ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος
19 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ Ἰωὴλ προφήτου, Σαδὼθ ἐπισκόπου καὶ τῶν 120 σὺν αὐτῷ μαρτύρων ἐν Περσίδι
ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20
ΕΤΟΣ ΝΒ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1946
Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος συμπροσευχήθη μετὰ τοῦ Πάπα εἰς τὴν πλατεῖαν τοῦ Ἁγ. Πέτρου Ρώμης εἰς ἔνδειξιν τιμῆς πρὸς τὴν Β´ Βατικανὴν Σύνοδον, ἡ ὁποία συνεπλήρωσε πεντήκοντα ἔτη, ἀπὸ τὴν πραγματοποίησίν της. Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης ἀντήλλαξεν «ἀδελφικὸν ἀσπασμὸν» μετὰ τοῦ Πάπα καὶ ἐξύμνησε τάς ἀποφάσεις τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου ὡς καὶ τὴν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων, ἐκφράζων παραλλήλως τὴν ἐλπίδα ὅτι αἱ δύο Ἐκκλησίαι θὰ γίνουν μία (Ἀναγνωρίζει τὸ κράτος τοῦ Βατικανοῦ ὡς «Ἐκκλησίαν», ἐκφράζουσαν τὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως, ὅπως καὶ ἡ Ὀρθοδοξία). Ἄνευ τῆς ἀποκηρύξεως τῶν αἱρέσεων, τῶν κακοδοξιῶν καὶ τῆς καταργήσεως τῆς Οὐνίας ὑπὸ τοῦ Πάπα, πῶς θὰ κάνη τὴν ἕνωσιν ὁ Οἰκουμ. Πατριάρχης;
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝ Ο ΜΕΓΑΣ
ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΑΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΗΣ Β´ ΒΑΤΙΚΑΝΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
Ἀναγνωρίζει μὲ τὴν στάσιν του τὸ πρωτεῖον καὶ τὸ ἀλάθητον τοῦ Πάπα ἀλλὰ καὶ τὴν Οὐνίαν
Ἀφιεροῦνται εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην
ΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ ΔΙΑ ΤΗΝ Β´ ΒΑΤΙΚΑΝΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΕΤΙΜΗΣΕΝ ΠΑΝΤΟΙΟΤΡΟΠΩΣ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἔσπευσεν εἰς τὸ Βατικανὸν καὶ συμπροσευχήθη μετὰ τοῦ Πάπα Βενεδίκτου διὰ τὰ πεντήκοντα ἔτη ἀπὸ τὴν Β´ Βατικανὴν Σύνοδον. Αὕτη ἔθεσε τὰ θεμέλια διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν» μέσῳ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ Β´ Βατικανὴ Σύνοδος συνέπεσε μὲ τὴν πνευματικὴν πτῶσιν τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ὁ ὁποῖος ἔθεσεν εἰς τὸ περιθώριον τὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, προεχώρησεν εἰς τὴν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων καὶ ἤρχισε τὸν διάλογον μετὰ τῶν Παπικῶν διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν». Ἔκτοτε εὑρισκόμεθα ἀντιμέτωποι μὲ τὴν προδοσίαν τῆς Πίστεως. «Ἐκκλησίαι», αἱ ὁποῖαι δὲν ἀνεγνωρίζοντο ὡς κανονικαί, διότι ἀνῆκον εἰς χριστιανικὰς αἱρέσεις, ἀναγνωρίζονται πλέον ὡς κανονικαί. Ἐφρόντισαν περὶ αὐτοῦ οἱ διάδοχοι τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ὁ μακαριστὸς Δημήτριος καὶ ὁ σημερινὸς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος. Ὁ τελευταῖος δὲν ὑπολογίζει τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, προχωρεῖ ἰσοπεδωτικῶς εἰς τὰ σχέδιά του, συλλειτουργεῖ καὶ συμπροσεύχεται μὲ τὸν αἱρεσιάρχην Πάπαν. Θεωρεῖ τὸ «Βάπτισμα» τῶν Παπικῶν ὡς κανονικὸν καὶ διὰ αὐτὸ προστάζει πώς, ὅταν κάποιος παπικὸς προσχωρῆ εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν, δὲν χρειάζεται νὰ ξαναβαπτισθῆ. Τὴν 10ην Ὀκτωβρίου μετέβη εἰς τὸ Βατικανόν, διὰ νὰ συμπροσευχηθῆ μετὰ τοῦ Πάπα, ἐπὶ τῇ συμπληρώσει τῶν πεντήκοντα ἐτῶν ἀπὸ τὴν Β´ Βατικανὴν Σύνοδον. Ἡ Β´ Βατικανὴ Σύνοδος προέβη εἰς τὴν ἀναγέννησιν τῶν οὑμανισμῶν – πτωμάτων Τί ἦτο ὅμως ἡ Β´ Βατικανὴ Σύνοδος, ἡ ὁποία ἔθεσε τὰ θεμέλια διὰ τὴν ἕνωσιν τοῦ Παπισμοῦ ἰδιαιτέρως μετὰ τῶν Ὀρθοδόξων, μὲ ἐμπροσθοφυλακὴν τὸν Οἰκουμενισμόν, θὰ ἀφήσωμεν νὰ τὸ περιγράψη ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς μὲσα ἀπό τά κείμενά του, τά ὁποῖα συμπεριέλαβε ὁ μακαριστὸς Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ἀρχιμανδρίτης Ἰγνάτιος Πουλουπάτης εἰς ἀφιέρωμα διά αὐτόν μὲ θέμα: «Εὐρώπη καὶ Ὀρθοδοξία», τὸ ὁποῖον εἶχε δημοσιευθῆ εἰς τὸ περιοδικὸν «Παράδοση» (τεῦχος 15-17 τοῦ ἔτους 1979), τὸ ὁποῖον ἐξέδιδεν ὁ ἀείμνηστος Ἰωάννης Χατζηφώτης (Γραφεῖον Τύπου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπὶ μακρὸν ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.
Η ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΟ ΘΕΑΤΡΙΚΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΙΝ ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ;
Ο
Ὁ πιστὸς λαὸς ἀναζητεῖ τὴν Ἱεραρχίαν καὶ τὰς ἀντιδράσεις τοῦ ἱεροῦ κλήρου
ΠΙΣΤΟΣ λαὸς ἔγινε μάρτυς ἑνὸς ἀπαραδέκτου φαινομένου: Νὰ παίζεται μία θεατρικὴ παράστασις, ἡ ὁποία ἐμφανίζει τὸν Χριστὸν καὶ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους ὡς ὁμοφυλοφίλους καὶ αἱ ἀντιδράσεις νὰ προέρχωνται ἀπὸ μίαν «χούφτα» Ὀρθοδόξων, μετρημένων εἰς τὰ δάκτυλα καὶ ἀπὸ τὴν «Χρυσῆν Αὐγήν», τὴν ὁποίαν ὅλοι καταγγέλλουν διὰ τὰς ἀκραίας θέσεις της καὶ βιαίας ἐνεργείας της, ἀλλὰ αὐτὴ νὰ ὑπερασπίζεται τὴν Ὀρθοδοξίαν ἐπιτιθεμένη ἐναντίον τῶν κομμάτων τῆς ἀθεΐας. Εἰς τὴν θέσιν τῆς «Χρυσῆς Αὐγῆς» ἔπρεπε νὰ εὑρίσκωνται οἱ κληρικοί, τοὐλάχιστον, τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καὶ ἐκπρόσωποι τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Ὅλοι των ἐξηφανίσθησαν προφανῶς, διότι οἱ ἐλάχιστοι πιστοί, οἱ ὁποῖοι διεδήλωναν ἦσαν ὀπαδοὶ τῆς ἀνελευθερίας, τοῦ σκοταδισμοῦ καὶ τοῦ ἀντιδημοκρατισμοῦ ὡς τοὺς κατήγγειλαν ἠθοποιοί, ἄθεοι βουλευταί, καλλιτέχναι καὶ δημοσιογράφοι. Ὅλοι οἱ «ἐξαφανισθέντες» ἐσιώπησαν. Ἀποτελεῖ ἐντροπὴν διὰ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἡ σιωπὴ διὰ μίαν θεατρικὴν παράστασιν, ἡ ὁποία παρουσιάζει τὸν Χριστὸν καὶ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους ἀλλὰ καὶ τὴν προδοσίαν τοῦ Χριστοῦ ὡς ὑπόθεσιν ἐρωτικῆς ἀντιζηλίας μεταξὺ τοῦ Ἰούδα καὶ ἄλλων Ἀποστόλων. Εἰς τὰς ἡμέρας μας ἀπουσιάζουν οἱ Ἱεράρχαι τύπου Καντιώτη, Ἐλευθερουπόλεως κ.λπ. ποὺ θὰ ὑπερασπισθοῦν τὴν πίστιν, θὰ φωνάξουν ἔξω οἱ ὁμοφυλόφιλοι ρασοφόροι ἀπὸ τὸ ἱερὸν θυσιαστήριον ὡς τὸ ἔκανε δημοσίως ὡς Ἀρχιμανδρίτης ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Αὐγουστῖνος Καντιώτης, νὰ ὑπερασπισθοῦν τὴν πίστιν καὶ νὰ καταγγείλουν ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζουν τὸν Χριστὸν καὶ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους ὡς ἔχοντας τὸ «κουσούρι», ὡς εἶχε βαπτισθῆ ἡ ὁμοφυΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.
Ἐξύμνησε τὴν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων τοῦ 1054, ἀνεγνώρισε τὸ Βατικανὸν ὡς «Ἐκκλησίαν», ὅταν ὁ ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν του ἐζήτησεν ἀπὸ τὴν ἕδραν τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ ΟΗΕ τὸν σχηματισμὸν παγκοσμίου κυβερνήσεως, ὡμίλησε διὰ τὴν θετικὴν προσφορὰν τῶν διαλόγων καὶ ἐξέφρασε τὴν ἐλπίδα ὅτι αἱ δύο ἐκκλησίαι θὰ γίνουν μία. Ἡ Β´ Βατικανὴ Σύνοδος πρὸ πεντήκοντα ἐτῶν δὲν ἀπεκήρυξε τὰς αἱρέσεις καὶ τὰς κακοδοξίας τοῦ Πάπα οὔτε ἀπεκήρυξε τὴν ἀπολυταρχίαν του οὔτε τὸν ἀνεκάλεσεν εἰς τὴν τάξιν διὰ τὴν κατάργησιν τοῦ Συνοδικοῦ Πολιτεύματος καὶ τὴν ὑποχρεωτικὴν ὑποταγὴν τῶν «Ἐπισκόπων» τοῦ Βατικανοῦ εἰς τὸν «Ἐπίσκοπον» τῆς Ρώμης, ἤτοι τὸν Πάπαν. Ἡ Β´ Βατικανὴ Σύνοδος εἶχε προωθήσει τὸν Παπικὸν Οἰκουμενισμὸν ἀναγνωρίζουσα ὡς πραγματικὸν θεόν, τὸν θεόν τῶν Ἰουδαίων, τῶν Μουσουλμάνων ὡς καὶ τὰ «ἱερὰ καὶ τα ὅσια» τῶν Ἰνδουϊστῶν, τῶν Βουδιστῶν κ.λπ., ἐνῶ ἤνοιξε διάλογον μὲ τοὺς πολεμίους τῆς Πίστεως, ὡς εἶναι οἱ Μασῶνοι. Διατὶ ὁ Οἰκ. Πατριάρχης συμπεριφέρεται ὡς «τυφλὸν ὄργανον» τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου.
Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἔσπευσε νὰ ἀνταποκριθῆ εἰς τὴν πρόσκλησιν τοῦ Πάπα κ. Βενεδίκτου καὶ νὰ μεταβῆ εἰς τὸ Βατικανόν, διὰ νὰ τιμήση τὰς ἐκδηλώσεις διὰ τὴν συμπλήρωσιν πεντήκοντα ἐτῶν ἀπὸ τὴν Β´Βατικανὴν Σύνοδον. Παρευρέθη δὲ καὶ συμπροσευχήθη μετὰ τοῦ Πάπα εἰς τὴν πλατεῖαν τοῦ Ἁγίου Πέτρου. Οἱ Πατριαρχικοὶ κύκλοι λέγουν ὅτι ἁπλῶς παρευρέθη καὶ παρηκολούθησε τὴν Λειτουργίαν, τὴν ὁποίαν ἔκανεν ὁ Πάπας, αἱ φωτογραφίαι ὅμως ἐπιβεβαιώνουν ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι τὸν κατηγοροῦν ὅτι κατεφρόνησε διὰ μίαν ἀκόμη
ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»
G Ρῖγος καί δάκρυα διά τό «Ἄξιόν ἐστι» εἰς τήν Θεσσαλονίκην. Σελ. 8 G Νέα ἐπίθεσις ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας ἀπό βουλευτάς τῆς ἀθέου ΔΗΜ.ΑΡ. Σελ. 2 G Θεραπεία δαιμονιζομένου (-ων). Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Μάρκου Κ. Μανώλη Σελ. 5 G Πρός νέαν ἀναταραχήν ὁ πιστός λαός τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κηφισίας καί Ὠρωποῦ. Σελ. 6 G Τό Ἀνώτατον δικαστήριον κακουργημάτων τοῦ Ἰσραήλ ἀπήλλαξε τόν καθηρημένον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων. Σελ. 6
φορὰν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν τὰς συμπροσευχὰς μετὰ τῶν πλανεμένων Χριστιανῶν καὶ συμπροσευχήθη μὲ τὸν αἱρεσιάρχην Πάπαν.
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΕΙΣ ΩΤΑ ΜΗ ΑΚΟΥΟΝΤΩΝ
Σ
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
ΥΧΝΕΣ εἶναι πιὰ οἱ ἐπισκέψεις τοῦ Οἰκ. Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου στὴν Ἑλλάδα. Φαίνεται ὅτι ἀνταποκρίνεται σὲ κάθε πρόσκληση, ποὺ λαβαίνει, ἰδίως ἀπὸ Μητροπολίτες. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ προκαλεῖ πολλὲς φορὲς σκανδαλισμὸ στοὺς πιστούς, γιατὶ κοντεύει νὰ γίνει ἐπιδημικό. Κάθε λίγο καὶ λιγάκι τὸ ἴδιο θεατρικὸ σκηνικό. Ὁ Μητροπολίτης, ποὺ θὰ ὑποδεχτεῖ τὸν Πατριάρχη, κοπιάζει ἀφάνταστα. Προσεγγίζει τὰ ὅρια τοῦ παροξυσμοῦ ἡ ἀγχώδης προετοιμασία γιὰ τὴν ὑποδοχὴ καὶ φιλοξενία τοῦ Μεγάλου Ἐπισκέπτη. Τὰ πράγματα θὰ ἦταν διαφορετικά, ἐὰν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἀρνοῦνταν τὸν πολυδάπανο τρόπο ὑποδοχῆς καὶ φιλοξενίας καὶ ἀκολουθοῦσε τὸν ταπεινὸ Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος ποτὲ δὲν ἐπιβάρυνε κανένα, καθὼς ἀδιάκοπα ἐπισκεπτόταν πόλεις καὶ χωριά. Θὰ μποροῦσε νὰ μείνει στὸ ἐπισκοπεῖο ἢ σὲ ἕνα μοναστήρι, χωρὶς νὰ ἔχει πολυμελῆ συνοδεία. Γιατὶ νὰ καταλύει στὸ πολυτελέστερο ξενοδοχεῖο τῆς πόλης, γιατὶ νὰ κινητοποιεῖται ἡ κοσμικὴ ἐξουσία (ἀλήθεια πόση σχέση εἶχε ὁ Χριστὸς μὲ τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐξουσίας τοῦ καιροῦ του;) καὶ προπαντός, γιατὶ νὰ δέχεται τὶς τιμητικὲς ἐκδηλώσεις καὶ τὶς διακρίσεις, ποὺ τοῦ ἀπονέμουν, ἀφοῦ γνωρίζει ὅτι ὅλα αὐτὰ δὲν ἔχουν καμιὰ πνευματικὴ ἀξία. Ἐπίσης, γιατὶ νὰ συνωστίζονται στὶς ἐξέδρες τῶν ἐπισήμων τριάντα καὶ σαράντα Μητροπολίτες καὶ νὰ παίζουν τὸ ρόλο τοῦ ἄφωνου κομπάρσου; Δὲν ἔχουν νὰ κάνουν κάτι καλύτερο στὶς Μητροπόλεις τους; Καὶ γιατὶ ἀγνοοῦν ὅτι ἡ συμμετοχή τους στὶς θορυβώδεις ὑποδοχὲς τοῦ Πατριάρχη σημαίνει ἔμμεση ἀποδοχὴ τῶν οἰκουμενιστικῶν δραστηριοτήτων του. Καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ σοβαρὸ θέμα. Οἱ φιλοξενοῦντες Μητροπολίτες προσπαθοῦν νὰ ἐντυπωσιάσουν τὸν Πατριάρχη, νὰ τοῦ ἀποσπάσουν λόγους ἐπαινετικοὺς καὶ νὰ τροφοδοτήσουν τὴν ἐλπίδα τους ὅτι κάποτε θὰ τοὺς βοηθήσει, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν προσωπικές τους φιλοδοξίες. Στέλνουν ἐγκυκλίους στοὺς ἱερεῖς καὶ τοὺς μοναχοὺς τῶν Μητροπόλεών τους καὶ ἀπαιτοῦν ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.
Κριτικές ἐπισημάνσεις καί παρατηρήσεις εἰς τό βιβλίον τοῦ κ. Ἀθανασίου Μπασδέκη:
«ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ. ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ»
Ὑπὸ τῶν Ἀρχιμ. Παύλου Δημητρακοπούλου καὶ Πρεσβ. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου κληρικῶν τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς
(5ον) Ἐὰν λάβουμε ὑπ’ ὄψιν μας τὰ ὅσα ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἀπεκάλυψε τὸν Αὔγουστο τοῦ 1971: «τὸ ’65 ἐσηκώσαμεν τὸ σχίσμα, εἰς τὴν Ρώμην καὶ ἐδῶ, μὲ ἀντιπροσώπους μας ἐκεῖ καὶ ἀντιπροσώπους
Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἐξεφώνησε καὶ λόγον διὰ τὴν Β´ Βατικανὴν Σύνοδον. Ὁ λόγος του «Πανηγυρικὸς» διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν». Μόνον θετικὰ ἀποτε-
ἐκεῖθεν ἐδῶ…»40, ἀλλὰ καὶ τὴν πλήρη εὐθυγράμμιση τῶν διαδόχων του, Δημητρίου καὶ Βαρθολομαίου, μὲ τὴν γραμμή, ποὺ αὐτὸς ἐχάραξε, συμπεραίνουμε ὅτι, τουλάχιστον γιὰ τὸ Φανάρι, σχίσμα πλέον δὲν ὑφίσταται καὶ ἡ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν
ἤδη ἔγινε, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀκόμη “τελεία”»41. Τελεία ἕνωση θὰ γίνει ὅταν θὰ φθάσουμε πλέον στὸ κοινὸ Ποτήριο. Πρῶτο βῆμα πρὸς τὴν ἕνωση αὐτὴ ὑπῆρξε ἡ ἄρση τῶν ἀναθεμάτων μεταξὺ Ρώμης καὶ Φαναρίου τὸ Δεκέμβριο τοῦ 1965. Ἐπακολούθησε ἡ πλήρης ἀμοιβαία ἐκκλησιαστικὴ ἀναγνώριση Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ ὡς «Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν» τὸ 1993 στὸ Balamand. Ἐκεῖνο τώρα ποὺ ἀπομένει εἶναι ἡ ἀποδοχὴ αὐτῆς τῆς συμφωνηθείσης ἑνώσεως ἀπὸ τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἐφ’ ὅσον ἐπιλυθεῖ τὸ ἀκανθῶδες θέμα τοῦ Πρωτείου. Ἡ καθιέρωση τοῦ «Διαλόγου τῆς Ἀγάπης», μίας μακρᾶς δηλαδὴ περιόδου ἀπὸ τὸ 1965 ἕως τὸ 1980, ποὺ προηγήθηκε τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου, ἐντάσσεται μέσα στὸ ἄριστα μελετημένο σχέδιο ποὺ ἐκπονήθηκε ἀπὸ τοὺς ἀρχιτέκτονες τῆς ἑνώσεως Πάπα Παῦλο τὸν ΣΤ΄ καὶ
λέσματα βλέπει. Διὰ τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην τὸ Βατικανόν, τὸ ὁποῖον ἔχει ὑπουργὸν Ἐξωτερικῶν καὶ ὁ ὁποῖος ἐζήτησεν ἀπὸ τὴν ἕδραν τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ ΟΗΕ τὸν σχηματισμὸν Παγκοσμίου Κυβερνήσεως, εἶναι κανονικὴ «Ἐκκλησία». Ὁμιλῶν δὲ διὰ τὴν Β´ Βατικανὴν Σύνοδον εἶπε συμφώνως πρὸς τὸ ρεπορτὰζ τὰ ἑξῆς:
Τὴν 21ην Ὀκτωβρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἱλαρίωνος τοῦ Μεγάλου. Ἀνωτέρω τοιχογραφία ἐκ τῆς Ἱ. Μονῆς Παρακλήτου, Ὠρωποῦ Ἀττικῆς.
Πόσοι εἶναι οἱ χριστιανοί;
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΚΑΜΝΕΙ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗΝ
Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Τήν Δευτέραν 22 Ὀκτωβρίου καί ὥραν 6.30 μ.μ εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ «Ο.Τ.» Κάνιγγος 10 θά ὁμιλήση ὁ Ἀρχιμ. π. Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης μέ θέμα: «Διατί ὑβρίζεται ὁ Χριστός;». Παρακαλοῦνται οἱ φίλοι τῆς Π.Ο.Ε, ὅπως προσέλθουν διά νά παρακολουθήσουν τήν ἐπίκαιρον καί λίαν ἐνδιαφέρουσαν αὐτήν ὁμιλίαν.
Ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ δέ μετριέται μέ ἀριθμούς καί ὑπολογισμούς καί ἐκτάσεις καί προεκτάσεις καί πράξεις μαθηματικές. Ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ ἐνεργεῖ, καθώς βούλεται, καί ὅταν βούλεται, καί γιά ὅ,τι βούλεται. Εἶναι ἀπεριόριστη καί ἄπειρη ἡ βούληση καί ἡ σοφία καί ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. «Οὐ γάρ εἰσιν αἱ βουλαί μου ὥσπερ αἱ βουλαί ὑμῶν, οὐδ᾽ ὥσπερ αἱ ὁδοί ὑμῶν αἱ ὁδοί μου, λέγει Κύριος» ( Ἠσ. ΝΕ´ 8). Οἱ συγκρίσεις εἶναι ἀσύγκριτες. Ἄλλη, τοῦ Θεοῦ ἡ βουλή, καί ἄλλη τοῦ ἀνθρώπου. Ἄλλη τοῦ Θεοῦ, ἡ κρίση, καί ἄλλη τοῦ ἀνθρώπου. Ἀναρωτιοῦνται πολλοί, γιατί νά διώκονται πάντα καί τόσο σκληρά οἱ χριστιανοί, πολλοί δέ ἄλλοι σήμερα, νά ἀποχριστιανίζονται; Ποῦ εἶναι τοῦ Χριστιανισμοῦ ἡ δύναμη; Ποῦ εἶναι τά παλιά καί πολλά ἐκεῖνα θαύματα τοῦ Χριστιανισμοῦ σέ ἄτομα καί λαούς; Καί τό θέαμα ἑνός ξεφτισμένου καί περιφρονημένου Χριστιανισμοῦ, ἀπογοητεύει ἤ καί σκανδαλίζει πολλούς. Ἰδιαίτερα, ὅταν ὁλόκληρη ἡ Εὐρώ-
πη χάνει -ἄν δέν ἔχασε ὁλότελα - τή χριστιανική της ταυτότητα! Τό μεγάλο ὅμως λάθος βρίσκεται στήν ἀφετηρία καί στό τέρμα τῆς ἀνθρώπινης ἀναζήτησης. Ποιός ὁ σκοπός τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο; Ἀσφαλῶς, ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων καί ἡ αἰώνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός "πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν" (Α´ Τιμ. Β´ 4). Ἑπομένως ἡ ἐρώτηση: πόσοι εἶναι οἱ χριστιανοί; δέν ἀποτελεῖ εὐθεῖα ἀπάντηση, ἀλλά πλάγια καί δευτερεύουσα. Ἔχει, βέβαια, σκοπό τόν εὐαγγελισμό τῶν ἀνθρώπων, σύμφωνα μέ τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου: "πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη"… διότι σκοπός εἶναι ἡ σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων. "Μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον", μᾶς δίδαξε ὁ Κύριος (Λουκ. ΙΒ´ 32). Καί ἡ παρατήρηση τοῦ Θεοφύλακτου, πολύ ὀρθή: "Μή φοβοῦ ὦ μικρόν ποίμνιον, καί μή ἀπιστήσης... διότι εὐδόκησεν ὁ Πατήρ δοῦναι ὑμῖν τήν βασιλείαν". Καί ὅταν κάποτε ἔθεσαν τήν ἐρώτηση στόν Κύριο: "εἰ ὀλίγοι
τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα κατὰ τὴν συνάντησή τους στὰ Ἱεροσόλυμα, τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1964. Ὁ «Διάλογος τῆς Ἀγάπης» «ἀποσκοποῦσε στὴν κατάλληλη ψυχολογικὴ προετοιμασία μὲ τὴν δημιουργία κλίματος καλῶν σχέσεων καὶ φιλίας. Ἐπινοήθηκε ἀκόμη ἡ παροχὴ οἰκονομικῶν ἐνισχύσεων πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους, μὲ ὑπερτονισμὸ τῆς ἀγάπης καὶ παραμερισμὸ τῆς σημασίας τῶν δογματικῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως… ὥστε νὰ ἀποδυναμωθεῖ κάθε διάθεση μαρτυρίας καὶ ὁμολογίας. Ἐπινοήθηκαν ἐπίσης οἱ ἀνταλλαγὲς ἐπισκέψεων τῶν προκαθημένων Ρώμης καὶ Φαναρίου, οἱ ἐπιστροφὲς ἁγίων λειψάνων ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Βατικανοῦ ὡς ἔνδειξη φιλίας πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους, οἱ συμπροσευχὲς καὶ κοινὲς διακηρύξεις περὶ ‘ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν’, γιὰ τὴν δημιουργία ψεύτικων ἐντυπώσεων καὶ τετελεσμένων γεγονότων»42.
Μεθοδεύτηκε ἡ ἔναρξη τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου, ὄχι ἀπὸ τὰ διαιροῦντα ἀλλὰ ἀπὸ τὰ ἑνοῦντα, κάτι ξένο πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη παράδοση, ἐνῶ παράλληλα καλλιεργήθηκε τὸ πνεῦμα τῆς «ἀμοιβαίας ἀναγνωρίσεως» γιὰ τὴν δημιουργία ψευδαισθήσεων ἑνότητος καὶ ταυτότητος πίστεως. Τὸ πνεῦμα αὐτὸ μόλις διακρίνεται στὰ πρῶτα κείμενα τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς, γιὰ νὰ φανεῖ πλέον ξεκάθαρα καὶ μὲ κάθε ἐπισημότητα στὸ κοινὸ κείμενο τῆς Ζ΄ Συνελεύσεως τοῦ Balamand. Μὲ τὸ κείμενο αὐτὸ Παπικοὶ καὶ «Ὀρθόδοξοι» Οἰκουμενιστές, κάνοντας ἕνα θεαματικὸ ἅλμα καὶ παρακάμπτοντας πλῆθος αἱρετικῶν διδασκαλιῶν τοῦ Παπισμοῦ, φθάνουν ξαφνικὰ στὸ σημεῖο νὰ ἀναγνωρίσουν ἀλλήλους ὡς πλήρεις καὶ ἀληθεῖς «ἀδελφὲς Ἐκκλησίες», μὲ ἔγκυρα μυστήρια, μὲ ταυτότητα πίστεως, μὲ ἀποστολικὴ διαδοχὴ καὶ διὰ
τοῦτο «ἀπὸ κοινοῦ ὑπευθύνους διὰ τὴν τήρησιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ πιστότητι πρὸς τὴν θείαν οἰκονομίαν, ἰδιαίτατα ὡς πρὸς τὴν ἑνότητα» (παράγρ. 13 καὶ 14), πράγμα ποὺ συνιστᾶ πραγματικὴ προδοσία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως43. Πέραν αὐτῶν ὁ συγγραφέας παρασιωπᾶ παραβάσεις ἱερῶν κανόνων καὶ αὐθαίρετες καὶ ἀντικανονικὲς ἐνέργειες Πατριαρχῶν. Γιὰ παράδειγμα παραθέτει τὸ ἱστορικό τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων, ἀλλὰ παρασιωπᾶ ὅτι ἡ ἄρση αὐτὴ ἔγινε ὄχι κατόπιν ἀποφάσεως Πανορθοδόξου Συνόδου, ἀλλὰ μονομερῶς μὲ ἀπόφαση τοπικῆς Συνόδου τοῦ Φαναρίου. Παρασιωπᾶ ἐν τέλει τὴν πλήρη χρεωκοπία καὶ τὸ ἀδιέξοδο στὸ ὁποῖο ἔχει φθάσει σήμερα. Ἡ χρεωκοπία αὐτὴ ὀφείλεται στὸ γεγονὸς ὅτι «ἡ αἵρεση καὶ ἡ πλάνη ἔχουν σύμφυτα τὸν ἐγωϊσμὸ καὶ τὴν
«“Τὶς τελευταῖες πέντε δεκαετίες τὰ ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς Συνόδου εἶναι ὁρατὰ”, εἶπε ὁ Πατριάρχης κάνοντας λόγο γιὰ “ἐπιστροφὴ στὶς πηγὲς” μέσῳ λειτουργικῆς μελέτης, βιβλικῆς ἔρευνας, καὶ πατερικῆς φιλοσοφίας. Ἀναφέρθηκε “... στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν σταδιακὴ ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὸν περιορισμὸ τοῦ ἄκαμπτου σχολαστικισμοῦ”, σημειώνοντας ὡς βήματα πρὸς τὴν σωστὴ κατεύθυνση, τὴν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τοῦ 1054, τὶς συναντήσεις ἀντιπροσωπειῶν τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, τὴν ἐπιΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.
ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΕ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.