Ορθόδοξος Τύπος φ. 1959, 18/01/2013 by anthologimata

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος ΥΡΙΟΝ ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τόν Ἅγιον Μᾶρκον τόν Εὐγενικόν, Ἐπίσκοπον Ἐφέσου. Ὀλίγα γνωρίζουν οἱ πιστοί διά τόν ἀντιπαπικόν-ἀντιαιρετικόν ἀγῶνα του. Οὗτος κατά τήν 26ην Φεβρουαρίου 1439 συμμετεῖχεν εἰς τήν Σύνοδον τῆς Φλωρεντίας, κατά τήν διάρκειαν τῆς ὁποίας ἔδωσε τήν μάχην ἐναντίον τῆς ψευδοενώσεως Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν. Εἶχεν ἤδη πολεμήσει τό μεγαλύτερον πραξικόπημα ἐναντίον τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, εἰς τό ὁποῖον εἶχον προβῆ οἱ Παπικοί διά τῆς προσθήκης εἰς τό «Πιστεύω» τοῦ Φιλιόκβε. Τό-

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013 † Ἀθανασίου καὶ Κυρίλλου Πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας

ΕΤΟΣ ΝΓ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1959

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΜΑΡΚΟΝ ΤΟΝ ΕΥΓΕΝΙΚΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟΝ ΟΙΚΟΥΜ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ Ἀπό τήν κατάρρευσιν τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας εἰς τήν πανομοιότυπον κατάρρευσιν τῆς σημερινῆς Ἑλλάδος

σον εἰς τήν προηγηθεῖσαν Σύνοδον ὅσον καί εἰς αὐτήν τῆς Φλωρεντίας ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ἐτεκμηρίωσεν ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται Μόνον ἐκ τοῦ Πατρός ὡς διεκήρυ-

ξαν αἱ δύο Οἰκουμενικαί Σύνοδοι, αἱ ὁποῖαι τό συνέταξαν τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τό «Φιλιόκβε» ἦτο ἡ κυριωτέρα αἰτία τοῦ Σχίσματος, διότι οἱ Παπικοί ἐκή-

ρυττον καί κηρύττουν ἕως σήμερον ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ. Οἱ Παπικοί ἀπό τοῦ Σχίσματος ἀντί νά ἀποκηρύξουν τήν αἵρεσίν των, ἀνεκάλυψαν τήν

διπλωματίαν τῆς ἀγάπης. Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός εἰς τήν Σύνοδον ὑπενθύμισεν ὅτι ἡ Ἕνωσις ἦτο ἀδύνατος ὑφισταμένου τοῦ Σχίσματος, συνέστη-

ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ: «ΣΩΣΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΕΟ – ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟΝ» «Καταργεῖστε ἀμέσως τὰ τουρκικὰ προξενεῖα Κομοτηνῆς καὶ Ρόδου, τὰ ὁποῖα ὑπονομεύουν τὴν Ἐθνικήν μας κυριαρχίαν»

ΣΕΒ. ΓΟΡΤΥΝΟΣ: ΔΙΑΤΙ ΔΕΝ ΗΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΩ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ

ΙΣ ἐγκύκλιον κήρυγμά του ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίας ἀναλύει τό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος εἰς τήν ζωήν μας. Ἀκολούθως ἀναλύει τήν αἵρεσιν τῶν Παπικῶν καί ἀφοῦ ἐπισημαίνει ὅτι ὁ Θεός τῶν Φραγκολατίνων εἶναι φρικτός, τονίζει διατί δέν δύναται νά προσευχηθῆ εἰς ἕνα τοιοῦτον Θεόν, ὡς τόν δέχονται οἱ Παπικοί. Τό ἐγκύκλιον κήρυγμα τοῦ Σεβασμιωτάτου ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«1. Τό πολυτιμότερο πράγμα, ἀδελφοί χριστιανοί, εἶναι ἡ πίστη μας, ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μας. Ἡ πίστη μας αὐτή εἶναι θεία ἀποκάλυψη. Δέν εἶναι δηλαδή ἐφεύρημα τῶν παπάδων καί τῶν δεσποτάδων, δέν εἶναι ἀνακάλυψη ἀνθρώπινου νοῦ, ἀλλά εἶναι ἀποκάλυψη. Ἀποκάλυψη τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, πού σαρκώθηκε καί ἦρθε σέ ᾽μᾶς καί μᾶς τήν φανέρωσε. Καί ἡ πίστη μας αὐτή ἔφτασε σέ ᾽μᾶς μέ ἀγῶνες καί θυσίες πολλές, χωρίς κἄν νά ἀλλοιωθεῖ οὔτε στό παραμικρό. Αὐτό, χριστιανοί μου, εἶναι θαῦμα. Γιά νά καταλάβετε τό θαῦμα αὐτό, φανταστεῖτε κάποιον νά κρατᾶ στά χέρια του μιά γυάλα γεμάτη μέ ἕνα πολύτιμο ὑγρό, νά περπατάει σέ ἕνα ὀλισθηρό δρόμο καί γύρω του ἄνθρωποι νά τόν σπρώχνουν καί νά τόν πιέζουν συνεχῶς γιά νά τοῦ πέσει ἡ γυάλα καί νά τοῦ χυθεῖ τό ὑγρό. Καί ὅμως ὁ ἄνθρωπος αὐτός, μέ τά τόσα ἐμπόδια ἀπό τούς γύρω του, περπάτησε τόν μακρύ - μακρύ ὀλισθηρό δρόμο του, χωρίς νά τοῦ χυθεῖ οὔτε μία σταγόνα ἀπό τό πολύτιμο καί ἀκριβό ὑγρό, πού κρατοῦσε. Αὐτό εἶναι ἡ πίστη μας, ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μας, ἀδελφοί μου χριστιανοί. Τήν πολέμησαν πολλοί, βασάνισαν τούς πιστούς, βάλθηκαν νά τήν ἐξαφανίσουν ἤ νά τήν νοθεύσουν καί ὅμως ἡ πίστη μας κρατήθηκε ἀναλλοίωτη, ὅπως τήν παρέδωσε ὁ Ἰησοῦς Χριστός στούς Ἀποστόλους Του καί ὅπως αὐτοί τήν παρέδωσαν στούς διαδόχους τους. Χωρίς νά χυθεῖ οὔτε μία σταγόνα, χωρίς δηλαδή νά παραλλαγεῖ “οὔτε μία κεραία οὔτε ἕνα ἰώτα” ἀπό τά δόγματά της. Ἡ γυάλα – τό ποτήρι δόθηκε ἀπό χέρι σέ χέρι, ἀπό γενεά σέ γενεά, καί ἔφτασε μέχρι τά δικά μας χέρια, ὅπως ἀκριβῶς δόθηκε ἀπό τό πρῶτο ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Η ΑΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΘΥΣΙΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΩΜΟΝ ΤΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΥ

Ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Σπάρτης κ. Εὐσταθίου

ΡΟΣΦΑΤΑ μὲ νομοθετικὴ ρύθμιση τοῦ Ὑπουργείου Ἀνάπτυξης οὐσιαστικὰ δρομολογήθηκε ἡ κατάλυση τῆς Κυριακῆς ὡς ἡμέρας ἀργίας καὶ στὴ Χώρα μας. Μεταξὺ ἄλλων, μὲ τὴ διάταξη αὐτὴ ἐπιτρέπεται καὶ ἡ προαιρετικὴ λειτουργία ὅλες τὶς Κυριακές τοῦ ἔτους τῶν ἐμπορικῶν καταστημάτων μὲ ἐμβαδὸν μέχρι 250 τ.μ., ἐφόσον δὲν ἀνήκουν σ᾽ ἁλυσίδα Καταστημάτων καὶ δὲ λειτουργοῦν μὲ συμφωνίες συνεργασίας τοῦ τύπου «shops-in-a-shop». Εἶναι βέβαιο, ἐντούτοις, ὅτι ἡ de iure ἐθελούσια λειτουργία τῶν καταστημάτων αὐτῶν μέσα σὲ περιβάλλον βαθειᾶς κρίσης καὶ ἔντονου ἀνταγωνισμοῦ θὰ ἐξελιχθεῖ σὲ de facto ὑποχρεωτική. Δέν μποροῦμε ἀνεπιφύλακτα νὰ συνηγορήσουμε ὑπὲρ τῆς ἄποψης ὅτι ἔτσι θὰ ἐξυπηρετηθοῦν ἡ ἐνίσχυση τῆς ἀγοραστικῆς κίνησης, ἡ ὑποβοήθηση τοῦ τουρισμοῦ καὶ ἡ ὤθηση τῆς οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης, ὅταν μάλιστα πολλοὶ οἰκονομολόγοι καὶ φορεῖς, ποὺ σχετίζονται ἄμεσα μὲ τὴν ἀγορὰ ἀντιτείνουν βάσιμη ἀπορριπτικὴ ἐπιχειρηματολογία. Γιατί, πῶς εἶναι δυνατόν, τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ ἑλληνικὲς οἰκογένειες κατὰ μέγα μέρος φυτοζωοῦν, χωρὶς νὰ διαθέτουν χρήματα πολλὲς φορὲς οὔτε γιὰ τὰ ἀναγκαῖα (τροφή, στέγη, μόρφωση τῶν παιδιῶν τους, ὑγειονομικὴ περίθαλψη), κάποιοι ἐμπειρογνώμονες νὰ ἀντιλαμβάνονται τήν καλπάζουσα οἰκονομικὴ ὕφεση ὡς ζήτημα διεύρυνσης τοῦ ὡραρίου τῶν καταστημάτων καὶ τῆς ἐργασίας τῶν ὑπαλλήλων ἤ …μετάθεσης τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς τὴ Δευτέρα, ὥστε ἡ ἀγορὰ νὰ …ἀναθερμανθεῖ, νὰ …ἀπελευθερωθεῖ, νὰ …ἐκσυγχρονισθεῖ καὶ νά …ἐξευρωπαϊσθεῖ; Ἀναρωτιόμαστε, ἐπιπρόσθετα, ποιοὶ εἶναι οἱ εἰσηγητὲς αὐτοῦ τοῦ μέτρου καὶ ἂν ὑπολανθάνουν, ὅπως ἀρκετοὶ ἰσχυρίζονται, ἄλλες ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Η ΣΤΑΥΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΜΑΣ

ΑΡΑΘΕΤΟΜΕΝ κατωτέρω τά πορίσματα τοῦ 53ου Παιδαγωγικοῦ Συνεδρίου τοῦ τομέως Ἐπιστημόνων τοῦ Συλλόγου Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Δράσεως «Ὁ Μέγας Βασίλειος» διά τά πραγματικά αἴτια τῆς κρίσεως, τό ὁποῖον ἐπραγματοποιήθη εἰς τό Πολεμικόν Μουσεῖον κατά τήν 28ην Δεκεμβρίου. Τά πορίσματα ἔχουν ὡς ἀκολούθως:

«• Ζοῦμε σήμερα τίς τραγικές συνέπειες τῆς 6ης πτώχευσης τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους μετά τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση. Ἡ διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση τοῦ 2007-8 ὑπῆρξε μόνο ἀφορμή τῆς ἑλληνικῆς πτώχευσης. Τά αἴτιά της ὅμως εἶναι βαθύτερα. Ἡ οἰκονομική κρίση ὑπῆρξε ἀποτέλεσμα τῆς ἐπί σχεδόν τέσσερις δεκαετίες κρίσεως τῆς πολιτικῆς καί τῆς κοινωνίας, κρίσεως πού ἑδράζεται στήν κατάρρευση τῆς παιδείας, τῶν θεσμῶν καί τῶν ἀξιῶν. • Ἡ μυωπική συμπεριφορά καί ἡ ἀπληστία πολιτικῶν, συνδικαλιστῶν, τραπεζῶν καί ἰδιωτῶν ὑπῆρξαν οἱ βάσεις τῆς οἰκονομικῆς κατάρρευσης τῆς χώρας μας, ἐνῶ ἡ ἀτιμωρησία καί οἱ ἀνάγκες διατήρησης τοῦ φαύλου πελατειακοῦ κράτους ἐμποδίζουν τή λήψη τῶν μέτρων ἐκείνων πού θά ὁδηγοῦσαν στήν ἔξοδο ἀπό τήν κρίση. • “Τό πρώτιστον τῶν παρʼ ἡμῖν ἀγαθῶν”, ἡ Παιδεία, πάσχει, καί ἴσως εἶναι ἡ κυριότερη αἰτία τῆς βαθειᾶς κρίσεως καί σήψεως τῆς κοινωνίας. Οἱ νέες γενιές γιά δεκαετίες γαλουχήθηκαν μέ τό δυτικό παιδευτικό μοντέλο, στηριγμένο στή λογικοκρατία, τόν ὑλισμό καί τόν ἀτομισμό. Τούς προσφέρθηκε παιδεία χωρισμένη ἀπό τήν ἑλληνορθόδοξη παράδοση καί ἀγωγή. Ἀποτέλεσμα ὁ θρίαμβος τῶν παθῶν, ὁ μηδενισμός, ἡ ἀπαξίωση κάθε ἀξίας καί ἡ παντελής ἀπουσία ἤθους. • Ἡ ἔξοδος ἀπό τήν κρίση εἶναι ἐφικτή, καί μάλιστα ταχύτερα τῶν προσΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

σε δέ τήν ἀγάπην καί τήν μελέτην πρός ἄρσιν τοῦ Σχίσματος: «Εἶπεν οὖν ὁ Ἐφέσου (Ἅγιος Μᾶρκος) πρῶτον μέν, ὅπως ἐστίν ἀναγκαιοτάτη ἡ εἰρήνη, ἥν κατέλιπεν ἡμῖν ὁ Δεσπότης ἡμῶν Χριστός καί ἀγάπη καί δεύτερον, ὅτι παρέβλεψεν ἡ Ρωμαϊκή Ἐκκλησία τήν ἀγάπην καί διελύθη ἡ εἰρήνη· τρίτον, ὅτι ἀνακαλουμένη νῦν ἡ Ρωμαϊκή Ἐκκλησία τήν τότε καταλειφθεῖσαν ἀγάπην, ἐσπούδασεν, ἵνα ἔλθωμεν ἐνταῦθα καί ἐξετάσωμεν τάς μεταξύ ἡμῶν διαφοράς· τέταρτον, ὅτι ἀδύνατόν ἐστιν ἀνακαλέσασθαι τήν εἰρήνην, ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

Ὁλόκληρος ἡ ἐπιστολὴ τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ πρὸς τὸν ὑπουργὸν Ἐξωτερικῶν κ. Ἀβραμόπουλον, πρὸς τὸν ὁποῖον τονίζει ὅτι ἔχει τὴν ἱστορικὴν δυνατότητα, διὰ τῆς καταργήσεως τῶν τουρκικῶν προξενείων Ρόδου καὶ Κομοτηνῆς νὰ ἀπαλλάξη τὴν Χώραν ἀπὸ τὴν κακότροπον καὶ προδήλως ἐγκληματικὴν συμπεριφορὰν τῆς γείτονος εἰς τοὺς εὐαισθήτους ἑλληνικοὺς χώρους. Ὁ Σεβασμιώτατος ὑπογραμμίζει ἀκόμη εἰς τὴν ἐπιστολήν του πρὸς τὸν ὑπουργόν ὅτι οὗτος δὲν θὰ ὑποκύψη ἔναντι οἱασδήποτε σκοπιμότητος ἢ πίστεως. Τὴν ἰδίαν στιγμὴν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Διδυμοτείχου κ. Δαμασκηνός, τοποτηρητὴς τοῦ χηρεύσαντος θρόνου τῆς Κομοτηνῆς καὶ Μαρωνείας, ὑπεδέχθη τὸν Πρόξενον τῆς Τουρκίας εἰς τὴν περιοχὴν καὶ προέβη, κατὰ δημοσιογραφικοὺς παρατηρητάς εἰς δηλώσεις, αἱ ὁποῖαι χαρακτηρίζονται ὡς ἐθνικῶς ἀπαράδεκτοι, διότι φέρεται εἰπὼν ὅτι πάντοτε ἤθελε σχέσεις μὲ τὸ Τουρκικὸν Προξενεῖον καὶ ηὐχαρίστησε τὸν Τοῦρκον Πρόξενον διὰ τὴν ἐπίσκεψίν του εἰς τὴν Ἱ. Μητρόπολιν. Ἐπικρίνεται ἐπίσης, διότι φέρεται νὰ ἀλλάζη τὴν ἐθνικὴν γραμμὴν τοῦ προκατόχου του, μακαριστοῦ Μητροπολίτου Μαρωνείας καὶ Κομοτηνῆς, κυροῦ Δαμασκηνοῦ.

Ἐνῶ ἡ Ἑλληνικὴ τριτοκομματικὴ κυβέρνησις ἐπιχειρεῖ τὴν ἰσλαμοποίησιν – τουρκοποίησιν τῆς Ἑλληνικῆς οἰκονομίας μὲ τὴν ἐξαγορὰν μαρινῶν ἐλλιμενισμοῦ τουριστικῶν – ἰδιωτικῶν γιὼτ ἀπὸ Τούρκους (μαρῖναι Φλοίσβου, Ζέας, Λευκάδος, Κερκύρας) κ.λπ. καὶ ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Διδυμοτείχου κ. Δαμασκηνός, τοποτηρητὴς τοῦ θρόνου τῆς Μαρωνείας καὶ τῆς Κομοτηνῆς, ἀνατρέπει τὴν ἐθνικὴν γραμμὴν τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου κ. Δαμασκηνοῦ διὰ τὴν Θράκην (εἰς τὰς προαναφερομένας περιφερείας) δηλῶν, ὑποδεχόμενος τὸν Τοῦρκον Πρόξενον εἰς τὴν Κομοτηνὴν κ. Ἰλχὰν Σερὲρ ὅτι «πάντοτε ἤθελα νὰ ἔχω σχέσεις μὲ τὸ Τουρκικὸ Προξενεῖο», ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ ἀπέστειλεν ἐπιστολὴν πρὸς τὸν ὑπουργὸν Ἐξωτε-

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

G Ὁ Σεβ. Διδυμοτείχου, Τοποτηρητὴς τοῦ Θρόνου τῆς Ἱ. Μ. Μαρωνείας ἀνατρέπει τὴν Ἐθνικὴν στρατηγικὴν τοῦ μακαριστοῦ Δαμασκηνοῦ. Σελ. 8 G Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἀποστέλλει Ἐξαρχίαν εἰς τὴν Ἱ. Μονὴν Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου Πάτμου. Σελ. 8 G Ἡ ἐξέλιξις, ἡ ἐξελικτικὴ δημιουργία καὶ ὁ Χριστιανισμός. Τοῦ κ. Χρήστου Σαλταούρα. Σελ. 3 G Τὸ «σωματίδιο» τῆς «κάρτας τοῦ πολίτη». Τοῦ π. Ἀθανασίου Μηνᾶ. Σελ. 4 G Ἀγγελολογία – Δαιμονολογία. Τοῦ πρωτοπρ. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου. Σελ. 5 G Ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ) ἢ αἱρέσεων. Σελ. 5 G Ἡ ἐργασία τῆς Κυριακῆς εἶναι κατηραμένη. Ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων κ. Ἀμβροσίου. Σελ. 6 G Ἐκκλησία καὶ Πολιτεία: Ἕνας προτεσταντικὸς διαχωρισμός. Ὑπό τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Βολουδάκη. Σελ. 6

ρικῶν κ. Ἀβραμόπουλον, διὰ τῆς ὁποίας ζητεῖ, ὅπως ὁ ὑπουργὸς ἀναλάβη πρωτοβουλίας διὰ νὰ σώση τὴν Θράκην, τὰ Δωδεκάνησα καὶ ὁλόκληρον τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὸν νεο–οθωμανισμὸν τῶν Τούρκων. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης εἰς τὴν ἐπιστολήν του, ἀφοῦ ἀναλύει τὴν

Ἡ ἐπιστολή Παραθέτομεν κατωτέρω ὁλόκληρον τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Σεβ. Μητρο-

«Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ»

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΑΛΙΑ εἶναι ἡ συνήθεια τῶν περισσοτέρων προσκυνητῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους νά ἐπισκέπτονται φημισμένους πατέρες, νά τούς ρωτοῦν διάφορα πράγματα καί νά τούς παρασέρνουν σέ σχολιασμό τῆς πολιτικῆς ἐπικαιρότητας, δίνοντάς τους ἐλλιπεῖς πληροφορίες. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι ἀρνητικό, γιατί ὅ,τι ἀκοῦν τό δέχονται ὡς ὀρθό, ἀλλά στή συνέχεια τό ἑρμηνεύουν μέ τά δικά τους κριτήρια καί συμπεραίνουν ἐσφαλμένα. Οἱ πολλές γνῶμες πού ἀκοῦν τούς προκαλοῦν σύγχυση, χωρίς νά τό καταλαβαίνουν, καί τό πιό ἀνησυχητικό δέν ἀποκομίζουν καμιά πνευματική ὠφέλεια. Ἐπιστρέφοντας στά ἴδια οἱ προσκυνητές αὐτοί διηγοῦνται τά ὅσα ἄκουσαν, μέ τή δική τους πάντα ἑρμηνεία, καί προκαλοῦν ἀναστάτωση στούς ἀνυποψίαστους καί ἁπλούς ἀνθρώπους. Τό φαινόμενο εἶναι συχνό καί πρέπει νά περιοριστεῖ, ὅσο φυσικά εἶναι δυνατό κάτι τέτοιο. Οἱ πατέρες πρέπει νά προσέχουν σέ ποιούς μιλᾶνε καί τί τούς λένε. Γιατί, δυστυχῶς, πολλοί ἄνθρωποι θεωρητικά βρίσκονται ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, στήν πράξη ὅμως εἶναι μακριά. Δέν ἔχουν καλή προαίρεση καί εἶναι περιορισμένης ἀντίληψης. Ὅποιος θέλει νά πείσει αὐτούς τούς ἀνθρώπους κοπιάζει ματαίως. Εἶναι σάν νά ἐπιδιώκει νά βάλει ἕνα κιλό γάλα σέ ἕνα μικρό φλιτζάνι. Δέν γίνεται. Θά χυθεῖ ὁπωσδήποτε. Ἐκεῖνος πού πηγαίνε στό Ὄρος χάριν ὠφελείας, ἄς περιορίζεται σέ ἕνα πατέρα, γιά νά μή χάνει τό χρόνο του καί νά μή ταλαιπωρεῖται μέ γνῶμες πολλῶν, πού συχνά εἶναι καί ἀλληλοαναιρούμενες. Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἔλεγε ὅτι ὅποιος συμβουλεύεται ἕνα πατέρα καί προσπαθεῖ νά ἐφαρμόσει στή ζωή του ὅ,τι τοῦ πεῖ, ἔχει θετική βοήθεια. Ἀντίθετα, ἐκεῖνος πού τρέχει ἐδῶ καί ἐκεῖ, κάνει «πνευματικό τουρισμό» καί χάνει τίς ὧρες του ταλαιπωρούμενος, χωρίς νά ὠφελεῖται. Ὁ προσκυνητής τοῦ Ἁγίου Ὄρους πρέπει νά ἔχει ταπεινό φρόνημα καί νά περιορίζει ὅσο γίνεται τήν περιέργειά του. Μόνο ἔτσι θά μπορέσει νά ἀξιοποιήσει τόν ἱερό τόπο καί νά βιώσει μυστικές καταστάσεις, πού ἔξω στόν κόσμο κάτι τέτοιο εἶναι πολύ δύσκολο. Προσωπικά ἔχω διαμορφώσει τήν ἄποψη ὅτι ὅπου καί νά βρεθεῖ κανείς, ἄν πράγματι ἔχει πνευματικά ἐνδιαφέροντα, θά βρεῖ αὐτό πού θά τόν θρέψει καί θά τόν σταθεροποιήσει στήν κατά Χριστόν ζωή. Δόξα τῷ Θεῷ ὑπάρχουν καί ἐκτός Ἁγίου Ὄρους ἱεροί τόποι, ὅπου μπορεῖ νά βρεῖ κανείς τή γλυκύτατη ἡσυχία καί νά προσευχηθεῖ μέ κατάνυξη καί νά ἀναπτερωθεῖ. Ἴσως νά εἶναι δυσκολότερη ἡ συνάντηση μέ κάποιο ἐνάρετο κληρικό ἤ μοναχό, ἀλλά οἱ προϋποθέσεις ὑπάρχουν, ἀρκεῖ νά ἔχει κανείς πραγματική ἀναζήτηση γιά κάτι τέτοιο. Παντοῦ ὑπάρχουν οἱ ἀληθινοί ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ καί μπορεῖ κανείς νά ἐπικοινωνήσει μαζί τους καί νά ὠφεληθεῖ πνευματικά. Χρειάζεται ὅμως ἡ ἀγαθή προαίρεση καί τό ταπεινό φρόνημα. Ὅταν λείπουν αὐτά καί ἀγγέλους νά συναντήσει κάποιος, δέν πρόκειται νά δεχτεῖ τήν ἐπίδραση, πού ἀπαιτεῖται, γιά νά σταθεροποιηθεῖ στήν κατά Χριστόν ζωή.

ΕΘΝΑΡΧΙΚΗ ΔΡΑΣΙΣ ΙΕΡΑΡΧΩΝ – ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΤΗΣ Ι. ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΧΑΛΚΗΣ (ΙΘ´ αἰ.)

Τοῦ πρωτοπρ. π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

(3ον) Β. Ο ΡΑΣΚΟΠΡΕΣΡΕΝΗΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ (16 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1854) Τὸ κοσμικὸ ὄνομα τοῦ ἱεράρχη αὐτοῦ ἦταν Μελέτιος Σπανδωνίδης καὶ ἔλαβε τὸ δίπλωμα τῆς Σχολῆς τὸ 184911. Στὶς 13 Μαρτίου 1854 ἐξελέγη Μητροπολίτης Ρασκοπρεσρένης. Τὰ προβλήματα, πού ἀντιμετώπισε, ἀμέσως μετὰ τὴν ἐγκατά-

ἐπεκτατικὴν – κατακτητικὴν πολιτικὴν τῶν Τούρκων εἰς τὰς ἀνωτέρω περιοχὰς ὑποδεικνύει τρόπον, διὰ νὰ ὑπάρξη ἀνάχωμα εἰς αὐτὴν τὴν πολιτικὴν τῆς Τουρκίας.

στασή του στὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο, ἐκτίθενται στὸ μέ ἡμερ. 16 Σεπτεμβρίου 1854 γράμμα του πρὸς τὸ Σχολάρχη: «Οἱ ἐνταῦθα χριστιανοὶ ἀγαθοί, πλὴν ἐν μεγίστῃ ἀμαθείᾳ εὑρίσκονται καὶ οὕτως ἔχοντες, πάλιν ἀποστρέφονται τὰ φῶτα τῆς παιδείας. Ἔγω, ἅμα ἐπάτησα τὸ ἔδαφος τῆς ἐπαρχίας ταύτης, δὲν ἔλειψα ἵνα δεικνύω αὐτοῖς τὸ ἀγαθόν τῆς παιδείας ἀποτέλεσμα καὶ προτρέπων αὐτοὺς εἰς σύστασιν

τουλάχιστον ἑνὸς κεντρικοῦ σχολείου». Ἡ Μητρόπολη βρισκόταν μέσα σὲ κυρίως σερβικὸ πλήρωμα, ἡ ἑλληνοφωνία ὅμως ἦταν σ᾽ ὁλόκληρη τὴ Βαλκανικὴ ἐξαπλωμένη, ἀφοῦ τὰ ρωμαίϊκα (ἁπλά ἑλληνικὰ) ἦταν ἡ κοινὴ γλώσσα, (lingua franca) τῆς Ρωμηοσύνης. Πρέπει, λοιπόν, νὰ γίνει δεκτό, ὅτι ὁ λόγος ἐδῶ εἶναι γιὰ ἑλληνόφωνο σχολεῖο, ὅπως ἀποδεικνύει καὶ ἡ συνέχεια τοῦ γράμματος, πού ἀναφέρεται ἀκριβῶς στὸ θέμα τῆς γλώσσας: «Ἀλλ᾽ ἄλλη τις δεισιδαιμονία ἀποτρέπει αὐτοὺς εἰς τοῦτο, ἡ μεγίστη καὶ ἄλογος ἀποστροφὴ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, ὥστε ἡ ἐπιτυχία τοῦ καλοῦ βαθμηδὸν δυνατὸν νὰ γείνῃ». Ἡ καλλιεργούμενη ἀπὸ πολιτικοὺς κύκλους ἀντιρωμαίϊκη συνείδηση ὁδηγεῖ στὴ στροφὴ κατὰ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Ἡ θέληση ὅμως τοῦ ἱεράρχη δὲν καταβάλλεται, ὥστε νὰ συνεχίζει τὴν προσπάθεια μὲ τὴν

πολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ πρὸς τὸν ὑπουργὸν Ἐξωτερικῶν κ. Ἀβραμόπουλον. Αὕτη ἔχει ὡς ἐξῆς:

«Πρός Τόν Ἐξοχώτατον Κύριον Δημήτριον Ἀβραμόπουλον Ὑπουργόν Ἐξωτερικῶν Ἀκαδημίας 1 ΑΘΗΝΑΙ Ἐξοχώτατε Κύριε Ὑπουργέ, Ἔχω τήν ἰδιαιτάτην τιμήν νά γνωρίζω ἀπό πολλῶν ἐτῶν τήν ὙμεΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Διεκδικεῖ «πρωτεῖον» ὁ Οἰκ. Πατριάρχης κατά τό πρότυπον τοῦ Πάπα. Πρός ἀλλαγήν τοῦ συνοδικοῦ πολιτεύματος

Πληροφορίαι ἀπό τούς Πατριαρχικούς κύκλους ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος προωθεῖ «πρωτεῖον» διά τόν ἑαυτόν του, κατά τά πρότυπα τοῦ Πάπα. Τοῦτο ἐνισχύεται καί ἀπό σχετικήν ὁμιλίαν τοῦ Μεγάλου Ἀρχιδιακόνου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κατά τήν περίοδον τῶν Χριστουγέννων. Ἡ προαναφερομένη διάθεσις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου διεφάνη κατά πρῶτον κατά τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Πάπα, ὅταν τόν ὑπεδέχθησαν ὡς τόν «Ἁγιώτατον» ἀδελφόν τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Εἰς ὁμιλίαν, τήν ὁποίαν εἶχε κάνει ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, προσφωνῶν τόν Πάπαν, εἶχεν ἀφήσει νά ἐννοηθῆ ὅτι, ὅπως ἐκεῖνος εἶχε τό «πρωτεῖον» τῆς «Ἐκκλησίας» τῆς Δύσεως ἔτσι καί αὐτός πρέπει νά ἔχη τό πρωτεῖον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἐάν ὅμως ἔχωμεν αὐτήν τήν ἐξέλιξιν, τότε θά ἔχωμεν μίαν μεταβολήν εἰς τό Πολίτευμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἔχει πρῶτον, ἀλλά προκαθημένην. Προκαθημένη εἶναι ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος.Ἐνῶ εἰς τόν Παπισμόν δέν ἰσχύει τό Συνοδικόν σύστημα, διότι τά πάντα ἐλέγχονται καί κατευθύνονται ὑπό τοῦ ἡμιθέου – ἀλαθήτου Πάπα. Θά ἀποδεχθῆ ὁ πιστός λαός, ὁ ἔντιμος κλῆρος, οἱ παραδοσιακοί Σεβ. Μητροπολῖται ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

ἐλπίδα τῆς ἐπιτυχίας, τὴν ὁποία στηρίζει στὴ συχνὴ ἐπαφὴ μὲ τό ποίμνιό του: «Πρὸ τινων ἡμερῶν, ἐπιστρέψας εἰς τὴν πόλιν Πρεσρέναν ἀπὸ τὰς κωμοπόλεις Πέκιον καὶ Ἰάκωβον κατ᾽ αὐτάς σκοπεύω, ἵνα ἐξέλθω καὶ εἰς τὰς λοιπάς πόλεις καὶ κωμοπόλεις τῆς ταπεινῆς μου παροικίας, εἰς ἐπὶσκεψιν καὶ τῶν ἐν αὐταῖς χριστιανῶν μου». Βέβαια, τὸ ἐρώτημα εἶναι, ἂν ἀναφέρεται μόνο στοὺς ἑλληνικῆς καταγωγῆς πιστοὺς ἢ ὅλους γενικά τούς Ὀρθοδόξους τῶν περιοχῶν αὐτῶν. Γ. Ο ΒΟΔΕΝΩΝ (ΕΔΕΣΣΗΣ) ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ (1859-1861) Μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες περιπτώσεις ἱεράρχη, ἀγωνιζόμενου στὸ «μάτι τοῦ κυκλώνα», εἶναι αὐτὴ τοῦ Βοδενῶν Νικοδήμου. Ἀποφοίτησε τὸ 185112 καὶ στὶς 8 Φεβρουαρίου 1859 ἐξελέγη Μητροπολίτης Βοδενῶν-Ἐδέσσης. Στὸ Ἀρ-

Τὴν 19ην Ἰανουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. Ἀνωτέρω εἰκών τῶν Βασιλείου καὶ Νικολάου Λέπουρα, 1967.

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ Μ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Τοῦ Ἀρχιμ. Μελετίου Ἀπ. Βαδραχάνη

Α´. Νὰ μὴ διαβάζουμε τὴ Γραφὴ μὲ τὴν ἀνθρώπινη προοπτικὴ καὶ σκέψη. Οἱ λέξεις, ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ ἄνθρωποι γιὰ νὰ χαρακτηρίσουν τὸν Θεό, δὲν ἔχουν πάντα τὴν ἴδια σημασία μὲ αὐτὴν ποὺ ἰσχύει γιὰ τὰ δεδομένα τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν λέμε π.χ. ὅτι ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπον παίρνοντας χῶμα (Γέν. 2,7), δὲν σημαίνει ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει χέρια καὶ ἔκανε μία χειρωνακτικὴ ἐργασία. Ἁπλῶς ἡ Γραφὴ ἀποκαλύπτει, μὲ λόγια ἁπλὰ καὶ κατανοητὰ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὅτι ὁ Θεὸς τὸν δημιούργησε προσωπικὰ καὶ μάλιστα ὄχι μὲ ἕνα ξερὸ πρόσταγμα «εἶπε καὶ ἐγεννήθησαν», ὅπως ἔγινε μὲ τ’ ἄλλα δημιουργήματά του, ἀλλὰ μὲ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον καὶ φροντίδα. Ὅταν λέγει ἡ Γραφὴ ὅτι ὁ Θεὸς ἀκούει ἢ βλέπει («Ὁ φυτεύσας τὸ οὖς οὐχὶ ἀκούει ἢ ὁ πλάσας τὸν ὀφθαλμὸν οὐχὶ κατανοεῖ;» Ψαλμ. 93,9), δὲν σημαίνει ὅτι ἔχει σῶμα, μάτια καὶ αὐτιά. Ἀκούει καὶ βλέπει βέβαια πνευματικά, ὅπως ἐκεῖνος μόνο γνωρίζει καὶ ἀσύλληπτα περισσότερο ἀπ’ ὅτι ὁ ἄνθρωπος μὲ τὰ ὑλικὰ αἰσθητήρια. Ὅταν ἀκούσεις θυμὸ καὶ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ στὴ Γραφή, λέγει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, μὴ νομίσεις κάτι τὸ ἀνθρώπινο. Ὁ Θεὸς εἶναι τελείως ἀπαθὴς καὶ ἤρεμος καὶ γαλήνιος. Καὶ ἡ ὀργὴ του εἶναι ἀνυπόστατος κατὰ τοὺς Πατέρες. Τίποτε τὸ ἀνθρώπινο δὲν τὸν χαρακτηρίζει. Γι’ αὐτὸ στὸν Ἰερεμία (7,10) διευκρινίζει ὁ Θεὸς ὅτι

οἱ ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ τὸν νευριάσουν, ἀλλὰ μόνο νὰ ὀργισθοῦν οἱ ἴδιοι. Τὸν παρουσιάζει ὅμως ἡ Γραφὴ ἔτσι, γιὰ νὰ συγκινήσει καὶ νὰ ὠφελήσει τοὺς παχύτερους πνευματικά. Τὸ ἴδιο κάνουμε κι ἐμεῖς, ὅταν μιλοῦμε μὲ βαρβάρους, μὲ παιδιά, μὲ διανοητικῶς ἀναπήρους καὶ καθυστερημένους· κατεβαίνουμε στὸ ἐπίπεδό τους καὶ μιλᾶμε τὴ γλώσσα τους. Ψελλίζουμε καὶ συλλαβίζουμε τὶς λέξεις, ὅταν μιλοῦμε στὰ μωρά, καὶ προσποιούμαστε ὅτι θυμώνουμε καὶ κουνοῦμε ἀπειλητικὰ χέρια καὶ πόδια, γιὰ νὰ τὰ ἐντυπωσιάσουμε καὶ νὰ τὰ ὁδηγήσουμε στὸ σωστό. Ὅταν λέμε ὁ Χριστὸς εἶναι υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἡ λέξη υἱὸς δὲν σημαίνει τὸ ἴδιο μὲ ὅτι σημαίνει γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὁ υἱὸς στοὺς ἀνθρώπους δὲν ἔχει ποτὲ τὴν ἴδια ἡλικία μὲ τὸν πατέρα, ἀλλὰ πάντοτε εἶναι μικρότερος. Καὶ κάποτε, πρὶν γεννηθεῖ, ἐνῶ ὑπῆρχε ὁ πατέρας του, αὐτὸς δὲν ὑπῆρχε. Στὴν Τριαδικὴ ὅμως Θεότητα ὁ Υἱὸς εἶναι συνάναρχος μὲ τὸν πατέρα. Ἀνέκαθεν συνυπάρχει καὶ συνευρίσκεται μὲ Ἐκεῖνον. «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος» (Ἰω. 1,1). Συνεπῶς, ὅταν χρησιμοποιοῦμε λέξεις γιὰ νὰ χαρακτηρίσουμε τὸ Θεό, δὲν μποροῦμε νὰ σκεπτόμαστε μὲ τὶς ἀνθρώπινες κατηγορίες σκέψεως.

χεῖο τῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης σώζονται διάφορα γράμματά του πρὸς τὸ Σχολάρχη. Τὸ πρῶτο γράμμα στέλνεται στὶς 2 Μαΐου 1859, λίγο μετὰ τὴν ἄφιξή του στὴν ἐπαρχία του. Στὴν ἀρχὴ ἀναγγέλλει τὴν ἄφιξη καὶ ὑποδοχή του στὴ μητρόπολή του: «Διὰ τῶν σεβασμίων καὶ Θεοπειθῶν εὐχῶν Της ἔφθασα ὑγειῶς κατὰ τὴν Μεγάλην Τετάρτην εἰς τὴν Θεόθεν κληρωθεῖσάν μοι ταπεινὴν ἐπαρχίαν· οἱ χριστιανοί μου μὲ ὑπεδέξαντο ἀσμενέστατα, προσενεγκόντες τῷ ταπεινῷ αὐτῶν Ἀρχιερεῖ σέβας καὶ εὐλαβείας, ἀνάλογον τῇ αὐτῶν χριστιανικῇ ἀγαθότητι καὶ ἁπλότητι». Ἔχει ἤδη ἀρχίσει τὴν ποιμαντικὴ δραστηριότητά του: «Ἤδη διατελῶ... τὰ μὲν ἐφησυχάζων ἐν τῇ Μητροπόλει μου, τὰ δὲ ἀπερχόμενος ἐκ διαλειμμάτων εἰς τὰ πέριξ χωρία καὶ εἰς ἀμφότερα τὰ μέρη, ἐκτελῶν, ὅσον συγχωροῦσιν αἱ ἀσθενεῖς μου δυνάμεις,

τὰ ἀρχιερατικά μου χρέη καὶ καθήκοντα. Μετὰ τὴν ἑορτήν δὲ τῆς Ἀναλήψεως ἀναχωρῶν διὰ τὰ Γενιτζά, ὅπου θέλω διαμείνει ἀρκετόν καιρόν, διότι ἐκεῖ ὑπάρχει τὸ συστατικώτερον μέρος τῆς ἐπαρχίας ταύτης, ἀπέχον ἐκ τῆς Μητροπόλεως δώδεκα καὶ δεκαπέντε ὥρας. Ἐν γένει οἱ Χριστιανοὶ τῶν μερῶν τούτων εἰσίν εὐάγωγοι, εὐλαβεῖς καὶ ἀφωσιωμένοι εἰς τὸν Ἀρχιερέα των, θεωροῦντες αὐτὸν οὐ μόνον ὡς πνευματικὸν των πατέρα, ἀλλὰ καὶ ὡς τὸ μόνον καταφύγιον κατὰ πάσης ἐξωτερικῆς ἐπηρείας». Ἐννοεῖ, προφανῶς, τὶς ξένες προπαγάνδες, πού ἀνέπτυσσαν τὴ δραστηριότητά τους, κυρίως στὴν περιοχὴ αὐτὴ τῆς ἑλληνικῆς Μακεδονίας. Ἡ κατάσταση, παρὰ τὴ δυσκολία, δημιουργεῖ ἐλπίδες γιὰ μιὰ ἀποτελεσματικὴ ἀντιμετώπιση. Γράφει: «Μολονότι οἱ πάντες ὁμι-

Β´. Σημασία δὲν ἔχουν τὰ ἀξιώματα ἀλλὰ ἡ ἀρετὴ καὶ ἁγιότητα. Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ἦταν με-

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΛΒΑΝΙΑΣ!

Οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι ἔλεγαν πὼς «δρυὸς πεσούσης, πᾶς ἀνὴρ ξυλεύεται», ὅταν ἤθελαν νὰ τονίσουν τὴν ἐκμετάλλευση ἀδυναμίας κάποιου νὰ ἀντιδράσει δυναμικά. Οἱ βόρειοι ἀγνώμονες καὶ ἀεὶ βάρβαροι γείτονές μας οἱ Ἀλβανοί, ὅταν ἀντιλήφτηκαν ὅτι ἡ Χώρα μας βρίσκεται σὲ δυσμενῆ οἰκονομικὴ θέση, ἄρχισαν τὶς προκλήσεις τους. Οἱ «τσάμηδες» διεκδικοῦν «περιουσίες τους» στὴν Ἑλλάδα. Ὁ ἀνεκδιήγητος τέως γιατρὸς τοῦ αἱμοσταγοῦς δικτάτορα Χότζα, Σαλὶ Μπερίσα «ὁρίζει» τὰ σύνορα τῆς «Μεγάλης Ἀλβανίας» στὴν Πρέβεζα. Τελευταῖος στόχος τους ὁ ἀρχιεπίσκοπος Τιράνων καὶ πάσης Ἀλβανίας Ἀναστάσιος, στὸν ὁποῖο διαμηνύουν νὰ «ξεκουμπιστεῖ» ἀπὸ τὴ χώρα τους. «Δὲν μὲ φοβίζουν οἱ ἀπειλὲς» δήλωσε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Τιράνων καὶ πάσης Ἀλβανίας Ἀναστάσιος σὲ ἀποκλειστικὴ συνέντευξή του στὸν «Ἐθνικὸ Κήρυκα» τῆς Νέας Ὑόρκης. Ἀναφέρεται φυσικὰ στὶς ἐπιθέσεις καὶ ἀπειλὲς ἀκόμα καὶ

Ἀνύπαρκτοι οἱ Ὀρθόδοξοι εἰς τήν Ἀλβανίαν συμφώνως πρός τούς Ἀλβανούς!

ΣΧΕΔΟΝ ἀνύπαρκτοι εἶναι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ στὴν Ἀλβανία. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς πρόσφατης ἀπογραφῆς τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γειτονικῆς μας χώρας, οἱ ὁποῖοι ἀνέρχονται μόνο σὲ 24.361 ἄτομα, ἤτοι στὸ 6,75% τοῦ συνολικοῦ πληθυσμοῦ! Αὐτὸ ἦταν, σύμφωνα μὲ τοὺς εἰδικούς, τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ ἀπίστευτου «μαγειρέματος» τῆς ἀπογραφῆς, προκειμένου νὰ «ἀποδείξει» ἡ ἀλβανικὴ κυβέρνηση ὅτι ἡ ἑλληνικὴ μειονότητα τῆς Βορείου Ἠπείρου εἶναι πλέον ἀνύπαρκτη, καὶ ἄρα οἱ ὑποχρεώσεις της πρὸς αὐτὴν δὲν ὑφίστανται! Δυναμικὴ ὑπῆρξε ἡ ἀντίδραση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου, ὁ ὁποῖος κατάγγειλε, μὲ δραματικὸ τρόπο, τὴ νέα ἀλβανικὴ πρόκληση κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς Ἑλλάδος, τονίζοντας πὼς «Ἡ διαδικασία τῆς ἀπογραφῆς γιὰ τὴν καταγραφὴ τοῦ θρησκεύματος δὲν ἀνταποκρίνεται στὴ στοιχειώδη ἀντικειμενικὴ μέθοδο, ποὺ ἀκολουθεῖται ἀπὸ τὶς εὐρωπαϊκὲς χῶρες». Τὸ ἴδιο δυναμικὴ ὑπῆρξε καὶ ἡ ἀντίδραση τοῦ ὁμογενειακοῦ κόμματος «ΟΜΟΝΟΙΑ» σὲ ἀνακοίνωσή του: «Καταγγέλλουμε ἄλλη μία φορὰ τὴν κραυγαλέα προβοκάτσια ποὺ ἐπιχειρεῖται εἰς βάρος τῆς Ἑλληνικῆς Ἐθνικῆς Μειονότητας, τῶν ἄλλων μειονοτήτων καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Κοινότητας στὴ χώρα. Ἡ διαδικασία καταγραφῆς τῶν μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Ἐθνικῆς Μειονότητας, ποὺ διενεργεῖται αὐτὸ τὸ διάστημα ἀπʼ τὴν ΟΜΟΝΟΙΑ δείχνει παραμέτρους οὐσιαστικὰ διαφορετικοὺς ἀπʼ τὰ χαλκευμένα, προπαρασκευασμένα καὶ κάλπικα στοιχεῖα τῆς κρατικῆς ἀπογραφῆς»! Ἐπαναλαμβάνουμε παλιότερη ἐπισήμανσή μας, πὼς ἡ Ἀλβανία ἀνταποδίδει μὲ αὐτὸν τὸν ἄτιμο τρόπο τὴν εὐεργεσία τῆς Ἑλλάδος, χάριν τῆς ὁποίας ἐπιβίωσε ὁ ἐξαθλιωμένος λαός της, μετὰ τὴν κατάρρευση τοῦ παλιοῦ καθεστῶτος!

Ἐκποιοῦνται οἱ ἄδειοι ναοί τῆς Εὐρώπης!

ΕΧΕΙ καὶ ἡ ἀκόλουθη εἴδηση τὴν τραγική της πλευρά. Πληθώρα χριστιανικῶν ναῶν τῆς Εὐρώπης ἀλλάζουν χρήση, λόγῳ ἔλλειψης πιστῶν! Πληροφορούμεθα πὼς ὁ μεγαλύτερος ναὸς τῆς γνωστῆς ἀπὸ τὸ φρικιαστικὸ σύμφωνο Μάαστριχ τῆς Ὁλλανδίας, ἔργο τοῦ 13ου αἰώνα, πουλήθηκε σὲ ἐπιχειρηματία, ὁ ὁποῖος τὸν μετέτρεψε σὲ καφὲ – μπάρ! Ἡ ἁγία τράπεζα μεταβλήθηκε σὲ χῶρο ποικίλων ὀρέξεων τῶν θαμώνων! Ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες εὐρωπαϊκὲς χῶρες, τὴ Γερμανία, τὴ Γαλλία, τὸ Βέλγιο, τὴν Ἀγγλία κ.ἄ. κλείνουν ναοὶ καὶ πωλοῦνται γιὰ ἐπαγγελματικὲς χρήσεις, ὅπως ἀποθῆκες, αἴθουσες διασκέδασης, ἀκόμα καὶ γυμναστήρια. Σὲ κάποιες περιπτώσεις ἀγοράζονται ἀπὸ μουσουλμάνους καὶ μετατρέπονται σὲ τζαμιά, γιὰ νὰ ὑπηρετηθοῦν οἱ λατρευτικὲς ἀνάγκες τῶν πολυπληθῶν πιὰ μονίμων κατοίκων τῆς Εὐρώπης! Ἡ μετατροπή τους σὲ τζαμιὰ εἶναι ὅ,τι χειρότερο θὰ μποροῦσε νὰ συμβεῖ στὴ γηραιὰ ἤπειρο, διότι τὴ δραματικὴ περιθωριοποίηση τοῦ Χριστιανισμοῦ τὴν καταλαμβάνει ἡ ἁλματώδης προέλαση τοῦ Ἰσλάμ. Ὡς σχόλιο σὲ αὐτὴ τὴ δραματικὴ καὶ ἄκρως ἀνησυχητικὴ κατάσταση θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε πὼς ἡ ἀποστατημένη Δύση ἔχει μπεῖ στὴν τελικὴ εὐθεῖα νὰ γευτεῖ τοὺς πικροὺς καρποὺς τῆς ἐδῶ καὶ τρεῖς αἰῶνες πολεμικῆς της κατὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ. Δὲν εἶναι μακριὰ ὁ καιρὸς, ποὺ θὰ κυβερνᾶ τὴν εὐρωπαϊκὴ Βαβυλωνία ἡ σπάθα τῆς ἰσλαμικῆς σαρίας. Ἠθικὸς αὐτουργὸς εἶναι ὁ ἐνσαρκωτὴς τῆς ἀποστασίας, ὁ ρωμαῖος ποντίφικας, ὁ ὁποῖος ἐπέβαλε ἐδῶ καὶ χίλια χρόνια ἕνα κακέκτυπο - τερατώδη χριστιανισμό, ὁ ὁποῖος (δικαίως) δὲν ἔγινε καὶ δὲ γίνεται δεκτὸς ἀπὸ τοὺς εὐρωπαίους. Γιʼ αὐτὸ κλείνουν οἱ ναοὶ καὶ δυστυχῶς μετατρέπονται σὲ τζαμιά!

Οἱ μάγοι ἀντικατέστησαν τόν ΟΑΕΔ!

Η ΑΝΕΡΓΙΑ εἶναι ἡ χειρότερη κοινωνικὴ πληγὴ σήμερα στὴν πο-

κατὰ τῆς φυσικῆς του ἀκεραιότητας, ἀπὸ ἀκραῖες ὁμάδες καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὸ κόμμα τῆς Ἐρυθρόμαυρης Συμμαχίας, τὸ ὁποῖο τὸν καλεῖ νὰ ἐγκαταλείψει τὴν Ἀλβανία (Πηγή: ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕ). Ἐπαναλαμβάνουμε ξανὰ τὸν χαρακτηρισμό μας γιὰ τοὺς Ἀλβανοὺς ὡς ἀγνώμονες, διότι δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ἀναγνωρίσουν πὼς, ἂν αὐτὴ τὴ στιγμὴ ὑφίστανται ὡς ἔθνος καὶ ὡς λαός, τὸ χρωστοῦν στὸν φιλότιμο καὶ φιλάνθρωπο ἑλληνικὸ λαό. Ἂν ἐμεῖς δὲν τοὺς βοηθούσαμε καὶ τοὺς «σκυλοπνίγαμε» σὰν τοὺς Ἰταλούς, μετὰ τὴν κατάρρευση τοῦ κομμουνισμοῦ, θὰ εἶχαν χαθεῖ. Ἂν δὲν ἐργάζονταν ὁ ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἀναστάσιος μὲ τόσο ζῆλο καὶ μὲ ὑπεράνθρωπες προσπάθειες, δὲ θὰ ὑπῆρχε, στὴν ἐξαθλιωμένη αὐτὴ χώρα, πρότυπο εὐρωπαϊκῶν προδιαγραφῶν σύστημα ὑγείας καὶ παιδείας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γιὰ ὅλους τούς Ἀλβανούς! Ἀλλά, ἂς ὄψεται ἡ δική μας κατάντια καὶ ὅσοι μᾶς τὴ δημιούργησαν…

λύπαθη χώρα μας. Κοντὰ ἑνάμισυ ἑκατομμύριο ἄνθρωποι δὲν ἔχουν ἐργασία καὶ ψάχνουν ἀπεγνωσμένα. Ἡ πολιτεία σήκωσε τὰ χέρια, ἀνήμπορη νὰ λύσει τὸ ἐφιαλτικὸ αὐτὸ πρόβλημα, τὸ ὁποῖο βρίσκεται ὑπὸ ἔκρηξη, μὲ ἀνυπολόγιστες συνέπειες γιὰ τὴν κοινωνικὴ συνοχή. Ἀλλὰ μπορεῖ ἡ πολιτεία νὰ μὴ μπορεῖ νὰ βρεῖ λύση, μποροῦν ὅμως οἱ… μάγοι! Ἡ ἀδίστακτη συμμορία τῶν ἀποκρυφιστῶν ὑπόσχεται στοὺς δυστυχεῖς καὶ

Η ΕΥΡΩΠΗ ΑΝΟΙΓΕΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΚΑΙΑΔΑΣ!

ΟΠΟΙΟΙ μιλᾶνε γιὰ «πολιτισμένη» Εὐρώπη, ἂς διαβάσουν τὸ παρακάτω ἀπίστευτο πραγματικὰ δημοσίευμα: «Μέλη τῆς “Εὐρωπαϊκῆς Ἀνθρωπιστικῆς Ὁμοσπονδίας” καὶ συγκεκριμένα οἱ “Ἑνωμένες Φιλελεύθερες Ὀργανώσεις” τοῦ Βελγίου εἰσηγοῦνται τὴν "εὐθανασία" σὲ ἄτομα μὲ νοητικὴ ὑστέρηση, ἀκόμα καὶ σὲ παιδιά, πρακτικὴ ποὺ ἐφάρμοσε ὁ Χίτλερ στὴν ναζιστικὴ Γερμανία. Δικαιολογοῦν μάλιστα τὴν καμουφλαρισμένη κρυφοναζιστική τους φιλοσοφία μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι “τὰ παιδιὰ ποὺ βρίσκονται σὲ ἀπελπισία ἔχουν ὑψηλὸ βαθμὸ ὡριμότητας, εἰδικότερα σὲ σύγκριση μὲ τὰ ὑγιῆ παιδιά. Τὸ νὰ θέσουμε ἕνα ὅριο ἡλικίας εἶναι ἐντελῶς αὐθαίρετο”» (ἱστολόγιο: ΘΕΟΠΡΟΒΛΗΤΟΣ)». Εἶναι ὁλοφάνερο πὼς ἡ ἀποστροφὴ καὶ τὸ μῖσος κατὰ τοῦ Θεοῦ τοῦ εὐρωπαίου ἀνθρώπου «πάει πακέτο» μὲ τὸ μῖσος κατὰ τοῦ ἀνθρώπου. Τρανταχτὰ παραδείγματα τὰ ἀνείπωτα ἐγκλήματα τῶν ἀθεϊστῶν τῆς διαβόητης γαλλικῆς ἐπανάστασης, τὰ ἑκατομμύρια ἐγκλήματα τῶν μαρξιστικῶν καθεστώτων καὶ τὰ ἐπίσης ἑκατομμύρια φρικτῶν καὶ ἀπάνθρωπων ἐγκλημάτων τῆς ναζιστικῆς θηριωδίας. Ὅλα αὐτὰ ἔγιναν «ἐν τῇ ἀπουσίᾳ» τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ διατυμπάνιζαν ὅτι «ἀπελευθερώθηκαν ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ Θεοῦ» καὶ δήλωναν ὅτι «πίστευαν στὸν ἄνθρωπο»! Τώρα ἐπανέρχονται μὲ τὴ μάσκα τῆς «Εὐρωπαϊκῆς Ἀνθρωπιστικῆς Ὁμοσπονδίας», γιὰ νὰ δολοφονήσουν ἐν ψυχρῷ ἀθῶα παιδιά! Ἰδοὺ ὁ «πολιτισμὸς» τῆς «Λευκῆς Δαιμονίας», ὅπως ἀποκαλοῦσε τὴν ἀποστατημένη Εὐρώπη ὁ ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος!

ἀπελπισμένους ἀνέργους «ἄμεση καὶ καλὴ ἐργασία», ἀρκεῖ νὰ καταφύγουν στὰ σκοτεινὰ «ἐργαστήριά» τους καὶ νὰ «ξηλωθοῦν» ἀρκοῦντος! Σύμφωνα μὲ δημοσιογραφικὴ ἔρευνα ἡμερήσιας ἐφημερίδας, αὐξήθηκε κατακόρυφα ἡ «δουλειὰ» τῶν μάγων, στοὺς ὁποίους καταφεύγουν ἄνεργοι κάθε ἡλικίας, μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ «ἀλλάξει ἡ ρότα» καὶ νὰ βροῦν ἐργασία! Ἀπὸ τὸν «μάγο τῆς Κυψέλης», ὡς τὴν «Ἑλένη» τῶν δυτικῶν προαστίων καὶ ὡς τὴν κάθε ἐπιτήδεια «κυράτσα» τῆς κάθε γειτονιᾶς, ἔχει στηθεῖ ἕνας «χορὸς» ἀπίστευτης ἐκμετάλλευσης αὐτῶν τῶν τραγικῶν ἀνθρώπων. Μάλιστα κατὰ τὴν ἐφημερίδα, ἀδίστακτος μάγος προτείνει στὰ θύματά του νὰ ἀγοράσουν τὸ «μαγικὸ κολιέ», τὸ ὁποῖο πουλᾶ ὁ ἴδιος, ἀντὶ 800 εὐρώ, τὸ ὁποῖο τοὺς ὑπόσχεται πὼς «ὄχι μόνο θὰ τοὺς βρεῖ δουλειά, ἀλλὰ καὶ θὰ τοὺς κάνει πλούσιους»! Τί νὰ ποῦμε; Ἡ φρικτὴ κρίση, ποὺ περνᾶμε εἶναι πρωτίστως πνευματική. Μπορεῖ «ὁ πνιγμένος νὰ πιάνεται ἀπὸ τὰ μαλλιά του», ἀλλὰ τὸ νὰ καταφεύγει στοὺς ἀγύρτες, γιὰ νὰ ἀγοράσει ἐλπίδα, δὲν εἶναι εὔκολο νὰ τὸ καταλάβουμε. Ἂς εἶναι καλὰ ἡ «εὐνομούμενη» πολιτεία μας, ἡ ὁποία ἀνέχεται καὶ ἐν πολλοῖς προστατεύει αὐτοὺς τοὺς ἀπατεῶνες καὶ δὲν προστατεύει τὴν ἄγνοια καὶ τὴν ἀπελπισία τῶν ἀφελῶν!

Ἀξιέπαινος προσπάθεια Ὀρθοδόξου ἱστολογίου

ΤΟ ΜΟΝΙΜΟ θαῦμα στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἡ ἐθελοντικὴ προσφορά. Ἄνθρωποι πίστεως μὲ θέρμη καὶ ζῆλο στὸ Θεὸ ἀφιερώνουν χρόνο καὶ χρῆμα στὴν διακονία τῆς Ἐκκλησίας. Σήμερα μεγάλος ἀριθμὸς ἀνδρῶν καὶ

γυναικῶν ἐργάζονται ἱεραποστολικὰ μέσῳ τοῦ διαδικτύου, ἀναρτώντας ἄρθρα ἐποικοδομητικά, πνευματικά, ἑορτολογικὰ καὶ ἀντιαιρετικά. Τὸν προηγούμενο μήνα ἔκλεισε πέντε χρόνια λειτουργίας καὶ προσφορᾶς τὸ ἱστολόγιο “ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΣ” (http://antiairetikos. blogspot.gr). Πρόκειται γιὰ μία ἀπὸ τὶς καλλίτερες ἀπολογητικὲς ὀρθόδοξες ἱστοσελίδες, τὴν ὁποία διαχειρίζεται μία ὁμάδα διακεκριμένων ἀπολογητῶν, μὲ ἕδρα τὴ Λαμία. Μὲ τὴ φιλοξενία ἄρθρων ἀξιόλογων συγγραφέων δίνεται ἀποστομωτικὴ ἀπάντηση στὶς σύγχρονες πλάνες καὶ ἀνατρέπονται κακοδοξίες. Πληροφορούμαστε πὼς πλῆθος ἀδελφῶν μας πλανεμένων σώθηκαν ἀπὸ τὴν πλάνη καὶ ἐπέστρεψαν στὴν Ὀρθοδοξία, χάρις στὴν ἀντιαιρετικὴ δράση τοῦ συγκεκριμένου ἱστολογίου. Εὐχόμαστε κάθε ἐπιτυχία στὸν «ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟ» καὶ προτρέπουμε τοὺς ἀναγνῶστες μας νὰ «ἐπισκέπτονται» τὸν ἐν λόγῳ ἱστότοπο, διότι πολλὰ ἔχουν νὰ ὠφεληθοῦν.

Νέον «ἑορταστικόν» κτύπημα χριστιανομάχων

ΔΕΝ ἀφήνουν μεγάλη ἑορτὴ τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ μὴ Τὴν «κτυπήσουν» οἱ ἐχθροί Της. Λυσσομανοῦν τέτοιες ἡμέρες. Τὰ περασμένα Χριστούγεννα ὁ ἰσραηλινὸς (καθόλου τυχαία ἡ καταγωγὴ του) ἀρχαιολόγος Ἀβιρὰ Ὀσρὶ «ἐπιστρατεύτηκε» νὰ μᾶς «διαφωτίσει» πὼς ἡ παραδοσιακὴ πόλη Βηθλεέμ, ποὺ ἀναφέρουν τὰ Ἱερὰ Κείμενα καὶ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας, δὲν εἶναι ἡ πόλη ποὺ γεννήθηκε ὁ Χριστός, ἀλλὰ κάποια ἄλλη μικρὴ πολίχνη τῆς Βόρειας Παλαιστίνης, ποὺ ὀνομαζόταν καὶ αὐτὴ Βηθλεέμ! Ἡ πρόθεση τοῦ «ἐπιστήμονα», ὅσο καὶ τῶν ἀφανῶν ὑποβολέων του, εἶναι προφανής: νὰ «ἀποδειχτοῦν» τὰ Ἱερὰ Εὐαγγέλια» καὶ ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας ἀναξιόπιστα καὶ ἔτσι νὰ κλονιστοῦν οἱ πιστοὶ καὶ νὰ ἀρχίσουν νὰ ἀμφιβάλλουν γιὰ τὴν πίστη τους! Τὸ ἔχουμε ξαναγράψει: οἱ ὁρκισμένοι χριστιανομάχοι δὲ θὰ ἡσυχάσουν, ἂν δὲν δοῦν τὸ χριστιανικὸ οἰκοδόμημα κατεδαφισμένο! Μόνο ποὺ «λογαριάζουν χωρὶς τὸν ξενοδόχο». Ἡ πνευματική τους τυφλότητα δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ παραδειγματιστοῦν ἀπὸ τὴν δισχιλιόχρονη ἱστορικὴ πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅσο μεγαλύτερα εἶναι τὰ κτυπήματα ἐναντίον Της τόσο πιὸ δυνατὴ ἐξέρχεται μετὰ ἀπὸ μία περιπέτεια! Μυριάδες χριστιανομάχοι ὡς τὰ σήμερα εἶχαν θέσει ὡς σκοπὸ τῆς ζωῆς τους τὴν ἐξαφάνιση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ ἐκεῖνοι ποὺ ἐξαφανίστηκαν ἦταν οἱ ἴδιοι καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀκμάζει!

Ἠλεκτρονικοί «κατάσκοποι» εἰς τήν οἰκίαν μας!

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μας καὶ τὸ ἀπαραβίαστο τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς, ἀποτελεῖ δυστυχῶς παρελθὸν ἐδῶ καὶ χρόνια. Οἱ σχεδιαστὲς τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων φρόντισαν νὰ μᾶς δέσουν «χειροπόδαρα» στὸ νέο ἐφιαλτικὸ κράτος τοῦ ἄμεσου μέλλοντος. Μὲ τὴ βοήθεια τῆς τεχνολογίας, νοσηροὶ στὸ μυαλὸ ἐπιστήμονες, δημιούργησαν τὰ ἠλεκτρονικά μας δεσμά. Τώρα ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ «μποῦν» μὲ τὰ ἠλεκτρονικά τους «μάτια» στὸ «κεκλεισμένων τῶν θυρῶν» σπίτι μας, ἀκόμη καὶ στὴν κρεβατοκάμαρά μας καὶ νὰ μᾶς παρακολουθοῦν. Ἤδη «Ἡ νέα γενιὰ τῶν τηλεοράσεων ὑψηλῆς εὐκρίνειας (HDTV) καὶ τῶν καλωδιακῶν, ποὺ πωλοῦνται στὸ κοινὸ, περιέχει δυνατότητες ποὺ δὲν ἔχουν πολὺ γίνει γνωστὲς ἀπὸ τὶς ἑταιρεῖες τεχνολογίας: κάμερες, μικρόφωνα καὶ αἰσθητῆρες, ποὺ ἔχουν τὴν ἱκανότητα καταγραφῆς τοῦ κάθε τί ποὺ συμβαίνει στὸ σαλόνι (ἢ στὴν κρεβατοκάμαρα) [...] Ἡ τηλεόραση θὰ εἶναι σύντομα σὲ θέση νὰ παρακολουθεῖ ἀκόμα καὶ νὰ ἀναλύει διεξοδικὰ ὅλα τὰ ἄτομα ποὺ θὰ βρίσκονται στὴν περιοχὴ τῶν τηλεοπτικῶν συσκευῶν» (ἱστολόγιο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ)! Τελικὰ δὲν ξέρουμε ἀπὸ ποῦ νὰ φυλαχτοῦμε! Τὸ μόνο μας ὅπλο εἶναι ἡ ἄσκηση γιὰ τὴν ἐνδυνάμωση τῆς πίστης μας στὸ Θεὸ καὶ ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή μας, γιὰ νὰ ἔχουμε τουλάχιστον ἐλεύθερη τὴν ψυχή μας!

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΤΙΣ 18 Ἰανουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου, ὁ ὁποῖος ἔζησε τὴν ἐποχὴ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καὶ ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους θεολόγους καὶ ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας. Γεννήθηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ εἶχε σπουδαία θεολογικὴ καὶ φιλοσοφικὴ κατάρτιση. Σὲ νεαρὴ ἡλικία πῆγε στὴν ἔρημο καὶ μαθήτευσε κοντὰ στοὺς ἀσκητὲς καὶ μάλιστα κοντὰ στὸν ἅγιο Ἀντώνιο. Κατόπιν ἐπέστρεψε στὴν Ἀλεξάνδρεια, ὅπου ἀφιερώθηκε στὴν ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ἔλαβε μέρος στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τὸ 325 μ.Χ στὴν Νίκαια ὡς διάκονος καὶ ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας Ἀλεξάνδρου, ὅπου κατήσχυνε τὸν δυσσεβῆ Ἄρειο. Τὸ 328 μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἀλεξάνδρου σὲ ἡλικία 33 χρονῶν ἐξελέγη Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας παρὰ τὴν ἔντονη ἀντίδραση τῶν αἱρετικῶν. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἀρχιεράτευσε συνολικὰ 45 ἔτη ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὰ 16 τὰ πέρασε στὴν ἐξορία. Ἐξορίστηκε πέντε φορὲς μετὰ ἀπὸ ραδιουργίες καὶ ψεύτικες κατηγορίες, ποὺ τοῦ ἀπηύ-

θυναν οἱ αἱρετικοὶ μὲ τὴν συνεργία τῶν ἀρειανοφρόνων αὐτοκρατόρων. Τὸ 335 ἐξορίστηκε ἀπὸ τὸν γιὸ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, Κωνσταντῖνο στὰ Τρέβηρα τῆς Γαλλίας, τὸ 340 ἐξορίστηκε ἀπὸ τὸν Κωνστάντιο στὴ Ρώμη, τὸ 356 ἀπὸ τὸν Κωνστάντιο στὴν ἔρημο, τὸ 362 ἀπὸ τὸν Ἰουλιανό, ὅπου παρέμεινε κοντὰ στοὺς μοναχούς τῆς Θηβαΐδας καὶ τέλος τό 365 ἐξορίστηκε γιὰ μερικοὺς μῆνες ἀπὸ τὸν Οὐάλεντα. Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος, παρὰ τὶς συνεχεῖς διώξεις, ὅλη αὐτὴν τὴν χρονικὴ περίοδο ὑπῆρξε ὁ ἡγέτης τῆς Ἐκκλησίας ὀργανώνοντας ἱεραποστολές, ὅπως στὴν Αἰθιοπία, ὅπου ἔστειλε τὸν Φρουμέντιο, συγγράφοντας σπουδαῖες θεολογικὲς γραμματεῖες, μὲ τὶς ὁποῖες ἀντιμετώπισε τοὺς αἱρετικοὺς καὶ διετύπωσε τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ μέχρι τότε ἦσαν βίωμα μὲν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἀδιατύπωτο, εἰδικὰ τὸ τριαδολογικό, γιὰ νὰ ἔλθουν ἀργότερα οἱ Καππαδόκες Πατέρες νὰ ὁλοκληρώσουν τὴν λεπτομερῆ καταγραφὴ τῶν δογμάτων τῆς Πίστεως μὰ καὶ νὰ τὰ διασφαλίσουν ἀπὸ τὶς προσβολὲς τῶν αἱρετικῶν.

Ἐπισημαίνεται εἰς ψήφισμα ἡμερίδος διά τά Θρησκευτικά

Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΟΔΗΓΕΙ ΕΙΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΝ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΝ

Τήν 29ην Δεκεμβρίου ἐπραγματοποιήθη εἰς τάς Ἀθήνας ἡμερίς διά «Τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στόν καιρό τῆς πανθρησκείας». Εἰς ψήφισμα, τό ὁποῖον ἐξεδόθη ὑπογραμμίζονται τά ἑξῆς: «Σήμερα, Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012, στὴν αἴθουσα τῆς Ἑνώσεως Γονέων “Ἡ Χριστιανικὴ Ἀγωγὴ” τμήματος Ἀμπελοκήπων, πραγματοποιήθηκε Ἡμερίδα μὲ θέμα: “Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στὸν καιρὸ τῆς πανθρησκείας”. Ἡ Ἡμερίδα διοργανώθηκε ἀπὸ τὴν Ἀδελφότητα Θεολόγων “Ὁ Σωτὴρ” καὶ τὸν τομέα Ἐπιστημόνων καὶ Ἐκπαιδευτικῶν τοῦ Συλλόγου Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Δράσεως “Ὁ Μέγας Βασίλειος”. Κατόπιν ἐνημερώσεώς μας ἀπὸ

τὶς ἐμπεριστατωμένες εἰσηγήσεις τῶν: κ. Ἡρακλῆ Ρεράκη, καθηγητοῦ Παιδαγωγικῆς καὶ Χριστιανικῆς Παιδαγωγικῆς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, κ. Ἰωάννη Μπεϊνᾶ, θεολόγου – καθηγητοῦ Λυκείου καὶ κυρίας Ζαχαρούλας Ταβουλάρη-Λουκέρη, Διευθύντριας Δημοτικοῦ Σχολείου, σχετικὰ μὲ τὸ νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν γιὰ τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ποὺ ἐφαρμόζεται πιλοτικὰ σὲ Δημοτικὰ καὶ Γυμνάσια τῆς χώρας μας, δηλώνουμε τὴν πλήρη ἀντίθεσή μας στὸ Πρόγραμμα αὐτό, διότι μὲ τὴν εἰσαγωγὴ τῆς ταυτόχρονης διδασκαλίας διαφόρων θρησκειῶν, ποὺ ἐπιβάλλει στὴν πρώϊμη καὶ εὐαίσθητη φάση τῆς πνευματικῆς ἀναπτύξεως τῶν παιδιῶν ἡλικίας 8

- 14 ἐτῶν, δημιουργεῖ ἐπικίνδυνη θρησκευτικὴ σύγχυση στὰ παιδιά, τὰ ἀποπροσανατολίζει μὲ τὸν θρησκευτικὸ σχετικισμὸ καὶ τὰ ὁδηγεῖ μὲ βεβαιότητα σὲ θρησκευτικὸ μηδενισμό. Ἡ ἐπιβολὴ καὶ ὑλοποίηση τοῦ Προγράμματος αὐτοῦ εἶναι ἀντορθόδοξη, ἀντιπαιδαγωγικὴ καὶ ἀντισυνταγματική. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ἀπαιτοῦμε τὴν ἄμεση καὶ πλήρη ἀπόσυρσή του. Παρακαλοῦμε δὲ μὲ πολὺ σεβασμὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ ἐπιληφθεῖ τοῦ θέματος ἐπειγόντως καὶ νὰ λάβει σαφὴ καὶ ξεκάθαρη θέση καταδικάζοντας τὸ ἀντορθόδοξο Πρόγραμμα καὶ ἀπαιτώντας τὴν ἐκ βάθρων ἀνασύστασή του».

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ Μ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

γάλος, γιατί ἦταν ἡ ἐνσάρκωση καὶ ἡ προσωποποίηση τῆς ἀρετῆς, σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε οὐσιαστικὰ ὅταν ἐπαινεῖς αὐτὸν στὴν πραγματικότητα ἐπαινεῖς τὴν ἀρετή. Ἦταν ἰσόπαλος μὲ τοὺς μεγάλους ἁγίους ἢ ἐλάχιστα κατώτερος· μερικοὺς ὅμως τοὺς ὑπερέβαλε. Αὐτὸ ἦταν ποὺ τὸν ἔκανε μεγάλο καὶ ὄχι τὸ ἀξίωμά του. Ἡ ἱερωσύνη του δὲν ἦταν ἀποτέλεσμα συναλλαγῆς, ἀρριβισμοῦ, τυχοδιωκτισμοῦ καὶ ἀνίερων ὑποχωρήσεων, ἀλλὰ κατόρθωμα ἀρετῆς καὶ πηγὴ καὶ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἦταν τόσο ἐνάρετος, ὥστε στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἐνῶ δὲν ἦταν ἐπίσκοπος, ἐν τούτοις ἦταν πρῶτος ἀνάμεσα στοὺς ἐπισκόπους καὶ ξεχώριζε καὶ διηύθυνε τὶς ἐργασίες της, διότι ἡ προτίμηση καὶ ἡ ἀξιολόγηση γινόταν τότε μὲ βάση τὴν ἀρετὴ καὶ ὄχι μὲ τοὺς βαθμοὺς τῆς ἱερωσύνης. Ἐπίσης ἀργότερα, ὅταν ἔγινε ἐπίσκοπος, ἦταν καὶ πάλι πρῶτος λόγῳ ἀρετῆς καὶ ὄχι λόγῳ θρόνου. Διότι ἡ διαφορὰ τῆς ἀρετῆς τῶν ἐπισκόπων κάνει διαφορετικούς τούς θρόνους καὶ ὄχι οἱ θρόνοι τοὺς ἐπισκόπους. Αὐτοί, ποὺ δὲν εἶναι ἰσοστάσιοι στὴν ἀρετὴ τῶν μεγάλων πατριαρχῶν, δὲν

μποροῦν νὰ κοκορεύονται ὅτι δῆθεν εἶναι ἄξιοι, ἐπειδὴ ἁπλῶς ἀνέβηκαν στοὺς θρόνους, εἰκῆ καὶ ὡς ἔτυχε. Ὁ Μ. Ἀθανάσιος πῆρε τὸν θρόνο τοῦ εὐαγγελιστοῦ Μάρκου ἐπάξια, διότι ἦταν ἰσοστάσιος στὴν ἀρετὴ μ’ αὐτόν. Ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ὅτι, ὅταν ἦταν κληρικός, ποθοῦσε νὰ γίνει ἐπίσκοπος ὅσο τὸ δυνατὸν ταχύτερον, γιατί πίστευε ὅτι μὲ τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιδράσει βαθύτερα καὶ δυναμικώτερα μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ὅταν ὅμως ἔγινε, ἀντιλήφθηκε ὅτι τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα σὲ γδύνει μᾶλλον παρὰ σὲ ντύνει. Σὲ ἐλαχιστοποιεῖ παρὰ σὲ μεγενθύνει. Τονίζει τὰ λάθη σου μᾶλλον παρὰ τὶς ἀρετές σου. Ἀλίμονο ἂν δὲν ἔχεις πληθωρικὴ ἀρετή. Θὰ φανεῖς κίβδηλος καὶ ἀνίκανος. Γ´. Τὸ μεγαλύτερο ἐπίτευγμα τοῦ ἡγέτου τὸ μαρτύριο. Γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος στοὺς Ἐφεσίους· «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ, ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε» (Ἐφεσ. 4,1). Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τὸ σημεῖο αὐτὸ παρατηρεῖ· «Ὁ Παῦλος ἦταν ἀπόστολος, θεόπτης, οὐρανοβάμων, γνώστης τοῦ παραδείσου ἀπ’ αὐτὴ

τὴ ζωή, θαυματουργός, θεολόγος μέγιστος, εἶχε ὅλα τὰ χαρίσματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος στὸ μέγιστο βαθμό. Κι ὅμως ἀπὸ αὐτὰ τίποτα δὲν μνημονεύει καὶ τίποτα δὲν προτάσσει παρὰ τὸ ὅτι εἶναι φυλακισμένος. Διότι γνωρίζει αὐτὸ εἶναι τὸ ἀνώτερο καὶ τὸ σπουδαιότερο. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος λοιπὸν ἦταν μάρτυρας, ποὺ ὑπέστη ἀφάνταστα μαρτύρια καὶ διω γμούς. Πέντε φορὲς ἐξορίσθηκε καὶ ἀναγκάσθηκε νὰ ἐγκαταλείψει τὸ ποίμνιό του στὴν Ἀλεξάνδρεια. Ἐξορίσθηκε ἐπὶ Μ. Κων/νου, ἐπὶ Κωνσταντίου (δύο φορές), ἐπὶ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου, καὶ ἐπὶ Οὐάλεντος. Ἀπὸ τὰ 46 ἔτη τῆς ἀρχιερατείας του τὰ 16–20 τὰ διῆλθε στὴν ἐξορία μὲ φρικτὲς συνθῆκες. Σὲ κάποιες ἐξορίες παρέμεινε σὲ διάφορα κρησφύγετα κοντὰ στὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ κατεύθυνε τὸ ποίμνιό του σὰν ἀόρατος ἀρχιεπίσκοπος. Μάλιστα τὴν ἑξαετία 356-362, ποὺ ἦταν τὰ τελευταῖα χρόνια τῆς βασιλείας καὶ τῆς ζωῆς τοῦ Κωνσταντίου, ὁ Ἀθανάσιος ἀσκοῦσε οὐσιαστικὰ τὰ καθήκοντά του χωρὶς νὰ φαίνεται διόλου. Πολεμήθηκε ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς τῆς Ὀρθοδοξίας ὅσο οὐδεὶς ἄλλος. Ὑπῆρξε «ὁ ἡρωϊκώτερος τῶν ἁγίων καὶ ὁ ἁγιώτερος τῶν ἡρώων».

νώσκωσιν ἐπίστανται, ὥστε ἡ σωζόμενη θρησκευτικότης εἰς τοὺς λαϊκοὺς δὲν ἠξεύρω κατὰ πόσον προῆλθεν ἐκ τοῦ ἱερατείου, ἀφοῦ οἱ Χριστιανοὶ οὗτοι οὐδέποτε ἤκουσαν διδασκαλίαν τοῦ πλέον ἀναγκαιοτέρου καθήκοντός των15 παρά ἱερατικῆς γλώσσης». Ἡ μεγάλη αὐτὴ ἔλλειψη ἐπικεντρώνεται στὴν πρακτική τῆς ἐξομολογήσεως: «Ἔκπληξις καὶ ἀθυμία κατέσχε με, ὅτε πρὸ τινων ἡμερῶν ἀπῆλθον εἴς τι χωρίον πρὸς κηδείαν ἑνὸς προκρίτου χωρικοῦ καὶ αἴφνης ἔμαθον ὅτι ὁ τελευτήσας μήτε ἐξομολογήθη, μήτε μετέλαβε τῶν ἀχράντων Μυστηρίων ἐν τῇ τελευταίᾳ τῆς ζωῆς του ἡμέρᾳ. Οἱ μὲν λαϊκοὶ ἀπεκρίθησαν ὅτι τοιοῦτον ἔθος δὲν ἐγνώρισαν, ὁ δὲ ἱερεὺς τοῦ χωρίου ἐθεώρησεν ἑαυτὸν ἀνεύθυνον, διότι οὐδεὶς τῷ ἐδίδαξε τὸ καθῆκον τοῦτο, ὅπως καὶ αὐτὸς ἐνεργήσῃ εἰς τὸ ποίμνιόν του». Κατὰ τὸ τραγικὸ συμπέρασμά του: «Ἡ ἔλλειψις καλῶν ὁπωσοῦν καὶ ἀξίων ἱερέων μοι προξενεῖ μεγάλη λύπην, διότι πῶς ἄλλως δύναμαι νὰ φροντίσω περὶ τῆς βελτιώσεως τοῦ ποιμνίου μου; Πολλάκις ἐμέμφθην τούς σεβασμίους μου προκατόχους, τούς χειροτονήσαντας τοιούτους ἱερεῖς...». Τὸ ἐπίπεδο τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης, πού δημιούργησε ὁ πατερικὸς Σχολάρχης καὶ ἡ κατάρτιση, πού οἱ σπουδαστὲς τῆς Σχολῆς, ὅπως καὶ ὁ ἐπιστέλλων εἶχαν λάβει, καθιστᾶ ἀκόμη τραγικότερες τὶς διαπιστώσεις. Εὔστοχα δὲ ἐπισημαίνεται ἡ εὐθύνη τῶν χειροτονούντων ἀρχιερέων (πρβλ. Α, Τιμ. 5:22) πού σὲ τελευταία ἀνάλυση ἐνεργοῦσαν μὲ προϋπόθεση τὴ δική τους πνευματικὴ ποιότητα ἢ ἀκόμη τή διάθεσή τους ἴσως νὰ πα-

ραμένει ὁ ὑπ᾽ αὐτοὺς κλῆρος σὲ ἀπαιδευσία καὶ ἀμάθεια, γιὰ νὰ μὴ ἀντιμετωπίζουν ἀντιδράσεις. Ὁ Νικόδημος ὅμως δὲν παραλείπει νὰ προσδιορίσει καὶ τὸ ποιὸν τοῦ ποιμνίου, πού ἐδυσχέραινε τὴν ἀνακάλυψη καταλλήλων ὑποψηφίων κληρικῶν: «... ἐν τοσοὺτῳ οὐδ᾽ αὐτὸς εὑρίσκω τοὺς ἀξίους, ὅπως χειροτονήσω καὶ ἀποκαταστήσω εἰς τὰς χηρευούσας ἐνορίας».

ΕΘΝΑΡΧΙΚΗ ΔΡΑΣΙΣ ΙΕΡΑΡΧΩΝ – ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΤΗΣ Ι. ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

λοῦσι τὴν βουλγαρικήν διάλεκτον, εὐτυχῶς ὅμως, ὡς ἀλλαχοῦ, οὐδόλως βουλγαρίζουσι»13. Αὐτό σημαίνει ὅτι, κατὰ τὴν ἐκτίμησή του, τὸ φρόνημα παραμένει ρωμαίϊκο, δηλαδὴ πατριαρχικὸ-ἐθναρχικό. Ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα ἐξάλλου διατηρεῖται, παρὰ τὴν ἀπουσία σχολείων: «Ἀπ᾽ ἐνάντια, μάλιστα, ὀργῶσι πρὸς τὴν σπουδὴν τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης καί, ἂν ηὐτύχουν νὰ ἔχωσι σχολεῖα, τοὐλάχιστον εἰς τὰς κωμοπόλεις καὶ χώρας, πρὸ καιροῦ βεβαίως ἤθελεν ὑπερνικήσει ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα». Σχολεῖα ὅμως δὲν ὑπάρχουν: «Κατὰ δυστυχίαν ὅμως μόλις εἰς Βοδενὰ ὑπάρχει ἀλληλοδιδακτικὸν καὶ ἑλληνικόν14 σχολεῖον καὶ εἰς Γενιτζὰ μόνον ἀλληλοδιδακτικὸν, καὶ ταῦτα ἀρτισύστατα καὶ λίαν ἀτελῆ». Τὸ πρόβλημα, συνεπῶς, τῆς παιδείας ἦταν σοβαρό. Ἦταν λοιπόν, φυσικὸ τὸ κήρυγμα νὰ ἀντιμετωπίζει δυσκολίες: «Ἐντός τῆς πόλεως καὶ εἴς τινα χωρία μόνον γίνομαι ὁπωσοῦν καταληπτὸς κηρύττων τὸν θεῖον λόγον». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ ἄγνοια τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας δὲν ἦταν γενική. «Εἰς τὰ πλεῖστα δὲ χωρία οἱ χριστιανοὶ ἅπαντες μὲ περικυκλοῦσιν ἐν τῇ οἰκίᾳ καὶ ἐκεῖ ἀποτείνω πρὸς αὐτοὺς τὰς προχειροτέρας καὶ γενικωτέρας διδασκαλίας διὰ τινος ἱερέως, καλῶς εἰδότος ἀμφοτέρας τὰς διαλέκτους, ὅν, καὶ τούτου χάριν, μεθ᾽ ἑαυτοῦ περιφέρω». Μὲ ἔντονα χρώματα περιγράφει τὴν κατάσταση τοῦ κλήρου: «Δυστυχῶς ὅμως τὸ ἱερατεῖον εὑρίσκεται εἰς τὴν πλέον παχυλοτέραν ἀμάθειαν καὶ ἄγνοιαν τῶν κεφαλαιωδεστέρων αὐτοῦ καθηκόντων. Οἱ περισσότεροι τῶν ἱερέων οὐδὲ νὰ ἀναγι-

Ὑποσημειώσεις:

11. Βασίλειος Θ. Σταυρίδης, Ἡ Ἱερά Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης, 144. 12. Ὀνομαζόταν Νικόδημος Κωνσταντινίδης καί καταγόταν ἀπό τήν Τένεδο. Βλ. Βασίλειος Θ. Σταυρίδης, Ἡ Ἱερά Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης, 14. 13. Ἡ βουλγαρική προπαγάνδα κατά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί Ἐθναρχικοῦ Κέντρου καί γιά τήν ἐπαρχία τῆς Βουλγαρίας βρισκόταν στήν κορύφωσή της, δέν εἶχε ἐπηρεάσει ὅμως τή Δυτική Μακεδονία ἀκόμη σέ βαθμό ἐπικίνδυνο. Γιά τίς ἐξελίξεις αὐτές βλ. Δημήτριος Β. Γόνης, Ἱστορία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν Βουλγαρίας καί Σερβίας, Ἀθῆναι 1996, 121 ἑξ.· Γεράσιμος Ἰ. Κονιδάρης, Ἡ ἄρσις τοῦ Βουλγαρικοῦ Σχίσματος ἐν τῷ πλαισίῳ τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ, 24 ἑξ. 14. Γιά τά παραδοσιακά σχολεῖα βλ. Γεώργιος Γιαννακάκης, «Ὁ Ἑλληνισμός τῆς Θράκης κατά τήν ἐποχήν τῆς Τουρκοκρατίας», Θρακικά 29 (1958) 150 ἑξ, 166 ἑξ. Πρβλ. Κωνσταντῖνος Χατζόπουλος, Ἑλληνικά σχολεῖα στήν περίοδο τῆς ὀθωμανικῆς κυριαρχίας (1453-1821), Θεσσαλονίκη 1991. 15. Ἐννοεῖ τό μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως, ὅπως δείχνει ἡ συνέχεια.

ΑΙΚ. ΤΣΙΤΡΟΥΛΗ-ΚΙΟΥΡΟΥ, «Οἱ Ὄρθροι τῶν Δεσποτικῶν καί Θεομητορικῶν ἑορτῶν», Κείμενο – Μετάφραση – Σχόλια, Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 336.

Τὸ βιβλίο τῆς Φιλολόγου Αἰκατερίνης Τσιτρούλη-Κιούρου «Οἱ Ὄρθροι τῶν Δεσποτικῶν καὶ Θεομητορικῶν ἑορτῶν» περιλαμβάνει τοὺς ὄρθρους τῶν Δεσποτικῶν καὶ Θεομητορικῶν ἑορτῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ κατὰ τὸ τυπικό τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Τὸ πρωτότυπο κείμενο συνοδεύεται ἀπὸ κατὰ λέξη μετάφραση καὶ ἑρμηνευτικὰ σχόλια. Ἡ γλώσσα, ἡ ὁποία χρησιμοποιήθηκε εἶναι ἡ ἁπλὴ δημοτικὴ καὶ ὁ λόγος εἶναι, ὅπως λέει καὶ ἡ συγγραφέας, γιὰ νὰ εἶναι κατανοητὰ τὰ νοήματα τῶν τροπαρίων ἀπὸ τοὺς φιλακόλουθους χριστιανοὺς νέους, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν διδαχθεῖ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γλώσσα. Στὴν ἐργασία αὐτὴ χρησιμοποιήθηκαν ὡς βασικὰ βοηθήματα τὸ «Ἑορτοδρόμιο» καὶ ὁ Συναξαριστὴς τοῦ ἁγίου Νικοδήμου. Τὸ βιβλίο τὸ προλογίζει ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἐδέσσης καὶ Ἀλμωπίας κ. Ἰωὴλ καὶ ἀκολουθεῖ εἰσαγωγὴ μὲ θέμα τὴν χριστιανικὴ ὑμνο-

γραφία, τὴν ἱστορικὴ πορεία της καθὼς καὶ ἡ ἐτυμολογία τῶν λέξεων, ποὺ γίνεται χρήση τους στὰ ὑμνογραφικὰ κείμενα, ὅπως κανών, ὠδή, ἀπολυτίκια, κοντάκια κ.λπ. Γ.Κ.Τ

Ἔτος ΛΑ´, Ἀριθμ. 3/18 Ἰανουαρίου 2013

ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ. «Τὸ συγγραφικὸ ἔργο τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Κυθήρων Μελετίου». Ἔκδοσις Ἱερᾶς Μητρ. Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης. Σπάρτη 2012 Σχ. 20,50x14 σσ 46. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ Ι. ΜΠΟΥΜΗ Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν «Ἀναψηλάφηση τῆς δίκης τοῦ Ἰησοῦ καὶ τῆς (αὐτο)καταδίκης τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ». Ἐκδόσεις 89,5 Ραδιωφονικὸς Σταθμὸς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἀθήνα 2012 Σχ. 20,50x14 σσ 160. π. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΝΤΟΝΙΝΚΟ «Στὴ δίνη ἑνὸς κόσμου, ποὺ ἄλλαξε». Οἱ Νεομάρτυρες τοῦ Μπερντιάνσκ. Πρόλογος ἀπὸ τὸν π. Νεκτάριο Ἀντωνόπουλο. Ἐκδόσεις ἐν Πλῷ. Πορφύρα Δεκέμβριος 2012. Σχ. 20,50x14 σσ 126.

ΑΙ ΟΜΙΛΙΑΙ ΤΗΣ Π.Ο.Ε.

Συνεχίζονται σὺν Θεῷ αἱ ὁμιλίαι τῆς «Πανελληνίου ᾿Ορθοδόξου ῾Ενώσεως» (Π.Ο.Ε.) εἰς τὴν αἴθουσαν αὐτῆς (Κάνιγγος 10, Α´ ὄροφος). Τὴν προσεχῆ Δευτέραν 21 Ἰανουαρίου καὶ ὥραν 6.30–7.30 μ.μ. θὰ ὁμιλήση ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Μελέτιος Βαδραχάνης μὲ θέμα: «Εἶδες τὸν ἀδελφόν σου, εἶδες τὸν Θεόν σου». Τὴν Δευτέραν 28 Ἰανουαρίου καὶ ὥραν 6.30–7.30 μ.μ. θὰ ὁμιλήση ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Μελέτιος Βαδραχάνης μὲ θέμα: «Τὸ κακὸ τῆς πορνείας». Παρακαλοῦνται τὰ μέλη τῆς Π.Ο.Ε. καὶ οἱ φίλοι τοῦ «᾿Ορθοδόξου Τύπου», ὅπως παρακολουθήσουν αὐτάς.

ΦΙΛΟΛΑΟΥ ΔΗΜ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Δρ. Ν. Δικηγόρου παρ᾽ Ἀρείῳ Πάγῳ Ι.Β.Α. – Α.Α.Α – CIAPB. «Τὸ Τρίπτυχο Πατρίδα – Θρησκεία – Οἰκογένεια). (Ποὺ χλευάσθηκε – περιφρονήθηκε – περιθωριοποιήθηκε). Ἀθήνα 2012 Σχ. 17x12 σσ 110.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

Ο ΠΑΛΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ, Μηνιαία Ἔκδοση τοῦ Φιλανθρωπικοῦ Σωματείου Κοινωνικὴ Μέριμνα Μοσχάτου. Ὀκτ., Νοέμ., Δεκ. 2012. ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ, Διμηνιαία ἔκδοση τοῦ Ὁμωνύμου Συλλόγου. Σεπτ. – Ὀκτ. 2012. Θεσσαλονίκη.

῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρόπουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀπόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύνην τῶν γραφομένων.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ Ἱερομονάχου Λουκᾶ Γρηγοριάτου

1. Ἡ Ἅλωσις τῆς Πόλης – Ἀνάμνησις καί αὐτοκριτική Ἀναδημοσίευσις ὁμιλίας ἀδελφοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς μας σέ ἀγρυπνία κατά τήν ἐπέτειο τῆς Ἁλώσεως τῆς Πόλης. Τονίζεται ἡ ἀλήθεια ὅτι τό Γένος μας μετά ἀπό τίς φοβερές δοκιμασίες του «δέν ἔμεινε ἀβοήθητο ἀπό τόν Θεό, ὅταν μέ περισυλλογή, αὐτοκριτική καί μετάνοια καλλιέργησε τίς ρίζες τῆς πνευματικῆς του ἐλευθερίας», δηλαδή τήν πίστη στόν Θεό καί τήν ὑπακοή στίς ἅγιες ἐντολές του (Τιμή: 3,00€). 2. Καιρός εὐπρόσδεκτος Μελέτη πού ἐπιδιώκει μέ γνώμονα τήν λατρευτική ἐμπειρία τοῦ Τριῳδίου καί τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς νά βοηθήσῃ τούς μοναχούς καί τούς ἐν κόσμῳ Χριστιανούς νά ἐμβαθύνουν στό μυστήριο τῆς μετανοίας (Τιμή: 4,00€).

Ἱερομονάχου Δημητρίου Γρηγοριάτου

Μοναχικό Σχῆμα-Ἰσάγγελος βίος Πραγματεία πού δείχνει ὅτι ὁ Μοναχικός Βίος εἶναι θεοπαράδοτος ἐκκλησιαστικός θεσμός, ὑψίστη ἔκφρασις τοῦ Μυστηρίου τῆς Μετανοίας καί σχῆμα ἀγγελικῆς πολιτείας-διαγωγῆς, πού ὡς σκοπό ἔχει τήν ἀπερίσπαστη λατρεία τοῦ Ἁγίου Θεοῦ καί τήν φανέρωσι τῆς ὁδοῦ πρός τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν (Τιμή: 5,00€).

Στεφάνου Λαμπαδαρίου

Μουσική Κυψέλη (3 τόμοι) Ἐπανέκδοσις τοῦ κλασικοῦ μουσικοῦ κειμένου τῆς «Μουσικῆς Κυψέλης» τοῦ Στεφάνου Λαμπαδαρίου μετά ἀπό ἐπανεγγραφή καί διόρθωσι τῆς παλαιᾶς ἐκδόσεως τοῦ 1883 ἀπό ἀδελφούς τῆς Ἱ. Μονῆς μας. Τό μέγεθος τῶν σελίδων καί τῶν γραμματοσειρῶν τό καθιστοῦν λίαν εὐανάγνωστο κατά τήν χρῆσι του στό Ἀναλόγιο. Ἀπαραίτητο βοήθημα τόσο στούς εὐλαβεῖς Ἱεροψάλτες τῶν Ἱ. Μονῶν καί Ἐκκλησιῶν ὅσο καί στούς διδασκάλους καί μαθητές τῆς ἱερᾶς τέχνης τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Βυζαντινῆς μας μουσικῆς (Τιμή ἑκάστου τόμου: 26,00€).

Φωτίου Κόντογλου

Ὀκτώ ἀνέκδοτες εἰκόνες Προσφορά στόν λαό τοῦ Θεοῦ 8 εἰκόνων τοῦ ἀοιδίμου ζωγράφου Φ. Κόντογλου, τῶν ὁποίων τά πρωτότυπα φυλάσσονται στό σκευοφυλάκιο τῆς Ἱ. Μονῆς μας. Φανερώνουν καί οἱ εἰκόνες αὐτές τό «μέγα μυστήριο τῆς Πίστεώς μας: Τήν ἐνανθρώπησι τοῦ Θεοῦ καί τήν θέωσι τοῦ ἀνθρώπου» μέ τήν ὑψηλή τέχνη τοῦ Φ. Κόντογλου, ὁ ὁποῖος «ἀνανέωσε τήν μεγάλη ζωγραφική παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας μας» μεταμορφώνοντας «τά χρώματα καί τά σχήματα σέ σωτηριώδη θεολογία». Προλογίζουν ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς μας καί ὁ καθηγητής Ν. Ζίας (Τιμή: 10,00€). Κεντρική διάθεσις / Παραγγελίαι: Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου 63087 Δάφνη Ἅγιον Ὄρος Κιν. 6981635024

18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Σελὶς 3η

Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων»

Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΥΔΑΤΟΣ (2ον) Ποῖον εἶναι τό νόημα τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν ὑδάτων;

Ἀλλά τί εἶναι καί ποιό εἶναι τό νόημα τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν ὑδάτων, μέ τίς καθιερωμένες μυστηριακές τελετές τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Μικροῦ καί τοῦ Μεγάλου ἁγιασμοῦ; Ὁ πατέρας τῆς μυστικῆς θεολογίας Ψευδοαρεοπαγίτης ἀποκαλεῖ τό βαπτιστήριο «μητέρα τῆς υἱοθεσίας». Τό ἀρχαῖο βαπτιστήριο διαδέχθηκε ἡ σημερινή κολυμβήθρα, ἀπʼ τήν ὁποία σάν ἀπό πνευματική μήτρα ἀναγεννιέται ὁ θνητός ἄνθρωπος καί υἱοθετεῖται ἀπό τόν Θεό. Ἡ καθαρτήριος ὕλη τοῦ λουτροῦ τοῦ βαπτίσματος εἶναι τό νερό, πάνω στό ὁποῖο οἰκοδομήθηκε ὁ πύργος τῆς Ἐκκλησίας, καί μέ τό ὁποῖο «ἡ ζωή ἡμῶν σέσωσται», ὅπως γράφει ὁ Ἑρμᾶς στό βιβλίο του «Ὁ Ποιμήν», ἀπʼ τίς ἀρχές τοῦ β΄ αἰώνα μ.Χ. Ὁ δέ Τερτυλλιανός παρατηρεῖ ὅτι στό νερό «ἰχθύδια ἡμεῖς, ὡς ὁ ἡμέτερος μυστικός ΙΧΘΥΣ Ἰησοῦς Χριστός ἐν τῷ ὕδατι γεννώμεθα». Κατά τόν ἱερό Δαμασκηνό «ἀπʼ ἀρχῆς πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο τοῖς ὕδασι». Στήν δέ ἐποχή τοῦ Νῶε, μέ νερό ὁ Θεός κατέκλυσε τήν κοσμική ἁμαρτία. Τό νερό θεωρεῖ “ἀπαρχή τῶν ὄντων” ὁ Θαλής. Τό νερό τέλος εἶναι κοινό, πρόχειρο καί προσιτό σέ ὅλους πολύτιμο στοιχεῖο τῆς φύσης. Γιʼ αὐτό ὅλοι ἔχουν τή δυνατότητα τῆς ἀναγέννησης καί ὅσοι ἐπιθυμοῦν μποροῦν νά ἐπαναλάβουν τόν λόγο τοῦ εὐνούχου τῆς βασίλισσας τῆς Κανδάκης πρός τόν Ἀπόστολο Φίλιππο: «ἰδού ὕδωρ τί κωλύει με βαπτισθῆναι;». Ἀλλά τό ἁπλό νερό θά ἦταν νεκρή ὕλη, ἡ ὁποία θά καθάριζε μόνο ἐξωτερικά τό σῶμα, ἄν δέν εἶχαν προστεθεῖ σʼ αὐτό οἱ ἐπικλήσεις, οἱ εὐχές πού περιλαμβάνονται στίς ἀκολουθίες τοῦ ἁγιασμοῦ (Μικροῦ καί Μεγάλου), ὅπως αὐτές διασώζονται στό λειτουργικό βιβλίο τῆς Ἐκκλησίας «Εὐχολόγιον τό Μέγα». Οἱ ἐπικλήσεις καθικετεύουν τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: α) γιά νά κάνει τό νερό «ἀφθαρσίας πηγήν, ἁγιασμοῦ δῶρον, ἁμαρτημάτων λυτήριον, νοσημάτων ἀλεξιτήριον, δαίμοσιν ὀλέθριον, ταῖς ἐναντίαις δυνάμεσιν ἀπρόσιτον, ἀγγελικῆς ἰσχύος πεπληρωμένον». β) Νά τό ἀναδείξει σε: «ὕδωρ ἀπολυτρώσεως, ὕδωρ ἁγιασμοῦ», ὥστε νά χαρίζει γ) «καθαρισμόν σαρκός καί πνεύματος, ἄνεσιν (=ἀπαλλαγή) δεσμῶν,

ΟΙ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΛΑΝΕΣ ΤΩΝ ΜΟΡΜΟΝΩΝ

Τοῦ κ. Ἰωάννου Β. Κωστάκη, Θεολόγου

ἄφεσιν παραπτωμάτων, φωτισμόν ψυχῆς, λουτρόν παλιγγενεσίας, ἀνακαινισμόν πνεύματος, υἱοθεσίας χάρισμα, ἔνδυμα ἀφθαρσίας, πηγήν ζωῆς». Συνεπῶς τό αἰσθητό αὐτό ἁπλό στοιχεῖο, τό νερό, μέ τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «ἀντιστοιχειοῦται πρός Θείαν τινά δύναμιν», κατά τό ἅγιο Κύριλλο. Μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τῆς Ἁγίας Τριάδος ἁγιάζεται ἡ φύση τῶν ὑδάτων καί χορηγεῖται ἄφεση ἁμαρτιῶν. Ὅπως δέ διαβεβαιώνει ὁ ἱστορικός Θεοδώρητος: Ἐάν δέν γίνει αὐτή ἡ ἐπίκληση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀπʼ τόν εὐσεβῆ λειτουργόἱερέα, ὁ ἄνθρωπος πού βαπτίζεται μπαίνει μέσα σέ ἁπλό νερό, ὅπως οἱ Ἰουδαῖοι, καί ἀπαλλάσσεται μόνο

Ἐπιμέλεια κ.Ἠλία Δ. Μπάκου

ἀπό τούς σωματικούς ρύπους, ὄχι ὅμως ἀπʼ τούς ρύπους τῆς ψυχῆς, τίς ἁμαρτίες. Στήν ἁγιαστική τελετή τοῦ ὕδατος κατά τήν Ἐκκλησιαστική τάξη, γίνεται ἐπίκληση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο κατέρχεται, καί τότε τό κοινό, ἁπλό νερό, πού ἦταν προηγουμένως, τώρα ἐπενδύεται μέ θαυμαστή δύναμη. Αὐτό προτυπώνεται καί συμβολίζεται στήν Παλαιά Διαθήκη μέ τήν ράβδο τοῦ Μωϋσῆ μέ τήν ὁποία διαιρεῖ τήν Ἐρυθρά θάλασσα, ἐξάγει νερό ἀπό τόν βράχο στήν ἔρημο καί τό «πικρόν ὕδωρ» τῆς πηγῆς Μερά «εἰς γλυκύτητα μεταποιεῖται». Αὐτά ἦταν τύπος, σύμβολο τοῦ εὐλογημένου, ἁγιασμένου νεροῦ τῆς Χριστιανικῆς κολυμβήθρας. Τό θυσιαστήριο, ὁ ἅγιος λίθος τοῦ ἱεροῦ ναοῦ ἦταν στή φυσική του κατάσταση κοινή πέτρα, χωρίς ἰδιαίτερη σημασία καί ἀξία. Δέν διέφερε σέ τίποτα ἀπό τίς ἄλλες πέτρες, μέ τίς ὁποῖες κτίζονται σπίτια, τοῖχοι καί καλλωπίζονται περιοχές. Ἀπʼ τήν ὥρα, ὅμως, πού καθιερώθηκε στή λατρεία τοῦ Θεοῦ καί δέχθηκε τήν εὐλογία μέ τήν «Ἀκολουθία εἰς ἐγκαίνια Ναοῦ», μετατράπηκε σέ Ἁγία Τράπεζα καί σέ ἄχραντο θυσιαστήριο, πού δέν ἐπιτρέπεται, παρά μόνον σέ ἱερεῖς, νά τήν ἀγγίξουν καί ψηλαφίσουν καί ὄχι στά λαϊκά μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι χαρακτηριστικά ἀποκαλυπτικός αὐτῆς τῆς σημαντικῆς ἀλήθειας ὁ σχετικός ὕμνος, πού ψάλλεται στόν Ὄρθρο σέ ἦχο πλάγιο α´, καί λέγει: «Ὁ ἐπί τῶν κόλπων τῶν Πατρικῶν, ἐπαναπαυόμενος Λόγε, τό Πνεῦμα σου τό Ἅγιον κατάπεμψον ἐν τῷ Ναῷ, τῷ εἰς τό ὄνομά σου ἀνεγηγερμένῳ».

ΛΟΓΟΙ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στὸν λόγο του «Εἰς τὸν Μέγαν Ἀθανάσιον» τονίζει «Ἐγκωμιάζοντας τὸν Ἀθανάσιον θὰ ἐγκωμιάσω τὴν ἀρετήν. Εἶναι τὸ ἴδιον νὰ ὁμιλήσης δι᾽ αὐτὸν ἤ νὰ ἐπαινέσης τὴν ἀρετήν… Καὶ ἐγκωμιάζοντας τὴν ἀρετὴν, θὰ ἐγκωμιάσω τὸν Θεόν, ποὺ ἔδωσεν τὴν ἀρετὴν εἰς τοὺς ἀνθρώπους».1 Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος γράφει τὰ ἑξῆς γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ νοοῦμε τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ: «Ὁ Λόγος δὲν εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ κτίσματα, ἀλλὰ εἶναι ὁ δημιουργὸς αὐτῶν. Διότι ἔτσι μόνο νοεῖται ὅτι προσέλαβε τὸ κτιστὸ ἀνθρώπινο σῶμα, γιὰ νὰ τὸ ἀνακαινίσει αὐτὸ ὡς δημιουργὸς (κατὰ τὴν ἐνανθρώπηση), νὰ τὸ θεοποιήσει αὐτὸ μὲ τὸ νὰ εἶναι ἑνωμένο ἀχωρίστως μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ ἔτσι νὰ εἰσάγει ὅλους ἐμᾶς εἰς τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, λόγῳ τῆς ὁμοιότητός μας πρὸς τὸ σῶμα Του. Ἐκτὸς τῶν ἄλλων δὲν θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ θεοποιηθεῖ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸ νὰ συνδεθεῖ μὲ κτίσμα, ἐὰν δὲν ἦταν Θεὸς ἀληθινὸς ὁ Υἱὸς καὶ δὲν θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ παρουσιασθεῖ ὁ ἄνθρωπος στὸν Πατέρα, ἐὰν ὁ Λόγος, ὁ ὁποῖος ἐφόρεσε ἀνθρώπινο σῶμα, δὲν ἦταν γνήσιος καὶ ἀληθινὸς Λόγος αὐτοῦ. Καὶ ἀκόμα δὲν θὰ εἴχαμε ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία».2 Γιὰ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου γράφει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος: «Ἐμεῖς γίναμε σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως αὐτοῦ καὶ γιὰ τὴν σωτηρία μας κινήθηκε φιλανθρώπως καὶ ἐνσωματώθηκε σὲ ἀνθρώπινο σῶμα καὶ ἔγινε καὶ ἐφανερώθηκε ἄνθρωπος. Διότι ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο καὶ θέλησε νὰ μένει ἄφθαρτος καὶ ἀθάνατος. Οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ πλήρη ἀμέλεια ἔστρεψαν τὸν νοῦ των μακριὰ ἀπὸ τὴν μελέτη καὶ τὴν γνώση τοῦ Θεοῦ καὶ ἔπειτα ἐσκέφθηκαν καὶ ἐφεῦραν γιὰ τὸν ἑαυτὸ τους τὴν κακία καὶ ἔτσι ἐπεβλήθη σὲ αὐτοὺς ἡ ποινὴ τοῦ θανάτου, ποὺ προέβλεπε ὁ νόμος καὶ ἔτσι δὲν ἔμεναν πλέον ἀκίνητοι στο κακό, ὅπως ἀκριβῶς ἀρχικῶς ἐπλάσθηκαν, ἀλλὰ μόλις συλλογίζονταν τὴν κακία ἄρχιζαν νὰ ἀλλάζουν πρὸς τὴν φθορὰ καὶ ὁ θάνατος ἐγκαθίστατο καὶ ἐβασίλευε πάνω των».3 Γιὰ τὴν σχέση ποὺ ὑπάρχει μεταξύ τοῦ Πατέρα καὶ τοῦ Υἱοῦ μᾶς λέει « Ὁ Λόγος εἶναι αὐτὸς ὁ γνήσιος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι φυσικὸ γέννημα τῆς οὐσίας τοῦ Πατρὸς καὶ ὡς γεννηθεὶς ἀπὸ αὐτὸν ὑπάρχει ΄ἐν αὐτῷ΄, ὅπως εἶπε καὶ ὁ ἴδιος δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ μὴ γίνουν διὰ τοῦ Υἱοῦ τὰ δημιουργήματα. Διότι ὅπως τὸ φῶς μὲ τὴν ἀκτινοβολία του φωτίζει τὰ πάντα καὶ χωρὶς τὴν ἀκτινοβολία τοῦ φωτὸς δὲν θὰ μποροῦσε τίποτε νὰ φωτισθεῖ ἔτσι καὶ ὁ Πατὴρ ὡσὰν διὰ μέσου χειρός, διὰ τοῦ Λόγου ἐδημιούργησε τὰ πάντα καὶ χωρὶς αὐτοῦ δὲν δημιουργεῖ τίποτε».4 Γιὰ νὰ ὑποδείξει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι δημιουργὸς καὶ κυβερνήτης τῶν πάντων γράφει « Ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει ἀταξία ἀλλὰ τάξη στὸ σύμπαν καὶ ὄχι ἀμετρία, ἀλλὰ συμμετρία καὶ ὄχι ἀκοσμία, ἀλλὰ κόσμος ὡραῖος καὶ παναρμόνιος διάταξη τῶν τοῦ σύμπαντος πραγμάτων, ἀναγκαῖο εἶναι νὰ ἔχομε κατὰ νοῦ καὶ νὰ ἀποκτήσομε ἔννοια τοῦ Δεσπότου, ὁ ὁποῖος συνήθροισε καὶ συνέσφιγξε εἰς ἓν καὶ ἐπέτυχε ὅπως ὅλα αὐτὰ συνεργάζονται μὲ ἀδιατάρακτη συμφωνία. Ὅπως σὲ μία πόλη ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ διαφόρους ἀνθρώπους, μικρῶν καὶ μεγάλων, πλουσίων καὶ πτωχῶν, γερόντων καὶ νεωτέρων, ἀρρένων καὶ θηλέων καὶ παρατηρήσομε ὅτι αὐτὴ κατοικεῖται μὲ πολλὴ εὐταξία καὶ ὅτι οἱ κάτοικοί της ἂν καὶ εἶναι διαφορετικοὶ μεταξύ τους, ὁμονοοῦν καὶ οὔτε οἱ πλούσιοι στρέφονται κατὰ τῶν πτωχῶν οὔτε οἱ μεγάλοι κατὰ τῶν μικρῶν οὔτε οἱ νέοι κατὰ τῶν γερόντων, ἀλλὰ ὅλοι ζοῦν εἰρηνικὰ μεταξύ τους, τότε ἐννοοῦμε τὴν παρουσία ἄρχοντος ποὺ κυβερνᾶ μὲ ὁμόνοια ἔστω καὶ ἂν δὲν τὸν βλέπουμε. Διότι ἡ ἀταξία εἶναι χαρακτηριστικό τῆς ἀναρχίας, ἡ δὲ τάξη ἀποδεικνύει ὅτι ὑπάρχει καλὸς κυβερνήτης».5 Ὑποσημειώσεις: 1. Γρηγορίου Θεολόγου Ἐκδ. Ε.Π.Ε. Τόμ. 6 σελ. 43 2. Κατὰ Ἀρειανῶν Λόγος Β΄ 70 3. Περὶ Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου 4. Κατὰ Ἀρειανῶν Λόγος Β΄ 31 5. Λόγος κατὰ Ἑλλήνων 38.

Ἀκόμα ὁ ἄρτος πού τρώγεται γιά τήν κάλυψη τῶν ἀναγκῶν τοῦ σώματος, εἶναι τό κοινό ψωμί. Ὅταν ὅμως προσφερθεῖ καί ἱερουργηθεῖ μεταστοιχειώνεται, καί γίνεται Σῶμα Χριστοῦ. Ἐπίσης ὁ ἱερέας ὡς ἄνθρωπος, χθές, προηγουμένως, πρό τῆς χειροτονίας του, ἦταν ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος ἀνάμεσα στούς πολλούς. Ἀναδείχθηκε, ὅμως, διά τῆς πανσθενουργοῦ χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κατά τήν ὥρα τῆς χειροτονίας του σέ καθηγεμόνα, διδάσκαλο εὐσεβείας, μυσταγωγό «λανθανόντων μυστηρίων», ἱκανό νά καταβιβάζει τόν οὐρανό στή γῆ καί νά συλλειτουργεῖ μέ τούς ἀγγέλους. Καί φυσικά ὅλα αὐτά δέν ἀποτελοῦν ἀμοιβή τοῦ σώματος ἤ τῆς μορφῆς ἤ τῆς ἀρετῆς του. Μέ τή χειροτονία ὅμως χωρίστηκε ἀπʼ τήν κοινότητα τῶν πολλῶν. Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καί μέ τό νερό, πού ἁγιάζεται. Τό ὑγρό στοιχεῖο, τό τόσο ἀπαραίτητο γιά τή ζωή, μεταβάλλεται μεταστοιχειώνεται ἐσωτερικά «τῇ δυνάμει, καί ἐνεργείᾳ, καί ἐπιφοιτήσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Δι᾽ αὐτοῦ τοῦ ἁγιασμένου ὕδατος «ἡ χάρις τοῦ Πνεύματος, τοῖς πιστῶς ἀντλοῦσιν, ἀοράτως ἐπιδίδοται, παρά Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καί Σωτῆρος τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Ἔτσι τό ἁγιασμένο νερό παύει πλέον νά λογαριάζεται ὡς κοινό καί συνηθισμένο χωρίς ἰδιαίτερη σημασία καί ἀξία. Ἔχει τώρα φορτισθεῖ μέ μυστική, ἀνερμήνευτη θεία δύναμη καί ἐνέργεια. Γιʼ αὐτό ὁ τελετουργός ἱερέας μέ ἔμφαση ἱκετεύει λέγοντας: «καί καταξίωσον ἡμᾶς, Κύριε, ἐμπλησθῆναι ἁγιασμοῦ, διά τῆς τοῦ ὕδατος τούτου μεταλήψεως τε καί ραντισμοῦ, καί γενέσθω ἡμῖν, εἰς ὑγείαν ψυχῆς τε καί σώματος». Τό ὕδωρ, λοιπόν, τό ὁποῖο ἁγιάζεται μέ τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο εἶναι ἡ Ἐκκλησία, δέν εἶναι συνηθισμένο νερό τοῦ κόσμου τῆς πτώσεως. Στή γεύση του δέν διαφέρει ἀσφαλῶς καθόλου ἀπό ἐκεῖνο τό νερό, ὅμως τό γεγονός ὅτι ἦλθε σέ σχέση μέ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τό γεγονός ὅτι προσελήφθη ἀπό τήν Ἐκκλησία καί ἔγινε «πνευματικό ποτό», τό ὁποῖο ἀναβλύζει ἀπό τήν «πνευματική πέτρα», ἡ ὁποία εἶναι ὁ Χριστός, τό καθιστᾶ πηγή εὐλογίας καί χάριτος. Ἁγιασμός Μέγας καί Μικρός ὀνομάστηκε ἡ λειτουργική πράξη τῆς Ἐκκλησίας διά τῆς ὁποίας καθαγιάζεται νερό, μέ ὁρισμένες εὐχές καί ἐπίκληση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος , καθώς ἐπίσης καί μέ τήν σταυροειδῆ εὐλογία καί ἐμβάπτιση τοῦ τιμίου Σταυροῦ. Ἡ τελετή αὐτή λέγεται ἁγιασμός γιατί μέ τό εὐλογημένο νερό καί «διά τῆς τοῦ ὕδατος τούτου μεταλήψεως καί ραντισμοῦ», πιστεύουμε ὅτι ἁγιαζόμαστε καί καθαριζόμαστε ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν. Γιʼ αὐτό παρακαλοῦμε τό Θεό, ὥστε τό ἁγιαζόμενο νερό, νά γίνει «ἰαματικό ψυχῶν καί σωμάτων καί πάσης ἀντικειμένης δυνάμεως ἀποτρεπτικόν». Ὁ ἁγιασμός στηρίζεται στήν βεβαία πίστη τῶν Χριστιανῶν ὅτι στό ἁγιασμένο νερό μεταδίδονται πνευματικές χάριτες καί ἰαματικές ἰδιότητες ἔτσι, ὥστε αὐτό νά ἀναδεικνύεται «ἀποτρόπαιον πάσης ἐπιβουλῆς ὁρατῶν καί ἀοράτων ἐχθρῶν». Μέ τήν ἁμαρτία ὁ ἄνθρωπος ὑποδουλώθηκε στόν κόσμο, στήν ὑλική κτίση. Ἡ ἀπελευθέρωσή του ἀρχίζει μέ τήν ἀπελευθέρωση τῆς ὕλης, δηλαδή τόν καθαρισμό καί τή λύτρωση τῆς ὕλης, τήν ἀποκατάστασή της «εἰς τό ἀρχαῖον κάλλος» τό πρωταρχικό της λειτούργημα καί ἀποστολή. Δηλαδή νά εἶναι σημάδι, μέσο τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, καί συνεπῶς προστασία καί ἄμυνα ἐνάντια στήν καταστροφική δαιμονική πραγματικότητα. Σʼ αὐτή τήν κατεύθυνση ἀπελευθέρωσης τῆς ὑλικῆς κτίσης καί ἀποκατάστασής της στόν σκοπό τῆς δημιουργίας ἀποβλέπει ἡ μυστηριακή τελετή τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν ὑδάτων. Ἡ χρήση τοῦ ἁγιασμένου νεροῦ ἀνάγεται στούς παλαιούς Χριστιανικούς χρόνους. Ὁ ἱστορικός Θεοδώρητος, πού ἔζησε τόν 4ο μ.Χ. αἰώνα, ὁμιλεῖ γιά τόν ζηλωτή ἐπίσκοπο Ἀπάμειας Ἅγιο Μάρκελλο. Ὁ Ἅγιος μή δυνάμενος νά γκρεμίσει τό μεγαλύτερο εἰδωλολατρικό τέμενος-Ναό τῆς περιοχῆς, ἐπειδή ἡ οἰκοδομή του ἦταν στερεά, καί ἐπειδή οἱ τέσσαρες κίονές του δέν ἦταν εὔκολο νά συντριβοῦν, παρακαλοῦσε τόν Θεό νά τοῦ φανερώσει τόν τρόπο διά τοῦ ὁποίου θά μποροῦσε νά κατεδαφισθεῖ τό «εἰδωλεῖον». «Ὅθεν εὑρέθη ἄνθρωπος, ὅστις χωρίς νά εἶναι οἰκοδόμος οὔτε πετροκόμος, ἀλλά μόνον συνηθισμένος νά φέρη ξύλα εἰς τούς ὤμους του, ἔσκαψε τριγύρω τάς τρεῖς στήλας καί ἔβαλε εἰς αὐτάς ξύλα ἐλαίας». Ἡ σχετική διήγηση προσθέτει ὅτι ὁ ἄνδρας ἔτρεξε στόν Ναό τοῦ Θεοῦ καί ἔδωσε ἐντολή νά φέρουν νερό σέ ἕνα δοχεῖο. Ἔβαλε τό νερό κάτω ἀπό τό ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

Συνοπτική παρουσίασις

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ´ ΛΟΥΚΑ 27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013 Ἀπόστολος: Ἑβρ. ζ´ 26 – η´ 2 Εὐαγγέλιον: Λουκ. ιθ´ 1 – 10 Ἦχος α´ — Ἑωθινόν: Α´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«ΤΟΙΟΥΤΟΣ ΓΑΡ ΗΜΙΝ EΠΡΕΠΕΝ AΡΧΙΕΡΕΥΣ»

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν περικοπὴ αὐτὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ (7,26-8,2) μᾶς μιλᾶ γιὰ τὴν μοναδικὴ καὶ μεγαλειώδη ἀρχιερωσύνη τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς λέγει ὅτι χρειαζόμασταν ἕνα ἀρχιερέα εὐσεβῆ (ὡς πρὸς τὸν Θεὸ), ἄκακο (ὡς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους), ἀμόλυντο (ὡς πρὸς τὸν ἑαυτὸ του), διαφορετικὸ ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλοὺς (ἀναμάρτητο), ποὺ δὲν παρέμεινε στὴ γῆ, ἀλλὰ ὑψώθηκε πάνω ἀπὸ τοὺς οὐρανούς. Ἕνα ἀρχιερέα ποὺ δὲν εἶχε ἀνάγκη νὰ προσφέρει καθημερινὰ θυσίες, ὅπως οἱ ἄλλοι ἀρχιερεῖς, πρῶτα γιὰ τὶς δικὲς τους ἁμαρτίες καὶ ἔπειτα γιὰ τὶς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ. Ἕνα ἀρχιερέα ποὺ πρόσφερε τὴ θυσία του μιὰ γιὰ πάντα, προσφέροντας ὄχι ζῶα, ἀλλὰ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτὸ του. Ὁ νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἔκανε ἀρχιερεῖς ἀνθρώπους, ποὺ μειονεκτοῦσαν ἠθικά, λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν τους, καὶ φυσικά, ἀφοῦ δὲν ἦταν ἀθάνατοι. Ὁ λόγος ὅμως τοῦ Θεοῦ, μὲ ὅρκο ἐκφερόμενος (Ἑβρ. 7,20-21), καθιστᾶ ἀρχιερέα τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ εἶναι ἀναμάρτητος καὶ ἀθάνατος, καθιερωμένος γιὰ πάντα. Τὸ πιὸ σπουδαῖο ἀπὸ ὅσα ἀναφέρει ὁ Παῦλος εἶναι ὅτι ἔχουμε ἀρχιερέα τέτοιας ἀξίας, ποὺ κάθισε δεξιὰ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Θεοῦ στοὺς οὐρανούς. Εἶναι λειτουργὸς στὰ (ἐπουράνια) ἅγια καὶ στὴ σκηνὴ τὴν ἀληθινή, τὴν ὁποία κατασκεύασε ὁ Κύριος καὶ ὄχι ἄνθρωπος, ὅπως συνέβη μὲ τὴ σκηνὴ τῶν Ἑβραίων. Πολὺ ὡραῖο ἑρμηνευτικὸ ὑπόμνημα στὴν ἀνωτέρω περικοπὴ εἶναι ἡ εὐχὴ ποὺ λέγει μυστικὰ ὁ ἱερεὺς στὴν θεία Λειτουργία, ὅταν οἱ ψάλτες ψάλλουν «Οἱ τὰ Χερουβὶμ μυστικῶς εἰκονίζοντες...». «Οὐδεὶς ἄξιος τῶν συνδεδεμένων ταῖς σαρκικαῖς ἐπιθυμίαις καὶ ἡδοναῖς προσέρχεσθαι ἢ προσεγγίζειν ἢ λειτουργεῖν σοι, βασιλεῦ τῆς δόξης• τὸ γὰρ διακονεῖν σοι μέγα καὶ φοβερὸν καὶ αὐταῖς ταῖς ἐπουρανίαις δυνάμεσιν. Ἀλλ᾽ ὅμως, διὰ τὴν ἄφατον καὶ ἀμέτρητόν σου φιλανθρωπίαν, ἀτρέπτως καὶ ἀναλλοιώτως γέγονας ἄνθρωπος καὶ ἀρχιερεὺς ἡμῶν ἐχρημάτισας καὶ τῆς λειτουργικῆς ταύτης καὶ ἀναιμάκτου θυσίας τὴν ἱερουργίαν παρέδωκας ἡμῖν, ὡς Δεσπότης τῶν ἁπάντων... Σὺ γὰρ εἶ ὁ προσφέρων καὶ προσφερόμενος καὶ προσδεχόμενος καὶ διαδιδόμενος Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν...». Ὁ κληρικὸς ἁπλῶς δανείζει τὴ γλώσσα του καὶ τὸ χέρι του καὶ τὰ μυστήρια τὰ τελεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἀφοῦ ἔχουμε τέτοιο μεγαλειώδη, ἀσύγκριτο καὶ ἀνεπανάληπτο ἀρχιερέα ἂς τὸν ὑπακούσουμε κι ἂς ἀκολουθήσουμε τὰ ἴχνη του κληρικοὶ καὶ λαϊκοί. Ἂς μὴ περιφρονήσουμε τὴ θυσία του. Ἂς μὴ ἀμελήσουμε γιὰ τὰ ὅσα μᾶς προσέφερε. Γιὰ τὸ πόσο ταπεινώθηκε καὶ ὑπόφερε. Γιὰ τὸ ὅτι καταδέχθηκε ἀπὸ ἀγάπη ἄφατη νὰ γίνει ἄνθρωπος καὶ νὰ ῾μπεῖ στὴ συχνότητά μας καὶ νὰ γίνει σὰν ἄνθρωπος ὁ ἀρχιερέας μας. Θὰ μᾶς προειδοποιήσει ὁ ἀπόστολος Παῦλος καὶ πάλι στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ (2,1-3) ὅτι θὰ πρέπει νὰ ἐπωφεληθοῦμε τῆς εὐκαιρίας τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ ἑνός τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ νὰ προσέχουμε στὰ ὅσα μᾶς κήρυξε, γιὰ νὰ μὴ ἐκπέσουμε ἀπὸ τὴ σωτηρία. Διότι, ἂν ὁ λόγος πού λέχθηκε διὰ τῶν ἀγγέλων στὸν καιρὸ τῆς πρὸ Χριστοῦ παρουσίας, βεβαιώθηκε ὡς ἀληθινὸς καὶ κατόπιν τούτου κάθε παράβαση καὶ παρακοὴ τιμωρήθηκε δίκαια, πῶς ἐμεῖς θὰ διαφύγουμε τὴν τιμωρία, ἂν δείξουμε ἀμέλεια, γιὰ τὴν τόσο μεγάλη σωτηρία, πού μᾶς προσέφερε ὁ Χριστός; Ἂς προσέξουμε τί λέγει τὸ ἱερὸ κείμενο. Ὄχι νὰ πᾶμε κόντρα καὶ μὲ ἐχθρότητα πρὸς τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἁπλῶς νὰ δείξουμε ἀμέλεια. Νὰ ποῦμε «ἀγρὸν καὶ ζεύγη βοῶν ἠγόρασα», «γυναῖκα ἔγημα», «κοσμικὸς εἶμαι καὶ ὄχι μοναχὸς» καὶ ὅλες τὶς ἄλλες φθηνὲς δικαιολογίες, πού ξεστομίζουμε εὐκαίρως-ἀκαίρως. Ὁ δὲ ἱερὸς Χρυσόστομος θὰ προσθέσει κι αὐτὸς μὲ τὴ σειρὰ του (Ε.Π.Ε. 24,531)· «Δὲν ὑπάρχει ἄλλη θυσία, μία μᾶς ἔκανε καθαρούς, μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ὑπάρχει φωτιὰ καὶ κόλαση. Καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀπευθύνεται παντοῦ καὶ λέγει, ὅτι ὑπάρχει ἕνας ἱερέας καὶ μιὰ θυσία, γιὰ νὰ μὴ νομίζει κανεὶς ὅτι ὑπάρχουν πολλὲς καὶ ἁμαρτάνει ἀσύστολα. Ὅσοι λοιπὸν ἀξιωθήκαμε τὴ σφραγίδα τοῦ βαπτίσματος, ὅσοι ἀπολαύσαμε τὴ θυσία, ὅσοι πήραμε μέρος στὴν ἀθάνατη τράπεζα, ἂς διαφυλάσσουμε διαρκῶς τὴν εὐγενική μας καταγωγὴ καὶ τὴν τιμή, γιατί ἡ πτώση δὲν εἶναι ἀκίνδυνη. »Ὅσοι ὅμως δὲν τὰ ἀξιώθηκαν ἀκόμη αὐτά, ἂς μὴ ἐλπίζουν γι᾽ αὐτό. Γιατί ὅταν κανεὶς ἀναβάλλει τὸ ἅγιο βάπτισμα (ἢ τὸ μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως), γιὰ νὰ ἁμαρτήσει περισσότερο καὶ νὰ προσέλθει στὸ λουτρὸ τῆς Ἐκκλησίας ἀργότερα, αὐτὸς πολλὲς φορὲς δὲν θὰ τὸ ἐπιτύχει. Πολλοὶ μὲ τὴν προσδοκία τοῦ βαπτίσματος ἔκαναν πολλὲς ἁμαρτίες, ἀλλὰ τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου τους ἔφυγαν χωρὶς βάπτισμα. Ἂς προσέξουμε· ὁ Θεὸς ἔδωσε τὸ βάπτισμα, γιὰ νὰ ἐξαλείψει τὶς ἁμαρτίες καὶ ὄχι γιὰ νὰ τὶς αὐξήσει. Ἂν ὅμως κάποιος τὸ χρησιμοποιεῖ γιὰ νὰ κάνει ἄφοβα περισσότερες ἁμαρτίες, αὐτὸ γίνεται πλέον αἰτία ραθυμίας. Γιατί, ἂν δὲν ἦταν τὸ βάπτισμα, θὰ μποροῦσαν νὰ ζοῦν μὲ περισσότερη ἀσφάλεια, ἐπειδὴ δὲν θὰ εἶχαν τὴν συγχώρεση... Ἂς μὴ ἀσκοῦμε τὴν ἀρετὴ σὰν μισθωτοὶ καὶ ἀχάριστοι ἢ σὰν νὰ εἶναι κάτι δυσάρεστο καὶ ἐνοχλητικό. Ἂς τὴν ἀσκήσουμε μὲ προθυμία καὶ χαρά». Εἰδικὰ οἱ κληρικοὶ πού εἶναι «εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ», σκεπτόμενοι τὴν μοναδικὴ καὶ ἀνεπανάληπτη ἀρχιερωσύνη τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποίαν διακονοῦν δανείζοντας τὰ χέρια τους καὶ τὸ στόμα τους, νὰ ζοῦνε ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Θὰ πρέπει ὁ κάθε κληρικὸς νὰ νηστεύει καὶ νὰ προσεύχεται γιὰ μεγάλα χρονικὰ διαστήματα, μέχρι καὶ 40 μέρες! Νὰ μὴ ξεχνᾶ ὅτι ὁ διάβολος ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν πιστὸ μόνο μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία· νὰ μὴ ξεχνᾶ ὅτι ὁ Χριστὸς περνοῦσε ὅλη τὴ νύχτα(!) προσευχόμενος σὲ δύσκολες ποιμαντικὲς στιγμές, ὅπως πρὶν ἐκλέξει τοὺς μαθητές του. Πρέπει νὰ εἶναι πιὸ ἀκτήμων –εἰδικὰ ὁ ἄγαμος– κι ἀπὸ τὰ ἄγρια θηρία. Ἡ ἀκτημοσύνη του αὐτὴ νὰ μὴ εἶναι ἐξ ἀνάγκης, ἀλλὰ προαιρετικὴ καὶ σφόδρα ἐπιθυμητή. «Ὅρος ἀφιλαργυρίας· οὕτω θέλειν τὸ μὴ ἔχειν ὡς θέλει τις τὸ ἔχειν» λένε οἱ πατέρες. Ἐξυπακούεται ὅτι μετὰ ἀπ᾽ αὐτὰ θὰ εἶναι τελείως ἀνάργυρος. Τοὺς τυχὸν ἐράνους καὶ τοὺς δίσκους καὶ τὰ παγκάρια, πάντοτε ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων, θὰ διαχειρίζεται καὶ θὰ διαθέτει καὶ θὰ προσέχει μήπως ἐμφανισθεῖ κάποιος Ἰούδας μέσα στοὺς συνεργάτες του ἢ μήπως καταντήσει καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος σὰν τὸν Ἰούδα. Ἐπιβάλλεται ν᾽ ἀγαπᾶ τοὺς πάντες, ἀκόμη καὶ τοὺς ἐχθρούς του, νὰ τοὺς εὐλογεῖ καὶ νὰ μὴ τοὺς καταριέται, νὰ τοὺς εὐεργετεῖ, καὶ νὰ προσεύχεται γι᾽ αὐτούς, πού τὸν καταδιώκουν καὶ συνεχῶς τὸν σταυρώνουν... καὶ ἄλλα πολλά. Τὸ «τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεὺς» καὶ ἡ σύγκριση μὲ τὴν δική μας ἀναξιότητα θὰ εἶναι ὁ παντοτινὸς καὶ ἀνυπόφορος ἔλεγχός μας. Ἡ συνεχὴς πρόκληση καὶ πρόσκληση γιὰ συνεχῆ μετάνοια καὶ συντριβή.

Ἀρχιμανδρίτης Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν ΟΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ

Ὁ συνειδητός χριστιανός καθημερινά διαπιστώνει ὅτι ὁ διάβολος προσπαθεῖ νά τόν ἀπομακρύνει ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ, χρησιμοποιώντας χίλιους δύο τρόπους. Ὡστόσο, ὁ Θεός δέν τοῦ ἐπιτρέπει νά ὁλοκληρώσει τό ἔργο του. Ἀφήνει τό διάβολο νά πειράζει τούς ἀνθρώπους, δίνει ὅμως καί τή δυνατότητα στούς ἀνθρώπους νά τόν ἀντιμετωπίζουν μέ ἐπιτυχία καί νά μένουν σταθερά προσηλωμένοι στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν του. Ὁ Γέροντας Παΐσιος, στούς δειλούς

καί ὀλιγοπίστους, τόνιζε τή σωτήρια δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ἔλεγε: «Πολλές φορές ὁ διάβολος τύλιξε τή γῆ μέ τήν οὐρά του, γιά νά τήν καταστρέψει. Ὁ Θεός ὅμως τοῦ χαλάει τά σχέδια καί τελικά προκύπτει μεγάλο καλό. Δέν πρέπει νά ἀνησυχεῖτε». Εἶναι χρήσιμο νά γνωρίζει ὁ ἀγωνιζόμενος τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐνεργεῖ ὁ διάβολος, προκειμένου νά ἀποφεύγει τά τεχνάσματα καί τίς παγίδες. Στήν ἀρχή ὁ διάβολος χρησιμοποιεῖ ἤπιους τρόπους, γιά νά μή γίνεται ἀντιληπτός. Ἐμφανίζει

τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τό Θεό ὡς κάτι ἁπλό καί φυσιολογικό, κάτι πού μοιάζει μέ τό ἔργο τοῦ ἀναισθησιολόγου πρό τῆς ἐγχειρήσεως. Μετά προχωράει σέ σκληρές ἐπιθέσεις καί ἀπαιτεῖ ἀπό τόν ἄνθρωπο νά τόν ἀκολουθήσει. Οἱ παγίδες τοῦ διαβόλου συνοδεύονται μέ μικρές καί μεγάλες κοσμικές ἡδονές, πού εἶναι τό δόλωμα. Πίσω ἀπό αὐτές εἶναι σκεπασμένη κάποια παρανομία. Ὁ διάβολος βάζει στό στόχαστρό του τούς πνευματικούς ἀνθρώπους. Τούς ἄλλους τούς ἔχει ἤδη δεμένους χειροπόδαρα στήν ἁμαρτία. Αὐτοί τόν περιφρονοῦν καί ἀρνοῦν-

Οἱ Μορμόνοι εἶναι μιά παραχριστιανική κίνηση πού ἱδρύθηκε στίς Η.Π.Α τόν 19ον αἰώνα ἀπό τόν Joseph Smith (1805 – 1844 ). Ἡ ἐν λόγῳ παραχριστιανική κίνηση εἶναι γνωστή διεθνῶς καί μέ τήν ἐπίσημη ὀνομασία τους ὡς “Ἐκκλησία τοῦ Ἰ. Χριστοῦ τῶν Ἁγίων τῶν Τελευταίων Ἡμερῶν”. Πιό γνωστή ὅμως εἶναι μέ τό ὄνομα Μορμόνοι, πού τό λαμβάνουν ἀπό τό ἱερό τους βιβλίο γνωστό ὡς “Βιβλίο τοῦ Μόρμον”, τό ὁποῖο ἔχει μεταφραστεῖ σέ περισσότερες ἀπό 100 γλῶσσες στόν κόσμο, ὅπως φυσικά καί στήν ἑλληνική1. Σέ παλαιότερο ἄρθρο μας γιά μία ἄλλη πλάνη αὐτῆς τῆς αἵρεσης εἴχαμε ἀναφέρει ὅτι ἀξιολογώντας ἀπό ὀρθόδοξο πρῖσμα τά πιστεύω τῆς ἐν λόγῳ κίνησης, χωρίς δυσ κολία, θά διαπιστώσουμε ὅτι οἱ ἀντιλήψεις τῶν Μορμόνων ἀποτελοῦν ἕνα μεταλλεῖο πλανῶν. Πρα γματικότητα πού ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό τήν περί Θεοῦ διδασκαλία τῆς αἵρεσης. Κατά τήν μορμονική διδασκαλία ὑπάρχουν πολλοί θεοί2. Ὁ Θεός Πατέρας, πού ὀνομάζεται Ἐλωχίμ, θεωρεῖται πατέρας ὅλων τῶν θεῶν, ἦταν κάποτε ἄνθρωπος ὅπως ἐμεῖς, προοδευτικά ἐξυψώθηκε καί ἔγινε Θεός. Ὡς Θεός ἔχει ἐπίσης σάρκα καί ὀστᾶ, ὅπως πολύ χαρακτηριστικά ἀναφέρεται σέ ἐπίσημο ἱερό κείμενό τους: «Ὁ Πατέρας ἔχει σῶμα ἀπό σάρκα καί ὀστᾶ, τόσο ψηλαφητό ὅπως καί τοῦ ἀνθρώπου »3. Ἐπίσης, μεταξύ τῶν θεῶν συναριθμοῦνται καί ἄνθρωποι, πού πέθαναν, ἀναστήθηκαν, ὑπερυψώθηκαν σέ ὕψιστο βαθμό δόξας. Εἶναι

πιά αἰώνιοι καί ἀποκτοῦν ἀπογόνους στόν πνευματικό κόσμο, δηλαδή, γεννοῦν πνεύματα, πού κάποια στιγμή θά γίνουν ἄνθρωποι4. Οἱ μορμονικές αὐτές ἀπόψεις εἶναι ἀπολύτως ἀντίθετες μέ τήν περί Θεοῦ χριστιανική διδασκαλία. Ἀπηχοῦν χονδροειδεῖς περί θεοῦ ἀντιλήψεις, πού συναντᾶ κάποιος σέ ἀρχαίες εἰδωλολατρικές θρησκεῖες. Εἶναι αὐτονόητο ὅτι μέ τόσο παχυλές καί ἄκρως ἀντιχριστιανικές περί Θεοῦ ἀντιλήψεις δέν ἦταν δυνατόν νά διαφυλαχθεῖ ἀκέραιη ἀπό τούς Μορμόνους ἡ χριστιανική διδασκαλία γιά τό μυστήριο τῆς Ἁγίας Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος. Γιά τούς Μορμόνους ὁ Πατέρας, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν εἶναι τρεῖς διακριτές ὑποστάσεις, ὁ ἕνας ἅμα καί Τριαδικός Θεός, ἀλλά τρεῖς ξεχωριστοί θεοί5, μεταξύ, βεβαίως, τῶν ἄλλων θεῶν. Ὁ Υἱός καί τό Ἅγ. Πνεῦμα εἶναι μάλιστα κατά τούς Μορμόνους ἀπόγονοι τοῦ Θεοῦ Πατέρα καί τῆς οὐράνιας συζύγου του6. Ὁ Υἱός, πού ὀνομάζεται Ἰεχωβᾶ, δέν εἶναι φύσει Θεός, ἀλλά ὄν πού ἐξελίχθηκε σέ Θεό, ἀφοῦ πρῶτα δημιουργήθηκε ἀρχικά ὡς πνεῦμα καί μετά κατέστη παιδί τοῦ Θεοῦ Πατέρα καί μιά οὐράνιας μητέρας7. Μάλιστα κατά τήν προΰπαρξή του ὁ Υἱός καί ὁ Σατανᾶς εἶναι ἀδέλφια8. Τό Ἅγ. Πνεῦμα, σέ ἀντίθεση μέ τόν Θεό Πατέρα, πού ἔχει σάρκα καί ὀστᾶ, αὐτό δέν ἔχει καί θεωρεῖται «ἄτομο Πνεύματος»9. Βλέπουμε ὅτι ἐνῶ ἡ χριστιανική ὁρολογία διατηρεῖται10, ἡ μορμονική κατανόηση τοῦ μυστηρίου τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ εἶναι ὄχι μόνο κα-

κόδοξη, ἀλλά καί ριζικῶς ἀντίθετη ἀπό τήν χριστιανική. Καί μέ αὐτές τίς θέσεις τῶν Μορμόνων, ὅπως καί μέ ἄλλες πολλές ριζικά ἀντίθετες στό χριστιανισμό σ᾽ ἄλλα θέματα πίστεως, τίθεται τό ἐρώτημα, ἐάν καί σέ πιό βαθμό οἱ Μορμόνοι ἔχουν σχέση ὄντως μέ τόν Χριστιανισμό. Πολλοί εἰδικοί ὑποστηρίζουν ἤδη ὅτι οἱ Μορμόνοι οὐσιαστικά ἀποτελοῦν μία νέα θρησκεία μέ συγκρητιστικά στοιχεῖα11.

Ὑποσημειώσεις: 1 . Βλ. M.Utsch, Mormonen, στό Quellentexte zur neuen Religiosität, EZW– Texte 215, σ. 31. 2 . Βλ. Διδαχή καί Διαθῆκες, 121:32. Τό Πολύτιμο Μαργαριτάρι, Ἀβραάμ, κεφ. 4. 3 . Βλ. Διδαχή καί Διαθῆκες, 130:22. 4 . Βλ. Διδαχή καί Διαθῆκες, 132:19–20, 37. 5 . Βλ. Bruce R. McConkie, Mormon Doctrine, 19792, σσ. 576 – 577. 6 . Βλ. Encyclopedia of Mormonism, τόμ. 2, σ. 649. 7 . Βλ. Bruce R. McConkie, Mormon Doctrine, 19792, σσ. 546–547, 742. 8 . Βλ.Bruce R. McConkie, Mormon Doctrine, 19792, σ.192. Πρβλ. Panorama der neuen Religiο– sität, 2001, σ. 581. 9 . Βλ. Διδαχή & Διαθῆκες, 130:22. 10 . Βλ. π.χ. Ἄρθρο 1, τῶν Ἄρθρων τῆς Πίστης τοῦ Ἰ. Σμίθ. 11 . Βλ. ἀναλυτικά W. Thiede, Die “Heiligen der Letzte Tage” Christen jenseits der Christenheit, EZW Texte 161/ 2001, σσ. 2–5.

Η ΕΞΕΛΙΞΙΣ, Η ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ (1ον)

Στὴν ἐποχὴ μας, ἐποχὴ συγχύσεως καὶ ἀποστασίας ἀπὸ τὸν Θεό, παρουσιάστηκε μιὰ καινοφανὴς θεωρία, ἡ ὁποία προσπαθεῖ νὰ συμβιβάσει τὰ ἀσυμβίβαστα! Προσπαθεῖ νὰ συμβιβάσει τὴν Ἄθεη, Ὑλιστικὴ καὶ ἀντιεπιστημονικὴ κοσμοθεωρία τῆς ΕΞΕΛΙΞΗΣ μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ! Ἡ θεωρία αὐτὴ ὀνομάζεται ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΣΜΟΣ!

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ – ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ. Ἡ ΕΞΕΛΙΞΗ στηρίζεται σὲ Δογματικὲς προτάσεις πίστεως φιλοσοφικοῦ καὶ θρησκευτικοῦ χαρακτήρα. Ὄχι μόνο στὸ θέμα τῆς ἐμφάνισης τοῦ κόσμου, ἀλλὰ καὶ στὸ θέμα τῆς ἐμφάνισης τῆς ζωῆς,

Τοῦ κ. Χρήστου Σαλταούρα

Ἡ θεωρία τῆς ΕΞΕΛΙΞΗΣ δὲν εἶναι ἐπιστημονικὴ θεωρία, ἀλλὰ θρησκευτικὴ δοξασία. Σύμφωνα μὲ τὴν ὑλιστικὴ αὐτὴ δογματικὴ ἀντίληψη δὲν ὑπάρχει προσωπικὸς Θεὸς – Δημιουργὸς τοῦ Σύμπαντος καὶ τῆς Ζωῆς. Ὁ Ὑλικὸς Κόσμος, σύμφωνα μὲ τοὺς ὑλιστές, ἐμφανίστηκε μόνος του τυχαῖα, τὸ ἴδιο καὶ ἡ Ζωὴ! Ὁ Κόσμος εἶναι ἀποτέλεσμα μιᾶς Μεγάλης Ἔκρηξης ποὺ ἔγινε γιὰ ἀδιευκρίνιστους λόγους… ΤΙ ἀκριβῶς ἐξερράγη καὶ ΠΩΣ ἐξερράγη καὶ ΓΙΑΤΙ ἐξερράγη, ὅταν ἐξερράγη, καὶ κυρίως ΠΩΣ ἐμφανίστηκε αὐτὸ ποὺ ἐξερράγη δὲν διευκρινίζεται ἀπὸ τὴν δῆθεν ἐπιστημονικὴ θεωρία! Ἡ θρησκεία τῆς ΕΞΕΛΙΞΗΣ θεοποιεῖ τὴν Ὕλη. Ἡ ἀπρόσωπη Ὕλη καταλαμβάνει τὴν θέση τοῦ «θεοῦ» στὴν ἰδιόμορφη αὐτὴ θρησκεία. Ἡ θεοποιημένη Ὕλη ὁμοιάζει μὲ τὴν ἀπρόσωπη θεότητα τῶν ἀνατολικῶν θρησκευμάτων! Τὶς ἰδιότητες, ποὺ ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ ἀποδίδουμε στὸν Θεὸ, οἱ ὑλιστὲς ἀποδίδουν στὴν νεκρὴ ὕλη! Μία θεωρία γιὰ νὰ χαρακτηριστεῖ ἐπιστημονική, θὰ πρέπει οἱ προτάσεις της νὰ μποροῦν νὰ ἐλεγχθοῦν, ὡς πρὸς τὴν ὀρθότητὰ τους, μὲ τὶς μεθόδους τῆς Ἐπιστήμης. Καὶ ποῖες εἶναι οἱ μέθοδοι τῆς Ἐπιστήμης; Οἱ μέθοδοι τῆς ἐπιστήμης εἶναι ἡ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ, τὸ ΠΕΙΡΑΜΑ καὶ ὁ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΛΟΓΙΣΜΟΣ. Αὐτὲς ὅμως οἱ ἐπιστημονικὲς μέθοδοι δὲν μποροῦν νὰ ἐπιβεβαιώσουν ἢ νὰ διαψεύσουν τὶς θέσεις τῆς ΕΞΕΛΙΞΗΣ ἢ τοῦ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ. Αὐτὸ συμβαίνει διότι ἡ Ἐπιστήμη δὲν μπορεῖ ἀπὸ τὴν φύση της νὰ ἀπαντήσει σὲ Μεταφυσικὰ ἐρωτήματα καὶ Προτάσεις Πίστεως, ὅπως τὰ διάφορα θρησκευτικὰ Δόγματα καὶ Φιλοσοφικὰ συστήματα. Γιαυτὸ ὁ Χριστιανισμὸς δὲν συγκρούεται μὲ τὴν ἐπιστήμη. Ἄλλα τὰ ἐρωτήματα στὰ ὁποῖα ἀπαντᾶ ἡ Ἐκκλησία καὶ ἄλλα ἡ Ἐπιστήμη. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς λέγει ΠΟΙΟΣ δημιούργησε τὸν Οὐρανὸ ὄχι ΠΩΣ! Ἡ Ἐκκλησία μᾶς λέγει πῶς νὰ πᾶμε στὸν πνευματικὸ Οὐρανὸ ὄχι πῶς φτιάχτηκε ὁ φυσικὸς Οὐρανός. Ὁποιαδήποτε ὅμως θεωρία, ποὺ διατυπώνει ἀπόψεις γιὰ τὴν ἐμφάνιση τοῦ κόσμου καὶ τῆς ζωῆς, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ ἐπιβεβαιωθεῖ ἢ διαψευστεῖ μὲ τὶς μεθόδους τῆς Ἐπιστήμης εἶναι μία ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ –

ἡ ΕΞΕΛΙΞΗ δογματίζει ἀσυστόλως! Τὸ νὰ ἔχει κανεὶς μιὰ μεταφυσικὴ δογματικὴ πρόταση, ποὺ ἀπαντᾶ σὲ μεταφυσικὰ ἐρωτήματα δὲν εἶναι κακό. Κακὸ εἶναι νὰ λέγει ὅτι αὐτὴ ἡ πρόταση εἶναι Ἐπιστημονική! Ἡ Ἐπιστήμη βασιζόμενη σὲ πειράματα (π.χ τοῦ Παστὲρ) καὶ παρατηρήσεις ἀρνεῖται τὴν Ἀντιεπιστημονικὴ θεωρία τῆς ΑΒΙΟΓΕΝΕΣΗΣ. Ἡ Ἀβιογένεση λέγει ὅτι εἶναι δυνατὸν ἀπὸ τὴν νεκρὴ ὕλη νὰ προέλθη αὐτόματα ζωὴ! Καὶ μάλιστα ὅτι αὐτὸ συμβαίνει! Κανένας σοβαρὸς ἐπιστήμονας σήμερα δὲν δέχεται ὅτι παρατηρεῖται αὐτόματη γένεση ζωῆς ἀπὸ «μὴ ζωὴ» - ἀπὸ νεκρὴ ὕλη. ΟΥΤΕ ΟΙ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΟΙ. Ὁ Παστὲρ μετὰ τὴν ἐπιτυχημένη ἔκβαση τῶν ἐρευνῶν του δήλωσε γιὰ τὴν θεωρία τῆς ΑΒΙΟΓΕΝΕΣΗΣ ἢ Αὐτόματης Γένεσης ὅπως λέγεται: «Τὸ δόγμα τῆς αὐτόματης γένεσης δὲν πρόκειται νὰ ἀνανήψει ἀπὸ τὸ θανατηφόρο χτύπημα, ποὺ ὑπέστη ἀπὸ τὸ ἁπλὸ αὐτὸ πείραμα». Ἡ Ζωὴ ὅμως ἔχει ΑΡΧΗ καὶ ἀφοῦ σύμφωνα μὲ τοὺς ὑλιστὲς δὲν ὑπάρχει Θεός, δηλαδὴ ΑΥΤΟΖΩΗ, αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ Ἀβιογένεση, ἡ ὁποία δὲν παρατηρεῖται σήμερα, συνέβη ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ στὸ παρελθὸν! Ἀκριβῶς αὐτὴ τὴν ἀντιεπιστημονικὴ – ἀναπόδεικτη, ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ θέση υἱοθετεῖ ἡ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ! Θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ ἐρωτήσει: Γιατὶ ἡ Θρησκεία τῆς ΕΞΕΛΙΞΗΣ παρουσιάζεται σὰν ἐπιστημονικὴ θεωρία; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλὴ: Γιατὶ ἂν δὲν ἔβαζε τὴν μάσκα τῆς ἐπιστημονικῆς δῆθεν θεωρίας δὲν θὰ εἶχε καμία τύχη ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ Γίγαντα ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ! Τὸ προσωπεῖο τῆς δῆθεν ἐπιστημονικῆς θεωρίας τῆς ΕΞΕΛΙΞΗΣ παρασύρει πολλοὺς στὴν ἀποδοχὴ της. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ μὲ ἀφέλεια, χωρὶς νὰ ἐξετάσουν τὴν Ἐπιστήμη καὶ τὶς μεθόδους της, ἀποφασίζουν νὰ ἀσπαστοῦν ὑλιστικὲς δογματικὲς προτάσεις. Στρέφουν τὴν πλάτη στὴν Ἐκκλησία καὶ ἀποδέχονται τὴν ὑποτιθέμενη κτηνώδη καταγωγὴ τους ἀπὸ τὸν πίθηκο! Ἡ καταγωγὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν πίθηκο ἀποτελεῖ ἕνα μόνο τμῆμα τῆς θρησκευτικῆς πρότασης – κοσμοθεωρίας τῆς ΕΞΕΛΙΞΗΣ. Οἱ συνέπειες ὅμως αὐτοῦ τοῦ Δόγματος εἶναι ὀλέθριες γιὰ τὴν κοινωνία… Τὸ Δίκαιο τοῦ Ἰσχυροῦ ἀναγο-

ται νά τόν ἀκολουθήσουν. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος χρησιμοποιεῖ ἕνα παράδειγμα, γιά νά δείξει τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο χτυπᾶ τούς πιστούς ὁ διάβολος. Λέει συγκεκριμένα: «Ὅπως οἱ πειρατές, πού διαπλέουν τή θάλασσα δέν ἐπιτίθενται στά πλοῖα, ὅταν τά βλέπουν νά βγαίνουν ἀπό τό λιμάνι (ποιό τό ὄφελός τους νά βουλιάξουν τό σκάφος ἄδειο;), ἀλλά ὅταν ἐπιστρέφουν καί ἔχουν πλήρη τά φορτία τους, τότε ἐφαρμόζουν κάθε τέχνασμα, ἔτσι καί ὁ πονηρός ἐκεῖνος δαίμονας, ὅταν μᾶς δεῖ νά ἔχουμε συγκεντρώσει πολλά, νηστεία, προσευχές, ἐλεημοσύνη, σωφροσύνη, ὅλες τίς ἄλ-

λες ἀρετές, ὅταν δεῖ τό πλοῖο μας γεμάτο μέ τά πολύτιμα πετράδια τῆς εὐσέβειας, τότε προσβάλλει, σκάβοντας ἀπό παντοῦ τό θησαυρό, ὥστε νά βουλιάξει τό σκάφος κοντά στό στόμιο τοῦ λιμανιοῦ καί νά μᾶς στείλει ἀπογυμνωμένους σέ ἐκεῖνο τό λιμάνι». Πολλοί διερωτοῦνται, γιατί ὁ πανάγαθος Θεός ἐπιτρέπει τούς πειρασμούς; Προφανῶς γιά νά ἀγωνιστοῦν οἱ ἄνθρωποι καί νά λάβουν «τό ἀμαράντινο στεφάνι τῆς ζωῆς». Καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἀντιμετώπισε τό διάβολο στήν ἔρημο, γιά νά διδάξει τούς ἀνθρώπους ὅτι ὅλα πρέπει νά τά ἀντιμετωπίζουν μέ γεν-

Ἡ ἐξέλιξη

ρεύεται σὲ ἀποδεκτὸ κοινωνικὰ φυσικὸ νόμο. Ὁ κοινωνικὸς Δαρβινισμὸς προελαύνει καὶ ἡ ἀνθρώπινη κοινωνία ἀποκτηνώνεται! Οἱ πλέον ὑλιστικές, ρατσιστικὲς καὶ ὁλοκληρωτικὲς ἰδεολογίες προάγουν τὴν ΕΞΕΛΙΞΗ. Ἡ ἀνθρώπινη προσωπικότητα συνθλίβεται. Ἡ ΕΞΕΛΙΞΗ ἀποτέλεσε δομικὸ στοιχεῖο τοῦ Μπολσεβικισμοῦ καὶ τοῦ Ναζισμοῦ. Οἱ πιστεύοντες στὴν θρησκεία τῆς ΕΞΕΛΙΞΗΣ δημιουργοῦν κοινωνίες – ζοῦγκλες, πραγματικὴ ἐπίγεια Κόλαση!

Ἐξελικτικός δημιουργισμός

Ποῖος θὰ τὸ περίμενε ὅτι θὰ ἐμφανίζονταν θεωρία, ποὺ θὰ προσπαθοῦσε νὰ πραγματοποιήσει τὴν ἕνωση ἀνάμεσα στὸν Χριστιανισμὸ καὶ στὴν Ἐξέλιξη; Αὐτὸ εἶναι σίγουρα «Μῖξις ἄμικτος καὶ τέρας ἀλλόκοτον»! Κύριε, σὲ τὶ καιροὺς ἔταξες ἡμᾶς! Σύμφωνα μὲ τὸν ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΣΜΟ, ὑπάρχει Θεὸς δημιουργὸς, ὁ ὁποῖος δημιούργησε προοδευτικὰ τὴν Κτίση. Αὐτὸς ἔκανε τὴν Μεγάλη Ἔκρηξη καὶ μέσῳ τῆς κατευθυνόμενης ἀπὸ αὐτὸν Ἐξέλιξης δημιουργήθηκαν τὰ πάντα καὶ ἡ ζωή. Μέσῳ τῆς Ἐξέλιξης ὁ Θεὸς δημιούργησε ὅλα τὰ ζῶα μέχρι καὶ τὸν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος προῆλθε ἀπὸ τὸν πίθηκο! Συγκεκριμένα λέγουν ὅτι ὁ Θεὸς διαμόρφωσε σύμφωνα μὲ τὴν εἰκόνα του ἕνα προϋπάρχων τοῦ ἀνθρώπου πλάσμα (τὸν πίθηκο) σὲ ἄνθρωπο – ζωντανὸ βιολογικὰ ἀλλὰ νεκρὸ πνευματικὰ (Μὴ ζῶσα ψυχὴ σύμφωνα μὲ τὴν Ἐξελικτικὴ Δημιουργία). Κατόπιν ὁ Ἄνθρωπος δέχτηκε τὸ πνεῦμα ζωῆς (τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σύμφωνα μὲ τὴν Ἐξελικτικὴ Δημιουργία) μὲ ἐμφύσημα ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἔγινε ζῶσα ψυχὴ, ἐνῶ προηγουμένως δὲν ἦταν ζῶσα ψυχή. Ὁ Ἐξελικτικὸς Δημιουργισμὸς δὲν διστάζει νὰ παραθέσει καὶ γνῶμες σὰν καὶ αὐτὴ, γιὰ νὰ στηρίξει τὴν κακοδιδασκαλία του: “Τοιούτου δὲ μὴ ὄντος (τοῦ Ἁγίου Πνεύματος), τοῦ σκηνώματος προύχει τῶν θηρίων ὁ ἄνθρωπος κατὰ τὴν ἔναρθρον φωνὴν μόνον, τὰ δὲ λοιπὰ τῆς αὐτῆς ἐκείνοις διαίτης ἐστίν, οὐκ ὧν ὁμοίωσις τοῦ Θεοῦ” (Τατιανοῦ πρὸς Ἕλληνας XV). Σύμ φωνα μὲ τὸν Τατιανὸ στὸ ἔργο του «πρὸς Ἕλληνας» ὁ ἄνθρωπος πρὶν λάβει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἡ μόνη διαφορὰ του ἀπὸ τὰ ζῶα ἦταν ὁ ἔναρθρος λόγος! Μόνο ποὺ οἱ Ἐξελικτικοὶ Δημιουργιστὲς ξεχνοῦν νὰ μᾶς ποῦν ὅτι ὁ Τατιανὸς ἦταν ἀρχαῖος ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ καὶ ἀρνητὴς τῆς Ὀρθῆς Πίστεως, ὄχι Ἅγιος! Ὁ Ἐξελικτικὸς Δημιουργισμὸς παρερμηνεύει φρικτὰ τὴν Γραφὴ. Ἄς δοῦμε ἀναλυτικὰ τὰ ἐδάφια καὶ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

ναιότητα. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέει ὅτι ὁ Θεός ἐπιτρέπει τούς πειρασμούς γιά πέντε κυρίως λόγους. Ὁ πρῶτος εἶναι γιά νά μάθει ὁ ἄνθρωπος ὅτι εἶναι ἰσχυρότερος ἀπό τόν διάβολο καί δέν γίνεται θῦμα του. Οἱ πειρασμοί ποτέ δέν εἶναι ἀνώτεροι ἀπό τίς δυνάμεις του. Πάντα μπορεῖ νά τούς ἀντιμετωπίζει μέ ἐπιτυχία. Δεύτερος λόγος εἶναι γιά νά παραμένει ταπεινός καί νά μή ὑπερηφανεύεται, γιά τό μέγεθος τῶν δωρεῶν. Δεχόμενος πειρασμούς ὁ ἄνθρωπος ταπεινώνεται. Τρίτος λόγος εἶναι ἡ πληροφόρηση τοῦ διαβόλου ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀπομαΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

Σελὶς 4η

18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΤΟ «ΣΩΜΑΤΙΔΙΟ» ΤΗΣ «ΚΑΡΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ»

«Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός». (Ψαλμὸς Δαυίδ, 13:1) «... καὶ ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία· φάσκοντες εἶναι σοφοὶ ἐμωράνθησαν...» (Πρὸς Ρωμ., α΄, 21-22). Αὐτὰ καταγγέλλει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Ἐντούτοις, μὲ ἔκπληξη καὶ ὀδύνη, ἀκούσαμε στὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης ἀνθρώπους, πού ἐν ἀγνοίᾳ τους, θέλουμε νά πιστεύουμε, διετύπωσαν γιά ἄλλη μιά φορά κατάπτυστες θεωρίες περί τῆς ἐξελίξεως τοῦ σύμπαντος. Μέ ἐμφανῆ ἀπουσία στοιχειωδῶν θεολογικῶν γνώσεων καί μέ ἀσέβεια πρὸς τὰ θεῖα, ἐπεχείρησαν νὰ ἀποδείξουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι πλάσμα καὶ κατ᾿ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἀνθρωποειδές κτῆνος, ἀποτέλεσμα κάποιας δῆθεν ἐκρήξεως καὶ ἐξελίξεως (μποζόνιο τοῦ Χίγκς ἢ «σωματίδιο τοῦ θεοῦ»), τῆς ὁποίας ἀποτέλεσμα εἶναι καί ὅλο τό σύμπαν. Ὑποστηρίζουν, μάλιστα, ὅτι ἡ νοητική τους αὐτὴ σχιζοφρένεια εἶναι ἀποτέλεσμα πειράματος, παρατηρήσεως καὶ ἀποδείξεως· καί, ἐπειδὴ ὁ πατέρας τους Σατανᾶς εἶναι ψεύτης καὶ ἀνθρωποκτόνος, ἄφησαν καὶ ἕνα μικρὸ περιθώριο λάθους, γιά νά μή γελοιοποιηθοῦν στό μέλλον, ὅπως σίγουρα καί θά συμβεῖ. Κρατικὸ μάλιστα κανάλι φιλοξένησε τὸ παραλήρημα συγκεκριμένου «ἐπιστήμονα», ποὺ ἔφθασε στό σημεῖο νὰ ὑβρίζει τὸν Δημιουργὸν Τριαδικὸν Θεὸν καὶ τὸν Σωτήρα Χριστὸ καὶ νὰ ἐπιχειρεῖ ὁ ἴδιος νὰ ἀναγνωρισθεῖ σὰν θεός. Γιά νά μή ταλαιπωρεῖται μέσα στήν ἀπέραντη δυστυχία του ὁ ἐν λόγῳ «ἐπιστήμων», καί, ἄν πράγματι θέλει καλοπροαίρετα νά μάθει τήν ἀλήθεια, θά μποροῦσε νά ἐρωτηθεῖ, ποιός τόν κατέστησε κριτὴ δισεκατομμυρίων ἀνθρώπων, ποὺ ἀπὸ κτίσεως κόσμου πίστεψαν καὶ πιστεύουν τὸν Μόνον Ἀληθινὸν Τριαδικὸν Θεὸν ὡς Δημιουργόν τοῦ σύμπαντος κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου καὶ δέχονται τὸν Θεάνθρωπον Μεσσίαν Ἰησοῦν ὡς Βασιλέα καὶ Δεσπότη; Ποιοί ἔγιναν τόσο ἀνόητοι, πού, ἀφοῦ παρεκτράπησαν πρῶτα οἱ ἴδιοι τῆς ἀληθείας, τόν παρέσυραν καί αὐτόν καὶ τόν μύησαν, ὥστε νὰ ὑποθέτει ὅτι οἱ πιστοὶ στὸν Θεὸ καὶ στὸν Σωτήρα Χριστό, Πατριάρχες, Προφῆτες, Ἀπόστολοι, Κήρυκες, Εὐαγγελιστές, Ὁμολογητὲς καὶ πᾶν πνεῦμα ἐν Χριστῷ τετελειωμένον ἢ ἀγωνιζόμενον δὲν μέτρησαν, δηλαδὴ δὲν πέρασαν ἀπὸ τὰ ὑπό ἄλλην ἔννοιαν στάδια (πείραμα – παρατήρηση – ἀπόδειξη) καὶ τοιουτοτρόπως ἀνεπιφύλακτα ἐπίστεψαν στὴν Μοναδικὴν Ἀλήθειαν ὑπὸ τὸν ἥλιον; Ὅτι δηλαδὴ ὁ Τριαδικὸς Θεὸς εἶναι ὁ Μόνος Δημιουργός τοῦ σύμπαντος καὶ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ Θεάνθρωπος εἶναι ὁ Μόνος καὶ Μοναδικὸς Σωτήρας καὶ Λυτρωτής, ὁ Μεσσίας; Τοὐναντίον τόν πληροφοροῦμε, αὐτόν καὶ τούς ὁμοϊδεάτες του, ὅτι ὅλοι οἱ Ἅγιοι ὅλων τῶν αἰώνων ἐπείσθησαν καὶ ἐπίστευσαν στὴ μοναδικὴ ἀλήθεια, ὕστερα ἀπὸ πολλοὺς ἀγῶνες καὶ δάκρυα, διωγμοὺς καὶ

θλίψεις καὶ ἀκριβοῦς μεθέξεως τῆς Ἀκτίστου Τριαδικῆς Χάριτος στὶς καρδιές τους, στὶς ψυχές τους καὶ στὰ σώματά τους. Ἀλλά καί ἐπιστημονικά νά τό δεῖ κανείς τό θέμα, ὁ ἴδιος ὁ ἀντιπρόεδρος τῆς Ἑνώσεως τῶν Φυσικῶν τῆς Ἑλλάδος κ. Παν. Φίλντισης σέ πρόσφατη συνέντευξή του εἶχε ἐντελῶς διαφορετική τοποθέτηση, οὐδόλως ὑβριστική ἤ ἀνατρεπτική τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ. Μήπως ἀπό ἀπειρία ἔκανε μέγα σφάλμα; Τό πολύ σημαντικό, πού εἶπε, εἶναι ὅτι «ὁ χαρακτηρισμός “σωματίδιο τοῦ θεοῦ” δέν ὑφίσταται ὀντολογικῶς ὡς πραγματικό στοιχεῖο· δέν βρέθη-

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

Μαρκέλλου ἐπεκράτησε ἡ συνήθεια τοῦ νά ψάλλεται τήν πρώτη ἑκάστου μηνός (πρωτομηνιά) ὁ μικρός ἁγιασμός, καί νά ραντίζονται μέ τό ἁγιασμένο νερό οἱ οἰκίες, οἱ τόποι, τά κτήματα καί τά διάφορα ὑποστατικά, καί γενικῶς ὅπου εὑρίσκεται ἀσθένεια καί «ἐμφιλοχωρεῖ ἐνέργεια δαιμονική», διότι αὐτή διώκεται ἀπ᾽ τήν δύναμη τοῦ ἁγιασμένου νεροῦ. Ἀλλοῦ δέ ὁ ἴδιος ὁ Θεοδώρητος διηγεῖται ἄλλο περιστατικό πού φανερώνει τή δύναμη τοῦ ἁγιασμένου νεροῦ. Ὁ βασιλιάς Οὐάλης εἶχε ἕνα ὡραιότατο ἄλογο, πού ξαφνικά ἀρρώστησε. Ὁ ἱπποκόμος του, ἕνας εὐσεβής Χριστιανός, ὁδήγησε τό ἄλογο στό ἐρημητήριο τοῦ Ἁγίου Ἀφραάτου. Ὁ ἅγιος δέν ἀμέλησε καθόλου. Ἀλλά ἀμέσως ἀφοῦ παρακάλεσε θερμά τό Θεό, διέταξε νά βγάλουν καθαρό νερό ἀπό τό πηγάδι, «καί τούτῳ τοῦ Σωτηρίου Σταυροῦ τό σύμβολον ἐπιθείς, προσφέρειν τῷ ἵππῳ προσέταξε». Μιά τρίτη ἱστορία γιά τή δύναμη τοῦ ἁγιασμένου νεροῦ ἀναφέρει ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος, ὁ ὁποῖος ἔζησε πρίν ἀπʼ τόν ἱστορικό Θεοδώρητο. Ὁ ἱστορικός Ἰώσηπος ἔζησε στά χρόνια τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, ἦταν προηγουμένως Ἑβραῖος καί ἔγινε μετέπειτα Χριστιανός. Ἐνῶ δέ ἐπρόκειτο νά ἀνεγείρει μεγάλο ναό στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἐμποδιζόταν ἀπό τίς μαγεῖες τῶν παλαιῶν ὁμοθρήσκων του καί ἀπό τίς δολοπλοκίες τους. Τότε ἔτρεξε ἔξω ἀπό τήν πόλη καί διέταξε νά τοῦ φέρουν νερό μέσα σέ καθαρό δοχεῖο. Σφράγισε τό νερό σταυροειδῶς μέ τό δάκτυλό του καί μέ μεγάλη φωνή ἐπικαλέστηκε τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. «Ἐν ὀνόματι, εἶπε, Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου, ὅν ἐσταύρωσαν οἱ πατέρες ἐμοῦ καί τούτων πάντων τῶν περιεστώτων, γένοιτο δύναμις ἐν τούτῳ τῷ ὕδατι, εἰς τό ἐπιτελεσθῆναι τόν οἶκον Κυρίου». Ὕστερα ἀπʼ αὐτό «λαμβάνει τό ὕδωρ ἐν τῇ χειρί καί ραίνει». Αὐτό εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τήν διάλυση τῶν φαρμακειῶν καί τῶν μαγειῶν. Στά περιστατικά πού ἀναφέρθηκαν δέν ἔχουμε βέβαια τόν ἁγιασμό, ὅπως ἀκριβῶς τόν ἐννοοῦμε σήμερα σχετικά μέ τόν ἰδιαίτερο σκοπό καί τήν ἐξωτερική λειτουργική διατύπωση. Ἔχουμε ὅμως κάτι παραπλήσιο, πού φανερώνει πώς οἱ ραντισμοί καί ἁγιασμοί μέ τό νερό, πού συνδυάζονται μέ προσευχές καί σφράγισμα μέ τό Σταυρό, εἶχαν ἤδη εἰσαχθεῖ σέ λειτουργική χρήση ἀπό τόν 4ο αἰώνα, καί μάλιστα τόσο συχνά, ὥστε νά χρησιμοποιοῦνται καί γιά ἀσθενῆ ζῶα, γιά ἐγκαίνια ἤ κατεδαφίσεις οἰκοδομῶν κ.λ.π. Ὑπάρχουν δύο ἀκολουθίες ἁγιασμοῦ τοῦ ὕδατος.

Τοῦ π. Ἀθανασίου Μηνᾶ

κε δηλ. κάποιο θεϊκό σωματίδιο· ἁπλῶς χρησιμοποιήθηκε αὐτός ὁ ὑπερβολικός ὅρος ἀπό μία ἐπιστημονική ὁμάδα, γιά τό νέο σωματίδιο πού ἀνεκάλυψε περί τῆς δομῆς καί ἐξελίξεως τοῦ σύμπαντος, γιά νά φανεῖ ἡ τεραστία σημασία του, πού φθάνει ἕως καί τήν δημιουργία μίας καινούργιας φυσικῆς. Αὐτό λοιπόν τό σωματίδιο, ἄν τελικά ἐπιβεβαιωθεῖ ἡ ὕπαρξή του, καθ᾿ ὅτι ἀκόμη βρισκόμαστε σέ πειραματικά στάδια, θά ὁδηγήσει σέ νέους νόμους τῆς φυσικῆς. Τόσο ἁπλά!». Ὁ Θεός πουθενά δέν προσβάλλεται, ἀντιθέτως ὅλο καί περισσότερο μᾶς ἀποκαλύπτει τόν κτιστό κόσμο, τό ἀποτέλεσμα δηλ. τῆς ἀκτίστου ἐνεργείας Του, ἀλλά καί μᾶς ἀποκαλύπτεται, μᾶς χαρίζει τήν δυνατότητα νά προσεγγίσουμε ὅλο καί περισσότερο, ὅσο Ἐκεῖνος ἐπιτρέπει, τή φύση τοῦ σύμπαντος, ὥστε καί νά Τόν ὑμνοῦμε ψάλλοντας «οἱ οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ» καί «πᾶσα ἡ γῆ αἰνεσάτω τόν Κύριον», ἀλλά καί νά συνειδητοποιοῦμε τό ἀπροσέγγιστο τῆς οὐσίας Του! Ἑπομένως, γνωρίζουμε τὴ σκοπιμότητα καὶ τὴν δολιότητα τοῦ τρόπου ἀνακοίνωσης ἀπὸ τὰ ΜΜΕ αὐτῆς τῆς, σέ πειραματικό ἀκόμη στάδιο, ἐπιστημονικῆς ἀποκαλύψεως (βλέπε συμπέρασμα συνεδρίου στὴν Ἀθήνα μὲ θέμα «σωματίδιο θεός») μέσα στόν συγκεκριμένο χωρόχρονο τῆς Πατρίδας μας. Γνωρίζουμε ἐπίσης βεβαίως, τήν ἐδῶ καί αἰῶνες πάγια ἐσκεμμένη τακτική ἐπιστημόνων, πού θεωροῦν ἀθέους τούς ἑαυτούς τους, καί διαστρέφουν καί ἀπολυτοποιοῦν τήν ὅποια διαστροφή κάθε νέας ἐποικοδομητικῆς ἐπιστημονικῆς ἐφεύρεσης/ἀνακάλυψης, καί ὄχι αὐτήν καθ᾿ ἑαυτήν τήν ἀνακάλυψη. Μέ τόν ἀστεῖο στόχο τῆς ἐξανθρωποποιήσεως τοῦ ἀνύπαρκτου θεοῦ ἤ τῆς αὐτοθεοποιήσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι οἱ ὀπαδοί τῆς παραπάνω μεθόδου ἀνησύχησαν ἀπό τίς αὐτοκτονίες, τήν ἐξαθλίωση καὶ τήν ἀνασφάλεια αὐτῶν, ποὺ οἱ ἴδιοι καταδυναστεύουν, ὄχι ἀπό ἐνδιαφέρον καί φιλανθρωπία, ἀλλά ἐπειδή, τὴν ἴδια ὥρα, πού ἐκεῖνοι ζοῦν στή χλιδή καί στή σπατάλη, οἱ ὑποτελεῖς τους τυραννοῦνται ποικιλότροπα. Ἔτσι φοβοῦνται, μήπως ἡ ἐκμετάλλευση καὶ ἡ ἐξαθλίωση τῶν πολλῶν στρέψει τὰ βλέμματά τους ἀπό τή μιά σέ προσωπική μετάνοια

Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΥΔΑΤΟΣ

Θεῖο θυσιαστήριο, τήν Ἁγία Τράπεζα, ἐνῶ αὐτός γονάτισε καί ἔθεσε τό μέτωπό του στό ἔδαφος, παρακαλώντας τόν φιλάνθρωπο Δεσπότη. Κατόπιν σφράγισε τό νερό διά τοῦ τιμίου Σταυροῦ καί τό ἔδωσε στόν διάκονο Ἐκύτιο, νά ραντίσει τό εἴδωλο. Ὅταν ὁ διάκονος τό ράντισε, τότε «ἐν ἀκαρεῖ τό εἰδωλεῖον κατηναλώθη». Ἀξίζει ὅμως νά ἀναφερθοῦν αὐτολεξεί τά ὅσα ὁ ἱστορικός Θεοδώρητος διηγεῖται: «Οὕτω δέ τρεῖς τῶν κιόνων ὀρύξας τήν φλόγα τοῖς ξύλοις προσήνεγκεν, ἀλλʼ οὐκ εἴα κατά φύσιν ὑπό τοῦ πυρός τά ξύλα δαπανᾶσθαι δαίμων τις φαινόμενος μέλας, καί κωλύων τῆς φλογός τήν ἐνέργειαν. Ἐπειδή δέ πολλάκις τοῦτο δράσαντες, ἀνόνητον ἑώρων τήν μηχανήν, ἐμήνυσαν τοῦτο τῷ ποιμένι (ἤτοι τῷ Ἁγίῳ Μαρκέλλῳ) κατά μεσημβρίαν καθεύδοντι.Ὁ δέ παραυτίκα εἰς τόν θεῖον δραμών νεών, καί εἰς ἄγγος ὕδωρ κομισθῆναι προστάξας, ἔθηκε μέν τό ὕδωρ ὑπό τό θεῖον θυσιαστήριον, αὐτός δέ εἰς τό ἔδαφος τό μέτωπον θείς τόν φιλάνθρωπον ἠντιβόλει Δεσπότην, μή ἐπί πλεῖστον ἐνδοῦναι τῇ τυραννίδι τοῦ δαίμονος, ἀλλά καί τήν ἀσθένειαν τήν ἐκείνου γυμνῶσαι, καί τήν οἰκείαν δύναμιν ἐπιδεῖξαι, ἵνα μή πρόφασις ἐντεῦθεν τοῖς ἀπίστοις μείζονος γένηται βλάβης. Ταῦτα εἰπών, καί ὅσα τούτοις παρόμοια, καί ἐπιθείς τοῦ σταυροῦ τόν τύπον τῷ ὕδατι, Ἐκάτιόν τινα διακονίας ἠξιωμένον, πίστει καί ζήλῳ πεφραγμένον, λαβεῖν τε τό ὕδωρ ἐκέλευσε, καί διά τάχους δραμεῖν, καί μετά πίστεως διαρρᾶναι, καί τήν φλόγα προσενεγκεῖν. Οὕτω τούτου γενομένου, ἀπέδραμεν ὁ δαίμων, οὐκ ἐνεγκών τήν τοῦ ὕδατος προσ βολήν, τό δέ πῦρ ὡς ἐλαίῳ τῷ ἀντιπάλῳ χρησάμενον ὕδατι, ἐπελάβετο τῶν ξύλων καί ταῦτα ἐν ἀκαρεῖ κατηνάλωσε». Ἀπʼ τήν πράξη αὐτή τοῦ Ἁγίου

Προσκύνημα τῆς Θρησκευτικῆς Ὑπηρεσίας τῆς ΕΛ.ΑΣ.

Ἡ Θρησκευτική Ὑπηρεσία τῆς Ἀστυνομίας διοργανώνει προσκύνημα εἰς τήν Κύπρον ἀπό 18.2.2013 ἕως 23.2.2013 (Τιμή 690 εὐρώ). Θά συνοδεύση ὁ Πνευματικός Προϊστάμενος τῆς Ἀστυνομίας πατήρ Νεκτάριος Κιοῦλος.

Πληροφορίες καί ἐγγραφές: Διονύσιος Φαραδοῦρος, Τηλ. 6972.878006.

καὶ ἐπιστροφὴ στὸν Ἀληθινὸ Θεό, ἀπό τόν Ὁποῖο ἡ προπαγάνδα τῶν κυρίαρχων ἡγετῶν ἐπὶ δεκαετίες εἶχε ἀπομακρύνει, καὶ ἀπό τήν ἄλλη στρέψει τή γροθιά αὐτῶν τῶν ὑποδούλων κατά τῶν ἀφεντικῶν τους. Γι᾽ αὐτὸ καί ταυτοχρόνως μὲ τὴν ἐξαγγελία τῆς δῆθεν ἀνακαλύψεώς τους, διαφημίζουν τὸ τέλειο ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα, δηλαδὴ τὴν «Κάρτα τοῦ Πολίτη» καὶ τὴν ἐπερχόμενη σατανικὴ δικτατορία τους ὡς δῆθεν ἀπαραίτητη, χρήσιμη καὶ συμφέρουσα. Μόλις χθὲς, κάποιος ὑπουργός, μπροστὰ στὰ ἀνθρωπάκια τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης καὶ τῆς Τρόϊκας, ἀνακοίνωσε ὅτι ἡ συμφωνία τῶν τεσσάρων σημείων θὰ μποροῦσε νὰ ἀποδοθεῖ μὲ δύο λέξεις: «ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ». Ἔχουν τὴν λανθασμένη γνώμη, ὅτι καί ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες θαμπωθήκαμε μὲ τὶς ἠλίθιες θεωρίες τους καὶ ἀδιάκριτα θὰ τούς ἀκολουθήσουμε, ἐπειδὴ ἐκεῖνοι παραδόθηκαν στὸν πατέρα τους, τὸν ψεύτη καὶ ἀνθρωποκτόνο σατανᾶ; Μωροί, τυφλοὶ καὶ ἀνόητοι! Ἦλθε ἡ ὥρα! Καὶ νῦν ἐστίν! Νὰ δοῦμε στὴν πράξη ὅτι ἡ Ἄκτιστος καὶ Αἰώνιος Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία παραμένει πιστὴ στὴν Κεφαλή της, ποὺ εἶναι ὁ Σωτήρας Χριστός, καὶ οἰκοδομεῖται στὴν Πέτρα τῆς πίστεως, μὲ πνευματικὰ ὑλικὰ τὸ αἷμα καὶ τὴν ὁμολογία τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καὶ Ὁσίων, καὶ ὅτι ὅποιος προσκρούει σὲ αὐτὴν τὴν Πέτρα συνθλίβεται. Νά μάθουμε ἀκόμη καὶ αὐτό. Ἑκατοντάδες χιλιάδες νέοι καὶ νέες —ποὺ διδάχθηκαν στὰ σχολεῖα τὴν ἀθεΐα καὶ προσπάθησαν ἔτσι νὰ τοὺς ποδηγετήσουν,— ἐπειδὴ ἔχουν τὸ Ὀρθόδοξο DNA, θὰ βρεθοῦν ἀπέναντι στούς ἀθέους ποδηγέτες τους, ἂν καὶ χαλαροὶ ὡς πρὸς τὴν πίστη. Διότι ἔχουν, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Ὀρθόδοξο DNA, τὸ Ἑλληνικὸ φιλότιμο, καὶ ἔτσι, ἡ Ἑλληνικὴ ἁγνὴ ψυχὴ, τοὺς προσθέτει παλικαριὰ στὶς ἀποφάσεις τους, ὥστε νὰ φτύσουν τὴν Ἠλεκτρονική τους Διακυβέρνηση καὶ ἂν χρειαστεῖ θὰ ὑποστοῦν διωγμὸ καὶ θάνατο, ὑπερασπιζόμενοι τὴν προσωπική τους ἐλευθερία, ποὺ ἐπιχειρεῖ νὰ καταλύσει ἡ ἠλεκτρονική τυραννία. Αὐτὸ θὰ τὸ ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς, ὥστε κυρίως τά μεγάλα σκοτεινά ἀφεντικά νὰ πονέσουν καὶ νὰ ταπεινωθοῦν περισσότερο. Πρός ὅσους λοιπόν παραμένουν ὀπαδοί κάθε ἀντιχρίστου θεωρίας ἤ τῆς ἠλεκτρονικῆς φυλακῆς βροντοφωνοῦμε καί κράζουμε: «Μάθαμε πλέον τὶς παγίδες, πού μᾶς στήνετε. Γνωρίζουμε καλά, ποῦ θέλετε νὰ ὁδηγήσετε τὸν κόσμο· στὸν Ἀντίχριστο! Ἔχουμε ὅμως τὴν βεβαιότητα ὅτι ὁ Μεσσίας Χριστὸς θὰ στηρίξει τὴν Ἐκκλησία Του καὶ θὰ σώσει τὸν κόσμο, ἀρκεῖ αὐτός νά τό θελήσει καί μπεῖ στήν Κιβωτό τῆς Ἐκκλησίας! Εἶστε ἐν ἀδίκῳ καὶ ἐν τῷ ψεύδει, ὅμως τὸ ψέμα καὶ ἡ ἀδικία δὲν ὑπερίσχυσαν ποτὲ τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς δικαιοσύνης!». ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ποῦ βρίσκεται λοιπὸν ἡ ἀλήθεια; Στὸ δικό σας πείραμα, τὴν παρατήρηση καὶ τὴν δῆθεν ἀπόδειξη περί σωματιδίου τοῦ Θεοῦ, ποὺ πλασάρει μιὰ σπεῖρα ἀνθρώπων ἐκμεταλλευτῶν τῶν πολλῶν καὶ στίς ἐπιστημονικὲς τάχα ἀνακαλύψεις σας, ποὺ δημιουργοῦν στὶς καρδιὲς καὶ στοὺς νόες τῶν ἀκουόντων ψευδαισθήσεις, σύγχυση, ταραχὴ καὶ μπέρδεμα; Ἢ ἀντίθετα στὸ πείραμα, τὴν παρατήρηση καὶ τὴν ἀπόδειξη τῶν Ἁγίων ὅτι ὁ Θεὸς ὑπάρχει καὶ εἶναι ὁ Μόνος Δημιουργός τοῦ σύμπαντος, ὅπως μᾶς βεβαιώνουν χρονικά καί διαχρονικά, ὁ Πατριάρχης Ἀβραὰμ ὁ φιλόξενος, ὁ Θεόπτης Μωυσῆς, ὁ ὁποῖος ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι κατέγραψε τὴν δημιουργία τοῦ σύμπαντος, ὁ Προφήτης Ζαχαρίας μὲ τὴν πρὸς καιρὸν ἀφωνία του, ὁ Τίμιος Πρόδρομος, ὁ ὁποῖος ἔδειξε στὸν κόσμο τὸν Σωτήρα καὶ Μεσσία Χριστό, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι μὲ τὸ θαυμαστὸ σημεῖο τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, ἡ κλῆσις τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου, ὅταν ἐπορεύετο εἰς Δαμασκόν, γιὰ νὰ διώξει τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ θαυμαστὴ μεταστροφή του, ἀλλά καί ὁ Μέγας Βασίλειος μὲ τὴν Βασιλειάδα του, ὁ Ἅγιος Σαμψών ὁ Ξενοδόχος, ἡ Ἁγία Φιλοθέη ἡ Ἀθηναία, οἱ σύγχρονοι Ἅγιοι Πορφύριος, Παΐσιος καὶ Ἰάκωβος, ποὺ ἔδωσαν τὰ πάντα ὑπὲρ τῆς ἀγάπης τῶν ἀδελφῶν τους, τῶν πτωχῶν καὶ ἀδυνάτων καὶ πονεμένων, πού τούς ἔβλεπαν ὡς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, καί μάζευαν καθημερινὰ τὸν πόνο καὶ τὶς ἀρρώστιες τους, —ποὺ ἡ ἀθεΐα σας συσσώρευσε πάνω τους,— προσφέροντας θυσία καὶ αὐτὴν ἀκόμα τὴν ζωή τους γιὰ τὴν ἀνακούφιση τῶν ἀδελφῶν τους; Καὶ βέβαια ὁ ἀψευδὴς λόγος τοῦ Κυρίου καθὼς καὶ τὰ θαύματά του ἐπιβεβαιώνουν τήν ἰαματική ἁγιαστική χάρη τῶν ἁγίων μας σέ ὅλους τούς αἰῶνες. «Σημεῖα δὲ τοῖς πιστεύσασι ταῦτα παρακολουθήσει... ἐπὶ ἀρρώστους χεῖρας ἐπιθήσουσι καὶ καλῶς ἕξουσιν» (Μάρκ., ιστ΄, 17–18). Υ.Γ. Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη συμβουλεύουμε τούς ὅποιους ἀντιθέους ἤ ἀθέους, νὰ ἐπισκεφτοῦν τὸ ἱερό, ἄφθαρτο καὶ εὐωδιάζον σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Γερασίμου στὴν Κεφαλλονιά, μὲ ταπείνωση καὶ αὐτοκριτική. Ὅποιος φοβᾶται, σημαίνει ὅτι ὑποπτεύεται πώς δέν κατέχει τήν ἀλήθεια. Ὅποιος ὅμως ἔχει πέσει ἐν ἀγνοίᾳ του θῦμα, θά προσέλθει μετά χαρᾶς μεγάλης. Ὁ Ἅγιος Γεράσιμος, παγκόσμιος εὐεργέτης, ὅπως καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι, θὰ εὐσπλαγχνισθεῖ, θὰ παραβλέψει τὴν ἀνοησία καὶ τὴν μωρία, καὶ θὰ ὑποχρεώσει τὰ δαιμόνια τῆς ἀπιστίας, ποὺ ἑδρεύουν στήν καρδιά, νὰ ἀποκαλυφθοῦν καὶ νὰ ἐξωτερικεύσουν τὴν κακία τους, ὥστε νά ἐντοπισθεῖ τό πρόβλημα καί νά ἐπέλθει ἡ θεραπεία. Καὶ τότε ἐμπειρικὰ θὰ γίνει ἀντιληπτή ἡ πλάνη. Τὸ εὐχόμαστε ἐκ καρδίας.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΛΛΟΣ

ΝΕΑΝΙΚΑ «Ὄχι στὴ σκλαβιὰ τῆς Ἐκκλησίας»;

Τὴν 18ην Ἰανουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν Ἀθανασίου καὶ Κυρίλλου Πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας. Ἀνωτέρω εἰκὼν ἐκ τοῦ χρωστῆρος τῆς Ἀδελφότητος τῶν Παχωμαίων Ἁγίου Ὄρους.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΚΟΥ

Ἀπό τήν ἐνοριακήν ἱστοσελίδα «www.agiosmarkoseugenikos.gr» τοῦ ὁμωνύμου Ἱεροῦ Ναοῦ Κάτω Πατησίων (Θυμαράκια) μᾶς ἀπεστάλη ἡ προσευχή, τήν ὁποίαν ἀπηύθυνεν ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός ὀλίγον πρό τῆς ἀναχωρήσεώς του διά τήν Ἰταλίαν. Αὕτη ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς ἦταν ἄνθρωπος προσευχῆς. Συχνὰ στὰ κείμενά του παρεμβάλλονται αὐτοσχέδιες προσευχές, δεήσεις καὶ ἱκεσίες. Ἐδῶ θὰ σᾶς παραθέσουμε τὴν προσευχὴ, ποὺ ἀπηύθυνε πρὶν ἀναχωρήσει γιὰ τὴν Ἰταλία. Ἡ προσευχὴ αὐτὴ εὑρίσκεται στὸν κώδικα 226 τῆς Ἱ. Μονῆς Διονυσίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ Ἐπετηρὶς Ἑταιρείας Βυζαντινῶν Σπουδῶν, ΕΕΒΣ, ΛΕ' 1967, σελ. 223-226, καὶ ἐμπεριέχεται στὸ βιβλίο τοῦ κ. Νικ. Βασιλειάδη, Ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς καὶ ἡ Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, ἐκδ. ΣΩΤΗΡ, Ἀθήνα, 1983, σελ. 49-50. Ἡ προσευχὴ ἔχει ὡς ἑξῆς· “Ἐγὼ καὶ πρὸς τὴν ἀρετὴν ὀκνηρῶς ἔχων καὶ τῶν παθῶν προσλήψεσι τυραννούμενος, τί ποιήσω, μακρόθυμε Κύριε; Ἐκπεσοῦμαι τῆς τοσαύτης σου δωρεᾶς, καὶ ἐπ᾽ ἐμοὶ ἀργήσει τὸ τῆς ἀγαθοπρεποῦς εὐδοκίας μυστήριον; Μὴ μοι γένοιτο, φιλοικτίρμoν Θεὲ καὶ φιλόψυχε. Μὴ ἐγκαταλειφθείην ὑπό σοῦ, μὴ γενοίμην μερὶς τῷ πονηρῷ εἰς ἀπώλειαν, ἀλλὰ τοῖς τῶν προλαβόντων ἁγίων σου πόνοις δυσωπηθείς καὶ τὰς τῶν ἱερῶν ἀγγέλων πρεσβείας δεξάμενος, ἐξαιρέτως δὲ καὶ τῆς αὐτῶν ὑπερκειμένης δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, δὸς μοι τὴν πρὸς σὲ ὁδὸν κατευθῦναι, μὴ τὸν ἄξιον καρπὸν τῆς μετανοίας, ἀλλὰ τὸν δυνατὸν ἀπαιτῶν, ἔμβαλε τῇ σκληρᾷ μου καρδίᾳ τὸν φόβον σου καὶ δι᾽ αὐτοῦ καθάρας καὶ ἁπαλύνας ὅλην εἰς τὴν σήν ἀγάπην συγκίνησιν. Ἐν τῷ δὲ τοῦ σώματος ἐκδημεῖν ἀνάπαυσὸν με ταῖς τῶν ἁγίων σου σκηναῖς καὶ τῆς ἀϊδίου δόξης καὶ θεωρίας ἐμπλησθῆναι εὐδόκησον, ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν''. (= ἐγὼ ποὺ ὡς πρὸς τὴν ἐπιδίωξη τῆς ἀρετῆς εἶμαι ράθυμος καὶ

ὀκνηρὸς καὶ τυραννοῦμαι ἀπὸ ὅσα δέχομαι (προσλαμβάνω) νοήματα καὶ λογισμοὺς, πού προέρχονται ἀπὸ τὰ πάθη, τί νὰ κάνω, μακρόθυμε Κύριε; μήπως βρεθῶ ἔκπτωτος καὶ χάσω τὶς τόσες μεγάλες δωρεές Σου, καὶ σὲ μένα μήπως τὸ μυστήριο τῆς ἀγαθότητός Σου καὶ εὐδοκίας (ἐπιδοκιμασίας, εὐλογίας) Σου καταστεῖ ἀνενεργό; Ἂς μὴ μοῦ συμβεῖ κάτι τέτοιο, φιλεύσπλαγχνε Θεὲ, ποὺ ἀγαπᾶς τὴν ψυχή μου. Ἂς μὴ ἐγκαταλειφθῶ ἀπὸ Σένα, ἂς μὴ βρεθῶ μὲ τὴν πλευρὰ τοῦ πονηροῦ, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια, ἀλλὰ (Σὺ Κύριε) ποὺ δέχεσαι τὶς ἐπίμονες παρακλήσεις καὶ ἱκεσίες τῶν ἁγίων Σου καὶ ἀποδέχεσαι τὶς μεσιτευτικὲς προσευχὲς τῶν ἱερῶν ἀγγέλων, καὶ κατὰ τρόπον ἐξαιρετικὸν (δέχεσαι τὶς ἱκεσίες) τῆς Δέσποινας Θεοτόκου, ποὺ βρίσκεται ὑπεράνω τῶν ἁγίων ἀγγέλων, δῶσε μου τὴν δύναμη νὰ κατευθύνομαι πρὸς τὴν δική Σου ὁδό, ἀπαιτώντας ἀπὸ μένα ὄχι τὸν ἀντάξιον πρὸς τὸ πρόσωπόν Σου καρπὸν μετανοίας, ἀλλὰ τὴν μετάνοια, ποὺ εἶναι σύμφωνη μὲ τὶς δυνάμεις μου, βάλε μέσα στὴν σκληρὴ καρδιά μου τὸν φόβον Σου καὶ μέσῳ αὐτοῦ νὰ τὴν καθαρίσεις καὶ νὰ τὴν ἁπαλύνεις μὲ τὸ νὰ κάνεις τὴν καρδιά μου ὁλόκληρη νὰ συγκινηθεῖ στὴν ἀγάπη Σου. Καὶ ὅταν θὰ ἐκδημήσω ἀπὸ τὸ σῶμα μου ἀνάπαυσέ με σὲ τόπους, ποὺ κατοικοῦν οἱ ἅγιοί Σου, εὐλόγησέ με νὰ αἰσθάνομαι πλήρης ἀπὸ τὴν αἰώνια καὶ ἀναλλοίωτη λαμπρότητά Σου καὶ νὰ Σὲ βλέπω, διότι εὐλογητὸς εἶσαι στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν). Ἡ προσευχὴ αὐτὴ τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ εἶναι μία πρόσκληση σὲ μετάνοια καὶ ἐπίκληση τοῦ θείου ἐλέους καὶ βοηθείας. Ὅταν ἐπικαλούμαστε μὲ πίστη κάθε ἅγιο, γνωρίζουμε ὅτι αὐτὸς εἰσακούει τὶς προσευχές μας καὶ μεσιτεύει ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς Κύριον. Συστήνουμε λοιπὸν στοὺς εὐλαβεῖς χριστιανοὺς νὰ προσθέσουν στὶς καθημερινές τους προσευχὲς καὶ αὐτὴν τὴν τόσον ὄμορφη προσευχὴ τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, εὐχόμενοι ὁ Ἅγιος νά προστατεύει τοὺς ἐπικαλούμενους αὐτὸν καὶ νὰ τοὺς στηρίζει στὴν πνευματική τους ζωή».

ΟΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

κρύνθηκε ὁριστικά ἀπό αὐτόν, ἀφοῦ βγαίνει νικητής ἀπό τή δοκιμασία τῶν πειρασμῶν. Τέταρτος λόγος εἶναι γιά νά γίνει ἰσχυρότερος καί ἀνθεκτικότερος καί ἀπό τόν σίδηρο καί πέμπτος λόγος εἶναι γιά νά λάβει σαφῆ ἀπόδειξη τῶν θησαυρῶν πού τοῦ ἔχουν ἐμπιστευθεῖ. Ὅλοι αὐτοί οἱ λόγοι ἰσχύουν γιά τόν ἄνθρωπο πού ἀγωνίζεται καί δέν παρασύρεται ἀπό τούς πειρασμούς στήν ἁμαρτία. Μέ τούς πειρασμούς οἱ ἀγωνιζόμενοι χριστιανοί ἀποκαθαίρονται ἀπό κάθε ἀμέλεια καί νωθρότητα, ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει μέ τό χρυσό, πού στήν φωτιά ἀποβάλλει κάθε ξένο στοιχεῖο, πού τόν νοθεύει. Ἀρχιμ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ Δ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

«Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ» ΕΞΗΓΗΜΕΝΗ (Τὸ κατὰ δύναµιν)

Κυκλοφορεῖ εἰς πέντε τόμους χαρτόδετους (6,00€ ἕκαστος) καὶ εἰς ἕνα τόμον δερματόδετον (30,00 €). Διατίθεται ἀπὸ τὸ Βιβλιοπωλεῖον τοῦ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ». Τηλ. 210–38.16.206

Μέσα ἀπό τήν δοκιμασία τῶν πειρασμῶν ὁ ἄνθρωπος γίνεται λαμπρότερος, ἀλλά καί πιό ἔμπειρος καί τούς ἑπόμενους πειρασμούς τούς ἀντιμετωπίζει μέ ἄνεση καί λιγότερη δυσκολία. Ὁ Γέροντας Παΐσιος τόνιζε καί ξανατόνιζε ὅτι οἱ χριστιανοί πρέπει νά ἔχουν καλούς λογισμούς καί νά καταπολεμοῦν ἀποφασιστικά τούς κακούς, πού προέρχονται ἀπό τό διάβολο. Ἔλεγε: «Προσπαθεῖστε, ὅσο μπορεῖτε, πρίν προλάβει ὁ πειρασμός νά σᾶς φυτέψει κακούς λογισμούς, νά φυτεύετε ἐσεῖς καλούς λογισμούς, γιά νά γίνει ἡ καρδιά σας ἀνθόκηπος καί νά συνοδεύεται ἡ προσευχή σας ἀπό τήν θεία εὐωδία τῆς καρδιᾶς σας». Πολλοί ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ πτώση τους στήν ἁμαρτία ὀφείλεται στή σφοδρότητα τῶν πειρασμῶν, πού ἀντιμετωπίζουν, ἐνῶ στήν πραγματικότητα ὀφείλεται στήν ἀμέλεια καί τήν ἀδιαφορία τους. Πρόκειται γιά δικαιολογία, ἡ ὁποία τούς ἐμποδίζει νά μετανοήσουν καί αὐτό εἶναι μιά δεύτερη μεγάλη πτώση. Μακάριοι καί τρισμακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι πού μένουν ἀνεπηρέαστοι ἀπό τούς πειρασμούς τοῦ διαβόλου καί βαδίζουν μέ σταθερότητα τό δρόμο τοῦ Θεοῦ. Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Περνοῦσα ἀπʼ τὸ «Σταθμὸ Πελοποννήσου», ἐκεῖ στὴν καρδιὰ τῆς Ἀθήνας. Καὶ στὴ διασταύρωση τῶν γραμμῶν τοῦ τραίνου μὲ τὴ λεωφόρο, εἶδα γραμμένο τοῦτο τὸ σύνθημα. Κοντοστάθηκα. Τὸ διάβασα καὶ τὸ ξαναδιάβασα. Ναί, τὸ ἔλεγε καθαρὰ: «Ὄχι στὴν σκλαβιὰ τῆς Ἐκκλησίας»! Σίγουρα κάποιο νεανικὸ χέρι τὸ ἔγραψε. Ποὺ ποθεῖ καὶ ψάχνει γιὰ τὴν ἐλευθερία. Ποὺ ὀνειρεύεται καὶ θέλει «νὰ χαίρεται τὰ νιάτα του», μακριὰ ἀπὸ κάποια «μὴ» καὶ «πρέπει». Τὸν σκέπτομαι νὰ συζητᾶ στὴν παρέα του μὲ πάθος, γιὰ τὴν ἐλευθερία. Νὰ ἀρνεῖται τὶς δεσμεύσεις, τὴ δουλεία, κάθε εἴδους ἐξάρτηση. Κάπου τὸν φαντάζομαι νὰ λέει μʼ ἀγριεμένο ὕφος: «Ἐπιτέλους, νὰ ζήσω ἐλεύθερος ζητῶ. Νὰ κανονίζω ἐγὼ τὴ ζωὴ μου. Κάτω οἱ περιορισμοί. Μακριὰ οἱ δεσμεύ σεις κι οἱ ἀπαγορευτικοὶ κανόνες»! *** Καὶ νὰ σᾶς πῶ τὴν ἀλήθεια; Τὸν χαίρομαι πραγματικά τοῦτο τὸν νέο, ναί! Τὸν θαυμάζω, στʼ ἀλήθεια! Συμμερίζομαι ἀπόλυτα αὐτὲς τὶς θέσεις του, ἔχει δίκιο! Γιατί, ποιὸς μπορεῖ νʼ ἀρνηθεῖ τὸ ὕψιστο δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας στὸν ἄν θρωπο; «Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε ἐλεύθερος. Καὶ θὰ ἦταν ἐλεύθερος, ἔστω κι ἂν γεννιόταν ἁλυσοδεμένος», ἔλεγε ὁ Lips. Ὁ Θεὸς τοῦ ἔδωσε τοῦτο δικαίωμα καὶ τὸ χάρισμα μαζί. Τὸ αὐτεξούσιο, ὅπως λένε σχετικά. Γιʼ αὐτὸ κι εἶναι κομμάτι τοῦ ἑαυτοῦ του, ἡ τάση γιὰ τὴν ἐλευθερία. Εἶπαν πὼς «λόγος καὶ ἐλευθερία εἶναι τὰ δύο κορυφαῖα χαρίσματα, ποὺ ἔδωσε ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο». Πόσο αἷμα δὲ χύθηκε στὸ διάβα τῆς ἱστορίας, γιʼ αὐτήν! Ἀμέτρητοι οἱ ἀγῶνες. Πλῆθος οἱ διακηρύξεις. Ἑπομένως τὸ νὰ ποθεῖς καὶ νʼ ἀγωνίζεσαι γιὰ τὴν ἐλευθερία εἶναι ἀπʼ τὸν Θεό. Δείχνει πὼς εἶσαι ἄνθρωπος, πὼς ὑπάρχεις, πὼς σκέπτεσαι. «Ὅλα νὰ προτιμήσεις νὰ τὰ χά σεις, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐλευθερία σου», τονίζει ὁ Μ. Βασίλειος. «Ἡ κίνηση ὅπου θέλω εἶναι ἡ ἐλευθερία μου», ἀναφέρει καὶ ὁ Ἅγ. Γρηγόριος Θεολόγος. *** Ὅμως... Ὅμως ἐκεῖνο ποὺ πρα γματικὰ ἀδυνατῶ νὰ καταλάβω εἶναι, γιατὶ στὴν Ἐκκλησία βρίσκεται ἡ σκλαβιά. Καὶ γιατὶ σʼ αὐτὴν ὑπάρχει ἡ δουλεία, ἡ ἐξάρτηση, ἡ δέσμευση. Μήπως ἀπὸ κάποια «μὴ» καὶ «πρέπει» τοῦ Εὐαγγελίου; Ἀλλὰ τὶ ὑπάρχει σήμερα χωρὶς «μὴ» καὶ «πρέπει»; Γιὰ νὰ συμμετάσχεις σʼ ἕνα παι χνίδι, εἶναι ἀπαραίτητο νὰ δεχθεῖς τὰ «πρέπει» του! Γιὰ νὰ περάσεις κάποιες ὧρες μὲ τὴν παρέα, «πρέπει» νὰ δεχθεῖς τοὺς κανόνες της! Γιὰ νὰ εἶσαι ἀναρχικὸς ἢ ἰδεολόγος ἢ φίλαθλος, πρέπει νὰ ἔ χεις τὰ δικὰ τους «μὴ» καὶ «πρέπει»! Ἢ δὲν εἶναι ἔτσι; Σαφῶς τὰ «μὴ» καὶ «πρέπει» διαφεντεύουν τὴ ζωὴ μας! Ὑπάρχει κάτι, ποὺ νὰ μπορεῖς νὰ τὸ δεχθεῖς, χωρὶς τέτοιους περιορισμοὺς καὶ δεσμεύσεις; Ἄρα τὸ θέμα εἶναι νὰ βρεθοῦμε στὰ σωστὰ «μὴ» καὶ «πρέπει». Γιατὶ μʼ αὐτὰ τελικὰ θὰ ζοῦμε πραγματικά ἐλεύθεροι! *** Παράλογο; Ἄς τὸ δοῦμε καὶ ἀπʼ τὰ σήματα τῆς τροχαίας. «Πρέπει νὰ σταματήσεις ὑποχρεωτικά. Ὑπάρχει κίνδυνος ἀπὸ διπλὴ ἢ πολλαπλὴ σιδηροδρομική γραμμὴ», λέει αὐτὸ ποὺ βρίσκεται πάντα στὶς διαβάσεις, ποὺ περνᾶ τὸ τραῖνο.

ΖΗΤΗΜΑΤΑ

Ἂν πεῖς, ἐγὼ θέλω νὰ εἶμαι ἀπελευθερωμένος ἀπʼ τὰ σήματα καὶ τὶς ἀπαγορεύσεις, κινδυνεύεις ἀπʼ τὸ τραῖνο, ποὺ μπορεῖ νὰ περνᾶ ἐκείνη τὴν ὥρα! Σὲ ἄλλες περιπτώσεις τὰ σήματα αὐτὰ μᾶς προφυλάσσουν ἀπʻ τὶς ἀπότομες στροφὲς καὶ τοὺς ἀθέατους γκρεμούς. Αὐτοὶ οἱ περιορισμοί, λοιπόν, δὲν φράσσουν τὸ δρόμο μας. Τὸν ἐλευθερώνουν! Ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ ρόλο, παίζουν καί οἱ ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου. Μέσα ἀπʼ τὶς δεσμεύσεις καὶ τὶς ἀπαγορεύσεις τους, μᾶς ἐλευθερώνουν! Μʼ αὐτὲς τὶς ἐντολές, καταργήθηκε ὁ θεσμὸς τῆς δουλείας, ἐξυψώθηκε ἡ γυναίκα καὶ τὸ παιδί, πῆραν τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὴ θέση ποὺ «πρέπει» νὰ ἔχουν καὶ ξέφυγαν ἐντελῶς ἀπʼ τὴν κατάσταση τοῦ ζώου, ποὺ ἦταν πρίν! Χτίστηκαν χιλιάδες ἱδρύματα στὸ ὄνομα τῆς φιλανθρωπίας, ἡ κοινωνία μας προόδευσε κι ἡ ζωὴ μας ἔγινε ἀνθρωπινότερη. Κάποτε ἕνας ἄπιστος ἔλεγε στὸν Ἅγιο Αὐγουστῖνο, πώς οἱ ἐντολὲς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι δεσμευτικές. Εἶναι φορτίο ποὺ καταπιέζει, δὲν μᾶς ἀφήνει νʼ ἀπολαύσουμε τὶς χαρὲς τῆς ζωῆς, τοῦ ἔλεγε. Κι ἐκεῖνος ἀπάντησε ὡς ἑξῆς: «Τὰ φτερὰ τοῦ χελιδονιοῦ, εἶναι ἕνα πρόσθετο φορτίο στὸ σῶμα του. Ὅμως ἀκριβῶς χάρις σʼ αὐτὸ τὸ ἐπιπλέον φορτίο, τὸ χελιδόνι δὲν μένει κάτω στὴ γῆ. Μʼ αὐτὰ δια σχίζει τοὺς αἰθέρες». Τονίζει ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Ἂν ἡ ἀρετὴ εἶναι δύσκολο πρᾶγμα, σκέψου ὅτι ἡ κακία εἶναι δυσκολότερη. Kαί ἀκριβῶς αὐτὸ ὑπονοώντας ὁ Kύριος δὲν εἶπε προηγουμένως “λάβετε τὸ ζυγὸ μου”, ἀλλὰ ἀρχικὰ εἶπε, “ἐλᾶτε πρὸς ἐμένα ὅλοι οἱ κουρασμένοι καὶ φορτωμένοι”, δείχνοντας ὅτι καὶ ἡ ἁμαρτία ἀπαιτεῖ κόπο καὶ ὅτι εἶναι φορτίο βαρὺ καὶ δυσβάστακτο». Νὰ λοιπὸν ποῦ βρίσκεται ἡ δέσμευση, νὰ ποῦ βρίσκεται τὸ φορτίο! Πράγματι! Ὁ πάσσαλος στὸν τρυφερὸ κορμὸ τοῦ μικροῦ δένδρου, ναί, τοῦ περιορίζει τὴν ἐλευθερία. Ὅμως τοῦ ἐξασφαλίζει τὴ ζωὴ καὶ τὴν ὕπαρξη ἀπʼ τοὺς κινδύνους τῶν ἀνέμων καὶ τὸ βοηθᾶ νὰ ἀνέλθει ὅσο γίνεται ψηλότερα. Καὶ τὸ ἀμπέλι, γιὰ νὰ καρποφορήσει, πρέπει νὰ περιορισθεῖ μὲ τὸ κλάδεμα. Ὅμως χωρὶς αὐτό, ὄχι μόνο δὲν μπορεῖ νὰ πετάξει νέους βλαστοὺς καὶ νὰ καρποφορήσει, ἀλλὰ ξεραίνεται καὶ χάνεται! Ἐλεύθερο τὸ πλοῖο ἀπʼ τὴ «δυναστεία» τῆς πυξίδας, τοῦ τιμονιοῦ καὶ τοῦ τιμονιέρη, δὲν φθάνει πουθενὰ . Κι ἐλεύθερος ὁ νέος, ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἀπʼ τοὺς ἠθικοὺς φραγμούς, εἶναι ἀδύνατο νὰ ζήσει! Ἐξάλλου ἕνα «πρέπει» εἶναι κι αὐτὴ ἀκόμη ἡ ἐλευθερία! Ἔλεγε ὁ Μοντεσκιὲ: «Ἐλευθερία δὲν εἶναι τὸ νὰ μπορεῖ νὰ κάνει κανεὶς ὅ,τι ἐπιθυμεῖ, ἀλλὰ τὸ νὰ μπορεῖ νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ πρέπει»! Κι ἄλλοι τὸ διατύπωσαν ἔτσι: «Ἐλευθερία δὲν εἶναι τὸ νὰ κάνεις ὅ,τι θέλεις, ἀλλὰ τὸ νὰ θέλεις ὅ,τι πρέπει νὰ κάνεις»! Ἔτσι εἶναι! Γιʼ αὐτὸ καὶ οἱ χειρότερες δυσκολίες τοῦ ἀνθρώπου ἀρχίζουν ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει ὅ,τι θέλει… *** Διάβασα κάπου: «Ἀλλοίμονο, ἂν ὁ πόθος μας γιὰ τὴν πραγμάτωση ἑνὸς τόσο μεγάλου ἰδανικοῦ, ὅπως εἶναι ἡ ἐλευθερία, ἐξαντληθεῖ στὰ ἀκούρευτα μαλλιὰ, στοὺς χοροὺς τῆς ζούγκλας, στὶς ὑστερίες τῶν γηπέδων, στίς ἀναθυμιάσεις τῶν κλάμπ, στὸ πρόωρο κάπνισμα, στό ἁμαρτωλὸ ξενύχτι, στὴν ἱκανοποίηση τῆς φωνῆς τῶν ἐνστίκτων». Σοφότατο! Ἐλεύθερος στοὺς αἰθέρες πετᾶ ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ζεῖ μακριὰ ἀπʼ τὴν ἁμαρτία. Ἀνεβαίνει σὰν τὸ ἀε -

ρόστατο, ρίχνοντας τὰ βάρη τῶν παθῶν του κατὰ γῆς. Ναί, εἶναι φοβερὴ ἡ σκλαβιὰ τῶν παθῶν. Κοιτάξτε ἕνα ἀλκοολικό, ἕνα χαρτοπαίχτη, ἕνα ναρκομανῆ. Ποῦ βλέπετε σʼ αὐτοὺς τὴν ἐλευθερία; Ἀκριβῶς ἀπὸ τούτη τὴν ἀφόρητη σκλαβιά, ἦρθε νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ὁ Χριστός. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔλεγε: «Ὅλα μοῦ ἐπιτρέπονται, ἀλλʼ ὅλα δὲν συμφέρουν. Ὅλα μοῦ ἐπι τρέπονται, ἀλλʼ ὅλα δὲν οἰκοδομοῦν» (Α´ Κορ. ι´ 23). Ναί, εἶμαι ἐλεύθερος νὰ κάνω χρήση ἡρωίνης. Μὲ τὸ νὰ μὴ κάνω ὅμως, σημαίνει πὼς χάνω τὴν ἐλευθερία μου; Κι ἂν εἶναι ἔτσι, τότε προτιμῶ τὴν πρώτη σκλαβιά, παρὰ τὴ δεύτερη. Ἡ πρώτη καὶ μὲ συμφέρει καὶ μὲ οἰκοδομεῖ. Ἐνῶ ἡ δεύτερη… Ὁ ἀνήθικος εἶναι δοῦλος τῆς διαφθορᾶς. Χαρακτηριστική ἡ παραβολὴ τοῦ ἄσωτου. Ξεκινάει γιὰ νʼ ἀποχτήσει τὴν ἐλευθερία καὶ στὸ τέλος καταφεύγει στὰ ξυλοκέρατα. Πραγματικὰ ξυλοκέρατα γεύονται ὅλοι ἐκεῖνοι, οἱ ἀρνητὲς τῆς… «σκλαβιᾶς» τῆς Ἐκκλησίας! Αὐτὸς ποὺ θὰ θελήσει νʼ ἀφαι ρέσει τὰ φρένα τοῦ αὐτοκινήτου, γιὰ νὰ τὸ ἀπελευθερώσει τάχα, στὴν πραγματικότητα θὰ τὸ στείλει στὸ γκρεμό. Ἐκεῖ ποὺ ὁδηγοῦνται πάντα, οἱ ἀπελευθερωτὲς τῆς ἀρετῆς! Γιʼ αὐτὸ καὶ ὁ φιλόσοφος Ν. Μπερντιάγιεφ ἔλεγε: «Ὅποιος ἀπομακρύνεται ἀπʼ τὸν Θεό, χάνει τὴν ἐλευθερία του», ὁ δὲ Κλεμὰν ἔλεγε τοῦτο: «Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλʼ ἡ ἀτέλειωτη ἐλευθερία του». *** Ὁ ἱ. Χρυσόστομος μᾶς τονίζει πὼς «ἀπʼ τὴν ἁμαρτία προέρχεται ἡ δουλεία» καὶ πὼς «κάθε ἁμαρτία εἶναι στενὰ συνδεδεμένη μὲ τὴ δουλεία». Νὰ πῶς τὸ περιγράφει αὐτὸ: «Ἐκεῖνος ποὺ κυριεύθηκε ἀπʼ τὴν ἁμαρτία, ἀποκτᾶ ἄσπλαχνη καὶ σκληρὴ κυρία, ποὺ τὸν ὁδηγεῖ στὰ πιὸ ἀτιμωτικὰ ἔργα. Γιατὶ δὲν γνωρίζει εὐσπλαχνία οὔτε συμπόνια αὐτὴ ἡ τυραννίδα». Συνεπῶς ποιὸς εἶναι καί μπορεῖ νὰ εἶναι πραγματικὰ ἐλεύθερος; Νὰ ἡ ἀπάντηση τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου: «Kανένας δὲν εἶναι ἐλεύθερος, παρὰ μόνον ἐκεῖνος ποὺ ζεῖ μὲ τὸν Xριστό. Aὐτός ἔχει ἀνέλθει ὑπεράνω ὅλων τῶν κακῶν» Ἐξάλλου τὶ εἶναι ἁμαρτία; Ὅπως πολὺ ὡραῖα εἶπαν «ἁμαρτία εἶναι ἡ ἀστοχία στὴ χρήση τῆς ἐλευθερίας μας». Ναί! «Μάταια καυχιέται ὅτι ἔχει ἐλευθερία, ὅποιος δὲν ἔχει ἀρετὴ», ἔλεγε ὁ Κοραῆς. Ὑπέροχος εἶναι καὶ τοῦτος ὁ λόγος: «Ὁ Θεὸς ποὺ δὲν ἔχει ἀπο λύτως καμιὰ σκιά, οὔτε δυνατότητα κακοῦ καὶ ἁμαρτίας εἶναι ἄπειρα ἐλεύθερος. Στὴν πραγματικότητα εἶναι ἡ ἐλευθερία». Τὸ προσέξαμε αὐτὸ τὸ τελευταῖο; Εἶναι κατανοητὸ πλέον πὼς μό νον ὁ Χριστὸς ἐλευθερώνει. Ναί! Ὁ Ὅσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἔλεγε γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία: «Ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει στὸν Ἀναστάντα Κύριο Ἰησοῦ, μὲ ὅλη του τὴν καρδιά, μὲ ὅλη του τὴν ψυχὴ καὶ μὲ ὅλη του τὴ διάνοια, δὲν φοβᾶται ἀπʼ τὸν θάνατο, δὲν φοβᾶται ἀπʼ τὴν ἁμαρτία καὶ βρί σκεται ἐκτὸς τῆς ἐξουσίας τοῦ Σατανᾶ. Εἶναι ἐν Χριστῷ ἐλεύθερος. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία». *** Λοιπόν, καλοὶ μου φίλοι, ἂν θέλουμε ἐλεύθερα νὰ ζοῦμε, ἀδού λωτη ἂς εἶναι ἡ ζωὴ μας, ἀπʼ τὴν ἁμαρτία καὶ τὰ πάθη. Καὶ ποιὸς μπορεῖ νὰ μᾶς τὸ ἐξασφαλίσει; Ἡ πλή ρης ἐξάρτησή μας, ἀπʼ τὶς ἀξεπέραστες, ἀλλὰ καὶ τόσο ἀπελευθερωτικὲς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ! Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ σὲ ἀνακοίνωση τῆς Ἀρχιγραμματείας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων μὲ ἡμερομηνία 9.1.13 καὶ μὲ τίτλο «Αἱ χριστιανικαὶ Ἐκκλησίαι τῆς Ἁγίας Γῆς ἐπισκέπτονται τὸ Πατριαρχεῖον ἐπὶ τοῖς Χριστουγέννοις» τά ἑξῆς: «Τήν Τετάρτην, 27ην Δεκεμβρίου 2012/ 9ην Ἰανουαρίου 2013, κατά τήν κρατοῦσαν συνήθειαν εἰς τήν Ἱερουσαλήμ αἱ Χριστιανικαί Ἐκκλησίαι τῆς Ἁγίας Γῆς ἐπεσκέφθησαν τό Πατριαρχεῖον, ἵνα συγχαρῶσιν ἐπί τῇ ἀγομένῃ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων. Τό Πατριαρχεῖον εἶχεν ἐπισκεφθῆ τάς Ἐκκλησίας ταύτας ἐπί τῇ ἑορτῇ αὐτῶν. Πρώτη ἐπισκεφθεῖσα Ἐκκλησία ἦτο τό μοναστικόν τάγμα τῶν Φραγκισκανῶν ὑπό τόν κουστωδόν π. Pierre Battista Pizzaballa. Ἠκολούθησαν ὅλαι αἱ ἄλλαι Ἐκκλησίαι ἐλθοῦσαι ἀπό κοινοῦ, ἤτοι τοῦ Λατινικοῦ Πατριαρχείου, τῶν Ἀγγλικανῶν, Λουθηρανῶν, Κοπτῶν, Συριάνων καί Αἰθιόπων. Διαρκουσῶν τῶν ἐπισκέψεων τούτων ἡ ὑπό τόν Ἀρχιμανδρίτην π. Φιλόθεον ἡγούμενον τῆς Μητροπόλεως Ἄκκρης – Πτολεμαΐδος βυζαντινή χορῳδία ἔψαλε ἀραβιστί Χριστουγεννιάτικους ὕμνους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἰς τάς ἐπισκέψεις ταύτας ἀντηλλάγησαν αἱ εὐχαί καί αἱ σκέψεις τῶν Ἀρχηγῶν τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν, αἱ προωθοῦσαι καί εὐοδοῦσαι τήν εἰρηνικήν συνύπαρξιν μεταξύ αὐτῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. Τάς προσφωνήσεις τῶν Ἀρχηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν ἐπεσφράγισεν

ἡ Ἀντιφώνησις τοῦ Μακαριωτάτου πρός αὐτούς, ἔχουσα ἀγγλιστί ὡς ἕπεται, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: http://www.jp-newsgate.net/ en/2013/01/09/2273/ Μετά τήν λῆξιν τῶν ἐπισκέψεων τούτων Ἀρχιερεῖς τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, ἐκπρόσωποι τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, ἀνταπέδωσαν τήν ἐπίσκεψιν ταύτην εἰς τούς Κόπτας, Συριάνους καί Αἰθίοπας».

Οἱ οἰκουμενιστικὲς συνάξεις ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καλὰ κρατοῦν. Ἐλπίζουμε ἡ μὴ τοποθέτηση εἰσαγωγικῶν στὴν λέξη «Ἐκκλησία», ὅταν ἀναφέρονται στὰ ἄλλα δόγματα εἶναι λάθος ἐκ παραδρομῆς καί ὄχι ἔμμεση παραδοχή ὅτι καί οἱ ἄλλες χριστιανικές ὁμολογίες, πέραν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀποτελοῦν καί αὐτές «Ἐκκλησίες» καί κατέχουν μέρος τῆς Ἀλήθειας, ὅπως διακηρύττει ἡ γνωστή θεωρία τῶν κλάδων.

Η ΕΞΕΛΙΞΙΣ… ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

τὴν ἀναίρεση τῆς παρερμηνείας τους. «καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατʼ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθʼ ὁμοίωσιν, καὶ ἀρχέτωσαν τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καὶ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῶν κτηνῶν καὶ πάσης τῆς γῆς καὶ πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπὶ γῆς· καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, κατʼ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς» Γένεση 1:26-27. Οἱ Ἐξελικτικοὶ Δημιουργιστὲς ἰσχυρίζονται ἐπικαλούμενοι αὐτὸ τὸ χωρίο ὅτι ὁ Θεὸς δημιούργησε σὲ «δύο φάσεις» τὸν ἄνθρωπο! Στὴν πρώτη φάση -«κατʼ εἰκόνα»- ἀπὸ τὸν πίθηκο διαμόρφωσε τὸν βιολογικὰ μόνο ζῶντα Ἄνθρωπο καὶ ἀργότερα μὲ τὸ «καθʼ ὁμοίωσιν» στὸ ἑπόμενο κεφάλαιο τῆς Γενέσεως ὁ ζωντανὸς βιολογικὰ Ἄνθρωπος λαμβάνει τὴν Πνοὴ Ζωῆς (Ἅγιο Πνεῦμα σύμφωνα μὲ τὴν Ἐξελικτικὴ Δημιουργία) καὶ

γίνεται Ψυχὴ Ζῶσα! Τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ «ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατʼ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθʼ ὁμοίωσιν» τὰ παρουσιάζουν ὡς δῆθεν ἀναγγελία ἀπὸ τὸν Θεὸ τῆς σὲ δύο φάσεις δημιουργίας τοῦ Ἀνθρώπου! Δείχνουν μάλιστα τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς ἐνῶ λέγει ὅτι «κατʼ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθʼ ὁμοίωσιν» θὰ «διαμορφώσει» τὸν Ἄνθρωπο – Γέν.1:26 – στὸ ἀμέσως ἑπόμενο ἐδάφιο ἀναφέρεται ὅτι μόνο «κατʼ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτὸν»! Ἐπίσης λέγουν ὅτι τὸ ρῆμα ΑΣΑΧ, ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ Θεὸς δὲν σημαίνει ἀναγκαστικὰ δημιουργία ἐκ τοῦ μηδενὸς ἀλλὰ διαμόρφωση ἤδη ὑπάρχοντος ζωντανοῦ ὄντος (πίθηκος) σὲ Ἄνθρωπο!

Μπορεῖς νὰ βοηθήσης κι᾿ ἐσὺ τὸν πνευματικὸν ἀγῶνα τοῦ «᾿Ορθοδόξου Τύπου», ἂν θελή σης. Γράψε κι᾿ ἐσὺ ἕνα ΝΕΟΝ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΝ.

18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Σελὶς 5η

ΑΓΓΕΛΟΛΟΓΙΑ – ΔΑΙΜΟΝΟΛΟΓΙΑ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ (ΠΣΕ) Ἢ ΑΙΡΕΣΕΩΝ

(1ον)

ΑΣΙΚΗ διάκριση τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας εἶναι ἡ διάκριση μεταξὺ κτιστοῦ καὶ ἀκτίστου. Ἄκτιστος, δηλ. ἀδημιούργητος, χωρὶς αἰτία δημιουργίας εἶναι μόνον ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς Θεός, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Κτιστός, δηλ. δημιουργημένος, μὲ αἰτία δημιουργίας εἶναι ὁ νοερὸς καὶ αἰσθητὸς κόσμος Ὁ ἄκτιστος, παντοδύναμος, ἄπειρος καὶ πανάγαθος Ἅγιος Τριαδικὸς Θεὸς πρὶν δημιουργήσει τὸν κτιστὸ αἰσθητό, ὑλικὸ καὶ ὁρατὸ αὐτὸν κόσμο, δημιούργησε τὸν κτιστό, νοητό, πνευματικὸ καὶ ἀόρατο κόσμο. Δημιούργησε τὸν κόσμο τῶν ἀΰλων, τῶν ἐπουρανίων Ἀσωμάτων Δυνάμεων. Γι᾽ αὐτὸ λέει: «ὅταν ἐποίησα ἄστρα, ἤνεσάν με ἄγγελοι». Στὴν ἀρχή, ὅταν δημιούργησε τοὺς Ἀγγέλους, τοὺς ἄφησε στὴν ἐξουσία τους. Ἕνας, λοιπόν, ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους, ὁ λεγόμενος Ἑωσφόρος, πρῶτος ἀνάμεσα στοὺς Ἀγγέλους καὶ διορισμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ εἶναι ἀφέντης, ἀρχηγὸς σ᾽ ἕνα Ἀγγελικὸ Τάγμα, ὑπερηφανεύθηκε καὶ σκέφθηκε νὰ βάλει τὸν θρόνο του πάνω ἀπὸ τὸν Θεό. Καὶ παρευθὺς μόνο ποὺ τὸ συλλογίσθηκε, ἔπεσε κάτω στὴν ἄβυσσο τῆς γῆς καὶ ἀπὸ Ἄγγελος, ποὺ ἦταν, ἔγινε διάβολος. Καὶ καταπόδι του, μαζί του πῆγε ὅλο τὸ τάγμα του καὶ ἔγιναν ἀπὸ φωτεινοὶ σκοτεινοὶ καὶ ἀπὸ Ἄγγελοι δαίμονες. Ἄλλοι μὲν ἔφθασαν ἕως τὸν Ἅδη, ἄλλοι ἀπέμειναν πάνω στὴ γῆ, ἄλλοι στὸ νερό, ἄλλοι στὸν ἀέρα, αὐτοὶ δηλ. ποὺ λέγονται ἐναέρια τελώνια τῶν ψυχῶν. Τότε, λοιπόν, ὅταν σχίσθηκε ὁ οὐρανὸς καὶ ἔπεφταν οἱ δαίμονες, ὁ Μέγας Ἀρχιστράτηγος Μιχαήλ, βλέποντας τὴν ἐλεεινὴ ἔκπτωση τῶν Ἀγγέλων, κατενόησε τὴν αἰτία τῆς πτώσεώς τους, καὶ γι᾽ αὐτὸ μὲ τὴν ὑποταγὴ καὶ τὴν ταπείνωση, ποὺ ἔδειξε, ὡς εὐχάριστος δοῦλος καὶ πιστὸς ἱκέτης πρὸς τὸν Δεσπότην του Θεό, διεφύλαξε καὶ τὴν δική του δόξα καὶ λαμπρότητα, ποὺ τοῦ χαρίσθηκε ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ τὴν δόξα τῶν ἄλλων Ἀγγελικῶν ταγμάτων. Γι᾽ αὐτὸ ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς ὑποταγῆς καὶ εὐγνωμοσύνης του διορίσθηκε ἀπὸ τὸν Παντοκράτορα Θεὸ νὰ εἶναι πρῶτος τῶν Ἀγγελικῶν τάξεων. Ἀφοῦ συγκέντρωσε καὶ ἕνωσε σὲ ἕνα τοὺς χοροὺς τῶν Ἀγγέλων, φώναξε σ᾽ αὐτοὺς τὸ «Πρόσχωμεν». Δηλ. ἂς προσέξουμε καὶ ἂς καταλάβουμε τί ἔπαθαν αὐτοὶ οἱ δαίμονες, ποὺ ἔπεσαν ἐξαιτίας τῆς ὑπερηφανείας τους, οἱ ὁποῖοι πρὶν ἀπὸ λίγο ἦταν μαζί μας Ἄγγελοι καὶ ἂς στοχασθοῦμε τί εἶναι ὁ Θεὸς καὶ τί εἶναι ὁ Ἄγγελος. Διότι ὁ μὲν Θεὸς εἶναι Δεσπότης καὶ Δημιουργὸς ἡμῶν τῶν Ἀγγέλων, οἱ δὲ Ἄγγελοι εἴμαστε δοῦλοι καὶ κτίσματα τοῦ Θεοῦ. Στάθηκε τότε στὸ μέσον τους καὶ εἶπε: «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου Θεοῦ». Δηλ. σταθῆτε καλά, σταθῆτε μὲ φόβο Θεοῦ. Καὶ παρευθὺς σὲ ὅποια κατάσταση βρισκόταν τότε ὁ καθένας, σ᾽ αὐτὴ καὶ στάθηκε, παρέμεινε. Ἀφοῦ μ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀνύμνησε καὶ δόξασε τὸν Θεὸν τῶν ὅλων, ἀνεβόησε ἐκεῖνο τὸν θεῖο καὶ ἀγγελικὸ ὕμνο μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς Ἀγγέλους: «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης σου». Αὐτό, λοιπόν, τὸ μυστήριο παραλαμβάνοντας ἀπὸ ἀρχαία παράδοση καὶ ἐμεῖς τὴν σημερινὴ ἑορτὴ ἑορτάζουμε οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὄχι γιατί ἔπεσε ὁ διάβολος, ἀλλὰ γιατί σήμερα ἔγινε ἡ σύσταση, ἡ μάζωξη, ἡ σύναξη τῶν Ἀγγέλων, δηλ. ἡ προσοχή, ἡ ὁμόνοια καὶ ἡ ἕνωση. Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σημειώνει ὅτι, ἐπειδὴ αὐτὸ τὸ μυστήριο τῆς Συνάξεως τῶν Ἀγγέλων τὸ παρελάβαμε ἐξ ἀρχαίας παραδόσεως, καθὼς γράφεται σὲ πολλοὺς χειρόγραφους Συναξαριστές, θαυμάζει καὶ ἀπορεῖ, πῶς μερικοί, καὶ μάλιστα σοφοί, τόλμησαν νὰ ποῦν ὅτι αὐτὸ εἶναι μύθος καὶ μυθάριον! Κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο, εἶναι ἀποστολικὸ παράγγελμα τὸ νὰ κρατοῦμε τὶς παραδόσεις, ποὺ παρελάβαμε. Καὶ αὐτοί, ποὺ τὸ λένε αὐτό, ἀλλοῦ πολλὰ λένε περὶ φυλακῆς τῶν Ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων, ὅπου βέβαια αὐτὴ τὴν ἀρχαία παράδοση βεβαιώνουν καὶ ἄλλοι, ἐκ τῶν ὁποίων ἕνας εἶναι ὁ Φιλαδελφείας Μακάριος ὁ χρυσοκέφαλος, στοὺς δύο λόγους του «Εἰς τοὺς ταξιάρχας» καί «Εἰς τὰ ἐννέα τάγματα». Ἂν καὶ προβάλλουν ὅτι στὴν οὐράνια ἱεραρχία ὑπάρχει τάξη ἀπαράβατη νὰ φωτίζονται καὶ νὰ τελειώνονται οἱ κατώτερες τάξεις τῶν Ἀγγέλων ἀπὸ τὶς ἀνώτερες, ἀποκρίνεται ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὅτι ὄντως αὐτὸ ἀληθεύει, ὅσο καιρὸ μένει ἀσύγχυτη ἡ τάξη κάθε χοροστασίας. Ἀπὸ τὸ μυστήριο αὐτὸ τῆς Συνάξεως τῶν Ἀγγέλων πῆραν οἱ λειτουργιολόγοι Ἅγιοι Πατέρες, ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, ὁ Μ. Βασίλειος καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τὶς φράσεις «Πρόσχωμεν» καὶ «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου» καὶ τὶς ἐνέταξαν στὶς Θεῖες Λειτουργίες, ποὺ συνέγραψαν. Ἄγγελος σημαίνει ἀγγελιοφόρος, διαγγελεύς, δηλ. αὐτὸς ποὺ ἀγγέλλει, ἀναγγέλλει στοὺς ἀνθρώπους τὰ θελήματα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἄγγελος εἶναι φύσις νοερά, δηλ. κανένας δὲν μπορεῖ νὰ τὴν καταλάβει. Εἶναι καὶ ἀεικίνητος, δηλ. κινεῖται πάντοτε, ὅπως καὶ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ποτὲ δὲν στέκεται σ᾽ ἕνα τόπο, ἀλλὰ περπατᾶ ἀπὸ τόπο σὲ τόπο. Εἶναι καὶ αὐτεξούσιος ὁ Ἄγγελος, δηλ. ὁ Θεὸς δὲν τὸν κρατᾶ ὡς Ἄγγελο, ἂν θέλει νὰ γίνει κακός, γιατί, ἂν τὸν κρατοῦσε, ὁ διάβολος δὲν θὰ γινόταν ἀπὸ Ἄγγελος, ποὺ ἦταν πρῶτα, διάβολος. Εἶναι καὶ ἀσώματος, δηλ. δὲν ἔχει σῶμα, κορμὶ σὰν τὸν ἄνθρωπο,

Τοῦ πρωτοπρ. π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου, ἐφημερίου Ἱ. Παρεκκλησίου Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου Χατζηκυριακείου Ἱδρύματος Πειραιῶς

οὔτε μάκρος ἔχει, οὔτε πλάτος, οὔτε βάθος. Εἶναι πάντοτε ὑπηρέτης τοῦ Θεοῦ, γιατί ὑπηρετεῖ τὸν Θεὸ σὲ ἔργα καὶ σὲ δοξολογίες. Σὲ ἔργα μέν, γιατί τὸν στέλνει ὁ Θεὸς τὸν Ἄγγελο καὶ κάνει ὅ,τι τοῦ ὁρίσει, ἢ ψυχὴ νὰ πάρει ἢ Ἅγιο νὰ ὑπηρετήσει ἢ ὅραση νὰ δείξει ἢ νὰ κάνει κάποια ἄλλη θεϊκὴ ὑπηρεσία. Σὲ δοξολογίες δέ, γιατί ὑμνεῖ τὸν Θεὸ καὶ δοξάζει τὴν ἄπειρή Του δύναμη.

«Οὐ τί ποτὲ εἰσὶν οἱ Ἄγγελοι τὴν οὐσίαν παρίστησι, ἀλλὰ τὴν ἐνέργειαν διὰ τῶν στοιχείων τούτων ἐμφαίνει». Λέει δὲ καὶ ὁ Θεοδώρητος: «Ὀ ξεῖα μὲν ἡ τοῦ Πνεύματος φύσις, ἰσχυρὰ δὲ τοῦ πυρὸς ἡ ἐνέργεια. Ἀγγέλοις δὲ χρώμενος ὑπηρέταις ὁ Θεὸς καὶ εὐεργετεῖ τοὺς ἀξίους καὶ κολάζει τοὺς ἐναντίους. Ὅθεν τὰ Σεραφὶμ ἐμπρησταὶ ἑρμηνεύονται.

Ποιὰ εἶναι ἡ φύση τῶν Ἀγγέλων καὶ τί εἶδος καὶ ὁμοίωμα ἔχουν, κανεὶς δὲν ξέρει, παρὰ μόνο αὐτὸς ὁ Θεός, ποὺ τοὺς ἔπλασε. ΧΟΥΝ καὶ ἀθανασία οἱ Ἄγγελοι, γιατί ποτὲ δὲν ἀποθνήσκουν οὔτε φθείρονται οὔτε χάνονται. Ἀσώματοι δὲ λέγονται οἱ Ἄγγελοι ἐν συγκρίσει μὲ τὸ δικό μας σῶμα. Ἐν συγκρίσει, ὅμως, μὲ τὸν Θεὸ βρίσκονται παχεῖς καὶ ὑλικοί. Εἶναι καὶ τρεπτοὶ οἱ Ἄγγελοι κατὰ γνώμην, δηλ. ἀλλάζουν τὴν γνώμη τους, ὅπως μία φορὰ τὴν ἄλλαξαν κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς καὶ ἔγιναν ἀπὸ Ἄγγελοι δαίμονες. Εἶναι φωτεινοὶ καὶ λαμπροί. Ἔχουν τὸ φῶς ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὄχι ἀπὸ τοῦ λόγου τους. Δὲν ἔχουν ἀνάγκη γλώσσας ἢ ἀκοῆς, γιατί χωρὶς προφορικὸ λόγο καὶ χωρὶς ἀκοὴ αἰσθητὴ καταλαβαίνουν τὸ πρόσταγμα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι καὶ περιγραπτοὶ οἱ Ἄγγελοι, δηλ. ὅταν εἶναι σ᾽ ἕνα τόπο, δὲν εἶναι σὲ ἄλλο. Ὅταν εἶναι στὸν οὐρανό, δὲν εἶναι στὴ γῆ καὶ ὅταν εἶναι στὴ γῆ, δὲν εἶναι στὸν οὐρανό. Δὲν τοὺς κρατᾶ οὔτε θύρα οὔτε τοῖχος οὔτε κλειδωνιὰ οὔτε φραγμὸς οὔτε τίποτε ἄλλο. Ἔχουν τὸν ἁγιασμὸ καὶ τὸν φωτισμὸ ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Δὲν ξέρει κανεὶς πῶς εἶναι ἡ φύση τους, ἂν ὅλοι εἶναι ὅμοιοι ἢ ἄλλοι μικρότεροι καὶ ἄλλοι μεγαλύτεροι. Μόνο ὁ Θεός, ποὺ τοὺς ἔπλασε, τοὺς γνωρίζει. Εἶναι δυνατοὶ καὶ ἕτοιμοι στὸν ὁρισμὸ τοῦ Θεοῦ. Κάστρα, τόπους, χῶρες καὶ Ἐκκλησίες ἐπιτηροῦν, φυλάττουν καὶ βοηθοῦν. Κάθε βαπτισμένος Ὀρθόδοξος Χριστιανός, εἴτε ἁμαρτωλὸς εἴτε δίκαιος εἶναι, ἔχει τὸν φύλακα Ἄγγελό του. Ὅλα τὰ ἄλλα ἔθνη ἔχουν ἀπὸ ἕνα Ἄγγελο. Πόσοι εἶναι στὸν ἀριθμό, κανεὶς δὲν τὸ εἶπε οὔτε τὸ ξέρει, παρ᾽ ὅλο ποὺ ὁ προφήτης Δανιὴλ λέει «χίλιαι χιλιάδες καὶ μύριαι μυριάδες». Ὡστόσο κι αὐτὸς δὲν εἶπε ὅλη τὴν ποσότητα τῶν Ἀγγέλων. Ἔχουν δὲ τὴν Χάριν ἐκ Θεοῦ νὰ σχηματίζονται σὲ ὅποιο σχῆμα τοὺς ὁρίσει ὁ Θεός1. ΤΗΝ ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ, ὅταν ἀναγινώσκουμε τὸν προοιμιακό, ὑπάρχει καὶ ὁ ἑξῆς στίχος, ποὺ ἀναφέρεται στοὺς Ἀγγέλους, καὶ τὸν ὁποῖο τὸν ψάλλουμε ὡς κοινωνικό, ὅταν ἑορτάζουν οἱ Ἄγγελοι: «Ὁ ποιῶν τοὺς Ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πυρὸς φλόγα»2. Δηλ. ὁ Κύριος εἶναι αὐτός, ποὺ ἔπλασε τοὺς ἀγγέλους Του τόσο ταχεῖς καὶ λεπτούς, ὅπως οἱ ἄνεμοι, καὶ τοὺς ἀΰλους λειτουργούς, ποὺ Τὸν ὑπηρετοῦν, μὲ δραστικὴ ἐνέργεια καὶ φωτεινὴ λαμπρότητα σὰν τὴν φλόγα τοῦ πυρός. Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἑρμηνεύοντας αὐτὸν τὸν στίχο, λέει χαρακτηριστικὰ ὅτι ὁ προφητάναξ Δαβὶδ μὲ τὰ λόγια αὐτὰ κηρύττει τὸν Θεὸ δημιουργὸ τῆς νοητῆς καὶ ἀοράτου φύσεως. Ὀνόμασε τοὺς Ἀγγέλους πνεύματα καὶ πῦρ, φανερώνοντας μὲ τὰ ὀνόματα αὐτὰ τὸ ὀξυκίνητο καὶ δραστήριό τους καὶ περιγράφοντας τὴν φύση καὶ τὴν οὐσία τους, γιατί εἶναι πνεύματα νοερὰ καὶ πῦρ ἄυλον. Ὁ Μ. Βασίλειος λέει: «Ἡ μὲν οὐσία τῶν Ἀγγέλων ἀέριον πνεῦμα, εἰ τύχοι, ἢ πῦρ ἄϋλον κατὰ τὸ γεγραμμένον. Διὸ ἐν τόπῳ εἰσὶ καὶ ὁρατοὶ γίνονται ἐν τῷ εἴδει τῶν οἰκείων αὐτῶν σωμάτων τοῖς ἀξίοις ἐμφανιζόμενοι. Ὁ μέντοι ἁγιασμὸς ἔξωθέν ἐστι τῆς οὐσίας αὐτῶν. Οὐ γὰρ φύσει ἅγιαι αἱ τῶν οὐρανῶν Δυνάμεις, ἀλλὰ κατὰ ἀναλογίαν τῆς πρὸς ἀλλήλους ὑπεροχῆς τοῦ ἁγιασμοῦ τὸ μέτρον παρὰ τοῦ Πνεύματος ἔχουσι». Λέει καὶ Θεολόγος Γρηγόριος: «Σὺ δὲ ὅρα ὅτι οὐκ ἔχομεν οὐδὲ τὴν νοητὴν φύσιν καὶ ἐπουράνιον ἀσωμάτως ἰδεῖν, εἰ καὶ ἀσώματος, πῦρ γὰρ καὶ πνεῦμα προσαγορευομένην ἢ γινομένην. Ποιεῖν γὰρ λέγεται τοὺς Ἀγγέλους πνεύματα καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πυρὸς φλόγα. Εἰ μὴ ποιεῖν μέν ἐστι τὸ συντηρεῖν τῷ λόγῳ, καθ᾽ ὅν ἐγένοντο, πνεῦμα δὲ ἀκούει καὶ πῦρ, τὸ μὲν ὡς νοητὴ φύσις, τὸ δὲ ὡς καθάρσιος. Ἐπεὶ καὶ τῆς πρώτης οὐσίας (τοῦ Θεοῦ δηλ.) τὰς αὐτὰς οἶδα κλήσεις. Ἢ ὅτι ἐγγύτατα, ἄλλως ἄλλη ἐλλαμπομένη κατὰ τὴν ἀναλογίαν τῆς φύσεως καὶ τῆς τάξεως». Ὁ δὲ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει:

Διὰ τοῦτο καὶ πυρὸς ἐμνημόνευσε τὴν κολαστικὴν σημαίνων ἐνέργειαν»3. Ἡ ἀποστολὴ τῶν Ἀγγέλων ἐπισημαίνεται στὸν Ἀπ. Παῦλο, ὅπου στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ χαρακτηρίζει τοὺς Ἀγγέλους «λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν»4, δηλ. ὑπηρετικὰ πνεύματα, τὰ ὁποῖα ἀποστέλλονται ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ διακονήσουν αὐτούς, ποὺ πρόκειται νὰ κληρονομήσουν τὴν σωτηρία. Γι᾽ αὐτὸ δημιουργήθηκαν οἱ Ἄγγελοι, γιὰ τὴν ὑπηρεσία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν οἰκονομία τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Οἱ Ἄγγελοι δοξολογοῦν τὸν Ἅγιο Τριαδικὸ Θεὸ μὲ τὸ «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Κύριος Σαβαώθ», τὸ ὁποῖο ἀποκαλύπτει τὸ Τριαδολογικὸ δόγμα. Τὰ τρία «Ἅγιος» προσιδιάζουν στὶς τρεῖς ὑποστάσεις, στὰ τρία πρόσωπα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ τὸ «Κύριος» στὴ μία κοινὴ οὐσία, φύση τῆς Θεότητος. Δηλ. Ἅγιος ὁ Θεὸς Πατήρ, Ἅγιος ὁ Θεὸς Υἱός, Ἅγιο τὸ Θεῖο Πνεῦμα. «Χαρὰ γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι»5. Οὐράνια ἀγγελικὴ χαρά, ἀγαλλίαση καὶ πανήγυρη γίνεται, ὅταν ἕνας ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος μετανοεῖ. Οἱ Ἄγγελοι πανηγυρίζουν γιὰ τὴν μετάνοια καὶ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, διότι μὲ τοὺς σωζομένους ἀναπληρώνεται τὸ ἐκπεσὸν τάγμα τοῦ Ἑωσφόρου. Ἂν καὶ «οὐδεὶς τῶν ἐν σαρκί… Ἀγγέλου οὐσίαν ἐθεάσατο», ὅπως γράφει ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὅμως μέσα στὴν ἱστορία πάμπολλες εἶναι οἱ ἐμφανίσεις καὶ τὰ θαύματα τῶν Ἁγίων Ταξιαρχῶν. Στὶς ἐμφανίσεις αὐτὲς γίνεται ὁρατὴ μόνο ἡ μορφὴ καὶ τὸ σχῆμα τους, ὄχι ὅμως καὶ ἡ οὐσία τους. Ἐμεῖς οἱ θνητοὶ ἀντιλαμβανόμαστε τὶς θεωρίες αὐτὲς εἴτε μὲ τὶς σωματικές μας αἰσθήσεις, ὅταν ἐμφανίζονται ὡς ἁπλοὶ ἄνθρωποι, εἴτε μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας, ὅταν ἐμφανίζονται «ἐν θεωρίᾳ ἀληθινῇ καὶ οὐσιώσει», κατὰ τὸν Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τὸν Σύρο. Μιχαήλ6 θὰ πεῖ «δύναμις Θεοῦ» ἢ «ἀρχιστράτηγος δυνάμεως Κυρίου». Ὁ Μιχαὴλ ὁ ἐνδοξότατος καὶ λαμπρότατος Ταξιάρχης τῶν Ἀσωμάτων Δυνάμεων πολλὲς εὐεργεσίες καὶ χάριτες φαίνεται ὅτι ἔδειξε στὸ γένος τῶν ἀνθρώπων καὶ στὴν Π.Δ. καὶ στὴν Νέα Χάριν τοῦ Εὐαγγελίου. ΤΗΝ Π.Δ. ἔχουμε πλῆθος ἐμφανίσεων τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ, διότι αὐτὸς φανερώθηκε στὴν περιπλανωμένη Ἄγαρ καὶ τὸν υἱό της Ἰσμαήλ, γιὰ νὰ τοὺς παραμυθήσει, στὸν Πατριάρχη Ἀβραάμ, ὅταν ἐπρόκειτο νὰ θυσιάσει τὸν Υἱό του Ἰσαάκ, ἔπειτα στὸν Λώτ, ὅταν τὸν λύτρωσε μαζὶ μὲ τὶς κόρες του ἀπὸ τὸ θεόσταλτο πῦρ καὶ ἀπὸ τὴν καταστροφὴ τῶν Σοδόμων. Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ φανερώθηκε στὸν Πατριάρχη Ἰακώβ, ὅταν τὸν λύτρωσε ἀπὸ τὰ φονικὰ χέρια τοῦ ἀδελφοῦ του Ἠσαύ. Αὐτὸς προπορευόταν μπροστὰ ἀπὸ τὴν παρεμβολὴ τῶν υἱῶν Ἰσραήλ, ὅταν ἐλευθερώθηκαν ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία τῶν Αἰγυπτίων καὶ μὲ τὸν στύλο τοῦ πυρὸς καὶ τῆς νεφέλης τοὺς διευκόλυνε τὴν δυσκολία τῆς ὁδοιπορίας. Αὐτὸς φανερώθηκε στὸν μάντη Βαλαάμ, ὅταν ἐκεῖνος πορευόταν, γιὰ νὰ καταρασθεῖ τὸν Ἰσραηλιτικὸ λαό, φοβερίζοντάς τον καὶ φανερὰ ἐμποδίζοντάς τον ἀπὸ μιὰ τέτοια πράξη. Αὐτὸς φανερώθηκε καὶ κατὰ τὸν θάνατο τοῦ Προφήτου Μωυσέως, ὁπότε ἐπετίμησε τὸν παμβέβηλο ἐχθρό. Αὐτός, καὶ ὅταν ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ ρώτησε ποιὸς εἶναι, ἀποκρίθηκε «Ἐγὼ ἀρχιστράτηγος Κυρίου νυνὶ παραγέγονα»7. Αὐτὸς φανερώθηκε στὸν Προφήτη Γεδεών, στὸν Μανωὲ καὶ τὴν γυναίκα του, καταργώντας τὴν στειρότητά της. Στοὺς χρόνους τοῦ Προφητάνακτος Δαβὶδ ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ σκότωσε ἑβδομήντα χιλιάδες λαοῦ σὲ διάστημα τριῶν ὡρῶν καὶ κατὰ τὴν περιγραφὴ τοῦ Προφητάνακτος ἦταν ψηλὸς ἀπὸ τὴν γῆ ὡς τὸν οὐρανὸ καὶ κρατοῦσε στὸ χέρι του γυμνὸ ξίφος. Αὐτὸς ἐμφανίσθηκε στὸν προφήτη Ἠλία, ποὺ κοιμόταν

στὴν ἔρημο, ὅπου εἶχε καταφύγει, γιὰ νὰ ἀποφύγει τὴν ὀργὴ τῆς Ἰεζάβελ, παρουσιάσθηκε καὶ τοῦ εἶπε: «Ἀνάστηθι καὶ φάγε». Τοῦ εἶχε δὲ ἤδη φέρει ζεστὸ ψωμὶ καὶ δοχεῖο μὲ νερό. Ἀργότερα ὁ ἴδιος Ἀρχάγγελος τοῦ μήνυσε νὰ συναντήσει τοὺς ἀνθρώπους τοῦ Βασιλέως καὶ νὰ τοὺς μεταφέρει ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ἀλλοῦ βρίσκουμε πάλι τὸν Ἀρχιστράτηγο Μιχαὴλ νὰ κατακόπτει ἑκατὸ χιλιάδες Ἀσσυρίους, νὰ διαφυλάττει τοὺς τρεῖς Παῖδες ἀπὸ τὴν «κάμινον τοῦ πυρὸς τὴν φλεγομένην» καὶ τὸν Προφήτη Δανιὴλ στὸν λάκκο τῶν λεόντων. Τέλος, μετέφερε μὲ θαυμαστὸ τρόπο τὸν Προφήτη Ἀββακοὺμ στὴν Βαβυλώνα, γιὰ νὰ θρέψει τὸν Προφήτη Δανιὴλ μέσα στὸν λάκκο. Οἱ ἐμφανίσεις τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαὴλ συνεχίσθηκαν καὶ μετὰ τὴν ἔνσαρκο οἰκονομία τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, λοιπόν, Αὐτὸς καὶ στὴν Νέα Χάριν ἐλευθέρωσε τοὺς Ἀποστόλους ἀπὸ τὴν φυλακή, ὁδήγησε τὸν Ἀπόστολο καὶ Διάκονο Φίλιππο στὴ βάπτιση τοῦ εὐνούχου, ἐμφανίσθηκε στὸν Κορνήλιο κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς του καὶ τοῦ εἶπε νὰ καλέσει τὸν Ἀπ. Πέτρο, γιὰ νὰ τὸν βαπτίσει. Ἐλευθέρωσε τὸν Ἀπ. Πέτρο, ποὺ ἐπρόκειτο νὰ σκοτώσει ὁ Ἡρώδης γιὰ χάρη τῶν Ἰουδαίων, ἀπὸ τὴν φυλακή, ἐνῶ τὸν ἴδιο τὸν Ἡρώδη, ποὺ ὑπερηφανεύθηκε, τιμώρησε μὲ θάνατο. Ἐμφανίσθηκε στὸν Ἀπ. Παῦλο, ὅταν κινδύνευε τὸ πλοῖο καὶ τοῦ εἶπε νὰ μὴ φοβᾶται. Ἐπίσης, ὁ ἴδιος ὁ Ταξιάρχης ἐτάραττε τὸ νερὸ στὴν κολυμβήθρα, ποὺ βρισκόταν στὴν Προβατικὴ πύλη, καὶ θεραπεύονταν κατ᾽ ἔτος οἱ ἀσθενεῖς. Αὐτόν, τέλος, εἶδε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στὴν Ἀποκάλυψη καὶ σύμφωνα μ᾽ αὐτὴν πρόκειται νὰ φονεύσει τὸν Ἀντίχριστο κατὰ τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου. ΤΗΝ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία μέχρι τὶς ἡμέρες μας δὲν ἦταν λίγες οἱ φορές, ποὺ ὁ Ἀρχιστράτηγος Μιχαὴλ ἐπισκέφθηκε τὸν κόσμο. Βοήθησε τὸν Μ. Κων/νο νὰ κατατροπώσει τοὺς ἐχθρούς, γι᾽ αὐτὸ καὶ κατὰ προτροπή του ὁ Ἅγιος Βασιλεὺς ἔκτισε Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ταξιάρχη Μιχαὴλ στὸ Σωσθένειο. Ἔσωσε μὲ θαυμαστὸ τρόπο τὴν Κων/λη ἀπὸ τὸν κίνδυνο τῶν Ἀβάρων, Περσῶν καὶ τῶν Ἀγαρηνῶν. Ἐπίσης, ἔσωσε τὴν πόλη Ἀκολία παρὰ τὴν Μαύρη θάλασσα ἀπὸ τοὺς Σαρακηνούς. Στὶς Κολοσσὲς τῆς Φρυγίας διαφύλαξε ἀκέραιο τὸ ὁμώνυμο προσκύνημά του ἀπὸ τὴν ὁρμὴ τῶν ποταμῶν, ποὺ κατευθύνονταν ἀπειλητικοὶ ἐπάνω του, δημιουργώντας μία τεράστια ὀπή, μέσα στὴν ὁποία χωνεύθηκαν τὰ νερά τους. Στὰ Γέρμια, στὴν Θάσο, στὸν Πανορμίτη τῆς Σύμης καὶ στὸ Μανταμάδο τῆς Λέσβου ἀπειράριθμα εἶναι τὰ θαύματα τῆς παρουσίας τοῦ Ταξιάρχη Μιχαὴλ μέχρι σήμερα. Στὴν Ἱερὰ Μονὴ Δοχειαρίου Ἁγίου Ὄρους, τέλος, ἀένναα θαυματουργεῖ μαζὶ μὲ τὸν ἐπίσης Ἀρχιστράτηγο Γαβριήλ, στὸ ὄνομα τῶν ὁποίων τιμᾶται. Ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ δὲν παύει καὶ στὶς ἡμέρες μας τῆς ἀποστασίας καὶ ἄκρας ἀνομίας νὰ παρουσιάζεται σὲ καθαροὺς καὶ ἀξίους ἀνθρώπους, ποὺ βιώνουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν τελειότητα καὶ τὴν κατὰ Χάριν θέωση. Ἔτσι, ἔχουμε ἐμφανίσεις του στοὺς μακαριστοὺς Γέροντες Φιλόθεο Ζερβάκο, Ἰάκωβο Τσαλίκη, Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη, Δημήτριο τὸν Γκαγκαστάθη καὶ Ἄνθιμο τὸν Ἁγιαννανίτη. Καὶ ἄλλα πολλὰ ἱστοροῦνται γι᾽ αὐτόν. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς τὸν προβάλλουμε ὡς προστάτη καὶ φύλακα τῆς ζωῆς μας. Μαζὶ μὲ τὸν Ἀρχάγγελο Μιχαὴλ ἑορτάζουμε καὶ τὸν ὡραιότατο καὶ χαριέστατο Ἀρχάγγελο Γαβριὴλ. Γαβριήλ8 θά πεῖ «Θεός καί ἄνθρωπος», κατά τόν Πρόκλο Κωνσταντινουπόλεως, Γι᾽ αὐτὸ καὶ αὐτὸς ὑπηρέτησε ἐξαιρέτως στὸ μυστήριο τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ Θεανθρώπου Λόγου. Καὶ αὐτὸς πολλὲς εὐεργεσίες ἔκανε στὸ ἀνθρώπινο γένος καὶ στὴν Π.Δ. καὶ στὴν Κ.Δ. Στὴν Π.Δ. στὴν προφητεία τοῦ Δανιὴλ ἀναφέρεται αὐτολεξεὶ τὸ ὄνομά του, ὅταν ἐξήγησε στὸν Δανιὴλ τὴν ὅραση, ποὺ εἶδε περὶ τῶν βασιλέων Μήδων, Περσῶν καὶ Ἑλλήνων. «Γαβριήλ, γάρ φησι, συνέτισον ἐκεῖνον (τὸν Δανιὴλ δηλ.) τὴν ὅρασιν»9. Καὶ πάλι ὁ ἴδιος ὁ Γαβριὴλ φανέρωσε στὸν ἴδιο τὸν Δανιὴλ ὅτι μετὰ ἀπὸ 490 χρόνια θὰ ἔλθει ὁ Χριστὸς. «Καὶ ἰδού, φησίν, ἀνὴρ Γαβριήλ, ὃν εἶδον ἐν τῇ ὁράσει ἐν τῇ ἀρχῇ, πετόμενος καὶ ἥψατό μου ὡσεὶ ὥραν θυσίας ἑσπερινῆς καὶ συνέτισε με»10. Αὐτὸς εἶναι, ὁ ὁποῖος εὐηγγέλισε καὶ τὴν γυναίκα τοῦ Μανωὲ ὅτι θὰ γεννήσει τὸν Σαμψών. Αὐτὸς εἶναι, ὁ ὁποῖος εὐηγγέλισε τὸν Ἰωακεὶμ καὶ τὴν Ἄννα ὅτι πρόκειται νὰ γεννήσουν τὴν Κυρία καὶ Δέσποινα Θεοτόκο.

Ὑποσημειώσεις

1 ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΥΠΟΔΙΑΚΟΝΟΣ, ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΥΣ, Θησαυρός, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2004, σσ. 245 – 269. 2 Ψαλμ. 103, 4. 3 ΜΟΝΑΧΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΖΙΓΑΒΗΝΟΣ - ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ἑρμηνεία εἰς τοὺς ΡΝ΄ Ψαλμοὺς τοῦ Δαβὶδ, τ. Γ΄, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 1983, σσ. 40-41. 4 Ἑβρ. 1, 14. 5 Λουκ. 15, 10 6 Ἀριθμοί, Α΄ Παραλειπομένων, Δανιήλ. 7 Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ 5, 14. 8 Δανιήλ. 9 Δαν. 8,16 10 Δαν. 9, 21

Ἀπὸ τὴν περιοδικὴν ἔκδοσιν τῆς ἀντιαιρετικῆς ὁμάδος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν «Στῶμεν Καλῶς» (Ἰανουαρίου – Φεβρουαρίου 2011 τεῦχος 13ον) ἀναδημοσιεύομεν τὸ πολὺ ἐνδιαφέρον ἄρθρον, τὸ ὁποῖον διαπραγματεύεται τὸν Οἰκουμενισμὸν καὶ τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν. Εἰς αὐτὸ ἐπισημαίνονται τὰ ἀκόλουθα:

ΙΝΑΙ γνωστὸ ὅτι ἡ “Νέα Τάξη” ἔχει σὰν σκοπὸ νὰ προωθήσει καὶ τὴ συγκρητικὴ πανθρησκεία τῆς Νέας Ἐποχῆς, θέτοντάς την, ὡς τὸ θρησκευτικὸ ὑπόβαθρο τῆς ὁμογενοποιήσεως καὶ στὴν πραγματικότητα ἰσοπεδώσεως τῶν λαῶν. Οἱ διαμορφωτὲς τῆς Νέας Τάξεως πραγμάτων, γιὰ νὰ πραγματοποιήσουν τὸ σκοπό τους αὐτόν, θεωρήθηκε ἀπαραίτητο νὰ ἐξαλείφουν πρῶτα ἐντελῶς τὶς διάφορες θρησκεῖες καὶ κυρίως τὸ Χριστιανισμό. Ἐπειδὴ ὅμως αὐτό, κρίθηκε κατʼ ἀρχὰς ἀδύνατο, διάλεξαν ἕνα ἄλλο, ὕπουλο δρόμο, ποὺ θὰ τοὺς ὁδηγήσει στὸν ἴδιο σκοπό. Πρόκειται γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό, τὴν συνένωση δηλαδή, τῶν θρησκειῶν, κλάδων, ὁμολογιῶν ἢ δογμάτων σὲ ἕνα συγκρητιστικὸ συνονθύλευμα, ὑποταγμένο στὶς ἀρχὲς καὶ τοὺς σκοποὺς τῆς Νέας Ἐποχῆς, Ὡς μέθοδό τους χρησιμοποιοῦν τὴν σύγχυση καὶ πλάνη, τὴν διγλωσσία, τὴν τεχνητὴ ἀσάφεια λόγων καὶ κειμένων, τὴν διαρκῆ πλύση ἐγκεφάλου, τὴν ἐπικοινωνιακὴ προβολή, τὴν ἠθελημένη ἀμφισημία ἀκόμη δὲ καὶ τὴν ἀναγωγὴ τῆς ἀλήθειας σὲ ψέμα (ἀντιστροφή). Ἔτσι οἱ οἰκουμενιστικὲς αὐτὲς προσπάθειες κατέληξαν τὴν 23–8– 1948 στὴν ἵδρυση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν (στὸ ἑξῆς Π.Σ.Ε.), τὸ ὁποῖο ἀρχικὰ ξεκίνησε ὡς ὄργανο κοινῆς δράσης τῶν Χριστιανῶν ἀνεξαρτήτως δόγματος στὰ κοινωνικὰ ζητήματα, ἀλλὰ καὶ διαλόγου σὲ θέματα πίστεως. Ἀργότερα ὁ διάλογος αὐτὸς κατέληξε νὰ ἔχει σκοπὸ τὸν περιορισμὸ τῶν διαφορῶν σὲ θέματα πίστεως, μεταξὺ τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν, μὲ τὸν λεγόμενο δογματικὸ μινιμαλισμό, τὴν πεποίθηση δηλαδὴ ὅτι πρέπει νὰ ἀρκεστοῦμε στὰ βασικότερα δόγματα π.χ. τὴν ὕπαρξη ἑνὸς Θεοῦ κ.ἄ. κάνοντας ὑποχωρήσεις στὰ ἄλλα καὶ θεωρώντας τὶς θεμελιώδεις δογματικὲς διαφορὲς τῆς πίστεώς μας, ὡς δῆθεν ἐπουσιώδεις «διαφορετικὲς παραδόσεις», νόμιμες καὶ ἀποδεκτὲς ἀπὸ τὴ βούληση τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν «Ἐκκλησία». Δυστυχῶς τὸ Π.Σ.Ε. στὶς ἡμέρες μας ἔχει παρεκκλίνει, πλέον, σὲ τέτοιο βαθμό, ἀπὸ τὸ σκοπό του, δηλαδὴ τὴν ἐπιδιωκόμενη ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν, ὥστε νὰ προχωρεῖ σὲ «διαλόγους» καὶ «συμπροσευχές» ὄχι μόνο μεταξὺ μελῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν, ἀλλὰ καὶ μὲ ἐκπροσώπους ἄλλων θρησκειῶν, υἱοθετώντας ἢ ἀνεχόμενο παράλληλα ἀντιευαγγελικὲς ἀπόψεις (ὅπως τὴν ὁμοφυλοφιλία, τὴ χειροτονία γυναικῶν, κ.ἄ.), ἀλλὰ καὶ ἄλλες πρακτικὲς τῆς Νέας Ἐποχῆς (ὅπως π.χ. σαμανιστικοὺς χορούς, διαλογισμό, γιόγκα κ.ἄ.). Τελικός του σκοπὸς κατὰ συνέπεια εἶναι ἢ σύμπηξη τῆς νέας Πανθρησκείας καὶ ἡ συγχώνευση καὶ ὑποταγὴ τῶν χριστιανικῶν ὁμάδων στὸ πνεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς. ΤΣΙ βλέπουμε τὸ παράλογο θέαμα Χριστιανοί, Ἰουδαῖοι, Μουσουλμάνοι, Βουδιστές, Ζωροαστριστές, εἰδωλολάτρες νὰ συμπροσεύχονται γιὰ τὴν εἰρήνη καὶ νὰ προχωροῦν σὲ χρονοβόρους καὶ μονότονους διαθρησκευτικοὺς διάλογους, στοὺς ὁποίους οἱ «ἐκπρόσωποι» τῶν ἀποκαλούμενων μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν τονίζουν ὅτι ἔχουν ἕνα κοινὸ Θεό, ἀλλὰ οὐδέποτε διευκρινίζουν ποιὸς εἶναι ὁ Θεός. Βλέπουμε, δηλαδή, νὰ προχωροῦν τὰ σχέδια αὐτὰ ταυτόχρονα καὶ ἁρμονικά, ἐπειδὴ ὅμως δὲν μποροῦν νὰ ἀλλάξουν τὰ φρονήματα τῶν λαῶν, ἐπιδιώκεται —καὶ δυστυχῶς σ᾽ ἕνα μεγάλο βαθμὸ ἐπιτυγχάνεται— νὰ μεταβληθοῦν τὰ πιστεύω τῶν θρησκευτικῶν τους ἡγετῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπαινοῦνται ὡς «ἀνοιχτὰ μυαλά», «δημοκράτες» κ.λπ. ὥστε ἀργότερα νὰ ἐπηρεαστοῦν καὶ οἱ πιστοί, ἐνῶ παράλληλα οἱ ἀντιστεκόμενοι σ᾽ αὐτὲς τὶς πρακτικὲς κατασυκοφαντοῦνται ὡς φονταμενταλιστές, ἐθνικιστές, ὀπισθοδρομικοί, φανατικοί, ἀπροσάρμοστοι κ.λπ. Σημειωτέον ἐπίσης ὅτι οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ δρώντας ἐκτὸς Π.Σ.Κ. διακηρύσσουν ἕνα ἀποκλειστικὰ δικό τους χριστιανικὸ Οἰκουμενισμὸ μὲ τὴν ἕνωση ὅλων τῶν Χριστιανῶν (Παπικῶν, Ὀρθοδόξων, Προτεσταντῶν, Οὐνιτῶν κ.λπ.) κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα Ρώμης, διοργανώνοντας «πανγχριστιανικὰ συνέδρια» κ.ἄ. Ο ΚΥΡΙΟ «ἐπιχείρημα» τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ποὺ συμμετέχουν ἐπίσημα ἡ ἀνεπίσημα, στὶς διάφορες διαθρησκευτικὲς ἐκδηλώσεις δὲν εἶναι τόσο, τὸ νὰ βοηθήσουμε καὶ ἐμεῖς στὴ λύση τῶν παγκοσμίων προβλημάτων, ποὺ ταλαιπωροῦν τοὺς λαοὺς τῆς γῆς. Ὅσο, «τὸ νὰ μετέχουμε σὲ διάλογους ἀγάπης καὶ τὸ νὰ δώσουμε τὴν μαρτυρία τῆς Ὀρθόδοξης ἀλήθειας καὶ πίστεώς μας πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις». Τὸ «ἐπιχείρημα» ὅμως αὐτὸ καταρρίπτεται ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν πραγματικότητα, ἂν σκεφθεῖ κανεὶς τί γίνεται στὰ οἰκουμενιστικὰ συνέδρια. Ἐκεῖ οἱ πλάνες καὶ οἱ αἱρέσεις ἐξισώνονται μὲ τὴν ἀλήθεια. Ἐκεῖ ἡ ἐξ ἀποκαλύψεως πατροπαράδοτη καὶ μοναδικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καθίσταται ἰσότιμη μὲ τὶς ἄλλες ὁμολογίες καὶ διδασκαλίες, ὁ δὲ Κύριός μας καὶ Θεός μας, θεωρεῖται ἰσότιμος ἐκ τῶν προτέρων, ὅπως ἕνας μύστης ἢ ἀρχηγὸς ἀφέσεως (ὅπως π.χ. ὁ Δαλάϊ Λάμα, ὁ Μωάμεθ, οἱ διάφοροι Γκουρού, Ραββίνοι, Ταλμουδιστὲς καὶ ἐκπρόσωποι

ἀκόμη τῶν ἄθεων κοσμοθεωριῶν καὶ φιλοσοφικῶν ρευμάτων). Ἐκεῖ οἱ ἑτερόδοξοι καὶ οἱ πλανεμένοι, διακηρύσσονται ὡς «Ἐκκλησίες» ἢ «Ἀδελφὲς Ἐκκλησίες». Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὅμως τὸ «Πιστεύω» μας, στὸ ὁποῖο ὁμολογοῦμε πίστη «ΕΙΣ ΜΙΑΝ ΑΓΙΑΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ» κλονίζεται. Ἐκεῖ ἀκόμη οἱ Ὀρθόδοξοι, ξεχνοῦν τὴν κύρια ἱεραποστολικὴ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ τὸ «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ, 28, 19). Τέλος, ἐκεῖ, ἰσοπεδώνονται τὰ πάντα καὶ θεωροῦνται ἰσότιμα ἀκόμα καὶ τὰ λεγόμενα «μυστήρια» τῶν Παπικῶν ἢ Προτεσταντῶν (βλέπε Balamand 1993). Συμπερασματικά, ἐκεῖ ἀγνοεῖται —συλλήβδην—, ὄχι μόνον ἡ Ἁγία Γραφή, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡ Ἱερὰ Παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἑνωμένης μέχρι τὸ 1054 Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας μας. Ἁγίων δηλαδὴ Πατέρων, ποὺ μετέχουν στὶς πραγματικὲς (καὶ ὄχι ψευδεπίγραφες) Οἰκουμενικὲς Συνόδους τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, κάτι τὸ ὁποῖο ἐπιδιώκεται τελευταία καὶ μὲ τὴν ἀκραία προτεσταντικοῦ τύπου θέση ὀρθοδόξων θεολόγων περὶ «μεταπατερικῆς θεολογίας». Τέλος ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς συνανθρώπους μας δὲν μεταδίδεται μὲ ἀκατάσχετη ἀγαπολογία ἢ μὲ ὑπερβάλλουσα εὐγένεια ἢ εὔσχημη διπλωματία, ἄλλα μεταδίδεται μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐξωτερικὴ ἢ Ἐσωτερικὴ Ἱεραποστολή μας καὶ τὴν ὁμολογία καὶ κατάθεση τῆς πίστεώς μας.

ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥΣ

Στὸ πλαίσιο τῶν σκοπῶν τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς Νέας Ἐποχῆς, ποὺ προαναφέραμε στὸ πρῶτο μέρος τῆς μελέτης μας, οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχουν παρουσιάσει κατὰ διαστήματα τὶς παρακάτω κακόδοξες καὶ πεπλανημένες θεωρίες καὶ αἱρετικὲς δοξασίες, σὲ σύγκριση μὲ τὴν ὀρθὴ πίστη τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Συγκεκριμένα ἰσχυρίζονται: α. Ὅτι δῆθεν δὲν ὑπάρχουν πολλὲς θρησκεῖες καὶ πολλὲς Ἐκκλησίες. Θρησκεία ὀνομάζεται ἡ ἐξ ἀποκαλύψεως ἀναφορὰ τοῦ μοναδικοῦ καὶ Ἀληθινοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Ἄνθρωπο, καὶ εἶναι μόνο μία. Ἐφ᾽ ὅσον λοιπόν, ἕνας εἶναι ὁ Ἀληθινὸς Θεός, καὶ ὄχι πολλοί, ἄρα καὶ μία Ἀλήθεια ὑπάρχει, ἄρα καὶ μία Θρησκεία, καὶ ὡς ἐκ τούτου δεύτερη ἀλήθεια συμπληρωματικὴ καὶ παράλληλη ἐκ φύσεως μὲ τὴν πρώτη, δὲν νοεῖται κι οὔτε ὑπάρχει. Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο δὲν ὑπάρχουν καὶ πολλὲς Ἐκκλησίες ἀφοῦ στὸ ἴδιο τὸ ΠΙΣΤΕΥΩ ὁμολογοῦμε πίστη εἰς «ΕΙΣ ΜΙΑΝ ΑΓΙΑΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ (ΟΧΙ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗΝ Ἢ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗΝ Ἢ ΑΛΛΗΝ) ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ». β. Ὅτι δῆθεν ὁ οἰκουμενισμὸς ἐπιθυμεῖ τὴν πολυπόθητη ἑνότητα τοῦ διαιρεμένου Χριστιανικοῦ κόσμου – τὴν δῆθεν ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν. Ὅμως αὐτὴν τὴν ἑνότητα, μόνο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μπορεῖ νὰ φέρει, ὅταν συναντήσει τὴν ἀνθρώπινη μετάνοια καὶ ταπείνωση, καὶ ἔτσι νὰ κάνει αὐτὸ τὸ ὅραμα πραγματικότητα, Οἱ οἰκουμενιστὲς ὅμως στηρίζουν αὐτὸ τὸ ὅραμα κυρίως στὶς Ἀνθρώπινες προσπάθειες, καὶ ὄχι στὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐπειδὴ δὲν προσέρχονται στὸ διάλογο μὲ πίστη, ταπείνωση καὶ εἰλικρίνεια. γ. Ὅτι δῆθεν καμία Χριστιανικὴ Ὁμολογία δὲν κατέχει τὴν πλήρη Ἀλήθεια καὶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα δένδρο, μὲ κλαδιὰ ὅλες τὶς Χριστιανικὲς Ὁμολογίες, καθεμία ἀπὸ τὶς ὁποῖες κατέχει ἕνα μέρος τῆς ἀλήθειας (ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΚΛΑΔΩΝ). Ὅμως, ἀπὸ τὴν στιγμή, ποὺ ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι τὸ ὅλον, δηλαδὴ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ καλεῖ ὅλους νὰ γίνουν μέλη του, πῶς ἆραγε, μπορεῖ ἡ Ὀρθοδοξία νὰ εἶναι ταυτόχρονα ἐνταγμένη ὡς «μέλος» σὲ «κάτι»; Ἡ Ὀρθοδοξία οὐδέποτε πρέπει νὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀξίωσή της ὅτι κατέχει τὴν πλήρη καὶ ἀπόλυτη ἐξ ἀποκαλύψεως Ἀλήθεια. Στὴν Ἁγία Γραφὴ πέραν τῶν ἀναθεματισμῶν τῶν αἱρετικῶν- ἀναφέρονται τὰ ἑξῆς χωρία: «Οὐκ ἔσονταί σοι Θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ» (Ἔξοδ. κ´ 3). «Ὦ Τιμόθεε, τὴν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τὰς βεβήλους κενοφωνίας καὶ ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως ἥν τινες ἐπαγγελλόμενοι περὶ τὴν πίστιν ἠστόχησαν (Α´ Τιμόθ. Στ' 20). «Οὗτός ἐστιν ὁ ἀντίχριστος, ὁ ἀρνούμενος τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱόν» (Α´ Ἰωάννου 2, 22). «Τῇ ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς Ἁγίοις πίστει» (Ἰούδα 3) «Ἆρα οὖν, ἀδελφοί, στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι᾽ ἐπιστολῆς ἡμῶν». (Β´ Θεσσαλ. 2,15) καὶ τέλος, τὸ «Εὐκοπώτερον δέ ἐστι τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν παρελθεῖν ἢ τοῦ νόμου μίαν κεραίαν πεσεῖν (Λουκ. 16, 17). Πῶς εἶναι ὅλα αὐτά, δυνατόν, νὰ συμβαδίζουν μὲ τὴν θεωρία τῶν κλάδων; Καὶ μάλιστα ὅταν οἱ Οἰκουμενιστὲς δὲν ἔχουν ἀκόμη ξεκαθαρίσει σὲ ποιὸν συγκεκριμένο θεό πιστεύουν καὶ ποιὰ ἡ συγκεκριμένη διδασκαλία του;

ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥΣ

«Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ» (Τίτ. 3, 10), μᾶς ἐπισημαίνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Οἱ Οἰκουμενιστές,

κατὰ τὰ ἀνωτέρω, δὲν προσέρχονται μὲ εἰλικρίνεια, πίστη, ταπείνωση καὶ ἀγάπη στοὺς διαλόγους των. Ὁ Διάλογος πρέπει νὰ ἀποβλέπει στήν ἐπαναφορὰ τῶν ἑτεροδόξων στὴν Ἀλήθεια. Ἀντὶ τούτου ἐκτρέπεται σὲ ἐπικίνδυνα μονοπάτια ἐκτὸς τῆς ἀληθείας. Τὸ θέμα τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι κάτι τὸ πνευματικό. Ἂς τὸ ἀφήσουμε λοιπὸν σὲ αὐτούς, ποὺ ἀγαπήσανε πολὺ τὸν Θεὸ καὶ εἶναι θεολόγοι σὰν τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἔχουν ἁγιότητα καὶ φωτισμό. Χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουμε, γιὰ ἀλλοῦ ξεκινήσαμε καὶ ἀλλοῦ πηγαίνουμε, ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (π. Παΐσιος). Οἱ περισσότεροι Οἰκουμενιστές, ὅμως, δὲν παραδέχονται τὴν Ἱερὰ Παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, οὔτε ἔχουν ὡς πυξίδα τους τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ κατηύθυνε τὰ βήματα, τὶς πράξεις, καὶ τοὺς λόγους τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, τοὐλάχιστον τῶν πρώτων ἑπτὰ αἰώνων τῆς Ἑνωμένης Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Γνωρίζουν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπὸ τὴ φύση της εἶναι ἀνοιχτὴ στὸ διάλογο, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς πάντοτε διαλέγεται μὲ τὸν ἄνθρωπο. Εἰσέρχονται ὅμως στὸ διάλογο μὲ ὑπεροψία, μὲ ἀδιαλλαξία, μὲ ἐμμονὴ στὴν πλάνη, προχωρώντας διαρκῶς, σὲ μακροχρόνιους καὶ ἀτέλειωτους διαλόγους, χωρὶς ἀποτέλεσμα. Κατ᾽ αὐτοὺς τοὺς διαλόγους, παρουσιάζονται οἱ ἑξῆς παθογένειες: α) Ἔλλειψη Ὀρθόδοξης Ὁμολογίας. Συνομιλοῦν δηλαδή Ὀρθόδοξοι, ποὺ ὅμως, δὲν ἐκφράζουν τὴν ἀκράδαντη πεποίθηση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὅτι δηλαδὴ αὐτὴ ἀποτελεῖ τὴν μίαν καὶ μοναδικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πάνω στὴ γῆ. β) Ἔλλειψη εἰλικρίνειας ἐκ μέρους τῶν ἑτεροδόξων. Ἀποκρύπτουν τοὺς πραγματικοὺς σκοποὺς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως τοὺς ἐξηγήσαμε κι ἔτσι δυσχεραίνεται περισσότερο ἡ προσέγγιση. γ) Ὑπερτονισμὸς τῆς Ἀγάπης σὲ σχέση μὲ τὴν ἀλήθεια. Ἐπειδὴ οἱ θεολογικὲς συζητήσεις κατάντησαν ἀτέλειωτες καὶ ἄκαρπες ἐπιχειρήθηκε μία στροφή. Τώρα γιὰ λόγους ἐντυπώσεων καὶ γιὰ νὰ παρακαμφθεῖ ὁ σκόπελος τῶν δογματικῶν διενέξεων, μετονομάσθηκε σὲ διάλογο ΑΓΑΠΗΣ. δ) Ἄμβλυνση ὀρθοδόξων κριτηρίων. Αὐτὴ προέκυψε ἀπὸ τὴν καλλιέργεια μίας «οἰκουμενικῆς ἁβροφροσύνης», προσωπικῶν σχέσεων καὶ φιλίας ἀνάμεσα στοὺς ἑτεροδόξους θεολόγους. ε) Συμπροσευχές. Οἱ ὀρθόδοξοι οἰκουμενιστὲς «μὲ τὴν ἄμβλυνση τῶν θεολογικῶν τους κριτηρίων, εἶναι πολὺ φυσικό, νὰ συμμετάσχουν χωρὶς ἀναστολὲς σὲ κοινὲς μὲ τοὺς ἑτεροδόξους λατρευτικὲς ἐκδηλώσεις καὶ συμπροσευχές. στ) Διακοινωνία (Intercommunio). Ἂν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἀπαγορεύουν τὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικούς, πολὺ περισσότερο ἀποκλείουν τὴν συμμετοχή μας στὰ «Μυστήριά» τους (βλ. Balamand 1993). ζ) Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι παναίρεση. Οἱ Οἰκουμενιστὲς σταδιακὰ ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τοὺς ἀρχικούς των στόχους, ὥστε δικαιολογημένα τώρα πλέον, φαίνεται ὅτι σκοπός τους δὲν εἶναι ἡ ἕνωση τῶν χριστιανῶν, ἀλλὰ ἡ ἐπικράτηση τῆς πανθρησκείας, ἡ ἰσοπέδωση τῶν πάντων καὶ ἡ μετατροπὴ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, σὲ μία «λέσχη θρησκευόμενων ἀνθρώπων» σὲ ἕνα ἐγκόσμιο ὀργανισμὸ σὰν τὸν Ο.Η.Ε.

ἀπονευρωμένο καὶ μὴ πνευματικό.

ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ ΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ κιβωτός, μέσα στὴν ὁποία διαφυλάσσεται ὅ,τι τίμιο καὶ πολύτιμο ὑπάρχει. Στὴν Ὀρθοδοξία τὴν μόνη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὑπάρχει ἡ ἀληθινὴ ἀσφάλεια. Καὶ εἶναι βέβαιο ὅτι ὅσοι ζοῦν ἐνσυνειδήτως τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, αὐτοὶ θὰ σωθοῦν κι ἀπὸ τὴ σκληρότερη ἀπὸ κάθε προηγούμενο σκλαβιά. Χρειάζεται ἀπὸ μέρους μας λοιπὸν θερμὴ πίστη καὶ ὄχι χλιαρή. Νὰ εἴμαστε μέσα στὸ μαντρὶ τοῦ ποιμνίου. Ἐπίσης χρειάζεται ἀπόλυτη ἐγρήγορση, ψυχραιμία καὶ αὐτοκυριαρχία ἀπέναντι σ᾽ αὐτὲς τὶς προκλήσεις, ὅπως γράφει ὁ προφητάναξ Δαυὶδ «Ἡτοιμάσθην καὶ οὐκ ἐταράχθην, τοῦ φυλάξασθαι τὰς ἐντολάς σου» (Ψαλμ. 118, 60). Νὰ ἀπέχουμε ἀπὸ κάθε τί, ποὺ φέρει — ἔστω καὶ κρυφίως— τὸ χαρακτήρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς Νέας Ἐποχῆς, τῆς Παγκοσμιοποίησης κ.λπ. Νὰ ἑτοιμαζόμαστε, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὰ μυστήρια τῆς ἀνομίας «Βλέπετε, ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεσθε, οὐκ οἴδατε πότε ὁ καιρός ἐστιν» (Μάρκ. 13, 33) μᾶς λέγει ὁ Κύριός μας. Νὰ προστατεύουμε ὄχι μόνο τοὺς ἑαυτούς μας, ἀλλὰ καὶ τὰ παιδιά μας καὶ ὅσους ἔχουμε τὴν εὐκαιρία, μὲ νουθεσίες, κατήχηση, βάπτισμα, καὶ νὰ τοὺς προετοιμάζουμε γιὰ ὅλα. «Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία» (Ἰωάν. 14, 27). Δὲν χρειάζεται φοβία οὔτε πανικὸς ἀλλ᾽ οὔτε ὅμως ἀδιαφορία καὶ ἐφησυχασμός. Ἐγρήγορση! Δὲν χρειάζεται μῖσος γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ἄλλων θρησκειῶν ἢ δογμάτων οὔτε ὅμως συγκατάθεση στὶς πλάνες τους. Καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα προσευχή, θερμὴ κι ἀδιάλειπτη προσευχή, γιὰ νὰ μᾶς λυπηθεῖ ὁ Θεός. Ὅλα τὰ σημεῖα δείχνουν ὅτι οἱ καιροὶ εἶναι χαλεποί, ὅτι ἔρχεται θλίψη μεγάλη, ποταμοὶ δακρύων καὶ αἵματος μᾶς ἀναμένουν. Γι᾽ αὐτὸ ἂς μὴ ἐπαναπαυόμαστε στὴ σημερινὴ κατάσταση τῆς σχετικῆς ἡσυχίας καὶ γαλήνης καὶ ἂς μὴ θεωροῦμε, οὐδὲν μόνιμο ἐπὶ τῆς γῆς. Ἂς μὴ ἐξαρτοῦμε τὶς ἐλπίδες μας ἀπὸ ἀνθρωπίνους παράγοντες. Τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, τὰ χρήσιμα γιὰ τὴν ζωή μας, μποροῦν μέσα σὲ μία νύκτα νὰ μᾶς τὰ ἀφαιρέσουν οἱ ἐχθροὶ τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς πίστεώς μας, καὶ νὰ περιέλθουν στὰ χέρια τους. Ἀλλὰ ἂς ἔχουμε στὴ μνήμη μας τὶς διδαχὲς τοῦ μεγάλου Ἱεραποστόλου τῶν Νεωτέρων Χρόνων, τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ: «Ἂς τὰ πάρουν. Ἡ ψυχή μας νὰ μὴ ζημιωθεῖ, ἡ πίστη μας στὸ Χριστὸ νὰ μὴ ἀπολεσθεῖ, ἡ ἀγάπη πρὸς ἀλλήλους νὰ μὴ ψυχρανθεῖ. Αὐτὴ μᾶς συνέχει». «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;» (Ρωμ. 8, 35–39), Ἡ ἐμμονὴ στὴν Ὀρθοδοξία, δηλαδὴ στὴν γνησιότητα τῆς ζωῆς καὶ ἡ ἐμμονὴ στὴν ἀλήθεια, ποὺ ἐλευθερώνει καὶ σώζει, δὲν εἶναι ἐγωϊσμός, φανατισμὸς ἢ μισαλλοδοξία. Ἐκφράζει τὴν οἰκουμενικὴ διάσταση, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν φιλανθρωπία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, Καὶ ἀποτελεῖ τὴν ὕστατη δυνατότητα, ποὺ αὐτὴ προσκομίζει, γιὰ μία ριζοσπαστικὴ πνευματικὴ ἀλλαγή, στὸν χῶρο τῆς Δύσεως, ἀλλὰ καὶ γιὰ μία ἔξοδο τῆς Ἀνατολῆς ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία τῶν ψεύτικων θεῶν. Κωνσταντῖνος Πετρόπουλος Δικηγόρος

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ 2013 Ἱ. Κελλίον Ἁγίου Γεωργίου Φανερωμένου Ἁγίου Ὄρους

Ἕνα κεράκι ἤθελα νὰ ἀνάψω στὶς ψυχὲς τῶν παλικαριῶν μας πού θυσιάστηκαν στὸ βωμὸ τοῦ ἱεροῦ καθήκοντος, στὸν ἀγῶνα τῆς λευτεριᾶς, γιὰ τὰ ὅσα ἱερὰ καὶ ὅσια τῆς φυλῆς μας. Νὰ λάμπει τὸ φῶς του στὶς βαριὲς μέρες πού ζοῦμε στὶς ψυχὲς τῶν ἀδικημένων παιδιῶν μας καὶ νὰ φωτίζει τὶς σκοτεινὲς πτυχὲς τῆς ζωῆς πολλῶν δυστυχῶς ἐπωνύμων καὶ ἀνωνύμων ἀναξίως φιλοξενουμένων στὰ αἱματοβαμμένα καὶ ἁγιασμένα ἔνδοξα Ἑλληνικὰ χώματα. Πρὶν 40 χρόνια στὸ δημοτικὸ μαθαίναμε ποιήματα καὶ ἀποστηθίζαμε στίχους πολύωρων θεατρικῶν παραστάσεων, γιὰ νὰ ριζωθεῖ στὴν παιδική μας ψυχὴ ἡ ἱστορία μας. Μεγάλα πορτραῖτα τῶν ἡρώων τοῦ ᾽21 καὶ συνθήματα ἐλευθερίας στόλιζαν τὰ σχολεῖα μας στὶς ἐθνικές μας ἑορτές. Ὅλα τότε μιλοῦσαν γιὰ Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλλάδα. Ἡ πρωινὴ προσευχή, ὁ ὑποχρεωτικὸς ἐκκλησιασμός, ἡ συμμετοχὴ στὸ ἱ. μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἡ καθημερινὴ ἔπαρση τῆς Σημαίας τραγουδώντας τὸν Ἐθνικό μας Ὕμνο, ἡ ἀξία τῆς ἁγνότητος, οἱ μαθητικὲς στολές, τὰ ἀνέξοδα φυσικὰ παιχνίδια, ὁ πολυτονισμὸς τῆς ἁπλῆς καθαρεύουσας τῆς Ἑλληνικῆς μας γλώσσης καὶ τὰ μαθητικά μας βιβλία, ἀρωμάτιζαν καὶ καλλιεργοῦσαν σωστὰ τὴν Ἑλληνική μας ψυχή. Τότε δὲν τὰ ᾽σκιαζε ἡ φοβέρα καὶ δὲν τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά. Τὸν κλέφτη τὸν ἔπιανε ὁ ἁπλὸς ἀστυνόμος ἀπὸ τὸ αὐτὶ καὶ τοῦ ἔλεγε, “μὴ τὸ ξανακάνεις παιδί μου”. Σήμερα πόσο τὰ ἀτόνισαν ὅλα αὐτὰ στὴν ζωὴ τοῦ νεοέλληνα! Ἐπιδιώκοντας τὴν εὐμάρεια, ἰσο-

πεδώσαμε ἰδανικά, ἀξίες καὶ τόσες ἱερὲς μνῆμες. Γι᾽ αὐτὸ καὶ τὸ φετινὸ μας ἡμερολόγιο τὸ ἀφιερώνουμε σ᾽ αὐτὲς τὶς ἡρωικὲς μορφὲς τοῦ γένους. Γιατί οἱ καιροὶ πλέον δὲν μᾶς περιμένουν. Εὐχόμαστε γιὰ τὸ 2013, ἂν ὁ Θεὸς τὸ ἐπιτρέψει, νὰ ἀναδειχθοῦν νέοι ἥρωες καὶ νέοι μάρτυρες ἀπὸ ἔντιμους ἀγῶνες, γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία καὶ τῆς πατρίδας τὴν ἐλευθερία...

Διόρθωσις ἱστορικοῦ λάθους

Στὸ κείμενο τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου,τοῦ ἡμερολογίου τοῦ ἔτους 2013, ἐκδόσεως τοῦ Ἱεροῦ Κελλίου τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Φανερωμένου, περιγράφεται ἕνα μικρὸ βιογραφικό τοῦ μεγάλου ἥρωα τῆς ἐθνικῆς παλιγγενεσίας τοῦ 1821 Ὀδυσσέα Ἀνδρούτσου καὶ μία πολὺ ἔξυπνη ἐνέργεια τοῦ ἥρωα, ποὺ ἀπέβη σωτήρια γιὰ τοὺς καταδιωκόμενους Χριστιανοὺς ἀπὸ τοὺς Τουρκαλβανούς. Σ᾽ αὐτὸ τὸ κείμενο ὀφείλεται μία περαιτέρω διασάφιση σχετικὰ μὲ τὴν καταγωγὴ τοῦ ἥρωα καὶ τὴν διαφορετικότητα τῶν ἐννοιῶν “Ἀρβανῖτες” καὶ “Τουρκαλβανοί”. Ὁ Ὀδυσσέας Ἀνδροῦτσος κατήγετο ἀπὸ τὶς Λιβανᾶτες, ποὺ εἶναι ἕνα Ἀρβανιτοχώρι τοῦ νομοῦ Φθιώτιδας, στὸ ὁποῖο κατοικοῦν οἱ ἀπόγονοί του.Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατί μπόρεσε νὰ συνεννοηθεῖ μὲ τοὺς Τουρκαλβανοὺς καὶ ὄχι (Ἀρβανῖτες), οἱ ὁποῖοι κατεδίωκον τοὺς Χριστιανούς. Προσθέτοντας λοιπὸν στὸ κείμενο τοῦ ἡμερολογίου στὴν καταγωγὴ τοῦ ἥρωα, ὅτι εἶναι Ἀρβανίτης Λιβανάτης καὶ ἀλλάζοντας τὸν ὅρο “Ἀρβανῖτες” μὲ “Τουρκαλβανοὺς” ἀποδίδουμε τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια, ποὺ εἶναι παράλληλα καὶ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ μας. Γέρων Νεκτάριος μοναχὸς Ἱερὰ Καλύβη Ζωοδόχου Πηγῆς, Ἱερᾶς Κουτλουμουσιανῆς Σκήτης Ἁγίου Παντελεήμονος

Σελὶς 6η

18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΗΡΑΜΕΝΗ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ: ΕΝΑΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΟΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ (2ον)

Τί ἀλλάζει μέ τήν Σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου

Ἡ Σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου μεταθέτει τόν νοῦν μας στόν Οὐρανό γιά νά ἀντλήσουμε πλέον ἀπό ἐκεῖ τό πῶς πρέπει «ἀκριβῶς νά περιπατοῦμε». Κάθε μέρα, κάθε ὥρα, κάθε στιγμή καί ὄχι μόνο στήν Θεία Λειτουργία τῆς Κυριακῆς. Ὄχι πλέον «γράμματα καί Πλάκες» ἀλλά Αὐτός ὁ Σαρκωθείς Θεός ὁρίζει τά πάντα. Αὐτός εἶναι Ἐκεῖνος πού «δεσπόζει τῶν ἐπουρανίων, τῶν ἐπιγείων καί τῶν καταχθονίων». Αὐτός πού ἔχει καί ἔδωσε στήν Ἐκκλησία Του «Πᾶσαν ἐξουσίαν ἐν Οὐρανῷ καί ἐπί γῆς», ἀφοῦ προηγουμένως «ἐξέβαλε ἔξω τόν ἄρχοντα τοῦ κόσμου»! Ὁ Χριστιανισμός φανερώθηκε στόν κόσμο ἐξ ἀρχῆς ὡς Ζωή καί Κοινωνία Προσώπων, ὡς Κοινότητα. Δέν ἐμφανίσθηκε σάν ἰδέα, σάν ἰδεολογία καί, πολύ περισσότερο, δέν βιώθηκε ὡς ἀτομική ὑπόθεση, ὅπως κατά κόρον διαλαλοῦν σήμερα ὅλοι ἐκεῖνοι πού θέλουν νά ἐξορίσουν τόν Θεό ἐκεῖ «ὅπου ἄνθρωπος οὐκ οἰκεῖ»! Οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, ἀλλά πρωτίστως οἱ «Πράξεις τῶν ἁγίων Ἀποστόλων» περιγράφουν ἐπακριβῶς ὅτι ὁ Χριστιανισμός ἐμφανίσθηκε ὡς τρόπος ζωῆς, πού ἐνεπνέετο ἀπό τή βιωματική Ἀληθινή Πίστη καί ἐνεργοῦσε μέ αὐτήν. Αὐτό τό βεβαιώνει καί ὁ μεγάλος ἐρευνητής θεολόγος καί ἱστορικός, ὁ ἀείμνηστος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ: «Ὁ Χριστιανισμός (γράφει), εἰσῆλθε στήν Ἱστορία σάν νέα κοινωνική Τάξη ἤ μᾶλλον σάν νέα κοινωνική διάσταση. Ἀπό τήν πρώτη ἀρχή ὁ Χριστιανισμός δέν ἦταν κυρίως “δόγμα” ἀλλά συγκεκριμένα μιά “Κοινότητα”. Αὐτή ἡ Χριστιανική Κοινότητα, παρʼ ὅτι τελοῦσε ὑπό Ρωμαϊκή διακυβέρνηση, εἶχε βαθειά τήν πεποίθηση ὅτι εἶναι πλήρης ζωή, ὄχι μόνο Κοινότητα Λειτουργική, Κοινότητα πνευματική, ἀλλά Κοινότητα πού διακυβερνᾶται σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις τῆς ἀνθρώπινης καθημερινῆς ζωῆς. Γιά τή διακυβέρνηση τῶν βιοτικῶν πραγμάτων εἶχαν ἤδη φροντίσει οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, μέ δική τους προτροπή πρός τούς Χριστιανούς νά ἐκλέξουν Διακόνους τῶν βιοτικῶν ζητημάτων, ὅπως τῶν κοινῶν Τραπεζῶν καί ὅλων τῶν ἄλλων πού σχετίζονται μέ τόν ἀνθρώπινο βίο ἀπό τή Γέννηση μέχρι τό θάνατο καί τήν ταφή. Ἔνοιωθε, δηλαδή, ἡ Χριστιανική Κοινότητα ὡς ἕνας λαός μέ ἐκκλησιαστική καί ὀργανωτική τῶν βιοτικῶν Ἱεραρχία, μέσα σέ ἕνα ἄλλον κυρίαρχο λαό, τούς Ρωμαίους. Οἱ Χριστιανοί δέν ἀνατρέπουν καθεστῶτα, ὅταν αὐτά προϋπάρχουν. Σέβονται «ὡς ἐξουσίαν ὑπερέχουσαν» τά ὅποια καθεστῶτα συναντοῦν στόν Τόπο πού ἐπιλέγουν νά κατοικήσουν, ἀκόμα καί ἄν αὐτά εἶναι ἀπάνθρωπα καί δέν τά εὐλογεῖ ὁ Θεός ἀλλά μόνο τά ἀνέχεται καί τά ἐπιτρέπει. Δέν ἀνατρέπουν καθεστῶτα ἀλλά καί δέν παραλείπουν νά ὀργανωθοῦν αὐτοί ὡς πλήρης Χριστιανική ζωή καί γιʼ αὐτό δημιουργοῦν Κατακόμβες. Ἐκεῖ ὀργανώνονται πλήρως καί καθορίζουν τά πάντα, ἀπό τή γέννησή τους ἕως καί τήν ταφή τους, ὅπως ἔκαναν οἱ Προπάτορές τους στήν Αἴγυπτο «ἐπί γῆς ἀλλοτρίας». Δέν ἀνατρέπουν ἀλλά καί δέν συσχηματίζονται μέ τόν «κόσμο», μέ τήν εἰδωλολατρία πού κυβερνᾶ. Δέν ἔχουν δυνατότητα νά ἐκλέξουν τούς ἄρχοντες τῆς Ρώμης – δέν ὑπῆρχαν κατά τήν ἐποχή ἐκείνη ἐκλογές– καί γιʼ αὐτό ἐκλέγουν Ἄρχοντες τῶν Κατακομβῶν. Ἄρχοντες πού ὑπακούουν στή Χριστιανική Πίστη καί στό Ἱερατεῖο Της, τό ὁποῖο καί τούς ἐγκαθιστᾶ κατά τή μαρτυρία τοῦ Βιβλίου τῶν «Πράξεων» στήν περιγραφή τῆς ἐκλογῆς τῶν Ἑπτά Διακόνων. Ἡ Ἁγιογραφική αὐτή πρακτική ἔχει παντελῶς ἀγνοηθεῖ καί παραθεωρηθεῖ μέ ὀλέθριες ἐπιπτώσεις στήν ἱστορική πορεία τοῦ Χριστιανικοῦ Γένους, ἰδίως κατά τά τελευταῖα χρόνια. Ἔφθασαν, μάλιστα, στό σημεῖο κάποιοι Ἀκαδημαϊκοί θεολόγοι, μέ προεξάρχοντα τόν ὁμότιμο καθηγητή κ. Εὐάγγελον Θεοδώρου, να θεωροῦν τήν ἐκλογή τῶν Ἑπτά Διακόνων ὡς ἐκλογή ἐκκλησιαστικῶν καί ὄχι πολιτικῶν προσώπων. Ὅμως, οἱ Ἑπτά Διάκονοι, καί ἀργότερα «πληθυνόντων τῶν Χριστιανῶν» καί οἱ ἄλλοι ἐκλελεγμένοι Διάκονοι καί Διακόνισσες δέν ἦσαν κληρικοί ἀλλά πρόσωπα γιά νά «διακονοῦν τραπέζαις», ἀρχικά γιά τή διακονία τῶν κοινῶν Δείπνων καί, σταδιακά, καί τῶν ἄλλων βιοτικῶν πραγμάτων τῶν Χριστιανῶν καί ὄχι γιά τή διακονία τῆς ...Ἁγίας Τραπέζης! Ἐπειδή δέ κατά τήν πρώτη Ἀποστολική ἐποχή ὁ ζῆλος καί ἡ βιοτή τῶν περισσοτέρων Χριστιανῶν ἦταν σέ ὑψηλό πνευματικό ἐπίπεδο, οἱ Διάκονοι καί οἱ Διακόνισσες μετέφεραν σέ κάποιες ἔκτακτες περιπτώσεις τή Θεία Κοινωνία σέ ἀσθενεῖς καί πολύ ἡλικιωμένους. Αὐτή, λοιπόν, τήν ἐκλογή καί γυναικῶν Διακονισσῶν –ὥστε γιά τήν τήρηση τῆς σεμνότητος γυναῖκες νά διακονοῦν γυναῖκες– πού ἀποτελεῖ τήν τρανότερη ἀπόδειξη ὅτι οἱ Διάκονοι καί οἱ Διακόνισσες δέν ἦσαν κληρικοί ἀλλά πολιτικά πρόσωπα –ἀφοῦ γυναῖκες κληρικοί δέν ἐπιτρέπονται– ὁ καθηγητής κ.

Πολὺς λόγος ἔγινε τὶς τελευταῖες αὐτὲς ἡμέρες γαὶ τὴν κατάργηση τῆς Κυριακῆς ὡς ἡμέρας ἀργίας. Ἡ Πολιτεία, παρασυρόμενη ἤ καί καθοδηγούμενη ἀπὸ τὶς μασωνικὲς καὶ τὶς ἀθεϊστικές ἀρχὲς τῆς παγκοσμιοποιήσεως, ἀποπειράθηκε νὰ καταργήσει τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς! Δὲν τῆς ἔφθανε, βλέπετε, τὸ γεγονός, ὅτι κατὰ τὶς ἕξι ὑπόλοιπες ἐργάσιμες ἡμέρες τῆς ἐβδομάδος "ψυχὴ δὲν πατάει στὸ μαγαζί μου", ὅπως ἐπὶ λέξει χαρακτηριστικὰ μᾶς ἔλεγε κάποιος καταστηματάρχης ἐδῶ στὸ Αἴγιο, ἐπιχειρεῖ νὰ ἀνοίξει τὰ καταστήματα καὶ τὴν "ἄλλη", τὴν "ἑβδόμη ἡμέρα" ἢ ἀλλοιῶς "τὴν ἡμέρα τοῦ Κυρίου", ἔτσι ὥστε νὰ ἀνατραπεῖ ἐκ βάθρων, ἡ ὅποια ἰσορροπία στὴν ἐκκλησιαστική, τὴν οἰκογενειακὴ καὶ τὴν κοινωνικὴ ζωὴ τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν. Συμφωνοῦμε ἀπολύτως καὶ συνυπογράφουμε ὁλοψύχως, τὰ ὅποια διαβήματα καὶ ψηφίσματα τῶν συλλογικῶν Ὀργάνων, τῶν ἐμπορικῶν Συλλόγων κ.λπ., τὰ ὁποῖα ἐξεδόθησαν ἐναντίον τῆς καταργήσεως τῆς Κυριακάτικης ἀργίας! Ἡ Κυριακὴ ἀνήκει στὸν ἄνθρωπο καὶ στὸ Θεό! Ἢ καλύτερα: ἡ Κυριακὴ ἀνήκει στὸ Θεό! Ἂς δοῦμε λίγο πιὸ προσεκτικὰ τό ζήτημα.

Ὑπό τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Βολουδάκη

Θεοδώρου (τήν πρακτική αὐτή) τή μετέστρεψε σέ δικό του ἐπιχείρημα, γιά νά ἀποδείξη ὅτι τάχα ἡ Πράξη τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἐπιτρέπει τήν χειροτονία τῶν γυναικῶν! Αὐτή, μάλιστα, ἡ μελέτη τοῦ καθηγητοῦ κ. Θεοδώρου ἐξακολουθεῖ νά ἀποτελῆ ἀποπροσανατολιστική θεολογική πυξίδα, ἡ ὁποία παρασύρει καί νέους θεολόγους νά ὑποστηρίζουν μιά τέτοια πλάνη, χωρίς νά ἀναχαιτίζονται ἀπό τήν πλειάδα τῶν θεολογικῶν ἐπιχειρημάτων κατά τῆς χειροτονίας τῶν γυναικῶν, στά ὁποῖα ἐπιχειρήματα κυριαρχοῦν τά κεραυνοβόλα παραγγέλματα τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου: «γυναικί δέ διδάσκειν οὐκ ἐπιτρέπω» (1 Τιμ. 2,12) καί «ὡς ἐν πάσαις ταῖς Ἐκκλησίαις τῶν ἁγίων αἱ γυναῖκες ὑμῶν ἐν ταῖς Ἐκκλησίαις σιγάτωσαν. Οὐ γάρ ἐπιτέτραπται αὐταῖς λαλεῖν, ἀλλʼ ὑποτάσσεσθαι» (1 Κορ. 14, 34). Ἐκτός καί ἄν στό μέλλον γίνη λόγος καί περί «ἀφώνου»... Ἱερωσύνης!

Μετά τίς Κατακόμβες τί;

Πολλοί θά διερωτηθῆτε: –Μετά τή λήξη, ὅμως, τῶν Διωγμῶν, ὁπότε πλέον ἀνέβηκε στόν θρόνο ὁ Μ. Κωνσταντῖνος, δέν διαχωρίσθηκαν Ἐκκλησία καί Πολιτεία, ὅπως μέχρι σήμερα γνωρίζουμε αὐτόν τόν διαχωρισμό; Ἡ ἀπάντηση εἶναι κατηγορηματική:Ὄχι! Ὁ Μ. Κωνσταντῖνος, σάν χριστιανός πλέον, συνειδητοποίησε ὅτι ὄχι μόνο δέν μπορεῖ νά συγκεντρώνη στό πρόσωπό του καί τήν Θεία καί τήν Πολιτική ἐξουσία, ἀλλά καί ὅτι πρέπει νά ἐντάξη τήν Πολιτική ἐξουσία στήν Ἐκκλησία. Ὁ Εὐσέβιος Καισαρείας, ὡς αὐτήκοος μάρτυς, μᾶς διασώζει αὐτολεξεί αὐτό πού εἶπε ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος σέ δεξίωση πού παρέθεσε σέ Ἐπισκόπους: «Ἐν ἑστιάσει ποτέ δεξιούμενος ἐπισκόπους, λόγον ἀφῆκεν, ὡς ἄρα εἴη καί αὐτός ἐπίσκοπος, ᾧδέ πῃ αὐτοῖς εἰπών ρήμασιν ἐφʼ ἡμετέραις ἀκοαῖς... Ἀλλʼ ὑμεῖς μέν τῶν εἴσω τῆς Ἐκκλησίας ἐγώ δέ τῶν ἐκτός ὑπό Θεοῦ καθιστάμενος ἐπίσκοπος ἄν εἴην». Καί σέ κάποια ἄλλη εὐκαιρία ἔγραφε πρός τούς Ἐπισκόπους: «Εἷς ἐξ ὑμῶν ἐτύγχανον συμπαρών». Σημαντικό θεωροῦμε νά παραθέσουμε ὄχι μιά δική μας ἑρμηνεία ἀλλά τήν ἀξιολόγηση τῶν ἀνωτέρω φράσεων, πού ἔκαμε ὁ διαπρεπής καθηγητής τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου, μακαριστός Κωνσταντῖνος Μουρατίδης, γιά νά μή ὑπάρξη ἀμφισβήτηση τοῦ νοήματός τους: «Οἱαδήποτε ἑρμηνεία καί ἐάν δοθῇ εἰς τούς λόγους τούτους τοῦ Μ. Κωνσταντίνου (γράφει ὁ καθηγητής), οἵτινες τόσας ἑρμηνείας καί παρερμηνείας προὐκάλεσαν, ἕν εἶναι βέβαιον καί μή δυνάμενον νά ἀμφισβητηθῆ, ὅτι οἱ λόγοι οὗτοι προφερόμενοι ὑπό τοῦ αὐτοκράτορος, τοῦ μέχρι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης θεωρουμένου ὡς «pontifex maximus», ἤτοι ὡς ὑπερτάτου Ἀρχιερέως τῆς (εἰδωλολατρικῆς) θρησκείας, συνιστοῦν αὐτοπεριορισμόν, δεδομένου ὅτι χαρακτηρίζει ἑαυτόν οὐχί πλέον ὡς τόν “ὑπέρτατον ποντίφηκα” τῆς νέας θρησκείας, ἀλλά ὡς ἕνα ἐκ τῶν πολλῶν καί δή καί μή ἔχοντα ἁρμοδιότητα ἐν τῇ κυρίᾳ περιοχῇ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ὀργανισμοῦ, ἥν ἁρμοδιότητα ἀναγνωρίζει θείῳ δικαίῳ εἰς τούς ἐπισκόπους». Τό ἦθος τοῦ Μ. Κωνσταντίνου μιμεῖται καί ὁ αὐτοκράτωρ Μαρκιανός, πού παρέστη αὐτοπροσώπως στήν Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο καί ἐπεξηγεῖ τήν παρουσία του σʼ αὐτήν: «Ἡμεῖς βεβαιότητα τοῖς πραττομένοις προσθήσοντες, οὐ δυνάμεως ἐπίδειξιν ποιησάμενοι, παρεῖναι τῇ Συνόδῳ ἐδοκιμάσαμεν, ὑπόδειγμα ποιησάμενοι τόν τῆς μακαρίας λήξεως Κωνσταντῖνον». Πῶς ἦταν, ἄλλωστε, δυνατόν νά ρυθμισθῆ ἡ ζωή τῆς Αὐτοκρατορίας διαφορετικά, ἀφοῦ ὁ χριστιανισμός πού ἐπεκράτησε, ἔγινε Ζωή τῆς ζωῆς της; Στό ἑξῆς ἡ Αὐτοκρατορία μας ζοῦσε καί ἐκινεῖτο ὡς «Σῶμα Χριστοῦ». Ζοῦσε ὡς Ἐκκλησία τήν ἕνωση τῶν δύο φύσεων τοῦ Χριστοῦ, Θείας καί Ἀνθρωπίνης. Ζοῦσε «ἀσυγχύτως ἀλλά καί ἀδιαιρέτως» τή σχέση Ἱερωσύνης καί Βασιλείας. Ὁ Αὐτοκράτωρ Ἰουστινιανός – αὐτός πού κατηγορήθηκε, μάλιστα, ἀπό ἐπιπολαίους ἱστορικούς γιά «ἰδιότυπες καισαροπαπικές του τάσεις»– περιγράφει στό Προοίμιο τῆς ΣΤ΄ Νεαρᾶς του τόν θεοειδῆ τρόπο σχέσεως τῶν δύο διακονημάτων, τοῦ Κλήρου καί τῶν Ἀρχόντων: «Μέγιστα ἐν ἀνθρώποις ἐστί δῶρα Θεοῦ παρά τῆς ἄνωθεν δεδομένα φιλανθρωπίας, Ἱερωσύνη τε καί Βασιλεία. Ἡ μέν τοῖς θείοις ὑπηρετουμένη, ἡ δέ τῶν ἀνθρώπων ἐξάρχουσά τε καί ἐπιμελουμένη, καί ἐκ μιᾶς καί τῆς αὐτῆς ἀρχῆς ἑκατέρα προϊοῦσα καί τόν ἀνθρώπινον κατακοσμοῦσα βίον... Εἰ γάρ ἡ μέν (Ἱερωσύνη) ἄμεμπτος εἴη πανταχόθεν καί τῆς πρός Θεόν μετέχοι παρρησίας, ἡ δέ (Βασιλεία) ὀρθῶς τε καί προσηκόντως κατακοσμουμένη τήν παραδοθεῖσαν αὐτῇ πολιτείαν, ἔσται συμφωνία τις ἀγαθή πᾶν εἴ τι χρηστόν τῷ ἀνθρωπίνῳ χαριζομένη γένει». Σαφέστερα, μετά ἀπό πέντε καί πλέον αἰῶνες, τό 970, ὁ Αὐτοκράτωρ Ἰωάννης Τσιμισκῆς περιγράφει τήν Θεανθρώπινη σχέση Ἱερωσύνης καί Βασιλείας, ὅταν ἀνήγγειλε στή Σύνοδο τόν θάνατο τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Πολυεύκτου: «Μίαν ἀρχήν ἐξεπίσταμαι, τήν ἀνωτάτην καί πρώτην,

ἥτις ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι τό τοῦ ὁρατοῦ καί ἀοράτου κόσμου παρήγαγε σύστημα. Δύο δέ τάς ἐν τῷδε τῷ βίῳ γινώσκω καί τῇ κάτω περιφορᾷ, Ἱερωσύνην καί Βασιλείαν, ὧν τῇ μέν τήν τῶν ψυχῶν ἐπιμέλειαν, τῇ δέ τήν τῶν σωμάτων κυβέρνησιν ἐνεχείρισεν ὁ Δημιουργός, ὡς ἄν μή τούτων χωλεύσοιτο μέρος, ἄρτιόν τε καί ὁλόκληρον διασώζοιτο». Στό σημεῖο αὐτό θά δώσω τόν λόγο στόν μακαριστό π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ, γιά νά μᾶς περιγράψη τό πῶς ἐβιώνετο στήν Αὐτοκρατορία τοῦ Γένους μας ἡ ἀσύγχυτη ἀλλά καί ἀδιαίρετη σχέση Ἱερωσύνης καί Βασιλείας καί ὄχι Ἐκκλησίας καί Πολιτείας, ὅπως κατήντησε σήμερα, νά σημαίνη γιά μᾶς τούς Νεοέλληνες ὅτι ἡ Πολιτεία βρίσκεται ἀπολύτως ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας! Ἡ περιγραφή του ἔχει ἰδιαίτερη σημασία γιά μᾶς, δεδομένου ὅτι γίνεται ἀφʼ ἑνός μέν ἀπό ἕνα εὐλαβέστατο κληρικό, θεολόγο καί ἱστορικό σπάνιας ἐπιστημονικῆς γνώσεως καί εὐθυκρισίας καί, ἀφʼ ἑτέρου, γιατί ἔχει καταγραφεῖ σέ «ἀνύποπτον χρόνον», τό ἔτος 1957! Ὁποιανδήποτε δική μου ἀνάλυση θά εἶχε κανείς τήν εὐχέρεια νά τήν ἀμφισβητήση, μέ τήν αἰτίαση ὅτι παραβιάζω τά ἱστορικά στοιχεῖα, γιά νά δικαιώσω τή συλλογιστική τῆς Εἰσηγήσεώς μου. Γιʼ αὐτό, ἄς ἀκούσουμε τόν μακαριστό π. Φλωρόφσκυ νά ἀναλύη τό νόημα τῶν λόγων τοῦ Ἰουστινιανοῦ, πού ἐκτίθενται στόν Πρόλογο τῆς ΣΤ΄ Νεαρᾶς του (παραθέσαμε ἤδη μικρό ἀπόσπασμα), τῆς 16ης Μαρτίου 535: «Ὁ Ἰουστινιανός δέν μιλοῦσε γιά τήν Πολιτεία ἤ τήν Ἐκκλησία. Μιλοῦσε γιά δύο ἐξουσίες ἤ ἀντιπροσωπεῖες πού εἶχαν καθιερωθεῖ στή Χριστιανική Κοινοπολιτεία. Ἦταν καθορισμένες ἀπό τήν ἴδια Θεία ἐξουσία καί γιά τόν ἴδιο τελικό σκοπό. Σάν “Θεῖο Δῶρο” ἡ Αὐτοκρατορική ἐξουσία, τό imperium, ἦταν ἀνεξάρτητο ἀπό τό Ἱερατεῖο, sacerdotium. Παρά ταῦτα ἦταν ἐξαρτημένο καί ὑποταγμένο σʼ αὐτόν τόν σκοπό γιά τόν ὁποῖο εἶχε καθιερωθεῖ ἀπό τόν Θεό. Κι ὁ σκοπός ἦταν ἡ καθαρή διατήρηση καί διάδοση τῆς Χριστιανικῆς ἀλήθειας. Ἔτσι, ἐάν ἡ Αὐτοκρατορία, σάν Αὐτοκρατορία δέν ἦταν ὑποταγμένη στήν Ἱεραρχία, ἦταν ἐν τούτοις ὑποταγμένη στήν Ἐκκλησία, πού ἦταν διωρισμένη ἀπό τόν Θεό σάν “κουστωδία” τῆς Χριστιανικῆς Ἀλήθειας. Μέ ἄλλα λόγια ἡ Αὐτοκρατορική ἐξουσία ἦταν “νόμιμη” μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἐν πάσῃ περιπτώσει ἦταν οὐσιαστικά ὑποταγμένη στή Χριστιανική Πίστη, δεσμευμένη ἀπό τίς ἐντολές τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, καί ἀπʼ αὐτήν τήν ἄποψη “περιωριζόταν” ἀπʼ αὐτά. Ἡ νόμιμη θέση τοῦ Αὐτοκράτορα στή Κοινή Πολιτεία, ἐξαρτιόταν ἀπό τήν καλή του στάση πρός τήν Ἐκκλησία κάτω ἀπό τή δογματική καί κανονική Της πειθαρχία. Τό Κράτος ἦταν ταυτόχρονα ἐξουσία καί ὑπηρεσία. Καί οἱ ὅροι τῆς ὑπηρεσίας ἦταν καθωρισμένοι ἀπό τούς νόμους καί τούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας. Στήν ὁρκωμοσία τῆς στέψεώς του ὁ Αὐτοκράτορας ὤφειλε νά ὁμολογήση τήν Ὀρθόδοξο Πίστη του καί νά δώση ὅρκο ὑποταγῆς στίς ἀποφάσεις τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Συνόδων». Καί ὁ μακαριστός Φλωρόφσκυ, προλαβαίνοντας τίς ὅποιες ἐνστάσεις περί τυπικότητος τῆς ὁρκωμοσίας –γιατί σέ τέτοιου εἴδους τυπικότητες εἴμαστε συνηθισμένοι, ἰδίως σήμερα– ἐπιστρατεύει καί τή μαρτυρία τοῦ Ι. Sokolov: «Αὐτό δέν ἦταν ἁπλῆ τυπικότητα. “Ἡ Ὀρθοδοξία ἦταν, οὕτως εἰπεῖν, ἡ ὑπερεθνικότητα τοῦ Βυζαντίου, τό βασικό στοιχεῖο τῆς ζωῆς τῆς Πολιτείας καί τοῦ λαοῦ”! Μέ τά ἴδια τά λόγια τοῦ π. Φλωρόφσκυ «ἡ θέση τοῦ Αὐτοκράτορα στό βυζαντινό σύστημα εἶχε ἐξόχως ἀνυψωθεῖ. Εἶχε περιβληθεῖ μέ στέφανο θεοκρατικῆς λάμψεως... Παρά ταῦτα ὁ Αὐτοκράτορας δέν ἦταν παρά λαϊκός. Εἶχε ὡρισμένη θέση στήν Ἐκκλησία καί μάλιστα πολύ ἐξέχουσα καί ὑψηλή. Μά ἦταν θέση λαϊκοῦ. Ἦταν, ὡς θά ἐλέγαμε, εἰδικό ἀξίωμα στήν Ἐκκλησία, προωρισμένο γιά λαϊκούς... Οἱ τελετές τῆς Αὐτοκρατορικῆς στέψεως ἐνεῖχαν ὁλοσχερῶς “καθαγιαστική” σημασία τῆς “κοσμικῆς ἐξουσίας”. Τά περί Καισαροπαπισμοῦ τῶν Αὐτοκρατόρων, δηλαδή ἐπιβολῆς τους στήν Ἐκκλησία, τά ἀπορρίπτει κατηγορηματικά ὁ βαθυστόχαστος ἐρευνητής Φλωρόφσκυ. Δυστυχῶς τά υἱοθετοῦν καί πολλοί σύγχρονοι καί, μάλιστα, κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἐντελῶς ἀνιστόρητα ὁμιλοῦν περί τάχα δεσμῶν, πού ἐχάλκευσαν οἱ Αὐτοκράτορες στήν Ἐκκλησία, γιά νά δικαιολογήσουν τή σημερινή δουλική τους ὑποταγή στήν κοσμική ἐξουσία! «Τίποτε δέν θά ἦταν πιό ψεύτικο (γράφει καί ὁ Henry Gregoire) ἀπό τήν κατηγορία τοῦ Καισαροπαπισμοῦ πού γενικά εἶναι ἀντίθετος μέ τή Βυζαντινή Ἐκκλησία». Ἡ ἱστορία μαρτυρεῖ ὅτι ἡ σχέση Ἱερωσύνης καί Βασιλείας συνεχίσθηκε ἀπαρασάλευτα ἕως τά τέλη τοῦ 9ου αἰώνα, παρά τή μεσολαβήσασα Εἰκονομαχία. Ἰδιαίτερα ἐνδεικτικός εἶναι ἕνας συνταγματικός Χάρτης τῆς ἐποχῆς τοῦ Μ. Φωτίου, ἡ «Ἐπαναγωγή». Δέν εἶναι, νομίζουμε, τυχαία ἡ συγγραφή –πιθανότατα ἀπό τόν ἴδιο τόν Μ. Φώτιο– τῆς «Ἐπαναγωγῆς» τήν ἐποχή αὐτή, μετά τήν Εἰκονομαχία. Σαφῶς ἐγράφη γιά νά ἀνανεωθῆ ἡ διακήρυξη ὅτι ὁ Αὐτοκράτορας εἶναι ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι ἐκτός ἤ ὑπεράνω αὐτῆς!

Ὁ Ἅγιος Εὐ θ ύ µ ι ο ς ὁ Μέγα ς

Τὴν 20ὴν Ἰανουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου τοῦ Μεγάλου.

Τοιχογραφία τοῦ Ἁγίου ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ.

«Δούλευε καί σκάσε»

ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΙ: ΑΙ ΔΕΚΑ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΑΙ ΑΝΑΛΗΘΕΙΑΙ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ

Ὑπό τῆς Ἀνωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ἑλλάδος ἐξεδόθη τήν 11ην Ἰανουαρίου ἀνακοίνωσις, μέ τήν ὁποίαν ἀπαντᾶ εἰς τάς φορολογικάς ἀναληθείας τοῦ ἁρμοδίου ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν κ. Στουρνάρα κατά τήν συνεδρίαν τοῦ Κοινοβουλίου, τῆς 10ης Ἰανουαρίου. Αἱ ἀναλήθειαι τοῦ ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν ἔχουν ὡς ἀκολούθως:

«ΑΝΑΛΗΘΕΙΑ 1η: Μιλᾶ γιὰ δικαιότερη κατανομὴ φορολογικῶν βαρῶν. Η ΑΛΗΘΕΙΑ εἶναι ὅτι καταργεῖ τὸ ἀφορολόγητο ὅριο τῆς ἐλάχιστης δαπάνης διαβίωσης τῶν μελῶν τῆς οἰκογένειας ἀγνοώντας τὴν ὕπαρξη τέκνων καὶ ἐξισώνει τοὺς πολυτέκνους μὲ τοὺς ἀγάμους, σὲ ἀντίθεση μὲ ὅσα ἐπιτάσσει τὸ Σύνταγμα καὶ ἀγνοώντας τὴν ἀντισυνταγματικότητα, ποὺ ρητὰ ἐπισημαίνει ἡ Ἐπιστημονικὴ Ὑπηρεσία τῆς Βουλῆς. Μὲ τὰ προτεινόμενα μέτρα εἶναι σὰ νὰ ἐξωθεῖ κάθε πατέρα νὰ προβεῖ σὲ πραγματικὸ ἢ εἰκονικὸ διαζύγιο καὶ νὰ δίνει τὰ ποσὰ τῶν ἐξόδων τῶν παιδιῶν του ὡς “ΔΙΑΤΡΟΦΗ”, ὁπότε καὶ τὰ ποσὰ αὐτὰ θὰ ἐκπίπτουν ἀπὸ τὸ φορολογητέο εἰσόδημα! ΑΝΑΛΗΘΕΙΑ 2η: Μιλᾶ γιὰ ἀμοιβαῖο σεβασμὸ φορολογικῆς ἀρχῆς καὶ φορολογούμενου. Η ΑΛΗΘΕΙΑ εἶναι ὅτι ἐννοεῖ σεβασμὸ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ φορολογούμενου μόνο, ἐνῶ ἡ φορολογικὴ ἀρχὴ δηλαδὴ τὸ κράτος δὲν σέβεται τὴν ἴδια του τὴν ὑπογραφή. Ἀλλιῶς δὲν θὰ καταργοῦσε ὅλες τὶς διατάξεις γιὰ τοὺς πολυτέκνους, ποὺ σημειωτέον ψηφίστηκαν ὅλα τὰ προηγούμενα χρόνια ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ κόμματα τῆς συγκυβέρνησης καὶ εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα τὴν σαφῆ ἐπιβράδυνση τοῦ δημογραφικοῦ κατήφορου. ΑΝΑΛΗΘΕΙΑ 3η: 861.000 οἰκογένειες θὰ λάβουν πρώτη φορὰ ἐπίδομα. Η ΑΛΗΘΕΙΑ εἶναι ὅτι 100.000 οἰκογένειες θὰ λάβουν γιὰ πρώτη φορὰ μηνιαῖο ἐπίδομα 40 € καὶ 70.000 οἰκογένειες 80 €, 170.000 θὰ λάβουν 26,67 € (τὰ 2/3 τοῦ ἐπιδόματος) καὶ 180.000 53,33 €, ἐνῶ 90.000 θὰ λάβουν τὸ σημαντικὸ ποσὸ τῶν 13,33 € (τὸ 1/3 τοῦ ἐπιδόματος) καὶ 90.000 26,67 €. Ἀποκρύπτει ὅμως ἐσκεμμένα πόσα χρήματα χάνουν οἱ οἰκογένειες ἀπὸ τὴν αὔξηση τῆς φορολόγησης τοῦ εἰσοδήματός τους, εἰδικὰ ὅσοι ἔκαναν τὸ λάθος νὰ γίνουν ἐπαγγελματίες ἢ ἐπιχειρηματίες. ΑΝΑΛΗΘΕΙΑ 4η: Μιλᾶ γιὰ 150.000 πολύτεκνες οἰκογένειες, ποὺ λάμβαναν μέχρι σήμερα πολυτεκνικὸ ἐπίδομα 528 € τὸ ἔτος ἀνὰ παιδὶ θὰ λαμβάνουν 500 € ἀνὰ παιδὶ ὡς πολυτεκνικὸ ἐπίδομα καὶ 40 € τὸ μήνα ἀνὰ παιδὶ ἐφόσον τὸ οἰκογενειακό τους εἰσόδημα θὰ εἶναι ἕως 45.000€. Η ΑΛΗΘΕΙΑ εἶναι ὅτι α) μόνο 76.000 πολύτεκνες οἰκογένειες λάμβαναν τὸ πολυτεκνικὸ ἐπίδομα, β) ἑξαιρεῖ τὰ δύο πρῶτα τέκνα τοῦ εἰδικοῦ ἐπιδόματος τῶν 500 €, γ) Λίγοι θὰ λάβουν ὁλόκληρο τὸ ἑνιαῖο ἐπίδομα τῶν 40 €, ἔτσι πολύτεκνη οἰκογένεια μὲ 4 προστατευόμενα τέκνα δικαιοῦται τὰ 40 € ἐφόσον ἔχει εἰσόδημα κάτω τῶν 12.000 € δηλαδὴ ζεῖ κάτω ἀπὸ τὸ ὅριο τῆς φτώχειας, ἀλλιῶς θὰ λάβει 26,67 € γιὰ εἰσόδημα μέχρι 18.000 € καὶ μόλις 13,33 € γιὰ εἰσόδημα μέχρι 36.000 € καὶ τέλος.

Προμηθευτεῖτε τὸ Ἡμερολόγιον τῆς Π.Ο.Ε. Λίαν ἀπαραίτητον διὰ κάθε χριστιανόν

Ὅλοι οἱ ἄλλοι θεωροῦνται Μενεγάκη! Ἐπίσης κατήργησε τελείως τὴν ἰσόβια σύνταξη (τῶν 102€) τῆς πολύτεκνης μάνας ποὺ λάμβαναν περὶ τὶς 80.000 οἰκογένειες μέσα σὲ μία νύχτα καὶ μάλιστα ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ εἰσόδημα, ἐνῶ ἀκόμη ψάχνει... γιὰ νὰ καταργήσει χιλιάδες μαϊμοὺ (τυφλῶν) συντάξεις! Ξεχνάει ἐπίσης ὁ κ. Ὑπουργός ὅτι τὰ ἐπιδόματα τῶν πολυτέκνων δὲν εἶναι προνοιακά ἐπιδόματα, ἀλλὰ θεσπίστηκαν ὡς δημογραφικὸ κίνητρο νʼ ἀποκτήσουν τὰ νέα ζευγάρια 3ο καὶ 4ο τέκνο καὶ ἐπὶ πλέον προέρχονται κυρίως ἀπὸ τοὺς ἴδιους τούς πολύτεκνους… εἶναι μία ἔμμεση μερικὴ ἐπιστροφὴ ΦΠΑ, λόγῳ τῶν πολλαπλῶν ἀγορῶν, ποὺ πραγματοποιοῦν οἱ πολυμελεῖς οἰκογένειές τους. ΑΝΑΛΗΘΕΙΑ 5η: Ἡ συνολικὴ ἐπιβάρυνση μισθωτῶν καὶ συνταξιούχων σὲ ὅτι ἀφορᾶ στοὺς φόρους θὰ εἶναι μειωμένη κατὰ 100 ἑκ. € σὲ σχέση μὲ πέρυσι. Η ΑΛΗΘΕΙΑ εἶναι ὅτι ἡ μείωση δὲν ὀφείλεται στὸ ξαφνικὸ ἐνδιαφέρον τῶν συμβούλων τοῦ κ. Ὑπουργοῦ, ἀλλὰ ἁπλὰ ὀφείλεται στὴ γενναία μείωση τῶν ἀποδοχῶν, ὅπως ἐξάλλου μειωμένοι θὰ εἶναι οἱ φόροι ἀπὸ τὰ καύσιμα, τὸ ΦΠΑ καὶ λοιπὲς κατηγορίες ἐλλείψει καὶ μόνο χρημάτων. Ἡ δὲ δικαιολογία ὅτι ἡ κατὰ 15% μείωση στὰ φορολογικὰ ἔσοδα ἀπὸ τὰ καύσιμα ὀφείλεται σὲ προμήθεια αὐτῶν ἀπὸ τὴν περυσινὴ περίοδο δὲν εἶναι ἡ αἰτία. Ἡ αἰτία εἶναι ἡ αὔξηση τῆς τιμῆς κατὰ 40% καὶ ἡ ἀδυναμία τοῦ κόσμου νὰ πληρώσει γιὰ πετρέλαιο. ΑΝΑΛΗΘΕΙΑ 6η: Ἐλέχθη ὅτι κάποιοι βουλευτὲς ψελλίζουνε περίεργα πράγματα, τὰ ὁποῖα δὲν στέκουν οὔτε σὲ αἴθουσες πανεπιστημίων γιὰ πρωτοετεῖς φοιτητές. Η ΑΛΗΘΕΙΑ. Τὰ προαναφερθέντα καὶ πολλὰ ἄλλα ποὺ τὸ καθηγητικὸ ἐπιτελεῖο τοῦ κ. Ὑπουργοῦ προτείνει καὶ περιλαμβάνονται στὸ σχέδιο νόμου δὲν θὰ τὰ εἰσηγοῦντο οὔτε πρωτοετεῖς φοιτητές. Ἔτσι βλέπουμε νὰ καθιερώνεται τὸ κριτήριο τοῦ ἐπαγγέλματος, δηλαδὴ γιὰ τὸ ἴδιο ποσὸ εἰσοδήματος θὰ καταβάλλεται διαφορετικὸ ποσὸ φόρου ἀνάλογα μὲ τὸ ἐπάγγελμα. Ἀρκεῖ νὰ λάβουμε ὑπόψη τὰ λόγια τοῦ κ. Ὑπουργοῦ ὅτι τὸ νομοσχέδιο ἀποτελεῖ δημοσιονομικὴ ἀνάγκη, στὰ ἁπλὰ ἑλληνικὰ ὅ,τι μπορέσουμε καὶ εἰσπράξουμε. Δυστυχῶς μὲ αὐτὰ τὰ μέτρα, οἱ πολύτεκνες οἰκογένειες στὶς ἡμέρες μας εἶναι σὲ διωγμό… καὶ οἱ οἰκογένειές μας, ἀντὶ νὰ τιμοῦνται ἀπὸ τὴν Πολιτεία τιμωροῦνται καὶ ἐμπαίζονται! Ἔτσι λοιπὸν ὁ κ. Ὑπουργὸς δικαιοῦται νὰ ἰσχυρίζεται ὅτι “Ἐπιτυγχάνεται ἡ δικαιότερη κατανομὴ τῶν φορολογικῶν βαρῶν”. Ἀπὸ τὸ γραφεῖο τύπου τῆς ΑΣΠΕ».

Σεβ. Σιδηροκάστρου: Φόβος διά κοινωνικάς ἐκρήξεις

Ὁμιλῶν εἰς τό τοπικόν τηλεοπτικόν δίαυλον ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Σιδηροκάστρου Μακάριος, κατηγόρησεν εὐθέως τό Κράτος ὅτι ἔχει ἀπαράδεκτον συμπεριφοράν ἔναντι τῶν πολιτῶν, διότι γνωρίζει νά μοιράζη χρήματα ἀλογίστως, νά παίρνη ὅ,τι θέλει καί ὅσα θέλει, χωρίς ταυτοχρόνως νά εὑρίσκεται εἰς τό πλευρόν τοῦ πολίτου. Διαβλέπει, ἐπίσης, ὅτι τό μέλλον τῆς Χώρας εἶναι δυσοίωνον, ἐνῶ ἐξέφρασε τόν φόβον ὅτι ἡ καταπίεσις καί ἡ πτωχεία τοῦ κόσμου, ἴσως, ὁδηγήσει εἰς κοινωνικάς ἐκρήξεις.

1. ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ! Εἶναι ἡ μόνη ἡμέρα ποὺ ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ζήσει εἴτε ὡς πιστὸς χριστιανός, μὲ τὸν ἐκκλησιασμὸ τῆς Κυριακῆς, εἴτε ὡς οἰκογενειάρχης, μὲ τὴν κοινὴ οἰκογενειακὴ τράπεζα καὶ τὴν ἐν γένει οἰκογενειακὴ του ζωή, εἴτε ὡς κοινωνικὴ μονάδα μὲ τὴν συμμετοχὴ του σὲ κοινωνικὲς ὑποχρεώσεις, δηλ. σὲ στιγμὲς χαρᾶς ἢ λύπης τῶν ἀνθρώπων τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ, ποὺ ἀποτελοῦν ἄλλωστε καὶ τὸ περιβάλλον μας, εἴτε ὡς ἐργαζόμενος καὶ μοχθῶντας σὲ καθημερινὴ βάση. Μὲ τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς ὁ ἐργαζόμενος ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ ξεκουρασθῆ, ὁ μαθητὴς νὰ πάρει μία ἀνάσα, ἡ οἰκογένεια νὰ πραγματοποιήσει μία ἐκδρομή, ἕνα προσκύνημα κ.λπ. Ὅσοι λοιπὸν ἐπιχειροῦν νὰ καταργήσουν τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς ὑποβαθμίζουν τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν μετατάσσουν ἀπὸ ἐλεύθερο σὲ σκλάβο, λέγοντὰς του: «Δούλευε καὶ σκάσε! Σκάσε καὶ δούλευε!» Μὲ ἄλλα λόγια ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ Βασιλιάς τῆς Κτίσεως μετατάσσεται στὴν κατηγορία τῶν ζώων! Τὸ ζῶο βόσκει, δηλ. ἐργάζεται, κοπρίζει καὶ κοιμᾶται! Ὑπηρετεῖ τὸ ἀφεντικὸ του! Δὲν ἔχει «προσωπικὴ ζωὴ»! Ἐκεῖ λοιπὸν ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο ἡ κατάργηση τῆς Κυριακάτικης ἀργίας! Τοῦ καταστρέφουν τὴν προσωπικότητα. Τὸν μετατρέπουν, σὲ κάνουν σκλάβο!

Ἰσλαμοποίησις τοῦ Ἔθνους

2. Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΝΗΚΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΘΕΟ! Εἶναι ἡ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία πρέπει νὰ μεταβοῦμε στὸ Ἱ. Ναὸ καὶ νὰ σχηματίσουμε ἐκεῖ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δηλ. τὴν Ἐκκλησία! Εἶναι ἡ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ὡς Κοινότης, δηλ. ὡς Μέλη τῆς Ἐκ κλησίας, πρέπει νὰ δοξάσουμε τὸ ἅγιο Ὄνομα τοῦ Θεοῦ, νὰ δηλώσουμε τὴν μετάνοιὰ μας γιὰ τὶς ἁμαρτωλὲς πράξεις, σκέψεις καὶ ἐπιθυμίες μας, νὰ συμφιλιωθοῦμε δηλ. μὲ τὸν Κύριὸ μας καὶ Σωτῆρα μας Χριστό, νὰ ἁγιασθοῦμε στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα, νὰ βιώσουμε τὴν μεταξὺ μας Ἀδελφότητα, λέγοντας τὸ «Πάτερ ἡμῶν», νὰ ἠρεμήσουμε, νὰ κοινωνήσουμε τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας, νὰ γίνουμε Οὐράνιοι ἄνθρωποι ἢ ἐπίγειοι Ἄγγελοι! Νὰ μεταμορφωθοῦμε! Ὅσοι λοιπὸν ἐπιχειροῦν νὰ καταργήσουν τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς, θέλουν νὰ μᾶς ἀποκόψουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι ἡ πύλη τῆς ψυχικῆς μας σωτηρίας! Θέλουν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὴν ἀθεΐα ἤ τὴν θρησκευτικὴ ὁμογενοποίηση! Τὴν ὁμογενοποίηση, ποὺ ἔχει σὰν σύνθημὰ της τὸ σλόγκαν: «ἔλα καϋμένε μου. Ὅλα τὰ θρησκεύματα εἶναι τὸ ἴδιο! Ἀρκεῖ κάπου νὰ πιστεύεις!» Γι᾽ αὐτό, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Ὀρθοδοξoς Τύπος (βλ. φ. 28.12.2012 σελ. 2), μεταφέροντας τὴν εἴδηση ἀπὸ τὸν ἱστότοπο ellinikiafipnisis. blogspot.gr «στὸ ἀνθολόγιο τῆς Δ´τάξης τοῦ Δημοτικοῦ καλοῦνται οἱ 9χρονοι ὀρθόδοξοι μαθητὲς νὰ ἐπισκεφτοῦν τὸ τζαμὶ τῆς περιοχῆς τους κι νὰ ἐκθέσουν τὶς “ἐντυπώσεις” τους ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψὴ τους αὐτὴ». Ὑπὸ μορφὴ σχολικῆς δραστηριότητας λοιπὸν εἰσάγουν τὰ παιδιὰ μας σὲ ἕνα ἀνθελληνικὸ παιχνίδι…! Τὸ παιχνίδι τῆς ἰσλαμοποίησης τοῦ Ἔθνους μας καὶ τοῦ γενικώτερου ἀφελληνισμοῦ τῶν παιδιῶν μας…». Σκεφθῆτε τώρα καὶ τὸν καταιγισμὸ, ποὺ ὑφιστάμεθα ἀπὸ τουρκικὰ ἔργα τηλεοπτικῶν προγραμμάτων σὲ συνέχειες, τὰ ὁποῖα προβάλλονται ἀπὸ τὶς Τηλεοράσεις, γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖτε τὸ βαθύτερο νόημα τῆς προσπάθειας, ποὺ γίνεται καὶ στὸ ποῦ ἀποβλέπει ἡ κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς. 3. Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΘΕΟ! Ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο ἦταν καὶ παραμένει: ἄν-

Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης τό Πάσχα εἰς τήν Ἴμβρον

Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀπό τό Σάββατον τοῦ Λαζάρου ἕως καί τήν Δευτέραν τοῦ Πάσχα θά εὑρίσκεται εἰς τήν γενέτειράν του Ἴμβρον καί θά προεξάρχη εἰς ὅλας τάς θείας Λειτουργίας καί Ἀκολουθίας ὡς καί τῆς Ἀναστασίμου θείας Λειτουργίας καί τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Ἀναστάσεως (Δευτέρα Ἀνάστασις).

Ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων κ. Ἀμβροσίου θρωπε, ἕξι ἡμέρες νὰ ἐργάζεσαι καὶ τὴν ἑβδόμη νὰ τὴν ἀφιερώνεις στὸ Θεό! «Ἕξ ἡμέρας ἐργᾶ καὶ ποιήσεις πάντα τὰ ἔργα σου, τῇ δὲ ἡμέρα τῇ ἑβδόμῃ σάββατα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου. Δηλαδὴ: Πρόσεξε νὰ ἀφιερώνεις στὸν Θεὸ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, ὅπως σὲ διέταξε Κύριος ὁ Θεὸς σου. Ἕξι ἡμέρες νὰ ἐργάζεσαι καὶ νὰ κάνεις ὅλα τὰ ἔργα σου, τὴν δὲ ἑβδόμη ἡμέρα θὰ ἔχεις σάββατα, δηλαδὴ ἀνάπαυση ἀφιερωμένη στὸν Κύριο καὶ Θεὸ σου» (http://www.pigizois.net). Τώρα λοιπὸν θὰ καταλάβετε τὸ πῶς καὶ διατὶ εἶναι καταραμένη ἡ ἐργασία τῆς Κυριακῆς. Ὁ χρόνος τῆς Κυριακῆς δὲν εἶναι δικὸς μας! Ἀνήκει στὸ Θεό! Ἄρα ὁ χρόνος ποὺ χρησιμοποιεῖται γιὰ βιοπορισμὸ μας, γιὰ κέρδος κλπ. εἶναι χρόνος κλεμμένος! Τὸν κλέβουμε ἀπὸ τὸ Θεό! Ἑπομένως τὰ παράγωγα αὐτοῦ τοῦ χρόνου εἶναι καταραμένα! Δὲν ἔχουν τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ!

Μή παρασύρεσθε

Ἀπὸ τὸν γενικῆς ἐφαρμογῆς αὐτὸν κανόνα ἐξαιροῦνται ὅσοι ἐργάζονται κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, γιὰ νὰ προσφέρουν κοινωνικὲς ὑπηρεσίες, ὅπως π.χ. οἱ ἰατροί, οἱ νοσηλευτὲς καὶ οἱ διοικητικοὶ ὑπάλληλοι τῶν Ὀργανισμῶν Κοινῆς Ὠφελείας, ὅπως π.χ. τῶν Νοσηλευτικῶν ἢ Φιλανθρωπικῶν Ἱδρυμάτων, οἱ Ἀστυνομικοί, οἱ Πυροσβέστες, οἱ Λιμενικοί, οἱ τῶν Σταθμῶν Πρώτων Βοηθειῶν κ.λπ.

Ἐπίσης ἐξαιροῦνται ὅσοι ἐργάζονται ἀφιλοκερδῶς τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, γιὰ νὰ βοηθήσουν κάποιο συνάνθρωπο κλπ. Π.χ. μπορεῖς νὰ ἐργασθεῖς τὴν Κυριακὴ, γιὰ νὰ μαζέψεις τὶς ἐληὲς ἑνὸς ἀνάπηρου ἢ ἡλικιωμένου συνανθρώπου σου, ἐφ᾽ ὅσον δὲν θὰ λάβεις κάποια ἀμοιβή ἢ νὰ σταθεῖς στὸ κρεββάτι ἑνὸς ἀσθενοῦς κλπ. Ἡ ἐργασία τῆς Κυριακῆς, ὅταν παρέχεται ὡς ἀγαθοεργία εἶναι εὐλογημένη ἀπὸ τὸ Θεό, ἐπειδὴ προσφέρεται στὸ Ὄνομα τοῦ Θεοῦ! Καθώς, ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, φίλοι καὶ ἐπισκέπτες, εἰσήλθαμε ἤδη σὲ ἕνα νέο χρόνο ζωῆς καὶ δράσεως, ἐθεώρησα ποιμαντικὸ μου χρέος νὰ σᾶς ὑπομνήσω αὐτὲς τὶς ἁπλὲς ἀλήθειες, ὥστε νὰ μὴ παρασύρεσθε ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς τοὺς Κυβερνητικοὺς ἢ μή, δεξιοὺς τε καὶ ἀριστερούς, τοὺς Τροϊκανούς, τοὺς πανθεϊστές, τοὺς Δωδεκαθεϊστές, τοὺς ὑπηρέτες τῆς Παγκοσμιοποιήσεως κλπ., οἱ ὁποῖοι μὲ κάθε τρόπο θέλουν νὰ καταργήσουν τὸ Κράτος τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἐγκαταστήσουν τὸ Κράτος τοῦ Διαβόλου! Τὸ ἐπιχειροῦν μὲ πολλοὺς τρόπους! Ἄλλοτε μὲ τὰ θεατρικὰ ἔργα, ὅπως τὸ Corpus Christi, ἄλλοτε μὲ τὴν νομιμοποίηση τῶν γάμων τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἄλλοτε μὲ τὴν νομιμοποίηση τῶν ἀμβλώσεων, ἄλλοτε μὲ τὴν κατάργηση τῆς ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος ἀπὸ τὶς ταυτότητες, τώρα δὲ τελευταῖα μὲ τὴν κατάρ γηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς!

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ 2013 ΤΗΣ Π.Ο.Ε. Ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Νέα Τάξις Πραγμάτων (3ον)

Δέν ὑπάρχει παγκόσμια κοινότητα

Ἡ παγκόσμια οἰκονομία δέν εἶναι παγκόσμια κοινότητα. Εἶναι μέρος ἑνός κομματιασμένου, διαιρεμένου κόσμου, διότι εἶναι ὑπερσυγκέντρωση τῆς οἰκονομικῆς δύναμης στά πιό ψηλά στρώματα καί χωρισμένη στίς ἠπείρους. Καί δέν ὑπάρχει στρατηγική πρός ὄφελος τοῦ παγκοσμίου πληθυσμοῦ, ἀφοῦ εἶναι χωρισμένος στήν ὁμάδα τῶν Μεγάλων καί στήν ὁμάδα, πού δέν παράγει καί δέν καταναλώνει. Ἡ ἀνταγωνιστικότητα στήν οἰκονομία πέρασε καί σʼ ἄλλους τομεῖς ὅπως στήν παιδεία, στήν ἔρευνα κ.ἄ. Αὐτό ὅμως ὁδηγεῖ σέ πόλεμο, ὅπου χάνονται ὅσοι δέν εἶναι ἀνταγωνιστικοί. Ἡ ἐπιχείρηση δέν εἶναι πράγματι παγκόσμια· τρεῖς εἶναι οἱ παράγοντες, ἡ Βόρεια Ἀμερική, ἡ Δυτική Εὐρώπη καί ἡ Ἀσία – Εἰρηνικός. Οἱ ἄλλες χῶρες περιθωριοποιοῦνται. Χρηματικές μεταβιβάσεις γίνονται συνεχῶς σέ μηδέν χρόνο σʼ ὅλες τίς ἀγορές. Ἡ χρηματοοικονομία ὑπερέχει ἀπό τήν πραγματική οἰκονομία καί μέ τήν διακύμανση τῶν νομισμάτων καί μέ τά ἐπιτόκια ἐπιφέρει ἀστάθεια ἀλλά καί ἀποδεσμεύεται ἀπό τήν πολιτική ἐξουσία. Σ᾽ ὅλα αὐτά τά «παγκόσμια» ὑπάρχει καί ἀντίθεση· προσπάθειες ἐπιστροφῆς στίς ρίζες, θρησκευτικές αἱρέσεις, πού μπορεῖ νά εἶναι καί ἐπιθετικές γιά ἄλλους. Οἱ μικροί θά ἔπρεπε νά ἀσφαλίζονται μέ τόν σεβασμό γιά τούς ἄλλους, πού δέν θά νοοῦνται ὡς ἀντίπαλοι. Ὅποιος σέβεται τίς ρίζες του, τό ἔθνος, τή γλώσσα καί τήν πίστη του σέβεται καί τούς ἄλλους. Ὅσοι ἀπό τούς λαούς ὁμιλοῦν γιά τό ἔθνος τους, τήν παράδοσή τους, τήν πίστη κατηγοροῦνται ὡς ἀντιδραστικοί, ἐθνικιστές, θρησκόληπτοι, ρατσιστές, σκοταδιστές, φονταμενταλιστές (φυσικά ὑπάρχουν κάποιοι). Οἱ ἰσχυροί βέβαια καμαρώνουν γιά τό δικό τους ἔθνος, τήν παράδοσή τους, τήν πολιτισμική δραστηριότητα καί προσφορά· ἁπλᾶ δέν ἐπιτρέπουν τό ἴδιο γιά τούς ἄλλους. Οἱ ἄλλοι –ἀκόμη καί ἡ Ἑλλάδα πού προσέφερε τόσα στόν πολιτισμό– εἶναι σέ κατάσταση διωγμοῦ ἤ ἐξοντώσεως. Ὑποβάλλονται σέ μεγάλες δοκιμασίες οἰκονομικές μέ τήν σύγχρονη κρίση καί δέχονται κάθε εἴδους ἐκβιασμό, γιά νʼ ἀποδεχθοῦν τά σχέδια τῶν ἰσχυρῶν.

Ἐδῶ εἶναι ἡ παγκόσμια σύναξη

Ἡ Νέα Ἐποχή διοχετεύει μέ πολλούς τρόπους ἕνα ἑωσφορικό ψεῦδος, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι θεός καί δέν χρειάζεται τόν Θεό. Σέ ἐπίπεδο θρησκείας ὁ συγκρητισμός ἐξυπηρετεῖ τά σχέδια

τῆς παγκοσμιοποίησης, ἑνός κράτους μεγάλου μέ θρησκεία στά μέτρα του· «αὐτά εἶναι σχέδια διαβόλων». • Ἕνας Γέροντας, ὅταν ρωτήθηκε γιά τήν παγκοσμιοποίηση, ἔδειξε τό δισκάριο στήν ἁγία

Πρόθεση. «Ἐδῶ εἶναι ἡ παγκόσμια σύναξη· στή μέση ὁ Ἀμνός καί γύρω ἡ Παναγία, οἱ Ἄγγελοι, οἱ ἅγιοι, ἀπό κάτω ἐμεῖς. Καί ὁ ἱερεύς εὔχεται «Ὑπέρ τοῦ σύμπαντος κόσμου». Ἄς νομίζουν οἱ ἔμποροι ὅτι παγκοσμιοποίηση εἶναι εἰσαγωγέςἐξαγωγές σέ Ἀνατολή καί Δύση, διεθνεῖς ἐκθέσεις, ἰσοτιμίες νομισμάτων καί οἱ δημοσιογράφοι ὅτι εἶναι ἡ ἑνιαία οἰκονομική, πολιτική κυριαρχία ἤ πολιτιστική τεχνητή ὁμοιομορφία, πού ὑποβοηθεῖται ἀπό ΜΜΕ κ.ἄ.

Ἀληθινή παγκοσμιοποίηση

Εὐτυχῶς γιά τούς χριστιανούς, πού δέν εἶναι μετέωροι, ὅπως ἐκεῖνοι πού δέν ἔχουν πίστη. Ὑπάρχει ἡ πατερική σοφία, στήριγμα ἀμετακίνητο στήν ἀγρίως μεταβαλλομένη ἐποχή μας. Ὑπάρχει λοιπόν ἡ χριστιανική παγκοσμιότητα χωρίς καταστροφές καί κατακτήσεις ἄλλων, ἀλλά μέ τήν καταπολέμηση τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ, πού ὁδηγεῖ στή «συγχώρηση» (συνύπαρξη) ὅλων καί στή συναδέλφωση. Μιά χριστιανική κοινωνία κατανόησης καί συναδέλφωσης σέβεται τά πρόσωπα καί τούς λαούς ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ. Ἀπέναντι στήν ἰσοπεδωτική παγκοσμιοποίηση χρειάζεται ἡ «καλή ἀνησυχία» (κατά τόν γέροντα Παΐσιο), ἡ πνευματική ἀγωνιστικότητα καί ἡ αἰσιοδοξία. Καί αὐτό, διότι πιστεύουμε οἱ χριστιανοί ὅτι τά πάντα εἶναι στά χέρια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος καί ἀπό πικρό μπορεῖ νά βγάλει γλυκύ. Ἡ ἀληθινή παγκοσμιοποίηση ὑπάρχει ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια· εἶναι τό βίωμα καί πρότυπο ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἡ σταυροαναστάσιμη θεανθρώπινη παγκοσμιοποίηση – ἕνωση μέσα στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στήν Ἐκκλησία. Ἐπιτυγχάνεται ἡ ἀνύψωση τῶν ἀνθρώπων ὡς προσώπων καί ἡ «ἐν Χριστῷ» ἀνακαίνιση τῶν πάντων.

Τά Ψυχωφελῆ βιβλία βοηθοῦν πολύ, διότι διαφωτίζουν στὰ θέματα τῆς πίστεώς μας, ὥστε νὰ μὴ μένουν σκοτεινὰ σημεῖα καὶ ἀμφιβολίες. Βοηθοῦν νὰ βρῆς τὸν σωστὸ δρόμο.

1. Τὰ ὄνειρα 2. Τὸ προσευχητάρι τοῦ παιδιοῦ 3. Ἕνας Σύγχρονος Ἅγιος 4. Τὸ θαῦμα τῶν Ἑλλήνων τοῦ Σαράντα 5. Βενέδικτος Πετράκης 6. Γιατὶ δὲν νηστεύεις; 7. Μὴ ὁρκίζεσαι 8. Ὁ Γάμος πῶς θὰ ἐπιτύχη 9. Τὸ κάπνισμα καὶ ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός

Σᾶς προσφέρουμε ὅλα τὰ ἀνωτέρω στὴν τιμὴ τῶν 10€ ἀντὶ τῶν 16,80€, ποὺ κοστίζουν.

18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Σελὶς 7η

Σεβ. Μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἄνθιμος:

ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΗ Ο ΟΡΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓ. ΤΡΙΑΔΑ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΜΑΡΚΟΝ ΤΟΝ ΕΥΓΕΝΙΚΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟΝ ΟΙΚΟΥΜ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ἐάν μή λυθῆ τό τοῦ σχίσματος αἴτιον» (Sylv. Sguropulu (Συροπούλου), Vera Historia unionis non verae inter Graecos et Latinos σ.167). Ἡ ἀγάπη οὐδαμῶς ἠμπόδιζε τόν Ἅγιον Μᾶρκον τόν Εὐγενικόν νά ἐπιμένη εἰς τήν μελέτην τῶν δογματικῶν διαφορῶν καί νά ἐλέγχη τόν Παπισμόν, ἐνώπιον, μάλιστα, Κοινῆς Συνόδου Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν. Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ἦτο ὁ μόνος Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος δέν ἀπεδέχθη εἰς τήν Σύνοδον τῆς Φλωρεντίας τόν ὅρον τοῦ Πάπα Εὐγενίου τοῦ Δ´, ὅπως προαπαιτούμενον διά τήν Ἕνωσιν ἦτο ἡ ἀποδοχή τῆς παπικῆς αἱρέσεως ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ. Εἰς αὐτήν τήν Σύνοδον οἱ Παπικοί ὑπέβαλον εἰς ἐξευτελισμούς καί ταπεινώσεις τούς Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους, τάς ὁποίας ἐκεῖνοι ἀπεδέχθησαν διά ἕνα «…κομμάτι ψωμί» ὡς θά ἐλέγομεν σήμερον καί κάποιοι ἐξ αὐτῶν, ὡς ὁ Ἐπίσκοπος Νικαίας Βησσαρίων, ὁ ὁποῖος διεκρίνετο διά τήν Ὀρθόδοξον θεολογικήν του παιδείαν, ηὐτομόλησεν εἰς τήν Αὐλήν τοῦ Παπισμοῦ, προδίδων τήν Ὀρθοδοξίαν. Ὅλοι οἱ συμμετέχοντες Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι ἐπρόδωσαν τήν Ὀρθοδοξίαν, ὑπογράφοντες τήν ψευδοένωσιν μέ τήν σύμφωνον γνώμην τοῦ τότε Αὐτοκράτορος. Μόνον ὁ Ἐπίσκοπος Ἐφέσσου (ἅγιος Μᾶρκος) ἀντέστη. Καί δι᾽ αὐτό, ὅταν ὅλοι των ἐπέστρεψαν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν εὑρέθησαν ἀντιμέτωποι μέ τόν πιστόν λαόν, ὁ ὁποῖος: 1ον) Ἐπευφήμει τόν Ἅγιον Μᾶρκον διά τήν στάσιν του ὑπέρ τῶν δογμάτων τῆς ἀμωμήτου πίστεως καί τῆς διδασκαλίας τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί 2ον) ἐματαίωσεν εἰς τήν πρᾶξιν τήν ψευδοένωσιν, τούς ὅρους, τῆς ὁποίας δέν ἀπετόλμησεν ὁ τότε αὐτοκράτωρ νά ἀνακοινώση δημοσίως. Τότε ὁ Αὐτοκράτωρ καί Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι ἐπεδίωκον τήν ψευδοένωσιν μέ τήν ἐλπίδα ὅτι ὁ Πάπας, ὁ ὁποῖος ἤλεγχε τό ἐμπόριον καί τήν οἰκονομίαν τῆς Δύσεως, θά ἀπέστελε βοήθειαν πρός τό πολιορκούμενον ὑπό τῶν Τούρκων Βυζάντιον. Ἐπίστευον οἱ ὀλιγόψυχοι ἐξουσιασταί τοῦ Βυζαντίου (πολιτικοί, ἐκκλησιαστικοί κ.λπ) ὅτι ὁ Πάπας θά ἐβοήθει τό Βυζάντιον, ἐάν αὐτοί ἐπρόδιδον τήν Ὀρθοδοξίαν, ἀπεδέχοντο τήν αἵρεσιν τοῦ Φιλιόκβε καί ἔθετον τήν ὑπογραφήν των οὐσιαστικῶς διά τήν διάλυσιν τοῦ Ἑλληνορθοδόξου πολιτισμοῦ πρός ὄφελος τοῦ Δυτικοῦ. Δέν εἶχον διαπιστώσει ὅτι οἱ Φραγκολεβαντίνοι εἶχον ἐξασθενήσει τό Βυζάντιον μέ τάς σταυροφορίας καί τάς πολιορκίας ἐναντίον του. Οὔτε εἶχον ἀντιληφθῆ τήν παράλυσιν τῆς Αὐτοκρατορίας καί τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν διαβρωτικήν δρᾶσιν τῆς Παπικῆς-δαιμονικῆς Οὐνίας. Ἔξω ἀπό τὰ τείχη τοῦ Βυζαντίου οἱ Φραγκολεβαντίνοι. Ἐντός τῶν τειχῶν ἡ Οὐνία. ΠΟΙΟΣ μελετήσει τήν ἱστορίαν καί τήν συγκρίνει μέ τήν σημερινήν κατάστασιν εἰς τήν Ἑλλάδα, ἀπό πλευρᾶς ἠ θικῆς καταρρεύσεως, αἱρέσεων, στρατιωτικῆς, οἰκονομικῆς, ἐκπαιδευτικῆς, πολιτικῆς, πολιτιστικῆς, πολιτισμικῆς καί ἐθνικῆς καταστάσεως θά διαπιστώση ὅτι αὕτη (ἡ ἱστορία) ἐπαναλαμβάνεται. Τότε ἔτρεχον εἰς τόν Πάπαν διά βοήθειαν, σήμερον σπεύδομεν εἰς τά κέντρα τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Τότε ὁ Πάπας ἐξηυτέλιζε τούς Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους, τούς προδόσαντας τήν Ὀρθοδοξίαν καί τούς ἐκπροσώπους τοῦ Αὐτοκράτορος, σήμερον οἱ Προτεστάνται τῆς Γερμανίας καί ἄλλων Κρατῶν ἀντιμετωπίζουν μέ τόν ἴδιον τρόπον τούς ἐκπροσώπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος. Τότε ἡ βοήθεια δέν ἔφθασε ποτέ εἰς τό Βυζάντιον, τό ὁποῖον ὁ Παπισμός εἶχεν ἐξασθενήσει πολλαπλῶς. Σήμερον εὑρίσκονται δανεισταί, οἱ ὁποῖοι δανείζουν τήν Ἑλλάδα μέ ἀντάλλαγμα τήν ἐκχώρησιν τῆς Ἐθνικῆς κυριαρχίας, τήν ἐφιαλτικήν μείωσιν τῶν μισθῶν, τῶν συντάξεων, τήν μείωσιν τῶν ἀμυντικῶν δαπανῶν, τόν διασυρμόν καί τήν κατασυκοφάντησιν τῶν Ἑλλήνων (μέ τήν βοήθειαν Ἑλλήνων πολιτικῶν, οἱ ὁποῖοι δέν πιστεύουν εἰς τά ἱερά καί τά ὅσια τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Γένους). Τότε ἐπρόδωσαν τήν Ὀρθοδοξίαν Ἐπίσκοποι καί μετεπήδησαν εἰς τήν αὐλήν τοῦ Παπισμοῦ. Σήμερον τόν προνόμιον ἀνήκει -περισσότερον- εἰς τούς Ἕλληνας πολιτικούς, οἱ ὁποῖοι προσεδέθησαν καί ἔγιναν ἕνα μέ τό Προτεσταντικόν-Γερμανικόν ἅρμα. Σήμερον δέν ὑπάρχει ἕνας Ἐπίσκοπος διά νά μιμηθῆ τόν Ἅγιον Μᾶρκον τόν Εὐγενικόν καί νά ἀνατρέψη πολιτικάς, αἱ ὁποῖαι ὁδηγοῦν: 1ον) εἰς τήν ἅλωσιν τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἑλλάδος ὑπό τῶν αἱρέσεων, τῶν ἰσλαμιστῶν, τῶν Τούρκων (τουρκοποιεῖται ἡ οἰκονομία μας) καί τῶν Προτεσταντῶν, 2ον) εἰς τήν παράδοσιν τῆς Χώρας εἰς τούς δανειστάς-τοκογλύφους καί 3ον) εἰς τήν συνέχισιν τῶν θεολογικῶν διαλόγων, ἐν μέσῳ βαθυτάτης κρίσεως, μετά τῶν Παπικῶν. Σήμερον ἡ κατάστασις εἶναι πολύ χειροτέρα ἀπό ἐκείνην τῆς παρακμῆς καί τῆς διαλύσεως τοῦ Βυζαντίου. Σήμερον δίδεται βοήθεια μέ ἀπαράδεκτα ἀνταλλάγματα διά τήν Ἑλλάδα, τούς πολίτας της, τήν Ἑλληνοχριστιανικήν ταυτότητά της,

τούς θεσμούς, τάς Ἐνόπλους Δυνάμεις, τόν θεσμόν τῆς οἰκογενείας κ.λπ. Τό τραγικώτερον καί ἐφιαλτικώτερον ὅλων εἶναι ἡ προωθουμένη (καί ἐν μέρει προχωρημένη) προδοσία τῆς Πίστεως ἐν μέσῳ βαθυτάτης οἰκονομικῆς κρίσεως. Ἡ μεθόδευσις τῆς προδοσίας τῆς Πίστεως ἤρχισεν ἐπί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου καί σήμερον προσλαμβάνει καλπάζουσαν μορφήν, διότι ἀναγνωρίζονται ὅλαι αἱ πλανεμέναι χριστιανικαί «ἐκκλησίαι» ὡς κανονικαί ὅπως ἡ Ὀρθόδοξος, ὡς κηρύσσουσαι τήν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως καί ὡς σώζουσαι μέ ἀποτέλεσμα τήν ἐξίσωσίν των μέ τήν Ὀρθοδοξίαν. Ἐν καιρῷ βαθυτάτης οἰκονομικῆς κρίσεως τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἀναγνωρίζει τήν πλανεμένην αἱρετικήν χριστιανικήν «ἐκκλησίαν» τῶν Κοπτῶν ὡς ἔχουσαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ἐνῶ ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας ἀνεγνώρισε τόν Κόπτην Πατριάρχην ὡς Ὀρθόδοξον. Ἐάν ἐλειτούργει τό Συνοδικόν Πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας οἱ δύο προαναφερόμενοι Πατριάρχαι θά εἶχον τεθῆ εἰς τήν διάθεσιν τῆς διευρυμένης Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διότι ὅταν ἀναγνωρίζης τούς Κόπτας ὡς ἔχοντας κανονικότητα, παραβιάζεις εὐθέως τάς ἀποφάσεις τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἐπίσης ὅταν τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἀναγνωρίζει τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν ὡς ἰσόκυρον μέ αὐτό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἰσοπεδώνει τήν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως, τούς Ἱερούς Κανόνας καί τήν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας. Ἐν καιρῷ παρακμῆς τῆς Ἑλλάδος καί καταρρεύσεως τῶν πάντων εἰς αὐτήν, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον δέν προωθεῖ ἁπλῶς τούς διαλόγους, ἀλλά τήν ψευδοένωσιν μετά τοῦ Παπισμοῦ καί ἄλλων αἱρετικῶν «Ἐκκλησιῶν» ἄνευ ἀποκηρύξεως τῶν αἱρέσεων καί τῶν κακοδοξιῶν των. Ἡ ἐπιχειρουμένη προδοσία τῆς Πίστεως ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «χάνεται» εἰς βάθος χρόνου. Συγκεκριμενοποιεῖται ὅμως ἀπό τήν ἐποχήν τῶν προκατόχων τοῦ σημερινοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, τῶν ἀειμνήστων Ἀθηναγόρου καί Δημητρίου. Οὗτοι ἀπεδέχθησαν τήν αἱρετικήν ἐγκύκλιον τοῦ 1920 καί τήν συμμετοχήν εἰς τό Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν ἤ Αἱρέσεων καί ἠρνήθησαν τήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας (τήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας ἠρνήθη μέ σχετικήν δήλωσιν ὁ Οἰκ. Πατριάρχης, συμφώνως πρός τόν «Ο.Τ.» τῆς 1ης Δεκεμβρίου 1969) G Ἐμνημόνευον τόν Πάπαν ἀπό τό 1966 εἰς τά δίπτυχα, ἐνῶ ἐθεώρουν κανονικάς Ἐκκλησίας, ὅπως τήν Ὀρθόδοξον, τόν Παπισμόν, τόν Ἀγγλικανισμόν, τόν Μονοφυσιτισμόν (Ἀρχιεπ. Ἀθηναγόρου Κοκκινάκη, «Ἡ ὁμολογία Θυατείρων» Λονδῖνον 1975, σελ. 203, 273 καί 283). G Συμπροσηύχοντο καί συνελειτούργουν μετά τοῦ Πάπα, ὁμολογοῦντες αὐτόν «πρῶτον ἐν τῇ καθόλου Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ», ἀφοῦ κατ᾽ αὐτούς ἦτο «ὁμότροπος καί ὁμόζηλος τῶν Πρωτοκορυφαίων Πέτρου καί Παύλου» («Ἐπίσκεψις», 15η Δεκεμβρίου 1977, σελ.3-4). Τά αὐτά ἐτονίσθησαν εἰς τό αὐτό περιοδικόν μέ αὔξοντα ἀριθμόν ἐκδόσεως Νο 139, 152, 161, 214). G Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος ἀπεδέχθη ὡς Ὀρθοδόξους τούς αἱρετικούς Μονοφυσίτας εἰς τό Σαμπεζύ τῆς Ἑλβετίας κατά τό 1990 [Ἐκκλησιαστική Ἀλήθεια 16.11. 1990]. Ἡ Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους προέβη εἰς σχετικὰς παρατηρήσεις, μέ τάς ὁποίας ἀναιροῦνται πλήρως αἱ οἰκουμενιστικαί θέσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν καί τῶν στενῶν φίλων καί συνεργατῶν των εἰς τούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. («Ὁ θεολογικὸς διάλογος Ὀρθοδόξων καί Ἀντιχαλκηδονίων», «Ο.Τ.» ἀρ. φύλλου 1169, 1996) G Ὅλας τάς ἀποφάσεις τῶν προκατόχων του ἀνεγνώρισεν ὁ σημερινός Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος. Οὗτος συνεχίζων τήν γραμμήν τῶν προκατόχων του ἀνεγνώρισε τόν Παπισμόν καί τήν Οὐνίαν εἰς τό Balamand τοῦ Λιβάνου κατά τό 1993. Τό κείμενον «συνυπέγραψαν ἐννέα Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι μέ πρῶτο τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον» (βλ. «Οἱ διάλογοι χωρίς προσωπεῖον» τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ). G Τό 1995 μετά τήν συλλειτουργίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μετά τοῦ Πάπα εἰς τήν Ρώμην ὑπεγράφη κοινή δήλωσις, ὑπό τῶν προαναφερομένων συμφώνως πρός τήν ὁποίαν: «Ἔχουν ἀμφότεραι αἱ Ἐκκλησίαι τήν ἱερωσύνη, μυστήρια καί εἶναι ἀδελφαί Ἐκκλησίαι» («Ο.Τ.» 22ας Δεκεμβρίου 1995). Παραλλήλως ἐπικροτεῖ τάς διαθρησκειακάς συμπροσευχάς ὅλων τῶν θρησκειῶν ἀρχῆς γενομένης τό 1986 εἰς τήν Ἀσσίζην, ἐνῶ συμμετεῖχε καί ὁ ἴδιος εἰς τήν Ἀσσίζην, συμπροσευχηθείς μετά ἀντιπροσώπων δώδεκα θρησκειῶν. G Αἱ πράξεις του ἔρχονται εἰς πλήρη ἀντίθεσιν μέ τούς ἱερούς Κανόνας. Εἰς τήν κριτικήν ἀπήν-

τησεν ὅτι οἱ «Ἱεροί Κανόνες» εἶναι ὡς «τείχη τοῦ αἴσχους», τούς δέ Ἁγίους Πατέρας, οἱ ὁποῖοι ἐπολέμησαν τάς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ, ἀπεκάλεσεν «ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως», πού εὑρίσκονται «ἤδη εἰς χεῖρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ» («Ἐκκλησιαστική Ἀλήθεια» 16ης Δεκεμβρίου 1998). G Εἰς τήν Ραβένναν τῆς Ἰταλίας προσέφερεν εἰς τούς πλανεμένους Χριστιανούς (Παπικούς) τήν «θείαν Κοινωνίαν». Δέν ἀποκηρύσσει κακοδόξους οἰκουμενιστάς Ἀρχιερεῖς, ἐνῶ ὁμιλεῖ ἀπεριφράστως διά τήν ἱερότητα καί τήν ἰσότητα τῶν «Ἱερῶν Γραφῶν» ἤτοι τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τοῦ Κορανίου. Δωρίζει τό Κοράνιον εἰς μουσουλμάνους, συμμετέχει εἰς συναγωγάς (Ἀμερικῆς) καί ἐκφωνεῖ ὁμιλίας. G Κατά τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Πάπα εἰς τό Φανάριον συμπροσευχήθη μαζί του, τόν ὑπεδέχθη ὡς κανονικόν μέλος τῆς Ἐκκλησίας, τόν ἀποκαλεῖ Ἁγιώτατον καί ὡς «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος» κ.λπ. ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ Πατριάρχης ἐν μέσῳ βαθυτάτης οἰκονομικῆς κρίσεως, μεγάλης ἐθνικῆς κρίσεως καί καταρρεύσεως τῶν πάντων, διασυρμοῦ καί ἀπογνώσεως τοῦ πιστοῦ λαοῦ, προωθεῖ μέ καλπάζουσαν μορφήν τήν Ἕνωσιν μετά τῶν Παπικῶν, ἄνευ παραιτήσεως αὐτῶν ἀπό τάς αἱρέσεις καί τάς κακοδοξίας των. Ὁμοιάζει τό Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας ὅτι εἶναι ξένον πρός τήν ἀγωνίαν τοῦ πιστοῦ λαοῦ τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ Γένους. Προωθεῖ τήν ψευδοένωσιν, πιστεύων ὅτι ὁ πιστός λαός, ὁ ὁποῖος ἀσχολεῖται μέ τήν ἐπιβίωσίν του, δέν θά ἀντιδράση. Πλανᾶται, διότι ὁ πιστός λαός ἔχει μεγάλην ἐκκλησιαστικήν συνείδησιν καί αἱ νεώτεραι «ἡλικίαι» γνωρίζουν τά δογματικά καί τήν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας καλλίτερον ἀπό πολλούς Σεβ. Μητροπολίτας καί διαπρεπεῖς θεολόγους. Αὐτήν τήν ὥραν ὀφείλει νά σταματήση τήν γραμμήν, τήν ὁποίαν ἤρχισαν οἱ προκάτοχοί του. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλλάς, ἡ ὁποία ὑπεδέχθη τόν Πάπαν, ἐπί μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου, κατέρρευσεν ἀπό κάθε ἄποψιν, κατεστράφη κυριολεκτικῶς, εἶναι ἀνυπόληπτος καί χρεωκοπημένη μέ ἐξαθλιωμένον τόν λαόν. Τό αὐτό συνέβη καί μέ τήν Κύπρον, εἰς τήν ὁποίαν ἦλθον «τά πάνω-κάτω» μέ κύρια χαρακτηριστικά τήν χρεωκοπίαν καί τήν μόνιμον παρουσίαν τεσσαράκοντα χιλιάδων καί πλέον Τούρκων στρατιωτῶν εἰς τήν τουρκοκρατουμένην Κύπρον. Ἑλλάς καί Κύπρος δέν δύνανται νά «παίζουν» γεωστρατηγικά καί γεωπολιτικά «παιγνίδια», ἔχοντα σχέσιν μέ τήν ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν». Ἑλλάς καί Κύπρος ἔχουν ἀνάγκην ἀπό σφυρηλάτησιν τοῦ ἐθνικοῦ καί ἐκκλησιαστικοῦ Ἑλληνορθοδόξου φρονήματος. Χάρις εἰς τό τελευταῖον ἐπέζησε τό Γένος. Ὁ Ἑλληνισμός συνδέεται μέ τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον συναισθηματικῶς καί ἱστορικῶς. Ἐάν συνεχίση τούς βηματισμούς διά τήν ἐξίσωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τάς χριστιανικάς αἱρετικάς Ἐκκλησίας θά εὑρεθῆ ἀντιμέτωπον μέ τήν ἀπόρριψιν ἀπό τήν συντριπτικήν πλειοψηφίαν τοῦ Ἑλληνικοῦ πιστοῦ (καί μή) λαοῦ. Διότι ἐπιχειρεῖ νά ἀμφισβητήση τήν Ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδοξίας καί νά τήν ἰσοπεδώση εἰς τό ὄνομα τῆς ἑνώσεως μετά τῶν πλανεμένων χριστιανῶν καί τῶν αἱρετικῶν «Ἐκκλησιῶν» των. Ἡ Ὀρθοδοξία, ὅμως, ἔσωσε τήν Ἑλλάδα καί τό Γένος τῶν Ἑλληνορθοδόξων καί τήν ταυτότητά των, ὡς παραδέχονται καί οἱ αἱρετικοί. Ἄς μή λησμονῆ αὐτό τό ὁποῖον παραδέχονται καί οἱ ἐχθροί τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τήν Ἑλλάδα. ΑΙ ἕνα ἐρώτημα: Ἀπό τά ἀνοίγματα πρός τόν Παπισμόν, τήν ἀναγνώρισιν ὡς Ὀρθοδόξων καταδικασθέντων ὡς αἱρετικῶν ὑπό Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τήν καταφρόνησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τήν ἀναγνώρισιν τοῦ Βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν ὡς ἰσοτίμου μέ αὐτό τῆς Ὀρθοδοξίας, εἰς τί ὠφελήθη τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον; Μήπως ἤλλαξε στάσιν ἡ Τουρκία ἔναντι αὐτοῦ; Μήπως τό ἀνεγνώρισεν ἡ Τουρκική πολιτεία ὡς Οἰκουμενικόν; Μήπως ἐπέστρεψεν εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον οἰκειοθελῶς τά περιουσιακά του στοιχεῖα; Μήπως τοῦ ἀνεγνωρίσθη εἰδικός ρόλος ὑπό τῶν «ὑπογείων ρευμάτων» ἤ τῆς ἐπισίμου Ἀμερικῆς; (πέραν τοῦ ὅτι στηρίζει τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ὡς Δευτέρα Ρώμη;). Μήπως μέ τάς πρωτοβουλίας του ἀπέτρεψε τήν πτωχείαν, τήν δυστυχίαν, τήν πεῖναν, τούς ἐμφυλίους καί τακτικούς πολέμους ἤ μήπως ἐξηυμένισε τούς φανατικούς μουσουλμάνους, οἱ ὁποῖοι σφάζουν καί καταδιώκουν Χριστιανούς; (Ὀρθοδόξους καί μή;). ΕΠΟΧΗ μας δέν ἔχει Ἐπισκόπους κατά τό πρότυπον τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. Προσευχόμεθα εἰς τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν εἴτε νά φωτίση τούς ὑπάρχοντας καί νά ἀρχίσουν ἀγῶνα ὑπέρ τῶν ἱερῶν καί τῶν ὁσίων τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἴτε νά ἀναδείξη Ἁγίους Μάρκους διά τήν ὑπεράσπισιν τῆς Ὀρθοδοξίας καί κατ᾽ ἐπέκτασιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Γ. ΖΕΡΒΟΣ

Οἱ μακαριστοὶ π. Θεόκλητος Διονυσιάτης καὶ π. Μᾶρκος Μανώλης εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος

Τὴν 20ὴν Ἰανουαρίου 2006, ἐκοιμήθη ὁ ὁσιολογιώτατος Μοναχὸς π. Θεόκλητος Διονυσιάτης. Ἦτο γνήσιος ὀρθόδοξος μοναχός, πολυγραφώτατος, ἀφιλοχρήματος, ἁπλὸς καὶ λιτός, ὀλιγαρκής, σοφώτατος. Ποτὲ δὲν κατέκρινε κανένα οὔτε κληρικὸν οὔτε λαϊκόν. Ἐκαυτηρίαζεν ὅμως κάθε κακοδοξίαν. Συνεργάτης τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου, ἔγραφε μὲ ζῆλον καὶ πόνον διὰ τὴν ἁγίαν πίστιν μας. Αἰωνία του ἡ μνήμη.

ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ: «ΣΩΣΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΕΟ – ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟΝ»

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

τέραν πολυσήμαντον Ἐξοχότητα καί θεωρῶ ἑαυτόν φίλον Αὐτῆς διό καί εὐθαρσῶς προάγομαι διά τοῦ παρόντος ἐγγράφου μου ὡς ἐνεργός πολίτης καί κοινωνός τῶν ἱστορικῶν καί ἐθνικῶν δρωμένων τῆς πεφιλημένης ἡμῶν Πατρίδος νά ὑποβάλω πρότασιν διά τήν προάσπισιν τῆς ἀκεραιότητός Αὐτῆς ἐκ τῆς δολίας διαχρονικῆς ἐπιβουλῆς τῆς γείτονος χώρας, εἰδικώτερον σήμερον, πού ἔχει ἀφυπνισθῇ ἐπικινδύνως καί καλλιεργεῖται ἐπιμόνως ὁ νεο-οθωμανισμός, ὁ ὁποῖος πριμοδοτεῖται καί ὑπό διεθνιστικῶν κύκλων ὡς ἀποδεικνύεται ἐκ τοῦ κυκλοφορηθέντος ὑπό τῶν γνωστῶν ἐκδόσεων τετρατόμου ἱστορικοῦ ἔργου τοῦ ἱδρύματος ΣΟΡΟΣ συγγραφέντος ὑπό Κροατῶν καί Τούρκων ἱστορικῶν. Ἐξοχώτατε κ. Ὑπουργέ, Τυγχάνει πασίδηλον τό γεγονός τῆς φθοροποιοῦ δράσεως διά τήν ἀκεραιότητα τῆς πολυσημάντου διά τήν Ἑλληνικήν ἐπικράτειαν Ἑλληνικῆς Θράκης, τοῦ Τουρκικοῦ προξενείου τῆς Κομοτηνῆς, τοῦ ὁποίου ὁ ὑπεύθυνος τῆς Τουρκικῆς πολιτείας κ. Ὀσμάν Ἰλχάρ Σενέρ καταγγέλλεται ἀπό ἐγκρίτους τοπικούς παράγοντας καί δοκίμους ἐκπροσώπους τοῦ ἐντύπου καί ἠλεκτρονικοῦ τύπου ὡς ἐπιδιδόμενος εἰς τήν καταδολίευσιν τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν μουσουλμανικῆς θρησκευτικῆς παραδοχῆς. Ὡσαύτως παρόμοιαι ἀπαράδεκτοι συμπεριφοραί ἄρχονται καί εἰς τήν περιοχήν Δωδεκανήσου μέ τήν ἐκεῖσε δρᾶσιν τοῦ Τουρκικοῦ προξενείου Ρόδου. Εἶναι δεδομένη ἡ εὐσυνειδησία καί ἡ εὐτολμία καί ἡ πατριωτική συμπεριφορά τόσον Ὑμῶν ὅσον καί τοῦ Ἐξοχωτάτου κ. Προέδρου τῆς Κυβερνήσεως Πρωθυπουργοῦ κ. Ἀντωνίου Σαμαρᾶ καί τῶν Ἐξοχωτάτων κ. Προέδρων τῶν στηριζόντων τήν Κυβέρνησιν κομμάτων τοῦ Κοινοβουλίου καί κατά ταῦτα ἐντός τῶν ἱστορικῶν πλαισίων τῶν Ὑμετέρων καθηκόντων ἀνιδρύεται ἡ ἐξόχως ἱερά εὐθύνη ἀντιμετωπίσεως τῆς προκλητικῆς καί δολίου καί ἐγκληματικῆς εἰς βάρος τῆς ἐθνικῆς ἡμῶν ἀνεξαρτησίας καί ἀκεραιότητος συμπεριφορᾶς τῆς γείτονος χώρας καί βεβαίως ὄχι μέ βίαιον καί πολεμοκάπηλον τρόπον, ἀπάδοντα εἰς πεπολιτισμένα κράτη, ἀλλά μέ τήν χρῆσιν τῆς εὐφυοῦς διπλωματικῆς ὁδοῦ καί τήν ἐφαρμογήν τῶν κανόνων τοῦ διεθνοῦς δικαίου. Ἔχετε τήν μοναδικήν ἱστορική δυνατότητα νά καταγάγετε κραταιάν νίκην κατά τοῦ “νεοοθωμανικοῦ περιπαίγματος” μέ μίαν κίνησιν, πού ὑπαγορεύει ἡ κοινή λογική καί ἡ συλλογική εὐθύνη τοῦ Ἔθνους. Ἀναλυτικώτερον, ἡ Ἑλληνική πολιτεία διατηρεῖ κατά τάς ἀρχάς τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου περί ἀμοιβαιότητος κατ᾽ ἀντιστοιχίαν πρός τά ὑφιστάμενα Τουρκικά προξενεῖα τῆς Κομοτηνῆς καί τῆς Ρόδου τά Ἑλληνικά προξενεῖα τῆς Σμύρνης καί τῆς Ἀδριανουπόλεως, τά ὁποῖα παρέλκει, ὅπως ἀναφερθεῖ ὅτι τυγχάνουν ἥσσονος διπλωματικῆς σημασίας, διότι τόσον εἰς τήν πολύπαθον καί

πολύκλαυστον Σμύρνην ὅσον καί εἰς τήν ἱστορικήν Ἀδριανούπολιν δέν ὑφίσταται ἑλληνικόν στοιχεῖον ἐξυπηρετούμενον ὑπ᾽ αὐτῶν. Ἑπομένως ἡ ἄμεσος κατάργησις τῶν ἐλαχίστης σημασίας Ἑλληνικῶν προξενείων τῆς Σμύρνης καί τῆς Ἀδριανουπόλεως θά συνεπιφέρει αὐθωρεί, κατά τάς ἀρχάς ἀμοιβαιότητος τοῦ Διεθνοῦς δικαίου, τήν ἄμεσον “ἀπόσυρσιν” τῶν τουρκικῶν διπλωματικῶν ἀρχῶν τῆς Κομοτηνῆς καί τῆς Ρόδου καί τήν κατάργησιν τῶν εἰρημένων προξενείων. Εὐλόγως ἐπαναλαμβάνω ὅτι ἔχετε ἱστορικήν δυνατότητα τήν στιγμήν ταύτην νά “τελειώνει” ἅπαξ διά παντός ἡ χώρα μέ τήν κακότροπον καί προδήλως ἐγκληματικήν συμπεριφοράν τῆς γείτονος εἰς τούς εὐαισθήτους αὐτούς ἑλληνικούς χώρους, διό καί εὐελπιστῶ ὅτι δέν θά θυσιάσητε ἔναντι οἱασδήποτε σκοπιμότητος ἤ πιέσεως τήν πολυτίμητον Ὑμετέραν προσωπικότητα ὡς καί τῶν πρωτιστευόντων τῆς παρούσης Κυβερνήσεως ἀπεμπολῶν τό αὐτονόητον καί τό ἐθνικῶς ἐπιβαλλόμενον συμφέρον. Εὐχόμενος καλλίκαρπον καί παραγωγικόν τόν νέον ἐνιαυτόν διατελῶ μετά πλείστης τιμῆς, Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Κοινοποιήσεις:

Ἐξοχωτάτους κ. Ἀντώνιον Σαμαρᾶν, Πρωθυπουργόν, Μέγαρον Μαξίμου/Εὐάγγελον Βενιζέλον, Πρόεδρον ΠΑΣΟΚ/ Φώτιον Κουβέλην, Πρόεδρον ΔΗΜΑΡ».

Ὁ Σεβ. Διδυμοτείχου μὲ τὸν Τοῦρκον Πρόξενον Ἡ ἐφημερὶς «ΤΟ ΠΑΡΟΝ τῆς Κυριακῆς» τῆς 6ης Ἰανουαρίου, ἡ ὁποία συνήθως «στηρίζει» τὴν Ἐκκλησίαν ἐδημοσίευσεν ἕνα μεγάλο ρεπορτὰζ ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψιν τοῦ Τούρκου Προξένου εἰς τὴν Κομοτηνὴν κ. Ἴλχαν Σένερ τόσον εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Ξάνθης καὶ Περιθεωρίου ὅσον καὶ εἰς τὴν Ἱ. Μητρόπολιν Κομοτηνῆς. Τὸ ρεπορτὰζ τῆς ἐφημερίδος «Παρὸν» ἀναδημοσιεύομεν εἰς τὴν 8ην σελίδα. Εἶναι παράδοξον ὅμως ἕνας Μητροπολίτης, ὁ Σεβ. Πειραιῶς, νὰ ζητῆ τὴν κατάργησιν τῶν προξενείων Κομοτηνῆς καὶ Ρόδου καὶ τὴν ἰδίαν στιγμὴν ὁ Τοποτηρητὴς τοῦ Θρόνου τῆς Μαρωνείας καὶ Κομοτηνῆς νὰ ἀνατρέπη τὴν πολιτικὴν τοῦ προκατόχου του μακαριστοῦ Μητροπολίτου κυροῦ Δαμασκηνοῦ. Ὑπογραμμίζεται ὅτι ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης ἦτο σημεῖον ἀναφορᾶς ἀπ᾽ ὅλας τὰς πολιτικὰς δυνάμεις διὰ τὴν ἐθνικὴν στρατηγικήν του ἔναντι τῆς Τουρκίας καὶ τοῦ Τουρκικοῦ Προξενείου Κομοτηνῆς. Διὰ τὰ ὅσα εἶπεν ὁ Σεβ. Διδυμοτείχου εἰς τὸν Τοῦρκον Πρόξενον ἐπεκρίθη καὶ ὑπὸ ἄλλων ἐφημερίδων. Μία ἐξ αὐτῶν ἔγραψεν ὅτι ὁ Σεβ. Μητροπολίτης ἀκολουθεῖ τὴν πολιτικὴν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ εἰς τὴν περιοχήν.

Η ΣΤΑΥΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

δοκιῶν μας, ἐάν ἐξασφαλίσουμε ἔντιμους ἡγέτες, ἐθνική ὁμοψυχία, σχέδιο ἐθνικῆς στρατηγικῆς, ἐπιστροφή στίς ἀξίες πού λοιδορήσαμε (φιλοπατρία, ἐργατικότητα, τιμιότητα). Ἀπελευθέρωση τῆς δημιουργικότητας καί ἐπινοητικότητας τοῦ Ἕλληνα, κοινωνική δραστηριοποίηση τῶν ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Παιδείας καί τοῦ πνεύματος. • Εἰδικῶς στόν τομέα τῆς Παιδείας, χρειαζόμαστε παιδεία ὅπως μᾶς τήν παρέδωσαν οἱ πατέρες μας, μέ σταθερό ἑλληνοχριστιανικό προσανατολισμό, πού νά ἄγει τήν ψυχή, νά μορφώνει καί νά ἐλευθερώνει. Ἡ εὐθύνη τοῦ δασκάλου ὡς πρός τοῦτο εἶναι τεράστια. Καλεῖται αὐτός νά ξανακεντρίσει τήν ὄρεξη γιά παιδεία καί μάθηση στά ἀπογοητευμένα σημερινά παιδιά, κάνοντας τήν ἐκπαιδευτική διαδικασία ἑλκυστική, “ψυχῆς πανήγυρι”. Τό καλοῦν οἱ καιροί, ὁ παιδαγωγός νά ἀποβεῖ μεταλαμπαδευτής ἀξιῶν πολιτισμοῦ καί ἀνθρωπισμοῦ στούς νέους σήμερα. • Οἱ Ἕλληνες διαθέτουμε δύο θησαυροφυλάκια, πού ἀποτελοῦν πηγές ἀναγέννησης καί ἀνάπλασης

ἐθνικῆς καί παγκόσμιας: τήν ὀρθοδοξία καί τόν κλασσικό ἑλληνισμό. Καλούμαστε στό νά ἀνακαλύψουμε ἐκ νέου τούς θησαυρούς, πού κρύβουν οἱ δύο αὐτοί ταμιευτῆρες καί νά ἐγκύψουμε στή μελέτη καί προσοικείωσή τους. Αὐτοί ἐξάλλου διαμόρφωσαν τήν ὅλη ἱστορική μας πορεία καί μεγαλουργία ἀνά τούς αἰῶνες. • Ἡ παροῦσα δυσκολία ἔχει φοβίσει πολλούς, ὥστε μερικοί καταπτοημένοι νά θεωροῦν ὅτι ὁ Ἑλληνισμός εἶναι πιά νεκρός. Ὅμως αὐτό πού ἐξωτερικά φαντάζει ὡς θάνατος, στήν πραγματικότητα ἐγκυμονεῖ τή ζωή. Εἶναι ὁ κόκκος τοῦ σίτου, γιά τόν ὁποῖο ὁ Χριστός εἶπε ὅτι θάβεται στή γῆ καί πεθαίνει, ἀλλά αὐτός ὁ θάνατός του εἶναι ζωηφόρος, φέρνει τή μεγάλη καρποφορία. Καί ὁ Ἑλληνισμός μέσα ἀπό τόν φαινομενικό θάνατο προετοιμάζεται ἀπό τόν Θεό νά συμβάλει οὐσιαστικά στήν ἀνάσταση τοῦ κόσμου. Νά γίνει τό προζύμι τῆς μεγάλης ἀλλαγῆς, ὥστε τό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας νά λάμψει ἀπό τό ἕνα μέχρι τό ἄλλο ἄκρο τῆς γῆς».

Ἐναντίον τῆς ὁρκωμοσίας ὅλων τῶν αἱρετῶν ἀρχόντων τάσσεται ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως, Τραϊανουπόλεως καί Σαμοθράκης κ. Ἄνθιμος, διότι ὅλοι των, παρά τόν ὅρκον των εἰς τό Εὐαγγέλιον, εἶναι ἐπίορκοι, ὡς ἀποδεικνύει ἡ καθημερινότης εἰς τήν Χώραν μας, τά εἰδικά δικαστήρια κ.λπ. Ὑπογραμμίζει ἐπίσης ὅτι ὁ ὅρκος εἰς τό Εὐαγγέλιον καί εἰς τήν Ἁγίαν Τριάδα πρέπει νά καταργηθῆ εἰς τά δικαστήρια ἤ διά τόν διορισμόν δημοσίων ὑπαλλήλων. Συμφώνως πρός ὅσα ἀναφέρει εἰς τό ἄρθρον του: «Ὅταν δημιουργήθηκε τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος, στὴν προσπάθειά του νὰ μετατρέψει τοὺς ἐπαναστατημένους ραγιάδες σὲ πολίτες, πῆρε τὴν ἔννοια τοῦ ὅρκου ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν ἔκανε τελετὴ ὁρκωμοσίας καὶ τὴν ἔβαλε στὰ νεοσυσταθέντα τότε δικαστήρια καὶ στὸν τότε συγκροτούμενο δημόσιο τομέα. Ἡ Ἐκκλησία (παρὰ τὴν ἀπαγόρευση τοῦ ὅρκου, ποὺ ἀναφέρεται στὸ Εὐαγγέλιο) συγκατένευσε, ἀπὸ ἀνάγκη... ἔπρεπε νὰ βοηθήσει στὴ

σύσταση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, ποὺ μὴ ξεχνᾶτε ὅτι ἡ Ἐκκλησία τὸ ἐλευθέρωσε, τὸ πλήρωσε καὶ τὸ πληρώνει μέχρι σήμερα. Σήμερα, νομίζω πλέον ὅτι ὁ ὅρκος δὲν χρειάζεται. Αἰσθάνομαι εὐθύνη καὶ ἐνοχή, ὅταν μὲ ἐπίσημη ἐκκλησιαστικὴ τελετή, "ἀναγκάζω" βουλευτές, περιφερειάρχες καὶ δημάρχους νὰ ἐπιορκήσουν... Ἐπειδή, σίγουρα ἐπιορκοῦν! Αὐτὸ ὁμολογοῦν τὰ εἰδικὰ δικαστήρια, ὅσα γίνονται κι ὅσα δὲν γίνονται στὴ Χώρα. Γιὰ μᾶς τοὺς χριστιανούς, ἡ ἐπίκληση τοῦ Ὀνόματος τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος εἶναι πολὺ σοβαρὴ ὑπόθεση. Ἢ στὴν ἄλλη περίπτωση, στὰ δικαστήρια, ὅταν βάζουν τὸ χέρι τους στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο μὲ τόση εὐκολία καὶ ἐλαστικὴ συνείδηση! Ὁ ὅρκος εἶναι φοβερὸ πράγμα, γιὰ ὅποιον πιστεύει. Γιὰ ὅποιον δὲν πιστεύει εἶναι παρωδία. Ὅμως ἐμένα μὲ ἀπασχολεῖ ἡ ἁμαρτία, τὴν ὁποία φορτώνεται ἐκεῖνος ποὺ ὁρκίζεται. Νὰ καταργηθεῖ, λοιπὸν καὶ ἀπὸ τὰ δικαστήρια καὶ ἀπὸ τὴν ἀνάληψη τῶν καθηκόντων τῶν αἱρετῶν ἢ τῶν ὑπαλλήλων.

Ὄχι νὰ πετᾶμε τὰ ἅγια καὶ τοὺς μαργαρίτες... δὲν εἶναι σωστό. Ἂς ὁρκιζόμαστε στὴν τιμὴ καὶ στὴ συνείδησή μας, ποὺ ἢ τὰ ἔχει κανεὶς ἢ δὲν τὰ ἔχει. Ἢ μᾶς τὰ ἐνέπνευσε ἡ Δημοκρατία ἢ δὲν μᾶς τὰ ἐνέπνευσε! Βεβαίως εἶναι ἕτοιμος ὁ λαός μας σήμερα νὰ ξεχωρίσει τὰ πρά γματα. Ξέρει τὴν Ἐκκλησία του, τὴ βιώνει ὡς χαρισματικὸ φορέα καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη βλέπει τὴν ἀναγκαστικὴ ἐμπλοκή της στὰ δημόσια πράγματα. Θυμηθεῖτε τὶς ὁρκωμοσίες στὶς προηγούμενες αὐτοδιοικητικὲς ἐκλογές! Τὸ πρόβλημα ἐμφανίστηκε στὴν ἑλλαδικὴ κοινωνία ὅτι ἦταν ἡ ἐπιμονὴ τῶν Ἐπισκόπων νὰ ὁρκίσουμε τοὺς αἱρετούς. Θεὸς φυλάξοι! Τὸ πρόβλημα γιὰ ὅσους δεξιοὺς κι ἀριστεροὺς ἐκλεγμένους δὲν ἤθελαν νὰ ὁρκιστοῦν, ὅπως ἀκόμα ὁρίζει τὸ Σύνταγμα, ἦταν τοῦ συνταγματικοῦ εἰσαγγελέα! Ἐμεῖς οἱ ἐκκλησιαστικοὶ πηγαίνουμε, ὅπου μᾶς προσκαλοῦν. Ἀνεπιθύμητοι δὲν θέλουμε νὰ εἴμαστε».

ριστος. Εἶναι ὁ γλυκός Θεός, “ὁ Θεός τῶν πατέρων ἡμῶν”, ὅπως Τόν ψάλλουμε στήν Ἐκκλησία μας. Εἶναι ὁ Θεός μας, πού, ἄν καί εἴμαστε παραβάτες τῶν ἐντολῶν Του, ὅμως τοῦ λέμε τό “Κύριε, ἐλέησέ μας” καί τοῦ μιλᾶμε ἐλεύθερα. Τοῦ λέμε τόν πόνο μας, ἀκόμη καί τό παράπονό μας. Γλυκός Θεός! “Ἰησοῦ, γλυκύτατε Χριστέ, Ἰησοῦ μακρόθυμε”! Καί ὅλο αὐτό εἶναι γιατί, ὅπως εἴπαμε στά μαθήματά μας, οἱ ἅγιοι Πατέρες κάνουν διάκριση μεταξύ οὐσίας καί ἐνέργειας στόν Θεό, ὥστε: Ἄν καί δέν μποροῦμε νά ᾽ρθοῦμε σέ κοινωνία μέ τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ, ὅμως ὁ Θεός μέ τίς θεῖες Του ἐνέργειες μᾶς ἀγκαλιάζει καί μᾶς λούζει καί εἶναι πολύ κοντά μας. Εἶναι μέσα μας! Καί ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι μιλᾶμε γιά ἐν-Τριάδωση καί ἐνΧρίστωση. Μέσα μας ἔχουμε τόν Θεό μας! Ὁ Θεός ὅμως τῶν Φραγκολατίνων, τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν δηλαδή, ὅπως λέγονται, εἶναι φρικτός. Δέν μπορῶ νά προσευχηθῶ σέ ἕνα τέτοιο Θεό, ὅπως τόν δέχονται οἱ Παπικοί. Οἱ Παπικοί δέν δέχονται τήν διάκριση οὐσίας καί ἐνέργειας στόν Θεό, ὅπως κάνουν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, ἀλλά δέχονται ἕνα Θεό ὡς οὐσία μόνο. Δηλαδή, οἱ Παπικοί ἔχουν ἕνα Θεό μέ τόν ὁποῖον ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ἔχει κοινωνία. Πραγματικά, ἄν ὁ Θεός εἶναι οὐσία μόνο, τότε δέν μπορεῖ νά ἔχουμε κοινωνία μαζί Του, γιατί δέν μποροῦμε νά μετέχουμε στήν οὐσία τοῦ Θεοῦ. Δέν τόν θέλουμε τόν Θεό τῶν Δυτικῶν. Δέν εἶναι καλός Θεός. Ἀλλά οὔτε καί τά δικά τους τά παιδιά δέν τόν θέλουν καί δέν τόν δέχονται αὐτόν τόν Θεό, γι᾽ αὐτό καί μέ πανώ στούς δρόμους τά παιδιά τῶν Δυτικῶν διαλαλοῦν καί λέγουν: “ΠΕΘΑΝΕ Ο ΘΕΟΣ”!... Ποιός Θεός πέθα-

νε; Ὁ Θεός τῶν Δυτικῶν, ὅπως τούς τόν δίνουν οἱ Πάπες τους. Καλά τούς τό ἔλεγε ὁ δικός μας ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, πού κήρυττε Θεό ὄχι μόνο μέ θεία οὐσία, ἀλλά καί μέ θεῖες ἐνέργειες. Ἔλεγε στούς Δυτικούς: “Θεός ἀνενέργητος, ἄρα ΘΕΟΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ”! Ἡ ἄλλη δέ πλάνη τῶν Παπικῶν περί τοῦ Φιλιόκβε, γιά τό ὁποῖο ἔχουμε μιλήσει, μπερδεύει ἀκόμη περισσότερο τήν ἔννοια τοῦ Θεοῦ καί τήν κάνει περισσότερο ἀποκρουστική. Τί Θεό τέλος πάντων ἔχουν αὐτοί οἱ Παπικοί;!... 4. Τό Τριαδικό δόγμα, ἀδελφοί χριστιανοί, ὅπως καί ὅλα τά δόγματα, μᾶς δόθηκαν ὄχι, γιά νά γνωρίζουμε θεωρητικά ὁρισμένες ἀλήθειες, ἀλλά γιά νά μᾶς γίνονται οἱ ἀλήθειες αὐτές ζωή. Καί ἡ ἑνότητα τῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, τό ὁμοούσιον δηλαδή τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μᾶς διδάσκει καί μᾶς ἐπιβάλλει καί τήν δική μας ἑνότητα ὡς χριστιανῶν. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὅταν παρακαλοῦσε τόν Πατέρα Του γιά τήν ἀγάπη τῶν ἰδικῶν Του καί γιά τήν ἑνότητα μεταξύ τους, ἀναφέρθηκε στήν ἑνότητα τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος (βλ. Ἰωάν. 17,11). Γι᾽ αὐτό καί στήν Θεία Λειτουργία, γιά νά ὁμολογήσουν οἱ χριστιανοί τήν πίστη τους στόν Θεό, τόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὁ ἱερέας τούς λέει πρῶτα τό “Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους”. Γι᾽ αὐτό πάλι καί ἀββᾶδες, Ρῶσοι συνήθως, ἀφιερώνουν κάποιο Μοναστήρι πού κτίζουν στήν Ἁγία Τριάδα, γιά νά εἶναι ἀγαπημένοι καί ἑνωμένοι οἱ Μοναχοί πού θά ἀσκοῦνται σ᾽ αὐτό. Μέ πολλές εὐχές, † Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας».

ΣΕΒ. ΓΟΡΤΥΝΟΣ: ΔΙΑΤΙ ΔΕΝ ΗΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΩ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

χέρι. Αὐτό ὅμως, χριστιανοί μου, δημιουργεῖ καί σέ ᾽μᾶς τήν ὑποχρέωση νά παραδώσουμε τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας ὅπως καί τήν παραλάβαμε, δηλαδή χωρίς νά τήν παραλλάξουμε καί νά τήν ἀλλοιώσουμε οὔτε στό παραμικρό. Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μας εἶναι σάν τό μάτι μας. Τό μάτι μας δέν δέχεται μέσα του οὔτε μία τρίχα. Ἔτσι καί ἡ πίστη μας δέν δέχεται οὔτε ἕνα “γιώτα”. 2. Καί ἐπειδή ἡ σειρά τῶν μαθημάτων μας εἶναι γιά τήν Ἁγία Τριάδα, ναί, γιά ἕνα ι (γιώτα) δόθηκαν μεγάλες μάχες στήν Ἐκκλησία μας. Καί τό ἐξηγῶ αὐτό: Πιστεύουμε, Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καί ἀχώριστον. Ὥστε λοιπόν, ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ΟΜΟΟΥΣΙΟΣ μέ τόν Πατέρα. Θεός ὁ Πατέρας, Θεός ὁμοούσιος καί ὁ Υἱός, Θεός ὁμοούσιος καί τό Ἅγιον Πνεῦμα. Οἱ αἱρετικοί ἀρειανοί στή λέξη ὁμοούσιος, ἔβαζαν ἕνα “γιώτα” καί διάβαζαν ὁμΟΙούσιος. Οἱ ὀρθόδοξοι ἔλεγαν τόν Χριστό, ὁμοούσιο μέ τόν Πατέρα, ὅπως ἔτσι εἶναι. Οἱ αἱρετικοί ὅμως τόν ἔλεγαν ὁμΟΙούσιο. Δηλαδή ἡ διαφορά μας ἦταν σέ ἕνα “γιώτα”. Καί ὅμως, χριστιανοί μου, ἡ Ἐκκλησία μας γι᾽ αὐτό τό “γιώτα” ἔδωσε πολλές καί σκληρές μάχες. Γιατί, ἄν ποῦμε τόν Χριστό ὁμοούσιο μέ τόν Πατέρα, ὅπως τόν λέμε οἱ ὀρθόδοξοι, τότε τόν ὁμολογοῦμε γιά Θεό. Ἄν ὅμως τόν ποῦμε ὁμΟΙούσιο μέ τόν Πατέρα, τότε τόν δεχόμαστε ὡς ἄνθρωπο, πού ὁμοιάζει μέ τόν Θεό, ὄχι ὅμως Θεό, πού ἔχει τήν ἴδια οὐσία μέ Αὐτόν, δηλαδή ΟΜΟΟΥΣΙΟ. 3. Ὅλη ἡ πίστη μας, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ξεκινάει ἀπό τί Θεό ἔχουμε. Καί ὁ Θεός μας εἴπαμε εἶναι Τριαδικός: Πατήρ, Υἱός καί Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιος καί ἀχώ-

Η ΑΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

σκοπιμότητες ποὺ συνδέονται μὲ τὴν ἀποχριστιανοποίηση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας καὶ καθιστοῦν προσχηματικὸ τὸν προτασσόμενο σκοπό του. Μποροῦμε καὶ πρέπει, ὅμως, νὰ τονίσουμε ὅτι τὸ μέτρο αὐτὸ προσβάλλει καὶ βεβηλώνει κατάφωρα τὴν ἱερότητα τῆς Κυριακῆς, ποὺ εἶναι ἡ Μεγάλη Γιορτὴ τοῦ ἀναστημένου Κυρίου μας, καὶ καταργεῖ ἕνα χριστιανικὸ θεσμὸ ἑδραιωμένο στὴ συνείδηση καὶ τὴν Παράδοση τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει, ἀνέκαθεν, τὴν ἔντιμη ἐργασία ὡς ἕνα σημαντικὸ παράγοντα γιὰ τὴν καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν. Παράλληλα, οἱ Χριστιανοί, θέλοντας νὰ τιμήσουν τὴν ἡμέρα, ποὺ ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε, τῇ «μιᾷ τῶν Σαββάτων», δηλαδὴ τὴν ἑπόμενη μέρα, τὴν πρώτη τῆς ἑβδομάδας δὲν τὴν ἔχουν ὀνομάσει ἡμέρα ἀργίας, ἀλλὰ ἁγιασμοῦ. Ἔτσι, κάθε Κυριακὴ συναθροίζονται, μὲ σκοπὸ νὰ τελέσουν τὸ ζωοποιὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. «Αὕτη ἡ ἡμέρα ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ», μᾶς προτρέπει καὶ ὁ ἀναστάσιμος ψαλμός. Ἐπίσης, ἂς θυμηθοῦμε ὅτι ἡ ΣΤ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καθιέρωσε τὴν Κυριακὴ ὡς «τελεία ἀργία», ἡμέρα ἀφιερωμένη στὸν Χριστό. Οἱ Χριστιανοί, ξεχνώντας γιὰ λίγο τὶς βιοτικὲς μέριμνες, ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ψυχή τους, συμμετέχοντας στὴ Θεία Λειτουργία, καὶ συμπροσευχόμενοι «ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου», τὸν κατεξοχὴν προσευχητικὸ καὶ λατρευτικὸ χῶρο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Τὸν Κανόνα αὐτὸν τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως καὶ κάθε Κανόνα, γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τοῦ ὁποίου ἀγωνίστηκε καὶ ὁ διδάχος τοῦ Γένους καὶ ἐθνοϊερομάρτυρας ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, διασαλπίζοντας ὅτι “Ἐκεῖνο τὸ κέρδος ποὺ γίνεται τὴν Κυριακὴν εἶναι ἀφωρισμένο καὶ κατηραμένο”, οὐδεὶς νομιμοποιεῖται νὰ τὸν διαστρεβλώνει καὶ νὰ τὸν καταστρατηγεῖ χάριν μάλιστα τοῦ καταναλωτισμοῦ καὶ τοῦ ὑλικοῦ εὐδαιμονισμοῦ. Ἐκτός, ὅμως, ἀπὸ ἡμέρα γιὰ τὸν Θεὸ ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡμέρα καὶ γιὰ τὴν οἰκογένεια. Τὰ Σαββατόβραδα, μποροῦν νὰ θυμηθοῦν κυρίως οἱ με-

γαλύτεροι τόν πατέρα ποὺ σχόλαζε ἀπὸ τὴ δουλειά του μὲ τὴν καμπάνα τοῦ ἑσπερινοῦ καὶ ἐπέστρεφε στὸ σπίτι του. Ἐκεῖ τὸν ὑποδέχονταν ἡ γιαγιά, ὁ παππούς, τὰ ἀδέλφια, ἡ σύζυγος, τὰ παιδιά, ποὺ ἀποτελοῦσαν τὴν κλασσικὴ ἐκτεταμένη οἰκογένεια τῶν τριῶν ἢ τεσσάρων γενεῶν. Ἐκεῖ τὸν περίμενε τὸ ἀναμμένο καντήλι στὸ εἰκονοστάσι καὶ ἡ μυρωδιὰ τοῦ λιβανιοῦ. Ἐκεῖ εὕρισκε τὸ οἰκογενειακὸ δεῖπνο, ἀνακουφιζόταν ἀπὸ τὸν ἤρεμο ὕπνο καὶ ἀγαλλίαζε μὲ τὴ σκέψη ὅτι τὸ κυριακάτικο πρωὶ θὰ ἐκκλησιαστοῦν ὅλοι. Τὸ ξημέρωμα ἡ οἰκογένεια σύσσωμη μετέβαινε στὸν ἐνοριακὸ Ναό, παρακολουθοῦσε εὐλαβῶς τὴ θεία Λειτουργία, μεταλάμβανε τῶν ἀχράντων Μυστηρίων καὶ μὲ εὐφροσύνη πνευματική ἐπέστρεφε στὸ σπίτι. Στὴ θαλπωρὴ του ὁ βιοπαλαιστὴς πατέρας εἶχε τὴ μοναδικὴ εὐκαιρία τῆς περισυλλογῆς καὶ ὅλοι τὸν χρόνο νὰ συνομιλήσουν, νὰ ἀστειευτοῦν, νὰ συσκεφθοῦν γιὰ τὴ λύση τῶν προβλημάτων καὶ νὰ καθίσουν μαζὶ στὴ μεσημεριανὴ τράπεζα, σφυρηλατώντας τοὺς οἰκογενειακούς δεσμούς. Στὶς σύγχρονες βιομηχανικὲς καὶ μεταβιομηχανικὲς κοινωνίες, ἡ ρύπανση τοῦ χρόνου ἔχει κατακλύσει πολλὲς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἀτομικισμὸς σὲ συνδυασμὸ μʼ ἄλλους παράγοντες ἔχουν συρρικνώσει καὶ παραμορφώσει τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας. “Θόρυβοι” σημειώνει σύγχρονος διανοούμενος, “εἰκόνες ἀλλεπάλληλες, βία ἀτελείωτη, ἀχαλίνωτος ἐρωτισμός, εἶναι ἡ καθημερινὴ διατροφὴ τοῦ ἀνθρώπου… μία ἀφηνιασμένη προπαγάνδα κατάλληλη γιὰ πλύση ἐγκεφάλου ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὸν ταλανισμένο Δυτικὸ ἄνθρωπο καὶ τὸ τελευταῖο λεπτό τῆς περισυλλογῆς…”. Μόνο ἡ Κυριακὴ ἔμεινε, ποὺ περιορίζονται λίγο οἱ φωνὲς καὶ τὸ τρέξιμο τῆς ἀγορᾶς, τοῦ Χρηματιστηρίου καὶ τοῦ μεροκάματου, γιὰ νὰ ἡσυχάσει κάπως ὁ ἄνθρωπος, ἔμπορος, ὑπάλληλος, ἐν γένει ἐργαζόμενος καὶ καταναλωτής, καὶ νὰ στοχαστεῖ τὴν ὕπαρξη καὶ τὸν προορισμό του. Τώρα πιὰ ὁ αὐτοσκοπὸς τῆς εὐημερίας (τῶν ἀριθμῶν) καὶ ἡ κατανάλωση, ποὺ ἀφυδατώνουν καὶ μολύνουν τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή, τρώγουν καὶ τὴν Κυριακή, ὥστε νὰ μὴ παραμείνει τίποτα ὄρθιο καὶ καθαρὸ στὴν ψυχή μας καὶ νὰ ἀποξενωθεῖ ὁ φιλόθεος

λαός μας ἀπὸ τὶς ἱερὲς καὶ ζωογόνες παραδόσεις του. Δὲν μποροῦμε κατακλείοντας νὰ μὴ ἐπισημάνουμε καὶ τὴν ἐπιβάρυνση ποὺ θὰ ἔχει ὁ ἐργαζόμενος στὴν ὑγεία του, ἂν συρρικνωθεῖ περαιτέρω ὁ διαθέσιμος χρόνος γιὰ τὴν ἀναγκαία ἀνάπαυσή του. Ἡ ὑπερκόπωση, ἐπίσης, θὰ ἐπηρεάσει ἀρνητικὰ καὶ τὴν παραγωγικότητά του στὸ πλαίσιο τῆς ἐπιχείρησης. Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ παράδειγμα τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἕνωσης, ὅπου, ἀφοῦ γιὰ ἰδεολογικούς λόγους κατήργησαν τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς, διαπίστωσαν μετὰ ἀπὸ κάποιο χρονικὸ διάστημα πτώση τῆς παραγωγικότητας 30%, γεγονὸς ποὺ ἐπέβαλε τὴν ἐπαναφορά της. Τὸ σύνθημα, ἑπομένως, τοῦ ὠφε λιμιστῆ Ἄγγλου Φιλοσόφου John Stuart Mill «ναὶ στὸ ἔθιμο τῆς ἀργίας μία ἡμέρα τὴν ἑβδομάδα, ἀλλὰ ὁποιαδήποτε ἡμέρα», ποὺ λειτουργεῖ ὡς ἰδεολογικὴ ἀφετηρία γιὰ τὴν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς δὲν μπορεῖ καὶ δὲν πρέπει νὰ υἱοθετηθεῖ οὔτε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας οὔτε ἀπὸ τὸν εὐσεβῆ λαό μας.

Διεκδικεῖ «πρωτεῖον» ὁ Οἰκ. Πατριάρχης…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

(ἀνά τόν κόσμον) τῆς Ἑλληνοφώνου καί Σλαυοφώνου Ὀρθοδοξίας τήν μετεξέλιξιν αὐτήν τοῦ Συνοδικοῦ Πολιτεύματος τῆς Ἐκκλησίας, τό ὁποῖον ὁμολογουμένως «πάσχει» εἰς πολλάς Αὐτοκεφάλους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας; Ὑπογραμμίζεται ὅτι ὁ «Ο.Τ.» κατά τήν περίοδον τῆς μεγάλης κρίσεως μεταξύ Φαναρίου καί Ἀθηνῶν εἶχε παρατηρήσει ὅτι τό Φανάριον, ὅταν ἐμνημόνευε τήν φήμην Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ὡμίλει διά Προέδρους Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν (Ἀρχιεπίσκοπος Ἑλλάδος κ.λπ.). Εἴχομεν τονίσει τότε ὅτι ἡ ἐξέλιξις αὐτή ἦτο «ὕποπτος», διότι ἡ Ἐκκλησία μας δέν ἔχει Πρόεδρον (κατά τό πρότυπον τοῦ Πάπα), ἀλλά Ἱεράν Σύνοδον εἰς τήν ὁποίαν ὁ Πρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου εἶναι πρῶτος μεταξύ ἴσων. Σήμερον ἀποδεικνύεται ὅτι δέν εἶναι τίποτε συμπτωματικόν. Γ.Ζ

Σελὶς 8η

18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ Η ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ο ΣΕΒ. ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ, ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΗΣ ΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΤΗΣ Ι.Μ. ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΙΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΝ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΤΟ «ΞΕΠΛΥΜΑ ΒΡΩΜΙΚΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ» ΝΑ ΥΠΟΤΑΧΘΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ • Ἡ ἐφημερίς «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» ἐπικρίνει διά τήν στάσιν του καί τόν Σεβ. Μητροπολίτην Ξάνθης καί Περιθεωρίου κ. Παντελεήμονα Τό Βατικανόν αὐτοαποκαλύἘπεσημάνθη εἰς τήν Ἱερατικήν Σύναξιν τῆς Ἱ. Μητρ. Λαρίσης

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαρίσης ἀνεκοινώθησαν τά ἑξῆς:

«Τὴν πρώτη Ἱερατικὴ Σύναξη γιὰ τὸ νέο ἔτος συνεκάλεσε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης καὶ Τυρνάβου κ. Ἰγνάτιος στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου Λαρίσης, μὲ κεντρικὸ ὁμιλητὴ τὸν Αἰδ. Πρωτοπρεσβ. π. Θεμιστοκλῆ Μουρτζανό, Γενικὸ Ἀρχιερατικὸ Ἐπίτροπο τῆς Ἱ. Μ. Κερκύρας, Παξῶν καὶ Διαποντίων Νήσων μέ θέμα: Ἐκκλησία καὶ Ἐκκοσμίκευση. Ὁ ὁμιλητής ἀνέφερε χαρακτηριστικά: Ἡ ἐκκοσμίκευση γιὰ τὴν πνευματική μας παράδοση δὲν εἶναι ἡ ἠθικὴ ἀποστασία ἢ ὁ κίνδυνός της, ἀλλὰ ἡ συνειδητὴ ἢ ἀσυνείδητη ἄρνηση τοῦ ἀνθρώπου νὰ ὑποτάξει τὸ θέλημά του στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ κοινωνήσει μαζί Του… Χρέος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νὰ διαφυλάσσει ὁρισμένα ὅρια, τὰ ὁποῖα ἀπειλοῦν τὴ σωτηρία καὶ νὰ προβληματίζεται κατὰ πόσον ἡ ἐμμονὴ ἢ ἡ ἀλλαγὴ θὰ συμβάλλουν στὴν ἀποτύπωση τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος μὲ προσφορότερο τρόπο στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ ἰδίως τῶν νέων, μὲ σεβασμὸ πρὸς ὅλες τὶς ἀπόπειρες, ποὺ δὲν ἀλλο-

τριώνουν τὴν ἀλήθεια τῆς σωτηρίας… Σημεῖο τῆς ἐκκοσμίκευσης εἶναι καὶ ὁ θρίαμβος τῆς οἰκονομίας… Ἄμεση συνέπεια τοῦ ἐκκοσμικευμένου πνεύματος εἶναι τελικὰ ἡ ἀπουσία μεταφυσικῆς καὶ ἐσχατολογικῆς προοπτικῆς, ποὺ σημαίνει τὴν ἀδιαφορία γιʼ αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε “ψυχή”…Ὡς ποιμένες ὀφείλουμε λοιπὸν νὰ ὑπενθυμίζουμε μὲ τὴν παρουσία μας, μὲ τὸ σχῆμα μας, μὲ τὴν ἱεροπρέπειά μας, ἀλλὰ καὶ τὴν διάθεσή μας νὰ εἴμαστε κοντὰ στοὺς ἀνθρώπους. Ἐργαζόμενοι στὶς Ἐνορίες μας, ὥστε αὐτὲς νὰ γίνουν ἀληθινὲς οἰκογένειες γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, μὲ τὴν συμπαράσταση τόσο ὑλικὴ ὅσο καὶ πνευματική. Μὲ τὴν καλλιέργεια ἑνὸς ἤθους συχνότερης μετοχῆς στὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Μὲ τὸ νὰ θυμίζουμε τί σημαίνει ψυχὴ καὶ αἰωνιότητα. Μὲ τὸ νὰ βοηθοῦμε τοὺς ἀνθρώπους μέσα ἀπὸ τὸ λόγο, τὸ κήρυγμα, τὴν διακονία μας. Ὁ Χριστὸς μᾶς ἐξέλεξε ἀπὸ τὸν κόσμο, γιὰ νὰ διακηρύξουμε τὴν ἀλήθεια τῆς σωτηρίας, σʼ ἕνα πολιτισμὸ ποὺ μένει προσανατολισμένος στὸ “νῦν”, ἐνῶ ἐμεῖς πορευόμαστε πρὸς τὸ “ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας…”».

ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟΝ «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Συμφώνως πρός πληροφορίας τοῦ Τύπου καί Ἐκκλησιαστικῶν ἱστοσελίδων εἰς τό διαδίκτυον (ἴντερνετ) τό συνέδριον «Ἐκκλησία καί Ἀριστερά» θά πραγματοποιηθῆ τήν 22αν καί 23ην Ἰανουαρίου εἰς τήν αἴθουσαν Τελετῶν τῆς Παλαιᾶς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τό συνέδριον συνδιοργανώνουν τό Τμῆμα Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου καί ἡ Ἱερά Σύνοδος. Συμφώνως πρός τάς πληροφορίας: «Στὸ συνέδριο, ποὺ πραγματοποιεῖται ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῆς Πρυτανείας τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καὶ μὲ τὴν ὑποστήριξη τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων Θεσσαλονίκης, Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως, Λαγκαδᾶ, Λητῆς καὶ Ρεντίνης καθὼς καὶ τῆς Περιφέρειας Κεντρικῆς Μακεδονίας, θὰ τεθοῦν ὅλα τὰ ζητήματα ποὺ διαχρονικὰ βρέθηκαν στὸ ἐπίκεντρο τῶν σχέσεων τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν Πολιτεία καὶ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο τὰ προσεγγίζει ἡ Ἀριστερὰ καθὼς ἐπίσης καὶ οἱ σχέσεις Ἐκκλησίας καὶ Ἀριστερᾶς.

Χαιρετισμὸ θὰ ἀπευθύνει ὁ Ἀρ χιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος, ὁ ἐπιχώριος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος, ἐκπρόσωποι πολιτικῶν καὶ κρατικῶν ὀργανισμῶν, ὁ Περιφερειάρχης Κεντρικῆς Μακεδονίας Ἀπόστολος Τζιτζικώστας, ἐνῶ μεταξὺ τῶν ὁμιλητῶν θὰ εἶναι οἱ Μητροπολίτες Δημητριάδος Ἰγνάτιος, Μεσσηνίας Χρυσόστομος, Νεαπόλεως Βαρνάβας, Σιατίστης Παῦλος, Γόρτυνος Ἰερεμίας, Ἀρκαλοχωρίου Ἀνδρέας καὶ Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος. Ἐπίσης ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς πανεπιστημιακῆς κοινότητας τοῦ Α.Π.Θ θὰ χαιρετήσει ἐκπρόσωπος τῶν Πρυτανικῶν Ἀρχῶν καὶ ὁ Πρόεδρος τοῦ Τμήματος Θεολογίας Χρυσόστομος Σταμούλης, ἐνῶ στὶς θεματικὲς ἑνότητες θὰ συμμετάσχουν, μεταξὺ ἄλλων,οἱ Καθηγητὲς Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, Παναγιώτης Ὑφαντῆς, Στυλιανὸς Τσομπανίδης, Νίκη Παπαγεωργίου κ.ἄ. Τὶς συζητήσεις θὰ συντονίσουν, ἀνάμεσα σὲ ἄλλους, οἱ δημοσιογράφοι Μαρία Ἀντωνιάδου, Στέλιος Κούλογλου, Παντελής Σαββίδης, Βασίλης Κεχαγιᾶς, Σταῦρος Τζήμας καὶ Νίκος Παπαχρήστου».

Σεβ. Φθιώτιδος: Ταυτίζονται πολλά εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Στρατοῦ

Ἐκ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Φθιώτιδος ἐξεδόθη τήν 11ην Ἰανουαρίου ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις:

«Τὴν Ἁγιοβασιλόπιτα τῆς 695 Ἀποθήκης Βάσεως Πυρομαχικῶν στὸ Αὐλάκι, εὐλόγησε τὴν Πέμπτη 10 Ἰανουαρίου ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Νικόλαος. Μετὰ τὴν κοπὴ τὴν Βασιλόπιτας πραγματοποιήθηκε ἡ Τελετὴ παράδοσης-παραλαβῆς τῆς Διοικήσεως τῆς Μονάδος ἀπὸ τὸν ἀπερχόμενο Διοικητὴ Ἀντισυνταγματάρχη (ΥΠ) κ. Γεώργιο Μουρουζίδη στὸν Ἀντισυνταγματάρχη (ΥΠ) κ. Ζήση Μούκα, παρουσίᾳ τοῦ Διοικητοῦ τῆς ΜΕΡ.ΥΠ Ὑποστράτηγου Κωνσταντίνου Βλάχου. Ὁ Σεβασμιώτατος εὐχήθηκε σὲ ὅλους νὰ ἔχουν ὑγεία καὶ δύναμη καὶ νὰ ἔχουν πάντοτε ἐλπίδα, διότι πάνω ἀπὸ τὶς δικές μας δυνάμεις ὑπάρχει ἡ Δύναμις τοῦ Θεοῦ. Ἐπί-

σης ἐξέφρασε τὴν χαρά του γιὰ αὐτὴν τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸν Στρατό, διότι ὅπως ἀνέφερε χαρακτηριστικὰ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Στρατοῦ ταυτίζονται πάρα πολλά, ὅπως ὁ σεβασμὸς πρὸς τὸ Θεό, ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίδα καὶ ἡ ἐπιμέλεια καὶ φροντίδα γιὰ τὴν ἐπιτέλεση τοῦ καθήκοντος. Τέλος προσέφερε τὸ μετάλλιο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καὶ ἕνα βιβλίο στὸν ἀπερχόμενο Διοικητὴ καθὼς καὶ ἀπὸ ἕνα βιβλίο στὸν νέο Διοικητή, τοὺς Ὑποδιοικητὲς καὶ τὸν Στρατηγὸ, ἐνῶ στοὺς Στρατιῶτες προσέφερε τὸ ἡμερολόγιο 2013 τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως. Ὁ νέος Διοικητὴς εὐχαρίστησε τὸν Σεβασμιώτατο γιὰ τὴν παρουσία του καὶ εἰς ἔνδειξη ἀγάπης τοῦ προσέφερε ἕνα περίτεχνο κάλυκα βλήματος μὲ ἐγχάρακτη παράσταση τοῦ Ἁγίου Νικολάου».

Ἄνευ κληρικῶν τά ἀκριτικά χωρία τοῦ Νομοῦ Φλωρίνης

Ἐκ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Καστορίας ἐξεδόθη τήν 14ην Ἰανουαρίου ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις:

«Τὸ Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ, ἐπισκέφτηκε ὁ Ὑπουργὸς Ἐσωτερικῶν κ. Εὐριπίδης Στυλιανίδης στὰ πλαίσια τῆς ἐπισκέψεώς του στὴν ἀκριτικὴ Καστοριά. Ὁ κ. Ὑπουργὸς ἔδειξε τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὴ ποιμαντική, κοινωνικὴ, ἀλλὰ κυρίως γιὰ τὴ φιλανθρωπικὴ δράση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καστοριᾶς, ποὺ εἶναι γνωστή, ὅπως εἶπε χαρακτηριστικά,

Εἰς ἑνότητα προέτρεψεν ὁ Σεβ. Σάμου κ. Εὐσέβιος

Ἀπό τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Σάμου ἐξεδόθη τήν 3ην Ἰανουαρίου ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις:

«Ὅπως κάθε χρόνο ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σάμου καὶ Ἰκαρίας κ. Εὐσέβιος ἔκοψε τὴν καθιερωμένη βασιλόπιττα καὶ ἔκαμε σύντομο ἀπολογισμὸ τοῦ πνευματικοῦ, ἱεραποστολικοῦ, νεανικοῦ, κοινωνικοῦ, πολιτιστικοῦ καὶ φιλανθρωπικοῦ ἔργου, ποὺ ἐπιτελεῖται μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς πρεσβεῖες τῶν Σαμίων καὶ Ἰκαρίων Ἁγίων. Προέτρεψε ὅλους σὲ ἑνότητα καὶ ἐνίσχυση τῶν ἀγώνων κατὰ τὴν νέα χρονιὰ καὶ κατέληξε “Ὅλοι μαζὶ ἑνωμένοι μποροῦμε νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι”».

ὄχι μόνο στὰ ἐκκλησιαστικὰ δεδομένα. Ὁ Σεβασμιώτατος ἐπισήμανε στὸν κ. Στυλιανίδη τὶς ὁλοένα αὐξανόμενες ἀνάγκες τῶν ἐν δοκιμασίᾳ συμπολιτῶν μας, καθὼς τόσο στὸ καθημερινὸ συσσίτιο ὅσο καὶ στὶς Τράπεζες Τροφίμων τῆς Ἱ. Μητροπόλεώς μας προστρέχει ὁ λαός μας γιὰ τὴν ἀνακούφισή του. Ἐπίσης, στὸν κ. Ὑπουργὸ ὁ Μητροπολίτης μας ἔθεσε καὶ τὸ θέμα τοῦ διορισμοῦ τῶν κληρικῶν μας καὶ τοῦ παρουσίασε τὰ προβλήματα μὲ τὶς κενὲς ἐφημεριακὲς θέσεις στὰ ἀκριτικὰ χωριὰ τῆς Πατρίδος μας, ζητώντας του νὰ τὸ μεταφέρει στὸ Ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο καὶ νὰ τὸ ἐπανεξετάσουν ἐξ ἀρ χῆς».

Ἡ θεία Λειτουργία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου ΑΡΜΑ, Ἱ. Μ. Χαλκίδος, ἀνεκοινώθη ὅτι: «Τὴν ἐρχομένη Κυριακὴ 20 Ἰανουαρίου 2013 τὸ πρωῒ καὶ μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐπικείμενη ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, θὰ τελεσθεῖ, κατόπιν εὐλογίας τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Χρυσοστόμου, ἡ Θεία Λειτουργία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Στὴν Θεία Λειτουργία θὰ προεξάρχει καὶ θὰ κηρύξει τὸν θεῖο λόγο ὁ Ἀρχιμ. π. Φιλόθεος Θεοχάρης, Γενικὸς Ἀρχιερατικὸς Ἐπίτροπος τῆς Ἱερᾶς μας μητροπόλεως».

Κατά τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Τούρκου προξένου εἰς τά γραφεῖα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως, συμφώνως πρός « ΤΟ ΠΑΡΟΝ»

• Ἡ ἐφημερίς παραθέτει διαλόγους τοῦ Σεβ. Διδυμοτείχου μέ τόν Τοῦρκον πρόξενον. Φέρεται νά ἔχη δηλώσει: «Πάντα ἤθελα νά ἔχω σχέσεις μέ τό τουρκικό προξενεῖο. Σᾶς εὐχαριστῶ πολύ πού μοῦ δώσατε αὐτήν τήν εὐκαιρίαν…» Σκληράν κριτικήν ἤσκησεν ἡ ἑβδομαδιαία ἐφημερίς «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» τῆς 6ης Ἰανουαρίου εἰς τούς Σεβ. Μητροπολίτας Διδυμοτείχου καί Ξάνθης διά τήν στάσιν των ἔναντι τοῦ Τούρκου προξένου, ὁ ὁποῖος τούς ἐπεσκέφθη προσφάτως. Ἰδιαιτέρως ἐπικριτική ἦτο ἡ ἑβδομαδιαία ἐφημερίς πρός τόν Σεβ. Μητροπολίτην Διδυμοτείχου, ὁ ὁποῖος εἶναι καί Τοποτηρητής εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς, διότι ἀνατρέπει τήν πολιτικήν τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς κυροῦ Δαμασκηνοῦ. Ἡ ἐφημερίς παρουσιάζει καί τούς «ἐμετικούς», ὡς τούς χαρακτηρίζει, διαλόγους τοῦ Σεβ. Διδυμοτείχου κ. Δαμασκηνοῦ μετά τοῦ Τούρκου προξένου. Ἀναδημοσιεύομεν τό ρεπορτάζ τῆς ἐφημερίδος «ΤΟ ΠΑΡΟΝ», ἐνῶ ἀναμένομεν δι᾽ ἐπιστολῆς τάς ἐξηγήσεις τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου. Τό ρεπορτάζ καί οἱ διάλογοι Τό ρεπορτάζ τῆς ἐφημερίδος «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Συνεχίζει τὶς ἐπιθέσεις “ἀγάπης” ὁ τοῦρκος πρόξενος στὴν Κομοτηνή, Ἰλχάν Σενέρ. Μετὰ τὴ συν άντησή του μὲ τὸν Μητροπολίτη Ξάνθης καὶ Περιθεωρίου Παντελεήμονα, σειρὰ εἶχε ὁ Μητροπολίτης Διδυμοτείχου καὶ Ὀρεστιάδας Δαμασκηνός, ὁ ὁποῖος ἔχει ὁριστεῖ τοποτηρητὴς στὴ Μητρόπολη Μαρωνείας καὶ Κομοτηνῆς μετὰ τὴν ἐκδημία τοῦ μακαριστοῦ Δαμασκηνοῦ, ἑνάμιση μήνα πρίν… Ἡ συνάντηση, ποὺ ἔγινε στὴ Μητρόπολη στὴν Κομοτηνή, ἀποτελεῖ ἕνα σοβαρὸ ἀτόπημα ἀπὸ πλευρᾶς τῆς Ἐκκλησίας στὴ Θράκη, κυρίως μετὰ τὶς συνεχεῖς προκλητικὲς παρεμβάσεις τοῦ διπλωμάτη, ποὺ εἶδαν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας καὶ ἀπασχόλησαν ἀκόμα καὶ τὸ ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο – θυμίζουμε τὴν ἐρώτηση τῶν 32 βουλευτῶν τῆς ΝΔ γιὰ ἀπομάκρυνση τοῦ πρόξενου ἀπὸ τὴν Κομοτηνή, ἐξαιτίας τῆς ἀπροκάλυπτης παρέμβασής του στὸ θέμα τοῦ ἰμάμη τοῦ Σώστη Ροδόπης. Τὶς ἐντυπώσεις ποὺ προκάλεσε προσπαθεῖ νὰ ἀμβλύνει ὁ κ. Σενὲρ καὶ τὰ καταφέρνει μὲ ἀρωγούς τούς θρησκευτικοὺς ἡγέτες τῆς περιοχῆς μας. Καὶ εἶναι ἐντυπωσιακό, μετὰ

τὴν ἐκδημία τοῦ μακαριστοῦ Δαμασκηνοῦ, τοῦ Μητροπολίτη στὴν Κομοτηνή, ποὺ σφράγισε 38 χρόνια θρησκευτικῆς καὶ κοινωνικῆς προσφορᾶς στὴν Ροδόπη, ὑπέρμαχος τῆς ἁρμονικῆς συνύπαρξης τῶν σύνοικων στοιχείων καὶ ἀκολουθώντας μία σκληρὴ στάση ἐνάντια σὲ ὅσους ἐπιβουλεύονται τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία καὶ παίζουν παιχνίδια στὶς πλάτες τῆς περιοχῆς, τὸ γεγονὸς ὅτι ἕνας συνονόματός του “νομιμοποιεῖ” μία πολιτικὴ, τὴν ὁποία ὁ ἐκδημῶν πολέμησε μὲ ὅλη του τὴ δύναμη. Θλιβερὴ ἦταν ἡ συνάντηση μὲ τὸν Παντελεήμονα στὴν Ξάνθη, ἄθλια αὐτὴ μὲ τὸν Μητροπολίτη Δαμασκηνό, καθὼς ὁ τελευταῖος “σφράγισε” αὐτὸ τὸ γεγονὸς μὲ τὴ δήλωση: “Πάντοτε ἤθελα νὰ ἔχω σχέσεις μὲ τὸ τουρκικὸ προξενεῖο. Σᾶς εὐχαριστῶ πολὺ πού μοῦ δώσατε αὐτὴν τὴν εὐκαιρία”. Ἡ φράση αὐτὴ ἀποδίδει ἀπὸ μόνη της τὸ πνεῦμα ὅσων διαμείφθηκαν. Ὁ χαρακτηρισμὸς “ἄθλια” θὰ μποροῦσε νὰ ξενίσει, ἀκόμα καὶ μετὰ τὴ δήλωση τοῦ τοποτηρητῆ, ὡστόσο τὰ ὅσα θρασύτατα ἀκολούθησαν ἀπὸ τὸν τοῦρκο διπλωμάτη μᾶλλον στοχεύουν νὰ ἀδυνατίσουν καὶ αὐτὴν τὴν ἔννοια… Εἶπε ὁ κ. Σενέρ: “Στὴν Τουρκία, ἐμεῖς, μόλις ἡ μειονότητα τῶν Ρωμιῶν πεῖ ὅτι “ἔχω αὐτὸ τὸ πρόβλημα”, ἀμέσως τὸ ἀποδεχόμαστε. Τὰ βήματά μας στὸν τομέα τῶν θρησκευτικῶν ἐλευθεριῶν τὰ κάνουμε χωρὶς καμία προσδοκία ἀμοιβαιότητας. Διότι στὰ μειονοτικὰ καὶ ἀνθρώπινα δικαιώματα δὲν ὑπάρχει ἀμοιβαιότητα. Τὰ βήματα, ποὺ κάνουμε ἀποτελοῦν ὑποχρέωσή μας πρὸς τοὺς πολίτες μας. Ἐπιθυμοῦμε τὰ βήματά μας νὰ ἀποτελέσουν παράδειγμα. Οἱ ὁμογενεῖς μας, ἀντίθετα, ἐδῶ ἔχουν κάποια θέματα ὅσον ἀφορᾶ τὶς θρησκευτικὲς ἐλευθερίες. Πιστεύω πὼς θὰ συμβάλετε θετικὰ πρὸς τὴν ἐπίλυση τῶν θεμάτων αὐτῶν” (σ.σ. θράσος ἀπύθμενο)! Εἶπε ἐπίσης: “Κατὰ τὴν τελευταία περίοδο, ὑπάρχουν κάποια περιστατικὰ ποὺ προκαλοῦν θλίψη στὴ μειονότητα. Κάποιες ἀκραῖες ὁμάδες πᾶνε στὰ τουρκομουσουλμανικὰ χωριὰ καὶ δείχνουν τὴν πόρτα πρὸς τὴν Τουρκία στοὺς Τουρκομουσουλμάνους. Ἀντιλαμβανόμαστε πὼς αὐτοὶ ἔρχονται ἀπὸ ἀλλοῦ. Τὸ θέμα αὐτὸ τὸ συζητήσαμε μὲ τὴν ἑλληνικὴ ἀστυνομία. Ἡ μειονότητα

δὲν ἀπαντᾶ στὶς προκλήσεις. Ξέρουν ὅτι αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ τὴν ἀντανάκλαση τῆς κοινῆς γνώμης. Πρὶν ἀπὸ μερικὲς ἑβδομάδες οἱ ἐκλεγμένοι μουφτῆδες (σ.σ. ἐννοεῖ τοὺς ψευτομουφτῆδες, μὲ τὸν τοποτηρητὴ νὰ μὴ βγάζει οὔτε ἄχνα) ἔβαλαν νὰ ἀναγνωσθεῖ στὰ τζαμιὰ κήρυγμα. Ἔκαναν ἔκκληση στοὺς μουσουλμάνους νὰ μὴ ἀπαντοῦν στὶς προκλήσεις καὶ ἀνέφεραν πὼς “Ἐδῶ εἶναι ἡ πατρίδα μας, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς διώξει ἀπὸ ἐδῶ, ἐμεῖς εἴμαστε Ἕλληνες πολίτες”... Τὸ καθῆκον μας ἐδῶ καὶ προσωπικὰ τὸ δικό μου, ὡς διπλωμάτη, εἶναι νὰ συμβάλω στὴν προώθηση τῆς ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας (σ.σ. μὲ τὰ ἰσλαμικὰ κεφάλαια). Σᾶς εὐχαριστῶ πολὺ γιὰ τὸν χρόνο, πού μοῦ ἀφιερώσατε. Δύο ἑβδομάδες πρὶν ἐπισκεφτήκαμε τὸν Μητροπολίτη Ξάνθης. Ἦταν κάτι τὸ πολὺ ἐπωφελές. Πρόκειται γιὰ ἕνα πολὺ φωτισμένο ἄνθρωπο. Συζητήσαμε μαζί του αὐτὰ τὰ θέματα. Τρεῖς ἡμέρες μετὰ ἔγινε μία πολὺ σκληρὴ ἐπίθεση πρὸς τὸν μητροπολίτη. Σοῦ λέει, πῶς δέχεσαι τὸν ἐχθρό. Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἐχθρός, εἶμαι φίλος τῆς Ἑλλάδας”. Τί ἀνταπάντησε ὁ Μητροπολίτης Δαμασκηνός; “Μπορῶ νὰ πῶ ὅτι εἶμαι πολὺ εὐχαριστημένος ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐπίσκεψη. Ἀσκῶ τὰ καθήκοντα τοῦ μητροπολίτη τρία χρόνια τώρα στὸ Διδυμότειχο. Πάντοτε ἤθελα νὰ ἔχω σχέσεις μὲ τὸ τουρκικὸ προξενεῖο. Σᾶς εὐχαριστῶ πολὺ πού μοῦ δώσατε αὐτὴν τὴν εὐκαιρία. Ἔτσι εἴχαμε τὴν εὐκαιρία γιὰ τὴ συνάντηση. Μὲ αὐτή μας τὴ συνάντηση μποροῦμε νὰ χτίσουμε γιὰ τὸ μέλλον τῆς περιοχῆς μας (σ.σ. ὁ τοποτηρητὴς θὰ τὴ χτίσει μὲ τὸν ἐπίσημο ὑπονομευτὴ τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας)… Αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμῶ νὰ σᾶς πῶ, εἶναι πὼς γιὰ αἰῶνες ζήσαμε μαζί. Καὶ θὰ ζήσουμε καὶ ἄλλους αἰῶνες μαζί. Ἡ μητρόπολή μου εἶναι πολὺ κοντὰ στὴν Ἀδριανούπολη. Συχνὰ πηγαίνω ἐκεῖ, ὅπως φυσικὰ καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη. Γιά μᾶς, τὸ νὰ πᾶμε στὴν Κωνσταντινούπολη εἶναι πιὸ εὔκολο ἀπὸ τὸ νὰ πᾶμε στὴ Θεσσαλονίκη. Τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὴν Ἀδριανούπολη τὴν αἰσθάνομαι σὰν σπίτι μου, διότι ἡ νοοτροπία τῶν ἀνθρώπων ἐκεῖ εἶναι πολὺ πιὸ κοντὰ σὲ σχέση μὲ ἄλλους λαούς. Καὶ αὐτὸ πηγάζει ἀπὸ τὴ συμβίωση, ποὺ εἴχαμε γιὰ αἰῶνες.

Εἶναι ἀληθές, ὅπως εἴπατε καὶ ἐσεῖς, ὅτι καὶ οἱ δύο πλευρὲς κατὰ καιροὺς ἔκαναν λάθη. Χαιρετίζω τὶς πολλὲς ἀλλαγὲς ποὺ ἔκανε ἡ τουρκικὴ κυβέρνηση καὶ ἐλπίζω καὶ ἐδῶ νὰ ἀλλάξουν πολλά (…). Θέλω νὰ πῶ πὼς γιὰ ἐμᾶς τὸ μεγαλύτερο λάθος εἶναι ἡ ἀδιαφορία. Ἐξ ὅσων ἀντιλαμβάνομαι, στὴ μητρόπολή μου, στὸ Διδυμότειχο, ἡ πλειοψηφοῦσα χριστιανικὴ κοινότητα (σ.σ. προσέξτε τὸν νομικὸ ὅρο…) παραμένει ἀδιάφορη γιὰ τὸ θέμα τῆς μουσουλμανικῆς κοινότητας (σ.σ. καὶ ἀνιστόρητος καί… ἐκτὸς κοινωνίας). Γι᾽ αὐτὸ προσπαθῶ ἐνίοτε νὰ ἐπισκέπτομαι καὶ χωριὰ, ποὺ ζοῦν μουσουλμάνοι…”. Ἐπίσης, τὸν προσκάλεσε νὰ ἐπισκεφθεῖ καὶ τὴ Μητρόπολη Διδυμοτείχου γιὰ νὰ λάβει, στὸ πλαίσιο τῆς… ἀρχῆς τῆς ἀμοιβαιότητας, πρόσκληση ἀπὸ τὸν κ. Σενὲρ νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸ τουρκικὸ προξενεῖο. Τότε ἦταν ποὺ ὁ τοποτηρητὴς ἔδωσε τά… διαπιστευτήριά του: “Ἐμεῖς εἴμαστε ἰσόβιοι ἐδῶ. Οἱ ἄλλοι εἶναι περαστικοί. Ἐμεῖς αἰσθανόμαστε αὐτὰ ποὺ αἰσθάνεται ὁ κόσμος. Οἱ λαοὶ μας θέλουν νὰ ζήσουν μαζὶ καὶ μέσα σὲ εἰρήνη. Ἔχω πολὺ καλὲς σχέσεις μὲ τρεῖς ἀπὸ τοὺς δημάρχους τῆς περιφέρειας Ἀδρια νούπολης. Συναντῶ πολὺ συχνά τούς δημάρχους σὲ Χάβζα, Οὐζουνκιοπροὺ καὶ Αἶνο. Εἶναι φίλοι μου. Στὴν Αἶνο ὑπάρχει καὶ μία πολὺ παλιὰ ἐκκλησία”... Οἱ δύο ἄντρες συμφώνησαν στὰ περὶ ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας. Εἶπε ὁ κ. Σενέρ: “Ἐμεῖς ζοῦμε μαζὶ 500 χρόνια. Οἱ ἄνθρωποι μαλώνουν μὲ τοὺς γείτονες, ὄχι μὲ ἄλλους. Ἀλλὰ πάλι ἀπὸ τὸν γείτονα προσδοκοῦν βοήθεια. Ἔχουμε μία παροιμία ποὺ λέει πὼς ῾ὁ γείτονας ἔχει ἀνάγκη καὶ τὴ στάχτη τοῦ γείτονά του᾽ (σ.σ. καὶ μᾶς ταΐζει “στάχτη”). Στὴν Ὀθωμανικὴ περίοδο εἴχαμε διασφαλίσει πολὺ καλὴ ζωή. Ὑπῆρξαν κάποια προβλήματα (σ.σ. τίποτα τὸ ἰδιαίτερο, κάτι μαζικὲς σφαγές, κάτι ἐξισλαμισμοί). Ἀλλὰ τότε καὶ στὴν Εὐρώπη ὑπῆρχαν προβλήματα”. Γιὰ νὰ ἀπαντήσει τὸ “εὐφυέστατο” ὁ τοποτηρητής: “Στὴν Κωνσταντινούπολη εἶχαν πεῖ πὼς ῾κάλλιον εἰδέναι στὴν πόλη σαρίκιον τουρκικὸ παρὰ τιάρα παπική᾽. Αὐτὸ εἶναι Ἱστορία”».

σχετικῆς ἀπόφασης τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου γιὰ τὴν ἐκ τοῦ σύνεγγυς ἐνημέρωση τῶν μελῶν της ἀναφορικὰ μὲ ἐκκρεμεῖς ὑποθέσεις, ποὺ ταλανίζουν τὴν Ἱερὰ Πατριαρχικὴ καὶ Σταυροπηγιακὴ Μονὴ Ἁγίου Ἰωάννου Θεολόγου καὶ τὶς ἐνέργειες τοῦ Ἡγουμένου της, Ἀρχιμ. Ἀντύπα. Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ πὼς ἰδιαίτερα τὸ τελευταῖο διάστημα στὴν Πάτμο ἔχει γίνει ἐντονότερη ἡ φημολογία πὼς ἐπίκειται ἡ “ἀποκαθήλωση” τοῦ Ἡγούμενου. Παραταῦτα τὸ Φανάρι κρατάει τὰ χαρτιὰ του κλειστὰ, ἐνῶ ὑψηλόβαθμα στελέχη του, κρατοῦν τὰ στόματά τους ἑρμητικὰ σφραγισμένα. “Δὲν ὑπάρχουν προειλημμένες ἀποφάσεις. Διαφορετικὰ τί νόημα θὰ εἶχε ἡ ἐκ νέου ἀποστολὴ Ἐξαρχίας. Τὰ μέλη της πηγαίνουν, γιὰ νὰ ἀκούσουν καὶ ἀκολούθως θὰ ὑποβάλουν πρὸς τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο ἔκθεση, προκειμένου οἱ Ἅγιοι Συνοδικοὶ μαζὶ μὲ τὸν Παναγιώτα-

το νὰ ἀποφασίσουν ποιὲς εἶναι οἱ ἐνδεδειγμένες ἐνέργειες, γιὰ τὴν θεραπεία τῶν ὅποιων ζητημάτων ὑπάρχουν. Ὡς ἐκ τούτου ὅλα εἶναι ἀνοικτά”, σχολιάζει Ἱεράρχης τοῦ κλίματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Σύμφωνα μὲ πληροφορίες ἡ Ἐξαρχία ἔχει λάβει τὴν ἐντολὴ νὰ ζητήσει ἐξηγήσεις ἀπὸ τὸν Ἡγούμενο τῆς Ἱ. Μονῆς γιὰ συγκεκριμένες ἐνέργειες, ποὺ ἀφοροῦν συμβάσεις γιὰ ἔνταξη ἔργων στὸ ΕΣΠΑ καὶ μία σειρὰ ἄλλες δράσεις, στὶς ὁποῖες φέρεται νὰ προχώρησε χωρὶς νὰ ἔχει ἐνημερώσει τὸ Φανάρι. Ὡστόσο ἐκκλησιαστικὲς πηγὲς ἀφήνουν νὰ ἐννοηθεῖ πὼς δὲν τίθεται ζήτημα οἰκονομικῶν ἀτασθαλιῶν καθὼς ἀπὸ τὴν ἀντικατάσταση τοῦ πρώην ἡγουμένου μέχρι καὶ σήμερα, σχεδὸν 12 χρόνια, δὲν ἔχει ἐντοπιστεῖ, ἀλλὰ οὔτε ἔχει καταγγελθεῖ κάτι σχετικό. “Τὰ οἰκονομικὰ τὰ εἶχε ἐξετάσει

καὶ ἡ προηγούμενη Ἐξαρχία, ποὺ μετέβη στὸ νησί, στὴν ὁποία μετεῖχαν καὶ λαϊκοὶ ἐμπειρογνώμονες, καὶ δὲν εἶχε ἐντοπιστεῖ κάτι ὕποπτο”, ὑποστηρίζουν οἱ ἴδιες πηγές. “Τὸ βασικὸ εἶναι ἂν ὑπῆρξαν κάποιες ἄστοχες ἐπιλογὲς ἢ ἂν παρατηρεῖται διοικητικὸ ἔλλειμμα. Καὶ τὸ βασικότερο εἶναι ἡ πνευματικὴ διάσταση τοῦ ὅποιου προβλήματος”, προσθέτουν. Τὴν ἴδια στιγμή, ἄλλες πληροφορίες ἀναφέρουν ὅτι ὁ Νέος Κανονισμὸς τῆς Ἱ. Μονῆς εἶναι ἕτοιμος, ἔχουν γίνει σχετικὲς παρεμβάσεις γιὰ διοικητικὰ θέματα τοῦ Μοναστηριοῦ καὶ ἔχει ὑποβληθεῖ στὴν ἁρμόδια Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ Πατριαρχείου γιὰ ἔγκριση. Ὡς ἐκ τούτου δὲν ἀποκλείονται περαιτέρω ἀλλαγὲς ἕως τὴν τελικὴ ἔγκρισή του. Πάντως ἡ βασικὴ λεπτομέρεια, στὴν ὁποία φέρεται νὰ ἐπιμένει τὸ Φανάρι, σὲ σχέση μὲ τὸν Κανονισμό, εἶναι νὰ διατηρήσει ἡ Ἱ. Μονὴ τὸν Κοινοβιακὸ χαρακτήρα της, ὅπως ἰσχύει ἐδῶ καὶ χρόνια».

ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΑΠΟΣΤΕΛΛΕΙ ΕΞΑΡΧΙΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ Ι. ΜΟΝΗΝ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΠΑΤΜΟΥ Διαπιστοῦται, ὡς λέγεται, διοικητικόν ἔγκλημα

Συμφώνως πρός πληροφορίας τοῦ «Rhodos times» τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον θά ἀποστείλη Ἐξαρχίαν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου εἰς τήν Πάτμον, διά νά ἐξετασθοῦν ἐκκρεμεῖς χρονίζουσαις ὑποθέσεις καί ἐν συνεχείᾳ νά ὑποβάλη ἔκθεσιν εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διά νά λάβη ἀποφάσεις. Συμφώνως πρός τήν δημοσιογράφον κ. Πέγκυ Ντόκου τοῦ «Rhodos times»:

«Νέα ἐπίσκεψη ἑτοιμάζεται νὰ πραγματοποιήσει στὰ μέσα Ἰανουαρίου Ἐξαρχία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν Ἱερὰ νῆσο Πάτμο, ἀποτελούμενη ἀπὸ τοὺς Μητροπολίτες Μιλήτου Ἀπόστολο καὶ Κώου καὶ Νισύρου Ναθαναὴλ καθὼς καὶ τὸν τριτεύοντα τῶν Πατριαρχικῶν Διακόνων Θεόδωρο. Σύμφωνα μὲ πληροφορίες τοῦ “Rhodes Times” ἡ ἀποστολὴ τῆς Ἐξαρχίας θὰ γίνει στὸ πλαίσιο τῆς

Η ΔΗΛΩΣΙΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΙΝ ΔΩΡΕΑΣ ΟΡΓΑΝΩΝ ΣΩΜΑΤΟΣ

Ὑπό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γλυφάδας ἐξεδόθη ἀνακοίνωσις μέ τήν ὁποίαν καλεῖ τόν πιστόν λαόν, ἀλλά καί οἱονδήποτε ἄλλον πολίτην, ὁ ὁποῖος δέν ἐπιθυμεῖ νά γίνη δωρητής ὀργάνων σώματος μετά θάνατον, νά τό δηλώση εἰς τόν Ἐθνικόν Ὀργανισμόν Μεταμοσχεύσεων. Τό πλῆρες κείμενον τῆς ἀνακοινώσεως ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ὁποιαδήποτε στιγμὴ ἕνας πολίτης τὸ ἐπιθυμεῖ θὰ μπορεῖ νὰ δηλώνει τὴν ἄρνησή του στὴ μετὰ θάνατον δωρεὰ ὀργάνων, ξεκαθαρίζει ὁ Ἐθνικὸς Ὀργανισμὸς Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ), μὲ ἀφορμὴ ἀναρτήσεις στὸ Διαδίκτυο, σύμφωνα μὲ τὶς ὁποῖες φέρεται ὡς “καταληκτικὴ ἡμερομηνία ὑποβολῆς ἔγγραφης δήλωσης ἄρνησης δωρεᾶς ὀργάνων μετὰ θάνατον ἡ 12η Δεκεμβρίου 2012”. Ἡ δήλωση ἄρνησης δωρεᾶς ὀργάνων μετὰ θάνατον δὲν ἔχει συγκεκριμένη προθεσμία ὑποβολῆς, οὔτε λήγει μετὰ τὸ πέρας τῆς 1ης Ἰουνίου 2013, ὁπότε καὶ θὰ ἀρχίσει ἡ ἰσχὺς τοῦ ἄρθρου 9, τοῦ νόμου 3984 περὶ Εἰκαζόμενης Συναίνεσης, ὅπως ἀναφέρει ὁ ΕΟΜ, προσθέτοντας ὅτι ἀκόμα καὶ μετὰ τὸν Ἰούνιο τοῦ 2013, θὰ μπορεῖ κάποιος νὰ δηλώνει τὴν ἄρνησή του στὴν μετὰ θάνατον δωρεὰ ὀργάνων. Ἐπίσης, διευκρινίζεται ὅτι σύμ-

φωνα μὲ τὸν νόμο, ἡ ἀφαίρεση ἑνὸς ἢ περισσοτέρων ὀργάνων ἀπὸ ἐνήλικο θανὸν πρόσωπο πραγματοποιεῖται ἐφόσον, ὅσο ζοῦσε, δὲν εἶχε ἐκφράσει τὴν ἀντίθεσή του καὶ κατόπιν συναίνεσης τῆς οἰκογένειάς του. Μάλιστα, ὅπως ἀναφέρει ὁ Ὀργανισμός, μὲ τὴν ἰσχὺ τῆς Εἰκαζόμενης Συναίνεσης διασφαλίζεται, μέσῳ τῆς δυνατότητας “ἀρνητικῆς δήλωσης”, ἡ ἄρνηση τοῦ πολίτη νὰ γίνει δότης ὀργάνων, γεγονὸς ποὺ μὲ τὴν ἰσχύουσα νομοθεσία τῆς δηλούμενης συναίνεσης (κάρτα δωρητῆ), δὲν διασφαλιζόταν, καθὼς ἡ δωρεὰ ὀργάνων τοῦ ἐκλιπόντος ἐπαφιόταν στὴν ἀπόφαση τῆς οἰκογένειας. “Παρόλα αὐτά, οὐδέποτε στὴν Ἑλλάδα καὶ σὲ ὅλες τὶς χῶρες ποὺ πραγματοποιοῦνται μεταμοσχεύσεις κάτω ἀπὸ ἰσχυρὰ νομικὰ πλαίσια καὶ ἀνεξαρτήτως νομοθετημένου τρόπου συναίνεσης, δὲν ἔχουν ληφθεῖ μοσχεύματα ἀπὸ ἀποβιώσαντα δότη, χωρὶς τὴ συναίνεση τῆς οἰκογένειάς του”, ὑπογραμμίζει ὁ ΕΟΜ, ἐκφράζοντας, παράλληλα, τὴ λύπη του “ποὺ στὸ γενικότερο πλαίσιο "ἐκφοβισμοῦ" τοῦ κοινοῦ χρησιμοποιεῖται καὶ ὡς μέσο καὶ ὁ θεσμὸς τῆς Δωρεᾶς Ὀργάνων”. Ἡ “ἀρνητικὴ δήλωση”, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ ἔχει τὴ μορφὴ ὑπεύθυνης δήλωσης ἢ τῆς ἁπλῆς δήλωσης ποὺ θὰ βεβαιώνεται τὸ γνήσιο τῆς ὑπογραφῆς ἀπὸ ἁρμόδια

ἀρχὴ (ΚΕΠ ἤ Ἀστυνομικὸ τμῆμα) , ἀποστέλλεται στὸν ΕΟΜ ταχυδρομικὰ ἢ μὲ φάξ, πρωτοκολλεῖται καὶ καταχωρεῖται σὲ σχετικὸ ἀρχεῖο. Στὴ δήλωση θὰ πρέπει νὰ ἀναφέρεται ρητὰ ἡ ἄρνηση (π.χ. “σὲ περίπτωση θανάτου δὲν ἐπιθυμῶ νὰ ληφθοῦν τὰ ὄργανά μου πρὸς μεταμόσχευση”), ἐνῶ, θὰ πρέπει νὰ ἀναγράφονται τὰ ἑξῆς προσωπικὰ στοιχεῖα: ὀνοματεπώνυμο, πατρώνυμο, ἀρ. δελτίου ταυτότητας / διαβατηρίου, ἡμερομηνία γέννησης, διεύθυνση κατοικίας μὲ ΤΚ καὶ τηλέφωνο ἐπικοινωνίας. Τὰ ἀνήλικα τέκνα συμπεριλαμ-

βάνονται στὴν ὑπεύθυνη δήλωση τοῦ ἑνὸς γονέα, μὲ τὰ ὀνόματά τους καὶ τὴν ἡμερομηνία γέννησής τους. Οἱ δηλώσεις θὰ πρέπει νὰ ἀποστέλλονται στὴ διεύθυνση: Ἐθνικὸς Ὀργανισμὸς Μεταμοσχεύσεων – Τμῆμα Προώθησης Δωρεᾶς Ἱστῶν καί Ὀργάνων, Ἀν. Τσόχα 5, 11521 Ἀθήνα, Φὰξ 210 7255066. Μετὰ τὴν ἔναρξη ἰσχύος τοῦ σχετικοῦ ἄρθρου (1/6/2013), θὰ ἀρχίσουν νὰ ἀποστέλλονται ταχυδρομικῶς οἱ σχετικὲς βεβαιώσεις σὲ ὅποιον ἔχει ἐγγραφεῖ στὸ ἀρχεῖο».

Τά σκάφη «ἀναψυχῆς» καί ἡ φορολογία τῶν τέκνων

Ἡ τριτοκομματική Κυβέρνησις, διά τοῦ ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν κ. Στουρνάρα, ἀπέσυρε τήν φορολογικήν διάταξιν, μέ τήν ὁποίαν πολῖται, οἱ ὁποῖοι εἶχον σκάφη ἀναψυχῆς ἕως καί δώδεκα μέτρα, θά ἐπλήρωναν φόρους, πολλαπλασίως μεγαλυτέρους ἀπό τούς ὑπάρχοντας, μετά τήν ἀντίδρασιν τῶν ἐνδιαφερομένων. Ἡ Κυβέρνησις ἀπέσυρε τήν σχετικήν διάταξιν διά τούς «σκαφάτους» ὡς τούς ἐχαρακτήρισαν ὅλαι αἱ ἐφημερίδες ἀκόμη καί αὐταί αἱ προσκείμεναι εἰς τήν Κυβέρνησιν. Διά τούς πολυτέκνους, τούς τριτέκνους καί τάς οἰκογενείας, αἱ

ὁποῖαι φορολογοῦνται σκληρῶς, διά πρώτην φοράν ἀπό συστάσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, ἡ Κυβέρνησις δέν ἀποσύρει τάς σχετικάς φορολογικάς διατάξεις, αἱ ὁποῖαι ἀντιμετωπίζουν τήν γέννησιν τέκνων ὡς στοιχεῖον ὑπερπλουτισμοῦ ἤ εὐνοοῦν τά διαζύγια ἀπό τήν δημιουργίαν οἰκογενείας. Τά «σκάφη ἀναψυχῆς» προφανῶς διά τούς ἀσπονδύλους, πολιτικῶς καί ἐθνικῶς, πολιτικούς μας ἔχουν μεγαλυτέραν σημασίαν διά τήν Ἑλλάδα ἀπό τάς γεννήσεις καί τήν ἀνατροφήν τῶν παίδων. Σημεῖα μεγάλης πτώσεως καί ἐσχάτης παρακμῆς.

πτεται: Εἶναι Κράτος καί ὄχι «Ἐκκλησία». Βεβαίως ὅσοι ὑπερασπιζόμεθα τήν Ὀρθόδοξον πίστιν καί τήν Ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τό ὑποστηρίζομεν ἀπό δεκαετιῶν, ἀλλά οἱ Οἰκουμενισταί Πατριάρχαι καί Ἀρχιεπίσκοποι τῆς Ἑλληνοφώνου Ὀρθοδοξίας δέν «ἀκοῦν τίποτε». Τό θέμα τό εἶχε θέσει εὐθέως καί ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρός Σεραφείμ, ὅταν εἰς συνέδριον θεολόγων, τό ὁποῖον ἐπίεζε νά «ἀνοίξη διάλογον» μετά τοῦ Βατικανοῦ, ἠρώτησε: «Γιατί εἶναι Ἐκκλησία τό Βατικανόν; Κράτος εἶναι». Σήμερον ἡ Ἰταλική Κυβέρνησις, ἀλλά καί ὁ πολιτικός καί οἰκονομικός τύπος τῆς Ἰταλίας κατηγοροῦν τό Κράτος τοῦ Βατικανοῦ, τό ὁποῖον εἶναι ἕνα δεύτερον Κράτος ἐντός τοῦ Ἰταλικοῦ, ὅτι δέν συμμορφώνεται μέ τούς νόμους τοῦ Ἰταλικοῦ Κράτους καί ἐπιτρέπει τό «ξέπλυμα βρώμικου χρήματος». Ἐξ αἰτίας τῆς ἀρνήσεως τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ νά συμμορφωθῆ πρός τήν νομοθεσίαν τῆς Ἰταλίας ἡ Κεντρική Τράπεζα τῆς Ἰταλίας διέκοψε τάς πληρωμάς μέσῳ ἔξυπνων καρτῶν καί πιστωτικῶν καρτῶν εἰς τό Βατικανόν. Συμφώνως πρός ἀνταπόκρισιν τοῦ Ἀθηναϊκοῦ Πρακτορείου Εἰδήσεων ὑπό ἡμερομηνίαν 8ην Ἰανουαρίου:

«Ἡ Τράπεζα τῆς Ἰταλίας ἀποφάσισε νὰ διακοποῦν οἱ πληρωμὲς μέσῳ τραπεζικῶν λογαριασμῶν καὶ καρτῶν ἀνάληψης στὸ Βατικανό. Ὅπως ἀναφέρει ὁ ἰταλικὸς Τύπος, ἡ Τράπεζα τῆς Ἰταλίας ἀποφάσισε νὰ μὴ ἀνανε-

ώσει τὴν ἄδεια στὴν Deutsche Bank Italia, ἡ ὁποία εἶναι καὶ ἡ μόνη τράπεζα, ποὺ διαχειρίζεται τὶς πληρωμὲς αὐτοῦ τοῦ εἴδους στὸ ἐσωτερικό τοῦ παπικοῦ κρατιδίου. Σύμφωνα μὲ ἰταλικὰ μέσα ἐνημέρωσης, ἡ κίνηση αὐτὴ συνδέεται μὲ ἔρευνες, οἱ ὁποῖες σχετίζονται μὲ τὴν διαφάνεια στὴν τράπεζα τῆς Ἁγίας Ἕδρας, Ior. Ἡ οἰκονομικὴ ἐφημερίδα τοῦ Μιλάνου “Il Sole 24 Ore”, κάνει λόγο γιὰ “ἔρευνες ποὺ σχετίζονται μὲ ὑποψίες γιὰ ξέπλυμα βρώμικου χρήματος”. Ἡ ἀπόφαση, κατὰ συνέπεια, δὲν ὀφείλεται σὲ ἐλλείψεις τῆς Deutsche Bank Italia, ἀλλὰ σὲ ἐλλιπεῖς ἐγγυήσεις, προδιαγραφὲς καὶ τυποποίηση “ὅσον ἀφορᾶ τοὺς νόμους τοῦ Βατικανοῦ, ποὺ διέπουν τὶς διατραπεζικὲς συναλλαγές”, σύμφωνα μὲ τὸ δημοσίευμα. Στὸ ἐσωτερικό τοῦ Βατικανοῦ δὲν εἶναι δυνατόν, πλέον, νὰ γίνονται ἀναλήψεις χρημάτων ἀπὸ αὐτόματα τραπεζικὰ μηχανήματα (ATM) καὶ οἱ τουρίστες στὰ μουσεῖα τῆς Ἁγίας Ἕδρας θὰ μποροῦν νὰ πληρώνουν τὸ εἰσιτήριο μόνον μὲ μετρητά. Ἀλλὰ καὶ στὸ φαρμακεῖο τοῦ Βατικανοῦ, τὸ ὁποῖο διατηρεῖ πιὸ χαμηλὲς τιμὲς ἀπὸ τὴν “ἐλεύθερη ἀγορά”, προμηθεύεται φάρμακα ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο καὶ παρέχει τὴν δυνατότητα εἰσόδου καὶ σὲ ξένους πολίτες, οἱ πληρωμὲς πλέον γίνονται μόνο μὲ ρευστό. Μόνη ἐξαίρεση ἀποτελοῦν οἱ κάρτες αὐτόματης ἀνάληψης τῆς τράπεζας Ιοr, στὴν ὁποία, ὅμως, μποροῦν νὰ ἀνοίγουν λογαριασμοὺς ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο οἱ ἐργαζόμενοι καὶ οἱ κάτοικοι τοῦ Βατικανοῦ».

ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΠΑΡΧΙΑΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης ἐξεδόθη τήν 10ην Ἰανουαρίου ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις:

«Ἡ Ἱερὰ Ἐπαρχιακὴ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης, συνῆλθε σήμερα 10 Ἰανουαρίου 2013 στὸ Ἡράκλειο, σὲ τακτικὴ Συνεδρία καὶ μεταξὺ τῶν ἄλλων ἀσχολήθηκε μὲ τρέχοντα ὑπηρεσιακὰ θέματα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἱερὰ Ἐπαρχιακὴ Σύνοδος ἐξέφρασε τὴ χαρά της γιὰ τὴν κατάταξη στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου τοῦ ἐκ Σηρικαρίου Κισάμου καταγόμενου Ὁσίου Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ, τοῦ ὁποίου ἡ ἱερὰ μνήμη θὰ ἑορτάζεται κατ᾽ ἔτος τὴν 4ην Ἰανουαρίου. Μὲ πάνδημη συμμετοχὴ Ἱεραρχῶν, Κλήρου καὶ Λαοῦ, ἡ ἱερὰ μνήμη του ἑορτάσθηκε ἐπίσημα ἐφέτος γιὰ πρώτη φορά, στὸ Καστέλλι Κισάμου, ἕδρα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κισάμου καὶ Σελίνου, τῆς ὁποίας γόνος καὶ κλέϊσμα τυγχάνει ὁ Ὅσιος Νικηφόρος ὁ Λεπρός. Μεταξὺ τῶν ἄλλων, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος συζήτησε καὶ τὸ φημολογούμενο θέμα καταργήσεως τῆς Κυ-

ριακῆς ὡς ἡμέρας ἀργίας, γιὰ τὸ ὁποῖο ἐκφράζει τὴν ἔντονη ἀντίθεσή της, τονίζοντας τὴν ἀξία τῆς ἡμέρας τῆς Κυριακῆς, ἡ ὁποία δὲν εἶναι μόνο ἐργασιακὸ προνόμιο, ἀλλὰ εἶναι οὐσιαστικὸ συνειδητὸ νομοθέτημα. Ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς, ὡς ἡμέρας καταπαύσεως τῶν ἐργασιῶν, ἀποτελεῖ τὴν ταυτότητα τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου καὶ τυχὸν κατάργησή της δημιουργεῖ ἐπιπλέον δυσλειτουργία, ἰδιαιτέρως, στὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος διαμαρτύρεται πρὸς κάθε ἁρμόδιο καὶ ἀπευθύνει ὁλόθυμη ἔκκληση γιὰ τὴν ἀνάγκη σεβασμοῦ καὶ διατήρησης τῆς θεσμοθετημένης ἀργίας τῆς Κυριακῆς. Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς εἰσόδου μας στὸ νέο ἔτος, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος εὔχεται στὸν Ἱερὸ Κλῆρο καὶ τὸν εὐσεβῆ Λαὸ τῆς Μεγαλονήσου μας ὑγεία, δύναμη, καλὴ καὶ εὐλογημένη χρονιά. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος δὲν ἔπαυσε καὶ δὲν θά παύσει νὰ συμπορεύεται ἀθόρυβα μὲ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ μας, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται, γιὰ νὰ εἶναι ὄρθιοι στοὺς δύσκολους χρόνους μας».

Ἀρχιεπίσκοπος: «Ἐπιτακτική ἀνάγκη ἡ ἐπιστροφή τῶν Ἑλλήνων εἰς τάς ρίζας των»

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος ἐζήτησε τήν ἐπιστροφήν εἰς τάς ρίζας μας καί εἰς τήν παράδοσιν, κατά τήν διάρκειαν ὁμιλίας, τήν ὁποίαν ἔκανε κατά τήν διάρκειαν κοπῆς τῆς Βασιλόπιττας τοῦ Κέντρου Ἐκκλησιαστικῆς Διακονίας Οἰνοφύτων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θηβῶν καί Λεβαδείας. Πλέον συγκεκριμένως, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, κατά τήν ὁμιλίαν του: «Ἔθεσε τὸν προβληματισμὸ γιὰ τὴν ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὶς ρίζες καὶ τὴν παράδοσή μας τονίζοντας "παρατηροῦμε τὸν τελευταῖο καιρό, ὅτι δὲν ἀκοῦμε συχνὰ σὲ ὁμιλίες γιὰ τὴν παγκοσμιοποίηση. Μᾶς εἶχαν ὑποσχεθεῖ ὅτι θὰ μᾶς φέρει τὴν εὐτυχία, θὰ πέσουν τὰ σύνορα καὶ τὰ ἀγαθὰ θὰ κυκλοφοροῦν ἐλεύθερα. Κάποτε θεωρούσαμε ὑποτιμητικὸ νὰ μιλᾶμε γιὰ πατριωτισμὸ καὶ εἴχαμε στηρίξει ὅλες μας τὶς ἐλπίδες στὴν Εὐρώπη. Βλέπουμε ὅμως ὅτι δὲν ἦρθαν ἔτσι τὰ πράγματα, ὑπάρχουν δυσκολίες κι αὐτὴ ἡ χρονιὰ ἴσως νὰ

εἶναι ἀκόμη πιὸ δύσκολη, δὲν χρειάζεται, ὅμως, νὰ ἀπελπιζόμαστε, δὲν πρέπει νὰ μᾶς πιάνει πανικός, θὰ ξεπεράσουμε κι αὐτὴν τὴν κρίση, ἀρκεῖ νὰ μὴ στηριζόμαστε στοὺς ἄλλους, ἀλλὰ στὸν ἑαυτό μας καὶ στὶς προσπάθειές μας" καὶ πρόσθεσε, "ἀπόψε μὲ αὐτὴ τὴ χορωδία θυμηθήκαμε τὴν καταγωγή μας, τὶς ρίζες μας, τὴν παράδοσή μας καὶ καλούμαστε νὰ ξαναγίνουμε ὅπως ἤμασταν παλαιότερα, ποὺ μπορεῖ νὰ ἤμασταν πιὸ φτωχοί, ἀλλὰ ἦταν πιὸ κοντὰ ὁ ἕνας στὸν ἄλλο, εἴχαμε κοινωνία, εἴχαμε ἐπικοινωνία, ὑπῆρχε ἀγάπη μεταξύ μας"».

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀκολούθως ἀνεκοίνωσε τὴν λειτουργίαν παραρτήματος τῆς Σχολῆς Βυζαντινῆς καὶ Παραδοσιακῆς Μουσικῆς εἰς τὰ Οἰνόφυτα, ἀλλὰ καὶ τὴν δημιουργίαν βιβλιοθήκης, ἐνῶ ἀμέσως μετὰ ἀπένειμε τιμητικάς διακρίσεις καὶ ἐπαίνους εἰς τοὺς μαθητάς, ποὺ ἠρίστευσαν κατὰ τό παρελθόν ἔτος.

῾Η Ἱερά Μητρόπολις Φθιώτιδος ἐνισχύει φοιτητάς πολυτέκνων οἰκογενειῶν

Συμφώνως πρός ἀνακοίνωσιν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φθιώτιδος:

«Χρηματικὰ βραβεῖα σὲ δεκατέσσερις (14) πρωτεύσαντες φοιτητὲς καὶ φοιτήτριες πολυτέκνων οἰκογενειῶν τῆς Φθιώτιδος κατὰ τὶς εἰσαγωγικὲς ἐξετάσεις στὶς Ἀνώτατες Σχολὲς ἀπένειμε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Νικόλαος κατὰ τὴ διάρκεια τελετῆς στὴν μεγάλη αἴθουσα τοῦ Πνευματικοῦ – Διοικητικοῦ Κέντρου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως στὴ Λαμία, ἀμέσως μετὰ τὴν πανηγυρικὴ Θεία Λειτουργία στὸν ἑορτάζοντα Ἱ. Ναὸ τοῦ συγκροτήματος τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Ἐφραίμ.

Ἐπιδίδοντας τὰ βραβεῖα ὁ Σεβασμιώτατος ἐτόνισε ὅτι ἡ χειρονομία αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας ἐνισχύει ἠθικὰ καὶ οἰκονομικά τούς ἐπιμελεῖς φοιτητές, ἀλλὰ κυρίως στηρίζει τὴν πολύτεκνη οἰκογένεια, ποὺ εἶναι ἡ ἐλπίδα τῆς Ἑλλάδος. Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη Φθιώτιδος ἀποδίδουσα ἰδιαίτερη σημασία στὴν οἰκονομικὴ ἐνίσχυση τῶν οἰκογενειῶν, ποὺ σπουδάζουν παιδιά, κατὰ τὶς ἡμέρες τῶν ἑορτῶν μέχρι τώρα ἔχει ἐνισχύσει οἰκονομικὰ 64 σπουδαστὲς καὶ ἀκολουθοῦν οἱ φοιτητὲς τῶν ἱερατικῶν οἰκογενειῶν καὶ οἱ ἐπιτυχόντες τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Λυκείου Λαμίας, οἱ ὁποῖοι θὰ βραβευθοῦν κατὰ τὴν ἡμέρα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν».