ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος
Μ
Ε ἐπιστολήν-παρέμβασιν εἰς τόν «Ο.Τ.» ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων κ. Σεραφείμ ἀπαντᾶ εἰς τήν ἐπιστολήν, τήν ὁποίαν εἶχεν ἀποστείλει εἰς τόν «Ο.Τ.» ὁ Σεβ. Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος καί εἰς τήν ὁποίαν ἔδιδεν ἀπαντήσεις εἰς τόν «Ο.Τ.» ὑποστηρίζων ὅτι οὐδέποτε διετύπωσεν ἀντορθοδόξους θέσεις, ἐνῶ διετύπωνε τήν ἄποψιν-θέσιν ὅτι ὁ Σεβ. Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων, ὁ ὁποῖος τόν εἶχεν ἐλέγξει διά δηλώσεις του, συμφώνως πρός τάς ὁποίας ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι διηρημένη μετά τῆς Παπικῆς «Ἐκκλησίας», τοῦ εἶχε ζητήσει συγγνώμην. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων κ. Σεραφείμ, ἀφοῦ
ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20
26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ Δημητρίου μεγαλομάρτυρος τοῦ Μυροβλύτου
ΕΤΟΣ ΝΒ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1947
Σεβ. Μητροπολίτης Κυθήρων κ. Σεραφείμ πρός τόν «Ο.Τ.»:
«ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΖΗΤΗΣΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΕΒ. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ» Παραθέτει τάς δηλώσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, τάς ὁποίας ἔκαμνεν ἐπί τῶν διευκρινίσεων εἰς τάς ὁποίας προέβη ὁ Σεβ. Μεσσηνίας διά τάς δηλώσεις του «περί διηρημένης Ἐκκλησίας», διά τάς ὁποίας τόν ἤλεγξεν ὁ Σεβ. Κυθήρων . Δηλώνει ὅτι πρός ἀποφυγήν παρεξηγήσεων μένει ἀσάλευτος εἰς τάς Ὀρθοδόξους ἐκκλησιολογικάς θέσεις.
Ἡ ἐπιστολή Τό πλῆρες κείμενον τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων κ.
ΔΙΑ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟΝ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΠΑΠΙΚΩΝ ΣΥΖΗΤEI Ο ΣΕΒ. ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ παραθέτει τάς σχετικάς δηλώσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου διά τήν ὑπόθεσιν (ὕστερα ἀπό διευκρινίσεις τοῦ Σεβ. Μεσ-
σηνίας κ. Χρυσοστόμου εἰς τήν Ἱ. Σύνοδον διά τά περί διηρημένης Ἐκκλησίας) δηλώνει ὅτι οὐδέποτε ἐζήτησε συγγνώμην ἀπό τόν Σεβ.
Μητροπολίτην Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομον. Ὑπογραμμίζει δέ πώς παραμένει ἀσάλευτος εἰς τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησιολογικάς θέσεις.
Τί συνεφώνησεν μέ τόν ἐκπρόσωπον τοῦ Βατικανοῦ εἰς τήν Γερμανίαν, ὡς προκύπτει ἀπό δηλώσεις των
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΗ ΤΕΧΝΗ
Κ
Τοῦ κ. Σταύρου Ἰω. Κουρούση, τ. καθηγητοῦ Πανεπιστημίου
ΑΙ πάλιν τὸ ἄμωμον πρόσωπον τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καὶ ὁ χορὸς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων στόχος χλεύης καὶ ἠθικοῦ διασυρμοῦ ὑπὸ τῶν «προοδευτικῶν» τῆς Τέχνης τοῦ θεάτρου, τῆς Ἐνημερώσεως, τοῦ Πολιτικοῦ βίου καὶ τοῦ Κυβερνητικοῦ χώρου, οἱ ὁποῖοι ἐργάζονται, ὅπως διατείνονται, διὰ τὴν βελτίωσιν τῆς ποιότητος τῆς ζωῆς! Καὶ τὸ ὑπόβαθρον τῆς καταφορᾶς εἶναι ἡ ἐπίκλησις τῶν ἰδιαιτέρων κανόνων τῆς τέχνης καὶ τῆς ἐλευθερίας ἐκφράσεως, ἡ ὁποία ἔχει κατοχυρωθῆ ἤδη ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, ὡς μᾶς διδάσκουν, καὶ ὅτι τοῦτο ἀνήκει εἰς τὰ χαρακτηριστικὰ ἀνωτέρου ἐπιπέδου πολιτισμοῦ, ὁ ὁποῖος παράγει καὶ προβάλλει εἰς τὸ κοινὸν θεατρικὰ ἔργα οἷον τὸ κατάπτυστον Corpus Christi τοῦ «Χυτηρίου» τῶν Ἀθηνῶν, καὶ λόγῳ τῆς «εὐγενοῦς» προελεύσεώς των πρέπει νὰ γίνωνται ἀναντιρρήτως ἀνεκτά. Καὶ εἰς τὸν βωμὸν αὐτῆς τῆς «κατακτήσεως» τοῦ πνεύματος δὲν ἀπασχολεῖ ἂν θυσιάζεται ἡ ἀλήθεια, ἂν δηλ. ἡ ἐλευθερία αὐτὴ συμβαδίζει καὶ μὲ τὴν διαστροφὴν τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας, τὴν ὁποίαν τοὐλάχιστον ὁ Διαφωτισμὸς δὲν ἠθέλησε νὰ ἀθετήσῃ. Ἀλλὰ διατυποῦται τὸ εὔλογον ἐρώτημα· ἐὰν ἐνεφάνιζε κάποιος ἐν ὀνόματι τῶν ἀρχῶν τοῦ «πολιτισμοῦ» καὶ τῆς καλλιτεχνικῆς ἐλευθερίας θεατρικὸν ἔργον ὑμνητικὸν τοῦ Χίτλερ ἢ πρωτεργατῶν τῆς τελευταίας Ἑλληνικῆς Δικτατορίας, θὰ ἐγίνετο τοῦτο ἀνεκτὸν ὑπὸ τῶν ἀνωτέρω ὑποστηρικτῶν τοῦ ἐλευθέρου θεατρικοῦ λόγου; Ἢ μήπως θὰ διετυποῦντο ἔντονοι ἀντιρρήσεις κατὰ παραγωγῶν καὶ διαμαρτυρίαι, πῶς τέτοια μυαλὰ ἐξακολουθοῦν νὰ ὑπάρχουν σήμερα καὶ νὰ παρασύρουν, ἀφοῦ ὁ Χίτλερ ἔβλαψε (καὶ ὄντως ἔβλαψε) τὴν ἀνθρωπότητα καὶ οἱ ἄλλοι ἔβλαψαν τὴν δημοκρατίαν, καὶ εἶναι διαστροφὴ ὁ περὶ αὐτῶν ὑμνητικὸς λόγος; Διατί ὅμως ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος μόνον εὐεργεσίας προσέφερε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ προσφέρῃ διὰ τῶν γνησίων ὑπηρετῶν Του, πρέπει νὰ βλασφημῆται κατὰ τρόπον ἀσύστολον καὶ στρεβλωτικὸν τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας ἐν ὀνόματι τῶν ἀρχῶν τῆς «τέχνης»; Τὴν ἱστορικὴν ἀλήθειαν καλεῖται νὰ σέβεται καὶ νὰ ἐκφράζῃ ἡ τέχνη, ἐφ᾽ ὅσον ἐπιθυμεῖ νὰ ἀπευθύνεται ὑπευθύνως εἰς τὸν κόσμον, διὰ νὰ εἶναι ἡ προσφορά της ἐποικοδομητικὴ εἰς τὴν κοινωνίαν, ἡ ὁποία ἀναζητεῖ στηρίγματα καὶ πρότυπα βίου. Δὲν θὰ ἦτο ἀπαράδεκτος ἀσέβεια ἐὰν π.χ. οἱονδήποτε ἔργον τέχνης προσέδιδεν εἰς τὸν Λεωνίδαν τῶν Θερμοπυλῶν συμπεριφορὰν Ἐφιάλτου ἢ εἰς τὸν Πλάτωνα διδασκαλίαν σοφιστοῦ καὶ εἰς τὴν ᾽Ιφιγένειαν τῆς τραγῳδίας δειλίαν καὶ ἀφιλοπατρίαν; Ἡ προσφορὰ θὰ ἦτο ἀρνητικὴ καὶ ἀπὸ πάσης ἀπόψεως κοινωνικῶς ἀπαράδεκτος. Ἀλλὰ καὶ αὐτὰ τὰ διακωμῳδούμενα ὑπὸ τῆς θεατρικῆς ἢ τῆς εἰκαστικῆς τέχνης πρόσωπα τῆς ἐπικαιρότητος ἢ τῆς εὐκαιριακῆς ἐξουσίας πάντοτε προσφέρουν λαβήν τινα ἐξάρσεως ἀστοχιῶν ἢ ἐλαττωμάτων, τῶν ὁποίων δὲν εἶναι ἄμοιροι ὡς ἀσθενεῖς ἄνθρωποι, ἀλλὰ ἰδίως λόγῳ τῶν σκοτεινῶν καὶ ὑστεροβούλων ἐπιδιώξεών των. Βεβαίως δὲν ξενίζει ἡ εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ θεανθρώπου Χριστοῦ ὅλως ἀναίτιος αἰσχρὰ ἀπρέπεια, ἐφ᾽ ὅσον κατὰ τὴν προφητικὴν ῥῆσιν τοῦ ἁγίου ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.
«ΤΙΝΑ ΜΕ ΛΕΓΟΥΣΙΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ»;
Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Μελετίου Ἀπ. Βαδραχάνη
Ὁ Συμεὼν ὁ Θεοδόχος ἔχει προφητέψει ὅτι ὁ Χριστός, τὸν ὁποῖο ὑποδέχθηκε ὡς Σωτήρα τοῦ κόσμου, «κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖoν ἀντιλεγόμενον» (Λουκ. 2, 34). Δηλαδὴ ἐνῶ ὁ Χριστὸς ἦρθε γεμάτος ἀγάπη γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τοῦ ἔδωσε τὴ δυνατότητα νὰ ἑνωθεῖ μ᾽ Αὐτὸν καὶ νὰ σωθεῖ, ὁ ἄνθρωπος ἀναλόγως τοῦ χαρακτήρα καὶ τῆς διάθεσής του πίπτει ἢ ἀνίσταται. Δηλαδὴ καταστρέφεται ἢ ὠφελεῖται. Ἡ ἀντικειμενικὴ δυνατότητα σωτηρίας προσκρούει στὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καὶ χάνεται ἢ κερδίζεται ἀναλόγως τῆς διαθέσεως αὐτοῦ. Οὐσιαστικὰ ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὴν στάση τῶν ἀνθρώπων οὔτε βλάπτεται οὔτε ὠφελεῖται. Ἐκεῖνοι καταστρέφονται ἢ ὠφελοῦνται. Ἡ προφητεία τοῦ Ἁγίου Συμεὼν βρίσκει πλήρη ἐφαρμογὴ στὶς διάφορες «βιογραφίες» τοῦ Χριστοῦ. Δηλαδὴ σὲ παρουσιάσεις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, καὶ τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ, στὴ λογοτεχνία, στὸν τύπο, στὸ θέατρο, καὶ στὸ ἐν γένει θέαμα (κινηματογράφος, τηλεόραση, διαδίκτυο), ποὺ βασίζονται ὄχι στὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια τῶν Εὐαγγελίων, ἀλλὰ σὲ προσωπικὲς ἰδέες καὶ βιώματα καὶ φαντασιώσεις διαφόρων συγγραφέων.
Ποιὸς εἶναι ὁ Χριστός;
Στὸ ἐρώτημα ποιὸς εἶναι ὁ Χριστός, ἔχουμε διάφορες ἀπαντήσεις ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ἀκόμη τοῦ Χριστοῦ. «Τίνα λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου» (Ματθ. 16, 13) εἶχε ρωτήσει ὁ Χριστὸς τοὺς μαθητές Του. Καὶ κεῖνοι ἀνέφεραν τὶς διάφορες θεωρίες, ποὺ ὑπῆρχαν τότε. Ὅτι εἶναι ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, τὸν ὁποῖον εἶχε σκοτώσει ὁ Ἡρώδης καὶ εἶχε ἀναστηθεῖ (Ματθ. 14, 1–2), ὅτι εἶναι ὁ Ἠλίας ἢ ὁ Ἰερεμίας ἢ κάποιος ἄλλος Προφήτης. Ὑπάρχουν πολλὲς ἀπαντήσεις πάνω σ᾽ αὐτὸ τὸ θέμα. Διάφοροι λένε γιὰ τὸν Χριστὸ διάφορα ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. Ἔτσι ἄλλοι λένε ὅτι ἦταν ἕνας μεγάλος φιλόσοφος καὶ διδάσκαλος ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.
ΤΟ CORPUS CHRISTI ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ ΣΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑΣ
Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος κ. Ἰερεμίου Βλέπε εἰς τὴν 8ην σελ.
Σεραφείμ πρός τόν «Ο.Τ.» ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Πρός Τήν Διεύθυνσιν τῆς Ἐφημερίδος
“ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ”, Ἀθήνας Κύριε Διευθυντά, Εἰς τό ὑπʼ ἀριθ. 1943/28-9-2012 φύλλον τῆς ἐφημερίδος σας, σελ. 4, εἰς τήν ὁποίαν δημοσιεύεται ἡ ἀπό 12/9/2012 ἐπιστολή τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ.Χρυσοστόμου πρός τόν Ο.Τ. ὑπό τόν τίτλον˙ “Δέν εἶμαι ἐκφραστής ἀντορθοδόξων ἐκκλησιαστικῶν θέσεων”, ὁ Σεβασμιώτατος ὑπερασπιζόμενος ἑαυτόν καί ἀντικρούων τήν κατηγορίαν ὅτι τυγχάνει ἐκφραστής ἀντορθοδόξων ἐκκλησιολογικῶν θέσεων “περί τοῦ Σχίσματος” καί τῆς “διηρημέΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.
Ο ΑΓΙΟΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΥΤΗΣ
Ὁ ἴδιος προσπαθεῖ νά περάση τό μήνυμα ὅτι δέν θά ἀνατραποῦν αἱ ἀποφάσεις τῆς Α´ Οἰκ. Συνόδου, αἱ ὁποῖαι καθορίζουν τάς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα καί τάς ὁποίας (ἀποφάσεις) ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τηρεῖ ἀπαρεγκλίτως. Αἱ ἀποφάσεις ὁρίζουν ὅτι δέν ἐπιτρέπεται ὁ κοινός ἑορτασμός μετά τῶν Ἰουδαίων. Αὐταί ἐπεκτείνονται καί διά τούς αἱρετικούς-πλανεμένους Χριστιανούς.
Ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν ἐτέθη δυναμικῶς ὑπό τοῦ Παπισμοῦ, διά πρώτην φοράν, ἀπό τήν Β´ Βατικανήν Σύνοδον, εἰς τό ὄνομα τῆς ὁποίας Ὀρθόδοξοι Πατριάρχαι καί Ἀρχιεπίσκοποι καταφρονοῦν τούς Ἱ. Κανόνας. Ὁ ἀείμνηστος Οἰκ. Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, περιθωριοποιῶν τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας μας καί τούς Ἱερούς καί Ἀποστολικούς Κανόνας, εἶχεν ἀναλάβει νά φέρη εἰς πέρας τήν Ἕνωσιν μετά τῶν Παπικῶν καί εἶχε προτείνει (1969) τόν κοινόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα μετά τῶν Παπικῶν τήν δευτέραν Κυριακήν τοῦ Ἀπριλίου. Εἶχε διαφωνήσει ἡ τότε Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὕστερα ἀπό δεκαετίας σιωπῆς τό Φανάρι ἐπαναφέρει τό θέμα εἰς τό πλαίσιον τῆς ἐπιταχύνσεως τῶν ἐξελίξεων διά τήν ψευδοένωσιν Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν. Χαρακτηριστικόν παράδειγμα τό προσύμφωνον διά τήν ὑπόθεσιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γερμανίας κ. Αὐγουστίνου καί τοῦ Παπικοῦ Ἐπισκόπου κ. Μίλερ. Διατί ἀνησυχοῦν οἱ Σεβ. Μητροπολῖται μέ γνήσιον Ὀρθόδοξον φρόνημα. Συμφώνως πρὸς ὅλας τὰς ἐκτιμήσεις Ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων (Ἐπισκόπων καὶ θεολόγων) ἀκόμη καὶ ἀνηκόντων εἰς τὴν ἄμεσον ἐπιρροὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὸ νέον ἔτος θὰ εἶναι ἔτος ραγδαίων ἐξελίξεων εἰς τὸ μέγα ζήτημα τῆς ψευδοενώσεως τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν Παπικῶν. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὁ ὁποῖος συμπεριφέρεται ὡς ὁ πλέον ἔνθερμος ὀπαδὸς τῶν ἀποφάσεων τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου, φέρεται ἀποφασισμένος νὰ καταλύση τὰ δόγματα καὶ τὴν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ προχωρήση εἰς τὴν ψευδοένωσιν τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν Παπικῶν μὲ κεντρικὸν σύνθημα: Ἕνας ὁ Χριστός, πολλαὶ αἱ πίστεις περὶ Αὐτόν, πολλὰ τὰ δόγματα καὶ τὰ μυστήρια κ.λπ. Εἰς τὸ πλαίσιον αὐτῶν τῶν σχεδίων, οἱ Ἐκκλησιαστικοὶ καὶ θεολογικοὶ κύκλοι ἐντάσσουν καὶ τὸ «προσύμφωνον», τὸ ὁποῖον συνυπέγραψεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αὐγουστῖνος μετὰ τοῦ Γερμανοῦ «Ἐπισκόπου», Προέδρου τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Γερμανικῆς Διασκέψεως Παπικῶν «Ἐπισκόπων» διὰ τὸν κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν. Τὸ σχέδιον αὐτὸ ἐξεπονήθη
ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»
G Ὁ Σεβ. Κονίτσης κ. Ἀνδρέας καλεῖ τήν νεολαίαν νά ἀντλήσῃ διδάγματα ἀπό τό ἔπος τοῦ 1940-41. Σελ. 8 G Ἐγκαίνια τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Σερρῶν ὑπό τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου. Σελ. 8 G Ὁ πάντα ἐπίκαιρος Παπαδιαμάντης. Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ. Σελ. 5 G Ἡ ἀνάστασις τῆς θυγατρός τοῦ Ἰαείρου καί ἡ θεραπεία τῆς αἱμορροούσης. Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμ. Μάρκου Κ. Μανώλη. Σελ. 6
ὑπὸ τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου, τὰς ἀποφάσεις τῆς ὁποίας ἐξύμνησεν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης μὲ ὁμι-
Σ
ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΧΩΣ ΟΡΑΜΑ
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
ΤΟΝ ἱερὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας συνήθως περισσεύουν τὰ λόγια καὶ λείπουν οἱ πράξεις. Ἡ Διοίκησή της ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο καὶ τοὺς στενούς του συνεργάτες. Τὸ κύριο ἔργο της δυστυχῶς εἶναι ἡ διεκπεραίωση συνηθισμένων ὑπηρεσιακῶν θεμάτων, τὰ ὁποῖα ἀφήνουν ἀδιάφορους ὄχι μόνο τοὺς κληρικοὺς καὶ τοὺς πιστοὺς ἀλλὰ καὶ αὐτοὺς τοὺς συνοδικοὺς Ἀρχιερεῖς. Σπάνια βλέπουμε νὰ ὑλοποιεῖται κάποιο ὅραμα. Εἶναι τόσο βαρὺς ὁ νυσταγμὸς καὶ τόσο δύσκολος ὁ βηματισμὸς τῆς Διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ νομίζει κανεὶς ὅτι δὲν ὑπάρχει ἢ ὅτι εἶναι περιττὴ ἡ ὕπαρξή της. Μάταια, μεμονωμένα πρόσωπα ζητοῦν ἀπὸ τὴ Διοίκηση νὰ λύσει διάφορα προβλήματα ἢ ἐπιτέλους νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ αὐτά, ὅπως εἶναι ἡ πνευματικὴ ἀναβάθμιση τῶν κληρικῶν, ἡ ἀναγνώριση τοῦ ἔργου τῶν ἐκπαιδευτικῶν – κληρικῶν, ἡ ὑποβάθμιση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν στὰ δημόσια σχολεῖα καὶ τὸ πιὸ σοβαρὸ καὶ ἐπικίνδυνο, ποὺ εἶναι ἡ προκλητικὴ δραστηριότητα τῶν οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι κατευθύνονται ἀπὸ τὸ Οἰκ. Πατριαρχεῖο. Θὰ ἀναφέρω συγκεκριμένα παραδείγματα, γιὰ νὰ ἀποδείξω τὴν παραλυσία τῆς Διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἰδιαίτερα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου, ὁ ὁποῖος ὡς πρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἔπρεπε νὰ εἶχε ὁράματα καὶ νὰ ἔδινε τὸ παλμὸ γιὰ τὴν ὑλοποίησή τους.
α´. Ἡ ἀναβάθμιση τῶν κληρικῶν
Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἀσχολεῖται μὲ τοὺς κληρικούς της. Δὲν τὴν ἀπασχολεῖ τὸ χαμηλό τους πνευματικὸ ἐπίπεδο καὶ δὲν τὴν ἀνησυχεῖ τὸ γεγονὸς τῆς χειροτονίας ἀναξίων κληρικῶν. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ὁ πιστὸς λαὸς νὰ σκανδαλίζεται.
β´. Τὸ περιοδικὸ «Ἐφημέριος»
Εἶναι ἐμφανέστατη ἡ ὑποβάθμιση τοῦ περιοδικοῦ, ποὺ ἀπευθύνεται στοὺς ἱερεῖς. Πτωχὸ στὸ περιεχόμενο καὶ κατοχικὸ στὴν ἐμφάνιση. Εἶναι ἀπορίας ἄξιο, γιατὶ συμβαίνει αὐτό. Ὅπως εἶναι γνωστό, ὅλοι οἱ ἱερεῖς πληρώνουν ὑποχρεωτικὰ συνδρομὴ στὸ περιοδικὸ μὲ βάση τὸ ὕψος τῶν ἀποδοχῶν τους καὶ θὰ μποροῦσε νὰ κυκλοφορεῖ μὲ πλούσια ὕλη, τακτικὰ καὶ μὲ ὡραία ἐμφάνιση. Καὶ ὅμως, ἐνῶ περιμέναμε κάτι καλύτερο, καταργήθηκε καὶ ἡ ταχυδρομική του ἀποστολὴ στοὺς ἱερεῖς, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τὸ λαμβάνουν μέσῳ τῶν Μητροπόλεων μὲ καθυστέρηση δύο καὶ τριῶν μηνῶν. Αὐτὸ δείχνει τὴν ἀναποτελεσματικότητα τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὀργανισμῶν καὶ ὑπηρεσιῶν. Πολλὲς δυνατότητες καὶ ἐλάχιστη προσφορά! Καὶ μετὰ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος μιλοῦν γιὰ τὴν προσφορά τους στοὺς κληρικούς. Μήπως συμβαίνει τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο; Μήπως ἡ γενναία συνδρομὴ τῶν κληρικῶν στὸ περιοδικὸ «Ἐφημέριος» πηγαίνει σὲ ἄλλους σκοπούς; Πάντως οἱ σύλλογοι καὶ οἱ ἀδελφότητες ἔχουν ξεπεράσει κατὰ πολὺ τὸ ἐπίσημο περιοδικὸ τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καὶ τὰ ἄλλα ἔντυπά της. Ἀλλὰ ποιὸς ἐκκλησιαστικὸς παράγοντας νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ θέμα, νὰ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.
Κριτικές ἐπισημάνσεις καί παρατηρήσεις εἰς τό βιβλίον τοῦ κ. Ἀθανασίου Μπασδέκη:
«ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ. ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ»
Ὑπὸ τῶν Ἀρχιμ. Παύλου Δημητρακοπούλου καὶ Πρεσβ. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου κληρικῶν τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς (6ον)
Οἱ Διάλογοι στὰ πλαίσια τοῦ Προτεσταντικοῦ Οἰκουμενισμοῦ Εἰδικότερα εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τοὺς τελευταίους Διαλόγους καὶ τὴν μέ-
λίαν του εἰς τὴν πλατεῖαν τοῦ Ἁγίου Πέτρου, μετὰ τὴν προσευχήν, τὴν ὁποίαν ἔκανε μετὰ τοῦ Πάπα, τὴν
χρι τώρα πορείας των μέσα στοὺς κόλπους τοῦ ΠΣΕ, μποροῦμε νὰ παρατηρήσουμε τὰ ἑξῆς: Αὐτὴ καθ’ ἑαυτὴν ἡ ἔνταξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸ ΠΣΕ καὶ ἡ συνύπαρξη καὶ συνεργασία της μὲ τὴν αἵρεση μέσα σ’ αὐτὸν τὸν
ὑπερεκκλησιαστικὸ ὀργανισμὸ συνιστᾶ παραβίαση τῆς κανονικῆς τάξεώς της καὶ ἀθέτηση τῆς ἐκκλησιολογικῆς αὐτοσυνειδησίας της, συνιστᾶ «μῖξιν ἄμικτον καὶ τέρας ἀλλόκοτον». Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ καθηγητὴς κ. Μουρατίδης: «Ἡ ἀλλόκοτος καὶ τερατώδης καὶ καταλυτικὴ τῆς ὀρθοδόξου κανονικῆς τάξεως καὶ Ἱερᾶς Παραδόσεως συμμετοχὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸ Παγκόσμιον Συνονθύλευμα τῶν Αἱρέσεων συνιστᾶ τὴν μεγίστην παγίδα τοῦ Ἀντικειμένου ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, πρὸς διάβρωσιν καὶ ἀποσύνθεσιν τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας… Αὐτὸ καθ’ ἑαυτὸ τὸ γεγονὸς τῆς συμμετοχῆς τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸ συνονθύλευμα τῶν αἱρέσεων τοῦ ΠΣΕ προσκρούει «a priori» καὶ ἐξ’ ἀπόψεως ἀρχῆς εἰς τεράστια καὶ τοῦτ᾽ αὐτὸ ἀνυπέρβλη-
παρελθοῦσαν ἑβδομάδα, διὰ τὴν συμπλήρωσιν πεντήκοντα ἐτῶν ἀπὸ τὴν Β´ Βατικανὴν Σύνοδον. Μακαριστοὶ μεγάλοι θεολόγοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐτόνιζον μετὰ τὰς ἀποφάσεις τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου (πρὸ πεντήκοντα ἐτῶν) πὼς ἐὰν ὑλοποιηθῆ ὁ στόχος αὐτὸς τοῦ Βατικανοῦ ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων τότε αἱ κεφαλαὶ τῶν Ὀρθοδόξων θὰ ἔχουν
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.
Κυβερνητικοί σχεδιασμοί διά τήν Ἐκκλησίαν
Τὴν 26ην Φεβρουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ Μεγαλομάρτυρος Ἁγ. Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου. Ἀνωτέρω εἰκών ἐκ τῆς Ἱ. Μ. Ξενοφῶντος Ἁγ. Ὄρους (11ος αἰών).
Ἡ ἀλαζονική αὐτοπεποίθησις
Κυβερνητικοί κύκλοι ὑποστηρίζουν πώς, ἐάν συνεχισθοῦν τά ἐφιαλτικά ἀδιέξοδα εἰς τήν οἰκονομίαν τότε πρέπει νά ὁδηγηθῶμεν εἰς τήν λῆψιν νέων μέτρων, τά ὁποῖα θά προβλέπουν μεταξύ ἄλλων τήν συρρίκνωσιν τῶν Ἱ. Μητροπόλεων εἰς τεσσαράκοντα ὡς εἶχε προτείνει, κατά τήν ἔναρξιν τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, ὁ πρώην ὑπ. Οἰκονομικῶν κ. Ἀλέξανδρος Παπαδόπουλος. Ὑποστηρίζουν, ἐπίσης, ὅτι θά πρέπει νά διευκολυνθῆ ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία εἰς τήν ἀξιοποίησιν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, ὑπό τόν ἀπαραίτητον ὅρον ὅτι θά ἐκδώση «κτηματικόν ὁμόλογον», τό ὁποῖον θά ἀξιοποιήση συμφώνως πρός τά ὁράματά της. Εἰς τήν περίπτωσιν αὐτήν λέγουν ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία θά ἀναλάβη κατά τό ὅλον ἤ κατά τό ἥμισυ τήν μισθοδοσίαν τοῦ Ἱ. Κλήρου. Τέλος σχεδιάζεται νά καταργηθῆ ἀπό τό ὑπ. Παιδείας ὁ τομέας Θρησκευμάτων, νά συσταθῆ Εἰδική Γραμματεία Θρησκευμάτων, ἡ ὁποία θά ὑπάγεται εἰς τόν ἑκάστοτε Πρωθυπουργόν. Ἡ κατάργησις σχεδιάζεται μέ τό σκεπτικόν ὅτι ὅλαι αἱ κρίσεις μεταξύ ΚράτουςἘκκλησίας διευθετοῦνται ἑκάστην φοράν ἀπό τόν ἑκάστοτε Πρωθυπουργόν.
Οἱ παλαίμαχοι τῶν πολεμικῶν μαχῶν, εἶναι συνήθως καί οἱ ἄριστοι γνῶστες τῆς πολεμικῆς τέχνης. Αὐτό, ἀκριβῶς, συμβαίνει, καί μέ τούς ἁγίους τῆς χριστιανικῆς πίστης καί ζωῆς. Εἶναι οἱ ἄριστοι γνῶστες τῶν μυστικῶν, τῆς ὀρθόδοξης πνευματικῆς ζωῆς, ἀγώνων. Στίς διανθρώπινες καί διαπροσωπικές σχέσεις, συχνά γίνεται ἀναφορά στήν ἐμπιστοσύνη πού πρέπει νά ἔχει ὁ ἄνθρωπος στόν ἑαυτό του. Θεωρεῖται, μάλιστα, καί προϋπόθεση ἐπιτυχίας. Ἴσως ψυχολογικά νά ἔχει κάποια ἐρείσματα. Ὄχι ὅμως στήν καθαρά ὀρθόδοξη πνευματικότητα. Στήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, ἀποτελεῖ σῆμα κινδύνου: S.O.S. Ἀπό ῾δῶ, σάν τά ἀγκάθια, φυτρώνουν ὅλα τά κακά. Ἡ ἀλαζονική αὐτή ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό μας, ὁδηγεῖ σ᾽ ὅλες τίς πτώσεις καί τίς παρανομίες. Περικλείει τόσες μορφές ἐγωϊσμοῦ καί ὑπερηφάνειας, ὥστε δέν ἀφήνει χῶρο ἐλεύθερο στήν ψυ-
χή, γιά νά καλλιεργηθοῦν τά λουλούδια τῶν ἀρετῶν. Ὁ τύπος τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, μοιάζει μέ τούς νεαρούς ποδοσφαιριστές, οἱ ὁποῖοι σέ κάθε γκόλ, πού βάζουν, ὑψώνουν τά χέρια μέ σφιγμένες τίς γροθιές, σάν νά λένε: "χειροκροτεῖστε μας"!... Ἐμεῖς ὅμως; «Ὄντες φυσικά διεφθαρμένοι ἀπό τόν καιρόν τῆς παραβάσεως τοῦ Ἀδάμ, γράφει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἔχομεν εἰς μίαν μεγάλην ὑπόληψιν τόν ἑαυτόν μας, ἡ ὁποία δέν εἶναι τίποτ᾽ ἄλλο, παρά ἕνα ψεῦδος». Στό δέ γνωστό καί ἐκλεκτό βιβλίο του «ὁ ἀόρατος πόλεμος», σημειώνει τέσσερις τρόπους, μέ τούς ὁποίους - μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ "θά ἐπιτύχη τήν ἀπιστία στόν ἑαυτό του, δηλαδή, νά μή θαρρεύεται ποτέ στόν ἑαυτό του". Τούς σημειώνω συνοπτικά καί σέ ἁπλούστερη γλῶσσα: 1. Νά γνωρίσεις τή μηδαμινό-
τα ἐμπόδια, προερχόμενα ἐξ᾽ αὐτῆς τῆς φύσεως καὶ τοῦ χαρακτῆρος τῆς Ἐκκλησίας, ὡς τῆς μίας, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Διότι ἀλλεπάλληλα καὶ βεβαίως ἀναπάντητα παραμένουν ἐν προκειμένῳ τὰ ἐρωτήματα: Πῶς συμβιβάζεται ἡ ὑπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας διεκδικουμένη ἀποκλειστικὴ ὑπ’ αὐτῆς ταύτισις μετὰ τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὴν συμμετοχὴν αὐτῆς εἰς τὸ ΠΣΕ;… Πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ μία, ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ νὰ συμμετέχη ὡς μέλος, νὰ ἐντάσσεται μετὰ τῶν ἄλλων αἱρέσεων ἰσοτίμως καὶ ἐκ πολλῶν ἀπόψεων νὰ τίθεται εἰς ἀπείρως μειονεκτικωτέραν θέσιν ἔναντι τῶν αἱρέσεων, εἰς ἕνα κανονισμὸν καὶ νὰ ὑποτάσσεται εἰς τὰς ἀποφάσεις τῆς πλειοψηφίας τῶν αἱρετικῶν; Πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ μία, ἁγία Ἐκκλησία νὰ μετέχει ἑνὸς ὀργανισμοῦ, ἐντὸς τοῦ ὁποί-
ου νὰ συνεργάζεται μεθ’ αἱρετικῶν, νὰ συμπροσεύχεται μετ’ αὐτῶν καὶ νὰ λαμβάνει θέσιν ἀπὸ κοινοῦ μετ’ αὐτῶν ὡς ἐκπροσώπων τῆς χριστιανικῆς πίστεως εἰς τὰ μεγάλα προβλήματα τῆς ἀνθρωπότητος; Ἢ τὸ ἔτι χεῖρον, νὰ συντάσσωνται θεολογικὰ κείμενα ὑπὸ αἱρετικῶν καὶ ἐν πλήρει σχεδὸν ἀπουσία τῶν Ὀρθοδόξων καὶ νὰ ἐκπροσωποῦν τρόπον τινὰ τὰ κείμενα αὐτὰ καὶ τὴν Ὀρθόδοξον Καθολικὴν Ἐκκλησίαν; Ἔτι πλέον. Πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ Ὀρθόδοξος Καθολικὴ Ἐκκλησία νὰ μετέχει εἰς ἕνα ὀργανισμόν, ἡ συμμετοχὴ εἰς τὸν ὁποῖον νὰ συνεπάγηται τὴν ἀλλοτρίωσιν θεμελιώδους δικαιώματος τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τοῦ ἐπανευαγγελισμοῦ δηλαδὴ καὶ τῆς ἐπαναφορᾶς τῶν αἱρετικῶν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἐξ’ ἧς ἀπεσχίσθησαν, δεδομένου ὅτι ὡς γνωστόν, βασικὴ ὑποχρέωσις τῶν μετεχουσῶν
εἰς τὸ ΠΣΕ «Ἐκκλησιῶν» εἶναι καὶ ἡ μὴ ἄσκησις προσηλυτισμοῦ; Τέλος, δέον ἰδιαιτέρως νὰ ὑπογραμμισθῆ τὸ γεγονός, ὅτι διὰ τῆς συμμετοχῆς της εἰς τὸ ΠΣΕ ἡ Ὀρθοδοξία παρητήθη κατ’ οὐσίαν τῆς οἰκουμενικῆς αὐτῆς ἀποστολῆς ὑπὲρ τοῦ ΠΣΕ, ὅπερ καὶ κατὰ τὴν γνώμην μου συνιστᾶ τὸ μέγιστον καὶ πλέον ὀδυνηρὸν πλῆγμα κατὰ τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου, τὸ ὁποῖον εἶναι κεκλημένη νὰ ἐπιτελέση ἐν μέσῳ τοῦ συγχρόνου κόσμου»46. Πάνω στὸ ἴδιο θέμα ὁ ἐσχάτως ἀνακηρυχθεὶς Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς παρατηρεῖ: «Ἦτο ἆραγε ἀπαραίτητον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, αὐτὸ τὸ πανάχραντον Θεανθρώπινον σῶμα καὶ ὀργανισμὸς τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, νὰ ταπεινωθεῖ τόσον τερατωδῶς, ὥστε οἱ ἀντιπρόσωποί της θεολόγοι, ἀκόμη καὶ Ἱεράρχαι, νὰ ἐπιζητοῦν τὴν ὀργανικὴν μετοχὴν καὶ συμπερίληψιν εἰς τὸ ΠΣΕ; Ἀλλοί-
ΜΕΓΑΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ
Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.