ΚΕΜΠΑ 3645
ΚΩΔΙΚΟΣ 3053
ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος
Π
ΟΛΛΟΙ εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, καὶ ἰδίως νέοι, ζητοῦν νὰ πληροφορηθοῦν τὰς βασικὰς διαφορὰς μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Παπισμοῦ. Παρακολουθοῦν μὲ πολὺ ἐνδιαφέρον τὰς εἰδήσεις, τὰς ἐκτιμήσεις, τὰς ἀναλύσεις καὶ τὴν ἀρθρογραφίαν τοῦ «Ο.Τ.» διὰ τὰ ζητήματα, τὰ ἀφορῶντα τὴν καταφρόνησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων καὶ θεολόγων ἀλλὰ καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διὰ νὰ διευκολυνθῆ ἡ πορεία πρὸς τὴν ψευδοένωσιν τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν Παπικῶν. Παρακολου-
9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012 Νεκτάριου Πενταπόλεως τοῦ Θαυματουργοῦ, Θεοκτίστης τῆς Λεσβίας, Ματρώνης ὁσίας
ΕΤΟΣ ΝΒ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1949
ΑΙ ΒΑΣΙΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ
Ὡς τὰς καταγράφει εἰς τὸ βιβλίον του «Παλαιὰ καὶ Νέα Ρώμη – Ὀρθόδοξη καὶ δυτικὴ παράδοση» ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος θοῦν ὅμως μὲ ἀπορίαν τὴν ἀπάθειαν τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καὶ πολλῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν, ἔναντι τῶν ζητημάτων αὐτῶν. Ὁ «Ο.Τ.» ἀνταποκρινόμενος εἰς τὸ αἴτημα τῶν εὐσεβῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν παραθέτει τὰς διαφορὰς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετὰ τῶν Πα-
πικῶν, ὡς τὰς καταγράφει εἰς τὸ βιβλίον του «Παλαιὰ καὶ Νέα Ρώμη – Ὀρθόδοξη καὶ δυτικὴ παράδοση» ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος. Γράφει περὶ αὐτῶν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης τὰ ἀκόλουθα:
«Βασικὲς διαφορὲς μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ
Ὁ δυτικὸς Χριστιανισμὸς ἀποσπάσθηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἐκφράζεται θεολογικὰ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Αὐτὸ ἔγινε πρῶτα μὲ τὴν Παλαιὰ Ρώμη – Πάπα καὶ
ἀργότερα μὲ τοὺς Προτεστάντες, ποὺ ἀποσπάσθηκαν ἀπὸ τὸν Πάπα. Τὰ αἴτια τῆς ἀποσπάσεως τῆς Παλαιᾶς Ρώμης ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἦταν πολιτικὰ καὶ θεολογικά. Στὴν πραγματικότητα ὅμως οἱ δυτικοὶ Χριστιανοὶ διαφοροποιήθηκαν ὡς πρὸς τὸ
ΝΕΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟΝ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΠΑΠΙΚΩΝ Εἶχον συμφωνήσει εἰς τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν ἢ Αἱρέσεων νὰ ἑορτάζεται ἀπὸ τὸ 2001
«ΠΤΑΙΟΥΝ ΤΑ ΜΑΝΤΡΟΣΚΥΛΑ»
Ν
ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20
Τοῦ πρωτ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
ΕΑ ἐπίθεση δέχθηκε προσφάτως ὁ ὑπογραφόμενος ἀπὸ τοὺς «Καθολικούς» τῆς Ἑλλάδος μὲ ἀφορμὴ ἕνα ἄρθρο του στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» (12–10–2012) μὲ τίτλο «Διὰ νὰ μὴ ξεχνᾶμε». Τὸ κείμενο προσφέρει τὴν ἀναγκαία καὶ κατάλληλη τεκμηρίωση, ὁπότε τὸ μόνο ποὺ θὰ ἀνέμενε κανεὶς εἶναι ἡ σιωπὴ τῆς ἐλεγχόμενης πλευρᾶς. Ἡ ἐπίκριση τῶν «Ρωμαιοκαθολικῶν» δημοσιεύθηκε στὸν «Πυλώνα ἐκκλησιαστικῶν εἰδήσεων» Amen.gr. Ἔχω δὲ τὴν τιμὴ νὰ συγκαταλέγομαι μαζί μὲ τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, στοὺς «ὑβρεολόγους καὶ συκοφάντες» τῶν ἐν Ἑλλάδι «καθολικῶν». Βέβαια ἐδῶ ἰσχύει ἡ ἀρχαία παροιμία «ἡ πόρνη, τὴν σώφρονα», ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι ἡ μέθοδος δυστυχῶς τῆς παπικῆς ἡγεσίας URΒI ET ORBI. Παρόλο ποὺ τὸ ἄρθρο μου ἔχει τὴν ἀναγκαία βιβλιογραφικὴ τεκμηρίωση καὶ ἡ ἁρμόζουσα στάση τῶν ὑβριστῶν μας θὰ ὤφειλε νὰ εἶναι ἡ σιωπή, προετιμήθη ἡ ἰησουϊτικὴ (καὶ γκεμπελική) μέθοδος τῆς ἐπιθέσεως γιὰ τὴν μετάθεση τῆς εὐθύνης. Δὲν εἶναι, ἄλλωστε, ἡ πρώτη φορά, σὲ σχέση μάλιστα μὲ τὴν ταπεινότητά μου, ποὺ δέχομαι παρόμοιες ἐπιθέσεις χωρὶς ἀπάντηση στὶς θέσεις μου. Τὴν μέθοδο αὐτὴ εἶχε ἐφαρμόσει γιὰ τὸ πρόσωπό μου ἐπανειλημμένα τὸ ὄργανο τῆς Οὐνίας στὴν Ἑλλάδα «Καθολική». Αὐτὸ ποὺ ἐξοργίζει κάθε ἔντιμο ἀναγνώστη τοῦ παπικοῦ κειμένου εἶναι τὸ γεγονός, ὅτι ἐπιτίθενται στὸν «ἀπὸ παλαιότερα γνωστὸ Πρωτοπρεσβύτερο», δηλαδὴ στὸν π. Γεώργιο Μεταλληνό, ἀλλὰ δὲν τολμοῦν νὰ ἐλέγξουν τὰ ἱστορικὰ – ἐπιστημονικὰ ἐπιχειρήματά του. Γράμματα γνωρίζουν, τοὐλάχιστον οἱ τῆς ἐν Ἑλλάδι παπικῆς ἡγεσίας, προτιμοῦν ὅμως τὴν ἀστήρικτη ἐπίθεση μόνο καὶ μόνο, γιὰ νὰ δημιουργήσουν ἐντυπώσεις, δεχόμενοι, ὅπως καὶ στὸ παρελθόν, ὡς ἠλιθίους καὶ ἀστοιχειώτους ὅσους διαβάζουν τὶς συκοφαντίες τους. Διότι ὁ ὑπογραφόμενος, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἰδιαιτέρως σέβεται καὶ τηρεῖ ὡς ἱστορικὸς ἐρευνητής, καὶ μάλιστα πιστὸς στὴν ἐπιστημονικὴ δεοντολογία, εἶναι ἡ τεκμηρίωση τῶν λόγων του μέχρι σχολαστικότητος. Εἶναι δυνατὸν λοιπὸν κάποιος νὰ μὴ ἀνέχεται τὴν δίκαιη σὲ κρίσιμους καιροὺς κριτικὴ τοῦ πάπα–Γιώργη, ἀλλὰ δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ὁμιλεῖ γιὰ «ἀνακρίβειες, ἐπανειλημμένα ψεύδη σὲ ἐπίπεδο δόγματος, ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΙΣ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ
Τοῦ κ. Ἰωάννου Τάτση, Θεολόγου
ΟΣΟΙ μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ἀξιωθήκαμε νὰ ζοῦμε καὶ νὰ κινούμαστε ἐντός τῆς Ἐκκλησίας ἀκολουθοῦμε κάποιες φορὲς λανθασμένη πορεία στὰ ζητήματα τῆς καθημερινῆς πνευματικῆς ζωῆς. Καὶ τοῦτο εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνο, καθότι μία πορεία διαφορετικὴ ἀπὸ αὐτὴν ποὺ βάδισαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας δὲν ὁδηγεῖ μὲ ἀσφάλεια στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, εἶναι δὲ πολὺ πιθανὸ νὰ μᾶς στερήσει τὴν αἰώνια ζωή. Ἡ Ὀρθοδοξία ὑπῆρξε καὶ εἶναι πάντοτε ἀσκητική. Ἡ καλοπέραση, ἡ εὔκολη, ἄνευ κόπων καὶ θλίψεων, ζωὴ δὲν εἶναι ἡ ὁδὸς τῶν Πατέρων μας. Ἡ ἐργασία τῆς ἀδιάλειπτης προσευχῆς, ἡ νηστεία, ἡ μετάνοια, ἡ ἐνδυνάμωση τοῦ ἀγωνιστικοῦ φρονήματος μέσῳ τῆς ἀνάγνωσης τῶν Γραφῶν καὶ τῶν Πατέρων εἶναι οὐσιώδη στοιχεῖα τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Στὶς ἡμέρες μας κάποιοι προσπαθοῦν νὰ ἀνακαλύψουν μία πλατεία ὁδὸ γιὰ τὴν εἴσοδο στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἡ νηστεία εἶναι, σύμφωνα μὲ μερικοὺς «προοδευτικοὺς» πνευματικούς, γιὰ τοὺς μοναχοὺς καὶ τοὺς ἡλικιωμένους. Δὲν εἶναι ἀπαραίτητη πρὶν τὴ Θεία Κοινωνία, στὴν ὁποία προτρέπουν τὰ πνευματικά τους τέκνα νὰ μετέχουν συχνότατα ἄνευ νηστείας. Ἡ ἐπιμονὴ καὶ ὑπομονὴ στὴν προσευχή, ἡ νοερὰ ἐργασία φαίνονται ἀγωνίσματα ἀκατόρθωτα. Ἔμεινε τὸ κομποσχοίνι περασμένο στὸ χέρι σὰν κόσμημα, ἀλλὰ οἱ κόμποι του ἀποσυνδέθηκαν ἀπὸ τὴν ἐργασία τῆς εὐχῆς. Μερικοὶ σύγχρονοι θεολόγοι ἀνακάλυψαν τὴν «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» καὶ ὑποβάθμισαν τὴν ἀσκητικὴ διάσταση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ὅλα ἀρχίζουν καὶ τελειώνουν, ὅπως διδάσκουν, ἐντός τῆς Θείας Εὐχαριστίας, στὴν ὁποία μετέχουμε ὅλοι μὲ κάθε εὐκολία ἄνευ νηστείας, ἐξομολογήσεως καὶ πνευματικῆς προετοιμασίας. Τὰ ἀσκητικὰ γυμνάσματα τῶν Πατέρων τίθενται σὲ δεύτερη μοῖρα μαζὶ μὲ τὶς «ἀκραῖες» ἀπόψεις τους, γιὰ τὶς σχέσεις μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ἡ ἐκκοσμίκευση τοῦ βίου μας ἐνσωματώνεται στὴ σύγχρονη «θεολογία», ποὺ γίνεται «συναφειακὴ» καὶ μὲ εὐκολία ἐπιχειρεῖ ὑπερβάσεις τῶν ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν διδαχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων. Ἡ «μεταπατερικὴ θεολογία» παρέχει πλέον εὐκολότερη πρόσβαση στὸν Παράδεισο, ποὺ δὲν περνάει ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῆς ἀσκήσεως, τοὺς κόπους καὶ τοὺς ἱδρῶτες, τὰ δάκρυα καὶ τοὺς στεναγμούς, τὶς μετάνοιες καὶ τὶς ὁλονύκτιες στάσεις, τὴν προσευχή, τὴν αὐτομεμψία καὶ τὴ μετάνοια. Καὶ ἐνῶ ἐγκαταλείψαμε ἐν πολλοῖς τὸν ἀσκητικὸ δρόμο τῶν ἁγίων Πατέρων, ἰσχυριζόμαστε ἔπειτα ὅτι μποροῦμε καὶ ἐμεῖς σήμερα νὰ παράγουμε νέα θεολογία, διότι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν παύει ποτὲ νὰ φωτίζει καὶ νὰ ἐνεργεῖ ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Πράγματι. Μόνο ποὺ ὁ φωτισμὸς αὐτὸς δὲν δίδεται στοὺς καθισμένους στὰ γραφεῖα καθηγητὲς καὶ διανοούμενους οὔτε στοὺς κληρικοὺς καὶ ἐπισκόπους, ποὺ νομίζουν ὅτι μόνη ἡ κατάληψη μίας θέσης στὴν ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση τοὺς μετέτρεψε ξαφνικὰ σὲ φορεῖς τοῦ θείου φωτισμοῦ. Ὁ φωτισμὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χαρίζεται μετὰ τὴν κάθαρση στοὺς ἀσκητὲς τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ἀγωνίζονται ἐντὸς καὶ ἐκτός τοῦ κόσμου. Ἀπόδειξη τῆς ἐνεργοῦς δράσης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δὲν εἶναι ἡ παραγωγὴ θεολογίζοντος φιλοσοφικοῦ θεωρητικοῦ λόγου, ποὺ πολλὲς φορὲς ἀποτολμᾶ τὴν ἀμφισβήτηση τῆς πατερικῆς πείρας, ἀλλὰ τὰ συγγράμματα καὶ οἱ διδαχὲς τῶν ἀσκητῶν, ὅπως αὐτὰ τοῦ Γέροντος Παϊσίου, τοῦ Γέροντος Πορφυρίου ἢ τοῦ Ἰωσὴφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ. Τὴ γνησιότητα τῆς θεολογίας τους βεβαιώνει ἡ πλήρης συμφωνία τους μὲ τοὺς πρὸ αὐτῶν ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅσοι λοιπὸν ποθοῦμε νὰ ἀποκτήσουμε τὴν πεῖρα αὐτῶν τῶν ἀληθινῶν θεολόγων ὀφείλουμε νὰ ἀναλάβουμε ἀγώνα πνευματικὸ ὅμοιο μὲ ἐκείνους καὶ μὲ ὑπομονὴ νὰ διαπεράσουμε ἀπὸ τὰ πυρὰ τῶν πειρασμῶν, ποὺ καὶ ἐκεῖνοι διῆλθαν.
δόγμα καὶ κυρίως ὡς πρὸς τὴν μεθοδολογία τοῦ δόγματος, ποὺ εἶναι ἡ ἡσυχαστικὴ παράδοση. Δηλαδή, ὁ ἄνθρωπος διὰ τῆς ἡσυχαστικῆς μεθόδου ἀποκτᾶ γνώση τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν συνέχεια αὐτὴ ἡ γνώση κωδικοποιεῖται στοὺς ὅρους – δόγματα. Ὅταν ὅμως χάνεται ἡ ἐμπειρικὴ γνώση τοῦ Θεοῦ, τότε ἀλλοιώνονται καὶ τὰ δόγματα. Θὰ δοῦμε ἐν συντομίᾳ αὐτὲς τὶς διαφορές.
1. Δογματικὲς καὶ ἐκκλησιολογικὲς διαφορές
Μετὰ τὴν κατάκτηση τοῦ δυτικοῦ τμήματος ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ Ο ΕΝ ΑΙΓΙΝῌ
Ἐγκύκλιος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κατὰ τὸ 1995 ἀνεφέρετο «εἰς τὸν καθορισμὸν κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ ὑφ᾽ ἁπάντων τῶν χριστιανῶν τῆς μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πάσχα». Τί προέβλεπεν ἡ συμφωνία εἰς τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν εἰς τὸ Βουκουρέστι, τὴν Συρίαν καὶ τὴν Λεμεσόν, διὰ τὴν ἔναρξιν τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ ἀπὸ τὸ 2001.
Τὸ Βατικανὸν ἐσχεδίασε τὸν κοινὸν ἑορτασμόν, ἄνευ παραιτήσεως ἀπὸ τὰς αἱρέσεις, τὰς κακοδοξίας καὶ τάς ἄλλας πλάνας του. Τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν ἢ Αἱρέσεων εἰς τὸ πλαίσιον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καθώρισε τὴν ἡμερομηνίαν τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ, ἀνεξαρτήτως ἐὰν ὁ στόχος αὐτὸς δὲν ἐπετεύχθη. Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον προωθεῖ τὰ σχέδια Βατικανοῦ καὶ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν ἢ Αἱρέσεων. Ἀψευδὴς μαρτυρία ἡ συμφωνία τοῦ Σεβ. Γερμανίας μετὰ τοῦ τοπικοῦ Παπικοῦ «Ἐπισκόπου». Ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς ὅμως προϋποθέτει καὶ Συλλείτουργον μεταξὺ Πάπα καὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ ὡς ἐκ τούτου «Κοινὸν Ποτήριον». Πῶς θὰ γίνη αὐτό, ὅταν οἱ Παπικοὶ δὲν ἔχουν ἀποκηρύξει τὰς αἱρέσεις των καὶ ὁ Πάπας διατηρεῖ τὸ ἀλάθητον (ἡμίθεος), τὸ πρωτεῖον, τὴν ἰδιότητα τοῦ ἀποκλειστικοῦ ἀντιπροσώπου τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς ἀλλὰ καὶ τοῦ Ἀρχηγοῦ Κράτους; Αἴσθησιν προεκάλεσεν εἰς τὸν Ὀρθόδοξον πιστὸν λαὸν καὶ τὸν ἔντιμον κλῆρον ἡ ἀποκάλυψις ὑπὸ τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» τῆς συμφωνίας τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γερμανίας μετὰ τοῦ Παπικοῦ «Ἐπισκόπου» τῆς Γερμανίας διὰ τὴν ἔναρξιν συζητήσεων μὲ σκοπὸν τὸν κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν Παπικῶν. Τὸν κοινὸν ἑορτασμὸν προωθεῖ τὸ Βατικανὸν ἀπὸ τὸ 1960. Τὸν στόχον του ὅμως αὐτὸν τὸν ἐπισημοποίησε κατὰ τὴν Β´ Βατικανὴν Σύνοδον καὶ τὸν ἀπεδέχθη ὁ ἀείμνηστος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κυρὸς Ἀθηναγόρας, ὁ ὁποῖος ἔγινεν ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῆς ἰδέας αὐτῆς. Διὰ πολλὰ ἔτη ὑπῆρχεν ἄκρα τοῦ «τάφου σιωπὴ» ὡς λέγει ὁ λαός, διότι ὅλοι ἐφοβοῦντο τὰς ἀντιδράσεις κυρίως, τῶν Ὀρθοδόξων. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἔτη ὅμως συνεζήτουν μυστικῶς αἱ κεφαλαὶ τοῦ Παπισμοῦ μετὰ τῶν Ὀρθοδόξων μὲ σκοπὸν τὸν κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα. Ὡς ἀποκαλύπτεται ἔχει συγκροτηθῆ διὰ τὸ θέμα «ἄξων» μεταξὺ Παπισμοῦ, Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (ἢ Αἱρέσεων – ΠΣΕ) καὶ τοῦ
ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»
G Μία «χούφτα» Ὀρθοδόξων πιστῶν καί ἐλαχίστων Ἐπισκόπων ἐματαίωσαν τήν χυδαίαν καί βλάσφημον παράστασιν διά τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Σελ. 8 G Ἀπάντησις-«φωτιά» τοῦ Σεβ. Αἰτωλίας κ. Κοσμᾶ εἰς τήν βουλευτήν τῆς ΔΗΜ. ΑΡ. κ. Μ. Ρεπούση. Σελ. 8 G Ὁ ἕνας εἶναι φιλοπαπικός καί ὁ ἄλλος φιλοσκοπιανός. Σελ. 8 G Ἡ παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου. Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμ. π. Μάρκου Κ. Μανώλη. Σελ. 5 G Σεβ. Φθιώτιδος: «Ἴσως ἀπό τήν οἰκονομικήν καί πολιτικήν “βαρυχειμωνιά” ὠφεληθῶμεν μελλοντικῶς ὡς λαός». Σελ. 5
Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Ὁ «ἄξων» αὐτὸς εἶχε συμφωνήσει, μετὰ τὸ 2001 νὰ ἑορτάζεται ἀπὸ
Ο
ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΚΛΗΡΙΚΟΙ
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
Ι ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ἔχουν καθιερώσει τὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς ἑτεροδόξους. Παρὰ τὴ ρητὴ ἀπαγόρευση τῶν Ἱερῶν Κανόνων, αὐτοὶ συναντῶνται μὲ τοὺς παπικοὺς καὶ τοὺς προτεστάντες καὶ συμπροσεύχονται, προφανῶς γιατὶ ἡ ἀγάπη εἶναι τόσο θερμή, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ περιοριστεῖ ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες. «Ἡ ἀγάπη εἶναι πάνω ἀπὸ ὅλα», ὑποστηρίζουν μὲ ἐπιπολαιότητα. Συχνὰ οἱ οἰκουμενιστὲς ἀναφέρονται καὶ στοὺς σύγχρονους γέροντες καὶ τοὺς θαυμάζουν, χωρὶς ὅμως νὰ ἐπηρεάζονται οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὸν ἀσκητικὸ τρόπο ζωῆς τους καὶ τὴ στάση τους ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς. Τοὺς ἐξυμνοῦν γιὰ δημιουργία ψευδῶν ἐντυπώσεων καὶ μόνο. Ἐὰν ἔχει τύχει νὰ τοὺς εἶχαν ἐπισκεφθεῖ καὶ καμιὰ φορά, τότε θέλουν νὰ ἐμφανίζονται καὶ ὡς πνευματικά τους τέκνα, γιὰ νὰ γίνουν καὶ αὐτοὶ ἀξιοσέβαστοι! Ὅμως δὲν θέλω νὰ φύγω ἀπὸ τὸ θέμα μου, ποὺ εἶναι ἡ συμπροσευχὴ μὲ τοὺς ἑτεροδόξους. Θὰ ἀναφέρω ἕνα περιστατικὸ ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Γέροντος Παϊσίου, ὅπως τὸ εἶχε διηγηθεῖ ὁ ἴδιος καὶ τὸ ὁποῖο δείχνει σὲ ὅλους, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, τὸ δρόμο. Εἶπε λοιπὸν ὁ Γέροντας: «Ἦρθαν μιὰ φορὰ στὸ καλύβι δύο καθολικοί· ὁ ἕνας ἦταν δημοσιογράφος καὶ ὁ ἄλλος γραμματέας στὸ Βατικανό. «Πρῶτα νὰ ποῦμε τὸ Πάτερ ἡμῶν», μοῦ εἶπαν. «Γιὰ νὰ ποῦμε τὸ Πάτερ ἡμῶν, τοὺς λέω, πρέπει νὰ συμφωνοῦμε καὶ στὸ δόγμα, ἀλλὰ μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστί». «Καλά, μοῦ λέει ὁ ἕνας, μόνον οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ σωθοῦν; Ὁ Θεὸς εἶναι μὲ ὅλον τὸν κόσμον». «Ναί, τοῦ λέω, ἀλλὰ ἐσὺ μπορεῖς νὰ μοῦ πῆς πόσος κόσμος εἶναι μὲ τὸν Θεόν;». «Νὰ δείξουμε ἀγάπη», μοῦ λένε μετά. «Καὶ ἡ ἁμαρτία ἔγινε μόδα», τοὺς λέω. «Καὶ αὐτὸ μέσα στὴν ἀγάπη εἶναι», μοῦ λένε. «Ὅλοι μιλᾶνε γιὰ ἀγάπη, εἰρήνη καὶ ὁμόνοια, τοὺς εἶπα στὸ τέλος, ἀλλὰ αὐτοὶ εἶναι διχασμένοι καὶ μὲ τὸν ἑαυτό τους καὶ μὲ τοὺς ἄλλους, γι᾽ αὐτὸ ἑτοιμάζουν ὅλο καὶ μεγαλύτερες βόμβες». Ἀξιοπρόσεκτο καὶ διδακτικὸ συνάμα εἶναι καὶ τὸ συμπέρασμα: «Ἀγάπη ἀληθινὴ ἔχει ἐκεῖνος, ποὺ ἔχει ὀρθὴ πίστη, ζῆ κοντὰ στὸν Θεό, καὶ τότε ὁ Θεὸς ζωγραφίζεται στὸ πρόσωπό του, καὶ οἱ ἄλλοι βλέπουν στὸ πρόσωπό του τὸν Θεό». Ἐκεῖνος ποὺ δέχεται τὰ ὅσα λέει ὁ Γέροντας, εἶναι φυσικὸ νὰ ἀρνεῖται τὶς συμπροσευχὲς τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ νὰ ἀμφισβητεῖ τὰ περὶ ἀγάπης μεγάλα λόγια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη καὶ τῶν συνοδοιπόρων του. Πρέπει κάποτε οἱ χριστιανοὶ νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὸ φόβο, ποὺ ἐμπνέουν οἱ μεγαλόσχημοι οἰκουμενιστὲς καὶ νὰ διατυπώνουν δημοσίως τὸν ἀντιρρητικό τους λόγο, χωρὶς νὰ περιμένουν τὸ παράδειγμα ἀπὸ τοὺς κατὰ τόπους Μητροπολίτες, οἱ ὁποῖοι ἔχουν χάσει πρὸ πολλοῦ τὴν ἀναγκαία παρρησία, γιὰ νὰ καταδικάσουν τὸν οἰκουμενισμό, ποὺ εἶναι ἡ παναίρεση τῆς ἐποχῆς μας. Δυστυχῶς θυσιάζουν τὰ πάντα ἀρκεῖ νὰ φαίνονται στὸν Πατριάρχη ὑπάκουοι καὶ νὰ ἐξασφαλίζουν τὴν ἀγάπη του, ἀπὸ τὴν ὁποία ὡστόσο οἱ ἴδιοι ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ ὠφεληθοῦν. Οἱ συμπροσευχὲς τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς παπικοὺς καὶ προτεστάντες πρέπει νὰ σταματήσουν, διότι δημιουργοῦν στοὺς ἑτεροδόξους τὴν ψευδαίσθηση ὅτι εἶναι τὸ ἴδιο μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους. Κάτι ποὺ εἶναι μεγάλη πλάνη. Μὲ τὴν κατάργηση τῶν συμπροσευχῶν ἴσως νὰ δεχτοῦν τὴν καλὴ ἀνησυχία καὶ ἐπιστρέψουν στὴν Μία Ἐκκλησία, δηλ. τὴν Ὀρθοδοξία.
Κριτικές ἐπισημάνσεις καί παρατηρήσεις εἰς τό βιβλίον τοῦ κ. Ἀθανασίου Μπασδέκη:
«ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ. ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ»
Ὑπὸ τῶν Ἀρχιμ. Παύλου Δημητρακοπούλου καὶ Πρεσβ. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου κληρικῶν τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς (8ον)
Θλίψη καὶ ὀδύνη προξενοῦν σὲ κάθε πιστὸ τὰ ὅσα ἀπαράδεκτα ἀπὸ Ὀρθοδόξου ἀπόψεως διατυπώθηκαν καὶ διακηρύχθηκαν κατὰ τὴν ἐπίσημη ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, τὴν
κοινοῦ τὸ Πάσχα μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ ἄλλων πλανεμένων Χριστιανῶν. Τὸν στόχον τὸν ἔθεσε τὸ
ὁποία ἐξεφώνησε ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῆς 60ης ἐπετείου ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τοῦ ΠΣΕ τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2008 στὴν Ἑλβετία, ἕδρα τοῦ ΠΣΕ. Στὴν ὁμιλία αὐτὴ ὁ Πατριάρχης δὲν ἀντιμετωπίζει τοὺς ἑτεροδόξους ὡς αἱρετικὲς ὁμολογίες, ἀλλὰ ὡς Ἐκκλησίες, ποὺ ἔχουν κανονικὴ ἐκκλησιο-
λογικὴ ὑπόσταση: «Ἐπιβάλλεται», λέει ὁ Πατριάρχης, «ἵνα ἀναζωπυρωθῆ καὶ ἐνισχυθῆ πρὸ παντὸς ἡ ἀγάπη μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν, μὴ λογιζομένων ἀλλήλας ὡς ξένας καὶ ἀλλοτρίας, ἀλλ’ ὡς συγγενεῖς καὶ οἰκείας ἐν Χριστῷ καὶ συγκληρονόμους καὶ συσσώμους τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ»75. Ἐπίσης, δὲν κάνει καθόλου λόγο γιὰ τὶς κακοδοξίες τῶν Προτεσταντῶν στοὺς κόλπους τοῦ ΠΣΕ καὶ τὴν ἀνάγκη ἀποκηρύξεώς τους, ἀλλὰ τὶς θεωρεῖ ὡς μία μεγάλη ποικιλία θεολογικῶν δογματικῶν καὶ ἐκκλησιολογικῶν παραδόσεων: «αἱ προερχόμεναι ἐκ διαφορετικῶν ὁριζόντων καὶ ἀνήκουσαι εἰς μεγάλην ποικιλίαν θεολογικῶν καὶ ἐκκλησιολογικῶν παραδόσεων Ἐκκλησίαι ἠδυνήθησαν νὰ διαλεχθοῦν καὶ νὰ προωθήσουν τὴν χριστιανικὴν ἑνότητα ἀνταποκρινόμεναι παραλλήλως καὶ εἰς τὰς πολλαπλὰς ἀνάγκας τῆς συγχρόνου κοινωνί-
Βατικανὸν καὶ τὸν προώθησε δυναμικῶς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. Τὸ τελευταῖον μὲ τὴν ὑπ᾽ ἀριθ. 150 πρωτ. 420/26.5.1995 ἐγκύκλιόν του, ἡ ὁποία ἀνεφέρετο «εἰς τὸν καθορισμὸν κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ ὑφ᾽ ἁπάντων τῶν χριστιανῶν τῆς Μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πάσχα» ἔθεσεν ἐπὶ τάπητος μίαν σειρὰν προβλημάτων ἱστορικοῦ, κανονικοῦ καὶ δογματικοῦ χαρακτῆρος. Ὡς δὲ ἀναγράφει τὸ Περιοδικὸν «Ὀρθόδοξος Ἐνημέρωσις», ἀριθμὸς 23 (Ἰανουαρίου – Μαρτίου 1977) σελίδες 83 –84: «Ἡ ἀνακίνησις τοῦ ὅλου ζητήματος ἔδωσε τὴν εὐκαιρία νὰ κατα-
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.
Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ ἀντιπαπικὸς Ὀρθόδοξος Πατριάρχης τῆς Βουλγαρίας
Εἰς ἡλικίαν 98 ἐτῶν ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Προκαθήμενος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας κυρὸς Μάξιμος. Τὸν τελευταῖον καιρὸν ἀντιμετώπιζε προβλήματα ὑγείας καὶ ἐνοσηλεύετο εἰς τὸ Νοσοκομεῖον «Lozeners» τῆς Βουλγαρίας. Ἐξελέγη Μητροπολίτης Σόφιας καὶ Πατριάρχης Βουλγαρίας τὴν 4ην Ἰουλίου 1971. Κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς Πατριαρχίας του διεκρίθη μεταξὺ ἄλλων διὰ τὴν ὁμολογίαν Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἀρνούμενος νὰ συμμετάσχη εἰς τοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους μετὰ τῶν Παπικῶν ἢ μετ᾽ ἄλλων πλανεμένων Χριστιανῶν. (Προτεσταντῶν κ.λπ.). Ἐπίσης, ἦτο πολὺ πιστὸς εἰς τὰς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ στάσις του αὕτη ἐπέτρεψεν εἰς τοὺς «προοδευτικοὺς» Ἀρχιερεῖς – Ἀρχιεπισκόπους καὶ Πατριάρχας, οἱ ὁποῖοι προωθοῦν τὰ σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας, νὰ λέγουν ὅτι ἡγεῖτο τῆς πλέον «συντηρητικῆς» Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
ας»76. Δὲν δέχεται ὅτι ἔχουν διαστρέψει τὴν Ἁγία Γραφή, ἀλλὰ ὅτι «δίδουν μαρτυρία περὶ τοῦ Εὐαγγελίου ἐντὸς διαφορετικῶν πλαισίων»77. Θεωρεῖ τὴν Ἐκκλησία διηρημένη καὶ πιστεύει ὅτι κύρια ἀποστολὴ τοῦ ΠΣΕ εἶναι τὸ νὰ ἀφοσιωθεῖ εἰς τὴν συνέχισιν τῆς κοινῆς πορείας πρὸς τὴν ἑνότητα: «Σήμερον ὑπὲρ ποτὲ εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαία ἡ ὕπαρξις ἀδελφικῶν δεσμῶν μεταξὺ τῶν διηρημένων Ἐκκλησιῶν καὶ ἡ γεφύρωσις τῶν διαιρέσεων ἡμῶν»78. Πέραν αὐτῶν, ὅπως πληροφορηθήκαμε ἀπὸ ἀξιόπιστα πρόσωπα στὴν Ἀμερική, «Ὀρθόδοξοι» Ἐπίσκοποι στὶς ΗΠΑ ἐφαρμόζουν στὴν πράξη ὅσα θεωρητικὰ ὑπογράφονται στὰ παγκόσμια συνέδρια καὶ ὅσα διακηρύσσονται ἀπὸ τοὺς ἐκκλησιαστικούς μας ἡγέτες, διότι δέχονται στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοὺς ἑτεροδόξους ὡς ὁμοδόξους, μεταδίδουν τὴν Θεία Κοινωνία στοὺς αἱρε-
Τὴν 9ην Νοεμβρίου ἑορτάζομεν τήν μνήμην τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου Ἐπισκόπου Πενταπόλεως τοῦ Θαυματουργοῦ. Ἀνωτέρω εἰκών τοῦ Ἁγίου προερχομένη ἐκ τοῦ χρωστῆρος τῆς Ἀδελφότητος τῶν Παχωμαίων Ἁγίου Ὄρους.
Τό ἀνεκτίμητον δῶρον τῆς ὑγείας
ΤΟ ΕΚΤΙΜΟΥΜΕΝ;
Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Πολλές οἱ ἀπόψεις τῶν ἀνθρώπων γιά τόν ἄνθρωπο. Καθεμιά ἀπ᾽ αὐτές, καί μιά πινελιά στήν ἀνθρώπινη μορφή. Καθεμιά κι ἕνα περίγραμμα τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας. «Ὁ ἄνθρωπος εἶναι στή μέση, ἀνάμεσα στό τίποτε καί στό πᾶν», λέει ὁ Πασκάλ. Ὁ ἴδιος τόν παρομοίασε μ᾽ ἕνα "καλάμι εὔθραυστο, ἀλλά ταυτόχρονα, καλάμι σκεπτόμενο". Ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος, τόν στεφανώνει μέ τό δικό του στεφάνι, καί λέγει: "Τιμιώτερός ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὑπέρ πάντα τά δημιουργήματα· τάχα δέ τολμήσω λέγειν, ὅτι μή μόνον τῶν ὁρατῶν δημιουργημάτων, ἀλλά καί τῶν ἀοράτων". Λένε κι ἄλλα πολλά! Σέ τοῦτο τό κείμενο, ὡστόσο, ἄς ἐπιλέξουμε ἀπ᾽ τά μύρια τάλαντα, πού τοῦ χάρισε ὁ Θεός, τό τάλαντο τῆς ὑγείας, πού χωρίς αὐτό, τά ἔργα του θά ἦσαν ἡμιτελῆ. Ὄχι ἄχρηστα, ὄχι γιά πέταμα, ἀλλ᾽ ἴσως, ὄχι καί ὁλοκληρωμένα. Γιά παράδειγμα, πόσες φορές ἔχουμε συναντήσει ζωγράφους μέ ἔργα ὄμορφα, φτιαγμένα μέ τό στόμα ἤ μέ τά πόδια! Ἤ συνανθρώπους μας τυφλούς, κωφούς, μέ πολλαπλές ἀναπηρίες, καί ὅμως νά τούς θαυμάζουμε γιά τά ἔργα πού ἐπιτελοῦν! Ἀλλά, δίχως ἀμφιβολία, ἡ ὑ-
γεία ἀποτελεῖ διαχρονικό, καθολικό καί πανανθρώπινο ἀγαθό, ἀπό τά μύρια κι ἀναρίθμητα πού σκόρπισε ὁ Θεός καί Δημιουργός τοῦ σύμπαντος κόσμου. Στ᾽ ἀλήθεια, δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού νά μή θαύμασε καί νά μή ἐπαίνεσε τοῦτο τό δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ἀπ᾽ τά πανάρχαια χρόνια, ἰδιαίτερα οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι, εἶχαν τόσο ἐκτιμήσει τήν ἀξία τῆς ὑγείας στήν ἀνθρώπινη ζωή. Καί πρῶτος, ὁ μέγας ἱδρυτής τῆς Ἰατρικῆς ἐπιστήμης, ὁ Ἱπποκράτης ὁ Κῶος, λέγει ὅτι: «Οὐδέν ὤφελος ἐκ τῶν ἁπάντων ἀγαθῶν ἐστιν, ἐάν τό ὑγιαίνειν καί μόνον ἀπῆν». Ἐπίσης, «Ὑγιαίνειν ἄριστον ἀνδρί θνητῷ», λέγει ὁ ἴδιος. Παρόμοια ἐκφράζεται καί ὁ τῶν σοφῶν σοφώτατος Σωκράτης, ὁ ὁποῖος λέγει: «Ἡ ὑγεία μέγιστον ἐν ἀνθρώποις ἀγαθόν». Ἐπίσης στούς ἀρχαίους Ἕλληνες κυκλοφοροῦσε, γιά τήν ἀξία τῆς ὑγείας, τό ἑξῆς ρητό: «Οὐκ ἔσθ᾽ ὑγείας κρεῖσσον οὐδέν ἐν τῷ βίῳ». Αὐτό πού λέγει καί ὁ λαός σήμερα: «Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερο ἀγαθό στή ζωή ἀπ᾽ τήν ὑγεία». Ἀναγκαία μιά διευκρίνηση: Ὅταν λέμε πώς ἡ ὑγεία εἶναι τό μεγαλύτερο ἀγαθό, ἐννοοῦμε τό μεγαλύτερο καί σημαντικότερο
τικούς, ἀναγνωρίζουν τὰ μυστήρια τῶν ἑτεροδόξων ὡς ἔγκυρα καὶ προχωροῦν σὲ συμπροσευχές, οἱ ὁποῖες, ρητῶς ἀπαγορεύονται ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες79.
τοῦ ρόλου τῶν γυναικῶν στὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἐνῶ παράλληλα διαπιστώθηκε ἡ ἀδυναμία τῆς ἐναντίον τῆς χειροτονίας τῶν γυναικῶν θεολογικῆς ἐπιχειρηματολογίας τῶν Ὀρθοδόξων»80. Σχετικὰ μὲ τὸ θέμα αὐτό, ἤδη τὸ 1988 εἶχε διοργανώσει τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο στὴ Ρόδο «Διορθόδοξο Θεολογικὸ Συνέδριο» μὲ θέμα: «Ἡ θέσις τῆς γυναικὸς ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ καὶ τὰ περὶ χειροτονίας τῶν γυναικῶν», ὅπου «τὸ ἀδύνατον τῆς χειροτονίας τῶν γυναικῶν εἰς τὴν εἰδικὴν ἱερωσύνην, ὡς τεθεμελιωμένον εἰς τὴν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας»81, ἀποτυπώνεται στὰ πορίσματα τοῦ ἐν λόγῳ συνεδρίου κατὰ τρόπον αὐθεντικόν. Πόση ἆραγε φθορὰ καὶ πόση διάβρωση μεσολάβησε μέσα σὲ 15 χρόνια, ἀπὸ τὸ 1988 μέχρι τὸ 2003, στοὺς θεολόγους μας; Ὁ καθένας ἂς βγάλει μόνος του τὰ συμ-
Περὶ τῆς ἱερωσύνης τῶν γυναικῶν Εἰδικότερα ὡς πρὸς τὸ θέμα τῆς ἱερωσύνης τῶν γυναικῶν, ἔκδηλη ὑπῆρξε ἡ συμπόρευση καὶ οὐσιαστικὰ ἡ ἀποδοχὴ τῆς προτεσταντικῆς θεολογίας ἀπὸ τοὺς ἡμετέρους οἰκουμενιστὰς θεολόγους, στὸ διεθνὲς ἐπιστημονικὸ συμπόσιο τῆς Θεσσαλονίκης τὸ 2003. Οἱ διοργανωτὲς τοῦ ἐν λόγῳ συνεδρίου, ὅπως ὁμολογοῦν στὰ πορίσματά τους, ἀδυνατοῦν οὐσιαστικὰ νὰ ἀρθρώσουν ὀρθόδοξο θεολογικὸ λόγο καὶ νὰ ἀναδείξουν τὸ ἀδύνατον τῆς ἱερωσύνης τῶν γυναικῶν: «Σ’ ἕνα ἀσφυκτικὰ γεμᾶτο ἀμφιθέατρο ὑπογραμμίστηκε ἡ ἀνάγκη ἀναβάθμισης
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.