Ορθόδοξος Τύπος φ. 1948, 2/11/2012

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος 1. Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος — ἡγεσία καὶ σῶμα— συντάχθηκε ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ μὲ τὴν ἀρνητικὴ ἀπάντηση τοῦ τότε πρωθυπουργοῦ (πού, μολονότι δικτάτορας, τὴν ἱστορικὴ ἐκείνη στιγμὴ ἐξέφραζε τὸ συλλογικό μας φρόνημα) στὴν ἰταμὴ ἀλαζονεία τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας καὶ τῶν δυνάμεων τοῦ Ἄξονα. Ἡ ἱστορικὴ ἔρευνα ἔχει ἤδη καταγράψει τὴ συμμετοχὴ τοῦ Ἱ. Κλήρου στὸν πόλεμο, μὲ πολλὰ θύματα, ἀλλὰ καὶ στὴ συνέχειά του, τὴν ἐπάρατη Κατοχὴ (γερμανικὴ–ἰταλικὴ–βουλγαρική), μὲ θυσίες αἱμάτων (ἐκτελέσεις κληρικῶν), ἀλλὰ καὶ προσω-

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Ἀκινδύνου, Πηγασίου, Ἀφθονίου, Ἐλπιδοφόρου καὶ Ἀνεμποδίστου μαρτύρων

ΕΤΟΣ ΝΒ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1948

Τ Ο Ε Λ Λ Η Ν Ι ΚΟΝ « ΟΧ Ι »

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

πικῆς ἀναλώσεως γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ Λαοῦ (παραστάσεις συνεχεῖς στὶς ἡγεσίες τῶν κατοχικῶν δυνάμεων – ὀργάνωση συσσιτίων – περίθαλψη ἀσθενῶν καὶ ἀναξιοπαθούντων) τόσο ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας (ἀρχιεπίσκοποι Χρύσανθος καὶ Δαμασκηνός, ὁ τότε Ἰωαννίνων καὶ μετὰ Ἀρχιε-

πίσκοπος Σπυρίδων κ.π.ἄ.), ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ ἁπλοῦ παπᾶ, ποὺ σήκωσαν γιὰ μία ἀκόμη φορά, μὲ καθαρὰ ἐθναρχικὴ συνείδηση, σὲ καιροὺς καθολικῆς ἀρρυθμίας, τὸ σταυρὸ τοῦ Γένους/Ἔθνους μας. Ὁ ὀρθόδοξος Ἑλλαδικὸς Κλῆρος φάνηκε πάλι ἄξιος τῆς ἀποστολῆς του.

Ἔχει γι᾽ αὐτὸ κάθε δικαίωμα ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία νὰ συμμετέχει στὸν πανηγυρισμὸ τῆς ἐθνικῆς νίκης ἀπέναντι στὶς ὀρδὲς τοῦ νεο–φραγκικοῦ Ἀττίλα, ποὺ δίκαια καθιέρωσε τὸ Ἔθνος ὡς γιορτή του καὶ ἀφορμὴ συλλογικῆς μνήμης καὶ αὐτοπαιδαγωγίας. Καὶ δὲν συμμετέχει μόνο μὲ τὴν Πανηγυρικὴ Δο-

ξολογία στὶς 28 Ὀκτωβρίου, ἡμέρα ἐνάρξεως τοῦ ἔπους, ἀλλὰ καὶ μὲ μία σημαίνουσα ἀπόφαση, δηλωτικὴ τῆς ταυτίσεως τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Σώματος, μὲ τὸ ἔπος τοῦ ᾽40–41 καὶ τῆς λειτουργικῆς καταξίωσής του. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Σπυρίδων εἰσηγήθηκε (17.10.1952) καὶ ἔγινε συνοδικὰ δεκτή, τήν

ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΑΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΑΙ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΒΑΣΕΙ ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ Ἡ γνωμάτευσις τηρεῖται πρός τό παρόν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀθετεῖται ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας καί ἐκπροσώπων τοῦ Φαναρίου

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ!

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

Oἱ δειλοί τοῦ ἀπατεῶνος αἰῶνος μας ἔκαναν καί πάλι τήν ἐμφάνισή τους παριστάνοντας τούς γενναίους καί τούς προοδευτικούς. Ἀφοῦ δέν ἔχουν τά “κότσια” νά χλευάσουν τόν Μωάμεθ καί τόν Ἀλλάχ του, γιατί φοβοῦνται καί τρέμουν τά γιαταγάνια τῶν Μωαμεθανῶν πού... ἐνεδρεύουν γιά τούς “ἀπίστους” καί ὑβριστές, θεώρησαν ἰδανική ἐνασχόληση, γιά νά τονώσουν τή μειωμένη αὐτοεκτίμησή τους, νά ξεσπάσουν ἐναντίον τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ μας. Τόν σατίρισαν, Τόν ἔκαμαν Θέατρο καί Θεατρική παράσταση. Τόν κατέβασαν στό ἐπίπεδό τους, Τόν φαντασιώθηκαν ὅμοιό τους στήν πιό ταπεινωτική στάθμη γιά τόν ἄνθρωπο, τήν ὁμοφυλοφιλία, καί τότε ἡ κουρελιασμένη αὐτοεκτίμησή τους τούς ἔδωσε τήν ψευδαίσθηση τῆς ὑπεροχῆς! Ἀλήθεια! Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀπόδειξη τοῦ ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Δημιουργός τοῦ παντός, ἀφοῦ ἀκόμη καί οἱ ἀποστατήσαντες ἀπʼ Αὐτοῦ – δαίμονες καί ἄνθρωποι– δέν μποροῦν νά παύσουν νά ἀσχολοῦνται μέ Ἐκεῖνον, ἀλλά συνεχῶς περιστρέφονται γύρω Του, ὅπως ὁ δολοφόνος στόν τόπο τοῦ ἐγκλήματός του! Πολλοί ἦσαν αὐτοί πού ἀντέδρασαν ἀπό ἱερή ἀγανάκτηση –κληρικοί καί λαϊκοί– στή θεατρική παράσταση, πού παρουσιάζεται αὐτές τίς ἡμέρες μέ τόν τίτλο «Corpus Christi» καί εἶναι ἐπαινετή ἡ ἀγανάκτησή τους κατά τῆς ἀδικίας, ἀφοῦ ἀγαποῦν τόν Χριστὀ καί ἡ πνευματική φιλία τους μέ Ἐκεῖνον τούς ὤθησε νά ἀντιδράσουν ἔντονα πρός ἐκείνους πού ἔχουν ἰσοπεδώσει τά πάντα καί ἐπιχειροῦν νά διατρανώσουν τήν βλασφημία καί τήν αἰσχρότητα ὡς δεσπόζουσα παρουσία στήν πάλαι ποτέ εὐσεβῆ Πατρίδα μας. Παρά τίς καλές, ὅμως, προθέσεις τῶν ἀγαπώντων τόν Χριστό ἡ πρόσφατη ἀντίδρασή μας πρός τούς ὑβριστάς εἶχε, δυστυχῶς, θετικά γιʼ αὐτούς ἀποτελέσματα καί πρέπει νά προβληματισθοῦμε σοβαρά γιά τήν τακτική πού πρέπει να ἀκολουθήσουμε στό μέλλον. Δέν εἶναι πρέπον νά προσφέρουμε διαφημιστικά ὠφέλη σʼ ἐκείνους πού μισοῦν τόν Χριστό καί, πολύ περισσότερο, νά τούς δίνουμε τή χαρά ὅτι ἔχουν τή δύναμη καί τόν τρόπο νά θίξουν, ἔστω καί κατʼ ἐλάχιστον, τόν Χριστό μας, ἀφοῦ, ὅποιος μιλάει γιά τόν Χριστό ἐκλαμβάνοντάς τον ὡς ἁπλόν ἄνθρωπον καί ὄχι ὡς Σαρκωθέντα Θεόν, δέν ἀναφέρεται στόν Χριστό τῆς Ἐκκλησίας μας ἀλλά σέ κάποιον Ἰησοῦν, κοινόν ἄνθρωπο, ἕνα ἀπό τούς τόσους πού ὑπῆρξαν ἀλλά καί πού ὑπάρχουν ἀκόμη καί σήμερα, καταγόμενοι ἀπό τό Ἰσραήλ . Αὐτοῦ τοῦ εἴδους τούς ἀνθρώπους μποροῦμε νά τούς χαρακτηρίσουμε ὑβριστές ἀλλά ὄχι βλάσφημους, γιατί δέν πιστεύουν στή Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ἀσχέτως ἄν στό πρόσωπο τοῦ κοινοῦ κατʼ αὐτούς καί θνητοῦ ἀνθρώπου Ἰησοῦ συνδέουν γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ τῆς ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

ΤΟ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΟΝ ΒΔΕΛΥΓΜΑ «CORPUS CHRISTI» ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ

Τοῦ κ. Χρήστου Κων. Λιβανοῦ

Ὑπάρχουν στιγμὲς στὴ ζωὴ τοῦ Ὀρθοδόξου χριστιανοῦ, ποὺ ἡ ψυχή του γεμίζει ἀγανάκτησι καὶ ὀργή, καὶ ὁμοιάζει μὲ ἐνεργὸ ἡφαίστειο, ποὺ κοχλάζει καὶ εἶναι ἕτοιμο νὰ ἐκραγῇ. Πότε συμβαίνει αὐτό; Ὅταν τὸν θίγουν, τὸν ἀδικοῦν, τὸν ὑβρίζουν καὶ τὸν συκοφαντοῦν; Ὄχι, ἀδελφοί, ὁ χριστιανός, ὁ ἀληθινὸς χριστιανός, δὲν ἀγανακτεῖ καὶ δὲν ὀργίζεται ὅταν ἀδικῆται, χλευάζεται, ὑβρίζεται καὶ συκοφαντῆται. Ἀντιθέτως μάλιστα χαίρεται γιὰ τὶς ἀδικίες, ὕβρεις καὶ συκοφαντίες γνωρίζοντας, ὅτι ἐὰν τὶς ἀντιμετωπίσῃ μὲ ἀοργησία καὶ ὑπομονή, θὰ τὶς ἐξαργυρώσῃ στὴν τράπεζα τοῦ οὐρανοῦ μὲ ἀπερίγραπτα ἀγαθὰ καὶ αἰωνία μακαριότητα. Γιʻ αὐτό, ὡς γνήσιος ὀπαδὸς τοῦ Xριστοῦ, ἀγαπᾷ τοὺς ἐχθρούς του, δίνει εὐχὲς σὲ ὅσους τὸν καταρῶνται, εὐεργετεῖ ὅσους τὸν μισοῦν καὶ προσεύχεται γιὰ τοὺς διῶκτες του (Mατθ. 5, 44). Ἀλλὰ τότε ποῖες εἶναι ἐκεῖνες οἱ στιγμές, ποὺ ὀργίζεται, πρέπει νὰ ὀργίζεται, ὁ χριστιανός; Eἶναι ὅταν ὑβρίζεται, βλασφημῆται, χλευάζεται καὶ πολεμῆται ὁ Ἀρχηγὸς τῆς Πίστεώς του, ὁ Θεάνθρωπος Kύριος Ἰησοῦς Xριστός. Στὶς περιπτώσεις αὐτές, ἐὰν ὁ χριστιανὸς δὲν ἀγανακτήσῃ, δὲν ὀργισθῇ καὶ δὲν ἀντιδράσῃ, τότε δὲν εἶναι ἀληθινὸς χριστιανός, εἶναι ἀρνητὴς τοῦ Xριστοῦ, ὁ ὁποῖος μὲ τὴ δειλία, ἀδιαφορία καὶ ἀνοχή του γίνεται συνένοχος τῶν χριστομάχων καὶ θεομάχων, καὶ γιʻ αὐτὴ τὴ συνενοχή του θὰ δώσῃ λόγο στὸ Θεό. Στὶς ἡμέρες μας, ποὺ ἡ ἀποστασία τῶν περισσοτέρων χριστιανῶν εὑρίσκεται στὸ ζενὶθ καὶ ἡ ὁμολογία τῆς Πίστεως στὸ ναδίρ, ὁ Kύριος Ἰησοῦς Xριστὸς ὑβρίζεται, βλασφημεῖται καὶ πολεμεῖται περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη ἐποχή. Kαὶ εἶναι φυσικὸ αὐτό, διότι πλησιάζει ἡ ἔλευσι τοῦ «ἀνόμου», τοῦ Ἀντιχρίστου, καὶ οἱ διάφοροι πρόδρομοί του, μεταξὺ τῶν ὁποίων πολιτικοί, δημοσιογράφοι, συγγραφεῖς, καλλιτέχνες, ἠθοποιοὶ κ.ἄ., προετοιμάζουν τὴν ἀνθρωπότητα, ἄλλοι ἐνσυνειδήτως καὶ ἄλλοι ἀσυνειδήτως, μὲ ἀντιχριστιανικοὺς νόμους, δημοσιεύματα, ἐκδόσεις, θεατρικὰ καὶ κινηματογραφικὰ ἔργα, γιὰ νʼ ἀπορρίψῃ τὸ Xριστὸ ὡς ἀληθινὸ Θεὸ καὶ σωτῆρα της καὶ νὰ ὑποδεχθῇ καὶ ἀποδεχθῇ ἀντ᾽ αὐτοῦ τὸν ἐρχόμενο ψευδομεσσία, τὸν Ἀντίχριστο. Στὸ πλαίσιο αὐτῆς τῆς παγκόσμιας σατανικῆς ἐκστρατείας δυσφημίσεως καὶ κατασπιλώσεως τοῦ Xριστοῦ ἐντάσσεται καὶ τὸ βλάσφημο καὶ χυδαῖο θεατρικὸ ἔργο Corpus Christi (=Σῶμα Xριστοῦ), ποὺ ἀνέβασαν στὸ θέατρο «Xυτήριο» τῆς Ἀθήνας Ἕλληνες δυστυχῶς ἠθοποιοί, ἀγνοώντας οἱ δυστυχεῖς αὐτοὶ ἄνθρωποι τὶς φοβερὲς καὶ ὀλέθριες συνέπειες, ποὺ θὰ ἔχῃ αὐτὴ ἡ πρᾶξι τους στὶς ταλαίπωρες καὶ ἀξιοθρήνητες ψυχές τους καὶ τὴν μετὰ θάνατον ζωή τους, ἐὰν δὲν μετανοήσουν.

Tὸ ἔργο αὐτό, ποὺ ἐμπνεύσθηκε καὶ ἔγραψε ὁ ὁμοφυλόφιλος Ἀμερικανὸς σεναριογράφος Tέρρενς Mακνάλλυ, παρουσιάζει τὸν Xριστὸ καὶ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους ὡς ὁμοφυλοφίλους, τὸν Kύριό μας νὰ τελῇ τὸν γάμο δύο ἐκ τῶν Ἀποστόλων, τὸν δὲ Ἰούδα νὰ προδίδῃ τὸν Διδάσκαλό του, ὄχι γιὰ τοὺς λόγους ποὺ ἀναφέρει ἡ Ἁγ. Γραφή, ἀλλὰ λόγῳ ἐρωτικῆς ἀντιζηλίας! Ἂς σημειωθῇ, ὅτι ὁ πολυβραβευμένος(!) σεναριογράφος ἔχει ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

μετάθεση τῆς Ἑορτῆς τῆς Ἁγ. Σκέπης (Παναγίας) ἀπὸ τὴν 1η Ὀκτωβρίου στὶς 28, γιὰ νὰ ἐκφράζεται λειτουργικὰ–ἐκκλησιαστικὰ ἡ παλλαϊκὴ σύνδεση τῆς Ἐθνικῆς Νίκης μὲ τὴν Ὑπέρμαχο τοῦ Γένους μας Στρατηγό. Ὁ μεγάλος ἁγιορείτης Ὑμνογράφος, μοναχὸς Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης (†1991) καὶ ὁ μητροπ. Κερκύρας καὶ Παξῶν Μεθόδιος (†1972) συνέταξαν εἰδικὲς Ἀκολουθίες. Τὸ ἐκκλησιαστικὸ δὲ μήνυμα τῆς Ἑορτῆς, στὴ νέα μορφή της, προσφέρει καὶ ἡ εἰδικὰ συντεταγμένη «Δοξολογία» τῆς 28ης Ὀκτωβρίου καὶ ἰδιαίΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

ΟΙ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΙ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ

Ἡ γνωμάτευσις εἶχε γίνει πρό τριάκοντα καί πλέον ἐτῶν ὑπό τοῦ Ἁγίου καί εἶχε στηριχθῆ εἰς τά ὁριζόμενα ὑπό τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Αὐτήν τήν ἐπαναφέρει εἰς τό προσκήνιον διά τῶν στηλῶν τοῦ «Ο.Τ.» ὁ πρωτοπρεσβύτερος καί ὁμότιμος καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης πατήρ Θεόδωρος Ζήσης.

Εἰς τήν γνωμάτευσίν του ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος παραθέτει τούς Ἱ. Κανόνας, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν τάς συμπροσευχάς ὄχι μόνον κατά τάς ἐπισήμους ἀκολουθίας καί τήν θ. Λειτουργίαν, ἀλλά «κάθε κοινήν μεθ᾽ αἱρετικῶν προσευχήν, ἔστω καί κατ᾽ ἰδίαν». Οἱ κανόνες αὐτοί ἰσχύουν καί σήμερον καί περιλαμβάνουν ὡς αἱρετικούς καί τούς Παπικούς καί τούς Προτεστάντας. «Ἤδη ὁ Ἅγιος Σάββας εἰς τήν ἐποχήν του, ἑπτάμισυ αἰῶνας πρίν, δέν ὠνόμαζε τόν Ρωμαιοκαθολικισμόν λατινικήν αἵρεσιν;». Ἐν συνεχείᾳ διαζωγραφεῖ μέ μελανά χρώματα τόν εὐτελισμόν, τόν ὁποῖον ὑφίσταται ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἁγιοπατερική καί Ἁγιοσαββιτική Ἐκκλησία μέ τήν συμμετοχήν της εἰς τό Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν. Χαρακτηρίζει δέ ὡς «φρικαλέαν» τήν ἀπόφασιν τῆς συμμετοχῆς, ὡς «ἀνήκουστον προδοσίαν» κ.λπ. Τί ἄλλο ἀναφέρει διά τάς συμπροσευχάς.

Ὁ Πρωτοπρεσβύτερος καί Ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης πατήρ Θεόδωρος Ζήσης μέ ἀφορμήν τήν παραβίασιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων ὑπό Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν, Ἀρχιεπισκόπων καί Σεβ. Μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι συμπροσεύχονται μετά τῶν αἱρετικῶν Παπικῶν, ἐνῶ οἱ Ἱεροί Κανόνες ἀπαγορεύουν τάς συμπροσευχάς, ἐπαναφέρει εἰς τό προσκήνιον γνωμάτευσιν τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, τήν ὁποίαν εἶχε κάνει πρό τριάκοντα καί πλέον ἐτῶν καί ἡ ὁποία βάσει τῶν Ἱ. Κανόνων ἀπαγορεύει τήν συμμετοχήν τῶν Ὀρθοδόξων εἰς συμπροσευχάς. Ἡ γνωμάτευσις αὐτή, ὡς παρατηρεῖ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, πρός τό παρόν τηρεῖται ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐνῶ ἀθετεῖται ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, εἰς τήν ὁποίαν ἀνῆκεν ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς καί ἡ ὁποία τόν ἀνεκήρυξεν Ἅγιον. Ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης συνιστᾶ εἰς τόν Σεβ. Μητροπολίτην Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρον, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, νά παύση νά διανέμη εἰς τούς φοιτητάς τοῦ Παν. Θεσσαλονίκης, εἰς τό ὁποῖον διδάσκει, βιβλίον ὑπέρ τῶν συμπροσευχῶν καί νά διαθέτη τό βιβλίον τοῦ π. Ἀναστασίου Γκοτσοπούλου, τό ὁποῖον εἶναι ἐναντίον τῶν συμπροσ-

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

G Σεβ. Φθιώτιδος: Ἰδού ἡ ὁδός ἐξόδου ἐκ τῆς συμφορᾶς. Σελ. 8 G Εἰς τό πρόσωπον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ δέν ὑπάρχει μόνον ὁ λαθρομετανάστης, ἀλλά καί ὁ ἀπελπισμένος Ἕλλην. Σελ. 8 G Ἡ ἀθέατος πλευρά τοῦ Βατικανοῦ, πεντήκοντα ἔτη μετά τήν δευτέραν Βατικανήν Σύνοδον. Σελ. 8 G «Ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος». Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Μάρκου Κ. Μανώλη. Σελ. 5 G Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Βατάτζης καί ἡ Ἑλληνική συνείδησίς του. Τοῦ κ. Κωνσταντίνου Χολέβα. Σελ. 5

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση

ευχῶν. Τό πλῆρες κείμενον τοῦ ὁμοτίμου καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσα-

Π

λονίκης, πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση ἔχει ὡς ἀκολούθως:

ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΚΛΗΡΙΚΟΙ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΟΛΛΕΣ ὀρεινὲς καὶ ἀκριτικὲς Μητροπόλεις ἔχουν μονίμως ἐφημεριακὰ κενά, τὰ ὁποῖα καλύπτονται ἀπὸ τοὺς ὑπάρχοντες ἱερεῖς μὲ πολὺ κόπο καὶ θυσία. Πρόκειται γιὰ ἕνα σοβαρό, μεγάλο καὶ δυσεπίλυτο πρόβλημα τῆς Ἐκκλησίας. Δυστυχῶς μεταξὺ τῶν Μητροπολιτῶν δὲν ὑπάρχει οὔτε συνεργασία οὔτε ἀλληλεγγύη. Ἀπὸ τὴ μεριὰ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου δὲν καταβάλλεται καμιὰ προσπάθεια. Πολλοὶ συνοδικοὶ Ἀρχιερεῖς μάλιστα ἀγνοοῦν τὸ πρόβλημα, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι δὲν ἔχουν ἐφημεριακὰ κενὰ στὶς Μητροπόλεις τους καὶ αὐτό, γιατὶ χειροτονοῦν χωρὶς νὰ ἐξετάζουν τοὺς ὑποψηφίους καὶ νὰ λαμβάνουν ὑπόψη τους τὰ κωλύματα, ποὺ μὲ σαφήνεια καθορίζουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες. Τοὺς ἐνδιαφέρει μόνο νὰ καλύψουν τὶς ὀργανικὲς θέσεις. Τό τί θὰ γίνει μετά, δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει. Καὶ αὐτὸ ἀποκαλύπτει τὸν ἐπιπόλαιο τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο ἀντιμετωπίζουν τὸ σοβαρὸ θέμα τῆς χειροτονίας τῶν ἱερέων. Δυστυχῶς, δὲν ὑπάρχει φόβος Θεοῦ στοὺς χειροτονοῦντες καὶ στοὺς χειροτονούμενους! Δὲν ὑπερβάλλω. Αὐτὴ εἶναι ἡ σκληρὴ πραγματικότητα. Τοὺς θερινοὺς μῆνες, ὅλως παραδόξως, παρατηρεῖται πρόβλημα ἐξυπηρέτησης τῶν ἐνοριακῶν Ἱ. Ναῶν καὶ στὶς μεγαλουπόλεις. Κι ἐκεῖ ἔχουν ὀλιγοήμερα ἐφημεριακὰ κενά! Γιατὶ συμβαίνει αὐτό; Ἁπλά, ὅλοι οἱ ἱερεῖς κάνουν χρήση τῆς κανονικῆς τους ἄδειας! Ὅλοι θέλουν νὰ φύγουν γιὰ διακοπὲς τὸν Ἰούλιο καὶ τὸν Αὔγουστο. Καὶ αὐτὸ εἶναι δικαίωμά τους, ἰσχυρίζονται. Ὅμως ἔτσι σκέφτονται οἱ κοσμικοὶ καὶ συνήθως οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι! Ἀλλὰ οἱ ἱερεῖς δὲν πρέπει νὰ ἔχουν τέτοια νοοτροπία. Ποῦ νὰ τοὺς πείσεις ὅμως; Ὅταν θεωροῦν ὑπόθεση ζωῆς τὰ θαλάσσια μπάνια, ὅταν θέλουν νὰ περιπλανῶνται σὲ ξένους τόπους μὲ πέδιλα καὶ παντόφλες, χωρὶς ράσα, πῶς μπορεῖς νὰ συνεννοηθεῖς μαζί τους; Προσωπικὰ θὰ ἤθελα νὰ ζητοῦν ἄδειες οἱ ἱερεῖς τῶν πόλεων, γιὰ ἄλλους σκοπούς, καθαρὰ πνευματικούς. Νὰ παίρνουν ἄδεια καὶ νὰ σκορπίζονται σὲ διάφορες Μητροπόλεις, ὅπου ὑπάρχουν ἐφημεριακὰ κενὰ καὶ νὰ προσφέρουν τὶς ὑπηρεσίες τους στοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν μεγάλη ἀνάγκη νὰ λειτουργηθοῦν, νὰ ἐξομολογηθοῦν καὶ νὰ «ἀνοίξουν» τὰ ἐξωκκλήσια τους. Νὰ προτιμήσουν τὶς περιοχές, ποὺ δὲν ἔχουν θάλασσα. Νὰ πᾶνε ἐκεῖ, ποὺ ἡ καμπάνα συνήθως χτυπάει πένθιμα καὶ ὄχι πανηγυρικά. Κι ἐκεῖ θὰ κάνουν διακοπές, ἀλλὰ διακοπὲς γεμάτες ἀπὸ εὐχάριστες ἐμπειρίες. Γιατὶ εἶναι ἀλήθεια ὅτι στὰ παραθαλάσσια καὶ κοσμοβριθῆ μέρη οἱ διακοπὲς εἶναι ἄδειες ἀπὸ κάθε πνευματικὸ περιεχόμενο. Ὅμως σταματῶ ἐδῶ. Γιὰ μιὰ ἀκόμα φορὰ ζητῶ κάτι, ποὺ γιὰ τοὺς πολλοὺς εἶναι ἀδιανόητο. Παρ᾽ ὅλα αὐτὰ τὸ δίκαιο δὲν εἶναι μὲ τὸ μέρος τους. Χάνουν οἱ ἀδελφοὶ καὶ συλλειτουργοὶ τὴν εὐκαιρία νὰ ἀξιοποιήσουν πνευματικὰ τὸ χρόνο τῶν διακοπῶν τους καὶ νὰ βιώσουν ὄμορφες στιγμές. Νὰ δοῦν πράγματα, ποὺ δὲν εἶχαν σκεφτεῖ. Ἡ πνευματική τους τροφοδοσία θὰ εἶναι μοναδικὴ καὶ θὰ τοὺς βοηθήσει νὰ εἶναι ἀποτελεσματικότεροι στὸ ἔργο τους μετὰ τὶς διακοπές. Μιλώντας γιὰ τὶς κανονικὲς ἄδειες τῶν ἱερέων, θέλω νὰ ἀναφερθῶ καὶ σὲ ἐκείνους τοὺς ἱερεῖς, ποὺ δὲν παίρνουν ἄδειες γιὰ διακοπές. Μένουν διαρκῶς στὸν τόπο τους, ἐργάζονται πρόθυμα καὶ στηρίζουν τοὺς ἐνορίτες τους. Βρίσκονται πάντα δίπλα τους, δὲν λένε ποτὲ ὄχι καὶ προσφέρουν τὸ κατὰ δύναμη. Αὐτοὺς τοὺς ἀξιοθαύμαστους ἱερεῖς κανένας δὲν τοὺς προσέχει. Κάποτε οὔτε καὶ οἱ Μητροπολίτες τους. Ὅμως ἐκεῖνοι μένουν ἀνεπηρέαστοι καὶ ταπεινὰ περιμένουν, παρὰ τὶς ἀδυναμίες τους, τὸν ἀμαράντινο στέφανο τῆς αἰώνιας ζωῆς. Καὶ αὐτὸ εἶναι σπουδαῖο πρᾶγμα γιὰ ἕνα κληρικό.

δοξοι ἀντιπρόσωποι ἅπλωναν γέφυρες, μικρὲς καὶ ἀνεπαρκεῖς, γιὰ νὰ γεφυρώσουν τεράστια χάσματα καὶ νὰ ἐκμηδενίσουν ἀποστάσεις καὶ Κριτικές ἐπισημάνσεις καί παρατηρήσεις διαφορές, πολὺ σημαντικὲς στὸ δόγεἰς τό βιβλίον τοῦ κ. Ἀθανασίου Μπασδέκη: μα καὶ στὸ ἦθος τῶν Ἐκκλησιῶν. τὸ γεγονός, ὅτι ἡ «ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ Παραθεώρησαν ἀλήθεια μὲ τὴν αἵρεση δὲν ἔχουν ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ποσοτικὴ διαφορά. Ἔτσι φθάσαμε στὸ τραγικὸ φαινόμενο νὰ διατυπώΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ. ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ νονται ἀπὸ Ὀρθοδόξους ἐκπροσώπους καὶ Πατριάρχες, ἀντορθόδοΚΑΙ ΤΙ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ» ξες καὶ βλάσφημες δηλώσεις καὶ νὰ Ὑπὸ τῶν Ἀρχιμ. Παύλου Δημητρακοπούλου καὶ Πρεσβ. ὑπογράφονται κοινὰ κείμενα μὲ τοὺς αἱρετικούς, ξένα πρὸς τὴν παἈγγέλου Ἀγγελακοπούλου κληρικῶν τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς ράδοση καὶ τὴν δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας59. Γιὰ παρά(6ον) πους τοῦ ΠΣΕ, ὁδήγησε ἀναπόφευ- δειγμα στὴν 3η Γενικὴ Συνέλευση κτα σὲ προϊοῦσα φθορὰ καὶ διά- τοῦ Νέου Δελχὶ τὸ 1961 ὁ καθηγητὴς Φθορὰ καὶ διάβρωσις βρωση τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος, τῆς θεολογίας Νίκος Νησιώτης ἐδήτοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος σὲ συμβιβασμοὺς καὶ ἀνεπίτρεπτες λωσε: «Δὲν σκεπτόμεθα διαρκῶς καὶ Ἡ παρὰ τὶς παραπάνω ἐπισημάν- ὑποχωρήσεις στὸ δόγμα καὶ στὴν δὲν ἐνεργοῦμε ὡσὰν ἡ ‘Una Sancta’ σεις καὶ διαπιστώσεις ἐξακολούθη- Ἐκκλησιαστική μας αὐτοσυνειδησία. περιορίζετο ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς ση τῆς παραμονῆς μας στοὺς κόλ- Μὲ πολὺ ἐπιπολαιότητα οἱ Ὀρθό- ἰδικῆς μας Ἐκκλησίας ἢ Ὁμολογίας;

1. Διαχρονικά ἀντιπαπική ἡ Ἐκκλησία τῆς Σερβίας

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Σερβίας ἐπί αἰῶνες, εἶχε αὐστηρή καί σταθερά ἀντιπαπική θέση, ὅπως ἄλλωστε καί σύμπασα ἡ Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία, ἡ ὁποία, παρά τήν ἀντίθετη γνώμη ἀμαθῶν ἤ στρατευμένων οἰκουμενιστῶν θεολόγων, καί συνοδικά ἀλλά καί διά τῆς ὁμοφωνίας ἐπιφανῶν Ἁγίων Πατέρων, ἔχει καταδικάσει τόν Παπισμό ὡς αἵρεση. Ὀρθόδοξοι μοναχοί, ἀρνηθέντες νά δεχθοῦν τόν Παπισμό ὡς Ἐκκλησία, ὅπως χωρίς ἐντροπή πράττουν σήμερα μεγαλοσχήμονες κληρικοί καί θεολόγοι, δῆθεν Ὀρθόδοξοι, ὑπέστησαν φρικτά βασανιστήρια στό Ἅγιον Ὄρος καί στήν Κύπρο, τιμώμενοι ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς μάρτυρες1. Δέν λείπουν δέ καί ὁμολογηταί ἀντιπαπικοί Ἅγιοι, διωχθέντες ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

«Ἀναφορὰ» εἰς τὸν Πάπαν ὑπὸ τοῦ ὑπ. Ἐξωτερικῶν τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας

«Ἀναφορὰν» διὰ τὸν τρόπον λειτουργίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας (ἐκλογὴ Ἐπισκόπων, σύστασις νέων Μητροπόλεων, Ἐκπαιδευτικὰ ἱδρύματα, Ἱ. Μοναί, Ἱεραποστολή, διδασκαλία τοῦ θρησκευτικοῦ πολιτισμοῦ καὶ ἀρχῶν ἠθικῆς εἰς τὰ σχολεῖα, σύστασις τμημάτων θεολογίας εἰς τὰ κοσμικὰ ἐκπαιδευτικὰ ἱδρύματα κ.λπ.) ἔδωσεν ὁ «ὑπουργὸς» Ἐξωτερικῶν τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ κ. Ἱλαρίων εἰς τὸν Πάπαν κατὰ τὴν πρόσφατον συνάντησίν των (18ην Ὀκτωβρίου). Παραλλήλως συνηντήθη μὲ τὸν Παπικὸν Ἀρχιεπίσκοπον Γκέρχαντ Λούντβιγκ Μιοῦλλερ, πρόεδρον τῆς ἐπιτροπῆς διὰ τὴν διδασκαλίαν τῆς Πίστεως, μετὰ τοῦ ὁποίου συνεφώνησε τὴν ἀνάπτυξιν σχέσεων εἰς τὸν χῶρον τῆς θεολογικῆς ἐρεύνης μεταξὺ τῆς «Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας καὶ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας».

Ἀλλ’ ἡ πεῖρα τῶν συναντήσεων εἰς συνελεύσεις καὶ συνέδρια ἀποσείει ἀφ’ ἡμῶν τὴν αὐταρέσκειαν ταύτην»60. Ὁ καθ. Κων/νος Μουρατίδης πολὺ ἐνωρίς, ἤδη τὸ 1973, ἐπεσήμανε τὸ φοβερὸ αὐτὸ κατάντημα τῆς φθορᾶς καὶ διαβρώσεως, τὸ ὁποῖο καυτηριάζει δριμύτατα: «Δὲν παρῆλθον εἰ μὴ ὀλίγαι δεκαετηρίδες καὶ τὸ ἀποσυνθετικὸν πνεῦμα τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ, τὸ ὁποῖον δεσπόζει εἰς τὸ ΠΣΕ, ἐπέδρασεν εἰς τοιοῦτον βαθμὸν διαβρωτικῶς ἐπὶ τῆς περαιτέρω πορείας κορυφαίων ἐκπροσώπων τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὸ ΠΣΕ, οὕτως ὥστε νὰ ἀποδεχθοῦν οὗτοι πλήρως τὴν διαβόητον ‘θεωρίαν τῶν κλάδων’, τὴν ‘ἀρχὴν τῆς περιεκτικότητος’ καὶ τὴν ἀπάρνησιν τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς Ἐκκλησίας61. Καὶ λίγο πιὸ κάτω παρατηρεῖ: «Διατὶ ἡ Ὀρθόδοξος Ἱεραρχία ἀνέχεται τὴν περαιτέρω συμμετοχὴν εἰς τὸ παγκόσμιον συνον-

Τὴν 8ην Νοεμβρίου ἑορτάζομεν τήν Σύναξιν τῶν Ἀρχιστρατήγων Μιχαήλ καί Γαβριήλ καί τῶν λοιπῶν Ἀσωμάτων καί Οὐρανίων Δυνάμεων. Φορητὴ εἰκών ἐξαιρετικῆς τέχνης. Ἱ. Μ. Σινᾶ (12ος-13ος αἰ.).

Μέσα εἰς τήν καρδίαν διεξάγεται

Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΛΗ

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ὁ ἄνθρωπος, ἀναμφισβήτητα, ἀποτελεῖ τό ἐξοχώτερο δημιούργημα μέσα στόν κόσμο. Εἶναι «ὁ κόσμος τοῦ κόσμου». Εἶναι πλασμένος homo terrenus (γήϊνος ἄνθρωπος), ἀλλά μέ προορισμό νά γίνει homo caelestis (οὐράνιος ἄνθρωπος). Σάν ἀγγελόμορφο πλάσμα, δίκαια τοποθετήθηκε στόν "παράδεισο τῆς τρυφῆς". Ἦταν τῆς ἀθωότητας καί τῆς καθαρότητάς του, ὁ καρπός. Μόνο σάν ἀθέτησε καί παράκουσε τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἔπεσε τότε, καί τραυματίστηκε, εὐτυχῶς, ὄχι θανάσιμα. Θά μποροῦσε στή ζωή του νά ἐπανορθώνει τά λάθη καί τίς ἁμαρτίες του. Κι αὐτό, γιατί, μέ τή συνείδηση, πού τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, θά ἦταν γιά πάντα homo moralis (ἠθική ὕπαρξη). Ἐκτός ἀπ᾽ τό λογικό, ἡ λειτουργία τῆς συνείδησης θά τόν βοηθάει νά ξεχωρίζει τό καλό ἀπ᾽ τό κακό, κι ἐλεύθερα θ᾽ ἀποφασίζει τήν ἐπανόρθωσή του. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γνωρίζοντας καί προγνωρίζοντας τίς ἀνθρώπινες ταλαιπωρίες, πού θά εἶχε στή ζωή του, ἐκτός ἀπ᾽ τόν ἄγραφο νόμο τῆς συνείδησης, τοῦ χάρισε καί τό γραπτό Νόμο. Βέβαια, παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: "δέ σημαίνει ὅτι ὁ Νόμος ἔπρεπε νά ἀντικαταστήσει πλήρως τή συνείδηση, σά νά ἦταν ἡ συνείδη-

ση ἄχρηστη καί περιττή. Ὄχι. Ἀλλά ὁ Νόμος ἔπρεπε νά ἀναζωογονήσει τή συνείδηση, νά τήν ἀφυπνίσει, νά τή δυναμώσει, νά τήν ἐμβαθύνει καί νά τή σταθεροποιήσει". Προηγεῖται, δηλαδή, ἡ συνείδηση - ἡ ὁποία εἶναι ἔμφυτη - ἀκολουθεῖ ὁ γραπτός Νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, καί "ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου", καί "τέλος γάρ νόμου, Χριστός" (Ρωμ. Ι´ 4), καθώς διακηρύττει ὁ "παγκόσμιος εὐαγγελιστής καί ἱεραπόστολος", ὁ Παῦλος, ὅπως τόν ἀποκαλεῖ ὁ ἅγ. Νικόλαος Ἀχρίδος. Ὡστόσο, παρά τήν ὕπαρξη τῆς Συνείδησης, τοῦ Νόμου καί τῆς ἐν Χριστῷ τελικῆς Ἀποκάλυψης τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἡ πορεία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς γιά τήν κατάκτηση τῆς τελειότητας, δέν εἶναι καθόλου εὔκολη. «Ἐν μέσῳ παγίδων διαβαίνεις καί ἐπί ἐπάλξεων πόλεων περιπατεῖς» (Σοφ. Σειρ. Θ´ 13). Γεμάτη πειρασμούς ἡ ζωή. Καί δέν πρόκειται μόνο γιά τούς ἐξωτερικούς πειρασμούς τῆς ζωῆς μέ τίς παγίδες τοῦ κόσμου. Ὁ μεγάλος καί ὕπουλος καί σφόδρα ἐπικίνδυνος ἐχθρός ἡ πέμπτη φάλαγγα, ὅπως τό λένε - εἶναι μέσα μας. Εἶναι ὁ ἐσωτερικός ἐχθρός πού, στόν ἀκήρυκτό του πόλεμο, δέν καταθέτει τά ὅπλα. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας.

θύλευμα τῶν αἱρέσεων τοῦ ΠΣΕ παρὰ τὴν κατάφωρον παραβίασιν τῶν θεοπνεύστων Ἱερῶν Κανόνων καὶ θεμελιωδῶν ἐκκλησιολογικῶν ἀρχῶν, δι’ ἧς πλήττεται αὐτὴ αὕτῃ ἡ ἐν γένει λυτρωτικὴ πορεία τῆς Ὀρθοδοξίας; Διατὶ ἡ Ὀρθόδοξος Ἱεραρχία τοὐλάχιστον μετὰ τὴν διαπίστωσιν τῶν ἐπικινδύνων καὶ τοῦτ’ αὐτὸ καταστρεπτικῶν ἐπιπτώσεων ἐκ τῆς συμμετοχῆς εἰς τὸ ΠΣΕ, δὲν ἀποχωρεῖ ἐξ’ αὐτοῦ»62; Τεκμηριώνει δὲ τὶς παρὰ πάνω διαπιστώσεις του ἀναφερόμενος σὲ συγκεκριμένες περιπτώσεις: α) Στὴ δήλωση τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Θυατείρων Ἀθηναγόρου, ὁ ὁποῖος χαρακτήρισε τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες «κατὰ τρόπον πρωτοφανῆ καὶ βλάσφημον, ὡς ‘ἀνθρωπίνων ἐνταλμάτων καὶ σχημάτων ἀνοησιῶν καὶ μίσους’ καὶ τὴν de facto ἕνωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας μετὰ τῆς αἱρέσεως διὰ τοῦ ἀδιαλείπτου κηρύγματος περὶ τοῦ Κοινοῦ Ποτηρίου ἐπὶ καταλύσει

πάντων τῶν δογματικῶν καὶ κανονικῶν φραγμῶν, μὲ συνέπειαν τὴν διακοπὴν ὑπὸ Μητροπολιτῶν τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας τοῦ μνημοσύνου τοῦ κοιμηθέντος Πατριάρχου καὶ τὴν δημιουργίαν, ὡς μὴ ὤφειλε, κλίματος ὀξύτητος μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων, διαιρεθέντων εἰς ὀπαδοὺς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ εἰς προμάχους τῆς Ὀρθοδοξίας»63. β) Σὲ θέσεις καὶ προτάσεις τοῦ καθηγητοῦ κ. Νησιώτη, ὁ ὁποῖος μεταξὺ τῶν ἄλλων εἰσηγεῖται τὴν δημιουργία σὲ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία ἐκκλησιαστικῆς Συνόδου «προεδρευομένη ὑφ’ ἑνός, συνισταμένη ἐκ μελῶν ἐκπροσωπούντων πάσας τὰς ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ ὑφισταμένας ὁμολογίας, (δηλαδὴ Παπικούς, Προτεστάντες, Μονοφυσίτες κ.λπ.) περιλαμβάνουσα ἐπίσης καὶ λαϊκούς». Ὡστόσο, κατὰ τὸν κ. Μουρατίδη, παρόμοιες προτάσεις καὶ θέσεις ὁδηγοῦν στὴν κατάργηση

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΚΙΝ∆ΥΝΟΣ, ΠΗΓΑΣΙΟΣ, ΑΦΘΟΝΙΟΣ, ΕΛΠΙ∆ΟΦΟΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΕΜΠΟ∆ΙΣΤΟΣ

ΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΚΕΡΔΟΣ ΑΠΟ ΤΑΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ;

ΟΙΣΤΡΗΛΑΤΗΜΕΝΟΣ αἰγύπτιος μουλὰς σὲ μία ἀπὸ τὶς καθημερινὲς διαδηλώσεις τῶν φανατισμένων μουσουλμάνων κατὰ τῶν ἀμερικανῶν, γιὰ τὴν προσβλητικὴ κατὰ τοῦ Μωάμεθ ταινία, ἐνώπιον χιλιάδων διαδηλωτῶν, ἔσκισε καὶ ἔκαψε τὴν Ἁγία Γραφή. Δὲν ἔφτασε μόνο αὐτό, ἀλλὰ δήλωσε πὼς «τὴν ἑπόμενη φορὰ θὰ οὐρήσω πάνω της», μὲ τὰ πλήθη νὰ ἐπευφημοῦν, νὰ βρίζουν καὶ νὰ ἀπειλοῦν, μὲ τὸ γνωστὸ σύνθημα: «ἔρχεται, ἔρχεται τὸ Ἰσλὰμ» καὶ «ἔρχεται, ἔρχεται τοῦ Μωάμεθ ὁ στρατός»! Ὁ ἐν λόγῳ μουλὰς εἶναι ἰδιοκτήτης τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ: «Τὸ Ἰσλαμικὸ Ἔθνος», μέσῳ τοῦ ὁποίου βρίζει καὶ ἀπειλεῖ τὸν Χριστιανισμό, πυρπολώντας κυριολεκτικὰ τὰ φανατικὰ ἔνστικτα τῶν ἑκατομμυρίων τηλεθεατῶν του! Θεωροῦμε ὅτι ἡ κατάσταση κρίνεται σοβαρὴ καὶ ἡ ἐξέλιξή της δὲ γνωρίζουμε ποιὰ θὰ εἶναι. Ὑπο-

Ἀναίσχυντος διαφήμισις εἰς τὰ γήπεδα!

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΕΣ ὁμάδες διαφημίζουν στὶς «φανέλες» τῶν ποδοσφαιριστῶν οἴκους ἀνοχῆς! Ἡ τακτικὴ αὐτὴ ἐφαρμόζεται ἐδῶ καὶ χρόνια σὲ χῶρες τῆς «φωτισμένης» Ἑσπερίας, ὅπου χωρὶς αἰδῶ διαφημίζονται στὰ γήπεδα καὶ τὰ ροῦχα τῶν ποδοσφαιριστῶν κάθε εἴδους ἀναισχυντία, καὶ φυσικὰ τὰ πορνεῖα, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν ὀργανωμένες ἐπιχειρήσεις καὶ παρουσιάζουν τὶς πόρνες στὶς βιτρίνες ὡς ἐμπόρευμα (Ὁλλανδία). Ἡ οἰκονομικὴ κρίση ἔφερε καὶ στὴ Χώρα μας αὐτὸ τὸ ξεδιάντροπο «φροῦτο». Ἐπιχειρήσεις, οἱ ὁποῖες ἐμπορεύονται τὸ ποδοσφαιρικὸ «θέαμα», βρῆκαν εὔκολο τρόπο νὰ γεμίσουν τὰ ταμεῖα τους, διαφημίζοντας πορνεῖα! Ἐμεῖς τί νὰ ποῦμε γιὰ τὴν κατάντια μας αὐτή; Ἡ πορνεία ἦταν, ἀπὸ τὸ ἀπώτερο παρελθόν, μία αἰσχρὴ καὶ καταδικαστέα πράξη, ἡ ὁποία καταρρακώνει τὴν ἀνθρώπινη προσωπικότητα, καθ᾽ ὅτι ἐμπορεύεται αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ ἀνθρώπινο σῶμα καὶ τὸν ἔρωτα. Ἂν ἑξαιρέσουμε τὴν διαχρονικὴ εἰδωλολατρία, ἡ ὁποία εἶχε «ἱεροποιήσει» τὴν πορνεία, διὰ τῆς «Ἱερᾶς Πορνείας», οἱ ἄνθρωποι σὲ ὅλες τὶς ἐποχές, τὴ θεωροῦσαν ὡς ἀπαξία καὶ αἰσχύνονταν μπροστὰ στὸ φαινόμενο. Ἡ ἀπίστευτη ὅμως πλύση ἐγκεφάλου, ποὺ ἀσκοῦν ἐδῶ καὶ χρόνια τὰ ΜΜΕ καὶ ἰδιαίτερα ἡ τηλεόραση, ἔχουν ἀμβλύνει ἐπικίνδυνα τὶς περὶ ἠθικῆς ἀντιλήψεις τῶν νεοελλήνων. Ὁ καλλιεργημένος ἐδῶ καὶ χρόνια ἀπὸ τὴ «Νέα Ἐποχὴ» πανσεξουαλισμός, «ἀπενοχοποίησε» καὶ τὴν πορνεία, θεωρώντας την ὡς «κοινωνικὸ λειτούργημα»! Ἀλλὰ καὶ κάτι ἄλλο: Ἡ ἀναίσχυντη διαφήμιση τῶν οἴκων ἀνοχῆς στὰ γήπεδα, «πάει πακέτο» μὲ τὶς ἀπίστευτες βωμολοχίες, τὶς ὕβρεις, τὶς ἀπειλές, τοὺς ξυλοδαρμοὺς καὶ δυστυχῶς τὶς βλασφημίες τῶν θείων, ποὺ ἐκτοξεύουν θερμόαιμοι «φίλαθλοι» κατὰ ἀντιπάλων «φιλάθλων». Χριστιανοὶ γονεῖς, ἀποτρέψτε τὰ παιδιά σας ἀπὸ τέτοιου εἴδους «θεάματα», εἶναι καταστροφικὰ γιὰ τὴ νεολαία μας!

Νεοπαγανισμός: ἕνας ἰδιότυπος θρησκευτικὸς ἐθνικισμός

ΕΙΝΑΙ γνωστὴ ἡ «πολιτεία» τῶν συμπατριωτῶν μας νεοπαγανιστῶν. Τὸ μαρτυροῦν τὰ γραπτά τους, στὰ περιοδικά τους, στὶς ἱστοσελίδες τους καὶ στὶς ἀπὸ τηλεοράσεως καὶ ραδιοφώνου δηλώσεις τους. Τὸ ὕφος τους εἶναι ἐχθρικὸ καὶ ἄκρως διεκδικητικό. Τί διεκδικοῦν; Τὰ πάντα! Καὶ προπάντων τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν Ἑλληνισμό! Θεωροῦν ὅτι αὐτοὶ εἶναι οἱ νόμιμοι ἀπόγονοι τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων καὶ πὼς αὐτοὶ εἶναι οἱ νόμιμοι κάτοικοι τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας! Ὅλοι οἱ μὴ παγανιστὲς δὲν ἔχουν θέση στὴν Ἑλλάδα. Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ δὲν εἴμαστε Ἕλληνες, κατ᾽ αὐτούς, ἀλλὰ κατακτητὲς τῆς Ἑλλάδος καὶ τύραννοι τῶν «Ἑλλήνων», δηλαδὴ τῶν παγανιστῶν, διότι μόνο αὐτοὶ εἶναι οἱ «ἀληθινοὶ Ἕλληνες»! Ὁ Ἑλληνισμός, κατὰ τοὺς παγανιστές, εἶναι ἀπαραίτητα καὶ ἀποκλειστικὰ παγανιστικός! Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες εἶναι πρόγονοι μόνο τῶν νεοπαγανιστῶν, καὶ ὄχι τῶν ἄλλων μὴ νεοπαγανιστῶν Ἑλλήνων! Ζητοῦν, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, νὰ ἐγκαταλείψουμε οἱ Χριστιανοὶ τὴ «Χώρα» τους καὶ νὰ πᾶμε νὰ ἐγκατασταθοῦμε στὸ Ἰσραήλ, τὴ «δική» μας Πατρίδα! Ποιοὶ τὰ λένε; Οἱ 5–10 ὀπαδοὶ τῶν καμιὰ δεκαπενταριὰ νεοπαγανιστικῶν ὁμάδων, οἱ ὁποῖες ἔχουν μεταξύ τους (εὐτυ χῶς) ἀνυπέρβλητες διαφορὲς οὐσίας καὶ δὲ μποροῦν νὰ ἑνωθοῦν, οὔτε κἂν νὰ συνεννοηθοῦν! Ὁ ρόλος ὅμως τοῦ νεοπαγανισμοῦ ἔγινε πιὰ φανερός. Ἀποτελεῖ τὶς πιὸ σκληρὲς ὁμάδες τῆς «Νέας Ἐποχῆς», οἱ ὁποῖες λειτουργοῦν ὡς «προωθητικοὶ κρι οὶ» στὶς χριστιανικὲς κοινωνίες, γιὰ τὴν πρόκληση ἑνὸς ἰδιότυπου θρησκευτικοῦ ἐθνικισμοῦ. Μοναδικός τους στόχος: ἡ ἐξαφάνιση τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπιχειρεῖται μὲ τὴν καλλιέργεια μίσους πρὸς τὸν «διεθνιστικὸ» Χριστιανισμὸ καὶ προβολὴ τῶν «αὐτοχθόνων» ἐθνικῶν παγανιστικῶν θρησκειῶν! Ἐξυπηρετώντας λοι πὸν αὐτὸν τὸν δόλιο σκοπό, οἱ συμπατριῶτες μας νεοπαγανιστές, φωνασκοῦν καὶ διεκδικοῦν ὅλες τὶς προαναφερόμενες γελοιότη-

πτευόμαστε ποιοὺς στόχους ἐξυπηρετεῖ καὶ ποιοὶ ὀργάνωσαν καὶ ὑποκίνησαν αὐτὴ τὴν ἐκρηκτικὴ κατάσταση σὲ ὁλόκληρο τὸν ἰσλαμικὸ κόσμο. Ἔχουμε ὅμως τὴ βεβαιότητα πὼς ἐκεῖνοι, ποὺ «σκάρωσαν» τὴν ἠλίθια ὄντως ταινία, δὲ μισοῦν τὸ Ἰσλάμ, ἀλλὰ τὸν Χριστιανισμό, διότι ὁ τελικὸς ἀποδέκτης τῶν «πυρῶν» τῶν μουσουλμάνων εἶναι αὐτός! Ἀποκλείεται λοιπὸν οἱ «κεφαλὲς» τῶν μουσουλμάνων, οἱ ὁποῖοι ἐξωθοῦν τὶς φανατισμένες ὀρδὲς σὲ πράξεις βίας, ὅπως ὁ ἀνωτέρω μουλάς, νὰ εἶναι ὄργανα, τῶν δημιουργῶν τῆς ταινίας, σκοπεύοντας νὰ τοὺς στρέψουν κατὰ τῶν Χριστιανῶν; Πάντως, γιὰ ἕνα εἴμαστε σίγουροι, ὅτι τὸ Ἰσλὰμ καὶ ὁ προφήτης του, δὲν ἀποτελοῦν στόχο γιὰ τοὺς ἀφανεῖς συνωμότες τοῦ κόσμου. Πραγματικὸς στόχος τους γιὰ ἐξαφάνιση εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ γιὰ ἐξόντωση ἡ Ἐκκλησία Του!

τες! Καὶ μὴ χειρότερα!

Διεκδικοῦν «σουλτανικὰς περιουσίας» εἰς τὴν Ἑλλάδα!

ΤΙ ΑΛΛΟ θὰ ἀκούσουν τὰ αὐτιά μας καὶ θὰ δοῦν τὰ μάτια μας! Μία «τρελὴ» εἴδηση ἔκαμε τὴν ἐμφάνισή της στὰ ΜΜΕ, ἤτοι: τὰ τρισέγγονα τοῦ σουλτάνου Ἀβδοὺλ Χαμὶντ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΑΤΗΜΕΝΗΝ ΕΥΡΩΠΗΝ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ τοῦ σύγχρονου εὐρωπαίου ἀνθρώπου ἔχει φτάσει στὸ ἔσχατο σημεῖο της. Ὁ ἄθεος «διαφωτισμός», μὲ τὰ ὀλέθρια διδάγματά του περὶ δῆθεν ἀπελευθέρωσης τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ «τὰ δεσμὰ τῆς θρησκείας», ἔδωσε στὴ γηραιὰ ἤπειρο «διαζύγιο ἀπὸ τὸ Θεό», ἐγκαινιάζοντας ἔτσι τὴ μοναχικὴ πορεία τοῦ εὐρωπαίου αὐτονομημένου ἀνθρώπου, μὲ ὅλες τὶς τραγικὲς συνέπειες αὐτῆς τῆς πορείας. Αὐτός, ποὺ ἔκαμε τὴν καλλίτερη ἀνατομία τῆς ἀποστατημένης Εὐρώπης, εἶναι ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, τοῦ ὁποίου παραθέτουμε ἕνα μικρὸ σχετικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ πολύκροτο βιβλίο του «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ»: «Ὁ εὐρωπαϊκὸς πολιτισμὸς ἔχει ὡς θεμέλιον τὸν ἄνθρωπον. Διὰ τοῦ ἀνθρώπου ἐξαντλεῖται τὸ πρόγραμμα καὶ ὁ σκοπὸς τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ, τὸ περιεχόμενο καὶ τὰ μέσα του. Ὁ οὑμανισμὸς εἶναι ὁ κύριος ἀρχιτέκτων του. Αὐτὸς εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου οἰκοδομημένος ἐπὶ τῆς σοφιστικῆς ἀρχῆς: πάντων χρημάτων μέτρον ἄνθρωπος, καὶ δὴ ὁ εὐρωπαῖος ἄνθρωπος. Αὐτὸς εἶναι ὁ ὕψιστος δημιουργὸς καὶ δοτὴρ ἀξιῶν. Ἀλήθεια εἶναι ὅ,τι αὐτὸς θὰ ἀνακηρύξει ὡς ἀλήθειαν. Τὸ νόημα τῆς ζωῆς εἶναι ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον οὗτος θὰ ἀνακηρύξη ὡς νόημά της. Καλὸν ἢ κακὸν εἶναι ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα αὐτὸς θὰ ἀνακηρύξη ὡς τοιαῦτα. Ἁπλῶς καὶ εἰλικρινῶς εἰπεῖν: Ὁ εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἀνεκήρυξε τὸν ἑαυτόν του θεόν. Δὲν παρατηρήσατε πόσον πολὺ τοῦ ἀρέσει νὰ συμπεριφέρεται ὡς θεὸς καὶ διὰ τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνικῆς καὶ διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ κουλτούρας… συμπεριφέρεται ὡς θεὸς πάσῃ θυσίᾳ,… ἔστω καὶ μὲ πῦρ καὶ μάχαιραν, ἔστω καὶ μὲ τὸν τρωγλοδυτισμὸν κὰ τὴν ἀνθρωποφαγίαν; Αὐτὸς ἐδήλωσε… Θεὸς δὲν ὑπάρχει. Καὶ ὑπʼ αὐτῆς τῆς λογι κῆς καθοδηγούμενος, ἐξήγαγε θαρραλέως τὸ ἑξῆς συμπέρασμα: Ἀφοῦ Θεὸς δὲν ὑπάρχει, τότε ἐγὼ εἶμαι ὁ θεός!». Ἰδοὺ τὸ ἀληθινὸ πρόσωπο τῆς «φωτισμένης» Ἑσπερίας, σκιαγραφημένο ἀπὸ τὸν ἁγιασμένο γέροντα, στὴν ὁποία ἡ ταλαίπωρος Πατρίδα μας ἔχει στρέψει ἐναγωνίως τὸ πρόσωπο καὶ ζητᾶ τήν σωτηρία της!

Β΄ διεκδικοῦν ἀκίνητά του (καὶ) στὴν Ἑλλάδα! «Χιλιάδες ἀκίνητα, ποὺ ἀνῆκαν ἄλλοτε στὴν Ὀθωμανικὴ Δυναστεία καὶ κατασχέθηκαν ἀπὸ τὸ νέο τουρκικὸ κράτος, διεκδικοῦν τώρα μὲ προσφυγή τους στὴν Δικαιοσύνη οἱ ἀπόγονοι τοῦ σουλτάνου καὶ χαλίφης Ἀβδοὺλ Χαμὶντ Β΄ (1842–1918), ποὺ ἦταν ὁ 35ος σουλτάνος τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Ἡ πρώτη ἀκρόαση τῆς ὑποθέσεως ἔγινε τὸν Ἰούνιο τοῦ 2010 καὶ ἡ δεύτερη στὶς 30 Σεπτεμβρίου 2010. Οἱ 48 ἐνάγοντες δηλώνουν μάλιστα ἀποφασισμένοι, πὼς, ἐὰν δὲν δικαιωθοῦν ἀπὸ τὰ τουρκικὰ δικαστήρια, νὰ φθάσουν ἕως τὸ Δικαστήριο τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων!» (Ἱστολόγιο: ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕ)! Ὅσο καὶ ἂν προκαλεῖ θυμηδία ἡ εἴδηση αὐτή, πρέπει νὰ μᾶς προβληματίζει ἰδιαίτερα, διότι δὲν εἶναι ξεκομμένη ἀπὸ τὴν ἐπιδιωκόμενη ἐπιμελῶς ἀπὸ τὴν Τουρκία ἀνασύσταση τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας! Ἡ τουρκικὴ διπλωματία «σκαρφίζεται» ἀπίθανους τρόπους, γιὰ νὰ φέρει στὴν ἐπικαιρότητα τὴν δῆθεν «παράνομη» διάλυση τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας, ὅπως ἡ ἀνάδειξη τῶν «μνημείων» τῶν Ὀθωμανῶν, στὰ Βαλκάνια καὶ τὴ Μέση Ἀνατολή. Τώρα ἔρχεται νὰ διεκδικήσει καὶ περιουσίες

σουλτάνων, ἀργότερα μπέηδων καὶ ἀγάδων! Ἐμεῖς διερωτόμαστε μήπως πίσω ἀπὸ τοὺς ἀστείους «ἀλυτρωτισμοὺς» τῆς Ἄγκυρας κρύβονται καὶ ἄλλοι παράγοντες, ὅπως ἂς ποῦμε, «νεοταξίτικοι», διατάραξη, δηλαδή, τοῦ στάτους κβὸ στὴν εὐρύτερη περιοχή! Ὅσο γιὰ τὰ κληρονομικὰ τοῦ «μακαρίτη» Ἀβδούλ, ἂς ἔρθουν νὰ τὰ πάρουν οἱ νεοοθωμανοὶ ἀπόγονοί του, καὶ τὰ λέμε!

Διπλοπληρώνωμεν τὰς τουρκικὰς τηλεοπτικὰς σειράς!

ΟΥΤΕ μπορούσαμε νὰ τὸ φανταστοῦμε. Μὲ χρήματα (καὶ) δικά μας ἔχουν γυριστεῖ οἱ ἄθλιες καὶ ἀνούσιες τουρκικὲς τηλεοπτικὲς σειρές, τὶς ὁποῖες προβάλλουν τὰ ἑλληνικὰ κανάλια! «Τὴν καταπληκτικὴ καταγγελία ὅτι μὲ χρήματα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης γυρίζονται κάποιες πολὺ γνωστὲς τουρκικὲς τηλεοπτικὲς σειρές, ποὺ στὴ συνέχεια πλημμυρίζουν κάποιες χῶρες τῆς Εὐρώπης μεταξύ, τῶν ὁποίων καὶ ἡ Ἑλλάδα, ἔκανε ἡ βρετανίδα βουλευτὴς τοῦ βρετανικοῦ συντηρητικοῦ κόμματος, Pauline Latham. Μάλιστα ἡ εἴδηση αὐτῆς τῆς καταγγελίας προκάλεσε τόσο μεγάλη αἴσθηση, ποὺ πέρασε καὶ στὸν τουρκικὸ τύπο, μὲ ἀποκλειστικὸ δημοσίευμα τῆς τουρκικῆς ἐφημερίδας, Μιλιέτ. Σύμφωνα μὲ τὶς δημοσιογραφικὲς πληροφορίες, ἡ βρετανίδα βουλευτὴς κατήγγειλε ὅτι μεγάλο μέρος τῆς οἰκονομικῆς βοήθειας τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης πρὸς τὴν Τουρκία, ποὺ ἀνέρχεται στὸ ποσὸ τῶν 620 ἑκατομμυρίων ἀγγλικῶν Στερλινῶν, πηγαίνει στὴν ταχέως ἀναπτυσσομένη τηλεοπτικὴ βιομηχανία τῆς Τουρκίας καὶ στὴν παραγωγὴ διαφόρων τηλεοπτικῶν σήριαλ, ποὺ ἔχουν πλημμυρίσει τὰ τελευταῖα χρόνια τὰ μεγάλα ἑλληνικὰ κανάλια» (Ἱστολόγιο ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕ). Ἂν αὐτὴ ἡ εἴδηση εἶναι ἀληθινή, τότε φτάσαμε ὡς λαὸς στὸ σημεῖο νὰ «βγάζουμε τὰ μάτια μας μὲ τὰ ἴδια μας τὰ χέρια», ἤτοι: καταντήσαμε νὰ γίνουμε ἀρωγοὶ τῆς ἄθλιας τουρκικῆς προπαγάνδας, γιὰ τὴν προώθηση τῶν συμφερόντων τῆς ἀεὶ ἐχθρικῆς γείτονος χώρας. Πληρώνουμε γιὰ τὸ γύρισμα τῶν ταινιῶν. Πληρώνουμε γιὰ τὴν ἀγορὰ τῶν ταινιῶν. Καὶ τὸ χειρότερο ἀποχαυνωνόμαστε στοὺς δέκτες μας μὲ τοὺς «ἐκπολιτισμένους» μεμέτηδες καὶ τὶς σύγχρονες χανούμισσες! Ἂν αὐτὸ δὲν εἶναι κατάντια, τότε τί εἶναι;

Νέος ἐφιαλτικὸς «μεγάλος ἀδελφός» ἐν ὄψει!

ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΟΙ ἡγήτορες τῆς «Νέας Ἐποχῆς» καὶ τῆς ἐφιαλτικῆς «Νέας Τάξεως Πραγμάτων», διὰ τῶν ἐπιστημόνων τους, κατόρθωσαν τὸ ἀκατόρθωτο: νὰ «ταυτοποιοῦν» τοὺς πολίτες ἀπὸ τὸν ἦχο τῆς φωνῆς τους! Μὲ ἕνα νέο «λογισμικὸ» μποροῦν νὰ ἐπεξεργαστοῦν τὴ φωνὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου καὶ νὰ διαπιστώσουν σὲ ποιὸν ἀνήκει! «ἡ ἔννοια τῆς ἰδιωτικότητας ἔχει χάσει παντελῶς τὴ σημασία της. Ὄχι μόνο, λοιπόν, παρακολουθοῦνται ἑκατομμύρια συζητήσεις – στὰ σπίτια τῶν Ἀμερικανῶν πολιτῶν, ἀλλὰ καὶ σὲ δημόσιους χώρους – ἀλλὰ θὰ καταγράφονται καὶ θὰ ταξινομοῦνται στὸ ἄμεσο μέλλον ἀκόμη καὶ οἱ φωνές τους ὑπὸ τὴ πρόφαση τῆς ἀπειλῆς τῆς «τρομοκρατίας». Ὅταν οἱ ἀρχὲς ἐντοπίσουν μία κλήση, ἡ ὁποία θὰ θεωρεῖται ὅτι ἀφορᾶ μία «ὕποπτη» συνομιλία, ἡ καταγραφὴ τῆς συνομιλίας θὰ εἰσάγεται στὸ πρόγραμμα Voice Grid, τὸ ὁποῖο πιθανότατα θὰ προσπαθεῖ νὰ ταιριάξει τὴν ὕποπτη φωνὴ μὲ τὰ στοιχεῖα προσωπικῆς ταυτότητας τοῦ ὁμιλοῦντος μέσῳ μίας λειτουργίας ἀναζήτησης. Μέσα σὲ πέντε μόλις δευτερόλεπτα, τὸ συγκεκριμένο πρόγραμμα μπορεῖ νὰ σαρώσει ἕως καὶ 10.000 φωνές, ἐνῶ χρειάζεται μόλις 3 δευτερόλεπτα γιὰ τὴν ἀνάλυση μίας συνομιλίας. Ἂν συνδυάσουμε τὰ δύο ἀνωτέρω δεδομένα μὲ τὴ δυνατότητα 100 ταυτόχρονων ἀναζητήσεων καὶ τὴ δυνατότητα ἀποθήκευσης 2 ἑκατομμυρίων δειγμάτων, τὸ πρόγραμμα ἀναμένεται νὰ ἔχει δείκτη ἐπιτυχίας, ποὺ θὰ προσεγγίζει τὸ 90%» (Ἱστολόγιο: ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕ). Δὲν ὑπερβάλλουμε, ὅταν χαρακτηρίζουμε τὴν ἐποχὴ τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ἐφιαλτική! Πρέπει νὰ εἴμαστε προετοιμασμένοι γιὰ κάθε ἔκπληξη τῶν σκοτεινῶν νεοεποχιτῶν!

ΣΤΙΣ 2 Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τοὺς Ἁγίους Μάρτυρες Ἀκίνδυνο, Πηγάσιο, Ἀφθόνιο, Ἐλπιδηφόρο καὶ Ἀνεμπόδιστο. Αὐτοὶ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες κατάγονταν ἀπὸ τὴν Περσία, ἔζησαν τὴν ἐποχὴ τοῦ βασιλέα Σαβωρίου καὶ κατεῖχαν ὑψηλὰ ἀξιώματα. Ἐπειδὴ ὁ Ἀκίνδυνος, ὁ Πηγάσιος καὶ ὁ Ἀνεμπόδιστος ἦσαν πολὺ εὐσεβεῖς, συνελήφθηκαν ἀπὸ τὸν βασιλέα καὶ ὑποβλήθηκαν σὲ βασανιστήρια. Βλέποντας ὁ βασιλέας τὴν γενναιότητα καὶ τὴν ὑπομονή τους σκοτίσθηκε ὁ νοῦς του καὶ ἄρχισε νὰ βλασφημῆ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ οἱ Ἅγιοι διὰ θαύματος τὸν ἔκαναν κωφὸ καὶ ἄλαλο, ἐπειδὴ ὅμως τὸν λυπήθηκαν τὸν ἰάτρευσαν. Παρ᾽ ὅλα αὐτὰ ὁ βασιλιὰς τοὺς ἐπέβαλε σὲ φρικτότερα βασανιστήρια, μάλιστα δέ, τοὺς ἔβαλε μέσα σὲ λέβητα μὲ βρασμένο μόλυβδο, ὅμως

παρέμειναν ἀβλαβεῖς. Ἐξ αἰτίας αὐτοῦ τοῦ θαύματος προσείλκυσαν στὴν πίστη τὸν Ἀφθόνιο, ὁ ὁποῖος ὅμως τιμωρήθηκε μὲ ἀποκεφαλισμὸ καὶ ἔτσι ἔλαβε τὸν στέφανο τοῦ μαρτυρίου. Ἔπειτα βάλλονται μέσα σὲ ἀσκοὺς καὶ ρίχνονται στὴ θάλασσα. Ἡ θεία χάρις, ὅμως τοὺς προστάτευσε καὶ ἔτσι προσελκύουν στὴν πίστη τὸν Ἐλπιδοφόρο, ὁ ὁποῖος ἦταν μέλος τῆς βασιλικῆς Συγκλήτου. Μαζί μὲ αὐτὸν ἐπίστευσαν ἑπτὰ χιλιάδες ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ὅλοι ἀποκεφαλίσθηκαν. Κατόπιν ὁ Ἀκίνδυνος, ὁ Πηγάσιος καὶ ὁ Ἀνεμπόδιστος ρίχνονται σὲ λάκκο μὲ θηρία καὶ πάλι ὅμως ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ τοὺς προστάτευσε. Βλέποντας ἡ μητέρα τοῦ βασιλέα τὸ θαῦμα αὐτὸ ἐπίστευσε. Στὸ τέλος τοὺς ἔβαλαν μέσα σὲ πυρακτωμένη κάμινο, ὅπου παρέδωσαν τὴν ἁγία ψυχή τους στὸν Κύριο καὶ ἔλαβαν τοὺς στεφάνους τοῦ μαρτυρίου.

«ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

τῶν πάντων, δογμάτων, κανόνων, παραδόσεων64. γ) Στὴν δημοσίευση στὸν ἀθηναϊκὸ τύπο μίας ἀπίστευτης, τερατώδους καταγγελίας, προερχομένης ἀπὸ 12 ὁμογενεῖς τοῦ Σικάγου καὶ ἀπευθυνομένης ἐνυπογράφως πρὸς τὸν νέον Πατριάρχην (Δημήτριον): «Ἡ καταγγελία ἀφορᾶ εἰς τὸν ἑλληνορθόδοξον Ἀρχιεπίσκοπον Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς κ. Ἰάκωβον, τοῦ ὁποίου οἱ καταγγέλλοντες ζητοῦν τὴν παραπομπὴν εἰς δίκην, ‘ἐπὶ ἀποστασίᾳ καὶ αἱρέσει, ἐπὶ παραβιάσει τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἐπὶ ἀρνήσει τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ἐπὶ ἑκουσίᾳ ἀρνήσει τῆς Τριαδικῆς Θεότητος, ἤτοι ἐπὶ ἀρνήσει τοῦ ἀποκαλουμένου Λόγου τοῦ Θεοῦ’. Ἡ καταγγελία δὲν εἶναι οὔτε αὐθαίρετος, οὔτε ἐπιπολαία, ἀλλὰ στηρίζεται ἐπὶ συγκεκριμένων γεγονότων, ἤγουν ἐπὶ δηλώσεων καὶ ἄρθρων τοῦ ἰδίου τοῦ κ. Ἰακώβου, ὁ ὁποῖος, ὡς καταγγέλλουν οἱ 12 ὁμογενεῖς, παρὰ τὰς διαμαρτυρίας τοῦ ποιμνίου, ὄχι μόνον δὲν ἀποκηρύσσει τὰς ἀποστατικάς του αὐτὰς ἐνεργείας, ἀλλὰ καὶ τὰς ἐπαναλαμβάνει καὶ τὰς προσυπογράφει, εἰς συνεντεύξεις καὶ ἐπιστολάς του πρὸς ξένους καὶ ὁμογενεῖς… Τὸ πλέον ὅμως κραυγαλέον δεῖγμα τῶν τερατωδῶν καὶ ἀπιστεύτων δηλώσεων τοῦ ἀποστάτου Ἱεράρχου ἀποτελεῖ τὸ ἄρθρον του εἰς τοὺς ‘Τάϊμς τῆς Νέας Ὑόρκης’ τῆς 25ης Σεπτεμβρίου 1967, ἐν τῷ ὁποίῳ ἀναφέρονται ὑπ’ αὐτοῦ τὰ ἑξῆς: ‘Τὸ νόημα τοῦ Θεοῦ εἶναι μία ἀφηρημένη ἑλληνικὴ ἰδέα, τὴν ὁποίαν ὁ ἄνθρωπος τῆς σήμερον καὶ τῆς αὔριον δὲν ἀποδέχεται. Εἰδικῶς δὲ ἡ ἀποδοκιμασία αὕτη ἀφορᾶ τὸ δόγμα τῆς Τριαδικότητος. Ἑπομένως, δέον ὅπως ἀπεκδυθῆ ἡ Θεολογία τῶν ἑλληνικῶν της ἐνδυμάτων, ἕν μεταξὺ τῶν ὁποίων τὸ δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος’»65. δ) Σὲ θέσεις καὶ ἀπόψεις τοῦ πρώην Οἰκ. Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ὁ ὁποῖος «ὑπεστήριξεν ὅτι ἡ τραγωδία τῆς διασπάσεως τῆς Χριστιανοσύνης θὰ ἠδύνατο δι’ ὁρισμένων παραχωρήσεων καὶ ὑποχωρήσεων καὶ συμβιβασμῶν ἐν πνεύματι ἀγάπης νὰ ὑπερνικηθῆ καὶ νὰ ἀποκατασταθῆ ἡ χριστιανικὴ ἑνότης! Ἔτι μᾶλλον! Ἐπίστευεν ὅτι ἀρκεῖ ἡ συμμετοχὴ εἰς τὸ Κοινὸν Ποτήριον, διὰ νὰ ἀποκατασταθῆ de facto ἡ ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ νὰ λησμονηθοῦν ἐν συνεχείᾳ αἱ μεταξὺ αὐτῶν διαφοραί! Ὁ ἴδιος προτρέχων κατὰ πολὺ τῶν γεγονότων δὲν ἐδίσταζε νὰ διακηρύττει, ὅτι ‘ἀνήκει εἰς ὅλας τὰς Ἐκκλησίας…’»66! Μὲ πολὺ καυστική, ἀλλὰ καὶ ἐλεγκτικὴ γλώσσα διεκτραγωδεῖ τὴν κατάσταση, ἡ ὁποία ἔχει πάρει πλέον διαστάσεις προδοσίας τῆς πίστεως, ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης. Σχολιάζοντας τὴν ἐνέργεια τῶν προτεσταντῶν τοῦ ΠΣΕ νὰ μᾶς ταυτίσουν μὲ τοὺς Μονοφυσίτες λέγει: «Ἔχει πάρει τέτοια ἔκταση αὐτὴ ἡ ἄμβλυνση καὶ ἡ προδοσία τῆς πίστεως, ὥστε ὄχι μόνο οἱ Προτεστάντες, ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς, οἱ ἐκκλησιαστικοί μας ἡγέτες δηλαδή, νὰ συγκαλοῦμε ἐπιτροπὲς ἢ νὰ συμμετέχουμε σὲ ἐπιτροπὲς μαζὶ

μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Μονοφυσίτες, ἀποκαλώντας τὶς ἐπιτροπὲς αὐτὲς ‘διορθόδοξες’ … Δεκαέξι αἰώνων παράδοση Ὀρθοδοξίας κατεδαφίζεται καὶ σωριάζεται σὲ ἐρείπια. Καὶ αὐτὸ δὲν συνάγεται μόνον ἀπὸ τὴν χρήση καὶ υἱοθέτηση τοῦ ὅρου Ὀρθόδοξος γιὰ τοὺς αἱρετικούς, ποὺ θὰ ἀρκοῦσε νὰ γκρεμίση τὰ ὅρια μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ πλάνης, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλες θετικὲς στὴ συνέχεια πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴ ἐνέργειες, τὶς ὁποῖες μάλιστα μὲ πρωτοφανῆ θρασύτητα, θεολογικὴ κενότητα καὶ μεγαλοστομία, τολμοῦν καὶ δημοσίᾳ, ‘γυμνῇ τῇ κεφαλῇ’ νὰ ὑποστηρίζουν οἱ αὐτουργοί τους καὶ νὰ στρέφονται ἐναντίον ὅσων ἐντοπίζουν τὴν πλάνη καὶ ἀνησυχοῦν… Ἡ συγκρητιστικὴ διαθρησκειακὴ καὶ διαχριστιανικὴ ἰσοπέδωση δὲν ἀνέχεται πλέον τὴν ἔννοια τῆς αἱρέσεως στὴν ἐποχή μας. Ἡ συμμετοχή μας λοιπὸν στὸν ἐκ τῆς φύσεώς του καὶ τῆς ἀποστολῆς του συγκρητιστικὸ ὀργανισμὸ τοῦ ΠΣΕ φαίνεται καὶ μόνο ἀπὸ αὐτὴν τὴν τηλεγραφικὴ ἀναφορὰ στὶς καταλυτικὲς γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία συνέπειές της, ὅτι δὲν προσέφερε τίποτε ἀπολύτως. Ἡ διατυμπανιζομένη μαρτυρία τῶν Ὀρθοδόξων ἔμεινε λόγος κενός, γιατί κατέληξε σὲ συμμαρτυρία τῆς πλάνης καὶ τῆς αἱρέσεως»67. Αὐτὴ δὲ ἀκριβῶς ἡ συμμαρτυρία τῆς πλάνης καὶ τῆς αἱρέσεως δὲν ἀποδεικνύει ἁπλῶς διάβρωση καὶ ἄμβλυνση τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος, ἀλλὰ πραγματικὸ ναυάγιο περὶ τὴν πίστιν. Καὶ τὸ νὰ ναυαγήσει περὶ τὴν πίστιν ἕνας θεολόγος, ποὺ ἐκπροσωπεῖ τὴν Ὀρθοδοξία στοὺς Διαλόγους εἶναι βέβαια λυπηρό, ἀλλ’ ὄχι τόσο τραγικό. Τὸ πράγμα γίνεται ἐξόχως τραγικό, πραγματικὴ τραγωδία, ὅταν τὸ ναυάγιο ἀφορᾶ ὑψηλὰ ἱστάμενα πρόσωπα, ποὺ κατέχουν μεγάλα ἐκκλησιαστικὰ ἀξιώματα. Σὲ ἄλλη συνάφεια τῶν λόγων του ὁ ἐν λόγῳ καθηγητὴς παρατηρεῖ: «Ἡ συνειδητοποίηση, σὺν τῷ χρόνῳ, αὐτῆς τῆς καταστάσεως, καὶ οἱ προκλητικὲς ἐξελίξεις στὸν χῶρο τοῦ Προτεσταντισμοῦ σὲ θέματα πίστεως καὶ ζωῆς, ὅπως ἡ ἀνοχὴ ἀκόμη καὶ ἀρνητῶν τοῦ δόγματος τῆς ἀναστάσεως, παγανιστικῶν λατρειῶν τοῦ πνεύματος τῆς φύσεως, ἡ ἀποδοχὴ καὶ ἡ ἔγκριση τῆς ἱερωσύνης τῶν γυναικῶν, τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ πολλὰ ἄλλα, ποὺ ἔδειχναν ὅτι ἡ παρουσία τῶν Ὀρθοδόξων οὔτε ἁπλῶς ὡς φρένο καὶ συγκράτηση λειτουργεῖ, ἀλλὰ ἀντίθετα ὡς νομιμοποίηση καὶ συνυπευθυνότητα, ποὺ ἐνισχύει τὸν κατήφορο στὴν πλάνη, ὁδήγησαν μερικὲς αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, πιεζόμενες ἀπὸ τὴν ὑγιῆ ἔνσταση καὶ ἀνησυχία τῶν πληρωμάτων τους, νὰ ἀποχωρήσουν ἀπὸ τὸ ΠΣΕ»68. Συντριπτικὴ ἧττα τῶν Ὀρθοδόξων καὶ καθολικὴ ἐπικράτηση τῆς προτεσταντικῆς θεολογίας μαρτυροῦν τὰ ὅσα ἔγιναν ἀμοιβαίως ἀποδεκτὰ καὶ ὑπεγράφησαν ἀπὸ Ὀρθοδόξους καὶ Προτεστάντες στὴν 9η Γενικὴ Συνέλευση τοῦ ΠΣΕ στὸ Porto Ale-

Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΛΗ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

Μέσα στήν καρδιά μας διεξάγεται ἡ πιό μεγάλη πάλη. Πόσο ζωντανά καί δυναμικά τήν περιγράφει ὁ μέγας ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, ὁ Παῦλος! "Οὐ γάρ ὅ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ᾽ ὅ οὐ θέλω κακόν τοῦτο πράσσω" (Ρωμ. Ζ´ 19). Καί συμπληρώνει μέ τόν ἑξῆς συλλογισμό: "Συνήδομαι γάρ τῷ νόμῳ τοῦ Θεοῦ κατά τόν ἔσω ἄνθρωπον, βλέπω δέ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου" (Ρωμ. Ζ´ 22-23). Ἐσωτερικά εὐχαριστιέμαι μέ τό νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά μέσα μου, δυστυχῶς, αἰσθάνομαι τό νόμο τοῦ κακοῦ καί τή δύναμη τῆς ἁμαρτίας. Στ᾽ ἀλήθεια, ποιός πέρασε ἀπό τοῦτο τόν κόσμο καί δέν εἶδε καί δέν ἄκουσε τ᾽ ἄγρια χτυπήματα τούτης τῆς σκληρῆς καί ἀδυσώπητης πάλης; Ὁ Γ. Βερίτης, ἐμπνευσμένος ἀπό τούς στίχους τοῦ Παύλου, ἔγραψε τό ποιητικό ἀριστούργημα «Ποιός ἄλλος», μέ 31 στροφές, ἀπ᾽ τίς ὁποῖες μεταφέρω τρεῖς, πολύ χαρακτηριστικές:

Ἐσύ τό ξέρεις, Παντοδύναµε,

δυό κόσµοι µέσα µου παλεύουν, ὤ σπαραγµοί τῶν ἀντιθέσεων, πού µέρα νύχτα µέ παιδεύουν! Βλέπω τοῦ νόµου Σου τά θέλγητρα κι ὁρµῶ γιά νά τά καταχτήσω· µά τό κακό µπροστά µου ὀρθώνεται, θεριό! καί µέ γυρίζει πίσω. Καί σέ τούτη τήν πάλη, τή λευτεριά τή δίνει ὁ µόνος δυνατός Κύριος: Ψάλε γλυκά τόν ὕµνο τῆς ἀγάπης σου καί τόν ψαλµό τῆς λευτεριᾶς σου. ∆ιαλάλησέ την ὡς τά πέρατα τήν ἀξεπέραστη χαρά σου. Στίς "Ἀσκητικές ἐμπειρίες" (τόμος Δ´) γράφει ὁ μεγάλος ρῶσος ἅγιος, ὁ Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ: «Ποιός δέν βλέπει μέσα του τήν ἀσυμφωνία τοῦ νοῦ, τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος; Ποιός δέν αἰσθάνεται τήν πάλη, πού διεξάγεται ἀνάμεσά τους καί τό συνακόλουθο μαρτύριο; Καί ποιός δέν ἀναγνωρίζει σ᾽ αὐτή τήν πάλη καί σ᾽ αὐτό τό μαρτύριο τήν ἀδυναμία τῆς ἀνθρώπινης φύσης; Ἀλλά μή ἀνησυχεῖς. Ὁ Θεός δέ θά περιφρονήσει μιά καρδιά πού αἰσθάνεται συντριβή καί ταπείνωση...».

gre τῆς Βραζιλίας τὸ 2006. Στὴν ἐν λόγῳ συνέλευση ἔγιναν ἀμοιβαίως ἀποδεκτὰ μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἀκόλουθα: 1) «Εἴμαστε μία ἀδελφότητα Ἐκκλησιῶν», λέγει τὸ κείμενο, «ποὺ ὁμολογοῦν τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς Θεὸ καὶ Σωτήρα σύμφωνα μὲ τὶς Γραφὲς καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἐπιζητοῦμε νὰ ἐκπληρώσουμε τὴν κοινή μας κλήση, νὰ συμμετέχουμε στὴ δόξα τοῦ ἑνὸς Θεοῦ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»69. Ἑπομένως, δὲν εἴμαστε μόνον ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἡ Μία, Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ὅπως ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως, ἀλλὰ ὅλες μαζὶ οἱ 340 ψευδοεκκλησίες τοῦ ΠΣΕ. 2) «Κάθε Ἐκκλησία ἐκπληρώνει τὴν καθολικότητά της, ὅταν εἶναι σὲ κοινωνία μὲ τὶς ἄλλες Ἐκκλησίες»70. Ἑπομένως, γιὰ νὰ ἐκπληρώσουμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι τὴν καθολικότητά μας εἶναι ἀπαραίτητο νὰ εἴμαστε σὲ κοινωνία μὲ αὐτὲς τὶς ψευδοεκκλησίες. Ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «τίς κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος»71; δὲν ἰσχύει πλέον γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστές. 3) «Ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως αὐτὴ ἐκφράστηκε ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους εἶναι μία, ὅπως ἀκριβῶς ἕνα εἶναι καὶ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Παρὰ ταῦτα εἶναι θεμιτὸ ἡ πίστη αὐτὴ νὰ διατυπώνεται μὲ διαφορετικοὺς τρόπους»72. Δηλαδὴ οἱ ποικίλες αἱρετικὲς διδασκαλίες τῶν Προτεσταντῶν θεωροῦνται ὡς διαφορετικοὶ τρόποι ἐκφράσεως τῆς ἰδίας πίστεως καὶ ὡς ποικιλία τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 4) «Τὸ ὅτι ὅλοι μας ἀπὸ κοινοῦ ἀνήκουμε στὸ Χριστὸ διὰ τοῦ Βαπτίσματος εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δίνει τὴν δυνατότητα στὶς Ἐκκλησίες καὶ τὶς καλεῖ νὰ συμβαδίσουν ἀκόμη καὶ ὅταν διαφωνοῦν»73. Αὐτὸ δηλαδή, ποὺ ὁριοθετεῖ τὴν Ἐκκλησία, δὲν εἶναι ἡ κοινὴ ὀρθὴ πίστις καὶ ἡ ἀποστολικὴ παράδοσις, ἀλλὰ τὸ Βάπτισμα. Σὲ ἄλλο σημεῖο διατυπώνεται: «ὑπάρχουν μερικοί, ποὺ δὲν χρησιμοποιοῦν νερὸ στὴν ἱεροτελεστία τοῦ Βαπτίσματος, ἀλλὰ μετέχουν στὴν πνευματικὴ ἐμπειρία τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς»74. Ἡ ἐντολὴ δηλαδὴ τοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς μαθητές του: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», δὲν σημαίνει τίποτε γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστὲς καὶ δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐφαρμόζεται. Ὑποσημειώσεις:

59. ΑΡΧΙΜ. ΠΑΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, Ἡ Ὀρθοδοξία μπροστὰ στὴ θύελλα τοῦ συγχρόνου Προτεσταντικοῦ καὶ Παπικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Πειραιὰς 2011, σ. 45. 60. Ἡ ἐπὶ τῶν δογματικῶν ἱεροκοινοτικὴ ἐπιτροπή, Ὑπόμνημα…, σσ. 19-20. 61. ΚΩΝ/ΝΟΣ ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ, Ὁ.π., σ.

29. 62. Ὁ.π., σσ. 87-88. 63. Ὁ.π., σ. 20.

64. Ὁ.π., σσ. 26-27. 65. Ὁ.π., σ. 28. 66. Ὁ.π., σ. 30. 67. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Ὁμότιμος Καθ. Θεολογικῆς Σχολῆς ΑΠΘ, Τὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας…, σσ. 76-78. 68. Ὁ.π.,

σ. 78. 69. Θεοδρομία 1 (Ἰανουάριος- Μάρτιος 2008) 133. 70. Ὁ.π., σσ. 135-136. 71. Β΄ Κορ. 6, 14. 72. Θεοδρομία, Ὁ.π., σ. 135 73. Ὁ.π., σ. 137. 74. Ὁ.π., σσ. 136-137.

῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρόπουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκ φράζουν τὰς προσωπικὰς ἀ πόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύνην τῶν γραφομένων.

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ Δ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ «Ἡ Ἁγία Γραφή ἐξηγημένη, Πράξεις τῶν Ἀποστόλων», Ἐκδόσεις «Ὀρθοδόξου Τύπου», σελ. 574.

Ὁ Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος ὁ ἱδρυτὴς τῆς Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως καὶ τῆς ἐφημερίδος της « Ὀρθόδοξος Τύπος», ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἔντονο πνευματικό του ἔργο ἦταν ἰδιαίτερα γνωστὸς καὶ γιὰ τὸ συγγραφικό του. Ὁ π. Χαράλαμπος ἔγραψε τοὺς συναξαριστὲς πάρα πολλῶν Ἁγίων, πολλὰ ψυχωφελῆ βιβλία, ἀλλὰ καὶ ἑρμηνευτικά. Ἑρμήνευσε τὰ κατὰ Λουκᾶ, κατὰ Ματθαῖο καὶ κατὰ Ἰωάννη Εὐαγγέλια, τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, τὴν ἐπιστολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρὸς Ρωμαίους καὶ τὴν Ἀποκάλυψη, τὸ τελευταῖο βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης, τοῦ Ἀποστόλου Ἰωάννη. Θὰ σᾶς παρουσιάσουμε τὶς Πράξεις, ὥστε νὰ γίνει ἕνα ἔναυσμα πρὸς στοὺς ἀναγνῶστες τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου γιὰ μία πληρέστερη μελέτη τοῦ βιβλίου αὐτοῦ μὲ σκοπό, ὅπως λέει καὶ ὁ π. Χαράλαμπος «Νὰ στερεώση τὴν Πίστη τῶν πιστῶν στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἔχει ὁρίσει νὰ διαβάζεται τὸ βιβλίο τῶν Πράξεων στοὺς Ἱ. Ναοὺς σὰν ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως μέχρι τὴν Πεντηκοστή». Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ βιβλίο αὐτὸ ἐτυπώνετο μέχρι τοῦ 20οῦ κεφαλαίου ζῶντος τοῦ μακαριστοῦ π. Χαραλάμπους ἀπὸ τὸ 20ό κεφάλαιο καὶ ἑξῆς, ὁπότε ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ ὁ ἀείμνηστος π. Χαράλαμπος, ἡ συνέχεια τῆς ἐκτύπωσης ἔγινε μὲ τὴν φροντίδα καὶ ἐπιμέλεια μαθητῶν καὶ συνεργατῶν του. Στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ἀναφέρονται πολλὰ ἀπὸ ὅσα ἔκαναν οἱ Ἀπόστολοι γιὰ τὴν ἵδρυση καὶ τὴν ἐπέκταση τῆς Ἐκκλησίας, κυρίως ὅμως τῶν πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου καὶ πρὸ παντὸς τοῦ Παύλου. Τὶς ἔγραψε ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ὑπὸ τύπον ἐπιστολῆς καὶ ἀποτελοῦν τὴν συνέχεια τοῦ κατὰ Λουκᾶ Εὐαγγελίου. Ἐξιστοροῦν τὸ πῶς ἱδρύθηκε ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ πῶς κατόπιν ἐξαπλώθηκε στὴν Παλαιστίνη καὶ στὰ εἰδωλολατρικὰ ἔθνη, μέχρι καὶ τὴν Ρώμη. Μέσα ἀπὸ τὴν ἐξιστόρηση

αὐτὴ παρουσιάζεται ἡ δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, ὑπογραμμίζονται ἐκεῖνα, ποὺ προεῖπε ὁ Κύριός μας στὰ Εὐαγγέλια καὶ ἔγιναν πραγματικότητα ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῶν Ἀποστόλων, μὲ τὴν δύναμη καὶ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὰ περισσότερα, ὅπως ἐγράφη, ἀπὸ τὰ ἱστορούμενα στὶς Πράξεις διηγοῦνται τὴν δράση καὶ τὰ ἔργα τοῦ Ἀπ. Παύλου, ἐπειδὴ ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἦταν στενὸς συνεργάτης τοῦ Ἀπ. Παύλου καὶ δὲν τὸν ἐγκατέλειψε, ὅπως ἔπραξαν ὁ Δημᾶς καὶ ὁ Ἐρμογένης. Ὁ π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, γράφει ὅτι ἡ ἐξήγηση εἶναι «τὸ κατὰ δύναμιν» καὶ εἶναι βασισμένη στὶς ἑρμηνεῖες, ποὺ ἔχουν κάνει οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Τό βιβλίο εἶναι γραμμένο σὲ ἁπλὴ γλῶσσα, ὅπως ὅλα τὰ βιβλία τοῦ π. Χαραλάμπους, ὥστε νὰ μπορῆ νὰ ἐννοήση ὁ ὁποιοσδήποτε τὰ βαθειὰ καὶ σωτήρια νοήματά του. Ἐχρησιμοποιήθηκε τὸ ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐγκεκριμένο κείμενο καὶ ὁ π. Χαράλαμπος ἀκολουθεῖ τὸν τρόπο, ποὺ ἀκολούθησε στὴν μετάφρασή του ὁ Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Παναγιώτης Ν. Τρεμπέλας στὸν ἀριθμὸ καὶ τὴν ὀνοματοδοσία τῶν κεφαλαίων καὶ ὑποκεφαλαίων.

Γ.Κ.Τ

Ἔτος Λ´, Ἀριθμ. 40/2 Νοεμβρίου 2012

ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ «Νὰ εἴμαστε αἰσιόδοξοι ὅ,τι καὶ ἂν συμβαίνει». Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη». Σχ. 20x14 σσ 30. ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ «Σαλπίσματα Μετανοίας» (Ἀποσπάσματα κηρυγμάτων). Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη». Θεσ/νίκη 2012. Σχ. 20,50x14 σσ 128. ΕΛΕΝΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ – ΚΟΥΡΤΙΔΟΥ «Τὸ Τραγούδι τῆς Μικρασίας» Ἐκδόσεις Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος. Ἀθήναι Σεπτέμβριος 2012. Σχ. 20,50x14 σσ 224.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

ORTHODOX LIFE, ἐκδίδεται διμηνιαίως, ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἰς Τζόρνταβιλ, Ν. Ὑόρκη. Ἰούλ. – Αὔγ. 2012.

ORTHODOX TIDNING, Ἐπίσημον δελτίον ὄργανον τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Σουηδίας. Στοκχόλμη. Ἰαν., Φεβρ., Μάρτ., Ἀπρίλ., Μάϊος, Ἰούν., Ἰούλ.

2012.

PRAVOSLAVNAYA RUS. Δεκαπενθήμερον περιοδικὸν (εἰς γλῶσσαν ρωσικήν), ἔκδοσις τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγίας Τριάδος. Jordanville Ν.Υ. Φεβρ., Μάρτ., Ἀπρίλ. 2012.

THE PATRISTIC AND BYZANTI-

NE REVIEW, ΠΑΤΕΡΙΚΗ – ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ, Ἐκδ. Ἀμερικανικοῦ Ἰνστιτούτου Πατερικῶν καὶ Βυζαντινῶν Μελετῶν, Τόμος 29, 2011, Τόμος 30, 2012. ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ, Μηνιαῖον Ὀρθόδοξον Χριστιανικὸν περιοδικὸν τῆς Ἀδελφότητος «Λυδία». Μάϊος, Ἰούν., Ἰούλ., Αὔγ. 2012. Θεσσαλονίκη. Η ΑΓΙΑ ΤΑΒΙΘΑ, Τριμηνιαῖο περιοδικὸ τῆς ὁμωνύμου «Ὀρφανικῆς Στέγης». Αὔγ. – Ὀκτ. 2012. Λεβάδεια. ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ Ἐσφιγμενίτης, Διμηνιαία Ὀρθόδοξος Ἔκδοσις Ἁγίου Ὄρους. Μάϊος – Ἰούν., Ἰούλ. – Αὔγ. 2012. Ἅγιον Ὄρος. ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ, Περιοδικὴ ἔκδοσις Ἱερᾶς Ἀνδρώας Μονῆς Ἁγίων Μαρτύρων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης Φυλῆς Ἀττικῆς. Μάρτ.

2012. ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ, Μηνιαῖον Δελτίον τοῦ Ἱδρύματος Ἁγ. Νεκτάριος. Ἰούλ. – Αὔγ., Σεπτ. – Ὀκτ.

2012. Λευκωσία. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ. Διμηνιαία ἔκδοση τοῦ συλλόγου «Φίλοι Ἱ. Κοινοβίου Ἁγ. Νικοδήμου». Ἰούλ. – Αὔγ. 2012. Γουμένισσα.

᾿Αρχιμ. π. Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου

ΒΙΟΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ποὺ ἑορτάζουν τὸν μῆνα Νοέμβριο Θὰ τοὺς βρῆτε στὶς ᾿Εκδόσεις τοῦ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ»

1) Οἱ ῞Αγιοι ᾿Ανάργυροι Κοσμᾶς καὶ Δαμιανὸς 2) Οἱ Μάρτυρες ᾿Ακεψιμᾶς, ᾿Αειθαλᾶς, ᾿Ιωσὴφ 3) ῾Ο ῞Αγιος ᾿Ακίνδυνος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ 4) ῾Ο ῞Αγιος ᾿Ιωαννίκιος ὁ Μέγας 5) Οἱ ῞Αγιοι Γαλακτίων καὶ ᾿Επιστήμη 6) Οἱ Ταξιάρχαι Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ 7) ῾Ο ῞Αγιος Νεκτάριος 8) ῾Ο ῞Αγιος Μηνᾶς 9) ῾Ο ῞Αγιος ᾿Ιωάννης ὁ ᾿Ελεήμων 10) ῾Ο ῞Αγιος ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος 11) ῾Ο ᾿Απόστολος Φίλιππος 12) ῾Ο ῞Αγιος Κωνσταντῖνος ὁ ῾Υδραῖος 13) Οἱ Μάρτυρες Γουρίας, Σαμωνᾶς καὶ ῎Αβιβος 14) ῾Ο Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος 15) ῾Ο ῞Αγιος Γρηγόριος Νεοκαισαρείας 16) ῾Ο ῞Αγιος Γρηγόριος ὁ Δεκαπολίτης 17) ᾿Ο ᾿Απόστολος ᾿Ονήσιμος 18) ῾Ο ῞Αγιος ᾿Αμφιλόχιος 19) ῾Ο ῞Αγιος Πέτρος ᾿Αλεξανδρείας 20) ῾Η ῾Αγία Αἰκατερίνη 21) ῾Ο ῞Αγιος Μερκούριος 22) ῾Ο ῞Αγιος Στυλιανὸς 23) ῾Ο ῞Αγιος ᾿Ιάκωβος ὁ Πέρσης 24) ῾Ο ῞Αγιος Στέφανος ὁ Νέος 25) ῾Ο ᾿Απόστολος ᾿Ανδρέας

1,00 1,00 1,00 1,00 1,00 1,70 3,20 1,20 1,00 2,20 1,00 1,00 1,00 1,00 1,00 1,00 1,00 1,00 1,00 1,00 1,00 1,00 1,00 1,00 1,00

Βιβλιοπωλεῖο τοῦ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ»

Ὁδὸς Κάνιγγος 10 (Α´ ὄροφος) ᾿Αθῆναι 106 77, Τηλ. 210–38.16.206 ΦΑΞ 210–38.28.518

2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Σελὶς 3η

Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων»

ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΕΣ ΔΙΑ ΤΗΝ 28ην ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940* Ἀνθρώπινη ἐπιθυμία καὶ ἐπιδίωξη καὶ λαχτάρα εἶναι νὰ κάνουμε τὰ παιδιά μας νὰ ἐκτιμοῦν καὶ νὰ ἀγαποῦν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους καὶ πρῶτα-πρῶτα τούς δικούς τους. Πολλὰ χρόνια δάσκαλος, ἔλεγα στοὺς γονεῖς τῶν μαθητῶν μου: Νὰ προσπαθεῖτε νὰ κάνετε τὰ παιδιά σας νὰ σᾶς ἀγαποῦν καὶ νὰ σᾶς ἐκτιμοῦν. Τὸ πρῶτο εἶναι εὔκολο, γιατί εἶναι φυσιολογικό. Εἶναι στὴ φύση μας. Τὸ δεύτερο πρέπει νὰ τὸ κερδίσετε μὲ τὴ δική σας προσπάθεια. Τότε θὰ εἶναι κοντά σας καὶ τότε θὰ μπορέσετε νὰ τοὺς προσφέρετε, πέρα ἀπʼ τὰ τόσο ἀπαραίτητα ὑλικά, καὶ κάθε πνευματικὴ στήριξη καὶ βοήθεια. Αὐτὴ τὴν πολὺ ἁπλή, καὶ σχεδὸν αὐτονόητη, παιδαγωγικὴ ἀρχὴ φαίνεται ὅτι τὸ ἴδιο τὸ σημερινὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο ἐπιδιώκει ὄχι μόνο νὰ τὴν ἀγνοεῖ, ἀλλὰ καὶ νὰ τὴν μάχεται μὲ πλήρη συνείδηση τοῦ ἐπερχόμενου (ἴσως καὶ ἐπιδιωκόμενου) ἀποτελέσματος. Τὸ συμπέρασμα αὐτὸ δὲν στηρίζεται μόνο στὸ ἐξοργιστικὸ παράδειγμα, ποὺ παρουσιάζεται παρακάτω. Ὑπάρχουν καὶ ἄλλα κεφάλαια στὰ “διδακτικὰ” βιβλία τοῦ Δημοτικοῦ καὶ τοῦ Γυμνασίου, ποὺ προσπαθοῦν, μὲ μέγιστη ἐπιμονὴ (καὶ ἐπιτυχία κάποτε), νὰ ὁδηγήσουν τὰ νέα παιδιά, τοὺς μαθητὲς τῶν ἑλληνικῶν σχολείων, σὲ ἀπόλυτη ἀπαξίωση τῶν ἄμεσων ἢ καὶ παλαιότερων προγόνων τους, τῶν γονιῶν, τῆς οἰκογένειάς τους, τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, τῆς γενιᾶς καὶ τοῦ Ἔθνους τους. Τὰ ὅπλα μὲ τὰ ὁποῖα ἐπιδιώκεται ἡ πνευματικὴ διάπλαση τῶν παιδιῶν μας εἶναι βέβαια τὰ διδακτικὰ βιβλία τῶν Σχολείων μας. Καὶ προφανῶς μιλᾶμε γιὰ τὰ βιβλία ποὺ σήμερα εἶναι στὰ χέρια τῶν μαθητῶν, ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς κυρίας Γιαννάκου - ὑπουργοῦ Παιδείας. Τῆς Παιδείας ποὺ τότε ἦταν καὶ “ἐθνική”. Τοῦτες τὶς ἡμέρες, πάρα πολὺ φυσικά, ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς Ε΄Δημοτικοῦ (ὑπενθυμίζω τὴν ἡλικία· εἶναι 10 χρονῶν) θὰ διαβάσουν τὸ εἰδικὸ μάθημα γιὰ τὴν ἱστορικὴ ἐπέτειο τῆς 28ης Ὀκτωβρίου. Εἶναι στὸ διδακτικὸ βιβλίο “Γλώσσα Ε΄Δημοτικοῦ Τῆς γλώσσας ρόδι καὶ ροδάνι- α΄ τεῦχος Ἐκδ. Ὀργανισμοῦ Ἐκδόσεως Διδακτικῶν βιβλίων Ἀθήνα 2004 (ἀνατύπωση 2011), σελ. 41-48”. Συγγραφεῖς καὶ ἐπιλογεῖς τῶν προσφερομένων κειμένων εἶναι οἱ: Ἄννα Ἰορδανίδου, Ἀναστασία Ἀναστασοπούλου, Ἰωάννης Γαλανόπουλος, Ἰωάννης Δρῦς, Ἄννα Κόττα καὶ Πέτρος Χαλικιᾶς. Στὸ βιβλίο λοιπὸν αὐτό, ἡ ἑνότητα 3 (μὲ τρεῖς ὑποενότητες) εἶναι ἀφιερωμένη στὴν 28η Ὀκτωβρίου. Καὶ ἔχει καὶ καλὰ στοιχεῖα. Ὅμως τὰ ἀρνητικὰ εἶναι τὰ πιὸ σημαντικά. Καὶ φαίνεται πὼς προσπαθοῦν νὰ ἀπαξιώσουν ὅσο γίνεται πιὸ πολύ τούς Ἕλληνες τοῦ 1940, στὰ μάτια, μᾶλλον στὶς ψυχές, τῶν δεκάχρονων μαθητῶν. Φαίνεται πὼς οἱ συγγραφεῖς θέλουν νὰ διαψεύσουν ὅσα οἱ ἀφηγήσεις, οἱ ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς, τὰ ντοκιμαντέρ, τὰ σχετικὰ ἱστορικὰ ἔργα, ἀλλὰ καὶ τὰ λογοτεχνικὰ

Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΑΝΤΒΕΝΤΙΣΤΩΝ ΤΗΣ Ζ´ ΗΜΕΡΑΣ

Τοῦ κ. Ἠλία Φραγκοπούλου, Φιλολόγου-Θεολόγου, Προέδρου τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων

βιβλία καὶ τὰ τραγούδια καὶ ὅποιες ἄλλες μαρτυρίες ἀπʼ τὴν ἐποχὴ δίνουν τὴν εἰκόνα τῶν τότε Ἑλλήνων (πατέρων καὶ παππούδων μας). Θὰ παραπέμψω ὅποιον θέλει νὰ πληροφορηθεῖ γιὰ κείνη τὴν εἰκόνα, καὶ κυρίως θὰ παραπέμψω τοὺς συγγραφεῖς τοῦ “διδακτικοῦ” βιβλίου, ποὺ ἀναφέραμε, σʼ ὅλα τὰ πάμπολλα σχετικὰ ἔργα. Ὅμως ἕνα τουλάχιστον πρέπει νὰ ἀναφέρω. Σχεδὸν τυχαῖα λοιπόν, ἀναφέρουμε τὸ ἔργο “ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ 40-41” τῶν Κώστα Χατζηπατέρα καὶ Μαρίας Φαφαλιοῦ, ἔκδοση ΚΕΔΡΟΣ 1982. Γιατί ὅμως θεωροῦμε ἀρνητικὸ τὸ σχετικὸ μάθημα τοῦ βιβλίου τῆς Ε΄Δημοτικοῦ; Θὰ θέλαμε νὰ ἦταν δυνατὸ νὰ διαβάσουν ὅλοι οἱ Ἕλληνες τὶς σελ. 41-48. Θὰ παρουσιάσουμε περιγραφικὰ ὅ,τι μποροῦμε. Ἡ πρώτη σελίδα (41) ἔχει μόνο τὸν τίτλο καὶ μία πολὺ ὄμορφη φωτογραφία τοῦ γνωστοῦ πίνακα τοῦ ζωγράφου Ἀλέξανδρου Ἀλεξανδράκη μὲ τὸν τίτλο “Ἔτσι πολεμούσαμε 1940-41”. Στὴ δεύτερη (σελ. 42) ἔχει μόνο ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ “Ἄξιόν Ἐστι” τοῦ Ὀδυσσέα Ἐλύτη. Μὴ πάει ὁ νοῦς σας στοὺς ἡρωισμοὺς καὶ τὸν ἐξαίσιο λυρισμὸ τοῦ “Χαμένου ἀνθυπολοχαγοῦ”. Ὄχι. Ἐδῶ ἔχουμε τὴν περιγραφὴ τοῦ σωματικοῦ καὶ ψυχικοῦ κάματου, ποὺ προκαλοῦν οἱ ταλαιπωρίες τῶν μαχόμενων φαντάρων μας· παρουσιάζονται ὁ κόπος καὶ ἡ κόπωση, ἡ πορεία καὶ ἡ ἐξάντληση, ἡ πεῖνα καὶ προπαντὸς οἱ ψεῖρες. Κι ὅλα αὐτὰ δοσμένα μὲ τὴν ἀκαταμάχητη γραφίδα τοῦ ποιητῆ. Ὅμως, προσέξτε, δοσμένα σὲ σᾶς καὶ σὲ μένα· ὄχι στὰ δεκάχρονα παιδιά. Ναί, ἀλλὰ σʼ αὐτὰ τὰ προσφέρουν οἱ συγγραφεῖς-ἐπιλογεῖς. Καὶ πρέπει νὰ ποῦμε πὼς σίγουρα σʼ ἕνα πολεμικὸ σκηνικὸ ὑπάρχει ἀρνητικὴ ψυχολογικὴ κατάσταση. Καὶ εἶναι πραγματικότητα στὴ ζωή. Καὶ πάντοτε παρουσιάζεται ἔντονη. Καὶ κανένας δὲν τὸ ἀρνιέται. Ὁ δύσκολος ἀνεφοδιασμὸς (“μία-μία μοιραζόμασταν τὴ σταφίδα”), τὸ μαρτύριο τῆς ψείρας (“καὶ ξυνόμασταν μὲ λύσσα, ὧρες πολλές, ὅσο νὰ τρέξουν τὰ αἵματα”), ἡ φοβερὴ ψυχολογικὴ κατήφεια (“πιὸ συχνὰ ψιχάλιζε στοὺς δρόμους ἔξω, καθὼς μὲς στὴν ψυχὴ μας”). Κυρίως ἡ φράση τῆς προτελευταίας σειρᾶς (“…κινούσαμε, καὶ πάλι σὰν τὰ ζὰ τραβούσαμε μπροστά…”). Ὅλα προκαλοῦν ἐξαιρετικὰ ἀρνητικὴ φόρτιση στὰ παιδιά. Μπορεῖτε νὰ φαντασθεῖτε πῶς θὰ λειτουργήσει ἡ σκέψη καὶ κυρίως τὸ συναίσθημα τῶν δεκάχρονων παιδιῶν σʼ αὐτὲς τὶς προσεγγίσεις; Κι ἂν μὲν κατανοήσουν καὶ τοποθετηθοῦν ἐνάντια στὸν πόλεμο σὰν γεγονὸς τῆς ζωῆς (θὰ ἐξαρτηθεῖ τοῦτο πολὺ ἀπʼ τὸ δάσκαλο τῆς τάξης) -μπράβο καὶ καλὰ κάνουν. Ἂν ὅμως ἀφήσει πληγὲς ψυχικές, καὶ προσανατολίσει σὲ ἀποδοχὴ τῆς ταλαιπωρίας τῶν ἀνθρώπων ἢ στὴν ἀδιαφορία γιὰ ὅ,τι ὑποφέρουν (οἱ ψεῖρες βοηθοῦν πολὺ σʼ αὐτὸ ἐπειδὴ σήμερα δὲν μᾶς ταλαιπωροῦν), τότε τί πετυχαίνουμε; Καὶ ἂς συμπληρώσουμε ὅτι ἡ

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ

«Ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὅστις ἐποίησε γάμους τῷ υἱῷ αὐτοῦ» (Ματθ. 22, 2). Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος σὲ κατηχητικό του λόγο ἀναφέρει: «Ἐγὼ εἶμαι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν κρυμμένη ἀνάμεσά σας. Ἐγὼ εἶμαι ἡ ζύμη, τὴν ὁποία παίρνοντας ἡ ψυχὴ καὶ τοποθετώντας την στὰ τρία μέρη της καὶ ἀναζυμώνεται καὶ ὁλόκληρη γίνεται ὅμοια μὲ μένα. Διότι ὅποια εἶναι ἡ ζύμη, τέτοιο γίνεται καὶ τὸ ἀλεύρι, ποὺ ἀνακατεύεται μαζί της μαζὶ μὲ τὸ νερὸ καὶ τὸ ἁλάτι. Διότι λέγει μαζὶ μὲ ἐμένα τὸν Υἱὸ βρίσκεται ὁ ὁμοφυής μου Πατὴρ καὶ ὁ Παράκλητός του, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ τὴν φύση λαμβάνουν τὴν θέση τοῦ ὕδατος καὶ τοῦ ἁλατιοῦ. Ἐγὼ εἶμαι, ποὺ ἀντὶ τοῦ αἰσθητοῦ παραδείσου γίνομαι γιὰ τοὺς δούλους μου νοητὸς Παράδεισος, μέσα στὸν ὁποῖο θὰ βάλω ὅλους, ποὺ θὰ πιστεύουν σὲ ἐμένα καὶ ἀναγεννήθηκαν διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σὲ ὁμιλία του στοὺς ψαλμοὺς λέει: «Ἐὰν ζῶμεν μὲ τὴν σκέψιν μας συνεχῶς πρὸς τὰ μέλλοντα ἐκεῖνα καὶ σκεπτώμεθα τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, τὴν ἀθανασίαν, τὴν αἰώνιαν ζωήν, τὴν συναναστροφὴν μὲ τοὺς ἀγγέλους, τὴν ἐπικοινωνίαν μὲ τὸν Χριστόν, τὴν ἀθάνατον ἐκείνην δόξαν, τὴν ζωήν, ποὺ εἶναι ἀπηλλαγμένη ἀπὸ κάθε ὀδύνην καί, ἐὰν ἀναλογιζώμεθα ὅτι τὰ δάκρυα καὶ οἱ ὀνειδισμοὶ καὶ οἱ ὕβρεις καὶ ὁ θάνατος καὶ αἱ λύπαι καὶ ὁ,τιδήποτε ἄλλο τῆς παρούσης ζωῆς εἶναι λυπηρὸν καὶ ἀηδιαστικόν, ὅλα αὐτὰ ἐξαφανίζονται, ἐγκαθίσταται δὲ εἰς τὴν θέσιν αὐτῶν ἡ εἰρήνη, ἡ πραότης, ἡ ἐπιείκεια, ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ δόξα, ἡ τιμή, ἡ λαμπρότης καὶ ὅλα τὰ ἄλλα ὅσα οὔτε ὁ λόγος θὰ ἠμπορέση νὰ παραστήση». Ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας ἑρμηνεύοντας τὸ «καὶ δώσω σοι τὰς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 16, 19), πού εἶπε ὁ Κύριος ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν Ἀπ. Πέτρο γράφει: «Οὐρανοὶ δὲ λέγονται καὶ αἱ ἀρεταί, κλειδιὰ δὲ τούτων εἶναι αἱ ἐργασίαι, διότι μὲ τὸ νὰ τὰς ἐργαζώμεθα, ἀνοίγωμεν αὐτάς, ὡσὰν μὲ τίποτε κλειδιά, καὶ ἐμβαίνωμεν μέσα εἰς πᾶσαν ἀρετήν· ἐὰν δὲν ἐργάζωμαι, ἀλλὰ μόνον ἠξεύρω τὸ καλόν, ἔχω μὲν μόνον τὸ κλειδίον τῆς γνώσεως, ἀλλὰ ἀπομένω ἔξω τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν». Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σὲ θεολογικό του κείμενο σημειώνει «Πρὶν τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅσο ἀπέχει ὁ οὐρανὸς ἀπὸ τὴν γῆ, τόσο μακριὰ ἀπὸ ἐμᾶς ἦταν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ὅταν ὅμως ἦλθε σὲ ἐμᾶς ὁ βασιλεὺς τῶν οὐρανῶν κι εὐδόκησε νὰ ἑνωθῆ μαζί μας, ἐπλησίασε σὲ ὅλους μας ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Γι᾽ αὐτὸ ἂς μὴ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ αὐτήν, πολιτευόμενοι ἀμετανόητα, ἀλλὰ ἂς ἀποφύγωμε τὴν ἀθλιότητα ἐκείνων, ποὺ κάθονται στὸ σκότος καὶ στὴ σκιὰ θανάτου». Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σὲ ὁμιλία του στὸ κατὰ Ματθαῖο Εὐαγγέλιο λέει: «Πολλοὶ νοιώθουν φρίκη μόνον διὰ τὴν γέεναν τοῦ πυρός, ὅμως ἐγὼ νομίζω ὅτι εἶναι πολὺ πιὸ πικρὴ ἀπὸ τὴν τιμωρία τῆς γεένης ἡ ἀπώλεια ἐκείνης τῆς δόξης. Ἐὰν δὲ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τὴν παρουσιάσω μὲ λόγια δὲν εἶναι καθόλου παράξενον. Διότι οὔτε γνωρίζομεν τὴν μακαριότητα ἐκείνων τῶν ἀγαθῶν, διὰ νὰ ἀντιληφθοῦμεν ἐπακριβῶς καὶ τὴν ἀθλιότητα καὶ τὴν στέρηση αὐτῶν, ἐπειδὴ καὶ ὁ Παῦλος, ποὺ εἶχεν ἀκριβῆ γνῶσιν αὐτῶν, λέγει ὅτι εἶναι τὸ χειρότερο ἀπὸ ὅλα τὸ νὰ ἐκπέση κανεὶς ἀπὸ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ. Καὶ αὐτὸ θὰ τὸ διαπιστώσωμεν, ὅταν θὰ ἀποκτήσωμεν πεῖραν αὐτῆς τῆς καταστάσεως».

ἄσκηση τῆς σελ. 43 ἀκριβῶς αὐτὴ τὴν ἴδια ψυχολογικὴ κατάσταση ἐπεξεργάζεται. Καὶ γιὰ νὰ τελειώσουμε μʼ αὐτὸ τὸ πρῶτο (ὅπως παρουσιάζεται) θέμα: Ἡ προσφορὰ τῆς ἄποψης στὸν πολίτη, στὸν ἄνθρωπο, δὲν ἀπορρίπτεται καθόλου. Συζητιέται ὅμως ἡ προσφορά της στὰ παιδιὰ τῶν 10 χρόνων. Ἰδιαίτατα ὅταν τὰ πολὺ σημαντικὰ θετικὰ στοιχεῖα, ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴ συμπεριφορὰ τῶν Ἑλλήνων τοῦ 1940 δὲν παρουσιάζονται καθόλου στὸ μάθημα (ἑνότητα 3), ποὺ ἀντιθέτως ἐπιμένει νὰ μειώνει, νὰ ὑποτιμᾶ, νὰ γελοιοποιεῖ τὴν ἑλληνικὴ ψυχὴ τοῦ ʼ40. Στὴ σελίδα 44 (στὴ δεύτερη ὑποενότητα) φαίνεται ἔντονα ἡ διάστροφη παιδαγωγία τῶν συγγραφέων. Καὶ φαίνεται στὸν τίτλο τῆς ὑποενότητας -κυρίως σʼ αὐτόν, ἀλλὰ καὶ παρακάτω: Εἶναι ἡ κυρίως ὑποενότητα (σελ. 44-45). Ὁ τίτλος εἶναι: Ἡ Ἰταλία μᾶς κήρυξε τὸν πόλεμο καὶ ὁ ὑπότιτλος: (Κι ἐμεῖς πήγαμε στὸ ὑπόγειο) Μά, εἶναι ντροπή! Παρατίθεται ἐδῶ ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Κυριάκου Ντελόπουλου “Ὁ Ἄκης καὶ οἱ ἄλλοι”. Μὲ τὴν ἐπιλογὴ τους οἱ συγγραφεῖς τοῦ “διδακτικοῦ” βιβλίου θέλουν νὰ μεταδώσουν (μὲ αἰτιολογία τὴν ἀντιπολεμικὴ διδαχὴ) ἕνα ἄλλο κλίμα ἀπʼ αὐτὸ ποὺ πράγματι ὑπῆρξε τότε. Λένε ψέματα στά παιδιά μας. Ναί, σίγουρα δὲν θέλουμε νὰ τὰ κάνουμε “πολεμοκάπηλους”. Ὅμως τὴν ὥρα ἐκείνη τὰ πράγματα ἦταν ἀλλοιώτικα. Ἂς λέει ὅ,τι θέλει ὁ κ. Ντελόπουλος ἢ οἱ διασκευαστὲς καὶ ἐπιλογεῖς τοῦ ἀποσπάσματος. Πῶς ἦταν τὰ τότε γεγονότα; Μά, διαβάσετε τὸ ἄρθρο τῆς ἴδιας ἐκείνης ἡμέρας τοῦ Γεωρ. Βλάχου στὴν ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Διαβάστε καὶ τὴν ἀνοιχτή του ἐπιστολὴ στὸν Ἀ. Χίτλερ. Δεῖτε καὶ ὅσες ἐπίκαιρες ταινίες καὶ ντοκιμαντὲρ ὑπάρχουν. Διαβάστε ἢ ἀκοῦστε, ἂν βρεῖτε, καὶ τὰ θεατρικὰ κείμενα τῆς ἐποχῆς (προπαντὸς αὐτά). Τότε θὰ καταλάβετε ποιὸ ἦταν τὸ κλίμα τῶν ἡμερῶν τοῦ ʼ40. Οἱ συγγραφεῖς μὲ μία διάθεση νὰ μιλήσουν στὰ παιδιὰ ἐναντίον τοῦ πολέμου, ἐναντίον κάθε πολέμου, (καὶ τοὺς διαβεβαιώνουμε, ὅτι ἐμεῖς ποὺ τὸν ζήσαμε στὴν τρυφερὴ ἡλικία, πρῶτʼ ἀπʼ ὅλους ἀπεχθανόμαστε τὸν πόλεμο) λένε ψέματα στά παιδιά μας. Ἡ ἀνήθικη ἀντίληψη πὼς ὁ σκοπὸς ἁγιάζει τὰ μέσα δὲν τοὺς καλύπτει. Δὲν πρέπει νὰ τοὺς καλύπτει. Λένε ψέματα στά παιδιά τῶν 10 χρονῶν. Θυμᾶμαι κι ἐγὼ τὸν πατέρα μου (πολὺ μικρὸς βέβαια τότε, μόλις λίγο μικρότερος ἀπὸ 5 χρονῶν), τὸ πρωὶ ἐκείνης τῆς Δευτέρας, ποὺ σοβαρὸς βέβαια καὶ ἴσως ἀνήσυχος, γύρισε ἀπʼ τὴ δουλειά του, γιὰ νὰ μᾶς χαιρετίσει καὶ νὰ πάει νὰ παρουσιαστεῖ στὸ στρατό. Ναί, ἦταν συγκρατημένος, ὅμως δὲν ἦταν κατὰ κανένα τρόπο “κουρασμένος, βραχνιασμένος, θυμωμένος, ἀγριεμένος καὶ φοβισμένος”, οὔτε στὴ φωνὴ οὔτε στὴν ὄψη, σὰν τὸν πατέρα τοῦ Ἄκη (ὅπως τὸν παρουσιάζει ὁ κ. Ντελόπουλος). Ἀλλὰ δὲ μὲ νοιάζει κιʼ ἂν ἦταν ἔτσι ὁ πατέρας τοῦ συγγραφέα. Κάποιοι μπορεῖ νὰ ἦταν. Ἀλλὰ ἦταν πολὺ λίγοι. Καὶ ποιὸς ξέρει, γιατί ἦταν ἔτσι. Ἐμεῖς ἂς θυμηθοῦμε ὅλες τὶς φωτογραφίες ποὺ ἔχουμε δεῖ ἀπʼ τοὺς δρόμους -κυρίως τῆς Ἀθήνας- τὴν ἡμέρα ἐκείνη. Αὐτὲς μᾶς λένε περισσότερη ἀλήθεια ἀπʼ τὸ “διδακτικὸ” βιβλίο τῆς Ε΄ Δημοτικοῦ. Αὐτὸ ὅμως ἐξακολουθεῖ: Ὁ πατέρας τοῦ Ἄκη φεύγει γιὰ νὰ τακτοποιήσει κάποιες δουλειές του. Καὶ γυρίζει ἀπʼ τὴν τράπεζα, ποὺ φυσικὰ ἦταν κλειστή. Καὶ παρʼ ὅλο ποὺ ἦταν κλειστή, παρουσιάζεται ἐπιστρέφοντας, νὰ εἶναι “πολὺ λερωμένος καὶ σκισμένος καὶ δὲν εἶχε τὸ καπέλο του, οὔτε στὸ κεφάλι οὔτε στὸ χέρι”. Ἀναφέρει ὁ σ. στὸ ἀπόσπασμα ὅτι εἶχε ἀρχίσει βομβαρδισμὸς καὶ ἐκεῖ ἴσως ἀποδίδει τὴν εἰκόνα αὐτὴ τοῦ πατέρα. “Και [τότε] ἐμεῖς πήγαμε στὸ ὑπόγειο”. Ὅμως ὁ τίτλος καὶ ὁ ὑπότιτλος τῆς ὑποενότητας, ἀδικεῖ καὶ τὴν πατρίδα καὶ τοὺς Ἕλληνες τοῦ 1940. Καὶ κυρίως ἀδικεῖ τὰ παιδιά μας, τοὺς νέους Ἕλληνες, ποὺ στὸ ὄνομα μίας καλλιέργειας τῆς ἀντιπολεμικῆς (ἴσως καὶ “ἀντιμπεριαλιστικῆς”) συνείδησης, φθείρει, καὶ ὑποβαθμίζει τὴν ἀντίληψη-συνείδηση τῆς εὐψυχίας καὶ τῆς ἀγωνιστικῆς ἀντιμετώπισης τῶν δυσκοΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

ΚΥΡΙΑΚΗ Η´ ΛΟΥΚΑ 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012 Ἀπόστολος: Β´ Κορ. δ´ 6 – 15 Εὐαγγέλιον: Λουκ. ι´ 25 – 37 Ἦχος πλ. β´ — Ἑωθινόν: Α´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΜΕΛΕΤΗΣ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

«Νομικὸς τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ πειράζων αὐτόν, καὶ λέγων» (Λουκ.10,25). Νομικὸς εἶναι αὐτὸς, ποὺ μελετοῦσε καὶ ἑρμήνευε τὸν νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Σήμερα θὰ λέγαμε ἕνας θεολόγος. Ἔρχεται καὶ ρωτᾶ τὸν Χριστὸ ὄχι μὲ ἀγαθὴ διάθεση καὶ πιστεύοντας στὴν ἀξία του, ἀλλὰ θέλοντας νὰ τὸν φέρει σὲ ἀμηχανία, νὰ τὸν παγιδεύσει, κι ἔτσι νὰ τὸν ἐκθέσει. Τὸν ἀποκαλεῖ διδάσκαλο χωρὶς νὰ θέλει νὰ μάθει καὶ ὑποκρίνεται ὅτι τὸν τιμᾶ, γιὰ νὰ τὸν ξευτελίσει. Ὅταν ἡ πρόθεση κάποιου εἶναι πονηρή, τὸ ἔργο, ποὺ πραγματοποιεῖ ἀκόμη κι ἂν εἶναι ἀγαθὸ καταντᾶ πονηρό, ἀσχέτως ἂν ὁ Θεὸς ἐν τῇ πανσοφίᾳ του τὸ ἐκμεταλλεύεται, γιὰ νὰ παράγει κάτι καλό. Δὲν φθάνει λοιπὸν νὰ μιλᾶμε ἢ νὰ ἀκοῦμε γιὰ τὰ θεῖα, ὅταν ἡ διάθεσή μας εἶναι πονηρὴ καὶ ἄπιστη. «Διδάσκαλε τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω»; Ὅλο τὸ ἐνδιαφέρον μας καὶ ὅλη ἡ φροντίδα μας γιὰ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ τὶς περισσότερες φορὲς εἶναι θεωρητικὸ καὶ σχολαστικό, χωρὶς ὅμως νὰ ἐπιθυμοῦμε νὰ τὸ βιώσουμε ἔστω καὶ ἐλάχιστα. Μοιάζουμε μὲ τοὺς ἀρχαίους Ἀθηναίους, οἱ ὁποῖοι «εἰς οὐδὲν ἕτερον εὐκαίρουν ἢ λέγειν τι καὶ ἀκούειν καινότερον» (Πράξ. 17,21). Ὅταν ὅμως μάθαιναν τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ τὴν χλεύαζαν ἢ ἔλεγαν εἰρωνικὰ θὰ τὰ ξανασυζητήσουμε καὶ φεύγανε (Πράξ. 17,32). Ἀκόμη κι ὅταν ἐπισκεπτόμαστε ἱεροὺς τόπους καὶ ρωτοῦμε ἅγιους Γέροντες, τὸ ἐνδιαφέρον πολλῶν ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι ἀκαδημαϊκὸ, χωρὶς νὰ ἔχουμε καὶ τὴν ἐλάχιστη διάθεση νὰ προχωρήσουμε στὴν ἐφαρμογὴ τῶν ὅσων ἀκούσαμε. «Ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; Πῶς ἀναγινώσκεις»; Τί ρωτᾶτε, τί λέτε στοὺς Γεροντάδες νὰ σᾶς ποῦν λόγο πνευματικό. Ἀνοῖξτε τὴν ἁγία Γραφή, αὐτὴ τὰ λέγει ὅλα. Ὅταν ὁ πλούσιος βρέθηκε στὴν κόλαση καὶ ὑπέφερε καὶ παρακάλεσε τὸν Ἀβραὰμ νὰ στείλει τὸν Λάζαρο στὰ ἀδέλφια του, γιὰ νὰ μετανοήσουν, ἐκεῖνος ἀπάντησε· «Ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν». Μερικοὶ λένε· «Νὰ ἔβλεπα ἕνα ἄγγελο νὰ μοῦ πεῖ τί θὰ κάνω. Ἔτσι θὰ συγκλονισθῶ καὶ θὰ ἀλλάξω». Μὰ ὑπάρχουν ἄγγελοι. Εἶναι οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἱερεῖς. «Τῷ ἀγγέλῳ τῆς ἐν Ἐφέσῳ ἐκκλησίας γράψον» (Ἀποκ. 2,1). Οἱ ἐπίσκοποι εἶναι ἄγγελοι κατὰ τὴν Ἀποκάλυψη. Ἄλλοι λένε· «Νὰ μποροῦσα νὰ δῶ τὸν Θεὸ καὶ νὰ τὸν ρωτήσω γιὰ θέματα διάφορα. Κι ὅμως ὁ Κύριος μᾶς μιλᾶ συνεχῶς μέσα ἀπὸ τὴ Γραφή. «Τάδε λέγει Κύριος». Ἔτσι ἀρχίζουν τὸ κήρυγμά τους οἱ προφῆτες. Στὸ στρατό, ὅταν διαβάζεται διαταγὴ τοῦ ὑπουργοῦ Ἄμυνας, δίδεται τὸ παράγγελμα τῆς «προσοχῆς» ἀρχικὰ καὶ μετὰ τῆς «ἀναπαύσεως». Μπορεῖ τὴ διαταγὴ σὲ μικρὰ στρατιωτικὰ τμήματα νὰ τὴ διαβάζει χαμηλόβαθμος ἀξιωματικὸς ἢ καὶ ὑπαξιωματικός, ἀλλὰ ἐκείνη τὴν στιγμὴ εἶναι τὸ στόμα τοῦ ὑπουργοῦ τῆς Ἄμυνας. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ στὴν Ἐκκλησία, ὅταν ἀκούγεται τὸ εὐαγγέλιο ἢ ὁ ἀπόστολος καὶ μετὰ ἀκολουθεῖ τὸ κήρυγμα. «Πρόσχωμεν» «Σοφία πρόσχωμεν». Ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ κληρικὸς εἶναι εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ. Εἶναι σὰν νὰ μιλᾶ ὁ Χριστός. Καμμία κίνηση τὴν ὥρα ἐκείνη. Οὔτε κερὶ νὰ ἀνάψουμε, οὔτε εἰκόνα νὰ ἀσπαστοῦμε, οὔτε ἄλλη κίνηση, ποὺ διασπᾶ τὴν προσοχὴ τοῦ ἐκκλησιάσματος καὶ ἀναστατώνει τὴν μυσταγωγία τοῦ εὐαγγελίου καὶ τοῦ κηρύγματος. «Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ φυλάσσοντες αὐτὸν» (Λουκ. 11,28). Ὁ Χριστὸς, ὅταν ἀνελήφθη στοὺς οὐρανούς, ἄφησε τοὺς κληρικοὺς στὴ θέση του, γιὰ νὰ τοὺς βλέπουμε, νὰ τοὺς ἀκοῦμε, νὰ τοὺς συμβουλευόμαστε, νὰ τοὺς ἀγγίζουμε καὶ νὰ παίρνουμε τὴ χάρη, ὅπως ἡ αἱμορροοῦσα. Εἶναι ἀνόητο καὶ ἀσεβὲς τὴν ὥρα, ποὺ ἔχουμε ζωντανὸ τὸν Χριστὸ καὶ μᾶς μιλάει, ἐμεῖς νὰ ἀσπαζόμαστε τὴν εἰκόνα του. Ποτὲ δὲν φιλᾶμε τὴν φωτογραφία τοῦ ἀγαπημένου μας προσώπου, ὅταν αὐτὸ εἶναι παρών. Ποτὲ δὲν προσέχουμε τὴν προσωπογραφία του, ὅταν τὸ ἔχουμε μπροστά μας. «Ὁ δὲ ἀποκριθείς εἶπεν· ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου... καὶ τὸν πλησίον σου...». Στὴ θεωρία παίρνουμε ἄριστα· στὴν πράξη... «Τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ». Ἡ σωτηρία δὲν εἶναι ἁπλῶς θέμα γνώσεως, ἀλλὰ καὶ ἐφαρμογῆς. Παράδειγμα ὁ εὐνοῦχος τῆς Κανδάκης, ποὺ μόλις γνώρισε τὴν ἑρμηνεία τοῦ Ἠσαΐα γιὰ τὸν Χριστό, θέλησε νὰ βαπτιστεῖ. Παράδειγμα ὁ Μ. Ἀντώνιος, ὁ ὁποῖος μόλις ἄκουσε τὸ εὐαγγέλιο γιὰ τὸν πλούσιο νεανίσκο, ποὺ ζητοῦσε τὴν τελειότητα, μοίρασε τὴν περιουσία του καὶ ἔφυγε στὴν ἔρημο. Γιʼ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος τονίζει στὸν πλούσιο νεανίσκο «τὰς ἐντολάς οἶδας»· δηλαδὴ ἐφαρμογὴ καὶ σώθηκες. Γιὰ νὰ κατανοήσουμε πλήρως τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ τὸν ἐφαρμόσουμε. Ὁ ἐκκλησιασμὸς πολὺ μεγάλο πράγμα, ἡ λειτουργία συνιστᾶ τὴν Ἐκκλησία, κατεβάζει τὸ Θεὸ σωματικὰ στοὺς ἀνθρώπους. Κι ὅμως ὁ ἱερεὺς καὶ ὁ λευίτης, δηλαδὴ ἄνθρωποι ποὺ εἶχαν σπουδαῖο ρόλο στὶς συνάξεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πέρασαν καὶ δὲν ἔδωσαν σημασία στὸν ἀδελφό τους, τὸν συμπατριώτη τους, τὸν ὁμόθρησκό τους. Καὶ πέρασε ἕνας ἀλλόθρησκος καὶ ἀλλοεθνὴς κι αὐτὸς ἔδωσε σημασία στὸν πληγωμένο. Φοβερὸ οἱ γνῶστες καὶ οἱ διδάσκαλοι τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ νὰ μὴ τὸν ἐφαρμόζουν καὶ νὰ τὸν ἐφαρμόζει ἕνας ἄγευστος τῶν θείων νόμων. Κάποτε εὑρισκόμενος στὸ Σινᾶ ἐπιχείρησα μὲ ἕνα Αὐστριακὸ ὀρθόδοξο μοναχὸ νὰ ἐπισκεφτοῦμε τὸν ἅγιο Γεώργιο τὸν Ἀρσελαΐτη. Ἕνα προσκύνημα ποὺ ἀπέχει περίπου μία ἡμέρα δρόμο καὶ ἀνήκει στὸ μοναστήρι τοῦ Σινᾶ. Πήραμε ἕνα Βεδουίνο μὲ τὴ καμήλα του καὶ ξεκινήσαμε. Ὅταν φθάσαμε τὸ βράδυ κατάκοποι, μᾶς ὑποδέχθηκαν οἱ γυναῖκες τῶν ὑπαλλήλων τοῦ μετοχίου, γιατί οἱ ἄνδρες εἶχαν φύγει νὰ παραστοῦν σὲ μία κηδεία συγγενικοῦ προσώπου. Οἱ γυναῖκες βγῆκαν ἀπὸ τὴν καλύβα τους, γιὰ νὰ κοιμηθοῦν ἔξω καὶ νὰ μποῦμε ἐμεῖς μέσα καὶ μᾶς παρέθεσαν τὸ λιτό τους φαγητό. Ὁ Αὐστριακὸς μοναχός, ποὺ οἱ γονεῖς του εἶχαν χωρίσει καὶ εἶχε μόνο μία ἀδελφὴ στὴν Αὐστρία πολὺ πλούσια, ποὺ κατοικοῦσε σὲ μία ἔπαυλη τριάντα δωματίων, πῆγε κάποτε νὰ τὴν δεῖ. Μόλις συναντήθηκαν καὶ μετὰ τὶς πρῶτες κουβέντες, ἡ ἀδελφή του τοῦ συνέστησε ὅσο εἶναι νωρὶς νὰ ψάξει νὰ βρεῖ ξενοδοχεῖο, γιατί δὲν εἶχε πολλὰ δωμάτια, γιὰ νὰ τὸν φιλοξενήσει! Τριάντα δωμάτια δὲν ἀρκοῦσαν νὰ φιλοξενήσουν τὸν ἀδελφό της. Ὁ μοναχὸς μὲ πόνο μᾶς εἶπε τὴν ἱστορία αὐτὴ καὶ συνέκρινε τὴ φιλοξενία τῶν Βεδουίνων μουσουλμάνων γυναικῶν μὲ τὴν σκληρότητα καὶ τὴ ἀγένεια τῆς «χριστιανῆς» ἀδελφῆς του. Ὁ καμηλιέρης μας, ποὺ ἄκουγε ἔκπληκτος τὴν ἱστορία, ὅταν τελείωσε ὁ μοναχὸς εἶπε· «Ὁ Θεὸς ἔφυγε ἀπὸ τὴν Εὐρώπη». Τί μαστίγωμα ἔνιωσα νὰ ἀκούω ἕνα μουσουλμάνο, πιστὸ μίας ἐλεεινῆς θρησκείας, νὰ μᾶς ἐλέγχει καὶ νὰ λέγει ὅτι χάσαμε ἐμεῖς οἱ Εὐρωπαῖοι τὸ Θεό μας! «Ὁ δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτόν». Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ ἀλήθεια· ἁπλῶς συζήτηση νὰ γίνεται. Νὰ κάνουμε τὸν ἔξυπνο καὶ νὰ δείχνουμε τὴ σοφία μας. Ἢ νὰ προσπαθοῦμε νὰ παγιδεύσουμε τὸν ἄλλο καὶ νὰ τὸν φέρουμε σὲ δύσκολη θέση. Πάντοτε σχολιάζουμε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ οὐδέποτε ὑπακούομε. Τί κρῖμα... Ἀρχιμανδρίτης Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

ΟΡΘΟ ΔΟΞ ΟΝ ΣΗ Μ ΕΙΩ ΜΑ ΤΑ Ρ ΙΟΝ ΗΘΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ (2ον)

Α´ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΝ 3. Οἱ ναυαγοὶ τῆς πίστεως Ὁ ἐργαζόμενος στὸν ἀγρὸ τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ ἔχει σταθερὴ πίστη στὸ Χριστό, τὴν ὁποία ἀποκτᾶ ὅταν ἡ συνείδησή του εἶναι ἀγαθή. Ὅταν δὲν συμβαίνει αὐτό, ὁδηγεῖται σὲ ναυάγιο. Τὸ ὅποιο ἔργο κάνει δὲν ἔχει καμιὰ ἀποτελεσματικότητα, παρόλο ποὺ στὴν ἀρχὴ μπορεῖ νὰ ἐντυπωσιάσει. Δὲν εἶναι καθαρὸ καὶ συνήθως οὔτε ἀπαλλαγμένο ἀπὸ βλάσφημες διδασκα-

λίες (α´ 18–19). Τὸ φαινόμενο, δυστυχῶς, τῶν ναυαγῶν τῆς πίστεως δὲν εἶναι σπάνιο στὴν ἐποχή μας. Ὑπάρχουν κληρικοί, ἀλλὰ καὶ λαϊκοὶ θεολόγοι, ποὺ δὲν ἔχουν τὶς ἀναγκαῖες προϋποθέσεις, γιὰ νὰ καρποφορεῖ ἐν Κυρίῳ τὸ ἔργο τους. *** 4. Γιὰ μιὰ ἀποτελεσματικὴ προσ ευχή Οἱ περισσότεροι χριστιανοὶ προσεύχονται μόνο γιὰ τοὺς δικούς τους ἀνθρώπους καὶ γιὰ τοὺς γνωστούς. Ἡ προσευχή τους δὲν εἶναι ὑπὲρ πάντων, παρόλο ποὺ ὁ Θεὸς θέλει ὅλοι νὰ σωθοῦν. Ἐπίσης ἀγνοοῦν τὶς προϋποθέσεις, ποὺ χρειάζονται, γιὰ νὰ γίνεται ἡ προσευχή τους ἀποτελεσματική. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προτρέπει τοὺς ἄνδρες νὰ προσεύ-

χονται «ἐν παντὶ τόπῳ», ἀλλὰ τὰ χέρια τους νὰ εἶναι καθαρά, νὰ μὴ διαπράττουν ἔργα ἀδικίας καὶ ἁμαρτίας καὶ ἡ καρδιά τους νὰ εἶναι ἐλεύθερη ἀπὸ ὀργὴ καὶ δισταγμὸ ὀλιγοπιστίας. Ὁμοίως προτρέπει τὶς γυναῖκες νὰ προσεύχονται μὲ συστολὴ καὶ σωφροσύνη, προσέχοντας τὴν ἐνδυμασία τους καὶ ἀποφεύγοντας τὸν μάταιο καλλωπισμό, νὰ εἶναι θεοσεβεῖς καὶ νὰ ἔχουν καλὰ ἔργα (β´ 8–10). *** 5. Καθήκοντα γυναικῶν Ἡ πλειονότητα τῶν τακτικῶν ἐκκλησιαζομένων εἶναι γυναῖκες. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι κανένας δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητήσει τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν καλὴ προαίρεσή τους. Ὡστόσο, χρειάζεται οἱ γυναῖκες νὰ λαβαίνουν ὑπόψη τους μερικὲς ὑποδείξεις τοῦ Ἀπ. Παύλου, σχετικὲς μὲ τὴ συμπεριφορά τους, τόσο ἐντὸς τοῦ Ἱ. Ναοῦ ὅσο καὶ ἐκτός,

Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Οἱ Ἀντβεντιστές τῆς Ἑβδόμης Ἡμέρας εἶναι αἱρετική κίνηση ἐσχατολογικοῦ -χιλιαστικοῦ χαρακτήρα, βασικές διδασκαλίες τῆς ὁποίας, εἶναι ἀπολύτως ἀσυμβίβαστες ὄχι μόνο μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη μας, ἀλλά καί μέ κλάδους καί αὐτοῦ τοῦ ἱστορικοῦ Προτεσταντισμοῦ, ὅπως τῶν Λουθηρανῶν καί τῶν Μεταρρυθμισμένων. Ὁ καλβινιστής δογματικός Α. Ηoekema στό κλασικό γιά τίς αἱρέσεις ἔργο του πολλάκις ἐπισημαίνει τήν ἐκ μέρους τῶν Ἀντβεντιστῶν ἀπόρριψη διδασκαλιῶν ὄχι μόνο τοῦ ἱστορικοῦ χριστιανισμοῦ, ἀλλά καί αὐτῶν τῶν παραδοσιακῶν προτεσταντικῶν κλάδων1. Μεταξύ τῶν ἄλλων κακοδοξιῶν της ἡ κίνηση ἐκφράζει καί μία αἱρετική Χριστολογία. Βεβαίως ἐπίσημα δέν ἀρνοῦνται οἱ Ἀντβεντιστές τῆς Ἑβδόμης Ἡμέρας τή Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι φρονοῦν ὅλοι ὀρθῶς γιά τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου. Ἔτσι βλέπουμε ὁρισμένους Ἀντβεντιστές θεολόγους, ὄχι ὅλους, νά ταυτίζουν τό πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ πρίν τήν Ἐναθρώπησή Του μέ τόν Ἀρχάγγελο Μιχαήλ. Χαρακτηριστική περίπτωση, ἀποτελεῖ ἐν προκειμένῳ ὁ Ἀντβεντιστής θεολόγος Arthur E. Lickey, καθώς ἰσχυρίζεται, διαστρεβλώνοντας τά χωρία (Α΄ Θεσ. 4, 16. Ἰωάν.

5. 25. Ἀποκ. 12, 7) , ὅτι τά ἐν λόγῳ χωρία «ἀποκαλύπτουν ὅτι ὁ Μιχαήλ εἶναι ὁ Χριστός»2. Εἶναι ἐμφανές τό κακόδοξο τῆς ταύτισης, ἀλλά καί τό βλάσφημο τοῦ ἰσχυρισμοῦ, νά ταυτίζεται τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος μʼ ἕνα κτίσμα, ὅπως εἶναι ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαήλ. Ὁ Θεός Λόγος δέν μπορεῖ να συγκριθεῖ μέ κανένα κτιστό δημιούργημα. Πολύ περισσότερο δέν ταυτίζεται μέ κανένα ἄγγελο ἤ ἀρχάγγελο. Ἐπʼ αὐτοῦ ἡ Ἁγία Γραφή εἶναι σαφέστατη (Ἑβρ. 1, 4-14). Ταυτοχρόνως εἶναι πρόσωπο, πού τό λατρεύουν οἱ ἄγγελοι χωρίς νά συναριθμεῖται ἤ ταυτίζεται μέ κάποιο ἀγγελικό κτιστό δημιούργημα (Δευτ. 32, 43. Ψαλμ. 96, 7. Πρβλ. Ἑβρ. 1, 6. Δαν. 7, 13-14. Ἰωάν. 5, 23. Φιλ. 2, 10-11. Ἀποκ. 5, 12-13). Πόσο αὐθαίρετος εἶναι ὁ ἰσχυρισμός τῶν Ἀντβεντιστῶν μαρτυρεῖται καί ἀπό τό γεγονός ὅτι ἐπικαλοῦνται καί τό Ἰωάν. 5, 25, ὅπου σαφῶς ἐκεῖ ἀναφέρεται ὡς «Υἱός τοῦ Θεοῦ». Οὐδέποτε ἄγγελος στήν Ἁγία Γραφή ὀνομάστηκε ἔτσι. Ὁ Κύριος εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ὁ Μονογενής (Ἰωάν. 1, 14. 18. 3, 16. Α΄ Ἰωάν. 4΄ 9. Ἑβρ. 1, 1), ἐνῶ ὁ Μιχαήλ εἶναι κτίσμα δημιουργημένο ἀπό τόν Χριστό (Κολ. 1, 16). Ἐπίσης στό Ἰούδα 9 παρατηροῦμε τόν Ἀρχάγγελο Μιχαήλ νά λέει στό διάβολο «ἐπιτιμήσαι σοι Κύριος» (Πρβλ. Ζαχ. 3, 2-3). Βλέπουμε ὅμως ὅτι ὁ Κύριος, πού ἐπιτιμᾶ τό διάβολο καί τόν ὁποῖο σαφῶς διακρίνει καί ἀναφέρει ὁ ἀρχάγγελος Μιχαήλ, εἶναι ὁ Χριστός (Μάρκ. 3, 11-12. Μάρκ. 1, 25). [Ὁ

κακόδοξος αὐτός ἰσχυρισμός ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Μιχαήλ ἀποτελεῖ καί διδασκαλία τῶν «Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ»]. Στίς κακοδοξίες τῶν Ἀντβεντιστῶν τῆς Ζ΄ Ἡμέρας σχετικά μέ τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου ἀνήκουν καί οἱ ἐπίσημες δογματικές θέσεις πού διατυπώνει ἡ κίνηση σχετικά μέ τό μυστήριο τῆς Ἐνσάρκου θείας Οἰκονομίας τοῦ Υἱοῦ και Λόγου τοῦ Θεοῦ. Σύμφωνα μέ τήν αἵρεση: Ι) ὁ Χριστός προσέλαβε ἁμαρτωλή ἀνθρώπινη φύση, ΙΙ) εἶχε τή δυνατότητα νʼ ἁμαρτήσει ἀσχέτως ἀπό τό ὅτι δέν ἁμάρτησε, καί ΙΙΙ) πειράστηκε ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Ἀναφέρουν χαρακτηριστικά τά ἑξῆς κακόδοξα: Ι) «Ὁ Χριστός ἔλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση φορτωμένη μέ τίς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας»3. «Ἔλαβε τή φύση τοῦ ἀνθρώπου στήν ἁμαρτωλή κατάστασή της»4. ΙΙ) «Ὁ πειρασμός καί τό ἐνδεχόμενο νά ἁμαρτήσει ἦταν πραγματικά στόν Χριστό. Ἐάν δέν μποροῦσε νά ἁμαρτήσει δέν θά ἦταν καί ἀνθρώπινο παράδειγμα γιά μᾶς»5. «Ἄν ὁ Χριστός ἦταν προικισμένος ἀπό τήν ἀρχή μέ τό ἀπόλυτα ἄμεμπτο ἤ μέ τό ἀδύνατο νά ἁμαρτήσει δέν θά μποροῦσε νά εἶναι ἀληθινός ἄνθρωπος καί οὔτε τύπος γιά μίμηση»6. ΙΙΙ) «Αὐτός ἦταν ὅπως ἐμεῖς, πού πειράστηκε ὅπως ἀκριβῶς καί ῾μεῖς, ἀπέδειξε πώς ὅσοι ἐξαρτῶνται ἀπό τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ, μποροῦν νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τά γρανάζια τῆς ἁμαρτίας»7. «Ἔζησε στή γῆ ἀντιμετωπίζοντας τίς ἴδιες μέ ῾μᾶς δοκιμασίες, τούς ἴδιους πειρασμούς»8. Ἀντιθέτως ὅμως πρός τίς πλάνες τῶν Ἀντβεντιστῶν, σταθερό δίδαγμα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι ὅτι ὁ Θεός Λόγος κατά τήν Ἐνσάρκωσή Του προσέλαβε ἀνθρώπινη φύση, καθαρή καί ἀμόλυντη ἀπό κάθε ἴχνος ἁμαρτίας, ὅπως ἦταν ἡ ἀνθρώπινη φύση πρίν τήν εἴσοδο τῆς ἁμαρτίας στή ζωή τῶν γεναρχῶν. Στήν Ἁγία Γραφή βλέπουμε ὁ Θεάνθρωπος νά χαρακτηρίζεται «ἅγιος καί δίκαιος» (Πράξ. 3, 14), «ἄμωμος καί ἄσπιλος» (Α΄ Πέτρ. 1, 19), «ἁγνός» (Α΄ Ἰωάν. 3, 3), «ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπό τῶν ἁμαρτωλῶν» (Ἑβρ. 7, 26). Προπτωτική δηλαδή ἀνθρώπινη φύση εἶχε ὁ Κύριος καί ὄχι μεταπτωτική στήν ἁμαρτωλή κατάστασή της, ὅπως κακόδοξα διδάσκουν οἱ Ἀντβεντιστές. Τοῦτο τονίζεται μέ σαφήνεια καί στήν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, πού ἀναφέρει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ «πάσης ἐπέκεινα καθαρότητας» (Στιχηρό Αἴνων Θεοφανείων). Κακόδοξη εἶναι ἐπίσης ἡ ἄποψη τῶν Ἀντβεντιστῶν ὅτι ὁ Χριστός μποροῦσε νά ἁμαρτήσει, ὅτι πειράστηκε ὅπως οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, ἀλλά ἀγωνίστηκε καί δέν ἁμάρτησε, ὥστε νά ἀποτελεῖ ἠθικό πρότυ-

πο γιά ῾μᾶς. Οἱ ἀπόψεις αὐτές τῶν Ἀντβεντιστῶν σχετικά μέ τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου εἶναι οὐσιαστικῶς υἱοθέτηση καί ἐπανάληψη κακόδοξων ἀντιλήψεων, πού εἶχαν διατυπωθεῖ ἀπό τούς αἱρετικούς Θεόδωρο Μοψουεστίας καί τόν Νεστόριο. Ἀντιθέτως, ὁ Χριστός ἦταν ἀδύνατον νά ἁμαρτήσει. Δέν ἀμφιταλαντεύτηκε ποτέ νά ἐπιλέξει τό καλό ἤ τό κακό (Ἠσαΐας 7, 15-16). Ὁ Χριστός δέν μποροῦσε νά ἁμαρτήσει καθόλου, γιατί δέν ἐνοχλοῦνταν ἀπό πάθη ἁμαρτωλά καί δέν κινοῦνταν ἀπό κάποια ἐσωτερική ἁμαρτητική ροπή. Ἡ ἀναμαρτησία του εἶναι ἀπόλυτη, ὀντολογική. Θεμέλιο δηλαδή τῆς ἀπόλυτης ἀναμαρτησίας τοῦ Κυρίου, εἶναι ἡ ὑποστατική ἕνωση τῶν δύο φύσεών Του. Ἐπιπλέον δέν μποροῦσε νά ἁμαρτήσει, γιατί ἡ ἀνθρώπινη θέλησή Του, πού εἶχε καί αὐτή θεωθεῖ ἐξ ἄκρας συλλήψεως, ὅπως ὅλη ἡ ἀνθρώπινη φύση Του, ὑποτάσσονταν ἐλεύθερα καί ἁρμονικά στή θεία θέληση. Τόν ἀπόλυτο χαρακτήρα τῆς ἀναμαρτησίας τοῦ Κυρίου, βλέπουμε νά τό βεβαιώνει πολλαπλῶς ἡ Ἁγ. Γραφή. Μοναδικό παραμένει τό ἐρώτημα τοῦ Κυρίου «Τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περί ἁμαρτίας» (Ἰωάν. 8, 46). Ἀλλά καί γιά τό διάβολο ὁ Κύριος διακήρυξε ὅτι «ἐν ἐμοί οὐκ ἔχει οὐδέν» (Ἰωάν. 14, 30). Μέ τήν ἴδια ἔμφαση διακηρύττει καί ὁ Ἀπ. Παῦλος «ἆρα Χριστός ἁμαρτίας διάκονος; μή γένοιτο» (Γαλ. 2, 17. Πρβλ. Β΄ Κορ. 5,21). Τό ἴδιο μᾶς διαβεβαιώνει καί ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης λέγοντας γιά τόν Χριστό «καί ἁμαρτία ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστι» (Α΄ Ἰωάν. 3,5) ὅπως ἐπίσης καί ὁ Ἀπ. Πέτρος «ὅς ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. 2, 22). Θά ὁλοκληρώσουμε τήν ἀναφορά μας ὑπενθυμίζοντας τά ὅσα ἀναφέρει σχετικά, μέ τή χαρακτηριστική του ἀκρίβεια, ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Γιʼ αὐτό ἀναφάνηκε νέος Ἀδάμ ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος κατά τόν Ἡσαΐα δέν διέπραξε ἁμαρτία οὔτε διανοήθηκε, πολύ περισσότερο οὔτε ἐλάλησε· διότι δέν εὑρέθηκε δόλος στό στόμα του. Δέν εἶπε ἐκ τοῦ στόματος, ἀλλά ἐν τῷ στόματι, ὥστε καί τό ἄψογο τῶν λογισμῶν νά ὑποσημάνη, (…) κι ἀναδείχθηκε πραγματικά ἀγαθός καί ποιητής ἀγαθῶν ἔργων, ἀφοῦ ἔγινε ἕνας ἄνθρωπος ἀναμάρτητος καί ἀναφάνηκε στό Χριστό ἡ καθαρότητα πού ἐγκαινίασε αὐτός στήν ἀνθρώπινη φύση»9. Σημειώσεις: 1 . Βλ.Βλ.Anthony Hoekema, The Four Major Cults, 1963, σσ.142-143. 2. Βλ. A. E. Lickey, Μηνύματα εἰς τόν Σύγχρονον Ἄνθρωπον, 1960, σ. 104. 3. Βλ. 27 Βασικά Πιστεύω, σ. 53 4 . Βλ. 27 Βασικά Πιστεύω, σ. 56. 5. Βλ. 27 Βασικά Πιστεύω, σ. 54. 6. Βλ. 27 Βασικά Πιστεύω, σ. 55. 7. Βλ. 27 Βασικά Πιστεύω, σ.42 8. Βλ. Ε.White, Βήματα πρός τό Χριστό, 19896, σ.58 9. Βλ.Ὁμιλία 16, 12. ΕΠΕ 9,439.

ΤΟ ΒΛΑΣΦΗΜΟΝ ΘΕΑΤΡΙΚΟΝ ΕΡΓΟΝ ΔΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, Η «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΚΟΜΜΑΤΑ

Ὑπό τοῦ Σεβ. Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίου

«1. Θέλω, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, πάλι νά γράψω γι᾽ αὐτό τό ἐπαίσχυντο καί βλάσφημο ἔργο, πού τό λένε Corpus Christi. Καί τό θεωρῶ ὡς ἀνάγκη νά γράψω, γιατί ὡς νά μοῦ φαίνεται ὅτι φύγαμε ἀπό τό θέμα καί τό πᾶμε ἀλλοῦ. Τό θέμα μας εἶναι νά πονέσουμε καί νά κλάψουμε γι᾽ αὐτό τό μόλυσμα πού ἔγινε στήν Ὀρθόδοξη πατρίδα μας, τήν

Ἑλλάδα, τήν χώρα τῶν ἁγίων καί τῶν ἡρώων. Καί τό θέμα μας εἶναι πάλι νά παρακαλέσουμε μέ δάκρυα τήν Παναγία Δέσποινα γιά νά ἱκετεύσει τόν Κύριο μή ἔλθει ἡ ὀργή Του κατεπάνω μας, γιατί ἀνεχθήκαμε ἀδιαμαρτύρητα νά συμβεῖ στίς ἡμέρες μας τέτοιο κακό, χειρότερο ἀπό τά προηγούμενα. Καί γιά νά μή μέ παρεξηγήσουν οἱ “θεολογοῦντες” τῆς “νεοπατερικῆς θεολογίας”, ὡς “ὀργή Θεοῦ” πού εἶπα, ἐννοῶ τήν ἄρση τῆς θείας Χάριτος, γιατί ὁ Θεός δέν παύει ποτέ νά εἶναι ἀγάπη. Ἡ λεγομένη “ὀργή Θεοῦ” εἶναι ἡ ἄλλη πλευρά τῆς ἀγάπης Του!

2. Ἐμμένω σταθερά στήν πίστη, τήν ὁποία ἤδη διετύπωσα, ὅτι τό βλάσφημο αὐτό ἔργο, πού ἀποτελεῖ σημεῖο τῶν καιρῶν, ἔπρεπε νά δεχθεῖ τήν δυναμική ἀντίδραση καί τήν πολεμική κλήρου καί λαοῦ, τήν ὁποία ἐξέφρασαν ὀλίγοι μόνον εὐσεβεῖς χριστιανοί. Ὡς ἀρχιερεύς Χριστοῦ εὔχομαι πλούσια τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στίς οἰκογένειες αὐτῶν πού διαμαρτυρήθηκαν φανερά κατά τοῦ αἰσχίστου αὐτοῦ ἔργου καί ἄς καταλογίσει ὁ Κύριός

μας Ἰησοῦς Χριστός τήν ὁμολογία τους αὐτή τήν Ἡμέραν τῆς Κρίσεως πρός σωτηρίαν τους. Ὁ Κύριος ἐπαινεῖ τόν ἄγγελο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου γιά τήν ἀρετή του ὅτι “οὐ δύνῃ βαστάσαι κακούς” (Ἀποκ.

2,2). Καί ὡς “κακοί” στό χωρίο αὐτό τῆς Ἀποκαλύψεως ἐννοοῦνται οἱ αἱρετικοί καί οἱ βλάσφημοι.

3. Ἀλλά κάτι ἄλλο θέλω νά πῶ: Ἔφυγε τό θέμα ἀπό τόν πόνο καί τήν ἀγανάκτηση κατά τοῦ αἰσχροῦ ἔργου καί ἀπό τήν μετάνοιά μας πού πρέπει νά δείξουμε ὅλοι μας γιά τήν ἐμφάνισή του καί ὁ λόγος ἐστράφη πρός τήν “Χρυσή Αὐγή”. Εἶναι ἀνάγκη νά γράψω περί αὐτοῦ, γιατί καί ἐγώ κατηγορήθηκα ἀπό μερικούς γιά τόν ἔπαινό μου πρός τούς διαμαρτυρηθέντας, ἐπειδή μεταξύ αὐτῶν ἦταν καί Χρυσαυγῖτες. Κατά πρῶτον θέλω νά πῶ ὅτι δέν τό ἐγνώριζα αὐτό ἐγώ, γιατί – ἄς τό πῶ – δέν βλέπω τηλεόραση, οὔτε γνωρίζω νά χειρίζομαι ἴντερνετ, οὔτε καί ἀκούω συστηματικά εἰδήσεις. Δεύτερον, ἡ Χρυσή Αὐγή ἀποτελεῖ πολιτικό κόμμα καί μέ πολλή εἰλικρί-

στὸ σπίτι καὶ τὴν οἰκογένειά τους. Ἡ γυναίκα λοιπὸν πρέπει νὰ δέχεται τὴ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου ἥσυχα καὶ ὑπομονετικὰ καὶ νὰ μὴ διδάσκει ἡ ἴδια στὶς συνάξεις. Νὰ μὴ γίνεται ἀφεντικὸ στὸν ἄντρα της, νὰ εἶναι προσεκτικὴ καὶ νὰ θυμᾶται ὅτι ὁ χαρακτήρας της εἶναι εὔκολος στὶς πτώσεις. Παράδειγμα πρὸς ἀποφυγὴν ἂς εἶναι ἡ Εὔα. Νὰ εἶναι πιστὴ στὸν ἄντρα της, νὰ ἔχει ἀγάπη καὶ νὰ ἀγωνίζεται γιὰ τὸν ἐξαγιασμό της. Καὶ βέβαια ὡς ἔγγαμη πρέπει νὰ γεννήσει καὶ νὰ ἀναθρέψει παιδιά (α´ 11-15). *** 6. «Δεῖ τὸν ἐπίσκοπον εἶναι…» Ὁ Ἀπ. Παῦλος γράφει στὸν Τιμόθεο ὅτι «εἴ τις ἐπισκοπῆς ὀρέγεται, καλοῦ ἔργου ἐπιθυμεῖ». Πράγματι τὸ ἔργο τοῦ Ἐπισκόπου εἶναι καλό. Ἡ ἐπιθυμία ὅμως εἶναι καλή; Θέλω νὰ πῶ, ἐὰν εἶναι ἄξιος αὐτός, ποὺ τὸ ἐ-

πιθυμεῖ. Τὸ ἔργο τοῦ Ἐπισκόπου εἶναι θεάρεστο, βαρὺ καὶ μὲ πολλὲς εὐθύνες. Αὐτὸς ποὺ τὸ ἐπιθυμεῖ καὶ ἀγωνίζεται νὰ τὸ ἀναλάβει, πρέπει νὰ ἔχει συναίσθηση τῶν πολλῶν δυσκολιῶν καὶ ἀπαιτήσεων. Δυστυχῶς οἱ περισσότεροι ὑποψήφιοι εἶναι πρόθυμοι, ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι διστακτικοί. Ἔτσι στὴν ἐποχή μας, ὅπως καὶ παλαιότερα βέβαια, δὲν παρατηρεῖται δυσκολία στὴν κάλυψη τῶν Μητροπολιτικῶν κενῶν. Ὑπάρχει πληθώρα πρόθυμων ὑποψηφίων! Πῶς πρέπει νὰ εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος; Περιγράφεται εὔκολα ὁ πνευματικός του ἀγώνας; Ὁ μέτριος κληρικὸς πρέπει νὰ ἐπιθυμήσει τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα; Ὁ Παῦλος ἀπαριθμεῖ τὶς ἀρετές, ποὺ εἶναι ἀναγκαῖο νὰ κοσμοῦν τὸν ὑποψήφιο Ἐπίσκοπο, γιὰ νὰ ἀποδίδει στὸ ἔργο του καὶ νὰ ἀποφεύγεται ὁ σκανδαλισμὸς τοῦ ποιμνίου. Πρέπει νὰ εἶναι προσεκτικὸς στὴ ζωή του, γιὰ νὰ μὴ τὸν κα-

τηγορεῖ κανείς, νὰ εἶναι σύζυγος μιᾶς γυναικὸς (τότε οἱ ἐπίσκοποι ἦταν ἔγγαμοι), νὰ εἶναι νηφάλιος σὲ κάθε του βῆμα, ἐγκρατής, σεμνός, φιλόξενος, διδακτικός. Νὰ μὴ εἶναι μέθυσος, νὰ μὴ βιαιπραγεῖ καὶ δέρνει τοὺς ἄλλους, νὰ μὴ ἐπιζητεῖ κέρδη μὲ αἰσχρὰ μέσα, νὰ εἶναι ἐπιεικής, νὰ ἀποφεύγει τὶς φιλονικίες καὶ νὰ εἶναι ἀφιλάργυρος. Νὰ εἶναι καλὸς οἰκογενειάρχης. Νὰ μὴ εἶναι νεοκατήχητος, γιὰ νὰ μὴ ὑπερηφανευθεῖ ἀπὸ τὸ ἀξίωμα, νὰ ἔχει τὴν καλὴ ἔξωθεν μαρτυρία, γιὰ νὰ μὴ ἐξευτελιστεῖ καὶ πέσει στὴν παγίδα τοῦ διαβόλου (γ´ 1-7). Ἐὰν στοχαστεῖ προσεκτικὰ τὰ παραπάνω ὁ ὑποψήφιος Ἐπίσκοπος καὶ τὰ συγκρίνει μὲ τὴ δική του πνευματικὴ πραγματικότητα, θὰ διαπιστώσει ὅτι ὑστερεῖ σὲ πολλὰ καὶ θὰ ἀποφύγει τὸ βάρος τοῦ ἀξιώματος. Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίας ἐπανέρχεται εἰς τό ζήτημα τοῦ βλασφήμου θεατρικοῦ ἔργου, τό ὁποῖον ἐμφανίζει τόν Χριστόν καί τούς Ἁγίους Ἀποστόλους ὡς σοδομίτας καί λαμβάνει θέσιν διά τό θέμα τῆς «Χρυσῆς Αὐγῆς». Καταθέτει τήν ἰδεολογικήν διαφωνίαν του μέ τό κόμμα αὐτό, δέν ἀποδέχεται τήν γραμμήν του, ἀλλά διερωτᾶται, διατί παρουσιάσθηκαν μόνον οἱ Χρυσαυγῖτες, διά νά διαμαρτυρηθοῦν καί ἀπουσίασαν ἀπό τήν διαμαρτυρίαν τά ἄλλα κόμματα. Τό νέον ἄρθρον του διά τό βλάσφημον ἔργον ἔχει ὥς ἀκολούθως:

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

Σελὶς 4η

2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Ἀποκαλυπτικὴ ὁμιλία τοῦ προηγουμένου τοῦ Μεγ. Μετεώρου Ἀρχιμ. Ἀθαν. Ἀναστασίου

ΠΩΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΝ ΜΕΣῼ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΩΣ (2ον)

Ἡ κάρτα τοῦ πολίτη

Ἕνα ἀνάλογο “ψέμα”, στά πρότυπα τῆς Νέας Ἐποχῆς, εἶναι καί ἡ περιβόητη καί τόσο διαφημισμένη “Κάρτα τοῦ Πολίτη”. Μάλιστα ὁ τότε Πρωθυπουργός κ. Γιῶργος Παπανδρέου τήν παρουσίασε τρία χρόνια πρίν ὡς πανάκεια γιά τόν ἐκσυγχρονισμό τοῦ ἑλληνικοῦ Κράτους, τήν κατοχύρωση τῶν κοινωνικῶν δικαιωμάτων καί τήν ἐξυπηρέτηση τῶν πολιτῶν. Καί ἐνῶ προετοιμαζόταν καί ἀναμενόταν, σύμφωνα μέ τίς κυβερνητικές ἐξαγγελίες, ἡ ἔκδοση τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη μέ τσίπ, πού θά συμπεριελάμβανε μία σειρά ἀπό προσωπικές πληροφορίες καί δραστηριότητες τῶν πολιτῶν, ξαφνικά, παραμονές τῶν ἐκλογῶν καί ἐλάχιστες ἡμέρες πρίν τήν λήξη τῆς θητείας της, ἡ Ὑπηρεσιακή Κυβέρνηση τοῦ κ. Πικραμένου, ἀνακοίνωσε ἀντί γιά τήν κάρτα τοῦ πολίτη, τήν ἔκδοση νέων ταυτοτήτων ὑψηλῆς ἀσφαλείας, στά πρότυπα τῶν ταυτοτήτων τῶν ἀστυνομικῶν, γιά τόν προσεχῆ Νοέμβριο. Τό ἴδιο νεοεποχίτικο “ψέμα” συνεχίζεται καί ἀπό τήν παροῦσα Κυβέρνηση. Πρόσφατα καί πρίν τόν Νοέμβριο, πού εἶχε ὁρίσει τήν έκδοση τῶν νέων ταυτοτήτων ἡ Κυβέρνηση Πικραμένου, ὁ νέος Ὑπουργός Προστασίας τοῦ Πολίτη κ. Δένδιας δηλώνει, πώς δέν ὑπάρχει καμμία ἀπόφαση γιά τίς νέες ταυτότητες. Σέ σχετική ἐπίκαιρη ἐρώτηση στήν Βουλή ἔδωσε τήν ἀκόλουθη ἀπάντηση: “Δέν ὑπάρχει καμμία ἀπόφαση ἀκόμη... Δέν εἶναι δυνατόν νά δοθεῖ [ἀπάντηση], διότι τέτοια ἀπόφαση αὐτήν τή στιγμή τοὐλάχιστον, ὅπως μοῦ λένε οἱ ὑπηρεσίες, δέν ὑφίσταται”. Ὅμως σύμφωνα μέ πληροφορίες, πού βλέπουν τό φῶς τῆς δημοσιότητος, ἡ Κυβέρνηση ἐπεξεργάζεται τήν ἔκδοση νέων ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων —προηγμένης μάλιστα τεχνολογίας— καί ἀναζητᾶ τήν ἑταιρεία, στήν ὁποία θά ἀναθέσει τό ὅλο ἔργο. Ἐκτός τῆς ἰαπωνικῆς Toppan Printing Co Ltd στό προσκήνιο βρίσκονται καί γερμανικές ἑταιρεῖες (Bundesdruckerei καί Gieseke und Devrient), μέ “ἁμαρτωλό” μάλιστα παρελθόν, ὅπως στήν ἔκδοση τῶν διαβατηρίων τῆς Ἀλβανίας (βλ. περιοδικό Ἐπίκαιρα ... καί www.Newsbomb.gr).

Ἡ κατοχή

Ἔτσι ἡ οἰκονομική καί πολιτική γερμανική κατοχή, πού ὑφίσταται ἡ Πατρίδα μας, θά καλύπτει ὅλες τίς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς τῶν πολιτῶν, καθώς θά μᾶς παρακολουθοῦν καί ἠλεκτρονικά οἱ Γερμανοί, πού ἄλλωστε ξεκινοῦν ἤδη τό ἠλεκτρονικό φακέλωμα τῶν καταθέσεών μας. Πολύ πρόσφατα δημοσιεύθηκε στήν ἐφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ στίς 16 Σεπτεμβρίου 2012 ἡ ἑξῆς εἴδηση: “Πλήρη στοιχεῖα γιὰ τὶς καταθέσεις ἑκατομμυρίων Ἑλλήνων καταθετῶν καὶ σπάσιμο κάθε ἀπορρήτου ἀναφορικὰ μὲ τὰ δεδομένα τῶν ἑλληνικῶν τραπεζῶν ἀπαιτοῦν οἱ Γερμανοὶ τε-

χνοκράτες, καθώς ἀπαίτησαν ἀπὸ τὸ ΣΔΟΕ τὸ ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα ὅλων τῶν στοιχείων γιὰ καταθέσεις φυσικῶν προσώπων καὶ νομικῶν σχημάτων. Ἕνα αἴτημα πού, μεταξὺ ἄλλων, περιλαμβάνει καὶ τὴ δημιουργία ἐλεγχόμενου πλήρως ἀπὸ τὸ Βερολίνο μητρώου τραπεζικῶν λογαριασμῶν”. Καί συνεχίζει τό ἄρθρο: “Πρόκειται γιὰ θέμα μείζονος ἐθνικοῦ ἐνδιαφέροντος, καθὼς σὲ περίπτωση, ποὺ ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση ὑποχωρήσει στὶς πιέσεις τῆς Task Force καὶ τοῦ κ. Χὸρστ Ράιχενμπαχ, μία ξένη χώρα θὰ ἔχει ἄμεση πρόσβαση στὶς καταθέσεις τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, μὲ ἄγνωστες συνέπειες»”. Ἄλλωστε καί ὁ σημερινός πρωθυπουργός κ. Ἀντώνιος Σαμαρᾶς, κατά τήν ἀνάληψη τῶν καθηκόντων του καί στίς προγραμματικές δηλώσεις τῆς Κυβερνήσεώς του στήν Βουλή, ἔθεσε ὡς πρώτη προτεραιότητα τήν ἐφαρμογή τῆς ἠλεκτρονικῆς διακυβερνήσεως, στά πλαίσια τῆς ὁποίας ἐντάσσεται καί ἡ κάρτα τοῦ πολίτη, ἡ φοροκάρτα καί μία σειρά ἄλλων ἠλεκτρονικῶν καρτῶν. Δήλωσε συγκεκριμένα ὁ Πρωθυπουργός: “Δέν ὑπάρχει οὐσιαστική διοικητική μεταρρύθμιση χωρίς τήν ἠλεκτρονικὴ Διακυβέρνηση. Δηλαδή τὴν ἀξιοποίηση τῶν νέων τεχνολογιῶν γιὰ τὴν κατάργηση τῶν γραφειοκρατικῶν διαδικασιῶν, ποὺ ταλαιπωροῦν τὸν πολίτη...”. Ἀπό ὅλα αὐτά γίνεται φανερό, πώς τελικά ὁ βασικός σκοπός τοῦ ὅλου ἐγχειρήματος εἶναι ἡ ὁλοκληρωτική ὑπαγωγή μας στό σύστημα τῆς ὁμογενοποιήσεως τῶν πολιτισμῶν, τῶν ἐθνῶν, τῶν λαῶν καί τῶν προσώπων, πού ἐπιχειρεῖ νά ἐπιβάλλει μέσῳ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως ἡ Νέα Ἐποχή καί ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων. Εἶναι φανερό πώς οἱ ἐξουθενωμένοι οἰκονομικά καί ἐξουθενωμένοι κοινωνικά Ἕλληνες πολίτες θεωρήθηκαν εὔκολη μάζα, γιά νά πειραματιστοῦν τά διεθνῆ κέντρα ἐξουσίας, οἱ παγκοσμιοκράτες ἐξουσιαστές καί σχεδιαστές τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων. Μέ τό συγκεντρωτικό αὐτό σύστημα ἐλέγχου τῆς Νέας Ἐποχῆς τά προσωπικά μας στοιχεῖα θά ἀποτελοῦν μέρος τοῦ παγκόσμιου ἠλεκτρονικοῦ συστήματος, πού θά διαχειρίζεται ἡ Παγκόσμια Κυβέρνηση καί ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων. Παντοῦ θά εἶναι καταγεγραμμένο καί θά γίνεται ἀντικείμενο ἐπεξεργασίας τό λεγόμενο “προφίλ” μας. Ὅλοι θά γνωρίζουν τίς προτιμήσεις μας, τίς ἀρέσκειες καί ἀπαρέσκειές μας, τίς συνήθειές μας, τίς πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές πεποιθήσεις καί ἀντιλήψεις μας. Μέ βάση τίς ἀντιλήψεις μας αὐτές θά μᾶς χαρακτηρίζουν, θά μᾶς κατηγοριοποιοῦν, θά μᾶς στιγματίζουν καί θά μᾶς ἐνοχοποιοῦν, ὅταν αὐτές δέν θά εἶναι σύμφωνες μέ τήν κρατοῦσα ἰδεολογία τῆς Παγκ. Κυβέρνησης καί τῆς Νέας Ἐποχῆς, κυρίως ὅταν θά ἐκφράζουν τήν ἐθνική καί θρησκευτική ἰδιοπροσωπία μας, τή Ρωμηοσύνη μας!... Γιά τόν λόγο αὐτό θεωροῦμε ἀφελές τό ἐπιχείρημα, πού προβάλ-

λεται καί ὑποστηρίζει ὅτι κανείς νομιμόφρων πολίτης, κανείς τίμιος καί ἠθικός ἄνθρωπος, κανείς σωστός ἐπαγγελματίας καί οἰκογενειάρχης δέν ἔχει νά φοβηθεῖ τίποτε ἀπό τήν ἠλεκτρονική παρακολούθηση καί τίς ἠλεκτρονικές ταυτότητες, ἀφοῦ δέν ἔχει τίποτε νά κρύψει. Πολύ περισσότερο, ἰσχυρίζονται κάποιοι, δέν ἔχει νά φοβηθεῖ τίποτε ὁ χριστιανός, ἡ ζωή τοῦ ὁποίου εἶναι σάν γυάλινος πύργος. Κανείς μας ὅμως δέν εἶναι τέλειος καί ἀναμάρτητος ὡς γυάλινος πύργος. Τέλειος καί ἀναμάρτητος καί πανάγιος εἶναι μόνον ὁ Χριστός μας! Ἐκεῖνοι, πού ἰσχυρίζονται, κληρικοί καί λαϊκοὶ ὅτι οἱ ἴδιοι εἶναι ἤ μπορεῖ νά γίνουν “γυάλινοι πύργοι” —προκειμένου νά δικαιολογήσουν τήν ἀποδοχή τοῦ ἠλεκτρονικοῦ φακελώματος καί τήν παραλαβή τῆς ἠλεκτρονικῆς ταυτότητας— δέν λαμβάνουν ὑπόψη τους τό κύριο γνώρισμα τῆς ὀρθοδόξου ἀνθρωπολογίας, πού τονίζεται σέ ὅλα τά ἁγιογραφικά καί ἁγιοπατερικά κείμενα καί συνίσταται στήν συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητος καί τῆς μηδαμινότητός μας. “Εἶμαι τό οὐδέν, καί μπορῶ νά κάνω τό οὐδέν. Ὅ,τι εἶμαι κι ὅ,τι κάνω, εἶμαι καί τό κάνω μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι καλό ἔχω εἶναι δικό σου Θεέ μου, δοξασμένο τ᾽ ὄνομά Σου, ὅ,τι κακό ἔχω εἶναι δικό μου καί ζητῶ τό ἔλεός Σου”, μᾶς διδάσκουν οἱ παλιοί καί σύγχρονοι Γεροντάδες μας. Ὁ λόγος, γιά τόν ὁποῖο ἀρνούμαστε τό ἠλεκτρονικό μας φακέλωμα καί τήν ἠλεκτρονική μας παρακολούθηση, δέν εἶναι ἐπειδή ἐνδεχομένως ἔχουμε κάτι νά κρύψουμε, ἀλλὰ γιατί ἔχουμε νά διαφυλάξουμε τήν Ὀρθόδοξη Πίστη μας καί τήν Ἑλληνικότητά μας, τήν Παράδοσή μας καί τόν Πολιτισμό μας, τή Ρωμηοσύνη μας καί τήν Ἱστορία μας καί εἶναι γνωστό ὅτι ὅλα αὐτά ὄχι μόνον δέν συνάδουν μέ τήν νεοεποχίτικη Παγκοσμιοποίηση ἀλλά καί βρίσκονται σέ πλήρη ἀντιπαράθεση καί πολεμική ἀπέναντί της! Καί ἂν ἀκόμα κάτι παράνομο δέν ἔχουμε νά κρύψουμε ἐπιθυμοῦμε νά διατηρήσουμε γιά τόν ἑαυτό μας τό δικαίωμα νά ὁρίζουμε τήν προσωπική μας ζωή, τίς ἐπιλογές μας καί τίς προτιμήσεις μας καί νά μή γινόμαστε ὑποχείριο στίς ἐπιθυμίες καί τίς ἐπιβουλές τῶν διεθνῶν κέντρων ἐξουσίας, πού ἐπιδιώκουν τήν χειραγώγησή μας, μεταλλάσσοντάς μας ἀπό πρόσωπα μέ ἐλευθερία καί αὐτεξούσιο σέ ἄτομα καθοδηγούμενα καί ὑποδουλωμένα καί ἐν τέλει ἀποορθοδοξοποιημένα καί ἀφελληνισμένα. Καί ἄς μή λησμονοῦμε ὅτι αὐτό, πού γιά μᾶς θεωρεῖται ἠθικό καί τίμιο, αὐτό πού γιά μᾶς ἀποτελεῖ ἀξία καί ἰδανικό, δηλαδή ἡ πίστη μας, ἡ Πατρίδα μας, ἡ παράδοσή μας, τά ἰδανικά τῆς φυλῆς μας, γιά τήν ἀντίθεη παγκόσμια ὀλιγαρχία, πού καθορίζει τίς τύχες τοῦ κόσμου εἶναι ἀκριβῶς αὐτό, πού πρέπει νά ἀλλοιωθεῖ καί νά ἐκλείψει. Αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ Ἕλληνες ρωμιοί, οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί εἴμαστε “ἀσύμβατοι” μέ τό παγκόσμιο σύστημα ἐξουσίας καί ἐλέγχου καί μέ τό ὁμογενοποιημένο πρότυπο, πού ἐπιβάλλουν παντοῦ.

Ἐπιχειρεῖται νὰ ἀποκοποῦν τὰ τέκνα μας ἀπὸ τὴν πατροπαράδοτον πίστιν μας

Η ΟΥΜΑΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΙΣΒΑΛΛΕΙ ΕΙΣ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΔΙΑ ΝΑ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑΝ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΜΑΣ

Ἀξιότιμον Διευθυντὴν Συντάξεως ἐφημερὶς «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» Ἀγαπητὲ κ. Διευθυντά, Ἀναρωτηθήκαμε ποτέ, πῶς ἐκπαιδεύονται σήμερα τὰ Ἑλληνόπουλα; Τὰ παιδιά μας; Προσπαθοῦμε νὰ στηρίξουμε τὴν νέα γενιὰ στὶς ἀρχές, ποὺ στηρίχτηκαν οἱ προηγούμενες γενεὲς —ἡ γενιά μας— καὶ μεγαλούργησαν; Σὲ τί βάσεις ἀκουμπᾶμε τὴν ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν μας σήμερα; Οἱ παταγώδεις ἀποτυχίες τῶν τελευταίων δεκαετιῶν σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς, δὲν δίδαξαν σ᾽ ἐμᾶς τοὺς μεγάλους τίποτε; Βρισκόμαστε σὰν λαὸς —εἴτε τὸ βλέπουμε εἴτε ὄχι— στὸ χεῖλος μίας πνευματικῆς καὶ πολιτιστικῆς ἀβύσσου! Αὐτὸ δὲν μᾶς τρομάζει καθόλου; Κρίνοντας ἀπὸ τὰ γεγονότα, εἶναι σὰν νὰ μὴ τὸ βλέπουμε... Τὸ μόνο μάθημα ποὺ θὰ στηριχθεῖ ὁ παράγων «ἦθος» στὴν παιδεία ὅλοι τὸ ξέρουμε —δὲν θέλει καὶ πολλὴ φιλοσοφία— μᾶς τό ᾽παν καὶ οἱ ἐπιφανέστεροι ἀπὸ τοὺς προγόνους μας, ποὺ δίδαξαν καὶ ὅλο τὸ κόσμο: Εἶναι τὰ θρησκευτικά. Ἡ «εἰς Θεὸν καὶ περὶ τὰ Ἱερὰ Γνῶσις» (Ἠθικά, Ἀριστοτέλης). Εἶναι ἡ θεμελίωσι τῆς ζωῆς μας στὶς Ἑλληνορθόδοξες ἀξίες. Ἔτσι μᾶς τὸ ὁρίζει καὶ τὸ Σύνταγμα τῆς Χώρας μας. Κι ἐμεῖς σήμερα τί κάνουμε; Νὰ τί λέει τὸ πρόγραμμα τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας σχετικὰ μὲ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν τῆς Γ´ Δημοτικοῦ: «Ἡ Κυριακὴ τῶν Χριστιανῶν. Στὸν Χριστιανικὸ Ναὸ (καμπάνα, ναός, κεριά, εἰκόνες, Σταυρός). Τὸ Σάββατο τῶν Ἑβραίων. Ἡ Παρασκευὴ τῶν Μουσουλμάνων. Σύμβολα θρησκειῶν τοῦ κόσμου. Δ´ Δημοτικοῦ: Χριστιανικὲς προσευχὲς ἀπὸ τὴν Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη. Προσευχὲς ἀπὸ ὅλο τὸ κόσμο. Προσευχὲς Ἑβραίων, Μουσουλμάνων κ.λπ. Προσφέρεται, δηλαδή, στὰ παιδιὰ μία σάλτσα θρησκευμάτων, μέσα στὴν ὁποία χάνεται ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη μας καὶ ἡ Συνταγματικὴ ἀναφορὰ γιὰ τὴν ἐκπαίδευσί μας. Παρόμοια περιεχόμενα βλέπουμε καὶ στὶς ἄλλες τάξεις τοῦ Δημοτι-

κοῦ. Προγραμματίζεται ἕνα μάθημα ὄχι θρησκευτικῶν, ἀλλὰ θρησκευμάτων! Ὄχι τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Πίστεως, ἀλλὰ τῆς Πανθρησκείας, τοῦ Συγκρητισμοῦ. Πρὶν ἀπ᾽ αὐτό, ἔχουν μάθει τὰ παιδιά μας τὴν Ὀρθόδοξη Χριστιανική μας Πίστι; Ξέρουν τί πιστεύουμε σὰν Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί; Ἢ τὰ μπερδεύουμε, δίνοντας τὴν ἴδια ἀξία σ᾽ ὅλα καὶ τὰ μπερδεύουμε τὰ παιδάκια τῆς ἡλικίας τῆς Γ´ Τάξεως τοῦ Δημοτικοῦ καὶ τῶν ὑπολοίπων τάξεων μὲ γνώσεις, ποὺ ἀπαιτοῦν βαθειὰ γνῶσι τῆς δικῆς μας πίστεως πρῶτα καὶ τῆς ἀναπτύξεως κριτικῆς ἱκανότητος τοῦ μυαλοῦ γενικότερα; Αὐτὸ ποὺ μᾶς λείπει εἶναι νὰ μάθουν τὰ παιδιὰ τοῦ Δημοτικοῦ, ὅπως λέει καὶ τὸ Σύνταγμα, τί πιστεύουμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Ἔχουν καιρὸ στὴν συνέχεια νὰ μάθουν καὶ γιὰ τίς ἄλλες θρησκεῖες. Καί, ὅπως γίνεται καὶ σὲ ἄλλες χῶρες, ἀκόμη καὶ τὶς πιὸ σημαντικὲς τῆς Εὐρώπης (Γαλλία, Ἰταλία, Γερμανία, Βέλγιο, κ.λπ.), τὰ παιδιὰ τῶν ἄλλων θρησκευμάτων ἐνημερώνονται γιὰ τὴν πίστη τους ἀπὸ τοὺς δικούς τους θρησκευτικοὺς ἡγέτες. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τί λένε σχετικά; Δὲν ἔχουν κανένα λόγο; Τὸ Ὑπ. Παιδείας, πῶς καταρτίζει τέτοια προγράμματα, σαφῶς ἀντιπαιδαγωγικὰ καὶ ἀκατάλληλα γιὰ τὴν ἡλικία αὐτή; Ἀλλὰ καὶ ποὺ σα φῶς παραβαίνουν καὶ τὸ Σύντα-γμα τῆς Χώρας μας; Ἔτσι θὰ μεγαλώσει ἡ καινούργια γενιὰ τῶν μπερδεμένων καὶ ζαλισμένων καὶ ἀμόρφωτων Ἑλληνοπαίδων; Ἔτσι θὰ πολεμήσουμε τὴν κοινωνία τῆς διαπλοκῆς, τῆς ψευτιᾶς, τῆς ἐγκληματικότητας, τῆς πάν᾽ ἀπ᾽ ὅλα ὑλιστικῆς ἀπολαύσεως, μὲ χρῆμα καὶ ἀγαθὰ παράνομα ἀποκτηθέντα (ἢ δανεισμένα), μὲ τὴν κατακραυγὴ τῆς παγκοσμίου κοινότητος, ποὺ σαφῶς μᾶς λέει ὅτι «τοὺς σημερινοὺς Ἕλληνες δὲν τοὺς ἀναγνωρίζουμε σὰν συνεχιστὲς τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων· εἶναι ἀνάξιοι ἀπόγονοι ἀξίων καὶ σπουδαίων προγόνων». Μὲ λίγα λόγια, ἔτσι θὰ σταματήσουμε νὰ εἴμαστε

περίγελως τοῦ κόσμου; Σ᾽ ὅλη τὴν Εὐρώπη τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι ὁμολογιακό! Δίνει γνώσεις τῆς θρησκείας, ποὺ ἐπικρατεῖ καὶ ὄχι θρησκειολογικό! Ἔχει καιρό, καὶ τὸ παιδὶ καὶ ὁ ἔφηβος νὰ μάθει —κατὰ τὸν βαθμὸ τοῦ ἐνδιαφέροντός του— γιὰ τὶς ἄλλες θρησκεῖες! Ἡ Ὀρθόδοξη Πίστι μας ἔχει εὐαισθησία καὶ σεβασμὸ γιὰ τὶς πίστεις τῶν ἄλλων. Ποτὲ δὲν πιέζει καὶ δὲν φανατίζεται. Αὐτό ὅμως δὲν σημαίνει ὅτι τὰ παιδιὰ της θυσιάζοντας τὴν πνευματική τους ἀνάπτυξι, δὲν πρέπει νὰ μάθουν τί εἶναι ἡ δική τους Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Πίστις! Ἐπιτρέψτε μου νὰ κλείσω μὲ τὴν ἐπιστολὴ διαμαρτυρίας τοῦ διεθνοῦς ἐμβελείας Ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, π. Γεωργίου Καψάνη, γιὰ τὸ Πρόγραμμα Σπουδῶν τοῦ Ὑπουργείου. «Μὲ τὸ νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν ἐπιβάλλεται ἕνας σύγχρονος Βαρλααμισμός, ποὺ εἰσχωρεῖ βάναυσα στὰ σπλάχνα τοῦ Γένους. Ἡ οὑμανιστικὴ παιδεία ... εἰσβάλλει στὰ σχολεῖα, γιὰ νὰ ἀκυρώσει τὴν Παιδεία τοῦ Γένους. Ἐπιχειρεῖται νὰ ἀποκοποῦν τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὶς ζωογόνες πηγὲς τῆς πατροπαραδότου Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ νὰ ἀφομοιωθοῦν στὴν χοάνη μιᾶς οὑμανιστικῆς θρησκευτικότητος, ποὺ δὲν ἐλευθερώνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο, δὲν τὸν ὁδηγεῖ στὸν ἁγιασμὸ καὶ τὴν θέωσι, ἀλλὰ τουναντίον τὸν προετοιμάζει, γιὰ νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν δαιμονικὴ πανθρησκεία». Ἕλληνες γονεῖς, ποῦ εἴσαστε; Δὲν τ᾽ ἀκοῦτε αὐτά; Ἰδιαίτερα ἐδῶ χρειάζεται ἐπαγρύπνησι καὶ ἄμεση δρᾶσι! Δὲν μποροῦν (ἄλλα ἴσως κέντρα) νὰ προγραμματίζουν γιὰ λογαριασμό μας. Δὲν χρωστᾶμε σὲ κανένα τὴν θυσία τῆς πίστεώς μας! Γονεῖς, μιλεῖστε, διαμαρτυρηθεῖτε στὸ Ὑπουργεῖο, στὸν Μακ. Ἀρχιεπίσκοπο. Ὅσο εἶναι ἀκόμη καιρός. «Οἱ καιροὶ οὐ μενετοί!». Μετὰ τιμῆς Σοφία Στυλιανοπούλου Ἐκπαιδευτικός

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΣΛΙ∆ΗΣ

ΝΕΑΝΙΚΑ Μὲ ἐφόδια στὴ ζωή!

Τὴν 4ην Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ Ἁγ. Γεωργίου Καρσλίδη ἐξ Ἀργυρουπόλεως Πόντου.

Ἐπισημαίνει ὁ Πρόεδρος τῶν «Ἀνεξαρτήτων Ἑλλήνων»

ΠΡΟΚΛΗΣΙΣ ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΠΟΝΔΙΑ ΔΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ

Ὁ Πρόεδρος τοῦ Κόμματος τῶν «Ἀνεξαρτήτων Ἑλλήνων» κ. Παν. Καμμένος εἰς δηλώσεις του εἰς τό «Ἁγιορείτικο Βῆμα» διά τήν βλάσφημον θεατρικήν παράστασιν, ἡ ὁποία ἐμφανίζει τόν Χριστόν καί τούς Ἁγίους Ἀποστόλους ὡς σοδομίτας, ἐτόνισε τά ἀκόλουθα: « “Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ προσβάλλεται ἡ ἐπίσημη θρησκεία τοῦ κράτους, ποὺ περιγράφεται στὸ Σύνταγμα, ἀποτελεῖ μία πρόκληση! Καὶ τὸ ἐρώτημα εἶναι, ἐὰν ὑπῆρχε μία παράσταση, ἡ ὁποία προσέβαλλε τὸν Μωάμεθ ἐπιτρεπόταν νὰ τὴν παίξουν; Ἐδῶ ὅμως εἶναι θέμα τοῦ κρά-

τους, ποὺ πρέπει νὰ πάρει θέση”. Ὅσον ἀφορᾶ τὰ ἐπεισόδια ὁ κ. Καμμένος δήλωσε: “Φοβᾶμαι πολὺ ὅτι ὁρισμένα ἐπεισόδια στήνονται, προκειμένου νὰ προετοιμάσουν τὶς δυνάμεις καταστολῆς κατὰ τῆς μεγάλης ἀντίδρασης τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ γιὰ τὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων (κάρτας πολιτῶν). Δηλαδὴ προσπαθοῦν νὰ βάλουν ἀκραῖα στοιχεῖα μέσα, τὰ ὁποῖα τὰ στήνει ἡ συγκυβέρνηση καὶ ἡ νέα τάξη πραγμάτων, γιὰ νά δημιουργήσει ἕνα κλίμα, ὥστε νὰ φοβηθεῖ ὁ ἑλληνικὸς Ὀρθόδοξος λαὸς καί νὰ μή ἀντισταθεῖ στὴ νέα ταυτότητα, τὴν ὁποία θέλουν”».

ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΕΣ ΔΙΑ ΤΗΝ 28ην ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

λιῶν τῆς ζωῆς, ἀκόμα καὶ τοῦ ἀγώνα τοῦ πολεμικοῦ, ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπιβληθεῖ ἀπὸ τρίτους σὲ μία κοινωνία, σὲ ἕνα ἔθνος. Γιʼ αὐτὸ καὶ θεωροῦμε ὅτι ἡ ἑνότητα αὐτὴ εἶναι ζημιογόνα γιὰ τὴν ἐθνικὴ συνείδηση τῶν παιδιῶν μας. Βεβαίως ἀπὸ ἕνα σωστὸ Ἕλληνα δάσκαλο μπορεῖ νὰ ἀξιοποιηθεῖ ἀποδοτικὰ ἡ ἐργασία γιὰ εὕρεση ὑλικοῦ τῆς ἐποχῆς ἀπὸ τὰ παιδιὰ (σελ. 45). Πόσοι ὅμως θὰ τὸ κάνουν; Ἡ 3η ὑποενότητα (σελ. 46-47) ἀφορᾶ στὴν πεῖνα. Καὶ εἶναι σωστὰ καὶ συνετὰ τὰ ὅσα ἀναφέρονται ἐδῶ. Καὶ δὲ θὰ μπορούσαμε νὰ ἔχουμε καμμιὰ ἀντίρρηση γιὰ ὅλα αὐτά. Σταματᾶμε ἐδῶ. Μὲ μία ἀπορία: Ἀλήθεια οἱ συγγραφεῖς-ἐπιλογεῖς τοῦ σχολικοῦ βιβλίου δὲν ἔκριναν σκόπιμο νὰ ἀναφερθοῦν, οὔτε στὸ θάρρος, οὔτε στὴν αὐτοθυσία, οὔτε στὸν ἡρωισμό, οὔτε στὴν ἀγωνιστικὴ διάθεση, οὔτε στὸ κουράγιο, οὔτε στὴν ἀπόλυτη διάθεση προσφορᾶς, οὔτε στὴν ἑνότητα, οὔτε στὸν παραμερισμὸ διαφορῶν (καὶ πολλὰ ἄλλα θὰ μποροῦσαν νὰ γραφτοῦν ἐδῶ), γιὰ νὰ ἐμπνεύσουν στὶς καρδιὲς τῶν 10χρονων Ἑλλήνων τοῦ αὔριο τὴ διάθεση νὰ ἀντιμετωπίσουν τὶς δυσ-

κολίες, τὶς ὅποιες δυσκολίες θά συναντήσουν ἴσως αὔριο, ὅλοι μαζί, μὲ κουράγιο, ἑνότητα, καὶ ἀγάπη μεταξύ τους, ἀκόμα καὶ μὲ πίστη καὶ προσφυγὴ στὸ Θεό, ὅπως οἱ ʻἝλληνες τοῦ 1940, γιὰ νὰ τὶς νικήσουν καὶ νὰ τὶς ξεπεράσουν; Καὶ μία ἀκόμα: Τὸ Ὑπ. Παιδείας πῶς ἀνέχεται νὰ γίνονται τέτοιες διδασκαλίες στὰ παιδιά μας; Μὲ τέτοιο τρόπο; Μὲ τέτοια λάθη; Κυρίως: Μὲ τέτοια βιβλία; Δὲν πρέπει κάποτε νὰ τὰ διορθώσουμε, ἂν ὄχι νὰ τὰ πετάξουμε; Ἀρκεστήκαμε μόνο στὴ διαγραφὴ τοῦ “συνωστισμοῦ τῆς Σμύρνης”; Τὰ ὑπόλοιπα στιλέτα στὶς καρδιὲς τῶν Ἑλλήνων θὰ ἐξακολουθήσουν νὰ τὶς πληγώνουν; Καὶ ὑπάρχουν πάρα πολλά. Τυλιγμένα στὶς σελίδες τῶν “διδακτικῶν” βιβλίων! Τὸ ἄρθρο αὐτὸ θὰ θέλαμε νὰ τὸ ἀφιερώσουμε στὸν Ὑπουργὸ Παιδείας κ. Κωνσταντῖνο Ἀρβανιτόπουλο καὶ στὸν Ὑφυπουργὸ Παιδείας κ. Θεόδωρο Παπαθεοδώρου, μὲ τὴν εὐχὴ νὰ μεριμνήσουν ὄχι μόνο γιὰ τὶς ὑλικὲς ὑποδομὲς τῶν Σχολείων μας. *Τό κείμενον αὐτό ἐδημοσιεύθη εἰς τήν «Κυριακάτικη Δημοκρατία» (2728 Ὀκτωβρίου 2012).

ΤΟ ΒΛΑΣΦΗΜΟΝ ΘΕΑΤΡΙΚΟΝ ΕΡΓΟΝ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

νεια λέγω – ὅπως τό γνωρίζουν αὐτό οἱ ἀκροατές τῶν κηρυγμάτων μου – ὅτι δέν ταυτίζομαι μέ κανένα πολιτικό κόμμα, γιατί αὐτά ἔχουν λάθη, ὡς ἀνθρώπινα δημιουργήματα πού εἶναι. Δέχομαι ὅμως τά κόμματα ὡς ἰδεολογίες, γι᾽ αὐτό καί τά σέβομαι. Ἀλλά μισῶ καί ἀποστρέφομαι τό κόμμα ἐκεῖνο πού τό σύστημά του ἔχει εἴτε ἀθεΐα εἴτε βία. Ὁμοίως ἀπό τήν μελέτη μου στήν Ἁγία Γραφή καί μάλιστα στήν Παλαιά Διαθήκη δέχομαι τήν παγκοσμιότητα τοῦ Θεοῦ, ὅπως τήν ἐκήρυτταν ἀπό παλαιά οἱ Προφῆτες (ἰδιαίτερα ὁ ἄγνωστος συγγραφεύς τοῦ βιβλίου τοῦ Ἰωνᾶ), οἱ ὁποῖοι χαρίζουν στήν ταλαίπωρη ἀνθρωπότητα παγκόσμια τήν μορφή τοῦ Λυτρωτοῦ Μεσσία. Ἑπομένως δέν δέχομαι τήν κακοδοξία ὅτι ὁ Θεός εἶναι τῆς Ἑλλάδος μόνο καί τά ἄλλα ἔθνη εἶναι περιφρονημένα. Ἡ Παν αγία μας ἦταν Ἑβραιοπούλα!

4. Πιστεύω ὅτι κατά τοῦ αἰσχίστου ἔργου Corpus Christi ἔπρεπε νά κατέλθουν πρός διαμαρτυρία ὅλα τά πολιτικά κόμματα τῆς πατρίδας μας. Γιατί νά διαμαρτυρηθοῦν καί νά κατεβοῦν στό πεζοδρόμιο μόνο μέλη τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς καί ὄχι ὀπαδοί καί ἄλλων πολιτικῶν κομμάτων; Ὅλοι, ἀκόμη καί οἱ ποδοσφαιρικές ὁμάδες – πού τό λέγει ὁ λόγος! – ἔπρεπε νά ἐμφανιστοῦν γιά διαμαρτυρία. Ὥστε λοιπόν γιά τό θέμα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, ὅπως τοὐλάχιστον τό ἐννοῶ ἐγώ, ἔπρεπε νά πεῖ αὐτός πού διαφωνεῖ πρός τό κόμμα αὐτό: Διαφωνῶ ἰδεολογικά μέ τήν Χρυσή Αὐγή. Δέν δέχομαι τήν γραμμή της. Ὅμως μπράβο της, γιατί στό βλάσφημο κατά τοῦ

Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔργο πού παίχτηκε, αὐτοί μόνον παρουσιάστηκαν νά διαμαρτυρηθοῦν ἐντόνως. Γιατί ἀπουσίασαν τά ἄλλα κόμματα; Γιατί δέν πῆγε καί ὁ δικός μου ὑπουργός πού ψήφισα; 5. Ἀδελφοί μου, τά χρόνια μας εἶναι δύσκολα, εἶναι χρόνια, πού προφήτευσε ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου. Οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας ἀνέβηκαν στά μπαλκόνια καί φωνάζουν μέ ἠχηρά μεγάφωνα, ἡ ἁμαρτία βραβεύεται, ὅπως τό πολυκέφαλο θηρίο τῆς Ἀποκαλύψεως παρουσιάζεται στεφανωμένο. Σ᾽ αὐτά τά δύσκολα χρόνια πρέπει νά ζητᾶμε ἀπό τόν Χριστό νά μᾶς θερμάνει τήν πίστη μας καί τήν ἀγάπη μας σ᾽ Αὐτόν καί ἀκόμη νά μᾶς δώσει καί πόθο μαρτυρίου. Ναί, τά συμβαίνοντα στήν ἐποχή μας πράγματα θά μᾶς ὁδηγήσουν αὔριο σέ μαρτύριο. Ἄς αὐξήσουμε λοιπόν τήν προσευχή στήν Παναγία μας, ἄς ἀγωνιζόμαστε νά τηροῦμε τό πανάγιο θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ἄς μελετοῦμε τήν Ἁγία Γραφή, τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί τούς βίους τῶν Ἁγίων μας, γιά νά ρυθμίζουμε καί ἡμεῖς ἀνάλογα τήν ζωή μας στούς ἀποκαλυπτικούς αὐτούς καιρούς πού ζοῦμε. Πάντως, ἀπό ὅσα διαβάζω στά ἱερά Συναξάρια, οἱ ἅγιοι ἦταν ὁμολογητές καί διαμαρτύρονταν γιά τά ἀκουόμενα καί ἐμφανιζόμενα στήν ἐποχή τους βλάσφημα κατά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί ἐκεῖ να τά βλάσφημα ἦταν πολύ ὀλιγότερο βλάσφημα ἀπό αὐτό τό βρώμικο ἔργο, πού τό λένε Corpus Christi. † Ἐπίσκοπος Ἰερεμίας Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως».

Ἕνα ἰαπωνικὸ ντοκιμαντὲρ μὲ τίτλο «Ἀνταρκτικὴ» ἔχει μεγάλη ἀξία γιὰ τὰ νοήματα, ποὺ περιέχει. Ἰδιαίτερα μία σκηνὴ του εἶναι τόσο συγκλονιστική, ποὺ ἀποτυπώνεται γιὰ πάντα στὸ μυαλὸ τοῦ θεατῆ! Δείχνει μία ἀγέλη σκύλων νὰ τρέχει στὰ τυφλὰ μέσα στὴ χιονοθύελλα ἀναζητώντας τροφή, θαλπωρὴ καὶ καταφύγιο. Ξαφνικὰ ἕνα μεγάλο κομμάτι πάγου σπάζει κάτω ἀπʼ τὰ πόδια τους κι ἀπομακρύνεται. Μερικὰ ἀπʼ τὰ σκυλιὰ, ποὺ βρίσκονται ἐπάνω, ἀναγκαστικὰ ἀπομονώνονται ἀπʼ τὴν ὑπόλοιπη ἀγέλη. Ὁ φακὸς μένει σταθερὰ πάνω τους καὶ δείχνει μὲ ἐξαιρετικὴ ἔνταση τὸ φόβο αὐτῶν τῶν σκυλιῶν, ποὺ σιγὰ σιγὰ ἀπομακρύνονται γιὰ πάντα… Τὸ ὑπόλοιπο τῆς ἀγέλης συνεχίζει νὰ τρέχει στὰ τυφλὰ σὲ ἀναζήτηση καταφυγίου μʼ ὅ,τι καλύτερο μπορεῖ νὰ τοὺς προσφέρει. Φεύγει ἀδιάφορο γιὰ τὴν τύχη τῶν ἄλλων! Τὸ ἴδιο κάνουν καὶ οἱ ἐξερευνητές. Λὲς καὶ δὲν τοὺς χρειάζονται τὰ ἄλλα, τὰ ἀπομονωμένα. Ἐξάλλου αὐτὴ ἦταν ἡ ἀποστολή τους. Τὸ γύρισμα ἑνὸς καλοῦ ντοκιμαντέρ. Κι αὐτὸ ἤδη ἔγινε ἀριστουργηματικό, στὴν οὐσία ἀπὸ μόνο του! *** Ἡ σκηνὴ αὐτὴ εἶναι ἐξαιρετική, σὲ συγκλονίζει, πιὸ πολὺ γιὰ τὶς ἀλήθειες, ποὺ περιέχει. Νὰ σὰν αὐτές… Στὸ ξεκίνημά της ἡ νεολαία, τὰ παιδιὰ ὅλου τοῦ κόσμου, ἔτσι εἶναι. Ὅλοι μαζί, μὲ ἐνθουσιασμό, ζῆλο, ἀφοσίωση, τόλμη, ἀποφασιστικότητα, σφρῖγος καὶ δύναμη, τρέχουν νὰ κατακτήσουν τὴ ζωή. Νὰ φτάσουν στὰ πέρατά της. Ἀπʼ τὸ ἕνα της ἄκρο στὸ ἄλλο, ἂν εἶναι δυνατόν. Νʼ ἀνακαλύψουν τὸ καλύτερο, τὸ ἀνώτερο, τὸ οὐσιῶδες, τὸ πραγματικὰ μεγάλο. Σὰν τοὺς ἀθλητὲς στὸ στίβο μοιάζουν. Ξεκινοῦν ὅλοι μὲ τὸν ἴδιο ἐνθουσιασμὸ καὶ ζῆλο ἀπʼ τὴν ἀφετηρία, γιὰ τὴ νίκη. Τὴν κατάκτηση τοῦ πιὸ μεγάλου τίτλου. Γιὰ τὰ ρεκόρ… Κάποτε ὅμως τούτη ἡ τόσο ὄμορφη, στʼ ἀλήθεια, εἰκόνα ἀλλάζει ριζικά. Τὸ ἔδαφος ὑποχωρεῖ. Παράγοντες πέραν κι ἀνεξάρτητοι ἀκόμη ἀπʼ τὴ θέλησή τους δροῦν ὀργανωμένα. Θέλουν τὴν καταστροφή τους! Τοὺς ξεκόβουν ἀπʼ τὴν ὁμάδα πρῶτα, χωρὶς καλὰ καλὰ νὰ τὸ καταλάβουν, τοὺς στεροῦν ἀπʼ τὴν παρέα. Ὕστερα τούς ἀπομακρύνουν μία γιὰ πάντα ἀπʼ τὴν κατεύθυνση, τοὺς στόχους, τοὺς σκοπούς, τὸν προορισμό τους. Τοὺς ἀπομονώνουν ἀπʼ ὅλα. Κι ἀπʼ αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς ταγούς τους, τοὺς καθοδηγητές τους, τὴν οἰκογένειά τους κι ὅσους τοὺς ἀγαποῦν. Ἔτσι ἡ χαρά, τὰ γέλια, ἡ ἀπέραντη ἐγκαρδιότητα, ὁ ἐνθουσιασμός, μετατρέπονται σὲ λύπη καὶ ὀδύνη. Νάτο τὸ περιθώριο! *** Μὴ τὰ ρίχνουμε, λοιπόν, ὅλα στοὺς νέους. Τοὺς ἀδικοῦμε! Εἶναι ἄλλοι ποὺ τοὺς ὑπονομεύουν. Εἶναι ἄλλοι ποὺ τοὺς ὑποσκάπτουν τὴ ζωὴ καὶ τοὺς ἐκμεταλλεύονται. Ἐκεῖνοι ποὺ μὲ χίλια δύο μέσα πασχίζουν νὰ τοὺς ὁδηγήσουν στὸ

ΖΗΤΗΜΑΤΑ

περιθώριο, τὴν κοινωνικὴ ἀπομόνωση, τὴ διαφθορά. Καὶ τί δὲν χρησιμοποιοῦν… Τὰ ναρκωτικά, τὸ θέαμα, τὴ μουσική, τὶς διασκεδάσεις, τὰ τόσα «ξενυχτάδικα», τὴν ἀνεργία, τὶς αἱρέσεις, τὴν πορνεία, τὸ σαγηνευτικὸ διαδίκτυο… Κι ὕστερα ὑπάρχουν κάποιοι ἄλλοι – γονεῖς, σχολεῖο, Ἐκκλησία, πνευματικοὶ ἄνθρωποι, συνάνθρωποι – ποὺ τοὺς ἀφήνουν ἐκεῖ μόνους κι ἀβοήθητους νʼ ἀργοπεθαίνουν. Καὶ νὰ πηγαίνουν μόνο μὲ τοὺς ἄλλους, τοὺς πολλούς. Καὶ τοὺς… καλούς! Πόσα δὲν ἔχει νὰ μᾶς διδάξει ἐδῶ ὁ καλὸς Ποιμένας, ποὺ κάνει ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο! Ἀφήνει τοὺς πολλοὺς καὶ τοὺς καλούς, γιὰ νὰ βρεῖ τὸν ἕνα μόνο, τὸν χαμένο, τὸν κατὰ πάντα ἐξαθλιωμένο καὶ τόσο ἐγκαταλειμμένο! *** Τὸ ντοκιμαντὲρ ὅμως δὲν μᾶς δείχνει τὴ συνέχεια. Δὲν λέει τί ἔγινε μὲ τὰ ἀπομονωμένα σκυλιά. Τὰ λίγα ποὺ ἀποκόπηκαν ἀπʼ τὴν ἀγέλη. Πῶς ἀντιμετώπισαν τὸ πρόβλημα. Ἀλλὰ μπορεῖ νὰ φανταστεῖ κανεὶς τὰ γεγονότα. Ἄλλα θʼ ἄρχισαν νὰ κοιτάζουν ἐδῶ κι ἐκεῖ, ψάχνοντας γιὰ διεξόδους. Ἄλλα νὰ γαυγίζουν ἀπεγνωσμένα, καλώντας γιὰ βοήθεια. Ἄλλα νὰ ρίχνονται στὰ παγωμένα νερά, προκειμένου νὰ διανύσουν γρήγορα τὴν ἀπόσταση καὶ νὰ βρεθοῦν συντομότερα μὲ τʼ ἄλλα. Καὶ κάποια θὰ ἔμειναν ἐκεῖ ἐπί τόπου, κλαίγοντας τὴ μοῖρα τους! Καθένας, βλέπετε, τὴ δυσκολία καὶ τὴν ἀναποδιά, τὴν ἀντιμετωπίζει μὲ ὅ,τι διαθέτει. Ἀνάλογα μὲ τὴν ψυχοσύνθεσή του, τὰ ἐφόδια, ποὺ πῆρε καὶ ποὺ ἔχει. Τὴν Πίστη του! Κι ἐδῶ εἶναι ὁ μέγας ρόλος τῆς οἰκογένειας κι ὕστερα ὅλων τῶν ἄλλων. Τί ἐφόδια δίνουν στὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους, τότε πού εἶναι μικρά, ὅσο γίνεται μικρά; Ἡ ζωὴ ἔχει καὶ τὶς κακοτοπιές της, τὶς φουρτοῦνες, τὶς θύελλες καὶ τὶς καταιγίδες της. Κι αὐτὲς κανένας δὲν μπορεῖ νὰ τὶς ἀντιπαρέλθει, νὰ τὶς ξεπεράσει, νὰ τὶς ἀντιμετωπίσει μὲ γενναιότητα, ἂν δὲν εἶναι πάνοπλος μὲ ἀνώτερο φρόνημα, ἰδανικὰ κι ἀξίες. *** Μία μητέρα πῆγε ἀπεγνωσμένη στὸν ἱερέα τῆς ἐνορίας της, παρακαλώντας τον νὰ τὴ βοηθήσει. Ἡ 17χρονη κόρη της «ἔμπλεξε» μὲ παρέες, φεύγει ἀπʼ τὸ σπίτι καὶ γυρίζει τὶς πρῶτες πρωινὲς ὧρες ἢ καὶ καθόλου γιὰ ἡμέρες, χάνεται στὰ δίχτυα τοῦ ὑποκόσμου! Ἐκεῖνος τὴν ἄκουσε στοργικὰ καὶ μὲ πόνο. Πρὶν ὅμως δεῖ πῶς θὰ ἀντιμετωπίσει τὸ πρόβλημα, δὲν μποροῦσε νὰ τῆς κρύψει τὸ δίκαιο παράπονό του: «Ποῦ ἤσουν τόσο καιρό, ἀγαπητή μου; Πότε ἔφερες τὴν κόρη σου στὴν Ἐκκλησία, τότε πού ἀκόμη ἦταν μικρή; Θυμᾶσαι πόσες φορές μοῦ μίλησες καὶ μοῦ συμπεριφέρθηκες ἄπρεπα, ὅταν σὲ παρακαλοῦσα νὰ φέρεις τὴ μικρὴ Σοφία στὸ Κατηχητικὸ μὲ τʼ ἄλλα παιδιά; Ἆραγε μὲ τί ἐφόδια καὶ δυνάμεις θὰ ἀντιμετωπίσει τὴ ζωή, τώρα πού παρασύρθηκε;». Εἶναι ἀλήθεια πὼς μόνο ὅσοι εἶναι ἕτοιμοι γιὰ τὴν μάχη, μποροῦν νὰ πολεμήσουν μὲ ἐπιτυχία

καὶ νὰ νικήσουν. Οἱ ἄλλοι… *** Στὴν παραβολὴ τοῦ ἀσώτου, ὁ νέος φεύγει μόνος του ἀπʼ τὴν πατρικὴ ἀγκαλιὰ καὶ τὴ θαλπωρή, γιὰ νὰ βρεῖ καὶ νὰ ἀφοσιωθεῖ ἐλεύθερα στὶς ἡδονὲς τοῦ κόσμου! Στὴν περίπτωσή μας εἶναι οἱ συνθῆκες τῆς κοινωνίας, ποὺ σὲ ἀπομακρύνουν. Καὶ πόσες τέτοιες ἀνατρεπτικὲς συνθῆκες γιὰ τὴ ζωή μας δὲν μᾶς δημιουργεῖ ἀκατάπαυστα ἡ παγκοσμιοποίηση! Στὴν πρώτη περίπτωση λυγίζεις ἀπʼ τὰ θέλγητρα τῆς ἁμαρτίας. Στὴν ἄλλη παγιδεύεσαι στὶς συμπληγάδες τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου. Καὶ στὶς δύο ὅμως περιπτώσεις, θέλεις ὁπωσδήποτε ἐφόδια γιὰ νʼ ἀνταπεξέλθεις. Νὰ πληγωθεῖς λιγότερο. Νὰ ξεπεράσεις τὰ γεγονότα. Νὰ νικήσεις! *** Ὁπωσδήποτε εἶναι καλὲς οἱ γνώσεις, ὅποιες γνώσεις κι ἂν διαθέτουμε. Ἐπιστημονικές, μορφωτικές, τεχνικές, γλωσσικὲς κ.λπ. Εἶναι σαφῶς ἐφόδια γιὰ τὸ αὔριο ποὺ ἀνατέλλει στὴ ζωή μας. Κι εἶναι ὅλα αὐτὰ τὰ ἐφόδια, τὰ ὁποῖα ὅλοι ὅσοι μᾶς ἀγαποῦν πασχίζουν καθημερινὰ νὰ μᾶς δώσουν. Κι ἐπιπλέον εἶναι καὶ τὰ οἰκονομικὰ ἐφόδια, ποὺ μὲ πολὺ κόπο συγκεντρώνει ἡ οἰκογένειά μας στὰ μέτρα τοῦ δυνατοῦ. Ὅμως τὰ ἐφόδια αὐτὰ δὲν ἀρκοῦν. Ἀπαιτοῦνται καὶ τὰ πνευματικὰ ἐφόδια. Καὶ περισσότερο αὐτά. Γιατί ἡ μάχη σήμερα περισσότερο εἶναι μὲ τὴν ἁμαρτία καὶ ὅλες τὶς «σύγχρονες» ἐκδοχές της, παρὰ μὲ ὁ,τιδήποτε ἄλλο. Ὁ Ἅγ. Ἰω. Χρυσόστομος λέγει πὼς τὸ πρώτιστο μὲ τὸ ὁποῖο πρέπει οἱ γονεῖς νὰ ἐφοδιάζουν τὰ παιδιὰ τους εἶναι τὸ ἦθος καὶ ἡ ἀρετὴ καὶ ὄχι ἡ περιουσία. Μὲ τὸ ἦθος καὶ τὴν ἀρετὴ θὰ ἀντιπαρέλθουν ὅλες τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, θὰ ἀποκτήσουν καὶ περιουσία. Χωρὶς αὐτά, πολὺ γρήγορα ἡ περιουσία, τὴν ὁποία θὰ κληρονομήσουν, ὅσο μεγάλη κι ἂν εἶναι, δὲν θὰ διατηρηθεῖ. Καὶ συνεπῶς στὸ τέλος, οὔτε κι αὐ τὸ τὸ «ἐφόδιο» δὲν θὰ τοὺς μείνει! Ἔλεγε ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος: «Συνήθως οἱ ἄνθρωποι δὲν κοπιάζουν, γιὰ νὰ πολεμήσουν τὰ πάθη τους καὶ νὰ καλλιεργήσουν τοὺς ἑαυτούς τους. Θέλει βλέπετε κόπο αὐτό, δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο. Ἔτσι ἀφήνονται στὸ ἄκοπο καὶ ἀνέμελο τῆς ζωῆς. Ὅμως ὅταν ὑπάρξει ἕνα πρόβλημα καταρρέουν ὡς χάρτινοι πύργοι. “Ἔνδον σκάπτε” λοιπόν… Σκάψτε βαθιὰ παιδιά μου, βγάλτε ἀπʼ τὶς ψυχὲς σας κάθε πέτρα, ποὺ ἐμποδίζει σʼ αὐτὲς τὸ φύτεμα τοῦ Χριστοῦ μας καὶ νὰ εἶστε βέβαιοι ὅτι θὰ εἶσθε εὐλογημένοι ἀπʼ τὴν καρποφορία μέσα σας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Καὶ τί μέγας ἐφοδιασμὸς εἶναι αὐτὸς στὴ ζωή μας, ποὺ προέρχεται ἀπʼ τὴν καρποφορία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! *** Μὲ ἐφόδια στὴ ζωή, λοιπόν, καλοί μου φίλοι, τώρα στὸ ξεκίνημά της. Οὔτε βῆμα νὰ μὴ προχωρήσουμε χωρὶς τὰ ἐφόδια τῆς Πίστης καὶ τὸν συνεχῆ ἐφοδιασμὸ μας ἀπʼ αὐτήν… Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

ΕΝΕΟΙ μείναμε ἀπό τήν ἀνάγνωση τῶν δηλώσεων τοῦ Σεβ. Σιατίστης κ. Παύλου, ὁ ὁποῖος σέ ἀνακοίνωσή του ἀναφέρει ὅτι: «Εἶναι προτιμότερο νά εἶσαι ἄθεος ἀπό τό νά μπερδεύεις ἤ νά χρησιμοποιεῖς τήν πίστη καί τήν Ἐκκλησία, γιά νά παγιδεύσεις ἀνθρώπους». Ἄθεος, Σεβασμιώτατε, ὅπως τό λέει καί ἡ λέξη εἶναι αὐτός, πού πορεύεται στή ζωή του χωρίς Θεό, μακριά ἀπό τά Ἱ. Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Καί ὅποιος βρίσκεται κατʼ ἐπιλογή του μακριά ἀπό τό Θεό συμπορεύεται μέ τόν «ἄρχοντα τοῦ κόσμου» τούτου, δηλαδή μέ τόν διάβολο. Μπορεῖ νά θεωρηθεῖ λοιπόν ὅτι εἶναι προτιμότερο νά βαδίζει κάποιος στόν δρόμο τοῦ διαβόλου ἀπό τό νά ὑποστηρίζει κάποιο συγκεκριμένο κόμμα; Καί ἰδιαιτέρως στή σημερινή ἐποχή πού ὅλα ἀνεξαρτήτως τά κόμματα ἐξουσίας συναγωνίζονται ποιό θά ἐφαρμόσει τήν πιό ἀντιχριστιανική πολιτική (καί ὄχι ἄθεη, διότι τά δικαιώματα ἄλλων θρησκειῶν τά ὑπερασπίζονται μέ πρωτόγνωρη πυγμή). Γράφει ὁ μακαριστός π. Ἰωάννης Ρωμανίδης στήν Πατερική Θεολογία του: «Στήν διαδικασία τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θεώσεως ἔχουμε μπροστά μας μία ἐπιστήμη. Αὐτό τό πράγμα ὅμως μπορεῖ νά πολιτικοποιηθεῖ; Δηλαδή μπορεῖ οἱ Ὀρθόδοξοι νά ποῦν πχ. ὅτι μόνο οἱ Ἀριστεροί μποροῦν νά ἔχουν νοερά προσευχή; Ἤ ὅτι ἐκεῖνος πού ἔχει νοερά προσευχή εἶναι ὑποχρεωμένος νά εἶναι Ἀριστερός ἤ Δεξιός; Ὄχι, βέβαια. Ὁπότε ἔχομε μία ἐπιστήμη, πού λέγεται Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία δέν μπορεῖ ποτέ νά συσχετισθεῖ μέ τήν Πολιτική. Διότι ὁ ἀγαπῶν τόν συνάνθρωπό του μεριμνᾶ γιά τόν συνάνθρωπό του, ὁποιοσδήποτε καί ἄν εἶναι αὐτός ὡς πρός τίς πεποιθήσεις του. Ἐκεῖνο πού ἀπασχολεῖ τόν Ὀρθόδοξο Χριστιανό στά ἰδεολογικά θέματα εἶναι πρῶτα- πρῶτα τό ἐάν ἡ Ἐκκλησία ἔχει τήν ἐλευθερία νά κάνει τό ἔργο Της, πού εἶναι τό νά θεραπεύει τούς ἀρρώστους Της. Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά τήν ἔχει αὐτήν τήν ἐλευθερία. Ἐκείνη λοιπόν ἡ ἰδεολογία, πού ἐμποδίζει τήν Ἐκκλησία νά κά-

νει τό ἔργο Της εἴτε αὐτή λέγεται ἄθεος Μαρξισμός εἴτε δεξιά Μασονία, γιά τήν Ἐκκλησία εἶναι τό ἴδιο πράγμα. Εἶναι ἐχθρός Της καί ὀφείλει ἐξ ἴσου νά ἀμυνθεῖ. Συμβαίνει σήμερα νά ἔχουμε ἀπό τό ἕνα μέρος τούς Δεξιούς, πού κατευθύνονται ἀπό τούς Μασόνους, καί ἀπό τό ἄλλο μέρος τους.... Λοιπόν, σύμφωνα μέ τά προηγούμενα, εἶναι ὑποχρεωμένη ἡ Ἐκκλησία νά ὑποστηρίξει κάποια συγκεκριμένη ἰδεολογία; Ὄχι βέβαια. Ἡ ἰατρική ἐπιστήμη ὀφείλει νά ὑποστήριξη ὁποιοδήποτε πολιτικό κόμμα ἐνδιαφερθεῖ γιά τήν ὑγεία τοῦ λαοῦ σωματική καί ψυχική. Ὁ γιατρός ὡς γιατρός εἶναι ὑποχρεωμένος νά ἔχει ἰατρικά κριτήρια στήν περίπτωση αὐτή». Ποιό πολιτικό κόμμα ἐξουσίας, Σεβασμιώτατε, σήμερα ἐνδιαφέρεται γιά τή σωτηρία τοῦ λαοῦ καί ὑπερασπίζεται τήν ἐλευθερία τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νά κάνει ἀπρόσκοπτα τό ἔργο της; Ποιό ἀπό τά κόμματα, πού βρίσκονται στό Ἑλληνικό Κοινοβούλιο στηρίζει τήν Ὀρθοδοξία καί μάχεται γιά τήν προάσπισή της;

***

ΕΜΒΡΟΝΤΗΤΟΙ μείναμε ἐπίσης καί μέ ἄλλες δηλώσεις τοῦ προαναφερθέντος Σεβ. Μητροπολίτου. Ὁ Σεβ. Σισανίου σέ συνέντευξή του στό ἔνθετο «Κ» τῆς «Καθημερινῆς» (27.10.12) στήν ἐρώτηση τῆς δημοσιογράφου κ. Κατερίνας Μπακογιάννη ἄν «Ἐν τέλει πιστεύει ὅτι θά ἔπρεπε νά εἶχε ἀπαγορευτεῖ ἡ παράσταση Corpus Christi;» ἀπαντᾶ: «Δέν μπορῶ νά ταυτίσω τή χυδαιότητα μέ τήν τέχνη. Θά ἤθελα νά περιφρονηθεῖ αὐτή ἡ παράσταση. Ἀλλά δέν εἶμαι ὑπέρ τῆς λογοκρισίας». Καί εὐλόγως μᾶς δημιουργεῖτε ἡ ἑξῆς ἀπορία: Ὅταν μιλᾶμε γιά εὐθεῖα βλασφημία τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου μας, τίθεται θέμα λογοκρισίας; Νά θυμίσουμε στόν Σεβασμιώτατο ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τό Λευϊτικό (Κεφ. 24, 15-16): «καί τοῖς υἱοῖς Ἰσραήλ λάλησον καί ἐρεῖς πρός αὐτούς· ἄνθρωπος ὅς ἐάν καταράσηται Θεόν, ἁμαρτίαν λήψεται· ὀ νομάζων δέ τό ὄνομα Κυρίου, θα-

νάτω θανατούσθω· λίθοις λιθοβολείτω αὐτόν πᾶσα ἡ συναγωγή Ἰσραήλ· ἐάν τε προσήλυτος, ἐάν τε αὐτόχθων, ἐν τῷ ὀνομάσαι αὐτόν τό ὄνομα Κυρίου, τελευτάτω». Δηλαδή σύμφωνα μέ τό χωρίο, ὅποιος βλασφημᾶ τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ πρέπει νά θανατώνεται. Καί ἐμεῖς συζητοῦμε ἄν ὑπάρχει θέμα λογοκρισίας… Ἡ ἑπόμενη ἐρώτηση τῆς δημοσιογράφου ἦταν ἡ ἑξῆς: «Ὁπότε ἔκανε λάθος καί ἡ διοίκηση τῆς ΕΡΤ νά λογοκρίνει τό φιλί δύο ὁμοφυλοφίλων σέ μία σειρά τοῦ BBC;». Καί ἡ ἀπάντηση τοῦ Σεβ. κ. Παύλου ἦταν ἡ ἑξῆς: «Δέν θά μέ ἐνοχλοῦσε ἐάν παρουσιαζόταν. Δηλαδή μόνο αὐτή ἡ σκηνή ἔβλαψε τήν τηλεόραση». Ἐάν κάποιος διάβαζε αὐτές τίς ἀπαντήσεις καί δέν γνώριζε ὅτι ἦταν ἀπαντήσεις κάποιου Μητροπολίτη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας θά θεωροῦσε τουλάχιστον ὅτι ὁ συνεντευξιαζόμενος ἦταν προα σπιστής τῶν δικαιωμάτων τῶν ὁμοφυλοφίλων καί θεωροῦσε τήν ὁμοφυλοφιλία ὡς κάτι φυσιολογικό. Μπορεῖτε Σεβασμιώτατε νά δηλώνετε πώς ἕνα φιλί μεταξύ ἀνδρῶν στήν τηλεόραση, ὅπου μπορεῖ νά παρακολουθοῦν καί μικρά παιδιά, δέν θά σᾶς ἐνοχλοῦσε, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι «μή πλανᾶσθε· οὔτε μαλακοί οὔτε ἀρσενοκοῖται… βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι»; (Α´ Κορ. στ´ 10). Καί ἐπειδή ἡ Ἑλληνική τηλεόραση «ὄζει» πρέπει νά παραβλέπουμε καί νά μή λοιδοροῦμε τήν προώθηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας, πού πιά θεωρεῖται στή σύγχρονη κοινωνία, χωρίς ὑπερβολή, πιό φυσιολογική καί ἀπό τήν ἑτεροφυλοφιλία; Πιστεύουμε ὅτι ὁ Σεβ. Παῦλος ὀφείλει νά δώσει τίς ἀπαραίτητες διευκρινίσεις καί νά ἐξηγήσει ἀναλυτικά αὐτές του τίς τοποθετήσεις περί ὁμοφυλοφιλίας, ὥστε νά μή δημιουργοῦνται ἐσφαλμένες ἐντυπώσεις στό Ὀρθόδοξο ποίμνιο, τό ὁποῖο βάλλεται παντοιοτρόπως ἀπό τίς ἀντιχριστιανικές δυνάμεις, πού ἐξουσιάζουν σήμερα τήν Πατρίδα μας.

2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Ο ΣΕΒ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΕΓΚΑΛΕΙ ΤΟΝ ΣΕΒ. ΒΕΡΟΙΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΙΣ ΔΙΑ ΤΟ ΛΕΙΨΑΝΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Τὸ Ἱερὸν Λείψανον τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης, τὸ ὁποῖον φυλάσσεται εἰς τὸν ὁμώνυμον Ἱερὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, φαίνεται ὅτι ἀποτελεῖ «μῆλον τῆς ἔριδος» μεταξὺ τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν Θεσσαλονίκης κ. Ἀνθίμου καὶ Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας κ. Παντελεήμονος. Συμφώνως πρὸς ἔγγραφον τοῦ Σεβ. Θεσσαλονίκης κ. Ἀνθίμου πρὸς τὴν Διαρκῆ Ἱερὰν Σύνοδον (ΔΙΣ), ὑπὸ ἡμερομηνίαν 17ην Σεπτεμβρίου:

«Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, Ὑποβάλλω Ὑμῖν εὐσεβάστως καὶ περικλείστως ᾧδε δύο ἐνημερωτικὰς σελίδας ἐκ τοῦ διαδικτύου καὶ ἐκ τῆς ἱστοσελίδος amen.gr σχετικῶς μὲ τὴν μετάβασιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Βεροίας, Καμπανίας καὶ Ναούσης κ. Παντελεήμονος εἰς τὴν ῾Ρωσίαν, οὐχὶ τὸ πρῶτον, μὲ τὴν ἑξῆς ἐνημέρωσιν ἐκ τοῦ δημοσιεύματος μετ᾽ ἀκριβείας.

1. Ἀνακοίνωσις τοῦ Τμήματος Ἐκκλησιαστικῶν Ἐξωτερικῶν Σχέσεων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας.

2. Ἡ δεξιὰ τοῦ Ἁγ. Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου μετεφέρθη γιὰ προσκύνηση τοῦ πιστοῦ Λαοῦ στὸ διάστημα ἀπὸ 31 Αὐγούστου ἕως 6 Σεπτεμβρίου 2012… μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Ἁγιωτάτου Πατριάρχου Μόσχας καὶ πασῶν τῶν ῾Ρωσιῶν Κυρίλλου.

3. Τὴν λάρνακα μὲ τὸ τίμιο Λείψανο μετέφερε στὴ ῾Ρωσία ἡ ἀντιπροσωπεία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας Παντελεήμονα (sic).

4. Κατὰ τὴν ἐπίσκεψή της στὴ ῾Ρωσία ἡ ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος προσκύνησε τὶς Ἱ. Μονὲς τῆς ἐπαρχίας Τομπὸλσκ καὶ Τουμέν… καὶ λίγο πρὶν καταγράφεται ἡ ἐκπροσώπηση στὴν ὑποδοχὴ τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου “ἀπὸ τὸν πρῶτο ἀναπληρωτὴ νομάρχη…”!

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, Μένομεν κατάπληκτοι ἀπὸ τὰς ἀνακοινώσεις αὐτάς. Ἐπικαλοῦμαι τὴν παρέμβασιν τῆς ΔΙΣ διὰ τὸ ὅλον ζήτημα, τὸ ὁποῖον, τὸ δεύτερον, ἐπιχειρεῖται, ὡς καὶ τὴν πληροφόρησιν ἐὰν ὂντως ἡ ἐπίσκεψις αὕτη ἀπετέλει ἐκπροσώπησιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καὶ προπάντων ζητῶ τὴν λῆψιν μέτρων πρὸς κατάργησιν τοῦ φαινομένου. Ἡ ἀναφορὰ εἰς τὴν “δεξιὰ (χεῖ-

ρα) τοῦ Ἁγίου Δημητρίου”, ὑποδηλοῦσα τὸ ἱ. Λείψανον, εἶναι ἐμφανῶς ἐπισφαλής, ἐὰν παρατηρήσῃ τις εἰς τὴν ἀποστελλομένην φωτογραφίαν τὴν πραγματικότητα! μὲ τὰ ἀποτμήματα καὶ τὸ μετασχηματισμένον μέταλλον πέριξ αὐτῶν. Φρόνημά μου καὶ πίστις μου εἶναι, ὡς πιστεύω καὶ Ὑμῶν, ὅτι οὐδὲν δικαίωμα ἔχομεν νὰ διακυβεύωμε τὴν σοβαρότητα καὶ τὸ κῦρος τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ἀνέδειξε καὶ προέβαλε Ἐπίσκοπον ἕνα ἕκαστον ἐξ ἡμῶν διὰ τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἀξιώματος, ἐνώπιον τῆς κοινῆς γνώμης καὶ τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ. Θεωρῶ χρέος μου ὡσαύτως νὰ πληροφορήσω Ὑμᾶς ὅτι εἰς τὴν σχῆμα ἀνθρωπίνου σκελετοῦ λάρνακα, ἐντὸς τῆς ὁποίας φυλάσσεται τὸ πλεῖστον κατὰ 3/4 περίπου, τοῦ διασωθέντος ἱερωτάτου καὶ ἡγιασμένου σωματικοῦ ἱ. Λειψάνου μετὰ τῆς κάρας τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου, τοῦ καὶ πολιούχου τῆς ἱστορικῆς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, τὰ ἀντικρύζομεν ἡ ταπεινότης μου, ὁ ἱερὸς κλῆρος καὶ ὁ εὐσεβὴς λαὸς μετὰ δακρύων, προσευχῶν, ὕμνων καὶ ἁγίου μύρου μόνον καὶ ἅπαξ κατὰ τὴν πέμπτην ἡμέραν ἀπὸ τῆς πανηγύρεως, ὁπότε καὶ ἡ λάρναξ μεταφέρεται εἰς τὸ ἐν εἴδει τάφου μαρμάρινον κουβούκλιον. Ἐπὶ ἐννέα ἔτη Ἀρχιερεὺς εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, οὑδέποτε ἄλλοτε ἠνοίξαμεν τὴν λάρνακα, διὸ καὶ οὐδέποτε προσεφέραμεν ἀπότμημα ἐκ τοῦ ἱεροῦ ΛΕΙΨΑΝΟΥ τοῦ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, παρὰ τὰ πολλὰ καὶ συμπαθῆ αἰτήματα Ἱεραρχῶν καὶ Καθηγουμένων, οὐ μόνον ἐκ τῆς Ἑλλάδος ἀλλὰ καὶ τῶν γειτονικῶν Βαλκανικῶν Χωρῶν. Πρὸς τούτοις δὲν παραλείπω νὰ σημειώσω ὅτι ὁ Σεβ. Βεροίας κ. Παντελεήμων ὑπῆρξε ὁ πρῶτος συνεργάτης καὶ συντελεστὴς τοῦ ἔργου τοῦ μακαριστοῦ Προκατόχου μου κυροῦ Παντελεήμονος Χρυσοφάκη εἰς τὰς ἐργώδεις προσπαθείας διὰ τὴν μεταφορὰν τοῦ Χαριτοβλύτου Λειψάνου τοῦ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ εἰς τὴν πατρίδα του τὴν Θεσσαλονίκην καὶ εἰς τὸν τόπον τοῦ μαρτυρίου του ἔνθα ὑψοῦται ὁ μεγαλοπρεπὴς ὁμώνυμός του Ἱερὸς Ναὸς πρὸς δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Ἁγίου Θεοῦ. Ὅμως καὶ εἰς τὴν ζωὴν τῆς Ἐκ κλησίας ἰσχύει ἡ ἀρχή, “Ἕκαστος ἐφ᾽ ᾧ ἐτάχθη”. Ἀναμένομεν Ὑμετέραν ἀπόφασιν, καὶ Διατελοῦμεν»

Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΣΚΥΛΑΝ» ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ «ΧΑΡΥΒΔΙΝ» ΤΗΣ ΑΘΕΪΑΣ Ἀντιθέτως ἡ Ρωσία ἀπὸ τὴν ἀθεΐαν παραδίδεται εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν

Εἰς τὴν ἐφημερίδα «Ἡ Ἑλλάδα Αὔριο», ὑπὸ ἡμερομηνίαν 20ήν Ὀκτωβρίου ἐδημοσιεύθη ἔρευνα διὰ τὰς θρησκευτικὰς τάσεις, αἱ ὁποῖαι παρατηροῦνται εἰς τὰς Ἡνωμένας Πολιτείας τῆς Ἀμερικῆς ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν Ρωσίαν. Ἡ ἔρευνα, ἡ ὁποία ἔγινεν εἰς τὰς ΗΠΑ, κατέδειξεν ὅτι διὰ πρώτην φορὰν ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τοῦ Ἀμερικανικοῦ Κράτους ὑπὸ τῶν Προτεσταντῶν, οἱ τελευταῖοι δὲν ἀποτελοῦν πλέον τὴν πλειοψηφίαν. Εἰς τὰς ΗΠΑ, συμφώνως πρὸς τοὺς ἐρευνητὰς τοῦ ἱδρύματος Pew διὰ τὴν θρησκείαν καὶ τὴν Δημοσίαν ζωήν, οἱ ἄθεοι κερδίζουν «ἔδαφος». Σήμερον οἱ Προτεστάνται, οἱ ὁποῖοι τὰς δεκαετίας τοῦ 1980 καὶ 1990 ἀντιπροσώπευον τὰ δύο τρίτα τῶν Ἀμερικανῶν, ἀντιπροσωπεύουν τὸ 48% τοῦ πληθυσμοῦ. Ἡ Ἀμερική, δηλαδή, ἀπὸ τὴν παράδοσίν της εἰς τοὺς πλανεμένους – αἱρετικοὺς χριστιανοὺς παραδίδεται πλὲον εἰς τὴν ἀθεΐαν. Συμφώνως πρὸς τὰ στοιχεῖα τῆς ἐρεύνης 46 ἑκατομμύρια Ἀμερικανοὶ δηλώνουν ὅτι δὲν ἔχουν θρήσκευμα, ἐνῶ 13 ἑκατομμύρια αὐτοχαρακτηρίζονται «ἄθεοι» ἢ «ἀγνωστικιστές». Οἱ ὑπόλοιποι δηλώνουν ἀορίστως ὅτι πιστεύουν εἰς τὸν Θεὸν, ἀλλὰ δὲν πρεσβεύουν κάποιο συγκεκριμένον δόγμα. «Αὐτὸ σημαίνει πὼς ἕνας στοὺς πέντε Ἀμερικανοὺς καὶ ἕνας στοὺς τρεῖς νέους κάτω τῶν τριάκοντα ἐτῶν δηλώνουν ὅτι δὲν ἔχουν θρήσκευμα». Στὴ Ρωσία Τὰ πράγματα εἶναι πολὺ διαφορετικὰ εἰς τὴν Ρωσίαν, ἡ ὁποία μέχρι πρότινος ἦτο ἄθεος. Συμφώνως πρὸς τὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα ἐδημοσίευσεν ἡ ἐφημερίς:

«Ἐνῶ ὅμως αὐτὰ ἰσχύουν στὴν Ἀμερική, μία χώρα ὅπου ἡ θρησκεία ἔπαιζε σημαντικὸ ρόλο στὴν ἱστορία της, στὴ Ρωσία, μία χώρα ποὺ πρὶν ἀπὸ εἴκοσι χρόνια ἡ ἐπίσημη “θρησκεία” ἦταν ὁ ἀθεϊσμός, ὅλο καὶ μεγαλύτερο τμῆμα τοῦ πληθυσμοῦ δηλώνει ὅτι πιστεύει στὸν Θεό, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ ποσοστὸ τῶν ἄθεων νὰ μειώνεται αἰσθητά.

Αὐτὸ τοὐλάχιστον δείχνουν οἱ συγκρίσεις ἀνάμεσα σὲ διάφορες δημοσκοπήσεις, ποὺ ἔχουν πραγματοποιηθεῖ κατὰ καιροὺς στὴ Ρωσία, μὲ πιὸ πρόσφατη ἐκείνη, ποὺ πραγματοποίησε τὸ κέντρο δημοσκοπήσεων Lavada–Center, μὲ ἀφορμὴ τὴν προσβολὴ τοῦ θρησκευτικοῦ αἰσθήματος ἀπὸ τὰ μέλη τοῦ πὰνκ συγκροτήματος Pussy Riot, τὰ ἀποτελέσματα τῆς ὁποίας παρουσίασε στὶς 12 Ὀκτωβρίου ἡ ρωσικὴ ἐφημερίδα “Vedomost”. Σύμφωνα μὲ τὴ δημοσκόπηση αὐτή, τὸ 5% δηλώνει πὼς εἶναι πεπεισμένοι ἀθεϊστές, τὸ 79% πὼς εἶναι Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι, τὸ 6% πὼς εἶναι Μουσουλμάνοι, τὸ 7% δηλώνει πὼς δὲν ἀνήκει σὲ καμία θρησκεία, ἐνῶ ἕνα ποσοστὸ μικρότερο τοῦ 1% δηλώνει ὅτι πρεσβεύει ἄλλα θρησκευτικὰ δόγματα. Ἀπὸ ὅσους δηλώνουν ὅτι πιστεύουν στὸν Θεὸ ἢ θεωροῦν ἑαυτὸν θρησκευόμενο, τὸ1 % ἐπισκέπτεται τὴν ἐκκλησία μερικὲς φορὲς τὴν ἑβδομάδα, τὸ 4% μία φορὰ τὴν ἑβδομάδα, τὸ 3% δύο μὲ τρεῖς φορὲς τὸν μήνα, τὸ 6% μία φορὰ τὸν μήνα, τὸ 27% μερικὲς φορὲς τὸν χρόνο, τὸ 19% μία φορὰ τὸν χρόνο, τὸ 17% πιὸ σπάνια καὶ τὸ 20% ποτέ.

— Τὸ 61 % τῶν ἐρωτηθέντων τάσσεται ὑπὲρ τῆς λήψης διοικητικῶν μέτρων σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ συμπεριφορὲς προσβολῆς τοῦ θρησκευτικοῦ αἰσθήματος, ἐνῶ τὸ 57% ὑπὲρ τῆς ποινικῆς δίωξης τῆς βλασφημίας.

Ἡ KGB

Γενικά, οἱ Ρῶσοι θεωροῦν ὅτι ἡ Ἐκκλησία καὶ τὸ κράτος βρίσκονται δίπλα – δίπλα, ὅπως ἐπισημαίνει ἡ ἐφημερίδα “Kommersant”, ἀφοῦ τὸ 51% θεωρεῖ ὅτι ἡ Ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία συμμετέχει σὲ μεγάλο βαθμὸ στὴ δραστηριότητα τοῦ κράτους, τὸ 45% εἶναι πεπεισμένο ὅτι ἡ Ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία “συμμετέχει στὶς κρατικὲς δραστηριότητες καὶ ἔχει ἀκριβῶς τὴν ὑποστήριξη, ποὺ χρειάζεται”, τὸ 46% ὑποπτεύεται ὅτι οἱ Ἱεράρχες τῆς ρωσικῆς Ἐκκλησίας συνεργάζονταν κατὰ τὴ σοβιετικὴ περίοδο μὲ τὴν KGB, ἐνῶ σήμερα τὸ 49% ὑποπτεύεται ὅτι Ἱεράρχες συνεργάζονται μὲ τὴν FSB τὴν νέα μυστικὴ ὑπηρεσία τῆς Ρωσίας…».

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΗΣ Π.Ο.Ε

Ἡ Π.Ο.Ε. διοργανώνει προσκυνηματικὴ ἐκδρομὴ στὴν Ναύπακτο τὴν Παρασκευὴ 16/11/12 καὶ Σάββατο 17/11/12 στίς ἑξῆς Ἱ. Μονές: 1) Ἱ. Μονὴ Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμπελακιωτίσσης 2) Ἱ. Μονὴ Παναγίας Βαρνάκοβας 3) Ἱ. Ἡσυχαστήριο Παναγίας Γοργοεπηκόου Ναυπάκτου 4) Ἱ. Μονὴ Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Αἰγίου Πληροφορίες: Κων/νος Σαμωνᾶς. Τηλ. 210.6211471, 6942.688774

Σελὶς 5η

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΛΟΥΚΑ (Λουκᾶ ΙΣΤ´, 19–31)

«ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΙΣ ΗΝ ΠΛΟΥΣΙΟΣ»

Ἡ παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου καὶ τῶν παθημάτων των φανερώνει ὅτι ὁ Κύριος ὄχι μόνον προτρέπει καὶ συμβουλεύει νὰ ἀπέχουν οἱ χριστιανοὶ ἀπὸ τὴν τρυφήν, ἀλλὰ καὶ βασανίζει ἐκεῖνον, ποὺ ζῆ εἰς τὴν τρυφὴν καὶ τὸν τιμωρεῖ.

Ὁ μὲν Τερτυλλιανὸς καὶ οἱ Ἅγιοι Εἰρηναῖος Λουγδούνων, Ἀμβρόσιος Μεδιολάνων καὶ Γρηγόριος ὁ Ρώμης, ὁ καλούμενος Διάλογος καὶ ἄλλοι ἱστορίαν ἐνόμισαν τὴν ἀνωτέρω διήγησιν τοῦ Εὐαγγελίου· ὁ δὲ θεῖος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ἐν ἁγίοις Ἀλεξανδρείας Κύριλλος καὶ ὁ Βουλγαρίας Θεοφύλακτος καὶ ἄλλοι παραβολὴν τὴν ἰδίαν διήγησιν ἀνεκήρυξαν. Τὴν ἀπορίαν αὐτήν, ὅπως παρατηρεῖ ὁ διδάσκαλος τοῦ Γένους, Νικηφόρος Θεοτόκης, ἔλυσαν τὰ ἀναφανέντα παλαιὰ χειρόγραφα τοῦ Εὐαγγελίου, εἰς τὰ ὁποῖα πρὸ τοῦ «ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος» ὑπάρχουν αὐτὰ τὰ λόγια· «Εἶπε δὲ καὶ ἑτέραν παραβολήν. Ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος κ.λπ.». Ἀλλὰ καὶ οἱ σύγχρονοι ἑρμηνευταὶ τῆς Ἁγίας Γραφῆς Π. Τρεμπέλας καὶ Ἰ. Κολιτσάρας δέχονται ὡς παραβολὴν τὴν περικοπὴν αὐτήν. Ὁ δὲ ἱερὸς Θεοφύλακτος τονίζει σχετικῶς τὰ ἑξῆς: «Τοῖς προειρημένοις ἀκόλουθα εἶναι ταῦτα· διότι ἐδίδαξε παραπάνω πῶς νὰ οἰκονομῶμεν καλῶς τὸν πλοῦτον, πρεπόντως σμίγει καὶ ταύτην τὴν παραβολήν, ἡ ὁποία δηλοῖ τὰ ὅμοια μὲ τὸ παράδειγμα τοῦ πλουσίου. Διότι παραβολὴ εἶναι καὶ τοῦτο, καὶ ὄχι καθὼς λογιάζουν τινὲς ὅτι εἶναι πρᾶγμα ὅπου ἔγινε· διότι ἀκόμη οὔτε οἱ δίκαιοι ἀπήλαυσαν τὰ ἀγαθά, οὔτε οἱ ἁμαρτωλοὶ τὰς κολάσεις… Τὸν μὲν πλούσιον χωρὶς ὄνομα τὸν ἔβαλε εἰς τὴν παραβολήν, ὡσὰν ὁποῦ μήτε εἶναι ἄξιος νὰ ὀνομάζηται παρὰ Θεοῦ, καθὼς τὸ λέγει καὶ διὰ τοῦ Προφήτου, οὐ μὴ μνησθῶ τῶν ὀνομάτων αὐτῶν διὰ χειλέων μου (Ψαλμ. ιε´, Δανιὴλ ιβ´). Τὸν δὲ πτωχὸν τὸν λέγει ἐξ ὀνόματος, διότι τὰ ὀνόματα τῶν δικαίων γράφονται ἐν Βίβλῳ Ζωῆς. Εἶναι δὲ λόγος, καθὼς διαλαμβάνει ἡ παράδοσις τῶν Ἑβραίων, ὅτι εἰς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἦτο κάποιος Λάζαρος πολὺ πτωχὸς εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ καὶ ἄρρωστος δυνατά, διὰ τὸν ὁποῖ ον λέγουν ὅτι τοῦ ἐνεθυμήθη ὁ Κύριος εἰς τὴν παραβολὴν ὡς φανερὸν καὶ γνώριμον». Σκοπὸς δὲ τῆς παραβολῆς εἶναι ἡ παράστασις τῆς καταδίκης τῶν ἀσπλάγχνων καὶ φιληδόνων πλουσίων καὶ τῆς δόξης ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι καρτερικῶς ὑποφέρουν τὴν πτωχείαν καὶ τὴν ἀσθένειαν. Ὅποιος μετὰ πίστεως καὶ εὐλαβείας ἀκούει αὐτὴν τὴν οὐράνιον διδασκαλίαν, ἐὰν μὲν εἶναι πλούσιος γίνεται ἐγκρατὴς καὶ ἐλεήμων, ἐὰν δὲ πτωχὸς καὶ ἀσθενής, γίνεται ἀνδρεῖος καὶ ὐπομονετικός. Ὅπως ἐξηγεῖ «ὁ τὰ θεῖα σαφῶν» Ἱερὸς Χρυσόστομος. «Γιὰ ποιὸν λόγον μιλοῦσε ὁ Κύριος μὲ παραβολὲς καὶ γιατὶ ἄλλες παραβολὲς τὶς ἐξηγοῦσε κι ἄλλες ὄχι καὶ τί εἶναι ἡ παραβολὴ καὶ τὰ παρόμοια, σὲ ἄλλη περίσταση θὰ ἐξετάσωμε… τοῦτο μόνο θὰ σᾶς πῶ. Ποιὸς ἀπὸ τοὺς Εὐαγγελιστὰς μᾶς λέγει ὅτι ὁ Χριστὸς διηγήθη αὐτὴν τὴν παραβολήν. Εἶναι λοιπὸν ὁ Λουκᾶς μόνον. Εἶναι ἀνάγκη νὰ τὸ γνωρίζωμεν αὐτό· ἀπὸ ὅσα εἶπε ὁ Χριστὸς ἄλλα τὰ διηγήθησαν καὶ οἱ τέσσερεις καὶ καθένας χωριστὰ διηγήθη ὅ,τι ἄκουσε ἰδιαιτέρως. Γιὰ ποιὸ λόγο; Γιὰ νὰ γίνη ἀπαραίτητη καὶ ἡ ἀνάγνωσι τῶν ἄλλων καὶ νὰ παρουσιασθῆ ἡ ἐξαίρετη συμφωνία. Ἂν μᾶς τὰ εἶχαν ἐξηγήσει ὅλοι τους ὅλα, δὲν θὰ προσέχαμε εἰς ὅλους μὲ τὴν ἴδια προθυμία· θὰ ἔφθανε ὁ ἕνας νὰ μᾶς δώση τὸ σύνολο. Ἂν πάλι τὰ ἔλεγε ὁ καθένας διαφορετικά, δὲν θὰ παρουσιάζετο ἡ ἐξαίρετη συμφωνία. Δι᾽ αὐτὸ καὶ ὅλοι ἀπὸ κοινοῦ πολλὰ ἔγραψαν καὶ χωριστὰ πάλι ὁ καθένας ἄλλα». Ἡ Ἐκκλησία, ὅπως παρατηρεῖ ὁ Ρῶσος Καθηγητὴς π. Γεώργιος Φλωρόφσκι, ἀπέκρουσε ὅλες τὶς προσπάθειες πρὸς δημιουργία, ἕως τῶν τεσσάρων διαφορετικῶν Εὐαγγελίων, ἑνὸς μοναδικοῦ συνθέτου Εὐαγγελίου, ἀρνήθη δηλ. νὰ μετασχηματίση τὰ τέσσαρα Εὐαγγέλια εἰς ἕνα. Διὰ τεσσάρων, παρὰ τὰς δυσχερείας, ποὺ ἐμφανίζονται «στὶς ἀντιθέσεις τῶν Εὐαγγελιστῶν» (μὲ τὰς ὁποὶας ἐπάλαιε ὁ Αὐγουστῖνος). Τὰ τέσσαρα αὐτὰ Εὐαγγέλια ἐξησφάλισαν κατὰ τρόπο ἐπαρκῆ τὴν ἑνότητα τοῦ μηνύ-

ματος, καὶ ἴσως σὲ μιὰ πιὸ συγκεκριμένη μορφὴ ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἄλλη, ποὺ ἕνα συμπίλημα, θὰ μποροῦσε νὰ προσφέρη» (Ἄρθρον «Ἑρμηνεία καὶ Ἀποκάλυψις»). Ὁ Χριστὸς μὲ τὴν παραβολὴ αὐτὴ μᾶς λέγει τοῦτο, τονίζει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος.Ἧτο κάποιος πλούσιος καὶ ζοῦσε μέσα σὲ πολλὴ κακία.

κάμη πιὸ φιλάνθρωπο. Βέβαια τὸ καταλαβαίνει κανεὶς τοῦτο κι ἂν εἴμαστε ἀπ᾽ ὅλους ἀγριώτεροι, εἶναι στὴν φύσι μας νὰ μᾶς κάνη ἡ εὐτυχία πιὸ ἥμερους καὶ πιὸ καλούς. Αὐτὸν ὅμως οὔτε ἡ εὐτυχία του δὲν τὸν ἔκανε καλύτερο, ἀλλὰ ἔμεινε ἀποθηριωμένος καὶ πιὸ πολὺ

Δὲν εἶχε δοκιμάσει καμμία συμφορὰ καὶ τὰ ἀγαθά του κυλοῦσαν, σὰν ἀπὸ πηγές. Ὅτι δὲν τοῦ συνέβαινε τίποτε δυσάρεστο οὔτε λύπη οὔτε δυσκολία, τὸ ἐξυπονοεῖ ἡ φράσις «ηὐφραίνετο καθ᾽ ἡμέραν» διασκέδαζε καθημερινά. Ὅτι ζοῦσε μέσα σὲ κακία, φαίνεται ἀπὸ τὸ τέλος του καὶ πρὶν ἀπὸ τὸν θάνατον, ἀπὸ τὴν περιφρόνησι, ποὺ ἔδειχνε στὸν φτωχό. Ὅτι δὲν ἐλεοῦσε ὄχι μόνον ἐκεῖνον, ποὺ ἐκείτετο στὴν πόρτα του, ἀλλὰ οὔτε ἄλλον κανένα, τὸ ἔδειξε αὐτὸς ὁ ἴδιος. Διότι δὲν ἦτο ὁ πτωχὸς πεσμένος σὲ κάποιο σταυροδρόμι, οὔτε σ᾽ ἀπόκρυφο τόπο, ἀλλὰ σὲ μέρος τέτοιο, ποὺ ἀδιάκοπα περνοῦσε ὁ πλούσιος καὶ ἦταν ὑποχρεωμένος νὰ τὸν βλέπη. Ἂν λοιπὸν αὐτόν, ποὺ ἦταν ριγμένος ἀδιάκοπα στὶς πόρτες του καὶ μπροστὰ στὰ μάτια του πεσμένος, ποὺ καθημερινὰ μιὰ καὶ δυὸ καὶ περισσότερες φορὲς ἦταν ἀναγκασμένος, μπαίνοντας καὶ βγαίνοντας, νὰ τὸν βλέπη, ἂν δὲν ἐλέησε αὐτόν, ποὺ ἦταν σὲ τέτοια θλιβερὴ κατάστασι καὶ μὲ σύντροφο μιὰ τόση φτώχεια καὶ ποὺ βασανιζόταν ἀπὸ τὴν φοβερὴ ἀρρώστια μιὰ ὁλόκληρη ζωή, ποιὸς ἀπὸ ὅσους ἄλλους τὸν παρακαλοῦσαν θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ τοῦ λυγίσῃ τὴν καρδιά; Γιατὶ ἂν τὸν προσπέρασε τὴν πρώτη ἡμέρα, τὴν δεύτερη ἦταν φυσικὸ κάτι νὰ ἀντιληφθῆ. Καὶ ἂν δὲν τὸν πρόσεξε καὶ τότε, τὴν τρίτη τουλάχιστον ἢ τὴν τετάρτη ἢ τὴν μετὰ ἀπὸ ἐκείνη ἔπρεπε νὰ καμφθῆ ἐπὶ τέλους, ἀκόμη κι ἂν ἦταν ἀγριώτερος καὶ ἀπὸ τὰ θηρία. Τίποτε ὅμως τέτοιο δὲν ἔπαθε. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν δικαστὴ ἐκεῖνον, ποὺ μήτε τὸν Θεὸ ἐφοβεῖτο, μήτε τοὺς ἀνθρώπους ἐντρέπετο, ἐφάνη πιὸ θρασὺς καὶ πιὸ σκληρός. Ἐκεῖνον τὸ ἔπεισε ἡ ἐπιμονὴ τῆς χήρας, ἂν καὶ ἦτο τραχὺς καὶ ἄγριος, νὰ τῆς δώση τὴν χάριν καὶ τὸν ἐλύγισε ἡ παράκλησίς της. Τοῦτον ὅμως μήτε αὐτὸ δὲν ἐστάθη ἱκανὸ νὰ τὸν κάμη νὰ σκύψη στὸν πόνο τοῦ φτωχοῦ. Καὶ ὅμως δὲν ἦτο ἴση ἡ αἴτησις ἀλλὰ αὐτὴ ἐδῶ πολὺ εὐκολωτέρα καὶ δικαιοτέρα. Ἡ χήρα παρακαλοῦσε νὰ τὴν ὑπερασπίση ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς της, ἐνῶ αὐτὸς θέλει νὰ τὸν ἀπαλλάξη ἀπὸ τὴν πεῖνα καὶ νὰ μὴ ἀδιαφορήση, ποὺ αὐτὸς ἐχάνετο. Καὶ ἐκείνη τὸν ἐνοχλοῦσε μὲ τὶς παρακλήσεις της, ἐνῷ αὐτὸν τὸν ἔβλεπε ὁ πλούσιος καθημερινὰ νὰ κείτεται σιωπηλά. Πολὺ ποιὸ κατάλληλο αὐτὸ νὰ μαλακώση ἡ πέτρινη γνώμη. Ὅταν μᾶς ἐνοχλοῦν πολλὲς φορὲς θυμώνουμε. Ὅταν, ὅμως ἰδοῦμε ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ βοήθεια, περιμένουν μὲ πολλὴ σιωπὴ καὶ δὲν λέγουν τίποτε, καὶ ἐνῶ πάντα ἀποτυγχάνουν, δὲν θυμώνουν, μόνον στέκουν μπροστὰ μας σιωπηλά, ἀκόμη κι ἀπὸ τὶς πέτρες ἂν βρεθοῦμε ἀναίσθητοι, ντρεπόμασθε τὴν ὑπέρμετρη πραότητά τους καὶ λυγίζουμε. Τίποτε ἀπὸ αὐτὰ δὲν ἡμέρωσε τὸ ἀνήμερο θηρίο. Πρώτη λοιπὸν κακία εἶναι αὐτὴ ἡ σκληρότητα καὶ ἡ ἄκρα ἀπανθρωπία. Δὲν εἶναι τὸ ἴδιο νὰ εἶσαι φτωχὸς καὶ νὰ μὴ βοηθῆς ὅσους βρίσκονται σὲ ἀνάγκη μὲ τὸ νὰ ἀδιαφορῇς γι᾽ αὐτοὺς ποὺ λειώνουν ἀπὸ τὴν πεῖνα, ἐνῶ σὺ εἶσαι βουτηγμένος μέσα στὴν τρυφή. Καὶ πάλι ἴδιο δὲν εἶναι νὰ ἰδῆς μιὰ καὶ δυὸ φορὲς ἕνα φτωχὸ καὶ νὰ προσπεράσης μὲ τὸ νὰ τὸν βλέπης καθημερινὰ καὶ νὰ μὴ συγκινηθῆ ἡ ψυχή σου ἀπὸ εὐσπλαγχνία καὶ φιλανθρωπία, μολονότι ἀδιάκοπα εἶναι μπροστὰ στὰ μάτια σου. Ἀκόμη δὲν εἶναι ἴδιο νὰ βρίσκεσαι σὲ συμφορὲς καὶ λύπες καὶ στενοχώριες καὶ νὰ μὴ βοηθῆς τὸν διπλανό σου, μὲ τὸ νὰ νοιώθης τόση χαρὰ καὶ παντοτινὴ εὐτυχία καὶ νὰ ἀδιαφορῆς ὡς τόσο, ἄν ἄλλοι λειώνουν ἀπὸ τὴν πεῖνα καὶ νὰ κλείσης τὴν καρδιά σου χωρίς ἡ χαρά σου νὰ σὲ

σκληρότητα καὶ ἀπανθρωπιὰ ἔκρυβε στὴν συμπεριφορά του. Καὶ ὅμως. Αὐτὸς ποὺ ζοῦσε μέσα στὴν κακία καὶ στὴν ἀπανθρωπιὰ δοκίμαζε κάθε εὐτυχία, ἐνῶ ὁ δίκαιος, ποὺ ἐφρόντιζε γιὰ τὴν ἀρετὴ ζοῦσε στὸν βυθὸν τῆς δυστυχίας. Ὅτι ὁ Λάζαρος ἦταν δίκαιος τὸ ἐφανέρωσε τὸ τέλος του καὶ πρὸ τοῦ τέλους του ἡ ὑπομονὴ μέσα στὴν φτώχεια του. Ἆραγε δὲν φαίνεται σὰν νὰ βρισκόμεθα μπροστὰ στὴν πραγματικότητα; Κατάμεστο τὸ πλοῖο τοῦ πλουσίου ἀπὸ ἐμπορεύματα καὶ ταξίδευε μὲ οὔριο ἄνεμο. Καὶ θαυμάσετε· τραβοῦσε ὁλοταχῶς πρὸς τὸ ναυάγιο, ἐπειδὴ δὲν ἠθέλησε νὰ διαθέση τὸ ἐμπόρευμα μὲ φόβον Θεοῦ. Νὰ σᾶς ἀναφέρω καὶ δεύτερη κακία: Ἡ καθημερινὴ ξένοιαστη ἀπόλαυσι. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἄκρα κακία. Ὄχι τώρα ποὺ μᾶς ζητεῖται τόση πνευματικότητα, ἀλλὰ καὶ στὴν ἀρχή, στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ποὺ οἱ ἀπαιτήσεις ἦσαν μικρότερες. Ἄκουσε τί λέγει ὁ Προφήτης Ἀμώς: «Οὐαὶ οἱ ἐρχόμενοι εἰς ἡμέραν κακήν, οἱ ἐγγίζοντες καὶ ἐφαπτόμενοι σαββάτων ψευδῶν». Τί σημαίνει, «οἱ ἐφαπτόμενοι σαββάτων ψευδῶν». (Ἀμώς, 6,3). Οἱ Ἰουδαῖοι νομίζουν ὅτι τὸ Σάββατο τοὺς ἔχει δοθῆ γιὰ ἀργία. Δὲν εἶναι ὅμως αὐτὸς ὁ λόγος, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐξοδεύουν ὅλο τὸ χρόνο τῆς σχολῆς τους στὰ πνευματικά, ἐλευθερώνοντας τὸν ἑαυτό τους ἀπὸ τὰ βιοτικά. Ὅτι τὸ Σάββατο δὲν εἶναι γιὰ ἀργία, ἀλλὰ προϋπόθεση πνευματικῆς ἐργασίας τὸ φανερώνουν τὰ ἴδια τὰ πράγματα. Καὶ ὁ ἱερεὺς ἐκείνη τὴν ἡμέρα ἐπιτελεῖ διπλῆ ἐργασία. Κι ἐνῶ κάθε μέρα προσ φέρει ἁπλῆ θυσία, τότε ἔχει ἐντολὴ νὰ προσφέρει διπλῆ. Ἂν τὸ Σάββατο ἦτο ἀποκλειστικὰ γιὰ ἀργία, ἔπρεπε ὁ ἱερεὺς νὰ ἀργῆ πρὶν ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ἐπειδὴ λοιπὸν εἶχαν ἀπαλλαγῆ οἱ Ἰουδαῖοι ἀπὸ τὰ βιοτικά, δὲν πρόσεχαν ὅμως στὰ πνευματικὰ μὲ σωφροσύνη καὶ καλωσύνη καὶ ἀκρόασι τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἔπρατταν τὰ ἀντίθετα· ἔτρωγαν, ἔπιναν, ἔσκαγαν, διασκέδαζαν, γι᾽ αὐτὸ τοὺς κατηγόρησε ὁ Προφήτης. Γιατί, ὅταν εἶπε «οὐαὶ οἱ ἐρχόμενοι εἰς ἡμέραν κακήν» καὶ ὅταν πρόσθεσε «οἱ ἐφαπτόμενοι Σαββάτων ψευδῶν», ἔδειξε μὲ τὴν πρόσθεσι πώς εἶναι ψεύτικα τὰ Σάββατά τους. Πῶς τὰ μετέβαλαν λοιπὸν σὲ ψεύτικα; Μὲ τὴν διάπραξι τῆς κακίας, τὴν τρυφὴ καὶ τὰ μύρια αἴσχη, ποὺ ἔπρατταν. Ὅτι αὐτὸ εἶναι ἀληθινό, ἄκουσε κάτι. Αὐτὸ ποὺ λέγω ἀποδεικνύεται μ᾽ αὐτὰ ποὺ λέγει ἀμέσως «Οἱ καθεύδοντες ἐπὶ κλινῶν ἐλεφαντίνων καὶ κατασπαταλῶντες ἐπὶ ταῖς στρωμναῖς αὐτῶν καὶ οἱ ἐσθίοντες ἐρίφους ἐκ ποιμνίων καὶ μοσχάρια ἐκ μέσου βουκολίων γαλαθηνὰ, οἱ πίνοντες τὸν διυλισμένον οἶνον καὶ τὰ πρῶτα μύρα χριόμενοι». Ἐπῆρες τὸ Σάββατο, γιὰ νὰ ἀπαλλάξης τὴν ψυχὴν ἀπὸ τὴν κακία· σὺ δὲ τὴν διαπράττεις περισσότερο. Δὲν ὑπάρχει βλακεία χειρότερη ἀπὸ τὸ νὰ κοιμᾶσαι σὲ φιλτισένια κλίνη. Οἱ ἄλλες ἁμαρτίες ἐπὶ τέλους ἔχουν κάποια μικρὴ εὐχαρίστησι, ἡ μέθη, ἡ πλεονεξία, ἡ ἀσωτία. Τί εὐχαρίστησι ὅμως δοκιμάζει ὅποιος κοιμᾶται σὲ φιλντισένιο κρεβάτι καὶ ποιὰ ἱκανοποίησι; Κάνει γλυκύτερο καὶ πιὸ εὐχάριστο τὸν ὕπνο μας ἡ ὀμορφιὰ τοῦ κρεβατιοῦ; Ἂν ἔχωμε μυαλό, εἶναι πολὺ πιὸ ἐνοχλητικὸ καὶ δυσάρεστο. Ὅταν σκεφθῆς ὅτι τὴν ὥρα ποὺ κοιμᾶσαι στὸ φιλντισένιο κρεβάτι σου, ὁ ἄλλος μήτε ψωμὶ νὰ δοκιμάση δὲν ἔχει εὐχέρεια, δὲν θὰ σὲ καταδικάση ἡ συνείδησί σου καὶ δὲν θὰ ἐπαναστατήση ἐναντίον σου κατηγορῶντας αὐτὴν τὴν ἀσυνέπειά σου; Κι ἂν εἶναι αὐτὸ ἔγκλημα, πῶς θὰ ἀπολογηθοῦμε, ὅταν τυχαίνη τὰ

Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμ. Μάρκου Κ. Μανώλη

Ἡ ἐπιβίωσις μὲ ὀλιγώτερον φαγητὸν εἶναι ἐφικτή. Ἡ ἐπιβίωσις μὲ ψῦχος ὁδηγεῖ εἰς θάνατον.

ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΔΙΑ ΝΑ ΔΟΘΗ ΦΘΗΝΟΝ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΝ

Κλῆρος καὶ λαὸς εἴμεθα ἑνωμένοι διὰ τὸ μέλλον αὐτοῦ τοῦ τόπου, ὑπογραμμίζει εἰς τὰς δηλώσεις του

Παρέμβασιν διὰ νὰ δοθῆ –ἐδῶ καὶ τώρα– φθηνὸν πετρέλαιον θερμάνσεως εἰς ἀκριτικὰς περιοχὰς τῆς Ἑλλάδος, ὡς εἶναι ἡ Καστοριά, ἔκανεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης τῆς περιοχῆς κ. Σεραφείμ. Εἰς δηλώσεις του ὑπογραμμίζει τὰ ἀκόλουθα: «Ἡ ἐξαθλίωση καὶ ἡ ἀπογοήτευση εἶναι οἱ χειρότεροι παράγοντες ἀποδόμησης μίας κοινωνίας. Μαζὶ μὲ τὴν ἀπομάκρυνση καὶ τὴν ἀποξένωσή μας ἀπὸ τὸ Θεό, ποὺ διαχρονικὰ εἶναι ὁ μόνιμος προστάτης καὶ εὐεργέτης τῆς Πατρίδος μας, βιώνουμε σήμερα τὰ ἀποτελέσματα τῆς πλεονεξίας τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς. Ἡ ἐπιβίωση μὲ λιγότερο φαγητό, λιγότερα ἔξοδα καὶ μηδαμινὴ διασκέδαση εἶναι ἐφικτή. Ἡ ἐπιβίωση ὅμως μέσα σὲ πολικὸ ψῦχος ὁδηγεῖ σίγουρα στὸ θάνατο. Μπορεῖ οἱ κάτοικοι τῶν ἀστικῶν κέντρων νὰ ἀγνοοῦν τὶς συνθῆκες διαβίωσης στὴν ἀκριτικὴ Καστοριά, ὅμως ὁ κόσμος ἐδῶ ψηλὰ στὴ Μακεδονία δοκιμάζεται στὸ πιὸ ἐπώδυνο μαρτύριο.

Ἐὰν θρηνήσουμε θύματα, ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τὶς αὐτοκτονίες, θὰ ἔχουμε ὑπερβεῖ τὸ τελευταῖο ὅριο ἀνθρωπιᾶς, ἐκεῖ ὅπου οἱ οἰκονομικοὶ δεῖκτες ἔχουν πιὸ μεγάλη ἀξία ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ παγκόσμια elite ἔχει ἐξαπολύσει οἰκονομικὸ πόλεμο κατὰ τῆς Πατρίδος μας καὶ στὰ πλαίσια αὐτά, ἴσως, θεωροῦν ὅτι οἱ ὅποιες ἀπώλειες εἶναι ἀναμενόμενες! Πολλοὶ μιλοῦν γιὰ παγκόσμιο ἔλεγχο πληθυσμοῦ, τὸν ὁποῖο τοποθετοῦν σὲ κάποιο ἀπώτερο μέλλον. Δυστυχῶς γιὰ ἐμᾶς, ἡ συρρίκνωση τοῦ πληθυσμοῦ δὲν ἀποτελεῖ σενάριο ἐπιστημονικῆς φαντασίας, ἀλλὰ καθημερινὴ πρακτική. Τὸ πετρέλαιο θέρμανσης δὲν εἶναι τὸ καύσιμο – κριτήριο τῆς ποιότητας ζωῆς, ἀλλὰ βασικὴ προϋπόθεση τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς σὲ περιοχές, ὅπως ἡ Καστοριά. Ὁ ὁλικὸς παγετὸς καὶ οἱ θερμοκρασίες κάτω τοῦ -20oC εἶναι μία πραγματικότητα, ποὺ ζυγώνει. Οἱ λύσεις πρέπει νὰ δωθοῦν ἄμεσα, πρὶν νὰ εἶναι ἀργά.

Ὡς Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης τῆς βάναυσα δοκιμαζόμενης ἐπαρχίας τῆς Καστοριᾶς, τῆς περιοχῆς τῶν ἀκριτῶν καὶ τῶν ἀγωνιστῶν ὑπὲρ τοῦ Ἔθνους, ὡς ποιμένας Χώρας ἡρώων, ποὺ μὲ τὸ αἷμα τους προστάτεψαν καὶ θὰ κληθοῦν νὰ προστατέψουν καὶ στὸ μέλλον τὰ βόρεια σύνορά μας, ἑνώνω καὶ ἐγὼ τὴ φωνὴ καὶ τὴ δίκαιη ἀγανάκτησή μου καὶ ζητῶ φθηνὸ πετρέλαιο. Κλῆρος καὶ λαὸς ἑνωμένοι γιὰ τὸ καλὸ καὶ τὸ μέλλον αὐτοῦ τοῦ τόπου. Προσεύχομαι στὸν Κύριο καὶ Θεό μας, νὰ εἰσακουσθοῦν τὰ δίκαια αἰτήματά μας καὶ μὲ τὴ Χάρη καὶ τὴν εὐλογία τῆς Παναγίας μας, νὰ πορευθοῦμε ἐπιτέλους στὸ δρόμο ποὺ μᾶς ἀξίζει, στὸ δρόμο τῆς τιμῆς, τῆς ἀξιοπρέπειας καὶ τοῦ προσωπικοῦ μας ἁγιασμοῦ. Ἡ Ἐκκλησία σηκώνει καὶ θὰ σηκώνει ὅσο μπορεῖ τὸ βάρος τῆς κοινωνικῆς Πρόνοιας, γιατί ὅλοι ἀξίζουν μία συμπαράσταση. Ὁ Θεὸς μαζί σας. Ἀμήν».

κρεβάτια νὰ εἶναι ντυμένα στὸ ἀσήμι; Θέλεις νὰ ἰδῆς ὀμορφιὰ κρεβατιοῦ; Ἔλα νὰ σοῦ δείξω ὀμορφιὰ ὄχι κρεβατιοῦ κοινοῦ, οὔτε στρατιωτικοῦ, ἀλλὰ βασιλικοῦ. Κι ἂν εἶσαι ἀπ᾽ ὅλους πιὸ φιλόδοξος, ξέρω καλὰ πὼς δὲν θὰ θελήσης νὰ ἔχεις κρεβάτι ὡραιότερο ἀπὸ τοῦ βασιλιᾶ. Καὶ τὸ σπουδαιότερο ὅτι ὁ βασιλιάς μας δὲν εἶναι τυχαῖος ἀλλὰ ὁ πρῶτος, ὁ πιὸ βασιλιὰς ἀπὸ τοὺς βασιλεῖς ὅλους, ποὺ ὡς σήμερα σ᾽ ὅλη τὴν οἰκουμένη τὸν τραγουδοῦν. Σοῦ δείχνω τὸ κρεβάτι τοῦ μακαρίου Δαβίδ. Τί λογῆς ἦταν ἡ κλίνη αὐτή; Δὲν ἦταν ἀπὸ ἀσήμι καὶ χρυσάφι, ἀλλὰ κοσμήματά της ἦσαν ὁλόγυρα, τὰ δάκρυα καὶ οἱ ἐξομολογήσεις. Αὐτὰ τὰ λέγει ὁ ἴδιος. «Λούσω καθ᾽ ἑκάστην νύκτα τὴν κλίνην μου ἐν δάκρυσί μου τὴν στρωμνὴν μου βρέξω». Σὰν μαργαριτάρια ὁλόγυρα τὴν εἶχαν στολίσει τὰ δάκρυά του. Καὶ κοίταξε φιλόθεο ψυχή. Ἐπειδὴ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας οἱ πολλὲς φροντίδες ποὺ τοῦ δημιουργοῦσαν ἄρχοντες, στρατηγοί, ἔθνη, λαοί, στρατιῶτες, πόλεις, ἡ εἰρήνη, τὰ πολιτικὰ πράγματα, τὰ οἰκογενειακά, τὰ μακρινά, τὰ κοντινὰ τὸν πήγαιναν καὶ τὸν ἔφερναν, τί ἔκανε; Τὸν καιρὸ ποὺ ὅλοι ξοδεύομε στὸν ὕπνο, ἐκεῖνος τὸν ἀφιέρωνε εἰς ἐξομολόγησι καὶ προσευχές καὶ δάκρυα. Καὶ δὲν ἔκαμε ἔτσι μιὰ νύκτα, γιὰ νὰ σταματήση τὴν δεύτερη, οὔτε δύο καὶ τρεῖς καὶ ἔπειτα νὰ κάμη διάλειμμα. Κάθε νύκτα ἔκαμε τὸ ἴδιο. «Λούσω καθ᾽ ἑκάστην νύκτα τὴν κλίνην μου· ἐν δάκρυσί μου τὴν στρωμνήν μου βρέξω». Ἔδειχνε ἔτσι τὴν ἀφθονία τῶν δακρύων καὶ τὴν συνέχεια τους. Ἐνῷ ὅλοι ξεκουράζοντο καὶ ἡσύχαζαν, μόνος ἐκεῖνος συνομιλοῦσε μὲ τὸν Θεὸν καὶ ἦταν παρὼν ὁ ἀκοίμητος ὀφθαλμός του, ὅταν ἔκλαιγε καὶ ἐθρηνοῦσε καὶ ἐφανέρωνε τὰ ἁμαρτήματά του. Τέτοιο κρεβάτι φτιάξε κι ἐσύ. Τὸ ἀσήμι προκαλεῖ καὶ τὸν φθόνο τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴν ὀργὴ τοῦ οὐρανοῦ συνδαυλίζει. Μὰ δάκρυα σὰν τοῦ Δαβὶδ μπορεῖ νὰ σβήσουν κι αὐτὴ τὴν φωτιὰ τῆς γέενας. Θέλεις νὰ σοῦ παρουσιάσω κι ἄλλο κρεβάτι; Σᾶς λέγω τοῦ Ἰακώβ. Τὸ χῶμα εἶχε σὰν στρῶμα καὶ πέτρα κάτω ἀπὸ τὸ κεφάλι του· γι᾽ αὐτὸ καὶ εἶδε τὴν νοητὴ πέτρα, καὶ τὴν σκάλα ἐκείνη, ὅπου ἀνέβαιναν καὶ κατέβαιναν οἱ ἄγγελοι. (Γεν. κη´ 11 καὶ ἑξῆς). Τέτοια κρεβάτια ἂς ἐπινοοῦμε κι ἐμεῖς, γιὰ νὰ βλέπουμε τέτοια ὄνειρα. Ἂν ὅμως σὲ ἀσημένιο κρεβάτι κατακείμεθα, ὄχι μόνο δὲν θὰ ἀπολαύσωμε καμιὰ εὐχαρίστησι, ἀλλὰ θὰ δοκιμάσωμε καὶ λύπη. Ἂν στοχασθῆς ὅτι μέσα στὴν παγωνιά, τὰ μεσάνυκτα, ὅταν ἐσὺ κοιμᾶσαι στὸ κρεβάτι σου, ὁ φτωχὸς ἔχει πέσει στ᾽ ἄχυρα στὶς πόρτες τῶν λουτρῶν, μὲ ξερὰ χόρτα σκεπασμένος, τρέμοντας, παγωμένος ἀπὸ τὸ κρύο, ἐνῶ τὸν σφίγγει ἡ πεῖνα τότε κι ἂν εἶσαι ἀπ᾽ ὅλους πιὸ πέτρινος, γνωρίζω ὅτι θὰ καταδικάσης τὸν ἑαυτόν σου, ἐπειδὴ σὺ ἀπολαμβάνεις πέρα ἀπὸ τὸ ἀπαραίτητο, ἐνῶ ἐκεῖνον δὲν ἀφήνεις μήτε τὸ ἀπαραίτητο νὰ γευθῆ. «Οὐδεὶς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις». Εἶσαι στρατιώτης πνευματικός, χριστιανέ. Ἐκεῖνος ὁ στρατιώτης δὲν κοιμᾶται σὲ φιλντισένιο κρεβάτι ἀλλὰ στὸ χῶμα. Δὲν βάζει μυρωδικά. Αὐτὸς ὁ ζῆλος εἶναι γιὰ τοὺς πόρνους καὶ διεφθαρμένους, τοὺς ἀνθρώπους τῶν θεάτρων, τοὺς ζῶντας μὲ ἀμέλεια. Σὺ δὲν πρέπει νὰ μυρίζης ἀρώματα, ἀλλὰ ἀρετή. Τίποτε δὲν εἶναι ἀπὸ τὴν ψυχὴ πιὸ ἀκάθαρτο, ὅταν βάζουμε στὸ σῶμα τέτοιες μυρουδιές. Ἀπόδειξις τῆς ἐσωτερικῆς δυσοσμίας καὶ τῆς ἀκαθαρσίας θὰ ἦσαν τὰ ἀρώματα τοῦ σώματος καὶ τῶν ρούχων. Ποιὸς μπορεῖ νὰ φαντασθῆ ὅτι εἶναι σοβαρὸς καὶ ἔντιμος αὐτός, ποὺ ἀποπνέει ἀρώματα καὶ γυναικὸς φέρνει ἢ καλύτερα, ποὺ πορνεύεται καὶ ζῆ τὴν ζωὴ τῶν χορευτριῶν; Ἂς βγάλη ἡ ψυχή σου πνευματικὴ εὐωδία κι ἔτσι καὶ τὸν ἑαυτό σου κι αὐτοὺς ποὺ σὲ συναναστρέφονται θὰ ὠφελῆς ἀφάνταστα. Τίποτε, τίποτε δὲν εἶναι χειρότερο ἀπὸ τὴν τρυφή. Ἀκοῦστε πάλιν τί λέγει δι᾽ αὐτὴν ὁ Μωϋσῆς. «Ἐλιπάνθη, ἐπαχύνθη, ἐπλατύνθη καὶ ἀπελάκτισεν ὁ ἠγαπημένος». Καὶ δὲν εἶπε «ἔφυγε», ἀλλὰ «ἐλάκτισε», ἔδωσε κλωτσιά, δείχνοντας πόσον ἦταν ὑπερήφανος καὶ ἀνυπάκουος. Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο «φαγὼν καὶ πιὼν πρόσεχε σεαυτῷ, μήποτε ἐπιλάθῃ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου». Ἡ τρυφὴ συχνὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν λήθη. Καὶ σὺ ἀγαπητέ μου, ὅταν καθίσης στὸ τραπέζι, σκέψου ὅτι ἔπειτα πρέπει νὰ προσευχηθῆς. Ἔτσι γέμισε τὸ στομάχι ὅσο πρέπει καὶ δὲν θὰ βρεθῆς σὲ ἀδυναμία ἀπὸ τὸ βάρος νὰ λυγίσης τὰ γόνατά σου καὶ νὰ παρακαλέσης τὸν Θεό… Ὁ καιρὸς μετὰ τὸ φαγητὸ εἶναι καιρὸς εὐχαριστίας κι ὅποιος εὐχαριστεῖ δὲν πρέπει νὰ εἶναι μεθυσμένος ἀλλὰ νηφάλιος καὶ ξυπνητός. Ἀπὸ τὸ τραπέζι ἂς μὴ βαδίζωμε στὸ κρεβάτι, ἀλλὰ στὴν προσευχή, γιὰ νὰ μὴ γίνωμε ἀπὸ τὰ ἄλογα πιὸ ἄλογοι… «Οὐ γὰρ διὰ τοῦτο ἐγενόμεθα καὶ ζῶμεν, ἵνα φάγωμεν καὶ πίωμεν· ἀλλὰ διὰ τοῦτο ἐσθίομεν, ἵνα ζῶμεν». Δὲν εἶναι ἡ ζωὴ γιὰ τὸ φαγητό, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἔγινε τὸ φαγητό, γιὰ τὴν ζωή. Ἐμεῖς ὅμως σὰν νὰ ἤλθαμε γιὰ τὸ φαγητὸ στὸν κόσμο, ὅλα σ᾽ αὐτὸ τὰ δαπανοῦμε. Ὁ πλούσιος λοιπὸν σὲ τόση κακία μέσα ζοῦσε, μέσα σὲ καθημερινὴ τρυφὴ καὶ ντυνόταν μὲ πολυτέλεια ἀνάβοντας περισσότερο τὴν κόλασι γιὰ τὸν ἑαυτό του, συνδαυλίζοντας τὴν φωτιά κάνοντας τὴν καταδίκη του ἀπαρηγόρητη καὶ τὴν τιμωρία του ἀσυγχώρητη. * Ὁμιλία εἰς τὴν Π.Ο.Ε. (Δευτέρα 25.10.1976).

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΑΤΑΤΖΗΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ ΤΟΥ

Τοῦ κ. Κωνσταντίνου Χολέβα, Πολιτικοῦ Ἐπιστήμονος

Σέ πολλούς μελετητές προξενεῖ ἐντύπωση ἡ ὀνομασία «βασιλεύς Ρωμαίων», τήν ὁποία χρησιμοποιοῦσαν οἱ αὐτοκράτορες τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἡ ὁρολογία «Ρωμανία», τήν ὁποία συναντοῦμε σέ πολλά ἔγγραφα τῆς ἐποχῆς ὡς ὀνομασία τοῦ κράτους. Εἶναι γεγονός ὅτι ἡ ὀνομασία «Βυζαντινή Αὐτοκρατορία» εἶναι μεταγενέστερη καί δημιουργήθηκε τό 1562 ἀπό τόν Γερμανό ἱστορικό Ἱερώνυμο Βόλφ. Σήμερα τήν χρησιμοποιοῦμε, γιά νά γινόμαστε κατανοητοί στούς πολλούς. Ὅμως ἀπό σεβασμό πρός τίς ἱστορικές πηγές πρέπει νά ἐξηγοῦμε στούς νεωτέρους ὅτι οἱ ὅροι Ρωμαῖος καί Ρωμανία ἀναφέρονται στή Νέα Ρώμη–Κωνσταντινούπολη καί ὄχι στήν Παλαιά Ρώμη. Ἄλλωστε στό βυζαντινό κράτος ἡ παιδεία βασιζόταν στόν Ὅμηρο καί οὐδέποτε ἐδιδάχθη τό λατινικό ἔπος τοῦ Βιργιλίου, ἡ Αἰνειάδα, πού ἀναφέρεται στήν πρεσβυτέρα Ρώμη. Ἡ ἑλληνική συνείδηση ἦταν διαδεδομένη μεταξύ ἀρχόντων καί ἀρχομένων στό βυζαντινό κράτος ἰδίως μετά τόν 7ο αἰῶνα, ἄν καί τό κράτος ἦταν πολυεθνικό καί τό συνδετικό στοιχεῖο ἦταν ἡ Ὀρθοδοξία. Ἀπό τά ὀνόματα Ρωμαῖος καί Ρωμανία προῆλθε καί ὁ ὅρος Ρωμηός, ὁ ὁποῖος στήν νεώτερη ἱστορία μας σημαίνει ὑπό εὐρεῖα ἔννοια κάθε Ὀρθόδοξο καί ὑπό στενή ἔννοια τόν Ἕλληνα. Γιά νά ξεκαθαρίσουμε τό θέμα τῆς ἑλληνικῆς συνειδήσεως τῶν Βυζαντινῶν Αὐτοκρατόρων, ἰδιαιτέρως δέ κατά τούς τελευταίους αἰῶνες, καλόν εἶναι νά μελετήσουμε ἕνα ἐκπληκτικό κείμενο ἑλληνορθοδόξου ἀξιοπρεπείας καί πατριωτικῆς παρρησίας γραμμένο ἀπό τόν Αὐτοκράτορα τῆς Νικαίας Ἰωάννη Γ΄ Δούκα Βατάτζη καί ἀπευθυνόμενο στόν Πάπα Νικόλαο Θ΄. Ὅπως γνωρίζουμε μετά τήν Δ΄ Σταυροφορία καί τήν ἐπιβολή τῆς Λατινοκρατίας στόν χῶρο τοῦ Ἑλληνισμοῦ (1204) ἡ αὐτοκρατορία τῆς Νικαίας μέ ἕδρα τή Νίκαια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ὑπῆρξε ἕνα ἀπό τά ἐλεύθερα ἑλληνικά κράτη ἀπ᾽ ὅπου προῆλθε καί ἡ ἐκδίωξη τῶν Φράγκων ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη τό 1261. Ὁ Ἰωάννης Βατάτζης βασίλευσε ἀπό τό 1222 ἕως τό 1254 διαδεχόμενος τόν πεθερό του Θεόδωρο Λάσκαρι, τόν ποιητή τοῦ Μεγάλου Παρακλητικοῦ Κανόνος πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον. Ὁ Ἰωάννης Βατάτζης γεννήθηκε τό 1193 στό Διδυμότειχο τῆς Θράκης καί σήμερα τιμᾶται ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη Διδυμοτείχου καί Ὀρεστιάδος ὡς τοπικός Ἅγιος (4 Νοεμβρίου, ἡμέρα τοῦ θανάτου του τό 1254). Λόγῳ τῆς βαθυτάτης πίστεώς του καί τῆς φιλανθρώπου καί ἐλεήμονος πολιτείας του κατετάγη μετά τήν κοίμησή του στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας καί ὀνομάσθηκε Ἅγιος Ἰωάννης Βατάτζης ὁ Ἐλεήμων. Ὡς Αὐτοκράτωρ τῆς Νικαίας ὁ Ἰ. Βατάτζης ἐργάσθηκε γιά τήν ἀνακατάληψη τῶν ἑλληνικῶν ἐδαφῶν καί πολέμησε κατά τῶν Φράγκων Σταυροφόρων καί κατά τῶν Τούρκων τοῦ Ἰκονίου. Καλλιέργησε τήν μελέτη τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων, εἶχε δέ καί ὁ ἴδιος στερεά κλασσική παιδεία καί ἑλληνική συνείδηση. Τό συγκλονιστικό κείμενο, τό ὁποῖο διαφωτίζει τήν ἑλληνική καί ὀρθόδοξη συνείδηση τῶν «Ρωμαίων βασιλέων», διασώζει ὁ ἀείμνηστος καθηγητής τῆς Ἱστορίας Ἀπόστολος Βακαλόπουλος (1) καί ἔχει τίτλο «Τοῦ ἀοιδίμου βασιλέως κυροῦ Ἰωάννου τοῦ Δούκα πρός τόν τε (γράφε ἴσως τόν τότε) Πάπαν Γρηγόριον». Ὁ Βακαλόπουλος γράφει στόν Πρόλογό του: «Ἡ παρατιθέμενη ἐπιστολή τοῦ Ἰωάννου Γ΄ Βατάτζη (1222–1254) πρός τόν πάπα Γρηγόριο Θ΄ (1227–1241) εἶναι πολύ χαρακτηριστική γιά τίς ἰδέες, πού ἐπικρατοῦν στούς βασιλεῖς τῆς Νίκαιας μετά τό 1204. Ἔντονη εἶναι ἡ ἑλληνολατρία καί ἡ ἐθνική ἑλληνική συνείδησή τους, πού βαθμιαῖα ταυτίζεται μέ τήν Ὀρθοδοξία… Ἐδῶ παρατηροῦμε καθαρά πὼς γεννιοῦνται καί δροῦν οἱ πολιτικές ἐκεῖνες ἀντιλήψεις, πού ἀποβλέπουν στήν ἀπελευθέρωση τῶν σκλαβωμένων ἑλληνικῶν χωρῶν, καί οἱ ὁποῖες προσαρμοσμένες ἐπιζοῦν ἐπί Τουρκοκρατίας μέσα σέ νέες συνθῆκες. Καί τελικά πώς διαμορφώνουν τό περιεχόμενο τῆς λεγόμενης Μεγάλης Ἰδέας». Τό κείμενο ξεκινᾶ μέ τήν ἔκπληξη τοῦ Βατάτζη πῶς τόλμησε ὁ Πάπας νά τοῦ ζητήσει νά παύσει νά διεκδικεῖ τήν Κωνσταντινούπολη ἀπό τόν Φράγκο ἡγεμόνα , ὁ ὁποῖος τήν κατέχει ἀπό τό 1204. Γράφει μέ ἑλληνική ἀξιοπρέπεια καί διπλωματική εἰρωνεία ὁ Βατάτζης, ἀφοῦ προσδιορίσει στή ἀρχή ποιός εἶναι ὁ γράφων: «Ἰωάννης ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ πιστός βασιλεύς καί αὐτοκράτωρ Ρωμαίων ὁ Δούκας τῷ ἁγιωτάτῳ πάπᾳ τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης Γρηγορίῳ σωτηρίας καί εὐχῶν αἴτησιν». Ἀποδίδουμε στήν νεοελληνική ὁρισμένα ἀπό τά κυριώτερα σημεῖα τῆς ἐπιστολῆς: «Ἐγώ ὡς βασιλεύς θεωρῶ ἄτοπα τά ὅσα μοῦ γράφεις καί δέν ἤθελα νά πιστεύσω ὅτι εἶναι δικό σου τό γράμμα, ἀλλά ἀποτέλεσμα τῆς ἀπελπισίας κάποιου, πού βρίσκεται κοντά σου, καί ὁ ὁποῖος ἔχει τήν ψυχή του γεμάτη κακότητα καί αὐθάδεια. Ἡ ἁγιότητά σου κοσμεῖται ἀπό φρόνηση καί διαφέρει ἀπό τούς πολλούς ὡς πρός τήν σωστή κρίση. Γι᾽ αὐτό δυσκολεύθηκα πολύ νά πιστεύσω ὅτι εἶναι δικό σου τό γράμμα, ἄν καί ἔχει σταλεῖ πρός ἐμέ». Ἀξίζει νά θαυμάσουμε τήν ἔλλειψη δουλικότητος τοῦ Βατάτζη πρός τόν Πάπα, ἄν καί τήν ἐποχή ἐκείνη οἱ Ἕλληνες τῆς Νικαίας ἦσαν οἱ ἀδύναμοι καί ὁ Πάπας

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ

Κάθε Δευτέραν καί ὥραν 5-6 μ.μ γίνονται ὁμιλίαι ἀπό ἐκλεκτούς ὁμιλητάς εἰς τόν Ἱ. Ναόν Ἁγ. Τρύφωνος Κολωνοῦ (Τηλ. 2105906820)

ἦταν ἡ ὑπερδύναμη τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν. Καί συνεχίζει ὁ Ἰωάννης Βατάτζης διατρανώνοντας τήν ἐθνική συνείδησή του: «Γράφεις στό γράμμα σου ὅτι στό δικό μας γένος τῶν Ἑλλήνων ἡ σοφία βασιλεύει… Ὅτι, λοιπόν, ἀπό τό δικό μας γένος ἄνθησε ἡ σοφία καί τά ἀγαθά της καί διεδόθησαν στούς ἄλλους λαούς, αὐτό εἶναι ἀληθινό. Ἀλλά πῶς συμβαίνει νά ἀγνοεῖς, ἤ ἄν δέν τό ἀγνοεῖς πῶς καί τό ἀπεσιώπησες ὅτι μαζί μέ τήν βασιλεύουσα Πόλη καί ἡ βασιλεία σέ αὐτόν τόν κόσμο κληροδοτήθηκε στό δικό μας γένος ἀπό τόν Μέγα Κωνσταντῖνο, ὁ ὁποῖος ἐδέχθη τήν κλήση ἀπό τόν Χριστό καί κυβέρνησε μέ σεμνότητα καί τιμιότητα; Ὑπάρχει μήπως κανείς, πού ἀγνοεῖ ὅτι ἡ κληρονομιά τῆς δικῆς του διαδοχῆς (σ.σ. τοῦ Μ. Κωνσταντίνου) πέρασε στό δικό μας γένος καί ἐμεῖς εἴμαστε οἱ κληρονόμοι καί διάδοχοί του; Ἀπαιτεῖς νά μή ἀγνοοῦμε τά προνόμιά σου. Καί ἐμεῖς ἔχουμε τήν ἀντίστοιχη ἀπαίτηση νά δεῖς καί νά ἀναγνωρίσεις τό δίκαιό μας ὅσον ἀφορᾶ τήν ἐξουσία μας στό κράτος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τό ὁποῖο ἀρχίζει ἀπό τῶν χρόνων τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καί …ἔζησε ἐπί χίλια χρόνια, ὥστε ἔφθασε μέχρι καί τήν δική μας βασιλεία. Οἱ γενάρχες τῆς βασιλείας μου, ἀπό τίς οίκογένειες τῶν Δουκῶν καί τῶν Κομνηνῶν, γιά νά μή ἀναφέρω τοὺς ἄλλους, κατάγονται ἀπό ἑλληνικά γένη. Αὐτοί λοιπόν οἱ ὁμοεθνεῖς μου ἐπί πολλούς αἰῶνες κατεῖχαν τήν ἐξουσία στήν Κωνσταντινούπολη. Καί αὐτούς ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης καί οἱ προϊστάμενοί της τούς ἀποκαλοῦσαν Αὐτοκράτορες Ρωμαίων… Διαβεβαιοῦμε δέ τήν ἁγιότητά σου καί ὅλους τούς Χριστιανούς ὅτι οὐδέποτε θά παύσουμε νά ἀγωνιζόμαστε καί νά πολεμοῦμε κατά τῶν κατακτητῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Θά ἀσεβούσαμε καί πρός τούς νόμους τῆς φύσεως καί πρός τούς θεσμούς τῆς Πατρίδος καί πρός τούς τάφους τῶν πατέρων μας καί πρός τούς Ἱερούς Ναούς τοῦ Θεοῦ, ἐάν δέν ἀγωνιζόμασταν γι᾽ αὐτά μέ ὅλη μας τήν δύναμη… Ἔχουμε μαζί μας τόν δίκαιο Θεό, ὁ ὁποῖος βοηθεῖ τούς ἀδικουμένους καί ἀντιτάσσεται στούς ἀδικοῦντας…». Ἕνας «βασιλεύς Ρωμαίων», ὁ Ἰωάννης Βατάτζης μᾶς ἄφησε ἔνα ἐξαιρετικό γραπτό μνημεῖο ἑλληνορθόδοξης αὐτοσυνειδησίας. Τέτοια κείμενα ἀξίζει νά διδάσκουμε στούς νέους μας. Ἄς ἔχουμε τήν εὐλογία τοῦ εὐλαβοῦς Χριστιανοῦ καί πατριώτου Ἁγίου Ἰωάννου Γ΄Δούκα Βατάτζη (2).

Ὑποσημειώσεις

(1) Ἀπ. Βακαλοπούλου, Πηγές Ἱστορίας τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, Α´ τόμος, Θεσσαλονίκη 1965, σελ. 50–53. Τό κείμενο ἀνακάλυψε γιά πρώτη φορά στήν Πάτμο στά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνος ὁ ἱστορικός ἐρευνητής Ἀντώνιος Μηλιαράκης, ὁ ὁποῖος ἀσχολήθηκε ἐπισταμένως μέ τήν Αὐτοκρατορία τῆς Νικαίας. (2) Τό Συναξάρι τοῦ Βατάτζη ὡς Ἁγίου ἔχει συγγράψει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στόν δίτομο Συναξαριστή του. Ὁ ἴδιος συνέθεσε καί τήν Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Βατάτζη. Στό Διδυμότειχο ὑπάρχει καινούργιος Ἱερός Ναός στό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Αὐτοκράτορος καί ἡ Ἱ. Μητρόπολις Διδυμοτείχου ὀργανώνει κάθε χρόνο τά «Βατάτζεια» μέ ἐπίκεντρο τήν ἑορτή τοῦ Ἁγίου στίς 4 Νοεμβρίου.

Μόλις ἐκυκλοφορήθη

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΤΣΕΠΗΣ ΤΗΣ Π.Ο.Ε. τοῦ ἔτους 2013

Τό Ἡμερολόγιον τῆς «Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως» τοῦ ἔτους 2013 μὲ θέμα «Ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Νέα Τάξις Πραγμάτων» ἀποκαλύπτει τὶ ἐπιδιώκουν οἱ «ὑποψήφιοι κοσμοκράτορες» μὲ τὴν παγκοσμιοποίησιν, τὴν Νέαν Ἐποχήν, τὸν Οἰκουμενισμόν, τοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους κ.λπ. καὶ πῶς τοὺς ἀντιμετωπίζει ἡ Ἐκκλησία μας. Ἡμερολόγιον ἔγχρωμον, καλαίσθητον, λίαν ἀπαραίτητον διά κάθε Χριστιανόν.

Σελὶς 6η

Η ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΙΝ ΤΩΝ ΑΔΙΑΦΟΡΩΝ ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ (2ον)

(δ) Ἡ πρόοδος τῆς ἰατρικῆς καὶ τῶν βιολογικῶν ἐπιστημῶν ἔχει θεαματικὰ ἀποτελέσματα στὸν τομέα τῆς ὑγείας. Οἱ θάνατοι ἀπὸ λοιμώξεις ἔχουν περιορισθεῖ ἐντυπωσιακά, ἡ διαγνωστικὴ ἰατρικὴ βλέπει στὶς ἐσώτερες γωνιὲς τοῦ ἀνθρώπινου σώματος, διεισδύει στοὺς κυτταρικοὺς μηχανισμούς, ἡ ἐπεμβατικὴ ἰατρικὴ ἔχει ἐπινοήσει ἰδιοφυῆ θεραπευτικὰ σχήματα ποὺ συχνὰ κάνουν τὸν θάνατο δυσκολότερη διαδικασία ἀπὸ τὴν ἐπιβίωση. Ὁ μέσος ὅρος ἐπιβίωσης ἐκτινάχθηκε σὲ ἀπίστευτα ὕψη. Ἤδη στὴν Ἑλλάδα σήμερα ζοῦν περίπου 1700 ὑπεραιωνόβιοι καὶ 36.000 συνάνθρωποί μας διανύουν τὴν δέκατη δεκαετία τῆς ζωῆς τους, ὑπολογίζεται δὲ ὅτι τὸ 25% αὐτῶν ποὺ γεννιοῦνται σήμερα θὰ φθάσουν στὴν ἡλικία τῶν 100 ἐτῶν1. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποιότητα ζωῆς φαίνεται πὼς ἔχει σημαντικὰ βελτιωθεῖ. Τὰ Κέντρα Ἀποκατάστασης καὶ ἡ φαρμακευτικὴ θεραπευτικὴ κάνουν θαύματα. Αὐτὰ ὅλα ἀπομακρύνουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴ σκέψη τοῦ θανάτου τους καὶ ὑπερτονίζουν τὴν ἀξία καὶ τὴν ἀνάγκη τῆς βιολογικῆς τους συντήρησης καὶ εὐεξίας. Ἡ αἴσθηση ὅτι μὲ τὴν ἰατρικὴ πετυχαίνουμε πολὺ περισσότερα ἀπὸ ὅ,τι μὲ τὶς προσευχὲς καὶ τὰ εὐχέλαια ὁδηγεῖ στὴ λογικὴ μιᾶς ἀνθρώπινης δύναμης μεγαλύτερης ἀπὸ αὐτὴν τοῦ «δῆθεν» παντοδύναμου Θεοῦ. Μᾶλλον ἕνας τύπος θεοῦ-ἀνθρώπου, χωρὶς ὅμως τὰ γνωστὰ θεϊκὰ καὶ ἠθικὰ ἰδιώματα, ἔχει βγάλει ἔξω καὶ ἀπὸ τὸ περιθώριο τὸν ὅποιον ἄλλον Θεό. Ἀλλὰ καὶ ὁ ὑπερτονισμὸς τῆς ἐφήμερης ζωῆς -καὶ ὡς πρὸς τὴ διάρκεια καὶ ὡς πρὸς τὴν ποιότηταἔστω καὶ ἂν οἱ ψυχικὲς παθήσεις ἢ οἱ ἀσθένειες τοῦ γήρατος, ὅπως ἡ ἄνοια, ἢ ἀκόμη καὶ καινοφανεῖς ἰατρογενεῖς καταστάσεις ποὺ παρατείνουν μὲν τὴν διάρκεια τῆς ἐπιβίωσης, ἀλλὰ συντρίβουν τὴν ποιότητα τῆς ζωῆς (χρόνιες φυτικὲς καταστάσεις, συνέπειες καὶ παρενέργειες χημιοθεραπευτικῶν σχημάτων κλπ.), αὐτὸς ὁ ὑπερτονισμὸς ἀποδυναμώνει κάθε ἔννοια αἰωνιότητος καὶ συνεπῶς ἀντιμάχεται τὴν μετὰ θάνατον προοπτικὴ τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει διογκωθεῖ ὡς πρὸς τὴν ἐφήμερη χρονικὴ καὶ βιολογική του διάσταση καὶ ἔχει ἀπίστευτα συρρικνωθεῖ ὡς πρὸς τὴν πνευματική. (ε) Ὅλα αὐτὰ ὀφείλονται ἀσφαλῶς στὴν ἐκρηκτικὴ πρόοδο τῆς ἐπιστήμης. Αὐτὴ ὁδήγησε σὲ ἐντυπωσιακή αὔξηση τῆς γνώσης καὶ φυσικὰ σὲ θαυμαστὲς ἐφαρμογές. Ἤδη τὸ σύμπαν ποὺ θεωρεῖτο ἄπειρο καὶ ἀκατανόητο πλέον ἑρμηνεύεται καὶ φαίνεται πὼς γίνεται ὅλο καὶ λιγότερο μυστήριο. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ὕλη. Τὸ πρόσφατο πείραμα τοῦ CERN ἔδειξε ὅμως πόσο εὔκολα οἱ ἐπιστήμονες ξεγελιοῦνται καὶ πόσο συχνὰ οἱ ἔξυπνοι ἀποδεικνύονται ἀφελεῖς. Ὅλα αὐτὰ μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ φαίνεται πὼς κάπως ἐξηγήθηκε ἡ παρουσία τῆς μάζας στὸ σύμπαν (πεδίο τοῦ μποζονίου higgs) ἢ βρέθηκε μιὰ θεωρία νὰ ἑρμηνεύει τὴν ἀρχή του (big bang), μάλιστα ἀπὸ κάποιον καθολικὸ μοναχό, τὸν Lemaitre. Τὰ πρά-

γματα εἶναι ἰδιαιτέρως ἐνδιαφέροντα στὸ πεδίο τοῦ κυττάρου καὶ τῆς ζωῆς καὶ ἀκόμη περισσότερο στὸν χῶρο τῶν Νευροεπιστημῶν. Ἐδῶ ὁ στόχος εἶναι νὰ ἀποδείξουμε τὴ νομοτελειακότητα τῆς σκέψης, τὴν κατάργηση τοῦ αὐτεξουσίου, τὴ μηχανοποίηση τοῦ ἀνθρώπου. Πομπώδεις ὅροι ὅπως «ἀποκωδικοποίηση» τοῦ ἀνθρώπινου γονιδιώματος ἢ «αὐτόματη γένεση, δημιουργία ζωῆς καὶ ὕλης» ἢ «θεωρία τῶν πάντων» ἢ μεταφυσικοὶ ὅροι ὅπως «μαγικὸς ἀριθμός» ἢ «μυστικὴ συμμετρία» ἢ «strange quark» ἢ «σωμάτιο τοῦ Θεοῦ» ἢ «αἰωνιότητα τοῦ σύμπαντος» εὔκολα ρίχνονται στὸ λεξιλόγιο τῶν ἐπιστημονικῶν μεγεθῶν καὶ θεωριῶν καὶ ἀποδεικνύουν τὴ διάθεση κάποιων ἐπιστημόνων, μπερδεύοντας τὰ προσωπικά τους πιστεύω μὲ τὰ ἐπιστημονικὰ συμπεράσματα, νὰ παραπλανήσουν τὸν κόσμο, καὶ φυσικὰ τὴν ἀφέλεια τοῦ κοινοῦ νὰ ἀνταλλάσσει τοὺς θησαυροὺς τῆς ἱστορίας του, τὰ ἐσωτερικὰ πιστεύματά του ποὺ γέννησαν πολιτισμό, μὲ τὰ ξυλοκέρατα ἑνὸς κράματος ἐπιστημονικῆς ἀληθοφάνειας, προσωπικῆς ἐπιπολαιότητος καὶ ἀνόητης ἀλαζονείας, ποὺ καταστρέφουν κάθε στοιχεῖο ἱερότητος στὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κόσμο μας. «Πᾶσα ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία τις καὶ οὐ σοφία φαίνεται»2. (στ) Ἡ ἐπιστημονικὴ γνώση ὁδήγησε καὶ σὲ ἐφαρμογὲς, ποὺ χαρακτηρίζονται ὡς τεχνολογία. Πάντοτε στὴν ἱστορία βλέπουμε τὸν ἄνθρωπο νὰ παρεμβαίνει στὸ ἔργο τῆς φύσης καὶ νὰ δημιουργεῖ. Αὐτὸ ὅμως ποὺ συμβαίνει τὶς τελευταῖες δεκαετίες ἀποτελεῖ πραγματικὴ ἐπανάσταση. Ποιὸς φανταζόταν ὅτι κάποτε μὲ τὰ τηλεσκόπιά μας θὰ μπορούσαμε νὰ πλησιάσουμε τὶς ἐσχατιὲς τοῦ σύμπαντος καὶ νὰ ἀντικρύσουμε τὶς πρῶτες στιγμὲς τῆς ζωῆς του; Ἤδη τηλεκατευθυνόμενο διαστημόπλοιο3 προσεδαφίσθηκε στὸν Ἄρη καὶ ἄλλο ὁδεύει ἔξω ἀπὸ τὸ ἡλιακό μας σύστημα4. Σήμερα ὑπάρχουν κάποια ἑκατομμύρια ἀνθρώπων, ποὺ ζοῦν μὲ ὄργανα ζωντανῶν ἢ καὶ νεκρῶν συναθρώπων τους, ἀπὸ δὲ τὸ 1978 ἔχει διαχωρισθεῖ ἡ σύλληψη ἀπὸ τὴ συζυγικὴ συνεύρεση καὶ σήμερα ζοῦν περισσότερα ἀπὸ 5 ἑκατομμύρια ἄνθρωποι ἀνάμεσά μας, ποὺ ξεκίνησαν τὴν πορεία τους ἀσεξουαλικά5. Ἀλλὰ καὶ οἱ γενετικὲς παρεμβάσεις, οἱ γονιδιακὲς θεραπεῖες, ἐνδεχομένως ἡ βλαστοκυτταρικὴ ἢ κλωνοποιητικὴ τεχνολογία, συνδυασμένα μὲ τὴν τεχνολογία ὑλικῶν, τὴ νανοτεχνολογία καὶ φυσικὰ τὴν πληροφορική, γεννοῦν ἕνα αἴσθημα ἀνθρώπινης ἐπιτυχίας, τέτοιου μεγέθους ποὺ μόνον στὸν Θεὸ ὡς τώρα ἀποδιδόταν. (ζ) Στὸ σημεῖο αὐτὸ θεωρῶ ὅτι θὰ ἔπρεπε νὰ κάνω καὶ μία ἀναφορὰ στὴν ἀποδυνάμωση τῆς αἴσθησης τοῦ φύλου, ποὺ ἀπεργάσθηκε ἡ ἐποχή μας. Ἡ μητρότητα, ἡ συζυγικὴ πίστη, ἡ παρθενικὴ καθαρότητα, ἡ ταπείνωση καὶ σεμνότητα, ἡ ἀφοσίωση, ἔννοιες ἱερὲς, ποὺ διαχρονικὰ χαρακτηρίζουν τὴ γυναικεία φύση ἔχουν καίρια τραυματισθεῖ ἀπὸ τὰ σύγχρονα κοινωνικὰ ἤθη. Μὲ τὸ πρόσχημα τοῦ φε-

μινιστικοῦ κινήματος, τῆς προστασίας τῶν δικαιωμάτων τῶν γυναικῶν, τῆς ἰσότητος τῶν φύλων, ἡ γυναίκα βγῆκε ἀπὸ τὸ σπίτι στὴν ἐργασία, ἐγκατέλειψε τὴ λογικὴ τῆς μητρότητος καὶ ἄρχισε νὰ μιμεῖται ἀνδρικοὺς ὅρους ζωῆς, κατήντησε ἑλκυστικὴ διαφήμιση, ἡ ὀμορφιὰ τῆς θηλυκότητος ἔδωσε τὴ θέση της στὴν πρόκληση τῆς σεξουαλικότητος, τὸ κάλλος στὴν ἀλόγιστη ἀπογύμνωση τοῦ σώματος, ἡ γυναικεία ἀμφίεση παραδόθηκε στὶς ἀχόρταγες ἐπιθυμίες σχεδιαστῶν ἀποκλειστικὰ τοῦ ἀνδρικοῦ κόσμου, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἀποϊεροποίηση τῆς γυναικείας φύσεως. Παράλληλα, ἀναπτύχθηκε καὶ μία τάση ἐκθήλυνσης τοῦ ἀνδρικοῦ φύλου (ἀρώματα, μακρυὰ μαλλιά, ψηλοτάκουνα παπούτσια, βάψιμο μαλλιῶν, σκουλαρίκια κλπ), προωθήθηκε μιὰ unisex ἀμφίεση καὶ συμπεριφορὰ καὶ ἔτσι ἄνοιξε ὁ δρόμος πρὸς μιὰ προκλητικὴ κοινωνικὴ ἀνεκτικότητα ἀπέναντι σὲ μιὰ λογικὴ κατὰ τὴν ὁποία ὁ σεξουαλικὸς προσανατολισμὸς δὲν καθορίζεται ἀπὸ τὸ φύλο, τὴν ἀνατομία καὶ τὴ φυσιολογία τοῦ σώματος, ἀλλὰ εἶναι ἀποτέλεσμα προσωπικῆς ἐπιλογῆς. (η) Θὰ κλείσω μὲ τὴ θεοποίηση τῆς δημοκρατίας. Ὀνομάσθηκε τὸ καλύτερο πολιτικὸ σύστημα. Ὁ ἴδιος ὁ λαὸς νὰ ἐπιλέγει τοὺς κυβερνῆτες του, νὰ ἐπιβάλλει τὴ θέλησή του στὴ διαχείριση τῶν θεμάτων καὶ προβλημάτων του. Καταργήθηκε τὸ «ἐλέῳ Θεοῦ». Ἡ ἐλευθερία ταυτίσθηκε μὲ τὴ διεκδίκηση τοῦ θελήματος καὶ τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων, μὲ τὴν ἀπόλυτη ἀνάληψη τῆς εὐθύνης. Τελικὰ ὅμως, ἐνῶ τὰ θελήματα καὶ τὰ δικαιώματα ἐξάπτονται ὑπερβολικά, καταπατοῦνται ὅσο ποτὲ ἄλλοτε· ἐνῶ μιλοῦμε γιὰ ἐλευθερία, τὰ ἴδια τὰ ἐπιτεύγματά μας, δορυφόροι καὶ κάμερες, κάρτες καὶ τσιπάκια, μᾶς ἔχουν σκλαβώσει σὲ ἄγνωστους μηχανισμοὺς καὶ ἄδηλα κέντρα ἀφόρητης καταγραφικῆς παρακολούθησης. Ἡ ἔννοια τῆς δημοκρατίας ἐξαντλεῖται στὸ δικαίωμα τῆς ψήφου καὶ συχνὰ τῆς ἐπιλογῆς ἀνάμεσα σὲ ἐντελῶς ἀκατάλληλα καὶ ἐπικίνδυνα πρόσωπα νὰ διαχειρισθοῦν τὴν ἱστορία τῶν λαῶν καὶ τοῦ κόσμου. Τὰ πολιτικὰ συστήματα ξεγέλασαν τὸν κόσμο μὲ τοὺς ψεύτικους θεοὺς ποὺ πρότειναν καὶ σήμερα ὁδηγοῦν ἱστορικὰ ἔθνη καὶ πολιτισμοὺς οἰκονομικὰ μὲν στὸ στόμα τῶν ἄγνωστων κερδοσκόπων, πνευματικὰ δὲ στὸν μονόδρομο τοῦ ἀφανισμοῦ. Αὐτὰ ὅλα γεννοῦν ἕνα κόσμο μὲ θεριεμένες ἀπαιτήσεις, μὲ συλλογικὴ ἀγανάκτηση καὶ ἀνεξέλεγκτο κενό, μὲ αἴσθημα θυμοῦ, πανικοῦ καὶ ἀδιεξόδου. «Συνοχὴ ἐθνῶν ἐν ἀπορίᾳ ἠχούσης θαλάσσης καὶ σάλου».6

Ὑποσημειώσεις:

1. Νταντάνα, Μίνα: Ἡ γήρανση τοῦ πληθυσμοῦ καὶ οἱ νέες προκλήσεις στὴ διαμόρφωση τῶν πολιτικῶν τῆς Ὑγείας, www.papageorgiou-hospital.gr/cms/ upload/.../kostos_nosileias.pdf. Ἐπίσης www.inews.gr, 18.7.2011. 2. Πλάτωνος εἰς Μενέξενον, [247a] 3. To Curiosity στὶς 6.8.2012. 4. Voyager 2, ἐκτοξεύθηκε στὶς 20.8.1977. 5. http://www.tovima. gr/science/medicine-biology/article/?aid= 465009, 2.7.2012. 6. Λουκ. κα΄ 25.

ΑΡΧΙΜ. π. ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ (1886-1983) ῾Ο Μεσενικολίτης «Ὑπουργός ᾽Εξωτερικῶν» τῆς ῾Αγιωνύμου Πολιτείας (2ον)

Στό περιβόλι τῆς Παναγίας

Πράγματι μετά ἀπό ἕνα κοπιαστικό ταξίδι ἔφθασε στό Ἁγιορείτικο λιμάνι τῆς Δάφνης. Πρός τά ποῦ νά κατευθυνθεῖ; Θά πάω στό σπίτι τοῦ Προδρόμου, εἶπε. Εὐλαβοῦνταν πολύ τόν Τίμιο Πρόδρομο. Πράγματι ἕνα καραβάκι τόν ἔφερε στή Ἱ. Μονή τοῦ ῾Οσίου Διονυσίου. ῎Ας δοῦμε πῶς περιγράφει τό μοναστήρι ὁ παπα–Γαβριήλ: «᾽Από θαλάσσης ὁρωμένη ἡ μετέωρος αὕτη οἰκοδομή ὡς σύνολον μέ τούς ἐπαλλήλους πρός τήν κατωφέρειαν ὀρόφους, φαίνεται ὡς συγκεκολλημένη ἐπί τοῦ βράχου. ῾Ο διά πρώτην φοράν ἐπισκεπτόμενος καί ἀτενίζων αὐτήν κάτωθεν ἀπό τοῦ Νεωρίου, τήν ὑποθέτει σελαγίζουσαν εἰς τό κενόν τοῦ αἰθέρος καί ἐν καιρῷ νυκτός συγχέονται τά μικρά φῶτα των κελλίων της πρός τά ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ. ...Καί ὅλα μέν ταῦτα, παρά τήν ἰδιοτυπίαν των θεωροῦνται τοῦ κύκλου τῆς ἁγιορειτικῆς οἰκοδομῆς, ἐκεῖνο ὅμως τό ὁποῖον φέρει τήν κατάπληξιν καί προκαλεῖ τήν ἀπορίαν καί τόν φόβον συνάμα, εἶναι ἡ ἄκρως τολμηρά διασκευή τῶν ἐξωστῶν της πρός τήν θάλασσαν πλευρᾶς, κλιμακηδόν ἐξερχομένων κατ᾽ ὄροφον εἰς τό κενόν, οὕτως ὥστε ἐν τῷ ἕκτῳ ὀρόφῳ τοῦ ῾Ηγουμενείου ὁλόκληρος ἡ θερινή αἴθουσα νά ἐξέχει τοῦ τοίχου, στηριζομένη μόνον ἐπί ξυλίνων δοκῶν καί τῶν ὑποβασταζόντων αὐτάς ὁμοίων ἀντερεισμάτων. ...» (῾Η ἐν ῾Αγίῳ ῎Ορει ῾Ι. Μονή τοῦ Ἁγίου Διονυσίου, ἐκδ. Ἀστήρ, Ἀθήνα 1959). ᾽Αφοῦ τακτοποιήθηκε ζήτησε νά δεῖ τόν ἡγούμενο τοῦ Μοναστηριοῦ. ῾Ο Γέροντας τῆς Ἱ. Μονῆς τοῦ Διονυσίου, ὅταν ἄκουσε ὅτι ἦλθε, γιά νά μονάσει τοῦ ὑπενθύμησε τίς δυσκολίες τῆς μοναχικῆς ζωῆς. «᾽Εδῶ, παιδί μου, πρέπει νά ξέρεις ὅτι ὅλοι ἐργαζόμεθα, ἀγρυπνοῦμε, νηστεύουμε, προσευχόμεθα, σηκωνόμεθα ἀπό τά βαθιά χαράματα, γιά νά κάνουμε τόν κανόνα μας καί νά λατρεύσουμε τό Θεό. Δέν πρέπει νά ξεχνᾶς ὅτι τό μοναστήρι, στό

Τοῦ κ. Γεωργίου Θ. Μηλίτση, διδασκάλου

ὁποῖο ἦλθες εἶναι τό αὐστηρότερο στό Ἅγιον ῎Ορος».

— Γέροντα, δέξουμε σά δόκιμο καί ἄν δεῖς ὅτι δέν κάνω γιά μοναχός νά μή μέ κουρέψεις. Τίς μέρες ἐκεῖνες εἶχαν ἔλθει στό μοναστήρι ἄλλοι δύο νέοι, γιά νά μονάσουν, δέν τούς κράτησε ὅμως ὁ ἔμπειρος ἡγούμενος. Γιά τό Γεώργιο ἔδωσε εὐλογία νά παραμείνει σά δόκιμος. Μέ τό ἄγρυπνο μάτι του παρακολουθοῦσε τή βιοτή τοῦ νέου δοκίμου. Δέν ἄργησε ὁ Γεώργιος νά κερδίσει τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ ἡγουμένου. Μιά μέρα τόν κάλεσε στό ἡγουμενεῖο καί τοῦ εἶπε: ἀφοῦ φυτέψει στό κοιμητήριο τῆς Ἱ. Μονῆς ἕνα κυπαρίσσι νά ἑτοιμαστεῖ, γιά νά πάει νά ὑπηρετήσει στό μετόχι τοῦ Μονοξυλίτη. «Μοῦ εἶπες, τοῦ λέγει, ὅτι στόν κόσμο ἀσχολούσουνα μέ τήν ἀμπελοκαλλιέργεια, γι᾽ αὐτό θά πᾶς στό μετόχι αὐτό, πού ἔχουμε ἀμπελῶνες, γιά νά προσφέρεις τίς γνώσεις σου. Μή ξεχάσεις ἐκεῖ τίς μοναστικές σου ὑποχρεώσεις». Χωρίς τήν παραμικρή ἀντίρρηση ἑτοιμάστηκε καί μόλις δόθηκε ἡ εὐκαιρία, ἀφοῦ πῆρε τήν εὐχή τοῦ Γέροντα, τῆς Παναγίας τοῦ «᾽Ακαθίστου» καί τῶν πατέρων τῆς Ἱ. Μονῆς, ἀνεχώρησε γιά τή νέα πνευματική του παλαίστρα. ῞Οταν ἔφτασε στόν προορισμό του κατευθύνθηκε στόν Ἱ. Ναό τοῦ ῾Αγίου Βασιλείου, προσκύνησε τίς εἰκόνες καί πῆγε στό κελλί, πού τοῦ ὑπέδειξαν οἱ πατέρες, πού ὑπηρετοῦσαν ἐκεῖ. Πόσες ἀναμνήσεις δέν τοῦ ξύπνησαν οἱ ἀπέραντοι ἀμπε λῶνες! Σάν κινηματογραφική ταινία πέρασαν ἀπ᾽ τό μυαλό του οἱ κατάφυτες ἀπό ἀμπελῶνες πλαγιές τοῦ χωριοῦ του. Γρήγορα ἐπανῆλθε στήν πραγματικότητα. ᾽Εδῶ ἦλθε ὄχι γιά νά ζεῖ μέ τίς θύμησες τοῦ κόσμου, ἀλλά γιά νά κερδίσει τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. ᾽Αμέσως μπῆκε στή δούλεψη κάτω ἀπό τό ἄγρυπνο μάτι ἑνός γεροντότερου μοναχοῦ. Κάθε μέρα μετά τήν ἀκολουθία πήγαινε στούς ἀμπελῶνες κι ἐργαζόταν. Κλάδευε, βλαστολογοῦσε, ξετσίμπλαζε, στερέωνε τά κλήματα, πού ἔπεσαν, ἔσκαβε ...«Τό ἀμπέλι σέ θέλει εἰκοσιτέσσερις ὧρες τό εἰκοσιτετράωρο μέσα», ἔλεγε ὁ ἐπικεφα-

λῆς μοναχός. Μιά μέρα ἦρθε ἀπό τό μοναστήρι ἡ εἴδηση «ὁ δόκιμος Γεώργιος νά γυρίσει, γιά νά γίνει ἡ κουρά του». ῾Η κακοκαιρία τόν ἐμπόδισε νά φτάσει στό μοναστήρι του τήν ἴδια μέρα, γι᾽ αὐτό παρέμεινε στή Ἱ. Μονή τοῦ Ἁγ. Παντελεήμονος (Ρωσικό), ὅπου φιλοξενήθηκε ἐκεῖνο τό βράδυ καί τό πρωῒ τῆς ἄλλης ἡμέρας θά συνέχιζε τό ταξίδι του γιά τό μοναστήρι τοῦ Προδρόμου, διότι τήν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ θά γινόταν ἡ κουρά του. Στήν τράπεζα οἱ πατέρες εἶχαν κι ἐλιές, ἀπό τίς ὁποῖες ὁ δόκιμος ἔφαγε τρεῖς, ξεχνῶντας ὅτι τό τυπικό τῆς Ἱ. Μονῆς Διονυσίου προβλέπει τριήμερη ἀσιτία πρίν τήν κουρά. ῞Οταν πῆγε στό μοναστήρι κι ἐξομολογήθηκε στό Γέροντα καί Πνευματικό τῆς Ἱ. Μονῆς π. Δοσίθεο ὅτι ἔφαγε ἐλιές, ἐκεῖνος ἀνέβαλε γιά ἀργότερα τήν κουρά του. Γιά νά παρακολουθήσουν τήν κουρά του καί νά τόν εὐχηθοῦν, εἶχαν ἔλθει πολλοί πατέρες ἀπό τά μοναστήρια, τίς σκῆτες καί τήν ἔρημο, οἱ ὁποῖοι καταστενοχωρήθηκαν, ὅταν ἔμαθαν τό λόγο, γιά τόν ὁποῖο ἀναβάλλεται. ᾽Ανάμεσα σ᾽ αὐτούς ἦταν καί ὁ φημισμένος γερο-᾽Ισαάκ ὁ ῾Ησυχαστής. Πράγματι μετά ἀπό λίγες ἡμέρες ἔγινε μεγαλόσχημος μοναχός ἀπό τόν ἡγούμενο π. Δοσίθεο καί πῆρε τό ὄνομα Γαβριήλ, μέ τό ὁποῖο εἶναι γνωστός. Τό βράδυ πρίν ἀπό τήν κουρά του ἔπρεπε νά ξενυχτήσει, γιά νά προσευχηθεῖ. Ἀνάμεσα σ᾽ αὐτούς, πού ἦρθαν γιά τήν κουρά, ἦταν καί ὁ ὀνομαστός παπα–᾽Ιγνάτιος ὁ πνευματικός, ἀπό τήν ῾Αγία ῎Αννα. Πλησίασε τό δόκιμο καί τοῦ λέγει: —«ποῦ θά περάσεις τή νύχτα;» — «Στό παρεκκλήσι τοῦ Χρυσοστόμου» ἦταν ἡ ἀπάντηση. —«Θά ξενυχτήσω κι ἐγώ μαζί σου» τοῦ λέγει. Πράγματι, ὅταν οἱ ἄλλοι ἀποσύρθηκαν στά κελλιά τους, αὐτοί πῆγαν στό παρεκκλήσι τοῦ Χρυσοστόμου καί ὁ παπα–᾽Ιγνάτιος τοῦ εἶπε νά διαβάσει τούς Χαιρετισμούς τοῦ Ἁγίου. ῞Οταν τούς τελείωσε εἶδε νά λούζει ἄκτιστο φῶς, ἔνδειξη τῆς ἁγίας βιοτῆς του, τόν παπα–᾽Ιγνάτιο. Τότε ὁ δόκιμος ἔπεσε καί ἔκανε ἐδαφιαία μετάνοια στόν π. ᾽Ιγνάτιο.

2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΣ

Ὁ Πανελλήνιος Θεολογικὸς Σύνδεσμος: «Καιρός»

Τὴν 3ην Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν ἀνακομιδήν τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου. Ἀνωτέρω ἡ θαυματουργός εἰκών τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ξενοφῶντος Ἁγίου Ὄρους.

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

Ἐκκλησίας . Ἔτσι ἐξηγεῖται τό γιατί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς εἶπε, «πᾶς ὅς ἐρεῖ λόγον εἰς τόν Υἱόν τοῦ Ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ· τῷ δέ εἰς τό Ἅγιον Πνεῦμα βλασφημήσαντι, οὐκ ἀφεθήσεται» (Λουκ. ιβ,10). Οἱ ὑβριστές μέ τήν πρακτική τους τό μόνο πού κατορθώνουν εἶναι να ἐπιβεβαιώνουν ὅτι ὁ Ἀληθινός Χριστός, ὁ Χριστός τῆς Ἐκκλησίας, παραμένει τό μεγαλύτερο ἐμπόδιο στήν προσπάθειά τους νά ἐξαπλώσουν τήν κυριαρχία τοῦ ψεύδους. Συνάμα, ὅμως, ἄθελά τους μᾶς ἀποκαλύπτουν καί τούς πραγματικούς καί κατά κυριολεξία βλασφήμους, αὐτούς πού τούς ἐνέπνευσαν νά γίνουν ὑβριστές τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς δείχνουν ἐκείνους, πού, ἐνῶ ἰσχυρίζονται ὅτι πιστεύουν πώς ὁ Χριστός εἶναι Θεός, Τόν παραχαράσσουν καί διαστρέφουν τήν διδασκαλία Του. Ὅπως κάποτε ὁ Ἄρειος ἔτσι καί οἱ σημερινοί διάδοχοί του στήν ἀσέβεια, Παπικοί καί Προτεστάντες, εἶναι οἱ βλάσφημοι διδάσκαλοι καί ἐμπνευσταί τῶν ὑβριστῶν, ἀφοῦ οἱ μέν Παπικοί (χαρίζοντας τό ἀλάθητο τῆς Ἐκκλησίας σέ ἕνα ἄνθρωπο–κτίσμα, τόν Πάπα), συνεχίζουν νά ἀποκαλοῦν τήν Θεία Χάρη κτίσμα, οἱ δέ Προτεστάντες θεωροῦν ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία κτίσμα καί, συνεπῶς, τόν Χριστό, μέ τό νά «ἐπεκτείνουν τόν Παπικό θεσμό μέχρι τῆς τελευταίας Προτεσταντικῆς καλύβης» ἀνακηρύσσοντας ἀλάθητον κάθε Προτεστάντη καί κατά συνέπεια ἀνήθικον, ἀφοῦ τό ἦθος τοῦ Χριστοῦ δέν τό διδάσκονται πλέον ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ἀλλά ἀπό τό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς, τό πνεῦμα τοῦ κόσμου καί τῶν ἐν κόσμῳ, ἀπό «τό φρόνημα τῆς σαρκός, τήν ἐπιθυμίαν τῶν ὀφθαλμῶν, τήν ἀλαζονείαν τοῦ βίου». Ἔτσι ἔφθασαν οἱ βλάσφημοι Προτεστάντες στήν ἀντίθεο βλασφημία νά διαψεύδουν τόν Χριστό στήν πράξη μέ τό νά κηρύσσουν ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία, ὄχι μόνο δέν κολάζεται αἰώνια, ἀλλά καί εὐλογεῖται ἀπό τόν Θεό ὡς προϋπόθεση ἀκόμη καί τῆς Ἱερωσύνης καί τῆς Ἀρχιερωσύνης! Ἐάν θέλουμε, λοιπόν, νά εἴμαστε τίμιοι μέ τούς ἀνθρώπους καί συνεπεῖς μέ τήν Ἀλήθεια πρέπει νά παραδεχθοῦμε ὅτι οἱ ἠθικοί αὐτουργοί τῆς συγγραφῆς τοῦ σεναρίου τοῦ θεατρικοῦ «Corpus Christi» εἶναι ἡ ἀνήθικη Προτεσταντική θεολογία καί Ἱεραρχία, ἀλλά καί ἡ διπλᾶ ἀνήθικη Παπική Ἱεραρχία πού, ἐνῶ φανερά δέν ἐκφράζεται ὑπέρ τῆς ἀνηθικότητος ἀλλά, ἀντίθετα, παρουσιάζεται καί... παρθενεύουσα(!) μέ τήν ἐπιβολή ὑποχρεωτικῆς ἀγαμίας στόν Κλῆρο της, στήν πράξη, ὄχι μόνο σκεπάζει κάθε ἀνηθικότητα τῶν κληρικῶν της ἀλλά καί κατοχυρώνει θεολογικά κάθε ἠθική παρεκτροπή τους, ὁπλίζοντάς τους νά δικαιολογοῦνται μέ τό Ἰησουΐτικο ἐπιχείρημα ὅτι μέ τή χειροτονία τους «ὁρκίσθηκαν νά τηρήσουν ἀγαμία καί ὄχι παρθενία»! Ὁ Χριστός τῆς Ἐκκλησίας μας δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τόν Χριστό τῶν Παπικῶν καί τῶν Προτεσταντῶν, πού εἶναι κατʼ ἀκρίβειαν οἱ σεναριογράφοι τοῦ Χριστοῦ τῶν θεατρίνων. Ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί κάθε εὐλαβοῦς ψυχῆς εἶναι ὁ Σαρκωθείς Θεός. Ὁ Θεός Λόγος, τό Δεύτερο

Γιὰ τὶς ὁμιλίες τοῦ μακαριστοῦ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου σὲ CD Βασίλειος Παπαδόπουλος Τ.Θ 40909, Μικροχώρι 19014 Καπανδρίτι Τηλ. 22950.56080, 6946.004 136

Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού ἔγινε καί Τέλειος Ἄνθρωπος, ὅπως ὁ Πρωτόπλαστος Ἀδάμ, χωρίς σπέρμα ἀνθρώπινο καί χωρίς νά ἀναπτυχθῆ στήν Παρθενική Μήτρα τῆς Θεοτόκου ὡς ἔμβρυο πού σταδιακά διαμορφώνεται σέ σχῆμα ἀνθρώπου, ἀλλά ἐξ ἄκρας συλλήψεώς Του ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ἦταν σχηματισμένος ἄνθρωπος. Δέν συνελήφθη ὁ Χριστός μέ ἀνθρώπινο σπέρμα, γιατί θά ἦταν καί Αὐτός φορέας τοῦ Προπατορικοῦ ἁμαρτήματος ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἦταν ἀφύσικος ἄνθρωπος ἀφοῦ καί ὁ Ἀδάμ δέν ἦλθε στήν ὕπαρξη «σπερματικῶς, ἀλλά δημιουργικῶς». Τό σπέρμα δέν εἶναι συστατικό τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἀλλά ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως καί τῆς παρακοῆς, γιʼ αὐτό ὁ Ἀδάμ πρό τῆς πτώσεως δέν εἶχε σπέρμα. Μετά τήν πτώση ἔλαβε ὁ Ἀδάμ τό σπέρμα ὡς συνακόλουθο τῶν «δερματίνων χιτώνων». Ὁ Χριστός, λοιπόν, ὡς «Νέος Ἀδάμ» οὔτε ἐγεννήθη μέ σπέρμα οὔτε παντελῶς εἶχε σπέρμα, οὔτε ἐνήργησε συναφῆ σαρκική διαδικασία, πλήν τῶν «ἀδιαβλήτων πα θῶν», τῆς πείνας, τῆς δίψας, τῆς κοπώσεως, τῆς αἱματώσεως, τοῦ θανάτου. Ἄν ὁ Χριστός εἶχε σπέρμα, ἐκτός τοῦ ὅτι θά ἦταν φορεύς τοῦ Προπατορικοῦ ἁμαρτήματος θά ἐδίδετο ἡ δυνατότητα στόν διάβολο νά τοῦ κινήση τήν σαρκική διαδικασία τῆς ἀκουσίου καί ἐν ὑπνώσει ρεύσεως, ὅπως τήν κινεῖ καί σέ προχωρημένους στήν ἀρετή ἀνθρώπους χωρίς τήν δική τους θέληση. Τό ὅτι δέν ἐνήργησε ὁ Χριστός καμιά γενετική λειτουργία εἶναι ὁ λόγος πού δέν συμπεριλαμβάνεται στά «ἀδιάβλητα πάθη» ἡ διαδικασία αὐτή καί γιʼ αὐτό καί οἱ προγαμιαῖες σχέσεις δέν εἶναι ἀκίνδυνες γιά τήν ψυχοσωματική ὑγεία τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ἀπαιτεῖται γιά τίς σαρκικές σχέσεις αὐτές ἕνα ἱερό Μυστήριο, τό Μυστήριο τοῦ Γάμου, τό ὁποῖο διά τῆς Θείας Χάριτος ἐμποδίζει νά βλαφθῆ τό ζεῦγος ἀπό τήν συνουσία. *** Εἶναι καταφανές ὅτι ὁ Χριστός τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπέχει ἀπό τόν Χριστό τῶν βλασφήμων αἱρετικῶν, Παπικῶν καί Προτεσταντῶν – δηλαδή ἀπό τόν Χριστό τῶν θεατρικῶν ἔργων, πού ἐξεγείρουν τίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν– «ὅσον ἀπέχουσιν Ἀνατολαί ἀπό Δυσμῶν»! Ἀπέχει, ὅσο ἀπέχει ὁ Θεός ἀπό τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο. Συνεπῶς, ὁ Χριστός τῆς Ἐκκλησίας μας δέν κινδυνεύει ἀπό κανένα ἐπίγειο ἤ ἐπουράνιο ὄν, οὔτε ἀπό ὁποιαδήποτε παραχάραξη τοῦ Προσώπου Του. «Οἰκεῖ Φῶς ἀπρόσιτον». Δέν μπορεῖ οὔτε νά Τόν προσεγγίση κανείς, παρά μόνον ἐκεῖνος πού θά ἀγαπηθῆ ἀπό τόν Οὐράνιο Πατέρα μας καί θά δεχθῆ τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀπό τήν παραχάραξη τοῦ Χριστοῦ κινδυνεύουμε μόνο ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, πιστοί καί ἄπιστοι, ἰδίως, ὅμως, ὅσοι μέ τήν θέλησή μας ἐπιθυμοῦμε νά ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία. Πρέπει νά προσέξουμε πολύ, γιατί ὁ Χριστός εἶναι ὁ Μόνος Σαρκωθείς Ἀληθινός Θεός καί στό Πρόσωπό Του εἶναι κρυμμένη ἡ ὑπόσταση τοῦ καθενός μας. Χωρίς Αὐτόν εἴμαστε ἀπρόσωποι, ὅπως ὁ ὄχλος καί ὁ ἀνθρώπινος συρφετός. Ἐπειδή ὅμως αὐτό δέν εἴμαστε ὅλοι εἰς θέσιν νά τό ἀντιληφθοῦμε καί νά τό ἀξιολογήσουμε, ἄς κρατήσουμε γερά στήν μνήμη καί στήν καρδιά μας τήν προειδοποίηση τοῦ Θεοῦ διά τοῦ στόματος τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου: «Φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος»!

Ἀξιότιμε κ. Διευθυντά, Τὸ ΔΣ τοῦ Πανελληνίου Θεολογικοῦ Συνδέσμου «ΚΑΙΡΟΣ – γιὰ τὴν ἀναβάθμιση τῆς Θρησκευτικῆς ἐκπαίδευσης» ἐπιθυμεῖ διὰ τῆς παρούσης νὰ ἐκφράσει τὴν ὀδύνη καὶ τὴν θλίψη του, ἐπειδὴ ἄνευ ἐξετάσεως τῶν πραγματικῶν διαστάσεων τοῦ ζητήματος, ποὺ θέτει ὁ μόνιμος συνεργάτης σας κ. Ἠλίας Μπάκος, ἀπὸ τὴ στήλη τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων, στὸ φύλλο τῆς ἐφημερίδας σας (5–10– 2012), σχετικῶς μὲ τὸ νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν γιὰ τὰ Θρησκευτικὰ Δημοτικοῦ – Γυμνασίου, συναινεῖτε —ἔστω καὶ ἀκούσια— στὸ διασυρμὸ καὶ τὴν σπίλωση μελῶν τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ὁ συνεργάτης σας δογματίζει μετὰ βεβαιότητος ὅτι ὅλοι οἱ διακείμενοι θετικὰ πρὸς τὸ νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν εἶναι ὀπαδοὶ ἄλλης θρησκείας καὶ ἐπιχειροῦν τὴν ἀλλοίωση τοῦ ὀρθοδόξου ἤθους. Προφανῶς στὸ ἄρθρο ἐκφράζονται οἱ προσωπικὲς ἀπόψεις τοῦ συντάκτη του, ὡστόσο θεωροῦμε πὼς ὅταν αὐτὲς πλήττουν βάναυσα τὴν τιμή, ἀξιοπρέπεια καὶ ὑπόσταση προσώπων, τὸ ἔντυπο ποὺ τὶς φιλοξενεῖ, ἀναλαμβάνει σοβαρὴ εὐθύνη. Ὁ Σύνδεσμός μας ἔχει ἐπανειλημμένα τοποθετηθεῖ σὲ ζητήματα θρησκευτικῆς ἐκπαίδευσης μὲ κείμενά του, ποὺ ἔχουν δημοσιευθεῖ καὶ ἔχουν τύχει τῆς δέουσας κριτικῆς. Ὑπερασπίζεται ὡς πάγια θέση του τὴν ἄποψη γιὰ τὴν δυνατότητα παροχῆς ἑνὸς μαθήματος Θρησκευτικῶν, ὑποχρεωτικοῦ γιὰ ὅλους τοὺς μαθητές, ποὺ θὰ ἐμπνέεται ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία καὶ παράδοση, ἀλλὰ θὰ ἀνοίγεται ταυτόχρονα πρὸς τοὺς ἄλλους· ἑνὸς μαθήματος, ποὺ προάγει τὸν διάλογο καὶ δὲν ἀρνεῖται τὴν κριτική, ὅταν αὐτὴ εἶναι ἀπαραίτητη. Μὲ τὴν βεβαιότητα ὅτι τὸ ἔγκριτο δημοσιογραφικό σας ὄργανο δὲν ἔχει ἀπεμπολήσει τὰ γενικῶς κρατοῦντα περὶ τῆς δημοσιογραφικῆς δεοντολογίας, ἐκφράζουμε ἐπιπλέον τὴν δυσφορία μας, ἐφόσον δὲν ἀνεζητήθη —πρὸ τῆς δημοσιεύσεως τοῦ ἄρθρου— ἡ θέση τοῦ Συνδέσμου μας γιὰ τὸ νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν. Ἀπὸ τὴ θέση αὐτὴ σᾶς πληροφοροῦμε λοιπὸν ὅτι ἡ ἐπίσημη θέση μας γιὰ τὸ θέμα δὲν ἔχει ἀκόμη δημοσιευθεῖ, ἐπειδὴ θεωροῦμε ὡς ἰδιαίτερα ἐπιπόλαιη, βιαστικὴ καὶ ἐνδεχομένως ἄδικη, ὁποιαδήποτε κριτική, πρὶν τὴν ἐκτεταμένη ἐφαρμογὴ τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν, ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ προκύψουν οἱ κρίσεις καὶ οἱ θέσεις κυρίως ὅσων εἶχαν τὴν εὐθύνη τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος. Ἑπομένως ὁ ἀρθρογράφος τῆς ΠΕΘ ἀδικεῖ ἐν γνώσει του τὰ μέλη τοῦ Δ.Σ. μας ἐφόσον δὲν εἶναι ἀκόμη γνωστὴ ἡ θέση τοῦ συλλόγου μας γιὰ τὸ νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν, μὲ αὐθαίρετες καὶ ἀστήρικτες κατηγορίες ἐνῶ ταυτόχρονα —μὲ ποιὰ ἆραγε ἐξουσία— τοὺς καλεῖ σὲ μετάνοια (!). Σὲ ἀναμονὴ τοῦ κειμένου αὐτοῦ, τὸ ὁποῖο φυσικὰ θὰ τύχει κριτικῆς ἀπὸ κάθε ἐνδιαφερόμενο, σᾶς παρακαλοῦμε γιὰ τὴν δημοσίευση τῆς παρούσης ἐπιστολῆς, ἡ ὁποία δὲν θὰ ἦταν ἀπαραίτητη ἐφόσον εἶχε προηγηθεῖ ἐνδελεχὴς δημοσιογραφικὴ ἔρευνα γιὰ τὶς πραγματικὲς ἀπόψεις τῶν “ἐγκαλουμένων” ὀνομαστικὰ (γιατί ἆραγε;) ἀπὸ τὸν ἀρθρογράφο, συμβάλλοντας μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο στὴν διεξαγωγὴ ἑνὸς σοβαροῦ, ἐποικοδομητικοῦ καὶ ἐναρμονισμένου πρὸς τὸ ὀρθόδοξο ἦθος διαλόγου. Μὲ ἐκτίμηση Γιὰ τὸ ΔΣ Ὁ Πρόεδρος ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ Σχολικὸς Σύμβουλος Ὁ Γ. Γραμματέας ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Καθηγητὴς Β/θμιας ἐκπαίδευσης

Ποιοὶ εἶναι οἱ πραγματικοὶ σκοταδιστές

κ. Διευθυντά, Τίς τελευταῖες μέρες γίναμε μάρτυρες τοῦ σάλου, ποὺ δημιουργήθηκε ἐξ αἰτίας τοῦ βρώμικου θεατρικοῦ ἔργου, διὰ τοῦ ὁποίου παρουσιάζετο ὁ Χριστὸς καὶ οἱ μαθητές του «ὁμοφυλόφιλοι». Ἡ στρατευμένη ἀθεΐα ἀποθρασύνθηκε καὶ δὲν σέβεται οὔτε τὸν ἐνανθρωπήσαντα Θεό μας, οὔτε τὰ ἑκατομμύρια τῶν χριστιανῶν, ποὺ τὸν λατρεύουν. Ἡ μεγάλη αὐτὴ προσβολὴ σὲ ὅ,τι ἱερὸ ἔχουμε ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ θὰ ἔπρεπε νὰ ξεσηκώσει ὄχι μόνο λίγες δεκάδες χριστιανούς, ἀλλὰ ἑκατομμύρια. Καὶ νὰ ἀξιώσουμε ὄχι μόνο τὴν ματαίωση τῶν παραστάσεων, ἀλλὰ νὰ ζητήσουν οἱ ὑπεύθυνοι συγγνώμην. Ἀντὶ αὐτοῦ βγῆκαν οἱ ὀργανωτὲς τῆς ἄθλιας παράστασης, ὅπως καὶ στελέχη τῶν ἀριστερῶν καί, ὄχι μόνο, κομμάτων νὰ μιλᾶνε γιὰ σκοταδισμὸ καὶ μεσαίωνα. Γιατὶ

«Σέ ποιόν Θεό πιστεύουμε»

Ὁμιλία μέ τό ἀνωτέρο θέμα θά πραγματοποιηθεῖ στήν ἑστία τῆς ΓΕΧΑ (Ἁγ. Ἀναργύρων 9, Μαρούσι), τήν Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012, καί ὥρα 5.30 μ.μ. Εἴσοδος ἐλεύθερη.

οἱ δικαστὲς καὶ ὁ γενικὸς εἰσαγγελέας τοῦ κράτους δὲν ἐφήρμοσαν τοὺς νόμους, γιὰ νὰ προστατεύσουν τὸ κῦρος τῆς ἐκκλησίας, ποὺ καθημερινὰ στρατευμένοι κονδυλοφόροι καὶ θεατρίνοι τὸ κατεδαφίζουν; Γιατὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ποὺ συνεδρίαζαν πρὸ ἡμερῶν δὲν ἔβγαλαν μιὰ ἀνακοίνωση, ποὺ νὰ λέει: «κάτω τὰ βρωμόχερά σας ἀπὸ τὸ Πανάγιο, πανάμωμο καὶ πάναγνο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας μας». Δυστυχῶς δὲν ἔχουμε διαδόχους ἄξιους τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἐξαπέλυσε τὰ φοβερὰ ἐκεῖνα οὐαί, ποὺ ἔχουν πλήρη ἐφαρμογὴ καὶ στοὺς σημερινοὺς ὑποκριτὲς τῆς στρατευμένης ἀθεΐας. Οὔτε ἄξιους διαδόχους τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ποὺ ἤλεγξε τὸν Ἡρώδη, καὶ τοῦ Ἰωάννου Χρυσοστόμου, ποὺ ἤλεγξε τὴν βασίλισσα Εὐδοξία. Ἀντὶ νὰ ἀντιμετωπίσουν μὲ παρρησία καὶ δύναμη λόγου τοὺς ραφαηλίδες, ἀνδρουλάκιδες καὶ μπίστιδες, κοιτᾶνε νὰ συντρίψουν τοὺς Ἱερεῖς τους, ποὺ ἔκαναν κάποιο λάθος καὶ νὰ ἀφορίζουν θεολόγους τῆς ἀξίας καὶ τοῦ ἠθικοῦ ἀναστήματος ἑνὸς Νικολάου Σωτηρόπουλου. Γιατὶ αὐτοὶ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καὶ ὁ λαϊκὸς στρατὸς τῆς Παπαρήγα, ποὺ λέγεται ΠΑΜΕ ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ διαλύουν χρόνια τώρα τὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας. (ἀλήθεια πότε ἐργάζονται τὰ μέλη τοῦ ΠΑΜΕ, ἀφοῦ καθημερινὰ εἶναι στοὺς δρόμους;) νὰ κλείνουν τὶς εἰσόδους σὲ ἐργοστάσια, σὲ σχολὲς Πανεπιστημίων καὶ ἀσήμαντες μειοψηφίες νὰ διαλύουν τὴν Παιδεία, τὴν Κοινωνία καὶ τὴν Οἰκονομία τῆς Χώρας, καὶ ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ διαμαρτυρηθοῦμε ἀπόλυτα εἰρηνικά. Ἀσφαλῶς οἱ ὕβρεις καὶ ἡ βία, ποὺ ἀσκεῖ ἡ Χρυσὴ Αὐγὴ δὲν μᾶς ἐκφράζει καὶ δὲν συμφωνοῦμε μὲ τὴν ἀπαράδεκτη συμπεριφορά τους, ἀφοῦ αὐτὴ ἀντίκειται πλήρως στὴ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ μία πρόταση: Προτείνω σὲ κάποιον Χριστιανό, ποὺ ἀσχολεῖται μὲ θεατρικά, νὰ ἀνεβάσει μιὰ παράσταση μὲ τὸ ἴδιο περιεχόμενο καὶ ἀντὶ γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ τοὺς μαθητές του, νὰ βάλει τὸν Τσίπρα, τὴν Παπαρήγα, τὸν Μπίστη, τὴν Ρεπούση, διάφορους κομματικοὺς τῆς ἀριστερᾶς καὶ δημοσιογράφους, ποὺ ἦταν ὑπὲρ τῆς παράστασης. Τότε νὰ δοῦμε τὶς διαμαρτυρίες τους, τὴν ἄμεση ἐπέμβαση τῆς δικαιοσύνης, καὶ τὶς δηλώσεις τῶν πολιτικῶν μας, τὸ μέγεθος τοῦ Μεσαίωνα καὶ τὸν βαθὺ σκοταδισμό τους. Ὥστε μεγάλος ὁ κάθε πολιτικάντης καὶ δημοσιογραφίσκος, μικρὸς ὁ Χριστός. Ντροπή σας. Καὶ πάλι ὑποκριτὲς ΝΤΡΟΠΗ σας. Ἰωάννης Χωραΐτης θεολόγος

Τὸ τάμα τοῦ Ἔθνους

Ἀξιότιμε κ. Διευθυντά, Χαίρετε! Ἔχω πολλὰ μαζεμένα μέσα στὴν ψυχή μου, ἀλλὰ ἀπὸ ποῦ ν᾽ ἀρχίσω καὶ ποῦ νὰ σταματήσω!

— Μὲ συγκίνησε ἡ ἀνακίνηση – ἀναθέρμανση τοῦ ζητήματος «Τὸ Τάμα τοῦ Ἔθνους». Γιὰ πρώτη φορὰ τὸ ἄκουσα ἐπὶ «χούντας», ἀλλὰ γιὰ κάποιους λόγους δὲν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Ἐδῶ ἔχω ἕνα μεγάλο ἐρωτηματικὸ καὶ μαζί μου χιλιάδες Ἕλληνες! Κατ᾽ ἀρχὴν νὰ ἐξηγηθῶ: Δὲν θαυμάζω τὰ ὁλοκληρωτικὰ καθεστῶτα, ἀλλὰ τὸ ἐρωτηματικὸ ὑπάρχει: Πῶς γινόταν τότε νὰ ἔχουμε τὰ κλειδιά μας ἔξω ἀπὸ τὶς πόρτες μας μέχρι τὰ μεσάνυχτα καὶ νὰ μὴ συμβαίνουν ληστεῖες καὶ σήμερα μὲ διακόσιες κλειδαριές, ἁπλὲς καὶ ἀσφαλείας καὶ κιγκλιδώματα νὰ συμβαίνουν τόσες ληστεῖες; Ἐρωτῶ! Καὶ ὕστερα ἀπὸ τὴν παρένθεση αὐτή, ἐπανέρχομαι στὸ «Τάμα τοῦ Ἔθνους». Ὁ Θεός, βέβαια, δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὰ τάματα, ἀλλὰ ἅπαξ καὶ τάξουμε πρέπει νὰ ἀποδώσουμε τὸ τάμα, διότι «Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται!». Κι ἐμεῖς περιπαίζουμε τὸν Θεὸ σχεδὸν 200 (διακόσια) χρόνια κι ἀποροῦμε γιὰ τὶς συμφορές μας. Ἡ καρδιά μου φτερούγισε καὶ οἱ ἐλπίδες μου ἀναπτερώθηκαν, ὅταν

διάβασα γιὰ τὴν σοβαρότητα καὶ τὴν ἀποφασιστικότητα τῶν φίλων τοῦ Τάματος νὰ τὸ πραγματοποιήσουν. Τοὺς εὔχομαι τὴν ἐξ ὕψους βοήθεια! Ἡ καρδιά μου μοῦ λέει πώς, ὅταν ἀρχίσει τὸ Τάμα, τὰ πράγματα γιὰ τὴν Ἑλλάδα μας θὰ ἀρχίσουν νὰ καλυτερεύουν κι ὅταν τελειώσει καὶ ἀποδοθεῖ στὸν Θεό, ὁ Θεὸς θὰ εἶναι μαζί μας καὶ θὰ μᾶς βοηθᾶ.

— Ζήσαμε τὴν ὀρφάνια ἀπὸ τὶς πρῶτες μέρες τῆς ζωῆς μας, γιατὶ οἱ πατέρες μας, οἰ παποῦδες μας, οἱ θεῖοι μας πάνω στὰ Ἑλληνοαλβανικὰ σύνορα πότιζαν μὲ τὸ αἷμα τους αὐτὴν τὴν Πατρίδα, γιὰ νὰ εἶναι ἐλεύθερη κι ἀξιοπρεπής! Σήμερα κάποιοι Ἕλληνες τὴν ξεπουλοῦν! Πονάει ἀβάσταχτα!

— Κάποιοι μᾶς εἶπαν τεμπέληδες! Οἱ Ἕλληνες εἶναι τεμπέληδες! Ὅμως τοὺς προτιμοῦν στὶς ἐργασίες τους, στὶς χῶρες τους γιατὶ εἶναι οἱ πιὸ φιλότιμοι ἐργαζόμενοι. Κι ἂν ἀναλογιστοῦμε πῶς ἦταν ἡ Ἑλλάδα μας μετὰ ἀπὸ 10 ἐτῶν πολέμους – ἰσοπεδωμένη, καμμένη, βομβαρδισμένη, ποιὸς τὴν ἔχτισε, ποιὸς ἔστησε τὰ νοικοκυριά, ποιὸς ἔκανε τὰ χωράφια νὰ παράγουν χρυσοῦς καρπούς, ποιὸς δημιούργησε βιοτεχνίες ἀκόμα καὶ βιομηχανίες; Φυσικὰ οἱ Ἕλληνες μὲ τὸν κόπο τους καὶ τὴν προκοπή τους! Αὐτὸ δὲν ἄρεσε! Γι᾽ αὐτὸ μᾶς πέταξαν μερικὰ κόκκαλα «εὐημερίας καὶ καλοπέρασης» καὶ ἦρθαν τὰ πάνω – κάτω. Καὶ οἱ Ἕλληνες ἔγιναν τεμπέληδες!

— Μᾶς εἶπαν κι ἄλλα πολλὰ κοσμητικὰ ἐπίθετα καὶ οἱ ἐντὸς καὶ οἱ ἐκτός. Τοὺς τὰ ἐπιστρέφουμε. Ἐμεῖς ἐλπίζουμε στὸν Θεό μας κι ἀπὸ Ἐκεῖνον περιμένουμε βοήθεια παρ᾽ ὅλο ποὺ ἔχουμε ξεστρατίσει σὰν λαὸς ἀπὸ τὸν δρόμο Του. Ἐκεῖνος ὅμως μᾶς ἀγαπᾶ ἀνυστερόβουλα, γιατὶ εἴμαστε πλάσματα τῶν χεριῶν Του. Καὶ νὰ μὴ ξεχνοῦν οἱ ἀγαπημένοι μας φίλοι ὅτι καὶ τὸ «Μηδένα πρὸ τοῦ τέλους μακάριζε» ἀπὸ τὴν χώρα τῆς σοφίας βγῆκε, τὴν Ἑλλάδα μας. Εἰ Θεὸς μεθ᾽ ἡμῶν, οὐδεὶς καθ᾽ ἡμῶν. Δόξα σοι! Εὐχαριστῶ Δέσποινα Χαραλαμπίδου Βέροια

Αἱ θέσεις τοῦ Σεβ. Πειραιῶς

Κύριε Διευθυντά, Ἀναφέρεται στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο» τῆς 28ης Σεπτεμβρίου ὅτι ὁ κατά τἄλλα ἄξιος Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἐδήλωσε ὅτι «θά μποροῦσε νά συμπαραταχθῆ μέ τήν ἄποψη κάποιου βουλευτοῦ τοῦ “ΣΥΡΙΖΑ” ὑπό μία αὐστηρά ἀδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση, μαζί μέ τήν τυχόν ἀποποινικοποίηση τῆς κακόβουλης βλασφημίας τοῦ Θεοῦ καί τῶν Θρησκευμάτων νά ἀποποινικοποιηθῆ καί ἡ κακόβουλη βλασφημία, ἐξύβριση, συκοφαντική δυσφήμηση τοῦ ὡς ἄνω βουλευτοῦ, τῶν γονέων του καί τῶν ἠγαπημένων προσώπων του... κ.λπ.». Ἐπιτρέπεται ὅμως κ. Διευθυντά, ὁ Σεβασμιώτατος νά ἐξισώνη τήν βλασφημία ἐναντίον ἀνθρώπων μέ τήν βλασφημία ἐναντίον τοῦ Θεοῦ; Ἐπιτρέπεται νά τίθενται προϋποθέσεις -καί μάλιστα ἀπό ἕνα Ἐπίσκοπο- γιά τήν βλασφημία τοῦ Ὑψίστου; Ἐξ ἄλλου μήπως ὑπάρχει καί… καλόβουλη βλασφημία τῶν θείων, πού μπορεῖ νά διακρίνεται ἀπό τήν κακόβουλη; Ὑπάρχει στά θρησκευτικά μας πράγματα βλασφημία… καλῶν προθέσεων καί βλασφημία κακῶν προθέσεων; Μᾶλλον ἐδῶ ὁ Σεβασμιώτατος συγχέει ἀνεπιτρέπτως τίς νομικές μέ τίς θεολογικές του γνώσεις, δηλαδή τήν νομική σχολαστικότητα μέ τήν ἁπλότητα τού θείου λόγου, πού ἀπαγορεύει καί αὐτή ἀκόμη τήν ἀναφορά «ἐπί ματαίῳ» τοῦ θείου ὀνόματος, πόσο μᾶλλον τήν βλασφημία του! Μετά τιμῆς Σπήλιος Παναγιωτόπουλος Π.Ε.Ο Πατρῶν-Ἀθηνῶν ἀρ. 38 Ρίον

Τήν παρέμβασιν τοῦ Εἰσαγγελέως ἐζήτησεν ἡ Ἱ. Μητρόπολις Χαλκίδος

Συμφώνως πρός ρεπορτάζ τοῦ τη- Κληρικός. λεοπτικοῦ σταθμοῦ «Χαλκίδα TV»: Σύμφωνα μὲ τὸ ὑπʼ ἀριθμ. 619/9«Σφραγίζεται, μὲ τὴν ὑπʼ ἀριθμ.

33/2012 Ἀπόφαση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος κ. Χρυσοστόμου, τὸ Ἱερὸ Παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου, ποὺ βρίσκεται στὸ Ξενοδοχεῖο “Holiday In” τῆς Ἐρετρίας, ἐπειδή, κατὰ παράβαση τῶν ἀποφάσεων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ Μητροπολίτου, τελέστηκαν ἐκεῖ Μυστήρια καὶ ἄλλες ἱερὲς ἀκολουθίες, ὅπως ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ σχετικὲς φωτογραφίες, ποὺ ἔχουν ἀναρτηθεῖ στὴ διαδικτυακὴ ἱστοσελίδα τοῦ Ξενοδοχείου στὸ Facebook. Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι γιὰ τὴν τέλεση τῶν ἀκολουθιῶν ἐκλήθησαν ἱερεῖς ἀπὸ ἄλλες Ἱερὲς Μητροπόλεις, οἱ ὁποῖοι καὶ θὰ ἐλεγχθοῦν ἁρμοδίως γιὰ τὴν ἀντικανονικὴ “παρʼ ἐνορίαν” δράση. Ξεχωριστὸ ἐνδιαφέρον παρουσιάζει ἡ περίπτωση ἀτόμου, ὀνόματι Ἀλεξίου - Ἀνδρέα Χαραλάμπους, ὁ ὁποῖος παρουσιάζεται ὡς

7-2012 ἔγγραφο τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεγάρων καὶ Σαλαμίνος κ. Βαρθολομαίου, τὸ ὁποῖο ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διὰ τοῦ ὑπʼ ἀριθμ.

3258/1349/13-7-2012 Ἐγκυκλίου σημειώματός Της διεβίβασε σὲ ὅλες τὶς Μητροπόλεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ ἀνωτέρω ἀρνεῖται νὰ ἐπιδείξει ὁποιοδήποτε ἔγγραφο, τὸ ὁποῖο ἀποδεικνύει τὴν ἰδιότητά του ὡς Κληρικοῦ. Σὲ περίπτωση ποὺ ἀποδειχθεῖ ὅτι δὲν ἔχει κανονικὴ Ἱερωσύνη, τότε ὅ,τι ἔχει τελέσει ὡς “Ἱερεὺς” εἶναι ἄκυρο. Γιὰ τὰ θέματα αὐτὰ ἡ Τοπικὴ Ἐκκλησία ζήτησε τὴν προβλεπόμενη συνδρομὴ τῆς Εἰσαγγελικῆς Ἀρχῆς. Στὸ πρόσφατο παρελθὸν μὲ τὴν ὑπʼ ἀριθμ. 32/2012 ἀπόφαση, γιὰ τοὺς ἴδιους λόγους, διετάχθη τὸ κλείσιμο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Παρασκευῆς τοῦ Κτήματος “Μπουρέλη” τῆς Ἐρετρίας».

2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΑΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΑΙ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΒΑΣΕΙ ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

καί κατασυκοφαντηθέντες ἀπό τούς παπικούς καί τούς ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων λατινόφρονες, ὅπως εἶναι μεταξύ ἄλλων ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς καί ὁ Ἅγιος Μᾶρκος Ἐφέσου ὁ Εὐγενικός. Ὁ Παπισμός, πειθήνιο ὄργανο τοῦ Σατανᾶ, κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ2, δέν ἀρκεῖται στήν διατύπωση αἱρέσεων καί πλανῶν, ἀλλά ἐπεχείρησε καί ἐπιχειρεῖ νά τίς ἐπιβάλει διά τῆς βίας, φθάνοντας μέχρι τέτοιου σημείου μίσους ἐναντίον ὅσων δέν δέχονται τίς αἱρέσεις του, ὥστε νά τούς ὁδηγεῖ στόν θάνατο· «ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ᾽ ἀρχῆς καί ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν»3. Ἰδιαίτερα ὅσα διέπραξαν οἱ Παπικοί κατά τήν πρώτη ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης τό 1204, ξεπερνοῦν σέ φρίκη καί βιαιότητες ἀκόμη καί τήν συμπεριφορά ἀλλοθρήσκων καί βαρβάρων κατακτητῶν. Οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἱστορικούς συμφωνοῦν περί τοῦ ὅτι, ἄν δέν εἶχε ἀποδυναμωθῆ ἡ αὐτοκρατορία ἀπό τούς σταυροφόρους τοῦ Πάπα, δέν θά ἔπεφτε μετά ἀπό ἑκατόν πενήντα χρόνια στά χέρια τοῦ Μωάμεθ, συμπαρασύροντας στήν πτώση, ἀλλά ὄχι καί στήν ἐξαφάνιση, τό μεγαλεῖο τῆς Ρωμηοσύνης. Τήν φρίκη τῆς βίας καί τῶν σφαγῶν ἐπανέλαβαν οἱ Παπικοί δύο φορές κατά τόν 20ό αἰώνα. Κατά τόν Β´ παγκόσμιο πόλεμο ἐν πρώτοις, ὅταν ὑπό τήν κάλυψη τῶν Ναζί τοῦ Χίτλερ ὁ διαβόητος καρδινάλιος Στέπινατς στήν παπική Κροατία ὀργάνωσε καί προχώρησε μέ τούς Οὐστάσι στόν σφαγιασμό 800.000 Σέρβων Ὀρθοδόξων, καί στίς ἡμέρες μας ὅταν ὄχι μόνον ἐνεθάρρυνε ὁ πάπας διπλωματικά τήν διάλυση τῆς Γιουγκοσλαβίας πρός ὄφελος τῶν παπικῶν Κροατῶν καί Σλοβένων, ἀλλά καί (ἄκουσον! ἄκουσον!) ὅταν συνιστοῦσε κατά τόν πρόσφατο σερβοβοσνιακό πόλεμο σέ σύναξη διπλωματῶν στό Βατικανό νά βοηθηθοῦν οἱ Μουσουλμάνοι Βόσνιοι καί νά ἀφοπλισθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι Σέρβοι, ὅπως εἶχε ἀποκαλύψει τότε σέ ἑλληνική ἐφημερίδα ὁ Εὐρωβουλευτής Γ. Ρωμαῖος: «Ἀφοπλίστε τούς Σέρβους καί ἐξοπλῖστε τούς Μουσουλμάνους»4. Ἀναφερθήκαμε ἐνδεικτικά σέ ἐλάχιστες ἐκ τῶν πολλῶν ἱστορικῶν ἐνεργειῶν μίσους τοῦ Παπισμοῦ ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων ἀπό τό παρελθόν καί τό παρόν, γιά νά αἰτιολογηθεῖ, πέραν τῶν σοβαρῶν δογματικῶν πλανῶν καί αἱρέσεων, ἡ σταθερά ἀρνητική θέση τῶν Ὀρθοδόξων ἐναντίον τοῦ Παπισμοῦ, ὁ ὁποῖος ὑποκύψας στόν ἔξωθεν πειραστή ἀσκεῖ καί πολιτική ἐξουσία μέ ὅλα τά κακά ἐπακόλουθα πού χαρακτηρίζουν τούς κατά κόσμον ἰσχυρούς καί πλουσίους. Οἱ Ὀρθόδοξοι, καί μεταξύ αὐτῶν πρῶτοι οἱ Σέρβοι, λόγῳ τῶν προσφάτων δοκιμασιῶν τους, ἔχουν στήν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία τους ἔμφυτα ἀνεπτυγμένη καί ἀδίδακτη τήν ἀποστροφή πρός τόν Παπισμό. Γι᾽ αὐτό καί δύο ἀπό τίς μεγαλύτερες πανορθοδόξως ἐκκλησιαστικές καί θεολογικές φυσιογνωμίες τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος, τοῦ ἀπατεῶνος, τούς ὁποίους προσφάτως ἡ Σερβική Ἐκκλησία ἐνέταξε μεταξύ τῶν Ἁγίων, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀχρίδος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς), καί ὁ ἀρχιμανδρίτης καί καθηγητής τῆς Δογματικῆς στή Θεολογική Σχολή τοῦ Βελιγραδίου Ἰουστῖνος (Πόποβιτς), ἀκολουθώντας τούς μεγάλους ἀντιπαπικούς Ἁγίους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐξέφρασαν μέ ἀκαταμάχητα ἐπιχειρήματα τήν παντελῆ ἀλλοτρίωση τοῦ Παπισμοῦ ἀπό τίς εὐαγγελικές ἀλήθειες, οὐσιαστικῶς τήν διαστροφή τοῦ Εὐαγγελίου καί τήν ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς διαστροφῆς ἀποχριστιάνιση τῆς Εὐρώπης. Ἦταν γι᾽ αὐτό πολύ φυσικό καί ἀναμενόμενο, ὅταν στά πλαίσια τῶν ἀποφάσεων τῆς Β´ Βατικανείου Συνόδου (1962-1965) ἄρχισε νά ἐνισχύεται ὁ διαχριστιανικός καί διαθρησκειακός Οἰκουμενισμός τῶν συγκρητιστικῶν σχεδιαστῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς, καί τό Βατικανό ὑποκριτικά μέ τό ἔνδυμα τῆς ἀγάπης, ὡς ἄγγελος φωτός, ἄρχισε νά ἀνοίγεται πρός τούς Ὀρθοδόξους, ἰσχυρά ἀντέδρασαν στίς φιλοπαπικές ἐνέργειες τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρου ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὑπό τόν μακαριστό ἀρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Β´ (Χατζησταύρου), τόν ἐκ Φιλίππων, τό σύνολο σχεδόν τῶν ἱεραρχῶν τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας καί ἑνωμένο τό Ἅγιον Ὄρος. Τήν ἴδια στάση κράτησε καί ἡ Ἐκκλησία τῆς Σερβίας, κυριαρχούμενη τότε ἀπό τήν θεολογική σκέψη καί τήν πατερική κατεύθυνση τῶν ἀνά τούς αἰῶνες Σέρβων Ἁγίων καί ἱεραρχῶν, ἰδιαιτέρως δέ ἀπό τήν ἰσχυρή παρουσία τῶν μνημονευθέντων δύο νέων Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ δεύτερος ἐκ τῶν ὁποίων, δηλαδή ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος (Πόποβιτς), ἤλεγξε πατερικά μέ ἐκτενές Ὑπόμνημα τίς ἐνέργειες τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρου. Τό ἴδιο ἔπραξε ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος, ὅταν τό 1974 ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἱεραρχία τῆς Σερβίας, ἀπέστειλε ἐπιστολή πρός τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέ τήν ὁποία ζητοῦσε νά ἐπιτραπεῖ στούς Ὀρθοδόξους κληρικούς νά συμμετάσχουν στίς κοινές συμπροσευχές πού ὀργάνωσε ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἱεραρχία ἀπό 1825 Ἰανουαρίου 1975, πού καθιερώθηκαν δειλά τότε καί γιγαντώθηκαν στίς ἡμέρες μας ὡς «ἑβδομάς τῶν προσευχῶν ὑπέρ τῆς ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν», τελούμενες κάθε ἔτος, τό τελευταῖο δεκαήμερο τοῦ Ἰανουαρίου. Πρίν ἀπαντήσει τότε ἡ Σύνοδος τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας στήν ἐπιστολή πρόσκληση τῶν Παπικῶν γιά συμπροσευχή, ἐζήτησε γνωμάτευση θεολογική ἀπό τόν διωχθέντα ἀπό τό κομμουνιστικό καθεστώς

καθηγητή τῆς Δογματικῆς π. Ἰουστῖνο. Μετά τήν λήψη τῆς γνωμάτευσης ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀπήντησε ἀρνητικά στήν πρόσκληση τῶν παπικῶν ἱεραρχῶν νά μετάσχουν καί ὀρθόδοξοι κληρικοί στήν ἑβδομάδα συμπροσευχῶν. Τήν γνωμάτευση αὐτή τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου ἐναντίον τῶν συμπροσευχῶν ἐντοπίσαμε μέ πολλή χαρά δημοσιευμένη στό περιοδικό «Κοινωνία» τῆς «Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων» (Μάρτιος-Ἀπρίλιος 1975, σελ. 95-101) καί στήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος» (ἀριθμ. φύλλου 235 τῆς 1-6-1975). Στήν Γνωμάτευσή του ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος παραθέτει τούς ἱερούς κανόνες πού ἀπαγορεύουν τίς συμπροσευχές, ὄχι μόνο κατά τίς ἐπίσημες ἀκολουθίες καί τήν Θ. Λειτουργία ἀλλά «κάθε κοινήν μεθ᾽ αἱρετικῶν προσευχήν, ἔστω καί τήν κατ᾽ ἰδίαν». Οἱ κανόνες αὐτοί ἰσχύουν καί σήμερα καί περιλαμβάνουν ὡς αἱρετικούς καί τούς Ρωμαιοκαθολικούς καί τούς Προτεστάντες· «ἤδη ὁ Ἅγιος Σάββας εἰς τήν ἐποχήν του, ἑπτάμισυ αἰῶνας πρίν, δέν ὠνόμαζε τόν ρωμαιοκαθολικισμόν λατινικήν “αἵρεσιν”»; Στήν συνέχεια διαζωγραφεῖ μέ μελανά χρώματα τόν εὐτελισμό πού ὑφίσταται ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἁγιοπατερική καί Ἁγιοσαββιτική Ἐκκλησία μέ τή συμμετοχή της στό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν. Χαρακτηρίζει ὡς «φρικαλέαν» τήν ἀπόφαση τῆς συμμετοχῆς, ὡς «ἀνήκουστον προδοσίαν», πού προκαλεῖ «ἐντροπήν εἰς πάντα εἰλικρινῆ ὀρθόδοξον, ἀνατραφέντα ὑπό τήν καθοδήγησιν τῶν Ἁγίων Πατέρων».

2. Ἐπισημάνσεις καί ἐκτιμήσεις

α) Καλόν εἶναι οἱ ἐπίσκοποι νά συμβουλεύονται τούς ἄλλους κληρικούς. Δέν εἶναι πάνσοφοι. Εἶναι πρός τιμήν καί ἔπαινον τῆς τότε Σερβικῆς Ἱερᾶς Συνόδου, διότι δέν στηρίχθηκε ἐγωϊστικά στίς θεολογικές δυνάμεις τῶν μελῶν της ἐπισκόπων, ἀλλά ἐζήτησε τήν γνώμην ἑνός ἀρχιμανδρίτου καθηγητοῦ, τήν ὁποία καί υἱοθέτησε, ἀπαγορεύσασα τήν συμμετοχή Ὀρθοδόξων κληρικῶν στίς συμπροσευχές μέ τούς Παπικούς καί τούς Προτεστάντες. Στίς ἡμέρες μας οἱ συμπροσευχές ὄχι μόνο μέ ἑτεροδόξους Χριστιανούς ἀλλά καί μέ ἀλλοθρήσκους ἔχουν καταντήσει καθημερινή πρακτική πατριαρχῶν, ἀρχιεπισκόπων, μητροπολιτῶν, ἐπισκόπων, λοιπῶν κληρικῶν, δυστυχῶς καί μοναχῶν, καί πολλῶν λαϊκῶν. Τά ὑπομνήματα καί οἱ γνωματεύσεις ἑκατοντάδων κληρικῶν καί μοναχῶν, μεταξύ τῶν ὁποίων διακεκριμένοι ἱεράρχες, σεβαστοί καθηγούμενοι καί ἱερομόναχοι, κληρικοί καθηγηταί, πλῆθος εὐαισθήτων καί ἀγρυπνούντων μοναχῶν καί λαϊκῶν, ὅπως συνέβη μέ τήν γνωστή «Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ὄχι μόνον δέν λαμβάνονται ὑπ᾽ ὄψιν, οὔτε προβληματίζουν τούς ἐγωϊστικῶς ἐπιμένοντας στήν αἱρετική ἐκτροπή τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλ᾽ ἀντιθέτως αὐξάνουν τίς συμπροσευχές καί τίς οἰκουμενιστικές ἐκδηλώσεις, μερικοί δέ τῶν ἐξάρχων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ζητοῦν καί τά ρέστα, προτείνοντες τήν τιμωρία καί τήν δίωξη τῶν ἀνησυχούντων γιά τήν ἐξάπλωση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κληρικῶν καί μοναχῶν. β) Γιατί ἄλλαξε γραμμή ἡ Σερβική Ἐκκλησία; Τί ἔχει ἀλλάξει στόν Παπισμό καί στόν Προτεσταντισμό; Ἡ Σερβική Ἐκκλησία, δυστυχῶς, κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, ἔχει ἐγκαταλείψει, τά τελευταῖα χρόνια, τήν πατερική γραμμή τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου, μέχρι σημείου νά διερωτᾶται κανείς τί νόημα ἔχει ἡ τιμή του ὡς Ἁγίου, ὅταν δέν ἀκολουθεῖται ἡ διδασκαλία του καί τό παράδειγμά του, ἀφοῦ ὅλοι γνωρίζουμε καί διακηρύσσουμε ὅτι «τιμή Ἁγίου, μίμησις Ἁγίου». Αὐτό βέβαια ἰσχύει καί γιά τίς ἡγεσίες τῶν ἄλλων ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν, οἱ ὁποῖες τιμοῦν μεγάλους ἀντιπαπικούς Ἁγίους, ὅπως τόν Μ. Φώτιο, τόν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, τόν Ἅγιο Μᾶρκο Εὐγενικό, τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, τόν Ἅγιο Νικόδημο Ἁγιορείτη κ.ἄ., δέν ἀκολουθοῦν ὅμως τήν διδασκαλία τους. Ἔχει δίκαιο ὁ ἐπίσκοπος Μπάτσκας Εἰρηναῖος (Μπούλοβιτς) ὅταν προλογίζοντας τήν «Γνωμάτευση» τοῦ Ἁγ. Ἰουστίνου ἐκτιμᾶ ὅτι τῶν συμπροσευχῶν «ὑπόβαθρο ἀποτελεῖ ἡ δυτική ἐκκλησιολογία μετά τῆς ἐξ αὐτῆς προκυπτούσης θεωρίας περί τῶν “κλάδων”, ἤτοι περί “διαιρέσεως” τῆς Ἐκκλησίας, μετά τοῦ δογματικοῦ minimum καί τῶν δογματικῶν ὑποχωρήσεων μεταξύ Ρώμης καί Γενεύης», καί ὅτι «ταῦτα πάντα εἶναι ἀπαράδεκτα διά τόν π. Ἰουστῖνον, ὡς καί διά πάντα ὀρθόδοξον». Ἄλλαξε ὅμως τώρα ἡ δυτική ἐκκλησιολογία καί ὁ δογματικός μινιμαλισμός τῆς Ρώμης καί τῆς Γενεύης δηλαδή τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ προτεσταντικοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν», καί δέν τό πληροφορηθήκαμε; Ἔπαυσαν νά ἔχουν δίκαιο οἱ ὀνομασθέντες Ἅγιοι Πατέρες, ὁ μεγάλος Ἅγιος Σάββας τῶν Σέρβων, οἱ νέοι Ἅγιοι Νικόλαος Ἀχρίδος καί Ἰουστῖνος, πού χαρακτηρίζουν τόν Παπισμό ὡς αἵρεση; Τί συνέβη καί τί ἄλλαξε, ὥστε τά πρώην ἀπαράδεκτα διά πάντα ὀρθόδοξον, τώρα νά εἶναι παραδεκτά; Τό 1997 μετά ἀπό ἐμβριθές καί πατερικώτατο Ὑπόμνημα πού ὑπέβαλε στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας ὁ ἐπίσκοπος Ράσκας καί Πριζρένης Ἀρτέμιος, ἡ Σύνοδος ἀποφάσισε, εὐθυγραμμιζόμενη μέ τήν γραμμή τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου καί μέ τίς διαπιστώσεις καί προτάσεις τοῦ μόνου, ὅπως ἀποδεικνύεται, γνησίου καί πιστοῦ μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου ἐπισκόπου Ἀρτεμίου, νά ἀπο-

χωρήσει ἡ Ἐκκλησία τῆς Σερβίας ἀπό τό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν5. Αὐτό ζητοῦσε καί αὐτό θέλει καί τώρα «σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις» ἀπό τόν οὐρανό ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος. Καί ὄχι μόνο δέν πραγματοποιήθηκε αὐτή ἡ προτροπή τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου ἀλλά τώρα ἀπορρίπτεται στόν κάλαθο τῶν ἀχρήστων καί ἡ γνώμη του γιά ἀποφυγή τῶν συμπροσευχῶν. Τώρα, ὅπως πληροφορούμαστε, δέν κυριαρχεῖ στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Βελιγραδίου ἡ δογματική διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου, ἀφοῦ δέν διδάσκεται κἄν τό σύγγραμμά του «Ὀρθόδοξος Δογματική», ἀλλά ἡ θεολογική διδασκαλία καί ἡ «Δογματική» τοῦ μεγαλυτέρου οἰκουμενιστοῦ θεολόγου τῶν καιρῶν μας μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου (Ζηζιούλα), ὁ ὁποῖος μεταξύ τῶν Σέρβων ἱεραρχῶν καί θεολόγων ἔχει πολλούς θαυμαστάς. Τώρα πλέον εἶναι γεμᾶτες οἱ σελίδες τῶν εἰδήσεων στό Διαδίκτυο ἀπό τίς συμπροσευχές τοῦ νέου οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου τῶν Σέρβων Εἰρηναίου καί τοῦ ἄλλοτε πιστοῦ μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου καί τώρα φιλοπαπικοῦ ἐπισκόπου Μπάτσκας, Εἰρηναίου (Μπούλοβιτς) καί ἄλλων ἐπισκόπων. Ὁ φιλοπαπισμός καί ὁ Οἰκουμενισμός τοῦ νέου πατριάρχου τῶν Σέρβων ἁμιλλᾶται τήν ἀνάλογη στάση γνωστῶν πατριαρχῶν καί προκαθημένων. Νομίζει ὁ Σέρβος πατριάρχης ὅτι θά ζημιωθοῦν οἱ ὀργανούμενες στήν σερβική Νύσσα, γενέτειρα τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, τό 2013 ἑορτές γιά τά 1700 χρόνια ἀπό τήν ἔκδοση τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων, ἄν ἀπουσιάζει ὁ πάπας, γι᾽ αὐτό καί πράττει τό πᾶν γιά νά ἐξασφαλίσει τήν παρουσία του. Ποῦ εἶσθε Ἅγιε Σάββα, Ἅγιε Νικόλαε ᾽Αχρίδος, Ἅγιε Ἰουστῖνε; Αὐτή εἶναι ἡ Ἁγιοσαββιτική κληρονομία σας; Ποῦ πῆγαν τώρα «τά ἀπαράδεκτα διά τόν π. Ἰουστῖνον καί διά πάντα ὀρθόδοξον» τοῦ ἐπισκόπου Μπάτσκας Εἰρηναίου; Θά καλοῦσε ὁ Μ. Ἀθανάσιος σέ παρόμοιες ἐκδηλώσεις τόν Ἄρειο; Ἐξ αἰτίας τῶν ἀγώνων του ἐναντίον τοῦ Ἀρείου, ἔχοντας κάποιες φορές ἐναντίον του πλῆθος αἱρετικῶν ἐπισκόπων, ἀκόμη καί τόν αὐτοκράτορα, πέρασε στήν ἐξορία διωκόμενος δεκαέξη (16) ἔτη ἀπό τά 46 τῆς πατριαρχίας του. γ) Στίς συμπροσευχές ἀθωώνονται ἡ αἵρεση καί ἡ ἀσέβεια στά μάτια τῶν πιστῶν Πολύ διδακτικώτερη καί ἀφυπνιστική εἶναι ἡ περίπτωση τοῦ πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἁγίου Ἀλεξάνδρου, διαδόχου τοῦ Ἁγίου Μητροφάνους, ὁ ὁποῖος πιεζόμενος ἀπό τόν Μ. Κωνσταντῖνο, τόν ὁποῖο ὑποκριτικά ἔπεισε ὁ Ἄρειος πώς εἶχε ἀποκηρύξει τίς πλάνες του, νά δεχθεῖ σέ κοινωνία τόν αἱρεσιάρχη καί νά συλλειτουργήσει μαζί του, προσευχήθηκε τήν προηγουμένη ἡμέρα θερμά στόν Θεό νά τόν λυτρώσει ἀπό τήν βλάσφημη αὐτή ἐνέργεια, μέ τό νά τερματίσει τήν ζωή ἤ τήν δική του ἤ τοῦ Ἀρείου: «Παρεκάλει δέ δύο ταῦτα, λέγων· Εἰ Ἄρειος αὔριον συνάγεται, ἀπόλυσον ἐμέ τόν δοῦλόν σου, καί μή συναπολέσῃς εὐσεβῆ μετά ἀσεβοῦς· εἰ δέ φείδῃ τῆς Ἐκκλησίας σου, οἶδα δέ ὅτι φείδῃ, ἔπιδε ἐπί τά ρήματα τῶν περί Εὐσέβιον, καί μή δῷς εἰς ἀφανισμόν καί ὄνειδος τήν κληρονομίαν σου· καί ἆρον Ἄρειον, ἵνα μή εἰσελθόντος αὐτοῦ εἰς τήν Ἐκκλησίαν, δόξῃ καί ἡ αἵρεσις συνεισέρχεσθαι αὐτῷ, καί λοιπόν ἡ ἀσέβεια ὡς εὐσέβεια νομισθῇ». Αὐτά, μαζί καί μέ ἄλλους ἱστορικούς, τά διασώζει αὐθεντικά καί ἀξιόπιστα ὁ στῦλος τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Μ. Ἀθανάσιος, ὁ ὁποῖος μᾶς διηγεῖται στή συνέχεια, τό οἰκτρό τέλος τοῦ Ἀρείου, ὡς ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στίς προσευχές τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου: «Καί γέγονέ τι θαυμαστόν καί παράδοξον· τῶν γάρ περί Εὐσέβιον ἀπειλησάντων, ὁ μέν ἐπίσκοπος ηὔξατο, ὁ δέ Ἄρειος ἐθάρρει τοῖς περί Εὐσέβιον, πολλά τε φλυαρῶν, εἰσῆλθεν εἰς καθέδρας, ὡς διά χρείαν τῆς γαστρός, καί ἐξαίφνης, κατά τό γεγραμμένον, πρηνής γενόμενος ἐλάκησε μέσος καί πεσών εὐθύς ἀπέψυξεν, ἀμφοτέρων τε, τῆς τε κοινωνίας καί τοῦ ζῆν, εὐθύς ἐστερήθη»6. Πέραν τοῦ θαυμαστοῦ πράγματι γεγονότος τῆς ἀνταποκρίσεως τοῦ Θεοῦ στήν προσευχή τοῦ πατριάρχου Ἁγίου Ἀλεξάνδρου, πού ἦταν πράγματι «Οὐρανοῦ κρίσις», ὅπως ἔλεγε ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος Πάριος σέ παρόμοιο θαῦμα πού ἔκανε ὁ Ἅγιος Σπυρίδων στήν Κέρκυρα ἐναντίον τῶν Παπικῶν, καί τό ὁποῖο φαίνεται ὅτι ξεχνᾶ ἡ σημερινή οἰκουμενίζουσα καί παπίζουσα ἐκκλησιαστική ἡγεσία, καί ἡ τοπική καί ἡ καθόλου, εἶναι πολύ σημαντικός ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖον ζητοῦσε ὁ πατριάρχης Ἀλέξανδρος νά ἐμποδισθεῖ ἡ συμπροσευχή, τό συλλείτουργο μέ τόν αἱρετικό Ἄρειο, λόγος πού ἰσχύει πολύ περισσότερο σήμερα καί καθιστᾶ ἀναπολογήτους τούς συμπροσευχομένους “Ὀρθοδόξους” κληρικούς καί λαϊκούς ὄχι μόνο μέ τούς αἱρετικούς Παπικούς, Προτεστάντες, Μονοφυσίτες, ἀλλά καί μέ τούς ἀλλοθρήσκους Μουσουλμάνους, Βουδδιστάς, Ἰνδουϊστάς, Παγανιστάς κ.ἄ. Ὁ λόγος εἶναι ἐν πρώτοις ὅτι ἡ ἀνίερη αὐτή συμπροσευχή ὁδηγεῖ σέ ἀπώλεια τούς συμπροσευχομένους “᾽Ορθοδόξους” μετά τῶν οὕτως ἤ ἄλλως καταδικασμένων αἱρετικῶν· «καί μή συναπολέσης εὐσεβῆ μετά ἀσεβοῦς». Ἐξ ἴσου ὅμως σημαντικό εἶναι καί τό ὅτι οἱ συμπροσευχές καί τά συλλείτουργα δημιουργοῦν στό Ὀρθόδοξο πλήρωμα ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων κριτηρίων, σύγχυση ὡς πρός τήν αἵρεση, τήν ὁποία βλέπουν παραδόξως νά συνεισέρχεται μαζί μέ τήν Ὀρθοδοξία στούς ναούς, καί ἔτσι ἀθωώνεται καί θριαμβεύει ἡ ἀσέβεια: «Ἵνα μή, εἰσελθόντος αὐτοῦ (=τοῦ αἱρετικοῦ) εἰς τήν Ἐκκλησίαν, δόξῃ καί ἡ αἵρεσις συνεισέρχεσθαι αὐτῷ, καί λοιπόν ἡ

ἀσέβεια ὡς εὐσέβεια νομισθῇ». Τώρα, δυστυχῶς, ἀντί ἡ παρουσία τοῦ παναιρετικοῦ πάπα νά εἶναι βδελυκτή καί ἀνεπιθύμητη, γίνεται δεκτός θριαμβευτικά μετά φανῶν καί λαμπάδων, μετά θυμιαμάτων, ὕμνων καί ἀσπασμῶν, μέ τούς διαδόχους τοῦ Ἁγίου ᾽Αλεξάνδρου νά δίδουν τό κακό παράδειγμα στήν Κωνσταντινούπολη καί μέ τήν δεινή σωτηριολογική συνέπεια νά συνεισέρχεται στούς ναούς ἡ αἵρεση καί νά θεωρεῖται ἡ ἀσέβεια ὡς εὐσέβεια. Ὁ πατριάρχης τῆς Σερβίας, ἀντί νά προσπαθεῖ νά φέρει τόν πάπα στή Νύσσα τό 2013, ἔπρεπε νά κάνει τό πᾶν καί νά προσεύχεται ἀκόμη, ὥστε νά ἀποφευχθεῖ κάτι τέτοιο, ὥστε, μαζί μέ τόν πάπα, νά μή ἔλθει καί ὁ Παπισμός στήν πολύπαθη καί μαρτυρική Σερβία «καί λοιπόν ἡ ἀσέβεια ὡς εὐσέβεια νομισθῇ». Οἱ φιλοπαπικές καί οἰκουμενιστικές αὐτές ἐξελίξεις στήν Σερβία ἀποτελοῦν δικαίωση ὁλοφάνερη τοῦ ὁμολογητοῦ ἐπισκόπου Ράσκας Ἀρτεμίου, ὁ ὁποῖος ἀποδεικνύεται ἐν τοῖς πράγμασι ὁ μόνος γνήσιος μαθητής τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου, διότι, ἐνῶ οἱ ἄλλοι τρεῖς γνωστοί ἱεράρχαι καί καθηγηταί πρωτοστατοῦν σέ φιλοπαπικές καί οἰκουμενιστικές ἐκδηλώσεις, σέ συμπροσευχές καί συνέδρια, ἀθετώντας τό «σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις», τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου καί υἱοθετώντας τό «σύν πᾶσι τοῖς αἱρετικοῖς καί ἀσεβέσι», ὁ μόνος ἀκλινῶς ἀκολουθῶν τήν ὀρθόδοξη πατερική γραμμή καί τήν παράδοση τήν ἀντιπαπική τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ ἐπίσκοπος Ἀρτέμιος. Γι᾽ αὐτό καί βρίσκεται τώρα ἀντικανονικά καθηρημένος καί ἐξόριστος, ὅπως ὁ Μέγας Ἀθανάσιος καί ἄλλοι ὁμολογηταί Ἅγιοι. Εἴχαμε γράψει παλαιότερα ὅτι ὁ ὅσιος Γέρων Παΐσιος διορατικῶς εἶχε καταλήξει στήν ἴδια διαπίστωση γιά τούς τρεῖς Σέρβους ἱεράρχας-καθηγητάς, καί συνιστοῦσε προσοχή ἀπέναντί τους, ὅπως μᾶς εἶχε μεταφέρει αὐτήκοος μάρτυς τῶν λεχθέντων του. Αὐτό ἐπιβεβαιώνεται τώρα μέ γραπτή μαρτυρία τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, ὁ ὁποῖος στό γνωστό βιβλίο τοῦ Ν. Ζουρνατζόγλου, «Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης (1924-1994). Μαρτυρίες, προσκυνητῶν» σέ καινούργια ἔκδοση τοῦ 2012 (σελ. 55) γράφει: «Σέ μιά ἐπίσκεψη στόν Γέροντα, ὅταν ἡ κουβέντα ἦρθε στήν Σερβία καί στούς γνωστούς μας Σέρβους Θεολόγους, πού εἶχαν σπουδάσει στήν Ἑλλάδα, κάποιος ἀνέφερε ἕνα ὄνομα. Καί τότε ὁ Γέροντας εἶπε κάτι ἀνατριχιαστικό γιά ἐμᾶς τούς ἀνυποψίαστους: “Αὐτός, πού λές, εἶναι φίδι κολοβό!”. Τότε ἀπορήσαμε ὅλοι· τώρα πιά ὅμως, μέ τίς ἐξελίξεις στήν σερβική Ἐκκλησία, ἀναγνωρίζουμε τήν σημασία καί τήν ἀλήθεια τῶν λόγων του»7. δ) Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δέν συμπροσεύχεται ἐπισήμως Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος χαρακτηριζόμενη ἀπό τούς Οἰκουμενιστάς ὡς μαῦρο πρόβατο μέχρι τῆς ἐποχῆς τοῦ ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ, λόγω τῆς παραδοσιακῆς συντηρητικῆς γραμμῆς της, καί μύρια βέλη δεχόμενη γι᾽ αὐτό, ἄρχισε ἀπό τήν ἐποχή τοῦ ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου νά διολισθαίνει πρός τόν φιλοπαπισμό καί τόν Οἰκουμενισμό, πρᾶγμα πού συνεχίζεται κρυφίως μέ ἐντονώτερο ρυθμό ἐπί τοῦ νῦν ἀρχιεπισκόπου, ὁ ὁποῖος στελεχώνει πλέον τά συνοδικά ὄργανα καί τίς ἐπιτελικές θέσεις τῆς Ἐκκλησίας μέ οἰκουμενιστάς κληρικούς καί θεολόγους. Οἱ βάλλοντες προηγουμένως μέ φαρμακερά βέλη ἐναντίον τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, λαϊκοί κυρίως θεολόγοι, τοῦ οἰκουμενιστικοῦ καί μεταπατερικοῦ κλίματος, ἔχουν ἁλώσει τώρα τά πάντα καί, «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», διατυπώνουν ἀντορθόδοξες θέσεις καί ἀπό τόν Ραδιοφωνικό Σταθμό τῆς Ἐκκλησίας καί σέ ἔντυπα τῆς Ἐκκλησίας («Θεολογία», «Ἐκκλησία», «Ἐφημέριος») ἀλλά καί ὡς θεολογικοί σύμβουλοι στίς διάφορες ἐπιτροπές καί ἐκπρόσωποι σέ διαχριστιανικές καί διαθρησκειακές συναντήσεις. Παρ᾽ ὅλα αὐτά, ἐπειδή μεταξύ τῶν κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν, ὑπάρχει ἰσχυρό ἀντιπαπικό καί ἀντιοικουμενιστικό κίνημα, τό ἰσχυρότερο μεταξύ ὅλων τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, διστάζουν οἱ τά πρῶτα φέροντες νά συμμετάσχουν ἐπίσημα σέ συμπροσευχές σέ ὑψηλό καί συνοδικό ἐπίπεδο, μολονότι ἴσως καί νά τό ἐπιθυμοῦσαν. Ἀπό τό σύνολο τῶν ὀγδόντα καί πλέον ἐπισκόπων ἐλάχιστοι, μετρούμενοι εἰς τά δάκτυλα τῆς μιᾶς χειρός ἤ καί λιγώτεροι (Σύρου καί Τήνου Δωρόθεος, Δημητριάδος Ἰγνάτιος, Μεσσηνίας Χρυσόστομος, Κερκύρας Νεκτάριος) συμπροσεύχονται μέ ἑτεροδόξους. Εἶναι μάλιστα χαρακτηριστική ἡ δήλωση τοῦ μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Ἀνθίμου, ὁ ὁποῖος ἐρωτηθείς γιατί στήν ἑβδομάδα συμπροσευχῶν, πού γίνεται καί στήν Θεσσαλονίκη κάθε χρόνο, τό τελευταῖο δεκαήμερο τοῦ Ἰανουαρίου, δέν συμμετέχουν κληρικοί, ἀπήντησε ὅτι δέν εἶναι στήν τάξη τῆς Ἐκκλησίας οἱ συμπροσευχές μέ ἑτεροδόξους, πολύ περισσότερο μέ ἑτεροθρήσκους. Ὑπάρχει ἄλλωστε καί συνοδική ἀπόφαση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατά τήν συνεδρία τῆς 49.2.1999, ἡ ὁποία ἐπανέλαβε τίς ἀρχές τῆς συμμετοχῆς τῆς Ἐκκλησίας στήν Οἰκουμενική Κίνηση σημειώνοντας ὅτι «δέν συμμετέχει σέ συμπροσευχές κατά τήν ἐπιταγή τῶν Ἱ. Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας»8. Ἔτσι ἡ γνωμάτευση τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου, ἡ ὁποία βάσει τῶν κανόνων, ἀπαγορεύει τήν συμμετοχή τῶν Ὀρθοδόξων σέ συμπροσευχές τηρεῖται πρός τό παρόν ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἐνῶ ἀθετεῖται ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Σερβίας, ἡ ὁποία τήν προκάλεσε καί τήν τηροῦσε μέχρι σήμερα, ἐνῶ

τώρα, πρωτοστατούντων τῶν γνωστῶν τριῶν ἱεραρχῶν μαθητῶν τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου, τήν παραβαίνει, διευκολύνουσα τήν σύγχυση μεταξύ εὐσεβείας καί ἀσεβείας, Ὀρθοδοξίας καί αἱρέσεως. Μέ ὅσες ἑρμηνευτικές παραδοξολογίες καί ἄν ἐπιχειροῦν πανεπιστημιακοί δάσκαλοι καί Πατριαρχικά Ἱδρύματα νά δικαιολογήσουν τήν πρακτική τοῦ Φαναρίου καί ἄλλων ἐκκλησιῶν ὑπέρ τῶν συμπροσευχῶν, δέν θά κατορθώσουν τίποτε, διότι προσκρούουν στήν Ἁγιοπνευματική καί ἀλάθητη ἀπόφαση καί ἀπόφανση τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς ἡ ὁποία ὁρίζει ὅτι «Ἐπίσκοπος ἤ πρεσβύτερος ἤ διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος, μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δέ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω»9 καί ὅτι «Οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συντύχεσθαι»10. Θά συνιστούσαμε μάλιστα στόν μητροπολίτη Προύσσης Ἐλπιδοφόρο (Λαμπρυνιάδη), ἀναπληρωτή καθηγητή τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης, ὁ ὁποῖος διανέμει στούς φοιτητάς τό βιβλίο τριῶν καθηγητῶν11 ὑπέρ τῶν συμπροσευχῶν νά διανείμει καί τό πολύ καλύτερο βιβλίο τοῦ π. Ἀναστασίου Γκοτσοπούλου κατά τῶν συμπροσευχῶν12, τό ὁποῖο μέ συντριπτική ἐπιχειρηματολογία καταρρίπτει ὅλα τά ἐπιχειρήματα τῶν τριῶν πανεπιστημιακῶν, τά ὁποῖα εἶχαν παραθέσει σέ προηγούμενα δημοσιεύματά τους. Ἐκτιμοῦμε ὅτι εἶναι τόσο ἀκαταμάχητα ὅσα παραθέτει ὁ π. Ἀναστάσιος κατά τῶν συμπροσευχῶν, πού καθιστοῦν τό βιβλίο του τό πιό ἀντικειμενικό καί ὁλοκληρωμένο σύγγραμμα περί τῶν συμπροσευχῶν. Τόσο πολύ ἀνησύχησε τούς Οἰκουμενιστάς ἡ δύναμή του, ὥστε ἐπεστράτευσαν ἀκαδημαϊκούς δασκάλους ἀπέναντί του, οἱ ὁποῖοι ὅμως, εὐτυχῶς, δέν εἶναι οὔτε πειστικοί οὔτε ἀντικειμενικοί. Εἶναι δέ τόση ἡ φοβία πρό τοῦ βιβλίου ἑνός ἁπλοῦ πρεσβυτέρουθεολόγου, ὥστε γιά νά μή γίνει περαιτέρω γνωστό, ἀλλά ἴσως καί γιά λόγους ἀκαδημαϊκῆς ἀξιοπρεπείας καί ἐπιστημονικοῦ ἐγωϊσμοῦ, οὐδεμία ἀναφορά γίνεται στό βιβλίο, ἐνῶ τῶν τριῶν ἡ ἔκδοση εἶναι μεταγενέστερη. Τί νά κάνουμε ὅμως; Στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο «τά μωρά τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός ἵνα τούς σοφούς καταισχύνῃ, καί τά ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός, ἵνα καταισχύνῃ τά ἰσχυρά»13.

Ὑποσημειώσεις:

1. Πρόκειται περί τῶν δεκατριῶν Ὁσιομαρτύρων Ὁμολογητῶν τῆς Ἱ. Μονῆς Παναγίας Καντάρας πού τούς ὁδήγησαν στό Μαρτύριο οἱ Λατίνοι τῆς Κύπρου στίς 19 Μαΐου, τό 1231, τιμώμενοι γι᾽ αὐτό στίς 19 Μαΐου ἑκάστου ἔτους. Τό Ἅγιον Ὄρος ἑορτάζει τούς ἐπί τοῦ λατινόφρονος πατριάρχου Βέκκου μαρτυρήσαντας ὁσιομάρτυρες τῆς Ἱ. Μ. Ἰβήρων στίς 26 Μαΐου (13 μέ παλ. Ἡμερολόγιο), τούς ὁσιομάρτυρες τοῦ Πρωτάτου μετά τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ πρώτου στίς 17 Ἰουνίου (4 μέ παλ. Ἡμερολ.) καί τούς ὁσιομάρτυρες τῆς Ἱ. Μ. Ζωγράφου στίς 23 Ὀκτωβρίου (10 μέ τό παλ.). Ἅπαντες οἱ Ἁγιορεῖτες ἐμαρτύρησαν τό 1274 ἀπό τούς Λατίνους. 2. Περί τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος 1, 1, ἐν Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ Συγγράμματα, τόμ. 1, σελ. 23-24: «Οὗτος τοίνυν ὁ νοητός καί διά τοῦτο μᾶλλον ἐπάρατος ὄφις, τό πρῶτον καί μέσον καί τελευταῖον κακόν, ὁ πονηρός καί τήν χαμερπῆ καί γηΐνην πονηρίαν ἀεί σιτούμενος, ὁ τῆς πτέρνης, δηλαδή τῆς ἀπάτης, ἐπιτηρητής ἀκάματος, ὁ πρός πᾶσαν θεοστυγῆ δόξαν ποριμώτατος σοφιστής καί ἀμηχάνως εὐμήχανος, μηδαμῶς ἐπιλελησμένος τῆς οἰκείας κακοτεχνίας, διά τῶν αὐτῷ πειθηνίων Λατίνων περί Θεοῦ καινάς εἰσφέρει φωνάς...». 3. Ἰω.

8, 44. 4. Ἐφημ. «Τό Βῆμα», 31-1-1993 στή στήλη «Γνώμη». Βλ. καί πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, «Στή Σερβία κτυποῦν τήν Ὀρθοδοξία», Θεοδρομία 1 (1999), τεῦχος 2, σελ. 115ἑ.

5. Βλ. περισσότερα εἰς Ἐπισκόπου Ράσκας καί Πριζρένης ΑΡΤΕΜΙΟΥ, «Ἡ Ἐκκλησία τῆς Σερβίας ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», εἰς Οἰκουμενισμός. Γένεση-Προσδο κίες-Διαψεύσεις. Πρακτικά Διορθοδόξου Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου, Θεσσαλονίκη 20-24 Σεπτεμβρίου 2004, ἐκδ. «Θεοδρομία», Θεσσαλονίκη 2008, τόμ. Α´, σελ. 271 ἑ.

6. Μ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, Ἐπιστολή πρός Σεραπίωνα 3, PG 25, 688. 7. Βλ. http://christianvivliografia.wordpress.com2012 /09/20 τό -σερβικό-κολοβό-φίδι. 8. Βλ. π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΥ, «Οὐ δεῖ αἱρετικοῖς καί σχισματικοῖς συνεύχεσθαι». Προσεγγίζοντας τήν κανονική πράξη τῆς Ἐκκλησίας», Πάτρα 2008, σελ. 145. Βλ. καί β´ ἔκδοση ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΥ, Ἡ Συμπροσευχή μέ αἱρετικούς. Προσεγγίζοντας τήν κανονική πράξη τῆς Ἐκκλησίας, Ἐκδόσεις «Θεοδρομία», Θεσσαλονίκη 2009, σελ. 135136. 9. Κανών ΜΕ´ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. 10. Κανών ΛΓ´ τῆς ἐν Λαοδικείᾳ τοπικῆς συνόδου. 11. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΚΟΥΤΕΡΗ, ΒΛΑΣΙΟΥ ΦΕΙΔΑ, Ἡ Συμπροσευχή μέ τούς ἑτεροδόξους κατά τήν Ὀρθόδοξη Θεολογική Παράδοση, Θεσσαλονίκη 2011, ἔκδ. Πατριαρχικοῦ Ἱδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν.

12. Βλ. ὑποσημ. 8. 13. Ρωμ. 1, 27.

Προσέφερον πρὸς ἐνίσχυσιν τοῦ «Ο.Τ.» εἰς ΕΥΡΩ»: Ἀσπασία Μιχαλοπούλου, Ἄνοιξις, 100,00. Εὐαγγ. Χαβαζόγλου, Ν. Σμύρνη, 100,00. Αἰκατερίνη Χολίδου, Π. Φάληρον, 50,00. Ἀριστέα Μέγα, Κηφισιά, 50,00. Ἀνώνυμος, Ἀθήνα, 50,00. Ὁ «Ο.Τ.» εὐχαριστεῖ θερ µῶς τοὺς εὐγενεῖς δωρητὰς καὶ εὔχεται, ὅ ως ὁ Κύριος χαρίσῃ αὐτοῖς ἀντὶ τῶν ἐ ιγείων τὰ ἐ ουράνια.

Σελὶς 7η

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ «ΟΧΙ»

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

τερα ἡ σχετικὴ Εὐχή, κείμενο ἀντάξιο τῆς πατερικῆς εὐχογραφικῆς παραδόσεως.

2. Ὁ Ἑλλαδικὸς Κλῆρος, καταφάσκοντας τὸ μήνυμα τοῦ «ΟΧΙ» καὶ ἐνσαρκώνοντάς το στὶς ὑπὲρ τοῦ Ἔθνους νεώτερες θυσίες του, ἐκφράζει συνάμα τὶς συνιστῶσες τῆς ἐθνικῆς μας συνειδήσεως, ποὺ ξεστόμισε τὸ ΟΧΙ τοῦ ᾽40: α) Ἡ ἀγάπη στὴν ἐλευθερία. Ἡ ἐλευθερία εἶναι γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία τὸ φυσικὸ κλίμα ἀναπτύξεως καὶ πραγματώσεως τοῦ ἀνθρώπου ὡς προσώπου, κοινωνικοῦ δηλαδὴ ὄντος. Ἡ ἐλευθερία, στὴν «ἀτομικὴ» καὶ συλλογικὴ – κοινωνικὴ ἐκδοχή της, πηγάζει ἀπὸ τὸ θεῖο θέλημα γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν κοινωνία του. Χριστιανισμὸς καὶ Ἑλληνισμός, πέρα τῶν ἄλλων, συνέπεσαν καὶ στὴ θρησκευτικὴ νοηματοδότηση τῆς ἐλευθερίας («Ἐλευθερία ἐστι τὸ τῆς ἀρετῆς ὄνομα» κατὰ τὸν Στοβαῖο). Ἡ ἐναρμόνιση τῶν ἐπὶ μέρους προσωπικῶν ἐλευθεριῶν κατασφαλίζεται μὲ τὴν Πατρίδα, τὴν «κοινὴν πάντων μητέρα» κατὰ τὸν Ἅγ. Γρηγόριο τὸ Θεολόγο (4ος αἰ.). Ἡ ἀποστολὴ τοῦ ὀρθοδόξου Κλήρου δὲν εἶναι πρωταρχικὰ θρησκευτικὴ (ἐπιτέλεση λατρειακῶν πράξεων), ἀλλ᾽ ἀπελευθερωτική, ἐκφραζόμενη ὡς θεραπευτικὴ ποιμαντικὴ ἐσωτερικῆς ἀπελευθερώσεως (ἀπὸ τὴ δουλεία τῶν παθῶν, καρπὸς τῆς ὁποίας εἶ ναι καὶ ἡ ἐξωτερικὴ δουλεία) καὶ ὡς ἀγώνας γιὰ τὴν ἀπρόσκοπτη συνέχιση τῆς ἐθνικῆς ἐλευθερίας ἢ τὴν ἀποκατάστασή της (ἀπελευθερωτικὸς ἀγώνας). Μόνο μία μορφὴ ἔνοπλου ἀγώνα μπορεῖ νὰ βρεῖ δικαίωση στὴν ὀρθόδοξη παράδοση (καὶ αὐτὴ λόγῳ τῆς πτωτικῆς ἀκαταστασίας τοῦ κόσμου μας), ὁ ἀπελευθερωτικός. β) Ἡ ἀστασίαστη ἀπόρριψη τοῦ πολέμου: Ὁ πόλεμος (χρήση βίας γιὰ ὑποδούλωση λαῶν καὶ προσώ-

πων) θεωρεῖται ὀρθόδοξα καρπὸς τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὴ θεόνομη ἀλήθεια τῆς ὑπάρξεως. Ἡ εἰρήνη μεταξὺ ἀνθρώπων καὶ λαῶν εἶναι τὸ διαρκὲς μήνυμα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος στὸν κόσμο («ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου»). Τὴν ἄμυνα καὶ ἀπόκρουση τῶν ἐχθρῶν, ὡς ὑψίστη μορφὴ αὐτοθυσίας ὑπὲρ τῶν ἄλλων (πρβλ. Ἰω. 15,13), θεωρεῖ ὁ Μ. Ἀθανάσιος «ἔννομον καὶ ἐπαίνου ἀξίαν», ἀφοῦ πρόκειται γιὰ ἄμυνα «ὑπὲρ σωφροσύνης καὶ εὐσεβείας» (Μ. Βασίλειος). Διότι εἶναι, πράγματι, ἡ μεγαλύτερη εὐσέβεια ἡ θυσία γιὰ τὴ διάσωση τῆς ἐλευθερίας τῆς Πατρίδος, τὴν ὁποία ἀπειλεῖ ὁ πραγματικὰ αἴτιος τοῦ πολέμου εἰσβολέας. γ) Ἡ ἀπόκρουση τῆς ἀλλοτριωμένης Εὐρώπης: Τὸ ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικὸ σῶμα ἔχει μακρὰ πεῖρα τῆς ἐπιβουλῆς ἐναντίον του, ὅπως καὶ ἐναντίον τῆς ἀνθρωπότητος, ἀπὸ τὶς δυνάμεις τοῦ εὐρωπαϊκοῦ χώρου, ποὺ ἐνσαρκώνουν τὴν ἀλλοτριωμένη ἔκφρασή του. Οἱ ἰδεολογίες τοῦ Φασισμοῦ καὶ Ναζισμοῦ, κορύφωση μακρόσυρτης δυτικοευρωπαϊκῆς διαλεκτικῆς διαδικασίας, δὲν ἦταν παρὰ ἀπόληξη τοῦ ἐπεκτατισμοῦ τοῦ Καρλομάγνου, τοῦ μεγαλύτερου ἐχθροῦ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τῶν Φράγκων τοῦ 1204, τῶν δυτικῶν προπαγανδῶν τῆς ἑνετοκρατίας καὶ τουρκοκρατίας, ὡς καὶ ἐκείνων μετὰ τὸν 19ο αἰώνα, ποὺ ἀποσκοποῦν στὴν πνευματικὴ ἅλωση αὐτοῦ τοῦ τόπου καὶ τὴν πλήρη ἀποσύνθεσή του. Ἡ ἀντίσταση στοὺς ἀπογόνους τοῦ Καρλομάγνου τὸ 1940 δὲν ἦταν παρὰ φανέρωση τῆς ζωντανῆς, ἀκόμη, συνείδησης τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἔθνους μας γιὰ τὴν ὕπαρξη, ἀκόμη, δυνάμεων στὴν Εὐρώπη, πού, ὅταν οἱ συγκυρίες ἐπιτρέψουν νὰ πάρουν τὴ δύναμη στὰ χέρια τους, συνιστοῦν τὴ μεγαλύτερη ἀπειλὴ γιὰ τὴν Εὐρώπη καὶ σύνολη τὴν ἀνθρωπότητα.

3. Ὁ Ὀρθόδοξος ἐκκλησιαστικὸς χῶρος, στὴν συντριπτική του πλειονοψηφία, διασώζει καὶ σήμερα αὐξημένη φιλοπατρία, ἕτοιμη νὰ φανερωθεῖ, ὅπως καὶ τὸ 1940, ἂν οἱ σημερινὲς συγκυρίες τὸ ἀπαιτήσουν. Τὰ πρόσφατα ἐθελούσια θύματα τῆς Ἑλληνικῆς Κύπρου, οἱ ἥρωες Ἰσαὰκ καὶ Σολομοῦ, δὲν εἶναι θύματα μόνο τῆς τουρκικῆς ἀδιαλλαξίας, ἀλλὰ καὶ δυτικῶν δυνάμεων, ποὺ συντηροῦν τὸ πνεῦμα τοῦ Καρλομάγνου καὶ τῶν φασιστικῶν καὶ ναζιστικῶν συνεχιστῶν τῆς πολιτικῆς του, μὲ ἄλλα ὀνόματα καὶ ἀνανεωμένες μεθόδους. Ὁ Ὀρθόδοξος Ἑλληνισμός, ποὺ διασώζει τὴν ἱστορική του μνήμη, γιὰ νὰ εἶναι πάντα θωρακισμένο τὸ Ἔθνος σὲ κάθε νέα ἐπιβουλὴ καί, κυρίως, γιὰ τὴν ἀναγνώριση ἐπιβουλῶν, ποὺ καλύπτονται μὲ τὸ προσωπεῖο τῆς φιλίας καὶ συμμαχίας, ἀναθερμαίνει συνεχῶς καὶ τὴ συνείδηση, ποὺ ἐξέφρασε τὸ ΟΧΙ τοῦ ᾽40. Αὐτὸ διατυπώνεται μὲ ἀπόλυτη σαφήνεια στὴν «Εὐχὴ» τῆς Δοξολογίας γιὰ τὴν «εὔσημον ἡμέραν» τῆς 28ης Ὀκτωβρίου. Ἡ στάση τοῦ Ἔθνους (τότε) χαρακτηρίζεται «ἔργον θαυμαστὸν καὶ μέγα», ποὺ «εἰργάσατο ἡ Δεξιὰ» τοῦ Θεοῦ, ἀποδεικνύοντας ὅτι ὑπάρχει «ἡμέρα Κυρίου ἐπὶ πάντα ὑβριστὴν καὶ ὑπερήφανον καὶ ἡμέρα πτώσεως ἐπὶ πάντα ὑψηλὸν καὶ μετέωρον». Ὁ Θεὸς «τοὺς ἐνδόξους συνετάραξε μετὰ ἰσχύος καὶ τοὺς ὑψηλοὺς τῇ ὕβρει συνέτριψε μετὰ δυνάμεως». Ἡ ψηλάφηση ὅμως τῆς θείας παρουσίας στὸν πόλεμο τοῦ ᾽40 δὲν ὁδηγεῖ σὲ ἐφησυχασμό, ἀλλὰ σὲ πανεθνικὴ ἐγρήγορση: «Νομοθέτησον ἡμᾶς ἐν τῇ ὁδῷ σου καὶ ὁδήγησον πάντας, τοὺς Ἄρχοντας καὶ τὸν Λαόν, ἐπὶ τὴν ἀλήθειάν σου, ὅτι πολλοὶ κυκλόθεν (ὁλόγυρά μας) οἱ ἐχθροὶ ἡμῶν...». Ὁ ἐκκλησιαστικὸς λόγος λειτουργεῖ πάντα ἀφυπνιστικά, ἀλλὰ μακάριοι ὅσοι ἔχουν «ὦτα ἀκούειν»! Ὅσοι μποροῦν (καὶ θέλουν) νὰ τὸν ἀκούουν...

ΤΟ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΟΝ ΒΔΕΛΥΓΜΑ «CORPUS CHRISTI»…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

τελέσει νόμιμο πολιτικὸ γάμο μὲ ἄλλον ὁμοφυλόφιλο ἄνδρα στὴν Washington, D.C. τὸ 2010!

Tὸ ἄθλιο αὐτὸ ἔργο, ἀφοῦ παί χθηκε στὴν Ἀμερική, τὴν Ἀγγλία καὶ τὴν Aὐστραλία, προκαλώντας ἀρκετὲς ἀντιδράσεις καὶ ἐπεισόδια, ἔφθασε τελικῶς καὶ στὴν Ἑλλάδα.

Oὐδὲν βεβαίως φυσικώτερον τούτου, διότι τὴν ἴδια διαδρομὴ καὶ κατάληξι ἔχουν ὅλα τὰ σκουπίδια καὶ πνευματικὰ ἀπόβλητα τῆς ὑποκουλτούρας τῆς ἠθικῶς παραπαίουσας καὶ χρεωκοπημένης Δύσεως. Σκεφθῆτε ἀνθρώπους νὰ ὑποδέχωνται σʻ ἕνα μέρος ἕνα ἀπορριμματοφόρο τοῦ Δήμου ἢ ἕνα βυτιοφόρο ἑταιρείας ἐκκενώσεως βόθρων παίρνοντας βαθειὲς εἰσ πνοὲς καὶ ἀποδίδοντας σʻ αὐτὸ τιμὲς ἀρχηγοῦ κράτους! Ἀδύνατον, θὰ εἰπῆτε, νὰ συμβῇ κάτι τέτοιο.

Kαὶ ὅμως αὐτὸ ἀκριβῶς συμβαίνει μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ σκουπίδια, ποὺ ἔρχονται στὴ χώρα μας. Ἐὰν ἡ οἰκονομικὴ κρίσι ἀναγκάζῃ κάποιους συνανθρώπους μας νὰ ἀναζητοῦν τροφὴ στοὺς κάδους τῶν ἀπορριμμάτων, ἡ ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ κρίσι ὠθεῖ κάποιους ἄλλους νὰ τρέφουν τὶς πωρωμένες τους ψυχὲς μὲ σκουπίδια, ποὺ παράγουν διεστραμμένοι ἐγκέφαλοι τῆς Δύσεως καὶ ἀποστέλλουν πρὸς βρῶσι καὶ κατανάλωσι στὴν ταλαίπωρη Πατρίδα μας, ἡ ὁποία ἀπὸ μυρωμένο περιβόλι τοῦ Xριστοῦ, ποὺ ἦταν κάποτε, κατάντησε νὰ εἶναι σήμερα μιὰ ἀποπνικτικὴ καὶ ἀπαίσια χωματερή, ποὺ δέχεται ὅλα τὰ ἀπορρίμματα καὶ τὶς ἀκαθαρσίες, ποὺ προσφέρει ὁ Διάβολος. Πῶς ὅμως ἀντιμετωπίσαμε οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες τὸ ἀνέβασμα τοῦ βδελυροῦ καὶ ἀντιχριστιανικοῦ αὐτοῦ θεατρικοῦ ἔργου; Ποία στάσι τηρήσαμε ἀπέναντί του; Δὲν ἐρωτοῦμε ἐμεῖς. Ἐρωτᾷ ὁ Xριστός, ὅπως ἐρώτησε τὸ τραγικὸ ἐκεῖνο δειλινὸ στὸν Παράδεισο τοὺς γυμνούς, φοβισμένους καὶ κρυμμένους μέσα στὰ δένδρα πρωτοπλάστους μετὰ τὴν πτῶσι τους. Tί θὰ τοῦ ἀπαντήσουμε; Tί θὰ τοῦ ἀπαντήσουν κατʼ ἀρχὰς ὁ σκηνοθέτης καὶ οἱ ἠθοποιοί, ποὺ δέχθηκαν νὰ ἑρμηνεύσουν τέτοιους ἐπαισχύντους ρόλους, ποὺ προσβάλλουν καὶ ὑβρίζουν τόσο χυδαῖα τὰ ἱερώτατα πρόσωπα τῆς Πίστεώς μας; «Kύριε, τὸ ἔργο αὐτὸ εἶναι τέχνη καὶ ἐμεῖς εἴμαστε καλλιτέχνες. Kαὶ ἐμεῖς χριστιανοὶ εἴμαστε καὶ δὲν ἔχομε σκοπὸ νὰ σὲ προσ βάλλουμε. Ἀλλὰ μέσα σʻ αὐτὴ τὴν κρίσι πρέπει νὰ βγάλουμε κι ἐμεῖς τὸ ψωμί μας. Eἶναι δυνατὸν νὰ μᾶς καταδικάσῃς γιʻ αὐτό;». Ὢ καὶ νὰ γνώριζαν οἱ δυστυχεῖς πόσο καταραμένο εἶναι αὐτὸ τὸ ψωμὶ καὶ πόσο ἀναθεματισμένα εἶναι τὰ χρήματα, μὲ τὰ ὁποῖα τὸ ἀγόρασαν! Ὁ μοιάζουν μὲ τὰ τριάκοντα ἀργύρια, τὰ ὁποῖα ἔλαβε ὁ Ἰούδας, γιὰ νὰ παραδώσῃ τὸ Xριστὸ στοὺς σταυρωτάς του. Oἱ Ἰουδαῖοι, ὅταν τὰ ἐπέστρεψε ὁ Ἰούδας, δὲν τόλ μησαν νὰ τὰ βάλουν στὸ ἱερό τους ταμεῖο, τὸν «κορβανᾶν», ἐπειδὴ ἔσταζαν αἷμα, καὶ ἀγόρασαν μ᾽ αὐτὰ τὸν ἀγρὸ τοῦ κεραμέως, γιὰ νὰ θάπτωνται οἱ ξένοι, ἐνῷ κάποιοι Ἕλληνες σήμερα τὰ βάζουν εὐχαρίστως στὴν τσέπη τους καὶ ζοῦν μὲ αὐτὰ τὶς οἰκογένειές τους! Ἂς ἔλθουμε ὅμως στοὺς πολιτικούς. Ἐκτὸς ἑνὸς κόμματος, ποὺ ἀντέδρασε ἔντονα καὶ ἔμπρακτα, ὅλα τὰ ἄλλα κόμματα ἀδιαφόρησαν γιὰ τὸ ἔργο καὶ κατέκριναν ὅσους χριστιανοὺς διαμαρτυρήθηκαν γι᾽ αὐτό. Mὲ τὴ στάσι τους εἶναι σὰν νὰ εἶπαν στὸ Xριστό: «Mʼ ἐσένα θʻ ἀσχοληθοῦμε, Xριστέ; Ἐδῶ ἔχουμε τοὺς ἐλεγκτὲς τῆς Tρόϊκα στὸ κεφάλι μας, ποὺ θέλουν νὰ μᾶς ρουφήξουν τὸ αἷμα, καὶ θʻ ἀσχοληθοῦμε μὲ μιὰ θεατρικὴ παράστασι, ποὺ λέγουν, ὅτι σὲ προσβάλλει;

Ἄλλωστε εἶναι καὶ θέμα ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Tὸ δικαίωμα τῆς ἐλεύθερης ἔκφρασης εἶναι συνταγματικῶς κατωχυρωμένο. Eἶναι δυνατὸ νὰ τὸ καταργήσουμε καὶ νʼ ἀσεβήσουμε στὸ Σύνταγμα καὶ τοὺς νόμους ἐμεῖς οἱ πολιτικοί;». Ὢ τοὺς ὑποκριτές, ποὺ κόπτονται δῆθεν γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, τὴν ἴδια στιγμή, ποὺ κατʼ ἐντολὴ τῶν δανειστῶν μας καταργοῦν τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο τὰ κυριαρχικὰ δικαιώματα τῆς Πατρίδος, τὰ δικαιώματα τῶν ἐργαζομένων καὶ τόσα ἄλλα! Ἔθεσαν τὰ δικαιώματα τῶν ἀνθρώπων ὑπεράνω τῶν δικαιωμάτων τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Xριστοῦ! Ἐὰν ὅμως ὑβρίσῃ κάποιος τοὺς ἰδίους ἢ μέλη τῆς οἰκογενείας τους, τότε παύει νὰ ἰσχύῃ τὸ δικαίωμα τῆς ἐλεύθερης ἔκφρασης, τὸ Σύνταγμα παραμερίζεται καὶ ὁ ὑβριστὴς σύρεται ἀπὸ τοὺς πολιτικούς μας στὰ δικαστήρια! Oἱ πολιτικοί μας, βλέπετε, εἶναι ἀνώτεροι ἀπὸ τὸν Θεό! Ἂς ἔλθουμε καὶ στοὺς δημοσιογράφους. Aὐτοί, ἀντὶ νὰ ἐλέγξουν μὲ τὰ μέσα καὶ τὴν ἐξουσία, ποὺ διαθέτουν, τὸ κακό, καθὼς καὶ αὐτούς, ποὺ τὸ προβάλλουν, προτίμησαν νὰ κατακρίνουν καὶ νὰ κατασυκοφαντήσουν τοὺς χριστιανούς, ποὺ διαμαρτυρήθηκαν ἔξω ἀπὸ τὸ θέατρο! Ὡμίλησαν καὶ πάλι γιὰ μέλη «παρεκκλησιαστικῶν» καὶ «παραθρηκευτικῶν» ὀργανώσεων, γιὰ «μεσαίωνα» καὶ «σκοταδισμό»! Ποιοί; Aὐτοί, ποὺ ἔχουν μεσάνυκτα πνευματικὰ καὶ σκοτίζουν μὲ τὸ σκότος, ποὺ μεταδίδουν μὲ τὶς ἐκπομπές τους, τὶς ψυχὲς καὶ τὶς διάνοιες τῶν ἀνθρώπων. Tοὺς πληροφοροῦμε, ὅτι οἱ χριστιανοί, ποὺ διαμαρτυρήθηκαν, δὲν ἐπῆγαν ἐκεῖ ὡς μέλη ὀργανώσεων, ἀλλὰ ὡς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Xριστοῦ, τοῦ Corpus Christi στὰ λατινικά, τὸ ὁποῖο προσβάλλεται καὶ καθυβρίζεται ἀπὸ ἄθλια καὶ πανάθλια ὑποκείμενα αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Δὲν τοὺς ἔστειλε καμμία ὀργάνωσι ἐκεῖ, ἀλλʼ ἡ χριστιανικὴ συνείδησί τους. Ἀλλὰ τί γνωρίζουν ἀπὸ συν είδησι οἱ ἀσυνείδητοι αὐτοὶ δημοσιογράφοι; Kαὶ τί γνωρίζουν ἀπὸ χριστιανικὲς ὀργανώσεις; Ἐὰν εἶχαν ἑρευνήσει, ὅπως ἀπαιτεῖ τὸ λειτούργημά τους, θὰ εἶχαν διαπιστώσει ὅτι οἱ ὀργανώσεις αὐτές, τὶς ὁποῖες συκοφαντοῦν, παρὰ τὶς ἀδυναμίες καὶ τὰ σφάλματά τους, δὲν εἶναι παραθρησκευτικές, ἀλλὰ θρησκευτικές, θρησκευτικώτατες· δὲν εἶναι παρεκκλησιαστικές, ἀλλὰ ἐκκλησιαστικές, ἐκκλησιαστικώτερες μάλιστα καὶ ἀπὸ πολλοὺς ἐκκλησιαστικούς ταγούς, οἱ ὁποῖοι ἀποφεύγουν, οἱ δειλοὶ καὶ ριψάσπιδες, νὰ ἀγωνιστοῦν καὶ νὰ πολεμήσουν κατὰ τοῦ πολυειδοῦς κακοῦ καὶ τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, μὴ τυχὸν καὶ τσαλακωθοῦν τὰ μεταξωτά τους ράσα ἢ μήπως τραυματισθῇ ἀπὸ τὰ «πυρὰ» τῶν δημοσιογράφων ἡ «καλὴ» εἰκόνα, ποὺ ἔχουν σχηματίσει οἱ ἄνθρωποι γιʼ αὐτούς. Ἀπʼ αὐτὴ τὴν κατηγορία τῶν Ἑλλήνων χριστιανῶν, τοὺς κληρικοὺς καὶ κυρίως τοὺς ἐπισκόπους, ἀπαιτεῖ ἰδιαιτέρως λόγο ὁ Xριστός.

Aὐτοὶ εἶναι οἱ κύριοι ἐκπρόσωποί του μέσα στὸν κόσμο· αὐτοὶ ἔπρεπε νὰ ἡγοῦνται τέτοιων ἀγώνων πρὸς ὑπεράσπισι τοῦ ὀνόματός του καὶ τῆς Πίστεως. Ἀλλʼ αὐτοὶ τί τοῦ ἀπαντοῦν; «Kύριε, ἐμεῖς ἐκδώσαμε ἀνακοίνωσι καὶ καταδικάσαμε συνοδικῶς τὸ ἔργο. Tί ἄλλο νὰ κάνωμε; Ἐὰν ἀντιδρούσαμε ἐντονώτερα, ἀπὸ ἐπικριτὲς θὰ γινόμασταν διαφημιστὲς αὐτοῦ τοῦ ἔργου». Kαὶ μʼ αὐτὴ τὴν λογικοφα νῆ δικαιολογία ἐφησυχάζουν πολλοὶ ἐξ αὐτῶν, ἔχοντες ἥσυχη τὴ συνείδησί τους, ὅτι ἔπραξαν τὸ καθῆκον τους! Ἐπίσκοποι μακριὰ ἀπὸ τὴ σκοπιά τους, μοναδικὸς σκοπὸς τῶν ὁποίων εἶναι ἡ διατήρησι τῶν θρόνων τους!

Ἀλλὰ καὶ οἱ περισσότεροι Ἕλληνες χριστιανοὶ ἀδιαφόρησαν. Tί κι ἂν ὑβρίζεται ὁ Xριστός; Tί κι ἂν πολεμεῖται ἡ Ὀρθόδοξη Πίστι; Γιʼ αὐτοὺς «πέρα βρέχει». Πολλοὶ ἀπʼ αὐτοὺς εἶναι ἄνεργοι, χρεωμένοι, ἀπελπισμένοι, τὰ παιδιά τους μεταναστεύουν στὸ Ἐξωτερικό, μὲ τὸν Xριστὸ θʼ ἀσχοληθοῦν; Oὔτε κἂν ὑποψιάζονται ὅτι ἡ πολύπλευρη αὐτὴ κρίσι μαστίζει τὴν Πατρίδα μας κατὰ παραχώρησι τοῦ Θεοῦ γιʼ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀδιαφορία μας καὶ ἀποστασία ἀπʼ αὐτόν! Πότε ἆραγε θὰ τὸ καταλάβουμε; Ὅταν ἔλθουν χειρότερα δεινά; Ἡ ταυτόχρονη μὲ τὴ θεατρικὴ παράστασι τῆς Ἀθήνας ἔκθεσι φωτογραφίας ἀπὸ μία λεσβία Σουηδὴ φωτογράφο στὸ Bελιγράδι, ἡ ὁποία παρουσίαζε στὰ ἔργα της τὸν Xρι στὸ ὡς ὁμοφυλόφιλο μὲ γυναικεῖα φουστάνια καὶ ψιλοτάκουνα παπούτσια, τοὺς Ἀποστόλους μὲ γυναικεῖα ἐσώρουχα καὶ τὴν Παρθένο Mαρία καὶ τὸν Ἰωσὴφ ὡς λεσβίες, ἀποδεικνύει ὅτι τὸ ὁμοφυλοφιλικὸ κίνημα ἔχει κηρύξει πόλεμο ἐναντίον τοῦ Xριστοῦ καὶ ἔχει ἐξαπολύσει ἀγρία δυσφημιστικὴ ἐκστρατεία ἐναντίον τοῦ πανιέρου καὶ ἀσπίλου προσώπου του, μία ἐκστρατεία, ποὺ δὲν ἔχει προηγούμενο στὴ μετὰ Xριστὸν ἱστορία τοῦ κόσμου. Πολλοὶ κατηγόρησαν, προσέβαλαν, δυσφήμησαν καὶ πολέμησαν τὸν Xριστό. Kανεὶς ὅμως ἀπὸ τοὺς ἐ χθρούς του μέχρι σήμερα δὲν τόλ μησε, οὔτε κἂν διανοήθηκε, νὰ προσβάλῃ τόσο βάναυσα καὶ χυδαῖα τὸν Kύριο τῆς δόξης, τὸν Bασιλέα τῶν οὐρανῶν, τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου, παρουσιάζοντας αὐτόν, τὴν Παναγία Mητέρα του καὶ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους ὡς ὁμοφυλοφίλους! Tόσο ἀκραία βλασφη μία οὔτε ὁ Διάβολος δὲν διανοεῖται νὰ ἐκφέρῃ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, διότι «καὶ τὰ δαιμόνια πιστεύουσι καὶ φρίσσουσι» (Ἰακ. 2, 19)! Πρόκειται περὶ φοβεροῦ σημείου τῶν ἐσχά των καὶ Ἀποκαλυπτικῶν μας καιρῶν, ποὺ προειδοποιεῖ, ὅτι τὸ τέλος «ἐγγύς ἐστιν, ἐπὶ θύραις» (Mατθ.

24, 33), καὶ ὅτι πρέπει νὰ προετοιμαζώμεθα. «Ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθεί ας» (Ἐφ. 5, 6). Ἐμπαίζουν καὶ ὑβρίζουν οἱ ἄπιστοι σήμερα τὸν φαινομενικῶς ἀδύναμο καὶ ἀνίσχυρο Xριστό, ἀλλὰ πολὺ σύντομα θὰ κληθοῦν νὰ σταθοῦν ἔμπροσθεν τοῦ φοβεροῦ βήματός του καὶ νὰ λογοδοτήσουν γιὰ τὶς φρικτὲς ἀθλιό τητές τους. Tότε θὰ διαπιστώσουν, ὅτι «ὁ Θεὸς ἡμῶν πῦρ καταναλί σκον» (Ἑβρ. 12, 29). Tότε θὰ καταλάβουν πόσο φοβερὸν εἶναι «τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος» (Ἑβρ. 10, 31). Tότε θʼ ἀνοιχθοῦν οἱ ὀφθαλμοὶ τῆς πωρωμένης ψυχῆς τους καὶ θʼ ἀντιληφθοῦν ὅτι αὐτός, ποὺ αὐτοὶ ὕβριζαν καὶ βλασφημοῦσαν, ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ κυβερνᾷ ὅλα τὰ ἔθνη «ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ» καὶ νὰ συντρίβῃ τοὺς ἐχθρούς του «ὡς σκεύη κεραμέως» (Ψαλμ. 2, 9). Πλησιάζει γιὰ ὅλους, πολιτικούς, δημοσιογράφους, καλλιτέχνες, ἠθοποιούς, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, ἡ ὥρα τῆς Kρίσεως. Mέχρι τότε «ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καὶ ὁ ῥυπαρὸς ῥυπαρευθήτω ἔτι, καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι. Ἰδοὺ ἔρχομαι ταχύ», λέγει ὁ Kύριος, «καὶ ὁ μισθός μου μετʻ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τὸ ἔργον ἔσται αὐτοῦ» (Ἀποκ. 22, 11-12).

ΕΚ ΚΛ Η Σ Ι Σ

Παρακαλεῖται θερμῶς, ὅποιος ἐκ τῶν εὐλαβῶν χριστιανῶν ἐπιθυμεῖ νά προσφέρη δωρεάν τόμους ἀπό τήν σειράν «Ἅπαντα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου», Ἐκδόσεις Μερετάκη, νά ἐπικοινωνήση μέ τό τηλέφωνον 210.8134951.

Σελὶς 8η

2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΣΕΒ. ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ: ΙΔΟΥ Η ΟΔΟΣ ΕΞΟΔΟΥ ΕΚ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος προσφάτως ἔγραψεν ἕν ἄρθρον, εἰς τό ὁποῖον μεταξύ ἄλλων ἀναφέρει:

«Μέσα στή μεγάλη καί πολυμέτωπη κρίση τῆς παρούσης περιόδου ἀκούγεται ἔντονα ἡ φωνή τῶν κυβερνώντων, ὅτι γιά νά ἐπανεύρουμε τό ρυθμό τῆς ζωῆς, εἶναι ἀνάγκη νά ἀλλάξουμε νοοτροπία, νά συμμορφωθοῦμε πρός τούς νόμους, νά ἐγκαταλείψουμε τήν ραστώνη καί νά βάλουμε στήν ζωή μας ἕνα καινούριο ξεκίνημα. Μετάνοια κηρύττουν οἱ πολιτικοί, ἀλλά μέ ποιό μοντέλο ἀνανεώσεως; Νά ἐγκαταλείψουμε τό κακό παρελθόν, ἀλλά σέ πιό πρότυπο ζωῆς νά προσανατολισθοῦμε; Ἐάν εἶχαν ἐνστερνισθεῖ τίς ἀρχές τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς δέν θα ὑπῆρχε οὔτε κρίση, οὔτε ἀνάγκη νέου προσανατολισμοῦ. Γιατί ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ καθημερινά ἀνανεώνει τόν ἄνθρωπο μέ τήν μετάνοια καί συνεχῶς ὑπομιμνήσκει τήν ἀνάγκη ἀνακαινίσεως. Καί τώρα νά ἀλλάξει ὁ λαός νοοτροπία, ἀλλά ποιές ἀρχές νά θέσει ὡς θεμέλιο τῆς νέας ζωῆς; Οἱ κήρυκες τῆς ἀλλαγῆς αὐτοῦ τοῦ εἴδους οὔτε κἄν ὑποψιάζονται τό νόημα τῆς μετανοίας ὡς ἀλλαγῆς τῆς νοοτροπίας. Πιστεύουν σέ ἀνανέωση τῶν συστημάτων, τοῦ τρόπου ζωῆς, τῆς δομῆς τῆς κοινωνίας στίς ἀρχές τῆς Εὐρώπης καί τῆς νέας ἐποχῆς, δέν πιστεύουν ὅμως στήν ἀνανέωση τῶν συνειδήσεων, γιατί ἀγνοοῦν ἤ ὑποτιμοῦν τίς πνευματικές ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς. Ἕνα εἶναι φοβερό. Ἡ ἁμαρτία. Τά ἄλλα πάντα μύθος. Ἡ πολυκέφαλη ἁμαρτία βάζει “σιδήρου χαλεπώτερα δεσμά τῆς ψυχῆς”. Ἡ ἀνομία ἔφερε τήν ἁμαρτία καί ἡ ἁμαρτία τήν ἀποστασία καί ἡ ἀποστασία τά σημερινά δεινά. Ὁ λαός μας χρειάζεται ἀλλαγή νοοτροπίας, δηλαδή μετάνοια καί ἐπιστροφή στό Θεό. Οἱ ἰνστρούχτορες θά καγχάσουν μέ τίς σκέψεις αὐτές. Θά μᾶς χαρακτηρίσουν ἰδεοληπτικούς καί οὐτοπικούς. Αὐτοί ἔχουν φέρει τόν κόσμο στόν κρημνό τῆς καταστροφῆς μέ τίς λανθασμένες πολιτικές τους, τίς δημαγωγικές ἐξαγγελίες τους καί τίς ὑλιστικές ἰδεολογίες τους. Δέν εἶναι τυχαῖο, ὅτι ὁ Θεάνθρωπος ἄρχισε τό κήρυγμά του μέ τήν λέξη “μετανοεῖτε”, γιατί ἡ μετάνοια εἶναι ἡ ἀρχή καί τό θεμέλιο κάθε ἀλλαγῆς. Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μιλώντας στούς Ἀθηναίους εἶπε: “Ὁ Θεός τά νῦν παραγγέλλει τοῖς ἀνθρώποις πᾶσι πανταχοῦ μετανοεῖν” (Πραξ. 17, 30). Αὐτός εἶναι ὁ δρόμος ἐξόδου ἀπό τή συμφορά».

Ὁ Σεβ. Σπάρτης κ. Εὐστάθιος διά τά ἐκκλησιαστικά ἱδρύματα καί τούς μύθους περί τήν Ἐκκλησίαν

Εἰς συνέντευξιν εἰς τήν ἱστοσελίδα «notospress.gr» καί εἰς τόν Ραδιοφωνικόν Σταθμόν «Νότος 94,9 fm» ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Σπάρτης καί Μονεμβασίας κ. Εὐστάθιος ὁμιλεῖ διά τά ἱδρύματα τῆς Ἐκκλησίας, τήν τραγικήν κρατικήν ἀνεπάρκειαν, τόν μῦθον τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας καί τήν ἀνάγκην πάσης μικρᾶς βοηθείας. Συμφώνως πρός ὅσα εἶπεν εἰς συνέντευξιν «πασχίζει καί δακρύζει» διά τά ἱδρύματα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Εἰς τήν ἰδίαν συνέντευξιν: «Γιά πρώτη φορά, κατʼ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἀνοίγει ὄχι μόνον τὰ χαρτιὰ του, ἀλλὰ καὶ τὴν καρδιά του σὲ μία ἀπευθείας ἐπικοινωνία μὲ τὸ ἀναγνωστικὸ καὶ τηλεοπτικὸ κοινὸ καὶ ἀκροατήριο καὶ ἐξηγεῖ τὴ δυσχερῆ θέση στὴν ὁποία ἔχουν περιέλθει τὰ Ἱδρύματα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας στὴ δίνη τῆς οἰκονομικῆς κρίσης καὶ συγκυρίας. Δὲν διστάζει νὰ ἀναφερθεῖ στὶς γραφειοκρατικὲς ἀγκυλώσεις, ἀλλὰ καὶ στὴν κρατικὴ ἀνεπάρκεια, ποὺ στερεῖ ἀπὸ τὰ Ἱδρύματα πόρους καὶ ἀσφαλιστικὲς εἰσφορὲς,

ποὺ δικαιοῦνται. Ἀναφέρεται στὸν ἀποδεκατισμὸ τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, ποὺ ἀδίκως καὶ ἐσφαλμένα ἀποτελεῖ ἕνα παρατραβηγμένο μῦθο στὴν κοινωνία. Ἀπαντᾶ στὴν ἐρώτηση, γιατί δημιούργησε ἕνα πλέγμα Ἱδρυμάτων ποὺ δύσκολα, πλέον, μποροῦν νὰ συντηρηθοῦν, ἀλλὰ καὶ στὴν ἐρώτηση ἂν μὲ τὸ ἔργο του στὴν Μητρόπολη Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης ἔχει προκαλέσει ὡς ὑπερέχων ὀργανισμὸς καὶ φορέας σύνθετου καὶ πολυετοῦς κοινωνικοῦ ἔργου στὴ Λακωνία. Δακρύζει ὅταν θυμᾶται τὴν συγκινητικὴ συνεισφορὰ ἁπλῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ διακεκριμένων πολιτῶν καὶ ἑρμηνεύει τὴν ἔκκλησή του γιὰ “1€ ἀπὸ κάθε πολίτη τὴν ἡμέρα” γιὰ τὴν στήριξη τῶν Ἱδρυμάτων. Ἀπό τὴν συνέντευξη προκύπτει ὅτι τὰ Ἱδρύματα, στὰ ὁποῖα ἐργάζονται 150 ἐργαζόμενοι, ἔχουν ἀνάγκη στήριξης ὄχι μόνον γιὰ τὴν φιλοξενία τῶν ἀναξιοπαθούντων συνανθρώπων μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν διασφάλιση τῆς ἐργασίας τοῦ προσωπικοῦ».

Ἀρχιεπίσκοπος: Εἴμεθα θύματα μίας τραγικῆς τοκογλυφίας

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος εἰς συνέντευξιν, τὴν ὁποίαν παρεχώρησεν εἰς τὴν τηλεόρασιν τοῦ «Σκάϊ» καὶ εἰς τὸν δημοσιογράφον κ. Γ. Αὐτιάν, ἀναφερόμενος εἰς τὴν κατάστασιν, τὴν ὁποίαν διέρχεται ἡ Ἑλλάς, ἐτόνισε μεταξὺ ἄλλων ὅτι: «Ἔχουμε γίνει θύματα μίας τραγικῆς περίπτωσης τοκογλυφίας». Προσθέτων ὅτι: «Οἱ Ἕλληνες βιώνουμε ἕνα περίεργο πόλεμο, νιώθω ὅτι βρισκόμαστε ὑπὸ κατοχὴ καὶ ἡ κυριαρχία μας ὑποχωρεῖ». Ἀκολούθως ὡμίλησε διὰ τὴν δημοκρατίαν ὑπογραμμίζων ὅτι ἔχομεν «καθοδηγουμένη δημοκρατία». Ἐκάλεσε δὲ τοὺς φί-

λους μας «νὰ σεβασθοῦν τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὴν ἱστορία μας. Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στὴν Εὐρώπη σήμερα ἀποτελεῖ ἐκτροπὴ ἀπὸ τὶς ρίζες καὶ τὶς ἀρχὲς τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης». Ἀκολούθως ἐπεσήμανε τοὺς κινδύνους «ἀπὸ τὴν ἀπο–ἱεροποίηση καὶ τὸν εὐτελισμὸ τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νὰ μετατρέπεται σὲ ἀντικείμενο ἐκμετάλλευσης». Τέλος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀνεφέρθη εἰς τὸ φιλότιμον τοῦ Ἕλληνος, ὑπογραμμίζων ὅτι αὐτὸ ἀποτελεῖ ἐλπίδα αἰσιοδοξίας.

Ἔχει κάνει 15.200 ἀποφυλακίσεις εἰς ὅλον τὸν κόσμον

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ: «ΛΗΣΤΕΣ ΚΑΙ ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ» Τί λέγει διὰ τὴν συνάντησιν (ἐξομολόγησιν) μὲ τὸν Πάσσαρην

Ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Γερβάσιος Ραπτόπουλος, ὁ ὁποῖος εἶναι ὑποψήφιος διὰ τὸ βραβεῖον Νόμπελ καὶ εἶναι γνωστὸς τόσον εἰς τὴν Ἑλλάδα ὅσον καὶ εἰς τὸ ἐξωτερικὸν διὰ τὸν ἀγῶνα, τὸν ὁποῖον κάμνει ὑπὲρ τῶν φυλακισμένων, παρεχώρησε συνέντευξιν εἰς τὴν ἐφημερίδα «Ἡ Ἑλλάδα αὔριο». Συμφώνως πρὸς τὸ ρεπορτάζ:

«Τριάντα πέντε χρόνια ἀγώνα καὶ 15.200 ἀποφυλακίσεις κρατουμένων ἀνὰ τὸν κόσμο μετρᾶ ὁ Ἕλληνας Ἀρχιμανδρίτης Γερβάσιος Ραπτόπουλος, ποὺ στὰ 81 του χρόνια καὶ ὑποψήφιος γιὰ τὸ Νομπὲλ Εἰρήνης σχολιάζει στὴν ἐφημερίδα “Ἡ Ἑλλάδα αὔριο” πὼς κανένα βραβεῖο δὲν ἀγγίζει τὴν ψυχή του ὅσο ἡ προσφορὰ στὸν ἄνθρωπο. Ὁ πατέρας Γερβάσιος, τὸν ὁποῖο ἀποκαλοῦν καὶ “ἅγιο τῶν φυλακισμένων” ἔχει χωρέσει στὴν ἀγκαλιά του 15.200 κρατούμενους σωφρονιστικῶν ἱδρυμάτων ἀπὸ ὅλο τὸν πλανήτη πού, ὅπως ἀναφέρει ἡ

ἐφημερίδα, χάρη στὸν Γέροντα, κατάφεραν νὰ πετάξουν πρὸς τὴν ἐλευθερία. “Ἕως σήμερα ἔχουμε συγκεντρώσει 4,1 ἑκατομμύρια γιὰ νὰ ἐξαγοράσουμε ποινὲς ἄπορων κρατουμένων”, λέει ὁ ἴδιος, ἐνῶ ἀναφέρεται καὶ στοὺς ἀφανεῖς φιλάνθρωπους Ἕλληνες καὶ ὁμογενεῖς, ποὺ συμμερίζονται τὸ ὅραμά του καὶ δίνουν ἀκόμη καὶ ἕνα εὐρὼ ἀπὸ τὸ λιγοστὸ εἰσόδημά τους. Ὁ πατέρας Γερβάσιος, ποὺ ἔχει ἐπισκεφτεῖ δεκάδες κρατούμενους, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τὸν Κώστα Πάσσαρη, δὲν βλέπει στὸ πρόσωπό του ἕνα δολοφόνο. “Ληστὲς καὶ φονιάδες εἶναι ὅλοι παιδιά μου, ἐγὼ σὰν κληρικὸς βλέπω μόνο χαμένα παιδιά”, δηλώνει ὁ ἴδιος καὶ συμπληρώνει πὼς ἦταν χρέος του νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸν ἔγκλειστο, ὅταν πρὶν ἀπὸ χρόνια ζήτησε νὰ τὸν δεῖ. “Ἦταν συντετριμμένος καὶ ἐξομολογοῦνταν ἐπὶ 1,5 ὥρα. Πῆγα καὶ δεύτερη καὶ τρίτη φορά, τελευταία φορὰ τὸν εἶδα πρὶν ἀπὸ 10 μέρες. Ποτὲ δὲν μοῦ ἔχει ζητήσει τίποτα, μόνο τὴν ἀγάπη”, δηλώνει ὁ πατέρας Γερβάσιος λέγοντας πὼς ὁ Πάσσαρης ἔχει μετανιώσει καὶ προσεύχεται γιὰ τοὺς σκοτωμένους του. Μεταξὺ τῶν βαρυποινιτῶν, ποὺ ἐπισκέπτεται εἶναι καὶ οἱ καταδικασμένοι τῆς ὀργάνωσης “17 Νοέμβρη”, ἀλλὰ καὶ ἕνας στρατηγὸς τῆς 21ης Ἀπριλίου».

Ἀπάντησις τοῦ «Ο.Τ.» εἰς ὡρισμένους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας

Καλεῖ τοὺς μαθητὰς νὰ τὴν ἐκμανθάνουν πολὺ καλῶς

ΕΙΣ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟΝ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ Ο ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Ο ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΩΝ

Πολλοί Σεβ. Μητροπολῖται, παλαιοὶ καὶ νέοι, προέβησαν εἰς δηλώσεις, διὰ τοὺς λαθρομετανάστας εἰς τὴν Ἑλλάδα. Ὅλοι των καταδικάζουν τὰς βιαίας πρακτικὰς τῆς «Χρυσῆς Αὐγῆς» ἐναντίον των. Ὅλοι των ἐνθυμοῦνται τὸν Χριστὸν καὶ τὸ Εὐαγγέλιον, τὸ ὁποῖον εἶναι ἐναντίον τοῦ ρατσισμοῦ καὶ ὑπὲρ τῆς φιλανθρωπίας. Ἄλλωστε καὶ ὁ Χριστός —θὰ προσθέσωμεν ἡμεῖς– κατὰ τοὺς πρώτους μῆνας τῆς ἐπιγείου ζωῆς του ἔγινε μετανάστης, ἀφοῦ μαζὶ μὲ τὴν Παναγίαν καὶ τὸν Ἰωσὴφ διέφυγαν εἰς τὴν Αἴγυπτον, διὰ νὰ γλυτώση ἀπὸ τὸν Ἡρώδην. Ὁμολογουμένως αἱ Εὐαγγελικαὶ θέσεις τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν εἶναι συγκινητικαὶ καὶ Ὀρθοδοξότατοι. Τί γίνεται ὅμως μὲ τὴν Ἑλλάδα, ἡ ὁποία συρρικνώνεται δημογραφικῶς; Τὰ ἐπίσημα στοιχεῖα τῶν ὑπηρεσιῶν τοῦ Κράτους κατέδειξαν ὅτι οἱ Ἕλληνες εἶναι κατὰ ἕνα ἑκατομμύριον ὀλιγώτεροι εἰς σύγκρισιν μὲ τὴν προηγουμένην ἀπογραφήν, ἡ ὁποία διεξάγεται εἰς τὸν τόπον μας ἀνὰ δέκα ἔτη. Ἡ κατάστασις ἐκτιμᾶται ὅτι θὰ ἐπιδεινωθῆ καὶ οἱ Ἕλληνες θὰ μειωθοῦν ἀκόμη περισσότερον, διότι τὸ πολιτικὸν σύστημα καὶ ἡ τριτοκομματικὴ κυβέρνησις ἀπαξιώνει καὶ κτυπᾶ τὸν ἱερὸν θεσμὸν τοῦ γάμου, μὲ τὰς μειώσεις μισθῶν, τὰ ἐξευτελιστικὰ μεροκάματα, τὰ ὁποῖα ἀποτρέπουν τοὺς νέους καὶ τὰς νέας νὰ νυμφευθοῦν, τὴν βαρυτάτην φορολογίαν τῶν οἰκογενειῶν, αἱ ὁποῖαι ἔχουν τέκνα (τεκμήριον φορολογικῶς εἶναι πλέον ἕκαστον τέκνον), τὰ «χαράτσια» ἐπὶ τῶν οἰκογενειακῶν προϋπολογισμῶν, τὰ «χαράτσια» ἐπὶ τῆς ἀκινήτου περιουσίας καὶ τῆς ἐπερχομένης βαρείας φορολογίας ἀκόμη καὶ ἐπὶ τῶν ἀγροκτημάτων. Ἀποκαλύψεις τοῦ ἡμερησίου τύπου, ὁ ὁποῖος εἶναι φίλα προσκείμενος πρὸς τὴν τριτοκομματικὴν κυβέρνησιν ὑποστηρίζει ὅτι πολλὰ νὲα ζευγάρια διακόπτουν τὴν κύησιν τέκνων, διότι τὸ οἰκονομικὸν περιβάλλον εἶναι ἀβέβαιον. Αἱ κυβερνήσεις τῶν μνημονείων (διακομματικῶς) ἀπεφάσισαν νὰ μὴ παρέχεται ἰατροφαρμακευτικὴ καὶ νοσοκομειακὴ περίθαλψις εἰς τοὺς ἀνασφαλίστους πολίτας αὐτῆς τῆς χώρας, Ἕλληνας καὶ Ἀλλοδαπούς. Τὰ τέκνα τῶν Ἑλλήνων μὲ δύο καὶ τρία πτυχία μεταναστεύουν εἰς τὸ ἐξωτερικόν. Τὸ αὐτὸ πράττουν καὶ οἱ Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ἀπασχολοῦν-

ται εἰς χειρωνακτικὰς ἐργασίας. Εἰς τὴν Ἑλλάδα τοῦ 21ου αἰῶνος οἱ ἡλικιωμένοι πρέπει νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν ζωήν, διὰ νὰ διασωθοῦν τὰ ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα, οἱ νέοι εἶναι ἄνεργοι καὶ ἀνασφάλιστοι καὶ ὀφείλουν νὰ «δραπετεύσουν» εἰς τὸ ἐξωτερικόν, διὰ νὰ ζήσουν, καὶ ὁ θεσμὸς τῆς οἰκογενείας εἶναι ὑπὸ ἐξοντωτικὸν οἰκονομικὸν διωγμόν. Τὰ στοιχεῖα τῶν ὑπηρεσιῶν τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Στατιστικῆς ὑπηρεσίας καταδεικνύουν ὅτι 550.000 παιδιὰ εἰς τὴν Ἑλλάδα ὑποσιτίζονται, ἐνῶ ἄλλα 100.000 ἐγκαταλείπουν τὰ σχολεῖα ὑποχρεωτικῆς καὶ Μέσης Ἐκπαιδεύσεως, διὰ νὰ ἐργασθοῦν διὰ ἕνα κομμάτι ψωμί, ἄνευ ὡραρίου καὶ ἀνασφάλιστα. Διερωτώμεθα οἱ Σεβ. Μητροπολῖται, οἱ ὁποῖοι ἀνεκάλυψαν εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ λαθρομετανάστου τὸ πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἀνεκάλυψαν εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ τὴν ἑλληνικὴν οἰκογένειαν, τοὺς νέους καὶ τὰς νέας τῶν ἑλληνικῶν οἰκογενειῶν; Ἐπὶ εἴκοσι ἔτη ὁλόκληρος ὁ Ἑλληνισμὸς παρέχει φιλοξενίαν καὶ ἀγάπην εἰς ὅλους τοὺς εἰσελθόντας παρανόμως εἰς τὴν Χώραν μας. Ἡ κατάστασις μὲ τοὺς λαθρομετανάστας δὲν εἶναι παροδικόν φαινόμενον. Εἶναι ἕνα φαινόμενον, τὸ ὁποῖον στηρίζεται εἰς ὀργανωμένον σχέδιον, τὸ ὁποῖον ὑπηρετεῖ τὸ Ἰσλαμικὸν τόξον, δουλεμπορικὰ κυκλώματα ἀλλὰ καὶ ντόπια οἰκονομικὰ συμφέροντα. Ἤδη τὸ σχέδιον αὐτὸ ἔχει καταλυτικὰς ἐπιπτώσεις εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἀ φοῦ εἰς τὴν Χώραν ἐπανῆλθον ἀσθένειαι, αἱ ὁποῖαι εἶχον ἐξαφανισθῆ ἀπὸ τὴν δεκαετίαν τοῦ 1960, τὸ ἔγκλημα θεριεύει διὰ ἀσήμαντον ἀφορμήν, αἱ ἐργασιακαὶ σχέσεις ἀ νετράπησαν καὶ οἱ Ἕλληνες καὶ αἱ Ἑλληνίδες ἐργάζονται μὲ τοὺς ὅρους, μὲ τοὺς ὁποίους ἐργάζονται οἱ λαθρομετανάσται. Ἐπὶ πλέον ἀπὸ Ἔθνος ἀνάδελφον γίναμε Ἔθνος πολυφυλετικόν. Τοῦτο ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴν προσαρμογὴν τῆς Παιδείας, τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἰς τὰς «ἀνάγκας» τῆς νέας πραγματικότητος. Αἱ «εἰσβολαί» παρανόμων μεταναστῶν ἀπὸ ὅλα τὰ σημεῖα τῆς Ἀφρικῆς καὶ τῆς Ἀσίας συνεχίζονται καθημερινῶς. Ἡ Τουρκία μέσῳ τῆς παρανόμου μεταναστεύσεως ἐποικίζει τὴν Ἑλλάδα καὶ τὰς νήσους, κυρίως, τοῦ Αἰγαίου μὲ κατατρεγμένους καὶ μὴ Μουσουλμάνους προερχομένους ἀπ᾽ ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ πλανήτου.

Ἐρωτῶμεν τοὺς Σεβ. Μητροπολίτας, οἱ ὁποῖοι δηλώνουν ὅτι εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ λαθρομετανάστου βλέπουν τὸ πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ καὶ ὡς ἐκ τούτου ὀφείλουν νὰ βοηθοῦν: Ἕως πότε ὁ Ὀρθόδοξος Ἕλλην πιστός, ὁ ὁποῖος εἶναι γονατισμένος, ἀπελπισμένος, τιμωρημένος ἀπὸ τοὺς προτεσταντικοὺς καὶ φιλοπαπικοὺς λαοὺς τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως πρέπει νὰ βάζει τὸ «χέρι στὴν τσέπη», διὰ νὰ βοηθᾶ συνανθρώπους μας, οἱ ὁποῖοι ἔρχονται παρανόμως εἰς τὴν Ἑλλάδα βάσει ὀργανωμένου ἀνθελληνικοῦ σχεδίου. Δὲν εἶναι ἕνα κῦμα προσφύγων, ἐξαιτίας πολεμικῶν συγκρούσεων ἢ ἐμφυλίου πολέμου. Εἶναι ἕνα διαρκὲς φαινόμενον ἐπαναλαμβανόμενον καθημερινῶς. Εἰς τὸ σχέδιον αὐτὸ ὤφειλε πρώτη ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία μετὰ τοῦ ἱεροῦ κλήρου νὰ εἶχεν ἀντιδράσει. Δὲν τὸ ἔπραξε δυστυχῶς ὑπηρετοῦσα τὰ σχέδια τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων καὶ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, ἡ ὁποία μὲ πολὺ δυναμικὸν τρόπον ἐπέβαλε τὴν διαγραφὴν τοῦ Θρησκεύματος ἀπὸ τὰς Ἀστυνομικὰς Ταυτότητας. Εἴμεθα ἐναντίον τῆς βίας ἀπὸ οἱονδήποτε πολιτικὸν χῶρον καὶ ἂν προέρχεται. Εἴμεθα ὅμως καὶ ἐναντίον τῆς διαλύσεως τῆς Χώρας, τῆς καταστροφῆς τῆς πολιτιστικῆς καὶ θρησκευτικῆς ταυτότητος ἀλλὰ καὶ ἐναντίον τῆς συρρικνώσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ. Δὲν δυνάμεθα νὰ συντηρῶμεν ἑκατοντάδας χιλιάδας λαθρομεταναστῶν (Δὲν ὁμιλοῦμεν διὰ τοὺς μετανάστας, οἱ ὁποῖοι εἰσῆλθον παρανόμως, ἐνομιμοποιήθησαν, ἔφεραν τὰς οἰκογενείας των εἰς τὴν Ἑλλάδα ἢ τὰς ἐδημιούργησαν εἰς τὴν Χώραν μας) τὴν στιγμὴν κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ Ἑλλὰς ἔχει καταρρεύσει οἰκονομικῶς καὶ οἱ Ἕλληνες ἔχουν ἀρχίσει καὶ στεροῦνται καὶ τῶν καταναλωτικῶν εἰδῶν πρώτης ἀνάγκης. Σεβόμεθα τοὺς ἀνθρώπους αὐτούς, οἱ ὁποῖοι πληρώνουν τρεῖς, πέντε, δώδεκα καὶ δεκαπέντε χιλιάδας εὐρώ, διὰ νὰ ἔλθουν εἰς τὴν Ἑλλάδα. Δὲν δυνάμεθα, ὅμως νὰ τοὺς παράσχωμεν ἄλλην βοήθειαν οὔτε καὶ νὰ ἀποδεχθῶμεν τὴν περαιτέρω ἅλωσιν τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὰς Μεγάλας καὶ ἰσχυρὰς Μουσουλμανικὰς χώρας ἢ καὶ τὰ διεθνῆ δουλεμπορικὰ οἰκονομικὰ κέντρα, τὰ ὁποῖα θησαυρίζουν ἀπὸ τὴν παράνομον διακίνησιν πολιτῶν ἀπὸ τὴν Ἀφρικὴν καὶ τὴν Ἀσίαν.

Ἂν οἱ πολιτικοί, οἱ διανοούμενοι, οἱ ψευδοκουλτουριάρηδες, οἱ «ἐθνικοί» ἐργολάβοι καὶ «ἐθνικοὶ» προμηθευταὶ ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἐκκλησιαστικοὶ παράγοντες ἔχουν ἄλλην ἄποψιν, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι μὲ τὴν ἄποψίν των συμπορεύεται καὶ ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Αὐτὸ ἂς τὸ γνωρίζουν καὶ οἱ Σεβ. Μητροπολῖται, οἱ ὁποῖοι δὲν συναντοῦν εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ «γονατισμένου», ταπεινωμένου καὶ ἐξαθλιωμένου Ἕλληνα τὸ πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ. Ναὶ Σεβ. Μητροπολῖται, ὁ Χριστὸς ὑπῆρξε λαθρομετανάστης. Ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί κάναμε τά πάντα διά νά βοηθήσωμεν τούς λαθρομετανάστας ὡς τονίζομεν καί εἰς ἄλλον σημεῖον τοῦ παρόντος σημειώματος. Σήμερον ὅμως ἀδυνατοῦμεν νά παράσχωμεν βοήθειαν, διότι 1ον) ἡ Πατρίς μας ἐχρεωκόπησε καί 2ον) ἡ λαθρομετανάστευσις εἶναι κατευθυνομένη. Ἐσεῖς Σεβ. Μητροπολῖται δὲν βλέπετε τὴν ἀρνητικὴν πορείαν τῆς Πατρίδος, δὲν βλέπετε ὅτι ἡ λαθρομετανάστευσις εἶναι κατευθυνομένη, δὲν βλέπετε ὅτι ἡ μετανάστευσις αὐτὴ δὲν ἔχει οὐδεμίαν σχέσιν μὲ τὴν μετανάστευσιν τῶν Ἑλλήνων εἰς τὸ ἐξωτερικόν, οἱ ὁποῖοι φεύγουν μὲ διακρατικὰς συμβάσεις; Δὲν βλέπετε, ἐπίσης, τὸ πρόβλημα τοῦ δημογραφικοῦ; Ἀλήθεια ἔχετε ἀναρωτηθῆ τί θὰ γίνη εἰς τὴν Ἑλλάδα μετὰ ἀπὸ ὀλίγα ἔτη, ὅταν εἰς πολλὰς Ἀφρικανικὰς καὶ Ἀσιατικὰς χώρας, θὰ ἔχωμεν ἑπταετῆ ξηρασίαν ὡς λέγουν οἱ Μετερεωλόγοι καὶ ἄλλοι εἰδικοί; Ὅλαι αἱ ἐκτιμήσεις λέγουν ὅτι τότε θὰ ἔχωμεν μεγάλας μετακινήσεις πληθυσμῶν καὶ ἕν σημαντικὸν τμῆμα, ἐξ αὐτῶν θὰ μετακινηθῆ πρὸς τὴν Ἑλλάδα. Ἡ Ἐκκλησία δὲν στηρίζεται μόνον εἰς τοὺς Ἐπισκόπους καὶ τὸν ἱερὸν κλῆρον, στηρίζεται καὶ εἰς τὸν λαόν. Οὗτος πλέον ἀφήνει τὰ παγκάρια ἄδεια «διότι δὲν ἔχει χρήματα». Διὰ τοῦτο ἂς προβληματισθοῦν οἱ Σεβ. Μητροπολῖται, ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι εἰς τὸ θέμα τῆς λαθρομεταναστεύσεως, συμπλέουν μὲ τὰ κόμματα τῆς ἀθεΐας, τὰ ὁποῖα τὴν στηρίζουν (τὴν λαθρομετανάστευσιν), ἐκθειάζουν τοὺς Μητροπολίτας, οἱ ὁποῖοι συμπλέουν εἰς τὸ ζήτημα αὐτὸ μετ᾽ αὐτῶν καὶ κάνουν ὑποδείξεις εἰς τὴν Ἐκκλησίαν διὰ τὸν τρόπον, μὲ τὸν ὁποῖον ὀφείλει νὰ δραστηριοποιῆται διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τοῦ φαινομένου. Γ. ΖΕΡΒΟΣ

Τὸ Βατικανὸν ἀποδεικνύει ὅτι εἶναι κράτος, ἐνῶ ὁ πάπας ἔχει πολὺ μεγάλην περιουσίαν

Η ΑΘΕΑΤΟΣ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ, ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑ ΕΤΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑΝ ΒΑΤΙΚΑΝΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ

ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ

Ἐτάχθη ἐναντίον τῆς ἐκπαιδευτικῆς μεταρρυθμίσεως τοῦ 1976 καὶ τῆς καταργήσεως τῶν τόνων καὶ τῶν πνευμάτων κατὰ τὸ 1982 Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος εἰς πρόσφατον συνάντησίν του μὲ μαθητὰς καὶ μαθητρίας τοῦ Λυκείου ἀπὸ τὴν Σίδνον τῆς Θεσσαλονίκης εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον τοὺς ὑπενθύμισε τὸ χρέος των νὰ ἐκμανθάνουν πολὺ καλῶς τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν, ἡ ὁποία ἐπλούτισε τόσας ἄλλας γλώσσας τοῦ κόσμου. Ὡς εἶπε θὰ «πρέπει νὰ αἰσθανόμεθα ἐντροπὴ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι δυστυχῶς δὲν ἐκτιμοῦμε τὸν θησαυρὸ τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης ὅσο τὸν ἐκτιμοῦν οἱ ξένοι». Συμφώνως πρὸς ὅσα μετέδωσεν ὁ στενὸς συνεργάτης του καὶ φωτογράφος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κ. Νικόλαος Μαγγίνας, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἶπεν: «“Θὰ ἔπρεπε νὰ αἰσθανόμεθα ἐντροπὴν”

“Ἔχουμε ἕνα θησαυρό, ποὺ λέγεται ἑλληνικὴ γλῶσσα τοῦ ὁποίου τὴν ἀξία δὲν ἐκτιμοῦμε ἐμεῖς τόσο ὅσο τὴν ἐκτιμοῦν οἱ ξένοι, οἱ ὁποῖοι τὴν ἐκμανθάνουν ἐμβαθύνοντας σὲ αὐτήν. Εἶναι ἕνα γεγονός, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ μᾶς κάνει νὰ αἰσθανόμεθα ἐντροπήν, ὅτι οἱ ξένοι ἀσχολοῦνται περισσότερον μὲ τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν, μὲ αὐτὸν τὸν ἀνεκτίμητον καὶ ἀνεξάντλητον θησαυρόν, παρὰ ἐμεῖς», συνέχισε ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς μαθητές. Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἔκανε ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στὴ γλωσσικὴ μεταρρύθμιση τοῦ 1976 καθὼς καὶ στὴν κατάργηση τῶν τόνων καὶ τῶν πνευμάτων ἀπὸ τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1982. “Ἔκτοτε ὁλοένα καὶ φτωχαίνει, καὶ στὶς τηλεοράσεις ποὺ παρακολουθοῦμε καὶ στὰ σχολεῖα καὶ γε-

νικὰ στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία αὐτὸς ὁ θησαυρὸς διαρκῶς καὶ καθίσταται φτωχότερος, πιὸ ἀδύναμος, γι᾽ αὐτὸ καὶ πάντοτε ἀπευθύνομαι στοὺς φιλολόγους καθηγητὰς καὶ στοὺς μαθητὰς καὶ ὑπενθυμίζω τὸ χρέος νὰ ἐκμανθάνουν καλὰ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἡ ὁποία πλούτισε τόσες ἄλλες γλῶσσες τοῦ κόσμου δανείζοντας ἐπιστημονικοὺς ὅρους καὶ πάρα πολλὲς ἄλλες λέξεις. Σὲ μερικὲς περιπτώσεις ἔχουν ἐκδοθεῖ βιβλία, στὰ ὁποῖα ἀπαριθμοῦνται αὐτὲς οἱ λέξεις, ποὺ ἔχουν δανεισθεῖ οἱ ξένες γλῶσσες ἀπὸ τὴ δική μας τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα”.

“Οἱ ἐξαιρέσεις μᾶς δίνουν ἐλπίδα ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα μας δὲν θὰ σβήσει”

Καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης διερωτήθηκε: “Γιατί οἱ Γάλλοι δὲν κατήργησαν τοὺς τόνους στὴ γλῶσσα τους; Γιατί οἱ Ρῶσοι ἐπιμένουν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ ἔχουν τὸ κυριλλικὸ ἀλφάβητο καὶ δὲν υἱοθετοῦν τὸ λατινικὸ ἀλφάβητο; Καὶ αὐτοὶ θὰ μποροῦσαν, γιὰ νὰ φανοῦν πιὸ μοντέρνοι καὶ πιὸ σύγχρονοι νὰ ἀλλάξουν οἱ Ρῶσοι τὸ ἀλφάβητο, νὰ καταργήσουν οἱ Γάλλοι τοὺς τόνους στὴ γλῶσσα τους, ὅπως τοὺς καταργήσαμε ἐμεῖς, νομίζοντας ὅτι θὰ γίνουμε πιὸ σύγχρονοι καὶ πιὸ προοδευτικοί. Μὲ ἱκανοποίηση παρακολουθῶ ὅτι πολλὰ συγγράμματα καὶ λεγομένων προοδευτικῶν συγγραφέων, καὶ σήμερα μετὰ τριακονταετία, ποὺ πέρασε ἀπὸ τὴν τελευταία γλωσσικὴ μεταρρύθμιση, ἐξακολουθοῦν νὰ τυπώνονται στὸ πολυτονικό. Εὐτυχῶς, ποὺ ὑπάρχουν αὐτὲς οἱ ἐξαιρέσεις, ποὺ μᾶς δίνουν τὴν ἐλπίδα ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα μας δὲν θὰ σβήσει τελικά, ἀλλὰ θὰ ἀντέξει σὲ αὐτοὺς τοὺς πειρασμοὺς καὶ σὲ αὐτὲς τὶς θύελλες τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ».

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΝΕΨΥΧΩΣΕ, ΠΡΟΕΦΥΛΑΞΕ ΚΑΙ ΕΦΕΡΕ ΤΗΝ ΝΙΚΗΝ ΕΙΣ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟ 1940

Ἡ ἐμμονὴ τοῦς σημερινοῦ Πάπα εἰς τὰς κακοδοξίας, ἡ ἐντατικοποίησις τῆς δράσεως τῆς Οὐνίας ὑπ᾽ αὐτοῦ εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων

Εἰς τὰς ἀρχὰς Ὀκτωβρίου τὸ Βατικανὸν ἑώρτασε τὰ πεντήκοντα ἔτη ἀπὸ τὴν πραγματοποίησιν τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου, ἡ ὁποία διετήρησεν ἀναλλοιώτους ὅλας τὰς αἱρέσεις καὶ τὰς κακοδοξίας τοῦ Παπισμοῦ. Εἰς τὰς ἑορταστικὰς ἐκδηλώσεις παρευρέθη καὶ ὁ Οἰκ. Πατριάρχης, ὁ ὁποῖος συμπροσευχήθη μετὰ τοῦ Πάπα εἰς τὴν πλατεῖαν τοῦ Ἁγίου Πέτρου τῆς Ρώμης, ἐνῶ εἰς ὁμιλίαν του ἐξύμνησε τὰς ἀποφάσεις τῆς Β´Βατικανῆς Συνόδου καὶ τὴν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων ὑπὸ τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου. Τὴν ἀθέατον ὅμως πλευρὰν τοῦ ἑορτασμοῦ παρουσιάζει ὁ ἐκ τῶν ἐκκλησιαστικῶν συντακτῶν καὶ ἐκ τῶν στενῶν συνεργατῶν τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου κ. Γεώργιος Παπαθανασόπουλος, μὲ κείμενον τὸ ὁποῖον ἀνήρτησεν εἰς τὴν ἔγκυρον ἱστοσελίδα «Θρησκευτικά». Οὗτος γράφει τὰ ἀκόλουθα:

«Μὲ πομπώδη τρόπο καὶ μὲ τὴν παρουσία τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τοῦ Καντέρμπουρι κ. Ρόουαν Οὐίλιαμς, ἑορτάσθηκε στὸ Βατικανὸ ἡ 50ή ἐπέτειος τῆς ἔναρξης τῆς ἐκεῖ διεξαχθείσης Β´ Συνόδου τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν. Ὅλοι οἱ ὁμιλητές, συμπεριλαμβανομένου τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου, ἐξύμνησαν τά, κατὰ τὴν ἄποψή τους, θετικὰ σημεῖα τοῦ γεγονότος. Ὅμως ὑπάρχει καὶ ἡ ἀθέατη, ἡ κρυπτόμενη πλευρὰ τοῦ ἑορτασμοῦ, ποὺ δὲν προβλημάτισε τοὺς παρευρισκόμενους. Ἴσως γιατί δὲν εἶναι εὐχάριστη. Στὰ πενήντα χρόνια, ποὺ πέρασαν (1962–2012) οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ γνώρισαν στὴν Εὐρώπη τὴ μεγαλύτερη στὴν ἱστορία τους ὑποχώρηση τῆς χριστιανικῆς πίστης. Ἀντίθετα ἡ Ὀρθοδοξία, μετὰ τὴ σκληρότατη δοκιμασία στὸ καμίνι τοῦ ἀθεϊσμοῦ καὶ τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, γνωρίζει ἄνθηση στὴν Εὐρώπη. Θὰ ἀναφέρουμε τὸ χαρακτηριστικὸ παράδειγμα τῆς Γαλλίας, χώρας μὲ ἔντονη τὴν παρουσία τῶν Καθολικῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀντιχριστιανικῶν δυνάμεων. Στὰ 1966 χειροτονήθηκαν σὲ ὅλη τὴ χώρα 600 κληρικοί, ἐνῶ στὰ 2009 μόνο 89. Πρόσφατη (Σημ. Δημοσιεύθηκε στὶς 10 Ὀκτωβρίου τοῦ 2012) δημοσκόπηση τοῦ Ἰνστιτούτου IFOP καὶ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Γαλλικῆς Ἐφημερίδας "La Croix" δείχνει πὼς τὸν Μάρτιο τοῦ 1961 τὸ 92% τῶν Γάλλων ἦσαν βαπτισμένοι καὶ τὸ 2012 εἶναι τὸ 80%. Τὸ 1962 στὴ Θεία Λειτουργία πήγαινε τακτικὰ τὸ 38% τῶν πιστῶν καὶ τὸ 2012 μόνο τὸ 7%. Ἐπίσης τὸ 1961 τὸ 26% τοῦ 92% τῶν βαπτισμένων Γάλλων ποτὲ δὲν πήγαινε στὴν Ἐκκλησία,

Τοῦ κ. Γεωργίου Παπαθανασοπούλου

ἐνῶ τὸ 2012 ἀπὸ τὸ 80% τῶν βαπτισμένων Γάλλων ποτὲ δὲν πηγαίνει τὸ 58%! Ὁ ἐρευνητὴς τῆς κοινωνιολογίας τῆς θρησκείας Γκὺ Μισελὰ σημειώνει ὅτι μετὰ τὰ σκάνδαλα τῆς παιδεραστίας καὶ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ποὺ εἶχαν ὡς πρωταγωνιστὲς ρωμαιοκαθολικοὺς ἱερεῖς καὶ μοναχούς, παρατηρεῖται ὄχι μόνο στὴ Γαλλία, ἀλλὰ σὲ ὅλη τὴ Δυτικὴ Εὐρώπη καὶ τὴ Βόρεια Ἀμερικὴ μία σημαντικὴ μείωση τῶν προσερχομένων πιστῶν στὴν Ἐκκλησία. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτούς, ποὺ δὲν προσέρχονται πλέον μπορεῖ νὰ μὴ ἔγιναν ἄθεοι ἢ ἀγνωστικιστές, ἀλλὰ δὲν ἀποδέχονται πλέον τὴν ὀργανωμένη Ἐκκλησία καὶ μερικοὶ μετακινοῦνται σὲ ἄλλα δόγματα καὶ σὲ ἄλλες θρησκεῖες, ἀκόμη καὶ στὸ Ἰσλάμ! Πρόσφατα ρεπορτὰζ τῆς ἐφημερίδας "Λὲ Φιγκαρὸ" ἀποκαλύπτει ὅτι στὸ Βιερζὸν (κεντρικὴ Γαλλία) ὑπάρχουν ζωηρὲς ἀντιδράσεις γιὰ τὴ συζητούμενη πώληση σὲ μουσουλμάνους καὶ μετατροπὴ σὲ τζαμὶ τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἐλουᾶ.

Κατρακύλα στὴν ἐκκοσμίκευση

Στὰ πενήντα χρόνια ἀπὸ τὴ Β´ Σύνοδο τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν ἔχει ἐπιδεινωθεῖ ἡ ἐκκοσμίκευση στὸ Βατικανό. Ἐνδεικτικὴ τῆς ἐκεῖ κατάστασης εἶναι ἡ πρόσφατη καταδίκη τοῦ ἐξ ἀπορρήτων θαλαμηπόλου τοῦ Πάπα γιὰ διαρροὴ στὸν Τύπο ἀπόρρητων προσωπικῶν ἐγγράφων καὶ σημειώσεων τοῦ Ποντίφικα. Εἶναι ἐπίσης χαρακτηριστικὸ ὅτι βιβλία ἔχουν ἐκδοθεῖ καὶ περιοδικὰ ἔχουν ἀφιερώματα γιὰ τὴ "γεωστρατηγικὴ" ἢ "γεωπολιτική" τοῦ Βατικανοῦ. Οἱ συγγραφεῖς τῶν σχετικῶν κειμένων τὸ ἀντιμετωπίζουν ὡς μία κοσμικὴ ὀντότητα, μὲ διεθνῆ διπλωματία καὶ μὲ προβολὴ τῆς πολιτικῆς καὶ τῆς οἰκονομικῆς της ἰσχύος. Σὲ διπλωματικὸ πεδίο τὸ Βατικανὸ (στοιχεῖα 2010) διατηρεῖ διπλωματικὲς σχέσεις μὲ 178 χῶρες, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ μὲ τὴν Ἑλλάδα. Σὲ δέκα ἑπτὰ χῶρες, ὅπως εἶναι ἡ Σαουδικὴ Ἀραβία, ἡ Κίνα, τὸ Βιετνὰμ καὶ ἡ Μαυριτανία, τὸ Βατικανὸ δὲν ἔχει διπλωματικὴ ἐκπροσώπηση, ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ μὲ αὐτὲς συζητήσεις καὶ ἐπίσημες ἐπισκέψεις ἀντιπροσωπειῶν. Εἰδικὰ μὲ τὴν Κίνα ὑπάρχει ἔνταση, γιατί ἡ ἐν λόγῳ χώρα θέλει νὰ ρυθμίζει τὴ δραστηριότητα καὶ τὴν ἀνέλιξη τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν κληρικῶν. Γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῆς παρουσίας τοῦ Βατικανοῦ ἀνὰ τὸν κόσμο καθιερώθηκαν ἀπὸ τὸν Πάπα Παῦλο τὸν Στ´, ἀναπτύχθηκαν σὲ πολὺ μεγάλο βαθμὸ ἀπὸ τὸν Πάπα Ἰωάννη Παῦλο

τὸν Β´ καὶ συνεχίζονται ἀπὸ τὸν σημερινὸ Πάπα Βενέδικτο ἐπισκέψεις σὲ διάφορες χῶρες, ἀνάλογα μὲ τὴ στρατηγικὴ σημασία, ποὺ ἀποδίδει σ᾽ αὐτὲς ἡ Κουρία. Λ.χ. ὁ Πάπας Ἰωάννης Παῦλος ὁ Β´ ἀπὸ τὸ 1978 ἕως τὸ 2005 ἔκαμε 143 ταξίδια καὶ πάνω ἀπὸ πέντε στὶς ΗΠΑ, στὸ Μεξικό, στὴν Ἱσπανία, στὴν πατρίδα του, τὴν Πολωνία, στὴ Γαλλία καὶ στὴν Ἱσπανία. Ὁ σημερινὸς Πάπας, παρὰ τὴν προχωρημένη ἡλικία του, ἀπὸ τὸ 2005 ἕως πρόσφατα ἐπισκέφθηκε τουλάχιστον δύο φορὲς τὴν πατρίδα του Γερμανία καὶ τὴν Ἱσπανία. Ἐπισκέφθηκε ἐπίσης, μεταξὺ τῶν ἄλλων, τὶς ΗΠΑ, τὴ Βραζιλία, τὴν Αὐστραλία, τὴν Πολωνία, τὴν Ἀγγλία, τὴ Γαλλία. Στὴν ἐκκοσμίκευση ὀφείλεται καὶ ἡ διπλωματικὴ γλώσσα τοῦ Βατικανοῦ, ποὺ εἶναι ἀνάλογη μὲ τὰ γεωπολιτικά του συμφέροντα καὶ ὄχι μὲ τὴν ἀλήθεια. Αὐτὸ τὸ ζήσαμε οἱ Ἕλληνες τόσο στὸ Μακεδονικὸ θέμα, ὅσο καὶ στὸ Κυπριακό.

Τὰ οἰκονομικὰ τοῦ Βατικανοῦ

Τὰ ζητήματα στὴ διαχείριση τῶν οἰκονομικῶν τοῦ Βατικανοῦ εἶναι ἕνα ἀκόμη ἀποτέλεσμα τῆς ἐκκοσμίκευσής του. Τὸ 1982 τὸ κρὰχ τῆς Ἀμβροσιανῆς Τράπεζας προκάλεσε στὸ Βατικανὸ ζημία ὕψους 241 ἑκατομμυρίων δολλαρίων. Στὰ χρόνια τῆς δεκαετίας τοῦ 1990 ἡ Τράπεζα τοῦ Βατικανοῦ ἐπένδυσε σὲ διάφορες ἀνὰ τὸν κόσμο ἑταιρεῖες δέκα δισεκατομμύρια δολλάρια. Στελέχη τοῦ Βατικανοῦ θεωρήθηκαν ὅτι συμμετεῖχαν σὲ παράνομες δραστηριότητες ξεπλύματος μαύρου χρήματος καὶ μάλιστα οἰκογενειῶν μαφιόζων. Στὰ 2010 ὁ σημερινὸς Πάπας ψήφισε νόμους, μὲ τοὺς ὁποίους καθορίστηκαν αὐστηρότερα μέτρα γιὰ τὴν καταπολέμηση τῶν παράνομων δραστηριοτήτων στὸν χρηματοοικονομικὸ τομέα. Ἐπίσης ὑπῆρξαν διαβεβαιώσεις πρὸς τὴν ΕΕ γιὰ καλὴ μαζί της συνεργασία καὶ γιὰ διαφάνεια στὶς οἰκονομικὲς δραστηριότητες τοῦ Βατικανοῦ. Ὁ Πάπας Βενέδικτος, ὡς ἀπόλυτος μονάρχης τοῦ Βατικανοῦ, θεωρεῖται ὁ τρίτος στὸν κόσμο ἰδιοκτήτης γῆς, μετὰ τὴν Βασίλισσα τῆς Ἀγγλίας Ἐλισάβετ καὶ τὸν Βασιλιὰ Ἀμπντάλα τῆς Σαουδικῆς Ἀραβίας.

Ἐμμονὴ στὶς κακοδοξίες

Ὡς πρὸς τὸν ἐκκλησιολογικὸ τομέα οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ μετὰ τὴν Β´ Βατικανὴ Σύνοδο ἐπιμένουν στὶς κακοδοξίες τους, κάτι ποὺ σημαίνει ὅτι ἀνθρωπίνως εἶναι ἀδύνατη ὁποιαδήποτε προσέγγιση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Συγκεκριμένα, ἐνῶ μὲ τὶς ληφθεῖσες σ᾽ αὐτὴν

ἀποφάσεις ὑπῆρξε ἐνδυνάμωση τῆς ἐκ μέρους τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν οἰκουμενικῆς λεγομένης κινήσεως, τὰ κείμενα ποὺ ἀκολούθησαν, ὅπως ἡ Παπικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ 1995” "Ἵνα πάντες ἕν ὦσιν" καὶ ἡ Διακήρυξη τοῦ 2000 "Dominus Iesus" τῆς ὑπὸ τὸν τότε καρδινάλιο Γιόζεφ Ράτζιν γκερ καὶ σήμερα Πάπα Βενέδικτο "Ἐπιτροπῆς γιὰ τὴ Διδασκαλία τῆς Πίστεως", διέψευσαν κάθε ἐλπίδα ὅτι οἱ Καθολικοὶ θὰ προσέρχονταν στὸν θεολογικὸ διάλογο μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους μὲ εἰλικρινῆ συναισθήματα αὐτοκριτικῆς, ταπείνωσης καὶ μετανοίας. Τὰ ἐν λόγῳ κείμενα δικαιολογοῦν ἢ καὶ ἐνισχύουν τὴν κοσμικὴ ἀντίληψη τῆς παντοδυναμίας τοῦ Πάπα ἐπὶ ὅλων τῶν Χριστιανῶν. Ἡ ἐπιμονὴ στὴν ἐντατικοποίηση τῆς δράσης τῶν Οὐνιτῶν σὲ βάρος τῶν Ὀρθοδόξων καὶ ἡ ἀφαίρεση ἀπὸ τὸν σημερινὸ Πάπα τοῦ τίτλου "Πατριάρχης τῆς Δύσης", — γιὰ νὰ ὑποδηλώσει ὅτι εἶναι Πατριάρχης ὅλου τοῦ κόσμου, κάτι ποὺ προκάλεσε τὴ διαμαρτυρία τόσο τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου ὅσο καὶ τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου—, εἶναι δύο ἀκόμη σημεῖα τοῦ πῶς τὸ Βατικανὸ ἐννοεῖ τὴν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν.

Κριτικὴ ἐκ τῶν ἔσω στὸν παπισμό

Κριτικὴ στὸν παπισμὸ δὲν κάνουν μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες, ἀλλὰ καὶ οἱ Ρωμαιοκαθολικοί. Ὁ γνωστὸς δομινικανὸς συγγραφέας Andre Jean Festugiere, σὲ κείμενο τοῦ 1972 μὲ τίτλο "Περὶ Χριστιανισμοῦ" διερωτᾶται, μὲ μίαν προφανῆ ἔκφραση ἀ γωνίας: "Γιατί ἀπὸ τὸν Χριστιανισμὸ χάθηκε κάθε μυστηριακὸ στοιχεῖο καὶ δὲν τοῦ ἔμεινε παρὰ ὁ σκελετὸς μίας ἄψυχης ἠθικολογίας;". Κριτικὸς πρὸς τὸ Βατικανὸ εἶναι καὶ ὁ γνωστὸς 84χρονος σήμερα Ἑλβετὸς Ρωμαιοκαθολικὸς ἱερέας καὶ θεολόγος Χὰνς Κούνγκ, ἐπ. καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Τυβίγγης. Ὁ Κοὺνγκ κατακρίνει τὸ Βατικανὸ γιὰ τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα καὶ γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῆς ἀγαμίας σὲ ὅλους τοὺς κληρικοὺς καὶ ζητεῖ νὰ ἐπιτραπεῖ στοὺς χωρισμένους ἔγγαμους Καθολικοὺς νὰ μποροῦν, ὑπὸ προϋποθέσεις, νὰ λάβουν τὴ θεία Κοινωνία, νὰ μποροῦν νὰ ξαναπαντρευτοῦν καὶ νὰ ἐπιτραπεῖ ἡ διακοπὴ τῆς κυήσεως σὲ ἔγγαμο γυναίκα, ποὺ κινδυνεύει ἡ ζωή της. Νὰ καθιερωθεῖ ἐπίσης ἄλλος τρόπος ἐκλογῆς τῶν Ἐπισκόπων καὶ τῶν ἱερέων, μὲ συμμετοχὴ τοῦ τοπικοῦ στοιχείου καὶ ὄχι ἀποκλειστικὰ μέσῳ τῆς κουρίας, ὅπως γίνεται ἕως σήμερα. Οἱ θέσεις του ἔχουν προκαλέσει τὴν ὀργὴ τοῦ Βατικανοῦ, ποὺ τοῦ ἔχει ἀπαγορεύσει νὰ κηρύττει».

Συμφώνως πρὸς ἀνακοίνωσιν τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου Πενταλόφου Γουμενίσσης Παιονίας, ὑπὸ ἡμερομηνίαν 28ην Ὀκτωβρίου:

«Συγκνητικές στιγμές ἔζησαν οἱ προσκυνητές τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου τήν Κυριακή 28–10–2012, ἡμέρα μνήμης τῆς ἐθνικῆς μας ἑορτῆς, ἡμέρα κατά τήν ὁποία ἑορτάζουμε ἐπίσης τήν Σκέπη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, δηλαδή τήν προστασία, πού πρόσφερε στό ἑλληνορθόδοξο Ἔθνος μας ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Στό Ἱερό Κοινόβιο, ἀμέσως μετά τήν θεία Λειτουργία καί τό καθιερωμένο κέρασμα, πραγματοποιήθηκε ὁμιλία ἀπό τόν κ. Ἀστέριο Πράτσα, ἀπόστρατο ἀξιωματικό τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας. Ὁ ὁμιλητής μᾶς μετέφερε 72 χρόνα πίσω, θυμίζοντάς μας ὅτι οἱ παπποῦδες μας πολέμησαν γιά τήν Πατρίδα ἐπάνω στά παγωμένα βουνά τῆς Βορείου Ἠπείρου, χωρίς ὑλικά ἐφόδια. Εἶχαν ὅμως ὡς ἰσχυρό ἐφόδιο μέσα στήν καρδιά τους τήν θέρμη τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς ἀγάπης πρός τόν Χριστό καί τήν Παναγία. Θυσιάστηκαν, γιά νά ζοῦμε ἐμεῖς σήμερα ἐλεύθεροι. Ὁ ἀγαπητός ὁμιλητής μᾶς ὑπενθύμισε ὅτι τή νίκη ἐπί τῶν Ἰταλῶν ἀλλά καί τήν σθεναρή ἀντίσταση κατά τῶν Γερμανῶν Ναζί δέν τήν κατήγαγαν τά ὅπλα, ἀλλά ἡ δυνατή πίστη τῶν στρατιωτῶν. Περιέγραψε ἀκόμη μέ γλαφυρότητα τό πόση βοήθεια προσέφεραν καί οἱ γυναῖκες τῆς Ἠπείρου, αὐτά “τά ξαφνιάσματα τῆς φύσης”, γιά νά θυμηθοῦμε τήν ἀείμνηστη Σοφία Βέμπο, πού κουβαλοῦσαν πολεμοφόδια, τρόφιμα, νερό καί ὅ,τι ἄλλο ἦταν ἀπαραίτητο ἐπάνω στά χιονισμένα βουνά. Περισσότερο ὅμως ὁ ὁμιλητής ἀναφέρθηκε στή φανερή προστασία τῆς Παναγίας ὑπέρ τοῦ Ἔθνους. Ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός πλεῖστες φορές ἐμψύχωσε, προφύλαξε καί ἔφερε τή νίκη στό Ὀρθόδοξο στράτευμα, πού πολεμοῦσε γιά τήν Πατρίδα. Πόσες φορές τά πιστά παλληκάρια μας δἐν ἐναπέθεσαν τήν ἐλπίδα τους ἀποκλειστικά στή βοήθεια τοῦ Θεοῦ; Καί ὁ Θεός δέν τούς ἐγκατέλειψε. Πόσοι δέν πρόσφεραν μέ αὐταπάρνηση τή ζωή τους ἐπάνω σέ κάποια χιονισμένη βουνοπλαγιά, παραμένοντας ἀφανεῖς ἥρωες, προσδοκώντας “Ἀνάσταση νεκρῶν”;... Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός “εἴτε ζεῖ εἴτε ἀποθνήσκει” γιά τόν Χριστό ζεῖ ἤ ἀποθνήσκει. Τά παλληκάρια

μας ἐπάνω στά βουνά διατηροῦσαν τήν εὐλάβεια τῶν προγόνων μας, καί προσεύχονταν. Ὁ κ. Ἀστέριος τόνισε ἀκόμη ὅτι ἡ φτωχή Πατρίδα μας δέν ἔχει νά περιμένει ἀπό κανένα ξένο σύμμαχο ὁποιαδήποτε οὐσιαστική βοήθεια. Οὔτε τότε, οὔτε καί σήμερα. Τήν ὁμιλία ἔκλεισε ὁ σεβαστός Καθηγούμενος τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου Ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος ἐπισημαίνοντας μεταξύ ἄλλων ὅτι τό ἀνεκτίμητο κεφάλαιο τῆς Πατρίδας μας εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Τό Ἔθνος μας εἶναι “χρεωμένο” ἀπό τόν Θεό μέ τήν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας. Πρίν ἀπό κάθε πόλεμο ἤ κάποια ἄλλη ἐθνική συμφορά, κυριαρχεῖ ἀποστασία καί ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό. Ἡ κρίση, πού διέρχεται τώρα ἡ Πατρίδα μας, εἶναι πρωτίστως πνευματική, κατά δεύτερον λόγον ἠθική καί κατά τρίτον οἰκονομική. Ὁμοιάζουμε μέ τόν Ἄσωτο Υἱό. Πρῶτον, ἀποχωριστήκαμε ἀπό τόν Θεόν Πατέρα. Δεύτερον, ξοδέψαμε τήν περιουσία Του μέ τήν ἀνηθικότητα· χιλιάδες παιδιά μένουν ὀρφανά ζώντων τῶν γονέων τους. Τρίτον, πτωχεύσαμε καί καταντήσαμε νά βόσκουμε χοίρους, τά πάθη μας. Ὁ Ἄσωτος Υἱός ὅμως ἐπέστρεψε καί ἐφόρεσε τήν στολή τήν πρώτη. Ἆραγε ἐμεῖς θά ἀνανήψουμε ἐγκαίρως; Ἤ κάποια ἄλλη βαρύτερη τιμωρία, ὅπως μιά ἐθνική καταστροφή, μᾶς ἐπιφυλάσσεται, γιά νά συνετιστοῦμε;... “Φεῖσαι τῶν ψυχῶν ἡμῶν, Χριστέ ὁ Θεός, καί σῶσον ἡμᾶς...”».

Πανηγυρίζει ὁ Ἱ. Ν. Ἁγίου Νεκταρίου Ν. Ἐρυθραίας

Ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου (9 Νοεμβρίου) πανηγυρίζει ὁ ὁμώνυμος Ἱερός Ναός τῆς «Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως» εἰς Νέαν Ἐρυθραίαν (Λ. Θησέως 25). Τήν παραμονήν Πέμπτην 8ην Νοεμβρίου ἐ. ἔ. καί ὥραν 7 μ.μ. θά τελεσθῆ Μέγας Ἑσπερινός μετά ἀρτοκλασίας. Ἀκολούθως τήν 10ην μ.μ θά ἀρχίση ἱερά Ἀγρυπνία. Τήν Παρασκευήν ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς θά τελεσθῆ Πανηγυρική θεία Λειτουργία καί περιφορά τῆς ἱερᾶς Εἰκόνος καί τῶν ἱερῶν Λειψάνων. Τό ἀπόγευμα τῆς ἰδίας ἡμέρας 6 μ.μ. θά ψαλῆ μεθέορτος Ἑσπερινός καί ἡ ἱερά Παράκλησις τοῦ Ἁγίου.