Ορθόδοξος Τύπος φ. 1949, 9/11/2012 by anthologimata

ΚΕΜΠΑ 3645

ΚΩΔΙΚΟΣ 3053

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος

ΟΛΛΟΙ εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, καὶ ἰδίως νέοι, ζητοῦν νὰ πληροφορηθοῦν τὰς βασικὰς διαφορὰς μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Παπισμοῦ. Παρακολουθοῦν μὲ πολὺ ἐνδιαφέρον τὰς εἰδήσεις, τὰς ἐκτιμήσεις, τὰς ἀναλύσεις καὶ τὴν ἀρθρογραφίαν τοῦ «Ο.Τ.» διὰ τὰ ζητήματα, τὰ ἀφορῶντα τὴν καταφρόνησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων καὶ θεολόγων ἀλλὰ καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διὰ νὰ διευκολυνθῆ ἡ πορεία πρὸς τὴν ψευδοένωσιν τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν Παπικῶν. Παρακολου-

9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012 Νεκτάριου Πενταπόλεως τοῦ Θαυματουργοῦ, Θεοκτίστης τῆς Λεσβίας, Ματρώνης ὁσίας

ΕΤΟΣ ΝΒ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1949

ΑΙ ΒΑΣΙΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Ὡς τὰς καταγράφει εἰς τὸ βιβλίον του «Παλαιὰ καὶ Νέα Ρώμη – Ὀρθόδοξη καὶ δυτικὴ παράδοση» ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος θοῦν ὅμως μὲ ἀπορίαν τὴν ἀπάθειαν τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καὶ πολλῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν, ἔναντι τῶν ζητημάτων αὐτῶν. Ὁ «Ο.Τ.» ἀνταποκρινόμενος εἰς τὸ αἴτημα τῶν εὐσεβῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν παραθέτει τὰς διαφορὰς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετὰ τῶν Πα-

πικῶν, ὡς τὰς καταγράφει εἰς τὸ βιβλίον του «Παλαιὰ καὶ Νέα Ρώμη – Ὀρθόδοξη καὶ δυτικὴ παράδοση» ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος. Γράφει περὶ αὐτῶν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης τὰ ἀκόλουθα:

«Βασικὲς διαφορὲς μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ

Ὁ δυτικὸς Χριστιανισμὸς ἀποσπάσθηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἐκφράζεται θεολογικὰ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Αὐτὸ ἔγινε πρῶτα μὲ τὴν Παλαιὰ Ρώμη – Πάπα καὶ

ἀργότερα μὲ τοὺς Προτεστάντες, ποὺ ἀποσπάσθηκαν ἀπὸ τὸν Πάπα. Τὰ αἴτια τῆς ἀποσπάσεως τῆς Παλαιᾶς Ρώμης ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἦταν πολιτικὰ καὶ θεολογικά. Στὴν πραγματικότητα ὅμως οἱ δυτικοὶ Χριστιανοὶ διαφοροποιήθηκαν ὡς πρὸς τὸ

ΝΕΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟΝ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΠΑΠΙΚΩΝ Εἶχον συμφωνήσει εἰς τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν ἢ Αἱρέσεων νὰ ἑορτάζεται ἀπὸ τὸ 2001

«ΠΤΑΙΟΥΝ ΤΑ ΜΑΝΤΡΟΣΚΥΛΑ»

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

Τοῦ πρωτ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

ΕΑ ἐπίθεση δέχθηκε προσφάτως ὁ ὑπογραφόμενος ἀπὸ τοὺς «Καθολικούς» τῆς Ἑλλάδος μὲ ἀφορμὴ ἕνα ἄρθρο του στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» (12–10–2012) μὲ τίτλο «Διὰ νὰ μὴ ξεχνᾶμε». Τὸ κείμενο προσφέρει τὴν ἀναγκαία καὶ κατάλληλη τεκμηρίωση, ὁπότε τὸ μόνο ποὺ θὰ ἀνέμενε κανεὶς εἶναι ἡ σιωπὴ τῆς ἐλεγχόμενης πλευρᾶς. Ἡ ἐπίκριση τῶν «Ρωμαιοκαθολικῶν» δημοσιεύθηκε στὸν «Πυλώνα ἐκκλησιαστικῶν εἰδήσεων» Amen.gr. Ἔχω δὲ τὴν τιμὴ νὰ συγκαταλέγομαι μαζί μὲ τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, στοὺς «ὑβρεολόγους καὶ συκοφάντες» τῶν ἐν Ἑλλάδι «καθολικῶν». Βέβαια ἐδῶ ἰσχύει ἡ ἀρχαία παροιμία «ἡ πόρνη, τὴν σώφρονα», ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι ἡ μέθοδος δυστυχῶς τῆς παπικῆς ἡγεσίας URΒI ET ORBI. Παρόλο ποὺ τὸ ἄρθρο μου ἔχει τὴν ἀναγκαία βιβλιογραφικὴ τεκμηρίωση καὶ ἡ ἁρμόζουσα στάση τῶν ὑβριστῶν μας θὰ ὤφειλε νὰ εἶναι ἡ σιωπή, προετιμήθη ἡ ἰησουϊτικὴ (καὶ γκεμπελική) μέθοδος τῆς ἐπιθέσεως γιὰ τὴν μετάθεση τῆς εὐθύνης. Δὲν εἶναι, ἄλλωστε, ἡ πρώτη φορά, σὲ σχέση μάλιστα μὲ τὴν ταπεινότητά μου, ποὺ δέχομαι παρόμοιες ἐπιθέσεις χωρὶς ἀπάντηση στὶς θέσεις μου. Τὴν μέθοδο αὐτὴ εἶχε ἐφαρμόσει γιὰ τὸ πρόσωπό μου ἐπανειλημμένα τὸ ὄργανο τῆς Οὐνίας στὴν Ἑλλάδα «Καθολική». Αὐτὸ ποὺ ἐξοργίζει κάθε ἔντιμο ἀναγνώστη τοῦ παπικοῦ κειμένου εἶναι τὸ γεγονός, ὅτι ἐπιτίθενται στὸν «ἀπὸ παλαιότερα γνωστὸ Πρωτοπρεσβύτερο», δηλαδὴ στὸν π. Γεώργιο Μεταλληνό, ἀλλὰ δὲν τολμοῦν νὰ ἐλέγξουν τὰ ἱστορικὰ – ἐπιστημονικὰ ἐπιχειρήματά του. Γράμματα γνωρίζουν, τοὐλάχιστον οἱ τῆς ἐν Ἑλλάδι παπικῆς ἡγεσίας, προτιμοῦν ὅμως τὴν ἀστήρικτη ἐπίθεση μόνο καὶ μόνο, γιὰ νὰ δημιουργήσουν ἐντυπώσεις, δεχόμενοι, ὅπως καὶ στὸ παρελθόν, ὡς ἠλιθίους καὶ ἀστοιχειώτους ὅσους διαβάζουν τὶς συκοφαντίες τους. Διότι ὁ ὑπογραφόμενος, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἰδιαιτέρως σέβεται καὶ τηρεῖ ὡς ἱστορικὸς ἐρευνητής, καὶ μάλιστα πιστὸς στὴν ἐπιστημονικὴ δεοντολογία, εἶναι ἡ τεκμηρίωση τῶν λόγων του μέχρι σχολαστικότητος. Εἶναι δυνατὸν λοιπὸν κάποιος νὰ μὴ ἀνέχεται τὴν δίκαιη σὲ κρίσιμους καιροὺς κριτικὴ τοῦ πάπα–Γιώργη, ἀλλὰ δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ὁμιλεῖ γιὰ «ἀνακρίβειες, ἐπανειλημμένα ψεύδη σὲ ἐπίπεδο δόγματος, ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΙΣ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Τοῦ κ. Ἰωάννου Τάτση, Θεολόγου

ΟΣΟΙ μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ἀξιωθήκαμε νὰ ζοῦμε καὶ νὰ κινούμαστε ἐντός τῆς Ἐκκλησίας ἀκολουθοῦμε κάποιες φορὲς λανθασμένη πορεία στὰ ζητήματα τῆς καθημερινῆς πνευματικῆς ζωῆς. Καὶ τοῦτο εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνο, καθότι μία πορεία διαφορετικὴ ἀπὸ αὐτὴν ποὺ βάδισαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας δὲν ὁδηγεῖ μὲ ἀσφάλεια στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, εἶναι δὲ πολὺ πιθανὸ νὰ μᾶς στερήσει τὴν αἰώνια ζωή. Ἡ Ὀρθοδοξία ὑπῆρξε καὶ εἶναι πάντοτε ἀσκητική. Ἡ καλοπέραση, ἡ εὔκολη, ἄνευ κόπων καὶ θλίψεων, ζωὴ δὲν εἶναι ἡ ὁδὸς τῶν Πατέρων μας. Ἡ ἐργασία τῆς ἀδιάλειπτης προσευχῆς, ἡ νηστεία, ἡ μετάνοια, ἡ ἐνδυνάμωση τοῦ ἀγωνιστικοῦ φρονήματος μέσῳ τῆς ἀνάγνωσης τῶν Γραφῶν καὶ τῶν Πατέρων εἶναι οὐσιώδη στοιχεῖα τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Στὶς ἡμέρες μας κάποιοι προσπαθοῦν νὰ ἀνακαλύψουν μία πλατεία ὁδὸ γιὰ τὴν εἴσοδο στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἡ νηστεία εἶναι, σύμφωνα μὲ μερικοὺς «προοδευτικοὺς» πνευματικούς, γιὰ τοὺς μοναχοὺς καὶ τοὺς ἡλικιωμένους. Δὲν εἶναι ἀπαραίτητη πρὶν τὴ Θεία Κοινωνία, στὴν ὁποία προτρέπουν τὰ πνευματικά τους τέκνα νὰ μετέχουν συχνότατα ἄνευ νηστείας. Ἡ ἐπιμονὴ καὶ ὑπομονὴ στὴν προσευχή, ἡ νοερὰ ἐργασία φαίνονται ἀγωνίσματα ἀκατόρθωτα. Ἔμεινε τὸ κομποσχοίνι περασμένο στὸ χέρι σὰν κόσμημα, ἀλλὰ οἱ κόμποι του ἀποσυνδέθηκαν ἀπὸ τὴν ἐργασία τῆς εὐχῆς. Μερικοὶ σύγχρονοι θεολόγοι ἀνακάλυψαν τὴν «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» καὶ ὑποβάθμισαν τὴν ἀσκητικὴ διάσταση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ὅλα ἀρχίζουν καὶ τελειώνουν, ὅπως διδάσκουν, ἐντός τῆς Θείας Εὐχαριστίας, στὴν ὁποία μετέχουμε ὅλοι μὲ κάθε εὐκολία ἄνευ νηστείας, ἐξομολογήσεως καὶ πνευματικῆς προετοιμασίας. Τὰ ἀσκητικὰ γυμνάσματα τῶν Πατέρων τίθενται σὲ δεύτερη μοῖρα μαζὶ μὲ τὶς «ἀκραῖες» ἀπόψεις τους, γιὰ τὶς σχέσεις μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ἡ ἐκκοσμίκευση τοῦ βίου μας ἐνσωματώνεται στὴ σύγχρονη «θεολογία», ποὺ γίνεται «συναφειακὴ» καὶ μὲ εὐκολία ἐπιχειρεῖ ὑπερβάσεις τῶν ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν διδαχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων. Ἡ «μεταπατερικὴ θεολογία» παρέχει πλέον εὐκολότερη πρόσβαση στὸν Παράδεισο, ποὺ δὲν περνάει ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῆς ἀσκήσεως, τοὺς κόπους καὶ τοὺς ἱδρῶτες, τὰ δάκρυα καὶ τοὺς στεναγμούς, τὶς μετάνοιες καὶ τὶς ὁλονύκτιες στάσεις, τὴν προσευχή, τὴν αὐτομεμψία καὶ τὴ μετάνοια. Καὶ ἐνῶ ἐγκαταλείψαμε ἐν πολλοῖς τὸν ἀσκητικὸ δρόμο τῶν ἁγίων Πατέρων, ἰσχυριζόμαστε ἔπειτα ὅτι μποροῦμε καὶ ἐμεῖς σήμερα νὰ παράγουμε νέα θεολογία, διότι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν παύει ποτὲ νὰ φωτίζει καὶ νὰ ἐνεργεῖ ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Πράγματι. Μόνο ποὺ ὁ φωτισμὸς αὐτὸς δὲν δίδεται στοὺς καθισμένους στὰ γραφεῖα καθηγητὲς καὶ διανοούμενους οὔτε στοὺς κληρικοὺς καὶ ἐπισκόπους, ποὺ νομίζουν ὅτι μόνη ἡ κατάληψη μίας θέσης στὴν ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση τοὺς μετέτρεψε ξαφνικὰ σὲ φορεῖς τοῦ θείου φωτισμοῦ. Ὁ φωτισμὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χαρίζεται μετὰ τὴν κάθαρση στοὺς ἀσκητὲς τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ἀγωνίζονται ἐντὸς καὶ ἐκτός τοῦ κόσμου. Ἀπόδειξη τῆς ἐνεργοῦς δράσης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δὲν εἶναι ἡ παραγωγὴ θεολογίζοντος φιλοσοφικοῦ θεωρητικοῦ λόγου, ποὺ πολλὲς φορὲς ἀποτολμᾶ τὴν ἀμφισβήτηση τῆς πατερικῆς πείρας, ἀλλὰ τὰ συγγράμματα καὶ οἱ διδαχὲς τῶν ἀσκητῶν, ὅπως αὐτὰ τοῦ Γέροντος Παϊσίου, τοῦ Γέροντος Πορφυρίου ἢ τοῦ Ἰωσὴφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ. Τὴ γνησιότητα τῆς θεολογίας τους βεβαιώνει ἡ πλήρης συμφωνία τους μὲ τοὺς πρὸ αὐτῶν ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅσοι λοιπὸν ποθοῦμε νὰ ἀποκτήσουμε τὴν πεῖρα αὐτῶν τῶν ἀληθινῶν θεολόγων ὀφείλουμε νὰ ἀναλάβουμε ἀγώνα πνευματικὸ ὅμοιο μὲ ἐκείνους καὶ μὲ ὑπομονὴ νὰ διαπεράσουμε ἀπὸ τὰ πυρὰ τῶν πειρασμῶν, ποὺ καὶ ἐκεῖνοι διῆλθαν.

δόγμα καὶ κυρίως ὡς πρὸς τὴν μεθοδολογία τοῦ δόγματος, ποὺ εἶναι ἡ ἡσυχαστικὴ παράδοση. Δηλαδή, ὁ ἄνθρωπος διὰ τῆς ἡσυχαστικῆς μεθόδου ἀποκτᾶ γνώση τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν συνέχεια αὐτὴ ἡ γνώση κωδικοποιεῖται στοὺς ὅρους – δόγματα. Ὅταν ὅμως χάνεται ἡ ἐμπειρικὴ γνώση τοῦ Θεοῦ, τότε ἀλλοιώνονται καὶ τὰ δόγματα. Θὰ δοῦμε ἐν συντομίᾳ αὐτὲς τὶς διαφορές.

1. Δογματικὲς καὶ ἐκκλησιολογικὲς διαφορές

Μετὰ τὴν κατάκτηση τοῦ δυτικοῦ τμήματος ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ Ο ΕΝ ΑΙΓΙΝῌ

Ἐγκύκλιος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κατὰ τὸ 1995 ἀνεφέρετο «εἰς τὸν καθορισμὸν κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ ὑφ᾽ ἁπάντων τῶν χριστιανῶν τῆς μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πάσχα». Τί προέβλεπεν ἡ συμφωνία εἰς τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν εἰς τὸ Βουκουρέστι, τὴν Συρίαν καὶ τὴν Λεμεσόν, διὰ τὴν ἔναρξιν τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ ἀπὸ τὸ 2001.

Τὸ Βατικανὸν ἐσχεδίασε τὸν κοινὸν ἑορτασμόν, ἄνευ παραιτήσεως ἀπὸ τὰς αἱρέσεις, τὰς κακοδοξίας καὶ τάς ἄλλας πλάνας του. Τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν ἢ Αἱρέσεων εἰς τὸ πλαίσιον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καθώρισε τὴν ἡμερομηνίαν τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ, ἀνεξαρτήτως ἐὰν ὁ στόχος αὐτὸς δὲν ἐπετεύχθη. Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον προωθεῖ τὰ σχέδια Βατικανοῦ καὶ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν ἢ Αἱρέσεων. Ἀψευδὴς μαρτυρία ἡ συμφωνία τοῦ Σεβ. Γερμανίας μετὰ τοῦ τοπικοῦ Παπικοῦ «Ἐπισκόπου». Ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς ὅμως προϋποθέτει καὶ Συλλείτουργον μεταξὺ Πάπα καὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ ὡς ἐκ τούτου «Κοινὸν Ποτήριον». Πῶς θὰ γίνη αὐτό, ὅταν οἱ Παπικοὶ δὲν ἔχουν ἀποκηρύξει τὰς αἱρέσεις των καὶ ὁ Πάπας διατηρεῖ τὸ ἀλάθητον (ἡμίθεος), τὸ πρωτεῖον, τὴν ἰδιότητα τοῦ ἀποκλειστικοῦ ἀντιπροσώπου τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς ἀλλὰ καὶ τοῦ Ἀρχηγοῦ Κράτους; Αἴσθησιν προεκάλεσεν εἰς τὸν Ὀρθόδοξον πιστὸν λαὸν καὶ τὸν ἔντιμον κλῆρον ἡ ἀποκάλυψις ὑπὸ τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» τῆς συμφωνίας τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γερμανίας μετὰ τοῦ Παπικοῦ «Ἐπισκόπου» τῆς Γερμανίας διὰ τὴν ἔναρξιν συζητήσεων μὲ σκοπὸν τὸν κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν Παπικῶν. Τὸν κοινὸν ἑορτασμὸν προωθεῖ τὸ Βατικανὸν ἀπὸ τὸ 1960. Τὸν στόχον του ὅμως αὐτὸν τὸν ἐπισημοποίησε κατὰ τὴν Β´ Βατικανὴν Σύνοδον καὶ τὸν ἀπεδέχθη ὁ ἀείμνηστος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κυρὸς Ἀθηναγόρας, ὁ ὁποῖος ἔγινεν ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῆς ἰδέας αὐτῆς. Διὰ πολλὰ ἔτη ὑπῆρχεν ἄκρα τοῦ «τάφου σιωπὴ» ὡς λέγει ὁ λαός, διότι ὅλοι ἐφοβοῦντο τὰς ἀντιδράσεις κυρίως, τῶν Ὀρθοδόξων. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἔτη ὅμως συνεζήτουν μυστικῶς αἱ κεφαλαὶ τοῦ Παπισμοῦ μετὰ τῶν Ὀρθοδόξων μὲ σκοπὸν τὸν κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα. Ὡς ἀποκαλύπτεται ἔχει συγκροτηθῆ διὰ τὸ θέμα «ἄξων» μεταξὺ Παπισμοῦ, Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (ἢ Αἱρέσεων – ΠΣΕ) καὶ τοῦ

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

G Μία «χούφτα» Ὀρθοδόξων πιστῶν καί ἐλαχίστων Ἐπισκόπων ἐματαίωσαν τήν χυδαίαν καί βλάσφημον παράστασιν διά τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Σελ. 8 G Ἀπάντησις-«φωτιά» τοῦ Σεβ. Αἰτωλίας κ. Κοσμᾶ εἰς τήν βουλευτήν τῆς ΔΗΜ. ΑΡ. κ. Μ. Ρεπούση. Σελ. 8 G Ὁ ἕνας εἶναι φιλοπαπικός καί ὁ ἄλλος φιλοσκοπιανός. Σελ. 8 G Ἡ παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου. Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμ. π. Μάρκου Κ. Μανώλη. Σελ. 5 G Σεβ. Φθιώτιδος: «Ἴσως ἀπό τήν οἰκονομικήν καί πολιτικήν “βαρυχειμωνιά” ὠφεληθῶμεν μελλοντικῶς ὡς λαός». Σελ. 5

Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Ὁ «ἄξων» αὐτὸς εἶχε συμφωνήσει, μετὰ τὸ 2001 νὰ ἑορτάζεται ἀπὸ

ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΚΛΗΡΙΚΟΙ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Ι ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ἔχουν καθιερώσει τὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς ἑτεροδόξους. Παρὰ τὴ ρητὴ ἀπαγόρευση τῶν Ἱερῶν Κανόνων, αὐτοὶ συναντῶνται μὲ τοὺς παπικοὺς καὶ τοὺς προτεστάντες καὶ συμπροσεύχονται, προφανῶς γιατὶ ἡ ἀγάπη εἶναι τόσο θερμή, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ περιοριστεῖ ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες. «Ἡ ἀγάπη εἶναι πάνω ἀπὸ ὅλα», ὑποστηρίζουν μὲ ἐπιπολαιότητα. Συχνὰ οἱ οἰκουμενιστὲς ἀναφέρονται καὶ στοὺς σύγχρονους γέροντες καὶ τοὺς θαυμάζουν, χωρὶς ὅμως νὰ ἐπηρεάζονται οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὸν ἀσκητικὸ τρόπο ζωῆς τους καὶ τὴ στάση τους ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς. Τοὺς ἐξυμνοῦν γιὰ δημιουργία ψευδῶν ἐντυπώσεων καὶ μόνο. Ἐὰν ἔχει τύχει νὰ τοὺς εἶχαν ἐπισκεφθεῖ καὶ καμιὰ φορά, τότε θέλουν νὰ ἐμφανίζονται καὶ ὡς πνευματικά τους τέκνα, γιὰ νὰ γίνουν καὶ αὐτοὶ ἀξιοσέβαστοι! Ὅμως δὲν θέλω νὰ φύγω ἀπὸ τὸ θέμα μου, ποὺ εἶναι ἡ συμπροσευχὴ μὲ τοὺς ἑτεροδόξους. Θὰ ἀναφέρω ἕνα περιστατικὸ ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Γέροντος Παϊσίου, ὅπως τὸ εἶχε διηγηθεῖ ὁ ἴδιος καὶ τὸ ὁποῖο δείχνει σὲ ὅλους, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, τὸ δρόμο. Εἶπε λοιπὸν ὁ Γέροντας: «Ἦρθαν μιὰ φορὰ στὸ καλύβι δύο καθολικοί· ὁ ἕνας ἦταν δημοσιογράφος καὶ ὁ ἄλλος γραμματέας στὸ Βατικανό. «Πρῶτα νὰ ποῦμε τὸ Πάτερ ἡμῶν», μοῦ εἶπαν. «Γιὰ νὰ ποῦμε τὸ Πάτερ ἡμῶν, τοὺς λέω, πρέπει νὰ συμφωνοῦμε καὶ στὸ δόγμα, ἀλλὰ μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστί». «Καλά, μοῦ λέει ὁ ἕνας, μόνον οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ σωθοῦν; Ὁ Θεὸς εἶναι μὲ ὅλον τὸν κόσμον». «Ναί, τοῦ λέω, ἀλλὰ ἐσὺ μπορεῖς νὰ μοῦ πῆς πόσος κόσμος εἶναι μὲ τὸν Θεόν;». «Νὰ δείξουμε ἀγάπη», μοῦ λένε μετά. «Καὶ ἡ ἁμαρτία ἔγινε μόδα», τοὺς λέω. «Καὶ αὐτὸ μέσα στὴν ἀγάπη εἶναι», μοῦ λένε. «Ὅλοι μιλᾶνε γιὰ ἀγάπη, εἰρήνη καὶ ὁμόνοια, τοὺς εἶπα στὸ τέλος, ἀλλὰ αὐτοὶ εἶναι διχασμένοι καὶ μὲ τὸν ἑαυτό τους καὶ μὲ τοὺς ἄλλους, γι᾽ αὐτὸ ἑτοιμάζουν ὅλο καὶ μεγαλύτερες βόμβες». Ἀξιοπρόσεκτο καὶ διδακτικὸ συνάμα εἶναι καὶ τὸ συμπέρασμα: «Ἀγάπη ἀληθινὴ ἔχει ἐκεῖνος, ποὺ ἔχει ὀρθὴ πίστη, ζῆ κοντὰ στὸν Θεό, καὶ τότε ὁ Θεὸς ζωγραφίζεται στὸ πρόσωπό του, καὶ οἱ ἄλλοι βλέπουν στὸ πρόσωπό του τὸν Θεό». Ἐκεῖνος ποὺ δέχεται τὰ ὅσα λέει ὁ Γέροντας, εἶναι φυσικὸ νὰ ἀρνεῖται τὶς συμπροσευχὲς τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ νὰ ἀμφισβητεῖ τὰ περὶ ἀγάπης μεγάλα λόγια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη καὶ τῶν συνοδοιπόρων του. Πρέπει κάποτε οἱ χριστιανοὶ νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὸ φόβο, ποὺ ἐμπνέουν οἱ μεγαλόσχημοι οἰκουμενιστὲς καὶ νὰ διατυπώνουν δημοσίως τὸν ἀντιρρητικό τους λόγο, χωρὶς νὰ περιμένουν τὸ παράδειγμα ἀπὸ τοὺς κατὰ τόπους Μητροπολίτες, οἱ ὁποῖοι ἔχουν χάσει πρὸ πολλοῦ τὴν ἀναγκαία παρρησία, γιὰ νὰ καταδικάσουν τὸν οἰκουμενισμό, ποὺ εἶναι ἡ παναίρεση τῆς ἐποχῆς μας. Δυστυχῶς θυσιάζουν τὰ πάντα ἀρκεῖ νὰ φαίνονται στὸν Πατριάρχη ὑπάκουοι καὶ νὰ ἐξασφαλίζουν τὴν ἀγάπη του, ἀπὸ τὴν ὁποία ὡστόσο οἱ ἴδιοι ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ ὠφεληθοῦν. Οἱ συμπροσευχὲς τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς παπικοὺς καὶ προτεστάντες πρέπει νὰ σταματήσουν, διότι δημιουργοῦν στοὺς ἑτεροδόξους τὴν ψευδαίσθηση ὅτι εἶναι τὸ ἴδιο μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους. Κάτι ποὺ εἶναι μεγάλη πλάνη. Μὲ τὴν κατάργηση τῶν συμπροσευχῶν ἴσως νὰ δεχτοῦν τὴν καλὴ ἀνησυχία καὶ ἐπιστρέψουν στὴν Μία Ἐκκλησία, δηλ. τὴν Ὀρθοδοξία.

Κριτικές ἐπισημάνσεις καί παρατηρήσεις εἰς τό βιβλίον τοῦ κ. Ἀθανασίου Μπασδέκη:

«ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ. ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ»

Ὑπὸ τῶν Ἀρχιμ. Παύλου Δημητρακοπούλου καὶ Πρεσβ. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου κληρικῶν τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς (8ον)

Θλίψη καὶ ὀδύνη προξενοῦν σὲ κάθε πιστὸ τὰ ὅσα ἀπαράδεκτα ἀπὸ Ὀρθοδόξου ἀπόψεως διατυπώθηκαν καὶ διακηρύχθηκαν κατὰ τὴν ἐπίσημη ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, τὴν

κοινοῦ τὸ Πάσχα μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ ἄλλων πλανεμένων Χριστιανῶν. Τὸν στόχον τὸν ἔθεσε τὸ

ὁποία ἐξεφώνησε ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῆς 60ης ἐπετείου ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τοῦ ΠΣΕ τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2008 στὴν Ἑλβετία, ἕδρα τοῦ ΠΣΕ. Στὴν ὁμιλία αὐτὴ ὁ Πατριάρχης δὲν ἀντιμετωπίζει τοὺς ἑτεροδόξους ὡς αἱρετικὲς ὁμολογίες, ἀλλὰ ὡς Ἐκκλησίες, ποὺ ἔχουν κανονικὴ ἐκκλησιο-

λογικὴ ὑπόσταση: «Ἐπιβάλλεται», λέει ὁ Πατριάρχης, «ἵνα ἀναζωπυρωθῆ καὶ ἐνισχυθῆ πρὸ παντὸς ἡ ἀγάπη μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν, μὴ λογιζομένων ἀλλήλας ὡς ξένας καὶ ἀλλοτρίας, ἀλλ’ ὡς συγγενεῖς καὶ οἰκείας ἐν Χριστῷ καὶ συγκληρονόμους καὶ συσσώμους τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ»75. Ἐπίσης, δὲν κάνει καθόλου λόγο γιὰ τὶς κακοδοξίες τῶν Προτεσταντῶν στοὺς κόλπους τοῦ ΠΣΕ καὶ τὴν ἀνάγκη ἀποκηρύξεώς τους, ἀλλὰ τὶς θεωρεῖ ὡς μία μεγάλη ποικιλία θεολογικῶν δογματικῶν καὶ ἐκκλησιολογικῶν παραδόσεων: «αἱ προερχόμεναι ἐκ διαφορετικῶν ὁριζόντων καὶ ἀνήκουσαι εἰς μεγάλην ποικιλίαν θεολογικῶν καὶ ἐκκλησιολογικῶν παραδόσεων Ἐκκλησίαι ἠδυνήθησαν νὰ διαλεχθοῦν καὶ νὰ προωθήσουν τὴν χριστιανικὴν ἑνότητα ἀνταποκρινόμεναι παραλλήλως καὶ εἰς τὰς πολλαπλὰς ἀνάγκας τῆς συγχρόνου κοινωνί-

Βατικανὸν καὶ τὸν προώθησε δυναμικῶς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. Τὸ τελευταῖον μὲ τὴν ὑπ᾽ ἀριθ. 150 πρωτ. 420/26.5.1995 ἐγκύκλιόν του, ἡ ὁποία ἀνεφέρετο «εἰς τὸν καθορισμὸν κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ ὑφ᾽ ἁπάντων τῶν χριστιανῶν τῆς Μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πάσχα» ἔθεσεν ἐπὶ τάπητος μίαν σειρὰν προβλημάτων ἱστορικοῦ, κανονικοῦ καὶ δογματικοῦ χαρακτῆρος. Ὡς δὲ ἀναγράφει τὸ Περιοδικὸν «Ὀρθόδοξος Ἐνημέρωσις», ἀριθμὸς 23 (Ἰανουαρίου – Μαρτίου 1977) σελίδες 83 –84: «Ἡ ἀνακίνησις τοῦ ὅλου ζητήματος ἔδωσε τὴν εὐκαιρία νὰ κατα-

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ ἀντιπαπικὸς Ὀρθόδοξος Πατριάρχης τῆς Βουλγαρίας

Εἰς ἡλικίαν 98 ἐτῶν ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Προκαθήμενος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας κυρὸς Μάξιμος. Τὸν τελευταῖον καιρὸν ἀντιμετώπιζε προβλήματα ὑγείας καὶ ἐνοσηλεύετο εἰς τὸ Νοσοκομεῖον «Lozeners» τῆς Βουλγαρίας. Ἐξελέγη Μητροπολίτης Σόφιας καὶ Πατριάρχης Βουλγαρίας τὴν 4ην Ἰουλίου 1971. Κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς Πατριαρχίας του διεκρίθη μεταξὺ ἄλλων διὰ τὴν ὁμολογίαν Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἀρνούμενος νὰ συμμετάσχη εἰς τοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους μετὰ τῶν Παπικῶν ἢ μετ᾽ ἄλλων πλανεμένων Χριστιανῶν. (Προτεσταντῶν κ.λπ.). Ἐπίσης, ἦτο πολὺ πιστὸς εἰς τὰς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ στάσις του αὕτη ἐπέτρεψεν εἰς τοὺς «προοδευτικοὺς» Ἀρχιερεῖς – Ἀρχιεπισκόπους καὶ Πατριάρχας, οἱ ὁποῖοι προωθοῦν τὰ σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας, νὰ λέγουν ὅτι ἡγεῖτο τῆς πλέον «συντηρητικῆς» Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

ας»76. Δὲν δέχεται ὅτι ἔχουν διαστρέψει τὴν Ἁγία Γραφή, ἀλλὰ ὅτι «δίδουν μαρτυρία περὶ τοῦ Εὐαγγελίου ἐντὸς διαφορετικῶν πλαισίων»77. Θεωρεῖ τὴν Ἐκκλησία διηρημένη καὶ πιστεύει ὅτι κύρια ἀποστολὴ τοῦ ΠΣΕ εἶναι τὸ νὰ ἀφοσιωθεῖ εἰς τὴν συνέχισιν τῆς κοινῆς πορείας πρὸς τὴν ἑνότητα: «Σήμερον ὑπὲρ ποτὲ εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαία ἡ ὕπαρξις ἀδελφικῶν δεσμῶν μεταξὺ τῶν διηρημένων Ἐκκλησιῶν καὶ ἡ γεφύρωσις τῶν διαιρέσεων ἡμῶν»78. Πέραν αὐτῶν, ὅπως πληροφορηθήκαμε ἀπὸ ἀξιόπιστα πρόσωπα στὴν Ἀμερική, «Ὀρθόδοξοι» Ἐπίσκοποι στὶς ΗΠΑ ἐφαρμόζουν στὴν πράξη ὅσα θεωρητικὰ ὑπογράφονται στὰ παγκόσμια συνέδρια καὶ ὅσα διακηρύσσονται ἀπὸ τοὺς ἐκκλησιαστικούς μας ἡγέτες, διότι δέχονται στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοὺς ἑτεροδόξους ὡς ὁμοδόξους, μεταδίδουν τὴν Θεία Κοινωνία στοὺς αἱρε-

Τὴν 9ην Νοεμβρίου ἑορτάζομεν τήν μνήμην τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου Ἐπισκόπου Πενταπόλεως τοῦ Θαυματουργοῦ. Ἀνωτέρω εἰκών τοῦ Ἁγίου προερχομένη ἐκ τοῦ χρωστῆρος τῆς Ἀδελφότητος τῶν Παχωμαίων Ἁγίου Ὄρους.

Τό ἀνεκτίμητον δῶρον τῆς ὑγείας

ΤΟ ΕΚΤΙΜΟΥΜΕΝ;

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Πολλές οἱ ἀπόψεις τῶν ἀνθρώπων γιά τόν ἄνθρωπο. Καθεμιά ἀπ᾽ αὐτές, καί μιά πινελιά στήν ἀνθρώπινη μορφή. Καθεμιά κι ἕνα περίγραμμα τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας. «Ὁ ἄνθρωπος εἶναι στή μέση, ἀνάμεσα στό τίποτε καί στό πᾶν», λέει ὁ Πασκάλ. Ὁ ἴδιος τόν παρομοίασε μ᾽ ἕνα "καλάμι εὔθραυστο, ἀλλά ταυτόχρονα, καλάμι σκεπτόμενο". Ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος, τόν στεφανώνει μέ τό δικό του στεφάνι, καί λέγει: "Τιμιώτερός ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὑπέρ πάντα τά δημιουργήματα· τάχα δέ τολμήσω λέγειν, ὅτι μή μόνον τῶν ὁρατῶν δημιουργημάτων, ἀλλά καί τῶν ἀοράτων". Λένε κι ἄλλα πολλά! Σέ τοῦτο τό κείμενο, ὡστόσο, ἄς ἐπιλέξουμε ἀπ᾽ τά μύρια τάλαντα, πού τοῦ χάρισε ὁ Θεός, τό τάλαντο τῆς ὑγείας, πού χωρίς αὐτό, τά ἔργα του θά ἦσαν ἡμιτελῆ. Ὄχι ἄχρηστα, ὄχι γιά πέταμα, ἀλλ᾽ ἴσως, ὄχι καί ὁλοκληρωμένα. Γιά παράδειγμα, πόσες φορές ἔχουμε συναντήσει ζωγράφους μέ ἔργα ὄμορφα, φτιαγμένα μέ τό στόμα ἤ μέ τά πόδια! Ἤ συνανθρώπους μας τυφλούς, κωφούς, μέ πολλαπλές ἀναπηρίες, καί ὅμως νά τούς θαυμάζουμε γιά τά ἔργα πού ἐπιτελοῦν! Ἀλλά, δίχως ἀμφιβολία, ἡ ὑ-

γεία ἀποτελεῖ διαχρονικό, καθολικό καί πανανθρώπινο ἀγαθό, ἀπό τά μύρια κι ἀναρίθμητα πού σκόρπισε ὁ Θεός καί Δημιουργός τοῦ σύμπαντος κόσμου. Στ᾽ ἀλήθεια, δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού νά μή θαύμασε καί νά μή ἐπαίνεσε τοῦτο τό δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ἀπ᾽ τά πανάρχαια χρόνια, ἰδιαίτερα οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι, εἶχαν τόσο ἐκτιμήσει τήν ἀξία τῆς ὑγείας στήν ἀνθρώπινη ζωή. Καί πρῶτος, ὁ μέγας ἱδρυτής τῆς Ἰατρικῆς ἐπιστήμης, ὁ Ἱπποκράτης ὁ Κῶος, λέγει ὅτι: «Οὐδέν ὤφελος ἐκ τῶν ἁπάντων ἀγαθῶν ἐστιν, ἐάν τό ὑγιαίνειν καί μόνον ἀπῆν». Ἐπίσης, «Ὑγιαίνειν ἄριστον ἀνδρί θνητῷ», λέγει ὁ ἴδιος. Παρόμοια ἐκφράζεται καί ὁ τῶν σοφῶν σοφώτατος Σωκράτης, ὁ ὁποῖος λέγει: «Ἡ ὑγεία μέγιστον ἐν ἀνθρώποις ἀγαθόν». Ἐπίσης στούς ἀρχαίους Ἕλληνες κυκλοφοροῦσε, γιά τήν ἀξία τῆς ὑγείας, τό ἑξῆς ρητό: «Οὐκ ἔσθ᾽ ὑγείας κρεῖσσον οὐδέν ἐν τῷ βίῳ». Αὐτό πού λέγει καί ὁ λαός σήμερα: «Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερο ἀγαθό στή ζωή ἀπ᾽ τήν ὑγεία». Ἀναγκαία μιά διευκρίνηση: Ὅταν λέμε πώς ἡ ὑγεία εἶναι τό μεγαλύτερο ἀγαθό, ἐννοοῦμε τό μεγαλύτερο καί σημαντικότερο

τικούς, ἀναγνωρίζουν τὰ μυστήρια τῶν ἑτεροδόξων ὡς ἔγκυρα καὶ προχωροῦν σὲ συμπροσευχές, οἱ ὁποῖες, ρητῶς ἀπαγορεύονται ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες79.

τοῦ ρόλου τῶν γυναικῶν στὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἐνῶ παράλληλα διαπιστώθηκε ἡ ἀδυναμία τῆς ἐναντίον τῆς χειροτονίας τῶν γυναικῶν θεολογικῆς ἐπιχειρηματολογίας τῶν Ὀρθοδόξων»80. Σχετικὰ μὲ τὸ θέμα αὐτό, ἤδη τὸ 1988 εἶχε διοργανώσει τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο στὴ Ρόδο «Διορθόδοξο Θεολογικὸ Συνέδριο» μὲ θέμα: «Ἡ θέσις τῆς γυναικὸς ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ καὶ τὰ περὶ χειροτονίας τῶν γυναικῶν», ὅπου «τὸ ἀδύνατον τῆς χειροτονίας τῶν γυναικῶν εἰς τὴν εἰδικὴν ἱερωσύνην, ὡς τεθεμελιωμένον εἰς τὴν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας»81, ἀποτυπώνεται στὰ πορίσματα τοῦ ἐν λόγῳ συνεδρίου κατὰ τρόπον αὐθεντικόν. Πόση ἆραγε φθορὰ καὶ πόση διάβρωση μεσολάβησε μέσα σὲ 15 χρόνια, ἀπὸ τὸ 1988 μέχρι τὸ 2003, στοὺς θεολόγους μας; Ὁ καθένας ἂς βγάλει μόνος του τὰ συμ-

Περὶ τῆς ἱερωσύνης τῶν γυναικῶν Εἰδικότερα ὡς πρὸς τὸ θέμα τῆς ἱερωσύνης τῶν γυναικῶν, ἔκδηλη ὑπῆρξε ἡ συμπόρευση καὶ οὐσιαστικὰ ἡ ἀποδοχὴ τῆς προτεσταντικῆς θεολογίας ἀπὸ τοὺς ἡμετέρους οἰκουμενιστὰς θεολόγους, στὸ διεθνὲς ἐπιστημονικὸ συμπόσιο τῆς Θεσσαλονίκης τὸ 2003. Οἱ διοργανωτὲς τοῦ ἐν λόγῳ συνεδρίου, ὅπως ὁμολογοῦν στὰ πορίσματά τους, ἀδυνατοῦν οὐσιαστικὰ νὰ ἀρθρώσουν ὀρθόδοξο θεολογικὸ λόγο καὶ νὰ ἀναδείξουν τὸ ἀδύνατον τῆς ἱερωσύνης τῶν γυναικῶν: «Σ’ ἕνα ἀσφυκτικὰ γεμᾶτο ἀμφιθέατρο ὑπογραμμίστηκε ἡ ἀνάγκη ἀναβάθμισης

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΜΑΧΩΝ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΙ ΚΙΒΔΗΛΑ!

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΜΑΧΟΙ ἔχουν ἐντείνει ἐπικίνδυνα τὸν τελευταῖο καιρὸ τὴν πολεμική τους κατὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ. Φέρνουν στὴ δημοσιότητα ἀπίθανα στοιχεῖα, μὲ τὰ ὁποῖα ἐπιχειροῦν νὰ κλονίσουν τὴν πίστη τῶν Χριστιανῶν. Ὅμως αὐτὰ τὰ στοιχεῖα, εἴτε ἀνήκουν σὲ αἱρετικούς τῆς ἀρχαιότητας, εἴτε, τὸ χειρότερο, εἶναι χαλκευμένα στὰ ἐργαστήρια συγχρόνων παραχαρακτῶν. Ἐπιλέξαμε μία ἀξιόλογη σχετικὴ μελέτη – ἀποκάλυψη ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο: «Στῦλος Ὀρθοδοξίας», τῆς ὁποίας παραθέτουμε ἕνα χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα: «Ἐντείνουν τὸν πόλεμο κατὰ τοῦ Χριστοῦ οἱ Σιωνιστές! Κατασκευάζουν παπύρους, ποὺ ἀλλοιώνουν τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ παρασύρουν τοὺς Χριστιανοὺς καὶ νὰ ἐνσπείρουν ζιζάνια ἀμφισβήτησης στὶς ἀλήθειες τῆς πίστεως. Το1962 ἀποκαλύφθηκε σὲ δημοσίευμα ὅτι γνωστὸς Ἀμερικανὸς Ἀρχαιολόγος ἄφησε τὴν ἑξῆς διαθήκη στὸ παιδί του, ὅταν ἀπεβίωσε. Τοῦ ἀποκάλυπτε ἕνα χάρτη, ὁ ὁποῖος ἔδειχνε μία

Ἡ Τουρκία οἰκειοποιεῖται τόν διαχρονικόν Ἑλληνικόν πολιτισμόν!

Η ΕΞ ΑΝΑΤΟΛΩΝ, ἀεὶ ἐχθρικὴ πρὸς τὴν πατρίδα μας χώρα, ἔχει βαλθεῖ, «ἀμέτη μωχαμέτη», νὰ γίνει… Ἑλλάδα! Ὁμιλοῦμε γιὰ τὴν Τουρκία, ἡ ὁποία ξαφνικὰ ἄρχισε νὰ «ἐρωτοτροπεῖ» μὲ τὸν διαχρονικὸ ἑλληνικὸ πολιτισμό! Μεγάλος της «ἔρωτας» τὸ Βυζάντιο καὶ ὁ βυζαντινὸς πολιτισμός, τὸν ὁποῖο ἐπιχειρεῖ νὰ οἰκειοποιηθεῖ! Σύμφωνα μὲ ἄρθρο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἀνθίμου, ἐφέτος συμπληρώνονται 1700 χρόνια ἀφότου ὁ Μ. Κωνσταντῖνος πέρασε τὴ γέφυρα τοῦ Μουλβία, τὸ 313 καὶ ἔγινε μονοκράτωρ τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ γιόρτασαν πολλὲς εὐρωπαϊκὲς χῶρες (ἐκτὸς βεβαίως ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα) καὶ μαζί τους ἡ Τουρκία! Τοῦρκοι ἀρχαιολόγοι ἔλαβαν ἐντολὴ ἀπὸ τὴν κυβέρνηση νὰ ἀναδείξουν κάθε βυζαντινὸ ἀξιοθέατο. Ἡ τουρκικὴ ἀστυνομία ἔκαμε ἔμβλημά της τὸ δικέφαλο ἀετό! Φυσικὰ δὲ σταματοῦν νὰ προβάλλουν τὸν ἀρχαιοελληνικὸ πολιτισμό, τὸν ὁποῖο ὀνομάζουν ὡς «πολιτισμὸ τοῦ Αἰγαίου» καὶ νὰ ἀναφέρονται στοὺς ἀρχαίους Ἴωνες σοφούς, τοὺς ὁποίους ὀνομάζουν ἐπίσης ὡς «ἀνθρώπους τοῦ Αἰγαίου». Ἀναστηλώνουν καὶ συντηροῦν τοὺς ἀρχαιοελληνικοὺς χώρους, ὡς δῆθεν «πολιτιστική τους κληρονομιά». Ὡς καὶ τὸν τάφο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὴν Ἔφεσο, προβάλλουν ὡς δική τους «πνευματικὴ κληρονομιά»! Δὲν τρέφουμε ψευδαισθήσεις ὅτι οἱ προθέσεις καὶ οἱ ἐνέργειες τῆς Τουρκίας ἔχουν ἴχνος «φιλελληνικοῦ» χαρακτήρα. Κάθε ἄλλο μάλιστα. Εἶναι, πέραν πάσης ἀμφιβολίας, ἐνταγμένες στὴν ἐξωτερικὴ πολιτική της, γιὰ τὴν προώθηση τοῦ νεοοθωμανισμοῦ. Προσπαθοῦν νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ἄποψη ὅτι δῆθεν ἡ Τουρκία εἶναι ἡ «διάδοχος κατάσταση» τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, τοῦ Βυζαντίου καὶ τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας. Βεβαίως ἀπὸ τὴν πλευρὰ τους οἱ μογγολογενεῖς γείτονές μας καλὰ κάνουν. Τὸ ἐρώτημα εἶναι τί κάνουμε ἐμεῖς, οἱ πραγματικοὶ ἀπόγονοι καὶ διάδοχοι τῶν διαχρονικῶν προγόνων μας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τους. Μᾶλλον, μὲ τὴν ἀδιαφορία μας, ἀπεμπολοῦμε τὴν εὐγενῆ καταγωγή μας καὶ τὸν ἔνδοξο πολιτισμό μας!

Διαπρεπής παπικός καθηγητής ἠσπάσθη τήν Ὀρθοδοξίαν

ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΗ ἡ εἴδηση: Πολωνὸς ἀκαδημαϊκός, καθηγητὴς πανεπιστημίου, πρώην παπικός, ἀσπάσθηκε τὴν Ὀρθοδοξία διὰ ἀναβαπτισμοῦ. Σύμφωνα μὲ δελτίο τύπου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου Θεσσαλονίκης, ὁ διαπρεπὴς καθηγητὴς τῆς Ἱστορίας τῆς Φιλοσοφίας στὸ φημισμένο πανεπιστήμιο Βροκλάου (Uniwersytet Wroclawski), Παῦλος Βρομπλέφσκι, βαπτίσθηκε στὴν ἐν λόγῳ Ἱερὰ Μονὴ ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαγκαδᾶ κ. Ἰωάννη, στὶς 13 Σεπτεμβρίου. Ἐνδιαφέρον ἔχει ἡ ἐπισήμανση τοῦ νεοφώτιστου καθηγητῆ στὴν ἐπιστολή του πρὸς τὸν Μητροπολίτη Λαγκαδᾶ: «Ὅταν παρακολούθησα γιὰ πρώτη φορὰ τὴν Ἑλληνικὴ Θ. Λειτουργία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἄνοιξαν οἱ Οὐρανοὶ ἐνώπιόν μου κατὰ τὴν προσευχή, καὶ ὁ Κύριος ἄγγιξε τὴν ψυχή μου ἄνωθεν... Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Θεὸς ἀποκάλυψε στὸν ἐσωτερικό μου κόσμο τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ δύναμη τῆς ὁποίας εἶναι τόσο ἰσχυρή, ὥστε ὅποιος τὴν βρίσκει εἶναι βέβαιος ὅτι αὐτὴν ἔψαχνε πάντοτε, βρῆκα τὸν πνευματικό μου Οἶκο»! Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι ζήτησε ὁ ἴδιος, μὲ ἔμφαση, νὰ ἀναβαπτισθεῖ καὶ ὄχι ἁπλὰ νὰ χρισθεῖ, ὅπως συνηθίζουν τὰ τελευταῖα χρόνια κληρικοὶ οἰκουμενιστὲς νὰ δέχονται στὴν Ὀρθοδοξία ἑτεροδόξους! Εἴμαστε πεπεισμένοι πὼς τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶναι ἕνας ἰσχυρὸς κόλαφος κατὰ τῶν ἀσυγκράτητων οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι συνεχίζουν νὰ προωθοῦν τὴ σύγχρονη πλάνη τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας». Πρόκειται γιὰ βλάσφημη κακοδοξία, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία, οἱ «βαπτισμένοι» ὀπαδοὶ ὅλων τῶν «χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν», ἔχουν ἔγκυρο βάπτισμα, εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄρα δὲ χρειάζεται

συγκεκριμένη ἐρημικὴ περιοχὴ τῆς Λιβύης. Ἐκεῖ εἶχε θάψει ἕνα πάπυρο, στὸν ὁποῖο εἶχε ἐπιμελῶς ἐργαστεῖ καὶ ἐπεξεργασθεῖ καὶ κατασκευάσει ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν ὁ ἴδιος. Δύσκολα θὰ μποροῦσαν οἱ ἐπιστήμονες, ποὺ θὰ τὸν ἐξέταζαν, νὰ ἀποφανθοῦν ὅτι ἦταν σύγχρονο κατασκεύασμα καὶ ὄχι τῶν πρώτων αἰώνων! “Ὁ πάπυρος αὐτὸς -ὅπως ἔγραφε- θὰ σὲ κάνει πλούσιο, ἐπειδὴ μʼ αὐτὸν ἀνατρέπονται ἀλήθειες τοῦ χριστιανισμοῦ”»! Δὲν ἀμφιβάλλουμε ποσῶς ὅτι οἱ οἰστρηλατημένοι ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του, μηχανεύονται ἀκραῖες δαιμονικὲς μεθόδους ἐναντίον Του. Τὰ στοιχεῖα, ποὺ χρησιμοποιοῦν, ἀποδεικνύονται κάθε φορά, ἀπίστευτα ἀνεπαρκῆ, προκειμένου νὰ πλήξουν καίρια τὸ Χριστιανισμό, διότι, ἁπλούστατα, εἶναι κίβδηλα, προϊόντα ἀπάτης! Μέσα στὴ σατανικὴ σκοτοδίνη τους δὲ μποροῦν νὰ καταλάβουν πὼς δὲν κερδίζεις τὸν πόλεμο μὲ σφεντόνες καὶ ἐπαναλαμβάνουν τὸ ἴδιο λάθος! Ἀφῆστε τους νὰ γελοιοποιοῦν ἑαυτούς!

ἀναβαπτισμός, γιὰ νὰ ἐνταχθοῦν στὴν Ὀρθοδοξία! Ἐπαινοῦμε τὸν ἅγιο Λαγκαδᾶ, ὁ ὁποῖος σεβάστηκε τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ ἔκαμε τὸν ἀναβαπτισμὸ καὶ καλωσορίζουμε

ΠΡΟΩΘΕΙΤΑΙ ΠΥΡΕΤΩΔΩΣ Ο «ΓΑΜΟΣ» ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ!

Η ΓΑΛΛΙΑ δρομολογεῖ μὲ γοργοὺς ρυθμοὺς τὴ θεσμοθέτηση καὶ νομιμοποίηση τοῦ «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων. Ὅπως δημοσιεύτηκε στὸ μαχητικὸ Ἱστολόγιο «kostasxan. blogspot.com»: «Ἡ Γαλλία δρομολογεῖ τὴν ἀπαγόρευση τῆς χρήσης τῶν λέξεων "μητέρα" καὶ "πατέρας" σὲ νομικὰ καὶ ἄλλα δημόσια ἔγγραφα, στὰ πλαίσια τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ σχεδίου νομιμοποίησης τῶν "γάμων" μεταξὺ ἀτόμων τοῦ ἴδιου φύλου καὶ τῆς ἀπονομῆς ἴσων δικαιωμάτων στὶς υἱοθεσίες, τόσο στὰ παραδοσιακὰ ὅσο καὶ στὰ ὁμοφυλοφιλικὰ ζευγάρια. Σύμφωνα μὲ τὴν πρόταση, ἡ ὁποία προωθεῖται ἐπιθετικὰ καὶ μὲ γοργὸ ρυθμὸ ἀπὸ τὸν Γάλλο Πρόεδρο Francois Hollande, μεταξὺ ἄλλων, ὁ ὅρος "γονεῖς" θὰ ἀντικαταστήσει τὶς λέξεις "μητέρα" καὶ "πατέρα" σὲ τελετὲς γάμου, οἱ ὁποῖες στὸ ἑξῆς δὲν θὰ διαφέρουν, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ἐὰν ὁ γάμος ποὺ τελεῖται μεταξὺ παραδοσιακῶν ζευγαριῶν ἢ ὁμοφυλοφίλων. Σύμφωνα μὲ τὸ Christian Institute τῆς Βρετανίας, μέσα στὸν Ὀκτώβριο ἐπρόκειτο νὰ ὑποβληθεῖ ἕνα νομοσχέδιο γιὰ ἔγκριση στὸ ὑπουργικὸ συμβούλιο τοῦ Προέδρου Hollande, τὸ ὁποῖο θὰ ὁρίζει τὸν γάμο ὡς "σύζευξη δύο ἀνθρώπων, διαφορετικοῦ ἢ τοῦ ἴδιου φύλου"». Τὸ ἔχουμε τονίσει ἐπανειλημμένα, πὼς ἡ ἄμβλυνση τῶν ἠθικῶν κανόνων τῆς κοινωνίας, εἶναι τὸ πιὸ σατανικὸ μέσο γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῶν ἐπιδιώξεων τῆς «Νέας Ἐποχῆς» καὶ τῆς «Νέας Τάξεως Πραγμάτων». Ὁ σοδομισμὸς ἀποτελεῖ ἴσως τὴ χειρότερη ἠθικὴ σήψη καὶ γιʼ αὐτὸ τὴν ἐπιδιώκουν, τὴν προωθοῦν καὶ προσπαθοῦν νὰ τὴν ἐπιβάλλουν ὡς «φυσιολογικὴ» σεξουαλικὴ ἐπιλογή! Ἀντὶ ἄλλου σχολίου θὰ παρατηρούσαμε πὼς τέτοιου εἴδους νομοθετήματα εἶναι «φυσικὰ» γιὰ τὰ εὐρωπαϊκὰ κοινοβούλια, τὰ ὁποῖα ἀπαρτίζονται καὶ ἀπὸ βουλευτὲς «παντρεμένους» μὲ ἄτομα τοῦ ἰδίου φύλου!

τὸν ὑψηλὸ νεοφώτιστο στὴν ἀγκαλιὰ τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ!

Μαρτύρια χριστιανῶν χωρίς τέλος

ΤΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ τῶν Χριστιανῶν στὶς ἰσλαμικὲς χῶρες δὲν ἔχουν τελειωμό. Συνεχεῖς εἰδήσεις φέρουν στὴ δημοσιότητα φρικτὲς διώξεις πλειάδας Χριστιανῶν, ποὺ εἶχαν τὴν ἀτυχία νὰ γεννηθοῦν καὶ νὰ ζοῦν ἀνάμεσα σὲ φανατικοὺς μουσουλμάνους, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν ἀσυγχώρητο «ἔγκλημα» νὰ γίνει κανεὶς μὲ τὴν ἐλευθερία του Χριστιανός! Τὸ «ἔγκλημα» αὐτὸ εἶναι θεσμοθετημένο στὴ «σαρία», τὸν ἰσλαμικὸ νόμο, ὁ ὁποῖος ἐπιβάλλει τὴν ποινὴ τοῦ θανάτου σὲ ὅποιον μουσουλμάνο ἀπαρνηθεῖ τὸ Ἰσλὰμ καὶ ἀσπασθεῖ ἄλλη πίστη. Τελευταία εἴδηση ἡ περίπτωση μίας δεκατετράχρονης κοπέλας ἀπὸ τὸ Πακιστάν, τῆς Ριμσά Μαζίχ, ἡ ὁποία ἐπέλεξε νὰ εἶναι Χριστιανή. Οἱ φανατικοὶ μουλάδες τῆς περιοχῆς τὴν κατηγόρησαν ὅτι δῆθεν ἔκαψε σελίδες τοῦ Κορανίου, οἱ ὁποῖες βρέθηκαν στὴ μαθητική της τσάντα. Ὅμως στὸ δικαστήριο ἀποδείχτηκε ὅτι τὶς καμένες σελίδες τοῦ Κορανίου τὶς ἔβαλε στὴν τσάντα τῆς κοπέλας ὁ τοπικὸς ἰμάμης Χαλὶντ Ζαντούν Κίσχτι, ὁ ὁποῖος συνελήφθη ἀπὸ τὴν ἀστυνομία, γιὰ τὴν ἀπάτη του αὐτή! Ἡ δίωξη ὅμως τῆς κοπέλας, γιὰ τὸ «ἀδίκημά» της, ἁπλὰ ἀνεβλήθη! Ἀντὶ ἄλλου σχολίου, θὰ θέλαμε στὴν εἴδηση αὐτὴ νὰ ρωτήσουμε τοὺς μουσουλμάνους, τί σόι «θεὸς» εἶναι αὐτὸς πού πρεσβεύουν, ὁ ὁποῖος «ζητᾶ» ἐξολόθρευση ἀνθρώπων «ἀπίστων», ἀπὸ πιστούς του; Ξεχνοῦν ὅτι βαδίζουμε τὸν 21ο αἰώνα, στὴν ἐποχὴ τῆς ἀποθέωσης τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας, ὅπου γιὰ τὴν κατοχύρωσή της ἔχουν χυθεῖ ποτάμια αἱμάτων; Ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἄθλια πράξη τοῦ

συγκεκριμένου ἰμάμη, φανερώνει τὸ «πνευματικὸ» βάθος καὶ τὸ «ἠθικὸ» εὖρος τῆς πίστεώς του!

Ψευδοεπιστήμονες προάγουν τόν νεοπαγανισμόν!

ΕΧΟΥΜΕ τονίσει ἐπανειλημμένα τὸ αὐταπόδεικτο, ὅτι τὸ παγκόσμιο νεοπαγανιστικὸ φαινόμενο εἶναι μία σατανικὴ ἐπινόηση τῶν σκοτεινῶν ἡγητόρων τῆς «Νέας Ἐποχῆς» γιὰ τὴν ἑδραίωση τοῦ ἀποκρυφισμοῦ. Ἡ καλλιέργεια τῆς λατρείας τῶν εἰδώλων στὶς μάζες γίνεται μὲ σατανικὴ πραγματικὰ μαεστρία. Κατόρθωσαν νὰ περάσουν τὴν ἄποψη ὅτι οἱ ἀρχαῖες ξεχασμένες ἐδῶ καὶ ἑκατονταετίες ἢ καὶ χιλιετίες εἰδωλολατρικὲς θρησκεῖες, ἦταν δῆθεν «λαμπρὲς θρησκεῖες, οἱ ὁποῖες γεννοῦσαν πολιτισμὸ» καὶ πὼς «ὑπῆρξαν θύματα τῆς χριστιανικῆς συκοφαντίας» καὶ ἔπεσαν στὴν ἀφάνεια! Γιὰ νὰ γίνονται περισσότερο πιστευτοί, ἐπιστρατεύουν καὶ κάποιους ψευτοεπιστήμονες, οἱ ὁποῖοι μέσῳ πολυδιαφημιζόμενων συνεδρίων, «ἐπιβεβαιώνουν» τὸν «κρυμμένο θησαυρὸ» τῆς ἀρχαίας εἰδωλολατρίας! Ἕνα τέτοιο συνέδριο ὀργανώθηκε ἀπὸ Γερμανοὺς «ἐπιστήμονες» τὸν περασμένο Σεπτέμβριο στὴ Σαμοθράκη, ἀφιερωμένο στοὺς «θεοὺς» τῆς Σαμοθράκης! Σκοπὸς τοῦ συνεδρίου ἦταν νὰ «ἀποδειχτεῖ» ἡ «ἱστορικὴ σχέση μεταξύ τῆς οὐσίας τῶν μυστηρίων καὶ τοῦ φιλοσοφικοῦ στοχασμοῦ»! Βεβαίως δὲν παρέλειψαν νὰ ἀποτίσουν καὶ «προσκύνημα» στὸ «ἱερὸ» τῶν χθόνιων Καβείρων δαιμόνων! Δὲν ἀμφιβάλλουμε πὼς τέτοιου εἴδους «ἐκδηλώσεις» ἐξυπηρετοῦν τὰ σχέδια τῶν νεοεποχιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἐργάζονται πυρετωδῶς, γιὰ τὴν κατεδάφιση τοῦ Χριστιανισμοῦ. Τὸ μόνο ποὺ θὰ λέγαμε στοὺς «ἐπιστήμονες» τοῦ συνεδρίου εἶναι, πὼς τὴν περίφημη σχέση τῶν εἰδωλολατρικῶν μυστηρίων καὶ γενικά τῆς εἰδωλολατρίας μὲ τὴ φιλοσοφία, τὴν ἔλυσαν πρῶτοι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες σοφοί, οἱ ὁποῖοι ἀποστασιοποιήθηκαν πλήρως ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρία, χαρακτηρίζοντάς την ξεκάθαρα ὡς ἐχθρό τῆς φιλοσοφίας καὶ τῆς ἐπιστήμης!

Ὁμολογοῦν ὅτι συνουσιάζονται μέ δαίμονας!

Η «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ» τῆς ἐφιαλτικῆς «Νέας Ἐποχῆς» εἶναι ὁ ἀποκρυφισμός. Μέσῳ τῶν χιλιάδων ὁμάδων, ποὺ «στεγάζει», προωθεῖ τὴν πίστη στὸν πνευματισμό, καὶ ἑδραιώνει τὴ μαγεία, ὡς τὸν «δρόμο τῆς ἐπικοινωνίας καὶ τὸν τρόπο λατρείας τῶν πνευμάτων». Βεβαίως τὰ πνεύματα αὐτὰ δὲν εἶναι ἄλλα, ἀπὸ τὰ πονηρά, τὰ βδελυρὰ καὶ κακοποιά. Γιὰ τὴ διάδοση τοῦ ἀποκρυφισμοῦ ἔχουν ἐπιστρατευτεῖ (ἐδῶ καὶ χρόνια), ἠθοποιοί, «ἀστέρια τοῦ σινεμά», τραγουδιστὲς κλπ., νὰ ἐκθέσουν τὶς «πνευματικές» τους «ἐμπειρίες» μὲ… φαντάσματα! Τελευταῖα, στὸ ἱστολόγιο «www. newsbeast.gr» δημοσιεύτηκε πώς: γνωστή, ἐκκεντρική, «στὰρ» τοῦ Χόλυγουντ, δήλωσε ἀδιάντροπα, πὼς στὸ παρελθὸν «ἔκανε σὲξ μὲ ἕνα φάντασμα»! Μάλιστα, ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἐμπειρία ἐμπνεύστηκε καὶ τὸ νέο της τραγούδι. Ἡ τραγουδίστρια δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν Kesha, ἡ ὁποία μιλώντας γιὰ τὸ νόημα τοῦ τραγουδιοῦ της “Supernatural”, δήλωσε: “Οἱ στίχοι περιγράφουν μεταφυσικὲς ἐμπειρίες ἀλλὰ μὲ σέξι τρόπο... Εἶχα δύο ἐμπειρίες μὲ κάτι μεταφυσικό! Δὲν ξέρω τὸ ὄνομά του. Ἦταν πάντως φάντασμα. Εἶμαι πολὺ ἀνοιχτὴ σὲ αὐτό”, κατέληξε ἡ τραγουδίστρια. Πάντως, σύμφωνα μὲ τὸν ἐρευνητὴ μεταφυσικῶν φαινομένων Ἔρικ Ὄλσεν, πολλοὶ ἔχουν ἀναφέρει ὅτι εἶχαν κάνει σὲξ μὲ φάντασμα. Ὅπως δηλώνει ὁ ἴδιος στὴ Huffington Post, “εἶναι εὔκολο νὰ μπερδέψει κάποιος ἕνα πολὺ ἔντονο ὄνειρο μὲ μία τέτοια ἐμπειρία”. Ἐμεῖς θὰ προσθέταμε πὼς ὁ παραδομένος στὸ σατανᾶ ἄνθρωπος, εἴτε στὸν ὕπνο του, εἴτε στὸν ξύπνιο του, «συνουσιάζεται» μὲ αὐτόν, εἶναι τὸ ἴδιο καὶ τὸ αὐτὸ πράγμα. Ἀναμφίβολα πάντως ἡ «ἐμπειρία» τῶν συνουσιαζόμενων μὲ τὸ διάβολο «στὰρ» εἶναι ἡ καλοστημένη παγίδα τῶν νεοεποχιτῶν νὰ «πλασάρουν» τὴ δαιμονολατρία στὸν σύγχρονο πνευματικὰ ἀποπροσανατολισμένο ἄνθρωπο, μὲ ἡδονικὸ τρόπο!

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ Η ΑΓΙΑ ΘΕΟΚΤΙΣΤΗ Η ΛΕΣΒΙΑ

ΤΙΣ 9 Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τὴν Ἁγία Θεοκτίστη τὴν Λεσβία. Ἡ Ἁγία καταγόταν ἀπὸ τὴν Μηθύμνη τῆς Μιτυλήνης καὶ ἀπὸ μικρὴ ἡλικία λόγῳ τῆς ἀρετῆς της ἔγινε μοναχή. Δέκα ὀκτὼ χρονῶν ἐρχόμενη στὸ πατρικό της, γιὰ νὰ χαιρετίση τὴν ἀδελφή της, συλλαμβάνεται μαζὶ μὲ τοὺς συγχωριανούς της ἀπὸ Κρῆτες πειρατὲς καὶ ὁδηγεῖται στὴν Πάρο. Ἐκεῖ ἡ Ἁγία Θεοκτίστη δραπετεύει καὶ καταφεύγει σὲ ἕνα κοντινὸ δάσος, στὸ ὁποῖο παρέμεινε γιὰ τριάντα πέντε χρόνια παλεύοντας μὲ τὸ κρύο, τὴν ζέστη, τρεφόμενη μὲ ἄγρια χόρτα, προσευχόμενη, χωρὶς νὰ ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ τοὺς ἀνθρώπους, ἀφιερωμένη ἀποκλειστικὰ στὸν Κύριο. Μετὰ ἀπὸ τριάντα πέντε χρόνια πῆγαν στὴν Πάρο κάποιοι κυνηγοί. Κάποιος ἀπὸ αὐτούς, ἀφοῦ χωρίσθηκε ἀπὸ τοὺς ἄλλους μπῆκε στὸν Ἱ. Ναὸ τῆς Θεοτόκου, ὅπου ἀφοῦ προσευχήθηκε βλέπει στὸ δεξιὸ μέρος τῆς Ἁγίας Τραπέζης κάποια παράξενη κίνηση. Προχωρώντας, γιὰ νὰ

ἐξετάση καλύτερα τὸ γεγονὸς ἄκουσε μία φωνή, ποὺ τὸν παρακαλοῦσε νὰ μὴ προχωρήση, διότι ντρεπόταν νὰ φανερωθῆ, ἐπειδὴ ἦταν γυμνή. Ὁ κυνηγὸς μετὰ ἀπὸ αἴτηση τῆς Ἁγίας Θεοκτίστης τῆς ἔρριξε τὸ ἐπανωφόρι του καὶ ἡ ἁγία, ἀφοῦ σκεπάσθηκε τοῦ ἀποκαλύφθηκε. Βλέποντάς την ὁ κυνηγός, ὅπου ἀπὸ τὶς νηστεῖες καὶ τὶς κακουχίες τὸ σῶμα της φαινόταν σὰν σκιὰ σώματος ἔπεσε κατὰ γῆς. Ἡ Ἁγία τὸν εὐλόγησε, τοῦ ἐξιστόρησε τὴν ζωή της καὶ τὸν παρεκάλεσε, ὅταν θὰ ξανὰ ἐπέστρεφε στὴν Πάρο νὰ ἔφερνε μαζί του καὶ τὰ Θεῖα Μυστήρια. Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ ὁ κυνηγὸς ἐπραγματοποίησε τὴν ὑπόσχεσή του. Ἡ Ἁγία Θεοκτίστη παρέλαβε τὰ Ἅγια Μυστήρια προσευχήθηκε, ἐκοινώνησε καὶ εὐχαρίστησε τὸν Κύριο· ὁ δὲ κυνηγός, ἀφοῦ πῆρε τὴν εὐχή της, ἀνεχώρησε. Ὅταν μετὰ ἀπὸ ἡμέρες γύρισε τὴν εὑρῆκε νεκρὴ. Τὴν ἐνταφίασε καὶ πρσευχήθηκε πρὸς τὴν ἁγία νὰ πρεσβεύη γιὰ αὐτόν.

«ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

περάσματά του.

Οἱ συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικούς Στὴ συνάφεια αὐτὴ θὰ ἀναφερθοῦμε ἐν ὀλίγοις στὸ θέμα τῶν συμπροσευχῶν, στὸ ὁποῖο ἀναφέρεται ὁ συγγραφέας (σελ. 283-290), οἱ ὁποῖες ἔχουν καθιερωθεῖ πλέον καὶ ἀποτελοῦν σύνηθες φαινόμενο, παρὰ τὴν ρητὴ ἀπαγόρευση των ἀπὸ πλῆθος Ἱερῶν Κανόνων. Ἀναφέρουμε ἐνδεικτικὰ μερικούς: Τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ι´, ΙΑ´, ΜΕ´, ΞΕ´, ΟΑ´. Α´ τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς, Β´ τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς, Α´ τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς, τῆς ἐν Λαοδικείᾳ τοπικῆς Συνόδου ΣΤ´, Θ´, ΛΒ´, ΛΓ´, ΛΔ´, ΛΖ΄ κ.ἄ. Ἡ τήρηση τῶν παρὰ πάνω Κανόνων εἶναι ὑποχρεωτική, διότι ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης στὰ προλεγόμενα τοῦ Πηδαλίου (σελ. λθ΄), «παρὰ πάντων πρέπει νὰ φυλάττωνται οἱ θεῖοι Κανόνες ἀπαρασάλευτα. Οἱ γὰρ μὴ φυλάττοντες, εἰς φρικτὰ ἐπιτίμια ὑποβάλλονται». «Ταῦτα περὶ κανόνων διατετάχθω ὑμῖν παρ᾽ ἡμῶν, ὢ ἐπίσκοποι. Ὑμεῖς δὲ ἐμμένοντες αὐτοῖς σωθήσεσθε καὶ εἰρήνην ἕξετε, ἀπειθοῦντες δὲ κολασθήσεσθε καὶ πόλεμον μετ᾽ ἀλλήλων ἀΐδιον ἕξετε δίκην τῆς ἀνηκοΐας τὴν προσήκουσαν τιννύντες» (Οἱ Ἀπόστολοι ἐν τῷ ἐπιλόγῳ τῶν Κανόνων). «Εἴ τις ἁλὼ Κανόνα τινὰ τῶν εἰρημένων καινοτομῶν, ἢ ἀνατρέπειν ἐπιχειρῶν, ὑπεύθυνος ἔσται κατὰ τὸν τοιοῦτον κανόνα, ὡς αὐτὸς διαγορεύει τὴν ἐπιτιμίαν

δεχόμενος καὶ δι’ αὐτοῦ, ἐν ὧπερ πταίει θεραπευόμενος» (Β΄ τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς). Ἀπὸ τὶς παρὰ πάνω παραθέσεις γίνεται κατανοητὸ ὅτι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ ὅσοι ἐκ τῶν τοπικῶν Συνόδων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων ἔχουν ἐπικυρωθεῖ ἀπὸ τὶς Οἰκουμενικές, δὲν εἶναι ἁπλὲς ἀπόψεις κάποιων ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων ἢ καὶ μεμονομένων Ἁγίων, ποὺ ἐπιδέχονται ἀναθεώρηση καὶ τροποποίηση, ἀλλὰ κείμενα θεόπνευστα μὲ καθολικὸ καὶ διαχρονικὸ κύρος. Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες εἶναι ἀχώριστα συνδεδεμένοι μὲ τὰ δόγματα τῆς πίστεως, διότι ἀποτελοῦν ἔκφραση αὐτῶν σ᾽ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς ζωῆς τῶν πιστῶν. Πολὺ εὔστοχα παρατηρεῖ ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ ὁ μεγάλος Ρῶσος θεολόγος V. Lossky: «Οἱ Κανόνες, οἱ ὁποῖοι ρυθμίζουν τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας “ἐν τῇ γηΐνη αὐτῆς ὄψει” εἶναι ἀχώριστοι τῶν χριστιανικῶν δογμάτων. Δὲν εἶναι νομικοὶ κανονισμοί, κυρίως εἰπεῖν, ἀλλὰ ἐφαρμογαὶ τῶν δογμάτων τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἀποκαλυφθείσης παραδόσεως εἰς ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς πρακτικῆς ζωῆς τῆς χριστιανικῆς κοινωνίας»82. Ἡ προσπάθεια συγχρόνων θεολόγων νὰ ἐπανερμηνεύσουν τοὺς παραπάνω Ἱεροὺς Κανόνες μὲ βάση τὰ δεδομένα τῆς σύγχρονης ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καὶ πραγματικότητος ἀποδεικνύεται, ὅπως θὰ φανεῖ στὴ συνέχεια, ἐσφαλμένη καὶ μετέωρη θεολογικά, μὴ δυνάμενη νὰ θεμελιωθεῖ στὴν Κανονικὴ καὶ

Ἐξομαλύνονται αἱ σχέσεις τῆς Ἱ. Μητρ. Χίου μετά τοῦ Συνδέσμου Κληρικῶν

Εἰς τήν ἐξομάλυνσιν τῶν σχέσεων μεταξύ τοῦ Ἱεροῦ Συνδέσμου Κληρικῶν Χίου καί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως προέβη ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Χίου κ. Μᾶρκος. Συμφώνως πρός δημοσίευμα τῆς τοπικῆς ἐφημερίδος «Πατρίδα» ὑπό ἡμερομηνίαν 31ην Ὀκτωβρίου:

«Στὴν Γενικὴ Συνέλευση τοῦ Συνδέσμου κληρικῶν Χίου παραβρέθηκε, χαιρετίζοντας τὶς ἐργασίες της ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χίου κ. Μάρκος, ἀναγνωρίζοντας οὐσιαστικὰ μὲ τὴν κίνηση αὐτὴ τὴν ὕπαρξη καὶ λειτουργία τοῦ Συνδέσμου. Ὁ ἴδιος μίλησε γιὰ τὴν “Καινούρια πραγματικότητα στὴν Χιακὴ Ἐκκλησία” καὶ βασιζόμενος στὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου ὑποστήριξε ὅτι κυρίως οἱ ἔγγαμοι κληρικοὶ ἔχουν ἀνάγκες καὶ δικαιώματα, τὰ ὁποῖα καὶ πρέπει νὰ

προασπίσουν καὶ ἡ ἐκκλησία θὰ εἶναι ὑποστηριχτὴς τῶν δίκαιων αἰτημάτων. “Δὲν μπορεῖ τὰ παιδιά σου νὰ σοῦ ζητοῦν ψωμὶ καὶ ἐσὺ νὰ τά ταΐζεις πέτρες” δήλωσε χαρακτηριστικά, καταδεικνύοντας τὴν ἀλλαγὴ στὶς σχέσεις τῆς Μητρόπολης μὲ τὸ Σύνδεσμο. Ἀναφορικὰ μὲ τὸ ἂν θὰ προέτρεπε τοὺς κληρικοὺς νὰ ἐγγραφοῦν στὸ Σύνδεσμο, ὁ Σεβασμιώτατος ἀπάντησε ὅτι σὲ περίπτωση ποὺ γίνουν δεκτὲς ὁρισμένες φραστικὲς τροποποιήσεις στὸ καταστατικό του τότε δὲν θὰ εἶχε κανένα ἀπολύτως πρόβλημα. Εὐχαριστώντας τὸν Σεβασμιώτατο γιὰ τὴν παρουσία του στὴ γενικὴ συνέλευση, ὁ πρόεδρος τοῦ Συνδέσμου π. Γ. Κωνσταντίνου ἀναφέρθηκε καὶ ἐκεῖνος στὴν ἀλλαγὴ σελίδας γιὰ τὴν τοπικὴ ἐκκλησία».

ΤΟ ΕΚΤΙΜΟΥΜΕΝ;

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ἀπ᾽ τ᾽ ἀγαθά τῆς βιολογικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Διότι, ἀσφαλῶς, ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς - τῆς ἀπαλλαγμένης ἀπ᾽ τά πάθη τῆς ἁμαρτίας - εἶναι πολύ πιό πολύτιμη. Ἄλλωστε, ὅπως ἀσθενεῖ τό σῶμα, ἀσθενεῖ καί ἡ ψυχή. Ἐάν ἡ ἀρρώστια τοῦ σώματος ἐξασθενεῖ τίς σωματικές δυνάμεις καί μπορεῖ νά ὁδηγήσει καί στό σωματικό θάνατο, ἡ ἀρρώστια τῆς ψυχῆς μέ τήν ἁμαρτία, ἐξασθενεῖ τίς πνευματικές δυνάμεις καί μπορεῖ νά ὁδηγήσει στόν αἰώνιο θάνατο τῆς ψυχῆς. Ἀλλά καί τό σῶμα ὅταν ἀσθενεῖ, ἐπηρεάζει καί τήν ψυχή. Ὁ ἄρρωστος, γιά πάντα, χάνει τίς δυνάμεις του. Δέ μπορεῖ νά βαδίσει ἐλεύθερα, νά μιλήσει, νά φάει, νά προσευχηθεῖ, νά παραμείνει ὄρθιος... Χάνει τόν ὕπνο του, τόν συγκλονίζει ὁ πόνος, χάνει τίς αἰσθήσεις του, ἀδημονεῖ, ἀνυπομονεῖ, στενοχωριέται, γίνεται ἀπαιτητικός… Ὅλα αὐτά, συμπτώματα τῆς ἀρρώστιας, καί ἡ ἀρρώστια τί εἶναι; Ἀπώλεια τῆς ὑγείας. Ἡ ὑγεία ἔχει τόση ἀξία, πού δέν ἔχουν οἱ θησαυροί τῆς γῆς. Κάποιος ἑκατομμυριοῦχος - σήμερα δισεκατομμυριοῦχος- ἔλεγε: «Καλύτερα νά εἶχα τήν ὑγεία μου, κι ἄς ἤμουν ἕνας ἁπλός ἐργάτης». Τήν ἀνεκτίμητη ἀξία τῆς ὑγείας τή βλέπουμε καί τήν ἀκοῦμε στό κάθε μας βῆμα. Ὁ συνεχής καί καθημερινός χαιρετισμός εἶναι: - Χαίρετε. Τί γίνεστε; Πῶς εἶ-

στε μέ τήν ὑγεία; Οἱ δικοί σας εἶναι καλά; Στήν Παλαιά Διαθήκη, μέ συγκίνηση διαβάζει κανείς τήν ἀναγνώριση τοῦ Ἰωσήφ μπροστά στούς ἀδελφούς του στήν Αἴγυπτο. Ἰδιαίτερα μάλιστα, ὅταν ἀποκαλύπτει τόν ἑαυτό του, καί μέσα στήν τόση συγκίνηση ρωτάει ἐναγώνια τούς ἀδελφούς του, γιά τόν πολυσέβαστο πατέρα, τό γέροντα Ἰακώβ, πού τόν εἶχαν ἀφήσει στήν Ἰουδαία. Ἡ πρώτη ἐρώτηση τοῦ Ἰωσήφ: «Πῶς ἔχετε; καί εἶπεν αὐτοῖς· εἰ ὑγιαίνει ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ πρεσβύτης, ὅν εἴπατε; Ἔτι ζῆ; Οἱ δέ εἶπον· ὑγιαίνει ὁ παῖς σου, ὁ πατήρ ἡμῶν, ἔτι ζῆ...» (Γεν. ΙΓ´ 26-27). Εἶναι σ᾽ ὅλους γνωστή ἡ ἀγάπη καί ἡ φιλανθρωπία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἀναρίθμητα πλήθη ἀσθενῶν καί πασχόντων θεράπευε κάθε ἡμέρα καί κάθε στιγμή τῆς ἐπίγειας ζωῆς Του. Κατά τό λόγο τοῦ ἀποστόλου Πέτρου: "Διῆλθεν εὐεργετῶν καί ἰώμενος πάντας" (Πράξ. Ι´ 38). Αὐτή τή συμπαράσταση σ᾽ ὅλους τούς ἀσθενεῖς, τήν ἐκδηλώνει ἡ Ἐκκλησία μέ τίς πολλές καί σέ κάθε εὐκαιρία προσευχές της. Ταυτόχρονα, ὁ ἀπ. Παῦλος, μᾶς καθιστᾶ προσεκτικούς ἀπέναντι στήν ὑγεία τοῦ σώματος, καί λέγει: "Εἴ τις τόν ναόν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός" (Α´ Κορ. Γ´ 17). Ἰδού τό ἀνεκτίμητο δῶρο τῆς ὑγείας. Τό ἐκτιμοῦμε; Τό προστατεύουμε; Δοξάζουμε τόν Θεό;

Πατερικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Μέσα στὰ πλαίσια αὐτῆς τῆς προσπάθειας ἐντάσσεται καὶ τὸ θεολογικὸ ἐπιχείρημα, ποὺ προβάλλει ὁ καθηγητὴς κ. Βλ. Φειδᾶς καὶ τὸ ὁποῖο μεταφέρει στὸ βιβλίο του ὁ κ. Μπασδέκης ὅτι δηλαδὴ «δὲν μποροῦμε καὶ δὲν εἶναι ὀρθὸν νὰ ἀναφερόμαστε σὲ Ἱεροὺς Κανόνες τῆς ἐποχῆς τῶν δογματικῶν αἱρέσεων τοῦ 3ου, 4ου καὶ 5ου αἰώνα καὶ νὰ τοὺς χρησιμοποιοῦμε, γιὰ νὰ δώσουμε ἀπαντήσεις σὲ θέματα καὶ προβλήματα τοῦ 21ου αἰώνα. Τὸ πνεῦμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων εἶναι αὐτό, ποὺ προέχει καὶ ὄχι τὸ γράμμα» (σελ. 290). Οὐσιαστικὰ ὁ κ. Καθηγητὴς μὲ τὸ παραπάνω ἐπιχείρημα προτείνει τὴν κατάργηση τῶν ἐν λόγῳ Ἱερῶν Κανόνων ὡς δῆθεν ξεπερασμένων καὶ ἀνεφάρμοστων σήμερα. Ἐρωτῶμεν: Ἡ σύγρονη παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ οἱ ἄλλες πάμπολλες αἱρέσεις, ποὺ «ἁλωνίζουν» κυριολεκτικὰ τὸ ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα, δὲν ἀποτελοῦν σήμερα ἕνα ἐξ ἴσου μεγάλο, ἂν ὄχι καὶ μεγαλύτερο, κίνδυνο γιὰ τὴν σωτηρία τῶν πιστῶν σὲ σχέση μὲ τὶς αἱρέσεις τοῦ 3ου, 4ου καὶ 5ου αἰῶνος; Ἂν λοιπὸν τότε ἦταν ἀνάγκη νὰ ἐφαρμοστοῦν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, ποὺ ἀνάγκασαν τοὺς Πατέρες νὰ τοὺς θεσπίσουν, γιὰ νὰ προφυλάξουν τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὸν κίνδυνο τῆς αἱρέσεως, πόσο μᾶλλον εἶναι ἀναγκαῖο νὰ ἐφαρμόζονται σήμερα; Τὸ ἐπιχείρημα ἐπίσης ὅτι δῆθεν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἔχουν «πνεῦμα» καὶ «γράμμα» καὶ ὅτι τὸ μὲν «γράμμα» πρέπει νὰ παραμεριστεῖ, ἐνῶ τὸ «πνεῦμα» νὰ ἐφαρμοστεῖ, δὲν ἔχει κανένα θεολογικὸ ἔρεισμα. Ποτὲ κανένας Πατέρας ἢ Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸν 5ο αἰώνα καὶ ἐντεῦθεν μέχρι σήμερα δὲν κάνει αὐτὴ τὴν διάκριση «γράμματος» καὶ «πνεύματος» στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες. Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς, γιὰ παράδειγμα, ποὺ ἔζησε κάτω ἀπὸ τὶς συνθῆκες τῆς σύγχρονης ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ὑπῆρξε αὐστηρὸς ὑπέρμαχος τῆς ἀκριβοῦς τηρήσεως τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Αὐτὴ ἡ ἐπινόησις «γράμματος» καὶ «πνεύματος» ἀπηχεῖ στὴν οὐσία μία πονηρὴ προσπάθεια τῶν Οἰκουμενιστῶν θεολόγων, νὰ ὑπερβοῦν τοὺς Πατέρες καὶ νὰ τοὺς ὑποκαταστήσουν, ὡς γνήσιοι ὀπαδοὶ τῆς Μεταπατερικῆς «Θεολογίας», γιὰ νὰ παύσουν νὰ γίνονται φραγμὸς στὸ οἰκουμενιστικό τους κατρακύλισμα. Τέτοιες προσπάθειες παραμερισμοῦ τῶν Ἱ. Κανόνων δυστυχῶς εἶχαν ἀρχίσει ἤδη, νὰ παρατηροῦνται ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ὁ ὁποῖος ἐπισημαίνει: «Πάνυ μὲ λυπεῖ, ὅτι ἐπιλελοίπασι, λοιπὸν οἱ τῶν Πατέρων Κανόνες καὶ πᾶσα ἀκρίβεια τῶν Ἐκκλησιῶν ἀπελήλαται καὶ φοβοῦμαι μὴ κατὰ μικρόν, τῆς ἀδιαφορίας ταύτης, ὁδοῦ προϊούσης, εἰς παντελῆ σύγχυσιν ἔλθη τὰ τῆς Ἐκκλησίας πράγματα»83. Ὑποσημειώσεις: 75. «Ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἐπὶ εὐκαιρίᾳ τῆς 60ης ἐπετείου ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τοῦ Π.Σ.Ε.», Θεοδρομία 1 (Ἰανουάριος –Μάρτιος 2008) 145. 76. Ὁ.π., σ. 148. 77. Ὁ.π., σ. 153. 78. Ὁ.π. σ. 153. 79. ΜΕ΄ Κανὼν Ἁγίων Ἀποστόλων. 80. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Ὁμότιμος Καθ. Θεολογικῆς Σχολῆς ΑΠΘ, Τὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας…, σ. 90. 81. ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ, Ἡ θέσις τῆς γυναικὸς ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ καὶ τὰ περὶ χειροτονίας τῶν γυναικῶν, Διορθόδοξον Θεολογικὸν Συνέδριον, Ρόδος 30 Ὀκτωβρίου – 7 Νοεμβρίου 1988, ἐκδ. Τέρτιος, Κατερίνη, Ἐπιμέλεια ἐκδ. Ἀρχ. Γενναδίου Λυμούρη, σ. 30. 82. V. LOSSKY, Ἡ Μυστικὴ Θεολογία τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, μεταφρ. Σ. Πλευράκης, Θεσσαλονίκη 1973, σ. 206. 83. PG 32, 400B.

Πρόσκλησις

Τό Σάββατον 10ην Νοεμβρίου 2012 (10.30 π.μ-19.00 μ.μ) πραγματοποιεῖται ἡ «5η Πανελλήνια Σύναξη Νεότητος» εἰς τό Στάδιον Εἰρήνης καί Φιλίας- Αἴθουσα Μελίνα Μερκούρη. Ἐκλεκτοί ὁμιληταί θά ἀναπτύξουν ἐνδιαφέροντα θέματα, πού ἔχουν σχέσιν μέ τήν Ρωμηοσύνην καί τήν κρίσιν. Εἰς τό δεύτερον μέρος ἀκολουθοῦν παραδοσιακά τραγούδια καί χοροί. Εἴσοδος ἐλευθέρα

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Σ. ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΟΓΛΟΥ «Συμμετοχή τῶν πιστῶν στήν λογική λατρεία τοῦ Θεοῦ», Ἔκδοσις Χριστιανικῆς Στέγης Καλαμάτας, σελ. 47

Οἱ ἐκδόσεις τῆς Χριστιανικῆς Στέγης Καλαμάτας παραδίδουν στὸ ἀναγνωστικὸ κοινὸ τὸ βιβλίο «ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ», τὸ ὁποῖο εἶναι μέρος τοῦ ὁμωνύμου βιβλίου τοῦ π. Γεωργίου Σ. Κουγιουμτζόγλου καὶ ἀποσκοπεῖ νὰ βοηθήση τοὺς πιστοὺς νὰ βιώσουν ἐντονώτερα τὴν Λατρεία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Στὸ βιβλίο γίνεται ἀναφορὰ στὸ τί εἶναι Λατρεία, τὶς προϋποθέσεις της, ποῦ ἀποσκοπεῖ καὶ τὴν προσφορά της στὴν ζωὴ τοῦ πιστοῦ. Ἀκολουθεῖ ἡ ἀναφορὰ στὰ πρόσωπα ποὺ λαμβάνουν μέρος στὴν θεία Λατρεία, στὸν τόπο τῆς Λατρείας δηλαδὴ τὸν χριστιανικὸ Ἱ. Ναὸ καὶ τὰ μέρη ποὺ τὸν ἀπαρτίζουν, τὰ μέσα τῆς Λατρείας δηλαδὴ τὰ ἄμφια τοῦ ἱερέως, τὰ σκεύη καὶ τὰ λειτουργικὰ βιβλία. Τέλος ἀναφέρεται στὶς ἀκολουθίες τοῦ Νυχθημέρου, ποιές εἶναι καὶ μία μικρὴ ἀνάλυσή τους καὶ τέλος μία σύντομη ἑρμηνεία τῶν συμβολισμῶν τῆς Θείας Λειτουργίας. Ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου στὸ εἰσαγωγικὸ σημείωμα ἀναφέρει: «Γιὰ νὰ μετάσχει ὁ Ὀρθόδοξος χριστιανὸς στὴ λογικὴ Λατρεία “ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ”, δὲν ἀπαι-

τεῖται μόνον ἕνα ἀνάλογο πνευματικὸ αἰσθητήριο καὶ μία ἀνάλογη ψυχικὴ διάθεση. Δεδομένου ὅτι ὁ σύγχρονος ἕλληνας, κατὰ πλειοψηφία, ἔχει κατὰ βάθος καὶ πίστη καὶ διάθεση, ἰδιαίτερα στοὺς καιρούς μας, ποὺ ἀπὸ παντοῦ εἶναι ἀπογοητευμένος, ἔχουμε τὴν γνώμη ὅτι ἀπαιτοῦνται καὶ δύο κίνητρα: Τὸ παράδειγμα καὶ ἡ γνώση”».

Γ.Κ.Τ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2013 ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ: «Ἑλληνικό ἔθνος καί παγανιστικός ἐθνικισμός».

Τὸ ἡμερολόγιο-ἑορτολόγιο (τσέπης) τῆς ἐφημερίδας «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» τοῦ ἔτους 2013 (μὲ 104 σελίδες) ἀποτελεῖ ὑπεύθυνη συμβολὴ στὸ θέμα: «Ἑλληνικὸ Ἔθνος, Παγανιστικὸς Ἐθνικισμὸς καὶ Ρωμηοσύνη». Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν καθιερωμένη ὕλη τοῦ ἑορτολογίου περιέχονται ἀπολυτίκια καὶ κοντάκια Νεομαρτύρων τῆς Τουρκοκρατίας-Φραγκοκρατίας καὶ πλῆθος κειμένων τῆς Ἁγίας Γραφῆς, εἰδικῶν ἱστορικῶν καὶ συγγραφέων πάνω στὸ διαχρονικὸ θέμα τοῦ Ἔθνους, καὶ ἰδιαίτερα τοῦ Ἑλληνικοῦ, παράλληλα μὲ τὸ περιεχόμενο τῆς ἐθνικῆς συνείδησης. Τὰ κείμενα, ἀναφέρονται στὴ διαμόρφωση τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους καὶ τὴν Ἱστορικὴ συνέχειά του, ποὺ τεκμηριώνουν οἱ ἱστορικὲς πηγές, ἀναιρώντας ἐθνομηδενιστικὲς ἰδεολογίες. Ἐπίσης, εἰδικὸ κεφάλαιο μὲ ὑπεύθυνα κείμενα ἀναφέρεται στὸν Παγανιστικὸ Ἐθνικισμό, ποὺ ἐπιδιώκει

τὴν ὑπονόμευση τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν ἀναγέννηση τῆς εἰδωλολατρίας τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων μὲ ἕνα ἐθνικισμὸ ναζιστικοῦ τύπου, ὅμοιο μὲ τὸν χιτλερικὸ ἐθνικοσοσιαλισμὸὁλοκληρωτισμό. Τηλ. ἐπικοινωνίας: 2103811302

Ἔτος Λ´, Ἀριθμ. 41/9 Νοεμβρίου 2012

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

ΑΓΚΥΡΑ ΕΛΠΙΔΟΣ, Διμηνιαία ἔκδοση Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἱεραπύτνης καὶ Σητείας Ἱεράπετρα. Μάϊος – Ἰούν., Ἰούλ. – Αὔγ. 2012. ΑΓΩΝΑΣ, Μηνιαία ἔκδοσις τῶν ἀγωνιζομένων Λαρισαίων Χριστιανῶν. Ἰούν., Ἰούλ., Αὔγ., Σεπτ. 2012. Λάρισα. ΑΚΤΙΝΕΣ, Ὄργανον «Χριστιανικῆς Ἑνώσεως Ἐπιστημόνων». Ἰούλ. – Αὔγ. 2012. Ἀθῆναι. ΑΛΙΕΥΣ, Περιοδικὸν Ἱερ. Μητροπόλεως Μαντινείας καὶ Κυνουρίας. Ἀπρίλ. – Μάϊος – Ἰούν., Ἰούλ. – Σεπτ. 2012. Τρίπολις. ΑΜΒΩΝ ΠΑΓΓΑΙΟΥ, Διμηνιαῖον περιοδικὸν Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἐλευθερουπόλεως. Ἀπρίλ. – Ἰούν., Ἰούλ. – Σεπτ. 2012. ΑΜΠΕΛΟΣ, Διμηνιαῖον Ἐνοριακὸν δελτίον Ὀρθοδόξου Διαφωτίσεως. Ἰαν. – Αὔγ. 2012. Χάγκεν – Λυντενσάϊντ, Γερμανία. ΑΝΑΛΗΨΗ (Δερβέκιστα), Ἐφημερίδα τῶν Ἀναληψιωτῶν Αἰτωλοακαρνανίας. Ἀπρίλ. – Μάϊος – Ἰούν., Ἰούλ. – Αὔγ. – Σεπτ. 2012. Ἀθήνα. ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ, Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιαστικὸν περιοδικὸν ὄργανον τοῦ ὁμωνύμου Συλλόγου. Μάρτ. – Ἀπρίλ. 2012. Ἀθῆναι. ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ, Μηνιαῖον Ὄργανον Ὁμωνύμου Ὀρθοδόξου Ἀδελφότητος. Ἰούλ. – Αὔγ., Σεπτ.,

Ὀκτ. 2012. Θεσσαλονίκη. ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ, Διμηνιαῖον Χριστιανικὸν Περιοδικόν, Ὄργανον τῆς ἐν Κερκύρᾳ Ὁμωνύμου Ἀδελφότητος. Ἰαν. – Μάρτ. 2012. Κέρκυρα.

῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρόπουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀπόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύνην τῶν γραφομένων.

᾿Αρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου

ΤΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝ ***

(Ποιὰ εἶναι τὰ σχέδια τῶν Σιωνιστῶν καὶ πῶς ἐξελίσσονται μέχρι σήμερα)

G Τὸ βιβλίον αὐτό, πρέπει νὰ τὸ διαβάσουν ὅλοι οἱ ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί, γιὰ νὰ μάθουν ποιοὶ καὶ πῶς πολεμοῦν τὴν Πίστιν καὶ τὴν ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία. G Συγκλονιστικὲς πραγματικότητες, ποὺ ἄρχισαν καὶ συνεχίζονται ὡς τὰ σημερινὰ γεγονότα σὲ ὅλον τὸν κόσμον. G Μὲ ἐπίσημα καὶ ἀδιάσειστα στοιχεῖα ξεσκεπάζεται ὁ σατανικὸς κόσμος τῶν ἀντιθέων δυνάμεων, ποὺ προσπαθοῦν νὰ καταστρέψουν τὴν Χριστιανοσύνην.

***

(᾿Αποστέλλεται καὶ ταχυδρομικῶς)

Τιμᾶται 6 εὐρώ

᾿Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» Κάνιγγος 10 (Α´ ᾿Οροφος), 10677 ᾿Αθῆναι Τηλ. 210—38 16 206,ΤΕΛΕΦΑΞ 210–38 28 518

9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Σελὶς 3η

Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων»

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΧΕΔΙΑΖΟΜΕΝΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ (1ον)

Ἐδῶ καί ἀρκετά χρόνια ἀκοῦμε διάφορα, καί μάλιστα ἀλληλοσυγκρουόμενα, πιθανά σενάρια ἐπαναφορᾶς τῆς ἀξιολογήσεως τῶν ἐκπαιδευτικῶν. Μελετώντας τό ζήτημα διαπιστώσαμε ὅτι συνδέεται μέ πολλά καί σοβαρά προβλήματα, τά ὁποῖα θά ἀναλύσουμε ἀμέσως κατωτέρω. Διατυπώθηκε τό εὔλογο ἐπιχείρημα, ὅτι θά πρέπει νά ἀξιολογοῦνται ὅσοι ἀξιολογοῦν τά παιδιά μας. Εἶναι, πιστεύουμε, δίκαιο αἴτημα, νά ἀξιολογοῦνται ὅσοι ἀξιολογοῦν τά παιδιά μας, ὅπως εἶναι ἐπίσης δίκαιο καί τό αἴτημα νά ἀξιολογοῦνται καί ἐκεῖνοι στούς ὁποίους ἐμπιστευόμαστε τήν ὑγεία τῶν παιδιῶν μας, ὅπως ἐπίσης καί ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι κτίζουν τά σπίτια καί τά σχολεῖα τῶν παιδιῶν μας καί ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι χειρίζονται τά πλοῖα καί τά ἀεροσκάφη στά ὁποῖα ἐναποθέτουμε τίς ζωές τῶν παιδιῶν μας καί τίς ζωές μας, νά ἀξιολογοῦνται καί ὅσοι τούς ἔχουμε ἐμπιστευθεῖ τή δημόσια διοίκηση καί ὅσοι ὑπηρετοῦν τή δικαιοσύνη. Ὅμως θά ἐρωτήσουμε τό ἑξῆς: ὅσοι ἀξιολογοῦν τά παιδιά μας, δέν ἔχουν ἀξιολογηθεῖ πρῶτα ἀπό τά πανεπιστήμια καί κατόπιν ἀπό τίς ἐξετάσεις τοῦ Α.Σ.Ε.Π.; Ναί, θά ἦταν ἡ ἀπάντηση, ἀλλά θά πρέπει νά ἀξιολογεῖται καί τό ἄν ἐκτελοῦν σωστά τά καθήκοντά τους1. Ποιά ὅμως θά εἶναι τά κριτήρια τῆς σωστῆς ἀσκήσεως τῶν καθηκόντων τους; Γιά νά ἀπαντηθεῖ τό ἐρώτημα αὐτό, πιστεύουμε ὅτι θά πρέπει πρῶτα νά ἐπιλυθεῖ ἕνα πρῶτο σοβαρότατο πρόβλημα: ἡ ἀστάθεια τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος. Γιά νά ὑπάρξει ἀξιολόγηση ἐκπαιδευτικοῦ, πρέπει πρῶτα νά ὑπάρξει ἐκπαιδευτικό σύστημα, ὄχι νά ἀλλάζει τό ὑποτιθέμενο σύστημα κάθε δύο ἤ τρία χρόνια! Μέ βάση ποιό ἐκπαιδευτικό σύστημα θά ἀξιολογηθεῖ τό συνολικό ἔργο καί ἡ προσφορά τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ, ἀφοῦ ἔχει γίνει ἄγραφος, πλήν ὅμως μέχρι στιγμῆς ἀπαράβατος, νόμος ἡ ἀστάθεια; Ποιό ἐκπαιδευτικό σύστημα θά ἐρωτηθεῖ ὁ ἐκπαιδευτικός, ἐάν ἐφάρμοσε σωστά; Τό σύστημα τοῦ Α, τοῦ Β, τοῦ Γ, τοῦ Χ, τοῦ Ψ ἤ τοῦ Ω ὑπουργοῦ; Πῶς θά «ἀξιολογηθεῖ» τό ἔργο τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ, ὅταν οἱ ἀλλεπάλληλες

Η ΙΩΑΝΝΕΙΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Πνευματισμός μέ χριστιανικόν προσωπεῖον

Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Τοῦ κ. Εὐαγγέλου Στ. Πονηροῦ, Δρ Θ., Μ.Φ.

«μεταρρυθμίσεις» δέν τόν ἀφήνουν σέ ἡσυχία, ὥστε νά ἐργασθεῖ; Γιά κάθε νέα «ἐκπαιδευτική μεταρρύθμιση» δέν ὑφίσταται στήν Ἑλλάδα καί μία ἀναγκαία περίοδος προσαρμογῆς, ἐξοικειώσεως καί ἐκμαθήσεως ἀπό τόν ἐκπαιδευτικό τοῦ νέου συστήματος, διότι σέ σύντομο χρονικό διάστημα ἐπέρχεται καί ἡ νέα «μεταρρύθμιση». Ἐάν λοιπόν ἐφαρμοσθεῖ ἀξιολόγηση τῶν ἐκπαιδευτικῶν τώρα, δέν θά ἔχει τί ἀκριβῶς νά ἀξιολογήσει! Προτείνουμε λοιπόν, νά ὑπάρξει πρῶτα μία πενταετής περίοδος σταθερότητας, ὅπου δέν θά ἐπέρχονται μεγάλης κλίμακας ἀλλαγές στήν παιδεία. Νά ἀφεθοῦν δηλαδή ἐπί μία πενταετία οἱ ἐκπαιδευτικοί νά ἐργασθοῦν ἀνενόχλητοι ἀπό νέες «μεταρρυθμίσεις», ὥστε νά ἐφαρμόσουν κάποιο συγκεκριμένο σύστημα ὁ κάθε κλάδος στόν τομέα του καί νά εἶναι δυνατόν πλέον νά καταστοῦν ἐμφανῆ τά ἀποτελέσματα στά παιδιά καί στήν ἀπόδοση τῶν ἰδίων τῶν ἐκπαιδευτικῶν, καί κατόπιν, μετά τήν πενταετία, νά ἐφαρμοσθεῖ ἡ «ἀξιολόγηση» καί νά ἐλεγχθοῦν τά ἀποτελέσματα. Δεύτερο ἐξ ἴσου σοβαρότατο πρόβλημα εἶναι τό ἑξῆς: ἄν ἐπανέλθει ἡ ἀξιολόγηση τῶν ἐκπαιδευτικῶν, δέν θά πρέπει ἐπ΄ οὐδενί νά καταντήσει ταυτόσημη τοῦ «πιστοποιητικοῦ κοινωνικῶν φρονημάτων». Ἐλπίζουμε κι εὐχόμαστε «ἀξιολόγηση» νά μή σημαίνει ἔλεγχο καί χειραγώγηση τῆς πολιτικῆς τοποθετήσεως τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ, ἀντί γιά ἀποτίμηση τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ του ἔργου, ὅπως γινόταν σέ χαλεπούς καιρούς. Θά πρέπει δέ ἐν γένει νά διασφαλισθεῖ, τό ὅτι ὁ ἐκπαιδευτικός δέν θά πέφτει θῦμα ὁποιουδήποτε εἴδους ἐκβιασμοῦ ἀπό μέρους τοῦ ἀξιολογητῆ ἤ τῶν ἀξιολογητῶν. Τρίτο πρόβλημα εἶναι τό ἀδιάβλητο τῆς διαδικασίας ἀξιολογήσεως τῶν ἐκπαιδευτικῶν. Πῶς θά διασφαλισθεῖ; Πῶς δέν θά ὑπεισέλθουν τά λεγόμενα «μέσα», δηλαδή κομματικές καί λοιπές πιέσεις; Εἰς βάρος τῶν παιδιῶν θά καταλήξει ἡ ἀξιολόγηση, κυριολεκτικά θά ὁδηγήσει σέ πλήρη ἀποσάθρωση τῆς παιδείας, ἐάν δέν εἶναι ἀδιάβλητη. Ἐάν ἔχει ὁ ἀκατάλληλος ἤ φυγόπονος τή δυνατότητα νά μεταχειρίζεται πλάγια μέσα,

Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης ἑρμηνεύοντας τοὺς μακαρισμοὺς σημειώνει «Ὁ Κύριος μᾶς θυμίζει πὼς πρέπει νὰ στοχεύουμε νὰ ἔχουμε μὲ ὅλους “εἰρήνην…. καὶ τὸν ἁγιασμόν”. Γιατί χωρὶς αὐτά, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος, “οὐδεὶς ὄψεται τὸν Κύριον”. Ὅποιος δὲν εἶναι εἰρηνικὸς μέσα του, μὰ καὶ μὲ τοὺς ἄλλους, δὲν θὰ ἀξιωθεῖ νὰ δεῖ τὸν Θεό. “Αὐτὸς γὰρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἓν”. Ἡ εἰρήνη μας εἶναι Ἐκεῖνος, ποὺ ἦλθε στὴν γῆ, γιὰ νὰ ξαναφέρει σὲ αὐτὴν τὴν εἰρήνη, “ὁ θέμενος ἐν ἡμῖν τὸν λόγον τῆς καταλλαγῆς”. Ὅσοι λοιπὸν ἐπιθυμοῦν νὰ ἀποκτήσουν αἰώνια μακαριότητα, πρέπει νὰ γίνουν εἰρηνοποιοί». Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ στὶς Ἀσκητικὲς Ἐμπειρίες λέει: «Στὴν καθαρὴ καρδιὰ κατεβαίνει ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ κλῆρος τῶν Ἁγίων Του. Σὲ αὐτὴ τὴν εὐλογημένη κατάσταση φτάνει ὁ χριστιανός, ἀφοῦ ἀποκτήσει τὴν πληρότητα τῆς μετανοίας. Τότε σὲ κάθε περίσταση ἔχει εἰρήνη μὲ τὸν Θεό, μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, μὲ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό. Εἶναι παιδὶ τοῦ Θεοῦ κατὰ χάρη. Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ συνοδεύεται μὲ τὴν φανερὴ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸν ἄνθρωπο. Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐνέργεια, εἶναι καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅποιος ἀπέκτησε τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, δὲν φοβᾶται τὰ κύματα τοῦ κόσμου. Ἡ θεία παρηγοριὰ ἐξαφάνισε ἀπὸ τὴν καρδιά του τόσο κάθε ἐγκόσμιο βάρος θλίψεως καὶ πικρίας ὅσο καὶ κάθε ἐγκόσμια ἀξία δόξας καὶ ἡδονῆς». Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας στὸ σύγγραμμά του Ἑρμηνεία στὴν Θεία Λειτουργία μᾶς διδάσκει: «Εἶναι δὲ πολλὴ ἡ ὠφέλεια τῆς εἰρήνης, μᾶλλον δὲ μᾶς εἶναι παντοῦ ἀναγκαία αὐτὴ ἡ ἀρετή. Πραγματικὰ ὁ ταραγμένος νοῦς εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατο νὰ ἐπικοινωνήση μὲ τὸν Θεό, πρῶτα μὲν ἐξ αἰτίας τῆς ἴδιας τῆς φύσεως τοῦ θορύβου. Ὅπως δηλαδὴ ἡ εἰρήνη κάμει τοὺς πολλοὺς ἕνα, ἔτσι ὁ θόρυβος κάμει τὸν ἕνα πολλούς. Πῶς λοιπὸν αὐτὸς θὰ μπορέση νὰ προσαρμοσθῆ στὸν ἕνα καὶ ἁπλὸ Θεό; Ἔπειτα ὁ προσευχόμενος χωρὶς εἰρήνη, δὲν μπορεῖ οὔτε νὰ προσευχηθῆ καλά, οὔτε νὰ ἀπολαύση κάτι χρηστὸ ἀπὸ τὴν εἰρήνη. Ἐὰν τὸν ἄνθρωπο ταράττη ὀργὴ καὶ μνησικακία ἐξέβαλε ἀπὸ τὴν ψυχὴ τὴν εἰρήνη, οὔτε συγγνώμη θὰ εὕρη αὐτὸς γιὰ τὰ πλημμελήματα οὔτε πολὺ περισσότερο θὰ λάβη ἄλλη χάρι». Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἑρμηνεύοντας τὸ “ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσει τὰς καρδίας” Φιλιπ. 4, 7 μᾶς νουθετεῖ: «Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ διαχέει στὴν ψυχὴ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, τὴν ἐπιείκεια τοῦ Θεοῦ, κάθε βιωμένο εὐαγγέλιο τοῦ Θεοῦ, κάθε πεπραγμένη ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ εἰρήνη προέρχεται ἀπὸ τὴν αἴσθηση καὶ τὴν γνώση ὅτι εἶναι θεϊκὰ τέλεια καὶ ἀνθρωπίνως πραγματικὰ λυμένα ὅλα τὰ κύρια ζητήματα τοῦ ἀνθρώπινου πνεύματος, δηλαδὴ τὸ ζήτημα τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου… Γι᾽ αὐτὸ τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἀκολουθεῖ πάντα ἡ ἀθάνατη ἀδελφή της, ἡ θεϊκὴ χαρά. Αὐτὲς οἱ δύο μαζὶ κατεβαίνουν στὴν ψυχὴ μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γιὰ τὴν εὐαγγελικὴ μὲ ζῆλο ζωή, γιὰ τὴν εὐαγγελικὴ δικαιοσύνη». Ὁ Ἅγιος Βασίλειος σὲ ὁμιλία του στοὺς Ψαλμοὺς τονίζει: «Φαίνεται ὅτι ἡ τελειότερη ἀπὸ τὶς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ εἰρήνη, ἡ ὁποία εἶναι μία σταθερότητα τοῦ νοῦ. Ὥστε ὁ εἰρηνικὸς ἄνδρας ἔχει ὡς χαρακτηριστικὸ τὴν σεμνότητα τῶν ἠθῶν. Ἐκεῖνος ὅμως, ποὺ πολεμεῖται ἀπὸ τὰ πάθη του, δὲν ἔχει λάβει ἀκόμη τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποία ὁ Θεὸς ἔδωσε στοὺς μαθητές του. Εἴθε λοιπόν, ἀφοῦ ἀγωνισθοῦμε καλὰ καὶ συντρίψουμε τὸ φρόνημα τῆς σαρκός, τὸ ὁποῖο εἶναι “ἔχθρα στὸν Θεό”, ἀφοῦ φτάσει ἡ ψυχή μας σὲ κατάσταση γαλήνης καὶ ἀταραξίας, νὰ ὀνομαστοῦμε παιδιὰ εἰρήνης καὶ νὰ λάβουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ ἐν εἰρήνῃ».

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΗΣ Π.Ο.Ε

Ἡ Π.Ο.Ε. διοργανώνει προσκυνηματικὴ ἐκδρομὴ στὴν Ναύπακτο τὴν Παρασκευὴ 16/11/12 καὶ Σάββατο 17/11/12 στίς ἑξῆς Ἱ. Μονές: 1) Ἱ. Μονὴ Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμπελακιωτίσσης 2) Ἱ. Μονὴ Παναγίας Βαρνάκοβας 3) Ἱ. Ἡσυχαστήριο Παναγίας Γοργοεπηκόου Ναυπάκτου 4) Ἱ. Μονὴ Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Αἰγίου Πληροφορίες: Κων/νος Σαμωνᾶς. Τηλ. 210.6211471, 6942.688774

ὥστε νά παραμένει ἐν ὑπηρεσίᾳ, νά ἐπιβραβεύεται καί νά προάγεται, καί ἄν ἀντιστοίχως ὁ μή χρησιμοποιῶν πλάγια μέσα παραμένει στάσιμος ἤ ἀπολύεται ἀκόμη καί ἄν εἶναι φιλόπονος, παιδαγωγικῶς ἐπαρκέστατος καί πλήρως καταρτισμένος στόν κλάδο του, θά ὁδηγήσουν τέτοιες καταστάσεις τά παιδιά μας σέ καταστροφή. Τέταρτο πρόβλημα συνδεόμενο μέ τήν ὑπόθεση «ἀξιολόγηση» εἶναι ἡ παροῦσα (ἐν ἔτει 2012) καί ἐξελισσόμενη οἰκονομική κρίση. Ἀποτελεῖ μόνιμο φόβο πολλῶν ἐκπαιδευτικῶν, τό ἄν θά ἀποτελέσει ἡ δρομολογούμενη ἀξιολόγηση πρόφαση γιά περαιτέρω μείωση τοῦ εἰσοδήματός τους. Τό ἄν δηλαδή θά κρίνονται ἐκπαιδευτικοί στάσιμοι ἐπίτηδες, ὥστε νά μή προχωροῦν μισθολογικῶς καί νά μειώνονται τά ἔξοδα τοῦ ἑλληνικοῦ δημοσίου λόγῳ οἰκονομικῆς κρίσεως. Ἤ μήπως, γιά τόν ἴδιο λόγο, θά καταλήξουν νά ἀπολυθοῦν ἐκπαιδευτικοί ἀδίκως; Ἐδῶ ἔχουμε ἕνα ἀπευκταῖο σενάριο, ἕνα σενάριο τό ὁποῖο πιστεύουμε ὅτι ποτέ δέν θά ὑλοποιηθεῖ στήν πατρίδα τῆς δημοκρατίας Ἑλλάδα. Πέμπτο πρόβλημα θά ἀποτελέσει ἡ πιθανολογούμενη αὔξηση τοῦ ὡραρίου τῶν ἐκπαιδευτικῶν, ἡ ὁποία, νομίζουμε ὅτι, ἐάν ἰσχύσει θά συντελέσει ἄμεσα στή γενική πτώση τοῦ ἐπιπέδου τῶν σπουδῶν. Διότι σήμερα οἱ ἐκπαιδευτικοί ἀγωνίζονται, ὅπως μπορεῖ ὁ καθένας, νά ἀναπληρώσουν τό μειωμένο τους εἰσόδημα. Ἡ αὔξηση τοῦ ὡραρίου, συνοδευόμενη ἀπό συνεχεῖς μειώσεις τῶν ἀποδοχῶν, δέν θά εἶναι ἐπαρκές κίνητρο γιά ἄνοδο τῆς ποιότητας τῶν σπουδῶν στά ἑλληνικά σχολεῖα. Συνέπεια τούτου θά εἶναι, ἡ ἀξιολόγηση τῶν ἐκπαιδευτικῶν νά μή ἀποφέρει ἱκανοποιητικά ἀποτελέσματα. Ἕκτο πρόβλημα εἶναι ἡ συνήθεια τήν ὁποία ἔχουμε ἐδῶ στό σύγχρονο ἑλληνικό κράτος, νά ἀντιγράφουμε συστήματα, τά ὁποῖα εἴδαμε νά ἐφαρμόζονται σέ ἄλλα κράτη, χωρίς νά κρίνουμε ἐάν ἁρμόζουν στήν ἰδιοσυγκρασία τοῦ ἑλ ληνικοῦ λαοῦ καί στήν κατάσταση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Εἶναι δυνατό νά ἀποβεῖ ὠφέλιμο, τό νά μελετοῦμε ξένα συστήματα καί νά λαμβάνουμε κατ΄ ἐπιλογήν ἰδέες ἀπό αὐτά. Ὅμως ἡ ἄκριτη ἀντιγραφή, πιστεύουμε ὅτι ἀποβαίνει πάντοτε ἐπιζήμια. Αὐτό λοιπόν πρέπει νά συμβεῖ καί στήν περίπτωση τῆς ἀξιολογήσεως τῶν ἐκπαιδευτικῶν: νά μή ἀντιγραφεῖ ἄκριτα κάποιο ξένο σύστημα ἀξιολογήσεως, ἀλλά νά μελετηθοῦν τά ξένα συστήματα, νά μελετηθεῖ καί ἡ κατάσταση τῆς ἑλληνικῆς παιδείας καί κατόπιν νά ἀποφασισθεῖ ἐάν τά ξένα συστήματα εἶναι σέ θέση νά παράσχουν κάποια στοιχεῖα, ἤ ἐάν γιά νά ἐπιλυθοῦν συγκεκριμένα προβλήματα πρέπει νά θεσμοθετηθοῦν τελείως νέες λύσεις. Ἕβδομο πρόβλημα τό ὁποῖο συνδέεται ἀμέσως μέ τήν ἀξιολόγηση τῶν ἐκπαιδευτικῶν, εἶναι ὁ σκοπός της καί πῶς θά πραγματοποιεῖται αὐτός, ἀφοῦ ἡ ἀξιολόγηση ἀποδώσει ἀποτελέσματα. Θά ὁδηγεῖ σέ ἀπολύσεις ἀκατάλληλων; Καί ποιά θά εἶναι τά ἀσφαλῆ κριτήρια καταλληλότητας; Θά ὁδηγεῖ σέ ἐπιμόρφωση ὅσων κριθοῦν ἀνεπαρκεῖς; Καί πῶς θά ἔχουμε ἐπαρκῆ ἐπιμόρφωση; Θά ὁδηγεῖ σέ βαθμολογικές προαγωγές καί μισθολογικές αὐξήσεις; Θά ὁδηγεῖ σέ ἀνώτερες διοικητικές καί λοιπές θέσεις; Καί τί νόημα θά ἔχει ἀξιολόγηση, ἡ ὁποία θά ὁδηγεῖ στίς θέσεις αὐτές, ἀφοῦ μέ τήν παροῦσα νομοθεσία κανένας δέν εἶναι μόνιμος σέ καμμία διοικητική ἤ συμβουλευτική θέση, ἀλλά ὑπηρετεῖ ἐπί θητείᾳ; Πιστεύουμε ὅτι κύριος σκοπός τῆς ἀξιολογήσεως θά πρέπει νά εἶναι ἡ βελτίωση τῆς παιδείας. Πρός τοῦτο ἀπαιτεῖται ἡ ἐπιβράβευση ὅλων τῶν ἱκανῶν καί φιλόπονων ἐκπαιδευτικῶν καί ἡ προσφορά βοηθείας σέ ὅσους παρουσιάζουν ἐλλείψεις.

Σημειώσεις:

1 Οἱ ἐξετάσεις τοῦ Α.Σ.Ε.Π. γιά διορισμό ἐκπαιδευτικῶν ξεκίνησαν τό 1998, ἄρα ὅσοι ἔχουν διορισθεῖ πρό τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἐξετάσεων, ἔχουν τοὐλάχιστον δεκαπέντε ἔτη ὑπηρεσίας. Πιστεύουμε ὅτι ἐάν ἕνας ἐκπαιδευτικός ἀσκεῖ τά καθήκοντά του, χωρίς νά ὑπάρχουν σοβαρές καταγγελίες εἰς βάρος του γιά μή ἄσκηση τῶν καθηκόντων του ἤ γιά πλημμελῆ ἄσκησή τους, τότε καλῶς παραμένει στήν ὑπηρεσία καί ἀμείβεται.

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ ΛΟΥΚΑ 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012 Ἀπόστολος: Ἐφεσ. β´ 14 – 22 Εὐαγγέλιον: Λουκ. ιβ´ 16 – 21 Ἦχος βαρύς — Ἑωθινόν: Β´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Η ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΑ ΥΛΙΚΑ ΑΓΑΘΑ

Ἐὰν ἀνοίξουμε τὸ κατὰ Λουκᾶ εὐαγγέλιο (12,13) θὰ δοῦμε τὸ ἑξῆς γεγονός. Κάποιος Ἰουδαῖος, τοῦ ὁποίου εἶχε πεθάνει ὁ πατέρας καὶ εἶχε προβλήματα κληρονομικὰ μὲ τὸν ἀδελφό του, κατέφυγε στὸ Χριστὸ γιὰ νὰ βρεῖ τὸ δίκιο του καὶ τὸν παρακαλοῦσε νὰ μεσολαβήσει ὑπὲρ αὐτοῦ. Δὲν πλησίασε δηλαδὴ τὸ Χριστὸ, γιὰ νʼ ἀκούσει τὸ κήρυγμά του, τὴ διδασκαλία του, νὰ πάρει συμβουλές, νὰ μάθει περισσότερα γιὰ τὴν οὐράνια βασιλεία καὶ γιὰ τὸ πῶς θὰ τὴν κερδίσει, ἀλλὰ μόνο γιὰ νὰ λύσει τὸ οἰκονομικό του πρόβλημα. Ὅπως μερικοὶ πτωχοὶ, ποὺ δὲν ἐκκλησιάζονται, οὔτε κοινωνοῦν, οὔτε διαβάζουν Ἁγ. Γραφή, οὔτε ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν αἰώνια ζωή, ἀλλὰ πᾶνε στὴν Ἐκκλησία στὸ τέλος τῆς θ. Λειτουργίας γιὰ νὰ ζητήσουν βοήθεια ἢ ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς ἢ ἀπὸ τοὺς ἐκκλησιαζόμενους. Ἢ ὅπως μερικὰ ἀνδρόγυνα, ποὺ ζοῦν κοσμικά, ὅταν ἀρχίσουν οἰκογενειακὰ προβλήματα καὶ συζυγικὲς συγκρούσεις, τρέχουν στοὺς ἱερεῖς γιὰ νὰ τὰ ἐπιλύσουν, ὄχι γιατί μετάνιωσαν καὶ θέλουν νὰ ζήσουν κοντὰ στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ μπάς καὶ τὰ ἐπιλύσουν καὶ μπορέσουν μετὰ νὰ συνεχίσουν τὴν κοσμικὴ ζωή. Ἢ ὅπως κάποιοι γονεῖς θυμοῦνται τὴν Ἐκκλησία καὶ τὰ κατηχητικά, ὅταν τὰ παιδιὰ τους πάρουν ἐντελῶς τὴν κάτω βόλτα, εἶναι ἐκτὸς ἐλέγχου καὶ ἀγενῆ καὶ ἐχθρικὰ πρὸς αὐτούς. Καὶ εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι τὰ εὐαγγέλια ἀναφέρουν τέσσερις κατηγορίες ἀνθρώπων, ποὺ πλησιάζουν τὸν Χριστὸ ἢ τοὺς ἀποστόλους. α) Ὅσοι διψοῦν καὶ θέλουν νὰ μάθουν γιὰ τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἢ ἔχουν οὐσιαστικὸ πρόβλημα, ποὺ τοὺς ταλανίζει ἀνυπόφορα, οἱ ὁποῖοι συνωθοῦνται γύρω ἀπὸ τὸν Χριστό, γεμίζουν ἀσφυκτικὰ τὶς αἴθουσες ποὺ μιλᾶ, κάνουν πορεῖες μέσα στὴν ἔρημο, γιὰ νὰ τὸν συναντήσουν καὶ ὅταν τὸν βροῦν μένουν νηστικοὶ γιὰ νὰ τὸν ἀπολαύσουν πνευματικὰ (χορτασμὸς 5.000 καὶ 4.000), προσπαθοῦν ἔστω καὶ νʼ ἀκουμπίσουν τὰ ροῦχα του, πιστεύοντας ὅτι θὰ πάρουν αὐτὸ ποὺ ζητοῦν (αἱμορροοῦσα), ὑπομένουν ταπεινὰ καὶ μὲ ἐγκαρτέρηση τὶς δοκιμασίες στὶς ὁποῖες τοὺς ὑποβάλλει (Χαναναία). Κάποιοι βέβαια ἀπʼ αὐτοὺς ἐν τέλει δὲν βρίσκουν τὸ κουράγιο νὰ τὸν ἀκολουθήσουν καὶ φεύγουν (πλούσιος νεανίσκος). β) Ὅσοι πᾶνε γιὰ νὰ τὸν πειράξουν καὶ νὰ τὸν παγιδεύσουν (Φαρισαῖοι καὶ Σαδδουκαῖοι). γ) Ὅσοι πᾶνε ἔτσι ἀπὸ περιέργεια γιὰ νʼ ἀκούσουν κάτι τὸ καινούργιο, κάτι τὸ νέο καὶ πρωτάκουστο (Ἀθηναῖοι στὸν Ἄρειο Πάγο, Πρξ. 17,21) καὶ μετὰ ἀπομακρύνονται. δ) Ὅσοι ἔρχονται ἀπὸ οἰκονομικὸ συμφέρον ἢ γιὰ νʼ αὐξήσουν τὴ δόξα τους καὶ τὴν ἐπιρροὴ τους (τὸ πρόσωπο τῆς περικοπῆς μας καὶ ὁ Σίμων ὁ μάγος (Πρξ. 8,9-24). Φυσικὰ ἀπὸ τὶς κατηγορίες αὐτὲς τῶν ἀνθρώπων ὁ Χριστὸς καὶ οἱ ἀπόστολοι μόνο τὴν πρώτη δέχονται καὶ συζητοῦν καὶ ἀσχολοῦνται μαζί τους. Στὶς ἄλλες περιπτώσεις ἢ δὲν ἀπαντοῦν ἢ τοὺς ἐλέγχουν ἢ τοὺς φέρονται ἀπότομα. Ἔτσι κι ἐδῶ σʼ αὐτὴ τὴ περίπτωση, ἐπειδὴ αὐτὸς ποὺ τὸν πλησίασε, τὸν πλησίασε μόνο καὶ μόνο γιατί ἡ καρδιὰ του καιγόταν γιὰ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ὁ Χριστὸς τοῦ μιλᾶ ψυχρὰ καὶ ἀπότομα· «Ἄνθρωπε, τὶς με κατέστησε δικαστὴν ἢ μεριστήν ἐφʼ ὑμᾶς»; Δηλαδὴ ἄνθρωπέ μου, ἐσὺ ποὺ ἕνας εἶναι ὁ πόθος σου, τὸ χρῆμα, ἐσὺ ποὺ δὲν ἐλπίζεις παρὰ μόνο σʼ αὐτό, ἐσὺ ποὺ μὲ πλησίασες μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ ἱκανοποιήσεις τὸ πάθος τῆς πλεονεξίας σου, μὲ ποιὰ ἀπαίτηση μὲ κάνεις κριτὴ τῆς ὑποθέσεώς σου καὶ μὲ ποιὰ ἀπαίτηση ζητᾶς νʼ ἀφήσω τὸ κήρυγμά μου καὶ νʼ ἀσχοληθῶ μὲ τὴ δική σου μανία γιὰ περισσότερα ὑλικὰ ἀγαθά; Ἂς προσέξουμε τὴν ἀπάντηση τοῦ Κυρίου. Τί δείχνει; Ὄχι ὅτι ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸ σῶμα, γιὰ τὴν ὕλη, γιὰ τὰ κοινωνικὰ προβλήματα, ἀλλὰ ὅτι δίνει προτεραιότητα στὰ πνευματικά. Ὄχι ὅτι ἀδιαφορεῖ γιʼ αὐτὴ τὴ ζωή, ἀλλὰ ὅτι ἐνδιαφέρεται πρωτίστως γιὰ νὰ μὴ ξεχάσουν οἱ χριστιανοὶ τὴν αἰώνια. Ἂς θυμηθοῦμε ἐδῶ τὸ «οὐκ ἐπʼ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος...» (Δευτ. 8,3), ἂς θυμηθοῦμε τὸ «οὐκ ἀρεστὸν ἐστὶν ἡμᾶς καταλείψαντας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις» (Πρξ. 6,2). Καὶ ἂς παρατηρήσουμε τὴ σύγχρονη πραγματικότητα, ποὺ ὅλοι εἴμαστε ἀπορροφημένοι ἀπὸ τὴν ὕλη, ἀπὸ τὴ σάρκα, ἀπὸ τὸ χρῆμα, ἀπὸ τὶς βιοτικὲς μέριμνες καὶ μοιάζουμε μὲ τὰ ἄλογα ζῶα, ποὺ μία φορὰ βλέπουν τὸν οὐρανό, ὅταν τὰ σφάζει ὁ χασάπης. Ἀλλὰ ἂς προσέξουμε καὶ κάτι ἄλλο· ὁ Χριστὸς δὲν ἦρθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ καταπιαστεῖ μὲ κοινωνικὰ θέματα. Δὲν ὑποσχέθηκε στοὺς ἀνθρώπους ὑλικὰ ἀγαθά. Δὲν εἶχε κοσμικὸ πρόγραμμα. Εἶναι ὁ διδάσκαλος τῆς σωτηρίας. Εἶναι ὁ βασιλιὰς τῶν οὐρανῶν. Ὅσοι δέχονται τὸ κήρυγμά του καὶ γίνονται μέλη τῆς οὐράνιας βασιλείας του, λύνουν τὰ θέματά τους σύμφωνα μὲ τὸ δικό του θέλημα. Διαφορετικὰ δὲν μποροῦν νὰ μείνουν κοντά του οὔτε νὰ ζητοῦν ὁ Χριστὸς νὰ ἀνακατεύεται στὰ προβλήματά τους. «Τὶς με κατέστησε δικαστὴν ἢ μεριστήν ἐφʼ ὑμᾶς»; Ἀπάντησε λοιπὸν ὁ Χριστὸς καὶ προσέθεσε· «ὁρᾶτε καὶ φυλάσσεσθε ἀπὸ πάσης πλεονεξίας· ὅτι οὐκ ἐν τῷ περισσεύειν τινὶ ἡ ζωὴ αὐτοῦ ἐστιν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῦ». Προσέξτε ἄνθρωποι ἀπὸ κάθε μορφὴ πλεονεξίας, πλούσιοι καὶ φτωχοί. Προσέξτε ἀπὸ κάθε ἐπιθυμία γιὰ τὴν αὔξηση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. ΓΙΑΤΙ; Γιατί ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ εὐτυχία του δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πλεόνασμα τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Μπορεῖ κάποιος νὰ εἶναι φτωχός, ἀλλὰ νὰ εἶναι εἰρηνικὸς καὶ χαρούμενος καὶ νὰ ζήσει πολλὰ χρόνια. Κι ἄλλος μπορεῖ νὰ εἶναι πάμπλουτος, νὰ μὴ ξέρει τί ἔχει, καὶ νὰ ὑποφέρει ἀπὸ ἀγωνία, ἀπὸ φόβο μήπως τὸν κλέψουν ἢ τὸν σκοτώσουν ἢ τὸν ἀπαγάγουν, ἢ νὰ ὑποφέρει ἀπὸ ἀνία, ἀπὸ πλήξη, τίποτα νὰ μὴ τὸν γεμίζει καὶ νὰ τὸν ἐνθουσιάζει. Καὶ γιὰ νὰ ἑρμηνεύσει καλύτερα τὴ φράση, ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς, εἶπε τὴν παραβολὴ τοῦ «Ἄφρονος πλουσίου». Ἂς τὴν διαβάσουμε ξανὰ καὶ ἂς ἐντρυφήσουμε πάνω στὸ κείμενό της. Ἔχει πολλὰ νὰ μᾶς ὑπενθυμίσει καὶ νὰ μᾶς διδάξει.

Ἀρχιμανδρίτης Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν ΗΘΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ (3ον)

Α´ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΝ 7. Πίστη καὶ καθαρὴ συνείδηση Οἱ ἄνθρωποι συνήθως ἰσχυρίζονται ὅτι πιστεύουν στὸν Θεό. Θεωροῦν προσβλητικὸ νὰ τοὺς χαρακτηρίσει κάποιος ἄπιστους. Καὶ σταματοῦν ἐκεῖ. Τίποτα δὲν ἀλλάζει στὴ ζωή τους. Θὰ ἔλεγα ὅτι ἡ ψευδαίσθηση ὅτι πιστεύουν τοὺς ἐξασφαλίζει μιὰ σταθερὴ πορεία πρὸς τὴν ἀπώλεια! Θὰ τὸ διατύπω-

να καὶ διαφορετικὰ μὲ μιὰ φράση. Ἁμαρτάνουν καὶ ζητοῦν ἀπὸ τὸν Θεὸ βοήθεια, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ἁμαρτάνουν. Προφανῶς πρόκειται γιὰ πλάνη πρώτου μεγέθους. Ἡ πίστη δὲν μπορεῖ νὰ συνοδεύεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, γιατὶ προϋποθέτει τὴν καθαρὴ συνείδηση, δηλαδὴ τὴν ἄμεμπτη ἠθική ζωή. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ζητάει ἀπὸ τοὺς διακόνους νὰ ἔχουν «τὸ μυστήριον τῆς πίστεως ἐν καθαρᾷ συνειδήσει» (γ´ 9), κάτι ποὺ ἰσχύει καὶ γιὰ κάθε ἀληθινὸ χριστιανό. 8. Οἱ ψευδοδιδάσκαλοι Τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως πρέπει νὰ τὴ διαφυλάττουμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ. Εἶναι τὸ πολυτιμότερο

ἀγαθό, ποὺ ἔχομε. Εἶναι ὁ θησαυρὸς σωτηρίας, ὁ ὁποῖος πολλὲς φορὲς γίνεται στόχος τῶν ψευδοδιδασκάλων. Πάντα παρουσιάζονται πλανεμένοι καὶ δαιμονισμένοι ἄνθρωποι, ποὺ ἐπιδιώκουν νὰ ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πίστη τοὺς ἀνυποψίαστους καὶ κάποτε ἀγαθοὺς ἀδελφούς. Δυστυχῶς ὑπάρχουν θύματα καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ ἀνησυχητικό. Πρέπει νὰ πῶ ἐπίσης ὅτι αὐτοὶ οἱ ὄψιμοι ἀρνητὲς τῆς πίστεως γίνονται ἄσπονδοι ἐχθροὶ καὶ ξεπερνοῦν στὸ φανατισμὸ καὶ τὴ δραστηριότητα ἐκείνους, ποὺ εἶχαν παρασύρει στὴν πλάνη. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι οἱ ψευδοδιδάσκαλοι χρησιμοποιοῦν τὴν ὑποκρισία, γιὰ νὰ ἐπηρεάσουν τοὺς ἀνθρώπους, δηλαδὴ ἐμφανίζονται ὡς εὐγενεῖς καὶ ἁγνοί, ποὺ ὑποστηρίζουν, ἐνῶ ψευδολογοῦν

Μέ τήν ὀνομασία Ἰωάννειος Ἐκκλησία (Johannische Kirche) εἶναι διεθνῶς γνωστή μία αἱρετική κίνηση πού ἱδρύθηκε ἐπισήμως τό 1926 στή Γερμανία, ἀπό τόν Joseph Weiβenberg (1855-1941) μέ τήν ἀρχική ὀνομασία «Εὐαγγελική- Ἰωάννειος Ἐκκλησία κατά τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου». Ἡ κίνηση ἀργότερα ἀπαγορεύθηκε ἀπό τούς Ναζί καί ξαναδραστηριοποιήθηκε τό 1945 κάτω ἀπό τήν καθοδήγηση τῆς κόρης τοῦ J. Weiβenberg, τήν Frieda Müller (1911- 2001), ἐνῶ στή συνέχεια μετονομάστηκε τό 1975 σέ «Ἰωάννειο Ἐκκλησία». Σήμερα ἡ κίνηση καθοδηγεῖται ἀπό τήν κόρη τῆς Fr. Müller, τήν Josephine Müller (1949-). Πρόκειται γιά κίνηση στήν ὁποία κά- ποιος συναντᾶ μία ἀπροκάλυπτη σύζευξη τοῦ Πνευματισμοῦ μέ χριστιανικά στοιχεῖα. Σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῆς αἵρεσης, πού ἐν προκειμένῳ ἐπαναλαμβάνει τούς ἰσχυρισμούς τοῦ ἱδρυτῆ της, J. Weiβenberg, τό 1903, κατόπιν ἀποκαλυπτικοῦ ὁράματος, τόν κάλεσε ὁ Χριστός σέ μία νέα πνευματική κατάσταση. Κατά τήν ἐν λόγῳ αἵρεση στό πρόσωπο τοῦ J. Weiβenberg ἐκπληρώνονται τά ἀναφερόμενα ἀπό τόν Χριστό στό κατά Ἰωάννη 14, 26. Ἐπαναλαμβάνοντας τά παραδοξολογήματα τοῦ

ἱδρυτῆ της, ἡ κίνηση διδάσκει ὅτι ὑπάρχουν τρεῖς ἀποκαλύψεις καί τρεῖς ἀνάλογες Διαθῆκες τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους. Ἡ πρώτη στόν Μωυσῆ, ἡ δεύτερη μέ τόν Χριστό καί ἡ τρίτη μέ τόν J. Weiβenberg. Στά πλαίσια αὐτά ὁ J. Weiβenberg εἶχε διακηρύξει γιά τόν ἑαυτό του, ὅτι ἦταν ἐνσάρκωση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Στήν Ὁμολογία Πίστεως τῆς αἵρεσης διαβάζουμε σχετικά: «Ἐγώ πιστεύω στό Θεό Πάτερα, ἐγώ πιστεύω στό Θεό Υἱό, ἐγώ πιστεύω στό Θεό Ἅγιο Πνεῦμα καί στίς ἀποκαλύψεις τοῦ Θεοῦ μέσῳ τοῦ Μωυσῆ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τοῦ J. Weiβenberg». Ὁ ἴδιος, ἐπίσης, διακήρυττε , ὅτι ἦταν ἕνας κεχαριτωμένος ἄνθρωπος, εἶχε τό προφητικό χάρισμα, εἶχε ὅλα τά ἄλλα χαρίσματα πού ἀναφέρονται στό Α΄ Κορ. 12, 4-11, προγνώριζε τό μέλλον καί γνώριζε τίς βουλές τοῦ Θεοῦ. Ἡ παρουσία τῶν τριῶν Διαθηκῶν εἶναι ἄμεσα συνδεδεμένη καί μέ τίς περί τοῦ ἀνθρώπου διδασκαλίες της πού ὑποστηρίζουν ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ξεπεσμένα πνεύματα. Πολλές ψυχές κατά τήν προΰπαρξή τους ἐξέπεσαν μαζί μέ τό σατανᾶ. Ἡ λύτρωσή τους θά ἐπιτευχθεῖ μέ ἕνα πλῆθος διαδοχικῶν μετενσαρκώσεων καί ἱκανό

ἀριθμό ἀγαθῶν ἔργων σέ κάθε νέα τους ἐνσάρκωση. Κάθε ἐνσαρκωμένος ἄνθρωπος ἀποτελεῖται, κατά τήν αἵρεση ἀπό σῶμα, ψυχή καί πνεῦμα. Ὁ ὅλος ὁρατός κόσμος εἶναι ἕνα τμῆμα τοῦ ἀόρατου πνευματικοῦ κόσμου, ὅπως ἐπίσης εἶναι θεμιτή ἡ ἐπικοινωνία μέ τά πνεύματα τῶν κεκοιμημένων. Ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἐξασφαλισμένη στό χῶρο τῆς αἵρεσης μέ τήν ἀποδοχή τῶν θέσεών της, ἄν καί ἔχει μία ἐλαστική στάση ἔναντι τῶν ἄλλων θρησκειῶν καί χριστιανικῶν Ὁμολογιῶν, καθώς τίς θεωρεῖ δρόμους καθοδήγησης τῶν ἀνθρώπων ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Εἶναι αὐτονόητο, ὅτι ὅσο ἄν καί ἡ ὀνομασία καί ἡ θεολογική ὁρολογία τῆς αἵρεσης πηγάζουν ἀπό τόν χριστιανικό χῶρο, οἱ διδασκαλίες της στό σύνολό τους εἶναι κακόδοξα παραδοξολογήματα ἀπολύτως ἀσυμβίβαστα μέ τή χριστιανική πίστη.

Σημείωση: Γιά τή σύνταξη τοῦ παρόντος βασιστήκαμε στά κάτωθι: α) G. Schmid- G.O. Schmid (Hrsg), Kirchen- Sekten- Religionen, 7η ἔκδ., 2003. β) R. Hempelmann u.a, Quellentexte zur neuen Religiosität, EZWTEXTE 215/ 2011.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΥΡΟΥ ΔΙΑ ΤΟ CORPUS CHRISTI

«Kαὶ ὁ ἄκρῳ δακτύλῳ τῆς Ἱστορίας, θύραθεν καὶ ἐκκλησιαστικῆς, γευσάμενος θὰ ἔμενε παγερὰ ἀδιάφορος γιὰ μιὰ ἀκόμη προσπάθεια σπίλωσης τοῦ Προσώπου τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Yἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ…»! Oἱ πιὸ πάνω γραμμὲς ἀποτελοῦν τὴν ἀρχὴ ἑνὸς ἄρθρου, μὲ τὸ ὁποῖον ὁ Mητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος B΄ θέλησε νὰ τοποθετηθῇ ἔναντι τοῦ αἰσχροῦ καὶ βλασφήμου θεατρικοῦ ἔργου Corpus Christi. Kατὰ τὸν Mητροπολίτη, οἱ χριστιανοὶ δὲν ἔπρεπε νὰ ἀντιδράσουν κατὰ τοῦ ἔργου καὶ τῶν δημιουργῶν του, διότι στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων «τόμοι βιβλίων ἔχουν γραφτεῖ, σωρεία κινηματογραφικῶν καὶ θεατρικῶν ἔργων ἔχουν παρουσιαστεῖ, μὲ τὰ ὁποῖα καὶ διὰ τῶν ὁποίων διακωμωδεῖται, ἐξυβρίζεται, βλασφημεῖται καὶ ἐμπτύεται» ὁ Xριστός, δίχως νὰ μειώνεται τὸ κῦρος του καὶ ἡ μεγαλειότης τοῦ Προσώπου του! «Ὁ Ἰησοῦς Xριστός, ἡ πίστη μας καὶ ἡ Ἐκκλησία», σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Σύρου, «δὲν κινδυνεύουν ἀπὸ τέτοιου εἴδους ἀφελεῖς ἐπιθέσεις… οἱ δὲ διατυπούμενοι περὶ τοῦ ἀντιθέτου φόβοι δείχνουν τοὐλάχιστον ἀστάθεια πίστεως, ἂν ὄχι ἀπι στία πρὸς Ἐκεῖνον, ποὺ διαβεβαίωσε ὅτι οὔτε ὁ Ἅδης δὲν θὰ μπορέσει νὰ νικήσει τὴν Ἐκκλησία…»! «Ἡ ἀμφιλεγόμενη παράσταση», κατὰ τὸν Ἀρχιερέα, «μπορεῖ νὰ ὑβρίζει καὶ νὰ βλασφημεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Xριστοῦ, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἡ πρώ τη καὶ σίγουρα δὲν θὰ εἶναι ἡ τελευταία», γι᾽ αὐτὸ προτείνει ὡς τὴν «καλύτερη, χριστιανοπρεπέστερη, ἐκκωφαντικότερη καὶ ἀποτελεσματικότερη ἀντίδρασι σὲ κάθε προσπάθεια προσβολῆς τοῦ Kυρίου», τὸν ἀγῶνα τῶν πιστῶν γιὰ τὴν ὑπέρβασι τῶν παθῶν τους, τὴν κατάκτησι τῶν ἀρετῶν «καὶ τὴν ἐπὶ γῆς ἔλευση τῆς Oὐράνιας Bασιλείας»! Ἐὰν τὸ ἄρθρο αὐτὸ δὲν δημο σίευαν ἔγκυροι διαδικτυακοὶ ἱστότοποι, ἀλλὰ καὶ ἡ ἱστοσελίδα τῆς Ἱ. Mητροπ. Σύρου, θὰ ἦταν δύσκολο νὰ πιστεύσῃ κανείς ὅτι ἔχει γραφῆ ἀπὸ τὴ γραφίδα Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου. Πρόκειται γιὰ ἕνα ἄρθρο ἀντιευαγγελικό, ἀντιπατερικὸ καὶ σφόδρα ἀντιχριστιανικό, ἄκρως δὲ ἐπικίνδυνο γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀκεραιότητα τῶν μελῶν τοῦ πληρώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Eἶναι ἀντιευαγγελικό, διότι «πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή», σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ ἰδίου τοῦ Xριστοῦ, εἶναι τὸ «Ἀγαπήσεις Kύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου» (Mατθ. 22, 37–38). Ἐρωτᾶται ὁ ἅγιος Σύρου: Eἶναι δυνατόν, ὅταν ὁ πιστὸς χριστιανὸς ἀγαπᾷ τὸν Kύριό του μὲ ὅλη τὴν καρδιά του, καὶ μὲ ὅλη τὴν ψυχή του καὶ μὲ ὅλο τὸ νοῦ του, νὰ μένῃ παγερὰ ἀδιάφορος, ὅταν ὁ Kύριος καὶ Θεός του βλασφημῆται καὶ ὑβρίζεται; Ὁ ἴδιος ὁ Xριστὸς δίδαξε ἐπίσης τοὺς Mαθητὰς καὶ ὅλους τοὺς ὀπαδούς του, ὡς πρῶτο αἴτημα τῆς προσευχῆς τους πρὸς τὸν οὐράνιο Πατέρα νὰ ἔχουν τὸ «ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου». Ἐρωτᾶται ὁ ἅγιος Σύρου: Eἶναι δυνατὸν ὁ πιστὸς χριστιανὸς νὰ ἐπιθυμῇ καὶ

νὰ ζητῇ ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ δοξάζεται τὸ ὄνομά του, ὅταν δὲ τὸ ὄνομα αὐτὸ ὑβρίζεται καὶ βλασφημῆται νὰ ἀδιαφορῇ παγερῶς, ἐπειδὴ γνωρίζει θύραθεν καὶ ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία καὶ εἶναι βέβαιος, ὅτι ὁ Xριστός, ἡ Πίστι καὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν κινδυνεύουν ἀπ᾽ αὐτὲς τὶς ὕβρεις καὶ βλασφημίες, ὅπως δὲν ἐκινδύνευσαν καὶ κατὰ τὸ παρελθόν; Σοβαρολογεῖτε, Σεβασμιώτατε; Eἶναι χριστιανικὴ αὐτὴ ἡ τοποθέτησί σας; Ἐὰν ἔτσι πρέπῃ νὰ πολιτεύεται ὁ χριστιανός, τότε ἡ ὁμολογία τῆς

χωρὶς ντροπή! Καὶ τὸ κάνουν αὐτό, γιατὶ ἔχουν καυτηριασμένη καὶ ἀναίσθητη συνείδηση, ἐμπνεόμενοι ἀπὸ τοὺς δαίμονες, κάτι ποὺ τὸ κρύβουν ἐπιμελῶς (δ´ 1-2).

(δ´ 7–8). «Εἶναι μεγάλος πλοῦτος, μόνο ὅμως γιὰ ὅποιον ἱκανοποιεῖται μὲ ὅσα ἔχει» (στ´6).

9. «Γύμναζε σεαυτὸν πρὸς εὐσέβειαν» Ἡ εὐσέβεια εἶναι ἀδιάκοπος ἀγώνας γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Εἶναι μιὰ ζωή, ποὺ ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ ἐκείνη τῶν κοσμικῶν. Δὲν στοχεύει στὴν ἀπόλαυση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν καὶ τῶν ἡδονῶν, ἀλλὰ στὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν, γεγονὸς ποὺ τὴν καθιστᾶ ὠφέλιμη καὶ γιὰ τὸ σῶμα καὶ γιὰ τὴν ψυχή. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τονίζει ὅτι ἡ εὐσέβεια εἶναι ὠφέλιμη σὲ ὅλα, διότι ὑπόσχεται ἀγαθὰ καὶ ἀνταμοιβὲς καὶ γιὰ τὴν παροῦσα ζωὴ καὶ γιὰ τὴ μέλλουσα

Tοῦ κ. Xρήστου Λιβανοῦ

πίστεως ποιά θέσι ἔχει στὴ ζωή του; Ὁ Xριστὸς μᾶς διαβεβαίωσε ὅτι, ἐὰν κάνωμε ὁμολογία γι᾽ Αὐτὸν μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, θὰ κάνῃ καὶ Αὐτὸς ὁμολογία γιὰ μᾶς μπροστὰ στὸν οὐράνιο Πατέρα Του. Στὶς ἡμέρες μας ὁ Kύριός μας καθυβρίζεται ὡς ὁμοφυλόφιλος, ὅπως καὶ ἡ Παναγία μας καὶ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, καὶ ἐσεῖς συμβουλεύετε τοὺς χριστιανοὺς νὰ ἀδιαφορήσουν καὶ νὰ κοιτάξουν τὴν πνευματική τους ζωή! Ὁ Xριστὸς ὅμως εἶπε ὅτι ἐκεῖνος, ποὺ δὲν θὰ κάνῃ ὁμολογία γι᾽ Αὐτὸν μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, θὰ εἶναι ἀρνητής Του. Ἀπὸ πότε, Σεβασμιώτατε, ἡ ἄρνησι τοῦ Xριστοῦ ἀποτελεῖ ἀποδεκτὸ καὶ ἐνδεδειγμένο τρόπο ζωῆς τοῦ χριστιανοῦ καὶ δύναται νὰ συνυπάρχῃ καὶ νὰ ἐφαρμόζεται παράλληλα μὲ τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν κάθαρσί του ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὴν πνευματική του τελείωσι; Kηρύττετε, φοβούμεθα, «ἕτερον εὐαγγέλιον» μὲ ὅλες τὶς φοβερὲς συνέπειες, ποὺ αὐτὸ συνεπάγεται (Γαλ. 1, 8–9). Tὸ κρινόμενο ἄρθρο εἶναι καὶ ἀντιπατερικό. Oὐδεὶς ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐξέφρασε ποτὲ παρόμοιες ἀπόψεις. Kάθε ἄλλο μάλιστα· ἡ διδασκαλία τους εἶναι ἐκ διαμέτρου ἀντίθετη ἀπ᾽ αὐτὴ τοῦ Mητροπολίτου Σύρου. «Oὐδὲν οὕτω παροξύνει τὸν Θεόν, ὡς ὅταν τὸ ὄνομα αὐτοῦ βλασφημῆται», λέγει ὁ ἱερὸς Xρυσόστομος (EΠE 29, 342). Eἶναι ποτὲ δυνατὸ νὰ διαπράττεται δημοσίως ἕνα ἁμάρτημα, τὸ ὁποῖο παροξύνει ὅσο κανένα ἄλλο τὸν Θεό, καὶ οἱ χριστιανοὶ νὰ μένουν ἀπαθεῖς καὶ ἀδιάφοροι; Tὸ πόσο ἀντίθετη εἶναι ἡ προτροπὴ τοῦ Ἀρχιερέως ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων ἀποδεικνύει ὁ πιὸ κάτω προτρεπτικὸς λόγος τοῦ ἱ. Πατρός: «Kἂν ἀκούσῃς τινὸς ἐν ἀμφόδῳ ἢ ἐν ἀγορᾷ μέσῃ βλασφημοῦντα τὸν Θεόν, πρόσελθε, ἐπιτίμησον, κἂν πληγὰς ἐπιθεῖναι δέῃ, μὴ παραιτήσῃ. Pάπισον αὐτοῦ τὴν ὄψιν, σύντριψον τὸ στόμα, ἁγίασόν σου τὴν χεῖρα διὰ τῆς πληγῆς», καθὼς καὶ ὁ ἕτερος λόγος: «Kο λάσωμεν τῶν βλασφημούντων τὴν μανίαν. Mὴ παρίδωμεν τὸν κοινὸν ὑβριζόμενον Δεσπότην. Mέγα τι τέ ξεται τῇ πόλει κακὸν τὸ τὰ τοιαῦτα παρορᾶν. Ἐμφράξωμεν αὐτῶν τὰ στόματα, καθάπερ πηγὰς θανατη φόρους ἀποκλείσωμεν, καὶ πρὸς τὸ ἐναντίον μεταβάλωμεν, καὶ πάντως στήσεται τὰ τὴν πόλιν κατειληφότα δεινά»! (EΠE 31, 622 καὶ 32, 642– 344). Γιὰ μεγάλο κακὸ ὁμιλεῖ ὁ

10. «Ὅτι ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι» Οἱ κοσμικοὶ ἀντιμετωπίζουν τοὺς πιστοὺς μὲ περιφρόνηση. Τοὺς κατηγοροῦν καὶ τοὺς χλευάζουν ἀδικαιολόγητα. Ἡ στάση τους αὐτὴ δημιουργεῖ στοὺς πιστοὺς μιὰ δυσάρεστη κατάσταση, τὴν ὁποία πρέπει νὰ ὑπερβαίνουν μὲ τὴν ἀγάπη τους! Στὸν προβληματισμὸ γιατὶ συμβαίνει αὐτό, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δίνει τὴν ἀπάντηση: «Ὑπομένουμε κόπους καὶ ὀνειδισμούς, γιατὶ στηρίξαμε τὴν ἐλπίδα μας στὸν ἀληθινὸ Θεό, ποὺ εἶναι σωτήρας ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ ἰδιαίτερα τῶν πιστῶν» (δ´ 10).

μέγας αὐτὸς Πατὴρ καὶ Διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖον ἀπειλεῖ νὰ εὕρῃ τὴν πόλι ἐκείνη, ἡ ὁποία θὰ ἀδιαφορήσῃ στὶς ὕβρεις καὶ βλασφημίες κατὰ τοῦ Δεσπότου Xριστοῦ. Ἐὰν ζοῦσε στὶς ἡμέρες μας καὶ ἐκφραζόταν τοιουτοτρόπως, κάποιοι συνεπίσκοποί του, γνῶστες τῆς θύραθεν καὶ ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, θὰ τὸν χαρακτήριζαν ἀνιστόρητο καὶ κινδυνολόγο! Ἐπίσης, ὁ Ἅγιος Kοσμᾶς ὁ Aἰτω λὸς συνιστᾷ ἀντίδρασι καὶ ὄχι ἀδιαφορία, ὅταν ὑβρίζεται ὁ Xριστός, κηρύττοντας στεντορείᾳ τῇ φωνῇ: «Ἕνας ἄνθρωπος νὰ μὲ ὑβρίσῃ, νὰ φονεύσῃ τὸν πατέρα μου, τὴν μητέρα μου, τὸν ἀδελφό μου, καὶ ὕστερα τὸ μάτι νὰ μοῦ βγάλῃ, ἔχω χρέος ὡσὰν χριστιανὸς νὰ τὸν συγχωρήσω. Tὸ δὲ νὰ ὑβρίσῃ τὸν Xρι στόν μου καὶ τὴν Παναγίαν μου, δὲν θέλω νὰ τὸν βλέπω»! Tέλος καὶ ἕνας σύγχρονος ἅγιος καὶ θαυματουργὸς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ὁ μακαριστὸς Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, καταδικάζει μὲ ἱερὴ ἀγανάκτησι τὴν ἀδιαφορία, ὅταν ὑβρίζεται ἡ Πίστι μας καὶ ὁ Xριστός. Θεωρεῖ αὐτὴ τὴν ἀδιαφορία αἰτία πολλῶν κακῶν καὶ ἀπόδειξι, ὅτι δὲν ἔχουμε ζωντανὴ καὶ ἀληθινὴ πίστι καὶ ἀγάπη στὸν Xριστό, τὴν δὲ ἀντίδρασι θεωρεῖ ὁμολογία πίστεως ἐπιβεβλημένη πρὸς ἀναχαίτισι τοῦ κακοῦ καὶ ὀπισθοχώρησι τῶν πολεμίων τῆς Πίστεώς μας. Tοὺς λόγους του δὲ ὁ Γέροντας ἔκανε πρᾶξι συμμετέχοντας καὶ ὁ ἴδιος, ἂν καὶ ἀσθενής, σὲ συλλαλητήριο τὸ 1988 στὴ Θεσσαλονίκη ἐνάντια στὴ βλάσφημη ταινία «Ὁ τελευταῖος πειρασμὸς» παρακινώντας καὶ ἄλλους Ἁγιορεῖτες Πατέρες νὰ τὸν μιμηθοῦν. Δὲν θὰ μποροῦσε ὁ κατ᾽ ἐξοχὴν αὐτὸς ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἀσκήσεως νὰ κλει στῇ στὸ κελί του καὶ νὰ προσεύχεται, ἅγιε Σύρου, καὶ ν᾽ ἀφήσῃ τοὺς ἄλλους, τοὺς ἐλλειμματικοὺς στὴν πίστι καὶ ἀνιστορήτους, κατὰ τὰ γραφόμενά σας, νὰ διαδηλώνουν στὸ πεζοδρόμιο κατὰ «Tοῦ τελευταίου πειρασμοῦ»; Tὸ ἄρθρο τοῦ Mητροπολίτου Σύρου εἶναι τέλος καὶ ἀντιχριστιανικό, διότι ἀμφισβητεῖ τὴν πεμπτουσία τοῦ Xριστιανισμοῦ, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν ὁμολογία τῆς Πίστεως καὶ τὴν ὑπεράσπισι τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχηγοῦ της, καὶ ἀκυρώνει τοὺς ἀγῶνες καὶ τὶς θυσίες ἀναριθμήτων μαρτύρων καὶ ὁμολογητῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν ἀρκέστηκαν στὶς προσευχὲς μόνο καὶ τὴν ἄσκησι, δὲν ἀδιαφόρησαν παγερῶς, ὅπως συμβουλεύει ὁ ἅγιος Σύρου, ἀλλ᾽ ἀντέδρασαν, ἀγωνίστηκαν, ἤλεγξαν μὲ παρρησία τοὺς ἐχθροὺς καὶ ὑβριστὰς τοῦ Kυρίου τους, χλεύασαν τὶς πλάνες τους, γκρέμισαν μὲ τὴ δύναμι τῆς προσευχῆς τους, κάποιες δὲ φορὲς καὶ μὲ τὰ ἴδια τους τὰ χέρια, τὰ ἀγάλματα τῶν εἰδωλολατρικῶν θεῶν καὶ στὸ τέλος σφράγισαν μὲ τὸ ἴδιο τους τὸ αἷμα τὴν ὁμολογία τους. Aὐτὰ ἀναφέρει ἡ Ἱστορία, ποὺ γνωρίζουμε. Ἐὰν κάποιοι ἰσχυρίζονται τὰ ἀντίθετα, αὐτοὶ εἶναι πλαστογράφοι τῆς Ἱστορίας, διαστρεβλώνουν τὰ γεγονότα της ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

11. «Τύπος γίνου τῶν πιστῶν» Ὁ κληρικὸς ἔχει βαριὰ ἀποστολὴ ἀπέναντι στοὺς πιστούς, τὸ ποίμνιό του. Πρέπει νὰ εἶναι προσεκτικὸς σὲ ὅλα καὶ νὰ ἀποτελεῖ τὸ φωτεινὸ παράδειγμα. Γιὰ νὰ τὸ πετυχαίνει αὐτὸ χρειάζεται διαρκὴς καὶ ἔντονος πνευματικὸς ἀγώνας ἐκ μέρους του. Ἰδιαίτερα ὅταν εἶναι νέος καὶ δὲν ἔχει σταθεροποιηθεῖ στὴν πνευματικὴ ζωή. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀπευθυνόμενος στὸ μαθητή του Τιμόθεο, τὸν συμβουλεύει νὰ εἶναι ὑπόδειγμα τῶν πιστῶν, προσέχοντας τὰ λόγια του, τὴ συμπεριφορά του, τὴν ἀγάπη του πρὸς ὅλους γενικά, τὴν πνευματικὴ ζωή, τὴν ἀκεραιότητα καὶ σταθερότητα τῆς πίστεως, τὴν καθαρότητα καὶ ἁγνότητα τῶν σκέψεών του, τῶν ἐπιθυμιῶν του καὶ τῶν πράξεών του (δ´12). Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Σελὶς 4η

9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Ἀποκαλυπτικὴ ὁμιλία τοῦ προηγουμένου τοῦ Μεγ. Μετεώρου Ἀρχιμ. Ἀθαν. Ἀναστασίου

ΠΩΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΝ ΜΕΣῼ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΩΣ (3ον.-Τελευταῖον)

Ἡ ἔκθεσις τῶν Η.Π.Α.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ἡ ἐφετινή ἔκθεση γιά τήν θρησκευτική ἐλευθερία τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τῶν Η.Π.Α., ἡ ὁποία στήν ἀναφορά της γιά τήν Χώρα μας συμπεριλαμβάνει καί τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιῶς κ. Σεραφείμ! Τό Στέιτ Ντιπάρτμεντ στιγματίζει τόν Σεβασμιώτατο ὡς φονταμενταλιστή καί φανατικό γιά τήν μήνυση ἐπί προσηλυτισμῷ, πού ὑπέβαλε κατά τῶν ρωμαιοκαθολικῶν τοῦ Πειραιᾶ, καθώς καί γιά τίς κρίσεις του γιά τόν διεθνῆ σιωνισμό καί τόν ἔλεγχο ἀπό αὐτόν τοῦ διεθνοῦς τραπεζικοῦ κατεστημένου. Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες, ἀξιότιμοι κύριοι εἰσηγητές, κυρίες καί κύριοι, προσφιλέστατοι ἀδελφοί μας. Ἄς μή ξεχνᾶμε ὅτι ὅλα ὅσα σᾶς περιγράψαμε ἔχουν καί τήν ἐσχα τολογική τους διάσταση. Οἱ ἠλεκτρονικές ταυτότητες ἤ ἡ κάρτα τοῦ πολίτη δέν εἶναι, βεβαίως, τό χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου, πού περιγράφεται στήν Ἀποκάλυψη. Κανείς ἄλλωστε δέν γνωρίζει πότε θά ἔρθει ἐκείνη ἡ στιγμή. Τά κύρια ὅμως μηνύματα τοῦ ἱεροῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως εἶναι τό πνεῦμα ἐγρηγόρσεως, νήψεως καί ἀφυπνίσεως, πού πρέπει νά ἔχουμε ὡς χριστιανοί, εἶναι ἡ ἀντίθεσή μας στίς δυνάμεις τῆς ἀποστασίας, εἶναι ἡ ἄρνηση συσχηματισμοῦ μας μέ αὐτές, εἶναι τό ὁμολογιακό φρόνημα καί ἡ μαρτυρία Χριστοῦ, πού πρέπει νά δίνουμε μέ τόν λόγο καί τήν ζωή μας καί ἄν χρειασθεῖ καί μέ τό αἷμα μας. Χρέος μας εἶναι νά μελετοῦμε τά σημεῖα τῶν καιρῶν καί νά ἔχουμε τήν καλή καί ὑγιῆ ἀνησυχία γιά τά τεκταινόμενα στόν κόσμο, καθώς “Ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασι” (Α΄ Ἰ ω. 2, 18). Αὐτή ἡ ἀντίθεη παγκόσμια κοσμοκρατορία, πού διαμορφώνεται στίς μέρες μας, εἶναι φανερό ὅτι δέν εἶναι κατά Θεόν, ἀλλά ἀντίθετα ἐπιδιώκει νά ἀλλοιώσει καί νά ἐξοβελίσει κάθε τί χριστιανικό καί ἀληθινό ἀπό τήν ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ἕνα ἄλλο σημαντικό στοιχεῖο, γιά τό ὁποῖο μᾶς μιλᾶ ἡ Ἀποκάλυψη εἶναι ἡ προϊοῦσα, ἡ σταδιακή πορεία πρός τά ἔσχατα τῆς ἱστορίας. Ὁ Ἀντίχριστος, δηλαδή, δέν θά ἐμφανισθεῖ καί δέν θά ἑδραιώσει τήν παγκόσμια κυριαρχία του ἐντελῶς ξαφνικά, ἀνατρέποντας ἄρδην τήν πορεία τῆς ἱστορίας. Ἀντίθετα, θά στηριχθεῖ σέ μία διαμορφωμένη ἀπό πολύ νωρίτερα κατάσταση, στήν ὁποία θά ἔχουν ἐθισθεῖ οἱ ἄνθρωποι ἔχοντας γιά πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ζήσει καί δραστηριοποιηθεῖ μέ βάση τίς συνήθειες καί τίς πρακτικές ἑνός συγκεκριμένου ἀντίθεου καί ὑλόφρονος τρόπου ζωῆς, πού θά φαντάζει πλέ-

ον μονόδρομος γιά τόν καθένα. Σέ ἕνα τέτοιο μονόδρομο μᾶς εἰσάγει ἡ ἄνεση, ἡ εὐκολία καί ἡ εὐμάρεια, στίς ὁποῖες εἴχαμε καί ἔχουμε ἐθισθεῖ καί ἀπό τίς ὁποῖες δέν διανοούμαστε νά ἀπεγκλωβιστοῦμε. Ἡ ἄνεση ἀσκεῖ μία ἰδιόμορφη βία καί ἀποσυνθέτει τήν πνευματική μας ὑπόσταση, ἡ ὁποία, ὅταν δέν ἀκολουθεῖ τό ὀρθόδοξο ἦθος τῆς ἀσκήσεως, μᾶς ὁδηγεῖ στήν ὑποδούλωση τῶν παθῶν. Ἡ ἄνεση καί ἡ ἐξαθλίωση, ὅπως καί ὁ φόβος, δημιουργοῦν ἰσχυρή καί διαρκῆ ψυχολογική ἐξάρτηση, στήν ὁποία βασίζονται ὅλα τά συστήματα ἐλέγχου τῶν ἀνθρώπων. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ἐξίσου καταλυτικά καί ψυχαναγκαστικά γιά τήν παραλαβή τῆς ἠλεκτρονικῆς ταυτότητας λειτουργεῖ ὁ φόβος ὅτι σέ περίπτωση, πού θά ἀρνηθοῦμε τήν παραλαβή της, ὄχι ἁπλῶς θά χάσουμε ὅλες τίς εὐκολίες καί τίς ἀνέσεις, πού μᾶς παρέχει, ἀλλά θά βρεθοῦμε οὐσιαστικά ἐκτός συστήματος, ἀποκομμένοι καί ἀνύπαρκτοι κοινωνικά, οἰκονομικά καί γενικά ὡς πολίτες τοῦ κράτους. Δέν θά ἔχουμε, δηλαδή, τήν δυνατότητα ἐργασίας, μισθοδοσίας, συν ταξιοδοτήσεως, κονωνικῆς πρόνοιας, ἰατρικῆς περιθάλψεως καί ὅλων τῶν ἄλλων δημοσίων ἀγαθῶν καί ὑ πηρεσιῶν. Ἡ νέα ἠλεκτρονική ταυτότητα μπορεῖ νά εἶναι ἡ ἀρχή, ἡ συνέχεια, ὅμως εἶναι ἤδη προδιαγεγραμμένη καί τήν βλέπουμε νά ἐφαρμόζεται. Ἤδη, ὅπως εἶναι γνωστό, στίς Η.Π.Α. τό μικροτσίπ, πού ἐμεῖς θά ἔ χουμε στήν ταυτότητα, ἔχει ἀρχίσει νά ἐμφυτεύεται στό χέρι γιά μεγαλύτερη ἀσφάλεια. Ἡ τεχνολογική πρόοδος ἄλλωστε εἶναι τόσο ραγδαία καί ἀνακαλύπτει συνεχῶς νέες μεθόδους γιά τόν ἔλεγχο καί τήν χειραγώγηση τῶν πολιτῶν, ἀκόμη καί γιά τόν ἐπηρεασμό τῆς κρίσεως, τῆς ψυχολογίας καί τῆς νοημοσύνης τους μέ τεχνητά μέσα.

Ἀρνούμεθα…

Γι᾽ αὐτό καί ἀρνούμαστε νά διακινδυνεύσουμε τήν σωματική καί πνευματική μας ἀκεραιότητα παραλαμβάνοντας τήν κάρτα τοῦ πολίτη ἤ τίς νέες ἠλεκτρονικές ταυτότητες. Ἀρνούμαστε ἐκ τῶν προτέρων τήν εἴσοδό μας στό συγκεντρωτικό, ὁλοκληρωτικό καί ὀλέθριο αὐτό σύστημα. Ἀρνούμαστε ἐξ ἀρχῆς ὁποιαδήποτε δέσμευση καί παγίδευσή μας σέ μία ἀδιέξοδη καί ἀνεπίστροφη πορεία, ἀπό τήν ὁποία δέν ξέρουμε ἄν θά ἔχουμε τήν δύναμη καί τήν δυνατότητα νά ἐξέλθουμε. Ἡ ἄρνησή μας αὐτή δέν ἔχει τόν παθητικό χαρακτήρα τῆς μή ἀποδοχῆς τετελεσμένων γεγονότων. Ἀντίθετα θά πρέπει νά λάβει τήν μορφή ἐνεργητικῆς καί μαχητικῆς δραστηριοποιήσεως, ἀπό τήν ἀποφασιστικότητα καί τήν μαζικότητα τῆς ὁποίας θά κριθεῖ καί τό ἀποτέ-

Ἔχομεν ἀφυπνισθῆ

Ἡ ἀντίδρασή μας πρέπει νά διατυπωθεῖ προληπτικά καί νά προλάβει τίς ὅποιες κυβερνητικές ἀποφάσεις. Εἶναι φανερό ὅτι ἡ ἑκάστοτε Κυβέρνηση ἐξαπατᾶ κάθε φορά τόν λαό στά περισσότερα θέματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα εἶναι ἡ πλήρης ἀναντιστοιχία προεκλογικῶν ἐξαγγελιῶν καί μετεκλογικῶν μέτρων ἀπό τήν παροῦσα Κυβέρνηση. Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καί μέ τό θέμα τῶν ταυτοτήτων. Στήν περίπτωση αὐτή οἱ κυβερνῶντες βολιδοσκοποῦν τίς ἀντιδράσεις μας, ὥστε νά ὑπολογίσουν πῶς θά ὀργανώσουν καί θά ἐπιβάλουν τελικά τούς σχεδιασμούς τους. Θά πρέπει νά ἀντιληφθοῦμε καί νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι οἱ σχεδιασμοί τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων ἀνατρέπονται μέ μαζική, δυναμική, συντονισμένη καί ἀποφασιστική ἀντίσταση. Ἀνατρέπονται μέ ἀφύπνιση καί ἐγρήγορση, μέ ὁμολογιακό καί μαρτυρικό φρόνημα. Τέλος τονίζουμε μέ τόν πιό κατηγορηματικό τρόπο πρός ὅλους ὅσους λαμβάνουν τίς ἀποφάσεις νά μή θεωρήσουν τήν παροῦσα συγκυρία τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως ὡς μία “καλή εὐκαιρία”, γιά νά ἐπιβάλουν ἀνελεύθερες πολιτικές καί πρακτικές στήν ζωή τῶν πολιτῶν. Ὁ λαός μας πλέον ἔχει ἀφυπνισθεῖ καί ἔχει ἀπόλυτη συναίσθηση τοῦ ἐμπαιγμοῦ καί τῆς παγίδευσής του, ἐπί δεκαετίες ὁλόκληρες, ἀπό τό νοσηρό πολιτικό, κοινωνικό καί οἰκονομικό κατεστημένο, πού ἐπιχειρεῖ ἀκόμη καί τώρα, σέ κατάσταση πιά προχωρημένης ἀποσύνθεσης, νά τόν ἐξαπατήσει καί νά τόν ὁδηγήσει ἐξουθενωμένο καί σιδεροδέσμιο στόν ἀπόλυτο ἀφανισμό του. Οἱ ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, οἱ ἐλεύθεροι πολίτες αὐτῆς τῆς Χώρας θά ἀντισταθοῦμε καί θά ἀντιδράσουμε στήν νέα κατοχή τῆς Πατρίδας μας, θά ἀντισταθοῦμε καί θά ἀντιδράσουμε στίς ἐπιβουλές τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων καί τῆς Νέας Ἐποχῆς καί δέν πρόκειται νά ἀποδεχθοῦμε τόν ἀντίθεο καί ἀνθελληνικό ὁλοκληρωτισμό τοῦ ἠλεκτρονικοῦ φακελώματος καί τῶν ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων».

ΔΙΑ ΝΑ ΣΩΘΗ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΗΡΥΧΘΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ

«Μὲ τὸ παρὸν ἔγγραφο ὁ Σύλλογός μας αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ ἐπισημάνει τὸ ἀκόλουθα. ΜΙΑ καὶ ΜΟΝΗ εἶναι ἡ θρησκεία, ποὺ διασώζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν αἰώνιο χωρισμὸ ἀπὸ τὸν Δημιουργό του. Αὐτὴ ποὺ ἔφερε ὁ Θεὸς μέσῳ τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ συνέστησε τὴν ΜΟΝΑΔΙΚΗ Ἐκκλησία. Τὴν Ὀρθόδοξη ποὺ ΜΟΝΟ μέσῳ αὐτῆς εἶναι δυνατὴ ἡ ἐπάνοδος τοῦ ἀνθρώπου στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. ΔΙΟΤΙ στηρίζεται στὴν θυσία τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, στὸν Σταυρὸ καὶ στὴν Ἀνάσταση, στοὺς ἀγῶνες τῶν Ἀποστόλων καὶ στὸ αἷμα τῶν ἑκατομμυρίων Ἁγίων καὶ Μαρτύρων. Ὅλες οἱ ἄλλες θρησκεῖες εἶναι ἀνθρώπινα δημιουργήματα, ποὺ παραπλανοῦν τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὴν συνδρομὴ τοῦ Διαβόλου καὶ τοὺς ὁδηγοῦν μακρὰν τοῦ Θεοῦ μὲ μόνο μέσον σωτηρίας των τὴν συνείδησίν των καὶ τὸ μέγα ἔλεος τοῦ Θεοῦ ἐφόσον ὅμως παντελῶς δὲν ἐγνώρισαν τὸν Χριστό. Ἡ θρησκεία δὲν εἶναι διαπραγματεύσιμη καὶ οὔτε ἀντικείμενο ἐπιλογῆς στὴν πορεία τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἡ γνωσιολογία σὲ ἄλλους τομεῖς, ποὺ δὲν ἅπτονται μὲ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου στὸ πλαίσιο τῆς αἰωνιότητος τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, ὠφελεῖ μὲν τὴν κοσμικὴν μάθησιν, ἀλλὰ εἶναι ἀνωφελὴς καὶ ἐπικίνδυνη, ὅταν συμπλέκεται μὲ τὴν θρησκεία, διότι ἡ θρησκεία ἀναφέρεται στὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου, ὅπου ἐλλοχεύει ὁ Διάβολος. Καὶ εἶναι πολὺ εὔκολο ἰδίως στὰ μικρὰ παιδιὰ τῆς σχολικῆς ἡλικίας νὰ δημιουργήσουν παραπλάνησιν καὶ νὰ τοὺς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν μοναδικὸ Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Διὰ τοῦτο ἡ καθιερωθεῖσα στὰ Σχολεῖα διδασκαλία ὅλων τῶν θρησκειῶν, ποὺ ἐσπάρη-

σαν ἀπὸ τὸν Διάβολον σὲ ἕνα μάθημα τὴν “Πανθρησκείαν” ἀποτελεῖ ἔγκλημα στὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν αὐτῶν, ὥστε νὰ ἐπιβάλλεται ἡ ἄμεση ἀπομάκρυνσις τοῦ βιβλίου αὐτοῦ. Καὶ εἶναι ἀσφαλῶς καὶ αὐτὸ ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ ἁμαρτήματα, στὰ ὁποῖα ὑποπέσαμε σὰν κοινωνία ἀνθρώπων μὲ συνέπεια νὰ ἀπομακρύνεται ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ νὰ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ μὲ τὰ γνωστὰ ἀποτελέσματα, ποὺ βιώνομαι σήμερα, μὲ τὰ συνεχῆ ἀκραῖα φυσικὰ φαινόμενα, τὴν ξηρασία, τοὺς παγετοὺς καὶ τοὺς καύσωνες καὶ τοὺς σεισμούς, ἀφοῦ ὁ Δημιουργὸς τὰ κατευθύνει ὅλα ὅστις “ποιεῖ τὴν γῆν τρέμειν”. Μὲ τοὺς πολέμους καὶ τὶς ἑκατόμβες τῶν νεκρῶν καθ᾽ ἡμέραν! Καὶ ἐπίσης μὲ τὴν λεγόμενη δημοσιονομικὴ κρίση. Ὁ Ἑλληνισμὸς ἦταν πάντοτε ἑνωμένος μὲ τὸν Χριστὸ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ Μικρὰ Ἀσία ὅσο ἀνθοῦσε τὸ ἑλληνικὸ στοιχεῖο ἦταν ὁ τόπος ὅπου ἐδίδαξαν, ἐξωρίσθησαν καὶ ἐμαρτύρησαν οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τὰ ἑκατομμύρια τῶν μαρτύρων. ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ Χωρὶς τὸν Θεὸ ὅλα ἄλλαξαν. Ἡ Πατρίδα μας μένει ἀνασφαλὴς καὶ φοβισμένη. Ἀνοχύρωτη πνευματικά, παρασυρμένη ἀπὸ τὴν κοσμικὴ εὐδαιμονία, τὸν κορεσμό, τὸν πλουτισμὸ καὶ τὴν ὑπερκατανάλωση. Αὐξάνεται ἡ ἀνεργία, μεγαλώνει ἡ φτώχεια, δυναμώνει ὁ πόνος. Ἡ δύσκολη κατάστασις τοῦ τόπου μας δὲν διορθώνεται μὲ περισσότερα Βάρη καὶ πρόσθετα μέτρα. Ἤδη ὑπηρετοῦμε τὰ γνωστὰ σχέδια αὐτῶν, ποὺ ἐπέβαλαν τὴν παγκοσμιοποίησιν καὶ στὸ πνευματικὸ πεδίο τὸν οἰκουμενισμὸ τὴν φοβερὴ αὐτὴ αἵρεση, ποὺ ἀκμάζει καὶ μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὰ τὰ δύο μεγάλα θηρία ἐργάζονται καὶ ὁδηγοῦν στὸν Ἀφελληνισμὸ σύμφωνα μὲ τὰ σχέδια Ροκφέλερ καὶ Κίσσιγκερ. Αὐτὰ ποὺ εἶπε ὁ Ἱ. Χρυσόστομος γιὰ τὴν συμφορά, ποὺ εὑρῆκε τὴν Ἀντιόχειαν μὲ τὴν καταστροφὴ τῶν ἀνδριάντων τοῦ εὐσεβοῦς βασιλέως Θεοδοσίου, δυνάμεθα κατ᾽ ἀναλογίαν τινὰ νὰ τὰ μεταφέρουμε στὴν σημερινὴ κατάστασιν τῆς Ἑλ-

λάδος μὲ τὴν γενόμενη δημοσιονομικὴ κρίση, ὅπως οἱ φίλοι τοῦ Ἰὼβ ἰδόντες αὐτὸν ἐπὶ τῆς κοπρίας ἐθρήνησαν. Ἔτσι καὶ ἐμεῖς ἔχομεν τὴν ἀνάγκην τῆς ἄνωθεν βοηθείας μετὰ τὴν μεγάλη πληγή, ποὺ ἐδημιουργήσαμε μὲ τὴν ἀποστασία μας ἀπὸ τὸν Θεό. Τότε ὁ διάβολος ἐπήδησε στὰ περιουσιακὰ στοιχεῖα τοῦ Ἰὼβ καὶ τὰ κατέστρεψε. Ἔτσι καὶ τώρα ὁ διάβολος διέστρεψε τὸν νοῦν τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν Δημιουργόν των καὶ κατέστρεψαν τὴν βιωτήν των καταληφθέντες ἀπὸ ὑπερβολικὴν μανίαν. Καὶ ὁμοιάζει ἡ πόλις μας μὲ αὐτή, ποὺ εἶπεν ὁ Ἠσαΐας (Ι, 30). Ἡ πόλις μας ὁμοιάζει μὲ τερέβινθον, ποὺ τῆς ἔπεσαν τὰ φύλλα καὶ μὲ κῆπον, ποὺ δὲν ἔχει νερό. Ἔτσι ὁμοιάζει ἡ πόλις μας ὡσὰν κῆπο, ποὺ σταμάτησε τὸ πότισμα. Μᾶς ἐγκατάλειψε ἡ βοήθεια καὶ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ μείναμε ἔρημοι. Καὶ ἐδημιουργήθη ἡ τάσις φυγῆς ὡσὰν νὰ εἶναι φωτιά, φεύγοντες τὴν ὀργὴν τοῦ Θεοῦ. Χωρὶς νὰ ὑπάρχει ἐχθρός, ὑπάρχει φυγή. Καὶ παρ᾽ ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐλεύθεροι, ἐντούτοις κάθονται στὶς οἰκίες των καὶ μαθαίνουν ποῖος συνελήφθη, ποῖος ἐτιμωρήθη καὶ ποῖος ἐφόνευσε τὸν ἑαυτόν του ἀπὸ τὴν ἀπελπισίαν του, διότι ἔχασε τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ. Γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ Ἑλληνισμὸς πρέπει νὰ κηρυχθεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στὸν Θεό. Εἶναι καιρὸς νὰ γίνομε ταπεινοὶ καὶ ἐλεήμονες, νὰ ἀγαπήσομε τὸν πλησίον μας καὶ νὰ ὁμοιάσουμε μὲ τοὺς Νινευίτας. Καλὴ καὶ εὐλογημένη ἡ σίτισης τῶν ἐνδεῶν, ἀλλὰ περισσότερο ἀκόμη εὐλογημένη ἡ πνευματικὴ διὰ τοῦ Εὐαγγελίου καθοδήγησις τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἐπιούσιου ἄρτου μὲ τὴν “ἐπανάστασιν” τῆς Ἐκκλησίας γιὰ προσευχὴ καὶ μετάνοια. Μὲ τὴν μικρή μας φωνὴ παρακαλοῦμε τὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ “βγεῖ” στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὸν καλέσει, νὰ γεμίσει τὰ ἐξομολογητήρια καὶ τοὺς Ἱ. Ναοὺς γιὰ ὁμαδικὴ προσευχὴ καὶ μετάνοια. Ἂς θυμηθοῦμε τί ἔλεγε ὁ Πατροκοσμᾶς “Νὰ μποροῦσα νὰ ἀνέβω στὸν Οὐρανὸ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ νὰ φωνάζω τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ σὲ ὅλη τὴν Οἰκουμένη”».

ΝΕΑΝΙΚΑ «Χριστιανὸς εἰμί…»!

λεσμά της. Ἐννοοῦμε δηλαδή ὅτι δέν ἀρκεῖ νά δηλώνουμε ἁπλῶς ὅτι δέν θά παραλάβουμε τίς νέες ἠλεκτρονικές ταυτότητες, ἀλλά νά προλάβουμε καί νά ἀποτρέψουμε ἀποφάσεις καί τετελεσμένα γι᾽ αὐτές. Ὅσο περισσότεροι θά εἴμαστε ἐμεῖς, πού θά ἀντιταχθοῦμε στίς νέες ἠλεκτρονικές ταυτότητες, ὅσο περισσότερες καί συντονισμένες θά εἶναι οἱ κινήσεις καί οἱ παρεμβάσεις μας, ὅσο πιό δυναμικές καί ἐμπεριστατωμένες θά εἶναι οἱ διεκδικήσεις μας, τόσο μεγαλύτερες θά εἶναι καί οἱ ὑποχωρήσεις τῶν κυβερνώντων καί αὐτῶν, πού ἐπιβάλλουν ἀνάλογες ρυθμίσεις.

Ἡ πόλις μας ὁμοιάζει μὲ τερέβινθον, ὅπως περιγράφει ὁ Προφήτης Ἠσαΐας (Ι, 30)

Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὸς Σύλλογος «Ἰωάννης ὁ Θεολόγος» εἰς ἔγγραφον, τὸ ὁποῖον ἀπέστειλε πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον, τὸν Πρωθυπουργὸν κ. Ἀντ. Σαμαρᾶν καὶ τὸν ὑπουργὸν Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων κ. Κων. Ἀρβανιτόπουλον τονίζει τὰ ἀκόλουθα:

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΙΛΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΥΤΗΣ

Τὴν 12ην Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νείλου τοῦ Μυροβλύτου. Ἀνωτέρω εἰκών ἐκ τῆς Ἱ. Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ.

Σεβ. Μητροπολίτης Σεβαστείας:

ΠΩΣ ΜΕΣῼ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΘΑ ΜΕΤΑΒΑΛΩΜΕΝ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ ΕΙΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΝ ΛΥΤΡΩΣΕΩΣ

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Σεβαστείας κ. Δημήτριος (τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου) εἰς συνέντευξίν του εἰς τὴν ἔντυπον ἔκδοσιν τοῦ «Greek News», τὴν ὁποίαν ἀνεδημοσίευσε τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Πρακτορεῖον Εἰδήσεων «Ρομφαία» (22αν Ὀκτωβρίου) ὁμιλεῖ, μεταξὺ ἄλλων διὰ τὴν οἰκονομικὴν κρίσιν, τὴν ὁποίαν διέρχεται ἡ Ἑλλὰς καὶ τὸν ρόλον τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὴν ἀντιμετώπισιν αὐτῆς. Τὸ σχετικὸν ἀπόσπασμα τῆς συνεντεύξεως ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Τί θὰ λέγατε Σεβασμιώτατε γιὰ τὴν οἰκονομικὴ κρίση στὴν Ἑλλάδα; Τὴν οἰκονομικὴ κρίση, ποὺ βιώνει ἡ Ἑλλάδα, ἀλλὰ καὶ ὁ κόσμος μας κατὰ τὰ τελευταῖα λίγα χρόνια, προσωπικὰ τὴν νοιώθω νὰ ἔχει γιὰ τοὺς Ἕλληνες δύο ὄψεις. Μία ἐθνικὴ καὶ μία διεθνῆ. Οἱ ὄψεις αὐτὲς τῆς κρίσεως, ἔχουν κοινὸ μὲν πνευματικὸ ὑπόβαθρο, διαφορετικὲς ὅμως, μέχρι τώρα τοὐλάχιστον, συνέπειες στοὺς λαοὺς τῆς Δύσεως, λόγῳ διαφορετικῶν οἰκονομικῶν δεικτῶν, ἀλλὰ καὶ ἀνθρωπίνων νοοτροπιῶν. Ἡ καθολικὴ δυσφορία τῶν Ἑλλήνων, ἀσφαλῶς ἔχει νὰ κάνει μὲ σειρὰ παραλείψεων καὶ ἐσφαλμένων πολιτικῶν, στὶς ὁποῖες ὀφείλεται ἡ ἀπελπιστικὴ διόγκωσις τῶν οἰκονομικῶν προβλημάτων τῆς ἑλληνικῆς καθημερινότητος. Πίσω ὅμως ἀπὸ τοὺς δεῖκτες, νὰ ἐπαναλάβω καὶ ἐγώ, αὐτὸ ποὺ μὲ πολλοὺς τρόπους καὶ ἀπὸ πολλοὺς ἀνθρώπους λέγεται, ὅτι δηλαδὴ ὑπάρχει ἕνα σύστημα κερδοσκοπικό, ποὺ ἀπὸ τὴν φύση του λειτουργεῖ κατὰ τρόπο ἀνεξέλεγκτο μὲν γιὰ τοὺς ρυθμιστάς του, ἐλεγκτικὸ δὲ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ συνολικὰ ὀνομάζονται “καταναλωτικὸ κοινὸ” καὶ ποὺ ἀποτελοῦν τὴν “πελατεία” μιᾶς “ἐλευθέρας” κατ᾽ ὄνομα, στεγανῆς ὅμως κατ᾽ οὐσίαν οἰκονομίας. Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας; Ἡ εὐθύνη της θὰ ἔλεγα εἶναι πρωτίστως πνευματική. Ἡ ὁποιαδήποτε, ἀναγκαία ἐν πολλοῖς, κοινωνικὴ δραστηριότης, πάντοτε ἕπεται. Γιὰ τὴν κρίση δὲ ποὺ βιώνει ὁ κόσμος, ἡ Ἐκκλησία ἐναγωνίως διατυπώνει πρωτίστως τὸν σωτήριο λόγο της, τὸν ὁποῖο ἀντλεῖ ἀπὸ τὸ μυστήριο τοῦ φιλανθρώπου καὶ ἐλεήμονος Θεοῦ, ἀπὸ τὸν Ὁποῖον καὶ μόνον ἐλπίζει νὰ δεχθεῖ ἐκβάσεις στὰ ἀνθρώπινα προβλήματα.

Καὶ πρῶτον μὲν θὰ ἤθελα στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ ὑπενθυμίσω ὅτι τὰ πάντα στὸν κόσμο αὐτὸ εἶναι τρεπτὰ καὶ ὑπόκεινται σὲ ἀλλαγὴ καὶ ἀλλοίωση. Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ εἶναι διαχρονικὴ καὶ ἐνισχύει τὴν πίστη μας στὴν εὐαγγελικὴ ρῆσι, ὅτι δηλαδὴ ἐμεῖς δὲν εἴμαστε “καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα” (Α´ Θεσ. 4, 13). Σὲ μία ἐποχή, λοιπόν, ποὺ καταρρέουν στὴν συνείδησή μας ὅλοι ὅσοι προβάλλουν τὴν ὕλη σὰν μοναδικὴ ἐλπίδα εὐζωΐας, ἡ Ἐκκλησία μας, μᾶς δείχνει τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ σὰν μοναδικὴ ἐλπίδα διεξόδου ἀπὸ τὴν τελματιαία κατάληξη τῆς προσωπικῆς καὶ χρηματοοικονομικῆς ζωῆς τῶν πολλῶν. Δὲν νομίζετε, Σεβασμιώτατε, ὅτι αὐτὰ ἀκούονται μόνον σὰν ἐξαγγελίες χωρὶς ἀντίκρισμα; Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ διαφωνήσω. Τὸ ἀντίκρισμα αὐτῶν τῶν ὀλίγων λόγων βρίσκεται στὴν “μυστική”, δηλαδή, τὴν ἁγιοπνευματικὴ προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας, χάρις στὴν ὁποία ἀμέτρητοι ἄνθρωποι, ποὺ δὲν φωνασκοῦν, ἀντέχουν καὶ ὑπομένουν προσευχητικά. Γι᾽ αὐτὸ λοιπὸν ἀντὶ νὰ ἀσθενοῦμε ἀπὸ τὴν καθημερινὴ ἀπογοήτευση, ἂς δοκιμάσουμε τὴν σίγουρη θεραπεία τῆς αὐτοκριτικῆς. Ἡ θεραπεία αὐτὴ ἔχει πολλὰ νὰ μᾶς διδάξει ὡς πρὸς τὴν προσωπικὴ ἑκάστου μικρὴ ἢ μεγάλη συμβολὴ στὴν σημερινὴ κρίση. Ἡ διδασκαλία της, θὰ μᾶς ὑπενθυμίσει τὴν πατρώα πίστη καὶ παράδοση, τὴν ὑπομονή, τὴν ὀλιγάρκεια, τὴν ἐντιμότητα, τὴν σεμνότητα, τὴν εὐγνωμοσύνη, τὴν ἄδολη προσφορὰ καὶ θυσία, τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν προσωπικὴ μετάνοια! Ἡ ἀπουσία τῶν ἀρετῶν αὐτῶν τροφοδοτεῖ τὴν ἀπληστία, τὴν ἀπάτη καὶ τὸ ἄδικο συμφέρον· τὰ συστατικὰ δηλαδὴ τῆς σημερινῆς κρίσεως. Μόνον ἡ προσπάθεια ἐπαναφορᾶς τῶν πνευματικῶν αὐτῶν θησαυρῶν στὴν ζωὴ καὶ τὴν ψυχή μας θὰ μεταβάλει ὁπωσδήποτε τὸν “Σταυρὸ” τῆς κρίσεως σὲ εὐκαιρία λυτρώσεως, πραγματικῆς εὐημερίας καὶ χαρᾶς. Ἐνῶ ἡ ἐμμονὴ εἰς τὴν ἀδάπανη καλοπέραση ὅλο καὶ περισσότερο θὰ κουράζει τὴν ψυχή, θὰ προκαλεῖ τὸν πλησίον καὶ συνάμα θὰ ἐνοχλεῖ τοὺς προσβλητικοὺς δανειστὰς καὶ θὰ ἀπομακρύνει καὶ τὶς ἔντοκες συνεισφορές τους».

Ο ΣΕΒ. ΣΥΡΟΥ ΔΙΑ ΤΟ CORPUS CHRISTI

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

καὶ παρερμηνεύουν τὰ διδάγματά της μὲ σκοπό, στὴν προκειμένη περίπτωσι, νὰ δικαιολογήσουν τὴν δει λία, ἔνοχη σιωπή, ἀπουσία ἀπὸ τοὺς ὑπὲρ τῆς Πίστεως ἀγῶνες καὶ ἀνεπάρκειά τους. Ἐὰν ἡ βάρβαρη καὶ ἀνελέητη σφαγὴ τῆς Σμύρνης ἦταν ἕνας ἁπλὸς συνωστισμός, καὶ ἡ συμβίωσι Ὀθωμανῶν κατακτητῶν καὶ ὑποδούλων Ἑλλήνων ἦταν ἁρμονική, μέχρις ὅτου ξεσηκώθηκαν κάποιοι «ξεβράκωτοι» ραγιάδες καὶ διέκοψαν αὐτὴ τὴν ἁρμονία (ὅπως δήλωσε κάποτε κάποιος Πατριάρχης), τότε ἴσως καὶ οἱ ὑπὲρ Xριστοῦ ἀγῶνες, ποὺ ἀναφέρει ἡ Ἱστορία, νὰ εἶναι ὑπερβολές, καὶ ὅλοι οἱ κίνδυνοι καὶ οἱ ἀπειλὲς κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας νὰ ἀντιμετωπίσθηκαν ἀπὸ

τοὺς χριστιανοὺς μὲ παγερὴ ἀδιαφορία, ποὺ πήγαζε ἀπὸ τὴν βεβαιότητα, ὅτι ὁ ἅδης δὲν θὰ ὑπερίσχυε τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Xριστοῦ! Παγερὴ καὶ ἄχαρη ἡ παρέμβασι τοῦ Mητροπολίτου Σύρου, τόσο παγερὴ ὅσο τὸ σῶμα ἑνὸς νεκροῦ μέσα στὸ φέρετρο. Παγώνει τὸν ἐνθουσιασμὸ καὶ ζῆλο τῶν ὀλίγων ἐναπομεινάντων ζηλωτῶν χριστιανῶν, στερεῖ τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἀκαταμάχητη ἀγωνιστικότητά της, νοθεύει τὸ εὐαγγελικὸ μήνυμα καὶ ἀνοίγει διάπλατα τὴν κερκόπορτα τῆς ἀδιαφορίας, γιὰ νὰ εἰσέλθουν οἱ πολέμιοι τοῦ Xριστοῦ, σφοδρότεροι τῶν ὁποίων ἀποδεικνύονται στὶς ἡμέρες μας κάποια τραγικὰ πρόσωπα, ποὺ στελεχώνουν τὸ παγκόσμιο ὁμοφυλοφιλικὸ κίνημα!

Οἱ ἰδέες, οἱ ἰδεολογίες, τὰ πιστεύω κι οἱ παντοειδεῖς ἀπόψεις εἶναι σήμερα ἄφθονες. Πληθωρικὲς ὅπως ὅλα στὴν ἐποχή μας. Φορεῖς τους, κυρίως οἱ νέοι. Ἀσχολία τους καθημερινή, ἡ σπουδή τους. Πόθος, ἡ ἀπόλυτη γνωριμία μʼ αὐτές. Στόχος, νὰ τὶς μάθουν καὶ νὰ τὶς ἀκολουθήσουν καὶ οἱ ἄλλοι! Ἔτσι περνᾶμε πλέον στὸ δεύτερο στάδιο, τὸ στάδιο τῆς ὁμολογίας. Μὲ τὴν ὁμολογία, προσπαθοῦν νὰ κάνουν γνωστὲς τὶς ἰδέες καὶ τὶς ἀντιλήψεις τους στὸ ἄμεσο κι ἔμμεσο περιβάλλον τους, νὰ τὶς ἀποδεχθεῖ καὶ νὰ τὶς ἀκολουθήσει κι αὐτὸ πιστά! *** Κανένας, μάλιστα, δὲν διστάζει ἐδῶ. Ὅ,τι κι ἂν πιστεύει. Καὶ σʼ αὐτὲς ἀκόμα τὶς οὐτοπίες, τὶς ἀναλήθειες καὶ τὶς ἐξωπραγματικότητες. Τὸ θεωρεῖ καθῆκον του καὶ ὑποχρέωσή του καθημερινή. Τίποτε δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τὸν σταματήσει. Συγκρούεται μὲ τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα, θυσιάζεται, ἀρκεῖ νὰ προβάλλει τὶς ἰδέες καὶ τὰ πιστεύω του. Μὲ τὴν ἐφημερίδα, τὸ βιβλίο, τὶς διαλέξεις, τὶς συζητήσεις, τὰ συνθήματα, τὶς διαδηλώσεις, τὶς ἱστοσελίδες… Τὸ πεζοδρόμιο, τὸ σχολεῖο, τὸ Πανεπιστήμιο, τὸ διαδίκτυο κ.λπ. εἶναι οἱ μεγάλες παλαῖστρες. Οἱ χῶροι ἀναμέτρησης. Γιὰ τὸ τελευταῖο μάλιστα, τὰ πάντα σχεδὸν ἔχουν μεταβληθεῖ σὲ μία κατʼ ἐξοχὴν ἰδεολογικὴ παλαίστρα. Πολὺ γρήγορα πῆρε τὴν πρωτιὰ ἀπʼ τὸ Πανεπιστήμιο… Κι ὅταν ἡ πειθώ τους… δὲν πείθει, τότε χρησιμοποιοῦν κάποτε καὶ τὴ βία! Δὲν σταματοῦν δηλαδὴ μὲ τίποτε, προκειμένου νὰ ἐπιτύχουν τὸ σκοπό τους. Ὁμολογοῦν καὶ ἀγωνίζονται γιὰ τὶς ἰδέες τους κι ὅταν ἀκόμη εἶναι μόνοι, ἀπέναντι σʼ ἕνα πλῆθος μὲ ἀντίθετες ἀπόψεις. Κι ὅταν γνωρίζουν ὅτι ἀποκαλύπτοντας αὐτές, θὰ παρεξηγηθοῦν, θὰ δημιουργήσουν ἔχθρες, θὰ ὑποστοῦν πολλά. Ποιὸς «φίλαθλος», γιὰ παράδειγμα, δίστασε ποτὲ νὰ μιλήσει μὲ πάθος γιὰ τὴν ὁμάδα του, νὰ μὴ φέρει πάνω του τὰ ἐμβλήματά της, νὰ μὴ εἶναι μὲ τὶς ἐφημερίδες πού τὴν ὑποστηρίζουν, στὸ χέρι; Κανένας! Ἀκόμη κι ἂν ἔχει ὅλους στὸ περιβάλλον του ἀντίθετους! Δὲν ἔχει κανένα ἐνδοιασμὸ ἀκόμη καὶ νὰ τοὺς προκαλέσει! Πόση, πράγματι, εἶναι ἡ ὁρμὴ γιὰ νὰ στέκουν στὴν ἐπιφάνεια οἱ φιλοδοξίες τῶν ἐπιτηδείων κι οἱ μισοαλήθειες τῶν καιροσκόπων, ποὺ μὲ τόση μαεστρία τὶς λανσάρουν στὴ νεολαία, γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση αὐτῶν καὶ μόνο τῶν συμφερόντων τους! Ἀναζητώντας σʼ αὐτὴν τὰ θύματά τους! Ταλαίπωρα παιδιά, ἂν μπορούσατε νʼ ἀντιληφθεῖτε τὸ μέγεθος τῆς ἀπάτης! Ἂν μπορούσατε νὰ νοιώσετε τὸ λοξοδρόμημα ἀπʼ τὴν ἀλήθεια! *** Ἔτσι φτάνουμε τελικὰ νʼ ἀγωνι-

ΖΗΤΗΜΑΤΑ

ζόμαστε γιὰ ὅλα, νὰ προβάλλουμε τὰ πάντα, ἐκτὸς ἀπʼ τὴν ἀλήθεια. Γιʼ αὐτήν, ἀντίθετα, ὑπάρχει δειλία, φόβος πρωτοφανής. Θεωρεῖται εἰρωνεία ἡ προβολή της στὸ περιβάλλον μας. Ναί, τόσο καταλυτικὴ εἶναι πάνω μας ἡ προβολὴ τῆς μισοαλήθειας, τῆς ἀναλήθειας καὶ τοῦ ψεύδους! Πῶς νὰ δικαιολογηθοῦν τόσοι δισταγμοὶ στὴν ὁμολογία τῆς Χριστιανικῆς Πίστης, τοῦ Ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς ἴδιας τῆς Ἀλήθειας; Αὐτῆς τῆς τόσο ἀδικαιολόγητης ντροπῆς, πού μᾶς καταλαμβάνει ὅλους, μπροστὰ σὲ τοῦτο τὸ μεγάλο μας καθῆκον; Κι ἂς μᾶς τὸ ζητᾶ αὐτὸ τόσο πολὺ ὁ Χριστός, κι ἂς βλέπουμε ὅλοι νὰ ῾χουν τὴν ἀνάγκη τοῦ λυτρωτικοῦ Του φωτός, αὐτοῦ ποὺ τόσο δειλὰ καὶ ἄνανδρα δὲν ἀποκαλύπτουμε. Ὁπότε ἀπʼ αὐτὴ τὴν τόσο χλιαρὴ καὶ ἄνευρη στάση μας, τὸ κακὸ ἀποθρασύνεται, δείχνει ὅλο καὶ πιὸ πολὺ πὼς μονάχα αὐτὸ ὑπάρχει, καὶ τὸ χειρότερο πὼς αὐτὸ τάχα εἶναι ἡ ἀλήθεια! Γιατί αὐτὸ εἶναι ἐκεῖνο ποὺ τελικὰ ἀκούγεται καὶ μάλιστα ὑπερβολικὰ καὶ στὴ διαπασών, μονοπωλώντας τὰ πάντα! Αὐτὸ πιὰ δὲν εἶναι ἔλλειψη θάρρους, ἐκ μέρους μας, εἶναι ἀσφαλῶς προδοσία! Εἶναι ἀπάρνηση τοῦ Ὀνόματός Του, γιὰ τὴν ὁποία τόσο πικρὰ ἔκλαψε ὁ Πέτρος. Γιατί, λοιπόν, τόση κακομοιριὰ ἀπὸ μέρους μας; Γιατί τόση θανάσιμη ὑποχώρηση, μπροστὰ στὴν προβολὴ ὁποιουδήποτε μικροῦ καὶ τιποτένιου; *** «Χριστιανὸς εἰμί…», ἦταν ἡ φράση τῶν ἡρωικῶν μαρτύρων, μπροστὰ στοὺς δημίους! «Χριστιανὸς εἰμί…», ἦταν τὸ ἔμβλημα τῶν πρωτοπόρων τῆς πίστης! «Χριστιανὸς εἰμί…» ἦταν τὸ σύνθημα τῶν γενναίων, τῶν ἁγίων, τῶν ἀναμορφωτῶν τῆς Οἰκουμένης! Μὲ τούτη τὴν ὁμολογία περιφρόνησαν τὴ δύναμη ὅλων τῶν ἰσχυρῶν! Μὲ τούτη τὴν ὁμολογία ἀντιμετώπισαν ὅλα τὰ μαρτύρια! Μὲ τούτη τὴν ὁμολογία κατατρόπωσαν τοὺς δαίμονες! Πάνω σʼ αὐτὴ τους τὴν ὁμολογία, θεμελιώθηκε ἡ Ἐκκλησία κι ἔφθασε ἡ Πίστη τοῦ Χριστοῦ στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης. Καὶ οἱ περισσότεροι ἀπʼ αὐτοὺς τί ἦταν; Νέοι, ἔφηβοι, ἀκόμη δὲ καὶ παιδιά! Ὁ Μ. Βασίλειος γράφει γιὰ τὴν ὁμολογία τῶν Ἁγίων Σαράντα μαρτύρων (ὅλοι τους ἦταν νεότατοι στρατιῶτες) τοῦτα τὰ ὑπέροχα: «Ὢ μακάριες γλῶσσες, ποὺ ἀφήσατε ἐκείνη τὴν ἱερὴ ὁμολογία, τὴν ὁποία ὁ ἀέρας ποὺ τὴ δέχθηκε ἁγιάστηκε, οἱ ἄγγελοι ποὺ τὴν ἄκουσαν τὴν ἐπικρότησαν, ὁ διάβολος μαζὶ μὲ τὰ δαιμόνια πληγώθηκε, ὁ δὲ Κύριος τὴν κατέγραψε στοὺς οὐρανούς!». *** Τὸ πόσο σημαντικὴ εἶναι γιὰ μᾶς αὐτὴ ἡ ὁμολογία τῆς Πίστης, μᾶς τὸ

ἐξηγεῖ ὡς ἑξῆς ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Εἶναι μέγα ἀγαθὸ ἡ παρρησία καὶ ἡ εἰλικρίνεια καὶ τὸ νὰ θέτει κανεὶς τὰ πάντα σὲ δεύτερη μοῖρα μπροστὰ στὴν ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι τόσο πολὺ μεγάλο καὶ θαυμαστό, ὥστε αὐτὸν νὰ τὸν ὁμολογεῖ ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ στὸν Πατέρα Του, ἂν καὶ ἡ ἀνταπόδοση δὲν εἶναι ἴση. Γιατί ἐσὺ μὲν ὁμολογεῖς στὴ γῆ, ἐνῶ Αὐτὸς ὁμολογεῖ στοὺς οὐρανούς. Κι ἐσὺ μὲν ὁμολογεῖς μεταξὺ ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι εἶναι παρόντες, ἐνῶ αὐτὸς στὸν Πατέρα καὶ σὲ ὅλους τούς ἀγγέλους». Ἀναφέρει καὶ ὁ Μ. Βασίλειος σὲ μία ἐπιστολή του: «Εἶναι πράγματι ἄξιο τοῦ ἀνωτάτου μακαρισμοῦ τὸ χάρισμα ποὺ δόθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο στὴ θεοσέβειά σας, τὸ νὰ διακρίνετε δηλαδὴ τὸ κίβδηλο ἀπʼ τὸ γνήσιο καὶ καθαρό, τὴν δὲ ὁμολογία τῆς Πίστης τῶν Πατέρων νὰ κηρύσσετε χωρὶς καμμία ὑποχώρηση». Καὶ ὁ Ἅγ. Γρηγόριος Θεολόγος προτρέπει μὲ ἔμφαση: «Νὰ θυμᾶσαι τὴν ὁμολογία»! *** Μὰ εἴμαστε λίγοι ἢ καὶ μόνος μου, θὰ ποῦν κάποιοι. Αὐτοὶ ἂς ἀκούσουν τοῦτο τὸ λόγο τοῦ Μ. Βασιλείου, ὁ ὁποῖος γράφει γιὰ τοὺς τρεῖς παῖδες, ποὺ ρίχτηκαν στὸ καμίνι ἐξ αἰτίας τῆς ὁμολογίας τῆς Πίστης τους: «Μᾶς δίδαξαν δὲ καὶ οἱ παῖδες, ποὺ ρίχθηκαν στὴν βαβυλώνια κάμινο, ὅτι κι ἂν δὲν ὑπάρχει κανεὶς σύμμαχος τῆς εὐσεβείας, πρέπει νὰ ἐπιτελεῖ κανεὶς καὶ μόνος τὸ καθῆκον. Αὐτοὶ λοιπὸν μέσα ἀπʼ τὴ φλόγα τῆς καμίνου ὑμνοῦσαν τὸν Θεό, χωρὶς νὰ ὑπολογίζουν τὸ πλῆθος τῶν ἀσεβῶν, ἀλλὰ οἱ τρεῖς τους ἦταν ἀρκετοὶ, γιὰ νὰ στηριχτοῦν μεταξύ τους». Μὰ θὰ μᾶς εἰρωνευτοῦν, θὰ μᾶς περιγελάσουν, θὰ μᾶς βρίσουν, θὰ ποῦν κάποιοι ἄλλοι. Σʼ αὐτοὺς θὰ πεῖ ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Ἐκεῖνοι ποὺ πάσχουν κάποιο κακὸ καὶ ὑβρίζονται γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ὁμολογία τους γιὰ τὸν Χριστό, αὐτοὶ πρὸ πάντων εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ τιμοῦνται»! Θὰ πεῖ ἀκόμη καὶ τοῦτο: «Ἂν ὑβριστοῦμε χάρη τοῦ Θεοῦ, τιμούμαστε καὶ στὴν ἐδῶ ζωὴ καὶ στὴν ἐκεῖ». Τί μεγαλεῖο λοιπόν! Ὅπως μὲ τὴν ἀντίστασή μας στὸ κακὸ καὶ τοὺς πειρασμοὺς ἀπομακρύνεται ἀπʼ τὴ ζωή μας ὁ διάβολος, ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, ἔτσι καὶ μὲ τὴν ὁμολογία τῆς Πίστης μας παίρνουμε ἀκόμη μεγαλύτερο θάρρος καὶ δύναμη σὲ ὅλα. Αὐτὴ ἡ ὁμολογία καὶ μᾶς ὠφελεῖ πολὺ καὶ μᾶς γιγαντώνει σὲ ὅλους μας τοὺς ἀγῶνες! Ἐξάλλου, ὅπως ἔλεγε καὶ ἡ Ἑ. Κέλλερ «τὴ δύναμη ὄχι τὴν ἄνεση ζητῶ ἀπὸ τὴν Πίστη». Καὶ ἡ δύναμη αὐτὴ ἔρχεται πλούσια καὶ μέσα ἀπʼ τὴν ὁμολογία της. Ναί! *** Λοιπόν, καλοί μου φίλοι, αὐτὸ τὸ «Χριστιανὸς εἰμί…» τῶν μαρτύρων, τί λέτε, δὲν πρέπει νὰ μᾶς διακρίνει σὲ ὅλα; Καιρὸς πιά, νʼ ἀποκτήσουμε αὐτὴ τὴ λεβεντιὰ τῆς ὁμολογίας τῆς Πίστης μας… Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

ΟΙ Τέκτονες τῆς Ἑλλάδος μὲ ἀνακοίνωσή τους μέσῳ τοῦ «Ἑλληνικοῦ Πρακτορείου Τεκτονικῶν Εἰδήσεων» διατείνονται ὅτι μύησαν ὑψηλόβαθμο Ἕλληνα ἱερωμένο στὶς τάξεις τους. Ἡ ἀνακοίνωσή τους μέ ἡμερομηνία 4 Νοεμβρίου 2012 ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Τὸ Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012 ἔλαβε χώρα στὴν ἕδρα τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου του, 33ο διὰ τὴν Ἑλλάδα, παρουσία τοῦ Ὑπάτου Μεγ. Ταξιάρχου Κραταιοτ. ἀδ. Ραφαὴλ ντὲ Σιγούρα, ἡ ἐγκατάσταση νέων ἀρχῶν τοῦ Ὑπερτάτου Περιστυλίου τῶν "Τεσσάρων Ἐστεμμένων" ὑπ' ἀρ. 5, τὸ ὁποῖο ἐργάζεται κατὰ τὸ τυπικό τοῦ Ἐρεδὼμ (Heredom). Στὸν κατάμεστο Τεκτονικὸ Ναὸ παρεκάθησαν ἀδελφοὶ ἀπὸ ὅλα τὰ ἐν Ἀθήναις Περιστύλια τοῦ Σκωτικοῦ Τύπου, καθὼς καὶ ἐπισκέπτες ἀπὸ τὰ Ὕπατα Συμβούλια τῆς Κύπρου καὶ τῆς Ἀγγλίας. Ὁ νέος Σοφώτατος Ἡγεμὼν μετὰ τὴν ἐνθρόνισή του διεξήγαγε -συνεπικουρούμενος ἀπὸ τὸ Συμβούλιο τῶν Ἀξιωματικῶν του- ὑποδειγματικὴ μύηση στὸν 18ο βαθμὸ τοῦ ΑΑΣΤ κατὰ τὸ Τυπικό τοῦ Πρίγκηπος Ροδοσταύρου τοῦ Ἑρεδώμ. Ἡ βραδιὰ πλὴν τῆς ἰδιαίτερης συγκίνησης ἁπάντων τῶν παρευρισκομένων εἶχε δύο μοναδικὰ χαρακτηριστικά: ἀφ᾽ ἑνὸς τὴ μύηση ἐξέχοντος Ἕλληνος ἱερωμένου καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου τὴ διεξαγωγὴ τοῦ συγκεκριμένου τυπικοῦ Ροδοσταυρικῆς μυήσεως γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Ἠπειρωτικὴ Ἑλλάδα ἀπὸ τῆς ἐγκαθιδρύσεως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Ἑλλάδος τὸ 1872». Ἂν ὁ ἀναγνώστης αὐτῆς τῆς εἴδησης ἐπιζητοῦσε τὴν ἀντικειμενικότητα στὴν κρίση του θὰ ἀπέφευγε νὰ ἐξάγει γρήγορα καὶ αὐθαίρετα συμπεράσματα, διότι οἱ Μασῶνοι ἐπανειλημμένως ἔχουν ἰσχυριστεῖ ὅτι στὶς τάξεις τους συγκαταλέγονται ἱερωμένοι, ἀκόμη καὶ Ἱεράρχες τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Ὁπότε δὲν ἀποκλείεται αὐτὴ ἡ ἀνακοίνωση νὰ εἶναι ἄλλη μία προβοκατόρικη ἐνέργεια τῶν Μασώνων μὲ σκοπὸ νὰ πλήξουν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δημιουργώντας ἐσφαλμένες ἐντυπώσεις στὸν Ἑλληνικὸ λαό. Μάλιστα τεχνηέντως οἱ Μασῶνοι δὲν ἀναφέρουν ποτὲ τὰ ὀνόματα τῶν μυημένων ἱερωμένων, ἐνῶ ταυτόχρονα παραλείπουν νὰ ἀναφέρουν καὶ τὸ δόγμα τοῦ συγκεκριμένου «ἱερωμένου» μὲ ἀποτέλεσμα νὰ αἰωρεῖται ἡ ἄποψη ὅτι ὁ «ἱερωμέ-

νος» αὐτὸς ἀνήκει στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἐπειδὴ ἡ Ὀρθοδοξία στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἡ ἐπίσημη θρησκεία τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους. Ἂν διαβάσουμε προσεκτικὰ τὴν ἀνακοίνωση θὰ παρατηρήσουμε ὅτι μιλᾶ γιὰ «Ἕλληνα ἱερωμένο». Κάλλιστα λοιπὸν ὁ «ἱερωμένος» αὐτὸς μπορεῖ νὰ συγκαταλέγεται στὶς τάξεις τῶν Παπικῶν, τῶν Προτεσταντῶν, τῶν Κοπτῶν ἀκόμα καὶ τῶν Μουσουλμάνων. Ἐὰν λοιπὸν ὄντως εἰσχώρησε Ὀρθόδοξος ἱερωμένος στὶς τάξεις τους εἶναι δέον νὰ δώσουν στὴν δημοσιότητα καὶ τὰ ἀκριβῆ στοιχεῖα τοῦ μυημένου καὶ ὄχι νὰ μιλοῦν ἀόριστα, γιὰ νὰ μὴ δημιουργοῦνται καὶ λάθος ἐντυπώσεις, χάνοντας παράλληλα καὶ τὴν φερεγγυότητά τους. Οἱ Μασῶνοι προσπαθοῦν ἐδῶ καί δεκαετίες μέσῳ τέτοιων ἐνεργειῶν νά ἀποδείξουν ὅτι ἀποτελοῦν ἁ πλῶς φιλοσοφικὴ ὀργάνωση ποὺ ἀποβλέπει στὴν ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας, στὴν κοινωνικὴ καὶ ἀτομικὴ πρόοδο χωρὶς νὰ ἔχουν θρησκευτικὸ χαρακτήρα, μέ κύριο σκοπό νὰ ἀποκτήσουν ὅλο καὶ περισσότερα ἐρείσματα, ὄχι μόνο στὴν εὐρύτερη Ἑλληνικὴ κοινωνία, ἀλλὰ καὶ στὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο. Ἀδυνατοῦμε νά πιστέψουμε ὅτι Ἕλληνας Ὀρθόδοξος ἱερωμένος ὑπέπεσε σέ τέτοια πλάνη. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει καταδικάσει ἀνοικτά τήν Μασωνία, μὲ σκοπὸ νὰ ἀποβληθεῖ ἀπὸ τὸ μυαλὸ κάθε Ὀρθοδόξου ἔστω καὶ ἡ παραμικρὴ ὑπόνοια ὅτι ἡ ὀργάνωση αὐτή εἶναι μόνο φιλοσοφικὴ ὀργάνωση χωρὶς θρησκευτικὸ χαρακτήρα. Παραθέτουμε κατωτέρω τίς κατά περιόδους τοποθετήσεις τῆς Ὀρθοδόξου

Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖες καταδικάζουν ἐμφανῶς τήν Μασωνία καί τήν θεωροῦν ἀσυμβίβαστη μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη: «Ι) Ἡ Διορθόδοξος Ἐπιτροπὴ ποὺ συνεδρίασε στὴ Ἱ. Μονὴ Βατοπαιδίου ἀπὸ 8-23/6/1930 στὸ Ἅγιον Ὄρος χαρακτηρίζει τὸν Τεκτονισμὸ “ὡς σύστημα ἀντιχριστιανικὸν καὶ πεπλανημένον”. ΙΙ) Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὶς 12-10-1933 σύν τοῖς ἄλλοις ὑπογραμίζει ὅτι ὁ Τεκτονισμὸς “ὑπομιμνήσκει τὰς παλαιάς ἐθνικάς μυστηριακάς θρησκείας ἤ λατρείας, ἀπὸ τῶν ὁποίων κατάγεται καὶ τῶν ὁποίων συνέχειαν καὶ ἀναβίωσιν ἀποτελεῖ” (Περ. Ἐκκλησία 48, (4-12-1933), σ. 1). ΙΙΙ) Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὸν Νοέμβριο τοῦ 1972 ἐπαναλαμβάνει “ὅτι ἡ Μασωνία εἶναι ἀποδεδειγμένως θρησκεία μυστηριακή, προέκτασις τῶν παλαιῶν εἰδωλολατρικῶν θρησκειῶν, ὅλως ξένη καὶ ἀντίθετος πρὸς τὴν ἐξ ἀποκαλύψεως σωτηριώδη ἀλήθειαν τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας. Διαδηλοῖ κατηγορηματικῶς ὅτι ἡ ἰδιότης τοῦ Μασώνου ὑπὸ οἱανδήποτε μορφὴν εἶναι ἀσυμβίβαστος πρὸς τὴν ἰδιότητα τοῦ χριστιανοῦ μέλους τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ” (Περ. Ἐκκλησία 50, (1973), σ.17). IV) Ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1996 τὴν θωρεῖ “παγανιστικὴ θρησκεία” ἀσυμβίβαστη μὲ τὸ χριστιανισμὸ καὶ τὴ χαρακτηρίζει “ὡς ἀντίχριστον σύστημα” (Περ. Ἐκκλησία 73 (1996), σσ .673-674)».

Γέρων Σωφρόνιος: «Ἀφήσαμε τόν Χριστό μας καί πιάσαμε τόν χρυσό μας»

Συμφώνως πρός τόν δημοσιογράφον κ. Γεώργιον Θεοχάρην τοῦ «Ἁγιορείτικου Βήματος» ὑπό ἡμερομηνίαν 1ην Νοεμβρίου:

«Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος ὁ Ἁγιορείτης, ἔζησε εἴκοσι ὁλόκληρα χρόνια στὴ σπηλιὰ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στὴν ἐρημικὴ ''Μικρά Ἁγ. Ἄννη'' τοῦ Ἁγ. Ὄρους. Ἀκολούθησε ἱεραποστολὴ στὸ Κονγκὸ καὶ σὲ ἄλλα μέρη τοῦ τρίτου κόσμου. Τὸν συνάντησα στὴν Ἀθήνα, σὲ ἕνα διαμέρισμα ποὺ ζεῖ φιλοξενούμενος, διότι ὡς ἀσκητὴς δὲν ἔχει

ἀπολύτως τίποτε παρὰ μόνο τὸ πετραχήλι του, ὅπως μοῦ εἶπε κλείνοντας τὴ συνέντευξη. Ὁ γέροντας Σωφρόνιος μιλώντας στὸ “Ἁγιορείτικο Βῆμα” βάλλει κατὰ πολιτικῶν, δικαιοσύνης καὶ Ἐκκλησίας, τονίζοντας ὅτι εὐθύνη γιὰ τὴν σημερινὴ Ἑλλάδα ἔχουν αὐτοὶ οἱ τρεῖς θεσμοὶ καὶ ἐξηγεῖ τοὺς λόγους. “Ἀφήσαμε τὸν Χριστό μας καὶ πιάσαμε τὸν χρυσό μας. Νὰ ἐπιστρέψουμε στὸν Χριστό μας, νὰ μετανοήσουμε”, σημειώνει ὁ Ἁγιορείτης γέροντας».

9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Σελὶς 5η

ΚΥΡΙΑΚΗ Η´ ΛΟΥΚΑ (Κεφ. Ι´, 25–37)

Η Π Α ΡΑ Β ΟΛ Η ΤΟΥ Κ Α ΛΟΥ ΣΑ Μ Α ΡΕ Ι ΤΟΥ * Κεντρικὸν θέμα τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἦτο ἡ ἀγάπη. Ἐκεῖνο δὲ τὸ ὁποῖον ἡ παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου προσθέτει καὶ ὅλως ὑπογραμμίζει εἶναι ἡ ἄνευ ὁρίων καὶ πρὸς πάντα ἄνθρωπον ἐκδήλωσις τῆς ἀγάπης. Ἡ παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου διασώζεται μόνον ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴν Λουκᾶν. Ὁ τρίτος Εὐαγγελιστὴς ἔχει διηγήσεις, αἱ ὁποῖαι δὲν διασώζονται ἀπὸ τοὺς ἄλλους Εὐαγγελιστάς, περιστρέφονται δὲ αὐταί, γύρω ἀπὸ τὸ ἑξῆς κυρίως θέμα: Τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς πτωχούς, τοὺς πάσχοντας, τοὺς περιφρονημένους, τὰς ἁμαρτωλὰς γυναῖκας, πρὸς ὅλους δηλαδὴ ἐκείνους, διὰ τοὺς ὁποίους κάθε ἀξιοπρεπὴς καὶ γνώστης τοῦ Νόμου Ἰουδαῖος ἠσθάνετο ἀποστροφὴν καὶ ἀπέφευγε τὴν σχέσιν καὶ συναναστροφὴν ἐκ φόβου μιάνσεως. Ἕνας τέτοιος Νομικὸς (=θεολόγος), ποὺ εἶχε συνείδησιν τῆς ὑπεροχῆς του ἔναντι τοῦ πτωχοῦ καὶ ἀγραμμάτου ὄχλου καὶ ἀρεσκόμενος εἰς θεολογικὰς συζητήσεις ἀπευθύνεται πρὸς τὸν Χριστόν, διὰ νὰ τὸν πειράξη καὶ λέγει “διδάσκαλε τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;”. Ὁ Χριστός, ἂν καὶ ἀντιλαμβάνεται τὰς προθέσεις τοῦ συνομιλητοῦ του, πιάνει τὴν εὐκαιρίαν διὰ νὰ διδάξη μίαν ἐκ τῶν ὡραιοτέρων παραβολῶν του. Διὰ τῆς συζητήσεως προκαλεῖ τὸν συνομιλητήν του νὰ ἀπαριθμήση τὰς δύο βασικὰς ἐντολὰς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὰς ἀναφερομένας εἰς τὴν ἀγάπην πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον. Ὁ Κύριος δὲν ἀνταποκρίνεται εἰς τὸ πάθος τοῦ Νομικοῦ διὰ συζήτησιν, ἀλλ᾽ ὑποδεικνύει τὴν ἀνάγκην τῆς ἐφαρμογῆς, τῆς πράξεως («τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ» στ. 28, «πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως» στ. 37) θέλοντας νὰ φανερώση τὸ ἀνωφελὲς τῆς θεολογικῆς γνώσεως, ποὺ δὲν συνοδεύεται μὲ ἀνάλογον πρᾶξιν. Θέλων ὁ νομικὸς νὰ δικαιώση τὸν ἑαυτόν του διὰ τὴν ὑποβολὴν πολὺ γνωστῆς (κοινῆς) ἐρωτήσεως, ποὺ τὴν ἀπάντησιν αὐτῆς ὅλοι γνωρίζουν, καὶ νὰ τονίση ὅτι ὑφίσταται, παρὰ ταῦτα, θεωρητικὸν πρόβλημα πρὸς συζήτησιν, ἐρωτᾶ: «καὶ τὶς ἐστί μου πλησίον;». Θέλει δηλαδὴ νὰ μάθη ποία εἶναι ἡ ἄποψις τοῦ Χριστοῦ περὶ τοῦ πλησίον ἐν μέσῳ τόσων ἄλλων ἀπόψεων τῆς ἐποχῆς του. Ὁ Χριστὸς διὰ τῆς ἀκολουθούσης παραβολῆς στρέφει πρὸς ἄλλην κατεύθυνσιν τὴν σκέψιν τοῦ συνομιλητοῦ ἀντιστρέφων ἐν τέλει τὴν ἐρώτησιν τοῦ Νομικοῦ. 30-32: Ἕνας ἄνθρωπος, λέγει ἡ παραβολή, κατέβαινε ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἱεριχὼ καὶ ἔπεσε εἰς τὰ χέρια ληστῶν. Τὸν ἔγδυσαν, τὸν ἐκτύπησαν, τὸν ἐπλήγωσαν ὁλόκληρον, τοῦ ἀφήρεσαν ὅ,τι εἶχε, τὸν ἄφησαν μισοπεθαμένον καὶ ἐξαφανίσθησαν. Κατὰ σύμπτωσιν κάποιος ἱερεὺς διερχόμενος ἐκ τῆς αὐτῆς ὁδοῦ εἶδε τὸν τραυματίαν καὶ τὸν προσπέρασε, χωρὶς νὰ τοῦ δώση καμμίαν βοήθειαν. Μετ᾽ ὀλίγον δὲ καὶ κάποιος Λευΐτης (=νεωκόρος ἢ διάκονος), ὅταν ἔφθασε εἰς τὸ μέρος ἐκεῖνο, ἐπλησίασε τὸν πληγωμένον, τὸν εἶδε, ἀλλὰ τὸν προσπέρασε ἀσυγκίνητος. Ἕνας Σαμαρείτης ὅμως, ποὺ ἦλθε εἰς τὸ μέρος αὐτό, τὸν εἶδε καὶ τὸν ἐλυπήθη. Ἀνέμιξε λοιπὸν κρασὶ καὶ λάδι καὶ ἔβαλε εἰς τὰς πληγάς, τὰς ἔδεσε καὶ ἀφοῦ τὸν ἔβαλε ἐπάνω εἰς τὸ ζῶον του, τὸν ἔφερε εἰς τὸ πανδοχεῖον καὶ τὸν ἐφρόντισε ὁ ἴδιος. Ἔδωσε εἰς τὸν πανδοχέα δύο δηνάρια καὶ τοῦ εἶπε· περιποιήσου τὸν ἄνθρωπο καὶ ἂν ξοδέψης περισσότερα, εἰς τὴν ἐπιστροφὴ θὰ σοῦ τὰ δώσω ἐγώ. Ἐν συνεχείᾳ ἀκολουθεῖ ἀμέσως τὸ ἐρώτημα τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν νομικὸν «ποιὸς ἀπὸ τοὺς τρεῖς αὐτοὺς νομίζεις ὅτι ἐφάνη πραγματικὸς πλησίον καὶ ἀδελφὸς διὰ τὸν ἄνθρωπον αὐτόν, ποὺ εἶχε πέσει εἰς τὰ χέρια τῶν ληστῶν». Ἔτσι ὁ Χριστὸς ἀντιστρέφει ριζικῶς τὴν ἐρώτησιν τοῦ νομικοῦ. Αὐτὸς εἶχε ἐρωτήσει: Ποιὸς πρέπει νὰ θεωρῆται

Μόλις ἐκυκλοφορήθη

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΤΣΕΠΗΣ ΤΗΣ Π.Ο.Ε. τοῦ ἔτους 2013

Τό Ἡμερολόγιον τῆς «Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως» τοῦ ἔτους 2013 μὲ θέμα «Ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Νέα Τάξις Πραγμάτων» ἀποκαλύπτει τὶ ἐπιδιώκουν οἱ «ὑποψήφιοι κοσμοκράτορες» μὲ τὴν παγκοσμιοποίησιν, τὴν Νέαν Ἐποχήν, τὸν Οἰκουμενισμόν, τοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους κ.λπ. καὶ πῶς τοὺς ἀντιμετωπίζει ἡ Ἐκκλησία μας. Ἡμερολόγιον ἔγχρωμον, καλαίσθητον, λίαν ἀπαραίτητον διά κάθε Χριστιανόν.

Τιμᾶται 1 εὐρώ

ὡς πλησίον, δηλαδὴ ποῖον τὸ ἀντικείμενον τῆς ἀγάπης. Ὁ Χριστὸς ἐρωτᾶ: Ποῖος ἐνήργησε ὡς πλησίον, δηλαδὴ ποῖον τὸ ὑποκείμενον τῆς ἀγάπης. Ὁ νομικὸς ξεκινᾶ ἀπὸ τὸ πρόβλημα τῆς ἐκτάσεως τῆς ἐννοίας τοῦ πλησίον καὶ τῶν ὁρίων τῆς ἀγάπης. Ὁ Χριστὸς παρατηρεῖ, ἐὰν ὁ κάθε πάσχων ἄνθρωπος τεθῆ ὡς κριτήριον τῶν ὁρίων τῆς ἐννοίας τοῦ πλησίον, τότε κανένα ὅριον δὲν ὑπάρχει καὶ κανεὶς περιορισμὸς εἰς τὴν ἐντολὴν τῆς ἀγάπης. Ὁ Νομικὸς κατόπιν τῆς ἐρωτήσεως τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἀναγκάζεται νὰ ὁμολογήση ὅτι ὡς πραγματικὸς πλησίον ἐφέρθη αὐτός, ποὺ ἔκαμε πρᾶξιν εὐσπλαγχνίας καὶ ἀγάπης πρὸς ἐκεῖνον, ἀποφεύγων ἔτσι διὰ τῆς ἐκφράσεως αὐτῆς νὰ ἀναφέρη τὸ ὄνομα τοῦ Σαμαρείτου. Καὶ ὁ Χριστὸς κάμνει τὴν ἀποστομωτικὴν ὑπόδειξιν: Πήγαινε καὶ σὺ καὶ πράττε ὅμοια μὲ αὐτόν. Κάνε τὸ καλὸν μὲ ἀγάπην πρὸς ὅλους, εἴτε Ἰουδαῖοι εἶναι, εἴτε Σαμαρεῖται, εἴτε φίλοι, εἴτε ἐχθροί. Ἂς ἴδωμεν τώρα καὶ τὸ βαθύτερον νόημα τῆς παραβολῆς καὶ ἂς γνωρίσωμεν τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν χειραγωγίαν τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου. Ἄνθρωπος εἶναι ὁ Ἀδάμ, Ἱερουσαλὴμ δὲ ἡ ἐπουράνιος πολιτεία καὶ ἡ σύνεσις, Ἱεριχὼ ὁ κόσμος. Ὅσον λοιπὸν ὁ Ἀδάμ, πρὶν ἀπὸ τὴν παρακοήν, εἶχε τὸ φρόνημα τῶν οὐρανῶν καὶ ἀγγελικὴ ζωή, εἶχε ἀνεμπόδιστον εἴσοδον εἰς τὴν ἐπουράνιον πόλιν Ἱερουσαλήμ. Καὶ κατοικῶν καὶ ζῶν μέσα εἰς τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ, τίποτε δὲν τὸν ἐνικοῦσε οὔτε ἐτραυμάτιζε. Ὅταν ὅμως παρήκουσε εἰς τὸν Θεὸν καὶ δὲν ἐφύλαξε τὰς ἐντολάς του, ἀλλὰ παρεσύρθη ἀπὸ τὸ Σατανᾶ (φίδι), τότε κατέβη εἰς τὴν Ἱεριχώ, δηλαδὴ εἰς τὴν γῆν καὶ ἠσχολήθη μὲ τὰ ἔργα τῆς γῆς. Διότι Ἱερουσαλὴμ σημαίνει ἀνάβασις, ἐνῶ Ἱεριχὼ κατακλυσμός. Κατέβη λοιπὸν ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἱεριχώ, ἀπὸ τὴν ζωὴν δηλαδὴ τῶν οὐρανῶν εἰς τὴν ζωὴν ὅπου ἐπικρατεῖ ἡ ἀπάτη τοῦ διαβόλου. Διότι, ὅταν κανεὶς φυλάττη τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ, τότε ζῆ εἰς τοὺς οὐρανούς, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «Ἡμῶν δὲ τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλ. 3, 20). Ἡμῶν τῶν πιστῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου ἡ πατρίς μας καὶ ἡ πολιτεία μας, τὸ πολίτευμά μας καὶ ἡ συμπεριφορά μας εἶναι ὅπως τῶν ἀγγέλων, εἰς τοὺς οὐρανούς. Κατέβη, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν δόξαν εἰς τὴν ἀδοξίαν, ἀπὸ τὸν παράδεισον τῆς τρυφῆς εἰς τὴν γῆν μὲ τὰ ἀγκάθια, ἀπὸ τὴν ζωὴν εἰς τὸν θάνατον. «Ἐνῶ γάρ, λέγει, φάγεσθε ἐκ τοῦ ξύλου, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γεν. 2, 17). Ὅταν δηλαδὴ φάγετε ἀπὸ τὸ δένδρον, θὰ σᾶς κυριαρχήση ὁ θάνατος, δηλαδὴ ἡ ἁμαρτία. Διότι ἡ ἁμαρτία, ἡ παρακοὴ εἰς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι θάνατος τῆς ψυχῆς. Κατέβη ἀπὸ τὴν δικαιοσύνην τοῦ Παραδείσου, ἀπὸ τὴν ἁγιωσύνην τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἦλθε εἰς τὴν Ἱεριχώ, δηλαδὴ εἰς τὸ βάραθρον τῆς παρακοῆς, εἰς τὸν θάνατον τῆς ἁμαρτίας. Καὶ πίπτει εἰς τὰ χέρια τῶν ληστῶν, δηλαδὴ εἰς τὸν διάβολον καὶ τὰς δυνάμεις του. Ὁδὸς εἶναι ἡ ζωὴ αὐτή, ὅπου ἐβάδισε ὁ Ἀδὰμ καὶ ἔπεσε εἰς τὰ χέρια τῶν ληστῶν καὶ τὸν ἀπεγύμνωσαν. Καὶ ποίαν στολὴν τοῦ ἔβγαλαν; Τὴν στολὴν τῆς ὑπακοῆς, τὴν φιλίαν μὲ τοὺς ἀγγέλους, τὴν ἀθάνατον δόξαν, τὴν συναναστροφὴν μὲ τὸν Χριστόν, τὴν παραδείσιαν χαράν, τὴν ἐπουράνιον ζωήν. Αὐτὴν τὴν στολὴν τοῦ ἔβγαλαν. Καὶ τοῦ ἐπροξένησαν πληγάς, δηλαδὴ ἁμαρτίας, πορνείας, μοιχείας, εἰδωλολατρίας, μαγείας, φόνους, φθόνους, φιλονικίας, θυμὸν καὶ ὅλην τὴν ὑπόλοιπον σειρὰν τῶν κακῶν (Γαλ. 5, 20). Αὐτὰ τὰ ἔργα πληγώνουν τὸν ἄνθρωπον, αὐτὰ προξενοῦν τὴν δυσωδίαν καὶ τὴν φθοράν. Καὶ ὅτι εἶναι ἀκριβῶς αὐτό, μάθε ἀπὸ τὸν Δαβίδ πώς ἀπεικονίζων τὰς πληγὰς τοῦ Ἀδὰμ εἰς τὸν ἑαυτόν του τὰς ἀποκαλεῖ μώλωπας καὶ λέγει «Προσώζεσαν καὶ ἐσάπησαν οἱ μώλωπές μου ἀπὸ προσώπου τῆς ἀφροσύνης μου» (Ψαλμ. 37, 6). Δηλαδὴ τὰ ἐκ τῶν ἁμαρτιῶν μου τραύματα ἐβρώμησαν καὶ ἐσάπησαν ἕνεκα τῆς ἀφροσύνης, τὴν ὁποίαν ἔδειξα ἁμαρτήσας, καὶ ἀνθρωπίνως δὲν ὑπάρχει ἐλπὶς νὰ ἰατρευθοῦν. Κάθε ἁμαρτία προκαλεῖ μώλωπα καὶ τραῦμα. Ἐτραυματίσθη λοιπὸν ἀπὸ τὴν παρακοήν, ἐκτυπήθη ἀπὸ τὰς ἀνομίας, ὅπως λέγει ὁ Προφήτης «Ἐπλήγην ὡσεὶ χόρτος, καὶ ἐξηράνθη ἡ καρδία μου, ὅτι ἐπελαθόμην τοῦ φαγεῖν τὸν ἄρτον μου» (Ψαλμ. 101, 5). Ἐκτυπήθην καὶ ἐπληγώθην σὰν τὸν χόρτον, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἔπεσε καυστικωτάτη ἡ ἡλιακὴ ἀκτίς, καὶ ἐξηράνθη σὰν ἐκεῖνον ἐξαντληθεῖσα πλήρως ἡ καρδία μου, διότι ἀπὸ τῆς πολλῆς θλίψεως κατελήφθην ἀπὸ τόσην ἀνορεξίαν, ὥστε ἐλησμόνησα νὰ φάγω τὸν ἄρτον μου, νὰ διαφυλάξω δηλαδὴ τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ. Τὸν ἄφησαν δὲ μισοπεθαμένον, ὄχι διότι δὲν ἠθέλησαν νὰ τὸν σκοτώσουν, ἀλλὰ δὲν ἐπέτρεψε ὁ Θεός. «Οὐ βούλομαι γάρ, λέγει, τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὡς τὴν μετάνοιαν» (Ἰεζεκιὴλ 33, 11). Καὶ ποῦ τὸν ἀφήνουν; Εἰς τὸν δρόμον, δηλαδὴ εἰς τὴν ζωὴν αὐτήν. Δρόμος λέγεται αὐτὴ ἡ ζωή, ἐπειδὴ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι περνοῦν ἀπὸ αὐτήν. Καὶ ὅταν ἔφθασε εἰς τὸν δρόμον ὁ ἱερεὺς καὶ τὸν εἶδε τὸν προσπέρασε. Ἱερέα ὀνομάζει τὸν μακάριον Μωυσέα καὶ τὸν Ἀαρών. Εἰς αὐτὸ μαρτυρεῖ καὶ ὁ Δαβίδ, ὅταν λέγη «Μωυσῆς καὶ Ἀαρὼν ἐν τοῖς ἱερεῦσιν αὐτοῦ, καὶ Σαμουὴλ ἐν τοῖς ἐπικαλουμένοις τὸ ὄνομα αὐτοῦ» (Ψαλμ. 98, 6). Ὁ Μωυσῆς καὶ Ἀαρών, οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ ἄνδρες, ἦσαν μεταξὺ τῶν ἱερέων του, καὶ ὁμοίως ὁ Ἅγιος Σαμουὴλ ἦτο μεταξὺ ἐκείνων, ποὺ ἐπεκαλοῦντο τὸ ὄνομά του. Εἶναι αὐτὸς λοιπὸν ὁ ἀξιοθαύμαστος Μωυσῆς, ποὺ ἐδοξάσθη, ποὺ μὲ τὴν δεκαπλῆ μάστιγά του

(Ὁ Χριστιανὸς καὶ ὁ πλησίον)

ἐκτύπησε τοὺς Αἰγυπτίους, αὐτὸς ποὺ ἔσχισε καὶ ἀπεξήρανε τὴν Ἐρυθρὰν Θάλασσαν καὶ ἐπέρασε δι᾽ αὐτῆς τὸν λαόν, αὐτὸς ποὺ ἐγλύκανε τὸ ὕδωρ εἰς τὸ Μαρρὰ καὶ ποὺ ὡμίλησε μὲ τὸν Θεὸν πίσω ἀπὸ τὸ σύννεφον· αὐτὸς ποὺ ἔκαμε πολλὰ ἀξιοθαύμαστα· αὐτὸς βαδίζων τὸν δρόμον τῆς ζωῆς καὶ ἀφοῦ εἶδε τὸν ἄνθρωπον πληγωμένον εἰς τὴν γῆν, τὸν προσπέρασε, χωρὶς νὰ τὸν σηκώση. Ὁμοίως καὶ ὁ Λευΐτης, ἡ τάξις τῶν Προφητῶν. Διατὶ αὐτοί, ποὺ ἦλθαν κατόπιν ἀπὸ τὸν Μωυσέα, ἀφοῦ ἐβάδισαν τὸν ἴδιον δρόμον καὶ συνήντησαν πληγωμένον τὸν

σάρκα ἐπάνω εἰς τοὺς ὤμους τῆς θεότητός του καὶ τὴν ἀνέβασε ἀπὸ τὴν γῆν εἰς τὸν οὐρανόν, εἰς τὸ μεγάλο καὶ θαυμαστὸν καὶ ἁπλόχωρον πανδοχεῖον, εἰς αὐτὴν τὴν Ἐκκλησίαν. Τὴν Χρυσοστομικὴν αὐτὴν ἑρμηνείαν τῆς παραβολῆς τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου ἀκολουθεῖ καὶ ἡ ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἰδοὺ δύο σχετικὰ τροπάρια εἰς τῆς Παρακλητικῆς:

Ἦχος βαρὺς

Ὡς ὁ περιπεσὼν εἰς τοὺς ληστάς, καὶ τετραυματισμένος, οὕτω κἀγὼ

Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Μάρκου Κ. Μανώλη

ἄνθρωπον, δὲν τὸν ἐσήκωσαν; Οὔτε ὁ Μωυσῆς μὲ τὰ θαύματά του οὔτε οἱ Προφῆται μὲ τὰ σημεῖα τους, κανεὶς δὲν τὸν ἐλύτρωσε ἀπὸ τὸν θάνατον, κανεὶς δὲν ἔκλεισε τὸ τραῦμα τῆς ἁμαρτίας. Διατὶ οἱ ἴδιοι ἦσαν τῆς ἁμαρτίας δεσμῶται. Μολονότι μὲ τὴν σεμνὴν ζωήν τους ἔγιναν φίλοι τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ ὅμως ἦσαν ὁμόσαρκοι μὲ τὸν Ἀδὰμ καὶ προήρχοντο ἀπὸ τὴν νεκρὰν ρίζαν, δὲν ἠμποροῦσαν, κλάδοι αὐτοί, νὰ ἀποσπάσουν τὴν ρίζαν τῆς ἁμαρτίας. Κάποιος ὅμως Σαμαρείτης, λέγει, μὲ ἔργα ὄχι τυχαῖα, προαίρεσιν εὔσπλαγχνον, φίλος τῶν ὁμοδούλων του, ὅταν ἦλθε εἰς τὸ μέρος αὐτὸ καὶ τὸν εἶδε πληγωμένον, τὸν

περιέπεσα, ἐξ ἐμῶν ἁμαρτιῶν, καὶ τετραυματισμένη ὑπάρχει μου ἡ ψυχή· πρὸς τίνα καταφύγω ὁ ὑπεύθυνος ἐγώ, εἰμὴ πρὸς σὲ τὸν εὔσπλαγχνον, τῶν ψυχῶν τὸν ἰατρόν; Ἐπίχεε ἐπ᾽ ἐμὲ ὁ Θεός, τὸ μέγα σου ἔλεος.

Ἦχος πλ. δ´

Τοῖς τῶν ἐμῶν λογισμῶν, λησταῖς περιπεσών, ἐσυλήθην ὁ τάλας τὸν νοῦν, καὶ δεινῶς πληγωθείς, ὅλην μου τὴν ψυχὴν τετραυμάτισμαι, καὶ ἔνθεν κεῖμαι γυμνὸς ἀρετῶν, ἐν τῇ τοῦ βίου ὁδῷ. Ἱερεὺς δὲ ἰδών με τῷ μώλωπι ὀδυνώμενον, διὰ τὸ ἀνίατον παρορῶν οὐκ

Εἰκών ἐκ τοῦ ἁγιογραφείου τῆς Ἱ. Μ. Ἁγ. Ἰωάννου Μακρυνοῦ

ἐλυπήθη, τοῦ ἔβαλε λάδι καὶ κρασὶ καὶ ἔδεσε τὰς πληγάς του, τὰς ἁμαρτίας του. Τὸ πρόσωπον καὶ τὴν μορφὴν τοῦ Σαμαρείτου λαμβάνει ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Ἀλλὰ θὰ εἰπῆ κάποιος ἀπὸ τοὺς ἀκροατάς. Διατὶ ἀποκαλεῖς τὸν Κύριον Σαμαρείτην; Ναί, Σαμαρείτην τὸν λέγω, ὄχι διὰ τὴν φύσιν τῆς θεότητός Του, ἀλλὰ διὰ τὸν σπλαγχνικόν του τρόπον. Ὁ Σαμαρείτης μὲ τὴν φύσιν τοῦ σώματός του ἦτο ὅμοιος μὲ τοὺς ἄλλους, κατὰ τὴν σπλαγχνικήν του ὅμως προαίρεσιν δὲν ἦτο ὅμοιος· ἐφάνη ἀνώτερός των. Ἔτσι καὶ ὁ Κύριος. Παρουσιάσθη σὰν ἄνθρωπος μὲ τὴν σωματικήν του μορφήν, ὅμοιος μὲ τοὺς Προφήτας καὶ τοὺς Πατριάρχας κατὰ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν, ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὴν Μαρίαν. Μὲ τὴν δύναμιν ὅμως τῆς θεότητός Του ἐστάθη ἀπὸ ὅλους ἀνώτερος. Ἴσος μ᾽ αὐτοὺς εἰς τὸ ἀνθρώπινον σχῆμα, ὄχι ὅμως ἴσος εἰς τὴν ὑπερκόσμιον δόξαν. Ἐκεῖνοι, ἀπὸ ἀδιαφορίαν καὶ σκληρότητα προσπέρασαν ἀσπλάγχνως τὸν πληγωμένον. Ὁ Σαμαρείτης ὅμως ἐφάνη πλέον εὔσπλαγχνος, καὶ εὐσεβὴς καὶ ἐλεήμων. Ἔτσι καὶ ὁ Χριστός. Οἱ Πατριάρχαι καὶ οἱ Προφῆται (ἀδιαφόρησαν;) διὰ τὸν ἄνθρωπον, ποὺ ἐξέπεσε λόγῳ τῆς παρακοῆς. Ἐκεῖνος μόνον ἐφάνη εὔσπλαγχνος καὶ ἐλεήμων, κατὰ τὸν λόγον τοῦ Προφήτου «οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος» (Ψαλμ. 102, 8) καὶ πάλιν «Ὅτι, σὺ Κύριε, εὔσπλαγχνος». Καὶ ὅπως ὁ Σαμαρείτης δὲν ἦτο ἀπὸ τὸ ἔθνος τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ προήρχετο ἀπὸ ἄλλην χώραν, ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς δὲν ἦτο ἀπὸ τὴν γῆν, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν οὐρανόν. Ἦλθε εἰς τὴν γῆν· «Θεὸς ὤν, ἄνθρωπος γέγονε δι᾽ ἡμᾶς· Δεσπότης ὢν τὴν τοῦ δούλου μορφὴν ἐνεδύσατο». Ἦτο Θεὸς καὶ ἔγινε ἄνθρωπος πρὸς χάριν μας. Ἦτο Κύριος καὶ ἐντύθη τὴν μορφὴν τοῦ δούλου. Μᾶς εὐσπλαγχνίσθη, ἀπὸ τὸν οὐρανὸν κατέβη εἰς τὴν γῆν, εἶδε τὸν ἄνθρωπον ριγμένον, ληστευμένον, πληγωμένον ἀπὸ τὰς πορνείας, εἰδωλολατρίας, μοιχείας, φόνους· εἶδε καὶ εὐσπλαγχνίσθη τὸ πλάσμα του καὶ τοῦ ἔβαλε κρασὶ καὶ λάδι, ἀφοῦ δηλαδὴ ἀνέμειξε τὰ δύο ἔκαμε ἀλοιφὴ καὶ τὰ ἔβαλε εἰς τὸν ἄνθρωπον. Τί σημαίνει ἆραγε, ἀφοῦ ἀνέμειξε κρασὶ καὶ λάδι; Ἀφοῦ συνεδύασε τὴν θείαν φύσιν μὲ τὴν ἀνθρωπίνην, ἀφοῦ συνταίριασε τὴν εὐσπλαγχνίαν μὲ τὴν σωτηρίαν, ἔσωσε τὸν ἄνθρωπον. Ἀφοῦ ἀνέμειξε κρασὶ καὶ λάδι, ἀφοῦ ἕνωσε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα μὲ τὸ αἷμα του, ἔδωσε εἰς τὸν ἄνθρωπον ζωήν. Διότι μόλις ἔσταξε τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου μας ἀπὸ τὴν πλευράν του, ἐξεπλύθησαν ἀπὸ τὸ χειρόγραφον αἱ ἁμαρτίαι μας. Τί σημαίνει τώρα· ἔδεσε τὰς πληγάς του; Τοῦτο· ἔδεσε τὸν διάβολον καὶ ἐλευθέρωσε τὸν ἄνθρωπον. Ἔδεσε τὸ σκάφος καὶ ἐζωοποίησε τοὺς ναυαγούς, ἐδέσμευσε καὶ ὑπέταξε τὰς δυνάμεις τοῦ πονηροῦ. Καὶ ἐλευθέρωσε τὸν ἄνθρωπον. Ἂν θέλης νὰ τὸ νοήσης καὶ διαφορετικὰ ἄκου. Ἀφοῦ ἀνέμειξε λάδι καὶ οἶνο. Σὰν λάδι προσκομίζει τὸν παρακλητικόν, παρηγορητικὸν λόγον καὶ προσθέτει σὰν στυπτικὸ κρασὶ τὴν διδασκαλίαν, ποὺ συγκεντρώνει τὴν σκορπισμένην σκέψιν κατὰ τὸν λόγον τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «Ἔλεγξον, ἐπιτίμησον, παρακάλεσον» (Β´ Τιμ. 4, 2). Καὶ τὸν ἀνέβασε εἰς τὸ ἴδιον του ζῶον, ἔλαβε δηλαδὴ ὁ Χριστὸς τὴν

ἐπιβλέπει. Λευΐτης δὲ πάλιν μὴ φέρων τὴν ψυχοφθόρον ἀλγηδόνα, καὶ αὐτὸς κατιδὼν ἀντιπαρῆλθε μοι. Σὺ δὲ ὁ εὐδοκήσας οὐκ ἐκ Σαμαρείας, ἀλλ᾽ ἐκ Μαρίας σαρκωθῆναι, Χριστὲ ὁ Θεός, τῇ φιλανθρωπίᾳ Σου, παράσχου μοι τὴν ἴασιν, ἐπιχέων ἐπ᾽ ἐμέ, τὸ μέγα Σου ἔλεος. ***

ΕΚ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ, Ε´ ΕΒΔΟΜΑΣ Ἦχος πλ. β´

Λησταῖς λογισμοῖς, περιπεσὼν ὁ Ἀδάμ, ἐκλάπη τὸν νοῦν, τραυματισθεὶς τὴν ψυχήν, καὶ ἔκειτο γυμνὸς ἀντιλήψεως· οὔτε ἱερεὺς ὁ πρὸ τοῦ νόμου προσέσχεν αὐτῷ· οὔτε Λευΐτης μετὰ νόμον ἐπεῖδεν αὐτόν· εἰμὴ σὺ ὁ παραγενόμενος Θεός, οὐκ ἐκ Σαμαρείας, ἀλλ᾽ ἐκ τῆς Θεοτόκου, Κύριε δόξα σοι.

Ἦχος πλ. δ´

Τῷ τοῖς λησταῖς περιπεσόντι, ὡμοιώθην ἐγώ, Δέσποτα τῶν ἁπάντων, τοῖς πταίσμασί μου περιπεσών, καὶ ὑπ᾽ αὐτῶν ἀνηλεῶς κατετρώθην· ἀλλὰ μὴ ἐγκαταλίπης με ἀνιάτρευτον, ὁ οὐκ ἐκ Σαμαρείας, ἀλλ᾽ ἐκ τῆς ἀχράντου Παρθένου παραγενόμενος· Ἰησοῦ τὸ σωτήριον ὄνομα, ἐλέησόν με.

Ἦχος δ´

Ἀποσφαλέντες ἐκ παραβάσεως τῆς πρώην, ἐν Παραδείσῳ τρυφῆς καὶ ἀπολαύσεως, κατήχθημεν εἰς ἀτιμοτάτην ζωήν· τῶν ἀρετῶν γὰρ τὴν πρέπουσαν ἐπαινετὴν διαγωγήν, ἐκδυθέντες τοῖς πταίσμασιν, ὡς λησταῖς περιεπέσομεν· ἡμιθανεῖς δὲ τυγχάνομεν, ἐξαμαρτήσαντες τῶν σωτηρίων σου διδαγμάτων. Ἀλλὰ σὲ ἱκετεύομεν, τὸν ἐκ Μαρίας ἐπιφανέντα, καὶ ἀπαθῶς πάθεσι, προσομιλήσαντα Δεσπότην. Κατάδησον ἡμῶν, τοὺς ἐκ τῆς ἁμαρτίας ἐπιγενομένους μώλωπας, καὶ τὸν ἀνείκαστόν σου οἶκτον ἐπίχεον ἡμῖν, τὴν σὴν θεραπευτικὴν ἐπιμέλειαν, ὡς φιλάνθρωπος.

Ἦχος βαρὺς

Τὴν τετραυματισμένην μου ψυχήν, καὶ τεταπεινωμένην, ἐπίσκεψαι Κύριε, ἰατρὲ τῶν νοσούντων, καὶ τῶν ἀπηλπισμένων λιμὴν ἀχείμαστε· σὺ γὰρ εἶ ὁ ἐλθὼν Λυτρωτὴς τοῦ Κόσμου, ἐγεῖραι ἐκ φθορᾶς τὸν παραπεσόντα, καμὲ προσπίπτοντα ἀνάστησον, διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος.

Ἦχος πλ. α´

Ἐξοστρακισθεὶς τῆς εὐθείας ὁδοῦ σου, ὑπὸ παθῶν ὁ δύστηνος κατεκρημνίσθην εἰς βάραθρον. Λευΐτης δὲ σὺν Ἱερεῖ ἀθροισθέντες, ἀπηξίωσαν, Σὺ δὲ Χριστέ με ἠλέησας, καὶ τῷ ὅπλῳ τῷ τοῦ Σταυροῦ, τῆς ἁμαρτίας τὸ ἔγγραφον διαρρήξας, τῇ ἀπαθείᾳ ἐλάμπρυνας, καὶ τῷ Πατρὶ σύνεδρόν με πεποίηκας· ὅθεν κραυγάζω. Ἀκατάληπτε Κύριε, δόξα Σοι.

Ἦχος πλ. δ´

Ἐξ Ἱερουσαλὴμ κατέβην ἀπολισθήσας, τῶν ἐν αὐτῇ τοῖς ἔθνεσιν, γραφέντων ἐνταλμάτων Σου· εἰς Ἱεριχὼ δὲ πορευόμενος, τῇ πρὸς μιμήσει ὁρμῇ, τῶν ἐν αὐτῇ πάλαι διὰ κακίαν, ὑπὸ σοῦ πρὸς φόνον ἐκδοθέντων τῷ λαῷ σου, διὰ τῆς παρακοῆς, ψυχοφθόροις ἐνέτυχον πάθεσιν, ὡς λησταῖς· ὑφ᾽ ὧν πλη-

γέντα, καὶ παραβραχὺ θανατωθέντα, ὁ τοῖς ἥλοις καὶ τῇ λόγχῃ, τὸ σῶμα τραυματισθεὶς ἑκουσίως, διὰ ἁμαρτίας ἀνθρώπων, καὶ τὴν κοινὴν τελέσας διὰ Σταυροῦ σωτηρίαν ἐν Ἱερουσαλήμ, ἴασαί με Κύριε, καὶ σῶσον με.

Ἦχος πλ. δ´

Ταῖς ληστρικαῖς ἐφόδοις, περιπεσοῦσα ψυχή μου, δεινῶς τετραυμάτισμαι, ἐξ οἰκείων πταισμάτων, παραδοθεῖσα ἀνοήτοις ἐχθροῖς· ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσα καιρόν, ἐν κατανύξει βόησον. Ἐλπὶς ἀπηλπισμένων, ζωὴ ἀπεγνωσμένων, Σωτὴρ ἀνάστησον, καὶ σῶσον με. *** Πανδοχέως δὲ τύπον ἐπέχει, λέγει ὁ ἱερὸς Θεοφύλακτος, πᾶς Ἀπόστολος καὶ Διδάσκαλος καὶ Ἀρχιερεὺς εἰς τοὺς ὁποίους ἔδωκεν ὁ Κύριος δύο δηνάρια, τὴν Παλαιὰν καὶ Καινὴν Διαθήκην λέγων: περιποιήσου τοῦτον τὸν ἄνθρωπον, καὶ ἂν ἐξοδεύσης κάτι ἀκόμη, ἐγὼ θὰ ἐπιστρέψω καὶ θὰ σοῦ τὸ δώσω. «Ἐννοεῖ τοῦτο», ἑρμηνεύει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος. Φρόντισε διὰ τὸν λαόν, ποὺ προέρχεται μάλιστα ἀπὸ τὰ ἔθνη, καὶ τὸν ἐμπιστεύθην εἰς σὲ μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Ἐπειδὴ εἶναι ἄρρωστοι οἱ ἄνθρωποι, τραυματισμένοι ἀπὸ τὰς ἁμαρτίας, θεράπευσέ τους, θέτων ἐπάνω σὰν ἔμπλαστρον τοὺς προφητικοὺς λόγους καὶ τὰ εὐαγγελικὰ διδάγματα ἀποκαθιστῶν τὴν ὑγείαν τους μὲ τὰς νουθεσίας καὶ τὰς παρακλήσεις τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ πείθων αὐτοὺς νὰ στέκωνται μακρὰν τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ ἀφήσουν τὴν πλάνην τοῦ διαβόλου. Ἐὰν ὅμως καὶ ἔτσι μείνουν ἀδιόρθωτοι πεῖσε αὐτοὺς μὲ τοὺς αὐστηροὺς λόγους σου. Γίνε τὸ πρότυπον καὶ τὸ παράδειγμά τους, μὲ τοὺς λόγους, μὲ τὰ ἔργα σου, τὴν συμπεριφοράν, τὴν πίστιν, τὴν ἀγάπην, τὴν σεμνότητα, διὰ νὰ ἀκολουθήσουν τὰ ἴχνη σου καὶ νὰ μιμηθοῦν τὴν ἐνάρετον ζωήν σου. Καὶ ἂν κάμης τοῦτο, ἂν ἀπὸ λόγου σου κάμνης κάποιαν προσθήκην λόγων ἢ ἔργων, ἂν δαπανήσης κάτι ἀκόμη, θὰ σοῦ τὰ δώσω εἰς τὴν ἐπιστροφήν, δηλαδὴ εἰς τὴν Δευτέραν Παρουσίαν μου θὰ σοῦ ἀνταποδώσω μισθὸν ἄξιον τῶν κόπων σου. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μὲ τὸ θάρρος τῶν ὑποσχέσεων αὐτῶν λέγει: «Ἐγὼ ἥδιστα ὑπὲρ Χριστοῦ δαπανήσω καὶ ἐκδαπανηθήσομαι ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν» (Β´ Κορ. ιβ´ 15). Ἐγὼ δέ, σὰν πατέρας σας ποὺ εἶμαι, μὲ ὅλην μου τὴν εὐχαρίστησιν θὰ δαπανήσω διὰ σᾶς χρήματα, ἀλλὰ καὶ θὰ δαπανηθῶ ὁλόκληρος διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν σας, ἐννοῶν τὴν διδασκαλίαν του πρὸς τοὺς εἰδωλολάτρας καὶ τὴν διακονίαν τοῦ λόγου. Διατὶ αὐτὸς εἶναι, λέγει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, ποὺ οἰκοδομεῖ καὶ στηρίζει τὰς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὰς πνευματικὰς ὑποδείξεις του θεραπεύει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ διανέμων εἰς τὸν καθένα τὸ ὠφέλιμον, ὁδηγεῖ τὰς ψυχὰς εἰς τὴν αἰώνιον ζωήν. «Τοῖς πᾶσι γάρ, λέγει, γέγονα τὰ πάντα, ἵνα τοὺς πάντας σώσω». Αὐτὸς εἶναι τῆς Ἐκκλησίας ὁ καλὸς πανδοχεύς, ὅλους τοὺς δέχεται καὶ ὅλους τοὺς φροντίζει· δὲν ἀπομακρύνει τὸν πόρνον, δὲν ἀπεχθάνεται τὸν εἰδωλολάτρην, κανένα ἄλλον ἀσεβῆ καὶ ἀκάθαρτον δὲν ἀποδιώκει, τοὺς δέχεται ὅλους. Σὰν ἰατρὸς πλένει τὰς πληγάς, τὰς καθαρίζει καὶ τὰς σφογγίζει μὲ λουτρὸν ἀναγεννήσεως. Προσφέρει τοὺς στυπτικοὺς λόγους, ὅπως τὸ κρασί, διὰ νὰ μὴ παρασυρώμεθα ἀπὸ τὰς ἁμαρτίας τῆς ἀγνοίας μας ἢ τὰς κακίας μας. Καὶ πάλιν μᾶς θεραπεύει μὲ παράκλησιν, σὰν μὲ λάδι ἀλείφων τὰς ψυχάς μας. Μᾶς λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος• «Παρακαλοῦμεν δὲ ὑμᾶς ἀδελφοί, διὰ τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, παραστῆσαι τὰ σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον, τὴν λογικὴν λατρείαν ὑμῶν» (Ρώμ. 12, 1). Σᾶς παρακαλῶ λοιπὸν ἀδελφοὶ καὶ σᾶς ἐξορκίζω ἐν ὀνόματι τῆς στοργῆς καὶ τῆς εὐσπλαγχνίας, ποὺ δεικνύει εἰς ἡμᾶς ὁ Θεὸς νὰ καταστήσετε καὶ νὰ παρουσιάσετε, σὰν ἄλ λοι ἱερεῖς μὲ θυσιαστήριον, τὸν ἑαυτόν σας, τὰ σώματά σας, θυσίαν ζωντανήν, ἁγίαν εὐάρεστον εἰς τὸν Θεόν, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἔτσι τὴν πράγματι ὀρθὴν καὶ πνευματικὴν λατρείαν ἀξίαν τοῦ λογικοῦ σας. Ὅσοι λοιπὸν εἴμεθα μαθηταὶ τοῦ Ἀπ. Παύλου, ἂς φυλάξωμεν τὰς ἐντολὰς τοῦ Χριστοῦ· διὰ νὰ μὴ ἐκπέσωμεν τῆς ἐπουρανίου Ἱερουσαλήμ, τὴν πόλιν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Καὶ εἴθε μὲ θεραπευμένα τὰ τραύματα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός μας, ὑγιεῖς καὶ τέλειοι εἰς τὴν πίστιν νὰ παρουσιασθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ, σῶοι καὶ θαρραλέοι, χωρὶς νὰ μειονεκτοῦμε εἰς κανένα ἀγαθὸν ἔργον καὶ νὰ ἀπολαύσωμεν τὴν ἀγαθὴν ὑπόσχεσιν εἰς τοὺς οὐρανοὺς μὲ τὴν χάριν καὶ φιλανθρωπίαν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μαζὶ μὲ Ἐκεῖνον, εἰς τὸν Πατέρα καὶ τὸ Πανάγιον Πνεῦμα ἂς εἶναι ἡ δόξα τώρα καὶ πάντοτε καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἐπίλογος

Δὲν πρέπει νὰ λησμονῶμεν, εὐσεβεῖς χριστιανοί, ὅτι ὁ Χριστὸς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ὡς Μεσσίας ὡς μεσίτης μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων· τὴν μεσιτείαν δὲ αὐτὴν πραγματοποιεῖ ὁ Χριστὸς ὡς ὁ «πλησίον» τοῦ ἀνθρώπου, προσφερόμενος ὑπὲρ αὐτοῦ καὶ προσκαλῶν αὐτὸν νὰ ἀπαρνηθῆ καὶ νὰ θυσιάση τὴν ἀτομικότητά του, διὰ νὰ εἰσέλθη εἰς τὴν κοινωνίαν τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ εὕρη τὴν ἀληθῆ προσωπικότητά του. Ἡ ἔλευσις τοῦ Χριστοῦ ὡς πλησίον καὶ ἡ ὑπ᾽ αὐτοῦ οἰκείωσις τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως προσκαλοῦν τοὺς πιστοὺς νὰ προσεγγίσουν τοὺς συνανθρώπους των μετὰ τῆς αὐτῆς

ἀγάπης, μὲ τὴν ὁποία θὰ προσήγγιζον αὐτὸν τὸν Μεσσίαν Χριστόν. «ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε… ἐφ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. 25, 40–45). Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὁμιλῶν περὶ τῶν πτωχῶν καὶ θεωρῶν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτῶν τὸν ἴδιον τὸν Χριστὸν λέγει τὰ ἑξῆς: «Ἕως ἐστὶ καιρός, Χριστὸν ἐπισκεψώμεθα, Χριστὸν θεραπεύσωμεν, Χριστὸν θρέψωμεν, Χριστὸν ἐνδύσωμεν, Χριστὸν συναγάγωμεν, Χριστὸν τιμήσωμεν…» (Περὶ φιλοπτωχείας P.G. 35, 909). Ὁ δὲ ἀββᾶς Ἀπολλὼς ἀναφερόμενος εἰς τὸν τρόπον ὑποδοχῆς τῶν μοναχῶν παρατηρεῖ «ὅτι δεῖ ἐρχομένους τοὺς ἀδελφοὺς προσκυνεῖν· οὐ γὰρ αὐτούς, ἀλλὰ τὸν Θεὸν προσκυνοῦμεν· εἶδες γάρ, φησί, τὸν ἀδελφόν σου, εἶδες Κύριον τὸν Θεόν σου» Ἀποφθέγματα Ἁγίων Γερόντων (P.G. 65, 136 καὶ Πρβλ. Γεν. 18, 2). (Ὁποία ἀντίθεσις μὲ τὸ τοῦ ἀθέου Σάρτρ: «ὁ πλησίον ἡ κόλασις») Ἡ πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπη πρέπει πάντοτε νὰ ἔχη συγκεκριμένον πρόσωπον. Πλησίον διὰ τὸν Χριστιανὸν εἶναι ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος καὶ ὄχι ἡ ἀφηρημένη ἔννοια τοῦ ἀνθρώπου ἢ τῆς ἀνθρωπότητος. Ἡ δὲ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεόν, ὡς ἀγάπη πρὸς τὸ ἀρχέτυπον, καθιστᾶ πραγματικὴν καὶ τὴν ἀγάπην πρὸς τὴν εἰκόνα του, τὸν ἄν θρωπον. Ὅπως γράφει κάποιος «ἐν ὀνόματι τοῦ μεγαλείου τοῦ ὑπερανθρώπου, ἐν ὀνόματι τῆς εὐτυχίας τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ ἀπωτέρου μέλλοντος, ἐν ὀνόματι τῆς παγκοσμίου ὑλιστικῆς καὶ ἀθέου ἐπαναστάσεως, ἐν ὀνόματι τῆς ἀπεριορίστου ἐλευθερίας τοῦ ἑνὸς ἢ τῆς ἀπεριορίστου ἰσότητος πάντων, γίνεται ἐπιτρεπτὸν νὰ βασανίζεται ἢ νὰ φονεύεται ὁ ἄνθρωπος ἢ ἡ ἀνθρωπίνη ὁμάς, νὰ μεταβάλλεται κάθε ὕπαρξις εἰς ἁπλοῦν μέσον πρὸς ἐξυπηρέτησιν μεγάλου «ἰδεώδους» ἢ ὑψηλοῦ σκοποῦ. Τὰ πάντα γίνονται ἐπιτρεπτὰ ἐν ὀνόματι τῆς ἀπεριορίστου ἐλευθερίας τοῦ ὑπερανθρώπου (ἄκρατος ἀτομοκρατία) ἢ ἐν ὀνόματι τῆς ἀπεριορίστου ἰσότητος τῆς ἀνθρωπότητος (ἄκρατος κολλεκτιβισμός)». Ἀγαπῶν ὁ πιστὸς τὸν συνάνθρωπόν του ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ δὲν προβαίνει εἰς διακρίσεις, ἀλλ᾽ ἀγαπᾶ ἀδιακρίτως. Ὁ ἀββᾶς Ἰσαὰκ ὁ Σύρος γράφει: Σημεῖον τῆς καθαρότητος τῆς καρδίας εἶναι «ὅταν πάντας ἀνθρώπους καλοὺς θεωρῆ καὶ οὐ φαίνηταί τις αὐτῷ ἀκάθαρτος καὶ βέβηλος» (Λόγος 85, σελ. 341). Ἡ ἀναγνώρισις τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἰσότητος τῶν ἀνθρώπων ἔχει πραγματικὸν νόημα καὶ περιεχόμενον μόνον ἐν Χριστῷ. Βεβαίως καὶ οἱ μὴ ἐξαρτῶντες τὴν ζωήν των ἐκ τοῦ Χριστοῦ ὁμιλοῦν σήμερον κατʼ ἐπίδρασιν τῆς μακρᾶς χριστιανικῆς παραδόσεως περὶ ἐλευθερίας, ἰσότητος καὶ ἀδελφοσύνης τῶν ἀνθρώπων. Ὅλα αὐτὰ ὅμως προβαλλόμενα ἄνευ τοῦ θεμελίου τῆς πίστεως εἰς τὸν Χριστὸν παραμένουν μετέωρα. Τὸ πρῶτον ἄρθρον τῆς Γαλλικῆς διακηρύξεως τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ πολίτου λέγει ὅτι «οἱ ἄνθρωποι γεννῶνται καὶ παραμένουν ἐλεύθεροι καὶ ἴσοι κατὰ τὰ δικαιώματα». Τὰ αὐτὰ περίπου ἐπαναλαμβάνονται εἰς τὸ πρῶτον ἄρθρον τῆς Διακηρύξεως τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Ὀργανισμοῦ Ἡνωμένων Ἐθνῶν, ὡς καὶ εἰς τὰ συνθήματα τῶν διαφόρων κοινωνικῶν μεταρρυθμιστῶν. Ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι δὲν γεννῶνται ἴσοι οὔτε ἐξ ἴσου ἐλεύθεροι εἰς τὰ διάφορα σημεῖα τῆς γῆς. Πῶς λοιπὸν θὰ ἠδύναντο νὰ παραμείνουν ἴσοι καὶ ἐλεύθεροι; Μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων διακρίνομεν σοφοὺς καὶ ἀγραμμάτους, ὑγιεῖς καὶ ἀσθενεῖς, ρωμαλέους καὶ ἀδυνάτους, εὐφυεῖς καὶ ἠλιθίους, ἱκανοὺς καὶ ἀνικάνους, πολίτας ἀνεπτυγμένων καὶ πολίτας ὑπαναπτύκτων χωρῶν, πολίτας φιλελευθέρων καὶ πολίτας τυραννικῶν καθεστώτων κ.ο.κ. Πῶς λοιπὸν εἶναι δυνατὸν θὰ θεωρηθοῦν οὗτοι ἴσοι ἐπὶ τῇ βάσει ἐνδοκοσμικῶν κριτηρίων; Μόνον ἐντός τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅπου καταργεῖται οἱαδήποτε ἀνθρωπίνη καύχησις καὶ ἐκτιμᾶται ὁ ἄνθρωπος ἐκ τῆς ἀξίας, τὴν ὁποίαν λαμβάνει ἐκ Θεοῦ (Α´ Κόρ. 1, 29– 30), εἶναι δυνατὴ ἡ τοιαύτη θεώρησις τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ χριστιανὸς ὡς ἄνθρωπος καὶ ὡς μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ θεωρῆ τὸν ἑαυτόν του ξένον πρὸς τὰς ἐπιτυχίας ἢ τὰς ἀποτυχίας, τὰς ἀρετὰς ἢ τὰς ἁμαρτίας τῶν ἄλλων. Ἡ ἀγάπη τοῦ χριστιανοῦ δὲν ἀναφέρεται μόνον πρὸς τοὺς πιστούς, ἀλλὰ καὶ πρὸς τοὺς ἀπίστους. Κατὰ τὸν Ἱερὸν Χρυσόστομον: ἐὰν οἱ χριστιανοὶ ἦσαν πράγματι πιστοί, δὲν θὰ ὑπῆρχαν ἄπιστοι εἰς τὸν κόσμον. Οἱ χριστιανοὶ ἔχουν θείαν ἀποστολὴν ἐντὸς τοῦ κόσμου. Θὰ ἠδυνάμεθα νὰ εἴπωμεν ὅτι ἡ θέσις τῶν χριστιανῶν ἐντὸς τοῦ κόσμου εἶναι ἀνάλογος πρὸς τὴν θέσιν τῶν ἱερέων ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως οἱ ἱερεῖς εἶναι ὑπεύθυνοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν πιστῶν, οὕτω καὶ οἱ πιστοί, ὡς «βασίλειον ἱεράτευμα» (Α´ Πετρ. 2, 5 καὶ 9) εἶναι ὑπεύθυνοι ἔναντι τοῦ Θεοῦ διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ κόσμου. Τὸ ἔργον τοῦ Χριστοῦ ὡς μεσίτου μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων συνεχίζεται ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι τὸ σῶμα Του. Λησμονῶν ὁ πιστὸς τὴν φανέρωσιν τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ ἀδελφοῦ του, λησμονεῖ κατ᾽ οὐσίαν τὴν φανέρωσιν τοῦ Χριστοῦ ὡς μεσίτου μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. * Ὁμιλία εἰς τὴν αἴθουσαν τῆς Π.Ο.Ε, Κάνιγγος 10, (8.11.76).

ΣΕΒ. ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ: ΙΣΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΝ «ΒΑΡΥΧΕΙΜΩΝΙΑ» ΩΦΕΛΗΘΩΜΕΝ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΩΣ ΩΣ ΛΑΟΣ Νέαν ἐπίθεσιν ἐναντίον χρηματιστῶν καί τοκογλύφων

Ἐπίθεσιν εἰς τούς χρηματιστάς καί τούς τοκογλύφους ἐξαπέλυσεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος, ἐπειδή οὗτοι εἶναι ὑπεύθυνοι διά τήν οἰκονομικήν «βαρυχειμωνιά», τήν ὁποίαν διέρχεται ἡ Χώρα μας. Ταυτοχρόνως καλεῖ εἰς ἑνότητα καί εἰς συνοχήν τῶν ἰδανικῶν, διότι ἡ πολιτική καί οἰκονομική «βαρυχειμωνιά» θά εἶναι πολύ χειροτέρα ἀπό αὐτήν τῆς φύσεως. Τό πλῆρες κείμενον τῆς δηλώσεως ὡς ἀνεκοινώθη ὑπό τῆς Ἱ. Μητροπόλεως, ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Ἀσφαλῶς δέν πρόκειται γιά τήν ἐποχή τοῦ χειμῶνος μέ τίς χαμηλές θερμοκρασίες, πού συνδυάζονται μέ βροχές, καταιγίδες καί χιόνι, ἀλλά γιά τήν βαρυχειμωνιά τῶν ψυχῶν, πού εἶναι πολύ χειρότερη ἀπό τόν χειμώνα τοῦ περιβάλλοντος. Ὅλα αὐτά πού συμβαίνουν τήν τελευταία αὐτή περίοδο στήν πατρίδα μας προμηνύουν πρωτοφανῆ καί ἀνυπόφορο πνευματικό καί κοινωνικό χειμώνα, ὁ ὁποῖος δέν ἀντιμετωπίζεται εὔκολα. Ἡ κοινωνία μας ὁδηγεῖται σέ μεγάλες περιπέτειες, ἐάν δέν ἐφοδιασθεῖ μέ αὐτά πού χρειάζονται γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς ἄγριας καταιγίδας. Τό χειρότερο εἶναι, ὅτι ὁ λαός μας ἐν ὄψει τῶν κινδύνων δέν ἔχει κινητοποιήσει τούς ἐσωτερικούς καί

ψυχικούς του μηχανισμούς, ἀλλά ἔχει περιπέσει σέ μιά κατάσταση ἔντονης συναισθηματικῆς ψυχρότητος, πού τόν ἔχει ὁδηγήσει μοιραῖα στήν κατάθλιψη. Ἡ βαρυχειμωνιά αὐτή εἴτε εἶναι μεθοδευμένη ἀπό τούς χρηματιστές καί τοκογλύφους, εἴτε εἶναι φυσικό ἐπακόλουθο τῆς ἀσωτείας μας, ἀπό τήν ὁποία προκλήθηκε ἡ οἰκονομική κρίση, δέν θά εἶναι μόνιμη κατάσταση. Θά περάσει ὅπως περνάει κάθε χειμώνας, ὅσο βαρύς κι ἄν εἶναι. Χρέος μας εἶναι νά προετοιμασθοῦμε κατάλληλα μέ ψυχικά ἀποθέματα ὑπομονῆς καί καρτερίας. Νά θερμάνουμε τίς ψυχές μας μέ τήν θέρμη τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀδελφοσύνης. Νά ἀνασυγκροτήσου με τούς πνευματικούς δεσμούς, πού σφυρηλατοῦν τόν χαρακτήρα μας. Νά διατηρήσουμε τήν ἑνότητα καί τήν συνοχή τῶν ἰδανικῶν μας. Νά προγραμματίσουμε τή ζωή μας πιό λογικά καί πιό ὑπεύθυνα. Κάθε χειμώνας μπορεῖ νά βάζει τόν ἄνθρωπο σέ δοκιμασία λόγῳ τῶν κακῶν καιρικῶν συνθηκῶν, ἀλλά καί σέ πολλά εἶναι εὐεργετικός γιά ὁλόκληρο τό οἰκοσύστημα. Ποιός ξέρει; Ἴσως κι᾽ αὐτή ἡ βαρυχειμωνιά νά ἀποβεῖ φιλοσοφίας μήτηρ καί εὐεργετική γιά τό μέλλον τοῦ λαοῦ μας καί τῆς ἱστορίας μας».

ΕΝΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟΝ ΔΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Τοῦ κ. Κων. Χολέβα, Πολιτικοῦ Ἐπιστήμονος

«Ἱστοριογραφία καὶ πηγὲς γιὰ τὴν ἑρμηνεία τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821» ἦταν τὸ θέμα τοῦ Α΄ Διεθνοῦς Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου , τὸ ὁποῖο ὀργάνωσε στὶς 12 καὶ 13 Ὀκτωβρίου ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ Εἰδικὴ Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ Πολιτιστικῆς Ταυτότητος καὶ ὁ Πρόεδρός της, Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος ἔχουν ἀναλάβει τὴ διοργάνωση δέκα συνεδρίων μέχρι τὸ 2021, ὁπότε καὶ συμπληρώνονται 200 χρόνια ἀπὸ τὴν Ἐθνεγερσία. Κάθε χρόνο τὸ Συνέδριο θὰ ἔχει διαφορετικὴ θεματολογία καὶ οἱ εἰσηγήσεις θὰ ἐκδίδονται σὲ τόμο. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἡ Ἐκκλησία μας θέλει νὰ δείξει τὸν σεβασμό της πρὸς τοὺς ἥρωες καὶ τοὺς μάρτυρες, ποὺ προετοίμασαν τὸν ξεσηκωμὸ καὶ νὰ προβάλει τὴν ἰδιαίτερη σημασία, ποὺ ἀποδίδει στὸν ἑορτασμὸ τῶν διακοσίων ἐτῶν. Ἐπιπλέον ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δίνει τὸ βῆμα, γιὰ νὰ ἀκουσθοῦν ψύχραιμες φωνὲς καὶ τεκμηριωμένες ἀπόψεις, ὥστε νὰ ἀντικρουσθεῖ ἡ ἱστορικὴ παραπληροφόρηση, ποὺ ἐπιχειρεῖται ἀπὸ ὁρισμένα σχολικὰ βιβλία καὶ τηλεοπτικὲς ἐκπομπές. Πάντως στὸ συγκεκριμένο συνέδριο μίλησαν ἐπιστήμονες, ποὺ δὲν συμφωνοῦσαν κατʼ ἀνάγκην 100% μεταξύ τους. Ἡ Ἐκκλησία δὲν φοβᾶται τὴν ποικιλία τῶν ἀπόψεων καὶ ἐνθαρρύνει τὸν καλοπροαίρετο διάλογο βάσει τῶν πηγῶν. Ἀντιθέτως σὲ συνέδρια ἐκσυγχρονιστῶν καὶ ἐθνο-αποδομητῶν ἱστορικῶν οὐδέποτε καλοῦνται νὰ μιλήσουν ὅσοι τονίζουν τὸν ρόλο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ τὴ συμβολὴ τῆς Ἑλληνορθόδοξης Παράδοσης στὴ διαχρονικὴ συνέχεια τοῦ Ἔ θνους. Αὐτοὶ ποὺ προβάλλονται σὰν οἱ «προοδευτικοί» τοῦ τόπου μας ἀποδεικνύονται μερικὲς φορὲς οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροί τοῦ δημοκρατικοῦ διαλόγου. Ἀπὸ ὅσα ἐλέχθησαν κατὰ τὸ διήμερο στὸ Διορθόδοξο Κέντρο τῆς Ἱ. Μονῆς Πεντέλης θεωρῶ πιὸ σημαντικὸ τὸ πόρισμα πολλῶν εἰσηγητῶν ὅτι κακῶς θεωρεῖται ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση ὡς πνευματικὸ τέκνο τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως. Ἡ καθηγήτρια Μαρία Μαντουβάλου κατέδειξε μὲ πολλὰ κείμενα τοῦ 18ου αἰῶνος ὅτι ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση εἶχε πάμπολλες σκοτεινὲς πτυχές,

ὅπως τρομοκρατία, βασανιστήρια, φόνους ἀθώων, ἄρνηση τοῦ Χριστιανισμοῦ κ.ἄ. ὥστε δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐμπνεύσει τοὺς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες, ποὺ ἀγωνίσθηκαν μὲ τὰ ἰδανικὰ τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος. Ἡ ἴδια διάβασε τμῆμα μιᾶς ὁμιλίας τοῦ μεγάλου ἐκκλησιαστικοῦ ρήτορος τοῦ 1821, τοῦ Πρωτοπρ. Κων/νου Οἰκονόμου ἐξ Οἰκονόμων, ὁ ὁποῖος κατακεραυνώνει τὰ ἰδανικὰ τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως. Θύμισε ἐπίσης ὅτι οἱ πρόγονοί μας εἶχαν ἐξεγερθεῖ ἄπειρες φορὲς μετὰ τὸ 1453 καὶ δὲν περίμεναν τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση, γιὰ νὰ μάθουν νὰ ἐπαναστατοῦν. Ὁ καθηγητὴς Ἀπόστολος Διαμαντής ὑπογράμμισε εὔστοχα ὅτι δὲν θὰ μποροῦσε ὁ Εὐρωπαϊκὸς Διαφωτισμὸς νὰ ἀποτελέσει τὸ ἰδεολογικὸ θεμέλιο τοῦ 1821, διότι ὅταν ξέσπασε ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση ἡ Εὐρώπη εἶχε ἀρχίσει νὰ τὸν ἀπορρίπτει καὶ νὰ δέχεται τὸ ρεῦμα τοῦ ἰδεαλισμοῦ, τὸ ὁποῖο προβάλλει τὴν ἰδέα τοῦ Ἔθνους. Οἱ Ἕλληνες, εἶπε, ἀγωνίσθηκαν μὲ ἕνα μυστικὸ αἴσθημα πατρίδος συνδεδεμένο μὲ τὴ χριστιανικὴ πίστη τους. Ὁ συγγραφέας ἱστορικῶν μελετημάτων Γιῶργος Καραμπελιᾶς ἀπέδειξε ὅτι δὲν θὰ μποροῦσε ὁ Διαφωτισμὸς νὰ εἶναι ἡ ρίζα τοῦ 1821, διότι κορυφαῖοι ἐκπρόσωποί του, ὅπως ὁ Μοντεσκιέ, ἔγραφαν κείμενα ὑπὲρ τῆς διατηρήσεως τῆς ἀκεραιότητας τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Αὐτὸ τότε ἐπέβαλαν τὰ ἐμπορικὰ συμφέροντα τῆς Γαλλίας. Τόνισε δὲ ὅτι ἀκόμη καὶ ὁ Ρήγας Βελεστινλῆς, ὁ ὁποῖος πράγματι μελέτησε τὰ κείμενα τῶν Εὐρωπαίων Διαφωτιστῶν, εἶχε καὶ ἄλλες πηγὲς ἐμπνεύσεως, βασισμένες στὴν Ὀρθόδοξη παράδοση. Ὁ Καραμπελιᾶς μίλησε ἐκτενῶς γιὰ τὴ διαστροφὴ ἱστορικῶν γεγονότων, ποὺ κάνουν ὁρισμένοι «ἐκσυγχρονιστὲς» ἱστορικοὶ καὶ ἔδωσε τὸ ἑξῆς παράδειγμα: Ἐνῶ ὅλοι δέχονται ὅτι ὁ Ρήγας ἐξέδωσε τοὺς χρησμοὺς τοῦ «Ἀγαθάγγελου», ἕνα ἔργο τοῦ Θεόκλητου Πολυειδῆ, ποὺ ἀφύπνιζε τοὺς ὑπόδουλους Ἕλληνες, σὲ βιβλίο γιὰ τὸν Ρήγα, ποὺ ἐξέδωσε ἡ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων, ὁ ἐπιμελητὴς ἀποσιωπᾶ τὴν ἔκδοση τοῦ «Ἀγαθάγγελου», προφανῶς διότι ἐνοχλοῦν οἱ Ὀρθόδοξες καταβολὲς τοῦ ἐθνομάρτυρα. Ἀλλὰ θὰ ἐπανέλθουμε.

Παρατηρήσεις ἐπί ἀνακοινώσεως τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Κηφισίας διά τό πρόσωπον τοῦ ἀναδόχου εἰς τό Ἱ. Μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος Τό ἱστολόγιον «katanixis.blogspot.gr» κατεχώρησε παρατηρήσεις ἐπί ἀνακοινώσεως τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καί Ὠρωποῦ διά τόν πρόσωπον τοῦ ἀναδόχου εἰς τό Ἱ. Μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος, ἡ ὁποία ἐδημοσιεύθη εἰς τόν «Ο.Τ.» τήν 3ην Αὐγούστου 2012. Αἱ παρατηρήσεις ἔχουν ὡς ἀκολούθως:

«Σὲ πρόσφατο ἄρθρο τῆς “κατάνυξης”, ποὺ ἀποτελεῖ ἀναδημοσίευση ἀπὸ τὸν “ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ” τῆς 3/8/2012, διαβάζουμε τὴν ἐγκύκλιο τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ κ. Κυρίλλου διὰ τὸ πρόσωπον τοῦ Ἀναδόχου εἰς τὸ Μυστήριον τοῦ βαπτίσματος. Κατόπιν ἀποριῶν καὶ παρατηρήσεων ἀρκετῶν ἐπισκεπτῶν τῆς “κατάνυξης”, σᾶς ἐνημερώνουμε πὼς ἡ ἐπίμαχη φράση τῆς ἐγκυκλίου “ΔΕΝ ὑφίσταται κώλυμα συνάψεως γάμου μεταξὺ ἀναδεκτῶν βαπτισμένων ἀπὸ τὸν ἴδιο ἀνάδοχο”, ἡ ὁποία προκάλλεσαι τὶς ἐνστάσεις σας, ὄντως δὲν συμφωνεῖ μὲ τὸ Ἱερὸ Πηδάλιο τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες.

Στὸ Ἱερὸ Πηδάλιο διαβάζουμε τὴν ἑξῆς ξεκάθαρη καὶ ἀποκρυσταλλωμένη θέση: “Ἀνίσως δὲ δύω παιδία ἀρσενικὸν καὶ θηλυκόν, μὴ ἔχοντα συγγένειαν σαρκικήν, βαπτισθοῦν ἀπὸ ἕνα ἀνάδοχον, ταῦτα δὲν παίρνονται (σημ. ἱστ. δὲν παντρεύονται), διατὶ εἶναι ἀδελφοὶ πνευματικοί, κατὰ τὸν ἁγιώτατον Σισίννιον καὶ β΄ βαθμοῦ”. (Ἱερὸν Πηδάλιον, ἔκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Κεφ. η΄ Περὶ τῆς ἐκ τοῦ Ἁγ. Βαπτίσματος Συγγενείας, σελ. 753). Κατὰ τὴν ταπεινή μας ἄποψη, ἡ εὐλογημένη καὶ πρακτικὴ συνήθεια πολλῶν Χριστιανῶν, νὰ γίνεται ἀνάδοχος κάποιος βαπτίζοντας μόνο ἀγόρια ἢ μόνο κορίτσια, ἀποτελεῖ ἀσφαλέστατη ὁδὸ διὰ νὰ φυλάξουμε τὸν Κανόνα αὐτὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων.

ΕΚ ΚΛ Η Σ Ι Σ

Παρακαλεῖται θερμῶς, ὅποιος ἐκ τῶν εὐλαβῶν χριστιανῶν ἐπιθυμεῖ νά προσφέρη δωρεάν τόμους ἀπό τήν σειράν «Ἅπαντα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου», Ἐκδόσεις Μερετάκη, νά ἐπικοινωνήση μέ τό τηλέφωνον 210.8134951.

Σελὶς 6η

Η ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΙΝ ΤΩΝ ΑΔΙΑΦΟΡΩΝ ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ (3ον) Νέες ἀντιλήψεις καὶ Ἐκκλησία

Σίγουρα, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς παράγοντες ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι ποὺ ὁ καθένας τους συνεισφέρει ὡς συνιστῶσα στὴ διαμόρφωση τοῦ σύγχρονου κόσμου ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὶς λεγόμενες νέες ἀντιλήψεις. Ἀντιλήψεις ποὺ ἀγνοοῦν τὸν πολιτισμό, ἀντιμάχονται τὴν ἱστορία, προτάσσουν τὸν ἐγωισμό, περιορίζουν τὸν φιλοσοφικὸ ὁρίζοντα τῶν προσώπων καὶ τῶν κοινωνιῶν, ἀλλοιώνουν ἱερὲς ἔννοιες ὅπως ὁ πατριωτισμὸς καὶ τὶς ὀνομάζουν ρατσισμὸ ἢ ἐθνικισμό, ἀντιλήψεις ποὺ μὲ τὴ μία ἢ τὴν ἄλλη μορφὴ ἔκαναν δειλὰ τὴν ἐμφάνισή τους στὴν ἱστορία, σήμερα ὅμως ἡ παρουσία τους ἔχει χαρακτηριστικὰ γενικευμένης κυριαρχίας καὶ ἰσχὺ ὄχι ἁπλῆς ἀπόψεως ἢ θεωρίας ἀλλὰ δογματικῆς ἐμβελείας. Ἂς δοῦμε λοιπὸν πῶς παρουσιάζονται στὴν ἐποχή μας κάποιες ἀπὸ αὐτές τὶς ἀντιλήψεις, ποὺ μάλιστα ἐπηρεάζουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ μαρτυρία.

(α) Οἱ περὶ τῆς ὕλης καὶ τοῦ ἀνθρώπου ἀντιλήψεις

Ὅλα ὅσα προαναφέραμε ὁδηγοῦν στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ δύναμη τοῦ ἀνθρώπου, κυρίως ἡ διανοητικὴ εἶναι τεράστια. Ποτὲ δὲν εἶχε ἐκφρασθεῖ ἡ ἔκτασή της ὅσο στὴν ἐποχή μας. Μὲ τὴν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύσουμε καὶ νὰ κατανοήσουμε σχεδὸν τὰ πάντα. Μὲ τὴν ἐξέλιξη τῆς τεχνολογίας μποροῦμε νὰ κατορθώσουμε ἀσύλληπτα πράγματα. Αὐτὰ δημιουργοῦν ἕνα αἴσθημα ἀλαζονικῆς αὐτάρκειας, ἐγωπαθοῦς ἀνθρωποκεντρισμοῦ καὶ μυωπικοῦ καὶ ἀφιλοσόφητου ὑλισμοῦ. Συρρικνώνουν τὸν ἄνθρωπο χρονικὰ στὸ παρὸν καὶ τὴν ἐπικαιρότητά του, καὶ ἡ ἀξία τοῦ πνεύματός του ἔγκειται μόνον στὴ δυνατότητα ἑρμηνείας καὶ ἀξιοποίησης τοῦ ὑλικοῦ, τοῦ αἰσθητοῦ καὶ ὁρατοῦ κόσμου. Ἡ ἀπολυτοποίηση τῆς πραγματικότητος ἔπνιξε τὴν ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας. Ξεπερνοῦμε τὴν ταχύτητα τοῦ ἤχου, διασποῦμε τὴ δύναμη τοῦ ἀτόμου, ὑπερνικοῦμε τὴ δράση τῆς βαρύτητας, διαφεύγουμε ἀπὸ τὴν ἀτμόσφαιρα στὸ διάστημα, συντρίψαμε ψηφιακὰ τὰ ὅρια τῆς σκέψης, ἐπιθυμοῦμε νὰ δοῦμε πρὶν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καὶ νὰ δρασκελίσουμε τὸ ἄπειρο, ὅλο ὅμως καὶ βυθιζόμαστε στὸ βαρυτικὸ πεδίο τῆς φιλοσοφικῆς μυωπίας μας. Γονιμοποιοῦμε πλέον ἔξω ἀπὸ τὸ σῶμα, μεταμοσχεύουμε ὄργανα, παρεμβαίνουμε στὶς ψυχικὲς ἐκδηλώσεις, θεραπεύουμε σχεδὸν τὰ πάντα. Ἐπιβάλλουμε ἐμεῖς τὴν ἀνθρώπινη ἀρχὴ τεχνολογῶντας τὴ γονιμοποίηση, τὴ σύλληψη ἢ προσδιορίζοντας τὰ χαρακτηριστικά της εὐγονικά. Ἀπομακρύνουμε τὸν θάνατο ἢ τὸν ἀποφασίζουμε εὐθανασιακά. Δημιουργοῦμε ἠθική, δεοντολογία καὶ νόμους ποὺ διευκολύνουν καὶ ἐπιβάλλουν τὶς δικές μας ἀποφάσεις. Συγκεντρώνουμε ἀσύλληπτο ὄγκο πληροφοριῶν. Ἀξιοποιοῦμε τὸν νανο-κόσμο καὶ ἐκεῖ ποὺ τίποτα δὲν διακρίνεται ἀντικρύζουμε νέες δυνατότητες νὰ παρέμβουμε τεχνολογικὰ στὴν καθημερινότητά μας. Λύνουμε τὰ προβλήματά μας μὲ τὸ χρῆμα καὶ τὴ δύναμη. Κάνουμε ὅ,τι θέλουμε. Τελικὰ βλέπουμε περισσότερο τὴν ὀμορφιὰ τοῦ ὑλικοῦ κόσμου σὰν κάτι ἐνυπάρχον ὡς ἰδίωμά του καὶ ἀκόμη περισσότερο τὴ δύναμη τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως τὴν περιγράψαμε προηγουμένως. Καὶ προχωροῦμε ἕνα ἀκόμη βῆμα. Μεθυσμένοι ἀπὸ τὸ κατόρθωμα τῆς τεχνολόγησης τοῦ κόσμου χάσαμε τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ Ποιός καὶ τοῦ πῶς τῆς δημιουργίας του. Ἡ δόξα τῆς ἀνθρώπινης ἐπιτυχίας ἐκμηδένισε τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ δημιουργοῦ. Γιὰ κάποιον λόγο οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας ἐπιθυμοῦν νὰ δημιουργήσουν αὐτόματη ζωή, νὰ ἑρ μηνεύσουν τὶς σύγχρονες ἐξελικτικὲς θεωρίες τῆς ζωῆς ἔστι ὥστε νὰ καταδεικνύεται ἡ ζωώδης προέλευση τοῦ ἀνθρώπου. Ἀμφισβητοῦν τὴν καταξιωμένη ἀπὸ τὴν κοσμολογία «ἀνθρωπικὴ ἀρχή», ὅτι δηλαδὴ οἱ τιμὲς τῶν παγκοσμίων σταθερῶν εἶναι τέτοιες ὥστε ὑποχρεωτικὰ νὰ ὁδηγοῦν στὴν ἐμφάνιση καὶ στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου στὴ γῆ7, ἢ θέλουν τὴν ὕπαρξη ἄλλων ὄντων στὸ σύμπαν ὄχι γιὰ νὰ ἐπικοινωνοῦν μαζί τους -αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἀλλὰ προκειμένου νὰ καταρριφθεῖ ἡ μοναδικότητα τοῦ ἀνθρώπου. Προτιμοῦν νὰ διακηρύσσουν ὅτι ὁ ὑλικὸς κόσμος, τὸ σύμπαν, εἶναι ἀποτέλεσμα τύχης, προέκυψε δηλαδὴ ἐκ τοῦ μηδενὸς χωρὶς θεϊκὴ παρέμβαση ἢ ὅτι εἴμαστε μία «ἀνακατανομὴ τοῦ τίποτα»8, δηλαδὴ ὄντα ποὺ προέκυψαν τυχαῖα ἀπὸ τὸ μπέρδεμα τοῦ τίποτα μὲ τὸν ἑαυτό του (!), παρὰ νὰ ὁμολογήσουν ὅτι εἴμαστε θεόπλαστοι, μάλιστα «κατʼ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν Θεοῦ». Προβάλλεται ἔτσι μία ἀνθρωπολογία ἐξωφρενικὴ μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ διώξει στὸ περιθώριο τὸ μεγαλεῖο τοῦ «ἐν τιμῇ ὄντος ἀνθρώπου». Προτιμᾶται ἡ ὑλικότητα ἢ ἡ τυχαιότητα, ἡ ἐφημερότητα καὶ ἡ ζωικότητα τῆς ἀνθρώπινης φύσης, προκειμένου νὰ ἀνατραπεῖ ἡ θεϊκή της προέλευση. Ἕνας ἄνθρωπος δυνατὸς σὰν δεινόσαυρος, μὲ παρελθὸν πιθήκου, μὲ προέλευση ἀμοιβάδας, μὲ προοπτικὴ τὸ μηδέν, θνητὸς θεὸς ὁ ἴδιος, χωρὶς τὸ μυστήριο τοῦ αἰώνιου Θεοῦ μέσα του ἢ τὴν παρουσία Του γύρω του· «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς

ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς»! 9

(β) Οἱ περὶ τοῦ Θεοῦ ἀντιλήψεις

Ὅλα αὐτὰ προφανῶς καταργοῦν τὸν λόγο καὶ τὴν ὑποψία τοῦ ἐπέκεινα, τοῦ ἔξω ἀπὸ μᾶς, τὸν κόσμο καὶ τὴ λογική μας. Δὲν ὑπάρχει ἡ ἀνάγκη τοῦ Θεοῦ. Οὔτε ἡ προσδοκία Του. Τὸ ποιός καὶ τὸ πῶς, τὸ ποιὸς δηλαδὴ εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἢ τὸ τὶ εἶναι, ἂν εἶναι δύναμις ἢ ἔννοια ἢ ὀντότητα ἢ πρόσωπο ἢ τὸ πῶς ἐνεργεῖ καὶ τὸ γιατὶ ἐνεργεῖ ἔτσι, δὲν ὑφίστανται πλέον οὔτε ὡς ἐρωτήματα. Τὸ μόνο ποὺ ἀκόμη ἀκούγεται εἶναι τὸ ἂν καὶ τὸ ποῦ. Τὸ ἂν ὑπάρχει Θεὸς καὶ τὸ ποῦ εἶναι, γιατὶ δὲν ἐμφανίζεται μὲ τρόπους συμβατοὺς μὲ τὴ λογικὴ καὶ τὶς αἰσθήσεις μας. Καὶ αὐτὸ ὄχι ὡς προβληματισμὸς ποὺ ὁδηγεῖ σὲ ἀναζήτηση, ἀλλὰ ὡς ἀμφισβήτηση ποὺ διακηρύσσει τὴν ἀπόρριψη. Ἀκόμη καὶ οἱ πιστοί, ὅσοι ὁμολογοῦμε πίστη, ἔχουμε μπολιαστεῖ ἀπὸ ἐρωτήματα τέτοιας ἀμφισβήτησης. Ὅλη αὐτὴ ἡ ἀντίληψη ξεχύνεται στὶς ἡμέρες μας μέσα ἀπὸ ἐκδόσεις ποὺ κυκλοφοροῦν ὡς best sellers, ὅπως: «Τὸ τέλος τῆς πίστης» τοῦ Σὰμ Χάρις10, ἡ «Ἐπιστολὴ σὲ ἕνα Χριστιανικὸ Ἔθνος» τοῦ ἰδίου11, τὸ «Λύνοντας τὰ μάγια» τοῦ Ντάνιελ Ντένετ12, «Ἡ περὶ Θεοῦ αὐταπάτη» τοῦ Ρίτσαρντ Ντόκινς13 καὶ τὸ «Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι τέλειος» τοῦ Κρίστοφερ Χίτσενς14 ἢ ἀπὸ προκλητικὲς διαφημίσεις ὅπως αὐτὴ τοῦ Ἱδρύματος «Giordano Bruno» τῆς Γερμανίας μὲ τὸ μήνυμα σὲ πινακίδες τῶν λεωφορείων «Δὲν ὑπάρχει, σχεδόν μὲ βεβαιότητα, θεός» ἢ μέσα ἀπὸ εὐρείας κλίμακος θεατρικὰ ἤ κινηματογραφικὰ ἔργα χαμηλῆς ποιότητος και ὑπερβολικῆς ἀσεβείας.15 Δίπλα σὲ αὐτὰ ὁ Francis Collins, ἐπικεφαλῆς τοῦ προγράμματος ἀποκρυπτογράφησης τοῦ ἀνθρώπινου γονιδιώματος καὶ σημερινὸς πρόεδρος τοῦ Ἐθνικοῦ Συστήματος Ὑγείας (NIH) τῶν ΗΠΑ, μὲ τὸ βιβλίο του «Ἡ γλῶσσα τοῦ Θεοῦ»16, ὑποστηρίζει ὅτι τὸ θέμα τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι θέμα ἐπιστήμης ἀλλὰ ἐπιστήμονα17, καὶ ὅτι ὅλες οἱ παραπάνω ἀθεϊστικὲς διακηρύξεις δὲν ἀποτελοῦν ἀποδείξεις τῆς ἐρευνητικῆς διαδικασίας, ἀλλὰ σαφεῖς πιστοποιήσεις αὐθαίρετης κρίσης συγκεκριμένων ἐπιστημονικῶν ἐγκεφάλων. Αὐτὰ ἀπὸ τὸν μεγαλύτερο ἐπιστήμονα, μὲ ἐξαιρετικῆς ἀκριβείας ἐπιστημονικὸ λόγο, μέσα ἀπὸ μία περιπέτεια ἀδυσώπητου προσωπικοῦ προβληματισμοῦ. Ἕνα μοναδικὸ βιβλίο πορείας πρὸς τὴν πίστη ἀπὸ τὸν καλύτερο ἐκπρόσωπο τῆς γενετικῆς, τὸ ὁποῖο ὅμως παραμένει ἄγνωστο καὶ συναντᾶ δυσκολίες στὴν κυκλοφορία του! Τοῦτο διότι, ἐνῶ ἡ Γενετικὴ ἐπιστρατεύεται, γιὰ νὰ καταδείξει τὴν ἐπιστημονικὴ ἀπόρριψη τοῦ Θεοῦ, ὁ κορυφαῖος γενετιστὴς ὁμολογεῖ τὴ συνάντηση μαζί Του! Ἡ τραγικὴ διαπίστωση εἶναι ὅτι τὸν Θεὸ δὲν Τὸν θέλει ἡ ἐποχή μας. Ἐπιμένει ὅτι δὲν ὑπάρχει. Αὐτὸ ποὺ παραμένει εἶναι τὸ φαινόμενο καὶ ἡ κουλτούρα τῆς θρησκείας. Οἱ θρησκεῖες ὅμως εἶναι προϊόντα κάποιας ἄλλης ἐποχῆς, ποὺ ἐμεῖς κληρονομήσαμε καὶ τώρα, ἐνῶ δὲν τὶς ἔχουμε ἀνάγκη, δὲν μποροῦμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε. Δὲν μᾶς χρειάζεται ἕνας θεὸς ,γιὰ νὰ ἐξηγήσουμε τὸν κόσμο ἢ νὰ κάνουμε δύσκολα πράγματα. Πλέον τὰ ἐξηγοῦμε ὅλα μὲ τὴν ἐπιστήμη μας καὶ κάνουμε ὅ,τι θέλουμε μὲ τὴν τεχνολογία μόνοι μας. Αὐτοὶ ποὺ τὴν χρειάζονται εἶναι ὅλο καὶ λιγότεροι, ὅλο καὶ πιὸ ἄρρωστοι. Ὅσοι ταλαιπωροῦνται μὲ τὸ ἄγνωστο ποὺ ὅμως ὅλο καὶ περιορίζεται, ἢ μὲ τὸ συναίσθημα ποὺ ὅμως καὶ αὐτὸ ὅλο καὶ ἐκλογικεύεται καὶ ἰσοπεδώνεται. Τελικὰ τὸν Θεὸ οὔτε τὸν βλέπουμε οὔτε τὸν χρειαζόμαστε οὔτε καὶ τὸν θέλουμε. Δὲν εἶναι κάποιος, ἀλλὰ εἶναι κάτι ποὺ μὲ κάθε τρόπο πρέπει νὰ ἀποβληθεῖ ἀπὸ τὴ ζωή μας! Αὐτὰ προσπαθοῦν νὰ μᾶς κάνουν νὰ πιστεύσουμε. Ἡ Βαβελικὴ ἀντίληψη ἀναβιώνει στὸν 21ο αἰῶνα ὅσο ποτὲ ξανά, μάλιστα συνδυασμένη πάλι μὲ σοδομικὰ φαινόμενα! Τελικά, ἡ ἐποχή μας, ἀγνοῶντας τὴν ἐλευθερία τῆς ἀλήθειας, μᾶς σκλαβώνει στὴ φυλακὴ τῆς πραγματικότητας.

(γ) Οἱ περὶ τῆς Ἐκκλησίας ἀντιλήψεις

Ὑπὸ τὴν ἐπήρεια ὅλου αὐτοῦ τοῦ πλαισίου σκέψης δημιουργεῖται καὶ ἡ ἀντίληψη περὶ Ἐκκλησίας στὶς μέρες καὶ στὸν τόπο μας. Ἡ Ἐκκλησία κηρύσσει τὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ τὴν ζωὴ κατὰ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ὁμιλεῖ γιὰ Τριαδικὴ Θεότητα, γιὰ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιὰ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιὰ ἐν Χριστῷ ζωὴ κλπ. Αὐτὰ ὅλα ὑπερβαίνουν τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο, κυρίως τὸν νέο. Οὔτε τὰ γνωρίζει, οὔτε τὰ κατανοεῖ, οὔτε τὰ θέλει. Θεωρεῖ τὴν Ἐκκλησία ὡς μία θρησκευτικὴ ἔκφραση ἐναντίον τῆς ὁποίας ἔχει ἤδη προϊδεασθεῖ ἀπὸ τοὺς πανίσχυρους μηχανισμοὺς τῆς σύγχρονης κοινωνίας. Ἡ Ἐκκλησία γιὰ τὸν μέσο σύγχρονο ἄνθρωπο καὶ εἰδικότερα τὸν σύγχρονο νέο Ἕλληνα, εἶναι κάτι ποὺ ἔχει χαρακτηριστικὰ ἀταίριαστα μὲ τὸ σήμερα. Ἂς δοῦμε τὸ περίγραμμα τῆς νέας εἰκόνας, ποὺ τείνει νὰ ἐπικρατήσει. (1) Εἶναι ἕνα κοινωνικο-ψυχολογικὸ κατασκεύασμα γεμᾶτο δογματικὲς διακηρύξεις, τύπους καὶ συμβολισμούς, ἀπίστευτες καὶ ὑπερβολικὲς ἀφηγήσεις ποὺ δὲν ἔχουν

καμμία σχέση μὲ τὴν πραγματικότητα τῆς ζωῆς καὶ στὴν καλύτερη περίπτωση παρουσιάζουν τὴν πιθανότητα ὡς ὑποβάλλουσα ἀλήθεια γιὰ νὰ πείσει, νὰ δημιουργήσει ὀπαδοὺς ἢ νὰ κρατήσει τὸν ἱστορικὸ ρόλο ὑπάρξεώς της. Δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὴν πρόοδο καὶ τὴν ἀνάπτυξη. Εἶναι ὅ,τι συντηρητικότερο ὑπάρχει στὶς μέρες μας. Εἶναι ὄπιο ποὺ ναρκώνει. (2) Ἐκφράζει μιὰν ἄλλην ἐποχή. Δημιούργησε καὶ διαμόρφωσε κάποιον πολιτισμὸ ποὺ ταίριαζε σὲ ἄλλους ἀνθρώπους μὲ ἄλλες εἰκόνες γιὰ τὴ ζωή. Ἀκόμη καὶ τὸ ὡραῖο τὸ ἐννοεῖ μὲ ὅρους παρωχημένους. Οἱ πλούσιοι συμβολισμοί της, οἱ πανηγύρεις καὶ οἱ ἑορτασμοί της, ἡ μουσικὴ καὶ ἡ αἰσθητική της δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὸ σήμερα. Ἐπιπλέον, οἱ ἀφηγήσεις της, οἱ ἱστορικὲς βάσεις τῶν ἑορτῶν της, ἡ ἐκ Παρθένου γέννηση, ἡ Μεταμόρφωση, ἡ Ἀνάσταση, ἡ Πεντηκοστή, τὰ θαύματα ὅπως ὁ πολλαπλασιασμὸς τῶν ἄρτων, ἀπευθύνονται σὲ ἐποχὲς ποὺ ἀρέσκονταν σὲ ὑπερβολικὲς μυθοπλασίες καὶ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὴ δική μας ποὺ ἀξιώνει ἀποδείξεις, λιτότητα ἐκφράσεων καὶ σαφήνεια. (3) Ταυτίσθηκε μὲ τὸ κοσμικὸ σύστημα καὶ τὸ ἐκμεταλλεύθηκε, γιὰ νὰ ἀποκτήσει δύναμη, ἐπιρροή, πλοῦτο. Καὶ σήμερα ποὺ αὐτὸ ἀπομυθοποιεῖται καταρρέει μαζί του. Αὐτὸ τὸ σύστημα τῆς ἔδωσε τὴν περιουσία της καὶ τὸν ρόλο της, γιʼ αὐτὸ καὶ σήμερα ὀφείλει νὰ τὰ ἐπιστρέψει ὅλα καὶ ἀμέσως νὰ καταργηθεῖ. Κατέχει ἀμύθητη περιουσία τὴν ὁποία ἀρνεῖται μὲ ποικίλα ἐπιχειρήματα καὶ ἀναληθεῖς δικαιολογίες νὰ ἀποδώσει στὸν λαό, ὁ ὁποῖος καὶ ἀνάγκη τὴν ἔχει καὶ τοῦ ἀνήκει. (4) Ὁ λόγος της δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴ ζωή της, οὔτε τὸ κήρυγμα μὲ τὶς πράξεις καὶ τὰ ἔργα τῶν ὀπαδῶν της. Ἡ διάλεκτός της εἶναι πομπώδης, μὴ κατανοητή, μιλάει γιὰ ἔννοιες πολὺ ἀφηρημένες, ὑψηλὲς καὶ ἀμφίβολες μέ τέτοια βεβαιότητα ποὺ ὄχι μόνον δὲν πείθει, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ δὲν ἐπιβεβαιώνονται στὴν καθημερινότητα τῆς ζωῆς καλλιεργεῖ τὸ ψέμμα καὶ τὴν ὑποκρισία. Οἱ ἅγιοί της ἔζησαν καὶ τὰ θαύματα συνέβησαν σὲ ἄλλες ἐποχές, ἐνῶ οἱ σημερινοὶ ἅγιοι εἶναι δῆθεν κρυμμένοι καὶ τὰ θαύματα εἴτε εἶναι φτιαχτὰ εἴτε δὲν μποροῦμε ἐμεῖς νὰ τὰ δοῦμε. Γιʼ αὐτὸ καὶ τελικὰ δὲν τὰ πιστεύουμε. (5) Τὸ κήρυγμα καὶ οἱ ἐπαγγελίες της προσφέρουν κάτι ποὺ τὸ ὀνομάζει ἡ ἴδια μὲν ἀλήθεια, ἀλλὰ ἀλήθεια δὲν ὑπάρχει, δὲν ἀποδεικνύεται, δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει, δὲν σχετίζεται μὲ τὴν πραγματικότητα, δὲν ἐπηρεάζει τὴν καθημερινότητα καὶ δὲν τὴν διορθώνει. Γιʼ αὐτὸ οὔτε μᾶς ἀρέσει οὔτε μᾶς ἀπασχολεῖ. Οὔτε ποὺ τὴν ἔχουμε ἀνάγκη. (6) Ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ ἑστία συμβιβασμοῦ, ἀσυνέπειας, ὑποκρισίας, ὑπερβολικῆς χλιδῆς, συμφερόντων τῶν ὀλίγων εἰς βάρος τῶν πολλῶν, ἀκόμη δὲ καὶ ἠθικῆς διαφθορᾶς καὶ διαπλοκῆς, χῶρο σκανδάλων. Ὄχι ἁπλὰ δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἢ δὲν τὴν καταλαβαίνουμε, ἀλλὰ θέλουμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ αὐτήν. Φταίει πολύ γιὰ τὰ ἐπικρατοῦντα κοινωνικὰ δεινά. Δὲν εἶναι μόνον ὄπιο ποὺ ναρκώνει τὴ σκέψη, ἀλλὰ εἶναι καὶ δηλητήριο ποὺ ἀρρωσταίνει τὶς κοινωνίες. (7) Παρὰ ταῦτα χρειάζεται σὲ κάποιους ποὺ διαθέτουν περιδεεῖς συνειδήσεις ἢ δὲν μποροῦν νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ φόβους καὶ ἀνασφάλειες ἢ ποὺ συντηροῦνται μὲ ἰδέες καὶ φαντασιώσεις. Χρειάζεται ἐνδεχομένως καὶ ὡς πολιτικὸς ἀντίλογος σὲ ἄλλες θρησκεῖες ἢ ὡς συντηρητὴς ἑνὸς ἱστορικοῦ παρελθόντος. Χρειάζεται ἐπίσης καὶ γιὰ τὸν μηχανισμό της, ὁ ὁποῖος σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴ διδασκαλία της περὶ ἐθελοντισμοῦ καὶ προσφορᾶς καὶ τὶς οἰκονομικὲς δυνατότητές της, θὰ μποροῦσε νὰ βοηθήσει τοὺς ἀναξιοπαθοῦντες τῶν κοινωνιῶν μας. Τὴν κατανοοῦμε καὶ τὴν ἀνεχόμαστε μόνο γιὰ τὸν κοινωνικό της ρόλο. Ἐκεῖ ἐξαντλεῖται ἡ ἀποστολή της.

Ὑποσημειώσεις:

7. Ἀστερίου Χατζηνικολάου, Ὁ ἄνθρωπος μέσα στὸ σύμπαν, ἐκδ. ΣΩΤΗΡ 8. Νανόπουλου Δημήτρη, Τὸ σύμπαν θὰ ὑπάρχει γιὰ πάντα, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 25.5.2003, σ. 30. 9. Ψαλμ. μη΄ 20. 10. ἐκδ. Ἐνάλιος, 2008. 11. ἐκδ. Κέδρος, 2007. 12. ἐκδ. Viking Adult, 2006. 13. ἐκδ. Κάτοπτρο 2007. 14. ἐκδ. Atlantic Books. 15. Ἀπάντηση στὶς ἐπιστημονικὲς διακηρύξεις δίδεται ἀπὸ ἄλλους ἐπιστήμονες, ὅπως ὁ Albert Einstein μὲ τὸν περίφημο λόγο του: «Ποτέ δὲν βρῆκα τίποτε, στὴν ἐπιστήμη μου, ποὺ νὰ μπορῶ νὰ ἀντιτάξω στὴ θρησκεία», ἢ τὸ ἀνάλογο τοῦ Max Planck ὅτι «ὁπουδήποτε καὶ ὁσονδήποτε βαθιὰ ἂν προσηλώσουμε τὰ βλέμματά μας, πουθενὰ δὲν βρίσκουμε καμία ἀντίφαση μεταξὺ τῆς θρησκείας καὶ τῶν φυσικῶν ἐπιστημῶν· ἀντίθετα μάλιστα, στὰ κρισιμότερα σημεῖα βρίσκουμε πλήρη συμφωνία»· ἢ τοῦ Werner Heisenberg: «Μολονότι εἶμαι τώρα πεπεισμένος ὅτι ἡ ἐπιστημονικὴ ἀλήθεια εἶναι ἀκλόνητη στὸ πεδίο της, δὲν τὰ κατάφερα ποτέ μου νὰ ἀπορρίψω τὸ περιεχόμενο τῆς θρησκευτικῆς σκέψης σὰν δῆθεν μέρος μιᾶς ξεπερασμένης φάσης στὴ συνείδηση τῆς ἀνθρωπότητας, ἕνα μέρος ποὺ θὰ πρέπει νὰ τὸ ἐγκαταλείψουμε ἀπὸ ἐδῶ κι ἐμπρός». Αὐτὲς ὅμως εἶναι θέσεις ἄλλης ἐποχῆς καὶ ἀπόψεις ἄλλης λογικῆς. Καὶ κάπως τὶς ἀντιπαρερχόμεθα. 16. ἐκδ. Παπαζήση, 2009. 17. Ἡ ἀθεΐα ἑνὸς ἐπιστήμονα δὲν ἀποτελεῖ ἀπόδειξη ἐπιστημονικῆς ἀπόρριψης τῆς πίστεως. Συχνὰ μεγάλοι ἐπιστήμονες (Einstein, Stephen Hawking) ἐμφανίζονται μὲ μεταβαλλόμενες ἢ καὶ ἀντιφατικὲς μεταξύ τους ἐπὶ τοῦ θέματος ἀπόψεις (βλ. ἐφημ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 5.10.2012).

9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΑΙ ΒΑΣΙΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἀπὸ τοὺς Φράγκους ἄρχισαν νὰ εἰσάγωνται σὲ αὐτὸ οἱ πρῶτες δογματικὲς διαφορὲς καὶ μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου προστέθηκαν καὶ ἄλλες. Στὸ θέμα αὐτὸ ἔχουν γραφῆ τὰ κατάλληλα στὴν πρώτη ἑνότητα τοῦ βιβλίου καὶ στὸ ὑποκεφάλαιο «Αὐγουστῖνος – Θωμᾶς Ἀκινάτης». Οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Παλαιᾶς Ρώμης, παρὰ τὶς μικρὲς καὶ μὴ οὐσιαστικὲς διαφορές, εἶχαν πάντοτε κοινωνία μὲ τοὺς Ἐπισκόπους τῆς Νέας Ρώμης καὶ τοὺς Ἐπισκόπους τῆς Ἀνατολῆς μέχρι τὸ 1009–1014 μ.Χ., ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ κατέλαβαν τὸν θρόνο τῆς Παλαιᾶς Ρώμης οἱ Φράγκοι Ἐπίσκοποι. Μέχρι τὸ 1009 οἱ Πάπες τῆς Ρώμης καὶ οἱ Πατριάρχες τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἦσαν ἑνωμένοι στὸν κοινὸ ἀγώνα ἐναντίον τῶν Φράγκων Ἡγεμόνων καὶ Ἐπισκόπων, ἀλλὰ καὶ τῶν κατὰ καιροὺς αἱρετικῶν.

Ὁ Ἅγιος

Κωνσταντῖνος ὁ Ὑδραῖος

Τὴν 14ην Νοεμβρίου ἡ

Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν

μνήμην τοῦ Ἁγίου Κων-

σταντίνου τοῦ Ὑδραίου, πολιούχου τῆς Ὕδρας.

Εἰκών ἐκ τοῦ ἁγιογραφείου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Πάντων, Σπέτσες.

Οἱ Φράγκοι στὴν Σύνοδο τῆς Φραγκφούρτης τὸ 794 μ.Χ. κατεδίκασαν τὶς ἀποφάσεις τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τὴν τιμητικὴ προσκύνηση τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Ἐπίσης τὸ 809 οἱ Φράγκοι εἰσήγαγαν στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως τὸ Filioque, τὴν διδασκαλία δηλαδὴ περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ. Αὐτὴν τὴν εἰσαγωγὴ κατεδίκασε τότε καὶ ὁ ὀρθόδοξος Πάπας τῆς Ρώμης. Στὴν Σύνοδο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ 879–880 μ.Χ. ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου, στὴν ὁποία συμμετεῖχαν καὶ ἐκπρόσωποι τοῦ ὀρθοδόξου Πάπα τῆς Ρώμης, κατεδίκασαν ὅσους εἶχαν καταδικάσει τὶς ἀποφάσεις τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ὅσους προσέθεσαν στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως τὸ Filioque. Ὅμως γιὰ πρώτη φορὰ ὁ Φράγκος Πάπας Σέργιος Δ´ τὸ 1009 μ.Χ. στὴν ἐνθρονιστήρια ἐπιστολή του προσέθεσε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως τὸ Filioque καὶ ὁ Πάπας Βενέδικτος Η´ τὸ 1014 μ.Χ. εἰσήγαγε τὸ Πιστεύω μὲ τὸ Filioque στὴν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας, ὁπότε ὁ Πάπας διεγράφη ἀπὸ τὰ δίπτυχα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Τὸ φιλιόκβε

ΑΡΧΙΜ. π. ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ (1886-1983)

῾Ο Μεσενικολίτης «Ὑπουργός ᾽Εξωτερικῶν» τῆς ῾Αγιωνύμου Πολιτείας

Τοῦ κ. Γεωργίου Θ. Μηλίτση, διδασκάλου

(3ον)

Τήν ἄλλη ἡμέρα μέσα σέ μιά εὐφρόσυνη ἀτμόσφαιρα ἔγινε ἡ κουρά καί ὁ νέος μεγαλόσχημος μοναχός ὀνομάσθηκε Γαβριήλ. ῾Ο Γαβριήλ πιστός στίς ὑποχρεώσεις του ἔδειξε τώρα μεγαλύτερο ζῆλο στά πνευματικά καί ἐπεδόθηκε σέ

σαν νά ἀραδιάζουν διάφορες πνευματιστικές θεωρίες, ὅτι τάχα τό κερί σάν οὐσία εἶναι «δέκτης καλός» καί συγκεντρώνει τό ... ρεῦμα τῆς ἐπικοινωνίας κ.λπ. — Καλά, τούς εἶπε τότε ὁ π. Γαβριήλ. ᾽Αφοῦ φταίει τό κερί, ἀφαιρέσατέ το. ᾽Αλλά νά μοῦ ἐπιτρέψε-

Ἡ βασικὴ διαφορὰ μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Παπισμοῦ βρίσκεται στὴν διδασκαλία περὶ τῆς ἀκτίστου οὐσίας καὶ ἀκτίστου ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ. Ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι πιστεύουμε ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει ἄκτιστη οὐσία καὶ ἄκτιστη ἐνέργεια καὶ ὅτι ὁ Θεὸς ἔρχεται σὲ κοινωνία μὲ τὴν κτίση καὶ τὸν ἄνθρωπο μὲ τὴν ἄκτιστη ἐνέργειά Του, ἐν τούτοις οἱ Παπικοὶ πιστεύουν ὅτι στὸν Θεὸ ἡ ἄκτιστη οὐσία ταυτίζεται μὲ τὴν ἄκτιστη ἐνέργειά Του (actus purus) καὶ ὅτι ὁ Θεὸς ἐπικοινωνεῖ μὲ τὴν κτίση καὶ τὸν ἄνθρωπο διὰ τῶν κτιστῶν ἐνεργειῶν Του, δηλαδὴ ἰσχυρίζονται ὅτι στὸν Θεὸ ὑπάρχουν καὶ κτιστὲς ἐνέργειες. Ὁπότε ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, διὰ τῆς ὁποίας ἁγιάζεται ὁ ἄνθρωπος, θεωρεῖται ὡς κτιστὴ ἐνέργεια. Ἀλλὰ ἔτσι δὲν μπορεῖ νὰ ἁγιασθῆ ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ στὰ Μυστήρια ἐνεργεῖ ἡ «κτιστὴ χάρη». Αὐτὸ ὅμως ἔχει καὶ ἐκκλησιαστικὲς συνέπειες. Ἀφοῦ ἡ χάρη, μὲ τὴν ὁποία ὁ Θεὸς ἔρχεται σὲ ἐπικοινωνία μὲ τὸν κόσμο, εἶναι κτιστή, καὶ ἡ κτιστὴ χάρη ἐνεργεῖ στὰ Μυστήρια, συνεπάγεται ὅτι τὸ τελούμενο ἀπὸ αὐτοὺς Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας δὲν εἶναι Μυστήριο καὶ δὲν ὑπάρχει μεταβολὴ τοῦ ἄρτου καὶ οἴνου σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. Διότι πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ κτιστὴ χάρη νὰ μεταβάλλη τὸ κτιστὸ σὲ ἄκτιστο; Αὐτὸς εἶναι ἕνας ἐπιπρόσθετος λόγος, γιὰ τὸν ὁποῖο δὲν μποροῦμε νὰ ἔχουμε κοινωνία μὲ τοὺς Λατίνους. Αὐτὸ βέβαια συμβαίνει καὶ μὲ ὅλα τὰ κατ᾽ αὐτοὺς Μυστήρια, ὅπως τὸ Βάπτισμα, τὸ Χρίσμα κ.λπ.

Ἡ μεγάλη διαφορά

Ἄλλο ἕνα ἰστορικόν στιγμιότυπον (1963) ἀπό τάς συσκέψεις, πού ἐγίνοντο διά τόν πνευματικόν ἀγῶνα τῶν μοναχῶν κατά τῶν αἱρέσεων καί τῆς ἀθεΐας. Διακρίνονται ἀπό ἀριστερά πρός τά δεξιά (καθιστοί): ὁ Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος, Ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Πετράκη, ὁ Ἀρχιμ. Γαβριήλ Διονυσιάτης, Ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Διονυσίου Ἁγ. Ὄρους καί ὁ Ἀρχιμ. Παῦλος Νικηταρᾶς, προηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου Πάτμου. Ὄρθιοι: ὁ π. Ἰωάννης Διώτης, ὁ Μοναχός Γερβάσιος Κωνσταντινόπουλος, ὁ Ἀρχιμ. Αἰθέριος Σαλαμαλέκης, ὁ Μοναχός Λεόντιος τῆς Ἱ. Μ. Λογγοβάρδας, ὁ Ἀρχιμ. Ἀρσένιος Κουμπούγιας, ὁ λαϊκός τότε π. Μᾶρκος Μανώλης, ὁ Ἀρχιμ. Δοσίθεος Ἀνδριανόπουλος καί ὁ Ἀρχιμ. Θεόκτιστος Ἀλεξόπουλος. Ἡ σύναξις Ἑλλήνων μοναχῶν εἶχε προταθῆ ὡς ἰδέα ἀπό τούς μακαριστούς Γέροντας Φιλόθεον Ζερβάκον, Ἀμφιλόχιον Μακρῆν καί Γαβριήλ Διονυσιάτην καί ἐπραγματοποιήθη εἰς τήν Ἱ. Μ. Πετράκη ἀπό τόν τότε Καθηγούμενον αὐτῆς Ἀρχιμ. Χαράλαμπον Βασιλόπουλον. Εἰς τήν σύσκεψιν εἶχε λάβει μέρος καί ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιμ. Ἰωήλ Γιαννακόπουλος ἀπό τήν Καλαμάταν, ἀλλά δέν ἠθέλησε νά φωτογραφηθῆ. μεγαλύτερους πνευματικούς ἀγῶ- τε νά κάμω κάτι ἄλλο. ᾽Αφοῦ ἄναψε νες. ῾Ο ἡγούμενος βλέποντας τήν ἕνα κερί, σχημάτισε μέ τόν καπνό εὐφυία, τήν ὡριμότητα, τά χαρίσμα- ἕνα Σταυρό κάτω ἀπό τό τραπέζι. τα καί τόν ἐνάρετο βίο του τοῦ ἀνέ- Μετά τούς εἶπε, νά κάμουν τίς ἐπιθετε δύσκολες ἀποστολές ὄχι μόνο κλήσεις τους. ῎Αρχισαν αὐτοί καί μέσα στό Περιβόλι τῆς Παναγίας, πάλι νά καλοῦν τά δαιμόνια. Ἀλλά ἀλλά καί ἔξω στόν κόσμο. ῞Ολες τίς τό τραπεζάκι πάλι ἔμενε ἀκίνητο. ὑποθέσεις τῆς Ἱ. Μονῆς, πού τοῦ Δέν γινόταν τίποτε. Ἀναγκάσθηκαν ἀνατέθηκαν νά φέρει σέ πέρας, τίς τότε νά παραδεχθοῦν ὅτι δέν εἶχαν προώθησε καί τίς τελείωσε μέ τά νά κάμουν μέ ἐπικοινωνία πνευμάτων νεκρῶν ἀνθρώπων, ἀλλά μέ τό καλύτερα ἀποτελέσματα γι᾽ αὐτήν. διάβολο! ῞Οταν ἡ Μακεδονία ἀπελευθερώθηκε ἀπό τούς Τούρκους οἱ πα῾Η σύλληψή του τέρες ἔκριναν ἀπαραίτητο νά ἐπαἀπό τούς Βουλγάρους νακατοχυρωθοῦν τά ἐκτός τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους Μετόχια, μέ ἑλληνιΤόν ᾽Ιούνιο τοῦ 1917 εὑρισκόμεκούς τίτλους. ῾Η ῾Ιερά Κοινότητα τή νος σέ ἀποστολή σέ μετόχι τῆς Ἱ. δύσκολη αὐτή ὑπόθεση ἀνέθεσε Μονῆς ἀνέβηκε στό Μοναστήρι τῆς στόν π. Γαβριήλ. ῞Οταν ἐπέστρεψε Εἰκοσιφοίνισσας μέ ἄλλους τρεῖς στόν ῎Αθωνα ὅλοι τόν ὑποδέχθη- ῾Αγιορεῖτες, γιά νά προσκυνήσουν. καν μέ χαρά, διότι κατάφερε παρά Μιά μέρα κατέφθασαν στό μονατίς μεγάλες δυσκολίες νά λύσει κι στήρι Βούλγαροι Κομιτατζίδες καί αὐτό τό πρόβλημα, πού ἀπασχο- τούς συνέλαβαν μαζί μέ τούς πατέλοῦσε τή μοναχική πολιτεία. ρες τῆς Ἱ. Μονῆς. ῎Ας ἀφήσουμε τό Τό 1916–17 βρισκόταν στό ᾽Ορ- Γερο-Γαβριήλ νά μᾶς περιγράψει φάνι τοῦ Παγγαίου, ὅπου ἡ Ἱ. Μονή τήν ὁμηρία του (᾽Αναμνήσεις καί εἶχε Μετόχι. Στήν περιοχή ἐκείνη Νοσταλγίαι, Θεσ/νίκη 1958, σελ. 38). στάθμευε τότε μία μεραρχία στρα- «Μᾶς ἔδειξαν τήν πόρτα τῆς Ἱ. τοῦ. Μιά ὁμάδα ἀξιωματικῶν, μυη- Μονῆς, γιά νά ἐξέλθωμεν ἔχοντας μένοι στόν πνευματισμό, συνήθι- ὁ καθένας ἀπό 1–2 κουβέρτες γιά ζαν νά συγκεντρώνονται τά βράδια τό ταξίδι καί τίποτε ἄλλο. Δυό μέγύρω ἀπό ἕνα τραπέζι, καί μέ τή με- ρες πεζοπορία χωρίς ψωμί, καί δή σολάβηση ἑνός στρατιώτη–μέντι- μέ γέροντας 80 ἐτῶν, καί φορτωμέουμ, καλοῦσαν τά πνεύματα τοῦ νοι τά ὀλίγα ἔπιπλά μας κατά τό τέβασιλέως Γεωργίου, τοῦ Τρικούπη λος τοῦ ᾽Ιουνίου εἰς τό καῦμα καί τή καί ἄλλων διασήμων νεκρῶν. ῞Οταν σκόνη τοῦ βάλτου. Παρ᾽ ὅλα αὐτά τό τραπεζάκι ἐκινεῖτο (σημεῖο ὅτι εἴμεθα εὐχαριστημένοι, διότι παρά ἄρχισε ἡ ἐπικοινωνία μέ τό «πνεῦ- πᾶσαν ἐλπίδα φθάσαμεν ζωντανοί μα»!) ἔκαναν ἐρωτήσεις καί ἐκ μέ- εἰς τήν Δράμαν. ᾽Εκεῖ πρός τό βράρους τοῦ «πνεύματος» ἀπαντοῦσε δυ στήν αὐλή τοῦ Γυμνασίου βρήὁ στρατιώτης–μέντιουμ. ῎Ετυχε ἕ- καμε ἄλλους διακόσιους περίπου να βράδυ σέ μιά τέτοια σύναξη, νά Κληρικούς καί μοναχούς... Τήν ἑποπαρευρίσκεται καί ὁ π. Γαβριήλ. Κα- μένην κατά φάλαγγα ὡδηγηθήκαμε τάλαβε ὅτι ἡ ὅλη προσπάθεια ἦταν εἰς τόν σταθμόν, ἀπ᾽ ὅπου εἰς ἀνοιἐπίκληση δαιμόνων. ῞Οταν ἔφυγαν, κτά βαγόνια, αὐτά πού φορτώνουν βρῆκε τήν εὐκαιρία νά κολλήσει πετροκάρβουνα, ξεκινήσαμε γιά τό κάτω ἀπό τό τραπέζι δύο κεριά σέ θλιβερό ταξείδι τῆς ὁμηρίας, μασχῆμα Σταυροῦ. ῞Οταν ξαναπῆγαν κράν τῆς Πατρίδος, πρός τήν ἄξενο καί προσπάθησαν νά ἐπαναλάβουν γῆ τῆς Βουλγαρίας. Ξεκινήσαμε μέ τήν ἐπίκληση τῶν «πνευμάτων», τήν ψυχή βαρειά γιά τήν ἐγκατάδοκίμασαν ὀδυνηρή ἔκπληξη. ᾽Ενῶ λειψη τῆς φιλτάτης γῆς, ἀλλά καί «καλοῦσαν» ὥρα πολλή, τό τραπε- μέ ἀτσαλωμένη τήν ἀπόφασιν νά μή ζάκι δέν ἐκινεῖτο ἀπό τή θέση του ὑποκύψωμεν εἰς τίς Βουλγαρικές καί τό «πνεῦμα» δέν ἔκανε τήν κολακεῖες καί ἀπειλές, ἀλλά νά ζήἐμφάνισή του. ῎Αρχισαν νά ἐρευ- σωμε καί νά πεθάνωμε ἀξιοπρεπῶς νοῦν, μήπως κάποιος κάρφωσε τό σάν ῞Ελληνες». Δυό χρόνια ἔμεινε τραπέζι στό πάτωμα! Καί ἐρευνών- ὅμηρος στά χέρια τῶν Βουλγάρων τας, ἀνακάλυψαν τό Σταυρό ἀπό ὑπομένοντας καρτερικά τά βασανικερί κάτω ἀπό τό τραπέζι. στήρια, πού τούς ὑπέβαλλαν. — «Τό ἔκαμα, γιά νά πεισθεῖτε ῞Οταν οἱ ῞Ελληνες ἐλευθέρωσαν ὅτι στήν πράξη σας κρύβεται δαι- τά αἱματοβαμένα χώματα τῆς Μαμονική ἐνέργεια», τούς εἶπε ὁ π. κεδονίας οἱ Βούλγαροι τούς ἄφηΓαβριήλ. σαν ἐλεύθερους, κι ὁ π. Γαβριήλ Δέν τό παραδέχθηκαν. Καί ἄρχι- ἐπέστρεψε στό ἀγαπημένο του μοναστήρι.

Ἀπὸ αὐτὴν τὴν βασικὴ διδασκαλία (actus purus) προέρχεται ἡ διδασκαλία περὶ ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, τὸ καθαρτήριο πῦρ, τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα κ.λπ., ποὺ ἔγιναν κατὰ καιροὺς ἀντικείμενα θεολογικῶν διαλόγων, ἤτοι: — Τὸ Filioque, ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μειώνεται ἡ μοναρχία τοῦ Πατρός, νὰ καταργῆται ἡ τέλεια ἰσότητα τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, νὰ μειώνεται ὁ Υἱὸς κατὰ τὴν ἰδιότητά Του νὰ γεννᾶ, ἐὰν ὑπάρχει ἑνότητα μεταξὺ Πατρὸς καὶ Υἱοῦ, νὰ ὑποτιμᾶται τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ὡς μὴ ἰσοδύναμο καὶ ὁμόδοξο μὲ τὰ ἄλλα πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀφοῦ παρουσιάζεται ὡσεὶ “πρόσωπο στεῖρο”. – Ἡ χρησιμοποίηση ἀζύμου ἄρτου στὴν θεία Εὐχαριστία ἀπὸ τοὺς Δυτικούς, ποὺ παραβαίνει τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Χριστὸς ἐτέλεσε τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο. – Ὁ καθαγιασμὸς τῶν “τιμίων δώρων”, ποὺ γίνεται ὄχι μὲ τὴν ἐπίκληση στὸν Πατέρα νὰ ἀποστείλει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀπαγγελία τῶν ἱδρυτικῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ “λάβετε φάγετε... πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες...”. – Ἡ ἄποψη ὅτι ἡ σταυρικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ ἐξιλέωσε τὴν θεία δικαιοσύνη, ποὺ παρουσιάζει τὸν Θεὸ Πατέρα ὡς φεουδάρχη καὶ παραθεωρεῖ τὴν Ἀνάσταση. – Ἡ ἄποψη περὶ τῆς “περισσευούσης ἀξιομισθίας” τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων, ποὺ τὴν διαχειρίζεται ὁ Πάπας. – Ὁ χωρισμὸς καὶ ἡ διάσπαση μεταξὺ τῶν μυστηρίων Βαπτίσματος, Χρίσματος, καὶ θείας Εὐχαριστίας. – Ἡ διδασκαλία περὶ τῆς κληρονομήσεως τῆς ἐνοχῆς τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος. – Οἱ λειτουργικὲς καινοτομίες σὲ ὅλα τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας (Βάπτισμα, Χρίσμα, Ἱερωσύνη, Ἐξομολόγηση, Γάμος, Εὐχέλαιο).

Ὅλαι αἱ διαφοραί

– Ἡ μὴ μετάληψη τῶν λαϊκῶν ἀπὸ τὸ “Αἷμα” τοῦ Χριστοῦ. – Τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα, κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ Πάπας εἶναι “ὁ episcopus episcoporum καὶ ἡ πηγὴ τῆς ἱερατικῆς καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας, εἶναι ἡ ἀλάθητος κεφαλὴ καὶ ὁ Καθηγεμὼν τῆς Ἐκκλησίας, κυβερνῶν αὐτὴν μοναρχικῶς ὡς τοποτηρητὴς τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς” (Ἰ. Καρμίρης). Μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια ὁ Πάπας θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του διάδοχο τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, στὸν ὁποῖον ὑποτάσσονται οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι, ἀκόμη καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. – Ἡ μὴ ὕπαρξη συλλειτουργίας κατὰ τὶς λατρευτικὲς πράξεις. – Τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα. – Τὸ δόγμα τῆς ἀσπίλου συλλήψεως τῆς Θεοτόκου καὶ γενικὰ ἡ Μαριολατρεία, κατὰ τὴν ὁποία ἡ Παναγία ἀνυψώνεται στὴν Τριαδικὴ θεότητα καὶ μάλιστα γίνεται λόγος καὶ γιὰ Ἁγία Τετράδα. – Οἱ θεωρίες τῆς analogia entis καὶ analogia fidei, ποὺ ἐπικράτησαν στὸν δυτικὸ χῶρο. – Ἡ διδασκαλία τῆς συνεχοῦς προόδου τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἀνακάλυψη τῶν πτυχῶν τῆς ἀποκαλυπτικῆς ἀλήθειας. – Ἡ διδασκαλία περὶ τοῦ ἀπολύτου προορισμοῦ. – Ἡ ἄποψη περὶ τῆς ἑνιαίας μεθοδολογίας γιὰ τὴν γνώση τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν κτισμάτων, ἡ ὁποία ὁδήγησε στὴν σύγκρουση μεταξὺ θεολογίας καὶ ἐπιστήμης. Ἐπίσης, ἡ μεγάλη διαφοροποίηση, ἡ ὁποία δείχνει τὸν τρόπο τῆς θεολογίας, βρίσκεται καὶ στὴν διαφορὰ μεταξὺ σχολαστικῆς καὶ ἡσυχαστικῆς θεολογίας. Στὴν Δύση ἀναπτύχθηκε ὁ σχολαστικισμός, ὡς προσπάθεια διερεύνησης ὅλων τῶν μυστηρίων τῆς πίστεως μὲ τὴν λογικὴ (Ἄνσελμος Καντερβουρίας, Θωμᾶς Ἀκινάτης), ἐνῶ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐπικρατεῖ ὁ ἡσυχασμός, δηλαδὴ ἡ κάθαρση τῆς καρδιᾶς καὶ ὁ φωτισμὸς τοῦ νοῦ, γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς γνώσης τοῦ Θεοῦ. Ὁ διάλογος μεταξὺ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καὶ τοῦ σχολαστικοῦ καὶ οὐνίτη Βαρλαὰμ εἶναι χαρακτηριστικὸς καὶ δείχνει τὴν διαφορά.

Ἀπόκλισις ἐκ τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας

Συνέπεια ὅλων τῶν ἀνωτέρω εἶναι ὅτι στὸν Παπισμὸ ἔχουμε ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία. Ἐνῶ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δίνεται μεγάλη σημασία στὴν θέωση, ποὺ συνίσταται στὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό, διὰ τῆς ὁράσεως τοῦ ἀκτίστου Φωτός, ὁπότε οἱ θεούμενοι συνέρχονται σὲ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ ὁριοθετοῦν ἀσφαλῶς τὴν ἀποκαλυπτικὴ ἀλήθεια σὲ περιπτώσεις συγχύσεως, ἐν τούτοις στὸν Παπισμὸ δίνεται μεγάλη σημασία στὸν θεσμὸ τοῦ Πάπα, ὁ ὁποῖος Πάπας ὑπέρκειται ἀκόμη καὶ αὐτῶν τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Σύμφωνα μὲ τὴν λατινικὴ θεολογία “ἡ αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει τότε μόνον, ὅταν στηρίζεται καὶ ἐναρμονίζεται μὲ τὴν θέληση τοῦ Πάπα. Σὲ ἀντίθετη περίπτωση ἐκμηδενίζεται”. Ὁ Ἐπίσκοπος Μαρὲ ἔγραψε: “Θὰ ἦταν πιὸ ἀκριβεῖς οἱ ρωμαιοκαθολικοὶ ἂν ἐκφωνώντας τὸ “Πιστεύω” ἔλεγαν: “καὶ εἰς ἕνα Πάπαν” παρὰ νὰ λένε: “καὶ εἰς μίαν... Ἐκκλησίαν”1. Ἐπίσης, “ἡ σημασία καὶ ὁ ρόλος τῶν Ἐπισκόπων μέσα στὴν ρωμαϊκὴ Ἐκκλησία δὲν εἶναι παρὰ ἁπλὴ ἐκπροσώπηση τῆς παπικῆς ἐξουσίας, στὴν ὁποία καὶ οἱ ἴδιοι οἱ Ἐπίσκοποι ὑποτάσσονται, ὅπως οἱ ἁπλοὶ πιστοί”. Στὴν παπικὴ ἐκκλησιολογία οὐσιαστικὰ ὑποστηρίζεται ὅτι “ἡ ἀποστολικὴ ἐξουσία ἐξέλιπε μὲ τοὺς Ἀποστόλους καὶ δὲν μετεδόθη στοὺς διαδόχους τους Ἐπισκόπους. Μονάχα ἡ παπικὴ ἐξουσία τοῦ Πέτρου, ὑπὸ τὴν ὁποίαν βρίσκονταν ὅλοι οἱ ἄλλοι, μετεδόθη στοὺς διαδόχους τοῦ Πέτρου, δηλαδὴ στοὺς Πάπες” 2. Ἀκόμη καὶ οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι ἔχουν τὴν ἀξία, ποὺ τοὺς παραχωρεῖ ὁ Πάπας τῆς Ρώμης, διότι «δὲν εἶναι οὔτε μποροῦν νὰ εἶναι ἄλλο πρᾶγμα παρὰ συνέδρια τοῦ

Χριστιανισμοῦ, ποὺ συγκαλοῦνται ὑπὸ τὴν αὐθεντία καὶ τὴν ἐξουσία καὶ τὴν προεδρία τοῦ Πάπα». Ὅταν βγῆ ὁ Πάπας ἀπὸ τὴν αἴθουσα τῆς συνεδρίασης λέγοντας: «Δὲν βρίσκομαι πλέον ἐκεῖ μέσα», παύει ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος νὰ ἔχη κῦρος. «Οἱ ὅροι τῆς Συνόδου ἐπίσης δὲν ἔχουν καμμιὰ ἀξία, ἂν δὲν ἐγκριθοῦν καὶ δὲν ἐπικυρωθοῦν ἀπὸ τὸν Πάπα, ὁ ὁποῖος καὶ θὰ τοὺς ἐπιβάλη μὲ τὴν αὐθεντία του στοὺς πιστούς»3. Μέσα σὲ αὐτὴν τὴν προοπτικὴ ὑποστηρίζεται ἀπὸ τὴν παπικὴ “Ἐκκλησία” ὅτι ὅλες οἱ Ἐκκλησίες τῆς Ἀνατολῆς εἶναι διϊστάμενες καὶ ἔχουν ἐλλείψεις, ἆρα κατ᾽ οἰκονομίαν μᾶς δέχονται σὲ κοινωνία, καὶ βέβαια κατ᾽ οἰκονομίαν μᾶς δέχονται ὡς ἀδελφάς Ἐκκλησίας, ἐπειδὴ αὐτὴ (ἡ Παπικὴ «Ἐκκλησία») αὐτοθεωρεῖται ὡς μητέρα Ἐκκλησία καὶ ἐμᾶς μᾶς θεωροῦν θυγατέρες Ἐκκλησίες.

Τὸ Βατικανὸ εἶναι κράτος καὶ ὁ ἑκάστοτε Πάπας εἶναι ὁ ἡγέτης τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ. Πρόκειται γιὰ μία ἀνθρωποκεντρικὴ ὀργάνωση, γιὰ μία ἐκκοσμίκευση καὶ μάλιστα θεσμοποιημένη ἐκκοσμίκευση. Τὸ Κράτος τοῦ Βατικανοῦ ἱδρύθηκε τὸ 755 μ.Χ. ἀπὸ τὸν Πιπίνο τὸν Βραχύ, πατέρα τοῦ Καρλομάγνου καὶ στὴν ἐποχή μας ἀναγνωρίσθηκε τὸ 1929 ἀπὸ τὸ Μουσολίνι. Εἶναι σημαντικὴ ἡ αἰτιολογία τῆς ἀνακηρύξεως τοῦ Παπικοῦ Κράτους, ὅπως τὸ ὑποστήριξε ὁ Πίος ΙΑ´: “Ὁ ἐπὶ τῆς γῆς ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ δὲν δύναται νὰ εἶναι ὑπήκοος ἐπιγείου κράτους”. Ὁ Χριστὸς ἦταν ὑπήκοος ἐπιγείου κράτους, ὁ Πάπας δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι! Ἡ παπικὴ ἐξουσία συνιστᾶ θεοκρατία, ἀφοῦ ἡ θεοκρατία ὁρίζεται ὡς ταύτιση κοσμικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας σὲ ἕνα πρόσωπο. Σήμερα θεοκρατικὰ κράτη εἶναι τὸ Βατικανὸ καὶ τὸ Ἰράν.

Τὸ Βατικανὸν εἶναι Κράτος

Εἶναι χαρακτηριστικὰ τὰ ὅσα ὑποστήριξε στὸν ἐνθρονιστήριο λόγο του ὁ Πάπας Ἰννοκέντιος Γ´ (1198–1216): “Αὐτὸς ποὺ ἔχει τὴ νύμφη εἶναι ὁ νυμφίος. Ἀλλὰ ἡ νύμφη αὐτὴ (ἡ Ἐκκλησία) δὲ συνεζεύχθη μὲ κενὰ τὰ χέρια, ἀλλὰ πρόσ φερε σὲ μένα ἀσύγκριτη πολύτιμη προῖκα, δηλ. τὴν πληρότητα τῶν πνευματικῶν ἀγαθῶν καὶ τὴν εὐρύτητα τῶν κοσμικῶν, τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴν ἀφθονία ἀμφοτέρων... Σὰ σύμβολα τῶν κοσμικῶν ἀγαθῶν μοῦ ἔδωσε τὸ Στέμμα, τὴ Μίτρα ὑπὲρ τῆς Ἱερωσύνης, τὸ Στέμμα γιὰ τὴ βασιλεία καὶ μὲ κατέστησε ἀντιπρόσωπο Ἐκείνου, στὸ ἔνδυμα καὶ στὸ μηρὸ τοῦ ὁποίου γράφτηκε: ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλέων καὶ Κύριος τῶν κυρίων”. Ἑπομένως, ὑπάρχουν μεγάλες θεολογικὲς διαφορές, οἱ ὁποῖες καταδικάσθηκαν ἀπὸ τὴν Σύνοδο ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου καὶ στὴν Σύνοδο ἐπὶ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὅπως φαίνεται καὶ στὸ “Συνοδικὸ τῆς Ὀρθοδοξίας”. Ἐπὶ πλέον καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ Τοπικὲς Σύνοδοι μέχρι τὸν 19ο αἰώνα καταδίκαζαν ὅλες τὶς πλάνες τοῦ Παπισμοῦ. Τὸ πράγμα δὲν θεραπεύεται οὔτε βελτιώνεται ἀπὸ κάποια τυπικὴ συγγνώμη, ποὺ θὰ δώση ὁ Πάπας γιὰ ἕνα ἱστορικὸ λάθος, ὅταν οἱ θεολογικὲς ἀπόψεις του εἶναι ἐκτός τῆς Ἀποκαλύψεως καὶ ἡ Ἐκκλησιολογία κινεῖται σὲ ἐσφαλμένο δρόμο, ἀφοῦ μάλιστα ὁ Πάπας παρουσιάζεται ὡς ἡγέτης τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου, ὡς διάδοχος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου καὶ βικάριος – ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴν γῆ, ὡσὰν ὁ Χριστὸς νὰ ἔδωσε τὴν ἐξουσία του στὸν Πάπα καὶ Ἐκεῖνος ἀναπαύεται εὐδαίμων στοὺς Οὐρανούς».

Αἱ πλάναι τῶν Παπῶν

Ὑποσημειώσεις: 1. Παύλου Μπάλλεστερ Κουβαλιέρ, Γιατὶ ἐγκατέλειψα τὸν Παπισμό, μετάφρ. Βασ. Μουστάκη, εἰς Κιβωτός, ἀπάνθισμα, ἐκδ. Παπαδημητρίου, Ἀθήνα 1991, σελ. 389–390. 2. ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 390. 3. ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 390.

«ΠΤΑΙΟΥΝ ΤΑ ΜΑΝΤΡΟΣΚΥΛΑ»

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ἐκκλησιολογίας, ἱστορίας κ.λπ.». Ἐπειδὴ δὲ πολλὲς φορὲς ἀκούω ἢ διαβάζω τέτοια σχόλια γιὰ τὰ κείμενά μου ἀπὸ τοὺς ἴδιους κύκλους, σὲ μιὰ στιγμὴ πίστευσα ὅτι τὰ γράφουν αὐτὰ ἀγοραῖοι καὶ ἄγευστοι ἐπιστημονικῆς γνώσεως, γρήγορα ὅμως διεπίστωσα ὅτι ἡ γενικότητα καὶ ἀοριστολογία εἶναι καρπὸς ὑπουλότητας καὶ διαθέσεως ἐμμονῆς στὴν πλάνη καὶ τὸ ψεῦδος. Αὐτὴ ἡ μέθοδος ἀκολουθεῖται καὶ στὸν «κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος», θεολογικὸ Διάλογο. Θὰ χαρῶ, συνεπῶς, καὶ θὰ βοηθηθῶ σημαντικά, ἂν ἀναιρέσουν τὶς παραπομπές μου καὶ παρουσιάσουν στοιχεῖα ἀντίθετα τῶν ὅσων ἔγραψα. Ἐπειδὴ δὲ ἀσχολοῦμαι μὲ σοβαρὰ ἐπιστημονικὰ θέματα, παρότι διαθέτω πληθώρα στοιχείων, καὶ μάλιστα ἀρχειακῶν ἀπέφυγα νὰ προσθέσω στὸ ἄρθρο μου ἀναφορὲς καὶ ὑπαρκτὰ στοιχεῖα γιὰ τὴ στάση τοῦ Βατικανοῦ ἔναντι τοῦ Ἰταλικοῦ Φασιμοῦ καὶ τοῦ γερμανικοῦ Ναζισμοῦ (οἱ ἴδιοι οἱ ἰταλογερμανοὶ παρουσιάζουν στὰ σχολικὰ βιβλία φωτογραφίες «καθολικῶν» κληρικῶν, ποὺ χαιρετοῦν φασιστικὰ τὶς φασιστοναζιστικὲς Ἀρχές τους) καὶ περιορίσθηκα στὰ ἐν Ἑλλάδι συμβάντα, ἀπαντώντας σὲ ὀρθοδόξους πιστούς, ποὺ μοῦ ἐζήτησαν σχετικὴ πληροφόρηση. Δὲν μποροῦσα λοιπόν, ἔστω γιὰ λόγους διπλωματίας ἢ καὶ ἰδιοτελείας νὰ ἀποφύγω τὴν μέθοδο, μὲ τὴν ὁποία ἔχω ἐκ νεόητός μου ταυτισθεῖ, δηλαδὴ τὴν καθαρὰ ἐπιστημονική. Ἐξ ἄλλου, δὲν ἀπέρριψα συλλήβδην τὸν ρωμαιοκαθολικὸ κόσμο τῆς Ἑλλάδος καὶ ἐκτὸς αὐτῆς. Ἔγραψα: «Δὲν ἀπορρίπτουμε φυσικά, ὅλο τὸν ρωμαιοκαθολικὸ κόσμο, διότι ὑπάρχουν σ᾽ αὐτὸν κάποια ἐλεύθερα πνεύματα, ποὺ διαφωνοῦν μὲ τὸ παπικὸ κέντρο (κράτος)». Καὶ εἶχα ὑποχρέωση νὰ τὸ πράξω αὐτὸ λόγῳ τῶν ἐμπειριῶν, ποὺ ἀπέκτησα στὰ χρόνια τῶν ἐν Γερμανίᾳ (Βόννῃ καὶ Κολωνίᾳ) σπουδῶν μου. Σὲ μία δημόσια συζήτηση – θεολογικὸ διάλογο στὴν πόλη Μύνστερ ὁ μακαρίτης συνάδελφος Βασίλειος Στογιάννος καὶ ἐγὼ (νεαροὶ τότε μεταπτυχιακοί), μὲ δύο «ρωμαιοκαθολικοὺς» καθηγητάς, (τὸν ἱστορικὸ J. REMMERS καὶ ἕνα κανονολόγο, ποὺ δὲν ἐνθυμοῦμαι τώρα τὸ ὄνομά του), ἀκούσαμε στὸ διάλειμμα «unter vier AUGEN» (ἰδιαιτέρως) νὰ μᾶς λέγουν ὁ μὲν πρῶτος, ὅτι οὐδεὶς ἐχέφρων ρωμαιοκαθολικὸς δέχεται σήμερα τὰ περὶ παπικοῦ πρωτείου καὶ ἀλαθήτου δόγματα. Διδακτικότερος ὅμως γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους ἦταν ὁ Κανονολόγος, ποὺ μᾶς εἶπε τὰ ἑξῆς: «Παρακολουθῶ μὲ ἐνδιαφέρον τὴ μάχη, ποὺ δίνετε γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς πίστεώς σας. Ὁμοιάζετε ὅμως μὲ δύο σκυλάκια, ποὺ γαυγίζουν, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ δαγκώσουν, διότι πίσω σας τὰ “μαντρόσκυλά” σας εἶναι ξεδοντιασμένα»! Ὁ Καθηγητὴς εἶχε δίκιο. «Φταῖνε τὰ μαντρόσκυλά μας», ποὺ ἀντὶ νὰ μᾶς προστατεύουν, μᾶς παραδίδουν στοὺς ἐπιβουλευομένους τὴν πίστη μας. (πρβλ. Πράξ. 20, 29 – 30).

9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΝΕΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

νοηθῆ πλήρως, ὅτι ὁ ἀπὸ κοινοῦ παγχριστιανικὸς ἑορτασμὸς τοῦ ῾Αγίου Πάσχα δὲν ἀπετέλεσε ποτὲ ἐσωτερικὸ ποιμαντικὸ πρόβλημα τῆς ῾Αγιωτάτης ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ἀλλὰ προέκυψε σαφῶς ἀπὸ τὴν Οἰκουμενικὴ Κίνησι ἐντεῦθεν τοῦ 1920· αὐτὴ βλέπει, ὅτι —μέσῳ σταθερῶν πρακτικῶν βημάτων— ἐπιτυγχάνεται ἡ ἐξωτερικὴ (ὁμοσπονδιακὴ) ἑνότης τῶν διϊσταμένων Χριστιανῶν καὶ τοιουτοτρόπως προκαλεῖται στὸν κόσμο ἡ ψευδαίσθησις μιᾶς κοινῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας, παρὰ τὶς ὑφιστάμενες ἀκόμη ἀγεφύρωτες δογματικὲς διαφορές. Δύο ἔτη μετὰ τὴν ἀνωτέρω ᾿Εγ κύκλιο, ἕνα Δελτίο Τύπου τοῦ “Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν ᾿Εκκλησιῶν” (“Π.Σ.Ε.”) (24.3.1997), μὲ τίτλο “῾Η ἡμερομηνία τοῦ Πάσχα: ἡ ἐπιστήμη προσφέρει λύσι σὲ ἕνα ἀρχαῖο θρησκευτικὸ πρόβλημα”, ὑπογραμμίζει τὴν ἡγετικὴ συμβολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ αὐτοῦ ᾿Οργανισμοῦ τῆς Γενεύης, ἀλλὰ καὶ εὐρύτερα τῶν Οἰκουμενιστικῶν ᾿Οργανισμῶν, στὴν προώθησι τοῦ ζητήματος. • ῾Η ὀργάνωσι μιᾶς παγχριστιανικῆς συσκέψεως, ὅπως ἀναφέρει τὸ Δελτίο Τύπου, στὸ Χαλέπιο τῆς Συρίας (5–10.3.1997) ἀπὸ τὸ “Π.Σ.Ε.” καὶ τὸ “Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν Μέσης ᾿Ανατολῆς” (“Σ.Ε.Μ.Α.”) μὲ ἀντικείμενο τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα ἀπὸ τοῦ 2001 καὶ ἑξῆς, μᾶς δίδει τὴν εὐκαιρία νὰ προβοῦμε σὲ μίαν σύντομο ἱστορικὴ ἀναφορὰ σὲ μερικὲς πρόσφατες πτυχὲς τοῦ ζητήματος. 1. Εἶναι γνωστό, ὅτι μὲ τὸν πλέον ἐπίσημο τρόπο τὸ θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἀπὸ ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς ἐτέθη μὲ πρωτοβουλία τοῦ “Π.Σ.Ε.” καὶ τῆς Γραμματείας ἐπὶ τῆς ῾Ενότητος τῶν Χριστιανῶν τοῦ Βατικανοῦ, κατὰ τὸ ἔτος 1975 στὴν Ε´ Γενικὴ Συνέλευσι τοῦ “Π.Σ.Ε.” στὴν Ναϊρόμπι τῆς Κένυας (23.11 – 10.12.1975). (βλ. Βασιλείου Θ. Σταυρίδου, ῾Ιστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ἔκδοσις β´, σελ. 213-14, 223-24, 365-66, Θεσσαλονίκη 1984). 2. Τὸν ᾿Απρίλιο τοῦ 1994, ἐκπρόσωποι τῆς “Συνελεύσεως Εὐρωπαϊκῶν ᾿Εκκλησιῶν” (“Σ.Ε.Ε.”/ “Κ.Ε.Κ.”) (συμμετέχουν ὀρθόδοξοι καὶ προτεστάνται τῆς Εὐρώπης) καὶ τοῦ “Συμβουλίου Καθολικῶν ᾿Επισκοπικῶν Συνόδων Εὐρώπης” (“Σ.Κ.Ε.Σ.Ε.”/“C.C.E.E.”) συνῆλθαν στὸ Λεανυφάλου τῆς Οὑγγαρίας, γιὰ τὴν προετοιμασία καὶ ὀργάνωσι τῆς “Β´ Οἰκουμενικῆς Συναντήσεως ᾿Εκκλησιῶν Εὐρώπης” στὸ Γκρὰτς τῆς Αὐστρίας τὸν ᾿Ιούνιο τοῦ 1997. ῾Η προπαρασκευαστικὴ Μικτὴ ᾿Επιτροπὴ ἀσχολήθηκε ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ μὲ τὸ ζήτημα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μετὰ τὸ ἔτος 2001 καὶ ἔθεσε τοῦτο ὡς θέμα συζητήσεως στὴν “Οἰκουμενικὴ Συνάντησι” τοῦ Γκράτς. (βλ. ἐφημερ. “Καθολική”, ἀριθ. 2744/ 21.6. 1994, σελ. 1). 3. Μετὰ ἀπὸ πέντε μῆνες (1– 4.9.1994), πραγματοποιήθηκε στὸ Φανάρι ἡ “Β´ Σύναξις τῆς ἐν ἐνεργείᾳ ῾Ιεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου”. ῾Ο Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας κ. Στυλιανὸς κατέκλεισε τὴν Εἰσήγησί του “Λειτουργικὰ προβλήματα ἐν τῇ Διασπορᾷ”, μὲ τὴν ἑξῆς χαρακτηριστικὴ ἀποστροφή: “Κατακλείοντες, θὰ ἔπρεπεν ἴσως ἐκ τοῦ ὅλου κύκλου τῶν ἐν τῇ Διασπορᾷ λειτουργικῶν προβλημάτων, νὰ ὑπενθυμίσωμεν ἐνταῦθα ἰδιαιτέρως τὸ συνεχῶς μετὰ ηὐξημένου ἐνδιαφέροντος ἐπανατιθέμενον αἴτημα τῶν ἀποδήμων διὰ κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα μετὰ τῶν λοιπῶν Χριστιανῶν, ὅπερ διὰ τοῦτο καὶ ἀποβαίνει ἰδιαιτέρας ποιμαντικῆς ἀνάγκης ζήτημα. Τὸ κατ᾿ ἀρχὴν δικαιώτατον καὶ ἱερὸν τοῦτο αἴτημα, ἀπασχολεῖ ζωηρῶς τὸ πλῆθος καὶ τῶν ᾿Ορθοδόξων ἐν τῇ Διασπορᾷ πιστῶν, ὡς ἐκ τοῦ λόγου ὅτι, ζῶντες οὗτοι ὡς μειονότης ἐν μέσῳ πολυανθρώπων καὶ συμπαγῶν κοινωνιῶν ἑτεροδόξων χριστιανῶν, ἀπὸ κοινοῦ ἑορταζόντων τὸ Πάσχα, ὄχι μόνον αἰσθάνονται περιθωριοποιούμενοι ἤ καὶ πλήρως ἀποκεκομμένοι, ἀλλὰ καὶ ὑφίστανται ὀδυνηρὰς πολλάκις πρακτικὰς συνεπείας εἰς τὰς ἐπαγγελματικάς, κοινωνικὰς καὶ ἄλλας σχέσεις των ἐν γένει. Καὶ πρέπει νὰ λεχθῇ ἐνταῦθα ἀπεριφράστως ὅτι εἶναι αὐτόχρημα τραγελαφικὸν τὸ γεγονὸς ὅτι, τὴν μὲν Κυριακὴν ἡμέραν τῆς ἑβδομάδος —ἥτις εἶναι τὸ ἐπαναλαμβανόμενον ἀντίγραφον τῆς μοναδικῆς ἡμέρας τῆς

Γ Ι ΑΤ Ι Ζ Η Σ ;

᾿Αναστάσεως— δεχόμεθα νὰ ἑορτάζωμεν ἀπὸ κοινοῦ μετὰ πάντων τῶν ἑτεροδόξων, τῶν ἀλλοθρήσκων, ἀκόμη δὲ καὶ τῶν ἀθέων, αὐτὴν δὲ ταύτην τὴν ἡμέραν τῆς ᾿Αναστάσεως, ἥτις ἀποτελεῖ καὶ τὸ "πρωτότυπον", οὕτως εἰπεῖν, νὰ ἀρνούμεθα νὰ ἑορτάσωμεν ἀπὸ κοινοῦ”. (Περιοδ. “᾿Εκκλησία”, ἀριθ. 2/1.2. 1995, σελ. 76· βλ. καὶ περιοδ. “᾿Επί σκεψις”, ἀριθ. 509/30.9.1994, σελ. 3–12). 4. Τὸν ἴδιο μῆνα (14–19.9.1994), συνῆλθε στὸ Βουκουρέστι τῆς Ρουμανίας ἡ ᾿Εκτελεστικὴ ᾿Επιτροπὴ τοῦ “Π.Σ.Ε.”, ἡ ὁποία ἀπεφάσισε, μεταξὺ ἄλλων, ὅπως τὸ Τμῆμα “Πίστις καὶ Τάξις” καὶ ἡ Γραμματεία ἐπὶ τῆς Λατρείας καὶ τῆς Πνευματικότητος “μελετήσουν ἐκ νέου τὸ θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα”, μάλιστα δὲ ὁ Γενικὸς Γραμματεὺς τοῦ “Π.Σ.Ε.” Δρ Κ. Ρέϊζερ πρότεινε ὅτι πρέπει νὰ σχεδιασθῆ μία σειρὰ “εὐκαιριῶν γιὰ κοινὴ μαρτυρία καὶ ἑορτασμό, ἐκ κινώντας ἀπὸ τὴν ῾Εβδομάδα Προσευχῆς τὸν ᾿Ιανουάριο τοῦ 2000 καὶ διὰ τῆς Πεντηκοστῆς καὶ τῶν Χριστουγέννων νὰ φθάσωμε στὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα τὸ ἔτος 2001”. (περιοδ. “᾿Ενημέρωσις”, Ι-1994/9, σελ. 6 καὶ περιοδ. “MECC News – Report”, Νο 11-12/November – December 1994, p. 4). 5. Μετὰ ἀπὸ δύο μῆνες (15– 20.11.1994) συνῆλθε στὴν Λεμεσὸ τῆς Κύπρου ἡ ΣΤ´ Γενικὴ Συνέλευσις τοῦ “Συμβουλίου ᾿Εκκλησιῶν Μέσης ᾿Ανατολῆς” (“Σ.Ε.Μ.Α.”) καὶ στὰ πλαίσια τῶν δραστηριοτήτων τοῦ Τμήματος “Πίστις καὶ ῾Ενότης” συζητήθηκε τὸ θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, τελικῶς δὲ ἐγκρίθηκε σχετικὸ μήνυμα τοῦ Πάπα ᾿Ιωάννου Παύλου Β´. ᾿Εκ μέρους τοῦ Βατικανοῦ, ὁ Καρδινάλιος ᾿Εδουάρδος Κάσσιντυ, Πρόεδρος τοῦ Ποντιφικίου Συμβουλίου γιὰ τὴν προώθησι τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος, “πρότεινε συνάντηση τῶν Προκαθημένων τῶν ᾿Εκκλησιῶν κατὰ τὸ ἔτος 2000 μὲ σκοπὸ τὴ λήψη ἀποφάσεως γιὰ κοινὴ ἡμερομηνία ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα καὶ γιὰ ἐργασία γιὰ τὴ χριστιανικὴ ἑνότητα”. ᾿Επίσης ὁ Γενικὸς Γραμματεὺς τοῦ “Π.Σ.Ε.” Δρ Κ. Ρέϊζερ ὡμίλησε σχετικῶς καὶ “ἐξέφρασε τὴν εὐχὴ τὸ ἔτος 2001” “νὰ γίνει αἰτία ἐξευρέσεως κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ τῆς ᾿Αναστάσεως τοῦ Κυρίου”. (βλ. περιοδ. “᾿Απόστολος Βαρνάβας” Κύπρου, Μάρτιος 1995, σσ. 120 –130· περιοδ. “᾿Ενημέρωσις”, Ι– 1994/11–12, σσ. 3–4· ἐφημερ. “Καθολική”, ἀριθ. 2765/17.1.1995, σελ. 1· περιοδ. “Πάνταινος” ᾿Αλεξανδρείας, ᾿Οκτώβριος – Δεκέμβριος 1994, σελ. 29· περιοδ. “MECC News - Report”, Νο 11–12/November – December 1994, p. 9· περιοδ. “Ecumenical News International” – Bulletin, Νο 6/21.11.1994, p. 15–17). 6. Εἶναι προφανές, ὅτι ἡ σχετικὴ ᾿Εγκύκλιος τῶν Οἰκουμενιστῶν τοῦ Φαναρίου (150/420/26.5.1995) μετὰ παρέλευσι ἕξι μηνῶν ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω διεργασίες δὲν ἔπεσε ὡς κεραυνὸς ἐν αἰθρίᾳ, οὔτε ἔφερε στὸ φῶς ἕνα ἐνδο-ορθόδοξο ζήτημα, ἀλλὰ ἀποτελεῖ “ὁδηγία” τῶν διπλωματῶν Οἰκουμενιστῶν τῆς Γενεύης, τοῦ Βατικανοῦ καὶ τοῦ Φαναρίου, οἱ ὁποῖοι σύρουν τὴν ᾿Ορθοδοξία σὲ νέα σχίσματα καὶ τραγωδίες. • ῾Επομένως, καὶ ἐν κατακλεῖδι, προκαλεῖ τοὐλάχιστον ἔκπληξι, ἡ ἑξῆς δήλωσις μαχητικοῦ ἀρθρογράφου, ἡ ὁποία ἀφορᾶ τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστάς, τοὺς σπεύδοντας στὴν ἐφαρμογὴ τοῦ κοινοῦ Πάσχα: “῾Ωστόσο καὶ συγκρατούμεθα νὰ χρησιμοποιήσουμε, τό γε νῦν ἔχον, τοὺς ἁρμόζοντας ἁγιογραφικούς, ἱεροκανονικοὺς καὶ ἁγιοπατερικοὺς χαρακτηρισμοὺς περὶ τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν “κοινωνούντων ἐκείνοις” Οἰκουμενιστῶν... ῞Οταν χρειασθῆ, θὰ τὸ κάνουμε καὶ αὐτό, πιστεύοντας ὅτι θὰ βοηθήσουμε καὶ προλάβουμε κάποιους ἀνυπόπτους ᾿Ορθοδόξους νὰ εὑρεθοῦν ἀπαγόμενοι ἀπὸ τοὺς θεωρουμένους ποιμένες τους στὴν ἑτεροδοξία καὶ αἵρεση... ἀνίδεοι”. (῾Αγιορείτου Μοναχοῦ Νικοδήμου [Μπιλάλη], “Καὶ ἀλλαγὴ Πασχαλίου;”, ἐφημερ. “᾿Ορθόδοξος Τύπος”, ἀριθ. 1163/1.3.1996, σελ. 4)».

Πρὸς Συλλείτουργον Πάπα – Οἰκ. Πατριάρχου Ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω προκύπτει ὅτι: 1ον) αἱ πρωτοβουλίαι τοῦ Βατικανοῦ ὡς εἶναι αἱ ἡμέραι οἰκουμενιστικῆς προσευχῆς ὑπὲρ διαφόρων ζητημάτων ἀποβλέπουν μακροπροθέσμως εἰς τὴν ἄμβλυνσιν τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος μὲ τὴν συμμετοχὴν Ἀρχιερέων καὶ Θεολόγων εἰς τὰς οἰκουμενιστικὰς αὐτὰς προ-

σευχὰς μὲ τελικὸν σκοπὸν τὴν ὑλοποίησιν τῶν στόχων τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου. Καὶ ἕνας ἐξ αὐτῶν (τῶν στόχων) εἶναι ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα. 2ον) Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἐνεργεῖ ὡς «παράρτημα» – «προτεκτορᾶτον» τοῦ Βατικανοῦ ὑλοποιῶντας τὰς ἀποφάσεις τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου ἀλλὰ καὶ τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν ἢ Αἱρέσεων. Σήμερον διαπιστώνοντες τὴν παρακμὴν τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τὴν μὴ ἐνασχόλησίν του μὲ ἐκκλησιαστικὰ καὶ πνευματικὰ θέματα ἐξ αἰτίας τῆς μεγάλης οἰκονομικῆς κρίσεως καὶ τῶν προβλημάτων τῶν προερχομένων ἐξ αὐτῆς, αἱ κεφαλαὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου πιστεύουν ὅτι εἶναι ἡ κατάλληλος εὐκαιρία, διὰ νὰ προωθοῦν τὰ σχέδια Βατικανοῦ –ΠΣΕ– Φαναρίου διὰ τὸν κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα μετὰ τῶν πλανεμένων Χριστιανῶν. Ἡ συμφωνία ἢ καλλίτερον τὸ προσύμφωνον τοῦ Σεβ. Γερμανίας μετὰ τοῦ τοπικοῦ Παπικοῦ «Ἐπισκόπου», τὸ ὁποῖον ὁ «Ο.Τ.» ἔφερεν εἰς τὴν δημοσιότητα ἀποκαλύπτει τὰ «κρυφὰ σχέδια» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐν μέσῳ βαθυτάτης οἰκονομικῆς, πολιτικῆς, κοινωνικῆς καὶ πολιτιστικῆς κρίσεως εἰς τὴν Ἑλλάδα. Ὅταν ὁ Ἁγιορείτης Μοναχὸς Νικόδημος Μπιλάλης εἶχε γράψει τὸ ἐπικριτικὸν ἄρθρον εἰς τὸν «Ὀρθόδοξον Τύπον» διὰ τὸν κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα μετὰ τῶν αἱρετικῶν χριστιανῶν εἶχεν ἐπικριθῆ ἀπὸ τὸ περιοδικὸν «Ὀρθόδοξος Ἐνημέρωσις». Ἔγραψε τὸ περιοδικόν:

«῏Αραγε ἔχει ἐπίγνωσι ὁ συμπαθὴς ἀρθρογράφος τοῦ τί λέγει; • Πότε “θὰ χρειασθῆ” τελικῶς ἡ βοήθειά του, γιὰ τὴν ἀποτροπὴ τῆς ἀπαγωγῆς τῶν “ἀνίδεων” “στὴν ἑτεροδοξία καὶ αἵρεση”, ὅταν ληφθῆ ὑπ᾿ ὄψιν —καὶ τὸ γνωρίζει λίαν καλῶς— ὅτι οἱ “θεωρούμενοι ποιμένες” τῶν “ἀνυπόπτων ᾿Ορθοδόξων” ἔχουν πρὸ πολλοῦ παύσει νὰ εἶναι ᾿Ορθόδοξοι μὲ τὴν ἀποδοχὴ ἐκ μέρους των καὶ τὴν συνεχῆ διακήρυξι πληθύος αἱρετικῶν δοξασιῶν, ἔναντι τῶν ὁποίων τὸ ζήτημα τοῦ κοινοῦ Πάσχα κυριολεκτικῶς ὠχριᾶ;». Ὁ «Ο.Τ.» πιστεύει ὅτι ἦλθε ἡ ὥρα τοῦ κάθε Ἁγιορείτου καὶ μὴ μοναχοῦ νὰ ὑψώσουν «λάβαρα ἀντιστάσεως», πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, διὰ νὰ «ἀποτραπῆ ἡ ἀπαγωγὴ κάποιων ἀνυπόπτων καὶ ἀνίδεων Ὀρθοδόξων νὰ εὑρεθοῦν στὴν ἑτεροδοξία καὶ στὴν αἵρεση». Διότι τὸ οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον διακηρύσσει ὅτι: 1ον) Ὅλαι αἱ «Ἐκκλησίαι» σώζουν καὶ ἐκφράζουν τὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως ὡς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. 2ον) Ὁ Πάπας εἶναι Ἁγιώτατος Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, ἐνῶ εἶναι Ἀρχηγὸς κράτους μὴ ἔχων σχέσιν μὲ τὴν Ἐκκλησίαν. 3ον) Ἀναγνωρίζονται τὰ μυστήρια τῶν αἱρετικῶν ὡς τὸ Βάπτισμα τῶν Παπικῶν. 4ον) Εἴμεθα τέκνα ἑνὸς Θεοῦ κατὰ τὰ πρότυπα τοῦ Μεγάλου Ἀρχιτέκτονος τοῦ Σύμπαντος, τῶν Μασόνων κ.λπ. Πιστεύομεν ὅτι τώρα ἀπαιτεῖται δυναμικὴ ἀντίδρασις (μὲ ἐπιχειρήματα, ἀρθρογραφίαν, διαφωτιστικὰς ὁμιλίας κ.λπ.), διὰ νὰ ματαιωθοῦν τὰ σχέδια τοῦ Βατικανοῦ, τοῦ ΠΣΕ καὶ τοῦ Φαναρίου. Κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα δὲν ἠμπορεῖ νὰ ὑπάρξη, ἐὰν τὸ Βατικανὸν δὲν ἀποκηρύξει τὰς πλάνας του καὶ τὰς αἱρέσεις του καὶ ἐὰν ὁ Πάπας δὲν ἀποκηρύξει τὰς θέσις του ὅτι εἶναι τοποτηρητὴς τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν γῆν, ἀλάθητος καὶ ἄρα ἡμίθεος κ.λπ. Ἐὰν τὸ Βατικανὸν καὶ ὁ Παπισμός του δὲν ἀποκηρύξει ὅλας τὰς αἱρέσεις του, θὰ εἶναι ὡς οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ τὰς νομιμοποιοῦν καὶ νὰ ἀποδέχωνται τὴν αἵρεσιν εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα προϋποθέτει καὶ Συλλείτουργον μεταξὺ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ τοῦ Πάπα. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι εἰς μίαν τοιαύτην περίπτωσιν θὰ ἔχωμεν καὶ κοινὸν ποτήριον, ἄνευ τῆς ἀποκηρύξεως ὑπὸ τοῦ παπισμοῦ τῶν αἱρέσεων, τῶν κακοδοξιῶν του καὶ τῆς διαστρεβλώσεως τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν διδαχῶν τῶν Ἀποστόλων. Θὰ παρακολουθήσουν τὰς ἐξελίξεις οἱ Καθηγούμενοι Ἱερῶν Μονῶν, οἱ ἀντιοικουμενισταὶ Μητροπολῖται, οἱ Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι, ὁ ἔντιμος κλῆρος καὶ ὁ πιστὸς λαὸς ἄνευ ἀντιδράσεως; Θέτομεν τὸ ἐρώτημα, διότι εἰς ἄλλας ἐποχὰς (πρὶν μερικὰς δεκαετίας) θεολόγοι, καθηγηταὶ Πανεπιστημίων, τὸ Ἅγιον Ὄρος κ.λπ. ἀντέδρων δυναμικῶς ὑπερασπιζόμενοι τὰ δόγματα τῆς Πίστεως καὶ τὴν Ἀλήθειαν τῆς Ἐκκλησίας.

Γ. ΖΕΡΒΟΣ

Καταστροφή εἰς κοιμητήριον ἀπό «εἰσβολήν» ἱεροσύλων

Ἕνα διαχρονικὸν βιβλίον τοῦ µακαριστοῦ Γέροντος π. Χαραλάµπους Βασιλοπούλου πολὺ διδακτικὸν καὶ ὠφέλιµον γιὰ ὅλους. Ἐκδόσεις «Ὀρθοδόξου Τύπου» Κάνιγγος 10, α´ ὄροφ. 106 77 Ἀθῆναι, Τηλ. 210–38 16 206 ΤΕΛΕΦΑΞ 210–38 28 518 Τιµᾶται 1,70€

«Εἰσβολή» ἱεροσύλων εἰς τό κοιμητήριον τοῦ Ριζομύλου Μαγνησίας προεκάλεσε μεγάλας καταστροφάς εἰς τάφους. Συμφώνως πρός τήν ἠλεκτρονικήν ἐφημερίδα «taxydromos.gr»:

«Οἱ δράστες ποὺ πέρασαν τὸ προηγούμενο βράδυ ἀπὸ τὸ κοιμητήριο τοῦ χωριοῦ ἄφησαν πίσω τους μεγάλες καταστροφές. Ἅρπαξαν ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν μνημάτων, 150 περίπου, ὅλα τὰ καντηλάκια ἀπὸ μπροῦτζο. Μάλιστα, στὴ μανία τους νὰ τὰ ἁρπάξουν, τὰ ξήλωναν μαζὶ μὲ κομμάτια μαρμάρων. Ἡ ἐνέργεια τῶν ἱερόσυλων προκάλεσε ἀναστάτωση στὸ χωριό. Οἱ συγγενεῖς τῶν νεκρῶν ἔσπευσαν μόλις πληροφορήθηκαν τὴν κλοπὴ ἀπὸ ὅλους τούς τάφους, ὥστε νὰ

ἀποκαταστήσουν τὶς ζημιές, δίνοντας νέες παραγγελίες γιὰ μάρμαρα καὶ καντηλάκια, μὲ ὅποιο κόστος συνεπάγεται γιὰ τοὺς ἴδιους. Γιὰ τὴν κλοπὴ τῶν καντηλιῶν ἀπὸ τὸ νεκροταφεῖο τοῦ Ριζομύλου ἐνημερώθηκε ἡ τοπικὴ Ἀστυνομία, ποὺ ξεκίνησε τὶς ἔρευνες. Σύμφωνα μὲ τὸν ἱερέα τοῦ χωριοῦ, τὸ νεκροταφεῖο εἶχε ἡσυχάσει τὰ δύο τελευταῖα χρόνια ἀπὸ συχνὲς εἰσβολὲς ἱερόσυλων, ποὺ ἅρπαζαν ἀπὸ τὸ χῶρο ὁ,τιδήποτε σὲ μπροῦτζο. Τὸ προηγούμενο χρονικὸ διάστημα τὰ κρούσματα κλοπῆς καντηλιῶν ἦταν συχνὰ καὶ κάθε φορά οἱ δράστες ἔκλεβαν 10-15 καντήλια. Ἡ εἰσβολὴ “ἁρπακτικῶν” τὶς πρῶτες πρωινὲς ὧρες χθὲς προκάλεσε σόκ, καθὼς δὲν ἔμεινε καντήλι σὲ κανέναν τάφο».

Ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον ὁ ὑπέρμαχος τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος Σεβ. Μητροπολίτης Μαρωνείας κυρὸς Δαμασκηνός

Ἐξεδήμησεν πρὸς Κύριον ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μαρωνείας καὶ Κομοτηνῆς κυρὸς Δαμασκηνὸς τὴν 6ην Νοεμβρίου εἰς ἡλικίαν 93 ἐτῶν. Ἦτο ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τῶν δικαίων τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἰς τὴν Θράκην. Κατήγγελλε διαρκῶς τὰς δραστηριότητας τῶν Τούρκων εἰς τὴν Θράκην. Ταυ-

τοχρόνως ἐλειτούργει ὡς εἰρηνοποιός – γεφυροποιὸς μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Μουσουλμάνων. Τὰ τελευταῖα ἔτη ἀντιμετώπιζε πολλὰ προβλήματα ὑγείας (ἀνεπάρκεια καρδίας, νεφρικὴ ἀνεπάρκεια κ.λπ.) καὶ εἰσήρχετο συχνὰ εἰς τὸ Νοσοκομεῖον. Τὴν τελευταίαν ἑβδομάδα εἰσήχθη ἐκ νέου εἰς πολὺ ἄσχημον κατάστασιν καὶ ἐκεῖ παρέδωκε τὸ πνεῦμα του πρὸς τὸν Κύριον. Ἐξελέγη Μητροπολίτης Μαρωνείας καὶ Κομοτηνῆς τὸ 1974, ἐνῶ ἀνηγορεύθη ἐπίτιμος διδάκτωρ τοῦ τμήματος ἱστορίας καὶ ἐθνολογίας τοῦ Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου ἐψάλη εἰς τὸν Καθεδρικὸν Ἱ. Ναὸν Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Κομοτηνῆς τὴν Πέμπτην 8ην Νοεμβρίου. Ἡ ταφή του ἔγινε εἰς τὸν προαύλιον χῶρον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, τὸν ὁποῖον εἶχεν ἀνεγείρει ὁ ἴδιος μὲ πολλούς κόπους καὶ προσπαθείας. Τοποτηρητὴς εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν ἀναλαμβάνει ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Διδυμοτείχου κ. Δαμασκηνός.

Ἡ ΔΙΣ διά τήν ὑπό ἔκδοσιν νέαν ἀστυνομικήν ταυτότητα

Ἡ Διαρκής Ἱ. Σύνοδος κατά τήν δευτέραν συνεδρίαν της διά τόν μῆνα Νοέμβριον ἠσχολήθη μεταξύ ἄλλων μέ τήν ὑπό ἔκδοσιν νέαν ἀστυνομικήν ταυτότητα. Συμφώνως πρός ἐνημερωτικόν δελτίον τύπου, ἐκδοθέν ὑπό τῆς ΔΙΣ τήν 6ην Νοεμβρίου: «Τὰ Μέλη τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου ἐνημερώθηκαν ἀπὸ ἔγγραφο τοῦ Ἀρχηγείου τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας, προκληθὲν ἀπὸ προγενέστερη Συνοδικὴ ἀλληλογραφία καὶ ἔκφραση ἀνησυχιῶν, περὶ τοῦ θέματος “Ἔκδοση νέου τύπου δελτίου ταυτότητας Ἑλλήνων πολιτῶν”. Τὸ Ἀρχηγεῖο τῆς Ἀστυνομίας καθησυχάζει τὴν Ἱερὰ Σύνοδο καὶ τοὺς πολίτες καὶ διαβεβαιώνει ὅτι σὲ ἐφαρμογὴ τῶν ἐντολῶν τοῦ Ὑπουργείου Δημοσίας Τάξεως καὶ

Προστασίας τοῦ Πολίτη: “1. …μέχρι σήμερα ἡ διαδικασία ἔκδοσης τῆς νέας ταυτότητας, δὲν ἔχει ρυθμιστεῖ νομοθετικὰ καὶ κατὰ συνέπεια δὲν ἔχει ληφθεῖ ὁριστικὴ ἀπόφαση, γιὰ τὸν τύπο καὶ τὰ βιομετρικὰ στοιχεῖα, ποὺ θὰ περιλαμβάνει. 2. Σὲ κάθε περίπτωση, τὸ νέου τύπου δελτίο ταυτότητας, θὰ πρέπει νὰ πληροῖ τὰ ἐλάχιστα χαρακτηριστικά ἀσφαλείας, σύμφωνα μὲ τὸν κανονισμὸ 2252/2004 τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, ὥστε νὰ ἀναγνωρίζεται καὶ σὰν ταξιδιωτικὸ ἔγγραφο, πλὴν ὅμως δὲν θὰ περιλαμβάνει ἠλεκτρονικὸ καὶ δακτυλικὸ ἀποτύπωμα καὶ δὲν θὰ ταυτίζεται μὲ τὴν κάρτα τοῦ πολίτη”».

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΑΜΠΡΟΥΛΙΑΣ (1926–2012)

Ρώτησαν ἕνα μοναχό· «Τί κάνεις ἐδῶ ποὺ μένεις»; Καὶ κεῖνος ἀπάντησε· «Φυλάγω τὸν τόπο». Δηλαδὴ τὸν ἐπιμελοῦμαι, τὸν φροντίζω, τὸν καλλιεργῶ, τὸν δενδροφυτεύω, τὸν ἐποπτεύω καὶ γενικὰ ἐνδιαφέρομαι γι᾽ αὐτόν. Τὸ σπουδαιότερο τὸν ἀξιοποιῶ πνευματικὰ καὶ τὸν ἁγιάζω. Γεωργῶ «τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ταῖς τῶν δακρύων μου ροαῖς». Τὴ στιχομυθία αὐτὴ καὶ τὸ νόημά της θυμᾶμαι, ὅταν σκέπτομαι τὸν ἀγαπητὸ σὲ ὅλους μας κύριο Γεώργιο Λαμπρούλια ἢ μπάρμπα–Γιῶργη, ὅπως συνήθως τὸν φωνάζαμε. Φύλαξε κατὰ κυριολεξία καὶ κατ᾽ ἄνθρωπο τὶς ἐγκαταστάσεις τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» στὴν Ν. Ἐρυθραία, φροντίζοντας σχολαστικὰ

Ὁ μπαρμπά Γιώργης ψάλλει δίπλα στόν π. Μᾶρκο στό ἐξωκκλήσι τοῦ Προφήτου Ἠλιού στήν Πεντέλη

γιὰ τὴ φύλαξή τους, διπλοκλειδώνοντας κάθε φορά, ἄσχετα ἂν ἤτανε μέρα ἢ νύχτα, τὶς ἐξώπορτες καὶ παραμένοντας χρόνια ὁλόκληρα ἄγρυπνος φύλακας καὶ ἐπιστάτης ἐπὶ 24ώρου βάσεως. Τὶς φύλαξε ὅμως καὶ πνευματικὰ καὶ κατὰ Θεόν. Διότι ἔζησε σὰν ἰδιότυπος μοναχός, ψάλλοντας στὶς ἀκολουθίες μὲ τοὺς σεβαστοὺς καὶ ἀλησμόνητους πατέρες Χαράλαμπο Βασιλόπουλο καὶ Μᾶρκο Μανώλη, ἀνάβοντας συγχρόνως τὰ καντήλια καὶ ἐκτελώντας χρέη νεωκόρου στὶς ἐκκλησίες, ποὺ λειτουργοῦσαν. «Ἕνας μοναχὸς προσευχόμενος» –καὶ ὁ μπάρμπα–Γιῶργος ἦταν ἰδιότυπος μοναχός, ὅπως προαναφέραμε, μὴ ἔχοντας νὰ ζηλέψει τίποτα ἀπὸ τοὺς μοναχοὺς τῶν Ἱερῶν Μονών– «εἶναι φρουρός, ποὺ φυλάττει ἀπυρόβλητο καὶ ἀπάτητο ἀπὸ τὸ Σατανᾶ καὶ τὶς δυνάμεις του τὸν τόπο, ὅπου στέκεται. Ὁ ἐμπεριπατῶν τὴν οἰκουμένη ὁλόκληρη, δὲν μπορεῖ νὰ πλησιάσει ἐκεῖ ὅπου μία ψυχὴ ἀσκεῖται, ὑπομένοντας τὸ μαρτύριο τῆς συνειδήσεως καὶ δίδοντας τὴν

Ἀνακοίνωσις ἐκ τῆς ΠΕΘ

Ἡ Πανελλήνιος Ἕνωσις Θεολόγων, εὑρίσκεται στήν εὐχάριστη θέση νά ἀνακοινώσει στούς συναδέλφους καί νέους θεολόγους ὅτι, στό Ἐπιμορφωτικό Σεμινάριο Παιδαγωγικῆς καί Διδακτικῆς Κατάρτισης, στά Γραφεῖα τῆς ΠΕΘ (Χαλκοκονδύλη 37, ὄροφος 3ος) εἰσηγητής στίς 10-11-2012 ἡμέρα Σάββατο καί ὥρα 11.30 - 14.15 θά εἶναι: ὁ κ. Ἰωάννης Β. Τσάγκας, Δρ. Θεολογίας, Σχολ. Σύμβουλος Θεολόγων μέ θέμα: «Ὀργάνωση καί διεξαγωγή τῆς διδασκαλίας: Ἐναλλακτικές διδακτικές προσεγγίσεις στό ΜτΘ». Ἀπό τή Γραμματεία τῆς ΠΕΘ

μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ». Ὁ κύριος Γιῶργος γνώρισε τὸν ἱδρυτὴ τῆς Π.Ο.Ε. καὶ τοῦ «Ο.Τ.» Ἀρχιμανδρίτη π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο γύρω στὸ 1974 καὶ παρέμεινε, ἄγαμος ὤν, μαζί του σὰν ἀφιερωμένος συγκάτοικος γιὰ δύο χρόνια, ἐργαζόμενος συγχρόνως στὸ τυπογραφεῖο. Ἀπὸ τὸ 1976, ὅταν ἀπέκτησε ὁ «Ο.Τ.» τὶς ἐγκαταστάσεις του στὴν Ν. Ἐρυθραία καὶ ἐγκαταστάθηκε ἐδῶ τὸ τυπογραφεῖο, ἦρθε καὶ αὐτὸς καὶ παρέμεινε πλέον μόνιμα σὲ ἕνα δωμάτιο, συνεχίζοντας τὴν ἐργασία του. Συγχρόνως φρόντιζε τὸν λαχανόκηπο τῶν ἐγκαταστάσεων καλλιεργώντας τον μὲ ἀπαράμιλλη τέχνη καὶ μαστοριά. Ὅταν ἀντίκριζες τὸ χῶρο, ποὺ καλλιεργοῦσε, νόμιζες ὅτι βλέπεις καλλιτέχνημα. Δὲν ἔχω δεῖ ὡραιότερο λαχανόκηπο. Ἦταν μερακλής, ἐπιμελής, ὀρεξάτος καὶ ἀκούραστος μπαξεβάνης. Ἀπὸ φυλακῆς πρωΐας μέχρι νυκτὸς καὶ μεσονυκτίου φρόντιζε τὰ λαχανικά του. Τὰ προϊόντα, ποὺ ἀπεκόμιζε, τὰ μοίραζε ἐδῶ καὶ κεῖ χωρὶς νὰ παίρνει χρήματα. Ἦταν λιγόλογος, προσηνής, πάντα χαμογελαστός· δὲν κατέκρινε ποτὲ κανένα καὶ εἶχε ἀγάπη πρὸς ὅλους. Ὑπῆρξε ψάλτης ἰδιότυπος καὶ ἰδιόμορφος. Δὲν βιαζόταν καὶ ἔψαλλε κατανυκτικὰ καὶ μὲ νόημα, ἀπολαμβάνοντας τὰ τροπάρια. Κυριολεκτικὰ μεταρσιωνόταν καὶ ζοῦσε σὲ ἄλλους πνευματικοὺς κόσμους τὴν ὥρα ἐκείνη. Ἦταν πολὺ εὐλαβής. Ὅπου συναντοῦσε εἰκόνα, ἀκόμη καὶ μέσα στὸ κτίριο, ἔκανε τὸ σταυρό του καὶ τὴν ἀσπαζόταν. Ἀνεβαίνοντας τὴ σκάλα γιὰ τὸ δεύτερο ὄροφο τοῦ κτιρίου, στὴ μέση τῆς σκάλας, ὑπάρχει μία τεράστια εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδας. Ὁ κύριος Γιῶργος ὅποτε ἀνέβαινε σταματοῦσε, ἔκανε τὸ σταυρό του, τὴν ἀσπαζόταν καὶ τὴν χάϊδευε, λέγοντας μικρὲς παρακλητικὲς φρασοῦλες. Ἀσκοῦσε τὴν ἐλεημοσύνη σὲ μεγάλη ἔκταση μὲ τὴ μικρὴ σύνταξη, ποὺ ἔπαιρνε. Τὸ τελευταῖο διάστημα τῆς ζωῆς του δοκιμάσθηκε ἀπὸ τὴν ἀσθένεια καὶ παρέμεινε ἀρκετὸ χρόνο σὲ νοσοκομεῖο καὶ στὸ τέλος, ἐπειδὴ ἦταν κλινήρης καὶ πολὺ ἀδύναμος, εἰσῆλθε σὲ ἵδρυμα κατακοίτων τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν. Ἐκεῖ μετὰ ἀπὸ δέκα ἡμέρες παραμονῆς, στὶς 5/11/2012, παρέδωσε τὸ πνεῦμα του, εἰρηνικὰ καὶ ἔχοντας καλὴν ἀπολογίαν στὸν Δημιουργὸν καὶ Κριτὴν τῶν πάντων. Γεωργίου τοῦ ἁπλοῦ, ἄκακου, φίλεργου, νηπτικοῦ, ἐλεήμονα καὶ ἀγαπητοῦ σὲ ὅλους μας ἂς εἶναι αἰώνια ἡ μνήμη. Ἀρχιμ. Μελέτιος Βαδραχάνης

Ἐπιμελείᾳ τοῦ Ἀρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου κυκλοφορεῖται τὸ μελέτημα τοῦ ἀειμνήστου Ἀρχιμ. Σωκράτους Ἀναζηλῆ, Ἱεροκήρυκος

Η ΜΟΝΙΚΑ

Ἡ ὑποδειγματικὴ σύζυγος, νύφη καὶ μητέρα (τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου) Τιμᾶται 1,20 εὐρώ

Σελὶς 7η

ΜΝΗΜΗ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ* Ἀκολουθώντας τήν προτροπή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ: «τιμητέον τούς ἁγίους ὡς φίλους Χριστοῦ, ὡς τέκνα καί κληρονόμους Θεοῦ»1 ἄς σταθοῦμε σέ μία χαρισματική ὁσιακή μορφή τοῦ 20οῦ αἰώνα, τόν πατέρα Φιλόθεο Ζερβᾶκο, ὁ ὁποῖος γιά 70 ὁλόκληρα χρόνια ἀναλώθηκε στή λατρεία τοῦ Θεοῦ καί στή διακονία τοῦ πλησίον λειτουργώντας, κηρύττοντας μετάνοια καί ἐξομολογώντας πλήθη πιστῶν. Στίς 24 τοῦ περασμένου Σεπτεμβρίου στό Ἱερό Γυναικεῖο Ἡσυχαστήριο Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Θαψανῶν Πάρου μαζί μέ τήν πανήγυρη τῆς Ἱ. Μονῆς -καθώς τό Καθολικό τιμᾶται στήν Παναγία Μυρτιδιώτισσα- ἑορτάσαμε καί τήν Ἀνακομιδή τῶν Τιμίων Λειψάνων τοῦ Ὁ σίου Πατρός. Γιά τόν θεοφόρον αὐτόν Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας ἀντλοῦμε ἀπό τό περισπούδαστο βιβλίο τοῦ πατρός Θεοκλήτου Διονυσιάτου: «Ὁ Ὅσιος Φιλόθεος τῆς Πάρου. Ἕνας ἔνθεος Ἀσκητής- Ἱεραπόστολος, 1884-1980», ἐκδ. Ἱ. Γυν. Ἡσ. «Παναγία ἡ Μυρτιδιώτισσα» Θαψανῶν Πάρου, 1999, καί μεταφέρουμε μέρος ἀπό τή διήγηση τοῦ Χρονικοῦ τῆς Ἀνακομιδῆς γραμμένο ἀπό τό Ἱερό Ἡσυχαστήριο Θαψανῶν Πάρου- γιά νά θυμοῦνται οἱ παλαιότεροι καί νά γνωρίζουν οἱ νεώτεροι: “Ἡ κοινή μητέρα ὅλων τῶν ἀνθρώπων, πού πέρασαν καί θά περάσουν ἀπό τήν παροῦσα ζωή δέχεται στά σπλάχνα της τά θνητά σώματά μας χωρίς διάκρισι. Σιωπηλά μᾶς φιλοξενεῖ ὅλους. Δικαίους καί ἀδίκους, ἁγίους καί ἁμαρτωλούς. Μεταξύ τῶν δικαίων, πού πέρασαν ἀπό τήν ζωήν αὐτήν ἦτο καί ὁ πολυσέβαστος ἅγιος Γέροντας π. Φιλόθεος Ζερβᾶκος ὁ ἐπί 50 ἔτη Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Λογγοβάρδας καί Πνευματικός Πατήρ καί Κτίτωρ τοῦ Γυναικείου Ἡσυχαστηρίου τῆς Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης τῶν Θαψανῶν Πάρου. Τό σεπτόν σκήνωμά Του κατά τήν ἐπιθυμίαν καί ἐντολήν Του ἀνεπαύετο ἐπί 13 ἔτη εἰς τόν τάφον, τόν ὁποῖον ὁ ἴδιος ἔκτισε παραπλεύρως τοῦ παρεκκλησίου τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου, τό ὁποῖο εἶναι ἀφιερωμένο εἰς τόν Πνευματικόν του Πατέρα Ἅγιον Νεκτάριον καί τό ὁποῖο ἀποτελεῖ κτίσμα τοῦ ἁγίου Γέροντος. Κάποτε ἔπρεπε νά διαταράξωμεν τήν ἡσυχίαν τοῦ τάφου καί νά φέρωμεν εἰς τό φῶς τῆς ἡμέρας τά ἱερά ὀστᾶ, τά ὁποῖα ἐπί 96 ἔτη ἐκρατοῦσαν ὀρθίαν μίαν ψυχήν, ἡ ὁποία ἐργάσθηκε εἰς τάς χαλεπάς ἡμέρας μας ἴσως ὅσον ἐλάχιστοι ἐκλεκτοί τοῦ Θεοῦ διά τήν δόξαν τοῦ Παναγίου Ὀνόματός Του καί διά τήν σωτηρίαν πολλῶν ἀνθρώπων… Τήν 22αν ἑσπέρας καί 23ην ἀπό τό πρωί εἶχε τήν τιμητικήν της ἡ Ν. Πάρος. Τό Ἱ. Ἡσυχαστήριον Θαψανῶν λόγῳ τοῦ ἀναμενομένου πλήθους τῶν προσκυνητῶν εἶχε κλείσει διά τούς φιλοξενουμένους τους ξενοδοχεῖα εἰς τήν πόλιν. Ὅμως ἡ ἐπιθυμία ὅλων νά εὑρίσκωνται εἰς τό Ἡσυχαστήριον ἔκανε ὁρισμένους νά παραμείνουν ὅλην τήν νύκτα εἰς τόν Ναόν χωρίς νά αἰσθάνωνται τήν ἀνάγκην νά ξεκουράσουν τά ταλαιπωρημένα σώματά των ἀπό τήν πολύωρον παραμονήν των εἰς τόν λιμένα τοῦ Πειραιῶς. Τήν ἀγρυπνίαν τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Μυρτιδιωτίσσης καί τήν ἀνακομιδήν τῶν Λειψάνων τοῦ Μεγάλου Γέροντος ἐτίμησαν διά τῆς παρουσίας των ὁ οἰκεῖος Μητροπολίτης κ. Ἀμβρόσιος καί οἱ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς: ὁ Ἅγιος Θήρας, Ἀμοργοῦ καί Νήσων κ. Παντελεήμων, ὁ Ἅγιος Ἀργολίδος κ. Ἰάκωβος καί ἐκ τοῦ κλίματος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ὁ κ. Ἀμβρόσιος μέ πλειάδα Ἱερέων, Ἱερομονάχων, Μοναχῶν καί λαϊκῶν Ἱεραψαλτῶν ἐκτός ἀπό τίς χιλιάδες τῶν προσκυνητῶν. Ὁ μακαριστός Ἅγιος Σάμου καί Ἰκαρίας κ. Παντελεήμων μή εὑρίσκων μέσον λόγῳ ἀπαγορευτικοῦ ἀπόπλου ἔφθασε εἰς τό Ἱ. Ἡσυχαστήριον τὴν ἡμέραν τῆς ἀνακομιδῆς καὶ ἐλειτούργησε τὴν ἑπομένην ἡμέραν Κυριακήν. Ἡ μεγαλοπρέπεια τῆς ἀγρυπνίας συνεῖχε τὰς ψυχὰς ὅλων. Τὰ ἱερὰ συναισθήματα ποὺ κατέκλυζαν τὰς ψυχάς μας εἶναι ἀδύνατον νὰ καταγραφοῦν διὰ τῆς ταπεινῆς γραφίδος μας. Ἀφήνομε τὴν κάθε ψυχὴν νὰ χρησιμοποίηση τοὺς δέκτας τῆς καρδίας της, γιὰ νὰ ἀναπλάση τὶς ἱερὲς σκηνές, ποὺ διεδέχοντο ἡ μία τὴν ἄλλην καθ᾽ ὅλην τὴν διάρκειαν τῆς ἀγρυπνίας. Οἱ ὧρες, ἱερὲς καὶ μοναδικὲς, κυλοῦσαν κατανυκτικῶς. Μετὰ τὴν τρίωρον διακοπὴν τῆς ἀγρυπνίας ἡ ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου συνεχίσθη καὶ πρὸ τῆς Εὐλογημένης ἡ ἱερὰ πομπὴ μὲ προεξάρχοντες τοὺς Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς, Ἱερομόναχους, Μοναχούς, τὴν Ἡγουμένη τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου καὶ πρεσβυτέρας ἀδελφὰς μοναχὰς ἀκολουθουμένη ὑπὸ τοῦ πλήθους τῶν πιστῶν ξεκίνησε ἀπὸ τὸ καθολικόν τοῦ Ἡσυχαστηρίου πρὸς τὸ παρεκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου παραπλεύρως τοῦ ὁποίου εὑρίσκεται κτισμένος ὁ τάφος, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὸ 1980 ἐφύλασσε ἐπὶ 13 ἔτη ὡς πολύτιμον θησαυρὸν τὸ σεβάσμιον σκῆνος. Ρίγη συγκινήσεως διεπέρασαν ὅλους τοὺς πιστοὺς μπροστὰ εἰς τὴν μοναδικὴν εἰκόνα, ποὺ ἀντίκρυσαν. Ἐφέρετο πρὸς τὸ καθολικὸν τοῦ Ἡσυχαστηρίου μία ταπεινὴ λάρναξ μὲ τὰ τίμια καὶ κροκοβαφῆ ὀστᾶ ἑνὸς λευΐτου, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὰ τριάκοντα ἔτη του ἔλαβε τὴν χάριν τῆς ἱερωσύνης, ὥστε νὰ δέχεται τὴν ἐξομολόγησιν κάθε

ψυχῆς καὶ νὰ κατευθύνη τὰ διαβήματα χιλιάδων ψυχῶν εἰς ὁδὸν σωτηρίας. Ἑνὸς λευΐτου τοῦ ὁποίου τὰ εὐλογημένα χέρια ἀναριθμήτους φορὰς ἐκράτησαν τὰ τίμια δῶρα καὶ μετέδωσαν τὸ Πανάγιον Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς ὅλους ἡμᾶς τοὺς βαπτισθέντας εἰς τὸ Ὄνομα τῆς Παναγίας Τριάδος καὶ ζητοῦντας σωτηρίαν καὶ τὰ ὁποῖα τώρα ἀκαταπαύστως ὑψώνονται ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ εἰς ἱκεσίαν δι᾽ ὅλους ἡμᾶς. Οἱ καμπάνες ἠχοῦν μεγαλοπρεπῶς. Ἡ ὅλη πομπὴ κατευθύνεται πρὸς τὸ Καθολικὸν τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου μὲ τὰ ἑξαπτέρυγα καὶ τοὺς φανοὺς νὰ προπορεύωνται. Ὁ Ἅγιος Παροναξίας μὲ καταφανῆ τὴν συγκίνησιν καὶ τὴν εὐλάβειαν ψάλλει τὸ Ἀπολυτίκιον καὶ τὸ Μεγαλυνάριον τοῦ ἁγίου πατρός. Ἀργὰ καὶ μὲ κατάνυξιν οἱ Ἱερεῖς κρατώντας τὴν λάρνακα ὑψηλὰ φθάνουν στὴν κυρίαν εἴσοδον ψάλ-

λοντες. Ἐκεῖ αἱ παρατεταγμέναι εὐλαβῶς ἀδελφαὶ μὲ ἀναμμένας λαμπάδας ὑποδέχονται τὸν Πνευματικόν τους Πατέρα ἐνῶ ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ ἱεροῦ κλήρου ἀκούγεται ὁ οὐράνιος ὕμνος: Τίς Θεὸς Μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; Σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος. Ἡ μακαρία ψυχὴ τοῦ Ἁγίου Γέροντος, ὁ ὁποῖος ὅσας φορὰς ἔψαλλε τὸν ἀνωτέρω ὕμνον μετεφέρετο εἰς τοὺς οὐρανούς, ἀσφαλῶς θὰ συμμετεῖχε εἰς τὴν χαρμολύπην μας. Λύπην διότι δὲν τὸν ἔχομεν ἀνάμεσά μας, δίπλα μας νὰ τοῦ ἀσπαζώμεθα τὴν ἁγίαν δεξιάν Του καὶ νὰ ὠφελούμεθα ἀπὸ τοὺς θεοπνεύστους λόγους Του, χαρὰν δὲ διότι τὸν νοιώθουμε ἀκοίμητον πρέσβυν εἰς τοὺς οὐρανοὺς μετὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας. Ἡ συγκίνησις ὅλων ἐκορυφώθη κατὰ τὴν ὁμιλίαν τοῦ Σεβασμιωτάτου, ὁ ὁποῖος ἐτόνισε πὼς ὁ Ἅγιος Γέροντας εἶναι ἕνας κυοφορούμενος Ἅγιος. Ἡ ἐπίσημος ἀναγνώρισις τῆς ἁγιότητός του κυοφορεῖται. Πόσο θὰ διαρκέση ἡ κυοφορία εἶναι ἄγνωστον. Ὅμως στὴ συνείδηση ὅλων μας εἶναι Ἅγιος. Μποροῦμε νὰ τὸν ἐπικαλούμεθα καὶ νὰ ζητοῦμε τὴν πρεσβείαν του. Εἰς τὸ ἄκουσμα ὅτι ὁ π. Φιλόθεος εἶναι ἅγιος ὅλο τὸ ἐκκλησίασμα ὡς ἕνας ἄνθρωπος μὲ ἕνα στόμα ἐφώναξε: Ἅγιος. Ἅγιος!”

Ἀπό τότε -24 Σεπτεμβρίου 1993-

ἕως σήμερα ἑορτάζεται μέ λαμπρότητα καί ἱεροπρέπεια στό Ἱερό μας Ἡσυχαστήριο ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρός τόσο στίς 9 Μαΐου (ἑπομένη ἡμέρα τῆς Κοιμήσεώς του κατ᾽ ἐντολή τοῦ Σεβασμιωτάτου Παροναξίας κ. Καλλινίκου) ὅσο καί στίς 24 Σεπτεμβρίου, ἡμέρα Ἀνακομιδῆς τῶν Τιμίων του Λειψάνων, παρουσίᾳ τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου, ἕως τό 2007 τοῦ κυροῦ Ἀμβροσίου Στάμενα, πνευματικοῦ τέκνου τοῦ Ὁσίου Πατρός καί ἀπό τό 2008 τοῦ νέου Ποιμενάρχου Παροναξίας κ. Καλλινίκου μέ συμμετοχή τοῦ Ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Λογγοβάρδας π. Χρυσοστόμου, στήν ὁποία ὑπῆρξε Ἡγούμενος ὁ π. Φιλόθεος ἐπί 50 ἔτη, Λογγοβαρδιτῶν Πατέρων, Ἀρχιμανδριτῶν, Ἱερέων καί Διακόνων τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Μητροπόλεως καί πλήθους προσκυνητῶν. Κατά καιρούς ὁ σεπτός Ποιμενάρχης Παροναξίας προσκαλεῖ Ἁγίους Ἀρχιερεῖς, ὅπως τόν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Προικοννήσου κ. Ἰωσήφ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τόν Πανιερώτατο Μητροπολίτη Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τόν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Ἐλαίας κ. Θεοδώρητον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, γιά νά συμπροσευχηθοῦν καί νά τιμήσουν τήν μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρός, οἱ ὁποῖοι μέ τήν σεβασμία παρουσία τους καί τήν ἁγιαστική Ἀρχιερατική τους Χάρη λαμπρύνουν τήν ἱερά πανήγυρη. Σήμερα παρά ποτέ, ὁ Ὅσιος Πατήρ μέ τήν ὁσιότητα τοῦ βίου του καί τό ὀρθόδοξο φρόνημά του γίνεται σημεῖο ἀναφορᾶς καί κανών ἀκριβής γιά ὅσους θέλουν νά στοιχοῦν στίς Ὀρθόδοξες Πατερικές Παραδόσεις. Ἀκόμη, μέ τήν ἰσχυρή μεσιτεία του πρός τόν Κύριον ἀποτελεῖ πηγή ἀναψυχῆς καί θεοσημειῶν γιά ὅσους χειμάζονται ἀπό ἀνίατα προβλήματα ἀσθενειῶν, κρίσεως τῶν οἰκογενειῶν καί τεκνογονίας, οἰκονομικές καί ἄλλες δυσχέρειες, ἀφοῦ «πᾶσα δόσις ἀγαθή ἐκ τοῦ Πατρός τῶν Φώτων δι᾽ αὐτῶν (=τῶν ἁγίων) τοῖς ἀδιστάκτῳ πίστει αἰτοῦσι κάτεισι2». Ἄς ἐγκύψουμε καί ἄς ἐντρυφήσουμε στή ζωή καί στά ἔνθεα ἔργα Ὁσίων Μορφῶν, ὅπως ὁ πατήρ Φιλόθεος, γιά νά ἐγκολπωθοῦμε τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού τόσο πλούσια ἀπεθησαύρισαν καί νά λάβουμε τήν Ἐλπίδα, καρπό ἀγλαό τοῦ αὐτοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ὁποία τόσο ἔχουμε ἀνάγκη στούς σημερινούς χαλεπούς καιρούς, ὥστε: «τούτων πάντων ἀναθεωροῦντες τήν πολιτείαν, ζηλώσωμεν τήν πίστιν, τήν ἀγάπην, τήν ἐλπίδα, τόν ζῆλον, τόν βίον, τήν καρτερίαν τῶν παθημάτων, τήν ὑπομονήν μέχρις αἵματος, ἵνα καί τῶν τῆς δόξης στεφάνων αὐτοῖς κοινωνήσωμεν»3. Ἀμήν. Ἐκ τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου Θαψανῶν Πάρου

Ὑποσημειώσεις:

1,2,3. Ἀπό τόν λόγο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ: Περί τῆς τῶν Ἁγίων καί τῶν λειψάνων αὐτῶν τιμῆς, PG 94, 1164Α, 1165Β, 1168C.

* Μετά ἀπό παράκληση τῶν ὑπευθύνων τῆς ἐφημερίδος καταθέτουμε τό παρόν ἄρθρο ὡς μικρή ἐνημέρωση γιά τό πῶς ἑορτάζεται σήμερα ἡ μνήμη του στήν Πάρο.

Ἱερά Μητρόπολις Αἰγιαλείας καί Καλαβρύτων:

ΕΝ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΝ ΘΑΥΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ Ι. ΜΟΝΗΝ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ

Ὑπό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας ἐξεδόθη ἀνακοίνωσις διά ἕν ἐπαναλαμβανόμενον θαῦμα εἰς τό Μέγα Σπήλαιον, κατά τήν ἑορτήν τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ (14ην Σεπτεμβρίου ἑκάστου ἔτους). Συμφώνως πρός τήν ἀνακοίνωσιν:

«Στὴν παλαίφατη καὶ ἱστορικὴ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου κι αὐτὸ τὸ χρόνο ζήσαμε ἕνα ἐπαναλαμβανόμενο θαῦμα! Κατὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὡς γνωστόν, γίνεται ἡ τελετὴ- δέηση μὲ τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ τὸν βασιλικό. Ὁ ἱερεὺς ὑψώνει τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ δέεται πρὸς τὸν Θεὸ γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Τὴν ὥρα, λοιπόν, ποὺ τελεῖται αὐτὴ ἡ τελετὴ ἐκεῖ, δηλ. στὸ Μέγα Σπήλαιο, οἱ Πατέρες τῆς Ἱ. Μονῆς, ἀπὸ παράδοση ποὺ χάνεται στὰ βάθη τῶν αἰώνων, ἑτοιμάζουν μία λεκάνη μέσα, στὴν ὁποία ἀνακατεύουν ἀλεύρι καὶ νερὸ καὶ τίποτε ἄλλο, καὶ τὴν τοποθετοῦν μπροστὰ στὸν τελετουργὸ ἱερέα, ὁ ὁποῖος κάθε φορά, ποὺ ὑψώνει τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ ἔπειτα σκύβει μέχρι τὸ ἔδαφος, καθὼς οἱ ἱεροψάλτες ψάλλουν κατανυκτικὰ καὶ ἱκετευτικὰ τὸ “Κύριε ἐλέησον”, ἀκουμπάει τὸν τίμιο Σταυρὸ καὶ στὴν λεκάνη, ποὺ περιγράψαμε καὶ τὴν εὐλογεῖ! Καθὼς λοιπὸν ὁ τελετουργὸς ἱερεὺς γυρίζει γύρω – γύρω, κάποιος ἐκ τῶν Μοναχῶν μεταφέρει καὶ τὴν λεκάνη καὶ τὴν τοποθετεῖ μπροστά του, ὥστε ἐκεῖνος καὶ πάλι σκύβοντας νὰ τὴν εὐλογήσει. Ὅταν λοιπὸν τελειώσει ἡ τελετὴ τῆς Ὑψώσεως οἱ Πατέρες μεταφέρουν τὴν λεκάνη αὐτὴ στὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ τὴν τοποθετοῦν κάτω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα. Ἐκεῖ θὰ παραμείνει μέχρι τὸ τέλος τῆς θείας Λειτουργίας. Ὅταν λοιπὸν ἡ θεία Λει-

τουργία πλησιάζει στὸ τέλος της, σκύβουν κάτω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ τραβοῦν πρὸς τὰ ἔξω τὴν λεκάνη. Ἀλλά τώρα πλέον στὴν λεκάνη ὑπάρχει ζύμη! Τὸ ἀλεύρι καὶ τὸ νερὸ ἔγιναν προζύμι! Δηλ. τὸ περιεχόμενο τῆς λεκάνης ἔχει φουσκώσει καὶ ἔχει ξεχειλίσει! Ἔγινε δηλ. ὅ,τι συμβαίνει μὲ τὶς νοικοκυρές, οἱ ὁποῖες κάθε φορά ποὺ πρόκειται νὰ ζυμώσουν “ἀναπιάνουν τὸ προζύμι”! Ἔπειτα ζυμώνουν, στὴ συνέχεια ἀφήνουν τὸ μῖγμα νὰ “ἀνέβει”, ὅπως λέγουν καὶ ὕστερα τὸ ψήνουν στὸ φοῦρνο καὶ ἔτσι γίνεται τὸ ψωμί! “Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα Σου, Κύριε”! Αὐτό, λοιπόν, ποὺ συμβαίνει στὴ Ἱ. Μονὴ τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου κάθε χρόνο εἶναι ἕνα θαῦμα! Μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τὸ ἀλεύρι μεταβάλλεται σὲ προζύμι ἢ σὲ μαγιά, μὲ τὸ ὁποῖο μπορεῖς ὕστερα νὰ ζυμώσεις τό ψωμί! Οἱ πιστὲς νοικοκυρὲς γνωρίζουν κάτι παρόμοιο, ὅτι δηλ. μὲ τὸ βασιλικὸ “ἀπὸ τὸ Σταυρὸ” μποροῦν καὶ ζυμώνουν χωρίς νὰ χρησιμοποιήσουν ἄλλο προζύμι. Τὸ εὐλογημένο αὐτὸ μῖγμα, οἱ χριστιανοὶ τὸ παίρνουν μέσα σὲ πλαστικὰ ποτήρια στὰ σπίτια τους σὰν εὐλογία καὶ τὸ χρησιμοποιοῦν, γιὰ νὰ ζυμώσουν! Αὐτό, λοιπόν, εἶναι ἕνα θαῦμα, τὸ ὁποῖον ἐπαναλαμβάνεται κάθε χρόνο στὶς 14 Σεπτεμβρίου στὴν Ἱερά Μονή τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου! Ἕνα σχετικό video ἔχει καταγράψει τὸ θαῦμα! Ἡ εἰκόνα εἶναι λίγο σκοτεινή, ἐπειδὴ ἡ ἀκολουθία γίνεται πρωΐ, ὥστε δὲν ἔχει φωτίσει ἡ ἡμέρα κανονικά, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ μέσα στὸ Ἱ. Ναὸ δὲν ὑπάρχει ἱκανοποιητικὸ φῶς. Δοξάστε, παρακαλῶ, μαζί μας τὸ ὑπερύμνητον Ὄνομα τοῦ Κυρίου μας! “Ὧ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις”. Ἀμήν».

Σελὶς 8η

Ο ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΠΑΠΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΦΙΛΟΣΚΟΠΙΑΝΟΣ Πρόκειται διά τόν Πατριάρχην Σερβίας κ. Εἰρηναῖον καί τόν Πρόεδρον τῆς χώρας κ. Τόμισλαβ Νίκολιτς

Ὅταν ἐξελέγη Πατριάρχης Σερβίας ὁ κ. Εἰρηναῖος ἐξέπληξεν ὅλους τούς Ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι εἶναι πιστοί εἰς τούς Ἱερούς Κανόνας, διότι τό πρῶτον πρᾶγμα, τό ὁποῖον ἔκανεν ἦτο νά ἐκδηλώση τό φιλοπαπικόν καί φιλοοικουμενιστικόν προσανατολισμόν του. Ὁ «Ο.Τ.» τότε ἐτόλμησε καί ἀπεκάλυψεν αὐτόν τόν προσανατολισμόν τοῦ νέου Πατριάρχου, προκαλῶν ἀντιδράσεις. Σήμερον ἀποκαλύπτομεν τήν «στροφήν» εἰς τό Σκοπιανόν τοῦ νέου Προέδρου τῆς Σερβίας κ. Τόμισλαβ Νίκολιτς, ὁ ὁποῖος ἐτάχθη δημοσίως ἀναφανδόν ὑπέρ τῶν Σκοπίων εἰς τό θέμα τῆς ὀνομασίας. Ὁ κ. Νίκολιτς μετέβη τήν Κυριακήν 21ην Ὀκτωβρίου εἰς τά Σκόπια καί συμμετεῖχεν εἰς ἐκδήλωσιν πρός τιμήν τῶν Σέρβων στρατιωτῶν, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν μαχόμενοι τούς Ὀθωμανούς, κατά τόν πρῶτον Βαλκανικόν πόλεμον, εἰς τήν ἱστορικήν μάχην τοῦ Κουμάνοβο (23-24 Ὀκτωβρίου 1912). Μία μάχη, ἡ ὁποία ἔχει ξεχωριστήν σημασίαν, καθώς ἡ σκοπιανή ἱστοριογραφία τήν θεωρεῖ ἡμέραν «τραγωδίας», ἀφοῦ ὡδήγησεν εἰς τήν διαίρεσιν τῆς γεωγραφικῆς ἑνότητος τῆς Μακεδονίας. Ὁ Σέρβος Πρόεδρος παρέσχε συνεντεύξεις εἰς τήν ἐφημερίδα «Vecer» καί εἰς τόν τηλεοπτικόν σταθμόν «Site» τῶν Σκοπίων. Εἰς αὐτάς ἐπιστρατεύει τό θέμα τῆς ὀνομασίας, διά νά οἰκοδομήση τήν νέαν «συμμαχίαν» μέ τό καθεστώς Γκρουέφσκι, προβαίνων εἰς ἕνα ἀπαράδεκτον διά τήν Ἑλλάδα συσχετισμόν μεταξύ τοῦ προβλήματος τοῦ Κοσσόβου καί τοῦ ζητήματος τῆς ὀνομασίας. «Δέν μπορεῖ τέτοια θέματα “ἐθνικῆς ὑπερηφάνειας” νά τίθενται ἐκβιαστικά ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση πρός τίς δύο χῶρες» εἶπεν ὁ Πρόεδρος τῆς Σερβίας, προσθέτων ὅτι: «γνώριζα πάντοτε τή Μακεδονία μέ αὐτό τό ὄνομα, τή στρατιωτική στολή καί τή σημαία. Τώρα εἶναι σάν νά θέλουν νά τό πάρουν αὐτό· φυσικά, εἶναι σάν νά ἀμφισβητοῦν τήν ἐθνική ὑπερηφάνειά σας καί ὄχι τήν ἐδαφική κυριαρχία, ὅπως συμβαί-

νει μέ τό Κόσσοβο». Ὁ κ. Νίκολιτς ἐκάλεσε τήν Σκοπιανήν ἡγεσίαν εἰς ἀντιαλβανικόν μέτωπον, προκαλῶν τήν ὀργήν τοῦ ἀλβανικοῦ στοιχείου: «Ὅπως οἱ Ἀλβανοί ἐπεδίωξαν τά “δικαιώματά” τους στήν Σερβία, θά διεκδικήσουν τά ἴδια δικαιώματα καί σέ ἄλλες χῶρες. Τή στιγμή πού ἀναγνωρίζει τό δικαίωμά τους γιά κράτος στό Κόσσοβο, πῶς μπορεῖς νά πεῖς ὅτι δέν ἔχουν τέτοιο δικαίωμα στή “Μακεδονία” ἤ δέν ἔχουν δικαίωμα γιά αὐτονομία στήν Ἑλλάδα ἤ στό Μαυροβούνιο;» ἐδήλωσε. Ἕως τήν στιγμήν τῆς ἐκτυπώσεως τοῦ «Ο.Τ.» δέν εἶχεν ὑπάρξει ἐπίσημος ἀντίδρασις ἀπό τήν Ἑλληνικήν Κυβέρνησιν. Ὑπογραμμίζεται ὅτι ἡ σημερινή ἡγεσία τῆς Σερβίας ἀκολουθεῖ ἐμφανῶς φιλοσκοπιανήν πολιτικήν θέτουσα καί θέμα ἀναγνωρίσεως φιλοσκοπιανῆς-«φιλομακεδονικῆς» μειονότητος εἰς τό ἐσωτερικόν τῆς Ἑλλάδος. Ἐνῶ ἡ προηγουμένη ἡγεσία τῆς Σερβίας (μέ πρόεδρον τόν κ. Τάντιτς) ἦτο ἐντόνως φιλοτουρκική. Ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ κ. Τάντιτς ἡ Σερβία ἔγινε «παράρτημα» τῆς Τουρκίας, εἰς τό ὁποῖον εἶχε τήν βάσιν του ὁ Νεοοθωμανός ὑπουργός Ἐξωτερικῶν τῆς Τουρκίας κ. Νταβούτογλου. Ὑπενθυμίζομεν πώς κατά τήν τελευταίαν ἐπίθεσιν τῶν Νατοϊκῶν δυνάμεων ἐναντίον τῆς Σερβίας ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες προσεφέρομεν τά πάντα διά τήν ἐπούλωσιν τῶν πληγῶν. Ἀντί εὐγνωμοσύνης, ὅμως, «χολή». Ἐπισημαίνομεν ἐπίσης ὅτι ἡ ἡγεσία τῆς Σερβίας δέν ἐπρόδωσε μόνον τήν ἀγάπην καί τήν ἀλληλεγγύην τῶν Ἑλλήνων, ἀλλά καί αὐτήν τήν Ὀρθοδοξίαν. Ὁ νέος Πατριάρχης ἔχει ὑποταγῆ εἰς τούς Παπικούς καί ἐκλιπαρεῖ τόν Πάπαν νά συμμετάσχη εἰς τάς ἐπετειακάς ἐκδηλώσεις διά τό «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων». Καί ὅλα αὐτά ὅταν τό Βατικανόν κατηγορῆται ὑπό συγγραφέων βιβλίων, δημοσιογράφων καί διανοουμένων ὅτι εἶχεν ἐνεργόν ἀνάμειξιν εἰς τόν πόλεμον ἐναντίον τῆς Σερβίας, κατά τόν Μάρτιον τοῦ 1998.

ΑΙ ΕΥΘΥΝΑΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΡΩΣΙΑΣ κ. ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΔΙΑ ΤΑΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Μέγα λάθος ὁ ἐναγκαλισμός της μὲ τὴν κρατικὴν ἐξουσίαν

Προσφάτως ὁ ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας Μητροπολίτης Ἱλαρίων, ἀπέστειλε μίαν ἐπιστολήν, πρὸς ὅλας τὰς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας μὲ τὴν ὁποίαν κατέστησε γνωστὸν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, ὅσο καὶ ἂν «ἠχεῖ παράξενα» εὑρίσκεται ὑπὸ διωγμόν. Ἡ εἴδησις εἶναι πράγματι συγκλονιστική, διότι μετὰ τὴν κατάρρευσιν τοῦ κομμουνισμοῦ ἡ Ὀρθοδοξία εἰς τὴν Ρωσίαν «γνωρίζει ἡμέρες δόξας». Ἡ πραγματικότης ὅμως εἶναι ἄλλη, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας καταγγέλλει διώξεις. Τὰ αἴτια Τὰ αἴτια αὐτῆς τῆς ἀλλαγῆς στάσεως τοῦ Ρωσικοῦ Κράτους ἔναντι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας ἐπιχειρεῖ νὰ ἀναλύση ἡ ἱστοσελὶς «ἰδιωτικὴ ὁδός», ἡ ὁποία ὑπερασπίζεται τοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους μετὰ τῶν Παπικῶν καὶ ἤλεγξε τὸν Σεβ. Μητροπολίτην Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τῶν ἀναθεμάτων κατὰ τὴν Κυριακὴν τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἰς τὴν ἀνάλυσίν των οἱ ὑπεύθυνοι τῆς ἱστοσελίδος ὑποστηρίζουν τὰ ἀκόλουθα:

«Ἡ εἴδηση μέχρι πρὶν λίγο καιρὸ θὰ ἦταν ἀδιανόητη. Σήμερα ὅμως εἶναι μία πραγματικότητα. Ἀπεστάλη ἐπιστολὴ πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους Προκαθημένους, ποὺ φέρει τὴν ὑπογραφὴ τοῦ ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας Μητροπολίτη Βολοκολὰμσκ Ἱλαρίωνα, διὰ τῆς ὁποίας γνωστοποιεῖται ὅτι τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας εἶναι πλέον θῦμα μίας “ἀχαλίνωτης καταδίωξης”, ἡ ὁποία ξεκίνησε μὲ ὅσα συνέβησαν στὸν Ἱ. Ναὸ τοῦ Σωτῆρος μὲ τὸ συγκρότημα Pussy Riot, καὶ συνεχίζεται μὲ καταστροφὲς μνημείων καὶ σταυρῶν, ἀπειλὲς κατὰ κληρικῶν καὶ ἐπιθέσεις κατὰ τοῦ ἰδίου τοῦ Πατριάρχη Μόσχας καὶ πασῶν τῶν Ρωσιῶν Κυρίλλου. Ἡ ἐπιστολὴ εἶναι στὴν οὐσία μία ἔκκληση στοὺς Ὀρθοδόξους Πατριάρχες καὶ Ἀρχιεπισκόπους νὰ στηρίξουν τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας στὴν δοκιμασία, ποὺ διέρχεται. Ὅπως σωστὰ τονίστηκε “ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας δείχνει νὰ ἐκπέμπει γιὰ πρώτη φορὰ μετὰ τὴν πτώση τοῦ ὑπαρ-

Νέος Πατριαρχικός Ἐπίτροπος εἰς τά Ἱεροσόλυμα

Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος διώρισε νέον Πατριαρχικόν Ἐπίτροπον εἰς ἀντικατάστασιν τοῦ ἐκλιπόντος Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Μητροπολίτου Καισαρείας κυροῦ Βασιλείου, τόν Μητροπολίτην Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιον.

κτοῦ σοσιαλισμοῦ σῆμα κινδύνου, καθὼς ζητάει τὴν στήριξη τῶν Ὀρθοδόξων γιὰ μία σειρὰ ἀνησυχητικῶν γεγονότων, τὰ ὁποῖα, ὅπως δηλώνει, καλλιεργοῦνται ἀπὸ ἀντιεκκλησιαστικοὺς κύκλους ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Ρωσίας” (ΤΟ ΒΗΜΑ, 26.10.12). Φυσικά, δὲν μπορεῖ νὰ ἀποδώσει ἀλλοῦ ὅλη αὐτὴ τὴν κατάσταση ἡ ἡγεσία τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι, δυστυχῶς, ἴδιον τῶν ἰσχυρῶν (ἀπὸ τὸ Βατικανὸ μέχρι τὴν Ρωσικὴ Ἐκκλησία) νὰ ἐπιρρίπτουν πάντοτε σὲ ἄλλους τὶς εὐθύνες, στοὺς “βλάσφημους” καὶ τοὺς “ἀντιεκκλησιαστικούς” κ.ο.κ., λησμονώντας τὰ δικά τους λάθη. Καὶ ἐδῶ ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία ἔχει κάνει ἕνα τραγικὸ λάθος, τὸ ὁποῖο σήμερα πληρώνει καὶ θὰ συνεχίσει νὰ τὸ πληρώνει ἀκριβά, ἂν δὲν ἀλλάξει γραμμὴ πλεύσης. Τὸ λάθος της εἶναι ὁ παθιασμένος ἐναγκαλισμὸς μὲ τὴν κρατικὴ ἐξουσία. Ἡ ἀλόγιστη ὑποστήριξη στὸν πρόεδρο Πούτιν, ποὺ συμπεριφέρεται ὡς τσάρος, καὶ ἀνταποδίδει ποικιλοτρόπως στὴν Ρωσικὴ Ἐκκλησία τὴν “ἀγαπητική” της πρὸς αὐτὸν διάθεση. Ἦταν λογικὸ – καὶ θέμα χρόνου - νὰ ξεσηκωθοῦν ἐναντίον τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ὅλοι οἱ πολίτες, ποὺ δὲν θέλουν τὸν Πούτιν πλέον στὴν ἐξουσία. Βέβαια ὁ Ρῶσος Πρόεδρος εἶναι ἄρτι ἐπανεκλεγείς. Αὐτὸ ὅμως αὔξησε τὴ δυναμικὴ τῶν ἀντιδράσεων στὴν πολιτική του. Καὶ ἡ ...μπάλα πῆρε καὶ τὴν Ρωσικὴ Ἐκκλησία, τὸν ...δεξιὸ (;) βραχίονα τοῦ Ρώσου Προέδρου. Ἄρα, ἡ λύση εἶναι μονόδρομος. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας πρέπει νὰ ἀρχίσει ἐδῶ καὶ τώρα τὴν ἀπαγκίστρωσή της ἀπὸ τὸ σφιχταγκάλιασμα μὲ τὴν κρατικὴ ἐξουσία. Ἂν δὲν τὸ κάνει οἱ ἀντιδράσεις τῆς ἀντιπολίτευσης, δηλ. ὅσων ἀντιτίθενται σ᾽ αὐτὴ τὴ νοσηρὴ σχέση, θὰ κλιμακωθοῦν. Οἱ κριτικὲς φωνές, οἱ ὁποῖες δὲν εἶναι διόλου εὐκαταφρόνητες, πληθαίνουν ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης. Ἡ σημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ἔχει μεγάλη εὐθύνη ἔναντι τῆς ἱστορίας. Μετὰ τὴν πτώση τοῦ Κομμουνισμοῦ σημειώθηκε μία ζηλευτὴ ἄνθηση τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ κόσμος προσέβλεψε σ᾽ αὐτὴν ὡς πραγματικὴ Μητέρα. Ἡ ρωσικὴ πνευματικότητα ἀναδύθηκε καὶ πάλι ὡς ἐλπίδα καὶ νόημα ζωῆς. Ἡ καταξίωση τῆς Ἐκκλησίας στὴ συνείδηση τοῦ λαοῦ ἦταν ἕνα θαυμαστὸ γεγονὸς παγκοσμίως. Τώρα, ὅμως, ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία κινδυνεύει ἀπὸ τὴν ἀπαξίωση. Γιατί μεθυσμένη ἀπὸ τὴ δύναμη, ποὺ τῆς παρέχει ἡ σχέση της μὲ τὴν κοσμικὴ ἐξουσία, λησμόνησε τὴν εὐλογημένη ρωσι κὴ σαλότητα... Καὶ ξεκίνησε νὰ κατακτήσει τὸν κόσμο, πρὶν ἀκόμα κερδίσει οὐσιαστικὰ τὸ δικό της ποίμνιο. Ἄρα, ἀλλαγὴ πλεύσης τώρα! Γιατί ἀλλιῶς ἡ κατάσταση ἀρχίζει νὰ θυμίζει μέρες τοῦ 1917...».

9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ-«ΦΩΤΙΑ» ΤΟΥ ΣΕΒ. ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΜΙΑ «ΧΟΥΦΤΑ» ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ κ. κ. ΚΟΣΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗΝ ΕΜΑΤΑΙΩΣΑΝ ΤΗΝ ΧΥΔΑΙΑΝ ΚΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΟΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΙΝ ΔΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜ.ΑΡ. κ. ΜΑΡΙΑΝ ΡΕΠΟΥΣΗ Ἔκθετοι οἱ Σεβ. Μητροπολῖται, οἱ ὁποῖοι ὁμιλοῦν ἀπαξιωτικῶς διὰ τοὺς κινητοποιηθέντας πιστούς

Αἱ κινητοποιήσεις μίας «χούφτας» Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι ἀπεδοκιμάσθησαν ἀπὸ Ἀρχιερεῖς καὶ Κληρικούς, καὶ αἱ ἀντιδράσεις πνευματικῶν ἀνθρώπων, ὡρισμένων Ἐπισκόπων καὶ θεολόγων εἶχον ἀποτέλεσμα νὰ ἀναβληθοῦν ἐπ᾽ ἀόριστον αἱ παραστάσεις τοῦ θεατρικοῦ ἔργου, τὸ ὁποῖον παρουσίαζε τὸν Χριστὸν καὶ τοὺς Ἁγ. Ἀποστόλους ὡς σοδομίτας. Μεταξὺ τῶν ὀλίγων, οἱ ὁποῖοι ἀντέδρασαν δυναμικῶς ἦτο καὶ ὁ «Ο.Τ.», ὁ ὁποῖος ἐφιλοξένησεν ἄρθρα θεολόγων, καθηγητῶν πανεπιστημίου, Ἐπισκόπων καὶ ἄλλων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ἐναντίον τῆς βλασφήμου θεατρικῆς παραστάσεως. Ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας ἐσιώπησεν, ἂν καὶ κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ θέρους εἶχε καλέσει τὸν πιστὸν λαὸν εἰς δυναμικὰς ἀντιδράσεις. Ὅταν ὅμως ἀντέδρασεν ἕν ἐλαχιστότατον τμῆμα τοῦ λαοῦ εὑρέθησαν Ἀρχιερεῖς, διὰ νὰ ὁμιλήσουν περὶ τῶν «συνήθως ὑπόπτων», οἱ ὁποῖοι ἀντιδροῦν καὶ διὰ ἄλλα Ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα. Αὐτὸ τὸ τμῆμα τοῦ λαοῦ μαζὶ μὲ τοὺς μετρημένους Ἀρχιερεῖς (οἱ ὁποῖοι ἀντέδρασαν) ἀνέβαλον ἐπ᾽ ἀόριστον τὰς βλασφήμους καὶ σοδομιτικὰς παραστάσεις, ἀφήνοντες τοὺς προοδευτικοὺς Ἀρχιερεῖς νὰ συμπλέουν μὲ τοὺς φιλοσοδομιτὰς πολιτικούς, δημοσιογράφους, διανοουμένους καὶ ἠθοποιούς, οἱ ὁποῖοι εἰς τὸ ὄνομα τῆς δημοκρατίας καὶ τῆς τέχνης εἶχον τὴν ἄποψιν ὅτι δύνανται νὰ ἐξυβρίζουν τὸν Χριστὸν καὶ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους. Ἡ ἀνακοίνωσις διὰ τήν… ἀναβολήν Ἡ ἀνακοίνωσις διὰ τὴν ἐπ᾽ ἀόριστον ἀναβολὴν τῆς θεατρικῆς πα-

ραστάσεως, τὴν ὁποίαν ἐξέδωσαν οἱ πρωταγωνισταὶ τῆς παραστάσεως, ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Οἱ παραστάσεις τοῦ Corpus Christi, στὸ θέατρο Χυτήριο, ὁλοκληρώνονται. Δὲν ἦταν πρόθεσή μας οὔτε νὰ προκαλέσουμε τὸ “θρησκευτικὸ συναίσθημα” οὔτε νὰ δημιουργήσουμε ἐντάσεις καὶ πολὺ περισσότερο νὰ ζήσουμε εἰκόνες ἀστυνομοκρατούμενου χώρου θεάτρου. Λυπούμαστε, ποὺ ἄθελά μας, ἄνθρωποι ξυλοκοπήθηκαν, προπηλακίστηκαν, ἀπαξιώθηκαν... Μᾶς προκάλεσε θλίψη τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ Χυτήριο ἔκανε τὸ γύρω τοῦ κόσμου μὲ ἀπαξιωτικὰ σχόλια γιὰ τὴ Δημοκρατία μας. Καὶ βάζοντας πάνω ἀπ᾽ ὅλα τὸ καθῆκον μας ὡς Ἕλληνες πολίτες νὰ προστατέψουμε τὴ φήμη τῆς Χώρας μας ἀλλὰ καὶ τὴ βαθιὰ πίστη μας στὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν Χριστιανισμό, ποὺ εἶναι ἡ πίστη τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀποδοχῆς, δὲν γίνεται νὰ ἐπιτρέψουμε τὴν παγκόσμια δυσφήμηση, ποὺ συντελεῖται μὲ ἀφορμὴ τὴν παράστασή μας. Παλέψαμε σὲ αἴθουσες δικαστηρίων καὶ δικαιωθήκαμε. Ἀλλά... Δὲν ἦταν ἀρκετό. Συνέχισαν νὰ μᾶς διασύρουν καὶ νὰ βάζουν σὲ κίνδυνο τοὺς συναδέλφους μας ἠθοποιοὺς ἀλλὰ καὶ τὸ σύνολο τῶν ἐργαζομένων στὸ θέατρό μας. Μὲ τὴ σκέψη στὸ κοινό μας, ποὺ σεβόμαστε, προσπαθήσαμε νὰ παίξουμε τὴν παράσταση ἐπὶ 3 ἑβδομάδες. Δὲν στάθηκε δυνατόν, γιατί δὲν μᾶς τὸ ἐπέτρεψαν… Καὶ φυσικὰ δὲν εἶναι λύση νὰ συνεχίζουμε σὰ νὰ μὴ συμβαίνει τίποτα... Γιατί αὐτό, ποὺ συνέβη εἶναι ὑπαρκτό, ἐφιαλτικὸ καὶ μεγάλη ντροπή. Τὸ μήνυμα, ποὺ μᾶς ἀπέστειλε ὁ συγγραφέας τοῦ ἔργου, Τέρενς ΜακΝάλλυ μᾶς προβλημάτισε... “ἄλλο θέατρο δὲν θὰ εἶχε ἀντέξει τόσο... μήπως ὅμως μὲ ὅλα αὐτά,

ποὺ προσδίδουν στὴν παράσταση περὶ “βλασφημίας” χάνεται τὸ πραγματικὸ μήνυμα τοῦ ἔργου; εἶναι δυνατὸν ἕνα ἔργο, ποὺ γράφτηκε, γιὰ νὰ μιλήσει γιὰ τὴν ἀγάπη, νὰ καταλήγει νὰ προκαλεῖ τόσο μῖσος;”. Βέβαια, τέτοιες ἐκδηλώσεις βίας σὰν αὐτές, ποὺ ἐκτυλίχθηκαν μπροστὰ στὴν πόρτα τοῦ θεάτρου μας στὶς 11/10, δὲν ἔλαβαν χώρα σὲ κανένα μέρος τοῦ κόσμου, ὅπου κι ἂν παίχτηκε τὸ Corpus Christi… παρὰ μόνο… ἀπὸ φανατικοὺς Μουσουλμάνους(!), ποὺ θεώρησαν ὅτι ἔπρεπε νὰ ἐκδώσουν διάταγμα θανάτου γιὰ τὸν συγγραφέα.. Εὐχαριστοῦμε ὅσους μᾶς στήριξαν στὴν προσπάθειά μας γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς τέχνης καὶ τὴ μὴ φίμωση τοῦ θεατρικοῦ λόγου. Ὅμως ἐμεῖς δὲν κάνουμε θέατρο γιὰ νὰ ὑποκαταστήσουμε τοὺς θεσμούς… Δὲν λιποψυχοῦμε καὶ θὰ δώσουμε τὸν ἀγώνα ὅπου καὶ ἂν χρειαστεῖ. Ἂς προβληματιστοῦμε ὅμως γιὰ τὸ Κράτος, ποὺ παρακολουθεῖ μουδιασμένο τὶς δυνάμεις τοῦ σκοταδισμοῦ νὰ ἀσχημονοῦν… Ἂν μία θεατρικὴ παράσταση μπορεῖ νὰ θέσει θεμελιώδη ζητήματα, ὅπως τὸ δικαίωμα στὴ διαφορετικότητα καὶ τὴν ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης, τότε τὸ Θέατρο εἶναι παρὸν στὴν ἀληθινὴ ζωή… Ἡ παράσταση CORPUS CHRISTI ἔχει ἤδη κληθεῖ νὰ λάβει μέρος σὲ δύο διεθνῆ θεατρικὰ φεστιβάλ: στὸ International Theatre Festival MESS Sarajevo καὶ στὸ Festival Iberoamericano de Teatro de Bogota. Ἐκεῖ θὰ βρεῖ καὶ τὴν δικαίωσή της… γιὰ τὸ θέατρο Χυτήριο, Βάσια Παναγοπούλου καὶ Λαέρτης Βασιλείου».

Παρατηρήσεις τοῦ «Ο.Τ.» Θέλομεν νὰ ἐπισημάνωμεν ὅτι αἱ Ἀστυνομικαὶ δυνάμεις ἔξωθεν τοῦ

θεάτρου ἦσαν πολλαπλασίως μεγαλύτεραι ἀπὸ τοὺς συγκεντρωθέντας πιστούς, οἱ ὁποῖοι διεμαρτύροντο διὰ τὴν σοδομιτικὴν θεατρικὴν παράστασιν. Αἱ δυνάμεις τῆς Ἀστυνομίας συνεκρούσθησαν τὴν πρώτην ἡμέραν τῆς παραστάσεως μὲ μέλη τῆς «Χρυσῆς Αὐγῆς», τὰ ὁποῖα προσεπάθησαν νὰ «καπελώσουν» τὰς ἀντιδράσεις τῶν ὀλίγων ὀρθοδόξων πιστῶν. Τὰς ἑπομένας ἡμέρας αἱ κλοῦβαι —λεωφορεῖα τῆς Ἀστυνομίας εἶχον σχηματίσει προστατευτικὸν κλοιὸν εἰς τὸ θέατρον, ἐνῶ τὴν ἡμέραν τῆς ἀναβολῆς ἀπηγορεύετο ἡ διέλευσις αὐτοκινήτων ἔμπροσθεν τοῦ θεάτρου, ἂν καὶ δὲν ὑπῆρχον διαμαρτυρόμενοι πιστοί. Οἱ συντελεσταὶ τῆς θεατρικῆς παραστάσεως, ὅταν διεπίστωσαν ὅτι τὸ Ἑλληνικὸν κοινὸν δὲν ἐνέκρινε τὴν σοδομιτικὴν θεατρικὴν παράστασιν καὶ ἀπεῖχεν ἀπὸ αὐτὴν ἀπεφάσισαν νὰ τὴν τερματίσουν ἐπ᾽ ἀόριστον. Δὲν ἀντελήφθησαν ὅτι αὐτὸς ὁ λαὸς ἔχει μεγάλην ἐκκλη σιολογικὴν συνείδησιν καὶ σέβεται τὰ ὅσα ἐδιδάχθη ὑπὸ τῆς οἰκογενείας, τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὀλιγώτερον τοῦ σχολείου. Αὐτὸ δὲν τὸ ἔχουν ἀντιληφθῆ οὔτε οἱ Σεβ. Μητροπολῖται, οἱ ὁποῖοι ἐτάχθησαν ἐναντίον ὅσων ἐκινητοποιήθησαν κατὰ τῆς θεατρικῆς παραστάσεως. Δι᾽ αὐτὸ οἱ μὲν συντελεσταὶ κατέφυγον εἰς θεωρίας καὶ ὑπερβολάς, διὰ νὰ δικαιολογήσουν τὸ «τέλος ἐποχῆς» διὰ τὴν παράστασιν, ἐνῶ οἱ Σεβ. Μητροπολῖται, οἱ ὁποῖοι τὴν ὑπεστήριξαν ἡττήθησαν κατὰ κράτος «μένοντες» ἐκτεθειμένοι εἰς τὸν πιστὸν λαόν. Γ.Ζ.

Ὀρθοδοξότατοι ἀπαντήσεις τοῦ Ἀρχιμ. Βασιλείου Γοντικάκη εἰς τοὺς συντάκτας τοῦ νέου μαθήματος

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι. ΜΟΝΗΣ ΙΒΗΡΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΣ ΔΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ • Ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ δώση τὸ πιλοτικὸν πρόγραμμα σπουδῶν (παραδοσιακὸν καὶ ἐπαναστατικόν), τὸ ὁποῖον τὴν ὀρθόδοξον συνείδησιν ἀναπαύει καὶ ὁλόκληρον τὸν κόσμον ζωογονεῖ. • Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία προσφέρει μίαν χαράν, ἡ ὁποία εἶναι ἰσχυροτέρα τῆς παρούσης ζωῆς καὶ μίαν ἔκπληξιν, ἡ ὁποία «ξεπερνᾶ» τὸν θάνατον. Εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν δὲν λατρεύομεν κάποιαν δοξασίαν, ὡς ἰσχυρίζονται οἱ συντάκται τοῦ πιλοτικοῦ προγράμματος σπουδῶν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἀλλὰ ζῶμεν τὴν φανέρωσιν τῆς ἀληθείας ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη. Παρέμβασιν πρὸς τὸν πρόεδρον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον καὶ τὴν Διαρκῆ Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔκαμνε μὲ ἐπιστολήν του ὁ Προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἀρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης διὰ τὸ ζήτημα τῶν Πιλοτικῶν Προγραμμάτων τοῦ Κράτους εἰς τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Ὁ Προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων πιστεύει ὅτι μὲ τὰ πιλοτικὰ προγράμματα «κάτι ἱερὸ καὶ ἅγιον προδίδεται» καὶ διὰ τὴν ἀποτροπὴν τῆς προδοσίας προβαίνει εἰς ὡρισμένας ὑποδείξεις πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον καὶ τοὺς Συνοδικοὺς Ἀρχιερεῖς. Ἡ ἀφορμὴ διὰ τοὺς προβληματισμούς, τοὺς ὁποίους διατυπώνει εἰς τὴν ἐπιστολήν του, ἦσαν αἱ ἀποκαλύψεις τοῦ περιοδικοῦ «Κοινωνία» τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων (ΠΕΘ) διὰ τὸ νέον πρόγραμμα σπουδῶν εἰς τὰ Θρησκευτικά: Ἡ ἐπιστολή Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς Ἐπιστολῆς τοῦ Προηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων Ἀρχιμανδρίτου Βασιλείου Γοντικάκη πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον καὶ τὴν Ἱερὰν Σύνοδον ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, Ἔπεσε στὰ χέρια μου τὸ Περιοδικὸ “Κοινωνία” τῆς ΠΕΘ, τὸ ἀφιερωμένο στὸ “νέο πρόγραμμα σπουδῶν στὰ Θρησκευτικὰ Δημοτικοῦ – Γυμνασίου” (Ἀπρίλιος – Ἰούνιος 2012). Διερχόμενος τὸ περιεχόμενο τοῦ τεύχους ἔνοιωσα μέσα μου μία ἔντονη ἀντίδραση. Ἔνοιωσα ὅτι κάτι ἱερὸ καὶ ἅγιο προδίδεται ἀπὸ τὸ κεφάλαιο τῆς Πίστεώς μας, κάτι ποὺ τόχει ἀνάγκη ὁ ἄνθρωπος

ὁποιασδήποτε θρησκευτικῆς παραδόσεως. Καὶ τολμῶ νὰ σᾶς κουράσω γιὰ λίγο καὶ νὰ ἐξομολογηθῶ τὸ λογισμό μου. Εἶναι ἀντιπαιδαγωγικὸ καὶ ἀπάνθρωπο νὰ θέλουν νὰ θρέψουν τὴν ψυχὴ τοῦ μικροῦ παιδιοῦ μὲ πληροφορίες θρησκευτικῶν ἀπόψεων καὶ διαπληκτισμῶν, τὴ στιγμὴ ποὺ αὐτὸ τὸ τρυφερὸ πλάσμα ζητᾶ τὸ γάλα τοῦ ἡρωϊσμοῦ τῆς ἀγάπης, ποὺ εἶναι ἡ προϋπόθεση τῆς ζωῆς καὶ τὸ διαθέτει πλούσια ἡ Μητέρα Ἐκκλησία. Αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο διαμαρτύρονται οἱ συντάκτες τοῦ προγράμματος σπουδῶν εἶναι “ὁ δογματισμὸς” καὶ “ὁ κατηχητισμὸς”, ποὺ διακρίνουν στὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Αὐτὸ ὅμως στὴν οὐσία εἶναι ψέμα καὶ παραποίησι τῆς ἀλήθειας. Γιατί στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν λατρεύομε κάποια δοξασία. Ἀλλὰ αὐτό, ποὺ ζοῦμε εἶναι θεοφάνεια: ἡ φανέρωση τῆς ἀλήθειας ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη. Ἀπὸ ἀγάπη δημιουργεῖ τὰ πάντα. Καὶ παραπεσόντας τοὺς ἀνθρώπους δὲν τοὺς ἐγκαταλείπει, ἀλλὰ κατέρχεται πρὸς αὐτούς. Ταπεινώνεται καὶ τοὺς σώζει. Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ὅπως γνωρίζεται στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι φανέρωσι ἀφάτου ἀγάπης γιὰ ὅλη τὴ δημιουργία καὶ τὸν ἄνθρωπο. Δὲν βλέπει ἐχθρούς, ἄλλα μόνο φίλους. Δὲν ἀμύνεται, γιὰ νὰ σωθῆ. Ἀλλὰ θυσιάζεται, γιὰ νὰ σώση ὅλους. Θεωρεῖ φίλους καὶ αὐτούς, ποὺ τὸν σταυρώνουν. Δὲν καταργεῖ ἐχθρούς, γιατί δὲν ἔχει. Καταργεῖ τὴν ἔχθρα. “Τὴν ἔχθραν κτείνας ὑπερέχουσαν πάντα νοῦν εἰρήνην χαρίζεται”. Αὐτὴ ἡ τελικὴ νίκη τῆς εἰρήνης, ποὺ καταργεῖ τὸν θάνατο, ὅλους τοὺς ζωογονεῖ, τοὺς ἀνασταίνει. “Καὶ νεκρὸς οὐδεὶς ἐπὶ μνήματος”.

ΥΠΕΡΘΕΟΣ Ο ΠΑΠΑΣ!

Τοῦ θεολόγου κ. Νικ. Ἰω. Σωτηροπούλου

Ἐγράφη γιὰ τὸν Πάπα, ὅτι μὲ τὶς παμμέγιστες ἀξιώσεις γιὰ τὸ πρόσωπό του παρουσιάζεται ὡς ἡμίθεος. Ἐπιεικὴς χαρακτηρισμὸς τὸ «ἡμίθεος», λέγουμε ἐμεῖς. Kατὰ τὴ B΄ Bατικάνεια Σύνοδο, τῆς ὁποίας τὰ 50 ἔτη ἔσπευσε νὰ συνεορτάσῃ μὲ τὸν Πάπα ὁ Πατριάρχης κ. Bαρθολομαῖος, ἐὰν παρουσιασθῇ διαφορὰ μεταξὺ τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς γνώμης τοῦ Πάπα, οἱ πιστοὶ πρέπει νὰ προτιμήσουν τὴ γνώμη τοῦ Πάπα! Ἐπίσης κατὰ τὴν αὐτὴ Σύνοδο ὁ Πάπας δύναται νὰ ἐπεμβαίνῃ στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ νὰ τὴν τροποποιῇ, νὰ προσθέτῃ, ν' ἀφαιρῇ, νὰ διορθώνῃ καὶ τοὺς Ἀποστόλους! (Ἆράγε καὶ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο;). Aὐτὲς οἱ ἀποφάνσεις καὶ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τοῦ Bατικανοῦ παρουσιάζουν τὸν Πάπα ὄχι ἁπλῶς ὡς ἡμίθεο, ἀλλ' ὡς θεό, ἢ μᾶλλον ὡς ὑπέρθεο, ναί, ὡς

ὑπέρθεο, ἀφοῦ ἡ γνώμη τοῦ Πάπα πρέπει νὰ προτιμᾶται τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ, καὶ ὁ Πάπας δύναται νὰ ἐπεμβαίνῃ στὸ θεόπνευστο καὶ αἰώνιο κείμενο τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ νὰ ἐπιφέρῃ μεταβολές. Ὁ Ἑωσφόρος φιλοδόξησε νὰ θέσῃ τὸ θρόνο του ὑπεράνω τῶν νεφῶν, νὰ γίνῃ ὅμοιος μὲ τὸν Ὕψιστο. Ὁ δὲ Πάπας θέτει τὸ θρόνο του ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν, γίνεται ἀνώτερος τοῦ Ὑψίστου! Θεέ μου! Δὲν βλέπουν ὁ Πατριάρχης καὶ οἱ ἄλλοι φιλοπαπικοὶ τὴ σχιζοφρένεια τοῦ Παπισμοῦ; Πῶς ἀσπάζονται τὸ εἴδωλο τοῦ Πάπα τὸ ὑψωμένο ὑψηλότερα ἀπὸ τὴ χρυσὴ εἰκόνα τοῦ Nαβουχοδονόσορος; Ἀλλὰ δόξα σοι, Kύριε, διότι ἔχεις καὶ στὴν ἐποχή μας εὐσεβεῖς ψυχές, οἱ ὁποῖες δὲν προσκυνοῦν τὸ εἴδωλο τοῦ Πάπα, ἀλλὰ προσκυνοῦν ἐσένα, τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό.

Ὡς πολικὸς ἀστέρας, ποὺ ὁδηγεῖ καὶ ἐλευθερώνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴ φθορὰ τοῦ θανάτου, εἶναι ἡ ὁμολογία τοῦ Ἀποστόλου τῆς ἀγάπης: “Ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι μεταβεβήκαμεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, ὅτι ἀγαπῶμεν τοὺς ἀδελφοὺς” (Α΄ Ἰω. 3, 14). Δὲν ἐμπνέομε τὴ ζωὴ στὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ μὲ τὴν ἐνημέρωσι θρησκευτικῶν ἀπόψεων καὶ διαφορῶν, ἀλλὰ μὲ τὰ ζωντανὰ παραδείγματα αὐτῶν, ποὺ νίκησαν τὸν θάνατο διὰ τῆς θυσίας τῆς ἀγάπης. Δὲν τρέφεται ἡ ψυχὴ τοῦ μικροῦ παιδιοῦ μὲ ὑλικὸ πληροφοριῶν θρησκευτικῶν ἀπόψεων, ἀλλὰ μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ ἡρωισμοῦ τῆς ἀγάπης. Ὅταν θὰ ἀνδρωθῆ μέσα σ᾽ αὐτὴ τὴν ἀγωγὴ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐλευθερίας, θὰ ἀγαπήση τὴ ζωή. Θὰ εἶναι εὐλογία γιὰ ὅλους καὶ ὅλες οἱ δοκιμασίες θὰ εἶναι εὐλογία γι᾽ αὐτόν. Δὲν θὰ φοβᾶται καμμιὰ ἀπειλή, οὔτε τὸν ἴδιο τὸν θάνατο. Θὰ θεωρῆ ἐπιτυχία του ὄχι νὰ ὑποδουλώση, νὰ ταπείνωση τὸν ἄλλον. Ἀλλὰ νὰ θυσιασθῆ, γιὰ νὰ ζήσουν ὅλοι οἱ ἄλλοι, ποὺ εἶναι ὁ ἀληθινὸς ἑαυτός του. Ἐὰν δώσωμε πραγματικὰ ὀρθόδοξη ἀγωγή, ἑτοιμάζουμε ἀνθρώπους ὁλοκληρωμένους πνευματικά, ποὺ ὄχι μόνο μποροῦν νὰ ζήσουν ἄνετα μέσα σὲ πολυπολιτισμικὰ περιβάλλοντα τοῦ καιροῦ μας, ἀλλὰ νὰ δεχθοῦν τὶς ὅποιες δυσκολίες ὡς εὐλογίες. Κατὰ τὴ ρῆσι τοῦ Ἀποστόλου: “χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου”. Αὐτὴ ἡ ἀγωγὴ γεννᾶ ἀνθρώπους χαρούμενους μὲ δυνατὴ κράσι. Γεννιοῦνται ἀπὸ τὴν ἀγάπη. Καὶ προσφέρουν εὐσπλαγχνία. Γίνονται μία αἴσθησι. Διακρίνουν τὸ ὑγιές τῆς ἀγάπης, ποὺ ζωογονεῖ ἀπὸ τὸ νοσηρὸ τοῦ μίσους, ποὺ θανατώνει. Ἀντιμετωπίζουν τὰ πάντα μὲ τὴν πλησμονὴ τῆς ἐλεημοσύνης, ποὺ τοὺς γέννησε καὶ τοὺς συντηρεῖ. Προσεύχονται μετὰ δακρύων γιὰ ὅλη τὴν κτίσι, τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἐχθροὺς τῆς ἀληθείας. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἐμπνέουν καὶ ἐλευθερώνουν τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Κατευνάζουν τὰ πάθη. Ἀνοίγουν δρόμους ζωῆς. Μετατρέπουν σὲ εὐλογίες ὅλους τοὺς πειρασμούς. Καὶ δίδουν τὴ μαρτυρία τῆς πίστεως, ποὺ δὲν εἶναι ἁπλὸς ἰσχυρισμὸς γιὰ τὴν ὀρθότητα κάποιας διατυπώσεως, ἀλλὰ ἡ εὐωδία τοῦ ὥριμου ἀνθρώπου, ποὺ ξεπέρασε τὸ θάνατο. Καὶ εἶναι ὅλος ἀγάπη καθ᾽ ὁμοιότητα Θεοῦ. Οἱ ἄνθρωποι, ποὺ μαθαίνουν ἁπλῶς λόγια ἀγάπης καὶ τὶς διάφορες ἀπόψεις τῶν θρησκευτικῶν δοξασιῶν, δὲν προσφέρουν ζωὴ οὔτε μορφώνουν τὸν νέο ἄνθρωπο, ἀλλὰ δημιουργοῦν τὴ σύγχυσι μίας στείρας πολυμάθειας. Φτωχαίνομε καὶ εὐτελίζομε τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς, ποὺ μᾶς δόθηκε, ἐνῶ ὀφείλομε νὰ τὸ κοινοποιήσωμε ἀπαραχάρακτο στὰ παιδιὰ ὅλου τοῦ κόσμου, ποὺ βασανίζον-

ται. Ἡ ἀγάπη εἶναι τὸ ὀξυγόνο τῆς ζωῆς. Σήμερα ποὺ ὅλος ὁ κόσμος ἔγινε μία ταραγμένη γειτονιὰ καὶ γίνεται λόγος γιὰ ἐπανευαγγελισμὸ τῆς Εὐρώπης εἶναι ὁ καιρὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ θεολογίας. Αὐτὰ ποὺ ἐπιδιώκουν μὲ τὶς μεταρρυθμίσεις νὰ ἐπιτύχουν, τὰ ἔχει πρὸ πολλοῦ ὡς κατακτήσεις ζωῆς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Δὲν ἀπειλεῖ κανέναν αὐτός, ποὺ ἔχει ὡς τρόπο ζωῆς τὴ θυσία του ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τοὺς ἄλλους. Καὶ δὲν φοβᾶται τίποτε ἡ ζωή, ποὺ ἀνατέλλει ἐκ τοῦ Τάφου. Ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ δώση τὸ πιλοτικὸ πρόγραμμα σπουδῶν (παραδοσιακὸ καὶ ἐπαναστατικό), ποὺ τὴν ὀρθόδοξη συνείδησι ἀναπαύει καὶ ὅλο τὸν κόσμο ζωογονεῖ. Γιατί ἡ ἀλήθεια τῆς ἀγάπης δὲν χωρίζει, ἀλλὰ ἑνώνει. Βοηθᾶ τὸν καθένα νὰ καλλιτερεύση τὴ συμπεριφορά του, νὰ θεραπεύση τὴν ἀρρώστια του καὶ νὰ χαρῆ τὴ ζωή του. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία προσφέρει μία χαρά, ποὺ εἶναι ἰσχυρότερη τῆς παρούσης ζωῆς καὶ μία ἔκπληξη, ποὺ ξεπερνᾶ τὸν θάνατο. Ὀφείλομε νὰ ἐνεργήσωμε μὲ ὅλες τὶς δυνατότητες, ποὺ διαθέτομε, γιὰ νὰ ἀφήσουμε νὰ ἁπλωθῆ ἡ εὐωδία τῆς Ἀναστάσεως, ποὺ νικᾶ τὸν θάνατο. “Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν καὶ ἐπλήρωσε τὰ σύμπαντα εὐωδίας”. Αὐτά, Μακαριώτατε καὶ Σεβασμιώτατοι, εἶχα νὰ Σᾶς διατυπώσω ὡς ἐξομολόγησι λογισμῶν. Αἰτούμενος συγγνώμη γιὰ τὴν ὅλη ἀπασχόλησι καὶ ἐκζητώντας τὶς θεοπειθεῖς Σας εὐχὲς ἀσπάζομαι, τὴν τιμία Σας δεξιά. Μὲ υἱικὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ἐν Κυρίῳ ἀγάπη Ἀρχιμ. Βασίλειος Ἰβηρίτης Προηγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἰβήρων

Νέος Μητροπολίτης Κυδωνιῶν

Συμφώνως πρός πληροφορίας ὑπό ἡμερομηνίαν 30ην Ὀκτωβρίου ἐκ τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου:

«Μητροπολίτης Κυδωνιῶν ἐξελέγη ὁμόφωνα τὸ μεσημέρι τῆς Τρίτης 30 Ὀκτωβρίου, ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκ. Θρόνου, ὁ Μέγας Ἀρχιμανδρίτης Ἀθηναγόρας Χρυσάνης. Ἡ ἐκλογὴ ἔγινε στὸν Πάνσεπτο Πατριαρχικὸ Ἱ. Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἀπὸ τοὺς Συνοδικοὺς Ἀρχιερεῖς, ὕστερα ἀπὸ πρόταση τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Τὸ τριπρόσωπο συγκροτοῦσαν ὁ Ἐπίσκοπος Σινώπης Ἀθηναγόρας, ὁ Ἀρχιμ. Ἀθηναγόρας Ζηλιασκόπουλος, ποὺ διακονεῖ στὴν Γερμανία, καὶ ὁ - ἐψηφισμένος πλέον Μέγας Ἀρχιμανδρίτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου Ἀθηναγόρας Χρυσάνης. Ἀκολούθως ἔδωσε τὸ Μικρὸ Μήνυμα ἐνώπιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη καὶ τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου».

Ἀλλά καί πρός ὁλόκληρον τόν πολιτικόν κόσμον

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶς, μέ ἀνακοίνωσίν του, ὑπό ἡμερομηνίαν 31ην Ὀκτωβρίου, προέβη εἰς σχόλια ἐναντίον τῆς βουλευτοῦ τῆς ΔΗΜ.ΑΡ κ. Μαρίας Ρεπούση, γνωστῆς πλαστογράφου τῆς νεωτέρας ἱστορίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ἐζήτησε νά καταργηθοῦν αἱ ἑορταστικαί δηλώσεις διά τήν «ἔξοδον τοῦ Μεσολογγίου». Τό πλῆρες κείμενον τῆς δηλώσεως τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Ἔκπληκτοι μείναμε ἀπό τίς ἀκατανόητες δηλώσεις τῆς κας Μαρίας Ρεπούση, Βουλευτοῦ τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου. Δέν μποροῦμε νά τό πιστέψουμε! Μέ κατάπληξη προσπαθοῦμε, ἔστω νά διαβάσουμε, τήν ἀνθελληνική δήλωση: Νά καταργηθοῦν οἱ γιορτές Ἐξόδου τῆς Ἱερᾶς Πόλεως Μεσολογγίου. Μά εἶναι δυνατόν; Μιλάει ἑλληνίδα ἤ κάποιος πού μᾶς ἦλθε ἀπό τήν ἀνατολή; Μιλάει ὑπεύθυνη ἑλληνίδα Βουλευτής, πού ὑποτίθεται “ἀγωνίζεται”, ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, γιά τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς φυλῆς μας; Μᾶλλον δέν θά γνωρίζει τό Μεσολόγγι ἡ κα Βουλευτής, δέν θά πέρασε ἀπό τήν αἱματοβαμμένη Πύλη τοῦ Μεσολογγίου. Δέν θά προσκύνησε τόν ἱερό χῶρο τοῦ Κήπου τῶν Ἡρώων, δέν θά στάθηκε ποτέ ἐνώπιον τοῦ Τύμβου, ὅπου ἀναπαύονται τά ἱερά λείψανα τῶν μαρτύρων τῶν ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΩΝ. Ἀσφαλῶς δέν θά ἀντίκρυσε καί τίς ἡρωικές ντάπιες μέ τά σπασμένα κανόνια. Δέν γνωρίζει ποῦ καί πῶς ὁ ἐθνομάρτυς καί ἱερομάρτυς Ἐπίσκοπος Ρωγῶν Ἰωσήφ, μέ τό ἅγιο ποτήριο στά χέρια ἐμψύχωνε καί κοινωνοῦσε τούς μελλοθανάτους πολεμάρχους. Δέν ἔχει ὑπʼ ὄψιν της ἡ κα Ρεπούση οὔτε τί εἶναι «Ἀνεμόμυλος», οὔτε τί εἶναι «Κλείσοβα» καί «Βασιλάδι». Καί γιά τήν ἡρωική ΕΞΟΔΟ πού ἴσως γνωρίζει κάτι ἀπό παραποιημένες ἱστορικές περιγραφές, δέν θά τήν ἔζησε, ὅπως τήν ζοῦν οἱ Μεσολογγίτες.

Ἐμεῖς ζοῦμε στό Μεσολόγγι καί ἀγαποῦμε τό Μεσολόγγι. Ποτέ δέ θά λησμονήσουμε καί δέ θά προδώσουμε τήν γνησία καί ματωμένη ἱστορία καί ζωή τοῦ Μεσολογγίου. Οἱ Ἑορτές τῆς Ἐξόδου τῶν ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΩΝ δέν εἶναι “ἐθνικιστικά κίτς”, οὔτε “στερεοτυπικές ἐκδηλώσεις”. Εἶναι ζωντανές γιορτές εὐγνωμοσύνης καί τιμῆς ἀφ᾽ ἑνός τῶν γενικῶν προμάχων καί μαρτυρικῶς πεσόντων πατέρων μας, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν “γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία καί τῆς πατρίδος καί τοῦ Μεσολογγίου τήν ἐλευθερία”, ἀφ᾽ ἑτέρου ἑορτές πού ἀναγεννοῦν, ἀναζωογονοῦν, ἐμψυχώνουν ὅλους μας καί ἰδιαιτέρως τά λεβέντικα νειάτα τῆς Αἰτωλοακαρνανίας καί μᾶς κάνουν νά νοιώθουμε περισσότερο ὀρθόδοξοι χριστιανοί καί γνήσιοι Ἕλληνες. Καλά θά κάνει ἡ κα Ρεπούση νά σταματήσει νά συνιστᾷ πλέον διαστρεβλώσεις καθώς καί τή λήθη τῆς γνήσιας ἑλληνικῆς ἱστορίας. Ὅσοι ἀμφισβητοῦν τήν ἱστορία, ἀμφισβητοῦν τήν ἰθαγένειά τους. Ἡ ἱστορία γράφτηκε στό Μεσολόγγι μέ αἷμα καί θυσία. Δέν διαγράφεται μέ φληναφήματα ἀνιστόρητων καί ἀδαῶν. Ὁ Εὐριπίδης ὑπογραμμίζει “Ὄλβιος ἔστι ὅστις τῆς ἱστορίης ἔσχε μάθησιν”, ὅποιος ξεχνᾶ τήν ἱστορία του εἶναι καταδικασμένος σέ ἀφανισμό. Ἐδῶ εἶναι Μεσολόγγι, ἐδῶ κατοικοῦν Μεσολογγίτες ἀπόγονοι ἡρώων καί μαρτύρων. Τά λόγια τῆς κας Ρεπούση δέν μᾶς ἐπηρεάζουν, εἶναι γραμμένα πάνω στό νερό. Ἄς ἀφήσει τό Μεσολόγγι νά λάμπει, νά φωτίζει, νά ἐμπνέει, νά ἀναζωπυρώνει τήν Ἑλλάδα καί ὅλο τόν κόσμο. Καί κάτι τελευταῖο. Παρακαλῶ τούς ἕλληνες πολιτικούς μας νά φροντίσουν νά ἀναπτερωθεῖ τό ὑγιές ἐθνικό φρόνημα καί ἡ γνήσια φιλοπατρία. Ἡ ἀνυπαρξία αὐτῶν τῶν ἰδανικῶν ἔφερε τήν πατρίδα μας στό κατάντημα πού ζοῦμε. † ὁ Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς».

Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ, Η ΚΑΤΑΡΤΙΣΙΣ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΙΕΡΕΩΝ, Η ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ κ.λπ. ΑΠΗΣΧΟΛΗΣΑΝ ΤΗΝ Ι. ΣΥΝΟΔΟΝ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Μὲ κρίσιμα θέματα ὡς εἶναι ἡ θρησκευτικὴ καὶ Ἑλληνικὴ Παιδεία εἰς τὴν Ἀμερικήν, ἡ ποιμαντικὴ καὶ τὸ διοικητικὸν ἔργον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς, αἱ «αὐτοκτονίαι» μὲ ἰατρικὴν βοήθειαν, ὁ ἀνερχόμενος ρατσισμὸς καὶ φανατισμός κ.λπ. ἠσχολήθη ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς, ἡ ὁποία ὑπάγεται εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ χαρακτηρίζεται Ἐπαρχιακή. Συμφώνως πρὸς ἀνακοίνωσιν, ἐκδοθεῖσαν τὴν 23ην Ὀκτωβρίου, ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς: «Ἡ Ἱερὰ Ἐπαρχιακὴ Σύνοδος τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς συνῆλθεν εἰς τὴν τακτικὴν συνεδρίαν αὐτῆς εἰς τὴν αἴθουσαν τῆς Συνόδου τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς ἐν Νέᾳ Ὑόρκῃ τὴν 17ην καὶ 18ην Ὀκτωβρίου 2012 ὑπὸ τὴν προεδρίαν τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς κ. Δημητρίου καὶ τὴν συμμετοχὴν τῶν Μελῶν αὐτῆς. Τὴν προτεραίαν τῆς ἐνάρξεως τῶν ἐργασιῶν τῆς Συνόδου, ἤτοι τὴν 16ην τρέχοντος μηνός, τὰ Μέλη αὐτῆς εἶχον τὴν εὐκαιρίαν νὰ ἐπεξεργασθοῦν καὶ ὁλοκληρώσουν τὸ πρωτότυπον ἑλληνικὸν κείμενον μετὰ λειτουργικῶν ὁδηγιῶν τῶν ἀκολουθιῶν τοῦ Ἑσπερινοῦ καὶ Ὄρθρου, τὸ ὁποῖον καὶ θὰ ὑποβληθῆ εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον πρὸς ἔγκρισιν.

Τὰ θέματα

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος κατὰ τὴν συνεδρίαν αὐτῆς ἠσχολήθη μὲ σειρὰν θεμάτων, μεταξὺ τῶν ὁποίων εἶναι καὶ τὰ ἑξῆς: 1. Θέματα εἰδικῶν πλευρῶν τοῦ ποιμαντικοῦ καὶ διοικητικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας ἀναφερομένων εἰς κληρικοὺς καὶ λαϊκούς. Εἰδικώτερον, ἡ Σύνοδος ἐνέκρινε πρόγραμμα ποιμαντικῆς φροντίδος εἰς ἀσθενεῖς (Chaplaincy Program), διὰ τοῦ ὁποίου ἐκτὸς τῶν κληρικῶν θὰ δύνανται ἄτομα, τὰ ὁποῖα ἔχουν θεολογικὴν μόρφωσιν καὶ εἰδικεύθησαν εἰς τὴν ποιμαντικὴν νὰ προσφέρουν τὰς ὑπηρεσίας των εἰς διάφορα ἱδρύματα, ὅπως π.χ. Νοσοκομεῖα, φυλακάς, κ.λπ. 2. Θέματα εἰδικῶν περιπτώσεων πειθαρχικῆς φύσεως σχετιζομένων μὲ κληρικούς, καθὼς ἐπίσης καὶ θέματα τῆς ἀναγκαίας ποιμαντικῆς φροντίδος διὰ τοὺς κληρικοὺς καὶ τὰς οἰκογενείας των. 3. Θέματα Θρησκευτικῆς καὶ Ἑλληνικῆς Παιδείας: Ἡ Σύνοδος συνεζήτησε ἐκτενῶς τὴν κατάρτισιν ὑποψηφίων Ἱερέων καὶ τὸ Εἰδικὸν Μορφωτικὸν Πρόγραμμα Διακόνων. Συνεζητήθη ἐπίσης ἡ ἀνάγκη εὐρείας συμμετοχῆς τῶν ἐνοριῶν εἰς τὸ λίαν ἐπιτυχὲς διὰ τὴν νεολαίαν Φεστιβὰλ ὁμιλητικῆς (St. John Chrysostom Oratorical Festival). Ἐπίσης ἔγινε παρουσίασις τῶν νέων Ἐγχειριδίων Δευτέρου Ἐπιπέδου διὰ τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης εἰς τὰ ἡμερήσια καὶ ἀπογευματινὰ σχολεῖα τῆς

Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς. Ὡς γνωστόν, τὰ ἐν λόγῳ βιβλία χορηγοῦνται δωρεὰν ὑπὸ τοῦ Κληροδοτήματος Πίστης, τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς. Ἤδη δὲ ἤρχισεν ἡ προετοιμασία διὰ τὰ βιβλία τοῦ τρίτου ἐπιπέδου. 4. Θέματα διοικητικῆς φύσεως: Ἐγένετο συζήτησις διοικητικῶν θεμάτων ἀναφερομένων εἰς ἐνορίας καὶ Μονὰς τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς. Ἀνεκοινώθη τὸ λίαν εὐχάριστον γεγονὸς τῆς ὑπογραφῆς τῶν σχετικῶν ἐγγράφων διὰ τὴν ἀνέγερσιν τῆς ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Νικολάου εἰς Ground Zero, ἡ ὁποία θὰ ἀποτελέση ὄχι μόνον ἐνοριακὴν ἐκκλησίαν ἀλλὰ καὶ Ἐθνικὸν προσκύνημα καὶ γενικώτερον μαρτυρίαν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. 5. Θέματα κοινωνικῆς φύσεως: Ἡ Σύνοδος συνεζήτησε τὸ θέμα τοῦ ρατσισμοῦ καὶ φασισμοῦ καὶ προέβη εἰς τὴν ἐπισυναπτομένην δήλωσι. Ἐπίσης, ἡ Σύνοδος συνεζήτησε τὸ ἐπίκαιρον θέμα τῆς “ἰατρικῶς βοηθουμένης αὐτοκτονίας” (physician assisted suicide) καὶ συντόμως θὰ προβῆ εἰς σχετικὴν ἀνακοίνωσιν.

Δήλωσις τῆς Ἱ. Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς

Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς Φθινοπωρινῆς συνεδρίας της, τὸν Ὀκτώβριο 2012, ἡ Ἱ. Ἐπαρχιακὴ Σύνοδος τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς, ἐκφράζει γιὰ μία ἀκόμη φορὰ τὴν βαθειὰ ἀνησυχία της ἀναφορικὰ πρὸς τὴν ἀκραία φανατικὴ γλώσσα, ἡ ὁποία χρησιμοποιεῖται σὲ ὅλα τὰ πεδία τῆς δημοσίας καὶ ἰδιωτικῆς ζωῆς. Παροτρύνουμε ὅλους νὰ ἀκολουθήσουν τὴν συμβουλὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: Ὁ λόγος ὑμῶν πάντοτε ἐν χάριτι, ἅλατι ἠρτυμένος, εἰδέναι πῶς δεῖ ὑμᾶς ἑνὶ ἑκάστω ἀποκρίνεσθαι (Κολ. 4:6). Ἀποδοκιμάζουμε τὴν χρήση οἱουδήποτε ρατσιστικοῦ, ξενοφοβικοῦ, φασιστικοῦ καὶ ἐχθρικοῦ λόγου, συμβόλων καὶ συμπεριφορᾶς. Ἐν γνώσει ὅτι ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα δῶρα τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος εἶναι ἡ ἐλευθερία τοῦ λόγου, παρὰ ταῦτα συνιστοῦμε ὑπευθυνότητα, εὐγένεια καὶ ἀγάπη στὴν ἐπιλογὴ λέξεων καὶ τρόπων ἐκφράσεως. Οἱ Ἕλληνες εἶπαν “ΟΧΙ” στὸν φασισμὸ στὸν Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο καὶ ἀκολούθως ὑπέφεραν μεγάλα δεινὰ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Ναζιστικῆς κατοχῆς. Καλοῦμε ὅλους νὰ ἀντιτάξουν τὸ “ΟΧΙ” ἔναντι τῆς ἐχθρότητος παντὸς εἴδους ὁλοκληρωτισμοῦ καὶ νὰ ἐναγκαλισθοῦν τὴν γνήσια φιλανθρωπία καὶ φιλοξενία, ποὺ ἀποτελοῦν ἄλλωστε καὶ τὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ὡς πρωτοπόρος στὸν Διαθρησκειακὸ καὶ Διαπολιτισμικὸ Διάλογο, ἡ Ἑλληνικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ προσεύχεται καὶ ἐργάζεται γιὰ τὴν εἰρήνη, τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν συνδιαλλαγὴ μεταξὺ ὅλων τῶν ἀνθρώπων».