Ορθόδοξος Τύπος φ. 1947, 26/10/2012 by anthologimata

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος

Ε ἐπιστολήν-παρέμβασιν εἰς τόν «Ο.Τ.» ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων κ. Σεραφείμ ἀπαντᾶ εἰς τήν ἐπιστολήν, τήν ὁποίαν εἶχεν ἀποστείλει εἰς τόν «Ο.Τ.» ὁ Σεβ. Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος καί εἰς τήν ὁποίαν ἔδιδεν ἀπαντήσεις εἰς τόν «Ο.Τ.» ὑποστηρίζων ὅτι οὐδέποτε διετύπωσεν ἀντορθοδόξους θέσεις, ἐνῶ διετύπωνε τήν ἄποψιν-θέσιν ὅτι ὁ Σεβ. Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων, ὁ ὁποῖος τόν εἶχεν ἐλέγξει διά δηλώσεις του, συμφώνως πρός τάς ὁποίας ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι διηρημένη μετά τῆς Παπικῆς «Ἐκκλησίας», τοῦ εἶχε ζητήσει συγγνώμην. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων κ. Σεραφείμ, ἀφοῦ

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ Δημητρίου μεγαλομάρτυρος τοῦ Μυροβλύτου

ΕΤΟΣ ΝΒ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1947

Σεβ. Μητροπολίτης Κυθήρων κ. Σεραφείμ πρός τόν «Ο.Τ.»:

«ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΖΗΤΗΣΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΕΒ. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ» Παραθέτει τάς δηλώσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, τάς ὁποίας ἔκαμνεν ἐπί τῶν διευκρινίσεων εἰς τάς ὁποίας προέβη ὁ Σεβ. Μεσσηνίας διά τάς δηλώσεις του «περί διηρημένης Ἐκκλησίας», διά τάς ὁποίας τόν ἤλεγξεν ὁ Σεβ. Κυθήρων . Δηλώνει ὅτι πρός ἀποφυγήν παρεξηγήσεων μένει ἀσάλευτος εἰς τάς Ὀρθοδόξους ἐκκλησιολογικάς θέσεις.

Ἡ ἐπιστολή Τό πλῆρες κείμενον τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων κ.

ΔΙΑ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟΝ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΠΑΠΙΚΩΝ ΣΥΖΗΤEI Ο ΣΕΒ. ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ παραθέτει τάς σχετικάς δηλώσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου διά τήν ὑπόθεσιν (ὕστερα ἀπό διευκρινίσεις τοῦ Σεβ. Μεσ-

σηνίας κ. Χρυσοστόμου εἰς τήν Ἱ. Σύνοδον διά τά περί διηρημένης Ἐκκλησίας) δηλώνει ὅτι οὐδέποτε ἐζήτησε συγγνώμην ἀπό τόν Σεβ.

Μητροπολίτην Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομον. Ὑπογραμμίζει δέ πώς παραμένει ἀσάλευτος εἰς τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησιολογικάς θέσεις.

Τί συνεφώνησεν μέ τόν ἐκπρόσωπον τοῦ Βατικανοῦ εἰς τήν Γερμανίαν, ὡς προκύπτει ἀπό δηλώσεις των

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΗ ΤΕΧΝΗ

Τοῦ κ. Σταύρου Ἰω. Κουρούση, τ. καθηγητοῦ Πανεπιστημίου

ΑΙ πάλιν τὸ ἄμωμον πρόσωπον τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καὶ ὁ χορὸς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων στόχος χλεύης καὶ ἠθικοῦ διασυρμοῦ ὑπὸ τῶν «προοδευτικῶν» τῆς Τέχνης τοῦ θεάτρου, τῆς Ἐνημερώσεως, τοῦ Πολιτικοῦ βίου καὶ τοῦ Κυβερνητικοῦ χώρου, οἱ ὁποῖοι ἐργάζονται, ὅπως διατείνονται, διὰ τὴν βελτίωσιν τῆς ποιότητος τῆς ζωῆς! Καὶ τὸ ὑπόβαθρον τῆς καταφορᾶς εἶναι ἡ ἐπίκλησις τῶν ἰδιαιτέρων κανόνων τῆς τέχνης καὶ τῆς ἐλευθερίας ἐκφράσεως, ἡ ὁποία ἔχει κατοχυρωθῆ ἤδη ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, ὡς μᾶς διδάσκουν, καὶ ὅτι τοῦτο ἀνήκει εἰς τὰ χαρακτηριστικὰ ἀνωτέρου ἐπιπέδου πολιτισμοῦ, ὁ ὁποῖος παράγει καὶ προβάλλει εἰς τὸ κοινὸν θεατρικὰ ἔργα οἷον τὸ κατάπτυστον Corpus Christi τοῦ «Χυτηρίου» τῶν Ἀθηνῶν, καὶ λόγῳ τῆς «εὐγενοῦς» προελεύσεώς των πρέπει νὰ γίνωνται ἀναντιρρήτως ἀνεκτά. Καὶ εἰς τὸν βωμὸν αὐτῆς τῆς «κατακτήσεως» τοῦ πνεύματος δὲν ἀπασχολεῖ ἂν θυσιάζεται ἡ ἀλήθεια, ἂν δηλ. ἡ ἐλευθερία αὐτὴ συμβαδίζει καὶ μὲ τὴν διαστροφὴν τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας, τὴν ὁποίαν τοὐλάχιστον ὁ Διαφωτισμὸς δὲν ἠθέλησε νὰ ἀθετήσῃ. Ἀλλὰ διατυποῦται τὸ εὔλογον ἐρώτημα· ἐὰν ἐνεφάνιζε κάποιος ἐν ὀνόματι τῶν ἀρχῶν τοῦ «πολιτισμοῦ» καὶ τῆς καλλιτεχνικῆς ἐλευθερίας θεατρικὸν ἔργον ὑμνητικὸν τοῦ Χίτλερ ἢ πρωτεργατῶν τῆς τελευταίας Ἑλληνικῆς Δικτατορίας, θὰ ἐγίνετο τοῦτο ἀνεκτὸν ὑπὸ τῶν ἀνωτέρω ὑποστηρικτῶν τοῦ ἐλευθέρου θεατρικοῦ λόγου; Ἢ μήπως θὰ διετυποῦντο ἔντονοι ἀντιρρήσεις κατὰ παραγωγῶν καὶ διαμαρτυρίαι, πῶς τέτοια μυαλὰ ἐξακολουθοῦν νὰ ὑπάρχουν σήμερα καὶ νὰ παρασύρουν, ἀφοῦ ὁ Χίτλερ ἔβλαψε (καὶ ὄντως ἔβλαψε) τὴν ἀνθρωπότητα καὶ οἱ ἄλλοι ἔβλαψαν τὴν δημοκρατίαν, καὶ εἶναι διαστροφὴ ὁ περὶ αὐτῶν ὑμνητικὸς λόγος; Διατί ὅμως ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος μόνον εὐεργεσίας προσέφερε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ προσφέρῃ διὰ τῶν γνησίων ὑπηρετῶν Του, πρέπει νὰ βλασφημῆται κατὰ τρόπον ἀσύστολον καὶ στρεβλωτικὸν τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας ἐν ὀνόματι τῶν ἀρχῶν τῆς «τέχνης»; Τὴν ἱστορικὴν ἀλήθειαν καλεῖται νὰ σέβεται καὶ νὰ ἐκφράζῃ ἡ τέχνη, ἐφ᾽ ὅσον ἐπιθυμεῖ νὰ ἀπευθύνεται ὑπευθύνως εἰς τὸν κόσμον, διὰ νὰ εἶναι ἡ προσφορά της ἐποικοδομητικὴ εἰς τὴν κοινωνίαν, ἡ ὁποία ἀναζητεῖ στηρίγματα καὶ πρότυπα βίου. Δὲν θὰ ἦτο ἀπαράδεκτος ἀσέβεια ἐὰν π.χ. οἱονδήποτε ἔργον τέχνης προσέδιδεν εἰς τὸν Λεωνίδαν τῶν Θερμοπυλῶν συμπεριφορὰν Ἐφιάλτου ἢ εἰς τὸν Πλάτωνα διδασκαλίαν σοφιστοῦ καὶ εἰς τὴν ᾽Ιφιγένειαν τῆς τραγῳδίας δειλίαν καὶ ἀφιλοπατρίαν; Ἡ προσφορὰ θὰ ἦτο ἀρνητικὴ καὶ ἀπὸ πάσης ἀπόψεως κοινωνικῶς ἀπαράδεκτος. Ἀλλὰ καὶ αὐτὰ τὰ διακωμῳδούμενα ὑπὸ τῆς θεατρικῆς ἢ τῆς εἰκαστικῆς τέχνης πρόσωπα τῆς ἐπικαιρότητος ἢ τῆς εὐκαιριακῆς ἐξουσίας πάντοτε προσφέρουν λαβήν τινα ἐξάρσεως ἀστοχιῶν ἢ ἐλαττωμάτων, τῶν ὁποίων δὲν εἶναι ἄμοιροι ὡς ἀσθενεῖς ἄνθρωποι, ἀλλὰ ἰδίως λόγῳ τῶν σκοτεινῶν καὶ ὑστεροβούλων ἐπιδιώξεών των. Βεβαίως δὲν ξενίζει ἡ εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ θεανθρώπου Χριστοῦ ὅλως ἀναίτιος αἰσχρὰ ἀπρέπεια, ἐφ᾽ ὅσον κατὰ τὴν προφητικὴν ῥῆσιν τοῦ ἁγίου ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

«ΤΙΝΑ ΜΕ ΛΕΓΟΥΣΙΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ»;

Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Μελετίου Ἀπ. Βαδραχάνη

Ὁ Συμεὼν ὁ Θεοδόχος ἔχει προφητέψει ὅτι ὁ Χριστός, τὸν ὁποῖο ὑποδέχθηκε ὡς Σωτήρα τοῦ κόσμου, «κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖoν ἀντιλεγόμενον» (Λουκ. 2, 34). Δηλαδὴ ἐνῶ ὁ Χριστὸς ἦρθε γεμάτος ἀγάπη γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τοῦ ἔδωσε τὴ δυνατότητα νὰ ἑνωθεῖ μ᾽ Αὐτὸν καὶ νὰ σωθεῖ, ὁ ἄνθρωπος ἀναλόγως τοῦ χαρακτήρα καὶ τῆς διάθεσής του πίπτει ἢ ἀνίσταται. Δηλαδὴ καταστρέφεται ἢ ὠφελεῖται. Ἡ ἀντικειμενικὴ δυνατότητα σωτηρίας προσκρούει στὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καὶ χάνεται ἢ κερδίζεται ἀναλόγως τῆς διαθέσεως αὐτοῦ. Οὐσιαστικὰ ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὴν στάση τῶν ἀνθρώπων οὔτε βλάπτεται οὔτε ὠφελεῖται. Ἐκεῖνοι καταστρέφονται ἢ ὠφελοῦνται. Ἡ προφητεία τοῦ Ἁγίου Συμεὼν βρίσκει πλήρη ἐφαρμογὴ στὶς διάφορες «βιογραφίες» τοῦ Χριστοῦ. Δηλαδὴ σὲ παρουσιάσεις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, καὶ τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ, στὴ λογοτεχνία, στὸν τύπο, στὸ θέατρο, καὶ στὸ ἐν γένει θέαμα (κινηματογράφος, τηλεόραση, διαδίκτυο), ποὺ βασίζονται ὄχι στὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια τῶν Εὐαγγελίων, ἀλλὰ σὲ προσωπικὲς ἰδέες καὶ βιώματα καὶ φαντασιώσεις διαφόρων συγγραφέων.

Ποιὸς εἶναι ὁ Χριστός;

Στὸ ἐρώτημα ποιὸς εἶναι ὁ Χριστός, ἔχουμε διάφορες ἀπαντήσεις ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ἀκόμη τοῦ Χριστοῦ. «Τίνα λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου» (Ματθ. 16, 13) εἶχε ρωτήσει ὁ Χριστὸς τοὺς μαθητές Του. Καὶ κεῖνοι ἀνέφεραν τὶς διάφορες θεωρίες, ποὺ ὑπῆρχαν τότε. Ὅτι εἶναι ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, τὸν ὁποῖον εἶχε σκοτώσει ὁ Ἡρώδης καὶ εἶχε ἀναστηθεῖ (Ματθ. 14, 1–2), ὅτι εἶναι ὁ Ἠλίας ἢ ὁ Ἰερεμίας ἢ κάποιος ἄλλος Προφήτης. Ὑπάρχουν πολλὲς ἀπαντήσεις πάνω σ᾽ αὐτὸ τὸ θέμα. Διάφοροι λένε γιὰ τὸν Χριστὸ διάφορα ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. Ἔτσι ἄλλοι λένε ὅτι ἦταν ἕνας μεγάλος φιλόσοφος καὶ διδάσκαλος ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

ΤΟ CORPUS CHRISTI ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ ΣΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑΣ

Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος κ. Ἰερεμίου Βλέπε εἰς τὴν 8ην σελ.

Σεραφείμ πρός τόν «Ο.Τ.» ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Πρός Τήν Διεύθυνσιν τῆς Ἐφημερίδος

“ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ”, Ἀθήνας Κύριε Διευθυντά, Εἰς τό ὑπʼ ἀριθ. 1943/28-9-2012 φύλλον τῆς ἐφημερίδος σας, σελ. 4, εἰς τήν ὁποίαν δημοσιεύεται ἡ ἀπό 12/9/2012 ἐπιστολή τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ.Χρυσοστόμου πρός τόν Ο.Τ. ὑπό τόν τίτλον˙ “Δέν εἶμαι ἐκφραστής ἀντορθοδόξων ἐκκλησιαστικῶν θέσεων”, ὁ Σεβασμιώτατος ὑπερασπιζόμενος ἑαυτόν καί ἀντικρούων τήν κατηγορίαν ὅτι τυγχάνει ἐκφραστής ἀντορθοδόξων ἐκκλησιολογικῶν θέσεων “περί τοῦ Σχίσματος” καί τῆς “διηρημέΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Ο ΑΓΙΟΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΥΤΗΣ

Ὁ ἴδιος προσπαθεῖ νά περάση τό μήνυμα ὅτι δέν θά ἀνατραποῦν αἱ ἀποφάσεις τῆς Α´ Οἰκ. Συνόδου, αἱ ὁποῖαι καθορίζουν τάς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα καί τάς ὁποίας (ἀποφάσεις) ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τηρεῖ ἀπαρεγκλίτως. Αἱ ἀποφάσεις ὁρίζουν ὅτι δέν ἐπιτρέπεται ὁ κοινός ἑορτασμός μετά τῶν Ἰουδαίων. Αὐταί ἐπεκτείνονται καί διά τούς αἱρετικούς-πλανεμένους Χριστιανούς.

Ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν ἐτέθη δυναμικῶς ὑπό τοῦ Παπισμοῦ, διά πρώτην φοράν, ἀπό τήν Β´ Βατικανήν Σύνοδον, εἰς τό ὄνομα τῆς ὁποίας Ὀρθόδοξοι Πατριάρχαι καί Ἀρχιεπίσκοποι καταφρονοῦν τούς Ἱ. Κανόνας. Ὁ ἀείμνηστος Οἰκ. Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, περιθωριοποιῶν τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας μας καί τούς Ἱερούς καί Ἀποστολικούς Κανόνας, εἶχεν ἀναλάβει νά φέρη εἰς πέρας τήν Ἕνωσιν μετά τῶν Παπικῶν καί εἶχε προτείνει (1969) τόν κοινόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα μετά τῶν Παπικῶν τήν δευτέραν Κυριακήν τοῦ Ἀπριλίου. Εἶχε διαφωνήσει ἡ τότε Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὕστερα ἀπό δεκαετίας σιωπῆς τό Φανάρι ἐπαναφέρει τό θέμα εἰς τό πλαίσιον τῆς ἐπιταχύνσεως τῶν ἐξελίξεων διά τήν ψευδοένωσιν Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν. Χαρακτηριστικόν παράδειγμα τό προσύμφωνον διά τήν ὑπόθεσιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γερμανίας κ. Αὐγουστίνου καί τοῦ Παπικοῦ Ἐπισκόπου κ. Μίλερ. Διατί ἀνησυχοῦν οἱ Σεβ. Μητροπολῖται μέ γνήσιον Ὀρθόδοξον φρόνημα. Συμφώνως πρὸς ὅλας τὰς ἐκτιμήσεις Ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων (Ἐπισκόπων καὶ θεολόγων) ἀκόμη καὶ ἀνηκόντων εἰς τὴν ἄμεσον ἐπιρροὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὸ νέον ἔτος θὰ εἶναι ἔτος ραγδαίων ἐξελίξεων εἰς τὸ μέγα ζήτημα τῆς ψευδοενώσεως τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν Παπικῶν. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὁ ὁποῖος συμπεριφέρεται ὡς ὁ πλέον ἔνθερμος ὀπαδὸς τῶν ἀποφάσεων τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου, φέρεται ἀποφασισμένος νὰ καταλύση τὰ δόγματα καὶ τὴν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ προχωρήση εἰς τὴν ψευδοένωσιν τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν Παπικῶν μὲ κεντρικὸν σύνθημα: Ἕνας ὁ Χριστός, πολλαὶ αἱ πίστεις περὶ Αὐτόν, πολλὰ τὰ δόγματα καὶ τὰ μυστήρια κ.λπ. Εἰς τὸ πλαίσιον αὐτῶν τῶν σχεδίων, οἱ Ἐκκλησιαστικοὶ καὶ θεολογικοὶ κύκλοι ἐντάσσουν καὶ τὸ «προσύμφωνον», τὸ ὁποῖον συνυπέγραψεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αὐγουστῖνος μετὰ τοῦ Γερμανοῦ «Ἐπισκόπου», Προέδρου τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Γερμανικῆς Διασκέψεως Παπικῶν «Ἐπισκόπων» διὰ τὸν κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν. Τὸ σχέδιον αὐτὸ ἐξεπονήθη

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

G Ὁ Σεβ. Κονίτσης κ. Ἀνδρέας καλεῖ τήν νεολαίαν νά ἀντλήσῃ διδάγματα ἀπό τό ἔπος τοῦ 1940-41. Σελ. 8 G Ἐγκαίνια τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Σερρῶν ὑπό τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου. Σελ. 8 G Ὁ πάντα ἐπίκαιρος Παπαδιαμάντης. Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ. Σελ. 5 G Ἡ ἀνάστασις τῆς θυγατρός τοῦ Ἰαείρου καί ἡ θεραπεία τῆς αἱμορροούσης. Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμ. Μάρκου Κ. Μανώλη. Σελ. 6

ὑπὸ τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου, τὰς ἀποφάσεις τῆς ὁποίας ἐξύμνησεν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης μὲ ὁμι-

ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΧΩΣ ΟΡΑΜΑ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΤΟΝ ἱερὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας συνήθως περισσεύουν τὰ λόγια καὶ λείπουν οἱ πράξεις. Ἡ Διοίκησή της ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο καὶ τοὺς στενούς του συνεργάτες. Τὸ κύριο ἔργο της δυστυχῶς εἶναι ἡ διεκπεραίωση συνηθισμένων ὑπηρεσιακῶν θεμάτων, τὰ ὁποῖα ἀφήνουν ἀδιάφορους ὄχι μόνο τοὺς κληρικοὺς καὶ τοὺς πιστοὺς ἀλλὰ καὶ αὐτοὺς τοὺς συνοδικοὺς Ἀρχιερεῖς. Σπάνια βλέπουμε νὰ ὑλοποιεῖται κάποιο ὅραμα. Εἶναι τόσο βαρὺς ὁ νυσταγμὸς καὶ τόσο δύσκολος ὁ βηματισμὸς τῆς Διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ νομίζει κανεὶς ὅτι δὲν ὑπάρχει ἢ ὅτι εἶναι περιττὴ ἡ ὕπαρξή της. Μάταια, μεμονωμένα πρόσωπα ζητοῦν ἀπὸ τὴ Διοίκηση νὰ λύσει διάφορα προβλήματα ἢ ἐπιτέλους νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ αὐτά, ὅπως εἶναι ἡ πνευματικὴ ἀναβάθμιση τῶν κληρικῶν, ἡ ἀναγνώριση τοῦ ἔργου τῶν ἐκπαιδευτικῶν – κληρικῶν, ἡ ὑποβάθμιση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν στὰ δημόσια σχολεῖα καὶ τὸ πιὸ σοβαρὸ καὶ ἐπικίνδυνο, ποὺ εἶναι ἡ προκλητικὴ δραστηριότητα τῶν οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι κατευθύνονται ἀπὸ τὸ Οἰκ. Πατριαρχεῖο. Θὰ ἀναφέρω συγκεκριμένα παραδείγματα, γιὰ νὰ ἀποδείξω τὴν παραλυσία τῆς Διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἰδιαίτερα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου, ὁ ὁποῖος ὡς πρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἔπρεπε νὰ εἶχε ὁράματα καὶ νὰ ἔδινε τὸ παλμὸ γιὰ τὴν ὑλοποίησή τους.

α´. Ἡ ἀναβάθμιση τῶν κληρικῶν

Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἀσχολεῖται μὲ τοὺς κληρικούς της. Δὲν τὴν ἀπασχολεῖ τὸ χαμηλό τους πνευματικὸ ἐπίπεδο καὶ δὲν τὴν ἀνησυχεῖ τὸ γεγονὸς τῆς χειροτονίας ἀναξίων κληρικῶν. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ὁ πιστὸς λαὸς νὰ σκανδαλίζεται.

β´. Τὸ περιοδικὸ «Ἐφημέριος»

Εἶναι ἐμφανέστατη ἡ ὑποβάθμιση τοῦ περιοδικοῦ, ποὺ ἀπευθύνεται στοὺς ἱερεῖς. Πτωχὸ στὸ περιεχόμενο καὶ κατοχικὸ στὴν ἐμφάνιση. Εἶναι ἀπορίας ἄξιο, γιατὶ συμβαίνει αὐτό. Ὅπως εἶναι γνωστό, ὅλοι οἱ ἱερεῖς πληρώνουν ὑποχρεωτικὰ συνδρομὴ στὸ περιοδικὸ μὲ βάση τὸ ὕψος τῶν ἀποδοχῶν τους καὶ θὰ μποροῦσε νὰ κυκλοφορεῖ μὲ πλούσια ὕλη, τακτικὰ καὶ μὲ ὡραία ἐμφάνιση. Καὶ ὅμως, ἐνῶ περιμέναμε κάτι καλύτερο, καταργήθηκε καὶ ἡ ταχυδρομική του ἀποστολὴ στοὺς ἱερεῖς, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τὸ λαμβάνουν μέσῳ τῶν Μητροπόλεων μὲ καθυστέρηση δύο καὶ τριῶν μηνῶν. Αὐτὸ δείχνει τὴν ἀναποτελεσματικότητα τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὀργανισμῶν καὶ ὑπηρεσιῶν. Πολλὲς δυνατότητες καὶ ἐλάχιστη προσφορά! Καὶ μετὰ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος μιλοῦν γιὰ τὴν προσφορά τους στοὺς κληρικούς. Μήπως συμβαίνει τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο; Μήπως ἡ γενναία συνδρομὴ τῶν κληρικῶν στὸ περιοδικὸ «Ἐφημέριος» πηγαίνει σὲ ἄλλους σκοπούς; Πάντως οἱ σύλλογοι καὶ οἱ ἀδελφότητες ἔχουν ξεπεράσει κατὰ πολὺ τὸ ἐπίσημο περιοδικὸ τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καὶ τὰ ἄλλα ἔντυπά της. Ἀλλὰ ποιὸς ἐκκλησιαστικὸς παράγοντας νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ θέμα, νὰ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

Κριτικές ἐπισημάνσεις καί παρατηρήσεις εἰς τό βιβλίον τοῦ κ. Ἀθανασίου Μπασδέκη:

«ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ. ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ»

Ὑπὸ τῶν Ἀρχιμ. Παύλου Δημητρακοπούλου καὶ Πρεσβ. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου κληρικῶν τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς (6ον)

Οἱ Διάλογοι στὰ πλαίσια τοῦ Προτεσταντικοῦ Οἰκουμενισμοῦ Εἰδικότερα εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τοὺς τελευταίους Διαλόγους καὶ τὴν μέ-

λίαν του εἰς τὴν πλατεῖαν τοῦ Ἁγίου Πέτρου, μετὰ τὴν προσευχήν, τὴν ὁποίαν ἔκανε μετὰ τοῦ Πάπα, τὴν

χρι τώρα πορείας των μέσα στοὺς κόλπους τοῦ ΠΣΕ, μποροῦμε νὰ παρατηρήσουμε τὰ ἑξῆς: Αὐτὴ καθ’ ἑαυτὴν ἡ ἔνταξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸ ΠΣΕ καὶ ἡ συνύπαρξη καὶ συνεργασία της μὲ τὴν αἵρεση μέσα σ’ αὐτὸν τὸν

ὑπερεκκλησιαστικὸ ὀργανισμὸ συνιστᾶ παραβίαση τῆς κανονικῆς τάξεώς της καὶ ἀθέτηση τῆς ἐκκλησιολογικῆς αὐτοσυνειδησίας της, συνιστᾶ «μῖξιν ἄμικτον καὶ τέρας ἀλλόκοτον». Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ καθηγητὴς κ. Μουρατίδης: «Ἡ ἀλλόκοτος καὶ τερατώδης καὶ καταλυτικὴ τῆς ὀρθοδόξου κανονικῆς τάξεως καὶ Ἱερᾶς Παραδόσεως συμμετοχὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸ Παγκόσμιον Συνονθύλευμα τῶν Αἱρέσεων συνιστᾶ τὴν μεγίστην παγίδα τοῦ Ἀντικειμένου ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, πρὸς διάβρωσιν καὶ ἀποσύνθεσιν τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας… Αὐτὸ καθ’ ἑαυτὸ τὸ γεγονὸς τῆς συμμετοχῆς τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸ συνονθύλευμα τῶν αἱρέσεων τοῦ ΠΣΕ προσκρούει «a priori» καὶ ἐξ’ ἀπόψεως ἀρχῆς εἰς τεράστια καὶ τοῦτ᾽ αὐτὸ ἀνυπέρβλη-

παρελθοῦσαν ἑβδομάδα, διὰ τὴν συμπλήρωσιν πεντήκοντα ἐτῶν ἀπὸ τὴν Β´ Βατικανὴν Σύνοδον. Μακαριστοὶ μεγάλοι θεολόγοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐτόνιζον μετὰ τὰς ἀποφάσεις τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου (πρὸ πεντήκοντα ἐτῶν) πὼς ἐὰν ὑλοποιηθῆ ὁ στόχος αὐτὸς τοῦ Βατικανοῦ ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων τότε αἱ κεφαλαὶ τῶν Ὀρθοδόξων θὰ ἔχουν

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Κυβερνητικοί σχεδιασμοί διά τήν Ἐκκλησίαν

Τὴν 26ην Φεβρουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ Μεγαλομάρτυρος Ἁγ. Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου. Ἀνωτέρω εἰκών ἐκ τῆς Ἱ. Μ. Ξενοφῶντος Ἁγ. Ὄρους (11ος αἰών).

Ἡ ἀλαζονική αὐτοπεποίθησις

Κυβερνητικοί κύκλοι ὑποστηρίζουν πώς, ἐάν συνεχισθοῦν τά ἐφιαλτικά ἀδιέξοδα εἰς τήν οἰκονομίαν τότε πρέπει νά ὁδηγηθῶμεν εἰς τήν λῆψιν νέων μέτρων, τά ὁποῖα θά προβλέπουν μεταξύ ἄλλων τήν συρρίκνωσιν τῶν Ἱ. Μητροπόλεων εἰς τεσσαράκοντα ὡς εἶχε προτείνει, κατά τήν ἔναρξιν τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, ὁ πρώην ὑπ. Οἰκονομικῶν κ. Ἀλέξανδρος Παπαδόπουλος. Ὑποστηρίζουν, ἐπίσης, ὅτι θά πρέπει νά διευκολυνθῆ ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία εἰς τήν ἀξιοποίησιν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, ὑπό τόν ἀπαραίτητον ὅρον ὅτι θά ἐκδώση «κτηματικόν ὁμόλογον», τό ὁποῖον θά ἀξιοποιήση συμφώνως πρός τά ὁράματά της. Εἰς τήν περίπτωσιν αὐτήν λέγουν ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία θά ἀναλάβη κατά τό ὅλον ἤ κατά τό ἥμισυ τήν μισθοδοσίαν τοῦ Ἱ. Κλήρου. Τέλος σχεδιάζεται νά καταργηθῆ ἀπό τό ὑπ. Παιδείας ὁ τομέας Θρησκευμάτων, νά συσταθῆ Εἰδική Γραμματεία Θρησκευμάτων, ἡ ὁποία θά ὑπάγεται εἰς τόν ἑκάστοτε Πρωθυπουργόν. Ἡ κατάργησις σχεδιάζεται μέ τό σκεπτικόν ὅτι ὅλαι αἱ κρίσεις μεταξύ ΚράτουςἘκκλησίας διευθετοῦνται ἑκάστην φοράν ἀπό τόν ἑκάστοτε Πρωθυπουργόν.

Οἱ παλαίμαχοι τῶν πολεμικῶν μαχῶν, εἶναι συνήθως καί οἱ ἄριστοι γνῶστες τῆς πολεμικῆς τέχνης. Αὐτό, ἀκριβῶς, συμβαίνει, καί μέ τούς ἁγίους τῆς χριστιανικῆς πίστης καί ζωῆς. Εἶναι οἱ ἄριστοι γνῶστες τῶν μυστικῶν, τῆς ὀρθόδοξης πνευματικῆς ζωῆς, ἀγώνων. Στίς διανθρώπινες καί διαπροσωπικές σχέσεις, συχνά γίνεται ἀναφορά στήν ἐμπιστοσύνη πού πρέπει νά ἔχει ὁ ἄνθρωπος στόν ἑαυτό του. Θεωρεῖται, μάλιστα, καί προϋπόθεση ἐπιτυχίας. Ἴσως ψυχολογικά νά ἔχει κάποια ἐρείσματα. Ὄχι ὅμως στήν καθαρά ὀρθόδοξη πνευματικότητα. Στήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, ἀποτελεῖ σῆμα κινδύνου: S.O.S. Ἀπό ῾δῶ, σάν τά ἀγκάθια, φυτρώνουν ὅλα τά κακά. Ἡ ἀλαζονική αὐτή ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό μας, ὁδηγεῖ σ᾽ ὅλες τίς πτώσεις καί τίς παρανομίες. Περικλείει τόσες μορφές ἐγωϊσμοῦ καί ὑπερηφάνειας, ὥστε δέν ἀφήνει χῶρο ἐλεύθερο στήν ψυ-

χή, γιά νά καλλιεργηθοῦν τά λουλούδια τῶν ἀρετῶν. Ὁ τύπος τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, μοιάζει μέ τούς νεαρούς ποδοσφαιριστές, οἱ ὁποῖοι σέ κάθε γκόλ, πού βάζουν, ὑψώνουν τά χέρια μέ σφιγμένες τίς γροθιές, σάν νά λένε: "χειροκροτεῖστε μας"!... Ἐμεῖς ὅμως; «Ὄντες φυσικά διεφθαρμένοι ἀπό τόν καιρόν τῆς παραβάσεως τοῦ Ἀδάμ, γράφει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἔχομεν εἰς μίαν μεγάλην ὑπόληψιν τόν ἑαυτόν μας, ἡ ὁποία δέν εἶναι τίποτ᾽ ἄλλο, παρά ἕνα ψεῦδος». Στό δέ γνωστό καί ἐκλεκτό βιβλίο του «ὁ ἀόρατος πόλεμος», σημειώνει τέσσερις τρόπους, μέ τούς ὁποίους - μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ "θά ἐπιτύχη τήν ἀπιστία στόν ἑαυτό του, δηλαδή, νά μή θαρρεύεται ποτέ στόν ἑαυτό του". Τούς σημειώνω συνοπτικά καί σέ ἁπλούστερη γλῶσσα: 1. Νά γνωρίσεις τή μηδαμινό-

τα ἐμπόδια, προερχόμενα ἐξ᾽ αὐτῆς τῆς φύσεως καὶ τοῦ χαρακτῆρος τῆς Ἐκκλησίας, ὡς τῆς μίας, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Διότι ἀλλεπάλληλα καὶ βεβαίως ἀναπάντητα παραμένουν ἐν προκειμένῳ τὰ ἐρωτήματα: Πῶς συμβιβάζεται ἡ ὑπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας διεκδικουμένη ἀποκλειστικὴ ὑπ’ αὐτῆς ταύτισις μετὰ τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὴν συμμετοχὴν αὐτῆς εἰς τὸ ΠΣΕ;… Πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ μία, ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ νὰ συμμετέχη ὡς μέλος, νὰ ἐντάσσεται μετὰ τῶν ἄλλων αἱρέσεων ἰσοτίμως καὶ ἐκ πολλῶν ἀπόψεων νὰ τίθεται εἰς ἀπείρως μειονεκτικωτέραν θέσιν ἔναντι τῶν αἱρέσεων, εἰς ἕνα κανονισμὸν καὶ νὰ ὑποτάσσεται εἰς τὰς ἀποφάσεις τῆς πλειοψηφίας τῶν αἱρετικῶν; Πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ μία, ἁγία Ἐκκλησία νὰ μετέχει ἑνὸς ὀργανισμοῦ, ἐντὸς τοῦ ὁποί-

ου νὰ συνεργάζεται μεθ’ αἱρετικῶν, νὰ συμπροσεύχεται μετ’ αὐτῶν καὶ νὰ λαμβάνει θέσιν ἀπὸ κοινοῦ μετ’ αὐτῶν ὡς ἐκπροσώπων τῆς χριστιανικῆς πίστεως εἰς τὰ μεγάλα προβλήματα τῆς ἀνθρωπότητος; Ἢ τὸ ἔτι χεῖρον, νὰ συντάσσωνται θεολογικὰ κείμενα ὑπὸ αἱρετικῶν καὶ ἐν πλήρει σχεδὸν ἀπουσία τῶν Ὀρθοδόξων καὶ νὰ ἐκπροσωποῦν τρόπον τινὰ τὰ κείμενα αὐτὰ καὶ τὴν Ὀρθόδοξον Καθολικὴν Ἐκκλησίαν; Ἔτι πλέον. Πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ Ὀρθόδοξος Καθολικὴ Ἐκκλησία νὰ μετέχει εἰς ἕνα ὀργανισμόν, ἡ συμμετοχὴ εἰς τὸν ὁποῖον νὰ συνεπάγηται τὴν ἀλλοτρίωσιν θεμελιώδους δικαιώματος τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τοῦ ἐπανευαγγελισμοῦ δηλαδὴ καὶ τῆς ἐπαναφορᾶς τῶν αἱρετικῶν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἐξ’ ἧς ἀπεσχίσθησαν, δεδομένου ὅτι ὡς γνωστόν, βασικὴ ὑποχρέωσις τῶν μετεχουσῶν

εἰς τὸ ΠΣΕ «Ἐκκλησιῶν» εἶναι καὶ ἡ μὴ ἄσκησις προσηλυτισμοῦ; Τέλος, δέον ἰδιαιτέρως νὰ ὑπογραμμισθῆ τὸ γεγονός, ὅτι διὰ τῆς συμμετοχῆς της εἰς τὸ ΠΣΕ ἡ Ὀρθοδοξία παρητήθη κατ’ οὐσίαν τῆς οἰκουμενικῆς αὐτῆς ἀποστολῆς ὑπὲρ τοῦ ΠΣΕ, ὅπερ καὶ κατὰ τὴν γνώμην μου συνιστᾶ τὸ μέγιστον καὶ πλέον ὀδυνηρὸν πλῆγμα κατὰ τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου, τὸ ὁποῖον εἶναι κεκλημένη νὰ ἐπιτελέση ἐν μέσῳ τοῦ συγχρόνου κόσμου»46. Πάνω στὸ ἴδιο θέμα ὁ ἐσχάτως ἀνακηρυχθεὶς Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς παρατηρεῖ: «Ἦτο ἆραγε ἀπαραίτητον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, αὐτὸ τὸ πανάχραντον Θεανθρώπινον σῶμα καὶ ὀργανισμὸς τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, νὰ ταπεινωθεῖ τόσον τερατωδῶς, ὥστε οἱ ἀντιπρόσωποί της θεολόγοι, ἀκόμη καὶ Ἱεράρχαι, νὰ ἐπιζητοῦν τὴν ὀργανικὴν μετοχὴν καὶ συμπερίληψιν εἰς τὸ ΠΣΕ; Ἀλλοί-

ΜΕΓΑΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012

ΒΟΥΛΕΥΤΑΙ ΖΗΤΟΥΝ ΝΑ ΒΛΑΣΦΗΜΟΥΝ ΤΑ ΘΕΙΑ ΝΟΜΙΜΑ!

ΖΗΤΟΥΝ νὰ νομοθετήσουν τὴν βλασφημία τῶν θείων! Μάλιστα, ὅπως τὸ διαβάζετε εἶναι. Ὁ γνωστὸς βουλευτὴς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ (ἀπὸ τὴν παραποίηση τῆς ἱστορίας μας), Π. Τατσόπουλος, κατέθεσε ἐπερώτηση – πρόταση στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων, νὰ ἀλλάξει ὁ νόμος περὶ βλασφημίας τῶν θείων, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ βλασφημοῦν, ὅσοι τοὺς «κάνει κέφι»…νόμιμα! Παρόμοια πρόταση εἶχαν κάνει πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ καὶ οἱ βουλευτὲς τῆς ΔΗΜ.ΑΡ. Ὁ συγκεκριμένος «ἀντιπρόσωπος τοῦ ἔθνους» καὶ μαζί του μία πλειάδα ἄλλων ὁμοϊδεατῶν του (δυστυχῶς σὲ ὅλους τούς πολιτικοὺς συνδυασμοὺς) δὲν τοὺς πτοοῦν τὰ τραγικὰ προβλήματα τῆς χώρας μας καὶ τὸ μόνο ποὺ τοὺς «καίει» εἶναι ἡ «ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης», ἡ ὁποία ἀγγίζει τὴ χυδαιολογία, καὶ τὴν προσβολὴ θρησκευτικῶν πίστεων. Γιὰ νὰ ἀκριβολογοῦμε, οὐδεμία ἄλλη θρησκευτικὴ πίστη προσβάλλεται στὴν Ἑλλάδα (ἀπὸ τὶς χιλιάδες ποὺ ὑπάρχουν καὶ δροῦν ἀκώλυτα), ἀλλὰ μόνο ἡ Ὀρθόδοξη πίστη! Οὐδέποτε εἴδαμε νὰ διακωμωδεῖται

Οἱ Ρῶσοι ἀρνοῦνται τήν ἵδρυσιν ἰσλαμικοῦ κέντρου

Η ΡΩΣΙΑ δὲν εἶναι Ἑλλάδα! Ἡ δημαρχία τῆς Μόσχας ἀκύρωσε αἴτηση τῶν μουσουλμάνων νὰ ἀνεγερθεῖ ἰσλαμικὸ κέντρο στὸ προάστιο Μίτινο, ὕστερα ἀπὸ διαμαρτυρία τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς. Μὲ μόνο δύο χιλιάδες ὑπογραφὲς τῶν κατοίκων ἡ δημαρχία ἀκύρωσε τὸ ἔργο, αἰτιολογώντας ὅτι εἶναι σεβαστὸ τὸ αἴτημά τους. Αὐτὰ στὴ Ρωσία. Τὸ ἀντίθετο δηλαδὴ ἀπό ὅτι γίνεται στὴ χώρα μας, ὅπου οἱ πολιτικοί, μαζὶ μὲ δεκάδες «ἀνθρωπιστικὲς» ὀργανώσεις, συναγωνίζονται ποιὸς θὰ προωθήσει ταχύτερα τὴν ἀνέγερση ἰσλαμικοῦ κέντρου στὴν Ἀθήνα. Μέχρι καὶ οἰκόπεδο τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ στὸ Βοτανικὸ παραχωρήθηκε δωρεάν, χωρὶς νὰ ρωτηθοῦν οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς! Μέχρι καὶ διαδηλώσεις μουσουλμάνων ἐπιτρέπονται στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας, γιὰ τὴν ὑβριστικὴ ἀμερικάνικη ταινία γιὰ τὸ Μωάμεθ! Ἐμεῖς τί νὰ ποῦμε; Τὸ ἔχουμε γράψει ἐπανειλημμένως πὼς ἡ πολιτικὴ εἶναι τέχνη τοῦ δοῦναι καὶ λαβεῖν. Ἐμεῖς σκοπεύουμε νὰ ἀνεγείρουμε τὸ διαβόητο ἰσλαμικὸ κέντρο, μὲ χρήματα τῶν Ἑλλήνων φορολογουμένων (ποὺ φυσικὰ δὲν ὑπάρχουν) καὶ μουσουλμανικὰ κράτη, ὄχι μόνο δὲν ἐπιτρέπουν τὴ λειτουργία χριστιανικῶν ναῶν καὶ κέντρων, ἀλλὰ ἀνέχονται ἢ καὶ ὑποδαυλίζουν δολοφονίες χριστιανῶν! Πάντως, μπράβο στοὺς Ρώσους, ποὺ δὲν μᾶς μοιάζουν στὴν ἐνδοτικότητα!

Ὁ Πάπας ἐζήτησεν «Ἠθικήν βάσιν» εἰς τήν πολιτικήν!

ΠΟΙΟΙ ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους οἰκουμενιστὲς ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ πάπας δὲν ἀσκεῖ πιὰ πολιτικὴ ἐξουσία καὶ μάλιστα σὲ πανευρωπαϊκὸ ἐπίπεδο; Ἡ ἐπικαιρότητα τοὺς διαψεύδει πανηγυρικά. Σύμφωνα μὲ πλήρη δημοσιογραφικὴ κάλυψη ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» (φύλλο τῆς 22-92012), ὁ δικτατορίσκος τοῦ Βατικανοῦ δέχτηκε τὰ μέλη τῆς «Χριστιανοδημοκρατικῆς Διεθνοῦς», τὰ ὁποῖα συγκεντρώθηκαν στὴ Ρώμη γιὰ τὴν ἐτήσια τακτική τους διάσκεψη. Ἀνάμεσά τους καὶ ὁ Ἕλληνας πρωθυπουργὸς Ἀ. Σαμαρᾶς. Σύμφωνα μὲ τὴν ἐφημερίδα ὁ ποντίφικας, μεταξὺ ἄλλων ἐπεσήμανε ὅτι «ἡ κοινωνικὴ καὶ πολιτικὴ στράτευση πρέπει νὰ δεχθεῖ νέα ὤθηση στὴν ἀναζήτηση μίας σταθερῆς ἠθικῆς βάσης, ἡ ἀπουσία τῆς ὁποίας, σὲ οἰκονομικὸ πεδίο, συνέβαλε στὴν δημιουργία τῆς διεθνοῦς χρηματιστικῆς κρίσης». Ἐπίσης ζήτησε ἀπὸ τοὺς χριστιανοδημοκράτες ἡγέτες, «ἡ πολιτικὴ συνεισφορά τους, νὰ μὴ περιορισθεῖ στὴν ἀντιμετώπιση τῶν ἀναγκῶν τῆς λογικῆς τῆς ἀγορᾶς, ἀλλὰ νὰ συνεχίσει νὰ θεωρεῖ κεντρικῆς σημασίας τὴν ἀναζήτηση τοῦ καλοῦ, γιὰ ὅλο τὸ κοινωνικὸ σύνολο, καὶ τὴν προαγωγὴ καὶ προστασία τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας». Σὲ αὐτὴ τὴν εἴδηση ἔχουμε νὰ κάνουμε δύο παρατηρήσεις. Πρῶτον, ἡ ἐπίσκεψη τῶν εὐρωπαϊκῶν «χριστιανικῶν» κομμάτων στὸν πάπα, δείχνει τὴ στενὴ σχέση τῆς εὐρωπαϊκῆς πολιτικῆς μὲ τὸ Βατικανό. Ἰδού γιατί τὰ χριστιανοδημοκρατικὰ κόμματα τῆς Εὐρώπης (μηδὲ ἑξαιρουμένου τῆς κ. Μέρκελ) πολιτεύονται μὲ αὐτὸν τὸν ἀπάνθρωπο τρόπο καταδυναστεύοντας τοὺς λαοὺς τῆς Εὐρώπης. Οἱ δῆθεν «χριστιανικὲς καταβολὲς» τους ἔχουν τὴ ρίζα τους στὸν κίβδηλο «χριστιανισμὸ» τοῦ παπισμοῦ καὶ ἐφαρμόζουν τὸ ἀντίχριστο κεφαλαιοκρατικὸ σύστημα. Δεύτερον, τὶς συμβουλὲς του ὁ πάπας, γιὰ «ἠθικὴ βάση» στὴν πολιτικὴ τῶν «χριστιανοδημοκρατῶν», ἂς τὶς ἐφαρμόσει πρῶτα αὐτὸς στὶς ἐπιχειρήσεις τῆς «Ἁγίας Ἕδρας», ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴν «ἠθικοποίηση» τῆς τράπεζας τοῦ Βατικανοῦ, τὸ «Ταμεῖο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», ὅπως βλάσφημα ὀνομάζεται, μὲ τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπενδύσεις της! Καὶ κάτι τελευταῖο: τὸ κόμμα τοῦ κ. Ἀ. Σαμαρᾶ, ὡς μέλος τῶν χριστιανοδημοκρατῶν κομμάτων τῆς Εὐρώπης, ἕλκει μήπως τὶς «χριστιανικὲς» ἀρχές του ἀπὸ τὰ «ἀδελφὰ» κόμματα τῆς Εὐρώπης, καὶ ἄρα ἀπὸ τὸν «χριστιανισμὸ» τοῦ παπισμοῦ; Γιʼ αὐτό, νὰ ἀνησυχοῦμε περισσότερο;

Εἰς ἐξέλιξιν τουρκική οἰκονομική «ἀπόβασις» εἰς τήν Χώραν μας!

ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΑ εἶναι τὰ νέα ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ διείσδυση τῆς Τουρκίας στὴ Χώρα μας. Ἡ γείτονα, καὶ ἀεὶ ἐχθρικὴ πρὸς τὴν πατρίδα μας, χώρα, ἐκμεταλλευόμενη τὴ δική της εὐκαιριακὴ οἰκονομικὴ «ἄνθιση» καὶ

χυδαῖα καὶ νὰ ἐπικρίνεται βάναυσα καμιὰ ἄλλη θρησκεία καὶ πίστη, ὅσο «κουφὴ» καὶ ἂν εἶναι. Ἀντίθετα, τὸ μόνιμο στόχαστρό τους εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας, τὰ Θεῖα καὶ ἱερὰ πρόσωπά Της, οἱ κληρικοί, οἱ θεσμοί, ἡ ἱστορία. Τώρα θέλουν νὰ «ἐμπλουτίσουν» καὶ τὸ καθημερινό τους λεξιλόγιο μὲ βλασφημίες τῶν θείων, ὑπὸ τὴν «προστασία» τοῦ νόμου! Βιώνοντας αὐτὴ τὴν τραγικὴ κατάπτωση τῆς νεοελληνικῆς πραγματικότητας, θέλουμε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι ὁ ἀκήρυχτος πόλεμος κατὰ τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἡμῶν τῶν χριστιανῶν ἔχει καὶ τὴν θετική του πλευρά. Ὁ συνασπισμὸς τοῦ ψεύδους, τοῦ σκότους καὶ τῆς ἀπάτης, ἔχει τὴ συναίσθηση ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας κατέχει τὴν ἀλήθεια (μόνη Αὐτὴ) καὶ γιʼ αὐτὸ Τὴν πολεμοῦν (μόνο Αὐτή)! Ὁ Κολοκοτρώνης ἔλεγε πὼς πέτρες ρίχνουμε μόνο στὶς καρυδιὲς, ποὺ ἔχουν καρύδια! Αἰώνια ἡ μνήμη τοῦ μεγάλου ἄνδρα, ὅπου καθρεπτίζονται στὸ πρόσωπό του τὰ σύγχρονα ἀνθρωπάρια καὶ βλέπουν τὸ σπιθαμιαῖο τους παράστημα!

τὴ δική μας οἰκονομικὴ κρίση, «ἔβαλε πλώρη», γιὰ νὰ μᾶς κατακτήσει οἰκονομικά! «Μπουλούκια» τούρκων ἐπιχειρηματιῶν καταφθάνουν στὴ χώρα μας καὶ ἀγοράζουν χρεωκοπημένες στρατηγικὲς ἐπιχειρήσεις! Ἡ κολοσσιαία ἠπειρωτικὴ βιομηχανία γάλακτος «Δωδώνη» μόλις καὶ γλύτωσε ἀπὸ τὴν πώλησή της σὲ τούρκους ἐπενδυτές, μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται γιὰ τὴ χώρα μας. Πληροφορούμαστε πὼς μεγάλη ἀρτο-

ΧΩΡΙΣ ΦΡΕΝΟΝ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΣ ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ!

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ συναντήσεις καλὰ κρατοῦν. Τὴν Κυριακὴ 23.9. 2012 πραγματοποιήθηκε στὴ πόλη Bruhl τῆς Γερμανίας ἡ «Οἰκουμενιστικὴ Ἡμέρα τῶν Ἐκκλησιῶν». Τὴν εἴδηση ἔφερε στὴ δημοσιότητα τὸ καλὸ ἱστολόγιο «ΑΚΤΙΝΕΣ», ἀναφέροντας πὼς «Ὀρθόδοξοι, Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ Προτεστάντες συμπροσευχήθηκαν καὶ πραγματοποίησαν ἀπὸ κοινοῦ λιτανεία, κάτω ἀπὸ τὸ σύνθημα "Πρόσωπο μὲ Πρόσωπο". Ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Μητρόπολη Γερμανίας ἔλαβε μέρος ὁ π. Κων/νος Μύρων». Ἐν τῷ μεταξὺ ἑτοιμάζεται πυρετωδῶς στὴ Γερμανία ἡ «Οἰκουμενιστικὴ Ἑβδομάδα Συμπροσευχῆς γιὰ τὴ Χριστιανικὴ Ἑνότητα 2013». Κυκλοφόρησε ἤδη ἡ ἀφίσα καὶ τὸ πρῶτο βιβλιαράκι σὲ τέσσερις γλῶσσες (Γερμανικά, Ἀγγλικά, Γαλλικὰ καὶ Ἱσπανικά). Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι οἱ «δικοί» μας ἔχουν ἀποθρασυνθεῖ ἐντελῶς. Δὲν τοὺς σταματάει τίποτε. Δὲν ὑπολογίζουν οὔτε στὸ ἐλάχιστο τὸν πιστὸ λαό, τὸν ὁποῖο προδίδουν στὶς ἀνίερες αὐτὲς συνάξεις. Παραβλέπουν ἐπιδεικτικὰ τὴν ἀρχέγονη ἀρχὴ τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ὅτι ὁ μόνος θεματοφύλακας τῆς ἀλήθειας στὴν Ἐκκλησία εἶναι τὸ πλήρωμα. Ἔχουν φραγκέψει σὲ σημεῖο ποὺ νὰ συμπεριφέρονται ὡς φραγκοπαπάδες, οἱ ὁποῖοι δὲ λαβαίνουν ὑπόψη τὴ γνώμη καὶ τὴ θέληση τῶν πιστῶν. Δυστυχῶς φτάσαμε στὸ σημεῖο νὰ πιστεύουμε τὸν ἰσχυρισμὸ ὁρισμένων, ὅτι ἡ «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» ἔχει συντελεσθεῖ ἀπὸ τούς «τρανοὺς» ἐν κρυπτῷ, στὰ πλαίσια τοῦ Π.Σ.Ε. καὶ ἁπλά μᾶς τὸ σερβίρουν σιγὰ – σιγά, γιὰ νὰ ἀποφευχθοῦν βίαιες ἀντιδράσεις ἀπὸ τὸν πιστὸ λαό! Λογαριάζουν ὅμως «χωρὶς τὸν ξενοδόχο», ὅπως λέει καὶ ὁ λαός μας!

βιομηχανία τῆς Τουρκίας θὰ ἀνοίξει «κουλουράδικο» στὸ Σύνταγμα! Μεγαλοεπιχειρηματίας τοῦρκος ἑτοιμάζεται νὰ ἀνοίξει καζίνο στὴ Χίο! Ἐπίσης ἄλλος τοῦρκος ἐπιχειρηματίας εἶναι ἕτοιμος νὰ λειτουργήσει «χαμὰμ» στὴν Κῶ! Ἀλλὰ καὶ μὲ περισσὴ ἀναίδεια, τοῦρκος ἀξιωματοῦχος δήλωσε πώς, «ἂν θέλει ἡ Ἑλλάδα νὰ βγεῖ ἀπὸ τὴν οἰκονομική της κρίση, νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὴν Τουρκία, νὰ γίνει ἐπαρχία της»! Οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι ἔλεγαν: «δρυὸς πεσούσης πᾶς ἀνὴρ ξυλεύεται». Οἱ φαῦλοι καὶ κλέφτες πολιτικοὶ μὲ τὰ «λαμόγια» τους, γονάτισαν οἰκονομικὰ τὴν Ἑλλάδα μας καὶ τὴν κατάντησαν ἕρμαιο τῶν ξένων ἀδηφάγων «ἐπενδυτῶν», οἱ ὁποῖοι θέλοντας νὰ ἐπωφεληθοῦν ἀπὸ τὴν οἰκονομική μας κρίση, ζητοῦν νὰ μᾶς πάρουν τὸν κόπο καὶ τὸν ἱδρώτα πολλῶν δεκαετιῶν «κοψοχρονιά»! Τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι τὰ γειτονικὰ ἐχθρικά μας κράτη, μὲ πρωτοπόρο τὴν Τουρκία, θέλουν νὰ μᾶς ὑποδουλώσουν μὲ τὰ «φράγκα» τους! Ὅ,τι δὲν μπόρεσαν νὰ πραγματοποιήσουν μὲ τὶς ἀπειλὲς τῶν ὅπλων, τὸ πραγματοποιοῦν μὲ τὰ «κεφάλαιά» τους! Ὡς πότε, ἀλήθεια, ὁ λαός μας θὰ ὑπομένει τέτοιες ταπεινώσεις;

Ἀνίερος προσβολή τοῦ Γέροντος Παϊσίου

ΠΡΙΝ λίγες ἡμέρες ἡ δίωξη ἠλεκτρονικοῦ ἐγκλήματος τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας, συνέλαβε 27χρονο, ὁ ὁποῖος μέσῳ τῆς ἱστοσελίδας του λοιδοροῦσε καὶ προσέβαλλε τὴ μνήμη τοῦ ἀειμνήστου Γέροντα Παϊσίου, μὲ τὸ ἀδίκημα τῆς «κακόβουλης βλασφημίας καὶ καθύβριση θρησκευμάτων». Συγκεκριμένα ὁ ἀναιδὴς νέος εἶχε δημιουργήσει σελίδα στὸ facebook, μὲ τίτλο «Ἅγιος Παστίτσιος», παραπέμποντας ἐμμέσως πλὴν σαφῶς στὸν ἀείμνηστο Γέροντα. Ἡ σύλληψη ἔγινε ὕστερα ἀπὸ καταγγελία – ἐπερώτηση στὴ Βουλὴ τοῦ βουλευτῆ τῆς «Χρυσῆς Αὐγῆς» Χ. Παππᾶ. Ἀλλὰ ἡ σύλληψη τοῦ ὑβριστῆ ἀντὶ νὰ ἐπικροτηθεῖ ἀπὸ τὸν πολιτικὸ κόσμο, σήκωσε θύελλα ἀντιδράσεων, ὡς δῆθεν «βάναυση φίμωση τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου, φονταμενταλιστικοῦ χαρακτήρα»! Ὅτι δῆθεν ἡ κυβέρνηση «ὑπέκυψε

στὶς πιέσεις τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς» κ.λπ! Ἰδιαίτερα σκληρὲς ἀνακοινώσεις ἔβγαλαν τὰ κόμματα τῆς ἀριστερᾶς. Ὁ γνωστὸς διαστρεβλωτὴς τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας καὶ βουλευτὴς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Τατσόπουλος τόνισε ὅτι «ἡ ὑπόθεση τοῦ π. Παΐσιου θυμίζει τὴν Ἀθανασία τοῦ Αἰγάλεω, ἀλλὰ τὸ κράτος δὲν ἀντέδρασε στὸν τσαρλατανισμό». Τὸ ἔχουμε τονίσει ἐπανειλημμένα, πὼς ἡ Ἐκκλησία μας εἰσῆλθε στὴ φάση νέου σκληροῦ διωγμοῦ. Εἶναι πιὰ σίγουρο πὼς στὸ ἄμεσο μέλλον θὰ ἔχουμε δραματικὲς ἐξελίξεις. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς εἶχε προφητεύσει αὐτὴ τὴν τραγικὴ ἐποχὴ καὶ συμβούλεψε νὰ ἔχουμε οἱ Χριστιανοὶ χαραγμένο στὸ μέτωπό μας τὸν Τίμιο Σταυρὸ, γιὰ νὰ γνωριζόμαστε μεταξύ μας! Γιʼ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε προετοιμασμένοι γιὰ ὅλα!

Ὅσοι ταμειακῶς ἐν τάξει πιστοί προσέλθετε!

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ καὶ ὅμως ἀληθινό, ὅποιος δὲν πληρώνει δὲν εἶναι χριστιανός! Αὐτὸ ἀποφάσισε ἡ σύνοδος τῶν Γερμανῶν παπικῶν «ἐπισκόπων»! «Τὸ δικαίωμα στὴ θεία κοινωνία καὶ τὴ θρησκευτικὴ ταφὴ θὰ στερηθοῦν οἱ καθολικοί τῆς Γερμανίας, ἐὰν σταματήσουν νὰ καταβάλλουν τὸν εἰδικὸ ἐκκλησιαστικὸ φόρο, βάσει ἐπισκοπικοῦ διατάγματος ποὺ μόλις τέθηκε σὲ ἰσχὺ καὶ ὁρίζει ὅτι ὅποιος δὲν πληρώνει τὸν ἐτήσιο φόρο δὲν θὰ θεωρεῖται πλέον καθολικός. Ὅλοι οἱ Γερμανοὶ, ποὺ εἶναι ἐπίσημα καταγεγραμμένοι ὡς καθολικοί, προτεστάντες ἢ ἑβραῖοι καταβάλλουν ἕνα ἐπιπλέον θρησκευτικὸ φόρο τῆς τάξεως τοῦ 8-9% ἐπὶ τοῦ ἐτήσιου φορολογητέου εἰσοδήματός τους» (Ἱστοσελιδα: ΤΑ ΝΕΑ)! Ἡ ἀφορμὴ αὐτῆς τῆς ἀπόφασης δόθηκε ἀπὸ τὴν ἄρνηση ἑνὸς συνταξιούχου καθηγητῆ τῆς θεολογίας, ὁ ὁποῖος ἀρνήθηκε ἀπὸ τὸ 2007 νὰ πληρώνει τὸ συγκεκριμένο φόρο, καὶ ὁ ὁποῖος τέθηκε «ἐκτὸς “ἐκκλησίας”»! Τὸν μιμήθηκαν ἄλλοι 180.000 παπικοί, οἱ ὁποῖοι ἐξαιτίας, κυρίως, τῶν σκανδάλων παιδεραστίας, ἔπαψαν νὰ πληρώνουν τὸ συγκεκριμένο φόρο. Γιὰ νὰ κοινωνήσει κάποιος ἢ νὰ κηδευτεῖ, εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ἐπιδεικνύει τὸ διπλότυπο πληρωμῆς τοῦ φόρου! Ἀποδεικνύεται λοιπὸν περίτρανα πὼς τὸ ζητούμενο γιὰ τὴν παπικὴ «ἐκκλησία» δὲν εἶναι ἡ σωτηρία τῶν πιστῶν, ἀλλὰ τὸ χρῆμα! Αὐτὸ δὲν εἶναι καινούριο. Ὅσοι γνωρίζουμε ἀπὸ ἱστορία ἔρχεται στὸ νοῦ μας ἡ ἀνίερη καὶ αἰσχρὴ πώληση τῶν «συγχωροχαρτιῶν», ἡ ὁποία στάθηκε ἀφορμὴ γιὰ τὴ διάσπαση τοῦ παπισμοῦ καὶ τὴν «γένεση» τοῦ προτεσταντισμοῦ τὸν 16ο αἰώνα. Αὐτὸς εἶναι δυστυχῶς ὁ παπισμός, ὁλόϊδιος καὶ ἀναλλοίωτος, ὅπως ὁ μεσαιωνικός! Μὲ αὐτὸν θέλουν νὰ μᾶς ἑνώσουν οἱ οἰκουμενιστές.

Κυκλοφορία ἀξιολόγου ἀπολογητικοῦ βιβλίου

Ο ΑΞΙΟΣ Σεβ. Πειραιῶς ἐνέταξε τελευταῖα στὴν ποιμαντική του δραστηριότητα καὶ ἕνα σπάνιο σύγγραμμα. Τίτλος του: «ΚΟΣΜΟΣ: ΕΞΕΛΙΞΙΣ ῎Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ; ΤΥΧΑΙΟΤΗΣ ῎Η ΠΑΝΣΟΦΟΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΣ; ΦΥΣΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ῎Η ΑΠΕΡΙΝΟΗΤΟΣ ΘΕΙΑ ΠΡΟΝΟΙΑ;». Πρόκειται ἀναμφίβολα γιὰ περισπούδαστη συγγραφή, ἐπιστημονικὰ τεκμηριωμένη, θεολογικὰ θεμελιωμένη, ἡ ὁποία δίνει ἀποστομωτικὴ ἀπάντηση στοὺς ἀθέους, νεοπαγανιστές, ἀγνωστικιστὲς κλπ. Ὁ Σεβασμιώτατος χρησιμοποιεῖ ἐπιστημονικοὺς ὅρους, τοὺς ὁποίους ἐκλαϊκεύει, ὥστε νὰ εἶναι κατανοητοὶ ἀπὸ ὅλους, χωρὶς νὰ χάνει τὸ βιβλίο τὸν ἐπιστημονικό του χαρακτήρα. Στὸ δελτίο τύπου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ἐπισημαίνεται πὼς «Ὁ Σεβ. Πειραιῶς ἐπιθυμῶν νὰ συμβάλη στὴν ἀντιμετώπιση τῆς ἀθεϊστικῆς προπαγάνδας, πού χρησιμοποιεῖ ἀναίσχυντα τὴν θεόσδοτη ἐπιστήμη, πού ἀποτελεῖ κλέος τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς δωρηθείσης εἰς τὴν κατʼ εἰκόνα Θεοῦ πλασθεῖσα ἀθάνατον ἀνθρωπίνην ψυχὴν καὶ διαστρεβλώνει τὰ πορίσματά της καὶ ἐπιχειρεῖ ἀναιδῶς νὰ μετατρέψει τὸ “πῶς” τῆς Δημιουργίας σὲ “ποιὸς” ὁ Δημιουργὸς καὶ ἐπιστρατεύει φαιδρὲς θεωρίες, ὅπως τῆς δῆθεν ἐξελίξεως τῶν εἰδῶν, τῆς δῆθεν φυσικῆς ἐπιλογῆς καὶ τῆς δῆθεν τυχαιότητος, γιὰ νὰ παραπλανήση ἰδίως τοὺς νέους ἀνθρώπους, ὅτι ὁ κόσμος - κόσμημα ἔχει αἰτία ὄχι τὴν ἄπειρη ἀγάπη καὶ τὴν ἀπερινόητη πρόνοια καὶ σοφία τοῦ αἰωνίου Δημιουργοῦ, ἀλλὰ τὴν ἄλογη καὶ ἀσυνείδητη καὶ τυχαία ἐνέργεια ἀτομικῶν καὶ ὑποατομικῶν σωματιδίων…». Τὸ βιβλίο θὰ διατίθεται δωρεὰν μέσῳ τοῦ διαδικτύου καὶ σύντομα, ἐπίσης δωρεάν, καὶ σὲ ἔντυπη μορφή. Συγχαίρουμε τὸν ὁμολογητὴ ἐπίσκοπο καὶ εὐχόμαστε νὰ βρεθοῦν μιμητές του, στὸν τιτάνιο ἀγώνα του, γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν ἀλήθεια!

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ Ο ΑΓΙΟΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΥΤΗΣ

νέος χριστιανὸς ὁ Νέστορας, ἀφοῦ πῆρε τὴν εὐχὴ καὶ ζήτησε τὶς προσευχὲς τοῦ φυλακισμένου Δημητρίου, ἀναμετρήθηκε μὲ τὸν Λυαῖο, τὸν νίκησε καὶ τὸν θανάτωσε. Μὲ αὐτὸν λοιπόν τὸν τρόπο κατήσχυνε καὶ τὴν ὑπερηφάνεια τοῦ Λυαίου, ἀλλὰ καὶ τοῦ βασιλέα. Ὁ βασιλέας ἐπειδὴ ντροπιάστηκε, λυπήθηκε καὶ θύμωσε καὶ, ὅταν ἔμαθε ὅτι ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἦταν αὐτός ποὺ παρεκίνησε τὸν Νέστορα σὲ αὐτὴ τὴν ἀναμέτρηση, ἔστειλε στρατιῶτες νὰ κατατρυπήσουν τὸν Ἅγιο μὲ λόγχες μέσα στὴν φυλακή. Ἔτσι ὁ Ἅγιος Δημήτριος παρέδωσε τὴν ψυχή του στὸ Θεὸ, ὁ δὲ Ἅγιος Νέστορας μὲ διαταγὴ τοῦ βασιλέα ἀποκεφαλίσθηκε. Τὸ Ἅγιο Λείψανο τοῦ Ἁγίου Δημητρίου κάποιοι χριστιανοὶ τὸ ἐνταφίασαν καὶ ἀπό τότε ἐνεργεῖ πολλὰ θαύματα.

ΤΙΣ 26 Ὀκτωβρίου ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τὸν μεγαλομάρτυρα Ἅγιο Δημήτριο. Ὁ Ἅγιος Δημήτριος καταγόταν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς, ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τῶν βασιλέων Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ καὶ ἦταν διδάσκαλος τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Ὅταν ὁ Μαξιμιανὸς πῆγε στὴ Θεσσαλονίκη ὁ Ἅγιος, ὁ ὁποῖος ἦταν περιβόητος, λόγῳ τῆς πίστεώς του στὸν Κύριο, συνελήφθη καὶ φυλακίσθηκε. Κατὰ τοὺς χρόνους ἐκείνους ζοῦσε κάποιος ὀνόματι Λυαῖος, ποὺ ὑπερέβαλε τοὺς ἄλλους στὸ μέγεθος τοῦ σώματος καὶ στὴ δύναμη καὶ γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Μαξιμιανὸς καυχόταν ἰδιαίτερα. Ὁ Λυαῖος παρακινοῦσε τοὺς Θεσσαλονικεῖς νὰ ἀναμετρηθοῦν στὴ δύναμη μαζί του. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ κάποιος

«ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

μονον, ἀνήκουστος προδοσία»47. Τέλος ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, ἐπισημαίνει: «…Οὔτε ἔπρεπε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ μετάσχουμε, οὔτε τώρα ἀμετανοήτως νὰ συνεχίζουμε νὰ μετέχουμε τοῦ ΠΣΕ καὶ τῶν ἄλλων οἰκουμενιστικῶν θεσμῶν καὶ διαλόγων, γιατί αὐτὴ ἡ συμμετοχή μας ἀκυρώνει τὸ Εὐαγγέλιο, προσβάλλει τοὺς μάρτυρες, διαφωνεῖ μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ἀποτελεῖ πρωτοφανῆ καινοτομία στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀνὰ τοὺς αἰῶνες καὶ εἶναι μέρος τοῦ παιχνιδιοῦ τῆς Βαβυλῶνος τῆς μεγάλης»48. Ἀδυναμία Ὀρθοδόξου μαρτυρίας Τὸ ἀρχικὸ ἐπιχείρημα τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὅτι μέσα ἀπὸ τοὺς διαλόγους καλούμεθα νὰ δώσωμε τὴν μαρτυρία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, τώρα, μετὰ τὴν ἐμπειρία τῶν μέχρι τώρα Διαλόγων, ἀποδείχθηκε ἀπάτη καὶ πλάνη. Ὄχι μόνο μαρτυρία Ὀρθοδόξου πίστεως δὲν μπορέσαμε νὰ δώσουμε στοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι φθάσαμε στὸ ἄθλιο κατάντημα νὰ συμμαρτυροῦμε στὴν πλάνη καὶ τὴν αἵρεση. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ μέχρι τώρα γενόμενοι Διάλογοι σὲ τίποτε δὲν ὠφέλησαν, ἀφοῦ καθόλου δὲν συνετέλεσαν σὲ μιὰ ἔστω καὶ μικρὴ προσέγγιση τῶν αἱρετικῶν πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία. Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι διαλεγόμεθα ἐπὶ 64 περίπου ἔτη, οἱ Προτεστάντες δὲν θέλησαν νὰ ἀποβάλουν οὔτε μία ἀπὸ τὶς αἱρετικές τους διδασκαλίες. Tὸν ἀρχικὸ ἐνθουσιασμὸ μεγάλων Ὀρθοδόξων θεολόγων, ποὺ ἐκπροσώπησαν τὴν Ὀρθοδοξία στὸ ΠΣΕ, γιὰ τὴν ἐνδεχόμενη δυνατότητα Ὀρθοδόξου μαρτυρίας, ἀρχίζει σιγὰ σιγὰ νὰ διαδέχεται δισταγμός, ἀπογοήτευσις καὶ ἐπιφυλακτικότης. Ὅσοι ἐξ’ αὐτῶν ἐτόλμησαν νὰ ἐκφράσουν τὴν διαφωνία τους μὲ τὴν οἰκουμενιστικὴ γραμμὴ τοῦ Φαναρίου, ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τοὺς Διαλόγους ἢ παραιτήθηκαν ἀπὸ μόνοι τους49. Ὅπως σημειώνει ὁ καθηγητὴς π. Γεώργιος Μεταλληνός: «Ἡ παραίτηση τοῦ (καθηγητοῦ) Ἰω. Καρμίρη καὶ ἄλλων καθηγητῶν (Μ. Φαράντος, Στυλ. Παπαδόπουλος κ.ἄ.) ἀπὸ τοὺς Διαλόγους, ἀλλὰ καὶ ἡ στάση πολλῶν καθηγητῶν ἀπέναντί τους λέγουν πολλά»50. «Ἡ στάση τοῦ π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ, ἔναντι τοῦ ΠΣΕ ἦταν ἰδι-

αιτέρως πατερικὴ καὶ ἁγιογραφική. Συνεχῶς ἐπέμενε στὴν ἐπιστροφὴ στὴν Ἁγία Γραφὴ μέσῳ τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ ἡγετικὲς θέσεις τοῦ ΠΣΕ καὶ τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως»51. Ὁ καθηγητὴς τῆς Πατρολογίας Στυλ. Παπαδόπουλος ἐπισημαίνει μὲ ἀπογοήτευση: «Οἱ Διάλογοι: αὐτονόητοι, ἀναποτελεσματικοὶ καὶ προβληματικοί»52. Σὲ ἄλλο σημεῖο τῶν διαπιστώσεών του σχετικὰ μὲ τοὺς Διαλόγους παρατηρεῖ: «Δὲν συνέβη μέχρι σήμερα κάποια ὁμολογία νὰ ἐγκαταλείψει στοιχεῖο τῆς διδασκαλίας της ὡς ἀποτέλεσμα τῶν διαλόγων… Κάποιες ἴσως δευτερεύουσες πρακτικὲς πλευρὲς δυνατὸν νὰ δέχθηκαν οἱ ἑταῖροι μας νὰ ἀλλάξουν. Ποτὲ στοιχεῖο τῆς διδασκαλίας τους»53. Ὁ καθηγητὴς Παν. Τρεμπέλας τὸ 1971 ἐσχολίαζε: «Ἡ ὑπὸ τοὺς σημερινοὺς ὅρους συμμετοχή μας εἰς τὸ ΠΣΕ εἶναι ὅλως ἀπαράδεκτος. Ἐὰν δὲν ἐξασφαλιστεῖ, καθ᾽ οὕς ὅρους αὐτὸς ὁ Ἅγιος Χαλκηδόνος καθώρισε, τὸ νὰ φέρωσιν αἱ ἐνέργειαι καὶ ἀποφάσεις τοῦ συμβουλίου τούτου ἐμφανῆ οὐχὶ τὴν προτεσταντικήν, ἀλλὰ τὴν Ὀρθόδοξον σφραγίδα ἐνδείκνυται νὰ ἀποχωρίσωμεν»54. Σχετικὰ μὲ τὴν θέση τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς καὶ τὶς δηλώσεις του, ὑπὸ τὴν ἰδιότητά του ὡς καθηγητοῦ τῆς Δογματικῆς στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Βελιγραδίου, ἀπέναντι στὸ ΠΣΕ καὶ τὸν Οἰκουμενισμό, ἔχει γίνει ἤδη λόγος παραπάνω. Παρόμοιες εἶναι οἱ διαπιστώσεις τοῦ καθηγητοῦ π. Γεωργ. Μεταλληνοῦ: «Ἀντὶ ἡ Ὀρθοδοξία νὰ ἐπηρεάζει σωτηριολογικὰ τὸν μὴ Ὀρθόδοξο κόσμο, ἐφθάσαμε στὴν ἀποδοχὴ στὴν πράξη τῆς “βαπτισματικῆς θεολογίας”, τῆς “θεολογίας τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν” (πρβλ. συμφωνία Balamand 1993), τῆς “κοινῆς διακονίας” τῆς “διευρυμένης Ἐκκλησίας” καὶ τοῦ “πολιτιστικοῦ πλουραλισμοῦ”, ὅπως ὀρθότατα ἔχει ἐπισημανθεῖ… Ὁ Οἰκουμενισμὸς σ᾽ ὅλες τὶς διαστάσεις καὶ ἐκδοχές του ἔχει ἀποβεῖ ἀληθινὴ βαβυλώνιος αἰχμαλωσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ ὅλων τῶν τοπικῶν ἡγεσιῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ποὺ δέχονται ὅμως ἀφόρητη πίεση. Ἡ καύχηση καὶ ὁ αὐτοθαυμασμὸς τῶν οἰκουμενιστῶν μας γιὰ μιὰ δῆθεν νέα ἐποχή, ποὺ ἄνοιξε τὸ Οἰκουμενικὸ

ΜΕΓΑΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

τητά σου. 2. Νά ζητᾶς τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, μέ θερμές καί ταπεινές δεήσεις. 3. Νά συνηθίσεις νά φοβᾶσαι πάντοτε τόν ἑαυτό σου, καί 4. Ὅταν ἔχεις πτώσεις, νά ξέρεις καί νά μάθεις ὅτι ὁ Θεός παρεχώρησε νά πέσεις, γιά νά γνωρίσεις καλύτερα τήν ἀσθένειά σου. Αὐτό, δέν εἶχε συμβεῖ μέ τόν ἀπ. Πέτρο; Ὅταν, μετά τόν Μυστικό Δεῖπνο, εἶπε στούς μαθητές Του ὁ Κύριος «πάντες σκανδαλισθήσεσθε ἐν ἐμοί», ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· «εἰ πάντες σκανδαλισθήσονται ἐν σοί, ἐγώ δέ οὐδέποτε σκανδαλισθήσομαι». Κι ἐνῶ ὁ Κύριος τοῦ προλέγει τήν τριπλῆ ἄρνηση, ἐκεῖνος μέ περισσότερη αὐτοπεποίθηση, λέγει· «Κἄν δέη με σύν σοί ἀποθανεῖν, οὐ μή σε ἀπαρνήσομαι» (Ματθ. ΚΣΤ´ 30-35). Καί ἡ τραγική ἄρνηση τοῦ Πέτρου, ἐπακολούθησε, χωρίς πολλή καθυστέρηση (Ματθ. ΚΣΤ´ 69-75). Μιά ἄρνηση, πού μόνο τά πικρά δάκρυα μιᾶς μεγάλης μετάνοιας θά μποροῦσαν νά τή ξεπλύνουν. Οἱ προφητικές καί ἀποστολικές φωνές μᾶς καθιστοῦν προσεκτικούς καί ταπεινούς καί μᾶς προφυλάσσουν ἀπό ἀλαζονικές καί ὑπερήφανες ἰδέες, πού μᾶς ὑπαγορεύει ὁ ἀόρατος ἐχθρός τῆς ψυχῆς μας. Ὁ προφήτης Ἠσαΐας ταλανίζει τούς ἀνθρώπους πού στεροῦνται τήν αὐτογνωσία κι ἔχουν μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό τους, ὅταν λέγει: «Οὐαί οἱ συνετοί ἐν ἑαυτοῖς καί ἐνώπιον αὐτῶν ἐπιστήμονες» (Ε´ 21). Ὁ δέ ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας στούς χριστιανούς, τούς ἀποτρέπει ἀπό τήν προσποίηση καί τήν ἀλαζονική ἰδέα γιά τόν ἑαυτό τους, ὅταν τούς λέγει: "Μή γίνεσθε φρόνιμοι

παρ᾽ ἑαυτοῖς" (Ρωμ. ΙΒ΄ 16). Ἡ ἔλλειψη αὐτογνωσίας, καταλήγει στήν πιό ἐπαίσχυντη ὑποκρισία. Ὁ ἄνθρωπος πού αὐτοπροβάλλεται καί αὐτοανακηρύσσεται σοφώτερος καί ἀνώτερος καί ὑπεροχώτερος τῶν ἄλλων, μοιάζει μέ ἠθοποιό, πού παίζει θέατρο! Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ στίς "Ἀσκητικές ἐμπειρίες" του, γράφει: «Ἡ ψυχή δέν εἶναι ἱκανή νά δεχθεῖ χαρίσματα, ἄν προηγουμένως δέν ἔρθει στή μακάρια κατάσταση τῆς πτωχείας τοῦ πνεύματος». «Ἀρχή τοῦ φωτισμοῦ τῆς ψυχῆς καί τεκμήριο τῆς ὑγείας της εἶναι τό νά βλέπει ὁ νοῦς τά σφάλματά του, πού εἶναι σάν τήν ἄμμο τῆς θάλασσας», λέει ὁ ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός. Παραθέτει ἐπίσης ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος τά λόγια τοῦ ἄλλου ρώσου ἁγίου, τοῦ Τύχωνος τοῦ Ζαντόνσκ, ὁ ὁποῖος γράφει: «Ἄς γνωρίσουμε τά ἁμαρτήματά μας· αὐτό εἶναι ἡ ἀρχή τῆς μετάνοιας. Ἄς παραδεχθοῦμε πώς ὁ ἑαυτός μας δέν ἔχει καμιά ἀξία. Ὅσο περισσότερο ἀνάξιο θεωροῦμε τόν ἑαυτό μας, τόσο πιό ἄξιο τόν κάνει ὁ Θεός, πού εἶναι ἀγαθός καί πολυέλεος... Τί εἶναι δικό μας; Μόνο ἡ ἀδυναμία, ἡ φθορά, τό σκοτάδι, ἡ κακία...». Ἡ ἀλαζονική αὐτοπεποίθηση καί ἡ ψεύτικη καί ἀπατηλή ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό μας, ἐξουδετερώνουν καί σκοτώνουν κάθε ὄμορφο πνευματικό ὁραματισμό γιά τελειότητα καί σωτηρία. Ἐάν, κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο, "ὑπερηφανεία μωρία ἐσχάτη", ἡ ἐν ταπεινώσει αὐτογνωσία, "σοφία πρώτη καί μεγίστη". Τήν ἀπαλλαγή μας ἀπό τήν ἀλαζονική αὐτοπεποίθηση, ἄς ἱκετεύουμε τόν Κύριο, τήν δέ "ταπεινοφροσύνην ἐγκομβώσασθε(αι)".

Πατριαρχεῖο μὲ τὶς πατριαρχικὲς ἐγκυκλίους τῶν ἐτῶν 1902, 1904, καὶ 1920 δὲν δικαιώνονται, διότι “αὐτὸ ποὺ κατορθώθηκε εἶναι νὰ νομιμοποιήσουμε τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ”»55. Ἀποκαλυπτικὲς ὅσο καὶ ὀδυνηρὲς εἶναι ἐπίσης οἱ διαπιστώσεις τοῦ καθηγητοῦ π. Θεοδώρου Ζήση: «Ἡ ὑπερπεντηκονταετὴς παρουσία τῶν Ὀρθοδόξων αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν στὸ ΠΣΕ, μέσα στὴν πανσπερμία, στὸ πλῆθος καὶ στὴν θεολογικὴ ἀναρχία καὶ σύγχυση τῶν προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν, συνδεόμενη οὕτως ἢ ἄλλως στὴν πράξη, παρὰ τὶς ἀντίθετες διακηρύξεις, μὲ ἐκκλησιολογικὲς παραχωρήσεις, συμβιβασμοὺς καὶ ὑποχωρήσεις, δὲν ἦταν δυνατὸν ἀθροιστικὰ καὶ οὐσιαστικὰ νὰ ἔχει τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν προσδοκώμενη καρποφορία. Ἐξαφανιστήκαμε, χαθήκαμε οἱ Ὀρθόδοξοι ἀριθμητικά, δὲν εἴχαμε καμμιὰ δυνατότητα μὲ τὸν ἐλάχιστο ἀριθμὸ ψήφων, ποὺ διαθέταμε νὰ ἐπηρεάσουμε τὶς συζητήσεις καὶ τὶς ἀποφάσεις… Νομιμοποιήσαμε ἐκκλησιολογικὰ μὲ τὴν παρουσία μας τὶς ποικίλες προτεσταντικὲς ὁμάδες καὶ παραφυάδες ὡς “ἐκκλησίες” καὶ ὁδηγήσαμε σὲ εὐτελισμὸ καὶ ξεγύμνωμα τὴν “νύμφην Χριστοῦ”, ὑπὲρ τῆς ὁποίας ὁ Χριστὸς ἔχυσε τὸ πανάγιον αὐτοῦ αἷμα, τὴν ἐδόξασε καὶ τὴν ἐλάμπρυνε ὑπὲρ τὸν ἥλιον»56. Στὴν ἴδια γραμμὴ καὶ στὸ ἴδιο μῆκος κύματος κινοῦνται καὶ οἱ διαπιστώσεις καὶ ἐκτιμήσεις τῶν ἁγιορειτῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι τόσον σὲ παλαιότερα ὑπομνήματά τους πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ὅσον ἐπίσης καὶ στὸ πρόσφατο τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ποὺ ἀπεστάλη τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2007, ἐπισημαίνουν μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς: «Ἡ θεολογικὴ ταυτότης τοῦ ΠΣΕ εἶναι προτεσταντική. Ἡ μαρτυρία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δὲν γίνεται δεκτὴ στὸ σύνολό της ἀπὸ τὶς προτεσταντικὲς ἐκκλησίες τοῦ ΠΣΕ, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν 60ετῆ ἱστορία του καὶ ἀπὸ τὴν πολὺ μακρύτερη ἱστορία τῶν ὀρθοδοξοπροτεσταντικῶν ἐπαφῶν. Ὅλα δείχνουν ὅτι τὸ ἐπιδιωκόμενο στὸ ΠΣΕ εἶναι ἡ ὁμογενοποίησις τῶν ἐκκλησιῶν μελῶν τοῦ ΠΣΕ μέσῳ ἑνὸς μακροχρονίου συμφυρμοῦ»57. Σὲ ἄλλο σημεῖο τοῦ ἁγιορειτικοῦ κειμένου ἐπισημαίνεται: «Τὸ ΠΣΕ ὅπως λειτουργεῖ σήμερα εἶναι ἕνας ὁμογενοποιητικὸς μηχανισμός, ποὺ ἀμβλύνει τὸ δογματικὸ αἰσθητήριο καὶ κυοφορεῖ μία ἐπιφανειακὴ ἐπικοινωνιακοῦ χαρακτῆρος ἑνότητα»58.

Ὑποσημειώσεις:

45. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΛΙΑΝΤΑΣ, «Ὁ Διάλογος μὲ τοὺς Παλαιοκαθολικούς», Οἰκουμενισμός, Γένεση, Προσδοκίες, Διαψεύσεις, Πρακτικὰ Διορθοδόξου Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου, τ. Β´, σσ. 645–663. 46. ΚΩΝ/ΝΟΣ ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ, καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Οἰκουμενικὴ Κίνησις… σ. 18-19. 47. ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, καθ. Πανεπιστημίου Βελιγραδίου, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ Οἰκουμενισμός, ἐκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Ἀρχαγγέλων Τσέλιε, Βάλιεβο, Σερβία, σ. 224. 48. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Ὁμότιμος Καθ. Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ., Δικαιολογεῖται ἡ συμμετοχή…, σ. 490. 49. ΑΡΧΙΜ. ΠΑΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, Ἡ Ὀρθοδοξία μπροστὰ στὴ θύελλα τοῦ συγχρόνου Προτεσταντικοῦ καὶ Παπικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Πειραιὰς 2011, σ. 42. 50. ΠΡΩΤΟΣΒ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο…., σσ. 245246. 51. Τοῦ ἰδίου, «Πρωτοπρ. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, Πατερικὴ μορφὴ τοῦ 20οῦ αἰῶνος», Παρεμβάσεις Ἱστορικὲς καὶ Θεολογικές, Ἀθήνα 1998, σσ. 136-141. 52. Τοῦ ἰδίου, Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο … ὅ.π., σ. 247, ὑποσημείωση 65. 53. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΡΝΑΡΑΚΗΣ, «Ὁ μῦθος τῆς Ὀρθοδόξου μαρτυρίας εἰς τοὺς διαλόγους μὲ ἀλλοδόξους», Ὀρθόδοξος Τύπος φ. 1670 ( 22.12.2006). 54. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ, Ἐπὶ τῆς Οἰκουμενικῆς κινήσεως καὶ τῶν θεολογικῶν διαλόγων ἡμιεπίσημα ἔγγραφα, ἐκδ. Ἀδελφότητος Θεολόγων «ὁ Σωτήρ», Ἀθῆναι 1972, σ. 46. 55. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο… σσ. 248-249. 56. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Ὁμότιμος Καθ. Θεολογικῆς Σχολῆς ΑΠΘ, Τὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας Οἰκουμενισμὸς καὶ Παπισμός, ἐκδ. Τέρτιος, Θεσσαλονίκη 2004, σσ. 74-75. 57. Ἡ ἐπὶ τῶν δογματικῶν ἱεροκοινοτικὴ ἐπιτροπή, Ὑπόμνημα περὶ τῆς συμμετοχῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸ Π.Σ.Ε, Ἅγιον Ὄρος, Φεβρουάριος 2007, σ. 23. 58. Ὁ.π., σ. 18.

ΑΡΧΙΜ. ΣΑΡΑΝΤΗΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ, ἐφημέριος Ἱ. Ναοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου. «Εἰς τὰς ἀπαρχὰς τῆς ἡμέρας. Τὸ κομποσχοίνι, ὅπλο προσευχῆς». Ἑστὶα Πατερικῶν Μελετῶν 2012. Β´ Ἔκδοσις, σελ. 30.

Ὁ Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος, ἐφημέριος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου καὶ ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν προσφέρουν στοὺς πιστοὺς αὐτὸ τὸ τευχίδιο, τὸ ὁποῖο εἶναι ἀφιερωμένο στὴ προσευχὴ καὶ ἰδιαίτερα στὴν προσευχὴ μὲ τὸ κομβοσχοίνι. Στὴν ἀρχὴ τοῦ τευχιδίου παρατίθενται κείμενα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καὶ ὅπως λέει καὶ ὁ συγγραφέας «ἀποσκοποῦν στὸ νὰ μᾶς κρατήσουν ἄγρυπνους ἐν καιρῷ κρίσεως». Ἀκολουθοῦν τὰ κεφάλαια «Εἰς τὰς ἀπαρχάς τῆς ἡμέρας» καὶ «Τὸ κομβοσχοίνι, ὅπλο προσευχῆς», ὅπου γίνεται ἀναφορὰ στὸ κομβοσχοίνι καὶ στὴν προσευχὴ μὲ αὐτό. Στὶς δύσκολες στιγμές, ἀναφέρει ὁ συγγραφέας, ποὺ διέρχεται ἡ Πατρίδα μας καὶ κάθε ἕνας ξεχωριστὰ, εἶναι ἐπιτακτικὴ ἡ ἀνάγκη νὰ ἐντείνουμε τὶς προσευχές μας πρὸς τὸν Κύριο, ὥστε νὰ τύχουμε τοῦ θείου ἐλέους. Ὁ πατὴρ Σαράντης σημειώνει: «Ἂς καταθέσουμε ταπεινὰ τὸ μικρό, ταπεινὸ ὀβολὸ τῆς χήρας ψυχῆς μας, τὴν εὐχὴ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐκκινώντας ἀπὸ τὰς ἀπαρχάς ἑκάστης ἡμέρας, ζητώντας τὸ ἄπειρο ἔλεος τοῦ Χριστοῦ μας, τὴν προσωπικὴ ἐν Χριστῷ

σωτηρία μας καὶ τὴν ἀνόρθωση ὅλης τῆς κοινωνίας μας, τοῦ Ἔθνους μας, γιατί ὄχι καὶ τῆς παγκόσμιας κοινότητας, μὲ βάση καὶ μὲ εὐλογία τὶς παρήγορες —ὄχι βεβαίως φροῦδες— προβλέψεις τοῦ Ἁγίου τοῦ αἰώνα μας, τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου».

Γ.Κ.Τ

Ἀρχιμ. ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΚΕΦΑΛΟΠΟΥΛΟΣ «Σύντομα καὶ Πνευματικά», Ἀθήνα 2011, Ἱερός Ναός Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ Κάτω Πατήσια, τηλ. 210 8310629, σελ. 24.

Ὁ προϊστάμενος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ Κάτω Πατησίων προσφέρει στοὺς πιστοὺς αὐτὸ τὸ ἀπέριττο, σύντομο, ἀλλὰ πολὺ πλούσιο πνευματικά, ὅπως εἶναι καὶ ὁ τίτλος του «Σύντομα καὶ Πνευματικά», τευχίδιο. Περιέχει 181 «σύντομες σκέψεις καὶ σημειώσεις, σκόρπιες καταγραφές, ποὺ γεννήθηκαν κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς, τῆς πνευματικῆς μελέτης καὶ περισυλλογῆς, ἀπὸ τὴν συνομιλία καὶ τὴν ἐπαφὴ μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες», ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει ὁ συγγραφέας. Σκοπός του εἶναι ἡ ὠφέλεια καὶ ἡ ἐνδυνάμωση τοῦ ἀγωνιζομένου χριστιανοῦ στὸν καθημερινό του ἀγώνα. Στὸ τέλος τοῦ τευχιδίου ἀναφέρονται μερικὰ ἀπὸ τὰ σύγχρονα θαύματα τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, ὅπως τὰ ἔχει καταγράψει ὁ πατὴρ Κύριλλος Κεφαλόπουλος κατὰ τὴν διακονία του στὸν Ἱ. Ναό. Σᾶς μεταφέρουμε δύο ἀπὸ αὐτὰ τὰ ὄμορφα ἀποφθέγματα: 38 «Ἡ πορεία πρὸς τὸν Θεὸ εἶναι μεγάλη καὶ συνεχής. Διαρκεῖ ὅλη μας τὴν ζωή, καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ πολλὰ στάδια καὶ πολλὰ σκαλιά. Γιὰ νὰ ἀνεβοῦμε τὴν πνευματικὴ σκάλα (κλίμακα) πρὸς τὸν οὐρανό, πρέπει νὰ κάνουμε πολλὰ βήματα. Πάντα

ὅμως, τὰ πρῶτα μας βήματα νὰ εἶναι ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἐξομολόγηση». 178 «Οἱ ἄνθρωποι, εἴτε κοσμικοὶ εἶναι εἴτε χριστιανοί, ἀντιμετωπίζουν πολλὰ προβλήματα. Ὁ Κύριός μας προειδοποίησε ὅτι στὸν κόσμο θὰ ἔχουμε θλίψεις καὶ δοκιμασίες. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως τοῦ Θεοῦ ἔχει ἕνα σημαντικὸ πλεονέκτημα, ὅταν ἀντιμετωπίζει τὸ ἴδιο πρόβλημα μὲ ἕνα κοσμικό. Ἔχει τὸ πλεονέκτημα νὰ πιστεύει καὶ νὰ ἐλπίζει στὸν Θεό».

Γ.Κ.Τ

Ἔτος Λ´, Ἀριθμ. 39/26 Ὀκτωβρίου 2012

ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Ι. ΚΑΝΑΡΙΩΤΗ «Ἡ Ἑλλὰς στὶς φλόγες τοῦ πολέμου 1940–1944». Ἐκδόσεις Σταμούλης ΑΕ. Ἀθῆναι 2012. Σχ. 17x24 σσ 720.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ, Δεκαπενθήμερη Ἐφημερίδα τοῦ κινήματος Χριστιανικῆς Δημοκρατίας. Μάρτ., Ἀπρίλ., Μάϊος, Ἰούν., Ἰούλ., Αὔγ., Σεπτ. 2012. Ἀθήνα. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ, Τριμ. περιοδικὸ τῆς ἱερᾶς ἀδελφότητος Ἁγίας Τριάδος. Ἀπρίλ. – Ἰούν., Ἰούλ. – Σεπτ. 2012. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ, Τριμηνιαία ΚριτικὴἜκδοση. Ἰαν. – Φεβρ. 2012. Ἀθῆναι. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, Μηνιαία ἔκδοσις τῆς χριστιανικῆς θρησκευτικῆς Κοινότητος Γ.Ο.Χ. Θεσσαλονίκης. Φεβρ. 2012. Θεσσαλονίκη. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ, Μηνιαῖον περιοδικὸν ἀδελφότητος «Σταυρός». Μάρτ., Ἀπρίλ., Μάϊος, Ἰούν., Ἰούλ. – Αὔγ., Σεπτ. 2012. Πάρος. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ ΠΑΛΜΟΙ, Τριμηνιαῖο ὀρθόδοξο χριστιανικὸ περιοδικό. Ὄργανο τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς φιλοπτώχου Ἀδελφότητος

«Η ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ». Ἰαν. – Μάρτ., Ἀπρίλ. – Ἰούν., Ἰούλ. – Σεπτ. 2012. Θεσσαλονίκη.

῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρόπουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀπόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύνην τῶν γραφομένων.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» † ΑΡΧΙΜ. ΧΑΡΑΛ. Δ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

ΚΑΤΑ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΩΝ

Τά βιβλία αὐτά ξεσκεπάζουν τίς σκοτεινές δυνάμεις καί προφυλάσσουν κάθε χριστιανό ἀπό τά καταχθόνια σχέδιά τους. Εἶναι ἀνάγκη νά διαφωτισθοῦν ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι ῞Ελληνες. 1) ῾Ο Οἰκουμενισμός χωρίς μάσκα (8,00 €) 2) ῾Η ῾Εβραιομασωνία ξεσκεπάζεται (2,70 €) 3) ῾Ο ᾿Αντίχριστος, πῶς, πότε καί γιατί ἔρχεται (3,70 €) 4) Ξεσκέπασμα τῆς Θεοσοφίας (2,70 €) 5) Ξεσκέπασμα τοῦ Ρόταρυ (2,20 €) 6) Ξεσκέπασμα τῶν Χιλιαστῶν (1,20 €) 7) Κατασκοπεία τῶν ᾿Ιεχωβάδων (1,20 €) 8) ῾Υπάρχουν Μάγια; (2,70 €) 9) Πνευματισμός – ῾Υπνωτισμός (1,20 €) 10) Τέρατα καί σημεῖα τῶν Σκοτεινῶν δυνάμεων (2,70 €) 11) Τά ᾿Αναστενάρια πῶς ἐξηγοῦνται (1,20 €) 12) Οἱ Φωτισμένες ξεσκεπάζονται (1,20 €) 13) Τά πρωτόκολλα τῶν σοφῶν Σιών (6,00 €) 14) Κατά ᾿Αντιχρίστων (2,20 €)

Βιβλιοπωλεῖον τοῦ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» Ὁδὸς Κάνιγγος 10 (Α´ ὄροφος) ᾿Αθῆναι 106 77, Τηλ. 210–38.16.206 ΦΑΞ 210–38.28.518

26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012

Σελὶς 3η

ΣΗΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ, ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΓΡΑΦΗΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων»

(2ον.-Τελευταῖον) Β´. Ἡ ἀρετή στήν Ἁγία Γραφή

1) Στήν Παλαιά Διαθήκη ἡ λέξη Ἀρετή ἀπαντᾶται 16 φορές μέ τή σημασιολογική ἔννοια: δόξα, ἁγιωσύνη, ἕξις, ἐξομολόγησις, μεγαλοπρέπεια, τιμή, ὡραιότης, ἀγαλλίαμα, αἴνεσις, ἔπαινος, καύχημα, ὕμνησις κ.λπ. Ἡ λέξη ἀρετή δέν εἶχε πάντοτε τήν ἔννοια μέ τήν ὁποία τή χρησιμοποιοῦμε σήμερα· ἡ πρωταρχική της σημασία ἐκφράζεται μέ τή λέξη «ἰσχύς» ἤ καί «δύναμις». Μέ τήν ἠθική ἔννοια καί σημασία «ὁ κατ᾽ ἀρετήν βίος ἀποτελεῖ τό ἰδεῶδες τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς» κατά τήν Παλαιά Διαθήκη. Ἡ ἁρμονική σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, ἡ ἀποδοχή ἀπό τόν ἄνθρωπο τῆς μεγαλοσύνης τοῦ Θεοῦ συγκροτοῦν τήν ἀρετή. Ἡ πίστη στόν μόνο ἀληθινό Θεό ἀποτελεῖ τό θεμέλιο τῆς ἀρετῆς. Ἡ διασάλευση τῆς ἁρμονίας τῶν σχέσεων Θεοῦἀνθρώπου μαρτυρεῖ τήν παρουσία τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἄρνηση τῆς πίστεως στό Θεό ἀποδεικνύει ἀφροσύνη καί τιμωρεῖται ἀπό τό Θεό. Ὅσοι ζοῦν πιστά στό Θεό δικαιώνονται παρά τίς τυχόν ἀντιξοότητες καί δοκιμασίες τῆς ζωῆς τους. Γιά τίς τέσσερες ἀρετές τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ κόσμου ἡ Παλαιά Διαθήκη ὁμιλεῖ ἅπαξ στό Η´ Κεφάλαιο τῆς Σοφίας Σολομῶντος, ὅπου ἀναφέρονται οἱ ἀρετές: «σωφροσύνη, φρόνησις, δικαιοσύνη καί ἀνδρεία» μέ τήν προσθήκη-παρατήρηση ὅτι: «χρησιμώτερον οὐδέν ἐστιν ἐν βίῳ ἀνθρώποις» ἀπό τίς ἀρετές αὐτές. Ἡ ἔννοια τῆς δικαιοσύνης εἶναι πολυσήμαντος στήν Παλαιά Διαθήκη· πολλές φορές ὁ δίκαιος παραλληλίζεται μέ τόν ὅσιο, ἀλλοῦ ὁ δίκαιος θεωρεῖται ὡς ὁ πιστός τοῦ Θεοῦ, πού ζεῖ κατ᾽ ἀρετήν. Στό βιβλίο τῶν Παροιμιῶν χαρακτηρίζεται «ἄμωμος» καί «ἀθῶος». Κάθε προσφορά πρός τό Θεό μέ τήν ἔννοια αὐτή τῶν δικαίων εἶναι πάντα εὐπρόσδεκτος ὄχι ὅμως καί ἡ προσφορά τῶν ἀσεβῶν. Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας συνδέει στενότατα τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς μέ τήν ἐπιτέλεση ἀρετῶν, πού θεμελιώνονται στή φιλαλληλία, λέγων: «Λούσασθε καί καθαροί γίνεσθε… μάθετε καλόν ποιεῖν, ἐκζητήσατε κρίσιν, ρύσασθε ἀδικούμενον, κρίνατε ὀρφανῷ καί δικαιώσατε χήραν». Κατά τόν Ψαλμωδό στό Ὄρος Κυρίου ἀναβαίνει ὁ «ἀθῶος χερσί καί καθαρός τῇ καρδίᾳ, ὅς οὐκ ἔλαβεν ἐπί ματαίῳ τήν ψυχήν αὐτοῦ καί οὐχ ὥμοσεν ἐπί δόλῳ τῷ πλησίον αὐτοῦ». Σέ ὅλα τά βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τονίζεται ἡ πίστη στόν ἕνα καί μόνον ἀληθινό Θεό. Μέ τήν πίστη στό Θεό συνδέεται ἡ δικαιοσύνη, ἡ ὑπομονή, ἡ κατά Θεόν σοφία, ἡ ταπεινοφροσύνη καί τό σύνολον τῶν ἀρετῶν περιέχεται στούς Ψαλμούς. 2) Ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη περνᾶμε στήν Καινή Διαθήκη, στήν ὁποία ἡ λέξη ἀρετή χρησιμοποιεῖται πέντε φορές. Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς στήν ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία του μακαρίζει: τούς πτωχούς τῷ πνεύματι=αὐτούς πού σέβονται τό Θεό, τούς πραεῖς, τούς πεινῶντας καί διψῶντας τήν δικαιοσύνην, αὐτούς, πού πεινοῦν

καί διψοῦν γιά τό δίκαιο, καί αὐτοί στίς ἡμέρες μας εἶναι πολλοί· τούς ἐλεήμονες, τούς καθαρούς τῇ καρδίᾳ. Στήν συνέχεια ὁμιλεῖ γιά τήν ἀγάπη πρός τούς ἐχθρούς, γιά τήν ἐλεημοσύνη, γιά τήν προσευχή, γιά τήν ἐμπιστοσύνη στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, γιά τή σταθερή πίστη στό Θεό. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παρακαλεῖ καί μᾶς προτρέπει: «σωφρόνως καί δικαίως καί εὐσεβῶς ζήσωμεν ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, προσδεχόμενοι τήν μακαρίαν ἐλπίδα καί ἐπιφάνειαν τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ». Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἀπαριθμεῖ

Τοῦ κ. Ἠλία Μπάκου, Δρ. Θεολογίας–Φιλολόγου

μερικές ἀπό τίς ἀρετές ὅπως: τήν πίστη, τήν ἐγκράτεια, τήν ὑπομονή, τήν εὐσέβεια, τήν φιλαδελφία καί τήν ἀγάπη. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ στούς Χριστιανούς νά ἐπιδιώκουν: «δικαιοσύνην, εὐσέβειαν, πίστιν, ἀγάπην, ὑπομονήν, πραότητα» (Α´ Τιμ. στ´ 11)· χαρακτηριστική εἶναι ἡ προτροπή τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρός τούς Φιλιππησίους νά ἐφαρμόζουν στή ζωή τους: «ὅσα ἐστίν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα εἴ τις ἀρετή καί εἴ τις ἔπαινος» (Φιλιπ. δ´ 4). Ἀπό τίς χριστιανικές ἀρετές ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπιλέγει καί προβάλλει: «τήν πίστιν, τήν ἐλπίδα καί τήν ἀγάπην» καί θέτει πάνω ἀπό ὅλες τίς ἀρετές τήν Ἀγάπη, ὡς «καινήν ἐντολήν», τῆς ὁποίας τόν ὕμνον συνθέτει στήν Α´ Πρός Κορινθίους ἐπιστολή. Ὅμως, ἡ θεωρητική γνώση τῶν ἀρετῶν δέν εἶναι ἀρκετή γιά τόν Χριστιανό. Ὁ Κύριος τονίζει τή σημασία τῆς ἐνεργοῦ, τῆς ἐμπράκτου ἀρετῆς: «οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε, Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, ἀλλ᾽ ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». Ἀλλά καί αὐτή ἡ ἔμπρακτη ἀρετή δέν ἀρκεῖ ἐάν δέν θεμελιώνεται στήν καινή ἐντολή τῆς ἀγάπης καί ἐάν δέν χαρακτηρίζεται ἀπό τήν καθολικότητα, τό ὅλον. Γιατί «ὅστις… τόν νόμον ὅλον τηρήσῃ, πταίσῃ δέ ἐν ἑνί, γέγονεν πάντων ἔνοχος». Ἡ θέση αὐτή προϋποθέτει τό ἀδιαίρετο καί ἑνιαῖο τῆς ἀρετῆς, ἡ ὁποία παρά τίς ἐπιμέρους μορφές της, ἀποτελεῖ ἀδιάσπαστη ἑνότητα, ἄνευ χασμάτων καί κηλίδων. Τοιουτοτρόπως ἔχουμε καί στήν Καινή Διαθήκη τήν ἔννοια τοῦ «ἀμώμου» καί γι᾽ αὐτό ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπιθυμεῖ καί προτρέπει οἱ χριστιανοί νά εἶναι «ἅγιοι καί ἄμωμοι κατενώπιον» τοῦ Χριστοῦ «ἐν ἀγάπῃ» καί «τέλειοι καί ὁλόκληροι ἐν μηδενί λειπόμενοι» κατά τόν ἀπόστολο Ἰάκωβο. Πρότυπο τῆς τέλειας χριστιανικῆς ἀρετῆς εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Κύριος, ὁ ὁποῖος «διῆλθεν εὐεργετῶν καί ἰώμενος πάντας», «ὤν πρᾶος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ». Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καλεῖ τούς Χριστιανούς νά μιμηθοῦν τόν Ἰησοῦ, τό ἴδιο πράττει καί ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης. Συμπερασματικά μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι, ὅπως στήν Παλαιά Διαθήκη δέν εἶναι δυνατόν νά νοηθεῖ

Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΟΔΗΓΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σὲ λόγο του γιὰ τὶς ἀρετὲς καὶ τὰ πάθη γράφει: «Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ εἶναι ρίζα καὶ ἀρχὴ κάθε ἀρετῆς, ἡ δὲ ἀγάπη πρὸς τὸν κόσμο εἶναι πρόξενος κάθε κακίας. Γι᾽ αὐτὸ καὶ εἶναι ἀντίθετες μεταξύ τους αὐτὲς οἱ δύο καὶ φθείρονται ἡ μία ἀπὸ τὴν ἄλλη. Ἀλλὰ αὐτῆς τῆς δυάδος τῶν ἀντιθέτων ριζῶν, δηλαδὴ τῆς πρὸς τὸν κόσμο καὶ τῆς πρὸς τὸν Θεὸν ἀγάπης, ρίζα καὶ ἀρχὴ καὶ πρόξενος εἶναι ἄλλη δυὰς ἀγάπης, ποὺ διάκειται κι ἐκείνη ἀσπόνδως καὶ ἀπεχθῶς πρὸς ἑαυτήν. Διότι τῆς μὲν ἀγάπης πρὸς τὸν κόσμο αἰτία γίνεται ἡ πρὸς τὸ σῶμα μας ἀγάπη, καθ᾽ ὅσον τὸν κόσμο τὸν ἀγαποῦμε ἐξ αἰτίας τοῦ σώματος καὶ τῆς εὐπάθειας σχετικὰ μὲ αὐτό. Τῆς δὲ ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ αἰτία γίνεται ἡ ἀγάπη πρὸς τὸ πνεῦμα μας δηλαδὴ πρὸς τὴν ψυχή, καθ᾽ ὅσον ὁ καθένας μας ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ψυχή του καὶ τὴν ἄνεση καὶ τὴν εὐημερία κατὰ τὸν μέλλοντα αἰώνα». Ὁ Ἅγιος Νικόδημος στὸ βιβλίο «Ἁμαρτωλῶν σωτηρία» διδάσκει: «Ἡ δυσκολία ποὺ εἶναι στὴν ὁδὸ πρὸς τὴν σωτηρία, δὲν γεννᾶται ἀπὸ τὴν ποιότητα τῆς ἁμαρτίας οὔτε τῆς ἀρετῆς, ὅτι ἡ μὲν ἁμαρτία εἶναι παρὰ φύσιν καὶ ἡ ἀρετὴ κατὰ φύσιν καὶ ἔπρεπε νὰ εἶναι δυσκολία εἰς τὴν ἁμαρτίαν, εἰς δὲ τὴν ἀρετὴν εὐκολία, ἀλλὰ γεννᾶται ἀπὸ τὴν φθορὰν τοῦ ὑποκειμένου, ὅπου εἶναι ἡ καρδία τοῦ ἀνθρώπου χαλασμένη καὶ διεφθαρμένη διὰ τῆς ἁμαρτίας. Λοιπὸν καθὼς εἰς τὸν ἀσθενισμένον φαίνεται ἄνοστον τὸ εὔμορφον φαγητόν, ὅπου εἶναι γλυκὺ εἰς τοὺς ὑγιαίνοντας καὶ καθὼς μισοῦσιν οἱ ἄρρωστοι ὀφθαλμοὶ τὸ φῶς τὸ λαμπρότατον, ὅπου οἱ ὑγιεῖς ὀρέγονται, οὕτω καὶ ἡ ἀρετὴ μᾶς φαίνεται ἄνοστος καὶ ἡ ἁμαρτία νόστιμος ὄχι μὲ τὸ νὰ εἶναι οὕτως ἡ ἀλήθεια, ἀλλὰ διὰ τὴν κακὴν κατάστασιν τῆς καρδίας, ὅπου εἶναι χαλασμένη». Ὁ δὲ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Θεολόγος σὲ λόγο του ἀναφέρει: «Καθὼς ἡ ψυχὴ ἡ λογικὴ καὶ νοερὰ, ὁποὺ εἶναι μία συγκρατεῖ τὸ κορμὶ ὁποὺ ἔχει μέρη πολλά, ἤγουν σάρκα, κόκκαλα, νεῦρα, φλέβας, δέρμα καὶ τὰ λοιπά, τὰ ὁποῖα ὅλα τὰ συνδέει παραδόξως ἡ ψυχὴ μὲ τὴν ἐδικήν της δύναμιν, καὶ τὰ φυλάττει ὅλα καλῶς ἑνωμένα μὲ πολλὴν εὐαρμοστίαν καὶ βοηθοῦνται ἕνα μὲ τὸ ἄλλο καὶ συγκρατοῦνται καὶ στερεώνονται μὲ τὸν σύνδεσμον τῆς ψυχῆς μόνον καὶ ὅταν αὐτὴ χωρισθῆ ἀπὸ τὸ κορμὶ ὅλα τὰ μέρη παραλύονται καὶ φθείρονται, ἔτσι καὶ ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συγκρατεῖ τὴν ψυχὴ μὲ τὴν θεϊκήν της δύναμιν καὶ τὴν ζωογονεῖ καὶ ὅταν ἡ χάρις χωρισθῆ ἀπὸ τὴν ψυχὴν τότε παραλύονται καὶ διαφθείρονται ὅλα τὰ νοήματα καὶ τὰ διανοήματά της». Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος Ἐδέσσης ὑποδεικνύει: «Κανένας ἀπὸ ἐμᾶς δὲν μπορεῖ μὲ τὴν δική του δύναμη νὰ γλυτώσει ἀπὸ τοὺς μεθόδους καὶ τὶς τέχνες τοῦ πονηροῦ, παρὰ μόνο μὲ τὴν ἀνίκητη δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Μάταια λοιπὸν πλανιοῦνται ὅσοι ὑπερηφανεύονται καὶ φουσκώνουν διαφημίζοντας ὅτι μὲ τὶς ἀσκήσεις, ποὺ κάνουν καὶ μὲ τό αὐτεξούσιό τους καταργοῦν τὴν ἁμαρτία, ἡ ὁποία καταργεῖται μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, καθὼς ἔχει νεκρωθεῖ διὰ τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ. Καὶ δὲν θὰ κερδίσομε τίποτε ἀπὸ τὴν θεία βοήθεια, ἂν δὲν ἔχομε προθυμία. Αὐτὰ τὰ δύο τὰ φανερώνουν ὁ Ἰούδας καὶ ὁ Πέτρος».

«ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ» Νεοεποχίτικος Ἀποκρυφισμός μέ χριστιανικόν προσωπεῖον

Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

ἡ ἀρετή χωρίς τό Θεό, ἔτσι καί στήν Καινή εἶναι ἀκατανόητος ἡ ἀρετή χωρίς Χριστόν, χωρίς τό ζῆν κατά Χριστόν, στό πρόσωπο τοῦ ὁποίου «κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα τῆς θεότητος».

Γ´. Ἡ ἀρετή κατά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀπηχοῦν καί ἑρμηνεύουν κατά κανόνα τίς ἀπόψεις τῆς Ἁγίας Γραφῆς περί ἀρετῆς. Κατά τόν Μέγα Ἀθανάσιο μόνον ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς δίδαξε ἁπλῶς καί σαφῶς «περί τοῦ κατ᾽ ἀρετῆς βίου». Προκειμένου νά τονίσουν τίς ἐπί μέρους ἀρετές οἱ ἅγιοι Πατέρες ἀναφέρονται στά πρόσωπα, καί στά ἰδιαίτερα χαρίσματά τους, τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τῆς Καινῆς ἤ σέ μάρτυρες καί ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας, τούς ὁποίους παρουσιάζουν ὡς ὑποδείγματα ἀρετῆς. Ὁ Μέγας Βασίλειος στήν ὁμιλία του: «Πρός τούς νέους, ὅπως ἄν ἐξ Ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων» λέγει ὅτι ὅλη ἡ ποίηση τοῦ Ὁμήρου «ἀρετῆς ἔστιν ἔπαινος», γιά νά συμπληρώσει σέ ἄλλο ἔργο του περί ἀρετῆς τά ἑξῆς χαρακτηριστικά: «Ἔχουμε λάβει ἐκ τῶν προτέρων ἀπό τό Θεό τίς δυνάμεις πρός πραγματοποίηση ὅλων τῶν ἐντολῶν, οἱ ὁποῖες ἐδόθησαν σέ ἐμᾶς ἀπό αὐτόν… Καί μέ τίς δυνάμεις αὐτές, ὅταν μέν ἐνεργοῦμε ὀρθῶς καί μέ τόν ἁρμόζοντα τρόπο, ἐπιτυγχάνουμε πλήρως μέ εὐ σέβεια τήν ἐνάρετη ζωή. Ὅταν δέ κάνουμε κακή χρήση τῆς ἐνέργειας αὐτῶν, παρασυρόμαστε πρός τήν ἁμαρτία. Καί αὐτό εἶναι τό σύνορο, τό ὁρόσημο τῆς κακίας, δηλ. ἡ κακή καί ἀντίθετα πρός τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου χρήση ἐκείνων, τά ὁποῖα ἔχουν δοθεῖ ἀπό τό Θεό σέ ἐμᾶς πρός ἐπιτέλεση τοῦ ἀγαθοῦ. Ὅπως ἐξάλλου τό σύνορο, τό ὁρόσημο τῆς ἀρετῆς, τήν ὁποία ζητεῖ ὁ Θεός, εἶναι ἡ σύμφωνα μέ τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου χρήση αὐτῶν ἀπό ἀγαθή συνείδηση». Συμπερασματικά ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει ὅτι: ἡ ἀρετή δέν σημαίνει ἄρνηση τῶν διαφόρων ἀγαθῶν, ἀλλά καλή χρήση αὐτῶν· ἀντιθέτως κακία δέν εἶναι ὅτι δεχόμαστε τά διάφορα ἀγαθά, τά ὁποῖα ἔχουν δοθεῖ ἀπό τό Θεό, ἀλλά τό ὅτι κάνουμε κακή χρήση αὐτῶν. Ὁ Ἅγ. Μάξιμος ὁ ὁμολογητής σέ ὁμιλία του γιά «τούς ἁγίους ἀθλητάς τοῦ Σωτῆρος» γράφει: «μιμησώμεθα τόν ἀκατάπαυστον αὐτῶν δρόμον, τήν ζέουσαν προθυμίαν, τῆς ἐγκρατείας τήν καρτερίαν, τῆς σωφροσύνης τόν ἁγιασμόν, τῆς ὑπομονῆς τήν γενναιότητα, τῆς μακροθυμίας τήν ἀνοχήν, τῆς συμπαθείας τόν οἶκτον, τῆς πραότητος τό ἀτάραχον, τοῦ ζήλου τήν θερμότητα, τῆς ἀγάπης τό ἀνυπόκριτον, τῆς ταπεινοφροσύνης τό ὕψος, τῆς ἀκτημοσύνης τό ἀπέριττον, τήν ἀνδρείαν, τήν χριστότητα, τήν ἐπιείκειαν». Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας δέν ἀγνοοῦν τίς ἀπόψεις τῶν Ἑλλήνων γιά τήν ἀρετή· σέ πολλές περιπτώσεις προσλαμβάνουν στούς λόγους καί τίς ἀρετές αὐτές καί τίς τιμοῦν· ἐκφράζονται, πολλές φορές, μέ θαυμασμό, ὅπως ὁ Μ. Βασίλειος ἐπαινεῖ τόν Ὅμηρο, γιατί στό νησί τῶν Φαιάκων παρουσιάζει ναυαγό τόν Ὀδυσσέα «ἀρετῇ ἀντί ἱματίων κεκοσμημένον». Ἡ ἑλληνόφωνος Ὀρθόδοξη ἀνατολική θεολογία δέν ἀδίκησε, στό σύνολό της, τήν προσφορά τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδος, εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τήν ἀναζήτηση τῆς ἀρετῆς· δέν ἀποδέχθηκε ὅμως καί τίς κατατμήσεις καί λογιστικές ὑποδιαιρέσεις αὐτῆς. Τήν ἄσκηση τῆς ἀρετῆς θεωρεῖ βασική ὑποχρέωση κάθε χριστιανοῦ ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Πολλές φορές οἱ Πατέρες ἐτόνισαν αὐτή ἤ ἐκείνη τήν ἀρετή ἤ ὑπογράμμισαν τίς προσιδιάζουσες γιά τούς μοναχούς ἀρετές, ὅπως: πτωχεία, παρθενία, ὑπακοή, φιλοπτωχεία καί ἐλεημοσύνη καί ἐτέθη πάνω ἀπό ὅλες ἡ ἀγάπη. Τό γεγονός αὐτό δέν ἔχει σχέση μέ τή σχολαστική κατάτμηση τῶν ἀρετῶν. Ἡ ἀρετή κατά τούς Πατέρες ἀποτελεῖ ἑνιαῖο καί ἀδιάσπαστο πολύπτυχο: «οὐ γάρ ἀρκεῖ μία μόνον ἀρετή παραστῆσαι τῷ Θεῷ βήματι τοῦ Χριστοῦ παρρησίας ἡμᾶς, ἀλλά μετά πολλῆς ἡμῖν δεῖ καί ποικίλης καί παντοδαπῆς καί πάσης αὐτῆς» τῆς ἀρετῆς. Ἡ «παντελής ἀρετή, κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος κατά τόν Μάρκο τόν Ἐρημίτην «πάσης ἀρετῆς κατάρχει» (=ὁ Θεός). Ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν ἐξάσκηση τῆς ἀρετῆς κατά τούς ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀφ᾽ ἑνός ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀτόμου καί ἀφ᾽ ἑτέρου ἡ προαίρεση.

1. Βασικά χαρακτηριστικά τοῦ ἔργου

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΛΟΥΚΑ 4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012 Ἀπόστολος: Γαλ. στ´ 11 – 18 Εὐαγγέλιον: Λουκ. ιστ´ 19 – 31 Ἦχος πλ. α´ — Ἑωθινόν: ΙΑ´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ Ο ΕΝΑΡΕΤΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΣ

Ἡ περικοπὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου μᾶς παρουσιάζει δύο πρόσωπα. Τὸν ἐνάρετο Λάζαρο καὶ τὸν ἀμετανόητο πλούσιο. Ἂς τὰ μελετήσουμε. Ὁ Λάζαρος εἶναι ἀφάνταστα πτωχός, ὁλομόναχος καὶ ἄρρωστος. Δὲν ἔχει οὔτε ψίχουλα οὔτε σπίτι· ἔστω μία παράγκα. Εἶναι ὁλομόναχος καὶ χωρὶς γνωστοὺς καὶ φίλους. Κι ἐνῶ εἶναι πάμπτωχος καὶ ὁλομόναχος, εἶναι συγχρόνως καὶ πολὺ ἄρρωστος καὶ ἀδύνατος. Ἀνήμπορος νὰ βαδίσει καὶ γεμάτος πληγές. Γιʼ αὐτὸ σερνόταν γιὰ νὰ μετακινηθεῖ καὶ τὰ σκυλιὰ ἔρχονταν καὶ ἔγλειφαν τὸ αἷμα ἀπὸ τὶς πληγές του. Ἐκτελοῦσαν χρέη νοσοκόμου, ἀφοῦ κανένας δὲν ἐρχόταν νὰ τὸν βοηθήσει, καὶ φαινόταν πιὸ φιλάνθρωπα ἀπὸ τὸν πλούσιο καὶ ἀπὸ τὴν κοινωνία τῆς ἐποχῆς, ἀφοῦ ὄχι μόνο δὲν τὸν κατασπάραζαν, γιὰ νὰ χορτάσουν τὴν πεῖνα τους, ἀλλὰ καὶ τοῦ συμπαραστέκονταν μὲ τὰ γλειψίματά τους. Κι ὅμως, ἐνῶ εἶναι πτωχὸς καὶ πεταμένος στὸ δρόμο καὶ ἄρρωστος, ἔχει ὄνομα, ἔχει προσωπικότητα, διότι ἔχει τεράστια ὑπομονή. Ἐνῶ ἦταν ὁλομόναχος καὶ πάμπτωχος καὶ ἄρρωστος καὶ ἀδύνατος συγχρόνως, κι ἐνῶ ἔβλεπε τὸν πλούσιο νὰ ἔχει ἄφθονα τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, νὰ ντύνεται ἐκκεντρικὰ καὶ κάθε ἡμέρα, νὰ γλεντᾶ καὶ νὰ εὐφραίνεται μὲ τοὺς φίλους του καὶ τοὺς συγγενεῖς του, δὲν ἀπελπίστηκε, δὲ βλασφήμησε τὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους, οὔτε τὸν ἴδιο τὸν πλούσιο. Οὔτε τὸν καταράσθηκε. Δὲν εἶπε· «ποῦ εἶναι ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ δικαιοσύνη του» οὔτε «δὲν ὑπάρχει Θεὸς κι ἂν ὑπάρχει εἶναι κακοῦργος». Δὲν εἶπε· «ἄτιμη καὶ καταραμένη κοινωνία μὲ πέταξες στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου, ἀβοήθητο καὶ πεινασμένο καὶ ἄρρωστο». Δὲν εἶπε· «ἐγὼ πού εἶμαι ἐνάρετος καὶ δίκαιος κακοπαθῶ ποικιλοτρόπως· ἐνῶ ὁ ἄλλος πού εἶναι παλιάνθρωπος καὶ ἀπάνθρωπος εἶναι ὑγιής, δὲν ἔχει κανένα πρόβλημα καὶ γλεντᾶ καθημερινά». Κι ὅλα αὐτὰ σὲ μία ἐποχὴ ποὺ δὲν ἦταν καθαρὸ τὸ δόγμα τῆς ἀναστάσεως καὶ τῆς μετὰ θάνατον ζωῆς. Δὲν εἶχε γνωρίσει ἄλλον «Λάζαρο» οὔτε εἶχε ἀκούσει τὴν διδασκαλία, ποὺ ἀκοῦμε ἐμεῖς τώρα. Σίγουρα ὁ Λάζαρος θὰ ἄκουσε καὶ τοὺς «εὐσεβεῖς» τῆς ἐποχῆς του νὰ λένε, ἀντὶ νὰ πᾶνε νὰ τὸν βοηθήσουν, «τί ἁμαρτίες ἔκανε καὶ τὸν τυραννᾶ ἔτσι ὁ Θεός»; Κι ὅμως οὔτε ἀπελπίστηκε οὔτε νευρίασε οὔτε ἀγανάκτησε ἐναντίον τους. Ὁ πλούσιος ἔχει πλοῦτο, ἀλλὰ δὲν ἔχει ὄνομα, δὲν ἔχει προσωπικότητα. Εἶναι μία σκέτη «σάρκα», χωρὶς κανένα ψυχικὸ καὶ πνευματικὸ ὑπόβαθρο. Ζεῖ τὴ ζωὴ του βιολογικὰ σὲ ἐπίπεδο κτήνους. Αὐτὸ συμβαίνει μʼ ὅλους τούς πλουσίους στὰ εὐαγγέλια. Μόνο ἄτομα ποὺ μετάνιωσαν, ὅπως ὁ Ματθαῖος καὶ ὁ Ζακχαῖος, ἢ ἄτομα ποὺ ἔκαναν καλὴ χρήση τοῦ πλούτου, ὅπως ὁ Ἀβραὰμ ἢ ὁ Ἰωσὴφ ὁ Ἀριμαθαίας ἔχουν ὄνομα. «Ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον». Πορφύρα=κόκκινο χρῶμα, ζωικό, ἀπὸ τὸ θαλάσσιο κοχύλι πορφύρα· ἀπὸ τὸ κοχύλι ὀνομάστηκε τὸ χρῶμα κι ἀπὸ τὸ χρῶμα τὸ ὕφασμα. Ἐπειδὴ γιὰ νὰ τὸ βάψουν ἔπρεπε νὰ ἁλιεύσουν πρῶτα κοχύλια καὶ νὰ πάρουν τὸ χρῶμα, τὸ ὕφασμα στοίχιζε καὶ ἦταν ἀκριβό. Βύσσος=εἶδος βαμβακεροῦ ὑφάσματος πολυτελοῦς, ποὺ φοροῦσαν οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ μεγιστάνες χρώματος βαθέως πορφυροῦ. Ἐξ οὗ ἀπὸ τὸ ὕφασμα προῆλθε καὶ τὸ βυσσινύ χρῶμα. Συνεπῶς ζοῦσε μὲ πολυτέλεια καὶ ἐκκεντρικότητα.Κάθε ἡμέρα εἶχε γλέντι καὶ διασκέδαση. Κανένα πρόβλημα δὲν ὑπῆρχε· ὅλα καλὰ καὶ ρόδινα. Ἦταν σκληρὸς καὶ ἀνάλγητος. Ἔβλεπε τὸ Λάζαρο νὰ ὑποφέρει· νὰ μὴ ἔχει νὰ φάει, νὰ εἶναι μόνος καὶ ἔρημος. Θηρίο νὰ ἦταν καὶ πάλι θὰ λυπόταν. Κι ὅμως δὲν ἐνδιαφέρθηκε καθόλου. Ἄρα, ἀφοῦ στὸν Λάζαρο φερόταν ἔτσι, σίγουρα δὲν ἐλεοῦσε κανένα οὔτε καὶ ἐνδιαφερόταν γιὰ κανένα ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὸ τομάρι του. Ἂν δὲν ἔχεις καὶ δὲν δίδεις ἢ ἂν δυστυχεῖς καὶ δὲν δίδεις, κατανοητὸ μέχρι ἑνὸς σημείου. Τὸ νὰ ἔχεις ὅμως καὶ νὰ μὴ ἔχεις κανένα πρόβλημα καὶ συνεχῶς νὰ γλεντᾶς καὶ νὰ ζεῖς μὲ ἐκκεντρικότητα καὶ παρʼ ὅλα αὐτὰ νὰ μὴ βοηθεῖς, ἀκατανόητο καὶ ἀπάνθρωπο. Στὴν ἄλλη ζωὴ τὰ πράγματα ἀλλάζουν. Ὁ πλούσιος εἶναι τόσο πτωχός, ποὺ δὲν ἔχει μία σταγόνα νεροῦ. Βρίσκεται μέσα σὲ φλόγα καὶ ὑποφέρει καὶ ἐκλιπαρεῖ γιὰ βοήθεια. Ἀντὶ νὰ πεῖ καλὰ νὰ πάθω, τὸ ἀξίζω· ζητᾶ τὸ Λάζαρο νὰ τὸν δροσίσει. Κι ὅταν δὲν ἱκανοποιεῖται τὸ αἴτημά του, τότε θυμᾶται τοὺς ἀδελφούς του. Ζητᾶ νὰ σταλεῖ ὁ Λάζαρος νὰ κηρύξει στὰ ἀδέλφια του μετάνοια. Ἡ «φιλανθρωπία» αὐτὴ τοῦ πλουσίου εἶναι στὸ βάθος μία πρόφαση καὶ μία ἐκ τῶν ὑστέρων δικαιολογία. Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ κουραστεῖ νὰ ἁμαρτάνει, δὲν θὰ κουραστεῖ ὅμως νὰ δικαιολογεῖται. Ἀκόμη καὶ στὸν Ἅδη. Ἡ φιλανθρωπία τοῦ πλουσίου θέλει νὰ πεῖ· «Ποιὸς ἦρθε ποτὲ ἀπὸ τὸν Ἅδη στὴ γῆ, γιὰ νὰ μᾶς πεῖ τί γίνεται; Ἀφοῦ ἐγὼ δὲν ἤξερα καὶ τὴν ἔπαθα (φταίει ὁ Θεὸς συνεπῶς), τουλάχιστον ἂς μάθουν οἱ ἀδελφοί μου». Ἐδῶ φαίνεται ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ἅπαξ καὶ δὲν μετανόησε καὶ δὲν βελτιώθηκε ἐδῶ, ἅπαξ καὶ δὲν ἀνέλαβε τὴν εὐθύνη τῶν ἁμαρτημάτων του, δὲν μπορεῖ νʼ ἀλλάξει πρὸς τὸ καλύτερο στὴν αἰώνια ζωή. Ὁ πλούσιος παραμένει ἀτομικιστὴς ἐνδιαφερόμενος μόνο γιὰ τὴν οἰκογένειά του, ἀλλὰ καὶ ἀμετανόητος καὶ δικαιολογούμενος συνεχῶς. Ἀντὶ νὰ πεῖ στεῖλε τὸν Λάζαρο στὸν κόσμο γενικὰ, γιὰ νὰ σωθοῦν ὅλοι, αὐτὸς νοιάζεται μόνο γιὰ τὰ πέντε ἀδέλφια του καὶ ἐμμέσως μὲ τὴν ἐγωιστική του αὐτὴ ἀγάπη καὶ πάλι δικαιολογεῖται γιὰ τὴ ζωή του καὶ τὸ φέρσιμό του. «Ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν». Στὴν ἁγία Γραφὴ μιλᾶ ὁ Κύριος ὁ ἴδιος. Ἂν δὲν ἀκούσουν τὸν ζῶντα εἰς τοὺς αἰῶνες Κύριο, θʼ ἀκούσουν τοὺς νεκροὺς ὑπηρέτες του, ἔστω κι ἂν ἀναστηθοῦν θαυματουργικά; Ἡ ἁγία Γραφὴ εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὰ θαύματα. Ὅσοι δὲν τῆς δίνουν σημασία οὔτε καὶ στὰ θαύματα θὰ πιστέψουν. Οἱ Ἰουδαῖοι εἶδαν τὸν Χριστὸ νʼ ἀνασταίνει τὸν Λάζαρο καὶ ὁ Λάζαρος νὰ ἐπιστρέφει ἀπὸ τὸν ἄλλο κόσμο κι ὅμως ὄχι μόνο δὲν τὸν πίστεψαν, ἀλλὰ καὶ τὸν σταύρωσαν. Γιʼ αὐτὸ ὁ πτωχὸς λεγόταν Λάζαρος, ὥστε ὅταν γίνει ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, νὰ θυμηθοῦν τὴν περικοπή, ποὺ εἶπε ὁ Κύριος, καὶ νὰ πιστέψουν. Οἱ Ἰουδαῖοι εἶδαν καὶ τὰ φοβερὰ θαύματα, ποὺ πραγματοποιήθηκαν μόλις ξεψύχησε ὁ Χριστός. Τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ σχίστηκε, οἱ πέτρες σπάσανε, οἱ τάφοι ἄνοιξαν, βγῆκαν οἱ νεκροὶ καὶ περπατοῦσαν στὰ Ἱεροσόλυμα, ὁ ἥλιος κρύφτηκε, τὸ σύμπαν ὁλόκληρο σείστηκε, ὁ Χριστὸς μετὰ ἀναστήθηκε καὶ ἀναλήφθηκε στοὺς οὐρανοὺς καὶ οἱ Ἰουδαῖοι τὸ βιολὶ βιολάκι τους. Συνεπῶς καὶ θαύματα εἶδαν καὶ ἀνθρώπους νὰ γυρίζουν ἀπὸ τὸν ἄλλο κόσμο. Κι ὅμως δὲν πίστεψαν, γιατί νωρίτερα δὲν πίστεψαν στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ἀρχιμανδρίτης Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν ΗΘΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ (1ον)

Α´ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΝ 1. Ἀγάπη καὶ ψευδοδιδάσκαλοι Ἡ ἀγάπη τοῦ χριστιανοῦ δὲν ἔχει καμιὰ ὁμοιότητα καὶ σχέση μὲ ἐκείνη τοῦ κοσμικοῦ. Γι᾽ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ συγκρίνουμε τὰ ἀνόμοια. Ἡ ἀγάπη τοῦ κοσμικοῦ εἶναι κενὴ πνευματικοῦ περιεχομένου καὶ στοχεύει μόνο στὴν ἡδονή, τὴν καλοπέραση καὶ κάποτε στὴν κάλυψη με-

ρικῶν βιοτικῶν ἀναγκῶν. Αὐτὴ τὴν ἀγάπη καθημερινὰ τραγουδοῦν οἱ μακρὰν τῆς Ἐκκλησίας ἄνθρωποι καὶ πάνω σὲ αὐτὴ στηρίζουν οἱ καλλιτέχνες τὶς ὅποιες δημιουργίες τους. Ἡ ἀγάπη τῶν κοσμικῶν δὲν ἔχει εὖρος καὶ μονιμότητα. Μοιάζει δὲ μὲ τὸ λεπτὸ τζάμι, ποὺ ἀπὸ τὴν παραμικρὴ πίεση ἢ ἀπὸ ἕνα ἐλαφρὸ χτύπημα σπάει καὶ γίνεται πολλὰ κομμάτια. Τὸ εὔθραστο τῆς κοσμικῆς ἀγάπης τὸ βλέπουμε σὲ πολλὰ ζευγάρια, τὰ ὁποῖα ξεκινοῦν μὲ τὶς καλύτερες προϋποθέσεις, ἀλλὰ τελικὰ ὁ γάμος τους διαρκεῖ μόνο λίγους μῆνες. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ ἀγάπη τους δὲν εἶχε τὴ συνεκτικὴ δύναμη, ἡ ὁποία θὰ μποροῦσε νὰ κάνει τὸ γάμο ἰσόβιο, μὴ ἐπιδε-

χόμενο εὔκολες μεταβολὲς καὶ διαρρήξεις. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μιλάει γιὰ τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη, ποὺ προέρχεται καὶ αὐξάνεται ἀπὸ τὴν καθαρὴ καὶ ἀνιδιοτελῆ καρδιά, ἀπὸ τὴν ἀγαθὴ συνείδηση, ποὺ εἶναι ἐλεύθερη ἀπὸ τὶς τύψεις, καὶ τὴν ἀνυπόκριτη πίστη. Ἡ καθαρὴ καρδιὰ εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα κατὰ τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν. Ἡ ἀγαθὴ συνείδηση ἐξασφαλίζεται μὲ τὴ συνεπῆ τήρηση τῶν ἐντολῶν, ἐνῶ ἡ ἀνυπόκριτη πίστη τονώνεται μὲ τὴ μελέτη τῆς Γραφῆς καὶ τὴν προσευχή. Οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὶς παραπάνω ἀρετὲς ἀποκτοῦν τὴν ἀγάπη. Ἀντίθετα οἱ ψευδοδιδάσκαλοι δὲν ἔχουν ἀγάπη καὶ γι᾽ αὐτὸ παρεκτρέπονται σὲ μάταια καὶ

Τό «Μία σειρά Θαυμάτων» ἤ Σπουδή Θαυμάτων (A Course in Miracles), σύμφωνα μέ μία ἄλλη ἐκδοχή, ἀποτελεῖ μία ἀπό τίς πλέον ἀντιπροσωπευτικές περιπτώσεις τοῦ Νεοεποχίτικου ἀποκρυφισμοῦ, πού μέ χριστιανικό προσωπεῖο κατάφερε νά παραπλανήσει στίς Η.Π.Α καί στήν Εὐρώπη ἀκόμη καί μέλη διαφόρων προτεσταντικῶν κοινοτήτων1. Πρόκειται γιά ἕνα τρίτομο ἔργο, μέ περισσότερες ἀπό χίλιες σελίδες, πού ποικίλοι Νεοεποχίτικοι χῶροι τό προβάλλουν καί τό διαφημίζουν ὡς σειρά μαθημάτων ἄνευ διδασκάλου, γιά τήν πνευματική ἀνάπτυξη καί ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου2. Βασικό ὑπόβαθρό του εἶναι ὁ Ἐσωτερισμός καί ὁ θρησκευτικός συγκρητισμός μέ παράλληλη χρήση ὄχι μόνο χριστιανικῆς ὁρολογίας ὅπως, Πατήρ, Υἱός, Ἅγιο Πνεῦμα, χάρη, ἀλήθεια, κ.ἄ3, ἀλλά καί ἑνός ἐξαιρετικοῦ ἑλκυστικοῦ λεξιλογίου. Λέξεις ὅπως, ἀγάπη, μεταμόρφωση, εἰρήνη, ἑνότητα, ἐπίγνωση, ἀλληλοεκτίμηση, συγχώρηση, ἀμνησικακία κ.ἄ. ἐναλλάσσονται σέ μία ποικιλία θεματικῶν ἑνοτήτων καί ὑπό τό πρίσμα ἑνός μεγάλου ἀριθμοῦ θρησκευτικῶν παραδόσεων. Τό τρίτομο ἔργο “Μία Σειρά Θαυματων” (A Course in Miracles) ἐμφανίζεται ὡς ἕνα μονοπάτι πρός τό φωτισμό καί τό θαῦμα. Τό θαῦμα, ἐν προκειμένῳ, περιγράφεται ὡς μία μορφή ἀπελευθέρωσης ἀπό δυσκολίες πού εἶναι ἐγγενεῖς στήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα, στήν ὑπέρβασή τους μέσῳ τῆς συνειδητοποίησής τους μέ τελικό ἀποτέλεσμα τή βιωματική ἐπίγνωση τῆς ἀγάπης καί τῆς συμπόνοιας πρός τόν ἑαυτό μας καί τούς ἄλλους. Ἡ καθηγήτρια τῆς Κλινικῆς ψυχολογίας M. T. Singer στό Πανεπι-

στήμιο τοῦ Berkeley, στήν κλασική ἐργασία της γιά τίς Σέκτες, ἀναφέρει ὅτι τό ἐν λόγῳ ἔργο τῆς Helen Schucman ἀνήκει στίς περιπτώσεις ἐκεῖνες, πού συνδυάζουν δυτικά καί ἀνατολικά θρησκευτικά στοιχεῖα μέ μία ἰσχυρή δόση στοιχείων ὑπερπροσωπικῆς ψυχολογίας καί μυστικισμοῦ4.

2. Ἡ προέλευση τοῦ ἔργου

Πρόκειται γιά διδασκαλίες, πού ὑπαγορεύτηκαν ἀπό μία ἐσωτερική φωνή, πού μιλοῦσε μέσα στήν ψυχολόγo Helen Schucman (19091981), ἡ ὁποία ἐργαζόταν ὡς ἐπίκουρος καθηγήτρια στό τμῆμα τῆς ψυχιατρικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Columbia τῶν Η.Π.Α. σέ δεύτερο στάδιο, ἀφοῦ στό ἀρχικό στάδιο ἔβλεπε ὁράματα γιά πολλά χρόνια. Τά ὁράματα τά διαδέχθηκε μία ἐσωτερική φωνή ἐντός της, πού τήν προέτρεψε νά καταγράφει αὐτά, πού θά τῆς ὑπαγορεύει, γεγονός πού ἔγινε πραγματικότητα. Ἡ καταγραφή αὐτή τῶν διδασκαλιῶν ξεκίνησε τό 1965 καί ὁλοκληρώθηκε σταδιακά τό 1972. Ἡ ὅλη διάρθρωση καί διαίρεση σέ ἑνότητες τοῦ ἔργου ἔγινε μέ τήν βοήθεια τοῦ συναδέλφου της W. Therford. Ἡ Helen Schucman θεώρησε ὅτι αὐτή ἡ ἐσωτερική φωνή, πού τῆς ὑπαγόρευε τίς διδασκαλίες, ἦταν ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ καί ὅτι ἀπό αὐτόν λάμβανε τά μηνύματα5. Ἡ ἐσωτερική αὐτή φωνή συνέχισε νά τῆς ὁμιλεῖ καί μετά τήν ὁλοκλήρωση τοῦ ἔργου. Ὁ καθηγητής I. Hexham χαρακτηρίζει τήν Helen Schucman ὡς ἀποκρυφίστρια καί ὡς medium6, ἐνῶ οἱ E. Bauer καί W. Hanegraaff τήν ἐντάσσoυν σαφῶς στό χῶρο τοῦ Channeling, πού ἀποτελεῖ τήν σύγχρονη ἐκδοχή καί μετεξέλιξη τοῦ ἀρχικοῦ Πνευματισμοῦ7.

3. Ἡ διάδοση τοῦ ἔργου

Ἡ Helen Schucman παρέδωσε

τό ἔργο της στήν Judith Skutch, μία γυναίκα, πού ἦταν ὑπεύθυνη ἑνός Ἱδρύματος Παραισθητήριας Ἔρευνας. Τό 1975 ἡ Judith Skutch καί ὁ σύζυγός της, ἀφοῦ μετενόμασαν τό ἵδρυμα σέ «Ἵδρυμα γιά τήν Ἐσωτερική Εἰρήνη» (Foundation for Inner Peace)8, ἀφιερώθηκαν ἀποκλειστικά στή διάδoση τοῦ ἔργου “Μία σειρά Θαυματων ”(A Course in Miracles) τόσο στίς Η.Π.Α ὅσο καί ἐκτός αὐτῆς. Ἦταν τέτοια ἡ διάδοσή του, πού τό 1983 δημιουργήθηκε θυγατρικό εἰδικό ἵδρυμα γιά τήν ὅλη διαχείριση τῆς ὑποθέσεως καί τήν περαιτέρω προώθηση καί ἐκπαίδευση σχετικά μέ τό περιεχόμενο τῶν βιβλίων μέ τήν ὀνομασία Foundation for A Course in Miracles (FACIM)9. Τό ἔργο υἱοθετήθηκε ἀπό ἀνεξάρτητες Νεοεποχίτικες ὁμάδες καί διαδίδεται μέσῳ τῆς δημιουργίας ὁμάδων μελέτης καί σπουδῆς του. Τό ἐν λόγῳ ἔργο, ὅπως ἔχει ἐπισημανθεῖ, ἔχει τροφοδοτήσει μέχρι σήμερα διεθνῶς, χωρίς νά ἑξαιρεῖται καί ἡ Ἑλλάδα, ἕνα ὁλόκληρο δίκτυο ἀπό σεμινάρια καί περιοδικά10. Μέχρι σήμερα ἔχουν πουληθεῖ διεθνῶς περισσότερα ἀπό 500.000 βιβλία.

Σημειώσεις:

1 .Βλ. D. Kemp, A Course in Miracles, στό ΕΝRM, 2006, σ.2 2.Βλ. M.York, Historical Dictionary of New Age Movements, σσ.9-11. 3. Βλ. D. Kemp, A Course in Miracles, ὅπ.π., σ.1. 4. Βλ. M.T. Singer, Cults In Our Midst, 1995, σ.43. 5. Βλ. K. von Stuckrad, Western Esotericism, 2005, σ. 142. 6. Βλ. Ι. Hexham, Pocket Dictionary of New Religious Movements, 2002, σ. 98. 7. Βλ. E. Bauer, Spiritismus, στό LSSW,20017, στ. 1008. W. Hanegraaff, Νew Age Religion and Western Culture, 1998, σσ. 30,38. 8. Βλ. M.York, Historical Dictionary , ὅπ.π., σσ.9-10. 9. Βλ. D. Kemp, A Course in Miracles, ὅπ.π., σ.2. 10. Βλ. K. von Stuckrad, Western Esotericism, ὅπ. π.,σ.142.

ΟΣΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ – ΠΕΡΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ (2ον.-Τελευταῖον)

Τοῦ πρεσβυτέρου π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου, Ἐφημερίου Ἱ. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Νέου Φαλήρου Πειραιῶς

Γιὰ τὴν σημερινὴ ἐποχή μας, τὶς ἀποκαλυπτικὲς καὶ ἔσχατες αὐτὲς ἡμέρες, ποὺ ζοῦμε, τί νὰ ποῦμε; Ὅτι οἱ παραπάνω πνευματικὲς προϋποθέσεις τοῦ ὀρθοδόξως Θεολογεῖν δὲν τηροῦνται ἀπὸ τὴν πλειάδα τῶν Θεολόγων. Μόνο ἕνα εὐσεβὲς λεῖμμα τὶς διασώζει. Εἶναι ἀπαραίτητο καὶ ἀναγκαῖο νὰ κάνουμε τὴν παρακάτω διάκριση: Νὰ διακρίνουμε τοὺς παραδοσιακούς, πατερικούς, ὀρθοδόξους Θεολόγους ἀπὸ τοὺς ἐκσυγχρονιστές, μεταπατερικούς, οἰκουμενιστὲς θεολόγους. Οἱ παραδοσιακοί, πατερικοί, ὀρθόδοξοι Θεολόγοι ἐκφράζουν τὴν ἀληθινή, τὴν ὄντως Ὀρθόδοξη Θεολογία, ὅπως αὐτὴ ἀποτυπώθηκε στὴν Ἁγία Γραφή, στὸ Εὐαγγέλιο, στὶς ἅγιες Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς Συνόδους, στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, στὰ συγγράμματα τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τὴν ἐν γένει Ἱερὰ Παράδοση. Οἱ οἰκουμενιστὲς θεολόγοι ἐκφράζουν μία καινὴ (καινούργια–νεωτεριστικὴ) καὶ κενὴ (ἄδεια) θεολογία ἢ μᾶλλον ψευδοθεολογία, θολολογία τῶν παθῶν τους. Προωθοῦν τὴν παναίρεση τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ χειρότερη καὶ μεγαλύτερη ἐκκλησιολογικὴ αἵρεση ὅλων τῶν ἐποχῶν καὶ ὁ τελευταῖος πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου, διότι στόχο ἔχει νὰ ἑνώσει ὅλες τὶς αἱρέσεις καὶ θρησκεῖες, σὲ μία παγκόσμια θρησκεία, ἕνα παγκόσμιο θεό, προσβάλλοντας τὴν ἀποκλειστικότητα καὶ τὴ μοναδικότητα τῆς σωτηρίας, ποὺ κατέχει καὶ παρέχει ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, καὶ ἀδιαφορώντας γιὰ τὶς τεράστιες δογματικὲς καὶ θεολογικὲς διαφορές. Οἱ Οἰκουμενιστὲς θεολόγοι πρωτοστατοῦν στὴν ἀποστασία ἐκ τῆς Πίστεως, στὴ νόθευση τῶν ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὴν προδοσία τῶν ἱερῶν Κανόνων. Συλλειτουργοῦν μὲ τοὺς αἱρετικούς, διοργανώνουν διαχριστιανικὲς καὶ διαθρησκειακὲς διασκέψεις, ἀναγνωρίζουν τοὺς Παπικοὺς καὶ τοὺς Προτεστάντες ὡς μέλη κανονικῶν «Ἐκκλησιῶν», προσκαλοῦν τὸν Πάπα στὶς ὀρθόδοξες ἕδρες τους, διοργανώνουν συμ-

ἀνωφελῆ λόγια. Θέλουν νὰ ἐμφανίζονται ὡς σπουδαῖοι νομοδιδάσκαλοι, ἐνῶ δὲν καταλαβαίνουν οὔτε ἐκεῖνα ποὺ λένε οὔτε ἐκεῖνα γιὰ τὰ ὁποῖα δίνουν αὐθεντικὲς διαβεβαιώσεις (α´ 5-7). *** 2. Τὸ ἁμαρτωλὸ παρελθὸν καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου Συνήθως οἱ κοσμικοὶ διδάσκουν τοὺς ἄλλους χωρὶς νὰ ἀναφέρονται στὴν προσωπική τους ζωή, ἡ ὁποία τὶς περισσότερες φορὲς δὲν εἶναι σύμφωνη μὲ αὐτά, ποὺ λένε. Δὲν θέλουν νὰ ἀμαυρωθεῖ ἡ πρὸς τὰ ἔξω εἰκόνα τους, ποὺ προφανῶς εἶναι ὑποκριτική. Οἱ ἀληθινοὶ ὡστόσο χριστιανοὶ ἔχουν ἄλλη τακτική. Δὲν εἶναι ὑποκριτὲς καὶ πιστεύουν στὴν ἀποτε-

προσευχὲς μὲ τὸν Πάπα, τὸν προσφωνοῦν «ἁγιώτατο ἀδελφό», τὸν ὑποδέχονται ὡς «εὐλογημένο ἐρχόμενο», προσπαθοῦν νὰ περιθωριοποιήσουν τὴν Πατερικὴ θεολογία καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες μὲ τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους γιὰ τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα καὶ μὲ τὴν καινοφανῆ αἵρεση τῆς μεταπατερικῆς, νεοπατερικῆς, συναφειακῆς «θεολογίας», νοθεύουν τὸ ὀρθόδοξο μυστήριο τῆς Βαπτίσεως, ἀναγνωρίζουν τὰ «μυστήρια» καὶ τὴν «ἱερωσύνη» τοῦ Βατικανοῦ, προχωροῦν στὴν περιθωριοποίηση τοῦ ἱεροῦ ράσου καὶ τὴν ἀπαλλαγὴ τοῦ κλήρου ἀπ᾽ αὐτό. Χωρὶς ἴχνος ντροπῆς ἀποδέχονται τὴν χειροτονία τῶν γυναικῶν, τὶς παστόρισσες καὶ τὶς ἐπισκοπίνες, οἱ ὁποῖες ἀρκετὲς φορὲς εἶναι καὶ ὁμοφυλόφιλοι, καὶ παρακάθονται μαζί τους στὸ λεγόμενο «Π.Σ.Ε», τὸ προωθημένο ὄργανο ἐπιβολῆς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸ ὁποῖο μᾶλλον πρέπει νὰ λέγεται Παγκόσμιο Συνονθύλευμα Αἱρέσεων καὶ Π.Σ.Ε.ύδους, ὅπως ἔγινε πρόσφατα, ἀρχὲς τοῦ περασμένου Σεπτεμβρίου, στὴν Κρήτη, στὴν ἐκεῖ Οἰκουμενιστικὴ Ἀκαδημία Κρήτης (ΟΑΚ). Διακηρύσσουν ὅτι «κατὰ βάθος μία ἐκκλησία ἢ ἕνα τέμενος (τζαμὶ) ἀποβλέπουν στὴν ἴδια πνευματικὴ καταξίωση», ὅτι τὸ κοράνιο εἶναι «ἅγιο» καὶ «σπουδαῖο», τὸ ὁποῖο προσφέρουν ὡς δῶρο, ἀντὶ τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅτι οἱ ἑβραϊκὲς συναγωγὲς εἶναι «τόποι λατρείας τοῦ Θεοῦ» καὶ εἶναι «εὐλογημένες», ὅτι μὲ τοὺς Ἑβραίους, τοὺς σταυρωτὲς τοῦ Κυρίου μας, μᾶς ἑνώνουν κοινὰ θεμέλια, οἱ Ἱερὲς Γραφές, οἱ Πατριάρχες καὶ οἱ Προφῆτες, κ.ἄ. φοβερὰ καὶ τραγικὰ καὶ βλάσφημα. Εἶναι δυστύχημα καὶ πολὺ ὀδυνηρὸ νὰ διαπιστώνει κανεὶς ὅτι στὴ σημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ πραγματικότητα – κατάσταση, στὸ τωρινὸ ἐκκλησιαστικὸ γίγνεσθαι, σὲ καίριες ἡγετικὲς ἐκκλησιαστικὲς θέσεις καὶ ἀξιώματα κυριαρχοῦν οἱ οἰκουμενιστὲς θεολόγοι. Καὶ δὲν εἶναι καθόλου ὑπερβολὴ νὰ λεχθεῖ ὅτι ἡ ὀρθόδοξη Θεολογία διέρχεται μία κρίση. Κρίση οἰκουμενιστική. Βρίσκεται ὑπὸ οἰκουμενιστικὴ αἰχμαλωσία, δεμένη μὲ οἰκουμενιστικὰ δεσμά. Πολλὰ λέγονται γιὰ τὴν κατάρ-

γηση ἢ μὴ τῶν Θεολογικῶν, ἐκκλησιαστικῶν Σχολῶν, τῶν Ἀκαδημιῶν, τὸ ἄνοιγμα τῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης. Ποιὸς ὁ σκοπὸς ὅμως τῆς ὑπάρξεώς τους, ὅταν ἡ πλειάδα τῶν καθηγητῶν τους, μὲ ἐλάχιστες φωτεινὲς ἐξαιρέσεις, ἔχουν οἰκουμενιστικὴ νοοτροπία καὶ διδάσκουν στοὺς φοιτητὲς ἀνοικτὰ πλέον τὸν οἰκουμενισμό; Ποιὰ ἡ προσφορά τους; Τὸ νὰ καυχῶνται ὅτι βγάζουν οἰκουμενιστὲς θεολόγους; Πρὸς τί τὸ ὄφελος γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, ὅταν ἡ μία Σχολὴ ἀνακηρύττει τοὺς αἱρετικοὺς Μονοφυσίτες ὡς Ὀρθοδόξους ἢ ὅταν ἀρνεῖται τὴν ὀρθόδοξη ἐπιχειρηματολογία ἐναντίον τῆς χειροτονίας τῶν γυναικῶν; Ἢ ὅταν ἡ μία Ἀκαδημία διδάσκει τὴν μεταπατερικὴ αἵρεση, τὴ λειτουργικὴ ἀναγέννηση – ἀνανέωση, τὴ μετάφραση τῶν λειτουργικῶν μας κειμένων, τὴν μετατροπὴ τοῦ κατηχητικοῦ – ὁμολογιακοῦ χαρακτῆρος τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σὲ θρησκειολογικὸ – μὴ ὁμολογιακό; Ἢ ὅταν ἡ ἄλλη Ἀκαδημία φιλοξενεῖ μετὰ χαρᾶς τὴν συνέλευση τῆς κεντρικῆς ἐπιτροπῆς τοῦ Π.Σ.Ε.; Σὲ τίποτε δὲν ὠφελοῦν, ἀλλὰ μᾶλλον ζημία γίνεται, μὲ τὴν ἀκολουθούμενη – ἐφαρμοζόμενη τακτική. Δὲν τασσόμαστε βεβαίως ὑπὲρ τῆς καταργήσεως τῶν ἀνωτέρων σχολῶν καὶ ἀκαδημιῶν, ἀλλὰ θεωροῦμε ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη τὴν μεταμόρφωσή τους ἀπὸ κέντρα οἰκουμενισμοῦ σὲ κέντρα ὄντως ὀρθόδοξης, πατερικῆς Θεολογίας. Τὶς παραπάνω, λοιπόν, ὀκτὼ προϋποθέσεις, ποὺ μᾶς ἀνέφερε ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἐτήρησε καὶ ἐφήρμοσε ὁ Ὅσιος Συμεὼν καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀνεδείχθη αὐθεντικός, γνήσιος καὶ μέγας Θεολόγος, Θεόπτης. Ὁ Ὅσιος Συμεὼν ὀνομάσθηκε «Θεολόγος» ἐξαιτίας τοῦ βάθους τῆς διδασκαλίας του. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ τύπος τοῦ ὀνόματος «Συμεὼν ὁ νέος Θεολόγος». Τὸ ὅτι αὐτὸς μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους δύο, τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Θεολόγο καὶ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο, μεταξὺ ὅλων τῶν ἄλλων ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν ὀνομάσθηκε Θεολόγος, εἶναι ἐνδεικτικὸ τῶν τάσεών του. Ὅπως ἐκεῖνοι οἱ δύο, ἔτσι κι αὐτὸς ὁμιλεῖ περὶ ἀγάπης, περὶ φωτός,

λεσματικότητα τῆς μετάνοιας. Οἱ κοσμικοὶ κρύβουν τὸ ἁμαρτωλὸ καὶ ἔνοχο παρελθόν τους καὶ ἐμφανίζονται διαφορετικοί, χωρὶς νὰ ἔχουν μετανοήσει. Παραμένουν πάντα ἁμαρτωλοὶ καὶ ἔνοχοι! Ἁπλὰ χρησιμοποιοῦν τὸ προσωπεῖο τῆς ἐντιμότητας καὶ τοῦ ἤθους, γιὰ νὰ πετύχουν τὸ σκοπό τους, χωρὶς νὰ ἔχουν τὴν παραμικρὴ διάθεση νὰ ἀλλάξουν τὸν τρόπο τῆς ζωῆς τους καὶ νὰ ἐπιδιώξουν κάτι ἀνώτερο καὶ πνευματικότερο. Οἱ χριστιανοὶ ὅμως δὲν κρύβουν τίποτα ἢ, γιὰ νὰ ἀκριβολογήσω, κρύβουν τὴν ἀρετή τους καὶ τὸ ἔργο, ποὺ ἐπιτελοῦν. Τὸ παρελθόν τους, καὶ ὅταν εἶναι ἁμαρτωλό, δὲν τὸ κρύβουν, γιατὶ τὸ ἔχουν διαγράψει μὲ τὴν μετάνοια καὶ ἔχει μείνει μόνο ἡ ἀνάμνησή του, ἡ ὁποία συν-

εχῶς τοὺς παρακινεῖ νὰ ἀκολουθοῦν τὸ φωτεινὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ. Δὲν ντρέπονται γιὰ τὶς ἁμαρτίες τοῦ χθὲς οὔτε τὶς ἀρνοῦνται, γιατὶ σήμερα δὲν ὑπάρχουν πιά. Φωτεινὸ παράδειγμα ὑπῆρξε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος στὴν α´ ἐπιστολὴ πρὸς τὸ μαθητή του Τιμόθεο ἀναφέρεται χωρὶς καμιὰ συγκάλυψη στὸ παρελθόν του, ὅταν ἦταν βλάσφημος, διώκτης καὶ ὑβριστὴς καὶ εὐχαριστεῖ τὸν Κύριο, γιατὶ τὸν ἐλέησε καὶ τοῦ ἔδειξε ἐμπιστοσύνη, ἀναθέτοντάς του τὴ διακονία τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ στὴ συνέχεια ἔγινε ὑπόδειγμα γιὰ τοὺς μεταγενέστερους, ποὺ θὰ πιστέψουν καὶ θὰ κληρονομήσουν τὴν αἰώνια ζωή (α´ 12–15). Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

Σελὶς 4η

26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012

Ἀποκαλυπτικὴ ὁμιλία τοῦ προηγουμένου τοῦ Μεγ. Μετεώρου Ἀρχιμ. Ἀθαν. Ἀναστασίου

ΠΩΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΝ ΜΕΣῼ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΩΣ

Α Γ Ι Α

Σ Κ Ε Π Η

Ποιὲς εἶναι οἱ προτεραιότητές σου;

Ὁ ρόλος τοῦ διεθνοῦς Σιωνισμοῦ, τῆς Μασωνίας, τῶν κλειστῶν λεσχῶν, τοῦ ΔΝΤ, τῆς λέσχης Μπίλντενμπεργκ, τῆς παγκοσμίου τραπέζης, τῆς εὐρωπαϊκῆς κεντρικῆς τραπέζης κ.λπ. (1ον)

Εἰς τὰς ἀρχὰς Ὀκτωβρίου εἶχε γίνει ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς καὶ μὲ πρωτοβουλίαν τῆς «Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν» ἡμερίς εἰς τὴν αἴθουσαν «Μελίνας Μερκούρη» τοῦ Σταδίου Εἰρήνης καὶ Φιλίας μὲ θέμα: «Νέα ταυτότητα – εἰσιτήριο χωρὶς ἐπιστροφή». Εἰς τὴν ἡμερίδα ὡμίλησε μεταξὺ ἄλλων ὁ Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου, προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου, ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξε τὸ θέμα: «Ἡ ἐπιβολὴ τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς Νέας Ἐποχῆς μέσῳ τῆς ἠλεκτρονικῆς παρακολούθησης καὶ τῶν ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων». Ἡ ὁμιλία Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ὁμιλίας ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Σεβασμιώτατε, Πανοσιολογιώτατε π. Σαράντη, Πρόεδρε τῆς Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν Σεβαστοί Πατέρες, Σεβαστές Γερόντισσες Ἐλλογιμώτατοι Κύριοι Καθηγηταί, Ἀξιότιμοι κύριοι Εἰσηγηταί, Προσφιλέστατοι Ἀδελφοί, Εἶναι πλέον διαπιστωμένη, κοινῶς πανθομολογούμενη καί ὁρατή διά γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ ἡ συντονισμένη ἐπιχείρηση ἰσοπεδώσεως τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς ἰδιο προσωπίας μας, ἐξαθλιώσεως τοῦ λαοῦ μας καί ἀφανισμοῦ τῆς Πατρίδος μας. Πρόκειται γιά καταστροφή καί ὄλεθρο. Πρόκειται γιά τή σύγχρονη βιολογική καί πνευματική γενοκτονία τοῦ Ἔθνους μας, πού στυγνά καί ἀπροκάλυπτα ἐπιβάλλονται στά πλαίσια τῆς Παγκοσμιοποιήσεως καί τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων ἀπό τούς Παγκοσμιοκράτες ἐξουσιαστές μέ τίς μεθόδους καί τίς πρακτικές τῆς Νέας Ἐποχῆς. Οἱ πρακτικές αὐτές ἐφαρμόζονται κυρίως μέ τήν ἠλεκτρονική παρακολούθηση τῶν πολιτῶν, γιά τόν ἔλεγχο καί τήν χειραγώγηση τῶν φρονημάτων τους, γιά τήν καλλιέργεια τῆς ἀνασφάλειας, τοῦ φόβου καί τοῦ πανικοῦ, ἐν τέλει γιά τήν ἀκύρωση τῆς θεοσδότου ἐλευθερίας καί τοῦ αὐτεξουσίου τοῦ προσώπου τους, γιά τήν καταστολή κάθε ἀντιδράσεως σ᾽ ἐκείνους, πού ἐπιβουλεύονται τήν ὑπόστασή τους. Ἡ ἠλεκτρονική παρακολούθηση εἶναι ὁ καταλύτης γιά τήν ὑποταγή καί τήν ἀφομοίωσή τους στό “σύστημα” τῆς Παγκοσμιοποιήσεως. Εἶναι ἡ αἰχμή τοῦ δόρατος, πού φαλκιδεύει τίς ἐλευθερίες τῶν πολιτῶν, πού κατευθύνει τή δίωξη τῶν δραστηριοτήτων τους, πού ἐνοχοποιεῖ τά πιστεύματά τους, πού ἐπιβάλλει τήν τελική ὑποδούλωσή τους στήν παγκόσμια ἠλεκτρονική Δικτατορία, ἡ ὁποία εἶναι ἡ σημερινή ἐξελιγμένη μορφή τοῦ ἀπόλυτου Ὁλοκληρωτισμοῦ. Αὐτὴ τὴ Δικτατορία διοργανώνουν καί κατευθύνουν ὁ Διεθνὴς Σιωνισμός καί ἡ Μασωνία μέ κλειστές ὁμάδες ἀποφάσεων (λέσχες), ὅπως μέ τήν Τριμερῆ Ἐπιτροπή (διηπειρωτική συνεργασία Ἀμερικῆς, Εὐρώπης καί Ν.Α. Ἀσίας – Ἰαπωνίας), μέ τήν περιβόητη Λέσχη Μπίλντενμπεργκ, μέ τό Διεθνές Νομισματικό Ταμεῖο, μέ τήν Εὐρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μέ τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, μέ τήν Παγκόσμια Τράπεζα, μέ τόν Παγκόσμιο Ὀργανισμό Ἐμπορίου, μέ τόν Παγκόσμιο Ὀργανισμό Διατροφικοῦ Ἐλέγχου, μέ τίς Ὁμάδες τῶν ἀνεπτυγμένων χωρῶν G8 καί G20, μέ τό Διεθνές Δικαστήριο τῆς Χάγης, μέ τόν Παγκόσμιο Ὀργανισμό Ὑγείας, μέ τήν Παγκόσμια Διάσκεψη γιά τό Περιβάλλον, καί μέ πολλούς ἄλλους διεθνεῖς ὀργανισμούς πλανητικῆς ἰ σχύος καί ἐμβελείας, πού ἐπιβάλλουν τήν πολιτική τῆς διεθνοῦς ὀλιγαρχίας ἐρήμην τῶν λαῶν. Κατασκευάζουν καί ἐπιβάλλουν ἡγέτες–μαριονέττες, πειθήνια ἀνδρείκελά τους καί ἐκτελεστικά ὄργανα τῶν σχεδίων τους Εἶναι, βεβαίως, γνωστές ἀπό πολύ παλιά οἱ πρακτικές καί οἱ μέθοδοι ὅλων αὐτῶν, τῶν διαφόρων κλειστῶν ὁμάδων καί ἐλίτ, πού κινοῦν τά νήματα τῆς ἱστορίας τοῦ πλανήτη. Χρησιμοποιοῦν τά ἐλεγχόμενα ἀπό τούς ἴδιους εἰδησεογραφικά δίκτυα, τηλεοπτικούς σταθμούς, διεθνοῦς κυκλοφορίας ἐφημερίδες καί μία πλειάδα δῆθεν φιλανθρωπικῶν ἱδρυμάτων, ἀλλά καί φιλοσοφικῶν, κοινωνικῶν, ἀθλητικῶν καί ἄλλων φορέων, κινήσεων καί σωματείων. Μέ τόν τρόπο αὐτό προβάλλουν καί ἀναδεικνύουν, ἐν τέλει, οἱ ἴδιοι τούς “ἐκλεκτούς” τῶν λαῶν πρίν ἀκόμη οἱ λαοί τούς γνωρίσουν, τούς ἐπιλέ ξουν καί τούς ψηφίσουν.

Αἱ προετοιμασίαι

Προκατασκευάζουν καί ἐπιβάλλουν ἔτσι τό παγκόσμιο πολιτικό, κοινωνικό καί οἰκονομικό σύστη μα.

Μέσῳ αὐτῶν τῶν ἐκλεκτῶν καί δοτῶν ἡγετῶν κυβερνᾶ τόν κόσμο ἡ πανίσχυρη πολιτική, οἰκονομική, κοινωνική καί θρησκευτική ὀλιγαρχία τῆς σιωνιστικῆς καί τῆς μασωνικῆς Παγκοσμιοκρατίας, πού προορίζεται νά γίνει ἡ Παγκόσμια Κυβέρνηση, ἡ ὁποία συστηματικά προβάλλεται καί στήν Χώρα μας ἐπισήμως ἀπὸ τούς πολιτικούς ὅλων τῶν παρατάξεων! Ἐν ὄψει τῆς προετοιμαζομένης “Παγκόσμιας Κυβερνήσεως”, οἱ Παγκοσμιοκράτες προωθοῦν καί ἀσκοῦν τήν ἐξουσία τους μέσα ἀπό τήν λεγόμενη “Παγκόσμια Διακυβέρνηση”, χρησιμοποιώντας μία σειρά κηδεμονευομένων καί καθοδηγουμένων ἀπό... τούς ἴδιους διεθνῶν καί ἐθνικῶν ὀργανισμῶν, φορέων, κινήσεων, μή–κυβερνητικῶν ὀργανώσεων (ΜΚΟ), ἱδρυμάτων, σχηματισμῶν καί ὁμάδων παραγωγῆς καί ἀναπαραγωγῆς τῆς νεοεποχίτικης ἰδεολογίας. Αὐτός ὁ μηχανισμός τῆς Παγκοσμιοποιήσεως ἀποτελεῖ τό “πολυεργαλεῖο” τῆς “Παγκόσμιας Διακυβερνήσεως”. Εἶναι ὁ κεντρικός ἀγωγός, ἡ γιγαντιαία πολιτιστική, θρησκευτική, οἰκονομική, ἐθνική καί οἰκονομική χοάνη, ὅπου ὁμογενοποιοῦνται, νοθεύονται, παραλύουν, ἀποδυναμώνονται, ἀποσυνθέτονται καί ἐν τέλει μεταλλάσσονται, θεσμοί, πιστεύματα, παραδόσεις, πολιτισμοί, ἤθη, ἀρχές, ἀξίες, ἐθνότητες, λαοί καί πατρίδες. Μετά καί τήν κατάρρευση τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ ἑδραιώθηκε μέ ταχεῖς ρυθμούς ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων, δηλαδή ἡ Pax Americana τῶν Η.Π.Α. καί τῶν συμμάχων της, ἡ ὁποία κατασκευάζει καί προβάλλει ὡς τεχνητή ἀνάγκη τό ἰδεοληπτικό καί ὑποκριτικό κατασκεύασμα τῆς διεθνοῦς ἀσφάλειας, τῆς πατάξεως τῆς τρομοκρατίας, τῆς ἐκτονώσεως τῶν ἐντάσεων, τῆς ἐξομαλύνσεως τῶν ἀντιπαλοτήτων, τῆς ἐπιλύσεως τῶν διαφορῶν καί τῆς ἐπικρατήσεως τάχα τῆς παγκόσμιας εἰρήνης. Συγχρόνως —καί ἀντιθέτως πρὸς τά προηγούμενα— προκαλεῖ τεχνητές καί προκατασκευασμένες πολιτικές, οἰκονομικές, κοινωνικές καί στρατιωτικές περιφερειακές κρίσεις καί συγκρούσεις ἀνά τήν ὑφήλιο, δημιουργώντας σκοπίμως ἀνασφάλεια καί ἀγωνία στούς πολίτες, οἱ ὁποῖοι καταλήγουν νά “ἀποζητοῦν” τήν σιγουριά στήν ἐπίπλαστη “προστασία” τῶν νατοϊκῶν δυνάμεων καί νά “ἐκλιπαροῦν” τήν ἐπέμβασή τους γιά τήν ἐπίλυση τῶν διεθνῶν καί ἐθνικῶν προβλημάτων, ἀκόμα καί γιά τήν ἴδια τήν ἀτομική ἐπιβίωσή τους.

Τὸ ΝΑΤΟ

Τό εἶχε, ἄλλωστε, διατυπώσει πολύ εὔστοχα καί προφητικά, πάνω ἀπό ἑκατό χρόνια πρίν, ὁ μεγάλος Ρῶσος καί ὀρθόδοξος συγγραφέας Φιοντόρ Ντοστογιέφσκυ στόν ἀπαράμιλλο μύθο τοῦ Μεγάλου Ἱεροεξεταστῆ, ὁ ὁποῖος λέει: “Καμμιά ἐπιστήμη δέν θά τούς δώσει ψωμί ὅσο θά μένουν ἐλεύθεροι, μά στό τέλος θάρθουν νά καταθέσουν τήν ἐλευθερία τους στά πόδια μας καί θά μᾶς ποῦν: "Κάντε μας σκλάβους, μά χορτάστε μας"». (Φ. Ντοστογιέφσκυ, Ἀδελφοί Καρα μαζόβ, ἐκδ. Γκοβόστη, τ. Β, σελ. 107). Τό ΝΑΤΟ, στρατιωτικό κυρίως ὄργανο τῆς Pax Americana, μέ τήν “νέα δομή” καί τόν διευρυμένο ρόλο του ἔχει μετασχηματιστεῖ στόν ἐντεταλμένο παγκόσμιο στρατοχωροφύλακα γιά τήν ἐπιβολή τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων κατά τήν κρίση καί τά συμφέροντα τῆς Παγκοσμιοποιήσεως. Ἔτσι ρυθμίζει τήν ἱστορία τῶν λαῶν καί τῶν ἐθνῶν καί ἀποφασίζει ποιοί ἀπό αὐτούς θά παραμείνουν ἤ θά διαγραφοῦν ἀπό τόν παγκόσμιο χάρτη, ποιά παλιά κράτη θά καταστραφοῦν καί ποιά νέα κράτη θά δημιουργηθοῦν!... Στά πλαίσια αὐτά προκλήθηκε, ὑποδαυλίστηκε καί ἐπιβλήθηκε ἡ λεγομένη “Ἀραβική Ἄνοιξη” (Αἴγυπτος, Λιβύη, Συρία κ.λπ.). Πρόκειται γιά τήν ἁλυσιδωτή τεχνητή πολιτική ἀστάθεια μέ τήν πρόκληση ἐμφυλίων συρράξεων δῆθεν γιά τήν ἀνατροπή τῶν αἱμοσταγῶν καθεστώτων πού, ὡστόσο, ὁδηγοῦν στήν ἐπιβολή νέων χειρότερων καθεστώτων, ἀρεστῶν καί “χρήσιμων”, ὅμως στήν Νέα Τάξη Πραγμάτων. Τό σχέδιο προβλέπει τήν ἄνοδο τῶν ἀκραίων ἰσλαμικῶν δυνάμεων — ποὺ δῆθεν πολεμᾶ ὡς “τρομοκρατικὲς” ἡ Δύση!—, οἱ ὁποῖες ἔχουν ἐξαπολύσει κυριολεκτικά γενοκτονικό διωγμό ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν καί γιά τόν ὁποῖο ἐλάχιστοι μιλοῦν καί ὑποτονικά διαμαρτύρονται!... Ὡστόσο μεγαλοσχήμονες ταγοί μας προσφέρουν ὡς ἐπίσημο δῶρο τό “ἱ ερό” Κοράνιο, πού προτρέπει τούς μουσουλμάνους νά σφάζουν τούς ἀλλοπίστους, γιά νά πᾶνε στόν “παράδεισό” τους! Δέν εἶναι λοιπόν “ἀθῶες τοῦ αἵ ματος” οἱ τελευταῖες ἔξαλλες ταραχές στόν ἀραβικό κόσμο, μέ ἀγριότατες καί φονικές ἐπιθέσεις ἐναντίον καί αὐτῶν τῶν ἀμερικανικῶν πρεσβειῶν, πού σκοπίμως καί

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΗΣ Π.Ο.Ε

Ἡ Π.Ο.Ε. διοργανώνει προσκυνηματικὴ ἐκδρομὴ στὴν Ναύπακτο τὴν Παρασκευὴ 16/11/12 καὶ Σάββατο 17/11/12 στίς ἑξῆς Ἱερές Μονές: 1) Ἱερὰ Μονὴ Θεοτόκου Ἀμπελακιωτίσσης 2) Ἱ. Μονὴ Παναγίας Βαρνάκοβας

3) Ἱ. Ἡσυχαστήριο Παναγίας Γοργοεπηκόου Ναυπάκτου 4) Ἱ. Μονὴ Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Αἰγίου

Πληροφορίες: Κων/νος Σαμωνᾶς. Τηλ. 210.6211471, 6942.688774

ὀργανωμένα προκλήθηκαν ἀπό ἀπεχθῆ κινηματογραφική ταινία προσβλητική τοῦ Ἰσλάμ. “Συμπίπτουν” —ὅλως “τυχαίως”— μέ τήν προεκλογική περίοδο στίς Η.Π.Α., ὥστε τελικά ἡ ἐπιλογή τῶν ἀμερικανῶν ψηφοφόρων νά γίνει ὑπό τό κράτος τοῦ πανικοῦ, τοῦ φόβου καί τῆς ἀνασφάλειας, πού προκαλοῦν αὐτά τά γεγονότα. Ἡ Παγκοσμιοποίηση μέ τά ὄργανά της καί μέ πρόφαση τήν διεθνῆ καί ἐθνική οἰκονομική κρίση, πού σκοπίμως αὐτά δημιουργοῦν κυρίως στίς χριστιανικές χῶρες, παγιδεύουν τούς λαούς καί καταργοῦν τήν ἐθνική ἀνεξαρτησία καί κυριαρχία, τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα, τήν δημοκρατία, τήν ἐλευθερία, τά ἀνθρώπινα δικαιώματα καί τίς πολιτικές ἐλευθερίες, τό κοινωνικό κράτος καί τήν δικαιοσύνη. Ἐν τέλει καταλύουν τό σύνταγμα τῆς χώρας–θῦμα καί ἐπιβάλλουν διά τοῦ οἰκονομικοῦ ἐλέγχου ὁλοκληρωτική κατοχή, καθιστώντας τούς μέν λαούς δουλοπάροικους τόν δέ πλοῦτο τους λεία πρός διαμοιρασμό μεταξύ τῶν διεθνῶν τραπεζιτῶν καί τοκογλύφων, χρησιμοιώντας γι᾽ αὐτόν τό σκοπό τίς “ἐθνικές” κυβερνήσεις —πού ἡ Παγκοσμιοποίηση ἐπιβάλλει— ὡς πειθήνια καί ἄβουλα ἐκτελεστικά ὄργανά τους.

Ἡ Νέα Ἐποχή

Σέ οἰκονομικό ἐπίπεδο, πολυεθνικές ἑταιρεῖες, οἰκονομικοί κολοσσοί, ἑταιρεῖες κατασκευῆς ὁπλικῶν συστημάτων, πανίσχυρα οἰκονομικά συμφέροντα καί νεόκοποι κροῖσοι, “λόμπυ” ἐπηρεασμοῦ καί ἐξαγορᾶς συνειδήσεων —μέ ἐπικεφαλῆς τό διεθνές τραπεζικό καί χρηματιστηριακό κεφάλαιο, πού κυριολεκτικά ληστεύει λαούς, καταστρέφει χῶρες καί διαλύει κράτη— ἔχουν ἤδη ἀναλάβει καί διεκπεραιώνουν τήν οἰκονομική Παγκοσμιοποίηση. Ἡ παγκόσμια οἰκονομία εἶναι πλέον μία ἀδηριτη πραγματικότητα, πού ἐπιβάλλει τούς δικούς της ἄτεγκτους καί ἰσοπεδωτικούς κανόνες στά ἐθνικά κράτη καί στούς λαούς, χωρίς νά τούς ἐπιτρέπεται δυνατότητα ἐπιλογῆς ἤ ἄλλης διεξόδου. Τό γεγονός αὐτό ἐπιβεβαίωσε, μέ τόν πιό ἀπροκάλυπτο τρόπο, καί ὁ Πρόεδρος τοῦ Ἰσραήλ (μιᾶς χώρας “κλειδί” στό παγκόσμιο σύστημα ἐξουσίας) Σιμόν Πέρες, πού σέ πρόσφατη συνέντευξή του στόν τηλεοπτικό σταθμό MEGA καί στόν δημοσιογράφο κ. Ἀντώνη Φουρλή (3 Αὐγούστου 2012), τόνισε: “Ὅλες οἱ χῶρες ἀλλάζουν, διότι ἄλλαξε ὁ κόσμος. Κανεὶς δὲν ἔχει ἐπιλογή. Εἴτε θὰ περάσει στὴ νέα ἐποχὴ ἢ θὰ μείνει πίσω, φτωχὸς καὶ ἀσήμαντος. Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει εἶναι ὅτι οἱ κυβερνήσεις δὲν ἐλέγχουν τὶς οἰκονομίες τους... Ἀντὶ γιὰ ἐθνικὴ οἰκονομία, ἔχουμε παγκόσμια οἰκονομία. Καμία χώρα δὲν μπορεῖ νὰ γλυτώσει ἀπὸ τὶς ἐπιπτώσεις τῆς παγκόσμιας οἰκονομίας. Καὶ καμία χώρα δὲν μπορεῖ νὰ ἐλέγξει τὴν παγκόσμια οἰκονομία. Ἔχουμε παγκόσμια οἰκονομία χωρὶς παγκόσμια κυβέρνηση καὶ ἐθνικὲς κυβερνήσεις χωρὶς ἔλεγχο τῶν οἰκονομιῶν τους. Ἐὰν θέλετε νὰ συμμετέχετε πρέπει νὰ ἀκολουθήσετε τοὺς καινούργιους κανόνες, οἱ ὁποῖοι εἶναι παγκοσμιοποιημένοι, βασίζονται στὴν ἐπιστήμη, εἶναι δημιουργι κοὶ καὶ δεκτικοὶ στὶς προσδοκίες τῆς νέας γενιᾶς”. Εὔκολα γίνεται ἀντιληπτό, ὅτι ἕνα παγκόσμιο σύστημα ἐξουσίας, ὅπως τό περιγράψαμε, δέν εἶναι δυνατόν νά διαμορφωθεῖ, νά ἑδραιωθεῖ καί νά λειτουργήσει χωρίς τόν ἔλεγχο τῶν φρονημάτων, τῶν ἐπιλογῶν καί τῶν δραστηριοτήτων τῶν πολιτῶν καί τῶν λαῶν, χωρίς τήν ἀστυνόμευση, τόν χαρακτηρισμό, τόν στιγματισμό καί ἐν τέλει τήν ἐ νοχοποίηση τῶν ἀντιφρονούντων. Ὁ ἔλεγχος, λοιπόν, τῶν προσωπικῶν δεδομένων τῶν πολιτῶν μέσῳ τοῦ ἠλεκτρονικοῦ φακελώματος ἀπό τήν χρήση ἠλεκτρονικῶν καρτῶν καί ταυτοτήτων εἶναι τό “κλειδί” στήν ὅλη ὑπόθεση, εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος, ὅπου στηρίζεται τό παγκόσμιο οἰκοδόμημα ἐξουσίας καί ἐλέγχου. Παρά τόν οὐσιαστικά ἀρνητικό, ἐπικίνδυνο καί ἀπάνθρωπο χαρακτήρα της, ἡ ἠλεκτρονική παρακολούθηση προβάλλεται καί προπαγανδίζεται ὡς ἡ πανάκεια τῆς ἐξυπηρετήσεως τῶν πολιτῶν καί ἐπενδύεται μέ τόν μανδύα τῆς ἀσφάλειας καί τῆς προστασίας δῆθεν τῶν κοινωνικῶν τους δικαιωμάτων. Εἶναι ἡ γνωστή τακτική τῆς Νέας Ἐποχῆς, πού διαστρέφει τήν πραγματικότητα καί παρουσιάζει τό ψέμα ὡς ἀλήθεια καί τήν ἀλήθεια ὡς ψέμα. Ἕνα πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα εἶναι ἡ παροχή ἀδείας ἐκ μέρους τῆς Ἀρχῆς Προστασίας Προσωπικῶν Δεδομένων γιά τήν τοποθέτηση καί χρήση ἔξυπνων συσκευῶν γεωεντοπισμοῦ καί παρακολουθήσεως (τά γνωστά GPS) σέ εὐαίσθητες ὁμάδες, ὅπως ἀνήλικα παιδιά, ὑπερήλικες καί ἀσθενεῖς. Μέ τό πρόσχημα λοιπόν τῆς ἀσφάλειας ὑποβάλλουμε τά παιδιά μας σέ μία διαδικασία διαρκοῦς παρακολούθησης μέ τρομακτικές συνέπειες γιά τήν ζωή τους, τήν ψυχολογική, τήν πνευματική καί κοινωνική κατάστασή τους, καθώς ἔχοντας ἐθισθεῖ σέ μία τέτοια ἐξάρτηση θά τήν ἀποδέχονται καί ἀπό τρίτους ἤ κυβερνητικές ὑπηρεσίες, χωρίς νά ἀντιλαμβάνονται καί νά ἀξιολογοῦν τούς κινδύνους, πού αὐτό ἐγκυμονεῖ.

ΝΕΑΝΙΚΑ

Τὴν 28ην Ὀκτωβρίου τιμᾶται ἡ Εὐχαριστήριος Ἑορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐνέκρινεν ἀπό τοῦ 1952, ὅπως ἡ τήν 1ην Ὀκτωβρίου ἑορτή τῆς ἱερᾶς Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἑορτάζεται τήν 28ην, ὥστε νά τιμᾶται ἡ προστασία τῆς Θεοτόκου πρός τό ἀγωνισθέν κατά τόν Ἑλληνοϊταλικόν πόλεμον Ἔθνος. Ἀνωτέρω Ρωσσική εἰκών, 17ου αἰῶνος.

ΟΣΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

περὶ ἀμέσου ἐμπειρίας τοῦ Θεοῦ. Ὁ βιογράφος του, Νικήτας Στηθάτος, ἀναφέρει ὅτι θεολογοῦσε, ὅπως ὁ ἠγαπημένος Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος· «ὡς ὁ ἠγαπημένος ἐθεολόγει». Στὴν ἐποχὴ τοῦ Ὁσίου Συμεῶνος ἐπικρατοῦσε ἡ παρακάτω αἵρεση. Πολλοί, ἀκόμη καὶ μοναχοὶ τῆς Ἱ. Μονῆς Στουδίου, ἀρνοῦνταν τὴν δυνατότητα θεωρίας καὶ θεοπτίας. Ὁ ἀγγελικὸς βίος θεωροῦνταν ὡς ὑπόθεση τοῦ μέλλοντος αἰῶνος καὶ ἡ ἐξομοίωση μὲ τοὺς παλαιοὺς Πατέρες κρινόταν ἀδύνατη τώρα. Ἡ μυστικὴ ὁδὸς εἶχε λησμονηθεῖ ἀπὸ αἰώνων. Σὲ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία ἀπὸ αἰῶνες εἶχε λησμονηθεῖ ἡ παλαιότερη τάση γιὰ μυστικὴ θεωρία τοῦ Θεοῦ καὶ βασίλευε ἡ τελετουργικὴ τάξη, ὁ Ὅσιος Συμεὼν ἀνέλαβε νέα πρωτοβουλία πρὸς ἀναζήτηση τῆς ἐσωτερικῆς πνευματικῆς ἐμπειρίας. Δὲν ἀπέρριψε τὰ ἐξωτερικὰ μέσα τῆς λατρείας οὔτε περιφρόνησε τὴν ἐκκλησιαστικὴ ὀργάνωση, ἀλλὰ ἔδωσε τὴν πρώτη θέση στὴν προσωπικὴ ἐπαφὴ μὲ τὸν Θεό. Κατὰ τὸν Ὅσιο Συμεῶνα, ἀδυναμία ὑπάρχει μόνο γιὰ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐπιδιώκουν τὴν θεωρία καὶ τὴν θεοπτία. Αὐτοί, ἰσχυριζόμενοι ἀδυναμία, κλείνουν τὴν ἄνοδο πρὸς τὸν Θεό, τὴν ὁποία ἄνοιξε ὁ Χριστὸς καὶ εἶναι πάνω ἀπὸ κάθε αἵρεση αἱρετικοί. Ὁ Ὅσιος Συμεὼν ζητοῦσε ἀπὸ τοὺς μοναχοὺς τὴν πράξη, ἀλλὰ καὶ κάτι πέρα ἀπ᾽ αὐτήν· τὴν θεωρία. Ἀπαιτοῦσε νὰ καταστοῦν θεωρητικοί. Τὰ ἔργα, τὰ συγγράμματα τοῦ Ὁσίου Συμεῶνος εἶναι οὐκ ὀλίγα καὶ μεγίστης σημασίας. Ἔχει γράψει α) κεφάλαια πρακτικὰ καὶ Θεολογικὰ ἑκατὸν ἕνα, β) κεφάλαια γνωστικὰ καὶ Θεολογικὰ εἴκοσι πέντε, γ) κεφάλαια Θεολογικὰ καὶ πρακτικὰ ἑκατό, δ) κατηχήσεις, ε) λόγους καὶ στ) θείων ἐρώτων ὕμνους. Σύμφωνα μὲ τὴν πνευματικὴ διδασκαλία του, ὁ Ὅσιος Συμεὼν διακρίνει τρία στάδια πνευματικῆς τελειώσεως, κατὰ τὰ ὁποῖα ἐπικρατοῦν ἀντιστοίχως ἡ πράξη, ἡ γνώση καὶ ἡ Θεολογία. Πράξη εἶναι κυρίως ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς ἀπαθείας. Γνώση εἶναι ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν κατανόηση τοῦ θείου. Θεολογία εἶναι ἡ θεωρία τῶν θείων, γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Ὅσιος ἐναλλάσσει τὶς λέξεις θεωρία καὶ Θεολογία. Ἡ Θεολογία εἶναι τὸ ὕψιστο στάδιο τελειώσεως. Ὁ Ὅσιος Συμεὼν εἶναι ὁ ποιητής, ὁ συγγραφεὺς τῆς ἑβδόμης εὐχῆς τῆς ἀκολουθίας πρὸ τῆς Θείας Μεταλήψεως, ποὺ λέει «Ἀπὸ ρυπαρῶν χειλέων, ἀπὸ βδελυρᾶς καρδίας, ἀπὸ ἀκαθάρτου γλώσσης, ἐκ ψυχῆς ἐρρυπωμένης…». Στὴν εὐχὴ αὐτή, ποὺ εἶναι γραμμένη σὲ στίχο πολιτικό, ὁ Ὅσιος περιγράφει μὲ ζοφερὸ τρόπο τὴν κατάσταση τῆς ἁμαρτωλότητος τοῦ ἀνθρώπου καὶ παρακαλεῖ τὸν Θεὸ νὰ δεχθεῖ τὴν δέηση.

Ἐκεῖ ποὺ ὁ Ὅσιος Συμεὼν πρωτοτυπεῖ εἶναι ἡ περὶ φωτὸς διδασκαλία, στὴν ὁποία ξεπέρασε τοὺς παλαιοτέρους. Στὴ διατύπωση τῶν σκέψεών του σ᾽ αὐτὸ τὸ σημεῖο ξεκίνησε ἀπὸ δική του ἐμπειρία, τὴν ὁποία δοκίμασε σὲ νεαρὴ ἡλικία. Περιγράφει κάποιον νεανία, ποὺ στεκόταν στὸ δωμάτιό του, τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία φανερώθηκε ἄνωθεν πλουσίως θεία ἔλλαμψη καὶ γέμισε ὅλο τὸν τόπο. Ὁ νεανίας τόσο μεταρσιώθηκε, ὥστε λησμόνησε, ἂν βρίσκεται στὸ σπίτι ἢ κάτω ἀπὸ στέγη. Ἔβλεπε μόνο φῶς καὶ δὲν γνώριζε, ἂν πατοῦσε στὴ γῆ. Δὲν αἰσθανόταν ὅτι ἔχει σῶμα, ἀλλὰ ἑνωμένος ὁλόκληρος μὲ τὸ ἄυλο φῶς καὶ γενόμενος κι αὐτὸς φῶς καὶ ξεχνώντας ὅλα τὰ τοῦ κόσμου, γέμισε ἀπὸ δάκρυα, ἀνέκφραστη χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση. Ἔπειτα ἀνέβηκε στὸν οὐρανὸ καὶ εἶδε ἄλλο φῶς τρανότερο ἀπὸ τὸ προηγούμενο. Τὰ συγγράμματα τοῦ Ὁσίου Συμεῶνος περικλείουν σὲ κάθε σχεδὸν σελίδα τους τὶς λέξεις φῶς, ἔλλαμψη καὶ τὶς παρόμοιες. Ἀλλὰ ὁ Ὅσιος Συμεὼν δὲν διδάσκει ὅτι τελικὸς σκοπὸς τῆς πνευματικῆς ἀνατάσεως εἶναι ἡ θεωρία τοῦ φωτός. Κατ᾽ αὐτὸν σκοπὸς εἶναι ἡ συνάντηση τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου τὸ σύμβολο εἶναι τὸ φῶς. Ἡ ἕνωση μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν Θεὸ εἶναι τὸ τέρμα τῆς πνευματικῆς τελειώσεως. Ἡ ἕνωση τοῦ θείου καὶ τοῦ ἀνθρωπίνου στοιχείου στὸν Θεάνθρωπο Χριστὸ εἶναι γεγονός, τὸ ὁποῖο ἐπαναλαμβάνεται πάντοτε σὲ κάθε ἄνθρωπο, ποὺ ἐπιδιώκει καὶ ἐπιτυγχάνει τὴν τελείωση. Ὁ ἄνθρωπος συλλαμβάνει τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ στὴν καρδιά του, ὅπως τὸν συνέλαβε ἡ Παρθένος στὴν κοιλία της. Ἔτσι ὁ Χριστὸς μορφώνεται μέσα του καὶ αὐτὸς μορφώνεται στὸν Θεό. Τὰ μέλη του εἶναι καὶ αὐτὰ Χριστός. Τὰ ἀνωτέρω σημαίνουν ὅτι ἡ πνευματικὴ ἐμπειρία εἶναι ὁλοκληρωμένη ἀπὸ τὸν παρόντα ἤδη κόσμο, ὅτι ἡ ἀνάσταση εἶναι παροῦσα πραγματικότητα. Εἶναι πνευματικὴ ἀνάσταση καὶ πιὸ ἀξιόλογη ἀπὸ τὴν ἀνάσταση τῶν σωμάτων11. Ἂς ἱκετεύσουμε λοιπὸν τὸν Ὅσιο Συμεῶνα νὰ δώσει καὶ σ᾽ ἐμᾶς λίγο ἀπὸ τὸ χάρισμα τῆς Θεολογίας καὶ θεωρίας τοῦ Θεοῦ, νὰ μᾶς ἀξιώσει νὰ περάσουμε ἐπιτυχῶς τὰ τρία στάδια τῆς πνευματικῆς τελειώσεως, τὴν πράξη, τὴν γνώση καὶ τὴν Θεολογία, ὥστε, μὲ τὴν θεωρία τοῦ φωτός, νὰ ἐπιτύχουμε τοῦ σκοποῦ τῆς πνευματικῆς ἀνατάσεως, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν συνάντηση τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἕνωσή μας μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν Θεό. Ἀμήν! Ὑποσημειώσεις: 11. ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ ΚΑΤΑΦΥΓΙΩΤΗΣ, Φιλοκαλία, κεφ. πδ΄. 12. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΥ, «Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος», ΘΗΕ (Ἀθῆναι) 537-545

᾿Επίκαιρα βιβλία τῶν ἐκδόσεων τοῦ «Ο.Τ.»

᾿Επὶ τῇ εὐκαιρίᾳ τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς ἐπετείου τοῦ ἀθανάτου ἔπους τοῦ 1940 – 1941 ὑπενθυμίζομεν τὸ βιβλιαράκι τοῦ ἀειμνήστου ἱδρυτοῦ τῆς Π.Ο.Ε. ᾿Αρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου

«ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ»

᾿Εξιστορεῖ γεγονότα, τὰ ὁποῖα ἔζησεν ὁ ἴδιος ὁ συγγραφεὺς συμμετασχών, ὡς γνωστόν, ὡς στρατιώτης εἰς τὸν ἑλληνοϊταλικὸν πόλεμον εἰς τὴν ᾿Αλβανίαν. Τιμᾶται 2,70€

Δημοσιογράφος ρωτοῦσε ἐπίμονα τούς νέους: «Ποιὲς εἶναι οἱ προτεραιότητές σου»; Οἱ ἀπαντήσεις τους ἦταν αὐτές: — «Ὡς κυριότερη προτεραιότητα στὴ ζωή μου βάζω τὸ σχολεῖο καὶ τὶς σπουδές. Βέβαια ὁ ἀθλητισμὸς καὶ τὰ χόμπι ἔρχονται σὲ δεύτερη μοῖρα χωρὶς νὰ τὰ παραμελῶ» (17χρονος). — «Οἱ φίλοι μου τὸ θεωροῦν περίεργο, ποὺ δὲν ἔχω χρόνο γιὰ κορίτσια κι ἄρχισαν νὰ μὲ ἀποκλείουν ἀπὸ τὰ σχέδια τους. Ὅμως ἐγώ, ἔχω ἄλλες προτεραιότητες» (15χρονος). — «Γιὰ μένα ἡ κυριότερη προτεραιότητα εἶναι τὸ σχολεῖο, ἡ δουλειὰ ποὺ θὰ κάνω μελλοντικὰ καὶ βέβαια ὁ ἀθλητισμὸς» (18χρονος). *** Προτεραιότητες! Πόσο σημαντικὸ εἶναι νὰ τὶς ἔχουμε εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς στὴ ζωή μας! Οὐσιαστικὰ μιλᾶμε γιὰ κατανομὴ τῶν δραστηριοτήτων, τῶν σκοπῶν, τῶν ἐπιδιώξεων, ἀκόμη δὲ καὶ τῶν ὁραμάτων μας καὶ νὰ τὰ θέσουμε σὲ μία σειρά, ἐκεῖνα ποὺ προη γοῦνται πρῶτα, τὰ ἄλλα δεύτερα καὶ κάποια ἄλλα τρίτα ἢ τέταρτα κ.λπ. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ δὲν μπερδεύουμε τὰ πράγματα καὶ δὲν μπερδευόμαστε μ᾽ αὐτά, κάνουμε ὀρθὴ κατανομὴ τῶν δυνάμεων, τῶν δυνατοτήτων, ὡς καὶ τοῦ ἐλευθέρου χρόνου μας ἀκόμη, δίνουμε μεγάλη σημασία σʼ αὐτὸ ποὺ προηγεῖται! Ὁπότε, μὲ τὴν ἱεράρχηση αὐτὴ τῶν πραγμάτων, ἀσφαλῶς προοδεύουμε καὶ πετυχαίνουμε στὴ ζωή μας. *** Κάποιος καθηγητής, θέλοντας

ΖΗΤΗΜΑΤΑ

νὰ δείξει στοὺς μαθητὲς του αὐτὴν ἀκριβῶς τὴ σπουδαιότητα τῆς ἱεράρχησης τῶν πραγμάτων στὴ ζωή μας, τοὺς ἔκανε τὸ ἑξῆς πείραμα, ἂς τὸ ποῦμε ἔτσι. Πῆρε ἕνα μεγάλο γυάλινο βάζο κι ἄρχισε νὰ τὸ γεμίζει μὲ μικρὲς πέτρες. Οἱ μαθητὲς κοιτοῦσαν μὲ ἀπορία. Ὅταν γέμισε μ᾽ αὐτὲς τὸ βάζο, τοὺς ρώτησε ἂν πράγματι τὸ βάζο ἦταν γεμάτο. Ἐκεῖνοι τοῦ ἀπάντησαν καταφατικά. Ἐκεῖνος δὲν εἶπε τίποτα, ἁπλῶς χαμογέλασε. Στὴ συνέχεια πῆρε κάποια πολὺ μικρὰ βότσαλα, ποὺ εἶχε μαζί του κι ἄρχισε νὰ γεμίζει τὰ κενὰ, ποὺ ὑπῆρχαν ἀνάμεσα στὶς πέτρες. Ὅταν τὸ βάζο φαινόταν πώς δὲν χωροῦσε ἄλλο, ρώτησε πάλι τοὺς μαθητές του: «Εἶναι γεμάτο, παιδιά, τὸ βάζο;». Ἐκεῖνοι ἀπάντησαν: «Τώρα πιὰ εἶναι»! Χαμογέλασε καὶ πάλι, πῆρε ἕνα σακκουλάκι μὲ πολὺ λεπτὴ ἄμμο κι ἄρχισε νὰ τὴν ἀδειάζει στὸ βάζο. Ἡ ἄμμος κινήθηκε ἀνάμεσα στὶς πέτρες καὶ τὰ βότσαλα, καλύπτοντας ὅλα τὰ κενά, ὡς καὶ τὸ πιὸ μικρὸ ἀκόμη. «Λοιπόν, τί λέτε, γέμισε τώρα παιδιά;», ξαναρώτησε τοὺς μαθητές του. Ἐκεῖνοι μετὰ βεβαιότητας εἶπαν: «Χωρὶς καμμιὰ ἀμφιβολία, τώρα πιὰ εἶναι γεμάτο». Τότε ὁ καθηγητὴς πῆρε ἕνα ποτήρι μὲ νερὸ κι ἄρχισε νὰ τὸ ρίχνει στὸ βάζο, ὥσπου τὸ ἀπορρόφησε ὅλο. Καὶ τότε τοὺς εἶπε: «Τώρα, παιδιά, τὸ βάζο εἶναι πιὰ γεμάτο»! Ἐκεῖνοι τὸν κοιτοῦσαν μὲ μεγάλη ἀπορία, γιὰ νὰ δοῦν ποῦ ἤθελε νὰ καταλήξει. Ἐκεῖνος πῆρε τὸ λόγο καὶ τοὺς εἶπε: Τὸ βάζο, παιδιά, ἀντιπροσωπεύει τὴν ἴδια τὴ ζωή μας. Οἱ πέτρες εἶναι τὰ πλέον σημαντικὰ στὴ ζωή, ὅπως ἡ οἰκογένεια, ἡ ὑγεία, οἱ σπουδές, τὸ ἐπάγγελμα, οἱ καλοὶ φίλοι καὶ περισσότερο καὶ πάνω ἀπʼ ὅλα ὁ Θεός. Τόσο δὲ σημαντικὰ εἶναι αὐτά, ποὺ ἀκόμη κι ἂν

ὅλα τʼ ἄλλα λείψουν, ἡ ζωή μας θὰ εἶναι ὁπωσδήποτε στερεὴ καὶ γεμάτη! Τὰ βότσαλα εἶναι τὰ ἄλλα πράγματα, ποὺ ἔρχονται κατόπιν στὴ ζωή μας, ὅπως οἱ ἐξωσχολικὲς δραστηριότητες, ἡ ἐμφάνισή μας, τὸ ντύσιμό μας, τὰ χόμπι μας κ.λπ. πού δὲν παύουν νὰ εἶναι μικρὰ καὶ πάντως σαφῶς μικρότερα πράγματα. Ἂν αὐτὰ τὰ βάλουμε πρῶτα στὸ βάζο, τότε δὲν θὰ ὑπάρχει χῶρος γιὰ τὰ σπουδαῖα καὶ σημαντικά, τοὺς λίθους, κάποτε δὲ καὶ τοὺς θεμέλιους λίθους στὴ ζωή μας! Τέλος ἡ ἄμμος, εἶναι ὅλα τὰ ὑπόλοιπα, ἀκόμη πιὸ μικρὰ πράγματα στὴ ζωή μας. Μάλιστα, ἂν βάλει κανεὶς στὸ βάζο πρῶτα τὴν ἄμμο, τότε δὲν ὑπάρχει χῶρος γιὰ τίποτα ποιὸ σπουδαῖο, ὅπως τὰ βότσαλα καὶ τὶς πέτρες. Τότε, κυριολεκτικὰ ἡ ζωή, χτίζεται ἐπὶ τῆς ἄμμου! *** Οἱ μαθητὲς ἔμειναν κατάπληκτοι! Τὸ παράδειγμα αὐτὸ (ἢ τὸ πείραμα) ἦταν τόσο εὔγλωττο, ποὺ δὲν ἄφηνε περιθώρια γιὰ ἀπορίες ἢ ἀντιρρήσεις. Ὡστόσο, κάποιος ρώτησε τοῦτο: «Καὶ τὸ ποτήρι μὲ τὸ νερό, κύριε, τί ἀντιπροσωπεύει;». Χαίρομε γιὰ τὴν ἐρώτηση, εἶπε ὁ καθηγητής. Θὰ σᾶς πῶ… Ὅσο γεμάτη κι ἂν εἶναι ἡ ζωή μας, ὅσο στρυμωγμένοι ἀπὸ τὶς ὀρθὰ κατανεμημένες δραστηριότητες κι ἂν εἴμαστε, στὸ τέλος θὰ ὑπάρχει πάντα χῶρος γιὰ λίγη δροσιὰ, ποὺ φέρνει ἡ ἀπαραίτητη ἀναψυχή, ἡ καλὴ ψυχαγωγία δηλαδή… *** Φίλοι μου, ἂς ἀρχίσουμε ἀπʼ τὶς πέτρες πρῶτα. Ἂν ξοδεύουμε χρόνο καὶ δύναμη γιὰ μικρὰ πράγματα, τότε ποτὲ δὲν θὰ βροῦμε τὸν χρόνο καὶ τὸν τρόπο γιὰ τὰ πιὸ σημαντικά, γιὰ τὰ μεγάλα. Γιʼ αὐτοὺς ποὺ ἀποκαλοῦμε ἀκρογωνιαίους λίθους στὴ ζωή μας… Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

ΜΕΤΑ βαθυτάτης λύπης διαβάσαμε στὸ κέντρικο ἄρθρο τοῦ «Ο.Τ.» (19.10.12) γιὰ τὰ νέα οἰκουμενιστικὰ ὀλισθήματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου κατὰ τὸν ἑορτασμὸ στὸ Βατικανὸ τῶν 50 ἐτῶν ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῶν ἐργασιῶν τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου. Μέσα ἀπὸ τὴν στήλη τοῦ «Ο.Π.» παραθέτουμε ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα σχετικὰ μὲ τὴν Β´ Βατικανὴ Σύνοδου, ἔτσι ὅπως ἀναρτήθηκε στὴν ἱστοσελίδα «orthodox.voice. blogspot. com»: «Κατὰ τὴν γ΄ φάσιν τῶν ἐργασιῶν τῆς Β΄ Βατικανείου Συνόδου, ἐν τῷ “Διατάγματι περὶ Οἰκουμενισμοῦ” ὁ Πάπας διεκήρυξεν: Αἱ ἄλλαι Ἐκκλησίαι “δὲν ἀπολαμβάνουν τὴν ἑνότητα ἐκείνην, τὴν ὁποίαν ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἠθέλησε νὰ ἐπιδαψιλεύση εἰς πάντας ὅσους ἀνεγέννησε καὶ ἐζωοποίησεν εἰς ἕν σῶμα καὶ εἰς καινότητα ζωῆς, ὡς μαρτυροῦν ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ ἡ σεπτὴ Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας. Διά μόνης πράγματι τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία εἶναι γενικὸν ὄργανον σωτηρίας, δύναται νὰ ἐπιτευχθῆ ὅλη ἡ πληρότης τῶν μέσων τῆς σωτηρίας. Διότι μόνον εἰς τὸν ἀποστολικὸν Σύλλογον, τοῦ ὁποίου ὁ Πέτρος προΐσταται, εἶναι ἐμπεπιστευμένα, κατὰ τὴν πίστιν ἡμῶν, ὅλα τὰ ἀγαθὰ τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὥστε νὰ συγκροτηθῆ ἐπὶ τῆς γῆς ἕν σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἰς τὸ ὁποῖον πρέπει πλήρως νὰ ἐνσωματωθοῦν ὅλοι ὅσοι, κατὰ τινα τρόπον, ἀνήκουν ἤδη εἰς τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ”». Καὶ σχολιάζει τὸ ἐν λόγῳ ἱστολόγιο: «Ἡ Παπικὴ παρασυναγωγὴ διὰ τῆς Β΄ Βατικανείου Συνόδου δὲν ἀναγνωρίζει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καὶ ὁ “Ὀρθόδοξος” Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος συμμετέχει στοὺς ἐπετειακοὺς πανηγυρισμούς της!». *** Καὶ ἐπειδὴ «ἐκ τῆς κεφαλῆς ὁ ἰχθὺς ὄζει» τὸν πνευματικὸ κατήφορο τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριάρχου ἀκολουθοῦν καὶ ἄλλοι Ἱεράρχες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μάλιστα ἕνας ἐξ αὐτῶν ἔφθασε στὸ σημεῖο νὰ δέχεται τὴν εὐλογία ἑνὸς «θεραπευτῆ»-μάγου, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἡ μαχητικὴ ἱστοσελίδα «κατάνυξις» σὲ ἀποκλειστική της δημοσίευση (http://katanixis.blogspot.gr/2012/10/blogpost_5488.html). Συγκεκριμένα, σὲ βίντεο, πού εἶναι ἀναρτημένο στὴν ἐν λόγῳ ἱστοσελίδα ὁ Μητροπολίτη Κιέβου καὶ πάσης Οὐκρανίας Βλαδίμηρος (Σαμποντάν), προκαθήμενος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας δέχεται τὶς εὐλογίες τοῦ «θεραπευτῆ»– μάγου, ὁ ὁποῖος μὲ διάφορες μαγικὲς εὐχές, φίλτρα καὶ ἐλιξήρια διατείνεται ὅτι μπορεῖ νὰ θεραπεύσει διάφορες ἀρρώστειες. Ὁ ἐν λόγῳ «θεραπευτὴς» Gagik Avakyan μὲ στολή, ποὺ ὁμοιάζει μὲ αὐτὴ μουσουλμάνου ἱερέα, ἐναποθέτει τὸ χέρι πάνω στὸ μέτωπο τοῦ Μητροπολίτη Κιέβου καὶ λέει τὶς ἑξῆς εὐχές: «Πιστεύω στὶς ὑποσχέσεις σου οὐράνιε πατέρα καὶ σὲ εὐχαριστῶ ὅ,τι λές. Θὰ βάζετε τὰ χέρια σας (ἐννοεῖ τὸν Σεβ. Κιέβου) πάνω στοὺς ἀνθρώπους καὶ οἱ ἄνθρωποι θὰ εἶναι εὐλογημένοι καὶ θεραπευμένοι. Οὐράνιε πατέρα εὐλόγησε τὸν ἀδερφό μου γιὰ τὴν ἑπόμενη λειτουργία, εὐλόγησε τὴ δουλειὰ τῶν χεριῶν του καὶ τὰ χείλη του, γιὰ νὰ σὲ εὐλογοῦν. Εὐγνωμονῶ ἐσένα, ἂς εἶναι αἰωνία ἡ δόξα τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν».

Στὴ διάρκεια τοῦ βίντεο μάλιστα ὁ Σεβ. Κιέβου δέχεται νὰ πιεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ μαγικὰ ἐλιξήρια τοῦ «θεραπευτῆ». Θὰ περιμέναμε νὰ πιστεύουν σὲ τέτοιου τύπου μαγεῖες ἄνθρωποι, ποὺ ἀπέχουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ ζωή, ἀπελπισμένοι καὶ μὲ ἐλλιπῆ μόρφωση. Ἀντιθέτως ὅμως βλέπουμε τὸν Προκαθήμενο τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας νὰ δέχεται τὶς εὐλογίες τσαρλατάνων, οἱ ὁποῖοι, προφανῶς μὲ δαιμονικὴ ἐπήρεια, δροῦν ὡς «θεραπευτές». Ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Μανώλης, ὁ ὁποῖος τυγχάνει νὰ εἶναι καὶ ὑπεύθυνος τῆς ἱστοσελίδος «κατάνυξις», σχολιάζει σχετικὰ μὲ τὸ ἐν λόγῳ περιστατικό: «Τί ἔχουμε πάθει; Μᾶς ἔχει ἐγκαταλείψει ἡ Θεία Χάρις καὶ παραφρονήσαμε; Δαιμονιστήκαμε; Ἀπὸ τὴ μία βλέπουμε Πατριάρχες, Μητροπολίτες, ἱερεῖς καὶ Θεολόγους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, νὰ προσκυνοῦν τὸν αἱρε-

σιάρχη Πάπα, νὰ σπρώχνονται ποιὸς θὰ πρωτοπρολάβει νὰ πάρει τὴν εὐχή του, νὰ τοῦ δηλώσει ὑποταγὴ καὶ ἀναγνώριση, νὰ φωτογραφιθεῖ μαζί του, ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ τιμοῦν καὶ νὰ δωρίζουν τὸ Κοράνι ἀντὶ τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἔπειτα Μητροπολίτες ὅπως ὁ Ὀρθόδοξος Μητροπολίτης Γερμανίας, νὰ εὐλογοῦνται καὶ νὰ ἁγιάζονται ἀπὸ παπικοὺς καρδιναλίους καὶ τώρα νὰ γινόμαστε μάρτυρες αὐτοῦ τοῦ ἀνοσιουργήματος;

Χριστέ μου, φύλαξον τὴν ποίμνη Σου καὶ μὴ ἐπιτρέψεις τὴν Ἐκκλησία σου νὰ προδώσει τὴν Πίστη, ποὺ τῆς ἐνεπιστεύθη ἡ ἀπέραντη Ἀγάπη Σου. Συγχώρεσέ μας Χριστέ μου καὶ συνέτισέ μας νὰ ἀκολουθοῦμε τὶς ἐντολές σου». Θὰ προτείναμε στὸν Σεβ. Κιέβου καὶ ὅσους πιστεύουν σὲ διάφορους μάγους, ὁραματιστές, πνευματιστές, ἀστρολόγους κ.λπ νὰ μελετήσουν τὰ κείμενα τοῦ Ἁγ. Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, ὁ ὁποῖος στό λόγο του περὶ μαγείας ἀναφέρει καὶ τὰ ἑξῆς: «Οἱ μάγοι, οἱ μάγισσες καὶ ὅσοι καταφεύγουν σ᾽ αὐτοὺς δὲν ἔχουν θέση στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Χάνουν τὸν παράδεισο. Καὶ ποῦ στέλνονται; Ἀλλοίμονο! Στὴν αἰώνια κόλαση μαζὶ μὲ τοὺς ἄπιστους, τοὺς ἀσεβεῖς καὶ τοὺς εἰδωλολάτρες (Ἀποκ. 21:8). Νὰ πῶ καὶ κάτι φοβερότερο; Θὰ κολάζονται χειρότερα κι ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες. Γιατί αὐτοί, ἔτσι γεννήθηκαν στὴν ἀσέβεια, ἔτσι καὶ πέθαναν. Δὲν βαπτίσθηκαν στὸ ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος. Δὲν πίστεψαν στὸ Χριστό. Οἱ Χριστιανοὶ ὅμως, οἱ βαπτισμένοι, πού ἔγιναν παιδιὰ τοῦ Θεοῦ “κατὰ χάριν”, πού τράφηκαν μὲ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου, πῶς τόλμησαν κατόπιν καὶ τὰ καταφρόνησαν καὶ τ᾽ ἀρνήθηκαν καὶ καταπιάστηκαν μὲ τὰ μαγικά; Γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, λοιπόν, καὶ γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς σας, φυλαχθεῖτε, ἀδελφοί μου, φυλαχθεῖτε ἀπὸ τὴ μαγεία. Καὶ πάλι σᾶς λέω, φυλαχθεῖτε! Μὴ πηγαίνετε σὲ μάγους καὶ μάγισσες. Σ᾽ ὅλες τὶς περιστάσεις καὶ γιὰ ὅλες σας τὶς ἀνάγκες νὰ προστρέχετε στὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, στὴν προστασία τῆς Θεοτόκου καὶ στὶς πρεσβεῖες τῶν ἁγίων. Ἔτσι καὶ ἀπὸ τὶς ἀσθένειες καὶ τὶς ἀνάγκες σας θὰ ἐλευθερωθεῖτε, καὶ ἀπὸ τὴν αἰώνια κόλαση θὰ λυτρωθεῖτε, καὶ τὴν οὐράνια βασιλεία θὰ κληρονομήσετε, “ἧς γένοιτο ἀξιωθῆναι πάντας ἡμᾶς χάριτι τοῦ Χριστοῦ”. Ἀμήν».

Ὑψηλὴ τιμητικὴ διάκρισις ὑπὸ τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας

Ὑπὸ τῆς ἐπισήμου ἱστοσελίδος τοῦ τμήματος Ἐξωτερικῶν Ἐκκλησιαστικῶν σχέσεων ἐπληροφορήθημεν τὰ ἀκόλουθα:

«Μὲ τὸν ὑπεύθυνον τοῦ Κέντρου Πατερικῶν Ἐκδόσεων εἰς τὰς Ἀθήνας Πρωτοπρ. Ἰωάννην Διώτην ἐπραγματοποίησε συνάντησιν εἰς τὰς 24 Σεπτεμβρίου 2012 ὁ Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ἱλαρίων, Πρόεδρος τοῦ Τμήματος Ἐξωτερικῶν Ἐκκλησιαστικῶν Σχέσεων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας. Κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς συναντήσεως εἰς τὸν Πρωτοπρεσβύτερον π. Ἰωάννην ἀπενεμήθη τὸ Παράσημον τοῦ Ἁγίου Μακαρίου Μητροπολίτου Μόσχας III Τάξεως τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἁγιώτατος Πατριάρχης Μόσχας καὶ Πασῶν τῶν Ρωσιῶν Κύριλλος ἐτίμησε τὸν Ἕλληνα Κληρικὸν διὰ τὴν σημαντικὴν προσφοράν του εἰς τὴν ἀνάπτυξιν τῆς ἐκ κλησιαστικῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς θε-

ολογικῆς μορφώσεως. Σημειωτέον ὅτι ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Διώτης ἀνέλαβε τὴν πρωτοβουλίαν ἐπανεκδόσεως τῆς Ἑλληνικῆς Πατρολογίας τοῦ J.-P. Migne εἰς 168 τόμους, ἡ ὁποία ἐπρωτοκυκλοφόρησε κατὰ τὰ ἔτη 1855– 1866. Ἀκόμη κατὰ τὴν δεκαετίαν 1990 ὁ πατὴρ Ἰωάννης προσέφερε δωρεὰν εἰς Ἐκπαιδευτικὰ Ἱδρύματα τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μερικὰ σὲτ αὐτῆς τῆς Σειρᾶς. Αὐτὴν τὴν στιγμὴν ἐργάζεται διὰ τὴν ἔκδοσιν Σειρᾶς γραπτῶν μνημείων τῆς ὀψίμου Βυζαντινῆς Ἐκκλησιαστικῆς Γραμματείας».

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ

Ἡ Πανελλήνιος Ἕνωσις Θεολόγων εὑρίσκεται στήν εὐχάριστη θέση νά ἀνακοινώσει στούς συναδέλφους καί νέους θεολόγους ὅτι στό Ἐπιμορφωτικό Σεμινάριο Παιδαγωγικῆς καί Διδακτικῆς Κατάρτισης, στά Γραφεῖα τῆς ΠΕΘ (Χαλκοκονδύλη 37, ὄροφος 3ος) εἰσηγητής στίς 27–10–2012 ἡμέρα Σάββατο καί ὥρα 11:30 – 14:15 θά εἶναι: ὁ κ. Ἰωάννης Β. Τσάγκας, Δρ. Θεολογίας, Σχολ. Σύμβουλος Θεολόγων μέ θέμα: «Ὁ ψηφιακός, θρησκευτικός, βιβλικός ἐγραμματισμός στό σχεδιασμό τῆς διδασκαλίας τοῦ ΜτΘ: Προσδιορισμός καί διατύπωση διδακτικῶν στόχων». Ἀπό τή Γραμματεία τῆς ΠΕΘ

26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012

Σελὶς 5η

Ἀξιώνει πολιτικὴν παρέμβασιν, διὰ νὰ σταματήση ἡ φυσικὴ ἐξόντωσις τῶν 107 μοναχῶν

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ Ι. ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ 300 ΒΟΥΛΕΥΤΑΣ Τὶ ἀποκαλύπτει διὰ τὴν νέαν ἀδελφότητα, ἡ ὁποία, ὡς ἰσχυρίζεται, λειτουργεῖ παρανόμως, ἀλλὰ καὶ διατὶ ὁ ἡγούμενός της εἶναι ψευδοηγούμενος. Αἱ μεθοδευμέναι ἐνέργειαι διὰ τὴν ἀπομόνωσιν τῆς γνησίας Ἀδελφότητος καὶ τῶν μοναχῶν της. Ἡ Ἱστορικὴ Ἱερὰ Μονὴ Ἐσφιγμένου (Παλαιὰ καὶ νόμιμος ἀδελφότης) ἀπηύθυνε πρὸς τὸν Πρόεδρον τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας κ. Κάρολον Παπούλιαν, τὸν Πρωθυπουργὸν κ. Ἀντώνιον Σαμαρᾶν, τοὺς Ἀρχηγοὺς τῶν ἐν τῇ Βουλῇ κομμάτων καὶ τοὺς τριακοσίους βουλευτάς, τοὺς ἁρμοδίους ὑπουργοὺς Ἐξωτερικῶν καὶ Προστασίας τοῦ πολίτου, τὸν Πρόεδρον τῆς Βουλῆς καὶ τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ Ἑλληνικοῦ καὶ Διεθνοῦς τύπου, ἀνοικτὴν ἐπιστολὴν μὲ τὴν ὁποίαν ζητεῖ τὴν παρέμβασίν των, διὰ νὰ σταματήσουν αἱ παραβιάσεις τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων εἰς βάρος τῶν 107 μοναχῶν τῆς Ἱ. Μονῆς, αἱ ἄδικαι διώξεις, αἱ παράτυποι παρεμβάσεις καὶ αἱ «ἀπαγορεύσεις», μὲ τὰς ὁποίας στεροῦνται οἱ μοναχοὶ τὰ στοιχειώδη διὰ τὴν ἐπιβίωσίν των. Εἰς τὴν ἐπιστολὴν τονίζεται πώς,

ἐὰν συνεχισθῆ αὐτὴ ἡ «πολιτική», τότε μετὰ βεβαιότητος προεξοφλεῖται ἡ φυσικὴ ἐξόντωσις τῶν 107 μοναχῶν τῆς γνησίας ἀδελφότητος τῆς Ἱ. Μονῆς Ἐσφιγμένου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἡ Ἐπιστολὴ Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ἀνοικτῆς ἐπιστολῆς ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ἐν ὀνόματι τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς πίστεως τῶν πατέρων ἡμῶν, ἀντιμετωπίζουμε ἀντιχριστιανικὸ καὶ ἀπάνθρωπο διωγμό. “Δὲν πάσχομεν οὔτε ὡς κλέπται οὔτε ὡς κακοποιοί οὔτε ὡς ἀλλοτριοεπίσκοποι ἀλλὰ διὰ δικαιοσύνη”, ὡς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἐπειδὴ θέλουμε νὰ διατηρήσουμε τὴν Ὀρθοδοξία, ἐπειδὴ θέλουμε νὰ κρατήσουμε τὴν πίστη τῶν πατέρων μας, στὴν ὁποία βρίσκεται ἡ σωτηρία τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ. Ἐπειδὴ δὲν θέλουμε νὰ προδώσουμε αὐτὴν τὴν πίστη, μολύνοντας τὴν συνείδησή μας ἐπικοινωνοῦντες μὲ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ, τοὺς Οἰκουμενιστές, τοὺς παπόφιλους καὶ ὅλους ὅσους ἔχουν καινοτομήσει στὴν πίστη τῶν πατέρων μας, ἀντιμετωπίζουμε βία καὶ διωγμό. Ἤδη ἐπὶ 40 συναπτὰ ἔτη, ἡ Ἱερὰ ἡμῶν Μονὴ διώκεται μὲ διάφορους τρόπους καὶ μεθοδεύσεις ἐκ μέρους τῶν ἡγετῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μὲ ὄργανο ἐκτελέσεως τὴν Ἱερὰ Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἡ ὁποία στὴν πλειοψηφία της δὲν συνευδοκεῖ στὸν διωγμό μας, ἀλλὰ ὑπογράφει κατόπιν πιέσεων καὶ ἐμμέσων ἀπειλῶν, ἐγκλωβισμένη ἀφενὸς στὸν φόβο καὶ τὴν δειλία πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, καὶ ἀφετέρου στὴν ἐπιλεκτική της διάθεση ἐφαρμογῆς τῶν διατάξεων τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους (Κ.Χ.Α.Ο), ὁ ὁποῖος ὡς γνωστόν, ἔχει Συνταγματικὴ ἰσχύ. Ἔτσι, ἀνέθεσαν σὲ ὁμάδα καιροσκόπων μοναχῶν, τὴν ἵδρυση πλασματικῆς καὶ παρανόμου ἀδελφότητος, τὴν ὁποία βάπτισαν ἐλαφρᾷ τῇ συνειδήσει «Ἱερὰ Μονὴ Ἐσφιγμένου». Στὴν συνέχεια ἡ ἀδελφότητα αὐτὴ μυήθηκε κατάλληλα, ὡς πρὸς τὸν ρόλο καὶ τὴν δράση, ποὺ θὰ ἀναλάμβανε, ὥστε νὰ ὑποκαταστήσει τὴν Ἱερὰ ἡμῶν Μονὴ Ἐσφιγμένου, προκειμένου νὰ ἐπιτευχθοῦν τὰ σκοτεινὰ ἀντορθόδοξα σχέδια τῶν Οἰκουμενιστῶν.

Ψευδοηγούμενος

Ἡ ἐν λόγῳ, δυστυχὴς καθ᾽ ὅλα ψευδοαδελφότητα, ἀπέκτησε «Γεροντικὴ Σύναξη», κατόπιν τοποθέτησης καὶ ὄχι ἐκλογῆς κατὰ παράβαση τοῦ Κ.Χ.Α.Ο., ὁ δὲ ψευδοηγούμενος αὐτῆς, Χρυσόστομος Κατσουλιέρης, δὲν διαθέτει τὰ προβλεπόμενα ἀπὸ τὸν Κ.Χ.Α.Ο. προσόντα γιὰ τὴν θέση αὐτή, καὶ οὔτε ψηφίστηκε, ἄλλα τοποθετήθηκε, πάλι ἀντιθέτως τῶν σχετικῶν διατάξεων τοῦ Κ.Χ.Α.Ο. Πέραν τούτων, ἡ ψευδοαδελφότητα εἶναι ἀνεπαρκής, καθ᾽ ὅτι ἡ ὀλιγομελὴς σύνθεσή της κατέλαβε τὶς θέσεις τῶν προϊσταμένων, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ στερεῖται τοῦ ἐρείσματος τῆς ἀδελφότητος. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε τὰ κυριότερα παράνομα διαπραχθέντα σὲ βάρος καὶ ταλαιπωρία μας, τὰ ὁποῖα ἰσχύουν μέχρι σήμερα: • Ἀπαγόρευσαν τὴν εἴσοδό μας στὸ Ἅγιον Ὄρος μέσῳ τῆς παρεμ-

πόδισης ἐπιβίβασής μας στὰ ἀκτοπλοϊκὰ μέσα, ποὺ τελοῦν τὰ δρομολόγια ἐντὸς αὐτοῦ. • Ἀπαγόρευσαν μέσῳ τῆς Ἱερᾶς Ἐπιστασίας, τὴν εἴσοδο παντὸς τροχοφόρου, μεταφέροντος τρόφιμα, καύσιμα καὶ διάφορα εἴδη πρώτης ἀνάγκης γιὰ τὴν Ἱ. Μονή μας, ἀπὸ τὴν Οὐρανούπολη. • Ἀπέστειλαν ἔγγραφα στὰ λιμεναρχεῖα Βατοπαιδίου καὶ Ἱερισσοῦ, μὲ ἀπειλὲς μηνύσεων γιὰ παράβαση καθήκοντος, ἀπαιτοῦντες νὰ κατασχεθοῦν τὰ σκάφη τῆς Ἱ. Μονῆς μας καὶ στὴν συνέχεια νὰ παραδοθοῦν σὲ αὐτούς. Νὰ σημειωθεῖ ὅτι μὲ τὰ σκάφη αὐτὰ ἐξυπηρετεῖται ἀποκλειστικὰ ἡ Ἱ. Μονή μας γιὰ τὶς προμήθειές της ἀπὸ θαλάσσης, σὲ τρόφιμα, ἰατροφαρμακευτικὴ περίθαλψη καὶ ἄλλα ἀναγκαῖα εἴδη γιὰ τὴν συντήρηση καὶ λειτουργία της. Ἤδη τὰ σκάφη σήμερα εἶναι ἀκινητοποιημένα μὲ ἀπαγόρευση τοῦ Λιμεναρχείου καὶ

ἐπίκειται ἡ κατάσχεσή τους, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ Ἱ. Μονή μας νὰ μὴ δύναται νὰ ἐφοδιασθεῖ παντελῶς. Ἐκβιάζοντας μὲ τὴν ἀπειλὴ μηνύσεων τοὺς προϊσταμένους τοῦ ΟΤΕ καὶ τῆς ΔΕΗ πέτυχαν τὴν διακοπὴ ὅλων τῶν τηλεφώνων τῆς Ἱ. Μονῆς ὡς καὶ τῶν ἐκτὸς Ἁγίου Ὄρους κονακίων μας, καθὼς καὶ τοῦ ἠλεκτρικοῦ ρεύματος στὸ ἀγρόκτημα στὴν Ἱερισσό, ὅπου ἐκτρέφονται διάφορα ζῶα τῆς Ἱ. Μονῆς, ἐπιφέροντας μεγάλη ζημιά. Ἐπίσης ἐκβιάζοντας τοὺς προϊσταμένους τῶν ΕΛΤΑ στὶς Καρυὲς καὶ τὴν Ἱερισσό, σφετερίσθηκαν τὴν ἀλληλογραφία καὶ τὰ ἐμβάσματα τῆς Ἱ. Μονῆς μας. • Κατόπιν τῆς συμπράξεως τῶν ψευδοεσφιγμενιτῶν, συνεχίζεται ἀκόμα πιὸ ἔντονα ἡ ἀπὸ ἐτῶν ἀπαγόρευση (ἀναφέρονται ἐνδεικτικά): ‣ προσέλευσης τῶν προσκυνητῶν πρὸς τὴν Ἱ. Μονή μας, μέσῳ τῆς μὴ χορήγησης Εἰδικῶν Διαμονητηρίων, ‣ παροχῆς καυσίμων, μέσῳ τῆς μὴ χορήγησης τοῦ δικαιώματος τῆς φοροαπαλλαγῆς, λόγῳ Ἅγιου Ὄρους, στὴν Ἱ. Μονή μας, ‣ εἴσπραξης τῶν Μετοχιακῶν μισθωμάτων, ποὺ ἀποτελοῦν σοβαρὸ οἰκονομικὸ πόρο συντήρησης τῆς Ἱ. Μονῆς μας. Ἤδη καθὼς πληροφορηθήκαμε, οἱ διῶκτες μας εἰσέπραξαν τὰ Μετοχιακὰ μισθώματα, ποὺ δικαιοῦται ἡ Ἱ. Μονή μας καὶ τὰ ὁποῖα ἀνέρχονται σὲ πολλὰ ἑκατομμύρια, λόγῳ τῆς καθυστέρησης εἰσπράξεως αὐτῶν, λόγῳ δέσμευσής τους ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Κοινότητα καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ‣ Μᾶς μηνύουν συνεχῶς γιὰ ψευδεῖς καὶ ἀνυπόστατες κατηγορίες (π.χ. ὅτι εἴμαστε καταληψίες), σὲ ἀντίποινα τῆς βούλησής μας νὰ ἔχουμε ἀδέσμευτη θρησκευτικὴ συνείδηση.

Ὁ στόχος τῶν ἐνεργειῶν

Εἶναι πασιφανὲς ὅτι μέσῳ τῶν ἀνωτέρω ἐνεργειῶν, σκοπεύουν νὰ δημιουργήσουν ἀσφυκτικὸ κλοιὸ στὴν Ἱ. Μονή μας, ὑπ᾽ ὄψη, ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω καθίστανται πλέον ὀδυνηρά, ἐν μέσῳ χειμῶνος, εὐελπιστοῦντες ἔτσι ὅτι θὰ ἐξαναγκάσουν τὴν ἀδελφότητά μας νὰ ἀδυνατήσει στὴν ὁμολογία τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ἢ νὰ ἐγκαταλείψει τὴν Ἱ. Μονή. Ἀντιλαμβάνεστε, πόσο ἐνάντια εἶναι τὰ ἀνωτέρω στὴν δεοντολογία τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, ἀλλὰ κυρίως στὸν Εὐαγγελικὸ νόμο τῆς ἀγάπης. Ἡ ὑψηλὴ θέση, τὴν ὁποία κατέχετε ὡς ἐκπρόσωποι τοῦ ἑλληνικοῦ λάου στὴν ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, σὲ ἕνα στόχο ἀποσκοπεῖ, στὴν προάσπιση τῶν δικαιωμάτων γιὰ ἐλευθερία, ἰσότητα καὶ δικαιοσύνη μεταξὺ τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν. Εὐελπιστοῦντες λοιπόν, ὅπως δείξετε συνέπεια καὶ εὐθιξία στὸ βάρος τῆς ἀποστολῆς σας, παρακαλοῦμε ὅπως τείνετε εὐήκοον οὖς στὰ προβλήματα, τὰ ὁποῖα ἀπὸ δεκαετιῶν ἀντιμετωπίζουμε καὶ ἐνεργήσετε τὰ μέγιστα πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς ἐπιλύσεώς τους. Ἐπὶ δὲ τούτοις, διατελοῦμεν με τὰ τῆς ἐν Χριστῷ φιλαδελφίας καὶ ἀγάπης. Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου † Ἀρχιμανδρίτης Μεθόδιος καὶ οἱ σὺν ἐμοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί

Ο ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ «Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΝΥΚΤΑ

Ἡ ἐφημερίδα «Ἀκρόπολις» τοῦ Βλ. Γαβριηλίδη ἐξέδωσε τὸ 1896, ἐπ᾽ εὐκαιρίᾳ τῶν πρώτων συγχρόνων Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων, μιὰ πολύτιμη ἐπισκόπηση τῆς καταστάσεως τῆς Ἑλλάδος, τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους καὶ τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας μὲ τὸν τίτλο: «Ἡ Ἑλλὰς κατὰ τοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνας τοῦ 1896, Πανελλήνιον εἰκονογραφημένον ΛΕΥΚΩΜΑ». Σ᾽ αὐτὸ γράφουν προσωπικότητες τῶν Γραμμάτων καὶ τοῦ Τύπου τῆς ἐποχῆς, τῶν ὁποίων οἱ συμβουλὲς εἶναι πολὺ ἐνδιαφέρουσες. Στὸν Α´ τόμο πολλὲς σελίδες ἀφιερώνονται στὴν Ἐκκλησία, σ᾽ αὐτές δέ, περιέχεται καὶ ἕνα κείμενο – συμβολὴ τοῦ Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, μὲ τὸν τίτλο: «Ἱερεῖς τῶν Πόλεων καὶ Ἱερεῖς τῶν Χωρίων”, ποὺ θὰ ἐνόμιζε κανεὶς ὅτι ἐγράφη σήμερα καὶ περιγράφει τὴν κατάσταση τῆς ἐποχῆς μας. Ἔρχεται, συνεπῶς, ὡς ἐπιβεβαίωση τοῦ γεγονότος ὅτι μὲ τὴν ἵδρυση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους (περίπου τὸ 1830) παγιώνονται ἢ καὶ δημιουργοῦνται νοοτροπίες καὶ συμπεριφορές, ποὺ ἐπιβιώνουν ἔκτοτε στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, διαιωνίζοντας τὰ συναφῆ μὲ αὐτὲς προβλήματα. Πρὶν παρουσιάσουμε τὸ παπαδιαμάντειο κείμενο, καρπὸ τῆς ὀξύνειας καὶ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματός του, θὰ προταχθοῦν κάποια ἐπεξηγηματικὰ σχόλια γιὰ τὴν βαθύτερη κατανόησή του. 1) Ὁ Παπαδιαμάντης, πιστὸς στὴν ὀρθόδοξη παράδοση, ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη ἐπιστροφῆς τῶν Ἱερομονάχων – Ἀρχιμανδριτῶν στὶς Ἱ. Μονὲς των, ὅπου οὐσιαστικὰ ἀνήκουν. Στὴν ἐποχὴ τοῦ Παπαδιαμάντη τὸ πρόβλημα ἦταν ὀξύτερο καὶ προκλητικότερο ἀπ᾽ ὅσο σήμερα. Ἡ ἐπισήμανσή του ὅμως ἀγγίζει μία ἀπὸ τὶς πολλὲς "ἀταξίες", ποὺ διεσάλευσαν τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ πράξη. 2) Τὸ ζήτημα τῆς μισθοδοσίας τοῦ κλήρου, ποὺ θίγει ὁ Παπαδιαμάντης, ἅπτεται τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας – Πολιτείας καὶ κυρίως τῆς στάσεως τῆς Πολιτείας ἀπέναντι στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα καὶ τὴν Ὀρθοδοξία. Ἤδη ὁ Κοσμᾶς Φλαμιάτος (†1852) εἶχε ἐπικρίνει τὴν μισθοδοσία τῶν ἐπισκόπων, διότι ἔτσι μεταβάλλονταν, ὅπως ἔλεγεν, σὲ ἐλεγχόμενους "κρατικοὺς ὑπαλλήλους". Μὴ ξεχνᾶμε ὅτι παλαιότερα καὶ σὲ κομμουνιστικὰ καθεστῶτα, ὅπως ἡ Τσεχοσλοβακία, ἡ Πολιτεία ἀνέλαβε τὴν μισθοδοσία τῶν λειτουργῶν ὅλων τῶν θρησκευμάτων τῆς Χώρας δι᾽ εὐνοήτους λόγους! Τὴν ὑπαλληλοποίηση τοῦ Κλήρου, καὶ μάλιστα τῶν Ἐπισκόπων, ἀποκρούει ὁ Παπαδιαμάντης. Γι᾽ αὐτὸ φαίνεται τόσο ἀπόλυτος. Δίδει ὅμως τὴν ὀρθὴ λύση στὸ πρόβλημα τῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν ἀναγκῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου: «Ἔχει τὴν ὑποχρέωσιν (ἡ Πολιτεία) ν᾽ ἀποδώση ὅσα κατὰ καιροὺς αὐθαιρέτως ἐδήμευσεν ἢ ἐσφετερίσθη ἐκ τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, διὰ νὰ ἱδρυθῆ ἐκκλησιαστικὸν ταμεῖον». Αὐτὸ ἔχει καὶ στὶς ἡμέρες μας ἐπαναλάβει ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπός μας, ὀρθῶς, εἶναι δὲ γεγονὸς ὅτι ἡ Πολιτεία στὴ δεκαετία τοῦ '50 ἀνέλαβε τὴν μισθοδοσία τοῦ κλήρου ἔναντι τῶν ὅσων κυριολεκτικὰ "ἥρπασε" ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μὲ τὶς συνεχεῖς αὐθαίρετες ἀπαλλοτριώσεις. Τὴν ἀξιοποίηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ κλήρου καὶ τῆς παιδείας θέλησε νὰ πραγματοποιήσει ὁ ἀείμηστος Ἰ. Καποδίστριας, ὁ μόνος ἡγέτης τοῦ Ἔθνους μας, ποὺ καὶ σ᾽ αὐτὸ «ἐσκέπτετο ὀρθοδόξως», ὅπως ἔλεγε γι᾽ αὐτὸν ὁ Κων. Οἰκονόμος. Μετὰ ἀπ᾽ αὐτὸν ἡ Πολιτεία ἔβλεπε τὴν ἐκκλησιαστικὴ περιουσία ὡς ἀντικείμενο ἐκμεταλλεύσεως, μὲ ὅλη τὴ σημασία τοῦ ὅρου. Γι᾽ αὐτὸ σημειώνει ὁ ὀρθόδοξος Παπαδιαμάντης: «Ἂς μὴ προσποιοῦνται (οἱ πολιτικοὶ) ὅτι κήδονται τῆς τύχης τοῦ Κλήρου καὶ ὅτι θέλουν τὸ καλὸν τῆς Ἐκκλησίας». Καὶ αὐτὸ ἰσχύει πολὺ περισσότερο σήμερα… 3) Οἱ μεθοδεύσεις στὸ ζήτημα τῶν χειροτονιῶν μένουν καὶ σήμερα ὡς καρκίνωμα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος καὶ προϋπόθεση τῶν συνεχῶν δραμάτων τοῦ Κλήρου. Τὰ σκάνδαλα ἀπὸ ἐκεῖ πηγάζουν κυρίως, διότι οἱ χειροτονοῦντες λησμονοῦν συχνὰ τὸν λόγο τοῦ Ἀπ. Παύλου: "Χεῖρας ταχέως μηδενὶ ἐπιτίθει, μηδὲ κοινώνει ἁμαρτίαις ἀλλοτρίαις" (Α´ Τιμ. 5,22). Οἱ χειροτονίες εἶναι τὸ κύριο κριτήριο ἀξιολογήσεως τοῦ φρονήματος καὶ τῆς προσφορᾶς τῶν Ἐπισκόπων καὶ ὄχι οἱ ἐθνικιστικὲς κορῶνες καὶ οἱ ἀκίνδυνες διαμαρτυρίες. Ἡ φράση τοῦ Π. "ὅσα ἀρκοῦσιν, ἄνευ ἀπρεποῦς πολυτελείας" ὑπενθυμίζει τὸν λόγο τοῦ ὁμόφρονός του Ἰωάννη Χρυσοστόμου γιὰ τὸν ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου: "ἐκ τοῦ Εὐαγγελίου ζήσεται, ἀλλ᾽ οὐ πλουτήσει". 4) Γιὰ τὴν "μόρφωση" τοῦ Κλήρου εἶναι ἐπίσης σαφέστατος καὶ πατερικότατος. Δὲν ὑποστηρίζει τὴν ἀπαιδευσία, ἀλλὰ τὴν ἀναγκαία ἰσορροπία μεταξὺ παιδείας καὶ χριστοειδοῦς ἤθους. Γι᾽ αὐτὸ μιλεῖ διὰ "μόρφωσιν". Ὅταν λείπει τὸ πατερικὸ φρόνημα, ἡ σχολικὴ ἐκπαίδευση δὲν εἶναι μόνο ἄχρηστη, ἀλλὰ καὶ ἐπιβλαβής.Ἡ κριτική του στὴ Ριζάρειο Ἱερατικὴ Σχολὴ εἶναι ἀπόλυτα δικαιωμένη, ἐπανελήφθη δὲ πολλὲς φορὲς μεταγενέστερα καὶ ἀπὸ ἄλλους. Τὸ τραγικὸ εἶναι ὅτι ἡ Ριζάρειος ἄρχισε νὰ λειτουργεῖ (1844) ὡς ἀντίβαρο τῆς προτεσταντίζουσας Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου, μὲ τὴν ἀνάδειξη ὀρθοδόξων κληρικῶν. Ὁ Παπαδιαμάντης ὑπογραμμίζει τὴν ἐκτροπή της, αἰσθητὴ (καὶ) στὴν ἐποχή του. Γι᾽ αὐτὸ καὶ περιγράφει τὸ κατ᾽ αὐτὸν πρότυπο Κληρικοῦ (τὸν ἅγιο Νικόλαο Πλανᾶ), ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὴν πρόταξη τῆς πνευματικότητος καὶ τὴν ἀναγκαιότητά της. 5) Ὁ Παπαδιαμάντης θίγει καὶ ἄλλα θέματα: Τὴ σημασία τοῦ κη-

ρύγματος καὶ τὶς προϋποθέσεις του, διὰ νὰ εἶναι ἐκκλησιαστικό.Ὡς ἐπίσης, τὴν ἀλλοτρίωση καὶ ἐκκοσμίκευση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ποὺ συνιστᾶ τὴν προϋπόθεση τῆς εὐρύτερης ἀπαξιώσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως. Ὁ Ἀλεξ. Παπαδιαμάντης δὲν παύει νὰ διδάσκει καὶ νὰ ποδηγετεῖ ὀρθοδόξως τὸ ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα καὶ τὸν Λαό μας. Αἰωνία του ἡ μνήμη! π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνὸς

ΙΕΡΕΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΕΙΣ ΤΩΝ ΧΩΡΙΩΝ Καὶ τίς ὁ τρόπος τῆς διακρίσεως; Ποῖον τὸ ὅριον τὸ χωρίζον τοὺς πρώτους ἀπὸ τῶν δευτέρων; Μήπως εἶνε τὰ φαρδομάνικα; – Ἀλλὰ τὰ φαρδομάνικα εἶνε κακόζηλα, καὶ δὲν ἁρμόζουν περισσότερον εἰς τοὺς ἱερεῖς τῶν πόλεων ἢ ὅσον εἰς τοὺς ἱερεῖς τῶν χωρίων. Μήπως εἶνε τὰ πράσινα ἢ κόκκινα ζωστικά; – Ἀλλὰ τὰ πράσινα ἢ κόκκινα ζωστικά εἶνε ἀνοίκεια, καὶ πρέπει, οἱ ἀρχιερεῖς πρῶτοι, εἶτα οἱ ἱερεῖς, νὰ τὰ καταργήσωσι. Μήπως εἶνε τὸ ἔγγαμον ἢ ἡ ἀγαμία τῶν κληρικῶν; Διότι εἰς τὰς Ἀθήνας, τὴν μεγίστην πόλιν τῆς ἐλευθέρας Ἑλλάδος, βλέπω πλείστους ἱερομονάχους ἐφημερεύοντας, θὰ ὑπάρχωσι δὲ τοὐλάχιστον δωδεκὰς τούτων φέροντες τὸ ὀφφίκιον «ἀρχιμανδρῖται». – Ἀλλ' ἱερομόναχοι ἢ ἀρχιμανδρῖται ὀφείλουσι ν' ἀπέλθωσιν εἰς τὰς Ἱ. Μονάς των, καὶ ν' ἀφήσωσι τὰς κατὰ πόλεις ἐφημερίας εἰς τοὺς ἐγγάμους κληρικούς, εἰς οὕς καὶ μόνους ἀνήκουσιν αὗται. Ἂν ἄλλως εἶχε, δὲν θὰ ἐπετρέπετο ποτὲ ὁ γάμος εἰς τὸν Κλῆρον. *** Μανθάνω περί τινος νομοσχεδίου, ὁρίζοντος περὶ μισθοδοσίας τῶν ἐφημερίων, καὶ τὸ ὁποῖον διαιρεῖ τοὺς ἱερεῖς εἰς τρεῖς τάξεις, α´, β´ καὶ γ´, ἀπαράλλακτα ὅπως τοὺς γραμματοκομιστὰς ἢ τοὺς κλητῆρας. Τὸ πρᾶγμα μοῦ φαίνεται ἀνάρμοστον, καὶ μάλιστα κακόδοξον. Πῶς νὰ διαιρεθῶσιν οἱ ἱερεῖς εἰς τάξεις; Ἐκτὸς ἂν ἡ διάκρισις γείνῃ κατὰ τὸ μῆκος τῶν περιχειρίδων, ὡς εἶπα ἐν ἀρχῇ, ἢ κατὰ τὸ χρῶμα τῶν ἐνδυμάτων. Φρονῶ ὃτι δὲν ἔχει καμμίαν ὑποχρέωσιν ἡ πολιτεία νὰ δίδῃ μισθὸν εἰς τοὺς ἱερεῖς. Ἔχει ὅμως τὴν ὑποχρέωσιν ν' ἀποδώσῃ ὅσα κατὰ καιροὺς αὐθαιρέτως ἐδήμευσεν ἢ ἐσφετερίσθη ἐκ τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, διὰ νὰ ἱδρυθῇ ἐκκλησιαστικὸν ταμεῖον. Καὶ ἐκ τοῦ ταμείου τούτου, πλουτιζομένου καὶ δι' ἄλλων πόρων, νὰ δίδωνται συντάξεις καὶ βοηθήματα εἰς γέροντας, ἀσθενεῖς ἢ ἀνικάνους ἱερεῖς, εἰς χήρας καὶ ὀρφανὰ ἱερέων. Ὅσον ἀφορᾷ τοὺς νέους καὶ ἱκανοὺς νὰ ἐκτελῶσι τὰ χρέη των ἱερεῖς, δὲν εἶνε καμμία ἀνάγκη νὰ δοθῇ μισθὸς εἰς αὐτούς. Ἀρκετὰ τοὺς ἔχουν ἐξευτελίσει ἤδη. Μὴ ζητοῦν νὰ τοὺς ὑποδουλώσουν καὶ ὅλως διόλου εἰς τὴν πολιτικήν. Ἂς μὴ προσποιοῦνται ὅτι κήδονται τῆς τύχης τοῦ Κλήρου, καὶ ὅτι θέλουν τὸ καλὸν τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν ἐκήδοντο τοῦ Κλήρου καὶ τῆς Ἐκκλησίας, οἱ πολιτευταὶ δὲν θὰ ὑπέσχοντο καὶ τὴν ἱερωσύνην ὡς ρουσφέτι εἰς τὰς ἐκλογάς, καὶ δὲν θὰ ἐπίεζον τοὺς ἐπισκόπους νὰ χειροτονῶσι φαύλους καὶ ἀγραμμάτους. Καὶ οἱ σεβασμιώτατοι ἐπίσκοποι, ἂν περισσότερον ἐπόνουν καὶ οὗτοι, δὲν θὰ προέβαινον ποτὲ εἰς χειροτονίαν ἀναξίων, εἴτε ἀφ᾽ ἑαυτῶν, εἴτε ὑπείκοντες εἰς πιέσεις. Τοῦτο καὶ μόνον ὀφείλουν νὰ πράξωσι. Νὰ μὴ χειροτονῶσιν ὑπεραρίθμους, παρ᾽ ἐνορίαν καὶ ὑπὲρ ἐνορίαν. Ὁ ἀριθμὸς τῶν οἰκογενειῶν, τῶν ἀποτελουσῶν ἐνορίαν, ὁ ἀριθμὸς τῶν ἱερέων, δύο ἢ τριῶν τὸ πολύ, δι᾽ ἕκαστον ἐνοριακὸν ναόν, νὰ εἶνε ὡρισμένος, ἀλλὰ νὰ μὴ ὑπερπηδᾶται ποτέ. Καὶ ὅταν αἱ ἐνορίαι εἶνε κανονισμέναι, καὶ αἱ θέσεις τῶν ἱερέων μόνιμοι, τότε οἱ χριστιανοί, οἱ μὲν ἐκ τοῦ περισσεύματος, οἱ δὲ ἐκ τοῦ ὑστερήματος, θὰ δίδωσιν εἰς τοὺς ἱερεῖς των ὃσα ἀρκοῦσιν, ἄνευ ἀπρεποῦς πολυτελείας, διὰ νὰ ζήσωσιν αὐτοὶ καὶ τὰ τέκνα των. *** Ἀλλ' ὁμιλοῦσι περὶ μορφώσεως τοῦ Κλήρου. Τί ἐννοοῦσι μόρφωσιν

καθ᾿ ἑκάστην, ἐνῷ τὴν δεῖνα περικοπὴν τοῦ Εὐαγγελίου θὰ τὴν ἀναγνώσῃ ἅπαξ ἢ δίς ἢ τὸ πολύ, τρὶς τοῦ ἔτους, ἐξαιρέσει ὡρισμένων περικοπῶν συχνὰ ἀλλ᾿ ἀτάκτως ἐπανερχομένων, ὡς εἰς τοὺς Ἁγιασμοὺς καὶ τὰς Παρακλήσεις. Τὰ λάθη, ὅσα κάμνει εἰς τὴν ἀνάγνωσιν, εἶναι πολλάκις κωμικά. Καὶ ὅμως ἐξ ὅλων τῶν ἀκροατῶν του, ἐξ ὅλου τοῦ ἐκκλησιάσματος, κανείς μας δὲν γελᾷ. Διατί; Τὸν ἐσυνηθίσαμεν, καὶ μᾶς ἀρέσει. Εἶναι ἀξιαγάπητος. Εἶναι ἁπλοϊκὸς καὶ ἐνάρετος. Εἶναι ἄξιος τοῦ πρώτου τῶν Μακαρισμῶν τοῦ Σωτῆρος. *** Τώρα, ὑποθέσατε δύο ὑποθέσεις, μίαν ἀδύνατον, καὶ μίαν δυνατήν, ὑποθέσατε ὅτι αὐτὸς ὁ ἴδιος ἱερεὺς εἶχεν ἐξέλθῃ ἀπὸ ἱεροδιδασκαλεῖον, παλαιὸν ἢ νέον· θὰ εἶχε διαφορὰν ἐπὶ τὸ βέλτιον; Θὰ ἦτο πασσαλειμμένος μὲ ὀλίγα ἀτελῆ, κακοχώνευτα καὶ συγκεχυμένα γράμματα, μὲ περισσοτέραν οἴησιν καὶ ἀξιώσεις. Θὰ ἦτο διὰ τοῦτο καλύτερος; Θὰ ἐξεφώνει λόγους ἐπ᾽ ἐκκλησίας; —Ἐάν οἱ λόγοι ὡμοίαζον μὲ ὅσους ἔχω ἀκούσει κατὰ καιροὺς ἀπὸ πολλοὺς ἱερωμένους μὲ ἀξιώσεις, μὲ διπλώματα, μὲ πράσινα καὶ μὲ γαλάζια ζωστικά, ὑποψηφίους ἀρχιερεῖς, καὶ τὰ λοιπά, καλλίτερον ὁποῦ λείπουν. Πρέπει νὰ τηρηθῇ κατὰ γράμμα ὁ ἱερὸς κανών. Ἐὰν ὑπάρχη κάπου ἱερεύς τις μὲ ἀληθῆ παιδείαν καὶ μὲ ἀληθῆ ἀρετήν, ἂς ὁμιλῇ. Ἄλλως ἂς ἀναγινώσκονται ἐπ᾽ ἐκκλησίας αἱ ὁμιλίαι τῶν Χρυσοστόμων καὶ Βασιλείων μεταφρασμέναι εἰς τὸ ἁπλοῦν, τὰ Κυριακοδρόμια τοῦ Θεοτόκη, κ.λπ. Αὐτὸ εἶνε τὸ καλλίτερον, τὸ προχειρότερον καὶ τὸ ἀσφαλέστερον. Τώρα, ὑποθέσατε, σχετικῶς μὲ τὸν ἱερέα περὶ οὗ ἀνωτέρω ὁ λόγος, καὶ μίαν ὑπόθεσιν δυνατήν. Ὑποθέσατε ὅτι μισθοδοτοῦνται πράγματι οἱ ἱερεῖς ἐκ τοῦ δημοσίου ταμείου, ὑποθέσατε ὅτι ὁ ἱερεὺς οὗτος λαμβάνει τὸν μισθόν του, εἰς χαρτίον ἢ εἰς χαλκόν. Δὲν θὰ εἶνε ἱκανὸς νὰ τὰ μετρήσῃ, καὶ γινόμενος εὐπορώτερος, δὲν θὰ γείνη καλλίτερος. Τὸ χειρότερον εἶνε ὅτι θὰ πλάσῃ διακρίσεις μεταξὺ ἱερέων καὶ ἱερέων, τὸ μωρὸν αὐτὸ σχέδιον τῆς διαιρέσεως τῶν ἐφημερίων εἰς τάξεις, θὰ ὑποθάλψῃ ἀντιζηλίας, παραλόγους ἀξιώσεις καὶ ὑπεροψίαν. Ἐλπίζομεν ὅτι, καὶ ἂν ψηφισθῇ, ὅπερ πιθανὸν –διότι τόσα καὶ τόσα τερατώδη ψηφίζονται–, ὅμως δὲν θὰ ἐφαρμοσθῇ. *** Τώρα, ἴσως εἴπῃ τις: –Ὅλα αὐτὰ καλὰ δυνατὸν νὰ εἶνε ἀλλὰ τὸ ἄρθρον σου εἶνε ἀρνητικὸν καὶ ὄχι θετικόν. Οἱ παλαιοὶ ἱερεῖς ἦσαν ἀγράμματοι, ἀλλ' ἦσαν ἁπλοϊκοὶ καὶ ἐνάρετοι. Σήμερον ἡ ἁπλότης καὶ ἡ ἀρετὴ ἐξέλιπε, μόνον δὲ ἡ ἀγραμματωσύνη πλεονάζει. Ἐπὶ τίνος βάσεως στηρίζεις τὴν βελτίωσιν τοῦ Κλήρου; Μήπως ἐπὶ μόνης τῆς ἀγραμματωσύνης; Μὴ γένοιτο. Δὲν εἶπα ὅτι ἀποκρούω καθόλου πᾶσαν ἐξ ἀγαθῆς προαιρέσεως γινομένην ἀπόπειραν. Καλὰ εἶνε καὶ τὰ ἱεροδιδασκαλεῖα, καλὸν καὶ τὸ ἐκκλησιαστικὸν ταμεῖον, πρὸς χορηγίαν βοηθημάτων εἰς τοὺς ἀνικάνους καὶ εἰς τὰς χήρας καὶ τὰ ὀρφανὰ τοῦ Κλήρου. Πλὴν ὅλα ταῦτα μόνον σχετικὴν ἀξίαν ἔχουσι. Πολὺ οὐσιωδέστερα καὶ λυσιτελέστερα εἶνε ἄλλα, τὰ ὁποῖα δὲν ἀνάγονται εἰς τὴν σφαῖραν τῆς νομοθετικῆς προνοίας, ἀλλ᾽ εἶνε ὅλως ἠθικὰ καὶ διὰ τοῦτο δὲν ων καὶ ὁ ἁπλοϊκότερος τῶν ἀνθρώ- ἐπιβάλλονται. Νὰ παύσῃ π.χ. ἡ συστηματικὴ πων. Διὰ πᾶσαν ἱεροπραξίαν ἂν τοῦ δώσῃς μίαν δραχμὴν ἢ πενῆντα περιφρόνησις τῆς θρησκείας ἐκ μέλεπτὰ ἢ μίαν δεκάραν, τὰ παίρνει. ρους πολιτικῶν ἀνδρῶν, ἐπιστημόἊν δὲν τοῦ δώσῃς τίποτε, δὲν ζητεῖ. νων, λογίων, δημοσιογράφων καὶ Διὰ τρεῖς δραχμὰς ἐκτελεῖ ὁλόκλη- ἄλλων. Ἡ λεγομένη ἀνωτέρα τάξις, ρον παννύχιον ἀκολουθίαν. Ἀπό- νὰ συμμορφωθῆ μὲ τὰ ἔθιμα τῆς δειπνον, Ἑσπερινόν, Ὄρθρον, Ὥρας, χώρας, ἂν θέλῃ νὰ ἐγκλιματισθῇ Λειτουργίαν. Τὸ ὅλον διαρκεῖ ἐννέα ἐδῶ. Νὰ γείνῃ προστάτις τῶν παὥρας. Ἂν τοῦ δώσῃς μόνον δύο τρίων, καὶ ὄχι διώκτρια. Νὰ ἀσπασθῆ καὶ νὰ ἐγκολπωθῇ τὰς ἐθνικὰς δραχμάς, δὲν παραπονεῖται. Κάθε ψυχοχάρτι, φέρον τὰ μνη- παραδόσεις. Νὰ μὴ περιφρονῇ ἀναφανδὸν ὅ,τι μονευτέα ὀνόματα τῶν τεθνεώτων, ἀφοῦ ἅπαξ τοῦ δώσῃς, τὸ κρατεῖ παλαιόν, ὅ,τι ἐγχώριον, ὅ,τι ἑλληνιδιὰ πάντοτε. Ἐπὶ δύο, τρία, τέσσα- κόν. Νὰ καταπολεμηθῇ ὁ ξενισμός, ρα, πέντε ἔτη ἐξακολουθεῖ νὰ μνη- ὁ πιθηκισμός, ὁ φραγκισμός. Νὰ μὴ μονεύῃ τὰ ὀνόματα, δι᾿ εἴκοσι λεπτὰ νοθεύωνται τὰ θρησκευτικὰ καὶ τὰ τὰ ὁποῖα τοῦ ἔδωκες εἰσάπαξ. Εἰς οἰκογενειακὰ ἒθιμα. Νὰ καλλιερκάθε προσκομιδὴν μνημονεύει δύο γηθῇ ἡ σεμνοπρεπὴς βυζαντινὴ παἢ τρεῖς χιλιάδας ὀνόματα. Δὲν βα- ράδοσις εἰς τὴν λατρείαν, εἰς τὴν ρύνεται ποτέ. Ἡ προσκομιδὴ παρ᾿ διακόσμησιν τῶν Ἱ. Ναῶν, τὴν μουαὐτῷ διαρκεῖ δύο ὥρας. Ἡ Λει- σικὴν καὶ τὴν ζωγραφικήν. τουργία ἄλλας δύο. Νὰ μὴ μιμώμεθα πότε τοὺς ΠαΕἰς τὴν ἀπόλυσιν τῆς Λειτουρ- πιστὰς καὶ πότε τοὺς Προτεστάνγίας, ὅσα κομμάτια ἔχει ἐντὸς τοῦ τας. Νὰ μὴ χάσκωμεν πρὸς τὰ ξέἱεροῦ, ἀπὸ πρόσφορα ἢ ἀρτοκλα- να. Νὰ στέργωμεν καὶ νὰ τιμῶμεν σίαν, τὰ μοιράζει ὅλα εἰς ὅσους τύ- τὰ πάτρια. χουν. Δὲν κρατεῖ σχεδὸν τίποτε. Εἶνε τῆς ἐσχάτης ἐθνικῆς ἀφιλοΜίαν φορὰν ἔτυχε νὰ χρεωστῇ τιμίας νὰ ἔχωμεν κειμήλια, καὶ νὰ μικρὸν χρηματικὸν ποσόν, καὶ ἤθε- μὴ φροντίζωμεν νὰ τὰ διατηρήσωλε νὰ τὸ πληρώσῃ, εἶχε δέκα ἢ δε- μεν. Ἂς σταθμήσωσι καλῶς τὴν καπέντε δραχμάς, ὅλα εἰς χαλκόν, εὐθύνην των, οἱ ἔχοντες τὴν μεγίἐπὶ δύο ὥρας ἐμετροῦσεν, ἐμετροῦ- στην εὐθύνην. σε καὶ δὲν ἠμποροῦσε νὰ τὰ εὕρῃ *** πόσα ἦσαν. Τέλος, εἷς ἄλλος χριἩμεῖς οἱ ἄλλοι, ἂς εὐχηθῶμεν μόστιανὸς ἔλαβε τὸν κόπον καὶ τοῦ τὰ νον οἱ ἱερεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ ἐμέτρησεν. εἶνε ἄξιοι τοῦ εὐκλεοῦς παρελθόνΕἶνε ὀλίγον τι βραδύγλωσσος, καὶ τος, καὶ διὰ τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ἐν περισσότερον ἀγράμματος. Εἰς τὰς Χριστῷ παιδείας ν᾽ ἀναδειχθῶσιν εὐχάς, τὰς περισσοτέρας λέξεις τὰς ἱκανοί, ὅπως διδάσκωσι τὸν χριστώλέγει ὀρθάς, εἰς τὸ Εὐαγγέλιον τὰς νυμον λαόν, καὶ διὰ τοῦ λόγου, περισσοτέρας ἐσφαλμένας. Θὰ εἰ - ἀλλὰ πρὸ πάντων διὰ τοῦ παραπῆτε, διατί ἡ ἀντίθεσις αὕτη; Ἀλλὰ δείγματος, τὰς ὁδοὺς τοῦ Κυρίου. τὰς εὐχὰς τὰς ἰδίας ἀπαγγέλλει Α. ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ λέγοντες; Μὴ ἐννοοῦσι τὰ πολλὰ γράμματα; Οἱ πρὸ τῆς παρούσης γενεᾶς ἱερεῖς ἤξευραν ὀλίγα κολλυβογράμματα. Δὲν ἦσαν εὐπαίδευτοι, ἀλλ' ἦσαν μορφωμένοι. Μορφωμένοι διὰ τὸ ἔργον των. Ἦσαν σεβάσμιοι καὶ ἐνάρετοι. Ἀλλὰ δὲν ἠμποροῦσαν νὰ ἐκφωνοῦν λόγους ; Τόσον τὸ καλλίτερον δι᾽ αὐτοὺς καὶ διὰ τοὺς πιστούς. Ἐδίδασκον διὰ τοῦ παραδείγματος. Ἔφευγον τὰς μωρὰς ζητήσεις καὶ τὰς ἐπιδείξεις, τὰς ἀπηγορευμένας ὑπὸ τῆς ἱερᾶς Γραφῆς. Ἐάν τινες ἐξ αὐτῶν ἤξευραν ὀλίγα ἑλληνικὰ γράμματα, ὡμίλουν διὰ βραχέων, ἔλεγον ὀλίγα, ἀλλ᾽ ἐνεποίουν βαθεῖαν ἐντύπωσιν. Ἀλλὰ χρειάζονται, λέγει, ἱερατικαὶ σχολαὶ διὰ νὰ μορφωθῇ ὁ Κλῆρος. Ὑπῆρχον τρεῖς ἢ τέσσαρες ἱερατικαὶ σχολαί, ὑπῆρχε, καὶ ὑπάρχει ἀκόμη, ἡ ῾Ριζάρειος. Ἀπὸ τὰς ἱερατικὰς σχολὰς ἐβγῆκε σμῆνος δικολάβων, δημοδιδασκάλων, δικαστικῶν κλητήρων καὶ δημοσίων ὑπαλλήλων. Ἀπὸ τὴν ῾Ριζάρειον ἐβγῆκεν ὁλόκληρος σφηκυιὰ δικηγόρων, ἀγέλη καθηγητῶν, ἰατρῶν, χρηματιστῶν καὶ πολιτευομένων. Ποῦ ἠκούσθη αὐτό, μοναστήρια νὰ ἔχωσιν ὑποτρόφους εἰς τὴν Εὐρώπην δικηγόρους, καὶ μάλιστα ἰατρούς, διὰ νὰ διδάσκωνται ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐβγῆκεν ἀπὸ τὸν πίθηκον, κατερχόμενοι δὲ νὰ διδάσκωσι καὶ εἰς ἄλλους τὰ σοφὰ ταῦτα; Μόνον εἰς τὴν Ἑλλάδα γίνονται αὐτά. Ἀλλὰ καὶ τί δὲν γίνεται εἰς τὴν Ἑλλάδα; Ἀπὸ τὰς ἱερατικὰς σχολάς, καὶ ἀπὸ τὴν ῾Ριζάρειον, ἐβγῆκαν ὀλίγιστοι καλοὶ ἱερεῖς, περισσότεροι ἴσως ὄχι πολὺ καθὼς πρέπει. Μὴ πλανᾶσθε. Τὸ ράσον δὲν κάμνει τὸν μοναχὸν καὶ τὸ ἱεροδιδασκαλεῖον δὲν κάμνει τὸν ἱερέα. Πρέπει ὁ ἱερεὺς νὰ ἔχῃ κλίσιν μὲ ἰῶτα καὶ πρὸ πάντων κλῆσιν μὲ ἦτα… Πρέπει νὰ ἔχη πῦρ μέσα του. *** Τίς θὰ κλέψῃ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ αὐτὸ τὸ πῦρ; Τίς θὰ ἐμφυσήσῃ τὴν πίστιν, τὴν πνοήν, τὴν ζωήν; Τίς θὰ θερμάνῃ τὴν τέφραν; Διὰ τοῦ μισθαρίου θὰ μορφωθῇ ὁ Κλῆρος; Διὰ μισθαρίου καὶ δοξαρίου διεφθάρησαν ἤδη τὰ πολλά. Νὰ τοὺς φωτίσῃ ὁ Θεός, ν' ἀφήσουν τὰ πράγματα ὅπως εἶνε, μὴ τὰ κάμουν χειρότερα. Μὴ κίνει κακὸν εὖ κείμενον. Μεταξὺ τῶν ὑπαρχόντων ἱερέων ὑπάρχουσιν ἀκόμη πολλοὶ ἐνάρετοι καὶ ἀγαθοί, εἰς τὰς πόλεις καὶ εἰς τὰ χωρία. Εἶναι τύποι λαϊκοί, ὠφέλιμοι, σεβάσμιοι. Ἂς μὴ ἐκφωνῶσι λόγους. Ἠξεύρουσιν αὐτοὶ ἄλλον τρόπον πῶς νὰ διδάσκωσι τὸ ποίμνιον. Γνωρίζω ἕνα ἱερέα εἰς τὰς Ἀθήνας. Εἶναι ὁ ταπεινότερος τῶν ἱερέ-

ΤΟΥ ΟΧΙ ΤΟΥ 1940»

Τοῦ κ. Ἀλεξ. Μυγδαναλεύρου, Θεολόγου-Ἱεροκήρυκος

«Ἕλληνες μές στά σκοτεινά δείχνουν τόν δρόμο: Ἐλευθερία, γιά σένα θά δακρύσει ἀπό χαρά ὁ ἥλιος». Ὀδυσσέας Ἐλύτης

Ἡ 28ῃ Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ὑπῆρξε διά τήν Ἑλλάδα καί διά τόν κόσμον ὁλόκληρον ἡ σημαντικωτέρα ἱστορική χρονολογία. Εἰς τήν λεωφόρον τῶν χρόνων τῆς μνήμης, καθάριος ὁ νοῦς τῶν Ἑλλήνων, μέ Ἐθνικήν ὑπερηφάνειαν καί ὀρθόδοξον πίστιν, θυμίζει εἰς τούς λαούς τό ἀδιάκοπον καί ἀστείρευτον φῶς τῆς ἐλευθερίας καί διδάσκει εἰς τούς δυνατούς τῆς γῆς τό ὄχι εἰς τήν δουλείαν τό ναί εἰς τήν ἀνδρείαν, δι᾽ ἐλευθερίαν. Ἡ Ἑλλάς τοῦ ΟΧΙ, ἡ ἀστείρευτος πηγή τοῦ πολιτισμοῦ καί τῶν ἰδανικῶν, ψηλά ὕψωσε τήν δάδα καί φώτισε καί ἀφύπνισε τήν κεκοιμημένην ἀνθρωπότητα. Ἡ 28ῃ Ὀκτωβρίου εἶναι ἡ ἐπέτειος τῆς ἐλευθερίας, ἡ ὁποία κατ᾽ ἔτος μᾶς «ξεναγεῖ» εἰς τά ἱστορικά δρώμενα ἐκείνου τοῦ τιτανίου ἀγῶνος τῶν ἐνόπλων δυνάμεων, ἐναντίον τῶν κατακτητικῶν βλέψεων τῶν ἐχθρῶν τῆς Πατρίδος μας. Ἦτο Τιτάνιος ὁ ἀγών, δεδομένου ὅτι τρομεραί δυσχέρειαι ὑπῆρχον κατά τήν χρονικήν ἐκείνην περίοδον. Τό Ἑλληνικόν Ἔθνος εἶχε νωπάς εἰσέτι τάς πληγάς ἐκ τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς καί εἰς δυσχερῆ οἰκονομικήν κατάστασιν εὑρίσκετο. Δέν πτοεῖται ὅμως οὐδέ λησμονεῖ ὅτι τό μικρόν αὐτό Ἔθνος δέν εἶναι τυχαῖον καί ἄγνωστον, ἀλλ᾽ ἡ ἰδία, ἡ αἰώνιος Ἑλλάς, ἡ Ἑλλάς τῶν Μαραθώνων, τῶν Σαλαμίνων, τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Τραπεζοῦντος, τοῦ Σουλίου, τοῦ Μεσολογγίου καί τοῦ Ζαλόγγου. Ἡ Ἑλλάς «τοῖς κείνων ρήμασι πειθόμενοι» προσέφερε καί θά προσφέρη ἐσαεί μεγάλας ὑπηρεσίας πρός τήν ἀνθρωπότητα, ἱκανή νά διαψεύδη τούς βιολογικούς νόμους τῆς ἱστορίας καί τάς γνώμας τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσμου. Κατά τήν ἱστορικήν ἐκείνην νύκτα τοῦ ᾽40, εἰς τό ΟΧΙ τοῦ τότε Πρωθυπουργοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ, ὁλόκληρος ὁ κόσμος μέ σεβασμόν καί συγκρατημένην ἀναπνοή, ἐστάθη μέ θαυμασμόν καί συγκίνησιν, ἀλλά καί εὐγνωμοσύνην εἰς τό μικρόν αὐτό Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων. Μέσα εἰς μίαν ἀνθρωπότητα, τήν ὁποίαν εἶχε καταλάβει ὁ φόβος καί ὁ τρόμος πρό τῶν μηχανοκινήτων δυνάμεων τῆς βίας, ἕνα κόσμον, ὁ ὁποῖος, ὡς ἐφαίνετο, εἶχε ἀπωλέσει πλέον τήν πίστιν εἰς τόν ἑαυτόν του. Ἐμφανίζεται ἀδρανής, ἀδύναμος, ψοφοδεής, ἕτοιμος νά δεχθῆ τήν τελικήν αὐτοῦ καταστροφήν. Μέσα εἰς τήν διαγραφομένην κατάστασιν εὑρέθη ἕν μικρόν Ἔθνος ὀνομαζόμενον ΕΛΛΑΣ νά ὑψώσῃ ὑπερήφανον ἀνάστημα ἐναντίον τῶν δυνάμεων τῆς βίας. Διετράνωσε τήν ἀκλόνητον πίστιν του ποῦ; εἰς τά ὑψηλά ἰδανικά καί τάς ἠθικάς ἀρετάς τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς ἐλευθερίας καί τοῦ πολιτισμοῦ τάς ἀρχάς καί ἀξίας, καταρρίπτοντας τόν μῦθον περί τοῦ ἀνικήτου ἐχθροῦ. Μέ τήν θαρραλέαν στάσιν του, τά κατορθώματά του καί μέ τάς ἡρωϊκάς νίκας του, ἐνέπνευσε τήν ἐλπίδα εἰς τήν φοβισμένην καί κυρτωμένην ἀνθρωπότητα, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐπέλθῃ ἡ ἀποφασιστική καμπή εἰς τήν πορείαν τοῦ παγκοσμίου πολέμου. Ἡ σωτηρία τῶν ἐθνῶν, τῆς Δημοκρατίας, τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς ἐλευθερίας εἶναι πλέον ἐμφανής καί ἡ ἀναπνοή τοῦ κόσμου ἐπανέρχεται εἰς τούς φυσιολογικούς ρυθμούς της.

«Ἡ Ἐλευθερία ἀπαιτεῖ θυσίας καί πίστιν εἰς τόν Θεόν»

Ὁ Θεός τῆς Ἑλλάδος, ναί ἔχει ἰδικόν του ἀληθινόν Θεόν τό Ἑλληνικόν ΕΘΝΟΣ– εἶναι ὁ Θεός τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, εἶναι τό ΕΘΝΟΣ τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων καί τάς ὑψωμένας χεῖρας τοῦ λαοῦ καί τῶν στρατιωτικῶν Ἑλληνικῶν δυνάμεων εὐλογεῖ ὁ Κύριος καί κραταιώνει, ἵνα κρατοῦν καί φυλάττουν ἀμώμητον τήν πίστιν καί τῆς Παρίδος τήν ἐλευθερίαν νά ὑπερασπίζονται. Εἰς τήν κρισιμοτάτην περίοδον τῆς ἐποποιΐας τοῦ πολέμου τοῦ 40, ἡ ἀποφασιστικότητα, ἡ ταχύτητα λήψεως τῶν ἀποφάσεων ἐκ τῶν ἁρμοδίων πολιτικῶν ὀργάνων καί στρατιωτικῶν δυνάμεων ἔπαιξαν τόν σημαντικώτατον ρόλον διά τήν ἔκβασιν τοῦ πολέμου. Ὁ Σπαρτιάτης Συνταγματάρχης ἥρωας τῆς Πίνδου Δαβάκης γράφει καί κοινοποιεῖ διαταγήν πρός τούς Ἀξιωματικούς καί ὁπλίτας: «…Φανῆτε Ἕλληνες καί κρατῆστε γερά τά ὅπλα, μέ πίστιν εἰς τόν Θεόν … Ζήτω ἡ Ἑλλάς…». Τήν πρώτην Νοεμβρίου τοῦ 1940 ἑτοιμάζει τήν ἀντεπίθεσιν, ὁ δέ Ὑπασπιστής αὐτοῦ τόν ἐρωτᾶ: «μέ ποίας δυνάμεις θά κάνωμεν τήν ἀντεπίθεσιν κ. Διοικητά;». Ἀπάντησις: «Ἐγώ, ἐσύ, αὐτοί πού μαζεύεις, οἱ ἡμιονηγοί, οἱ φουρναραῖοι, οἱ γραφιᾶδες καί ὁ Θεός μαζί μας». Διά νά ἀποκτή-

σουν θάρρος, δύναμιν καί ἐλπίδα νίκης, εἰσῆλθον καί διανυκτέρευσαν προσευχόμενοι εἰς τό Μοναστήριον τῆς Παναγίας τῆς Κλαδόρμης. Τάμα εἰς τήν Παναγίαν ἀπό τό Δαβάκη, λάδι, Ἅγια σκεύη, κανδήλια, ὅπερ καί ἐξεπλήρωσε μετά τήν πρώτην νίκην, τήν πρώτη νίκη τοῦ Β. Παγκοσμίου Πολέμου εἰς τήν Πίνδον, ἀπό τόν ἥρωα Συνταγματάρχην Δαβάκην. Ὁ Διοικητής τῆς 8ης Μεραρχίας Ὑποστράτηγος Χαρ. Κατσιμῆτρος, τήν παραμονήν τῆς μεγάλης μάχης τοῦ Καλπακίου (30.10.1940), εἰς τήν μνημιώδη διαταγήν του ἔλεγε: «… Ὁ ἀγών θά διεξαχθεῖ μετά πείσματος καί ἐπιμονῆς ἀκαταβλήτου. Ἄμυνα κρατερά ἐπί τῶν θέσεών μας μέχρις ἐσχάτων. Οὐδεμία ἰδέα εἰς οὐδένα νά ὑπάρχει περί ὑποχωρήσεως. Πάντες, ἀπό τοῦ Στρατηγοῦ Δ/τοῦ τῆς Μεραρχίας μέχρι τοῦ τελευταίου στρατιώτου, θά ἀγωνισθῶμεν ἐπί τῶν θέσεών μας καί ἐν ἀνάγκῃ θά πεθάνωμεν ὅλοι ὑπερασπιζόμενοι αὐτάς. Ὁ Θεός μαζί μας». Ἅπαντες εἶχον τόν σταυρόν εἰς τό στῆθος τους καί τό εἰκόνισμα τῆς Παναγίας, ὅπου ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Χρύσανθος ἐφρόντισε καί ἀπέστειλε εἰς τά μαχόμενα τέκνα τῆς Ἑλλάδος εἰς τό Ἀλβανικόν μέτωπον. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, γράφει ὁ Σπ. Μελᾶς: «… εἶναι ἡ μόνη γυναικεία μορφή, πού κυκλοφορεῖ σέ χιλιάδες εἰκονίτσες στό Μέτωπο. Εἶναι μικρογραφίες τῆς Μεγαλόχαρης τῆς Τήνου, διαβασμένες στήν Ἐκκλησία, κρεμασμένες στό λαιμό τῶν παλληκαριῶν. Σ᾽ ὅλες τίς δύσκολες στιγμές, φέρουν τό χέρι στό στῆθος καί ἐγγίζουν αὐτό τό φυλαχτό, μ᾽ ἐνδόμυχη παράκληση, νά κάμη τό θαῦμα της. Καί εἶναι τόσο καλή, πού δέν τό παραλείπει ποτέ». Τά τέκνα σου Ἑλλάδα καί τό μεγαλεῖο σου βασίλευμα δέν γνωρίζουν. Ἄς σέ φθονοῦν, ἄς σέ ζηλεύουν καί παγίδας ἄς σοῦ στήνουν. Ἐσύ μέ τάς σελίδας δόξης τῆς ἱστορίας τῆς ζωῆς σου, πορεύεσαι, καί μέ τό Ἅγιον Εὐαγγέλιον. Μέ τήν πίστιν εἰς τόν Θεόν προχωρεῖς, σταυρώνεσαι καί ἀνασταίνεσαι, καταβαραθρώνεσαι, ἀλλά καί πάλιν ἀπό τήν τέφραν σου ἀναγεννᾶσαι καί γράφεις νέαν ἱστορίαν εἰς τάς κορυφάς τῆς Πίνδου. Τά ἡρωϊκά σου κατορθώματα αἱ Οὐράνιαι Δυνάμεις ὑπερθαυμάζουν. Ἐκείνη ἡ ἡρωϊκή ἀπάντησις τοῦ Διοικητοῦ Δαβάκη ἀπό τήν Πίνδον πρός τόν τότε Ἀντιστράτηγον Ἰ. Πιτσίκα «Πρῶτα ὁ Θεός θά νικήσωμεν» ἀντηχεῖ καί σήμερον μετά ἀπό 72 ἔτη ἀπό τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, εἰς τά ὦτα τῶν Ἑλλήνων ὅτι καὶ πάλιν θά νικήσωμεν δεδομένου ὅτι δέν ἐξέλιπον αἱ προκλήσεις καί οἱ κίνδυνοι δι᾽ ἀπώλειαν ἐδαφικήν καί Ἐθνικήν ἀνεξαρτησίαν.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Θάρρος – Αἰσιοδοξία «Δέν χάνομαι στά τάρταρα, μονάχα ξαποσταίνω. Στή ζωή ξαναφαίνομαι καί λαούς ἀνασταίνω» Κ. Παλαμᾶς

Ὅταν εἷς ἄνθρωπος, εἷς λαός, ἕν ΕΘΝΟΣ ζεῖ καί ἀνέρχεται τήν βαθμίδα τῆς κλίμακος, πού ὁδηγεῖ εἰς τόν Θεόν, μεταρσιώνεται, καθίσταται μέλος τῆς οἰκογενείας τῶν Οὐρανίων δυνάμεων, ὁπλίζεται μέ θάρρος, μέ αἰσιοδοξία, μέ ἐλπίδα, μέ τόλμη καί μέ Θείαν ὑπερθαύμαστον προστασίαν καλύπτεται. Αὐτή ἡ αἰώνιος ΕΛΛΑΣ παρέμεινε καί παραμένει, ἀκλόνητος, ἀμετάβλητος, ἀμετακίνητος, ἀμεταγλώττιστος, ἀφοσιωμένη, πιστή εἰς τά ἱερά, τά ὅσια τῆς πίστεως καί εἰς τά ἰδανικά τῶν προγόνων της, ἀνύστακτος ναοφύλαξ τῆς ἐλευθερίας καί τῆς Δημοκρατίας. Συνεχίζει διαφυλάττουσα Θερμοπύλας, ἀμώμητον πίστιν, πορευομένη ἐντός τοῦ κόσμου, μή φοβουμένη καταιγίδας, δοκιμασί ας, ἀποδοκιμασίας, ἔχουσα ἐν ἀγκάλαις τήν κιβωτόν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως τῶν ἀρετῶν, καί τῆς πατρίδος τῶν ἰδανικῶν «καταστολισμένη ἄθλων στίγμασιν» λαούς διδάσκουσα. «Εἰρήνη μέν μέγα ἀγαθόν δοκεῖ τοῖς ἀνθρώποις εἶναι, πόλεμος δέ μέγα κακόν». Ἄν δέ τοῦτο -μή γένοιτο- ἀπαιτήσουν δύσκολοι καιροί, διά τήν πίστιν καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερίαν, τά τέκνα αὐτῆς ἐν ὁμονίᾳ, μὲ ἐθνικήν φωνήν διατρανώνουν καί λέγουν: «Ἅμμες δέ γʼ ἐσόμεθα πολλῷ κάρρονες», «…τοῖς κείνων ρήμασι πειθόμενοι…» γνωρίζοντα τήν τοῦ Περικλέους (490-429) ἀρχηγοῦ τῆς Δημοκρατίας τῶν Ἀρχαίων Ἀθηνῶν ρῆσιν: «Εὔδαιμον τό ἐλεύθερον, τό δʼ ἐλεύθερον τό εὔψυχον κρίναντες μή περιορᾶσθε τούς πολεμικούς κινδύνους».

Μπορεῖς νὰ βοηθήσης κι᾿ ἐσὺ τὸν πνευματικὸν ἀγῶνα τοῦ «᾿Ορθοδόξου Τύπου», ἂν θελή σης. Γράψε κι᾿ ἐσὺ ἕνα ΝΕΟΝ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΝ.

Σελὶς 6η

Η ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΙΝ ΤΩΝ ΑΔΙΑΦΟΡΩΝ ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ

(1ον) Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Νικόλαος ἔκανε μίαν πολύ σημαντικήν εἰσήγησιν εἰς τήν Ἱ. Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας (4ην Ὀκτωβρίου 2012), μέ τήν ὁποίαν κατέθεσε προτάσεις καί προβληματισμούς διά τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον πρέπει νά κινηθῆ ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία, διά νά προσεγγίση τούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀδιάφοροι μέ τήν Ἐκκλησίαν, τόν Θεόν, τήν Πίστιν κ.λπ. Ἡ εἰσήγησις εἶχε τόν γενικόν τίτλον: «Ἐκκλησία, νέες ἀντιλήψεις καί νέες τεχνολογίες». Ἡ εἰσήγησις τοῦ Σεβ. Μεσογαίας ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί, Δὲν μπορῶ νὰ μὴ ἀρχίσω μὲ τὴν ἔκφραση τῶν εἰλικρινῶν μου εὐχαριστιῶν γιὰ τὴν τιμὴ καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη αὐτῆς τῆς ὁμιλίας, μάλιστα σὲ μιὰ περίοδο ποὺ ἡ ἀκριβὴς ἀποτίμηση τῆς πραγματικότητος μέσα στὴν ὁποία ἐκτυλίσσεται ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἀποστολή, ἐνῶ εἶναι μεγίστης σημασίας, εἶναι ἐξαιρετικὰ δύσκολη. Οἱ καινοφανεῖς ἀντιλήψεις, τὰ σύγχρονα κοινωνικὰ καὶ φιλοσοφικὰ ρεύματα, τὰ μέσα διάδοσής τους, ἀνατρέπουν παγκόσμιες διαχρονικὲς σταθερές, ἐναλλάσσονται μὲ ἐκπληκτικὴ ταχύτητα, χαρακτηρίζονται ἀπὸ πολυπαραμετρικότητα καὶ φυσικὰ αἰφνιδιάζουν καὶ τὸν ὀργανισμὸ τῆς Ἐκκλησίας ὡς πρὸς τὸν τρόπο κατάθεσης τῆς μαρτυρίας της. Θὰ ἤθελα νὰ ξεκινήσω μὲ ἕνα σαφῆ προσδιορισμὸ τοῦ θέματός μου. Ἀρχικὰ ὁ τίτλος ἦταν «Ἐκκλησία καὶ νέες τεχνολογίες». Ἐπειδὴ ὅμως προσωπικὰ δὲν πίστευα ὅτι τὸ πρόβλημά μας εἶναι οἱ νέες τεχνολογίες, ἡ χρήση τους ἀπὸ πλευ ρᾶς Ἐκκλησίας ἢ καὶ ἡ ἀξιοποίησή τους, πρότεινα τὴ διεύρυνσή του μὲ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ ὅρου «νέες ἀντιλήψεις», προκειμένου νὰ διευκολυνθοῦμε στὴν κατὰ τὸ δυνατὸν καλύτερη ἀνατομικὴ περιγραφὴ τοῦ νέου πλαισίου ζωῆς, ποὺ διαμορφώνεται γύρω μας καὶ νὰ προσδιορίσουμε μερικὰ ἀναγκαῖα στοιχεῖα, γιὰ τὴν ἀποτελεσματικότερη κατάθεση τῆς ἐκκλησιαστικῆς μαρτυρίας καὶ ζωῆς. Τὸ πλαίσιο αὐτὸ ἔχει δύο ἐπίπεδα: Τὸ πρῶτο σχετίζεται μὲ τὴ συμπτωματολογία καὶ τὰ συγκεκριμένα προβλήματα, ποὺ μᾶς κάνουν νὰ συνειδητοποιοῦμε δυσκολίες καὶ ἀλλαγές. Τὸ δεύτερο ἀποτελεῖ τὸ οὐσιαστικὸ περιεχόμενο αὐτοῦ ποὺ ὀνομάζεται νὲες ἀντιλήψεις καὶ νοοτροπίες καὶ τὸ ὁποῖο ἔχει προκληθεῖ ἀπὸ μακροχρόνιους μηχανισμούς, ἐνδεχομένως προσχεδιασμένους, ποὺ ἔχουν ὅμως νὰ κάνουν μὲ τὴν ἴδια τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ τὸν πτωτικὸ χαρακτήρα της. Εἶναι σαφὲς ὅτι «ὁ κοσμοκράτωρ τοῦ αἰῶνος τούτου» ἀλλάζει ὄψεις

καὶ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ τὶς ἐντοπίζουμε ὡς Ἐκκλησία. Στὴν παροῦσα ὁμιλία θὰ ἀσχοληθοῦμε κυρίως μὲ αὐτὸ τὸ δεύτερο στοιχεῖο.

Α. Ὑπόβαθρο καὶ αἴτια τῶν νέων ἀντιλήψεων

Νέες ἀντιλήψεις, νέα ἤθη, νέες τεχνολογίες, ἕνας νέος πλέον κόσμος διαμορφώνεται γύρω μας. Στὴν ἐπεξεργασία τοῦ θέματός μας, ἐφόσον χρησιμοποιοῦμε τὴ λέξη «νέες», θεωρῶ πὼς θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε μπροστά μας νέους φοιτητικῆς καὶ κάτω ἡλικίας, ποὺ βομβαρδίζονται μὲ ἐρεθίσματα καὶ προκλήσεις, τέτοια ποὺ διαμορφώνουν τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο. Τὸ σύστημα τῶν κοινωνικῶν ἀντιλήψεων, ἡ ἐποχή, ἡ τηλεόραση, ἡ παιδεία, ὁ διαδικτυακὸς κόσμος, ἐκφράζουν ἰδέες, στόχους, ἐπιλογὲς ποὺ ἐπηρεάζουν, ἀλλὰ καὶ ἐν πολλοῖς δίνουν σχῆμα καὶ μορφὴ στὸ σύγχρονο πρότυπο ἀνθρώπου. Πάντοτε τὸ κακὸ ἐκφραζόταν μέσα ἀπὸ μία τάση ἕλξης πρὸς τὴν καλοπέραση, τὴν εὐμάρεια, τὴν ὕλη, τὸ συμφέρον, τὴ σάρκα, τὸ ἐγώ. Ὁ εὐδαιμονισμός, ὁ ὑλισμός, ἡ σαρκολατρεία, ἡ ἀμφισβήτηση τῶν ἀρχῶν, τὸ γκρέμισμα τῶν προτύπων, ὁ μηδενισμὸς καὶ φυσικὰ ὁ ἐγωισμὸς ἀποτελοῦν τὸν αἰώνιο ἐπηρεασμὸ καὶ τὸν συνεχῆ πειρασμὸ τῆς ἀνθρώπινης φύσης. Ἡ ἐποχή μας ὅμως εἴτε ἔχει καίρια ἀλλάξει διαχρονικὲς ἔννοιες καὶ ὅρους εἴτε ἔχει δημιουργήσει νέα δεδομένα, ποὺ οὐσιαστικὰ διαμορφώνουν πλέον νέες άντιλήψεις, συμπεριφορές, προσεγγίσεις κλπ. Ἂς δοῦμε μερικὰ ἀπὸ αὐτά. (α) Οἱ κοινωνίες μας τὰ τελευταῖα χρόνια ἄλλαξαν τὰ μεγέθη τοῦ πλούτου καὶ τοὺς ἀριθμοὺς τῶν πλουσίων καὶ κατέστησαν τὴν εὐμάρεια κυρίαρχο στόχο καὶ ἐπιδίωξη ζωῆς. Ἡ ἀξιοποίηση τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν τῆς γῆς, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴ γενικότερη πρόοδο τῆς ζωῆς καὶ τὴν ἐκρηκτικὴ αὔξηση τοῦ παγκόσμιου πληθυσμοῦ, ὁδήγησε στὴ βιομηχανοποίηση καὶ ἑταιρικοποίηση τῆς κατανομῆς τῶν ἀγαθῶν. Αὐτὸ ἔδωσε ἄλλη διάσταση στὶς ἔννοιες τοῦ συμφέροντος καὶ τοῦ πλούτου. Ἡ ἀπόκτηση πλούτου ἔγινε πιὸ εὔκολη, ἡ ἀπόλαυσή του δυνατὴ σὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερους πληθυσμούς, σὲ ὅλο καὶ περισσότερες μορφὲς καὶ ποικιλίες. Πολυτελῆ σκάφη, χλιδάτα ξενοδοχεῖα, εὔκολα ταξείδια σὲ ὀνειρεμένους κόσμους, ἐξωφρενικὲς ποικιλίες τῶν προϊόντων, διαφημιστικὴ βιομηχανία αὐξάνουν τὴν ὄρεξη, προκαλοῦν τὴ σύγκριση, μετατοπίζουν τὴν ἐπιθυμία ἀπὸ τὸ ἀναγκαῖο στὸ ἐντελῶς περιττό, καθιστοῦν τὴν πολυτέλεια καὶ τὴ χλιδὴ αὐτονόητες, μεταλλάσσουν τὴ φιλοσοφία τῶν ἀξιῶν σὲ διεκδίκηση ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἀναδεικνύουν σὲ στόχο ζωῆς τὴν ἐφημερότητα –τὸ ἐδῶ καὶ τώρα- καὶ ἐπιπεδοποιοῦν τὸν ἄνθρωπο

σὲ ἕνα κόσμο ὅπου ἡ πραγματικότητα ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὸ ψέμμα καὶ ἡ ἀλήθεια ἀπὸ χιλιάδες πράγματα ποὺ ὅλα μαγεύουν, ἀλλὰ κανένα δὲν ἀξίζει. Ὁ Δυτικὸς ἄνθρωπος ζεῖ μόνον γιὰ τὸ σήμερα καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό του, γιʼ αὐτὰ ποὺ βλέπει καὶ γιὰ τὰ λίγα ποὺ κατανοεῖ, ὡς ὑλικὴ καὶ βιολογικὴ ὀντότητα μὲ ναρκωμένη τὴν ψυχὴ καὶ νεκρωμένο τὸ πνεῦμα. (β) Ἡ ἐξέλιξη τῶν μέσων μαζικῆς μεταφορᾶς καὶ ἐπικοινωνίας (τηλέφωνο, τηλεόραση, διαδίκτυο, smart phones, blogs, videocasts, fora, wikis, Skype, συσκευὲς εὐρύτατης ψηφιοποίησης καὶ τελευταῖα τὰ ἐργαλεῖα ἠλεκτρονικῆς κοινωνικῆς δικτύωσης ὅπως τὸ facebook καὶ τὸ twitter, τὸ myspace καὶ τὸ linkedin) δημιούργησαν μία παγκόσμια κοινωνία ποὺ φτωχεύει σὲ ἀμεσότητα, στερεῖται τὴν ἰδιωτικότητα, σκλαβώνει σὲ ἐξαρτήσεις, στηρίζεται σὲ τηλεγνωριμίες, καὶ χαρακτηρίζεται ἀπὸ περιχώρηση νοοτροπιῶν, ἰσοπέδωση ἰδιομορφιῶν καὶ σχετικοποίηση τῶν ἀξιῶν, καὶ ὡς ἐκ τούτου ἡ ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας ὑποκαθίσταται ὡς ἀξία ἀπὸ τὴν ἀνάγκη νὰ συνυπάρξουμε, νὰ τὰ βροῦμε, νὰ συμφωνήσουμε, νὰ διαλεχθοῦμε· ὄχι νὰ τὴν ὁμολογήσουμε. (γ) Τὸ ἀγαθὸ τῆς ἀπόκτησης γνώσεως ἔχει κυριαρχήσει. Τὰ ποσοστὰ τῶν σπουδαγμένων ἔχουν αὐξηθεῖ. Τὸ ἴδιο τὰ Πανεπιστήμια, τὰ βιβλία, οἱ Ἀκαδημίες. Αὐτὸ σημαίνει δύο πράγματα: τὸ πρῶτο ὅτι περισσεύει ἡ φυσίωση καὶ τὸ αἴσθημα τῆς αὐταρκείας καὶ τὸ δεύτερο ὅτι πλεονάζει ὁ κίνδυνος νὰ ποδηγετοῦνται οἱ μάζες καὶ νὰ κατευθύνονται μέσα ἀπὸ συγκεκριμένους ἐκπαιδευτικοὺς μηχανισμοὺς καὶ προγράμματα. Τὸ σχολεῖο ὅμως δὲν ἔχει πλέον τὴν ἔννοια ποὺ γνωρίζαμε. Ἀπὸ χῶρος ποὺ κατὰ κύριο λόγο ἀσκεῖ ἀγωγή, καλλιεργεῖ τὴ σοφία, ἐμβαθύνει στὸν πολιτισμό, τὸν συντηρεῖ καὶ παράγει νέον ἔχει ἐξελιχθεῖ σὲ ἕνα μηχανισμὸ παραγωγῆς καὶ μετάδοσης πληροφοριῶν, ποὺ μάλιστα λόγῳ τοῦ ὄγκου τους μόνον μηχανὲς μποροῦν νὰ τὶς ἀποθηκεύσουν, ἀναλύσουν ἢ καὶ συνθέσουν. Ἡ γνώση ἐπειδὴ ἀπαιτεῖ κρίση, προσωπικὴ μετοχὴ στὴ σύνθεση καὶ ἐλευθερία ἔχει ἐκφυλισθεῖ σὲ δεξιότητα συλλογῆς ἐπὶ μέρους πληροφοριῶν καὶ ἐξειδίκευσης στὴ χρήση ἐργαλείων πρόσβασης σὲ αὐτές. Ἡ ἀναζήτηση πληροφοριῶν στὸν ὠκεανὸ τοῦ διαδικτύου ὀνομάζεται surfing, ποὺ σημαίνει περπατῶ πάνω στὰ κύματα, δηλαδὴ δὲν βουλιάζω στὸν βυθὸ τῆς ἀλήθειας, ἐπιπλέω στὴν ἐπιφάνεια, ἀκουμπάω τὰ ἐπιφαινόμενά της. Ὁ ἄνθρωπος ὡς πρὸς τὶς δυνατότητες γίνεται ἀβαθής, ἐνῶ διαθέτει ἀπίστευτες γνώσεις· οἱ ἔξυπνοι ποὺ ὅμως ἀδυνατοῦν ἐντελῶς νὰ διαχειρισθοῦν τὴν καθημερινότητά τους περισσεύουν ἐπικίνδυνα. Τὰ ἀποθέματα σοφίας ἔχουν πλέον ἐξαφανισθεῖ.

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΗ ΤΕΧΝΗ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

Συμεὼν τοῦ Θεοδόχου Οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν (Λουκ. β΄ 34), οὔτε μειοῦται ἡ μεμαρτυρημένη ἄμεμπτος ἠθικὴ ὑπόστασις τοῦ Κυρίου (τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας; Ἰω. η΄ 46) διὰ τῶν ὑποπροϊόντων τῆς θολοκουλτούρας· ἀλλ᾽ αὐτὸ τὸ ὁποῖον θλίβει εἶναι πῶς ψυχαὶ τὰς ὁποίας προορίζει ὁ Χριστὸς εἰς σωτηρίαν καὶ κοινωνίαν τῆς δόξης Του φθάνουν εἰς αὐτὸ τὸ ἐπίπεδον τῆς ἀρνήσεως καὶ διαστροφῆς τῆς Ἀληθείας. Καὶ παρὰ ταῦτα ὁ Ἀνεξίκακος ἀναμένει τὴν μετάνοιάν των διὰ νὰ

χαρίσῃ τὴν ἄφεσιν, ὅπως ὁ ἴδιος διεκήρυξεν (ὃς ἐὰν εἴπῃ λόγον κατὰ τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ, Ματθ. ιβ΄ 32, Λουκ. ιβ΄ 10). Ποῖον ἆρά γε μήνυμα ἐκ τοῦ εἰσαχθέντος τούτου εἰς τὴν χειμαζομένην πατρίδα μας ἀμερικανικοῦ θεατρικοῦ ἔργου προσφέρεται εἰς τὸν σύγχρονον Ἕλληνα, ὁ ὁποῖος ἰδιαιτέρως σήμερον ἐπιζητεῖ νὰ στηριχθῇ εἰς σταθεράς, ἐλπιδοφόρους καὶ ἀναλλοιώτους ἀξίας καὶ εἰς πρόσωπα ἀκέραια καὶ ἀδιάβλητα; Ὅτι δηλ. δὲν ὑπάρχει τίποτε ὑγιὲς καὶ σωτήριον καὶ ὅτι τὰ περὶ Χριστοῦ ὡς Σωτῆρος καὶ νομοθέ-

ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΧΩΣ ΟΡΑΜΑ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

κάνει τὴ σύγκριση καὶ νὰ πάρει σχετικὲς ἀποφάσεις;

γ´. Οἱ κληρικοί – ἐκπαιδευτικοί

Ἡ Ἱ. Σύνοδος ποτὲ δὲν εἶδε μὲ καλὸ μάτι τοὺς κληρικοὺς – ἐκπαιδευτικούς. Ἐνῶ ἐμφανίζεται ὅτι ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν παιδεία, ποὺ παρέχεται στὰ σχολεῖα τῆς Πατρίδας μας, ἐν τούτοις δὲν θέλει τοὺς δικούς της κληρικοὺς – ἐκπαιδευτικούς, οἱ ὁποῖοι μποροῦν νὰ πετύχουν ἀρκετὰ πράγματα στὰ σχολεῖα.

δ´. Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν

Ὑπάρχει μιὰ μικρὴ ὁμάδα θεολόγων, ποὺ συμπλέει μὲ τοὺς ἄθεους καὶ ἄπιστους τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, οἱ ὁποῖοι ἐπειδὴ δὲν μποροῦν νὰ καταργήσουν τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα βάλθηκαν νὰ τὸ μετατρέψουν σὲ θρησκειολογία. Δυστυχῶς, οἱ θεολόγοι αὐτοὶ εἶναι στενοὶ συνεργάτες τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ὁ ὁποῖος δὲν μπορεῖ ἢ δὲν θέλει νὰ δεχτεῖ ὅτι τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν πρέπει νὰ εἶναι κατηχητικὸ καὶ ὁμολογιακό. Στὸ θέμα αὐτὸ ὁ Μακαριώτατος εἶναι πολὺ προοδευτικός! Σὲ πρόσφατη μάλιστα ἐπίσκεψη, ποὺ τοῦ ἔκαναν στὸ γραφεῖο του οἱ θεολόγοι τῆς Πανελλήνιας Ἕνωσις Θεολόγων (Π.Ε.Θ.) οἱ ἀπαντήσεις, ποὺ ἔδωσε στοὺς προβληματισμούς τους ἦταν ἀπαράδεκτες καὶ ἡ ἀδιαφορία του ἀσυγχώρητη. Θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του ὑποχρεωμένο στὴν πολιτεία, ἡ ὁποία τοῦ διαθέτει αὐτοκίνητο, ὁδηγό, προσωπικὴ ἀσφάλεια κ.λπ. καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἔλθει σὲ ἀντίθεση μαζί της! Ἀφήνω ἀσχολίαστη τὴν ἐπιχειρηματολογία του.

ε´. Ἀδιαφορία γιὰ τὸν οἰκουμενισμό

Ὁ πιστὸς λαὸς δὲν θέλει νὰ συγχρωτίζονται καὶ νὰ συμπροσεύχονται οἱ πνευματικοί του πατέρες μὲ τοὺς αἱρετικούς, Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες. Δὲν θέλει νὰ εἶναι οἱ κληρικοὶ κοσμικοὶ ἄρχοντες, ποὺ ὑποβαθμίζουν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ὑπηρετοῦν ἐφήμερες πολιτικὲς σκοπιμότητες, ποὺ δὲν βοηθοῦν σὲ τίποτα. Τὴν ἀντίδραση αὐτὴ τοῦ λαοῦ γνωρίζουν οἱ οἰκουμενιστὲς τοῦ Φαναρίου καὶ ἀποφεύγουν ἐντὸς τῆς Ἐλλάδος νὰ ἐκδηλώνονται, ἐνῶ ἔξω συμπροσεύχονται μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ μιλοῦν γιὰ πολλὲς ἐκκλησίες. Ἐκεῖ βρίσκονται ἕνα βῆμα πρὶν τὴν ἐπαίσχυντη ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν, ποὺ ὀνειρεύονται. Εἶναι πολλὰ τὰ περιστατικὰ μὲ πρωταγωνιστὲς Μητροπολίτες τοῦ Οἰκ. Θρόνου, ποὺ ὑπηρετοῦν σὲ χῶρες τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς. Οἱ Ἀρχιερεῖς αὐτοὶ δὲν γνωρίζουν πολὺ καλὰ τί θὰ πεῖ ἀποδοχὴ πάσης αἱρέσεως! Ἀπέναντι στὸν οἰκουμενισμὸ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἀδιάφορη, φαινομενικῶς τοὐλάχιστον. Δὲν θέλει νὰ κακοκαρδίσει τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος μὲ τὶς συχνές του ἐπισκέψεις ρίχνει στάχτη στὰ μάτια τῶν Μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἔτσι ὅλα βαίνουν καλῶς καὶ πανηγυρικῶς, οἱ ἴδιοι διάγουν τὸν βίον τους καὶ ἂς ὑποφέρει ὁ λαὸς ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κρίση! Κλείνοντας τοῦτο τὸ ἄρθρο δὲν αἰσιοδοξῶ. Δὲν περιμένω νὰ διορθωθεῖ κάτι στὴν Ἐκκλησία. Τὰ πράγματα θὰ λιμνάζουν, τὰ προβλήματα θὰ παραμένουν καὶ μόνον ὅταν θὰ δημιουργοῦνται χηρεύουσες Μητροπόλεις, θὰ δραστηροποιοῦνται οἱ ὑπεύθυνοι, γιὰ νὰ ἐκλεγοῦν τὰ δικά τους πνευματικὰ τέκνα, τὰ ὁποῖα στὴ συνέχεια θὰ συμβάλλουν στὴ διαιώνιση τῆς κακοδαιμονίας στὸν ἱερὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας!

του τοῦ ὑγιοῦς κοινωνικοῦ καὶ ἀτομικοῦ βίου εἶναι φληναφήματα καὶ εὐκόλως διακωμῳδοῦνται. Δυστυχῶς ἡ ἐκτροπὴ τῆς Τέχνης, ὥστε νὰ ἀποδέχεται τὰ σκύβαλα τῆς νοσηρᾶς φαντασίας τοῦ οἱουδήποτε ὡς μέσα ἐκφράσεώς της, εἶναι σημεῖον τῶν καιρῶν, εἶναι ἀπότοκος τῆς πολιτικῆς, οἰκονομικῆς καὶ παιδευτικῆς παρακμῆς, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ εἰς ἀλλοίωσιν τῆς ἐθνικῆς καὶ πνευματικῆς συνειδήσεως τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀπουσίας ὑπευθύνων ἡγητόρων ἱκανῶν νὰ ἀντιτάξουν ἐθνικὸν ἀνάστημα ἀκόμη καὶ εἰς τὰ ἐπὶ τοῦ πνευματικοῦ ἢ τοῦ παιδευτικοῦ χώρου ὑπούλως διαδραματιζόμενα. Ὅσον ἀφορᾷ δὲ εἰς τὸ διατυμπανιζόμενον θέμα τῆς ἐλευθερίας ἡ ὁποία καταστρατηγεῖται δῆθεν, ἂν ἀπαγορευθῇ παράστασις ἑνὸς βλαπτικοῦ τῶν συνειδήσεων ἔργου, ὁ Χριστιανισμὸς ὁ ὁποῖος τὸ θέμα τῆς ἐλευθερίας ἔχει πολλαπλῶς ἐξάρει, ἀναγνωρίζει ὅτι ὑπάρχουν καὶ ὅρια διὰ νὰ μὴ θίγεται τὸ κοινωνικὸν συμφέρον· αἱ ῥήσεις τοῦ Ἀπ. Παύλου καὶ τοῦ Ἀπ. Πέτρου π.χ. ἔχουν αἰώνιον ἀξίαν: πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾽ οὐ πάντα οἰκοδομεῖ (Α΄ Κορ. ι΄ 23), ὑμεῖς γὰρ ἐπ᾽ ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, ἀδελφοί,… ἀλλὰ διὰ τῆς ἀγάπης δουλεύετε ἀλλήλοις (Γαλ. ε΄ 13), ὡς ἐλεύθεροι καὶ μὴ ὡς ἐπικάλυμμα ἔχοντες τῆς κακίας τὴν ἐλευθερίαν (Α΄ Πέτρου β΄ 16). Ἀλλὰ καὶ ἂν αὐτοὺς τοὺς λόγους τοῦ Θεοῦ παρακάμπτουν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Διαφωτισμοῦ, ἂς ἀκούσουν τοὐλάχιστον τοὺς λόγους τοῦ Πλάτωνος περὶ τῆς κολασίμου ἀκρίτου ἐλευθερίας: τῷ ὄντι τὸ ἄγαν τι ποιεῖν μεγάλην φιλεῖ εἰς τοὐναντίον μεταβολὴν ἀνταποδιδόναι… ἡ γὰρ ἄγαν ἐλευθερία ἔοικεν οὐκ εἰς ἄλλο τι ἢ εἰς ἄγαν δουλείαν μεταβάλλειν… ἐξ οἶμαι τῆς ἀκροτάτης ἐλευθερίας δουλεία πλείστη τε καὶ ἀγριωτάτη (Πολιτεία 563e-564a), καὶ ἂς κρίνουν ἂν ὄντως δουλείαν εἰς ἐμπάθειαν καὶ ἀντικοινωνικὴν ἀνελευθερίαν μαρτυρεῖ ἡ ἐμμονὴ εἰς τὴν ἀπαξιωτικὴν τῆς ἀληθείας καὶ τοῦ ἀχειραγωγήτου τῆς συνειδήσεως προσβολὴν τῆς Ἑλληνικῆς πνευματικῆς παραδόσεως. Καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ δεινῶς δοκιμαζομένου σήμερον πιστοῦ λαοῦ τρωθεῖσα βαναύσως εἰς ὅ,τι πολυτιμότερον διαθέτει ὑπὸ τῶν ποικίλων ταγῶν του, ἔχουσα ἐπίγνωσιν τοῦ μεγέθους τοῦ διαπραχθέντος ὀλισθήματος, βλέπει τὴν μόνην λύτρωσιν εἰς τὴν παρηλλαγμένην ἐπανάληψιν τῆς ἱκεσίας τοῦ πρωτομάρτυρος Στεφάνου: Κύριε μὴ στήσῃς ἡμῖν τὴν ἁμαρτίαν ταύτην (Πράξ. ζ΄ 60).

26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012

Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Η ΡΩΜΑΙΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ´ ΛΟΥΚΑ

Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΘΥΓΑΤΡΟΣ ΤΟΥ ΙΑΕΙΡΟΥ ΚΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΑΙΜΟΡΡΟΟΥΣΗΣ* (Λουκ. η´ 41–56, Ματθ. θ´, Μᾶρκ. ε´)

Τὴν 29ην Ὀκτωβρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας τῆς Ρωμαίας. Ἀνωτέρω εἰκών ἐκ τῆς Ἱ. Μονῆς Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους.

ΑΡΧΙΜ. π. ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ (1886-1983)

῾Ο Μεσενικολίτης «Ὑπουργός ᾽Εξωτερικῶν» τῆς ῾Αγιωνύμου Πολιτείας

Τοῦ κ. Γεωργίου Θ. Μηλίτση, διδασκάλου

(1ον)

Στό Μεσενικόλα Καρδίτσας εἶδαν τό φῶς τῆς ἡμέρας πολλοί ἄνδρες, πού ἔπαιξαν σπουδαῖο ρόλο στή ζωή τῆς Πατρίδας καί τῆς ᾽Εκκλησίας μας. ῞Ενας Μεσενικολίτης, πού ὁ πανδαμάτωρ χρόνος δέν κατόρθωσε νά τόν ρίξει στή λήθη, εἶναι ἀναμφισβήτητα ὁ μακαριστός ἡγούμενος τῆς ῾Αγιορείτικης Ἱ. Μονῆς τοῦ ῾Οσίου Διονυσίου ᾽Αρχιμανδρίτης Γαβριήλ.

Τά παιδικά του χρόνια

῾Ο μακαριστός π. Γαβριήλ, κατά κόσμον Γεώργιος Καζάσης, γεννήθηκε τό 1886 στό χωριό Μεσενικόλας Καρδίτας, ἀπό εὐλαβεῖς, ἐναρέτους καί ἐργατικούς γονεῖς, τόν Θεοδόσιο καί τήν Κωνσταντίνα καί ἦταν ἕνα ἀπό τά ἑπτά παιδιά τους. Οἱ εὐλογημένοι γονεῖς του τόν ἀνέθρεψαν σύμφωνα μέ τά διδάγματα τῆς Ἐκκλησίας μας. Τόν ἔμαθαν νά σέβεται καί νά ἀγαπάει τό Θεό καί τή Μητέρα Του. Τόν συμβούλευαν τί πρέπει νά κάνει καί τί νά ἀποφεύγει, γιά νά μή λυπεῖ τό Θεό. Τόν προέτρεπαν νά πηγαίνει στήν ἐκκλησία ὄχι μόνο, γιά νά βοηθάει τόν ἱερέα τοῦ χωριοῦ, ἀλλά καί γιά νά μάθει νά διαβάζει καί νά ὑμνεῖ τό Δημιουργό. Τακτικά τόν ἔπαιρνε ἡ μητέρα του καί πήγαιναν στά ἐξωκκλήσια τοῦ χωριοῦ, γιά νά ἀνάψουν τά κανδήλια καί νά προσευχηθοῦν. Οἰκογενειακῶς πήγαιναν ἀρκετές φορές τό χρόνο, γιά προσκύνημα, στό πολύ ἀγαπητό τους μοναστήρι, τήν Κορώνα. ῾Η μητέρα του ἀπό πρίν ἑτοίμαζε πρόσφορα, ἔπαιρνε ἀπό τά βαρέλια τό καλύτερο σέ ποιότητα κρασί κι ἕνα μπουκάλι λάδι κι ἀφοῦ τά φόρτωναν στό μουλάρι τους ξεκινοῦσαν γιά τό μοναστήρι. ᾽Εκεῖ κοιμόντουσαν τό βράδυ καί τό πρωΐ μετά τή Θεία Λειτουργία γύριζαν στό χωριό, ὅπου τούς περίμεναν πολλές γεωργικές ἐργασίες. ῞Οπως ὅλοι οἱ Μεσενικολίτες, ἔτσι κι αὐτοί, ἀσχολοῦνταν μέ τήν ἀμπελουργία, τούς κήπους πού ἦταν συνήθως κοντά στό χωριό καί τά χωράφια πού ἦταν στή Νεβρόπολη, σημερινή λίμνη Πλαστήρα. Στή Νεβρόπολη φύτευαν φασόλια, καλαμπόκι, πατάτες καί ἄλλα. Σ᾽ ὅλες αὐτές τίς δουλειές πρῶτος καί καλύτερος ὁ νεαρός Γεώργιος. Οἱ ἐργατικοί γονεῖς του, τοῦ μετέδωσαν ὄχι μόνο τήν ἀγάπη πρός τήν ἐργασία, ἀλλά καί τήν Πατρίδα. ῾Ο πατέρας του πάντα μιλοῦσε στά παιδιά του μέ ἐνθουσιασμό γιά τήν Πατρίδα μας, γιά τή δόξα της καί τούς ποικίλους ἐχθρούς της. ῾Ο Γεώργιος τελείωσε τό Δημοτικό, τό τριτάξιο Γυμνάσιο καί μετά πῆγε στό Σχολαρχεῖο, ὅπου φοίτησε γιά μιά μόνο χρονιά, διότι τόν «ἔκοψε» ὁ πατέρας του. ῞Οταν ἔμαθαν τήν πράξη του αὐτή οἱ συγγενεῖς, οἱ συγχωριανοί καί οἱ δάσκαλοι προσπάθησαν νά τόν μεταπείσουν, ἀλλ᾽ αὐτός τούς ἔλεγε: «Δέ θ᾽ ἀφήσω τό παιδί μου νά μάθει γράμματα, νά πάει νά σπουδάσει καί μετά νά ᾽ρθει στό χωριό ἄθεος καί νά μᾶς λέγει ὅτι ὁ ἄνθρωπος κατάγεται ἀπό τόν πίθηκο. Χίλιες φορές κοντά στό Θεό κι ἄς εἶναι ἀγράμματος». Αὐτά τά ἔλεγε, διότι τήν περίοδο ἐκείνη γύρισε στό χωριό ἕνας νέος, πού πῆγε γιά

σπουδές στό ἐξωτερικό καί στό καφενεῖο καθημερινά ἔλεγε στούς συγχωριανούς του ὅτι «δέν ὑπάρχει Θεός κι ὅτι ὁ ἄνθρωπος κατάγεται ἀπό τόν πίθηκο».

Κοντά στόν Παῦλο Μελᾶ

Μιά μέρα, ἐνῶ ἦταν 17 ἐτῶν, ὁ Γεώργιος ἐξαφανίσθηκε ἀπό τό χωριό. Μάταια οἱ γονεῖς προσπαθοῦσαν νά τόν βροῦν. Ποῦ νά πῆγε; Μήπως τοῦ συνέβη κάτι κακό; ῞Ολοι οἱ χωριανοί, ἦταν ἀγαπημένοι τότε καί ὁ πόνος τοῦ ἑνός ἦταν καί πόνος ὅλων, μάταια ἔψαχναν στίς ρεματιές, τίς σάρες, στ᾽ ἀμπέλια, στά δάση καί στή Νεβρόπολη νά βροῦν τόν Γεώργιο. ῞Οταν πιά οἱ ἐλπίδες γιά νά τόν βροῦν ζωντανό ἔσβησαν, ἦλθε ἡ εἴδηση ὅτι ζεῖ καί ὅτι κατατάχτηκε ὡς ἐθελοντής στά ἀντάρτικα σώματα τοῦ μεγάλου μακεδονομάχου Παύλου Μελᾶ. ᾽Εκεί πολέμησε σά λιοντάρι, γιά νά μείνει ῾Ελληνική ἡ Μακεδονία μας. ῞Οταν γύρισε πίσω ὅλοι τόν περιεκύκλωσαν καί ἤθελαν νά μάθουν γιά τίς μάχες, πού πῆρε μέρος.

Στή Θεσσαλονίκη

Τό 1910, ὥριμος ὁ μπαρουτοκαπνισμένος Γεώργιος ἐξαφανίσθηκε γιά δεύτερη φορά ἀπό τή γενέτειρά του. ῎Εχοντας, ὅπως μοῦ ἔλεγε, ἕνα ντρουβά στόν ὦμο, μέσα στόν ὁποῖο εἶχε λίγο ψωμί, τυρί καί μερικές ἐλιές ἄφησε καί πάλι τό χωριό του καί πῆρε τό δρόμο γιά τή Θεσσαλονίκη. Ἀπό ἐκεῖ εἶχε σκοπό, νά πάρει κανένα καράβι, γιά νά πάει στόν ῎Αθωνα, αὐτός ἦταν ὁ προορισμός του. ᾽Από τή Θεσσαλονίκη, ἦταν Τουρκοκρατούμενη ἀκόμα, ἔστειλε γράμμα στούς δικούς του καί τούς ἔγραφε ὅτι θά πάει στήν ᾽Αμερική, γιά νά δουλέψει. Μάλιστα τούς ἔγραφε ὅτι τά ροῦχα του τά εἶχε βάλει κάτω ἀπό τήν κάδη καί ὅτι μποροῦν νά τά φορέσουν τά ἀδέλφια του, γιατί δέ θά τά ξαναχρειαστεῖ. Στή Θεσσαλονίκη συνάντησε ἕνα συγχωριανό του στρατιωτικό, πού λέγονταν Νταής, καί τοῦ ζήτησε νά τόν βοηθήσει νά πάει στόν προορισμό του. Συνάντησε ἀκόμα κι ἕνα ἄλλο Μεσενικολίτη, ὁ ὁποῖος τόν ρώτησε γιά ποῦ πηγαίνει καί τοῦ ἀπάντησε «στόν ῎Αθωνα». ᾽Εκεῖνος φαίνεται ὅτι πρώτη φορά ἄκουσε τή λέξη ῎Αθωνας καί τόν ρώτησε: «Ποῦ εἶναι ὁ ῎Αθωνας;» Στήν ᾽Αμερική ἀπάντησε ὁ Γεώργιος. Τήν ἄλλη μέρα μπῆκε σ᾽ ἕνα καΐκι, πού πήγαινε στή Δάφνη.

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ

Ὁ σύλλογος ἀνεγέρσεως καὶ ἀποπερατώσεως Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Διονυσίου Διόνυσος – Ἀττικῆς διοργανώνει τὸ Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012 ἡμερησία προσκυνηματικὴ ἐκδρομὴ στὴν Εὔβοια. • Ἱερὸ Προσκύνημα Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου • Ἱερὰ Μονὴ Ὁσίου Δαβὶδ Γέροντος

• Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Νικολάου (Ἄνω Βάθεια)

Πληροφορίες καὶ δηλώσεις συμμετοχῆς κ. Ἀλέξανδρο Καλλιγέρη. Τηλ. 210 8150245 καὶ 6945988013. Τιμὴ Συμμετοχῆς 20€

Ὁ μὲν Ἰησοῦς, ὅπως ἑρμηνεύει ὁ ἱερὸς Θεοφύλακτος, ὑπέστρεψε ἀπὸ τῆς χώρας τῶν Γαδαρηνῶν. Οἱ δὲ ὄχλοι τὸν προσέμεναν, ἕνας μὲν διὰ τὴν διδασκαλίαν, ἄλλος δὲ καὶ διὰ τὰ θαύματα. Προσῆλθε λοιπὸν καὶ κάποιος ἄρχων τῆς συναγωγῆς, ὄχι παραμικρός τις ἢ πτωχός, ἀλλὰ ἀπὸ τοὺς πρώτους. Προσθέτει καὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ ὁ Εὐαγγελιστής, διὰ νὰ γίνη γνωριμώτερον τὸ θαῦμα, ὅτι ἀληθινὸν εἶναι. Προσπίπτει δὲ οὗτος εἰς τὸν Ἰησοῦ, ἐπειδὴ καὶ εἶχε ἀνάγκη, ὁποὺ θὰ ἔπρεπε καὶ χωρὶς νὰ ἔχη ἀνάγκην, νὰ προσπέσῃ καὶ νὰ τὸν γνωρίσῃ πὼς εἶναι Θεός. Ὅμως καὶ ἡ θλῖψις πολλάκις ἀναγκάζει τοὺς ἀνθρώπους νὰ δράμουν πρὸς τὸ καλόν. Διὰ τοῦτο λέγει καὶ ὁ Δαβὶδ «ἐν κημῷ καὶ χαλινῷ τὰς σιαγόνας αὐτῶν ἄγξαι τῶν μὴ ἐγγιζόντων πρὸς σὲ» (ψαλμ. λα´). Ἦτο λοιπὸν ἀρχισυνάγωγος ὁ Ἰάειρος καὶ εἶχε πένθος βαρύ. Καὶ τοῦτο, διότι τὸ παιδὶ ἦτο μονάκριβον, 12 χρονῶν, εἰς τὸ ἄνθος τῆς ζωῆς. Τὸ γεγονὸς περιγράφουν καὶ οἱ τρεῖς Εὐαγγελισταί. Ὁ Λουκᾶς δὲ μὲ περισσοτέρας λεπτομερείας (Ματθ. θ´, Μᾶρκ. ε´). Ἂς προσέξωμεν, λέγει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, τὴν ἁπλοϊκότητά του. Δύο αἰτήματα ὑποβάλλει εἰς τὸν Χριστόν. Καὶ νὰ πάῃ ὁ ἴδιος καὶ νὰ βάλη τὸ χέρι του ἐπάνω. Σημεῖον ὅτι εἶχε ἀφήσει τὸ παιδὶ ζωντανό. Τὸ ἴδιο ζητοῦσε καὶ ὁ Νεεμὰν ὁ Σύρος ἀπὸ τὸν Προφήτην Ἐλισαῖον (Δ´ Βασ. ε´ 14). Ἔλεγε καὶ θὰ βγῆ ἔξω καὶ τὸ χέρι του θὰ βάλη ἐπάνω. Διότι καὶ νὰ ἰδοῦν καὶ νὰ αἰσθανθοῦν ἔχουν ἀνάγκην οἱ πιὸ ἁπλοϊκοί. Καθὼς λοιπὸν ἐπήγαινε εἰς τὸ σπίτι τοῦ ἀρχισυναγώγου ὁ Ἰησοῦς ἦλθε κάποια γυναῖκα, ποὺ δώδεκα χρόνια αἱμορροοῦσε, ἦλθε πίσω του καὶ ἄγγισε τὴν ἄκρην τῶν ρούχων του. Ἔλεγε μέσα της. Ἂν ἀγγίσω μονάχα τὸ ροῦχο του, θὰ σωθῶ. Διὰ ποιὸ λόγον δὲν τὸν ἐπλησίασε μὲ θάρρος; Ἐντρέπετο τὴν ἀσθένειάν της καὶ ἐνόμιζε πὼς ἦτο ἀκάθαρτη. Γιατί, ἂν ἡ γυναῖκα, ποὺ ἔχει τὰ ἔμμηνά της, νομίζει πὼς δὲν εἶναι καθαρή, πολὺ περισσότερο ἔχει αὐτὴν τὴν γνώμην, αὐτὴ ἡ ὁ ποία ἔχει τέτοια ἀρρώστια. Ὁ νόμος ἐθεώρει τὴν ἀσθένεια πολὺ ἀκάθαρτη. Διʼ αὐτὸ καὶ προσπαθεῖ νὰ κρυφθῆ καὶ νὰ μὴ γίνη ἀντιληπτή. Δὲν εἶχε ἀκόμη ὀρθὴν καὶ τελείαν γνώμην διὰ τὸν Χριστόν, ἀλλιῶς δὲν θὰ ἐπίστευε ὅτι θὰ ἐπερνοῦσε ἀπαρατήρητη. Ἔτσι πλησιάζει πρώτη αὐτὴ ἡ γυναῖκα μέσα εἰς τὸν κόσμο. Εἶχε ἀκούσει ὅτι θεραπεύει καὶ γυναῖκες καὶ ὅτι πηγαίνει νὰ θεραπεύση τὴν ἀποθαμένη κόρη. Στὸ σπίτι της βέβαια δὲν ἐτόλμησε νὰ τὸν καλέση μολονότι ἦτο εὐκατάστατος, οὔτε πάλι ἦλθε κοντά του φανερά, μόνο κρυφὰ ἤγγισε μὲ πίστιν τὰ ροῦχα του. Οὔτε εἶχε ἀμφιβολία, οὔτε εἶπε μέσα της θὰ ἐλευθερωθῶ ἆραγε ἀπὸ τὴν ἀσθένεια; Μήπως δὲν θὰ ἐλευθερωθῶ; Πλησίασε μὲ ἐλπίδα διὰ τὴν ἀποκατάστασιν τῆς ὑγείας της. Ἔλεγε μέσα της, διηγοῦνται οἱ Εὐαγγελισταὶ Ματθαῖος καὶ Μᾶρκος «Ἐὰν μόνον ἅψωμαι τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, σωθήσομαι». Εἶδε ποιοὶ τὴν ἀκολουθοῦσαν: τελῶνες καὶ ἁμαρτωλοί. Ὅλα αὐτὰ τῆς ἔδωσαν ἐλπίδες. Κι ὁ Χριστός; Δὲν τὴν ἄφησε νὰ διαφύγη, ἀλλὰ τὴν φέρει εἰς τὸ μέσον καὶ τὴν φανερώνει διὰ πολλὰς αἰτίας. Ἂν καὶ μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ἀπίστους ἰσχυρίζονται ὅτι τὸ ἔκαμε αὐτό, ἐπειδὴ ποθοῦσε δόξα. Διατί, λέγουν, δὲν τὴν ἄφησε νὰ φύγη ἀπαρατήρητη; Τί λέτε, μωροὶ καὶ ἀνόητοι; Αὐτὸς ποὺ ἐπιβάλλει σιωπή, ποὺ μύρια θαύματα ἀποσιωπᾶ, αὐτὸς ποθεῖ τὴν δόξαν; Διὰ ποῖον λόγον λοιπὸν τὴν φέρει εἰς τὸ μέσον; Πρῶτον διαλύει τὸν φόβον τῆς γυναικός, διὰ νὰ μὴ τὴν ἐνοχλῆ ἡ συνείδησίς της, σὰν νὰ ἔχῃ κλέψει τὴν χάριν καὶ ζῆ ἐν ἀγωνίᾳ. Δεύτερον τὴν βγάζει ἀπὸ τὴν πλάνην της, ποὺ νομίζει ὅτι ἐπέρασε ἀπαρατήρητη. Καὶ ἀπὸ τὴν παῦσιν τῆς ροῆς τοῦ αἵματος δίδει σημάδι ὄχι μικρότερον· τὴν ἀπόδειξιν ὅτι γνωρίζει τὰ πάντα. Τρίτον παρουσιάζει εἰς ὅλους τὴν πίστιν της, ὥστε νὰ τὴν ζηλέψουν καὶ νὰ τὴν μιμηθοῦν καὶ ἄλλοι. Ἔπειτα μὲ τὴν στάσιν τῆς γυναικὸς κερδίζει τὸν ἀρχισυνάγωγον, ποὺ ἦτο ἕτοιμος ν᾽ ἀμφιβάλη καὶ ἔτσι νὰ καταστρέψη τὸ πᾶν. Διότι αὐτοί, ποὺ ἦλθαν, ἔλεγαν· Μὴ ταλαιπωρῆς τὸν Διδάσκαλον, διότι ἔχει πεθάνει τὸ κορίτσι. Καὶ οἱ εὑρισκόμενοι εἰς τὴν οἰκίαν περιγελοῦσαν τὸν Χριστόν, ποὺ εἶπε ὅτι κοιμᾶται. Ἦτο φυσικὸν κάτι τέτοιο νὰ νοιώση καὶ ὁ πατέρας. Δι᾽ αὐτὸ προλαβαίνοντας τὴν ἐκδήλωσιν αὐτήν, φέρει εἰς τὸ μέσον τὴν γυναῖκα. Ὅτι αὐτὸς ἦτο ἀπὸ τοὺς πολὺ ἁπλοϊκούς, ἄκουσε τί τοῦ εἶπε· «Μὴ φοβοῦ, σὺ μόνον πίστευε καὶ σωθήσεται». Καὶ τοῦτο, διότι ἐπίτηδες ἐπερίμενε νὰ ἐπέλθη ὁ θάνατος καὶ τότε νὰ πάη, διὰ νὰ γίνη φανερὴ ἡ ἀπόδειξις τῆς ἀναστάσεως. Δι᾽ αὐτὸ καὶ βαδίζει

κάπως ἀργά, καὶ παρατείνει τὴν συνομιλίαν του, διὰ νὰ ἀφήση νὰ πεθάνη τὸ κορίτσι καὶ νὰ ἔλθουν οἱ ἀγγελιοφόροι τοῦ θανάτου της λέγοντες· Μὴ ταλαιπωρῆς τὸν Διδάσκαλον. Αὐτὸ καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς ὑπονοεῖ καὶ τὸ ἐπισημαίνει λέγον-

Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμ. Μάρκου Κ. Μανώλη

τας: Ἐνῶ αὐτὸς ὡμιλοῦσε ἀκόμη, ἦλθαν οἱ ἰδικοί του λέγοντες· Πέθανε ἡ κόρη σου, μὴ ἐνοχλῆς καὶ βάζη εἰς κόπον τὸν Διδάσκαλον. Ἤθελε νὰ διαπιστωθῆ ὁ θάνατος, διὰ νὰ μὴ γίνη ὕποπτη ἡ ἀνάστασις. Αὐτὸ κάμνει παντοῦ. Ἔτσι καὶ εἰς τὸν Λάζαρον, ἐπερίμενε μία καὶ δύο καὶ τρεῖς ἡμέρας. Δι᾽ ὅλα αὐτὰ τὴν φέρει εἰς τὸ μέσον καὶ τῆς λέγει· Θάρσει θύγατερ· Ὅπως ἔλεγε καὶ εἰς τὸν παράλυτο, «Θάρσει τέκνον» κουράγιο παιδί μου. Διότι ἦτο τρομαγμένη ἡ γυναῖκα. Διὰ αὐτὸ τῆς λέγει: Θάρσει, κουράγιο, καὶ τὴν ἀποκαλεῖ θύγατερ, κόρη, ἡ πίστις της τὴν εἶχε κάνει κόρη. Καὶ ἀκολουθεῖ τὸ ἐγκώμιον· «Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε», ἡ πίστις σου σὲ ἔχει σώσει. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς μᾶς ἀναφέρει διὰ τὴν γυναῖκα περισσοτέρας λεπτομερείας. Ὅταν ἐπλησίασε, ἔλαβε τὴν ὑγείαν της. Δὲν τὴν ἐκάλεσε ἀμέσως ὁ Χριστός, ἀλλὰ ἐρώτησε πρῶτον· «Τίς ἐστιν ὁ ἁψάμενός μου». Ποιὸς μὲ ἄγγισε; (Ἀφήνω πόσον μεγάλη ἀπόδειξις ἀποτελοῦσε αὐτὸ ὅτι εἶχε ντυθῆ σάρκα ἀληθινὴ καὶ ὅτι καταπατοῦσε κάθε ὑπερηφάνεια, διότι δὲν ἀκολουθοῦσαν ἀπὸ μακράν, ἀλλὰ τὸν τριγύριζαν ἀπὸ παντοῦ). Αὐτὸς ὅμως ἔλεγε μὲ ἐπιμονή. Ἥψατό μου τίς· κάποιος μὲ ἄγγισε. «Ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἀπ᾽ ἐμοῦ ἐξελθοῦσαν». Ἐγὼ κατάλαβα νὰ βγαίνει δύναμις ἀπὸ ἐμένα. Ὡμιλοῦσε κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπον κατεβαίνοντας εἰς τὸ πνευματικὸν ἐπίπεδον τῶν ἀκροατῶν του. Καὶ τὸ ἔλεγε αὐτό, διὰ νὰ τὴν κάμη νὰ ὁμολογήση μόνη της τὴν πρᾶξιν της. Δι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν τὴν ἐφανέρωσε ἀμέσως. Ἤθελε νὰ δείξη ὅτι τὰ ἐγνώριζε καθαρὰ ὅλα καὶ νὰ τὴν πείση νὰ τὰ ἀποκαλύψει ὅλα αὐθόρμητα, νὰ τὴν φέρη εἰς τὸ σημεῖον νὰ ὁμολογήση ἡ ἴδια ὅ,τι εἶχε γίνει καὶ νὰ μὴ γίνη ὕποπτος λέγοντάς το ὁ ἴδιος. Βλέπεις ὅτι ἡ γυναῖκα ἦτο καλύτερη ἀπὸ τὸν ἀρχισυνάγωγον. Δὲν τὸν ἐσταμάτησε, δὲν τὸν ἐκράτησε, ἀλλὰ μὲ τὰ ἄκρα τῶν δακτύλων της μόνον τὸν ἤγγισε, καὶ ἐνῶ ἦλθε ἔπειτα ἀπʼ αὐτόν, ἔφυγε θεραπευμένη. Αὐτὸν τὸν ἰατρὸν καλοῦσε εἰς τὸ σπίτι του· εἰς αὐτὴν τὸ ἄγγιγμά του μόνον ἦτο ἀρκετόν. Ἂν καὶ ἦτο δεμένη εἰς τοῦ πάθους της τὰ δεσμά, τῆς ἔδιδε φτερὰ ἡ πίστις της. Πρόσεξε δὲ πῶς τὴν παρηγορεῖ. «Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε» τῆς λέγει. Αὐτὴν ἤθελε νὰ δοξάση καὶ τοὺς ἄλλους νὰ διορθώση καὶ ὄχι νὰ προβάλη τὸν ἑαυτό του. Ἀφοῦ λοιπὸν τὴν ἔφερε εἰς τὸ μέσον, τὴν παρουσίασε μεγαλόφωνα κι ἀπὸ αὐτήν, ποὺ πλησίασε τρέμοντας, ἀφοῦ ἔδιωξε τὸν φόβον, τὴν ἔκαμε νὰ λάβη θάρρος. Τέλος μαζὶ μὲ τὴν ὑγεία τοῦ σώματος τῆς ἔδωσε καὶ ἄλλα ἐφόδια λέγοντάς της: «Πορεύου ἐν εἰρήνῃ», πήγαινε μὲ εἰρήνη. Ὅταν ἦλθε εἰς τὸ σπίτι τοῦ ἄρχοντα καὶ εἶδε τοὺς αὐλητὰς καὶ τὸν ὄχλο ἀνήσυχο, ὅπως διηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, καὶ τοὺς ἔλεγε «Φύγετε δὲν ἀπέθανε ἡ κόρη, κοιμᾶται» τὸν κορόϊδευαν. Κι ὁ Χριστός: Ἔβγαλε ἔξω ὅλους τοὺς ἄλλους καὶ ἔβαλε μόνον τοὺς γονεῖς τοῦ παιδιοῦ καὶ τοὺς τρεῖς μαθητάς Του, Πέτρον καὶ Ἰωάννην καὶ Ἰάκωβον, ὥστε νὰ γίνη ἀδύνατον νὰ εἰποῦν ὅτι ἡ θεραπεία ἔγινε κατ᾽ ἄλλον τρόπον. Καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν ἀνάστασίν του ἀνιστᾶ μὲ τὸν λόγον του· Δὲν ἀπέθανε ἡ κόρη, ἀλλὰ κοιμᾶται. Πολλάκις τὸ κάμει αὐτό. Ὅπως καὶ εἰς τὴν θάλασσαν, ἐπιτιμᾶ πρῶτον τοὺς μαθητάς, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ τώρα διώκει τὴν ταραχὴν ἀπὸ τὶς ψυχὲς τῶν παρόντων καὶ φανερώνει ὅτι τοῦ ἦτο εὔκολον νὰ σηκώνη τοὺς νεκρούς. Τὸ ἴδιον δὲν ἔκαμε εἰς τὸν Λάζαρον λέγοντας ὅτι ὁ Λάζαρος ὁ φίλος μας ἐκοιμήθη; Ἀλλὰ ἐδίδασκε συγχρόνως νὰ μὴ φοβούμεθα τὸν θάνατον. Διότι αὐτὸς δὲν ἦτο, μόνον εἶχε καταντήσει ὕπνος. Ἐπειδὴ ἐπρόκειτο νὰ ἀποθάνη καὶ ὁ ἴδιος προετοίμαζε τοὺς μαθητάς του εἰς τὰ σώματα τῶν ἄλλων, διὰ νὰ ὑποφέρουν τὸ τέλος του μὲ ἠρεμία. «Καὶ γὰρ αὐτοῦ παραγενομένου λοιπὸν ὕπνος ὁ θάνατος ἦν». Ὡστόσο τὸν περιγελοῦσαν. Αὐτὸς ὅμως δὲν ἐθύμωσε, ποὺ δὲν τὸν ἐπίστευαν δι᾽ ὅσα ἐπρόκειτο ἐντὸς ὀλίγουν νὰ θαυματουργήση. Οὔτε τοὺς ἐμάλωσε διὰ τὸ γέλιο τους, ὥστε καὶ αὐτὸ καὶ οἱ αὐλοὶ καὶ τὰ κύμβαλα καὶ ὅλα τὰ ἄλλα, νὰ γίνουν ἀπόδειξις τοῦ θανάτου. * * * Ἐπειδὴ πολλάκις μετὰ τὰ θαύματά Του οἱ ἄνθρωποι δυσπιστοῦν,

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ

Ὁ Σύλλογος Φίλων τῶν Μοναστηριῶν τοῦ Ἀπόκουρου «Ἅγ. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός καί Ἅγιος Ἰώαννης ὁ Πρόδρομος Δερβεκίστης» (Ἀκαδημίας 63, Ἀθήνα) θά πραγματοποιήση, ὅπως κάθε χρόνο προσκυνηματική ἐκδρομή στό Ἀπόκουρο ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Νεομάρτυρος (1520), πού ἡ ἀρετή του ἔλαμψε κάποτε στά μέρη αὐτά, καί μάλιστα μέρος τοῦ Ἁγίου Λειψάνου του φυλάσσεται σέ λειψανοθήκη. Συγκεκριμένα 31 Ὀκτωβρίου 2012 ἡμέρα Τετάρτη θά γίνει ἐπίσκεψη στήν Ἱ. Μονή Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ στό Θέρμο καί ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου 1η Νοεμβρίου θά γίνη ἀναβίωση τῆς ἑορτῆς μέ πομπή καί λιτανεία ἀπό τήν Ἀνάληψη ἕως τό ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγ. Ἰακώβου στήν Τραγάνα, πού κτίστηκε μέ δαπάνη εὐσεβοῦς Ἀναληψιώτισσας. Γιά πληροφορίες μπορεῖτε νά ἀπευθυνθεῖτε στήν κ. Βούλα Τσιτούρα-Μεράτζη, Τηλ: 210.6391943 καί 6978.407056

τοὺς προλαμβάνει μὲ τὶς ἴδιες τὶς ἀπαντήσεις τους. Ὅπως ἔγινε καὶ εἰς τὸν Λάζαρον καὶ εἰς τὸν Μωϋσέα. Τί κρατᾶς εἰς τὸ χέρι σου; εἶπε στὸ Μωϋσῆ (Ἐξ. δ´ 4). Διὰ νὰ μὴ λησμονήση, ὅταν ἰδῆ νὰ μετατρέπεται σὲ φίδι ὅτι ἦτο πρῶτα ραβδί. Καὶ εἰς τὸν Λάζαρον ἐρωτᾶ: Ποῦ τὸν ἔχετε θάψει; Ποῦ τεθείκατε αὐτόν; Διά νὰ τοῦ εἰποῦν «Ἔρχου καὶ ἴδε, ὄζει, τεταρταῖος γάρ ἐστι» καὶ νὰ μὴ μποροῦν νὰ ἀρνηθοῦν ὅτι ἀνέστησε νεκρόν. Ὅταν εἶδε λοιπὸν τὰ κύμβαλα καὶ τὸν κόσμον, τοὺς βγάζει ὅλους ἔξω καὶ μόνον μπροστὰ εἰς τοὺς γονεῖς θαυματουργεῖ. Δὲν τῆς βάζει ἄλλην ψυχήν, ἀλλὰ τὴν ἴδια, ποὺ βγῆκε ἐπαναφέρει καὶ σὰν ἀπὸ ὕπνο τὴν ξυπνᾶ. Καὶ τὴν κρατεῖ ἀπὸ τὸ χέρι πληροφορῶν τοὺς βλέποντας, ὥστε μὲ ὅτι ἔβλεπαν νὰ τοὺς προετοιμάση, διὰ νὰ πιστεύσουν εἰς τὴν Ἀνάστασιν. Ὁ πατέρας ἔλεγε: Βάλε ἐπάνω τὸ χέρι σου. Αὐτὸς κάμνει κάτι περισσότερον· δὲν τὸ βάζει μόνον ἐπάνω της, ἀλλὰ τὴν κρατᾶ καὶ τὴν σηκώνει δείχνοντας ὅτι τὸν ὑπακούουν τὰ πάντα. Καὶ δὲν τὴν σηκώνει μόνον, προστάζει νὰ τῆς δώσουν καὶ τροφή, διὰ νὰ μὴ νομίσουν ὅτι εἶναι φανατασία ὅ,τι ἔγινε. Καὶ δὲν τῆς δίδει ὁ ἴδιος, ἀλλὰ προστάζει ἐκείνους. Ὅπως εἶπε καὶ εἰς τὸν Λάζαρον «Λύσατέ τον καὶ ἀφῆστέ τον νὰ περπατήση», κι ἔπειτα τὸν ἐπῆρε μαζί Του εἰς τὸ τραπέζι. Συνήθως φροντίζει καὶ τὰ δύο. Καὶ τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἀναστάσεως, κάμει μὲ κάθε ἀκρίβεια τὴν ἀπόδειξιν. Σεῖς ὅμως μὴ βλέπετε τὴν ἀνάστασιν μόνον, ἀλλὰ καὶ τὴν παραγγελίαν νὰ μὴ ἀνακοινώσουν τίποτε σὲ κανένα. Κι ἀπʼ ὅλα αὐτὸ προπάντων διδάξου τὴν ταπεινοφροσύνην καὶ τὴν σοβαρότητα. Ἂν ἔβγαλε τότε ἐκείνους ἔξω, πολὺ περισσότερο θὰ τὸ κάμη τώρα. Τότε δὲν ἦτο φανερὸν ὅτι ὁ θάνατος εἶχε γίνει ὕπνος. Τώρα εἶναι ἡλίου φανερώτερον. Κανεὶς λοιπὸν ἂς μὴ θρηνῆ, κι ἂς μὴ διαβάλη τὸ κατόρθωμα τοῦ Χριστοῦ. Διατὶ ἐνίκησε τὸν θάνατο. Τί θρηνεῖς ἄδικα; Τὸ πρᾶγμα ἔγινε ὕπνος. Διατὶ ὀδύρεσαι καὶ κλαῖς; (Λόγος Ἀναστάσεως Κατηχητικός).

Ἐπίλογος

Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου ἀπομακρύνει τὴν ἁμαρτίαν, ἡ ὁποία καὶ τὸν εἰσήγαγε εἰς τὸν κόσμον καὶ προσανατολίζει ὀρθὰ τὴν ζωήν. «Οὐδεὶς μνήμην θανάτου ἐγνωκὼς δυνήσεται ἁμαρτῆσαι ποτὲ» (Ἅ γιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος). «Ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου μιμνήσκου τὰ ἔσχατά σου καὶ εἰς τὸν αἰῶνα οὐχ ἁμαρτήσει» (Ἁγ. Γραφή). «Πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετὰ θάνατον». Ὁ πιστεύων εἰς τὸν Χριστὸν «κἂν ἀποθάνη ζήσεται. Ὁ πιστὸς οὐ μὴ ἀποθάνη εἰς τὸν αἰῶνα». Ὁ πιστὸς φοβεῖται μόνον τὸν πνευματικὸν θάνατον, τὴν ἀπομάκρυνσιν ἀπὸ τὸν Θεόν. Ἄνευ αὐτοῦ ὁ θάνατος τῆς σαρκὸς ἀποστερεῖται τῆς τραγικότητός του. «Ὁ γὰρ τοῦτον (δηλαδὴ τὸν θάνατον τῆς ψυχῆς) φοβηθεὶς καὶ φυλαξάμενος, σαρκὸς οὐ δείσει προσερχόμενον θάνατον, ἔνοικον ἔχων τὴν ὄντως ζωὴν ἥτις τῷ θανάτῳ μᾶλλον προσκτᾶται τὸ ἀναφαίρετον» (Ἁγ. Γρηγ. Παλαμᾶς πρὸς Ξένην). Ἔτσι ὁ θάνατος χάνει τὴν τραγικότητά του καὶ γίνεται γέφυρα μετάγουσα «ἀπὸ τῶν λυπηροτέρων ἐπὶ τὰ χρηστότερα καὶ θυμηδέστερα καὶ ἀνάπαυσις καὶ χαρὰ» (Β´ εὐχὴ γ´ γονυκλισίας τῆς Πεντηκοστῆς). Ἰδοὺ διατὶ πολλοὶ ἀσκηταὶ καὶ εὐσεβεῖς χριστιανοὶ ἀναμένουν τὸν θάνατον μετὰ χαρᾶς καὶ λησμονοῦν τὰς τραγικὰς συνεπείας του. *** Ὁ Χριστὸς διὰ τοῦ θανάτου του ἐνίκησε τὸν θάνατον καὶ διὰ τῆς ἀναστάσεώς του ἠλευθέρωσε τὸν ἄνθρωπον καὶ ἤνοιξε εἰς αὐτὸν τὴν πύλην τῆς αἰωνίου ζωῆς. «Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν». Ὁ Χριστιανὸς δὲν φοβεῖται νὰ ἀποθάνη, ἐπειδὴ γνωρίζει ὅτι δὲν θὰ ἀποθάνη. Δὲν φοβεῖται τὸν θάνατον, διότι ἤδη κατέστη νικητὴς αὐτοῦ ἐν Χριστῷ. Βεβαίως δὲν παύει νὰ τελῆ ὑπὸ τὴν ἐπήρειαν τοῦ διαβόλου καὶ τῆς ἁμαρτίας καὶ κινδυνεύει νὰ χάση τὴν θείαν ζωήν. Διὰ τοῦτο καλεῖται νὰ γρηγορῇ καὶ νὰ νήφῃ.

* Γ´ Ὁμιλία εἰς τὴν ΠΟΕ Δευτέρα 1-11-1976

Ἡ εἰκών τῆς Παναγίας τῆς Βηματαρίσσης εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Χαλκίδος

Μέ ἰδιαιτέραν λαμπρότητα καί μεγάλην συμμετοχήν κλήρου καί λαοῦ ἤρχισαν τήν Δευτέραν 15ην Ὀκτωβρίου εἰς τήν Χαλκίδα αἱ ἑορταστικαί ἐκδηλώσεις «Κ´ Δημήτρια» πρός τιμήν τοῦ πολιούχου Ἁγίου Δημητρίου μέ ἐπίκεντρον τόν Μητροπολιτικόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Δημητρίου Χαλκίδος. Αἱ ἐκδηλώσεις ἤρχισαν μέ τήν ὑποδοχήν τῆς Ἱ. Εἰκόνος τῆς Παναγίας Βηματαρίσσης ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμουσίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἡ ἱερά εἰκών θά παραμείνη εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ἱ. Ναόν ἕως τήν 28ην Ὀκτωβρίου καί ὡς ἀνεκοίνωσεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος καθημερινῶς θά τελοῦνται θεία Λειτουργία καί Ἱεραί Ἀγρυπνίαι, ἐνῶ ἔμπειροι καί φωτισμένοι Ἱεροκήρυκες θά κηρύττουν τόν θεῖον λόγον.

26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012

Σελὶς 7η

«ΤΙΝΑ ΜΕ ΛΕΓΟΥΣΙΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ»; ΔΙΑ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟΝ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΠΑΠΙΚΩΝ ΣΥΖΗΤEI Ο ΣΕΒ. ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ἀνάμεσα στοὺς τόσους ἄλλους, ποὺ γνωρίζει ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία. Ἄλλοι τὸν θεωροῦν σὰν ἕνα μεγάλο μύστη. Ἄλλοι τὸν παρουσιάζουν σὰν ἕνα κοινωνιολόγο. Ἦρθε, λένε, στὸν κόσμο, γιὰ νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν κοινωνία καὶ τὴν πρόοδό της. Ἄλλοι τὸν σκιαγραφοῦν σὰν ἕνα κοινωνικὸ καὶ θρησκευτικὸ ἐπαναστάτη, ποὺ ἦρθε νὰ ἀνατρέψει τὸ κοινωνικὸ καὶ θρησκευτικὸ κατεστημένο τῆς ἐποχῆς του. Ἄλλοι πρέσβευαν ὅτι εἶναι ἕνας ἐθνικὸς Μεσσίας. Οἱ Ἑβραῖοι ἔτσι τὸν ὀνειρευόταν καὶ ἔτσι τὸν πίστευσαν. Γι᾽ αὐτὸ καὶ θέλησαν νὰ τὸν ἀνακηρύξουν βασιλιά τους. Ὁ Χριστὸς ὅμως τοὺς ἀπογοήτευσε. Ἄλλοτε ἀποχωροῦσε στὴν ἔρημο ἀποφεύγοντας τὴν δημοσιότητα καὶ τὴν ἀνάληψη κοσμικῆς ἐξουσίας καὶ κάποια στιγμή, ποὺ αὐτοὶ ἑτοιμάζονταν νὰ τὸν στέψουν, αὐτὸς ἦρθε «ἐπὶ πώλου ὄνου», κονιορτοποιώντας τὰ ὄνειρά τους καὶ γελοιοποιώντας τὶς ἀντιλήψεις τους. Ὅλες οἱ θεωρήσεις τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἀναφέραμε εἶναι ἀνθρωποκεντρικές. Τὸν παρουσιάζουν σὰν ἕνα σπουδαῖο καὶ ἐπιφανῆ ἄνθρωπο. Ἀποφεύγουν νὰ παρουσιάσουν τὸ μυστήριο τῶν μυστηρίων, τὸ «μόνον καινὸν ὑπὸ τὸν ἥλιον», ὅπως λένε οἱ πατέρες, τὸ Θεανθρώπινο τοῦ προσώπου Του. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλες θεωρήσεις ἐντελῶς βλάσφημες καὶ ἀπαξιωτικὲς ἀκόμη καὶ τῆς ἀνθρώπινης φύσεώς Του. Τὸν καιρὸ τῆς ἐπὶ γῆς παρουσίας Του τὸν κατηγόρησαν· σὰν «φάγο καὶ οἰνοπότη, φίλο τῶν τελωνῶν καὶ τῶν ἁμαρτωλῶν» (Ματθ. 11, 19)· σὰν ἐνεργούμενο τοῦ σατανᾶ, ὅτι δηλαδὴ κάνει τὰ θαύματά Του μὲ τὴ δύναμη τοῦ σατανᾶ (Ματθ. 9, 34)· σὰν ἀπατεώνα, «κύριε, ἐμνήσθημεν ὅτι οὗτος ὁ πλάνος εἶπεν ἔτι ζῶν, μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἐγείρομαι» (Ματθ. 27, 63)· σὰν βλάσφημο καὶ ἀντίθεο Τὸν κατηγόρησε ὁ ἀρχιερέας, ὅταν ὁ Χριστὸς δέχθηκε ὅτι εἶναι ὁ Μεσσίας καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 26, 65). Τὶς κατηγορίες τῶν συγχρόνων Του τὶς συνέχισαν κατὰ καιροὺς διάφοροι λέγοντας «ἄλλα ἀντ᾽ ἄλλων». Στὴν ἐποχή μας παρουσιάσανε τὸν Χριστὸ ὡς σοῦπερ Στάρ, ὡς σοῦπερ ἀφιόνι(!) καὶ ἄλλοι (παγανιστὲς ἀναρχικοὶ στὸ διαδίκτυο), βλέποντας τὶς διάφορες θεωρήσεις τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὸν Χριστό, τὸν παρουσίασαν σὰν Χαμαιλέοντα(!). Ὁ Ernest Renan (1823–1892), ὀνομαστὸς φιλόσοφος, θεολόγος καὶ συγγραφεύς, πρώην κληρικὸς (ἀποσχηματίσθηκε τὸ 1845 καὶ ἔκτοτε ἔπαυσε πλέον νὰ πιστεύει), τὸν παρουσιάζει κι αὐτὸς σὰν ἄνθρωπο μόνο στὸ ἔργο του «Ὁ βίος τοῦ Ἰησοῦ», ἐν τούτοις ὅμως ἀναγκάζεται νὰ ὁμολογήσει· «...ὁποιαδήποτε καὶ ἂν πρόκειται νὰ εἶναι τὰ ἀπροσδόκητα φαινόμενα τοῦ μέλλοντος, τὸν Ἰησοῦ κανένας δὲν θὰ ξεπεράσει. Ἡ λατρεία Του θὰ ἀνανεώνεται ἀδιάκοπα· ὁ θρύλος Του θὰ προκαλεῖ ἀνεξάντλητα δάκρυα· οἱ ὀδύνες Του θὰ συγκινοῦν τὶς εὐγενέστερες καρδιές· οἱ αἰῶνες ὅλοι θὰ κηρύξουν, ὅτι ἀνάμεσα στοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων δὲν γεννήθηκε κανένας ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ μεγαλύτερος». Στὸ ἐρώτημα λοιπὸν τοῦ Χριστοῦ «τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι;» ὁ καθένας μας δίνει καὶ μία ἀπάντηση. Ἀνάμεσα σʼ αὐτὲς τὶς ἀπαντήσεις ὑπάρχει μία αὐθεντικὴ ἀπάντηση· ἡ ἀπάντηση τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ ἡ ἀπάντηση αὐτὴ βασίζεται στὰ γραπτὰ ἱστορικὰ κείμενα, ποὺ εἶναι οἱ πηγὲς τῆς θεολογίας μας καὶ τῆς πίστεώς μας, στὰ Εὐαγγέλια. Ὄχι στὶς αὐθαιρεσίες τοῦ ἑνὸς ἢ τοῦ ἄλλου· οὔτε στὶς φαντασίες τῶν μοντέρνων θεολόγων τοῦ προτεσταντισμοῦ, ποὺ προσπαθοῦν ν᾽ ἀπομυθοποιήσουν δῆθεν τὰ Εὐαγγέλια. Καὶ ἡ ἀπάντηση αὐτὴ εἶναι ὅτι ὁ Χριστός, «ὁ Ἕνας τῆς Τριάδος», εἶναι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος σαρκώθηκε καὶ ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο θεὸ καὶ γιὰ νὰ καταργήσει ὁριστικὰ τὸ κράτος τοῦ διαβόλου, τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου, στὸ ὁποῖο βρισκόταν ὁ ἄνθρωπος μετὰ τὴν παρακοὴ καὶ τὴν πτώση του. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ νέος Ἀδάμ, ποὺ ἀναδημιουργεῖ καὶ ἀνακαινίζει τὸν ἄνθρωπο ριζικά, αὐθεντικά, ὀντολογικά. Εἶναι Αὐτός, ποὺ συνδέει στὸ πρόσωπό Του θεία καὶ ἀνθρώπινη φύση «ἀχωρίστως, ἀδιαιρέτως, ἀτρέπτως καὶ ἀσυγχύτως», ὅπως δογμάτισε ἡ Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Εἶναι Αὐτός, ποὺ μὲ τὴν ἀνάληψή Του, φέρνει τὴν ἀνθρώπινη φύση δίπλα στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστὸς εἶναι τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος. «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Ματθ. 16, 17), ἀπάντησε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, φωτισμένος ἀπὸ τὸ Ἅ γιο Πνεῦμα. Δηλαδὴ ἐσὺ εἶσαι ὁ χρισμένος, ὡς ἄνθρωπος, ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ σώσεις τὸν κόσμο. Ἐσὺ εἶσαι ὁ Μεσσίας. Καὶ ἐσὺ εἶσαι ὁ υἱὸς τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ, συνεπῶς Θεός. Δυστυχῶς ὅμως ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι δὲν μποροῦμε μὲ τὶς δικές μας δυνάμεις μόνο νὰ καταλάβουμε τέλεια τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Δὲν μποροῦμε ὅμως νὰ καταλάβουμε καὶ τὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ. Προσπαθοῦμε νὰ τὴν ἐννοήσουμε καὶ νὰ τὴν ἀναλύσουμε, βάσει τῆς πεπτωκυίας καὶ ἁμαρτωλῆς φύσεώς μας. Προβάλλουμε στὸ Θεὸ τὰ δικά μας πάθη καὶ τὶς δικές μας ἀδυναμίες. Ἐπαναλαμβάνουμε τὸ λάθος τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἔζησαν πρὸ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι φαντάζονταν τοὺς θεούς τους ἀνάλογους μὲ τὸν ἑαυτό τους. Παρουσιάζουμε τὸν Χριστὸ νὰ ἔχει ὅλα τὰ προβλήματα, ποὺ ἀντιμετωπίζουν οἱ ἄ νθρωποι καὶ μάλιστα τὰ σαρκικὰ ἀκόμη καὶ τὰ παρὰ φύσιν! Ἔτσι σχη-

ματίζουμε ἕνα Χριστὸ κατʼ εἰκόνα καὶ καθʼ ὁμοίωση. Κι ἐνῶ νομίζουμε ὅτι περιγράφουμε Αὐτὸν μὲ τὰ ὅσα γράφουμε καὶ λέμε, οὐσιαστικὰ περιγράφουμε τὸν ἄρρωστο καὶ ἀμετανόητο ἑαυτό μας. Καὶ φυσικὰ αὐτοεξευτελιζόμαστε καὶ γινόμαστε ρεζίλι γιὰ τὰ καλά. Ὁ Χριστὸς προσέλαβε τὴν ἄφθορη, πλὴν ὅμως τρεπτὴ πρὸς τὸ καλὸ ἢ τὸ κακό, ἀνθρώπινη φύση, ποὺ εἶχε ὁ Ἀδὰμ πρὶν τὴν πτώση καὶ ὅσα ἀπορρέουν ἀπʼ αὐτήν. Προσέλαβε τὰ φυσικὰ ἢ ἀδιάβλητα πάθη «πεῖνα, δίψα, κόποι, πόνοι, δάκρυ, φθορά, δειλία, ἀγωνία ἐξ ἧς οἱ ἱδρῶτες, οἱ θρόμβοι τοῦ αἵματος, ἡ διὰ τὸ ἀσθενὲς τῆς φύσεως ὑπὸ τῶν ἀγγέλων βοήθεια καὶ τὰ τοιαῦτα ἅτινα πᾶσιν τοῖς ἀνθρώποις φυσικῶς ὑπάρχουσι» λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Δὲν προσέλαβε ὅμως τὰ διαβλητὰ καὶ ἁμαρτωλὰ πάθη, ποὺ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως τοῦ Ἀδάμ. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ποὺ προαναφέραμε, λέγει χαρακτηριστικά· «οὐδὲ τὸ σπερματικὸν καὶ γεννετικὸν εἶχε ὁ Κύριος». Συνεπῶς δὲν μποροῦμε νὰ ἀποδίδουμε σ᾽ Αὐτὸν χαρακτηρισμούς, ποὺ ἔχουν σχέση μὲ μεταπτωτικὲς ἀνθρώπινες λειτουργίες τοῦ σεξουαλικοῦ ἐνστίκτου. Ἀκόμη καὶ τὰ λεγόμενα ἀδιάβλητα πάθη τὰ πῆρε ὁ Κύριος θεληματικά, γιὰ νὰ μὴ θεωρηθεῖ φανταστικὸς ἄνθρωπος. Τὰ γράφουμε αὐτά, διότι ὅπως λέγει ἡ ὀρθόδοξη θεολογία κάθε Χριστολογικὸ θέμα ἀναφέρεται καὶ ἐπεκτείνεται στὸν ἄνθρωπο. Καὶ ἡ μὴ σωστὴ διαπραγμάτευση τῶν Χριστολογικῶν θεμάτων ἐκ μέρους μας ἔχει σωτηριολογικοὺς κινδύνους. Δὲν μπορεῖ νὰ ἀναστατώνουμε τὸν κόσμο γιὰ τὴ νόσο τῶν πουλερικῶν (παλαιότερα), γιὰ τὸ ἂν τὸ πασχαλινὸ ἀρνί, ποὺ φάγαμε ἦταν ἑλληνικό, ἢ βουλγαρικό, ἢ ἀλβανικό, γιὰ τὸ ὅτι μᾶς κόβουν τοὺς μισθοὺς μὲ ἀπαίτηση τῆς ἐπάρατης Τρόϊκας καὶ νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὴν διαπραγμάτευση τῶν Χριστολογικῶν θεμάτων. *** Συνεπῶς ἕνα βασικὸ αἴτιο τῶν ὅσων γράφονται χωρὶς ἱστορικὴ καὶ θεολογικὴ θεμελίωση εἶναι, ἡ προβολὴ στὸ Θεὸ δικῶν μας ἐπιθυμιῶν, σκέψεων, θελήσεων, βιωμάτων. Δημιουργοῦμε ἕνα Θεὸ «κατ᾽ εἰκόνα μας» καὶ ἐπιθυμοῦμε νὰ γίνει «καθʼ ὁμοίωσή» μας. Ἐκτὸς τῶν προβολῶν ὅμως τοῦ ἑαυτοῦ μας, ὁ ὑποκειμενισμός, εἶναι βασικὸ αἴτιο ἐμφανίσεως αὐθαίρετων βιογραφιῶν τοῦ Χριστοῦ. Στὴν ἀρχαιότητα, τὴν ἐποχὴ τῶν μεγάλων φιλοσόφων, Σωκράτη, Πλάτωνα, Ἀριστοτέλη, διαδέχθηκε τὸ πελώριο φιλοσοφικὸ κύμα τοῦ ὑποκειμενισμοῦ τῶν σοφιστῶν. Δὲν ὑπάρχει πλέον ἀλήθεια καὶ ψέμα, σωστὸ καὶ λάθος, ὅλα εἶναι ὅπως τὰ βλέπεις. Ὁ καθένας εἶναι ἐλεύθερος, χωρὶς νὰ εἶναι εἰδικὸς ἢ νὰ ἔχει σχέση μὲ τὸ ἀντικείμενο γιὰ τὸ ὁποῖο μιλᾶ καὶ τὸ ἐξετάζει, νὰ ἀποφαίνεται μὲ ἰσχυρογνωμοσύνη καὶ νὰ μὴ δέχεται κανένας νὰ τοῦ ἀσκεῖ κριτική. Στὴν ἐποχή μας δυστυχῶς ἐμφανίζεται ξανὰ τὸ κίνημα τῶν σοφιστῶν τῆς ἀρχαιότητας, ποὺ χάριν τῶν χρημάτων, ἀναλάμβαναν ν᾽ ἀποδείξουν ὡς ἀληθινὴ κάθε θεώρηση τῶν ἀνθρώπων, παραβιάζοντας συγκαλυμμένα τοὺς νόμους τῆς λογικῆς καὶ διαστρέφοντας τὸ νόημα τῶν λέξεων. Ἔχοντας ὡς δόγμα τὸ «πάντων χρημάτων μέτρον ὁ ἄνθρωπος» τοῦ Πρωταγόρα (5ος π.Χ. αἰὼν) οἱ σοφιστὲς δίδασκαν ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀντικειμενικὴ ἀλήθεια, ἀλλὰ μόνο ὑποκειμενική. Αὐτὸ ὑποστηρίζουμε καὶ ἐμεῖς σήμερα στὴ Δύση. Ὅπως λέγει χαρακτηριστικὰ σ᾽ ἕνα ἔργο του ὁ Σικελὸς θεατρικὸς συγγραφέας καὶ λογοτέχνης Luigi Pirandello (1867–1936), «Ἔτσι εἶναι, ἂν ἔτσι τὸ νομίζετε». *** Ἄλλο αἴτιο συγγραφῆς ἐκτρωμάτων σκέψεως εἶναι ἡ «ἐλευθερία» ἔκφρασης καὶ τὰ δικαιώματα τοῦ κάθε πολίτη. Στὶς 20–6–1999 στὸ ἔνθετο «Πολιτισμὸς» τῆς ἐφημερίδας «Ἐλεύθερος Τύπος» ἀναφέρονται τὰ ἑξῆς· «Θεατρικὸ ἔργο Ἀμερικάνου συγγραφέα καὶ Ἄγγλου σκηνοθέτη, ποὺ παρουσίαζε τὸν Χριστὸ ὡς ὁμοφυλόφιλο(!) ἀνέβηκε ἐπὶ σκηνῆς στὴ Νέα Ὑόρκη. Ξεσηκώθηκε θύελλα διαμαρτυριῶν καὶ οἱ ὑπεύθυνοι ματαίωσαν κατ᾽ ἀρχὰς τὴ παράσταση, ἀργότερα ὅμως ἀποφάσισαν νὰ τὴν ἀνεβάσουν ἐπικαλούμενοι τὴν «ἐλευθερία ἔκφρασης καὶ δικαιωμάτων τοῦ κάθε πολίτη». Στὶς ἡμέρες μας (3–10–2012 καὶ ἑξῆς), στὴν Ἀθήνα παίζεται θεατρικὸ ἔργο μὲ τὸν τίτλο Corpus Christi (Σῶμα Χριστοῦ) μὲ ἀνάλογο περιεχόμενο καὶ μὲ ἀνάλογα ἐπιχειρήματα. *** Καὶ τίθεται τὸ θέμα· Ἔχει ἆραγε δικαίωμα ὁ κάθε «καλλιτέχνης» νὰ διαστρεβλώνει τὴν μορφὴ ἱστορικῶν προσώπων, ἐν ὀνόματι δῆθεν τῆς ἐλευθερίας ἐκφράσεως. Ὅπως σωστὰ ἐγράφη «σήμερον προστατεύεται ὁ πλουραλισμὸς ἰδεῶν ἀντὶ τῆς ἀλήθειας». Ἔτσι τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα «ἀπὸ δικαιώματα ὑπὲρ τοῦ πλησίον, καθίστανται ἐργαλεῖα ἐπιβολῆς ἐπὶ τοῦ πλησίον» (Ν. Ἰ. Σταυριανίδη, Θεοσοφία – «Νέα Ἐποχὴ» ἀντίχριστη ἰδεολογία παγκοσμίου Ναζισμοῦ, Ἀθήνα 1997, σελ. 77,79). Ἔτσι ὁ καθένας πλέον μπορεῖ ν᾽ ἀτιμάζει ὁποιονδήποτε ἀτιμώρητα. Ἂς σκεφθοῦμε, ποὺ θὰ καταντήσει ἡ δικαιοσύνη, ἂν στὰ δικαστήρια ἐπικρατήσει ἡ ἀρχὴ νὰ δεχόμαστε ὄχι τὴν ἀλήθεια τῆς ὑποθέσεως, ποὺ δικαιώνει τὰ θύματα, ἀλλὰ τὸν πλουραλισμὸ τῶν ἀπόψεων τῶν ἐνόχων. Σήμερα στὴ Δύση καὶ ἡ πιὸ ἀπόλυτη μωρία θεωρεῖται γιγάντιο βῆμα πρὸς τὴν πρόοδο, τὴν δημοκρατία, τὴν ἀνθρώπινη ἀπελευθέρωση. Δὲν εἶναι πολιτικὰ καὶ κοινω-

νικὰ ὀρθὸ νὰ κρίνουμε τίποτα καὶ κανένα, οὔτε ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα, ποὺ ἔχουν οἱ πράξεις τους. Τὸ μόνο, ποὺ ἐπιτρέπεται, εἶναι ἁπλῶς ν᾽ ἀποδεχόμαστε τὸ κάθε τι καὶ ἀπὸ τὸν ὁποιονδήποτε. Ἀξιολογικὰ κριτήρια, πρωτόκολλα διαχειρίσεως πληροφοριῶν – ἰδεῶν – ἀπόψεων, βάσει κάποιων δεδομένων λογικῆς, πείρας, θεϊκῆς ἀποκαλύψεως, ἀπαγορεύονται καὶ ἂν ὑπάρχουν καταργοῦνται. Τὰ μόνα ποὺ ἐπιτρέπονται εἶναι τὰ δόγματα τοῦ καθενὸς καὶ οἱ προσωπικὲς πεποιθήσεις, ἀσχέτως ἂν δὲν στηρίζονται πουθενὰ ἢ παραποιοῦν τὴν ἱστορία, τὴν ἀντικειμενικὴ ἀλήθεια, τὴν οὐσιαστικὴ πρόοδο τῆς κοινωνίας. Ἡ ἀξιολόγηση χαρακτηρίζεται ρατσισμὸς καὶ προκατάληψη. Θεωρεῖται ἐχθρὸς τῆς δημοκρατίας. Σύμφωνα μὲ τὶς σύγχρονες ἀντιλήψεις, ὁ ἀρχαῖος ἑλληνικὸς πολιτισμὸς καὶ ὁ πολιτισμός, ποὺ ἀναπτύχθηκε σʼ ἕνα ἀσήμαντο ἀφρικανικὸ χωριὸ δὲν ἔχει καμμία ἀξιολογικὴ διαφορά. Ὁ Παρθενὼν καὶ ἡ καλύβα τῆς ζούγκλας εἶναι ἴδια. Ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ἴσες, ὁδηγοῦν στὸ Θεό, καὶ ὑπηρετοῦν τὴν ἀλήθεια. Ἔτσι, ἂν στὴν Ἰνδία καῖνε τὴ χήρα τοῦ θανόντος, γιατί ἔτσι ἐπιτάσσει ἡ θρησκευτικὴ καὶ πολιτιστικὴ παράδοση τῶν Ἰνδῶν, θὰ τὸ δεχθοῦμε. Στὶς σατανιστικὲς τελετουργίες γίνονται ἀνθρωποθυσίες, θὰ τὶς ἀνεχτοῦμε. Καὶ ἂν κάποιοι ἀντιταχθοῦν στὰ ἀνωτέρω βάσει τῆς στοιχειώδους λογικῆς, θὰ τοὺς χαρακτηρίσουμε φονταμενταλιστές, φανατικούς, μὲ παρωπίδες καὶ πάει λέγοντας. Βαδίζοντας ὅμως ἔτσι, θὰ ἔρθει στιγμή, ποὺ θὰ πρέπει ν᾽ ἀνεχθοῦμε καὶ τὸ κοινὸ ἔγκλημα, τὴν κλοπή, τὸν βιασμό, τὴν ἀποπλάνηση τῶν ἀνηλίκων, τὴν ὁποιαδήποτε καταστροφή, καὶ τὴν ὁποιαδήποτε ἔκνομη ἐνέργεια. Θὰ πρέπει ν᾽ ἀνεχθοῦμε τὸ δικαίωμα τοῦ τεμπέλη νὰ κρατήσει τὶς «ἀξίες» του χωρὶς καμμία ἐπίπτωση γιὰ τὸν ἴδιο, τὸ δικαίωμα τοῦ παιδιοῦ νὰ κρατήσει τὸν παιδισμό του, τὸ δικαίωμα τοῦ ἀναρχικοῦ νὰ μὴ ὑπολογίζει κανένα καὶ τίποτα. Στὸ τέλος θὰ καταργήσουμε κι αὐτὴ τὴ σκέψη. Διότι, διὰ νὰ λειτουργήσει ἡ σκέψη, χρειάζεται κάποια ἀξιολογικὰ κριτήρια· κάποια ἀξιώματα, τὰ ὁποῖα ἐκ τῶν προτέρων καὶ ἀντικειμενικά, εἶναι σωστὰ καὶ ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὴν πεῖρα τῆς ἀνθρωπότητας καὶ ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματά τους. Καταργώντας δὲ τὴ σκέψη καταργοῦμε κάθε ἀγωγὴ καὶ παιδεία στὸ ὄνομα τῆς δῆθεν προόδου καὶ τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀτόμου. Στὸ σημεῖο αὐτὸ καλὸ εἶναι νὰ θυμηθοῦμε τὸν προφήτη Ἠσαΐα· «Οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὸ πικρόν. Οὐαὶ οἱ συνετοὶ ἐν ἐαυτοῖς καὶ ἐνώπιον αὐτῶν ἐπιστήμονες» (Ἠσ. 5, 20–21).

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ἔχουν ποδοπατήσει τὰς ἀποφάσεις τῆς Α´ Οἰκ. Συνόδου, αἱ ὁποῖαι καθορίζουν ὅτι τὸ Πάσχα δὲν πρέπει νὰ συμπίπτει μὲ τὸ Πάσχα τῶν Ἰουδαίων. Ἐπίσης ἡ Α´ Οἰκουμενική Σύνοδος τῆς Νικαίας καθώρισεν ὡς ἡμέραν τοῦ Πάσχα τήν Πρώτην Κυριακήν μετά τήν πανσέληνον, πού ἀκολουθεῖ τήν ἐαρινήν ἰσημερίαν τῆς 21ης Μαρτίου. Καθώρισεν ὅμως, ὅτι ἐάν ἡ πανσέληνος εἶναι Κυριακή, τό Πάσχα θά ἑορτάζεται τήν ἀμέσως ἑπομένην Κυριακήν. Εἰς τὸ βιβλίον «Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός», τόμος Β´ «Ἡ Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν» (σελ. 579), ὑπογραμμίζεται ὅτι: «Ἡ Α´ Οἰκ. Σύνοδος κανονίζουσα τὰ τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἀπηυθύνετο πρὸς τὰς ἀρχαίας τοπικὰς Ἐκκλησίας τῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας, τῆς «Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας». Οὐδέποτε Οἰκ. Σύνοδος θὰ ἀπησχολεῖτο μὲ τὸν κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν κοινοτήτων τοῦ παπισμοῦ καὶ τοῦ προτεσταντισμοῦ…». «Συμπεραίνοντες θὰ ἠθέλαμεν νὰ τονίσωμεν ἔτι ἅπαξ, ὅτι πᾶσα ἀπόπειρα ἐκ μέρους τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς ἐπιβολὴν τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν Παπικῶν, τῶν ἀθετησάντων τὴν διάταξιν τῆς Α´ Οἰκ. Συνόδου, εἰς μὲν τοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας θὰ προκαλέση, ἀσφαλῶς, καὶ νέον φοβερὸν σχίσμα Παλαιοπασχιτῶν, ἀντὶ δὲ τῆς προσεγγίσεως, θὰ δημιουργήση μεγαλύτερον χάσμα μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσεως. Ἡ ἀληθὴς Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν δὲ ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν δουλικὴν προσαρμογὴν τοῦ ὀρθοδόξου Πασχαλίου πρὸς τὴν λατινικὴν ἐν προκειμένῳ καινοτομίαν, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐπιστροφὴν τῆς σχισματικῆς καὶ αἱρετικῆς παπικῆς «Ἐκκλησίας» εἰς τοὺς κόλπους τῆς «Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας», τῆς ὁποίας ὀργανικὴν καὶ ἀδιάσπαστον συνέχειαν ἀποτελεῖ μόνη ἡ Ὀρθόδοξος Ἀνατολικὴ Καθολικὴ Ἐκκλησία». Τὸ «προσύμφωνον» μετὰ τῶν Παπικῶν διὰ τὸν κοινὸν ἑορτασμόν Εἰς τὸ πλαίσιον τῶν προσπαθειῶν, τὰς ὁποίας καταβάλλει τὸ Οἰκ. Πατριαρχεῖον διὰ τὴν Ἕνωσιν τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν Παπικῶν, ἄνευ τῆς παραιτήσεως τῶν τελευταίων ἀπὸ τὰς αἱρέσεις καὶ τὰς κακοδοξίας των περιλαμβάνεται καὶ ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα μετὰ τῶν Παπικῶν. Τὸν στόχον αὐτὸν προώθησε μὲ τὰς ἀποφάσεις της ἡ Β´ Βατικανὴ Σύνοδος. Ὁ ἀείμνηστος Οἰκ. Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ὁ ὁποῖος προέβη εἰς τὴν ἄρσιν τῶν ἀνα-

θεμάτων καὶ ἤρχισε τὰς Συμπροσευχὰς μετὰ τῶν Παπικῶν καὶ τὸν Θεολογικὸν Διάλογον μαζί των μὲ σκοπὸν τὴν ψευδοένωσιν Παπικῶν καὶ Ὀρθοδόξων, εἶχε προτείνει, κατὰ τὸ ἔτος 1969, εἰς Οἰκουμενικὸν Συμπόσιον, ὀργανωθὲν ὑπὸ ὀρθοδόξου Ρουμανογάλλου καθηγητοῦ τῆς Νομικῆς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ρώμης καὶ μεγάλου ἐπιχειρηματίου, διὰ μηνύματος, τὸν κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα τὴν δευτέραν Κυριακὴν τοῦ Ἀπριλίου. Ἔγραφε μεταξὺ ἄλλων εἰς τὸ μήνυμά του, εἰς τὸ ὁποῖον ἐξεθείαζε τοὺς στόχους τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου, τὰ ἀκόλουθα: «Καὶ αὖθις ἐπαναλαμβάνομεν εἰς ὅλον τὸν Χριστιανικὸν Κόσμον ὡς ἡμέραν κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα τὴν δευτέραν Κυριακὴν τοῦ Ἀπριλίου, ἐλπίζοντες ὅτι ὁ κοινὸς οὗτος ἑορτασμός, ὁ σταθερός, θὰ ἀποτελέση ὄχι μόνον ἕν σύμβολον, ἀλλὰ καὶ μίαν θετικὴν συμβολὴν εἰς τὴν τελείωσιν τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος». Τὴν ἔντονον ἀντίθεσίν της ἐξέφρασεν ἡ τότε Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία διὰ ἀνακοινώσεως ἔσπευσε νὰ χαρακτηρίση τὸ «Εὐρωπαϊκὸν Οἰκουμενικὸν Συμπόσιον» περὶ τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ὡς ἐκδήλωσιν ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας, εἰς τὴν ὁποίαν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος οὐδεμίαν ἀνάμιξιν εἶχεν: «ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, ἐρωτηθεῖσα περὶ τῆς σημασίας τοῦ πρό τινος διεξαχθέντος ἐν Ἀθήναις Οἰκουμενικοῦ Συμποσίου ἐπὶ τοῦ ζητήματος τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, καθιστᾶ καὶ ἐπισήμως γνωστόν, ὅτι ἡ ἐκδήλωσις ἐκεῖ «ἀπετέλει μίαν καθαρῶς ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία, εἰς τὴν ὁποίαν οὐδεμίαν, οὔτε κἂν ἔμμεσον ἀνάμιξιν εἶχε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος…» (Ἐφημερὶς «ΕΣΤΙΑ» 12η Ἰουλίου 1969). Τὸ θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μετὰ τῶν Παπικῶν εἶχεν ἐξαφανισθῆ ἀπὸ τὸ προσκήνιον τόσον ἀπὸ τὴν πλευρὰν τῶν Παπικῶν ὅσον καὶ ἀπὸ τὴν πλευρὰν τῶν Ὀρθοδόξων. Διὰ τὸ θέμα, ὅμως, «κόπτεται» περισσότερον ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος μετὰ τῶν στενῶν συνεργατῶν του ἀνεκάλυψε τὴν «Βαπτισματικὴν Θεολογίαν καὶ τὴν Διηυρυμένην Ἐκκλησίαν», διότι ἔχει τὴν ἄποψιν ὅτι ὅλαι αἱ αἱρετικαὶ Ἐκκλησίαι διδάσκουν τὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως ὡς καὶ ἡ Ὀρθόδοξος. Ἄλλωστε ὁ ὑπεύθυνος τῶν Παπικῶν διὰ τὴν Ἑνότητα τῶν «Ἐκκλησιῶν» εἶχεν εἴπει προσφάτως ὅτι οἱ Διάλογοι συνεχίζονται χάρις εἰς τὸν Οἰκ. Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον. Τὸ θέμα ἐπανῆλθεν εἰς τὸ προσκήνιον ἀπὸ τὰς ἀποφάσεις τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γερμανίας καὶ τοῦ Παπικοῦ «ὁμολόγου» του εἰς Γερμανίαν καὶ συζητεῖται εἰς τὸ παρα-

«ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΖΗΤΗΣΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

νης Ἐκκλησίας μετά τῶν Παπικῶν” ἐπικαλεῖται α) τήν Συνοδικήν ἀπόφασιν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, τῆς 11ης Ὀκτωβρίου 2010 β) τήν αἴτησιν συγγνώμης ἀπό μέρους μου (τοῦ Σεβ. Κυθήρων) κατά τήν ἰδίαν Συνεδρίαν καί γ) τήν διακήρυξιν (τῆς Ἱερᾶς Συνόδου διά τοῦ Δελτίου Τύπου) ὅτι “οὐδεμία ἐκκλησιολογική παρεκτροπή ὑφίσταται στόν Σεβ. Μητροπολίτην Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομον”. Ἐπειδή, ὡς πρός τό δεύτερον παρατιθέμενον στοιχεῖον, τό ὁποῖον ἐπικαλεῖται ὁ Σεβ. Μεσσηνίας καί ἀφορᾶ εἰς τό πρόσωπόν μου, δηλ. εἰς “τήν αἴτησιν συγγνώμης ἀπό μέρους τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κυθήρων κ. Σεραφείμ κατά τήν ἰδίαν Συνεδρίαν” καί κατωτέρω “τήν ἔκφρασιν συγγνώμης τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κυθήρων κ. Σεραφείμ, συμφώνως πρός τήν δημοσιευθεῖσαν ἐπιστολήν του”, ἐγείρονται ἐρωτήματα, ἐρωτῶ τόν Σεβ. Ἀδελφόν, διά νά ἔχουν σαφῆ γνῶσιν τοῦ θέματος οἱ ἀναγνῶσται τῆς ἐφημερίδος, ὡρισμένοι ἐκ τῶν ὁποίων, ἀνήκοντες εἰς τόν ἐπιστημονικόν κόσμον, ἐξέφρασαν τήν περί τούτου ἀπορίαν των εἰς ἐμέ: “εἰς ποίαν ἐπιστολήν παραπέμπει, τί ἀκριβῶς γράφεται εἰς αὐτήν καί διά ποῖον λόγον ἐζήτησα συγγνώμην;”. Ἐάν ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρεται εἰς τήν ὑπʼ ἀριθ. 1049/10-112010 ἐπιστολήν μου πρός τόν Μακ. Πρόεδρον τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου, ἐκεῖ πράγματι ἐζήτησα συγγνώμην παρʼ αὐτοῦ διά τόν λόγον, τόν ὁποῖον ἀναφέρω εἰς αὐτήν, ἀφοῦ προηγουμένως ὁ Σεβ. Μεσσηνίας ἔδωκε ἐξηγήσεις καί ἀνεθεώρησε ἐνώπιον τοῦ Μακ. Προέδρου καί τῆς Συνοδικῆς Ἀντιπροσωπείας τήν ἐσφαλμένην ἐκκλησιολογικήν τοποθέτησιν περί μή ὑπάρξεως, μετά τό σχίσμα, τῆς Μιᾶς καί Ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας, ἀλλʼ οὔσης διῃρημένης. Ἰδού τό σχετικόν ἀπόσπασμα τῆς ἐν θέματι ἐπιστολῆς μου πρός τόν Μακαριώτατον Πρόεδρον: “...Ὁ Σεβ. Μεσσηνίας ἀπαντῶν εἰς ἐρωτήσεις Συνοδικῶν Μητροπολιτῶν προσεπεβεβαίωσε τήν πίστιν του εἰς τήν Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἀπέρριψε τήν προτεσταντικῆς προελεύσεως ῾θεωρίαν τῶν κλάδων᾽ ὡς κατασκεύασμα παρῳχημένων ἐποχῶν καί ἐδήλωσε ὅτι τά περί διῃρημένης Ἐκκλησίας γραφέντα ὀφείλονται εἰς ἀτυχῆ φραστικήν διατύπωσιν καί ἀφεώρων εἰς τήν ἱστορικήν, μᾶλλον, θεώρησιν τοῦ σχίσματος τοῦ 1054 καί ὄχι εἰς τήν ἐκκλησιολογικήν, τήν ἀληθῆ ὑπόστασιν τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας. Μετά ταῦτα Ὑμεῖς, ὁ Μακαριώτατος Πρόεδρος, συνοψίζοντες τά

προηγούμενα ἐπεσημάνατε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἐκ τῆς ὁποίας ἀπεσχίσθησαν οἱ ἑτερόδοξοι, χωρίς ὅμως νά διαιρεθῇ ἡ Μία Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, διά τό ὁποῖον δέν διεφώνησεν ὁ Σεβ. Μεσσηνίας. Ἰδιαιτέραν αἴσθησιν προεκάλεσε εἰς τόν ὑπογράφοντα ἡ ἐπίμονος θέσις τοῦ Σεβασμιωτάτου ὅτι δέν θά δυνηθῇ νά ἐπιστρέψῃ εἰς τήν Θεόσωστον Ἐπαρχίαν του, ἐάν δέν ἀποκατασταθῇ πλήρως ὑπό τῆς ΔΙΣ ὡς πρός τό Ὀρθόδοξον περί Ἐκκλησίας φρόνημά του. (Αὐτό καί εἰς τήν ἀπό 17/6/2010 ἀπαντητικήν ἐπιστολήν του ἐμφαίνεται καί εἰς τακτικήν Συνεδρίασιν τῆς παρελθούσης ΙΣΙ ἐτονίσθη, εἰς ἥν καί ἀπεποιήθη τήν κατηγορίαν τοῦ αἱρετικοῦ, τήν ὁποίαν, ὅμως, ὁ ὑποφαινόμενος οὐδέποτε ἀπέδωσε ὑπό τήν κανονικήν τοῦ ὅρου ἔννοιαν, ὡς ἐδήλωσεν εἰς τήν Συνεδρίαν ἐκείνην τῆς Ἱεραρχίας). Κατόπιν ὅλων αὐτῶν, ἀφοῦ εἰσήλθομεν εἰς τήν Αἴθουσαν τῶν Συνεδριάσεων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί ἀνεκοινώθησαν συνοπτικῶς τά γενόμενα, ἐξερχόμενος τῆς Αἰθούσης καί συναντήσας εἰς τό ἰδιαίτερον Γραφεῖον τοῦ Μακαριωτάτου τόν Σεβ. Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομον ἔδωκα ὡς ἀρχαιότερος κατά τήν Ἀρχιερωσύνην καί τήν ἡλικίαν τόν λειτουργικόν ἀσπασμόν λέγων: ῾ὁ Χριστός ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν᾽, τόν ὁποῖον καί ἀνταπέδωκε ὁ Σεβασμιώτατος εἰπών: ῾Καί ἔστι καί ἔσται εἰς αἰῶνα αἰῶνος᾽. Προηγουμένως ἐζήτησα συγγνώμην, συμφώνως πρός τήν λειτουργικήν πρᾶξιν, ἐάν ἐν τῇ διεξαγωγῇ αὐτοῦ τοῦ θεολογικοῦ ἀγῶνος ὡς ἄνθρωπος τόν ἐλύπησα, τοῦθʼ ὅπερ καί ἐκεῖνος ἔπραξε”. [Ὁλόκληρος ἡ ὡς ἄνω ἐπιστολή μου πρός τόν Μακ. Πρόεδρον καί αἱ ἐπακολουθήσασαι ταύτης “ὀφειλόμεναι ἐξηγήσεις” ὑπάρχουν εἰς τήν ἱστοσελίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυθήρων (http://www.imkythiron.gr/o-mitropolitis/ekklisiologika/eggr.seb.mitr/ti-mas-10-112010-pros-mak.-arx/po-gia-toekklisiologiko-thema.html) καί ἐδημοσιεύθησαν πρό διετίας εἰς τόν “Ὀρθόδοξον Τύπον”]. Κατά τά ὡς ἄνω ἐζήτησα τήν συγγνώμην τοῦ Σεβασμιωτάτου ὄχι διά θέματα ἀφορῶντα εἰς τήν οὐσίαν τοῦ πράγματος, δηλ. εἰς τήν δογματικήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας περί τῆς Μιᾶς καί ἀδιαιρέτου Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, διότι ἡ τοιαύτη ἐκκλησιολογική θέσις παραμένει ἀπαρασάλευτος καί ἀδιαπραγμάτευτος διά πάντα συνειδητόν πιστόν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Κληρικόν καί λαϊκόν, καί ἀσφαλῶς καί διά τόν ὑποσημειού-

μενον, ἀλλά διά τό “ἐάν ἐν τῇ διεξαγωγῇ αὐτοῦ τοῦ θεολογικοῦ ἀγῶνος ὡς ἄνθρωπος τόν ἐλύπησα”, πρᾶγμα τό ὁποῖον καί ἐκεῖνος εἰς τήν συνέχειαν ἔπραξε. Αὐτό, ὅμως, ἐπειδή δέν ἔχει σχέσιν μέ τήν οὐσίαν τῆς γενομένης ἐκκλησιολογικῆς διαμάχης, δέν ὠφελεῖ εἰς τίποτε νά τό χρησιμοποιεῖ ὁ Σεβασμιώτατος Μεσσηνίας. Εἰλικρινῶς φρονῶ ὅτι θά τόν συνέφερε νά ἐπικαλεῖται τήν ἐν θέματι ἐπιστολήν μου διά τάς κατά τά ὡς ἄνω δοθείσας ἐξηγήσεις του ἐνώπιον τῆς Συνοδικῆς Ἀντιπροσωπείας, αἱ ὁποῖαι καί τόν ἀπαλλάσσουν τῆς εἰρημένης ἐκκλησιολογικῆς ἐκτροπῆς, ἐκτός καί ἄν θεωρῇ ὅτι ὁ ὑπογράφων δέν ἀπέδωκε ὀρθῶς τά γενόμενα. Αὐτό ὅμως, ἐάν τυχόν συμβαίνῃ, θά πρέπει εὐθέως καί ἀπεριστρόφως νά τό δηλώσῃ καί νά προβῇ ἐκεῖνος εἰς τάς δηλώσεις, αἱ ὁποῖαι τόν ἐκφράζουν. Ἄλ λου εἴδους συγγνώμην δέν ἐζήτησα, οὔτε πρόκειται ποτέ νά ζητήσω, διότι χάριτι Θεοῦ παραμένω ἀσάλευτος εἰς τάς ὀρθοδόξους ἐκκλησιολογικάς θέσεις. Ἐάν, παρʼ ἐλπίδα, τοιοῦτόν τι ἔχει κάπου καταγραφῇ εἰς βάρος μου εἶναι μέγα λάθος, δέν ἀνταποκρίνεται εἰς τήν ἀλήθειαν καί ἐκφράζω διʼ ἕν τοιοῦτο ἐνδεχόμενον τήν ἔντονον διαμαρτυρίαν μου. Ταῦτα, παρακαλῶ θερμῶς νά δημοσιεύσετε εἰς τόν “Ὀρθόδοξον Τύπον”, κύριε Διευθυντά, πρός ἄρσιν πάσης παρεξηγήσεως καί τήν ἀποφυγήν τοῦ σκανδαλισμοῦ ἀναγνωστῶν τινων τῆς ἐφημερίδος σας ἐκ τῆς ὑποτιθεμένης ἀλλαγῆς πορείας πλεύσεως τοῦ ὑπογράφοντος. Εἶναι ἀδήριτος ἀνάγκη εἰς χαλεπούς διά τήν Ἁγίαν μας Ἐκκλησίαν καιρούς, κατά τούς ὁποίους τό φοβερόν καί ἀπαίσιον τέρας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀνορθοῦται ὡς ἄλλη πολυκέφαλος λερναία ὕδρα καί ἐπαπειλεῖ νά καταλύσῃ πάντα δογματικόν καί ἐκκλησιολογικόν φραγμόν, τά ἱερά δόγματα καί τούς θείους κανόνας τῆς Ἐκκλησίας, τήν ἱεράν παράδοσιν καί παρακαταθήκην τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, (ἀφοῦ ἐνίοτε ἐπισήμως προσφέρονται ὡς δῶρα εἰς ἀλλοπίστους ὑπό ἐκπροσώπων τῆς Ἐκκλησίας μας “ἱερά” βιβλία ἀλλοθρήσκων, ἐναντιούμενα εἰς τά θεῖα μηνύματα τοῦ Ἁγίου καί Ἱεροῦ Εὐαγγελίου καί τήν Θεότητα τοῦ Θείου Ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ), νά δίδεται ὑφʼ ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων ἡ καλή χριστιανική μαρτυρία πίστεως εἰς δόξαν τοῦ Τριαδικοῦ μας Θεοῦ, τοῦ τῶν πάντων Ποιητοῦ καί Δεσπότου. Μετʼ ἐξαιρέτου τιμῆς Ὁ Μητροπολίτης †Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ».

σκήνιον μετὰ τὴν ἐπίσκεψιν, συμπροσευχὴν καὶ ὁμιλίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς τὴν πλατεῖαν τοῦ Ἁγίου Πέτρου διὰ τὰς ἀποφάσεις τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου, τὴν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων κ.λπ. Εἰς τὴν Γερμανίαν ὑπεγράφη τὸ «προσύμφωνον» διὰ τὸν κοινὸν ἑορτασμὸν ὑπὸ τοῦ Ὀρθοδόξου Μητροπολίτου

Νά ἀπαντήση ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης

Πληροφορίαι καί ἐκτιμήσεις φέρουν τόν Οἰκ. Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον νά ἐπισπεύδη τάς διαδικασίας διά τήν ψευδοένωσιν Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, ἀδιαφορῶν διά τούς Ἱ. Κανόνας καί τήν μή ἀποκήρυξιν τῶν αἱρέσεων καί τῶν κακοδοξιῶν ὑπό τῶν Παπικῶν. Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης συμπεριφέρεται ὡς ἰσοπεδωτής τῶν Ἱερῶν Κανόνων, πρός χάριν τοῦ διαλόγου μετά τῶν Παπικῶν καί τῆς ἑνώσεως μετά αὐτῶν. Ὅταν ἐκυκλοφόρησεν ἡ «Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» ἐταράχθη λόγῳ τῆς ἀπηχήσεώς της. Τότε Μητροπολῖται μέ φιλοπαπικόν προσωπεῖον ἔσπευσαν νά δηλώσουν γραπτῶς ὅτι δέν πρόκειται νά προδώσουν τά δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἐρωτῶμεν τόν Οἰκ. Πατριάρχην: Τούς Ἱερούς καί Ἀποστολικούς Κανόνας καταφρονεῖ εἰς τό ὄνομα τῆς Ἑνώσεως μετά τῶν Παπικῶν. Ἀπεδέχθη τάς «ἐκκλησίας» τῶν πλανεμένων-αἱρετικῶν χριστιανῶν ὡς κανονικάς «ἐκκλησίας» ἐκφραζούσας τήν Ἀλήθειαν τῆς πίστεως καί ὡς σωζούσας. Ἀπεδέχθη τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν ὡς κανονικόν. Τά δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τά ἀποδέχεται; Ὀφείλει νά ἀπαντήση δημοσίως.

Γ.Ζ

Γερμανίας κ. Αὐγουστίνου καὶ τοῦ Παπικοῦ «Ἐπισκόπου» Γκέρχαρντ Λούντβιχ Μίλερ, μετὰ ἀπὸ συζητήσεις τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Διασκέψεως Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν Ἐπισκόπων τῆς Γερμανίας εἰς τὸ Johann Adam Mohler (Οἰκουμενικὸν Ἰνστιτοῦτον) εἰς τὸ Paderborn. Εἰς τὴν κοινὴν ἀνακοίνωσιν, ἡ ὁποία ἐξεδόθη μετὰ τὰς συναντήσεις οἱ ἐκπρόσωποι τῶν ἀντιπροσωπειῶν ἐκάλουν εἰς ἕνα κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα ὡς μίαν ἔνδειξιν τῆς ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν εἰς ὁλόκληρον τὸν κόσμον. Οἱ ἐπικεφαλεῖς τῶν δύο ἀντιπροσωπειῶν, ὁ Ὀρθόδοξος Μητροπολίτης κ. Αὐγουστῖνος καὶ ὁ Παπικὸς «Ἐπίσκοπος» Γκέρχαρντ Λούντ Βιχ Μίλερ ἔδωσαν καὶ κοινὴν συνέντευξιν διὰ τὸ θέμα. Αἱ συζητήσεις καὶ ἡ συνέντευξις ἔγιναν κατὰ τὸν Μάρτιον τοῦ 2012. Τί ἀνέφερε τὸ ἐκδοθὲν «Δελτίον Τύπου» Εἰς Δελτὶον Τύπου, τὸ ὁποῖον ἐξεδόθη τὴν 13ην Μαρτίου περιεγράφετο τὸ πλαίσιον τῶν συζητήσεων μεταξὺ τῶν δύο ἀντιπροσωπειῶν καὶ ἀποσπάσματα δηλώσεων τοῦ Ὀρθοδόξου Μητροπολίτου καὶ τοῦ Παπικοῦ «Ἐπισκόπου». Συμφώνως πρὸς μετάφρασιν, τὴν ὁποίαν ἔκανεν εἰδικός συνεργάτης τοῦ «Ο.Τ.»., εἰς τὸ «Δελτίον Τύπου» ἀνεγράφοντο τὰ ἀκόλουθα:

«(Λονδίνο, 13/03/2012) Ἡ Μικτὴ Ἐπιτροπὴ τῆς γερμανικῆς Διάσκεψης τῶν Ἐπισκόπων καὶ τῆς Ὀρθοδόξου στὴ Γερμανία παρουσίασε σήμερα ἕνα κείμενο στὸ Paderborn γιὰ τὸ Πάσχα. Στὴν παράδοση τόσο τῆς Ἀνατολῆς ὅσο καὶ τῆς Δύσης εἶναι αὐτὸ τὸ σταθερὸ κέντρο καὶ τὸ ἰδιαίτερο χαρακτηριστικὸ τοῦ λειτουργικοῦ ἔτους.Τὸ Πάσχα, οἱ χριστιανοὶ γιορτάζουν σὲ ἐτήσια βάση, τὸ ἴδιο τὸ μυστήριο, ποὺ γιορτάζουν κάθε Κυριακὴ σὲ ἑβδομαδιαῖο ρυθμό: τὴν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἑπομένως, εἶναι λογικὸ ὅτι ἡ Μικτὴ Ἐπιτροπὴ μετὰ τὸ ἐνημερωτικὸ φυλλάδιο γιὰ τὴν Κυριακή, τὸ ὁποῖο εἶχε δημοσιεύσει πρὶν ἀπὸ δύο χρόνια, τώρα παρουσιάζει ἕνα κείμενο γιὰ τὸ Πάσχα. Σὲ αὐτὸ —ξεκινώντας ἀπὸ τὴ Σαρακοστὴ καὶ καταλήγοντας μὲ τὴ γιορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς— περιγράφει τὴ γιορτὴ τοῦ Πάσχα. Αὐτὸ ποὺ γίνεται ὁρατό, πέρα ἀπὸ ὅλες τὶς διαφορὲς στὶς ἐξωτερικὲς μορφές, εἶναι ἡ συμφωνία γιὰ τὴ Πασχαλινὴ πίστη, ἡ ὁποία ἑνώνει τὶς δύο παραδόσεις. Τὸ κείμενο ἔχει τὸ σκεπτικὸ νὰ βρίσκεται σὲ ὅλα τὰ χέρια τῶν πιστῶν. Ὁ Ἐπίσκοπος Δρ. Gerhard Ludwig Müller (Regensburg), καθολικὸς πρόεδρος τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς, ἐξέφρασε τὴν ἱκανοποίησή του ὅτι μὲ τὸ κείμενο γιὰ τὴ γιορτὴ τοῦ Πάσχα, τὸ δεύτερο στὴ σειρὰ τῶν ἐγγράφων τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἔτος, αὐτὴ εἶναι παροῦσα στὴν παράδοση τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσης. "Ἡ θετικὴ ἀπήχηση, τὴν ὁποία τὸ φυλλάδιο γιὰ τὴν Κυριακὴ εἶχε βρεῖ, ἀποτέλεσε ἐνθάρρυνση τῆς κοινῆς Ἐπιτροπῆς καὶ κίνητρο, γιὰ νὰ συνεχίσει τὸ ἔργο της. Μὲ τὰ κείμενά σας θὰ βοηθήσετε, ὥστε ὁ λειτουργικὸς σχεδιασμὸς τῶν ἐντύπων τῶν ἄλλων ἐκκλησιῶν νὰ γίνει εὐκολότερα κατανοητὸς καὶ νὰ ξεκαθαριστοῦν οἱ παρεξηγήσεις. Ἔτσι λοιπὸν θὰ μποροῦσαν νὰ ἀνακαλύψουν ὁμοιότητες καὶ νὰ ἐνισχύσουν τὴν κοινὴ μαρτυρία". "Ἡ ἐργασία τῆς Ἐπιτροπῆς ἦταν σημαντικὴ καὶ ἐμπλουτιστικὴ γιὰ τὸν οἰκουμενικὸ διάλογο". Ἀκόμη καὶ ὁ Πάπας Βενέδικτος XVI τὴν εἶχε ρητὰ ἀναγνωρίσει κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του στὴ Γερμανία πέρυσι. Ὁ Μητροπολίτης Αὐγουστῖνος (Βόννη), Ὀρθόδοξος Πρόεδρος τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς, ἐξῆρε τὴν

βιβλικὴ δήλωση, τὴν ὁποίαν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐνεπιστεύθη στὴν ἐκκλησία τῆς Κορίνθου: “Ἂν ὁ Χριστὸς δὲν ἐγειρόταν, τότε τὸ κήρυγμά μας εἶναι μάταιο καὶ ἡ πίστη σας εἶναι μάταιη” “Εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ἡμῶν” (Α´ Κορ. 15:14). Αὐτὴ ἡ θεολογικὴ θέση παραμένει ἄθικτη ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ γιορτὴ τοῦ Πάσχα στὴν Ἀνατολὴ καὶ στὴν Δύση κατά τό πλεῖστον ἑορτάζεται σὲ διαφορετικὲς ἡμερομηνίες. Μαζὶ ἑορτάζονται, τό Πάθος, ὁ Θάνατος καὶ ἡ Ἀνάστασή Του, ὁ ὁποῖος γιὰ ὅλους τοὺς χριστιανούς, εἶναι “ἡ ὁδος καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ” «Ἐγὼ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» (Ἰωάννης 14:6). Ἡ Μεικτὴ Ἐπιτροπή ὑφίσταται ἀπὸ τὸ 2007. Εἶναι μία καθολικὴ – ὀρθόδοξη ἐπιτροπὴ διαλόγου, ποὺ ἀσχολεῖται μὲ θεολογικὰ ζητήματα, στὴν ποιμαντικὴ προοπτική. Περιλαμβάνει τὰ μέλη τῆς γερμανικῆς Διάσκεψης τῶν Ἐπισκόπων καὶ τῆς Διάσκεψης Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων στὴ Γερμανία καὶ ἄλλους ἰδικοὺς τῶν δύο ἐκκλησιῶν. Ἡ κοινὴ ἐπιτροπὴ ἔχει θέσει ὡς στόχο νὰ ἀξιοποιήσει τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἔτος στὴν παράδοση τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσης γιὰ ὀρθόδοξες καὶ καθολικὲς ἐκκλησίες καὶ τοὺς πιστούς τους καθὼς καὶ νὰ ἀνοίξει στὸ εὐρὺ κοινό. Συνεχίζει τὸ ἔργο τῆς πρώην Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθόδοξης Μητρόπολης τῆς Γερμανίας καὶ τῆς Διάσκεψης τῶν Ἐπισκόπων, ἡ ὁποία εἶχε δημοσιεύσει στὴν 25η ἐπέτειό της, μία σειρὰ κοινῶν κατευθυντήριων γραμμῶν γιὰ θέματα ποιμαντικῆς. Τὸ φυλλάδιο μὲ τίτλο “Ἡ χριστιανικὴ χρονιά στὴν παράδοση τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσης. Πάσχα II – Τὸ κύριο πανηγύρι τῆς Ἐκκλησίας στὴν Ἀνατολὴ καὶ Δύση”, μπορεῖ κανείς νά τό κατεβάσει ἀπὸ τὸ Internet στὴν κατηγορία τῶν κειμένων OBKD ὡς ἀρχεῖο pdf. Γιὰ νὰ κατεβάσετε τὸ φυλλάδιο εἶναι ἐπίσης διαθέσιμο σὲ www.dbk.de ὑπὸ τὸν τίτλο Ἐκδόσεις.

Ἀποσπάσματα δηλώσεως τοῦ Ὀρθοδόξου Μητροπολίτου Γερμανίας κ. Αὐγουστίνου

(...) Εἶμαι τῆς γνώμης ὅτι ἡ παροῦσα ἐκπροσώπηση πέρα ἀπὸ τὰ πρακτικὰ ὀφέλη ἑνὸς ἐγχειριδίου γιὰ τοὺς πιστούς μας στὴν οἰκουμενικὴ συνεργασία, ἐπίσης εἶναι καὶ ἕνας ἐπιφανὴς μάρτυρας τῆς πίστης σὲ μία κοινὴ πίστη ὅλο καὶ πιὸ μακρινὴ κοινωνία. Ἡ πρακτικὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τὴν οποία θέλουμε νὰ ἐξυπηρετήσουμε μὲ τὸ ἔργο μας στὴν OrthodoxKatholischen Ἐπιτροπή, ἔχει ἐπίσης μία ἀποστολικὴ διάσταση. Καὶ ἐδῶ —ὅπως ἐπίσης ἀλλοῦ, καὶ ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ— εἶναι ὑψίστης σημασίας νὰ τονιστεῖ: Μὲ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν «στήκει ἤ πίπτει» ἡ πίστη μας, καὶ αὐτό ὄχι μόνο στὴν ἐποχὴ τῶν Ἀποστόλων, ἀλλὰ καὶ τώρα. Καί τότε καί τώρα ἰσχύει ὁ περίφημος λόγος τοῦ Ἀπ. Παύλου στὴν Α´ Ἐπιστολὴ πρὸς Κορινθίους: «Εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ἡμῶν» (Α´ Κορ. 15:14). Μία λεγόμενη θεολογία, ἡ ὁποία οὑμανιστικά μειώνει τήν πίστη καὶ κηρύττει τόν ἄνθρωπο «Ἰησοῦν» καί ταυτόχρονα ἔχει μεταθέσει τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ στόν χῶρο μιᾶς ἑλληνιστικῆς «σπέκουλας», ἔχει χωρίσει τὸν Ἐσταυρωμένο ἀπὸ τὸν Ἀναστάντα, ἔχει προδώσει τὸν Κύριο καὶ καταστρέψει τὴν πίστη στὸν πυρήνα της. Ὁλόκληρο τό ἐκκλησιαστικό ἔτος, καί ἰδιαίτερα ἡ περίοδος αὐτοῦ τοῦ ἔτους, στήν ὁποία γίνεται ἡ παρουσίασή μας, εἶναι ἡ διακήρυξη, καί ἡ μαρτυρία τῆς πίστεως εἰς τήν πλήρη καί ἀκατάλυτη ἕνωση θεότητος καί ἀνθρωπότητος εἰς τό πρόσωπον τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Μάλιστα, τό μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας ἐνυπάρχει σ᾽ αὐτήν τήν διασύνδεσιν, τήν ὁποίαν πιστεύουμε καί κηρύττουμε ὡς κένωση καί δόξα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δι᾽ αὐτό καί δέν περιοριστήκαμε σέ μία σύγκριση λειτουργικῶν ἐπεξηγήσεων, ἀλλά ὅσο ἦτο δυνατόν σ᾽ αὐτό τό πλαίσιο, παραθέσαμε κεντρικά λειτουργικά κείμενα, καί περαιτέρω συνοψίσαμε τήν μορφοποιημένη στήν Λειτουργία κοινή Πίστη ἐκεῖ, ὅπου μᾶς φάνηκε σκόπιμο σέ σύντομη καί ἁδρά μορφή. (...) Ἀπὸ αὐτὴ τὴ βασικὴ συναίνεση εἶναι οὐσιαστικὰ ἀνεπηρέαστο, ἀλλὰ ὄχι ἀσήμαντο, τὸ ζήτημα τῆς ἡμερομηνίας τοῦ Πάσχα. Ἐκφράζεται ἡ ἐλπίδα ὅτι θὰ εἴμαστε σὲ θέση μὲ βάση τὶς διατάξεις τῆς πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνοδοῦ τῆς Νίκαιας νὰ συμφωνήσουμε σὲ μία ἡμερομηνία. Τότε θὰ ἰσχύουν ἀκόμη περισσότερο ὅσα ἀκόμη τώρα ἤδη: Παρὰ τὶς διαφορὲς καὶ τὸ διαχωρισμὸ τῶν σχεδὸν χιλίων χρόνων ἀποξένωσης ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλον, εἴμαστε ἕνα μὲ πίστη σ᾽ Αὐτόν, ποὺ "καταπάτησε τὸ θάνατο μὲ θάνατο καὶ Ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος στοὺς τάφους ἔδωσε τὴ ζωή".

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν δήλωσιν τοῦ Παπικοῦ «ἐπισκόπου» Δρ. Gerhard Müller

Ἡ Μικτὴ Ἐπιτροπὴ τῆς Διάσκεψης τῶν Ἐπισκόπων γερμανικῆς καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας στὴ Γερμανία ἐξέτασε τὰ τελευταῖα δύο χρόνια τὸν ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα στὴν παράδοση τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσης. Ὡς ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς δουλειᾶς, ποὺ προσφέρει σήμερα τὸ κοινὸ ἀπὸ ἕνα κοινὸ κείμενο. Σ᾽ αὐτὸ περιγράφεται τὸ πῶς αὐτὴ ποὺ εἶναι ἡ κύρια γιορτὴ τῶν Χριστιανῶν γιορτάζεται καὶ στὶς δύο ἐκκλησίες. Ἡ παρουσίαση ἀρχίζει μὲ τὴ Σαρακοστὴ καὶ τὴ γιορτὴ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Ἑβδομάδας ἢ τὴν Μεγά-

λη Ἑβδομάδα καὶ ὁδηγεῖ στὸν ἑορτασμὸ τῆς Ἀνάστασης στὴν πασχαλινὴ Ἀγρυπνία στὴν ἑπόμενη, σὲ ἐξέλιξη μέχρι τὴν Πεντηκοστή. Χαίρομαι, ποὺ τὸ κείμενο τοῦ Πάσχα παρουσιάζεται σήμερα, τὸ δεύτερο σὲ σειρὰ ἐγγράφων τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὸ λειτουργικὸ ἔτος στὴν παράδοση τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσης. (...) Μποροῦν νὰ ἀνακαλύψουν ὁμοιότητες οὕτως ὥστε τὴν κοινὴ μαρτυρία νὰ ἐνισχύσουν. Συνδέω μὲ τὴ δημοσίευση τοῦ φυλλαδίου λίγες ἑβδομάδες πρὶν τὸ Πάσχα τὴν ἐλπίδα ὅτι καὶ οἱ δύο, καθολικοὶ καὶ ὀρθόδοξοι πιστοί, θὰ τονωθοῦν καὶ θὰ φέρουν στὸ μυαλό τους τὶς τελετὲς καὶ τὰ ἔθιμα τῆς δικῆς τους ἀλλὰ καὶ τῆς ἐκκλησίας τοῦ ἄλλου, ἀλλὰ καὶ τὸ κεντρικὸ μήνυμα τῆς νέας χριστιανικῆς πίστης: ἡ πίστη στὴν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. (...) Ἡ τακτικὴ συνεδρίαση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς δὲν εἶναι μόνο ἡ ἀνάπτυξη τῶν κοινῶν κειμένων σχετικὰ μὲ τὶς γιορτὲς τοῦ λειτουργικοῦ ἔτους, ἀλλὰ καὶ ἡ συνεχὴς ἀνταλλαγὴ ἀπόψεων γιὰ τὶς ἐξελίξεις καὶ τὰ ζητήματα, ποὺ ἐπηρεάζουν τὶς ἐκκλησίες μας. Καὶ τὰ δύο εἶναι σημαντικὰ καὶ γιὰ τὸν ἐμπλουτισμὸ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου καὶ τὴν ἐνίσχυση τῶν Καθολικῶν – Ὀρθοδόξων σχέσεων στὴ Γερμανία… (...) Οἱ διάλογοι αὐτοὶ βασίζονται καὶ εἶναι ὑπὸ τὴν κοινὴ προοπτικὴ μὲ στόχο, νὰ προωθήσει τὴν ἀποκατάσταση τῆς πλήρους ὁρατῆς ἑνότητας τῆς ἐκκλησίας».

Ἡ ἀνησυχία Ὀρθοδόξων Μητροπολιτῶν μὲ γνήσιον Ὀρθόδοξον φρόνημα Αἱ ἐκτιμήσεις ἐκκλησιαστικῶν καὶ θεολογικῶν κύκλων ὅτι θὰ ἐπιταχυνθοῦν αἱ ἐξελίξεις, ἐν μέσῳ βαθυτάτης οἰκονομικῆς κρίσεως εἰς τὴν Ἑλλάδα, διὰ τὴν ψευδοένωσιν Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν, ἄνευ παραιτήσεως τῶν Παπικῶν ἀπὸ τὰς αἱρέσεις των καὶ τὴν νόθευσιν τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων ἀλλὰ καὶ αἱ πληροφορίαι ὅτι βαδίζομεν πρὸς κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα μετὰ τῶν Παπικῶν ἔχουν ἀνησυχήσει ἐντόνως Σεβ. Μητροπολίτας μὲ γνήσιον Ὀρθόδοξον φρόνημα ἀλλὰ καὶ καθηγουμένους Ἱερῶν Μονῶν, ρασοφόρους καὶ λαϊκοὺς Ὀρθοδόξους Θεολόγους κ.λπ. Ἡ ἄποψίς των εἶναι ὅτι ὁ Οἰκ. Πατριάρχης ἐκμεταλλεύεται τὴν βαθυτάτην οἰκονομικὴν κρίσιν, ἡ ὁποία δὲν ἐπιτρέπει εἰς τὴν συντριπτικὴν πλειοψηφίαν τοῦ λαοῦ νὰ ἀσχολῆται μὲ ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα, ἀλλὰ μόνον μὲ τὰ προβλήματά του. Τὴν τακτικὴν αὐτὴν τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου τὴν θεωροῦν ἐθνικῶς ἀπαράδεκτον, ἐνῶ διαβλέπουν ὅτι αἱ συχναὶ ἐπισκέψεις του εἰς τὰς Ἱ. Μητροπόλεις τῶν λεγομένων «Νέων Χωρῶν» ἀποσκοποῦν εἰς τὸ νὰ ἀποκτήση πρόσβασιν εἰς τὸν πιστὸν λαὸν καὶ τὴν κατάλληλον στιγμὴν νὰ ζητήση ἀπὸ τοὺς Μητροπολίτας, τοὺς ὁποίους ἐπισκέπτεται, νὰ τὸν κινητοποιήση. Προβληματίζονται ὅμως καὶ ὡς πρὸς τὴν στάσιν, τὴν ὁποίαν θὰ πρέπη νὰ τηρήσουν, ἐὰν ἐπιταχυνθοῦν αἱ ἐξελίξεις: Νὰ σχηματίσουν ἐπίσημον ἀνθενωτικὸν Μέτωπον καὶ νὰ διακόψουν τὸ μνημόσυνον ὅσων πρωταγωνιστοῦν εἰς τὰς ἐξελίξεις ἢ νὰ ἀποτειχισθοῦν καὶ νὰ χειροτονήσουν Ἀρχιμανδρίτας νέους Μητροπολίτας, διὰ νὰ ὑπερασπισθοῦν ἀπὸ κοινοῦ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ Πίστιν ἢ νὰ σιωπήσουν καὶ νὰ συστρατευθοῦν, ἄνευ δηλώσεων καὶ θορυβωδῶν ἐκδηλώσεων, ὑπὲρ τῆς ψευδοενώσεως; Εἰς τὸν τελευταῖον προβληματισμὸν προσθέτουν ἕνα ἀκόμη: Τότε πῶς θὰ δικαιολογηθοῦν εἰς τὸν πιστὸν λαόν, πρὸς τὸν ὁποῖον ἄλλα ἔλεγον; Ὁ «Ο.Τ.» δίδει ἀπάντησιν εἰς τοὺς προβληματισμούς των ὑποδεικνύων τὴν ἀνάγνωσιν καὶ τὴν μελέτην τῆς ἱστορικῆς συμπεριφορᾶς τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ καὶ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐματαίωσαν μὲ δυναμικὰς ἐκδηλώσεις τὴν ψευδοένωσιν, τὴν ὑπογραφεῖσαν εἰς τὴν Φλωρεντίαν. Γ. ΖΕΡΒΟΣ

Μόλις ἐκυκλοφορήθη

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΤΣΕΠΗΣ ΤΗΣ Π.Ο.Ε. τοῦ ἔτους 2013

Ἐκυκλοφορήθη τό Ἡμερολόγιον τῆς «Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως» τοῦ ἔτους 2013 μὲ θέμα «Ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Νέα Τάξις Πραγμάτων». Ἀποκαλύπτεται τὶ ἐπιδιώκουν οἱ «ὑποψήφιοι κοσμοκράτορες» μὲ τὴν παγκοσμιοποίησιν, τὴν Νέαν Ἐποχήν, τὸν Οἰκουμενισμόν, τοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους κ.λπ. καὶ πῶς τοὺς ἀντιμετωπίζει ἡ Ἐκκλησία μας. Ἡμερολόγιον ἔγχρωμον, καλαίσθητον, λίαν ἀπαραίτητον διά κάθε Χριστιανόν.

Σελὶς 8η

26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012

ΤΟ CORPUS CHRISTI ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ Κρατεῖτε εἰς τὸ ἕνα χέρι τὴν σημαίαν μὲ τὸν Χριστὸν καὶ εἰς τὸ ἄλλο τὴν σημαίαν μὲ τὴν Ἑλλάδα ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ ΣΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑΣ Ο ΣΕΒ. ΚΟΝΙΤΣΗΣ κ. ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΕΙ ΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑΝ Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος κ. Ἰερεμίου

1. Εἶμαι καί ἐγώ, ὅπως ὅλοι οἱ Ἀρχιερεῖς, οἱ Ἱερεῖς καί οἱ Μοναχοί καί ὅπως ὅλοι οἱ πιστοί Ὀρθόδοξοι χριστιανοί τῆς πατρίδος μας, εἶμαι, λέγω, κατάπικρος καί ἐγώ γιά τήν προβολή τοῦ βλασφήμου καί αἰσχροῦ ἔργου Corpus Christi. Καθένας βέβαια ἔχει τό δικαίωμα νά νομίζει καί νά ἐκφράζεται ὅπως θέλει, δέν πρέπει ὅμως νά ἐπιτρέπουμε σέ κανένα νά προσβάλλει δημόσια καί προγραμματισμένα τήν πίστη μας. Ἀσφαλῶς, μία τέτοια προσβολή τῆς ἀμωμήτου πίστεώς μας ἔπρεπε νά δημιουργήσει τήν ἀγανάκτηση καί τήν διαμαρτυρία ὅλων μας, ὅπως καί τήν ἐξέφρασαν οἱ γενναῖοι ἐκεῖνοι χριστιανοί καί ὁμολογητές, οἱ ὁποῖοι, μέ κίνδυνο νά κακοπάθουν, διαμαρτυρήθηκαν γιά τήν προβολή τοῦ ἀσεβεστάτου καί βλασφήμου αὐτοῦ ἔργου. 2. Εὖγε σ᾽ αὐτούς τούς διαμαρτυρηθέντας χριστιανούς! Ἡ διαμαρτυρία τους θά γραφεῖ στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία καί θά λάβουν γιά τήν ὁμολογία τους αὐτή – νά εἶναι βέβαιοι γι᾽ αὐτό – χρυσό στεφάνι στήν Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ τήν ἐπουράνιο. Οἱ διαμαρτυρηθέντες αὐτοί χριστιανοί εἶναι σ᾽ ὅλη τήν Ἐκκλησία γενικά μία γλυκειά παρηγοριά ὅτι καί σήμερα, παρά τήν πλεονάζουσα ἁμαρτία, παρά τούς ἀποκαλυπτικούς καιρούς πού ζοῦμε, δέν ἐξέλιπαν οἱ ἀγωνιστές τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἕτοιμοι καί μέχρι πεζοδρομίων καί μέχρι αἵματος καί φυλακίσεων νά ἐκφράσουν τήν ἀγάπη τους στόν Χριστό, πού ξανασταυρώνεται. Καλά τό ἔλεγε ὁ Γέροντας τῆς Φλώρινας πατήρ Αὐγουστῖνος, «οὐκ ἐκλίψουσι τῇ Ὀρθοδοξίᾳ στρατιῶται»! Καί καλά τό εἶχαν πεῖ οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς, ἀπαντῶντας τό 1848 στόν Πάπα Πῖον Θ´, ὅτι σέ μᾶς ὑπερασπιστής τῆς πίστεως εἶναι ὁ λαός! 3. Εὖγε λοιπόν καί δόξα καί τιμή καί ἔπαινος λαμπρός στόν διαμαρτυρηθέντα μέ δυναμισμό εὐσεβῆ λαό κατά τοῦ αἰσχροῦ αὐτοῦ ἔργου, πού ὑβρίζει χυδαιότατα τό πανάγιο Πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀπέδειξαν ὅτι εἶναι τά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, γιατί ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τήν 7η Ἰουνίου τοῦ 2012 μέ ἀνακοίνωσή της προέτρεψε τούς χριστιανούς νά ἀποδοκιμάσουν τό ἔργο. Σ᾽ αὐτήν τήν προτροπή τῆς Μάνας Ἐκκλησίας οἱ πολλοί ἀδιαφόρησαν, ἀλλά οἱ διαμαρτυρηθέντες ὑπήκουσαν καί ἀπέδειξαν ὅτι εἶναι χριστιανοί «τῷ πνεύματι ζέοντες, τῷ Κυρίῳ δουλεύοντες» (Ρωμ. 12,11). Οἱ διαμαρτυρηθέντες αὐτοί, νεώτεροι ὁμολογητές τῆς πίστεως, ἐμπνεύστηκαν γιά τήν ἅγια αὐτή καί συνετή πράξη τους ἀπό τά ἱερά μας Συναξάρια. Τά ἱερά αὐτά βιβλία, τά ὁποῖα, κατά τόν ἅγιο Πατέρα Ἰουστῖνο Πόποβιτς, ἀποτελοῦν τήν Ἐγκυκλοπαίδεια τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁμιλοῦν γιά χριστιανούς μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ἔμπαιναν στούς ναούς τῶν εἰδώλων καί συνέτριβαν τά ἀγάλματά τους· ἡ δέ ἁγία μας Ἐκκλησία καταχώρησε τούς ὁμολογητές αὐτούς μεταξύ τῶν ἁγίων, γιά νά μιμούμεθα βέβαια τήν θερμότητα τῆς ἀγάπης τους στόν Χριστό καί τήν ἀποστροφή τους πρός τά εἴδωλα τῆς κάθε ἐποχῆς. 4. Ἀπευθυνόμενος σ᾽ αὐτούς, τούς λίαν ἀγαπητούς μας χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι διαμαρτυρήθησαν τελευταίως γιά τό βλάσφημο ἔργο Corpus Christi, τούς ἐκφράζουμε πάλι τά εὐχαριστήρια καί τά συγχαρητήριά μας γιά τήν διαμαρτυρία τους, τούς ἐκφράζουμε τόν θαυμασμό μας καί τόν σεβασμό μας, γιατί μέ διάθεση θυσίας ἐπορεύθησαν στόν τόπο τῆς διαμαρτυρίας καί ἔπραξαν αὐτό τό ἅγιο πού ἔπραξαν. Τούς λέγουμε δέ – ἄν καί δέν εἶναι ἀνάγκη νά τούς τό ποῦμε – νά μή ἐπηρεάζωνται καθόλου ἀπό ἄλλους λόγους, κληρικῶν ἤ λαϊκῶν, πού θέλουν νά παραλύσουν τό ἀγωνιστικό τους φρόνημα μέ τά πλαδαρά τους κηρύγματα καί μέ λόγια ξένα πρός τά ἱερά μας Συναξάρια καί τούς λόγους τῶν Πατέρων μας. Ἀλήθεια, τί θά ἔλεγαν αὐτοί στόν λόγο τοῦ ἁγίου Ἰωάν-

νου τοῦ Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος συμβουλεύει τούς ἀκροατές του νά ραπίζουν ἀκόμη τόν ἐπίμονο βλάσφημο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Καί λέγει μάλιστα στήν συνέχεια ὁ ἅγιος Πατέρας, ὅταν οἱ ἀρχές τούς καλέσουν σέ ἀπολογία, νά ποῦν παρρησίᾳ: «Ναί, τόν ἐρράπισα, διότι ἐβλασφήμησε τόν Βασιλέα τῶν ἀγγέλων»! Καί τί θά ποῦν πάλι αὐτοί οἱ τῶν πλαδαρῶν κηρυγμάτων γιά τό ράπισμα πού ἔδωσε ὁ ἅγιος Νικόλαος στόν βλάσφημο Ἄρειο; Ἔχει ἱστορικότητα τό ράπισμα αὐτό, εἶναι δηλαδή πραγματικό γεγονός· καί γι᾽ αὐτό, γιά νά μή νομίσει δηλαδή κανείς ὅτι ἀπό ὀργή ὁ ἅγιος ἐρράπισε τόν Ἄρειο, γι᾽ αὐτό, λέγω, ἡ Ἐκκλησία στό Ἀπολυτίκιο τοῦ ἁγίου Νικολάου ἔβαλε τήν ἔκφραση περί αὐτοῦ «εἰκόνα πραότητος». Ἤ μήπως ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος καί ἡ Ἐκκλησία ὅλη δέν ἔπρεπε νά διαμαρτυρηθεῖ γιά τήν αἵρεση τοῦ Ἀρείου καί νά τήν καταδικάσει, γιατί ἔτσι τήν διαφήμισε περισσότερο;!... 5. Πρέπει νά ἀγωνιζόμαστε γιά τήν πίστη μας, ἀδελφοί, καί νά διαμαρτυρόμαστε γι᾽ αὐτήν, ὅταν τήν βλέπουμε νά προσβάλλεται. Τέτοιο παράδειγμα καί τέτοια διδαχή μᾶς ἔδωσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας. Μέ τά ξένα πρός τό γνήσιο πατερικό πνεῦμα πλαδαρά κηρύγματα μερικῶν, καλυπτόμενα μάλιστα μέ θεολογική σινδόνα μιᾶς «νεοπατερικῆς» λεγομένης θεολογίας, ἀπό τά κηρύγματα αὐτά δέν βγαίνουν ὁμολογητές καί μάρτυρες. Ἀλλά οὔτε καί ἐλεύθερη πατρίδα θά εἴχαμε, ἄν ἐπικρατοῦσαν τά τοιαῦτα κηρύγματα, τά χωρίς ἀγωνιστικό φρόνημα. Ἡ ἐπανάσταση τοῦ ᾽21 ἦταν μία τρέλλα! Μή ἀμφιβάλλετε λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσοι διαμαρτυρηθήκατε γιά τό βλάσφημο ἔργο, μή ἀμφιβάλλετε, ἐπηρεαζόμενοι ἀπό διάφορους λόγους, ἄν πράξατε καλῶς ἤ ὄχι. Πολύ καλῶς ἐπράξατε καί νά τό ξανακάνετε! Ἡ πικρία μου ὅμως καί ἡ ἀπογοήτευσή μου εἶναι μέ τόν ἑαυτό μου. Ἤθελα νά εἶμαι καί ἐγώ στόν τόπο τῆς μαρτυρίας σας καί τοῦ μαρτυρίου σας, νά ἐφώναζα καί ἐγώ μαζί σας καί μακάρι νά ἤμουν καί θῦμα, γιά νά ἔδιδα ὡς ἐπίσκοπος ἕνα καλό παράδειγμα. Ναί, ἡμεῖς οἱ ἐπίσκοποι πρέπει νά εἴμεθα μπροστάρηδες στούς ὑπέρ πίστεως ἀγῶνες! 6. Τέλος, ἔχω νά πῶ ὄχι μόνο μέ πόνο, ἀλλά καί μέ φόβο, ὅτι ἡ περίπτωση αὐτή τοῦ Corpus Christi εἶναι ἀκριβῶς καί ἀκριβέστατα περίπτωση Σοδόμων καί Γομόρρων (Γεν. κ. 19). Γιατί, ὅπως στήν βιβλική αὐτή διήγηση οἱ Σοδομῖτες ἐξέλαβαν τά θεῖα Πρόσωπα ὡς ἀνθρώπινα καί θέλησαν νά ἁμαρτήσουν μαζί τους, ἔτσι, καί στήν παροῦσα περίπτωση, οἱ συγγραφεῖς τοῦ ἔργου ἐκλαμβάνουν τό Θεανδρικό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ... ὡς ἁμαρτωλό καί τό παρουσιάζουν κατά τήν αἰσχρή τους ποιότητα. Ἀλλά φοβοῦμαι μήπως τό πῦρ, πού ἔβρεξε ὁ οὐρανός καί κατέκαυσε τήν ἁμαρτωλή πόλη, μήπως – μή γένοιτο, Χριστέ καί Παναγιά! –, ἔλθει καί καταπάνω μας καί κατακαοῦμε· γιατί, μαζί μέ τά ἄλλα ἁμαρτήματά μας, ἔγινε στήν πατρίδα μας καί αὐτό τό χειρότερο τῶν ἄλλων ἁμαρτημάτων, ἡ αἰσχρή ἐξύβριση κατά τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου μας, χωρίς μάλιστα νά φαίνεται ὅτι πονοῦμε γι᾽ αὐτό, ἀφοῦ δέν διαμαρτυρόμαστε ἔντονα. Ἄν ἡ ὕβρις αὐτή γινόταν κατά τοῦ προσώπου μας ἤ κατά τῶν οἰκείων μας ἤ κατά τῶν ἀρχόντων μας, ἀσφαλῶς δέν θά ἤμασταν ἀπαθεῖς, ἀλλά θά κινητοποιούμασταν καί θά μηχανευόμασταν τρόπους διαμαρτυρίας καί ἀντιδράσεως. Τελειώνω ἐδῶ μέ τόν πονετικό λόγο, μέ τόν ὁποῖο κατέκλεισε κάποτε ὁ μακαριστός Γέροντας πατήρ Αὐγουστῖνος ἕνα του κήρυγμα περί βλασφημίας τῶν θείων: «Ὥστε λοιπόν, μεγάλοι οἱ ἄρχοντές μας, μεγάλα τά ἀνθρωπάριά μας, μικρός ὁ Χριστός μας, ὅταν ὑβρίζεται κανείς δέν διαμαρτύρεται»!... † Ἐπίσκοπος Ἰερεμίας Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως».

ΝΕΑΙ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΥΠΟ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΓΕΡΣΙΝ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ

Νέας ὑποσχέσεις πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀμερικῆς καὶ τοὺς ἐκπροσώπους τῆς ὁμογενείας εἰς τὴν Ἀμερικὴν διὰ τὴν ἀνέγερσιν τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου, ὁ ὁποῖος κατεστράφη, ὅταν ἔγινεν ἡ τρομοκρατικὴ ἐπίθεσις ἐναντίον τῶν διδύμων Πύργων τῆς Νέας Ὑόρκης πρὸ ἕνδεκα ἐτῶν, παρέσχε ὁ Κυβερνήτης τῆς Νέας Ὑόρκης κ. Κουόμο. Συμφώνως πρὸς πληροφορίας ἐκ τοῦ Newsit.gr, ὑπὸ ἡμερομηνίαν 20ην Ὀκτωβρίου:

«Ὁ κυβερνήτης τῆς Νέας Ὑόρκης Ἄντριου Κουόμο ἀνακοίνωσε ὅτι σ᾽ ἕνα χρόνο ἀπὸ σήμερα θὰ ξεκινήσουν οἱ ἐργασίες γιὰ τὴν ἀνέγερση τῆς ἑλληνορθόδοξης ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Νικολάου στὸ Παγκόσμιο Κέντρο Ἐμπορίου, ἡ ὁ ποία εἶχε καταστραφεῖ ἀπὸ τὴν πτώση τῶν δίδυμων πύργων, μετὰ τὶς τρομοκρατικὲς ἐπιθέσεις τῆς 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Ὁ κ. Κουόμο, μιλώντας χθὲς στὸ γεῦμα τοῦ Ἀρχιεπισκοπικοῦ Συμβουλίου καὶ τῆς Φιλοπτώχου Ἀδελφότητας, σὲ ξενοδοχεῖο στὸ Μανχάταν, ἀναφέρθηκε στὴ σχετικὴ συμφωνία, ποὺ ἔγινε ἀπὸ τὶς ἁρμόδιες ἀρχὲς καὶ τὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀμερικῆς.

Ἐπίσης, ἔκανε ἀναφορὰ στὰ σημερινὰ ἔργα, ποὺ πραγματοποιοῦνται στὸ χῶρο, μὲ τὴν ἀνέγερση τοῦ “Πύργου τῆς Ἐλευθερίας”, ποὺ θὰ εἶναι τὸ ὑψηλότερο κτήριο τῆς Νέας Ὑόρκης καὶ ἀναμένεται νὰ εἶναι ἕτοιμο στὶς ἀρχὲς τοῦ 2014, καθὼς καὶ τοῦ μνημείου – μουσείου γιὰ τὰ θύματα τῶν τρομοκρατικῶν ἐπιθέσεων, ὅπως καὶ τοῦ χώρου ἀσφαλείας. Ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς Δημήτριο καὶ τὴν Ἑλληνοαμερικανικὴ κοινότητα ὁ κυβερνήτης Κουόμο ἔδωσε συγχαρητήρια, ἐπισημαίνοντας ὅτι “δὲν δεχθήκατε τὸ ὄχι ὡς ἀπάντηση στὸ πάγιο καὶ δίκαιο αἴτημά σας γιὰ τὴν ἀνέγερση τοῦ Ἁγίου Νικολάου” καὶ ὅτι “ὁ ἀγώνας δὲν ἦταν μόνο γιὰ ἐσᾶς, ἀλλὰ γιὰ ὁλόκληρη τὴν Ἀμερική, διότι ἡ ἐπίθεση στοὺς δίδυμους πύργους ἦταν ἐναντίον ὁλόκληρης τῆς Ἀμερικῆς”. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Δημήτριος εὐ χαρίστησε τὸν κ. Κουόμο γιὰ τὴν “οὐσιαστικὴ βοήθειά” του, ὥστε νὰ ὑπάρξει τελικὰ ἡ συμφωνία ἀνοικοδόμησης τῆς ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ποὺ θὰ εἶναι ὁ μοναδικὸς τόπος λατρείας στὸ Παγκόσμιο Κέντρο Ἐμπορίου».

ΝΑ ΑΝΤΛΗΣῌ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940–41 Μὲ σκοπὸν νὰ ἀντιμετωπίσουν τόσον τὰ προσωπικά των προβλήματα ὅσον καὶ τὴν κρίσιν

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κονίτσης, Δρυϊνουπόλεως καὶ Πωγωνιανῆς κ. Ἀνδρέας εἰς μήνυμά του διὰ τὸ Ἔπος τοῦ 1940 – 1941 ἀπευθύνεται πρὸς τὴν νεολαίαν καὶ τὴν καλεῖ νὰ ἀντλήση διδάγματα ἀπὸ τὸ ἔπος, διὰ νὰ ξεπεράσωμεν τὴν κρίσιν, τὴν ὁποίαν διερχόμεθα. «Κρατᾶτε στὰ χέρια σας τὴν σημαία, ποὺ θὰ γράφη ΧΡΙΣΤΟΣ καὶ τὴν σημαία ποὺ θὰ γράφη ΕΛΛΑΔΑ. Ἀγωνίζεσθε τὸν ἀγῶνα τὸν καλό, τὸν ὁποῖον ὁλόψυχα ἡ Ἐκκλησία εὐλογεῖ», ὑπογραμμίζει εἰς τὸ μήνυμά του. Τὸ πλῆρες κείμενον τοῦ μηνύματος ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, -ΑΤώρα, ποὺ ζοῦμε μέσα σ᾽ αὐτὴ τὴν πρωτοφανῆ οἰκονομικὴ κρίση. Τώρα, ποὺ οἱ ἔννοιες Ἐκκλησία καὶ Ἔθνος καὶ παραδόσεις γενναιότητος καὶ λεβεντιᾶς ἔχουν κάπως ξεθωριάσει στὴν συνείδηση καὶ στὴν σκέψη τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων. Τώρα, ποὺ ἡ νέα γενιὰ ἔχει οὐσιαστικὰ ξεκοπῆ ἀπὸ τὶς ὑψηλὲς ἰδέες καὶ ἀπὸ τὰ αὐθεντικὰ σύμβολα τῆς ἀνεπανάληπτης ἐποχῆς τοῦ Ἔπους τοῦ 1940–1941. Τώρα ἀκριβῶς, χρειάζεται νὰ γυρίσουμε πίσω, στὰ χρόνια τοῦ πολέμου ἐκείνου, ποὺ δόξασε τὴν μικρή μας Πατρίδα, ποὺ ἔδωσε στοὺς κατατρομαγμένους λαοὺς τῆς Εὐρώπης τὴν πρώτη ἐλπίδα τῆς τελικῆς νίκης τῆς Ἐλευθερίας πάνω στὶς δυνάμεις τοῦ “Ἄξονα”, δηλαδὴ τῆς συμμαχίας τοῦ Ἰταλικοῦ Φασισμοῦ καὶ τοῦ Γερμανικοῦ Ναζισμοῦ. -ΒὍταν τὸ πρωΐ τῆς Δευτέρας, 28 Ὀκτωβρίου 1940, οἱ σειρῆνες ἔ-

φερναν παντοῦ τὸ μήνυμα, ὅτι ἡ φασιστικὴ Ἰταλία τοῦ Μουσολίνι ἐπιτέθηκε ἀναίτια κατὰ τῆς Ἑλλάδος, ὁ Λαὸς σύσσωμος, σὰν ἕνας ἄνθρωπος, ἐπανέλαβε τὴν ἀπάντηση τοῦ Ἐθνικοῦ Κυβερνήτη πρὸς τὸν πρεσβευτὴ τῆς Ἰταλίας Ἐμμανουέλε Γκράτσι: ΟΧΙ. Ἡ Ἀθήνα καὶ ὅλες οἱ πόλεις καὶ τὰ χωριὰ πλημμύρισαν ἀπὸ Σημαῖες Ἑλληνικὲς κι ἀπὸ ἀμέτρητα πλήθη λαοῦ, ποὺ ἔμοιαζε σὰν νὰ εἶχε βγῇ σὲ πανηγύρι. Οἱ Ἕλληνες παραληροῦσαν ἀπὸ ἐνθουσιασμό. Κι ὅταν οἱ σειρῆνες εἰδοποιοῦσαν ὅτι οἱ κάτοικοι ἔπρεπε νὰ κατεβοῦν στὰ καταφύγια, ἐπειδὴ στὸν οὐρανὸ εἶχαν φανῆ ἐχθρικὰ ἀεροπλάνα, κανείς, μὰ κανεὶς δὲν ἔτρεχε νὰ κρυφτῇ. Εἶχε δὲ τότε σημειωθῆ συνωστισμὸς στὰ στρατολογικὰ Γραφεῖα ἀπὸ ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἡλικιῶν, ποὺ ζητοῦσαν ὄχι νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν στράτευση, ἀλλά, ἀντίθετα, νὰ καταταγοῦν στὸν Στρατό μας, γιὰ νὰ πολεμήσουν τὸν δόλιο ἐπιδρομέα. -ΓἮταν πραγματικά, ἕνα θαῦμα. Κι ἀκόμη, θαῦμα ἦταν καὶ τὸ ὅτι τὴν ὥρα ἐκείνη εἶχαν σβήσει οἱ κομματικὲς ἀντιπαραθέσεις καὶ ὁ παλαιὸς ἐθνικὸς διχασμός. Κανένας δὲν σκέφθηκε ὅτι τότε ὑπῆρχε δικτατορία. Ἀλλὰ οἱ Ἕλληνες, πάνω ἀπ᾽ ὅλα ἔβαζαν τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, ποὺ τὴν εἶχαν βεβηλώσει οἱ Ἰταλοὶ μὲ τὸν τορπιλλισμὸ τοῦ πολεμικοῦ μας πλοίου «ΕΛΛΗ» στὸ λιμάνι τῆς Τήνου, στὴν γιορτὴ τῆς Παναγίας, στὶς 15 Αὐγούστου 1940. Ναί! Ἦταν ἕνα θαῦμα. Ἕνα θαῦμα, ποὺ ὅμως δὲν ἔγινε τυχαῖα. Ἔγινε, γιατί, τότε, ἡ Ἑλλάδα εὐτύχη-

σε νὰ ἔχῃ Ἡγεσία ἀξία τῶν περιστάσεων: Ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ Ἔ θνους ὁ Βασιλεὺς Γεώργιος ὁ Β΄. Πρωθυπουργὸς ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς. Ἀρχιστράτηγος ὁ Ἀλέξανδρος Παπάγος. Καὶ Ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησίας ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Χρύσανθος ὁ ἀπὸ Τραπεζοῦντος. -ΔΑὐτὴ ἡ Ἡγεσία εἶχε ἐμπνεύσει στὸν Λαό μας τὴν βαθειὰ πίστη στὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀπέραντη ἀγάπη πρὸς τὴν Πατρίδα. Ἡ Ἰταλικὴ ἐπίθεση τὴν βρῆκε στὶς ἐπάλξεις τοῦ χρέους. Δὲν ἐπερίμενε νὰ ἔλθουν τὰ γεγονότα καὶ μετὰ νὰ σπεύσῃ, ὅπως – ὅπως, νὰ ἑτοιμασθῇ. Ἀλλὰ γνωρίζοντας τὸ βάρος τῆς εὐθύνης, τὸ ἐπωμίσθηκε μὲ θάρρος καὶ εὐψυχία. Γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ φαντάροι μας ἔφευγαν γιὰ τὸ μέτωπο “μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλη”, καὶ οἱ ναῦτες καὶ οἱ ἀεροπόροι μας ἔδιναν σκληρὰ μαθήματα στὸν ἐχθρὸ στὴν θάλασσα καὶ στὸν ἀέρα. Ἀναφέρουμε πρόχειρα, τὸ θρυλικὸ ὑποβρύχιο “Παπανικολῆς”, τοὺς ἥρωες ἀεροπόρους Μητραλέξη καὶ Σακελλαρίου, ποὺ κατέπληξαν τὸν κόσμο μὲ τὰ θαυμαστὰ κατορθώματά τους. Καί, βέβαια, δὲν παραλείπουμε τοὺς ἀξιωματικοὺς καὶ τοὺς στρατιῶτες μας, ποὺ ἀψηφῶντας τὸ χιόνι, τὶς καταιγίδες καὶ τὶς χιονοθύελλες, σκαρφάλωναν στὶς ἀετοφωλιὲς τῶν βουνῶν καὶ μὲ τὴν ἰαχὴ “ἀέρα” ἀπωθοῦσαν τοὺς εἰσβολεῖς. Ἀκόμη, δὲν λησμονοῦμε τὶς ἡρωΐδες γυναῖκες τῆς Πίνδου, ἀλλὰ καὶ τὰ ὑπομονετικὰ μουλάρια, ποὺ πρόσφεραν ἀνεκτίμητες ὑπηρεσίες στὸν Τιτάνιο ἐκεῖνο ἀγῶνα. Τέλος, δίκαιο εἶναι νὰ μνημονεύσουμε καὶ τοὺς λεοντόκαρδους Κρητικοὺς ἀγωνιστές, ποὺ οἱ περισσότεροι μὲ

στυλιάρια καὶ ἀξῖνες ἔπληξαν καίρια τοὺς Γερμανοὺς ἀλεξιπτωτιστὲς στὴν ἱστορικὴ “Μάχη τῆς Κρήτης”. Ἦταν τόση ἡ φθορά τους, ὥστε ὁ Χίτλερ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ μὴ ξαναχρησιμοποιηθοῦν ἀλεξιπτωτιστὲς σὲ μεγάλες ἐπιχειρήσεις. -ΕΤώρα, λοιπόν, ποὺ ἀντιμετωπίζουμε τόσες δυσκολίες, καὶ κινδυνεύουμε νὰ χάσουμε τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς ἀπὸ ὅσα συμβαίνουν γύρω μας, τώρα νὰ στρέψουμε τὸ βλέμμα στὸ Ἔπος τοῦ 1940 – 1941. Γιατὶ αὐτὸ τὸ Ἔπος θὰ μᾶς ἐμπνεύσῃ θάρρος γιὰ ὅλες τὶς ἀντιξοότητες. Ἰδιαίτερα τὰ νειᾶτα τῆς Πατρίδος μας, τὰ μαθητικά, τὰ φοιτητικά, τὰ ἐργαζόμενα καὶ τὰ στρατευμένα νειᾶτα, νὰ πάρουν διδάγματα γιὰ τὴν ζωή τους. Παιδιά μου, νέοι μου, εἶστε ἀπόγονοι τῶν Ἡρώων τοῦ Ἔπους 1940–1941. Μὴ σᾶς ἐπηρεάζῃ ἡ μιζέρια τῶν καιρῶν. Ψηλὰ οἱ καρδιές. Κρατᾶτε στὰ ρωμαλέα νεανικά σας χέρια δυὸ σημαῖες. Στὸ ἕνα χέρι τὴν σημαία, ποὺ θὰ γράφῃ ΧΡΙΣΤΟΣ. Καὶ στὸ ἄλλο χέρι τὴν σημαία, ποὺ θὰ γράφῃ ΕΛΛΑΔΑ. Ἀγωνίζεσθε τὸν ἀγῶνα τὸν καλό, τὸν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία ὁλόψυχα τὸν εὐλογεῖ. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος νὰ σᾶς προστατεύῃ μὲ τὴν ἀγία Σκέπη Της. Σὲ ὅλους τοὺς χριστιανούς μας, στοὺς Βορειοηπειρῶτες καὶ στοὺς Κυπρίους ἀδελφούς, στέλνω τὸν ἐγκάρδιο χαιρετισμὸ καὶ τὴν ἀγάπη μου. Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἡ Ἑλλάδα μας θὰ ζήσῃ καὶ θὰ μεγαλουργήση. Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ

Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ ὁ ἴδιος προσωπικῶς στηρίζει τὸν Μοναχισμόν, ἐδήλωσε

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΣΕΡΡΩΝ ΥΠΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

Περιοδεία εἰς τὴν Μακεδονίαν ἐπραγματοποίησεν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος ἐγκαινίασε παρουσίᾳ 2.500 πιστῶν τὸ νέον καθολικὸν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου, ἡ ὁποία εὑρίσκεται εἰς τὸ Ἀκριτοχώριον Σερρῶν. Συμφώνως πρὸς ὅσα μετέδωσε τὸ Ἀθηναϊκὸν Πρακτορεῖον Εἰδήσεων τὴν 21ην Ὀκτωβρίου:

«Μήνυμα ἐλπίδας στοὺς Ἕλληνες ἀπὸ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἔστειλε ὁ Οἰκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος κατὰ τὴν ὁμιλία του μετὰ τὸ πέρας τῆς θείας πανηγυρικῆς πατριαρχικῆς λειτουργίας, ποὺ τελέστηκε τὴν Κυριακὴ στὸ νέο καθεδρικὸ Ἱ. Ναὸ τοῦ Ἡσυχαστηρίου Τιμίου Προδρόμου Ἀκριτοχωρίου Σιντικῆς, στὸ νομὸ Σερρῶν. “Ὁ Θεὸς νοιάζεται γιὰ ἐμᾶς”, τόνισε ὁ Οἰκ. Πατριάρχης. Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐπίσης πρόσθεσε: “Θέλω νὰ ἐκφράσω τὴ χαρά μου καὶ τὴ συγκίνησή μου, ποὺ βρίσκομαι καὶ πάλι στὴν Ἑλλάδα καὶ εἰδικότερα στὴ Μακεδονία μὲ ἀφορμὴ ἑνὸς πολὺ εὐχάριστου γεγονότος, ὅπως εἶναι τὰ ἐγκαίνια τοῦ νέου Ἱ. Ναοῦ Ἡσυχαστηρίου Τιμίου Προδρόμου Ἀκριτοχωρίου. Οἱ ἀδελφὲς καὶ ὅσοι τὶς βοήθησαν ἐπιτέλεσαν ἕνα ἆθλο. Ὅσοι εἴδαμε τὸν Ἱ. Ναὸ θαυμάσαμε τὸ κάλλος του, τὸ μεγαλεῖο του, τὴν πιστότητα στὴν παράδοση”. “Στηρίζουμε ὡς Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ ἐγὼ προσωπικὰ ὡς Πατριάρχης καὶ εὐλογοῦμε τὸν μοναχισμό. Σὲ ὅλο τὸν ἑλληνικὸ λαὸ στέλνω τὴν εὐλογία τῆς Μητρώας Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ στοὺς ἄρχοντες καὶ τοὺς ἀρχόμενους”, κατέληξε. Στὰ ἐγκαίνια τοῦ νέου Ἱ. Ναοῦ παραβρέθηκαν περισσότεροι ἀπὸ 2.500 πιστοί, ἐνῶ τὸ “παρὼν” ἔδωσαν ὁ ὑπουργὸς Μακεδονίας – Θράκης, Θόδωρος Καράογλου, ὁ ὑφυπουργὸς Παιδείας, Θεόδωρος Παπαθεοδώρου, ἡ γενικὴ γραμματέας Πολιτισμοῦ, Λίνα Μενδώνη,

ἐκπρόσωποι πολιτικῶν καὶ στρατιωτικῶν ἀρχῶν καὶ πλῆθος κληρικῶν. Ἐξάλλου, κατὰ τὴ χθεσινὴ παρουσία του στὴν ὑποδοχὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, Βαρθολομαίου, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, Ἱερώνυμος, δήλωσε: “Ἔχουμε τὸν Πατριάρχη μας, τὸν καλωσορίζουμε καὶ τοῦ εὐχόμαστε νὰ ἔχει δύναμη, γιατί τὸν χρειαζόμαστε”».

Διὰ τὸ ἴδιον θέμα τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Πρακτορεῖον Εἰδήσεων ἡ «Ρομφαία» μετέδωσε τὰ ἀκόλουθα

τὴν ὡς ἄνω ἡμερομηνίαν:

Σεβ. Σιδηροκάστρου: Παναγιώτατε ἀγαποῦμε καὶ στηρίζουμε τὸ Φανάρι

«Λαμπρὴ Πατριαρχικὴ Θεία Λειτουργία τελέστηκε τὴν Κυριακὴ 21 Ὀκτωβρίου 2012 στὴν Ἱερὰ Μονὴ Τιμίου Προδρόμου στὸ Ἀκριτοχώρι Σιδηροκάστρου. Τῆς Θείας Λειτουργίας προεξῆρχε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, συμπαραστατούμενος ἀπὸ τὸν Σεβ. Μηροπολίτη Σταγῶν καὶ Μετεώρων κ. Σεραφείμ, Σερρῶν κ. Θεολόγο, Σιδηροκάστρου κ. Μακάριο, Ζιχνῶν κ. Ἱερόθεο καὶ τοὺς Ἐπισκόπους Θερμῶν κ. Δημήτριο καὶ Τανάγρας κ. Πολύκαρπο. Νὰ ἀναφερθεῖ ὅτι ὁ Προκαθήμε-

νος τῆς Ὀρθοδοξίας, τέλεσε μὲ πᾶσα λαμπρότητα τὰ ἐγκαίνια τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Μετὰ τὸ πέρας τῆς Θείας Εὐχαριστίας ὁ Μητροπολίτης Σιδηροκάστρου κ. Μακάριος, προσφωνώντας τὸν κ. Βαρθολομαῖο μεταξὺ ἄλλων τόνισε: “Παναγιώτατε, θὰ συλλέξω ἄνθη εὐγνωμοσύνης καὶ θὰ τὰ καταθέσω ἐνώπιόν Σας! Παναγιώτατε, Σᾶς σεβόμεθα, σᾶς ἀγαποῦμε καὶ σᾶς τιμοῦμε”.

“Θέλουμε νὰ ξέρετε ὅτι στὴ δύσκολη πορεία Σας, δὲν εἶστε μόνος καὶ δὲν θὰ εἶστε μόνος! Χίλια χιλιάδες καὶ μύρια μυριάδες εἶναι μαζί Σας… Τὸ ταπεινὸ Φανάρι τὸ ἀγαποῦμε, τὸ στηρίζουμε καὶ θὰ τὸ στηρίζουμε πάντοτε, γιατί ὅταν αὐτὸ μένει ὄρθιο καὶ ἐμεῖς ὄρθιοι θὰ εἴμαστε”, πρόσθεσε ὁ Μητροπολίτης κ. Μακάριος. Ἐπίσης ὁ κ. Μακάριος σημείωσε: “Ὅλη ἡ Οἰκουμένη, ὅλη ἡ γῆ, διαρκῶς θὰ κομίζουμε καθηκόντως ἔλεον εἰς τὴν Βασιλεύουσα, γιὰ νὰ ἀνάβετε τὴν ἀκοίμητη κανδήλα τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν καὶ τῆς Μπαλουκλιώτισσας”. Στὴν συνέχεια τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη προσφώνησε ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ξενοφῶντος Ἀρχιμ. Ἀλέξιος, ὁ ὁποῖος μεταξὺ ἄλλων εὐχαρίστησε ὅλους

Ἱερὰ Σύνοδος! Προσοχὴ εἰς τὰς ἐσχατολογικὰς χιλιαστικὰς αἱρέσεις καὶ τὰς παραχριστιανικάς– μελλοντολογικὰς ὁμάδας

Ἀνακοίνωσιν μὲ τὰ πορίσματα τῶν ἐργασιῶν τῆς ΚΔ´ Πανορθοδόξου Συνδιασκέψεως Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν διὰ θέματα αἱρέσεων καὶ παραθρησκείας, ἐξέδωσε τὴν 19ην Ὀκτωβρίου ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Συμφώνως πρὸς τὴν ἀνακοίνωσιν:

«Ὁλοκληρώθηκαν στὶς 17.10. 12, οἱ ἐργασίες τῆς ΚΔ΄ Πανορθόδοξης Συνδιάσκεψης Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ Ἱερῶν Μητροπόλεων γιὰ θέματα αἱρέσεων καὶ παραθρησκείας, ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε, στὸ Ἐκπαιδευτικὸ καὶ Πολιτιστικὸ Ἵδρυμα “Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς”, ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου Β΄, μὲ τὴν φιλοξενία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ἀνθίμου, καὶ μὲ τὴ συμμετοχὴ Ἐντεταλμένων δέκα Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ ἑβδομήντα δύο Ἱερῶν Μητροπόλεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῆς Κρήτης καὶ τῆς Δωδεκανήσου, μὲ θέμα: “Ἡ ἐλπίδα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γιὰ τὴν αἰωνιότητα καὶ

οἱ πλάνες τῶν "ἐσχατολογικῶν αἱρέσεων"”, ὑπὸ τὴν Προεδρία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ἀνθίμου, Προέδρου τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων. Ἡ Συνδιάσκεψη, μετὰ τὸ πέρας τῶν ἐργασιῶν της, συνέταξε καὶ ἐνέκρινε ὁμοφώνως κείμενο Πορισμάτων, στὰ ὁποῖα, μεταξὺ τῶν ἄλλων τονίζει τὰ ἑξῆς: Ἡ Ὀρθόδοξη ἐσχατολογία δὲν εἶναι ἁπλῶς ὁ λόγος γιὰ τὴν ἄλλη ζωή, οὔτε τὸ τελευταῖο κεφάλαιο τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἢ τῆς Δογματικῆς τῆς Ἐκκλησίας. Διαποτίζει τὸ σύνολο τῆς ἁγιογραφικῆς διδασκαλίας καί, ὡς ἐκ τούτου, τῆς ἐκκλησιαστικῆς καὶ λειτουργικῆς ζωῆς Παρὰ τὴ σαφῆ θέση τοῦ Κυρίου ὅτι εἶναι ἄγνωστος ὁ χρόνος τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του (Ματθ. 24, 36), πολλὲς ἀπὸ τὶς ἐσχατολογικὲς χιλιαστικὲς αἱρέσεις, παραχριστιανικὲς κινήσεις καὶ ἄλλες μελλοντολογικὲς ὁμάδες (π.χ. τρομολαγνία περὶ τοῦ τέλους τοῦ κόσμου τὸ 2012, ἡμερολόγιο τῶν Μάγια, τηλεοπτικοὶ καὶ διαδικτυακοὶ

ψευδοπροφῆτες κ.ἄ.) δὲν διστάζουν, μὲ διάφορους ἀστήρικτους ἁγιογραφικοὺς καὶ χρονολογικοὺς συσχετισμούς, νὰ καθορίζουν μέσῳ ψευδοπροφητειῶν ἡμερομηνίες, κατὰ τὶς ὁποῖες θὰ λάβει χώρα ἡ Δευτέρα Παρουσία καί, φυσικά, ἐπανειλημμένως διαψεύδονται. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μὲ τὴ Θεολογία, τὴν δισχιλιετῆ Παράδοση καὶ ζωή της, ἀποδοκιμάζει τὶς δοξασίες τῶν διαφόρων ἐσχατολογικῶν αἱρέσεων καὶ ἄλλες ποικίλες ἐσφαλμένες μελλοντολογικὲς ἀντιλήψεις, ὄχι μόνο διότι ἡ συλλογιστική τους εἶναι σαθρὴ καὶ ἡ ἐξήγησή τους ἀφελής, ἀλλὰ πρωτίστως διότι οἱ δοξασίες αὐτὲς εἶναι θεραπευτικὰ λανθασμένες. Ἀδυνατοῦν νὰ θεραπεύσουν τὸν ἐσκοτισμένο καὶ ἀλαζονικὸ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν γεμάτη ἰδιοτέλεια καρδιά του, μὲ τελικὸ ἀποτέλεσμα νὰ ὁδηγοῦν τοὺς ὀπαδούς τους, οἱ ὁποῖοι εἶναι κι αὐτοὶ πλάσματα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, στὸν πνευματικὸ θάνατο καὶ νὰ τοὺς στεροῦν τὴν ἀληθινὴ καὶ ζωντανὴ ἐλπίδα γιὰ τὴν αἰωνιότητα».

ὅσους συνέβαλαν στὴν ἀνέγερση αὐτοῦ τοῦ Ἱ. Ναοῦ. Ἀπὸ τὴν πλευρά του ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης μεταξὺ ἄλλων, ἀναφέρθηκε σὲ ὅσους ἐκοπίασαν γιὰ τὴν ἀνέγερση αὐτοῦ τοῦ περικαλλοῦς Ἱεροῦ Ναοῦ. Σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς ὁμιλίας του ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἀναφέρθηκε στὴν ἱστορία τῆς Ἀδελφότητας, ἡ ὁποία ἔφτασε στὸ Ἀκριτοχώρι ἀπὸ τὸ νησὶ τῆς Σκοπέλου. “Χαίρει, ἀληθῶς σήμερον ἐπὶ τοῖς ἐγκαινίοις ὁ Τίμιος Πρόδρομος, ὁ προστάτης καὶ ἔφορος τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ἡσυχαστηρίου καὶ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ αὐτοῦ, εἰς τὸν ὁποῖον ἀπὸ τοῦδε θὰ ὑποδέχεται πάντας τοὺς προστρέχοντας, γιὰ νὰ ἀναπλάθει τὰς ψυχάς των”, ἀνέφερε ὁ κ. Βαρθολομαῖος. Ἐπίσης τόνισε: “Τὰ τελούμενα σημερινὰ ἐγκαίνια ἀποτελοῦν τὸ ἐπιστέγασμα τῶν κατὰ θεῶν ἀγωνισμάτων καὶ θυσιῶν τῆς θεολέκτου ἀδελφότητος ταύτης! Τὰ ὁποῖα χαρακτηρίζουν τὴν σταυρικὴ ἀλλὰ πανευφρόσυνον μοναστικὴ πολιτεία”. “Εἰς τοὺς δυσχερεῖς τούτους καιρούς, τοὺς ὁποίους διέρχεται ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ μοναχισμὸς ὅπως βιώνεται εἰς τὸ Ἱερὸν τοῦτο Ἡσυχαστήριο καὶ ἰδίως εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, δύναται νὰ μᾶς δώσει μήνυμα ἐλπίδος!”, πρόσθεσε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης. Ὁ Προκαθήμενος τῆς Ὀρθοδοξίας εὐχαρίστησε τοὺς Ὑπουργοὺς καὶ τοὺς Ἄρχοντες τοῦ Τόπου, γιὰ τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὸ Ἡσυχαστήριο τοῦ Τιμίου Προδρόμου, τοὺς Ἱεράρχες καὶ κληρικούς, ποὺ συμμετεῖχαν στοὺς ἑορτασμοὺς καὶ τέλος τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Σιδηροκάστρου γιὰ τὴν πατρική του ἀγάπη. Τέλος ἐξῆρε τὸ ἔργο τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Ξενοφῶντος Ἁγίου Ὄρους καὶ πνευματικοῦ τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Ἀρχιμ. Ἀλεξίου, καθὼς καὶ τῆς Ἡγουμένης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ταύτης Γερόντισσας Ἰακώβης, τοὺς ὁποίους εἰς ἀνάμνηση τῆς ἡμέρας προσέφερε ἕνα Ἅγιο Δισκοπότηρο καὶ μία Ποιμαντορικὴ ράβδο».

Τὸν ἀπεκάλεσαν προδότη Συμφώνως πρὸς πληροφορίας ἀπὸ τὰς Σέρρας:

«Ἀπὸ παρατράγουδα σημαδεύτηκε ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου στὶς Σέρρες καθὼς δέχθηκε φραστικὴ ἐπίθεση ἀπὸ δύο γυναῖκες, οἱ ὁποῖες τὸν ἀποκάλεσαν προδότη. Μετὰ ἀπὸ τὸ ἀτυχὲς περιστατικὸ προκλήθηκε ἔνταση ἀπὸ τοὺς πιστούς, ποὺ εἶχαν συγκεντρωθεῖ στὸ δῆμο Σιντίκης μὲ ἀποτέλεσμα νὰ χρειαστεῖ ἡ παρέμβαση τῆς ἀστυνομίας, γιὰ νὰ ἀπομακρύνει τὶς δύο γυναῖκες καὶ νὰ ὑπάρξει ἠρεμία. Ὁ κ. Βαρθολομαῖος, σύμφωνα μὲ τὸ infoserres.gr, σχολιάζοντας τὸ περιστατικό, κάλεσε τοὺς πιστοὺς νὰ μὴ συγχύζονται, γιατί ὅπως εἶπε, “ὑπάρχει ἐλευθερία σκέψης καὶ ἔκφρασης”. “Ὁ καθένας μὲ τὶς πεποιθήσεις καὶ τὶς ἀπόψεις του, σέβομαι τὴ γνώμη ὅλων τῶν ἀνθρώπων, μπορεῖ ἔτσι νὰ τὴ δίδαξαν, ἔτσι νὰ τὴν κατήχησαν. Ἐμεῖς εἴμαστε ἀνοιχτοὶ πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ αὐτούς, ποὺ μᾶς ἀγαποῦν καὶ αὐτούς, ποὺ δὲν μᾶς ἀγαποῦν καὶ μᾶς ἀποδοκιμάζουν”, ἀνέφερε».

ΑΣ ΠΡΟΣΕΞ ΟΥ Ν

ΡΙΣΜΕΝΟΙ Σεβ. Μητροπολῖται διαφωνοῦν μὲ τὰς κινητοποιήσεις, αἱ ὁποῖαι ἔγιναν ἐναντίον τῆς θεατρικῆς παραστάσεως, ἡ ὁποία ἐνεφάνιζε τὸν Χριστὸν καὶ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους ὡς σοδομίτας. Μὲ ἄρθρα των προσπαθοῦν νὰ νουθετήσουν ὅσους κινητοποιήθησαν, ἐνῶ κάποιοι ἄλλοι χαρακτηρίζουν τοὺς κινητοποιηθέντας ὡς «συνήθεις ὑπόπτους», οἱ ὁποῖοι διαμαρτύρονται διὰ διάφορα ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα. Ὀφείλομεν νὰ παρατηρήσωμεν ὅτι τὰ ἄρθρα αὐτὰ εἶναι ἀπαράδεκτα, διότι οἱ κινητοποιηθέντες: 1ον) ἠκύρωσαν μερικῶς τὴν παράστασιν, ἀφοῦ πλέον δὲν προκαλεῖ κανένα ἐνδιαφέρον εἰς τὸ φιλοθέαμον κοινόν καί 2ον) ἐφήρμοσαν τὴν ἀπόφασιν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, ἡ ὁποία εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ θέρους κατεδίκαζε τὸ περιεχόμενον τῆς θεατρικῆς παραστάσεως καὶ ἐκάλει τὸν πιστὸν λαὸν νὰ ἀντιδράση δυναμικῶς. Ὅταν ὅμως ἀντέδρασε μία «χούφτα» ὀρθοδόξων ἐχαρακτηρίσθησαν γραφικοὶ καὶ «συνήθως ὕποπτοι» ὑπὸ ὡρισμένων Σεβ. Μητροπολιτῶν. Ἐκτὸς αὐτῶν οἱ Σεβ. Μητροπολῖται κάνουν λάθος καὶ διὰ ἕνα ἀκόμη λόγον: ὅταν κάποιος πολίτης τοὺς ἐλέγξη διὰ τὸν «βίον καὶ τὴν πολιτείαν των» ἢ ἀμφισβητήση τὸ Ὀρθόδοξον φρόνημά των ἢ τὴν διαχείρισίν των, τότε προβαίνουν εἰς μηνύσεις, ἀγωγὰς καὶ ἀξιώνουν τὴν ἀποκατάστασίν των, κάνοντες ταυτοχρόνως δηλώσεις, διὰ νὰ καταδείξουν τὸ ἄδικον τῶν ἐπιθέσεων ἐναντίον των. Διατί τώρα ποὺ ἐπλήγη ἡ Ἁγία Γραφή, ὁ Χριστὸς καὶ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ζητοῦν νὰ ἐπιδείξωμεν ἀγάπην ἔναντι τῶν διεστραμμένων θεατρικῶν παραγωγῶν, νὰ τοὺς συγχωρήσωμεν, νὰ τοὺς «ἀγκαλιάσωμεν» καὶ νὰ μὴ θορυβοῦμεν; Εἶναι μεγαλυτέρα ἡ φήμη των, τὴν ὁποίαν ἐπιχειροῦν νὰ προστατεύσουν μὲ μηνύσεις, ἀπειλὰς καὶ ἀγωγὰς ἀπὸ τὴν φήμην τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων; Ἀλήθεια μήπως ἐδιάβασαν τὸ ρεπορτὰζ τῆς «Κυριακάτικης Δημοκρατίας», συμφώνως πρὸς τὸ ὁποῖον ἡ θεατρικὴ παραγωγὸς καὶ μεταφράστρια τοῦ θεατρικοῦ ἔργου κυρία Βάσια Παναγοπούλου, ἡ ὁποία ἐνεκάλει εἰς τὴν θεολογικὴν καὶ ἐκκλησιαστικὴν τάξιν τοὺς ἐλαχίστους κινητοποιηθέντας Ὀρθοδόξους χριστιανούς, πῶς ἀντέδρασεν ὅταν διεπίστωσεν ὅτι ὁ πρὼην σύζυγός της εἶχε σοδομιτικὰς τάσεις καὶ τί εἶπεν ἐναντίον του μὲ τὴν δολοφονίαν ἑνὸς πολὺ γνωστοῦ καλλιτέχνου. Ὁ πρώην σύζυγός της ἠρνεῖτο πᾶσαν καταγγελίαν, ἀλλὰ ἐκείνη ἐπέμενεν εἰς τὰς ἀναποδείκτους (κατ᾽ ἐκεῖνον) καταγγελίας, ἀναδεικνύουσα τὸν σοδομισμὸν τοῦ πρώην συζύγου; Ἂς εἶναι προσεκτικότεροι οἱ Σεβ. Μητροπολῖται ἰδιαιτέρως πρὸς τοὺς «συνήθως ὑπόπτους», διότι αὐτοὶ δὲν εἶναι ἀγράμματοι καὶ ἀμόρφωτοι, ἀλλὰ ἔχουν δύο καὶ τρία πτυχία (οἱ περισσότεροι). Εἰς τοὺς «συνήθεις ὑπόπτους» ἀνήκει καὶ τὸ 2% τοῦ πιστοῦ λαοῦ, τὸ ὁποῖον ἐκκλησιάζεται ἑκάστην Κυριακὴν καὶ ἄνευ αὐτοῦ τοῦ ποσοστοῦ αἱ Ἐκκλησίαι θὰ ἦσαν ἄδειαι. Γ. ΖΕΡΒΟΣ

Ἀρχιμανδρίτης π. Σαράντης Σαράντος:

«ΝΤΡΟΠΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΓΚΑΖΙ ΓΙΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ»

«Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. 10,32). Ὁ παραπάνω στίχος ἀποτελεῖ ἕνα ἀναφορικοϋποθετικό λόγο κατά τό θεσπέσιο ἑλληνικό συντακτικό. Τά λόγια τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἦταν πάντοτε καθαρά καί ξάστερα. Κάθε ἁπλός, καλός καί ἀπροκατάληπτος ἀναγνώστης ἀπολαμβάνει τή Χάρη τοῦ θείου λόγου Του καί τίς θεανθρώπινες διαστάσεις Του. Ὁ ὡς ἄνω στίχος εἶναι ἀδύνατον νά παρερμηνευθεῖ. Καί ἀκριβῶς γιά νά μή παρερμηνευθεῖ, συμπλήρωσε ὁ Κύριος καί τήν ἀντίθετη στάση. «…ὅστις δ᾽ ἄν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτόν κἀγώ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». Ὅποιος δέν ἔχει τήν ἁπλῆ στοιχειώδη διάθεση νά ὁμολογήσει ἀνοιχτά καί ἀρνεῖται τό Χριστό ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, οὔτε ἐγώ θά τόν παρουσιάσω σάν δικό μου μπροστά στόν Πατέρα μου τόν Οὐράνιο.

Φοβεροί οἱ λόγοι καί ἀπαρερμήνευτοι

Πιό συγκεκριμένα πρέπει νά τά μεταφέρουμε στή σύγχρονη πραγματικότητα. Κάποιος, κάπου, κάποτε, ποιός ξέρει γιά ποιούς λόγους ἐμπνεύστηκε ἕνα σενάριο. Ἔγινε θεατρικό ἔργο. Παρουσιάζει τή θεανδρική προσωπικότητα τοῦ Χριστοῦ μας μετά τῶν ἀνδρῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὡς ὁμοφυλόφιλους. Μιά δαιμονοποιημένη φαντασία, πού ἀρδεύεται ἀπό πράξεις καί ζωή διαποτισμένη ἀπό τό σοδομισμό, εἶναι ἑπόμενο νά ξερνάει τέτοια καλλιτεχνικά ἀριστουργήματα. Ἀσφαλῶς καί εἶναι ἐλεύθερος ὁ καθένας νά πουλάει τά προϊόντα του σέ μιά πολυπολιτισμικοποιούμενη “δημοκρατική” κοινωνία, ἐκεῖ πού φθάσαμε. Ἡ μακραίωνη ὅμως παράδοσή μας καί ἡ ἀρχαιοελληνική καί ἡ χριστιανική, δέν ἐνεφορεῖτο ἀπό σοδομικές πρακτικές καί ἐλεύθερη διακίνηση ἀθέσμων σοδομικῶν προϊόντων. Ὁ πάντα μεγάλος γιά μας πρόγονός μας φιλόσοφος Σωκράτης ἔλεγε ὅτι, ὅταν πᾶς στήν ἀγορά νά ψωνίσεις, παίρνεις τό καλάθι σου καί διαλέγεις τά καλύτερα ἀπό τά προϊόντα, πού βλέπεις ἐκτεθειμένα στούς πάγκους. Ποτέ δέν θά διαλέξεις τά σάπια. Ἀλλά κι ἄν κάνεις λάθος, δέν προσέξεις, ὅταν φθάσεις στό σπίτι σου καί διαπιστώσεις ὅτι μετέφερες καί κάτι ἄχρηστο, ἀμέσως τό ἀπορρίπτεις στόν κάλαθο τῶν ἀπορριμμάτων. Γι᾽ αὐτό, ἔλεγε ὁ σοφός Σωκράτης, μέσα στήν εὐνομούμενη πολιτεία μας, χάριν τῆς ὁποίας προτίμησε νά θανατωθεῖ καί ὄχι νά δραπετεύσει, ὅπως τοῦ πρότειναν οἱ μαθητές του, πρέπει νά προσέχουμε τί ἀκοῦνε καί ποιά ἀγωγή παίρνουν οἱ νέοι μας. Ἀκόμα καί ἡ ξενόφερτη μουσική, ἡ ἀσύμβατη μέ τόν πολιτισμό μας καί τό δημοκρατικό φρόνημά μας, μπορεῖ νά ἀλλοτριώσει τίς συνειδήσεις, τίς πράξεις καί τή δημιουργικότητα τῶν νέων μας καί σταδιακά ὁλόκληρης τῆς πολιτείας μας. Ὅσοι λοιπόν ἀπό μᾶς τούς ὀρθοδόξους πιστούς χριστιανούς δέν βρεθήκαμε ἐκεῖ, ἔξω ἀπό τό θέατρο τῆς Νέας Ἐποχῆς, στό Γκάζι, ἀσφαλῶς εἴμαστε ἔνοχοι μέ βάση τά λόγια τοῦ ἰδίου τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού προαναφέραμε. Αἰσθάνομαι ντροπή, πού δέν πρόλαβα ἔγκαιρα νά βρίσκομαι ὡς ὀρθόδοξος κληρικός ἔξω ἀπό τό θέατρο, στό Γκάζι, καί νά κλαίω μετά τῶν πιστῶν χριστιανῶν, γιατί μέ

τό χειρότερο τρόπο κάποιοι ἐπώνυμοι ἤ μή, ἀποφασίζουν “δυναμικά” νά ξανασταυρώσουν τό τίμιο πρόσωπο καί νά βεβηλώσουν τό Ὄνομα καί τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ζητῶ εἰλικρινά ἄπειρα συγγνώμη γι᾽ αὐτή τήν σοβαρή ἔλλειψη ταπεινῆς, εὐτελοῦς ἀλλά ἀπαραίτητης φυσικῆς παρουσίας μου, γιά ὁμολογία Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γι᾽ αὐτό ἄλλωστε δημόσια καταθέτω αὐτήν τήν ὁμολογία, ἐπιφυλασσόμενος τό συντομότερο νά ἐξομολογηθῶ αὐτή τήν παράλειψη ὡς ἁμαρτία, στόν ἅγιο πνευματικό μου πατέρα. Ἔχασα τήν εὐκαιρία νά βρεθῶ στό δρόμο, ὅπως στό δρόμο (τοῦ μαρτυρίου) βρέθηκε ὁ Κύριός μας καί στό ὕπαιθρο ἔπαθε, μαρτύρησε καί σταυρώθηκε. Ἔχασα τήν εὐκαιρία ἴσως νά κλεισθῶ γιά μερικές ὧρες στή κλούβα τῶν ΜΑΤ, ὅπως πληροφορήθηκα ὅτι κλείσθηκαν κάποιοι ἱερωμένοι ἤ κάποια ἀπό τά πνευματικά μας παιδιά. Τό μόνο δύσκολο, μοῦ ἀνέφερε ἕνα πνευματικό μου τέκνο, ἦταν πού ἐνῷ χρειαζόταν τουαλέτα, δέν ἐπέτρεπαν τήν ἔξοδο ἀπό τήν κλούβα, ἄν δέν δινόταν ἄνωθεν σχετική ἐντολή. Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ ὅτι ἀνάμεσα στούς ἄνδρες τῶν ΜΑΤ διαπιστώθηκε ὅτι ὑπῆρχαν ἄνθρωποι, ἄνθρωποι διαμάντια, πού μέ πολλή διάκριση χειρίστηκαν τούς «διαδηλωτές». Ἀπό ἐδῶ καί πέρα τά περιστατικά παρόμοιου τύπου «θεάτρου Χυτήριο» θά πληθύνονται καί θά πρέπει χιλιάδες χιλιάδων πιστῶν νά μή φοβόμαστε, νά μή ντρεπόμαστε, νά μή δειλιάζουμε, ἀλλά μέ ἀξιοπρεπῆ, σεμνή, διακριτική φυσική παρουσία νά δίνουμε ἠχηρότατη ὁμολογία στούς συγχρόνους σταυρωτές τοῦ Θεανθρώπου, ἀλλά καί μαζί στούς συγχρόνους βασανιστές τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ δεινῶς δοκιμαζομένου ἑλληνικοῦ λαοῦ. Θά πρέπει ὡς πιστοί χριστιανοί νά φθάσουμε μέ τό χριστιανικό ὕφος καί ἦθος νά ἑνωνόμαστε, εἰ δυνατόν, μέ τίς δυνάμεις καταστολῆς τῶν ΜΑΤ καί νά δίνουμε στήν ἐξουσία, ντόπια καί ξένη, ἀληθινή κοινή ὁμολογία Χριστοῦ. Ἄς θυμηθοῦμε μόνο ὅτι χιλιάδες μουσουλμάνοι σέ ξένη γι᾽ αὐτούς χώρα, τή δική μας, μέ μουσουλμανικό τρόπο διαδήλωσαν γιά προσβολή, πού ἔγινε ἐναντίον τοῦ θρησκευτικοῦ τους ἀρχηγοῦ σέ ξένη χώρα. Συγχαρητήρια ἀνήκουν στούς ἱερωμένους καί στούς λαϊκούς, ἄνδρες καί γυναῖκες, πού κατέβηκαν καί ὁμολόγησαν τήν πίστη τους στό Χριστό καί τή δυνατή ἀπαρέσκειά τους στήν ὠμή, ἀντισυνταγματική, ἀντιδημοκρατική πρόκληση στόν ἑλληνικό λαό, ἡ συντριπτική πλειονότητα τοῦ ὁποίου ἀγαπᾶ καί λατρεύει τόν Ἕνα τῆς Τριάδος, Κύριό μας θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό. Ἐλάχιστος ἐν πρεσβυτέροις Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος ἐφημέριος Ἱεροῦ Ναοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου

Τρισάγιον εἰς μνήμην τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπ. Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου

Τρισάγιον εἰς τὴν μνήμην τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου ἐτέλεσε, τὴν Κυριακὴν 21ην Ὀκτωβρίου, εἰς τὸ Α´ Κοιμητήριον Ἀθηνῶν, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Καισαριανῆς κ. Δανιὴλ παρουσίᾳ ἱερέων καὶ ὀλίγων πνευματικῶν τέκνων τοῦ μακαριστοῦ. Τὸ τρισάγιον ἔγινε τὴν 21ην Ὀκτωβρίου, ἡμέραν κατά τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμην τοῦ Ὁσίου Χριστοδούλου τοῦ ἐν Πάτμῳ.