰ νὰ ἀποφευχθεῖ τὸ χειρότερο ἢ καὶ γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ τὸ καλύτερο γιʼ αὐτήν! Ἕνα γκόλ, γιὰ νὰ βγεῖ ἀπʼ τὸ ἀδιέξοδο, καὶ γιὰ νὰ μὴ πέσει στὴν Β΄ ἢ τὴν Γ΄ κατηγορία! Ἀλλὰ κι ἕνα γκὸλ, γιὰ νὰ κερδίσει τὸ πρωτάθλημα! Ἕνα γκὸλ καὶ βγῆκε στοὺς 8, στοὺς 4, στὸν τελικό… Ἕνα γκὸλ κι εἶναι πιὰ πρωταθλήτρια… Ἑλλάδος, Εὐρώπης, τοῦ κόσμου ὅλου! * * * Κάποτε θέλουμε τὸ γκὸλ γιὰ τὴν ὁμάδα, κάποτε ὅμως τὸ θέλουμε καὶ γιὰ τὴν ἴδια μας τὴ ζωή! Ἕνα γκόλ, γιὰ νὰ μὴ εἴμαστε οἱ τελευταῖοι τῆς οὐρᾶς! Ἕνα γκόλ, γιὰ νὰ μὴ μείνουμε κι ἄλλο πίσω καὶ ξεπέσουμε στὸ κατώτερο! Ἀλλὰ κι ἕνα γκόλ, γιὰ τὸ ἄριστα στὸ μάθημα, γιὰ τὸν μεγαλύτερο βαθμὸ τοῦ ἐλέγχου, γιὰ τὴν πρωτιὰ στὴν τάξη, γιὰ τὴν εἴσοδό μας στὴν Πανεπιστημιακὴ Σχολή, γιὰ κάτι τέτοιο τέλος πάντων! Καὶ τὸ γκὸλ πὲς ὅτι εἶναι ὅ,τι θέλεις… Ἕνα «μπράβο», ἕνας βαθμός, μία ἀναγνώριση ἔστω… Ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε εἶναι σαφῶς ἡ ἐπιτυχία σὲ κάτι, εἶναι αὐτὸ ποὺ σὲ φέρνει μπροστά, εἶναι ἕνα βῆμα πρὸς τὴ νίκη, ὡς καὶ ἡ ἴδια ἡ νίκη ἀκόμη! Πόσο σημαντικὸ εἶναι αὐτό! Πόσο δὲν τὸ ἀποζητοῦμε! Κι ἔρχονται στιγμὲς ποὺ τόσο πολύ μᾶς λείπει αὐτὸ τὸ γκόλ. Ναί! * * * Ὅμως τὸ γκὸλ δὲν ἔρχεται ἀπὸ μόνο του! Ἡ ἐπιτυχία δὲν προκύπτει μὲ τὸ νὰ τὴν ὀνειρευόμαστε μόνο. Τίποτα κανένας δὲν πέτυχε ποτὲ μὲ τὴν εὔκολη καλοπέραση! Ἡ νίκη δὲν εἶναι θέμα τύχης, οὔτε καὶ προέρχεται ἀπʼ τὴν λεγόμενη

ΖΗΤΗΜΑΤΑ

«ἥσσονα προσπάθεια». Τὴ μικρότερη δηλαδή, τὴ λιγότερη! Ἀλλὰ ἀπὸ τὴ μέγιστη. Εἶναι συνδυασμὸς πολλῶν παραγόντων. Εἶναι τὸ ἄθροισμα τῶν ἀγώνων καὶ τῶν προσπαθειῶν. Κι ἐξαρτᾶται, βέβαια, κι ἀπʼ τὸ γκὸλ, ποὺ θέλουμε! Γιατί ὅλοι οἱ ἀγῶνες δὲν εἶναι οἱ ἴδιοι. Οὔτε καὶ οἱ στόχοι, ποὺ ἔχουμε στοὺς ἀγῶνες. * * * Ὁπότε, τὸ πρῶτο πράγμα γιὰ τὸ γκόλ, εἶναι νὰ ἔχουμε ὅραμα γιὰ κάτι. Ἀπʼ αὐτὸ καθορίζονται ὅλα. Οἱ στόχοι μας, οἱ ἐπιδιώξεις μας, ἡ ἀποφασιστικότητα καὶ ἡ ἀγωνιστικότητά μας, ἡ ξαγρύπνια μας! Σὲ κάθε περίπτωση τὸ ὅραμα, ποὺ ἔχουμε γιὰ κάτι μεγάλο, πολὺ μεγάλο, εἶναι σαφῶς οἱ σφυγμοὶ τῆς ψυχῆς μας. Ἡ ψυχὴ καὶ ἡ ζωή μας ἀκριβῶς ἀπʼ αὐτὸ τὸ ὅραμα πάλλεται, δονεῖται, κινεῖται, δρᾶ, μοχθεῖ, μάχεται, πορεύεται ἀσυμβίβαστα… Ἔπειτα εἶναι νὰ ἀγαπήσεις πολὺ αὐτὸ, ποὺ ὁραματίστηκες! Νὰ παθιαστεῖς, ἂς τὸ ποῦμε ἔτσι, γιʼ αὐτό! Εἶπαν πολὺ ὡραῖα πὼς «γιὰ νὰ φθάσει κανεὶς στὴν κορυφή, δὲν χρειάζεται νὰ εἶναι χαρισματικὸς ἤ προικισμένος. Αὐτὸ ποὺ ἀπαιτεῖται εἶναι νὰ θέλει πάρα πολὺ νὰ φθάσει στὴν κορυφή»! Στὴ συνέχεια εἶναι ὁ καθορισμὸς τῶν στόχων μας, ποὺ θὰ ἀπορρέουν –ὅπως εἴπαμε– ἀπʼ αὐτὸ τὸ ὅραμά μας. Οἱ στόχοι λειτουργοῦν σὰν τὰ σκαλοπάτια στὴν κλίμακα τῆς ἀνάβασής μας πρὸς τὴν κορυφὴ, ποὺ ὁραματιστήκαμε νὰ ἀνέβουμε… Ἀκολουθοῦν ἡ μέθοδος, τὸ σύστημα, τὸ πρόγραμμά μας, ποὺ θὰ χαράξουμε γιὰ νὰ τοὺς πετύχουμε. Ἐδῶ ἀπαιτεῖται νὰ μελετήσουμε καλὰ τὰ πράγματα, νὰ ρωτήσουμε κι ἄλλους ποὺ γνωρίζουν, νὰ συμβουλευτοῦμε αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἀγαπᾶνε καὶ τοὺς εἰδικούς. Πρόκειται γιὰ τὴ στρατηγική μας… Κι ὕστερα εἶναι ἡ… προπόνηση! Οἱ ἀθλητὲς πάντοτε τὸ λένε: «Ἡ

λέξη – κλειδὶ γιὰ τὴν ἐπιτυχία εἶναι ἡ προπόνηση»! Ὁ συνεχὴς ἀγώνας δηλαδή, ἡ ἐπίπονη προσπάθεια, ὁ μόχθος ὁ πολύς! Δὲν θὰ βρεῖ κανεὶς ἐπιτυχημένο ἀθλητὴ, ποὺ νὰ μὴ τὰ ἔδωσε ὅλα γιὰ τὸν ἀγώνα, ποὺ νὰ μὴ εἶπε λόγια σὰν αὐτὰ τῆς Ὀλυμπιονίκη Ὄλγας Βασδέκη: «Πάλεψα πολὺ γιὰ τὴν μέγιστη ἀπόδοση»! Ὄχι τὴν ἥσσονα… Τέλος, πόσο ἀπαραίτητη δὲν μᾶς εἶναι καὶ ἡ προσευχή! Ἡ καταφυγὴ μας σʼ Ἐκεῖνον ποὺ στὸ τέλος ἀμείβει πάντοτε κάθε τίμιο ἀγωνιστή. Κάπου ἀναφέρει στοὺς ψαλμοὺς του ὁ Δαβὶδ πὼς «ἂν ὁ Κύριος δὲν οἰκοδομήσει τὴν πόλη, μάταια κοπίασαν, αὐτοὶ ποὺ τὴν οἰκοδομοῦσαν» καὶ πὼς «ἂν ὁ Κύριος δὲν φυλάξει τὴν πόλη αὐτή, μάταια ἔμεινε ξάγρυπνος αὐτὸς ποὺ τὴν φύλαγε». Γιατί Αὐτὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ χορηγεῖ ὅλα τὰ ἀγαθά. Μὴ τὰ ξεχνᾶμε! Καὶ τὰ χορηγεῖ μέσα ἀπʼ τὴν δική μας τὴν προσπάθεια, καὶ μᾶς τὰ παρέχει ὅλα πλούσια, ὅταν Τοῦ τὸ ζητᾶμε μοχθώντας! * * * Ναί, ἔτσι ἔρχονται τὰ γκὸλ φίλοι… Καὶ θὰ λέγαμε σὰν βροχή! Βέβαια, θὰ ἔρθουν καὶ οἱ στιγμὲς ποὺ θὰ δεχθοῦμε καὶ γκόλ! Δὲν γίνεται νὰ μὴ γίνει κι αὐτό. Ἡ ἀποτυχία εἶναι στὴ ζωή μας. Κι εἶναι πολὺ μεγάλος δάσκαλος! Μᾶς κάνει νὰ σκεφτοῦμε καλύτερα τὰ πράγματα, νὰ δοῦμε τὰ λάθη μας, νὰ μὴ ὑποτιμοῦμε τὸν ἀντίπαλο, νὰ ἀγωνιζόμαστε καλύτερα, νὰ εἴμαστε ταπεινοί! Ἂν τὸ δοῦμε ἔτσι, γιατί ἔτσι εἶναι, τότε ὄχι μόνο θὰ ἀπογοητευόμαστε, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἀπαιτούμενη καλύτερη ἀντιμετώπιση τῶν πραγμάτων, στὸ τέλος θὰ ἔχουμε σαφῶς καλύτερα ἀποτελέσματα. Ὁπωσδήποτε! * * * Καὶ πάλι καλὴ χρονιὰ φίλοι μου… Μὲ γκόλ! Μὲ πολλὰ γκόλ! Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

ΤΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ὀλισθήματα τοῦ Πατριάρχου Σερβίας ἔχουν γίνει πιὰ συχνὸ φαινόμενο καὶ παρὰ

Ὁ Σεβ. Εἰρηναῖος ὁμιλεῖ στόν Παπικό Καθεδρικό Ναό (9.9.12)

τὶς ἔντονες ἀντιδράσεις ἀπὸ τοὺς ἀντιοικουμενιστικοὺς κύκλους, ἐκτὸς καὶ ἐντὸς Σερβίας, ὁ Σεβ. Εἰρηναῖος συνεχίζει ἀπτόητος τὴν καταπάτηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν ρητῶς καί ἀμετακλήτως τὶς συμπροσευχὲς μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν. Τελευταία πράξη τῆς φιλοοικουμενιστικῆς του πορείας ἀποτελεῖ ἡ συμπροσευχή του μὲ αἱρετικοὺς πρὶν τὸ Διαθρησκειακὸ Συνέδριο γιὰ τὴν εἰρήνη, ποὺ πραγματοποιήθηκε στὸ Σεράγιεβο ἀπὸ 9 ἕως 11 Σεπτεμβρίου. Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἡ ἱστοσελίδα «ἀκτίνες»: «Στὸν Παπικὸ Καθεδρικὸ ναὸ τῆς Ἱερᾶς Καρδίας τοῦ Ἰησοῦ στὸ Σεράγιεβο πραγματοποιήθηκε συμπροσευχὴ πρὶν ἀρχίσουν οἱ ἐργασίες (911/09/2012) τοῦ διεθνοῦς διαθρησκειακοῦ συνεδρίου γιὰ τὴν εἰρήνη, παρουσίᾳ καὶ τοῦ Πατριάρχη Σερβίας Εἰρηναίου. Τὸ Πατριάρχη Εἰρηναῖο συνόδευαν οἱ Ἐπίσκοποι Μπάτσκας Εἰρηναῖος καὶ Ζαχουμίου καὶ Ἐρζεγοβίνης Γρηγόριος». Ὁ οἰκουμενιστικὸς κατήφορος τοῦ Πατριάρχου Σερβίας ξεκίνησε ἀπὸ τὶς πρῶτες ἡμέρες τῆς ἐνθρόνισής του ὡς Προκαθημένου στὸ Πατριαρχεῖο Σερβίας. Ἂς προσευχηθοῦμε ὁ Θεὸς νὰ τὸν φωτίσει καὶ νὰ σταματήσει ἐπιτέλους αὐτὴ τὴν ὀλέθρια πνευματική του πτώση, ὥστε νὰ ποιμάνει τὸ πολύπαθο ποί-

μνιό του μὲ γνώμονα τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ τὴν παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. * * * ΟΠΩΣ ἀναφέραμε στὸ φύλλο τῆς 7.9.12 φέτος συμπληρώνονται 90 χρόνια ἀπὸ τὴν καταστροφὴ τῆς Σμύρνης, πού ἄφησε πίσω της ἑκατοντάδες χιλιάδες θύματα καὶ ἀκόμη περισσότερες χιλιάδες προσφύγων. Οἱ Τοῦρκοι ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ἰσχυρίζονται ψευδῶς ὅτι τὴν φωτιὰ στὴν Σμύρνη δὲν τὴν ἔβαλαν οἱ ἴδιοι, ἀλλὰ οἱ Ἀρμένιοι καὶ οἱ Ἕλληνες, μὲ σκοπὸ νὰ καταστρέψουν τὴν πόλη, ὥστε οἱ Τοῦρκοι νὰ βροῦν μόνο ἐρείπια. Τήν ἀλήθεια, ὅμως, στήν τουρκική προπαγάνδα δίνει ἡ τουρκικῆς καταγωγῆς ἱστορικὸς Ἀϊσὲ Χούρ, ἡ ὁποία μὲ ἄρθρο της στὴν τουρκικὴ ἐφημερίδα «Ραντικὰλ» ἀναφέρει ὅτι ὄχι μόνο ἔκαψαν τὴν πόλη οἱ Τοῦρκοι ἄτακτοι τοῦ Κεμάλ, ἀλλὰ καί οἱ ἐμπρησμοὶ ἔγιναν κατ᾽ ἐντολὴν τοῦ ἴδιου τοῦ ἡγέτη τῶν νεότουρκων Κεμὰλ Ἀτατούρκ. Μάλιστα, ὁ Κεμὰλ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ καεῖ ὅλη ἡ πόλη ἐκτὸς ἀπὸ τὸν τουρκικὸ καὶ ἑβραϊκὸ τομέα, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ τὴν ἐπιτάχυνση τοῦ ξερριζωμοῦ τῶν Ἑλλήνων. Σὺν τοῖς ἄλλοις, ὅπως ἀναφέρει ἡ κ. Χούρ, ὁ Κεμὰλ ἀπολάμβανε τὴ θέα τῆς καταστροφῆς ἀπὸ τὸ μπαλκόνι τῆς ἀρραβωνιαστικιᾶς του Λατιφέ. Ἡ ἱστορικὸς χρησιμοποιεῖ ὡς κύρια πηγὴ της τὸ ἄρθρο τοῦ ὑπασπιστῆ τοῦ Κεμὰλ στὴν ἐφημερίδα «Τζουμχουριὲτ» τὸ 1939, ὅπου περιγράφονταν λεπτομέρειες γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Σμύρνης, ἀπὸ πυρκαγιὰ ποὺ κατέκαψε τὴν πόλη ἀπὸ τὶς 13 ἕως τὶς 17 Σεπτεμβρίου. Στό προαναφερθέν ἄρθρο μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρονται καί τά ἀκόλουθα: «Ὁ Μουσταφὰ Κεμὰλ καὶ ἡ Λατιφὲ κάποια στιγμὴ ἔμειναν μόνοι στὸ μπαλκόνι. Ἡ πυρκαγιὰ συνέχιζε μὲ ὅλη της τήν δύναμη. Ὁ Κεμὰλ ρώτησε τὴν ἀρραβωνιαστικιά του: “Ἔχετε πολλὰ κτήματα στὸ σημεῖο τῆς φωτιᾶς;”. Ἡ Λατιφὲ φέρεται νὰ

τοῦ ἀπάντησε: “Τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς περιουσίας μου εἶναι ἐκεῖ, ἀλλά, πασά μου, ἂς καοῦν ὅλα, ἐσεῖς νὰ εἶστε καλά. Ὅταν ὑπάρχουν τέτοιες εὐτυχισμένες ἡμέρες, τί σημασία ἔχει ἡ περιουσία. Σώθηκε ἡ πατρίδα. Στὸ μέλλον μποροῦμε νὰ τὰ ξαναχτίσουμε”». Σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο, αὐτὸ ἄρεσε στὸν Κεμὰλ ποὺ τῆς ἀπάντησε: «Ναί, ἂς καοῦν καὶ ἂς καταρρεύσουν, ὅλα μποροῦν νὰ ἐπουλωθοῦν». * * * ΟΤΑΝ ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ προασπίσουμε τὰ ἐθνικά μας δίκαια καὶ τὴν ἱστορία μας ἔρχονται ἀλλοεθνεῖς νὰ ὑπερασπιστοῦν τὴν ἑλληνικὴ ἱστορία καὶ νὰ δηλώσουν τὸν σεβασμό τους στὸν Ἑλληνικὸ πολιτισμό, ἀναγνωρίζοντας τὴν καθοριστικὴ συμβολή του στὴν ἀνάπτυξη τῶν γραμμάτων καὶ τῶν τεχνῶν. Ὁ ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῆς Βουλγαρίας, Νικολάι Μλαντένοφ σὲ ραδιοφωνικὴ συνέντευξη στὴ Σόφια δήλωσε εὐθαρσῶς ὅτι ὁ Βασιλιάς Φίλιππος εἶναι Ἕλληνας, καταργῶντας εὐθέως τούς ἰσχυρισμούς τῶν σφετεριστῶν τοῦ ὀνόματός του, Σκοπιανῶν, περί δῆθεν καταγωγῆς τους ἀπό τόν Μακεδόνα Βασιλιά. Ὁ κ. Μλαντένοφ στήν συνέντευξη, πού παραχώρησε, μεταξύ ἄλλων ἀναφέρει: «Κανένα πρόβλημα μὲ τὸ μνημεῖο τοῦ Φιλίππου στὴν Φιλιππούπολη. Εἴμαστε μία χώρα μὲ ὑψηλὴ ἠθικὴ προοπτικὴ καὶ δὲν θέλουμε νὰ μετατρέψουμε τὴν ἱστορία σὲ ὄργανο μάχης μὲ τοὺς γείτονές μας. Γνωρίζουμε πολὺ καλὰ τί εἶναι καὶ τί δὲν εἶναι βουλγαρικό, κανένα πρόβλημα μὲ τὸ μνημεῖο ποὺ ὑπάρχει στὴν Πλοβντὶβ (Φιλιππούπολη) καὶ γνωρίζουμε ὅτι ὁ Φίλιππος ἦταν Ἕλληνας. Δὲν ντρεπόμαστε ποὺ στὶς βουλγαρικὲς περιοχὲς βρίσκονται Θρακικὰ καὶ Ἑλληνικὰ εὑρήματα, ἐμεῖς χαιρόμαστε γιὰ αὐτὰ καὶ τὰ διαφημίζουμε στὴν Εὐρώπη, ὡς μέρος τῆς συνεισφορᾶς μας στὸ παγκόσμιο πολιτισμό».

λόγους— τὰ ἑλληνικὰ κανάλια ἀγοράζουν ὅ,τι τοὺς σερβίρει ἡ τούρκικη τηλεοπτικὴ ἀγορά, ἡ ὁποία ξέρει πολὺ καλὰ τὴ δουλειά της. Σὲ μία Ἑλλάδα, ἀδύναμη νὰ ἀντιδράσει, ὑπνωτισμένη λὲς ἀπὸ τὰ ἐπανωτὰ χτυπήματα καὶ μέσα στὸ στρόβιλο τῶν τελευταίων μέτρων, ποὺ δίνουν τὴ χαριστικὴ βολή, ἡ γείτων χώρα μὲ γνωστὴ ὑψηλῶν προδιαγραφῶν προπαγάνδα βρῆκε τὴ χρυσὴ εὐκαιρία. Κύριοι τῶν καναλιῶν, γιατί πέσατε στὴν παγίδα τῆς ἀνθελληνικῆς προπαγάνδας;

Ὅλα αὐτά, ποὺ μᾶς σερβίρουν –πέρα ἀπὸ τό…. ἱστορικὸ ἔκτρωμα– οὐδόλως ἀντικατοπτρίζουν τὴν εἰκόνα τοῦ τουρκικοῦ λαοῦ καὶ τῆς καθημερινότητας, ποὺ βιώνει, παγιδευμένος ἀνάμεσα στὴ φτώχια καὶ τὸ μουσουλμανικὸ φανατισμό. Πρόκειται γιὰ τὴν εἰκόνα μίας “ἄλλης” φανταστικῆς χώρας, αὐτῆς ποὺ θέλουν νὰ δείξουν στὴν Εὐρώπη, γιὰ νὰ προωθήσουν τὰ συμφέροντά τους. Ἂς εἴμαστε σὲ ἐγρήγορση, ὁ ἐχθρὸς εἶναι πρὸ τῶν πυλῶν, ἂν δὲν μπῆκε ἤδη μέσα».

Ἀναζητοῦμεν τὴν θέσιν τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν καὶ τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας διὰ τόν… «Σουλεϊμάν»

Σύμπασα ἡ ὑγιὴς κοινωνία στρέφεται ἐναντίον τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ «Ἀντέννα» διὰ τὴν προβολὴν τοῦ σίριαλ «Σουλεϊμὰν ὁ Μεγαλοπρεπὴς”, ὁ ὁποῖος ἦτο ὁ μεγαλύτερος διώκτης τοῦ Ἑλληνισμοῦ κατὰ τὴν περίοδον τῆς τουρκικῆς δουλείας. Τὸ περιοδικὸν Ἄρδην, τὸ ὁποῖον ἐκδίδει ὁ κ. Γ. Καραμπελιᾶς, συγκεντρώνει ἠλεκτρονικῶς ὑπογραφὰς ἐναντίον τοῦ σίριαλ καὶ τοῦ τηλεοπτικοῦ διαύλου. Ὁ κ. Μίκης Θεοδωράκης εἰς ἀνακοίνωσίν του καταγγέλλει:

«Μπορεῖ νὰ μοιάζει ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου, ἂν δὲν τὸ προσέξουμε ὅμως σίγουρα θὰ βρεθοῦμε ἐκτὸς τοῦ τόπου μας καὶ τῆς γλώσσας μας μία μέρα, ποὺ δὲν εἶναι μακρινή… Χθὲς τὸ ἀπόγευμα, ἑλληνικὸ τηλεοπτικὸ κανάλι πρόβαλε τὸ ἕνα πίσω ἀπὸ τὸ ἄλλο δύο τούρκικες σειρές, μία ἱστορικοῦ καὶ μία ἐρωτικοῦ περιεχομένου ἔτσι γιὰ ποικιλία. Ἡ προκλητικὴ αὐτὴ στάση τῶν καναλιῶν, ποὺ προβάλλουν ἀνενδοίαστα ὅ,τι πιὸ εὐτελὲς τοὺς σερβίρει ἡ τούρκικη προπαγάνδα, μοιάζει νὰ προβληματίζει ἐλάχιστους. Στὸ βωμὸ τοῦ κέρδους —δὲν θέλουμε οὔτε νὰ σκεφτοῦμε ἄλλους

᾿Επίκαιρον βιβλίον τοῦ ἀοιδίμου Γέροντος ᾿Αρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου

Η ΕΒΡΑΙΟΜΑΣΩΝΙΑ ΞΕΣΚΕΠΑΖΕΤΑΙ

Κυκλοφορεῖται εἰς ῞Εκτην ἔκδοσιν

*** Βιβλιοπωλεῖον «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ»

Κάνιγγος 10, α´ ὄρ. 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210–38 16 206 ΤΕΛΕΦΑΞ 210–38 28 518

Τιμᾶται 2,70 εὐρώ

21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Σελὶς 5η

εἰς τὴν Βεγγάζην καὶ τὴν Μέσην Ἀνατολὴν ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΝ Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος Ἀπὸ τὰ αἱματηρὰτὰγεγονότα προκληθέντα ὑπὸ μουσουλμάνων ΕΣΩΣΕΝ Ι. ΝΑΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑΝ, ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΥΡΙΑΝ ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΔΙΕΨΕΥΣΘΗΣΑΝ ΟΛΑΙ ΑΙ ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ ΤΗΣ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗΣ ΔΙΔΩΝ 400.000 ΔΟΛΛΑΡΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ ΔΙΑΣΚΕΨΕΩΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗΝ ΕΙΣ ΤΟ ΣΕΡΑΓΕΒΟΝ ΤΗΣ ΒΟΣΝΙΑΣ Ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κ. ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΓΟΡΑΝ ΤΟΥ Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ᾐτιολόγησε τὴν ἀδικαιολόγητον συμμετοχήν του εἰς αὐτὴν μὲ εἰδικὴν Θεόδωρος Β´, ἐνῶ διανύομεν τὴν πρώτην ἑβδομάδα τοῦ νέου Ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ἐξέδωσεν (τὴν 7ην Σεπτεμβρίου) ἐγκύκλιον, εἰς τὴν ὁποίαν καταγράφει τοὺς προβληματισμούς του διὰ τὴν κατάστασιν εἰς τὴν Συρίαν. Εἰς τὴν ἐγκύκλιον ὑπογραμμίζει τὰ ἀκόλουθα:

«ΜΕ ΤΗΝ Χάρη τοῦ Θεοῦ διανύουμε τὴν πρώτη ἑβδομάδα τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, προσευχόμενοι ἡ κατακερματισμένη ἀνθρωπότητα νὰ ἀποκαταστήσει τὴν κοινωνία της μὲ τὴν εὐσπλαχνία, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν συγχώρεση, μὲ τὴν ἴδια τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ. Βεβαίως ἡ Ἐκκλησία, ὡς φορέας καὶ πολλαπλασιαστὴς τοῦ σωτηριώδους μηνύματος τοῦ Εὐαγγελίου, γνωρίζει πολὺ καλὰ ὅτι ὁ ἀγώνας τῆς ἀνθρωπότητας νὰ μετασχηματιστεῖ ἐν Χριστῷ γέμει περισπασμῶν καὶ ἐμποδίων συχνὰ δυσπερβλήτων. Ἄλλωστε ἡ Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει γιὰ τὸν ἑαυτό της, ἀλλὰ γιὰ τὸν κόσμο. Ἂν δὲν ὑπῆρχε ὁ κόσμος, ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ θεολογία της δὲν θὰ εἶχαν κανέναν ἀπολύτως λόγο ὑπάρξεως. Ὡστόσο ἡ κοινωνικὴ καὶ ἠθικὴ εὐθύνη τῆς Ἐκκλησίας βαρύνει ἰδιαίτερα στὶς ἡμέρες μας, ποὺ ὁ ἄνθρωπος, ὡς πρόσωπο ἀλλὰ καὶ ὡς κοινωνία, βιώνει μὲ ἔνταση μία ἄνευ προηγουμένου κρίση. Μία κρίση ποὺ κατέρριψε τὸν μῦθο ὅτι ὁ ἄνθρωπος δύναται νὰ φθάσει στὴν πληρότητα μέσα ἀπὸ τὴν ἀλόγιστη ἀπόκτηση ἀγαθῶν ὑλικῶν. Μία κρίση ποὺ κατέρριψε τὸν μῦθο ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἐπιτύχει τὴν εὐδαιμονία μέσα ἀπὸ τὴν ἀπεριόριστη κατανάλωση. Καὶ τώρα, ποὺ ἡ ἐπίπλαστη ἀσφάλεια τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ἐξανεμίστηκε καὶ τὰ καταναλωτικὰ ὄνειρα σωριάστηκαν, συντριπτικὴ εἶναι ἡ ἐπίγνωση ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει μεί-

νει εὐάλωτος. Εὐάλωτος σὲ ἕνα παγκόσμιο περιβάλλον κυνικό, μιὰ καὶ βρίσκεται σὲ ἕνα κόσμο, ὅπου ὑπάρχει παγκόσμια οἰκονομία, ἀλλὰ ὄχι καὶ παγκόσμια κυβέρνηση δικαίου καὶ προνοίας γιὰ τὸν ἀδύναμο. Εὐάλωτος σὲ ἕνα ἐθνικὸ περιβάλλον ρευστό, μιὰ καὶ ὑπάρχουν ἐθνικὲς κυβερνήσεις, ἀλλὰ συχνὰ χωρὶς ἔλεγχο τῶν ἐθνικῶν τους οἰκονομιῶν πρὸς ὄφελος τῶν οἰκονομικὰ ἀσθενῶν. Στὴν Μέση Ἀνατολή, στὸν τόπο ὅπου κατετέθη ὁ σπόρος τῆς ἀνα-

γέννησης τοῦ ἀνθρώπου στὸ Θεανδρικὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ, δὲν ἀπογοητεύει μόνο ἡ ἀδυναμία τῆς πολιτικῆς νὰ ἐλέγξει τὴν αὐτόνομη καὶ ἀνεξέλεγκτη πορεία τῆς οἰκονομίας. Πολὺ περισσότερο καταρρακώνει τὴν ἐλπίδα καὶ καταπτοεῖ τὸ ἠθικὸ ἡ ἀδυναμία τῶν ἀνθρώπων, πολιτῶν καὶ πολιτικῶν, νὰ οἰκοδομήσουν μία κουλτούρα συνύπαρξης, στηριγμένη στὸν ἀμοιβαῖο σεβασμὸ ἀτομικῶν καὶ συλλογικῶν πολιτιστικῶν καὶ θρησκευτικῶν ἀναφορῶν. Ι ἐνῶ στὴ Βόρεια Ἀφρικὴ ἰχνηλατεῖται τὸ ἄγνωστο μονοπάτι τῆς ἰσλαμικῆς ἐκδοχῆς τῆς δημοκρατίας μὲ θετικὰ πρὸς ὥρας δείγματα, στὴ Συρία γράφεται τὸ πλέον αἱματηρὸ κεφάλαιο τῆς λεγομένης Ἀραβικῆς ἀνοίξεως. Ἡ χώρα, ὅπου γιὰ πρώτη φορὰ ἀκούστηκε τὸ ὄνομα χριστιανός, μοιάζει μὲ τὸ κουτὶ τῆς Πανδώρας. Οἱ ἀντιμαχόμενοι ἀπειλοῦν νὰ τὸ ἀνοίξουν,

Κ

πλειοδοτώντας σὲ μία ἀνηλεῆ σύγκρουση, ἡ ὁποία κατὰ κύριο λόγο τροφοδοτεῖται ἀπὸ τὴν ἀδυναμία ἀνοχῆς τῆς διαφορετικῆς πολιτικῆς, φυλετικῆς, κοινοτικῆς ἢ καὶ ὁμολογιακῆς ταυτότητας. Καὶ ἂν τὰ Βαλκάνια ἀποκαλοῦνταν ἡ πυριτιδαποθήκη τῆς Εὐρώπης κατὰ τὸν προηγούμενο αἰώνα, ἐνδεχόμενη διάχυση τῆς κρίσεως τῆς Συρίας στὴν εὐρύτερη περιοχὴ ἀπειλεῖ νὰ μετατρέψει τὴ Μέση Ἀνατολὴ σὲ πυριτιδαποθήκη τοῦ κόσμου. Ὁ Τριαδικὸς Θεὸς ἀξιώνει δύο χιλιετίες τώρα τοὺς πιστούς, ποὺ ζοῦν στὴν Μέση Ἀνατολή, στὴν κοιτίδα τοῦ χριστιανισμοῦ, νὰ μαρτυροῦν ἕνα “ἄλλο σύστημα Πατρίδος” (Ὠριγένης, Κατὰ Κέλσου, 8,75), τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ “ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς" (Μάτθ.

6, 10). Συνεχίζοντας μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ τὴν ἀδιατάρακτη διακήρυξη τῆς καλῆς ἀγγελίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὶς ἱστορικὲς ἐπάλξεις τῆς θρησκείας μας, δράττομαι τῆς εὐκαιρίας νὰ ἐκφράσω τὴ βαθιά μου ἀνησυχία γιὰ τὴ συνεχιζόμενη αἱματοχυσία στὴ Συρία. Διατρανώνω τὴν πίστη μου στὴν αὐτοσυνειδησία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ὡς εἰκόνα Θεοῦ, ἔχει οὐ ράνιες ρίζες, ἀσυγκρίτως ἀνώτερες τῶν ταπεινῶν ἐνστίκτων, ποὺ πυροδοτοῦν τὴν παράλογη βία. ΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ νὰ πρυτανεύσουν ἡ ἀγάπη καὶ ἡ συγγνώμη, ἡ λογικὴ καὶ ἡ δικαιοσύνη, ἡ εἰρήνη καὶ ἡ ἀδελφοσύνη, “καὶ αὐτὴ ἡ κτίσις ἐλευθερωθήσεται ἀπὸ τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ” (Ρωμ. 8, 21). Παρακαλῶ τὸν Παντοδύναμο Θεὸ σύντομα ἡ σκληρὴ πραγματικότητα τῶν παθῶν καὶ τῶν δοκιμασιῶν νὰ δώσει τὴ θέση της στὴν ἀνάσταση τῆς ἀνθρωπιᾶς, ὥστε οὐσιαστικὰ νὰ ἐκφέρουμε τὸ “Ἐν εἰρήνῃ προέλθωμεν”. † Ὁ Ἀλεξανδρείας Θεόδωρος Β´»

Π

Μίαν ἀπὸ τὰς παλαιοτέρας Ἐκκλησίας τῆς Χριστιανοσύνης, τὸν Ἱ.Ναὸν Ταξιαρχῶν, ἡ ὁποία εὑρίσκεται εἰς τὰ Μουδανιὰ τῆς Τουρκίας, διέσωσε τὸ Οἰκ. Πατριαρχεῖον ὕστερα ἀπὸ ἀγῶνα τεσσάρων ἐτῶν, ἀφοῦ κατώρθωσε νὰ τὸν ἀγοράση ἀντὶ 400.000 δολλαρίων. Συμφώνως πρὸς δημοσιεύματα ἡμερησίων ἐφημερίδων, ὑπὸ ἡμερομηνίαν 14ην καὶ 15ην Σεπτεμβρίου:

«Μία ἀπὸ τὶς παλαιότερες ἐκκλησίες τῆς χριστιανοσύνης, τὸν Ἱερὸ Ναὸ Ταξιαρχῶν στὰ Μουδανιά, διέσωσε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ὕστερα ἀπὸ ἀγώνα τεσσάρων ἐτῶν, ἀφοῦ κατόρθωσε νὰ τὸν ἀγοράσει ἀντὶ 400.000 δολλαρίων. Οἱ ἀρχαιολόγοι εἰκάζουν ὅτι ὁ συγκεκριμένος Ἱ. Ναὸς χτίστηκε γύρω στὸ 780, εἰκασία ποὺ στηρίζεται στὸ γεγονὸς ὅτι στὶς 14 Ὀκτωβρίου τοῦ 787 συγκλήθηκε στὴ διπλανὴ ἐπαρχία τῆς Νίκαιας ἡ Ζ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας, γιὰ νὰ λήξει τὸ θέμα τῆς εἰκονομαχίας. Σύμφωνα μὲ τὸν θρύλο, ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος ἀνοικοδόμησε τὸν Ἱ. Ναὸ πρὸς τιμὴν τῶν Ταξιαρχῶν, ἐπειδὴ οἱ ἀρχάγγελοι Γαβριὴλ καὶ Μιχαὴλ ἔσωσαν τοὺς χωρικοὺς ὕστερα ἀπὸ μία καταστροφικὴ καταιγίδα, ποὺ εἶχε πλήξει τὰ Μουδανιά. Ὁ πρόεδρος τῆς κοινότητας

«Ἀπὸ καιρὸ προβάλλονται στὸ κανάλι σας διάφορες σειρὲς τουρκικῆς παραγωγῆς, προκαλώντας ἐρωτηματικὰ στὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία, ὡς πρὸς τὴν σκοπιμότητα τῆς προβολῆς αὐτῆς καὶ τῆς χρονικῆς στιγμῆς, ποὺ ἐπιλέξατε νὰ ἀνανεώσετε, κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο, τὸ περιεχόμενο τοῦ προγράμματός σας. Σὲ αὐτὴν τὴν κρίσιμη καμπὴ τῆς ἱστορίας τῆς Πατρίδος μας, ἐπιχει-

Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον

ΜΑΡΙΑ ΦΡΑΓΚΟΥ

Ἡ Μαρία Φράγκου τοῦ Γεωργίου ἦταν γόνος τῆς ἐκλεκτῆς οἰκογενείας τοῦ Γιώργου καὶ τῆς Λαμπρινῆς Κατσένη ἀπὸ τὴ Ματαράγκα Μακρυνείας, Μεσολογγίου. Γεννήθηκε τὸ 1917 καὶ μεγάλωσε κοντὰ στὴ μεγαλύτερη ἀδελφή της Πανωραία, σύζυγο Σταυροπούλου. Ὁ Θεὸς τὴν ἐκάλεσε μαζί του τὴ 13η Αὐγούστου 2012. Σκιαγραφοῦμε μὲ λίγα λόγια τὴν ζωή της: Ἡ Μαρία Κατσένη παντρεύτηκε τὸν Κώστα Φράγκο, δάσκαλο, ἀπὸ τὴ Νίστορα Φορτωσίου Ἰωαννίνων, στάθηκε δίπλα του ἐπάξια καὶ ὑπομονετικὰ καὶ τοῦ χάρισε πέντε παιδιά, τὸν Χρῆστο, τὴν Ἁγνή, τὴ Ναυσικᾶ, τὸν Ἄγγελο καὶ τὸν Χρυσόστομο. Μὲ τὸν σύζυγό της καὶ πατέρα μας , τὸν ἀείμνηστο δάσκαλο Κώστα Φράγκο, γυρίσανε τὰ κακοτράχαλα χωριὰ τῆς Ἠπείρου καὶ τῆς Αἰτωλοακαρνανίας. Ὁ πατέρας μου ἦταν ὁ φωτισμένος δάσκαλος τῶν Ἑλληνόπουλων τοῦ χωριοῦ, εἰδικὰ στὴ δεκαετία 50–60, ὅταν ἡ Ἑλλάδα ἔβγαινε τραυματισμένη καὶ πάμφτωχη ἀπὸ τὸν Πόλεμο, καὶ ἡ μητέρα μου ἦταν ἡ διδασκάλισσα τῶν γυναικῶν τοῦ χωριοῦ σὲ θέματα οἰκιακῆς οἰκονομίας καὶ πίστης στὶς ἀρχὲς τῆς Πατρίδας μας καὶ τῆς Θρησκείας μας. Τὸ 1967 ὁ πατέρας μου πῆρε μετάθεση γιὰ τὴ

Ἀθήνα, ὅπου, μὲ τὴ ἀμέριστη συμπαράσταση τοῦ Μακαριστοῦ Πατέρα Χαράλαμπου Βασιλόπουλου, τοῦ Μακαριστοῦ Πατέρα Μάρκου Μανώλη καὶ τῆς σεβάσμιας Σοφίας Κούρτη, ἡ οἰκογένειά μου κατάφερε νὰ μᾶς σπουδάσει. Ὁ ἀείμνηστος πατέρας μας διετέλεσε γιὰ πολλὰ χρόνια ἀντιπρόεδρος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τῆς Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως. Ἡ μητέρα μου ἐργάσθηκε ἀκούραστα καὶ μεθοδικὰ γιὰ τὴ διάδοση τῶν βιβλίων τοῦ Πατέρα Χαράλαμπου Βασιλόπουλου. Μὲ οἰκονομία καὶ μεθοδικότητα, ἡ μητέρα μου ἀνέθρεψε μὲ τὰ διδάγματα τῆς Ὀρθοδοξίας τὰ πέντε παιδιά της, τὰ ὁποῖα ἔγιναν Καθηγητὲς στὰ Πανεπιστήμια τῆς Ἀμερικῆς καὶ Ἑλλάδας, κατέλαβαν τὶς ἀνώτατες βαθμίδες τῶν Δικαστικῶν ἀξιωμάτων καὶ ὑπῆρξαν ἄξιοι καὶ προοδευμένοι θεράποντες τῆς Οἰκονομικῆς Ἐπιστήμης ὡς Πτυχιοῦχοι τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Τὰ ἴδια μονοπάτια τῆς προόδου καὶ τῆς κοινωνικῆς προσφορᾶς στὶς Ἀνθρωπιστικὲς καὶ Ἰατρι κὲς ἐπιστῆμες ἀκολουθοῦν σήμερα τὰ ἐννέα ἐγγόνια της. Οἱ δέκα ἀρχὲς τῆς Μαρίας Φράγκου ἦταν οἱ ἑξῆς: ἀγάπη, κατανόηση, εἰλικρίνεια, πίστη στὸ Θεό, ὑπομονή, ἐρ γατικότητα, ἐπιμονή, θάρρος, αἰσιοδοξία καὶ ψυχραιμία. Οἱ ἄνθρωποι φεύγουν, ὅμως οἱ ἀρχὲς μὲ τὶς ὁποῖες μεγάλωσαν καὶ τὶς μετέδωσαν στὰ παιδιά τους, στὰ ἐγγόνια τους καὶ τὰ δισέγγονά τους μένουν, γιὰ νὰ τὰ ὁδηγοῦν στοὺς γεμάτους κινδύνους, διαφθορὰ καὶ ἠθικὴ σήψη καιρούς μας… Τὰ παραδείγματα τῆς πιστῆς Μαρίας Φράγκου καὶ τοῦ συζύγου της Κώστα Φράγκου θὰ μᾶς ὁδηγοῦν παντοτινά… Χρῆστος Κων. Φράγκος, υἱός της Καθηγητὴς ΤΕΙ Ἀθήνας

καὶ νὰ δεῖ τὴν ἱστορία μας μὲ ἕνα διαφορετικὸ μάτι.Γίνεται διαρκὴς πλύση ἐγκεφάλου στὰ Ἑλληνόπουλα ὅτι τελικὰ δὲν ἦταν καὶ τόσο σκληροὶ οἱ Τοῦρκοι κατὰ τὸ παρελθόν, δὲν ἐπέβαλαν τόσα δεινὰ στοὺς Ἕλληνες, δὲν ἔκαναν ὅλες αὐτὲς τὶς βιαιότητες, ποὺ τοὺς καταλογίσαμε, δὲν ξερρίζωσαν τοὺς Ἕλληνες ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία, δὲν εὐθύνονται γιὰ τὴν γενοκτονία τῶν Ποντίων καὶ τῶν Ἀρμενίων, ἀλλὰ ἀντίθετα εἶναι ἕνας ἐνδιαφέρον λαός, ποὺ πρέπει ὑποχρεωτικά, σὰν καλοὶ γείτονες, νὰ μάθουμε τὰ πάντα γι᾽ αὐτούς! Ἆραγε τὸ Τουρκικὸ Κράτος ἔχει υἱοθετήσει ἀνάλογη τακτική; Διδάσκει στὰ Τουρκόπουλα τὴν Ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση; Προβάλλουν τὰ τουρκικὰ κανάλια Ἑλληνικὲς σειρές; Γίνονται οἱ Ἑλληνικοὶ ἔρωτες ἀγαπητοὶ στοὺς Τούρκους; Ἡ καινούρια σειρά, ποὺ ἐξασφάλισε τὸ κανάλι σας (γιὰ νὰ τὴν προβάλλει μάλιστα στὴν Prime time ζώνη!) «Σουλεϊμὰν ὁ Μεγαλοπρεπὴς» ἔρχεται ἁπλὰ, γιὰ νὰ μᾶς ψυχαγωγήσει ἢ θέλει καὶ νὰ μᾶς μυήσει στὸν Τουρκικὸ πολιτισμό; Μήπως θέλει νὰ ξαναγράψει ἱστορία; Γράφει τὸ Δελτίο Τύπου τοῦ σταθμοῦ σας γιὰ τὴν νέα “ὑπερπαραγωγή”: “Ἐντυπωσιακὲς πολεμικὲς σκηνές, φανταχτερὰ κοστούμια, μαγευτικὴ σκηνοθεσία, ξεχωριστὴ πλοκή, ἔρχονται μὲ τὴν ὑπερπαραγωγὴ "Σουλεϊμὰν ὁ Μεγαλοπρεπὴς". Σὲ μιὰ συναρπαστικὴ ἱστορία μὲ ἔντονες διαμάχες γιὰ ἐξουσία, δυνατὲς συγκρούσεις, παθιασμένους ἔρωτες, ἴντριγκες, ἀλλὰ καὶ παιχνίδια συνωμοσίας…” (ἆραγε οἱ ἐντυπωσιακὲς πολεμικὲς σκηνὲς εἶναι ὅταν οἱ Τοῦρκοι σφάζουν τοὺς Ἕλληνες;). Ἐκμεταλλεύεσθε δηλαδή, τὸ συναίσθημα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, προσφέροντας δακρύβρεχτες ἱστορίες ἀγάπης καὶ ἱστορίες συνωμοσίας, γιὰ νὰ περάσετε ὑποσυνείδητα τὰ μηνύματα, γιὰ τὰ ὁποῖα πληρωθήκατε; Μὲ τί κριτήρια ἐπελέγη αὐτὴ ἡ σειρὰ νὰ προβληθεῖ στὴν Ἑλλάδα; Γιατί νὰ ἐνδιαφέρει τὸν Ἑλληνικὸ λαὸ ἡ ἱστορία τοῦ Σουλεϊμάν, ὁ ὁποῖος σὺν τοῖς ἄλλοις ἦταν ἕνας ἀδίστακτος δολοφόνος, ὁ ὁποῖος αἱματοκύλησε τὴν Ἑλλάδα καὶ ἄλλες Βαλκανικὲς χῶρες; Ἡ Παράταξή μας καλεῖ τὸν “ΑΝΤ1” νὰ ἀποσύρει ἀπὸ τὸ πρόγραμμά του αὐτὴ τὴ σειρά, ποὺ ἔχει προκαλέσει σύγχυση στὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία, ἀποδεικνύοντας μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ὅτι δὲν στοχεύει μόνο στὸ κέρδος του, ἀλλὰ πράγματι θέλει νὰ ὑπηρετεῖ καὶ νὰ ψυχαγωγεῖ τὸν Ἑλληνικὸ λαό».

Γιὰ τὶς ὁμιλίες τοῦ μακαριστοῦ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου σὲ CD Βασίλειος Παπαδόπουλος Τ.Θ 40909, Μικροχώρι 19014 Καπανδρίτι Τηλ. 22950.56080, 6946.004 136

Μουδανιῶν Ραζὶμ Μπατμὰζ ζητοῦσε ἀπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ τουρκικοῦ ὑπουργείου Τουρισμοῦ νὰ συνεργαστεῖ μὲ τὸν περιφερειάρχη τῆς Προύσας, ὥστε νὰ ἀπαλλοτριωνόταν ὁ Ἱ. Ναὸς καὶ νὰ γινόταν κέντρο τουρισμοῦ καὶ πολιτισμοῦ! Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶχε ἀπευθύνει ἔκκληση τότε πρὸς τὴν ἰδιοκτησία τοῦ Ἱ. Ναοῦ, τὴ γερμανοτουρκικὴ ἑταιρία ΤΕΚΖΕΝ νὰ μὴ προχωρήσει στὴν πώληση τῆς ἐκκλησίας σὲ τρίτους προτοῦ συγκέντρωνε τὸ ποσό. Τελικὰ τὰ συμβόλαια ὑπεγράφησαν πρὶν ἀπὸ μερικὲς μέρες καὶ πλέον τὸ μοναδικὸ αὐτὸ μνημεῖο ἀποτελεῖ κληρονομιὰ ὅλων τῶν χριστιανῶν».

Ἂν ἔζη σήμερον, θὰ τοὺς ἐθεώρη ὡς τοὺς μεγαλυτέρους εὐεργέτας του

Ὁ Σεβ. Καστορίας κ. Σεραφείμ Πληροφορηθεὶς ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Καστορίας κ. Σεραφεὶμ προέβη τὴν 12ην Σεπτεμβρίου εἰς τὴν ἀκόλουθον δήλωσιν:

Ὑπὸ τῆς πολιτικῆς παρατάξεως «Κοινωνία», ἡ ὁποία ζητεῖ νὰ σταματήση ἡ προβολὴ τοῦ σίριαλ ρεῖται ὁλοφάνερα ἡ ἀλλοίωση τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἐπιχειρεῖται νὰ προκληθεῖ σύγχυση στὸν Ἑλληνικὸ λαὸ ὅσον ἀφορᾶ στὴν ἱστορία του, στὶς Ἑλληνορθόδοξες Παραδόσεις του, στὴν παιδεία του, στὸν πολιτισμό του καὶ τὸ κανάλι σας φαίνεται ὅτι προσπαθεῖ νὰ συμβάλει μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις σὲ αὐτὴν τὴν ἀποδόμηση τῆς Πατρίδος μας. Ἀπὸ καιρὸ ἐφαρμόζεται μία συγκεκριμένη τακτική, τόσο ἀπὸ τὸ Κράτος ὅσο κι ἀπὸ τὰ ΜΜΕ, νὰ συνηθίσει ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς τὴν τουρκικὴ γλώσσα, (μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι εἶναι ἡ γλώσσα τῆς γείτονος χώρας καὶ πρέπει νὰ τὴν γνωρίζουμε οἱ Ἕλληνες, στὰ πλαίσια τῆς καλῆς γειτονίας —ἆραγε ἰσχύει τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τὴν Τουρκία;), νὰ συνηθίσει τὴν μουσουλμανικὴ κουλτούρα, νὰ ξεπεράσει τὶς ὅποιες διαφορὲς στὴν νοοτροπία καὶ στὸν πολιτισμὸ

Εἰς τὸ Σεράγεβον τῆς Βοσνίας ἐπραγματοποιήθη τριήμερος διαθρησκειακὴ διάσκεψις διὰ τὴν Εἰρήνην. Εἰς αὐτὴν τὴν διάσκεψιν συμμετεῖχον Ὀρθόδοξοι, Παπικοί, Προτεστάνται, Μουσουλμάνοι, Ἰουδαῖοι κ.λπ. Εἰς διακήρυξιν, τὴν ὁποίαν ὑπέγραψαν, μεταξὺ ἄλλων ἐπισημαίνουν:

Ο ΣΕΒ. ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΑΠΑΝΤΑ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΧΛΕΥΑΣΤΑΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΝ ΣΤΑΘΜΟΝ «ΑΝΤ1» ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗΝ «ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ»

Ἀπὸ τὸ γραφεῖον τύπου τοῦ κόμματος «Κοινωνία» ἤτοι τῆς παρατάξεως, ἡ ὁποία ἱδρύθη ἀπὸ συνειδητά μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπεστάλη ἐπιστολὴ διαμαρτυρίας πρὸς τὸν τηλεοπτικὸν σταθμὸν «ΑΝΤ1» διὰ τὴν προβολὴν τοῦ σίριαλ «Σουλεϊμὰν ὁ Μεγαλοπρεπής». Ἡ ἐπιστολὴ ἔχει ὡς ἀκολούθως:

προσευχὴν ὑπὲρ τῆς Κύπρου, ὅταν αἱ ἰσλαμικαὶ διασκέψεις «στηρίζουν» τὴν Τουρκίαν καὶ τὴν κατοχὴν τῆς Κύπρου ὑπ᾽ αὐτῆς.

Συμφώνως πρὸς σχόλια διαφόρων ἱστοσελίδων εἰς τὸ διαδίκτυον (ἴντερνετ), αἱ ὁποῖαι ὑπερασπίζονται τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν, ὑπὸ ἡμερομηνίαν 10ην Σεπτεμβρίου:

«Ὀργὴ προκαλεῖ μία σελίδα, ποὺ δημιούργησαν ἐπιτήδειοι στὸ Facebook καὶ ἐμπαίζουν τὸν Γέροντα Παΐσιο, μία ἀπὸ τὶς πιὸ φωτισμένες ἁγίες μορφὲς τῆς Ἐκκλησίας μας, τῶν τελευταίων δεκαετιῶν. Οἱ ἐμπνευστὲς τῆς σελίδας “ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΣΤΙΤΣΙΟΣ / ELDER PASTITSIOS” δὲν διστάζουν, μὲ ἄλλοθι τὸ “χιοῦμορ”, νὰ προκαλοῦν σὲ καθημερινὴ βάση τὴν Ὀρθοδοξία μὲ ἄθλια posts. Ἐμετικὸ εἶναι καὶ τὸ avatar, ἡ κεντρικὴ εἰκόνα, ποὺ ἔχουν δημιουργήσει γιὰ τὴν σελίδα τους, ὅπου ἔχουν κάνει photoshop μία φωτογραφία τοῦ Γέροντα! Τὸ τραγικὸ τῆς ὑπόθεσης εἶναι ὅτι ἡ ἐν λόγῳ σελίδα μετρᾶ ἤδη 5.599 μέλη. Ὡστόσο δὲν εἶναι ποτὲ δυνατὸν κάποιοι, ποὺ ἀποτελοῦν τὴν ἰσχνὴ μειοψηφία νὰ προκαλοῦν τὸ θρησκευτικὸ αἴσθημα τοῦ 95% τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ! Ἀκόμη κι ἂν κάποιος βλέπει μὲ ἐπιφύλαξη τὸ βίο τοῦ Γέροντα Παϊσίου, δὲν δικαιοῦται νὰ παίζει μὲ τὴν πίστη τοῦ κάθε Χριστιανοῦ, ποὺ στὴν ὥρα τῆς κρίσης, ποὺ διανύουμε, στρέφεται στὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ πάρει κουράγιο καὶ δύναμη».

Δὲν εἶναι ὑπερβολὴ νὰ γράψει κανεὶς καὶ νὰ πεῖ ὅτι αὐτό, ποὺ ἀναφέρεται στὶς μεγάλες ἀσκητικὲς μορφὲς τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅτι “τὴν οἰκουμένην ἐστήριξαν ταῖς εὐχαῖς αὐτῶν”, συμβαίνει καὶ γιὰ τὴ μορφὴ τοῦ Γέροντος Παϊσίου. Α) Στήριξε τὴν οἰκουμένη μὲ τὶς εὐχές του, ἀφοῦ ἔφτασε στὸ σημεῖο τῆς θεώσεως καὶ ἡ ἀγάπη του πρὸς Θεὸ μετατράπηκε συγχρόνως καὶ ἀγάπη πρὸς τὸ συνάνθρωπο. Β) Στήριξε τὴν οἰκουμένη μὲ τὶς εὐχές του, ἀφοῦ ἡ προσευχή του γιὰ κάθε ἄνθρωπο γινόταν στήλη πυρός, ποὺ ἔφτανε στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ. Πρόκειται γιὰ ἕνα μεγάλο Ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὶς χιλιάδες λαοῦ, ποὺ συρρέουν καθημερινὰ στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Προδρόμου στὴ Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης, γιὰ νὰ προσκυνήσουν τὸν τάφο του. Προσωπικὰ καταθέτω καὶ τὴ δική μου μαρτυρία περὶ τῆς Ἁγιότητός του καὶ ὅταν ζοῦσε ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν ὁσιακὴ κοίμησή του, ἀπολαμβάνοντας ζωντανὴ τὴν παρουσία του πολλὲς φορὲς στὴ ζωή μου. Γι᾽ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι φτάνουν στὸ σημεῖο τοῦ ἐμπαιγμοῦ τοῦ προσώπου του, στὴ συγκεκριμένη περίπτωση σὲ σελίδα τοῦ facebook: τοὺς ἀφήνουμε στὰ χέρια καὶ στὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Ἂν ζοῦσε ὁ Γέροντας Παΐσιος, θὰ τοὺς θεωροῦσε ὡς τοὺς μεγαλύτερους εὐεργέτες του. Εἶναι σύνηθες τὸ φαινόμενο στὴν ἐποχή μας νὰ ἐμπαίζονται οἱ Ἅγιοι ἀλλὰ καὶ νὰ βλαστημᾶται τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας μας καὶ τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. Τὸ μόνο ποὺ ἔχω νὰ πῶ εἶναι, ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΗΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ».

ΕΝΟΙΚΙΑΣΤΗΡΙΟΝ ΕΙΣ ΜΙΚΡΑΣ ΝΗΣΟΥΣ ΜΕ ΤΑΦΟΥΣ ΑΓΙΩΝ; Τό ἐρώτημα ἀπό τήν νεολαίαν τῶν «Ἁνεξαρτήτων Ἑλλήνων»

Ἡ νεολαία τοῦ κόμματος τῶν «Ἀνεξαρτήτων Ἑλλήνων» ὑποστηρίζει ὅτι ἡ Κυβέρνησις καί συγκεκριμένως ὁ Πρωθυπουργός κ. Ἀντ. Σαμαρᾶς, ὁ ὁποῖος ἐπεκαλέσθη τήν βοήθειαν τῆς Παναγίας, διά νά ἐκλεγῆ Πρωθυπουργός, ἑτοιμάζεται νά ἐνοικιάση ἀκόμη καί νησάκια μέ τάφους Ἁγίων, προκειμένου νά γεμίση τά ταμεῖα τοῦ Κράτους. Συμφώνως πρός τό Δελτίον Τύπου, τό ὁποῖον ἐξέδωσε τήν 6ην Σεπτεμβρίου: «Σειρὰ ἀπὸ πρότζεκτ, τὰ ὁποῖα θὰ προσελκύσουν τὸ ἐνδιαφέρον ἐπενδυτῶν καὶ θὰ ἀποφέρουν ἔσοδα στὰ δημόσια ταμεῖα ἐξετάζουν ὅπως μαθαίνουμε στὸ Ταμεῖο Ἀξιοποίησης τῆς Ἰδιωτικῆς Περιουσίας τοῦ Δημοσίου. Ἕνα ἀπὸ τὰ ἐπικρατέστερα ἀφορᾶ στὴ μακρόχρονη μίσθωση νησιῶν σὲ ἰδιῶτες ἀπὸ 40-50 χρόνια καὶ πάνω. Σύμφωνα μὲ “Τὰ Νέα”, πρόκειται γιὰ περισσότερα ἀπὸ 30 μικρὰ νησιὰ καὶ νησίδες μὲ ἐμβαδὸν ἀπὸ

100 ἕως 3.100 στρέμματα. Μέσα στὰ νησιὰ ποὺ θέλει νὰ νοικιάσει ἡ κυβέρνηση, εἶναι καὶ οἱ Στροφάδες στὸ Ἰόνιο. Σὲ αὐτὰ τὰ νησιὰ 2,6 τετρ. χλμ. ὅλα καὶ ὅλα, 50 χλμ. ἀπὸ τὶς πλησιέστερες ἀκτές, βρίσκεται τὸ καστρομονάστηρο τοῦ Σωτῆρος χτισμένο τὸ 1241 ἀπὸ τὴν αὐτοκράτειρα τοῦ Βυζαντίου Εἰρήνη, σὲ αὐτὸ τὸ μοναστήρι ἔζησε καὶ πέθανε ὁ Ἅγιος Διονύσιος, τοῦ ὁποίου ὁ τάφος βρίσκεται ἐκεῖ μαζὶ μὲ τοὺς 58 μόνιμους κατοίκους, τοὺς καλόγερους τῆς Ἱ. Μονῆς. Αὐτὸ βέβαια δὲν ἐμπόδισε τὴν κυβέρνηση νὰ σκέφτεται νὰ βάλει ἐνοικιαστήριο. Οὔτε τὴν Ἱ. Μονὴ λογαριάζουν, οὔτε τοὺς μοναχούς, οὔτε κἄν τὸν Ἅγιο Διονύσιο, ποὺ θέλουν νὰ τοῦ ἐνοικιάσουν μέχρι καὶ τὸν τάφο (λογικὰ ὥστε ὁ καινούργιος ἰδιοκτήτης νὰ βγάζει εἰσιτήρια γιὰ τοὺς θεοσεβούμενους, ποὺ θὰ θέλουν νὰ προσκυνήσουν). Καὶ εἶχε καὶ τὸ θράσος νὰ ζητήσει ὁ κ. Σαμαρᾶς ἀπὸ τὴν Παναγία βοήθεια, γιὰ νὰ τὸν κάνει πρωθυπουργό...».

«“Ἡ βούληση τοῦ Θεοῦ εἶναι νὰ ζοῦμε μαζὶ εἰρηνικά. Τὸ μῖσος, ἡ διαίρεση, ἡ βία, οἱ σφαγὲς καὶ οἱ γενοκτονίες δὲν προέρχονται ἀπὸ τὸ Θεό”, ἀναφέρεται στὴν ἔκκληση γιὰ τὴν εἰρήνη, ποὺ ἀπευθύνθηκε ἀπὸ τὸ Σεράγεβο, ἡ ὁποία καὶ παραδόθηκε στοὺς πολιτικούς, ποὺ ἔλαβαν μέρος στὴν τελετὴ λήξης τῆς Παγκόσμιας Συνάντησης γιὰ τὴν Εἰρήνη. Ὁ Ἀντρέα Ρικάρντι, ὑπουργὸς Διεθνοῦς Συνεργασίας τῆς Ἰταλίας καὶ θεμελιωτὴς τῆς ρωμαιοκαθολικῆς θρησκευτικῆς κοινότητας “Ἅγιος Αἰγίδιος”, τόνισε ὅτι ἡ συνάντηση τοῦ Σεράγεβο ἀπέστειλε ἰσχυρὸ μήνυμα ὅτι δὲν πρέπει νὰ ὑπάρξουν ποτὲ ξανὰ μῖσος καὶ ἀδελφοκτόνοι πόλεμοι. “Πέρασαν περισσότερα ἀπὸ δέκα χρόνια ἀπὸ τὴν τραγικὴ 11η Σεπτεμβρίου 2001, ὅταν φάνηκε ὅτι σύγκρουση θρησκειῶν ἦταν πρὸ τῶν πυλῶν. Πάντα ὑποστηρίζαμε ὅτι δὲν ὑπάρχουν πόλεμοι μεταξὺ θρησκειῶν, ἀλλὰ κατάχρηση τῶν θρησκειῶν”, τόνισε ὁ κ. Ρικάρντι. Ἡ Ρίτα Πριγκμόρε, ἡ ὁποία ὡς Ρομὰ στὴ Γερμανία ἐπέζησε ἀπὸ ἰατρικὰ πειράματα, ποὺ διεξήγαγαν ναζὶ στὴ διάρκεια τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στὸ Ἄουσβιτς ἦταν ἐπίτιμη καλεσμένη στὴν τελετὴ λήξης τῆς συνάντησης καὶ εὐχήθηκε τὴν οἰκοδόμηση διαρκοῦς εἰρήνης στὸν κόσμο. “Αἰσθάνομαι πὼς καθῆκον μου εἶναι νὰ διηγοῦμαι τὴν ἱστορία μου, ὥστε νὰ μπορῶ νὰ μεγαλώσω μία νέα γενιά, ποὺ σέβεται κάθε ἄνδρα καὶ κάθε γυναίκα καὶ ἡ ὁποία γνωρίζει ὅτι κάθε ἔγκλημα στὸ τέλος ὁδηγεῖ στὴν καταστροφή”, σημεί-

ωσε ἡ κ. Πριγκμόρε τονίζοντας ὅτι τὸ μέλλον εἶναι στὴ συμβίωση. Ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς ἰσλαμικῆς κοινότητας τῆς Βοσνίας – Ἐρζεγοβίνης Μουσταφά Τσέριτς δήλωσε ὅτι ἀπὸ τὴ συνάντηση στὸ Σεράγεβο ἐστάλη σαφὲς μήνυμα ὅτι ὁ πόλεμος καὶ τὸ κακὸ εἶναι ἐπικίνδυνα καὶ ὅτι ἱερὴ μπορεῖ νὰ εἶναι μόνο ἡ εἰρήνη καὶ καθόλου ὁ πόλεμος. Ὁ Πατριάρχης τῆς Σερβίας Εἰρηναῖος τόνισε ὅτι μηνύματα εἰρήνης καὶ ἀγάπης εἶναι ἡ πραγματικὴ ἐπιλογὴ ἐλπίδας γιὰ τὸ μέλλον καὶ ὅτι τέτοια μηνύματα δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα καμίας ὑπαγόρευσης, ἀλλὰ εἰλικρινοῦς βούλησης. Ὁ καθολικὸς ἐπίσκοπος Βοσνίας – Ἐρζεγοβίνης Βίνκο Πούλιτς ἐξέφρασε εὐχαριστίες στὴν κοινότητα “Ἅγιος Αἰγίδιος” γιὰ τὴ διοργάνωση τῆς συνάντησης καὶ σὲ ἄλλες ἐκκλησίες καὶ θρησκευτικὲς κοινότητες πού ἀποδέχθηκαν τὴν ἔκκληση γιὰ συμβίωση καὶ οἰκοδόμηση εἰρήνης. Ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς ἑβραϊκῆς κοινότητας τῆς Βοσνίας, ραβίνος Γιάκοβ Φίντσι, εἶπε ὅτι “ἡ εἰρήνη εἶναι ἴδια σὲ ὅλες τὶς γλῶσσες”. Κατὰ τὴ λήξη τῆς συνάντησης, ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν θρησκειῶν ἄναψαν κεριὰ σὲ ἕνα κηροπήγιο καὶ ὑπέγραψαν τὴν “Ἔκκληση γιὰ Εἰρήνη”».

Διεψεύσθησαν ἀπὸ τὰ αἱματηρὰ γεγονότα εἰς τὴν Μέσην Ἀνατολὴν διὰ τὸν Μωάμεθ Ὡς ἀντιλαμβάνεται ὁ ἀναγνώστης ἀπὸ τὰ ἀποσπάσματα τῆς διακηρύξεως ἡ διαθρησκειακὴ συνάντησις ὑπηρετεῖ πολιτικὰς σκοπιμότητας τῶν ὑπογείων ρευμάτων τῆς Ἀμερικῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἡ ὁποία προωθεῖ τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ διὰ τὴν ἐπικράτησιν τῆς Πανθρησκείας. Αἱ διακηρύξεις τῆς διαθρησκειακῆς κατερρίφθησαν ὀλίγα 24ωρα μετὰ τὴν δημοσιοποίησιν τῆς προαναφε-

ρομένης διακηρύξεως (ἐδόθη εἰς τὴν δημοσιότητα τὴν 12ην Σεπτεμβρίου) μὲ τὰ αἱματηρὰ γεγονότα εἰς τὴν Βεγγάζην καὶ εἰς ἄλλας περιοχὰς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, τὰ ὁποῖα προεκάλεσαν Μουσουλμάνοι, ὅταν διεπίστωσαν ὅτι εἰς κινηματογραφικὴν ταινίαν ἐχλευάσθη καὶ ἐξυβρίσθη ὁ Μωάμεθ. Ἐξετέθη δὲ περισσότερον ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος ἀνέγνωσεν εἰς τὴν διαθρησκειακὴν εἰδικὴν εὐχὴν διὰ τὴν Κύπρον, κατακεραυνώνων τὴν Τουρκίαν, ἡ ὁποία κατέχει στρατιωτικῶς τὸ ἥμισυ τοῦ Κυπριακοῦ ἐδάφους. Ἆραγε τί κάνουν οἱ Μουσουλμάνοι καὶ οἱ Ἰουδαῖοι, διὰ νὰ πείσουν τὴν Τουρκίαν νὰ ἀποσύρη τὰ στρατεύματά της, τὰ ὁποῖα προσεγγίζουν τοὺς 60.000 στρατιώτας (αὐξάνονται) εἰς τὴν Κύπρον; Ἡ εἰδικὴ προσευχή, ὅμως, εἰς μίαν τοιαύτην διαθρησκειακὴν γίνεται διὰ ἐπικοινωνιακοὺς καὶ μόνον λόγους καὶ διὰ νὰ δικαιολογήση τὴν ἀδικαιολόγητον συμμετοχήν του εἰς αὐτὴν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου. Εἶναι δυνατὸν ἐκπρόσωποι τῶν Μουσουλμάνων εἰς τὴν διαθρησκειακὴν νὰ πιέσουν τὴν Τουρκίαν διὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν τῆς Κύπρου; Εἰς τὰς ἰσλαμικὰς διασκέψεις ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν μουσουλμάνων ἐκδίδει ψηφίσματα ὑπὲρ τῆς Τουρκίας καὶ ὑπὲρ τῆς κατοχῆς τῆς Κύπρου. Ἐκτεθειμένος εἶναι ὅμως καὶ ὁ Πατριάρχης τῆς Σερβίας κ. Εἰρηναῖος, ὁ ὁποῖος δέν συμπεριφέρεται ὡς Πατριάρχης μίας Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἐγνώρισε τὴν ἀτίμωσιν ὑπὸ τῶν Μουσουλμάνων ἢ ὡς Πατριάρχης μίας χώρας, ἡ ὁποία ἐγνώρισε τὴν γενοκτονίαν καὶ τὴν βιαίαν ἀπόσχισιν ἱστορικῶν περιοχῶν κατὰ τοὺς προσφάτους πολέμους, ἀλλὰ ὡς ὑπάλληλος τοῦ ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τῆς χώρας του καὶ τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Η ΕΝΘΡΟΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι. ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗΣ ΜΟΝΗΣ ΒΛΑΤΑΔΩΝ κ. ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ

Τὴν 15ην Σεπτεμβρίου ἐπραγματοποιήθη ἡ ἐνθρόνισις τοῦ νέου ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Βλατάδων π. Νικηφόρου. Συμφώνως πρὸς ρεπορτὰζ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Πρακτορείου Εἰδήσεων Amen.gr ὑπὸ ἡμερομηνίαν 16ην Σεπτεμβρίου:

«Στὸ κατάμεστο ἀπὸ πιστοὺς καθολικὸ καὶ στὸν προαύλιο χῶρο τῆς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς καὶ Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Βλατάδων πραγματοποιήθηκε τὸ Σάββατο ἡ ἐνθρόνιση τοῦ νέου Ἡγουμένου της Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου κ. Νικηφόρου Ψυχλούδη. Τὴν ἐνθρόνιση καὶ ἐγκατάσταση τέλεσε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἱεραπύτνης καὶ Σητείας κ. Εὐγένιος μὲ εὐλογία τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου. Συμπροσευχόμενοι παρέστησαν οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος, Μιλήτου κ. Ἀπόστολος, Λαγκαδᾶ, Λητῆς καὶ Ρεντίνης κ. Ἰωάννης καὶ ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Θερμῶν κ. Δημήτριος καὶ πλῆθος ἱερέων ἀπὸ Μητροπόλεις τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Θράκης. Ὁ Περιφερειάρχης Κεντρικῆς Μακεδονίας κ. Π. Ψωμιάδης, ὁ Δήμαρχος Νεαπόλεως καὶ Συκεῶν κ. Σ. Δανιηλίδης, ἐκ πρόσωπος τοῦ Δημάρχου Θεσσαλονίκης, ἐκπρόσωπος τοῦ Διοικητοῦ τοῦ Γ´ Σώματος Στρατοῦ, ὁ Ἀστυνομικὸς Διευθυντὴς Θεσσαλονίκης, ὁ Διευθυντὴς τοῦ Πυροσβεστικοῦ Σώματος, ὁ Κοσμήτορας καὶ Καθηγητὲς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ, Ὁ Διευθυντὴς τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἱδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν Καθηγητὴς κ. Γεώργιος Μαρτζέλος καὶ τὸ προσωπικό, καθηγητές, ἐκπρόσωποι φορέων, πολιτιστικῶν συλλόγων καὶ σωματείων».

Εἰς τὴν ἐνθρόνισιν ὡμίλησεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἱεραπύτνης καὶ Σητείας κ. Εὐγένιος. Κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς ὁμιλίας του (τὴν ἀνήρτησε τὸ «amen») μεταξὺ ἄλλων τόνισε:

«Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, Ἡ σημερινὴ ἐνθρόνισίς σου μετὰ τὴν μεγάλην ἑορτὴν τῆς παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ ἔρχεται νὰ ὑπομνήση τὰς θεοδότους δωρεᾶς καί εὐλογίας, τὰς ἐξ Αὐτοῦ βρυομένας, ἄλλα καὶ τὴν ἀποδοχὴν τῆς δοκιμασίας καὶ τοῦ σταυρικοῦ ἀγῶνος τῆς ὑμετέρας βιοτῆς, ἤτις ἐπιβραβεύεται σήμερον διὰ τῆς πνευματικῆς ἀνυψώσεως εἰς τὴν περίβλεπτον καὶ ὑψηλὴν θέσιν τοῦ Πνευματικοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου, ὕστερον ἀπὸ εἴκοσιν καὶ ὀκτὼ (28) ἔτη συνεχοῦς ἐνταῦθα προσφορᾶς καὶ διακονίας σου. Εἰς τὰς δυσκόλους περιστάσεις, τὰς ὁποίας διανύει σήμερον ὁ ἑλληνικὸς λαός, ἡ ἐσχάτη ἐλπίς αὐ τοῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Τὰ Μοναστήρια ἡ καταφυγὴ καὶ ἡ παρηγοριά του. Ἡ Ἁγιοπατερικὴ θεολογία καὶ λογικὴ λατρεία φάρμακον ἀθανασίας, θεραπευτήριον ψυχῶν, ἀνα-

καινισμὸς τοῦ νοός, ἁγιασμὸς καὶ θεῖος φωτισμός. Διέξοδος εἰς τὰ ἀδιέξοδα τῶν καιρῶν. Διά τοῦτο, ἀγαπητὲ ἅγιε Καθηγούμενε, Πανοσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρίτα κ. Νικηφόρε, ἐνδυναμοῦ ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἔντεινε καὶ βασίλευε ἐν τῇ ἱερᾷ ταύτῃ τῶν Βλατάδων Πατριαρχική τε καὶ Σταυροπηγιακὴ Μονὴ σεπταῖς εὐχαῖς καὶ θεολέκτοις Πατριαρχιακαῖς εὐλογίαις καὶ διατήρει τὴν ποίμνην σου: “Στάδιον ἀθλήσεως καὶ

Ὁ νέος ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μ. Βλατάδων π. Νικηφόρος

προκοπῆς, ὀσμὴν εὐωδίας πνευματικῆς καὶ διηνεκῆ γυμνασίαν καὶ μελέτην τῶν τοῦ Κυρίου ἐντολῶν”, ὡς χαρακτηρίζει ὁ Μέγας τῆς Καππαδοκίας φωστὴρ Βασίλειος τὴν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατοίκησιν τῶν ἀδελφῶν».

Ὁ νέος Ἡγούμενος Εἰς τὴν ὁμιλίαν του ὁ νέος Ἡγούμενος ὑπεγράμμισε μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς:

«Σεβαστοὶ πατέρες καὶ ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ Ὑπάρχουν στιγμὲς εἰς τὴν ζωὴν κάθε ἀνθρώπου, οἱ ὁποῖες μποροῦν νὰ χαρακτηρισθοῦν ἱερὲς καὶ ἰδιαίτερες. Μία ἱερὰ καὶ εὐλογημένη στιγμὴ στὴ ζωὴ καὶ πορεία τοῦ ὁμιλοῦντος εἶναι ἡ παροῦσα, διότι μὲ ἀξιώνει ἡ Πρόνοια καὶ τὸ Ἔλεος τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, ὑπακούοντα εἰς τὸ Σεπτὸν κέλευσμα τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας νὰ ἵσταμαι σήμερον ἐνώπιόν Σας, ἐπωμιζόμενος τὴν εὐθύνην καὶ ἀναλαμβάνων τὰ ἡνία τῆς Ἱερᾶς ταύτης Πατριαρχικῆς καὶ Σταυροπηγιακῆς Μονῆς, Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Βλατάδων Θεσσαλονίκης, Μονῆς τῆς Μετανοίας μου. Τὸ ἄγγελμα τῆς Συνοδικῆς Συνεδρίας τῆς 30ῆς τοῦ παρελθόντος μηνὸς Αὐγούστου εἰσήγαγε ἔξαφνα εἰς τὰ κάθ᾽ ἡμέραν πράγματα τοῦ ἱερατικοῦ βίου μου μία νέα πραγματικότητα. Ἐκαλούμην, διοριζόμενος ὑπὸ τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου καὶ τῆς περὶ Αὐτὸν Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου ὡς νέος Ἡγούμενος, νὰ διαδεχθῶ τὸν ἐπὶ 30 σχεδὸν ἔτη Γέροντα καὶ Προστάτην μου, τὸν Σεβασμιώτατον

Μητροπολίτην Τυρολόης καὶ Σερεντίου κ. Παντελεήμονα. Ἡ εὐθύνη τοῦ ἐγχειρήματος, ἡ ὕψιστη τιμὴ ἀπὸ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἐμπιστοσύνη τῆς Α.Θ. Παναγιότητος, ἡ ἀγωνία γιὰ τὴν περαιτέρω πορεία τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καὶ τῶν ἐν αὐτῇ, ἡ αἴσθησις τῆς ἀπ᾽ εὐθείας διακονίας εἰς τὸ ἱερὸν Σῶμα τῆς Μητρὸς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἦλθαν, ὡς ἄμεση ἀπόρροια τῆς διαπιστώσεως τῆς ἀλλαγῆς τῶν καταστάσεων, νὰ συμπληρώσουν τὴν ἀνείπωτη συγκίνηση καὶ εὐγνωμοσύνη τῆς ταπεινῆς μου καρδίας ἐν πρώτοις πρὸς τὸν Κύριον καὶ Θεόν μου καὶ ἐν δευτέροις πρὸς ἀνθρώπους “ζῶντας καὶ νεκρούς”, οἱ ὁποῖοι διεδραμάτισαν ὁ κάθε ἕνας τὸν ἰδικό του ρόλο στὴν ἀνατολὴ αὐτῆς τῆς ἡμέρας. Εὐλογῶ μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς τὸν ἐν Τριάδι δοξαζόμενον Θεόν, διότι μὲ ἀξίωσε νὰ εἰσέλθω ἀπὸ τὴν πρώτη νεότητα τῆς ζωῆς μου εἰς τὸν ἀνεπανάληπτον λειμῶνα τοῦ Μοναχισμοῦ καὶ τῆς ἁγίας ἱερωσύνης καὶ διότι σήμερον μὲ ἐλεεῖ νὰ ἀντικρίζω τὰ πρόσωπά σας μὲ μεγάλη προσοχὴ καὶ εὐθύνη ὑπὸ τὴν ἰδιότητα τοῦ Ὑπευθύνου τῆς ἱστορικῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας. Κατακλείοντας στρέφω τὰ ὄμματα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος πρὸς Ἀνατολάς. Πρῶτον διὰ νὰ ἐπαναλάβω τὴν εὐγνωμοσύνην μου πρὸς τὸ Θεανδρικὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἀνατολῆς Ἀνατολῶν καὶ ὕστερον πρὸς τὸ ἐν Ἀνατολῇ Σεπτὸν Κέντρον τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ, πρὸς τὸ πολύκλαυστον καὶ μαρτυρικὸν Φανάριον τῆς Κωνσταντίνου Πόλεως καὶ ἰδίως πρὸς τὸν πρῶτον Μάρτυρα τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολῆς, τὸν Οἰκ. Πατριάρχην Βαρθολομαῖον. Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα, Τῆς ταπεινῆς μου φωνῆς ἄκουσον, Κύριέ μου. Ὑποβάλλω θερμῶς τὴν ἄνευ διακρίσεως ὑπακοὴν καὶ εἰλικρινῆ ἀφοσίωσίν μου πρὸς τὸ πατριαρχικό Σας κέλευσμα. Ἡ Ἱερὰ Βασιλικὴ Πατριαρχικὴ καὶ Σταυροπηγιακὴ Μονὴ Βλατάδων, θείῳ δικαίῳ, καθὼς καὶ οἱ καρδιὲς τόσον ἐμοῦ ὅσον καὶ τῶν ἐν αὐτῇ ἀσκουμένων πατέρων, οἰκείᾳ προαιρέσει καὶ ζωηρᾷ ἐπιθυμίᾳ, θὰ παραμένουν μέχρι τελευταίας μου ἀναπνοῆς κατοικητήρια τοῦ Πανσεβάστου Προσώπου Σας μὲ εὐγνωμοσύνη καὶ υἱϊκὴ παράκληση νὰ εὐλογῆτε διαπαντὸς τὴν ζωήν, τὴν πορείαν, καὶ τὰ ἔργα τῆς Βυζαντινῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βλατάδων, ὥστε νὰ συνεχίση καὶ στὶς χαλεπὲς ἡμέρες μας νὰ ὑπερασπίζεται μὲ παρρησία τὰ δίκαια τῆς Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας εἶναι σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός, νὰ ἀντιφεγγίζη ἐντὸς τῶν κανονικῶν ὁρίων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, στὶς εὐλογημένες Ἐπαρχίες τῶν Νέων Χωρῶν τὴ φλόγα, ἡ ὁποία μὲ κόπους, μόχθους καὶ στεναγμοὺς ἀλαλήτους διατηρεῖται ἐπὶ δεκαεπτὰ αἰῶνες ἀπὸ τὸ Φανάρι καὶ φωτίζει ὅλα τὰ ὑπὸ τὸ Πατριαρχικὸ ὠμόφορο πνευματικά Σας τεκνία».

Σελὶς 6η

21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Ο ΣΦΥΓΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ (1ον)

Η ΑΓΙΑ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ

Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου

Ἔχω γράψει πολλὲς φορὲς σὲ βιβλία καὶ ἔχω μιλήσει σὲ διάφορα ἀκροατήρια γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τὴν ζωή του, ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ ἕως τὴν δύση. Σὲ μιὰ ὁμιλία μου καὶ συζήτηση, πού ἔγινε σὲ Ὀρθοδόξους φοιτητὲς καὶ ἐπιστήμονες στὴν Δαμασκὸ τῆς Συρίας καὶ κράτησε περίπου μιὰ ὁλόκληρη μέρα (9 ὧρες), στὸ τέλος κάποιος ἀραβόφωνος Ὀρθόδοξος εἶπε μὲ δυνατὴ φωνή: «Μᾶς μέθυσες ἀπὸ τὸ κρασὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους». Πράγματι, τὸ Ἅγιον Ὄρος διαθέτει ἕνα δυνατὸ κρασί, ἄκρατον οἶνον, ἀνέδειξε μοναχοὺς, πού ἦταν μεθυσμένοι ἀπὸ τὴν νηφάλια μέθη καὶ γιʼ αὐτὸ ὡς μεθυσμένος μπορεῖ κανεὶς νὰ γράψη, νὰ μιλήση καὶ νὰ ἀκούση γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Σὲ ἕνα ἄλλο τριήμερο σεμινάριο στὴν Τακόμα τοῦ Σιάτλ τῆς Ἀμερικῆς ἄκουσαν γιὰ τρεῖς ἡμέρες περίπου 200-300 προσήλυτοι στὴν Ὀρθοδοξία γιὰ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ μὲ ἐνδιαφέρον, προσευχὴ καὶ κατάνυξη, σὲ συσχετισμὸ μὲ τὴν σύγχρονη ζωὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ εἶπαν ὅτι ὀσφράνθηκαν τὴν ἀτμόσφαιρα τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Παντοῦ ὁ λόγος περὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους προκαλεῖ ἐνδιαφέρον καὶ προσευχή. Ἡ συγγραφὴ τοῦ τρίτομου ἔργου τοῦ π. Μωϋσῆ μὲ τίτλο «Μέγα Γεροντικὸ ἐναρέτων ἁγιορειτῶν τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος» μοῦ δίνει τὴν εὐκαιρία γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά νὰ ἐκφράσω τὴν ἀγάπη μου γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος, πού γνώρισα καὶ τὴν σημασία του γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γενικότερα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνθρωπότητα, γιατί παρουσιάζει ἕνα τρόπο ζωῆς, πού εἶναι δυσεύρετος. Γιὰ νὰ καταλάβη κανεὶς τὸ Ἅγ. Ὄρος χρειάζεται νὰ τὸ προσεγγίση μὲ τὰ μάτια τῆς καρδιᾶς, μὲ τὸν ἔσω ἄνθρωπο, τὴν ὁρμὴ τοῦ πνεύματος, γιατί τὸ φῶς του εἶναι τόσο δυνατὸ, πού τυφλώνει τὸν ἄρρωστο ὀφθαλμὸ καὶ ἡ ἀκοὴ τόσο ἰσχυρὴ, πού σπάζει τὰ τύμπανα, τὰ ὁποῖα εἶναι συνηθισμένα νὰ ἀκοῦνε συμβατικὲς φωνές.

1. Ἡ προσωπική μου προσέγγιση τοῦ Ἁγίου Ὄρους

Ἄκουγα γενικὰ γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος ἀπὸ τὴν μικρή μου παιδικὴ ἡλικία, ἀφοῦ ὁ πατέρας μου πρὶν παντρευτῆ εἶχε ἰσχυρὰ ἐπιθυμία νὰ μονάση στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἔκτοτε ζοῦσε συνεχῶς μὲ τὴν ἀναφορά του σὲ αὐτό. Διάβαζε βιβλία, πού ἐξέφραζαν τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τὴν ἁγιορείτικη ζωὴ καὶ μᾶς μεγάλωσε μὲ ἁγιασμένες διδασκαλίες καὶ ἱστορίες ἀσκητῶν. Ἀπὸ μικρὸς γνώρισα ἕνα ἁγιορείτη Μοναχὸ, πού μόναζε στὰ Ζαγοροχώρια, τὸν π. Ἰάκωβο Βολοδῆμο, πού μοῦ μίλησε πρώτη φορὰ γιὰ τὴν εὐχή.

Τὴν δεκαετία τοῦ ʼ60 γνώρισα προσωπικὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἡ προετοιμασία μου ἔγινε στὸ Πανεπιστήμιο μὲ τὴν ἐκμάθηση τῆς παλαιογραφίας, δηλαδὴ διδάχθηκα νὰ διαβάζω τοὺς κώδικες μὲ τὰ βιβλικὰ καὶ πατερικὰ κείμενα. Μὲ αὐτὸ τὸ κίνητρο ἐξωτερικά, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν καρδιακή μου ἀναζήτηση πλησίασα τὸ Ἅγιον Ὄρος ,γιὰ νὰ μελετήσω μαζὶ μὲ ὁμάδα συμφοιτητῶν μου καὶ Καθηγητῶν στὶς Βιβλιοθῆκες τῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, μόλις εἶχε γιορτασθῆ ἡ χιλιετηρίδα τοῦ (1963), καὶ τότε ὑπῆρχαν κοσμικοὶ ἄνθρωποι, πού περιέγραφαν τὶς γιορτὲς ἐκεῖνες ὡς τὸν ἐπιθανάτιο ρόγχο του. Ὅμως τὸ Ἅγιον Ὄρος δὲν πεθαίνει εὔκολα, γιατί διαθέτει ἄλλους ρυθμούς, καὶ τότε πού φαίνεται ὅτι τελειώνει στὴν πραγματικότητα τελειοῦται, ἀνασταίνεται καὶ ζωογονεῖται. Πλησίασα τὸ Ἅγιον Ὄρος ἕνα πρωϊνὸ –βαθὺ ὄρθρο– τοῦ Ἰουνίου τοῦ ἔτους 1966. Τὰ μάτια τοῦ σώματός μου μαγεύονταν ἀπὸ τὸ καταπληκτικὸ τοπίο, πού ἔβλεπαν καὶ τὰ μάτια τῆς καρδιᾶς μου προσπαθοῦσαν νὰ συλλάβουν αὐτὸ πού δὲν φαινόταν ἐξωτερικά, νὰ αἰσθανθοῦν τὸν τόπο τοῦ μυστηρίου ἐκστατικά. Ξεκίνησα ἀπὸ τὶς βιβλιοθῆκες τῶν Ἱερῶν Μονῶν, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὶς ἁγιορείτικες ἀκολουθίες, πού μοῦ φαίνονταν σὰν μιὰ νεκροαναστάσιμη ζωὴ, κουβέντιαζα μὲ τοὺς μοναχοὺς καὶ καταλάβαινα ὅτι εἶχαν ἄλλο ἦθος καὶ χρησιμοποιοῦσαν ἄλλη γλώσσα, ἄκουγα τὶς συνομιλίες τους, πού εἶχαν μιὰ ἰδιαίτερη χάρη καὶ ἀναφέρονταν σὲ ἄλλα ζητήματα, ἔβλεπα ἕνα κόσμο, πού ἐρχόταν ἀπὸ παλαιὰ καὶ ἐξέφραζε μιὰ ἄλλη παράδοση πολὺ διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν στοχαστικὴ-ἀκαδημαϊκὴ νοοτροπία καὶ τὴν ἠθικίστικη γνώση, πού συναντοῦσα ἕως τότε, ἔβλεπα μιὰ νεκροαναστάσιμη πολιτεία. Σὰν νὰ ξυπνοῦσα ἀπὸ ἕνα ὕπνο καὶ ἔβλεπα ἄλλους ἀνθρώπους, πού ἔρχονταν ἀπὸ κάποιο ἄλλον πλανήτη, μὲ ἄλλα χαρακτηριστικά, ἄλλη νοοτροπία, ἄλλη βιοτή. Ἀπὸ τὶς βιβλιοθῆκες καὶ τοὺς κώδικες, πέρασα στὴν ζωὴ τῶν κοινοβιακῶν καὶ ἰδιορρύθμων Μονῶν – πού τώρα ἐξέλιπαν, ἀνοίχτηκα στὴν σκητιώτικη ζωὴ καὶ τὴν ἔρημο, περπάτησα ὧρες ὁλόκληρες μέσα στὰ ἥσυχα καὶ ἁγιασμένα μονοπάτια τοῦ Ἁγίου Ὄρους, πού συνδέουν ὅλες τὶς Ἱερὲς Μονὲς, πέρασα ἀπὸ ἀπότομους, κρημνώδεις βράχους γνώρισα σοφοὺς καὶ ἁπλοὺς μοναχούς, λογάδες καὶ σιωπηλούς, κατὰ Χριστὸν σαλούς, ἀνυπόδητους καὶ μονοχίτωνες, ἀλλὰ καὶ σοφοὺς καὶ εὐπαιδεύτους, πού στέκονταν θαυμάσια σὲ κοσμικὰ ἀκροατήρια, εἶδα μάτια ἔντονα καὶ διεισδυτικά, ἁγνά, ἤρεμα, γλυκά, ἀλλὰ καὶ μερικὰ πονηρὰ, πού ἀποτελοῦσαν τὴν παραφωνία τοῦ Ὄρους, μοιράστηκα τὸ

φαγητὸ καὶ τὸ ποτό τους, ἀλλὰ καὶ τὸν γλυκύτατο λόγο τους, ἄκουγα λόγους γιὰ τὸν θάνατο καὶ τὴν ζωὴ, ἀγάπησα τὴν νύκτα καὶ τὸν ὄρθρο, τὶς ἀγρυπνίες μὲ τὸ παιχνιδιάρικο ψάλσιμο, προσευχήθηκα στὰ μονοπάτια καὶ κάτω ἀπὸ τὰ δένδρα, στοὺς βράχους καὶ τὶς σπηλιὲς, ξαγρύπνησα σὲ ὁλονύκτιες ἀκολουθίες, ἀλλὰ καὶ σὲ μικρὰ ἐκκλησάκια, καὶ μάλιστα στὶς ἁπλωταριές, σὲ καλοκαιρινὲς ὁλόφεγγες βραδιές. Τὸ κυριότερο εἶναι ὅτι στὶς ἐπανειλημμένες ἐπισκέψεις μου ἄκουσα τὴν μυστικὴ κραυγὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τὸν ἐσωτερικὸ κτύπο τῆς καρδιᾶς του, τὸν ρυθμὸ τῆς ἐσωτερικῆς μυστικῆς ζωῆς του. Εἶδα τὸ Ἅγιον Ὄρος ὡς ἕνα ζωντανὸ ἄνθρωπο, πού ἔχει πνευμόνια μὲ τὰ ὁποῖα ἀναπνέει τὸ ὀξυγόνο τῆς αἰωνιότητας, στόμα γιὰ νὰ κραυγάζη ἀκατάπαυστα καὶ νὰ βρυχᾶται ἀπὸ πεῖνα καὶ δίψα γιὰ Θεὸ καρδιὰ, πού ἔχει τὸν ρυθμὸ τῆς ἐσωτερικῆς νοερᾶς προσευχῆς, μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία βγαίνει μιὰ δυνατὴ φωνὴ μὲ τὴν ἐπένδυση τῆς σιωπῆς, σῶμα πολυόμματο, σὰν τὰ Χερουβείμ, πού βλέπουν μακρυά. Ὅλα αὐτὰ ἂν καὶ φαίνωνται ἀντίθετα μεταξύ τους, ἐν τούτοις εἶναι ἁρμονισμένα. Σὲ ὅλες τὶς μετέπειτα ἐπισκέψεις μου, στὶς δεκατίες τοῦ '60, '70, '80, εἶχα κέντρο τὴν Νέα Σκήτη, μιὰ εὐλογημένη ἀπὸ κάθε πλευρὰ περιοχή, μένοντας στὸ καλύβι τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος (Ξένου), πού τὸν εἶχα Διευθυντὴ στὸ οἰκοτροφεῖο τοῦ Ἀγρινίου, κατὰ τὰ μαθητικά μου χρόνια, μιὰ ἰσχυρὴ φυσιογνωμία, πού ἐξέφραζε τὴν ἀρρενωπότητα τῶν ἁγιορειτῶν Πατέρων, μὲ τὸν αὐθόρμητο, διεισδυτικό, ἐλεγκτικὸ λόγο, ἀλλὰ καὶ τὴν μητρικὴ καρδιά, ὅταν χρειαζόταν. Ἀπὸ τὴν Νέα Σκήτη, ὅπου ἀσκοῦνταν εὐλογημένοι Πατέρες καὶ διατηρῶ συγκινητικὲς ἀναμνήσεις στὴν καρδιά μου, ὡς πολύτιμο θησαυρό, ξανοιγόμουν, ὡς σὲ ὁρμητήριο πνεύματος, στὴν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Στὸ Ἅγιον Ὄρος γνώρισα ἕνα ἄλλον κόσμο, μιὰ ἄλλη Ἤπειρο, γύρισα στὸ παρελθὸν καὶ αἰσθανόμουν τὸ μέλλον, εἶδα πῶς περίπου ζοῦσε ὁ Ἀδὰμ πρὸ τῆς πτώσεως, πῶς θρηνοῦσε μετὰ τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὸν Παράδεισο, πῶς ζοῦσε μέσα στὸν ἅδη καὶ πῶς ζῆ τώρα στὸν Παράδεισο. Γνώρισα πολλοὺς ἁγιορεῖτες, πού ζοῦσαν ὅλες τὶς φάσεις τῆς ἀδαμικῆς ζωῆς, δηλαδὴ τῆς προπτωτικῆς, τῆς μεταπτωτικῆς, καὶ τῆς ἐσχατολογικῆς. Τὸ Ἅγιον Ὄρος εἶναι σὲ σμικρογραφία ὁλόκληρη ἡ πνευματικὴ αὐτοβιογραφία τῆς ἀνθρωπότητας, μὲ τὶς πτώσεις καὶ τὶς ἀναστάσεις, τὴν κοινωνικότητα καὶ τὴν ἀναρχία, τὴν ἠθικὴ καὶ τὴν ἀσκητική, τὴν λογικὴ καὶ τὴν ὑπερλογική, τὸν βίο καὶ τὴν ζωή.

φονταμενταλιστής καί ὡς δῆθεν παραβιάζων τά δικαιώματα τῶν συνανθρώπων μου. Ἐάν εἶχαν οἱ ὑπηρεσίες τοῦ Ὑπουργείου Σας τήν εὐγένεια καί τήν συνείδηση νά μέ ἐρωτήσουν πρίν μέ καταγγείλουν τί πράγματι συμβαίνει μέ τά ἀναφερόμενα θέματα, θά τούς ἐνημέρωνα ὅτι ἀπηυθύνθην ἐγγράφως εἰς τόν Ἀρχιεπίσκοπον τῶν ἐν Ἀθήναις Ρωμαιοκαθολικῶν κ. Νικόλαον Φώσκολον καί τόν παρεκάλεσα ὅ,τι ἀκριβῶς ἰσχύει στό Ρωμαιοκαθολικό Σχολεῖο τοῦ Ἁγίου Παύλου Πειραιῶς νά ἰσχύσει καί στό Ρωμαιοκαθολικό Σχολεῖο τῆς Ἁγίας Ἰωάννας τῆς Λωραίνης Πειραιῶς δηλ. ὁ ἁγιασμός ἐνάρξεως, πού γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποτελεῖ μυστηριακή πράξη τοῦ νέου σχολικοῦ ἔτους νά εὐλογηθῇ γιά τούς Ὀρθοδόξους μαθητάς τοῦ Σχολείου ὑπό Ὀρθοδόξου θρησκευτικοῦ λειτουργοῦ καί γιά τούς Ρωμαιοκαθολικούς μαθητάς, πού σημειωτέον ἀποτελοῦν μειοψηφία ὑπό τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ θρησκευτικοῦ λειτουργοῦ, δεδομένου ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία καί τό Κανονικό δίκαιο ἀπαγορεύουν τήν συμπροσευχή μέ ἑτεροδόξους καί μέ πρόσωπα, πού δέν ὑφίσταται μυστηριακή κοινωνία. Ὅμως ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν οὐδεμία ἀπάντηση κατεδέχθη νά ἀποστείλει καί ἑπομένως, διά νά ὑπερασπίσω τήν αὐτοσυνειδησία τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν τοῦ Σχολείου ὡς ἐπίσκοπος καί ποιμένας αὐτῶν προσέφυγα στήν ὑπό τοῦ Νόμου προβλεπομένη διαδικασία ἐνώπιον τῶν Ἁρμοδίων δικαστικῶν ἀρχῶν. Τί ἄλλο ἑπομένως εἶχα τήν δυνατότητα νά πράξω ἐνώπιον τῆς ἀδιαλλαξίας καί τῆς πείσμονος ἐμμονῆς εἰς πρακτικήν ἀπομειώσεως τῆς Ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας. Ὑπάρχει κατά τήν γνώμη σας κάτι ἀπαράδεκτο σέ αὐτή τήν θέση; Τό εὔλογο συμπέρασμα, πού ἐξάγεται εἶναι ὅτι μεροληπτικῶς ἀνεφέρθη ἡ Ἔκθεσις εἰς τό πρόσωπόν μου ἐνῶ δέν ἐγνώριζε τά πραγματικά περιστατικά καί ἀντιπαρῆλθε ἐντελῶς τήν συμπεριφορά τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Ἡ ἀναπόδεικτος σύνδεσις στήν Ἔκ θεση ἀπόψεών μου μέ ἐκφράσεις ἀντισημιτισμοῦ ἀποτελεῖ ἄμεση διαστρέβλωση τῶν λόγων μου καί ἀπόλυτη συκοφάντησή μου, διότι οὐδέποτε ἔχω ἐκφρασθεῖ ἐναντίον τοῦ Ἑβραϊκοῦ Ἔθνους, τό ὁποῖο

σέβομαι ὅπως καί κάθε ἄλλο Ἔθνος στή γῆ, ἁπλῶς ὅμως ἐπαναλαμβάνω τίς ἔντονες διαμαρτυρίες τῶν Ὀρθοδόξων Ἑβραίων κατά τῆς διαστροφῆς τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τῆς ἐκτροπῆς ἀπό θεϊστική προσέγγιση τῆς ζωῆς σέ ἀποκρυφιστικό σύστημα μέ τήν σκοτεινή διδασκαλία τῆς Καμπάλα, πού ἀποτελεῖ ἐπιβίωση τοῦ Ἑωσφορισμοῦ καί τῶν πρακτικῶν τῆς μαύρης μαγείας. Οὐδέποτε συνεπῶς ἔχω ἐκδηλώσει ἀντισημιτικές ἰδέες καί σκέψεις, ἀλλά ὡς χριστιανός Ἐπίσκοπος ἑρμήνευσα τίς προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅπως εἶχα τό δικαίωμα εἰδικώτερα τόν Προφήτη Δανιήλ καί τόν Προφήτη Ἠσαΐα, ἀπέδειξα ὅτι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας ἦλθε στόν κόσμο στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ὅτι αὐτός, πού ἀναμένεται ἀπό τόν Ἰουδαϊσμό νά ἔλθει καί προετοιμάζεται ἡ ἀνέγερση τοῦ τρίτου Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος καθώς καί λειτουργικά καί λατρευτικά σύμβολα, ὅπως ἐμφαίνεται στό Διαδίκτυο, δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν ἀναφερόμενο στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου ὡς Ἀντίχριστος. Τέλος θεωρεῖτε ὡς φονταμενταλισμό καί ἀντισημιτισμό τήν πασίδηλη καί παγκόσμια πραγματικότητα ὅτι τό τραπεζιτικό σύστημα ἀποτελεῖ ἀγαπημένη οἰκονομική δραστηριότητα τοῦ ἰσχυροῦ στήν χώρα Σας Ἑβραϊκοῦ λόμπυ; Μπορεῖτε νά μᾶς ἐνημερώσετε ποίας ἰδιοκτησίας εἶναι οἱ τρεῖς παγκόσμιες ἑταιρεῖες ἀξιολόγησης τῆς χρηματοπιστοληπτικῆς ἱκανότητος τῶν χωρῶν καί τῶν οἰκονομιῶν Moodyʼs, Standart and Poors καί Fitch; Μπορεῖτε νά μᾶς ἐνημερώσετε ποίας ἐθνικότητος εἶναι ὁ ἱδρυτής τῆς Trilater Commission; Μπορεῖτε νά μᾶς ἐνημερώσετε ἀπό ποίας ἐθνικότητος μέλη ἀποτελεῖται ἡ στοὰ Ben Berith, πού ἑδρεύει στήν Οὐάσινγκτον καί παραρτήματά της ἔχει σέ ὅλο τόν πλανήτη καθώς καί στήν Χώρα μου; Μπορεῖτε νά μᾶς ἐνημερώσετε ποιό εἶναι τό κυβερνόν σῶμα τῆς ἐμφανιζομένης ὡς think tank Λέσχης Bildeberg; Κλείνοντας τήν ἐπιστολή μου εἰλικρινῶς εὔχομαι τήν ἐπί τῆς γῆς ἐπικράτηση τῆς εἰρήνης τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀλληλοκατανοήσεως καί ἀλληλοπεριχωρήσεως τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἐλευθέρα ὅμως ἔκφρασις τῆς συνειδήσεως ἑκάστου εἶναι ἀξία ἀνυπέρβλητος, πού ὀφείλομεν νά τήν ὑπερασπιζόμεθα καί μέ τήν ζωήν μας καί ἀσφαλῶς ἡ δικαιοσύνη ἐπιβάλλει τόν σεβασμό τῶν δικαιωμάτων τῶν ἀσθενεστέρων καί τῶν μή ἐχόντων κατά κόσμον δύναμιν. Μετά τιμῆς καί εὐχῶν Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ»

Ο ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΑΠΑΝΤΑ ΕΙΣ ΤΑΣ «ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ»…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

τοῦ διεθνοῦς τραπεζικοῦ συστήματος, τὸ ὁποῖον ἔχει ληστεύσει τὴν Ἑλλάδα εἶναι τὸ Ἑβραϊκὸν λόμπυ.

Ἡ ἐπιστολὴ Ὁλόκληρος ἡ ἐπιστολὴ τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ πρὸς τὴν ὑπουργὸν Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ κ. Χίλαρυ Κλίντον, διὰ τοῦ ἐν Ἀθήναις Ἀμερικανοῦ Πρέσβεως, ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 7ῃ Σεπτεμβρίου 2012 Πρός Τήν Ἐξοχωτάτην Hilary Clinton Ὑπουργόν Ἐξωτερικῶν Η.Π.Α Εἰς WASHINGTON Ἐξοχωτάτη κ. Ὑπουργέ, Εἰς τήν Ἔκθεσιν τοῦ Ὑπουργείου Σας, πού ἀναφέρεται στό σεβασμό τῶν θρησκευτικῶν ἐλευθεριῶν ἀνά τόν κόσμον καί εἰδικώτερα εἰς τήν Xώρα μου χρησιμοποιεῖται τό ὄνομά μου καί περιγράφονται ἐνέργειές μου καί λόγοι μου χωρίς νά μοῦ δοθεῖ οὐδεμία δυνατότης νά ἐξηγήσω τί πραγματικά συμβαίνει. Ὡς πολίτης τοῦ κόσμου καί κάτοικος αὐτοῦ τοῦ πλανήτη αἰσθάνομαι τήν ὑποχρέωση νά ἐκφράσω τήν διαμαρτυρία μου, διότι προφανῶς μέ τόν τρόπο, πού συντάσσονται οἱ συγκεκριμένες ἐκθέσεις τοῦ Ὑπουργείου Σας, παραβιάζονται τά ἀνθρώπινα δικαιώματα καί κατά βάσιν τό Σύνταγμα τῶν Η.Π.Α., χώρας τήν ὁποία ἐθεμελίωσαν οἱ Πατέρες τοῦ Ἔθνους Σας ἐπί τῶν πανανθρωπίνων ἀξιῶν, πού γεννήθηκαν στήν Xώρα μου, δηλ. τῆς ἐλευθερίας, τῆς δημοκρατίας καί τοῦ σεβασμοῦ τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητος. Γνωρίζετε ἀσφαλῶς ὡς ἔμπειρος πολιτικός καί πρόσωπο σημαντικῆς προσφορᾶς εἰς τήν μεγάλη Σας Χώρα ὅτι στά κράτη δικαίου εἶναι ἀπαράδεκτο τό γεγονός νά καταδικάζεται κάποιος ἀναπολόγητος καί νά παραβιάζεται ἡ παγκόσμια δικαστική ἀρχή «νά μή ἐκδώσεις τήν κρίση σου γιά ὁποιοδήποτε θέμα πρίν ἀκούσεις καί τίς δύο πλευρές». Διαμαρτύρομαι λοιπόν ἐντόνως, διότι χωρίς νά ἐρωτηθῶ γιά τό τί πράγματι συνέβη ἤ γιά τό τί πράγματι εἶπα, οὐσιαστικά καταγγέλλομαι παγκοσμίως ὡς δῆθεν

Ἐπίκαιροι ἐκδόσεις τοῦ «Ὀρθ. Τύπου» Ἀρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος Μπιλάλη (†)

«Η ΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ FILIOQUE» G Σπουδαία μελέτη διὰ τὸ φλέγον θέμα τοῦ FILIOQUE —Τιμᾶται δεμένον 26€

Ἡ ἀξία τῆς προσευχῆς «Πάτερ ἡμῶν» εἰς τά σχολεῖα

Τὴν 25ην Σεπτεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τῆς Ὁσίας Εὐφροσύνης.

ΘΑ ΕΠΙΜΕΙΝΗ Ο ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

σκειακῶν διαλόγων, ἐπιβραβεύων, μάλιστα, καὶ τὸν πρωταγωνιστικὸν ρόλον, τὸν ὁποῖον ἔχει ὁ Τοῦρκος «Ὠνάσης» Φετουλὰχ Γκιουλέν, ὁ ὁποῖος διεισδύει, πολιτικῶς, οἰκονομικῶς, πολιτιστικῶς, θρησκευτικῶς διὰ λογαριασμὸν τῆς Τουρκίας καὶ τοῦ Ἰσλὰμ εἰς χώρας, εἰς τὰς ὁποίας ὑπάρχει μουσουλμανικὴ μειονότης ἢ μουσουλμανικαὶ μειονότητες. ΡΑΓΕ θὰ ἐπιμείνη ὁ Οἰκ. Πατριάρχης εἰς αὐτὴν τὴν πολιτι κὴν καὶ εἰς τὰς θέσεις τὰς ὁποίας ἀναπτύσσει εἰς τὸ βιβλίον του διὰ τὴν ἐπιβολὴν τοῦ τουρκικοῦ ἰσλαμικοῦ πολιτεύματος εἰς ὅλας τὰς μουσουλμανικὰς χώρας; Θέτομεν τὸ ἐρώτημα διότι: 1ον) Ἔχομεν αἱματηρὰ γεγονότα εἰς τὴν Μέσην Ἀνατολήν, διότι μία κινηματογραφικὴ ταινία, χρηματοδοτουμένη ἀπὸ ἀμερικανοεβραῖον ἐπιχειρηματίαν, ἐξύβρισε, ἐχλεύασε καὶ ἠμφισβήτησε τὸν θεὸν τῶν μουσουλμάνων. Οὐδεὶς βεβαίως ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἐξυβρίζη καὶ νὰ χλευάζη τὸν θεὸν τῶν ἄλλων. Ἀμερικανοεβραῖοι ὅμως ἐπιχειρηματίαι ἔχουν χρηματοδοτήσει θεατρικὰς παραστάσεις καὶ κινηματογραφικὰς ὑπερπαραγωγάς, αἱ ὁποῖαι ἐμφανίζουν τὸν Χριστὸν ἄλλοτε ὡς «γυναῖκα», ἄλλοτε ὡς «μπασταρδοπατέρα» (διὰ νὰ θυμηθῶμεν τὴν φράσιν τοῦ μακαριστοῦ Λαγκαδᾶ Σπυρίδωνος), ἄλλοτε ὡς γκέϊ κ.λπ., ἀλλὰ οὐδέποτε οἱ Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι καὶ πλανεμένοι προεκάλεσαν αἱματηρὰ γεγονότα (ἐκτὸς ἀπὸ ὀργανωμένας διαμαρτυρίας εἰς κλειστοὺς συνήθως χώρους ἢ ἐκτὸς ἀπὸ μικρὰς πορείας). 2ον) Θὰ συνεχίση νὰ δωρίζη τὸ Κοράνιον, ὅταν αὐτὸ διδάσκη τὸ μῖσος, τὴν ἀλαζονείαν, τὸν φανατισμὸν καὶ τό… ξίφος, ἐνῶ τὸ Εὐαγγέλιον τὴν ἀγάπην, τὴν μετάνοιαν κ.λπ. 3ον) Ἔχει ἀντιληφθῆ ὅτι ἡ Τουρκία εὑρίσκεται ὄπισθεν τῶν σφαγῶν εἰς τὴν Συρίαν καὶ ὅτι ὄπισθεν τῆς οἰκονομικῆς ἀναπτύξεως τῆς Τουρκίας εὑρίσκεται τὸ μουσουλμανικὸν καθεστὼς τῆς Σαουδικῆς Ἀραβίας. ΚΤΟΣ ὅλων τῶν προαναφερομένων ἐρωτημάτων καὶ θέσεων θέλομεν νὰ ἀφιερώσωμεν εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον καὶ τὸ ἀκόλουθον ἄρθρον, ὑπὸ τὸν τίτλον «Σέχτα βαρβαρότητας τὸ Ἰσλάμ», τοῦ κ. Φαήλου Μ. Κρανιδιώτου, στενοῦ συνεργάτου τοῦ Πρωθυπουργοῦ κ. Ἀντωνίου Σαμαρᾶ, γνωστοῦ καὶ ἀπὸ τὴν ἀνάμειξίν του εἰς τὴν ὑπόθεσιν τοῦ Κούρδου ἡγέτου κ. Ὀτσαλάν. Τὸ ἄρθρον ἔγραψεν ὁ κ. Κρανιδιώτης εἰς τὴν ἐφημερίδα «Δημοκρατία» τῆς 16ης Σεπτεμβρίου. Αὐτὸ ἔχει ὡς ἀκολούθως:

Α

Ε

«Η ΔΥΣΗ, χρόνια τώρα, πριονίζει τὰ πόδια της καὶ βγάζει τὰ μάτια της. Οἱ ΗΠΑ ἐφτίαξαν ἕνα Ἀφγανιστὰν στὰ Βαλκάνια, τὴ Βοσνία. Μὲ διαβατήρια ἀπὸ τὴ χώρα τοῦ Ἀλίγια Ἰζετμπέκοβιτς βρέθηκαν ἀργότερα πολλοὶ τρομοκράτες, ποὺ ἔπεφταν νεκροὶ ἢ ζωντανοὶ στὰ χέρια τῶν ἀρχῶν ἀσφαλείας διαφόρων χωρῶν. Ἐκεῖ εἶχαν πάρει καὶ ἐκπαίδευση γιὰ τὴν Τζιχάντ, τὸν ἱερὸ πόλεμο κατὰ τῶν “ἀπίστων”. Μουτζαχεντὶν ἀπὸ τὴν Τουρκία, τὸ Ἀφγανιστάν, τὸ Πακιστὰν κι ὅλο τὸν ἀραβικὸ κόσμο πολέμησαν στὸ πλευρὸ ἑνὸς ἰσλαμικοῦ καθεστῶτος, μὲ ρίζες στοὺς συνεργάτες τῶν ναζὶ καὶ τὸ Hantzar Division τῶν Waffen SS. Γιὰ νὰ τοὺς ὑποστηρίξουν οἱ Ἀμερικανοὶ καὶ οἱ ἄλλοι σύμμαχοι τοῦ ΝΑΤΟ ἰσοπέδωσαν μία χριστιανικὴ εὐρωπαϊκὴ χώρα, τὴ Σερβία. Οἱ ἡμέτεροι χρήσιμοι ἠλίθιοι τῆς “καθεστωτικῆς προόδου” ἐπέχαιραν τότε καὶ δικαιολογοῦσαν τὸ μακελλειὸ ἑνὸς ὀρθόδοξου ἔθνους. Κοινὸ μυστικό, ἡ ἁδρὴ χρηματοδότηση τῆς κυβέρνησης Κλίντον ἀπὸ τὴν κυβέρνηση τῆς Σαουδικῆς Ἀραβίας, ἑνὸς ἀπὸ τὰ πλέον φασιστικά, μεσαιωνικὰ καθεστῶτα στὸν κόσμο, μέρος τῆς ἐξήγησης τοῦ παραλόγου. Ἡ Ἂλ Κάϊντα καὶ ποικίλες παραφυάδες της δὲν εἶναι

παρὰ τὸ παρακράτος τοῦ Ριάντ. Σαουδαραβικὰ κεφάλαια βρίσκονται πίσω ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ ἀνάκαμψη τῆς Τουρκίας, τὸν Ἐρντογὰν καὶ τὸν μέντορά του, τὸν Φετουλὰχ Γκιουλέν, ὅπως καὶ πίσω ἀπὸ τοὺς ἰσλαμιστὲς “ἀγωνιστὲς τῆς ἐλευθερίας”, ποὺ μακελλεύουν στὴ Συρία τοὺς χριστιανούς, ἀλλὰ καὶ πλῆθος ἀλεβιτῶν. Ἀπὸ τὴ Συρία ὡς τὴ Νιγηρία οἱ χριστιανοὶ σφαγιάζονται, οἱ ἐκκλησίες τους βεβηλώνονται καὶ πίσω ἀπὸ τοὺς φυσικοὺς αὐτουργοὺς ὑπάρχουν οἱ ἴδιοι μηχανισμοί, ποὺ φτάνουν ὡς τὴ σκοτεινὴ χώρα, ὅπου ἡ κυβέρνηση πετᾶ ἀπὸ ἑλικόπτερα τοὺς ἀντιπάλους της στὴν τρομερὴ “μαύρη ἔρημο”. Ἀγαστὴ ἡ συνεργασία της μὲ τὴν Τουρκία, ποὺ λεονταρίζει κατὰ τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τῆς Ἑλλάδας. Ἡ δολοφονία τοῦ Ἀμερικανοῦ πρέσβη καὶ τῶν ἄλλων διπλωματικῶν ὑπαλλήλων τῶν ΗΠΑ στὴ Λιβύη εἶναι ἕνα χαστούκι στὸ πρόσωπο τῆς ἄφρονος πολιτικῆς τῆς Δύσης. Ἐλάχιστοι τολμοῦν νὰ ποῦν τὴν ὠμὴ ἀλήθεια. Δὲν ὑπάρχει μετριοπαθὲς Ἰσλάμ. Οἱ μουσουλμάνοι ἀνὰ τὸν κόσμο εἶναι μία ζῶσα ἐκρηκτικὴ ὕλη, ποὺ ἀνὰ πᾶσα στιγμή, ἀπὸ ἕνα φαινομενικὰ ἀσήμαντο γεγονός, ἐκρήγνυται ἐντυπωσιακά. Ἐμεῖς μποροῦμε νὰ λέμε ἀνέκδοτα μὲ τὸν Χριστό, τὴν Παναγία, τὸν Πάπα, ἀλλὰ κανεὶς δὲν διανοήθηκε γι᾽ αὐτὸν τὸν λόγο νὰ “διαδηλώσει” μὲ πολυβόλα, νὰ πυρπολήσει κτήρια καὶ νὰ λιντσάρει ἀνθρώπους. Ἂν κανεὶς διανοηθεῖ νὰ ἀμφισβητήσει, νὰ χλευάσει ἢ ἔστω νὰ ἀπεικονίσει σὲ φὶλμ ἢ σκίτσα τὸν Προφήτη, ἔχει ἐξασφαλισμένη ἐντολὴ θανάτου. Ο ΙΣΛΑΜ δὲν εἶναι παρὰ μία παγκόσμια σέχτα. Ἕνας ἀναχρονισμός, ποὺ μέσα του περιέχει τὴ γενοκτονία τῶν ἀλλοθρήσκων στὴν πρώτη εὐκαιρία, ἄκρατο μῖσος, μαζικὲς παραβιάσεις ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, πλήρη ἀπαξίωση τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Ἐμεῖς ὅλοι, οἱ ἄπιστοι, δὲν εἴμαστε παρὰ χῶρος ἐπέκτασης. Γιὰ τὸ Ἰσλὰμ δὲν ὑπάρχει εἰρήνη μὲ τοὺς “ἀπίστους”. Μόνο προσωρινὴ ἀνακωχή, ὥσπου οἱ πιστοὶ τοῦ Προφήτη νὰ νιώσουν ἀρκετὰ δυνατοί, γιὰ νὰ ἐφαρμόσουν καὶ πάλι τὸν Νόμο τοῦ Ξίφους. Πρῶτο μεγάλο θύμα τους, οἱ γυναῖκες, μέσα στὶς ἴδιες τὶς κοινωνίες τους. Στὶς χῶρες ὅπου κυριαρχοῦν, ὅπως στὴν Αἴγυπτο, εἶναι καθημερινὸ φαινόμενο οἱ βιασμοὶ τῶν κοπτῶν γυναικῶν καὶ κάθε χριστιανῆς. Ἀπερίγραπτα βασανιστήρια προηγοῦνται τῶν δολοφονιῶν τῶν χριστιανῶν. Ἀπὸ τὴν Τυνησία ὡς τὸ Πακιστὰν ἡ παγκόσμια σέχτα τοῦ Ἰσλὰμ δολοφονεῖ χριστιανούς, προάγει τὴν τρομοκρατία, ἀπειλεῖ τὴν παγκόσμια εἰρήνη, κουρελιάζει κάθε ἀνθρωπιστικὴ ἀξία, ὅπως τὴν ξέρουμε στὴν Εὐρώπη καὶ τὴ Βόρεια Ἀμερική. Ἡ Δύση εἶναι σὲ παρακμή. Ξέχασε τὶς χριστιανικὲς ρίζες της. Καὶ τὸ Ἰσλὰμ ὡς ἁρπακτικὸ θηρίο μυρίζεται τὴν ἀδυναμία μας. Στὴν Ἀγγλία, πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια, οἱ δράστες τῶν τρομοκρατικῶν ἐπιθέσεων ἦταν home boys, παιδιὰ γεννημένα καὶ μεγαλωμένα στὴ Βρετανία. Ἡ Δύση ἢ θὰ ἁλωθεῖ ἢ θὰ ξυπνήσει. Καὶ τότε θὰ ὑποχρεωθεῖ νὰ κάνει μία τελευταία, πολὺ πιὸ αἱματηρὴ καὶ βίαιη Σταυροφορία, ἀπέναντι σὲ ἕνα ἐχθρό, ποὺ ἀριθμεῖ ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια, ἀρρωστημένο καὶ βίαια φανατικό. ΑΘΡΟΑ μουσουλμανικὴ μετανάστευση στὴν Εὐρώπη εἶναι ἕνας τεράστιος κίνδυνος. Πέρα ἀπὸ τὰ μέτρα ἀνάσχεσης καὶ ἐπαναπατρισμοῦ τῶν μουσουλμάνων λαθρομεταναστῶν, ἡ Δύση, ἂν δὲν θέλει νὰ διαλυθεῖ, ἀφοῦ πρῶτα ματώσει ἀπὸ τὴ γενίκευση τῆς τρομοκρατίας, πρέπει νὰ ὑψώσει τὸ ἀσφαλέστερο τεῖχος, ποὺ εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ στὶς χριστιανικὲς ρίζες καὶ ἀξίες της. Ὀφείλει νὰ δείξει ἀλληλεγγύη στοὺς χριστιανούς, ποὺ σήμερα ζοῦν μία ἀνείπωτη γενοκτονία στὶς μουσουλμανικὲς χῶρες, μὲ τὴ συνενοχὴ τῆς δυτικῆς ἠλιθιότητας, καὶ νὰ ἐπιβάλει σὲ αὐτὴ τὴν παγκόσμια σέχτα βαρβαρότητας τὸ μόνο πράγμα, ποὺ σέβεται: τὸν Νόμο τοῦ Ξίφους».

Τ

Η

Κύριε Διευθυντά, Σὲ κάθε ἄνθρωπο ὑπάρχει στὸν ἐσωτερικό του κόσμο ἔμφυτη ἡ φορά πρὸς τὸν Θεό, ἡ θρησκευτικότης ἐκφραζομένη μὲ σειρὰ ἐκδηλώσεων, κυριοτέρα τῶν ὁποίων εἶναι ἡ προσευχή. Πρόκειται γιὰ ἕνα μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο καὶ αὐτὴ ἡ δυνατότητα τῆς προσευχῆς ἀποτελεῖ ἐξαιρετικὸ προνόμιο τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Κατὰ τὴν ἱερὴ ὥρα τῆς προσευχῆς, τὸ δημιούργημα, ὁ ἄνθρωπος συνομιλεῖ μὲ τὸν Δημιουργό του, τὸ πλάσμα μὲ τὸν Πλάστη του καὶ ἀξιώνεται πραγματικὰ χρησιμοποιώντας τὸ λογικό του νὰ «αἴρει τὴν ψυχήν του», πρὸς τὸν Πάνσοφο, Παντοδύναμο καὶ Πανάγαθο Θεό. Εἰδικότερα ἡ καθημερινὴ πρωϊνὴ προσευχὴ στὰ σχολεῖα μας, ἡ λεγόμενη «Κυριακὴ Προσευχή», δηλαδὴ τὸ «Πάτερ Ἡμῶν», ἔχει μεγάλη παιδαγωγικὴ ἀξία γιὰ τὴν ὅλη διαμόρφωση τῆς προσωπικότητος τῶν μαθητῶν. Πρῶτον, ἡ προσφώνηση «Πάτερ ἡμῶν», πατέρα μας, ἠχεῖ πολὺ στοργικὰ καὶ στηρικτικὰ καὶ νοιώθει ὁ προσευχόμενος ὅτι δὲν εἶναι μόνος καὶ ὀρφανὸς, ἀλλὰ ἔχει Πατέρα πού τὸν ἀκούει, τὸν ἀγαπᾶ καὶ μεριμνᾶ γι᾽ αὐτόν, γιὰ τὸ παιδί του. Μὲ τὸ «Ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά Σου», ἡ ἑπόμενη φράση, ζητοῦμε καὶ ἐπιθυμοῦμε ν᾽ ἁγιασθεῖ ὁ Θεὸς μέσα μας. Τὸ ἁγιαστικό του ἔργο νὰ φθάσει καὶ σέ μᾶς. Μέ τὸ αἴτημα, «ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου», προσευχόμεθα νὰ ἔλθει ἡ πνευματικὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ στὶς ψυχές μας, δηλαδὴ «ἡ θεία χάρις του στὴ ζωή μας. «Γενηθήτω τὸ θέλημά Σου», σημαίνει νὰ γίνει τὸ θεῖο θέλημα στὴ γῆ τῶν ἀνθρώπων, ὅπως αὐτὸ γίνεται στὸν οὐρανὸ καὶ μάλιστα ὅταν ὑπάρχουν δυσκολίες, θλίψεις καὶ ἀπογοητεύσεις. Τὸ ἑπόμενο αἴτημα, «τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον, δὸς ἡμῖν σήμερον», εἶναι ἐξόχως σημαντικό. Κάτω μάλιστα ἀπὸ τὴν λέξη «ἄρτον», πού εἶναι ἡ βασικὴ τροφὴ τοῦ ἀνθρώπου, κρύβεται κάθε ἄλλη τροφὴ καὶ κάθε ἄλλη μας ὑλικὴ ἀνάγκη. Συμβολίζει βέβαια καὶ τὴν πνευματικὴ τροφὴ τῆς ψυχῆς. Ἔπειτα τὸ «καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν», ἔχει μεγάλη παιδαγωγικὴ σημασία γιὰ τὴν ἀξία τῆς ταπεινοφροσύνης καὶ τῆς συγχωρητικότητος. Μὲ τὸ αἴτημα αὐτὸ καταπολεμεῖται κάθε εἴδους βία, πού παρουσιάζεται ἐνίοτε στὶς σχολικὲς κοινότητες. Καὶ «μὴ εἰσενέγκης ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ρῦσαι ἠμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ», εἶναι τὰ τελευταῖα αἰτήματα τῆς προσευχῆς μὲ τὰ ὁποῖα ζητοῦμε νὰ μὴ ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς νὰ πέσουμε σὲ πειρασμὸ ἀλλὰ πολὺ περισσότερο νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία τοῦ ἀνθρωποκτόνου καὶ χαιρεκάκου ἐχθροῦ, τοῦ διαβόλου. Ὀφείλουμε νὰ ὑπογραμμίσουμε ὅτι πράγματι ἡ προσευχὴ αὐτὴ λειτουργεῖ ὡς ἠθικὸν στήριγμα τῶν μαθητῶν, ὡς φράγμα παραβατικῶν συμπεριφορῶν, ὡς πνευματικὴ τροφὴ τῆς ψυχῆς, ὡς θεμέλιο ἐσωτερικῆς ἠρεμίας, ὡς δυναμικὴ πολιτισμοῦ. Ὅσοι ἀπαξιώνουν τὴν παραδεδομένη πρωϊνὴ αὐτὴ προσευχὴ στὰ σχολεῖα μας θ᾽ ἄξιζε ν᾽ ἀρχίσουν νὰ τὴν λέγουν κάθε ἡμέρα, ὥστε νὰ εἰσέλθουν στὸ βαθύτερο πνευματικό της νόημα καὶ νὰ αἰσθανθοῦν καὶ αὐτοὶ τὴν γλυκύτητα τῶν λόγων τῆς Κυριακῆς αὐτῆς προσευχῆς. Μετὰ τιμῆς καὶ εὐχῶν Ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαθανασίου, Δρ. Ν. & Θ, Ἱεροκῆρυξ Καθεδρικοῦ Ναοῦ Ἀθηνῶν, Διευθυντὴς Ἰδιαιτέρου Γραφείου Μακαριωτάτου

Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου

Κύριε Διευθυντά, Διαβάζοντας τὸ ἄρθρο τοῦ ἀξιοτίμου κ. Νικολάου Σωτηροπούλου στὸν Ὀρθόδοξο Τύπο (1934/6–7–12) «Λάθος καὶ μεγίστη αἵρεσις ἡ διακήρυξις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ὅτι καὶ ἄλλαι θρησκεῖαι εἶναι “Δρόμοι Σωτηρίας”», θὰ ἤθελα, πλὴν τῶν ὅσων πολὺ εὔστοχα ἀναφέρει ὁ μέγας καὶ ἀνιδιοτελὴς ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, νὰ προσθέσω μερικὲς σκέψεις καὶ προβληματισμοὺς ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ. Κατ᾽ ἀρχὴν ὁ Θεὸς δὲν θέλει μόνο τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ «καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α´ Τιμ. β´ 4), ποὺ σημαίνει ὅτι θέλει συνειδητοὺς πιστοὺς καὶ νὰ ἔχουν πλήρει γνῶσι τῆς ἀληθοῦς πίστεως. Γιατὶ ἡ συνείδησις θὰ τοὺς συγκρατήσει στὴν ἀληθινὴ πίστη καὶ ὄχι ἡ ἀπειλὴ τοῦ θανάτου, ὅπως συμβαίνει μὲ τὸν μουσουλμανισμό. Τὰ μαρτυρολόγια τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι γεμάτα ἀπὸ παραδείγματα. Τὰ ζήσαμε κατὰ τὴν τουρκοκρατία. Ἀλλὰ τὰ ἴδια συμβαίνουν καὶ σ᾽ ὅλα τὰ κράτη, ποὺ ἐπικρατοῦν οἱ μουσουλμάνοι. Στὸν Χριστιανισμὸ δὲν ὑπάρχει καταναγκασμὸς οὔτε κατὰ τὴν εἴσοδον οὔτε κατὰ τὴν ἔξοδόν μας. Δεύτερον, τὰ παραδείγματα τοῦ Χριστοῦ γιὰ τοὺς Νινευΐτες καὶ τὴν «βασίλισσα τοῦ νότου» ἀνήκουν στὴν πρὸ Χριστοῦ ἐποχή. Στὴν πρώτη περίπτωση ἀπεστάλη ἀπ᾽ τὸν Θεὸ ὁ Προφήτης Ἰωνᾶς καὶ μὲ τὸ κήρυγμά του, πείστηκαν στὰ λεγόμενά του, μετενόησαν ἀπὸ τὴν καλή τους προαίρεσι καὶ σώθηκαν ἀπὸ βεβαία καταστροφή. Ἂν λοιπὸν ἀντὶ τοῦ Ἰωνᾶ ἀπεστέλετο κάποιος Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ ἢ κάποιος Ἱεραπόστολος καὶ

τοὺς δίδασκε τὰ περὶ Χριστοῦ, δὲν θὰ μετανοοῦσαν καὶ δὲν θὰ γινόταν Χριστιανοί; Ἐφ᾽ ὅσον εἶχαν ἀγαθὴ προαίρεσι καὶ ἐκτελοῦσαν αὐτὰ ποὺ τοὺς ὑπαγόρευε ἡ συνείδησή τους, ὡς ὁ ἔμφυτος νόμος, θὰ ἐκτελοῦσαν καλύτερα καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἀληθινῆς θρησκείας καὶ θὰ ἦταν πολὺ καλύτεροι Χριστιανοὶ ἀπ᾽ τοὺς σημερινοὺς κατ᾽ ὄνομα μόνο καὶ τῶν ταυτοτήτων νερόβραστους Χριστιανούς. Θὰ ἦταν κατὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ (Ἰωάν. Ι´ 3–4) ἀπὸ τὰ πρόβατα, ποὺ θὰ ἤκουον τῆς φωνῆς αὐτοῦ. Ἡ φήμη τῆς σοφίας τοῦ Σολομώντα ἔφθασε καὶ στὴ χώρα τῆς «Βασίλισσας τοῦ νότου» καὶ δὲν ἔχασε τὴν εὐκαιρία νὰ τὸν ἐπισκεφθεῖ καὶ νὰ ὠφεληθῆ ἀπ᾽ αὐτή. Ἀλλὰ ποιὰ ἀνθρώπινη σοφία μπορεῖ νὰ ὑπερβῆ τὴ σοφία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ; Στὴ σοφία τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι ἀφιερωμένος ὁ Ἱ. Ναὸς τῆς Ἁγίας Σοφιᾶς στὴν Κων/πολη; Αὐτὴ τὴ σοφὶα δὲν διακηρύττει ὁ κάθε ἱερεὺς σὲ κάθε θ. Λειτουργία μὲ τὸ «Σοφία ὀρθή», ποὺ περιέχεται στὸ Εὐαγγέλιο; Ἡ φήμη τοῦ Χριστιανισμοῦ δὲν ἔφτασε μέχρι τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης μὲ τοὺς Ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ, μὲ τοὺς ἱεραποστόλους καὶ μὲ τὰ μαζικὰ μέσα ἐνημερώσεως; Πόσοι προσέρχονται σὰν τὴν «βασίλισσα τοῦ νότου», γιὰ νὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ τὴν θρησκεία τῆς σοφίας τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ τῆς δικῆς τους σωτηρίας; Ἀναλογιζόμενοι τὰ ἑκατομμύρια καὶ δισεκατομμύρια τῶν ἀρχέγονων καὶ διατηρουμένων μέχρι τῶν ἡμερῶν μας εἰδωλολατρικῶν θρησκευμάτων θὰ λέγαμε μετὰ λύπης ἐλάχιστοι, ἐλαχιστότατοι!… Βέβαια ὅλοι οἱ ἀρχαῖοι λαοὶ καὶ μεταξὺ αὐτῶν καὶ οἱ Ἑβραῖοι, ποὺ εἶχαν καὶ τὸν νόμον τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, πήγαιναν ὅλοι τους στὸν Ἅδη. Τοῦτο καταδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὴ Γένεσι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης δὲν ἀναφέρεται ἡ λέξις Παράδεισος, παρὰ μόνο ὁ Ἅδης. Γιὰ νὰ τοὺς δώση τὴν εὑκαιρία ὁ Χριστὸς κατὰ τὴν τριήμερη ταφή του κατέβηκε στὸν Ἅδη, γιὰ νὰ κηρύξη καὶ σ᾽ αὐτοὺς τὸ Εὐαγγέλιο (Ἰωάν. ε´ 25–28, Α´ Πέτρ. γ´ 19, ε´ 6) καὶ νὰ τοὺς σώση. Γι᾽ αὐτὸ «ὁ Ἅδης φησὶν ἐπικράνθη καὶ γὰρ ἐνεπαίχθη» κατὰ τὸν λόγον τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Βεβαίως σὲ ὅσους δὲν ἔφθασε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἔζησαν οἱ ἄνθρωποι κατὰ τὸν νόμο τῆς συνειδήσεώς των σὲ πρωτόγονες καταστάσεις, ἀπομεμονωμένοι στὶς ζοῦγκλες καὶ εἶχαν τὴν καλὴ προαίρεση, ὁ Χριστὸς θὰ τοὺς κρίνει μὲ ἐπιείκεια, ἀλλὰ πότε θὰ ἔχουν τὴν εὐκαιρία νὰ διδαχθοῦν γιὰ τὸν Χριστό; Ἀλλὰ γι᾽ αὐτοὺς ποὺ ἄκουσαν γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ βασάνισαν τοὺς ὀπαδούς του, κατεδίωξαν τὴν Ἐκκλησία καὶ σκότωσαν τοὺς ἱεραποστόλους, ἐμμένοντες πεισματικὰ στὴν εἰδωλολατρία εἶναι ἀδύνατον νὰ σωθοῦν. Ποιὸ εἶναι τὸ κριτήριο γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου; Οἱ οἰκουμενισταὶ θὰ μᾶς ποῦν. Εἶναι ἡ ἀκριβὴς τήρηση ἢ τοῦ ἔμφυτου νόμου σύμφωνα μὲ τὴν πρὸς Ρωμαίους (Β´ 14–16) ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἢ τῶν νόμων ποὺ πρεσβεύει τὸ θρήσκευμά τους, γιατὶ ἐφ᾽ ὅσον ἐκτελοῦν πιστὰ τὶς ἐντολές των καὶ τοὺς νόμους, ὡς ἀλλόθρησκοι, θὰ τὶς ἐκτελοῦσαν πρόθυμα καὶ ὡς Χριστιανοί. Ἰδοὺ ἡ τεράστια παρεξήγησις καὶ τὸ μέγα καὶ ὀλέθριο λάθος τους, ὅπως πολὺ σωστὰ καταλήγει καὶ ὁ Νικ. Σωτηρόπουλος, ποὺ συνιστᾶ τὴν μεγαλύτερη νεωτέρα Αἵρεσι. Καὶ εἶναι Μέγα Λάθος γιατί: α´) Ὁ Εὐνοῦχος τῆς Κανδάκης (Πράξ. η´ 20) δὲν ἦταν αὐστηρὸς τηρητὴς τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου, ποὺ ἦρθε νὰ προσκυνήση τὸν ἀληθινὸ Θεὸ στὸν μοναδικὸ ναὸ τῶν Ἑβραίων στὰ Ἱεροσόλυμα; Γιατὶ ὁ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ ἔδωσε ἐντολὴ στὸν Ἀπόστολο Φίλιππο νὰ τὸν κατηχήση καὶ νὰ τὸν βαπτίση Χριστιανό; β´) Ὁ ἑκατόνταρχος Κορνήλιος (Πράξ. ι´ Ι–33) δὲν ἦταν καλὸς ἄνθρωπος, ποὺ οἱ ἐλεημοσύνες καὶ οἱ προσευχές του ἀνέβησαν μέχρι τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ; Γιατὶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος πῆρε ἐντολὴ νὰ τὸν κατηχήση καὶ βαπτίση; γ´) Ὁ Ἀπ. Παῦλος δὲν ἦταν ὁ κάτοχος τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου καὶ ἀκριβὴς τηρητής του; Γιατὶ ἔπρεπε νὰ γίνη γνώστης τῆς νέας θρησκείας καὶ νὰ βαπτισθῆ (Πράξ. β´ 18) Χριστιανός; δ´) Κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς μετὰ τὴν ὁμιλία τοῦ Πέτρου (Πράξ. β´ 57, 58), δὲν τὸν ρώτησαν οἱ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον Ἑβραῖοι καὶ οἱ ἄλλοι παρευρισκόμενοι ἀλλόθρησκοι λαοὶ «τί ποιήσωμεν, ἄνδρες ἀδελφοί;». Γιατὶ ὁ Ἀπ. Πέτρος τοὺς εἶπε: «Μετανοήσατε καὶ βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ» καὶ δὲν τοὺς εἶπε: «Νὰ ἐκτελεῖτε τὶς ἐντολὲς καὶ τοὺς νόμους τοῦ θρησκεύματός σας σὲ ὁποιοδήποτε καὶ ἂν ἀνήκετε καὶ θὰ σωθεῖτε»; ε´) Γιατὶ ὁ Ἀπ. Παῦλος ὁμολογεῖ (Γαλάτας β´ 15–16) ὅτι: «Ἡμεῖς φύσει Ἰουδαῖοι καὶ οὐκ ἐξ ἐθνῶν ἁμαρτωλοί, εἰδότες δὲ ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων Νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων Νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων Νόμου ΠΑΣΑ ΣΑΡΞ»; στ´) Γιατὶ ὁ Χριστὸς νὰ ἱδρύση νέαν θρησκείαν, γιὰ νὰ σώση τοὺς σεσωσμένους τῶν ἤδη ὑπαρχόντων θρησκευμάτων; ζ´) Εἶναι δυνατὸν διὰ τῶν εἰδωλολατρικῶν νόμων νὰ σωθῆ ὁ ἄνθρωπος τὴ στιγμή, ποὺ γνωρίζο-

με (Ψαλμ. 95, 5) ὅτι: «Οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια»; Πῶς εἶναι δυνατὸν τὰ δαιμόνια νὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου, ἐνῶ αὐτὰ θὰ τιμωροῦνται αἰωνίως στὴν Κόλασι; η´) Ἐὰν τὰ εἰδωλολατρικὰ θρησκεύματα εἶχαν καὶ ἔχουν σωτηρία, γιατὶ ὁ ἀληθινὸς Θεὸς τῶν Ἑβραίων τοὺς τιμωροῦσε παραδειγματικὰ, ὅταν αὐτοὶ λάτρευαν τοὺς εἰδωλολατρικοὺς θεοὺς τῶν γειτόνων τους; θ´) Ἐὰν ὁ μουσουλμανισμὸς παρεῖχε καὶ παρέχει τὴν σωτηρία στοὺς ἀνθρώπους, γιατὶ τόσοι δικοί μας Ἅγιοι δὲν ἁγίασαν ὡς μουσουλμάνοι καὶ ἁγίασαν ὡς Ἱερομάρτυρες Χριστιανοί; Γιατὶ νὰ χάσουν τὴν πολυτέλεια, τιμές, πλούτη, ἀξιώματα καὶ νὰ ὑποστοῦν τὸν ἐξευτελισμὸ τῆς προσωπικότητάς των μὲ βασανιστήρια καὶ τελικὰ τὸν θάνατον; ι´) Πόσες φορὲς οἱ οἰκουμενισταὶ καὶ μάλιστα οἱ ἱερομένοι διάβασαν καὶ ξαναδιάβασαν τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ ἀναφέρει (Μάρκ. ιστ´16) ὅτι «Ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται», (Ἰωάν, γ´ 14–18), «Ὁ πιστεύων εἰς Αὐτὸν οὐ κρίνεται, ὁ δὲ μὴ πιστεύων ἤδη κέκριται, ὅτι μὴ πεπίστευκεν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ»; ια´) Πῶς μπορεῖ νὰ διακηρύττει ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὅτι τὰ ἄλλα θρησκεύματα εἶναι ἄλλοι «Δρόμοι Σωτηρίας» τὴ στιγμή, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς διακηρύττει (Ἰωάν. ιδ´ 6) ὅτι: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ΟΔΟΣ, ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή» καὶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος «πλησθεὶς Πνεύματος Ἁγίου» (Πράξ. δ´ 8–12) ὅτι «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ σωτηρία…»; Δὲν μᾶς κηρύττει ἀλλουνοῦ παπᾶ Εὐαγγέλιο (Γαλ. α´ 8–9) καὶ δὲν βλασφημεῖ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα; Δὲν εἶναι αὐτὸ μεγίστη αἵρεσις; Ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ δὲν ἀποδεικνύεται τὸ μέγα λάθος τῶν οἰκουμενιστῶν, ποὺ ἐξαρτοῦν τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν πιστὴ τήρησι τῶν ἐντολῶν καὶ νόμων τοῦ κάθε εἴ δους θρησκεύματος καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν Πίστι εἰς τὸν Χριστόν, ὅπως διδάσκει τὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιόν μας; Μὲ τὴν διακήρυξιν αὐτὴν δὲν ἀποδυναμώνεται κάθε δραστηριότητα τοῦ ἔργου τῶν ἱεραποστόλων καὶ τῆς ἱεραποστολῆς; Μετὰ τιμῆς Παναγιώτης Ράπτης

«Τεθλιμμένη ἡ ὁδός»

Κύριε Διευθυντά, Τὴν τελευταία Κυριακὴ τοῦ Αὐγούστου ἀκούσαμε τὸν Χριστὸν στὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ νὰ μᾶς βεβαιώνει κατηγορηματικὰ ὅτι «δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν». Καὶ ὁ Σωκράτης, ὁ μεγαλύτερος σοφὸς μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, ἔλεγε σὲ κάποιους Ἀθηναίους ὅτι ἂν θέλουν νὰ γίνουν καλοὶ φιλόσοφοι, πρέπει νὰ παντρευτοῦν μία κακὴ γυναίκα! Ὁμιλοῦσε βέβαια ἀπὸ τὰ δικά του βιώματα ὁ Σωκράτης, ἀφοῦ εἶχε γιὰ σύζυγο τὴν διαβόητη Ξανθίππη. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ὁ θαυμαστότερος θεολόγος, ἀναφέρει πολλάκις στὶς ὁμιλίες του ὅτι οἱ ἀνέσεις, τὰ πλούτη καὶ ἡ πολλὴ ὑγεία εἶναι οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου. Τί πρέπει λοιπὸν νὰ εἰποῦμε γιὰ τὴν ἐποχή μας μὲ τὶς πρωτοφανεῖς στὴν ἱστορία ἀνέσεις μας καὶ τὴν ἀφθονία τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν; Ἀντιλαμβανόμαστε ἐκ τῶν πραγμάτων ὅτι αὐτὰ εἶναι ποὺ μᾶς καταδιέφθειραν ὅσο ποτὲ ἄλλοτε στὸ παρελθόν. Συμβαίνει μάλιστα ἡ διαφθορὰ μας αὐτὴ καὶ ἡ ἀθεΐα μας νὰ ἔχουν ἐνταθεῖ στὸ ἔπακρο λόγῳ τῶν παντοδύναμων καὶ ἁμαρτωλῶν μέσων μαζικῆς ἐνημέρωσης (Μ.Μ.Ε.). «Ἡ τηλεόραση εἶναι δαίμων», ἔλεγε ὁ μακαριστὸς π. Παΐσιος. Βεβαιώτατα δὲν πρέπει νὰ παραβλέπουμε ὅτι παρ᾽ ὅλο τὸ ἐλεεινὸ κατάντημά μας σήμερα, ὑπάρχει ἕνα μικρὸ ποσοστὸ εὐσεβέστατων ἢ καὶ ἁγίων ἀκόμη συνανθρώπων μας ἰδιαίτερα στὶς ὀρθόδοξες χῶρες. Μὲ τὶς προσευχὲς τῶν προσώπων αὐτῶν διατηρεῖται ὁ κόσμος μέχρι σήμερα. Ὁ Ἅγιος Βαρσανούφιος ἔλεγε ὅτι στὴν ἐποχή του τρεῖς Ἅγιοι ἄνδρες ἔσωσαν τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν καταστροφή. Ἀλλὰ ἐμᾶς ποὺ ξεπεράσαμε στὴν κακία ὅλους τοὺς προγόνους μας, μέχρι πότε θὰ μᾶς ἀνέχεται ὁ Θεός; Ἀπὸ παντοῦ ὁμολογεῖται ὅτι σύντομα θὰ ξεσπάσει ὁ πλέον καταστρεπτικὸς πόλεμος, ποὺ ἔγινε ποτέ! Εἴθε νὰ δοθεῖ μετάνοια στὴν οἰκουμένη, ὅπως ἔγινε μὲ τοὺς Νινευΐτες, ποὺ σώθηκαν τελικά. Ὅσο γιὰ τὶς ἀνέσεις μας καὶ τὰ πλούτη μας, πρέπει νὰ βροῦμε τὴ χρυσὴ τομὴ στοὺς πειρασμοὺς αὐτούς. Ἔχουμε πρὸς τοῦτο ὁδηγοὺς τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες φιλοσόφους, τοὺς χαρισματικοὺς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, παράλληλα βέβαια μὲ τὴν Ἁγία Γραφή. Ἐξαιρετικὰ μεγάλο ρόλο μποροῦν νὰ παίξουν ἐδῶ τὰ παντοδύναμα Μ.Μ.Ε. Ἀπὸ ὄργανα διαφθορᾶς, ποὺ εἶναι σήμερα, νὰ γίνουν μέσα διαπαιδαγωγήσεως τῶν λαῶν. Πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι ὁ ἑλληνισμὸς ὑπῆρξε ἀνέκαθεν ὁ φωτοδότης τῆς ἀνθρωπότητας, τόσο διὰ τῆς φιλοσοφίας ὅσο καὶ ἀργότερα διὰ τοῦ χριστιανισμοῦ. Εἴθε καὶ στοὺς κρίσιμους σημερινοὺς καιροὺς νὰ φανοῦμε ἀντάξιοι τοῦ παρελθόντος μας, διαφωτίζοντας τὴν οἰκουμένη, ἀλλὰ πρωτίστως τοὺς ἴδιους τοὺς ἑαυτούς μας. Καὶ εἴθε νὰ τὸ πράξουμε αὐτὸ τὸ ταχύτερο, πρὶν μᾶς προφθάσει ὁ θεῖος ὄλεθρος… Μὲ τιμὴ Ἰωάννης Θεοδωρόπουλος Ἀπόστρατος Π.Ν.

21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ Η ΒΑΣΙΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ὅτι, ἂν θὰ μπορέσουμε νὰ καταλάβουμε αὐτὴν τὴν μεγάλη ἀλήθεια θὰ μπορέσουμε νὰ εἰσδύσουμε στὸ πραγματικὸ καὶ βαθύτερο νόημα τῆς Ὀρθοδοξίας. Κατ᾽ ἀρχὰς ὁ Σταυρὸς στὴν πατερικὴ διδασκαλία, ἐκτὸς τοῦ ὅτι εἶναι τὸ ξύλο πάνω στὸ ὁποῖο ὁ Χριστὸς τελείωσε τὴν ζωή Του καὶ θριάμβευσε ἐναντίον τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, συγχρόνως εἶναι καὶ ἡ ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔσωζε τοὺς ἀνθρώπους πρὸ τοῦ Νόμου, μετὰ τὸν Νόμο, πρὸ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτήν. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σὲ μία ὁμιλία του ἀναπτύσσει αὐτὴν τὴν θεμελιώδη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Τονίζει ὅτι ὁ Σταυρὸς εἶναι «ἡ τῆς ἁμαρτίας κατάργησις». Ἐπίσης, ὑπογραμμίζει τὴν ἀλήθεια ὅτι ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ «προανεκηρύττετο καὶ προετυποῦτο μυστικῶς ἐκ γενεῶν ἀρχαίων, καὶ οὐδεὶς ποτὲ κατηλλάγη τῷ Θεῷ χωρὶς τῆς τοῦ Σταυροῦ δυνάμεως». Ἔτσι ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ προτυπωνόταν μυστικῶς στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ στὴν πραγματικότητα, ὅπως λέγει στὴν συνέχεια τῆς ὁμιλίας του ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, βιώνονταν ἀπὸ ὅλους τοὺς Προπάτορας καὶ τοὺς Προφήτας. Πραγματικά, «φίλοι Θεοῦ πολλοὶ τῶν πρὸ νόμου καὶ μετὰ νόμον, μήπω τοῦ Σταυροῦ φανέντος». Ἔτσι «καὶ ὁ Σταυρὸς ἦν ἐν τοῖς προγενεστέροις καὶ πρὸ τοῦ τελεσθῆναι». Βεβαίως, τὸ σχῆμα τοῦ Σταυροῦ πάνω στὸν ὁποῖο ὁ Χριστὸς τελείωσε τὴν ζωή Του εἶναι τίμιο καὶ προσκυνητό, γιατί εἶναι εἰκόνα τοῦ Ἐσταυρωμένου. Ἔχει μεγάλη ἀξία διότι, πάλι κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, ὁ Χριστὸς μὲ τὴν θνητὴ καὶ παθητὴ σάρκα, ποὺ προσέλαβε ἀπὸ τὴν Παναγία «τὸν μὲν ἀρχέκακον ὄφιν θεοσόφῳ δελέατι διὰ τοῦ Σταυροῦ ἀγγιστρεύσας τὸ ὑπ᾽ αὐτοῦ δουλούμενον ἅπαν ἠλευθέρωσε γένος». Γι᾽ αὐτὸ διὰ τοῦ Σταυροῦ ἦλθε ἡ σωτηρία σὲ ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Ἑπομένως, ὁ Σταυρὸς εἶναι τὸ ὄργανο ἐκεῖνο, διὰ τοῦ ὁποίου ὁ Χριστὸς ἀπέθανε καὶ μὲ τὸ ὁποῖο νίκησε τὶς δυνάμεις τοῦ σκότους, ἀλλὰ συγχρόνως εἶναι καὶ ἡ ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔσωζε καὶ σώζει τοὺς ἀνθρώπους πρὸ τοῦ Νόμου καὶ μετὰ τὸν Νόμο, πρὸ τῆς ἐνανθρωπήσεως καὶ μετὰ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ. ΕΚΚΛΗΣΙΑ τοῦ Χριστοῦ στηρίζεται πάνω στὸν Σταυρὸ καὶ ὅλη ἡ ἐκκλησιαστικὴ ζωή, ὅπως σημειώθηκε πιὸ πάνω, εἶναι στὴν πραγματικότητα σταυρικὴ ζωή. Οἱ Πατέρες συνιστοῦν ὅτι πρέπει νὰ προσκυνοῦμε τὸν τύπο τοῦ Σταυροῦ, διότι εἶναι σημεῖο καὶ τρόπαιο μέγιστο τοῦ Χριστοῦ ἐναντίον τοῦ διαβόλου καὶ ὅλης τῆς ἀντικειμένης φάλαγγος, «διὸ καὶ φρίττουσι (οἱ δαίμονες) καὶ φυγαδεύονται τοῦτον τυπούμενον ὁρῶντες» (Ἅγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς). Θὰ ἤθελα στὴν συνέχεια νὰ τονίσω τρεῖς πραγματικότητες, στὶς ὁποῖες φαίνεται ὅτι τὸ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι σταυρικό, δηλαδὴ στηρίζεται πάνω στὸν Σταυρό. ΠΡΩΤΟΝ, τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ κέντρο τῆς πνευματικῆς ζωῆς γίνονται μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ Σταυροῦ. Τὸ νερὸ τῆς Κολυμβήθρας ἁγιάζεται μὲ τὴν σημείωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἀφοῦ ὄχι μόνον ὁ Σταυρός, ἀλλὰ καὶ τὸ σχῆμα τοῦ Σταυροῦ εἶναι θεῖο καὶ προσκυνητὸ καί, ἑπομένως, εἶναι ἁγιαστικό. Ὅταν εἰσερχόμαστε στὴν ἱερὰ Κολυμβήθρα βαπτιζόμεθα στὸν θάνατο τοῦ Χριστοῦ, ποὺ σημαίνει μετέχουμε τῆς δυνάμεως τοῦ Σταυροῦ. Ὁ ἱερεὺς μᾶς χρίει μὲ τὸ Ἅγιο Μύρο σχηματίζοντας ἐπάνω μας τὸ σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας εἶναι βίωση καὶ μέθεξη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Κατὰ τὴν θεία Λειτουργία δὲν ἐνθυμούμαστε τὰ θαύματα, ποὺ ἔκανε ὁ Χριστὸς ὅσο ζοῦσε, ἀλλὰ τὸν Σταυρό, τὸν θάνατο καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Καὶ ὅταν ὁ ἱερεὺς παρακαλῆ τὸν Θεὸ Πατέρα νὰ στείλη τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γιὰ νὰ μεταβάλη τὸν ἄρτο καὶ τὸν οἶνο σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ σχηματίζει πάνω ἀπὸ τὰ Δῶρα τὸν Τίμιο Σταυρό. Τὸ ἴδιο γίνεται μὲ ὅλα τὰ Μυστήρια καὶ ὅλες τὶς τελετὲς τῆς Ἐκκλησίας. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς «στέψεως» ὄχι μόνον σχηματίζεται στοὺς νεονύμφους ὁ Τίμιος Σταυρός, ἀλλὰ καὶ ὅλη ἡ ζωὴ τοῦ χριστιανικοῦ ἀνδρογύνου, ὅπως περιγράφεται στὶς εὐχὲς τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου, εἶναι σταυρική. Καὶ πραγματικὰ ἂν δοῦμε τὴν οἰκογενειακὴ ζωὴ ἔξω ἀπὸ τὸν Σταυρό, τότε ἀποτυγχάνουμε νὰ τὴν ἑρμηνεύσουμε καὶ νὰ τὴν κατανοήσουμε ὀρθόδοξα. ΔΕΥΤΕΡΟΝ, ὅλη ἡ ζωὴ τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι στὴν πραγματικότητα σταυρική. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, ἑρμηνεύοντας τὴν ἐντο λὴ τοῦ Χριστοῦ νὰ αἴρουμε τὸν Σταυρό μας, ἀναφέρει δύο περιπτώσεις ἄρσεως τοῦ Σταυροῦ. Ἡ μία εἶναι, ὅταν παραδίδουμε τὴν ζωή μας ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας κατὰ τὸν καιρὸ τῶν διωγμῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἔτσι περιφρονοῦμε τὴν ἴδια τὴν βιολογικὴ ζωὴ γιὰ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἄλλη εἶναι — κατὰ τὸν καιρὸ τῆς εἰρήνης τῆς Ἐκκλησίας —, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζώντας τὴν ζωὴ τῆς εὐσεβείας ἀ γωνίζεται νὰ σηκώνη τὸν Σταυρό, σταυρώνοντας τὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες. Ὅλη ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι γεμάτη ἀπὸ προτροπὲς γι᾽ αὐτὴν τὴν ἐργασία. «Νεκρώσατε τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς», τονίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Κολ. γ´, 5). Ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος κάνει λόγο γιὰ τὸν σταυρὸ τῆς πράξεως καὶ τῆς θεωρίας. Βέβαια, οἱ λέξεις πράξη καὶ θεωρία στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση ἔχουν

Η

ἐντελῶς διαφορετικὸ νόημα ἀπὸ ὅ,τι ἔχουν προσδώσει σ᾽ αὐτὲς οἱ δυτικοὶ Χριστιανοί. Οἱ τελευταῖοι ὅταν μιλοῦν γιὰ πράξη ἐννοοῦν τὴν ἱεραποστολή, δηλαδὴ ὅλη τὴν προσπάθεια νὰ «εὐαγγελίσουν» τὸν λαό, καὶ ὅταν μιλοῦν γιὰ θεωρία ἐννοοῦν τοὺς στοχασμοὺς καὶ τὶς σκέψεις, ποὺ κάνουμε γύρω ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὅλα τὰ θέματα τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας. Ἀλλὰ στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ὅταν κάνουμε λόγο γιὰ πράξη ἐννοοῦμε κυρίως τὴν μετάνοια, διὰ τῆς ὁποίας καθαίρεται ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ κάνοντας λόγο γιὰ θεωρία ἐννοοῦμε τὸν φωτισμὸ τοῦ νοῦ, ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὴν νοερὰ προσευχὴ καὶ τὴν θέα τῆς ἀκτίστου δόξης τοῦ Θεοῦ. Τόσο ἡ πράξη ὅσο καὶ ἡ θεωρία εἶναι βίωση τοῦ Σταυροῦ. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀγωνίζεται νὰ ἀκούση τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ: «ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου καὶ ἐκ τῆς συγ-

γενείας σου» (Γεν. Ιβ´, 1), δηλαδὴ καλεῖται νὰ νεκρώση τὴν Πατρίδα καὶ τὸν κόσμο, νὰ βλέπη πέρα ἀπὸ αὐτὲς τὶς κτιστὲς πραγματικότητες, ὅταν ἀγωνίζεται νὰ ἐφαρμόση τὴν παραγγελία τοῦ Θεοῦ: «λῦσαι τὸ ὑπόδημα ἐκ τῶν ποδῶν σου» (Ἐξ. γ´, 5), δηλαδὴ νὰ ἀποθέση τοὺς δερματίνους χιτώνας, τοὺς ὁποίους φόρεσε καὶ διὰ τῶν ὁποίων ἐνεργεῖ ἡ ἁμαρτία καὶ νὰ νεκρώση τὸ φρόνημα τῆς σαρκός, ποὺ ἀντιστρατεύεται τὸν νόμο τοῦ νοός, καὶ ὅταν καλῆται νὰ ἀνέβη στὸ ὄρος τῆς θεωρίας τοῦ Θεοῦ μετὰ ἀπὸ νόμιμη ἄθληση, αὐτὸ εἶναι βίωση τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ. Γιατί, ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, ποὺ ἑρμηνεύει τὰ πιὸ πάνω, «καὶ ἡ ἐν Θεῷ θεωρία τοῦ Σταυροῦ μυστήριόν ἐστι, τοῦ προτέρου ἐκείνου μυστηρίου μεῖζον». Ἔτσι βίωση τοῦ Σταυροῦ εἶναι ἡ φυγὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καθὼς ἐπίσης καὶ ἡ φυγὴ καὶ ἡ νέκρωση τῆς ἁμαρτίας ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Γι᾽ αὐτὸ λέμε ὅτι ὅλη ἡ χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι βίωση τοῦ Σταυροῦ. ΤΡΙΤΟΝ, ὅλη ἡ ἀτμόσφαιρα, ποὺ ὑπάρχει στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι σταυρικὴ ζωή. Συνιστᾶ τὸ πολίτευμα τοῦ Σταυροῦ. Ἡ θεολογία εἶναι ἔκφραση τῆς σταυρικῆς ζωῆς, προϋποθέτει μιὰ νέκρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου. Δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ θεολογήση, ἂν δὲν βιώση τὸν Θεό, καὶ δὲν μπορεῖ νὰ φθάση στὴν κοινωνία καὶ τὴν ἑνότητα μὲ τὸν Θεό, ἂν προηγουμένως δὲν καθαρθῆ, γιατί, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, «τέλος ἁγνείας θεολογίας ὑπόθεσις». Τόσο ἡ λεγομένη ἀποφατικὴ θεολογία ὅσο καὶ ἡ λεγομένη καταφατικὴ θεολογία προϋποθέτουν κάθαρση τοῦ ἀνθρώπου καὶ νέκρωση τῶν σαρκικῶν δυνάμεων. Ἀκόμη, οἱ λειτουργικὲς τέχνες, ποὺ εἶναι ἔκφραση τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, εἶναι σταυρικές. Ἡ ὀρθόδοξη ἁγιογραφία, ἡ ὀρθόδοξη ἀρχιτεκτονική, ἡ ὀρθόδοξη ὑμνογραφία καὶ ψαλτικὴ προϋποθέτουν τὸν Σταυρό. Ἡ βάση ὅλων τῶν λειτουργικῶν τεχνῶν εἶ ναι στὰ στάδια τῆς πνευματικῆς τελειώσεως, δηλαδὴ ἡ κάθαρση, ὁ φωτισμὸς καὶ ἡ θέωση. Ἂν βλέπουμε αὐτὲς τὶς λειτουργικὲς τέχνες ἔξω ἀπὸ τὴν ὑπόστασή τους, τότε μᾶλλον ματαιοπονοῦμε καὶ δὲν βοηθούμεθα στὴν προσπάθεια νὰ σωθοῦμε. Πιστεύω ὅτι δὲν ὑπάρχει νόημα, ὅταν ἀντικαθιστοῦμε τὶς δυτικὲς θρησκευτικὲς τέχνες μὲ τὶς λεγόμενες βυζαντινές, ὅταν παράλληλα δὲν ἀγωνιζόμαστε νὰ βρισκόμαστε στὴν προοπτικὴ τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς θεώσεως. Τὸ νὰ ψάλλη κανεὶς ὀρθόδοξα καὶ παραδοσιακὰ προϋποθέτει ἕνα ἦθος. Καὶ αὐτὸ τὸ ἦθος δὲν τὸ κάνει ἡ ἐξωτερικὴ συμμόρφωση πρὸς μία παράδοση, ἀλλὰ κυρίως καὶ πρὸ παντὸς ὁ βαθμὸς τῆς συμμορφώσεώς μας πρὸς τὴν θεραπευτικὴ ἀγωγή, ποὺ διαθέτει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἄλλωστε, ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία γνωρίζουμε καλὰ ὅτι οἱ εἰκόνες ἁγιάζουν τὸν ἄνθρωπο, ποὺ τὶς προσκυνᾶ, μὲ δύο βασικὲς προϋποθέσεις. Ἡ πρώτη εἶναι ὅτι ὁ ἁγιασμὸς εἶναι μέθεξη τῆς θείας Χάριτος, δυνάμει τῆς ὑποστατικῆς ταυτότητας τῆς εἰκόνας μὲ τὸ τεθεωμένο ἀρχέτυπό της. Ἡ δεύτερη εἶναι ὅτι οἱ εἰκόνες ἁγιάζουν δυνάμει τῆς πνευματικῆς καταστάσεως τοῦ προσκυνοῦντος. Ἂν ὁ ἄνθρωπος εἶναι στὸ στάδιο τῆς καθάρσεως, τότε βοηθεῖται γιὰ τὴν κάθαρση, ἂν βρίσκεται στὸ στάδιο τοῦ φωτισμοῦ, βοηθεῖται γιὰ τὴν τελείωση αὐτοῦ τοῦ σταδίου καὶ ἂν βρίσκεται στὸ στάδιο τῆς θεώσεως, ἀναπτύσσεται περισσότερο σ᾽ αὐτό. Φαίνεται, λοιπόν, καθαρὰ ὅτι ἡ προσκύνηση μίας εἰκόνας, ἔστω κι ἂν εἶναι βυζαντινή, χωρὶς νὰ ὑπάρχουν αὐτὲς οἱ ἀπαραίτητες προϋποθέσεις, χωρίς, δηλαδή, νὰ γίνεται μέθεξη τῆς θείας Χάριτος, καὶ χωρὶς νὰ ἀκολουθῆ ὁ ἄνθρωπος τὴν θεραπευτικὴ – ἀσκητικὴ ἀγωγὴ τῆς Ἐκκλησίας δὲν προσφέρει πολ -

λὰ πράγματα. Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς γίνεται μὲ ὅλες τὶς λειτουργικὲς τέχνες, τηρουμένων φυσικὰ τῶν ἀναλογιῶν. ΕΝΙΚΑ ἡ ὀρθόδοξη ζωὴ προϋποθέτει τὴν νέκρωση τῶν ἐξωτερικῶν αἰσθήσεων, γιὰ νὰ ἐμφανισθοῦν καὶ νὰ ἀποκαλυφθοῦν οἱ ἐσωτερικὲς αἰσθήσεις, τὴν ἀποβολὴ τῆς φιλαυτίας πρὸς χάριν τῆς ἀγάπης, τὴν ὑπέρβαση τοῦ ἀτομισμοῦ καὶ τὴν μετάβαση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν ἀγάπη, ποὺ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς στὴν ἀγάπη, ποὺ δὲν ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, καὶ τὴν μεταμόρφωση ὅλων τῶν ψυχικῶν δυνάμεων, ὥστε ἀπὸ τὸ παρὰ φύσιν νὰ ὁδηγηθοῦν στὸ κατὰ φύσιν καὶ ὑπὲρ φύσιν. Ὅλη αὐτὴ ἡ ζωή, ποὺ συνιστᾶ τὴν μετάνοια, λέγεται σταυρικὴ καὶ πολίτευμα τοῦ Σταυροῦ. Δὲν πρόκειται ἁπλῶς γιὰ μιὰ τιμητικὴ ἐξωτερικὴ προσκύνηση τοῦ Σταυροῦ, ἀλλὰ γιὰ μυστηριακὴ βίωση τῆς ἀκτίστου ἐνεργείας, δηλαδὴ τῆς καθαρτικῆς, φωτιστικῆς καὶ θεοποιοῦ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ τίθεται ἕνα μεγάλο πρόβλημα: ἕνα Κράτος, ἔστω κι ἂν εἶναι χριστιανικό, ἔστω κι ἂν προσπαθῆ νὰ συντονισθῆ μὲ τὸ πολίτευμα τοῦ Σταυροῦ, μπορεῖ στὴν πραγματικότητα νὰ βιώση αὐτὴν τὴν σταυρικὴ ζωή; Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία ἔχει ἀποδείξει καθαρὰ ὅτι οἱ Χριστιανοὶ τῶν πρώτων αἰώνων βίωναν τὸν σταυρὸ τῆς πράξεως καὶ τῆς θεωρίας. Ἡ ἀνάγνωση τῶν κειμένων τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ἀποστολικῶν Πατέρων τὸ φανερώνει καθαρά. Ἐπίσης, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν διωγμῶν ὑπῆρχε βίωση τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ. Ἀλλὰ ὅταν ὁ Χριστιανισμὸς ἔγινε ἐπίσημη θρησκεία τοῦ Κράτους εἰσῆλθαν κάποιες σκοπιμότητες καὶ ἔτσι, παρὰ τὶς ὑπάρχουσες ἐξαιρέσεις, ἄρχισε νὰ ἐξασθενῆ τὸ πολίτευμα τοῦ Σταυροῦ. Μιλάω γιὰ πολιτικὲς σκοπιμότητες, γιατί ἡ λεγομένη Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία εἶχε κάνει τὴν ἐπιλογή της, ὅτι δηλαδὴ ἡ Ὀρθοδοξία ἔπρεπε νὰ ἀποτελῆ τὸ στοιχεῖο ἑνότητος τῶν κατοίκων της. Ἀκριβῶς ὅμως ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἀναπτύχθηκε ὁ Μοναχισμός, ποὺ εἶναι καρπὸς καὶ ἀποτέλεσμα τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῆς ὀρθόδοξης ζωῆς. Γι᾽ αὐτὸ οἱ πρῶτοι Μοναχοί, ὅταν συναντοῦσαν Χριστιανοὺς προερχομένους ἀπὸ τὸν κόσμο τοὺς ἐρωτοῦσαν, ἂν ὑπάρχη Ἐκκλησία στὸν κόσμο. Βέβαια, γνώριζαν πολὺ καλὰ ὅτι ὑπῆρχαν Ἱ. Ναοί, ὅπου τελοῦνταν τὰ Μυστήρια, ἀλλὰ αὐτοὶ ρωτοῦσαν, ἂν ὑπάρχη τὸ σταυρικὸ πολίτευμα, ἂν οἱ Χριστιανοὶ βίωναν τὴν πράξη καὶ τὴν θεωρία τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Ἐπίσης ἡ διατύπωση τόσων ὅρων, ἀλλὰ καὶ ἡ δημιουργία τόσων Κανόνων δείχνει ὅτι ἄρχισε τότε ἡ ἐκκοσμίκευση στὴν χριστιανικὴ ζωή, ὁπότε ἡ Ἐκκλησία διὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων της ἤθελε νὰ δημιουργήση τὰ ὅρια, ποὺ θὰ δείχνουν τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὴν πλάνη. πορεῖ νὰ φανῆ παράξενο αὐτό, ποὺ θὰ πῶ στὴν συνέχεια. Ἡ προβολὴ τῆς διδασκαλίας τοῦ ἡσυχασμοῦ, ποὺ ἔγινε τὸν 14ον αἰώνα ἀπὸ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, ἦταν ἀρίστη προετοιμασία τοῦ λαοῦ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ νὰ ἀντιμετωπίση τὴν δυσκολία τῆς ὑποδουλώσεως στοὺς Τούρκους. Καὶ ἐπειδὴ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας ἔχουμε τὴν ἐπάνοδο στὴν ἀσκητικὴ διάσταση τῆς Ὀρθοδοξίας, στὴν βίωση τοῦ πολιτεύματος τοῦ Σταυροῦ, γι᾽ αὐτὸ στὴν πραγματικότητα ἡ ἡμέρα τῆς ὑποδουλώσεώς μας στοὺς Τούρκους μπορεῖ νὰ θεωρηθῆ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Τότε χάθηκαν τὰ ἐξωτερικὰ στηρίγματα, ἡ ἐξωτερικὴ περίλαμπρη ἐπιφάνεια καὶ ἄρχισε νὰ φαίνεται καὶ νὰ βιώνεται τὸ ἐσωτερικὸ μεγαλεῖο, δηλαδὴ ἄρχισε νὰ βιώνεται ἡ πτωχεία μὲ ὅλη τὴν ὀρθόδοξη σημασία τῆς λέξεως. Σήμερα, δυστυχῶς, παρατηροῦμε, ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπὸ μᾶς δὲν βιώνουμε τὸ πολίτευμα τοῦ Σταυροῦ. Ἔχουμε θρησκειοποιήσει τὸν Χριστιανισμό, τὸν ἔχουμε ἐκκοσμικεύσει. Ὄχι μόνον ζητᾶμε προστασία ἀπὸ τὸ Κράτος, ἀλλὰ χάσαμε τὴν ἀσκητικὴ ζωή. Ἡ θεολογία, ἡ λατρευτικὴ ζωή, ὁ τρόπος ζωῆς μας δὲν εἶναι ἔκφραση τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ, ἀλλὰ ἔκφραση μίας ἀντισταυρικῆς ζωῆς. Κυριαρχοῦν οἱ ἐξωτερικὲς αἰσθήσεις, ἡ λογική, τὸ δικαίωμα καὶ τὸ θέλημα. Ἀπὸ ἐκεῖ προέρχονται ὅλα τὰ δεινά. Δὲν θέλω νὰ ἀπαριθμήσω διάφορα περιστατικὰ τῆς σύγχρονης ζωῆς, ἀκριβῶς γιατί εἶναι γνωστὰ σὲ ὅλους μας. Ἐκεῖνο, ποὺ θέλω νὰ πῶ εἶναι ὅτι, ἂν δὲν μάθουμε τί εἶναι ὁ Σταυρὸς κι ἂν δὲ βιώσουμε τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, δὲν θὰ μάθουμε ποτὲ τί εἶναι Ὀρθοδοξία καὶ ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ θέση μας μέσα σ᾽ αὐτήν. Καί, φυσικά, δὲν θὰ μάθουμε τί εἶναι ἀνάσταση τῆς ψυχῆς, οὔτε τί εἶναι σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Καί, ὅπως λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἕνας ὁ ὁποῖος δὲν γνωρίζει ἐκ πείρας τὸν Θεό, δὲν ἔχει γνώση τῆς ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς στὴν πραγματικότητα εἶναι ἄθεος. Ἄθεοι δὲν εἶναι μόνον ἐκεῖνοι, ποὺ δὲν πιστεύουν στὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι, ποὺ δὲν ἔχουν προσωπικὴ πεῖρα τοῦ Θεοῦ. Τὸ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι σταυρικό, δηλαδὴ στηρίζεται πάνω στὸν Σταυρὸ καὶ διαποτίζεται ἀπὸ αὐτόν. Καὶ ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς εἶναι σταυροφόρος, καρφωμένος πάνω στὸν Σταυρό. Ἐκεῖ αἰσθάνεται ἀναπαυμένος. Καὶ ἐπειδὴ εἶναι σταυρωμένος γι᾽ αὐτὸ εἶναι καὶ ἐλεύθερος. Δεκέμβριος 1988 πηγή: Ἀρχιμ. Ἱεροθέου Βλάχου, Τὸ πολίτευμα τοῦ Σταυροῦ,ἐκδ. Ἱερὰ Μονὴ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας), 1992.

Γ

Μ

ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ;

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

Ποιμαντικὴ κάνει λόγο ἡ Ἐκκλησιαστική μας Διοίκηση, ὥστε νὰ ἐρευνοῦμε καὶ τὶς δυσκολίες ἐνασκήσεώς της; Ἡ Ἐκκλησία ποιμαίνει τὸν λαό μας σήμερα; Ὄχι βέβαια! Τὸν λαό μας τὸν «ποιμαίνουν» οἱ 300 Πολιτικοὶ τῆς Βουλῆς μὲ ὅλα τὰ Μέσα, ποὺ διαθέτουν, μπαίνοντας καθημερινὰ καὶ ἐπὶ 24ώρου βάσεως σὲ κάθε Ἑλληνικὸ σπίτι μὲ τὴν Τηλεόραση, τὸ Ραδιόφωνο, τὶς Ἐφημερίδες, τὰ Περιοδικὰ καὶ καταδιώκοντάς μας μὲ τὴν ἄθλια αὐτὴ ποιμαντικὴ καὶ ἔξω ἀπὸ τὰ σπίτια μας, μὲ τὰ ἀθεϊστικὰ Σχολεῖα καὶ Πανεπιστήμια, τὶς ἀμοραλιστικὲς Ὀργανώσεις τάχα προστασίας τῶν πολιτῶν, τὶς ἀγενεῖς καὶ κακότροπες Δημόσιες Ὑπηρεσίες, τὶς Βακχικὲς ἐξαλλότητες τῶν ὀργανωμένων ἀπὸ τὸ Κράτος κατ᾽ εὐφημισμὸν Πολιτιστικῶν Ἐκδηλώσεων, τὶς ἐπιδοτούμενες ἀπὸ τὰ Ἀσφαλιστικὰ Ταμεῖα Ἐκτρώσεις καὶ μὲ πολλὰ ἄλλα. Καὶ ἡ Ἐκκλησία; Ἔχει 2 ὧρες κάθε Κυριακή, γιὰ νὰ ποιμάνη ὅσους ἀνθρώπους τῆς ἀπέμειναν ἀπὸ τὸν κάποτε Λαό Της καὶ αὐτὸ εἶναι ὅλο! Δὲν κατοικοῦμε, λοιπόν, στὴν Ἑλλάδα, ὅταν μιλᾶμε γιὰ δυσκολίες Ποιμαντικῆς, ἀφοῦ ἡ σημερινὴ πραγματικότητα βοᾶ γιὰ τὸ σχεδὸν ἀπραγματοποίητο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ποιμαντικῆς! Πρέπει ἔστω καὶ τὴν ὕστατη αὐτὴ ὥρα νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι στὸν Τόπο μας ἔχει συντελεσθεῖ μία ὀλέθρια ἀνατροπή. Ἔχει γίνει σχεδὸν ἀπόλυτη ἀλλαγὴ ρόλων μεταξὺ Ἐκκλησίας καὶ πολιτικῶν! Οἱ πολιτικοὶ «ποιμαίνουν» καὶ οἱ Ἐκκλησιαστικοὶ ὑπηρετοῦν τὴν ποιμαντικὴ τῶν πολιτικῶν! Οἱ πολιτικοὶ καθορίζουν μέχρι λεπτομερειῶν τὸ ἦθος τοῦ λαοῦ μας, χωρὶς νὰ λύνουν σχεδὸν κανένα ἀπὸ τὰ βιωτικὰ προβλήματα τῶν ἀνθρώπων καὶ ἔχουν ἀφήσει τὴν Ἐκκλησία νὰ ἀσχοληθῆ μὲ τὰ συσσίτια, τὰ ἱδρύματα περιθάλψεως ἀναξιοπαθούντων καὶ μὲ τὴν ἐξεύρεση ἐργασίας στοὺς ἀνέργους! Μιλᾶμε, λοιπόν, γιὰ κάτι πολὺ σοβαρό, ποὺ χρειάζεται καίρια καὶ δραστικὴ ἀντιμετώπιση! Ἀπαιτεῖται ἄμεση ἀντίδραση καὶ ὄχι ὑποταγὴ στὸ μοιραῖο! Κάποιοι ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν κοσμοχαλασιά, κάτι «παίρνουν εἴδηση» καὶ ἀνησυχοῦν, συνειδητοποιοῦντες τὴν πνευματικὴ κατάπτωση τοῦ λαοῦ μας, ἀλλὰ ἀδυνατοῦν νὰ κάνουν σωστὴ διάγνωση τῆς καταστάσεως, ποὺ ἐπικρατεῖ καὶ συνιστοῦν ὡς ἔκτακτο μέτρο μόνο ἀγρυπνίες καὶ προσευχή! Λησμονοῦν, φαίνεται, πώς μέχρι πρὶν ἀπὸ λίγο εἴχαμε στὴ Γῆ, κοντά μας, τόσους Γέροντες, συγχρόνους Ἁγίους, ποὺ ἀδιαλείπτως προσηύχοντο καί, εὐτυχῶς, κάποιους ἔχουμε ἀκόμη, ἀλλὰ οἱ προσευχὲς ὅλων αὐτῶν δὲν ἐμπόδισαν νὰ φθάσουμε σ᾽ αὐτὸ τὸ κατάντημα, ὄχι γιατί ἡ προσευχὴ ἔχασε τὴ δύναμή της νὰ μετακινῆ βουνά, ἀλλὰ γιατί χρειάζονται καὶ ἄλλα, ποὺ περιμένει ὁ Θεὸς ἀπὸ ἐμᾶς, πολὺ σημαντικά, ποὺ τὰ ἀφήσαμε, μὲ ἐπιπολαιότητα καὶ ἀδιαφορία, νὰ χαθοῦν μέσα ἀπὸ τὰ χέρια μας. Χρειάζεται νὰ γίνη ἐπιστροφὴ στοὺς ρόλους μας: Νὰ ποιμαίνη ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Πολιτεία νὰ χειρίζεται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο τὰ βιωτικά, ὅπως ἔκανε πάντοτε στὴν περίοδο τῆς Ρωμηοσύνης. Ἀλλὰ γιὰ νὰ γίνη αὐτὸ ἀπὸ τὴν Πολιτεία πρέπει αὐτὴ νὰ ἀπαρτισθῆ ἀπὸ γνήσιους Ρωμηούς!

Πῶς, ὅμως, φθάσαμε στὴν ἀντιστροφὴ τῶν ρόλων Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουμε;

Φαίνεται πὼς τρομάξαμε, ἀκούγοντας τὸν πυροβολισμό, ποὺ δολοφόνησε τὸν Καποδίστρια καὶ παραδοθήκαμε ὡς Ἐκκλησία καὶ ὡς Ἔθνος ἄνευ ὅρων στοὺς Ξένους νὰ μᾶς κυβερνοῦν καὶ νὰ μᾶς διαφεντεύουν! Ἀρχικὰ μᾶς κυβέρνησαν ἀπ᾽ εὐθείας οἱ Ξένοι, μὲ μπότα, σπαθὶ καὶ μαστίγιο. Χτύπησαν τὴν ψυχὴ τοῦ Ἔθνους μας, τὴν Ἐκκλησία, ξερρίζωσαν τὸν Μοναχισμό, λεηλάτησαν τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Περιουσία, ποὺ ἀνήκει στὸν Λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ μὲ ἀποκλειστικὸ διαχειριστὴ τὴν Ἐκκλησία, ἔφεραν Ἐπίτροπό τους κατάσκοπο μέσα στὶς Συνεδριάσεις τῆς Ἱεραρχίας μας, ἐπέβαλαν μὲ λίγα λόγια τὴν Προτεσταντικὴ Κρατικὴ κυριαρχία στὴν Ἐκκλησία καὶ πῆραν μὲ τὸ «ἔτσι θέλω» τὴν ποιμαντικὴ τοῦ λαοῦ ἀπὸ τὰ χέρια τῆς Ἐκκλησίας, καθορίζοντας ἐξ ὁλοκλήρου τὴν Παιδεία τοῦ Γένους μας. Ἀργότερα, ὅταν κάποια στιγμὴ πεταχτήκαμε ἀπ᾽ τὸν ὕπνο μας ἀγανακτισμένοι ἀπʼ αὐτὴ τὴν ἀτιμωτικὴ κατάσταση τῆς ξένης Κυριαρχίας, μᾶς πρόλαβαν καὶ πάλι οἱ Ξένοι καί, γιὰ νὰ μὴ ξυπνήσουμε ὁλότελα, μᾶς καθησύχασαν ὅτι ὅλα θὰ ἐπανέλθουν στὸ σωστὸ δρόμο τους καὶ μᾶς ξανακοίμισαν, ρίχνοντάς μας «στάχτη στὰ μάτια» μὲ τὸ νὰ μᾶς δώσουν κυβερνήσεις μὲ Ἕλληνες πολιτικούς! Μᾶς διέφυγε, ὅμως, ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια μία ἄκρως σημαντική… λεπτομέρεια: Ὅλα τὰ Κόμματα, ποὺ ἀφέθηκαν νὰ εἰσέλθουν στὴν Ἑλληνικὴ Βουλή, μετὰ τὸν Καποδίστρια καὶ μέχρι σήμερα, ἦσαν ὅλα Κόμματα franchize (παραρτήματα) Κομμάτων τοῦ Ἐξωτερικοῦ! Ἔτσι ἔγινε ἡ Δεξιά, τὸ Κέντρο, ὁ Σοσιαλισμός, ὁ Κομμουνισμός, ὁ Ἀριστερισμός, οἱ μιμηταὶ τῶν Χριστιανοδημοκρατικῶν τοῦ Προτεσταντικοῦ Κοινωνισμοῦ, ἡ Ἄκρα Δεξιά, ἡ Ἄκρα Ἀριστερὰ κ.λπ. Ποιὸ Κόμμα ἀπὸ αὐτὰ εἶναι Ἑλληνικό; Κανένα! Ὅλα μὲ ξένες προδιαγραφές, ἄσχετες μὲ τὴν Ἑλλάδα, τὴν Ἱστορία, τὴν πνευματική μας Ἰδιοπροσωπία καὶ τὶς Θεανθρώπινες Παραδόσεις μας. Κανένα ἀπὸ ὅλα

αὐτὰ τὰ ξενόφερτα Κόμματα δὲν εἶχε τὶς Ἀρχὲς τῆς Ρωμηοσύνης, σύμφωνα μὲ τὶς ὁποῖες ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ψυχὴ τοῦ Γένους καὶ ἡ Πολιτεία τὸ Σῶμα καὶ γι᾽ αὐτὸ φθάσαμε στὸ κατάντημα νὰ ἀκοῦμε ἀπὸ τοὺς πολιτικούς μας ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς Φορεῖς τοῦ Κράτους — ὅπως ὅλα τὰ Σωματεῖα(!)— χωρίς, οὔτε αὐτοὶ ποὺ τὸ διακηρύσσουν νὰ ντρέπονται, οὔτε ἐμεῖς, οἱ ὑποτιθέμενοι Ὀρθόδοξοι, κοκκινίζουμε ποὺ τὸ ἀκοῦμε «λουφάζοντας» ἀπὸ φοβία, σὰν νὰ εἴμαστε οἱ ἀπόκληροι τῆς Πατρίδος μας ἢ λαθρομετανάστες! Αὐτὸ ποὺ γίνεται σήμερα στὸν Τόπο μας ποτὲ δὲν τὸ ἐπέτρεψε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωμηοσύνης στὴν ὑπερχιλιετῆ Ἱστορία Της. Ποτὲ κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ρωμηοσύνης δὲν ἐπέτρεψε ἡ Ἐκκλησία ἀντιστροφὴ τοῦ ρόλου της μὲ τὴν Πολιτεία, ἐκτὸς ἐλαχιστοτάτων ἐξαιρέσεων ἐπικυριαρχίας Αὐτοκρατόρων, οἱ ὁποῖοι, ὅμως, καὶ αὐτοὶ οὐδέποτε διενοήθησαν νὰ περιθωριοποιήσουν τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἐδίωξαν μόνο κάποιους ἀγωνιστὰς λειτουργούς Της. Καὶ αὐτό, γιατί εἶχαν βρεῖ ἐρείσματα γιὰ κατάχρηση ἐξουσίας σὲ «Ἐφιάλτες» τῆς Πίστεως Ἐκκλησιαστικούς. Ἀλήθεια, διερωτηθήκαμε ποτὲ μέχρι σήμερα γιὰ τὸ τί εἴδους Ὀρθοδοξία βιώνει ὁ λαός μας κατακερματισμένος —καί, μάλιστα, μὲ ἀπίστευτο φανατισμό— σὲ τόσα Κόμματα, ἄσχετα ἐντελῶς μὲ τὸ πνεῦμα καὶ τὴ ζωὴ τῆς Ὀρθοδοξίας; Εἶναι ποτὲ δυνατόν, ἕνας Δεξιός, ἕνας Κεντρῶος, ἕνας Σοσιαλιστής, ἕνας Κομμουνιστής, ἕνας Ἀριστερός, ἕνας Προτεσταντικὰ κοινωνιστὴς καὶ ἕνας Ἀκροδεξιὸς νὰ βιώνουν τὴν Πίστη μας μὲ τὸν ἴδιο τρόπο; Πῶς αὐτὸ τὸ τόσο καίριο καὶ ἀποφασιστικῆς σημασίας γιὰ τὴν πνευματική μας ὑπόσταση, ὄχι μόνο δὲν μᾶς ἀπασχολεῖ, ἀλλὰ τὸ θεωροῦμε ἀπολύτως φυσιολογικὸ καὶ δικαιολογημένο σὰν νὰ εἶναι ἡ καθημερινή μας ζωὴ καὶ οἱ Πολιτειακὲς ἀντιλήψεις μας ἄσχετες μὲ τὸν ἑαυτό μας, τὸ ἦθος μας, τὴ συμπεριφορά μας, τὶς πεποιθήσεις μας καὶ τὴν Πίστη μας; Καὶ ἂν δὲν εἶναι ἄσχετες, ὅπως δὲν εἶναι, ἀφοῦ «οὐ μικρόν, τὸ παραμικρόν», γιατί δὲν τρομάζουμε μ᾽ αὐτή μας τὴν κατάσταση;

Ἐκκλησιαστικὸς καὶ Πολιτικὸς Οἰκουμενισμὸς

Κάνουμε ἀγῶνες κατὰ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ πολὺ καλὰ κάνουμε. Δὲν χωροῦν προσμίξεις πλάνης στὴν Ὀρθοδοξία, οὔτε μποροῦν νὰ γίνουν ἀνεκτὲς οἱ ὕπουλες δραστηριότητες, ποὺ τὴν ὑποσκάπτουν. Γιατί, ὅμως, δὲν κάνουμε τοὺς ἴδιους ἀγῶνες, γιὰ νὰ ἐμποδίσουμε τὸν ξενόφερτο Πολιτικὸ Οἰκουμενισμό, ποὺ ἐπικρατεῖ 200 χρόνια στὴν Πατρίδα μας, ἀλλὰ μένουμε ἀδιάφοροι ἢ, γιὰ νὰ ἀκριβολογοῦμε, ψηφίζουμε, συντηροῦμε καὶ ἔχουμε πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως διαπλακεῖ μὲ πάθος καὶ μὲ ἐμπάθεια μὲ αὐτὸν τὸν Πολιτικὸ Οἰκουμενισμό; Δὲν ἔχουμε καταλάβει ἀκόμη, μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια, ὅτι ὁ Ἐκκλησιαστικὸς Οἰκουμενισμὸς εἶναι «γέννημα καὶ θρέμμα» τοῦ Πολιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείση ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες μποροῦν ἄφοβα νὰ κατακερματίζονται στὰ διάφορα ἑτερόκλητα Κόμματα χωρὶς νὰ παραβλάπτεται στὸ ἐλάχιστο ἡ Ὀρθοδοξία τους; Τί ἄλλο εἶναι ὁ Ἐκκλησιαστικὸς Οἰκουμενισμός, παρὰ διατεταγμένη ὑπηρεσία τῶν πολιτικῶν πρὸς τοὺς Ἐκκλησιαστικούς; Ἄλλως θὰ ἐνδιέφερε τὴν Ὀρθοδοξία ὁ Οἰκουμενισμός; Ὄχι βέβαια! Ἐκτὸς ἂν εἴμαστε τόσο ἀνόητοι νὰ πιστέψουμε αὐτό, ποὺ μᾶς λένε, ὅτι δηλαδὴ οἱ Διάλογοι χρειάζονται σήμερα, γιὰ νὰ ἐξηγήσουμε στοὺς Δυτικοὺς τὰ κείμενα τῆς Ὀρθοδοξίας, γιατί τοὺς θεωροῦμε ἀνίκανους νὰ τὰ καταλάβουν ἀπὸ μόνοι τους!

Διαθρησκειακὲς στὴν ὑπηρεσία τῆς Παγκοσμιοποίησης!

Δὲν γνωρίζουμε ὅλοι ὅτι ὁ Ἐκκλησιαστικὸς Οἰκουμενισμὸς χρηματοδοτεῖται καί, μάλιστα, ἁδρὰ ἀπὸ τὸν Πολιτικὸ Οἰκουμενισμό, γιὰ νὰ παίζη μὲ πολὺ πειστικὸ καὶ πνευματοφανῆ τρόπο τὸν ρόλο τῆς ἠχοῦς τῶν πολιτικῶν; Οἱ Διάλογοι γιὰ τὰ Δόγματα εἶναι «πρὸς τὸ θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις». Δὲν ἔχουν καμμιὰ σχέση μὲ τὸν ἐπιδιωκόμενο σκοπὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ὑλοποίηση τῆς ἐντολῆς τῆς Πολιτικῆς ἐξουσίας πρὸς τοὺς Ἐκκλησιαστικοὺς νὰ ὑπηρετήσουν τὰ κοσμικὰ σχέδια της γιὰ ἐπιβολὴ μιᾶς Παγκόσμιας Διακυβέρνησης. Αὐτὸ ἀποδεικνύουν περίτρανα καὶ οἱ Διαθρησκειακὲς Συνελεύσεις. Ποιὸς ἄλλος ἔχει δώσει τὸ σύνθημα γιὰ τὴν ἔναρξη τῶν Διαθρησκειακῶν Συναθροίσεων Ἐκκλησιαστικῶν Ἡγετῶν παρὰ ἡ πολιτικὴ τῆς Παγκοσμιοποίησης, ποὺ σὰν λαίλαπα ἔχει κυριεύσει τὸν κόσμον ὅλον; Καμμιὰ λογικὴ ἐξήγηση (γιὰ Θεολογικὴ ἐξήγηση οὔτε λό-

γος!) δὲν μποροῦν νὰ μᾶς δώσουν οἱ συμμετέχοντες στὶς Διαθρησκειακές, ὡς πρὸς τὸν ἐπιδιωκόμενο σκοπό τους, ἐκτὸς ἂν εἶναι βλάσφημοι καὶ πιστεύουν ὅτι θὰ ἐπιτύχουν τὴν ἕνωση τῆς ἀνθρωπότητος μέσῳ τῆς πλάνης καὶ τοῦ ψεύδους, διαψεύδοντας τὸν Χριστό, ποὺ μᾶς εἶπε «χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»! Εἶναι, λοιπόν, «ἡλίου φαεινότερον» ὅτι αὐτὸ ποὺ ἐπιδιώκει, ἡ διεθνὴς καὶ ἐγχώρια Πολιτικὴ μὲ τὶς Διαθρησκειακές, καὶ δὲν τὸ ἀντιλαμβάνονται, ὅσοι ἀπὸ τοὺς Ἐκκλησιαστικοὺς δὲν εἶναι συμπαῖκτες τῶν πολιτικῶν, εἶναι τὸ νὰ κοροϊδέψη τοὺς ἁπανταχοῦ γῆς θρησκευομένους ἀνθρώπους μὲ τὴν ἀνοησία ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι Ἕνας καὶ ὅτι ὅλες οἱ Θρησκεῖες ὁδηγοῦν σ᾽ Αὐτόν, ὥστε νὰ μαντρώσουν ὅλους τοὺς ἀνθρώπους κάτω ἀπὸ μία κυβέρνηση, ποὺ θὰ θεοποιήση «τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν κόσμῳ», πολεμώντας λυσσαλέα τὸν Ἕνα Ἀληθινὸ Θεό μας. Μὲ αὐτὰ ποὺ προτάξαμε, φαίνεται καθαρά, νομίζω, ὅτι ἡ Πολιτικὴ πλέον στὶς μέρες μας δὲν ἔχει καμμιὰ σχέση μὲ τὴν Πολιτικὴ τοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ εἶναι ἕνα πρόσχημα καὶ προκάλυμμα, γιὰ νὰ χειρίζονται οἱ λεγόμενοι πολιτικοὶ ἐξ ὁλοκλήρου τὴν ψυχοσωματικὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Δὲν εἶναι πλέον ἡ Πολιτική, ποὺ ρυθμίζει τὰ βιωτικὰ καὶ κοσμικὰ πράγματα, ἀλλὰ πρόκειται γιὰ σφετερισμὸ τῆς Ἱερωσύνης, ποὺ παραπέμπει εὐθέως στὸ Βιβλίο τῆς «Ἀποκαλύψεως» καὶ σὲ ἐκεῖνον τὸν δυσώνυμο, ποὺ ἑτοιμάζεται «ὥστε καὶ εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Θεοῦ καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστί Θεός»! (Β´ Θεσ. 2, 4).

Πλαστὴ ἡ Οἰκονομικὴ Κρίση

Ἔτσι, τὸ ἄλλο θέμα τῆς Συνοδικῆς Εἰσηγήσεως «Ἡ Ποιμαντικὴ τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἐποχὴ τῶν Μνημονίων» πρέπει νὰ ἐξετασθῆ ὑπὸ τὸ πρίσμα τοῦ σφετερισμοῦ τῆς Ἱερωσύνης ἀπὸ τὴν Πολιτική, ἄλλως, ἐπεξεργαζόμενο ὅπως ὁρίζει ὁ τίτλος του, δὲν πρόκειται νὰ ἐπιτύχη τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νά γίνη γιὰ ἄλλη μία φορὰ ἡ Ἐκκλησία θεραπαινίδα τῶν σχεδίων τῶν πολιτικῶν μας, ἀναλαμβάνοντας δυσβάστακτα οἰκονομικὰ βάρη καὶ ζημιώνοντας πνευματικὰ τὴν Ἀποστολή Της, ἀφοῦ ἤδη παραγκωνίζεται καὶ παραμελεῖται τὸ πνευματικό Της ἔργο μὲ τὸ καθ᾽ ὑπερβολὴν «διακονεῖν τραπέζαις» καὶ συρρικνώνεται ἀκόμη καὶ ἡ λειτουργικὴ καὶ λατρευτική Της παρουσία μὲ τὴν δραματικὴ μείωση τῶν Ὀργανικῶν θέσεων Ἐφημερίων. Ὅμως, δὲν εἶναι μόνο αὐτά. Ἐὰν ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Διοίκηση συμφωνήση νὰ συνδράμη τὴν Πολιτεία (ἤδη ἀρκετοὶ Ἱεράρχες ἔχουν προθυμοποιηθεῖ, γιατί πιστεύουν ἀκόμη τοὺς πολιτικούς), στὴν πλαστὴ Οἰκονομικὴ Κρίση, ποὺ μὲ μαεστρία σχεδιάσθηκε στὴν Εὐρώπη καὶ μὲ προδοτικὴ ὑποτέλεια καὶ ἰδιοτέλεια ὑλοποιεῖται ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες πολιτικούς, τότε θὰ γίνη ἡ Ἐκκλησία ἀπόλυτος συμπαίκτης τῆς Πολιτείας στὴν ἐξαπάτηση τῶν πολιτῶν τῆς Χώρας μας καὶ πνευματικὰ ὑπεύθυνη γιὰ τὴν ὑποδούλωση τῶν Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων σὲ Εὐρωπαϊκὴ ἀρχικὰ καὶ Παγκόσμια, στὴ συνέχεια, Κυβέρνηση. Τὸ ὅτι δὲν ὑπάρχει πραγματικὴ Οἰκονομικὴ Κρίση τὸ φωνάζουμε καὶ τὸ γράφουμε ἀπὸ τότε, ποὺ πρωτοπαρουσιάσθηκε αὐτὴ ἡ ἀπάτη στὸ προσκήνιο. Τώρα βοοῦν ἀλλοεθνεῖς ἀλλὰ καὶ Ἕλληνες οἰκονομολόγοι καὶ ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος, ποὺ βλέπουν πέρα ἀπὸ αὐτά, ποὺ θέλουν νὰ μᾶς δείξουν οἱ μαέστροι τῆς ἀποπλανήσεως τοῦ λαοῦ μας πολιτικοί ὅτι ἡ οἰκονομικὴ Κρίση εἶναι τεχνητὴ (σὰν τοὺς τεχνητοὺς τυφῶνες καὶ τὰ τσουνάμια, ποὺ προκαλοῦν γιὰ τὶς πολιτικές τους σκοπιμότητες, ἀδιαφορώντας γιὰ τὰ θύματα) καὶ ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ ἀλλοτριώση πνευματικὰ καὶ πολιτιστικὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ νὰ τὴν ὑποτάξη πνευματικά, μὲ μοχλὸ καὶ πρόφαση τὴν κακή, τάχα, οἰκονομία της. Εἶναι χαρακτηριστικὰ τὰ ὅσα γράφει ὁ Διευθυντὴς τοῦ Κέντρου Βυζαντινῶν Ἐρευνῶν τῆς Ὀξφόρδης Peter Frankopan, παραλληλίζοντας τὰ αἴτια τῆς σημερινῆς οἰκονομικῆς Κρίσεως τῆς Ἑλλάδος μὲ τὶς ἐπιδιώξεις τῆς Δύσεως εἰς βάρος τῆς Ρωμηοσύνης στὴν Δ΄ Σταυροφορία! Δὲν εἶναι ὅμως μόνο αὐτά, ποὺ λένε καὶ γράφουν οἱ Ξένοι καὶ οἱ Ἕλληνες διανοητές. Εἶναι καὶ τὰ προϊόντα τῆς γῆς μας, ἡ κτηνοτροφία, ὁ πολυποίκιλος ὀρυκτός μας πλοῦτος, τὰ σπάνια κοιτάσματα, ποὺ διαθέτει ἡ Χώρα μας, ἡ ἐργατικότητα τοῦ λαοῦ μας, ἀποδεικτικὰ ὅτι ἡ Ἑλλάδα, ὄχι μόνο δὲν εἶναι φτωχή, ἀλλὰ ἔχει καὶ ὅλες τὶς προϋποθέσεις νὰ διαπρέψη παντοιοτρόπως σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς. Τὰ βαρίδια τῆς Ἑλλάδος εἶναι μόνο οἱ πολιτικοί της! Αὐτοὶ ποὺ συστηματικὰ ὑπονομεύουν σὲ κάθε Τομέα, πνευματικὸ ἢ οἰκονομικὸ τὴν ἐξυγίανση τῆς Χώρας μας! Αὐτὸ ποὺ γράφω δὲν εἶναι συκοφαντία, ἀλλὰ ἡ πραγματικότητα. Πολὺ πρόσφατα ἐπεβεβαίωσε δη-

ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΙΜΙΑΣ ΚΑΡΑΣ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ Ἀπό τήν Ἱερά Μονή Παναχράντου Ἄνδρου στόν Ἱ. Ναό Ἁγ. Διονυσίου, Διονύσου Ἀττικῆς Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Παρασκευή (5.10.12): 6 μ.μ Ὑποδοχή Τιμίας Κάρας Ἑσπερινός–Παράκληση, 9.30-1.30 μ.μ Ἱερά Ἀγρυπνία Καθημερινά: Ὄρθρος– Θεία Λειτουργία– Ἑσπερινός – Παράκληση στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Διονυσίου Κυριακή (14.10.12): Ὄρθρος– Θεία Λειτουργία– Μετά τήν θ. Λειτουργία ἀναχώρηση τῆς Τιμίας Κάρας Ὁ Ἱερός Ναός θά παραµείνει ἀνοικτός κατά τή διάρκεια το( Ἱερο( Προσκυνήµατος ἀπό τίς 7.00 π.µ µέχρι τίς 8.00 µ.µ. Τηλ. 210.8150556

μόσια ὅλα αὐτὰ ὁ ἀδέκαστος πρώην Εἰσαγγελέας καὶ μέχρι πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ἐπικεφαλῆς τοῦ Σ.Δ.Ο.Ε. κ. Διώτης λέγοντας ὅτι ζήτησε ἀπὸ τὴν Κυβέρνηση 10 ὑπαλλήλους θαλάσσης (μὲ μετάθεση, ὄχι διορισμὸ) στὸν Σ.Δ.Ο.Ε, γιὰ νὰ ἐξοικονομήση ἡ Χώρα μας 150 περίπου ἑκατομμύρια εὐρὼ ἀπὸ τὴν πάταξη τῆς φοροδιαφυγῆς τῶν Σκαφῶν καὶ ἄλλους 10 ὑπαλλήλους, γιὰ τὴν κάλυψη Συνοριακῶν Γραμμῶν, ὥστε νὰ παταχθῆ τὸ λαθρεμπόριο τσιγάρων καὶ πετρελαίου καὶ νὰ ἔχη ἡ Οἰκονομία μας ἔσοδα 1 δισεκατομμυρίου εὐρὼ καὶ ἡ Κυβέρνηση, ὄχι μόνο τοῦ ἀρνήθηκε ἀλλὰ καὶ τὸν ἀπέλυσε! Πρὶν λίγες μέρες ἐπίσης ἀνώτατος Οἰκονομικὸς Ἐπιθεωρητὴς σὲ Σεμινάριο Διευθυντῶν διερωτήθηκε ποιὸς εἶναι πλέον ὁ ρόλος του, ἀφοῦ ὑποδεικνύει συνεχῶς στὴν Κυβέρνηση τρόπους νὰ εἰσπραχθοῦν ἑκατομμύρια εὐρώ, χωρὶς περικοπὲς καὶ φορολόγηση πολιτῶν, ἀλλὰ μόνο μὲ τὸ νοικοκύρεμα καὶ τὴν ἐξυγίανση Ὑπηρεσιῶν τοῦ Δημοσίου καὶ ἡ Κυβέρνηση ἀδιαφορεῖ καὶ δὲν ἀλλάζει ἀπολύτως τίποτε! «Ἀποροῦμε, κατέληξε ὁ Ἐπιθεωρητὴς αὐτός, γιὰ τὸ τί συμβαίνει! Πῶς ἐνῶ θεωρητικὰ ἡ Κυβέρνηση ἀναζητεῖ χρῆμα, ἀρνεῖται νὰ κάνει στρατηγικὲς κινήσεις, ἀλλὰ μόνο συρρικνώνει τοὺς Μισθοὺς καὶ τὶς Συντάξεις; Ποῦ ἀποσκοπεῖ;»! Ἡ ἀπορία τοῦ εὐσυνειδήτου αὐτοῦ Ἐπιθεωρητοῦ ἔχει τὴν ἐξήγησή της, ἂν θυμηθοῦμε τὰ λόγια, ποὺ εἶπε τὸν περασμένο Αὔγουστο ὁ ἐκ τῶν στυλοβατῶν τῆς σημερινῆς Κυβερνήσεως κ. Εὐάγγελος Βενιζέλος, μεταφέροντας στοὺς δημοσιογράφους τὸ πνεῦμα τῆς συζητήσεώς του μὲ τὸν Πρόεδρο τοῦ Ἰσραὴλ κ. Σίμον Πέρες: «Συζητήσαμε τὰ διμερῆ θέματα, τὴν κατάσταση στὴν εὐρύτερη περιοχὴ καὶ κυρίως τὴν παγκόσμια κατάσταση, γιατί ὁ κ. Πέρες ἀντιλαμβάνεται πάρα πολὺ καλὰ ὅτι ἡ ἀνακύκλωση τῆς διεθνοῦς οἰκονομικῆς κρίσης μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπιστεῖ μόνο μέσα ἀπὸ μεγάλες θεσμικὲς καὶ πολιτικὲς ἀλλαγές. Μέσα ἀπὸ ἕνα νέο σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης, οἰκονομικῆς καὶ πολιτικῆς.»! Συμπέρασμα: Εἶναι καταφανὲς ὅτι δὲν ψάχνει ἡ Κυβέρνηση γιὰ χρήματα, ἀλλὰ διεκτραγωδεῖ τὰ πάντα μόνο καὶ μόνο, γιὰ νὰ ἐξαθλιώση τοὺς Μισθοὺς καὶ τὶς Συντάξεις τῶν πολιτῶν, ὥστε ὅλοι νὰ πεισθοῦμε μία μέρα ὅτι δὲν γίνεται προκοπὴ μὲ ἐγχώριες Κυβερνήσεις καὶ νὰ ὑποδεχθοῦμε «ἀγαλλομένῳ ποδὶ» Παγκόσμια Διακυβέρνηση! Ὅταν αὐτὸ τὸ δεχθοῦμε, ὅλοι οἱ Μισθοὶ καὶ οἱ Συντάξεις θὰ ἀνεβοῦν κατακόρυφα, ἀλλὰ θὰ ἀφανισθῆ κάθε πνευματικὴ ἰκμάδα τῆς Πατρίδος μας, ἀφοῦ τίποτε πλέον δὲν θὰ θυμίζη Οὐρανό! Αἴσθησή μου εἶναι πὼς ἡ Δύση θὰ προχωρήση ὁλοταχῶς –μὲ τὰ Κράτη ποὺ τὴν ἀπαρτίζουν– σὲ μιὰ συγκεντρωτικὴ Διακυβέρνηση (δημιουργώντας ἕνα εἶδος Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Εὐρώπης) καί, κάποια στιγμή, θὰ συγχωνευθῆ ἡ Εὐρώπη μὲ τὴν Ἀμερική, γιὰ νὰ ἀποτελεσθῆ μιὰ ὑπερατλαντικὴ Δύναμη μὲ Τετραρχικὴ διακυβέρνηση, στὸ πρότυπο τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας τῆς παρακμῆς. Ἡ διαφορὰ στὴν ἐπανάληψη τῆς ἱστορίας εἶναι ὅτι αὐτὴ ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων δὲν θὰ ἔχη τὴν περιωρισμένη Ρωμαϊκὴ ἐδαφικὴ ἐμβέλεια τοῦ παρελθόν-

Σελὶς 7η

τος, ἀλλὰ διαπλανητικὴ ἐμβέλεια, ἀφοῦ θὰ ἐλέγχη τόσες Ἠπείρους! Αὐτός, ἆραγε, δὲν εἶναι καὶ ὁ λόγος, ποὺ δὲν διαλύεται τὸ Ν.Α.Τ.Ο., παρ᾽ ὅτι ἔπαυσε νὰ ἰσχύη τὸ Σύμφωνο τῆς Βαρσοβίας;

Τί περιμένουμε ἀπὸ τὴν Ἱεραρχία μας:

Ἀπὸ τὴν προσεχῆ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας μας περιμένουμε νὰ ἀποκαλύψη καὶ νὰ καταγγείλη στὸν Λαό μας τὰ πραγματικὰ αἴτια τῆς Κρίσεως καὶ τὴν αἰτία, ποὺ μαραζώνει κάθε πνευματικὴ προσπάθεια στὸν Τόπο μας. Ἡ Ἐκκλησία δὲν φοβᾶται κανέναν καὶ τίποτα, πλὴν τοῦ Θεοῦ! Περιμένουμε, λοιπόν, χάραξη Ἐκκλησιαστικῆς Στρατηγικῆς καὶ ὄχι ὑποτέλεια τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Διοικήσεως στὴν Πολιτεία. Στρατηγικὴ καί, μάλιστα, Ἐκκλησιαστική, σημαίνει νὰ σχεδιάζης καὶ νὰ ἐνεργῆς, ὄχι ἐκτελώντας τὶς ὁδηγίες τοῦ ἐχθροῦ τῆς Ἀποστολῆς σου, σὰν βοηθὸς καὶ συμπαραστάτης του, ἀλλά, νὰ σχεδιάζης καὶ νὰ ἐνεργῆς, γιὰ νὰ φέρης εἰς πέρας τὴν πνευματικὴ Ἀποστολή σου, ματαιώνοντας τὴ ματαίωσή της! Μέχρι σήμερα, μὲ τὴν πρακτικὴ ποὺ ἀκολουθεῖται συστηματικά, ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας δὲν ἔχει ἀνακαλύψει ἀκόμη τὸν ἐχθρό, ποὺ ματαιώνει τὸ Ἔργο της. Ἀντιθέτως, μάλιστα, τὸν θεωρεῖ σύμμαχο καὶ τοῦ συμπαρίσταται καὶ συνεργάζεται ἁρμονικὰ μαζί του, χωρὶς οὔτε κἂν νὰ ὑποψιάζεται ὅτι ἡ συρρίκνωση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ εἶναι ἔργο τοῦ ἐχθροῦ της! Λύση πνευματικὴ καὶ ρεαλιστικὴ εἶναι, νομίζω, αὐτὲς τὶς κρίσιμες ὧ ρες πρῶτα ἡ προσευχὴ καὶ ἡ βαθειὰ συνειδητοποίηση τοῦ ποῦ ἐφθάσαμε ζῶντες τόσα χρόνια ὄχι ὡς Ὀρθόδοξοι Ρωμηοί, ἀλλὰ ὡς ὀπαδοὶ τοῦ «Ἀγγελισμοῦ», μὲ πλήρη ἀδιαφορία γιὰ τὴν πορεία καὶ τὸ κατάντημα τῆς Δημόσιας ζωῆς, σὰν νὰ μὴ εἶναι τὰ πνευματικὰ καυσαέρια τῆς Δημόσιας ζωῆς πιὸ ἐπικίνδυνα γιὰ τὴν ψυχή μας ἀπὸ τὰ ἀποπνυκτικὰ καυσαέρια τῆς ἀτμόσφαιρας γιὰ τὸ σῶμα μας! Κατόπιν νὰ σαλπίσουμε Πανελλήνιο Προσκλητήριο γιὰ ἀναβίωση τῆς Πολιτικῆς τῆς Ρωμηοσύνης ἀπὸ πνευματικοὺς ἀνθρώπους, μὲ τὴν ὁποία τὸ Ἔθνος μας θὰ κάνη καὶ πάλι τὴν Ἐκκλησία ψυχή του καὶ τὴν Πολιτεία σῶμα του. Νὰ ἀναβιώση ἡ Πολιτική, μὲ τὴν ὁποία τὸ Γένος μας μεγαλούργησε καὶ μεγαλύνθηκε. Νὰ γίνη καὶ πάλι Στρατηγὸς τοῦ Ἔθνους μας ἡ Παναγία μας καὶ νὰ ἀφήσουμε τὰ Ἀμερικανικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Βελγικὰ Σουηδικὰ κ.ἄ. πολιτικὰ Μοντέλα γιὰ ἐκείνους, ποὺ ζοῦν «ὡς ἄθεοι ἐν τῷ κόσμῳ». Ἂς σαλπίσουμε, γιὰ νὰ μετρηθοῦμε πόσοι εἴμαστε. Δὲν ἔχει σημασία τὸ πλῆθος, ἀφοῦ «κρείσσων εἷς ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου ἢ μύριοι παράνομοι»! Αὐτὰ μοῦ ὑπαγόρευσε ἡ συνείδησή μου νὰ καταθέσω ὡς τὴ μόνη ἀντίσταση, ποὺ μπορῶ νὰ προβάλλω μὲ τὶς μικρές μου δυνάμεις στὸν διαγραφόμενο πνευματικὸ ἀφανισμὸ τῆς Πατρίδος μας. Ἂν ὡς ἄνθρωποι καὶ μάλιστα πιστοί, δὲν ἔχουμε τὸ φιλότιμο νὰ κάνουμε κάτι δραστικό, ἀλλὰ πάλι «σταυρώσουμε τὰ χέρια μας» μὲ ἀδιαφορία, τότε, ὅπως ἔγραψα καὶ ἄλλοτε, μόνο ὁ Θεὸς γνωρίζει τὸ τί θὰ ἀπογίνουμε...!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ Ὑπὸ τοῦ Ἕλληνος ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν κ. Ἀβραμοπούλου

Τὴν ἰσχυρὰν ἀλληλεγγύην τῆς Ἑλλάδος πρὸς τὸ Ὀρθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας καὶ τὸν δοκιμαζόμενον Χριστιανικὸν πληθυσμὸν τῆς Χώρας ἐξέφρασεν ὀ ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν κ. Δημ. Ἀβραμόπουλος κατὰ τὴν διάρκειαν τηλεφωνικῆς ἐπικοινωνίας μὲ τὸν Πατριάρχην Ἀντιοχείας κ. Ἰγνάτιον Δ´, μὲ τὸν ὁποῖον συνεζήτησε τὴν κατάστασιν εἰς τὴν Συρίαν. Ὁ κ. Ἀβραμόπουλος εἶπεν ὅτι ἡ προστασία τῶν Θρησκευτικῶν μει-

ονοτήτων πρέπει νὰ εὑρίσκεται εἰς τὸ ἐπίκεντρον τῶν προσπαθειῶν διὰ τὴν ἐπίλυσιν τῆς Συριακῆς κρίσεως. Ἐνημέρωσε δὲ τὸν Πατριάρχην διὰ τὰς σχετικὰς συζητήσεις, αἱ ὁποῖαι ἔγιναν εἰς τὴν πρόσφατον ἄτυπον συνάντησιν τῶν ὑπουργῶν Ἐξωτερικῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως εἰς τὴν Πάφον τῆς Κύπρου, εἰς τὴν ὁποίαν εἶχε τὴν εὐκαιρίαν νὰ ἀναδείξη πρὸς τοὺς ὁμολόγους του τὴν ἀνάγκην νὰ ληφθῆ μέριμνα διὰ τὴν προστασίαν τοῦ Χριστιανικοῦ πληθυσμοῦ τῆς Συρίας.

ΝΕΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ Σάββατο, 6 Ὀκτωβρίου 2012 – Ὥρα 16:00 Αἴθουσα «Μελίνα Μερκούρη» – Στάδιο Εἰρήνης καὶ Φιλίας

ΟΜΙΛΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΗΜΕΡΙΔΑΣ

Συντονιστής: Πρωτοπρ. π. Ἰωάννης Φωτόπουλος Εὐλογία καὶ κήρυξη ἐνάρξεως τῶν ἐργασιῶν τῆς ἡμερίδας ὑπὸ τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ. Ψάλλει ἡ χορωδία «Ἐν ψαλτηρίῳ».

Dr. Δημήτριος Χιωτακάκος, Διδάκτωρ Ἠλεκτρονικῆς καὶ Τηλεπικοινωνιῶν τοῦ Manchester University, United Kingdom. «Πόσο “ἔξυπνη” μπορεῖ νὰ γίνει ἡ κάρτα τοῦ πολίτη; Ὑπερόπλο τῆς ἑκάστοτε ἐξουσίας;». Θύμιος Παπανικολάου, Δημοσιογράφος, ἐκδότης περιοδικοῦ «Ρεσάλτο». «Ἠλεκτρονικὴ Ταυτότητα: Ὁ πιὸ μακάβριος κρίκος τοῦ νεοταξικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ». Χρῆστος Παπασωτηρίου, Δικηγόρος παρ᾽ Ἀρείῳ Πάγῳ. «Ἠλεκτρονικὴ Διακυβέρνηση καὶ συγκατάθεση Μέσα Νομικῆς προστασίας». Στάθης Ἀδαμόπουλος, Οἰκονομικὸς – ἐκπαιδευτικός, Msc στὴν Χρηματοοικονομικὴ «Ἠλεκτρονικὴ Ταυτότητα: Διεθνὴς πρακτική· κοινωνικὲς καὶ ψυχολογικὲς ἐπιπτώσεις». Πανοσ. Ἀρχ/της Ἀθανάσιος Ἀναστασίου, Προηγούμενος Ἱ. Μ. Μεγάλου Μετεώρου «Ἡ ἐπιβολὴ τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς Νέας Ἐποχῆς μέσῳ τῆς ἠλεκτρονικῆς παρακολούθησης καὶ τῶν ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων». Πανοσ. Ἀρχ/της Σαράντης Σαράντος, Φιλόλογος – Θεολόγος ἐφημέριος Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου «Καὶ τώρα τί κάνουμε;». Ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῆς Ἱ. Μ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Σελὶς 8η

ΣΕΒ. ΣΠΑΡΤΗΣ: ΘΑΝΑΣΙΜΟΝ ΚΑΥΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΙΟΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑ Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΡΧΗΓΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜ.ΑΡ κ. ΚΟΥΒΕΛΗΝ

Ζοῦμε στὴν ἐπίγεια κοσμικὴ κοινωνία τοῦ Μαμωνᾶ. Ὁ ἄρχοντας αὐτῆς, ὁ διάβολος, προσπαθεῖ ν᾽ ἀπομακρύνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀπὸ τὰ Ἐπουράνια ἀγαθὰ μὲ πολλοὺς τρόπους. Τὸν παρασύρει μὲ πρόσκαιρα, φθαρτὰ καὶ ὑλικὰ ἀγαθὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα μπορεῖ ν᾽ ἀντλεῖ δόξα καὶ ἡδονή, ὅμως παράλληλα δεσμεύεται ἀπὸ ἐπιθυμίες, ἀνάγκες, πάθη, φοβίες, ἄγχος καὶ ἀποδεσμεύεται ἀπὸ ὁ,τιδήποτε πνευματικὸ καὶ σωτήριο. Ἀφοῦ ὁ ὑποταγμένος στὴν ὕλη ἄνθρωπος χορτάσει μὲ ψεύτικα δολώματα, ἐφήμερες χαρὲς καὶ ἀπολαύσεις, ἀποδυναμώνεται ψυχικὰ καὶ δὲν μπορεῖ ν᾽ ἀντιμετωπίσει τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, οἱ ὁποῖες ἰδιαίτερα τὸ τελευταῖο διάστημα κατακλύζουν τὴν καθημερινότητά του. Ἔτσι, ἀντικρίζει παντοῦ ἀναποδιὲς καὶ μαυρίλα, ἡ πίστη του ἐξασθενεῖ, ἡ κρίση του θολώνει, δειλιάζει, ἀπογοητεύεται, ὁ ὑπερτροφικὸς ἐγωϊσμός του πληγώνεται, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν αὐτοκτονία. Σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως τρεῖς εἶναι οἱ κατηγορίες τῶν ἀπεγνωσμένων, ποὺ αὐτοκτονοῦν: α) οἱ ἄθεοι, β) οἱ ὀλιγόπιστοι καὶ γ) οἱ συναισθηματικὰ ἀσταθεῖς καὶ ἀδύναμοι. Αὐτοὺς κατεξοχὴν τοὺς ἀνθρώπους ὁ ἀρχέκακος διάβολος πολεμᾶ μὲ τὸ ἰσχυρότερο ὅπλο του, τὴν ἀπελπισία. Τοὺς ψιθυρίζει στὸ αὐτὶ σὲ καιρὸ θλίψεως, ὅπως στὶς μέρες μας, ὅτι ὅλα τελείωσαν καὶ δὲν ὑπάρχει λύση γιὰ τὸ πρόβλημά τους. Ἔτσι, τοὺς ὁδηγεῖ στὴν ἀφαίρεση τῆς ἴδιας τους τῆς ζωῆς. Μέ τὸν τρόπο αὐτόν, ὅμως, ὁ αὐτόχειρας θέτει τὸν ἑαυτό του ἐκτὸς ζωῆς ὄχι μόνο τῆς παρούσης, ἀλλὰ καὶ τῆς αἰωνίου. Οἱ ἱεροὶ κανόνες εἶναι σαφεῖς. Ἡ αὐτοκτονία εἶναι φόνος χωρὶς δυνατότητα μετάνοιας καὶ σωτηρίας, ἄρα θανάσιμο ἁμάρτημα. Ἀποτελεῖ βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία δὲ συγχωρεῖται, χωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸν κολάζει αἰώνια. Μάλιστα, ἡ Ἐκκλησία μας ὡς ἔσχατο μέσο ἐξευμενίσεως τοῦ Θεοῦ καὶ προστασίας τῶν ὑπόλοιπων μελῶν της ὁρίζει ὅτι ὅποιος αὐτοκτονεῖ δὲν πρέπει νὰ κηδεύεται, παρὰ μόνο μετὰ ἀπὸ ἰατρικὴ ἐπιβε-

βαίωση ὅτι δὲν εἶχε τὰ λογικά του. Ἂς μὴ λησμονοῦμε, ἑπομένως, ἀδελφοί μου, ὅτι ἡ ζωή μας εἶναι κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, ἀλλὰ καὶ δῶρο θεόσδοτο καὶ πολύτιμο. Ὁ Κύριος λέγει «στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωὴν» (Μτθ. 7, 14), ὄχι γιατί εἶναι τιμωρός, ἀλλὰ διότι ἐμεῖς εἴμαστε ἀδύναμοι καὶ ἁμαρτωλοί. Γι᾽ αὐτὸ μᾶς παρηγορεῖ, λέγοντας: «Μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε» (Λουκ. 6, 21). Οἱ προσωρινὲς δυσκολίες, μ᾽ ἄλλα λόγια, ποὺ θ᾽ ἀντιμετωπίσει ὁ ἄνθρωπος στὴ ζωή του συμβαίνουν μὲ παραχώρηση τοῦ Μεγάλου Εὐεργέτη μας, γιὰ νὰ καθαρισθεῖ ὁ ρύπος τῆς ψυχής του ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του, ὅπως ὁ χρυσὸς καίγεται σὲ πύρινο καμίνι, γιὰ νὰ ἀποδείξει τὴ γνησιότητα καὶ τὴν ἀξία του. Ἔτσι, ἔχοντας ἀποδείξει τὴ γνησιότητα τῆς πίστης καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό, θὰ λάβει τὴν αἰώνια ζωή. Και ἂν ὅλα πηγαίνουν ἀνάποδα, ἂς μὴ δειλιάζουμε, γιατί ἔχουμε ψυχὴ ἀθάνατη. Καὶ ἂν ὅλα χαθοῦν, κάτι ποὺ εἶναι βέβαιο, διότι τὰ πάντα, εὐχάριστα καὶ δυσάρεστα ἔχουν ἡμερομηνία λήξης, ἂς μὴ ἀπελπιζόμαστε καὶ ἂς φυλάξουμε τὴν ψυχή μας σὰν κόρη ὀφθαλμοῦ. Ἡ τωρινὴ δυσκολία δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία ἀμελητέα σταγόνα σ᾽ ἕνα ἀπέραντο ὠκεανὸ μακαριότητας, ποὺ ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Πανάγαθος Θεὸς γιὰ μία αἰωνιότητα, ἀφοῦ ὅλα μαζί, τὰ δίκαια καὶ τὰ ἄδικα, τὰ εὔκολα καὶ τὰ δύσκολα, τὰ εὐχάριστα καὶ τὰ δυσάρεστα, ποὺ συναντᾶμε σὲ κάθε βῆμα μας ἐνεργοῦν μυστικὰ μέσα στὸ σωτήριο σχέδιό Του γιὰ τὸν καθένα μας. Οἱ Πατέρες ἐξάλλου διδάσκουν ὅτι τὸν καλὸ καπετάνιο τὸν κάνει ἡ φουρτούνα, τὸν γενναῖο στρατηγὸ ὁ πόλεμος καὶ τὸν καλὸ χριστιανὸ καὶ τὸν ἅγιο τὸν κάνει ἡ δοκιμασία. Μόνο μὲ προσευχή, μετάνοια, ἐξομολόγηση καὶ τακτικὸ ἐκκλησιασμὸ καὶ πάντα ἀναφωνώντας, ὅπως ὁ δίκαιος Ἰώβ, «εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον» καί, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν», αὐτὸ ποὺ βλέπει κανεὶς στὸ παρὸν ὡς ἀνυπέρβλητο ἐμπόδιο μπορεῖ νὰ γίνει τὸ εἰσιτήριο τῆς σωτηρίας του στὸ μέλλον.

ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑΝ ΕΙΣ ΤΟ ΣΚΟΠΙΑΝΟΝ: «ΝΕΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»

Ἀποκαλύψεις ΣΥΡΙΖΑ ἄνευ διαψεύσεων ἀπὸ τὸ ὑπ. Ἐξωτερικῶν

Βαδίζομεν πρὸ λύσιν εἰς τὴν ὀνομασίαν τῶν Σκοπίων. Μόνον ποὺ ἡ λύσις θὰ εἶναι εἰς βάρος τῶν Ἐθνικῶν μας συμφερόντων καὶ θὰ νομιμοποιῆ τὴν κλοπὴν τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας ὑπὸ τοῦ Κράτους τῶν Σκοπίων. Ἡ λύσις προβλέπει ὅτι ἡ ὀνομασία θὰ εἶναι «ΝΕΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ». Ἡ πληροφορία διέρρευσεν ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖον Ἐξωτερικῶν μετὰ τὴν συνάντησιν τοῦ ἁρμοδίου ὑπουργοῦ κ. Ἀβραμοπούλου μετὰ τοῦ προέδρου τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ. Τσίπρα καὶ τὴν ἐπεβεβαίωσε μὲ δημοσίαν δήλωσίν του, εἰς τὴν Διεθνῆ Ἔκθεσιν Θεσσαλονίκης (16ην Σεπτεμβρίου) ὁ κ. Τσίπρας, ὑποστηρίζων ὅτι θὰ ἐφαρμοσθῆ διὰ τὴν λύσιν τὸ «Πακέτο Πινέϊρος», τὸ ὁποῖον εἶχε προτείνει πρὸ εἰκοσαετίας ὁ ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῆς Πορτογαλίας κ. Πινέϊρο. Τὴν λύσιν αὐτὴν εἶχεν ἀπορρίψει τότε τὸ Συμβούλιον Πολιτικῶν Ἀρχηγῶν, τὸ ὁποῖον εἶχε συνέλθει

ὑπὸ τὴν Προεδρίαν τοῦ ἀειμνήστου Κων. Καραμανλῆ εἰς τὴν Προεδρίαν τῆς Δημοκρατίας, τὴν συμμετοχὴν τοῦ Ἀνδρέου Παπανδρέου κ.λπ. Τότε τὸ ἀντίστοιχον κόμμα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ὑπὸ τὴν κ. Μαρία Δαμανάκη εἶχε ἀπορρίψει τὴν πρότασιν: Τὸ μόνον κόμμα, τὸ ὁποῖον εἶχε συμφωνήσει ἦτο τὸ ΚΚΕ ὑπὸ τὴν κ. Ἀλέκα Παπαρήγα. Τὰς διαρροὰς καὶ τὰς δηλώσεις τοῦ κ. Τσίπρα δὲν διέψευσε τὸ ὑπουργεῖον Ἐξωτερικῶν καὶ ὁ ἁρμόδιος ὑπουργὸς κ. Ἀβραμόπουλος. Ἡ λύσις ἡ ὁποία προωθεῖται εἶναι ἀρνητικὴ ἐξέλιξις διὰ τὴν Ἑλλάδα, διότι εἰς ὅλους τοὺς διεθνεῖς ὀργανισμοὺς τὰ Σκόπια θὰ ἀποκαλοῦνται Μακεδονία, ἐνῶ ἐπιπτώσεις θὰ ὑπάρξουν καὶ εἰς τὰς ἐξαγωγὰς Ἑλληνικῶν Προϊόντων, ἀφοῦ θὰ ὑπάρξη σύγχυσις διὰ τὸν τόπον παραγωγῆς τοῦ ἐλαίου ἢ τοῦ χαλβᾶ κ.λπ. τῆς Μακεδονίας.

ΑΝΕΚΑΛΥΦΘΗ ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΤΑΦΟΣ ΜΕ ΕΛΛΑΔΙΤΑΣ ΚΑΙ ΚΥΠΡΙΟΥΣ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗΝ ΚΥΠΡΟΝ

Ὁ μεγαλύτερος ὁμαδικὸς τάφος μὲ Ἑλλαδίτας καὶ Κυπρίους ἀγνοουμένους εὑρέθη εἰς τὴν Κατεχομένην, ἀπὸ τουρκικὰ στρατεύματα Κύπρον καὶ συγκεκριμένως εἰς τὴν περιοχὴν Χαμὶτ Μάντρες. Τὴν ἀποκάλυψιν ἔκανεν ἡ ἔγκυρος ἡμερησία ἐφημερίς τῆς Κύπρου «Φιλελεύθερος» μετὰ ἀπὸ στοιχεῖα, ποὺ τῆς παρέσχεν ἡ Διερευνητικὴ Ἐπιτροπὴ Ἀγνοουμένων. Ἡ ἐφημερὶς μεταξὺ ἄλλων ἀποκαλύπτει:

«Σύμφωνα μὲ ἐκτιμήσεις, τὰ ὀστᾶ ἀνήκουν σὲ πεσόντες ἢ ἐκτελεσθέντες Ἑλληνοκύπριους στρατιῶτες, οἱ ὁποῖοι ἐγκλωβίστηκαν ὅταν ἔσπασε ἡ ἀμυντικὴ γραμμὴ τῆς Μίας Μηλιᾶς στὶς 14 Αὐγούστου 1974. Σημειώνεται ὅτι ἀνάμεσα σὲ αὐτούς, ποὺ πολέμησαν στὴ Μία Μηλιὰ ἦταν καὶ ὁ λοχαγὸς Τάσος Μάρκου, ὁ ὁποῖος ἀρνήθηκε νὰ ὑποχωρήσει. Ἀρκετοὶ στρατιῶτες φέρονται νὰ ἔμειναν χωρὶς καθοδήγηση καὶ χωρὶς κάλυψη κι ἔτσι εἴτε ἔπεσαν στὴ μάχη εἴτε συνελήφθησαν καὶ δολοφονήθηκαν στὴ συνέχεια.

Μυστικὸ

Τὸ συγκεκριμένο σημεῖο ὅπου βρέθηκε ὁ ὁμαδικὸς τάφος ἦταν

γνωστὸ ἐδῶ καὶ καιρό, ἀλλὰ ὅσοι τὸ γνώριζαν τὸ κρατοῦσαν μυστικό. Στὸ παρελθὸν ἔγινε ἀναφορὰ γιὰ μεταφορὰ ἐθνοφρουρῶν στὸ ἐν λόγῳ μέρος μὲ φορτηγὰ καὶ ἡμιφορτηγά, ἀλλὰ δὲν ἔγινε γνωστὸ κατὰ πόσον οἱ πληροφορίες ἦταν ἀξιόπιστες. Νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες σὲ ἄλλο ὁμαδικὸ τάφο στὴν περιοχὴ Τραχῶνι (στὸν παλαιὸ δρόμο Λευκωσίας – Ἀμμοχώστου) βρέθηκε καὶ ὁ μικρότερος ἀγνοούμενος. Ἡ ἀνακάλυψη ἦταν συγκλονιστική, ἀφοῦ ἐντοπίστηκαν τὰ ὀστᾶ ἑνὸς βρέφους μόλις μερικῶν μηνῶν (γεννήθηκε τὸ 1974), ποὺ οἱ Τοῦρκοι, ὅπως ἀποδείχθηκε ἀπὸ μαρτυρίες, πῆραν ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας του καὶ δολοφόνησαν. Στὸν τάφο βρέθηκαν ἐπίσης τὰ ὀστᾶ τῆς μητέρας τοῦ βρέφους, τῆς 11χρονης ἀδελφῆς της, τῆς γιαγιᾶς της, καθὼς καὶ τὰ ὀστᾶ τοῦ πατέρα τοῦ βρέφους Ἀνδρέα Κυριάκου τοῦ Κυριάκου. Ἡ Διερευνητικὴ Ἐπιτροπὴ Ἀγνοουμένων ἔχει συσταθεῖ ἀπὸ τὸ 1981 ἀλλὰ σημαντικὸ ἔργο ἔχει ἐπιδείξει τὰ τελευταῖα χρόνια, κυρίως χάρη στὶς σύγχρονες ἐπιστημονικές, ἐρευνητικὲς μεθόδους, ὅπως εἶναι ἡ ἀνάλυση DNA».

Μέ ἀφορμήν τάς προτάσεις τοῦ τελευταίου διά τήν καταβολήν τῆς μισθοδοσίας καί τῶν συντάξεων τοῦ ἱεροῦ Κλήρου κατά τό ἥμισυ ὑπό τῆς Ἐκκλησίας. Διατί ὁ κ. Κουβέλης ἐξαιρεῖ τάς μουφτείας καί τούς Παπικούς;

Ο

ΣΕΒ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, μέ ἀφορμήν τάς προτάσεις τοῦ πολεμίου τῆς Ἐκκλησίας, Ἀρχηγοῦ τῆς ΔΗΜ.ΑΡ κ. Φωτίου Κουβέλη, διά καταβολήν τῶν μισθῶν καί τῶν συντάξεων τοῦ ἱεροῦ Κλήρου κατά τό ἥμισυ ὑπό τῆς Ἐκκλησίας θέτει ἀμείλικτα ἐρωτήματα πρός τόν Ἀρχηγόν τῆς ΔΗΜ.ΑΡ καί ζητεῖ «ἐδῶ καί τώρα» ἀπαντήσεις. Εἰς ἀνακοίνωσίν του, ὑπό ἡμερομηνίαν 12ην Σεπτεμβρίου, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ τονίζει τά ἀκόλουθα:

«Ὁ Ἐντιμότατος κ. Φώτης Κουβέλης, Πρόεδρος τοῦ κόμματος τῆς ΔΗΜ.ΑΡ. καί ὁ κομματικός σχηματισμός του ἐμμένει μετά πείσματος μεταξύ τῶν ἰσοδυνάμων μέτρων 4,4 δισεκατομμυρίων Εὐρώ, τά ὁποῖα προτείνει διά τήν ἀντικατάσταση ἐπιλογῶν τοῦ πακέτου τῶν 11,6 δισεκατομμυρίων Εὐρώ, πού ἀπαιτεῖ ἡ Τρόϊκα γιά νά συνεχίση τό πρόγραμμα στηρίξεως τῆς Ἑλληνικῆς οἰκονομίας μέ τήν παροχή τῆς ἑπομένης δόσεως, νά συμπεριλαμβάνη ὡς ἰσοδύναμο μέτρο τήν πληρωμή κατά 50% τῆς μισθοδοσίας καί τῶν συντάξεων τῶν Κληρικῶν ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀναφέρων χαρακτηριστικῶς, γιά νά δημιουργηθῆ καί ἡ σχετική ἀτμόσφαιρα, ὅτι ὁ Προϋπολογισμός τοῦ Δημοσίου θά ἐλαφρυνθῆ κατά 132 ἑκατομμύρια Εὐρώ. Ἐπʼ αὐτῆς τῆς συνεχῶς προπαγανδιζομένης προτάσεως τῆς ΔΗΜ.ΑΡ. ἔχομε νά παρατηρήσωμε τά κάτωθι: 1. Ἡ ΔΗΜ.ΑΡ. συνεστήθη ὡς κόμμα ἀριστεροῦ πολιτικοῦ λόγου, πού ἀποδέχεται στήν ἱδρυτική της διακήρυξι τόν Εὐρωπαϊκό προσανατολισμό τῆς Χώρας καί φυσικά τό Εὐρωπαϊκό κεκτημένο καί τίς συνταγματικές προβλέψεις καί τά ἀνθρώπινα δικαιώματα.

Ἡ διάσωσις τῆς ἐθνικῆς ταυτότητος

2. Ὁ ἐγκρατής περί τήν νομική ἐπιστήμη κ. Κουβέλης γνωρίζει καλῶς ὅτι ἡ μισθοδοσία τοῦ ἱεροῦ Κλήρου τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, δέν ἀποτελεῖ χαριστική πρᾶξι ἤ ἔστω πρᾶξι ἀναγνωρίσεως τῆς μοναδικῆς συμβολῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στήν διατήρησι τῆς ἐ-

θνικῆς ἰδιοπροσωπίας καί στήν διάσωσι τῆς ἐθνικῆς ταυτότητος κάτω ἀπό τῶν 500 ἐτῶν βάναυσο, ἐγκληματικό ὀθωμανικό καί ἰσλαμικό ζυγό, ἀλλά ἀποτελεῖ συμβατική ὑποχρέωσι τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, ὅπως ἐξαιρέτως ἔχει ἀποδείξει ὁ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ διά προσφάτως κυκλοφορηθέντος ἔργου του γιά τήν ἀπό τοῦ ἔτους 1833 περιέλευσι τοῦ 96% τῆς συνόλου ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας στό Ἑλληνικό Δημόσιο. Στό σημεῖο αὐτό εἶναι εὔλογο νά εἰπωθῆ ὅτι δικαιολογημένως οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Τρόϊκα διερωτῶνται γιά τήν ἀνάληψι ἀπό τό Ἑλληνικό Κράτος τῆς μισθοδοσίας τοῦ Ὀρθοδόξου Κλήρου, διότι γιά τό νομικό πολιτισμό τους τυγχάνει ἄγνωστη καί ἀδιανόητη ἡ διαχρονική πρακτική τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους ἁρπαγῆς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας καί ἑπομένως ἡ ἀναπόδραστος ὑποχρέωσί του ἐλλείψει οἰκονομικῶν δυνατοτήτων τῆς Ἐκκλησίας νά μισθοδοτεῖ τούς λειτουργούς της. Διηκόνησα ἐπί διετία στήν πέμπτη Ἤπειρο καί εἰλικρινῶς ἔκπληκτος διεπίστωσα ὅτι ἀπό τά 100Km διαμέτρου τῆς πόλεως τῆς Ἀδελαΐδος, Πρωτευούσης τῆς Πολιτείας τῆς Ν. Αὐστραλίας, στήν ὁποία ζοῦσα, τά 25Km ἀνῆκαν στήν Ρωμαιοκαθολική καί τήν Ἀγγλικανική Θρησκευτική κοινωνία χωρίς ποτέ κανείς νά διανοεῖται τήν ἁρπαγή τῶν περιουσιακῶν αὐτῶν στοιχείων ἤ νά τά ἀμφισβητῆ.

Ὁ ἰσολογισμός τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς

3. Ὡσαύτως ὁ ἐγνωσμένος γιά τή νομική του ἐπάρκεια κ. Κουβέλης γνωρίζει καλῶς ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπαρτίζεται κατά τό Σύνταγμα καί τούς Νόμους τοῦ Κράτους (Ν. 590/1977 κλπ) ἀπό ΝΠΔΔ, τίς Ἱ. Μητροπόλεις, οἱ ὁποῖες ἑκάστη εἶναι αὐτοδιοίκητο καί ἀνεξάρτητο Νομικό Πρόσωπο καί ἑπομένως οὐδεμία νομική δυνατότης ὑφίσταται νά ἀναλάβη τά οἰκονομικά βάρη μιᾶς ἑτέρας Μητροπόλεως λ.χ. ἡ Ἱ. Μητρόπολις Πειραιῶς. Εἰδικώτερα ἡ Ἱ. Μητρόπολις Πειραιῶς κατά τό οἰκονομικό ἔτος 2011 στόν ἰσολογισμό της ἐνέγραψε στό κεφάλαιο ἐσόδων τό συνολικό ποσό τῶν 439.529,34 Εὐρώ καί ἀντιστοίχως γιά τό μεικτό συνολικό ποσό τῶν ἀποδοχῶν τῶν Ἐφημερίων, Ἱεροκηρύκων καί Ἐκκλησιαστικῶν

Ὑπαλλήλων τό Ἑλληνικό Δημόσιο κατέβαλε τό συνολικό ποσό τῶν 2.423.868,39 Εὐρώ. Συνεπῶς ἡ Ἱ. Μητρόπολις Πειραιῶς θά ἔπρεπε κατά τήν ἄποψη τῆς ΔΗΜ.ΑΡ. νά καταβάλη ἀπό τό σύνολο τῶν ἐσόδων της τῶν 439.529,34 Εὐρώ τό ποσόν τοῦ 1.211.934,19 Εὐρώ. Ἐρωτᾶται ὁ σοφός κ. Κουβέλης ἔχει καμμία λύση αὐτοῦ τοῦ ἀπιθάνου οἰκονομικοῦ προβλήματος;

Ἡ περιουσία τῆς Ἱ. Μητροπ. Πειραιῶς

4. Ἡ Ἱ. Μητρόπολη Πειραιῶς συνεστήθη τό ἔτος 1962 ἀποκοπεῖσα ἐκ τῆς τότε Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καί στήν κανονική της δικαιοδοσία θά ἀνῆκε ἡ Ἱ. Μονή Ἁγ. Σπυρίδωνος Πειραιῶς, τῆς ὁποίας ἡ συνολική Ἐκκλησιαστική περιουσία κατελάμβανε ὁλόκληρη τήν Πειραϊκή χερσόνησο καί ἐδημεύθη ἐξ ὁλοκλήρου ὑπό τοῦ Βαυαροῦ Ἀντιβασιλέως Ἄρμανξσμπεργκ διά σχεδίου Διατάγματος τῆς Ἀντιβασιλείας τό 1833, πού οὐδέποτε ἔγινε Νόμος τοῦ Κράτους, διότι δέν ὑφίσταται σχετικό ΦΕΚ, ὁμοῦ μετά τῆς περιουσίας ἑτέρων 427 Ἱ. Μονῶν τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐπικρατείας. Γιά τόν λόγο αὐτό ἡ πόλη τοῦ Πειραιῶς ἀνεκήρυξε ὡς πολιοῦχο αὐτῆς, παρʼ ὅτι λιμένας, τόν Ἅγιο Σπυρίδωνα καί ὄχι τόν Ἅγιο Νικόλαο, πού θά προσιδίαζε στόν χαρακτῆρα της. Ἔχοντες ὑπʼ ὄψιν τήν διάταξι τοῦ ἄρθρου 51 τοῦ εἰσαγωγικοῦ Ἀναγκαστικοῦ Νόμου 2783/1941 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα: “Ἡ ἀπόκτηση κυριότητας ἢ ἄλλου ἐμπράγματου δικαιώματος πρὶν ἀπὸ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα κρίνεται κατὰ τὸ δίκαιο ποὺ ἴσχυε ὅταν ἔγιναν τὰ πραγματικὰ γεγονότα γιὰ τὴν ἀπόκτησή τους”, καθώς καί τήν ἰδιότητα ΝΠΔΔ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς, εἰς βάρος τοῦ ὁποίου δέν συντρέχουν κατά Νόμον ἡ ἔκτακτος ἤ ἡ τακτική χρησικτησία διευκολύνομε τόν κ. Φώτη Κουβέλη, ἐφʼ ὅσον ἐμμένει στήν θέσι του, νά ἀναλάβη ἡ Ἱ. Μητρόπολη Πειραιῶς ἐξ ὁλοκλήρου τήν μισθοδοσία τοῦ Ἱ. Κλήρου καί τῶν ὑπαλλήλων Αὐτῆς ὑπό τήν λογικῶς καί νομικῶς κατά τά ἀνωτέρω ἀναντίρρητο προϋπόθεσι ἐπιστροφῆς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς της περιουσίας δηλ. ὁλοκλήρου τῆς Πειραϊκῆς χερσονήσου καί ἐπειδή αὐτό εἶναι ἐν τοῖς πράγμασι ἀδύνατον νά ἀποζημιωθῆ αὐτή ἡ περιουσία ἀναλόγως καί ἀναδρομικῶς, οὔτως ὥστε ὁ μέν μισθός τοῦ Ἀρχιερέως μετά 32 ἔτη

ὑπηρεσίας ἀπό 1700 Εὐρώ καί τῶν ἱερέων ἀπό 650 ἕως 1200 Εὐρώ, πού εἶναι σήμερα νά “ἐκτοξευθοῦν” σέ ὑπερπολλαπλάσια ποσά, ὅπως σχετικῶς θά ἀποφάσιζε μετά ἀπό σχετική προσφυγή τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων ἀκολουθοῦν τήν ἤδη ὑφισταμένη νομολογία του καί τίς γνωστές ἀποφάσεις του διά τόν περιώνυμο Νόμο Τρίτση (Ν. 1700/1987).

Διατί ἐξαιρεῖ τάς μουφτείας καί τούς Ρωμαιοκαθολικούς;

5. Διερωτῶμαι ὅμως ἐν προκειμένῳ ὁ ἐξαίρετος κ. Κουβέλης καί τό κόμμα του γιατί δέν σκέφθηκαν ἀνάλογο μέτρο νά εἰσηγηθοῦν ὅσον ἀφορᾶ στίς μουσουλμανικές Μουφτεῖες καί στούς δῆθεν “ἱεροδιδασκάλους” τοῦ Ἰσλάμ; Τόσο μεγάλη συμπάθεια ἔχουν γιά μιά θρησκευτική παραδοχή, πού ἔπνιξε στό αἷμα τό Γένος μας καί μεθοδικά καί ἀμεταμέλητα συνεχίζει στίς χῶρες τῆς ἐπιρροῆς της νά σφαγιάζει καί νά ἐξανδραποδίζει τούς χριστιανικούς πληθυσμούς. Παραλλήλως νά τονισθῆ ὅτι ἡ Ρωμαιοκαθολική “ʼΕκκλησία” τῆς Ἑλλάδος δέν ἔχει συνεισφέρει οἰκονομικῶς τό παραμικρόν στήν Ἑλληνική πατρίδα καί πεισμόνως ἀρνεῖται τήν πρόσκτηση χαρακτῆρος ΝΠΔΔ συκοφαντοῦσα τήν Χώρα ὅτι δῆθεν δέν τῆς παρέχει Νομική προσωπικότητα καί ἐπιδιώκουσα νά προσλάβη τήν ἀνύπαρκτη στό δικαιϊκό μας σύστημα νομική προσωπικότητα ἰδίου δικαίου καί ἑπομένως καλῶς οἱ θρησκευτικοί της λειτουργοί δέν μισθοδοτοῦνται ὑπό τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου.

Ἀπάντησι εἰς τούς ἄλλους

6. Τέλος ὅσον ἀφορᾶ στό κόμμα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καί τό ΚΚΕ, πού ὀνειρεύονται τήν μετατροπή τῆς Χώρας σέ Κούβα ἤ Β. Κορέα καί συνομιλοῦν μέ ἡμίτρελλους καί φασίστες σατραπίσκους τύπου Τσάβες, πού δολοφονοῦν ἀναίσχυντα τούς πολιτικούς τους ἀντιπάλους, τό Εὐρωπαϊκό κεκτημένο, τά συνταγματικῶς κατοχυρωμένα ἀνθρώπινα δικαιώματα ἐν οἷς καί ἡ ἰδιοκτησία εἶναι μεταφυσικῆς ὑφῆς πραγματικότητες! Συνεπῶς παρέλκει κάθε συζήτησις διʼ αὐτούς. Ὁ Μητροπολίτης † ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ».

Εἰς ὁμιλίαν του εἰς τὴν ἔκτακτον Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας κατὰ τὸν Μάϊον τοῦ 2010

Ο ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΩΚΙΔΟΣ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΕΙΧΕΝ ΕΠΙΣΗΜΑΝΕΙ ΕΓΚΑΙΡΩΣ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΕ ΤΑΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ Διὰ νέον γάμον διαζευγμένων ἢ ἐν χηρείᾳ κληρικῶν ἠμπορεῖ νὰ ἀποφασίζη ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, ἀφοῦ προηγουμένως ληφθῆ θετικὴ ἀπόφασις ὑπὸ Πανορθοδόξου Συνόδου. Ἕως τότε ἀπαγορεύεται νέος γάμος.

Ὡς ἀναγράφομεν εἰς ἄλλας στήλας, συνεκλονίσθη προσφάτως τὸ Πανελλήνιον ἀπὸ τὴν δολοφονίαν ἑνὸς οἰκογενειάρχου ἱερέως, ἀπὸ τὸν ἐρωμένον τῆς Πρεσβυτέρας του. Μὲ ἀφορμὴν αὐτὸ τὸ συγκλονιστικὸν γεγονὸς ἐνεθυμήθημεν ὅτι ἕνας σημαντικὸς ἀριθμὸς ἐγγάμων κληρικῶν ἀντιμετωπίζει σοβαρὰ προβλήματα μὲ τὰς πρεσβυτέρας του, ὡς εἶχε καταδείξει μὲ ὁμιλίαν του εἰς τὴν ἔκτακτον Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Μάϊος 2010) ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Φωκίδος κ. Νικόλαος. Τὴν ὁμιλίαν ἐκείνην εἶχε παρουσιάσει ὁ «Ο.Τ.» ὀλίγας ἑβδομάδας μετὰ τὰς

θερινὰς διακοπὰς τῶν ἐργαζομένων εἰς αὐτόν. Εἰς αὐτὴν τὴν ὁμιλίαν ἐτόνιζε μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς:

«Ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ζητήματα τῆς Ἱερατικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἐκ λογὴ τῆς μέλλουσας πρεσβυτέρας. Ἡ καλὴ ἔκβαση τοῦ προβλήματος αὐτοῦ προοιωνίζει τὴν λαμπρὴ ἐπιτυχία στὴν ἱερατική του σταδιοδρομία. Ἡ κακή του ἔκβαση κάνει τὴ ζωὴ τοῦ ἱερέως τραγικὴ μὲ ἀπρόβλεπτες ἐξελίξεις, οἱ ὁποῖες μερικὲς φορὲς ὁδηγοῦν σὲ τραγικὰ ἀδιέξοδα. Ἡ ἀνάγκη ἐπιβάλλει εἰς τὸν ὑποψήφιο ἱερέα μετὰ τὴν ἀποφοίτησή του ἀπὸ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Σχολὴ ἢ ἀκόμα καὶ τὴν Θεολογικὴ Σχολὴ

Ἐδήλωσεν ὁ Ἀρχιμ. Νεκτάριος Μουλατσιώτης

Ο ΠΑΝΟΥΡΓΟΣ ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΤΩΡΑ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΤΗΣ «ΠΑΠΑΔΙΑΣ»

Προσφάτως συνεκλονίσθη τὸ Πανελλήνιον ἀπὸ τὴν δολοφονίαν ἑνὸς ἱερέως ἀπὸ τὸν ἐρωμένον τῆς πρεσβυτέρας του. Ἐκ τῶν ρεπορτὰζ προκύπτει ὅτι ἐνῶ εἶχε τρία τέκνα μὲ τὸν ἱερέα ἤλλαζε ἐραστὰς ἕως ὅτου εὕρη τὸν πρόθυμον διὰ τὴν δολοφονίαν τοῦ συζύγου της. Ἤδη ἔχει προφυλακισθῆ. Εἰς τὰ κρατητήρια τὴν ἐπεσκέφθη ὁ Ἀρχιμανδρίτης Νεκτάριος Μουλατσιώτης, συνοδείᾳ δύο μοναχῶν, διὰ νὰ τὴν ἐξομολογήση. Ὁ δολοφονημένος ἱερεὺς ἀνῆκε εἰς τὴν δύναμιν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φωκίδος, εἰς τὴν ὁποίαν ἀνήκει καὶ ὁ Ἀρχιμανδρίτης. Ὁ Ἀρχιμανδρίτης πατὴρ Νεκτάριος Μουλατσιώτης ἐπεσκέφθη τὰ κρατητήρια μετὰ ἀπὸ ἄδειαν τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου Φωκίδος. Μετὰ τὴν ἐξομολόγησιν ὁ Ἀρχιμανδρίτης προσήγγισε τὰ αἴτια τῆς δολοφονίας καὶ εἶπε μεταξὺ ἄλλων:

«Τί κρύβεται ὅμως πίσω ἀπὸ τὴν ὅλη δολοφονία τοῦ ἱερέως; Φυσικὰ ὁ ἀνθρωποκτόνος διάβολος. Ὁ ὁποῖος δεῖτε τί πέτυχε: 1ον. Τὴν μοιχεία τῆς πρεσβυτέρας.

2ον. Τὸν θάνατο τοῦ Ἱερέως.

3ον. Τὸν διασυρμὸ τῆς πρεσβυτέρας.

4ον. Ἔχασε γιὰ πάντα τὸν ἐραστή της.

5ον. Ἔχασε τὰ παιδιά της καὶ τὰ ἐγγόνια της.

6ον. Ἔχασε τοὺς γονεῖς της.

7ον. Ἔχασε τοὺς συγγενεῖς της.

8ον. Ἔχασε τοὺς φίλους της.

9ον. Ἔχασε τὴν ἐλευθερία της.

Τὰ ἔχασε ὅλα! Τώρα δὲν τὴν θέλει κανείς! Ἀλλὰ ὁ διάβολος δὲν ἔχει τελειώσει μαζί της τὸ σχέδιό του. Τὴν θέλει ὁλοκληρωτικὰ δική του. Θέλει τώρα καὶ τὴν ψυχὴ τῆς παπαδιᾶς. Αὐτὸ ποὺ θέλει καὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Δι᾽ αὐτὸ στὸ μυαλό της τώρα θὰ τῆς λέγει: “Εἶδες τὸ ἀποτέλεσμα; Εἶσαι μόνη τώρα, ὅλοι σὲ ἀπορρίπτουν! Θὰ σαπίσεις γιὰ πάντα στὴ φυλακή! Ἀλλὰ καὶ νὰ βγεῖς, κανεὶς δὲν σὲ θέλει… Κανείς… Ὁπότε γιατί νὰ ζεῖς; Αὐτοκτόνα νὰ γλυτώσεις”. Ἔτσι ἡ αὐτοκτονία θὰ ἔρχεται συνεχῶς στὴν σκέψη τῆς πρεσβυτέρας, ὅπως πάει καὶ σὲ πολλοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ποὺ βρίσκονται ἐνώπιον τρομερῶν δυσκολιῶν καὶ θεωροῦν ὡς μόνη λύση καὶ διέξοδο τὴν αὐτοκτονία. Ὁ διάβολος ὅμως ἔτσι κερδίζει γιὰ πάντα τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἐδῶ ἡ Ἐκκλησία, οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ ἱερεῖς, οἱ μοναχοί, οἱ χριστιανοί, πρέπει νὰ βοηθήσουμε ψυχικὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους. Ἀκόμη καὶ τοὺς κακούργους, ὅπως ἔκανε ἐξ ἄλλου καὶ ὁ Χριστὸς πάνω στὸν σταυρό Του, βοηθώντας καὶ τὴν τελευταία στιγμὴ τὸν κακοῦργο ληστή. Δὲν πρέπει ν᾽ ἀφήσουμε τὸν διάβολο νὰ πάρει τὴν ψυχὴ τῆς πρεσβυτέρας, δὲν πρέπει νὰ τὸν ἀφήσουμε νὰ πάρει τὴν ψυχὴ κανενός. Αὐτὸ ἔκανε ὁ Χριστός, αὐτὸ πρέπει καθημερινὰ νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς. Ἂς προσευχηθοῦμε ἀδέλφια μου γιὰ τὴν μετάνοια ὅλων μας. Τὸ ἔχουμε ὅλοι τόσο ἀνάγκη, διότι βλέπετε πῶς ἐργάσθηκε καὶ ἐργάζεται ὁ πανοῦργος διάβολος, γιὰ νὰ κερδίσει ψυχές, γιὰ τὶς ὁποῖες σταυρώθηκε ὁ Χριστός μας».

καὶ μετὰ τὴν ἐκπλήρωση τῶν πρὸς τὴν Πατρίδα στρατιωτικῶν ὑποχρεώσεων νὰ ἀναζητήσει τὸ κατάλληλο πρόσωπο, διὰ νὰ δημιουργήσει οἰκογένεια καὶ ἐν συνεχείᾳ νὰ εἰσέλθει εἰς τὶς τάξεις τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου. Ἀτυχῶς δὲν ἐξετάζεται τὸ ζήτημα αὐτὸ μετὰ περισκέψεως καὶ τῆς δεούσης σοβαρότητος οὔτε ἀπὸ τὸν ὑποψήφιο, ὁ ὁποῖος ἐπείγεται νὰ τακτοποιηθεῖ, οὔτε ἀπὸ τὸ οἰκογενειακό του περιβάλλον. Οἱ περισσότεροι γάμοι ὑποψηφίων Ἱερέων εἶναι βιαστικοὶ καὶ ἐπιπόλαιοι. Ὑπὸ τὴν πίεση τῆς χειροτονίας καὶ τῆς τακτοποιήσεως πείθεται ἡ τυχοῦσα, ἡ ὁποία οὐδέποτε διανοήθηκε νὰ γίνει πρεσβυτέρα, γίνεται ὁ Γάμος, ἀκολουθεῖ ἡ χειροτονία καὶ μετὰ ἀρχίζει ἡ ἀνώμαλη προσγείωση στὴν πραγματικότητα. Μερικὲς νέες προσαρμόζονται καὶ γίνονται ἐπιτυχημένες πρεσβυτέρες. Μερικὲς ἄλλες κατ᾽ ἀνάγκην μένουν, χαράζουν τὴν ζωή τους κατὰ τὶς ἐπιθυμίες τους χωρὶς ἴχνος πνευματικότητος, ἱεροπρέπειας καὶ σεβασμοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα ἢ καὶ ὁ ἱερεὺς νὰ χάνει τὸν προσανατολισμό του καὶ νὰ κάνει σοβαρὲς ὑποχωρήσεις ἢ νὰ σηκώνει διὰ βίου ἕνα βαρὺ Σταυρό. Σ᾽ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις μὴ ἀναζητήσει κανεὶς τὴν τήρηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων, οἱ ὁποῖοι ἀπαιτοῦν, ὅπως ἡ ὑποψήφια πρεσβυτέρα εἶναι παρθένος, δὲν ἔχει προηγουμένως μνηστευθεῖ ἄλλον, δὲν εἶναι χωρισμένη, δὲν εἶναι χήρα.

Ἡ ἐκκοσμίκευσίς των

Θὰ ἀντείπει κάποιος, ὅτι οἱ ὑποχωρήσεις δικαιολογοῦνται, διότι οἱ νέες σήμερα δὲν δέχονται νὰ λάβουν σύζυγο μέλλοντα ἱερέα. Εἶναι γεγονὸς ὅτι πολλὰ παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἕτοιμα διὰ νὰ εἰσέλθουν εἰς τὸν ἱερὸν ἀμπελῶνα, ὑγιῆ, ἔξυπνα, ἱκανὰ καὶ καταρτισμένα, ἀναζητοῦν καὶ δὲν εὑρίσκουν τὴν κατάλληλη σύζυγο. Τοῦτο εἶναι σοβαρότατο πρόβλημα τῆς Ἐκκλησίας καὶ θὰ πρέπει οἱ Ἱερατικὲς οἰκογένειες, οἱ σοβαροὶ καὶ εὐσεβεῖς οἰκογενειάρχες, τὰ μέλη τῶν θρησκευτικῶν συλλόγων, οἱ φίλοι τῶν Ἱερῶν Μονῶν καὶ ὅσοι γενικῶς ἐναπέμειναν θρησκεύοντες ἐν πίστει νὰ μεριμνοῦν διὰ τὴν ἐπίλυση τοῦ μείζονος τούτου ζητήματος. Ἐὰν ἀπὸ τὴ ζύμη αὐτὴ τῶν ἐκκλησιαστικῶν οἰκογενειῶν δὲν προέλθουν οἱ μέλλουσες πρεσβυτέρες, γιατί νὰ κακολογοῦμε καὶ νὰ κατακρίνουμε τὴν ἀναγκαστικὴ λύση; Γνωρίζουμε ὅτι ἡ ἐπιτυχία ἑνὸς ἱερέως ὀφείλεται κατὰ μέγα μέρος στὴν πρεσβυτέρα του. Δυστυχῶς ἡ σημερινὴ πρεσβυτέρα ἔχει τόσο ἐκκοσμικευθεῖ, ποὺ δὲν διακρίνεται ὡς πρὸς τὸ φρόνημα καὶ τὸν

τρόπο ζωῆς ἀπὸ τὶς ἄλλες μοντέρνες γυναῖκες. Οἱ παλαιὲς πρεσβυτέρες ἀπέπνεαν τὸ ἄρωμα τῆς εὐσεβείας καὶ τῆς χρηστότητος. Οἱ σημερινὲς πρεσβυτέρες στὴν πλειονότητά τους μπορεῖ νὰ εἶναι καλὲς μητέρες, ἀλλὰ δὲν δροῦν καὶ δὲν ἐνεργοῦν ὡς πρεσβυτέρες. Μένουν ἀμέτοχες εἰς τὸ ἔργο τῶν συζύγων τους καὶ ἔχουν πολλὲς ἀπαιτήσεις ὡσὰν νὰ εἶναι ἀδικημένες. Καὶ ὅμως, θὰ ἠμποροῦσαν νὰ δώσουν ὑψηλὸ περιεχόμενο στὴ ζωή τους ἐντασσόμενες στὶς δραστηριότητες τῆς ἐνοριακῆς ζωῆς καὶ καθιστάμενες κέντρο πάσης πνευματικῆς, φιλανθρωπικῆς καὶ κοινωνικῆς δραστηριότητος.

Γάμους μετὰ τὴν χειροτονία

Ἕνα μεγάλο ἐπίσης πρόβλημα, ποὺ ἀνεφάνη τὶς τελευταῖες δεκαετίες στὴν Πατρίδα μας, μέσα στὸ γενικὸ κλίμα τῆς κρίσεως τοῦ γάμου, εἶναι τὰ διαζύγια τὸν ἱερέων. Πολλὲς δεκάδες ἱερατικῶν οἰκογενειῶν ἔχουν διαλυθεῖ καὶ τὸ πρόβλημα τῶν ἐν χηρείᾳ Ἱερέων εἶναι φλέγον, ἀκανθῶδες καὶ δυσεπίλυτο. Οἱ Ἱερεῖς αὐτοί, νέοι ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, ζητοῦν νὰ νυμφευθοῦν πάλι, διότι ἐξ ἀρχῆς ἔταξαν τὸν ἑαυτό τους εἰς τὸν ἔγγαμο καὶ ὄχι εἰς τὸν ἄγαμο κλῆρο. Ὑπάρχουν καὶ μερικοὶ ἐν χηρείᾳ λόγῳ θανάτου τῆς συζύγου, οἱ ὁποῖοι παρακαλοῦν τὴν Ἱεραρχία νὰ ἐπιτρέψει τὸν γάμο μετὰ τὴν χειροτονία. Βεβαίως ὅποιος ἀναλαμβάνει ἕνα τόσο ὑψηλὸ ἔργο, ὅπως εἶναι ἡ Ἱερωσύνη, ἐνημερώνεται ἐπὶ ὅλων τῶν περιπτώσεων καὶ ἀκόμη τῶν πιὸ ἀπίθανων καὶ μετὰ ἀποφασίζει. Ἀναλαμβάνει ὅλη τὴν εὐθύνη τοῦ Σταυροῦ τοῦ ὑψίστου ἀξιώματος μέχρι θανάτου. Δι᾽ αὐτὸ τὸν λόγο δὲν ἐπιτρέπεται νὰ λέγουν ὅτι ἀδικοῦνται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία σεβομένη τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, ἐπιφυλάσσεται καὶ σιωπᾶ.

Μόνον ἡ Πανορθόδοξος

Ὡστόσο οἱ χηρεύσαντες ἱερεῖς σηκώνουν τὸν Σταυρό τους καὶ γίνονται στόχοι πολλῶν συκοφαντιῶν καὶ περιφρονητικῶν σχολίων γιὰ κάθε κίνησή τους. Ζητοῦν τὴν ἐπιείκεια τῆς Ἐκκλησίας καὶ παρακαλοῦν νὰ γίνει καὶ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὅ,τι συνέβη καὶ στὴ Σερβία μετὰ τὸν Β´ Παγκ. Πόλεμο, ὅπου ἡ Ἐκκλησία σιωπηρῶς ἀναγνώρισε τελεσθέντας γάμους ἱερέων. Ὀρθῶς ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διετύπωσε τὴν ἄποψη ὅτι δύναται ἡ Ἱεραρχία κατὰ περίπτωση νὰ λάβει θέση, ἀφοῦ ὅμως προηγουμένως αὐτὸ ἀποφασισθεῖ ἀπὸ Πανορθόδοξη Σύνοδο».

21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΕΞΩΒΕΛΙΣΘΗ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ;

Τοῦ κ. Ἰωάννου Θ. Χαϊνη, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Ἐ. Μ. Πολυτεχνείου

9 παράγ. 1 τοῦ Ν. 590/1977 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη ΤΟτῆςΑΡΘΡΟ Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδας ἀναφέρει:

Ἡ Δ.ΙΣ. (ὡς διαρκὲς διοικητικὸ ὄργανο τῆς Ἐκκλησίας), ἀσκεῖ τὰς κάτωθι ἁρμοδιότητας.

1ε) Παρακολουθεῖ τὸ δογματικὸ περιεχόμενο τῶν διὰ τὰ σχολεῖα τῆς Στοιχειώδους καὶ Μέσης Ἐκπαιδεύσεως προοριζομένων διδακτικῶν βιβλίων τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Ἂς καταφύγουμε στὸ Λεξικὸ τοῦ Ἰ. Μπαμπινιώτη, γιὰ νὰ δοῦμε τὸ ἐννοιολογικὸ μέρος τῆς λέξεως ἁρμοδιότητα. Γράφει τὸ Λεξικό: ἁρμοδιότητα 1. ἡ νόμιμη ἐξουσία ποὺ ἔχει κάποιος νὰ ἐκτελεῖ ὁρισμένα καθήκοντα καὶ νὰ προβαίνει σὲ συγκεκριμένες πράξεις. Αὐτὸ ποὺ καταγγέλλεται ἀπὸ τὶς Ἐφημερίδες, θρησκευτικὲς καὶ Πολιτικές, τὰ νέα βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν τοῦ Γυμνασίου ἐξοβέλισαν τὸ ὄνομα τῆς Θεοτόκου ἢ Παναγίας ἢ Μητέρας τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὶς σελίδες τους! Ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία τί κάνει; 1ον) Πρὶν ἐκτυπωθοῦν τὰ βιβλία παρακολουθεῖ μὲ κάθε λεπτομέρεια τὸ περιεχόμενο αὐτῶν; 2ον) Ἐφ᾽ ὅσον ἔχει πλήρη Συνταγματικὴ καὶ Νομικὴ κάλυψη προέβη σὲ ἔντονη διαμαρτυρία πρὸς τὸν Πρόεδρο τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, καθὼς καὶ τὸν τότε Ὑπουργὸ Παιδείας, γιατί ἐξοβέλισαν τὸ ὄνομα τῆς Θεοτόκου; Φοβερό!

3ον) Ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία δὲν γνωρίζει ὅτι τὰ τόσο σοβαρὰ καὶ λεπτὰ θέματα, τὰ τῆς Πίστεως, δὲν καθορίζονται ἀπὸ τὸ Παιδαγωγικὸ Ἰνστιτοῦτο καὶ ἀπὸ τοὺς περιέργους αὐτοὺς Θεολόγους; Τὸ Παιδαγωγικὸ Ἰνστιτοῦτο ἔχει ἄλλη ἀποστολὴ ἐπὶ τῆς Α´/θμιας καὶ Β´/θμιας ἐκπαίδευσης. Σὲ ὅτι ὅμως ἀφορᾶ τὰ θέματα τῆς Πίστεως καὶ τῶν διδακτικῶν βιβλίων τῶν Θρησκευτικῶν, φρονῶ ὅτι αὐτὸ εἶναι ἀναρμόδιο. Τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας νὰ ἀναθέσει τὸ περιεχόμενο καὶ τὴ συγγραφὴ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Τὸ Ὑπουργεῖο θὰ ἀναλάβει μόνον τὴν ἔκδοσή των.

4ον) Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἂν συμφωνεῖ, θὰ πρέπει νὰ στείλει ἐγκύκλιο σὲ ὅλους τοὺς Ἱ. Ναούς, νὰ ἀναγνωσθεῖ στὸ Χριστεπώνυμο πλήρωμα καὶ νὰ ἀναφέρει ὅτι τὰ βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι σύμφωνα μὲ τὸ Ὀρθόδοξο πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἐὰν ὅμως ἔχει ἀντίθετη ἄποψη τί ἔπραξε μέχρι σήμερα ἢ τί πρόκειται νὰ κάνει;

Η ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ ΤΑΣ ΠΕΡΙΚΟΠΑΣ ΕΠΙΔΟΜΑΤΩΝ

Οἱ κρατοῦντες ἐξαλείφουν πλέον κάθε ἴχνος δημογραφικῆς πολιτικῆς καὶ ἀξιοπιστίας τῶν ἰδίων τῶν κυβερνώντων. Ἐζήτησαν τὴν παρέμβασιν τοῦ Πρωθυπουργοῦ κ. Ἀντωνίου Σαμαρᾶ καὶ τὸν ἐκάλεσαν νὰ θυμηθῆ τὶ ἔλεγε προεκλογικῶς. Ἡ Ἀνωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ) μὲ ἀνακοίνωσίν της καταγγέλλει τὴν πολιτικὴν τῆς τρικομματικῆς κυβερνήσεως καὶ τοῦ ἐκπροσώπου της ὑφυπουργοῦ ἐργασίας κ. Νικολάου Παναγιωτοπούλου ἐναντίον τῶν πολυτέκνων. Εἰς τὴν ἀνακοίνωσιν, ἐπισημαίνονται τὰ ἀκόλουθα:

«Ὁ ὑφυπουργὸς ἐργασίας Ν. Παναγιωτόπουλος ἀναγγέλλει ὅτι τὸ ἐπίδομα τῆς πολύτεκνης μητέρας (δηλ. τὰ 44 εὐρὼ γιὰ κάθε παιδὶ ἡλικίας ἕως 23 ἐτῶν!) θὰ χορηγεῖται μόνον σ᾽ ὅσους τὸ ἔχουν ἀνάγκη καὶ ὅπως ἀναγράφεται στὸν τύπο, θὰ τὸ λαμβάνουν μόνο ὅσοι ἔχουν εἰσόδημα κάτω τῶν 5.000 ἢ τῶν 10.000 εὐρώ, δηλ. ὅσοι κατοικοῦν στὰ θυμαράκια, οἱ ἔχοντες μόνιμη κατοικία στὰ νεκροταφεῖα! Ἔχει ἐκλείψει δυστυχῶς κάθε ἴχνος ἐντροπῆς. Προφανῶς σὲ ρόλο λαγοῦ, ἀκολουθώντας πιστῶς τὸν δρόμο τῶν προκατόχων τοῦ ὑπουργείου (Κατσέλη – Κουτρουμάνη), ἑτοιμάζεται νὰ καταφέρει τὸ μεγαλύτερο πλῆγμα κατὰ τῶν πολυτέκνων, ἐξαλείφοντας κάθε ἴχνος δημογραφικῆς πολιτικῆς καὶ κάθε ἴχνος ἀξιοπιστίας τῶν ἴδιων τῶν κυβερνώντων ἀλλὰ καὶ τῆς ἴδιας τῆς Πολιτείας, ἔτσι ὥστε ὁ πολύτεκνος νὰ καταλάβει ὅτι ἔχει νὰ κάνει μὲ ἕνα ὑποτιθέμενο κράτος, ποὺ πολιτεύεται ὡς ἕνας κοινὸς ἀπατεώνας. Ἡ χορήγηση τοῦ ἐπιδόματος καὶ τῆς σύνταξης τῆς πολύτεκνης μητέρας καὶ τοῦ ἐπιδόματος τοῦ τρίτου τέκνου θεσπίσθηκαν ὡς κίνητρο, γιὰ νὰ ἐνθαρρυνθοῦν οἱ νέοι καὶ οἱ νέες Ἑλληνίδες ν᾽ ἀποκτήσουν τρίτο καὶ τέταρτο τέκνο, λόγῳ τῆς ἐφιαλτικῆς καταστάσεως τῆς ὑπογεννητικότητας, ποὺ μαστίζει τὴν Πατρίδα μας. Δὲν ἔγινε γιὰ νὰ βοηθηθοῦν κάποιοι πενόμενοι ἢ οἰκονομικῶς ἀδύνατοι καὶ συνεπῶς δὲν πρόκειται περὶ “κοινωνικῶν” ἢ “προνοιακῶν” ἐπιδομάτων, ὅπως ἐπιδιώκεται νὰ τὰ βαπτίσουν. Ὁ συνταγματικὸς νομοθέτης, θεσπίζοντας μὲ τὸ ἄρθρο 21 παρ. 2 καὶ 5 τοῦ Συντάγματος τὴν ὑπὲρ τῶν πολυτέκνων εἰδικὴ κρατικὴ φροντίδα, δὲν ἀπέβλεψε στὴν ἐνίσχυση αὐτῶν ὡς κατηγορίας οἰκονομικῶς ἀδυνάτων ἢ ἀναξιοπαθούντων προσώπων, ὅπως ἔχει ἀποφανθεῖ κατ᾽ ἐπανάληψη καὶ τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας 1095

(2001), 1366 (2009). Ἐνῶ δὲ ἡ κατάσταση ἔχει χειροτερεύσει καὶ ἡ Ἑλλὰς εἶναι ἡ 3η πλέον γερασμένη Χώρα τοῦ κόσμου καὶ τὸ 20% ἀπὸ τὰ ἐννέα ἑκατομμύρια τῶν Ἑλλήνων εἶναι ἄνω τῶν 65 ἐτῶν, ἡ Κυβέρνηση ἀντὶ νὰ περιορίσει τὶς σπατάλες καὶ τὴν διασπάθιση τοῦ δημοσίου χρήματος βρῆκε τὴν εὔκολη λύση. Ἐπιδρομὴ κατὰ τῶν γλίσχρων πολυτεκνικῶν ἐπιδομάτων καὶ οὐσιαστικὴ κατάργησή τους! Ἐν τῷ μεταξὺ ἀναγράφεται στὸν τύπο ὅτι 1.727 – Ἕλληνες “πρὶν ἀπὸ τὶς ἐκλογὲς τοῦ Μαΐου ἔβγαλαν σὲ τράπεζες τοῦ ἐξωτερικοῦ ἀδήλωτα χρήματα ὕψους ἄνω τῶν 3 δισ. Εὐρὼ” καὶ “ὅτι 475 μεγαλοστελέχη τραπεζῶν μὲ εἰσοδήματα ἕως 200.000 εὐρὼ δὲν κατέθεσαν φορολογικὲς δηλώσεις γιὰ τὰ οἰκονομικὰ ἔτη 2009, 2010 καὶ 2011”. Ἐὰν ἡ Κυβέρνηση προέβαινε στὴν ἄμεση φορολόγηση τῶν παραπάνω ἀπὸ μὲν τὴν πρώτη περίπτωση τῶν 3 δὶς εὐρώ, ἀφοῦ δὲν εἶχαν φορολογηθεῖ, θὰ εἰσέπραττε ὡς φόρο εἰσοδήματος τουλάχιστον 1,2 δὶς (φορολόγηση μὲ συντελεστὴ 40%, χωρὶς ὑπολογισμὸ τῶν προσαυξήσεων), γιὰ δὲ τὴν δεύτερη περίπτωση τουλάχιστον 50 ἑκατ. εὐρὼ (ὑπολογίζοντας εἰσόδημα 100.000 εὐρὼ γιὰ κάθε χρόνο καὶ μὲ συντελεστὴ 40%, χωρὶς ὑπολογισμὸ τῶν προσαυξήσεων). Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο δὲν ἐχρειάζετο νὰ καταφεύγει στὸ ἀπαράδεκτο καὶ ἀντισυνταγματικὸ μέτρο τῆς περικοπῆς καὶ οὐσιαστικῆς καταργήσεως τῶν ἐπιδομάτων τῶν πολυτέκνων, θεσπίζοντας μάλιστα εἰσοδηματικὰ κριτήρια. Καταγγέλλουμε αὐτὴ τὴν ἀπαράδεκτη τακτικὴ καὶ πολιτικὴ τοῦ παραπάνω (ὑφυπουργοῦ ἐργασίας) τῆς Κυβερνήσεως καὶ ζητοῦμε τὴν ἄμεση παρέμβαση τοῦ κ. Πρωθυπουργοῦ, γιὰ νὰ σταματήσει κάθε σκέψη γιὰ περικοπὴ καὶ θέσπιση ὁρίων εἰσοδήματος, γιὰ τὴν χορήγηση τῶν πολυτεκνικῶν ἐπιδομάτων, ὅταν ὁ ἴδιος εἶχε κατ᾽ ἐπανάληψη δεσμευθεῖ ὅτι θὰ ἐπαναφέρει τὰ πολυτεκνικὰ ἐπιδόματα, ὅπως ἦσαν τὸ 2009. Δὲν θέλουμε νὰ πιστεύουμε ὅτι θὰ ἀναιρέσει τὸν ἑαυτό του καὶ θὰ ὑπάρξει τέτοια ἀναξιοπιστία. Τώρα εἶναι ἡ ὥρα τοῦ Πρωθυπουργοῦ. Ἀρχὴ ἄνδρα δείκνυσι. Ἀπὸ τὸ Γραφεῖο Τύπου τῆς ΑΣΠΕ»

Μεσογαίας: Ἡ ὑπόθεσις τῆς Ἱ. Μονῆς Βατοπαιδίου ἕνωσε τὴν Ἐκκλησίαν

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κ. Νικόλαος συμμετεῖχεν εἰς ἑνδεκάωρον ἀγρυπνίαν διὰ τὴν ἑορτὴν τῆς Ἁγίας Ζώνης εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Βατοπαιδίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Συμφώνως πρὸς πληροφορίας τῆς ἱστοσελίδος «Ἁγιορείτικον Βῆμα», ὑπὸ ἡμερομηνίαν 12ην Σεπτεμβρίου:

«Οἱ πατέρες τῆς Ἱ. Μονῆς ἀπὸ τὴ πύλη μέχρι τὸ καθολικὸ τῆς Ἱ. Μονῆς ἔψαλλαν τὸν ἐξαίσιο ὕμνο τῆς Θεοτόκου “Ἄξιόν ἐστι”. Στὴ συνέχεια, στὸ καθολικὸ τῆς Ἱ. Μονῆς ὁ Ἡγούμενος Ἐφραὶμ καλοσώρισε τὸν Ἱεράρχη καὶ τοῦ ἐξέφρασε τὴν εὐγνωμοσύνη του γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ ὑποστήριξή του στὸ Μοναστήρι καὶ στὸν ἴδιο.

Ἀπὸ τὴν πλευράν του ὁ Σεβ. Μητροπολίτης κ. Νικόλαος καὶ συμφώνως πρὸς ρεπορτὰζ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πρακτορείου “Ρομφαία” εὐχαρίστησε τὸν Ἡγούμενο γιὰ τὴν πρόσκληση νὰ συμμετέχει στὴν μεγάλη αὐτὴ ἑορτή, ἐνῶ ἀναφέρθηκε στὴ σημασία ποὺ εἶχε ἡ μεταφορὰ τῆς Ἁγίας Ζώνης στὴν Ρωσία. “Μεγάλο γεγονὸς γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἦταν ἡ μεταφορὰ τῆς Ἁγίας Ζώνης στὴν Ρωσία, παρόλο ποὺ ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες βιώνατε μία μεγάλη δοκιμασία”, τόνισε ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας. Ἀκόμη τόνισε: “Σήμερα ζοῦμε μία ἐποχή, ποὺ ἐπικρατεῖ ὁ διχασμός, ἀλλὰ μὲ τὴν δική σας ὑπόθεση ἡ Ἐκκλησία ἑνώθηκε”».