Ορθόδοξος Τύπος φ. 1961, 01/02/2012 by anthologimata

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος Ο «κοινωνικό πρόβλημα» συνιστᾶ ἰσχυρότατη πρόκληση γιά τήν χριστιανική κοινωνία1. Οἱ κοινωνικές διακρίσεις, καί μάλιστα τό πρόβλημα τῆς πείνας καί τῆς φτώχειας, δέν ἦταν δυνατό νά ἀφήσει ἀδιάφορη τήν Ἐκκλησία. Πρῶτα, γιατί ἀπό τήν ἴδια τήν φύση της ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι μόνο πνευματική, ἀλλά καί κοινωνική. Δεύτερο, ὁ Χριστιανισμός δέχεται ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο, ὡς ψυχοσωματική ἑνότητα καί ὁλότητα, καί σώζει ὁλόκληρη τή ζωή του, πνευματική καί σωματική, ἀφοῦ ἡ θέωση ἀναφέρεται σ᾽ ὅλο τόν ἄνθρωπο, ψυχή καί σῶμα. Γι᾽ αὐτό καταφάσκει ὅλα τά

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013 Τρύφωνος, Βασιλείου μάρτυρος Θεσσαλονίκης, Ἀναστασίου νεομάρτυρος ἐκ Ναυπλίου

ΕΤΟΣ ΝΓ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1961

Η ΠΡΟΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΝ ΚΑΙ ΛΥΣΙΝ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου πνευματικά καί βιοτικά. Ἡ εἴσοδος στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ νοεῖται ὡς ἔνταξη ΟΛΗΣ τῆς ζωῆς μέσα στήν κοινωνία τῆς Χάριτος (πρβλ, τόν λειτουργικό λόγο: «ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα»). Σκοπός τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ-Λόγου εἶναι

ἡ ἐν-Χρίστωση καί ἐκκλησιοποίηση ΟΛΗΣ τῆς ζωῆς, ὁ ἁγιασμός ὅλων τῶν σχέσεων, σύνολης

τῆς «κοινωνίας» μας. Αὐτές οἱ ἐκκλησιολογικές συντεταγμένες χαράσσουν τό πλαίσιο, μέσα στό ὁποῖο κινήθηκε ὁ ἀπαράμμιλος ἐκκλησιολόγος, ἱερός Χρυσόστομος, πού ἀντιμετώπισε τό μόνιμο αὐτό πρόβλη-

Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΤΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΤΟΝ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΥΠΟΝΟΜΕΥΕΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ Ἱστορική διακήρυξις ὑπό τῆς ἀτύπου Συνάξεως κληρικῶν καί μοναχῶν

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΕΔΙΑΖΕΙ ΤΟΝ ΑΠΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΗΝ ΑΠΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΙΗΣΙΝ τῆς Ἑλλάδος θά προωθήση ὁ ΣΥΡΙΖΑ, ἐάν ἔλθη εἰς τήν ἐξουσίαν, συμφώνως πρός ὅσα ἐδήλωσεν ὁ Βουλευτής τοῦ Κόμματος αὐτοῦ εἰς τό συνέδριον «Ἐκκλησία καί Ἀριστερά», τό ὁποῖον ἐπραγματοποιήθη εἰς τήν Θεσσαλονίκην μέ πρωτοβουλίαν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ἀπό τό συνέδριον ἀπουσίασεν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος, διότι συμφώνως πρός πληροφορίας, αἱ ὁποῖαι εἶδον τόν φῶς τῆς δημοσιότητος, ἐπιέσθη ὑπό τῆς Κυβερνήσεως, ἀλλά καί ὁ Πρόεδρος τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ὁ ὁποῖος ἐπεσκέπτετο τήν Ἀμερικήν. Ὁ κ. Κουράκης ὁμιλῶν εἰς τό συνέδριον παρουσίᾳ Ἀρχιερέων, κληρικῶν καί λαϊκῶν ἐτάχθη ὑπέρ τοῦ χωρισμοῦ Κράτους-Ἐκκλησίας, τοῦ ἀπογαλακτισμοῦ τοῦ Κράτους ἀπό τήν Ὀρθοδοξίαν, ὑπέρ τοῦ θρησκειολογικοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καί ὑπέρ τῆς καταργήσεως τῆς μισθοδοσίας τοῦ ἱεροῦ Κλήρου. Διά τόν τελευταῖον θέμα προέτεινε νά φορολογοῦνται οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί καί ἀπό τήν φορολογίαν των νά πληρώνωνται οἱ κληρικοί. Τό αὐτό, ὑπεστήριξε, πρέπει νά γίνη καί μέ τούς πιστούς ἄλλων θρησκειῶν ἤ δογμάτων. Ἡ πρότασις τοῦ κ. Κουράκη ἐτροφοδότησε τήν παραγωγήν πολύ ἀρνητικῶν σχολίων ἐναντίον τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ὁ ὁποῖος διά τῆς προτάσεως τοῦ κ. Κουράκη ἐπιχειρεῖ νά εἰσάγη τό μοντέλον τῆς Γερμανίας ἤ καί ἄλλων Εὐρωπαϊκῶν χωρῶν εἰς τήν Ἑλλάδα διά τήν καταβολήν τῆς μισθοδοσίας τῶν κληρικῶν. Τήν πρότασιν τοῦ κ. Κουράκη ἐξεμεταλλεύθη ἡ Κυβέρνησις. Τό ἐπιτελεῖον τοῦ κ. Σαμαρᾶ ὡμίλει περί χριστιανομάχων καί πολεμίων τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν στελεχῶν καί τῶν Βουλευτῶν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Ὁ Γραμματεύς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ὁ ὁποῖος εἶχε πρωταγωνιστικόν ρόλον εἰς τό συνέδριον προσεπάθει «νά περάση τό μήνυμα» ὅτι δέν ὑφίσταται τό θέμα, τό ὁποῖον ἔθεσεν ὁ κ. Κουράκης εἰς τόν ΣΥΡΙΖΑ. Ὑφίσταται θέμα χωρισμοῦ ΚράτουςἘκκλησίας, ἀλλά ὄχι θέμα φορολογήσεως τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν διά τήν καταβολήν τῆς μισθοδοσίας τῶν κληρικῶν. Τό ΠΑΣΟΚ ἐξέδωσεν ἀνακοίνωσιν, μέ δηλώσεις τοῦ Ἀρχηγοῦ του κ. Εὐ. Βενιζέλου, συμφώνως πρός τήν ὁποίαν τό ΠΑΣΟΚ εἰς τό πλαίσιον τοῦ μνημονίου διησφάλισε τήν μισθοδοσίαν τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καί ἐνέταξε τούς κληρικούς εἰς τό εἰδικόν μισθολόγιον τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων. Τό ΠΑΣΟΚ ἐγκαλεῖ τόν ΣΥΡΙΖΑ διά τήν ἀντιεκκλησιαστικήν συμπεριφοράν του. Ἡ ΔΗΜ.ΑΡ. τοῦ κ. Κουβέλη ἐτήρησε σιγήν ἰχθύος, διότι τό προηγούμενον τρίμηνον ὁ Βουλευτής της κ. Τσούκαλης ἐζήτει ἀπό τήν ΚυβέρνηΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙΟΝ ΕΙΣ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΑΜΩΜΗΤΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ ΕΔΩΣΕΝ Η ΔΙΟΙΚΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Ἠνέχθημεν ἡ Ἐκκλησία ἀπό βάθρον πνευματικόν νά χρησιμοποιῆται εἰς Κέντρα παροχῆς συσσιτίων

Ὑπό τοῦ Σεβ. Αἰγιαλείας καί Καλαβρύτων κ. Ἀμβροσίου

Ἐνῶ ὁ «Ο.Τ.» εἶχε κλείσει τάς σελίδας του καί ὥδευε πρός τό τυπογραφεῖον, διά νά ἐκδοθῆ τό προηγούμενον φύλλον του, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος ἔδιδεν εἰς τήν δημοσιότητα ἄρθρον του διά τό συνέδριον «Ἐκκλησία καί Ἀριστερά». Τό ἄρθρον ἐδίδετο εἰς τήν δημοσιότητα μίαν ἡμέραν πρό τῆς ἐνάρξεως τοῦ συνεδρίου. Εἰς αὐτό διετύπωνε τάς θέσεις του, διά τῶν ὁποίων διεφώνει μέ τό συνέδριον, ἐτόνιζεν ὅτι ἡ Ἐκκλησία νομιμοποιεῖ τήν Ἀριστεράν, ἡ ὁποία εἶναι πολέμιος τῆς Ἐκκλησίας καί ἔχει διαπράξει ἐγκλήματα ἐναντίον της καί ἐπεσήμανεν ὅτι τήν ὥραν κατά τήν ὁποίαν τό πολιτικόν σύστημα «τσάκιζε τήν κοινωνία, ἀφήσαμε τήν Ἐκκλησία νά τήν κατεβάσουν ἀπό τό πνευματικό της βάθρο καί νά τήν χρησιμοποιήσουν σέ κέντρα παροχῆς συσσιτίων». Τό ἄρθρον Τό πλῆρες κείμενον τοῦ ἄρθρου τοῦ Σεβ. Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβροσίου ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Συνέρχεται αὔριο στὴ Θεσσαλονίκη τὸ πολυδιαφημισμένο Συνέδριο, στὸ ὁποῖον θὰ παρακαθίσουν στὸ ἴδιο τραπέζι παράγοντες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ Ἀριστεροῦ ἰδεολογικοῦ χώρου, θὰ προσπαθήσουν δὲ νὰ εὕρουν κοινὰ σημεῖα ἰδεολογικῆς προσεγγίσεως! Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή, κατὰ τὴν ὁποία ἀνακοινώθηκε τὸ Συνέδριο αὐτό, νοιώσαμε ἕνα μεγάλο πόνο στὴν ψυχή μας. Ἕνα πόνο ψυχῆς μόνο καὶ μόνο, διότι ἡ Ἐκκλησία, ἄθελά της ἴσως, σὲ μία κρίσιμη ὥρα γιὰ τὴν πορεία τοῦ Ἔθνους, ἔρχεται νὰ προσφέρει πιστοποιητικὰ νομιμοφροσύνης στὸ χῶρο τῆς Ἀριστερῆς Κουλτούρας καὶ νὰ πριμοδοτήσει τὴν πορεία τοῦ Ἀρχηγοῦ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ πρὸς τὴν Ἐξουσία! Τὸ μόνο, πού δὲν δυνάμεθα νὰ γνωρίζουμε εἶναι ἕνα σημεῖο: Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας μόνη της ἄραγε ἀποφάσισε νὰ συμμετάσχει σὲ ἕνα τέτοιο Συνέδριο ἢ μήπως ἔλαβε ἐντολὲς ἀπὸ ἐξωεκκλησιαστικοὺς -πολιτικοὺς- παράγοντες τῆς ἡμεδαπῆς ἢ τῆς ἀλλοδαπῆς; Ἕνας ὑπαινιγμὸς ὑπάρχει σὰν κατακλείδα τοῦ ἄρθρου, ποὺ ἀναδημοσιεύουμε παρακάτω ἀπὸ τὴν www.zougla.gr, ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναδημοσιεύεται ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο "thriskeftika". (http://www.thriskeftika.blogspot.gr/2013/01/blog-post_1048.html). Ὁ Κύριος γνωρίζει!… Ὡς Ἐκκλησία ΔΕΝ ΕΞΑΝΤΛΗΣΑΜΕ τὸ χρέος μας ἔναντι τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, ὥστε τώρα πιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ἐξέλθουμε τῶν ὁρίων τοῦ χώρου μας! Ὁρίων, ποὺ ἡ ἴδια ἡ μακραίωνη ἐκκλησιαστικὴ καὶ πολιτική, ἐγχώρια καὶ διεθνὴς ἱστορία ἔχει καταγράψει, μὴ ἐπιτρέποντας τὴν... παραγραφὴ τῶν ὀνομάτων τῶν θυμάτων τῆς ἀριστερῆς.. "ἀνθρωπιστικῆς" ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

μα. Ἐνδιαφέρον ὅμως ἔχει τό κοινωνικό-πολιτικό κλίμα, στό ὁποῖο δρᾶ καί ἀγωνίζεται ὁ ἱ. Χρυσόστομος. Ἡ ἐποχή του (δ´-ε´αἰ.) εἶναι περίοδος κοσμογονικῶν ἐξελίξεων. Κατ᾽ αὐτήν σημειώθηκε εἴσοδος σέ ἕνα νέο κόσμο, τά κύρια χαρακτηριστικά τοῦ ὁποίου εἶναι: ριζική ἀλλαγή στήν πολιτική νοοτροπία, πράγμα πού ἐπέφερε ὁ μετασχηματισμός τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας καί ἡ στροφή σέ μιά νέα πολιτική κονίστρα, στήν Ἀνατολή. Κοινωνική ἀνησυχία ἐπίσης, μέ τήν ἀδιάκοπη μετακίνηση καί τούς πολέμους διαφόρων βαρβαρικῶν φύλων. Ἀστάθεια πολιΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Ἔκκλησις πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον νά ἡγηθῆ ἀγῶνος διά τήν ἀντιμετώπισιν τῶν προβλημάτων τῶν προερχομένων ἐκ τῆς Μασονίας

Ἡ ἄτυπος Σύναξις κληρικῶν καί μοναχῶν, ἡ ὁποία συνῆλθεν εἰς τόν Ἱ. Ναόν τοῦ Ἁγίου Νικολάου Πειραιῶς, ἀφοῦ ἀναλύει διατί ἡ Μασονία εἶναι θρησκεία τοῦ Ἑωσφόρου, μέ ἰδικά της «μυστήρια» καί ἰδιαίτερον «ναόν», ἀποκαλύπτει διατί ἡ Μασονία εἶναι ἐπικίνδυνος Ὀργάνωσις διά τήν συνοχήν καί τήν ταυτότητα τῆς Ἑλληνορθοδόξου κοινωνίας, τήν λειτουργίαν τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος καί τήν Ἐθνικήν Ἀσφάλειαν τῆς Χώρας. Ἡ ἄτυπος σύναξις καταγγέλλει τήν ἀπαράδεκτον συμπεριφοράν ὡρισμένων Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι ἀποδέχονται δωρεάς ἐκ μέρους τῶν Μασονικῶν Στοῶν διά τήν ἐνίσχυσιν τῶν δραστηριοτήτων των. Τό χειρότερον ὅμως εἶναι ὅτι τά τεκτονικά περιοδικά δημοσιεύουν τάς εὐχαριστηρίους ἐπιστολάς των, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δέν διαψεύδουν τά γραφόμενα ὑπό τῶν περιοδικῶν αὐτῶν ὅτι εἶναι Μασόνοι. Διατί εἶναι ἀσυμβίβαστος ἡ ἰδιότης τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ καί τῆς Μασονίας. Τό πρόβλημα μέ τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ἐνετάχθησαν εἰς τήν Μασονίαν καί δέν γνωρίζουν ὅτι αὐτή εἶναι θρησκεία τοῦ Ἑωσφόρου καί ἐπικίνδυνος ὀργάνωσις ἀκόμη καί διά τήν Ἐθνικήν Ἀσφάλειαν τῆς Χώρας. Ἀνάγκη ποιμαντικῆς ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Σύναξις τονίζει ὅτι ὑφίσταται γενετική καί στοχοθεσιακή σχέσις μεταξύ Οἰκουμενισμοῦ καί Μασονίας.

Εἰς ἱστορικήν διακήρυξιν διά τήν Μασονίαν προέβη ἡ ἄτυπος Σύναξις Ὀρθοδόξων κληρικῶν καί μοναχῶν, ἡ ὁποία συνῆλθε προσφάτως εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Νικολάου Πειραιῶς. Δι᾽ αὐτῆς ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ Μασονία εἶναι θρησκεία τοῦ Ἑωσφόρου ἡ δέ ὀργάνωσίς της, ἡ ὁποία λειτουργεῖ μυστικῶς καί συνωμοτικῶς, ἔχει ὡς σκοπόν τήν ἅλωσιν τῆς κοινωνίας καὶ τήν πολιτικήν καί πολιτιστικήν ἰσοπέδωσιν τῶν λαῶν τῆς γῆς. Παραλλήλως τεκμηριώνουν ὅτι ὁ Τεκτονισμός-Μασονισμός εἶναι ἐμβόλιμον μέγεθος εἰς τήν Ἑλληνορθόδοξον κοινωνίαν καί παρασιτεῖ εἰς τό σῶμα της, μέ συνεπείας ὀδυνηράς διά τήν συνοχήν καί τήν ταυτότητά της. Ἡ παρουσία καί ἡ δρα-

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

G Αἱ ἀλήθειαι τοῦ Ἑλληνισμοῦ πηγάζουν ἀπό τόν… ἄνθρωπον, ἐνῶ αἱ ἀλήθειαι τοῦ χριστιανισμοῦ ἀπό τόν Θεόν καί τήν πίστιν. Σελ. 8 G Οἱ Ρῶσοι ἐπιχειροῦν τόν ἔ λεγχον τῆς Ἁγ. Γῆς μέ τήν προώθησιν τοῦ θρησκευτικοῦ τουρισμοῦ. Σελ. 8 G Κατεδικάσθησαν εἰς πολυετῆ φυλάκισιν, ἐπειδή ἠσπάσθησαν οἰκογενειακῶς τόν Χριστιανισμόν. Σελ. 8 G Ἐάν εἶναι ἀληθῆ… Σελ. 8 G Ὄχι τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πατρῶν εἰς τήν ἀξιοποίησιν τῆς Ἁγίας Κάρας τοῦ Ἀπ. Ἀνδρέου διά τήν προσέλκυσιν τουριστῶν. Σελ. 2 G Ἡ νεοπαγανιστική ἀφροσύνη. Τοῦ κ. Δημητρίου Νατσιοῦ. Σελ. 3 G «Ποιός πληρώνει τελικά τόν ἰμάμη»; Τοῦ κ. Κων. Χολέβα. Σελ. 4 G Ἡ δρᾶσις τῶν αἱρετικῶν καί τά κτυπήματα εἰς τήν παράδοσιν. Σελ. 5 G Ἐπιστολή τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Φλωρίνης εἰς τούς ἁρμοδίους ὑπουργούς διά τήν αὐτόνομον λειτουργίαν τοῦ «Μποδοσακείου» Νοσοκομείου. Σελ. 5

στηριοποίησίς του εἰς τήν Ἑλληνικήν κοινωνίαν κατεργάζεται τόν ἰδεολογικόν διαμελισμόν τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἐφ᾽ ὅσον ἀναπτύσσεται ὡς θανατηφόρον καρκίνωμα εἰς τό Ἐθνικόν μας σῶμα. Μέ τήν

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΙΣ ΗΘΙΚΗ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΙΝΑΙ πιά κοινή διαπίστωση ὅτι οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι ἔχουν ἀρνηθεῖ τούς ἠθικούς φραγμούς καί συνάπτουν σχέσεις γιά σαρκικές ἡδονές, χωρίς κανένα δισταγμό. Σήμερα ὅλα ἐπιτρέπονται, ἀρκεῖ νά περνοῦν καλά οἱ ἄνθρωποι. Καί ὅταν δέν συμβαίνει αὐτό, διαλύουν τήν σχέση, γιά νά δημιουργήσουν σύντομα μία νέα σχέση. Ἀκόμα καί ἐντός τοῦ γάμου παρατηροῦνται σχέσεις μέ τρίτα πρόσωπα. Δέν τό ἔχουν σέ τίποτε νά συνάπτουν διπλές σχέσεις καί νά μολύνουν τό γάμο τους. Ὅλα αὐτά σέ παλιότερες ἐποχές ἦταν σπάνιες περιπτώσεις, ἐνῶ σήμερα τείνουν νά γίνουν γενικός κανόνας. Ἰδιαίτερα οἱ νέοι δέν ἐπιλέγουν τήν ἁγνότητα καί δέν θέλουν νά ἀκούσουν ὅτι οἱ σαρκικές σχέσεις εἶναι ἀπαγορευμένες καί ἡ Ἐκκλησία μιλάει γιά τό ἱ. μυστήριο τοῦ γάμου καί τήν τεκνογονία. Καί μέσα σέ αὐτή τήν ἀνηθικότητα, ἔρχονται ἀπό τό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ὑποστηρικτές της! Ἐννοῶ τούς μοντέρνους πνευματικούς, πού ἀκολουθοῦν τό ρεῦμα τῆς ἐποχῆς καί δέν θέλουν νά στενοχωρήσουν τά πνευματικά τους τέκνα, γι᾽ αὐτό ἀνέχονται τίς ἐρωτικές σχέσεις τους μέ τή δικαιολογία ὅτι πρόκειται στό μέλλον νά παντρευτοῦν! Εἶναι προκλητική ἡ τακτική τους καί φανερώνει τό θράσος τους νά διορθώνουν τή χριστιανική ἠθική καί νά ἑρμηνεύουν κατά τίς προσωπικές τους ἐπιθυμίες τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ! Μέ αὐτό τό χαλαρό τρόπο ἀντιμετωπίζουν καί πολλά ἄλλα θέματα, πού ἐπίσης εἶναι σοβαρά καί δέν ἐπιδέχονται διαστρεβλώσεις. Αὐτούς τούς κληρικούς ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά τούς τιμωρεῖ, γιατί ἄν ἡ ἐγκράτεια καί ἡ ἁγνότητα, πού εἶναι ἐντολές τοῦ Θεοῦ, θεωροῦνται ξεπερασμένες, τότε τί μένει ὄρθιο; Ἐάν ἱκανοποιοῦνται ὅλα τά ἁμαρτωλά πάθη τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ πατρός, τότε γιά ποιόν πνευματικό ἀγώνα μιλᾶμε καί ποιές ἀρετές πρέπει νά ἀποκτήσουμε; Ἀλήθεια, σκοπός τοῦ πνευματικοῦ πατρός εἶναι νά διευκολύνει τή διάπραξη τῆς ἁμαρτίας ἤ νά τήν καταπολεμεῖ; Μέ τόν ἴδιο ἀπαράδεκτο τρόπο οἱ συγκεκριμένοι αὐτοί πνευματικοί ἀντιμετωπίζουν καί τό βδελυρό ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, πού δέν ἀπουσιάζει καί ἀπό μερικούς ἀναξίους κληρικούς. Τό θεωροῦν φυσικό καί μή κολάσιμο. Μιλᾶνε γιά ἀδυναμία, τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία δέχεται καί δέν καταδικάζει! Ἐδῶ θέλω νά θυμίσω ὅτι ὁ Γέροντας Παΐσιος ἦταν σαφῶς ἀντίθετος μέ τούς συγκεκριμένους πνευματικούς καί ἀντιδροῦσε ζωηρά. Σέ κάποια ὁμάδα προσκυνητῶν, οἱ ὁποῖοι τόν ρώτησαν, ἄν ἐπιτρέπεται νά διατηροῦν φιλικές σχέσεις μέ νέες καί συγχρόνως νά ἔχουν μυστηριακή ζωή, εἶπε: «Γιά πέστε μου. Εἶστε ἄγγελοι; Δεῖξτε μου τά φτερά σας. Ἄν εἶστε ἄγγελοι, τότε ναί, νά τό κάνετε αὐτό πού ρωτᾶτε. Ἄν ὅμως εἶστε νέοι πού εὔκολα πέφτετε, ὅπως καί εἶστε, κρατῆστε τήν καθαρότητά σας καί τήν προσοχή σας. Κρατῆστε τήν ἁγνότητά σας. Μή κάνετε αὐτά πού κάνουν τόσοι νέοι. Πηγαίνουν στίς ἀγρυπνίες καί ἀπό τό ἕνα χέρι κρατοῦν τό κομποσχοίνι καί ἀπό τό ἄλλο τή νέα φίλη τους. Ἔτσι δέν ὠφελοῦν οἱ ἀγρυπνίες». Οἱ πνευματικοί πρέπει νά εἶναι προσεκτικοί καί νά μή ἀνοίγουν «νέους δρόμους», καταργώντας τή χριστιανική ἠθική. Νά εἶναι πατέρες πρός σωτηρίαν καί ὄχι πρός ἀπώλειαν.

ΕΘΝΑΡΧΙΚΗ ΔΡΑΣΙΣ ΙΕΡΑΡΧΩΝ – ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΤΗΣ Ι. ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΧΑΛΚΗΣ (ΙΘ´ αἰ.)

Τοῦ πρωτοπρ. π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

(5ον) Δ´ Ο ΚΑΣΣΑΝΔΡΕΙΑΣ ΝΕΟΦΥΤΟΣ (4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1861) Τό κοσμικόν ὄνομα αὐτοῦ τοῦ ἱεράρχη ἦταν Νεόφυτος Δρυμάδης καί καταγόταν ἀπό τήν Δρυινούπολη. Ἔλαβε τό πτυχίο τῆς θεολογίας τό 1849. Τό Δεκέμβριο τοῦ 1860 ἐξελέγη Μητροπολίτης Κασσανδρείας.

πολιτικήν δραστηριότητά της ἡ Μασονία ἀποδεικνύεται ἀντιδημοκρατική, ἀφοῦ ὑπονομεύει τήν λειτουργίαν τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος καί τήν Ἐθνικήν Ἀσφάλειαν εἰς κρισίμους μάλιστα περιό-

Μολονότι τὸ γράμμα του ἔχει ἑορταστικὸ περιεχόμενο, ὁ ἀποστολέας δὲν παραλείπει νὰ ἐπισημάνει τὰ προβλήματα τῆς ἐπαρχίας του: «Ἀμέσως ἐξῆλθον εἰς τὴν περιοδείαν πρὸς ἐπίσκεψιν τῶν Χριστιανῶν μου οὕς μὲ τὴν ἱεράν εὐχήν της εὗρον ὡς πρόβατα ἄνευ ποιμένος». Καὶ συνεχίζει: «Ἤδη δὲ διεκπεραιώσας τὸ χρέος τοῦτο καὶ ἐλθών εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, ὅπου "κέκρικα παραχειμάσαι", διὰ τὸ μὴ ὑπάρχειν

ἐν τῇ παροικίᾳ μου μέρος, ἐνῶ ἠδυνάμην νὰ προφυλάξω τουλάχιστον τὴν ὑγείαν μου...». Ἐνδιαφέρουσα εἶναι ἡ περιγραφὴ τῆς πνευματικῆς καταστάσεως τῶν πιστῶν τῆς ἐπαρχίας του: «Ἡ σημερινὴ κατάστασις τῶν χριστιανῶν, πικρὶαι καὶ θλίψεις καὶ δάκρυα εἰσί εἰς τὸν ἐπιγινώσκοντα τὰ ἴδια καθήκοντα ποιμένα καὶ συναισθανόμενον τὴν εὐθύνην τῆς ἀποστολῆς του. Ἡ ψυχρότης πρὸς τὴν πίστιν ἐπαυξάνει, ἡ εὐσέβεια βαθμηδὸν ἐκλείπει, ἡ κακοήθεια προχωρεῖ, ἑνί λόγῳ ἡ διαφθορὰ λυμαίνεται καὶ οὐδεμία ἀνάλογος θεραπεία φαίνεται. Αἱ ἠθικαί τῶν χριστιανῶν ἀνάγκαι πολλαί. Εἰς τοῦτο δὲ καὶ μόνον τὸ μέρος πρέπει νὰ ἐπιστήσωσι τὴν ἄγρυπνον προσοχὴν των οἱ καλοὶ ποιμένες». Ἡ φιλοχρηματία τῶν ποιμένων ἐπιβαρύνει τὴν κατάσταση: «Ἀλλά προηγουμένως ἀνάγκη νὰ ὦσιν οὗτοι ἐλεύθεροι ἀπὸ παντὸς ὑλικοῦ

δους. Ἡ ἄτυπος Σύναξις Ὀρθοδόξων κληρικῶν καί μοναχῶν ἐπικρίνει τούς Ἱεράρχας ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι δέχονται χρηματικάς προσφοράς ἀπό Μασονικάς Στοάς, διά τῶν ὁποίων προάγουν καί ἐνισχύουν τήν δρᾶσιν τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων τῶν συγκεκριμένων Ἱεραρχῶν, ἐνῶ δέν διαψεύδουν τά γραφόμενα εἰς τεκτονικά-μασονικά περιοδικά, τά ὁποῖα ἐμφανίζουν Ἱεράρχας ὡς Μασόνους. Ἡ ἄτυπος Σύναξις ἀπευθύνει ἔκκλησιν πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅπως ἡγηθῆ τοῦ ἀγῶνος διά τήν ἀντιμετώπισιν τῶν προβλημάτων, τά ὁποῖα δημιουργεῖ ἡ ἀνανεωμένη

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Μεθοδικὰ «ἀνοίγματα» τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας πρὸς τὸν Παπισμόν Τὸ Πατριαρχεῖον τῆς Μόσχας κάνει μεθοδικὰ βήματα διὰ τὴν προσέγγισίν του μετὰ τῶν Παπικῶν, εἰς ἀντίθεσιν μὲ τὴν Ἑλληνόφωνον Ὀρθοδοξίαν, ἡ ὁποία εὐθέως καταφρονεῖ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας. Πληροφορίαι ἀναφέρουν ὅτι μεθοδεύει ἀρχικῶς τὸ «πάγωμα» τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων μετὰ τῶν Παπικῶν, προβάλλον διαφόρους ἐνστάσεις πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ ἐν συνεχείᾳ, μὲ τὴν ἀνάληψιν πρωτοβουλιῶν, νὰ ἐμφανισθῆ αὐτὸ ὅτι εἶναι ἡ «γέφυρα» διὰ τὴν ἐπανέναρξιν τοῦ διαλόγου, μὲ ζητήματα, τὰ ὁποῖα «καῖνε» τὴν Ὀρθοδοξίαν (δόγματα, οὐνία κ.λπ.). Μὲ αὐτὸ τὸ σχέδιον τὸ Πατριαρχεῖον Μόσχας ἐπιδιώκει νὰ ἀποδείξη ὅτι εἶναι καλύτερος χειριστὴς τῶν θεμάτων τοῦ διαλόγου καὶ ἀνυποχώρητον εἰς ζητήματα πίστεως, ἀπὸ τὸ Οἰκ. Πατριαρχεῖον. Στόχος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας εἶναι νὰ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

περισπασμοῦ καὶ οὕτω νὰ ἐκπληρώσωσιν ἔργον τωόντι εὐαγγελιστοῦ καὶ νὰ φαίνωνται πράγματι ποιμένες τῶν τοῦ Χριστοῦ λογικῶν προβάτων». Προτείνεται δὲ καὶ ἡ λύση: «Ἀνάγκη ἀπόλυτος νὰ ἐξοικονομηθοῦσι τὰ ἀναγκαῖα πρὸς διατήρησιν αὐτῶν ἔξοδα εἰς τρόπον, ὥστε ἐπισκεπτόμενοι κατ᾽ ἔτος τοὺς χριστιανοὺς των νὰ μὴ φαίνωνται πρὸς αὐτοὺς ὡς τόσοι ἁπλοὶ εἰσπράκτορες»! Ὁ λόγος αὐτὸς εἶναι βαρύτατος καὶ αὐτό ἐπισημαίνεται ἰδιαίτερα στὸ γράμμα: «Διότι τὰ ἐκ τούτου προερχόμενα κακὰ καταστρέφουν ἐπ᾽ ἀληθείας πᾶν καλὸν ἀποτέλεσμα, ὅπερ προσδοκᾶται ἐκ τῆς ἐπ᾽ ἐκκλησίας ἠθικῆς διδασκαλίας τοῦ Ἀρχιερέως. Ἀνάξια λόγου εἰσί τὰ ἐτησίως πρὸς τοὺς Ἀρχιερεῖς διδόμενα παρὰ τῶν χριστιανῶν. Τὰ προκύπτοντα ὅμως κακὰ μέγιστα». Ὁ εὐαίσθητος Ἱεράρχης εἰσέρχεται σὲ ἕνα εὐρύτερο πρόβλημα, πού

Τὴν 2αν Φεβρουαρίου ἑορτάζομεν τὴν Ὑπαπαντὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Κοντάκιον ἑορτῆς Ὁ µήτραν παρθενικὴν ἁγιάσας τῷ τόκῳ σου, καὶ χεῖρας τοῦ Συµεὼν εὐλογήσας ὡς ἔπρεπε, προφθάσας καὶ νῦν ἔσωσας ἡµᾶς Χριστὲ ὁ Θεός. Ἀλλ' εἰρήνευσον ἐν πολέµοις τὸ πολίτευµα, καὶ κραταίωσον Βασιλεῖς οὓς ἠγάπησας, ὁ µόνος φιλάνθρωπος.

Ἀνωτέρω εἰκὼν ἐκ τῆς ἐνορίας Σπηλιᾶς, Ἱ. Μ. Κισσάμου καί Σελίνου τέλη 16ου αἰῶνος.

ΓΡΑΜΜΑ ΕΙΣ ΕΝΑ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΝ

Ὑπό τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

"Μοῦ γράφεις ὅτι ὅλη σου ἡ περιουσία πωλήθηκε σὲ τρίτους. Ὅταν βρέθηκες στὸ δρόμο χωρὶς τίποτα καὶ κανένα, κατευθύνθηκες πρὸς τὸ νεκροταφεῖο ἀποφασισμένος νὰ αὐτοκτονήσεις. Δὲν εἶχες ἀμφιβολία οὔτε δεύτερη σκέψη ἐπ᾽ αὐτοῦ... Ἐξουθενωμένος ἀπὸ τὴν ταλαιπωρία, ξάπλωσες πάνω στὸν τάφο τῶν γονιῶν σου καὶ ἀποκοιμήθηκες. Στὸν ὕπνο σου ἐμφανίστηκε ἡ μητέρα σου, ποὺ σὲ ἀπείλησε λέγοντάς σου ὅτι στὸ Βασίλειο τοῦ Θεοῦ ὑπάρχουν πολλοὶ ἀπὸ ἐκείνους, ποὺ ἐπαιτοῦσαν στὴν γῆ, ἀλλὰ οὔτε ἕνας ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἀφαίρεσαν μόνοι τους τὴ ζωή τους. Αὐτὸ τὸ ὄνειρο σ᾽ ἔσωσε ἀπὸ τὴν αὐτοκτονία. Ὄντως ἡ ἀγαπημένη σου μητέρα σὲ ἔσωσε κατὰ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἄρχισες νὰ ἐπαιτεῖς καὶ ἀπὸ τὴν ἐπαιτεία νὰ ζεῖς. Καὶ ρωτᾶς ἂν μ᾽ αὐτὸ καταπατᾶς τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ; Θάρρος, ἄνθρωπε! Ὁ Θεὸς ἔδωσε ἐντολή: Οὐ κλέψεις! Ἀλλὰ δὲν ἔδωσε ἐντολή: Μὴ ἐπαιτεῖς! Ἡ ἐπαιτεία χωρὶς πρα-

γματικὴ ἀνάγκη εἶναι κλοπή, ἀλλὰ στὴ δικὴ σου περίπτωση δὲν εἶναι κλοπή. Ὁ στρατηγὸς καὶ αὐτοκράτορας Ἰουστιανιανὸς στὰ γεράματα ἔμεινε χωρὶς περιουσία, χωρὶς φίλους καὶ τυφλός. Καθόταν τυφλὸς ἔξω ἀπὸ τὴν αὐλὴ τοῦ θρόνου καὶ ἐπαιτοῦσε γιὰ λίγο ψωμί. Σὰν χριστιανὸς δὲν ἐπέτρεψε στὸν ἑαυτό του οὔτε κἄν νὰ σκεφτεῖ τὴν αὐτοκτονία. Γιατί, ὅπως ἡ ζωὴ εἶναι καλύτερη ἀπὸ τὸ θάνατο, ἔτσι καὶ εἶναι καλύτερα ζητιάνος παρὰ αὐτόχειρας. Λὲς πὼς σὲ κυριεύει ντροπὴ καὶ πὼς ἡ θλίψη σου εἶναι βαθειά. Στέκεις τὰ βράδια ἔξω ἀπὸ τὸ καφενεῖο, ποὺ κάποτε ἦταν δικό σου καὶ ζητᾶς ἐλεημοσύνη ἀπὸ ὅσους μπαίνουν καὶ βγαίνουν. Θυμᾶσαι πὼς πρὶν λίγο καιρὸ ἤσουν τὸ ἀφεντικὸ τοῦ καφενείου καὶ πὼς τώρα δὲν τολμᾶς νὰ μπεῖς οὔτε σὰν πελάτης. Καὶ κοκκινίζουν τὰ μάτια σου ἀπὸ τὸ κλάμα καὶ τὸν ὀδυρμό. Ὦ, καλέ μου ἄνθρωπε, παρη-

δὲν ἀφορᾶ μόνο στὴν ἐπαρχία του προφανῶς. Ὁ ἀρχιερέας πρέπει νὰ παύσει νὰ γίνεται (ἢ καὶ νὰ εἶναι) εἰσπράκτορας ἐσόδων. Τὸ ἐπεῖγον τοῦ πράγματος δείχνει ἡ συνέχεια τοῦ γράμματος: «Ἀνάγκη, λοιπόν, κατεπείγουσα, ὥστε ἡ Ἐκκλησία νὰ ἐπισπεύσῃ τὴν θεραπείαν τοῦ κακοῦ, πρὶν ἤ, ὃ μὴ γένοιτο, ἀποβῆ ὅλως ἀνίατον»! Ἡ ἐλεγχόμενη δηλαδὴ συμπεριφορὰ τοῦ κλήρου, καὶ μάλιστα τῶν ἐπισκόπων, ἐπιδεινώνει τὴν ἄθλια γενικότερα κατάσταση. Εἶναι δὲ σημαντικὴ ἡ πρόβλεψη, πού ἀκολουθεῖ: «Μετὰ λύπης δὲ μεγίστης δύναμαι νὰ εἴπω, ὅτι ἐλεύσεται καιρός, καθόν ἴσως ἀποβήσεται ἀδύνατος πᾶσα θεραπεία τοῦ κακοῦ. Τὰ πράγματα ἐκεῖ τείνουσιν». Ὀξυδερκέστατες οἱ ἐπισημάνσεις τοῦ ἀξίου αὐτοῦ ἱεράρχη. Τὸ πρόβλημα δέ, γίνεται ἀκόμη ὀξύτερο, ὅταν καραδοκοῦν οἱ ἐχθροί τῆς Ἐθναρχίας: «Ὀλίγαι, ὑλικαί περι-

ποιήσεις ἐκ μέρους τῶν φρονούντων τὰ ἡμέτερα ἀρκοῦν εἰς τὸ νὰ ἐπέλθῃ τὸ κάκιστον τοῦτο ἀποτέλεσμα. Αἱ δὲ προσπὰθειαι ὁσημέραι αὐξάνουσι· δυστυχῶς λαλῶ ἐκ πείρας. Μετὰ πόνου δὲ ψυχῆς περιγράφω τὴν λυπηράν ταύτην κατάστασιν τῶν ἡμετέρων πραγμάτων πρὸς Ἱεράρχην τῆς Ἐκκλησίας, μέγα κοπιῶντα ὑπὲρ αὐτῆς καὶ παντὸς ζήλου ἔμπλεον». Δὲν γνωρίζουμε, ἂν ὁ Ἱεράρχης ἐξέθεσε, μὲ τό ἴδιο μάλιστα θάρρος, τὶς ἀνησυχίες του καὶ πρὸς τὸ Πατριαρχεῖο ἢ περιορίσθηκε νὰ κάμει κοινωνὸ τῶν προβληματισμῶν του τὸν περισσότερο οἰκεῖο του Σχολάρχη, γνωρίζοντας τὸ ἀληθινὰ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημά του καὶ τὴν ἀγωνία του γιὰ τὴν κατάσταση τοῦ κλήρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Τὸ γράμμα πάντως, εἶναι σημαντικὸ γιὰ τὶς περιγραφὲς τῆς κρατούσης

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΗΝ 1ην Φεβρουαρίου ἡ Τ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος

Ο ΑΓΙΟΣ TRYFVN

Ο ΠΑΠΑΣ ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ ΤΟΝ ΝΕΟN ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ ΝΑ «ΠΛΗΣΙΑΣΗ» ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟΝ!

ΤΕΛΙΚΑ ὁ «ἅγιος πατέρας», δὲ χάνει εὐκαιρία νὰ προωθήσει τὰ καταχθόνια σχέδιά του γιὰ τὴν ὑποταγὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν «ἅγια παντόφλα» του. Ὁ κάπηλος τοῦ ἁγίου καὶ σεβάσμιου Πατριαρχείου τῆς Δύσεως, τὸ ὁποῖο μετονόμασε σὲ Βατικανὸ καὶ τὸ «ἔντυσε» μὲ κοσμικὴ ἐξουσία, μεταβάλλοντάς το σὲ κράτος, «τρίβει τὰ χέρια του» ὅταν γίνεται καμιὰ ἀλλαγὴ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἐλπίζοντας πὼς ἡ «νέα κατάσταση» θὰ «εἶναι τοῦ χεριοῦ του». Δὲν πρόλαβε νὰ ἐνθρονισθεῖ ὁ νέος Πατριάρχης Ἀντιοχείας κ. Ἰωάννης καὶ τοῦ ἔστειλε «ἀδελφικὸ μπουγιουρντί», προτρέποντάς τον νὰ βαδίσει καὶ νὰ ἐπεκτείνει τὰ χνάρια τοῦ προκατόχου του στὸ θέμα τῶν σχέσεων τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχεί-

Ἱερά Μονή ἐξέδωσε βιβλίον μέ θεοσοφικάς δοξασίας

ΑΛΛΗ μία ἀπίστευτη εἴδηση: Ὀρθόδοξο μοναστήρι ἐξέδωσε βιβλίο μὲ θεοσοφικὲς δοξασίες! Αὐτὸ ὑποστηρίζει ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος Σπηλιόπουλος (Ἱστολόγιο ΚΛΑΣΣΙΚΟΠΕΡΙΠΤΩΣΗ). Τὸ ἱερὸ ἡσυχαστήριο Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος στό Μήλεσι Ἀττικῆς, τὸ ὁποῖο εἶναι γνωστὸ ἀπὸ τὴ Ἱ. Μονὴ, ποὺ ἐγκαταβίωσε στὰ τέλη τῆς ζωῆς του ὁ γέρων Πορφύριος, ἐξέδωσε, σὲ συνεργασία μὲ τὶς ἐκδόσεις Σταμούλη, τὸ βιβλίο τοῦ Μιχαὴλ Μιχαήλωφ «Ἡ Μυστικὴ Ἐμπειρία στὴν κατάσταση τῆς ἀνελευθερίας». Ὅπως ὑποστηρίζει ὁ π. Βασίλειος τὸ βιβλίο εἶναι γεμάτο ἀπὸ θεοσοφικὲς καὶ νεοεποχίτικες δοξασίες, οἱ ὁποῖες ἀναμειγμένες μὲ τὴν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, ἐνέχουν τὸν κίνδυνο νὰ παρασυρθοῦν οἱ ἀναγνῶστες στὶς πλάνες τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Ἀκόμη καὶ ὁ κ. Γεώργιος Ἀρβανίτης, ὁ ὁποῖος προλόγισε τὸ βιβλίο, ὁμολογεῖ πὼς «Δὲν συμμεριζόμαστε ὁρισμένες ἀνατολικὲς ἢ θεοσοφικὲς ἀπόψεις τῶν συγγραφέων, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὁ Μιχαήλωφ ἀντλεῖ τὴν ἐμπειρία του, οἰκοδομεῖ τοὺς συλλογισμούς του καὶ ἐξάγει τὰ συμπεράσματά του». Θέλουμε νὰ πιστεύουμε πὼς ἡ ἀδελφότητα τῆς σεβάσμιας Ἱ. Μονῆς παρασύρθηκε καὶ ἐξέδωσε τὸ βιβλίο αὐτό. Περιμένουμε νὰ ἀνακαλέσει καὶ νὰ ἀποσύρει τὴν ἔκδοσή του ἢ ἂν αὐτὸ εἶναι ἀδύνατον, νὰ καταγγείλει τὸ περιεχόμενό του ὡς παραπλανητικό.

Γιόγκα: Μία ὕπουλος ἅλωσις τῶν παιδιῶν μας ἀπό τήν «Νέαν Ἐποχήν»

ΤΕΛΙΚΑ τί εἶναι ἡ γιόγκα, γυμναστική ἢ τελετουργικό τοῦ Ἰνδουισμοῦ καὶ τοῦ Βουδισμοῦ; Αὐτὸ τὸ ἐρώτημα θέτουν πολλοὶ συνάνθρωποί μας, στοὺς ὁποίους ἔχει γίνει πλύση ἐγκεφάλου γιὰ τὴ δῆθεν σπουδαιότητά της στὴν ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου! Εἶναι ἀλήθεια πὼς ἑκατοντάδες ἢ καὶ χιλιάδες γυμναστήρια στὴ χώρα μας διδάσκουν καὶ ἐφαρμόζουν τὶς πρακτικές τῆς γιόγκα. Ἐπίσης ἑκατοντάδες δημόσιοι φορεῖς, ὅπως Δῆμοι, ἐφαρμόζουν τὴ γιόγκα. Θὰ θέλαμε ἀπὸ τὴ στήλη αὐτὴ νὰ πληροφορήσουμε τοὺς ἀναγνῶστες μας ὅτι ἡ γιόγκα εἶναι μία συγκαλυμμένη διείσδυση τῶν ἀνατολικῶν θρησκευμάτων στοὺς χριστιανικοὺς λαούς. Ὅσοι ἔχουμε γνώσεις θρησκειολογίας, ξέρουμε ὅτι ἡ γιόγκα εἶναι ἕνα σύνολο βασικῶν θρησκευτικῶν πρακτικῶν τοῦ Ἰνδουισμοῦ καὶ τοῦ Βουδισμοῦ. Μέσῳ αὐτῶν ὁ «γιόγκι» προσπαθεῖ νὰ «βγεῖ» ἀπὸ τὴ σωματική του πραγματικότητα καὶ νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸ Βράχμα, τὸ ἀπρόσωπο «θεῖον» τοῦ Ἰνδουισμοῦ. Ἄλλωστε γιόγκα στὰ σανσκριτικὰ σημαίνει «ἕνωση». Οἱ ἐπιτήδειοι, ποὺ ἔφεραν τὴν ἀσιατικὴ «πνευματικότητα» στὴ Δύση, δηλαδὴ οἱ σκοτεινοὶ καὶ ἀφανεῖς νεοεποχίτες, «λάνσαραν» τὴ γιόγκα ὡς δῆθεν «ἀθώα γυμναστική», ὡς δῆθεν «εὐεργετικὸ σύστημα ἀσκήσεων καὶ χαλάρωσης» γιὰ τὸν κουρασμένο δυτικοευρωπαῖο, ὁ ὁποῖος ἔπεσε στὴν παγίδα καὶ σήμερα κατάντησε πραγματικὴ μάστιγα! Συστήνουμε στοὺς ἀγαπητούς μας ἀναγνῶστες νὰ προσέχουν, ὅταν γράφουν τὰ παιδιά τους στὰ γυμναστήρια. Τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ θὰ ρωτοῦν ἂν διδάσκονται σʼ αὐτὰ γιόγκα, πιλάτες, πολεμικὲς τέχνες κ.λπ, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν τὰ ὕπουλα τεχνάσματα μύησης τῶν παιδιῶν μας στὶς πλάνες καὶ τὶς πρακτικές τῆς «Νέας Ἐποχῆς».

Ὁ Χριστιανισμός εἶναι τελικῶς θρησκεία;

ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ τελικὰ ἕνα ἀλλόθρησκο καὶ ἀλλοεθνῆ νὰ ὁρίσει (γιὰ τοὺς δικούς του λόγους) ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς δὲν εἶναι θρησκεία! Πρόκειται γιὰ τὸν τοῦρκο ὑ πουργὸ Περιβάλλοντος καὶ Ἀστικοποίησης, Ἐρντογάν Μπαϊρακτάρ, ὁ ὁποῖος ὑποστήριξε ὅτι «Ὁ Χριστιανισμὸς ἔχει πάψει νὰ ἀποτελεῖ θρησκεία καὶ μετεξελίχθηκε σὲ πολιτισμό, ὁ ὁποῖος ὅμως δὲν διδάσκει, οὔτε προσφέρει ἕνα ξεχωριστὸ τρόπο ζωῆς, εἰρήνη καὶ εὐτυχία»! Βεβαίως ὁ τοῦρκος ὑπουργὸς εἶχε ὡς στόχο νὰ μιλήσει ὑποτιμητικὰ καὶ περιφρονητικὰ γιὰ τὸν Χριστιανισμό, προκειμένου νὰ ἐξάρει τὸ Ἰσλὰμ ὡς «λαμπρὴ καὶ ἀνερχόμενη θρησκεία». Δυσ -

ας καὶ τοῦ Βατικανοῦ! Ὅσοι μποροῦμε νὰ διαβάζουμε τὶς «παπικὲς ἀγαποῦλες», ἀπὸ τὶς ὁποῖες τελευταῖα ἔχουμε «μπουχτίσει», διακρίνουμε ξεκάθαρα στὶς προτροπὲς τοῦ Βατικανοῦ, γιὰ τὴν ὑποταγή μας στὴν παπικὴ ἐξουσία! Τὸ δήλωσαν φαεινότατα οἱ βατικανάνθρωποι, πὼς ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ὀφείλουμε νὰ ὑποταχτοῦμε στὴν παπικὴ «ἐκκλησία», διότι ἔχουμε … «ἔλλειμμα πίστεως»! Ἡ τραγωδία μας εἶναι ὅτι αὐτὸ δὲν τὸ καταλαβαίνουν ἢ μᾶλλον δὲν θέλουν νὰ τὸ καταλάβουν οἱ δικοί μας οἰκουμενιστές. Τὸ Βατικανὸ δὲν ἔχει κάνει τὴν παραμικρὴ κίνηση ἀναίρεσης καμιᾶς κακοδοξίας του καὶ ἐμεῖς τρέχουμε στὰ στημένα συνέδρια καὶ τὶς ἀνίερες ἐκδηλώσεις τῶν παπικῶν!

τυχῶς εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ συμφωνήσουμε μαζί του γιὰ τὸν ξεπεσμὸ τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τὴν ὑποβίβασή του σὲ πολιτισμικὸ φολκλόρ. Στὰ μάτια κάποιου ἀλλόθρησκου τί ἄλλο μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ λ.χ. τὸ «χριστουγεννιάτικο κλίμα», ἀπογυμνωμένο ἀπὸ κάθε πνευματικὴ ἔννοια; Ἀλλὰ εἴμαστε ἐπίσης ὑποχρεωμένοι νὰ συμφωνήσουμε μαζί του ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς δὲν εἶναι θρησκεία καὶ μάλιστα συγκρίσιμη μὲ τὶς θρησκεῖες

Μεθοδεύουν καρατόμησιν τῆς γλώσσης μας!

ΕΝΟΧΛΕΙ σὲ μεγάλο βαθμὸ ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς τὸ νεοταξίτικο σινάφι. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας, στόχος τους εἶναι καὶ ἡ ἀκριβή μας πολιτισμικὴ κληρονομιά, τὴν ὁποία θέλουν νὰ τὴν βάλλουν στὸ περιθώριο. Ἕνας ἀπὸ τοὺς κύριους στόχους τους εἶναι ἡ ἀπαράμιλλη γλώσσα μας, ἡ πλουσιότερη καὶ ὡραιότερη γλώσσα τοῦ κόσμου. Τελευταῖα ἀνακοινώθηκε πὼς αὐτὸς ποὺ προθυμοποιήθηκε νὰ ἐξυπηρετήσει τὰ σχέδιά τους εἶναι ἕνας ἑλληνοκύπριος εὐρωβουλευτής, ὀνόματι Μάριος Ματσάκης, ὁ ὁποῖος εἰσηγήθηκε στὸν ὑπουργὸ Παιδείας τῆς Κύπρου τὴν «ἁπλοποίηση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας», κοινοποιώντας μάλιστα τὴν εἰσήγησή του καὶ στοὺς ἕλληνες εὐρωβουλευτές. Τί εἰσηγεῖται αὐτὸς ὁ «κύριος»; Τὴν κατάργηση τοῦ «υ», «η» καὶ τὴν ἀντικατάστασή τους μὲ τὸ «ι». Τὴν κατάργηση τοῦ «ο» καὶ τοῦ «ω» καὶ τὴν ἀντικατάστασή τους μὲ τὸ «ο». Τὴν κατάργηση συνδυασμῶν γραμμάτων, διφθόγγων, διπλῶν γραμμάτων, τὴν ἀντικατάσταση τοῦ τελικοῦ «ς» μὲ τὸ «σ»! Μὲ ἄλλα λόγια ζητᾶ τὸ «πετσόκομμα» τῆς γλώσσας μας, ὥστε αὐτὴ νὰ γίνει ἀγνώριστη! Ἀκοῦστε καὶ τὸ σκεπτικό του: «ἡ ἁπλοποίηση τῆς Ἑλληνικῆς γραφῆς καθίσταται ἀναγκαῖα μέσα στὰ πλαίσια μίας τάσης ἑνωτικῆς πορείας τῶν γλωσσῶν στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. Ἐπιπλέον, μία τέτοια ἀλλαγὴ θὰ καταστήσει τὴν Ἑλληνικὴ γραφὴ πιὸ ἁπλὴ καὶ πολὺ πιὸ εὔχρηστη. Ἰδιαίτερα ὅσον ἀφορᾶ τὴν χρήση ἠλεκτρονικοῦ ὑπολογιστῆ καὶ σὲ σχέση μὲ μεγάλο ἀριθμὸ ἀτόμων, ποὺ ἔχουν διάφορες μορφὲς δυσλεξίας». Ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης ὀνόμαζε τί πολιτισμικές μας καταβολὲς «τζιβαϊρικὰ», τὰ ὁποῖα ὀφείλουμε νὰ τὰ ὑπερασπιστοῦμε μὲ κάθε μέσον! Ἐπαναλαμβάνουμε καὶ ἐμεῖς τὰ λόγια τοῦ μεγάλου αὐτοῦ προγόνου μας, ὅτι δὲ θὰ ἀπεμπολήσουμε τὰ προγονικά μας «τζιβαϊρικά», μὲ ὅποιο τίμημα!

τοῦ κόσμου. Ὅλες αὐτὲς ἔχουν στόχο νὰ «ὑπηρετήσουν» τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα τῶν πιστῶν τους καὶ νὰ «κάνουν» ἠθικότερους τοὺς ἀνθρώπους. Ὁ Χριστιανισμὸς ἀντίθετα ζητεῖ νὰ ἀλλάξει ὀντολογικὰ τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὸν ἑνώσει ὀργανικὰ μὲ τὸ Χριστὸ καὶ νὰ τὸν θεώσει μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.

Κανονικοί οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἀγγλικανοί «Ἐπίσκοποι»!

ΟΙ ΕΚΤΡΟΠΕΣ τῆς λεγόμενης Ἀγγλικανικῆς «ἐκκλησίας» δὲν ἔχουν τέλος. Πρὶν λίγες ἡμέρες ἀνακοινώθηκε πὼς ἡ σύνοδος τῶν ἀγγλικανῶν «ἐπισκόπων» ἔλαβε μία «ἱστορικὴ καὶ συμβολικὴ» ἀπόφαση, νὰ δέχεται στὶς τάξεις της δεδηλωμένους ὁμοφυλόφιλους ἐπισκόπους ἀπὸ τὴν τάξη τῶν ἱερέων της, οἱ ὁποῖοι συζοῦν καὶ ἔχουν προβεῖ σὲ σύμφωνο συμβίωσης μὲ ἄνδρες φτάνει νὰ δηλώσουν… ἰσόβια ἀγαμία! Στὴν ἱστοσελίδα τοῦ ΒΗΜΑΤΟΣ διαβάζουμε πὼς «Τὸ ζήτημα τῆς χειροτονίας ὁμοφυλόφιλων ἐπισκόπων ἔχει διχάσει βαθιὰ τὰ τελευταῖα ἔτη τὴν Ἀγγλικανικὴ Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία εἶχε ἤδη ἐπιτρέψει σὲ ὁμοφυλόφιλους νὰ χειροτονοῦνται ἱερεῖς, καὶ πάλι ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι θὰ δώσουν ὑπόσχεση ἀγαμίας καὶ θὰ μετανοήσουν γιὰ τὴν ἐνεργὴ σεξουαλικὴ ζωὴ τους κατὰ τὸ παρελθόν. Ὁ ἐκκλησιαστικὸς συντάκτης τοῦ

BBC ἐπισημαίνει ὅτι, δεδομένης τῆς πολεμικῆς γύρω ἀπὸ τὸ ζήτημα, ἡ ἀπόφαση τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ κίνηση ἰδιαίτερης συμβολικῆς σημασίας»! Τονίζουμε γιὰ πολλοστὴ φορὰ τὴν ὀρθόδοξη ἄποψη, πὼς οἱ ἐκτροπὲς τῶν αἱρετικῶν ὁμάδων, οἱ ὁποῖες θέλουν νὰ εἶναι «ἐκκλησίες», δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ ἐμφανὴς σατανικὴ ἐνέργεια. Εἶναι ἡ φανέρωση τῶν ἔργων τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος δρᾶ μέσῳ τῶν αἱρέσεων, γιὰ νὰ παγιδεύσει ἑκατομμύρια ἀνθρώπους καὶ νὰ τοὺς στερήσει τὴ σωτηρία. Τὸ ζήτημα εἶναι τί κάνουμε ἐμεῖς ὡς μέλη τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὅταν καθόμαστε καὶ συζητᾶμε γιὰ «ὑψηλὴ θεολογία» καὶ γιὰ ἕνωση, μὲ «ἐπισκόπους», ποὺ ἀκολουθοῦνται ξεδιάντροπα στὰ συνέδρια ἀπὸ τοὺς «συμβίους ἄνδρες τους»! Εἶναι σίγουρο ὅτι θὰ δώσουμε λόγο στὸ Θεὸ γιʼ αὐτήν μας τὴν ἱεροσυλία!

Μεθοδεύουν σταυροφορίαν κατά τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν!

ΕΥΤΥΧΩΣ ποὺ ὑπάρχουν καὶ οἱ εἰδικοὶ ἐπιστήμονες καὶ ξεσκεπάζουν τὰ δόλια καὶ σκοτεινὰ ἔργα τῶν χριστιανομάχων καὶ εἰδικὰ τῶν ἐχθρῶν τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Τὸν περασμένο μήνα ὁ διάσημος Γάλλος γεωπολιτικὸς ἀναλυτής στὴν Εὐρασία Alexandre Latsa, σὲ ἕνα ἄρθρο του, ποὺ δημοσιεύτηκε στίς 4-1-2013, ὑποστηρίζει «ὅτι ἡ δημιουργία τῆς “Μεγάλης Ἀλβανίας” εἶναι ἕνα σχέδιο τῶν ΗΠΑ, γιὰ νὰ βλάψει τὰ συμφέροντα τῆς Σερβίας καὶ τῆς Ρωσίας, καθὼς καὶ τοῦ Ὀρθόδοξου κόσμου γενικότερα. Ὁ Latsa ὑποστηρίζει ὅτι οἱ ΗΠΑ ἐκμεταλλεύτηκαν τὴν στιγμὴ ἀδυναμίας τῆς Ρωσίας, γιὰ νὰ ἐπιτεθοῦν στὴν Σερβία, ἐνῶ τονίζει πὼς τώρα αὐτὲς οἱ δύο χῶρες ἔρχονται καὶ πάλι πιὸ κοντά. Μεταξὺ ἄλλων στὸ ἄρθρο του τονίζει πὼς ἡ δημιουργία τῆς “Μεγάλης Ἀλβανίας”, θὰ βάλει φωτιὰ στὰ Βαλκάνια, φωτιὰ ἡ ὁποία θὰ φέρει ἀποδυνάμωση τῆς Εὐρώπης καὶ θὰ ἀποσταθεροποιήσει χῶρες μὲ ὀρθόδοξο πληθυσμὸ ὅπως τὰ Σκόπια, ἡ Ἑλλάδα, τὸ Μαυροβούνιο καὶ ἡ Σερβία. Ἡ Σταυροφορία κατὰ τοῦ κομμουνιστικοῦ κόσμου μετατράπηκε σὲ μία σταυροφορία ἐνάντια στὸν ὀρθόδοξο κόσμο» ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ στὸ ἄρθρο του (ἱστολ. ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕ)! Νομίζουμε ὅτι ἡ ἀνάλυση αὐτὴ ἀποκαλύπτει τὰ σκοτεινὰ σχέδια γιὰ τὴν ἐξαφάνιση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ προσώπου γῆς. Εἶναι ὁλοφάνερο πὼς γιὰ τοὺς «πολιτισμένους» δυτικοὺς ἐκλεκτοί τους εἶναι οἱ νεοβάρβαροι, οἱ ὁποῖοι ἐκτελοῦν τὰ σχέδιά τους. Ἀλλὰ τοὺς προειδοποιοῦμε πὼς «Ζεῖ Κύριος ὁ Θεός»!

Ἡ ταπείνωσις εἶναι ἡ λύσις τῶν συγχρόνων ἀδιεξόδων μας

ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ τῆς Ἐκκλησίας μᾶς συμβουλεύουν πὼς ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν εἶναι ὁ ἐγωισμὸς καὶ ἡ φιλαυτία. Προφανῶς ἡ αἰτία τῆς σύγχρονης κακοδαιμονίας τοῦ κόσμου εἶναι ἡ νοσηρὴ ἐγωπάθεια. Ἂς δοῦμε ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ ἕνα ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους ἀσκητικοὺς Πατέρες, τοῦ ἁγίου Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου, τί μᾶς συμβουλεύει γιὰ τὴν ταπείνωση, τὸν ἀντίποδα τῆς ἐγωπάθειας: «Στὴν μὲν ταπεινοφροσύνη ἕπεται ἡ ἐγκράτεια καὶ ἡ συστολὴ τῶν αἰσθήσεων, ἡ δὲ κενοδοξία εἶναι ὑπηρέτης μὲν τῆς πορνείας, ἔργο δὲ τῆς ὑπερηφάνειας. Ἡ μὲν ταπεινοφροσύνη μὲ τὴν παντοτινή της συστολὴ καταγίνεται στὴ θεωρία καὶ στολίζει τὴν ψυχὴ μὲ σωφροσύνη, ἡ δὲ κενοδοξία μὲ τὴν ἀκατάπαυστη ταραχὴ καὶ σύγχυση τῶν ἐνθυμήσεων, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπὸ τὴν περιέργεια, συνάγει στὴν ψυχὴ μας θησαυροὺς πονηρίας, μολύνει τὴν καρδιά μας. Μὲ τοὺς ἀκόλαστους λογισμοὺς παρουσιάζει τὴν φύση ὅλων τῶν πραγμάτων ἡδονικὴ καὶ γεμίζει τὸ νοῦ μας μὲ αἰσχροὺς λογισμούς. Ἀντίθετα ἡ ταπεινοφροσύνη, διὰ τῆς θεωρίας τοῦ Θεοῦ, περιστέλλει πνευματικῶς τὴν ψυχή μας καὶ μᾶς παρακινεῖ νὰ στραφοῦμε πρὸς τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ» (Λόγ. ΚΓ΄). Ὁ σύγχρονος ἐγωπαθὴς ἄνθρωπος ἂν δὲν ἀφήσει χῶρο στὴν ψυχή του γιὰ ταπείνωση, εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ αὐτοκτονήσει πνευματικά, ἂν δὲν τὸ ἔχει κάνει κιόλας! Τὸ ἔχουμε τονίσει ἐπανειλημμένα: Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι τρόπος ζωῆς, φανέρωση τῆς ἀγαπητικῆς σχέσεως τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ!

Τρύφωνος. Ὁ ἅγιος Τρύφων καταγόταν ἀπὸ τὴν Φρυγία καὶ ἔζησε ἐπὶ βασιλέως Γορδιανοῦ τὸ 239 μ.Χ. Ὅταν ἦταν πολὺ νέος εἶχε ὡς ἐπάγγελμα νὰ βόσκη χῆνες. Παρ᾽ ὅλο ὅμως τὸ ταπεινὸ ἐπάγγελμα, ποὺ ἐξασκοῦσε, ἡ εὐσέβεια καὶ ἡ ἀγάπη του πρὸς τὸν Κύριο ἦταν τόση, ποὺ ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὸν εἶχε ἐπισκιάσει καὶ μέσῳ αὐτῆς ἰάτρευε κάθε ἀσθένεια καὶ ἐξεδίωκε δαιμόνια. Μάλιστα εἶχε ἰατρεύσει ἀπὸ δαιμόνιο καὶ τὴν κόρη τοῦ βασιλέα Γορδιανοῦ καὶ ἐξ αἰτίας αὐτοῦ τοῦ θαύματος πολλοὶ εἰδωλολάτρες εἶχαν πιστεύσει στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέα Δε-

κίου διαβλήθηκε ὁ ἅγιος Τρύφων στὸν ἔπαρχο τῆς Ἀνατολῆς Ἀκυλῖνο ὅτι εἶναι χριστιανὸς καὶ ὅτι δὲν προσκυνεῖ τὰ εἴδωλα. Γι᾽ αὐτὸ ὁδηγήθηκε στὸν ἔπαρχο καὶ, ἀφοῦ ὁμολόγησε τὸν Κύριο ὡς Θεὸ ἀληθινὸν στὴν ἀρχὴ τόν ἔδειραν μὲ ξύλινα σπαθιὰ κατόπιν τόν ἔδεσαν σὲ ἄλογα, τὰ ὁποῖα διωκόμενα ἔτρεχαν σὲ τόπους κρημνώδεις καὶ δύσβατους σέρνοντας ἀπὸ πίσω τὸν ἅγιο Τρύφωνα. Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ ἔσυραν τὸν ἅγιον γυμνὸ πάνω σὲ σιδερένια καρφιά, τὸν ἔδειραν ἀνελέητα καὶ τοῦ κατέκαψαν τὶς σάρκες του μὲ ἀναμμένες λαμπάδες. Στὸ τέλος ἀποφασίσθηκε νὰ ἀποκεφαλισθῆ μὲ ξίφος. Προτοῦ ὅμως ἀποκεφαλισθῆ ὁ ἅγιος Τρύφων παρέδωσε τὴν ἁγία ψυχή του στά χέρια τοῦ Κυρίου.

Ἡ Ἁγία Κάρα θά μεταφέρεται μόνον πρός ἁγιασμόν καί σωτηρίαν ψυχῶν

ΟΧΙ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΙΝ ΤΗΣ ΑΓ. ΚΑΡΑΣ ΤΟΥ ΑΠ. ΑΝΔΡΕΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΛΚΥΣΙΝ ΤΟΥΡΙΣΤΩΝ Μέ ἀφορμήν αἴτημα Ρώσου βουλευτοῦ διά μεταφοράν τῆς Ἁγίας Κάρας εἰς τήν Ρωσίαν διά προσκύνησιν μέ ἀντάλλαγμα οἰκονομικά ὀφέλη διά τήν Πάτραν

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πατρῶν κ. Χρυσόστομος εἰς ἄρθρον του, τό ὁποῖον δημοσιεύεται εἰς τήν ἱστοσελίδα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως ἐκφράζει τήν ἔντονον ἀντίθεσίν του εἰς τήν ἀξιοποίησιν τῆς Ἁγίας Κάρας τοῦ Ἀποστόλου Ἁγίου Ἀνδρέου μέ σκοπόν τήν προσέλκυσιν τουριστῶν εἰς τήν πόλιν του ἀπό διαφόρους περιοχάς τοῦ πλανήτου, ὡς ἡ Ρωσία ἤ διά τήν μεταφοράν της εἰς τήν Ρωσίαν μέ ἀντάλλαγμα πολλά οἰκονομικά ὀφέλη διά τήν Πάτραν. Διακηρύσσει ὅτι ἡ Ἁγία Κάρα δέν εἶνα ἀντικείμενον οἱωνδήποτε συνδιαλλαγῶν. «Οὐδέποτε ἡ Ἁγία Κάρα θά μεταφερθῆ πρός ἐξυπηρέτησιν ἀλλοτρίων σκοπῶν, παρά μόνον πρός ἁγιασμόν καί σωτηρίαν» τονίζει ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πατρῶν. Τό ἄρθρον Εἰς τό ἄρθρον του μεταξύ ἄλλων τονίζει τά ἑξῆς:

«Ἐσχάτως πολλά ἀκούομε καί διαβάζομε περί τοῦ λεγομένου “θρησκευτικοῦ τουρισμοῦ” καί περισσότερα γιά τήν “ἀξιοποίηση” τῆς Κάρας τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου,γιά τόν σκοπό αὐτό. Οὐδεποσῶς ἀμφιβάλλομε ὅτι ὅλα αὐτά προέρχονται ἐξ ἀγαθῆς καρδίας καί προθέσεως. Ὅμως θεωρῶ (μακάρι νά μή εἶναι ἔτσι) ὅτι, ὡς βάσις ὅλων

αὐτῶν τίθεται τό ὑλικό συμφέρον καί μόνον καί ὄχι ἡ πνευματική πρόοδος καί ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.Ἐσχάτως, ἀπό κάποιους ἀδελφούς τίθεται ζήτημα μεταφορᾶς τῆς Ἁγίας Κάρας στήν Ρωσία, ὥστε νά... προσελκύσωμε τουρίστες καί κάποιες φορές, ἐγκαλεῖται ἡ τοπική Ἐκκλησία γιατί δέν “...ἀξιοποίησε πρόταση-πρόσκληση Βουλευτοῦ τῆς χώρας ἐκείνης” γιά τήν μεταφορά τῆς Ἁγίας Κάρας ἐκεῖ, ὥστε νά προσπορισθοῦν πολλαπλᾶ ὀφέλη στήν Πάτρα. Ἐπʼ αὐτῶν θά ἤθελα νά ἀπαντήσω εὐθέως καί ἄνευ περιστροφῶν. Οἱ ὅποιες συνεννοήσεις γιά τέτοια θέματα γίνονται μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν καί μόνο, καί ὄχι μέ ἄλλους φορεῖς. Ἡ Ἁγία Κάρα δέν εἶναι ἀντικείμενο οἱωνδήποτε συνδιαλλαγῶν, καί ὡς ἐκ τούτου δέν δυνάμεθα νά σκεπτώμεθα κατʼ αὐτόν τόν τρόπο. Οὐδέποτε θά μεταφερθῆ ἡ Ἁγία Κάρα πρός ἐξυπηρέτηση ἀλλοτρίων σκοπῶν, παρά μόνον πρός ἁγιασμόν καί σωτηρίαν. Θά ἀπογοητεύσωμε κάποιους λέγοντας ὅτι, πολλάκις ἔ χομε φθάσει στό σημεῖο νά λάβωμε ἀπόφαση, περί τῆς μή μετακινήσεως πλέον τῆς Ἁγίας Κάρας εἰς ἄλλους τόπους. Ἀλλά μέχρι τώρα ἔχουν ἐπικρατήσει στόν νοῦ μας καί στήν καρ-

δία μας ψυχραιμότερες σκέψεις. Ἐξ ἄλλου τυγχάνει τοῖς πᾶσι γνωστό, ὅτι ἐκ τοπικῆς παραδόσεως καί ἐκκλησιαστικῆς τάξεως πολλοί ἱεροί θησαυροί δέν μετακινοῦνται ἀπό τήν θέση τους (π.χ. Εἰκών τῆς Παναγίας τῆς Τήνου). Ἔχετε ἆραγε ἀναλογισθῆ τήν εὐθύνη πού φέρομε ἔναντι μιᾶς τέτοιας ἀποφάσεως, περί μετακινήσεως δηλ. τῆς Ἁγίας Κάρας γιά προσκυνηματικούς λόγους, λαμβανομένης ὑπʼ ὄψιν τῆς ὅποιας ἐπικινδυνότητος κατά τήν μεταφορά, τήν παραμονή, κλπ. Ὁσάκις ἔχομε μεταφέρει σέ ἄλλο μέρος γιά πνευματικούς λόγους τήν Ἁγία Κάρα, γρηγοροῦμε ἅπαντες καί ἀγρυπνοῦμε, προκειμένου νά φυλάξωμε ἀβλαβές τό θεῖο θησαύρισμα. Οὐδόλως ἀμφιβάλλομε ὅτι μέ τήν ἔλευση προσκυνητῶν γιά τόν Ἅγιο Ἀπόστολο Ἀνδρέα, ἡ Πάτρα θά ἔχῃ πολλαπλᾶ ὀφέλη. Ὅλα ὅμως πρέπει νά γίνωνται κατά τάξιν καί εὐσχημόνως, καί βεβαίως χρειάζονται καί ἄλλες δομές καί ὑποδομές γιά νά προσελκύσωμε κόσμο στήν πόλη μας. Πρός αὐτή τήν κατεύθυνση ἐργαζόμεθα καί συνεργαζόμεθα ὅλοι μας. Ὡς Ἐκκλησία δέ τά μέγιστα ἔχομε συμβάλλει, ὥστε νά ἐπιτευχθῇ ὁ συγκεκριμένος σκοπός».

ΓΡΑΜΜΑ ΕΙΣ ΕΝΑ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

γορήσου! Οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι μακριά σου. Γιατί κλαῖς γιὰ τὸ καφενεῖο; Δὲν ἔχεις ἀκούσει γιὰ ἕνα καφενεῖο στὴν ἄκρη τοῦ Βελιγραδίου, πού λέγεται "ὅποιου δὲν ἦταν, ὅποιου δὲν θὰ εἶναι"; Πράγματι, ἦταν μεγάλος φιλόσοφος αὐτὸς ποὺ ἔγραψε αὐτὲς τὶς λέξεις. Ἀφοῦ αὐτὸ ἰσχύει γιὰ ὅλα τὰ καφενεῖα, ὅλα τὰ σπίτια, ὅλους τούς πύργους καὶ ὅλα τὰ παλάτια τοῦ κόσμου. Τί ἔχασες; Ἐκεῖνο ποὺ δὲν ἦταν δικό σου, ὅταν γεννήθηκες καὶ δὲν εἶναι οὔτε τώρα δικό σου. Ἤσουν τὸ ἀφεντικό, τώρα εἶσαι φτωχός. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀπώλεια. Ἀπώλεια εἶναι ὅταν κάποιος ἄνθρωπος γίνεται κτῆνος. Ἀλλὰ ἐσὺ ἤσουν ἄνθρωπος καὶ παρέμεινες ἄνθρωπος. Ὑπέγραψες κάποιες συναλλαγματικὲς σὲ κάποιους ἐπιφανεῖς πελάτες σου καὶ γι᾽ αὐτὸ τὸ καφενεῖο σου ἔγινε καφενεῖο κάποιου ξένου.

Τώρα βλέπεις ἀπὸ τὸ παράθυρο πὼς ὅλοι ἐκεῖνοι γελοῦν στὸ καφενεῖο ὅπως καὶ πρίν, ἐνῶ ἐσὺ περιφέρεσαι στοὺς δρόμους μὲ δάκρυα στὰ μάτια καὶ σκεπάζεις τὴν ντροπή. Μὴ φοβᾶσαι, ὁ Θεὸς ἔχει δικαιοσύνη. Ὅλοι αὐτοὶ θὰ ἀπολογηθοῦν γιὰ τὰ ἀδικήματά τους. Ὅταν ὅμως αὐτοὶ ἀποπειραθοῦν νὰ αὐτοκτονήσουν, ποιὸς ξέρει ἂν ὁ δίκαιος Θεὸς θὰ ἐπιτρέψει στὴ μητέρα τους νὰ τοὺς παρουσιαστεῖ ἀπὸ ἐκεῖνον τὸν κόσμο καὶ νὰ τοὺς ἀποτρέψει ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἔγκλημα; Μὴ βλέπεις οὔτε στιγμὴ τὴν ἐπιτυχία τους. Ἀφοῦ δὲν γνωρίζεις τὸ τέλος τους. Ἕνας ἀρχαῖος Ἕλληνας σοφός, ὁ Σόλων, εἶπε κάποτε: "Μηδένα πρὸ τοῦ τέλους μακάριζε", δηλαδὴ ποτὲ μὴ ἀποκαλεῖς κάποιον εὐτυχισμένο πρὶν δεῖς τὸ τέλος του! Εἶναι δύσκολο νὰ εἶσαι ἐπαίτης; Ἀλλὰ μήπως δὲν εἴμαστε ὅλοι ἐπαῖτες; Μήπως δὲν ἐξαρτώμεθα

ΕΘΝΑΡΧΙΚΗ ΔΡΑΣΙΣ ΙΕΡΑΡΧΩΝ– ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΤΗΣ Ι. ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

καταστάσεως ἐκ μέρους ἑνὸς ἐκ τῶν ἱκανοτέρων ἀποφοίτων τῆς Σχολῆς, πόσο μᾶλλον πού οἱ παρατηρήσεις καὶ ἐπισημάνσεις του ἔχουν διαχρονικὴ σημασία, ὡς μόνιμα προβλήματα τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως. Ε´. Ο ΝΥΣΣΗΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ (27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1863) Ὁ Μητροπολίτης Καλλίνικος Θωμάδης ἐξελέγη στὶς 21 Ἰουνίου 1859, ἐνῶ ὑπηρέτησε στὴ Σχολὴ ὡς δάσκαλος γιὰ τὰ ἑλληνικὰ τὸ ἀκαδημαϊκὸ ἔτος 1848-1849. Πτυχιοῦχος ἀναδείχθηκε τὸ 1849. Τὰ προβλήματα πού ἀντιμετώπιζε καὶ αὐτὸς ἦταν ἀνάλογα μὲ ἐκεῖνα τῶν συνεπισκόπων του: «Ἐὰν δὲ μὴ ἐπέστειλον αὐτῇ, τοῦτο δὲν προῆλθεν ἐκ τῆς περὶ τὸν εὐεργέτην ὀλιγωρίας καὶ ἀδιαφορίας μου, ἀλλ' ἕνεκεν τῆς ἀνωμάλου καὶ ἐμπεριστάτου θέσεως, εἰς ἥν εἰσῆλθον ἅμα ἐπάτησα τὸ ἔδαφος

τῆς ταπεινῆς μου παροικίας ἢ μᾶλλον τόν τόπον τῆς καταδίκης καὶ βασάνου μου. Μακρὸν δὲ καὶ λίαν ὀχληρόν ὑπάρχει, ἐὰν σκιαγραφήσω ἀμυδρῶς τὰ ἀνιαρὰ καὶ ὅλως ἀπροσδόκητα συναντήματά μου καὶ τὰ δεινὰ ἀναξιοπαθήματά μου, ὧν τινων, κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, ἔτυχον ἐν μέσῳ ποιμνίου ἀμαθοῦς καὶ ἀγροίκου καὶ αὐτόχρημα βαρβάρου, ἕνεκα τοῦ καὶ ἐνταῦθα, ὡς ἕδραν Νομαρχίας, σφοδρότερον ἐνσκήψαντος παραλόγου καί ἀντιχριστιανικοῦ βουλγαρισμοῦ, τοῦ ὡς καταιγίδος ἤ λαίλαπας πολλάκις ἐπιπέσαντος κατ᾽ ἐμοῦ καί ἐπαπειλήσαντος τήν καταστροφήν μου». Μολονότι ἔχει περάσει ἀρκετός χρόνος ἀπό τήν ἐγκατάστασή του στή Μητρόπολή του, τά προβλήματα ἐξακολουθοῦν νά τόν καταθλίβουν. Αὐτό τό κλίμα ἀντιμετώπιζε ὁ ἱεράρχης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου: «Παράλογος καί ἀντιχριστιανικός βουλγαρισμός» εἶναι ἡ πηγή τοῦ κακοῦ καί σ᾽ αὐτή τήν ἐπαρχία.

ὅλοι, κάθε μέρα καὶ κάθε ὥρα, ἀπὸ τὸ ἔλεος Ἐκείνου, πού μᾶς δίνει ζωὴ νὰ ζοῦμε; Ἐσὺ καὶ τώρα ἔχεις σημαντικὴ ἀποστολὴ στὸν κόσμο: Στρέφεις τὴν προσοχὴ τῶν ἀνθρώπων στὸ νὰ θυμοῦνται τὸν Θεὸ καὶ τὴν ψυχὴ καὶ νὰ εἶναι ἐλεήμονες. Ἀναγκασμένος, λοιπόν, νὰ ζεῖς στὴν σιωπὴ ἐμβάθυνε στὴν ψυχή σου καὶ συζήτα μέσῳ τῆς προσευχῆς μὲ τὸ Θεό. Ἡ ζωὴ τοῦ ἐπαίτη εἶναι πιὸ ἡρωικὴ ἀπὸ αὐτὴ τοῦ ἀφεντικοῦ. « Ὅτι ἐν πυρὶ δοκιμάζεται χρυ σὸς καὶ ἄνθρωποι δεκτοὶ ἐν καμίνῳ ταπεινώσεως" (Σρ. 2,5) [δηλαδή, "γιατί σὲ φωτιὰ περνάει τὴν δοκιμασία του ὁ χρυσὸς καὶ οἱ ἄνθρωποι γίνονται δεκτοὶ σὲ καμίνι ταπείνωσης» Σειράχ, κεφάλαιο 2, στίχος 5]. Ἀλλὰ ἐσὺ ἤδη ἔδειξες ἡρωϊσμὸ μὲ τὸ νὰ νικήσεις τὴ μαύρη σκέψη τῆς αὐτοκτονίας. Αὐτὸ εἶναι νίκη πάνω στὸ πνεῦμα τῆς ἀπογοήτευσης. Μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴ νίκη ὅλες οἱ ἄλλες γιὰ σένα θὰ εἶναι εὔκολες. Ὁ Κύριος ἂς εἶναι δίπλα σου. Εἰρήνη καὶ παρηγοριὰ ἀπὸ τὸν Κύριο. Βιβλιογραφία: «Ἱεραποστολικὲς ἐπιστολὲς Α´» τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (δρόμος χωρὶς Θεὸ δὲν ἀντέχεται...), ἐκδ. ΕΝ ΠΛΩ.

ΑΙ ΟΜΙΛΙΑΙ ΤΗΣ Π.Ο.Ε.

Συνεχίζονται σὺν Θεῷ αἱ ὁμιλίαι τῆς «Πανελληνίου ᾿Ορθοδόξου ῾Ενώσεως» (Π.Ο.Ε.) εἰς τὴν αἴθουσαν αὐτῆς (Κάνιγγος 10, Α´ ὄροφος). Τὴν προσεχῆ Δευτέραν 4 Φεβρουαρίου καὶ ὥραν 6.30–7.30 μ.μ. θὰ ὁμιλήση ὁ Ἀρχιμ. π. Μελέτιος Βαδραχάνης μὲ θέμα: «Ἄρατε τοὺς θεοὺς τοὺς ἀλλοτρίους». Τὴν Δευτέραν 11 Φεβρουαρίου καὶ ὥραν 6.30–7.30 μ.μ. θὰ ὁμιλήση ὁ κ. Λάμπρος Σκόντζος, θεολόγος μὲ θέμα: «Οἱ δοξασίες τοῦ ἀποκριφιστικοῦ πλέγματος τῆς “Νέας Ἐποχῆς”». Παρακαλοῦνται τὰ μέλη τῆς Π.Ο.Ε. καὶ οἱ φίλοι τοῦ «᾿Ορθοδόξου Τύπου», ὅπως παρακολουθήσουν αὐτάς.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ κ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ, «Μεταπατερική Θεολογία καί Ἐκκλησιαστική Πατερική Ἐμπειρία», Ἱερά Μονή Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας) 2012, σελ. 456. Γνωστὸς ἐρευνητὴς καὶ ἑρμηνευτὴς τῆς ἑλληνικῆς πατρολογίας καὶ ὀρθοδόξου Θεολογίας ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος Βλάχος μὲ συντεταγμένες μελέτες παρουσιάζει ἕνα πολὺ σπουδαῖο πόνημά του γιὰ τὴν λεγόμενη «μεταπατερικὴ θεολογία», χαρακτηρίζοντάς την ὡς ξένη πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία καὶ ζωή. Ἡ θεωρία αὐτὴ ποὺ ὑποστηρίχθηκε ἀπὸ μερίδα ἐρευνητῶν δὲν εὐσταθεῖ ἀπὸ ὀρθοδόξου πλευρᾶς, ὑποστηρίζει μὲ σοβαρὰ ἐπιχειρήματα ὁ Σεβασμιώτατος. Ἡ πατερικὴ περίοδος συνδέεται στενὰ μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή. Ἡ Ἐκκλησία γεννᾶ καὶ ἀναδεικνύει Πατέρες σὲ ὅλους τούς αἰῶνες, καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες, ποὺ εἶναι θεόπνευστοι, ἐκφράζουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία, εἶναι διάδοχοι τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Ἀποστόλων, ὁμολογοῦντες τὴν ὀρθόδοξη πίστη. Πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας ὑπάρχουν σὲ κάθε ἐποχή. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν κοινὰ χαρακτηριστικὰ μὲ τοὺς ἀληθινοὺς Πατέρες καὶ ἔχουν ταυτότητα ἐμπειρίας μὲ Ἀποστόλους καὶ Πατέρες ὅλων τῶν αἰώνων, ἀλλὰ καὶ ταυτότητα ὁρολογίας, ὅπως καθορίσθηκε ἀπὸ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Ἡ πατερικὴ περίοδος δὲν περατώθηκε, γιατί δὲν τελείωσε καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ ζωή. Ἡ μεταπατερικὴ καὶ συναφειακὴ θεολογία ὑπονομεύει στὴν πράξη τοὺς Πατέρες ἀπὸ τὸν 8ο αἰώνα καὶ ἑξῆς, παρερμηνεύοντας καὶ τοὺς Πατέρες τῶν πρώτων αἰώνων, ὑποστηρίζει ὁ Σεβασμιώτατος. Ὅλα τὰ κεφάλαια τοῦ πονήματος εἶναι ἄριστα συνδεδεμένα. Ἀπὸ τὸ 7ο κεφάλαιο καὶ μετὰ κυρίως, ἀναλύεται ἡ ἐμπειρία καὶ ἡ διδασκαλία τῶν Πατέρων ὅλων τῶν αἰώνων. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε στὴ διδασκαλία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, στὴ φιλοκαλία τοῦ ἁγ. Νικοδήμου καὶ στὴν ἄκτιστη Θεία Λειτουργία, ὅπως περιγράφεται στὸ βιβλίο τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως. Οἱ βασικὲς καὶ κύριες ἑνότητες τοῦ βιβλίου τοῦ Σεβασμιωτάτου –γιατί ἀναλυτικὴ περιγραφὴ προσκρούει στὴν φιλοξενία τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου– εἶναι οἱ ἑξῆς: 1. Μεταπατερικὴ θεολογία ἀπὸ ἐκκλησιαστικῆς προοπτικῆς, ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, ἑνότητα προφητῶν Ἀποστόλων καὶ Πατέρων. 2. Ἡ κυοφορούμενη αἵρεση στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γιὰ δῆθεν δύο τύπους ἐκκλησιολογίας στὴν ὀρθόδοξη θεολογία, νηπτικὴ – ἡσυχαστικὴ παράδοση καὶ Οἰκουμενικοὶ Σύνοδοι, ἑρμηνεία τοῦ π. Ρωμανίδη. Ἐμπεριστατωμένες καὶ σαφεῖς θέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας ἀπὸ τὸν καθηγητὴ π. Ρωμανίδη. 3. Ἡ γλώσσα τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ γλώσσα τῶν ἀνθρώπων, ἐπικοινωνία τοῦ Θεοῦ μὲ τοὺς ἀνθρώπους. 4. Μεταφυσικὴ καὶ ὀρθόδοξη θεολογία. 5. Διαλεκτικοὶ καὶ ἀποδασκαλικοὶ συλλογισμοὶ περὶ θείων καὶ ἀνθρωπίνων, ἐνδελεχὴς ἀνάλυση τῆς διδασκαλίας τοῦ μεγάλου πατρὸς Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. 6. Ἐνστάσεις γιὰ τὴν ὀντολογία τοῦ προσώπου, θεολογία τοῦ προσώπου, ἐδῶ καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ π. Σωφρονίου Σαχάρωφ, ἐλευθερία, βούληση, θέληση. 7. Ἰδιαίτερο κεφάλαιο γιὰ τὸν ἅγ. Γρηγόριο Παλαμᾶ ὡς ἐκφραστὴ τῆς ἁγιορείτικης ζωῆς. Τὰ κεφάλαια, ἀπὸ τὸ 7ο καὶ μετὰ ἀναφέρονται, ὅπως προαναφέρθηκε, στὴν ἐμπειρία καὶ τὴ διδασκαλία τῶν Πατέρων ὅλων τῶν αἰώνων, ἡ ὁποία εἶναι ἡ διδασκαλία καὶ ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε στὴν διδασκαλία τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, στὴν Πατρολογία τοῦ Καθηγητοῦ Παν. Χρήστου, ὁ ὁποῖος ἐπιδίωκε νὰ εἰσάγει τοὺς μαθητές του στὸν τρόπο σκέψης καὶ ζωῆς τῶν ἁγίων Πατέρων, ἰδιαιτέρως τοῦ Ἁγ.

Γρ. Παλαμᾶ, τὸν ὁποῖον σεβόταν ὑπερβαλλόντως καὶ ὑπῆρξε ἡ βασικὴ αἰτία νὰ ἀναπτυχθοῦν ὅλες οἱ ἔρευνες γύρω ἀπὸ τὸ ἔργο καὶ τὴν διδασκαλία του. Κατὰ τὴν γνώμη τοῦ καθηγητοῦ Παν. Χρήστου, τὴν ὁποία παραθέτει ὁ συγγραφέας, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς διαμόρφωσε τὴν πνευματικὴ καὶ θεολογική του προσωπικότητα στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἦλθε στὸν κόσμο νὰ διδάξει τὴν Ὀρθοδοξία καὶ νὰ ποιμάνει τὸν ὀρθόδοξο λαό, κινούμενος ἀπὸ τὴν προσωπικὴ ἐμπειρία, ποὺ εἶχε ἀποκτήσει μὲ τὴν ἀσκητική του διαβίωση στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐξαιρετικὸ ἐνδιαφέρον παρουσιάζει ἡ τελευταία παράγραφος γιὰ τὴ δημιουργία καὶ ἀναδημιουργία τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τὴν φιλοκαλία τῶν ἱερῶν νηπτικῶν, τὴν ἀξία τῆς φιλοκαλίας καὶ τέλος τὴν ἄκτιστη θεία Λειτουργία, τὸν ἄκτιστο ναὸ καὶ τὴν ἀντανάκλαση τῆς οὐράνιας ζωῆς στὴ Θεία Λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας. Μελετώντας τὰ σπουδαῖα κείμενα τοῦ συγγραφέα διακρίνουμε σαφῶς τὴ θεμελιώδη διαφορὰ ἀνάμεσα στὴ δυτικὴ καθολικὴ παράδοση καὶ τὴν πατερικὴ – ἑλληνικὴ ὀρθοδοξία, ὅπου ἡ ἐθνικὴ ταυτότητα διαφυλάσσεται καὶ συγκροτεῖται μὲ τὴν οὐσιώδη συμβολὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ ὀρθόδοξη πίστη καὶ ἡ πατερικὴ περίοδος συνδέονται στενὰ μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή, δὲν ἀποτελοῦν τὸν ἀντίπαλο τῆς ἐθνικῆς συγκρότησης καὶ τῆς ἐκπαίδευσης, ἀλλὰ τὸν κατ’ ἐξοχὴν φορέα τῆς διαμόρφωσης τῆς νεοελληνικῆς ἐθνικῆς συνείδησης, ὅπως ἐπίσης καὶ τῶν ἐκπαιδευτικῶν μηχανισμῶν. Ἡ Ἐκκλησία γεννᾶ καὶ ἀναδεικνύει Πατέρες σὲ ὅλους τούς αἰῶνες ποὺ ὄντας θεόπνευστοι ἐκφράζουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία. Ἡ ἀκαδημαϊκὴ θεολογία θὰ πρέπει νὰ ἀποδέχεται αὐτὴ τὴν ἐμπειρικὴ πατερικὴ θεολογία –καταλήγει ὁ Σεβασμιώτατος, καὶ νὰ βασίζεται ἐπάνω σὲ αὐτήν, χωρὶς νὰ τὴν ὑπονομεύει καὶ νὰ τὴν ἀλλοιώνει, ἂν θέλει νὰ κινεῖται μέσα στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ προοπτική. Τὸ πόνημά του ὁ Σεβασμιώτατος ἀφιερώνει στὸν ἀείμνηστο Καθηγητὴ τῆς Πατρολογίας Παν. Χρήστου ποὺ τὸν εἰσήγαγε στὴ διδασκαλία τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, στὴ μελέτη τῶν βιβλιοθηκῶν καὶ τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καὶ τὸν ἀείμνηστο ἀρχιμ. πατέρα Σπυρίδωνα Ξένο, καλὸ ὁδηγὸ στὴν ἔρημο τοῦ Ἁγ. Ὄρους καὶ τὶς βιβλιοθῆκες του. Ὅπως ὅλα τὰ βιβλία καὶ οἱ διατριβὲς τοῦ Σεβασμιωτάτου, καὶ αὐτὸ εἶναι ἔκδοση τῆς θεολογικῆς καὶ φιλολογικῆς «Κυψέλης» τῆς Ἱ. Μονῆς Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας), ἡ ὁποία καὶ τὸ διαθέτει μὲ 456 σελίδες. Νομίζω, ὅτι μὲ τὸ βιβλίο του αὐτὸ ὁ Σεβασμιώτατος πληροῖ οὐσιαστικὸ κενὸ γιὰ τὸ ὀρθόδοξο πατερικὸ βίωμα, ἀπαντώντας σὲ θέσεις καὶ ἀπόψεις, ποὺ ἀποκλίνουν ἀπὸ τὴν θεολογία καὶ τὴν ἐμπειρία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Καθηγητὴς Κ. Δεληγιάννης

Ἔτος ΛΑ´, Ἀριθμ. 5/1 Φεβρουαρίου 2013

ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2013 ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ. Ἀφιερωμένο στὸν Τίμιο καὶ Ζωοποιὸ Σταυρό. Σχ. 12x8. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2013 ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΣΤΑΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΕΩΡΩΝ. Ἀφιερωμένο στὸ ἱερὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος. Σχ. 12x8. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2013 ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ «Ἐπίκαιρα μηνύματα ἀπὸ τὴ ζωή, τὸν λόγο καὶ τὰ ἔργα συγχρόνων ὁσίων Γερόντων». Σχ. 12x8. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2013 ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΣΑΜΟΥ, ΙΚΑΡΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΡΣΕΩΝ. Ἀφιερωμένο στὴν χριστιανικὴ οἰκογένεια. Σχ. 12x8. ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ 2013 ΙΕΡΑ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗ ΜΟΝΗ «ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ» ΛΟΓΓΟΒΑΡΔΑΣ. Ἀφιερωμένο στὴν ἀγωνιστικὴ μορφὴ τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου Φλωρίνης κυροῦ Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου ἐπὶ τῇ συμπληρώσει τριετίας ἀπὸ τῆς κοιμήσεώς του. Σχ. 12x8.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

Ο ΠΟΙΜΗΝ, Μηνιαῖον Ἐκκλησιαστικὸν περιοδικὸν Ἱ. Μητροπόλεως Μυτιλήνης. Ἰούλ. – Αὔγ., Σεπτ. – Ὀκτ., Νοέμ. 2012. Μυτιλήνη. «ΠΟΡΕΙΑ ΑΓΑΠΗΣ», Τριμηνιαῖο Ἱεραποστολικὸ περιοδικὸ Ὀρθόδοξος Ἱεραποστολικὸς Σύλλογος. Ὀκτ. – Νοέμ. – Δεκ. 2012 Λάρισα. ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΝΙΚΗΝ, Μηνιαῖο Ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ νεανικὸ περιοδικό. ᾿Ιδιοκτήτης Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ». Σεπτ., Ὀκτ.,

Νοέμ., Δεκ. 2012. Ἰαν. 2013 Ἀθῆναι. ΠΡΩΤΑΤΟΝ, Τριμηνιαῖον ἁγιορείτικο δελτίο. Ὀκτ. – Δεκ. 2012. Καρυὲς Ἁγίου Ὄρους. ΡΩΜΝΙΟΣ, Διμηνιαῖο Νεανικό Περιοδικό τοῦ Κέντρου Νεότητος καί Μελέτης–Προβολῆς τῶν Ἀξιῶν μας «ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ». Ἀπρίλ. – Μάϊος 2012.

῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρό πουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀ πόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύ νην τῶν γραφομένων.

1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Σελὶς 3η

Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων»

Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΥΔΑΤΟΣ (4ον)

Στό Δ΄ βιβλίο τῶν Βασιλειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀναφέρεται ἕνα ὡραῖο περιστατικό, τό ὁποῖο παρουσιάζει τίς ἄκτιστες θεῖες ἐνέργειες ,νά δροῦν μέ τά νερά τοῦ Ἰορδάνη καί νά θεραπεύουν ἀπό τή λέπρα τόν ἀρχιστράτηγο τῆς Συρίας Ναιμάν. Μιά μικρή αἰχμάλωτη Ἑβραιοπούλα, πού καταγόταν ἀπʼ τήν Παλαιστίνη καί ἦταν δούλη τῆς συζύγου τοῦ Ναιμάν ἐξέφρασε στήν κυρία της τήν βεβαιότητα ὅτι: ἄν ἦταν δυνατόν νά παρουσιασθεῖ ὁ λεπρός σύζυγός της πρό τοῦ προφήτη Ἐλισαίου, ὁ ἄνθρωπος αὐτός τοῦ Θεοῦ, μποροῦσε νά τόν θεραπεύσει. Ἐφοδιασμένος μέ συστατικά γράμματα τοῦ βασιλιᾶ τῆς Συρίας ὁ Ναιμάν πῆγε στόν βασιλιά τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ τόν Ἰωράμ μέ πλούσια δῶρα. Ἀπʼ ἐκεῖ πορεύονταν νά συναντήσει τόν προφήτη Ἐλισαῖο. Ὁ προφήτης πού πληροφορήθηκε τό σκοπό τῆς ἐπίσκεψης τοῦ Ναιμάν, τόν εἰδοποίησε νά μεταβεῖ πρῶτα στόν Ἰορδάνη ποταμό καί νά λουσθεῖ ἐκεῖ ἑπτά φορές, γιά νά καθαρισθεῖ τό σῶμα του ἀπό τή λέπρα. Τότε ὁ Ναιμάν, πού περίμενε προσωπική ὑποδοχή ἀπʼ τόν προφήτη, ἔνοιωσε πληγωμένο τόν ἐγωισμό του, ὀργίστηκε ἀπ᾽ τήν εἰδοποίηση τοῦ προφήτη καί εἶπε: «Ἐγώ νόμισα ὅτι θά ἐξέλθει νά μέ συναντήσει, θά ἐπικαλεσθεῖ τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ του, θά ἐπιθέσει τό χέρι του πάνω στό ἄρρωστο σῶμα μου καί θά θεραπεύσει τή λέπρα μου. Μήπως δέν εἶναι οἱ ποταμοί τῆς Δαμασκοῦ, ὁ Ἀβανά καί ὁ Φαρφάρ, καλλίτεροι ἀπʼ ὅλους τούς ποταμούς τοῦ Ἰσραήλ; Γιατί λοιπόν νά μή πάω νά λουστῶ σʼ αὐτούς καί νά καθαριστῶ»; Αὐτά εἶπε θυμωμένος ὁ Ναιμάν καί ἄλλαξε δρόμο. Τότε τόν πλησίασαν οἱ δοῦλοι του καί τοῦ εἶπαν: «Μήπως σοῦ ζήτησε ὁ προφήτης κανένα δύσκολο ἔργο, τό ὁποῖο δέν μπορεῖς νά κάνεις; Σοῦ εἶπε ἁπλῶς νά λουσθεῖς καί θά καθαρισθεῖς». Τότε ὁ Ναιμάν ὑποχώρησε. Πῆγε στόν Ἰορδάνη, λούστηκε στά νερά του ἑπτά φορές «καί ἐπέστρεψεν ἡ σάρξ αὐτοῦ ὡς σάρξ παιδαρίου μικροῦ, καί ἐκαθαρίσθη». Ὕστερα ἀπʼ τήν ἐκπληκτική θεραπεία του ὁ Ναιμάν ἐπέστρεψε στόν Ἐλισαῖο, μαζί μέ ὁλόκληρη τή συνοδεία του, καί τοῦ εἶπε: «Νά τώρα πείστηκα ὅτι δέν ὑπάρχει

ΟΙ ΧΑΡΕ ΚΡΙΣΝΑ

Τοῦ κ. Ἰωάννου Β. Κωστάκη, Θεολόγου

ἄλλος Θεός σέ ὅλη τή γῆ, παρά μόνο αὐτός, ὁ ὁποῖος ὑπάρχει στόν Ἰσραήλ». Ὅπως σωστά ὑπονοεῖ ὁ Ναιμάν, δέν πρόκειται ἐδῶ γιά κάποια μαγική ἰδιότητα τῶν ὑδάτων τοῦ Ἰορδάνη, ἀλλά γιά τήν ἰαματική δράση τῶν ἄκτιστων θείων ἐνεργειῶν, οἱ ὁποῖες ξεχώρισαν μέ τήν παρουσία τους τά νερά τοῦ Ἰορδάνη, ἀπό τά νερά τῶν ποταμῶν τῆς Δαμασκοῦ. Ἀκριβῶς αὐτή ἡ παρουσία τῶν θείων ἐνεργειῶν καθιστᾶ τό νερό ἰαματικό καί γιʼ αὐτό τό λόγο ὁ Ναιμάν ἀναγνωρίζει ὡς μόνο ἀληθινό Θεό, τόν Θεό τοῦ Ἰσραήλ. Τήν ἴδια ἰαματική δύναμη παρουσιάζουν καί

Ἐπιμέλεια κ.Ἠλία Δ. Μπάκου

τά ὕδατα τῆς κολυμβήθρας τῆς Βηθεσδᾶ, τή στιγμή κατά τήν ὁποία ταράσσονταν ἀπό τόν ἄγγελο τοῦ Κυρίου: Ἐκεῖνος πού ἔμπαινε πρῶτος μετά τήν ταραχή τοῦ ὕδατος «ὑγιῆ ἐγένετο ὁδήποτε κατείχετο νοσήματι». Ἡ φύσις τῶν ὑδάτων ἁγιάστηκε μέ τήν βάπτιση τοῦ Χριστοῦ στόν Ἰορδάνη. Τά νερά του δέν δέχθηκαν μόνο τό Χριστό, ἀλλά συνέβη κάτι πολύ σημαντικότερο: Ὁ Χριστός δέχθηκε στήν ἀγκαλιά του τά ὕδατα καί ὅλα τά στοιχεῖα τῆς φύσης, καί τά ἁγίασε, ὅπως πάνω στό σταυρό στίς ἁπλωμένες ἀγκάλες του δέχθηκε ὁλόκληρη τή δημιουργία καί μέ τό αἷμα του τήν ἐλευθέρωσε ἀπό τά δεσμά τοῦ διαβόλου. «Ἥπλωσας τάς παλάμας καί ἥνωσας τά τό πρίν διεστῶτα». Ἀπʼ ὅσα ἀναφέρθηκαν μέχρις ἐδῶ, προκύπτει ἡ ἀλήθεια ὅτι τό ἁγιασμένο νερό χρησιμοποιεῖται, κυρίως, στήν ἀκολουθία τοῦ μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος. Τό νερό εἶναι αὐτό πού μᾶς ἀποκαλύπτει τή σημασία τοῦ βαπτίσματος καί ὅτι αὐτή ἡ ἀποκάλυψη γίνεται μέ τόν καθαγιασμό του πρίν ἀπό τό βάπτισμα. Ἀναμφίβολα τό νερό εἶναι ἕνα ἀπό τά ἀρχαιότερα καί παγκόσμια θρησκευτικά σύμβολα. Στήν Ἁγία Γραφή ἀναφέρεται πολλές φορές τόσο ὡς στοιχεῖο, γιά νά πίνει καί νά καθαρίζεται ὁ ἄνθρωπος, ὅσο καί ὡς στοιχεῖο πού συμβάλλει στήν εὐφορία τῆς γῆς. Γενικῶς δέ τό νερό συμβολίζει τόν καθαρισμό τῆς ψυχῆς ἀπό τήν ἁμαρτία. Εἶναι δέ χαρακτηριστικό το γεγονός ὅτι ὁ Χριστός ἔκανε τήν ἀρχή τῶν θαυμάτων του στήν Κανά τῆς Γαλιλαίας μετατρέποντας τό νερό σέ

ΛΟΓΟΙ ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ὁρίζει τὴν πίστη ὡς «Ἡ πίστις εἶναι διπλή. “ Ἐστι γὰρ πίστις ἐξ ἀκοῆς”. Γιατί ἀκούγοντας τὶς θεῖες Γραφές, πιστεύουμε στὴ διδασκαλία τοῦ Πνεύματος. Καὶ αὐτὴ τελειοποιεῖται μὲ ὅλα ποὺ νομοθετήθηκαν ἀπὸ τὸν Χριστό, ἀφοῦ ἐκδηλώνεται μὲ ἔργα, παρουσιάζοντας εὐσέβεια καὶ ἐφαρμόζοντας τὶς ἐντολὲς αὐτοῦ ποὺ μᾶς ἀνακαίνισε. Αὐτὸς ποὺ δὲν πιστεύει κατὰ τὴν παράδοση τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἤ κοινωνεῖ μὲ τὸν Διάβολο, κάνοντας ἀνάρμοστα ἔργα, εἶναι ἄπιστος. “ Ἔστι δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις ἔλεγχος οὐ βλεπομένων” ἡ ἀδίσταχτη ἀκλόνητη ἐλπίδα σὲ αὐτὰ, ποὺ ἔχει ὑποσχεθεῖ ὁ Κύριος καὶ στὴν ἐπιτυχία τῶν παρακλήσεών μας. Ἡ πρώτη εἶναι τῆς δικῆς μας γνώμης, ἐνῶ ἡ δεύτερη τῶν χαρισμάτων τοῦ Πνεύματος».1 Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ λέει γιὰ τὴν πίστη « Ἡ πίστις εἶναι τὸ μέσο μὲ τὸ ὁποῖο βλέπουμε τὰ μὴ φανερὰ καὶ κάμνει ἐξ ἴσου βέβαια τὰ μὴ βλεπόμενα μὲ τὰ βλεπόμενα. Οὔτε εἶναι δυνατὸ νὰ μὴ πιστεύση κανεὶς σὲ ἐκεῖνα ποὺ βλέπει, οὔτε πάλι εἶναι δυνατὸ νὰ πιστεύση, ἐὰν δὲν ἔχη σαφέστερη βεβαιότητα γιὰ τὰ ἀόρατα ἀπὸ ὅ,τι γιὰ τὰ ὁρατά. Ἐπειδὴ δηλαδὴ τὰ ἐλπιζόμενα θεωροῦνται ἀνυπόστατα, ἡ πίστις δίνει σὲ αὐτὰ ὑπόστασι ἢ καλύτερα δὲν δίνει, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἡ οὐσία τους. Γιὰ παράδειγμα, ἡ ἀνάστασις δὲν ἔχει γίνει, οὔτε ὑπάρχει ὡς ὑπόστασις, ἀλλὰ ἡ ἐλπίδα τὴν τοποθετεῖ μέσα στὴ ψυχή μας. Αὐτὸ σημαίνει “ὑπόστασις ἐλπιζομένων πραγμάτων”».2 Ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος σὲ ἐπιστολὴ του γράφει «Μὴ σοῦ φαίνεται παράξενο ἐφόσον βρίσκεσαι στὴν ὁδὸ, ποὺ ὁδηγεῖ στὸ Θεό, ἂν πολλὲς φορὲς πέφτεις πάνω σὲ ἀγκάθια καὶ σβώλους καὶ ἄλλοτε σὲ ὁμαλὸ ἔδαφος. Γιατί ὅσοι ἀγωνίζονται, ἄλλοτε πέφτουν καὶ ἄλλοτε νικοῦν. Ὁ Μέγας Ἰὼβ εἶπε “Τί ἄλλο εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου πάνω στὴ γῆ, παρὰ μία συνεχὴς δοκιμασία;” Καὶ κάποιος ἄλλος ἅγιος εἶπε “ Ἄνθρωπος ποὺ δὲν γεύτηκε πειρασμὸ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι βέβαιος γιὰ τὶς ἀρετές του”. Γιατί καθὼς ἀσκούμαστε στὴν πίστη πειραζόμαστε, γιὰ νὰ δοκιμαστοῦμε καὶ νὰ μάθουμε νὰ πολεμᾶμε. “Πρέπει νὰ περάσετε μέσα ἀπὸ πολλὲς θλίψεις, γιὰ νὰ μπεῖτε στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν”».3 Ὁ γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης σὲ λόγο του γιὰ τὴν κοσμικὴ λογικὴ ἀναφέρει «Στὴν ἐποχή μας, ποὺ ἔχουν αὐξηθῆ οἱ γνώσεις, δυστυχῶς ἡ ἐμπιστοσύνη μόνο στὴ λογικὴ κλόνισε τὴν πίστη ἀπὸ τὰ θεμέλια καὶ γέμισε τὶς ψυχὲς ἀπὸ ἐρωτηματικὰ καὶ ἀμφιβολίες. Γιὰ αὐτὸ στερούμαστε τὰ θαύματα, γιατί τὸ θαῦμα ζῆται καὶ δὲν ἐξηγεῖται ἀπὸ τὴν λογική. Ἀντίθετα, ἡ πίστη στὸν Θεὸ τραβάει τὴν θεϊκὴ δύναμη κάτω καὶ ἀναποδογυρίζει ὅλα τὰ ἀνθρώπινα συμπεράσματα. Ὅλα τὰ πράγματα τῆς πνευματικῆς ζωῆς ἐξωτερικὰ φαίνονται ἀνάποδα. Ἂν δὲν ἀναποδογυρίση κανεὶς τὸ κοσμικό του φρόνημα, νὰ γίνη πνευματικὸς ἄνθρωπος, εἶναι ἀδύνατον νὰ γνωρίση τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς φαίνονται παράξενα (ἀνάποδα)». 4 Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης στὴν ἐν Χριστῷ ζωή μου λέει γιὰ τὴν πίστη « Ἡ πίστη εἶναι τὸ κλειδί, μὲ τὸ ὁποῖο ἀνοίγεται ὁ θεῖος θησαυρός. Τὸ κατέχουν οἱ ἁπλές, ἀγαθές, ὅλο ἀγάπη καρδιές. Ἡ πίστη εἶναι τὸ πνευματικὸ στόμα. Ἂς ἀνοίγουμε ἐλεύθερα αὐτὸ τὸ στόμα, ὅπως κάνουμε καὶ γιὰ τὸ σωματικό. Ἂς μὴ σφίγγουν τὰ χείλη του ἡ ἀμφιβολία καὶ ἡ ὀλιγοπιστία. Ἂν μένει κλειστὸ ἐξ αἰτίας τους, κλειστὸς θὰ μένει καὶ ὁ οὐρανὸς γιά μᾶς. Ὅσο πιὸ πολὺ κινεῖται τὸ στόμα τῆς πίστεως, ὅσο πιὸ ἀδίστακτα πιστεύουμε στὴν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ, τόσο πιὸ πολλοὶ θὰ εἶναι οἱ θεῖοι οἰκτιρμοὶ ἀπέναντί μας».5 Ὁ ἅγιος Διάδοχος Φωτικὴς μᾶς λέει γιὰ τὴν πίστη καὶ τὰ ἔργα «Πίστη χωρὶς ἔργα καὶ ἔργα χωρὶς πίστη θὰ ἀπορριφθοῦν ἐξίσου ἀπὸ τὸν Θεό. Πρέπει ὁ πιστὸς νὰ προσφέρει στὸν Θεὸ πίστη ποὺ φανερώνεται μὲ ἔργα. Ὁ πατέρας μας Ἀβραὰμ δὲν θὰ δικαιωνόταν ἀπὸ τὴν πίστη του, ἂν δὲν προσέφερε ὡς καρπό της στὸ Θεὸ τὸν γιὸ του Ἰσαὰκ».6 Ὑποσημειώσεις: 1. Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ Ἔκδοσις Ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως Δ΄, 10 2. Ἰωάννου Χρυσοστόμου Ε.Π.Ε. τόμ. 25, σελ. 105 3. Ἀββᾶ Δωροθέου Ἀσκητικὰ Ἑτοιμασία σελ. 423. 4. Γέροντος Παϊσίου Λόγοι Α´ σελ. 225 5. Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου» 108 6. Φιλοκαλία τόμος Α´ σελ. 290.

κρασί. Ἀπό Χριστιανική ἄποψη τρεῖς εἶναι οἱ οὐσιαστικές διαστάσεις, πού παρουσιάζουν ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον. Ἡ κοσμική. Δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει ζωή χωρίς νερό. Γιʼ αὐτό ὁ πρωτόγονος ἄνθρωπος ταυτίζει τό νερό μέ τήν ἀρχή τῆς ζωῆς. Σʼ αὐτό βλέπει τήν πρώτη οὐσία τοῦ κόσμου. Πάνω ἀπʼ τήν ἀρχική ἀκατασκευασία, ἀορασία, τό σκοτάδι,τήν ἄβυσσο καί τό νερό, τά ὁποῖα ἦταν τά δεσπόζοντα στοιχεῖα καί τήν ἀμορφία τῆς ὕλης, τό «πνεῦμα Κυρίου ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος», ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἡ Βιβλική κοσμογονία. Ἀλλά ἄν τό νερό συμβολίζει καί ἀντανακλᾶ τόν κόσμο ὡς «κόσμο» καί ζωή, εἶναι ἐπίσης καί σύμβολο τῆς καταστροφῆς καί τοῦ θανάτου. Εἶναι τό μυστηριῶδες βάθος πού σκοτώνει καί ἐκμηδενίζει, ἡ σκοτεινή κατοικία τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων, ἡ καθʼ αὐτό εἰκόνα τοῦ ἄλογου, ἀνεξέλεγκτου καί στοιχειακοῦ κόσμου. Ἡ ἀρχή τῆς ζωῆς, ἡ ζωοδότρα δύναμη καί ταυτόχρονα ἡ ἀρχή τοῦ θανάτου, ἡ δύναμη τῆς καταστροφῆς. Καί τελικά τό νερό εἶναι ἡ ἀρχή τοῦ καθαρμοῦ καί συνεπῶς τῆς ἀναδημιουργίας καί τῆς ἀνανέωσης. Ξεπλένει τίς κηλίδες, ἀναδημιουργεῖ τήν ἀρχική καθαρότητα τῆς γῆς. Βρίσκουμε τό νερό στήν ἀρχή, στό πρῶτο κεφάλαιο τῆς Γενέσεως ,ὅπως προαναφέρθηκε, ὅπου ἀντιπροσωπεύει τήν ἴδια τή δημιουργία, ὁλόκληρο τόν «κόσμο» γιά τόν ὁποῖο ὁ Δημιουργός χαίρεται, διότι ἀντανακλᾶ καί ὑπογραμμίζει τή δόξα του. Βρίσκουμε τό νερό ὡς ὀργή, κρίση καί θάνατο στήν ἐξιστόρηση τοῦ κατακλυσμοῦ καί στήν ἐκμηδένιση τοῦ Φαραώ καί τῶν στρατευμάτων του κάτω ἀπό τά νερά τῆς Ἐρυθρᾶς θάλασσας. Καί τελικά τό βρίσκουμε ὡς μέσο καθαρμοῦ, μετάνοιας καί συγγνώμης στό βάπτισμα τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, στήν κάθοδο τοῦ Χριστοῦ στά νερά τοῦ Ἰορδάνου, ὅπου «συνέθλασε τάς κεφαλάς τῶν ἐκεῖσε ἐμφολευόντων δρακόντων» καί τέλος στήν ἔσχατη ἐντολή τοῦ Κυρίου πρός τούς μαθητές του: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα ἔθνη βαπτίζοντες αὐτούς…». Ὕστερα ἀπό ὅλα αὐτά, τό νερό ξαναγίνεται τώρα αὐτό πού ἦταν ἐξʼ ἀρχῆς, δηλαδή Θεοφάνεια καί ἀποκάλυψη τοῦ ἀληθινοῦ νοήματος τοῦ βαπτίσματος ὡς κοσμική, Ἐκκλησιολογική, καί ἐσχατολογική πράξη. Κοσμική: γιατί εἶναι τό μυστήριο τῆς καινούργιας δημιουργίας. Ἐκκλησιολογική: γιατί εἶναι τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Ἐσχατολογική: γιατί εἶναι τό μυστήριο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὅπως προκύπτει, ἀπʼ τά ὅσα εἰπώθηκαν ὡς τώρα, ὁ Ἁγιασμός δέν συμπεριλαμβάνεται στά ἀναγνωρισμένα ἐπίσημα ὡς ἑπτά μυστήρια, τά ὁποῖα διακρίνονται σέ ὑποχρεωτικά καί προαιρετικά, ἐπαναλαμβανόμενα καί μή ἐπαναλαμβανόμενα. Ἄλλωστε ὅσα συμβαίνουν στό χῶρο τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀποτελοῦν μυστήριο. Ὁ ἁγιασμός τοῦ ὕδατος εἶναι μιά μυστηριώδης τελετουργική πράξη τῆς Ἐκκλησίας, στήν ὁποία ὑπάρχει τό ὁρατό-ὑλικό στοιχεῖο πού βλέπουμε καί αἰσθανόμαστε τήν παρουσία του, ἀλλά παράλληλα ὑπάρχει καί ἡ ἀόρατος θεία χάρις, ἡ ὁποία χρησιμοποιεῖ ὡς μέσο τά ὑλικά στοιχεῖα, γιά νά μεταδοθεῖ στούς πιστούς καί νά ἁγιάσει τή ζωή καί τά ὑλικά στηρίγματά τους. Στόν ἁγιασμό, λοιπόν, ἔχουμε τά χαρακτηριστικά τοῦ μυστηρίου. Αὐτά εἶναι τό νερό, ὁ βυθιζόμενος σταυρός καί ἡ ἀόρατος θεία χάρις, ἡ ὁποία ἐνεργεῖ διά τῶν ὑλικῶν πραγμάτων. Ἔτσι ἁγιάζεται τό νερό «τῇ δυνάμει καί ἐνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Αὐτή τήν ἁγιαστική πράξη ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τήν ἔχει εἰσάγει ἀπʼ τούς πρώτους αἰῶνες στή ζωή τῶν μελῶν της. Τήν τελοῦσε, καί τήν τελεῖ στούς Ναούς, στά σπίτια, στά χωράφια καί σέ πάμπολλες ἄλλες περιστάσεις. Αὐτή τήν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας ἐπικαλοῦνται καί δέχονται οἱ πιστοί, ὄχι μόνο τήν ἡμέρα τῶν Θεοφανείων, ἀλλά καί σέ κάθε ἄλλη περίσταση, ἰδίως δέ στό ξεκίνημα πάσης ἐργασίας καί κάθε βιοποριστικοῦ ἔργου. Ὅπως: ὅταν θεμελιώνεται ἤ πρωτοκατοικεῖται οἰκία, ὅταν κατασκευάζεται ἤ ἀποπλέει πλοῖο, ὅταν ἀνοίγει κατάστημα, ξεκινάει μιά ἐπιχείρηση κ.λ.π. Τακτικά δέ ὁ ἁγιασμός τελεῖται στήν ἀρχή κάθε μήνα, διότι εἶναι ἑδραία ἡ πίστη στίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν ὅτι ἐκ τοῦ ἁγιασμοῦ προκύπτουν πολλαπλά ὠφελήματα.

Μία μεγάλη γκουρουιστική κίνησις1

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ 10 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013 Ἀπόστολος: Β´ Τιμ. β´ 1 – 10 Εὐαγγέλιον: Ματθ. κε´ 14 – 30 Ἦχος γ´ — Ἑωθινόν: Γ´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΤΙΜΟΘΕΟΝ

«Σὺ οὖν, τέκνον μου, ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ». Στὸ προηγούμενο κεφάλαιο τῆς Β´ πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολῆς ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει στὸν Τιμόθεο τὰ προβλήματα, πού ἀντιμετωπίζει καὶ ὅτι οἱ περισσότεροι τῶν συνεργατῶν του στὴν Ἀσία τὸν ἐγκατέλειψαν. Καὶ τὸν προτρέπει νὰ μὴ ντραπεῖ τὸ μαρτύριο τοῦ Κυρίου οὔτε τὸν δάσκαλό του τὸν Παῦλο, πού εἶναι δέσμιος χάριν τοῦ εὐαγγελίου, ἀλλὰ νὰ συγκακοπαθήσει κι αὐτὸς χάριν τοῦ εὐαγγελίου (1, 8·15). Στὸ κεφάλαιο αὐτὸ τὸν προσφωνεῖ πατρικὰ «τέκνον μου» καὶ τὸν συμβουλεύει νὰ παίρνει δύναμη ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι σὰν νὰ τοῦ λέγει μὴ τὰ χάνεις πού ἀντιμετωπίζεις προβλήματα, πού ὑποφέρεις καὶ βασανίζεσαι· θυμήσου τὸ μαρτύριο τοῦ Κυρίου μας, θυμήσου καὶ μένα πού εἶμαι δέσμιος γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ πού ἀντιμετώπισα καὶ ἀντιμετωπίζω μύρια ὅσα. Ἂν ὁ Χριστὸς καὶ ὁ πνευματικός σου πατέρας ὑπέφεραν τόσα, ἐσὺ γιατί νὰ θέλεις νὰ εἶσαι ἡ ἐξαίρεση; Λοιπὸν μὴ τὰ χάνεις, μὴ ἀπελπίζεσαι, μὴ ἐλαττώνεις τὴν δραστηριότητα καὶ τὴν ἀγωνιστικότητά σου. Τὰ μαρτύρια, οἱ διωγμοὶ καὶ οἱ ποικίλες ἀντιξοότητες δὲν θὰ σταματήσουν· θὰ ὑπάρχουν καὶ θὰ εἶναι οἱ μόνιμοι συνοδοί σου. Θὰ σοῦ δημιουργοῦν προβλήματα, ἀλλὰ καὶ θὰ σὲ χαριτώνουν, θὰ σὲ ἐνδυναμώνουν, θὰ σὲ γεμίζουν μὲ χαρὰ καὶ ἱκανοποίηση. Ἡ χάρη τοῦ Χριστοῦ δίνεται ἁπλόχερα καὶ χωρὶς φειδὼ σ᾽ αὐτοὺς πού δοκιμάζονται. «Καὶ ἃ ἤκουσας παρ᾽ ἐμοῦ διὰ πολλῶν μαρτύρων». Στὸν χριστιανισμὸ δὲν ὑπάρχει κάτι κρυφό, κάτι μυστικό. Ὅλα εἶναι φανερὰ καὶ δημόσια ἐξαγγέλλονται. Μόνο ἡ χάρη κατεβαίνει μυστικὰ καὶ ἀθόρυβα καὶ μόνο πού τὰ μυστήρια προσφέρονται σ᾽ αὐτοὺς πού πίστεψαν, βαπτίστηκαν καὶ ἀγωνίζονται νὰ ζήσουν τὸ εὐαγγέλιο. «Ταῦτα παράθου πιστοῖς ἀνθρώποις». Αὐτὰ νὰ τὰ παραδώσεις σὲ ὅσους πιστεύουν καὶ δὲν ἀμφιβάλλουν οὔτε διερωτῶνται. «Ἡ πίστις ἐξ ἀκοῆς, ἡ δὲ ἀκοὴ διὰ ρήματος Θεοῦ» (Ρωμ. 10,17). Τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι ἀνακάλυψη τοῦ ἀνθρώπου. Ὅσοι εἶναι ἄπιστοι ἢ αἱρετικοὶ αὐτοὶ ἀποκλείονται ἀπὸ τὸ νὰ παραλάβουν τὸν θησαυρὸ τῆς πίστεως. Οἱ δὲ πιστοὶ ἐκτὸς ἀπὸ τοῦ νὰ πιστεύουν ἀγωνίζονται νὰ εὐθυγραμμίσουν τὴ ζωή τους μὲ τὸν κανόνα τῆς Γραφῆς καὶ τοὺς κανόνες τῶν Συνόδων. Οἱ ἐπίσκοποι, οἱ ἱερεῖς, οἱ χριστιανοὶ προσκυνοῦν τὸ εὐαγγέλιο στὸν ὄρθρο καὶ μετὰ προχωροῦν στὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Μὲ τὴν προσκύνηση αὐτὴ ὅπως καὶ τὴν ἀπαγγελία τοῦ «Πιστεύω», πού λέγεται εὐκαίρως-ἀκαίρως στὶς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ μάλιστα στὴ θ. Λειτουργία, ἐπαναβεβαιώνουμε τὴν πίστη μας καὶ τὴν ὀρθοδοξία μας συνεχῶς καὶ ἀπαύστως. Εἶναι τὸ κύριο μέλημά μας καὶ ἡ κύρια φροντίδα μας. «Οἵτινες ἱκανοὶ ἔσονται καὶ ἑτέρους διδάξαι». Ἀλλὰ αὐτοὶ πού θὰ παραλάβουν τὴ πίστη τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ εἶναι ὄχι μόνο πιστοὶ, ἀλλὰ καὶ διδακτικοί. Νὰ ἔχουν τὸ χάρισμα τῆς μεταδοτικότητας, τῆς ἱεραποστολῆς. Νὰ λένε ὅπως καὶ οἱ ἀπόστολοι τὸ «εὑρήκαμεν» στοὺς γνωστούς, τοὺς φίλους καὶ τοὺς συνανθρώπους τους. Νὰ μποροῦν νὰ διδάξουν, ἐν λόγῳ ἀλλὰ καὶ ἐν ἔργῳ, τὰ τῆς πίστεως. Νὰ γνωρίζουν ἀλλὰ καὶ νὰ πάσχουν τὰ θεῖα. Ἅμα χριστιανὸς χριστιανός, ἅμα καὶ ἱεραπόστολος. «Σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ». «Πώ! Πώ! Πόσο μεγάλο ἀξίωμα εἶναι νὰ εἶναι κανεὶς στρατιώτης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ»! ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος Χρυσόστομος. Πόσο σπουδαῖο θεωρεῖται νὰ εἶναι κανεὶς στὴν προσωπικὴ φρουρὰ τοῦ βασιλιᾶ! Πόσο σπουδαιότερο νὰ εἶναι κανεὶς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ! Ἂν λοιπὸν τὰ κακοπαθήματα εἶναι γνώρισμα τοῦ στρατιώτη τοῦ ἐπιγείου βασιλιᾶ, πόσο μᾶλλον δὲν εἶναι γνώρισμα τοῦ στρατιώτη τοῦ Χριστοῦ! Ὥστε δὲν πρέπει νὰ δυσανασχετοῦμε, ἐὰν κακοπαθοῦμε, ἀλλὰ ἐὰν δὲν κακοπαθοῦμε! «Οὐδεὶς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ». Κανένας στρατευόμενος δὲν μπλέκεται μὲ τὰ συνήθη κοσμικὰ διακονήματα καὶ τὶς φροντίδες. Κανεὶς δὲν ζεῖ τὴν ἄνεση καὶ τὸ ἀγύμναστο τοῦ μὴ στρατευομένου πολίτη. Ζεῖ ἐντός τοῦ στρατοπέδου καὶ σὲ ἰδιαίτερη ἀτμόσφαιρα, ἄσκηση καὶ πειθαρχία. Κι αὐτὸ γιὰ νὰ ἀρέσει καὶ νὰ φανεῖ σπουδαῖος στοὺς στρατολόγους τοῦ βασιλιᾶ. Ἂν αὐτὸ τὸ κάνουν οἱ κοσμικοὶ στρατιῶτες πόσο μᾶλλον πρέπει νὰ τὸ κάνουν οἱ στρατιῶτες τοῦ οὐρανίου βασιλιᾶ! «Ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ». Ἀπὸ τὸ ἀξίωμα τοῦ στρατιώτη μεταβαίνει στὸ ὑπούργημα τοῦ ἀθλητῆ. Τονίζει ὅτι δὲν ἀρκεῖ κανεὶς νὰ ἀθλεῖται, ἀλλὰ θὰ πρέπει ἡ ἄθληση νὰ εἶναι σύμφωνη μὲ τοὺς κανόνες. Στὸ χῶρο τοῦ χριστιανισμοῦ ἡ «ἐθελοθρησκία» (Κολ. 2,23) εἶναι αἵρεση. Τὸ νὰ ζεῖ τὸν χριστιανισμὸ κανεὶς κατὰ τὸ δοκοῦν καὶ τὶς προσωπικές του ὀρέξεις καὶ τάσεις, χωρὶς νὰ λαμβάνει ὑπόψη του τὸν κανόνα τῆς Γραφῆς καὶ τοὺς κανόνες τῶν Συνόδων, δὲν τὸν καταξιώνει οὔτε τοῦ ἐξασφαλίζει τὴν εἴσοδο στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἂν ὁ στρατιώτης καὶ ὁ ἀθλητὴς δὲν πρέπει νὰ ἔχουν ἴδιο θέλημα, ἀλλὰ νὰ ὑποτάσσονται στοὺς ἀξιωματικοὺς καὶ τοὺς προπονητές, οἱ ὁποῖοι κινοῦνται βάσει τῶν κανονισμῶν τοῦ στρατοῦ καὶ τοῦ ἀθλητισμοῦ, πόσῳ μᾶλλον ὁ στρατιώτης καὶ ἀθλητὴς τοῦ Χριστοῦ. «Τὸν κοπιῶντα γεωργὸν δεῖ πρῶτον τῶν καρπῶν μεταλαμβάνειν. Νόει ἃ λέγω· δῴη γάρ σοι ὁ Κύριος σύνεσιν ἐν πᾶσι». Μεταβαίνει τώρα στὸ ἐπάγγελμα τοῦ γεωργοῦ. Καὶ αὐτὸ ἔχει σχέση μὲ τὸν ἐργάτη τοῦ εὐαγγελίου, ὁ ὁποῖος σπέρνει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ γεωργεῖ τὸν ἀγρὸν τῆς Ἐκκλησίας, τὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν. Λοιπὸν ὁ γεωργὸς πρέπει πρῶτος νὰ ἀπολαμβάνει τοὺς καρποὺς τῆς ἐργασίας του. Ποιοὶ εἶναι αὐτοί. Εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ κόποι του! Ἡ ἀνταπόδοση καὶ ἡ ἀμοιβὴ του βρίσκεται στὸ κόπο του καὶ τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὸν ἀγρό του. Κι ἂν ἀκόμη δὲν πετύχει καλὴ συγκομιδὴ κι ἂν καταστραφεῖ ἡ σοδειὰ ἀπὸ κακὲς συγκυρίες καὶ καιρικὲς συνθῆκες αὐτὸς θὰ πάρει τὴν ἀμοιβή του καὶ τὸν στέφανό του. «Μνημόνευε ᾿Ιησοῦν Χριστὸν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν, ἐκ σπέρματος Δαυΐδ». Νὰ θυμᾶσαι τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ πάθος του νίκησε τὸν θάνατο. Συνεπῶς μὴ φοβᾶσαι τὸ μαρτύριο, ἀφοῦ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν αἰώνια καὶ ἔνδοξη ἀνάσταση. Νὰ θυμᾶσαι αὐτὸν πού ἐνανθρώπησε καὶ κατάγεται ἀπὸ καθορισμένους προγόνους, ὅπως ὁ Δαυΐδ. Μὴ ἀκοῦς τοὺς αἱρετικοὺς πού ἀρνοῦνται τὴ σάρκωσή του. Σαρκώθηκε καὶ ὑπέφερε γιά μᾶς. «Κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου, ἐν ᾧ κακοπαθῶ μέχρι δεσμῶν ὡς κακοῦργος». Σὲ ὅλες τὶς ἐπιστολὲς του ὁ Παῦλος μιλᾶ γιὰ τὸ εὐαγγέλιό του, γιὰ νὰ τὸ διαστείλει ἀπὸ ἄλλα εὐαγγέλια, πού δὲν μιλοῦσαν γιὰ πάθος καὶ γιὰ μαρτύριο. Εὐαγγέλια ψευδοπροφητῶν καὶ ψευτοαποστόλων. Ὁ ἴδιος δὲ εἶναι τὸ εὐαγγέλιο ἐν τῇ πράξει· κακοπαθεῖ γι᾽ αὐτὸ καὶ φθάνει μέχρι καὶ φυλακίσεως λὲς καὶ εἶναι κακοῦργος. «Ἀλλ᾽ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται». Τὴ γλώσσα τοῦ ἀποστόλου μόνο ἡ δειλία καὶ ἡ ἀπιστία τὴ δένει. Ἂν αὐτὰ δὲν ὑπάρχουν, οἱ ἁλυσίδες δὲν μποροῦν νὰ δέσουν τὸν λόγο. Δὲν εἶναι ὑλικὴ σπορά, πού ἂν δέσεις τὸν γεωργὸ δὲν μπορεῖ νὰ σπείρει.

Ἀρχιμανδρίτης Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν

βοηθήσουν οἰκονομικά στό ποιμαντικό τους ἔργο.

(2ον) 3. Τά μωρά τοῦ κόσμου Ὁ Χριστός δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τούς κοσμικούς ἀνθρώπους, πού διαθέτουν σοφία, πού ἔχουν πολιτική ἰσχύ καί ἀριστοκρατική καταγωγή. Οἱ πιστοί ἀνήκουν σέ ἄλλη κατηγορία καί στά μάτια τῶν κοσμικῶν εἶναι μωροί, ἀνίσχυροι, παρακατιανοί καί περιφρονημένοι (α´ 26). Στήν ἐποχή μας ὅμως οἱ χριστιανοί ἐντυπωσιάζονται ἀπό τούς ἀν-

4. «Γάλα ὑμᾶς ἐπότισα καί οὐ βρῶμα» Παρόλο πού ἔχουν περάσει εἴκοσι αἰῶνες χριστιανισμοῦ, ὁ λαός δέν ἔχει ὡριμάσει πνευματικά καί πολλές φορές ἀγνοεῖ καί στοιχειώδεις ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου. Αὐτό συμβαίνει, γιατί ὁ διάβολος τόν παρασέρνει στήν ἱκανοποίηση τῶν παθῶν καί στήν ποικίλη ἁμαρτία. Ὁ κήρυκας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ δέν πρέπει νά λησμονεῖ αὐτή τήν πραγματικότητα καί νά προσαρμόζει ἀνάλογα τό κήρυγμά του, ἀκολουθώντας τό παράδειγμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος ἔγραφε στούς Κορινθίους: «Ἐγώ δέ, ἀδελ-

ΗΘΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ Α´ ΠΡΟΣ ΚΟΡ. ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

θρώπους τοῦ κόσμου -πού εἶναι σοφοί, ἔχουν δύναμη καί πλοῦτο- καί προσπαθοῦν νά τούς πλησιάσουν στηριζόμενοι σέ κάποια χριστιανική ἐκδήλωσή τους ἤ κάποια προσφορά τους. Προφανῶς τά κριτήρια εἶναι ἐσφαλμένα, ἀφοῦ ὁ Παῦλος λέει ὅτι τά «μωρά τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός» (α´ 27). Ἐπίσης καί ἡ ἀπογοήτευση ἔρχεται πολύ γρήγορα, γιατί οἱ κοσμικοί ἄνθρωποι δέν ἔχουν ζωντανή πίστη οὔτε καί ἀποφασίζουν νά ἀκολουθήσουν στή ζωή τους τό δρόμο πού ἄνοιξε ὁ Χριστός. Ἰδιαίτερα προσεκτικοί πρέπει νά εἶναι οἱ κληρικοί, οἱ ὁποῖοι εὔκολα ἐπαινοῦν τούς κούφιους αὐτούς ἀνθρώπους, μέ τήν ψευδαίσθηση ὅτι ἐκεῖνοι θά τούς

***

Οἱ Χάρε Κρίσνα εἶναι μία μεγάλη γκουρουστική κίνηση, τῆς ὁποίας ἡ πλήρης ὀνομασία εἶναι Διεθνής Ἑταιρεία γιά τή Συνείδηση τοῦ Κρίσνα (International Society for Krishna-Consciousness.) [ISKCON ]. Δημιουργήθηκε τό 1966 στη Νέα Ὑόρκη τῶν Η.Π.Α ἀπό τόν Ἰνδό «Ἡ Αὐτοῦ Θεία Χάρις. Πανιερώτατος Μπακτιβεντάτα Σουάμι Πραμπουπάντα» (A.C. Bhaktivedanta Swami Pradhupada). Τό κανονικό του ὄνομα ἦταν Abhay Charan De καί εἶχε γεννηθεῖ στήν Καλκούτα τῆς Ἰνδίας (18961977)2. Οἱ ὀπαδοί τῆς κίνησης θεωροῦν τόν ἱδρυτή της ὡς “ἕνα τέλειο λάτρη τοῦ Κυρίου καί τελευταῖο κρίκο μιᾶς ἀδιάσπαστης ἁλυσίδας πνευματικῶν διδασκάλων, πού ἀρχίζει μέ αὐτόν τόν ἴδιο τόν Κύριο, τόν Κρίσνα” 3. Ἡ κίνηση στήν Εὐρώπη παρουσιάστηκε τό 1969. Τά μέλη τῆς ἐν λόγῳ γκουρουιστικῆς κίνησης (ISKCON) λατρεύουν τό θεό Κρίσνα τοῦ Ἰνδουιστικοῦ Πανθέου ὡς τήν ὑψηλότερη προσωπική θεότητα. Κατά τούς ἰσχυρισμούς τους ὅλη τους ἡ ζωή ἔχει ἐπίκεντρο τήν συνείδηση τοῦ Κρίσνα. Αὐτό σημαίνει ὅτι συνεχῶς γιά τόν Κρίσνα σκέφτονται, προσεύχονται, ψάλλουν, τρῶνε, ἐργάζονται, ὁμιλοῦν κ.ἄ. Εἶναι μιά αὐστηροῦ χαρακτήρα ὀργάνωση θεμελιωμένη πάνω στή Μπακτί γιόγκα ἔχοντας ὡς ἐπίκεντρο τό πρόσωπο τοῦ γκουροῦ. Οἱ ὀπαδοί τῆς ὀργάνωσης ἀφοῦ μυηθοῦν, ἐγκαταλείπουν καθέ τί πού τούς συνδέει μέ τό παρελθόν σέ προσωπικό, κοινωνικό καί ἐπαγγελματικό ἐπίπεδο, ἐνῶ κατά τή μύηση ἀλλάζουν καί τό ὄνομά τους4. Καθημερινῶς πρέπει νἀ ψάλλουν συνεχῶς, τό λιγότερο 1728 φορές τό μάντρα «Χάρε Κρίσνα, Χάρε Κρίσνα, Κρίσνα Κρίσνα, Χάρε Χάρε, Χάρε Ράμα, Χάρε Ράμα, Ράμα Ράμα, Χάρε Χάρε» μέ σκοπό νά φτάσουν στήν κατάσταση τοῦ φωτισμοῦ, στή συνείδηση τοῦ Κρίσνα5. Γιά τήν ψαλμωδία χρησιμοποιοῦν ἕνα κομπολόϊ μέ 108 χάντρες. Ἐπιπλέον, εἶναι ἀπολύτως χορτοφάγοι. Ἀπαγορεύεται ἀκόμη καί γιά τά παιδιά ἡ κατανάλωση κρέατος καί αὐγοῦ6. Συνήθως ξυρίζουν τά κεφάλια τους, ντύνονται κατά τρόπο Ἰνδικό, ζωγραφίζουν τό πρόσωπό τους ἤ καί τό σῶμα τους, καί δίνουν ἰδιαίτερη σημασία στή μελέτη τῶν Βεδῶν. Πολλοί ὀπαδοί τῆς κίνησης, ὡς ἔκφραση ἀφοσίωσης στούς σκοπούς τῆς κίνησης προσφέρουν ἄμισθη ἐργασία μέ τήν πώληση βιβλίων σέ δρόμους, πλατεῖες, ἀεροδρόμια κ.ἄ. Σχετικά μέ αὐτή τήν πρακτική ὁ Πραμπουπάντα, ὁ ἱδρυτής τῆς κίνησης, ἰσχυρίζονταν: «Προσφέρει ὑπηρεσία στό Θεό χωρίς πληρωμή.(…)Ὅσο περισσότερο ἀφιλοκερδῆ ὑπηρεσία προσφέρουν στό Θεό, τόσο μεγαλύτερη πνευματική πρόοδο πραγματοποιοῦν».7

Ὅλα τά παραπάνω εἶναι πράξεις πλήρους ἀφιέρωσης στόν Κρίσνα. Πρέπει νά σημειώσουμε τήν ἰδιαίτερη θέση, πού ἔχει ὁ γκουρού καί στήν ὀργάνωση αὐτή, ὡς πνευματικός δάσκαλος8. Ὁ γκουρού ταυτίζεται μέ τόν Κύριο9. Κάθε ἀγνόησή του ἤ θεώρησή του ὡς δῆθεν κοινοῦ ἀνθρώπου ἤ ἀνυπακοή, συνιστᾶ γιά τόν Πραμπουπάντα, τόν ἱδρυτή τῆς κίνησης, προσβολή κατά τοῦ Θεοῦ10. Οἱ Χάρε Κρίσνα (ISKCON) διαθέτουν 280 μεγάλους ναούς σέ 32 χῶρες11. Γιά τά μέλη, πού ζοῦν μαζί στά κοινόβια καί στά κέντρα τῆς κίνησης, ἔχουν δημιουργήσει καί δικά τους σχολεῖα μέ κυρίαρχο στοιχεῖο τίς ἀντιλήψεις τῆς ὀργάνωσης γνωστά ὡς «Gurukulas» 12. Ὑπάρχουν, βεβαίως, καί οἱ ὀπαδοί, πού ζοῦν ἐκτός κοινοβίων. Μετά τό θάνατο τοῦ Πραμπουπάντα στήν Ἰνδία τό 1977 τήν καθοδήγηση τῆς ὀργάνωσης ἀνέλαβε μία ἑντεκαμελής ἐπιτροπή. Τά μέλη της τά εἶχε ὁρίσει αὐτός ἕνα χρόνο πρίν τό θάνατό του καί ἦταν ὑπεύθυνοι ὁ καθένας γιά μιά ὁρισμένη περιοχή τῆς γῆς, ἐνῶ τή δεκαετία τοῦ 1990 ἔφθασαν τά μέλη της τά τριάντα πέντε13. Τήν ἴδια δεκαετία παρατηρήθηκαν στήν ἡγεσία τῆς ὀργάνωσης διαιρέσεις, διαφωνίες, ἀντιπαλότητες, ἀποσχιστικές τάσεις, μέχρι καί δικαστικές διαμάχες14. Ἡ κίνηση Χάρε Κρίσνα δραστηριοποιεῖται, ἐπίσης, καί μέ τίς ἑξῆς ὀνομασίες: 1) Bhaktivendanta Book Trust. Tό ἐν λόγῳ ἐκδοτικό συγκρότημα ἔχει ἕδρα τό Λός Ἄντζελες τῶν Η.Π.Α, καί ὡς σκοπό ἔχει τή μετάφραση σέ διάφορες γλῶσσες, ἔργων τοῦ γκουροῦ ἱδρυτῆ τῆς ὀργάνωσης καί ἐκδόσεις, πού ἀφοροῦν καί προπαγανδίζουν τήν ὀργάνωση15. 2) Akademie für Vaishnava- Kultur. 3) Food for Life Program. 4) ISKCON Foundation. 5) Ιnstitut für vedishe Studien. 6) Bakti Yoga Center. 7) Festival of India. 8) Dey Memorial Verlag. 9) Society for Indian Art and Culture. 10)Ramayan Arts. 11)Nandagram Boys School. 12) Golden Avatar Productions. 13) Prasadam Distributing International. 14) Hindu Alliance. 15) Radio Krishna Centrale. 16) Panοrama Farms,Inc. Ἡ κίνηση ἐκδίδει, ἐπίσης, τά ἑξῆς ἔντυπα: α) Βack to Godhead. β) ISKCON Communications Jurnal.γ) Newsletter.δ) Wie es ist. ε) Einfach lebenhoch denken στ) Retour a Krishna. Τό ἐν λόγῳ περιοδικό εἶναι τό ἀρχαιότερο, καθώς ἐκδόθηκε ἀρχικά τό 1944 στήν Ἰνδία ἀπό τόν ἴδιο τόν Πραμπουπάντα. Κυκλοφορεῖ μέ τήν ἴδια ὕλη σέ διάφορες γλῶσσες16.

Ἡ παρουσία τῆς κινήσεως εἰς τήν Ἑλλάδα

Ἡ Κίνηση τῶν Χάρε Κρίσνα στήν Ἑλλάδα παρουσιάστηκε στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1970. Ἱδρύθηκε, μάλιστα, σωματεῖο μέ τήν ὀνομα-

σία «Ἐκπολιτιστική Ὀργάνωση Μπακτιβεντάτα» σύμφωνα μέ τήν 1295/1980 ἀπόφαση τοῦ Πολυμελοῦς Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν.Ἡ ἀπήχηση τῆς κίνησης ὑπῆρξε πάρα πολύ μικρή. Περιφέρονταν στούς δρόμους μέ πορτοκαλί χρώματος ἔνδυση, μέ ξυρισμένα τά κεφάλια, κτυπώντας τύμπανα, ψάλλοντας τό μεγάλο μάντρα τῆς κίνησης καί μοιράζοντας προπαγανδιστικά ἔντυπα. Συνάντησε ἰσχυρή κοινωνική ἀντίδραση ἀπό γονεῖς παιδιῶν, πού προσηλύτισε. Τό 1986, ὕστερα ἀπό αἴτηση τοῦ Νομάρχη Ἀθηνῶν, τό Ἐφετεῖο Ἀθηνῶν μέ τήν 7820/1986 ἀπόφασή του διέταξε τή διάλυση τοῦ σωματείου17.Τό 1987 τό Ἐφετεῖο Ἀθηνῶν μέ τήν 1190/1987 ἀπόφασή του ἀπέρριψε νέα αἴτηση γιά τήν ἵδρυση σωματείου μέ τήν ἐπωνυμία “Διεθνής Ἕνωσις διά τήν Συνειδητοποίησιν τοῦ Κρίσνα” 18. Ὕστερα ἀπό ἕνα σχετικά μεγάλο διάστημα ἀπουσίας της παραμένει καί σήμερα ὑπαρκτή μέ ἕνα πολύ μικρό ἀριθμό μελῶν. Ὑποσημειώσεις: 1 .Βλ. F.W.Haack, Die neuen jugendreligionen, 18η ἔκδ.,1979, σ.11. 2 . Βλ.Περ. Ἐπιστροφή στόν Κρίσνα, 1978, σ.2 . 3 . Βλ.Περ. Ἐπιστροφή στόν Κρίσνα, ὅπ.π., σ.2 4 . Βλ. F.W.Haack, Die neuen jugendreligionen, ὅπ.π., σ. 13. 5 . Βλ.A. C. Bhaktivedanta Swami Pradhupada, Sri Isopanishad, 19716, σ. 91. Περ. Ἐπιστροφή στόν Κρίσνα, ὅπ.π.,17. 6 . Βλ. F.W.Haack, Die neuen jugendreligionen,ὅπ.π., σ. 16. 7 . Βλ. Περ. Ἐπιστροφή στόν Κρίσνα, ὅπ.π., σ.14. 8 . Βλ. A.C.Bhaktivedanta Swami Pradhupada, Jenseits von Zeit und Raum, 1970, σ. 31. 9 . Βλ. A.C. Bhaktivedanta Swami Pradhupada, Sri Isopanishad, σ. 99. 10 .Βλ. A.C. Bhaktivedanta Swami Pradhupada, Sri Isopanishad, σ. 44. 11 .Βλ.R. Hummel, International Society for Krishna-Consciousness, στό LSSW, στ. 508. 12 .Βλ. R. Hummel,International Society for Krishna-Consciousness, ὅπ.π., στ. 508. Περ. Ἐπιστροφή στόν Κρίσνα,ὅπ.π.,σ.3. 13 .Βλ. HRGW, σ. 767. 14 . Bλ. Ursula Zöpel, Aufstieg und Fall des ISKCON- Gurus Kirtanandana, στό Materialdienst EZW, 4/1992, σσ. 99-111. 15 .Βλ. Περ. Ἐπιστροφή στόν Κρίσνα, ὅπ.π., σ.3 16 . Βλ.Περ. Ἐπιστροφή στόν Κρίσνα, ὅπ.π., σ.20 17 . Βλ.Περ. Ἀρμενόπουλος (1987), σσ. 489 - 492. Κυριάκου Κυριακόπουλου, Νέα Θρησκευτικά κινήματα στήν Ἑλλάδα, σ. 279. 18 .Βλ. Περ. Νομικό Βῆμα, Τόμ. 36 (1987), σσ. 920 - 923.

Η ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΗ ΑΦΡΟΣΥΝΗ «Ὅλες οἱ ἄλλες θρησκεῖες εἶναι ψεύτικες καί μονάχα ἡ δική μας Πίστη εἶναι ἀληθινή» Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός

Γράφει ὁ κ. Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος Κιλκὶς

Ἔχω παρατηρήσει ὅτι σὲ κάποια κείμενά μου- καὶ ζητῶ συγγνώμη γιὰ τὸν προσωπικὸ τόνο, ἀλλὰ κάποιες προκλήσεις ἀπαιτοῦν ἀπάντηση-, στὰ ὁποῖα ἐκφράζω τὴν ἐλλιπῆ, ἀλλὰ ἑδραία μου πίστη στὸ Χριστὸ καὶ τὴν κοσμοσώτειρα καὶ ἑλληνοσώτειρα Ἐκκλησία μας, πίστη καὶ εὐλάβεια ποὺ προσπαθῶ, κατὰ τὸ δυνατόν, νὰ μεταλαμπαδεύσω καὶ στοὺς μαθητές μου, ὁρισμένοι σχολιαστές, συνήθως ἀνώνυμοι, ἐξεμέουν δηλητήρια καὶ γράφουν ἀνόητα σχόλια. Εἶναι οἱ λεγόμενοι δωδεκαθεϊστές, νεοπαγανιστές, ὀπαδοὶ τῆς “πατρώας θρησκείας” καὶ λοιπὲς εὐτράπελες καὶ γελοῖες ὀνομασίες, ποὺ ἐπιλέγουν. Τὰ τελευταῖα δὲ χρόνια πληθαίνουν οἱ ἐκδόσεις “ἱστορικῶν” βιβλίων, στὰ ὁποῖα ἐκθειάζονται κυρίως ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης καὶ ὁ ματαιόσπουδος φιλόσοφος τοῦ 15ου αἰώνα, Γεώργιος Γεμιστός, ὁ ὁποῖος ἔμεινε στὴν ἱστορία μὲ τὸ καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο, “Πλήθων”. (Προφανῶς τὸ “Γεμιστὸς” τὸ θεωροῦσε παρακατιανὸ καὶ ἐπέλεξε τὸ ἀρχαιοελληνικὸ συνώνυμο). Κάτω ὅμως ἀπὸ αὐτὲς τὶς φαινομενικὰ ἀνώδυνες ἱστορικὲς ἀναφορές, κρύβεται ἐπιμελῶς τὸ... φροῦτο τοῦ νεοπαγανισμοῦ.

(Ἡ λέξη παγανισμὸς προέρχεται ἀπὸ τὸ λατινικὸ pagus= ὕπαιθρος χώρα). Στοὺς πρώτους αἰῶνες ὁ Χριστιανισμὸς εἶχε ἐπικρατήσει κυρίως στὶς πόλεις, ἐνῶ στὴν «ὕπαιθρο χώρα» ἀντιμετώπισε ἀνυπέρβλητες δυσκολίες. Ὁ πληθυσμὸς τῆς ὑπαίθρου ἔμενε πιστὰ δεμένος μὲ τὶς λαϊκὲς θεότητες καὶ δοξασίες. Αὐτὸ συνέβη κυρίως στὴ Δύση. Στὴν καθʼ ἡμᾶς Ἀνατολὴ ἡ εἰδωλολατρία, ὁ παγανισμὸς σαρώθηκαν πολὺ γρήγορα ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ πίστη. Τὰ τελευταῖα ὅμως χρόνια παρατηρεῖται στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία μία περίεργη ἀναβίωση τοῦ παγανισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχει σαφῆ ἀντορθόδοξο καὶ ἀνθελληνικὸ χαρακτήρα. Δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα ἀκίνδυνο ρεῦμα, γιὰ μία ἐξόφθαλμα φαιδρὴ ὀνειροφαντασία, ποὺ κινεῖται στὰ ὅρια ἑνὸς ἰδιότυπου ἐθνικισμοῦ καὶ προγονοπληξίας, ἀλλὰ γιὰ μία καθαρὰ νεοεποχίτικη μόδα, ποὺ συνδέεται μὲ ἔξωθεν πανθρησκειακὰ κέντρα. Σκοπός τους, κατά πῶς ὑποστηρίζουν, εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ στὴν γνήσια καὶ ἀνόθευτη ἑλληνικότητα, στόχος τους ὅμως, ἀνομολόγητος, εἶναι νὰ καταστρέψουν τὴν

χριστιανικότητα τῶν Ἑλλήνων. (Γιʼ αὐτὸ καὶ ὁ θαυμασμός τους γιὰ τὸν Ἰουλιανὸ καὶ τὸν Πλήθωνα ἀγγίζει τὰ ὅρια τῆς λατρείας. Καὶ οἱ δύο προσπάθησαν νὰ ἐπαναφέρουν τὰ ἀρχαῖα εἴδωλα, καταργώντας τὸν Χριστιανισμό). Δυστυχῶς οἱ καινοφανεῖς αὐτὲς νεοπαγανιστικὲς ὁμάδες, χρησιμοποιώντας τὸ δέλεαρ τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, παρασύρουν πολλούς, ὅσους κυρίως δὲν ἔχουν λύσει ἀκόμη «ὑπαρξιακὰ» προβλήματα καὶ λοιποὺς ἀνώριμους, ποὺ «ἀνακαλύπτουν» ξαφνικὰ ὅλα ὅσα τοὺς «ἔκρυβαν» τόσα χρόνια οἱ δάσκαλοι στὰ σχολεῖα καὶ οἱ παπάδες. Ὑπάρχει καὶ μία μερίδα ἀνθρώπων, ποὺ προσχωροῦν στὴν ἐλευθεριάζουσα «πατρώα θρησκεία», διότι ἡ ἀνήθικη ζωὴ τους ἐλέγχεται ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία. Ἂν καὶ ἡ ἐπιχειρηματολογία τους δὲν ἀντέχει στὴν κοινὴ λογική, ὅλοι αὐτοὶ οἱ φανατικοὶ καὶ ἡμιμαθεῖς, συγκλίνουν σὲ κάποιες ἰδεοληψίες. Ἔτσι λοιπὸν οἱ νεοπαγανιστές: Α. Ἀρνοῦνται καὶ ἀπορρίπτουν μετὰ βδελυγμίας τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, τὴν ὁποία ἐκλαμβάνουν ὡς μυθολογικὸ κατασκεύασμα τῶν

φοί, δέν μπόρεσα νά μιλήσω σέ σᾶς ὡς πνευματικούς ἀνθρώπους, ἀλλ᾽ ὡς σαρκικούς, ὡς νηπίους στό Χριστό. Μέ γάλα σᾶς ἔθρεψα καί ὄχι μέ στερεά τροφή. Διότι δέν μπορούσατε ἀκόμα (νά δεχτεῖτε στερεά τροφή). Ἀλλ᾽ οὔτε ἀκόμα τώρα μπορεῖτε. Διότι ἀκόμα εἶστε σαρκικοί» (γ´ 1-3). Οἱ ἄνθρωποι ὡριμάζουν πνευματικά μέ ἀργό ρυθμό καί ἀπαιτεῖται ἐπιμονή καί ὑπομονή ἐκ μέρους τῶν διακόνων τοῦ Εὐαγγελίου, οἱ ὁποῖοι, χωρίς νά κουράζονται, πρέπει νά ἐπαναλαμβάνουν τίς ἁπλές καί βασικές ἀλήθειες τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ.

δοξίες, ἀλλά τό ὅποιο ἔργο ἐπιτελεῖται νά ἀποδίδεται μέ ταπείνωση στό Θεό, γιατί ἐκεῖνος εὐλογεῖ τίς προσπάθειες καί ἐμπνέει τούς ἀνθρώπους. Ἔτσι τό ἔργο δέν θά εἶναι προσωποπαγές καί θά διαρκεῖ, καί στήν περίπτωση ἀκόμα πού οἱ ἄνθρωποι, πού πρωτοστάτησαν δέν θά βρίσκονται στή ζωή. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶναι σαφής στό θέμα αὐτό. Ὅταν εἶχε πληροφορηθεῖ ὅτι οἱ Κορίνθιοι ἦταν χωρισμένοι καί φιλονικοῦσαν μεταξύ τους, τούς ἤλεγξε χρησιμοποιώντας ἕνα παράδειγμα ἀπό τή γεωργική ζωή. «Ἐγώ φύτεψα, ὁ Ἀπολλώς πότισε, αὐτός ὅμως πού φέρνει τήν αὔξηση εἶναι ὁ Θεός. Ὥστε οὔτε αὐτός πού φυτεύει εἶναι κάτι, οὔτε αὐτός πού ποτίζει, ἀλλά ἐκεῖνος πού φέρνει τήν αὔξηση, ὁ Θεός. Στό

ἴδιο ἐπίπεδο εἶναι καί αὐτός πού φυτεύει καί αὐτός πού ποτίζει· ἀλλά ὁ καθένας θά πάρει τό δικό του μισθό, ἀνάλογα μέ τόν κόπο του. Γιατί ἐμεῖς εἴμαστε συνεργάτες στήν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ κι ἐσεῖς τό χωράφι τοῦ Θεοῦ, τό οἰκοδόμημα τοῦ Θεοῦ» (γ´ 6-9). Ὁ,τιδήποτε γίνεται στήν Ἐκκλησία πρέπει νά ἔχει ὡς θεμέλιο τόν Ἰησοῦ Χριστό. Θά ἔλεγα καί στήν προσωπική ζωή τοῦ κάθε χριστιανοῦ. Ἀλλά ὅταν λέμε θεμέλιο, τί ἐννοοῦμε; Ἡ ἔμπνευση νά εἶναι ἀπό τόν Χριστό. Ἡ δραστηριότητα νά ἐνισχύεται ἀπό τό Χριστό. Ἡ ἱκανοποίηση ἀπό τήν ἐπιτέλεση τοῦ ἔργου νά ἔρχεται ἀπό τό Χριστό. Καί ἡ ἀνταπόδοση νά ἀναμένεται ἀπό τόν Χριστό καί ὄχι ἀπό τούς ἀνθρώπους. Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

***

5. Συνεργοί Θεοῦ Στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας δέν πρέπει νά ὑπάρχουν προσωπικές φιλο-

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

Σελὶς 4η

1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ἐκ τῶν βουλευτῶν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἔχουν δηλώσει ἀνοικτά (βλ. πρόσφατες δηλώσεις τοῦ βουλευτῆ κ. Τάσου Κουράκη περί φορολογήσεως τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν) τήν ἀντίθεσή τους σέ κάθε τι πού θυμίζει Ὀρθοδοξία. Πέρα ὅμως ἀπό τίς ἀντιχριστιανικές ἀπόψεις τους ὑπάρχουν καί οἱ ἀνθελληνικές, οἱ ὁποῖες πλεονάζουν τόν τελευταῖο καιρό ἀπό μεγάλο μέρος τῶν βουλευτῶν τῆς ἀριστερῆς ἰδεολογίας. Τελευταῖο παράδειγμα ἀποτελεῖ ὁ μέντορας τοῦ πρόεδρου τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ. Ἀλέξη Τσίπρα κ. Μανώλης Γλέζος, ὁ ὁποῖος σέ πρόσφατη ὁμιλία του στήν Βουλή (http://www.defencenet.gr/defence/item/μ-γλέζος«ἄλλο-οἱ-ἕλληνες-κι-ἄλλο-οἱἀρβανίτες) μεταξύ ἄλλων ἀνέφερε καί τά ἑξῆς: «Παρακαλῶ τόν ὑπουργό Παιδείας νά δηλώσει ἄν εἶναι Ἕλληνας ἤ ὄχι, γιατί τό ἐπίθετό του δηλώνει ὅτι εἶναι Ἀρβανίτης. Ἔβλεπα τόν κατάλογο μέ τούς βουλευτές. Ἀπό τούς 38, οἱ δύο ἔχουν τουρκικά ὀνόματα, καί ἀπό τούς ἄλλους 36, οἱ 13 ἔχουν ὀνόματα πού δέν εἶναι ἑλληνικά καί εἶναι ὅλα ξένα. Δέν ἔχουν συνειδητοποιήσει ὅτι εἴμαστε δύο λαοί πού ζεῖ ὁ ἕνας κοντά στόν ἄλλο. Καί τόν γείτονα λαό δέν μπορεῖ νά τόν διώξεις. Τό παιδί σου μπορεῖ νά τό διώξεις ἀπό τό σπίτι. Ἀπό τό σπίτι τοῦ πατέρα σου μπορεῖς νά φύγεις. Τήν γυναίκα σου μπορεῖς νά τήν χωρίσεις, ὅμως τόν γείτονα λαό δέν μπορεῖς νά τόν χωρίσεις. Πρέπει νά τά βροῦμε γιά νά συνυπάρξουμε». Στίς δηλώσεις τοῦ κ. Γλέζου ἔχουμε νά σχολιάσουμε τά ἑξῆς δύο σημεῖα: Α) Ὁ κ. Γλέζος σέ δηλώσεις του περί μή ἑλληνικῆς καταγωγῆς τῶν Ἀρβανιτῶν ἀποδεικνύει τήν ἐλλιπῆ γνώση τῆς ἱστορίας, πού διακρίνει οὕτως ἤ ἄλλως πολλούς ὁμοϊδεάτες του (βλ. κ. Ρεπούση κ.ἄ). Τήν ἀμιγῶς ἑλληνική καταγωγή τῶν Ἀρβανιτῶν ἔχουν ἀποδείξει μέ ἱστορικά στοιχεῖα πολλοί ἐμφανεῖς καί διακεκριμένοι ἱστορικοί. Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές θά παραθέ-

σουμε ἕνα μέρος ἀπό τό ἄρθρο τοῦ κ. Κων. Χολέβα, πολιτικοῦ ἐπιστήμονος, μέ τίτλο «Ἀλβανοί, Ἀρβανῖτες καί ἡ διαστρέβλωση τοῦ 1821»: «…Ἄλλο, ὅμως, Ἀλβανοί καί ἄλλο Ἀρβανῖτες. Ὑπάρχει μεγάλη διαφορά. Καί ἐξηγούμεθα: Ὁ Μάρκος Μπότσαρης, στή μνήμη τοῦ ὁποίου ἀσεβοῦν πολλοί, ἦταν Ἕλλην ἀρβανιτόφωνος, ὅπως ὅλοι οἱ Σουλιῶτες. Ἡ ἑλληνική του συνείδηση φαίνεται καί ἀπό τήν περίφημη φράση πού εἶπε, ὅταν πρωτοπάτησε στά Ἑπτάνησα: "Ὁ Ἕλλην δέν μπορεῖ νά αἰσθάνεται ἐλεύθερος ἐκεῖ ὅπου κυματίζει ἡ Βρετανική σημαία". … Κατά τήν Τουρκοκρατία δέν ὑπῆρχε ἔθνος Ἀλβανῶν. Οἱ κάτοικοι τῆς σημερινῆς Ἀλβανίας διεκρίνοντο μέ κριτήριο τήν θρησκεία τους. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἦσαν Ρωμιοί, ἐντεταγμένοι στό ἴδιο Γένος μέ τούς ὑπόλοιπους Ἕλληνες. Οἱ Μουσουλμάνοι ἔνοιωθαν Τοῦρκοι, ἐξ οὗ καί ὁ ὅρος Τουρκαλβανοί. …Οἱ Βυζαντινοί πρόγονοί μας δέν ἀνέφεραν Ἀλβανούς στήν Βαλκανική. Ὁ Κωνσταντῖνος Πορφυρογέννητος ὀνομάζει Ἀλβανούς μία φυλή τοῦ Καυκάσου. Ὁ Γεώργιος Καστριώτης - Σκεντέρμπεης, πού θεωρεῖται ἐθνικός ἥρωας τῶν σημερινῶν Ἀλβανῶν, ὀνόμαζε ἑαυτόν Ὀρθόδοξο Ἠπειρώτη (15ο αἰών). Σέ ἔγγραφα τῆς Γαληνοτάτης Δημοκρατίας τῆς Βενετίας στά τέλη τοῦ 15ου αἰῶνος ἡ λέξη "Ἀλβανός" ἑρμηνεύεται " Ἕλληνες ἀπό τήν Ἤπειρο καί τήν Πελοπόννησο" χωρίς νά ἀμφισβητεῖται ἡ ἑλληνική συνείδησή τους. Ἡ ἀλβανική συνείδηση εἶναι ὁπωσδήποτε ξενόφερτο κατασκεύασμα, ὅπως ἀποδεικνύουν καί μαρτυρίες τῶν ἰδίων τῶν ἐνδιαφερομένων. Ὅταν ἡ Ἰταλία καί ἡ Αὐστροουγγαρία γιά δικούς τους λόγους προσπαθοῦσαν νά κατασκευάσουν ἀλβανικό κράτος, ὥστε νά ἐλέγχουν τήν εἴσοδο τῆς Ἀδριατικῆς, οἱ Τουρκαλβανοί ὕψωναν στό Δυρράχιο τήν ὀθωμανική σημαία! Προτιμοῦσαν τήν τουρκική παρά

τήν ἄγνωστη σ' αὐτούς ἀλβανική ἐθνική συνείδηση.. Ὁ ὅρος Ἀρβανίτης, πού ἀφορᾶ τούς Σουλιῶτες, τούς Ὑδραίους, τούς Σπετσιῶτες κ.ἄ., προέρχεται ἀπό τή λέξη "Ἄρβανον", τοπωνύμιο τῆς Βορείου Ἠπείρου, πού τό βρίσκουμε ἤδη ἀπό τόν 11ο αἰώνα στά κείμενα τῆς Ἄννας Κομνηνῆς. Ἀπό τό Ἄρβανον, δηλαδή ἀπό τήν Ἑλληνικοτάτη Βόρειο Ἤπειρο, κατέβηκαν σέ πόλεις καί νησιά τῆς Νοτίου Ἑλλάδος ἑλληνικοί πληθυσμοί, πού μιλοῦσαν ἀρβανίτικα. Δηλαδή μία διάλεκτο ἀνάμικτη μέ ἀρχαῖα ἑλληνικά, λατινικά, τουρκικά καί ἐντόπια βαλκανικά γλωσσικά στοιχεῖα. Ἡ σύγχυση μεταξύ τῶν λέξεων Ἀλβανός καί Ἀρβανίτης δημιουργεῖται μόνον στήν ἑλληνική γλώσσα, διότι φαίνονται νά μοιάζουν οἱ δύο ὅροι ἠχητικά. Ἡ ὁμοιότης εἶναι μόνο ἐπιφανειακή. Στήν οὐσία διαφέρουν κατά πολύ. Ἄλλωστε οἱ ἴδιοι οἱ Ἀλβανοί ἀποκαλοῦν ἑαυτούς Σκιπετάρ καί τήν χώρα τούς Σκιπερία: χώρα τῶν Ἀετῶν. Τί κοινό μποροῦν νά ἔχουν ἕνας Σκιπετάρ καί ἕνας Ἕλλην ἀρβανιτόφωνος;». Β) Πότε κ. Γλέζε ἡ Ἑλλάδα δέν προσπάθησε νά ἀκολουθήσει τούς κανόνες καλῆς γειτονίας μέ τήν Τουρκία; Γιά τήν συντριπτική πλειοψηφία τῶν θερμῶν ἐπεισοδίων στό Αἰγαῖο ποιός εὐθύνεται; Ποιός θέτει ζητήματα «casus beli», ὅταν ἡ Ἑλλάδα διεκδικεῖ τά νόμιμα δικαιώματά της, ὅπως εἶναι πχ ἡ χάραξη ΑΟΖ; Ποιός ὀνειρεύεται τή ἐπανασύσταση τῆς «Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας» καί ἔχει ἐπεκτατικές βλέψεις; Ἡ Ἑλλάδα θέλει νά «διώξει» τόν γείτονά της ἤ ὁ γείτονας ἐποφθαλμιᾶ τά ἑλληνικά ἐδάφη; Δηλώσεις χωρίς ἱστορικά ἐρείσματα καί ἀποκομμένες ἀπό τήν πραγματικότητα μόνο βλαπτικές μποροῦν νά ἀποδειχθοῦν γιά τήν Ἑλλάδα. Καί μάλιστα, ὅταν βγαίνουν ἀπό χείλη ἀνθρώπων, πού νιώθουν ὑπερήφανοι, πού ἀγωνίστηκαν γιά τήν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδας κατά τά χρόνια τῆς Γερμανικῆς κατοχῆς.

Η ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΗ ΑΦΡΟΣΥΝΗ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

Ἑβραίων (διακρίνονται ἀπὸ ἔντονο ἀντισημιτισμό). Β. Θεωροῦν τὸν Χριστιανισμὸ ἰουδαϊκὸ παρακλάδι καί, συνέπεια αὐτοῦ, ἀρνοῦνται τὴν ἱστορικὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ, μέσα ἀπὸ ἕνα ἀκραῖο ἀντιβυζαντινισμό, ταυτιζόμενοι οὐσιαστικὰ μὲ τοὺς τσαρλατάνους τῆς Νέας Τάξης, ποὺ ὑποδύονται τοὺς ἱστορικούς, καὶ ποὺ θεωροῦν τὸ ἱστορικὸ ἔθνος τῶν Ἑλλήνων δημιούργημα τῶν δύο τελευταίων αἰώνων. Γ. Ἀποδέχονται ἐπιλεκτικὰ τὴν Καινὴ Διαθήκη. (Γιὰ παράδειγμα, ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δὲν τοὺς εἶναι καὶ πολὺ ἀγαπητός. Φρίττεις διαβάζοντας τὶς βλασφημίες τῆς Λιλῆς Ζωγράφου στὸ «γνώση καὶ ἀντιγνώση»). Μιλοῦν γιὰ ἕνα φυλετικὸ χριστιανισμό, ἀπορρίπτοντας τὴν οἰκουμενικότητα τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος. Κεντρικὸς πυρῆνας ὅμως τῶν δοξασιῶν τους, παραμένει ἡ ἐξαφάνιση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐφʼ ὅσον ὅπως διατείνονται, ὑποτάχτηκε στὸν κατὰ πολὺ ἀνώτερό της ἀρχαῖο πολιτισμό. Εὐστοχότατα παρατήρησε ὁ καθηγητὴς Μπαμπινιώτης, σὲ ἄρθρο στὸ «Βῆμα», πρὶν ἀπὸ 4-5 χρόνια, πὼς «ὅποιος μιλάει γιὰ Ὀρθοδοξία ἐρήμην τοῦ Ἑλληνισμοῦ, νομίζω ὅτι ματαιοπονεῖ. Ὅποιος ὅμως, μιλάει γιὰ Ἑλληνισμό, ἐρήμην τῆς Ὀρθοδοξίας, κάνει κάτι χειρότερο, ἀσχημονεῖ». Δ. Προσγράφουν μῖσος ἀβυσσαλέο στοὺς πρώτους Χριστιανοὺς κατὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, κατηγορώντας τους γιὰ τὴν καταστροφὴ καὶ λεηλασία τῶν ἀρχαιοελληνικῶν ἱερῶν, ναῶν, βιβλίων, ἔργων τέχνης καὶ λοιπά.

Λησμονοῦν βέβαια ὅτι τοὺς τρεῖς πρώτους αἰῶνες τοῦ Χριστιανισμοῦ οἱ Ἕλληνες ἀβίαστα προσχώρησαν στὴ νέα πίστη, κοσμώντας καὶ τὸ Συναξάρι τῆς Ἐκκλησίας μὲ ἑκατομμύρια ἀθλοφόρους μάρτυρες. Μέχρι τὸ 313 μ.Χ, ποὺ ὑπογράφτηκε τὸ διάταγμα τῶν Μεδιολάνων ἀπὸ τὸν ἅγιο Κωνσταντῖνο, στὶς ρωμαϊκὲς ἀρένες προχέοντο αἵματα χριστιανῶν, κυρίως ἑλληνικῆς καταγωγῆς (ἅγιοι Γεώργιος, Δημήτριος, Θεόδωρος, Χαράλαμπος, τὸ ἔνδοξο «νέφος τῶν μαρτύρων», κατὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο). Ἂς μὴ ξεχνοῦμε πὼς ὅ,τι ἔχει διασωθεῖ ἀπὸ τὰ ὄντως θαυμαστὰ ἔργα τῶν ἀρχαίων σοφῶν, διασώθηκε στὶς ἀραχνιασμένες βιβλιοθῆκες τῶν ἱερῶν μονῶν. Γιʼ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας δὲν δίστασε νὰ ἀπεικονίσει στοὺς νάρθηκες ἐκκλησιῶν τοὺς ἐπιφανεῖς τοῦ ἀρχαίου λόγου (Ἱ. Μονὴ Φιλανθρωπηνῶν στὸ νησάκι τῶν Ἰωαννίνων, μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους). Οἱ ἀρχαῖοι σοφοὶ καμιὰ σχέση δὲν ἔχουν μὲ τὶς εὐφάνταστες ἀνοησίες καὶ τοὺς λήρους τῶν νεοπαγανιστῶν. Ὅπως χαρακτηριστικὰ ἔλεγε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Μαυρόπους, ἐπίσκοπος Εὐχαϊτῶν (10ος αἰ.), ἂν ζοῦσε ὁ Πλάτων μετὰ Χριστόν, θὰ ἀναφωνοῦσε ὡς ἄλλος Θωμᾶς «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου». Ε. Τὸ ἀντορθόδοξο πνεῦμα τῶν ὁμάδων αὐτῶν ἐκφράζεται, ἐξάλλου μὲ τὴν εἰσαγωγὴ νέας χρονολογίας καὶ μηνολογίας, τὴν ἀλλαγὴ τῶν βαπτιστικῶν ὀνομάτων (Ραδάμανθυς, Πελασγός, Ἀπολλώνειος, «Ἄδωνις»- τὸ «Σπύρος»

Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον

ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΟΣ

Τήν Κυριακήν 20 Ἰανουαρίου 2013 ἀπεδήμησε διά τήν οὐράνιον Βασιλείαν ὁ ἀγαπητός συνεργάτης τῆς Π.Ο.Ε καί τοῦ «Ο.Τ.» Σταῦρος Χατζηκυριάκος, εἰς ἡλικίαν 74 ἐτῶν μετά ἀπό ὀλιγόμηνον ἀσθένειαν, τήν ὁποίαν ὑπέμεινεν μέ Χριστιανικήν καρτερίαν. Ἡ κηδεία καί ἡ ταφή του ἔγινεν εἰς τό κοιμητήριον Ζωγράφου. Εἰς τήν τελευταίαν κατοικίαν του τόν συνώδευσαν ἡ σύζυγός του, τά παιδιά του, τά ἐγγόνια του, συγγενεῖς, φίλοι καί συνεργάται τῆς ΠΟΕ καί τοῦ «Ο.Τ.». Ὁ ἀείμνηστος Σταῦρος ἦταν πιστός καί καλοκάγαθος ἄνθρωπος καί ἐμόχθη μέ αὐταπάρνησιν διά τήν διάδοσιν τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἀφ᾽ ὅτου ἐπῆρε σύνταξιν ἀφοσιώθη περισσότερον τόσον εἰς τόν «Ο.Τ.» ὅσον καί εἰς ἄλλας ἱεραποστολικάς ἀδελφότητας καί διένειμε τά περιοδικά των δωρεάν. Ἦταν πάντα πρόθυμος νά ἐξυπηρετήση εἴτε εἰς τήν ταχυδρόμησιν βιβλίων καί περιοδικῶν εἴτε εἰς

ΕΚ ΚΛ Η Σ Ι Σ

Παρακαλεῖται θερμῶς, ὅποιος ἐκ τῶν εὐλαβῶν χριστιανῶν ἐπιθυμεῖ νά προσφέρη δωρεάν τόμους ἀπό τήν σειράν «Ἅπαντα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου», Ἐκδόσεις «Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς», νά ἐπικοινωνήση μέ τό τηλέφωνον 210.8134951.

τήν διεκπαιρέωσιν τοῦ «Ο.Τ.» εἴτε εἰς ὁποιανδήποτε ἄλλην ἐργασίαν εἴτε καί νά κρατήση τό γραφεῖον τοῦ «Ο.Τ.» ἀνοικτόν κατά τήν περίοδον τῶν ἀδειῶν τοῦ προσωπικοῦ. Διά ἀρκετά χρόνια τόν ἔβλεπε κανείς τήν Πέμπτην, πού ἐκτυπώνεται ἡ ἐφημερίς «Ο.Τ.», νά παίρνη τά φύλλα εἰς μίαν τσάντα μαζί καί μέ ὅ,τι ἄλλα φυλλάδια ἤ περιοδικά εἶχε, νά ξεκινᾶ ἀπό τήν ὁδός Κάνιγγος διά τήν Ἱ. Μ. Πετράκη καί ἐν συνεχείᾳ πρός Ζωγράφου νά δώση τά φύλλα εἰς γνωστούς καί συνεργάτας καί πολλές φορές μέ τά πόδια ἔφθανε εἰς τό σπίτι του ἱκανοποιημένος, διότι ἔφερε εἰς πέρας τό ἔργον του. Εὐχόμεθα ὁ Κύριός μας νά τόν ἔχη κοντά Του, νά δίδη παρηγορίαν εἰς τούς οἰκείους του καί νά ἀναδείξη ἄλλους συνεχιστάς τοῦ ἔργο Του.

τὸν ἐνοχλοῦσε τὸν λεγάμενο). Κυκλοφοροῦν ἀρκετὰ «δικά τους» περιοδικά, τὰ ὁποῖα βρίθουν κακοδοξιῶν, δὲν στεροῦνται καὶ τηλεοπτικῆς ἐκπροσώπησης, μέσῳ κάποιων οὐφολόγων τηλεπλασιέ. Ἄρα δὲν μιλᾶμε γιὰ μιά ἀθώα «φολκλορικὴ» ἐκδήλωση, ἀλλὰ γιὰ ἐνσυνείδητη ἐπίθεση κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Οἱ συνέπειες, γράφει ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός, ἐξαιτίας τοῦ νεοπαγανισμοῦ «εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία. Διάσπαση τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ καὶ τῆς ἐθνικῆς ἑνότητας, δηλητηριασμὸς τῶν συνειδήσεων καὶ μάλιστα τῆς νεολαίας καὶ ἄνοιγμα τῶν πυλῶν, συνειδησιακῶν καὶ ἐθνικῶν, στὸ πνεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ἔτσι ἡ ἀπειλὴ ἀπὸ τὸ παρελθὸν (νεοειδωλολατρία) βαίνει παράλληλα μὲ τὴν ἀπειλὴ ἀπὸ τὸ μέλλον, ποὺ εἶναι ἡ Νέα Ἐποχὴ καὶ ἡ συναφὴς μὲ αὐτὴν παγκοσμιοποίηση». («Στὰ μονοπάτια τῆς Ρωμηοσύνης», ἐκδ. «Ἁρμός», σελ. 335). Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἀνῆλθε στὸν θρόνο τῆς Νέας Ρώμης, ὁ ἀνόσιος καὶ φαντασιόπληκτος Ἰουλιανός, δὲν δίστασαν νὰ τὸν στηλιτεύσουν μὲ δριμύτητα, ὑπερασπιζόμενοι τὴν ἁγία τοῦ Χριστοῦ πίστη (Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στοὺς δύο στηλιτευτικοὺς λόγους του πρὸς τὸν Ἰουλιανό, ἐξηγεῖ ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ κίνηση προέρχεται ἀπὸ φθόνο καὶ μῖσος ἐναντίον τοῦ Χριστιανισμοῦ). Καὶ ὁ Καβάφης στὸ περίφημο «Εἰς τὰ περίχωρα τῆς Ἀντιοχείας», διακωμωδεῖ τὴν προσπάθεια τοῦ Ἰουλιανοῦ νὰ «καθαρίσει» τὸ τέμενος τοῦ Ἀπόλλωνα στὴν περιοχὴ τῆς Δάφνης, ἀπὸ τὸν τάφο τοῦ «καλλίνικου μάρτυρος Βαβύλα». Κάποια στιγμὴ κάηκε τὸ τέμενος. Γράφει ὁ ποιητής: «Ἔσκασε ὁ Ἰουλιανὸς καὶ διέδωσε τί ἄλλο θὰ ἔκαμνε – πώς ἡ φωτιὰ ἦταν βαλτὴ– ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς ἐμᾶς. Ἂς πάει νὰ λέει. Δὲν ἀποδείχθηκε. Ἂς πάει νὰ λέει. Τὸ οὐσιῶδες εἶναι ποὺ ἔσκασε». Τί δείχνει ἡ «ἄνθιση» τοῦ νεοπαγανισμοῦ στὶς μέρες μας, ὅπως καὶ ἡ περιρρέουσα ἀθεΐα καὶ ἀφιλοπατρία, πού τὴν δορυφοροῦν; Ὅτι ἡ γενιά μας θὰ μείνει γνωστὴ στὴν ἱστορία ὡς μία γενιὰ, ποὺ περιφρόνησε καὶ κατέστρεψε θεσμοὺς καὶ θησαυροὺς, ποὺ ἐπότισαν ὅλη τὴν οἰκουμένη στὸ διάβα τῶν αἰώνων. Παρ᾽ ὅλη ὅμως τὴν κατάπτωση… ζεῖ Κύριος. Ἀπὸ τὸ ἄμφιο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ θὰ κρατηθοῦμε καὶ θὰ σωθοῦμε καὶ πάλι στὴν νέα Τουρκοκρατία, ποὺ βιώνουμε. Σὲ παρόμοια κρίσιμη περίοδο, ὅταν τὸ Γένος ἔμπαινε στὴ σκοτεινὴ περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, ὁ πρῶτος ἐθνάρχης καὶ Προφήτης τοῦ Γένους, ὁ πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος, ἐπαναλαμβάνοντας, σχεδὸν ἐπὶ λέξει, τὰ λόγια τοῦ μεγάλου διδασκάλου του καὶ διδασκάλου τῆς Ὀρθοδοξίας Ἰωσὴφ Βρυέννιου, ἔδινε τὴν ἑξῆς διαβεβαίωση: «Οὐκ ἀρνησόμεθά σου, φίλη Ὀρθοδοξία, οὐ ψευδόμεθά σε πατροπαράδοτον σέβας, οὐκ ἀφιστάμεθά σου μῆτερ εὐσέβεια, ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν καὶ σοὶ ζῶμεν καὶ ἐν σοὶ κοιμησόμεθα, εἰ δὲ καλέσει καιρὸς καὶ μυριάκις ὑπέρ σου τεθνηξόμεθα» (π. Θεόδωρου Ζήση, «Φραγκέψαμε», σελ. 100).

Ο ΜΕΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ

ΝΕΑΝΙΚΑ Ὁ διωγμὸς τῆς Κυριακῆς (2ον)

Πῶς καθιερώθηκε ὡς ἀργία;

Ἀπʼ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους, ἡ πολιτεία, σεβόμενη τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἱερότητα τῆς ἡμέρας, τὴν καθιέρωσε ὡς ἀργία. Ἔτσι τὸ 321 μ.Χ. (καὶ συγκεκριμένα στὶς 3.7.321) ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος καθιερώνει μὲ νόμο τὴν Κυριακὴ ὡς ἀργία, ποὺ τηρεῖται πλέον ἔκτοτε μέχρι τίς ἡμέρες μας, δηλαδὴ 1700 χρόνια ὡς τώρα, παρὰ τὶς πολλὲς προσπάθειες, ποὺ ἔχουν γίνει κατὰ καιροὺς γιὰ τὴν κατάργησή της, ὅπως ἀμέσως θὰ δοῦμε πιὸ κάτω.

Οἱ προσπάθειες κατάργησής της

Τὴν 6ην Φεβρουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Φωτίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Μεγάλου. Ἀνωτέρω εἰκὼν ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος (Ἁγίου Νεκταρίου) Αἰγίνης.

«ΠΟΙΟΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟΝ ΙΜΑΜΗ»;

Τοῦ κ. Κωνσταντίνου Χολέβα, Πολιτικοῦ Ἐπιστήμονος

Ὁμολογῶ ὅτι δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω τί ἀκριβῶς πιστεύουν καὶ τί ζητοῦν ὁρισμένα στελέχη τῆς Ἀριστερᾶς, ὅταν ἀναφέρονται στὴ θρησκευτικὴ ἐλευθερία καὶ στὰ δικαιώματα τῶν μειονοτήτων. Κατὰ καιροὺς διαμαρτύρονται γιὰ δῆθεν “προνομιακὴ μεταχείριση” τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας χρησιμοποιώντας ὡς παραδείγματα τὴ μισθοδοσία τοῦ κλήρου καὶ τὸν χριστιανικὸ προσανατολισμὸ τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Προφανῶς ἀγνοοῦν ἢ θέλουν νὰ ἀγνοοῦν τὸ ἱστορικό, πολιτιστικὸ καὶ νομικὸ ὑπόβαθρο τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας. Ὅταν, ὅμως, τὸ κράτος ἀποφασίζει νὰ μισθοδοτεῖ μουσουλμάνους θρησκευτικοὺς λειτουργοὺς στὴ Θράκη καὶ νὰ τοὺς δώσει τὴ δυνατότητα νὰ διδάσκουν τὰ Θρησκευτικὰ στοὺς μουσουλμανόπαιδες, κάποιοι ἀριστεροὶ βουλευτὲς πάλι διαμαρτύρονται. Ἀντὶ νὰ παραδεχθοῦν ὅτι πρόκειται γιὰ ἐφαρμογὴ τῆς ἰσονομίας καὶ τῆς ἰσοπολιτείας ὑπὲρ Ἑλλήνων πολιτῶν μουσουλμανικοῦ θρησκεύματος, ἔρχονται νὰ συνταχθοῦν μὲ ἐκείνους, ποὺ δυναμιτίζουν τὴν εἰρηνικὴ συνύπαρξη στὴ Θράκη. Ἀπὸ τὸ 2007 ἐκκρεμοῦσε ἡ ἐφαρμογὴ ἑνὸς νόμου ποὺ προβλέπει νὰ διορίζονται καὶ νὰ μισθοδοτοῦνται ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ κράτος 240 ἱεροδιδάσκαλοι στὶς τρεῖς μουφτεῖες τῆς Θράκης. Θὰ διδάσκουν τὰ Θρησκευτικὰ στὰ δημόσια ἑλληνικὰ σχολεῖα καὶ συγκεκριμένα στὰ παιδιὰ τῶν μουσουλμάνων, τὰ

ὁποῖα ἀπαλλάσσονται ἀπὸ τὸ μάθημα Θρησκευτικῶν τῶν χριστιανῶν. Ἐπίσης, θὰ ἔχουν ἱερατικὰ καθήκοντα στὰ τζαμιὰ καὶ θὰ βοηθοῦν διοικητικά τούς νόμιμους μουφτῆδες. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο θὰ γίνει ἑλκυστικὸ γιὰ τὴ μειονότητα καὶ θὰ προωθηθεῖ ἡ ἔνταξή της στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία. Ἡ πρόσφατη τροπολογία βουλευτῶν τῆς Ν.Δ. καὶ τοῦ ΠΑΣΟΚ γιὰ νὰ ὑλοποιηθεῖ -ἐπιτέλους- ὁ νόμος βρῆκε ἀντίθετους τὸν Τοῦρκο πρόξενο τῆς Κομοτηνῆς καὶ ὁρισμένα πρόσωπα ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς Ἀριστερᾶς. Νὰ μὴ παρεξηγηθῶ: Δὲν μιλῶ γιὰ σύμπραξη, ὁ καθένας ἔχει διαφορετικὰ κίνητρα. Τὸ προξενεῖο ἔχει στόχο νὰ φοιτοῦν οἱ μουσουλμανόπαιδες σὲ ἀπογευματινὰ φροντιστήρια Κορανίου, ὅπου διαδίδεται ἡ τουρκικὴ ἐθνικιστικὴ προπαγάνδα. Στελέχη τῆς Ἀριστερᾶς, μὲ πρωταγωνίστρια γνωστὴ “συνωστισμένη” βουλευτή, ἀντιδροῦν νομίζοντας ὅτι ἔτσι θὰ εἰσπράξουν περισσότερες ψήφους ἀπὸ τὴ μειονότητα. Τελικὰ ἡ τροπολογία ὑπερψηφίστηκε στὶς 16 Ἰανουαρίου, παρὰ τὶς ἀντιδράσεις. Τί ἐπιτέλους προτιμᾶ ἡ κυρία Ρεπούση καὶ ὅσοι τὴ στηρίζουν; Νὰ μαθαίνουν οἱ μουσουλμάνοι μαθητὲς γιὰ τὴν πίστη τους ἀπὸ δασκάλους, ποὺ θὰ χρηματοδοτεῖ ἡ ἑλληνικὴ Πολιτεία ἢ νὰ τὴ διδάσκονται ἀπὸ ἀνεξέλεγκτους φανατικοὺς μὲ χρηματοδότηση τῆς Ἄγκυρας καὶ ἀκραίων ἰσλαμιστῶν; Ἀναμένω ἀπάντηση».

Ἱερόν Μνημόσυνον ὑπέρ ἀναπαύσεως τοῦ Γέροντος Βησσαρίωνος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀγάθωνος Ὑπό τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Φθιώτιδος ἐξεδόθη ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις:

«Μὲ τὴ συμπλήρωση 22 ἐτῶν ἀπὸ τὴν κοίμηση τοῦ Γέροντος Βησσαρίωνος τοῦ Ἀγαθωνίτου τελέσθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἀγάθωνος τὴν Κυριακὴ 20 Ἰανουαρίου, πανηγυρικὴ Θεία Λειτουργία καὶ Ἱερὸ Μνημόσυνο ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ Ἁγίου Γέροντος. Τῆς Θείας Λειτουργίας προέστη ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Νικόλαος μὲ τὴ συμμετοχὴ τοῦ Καθηγουμένου π. Δαμασκηνοῦ καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἱ. Μονῆς καὶ ἔψαλλε Βυζαντινὸς χορὸς ὑπὸ τήν Διεύθυνση τοῦ μουσικολογιωτάτου Ἱερέως π. Παναγιώτη Ἰωακείμ. Κατὰ τὴν ἐπετειακὴ αὐτὴ Θεία Λειτουργία μεγάλη ὑπῆρξε ἡ συμμετοχὴ τοῦ λαοῦ καὶ τῶν πνευματικῶν παιδιῶν τοῦ ἀειμνήστου Πνευματικοῦ π. Βησσαρίωνος ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὁ καθένας εἶχε καὶ

Σεβ. Καστορίας: «Γιά ἐμᾶς Σωτήρας εἶναι μόνο ὁ Χριστός»

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Καστορίας κ. Σεραφείμ προεξῆρχε τήν 20ήν Ἰανουαρίου εἰς τό Ἱερόν Μνημόσυνον τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Σμύρνης κυροῦ Βασιλείου, ὁ ὁποῖος κατήγετο ἀπό τήν Βασιλειάδα Καστορίας. Ὁ Σεβασμιώτατος, ἀφοῦ ἀνεφέρθη εἰς τήν ζωήν, τήν δρᾶσιν καί τό ἔργον τοῦ Ἱεράρχου, ὡμίλησε καί διά τήν οἰκονομικήν κρίσιν, τήν ὁποίαν διερχόμεθα, τονίζων χαρακτηριστικῶς: «Δέν χρειαζόμαστε σωτῆρες, γιά ἐμᾶς Σωτήρας εἶναι μόνο ὁ Χριστός».

κάποια ἐμπειρία τῆς ἁγιότητός του. Στὸ κήρυγμά του ὁ Ποιμενάρχης μας ἐξῆρε τὴν πτωχεία καὶ φιλανθρωπία τοῦ π. Βησσαρίωνος καὶ ὑπεγράμμισε ὅτι σʼ αὐτὸν ἁρμόζει ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου “ἐσκόρπισεν, ἔδωκε τοῖς πένησιν· ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα”. Ἐτόνισε ὅτι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ ἀφθάρτου σκηνώματός του συνετάραξε τὴν κοινωνία καὶ ἀφύπνισε πολλὲς ὑπνώτουσες συνειδήσεις. Αὐτὸ τὸ σῶμα ποὺ ὑπῆρξε κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ παραμένει ἀναλλοίωτο καὶ ἀδιάφθορο παρότι ἔχουν περάσει 22 ὁλόκληρα χρόνια ἀπὸ τῆς κοιμήσεώς του καὶ 7 ἀπὸ τῆς ἀνακομιδῆς του. Κατὰ τὴν ὁμόφωνη ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὑπῆρξε σημεῖον τοῦ οὐρανοῦ, θαυμαστὸ καὶ παράδοξο, γιὰ τὸ ὁποῖο καυχᾶται ἡ Ἐκκλησία τῆς Φθιώτιδος καὶ Δοξάζει τὸν Τριαδικὸ Θεὸ, ποὺ προνόησε θαυμαστὰ καὶ μεγάλα γιὰ τὴν σημερινὴ πολυτάραχη ζωή μας. Μετὰ τὴ Θεία Λειτουργία τελέσθηκε τὸ Ἱερὸ Μνημόσυνο καὶ ὅλοι μαζὶ ἔψαλλαν τὸ αἰωνία ἡ μνήμη καὶ ἀσπάσθηκαν τὸ ἱερὸ σκήνωμα τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος, ποὺ βρίσκεται στὸ χῶρο ὅπου ζῶν, ἐδέχονταν τὶς ἐξομολογήσεις χιλιάδων πιστῶν. Στὴν συνέχεια προσφέρθηκε τὸ καθιερωμένο Μοναστηριακὸ κέρασμα στὸ Ἀρχονταρίκι τῆς Ἱ. Μονῆς, ὅπου οἱ προσκυνητὲς ἐνώπιον τοῦ Σεβασμιωτάτου καὶ τοῦ Καθηγουμένου ἀφηγήθηκαν θαυμαστὰ περιστατικὰ ἀπὸ τὴν ζωὴ καὶ τὴν ποιμαντικὴ δράση τοῦ π. Βησσαρίωνος. Ἀκολούθως ὁ Σεβασμιώτατος, οἱ κληρικοί, οἱ ἐπίσημοι καὶ 50 περίπου προσκυνητὲς παρεκάθισαν στὴν τράπεζα τῆς Ἱ. Μονῆς».

Οἱ διεθνεῖς ἔρευνες ἀποδεικνύουν ὅτι τὸ φαινόμενο ἀλλοτρίωσης τοῦ νοήματος τῆς Κυριακῆς δὲν εἶναι μόνο Ἑλληνικό, ἀλλὰ παγκόσμιο. Δὲν εἶναι μόνο σημερινό, ἀλλὰ ὑπάρχει ἀνέκαθεν στὴν κοινωνία. Εἶναι μία διαμάχη μεταξὺ πίστεως καὶ ἀπιστίας, τοῦ φωτὸς μὲ τὸ σκοτάδι. Εἶναι ἕνας ἀγώνας τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων γιὰ τὴν κατάργηση τῆς Θείας ἐντολῆς, ὅπως γιὰ ὅλες τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἄλλωστε. Οἱ ὡς τώρα προσπάθειες ποὺ ἔχουν γίνει κατὰ καιροὺς ἐναντίον τῆς Κυριακῆς ἀργίας μποροῦν νὰ χωριστοῦν στὶς ἑξῆς τρεῖς κατηγορίες: • Στὴν πλήρη κατάργηση (ἰσχύει σήμερα στὴ Σκωτία). • Στὴ μερικὴ κατάργηση, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ὅλα τὰ καταστήματα θὰ λειτουργοῦν γιὰ ὁρισμένες ὧρες καὶ • Στὴν ἐπιλεκτικὴ λειτουργία ὁρισμένων καταστημάτων, ἱδρυμάτων καὶ ὑπηρεσιῶν (π.χ. φαρμακεῖα, νοσοκομεῖα, θέατρα κλπ.) πού ἰσχύει σὲ ὅλες τὶς χῶρες καὶ σέ μᾶς. Γιὰ τὴν δεύτερη περίπτωση ὑπάρχει ἡ ἑξῆς διακήρυξη τοῦ Ναπολέοντα (Ὀστάνδη 5 Μαΐου 1807): «Εἶμαι ἡ ἐξουσία… Κι ἔχω τὴν πρόθεση νὰ διατάξω, τὴν Κυριακή, μόλις τελειώσει ἡ Ἐκκλησία, νʼ ἀνοίγουν τὰ μαγαζιὰ καὶ νὰ πηγαίνουν οἱ ἐργάτες στὶς δουλειές τους»! Πόσο … μοντέρνοι εἶναι οἱ σημερινοὶ Ὑπουργοὶ ὅταν δηλώνουν «ἡ Κυβέρνηση… δὲν θὰ ἀφήσει ἐκείνους ποὺ ἁπλὰ καὶ μόνο φοβοῦνται τὸ καινούργιο, πολλὲς φορὲς χωρὶς κανένα λόγο, νὰ κρατήσουν τὴν χώρα στὸ παρελθόν…»;!1 Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς στὰ μαῦρα χρόνια τῆς σκλαβιᾶς, εἶχε κάνει πολὺ μεγάλες προσπάθειες γιὰ τὴν τήρηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς καὶ τὴν μετάθεση τῶν παζαριῶν ἀπʼ τὴν ἡμέρα αὐτὴ σὲ ἄλλες ἡμέρες τῆς ἑβδομάδας. Κατὰ τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1789 εἶχαν καθιερώσει γιὰ ἕνα διάστημα τὴν «Ἁγία Δευτέρα» ὡς ἡμέρα ἀργίας, ἐκδηλώνοντας ἀνοιχτὰ τὰ ἀντιχριστιανικά τους αἰσθήματα! Τὸ ἴδιο ἐπιχειρεῖται νὰ γίνει «ἄτυπα» καὶ σήμερα, ἀφοῦ μὲ τὴν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, ὅλα θὰ μετατεθοῦν ἀναγκαστικὰ στὴν… ἀργία τῆς «Ἁγίας Δευτέρας». Πόσο «μοντέρνο» εἶναι κι αὐτό; Μὴ ξεχνᾶμε πὼς ἀκόμη καὶ σήμερα εἶναι καθιερωμένη, τουλάχιστον στὴν Χώρα μας, ἡ λειτουργία ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν καταστημάτων κατὰ τὴν τελευταία Κυριακή τοῦ ἔτους, καὶ σὲ πολλὲς ἐπαρχιακὲς πόλεις, ἰδιαίτερα δὲ τουριστικές, ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς ἔχει ἤδη πρὸ πολλοῦ καταργηθεῖ. Πέραν βέβαια τοῦ γεγονότος ὅτι ἀνέκαθεν οἱ δημοτικὲς καὶ βουλευτικὲς ἐκλογὲς γίνονται ὁπωσδήποτε τὴν Κυριακή(!), σὲ ἀντίθεση μὲ ἄλλες εὐρωπαϊκὲς χῶρες ὅπως Ἀγγλία, Ἱσπανία καὶ Δανία. Σήμερα, πάντως, ἐξακολουθεῖ νὰ ἰσχύει ἡ Διεθνὴς Σύμβαση 106/75, ποὺ ἀπαγορεύει αὐστηρὰ τὴν ἐργασία τῶν ἐμπορικῶν ἐπιχειρήσεων τὶς Κυριακές. Τὴν σύμβαση αὐτὴ τὴν ἔχει κυρώσει καὶ ἡ Ἑλλάδα τὸ 1981. Τὸ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο ἔχει δώσει ἐντολὴ στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἐπιτροπὴ νὰ λάβει ὅλα τὰ ἀπαραίτητα μέτρα, προκειμένου νὰ διασφαλισθεῖ ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς, μὲ ἐξαίρεση ὁρισμένους τομεῖς (ὑγεία, ἑστίαση, μεταφορές, δημόσια τάξη, ἐθνικὴ ἀσφάλεια κλπ.). Ἀπʼ τὸ 1992, ὅμως, οἱ πολυεθνικὲς ἔχουν ἀρχίσει μία μάχη στὴν Εὐρώπη, γιὰ τὴν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς. Ἂν καὶ αὐτὸ συνεπάγεται μεγάλο οἰκονομικὸ κόστος, αὐτοὶ προσδοκοῦν στὰ μεγάλα οἰκονομικὰ ὀφέλη, ποὺ θὰ προέλθουν ἀπʼ τὴν αὔξηση τοῦ ἀνταγωνισμοῦ καὶ τὸ κλείσιμο τῶν μικρῶν ἐπιχειρήσεων, ποὺ εἶναι ἀδύνατο νʼ ἀντέξουν. Ἀποτέλεσμα

Προσκύνημα τῆς Θρησκευτικῆς Ὑπηρεσίας τῆς ΕΛ.ΑΣ.

Ἡ Θρησκευτική Ὑπηρεσία τῆς Ἀστυνομίας διοργανώνει προσκύνημα εἰς τήν Κύπρον ἀπό 18.2.2013 ἕως 23.2.2013 (Τιμή 690 εὐρώ). Θά συνοδεύση ὁ Πνευματικός Προϊστάμενος τῆς Ἀστυνομίας πατήρ Νεκτάριος Κιοῦλος.

Πληροφορίες καί ἐγγραφές: Διονύσιος Φαραδοῦρος, Τηλ. 6972.878006.

ΖΗΤΗΜΑΤΑ

τῶν πιέσεων, ποὺ ἀσκοῦν εἶναι ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση νὰ μελετᾶ αὐτὴ τὴν κατάργηση! Οἱ μεγάλοι ἐπιχειρηματίες μάλιστα τῆς Βρεττανίας ὑποστηρίζουν πὼς τὸ 40% τοῦ ἐνεργοῦ πληθυσμοῦ τῆς χώρας τους ἀπασχολεῖται τὶς Κυριακές. Μὴ ξεχνᾶμε πὼς τὸ 1992 ἡ τότε Κυβέρνηση ἐπιχείρησε νὰ κάνει κάτι τέτοιο καὶ στὴ Χώρα μας πιεζόμενη ἀπὸ παράγοντες τοῦ ἐξωτερικοῦ καὶ τὶς εὐρωπαϊκὲς ἑταιρεῖες, ποὺ ἔχουν εἰσδύσει στὴν ἑλληνικὴ ἀγορά, ὅπως Continent, Praktiker καὶ Delhaize, ποὺ ἀγόρασε τὴν «ΑΒ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ». «Ἡ ὑπόθεση ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν Continent…» παραδέχθηκε ὁ τότε πρόεδρος τῆς Ἕνωσης Ἰδιοκτητῶν Σοῦπερ Μάρκετ κ. Βερόπουλος. Καὶ τί ἐπικαλεῖτο ἡ τότε Κυβέρνηση; Τὶς ὑποχρεώσεις τῆς Χώρας μας ἀπʼ τὴν συνθήκη τοῦ… Μάαστριχ! Ἂς σημειωθεῖ ὅτι, μπροστὰ στὴν τότε κατακραυγὴ τῆς κοινωνίας, ἡ Κυβέρνηση ὑποχώρησε ἀθετώντας τὴν ἐν λόγῳ… συνθήκη! Μὴ ξεχνᾶμε ἀκόμη πὼς ἡ ἀνεργία καὶ ἡ ταυτόχρονη παρουσία ἐξαθλιωμένων ἀνειδίκευτων, ἀλλὰ καὶ πρόθυμων ξένων μεταναστῶν, διευκολύνει αὐτὴ τὴν πολιτικὴ τῶν πολυεθνικῶν. Πέραν τοῦ ὅτι καὶ οἱ μεσαῖες ἐπιχειρήσεις, γιὰ νὰ ἀποκτήσουν ἀνταγωνιστικὸ πλεονέκτημα ἔναντι τῶν ἄλλων, παραβιάζουν αὐτὴ τὴν ἀργία. Ὑπόψη ὅτι τὰ ἐπιχειρήματα, ποὺ ἀκούγονται σήμερα, δὲν διαφέρουν καὶ πολὺ ἀπʼ αὐτὰ ποὺ εἶναι καταγραμμένα στὰ πρακτικά τῆς Βουλῆς τῆς 3.10.1910, δηλαδὴ πρὶν ἕνα καὶ πλέον αἰώνα, ποὺ καὶ τότε ἐπιχειρήθηκε ἡ κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς! Στὰ ἐπιχειρήματα αὐτὰ (περὶ ἀνταγωνιστικότητας, μείωση τῆς ἀνεργίας κ.λπ) ἀπάντησε ἀποστομωτικὰ ἡ Ἐθνικὴ Συνομοσπονδία Ἑλληνικοῦ Ἐμπορίου (ΕΣΣΕ), ἡ ὁποία ἀναφέρει πώς, ἀπὸ ἔρευνά της, ἡ λειτουργία τῶν καταστημάτων τὶς Κυριακὲς θὰ διογκώσει τὸ κόστος λειτουργίας τῶν ἐπιχειρήσεων κατὰ 1,82 δισ. Εὐρὼ (ἢ 25%) καὶ θὰ ὁδηγήσει σὲ ὁριστικὸ κλείσιμο χιλιάδες μικρὲς ἐπιχειρήσεις, ποὺ δὲν θὰ μπορέσουν νὰ ἀντέξουν τὸν ἀνταγωνισμό! Ἔτσι χωρὶς νὰ περιμένουν αὔξηση τοῦ τζίρου τους, θὰ ἔχουν μόνο αὔξηση τῶν ἐξόδων τους! Ἐπιπλέον σύμφωνα μὲ τὴν Ὁμοσπονδία Ἰδιωτικῶν Ὑπαλλήλων, τὸ 80% τῶν ἐργαζομένων ἀπασχολεῖται στὶς μικρομεσαῖες ἐμπορικὲς ἐπιχειρήσεις. Συνεπῶς θὰ ἔχουμε αὔξηση καὶ ὄχι μείωση τῆς ἀνεργίας! Ἄλλωστε τὰ καταστήματα σήμερα εἶναι ἀνοικτὰ 72 ὧρες τὴν ἑβδομάδα ποὺ ἀσφαλῶς καλύπτουν πλήρως τὶς ὅποιες καταναλωτικὲς ἀνάγκες. Ἐκτὸς καὶ «ἀνταγωνιστικότητα» ἐννοοῦν τὴν ἀνακατανομὴ τοῦ τζίρου ὑπὲρ τῶν πολυεθνικῶν σὲ βάρος τῶν μικρῶν ἐπιχειρήσεων! Εἶναι σαφὲς ὅτι ἡ τυχὸν κατάργηση τῆς Κυριακῆς μὲ τίποτα δὲν βοηθᾶ τὸ ἐμπόριο οὔτε τὸν ἐμπορικὸ κόσμο οὔτε καὶ τοὺς ἐργαζομένους καὶ δὲν προσφέρει τίποτα στοὺς καταναλωτές. Τὸ μόνο ποὺ ἐπιτυγχάνεται εἶναι ἡ κατάργηση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ προσωπικὴ καὶ οἰκογενειακή μας ἀποδόμηση χάριν τῶν πολυεθνικῶν καὶ τῆς διεθνοῦς τῶν «ἀγορῶν» ἢ καλύτερα τῆς «διεθνοῦς τῶν πονηρῶν», ποὺ κρύβεται πίσω τους! Στὴν πολιτικὴ αὐτὴ εἶναι ἀντίθετοι οἱ πάντες. Τὸ σύνολο τῶν κομμάτων, τὸ σύνολο τῶν ἐμπορικῶν συλλόγων καὶ τῶν ἐπαγγελματικῶν ὀργανώσεων, τὸ σύνολο τῶν ἐργαζομένων, ἀλλὰ καὶ τὸ σύνολο τῶν καταναλωτῶν. Ὡς καὶ τὸ Συμβούλιο Ἐπικρατεί-

ας τῆς Χώρας μας ἔχει ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ θέμα κι ἔχει ἀπαγορεύσει τὴ λειτουργία τῶν καταστημάτων τὶς Κυριακές. Στὴ Γαλλία ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς εἶχε θεσμοθετηθεῖ τὸ 1908 καὶ δὲν τὴν ἀμφισβήτησαν οὔτε οἱ ἐξεγερμένοι τοῦ ΜΑΗ ΤΟΥ ʼ68! Ὅμως, 100 χρόνια μετά, δηλ. τὸ 2009, ἡ κυβέρνηση Σαρκοζί, μὲ μόλις 7 ψήφους διαφορά, καὶ μετὰ ἀπὸ ἔντονες ἀντιπαραθέσεις, προέβη στὴν κατάργησή της! Οἱ ὑπερασπιστὲς ὑποστήριξαν ὅτι μὲ τὴν κατάργηση θὰ δοθεῖ… ὤθηση στὴν οἰκονομία! Στὴ Γερμανία τὸ Συνταγματικό της Δικαστήριο ἔκρινε ὅτι τὰ καταστήματα πρέπει νὰ παραμείνουν κλειστὰ τὶς Κυριακές. Σύμφωνα μὲ μεγάλη ἔρευνα ποὺ ἔγινε στὴν Ε.Ε., προέκυψε πώς, 9 στοὺς 10, ποὺ δὲν ἀπασχολοῦνται τὴν Κυριακή, δὲν προτίθενται νὰ ἐργάζονται μελλοντικὰ τὴν ἡμέρα αὐτή. Γιὰ ὅσους ἐξ αὐτῶν ἤδη ἐργάζονται τὴν Κυριακή, ὁ λόγος γιὰ τὴν ἐπιλογὴ τους αὐτὴ ἦταν οἰκονομικὰ προβλήματα καὶ ὄχι ἐλαστικότητα. Ὁ κυριότερος λόγος γιὰ τὴν ἐπιλογὴ αὐτή, δηλαδὴ νὰ μὴ ἐργάζονται τὴν Κυριακή, ἦταν ἡ διατήρηση τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας. Ἡ ἴδια ἔρευνα ἔδειξε ὅτι τὸ 1/3 τῶν συμμετεχόντων ὑπαλλήλων στὴν ἔρευνα αὐτή, ἀρνήθηκε νὰ ἐργαστεῖ τὴν Κυριακὴ καὶ ἀπὸ αὐτοὺς τὸ 1/5 ἀντιμετωπίστηκε ἐχθρικὰ ἀπʼ τοὺς ἐργοδότες του! (Βλ. ἐφημ. «The Guardian»). Ἤδη, ὅπως διαβάσαμε, μπροστὰ στὴ μεγάλη ἀνάγκη νὰ ὑπάρχει μία ἡμέρα τῆς ἑβδομάδας ἀφιερωμένη στὸ ἑαυτό μας, διαμορφώνεται ἕνα κίνημα τὸ ὁποῖο λαμβάνει μεγάλες διαστάσεις στὸ ἐξωτερικό, ὡς μορφὴ ἀντίδρασης στὸν βομβαρδισμὸ τῆς τεχνολογίας. Κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ τῆς ἑβδομάδας κλείνουν κάθε μέσο ἠλεκτρονικῆς ἐπικοινωνίας ἀπὸ τοὺς ἠλεκτρονικοὺς ὑπολογιστὲς καὶ τὸ κινητό, μέχρι τὴν τηλεόραση καὶ τὸ ραδιόφωνο! Αὐτοὶ δὲν εἶναι ἀντίθετοι μὲ τὴν τεχνολογία, ἀλλὰ θέλουν νὰ ἠρεμήσουν κάποια ἡμέρα ἀπʼ ὅλα τὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα ποὺ μᾶς καταβροχθίζουν τὴν κάθε ἐλεύθερη στιγμή μας!

Τὴν Κυριακὴ 13 Ἰανουαρίου ἔγινε στὸ Ἀγρίνιο μεγάλη ἀντιαιρετικὴ ἐκδήλωση, μὲ τὴν παρουσίαση ψηφιακοῦ δίσκου (DVD), μὲ σπάνιο ὀπτικοακουστικὸ ὑλικὸ γιὰ τὸ σκηνικὸ τῶν σύγχρονων αἱρέσεων, οἱ ὁποῖες δροῦν στὴ Χώρα μας. Χαρακτηριστικὸς τίτλος του: «ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ, Αἱρέσεις καὶ Παραθρησκεία». Πλῆθος κόσμου κατέκλεισε τοὺς χώρους τῆς Παπαστρατείου Γυμναστικῆς Ἀκαδημίας τῆς πόλεως, παραμένοντας ἐνθουσιωδῶς ὡς τὸ τέλος τῆς ἐκδηλώσεως, ἡ ὁποία διήρκησε περισσότερο ἀπὸ δυόμισι ὧρες. Τὴν ἐκδήλωση ἄνοιξε ὁ αἰδ. Πρωτοπρεσβύτερος π. Κωνσταντῖνος Καντάνης, ἐφημέριος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Ἀγρινίου, ὁ ὁποῖος, ὡς ὑπεύθυνος τοῦ γραφείου αἱρέσεων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, πρωτοστάτησε στὴν δημιουργία τοῦ ψηφιακοῦ δίσκου. Στὴν ὁμιλία του τόνισε πὼς ἡ δράση τῶν αἱρετικῶν στὴ Χώρα μας ἔχει πάρει ἀνεξέλεγκτες διαστάσεις. Μόνο στὸ Ἀγρίνιο δροῦν καὶ δραστηριοποιοῦνται περισσότερες ἀπὸ δεκαέξι ὁμάδες. Στὴ συνέχεια ἔλαβε τὸ λόγο ὁ πρῶτος ἀπὸ τοὺς εἰσηγητές, ὁ κ. Ἀναστάσιος Πολυχρόνης, πρώην «ἐπίσκοπος» τῶν Πεντηκοστιανῶν. Μὲ γλαφυρὸ καὶ παραστατικὸ τρόπο ἀφηγήθηκε τὶς ζοφώδεις ἐμπειρίες του στὴ συγκεκριμένη αἵρεση. Ταυτόχρονα ἀποκάλυψε ἄγνωστες πτυχὲς τῶν τακτικῶν, ποὺ ἀκολουθοῦν οἱ προτεσταντικὲς ὀργανώσεις στὴν Ἑλλάδα ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας μας. Στὴ συνέχεια προβλήθηκε τὸ πρῶτο μέρος τοῦ ψηφιακοῦ δίσκου, τὸ ὁποῖο παρουσίασε τὸ σκηνικὸ τῶν χριστιανογενῶν αἱρέσεων.

Μετὰ ἀνέβηκε στὸ βῆμα ὁ θεολόγος κ. Λάμπρος Σκόντζος, συγγραφέας καὶ μέλος τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ ὁποῖος ἀναφέρθηκε στὸ σκηνικὸ τῶν αἱρέσεων, ποὺ δὲν ἔχουν προέλευση χριστιανική. Μὲ στοιχεῖα, περιέγραψε τὸν ἀποκρυφιστικὸ κυκεώνα τῶν ὁμάδων τῆς «Νέας Ἐποχῆς», οἱ ὁποῖες ἔχουν ἁλώσει κυριολεκτικὰ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα. Ἰδιαίτερα στὴ Χώρα μας εὐθύνονται γιὰ τὴν ἀλλοίωση τοῦ φρονήματος τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν. Στὴ συνέχεια προβλήθηκε τὸ δεύτερο μέρος τοῦ ψηφιακοῦ δίσκου, τὸ ὁποῖο παρουσίασε τὶς αἱρέσεις τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Τὴν ἐκδήλωση ἔκλεισε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶς, ὁ ὁποῖος ἐπεσήμανε τὴν ψυχοφθόρο δράση τῶν αἱρέσεων, διότι ὁδηγοῦν τὰ θύματά τους στὴν ἀπώλεια. Τέλος ἐπαίνεσε τοὺς συντελεστὲς τοῦ ψηφιακοῦ δίσκου καὶ κάλεσε ὅλους νὰ συμβάλουν στὴν μεγαλύτερη δυνατὴ κυκλοφορία του. Ἡ ἐφημερίδα μας ὁ «Ο.Τ.» προμηθεύτηκε τὸν ἐν λόγῳ ψηφιακὸ δίσκο. Θεωροῦμε ὅτι μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει ἕνα πολὺ χρήσιμο μέσον ἀντιμετωπίσεως τῶν αἱρέσεων στοὺς ὑπευθύνους τῶν γραφείων αἱρέσεων τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων, τῶν κληρικῶν, τῶν θεολόγων, τῶν κατηχητῶν καὶ τῶν ἁπλῶν πιστῶν. Παραγγελίες στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Δημητρίου Ἀγρινίου, τηλ. 2641022824 καὶ 6973388623 καὶ σὲ θρησκευτικὰ βιβλιοπωλεῖα. Λ. Σ.

Εἶναι ἆραγε ὀρθὴ ἡ «λογικὴ» τῶν «ἀγορῶν»;

Ἀπερίφραστα τὸ λέμε. Ὄχι μόνο δὲν εἶναι ὀρθή, ἀλλʼ ἀντίθετα εἶναι διαβολική. Ναί! Γιατί ἡ ἐργασία τῆς Κυριακῆς ποτὲ της δὲν εἶναι εὐλογημένη. Ὁπότε ὄχι μόνο οἰκονομικὴ βελτίωση δὲν ἐπιτυγχάνεται, ἀλλὰ ἐπέρχεται μάλιστα καὶ κάθε οἰκονομικὴ δυσπραγία καὶ καταστροφή! Ἔλεγε πολὺ χαρακτηριστικὰ ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός: «Ἐκεῖνο τὸ κέρδος ὅπου γίνεται τὴν Κυριακὴν εἶναι ἀφωρισμένο καὶ κατηραμένο, καὶ βάνετε φωτιὰ καὶ κατάρα εἰς τὸ σπίτι σας καὶ ὄχι εὐλογίαν. Καὶ ἢ σὲ θανατώνει ὁ Κύριος παράκαιρα ἢ τὴν γυναίκα σου ἢ τὸ παιδί σου ἢ τὸ ζῶον σου ψοφᾶ ἢ ἄλλον κακόν σοῦ κάμνει. Ὅθεν ἀδελφοί μου, διὰ νὰ μὴ πάθετε κανένα κακό, μήτε ψυχικόν, μήτε σωματικόν, ἐγὼ σᾶς συμβουλεύω νὰ φυλάγετε τὴν Κυριακήν, ὡσὰν ὁπού εἶναι ἀφιερωμένη εἰς τὸν Θεὸν». Ὑπερβολές; Καθόλου! Γιατί πρόκειται γιὰ τὶς συνέπειες ἀπὸ τὴν κατάργηση ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ. Ἐξάλλου εἶναι πλεῖστα τὰ παραδείγματα ποὺ ἔχει νὰ πεῖ ἀκόμη καὶ ὁ καθένας μας στὸ θέμα αὐτό… (Στὸ ἑπόμενο θὰ δοῦμε πῶς νὰ τιμοῦμε τὴν ἡμέρα αὐτὴ) 1. Πρόκειται γιά δήλωση τοῦ νῦν Ὑπουργοῦ Ἀνάπτυξης κ. Κ. Χατζηδάκη. Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Μεγάλη ἀντιαιρετική ἐκδήλωσις εἰς τό Ἀγρίνιον

1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Σελὶς 5η

ΑΓΓΕΛΟΛΟΓΙΑ – ΔΑΙΜΟΝΟΛΟΓΙΑ

Τοῦ πρωτοπρ. π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου, ἐφημερίου Ἱ. Παρεκκλησίου Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου Χατζηκυριακείου Ἱδρύματος Πειραιῶς

(3ον.—Τελευταῖον)

Ἀρχίζοντας τὸν λόγο μας γιὰ τὴν δαιμονολογία, θὰ πρέπει νὰ ξεκαθαρίσουμε ὅτι ὁ διάβολος ὑπάρχει, εἶναι προσωπικὴ ὕπαρξη ὡς πεπτωκὸς ἄγγελος. Αὐτὸ τὸ τονίζουμε, διότι ὁ διάβολος ἔχει καταφέρει νὰ μᾶς πλανέψει, βάζοντας στὸ νοῦ μας τὴ σκέψη ὅτι δὲν ὑπάρχει. Οἱ Ὀρθόδοξοι πιστεύουμε σὲ προσωπικό, ὄχι ἀπρόσωπο Θεό. Δὲν πιστεύουμε σὲ μία ἀόριστη ἀνώτερη δύναμη, γιατί ἀνώτερη δύναμη εἶναι καὶ ὁ Σατανᾶς, ὁ διάβολος καὶ τὰ δαιμόνια, τὰ ὁποῖα πιστεύουν μὲν στὸν Τριαδικὸ Θεό, τὸν ὁποῖο ἀναγνωρίζουν ὡς δημιουργό τους, ἀλλὰ φρίττουν. Οἱ Ὀρθόδοξοι πιστεύουμε σὲ συγκεκριμένη ἀνώτερη δύναμη, ποὺ εἶναι ὁ προσωπικὸς Ἅγιος Τριαδικὸς Θεός, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ἀλλὰ δὲν φρίττουμε. Τὸν λατρεύουμε, τὸν προσκυνοῦμε, τὸν δοξολογοῦ με, τὸν παρακαλοῦμε, τὸν εὐχαριστοῦμε, τὸν κοινωνοῦμε μὲ Ἄχραντα Μυστήρια. Ἡ λέξη «διάβολος» προέρχεται ἀπὸ τὴν πρόθεση «διὰ» καὶ τὸ ρῆμα «βάλλω» καὶ σημαίνει κατηγορῶ, συκοφαντῶ, ψεύδομαι. Ὁ διάβολος εἶναι ὁ πρῶτος εἰσηγητὴς τῆς ἁμαρτίας, ὁ πρωταίτιος τῆς ἁμαρτίας, εἶναι ὁ ἴδιος αὐτοαμαρτία, ὁ ὁποῖος «ἁρπαγμὸν ἠγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ»30. Ὁ ὅσιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος λέει ὅτι ὁ διάβολος εἶναι ὁ εἰσηγητὴς τῆς ἄνεσης. Ὁ διάβολος εἶναι μεγάλος «θεολόγος». Γνωρίζει τὴν Π.Δ. καὶ τὴν Κ.Δ., τὰ Πατερικὰ συγγράμματα, τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Κάνει νηστεῖες, ἀγρυπνίες. Ἔχει ὅμως ὑπερηφάνεια, πονηρία καὶ ἀμετανοησία. Δὲν ἔχει πνευματικὴ διάκριση, δηλ. ἐπίγνωση τοῦ ἑαυτοῦ του, ἀλάνθαστη αἴσθηση τοῦ ὄντως ἀγαθοῦ Θεοῦ καὶ φωτισμὸ τῶν σκοτεινῶν σημείων του. Ὁ διάβολος δὲν θέλει ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ γνωρίσουν τὴν ἀλήθεια ἐν Χριστῷ καὶ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ. Εἶναι ὁ χειρότερος ἐχθρὸς καὶ πολέμιος τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. ΙΑ τὸν Ἑωσφόρο κάνει λόγο καὶ ὁ προφήτης Δαυὶδ στὸ ψαλτήριον˙ «Ὑμεῖς δὲ ὡς ἄνθρωποι ἀποθνήσκετε καὶ ὡς εἷς τῶν ἀρχόντων πίπτετε»31. Γιατί κι αὐτὸς ἄρχων ἦταν τοῦ ἀγγελικοῦ τάγματος, ἀλλὰ ἐπειδὴ ὑπερηφανεύθηκε, γιʼ αὐτὸ καὶ ἐξέπεσε. Ὁ δὲ προφήτης Ἠσαΐας λέγει γι᾽ αὐτὸν τὸ ἑξῆς˙ «Πῶς ἐξέπεσεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ὁ Ἑωσφόρος ὁ πρωΐ ἀνατέλλων; Συνετρίβη εἰς τὴν γῆν ὁ ἀποστέλλων πρὸς πάντα τὰ ἔθνη; Σὺ εἶπας ἐν τῇ διανοίᾳ σου· Εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβήσομαι, ἐπάνω τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ θήσω τὸν θρόνον μου καὶ ἔσομαι ὅμοιος τῷ Ὑψίστω· νῦν δὲ εἰς τὸν Ἅδην κάθεται καὶ εἰς τὰ θεμέλια τῆς γῆς»32. Καὶ ὁ Κύριος στὸ κατὰ Λουκᾶν ἅγιον Εὐαγγέλιον λέγει˙ «Ἐθεώρουν τὸν Σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα»33. Μερικοὶ διδάσκαλοι προσαρμόζουν στὴν πτώση αὐτὴ τοῦ ἑωσφόρου καὶ τῶν δαιμόνων καὶ στὴν ἀνδραγαθία τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ τὰ ρητὰ ἐκεῖνα τῆς Ἀποκαλύψεως, τὰ ὁποῖα λένε˙ «Καὶ ἐγένετο πόλεμος ἐν τῷ οὐρανῷ, ὁ Μιχαὴλ καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ ἐπολέμησαν μετὰ τοῦ δράκοντος καὶ ὁ δράκων ἐπολέμησε καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ καὶ οὐκ ἴσχυσεν, οὐδὲ τόπος εὑρέθη αὐτῷ ἔτι ἐν τῷ οὐρανῷ. Καὶ ἐβλήθη ὁ δράκων, ὁ ὄφις ὁ μέγας

ὁ ἀρχαῖος ὁ καλούμενος διάβολος καὶ ὁ σατανᾶς, ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην, ἐβλήθη εἰς τὴν γῆν καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ μετ᾽ αὐτοῦ ἐβλήθησαν»34. Δηλ. καὶ ἔγινε πόλεμος στὸν οὐρανό, ὅπου ὁ δράκων μὲ τὴν εἰδωλολατρία προσπάθησε νὰ στήσει τὸν θρόνο του, ἐξαλείφοντας ἀπὸ τὶς διάνοιες τῶν ἀνθρώπων τὴν πίστη καὶ τὴν λατρεία τοῦ ἑνὸς καὶ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ Μιχαὴλ καὶ οἱ ἄγγελοι, ποὺ ἐκτελοῦσαν τὶς διαταγές του, ἦλθαν νὰ πολεμήσουν μὲ τὸν δράκοντα. Καὶ ὁ δράκων πολέμησε καὶ οἱ ἄγγελοί του μαζί του. Καὶ δὲν ὑπερίσχυσαν, ἀλλὰ ἡ ἧττα του ἦταν τόσο μεγάλη, ὥστε δὲν βρέθηκε πλέον θέση γιʼαὐτὸν στὸν οὐρανό. Καὶ ρίφθηκε ὁ δράκων ὁ μεγάλος, ὁ παλαιὸς ὄφις, ποὺ παρέσυρε τοὺς πρωτοπλάστους στὴν παράβαση, ὁ καλούμενος διάβολος καὶ ὁ σατανᾶς, ὁ ὁποῖος πλανᾶ ὅλη τὴν οἰκουμένη. Ρίφθηκε στὴν γῆ καὶ οἱ σκοτεινοὶ ἄγγελοί του ρίφθηκαν καὶ αὐτοὶ μαζὶ μʼαὐτόν. Λέει καὶ ὁ κορυφαῖος Ἀπ. Πέτρος· «Εἰ γὰρ ὁ Θεὸς Ἀγγέλων ἁμαρτησάντων οὐκ ἐφείσατο, ἀλλὰ σειραῖς ζόφου ταρταρώσας παρέδωκεν εἰς κρίσιν τετηρημένους»35, δηλ. διότι, ἐὰν ὁ Θεὸς ἀκόμη καὶ τοὺς ἀγγέλους, ὅταν ἁμάρτησαν, δὲν λογάριασε, ἀλλὰ ἁλυσοδεμένους στὸ σκότος, τοὺς ἔρριξε στὸν τάρταρο καὶ τοὺς παρέδωσε νὰ φυλάττονται, γιὰ νὰ δικασθοῦν κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως. Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἀπ. Ἰούδας λέει˙ «Ἀγγέλους τε τοὺς μὴ τηρήσαντας τὴν ἑαυτῶν ἀρχήν, ἀλλʼἀπολιπόντας τὸ ἴδιον οἰκητήριον, εἰς κρίσιν μεγάλης ἡμέρας δεσμοῖς ἀϊδίοις ὑπὸ ζόφον τετήρηκεν»36, δηλ. καὶ τοὺς ἀγγέλους, ποὺ δὲν φύλαξαν τὸ ὑψηλό τους ἀξίωμα, ἀλλὰ ἐγκατέλειψαν τὴν οὐράνια κατοικία καὶ ζωή τους, τοὺς ἔχει φυλάξει γιὰ νὰ δικασθοῦν κατὰ τὴν μεγάλη ἡμέρα τῆς παγκοσμίου Κρίσεως δεμένους κάτω ἀπὸ πνευματικὸ σκοτάδι καὶ παντελῆ ἄγνοια τῆς θείας Χάριτος καὶ ἀληθείας μὲ δεσμὰ αἰώνια, ποὺ δὲν θὰ συντριβοῦν ποτέ. Ὁ Θεοδώρητος λέει πὼς ὁ ἑωσφόρος καὶ οἱ ἄγγελοί του ἐξέπεσαν ἀπὸ ὅλες τὶς τάξεις τῶν ἀγγέλων, συμπεραίνοντας αὐτὸ ἀπὸ τὸ λόγιο τοῦ Ἀπ. Παύλου, τὸ ὁποῖο λέει: «Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας»37. Δηλ. διότι πραγματικὰ δὲν ἔχουμε νὰ παλαίψουμε μὲ ἀντιπάλους ὁμοίους μας, μὲ αἷμα καὶ σάρκα, σὰν τὴν δική μας, ἀλλὰ ἡ πάλη καὶ ὁ πόλεμός μας εἶναι πρὸς τὶς ἀρχές, πρὸς τὶς ἐξουσίες. Νὰ τί λέει κατὰ λέξη: «Ἐκ τῶν ἁγίων ἦσαν ταγμάτων οἱ πονηροὶ δαίμονες, ἀλλὰ καὶ διὰ πονηρίαν τῆς τάξεως ἐκείνης ἐξέπεσαν. Ἔχουσι δὲ καὶ νῦν τὰς προσηγορίας εἰς ἔλεγχον τῆς βδελυρίας». Συμφωνεῖ σ᾽ αὐτὸ καὶ ὁ θεῖος Ἱερώνυμος, ὅτι δηλ. οἱ ἐκπεσόντες ἄγγελοι ἐξέπεσαν ὄχι ἀπὸ ἕνα τάγμα, ἀλλὰ ἀπὸ πολλά. Βεβαιώνει αὐτὸν τὸν λόγο του ἀπὸ τὸ παραπάνω ρητό τοῦ μεγάλου Παύλου. Ὅμως, ὁ θεοφόρος Μάξιμος καὶ ὁ Δαμασκηνὸς Ἰωάννης ὑποστηρίζουν ὅτι μόνο ἀπὸ τὴν ἐνάτη τάξη τῶν ἀγγέλων ἔπεσαν ὅσοι ἄγγελοι ἔπεσαν. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἀποκαλεῖ τὸν ἑωσφόρο πρῶτον τῶν ἀγγέλων καὶ λέει ὅτι αὐτὸς ἐκτραχηλίσθηκε ἀπὸ τὸν ἀγγελικὸ κολοφώνα. Μὲ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο συμφωνεῖ τόσο ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος ὅσο καὶ ὁ ἅγιος

Ἐπιστολή τοῦ Σεβ. Φλωρίνης εἰς τούς ἁρμοδίους ὑπουργούς διά τήν αὐτόνομον λειτουργίαν τοῦ «Μποδοσακείου» Νοσοκομείου

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Φλωρίνης κ. Θεόκλητος μέ ἐπιστολήν του πρός τούς ἁρμοδίους ὑπουργούς τάσσεται ὑπέρ τῆς αὐτονόμου λειτουργίας τοῦ «Μποδοσακείου» Νοσοκομείου Πτολεμαΐδος. Τό πλῆρες κείμενον τῆς ἐπιστολῆς ἔχει ὡς ἑξῆς:

«Πρὸς τοὺς Ἐντιμοτάτους Ὑπουργούς: 1) Ὑγείας καὶ Κοινωνικῆς Ἀλληλεγγύης κ. Ἀνδρέαν Θ. Λυκουρέντζον 2) Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων, Πολιτισμοῦ καὶ Ἀθλητισμοῦ κ. Κωνσταντῖνον Ἀρβανιτόπουλον. Ἐντιμότατοι Κύριοι Ὑπουργοί, Πιστεύοντες ὅτι διαμηνύομεν τὰ αἰσθήματα ἀνησυχίας καὶ ἀγωνίας τοῦ λαοῦ τῆς ἀκριτικῆς μας περιφερείας καὶ δὴ τῆς πόλεως τῆς Πτολεμαΐδος, προβαίνομεν εἰς τὴν σύνταξιν καὶ ἀποστολὴν τῆς παρούσης ἐπιστολῆς, ἐλπίζοντες εἰς τὴν θετικὴν ἀνταπόκρισίν Σας ἐπὶ τῶν θιγομένων ζητημάτων. Τὸ πρῶτον ζήτημα ἀφορᾷ εἰς τὸν ἔντονον προβληματισμόν, ὁ ὁποῖος ἐπικρατεῖ εἰς τὴν κοινωνίαν τῆς Πτολεμαΐδος καὶ τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς, κατόπιν τῆς συστάσεως τοῦ νέου ΝΠΔΔ (ἑνοποιημένου ὀργανισμοῦ) τοῦ Γενικοῦ Νοσοκομείου “ΜΑΜΑΤΣΕΙΟΥ-ΜΠΟΔΟΣΑΚΕΙΟΥ” καὶ ὁρισμοῦ ὡς ἕδρας του τῆς Κοζάνης. Ἐκ τῆς ὡς ἄνω ἀποφάσεως ἐκ φράζονται φόβοι προκλήσεως ἀρ νητικῶν συνεπειῶν εἰς τὴν λειτουργίαν τοῦ “Μποδοσακείου” Νοσοκομείου Πτολεμαΐδος, ἐνῷ διατυπωθεῖσαι ἐνστάσεις ὁμιλοῦν πε ρὶ ὑποβαθμίσεως τῆς παρεχομένης νοσοκομειακῆς περιθάλψεως μετὰ συνεπακολουθούντων δυσεπιλύτων κοινωνικῶν προβλημάτων. Ἐντιμότατε Κύριε Ὑπουργέ τῆς Ὑγείας, ἐν μέσῳ τῆς βαθυτάτης κρίσεως, ἡ ὁποία πλήττει τὴν πα-

τρίδα μας καὶ τὸν ἑλληνικὸν λαόν, θεωροῦμεν ὅτι θέματα ἁπτόμενα τοῦ πλέον κρισίμου πεδίου τῆς Ὑγείας χρῄζουν ὅλως ἰδιαιτέρας ἀντιμετωπίσεως ἐπ᾽ ὠφελείᾳ τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου. Ὅθεν, παρακαλοῦμεν, ὅπως, ὡς ἄνθρωπος ἐγνωσμένης εὐαισθησίας, ἐπιδείξητε τὸ ἀνάλογον ἐνδιαφέρον διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τῶν ἐνσκηψασῶν ἐμπλοκῶν καὶ τὴν λῆψιν ἀποφάσεως, ἡ ὁποία θὰ διασφαλίσῃ τὴν αὐτόνομον λειτουργίαν τοῦ “Μποδοσακείου” Νοσοκομείου Πτολεμαΐδος καὶ τὴν περαιτέρω βελτίωσιν τῶν ὑπ᾽ αὐτοῦ προσφερομένων ὑπηρεσιῶν ἐπ᾽ ἀγαθῷ τῆς τοπικῆς κοινωνίας καὶ πρὸς ταὐτόχρονον ἐξυπηρέτησιν τοῦ δημοσίου συμφέροντος. Τὸ δεύτερον ζήτημα ἀφορᾷ εἰς τὴν λειτουργίαν τοῦ Τμήματος Μαιευτικῆς Πτολεμαΐδος τοῦ ΤΕΙ Δυτικῆς Μακεδονίας, τὸ ὁποῖον φημολογεῖται ὅτι βαίνει πρὸς κατάργησιν. Ἐντιμότατε Κύριε Ὑπουργὲ τῆς Παιδείας, θεωροῦμεν ὅτι ἓν Τεχνολογικὸν Τμῆμα, χαρακτηριζόμενον μάλιστα ὑπὸ τοῦ Προέδρου τοῦ ΤΕΙ Δυτικῆς Μακεδονίας ὡς ἑλκυστικὸν καὶ βιώσιμον, μὲ πληρότητα φοιτητῶν ἐγγίζουσα τὸ 100%, δικαιοῦται νὰ συνεχίσῃ ἀπροσκόπτως τὴν λειτουργίαν του, προσφέρον ποιοτικὴν μόρφωσιν καὶ ἐξειδίκευσιν εἰς τοὺς ἐν αὐτῷ φοιτῶντας. Διὰ τοῦτο παρακαλοῦντες, ὅπως, λαβόντες τὰ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα ὑπ᾽ ὄψιν, προχωρήσητε εἰς τὴν ἐνίσχυσιν καὶ στήριξιν τῆς λειτουργίας τοῦ ἐν λόγῳ ἱδρύματος, ἐνισχύοντες οὕτως τὴν ἀναπτυξιακὴν φυσιογνωμίαν καὶ προοπτικὴν τῆς Πτολεμαΐδος καὶ τῆς εὐρυτέρας ζώνης, διατελοῦμεν, Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν καί Ἐορδαίας ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ»

Γρηγόριος ὁ Διάλογος. Ὁ Ἱερώνυμος ἐκλαμβάνει τὸν ἑωσφόρο ὡς ἀνώτατον πάντων τῶν ἀγγέλων. Ὁ Τερτυλλιανὸς τὸν θεωρεῖ ὡς ἐξέχοντα καὶ σοφώτατον πάντων καὶ ὅτι ὁ ἑωσφόρος ἐξέπεσε ἀπὸ τὸ τάγμα τῶν Σεραφίμ, παρ᾽ ὅλο ποὺ ὁ θεῖος Μάξιμος καὶ ὁ Δαμασκηνὸς Ἰωάννης τὸν θεωροῦν ὡς πρῶτο της ἐνάτης τάξεως τῶν ἀγγέλων. Τότε στὴν πτώση τοῦ ἑωσφόρου ἔγινε πόλεμος στὸν οὐρανό, κατὰ τὴν ἱερὰ Ἀποκάλυψη. Γιʼαὐτὸ κάθε τάξη καὶ ἁρμονία τῶν ὑπερκοσμίων οὐσιῶν συνεχύθη καὶ ἀνεστράφη, καθότι ἔπεσαν καὶ ἀπὸ τὰ ἀνώτερα τοῦ Ἀρχαγγελικοῦ τάγματος, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἦταν καὶ ὁ Μιχαήλ. Ἐπειδή, λοιπόν, τὰ ἀνώτερα Ἀρχαγγελικὰ τάγματα ἀντέστρεψαν τὴν τάξη καὶ ἀντὶ νὰ μυήσουν καὶ νὰ φωτίσουν τὰ κατώτερα τάγματα στὸ ἀγαθό, τὰ μύησαν στὸ κακὸ καὶ τὰ σκότισαν, γιʼαὐτὸ ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαήλ, ἀφοῦ στάθηκε στὴν οἰκεία τάξη τοῦ ἀγαθοῦ, μύησε τὶς ἀνωτέρω ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες νὰ μείνουν στὴν τάξει τοῦ ἀγαθοῦ, στὴν ὁποία κτίσθηκαν. Λοιπόν, τί ἄτακτο ἢ ἄτοπο ἀκολουθεῖ, ἂν ὁ κατώτερος Μιχαήλ, ποὺ ἔμεινε στὸ ἀγαθό, βλέποντας τὶς ἀνωτέρω ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες νὰ ἐκπίπτουν ἀπὸ τὸ ἀγαθό, τὶς μύησε καὶ τὶς δίδαξε νὰ μένουν στὸ ἀγαθό; Βεβαίως κανένα. Καὶ στὴ δική μας ἱεραρχία, ὅταν ὁ ἱερεὺς καὶ ὁ ἱεράρχης ἀτακτοῦν καὶ κακῶς φρονοῦν, καὶ διάκονος καὶ μοναχός, ποὺ εὐτακτοῦν καὶ φρονοῦν ὀρθῶς, μποροῦν νὰ τοὺς νουθετήσουν καὶ νὰ τοὺς εὐτακτήσουν, καθὼς πάμπολλα παραδείγματα ὑπάρχουν38. Ἡ δύναμη τοῦ διαβόλου ἔχει καταργηθεῖ μὲ τὸν Σταυρικὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως λέει ἕνας ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας τὸ σῶμα τοῦ διαβόλου ἔχει νεκρωθεῖ ὁλοκληρωτικὰ καὶ τελεσίδικα. Μένει ὅμως μόνο ἡ οὐρά του ἐνεργή. Ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς νὰ ὑπάρχει ἡ οὐρὰ τοῦ διαβόλου γιὰ περισσότερο ἀγώνα καὶ δοκιμὴ τῶν ἀνθρώπων καὶ γιὰ μεγαλύτερο οὐράνιο μισθὸ καὶ στεφάνια. Ἐπίσης, ἡ ὕπαρξη τοῦ διαβόλου ὠφελεῖ τοὺς ἀνθρώπους, διότι γνωρίζοντας ὅτι οἱ ἐχθροί μας εἶναι ἀκόμη ζωντανοὶ καὶ μᾶς πολεμοῦν, δὲν κοιμόμαστε καὶ ἀμελοῦμε, ἀλλὰ παραμένουμε ξύπνιοι καὶ προσεκτικοί. Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος κάνει λόγο γιὰ τὴν κοροϊδία, τὸ ξεγέλασμα τοῦ διαβόλου. Τρία πράγματα, λέει, διέφυγαν τῆς προσοχῆς τοῦ διαβόλου: α) ἡ παρθενία τῆς Μαρίας, β) ἡ σύλληψη τοῦ Κυρίου καὶ γ) ἡ Σταύρωση. Ὁ διάβολος προσβάλλει τοὺς ἀνθρώπους μὲ τοὺς λογισμούς, τοὺς ὁποίους ὁ ἄνθρωπος θὰ πρέπει νὰ ἔχει τὴν πνευματικὴ διάκριση νὰ μὴ ἀνοίγει διάλογο μαζί τους, νὰ τοὺς ἀντικρούει καὶ νὰ μὴ συγκατατίθεται. Συνήθως ὁ διάβολος ἐπιτίθεται στὸν ἄνθρωπο μὲ τὰ δαιμόνια–πάθη τῆς καταλαλιᾶς καὶ τῆς κατακρίσεως, τῆς ὕβρεως, τοῦ φθόνου, τοῦ ψεύδους, τοῦ θυμοῦ καὶ τῆς ὀργῆς, τῆς ὑπερηφανείας, τῆς βλασφημίας, τῆς μωρολογίας καὶ φλυαρίας, τοῦ τόκου καὶ τοῦ δόλου, τῆς ὀκνηρίας καὶ τοῦ ὕ πνου, τῆς φιλαργυρίας, τῆς μέθης, τῆς μνησικακίας, τῆς μαγείας καὶ γοητείας, τῆς γαστριμαργίας, τῆς εἰδωλολατρίας, τῆς ἀρσενοκοιτίας, τῆς χρωματοπροσωπίας, τῆς μοιχείας καὶ πορνείας, τοῦ φόνου, τῆς κλοπῆς, τῆς ἀσπλαγχνίας, τοῦ σχίσματος καὶ τῆς αἱρέσεως. Ἡ πνευματικὴ ἐγρήγορση τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τῶν ἀνωτέρω παθῶν ἐπιτυγχάνεται κυρίως μὲ τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴν προσοχὴ τοῦ ἑαυτοῦ μας, τὴν προσευχή, τὴν μετάνοια, τὴν ἐξομολόγηση, τὴν μετοχὴ στὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἰδίως στὸ ὑπερφυὲς μυστήριο τῆς Θείας Μεταλήψεως τοῦ Τιμίου Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Κυρίου, μὲ τὴν ταπείνωση. Αὐτὰ εἶναι τὰ κλειδιὰ τῆς νήψεως. Τρία πράγματα φοβᾶται περισσότερο ὁ διάβολος: τὸ βάπτισμα, τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Θεία Κοινωνία. Τὸ πόσο σημαντικὴ εἶναι γιὰ τὸν πνευματικό μας ἀγώνα ἡ ἀρετὴ τῆς ταπείνωσης, φαίνεται ἀπὸ τὸ ἑξῆς περιστατικὸ τοῦ Μ. Ἀντωνίου: «Εἶδον ἐγὼ τὰς παγίδας τοῦ διαβόλου ἁπλωμένας ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν. Καὶ ἠρωτήθην: Τὶς δύναται ἐκφυγεῖν ἀπὸ τὰς παγίδας τοῦ διαβόλου; Καὶ ἤκουσα φωνὴν λέγουσά μοι: Ὁ ταπεινός». Κατακλείουμε τὴν ταπεινή μας ἀναφορὰ στὴ δαιμονολογία, ἀναφερόμενοι σ᾽ ἕνα περιστατικὸ ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Γέροντος Παϊσίου, ποὺ δείχνει τὴν ὑπερηφάνεια καὶ τὴν ἀμετανοησία τοῦ διαβόλου. Ὁ Γέρων Παΐσιος ἀπὸ τὴν μεγάλη ἀγάπη, ποὺ εἶχε, προσευχόταν γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Μία φορὰ λυπήθηκε ἀκόμη καὶ αὐτὸν τὸν διάβολο καὶ προσευχήθηκε ἔντονα, γιὰ νὰ μετανοήσει καὶ νὰ σωθεῖ ὁ διάβολος. Ξαφνικὰ τοῦ ἐμφανίζεται ὁ διάβολος, τοῦ βγάζει τὴ γλώσσα καὶ τοῦ λέει: «Καὶ ποιός σοῦ εἶπε ρὲ ὅτι θέλω ἐγὼ νὰ μετανοήσω καὶ νὰ σωθῶ; Ἐγὼ νὰ μετανοήσω; Ὁ Θεὸς νὰ μετανοήσει»! Τέλος, δὲν θὰ πρέπει νὰ λησμονοῦμε ὅτι στὴν ἱστορία ἔχουμε πέντε μεγάλες πτώσεις: τοῦ Σατανᾶ, τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας, τοῦ Ἰούδα, τοῦ Πάπα καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ὑποσημειώσεις 30 Φιλιπ. 2, 6. 31 Ψαλμ. 32 Ἠσ. 14, 12–15. 33 Λουκ. 10, 18. 34 Ἀποκ. 12, 7– 9. 35 Β΄ Πέτρ. 2, 4. 36 Ἰούδ. 6. 37 Ἐφεσ. 6, 12. 38 ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Συναξαριστής τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ, τ. Β΄ (Νοέμβριος – Δεκέμβριος) ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 2003, σσ. 63– 68.

Η ΔΡΑΣΙΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ Τοῦ π. Παύλου Δημητρακοπούλου, Πρ. Ἱ. ΤΑ ΚΤΥΠΗΜΑΤΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΝ Ναοῦ Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Πειραιῶς

Ἀπό τό «Ρωμαίικον Ὁδοιπορικόν» ἀναδημοσιεύομεν τό ἀκόλουθον ἄρθρον τοῦ κ. Νικολάου Χειλαδάκη, τό ὁποῖον εἶναι ἀντιαιρετικοῦ προβληματισμοῦ. Αὐτό ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Τά τελευταῖα χρόνια ἔχει παρατηρηθεῖ μία αὔξηση τοῦ φαινομένου τῆς ἐμφάνισης διαφόρων ξένων χριστιανικῶν ἱεραποστολῶν, προτεσταντικοῦ τύπου, οἱ ὁποῖες μάλιστα ἀγοράζουν ὥρα σὲ διάφορα τοπικὰ κανάλια τῆς βορείου Ἑλλάδας, γιὰ νὰ κάνουν θρησκευτικὴ προπαγάνδα, δηλαδὴ ἕνα εἶδος ἔντεχνου προσηλυτισμοῦ, ἂν καὶ τὸ ἑλληνικὸ σύνταγμα τυπικὰ ἀπαγορεύει τὸν προσηλυτισμό. Πρόσφατα μάλιστα ἐντυπωσιάστηκα ἀπὸ κανάλι πόλης τῆς κεντρικῆς Μακεδονίας, ὅπου παρουσιάζεται κάθε Κυριακὴ μία τελετὴ εὐαγγελιστῶν σὲ ἕνα χῶρο, ὅπου λέγεται χῶρος λατρείας καὶ ὁ ὁποῖος θυμίζει περισσότερο αἴθουσα διαλέξεων, φυσικὰ χωρὶς καμία λατρευτικὴ εἰκόνα, ποὺ νὰ θυμίζει ὁ,τιδήποτε ποὺ νὰ ἔχει σχέση μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. Φανερὸ εἶναι πὼς κάποια κεφάλαια εἰσρέουν κυρίως ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ εὐρωπαϊκὲς χῶρες, ὅπως Γερμανία καὶ Μεγάλη Βρεττανία, γιὰ νὰ προσελκύσουν διάφορους ἀφελεῖς Ἕλληνες πολίτες, οἱ ὁποῖοι μέσα στὴν δίνη τῆς μεγάλης κρίσης, ποὺ περνᾶ ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία, πέφτουν εὔκολα θύματα ὅλων αὐτῶν τῶν μεγαλόσχημων “θεατρίνων- ἱεροκηρύκων”, ποὺ ἐμφανίζονται συνήθως σὰν οἱ γνήσιοι ἑρμηνευτὲς τῆς βίβλου καὶ συνεπῶς σὰν οἱ πιὸ σωστοὶ ἀπὸ ὅλους χριστιανοί. Ἄσχετα βέβαια ἂν καὶ οἱ ἴδιοι μεταξύ τους ποτὲ δὲν συμφωνοῦν, καθὼς ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἔχει καὶ τὴν δική του “ἐκκλησία” κατὰ τὸ πρότυπο τῶν Ἀμερικανῶν. Αὐτοὶ οἱ “ἠθοποιοὶ” τῆς θρησκείας, κρατᾶνε πάντα ἐπιδεικτικὰ μία βίβλο στὸ χέρι τους, χρησιμοποιοῦν μεγαλόσχημα ρητορικὰ σχήματα, ξέρουν καλὰ πῶς νὰ γοητέψουν μὲ διάφορες θεατρικὲς χειρονομίες καὶ δραματικὲς στάσεις, ἐπιδιώκοντας νὰ αἰχμαλωτίσουν συναισθηματικά τούς ἀκροατὲς-πιστούς τους. Ὅταν εἶχα κάποτε ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ θρησκευτικὸ φαινόμενο τῶν ΗΠΑ, δηλαδὴ μὲ αὐτὴ τὴν πανσπερμία τῶν “ἐκκλησιῶν” καὶ τῶν ἱεροκηρύκων-σόουμαν, κατάλαβα ὅτι τὸ σύστημα αὐτὸ λειτουργεῖ ὅπως λειτουργοῦσε ἐδῶ καὶ χρόνια στὴν Ἑλλάδα τὸ πολιτικὸ σύστημα. Καὶ ὅλοι ξέρουμε ποῦ μᾶς ὁδήγησε αὐτὸ τὸ πολιτικὸ σύστημα. Στὴν Ἀμερικὴ ὁ κάθε ἔξυπνος ταλαντοῦχος ἱεροκήρυκας, ἔχοντας σχεδὸν πάντα μαζί του ἕνα μεγάλο τηλεοπτικὸ κανάλι πανεθνικῆς ἐμβέλειας, διευθύνει μία τεράστια ἐπιχείρηση καταγοήτευσης πιστῶν, μὲ ἀποτέλεσμα τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἀφελῶν νὰ συρρέουν στὰ ταμεῖα του. Ἀλλὰ τὸ φαινόμενο αὐτὸ δὲν σταματᾶ ἐδῶ. Καθὼς ὑπάρχει ἕνας πολὺ μεγάλος ἀνταγωνισμός, ὁ καθένας προσπαθεῖ νὰ ξεπεράσει τὸν ἄλλο καὶ ἔτσι φτάνουμε σὲ ἀκραῖες καταστάσεις ὅπως νά… πουλοῦν δισκοπότηρα καὶ “θεία κοινωνία” μέσῳ ταχυδρομείου, (ἀπὸ διαφήμιση τοῦ ἀμερικανικοῦ προτεσταντικοῦ καναλιοῦ Daystar) ἢ νὰ θεραπεύουν διάφορους ἀφελεῖς ἀρρώστους, μᾶλλον προπληρωμένους, σκουντώντας τους στὸ μέτωπο καὶ ρίχτοντάς τους στὸ ἔδαφος. Ἐδῶ διακρίθηκε ὁ γνωστὸς μεγάλος “θεραπευτὴς ἱεροκήρυκας”, Μπένυ Χίν, ποὺ κυριολεκτικὰ, ὅταν τὸν παρακολούθησα σὲ κάποια τηλεοπτικὰ θεραπευτικά του σόου, ἔμεινα ἀποσβολωμένος ἀπὸ τὸ μεγάλο ὑποκριτικό του ταλέντο. Ἕνα ἄλλο εὐτράπελο ὅλης αὐτῆς τῆς θρησκευτικῆς τηλεοπτικῆς παράστασης, εἶναι τὸ παραλήρημα στὸ ὁποῖο ὁδηγοῦν πολλοὺς ἀπὸ τοὺς πιστούς τους. Στὸ τέλος μίας ἀκόμα συγκλονιστικῆς ὁμιλίας ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς σαγηνευτὲς ἱεροκήρυκες, οἱ “πιστοὶ” πέφτουν συγκλονισμένοι στὸ ἔδαφος, κλαῖνε καὶ ὀδύρονται, πολλοὶ χτυπιοῦνται ἀκόμα καὶ στὸ πάτωμα, ζητώντας… συγχώρεση ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες τους, φτάνουν δηλαδὴ ἀκόμα καὶ στὸ σημεῖο τοῦ δαιμονισμοῦ, γιὰ νά… σώσουν τὶς ψυχές τους. Ἀλλὰ τὸ πιὸ ἐνδιαφέρον κομμάτι αὐτῆς τῆς ψυχοπαθολογικῆς θρησκευτικότητας, εἶναι οἱ λεγόμενοι “χαρισματικοί”. Αὐτοὶ πιστεύουν ὅτι πέφτοντας στὸ ἔδαφος καὶ κάνοντας ὅλα τὰ παραπάνω, παίρνουν τὴν φώτιση ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ στὴ συνέχεια σὰν νέοι «ἀπόστολοι»… μιλοῦν ξένες γλῶσ-

σες, ἡ περίφημη γλωσσολαλιά. Ὁ π. Σεραφεὶμ Ρόουζ, ὁ μεγάλος αὐτὸς Ἀμερικανός ἅγιος τῆς Ὀρθοδοξίας, στὸ βιβλίο του, “Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Θρησκεία τοῦ Μέλλοντος”, ξεσκεπάζει αὐτὴ τὴν ἀπάτη καθὼς ἀποδεικνύει πὼς ὄχι μόνο μετὰ τὴν “φώτισή” τους δὲν μιλοῦν ξένες γλῶσσες, ἀλλὰ μονάχα διάφορες ἀκατανόητες ἀσυναρτησίες, ποὺ τὶς ὀνομάζουν “θαῦμα”. Ἕνας ἄλλος Ἀμερικανὸς ἀναζητητής, ποὺ προέρχεται ἀπὸ μία μεγάλη προτεσταντικὴ οἰκογένεια, ὁ Frank Scheffer, στὸ βιβλίο του, “Ἀναζητώντας τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη στὸν Αἰώνα τῶν Ψεύτικων Θρησκειῶν”, τονίζει χαρακτηριστικὰ πώς τὸ σχίσμα τῶν Παπικῶν καὶ στὴ συνέχεια ἡ ὁριστικὴ ἀποκοπὴ τῶν Προτεσταντῶν ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Παράδοση, ὁδήγησε στὸ σημερινὸ ψυχοφθόρο δυτικὸ πολιτισμό, μὲ ὅλα τὰ γνωστὰ ἀποτελέσματα τῆς τεράστιας πνευματικῆς καὶ κατὰ συνέπεια καὶ τῆς ὑλικῆς κρίσης τῆς σύγχρονης ἀνθρωπότητας. Στὸ ἴδιο ὑπέροχο βιβλίο, παρομοιάζει τὴν προτεσταντικὴ πανσπερμία τῶν ΗΠΑ σὰν τό “Κουτὶ τῆς Πανδώρας”, ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν καταστροφή. Τὸ θλιβερὸ ὅμως σὲ ὅλα αὐτὰ εἶναι πὼς καὶ πολλοὶ Ἕλληνες, στὴν πατρίδα τῆς Ὀρθοδοξίας, γίνονται θύματα ὅλης αὐτῆς τῆς ἀπάτης τῶν διαφόρων προτεσταντικῶν καὶ ἄλλων νεοταξικῶν δογμάτων, ποὺ ἐπιδιώκουν νὰ διαστρέψουν τὴν ψυχὴ τοῦ νεοέλληνα ἀπὸ τὶς παραδοσιακὲς ὀρθόδοξες ἀξίες του καὶ νὰ τὸν μετατρέψουν σὰν ἀκόμα ἕνα θῦμα τῶν θρησκευτικῶν ἐμπόρων, ποὺ μετροῦν μὲ τεράστια κεφάλαια τὶς προσηλυτιστικές τους ἐπιτυχίες. Σὲ αὐτό, γιὰ νὰ εἴμαστε εἰλικρινεῖς, συμβάλλει καὶ τὰ τελευταῖα χρόνια ἡ ἀπαξίωση τῆς παράδοσής μας, ὅ,τι δηλαδὴ πιὸ πολύτιμο ἔχει νὰ ἐπιδείξει ὁ ἑλληνισμὸς καὶ ἡ Ὀρθοδοξία. Ἐπίσης σημαντικὸς παράγοντας τῆς ἐπιτυχίας ὅλων αὐτῶν τῶν θρησκευτικῶν λαοπλάνων, εἶναι καὶ ἡ μεγάλη κρίση, ποὺ περνᾶ ἡ Χώρα μας, δημιουργώντας ὅλο καὶ περισσότερα εὔκολα θύματα στοὺς “ἱεραποστόλους τοῦ τίποτα” καὶ στοὺς λαοπλάνους τοῦ χριστιανισμοῦ. Ἡ ἑλληνικὴ ἐκκλησία δὲν πρέπει νὰ “κοιμᾶται”, ἀλλὰ πρέπει νὰ σταθεῖ στὸ ὕψος της γιατί ἕνα μικρόβιο ἀρχίζει ἀπὸ ἕνα ὄργανο καὶ στὸ τέλος καταφέρνει νὰ νεκρώσει ὅλο τὸν ὀργανισμό. Θὰ κλείσω μὲ μία προσωπικὴ ἐμπειρία πρὶν ἀπὸ χρόνια ὅταν ἤμουν στὸ Παρίσι. Σὲ ἕνα σπουδαστικὸ διάλειμμα μὲ ἕνα φίλο μου ἀποφασίσαμε νὰ πᾶμε νὰ ἐπισκεφτοῦμε μία φίλη μας, τὴν Ἑλένη, ποὺ εἶχε παντρευτεῖ ἕνα Ὁλλανδὸ στὴν Χάγη τῆς Ὁλλανδίας. Ἀφοῦ φτάσαμε ἀργὰ τὸ βράδυ κοιμηθήκαμε καὶ τὴν ἑπόμενη μέρα ἀρχίσαμε τὴν ξενάγηση στὴν Χάγη, μία πραγματικὰ πανέμορφη πόλη. Ἡ Ἑλένη μᾶς πῆγε καὶ σὲ ἕνα ναὸ προτεσταντικό, ποὺ ὅπως μᾶς εἶχε πεῖ θὰ ἐντυπωσιαστοῦμε ἀπὸ τὸ ἐσωτερικό του. Αὐτὸ τὸ ἐσωτερικὸ ἦταν ἕνας ὄχι πολὺ μεγάλος χῶρος μὲ ξύλινους πάγκους, ποὺ κοίταζαν πρὸς τὸ ὑποτιθέμενο ἱερό τοῦ ναοῦ. Ἐκεῖ δοκίμασα πράγματι μία μεγάλη ἔκπληξη. Τὸ ὑποτιθέμενο ἱερὸ δὲν ἦταν ἄλλο ἀπὸ ἕνας μεγάλος γκρίζος βράχος, ποὺ ξεχώριζε γιὰ τὴν ἀνώμαλη ἐπιφάνειά του μὲ ἕνα μεγάλο ξύλινο σταυρὸ καρφωμένο κάπου στὴν μέση. Ὅταν πλησίασα μὲ ἀπορία, ἐνῶ οἱ ἄλλοι συζητοῦσαν γιʼ αὐτὸ τὸ πρωτότυπο ἱερό, μοῦ ἔκανε ἐντύπωση μία ἀνεπαίσθητη δυσωδία καὶ κάτι ποὺ διέκρινα στὸ πάτωμα σὲ μία ἄκρη τοῦ βράχου. Κάτι μαῦρα σημάδια, ποὺ κινοῦνταν πολὺ γρήγορα. Πλησίασα καὶ ἄλλο γιὰ νὰ δῶ τί συμβαίνει καὶ τότε δοκίμασα καινούργια ἔκπληξη. Ἐκεῖ στὴν ἄκρη τοῦ βράχου βρίσκονταν μία φωλιὰ ἀπό… μικροὺς ποντικοὺς ποὺ κυκλοφοροῦσαν ἀμέριμνοι, σίγουρα καλοταϊσμένοι. Γύρισα πίσω καὶ ρώτησα τὴν Ἑλένη τί εἶναι αὐτὸ καὶ ἐκείνη ἐπέμενε πὼς αὐτὸ δείχνει τὴν… ἱερότητα τοῦ βράχου, ἀφοῦ οἱ ποντικοὶ κυκλοφοροῦν χωρὶς κανένα φόβο. Αἰσθάνθηκα περίεργα καὶ θυμήθηκε ἕνα ντοκιμαντὲρ, ποὺ εἶχα δεῖ τότε πρόσφατα στὴν γαλλικὴ τηλεόραση, ποὺ ἔδειχνε ἕνα μεγάλο ναὸ τῶν Ἰνδουιστῶν, ποὺ ἦταν ἀφιερωμένος στοὺς… ποντικούς. Οἱ ἀκαθαρσίες ἦταν ἐκεῖ τὸ ἱερὸ στίγμα τοῦ προσκυνηματικοῦ ναοῦ, ὅπου χιλιάδες Ἰνδουιστὲς πηγαίνουν κάθε χρόνο γιὰ νὰ προσκυνήσουν τὰ… ποντίκια. Λέτε νὰ φτάσουμε καὶ ἐμεῖς σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο; Ἀλλοίμονό μας!».

ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΕΔΡΑ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

Ὅταν ἀπαγορεύωνται αἱ χειροτονίαι νέων Κληρικῶν καί οἱ διορισμοί Ὀρθοδόξων θεολόγων εἰς τά σχολεῖα

Ὁ πρώην ὑφυπουργός Ἐσωτερικῶν καί βουλευτής Ἕβρου κ. Γεώργιος Ντόλιος μέ παρέμβασίν του εἰς τήν Βουλήν κατά τήν συζήτησιν διά τόν διορισμόν ἰμάμηδων (ἱεροδιδασκάλων) εἰς τά σχολεῖα τῆς Θράκης διά τήν διδασκαλίαν τοῦ Κορανίου, προέτεινε, ὅπως ἱδρυθῆ εἰς τό Ἀριστοτέλειον Πανεπιστήμιον Θεσσαλονίκης Τμῆμα Ἰσλαμικῶν σπουδῶν μέ σκοπόν τήν «παραγωγήν» θεολόγων τοῦ Ἰσλάμ. Ὁ «Ο.Τ.» δέν θά εἶχεν οὐδεμίαν ἀντίρρησιν νά ἱδρυθῆ ἡ ἕδρα, ὑπό τήν προϋπόθεσιν ὅτι: • Τό Ἑλληνικόν Κράτος θά συνέχιζε νά διορίζη Ὀρθοδόξους θεολόγους εἰς τά σχολεῖα, διά νά διδάσκουν τό ὁμολογιακόν μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν (καί ὄχι τήν

θρησκειολογίαν), διά νά γνωρίζουν οἱ Ὀρθόδοξοι μαθηταί τήν πίστιν καί τά ἱ. Μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. • Τό Ἑλληνικόν Κράτος δέν θά περιφρονῆ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί δέν θά ὑποβαθμίζη ἤ κλείνη τάς Ἐκκλησιαστικάς Ἀκαδημίας. • Τό Ἑλληνικόν Κράτος θά μεριμνήση, ὥστε νά καλυφθοῦν μέ κληρικούς τά χίλια καί πλέον χωρία τῆς Ἑλλάδος, εἰς τά ὁποῖα αἱ ἐκκλησίαι εἶναι κλεισταί, διότι δέν ὑπάρχουν διαθέσιμοι κληρικοί. • Τό Ἑλληνικόν Κράτος θά προχωρήση εἰς ἄρσιν τῆς ἀποφάσεως, ἡ ὁποία ἀπαγορεύει τάς χειροτονίας νέων κληρικῶν κ.λπ.

(2ον.—Τελευταῖον)

Ἡ Ἁγία Γραφή πυρήνας καί κέντρον τοῦ ποιμαντικοῦ καί συγγραφικοῦ του ἔργου

Ἕνα ἄλλο στοιχεῖο, τό ὁποῖο πρέπει ἐπίσης νά τονίσουμε εἶναι ὅτι ὁ Βασίλειος εἶχε βαθειά καί ἄριστη γνώση τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Αὐτό εὔκολα μπορεῖ κανείς νά τό διαπιστώσει μέσα ἀπό τό ὅλο συγγραφικό του ἔργο. Στίς ἑρμηνευτικές, δογματικές καί ἀπολογητικές του πραγματεῖες, στούς μοναστικούς του κανόνες, στίς πολλές σωζόμενες ἐπιστολές του καί γενικά σʼ ὅλη τήν πολύπλευρη συγγραφική του ἐργασία κάνει πλούσια χρήση τῆς Γραφῆς. Ἡ Γραφή εἶναι ὁ πυρήνας, ἡ ἀφετηρία, τό ὑλικό δημιουργίας κάθε ἔργου του. Μέσα σʼ αὐτήν βρίσκει τά ὅπλα γιά τήν ἀπόκρουση τῶν αἱρετικῶν, τά φάρμακα γιά τούς πάσχοντες, τίς συμβουλές γιά τούς ἔχοντες ἀνάγκην, τίς ἀπαντήσεις γιά τούς ἐρωτῶντες, τίς ἀποδείξεις γιά τούς ἀμφιβάλλοντες, τούς κανόνες γιά τούς μοναχούς, λόγια θαλπωρῆς καί θεϊκῆς παρηγορίας γιά τούς χειμαζομένους. Μοιάζει μʼ ἕνα πολύτιμο θησαυροφυλάκιο, στό ὁποῖο καταφεύγει, ὅταν πρόκειται νά συμβουλεύσει, νά στηρίξει, νά οἰκοδομήσει, νά ἐλέγξει, νά διορθώσει, νά ὁδηγήσει. Στίς ἀσκητικές του πραγματεῖες "ὅροι κατά πλάτος" καί "κατʼ ἐπιτομήν" θαυμάζει κανείς μέ πόση πιστότητα καί ἀκρίβεια χρησιμοποιεῖ τήν Γραφή, προκειμένου νά θεμελιώσει τόν κάθε ὅρον καί τήν ἀπάντησή του στό κάθε προβαλλόμενο ἐρώτημα. Ἰδιαίτερη προτίμηση καί ἀγάπη εἶχε ὁ Βασίλειος στήν ἑρμηνεία τῶν Ψαλμῶν. Σήμερα σώζονται ἑρμηνεῖες του σέ 14 Ψαλμούς, ὑπῆρχαν ὅμως καί πολλές ἄλλες,οἱ ὁποῖες χάθηκαν. Τήν ἀγάπη του καί τήν μεγάλη ἐκτίμησή του στό βιβλίο τῶν Ψαλμῶν ἐκφράζει ἤδη στήν "ὁμιλία του στόν πρῶτο Ψαλμό: "Ἀπό τά βιβλία", λέγει, "τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἄλλα μᾶς διδάσκουν οἱ προφῆτες, ἄλλα οἱ ἱστορικοί, ἄλλα ὁ νόμος καί ἄλλα οἱ παραινέσεις τῶν Παροιμιῶν. Τό βιβλίο ὅμως τῶν Ψαλμῶν ἔχει συμπεριλάβει τό ὠφέλιμο ἀπό ὅλα. Εἶναι ἡ βάσις γιά τούς ἀρχαρίους, αὔξησις αὐτῶν πού προκόβουν, στήριγμα τῶν τελείων, φωνή τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ψαλμός λαμπρύνει τίς ἑορτές, φέρνει τήν κατά Θεόν λύπη, γαληνεύει τίς ψυχές, καθησυχάζει τούς θορύβους καί τά κύματα τῶν λογισμῶν. Ἐδῶ μαθαίνεις τήν μεγαλοπρέπεια τῆς ἀνδρείας, τήν ἀκρίβεια τῆς δικαιοσύνης, τήν σεμνότητα τῆς σωφροσύνης, τόν τρόπον τῆς μετανοίας, τά μέτρα τῆς ὑπομονῆς. Ἐδῶ ὑπάρχει ἡ τέλεια Θεολογία, ἡ πρόρρησις τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἀπειλή τῆς κρίσεως, ἡ ἐλπίς τῆς ἀναστάσεως, ὁ φόβος τῆς κολάσεως, οἱ ὑποσχέσεις γιά τήν δόξα, ἀποκαλύψεις μυστηρίων".

Ἑρμηνευτική μέθοδος καί ποιμαντικός προσανατολισμός

Ἀπό τά ἑρμηνευτικά συγγράμματα τοῦ Βασιλείου μποροῦμε νά βγάλουμε κάποια συμπεράσματα σχετικά μέ τήν ἑρμηνευτική μέθοδο, πού χρησιμοποιεῖ. Εἶναι γνωστό, ὅτι στήν ἐποχή του εἶχαν ἀναπτυχθεῖ δύο σχολές: Ἡ ἀλεξανδρινή, ἡ ὁποία χρησιμοποιοῦσε τήν ἀλληγορική μέθοδο καί ἡ ἀντιοχειανή, ἡ ὁποία χρησιμοποιοῦσε τήν ἱστορικογραμματική. Ἐάν λάβουμε ὑπόψη μας, ὅτι ὁ Βασίλειος ἐγνώριζε τά συγγράμματα τοῦ Ὠριγένους καί ὅτι συνέταξε ἀπάνθισμα τῶν ἔργων του μέ τήν ὀνομασία "Φιλοκαλία", τότε εἶναι σχεδόν βέβαιον, ὅτι δέχθηκε τήν ἐπίδραση τῆς ἀλεξανδρινῆς σχολῆς. Ὡστόσο παράλληλα δέχθηκε τήν ἰσχυρή ἐπιρροή καί τῆς ἀντιοχειανῆς, ἔτσι ὥστε νά βλέπουμε στήν πραγμάτευση ἑρμηνευτικῶν, ἐπιστημονικῶν καί ἀντιαιρετικῶν ζητημάτων νά προτιμᾶ κατʼ ἐξοχήν τήν ἱστορικογραμματική μέθοδο, ἡ δέ ἀλληγορική νά ἐμφανίζεται οὐσιαστικά περιορισμένη σέ λόγους οἰκοδομῆς. Στήν τρίτη ὁμιλία του στήν Ἑξαήμερο, γιά παράδειγμα, στήν ἑρμηνεία τοῦ στίχου: "καί ἐκάλεσε ὁ Θεός τό στερέωμα οὐρανόν" (Γεν. 1,8), ἀποκρούει μέ ἔμφαση ὡρισμένους, οἱ ὁποῖοι ἑρμηνεύουν ἀλληγορικά τόν στίχο αὐτόν καί ἀποκαλεῖ τούς λόγους των ὡς "ὀνείρων συγκρίσεις καί γραώδεις μύθους", προτρέπει δέ τούς ἀκροατές του νά ἐννοήσουν τό ὕδωρ τοῦ στερεώματος ὡς ὕδωρ καί ὄχι ὡς σύμβολο ἄλλης πραγματικότητος. Προχωρεῖ δέ παρακάτω καί προσθέτει ὅτι ἔστω καί ἄν ὁ ψαλμωδός λέγει ὅτι "τό ὕδωρ τό ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν" (ψαλ. 184,4) δοξολογεῖ τόν κοινόν δεσπότην τῶν ὅλων, ἐν τούτοις δέν τό θεωροῦμε ὡς λογικό ὄν. Οὔτε ἀκόμη "οἱ οὐρανοί" εἶναι ἔμψυχοι, ἐπειδή "διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ" (ψαλμ.18,2), οὔτε "τό στερέωμα" εἶναι ζῶον πού αἰσθάνεται, ἐπειδή ἀναγγέλλει "ποίησιν τῶν χειρῶν αὐτοῦ" (ψαλμ.18,2) σύμφωνα μέ τόν Ψαλμωδό. Τόσον ἀπό τίς ὁμιλίες του στούς Ψαλμούς ὅσο καί ἀπό τίς ὁμιλίες του στήν Ἑξαήμερον καί ἀπό τά ὑπόλοιπα ἑρμηνευτικά του ἔργα, σαφέστατα διακρίνεται ὁ ποιμαντικός τους προσανατολισμός. Μʼ ἄλλα λόγια ὁ Βασίλειος δέν ἑρμηνεύει τήν Γραφή ἁπλῶς γιά νά τήν ἑρμηνεύσει, ὅπως θά ἔκανε σήμερα ἕνας ἑρμηνευτής ἐπιστήμων. Ὁ Βασίλειος ἑρμηνεύει τήν Γραφή, γιά νά ἀποτελέσει αὐτή μέσον πρός πνευματική οἰκοδομή καί καθοδήγηση τοῦ ποιμνίου του. Ἔτσι στήν "3η ὁμιλία του εἰς τήν Ἑξα-

ήμερον", ἀφοῦ προηγουμένως περιέγραψε τή δημιουργική δύναμη τοῦ Θεοῦ, τό μέγεθος καί τήν καλλονή τῶν κτισμάτων, προτρέπει στή συνέχεια τούς ἀκροατές του, νά ἀποδώσουν τήν πρέπουσα δόξα στό Δημιουργό. Κατόπιν προσθέτει ὅτι, ὅταν συνεχῶς περιφέρουν στή μνήμη τους αὐτά πού διδάχθηκαν, δέ θά δώσουν καμιά εὐκαιρία στήν ἁμαρτία, οὔτε στόν ἐχθρό διάβολο νά βρεῖ τόπο μέσα στίς καρδιές τους. Πολλές φορές τά ἑρμηνευτικά του συγγράμματα, ἀκριβῶς λόγῳ τοῦ ποιμαντικοῦ τους προσανατο-

λισμοῦ, ἀποκτοῦν ἔντονο πρακτικό καί κοινωνικό χαρακτῆρα, ὁ ὁποῖος φαίνεται νά κυριαρχεῖ ἀπό τήν ἀρχή ὡς τό τέλος τῆς ὁμιλίας. Γιά παράδειγμα στίς ὁμιλίες του "πρός τούς πλουτοῦντας", "κατά ὀργιζομένων", "περί φθόνου", "περί νηστείας", "εἰς τό πρόσεχε σεαυτῷ", "κατά μεθυόντων", "περί πίστεως" κλπ. καταπιάνεται μέ τά καθημερινά ἠθικά, πρακτικά, καί κοινωνικά προβλήματα τῆς ἐποχῆς του ἔχοντας πάντοτε ὡς βάση καί ἀφετηρία τήν Γραφή. Παρʼ ὅλο δέ πού δέν συμπαθεῖ τήν ἀλληγορική ἑρμηνεία, ὡστόσο αὐτό σέ τίποτα δέν τόν ἐμποδίζει νά τήν χρησιμοποιεῖ, ὅπως καί τήν τυπολογική, ἐφʼ ὅσον αὐτές μποροῦν νά τοῦ φανοῦν χρήσιμες στό ποιμαντικό του ἔργο.

Ἡ συμβολική γλώσσα τῆς Ἁγίας Γραφῆς

Μέσα ἀπό τίς ὁμιλίες τοῦ Βασιλείου κυρίως στήν Ἑξαήμερο, ὅπως καί ἀπό τόν λόγο του "Περί κατασκευῆς τοῦ ἀνθρώπου" διαπιστώνει κανείς, πόσο εὔστοχα ὁ ἅγιος ἐπισημαίνει τήν συμβολική καί εἰκονική γλώσσα τῆς Γραφῆς. Γιʼ αὐτό καί στήν ἑρμηνεία της χρησιμοποιεῖ εὐρύτατα τήν ἀπομυθοποίησή της, ὄχι φυσικά στήν μορφή πού μᾶς εἶναι γνωστή ἀπό τήν προτεσταντική θεολογία. Ἄξιον προσοχῆς εἶναι ἐπίσης τό γεγονός, ὅτι ὁ Βασίλειος, καθώς ἑρμηνεύει τήν δημιουργία τοῦ κόσμου ἀπό τό βιβλίο τῆς Γενέσεως, δέν ἐνδιαφέρεται νά ἀλλάξει τό κοσμοείδωλο τῆς Γραφῆς, παρʼ ὅλο πού το κοσμοείδωλο τῆς ἐποχῆς τοῦ Βασιλείου ἦταν κατά πολύ διαφορετικό ἀπό ἐκεῖνο τῆς Γραφῆς. Καί τοῦτο διότι γιʼ αὐτόν τό χριστιανικό κήρυγμα δέν εἶναι μιά κοσμοθε-

ωρία καί ἡ ἀποδοχή του δέν ἐξαρτᾶται ἀπό ἕνα ὁποιοδήποτε κοσμοείδωλο. Ὁ Μωυσῆς διηγούμενος τήν δημιουργία τοῦ κόσμου δέν ἐνδιαφέρεται, νά μᾶς παρουσιάσει μία ἐπιστημονική θεωρία γιά τήν γένεση τοῦ σύμπαντος, ἀλλά νά φανερώσει τήν μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι ἡ ὑλική δημιουργία οὔτε αὐθύπαρκτη εἶναι οὔτε αἰώνια, ὅπως πίστευαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες φιλόσοφοι, ἀλλά ἔχει τήν αἰτία καί τήν προέλευσή της στήν δημιουργική θέληση τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος παρήγαγε τά πάντα "ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι". Πέραν τούτου τό γεγονός τῆς ἀναστάσεως, ἐπάνω στό ὁποῖο στηρίζεται ὅλο τό οἰκοδόμημα τῆς πίστεως, εἶναι οὕτως ἤ ἄλλως πέρα ἀπό κάθε λογική καί ὁ λόγος τοῦ σταυροῦ εἶναι καί παραμένει σέ κάθε κοσμοείδωλο ἕνα ἀντικείμενο πίστεως, ἕνα σκάνδαλο γιά τή λογική καί μιά μωρία γιά τούς σοφούς τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Ἑπομένως γιά τόν Βασίλειο, ὅπως καί γιά τούς ἄλλους ἐκκλησιαστικούς Πατέρες, ἡ ἀποδοχή ἤ ἡ ἀπόρριψη τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί ἡ ἑρμηνεία τῆς Γραφῆς δέν ἐξαρτᾶται ἀπό κανένα κοσμοείδωλο καί ἀπό καμία ἐπιστημονική θεωρία. Ὁ Βασίλειος, ὅπως καί οἱ ἄλλοι Πατέρες, θέτουν τό ζήτημα τῆς ἑρμηνείας τῆς Γραφῆς πάνω σέ μία ἐντελῶς διαφορετική βάση. Στή βάση τοῦ Ἀποφατισμοῦ καί μάλιστα τοῦ Ὀρθοδόξου Ἀποφατισμοῦ, ὁ ὁποῖος οὐσιαστικά διαφέρει ἀπό αὐτόν τῆς Δύσεως, ὅπως αὐτός ἀναπτύχθηκε ἀπό τούς ἀρχαίους σχολαστικούς καί ἰδιαιτέρως ἀπό τόν Θωμᾶ Ἀκινάτη. Ὁ Ὀρθόδοξος Ἀποφατισμός, στηριζόμενος πάνω στή διάκριση Οὐσίας καί Ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ, ἀποτελεῖ προϋπόθεση γιά τήν Ὀρθόδοξη ἑρμηνεία τῆς Γραφῆς. Μέ βάση καί ἀφετηρία αὐτήν προχωρεῖ ὁ Βασίλειος στήν ἑρμηνεία καί τήν ἀπομυθοποίησή της. Μʼ ἄλλα λόγια τό ἀκατάληπτο τῆς Οὐσίας τοῦ Θεοῦ ἀπό τή μιά μεριά καί ἡ μέθεξις τῶν Ἀκτίστων Ἐνεργειῶν του ἀπό τήν ἄλλη ὁδηγοῦν τόν Βασίλειο στό νά κατανοεῖ πολλές παραστάσεις γιά τό Θεό ὡς ἀνθρωπομορφικές καί ἀνθρωποπαθεῖς. Τοῦτο φαίνεται σαφέστατα στήν 2α ὁμιλία του στήν ἑξαήμερο, ὅπου στήν ἑρμηνεία τοῦ στίχου "καί εἶπεν ὁ Θεός γενηθήτω φῶς καί ἐγένετο φῶς" (Γεν.1,3) διασαφηνίζει ὅτι ὅταν ἡ Γραφή ἀποδίδει στόν Θεό "φωνήν" καί "λόγον" καί "πρόσταγμα" δέν ἐννοεῖ τόν θεῖο λόγο ὡς ἦχο, πού ἐκπέμπεται μέ φωνητικά ὄργανα, οὔτε ὡς ἀέρα, πού ἡ γλώσσα τόν κτυπᾶ ὡς χορδή, ἀλλά τήν νεύση καί ροπή τοῦ θείου θελήματος. Στήν 3η πάλι ὁμιλία του στήν ἑξαήμερο κάνει ἀνάλογες παρατηρήσεις. Προκειμένου νά ἑρμηνεύσει τόν στίχο: "καί εἶπεν ὁ Θεός γενηθήτω στερέωμα ἐν μέσῳ τοῦ ὕδατος..." (Γεν.1,6) διασαφηνίζει ὅτι τό νά νομίζει κανείς ὅτι ὁ Θεός ἔχει στόμα καί γλῶσσα καί φωνητικά ὄργανα, γιά νά ἐξαγγείλει τή θέλησή του εἶναι ἀνόητο καί μυθῶδες. Ὅλα αὐτά εἶναι ἀνθρωπομορφικές ἐκφράσεις, οἱ ὁποῖες πρέπει νά κατανοηθοῦν θεοπρεπῶς, δηλαδή ὡς ἐκφράσεις τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ. Ἐπί πλέον στόν λόγο του "Περί κατασκευῆς τοῦ ἀνθρώπου" προκειμένου νά ἑρμηνεύσει τήν φράση: "καί ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον" ἐπισημαίνει ὅτι ἡ λέξη "ἔπλασε" ὑποδηλώνει τήν ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Τόσο δέ ὁ Βασίλειος ὅσο καί ἄλλοι Πατέρες καί συγγραφεῖς, ὅπως ὁ Εὐσέβειος Καισαρείας καί ὁ Ὠριγένης, ἐξηγοῦν περαιτέρω, ὅτι ἡ Γραφή ὁμιλεῖ μέ τέτοιο ἁπλοϊκό τρόπο, διότι ὁ ἄνθρωπος μόνο ἔτσι μπορεῖ νά καταλάβει. Μοιάζει μέ τό μικρό παιδί, πρός τό ὁποῖο πρέπει κανείς νά ὁμιλήσει σύμφωνα μέ τίς ἀντιληπτικές του δυνατότητες. Διαφορετικά δέν εἶναι δυνατόν νά κατανοήσει κάτι ἀπό τά θεῖα. Ἐπειδή ὅμως ὁ Χριστός μᾶς ἐδίδαξε ὅτι "Πνεῦμα ὁ Θεός", τότε εἶναι φανερό, ὅτι ὅλες οἱ ἀνθρωπομορφικές ἐκφράσεις πρέπει νά μεταφέρονται σέ θεοπρεπεῖς ἔννοιες.

Ζητεῖ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἀπό τάς Ἱερὰς Μητροπόλεις

ΛΕΠΤΟΜΕΡΗ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΝ ΔΑΠΑΝΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ ΕΥΑΓΩΝ ΙΔΡΥΜΑΤΩΝ

Μέ ἀπόφασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καλοῦνται ὅλαι αἱ Ἱεραί Μητροπόλεις νά ὑποβάλουν ἕως τήν 15ην Φεβρουαρίου λεπτομερῆ ἀπολογισμόν δαπανῶν διά τήν λειτουργίαν εὐαγῶν ἱδρυμάτων πρός ἀνακούφισιν τοῦ λαοῦ. Τό ἔγγραφον τῆς Ἱ. Συνόδου ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Πρός τήν Ἱεράν Ἀρχιεπισκοπήν Ἀθηνῶν καί τάς Ἱεράς Μητροπόλεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Μετά τῆς δεούσης φροντίδος καί ὁλοθύμου ἀγάπης, ἡ Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἐπιτελεῖ φιλοπόνως τό πολύπλευρον κοινωνικόν καί φιλανθρωπικόν ἔργον Αὐτῆς. Ἐχομένη τῶν ἐντολῶν καί, κυρίως, τοῦ παραδείγματος τοῦ Θείου Αὐτῆς Δομήτορος, ὁ Ὁποῖος δι' ἄκραν φιλανθρωπίαν προσέφερεν Ἑαυτόν ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας, μεριμνᾷ ἀδιαλείπτως διά τόν πάσχοντα ἄνθρωπον, τήν ἀξιοσέβαστον αὐτήν εἰκόνα τῆς ἀρρήτου δόξης τοῦ Θεοῦ, συντηροῦσα Φιλόπτωχα Ταμεῖα, Οἰκοτροφεῖα, Γηροκομεῖα, Νοσοκομεῖα, Ὀρφανοτροφεῖα, Κατασκηνώσεις, Συσσίτια, Παιδικούς Σταθμούς, Σχολεῖα, καί γενικῶς ἔργα προερχόμενα ἐκ τῆς ἐφαρμογῆς τῆς Κυριακῆς ἐντολῆς τῆς ἀγάπης.

Διά τό ἔργον αὐτό, ὀφείλομεν ὅπως δῶμεν δόξαν τῷ Θεῷ καί θῶμεν τοῦτο ἐπί τήν λυχνίαν, ἵνα λάμψῃ πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ, πρός τιμήν καί ἔπαινον τῶν εὐεργετῶν καί τῶν ἐθελοντικῶς ἐργαζομένων εἰς αὐτό, ἀλλά καί πρός ὑπεύθυνον ἐνημέρωσιν τοῦ φιλοχρίστου λαοῦ τῆς Πατρίδος ἡμῶν, ὅστις, παρά τήν ἐπιχειρουμένην ὑπό τινων κατά καιρούς ὑποβάθμισιν τοῦ προσφερομένου ὑπό τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας ἔργου, ἐμπιστεύεται Αὐτήν ὡς φιλόστοργον μητέρα καί πνευματικήν τροφόν αὐτοῦ. Ὅθεν, ἐκ Συνοδικῆς Ἀποφάσεως, ληφθείσης ἐν τῇ Συνεδρίᾳ τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 9ης μηνός Ἰανουαρίου ἐ.ἔ. καί ἐπί τῷ ὡς ἄνω τέλει, παρακαλοῦμεν ὅπως ὑποβάλητε, ἕως 15ης μηνός Φεβρουαρίου 2013, τῇ Ἱερᾷ Συνόδῳ τόν Ἀπολογισμόν τῶν Δαπανῶν διά τήν λειτουργίαν τῶν ἀνωτέρω Ἱδρυμάτων διά τό Οἰκονομικόν Ἔτος 2012, κατά Ἵδρυμα καί Ταμεῖον, ἐπιμέρους καί συγκεντρωτικῶς, κατά τό συνημμένον ὑπόδειγμα. Ἐντολῇ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Ὁ Ἀρχιγραμματεύς † Ὁ Διαυλείας Γαβριήλ».

Σελὶς 6η

1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Η ΠΡΟΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΝ ΚΑΙ ΛΥΣΙΝ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

Ὁ Ἅγιος Συµεών ὁ Θεοδόχος

Τὴν 3ην Φεβρουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν

μνήμην τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου.

Εἰκών τοῦ Ἁγίου διά χειρός Μ. Δαμασκηνοῦ ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Ματθαίου

Σιναϊτῶν

Ἀρχιεπισκοπῆς

Ἱ.

Κρήτης

(16ος αἰών).

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ: ΕΝΑΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΟΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ

Ὑπό τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Βολουδάκη (4ον.–Τελευταῖον)

Σήμερα μπορεῖ νά καταργηθῆ ὁ διαχωρισμός Ἐκκλησίας καί Πολιτείας;

Πέρασαν δύο αἰῶνες ἀπό τή δολοφονία τοῦ Καποδίστρια πού ἐκτελέσθηκε ἐν ψυχρῷ, γιά νά ἔχουν οἱ νεοαρειανοί τήν εὐχέρεια νά χωρίσουν τίς δύο φύσεις τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας Του, καί νά δρομολογήσουν τήν ἀνθρώπινη φύση, γιά νά κυριαρχήση σέ ὅλες τίς πτυχές τῆς ζωῆς, ἐρήμην τοῦ Θεοῦ. Αὐτοί οἱ δύο αἰῶνες ἔχουν δημιουργήσει μιά κατάσταση. Ἔχουν ἀλλοιώσει τόν πληθυσμό τῆς Πατρίδος μας. Ἔχουν ἀλλοτριώσει τόν χαρακτῆρα τοῦ λαοῦ μας. Μᾶς ἔχουν κάνει νά ξεχάσουμε ποιοί εἴμαστε καί ἀπό ποῦ προερχόμεθα. Ὅλα αὐτά πού ἀναφέραμε –ἤ ἔστω τά περισσότερα– εἶναι ξεχασμένα ἤ ἀγνωστα στούς πολλούς. Καί οἱ Κληρικοί μας ἀκόμη τά ξέχασαν καί ἄλλοι δέν τά ἔμαθαν ποτέ. Νομίζουν πώς τό πρᾶγμα εἶναι πολύ ἁπλό, γιά νά γίνονται πολλές συζητήσεις. Ἐκκλησία καί Πολιτεία, λένε, εἶναι ξεχωριστά πράγματα. “Πάει καί τελείωσε”! Βρίσκουν καί Ἁγιογραφική “ἐξήγηση” γιʼ αὐτή τους τήν ἁπλούστευση. –Ὁ Χριστός εἶπε «ἀπόδοτε οὖν τά τοῦ Καίσαρος Καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ». Καίσαρα θεωροῦν τήν Πολιτική! Ἀλλά ἐδῶ δέν πρόκειται γιά ἄλγεβρα, ὅπου μποροῦμε νά ἀντικαταστήσουμε τά δεδομένα μέ σύμβολα. Ἐδῶ ἔχουμε νά κάνουμε μέ τήν πραγματικότητα. Καί ἡ πραγματικότητα βοᾶ ὅτι ὁ Καίσαρας ἦταν εἰδωλολάτρης καί, τό σπουδαιότερο, δέν ζητοῦσε ἀπό κανέναν νά τόν ψηφίση! Συνεπῶς, ποιά πραγματική ἀξία ἔχει αὐτός ὁ τάχα Ἁγιογραφικός ἰσχυρισμός, ὅταν, ἀπό τή μιά μεριά, παραθεωροῦμε τήν αὐθεντική ζωή καί κοσμοθεωρία τῆς Ἐκκλησίας – ὅπως συνοπτικά ἀλλά εἰλικρινά τήν περιγράψαμε– σάν ἄρρηκτο καί ἀσύγχυτο δεσμό Ἱερωσύνης καί Ἀρχόντων, καί ἀπό τήν ἄλλη, δέν λαμβάνουμε στά σοβαρά τήν εὐθύνη πού ἔχουμε γιά τήν ψῆφο πού δίνουμε, σέ ἐποχή ἐκλογῶν καί ὄχι στόν καιρό τοῦ Καίσαρα; Ποιός κληρικός εἶναι τόσο ἐπιπόλαιος νά νομίζη πώς ἡ ζωή τοῦ Κράτους δέν ἐπηρεάζει τούς χριστιανούς καί ἀδιαφορεῖ γιά τήν ἐκλογή τῶν ἀρχόντων; Ποιός κληρικός ἔχει τήν ἀφέλεια νά πιστεύη ὅτι μέ τίς ὅποιες διδακτικές Συνάξεις πραγματοποιεῖ, θά μπορέση νά ἀντισταθμίση τόν παντοειδῆ 24ωρο καθημερινό βρώμικο βομβαρδισμό τῶν πολιτῶν ἀπό τηλεοράσεως, ἀπό ραδιοφώνων, ἀπό τίς ἐφημερίδες, ἀπό τά Σχολεῖα, ἀπό τά Πανεπιστήμια καί τόσα ἄλλα, μέ τά ὁποῖα ὁ «ἄρχων τοῦ κόσμου» κυβερνᾶ, ἀφοῦ «ἐξέβαλε ἔξω» ἀπό τήν καθημερινή ζωή τῆς Πατρίδος μας τόν Θεό μέ τίς δικές μας ψήφους; Καί, ἄν βρεθῆ τέτοιος κληρικός πού θά ἐξακολουθήση νά πιστεύη ὅτι μέ τήν Πίστη του καί τήν προσευχή του θά τά ὑπερνικήση ὅλα, τότε αὐτός ὁ κληρικός σίγουρα ζεῖ ἐκτός τόπου καί χρόνου, γιά νά ἀγνοῆ τήν κοσμοχαλασιά τῆς ἀπιστίας πού μαστίζει τή Χώρα μας καί, ἀσφαλῶς, πρέπει νά βρῆ τό “κουράγιο” νά κατηγορήση καί τήν Ἁγία Γραφή πού δέν συμφωνεῖ μαζί του ἀλλά διερωτᾶται «ἄρα ὁ Κύριος ἐλθών εὕρη τήν πίστιν;». Θά φθάση καί σʼ αὐτή τήν ἀφροσύνη νά κατηγορήση καί τήν Ἁγία Γρα-

Μπορεῖς νὰ βοηθήσης κι᾿ ἐσὺ τὸν πνευματικὸν ἀγῶνα τοῦ «᾿Ορθοδό ξου Τύπου», ἂν θελή σης. Γράψε κι᾿ ἐσὺ ἕνα ΝΕΟΝ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΝ.

φή γιά ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στήν προσευχή καί στήν Ἐκκλησία;

Τί περιμένουμε ἀπό τήν Ἱερωσύνη;

Περιμένουμε ἀπό τήν Ἱερωσύνη τῆς Ἐκκλησίας μας νά δεχθῆ, νά ἐπιβεβαιώση καί νά κηρύξη τήν Ἀλήθεια. Ἄν δέν συμφωνῆ μέ αὐτά πού ἐκθέσαμε, νά μᾶς διορθώση. Σίγουρα πάντως συμφωνοῦμε ὅλοι ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι μόνο ὁ Ναός ἀλλά ὁλόκληρη ἡ Ἐνοριακή ζωή. Αὐτό τό ἔχουν τονίσει πολλοί Κληρικοί. Γιατί, λοιπόν, ἀφοῦ κηρύττουμε ἐνοριακή ζωή, συνεργασία καί σχέση ὅλων τῶν πιστῶν τῆς κάθε Ἐνορίας, γιατί δέν κηρύττουμε καί τήν συνεργασία τῶν Ἐνοριῶν μεταξύ τους σέ μιά κοινή στόχευση, μέ σκοπό νά εἰσέλθουν ὄντως πιστοί ἄνθρωποι στό Κοινοβούλιο; Κάθε φορά πού προσευχόμεθα μέ τό «Πάτερ ἡμῶν...» ἐπαναλαμβάνουμε τό «ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς». Ἐμεῖς ποιές ἐνέργειες κάνουμε στήν γῆ, γιά νά ἐπικρατήση τό θέλημα τοῦ Θεοῦ; Ἀπαντοῦμε στόν Θεό ὅτι δέν ἔχουμε καμμιά σχέση μέ τό θέμα, ἀφοῦ δέν ἔχουμε σχέση μέ τόν Καίσαρα; Πιστεύουμε ὅτι εἶναι ἁμαρτία ἡ συνεργασία τῶν Ἐνοριῶν, τῶν πιστῶν ἀνθρώπων, γιά τήν ἐκλογή πολιτειακῶν ἀρχόντων; Γιατί δέν πιστεύουμε καί ὅτι εἶναι ἁμαρτία τό νά συνεργάζονται Ἐνορίες γιά τήν Ἐκλογή Ἐπισκόπων, ὅπως γίνεται στήν Κύπρο; Εἶναι ἁμάρτημα οἱ λαϊκοί νά ψηφίζουν χριστιανούς λαϊκούς, πού εἶναι ὑποχρέωσή τους καί δέν εἶναι ἁμάρτημα οἱ λαϊκοί νά ψηφίζουν τούς Πνευματικούς τους Πατέρες, ἐνῶ δέν ἔχουν καμμιά ἁρμοδιότητα; Πρέπει κάποτε νά ἀφήσουμε τίς σκόπιμες συνήθειες καί νά καταπιασθοῦμε μέ αὐτά πού ἀμελήσαμε. Ὁ ἰσχυρισμός ὅτι ἡ Ἱεραρχία δέν μπορεῖ νά προτείνη κάποιο Κόμμα πιστῶν εἶναι ἐπιχείρημα ἕωλο. Πρῶτον γιατί ἡ Παράταξη πού θά ἀπαρτισθῆ ἀπό τούς Ἐκκλησιαζομένους δέν εἶναι Κόμμα, κομμάτι, ἀλλά Σῶμα πιστῶν πού μετέχουν στήν ΕΚΚΛΗΣΙΑ! Ἆραγε αὐτό πού ἐπίστευε ἡ Ἐκκλησία μας γιά τούς Αὐτοκράτορες, ὅτι ἦσαν Ἐπίσκοποι τῶν ἐκτός, δέν ἰσχύει σέ περίοδο πού οἱ Ἄρχοντες ἐκλέγονται; Πρέπει νά ἐπιστρέψουμε στήν Μοναρχία, γιά νά ἐπανενωθῆ ἡ Ἱερωσύνη μέ τήν Πολιτειακή Διακονία; Τί πιστεύουμε, τελικά; Ἄν μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ παρουσιασθοῦν πολλές Παρατάξεις, πού θά ἔχουν ἐξαγγείλει Πρόγραμμα μέ τίς προδιαγραφές τῆς Πίστεώς μας καί δεσμευθοῦν δημόσια ὅτι δέν θά πράττουν τίποτε ἀντίθετο ἀπό τήν Πίστη τῆς Ἐκκλησίας, τότε, ἀσφαλῶς, δέν μποροῦμε νά προτείνουμε μία Παράταξη ἀλλά οἱ πιστοί μας θα ἐκλέξουν τά ἱκανότερα πρόσωπα. Ὡς τότε, ὅμως, ἄς ἑτοιμασθοῦ με σέ μιά κοινή συστράτευση καί ἄς γυρίσουμε τήν πλάτη σέ ὅλα τά Κόμματα τῆς Βουλῆς πού δημιουργήθηκαν μέ τήν συνταγή τοῦ Jefferson. Γνωρίζω ὅτι ἡ Εἰσήγησή μου δέν θά εἰσακουσθῆ ἀπό τό πλῆθος, γιατί τό βασικότερο μειονέκτημά της εἶναι ὅτι δέν μπορῶ νά ἐπικαλεσθῶ ξεκάθαρες μαρτυρίες ἁγίων πού ἔζησαν ἀπό τήν ἐποχή πού καθιερώθηκε ἡ διά τῆς ψήφου ἀνάδειξη τῶν Κυβερνητῶν μέχρι σήμερα. Ὁπότε, οἱ πολλοί θά κλείσουν τά αὐτιά τους καί πάλι καί θά περιμένουν ἤ νά ἀνακηρυχθῆ ἅγιος, πού θά ὑποστηρίξη αὐτά πού ἐκθέσαμε ἤ θά περιμένουν κάποιον ἀπολυταρχικό Ἄρχοντα νά προκύψη ἀπό τό “πουθενά” χωρίς... ἐκλογές! Μέχρι, ὅμως, νά γίνουν ὅλα αὐτά, δέν γνωρίζω ἄν θά ὑπάρχη ἀκόμη ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα!

τική καί κοινωνική. Ἔντονες πνευματικές ἀνησυχίες (ἐδῶ ἐντάσσονται καί οἱ δογματικές διενέξεις) καί ἀποπροσανατολισμός (αἱρέσεις, πολιτικές καί θρησκευτικές). Ἀγώνας τῆς Ἐκκλησίας πρός τά διάφορα αἱρετικά ρεύματα, ἀλλά καί πρός τόν ἐθνισμό, πού ἀντιστεκόταν ἀκόμη. Συγκρούσεις Ἐκκλησίας-Πολιτείας λόγῳ τῶν κυριαρχικῶν τάσεων τῆς τελευταίας (π.χ σύγκρουση Μ. Ἀθανασίου, Μ. Βασιλείου καί Ἱ. Χρυσοστόμου μέ τήν Πολιτεία γιά τά θέματα τῆς Πίστεως). Μαζική εἴσοδος στήν Ἐκκλησία προσώπων, χωρίς παράλληλη προετοιμασία καί διάθεση, ἰδιαίτερα ἀπό τίς συνήθως διεφθαρμένες «ἀνώτερες» τάξεις, μέ συνέπεια τήν πτώση τῶν ἠθῶν τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου. Παράλληλη ἀναγεννητική κίνηση στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν ἐμφάνιση, ἀνάπτυξη καί ὀργάνωση (διά τοῦ Μ. Βασιλείου) τοῦ Μοναχικοῦ Κοινοβίου, ὡς ἐκφράσεως τοῦ αὐθεντικοῦ τρόπου ὑπάρξεως τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ πολιτική καί ἐκκλησιαστική ἀστάθεια ἔφερε τήν οἰκονομική ἀταξία. Ἡ ἄνιση κατανομή τῶν ἀγαθῶν, ἡ ἐκμετάλλευση τῶν φτωχῶν ἀπό τούς ἰσχυρούς -κύρια θέματα στά ἔργα τοῦ Χρυσοστόμουἡ δουλεία, ἡ μετακίνηση πληθυσμῶν στά ἀστικά κέντρα (ἀστυφιλία), εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα τή φτώχεια καί τή δυστυχία, ἀλλά καί τήν κοινωνική ἀκαταστασία. Αὐτά ἰσχύουν καί γιά τήν Ἀντιόχεια καί γιά τήν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἔδρασε ὡς ποιμένας ὁ Ἱ. Χρυσόστομος. Πέρα ὅμως ἀπό αὐτά, οἱ αἰῶνες 4ος καί 5ος εἶναι αἰῶνες προγραμματικοί, ἀναπροσαρμογῆς δηλαδή τῆς στάσεως τῆς Ἐκκλησίας μέσα στόν ἱστορικό χῶρο. Ὁ Ἱ. Χρυσόστομος, ὅπως καί οἱ ἄλλοι Πατέρες τῆς περιόδου αὐτῆς, μᾶς βοηθοῦν νά διακριβώσουμε τά θεμέλια, πάνω στά ὁποῖα οἰκοδομεῖται ὁ χριστιανικός βίος στή σημαντικότερη αὐτή καμπή τῆς πορείας του. 2. Ὁ Χρυσόστομος κινεῖται πάντοτε στό ἐκκλησιολογικό πλαίσιο: «ἁγιότητα-κοινωνικότητα», ὅπως ἄλλωστε ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας. Θεός καί ἄνθρωπος εἶναι οἱ δύο ἀμετακίνητοι πόλοι τῆς σκέψεως καί δράσεώς των. Τό χαρακτηριστικότερο κείμενο, στό ὁποῖο διατυπώνονται ἁπτά καί συγκεκριμένα, οἱ προτάσεις τοῦ ἱεροῦ Πατέρα γιά τήν ἀντιμετώπιση καί λύση τοῦ κοινωνικοῦ προβλήματος εἶναι, κατά τή δική μας ἐκτίμηση, ἡ 11η ὁμιλία στίς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» (κεφ. δ´ 32-37) (βλ. PG 60, 96-98)2. Σ᾽ αὐτό τό κείμενο, πού εἶναι καρπός καί ἀποτύπωση τῆς πείρας του, ὑπογραμμίζονται τά ἀκόλουθα, πού δίνουμε ἐδῶ διαγραμματικά: Ὁ ἅγιος Πατέρας ἀναφέρεται στήν πρακτική τῆς κοινοκτημοσύνης καί ἐξαίρει τή σημασία τοῦ θεσμοῦ αὐτοῦ. Ἡ κοινοκτημοσύνη τῶν πρώτων Χριστιανῶν ἦταν ὅπως λέγει- καρπός τῆς (ἀνιδιοτελοῦς) ἀγάπης3. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ὁδήγησε στό νά μή ὑπάρχει ἀνέχεια, διότι ζῶντας ὡς ἀδελφοί, ἐκάλυπταν τίς ἀνάγκες τῶν ἐνδεῶν. Ὄχι ὅμως ὡς ἀτομική ἐλεημοσύνη, ἀλλά ὡς ἐκκλησιαστική μέριμνα, μέ τήν ἀνάληψη τῆς εὐθύνης ἀπό τούς ἴδιους τούς Ἀποστόλους, τήν ἡγεσία -θά λέγαμε σήμερα. Ἔτσι, ἀπέφευγαν τήν κενοδοξία τῆς προσωπικῆς ἀγαθοεργίας. Ὁ ἱερός Πατήρ, πιστεύοντας στήν διαχρονικότητα τοῦ θεσμοῦ, συμπεραίνει ὅτι, ἐάν οἱ εὔποροι Χριστιανοί κατέθεταν τήν χρηματική ἀξία τῶν περιουσιῶν τους (ἄν δηλαδή συνέπρατταν ὡς χριστιανική κοινωνία στήν ἀντιμετώπιση τῆς φτώχειας), θά ἐκάλυπταν μέ μεγάλη ἄνεση τίς ἀνάγκες τῶν ἐνδεῶν. Κίνδυνος ἐξαντλήσεως τῶν οἰκονομικῶν ἀποθεμάτων δέν ὑπῆρχε, διότι σ᾽ αὐτή τήν περίπτωση θά συνεργοῦσε πλουσιοπάροχα ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ. Ἰδιαίτερα ὑπογραμμίζει τή σημασία τῶν κοινοβιακῶν μοναστηρίων γιά τή συνέχιση τοῦ παραδείγματος τῶν Πράξεων, ὑποσχόμενος τή συμβολή του στόν ἀγώνα γιά τήν ἀνάλογη διαμόρφωση ὅλης τῆς χριστιανικῆς κοινωνίας. Τό καταπληκτικό αὐτό γιά τήν πνευματικότητα καί τήν κοινωνική πλήροτητά του κείμενο τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου φανερώνει τόν τρόπο σκέψεως τοῦ ἀναγεννημένου πνευματικά Χριστιανοῦ καί μάλιστο τοῦ Χριστιανοῦ Ποιμένα, ὁ ὁποῖος συνεχίζει στόν 4/5ο αἰώνα νά ζεῖ στό κλίμα τῶν Ἀποστόλων. Τό κείμενο αὐτό, παράλληλα, ὑπογραμμίζει τήν εὐθύνη τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου σέ ἕνα πρόβλημα μακροδιακονίας, ἀλλά καί τή στάση ἑνός αὐθεντικοῦ Ποιμένα στήν ὀρθή καθοδήγηση τοῦ Ποιμνίου του καί γιά τόν «μετασχηματισμό», τήν ἐν Χριστῷ μεταμόρφωση, ἀνθρώπου καί κοινωνίας, μέσα στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία. Ἡ κοινωνική συγκρότηση τῆς

Προσέφερον πρὸς ἐνίσχυσιν τοῦ «Ο.Τ.» εἰς ΕΥΡΩ»: Ἀνώνυμος, Ἀθήνα, 50,00. Ἀνώνυμος, Ἀθήνα, 50,00. Δημ. Χριστοδούλου, Ν. Πεντέλη 10,00. Ἀνώνυμος, Ἴλιον, 50,00. Ἀνώνυμος, Ἀθήνα, 50,00. Εὐαγγελία Κλέττα, Κηφισιά, 50,00. Ἐλισάβετ Καίσαρη, 50,00. Παναγιώτα Γκιουλέ, Ἀθήνα, 50,00. Αἰκ. Π., Κηφισιά, 50,00. Ἑλένη Ξένου, Κηφισιά, 50,00. Ὁ «Ο.Τ.» εὐχαριστεῖ θερµῶς τοὺς εὐγενεῖς δωρητὰς καὶ εὔχεται, ὅ ως ὁ Κύριος χαρίσῃ αὐτοῖς ἀντὶ τῶν ἐ ιγείων τὰ ἐ ουράνια.

πρώτης Ἐκκλησίας φανερώνεται μέ τήν καθιέρωση τοῦ «θεσμοῦ» τῆς κοινοκτημοσύνης (Πράξ. 2,42, 44-47 καί 4,23-37 πρβλ. 6,1 ἑ). Τί ἄλλο ὅμως ἦταν αὐτό ἀπό «πολιτικό μέτρο», μέ τήν ἀριστοτελική σημασία τοῦ ὅρου, ὡς ὀργάνωση τῶν κοινῶν μέσα στήν διακονία τῆς ἀγάπης; Σημασία μάλιστα ἔχει ὅτι ἡ ἀποστολική Ἐκκλησία ἀναλαμβάνει μέσα στόν τότε κόσμο ἡ ἴδια, μέ τίς δικές της δυνατότητες, τήν ἀντιμετώπιση συγκεκριμένου κοινωνικοῦ προβλήματος -ὅποια ἔξωθεν πρότυπα καὶ ἂν εἶχε στὴν ἐνέργειά της αὐτὴ (Κουμράν, ρωμαϊκὰ Κολλέγια, κ.λπ.)4. Ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος (49 μ.Χ.) θὰ καθιερώσει καὶ τὸν θεσμὸ τῶν «λογιῶν», ὁ δὲ Ἀπόστολος Παῦλος μὲ τὴν ἐμπειρία, ποὺ ἀπέφεραν τὰ πειράματα αὐτὰ στὸν ἐθνικό κόσμο, θὰ δώσει καὶ θεωρητικὸ προσδιορισμὸ αὐτῆς τῆς πρακτικῆς, μὲ τὴν καθαρὰ κοινωνικὴ ἀρχή, τὸ «περίσσευμά» των μὲν νὰ καλύπτει τὸ «ὑστέρημα» τῶν ἄλλων, «ὅπως γένηται ἰσότης» (Β´ Κορ. 8, 13–14). Αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ κοινωνικὸ ἰδανικὸ τῆς Ἐκκλησίας στὴν αὐθεντικότητά της5. Δημιουργήθηκε, ἔτσι, στὴν πράξη μία διακοινοτικὴ ἑνότητα σὲ παγχριστιανικὸ ἐπίπεδο, ὥστε ὅλη ἡ ἀνὰ τὸν κόσμο Ἐκκλησία νὰ ἐμφανίζεται ὡς μία ἐν Χριστῷ Κοινοπολιτεία, μία παγκόσμια κοινότητα ὄχι μόνο πίστεως, ἀλλὰ καὶ ἀγάπης. Στὴν ἀρχὴ τῆς κοινοκτημοσύνης θεμελιώθηκε ἡ πρώτη χριστιανικὴ κοινωνία. Γι᾽ αὐτὸ ὁ κόσμος ἔβλεπε τὴν Ἐκκλησία μὲ τὸσο θαυμασμό. Τὸ μήνυμα αὐτὸ δὲν ἔχει βέβαια τίποτε τὸ κοινὸ μὲ κοσμικὲς κοινωνικὲς θεωρίες (συστήματα). Εἶναι ὁ φυσικὸς καρπὸς τῆς κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἔξω ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ βρεῖ δυνατότητα ἐφαρμογῆς. Μένει κενὸς καὶ ἀνενεργὸς λόγος. 3. Ὁ κριτικὸς ἔλεγχος τῆς ἱστορικότητας τῆς διηγήσεως τῶν Πράξεων (κεφ. 2 καὶ 4) ἐπιχειρήθηκε πολλὲς φορὲς μέχρι σήμερα. Γιὰ μᾶς φυσικά, τοὺς Ὀρθοδόξους, ποὺ ἔχουμε ζωντανὸ τὸ κοινωνικὸ αὐτὸ «μοντέλο» στὴν παράδοσή μας (κοινόβιο – κοινότητα) δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἀπολύτως δυσκολία στὴν κατανόηση τοῦ κειμένου τῶν Πράξεων. Σημασία ὅμως ἐδῶ ἔχει τὸ πνεῦμα καὶ ἡ στοχοθεσία τοῦ ἱεροῦ Πατέρα, ὁ ὁποῖος δέχεται ἀπόλυτα τὴν ἀλήθεια τῆς περιγραφῆς τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, καὶ συνάμα δείχνει τὴν πιστότητά του σὲ μία ἱστορικὰ βεβαιωμένη ἐμπειρία – παράδοση παλαιοτέρων του Πατέρων, τὴν ὁποία θέλει καὶ αὐτὸς νὰ ἐφαρμόσει, διασώζοντας τὴν συνέχεια τῆς ἐκκλησιαστικῆς πράξεως. Διότι ἡ πράξη τῆς ἀποστολικῆς κοινωνίας εἶχε συνέχεια. Ἡ Διδαχὴ τῶν Ἀποστόλων, κείμενο τῶν ἀρχῶν τοῦ β´ αἰώνα, ἀποδεικνύει τὴν ἐπιβίωση τῆς ἱεροσολυμιτικῆς πρακτικῆς —ἔστω σὲ ἄλλο ἐπίπεδο—, ἀλλὰ καὶ ἀποφάσκει κάθε ἰδέα περὶ προσωρινότητας τῆς πρωτοχριστιανικῆς κοινοκτημοσύνης. Λέγει λοιπὸν ἡ Διδαχή: «Συγκοινωνήσεις ἅπαντα τῷ ἀδελφῶ σου καὶ οὐκ ἐρεῖς τί ἴδιον εἶναι· εἰ γὰρ ἐν τῷ ἀθανάτῳ κοινωνοὶ ἔστε, πόσον μᾶλλον ἐν τοῖς θνητοῖς» (κεφ. 4, 8). Ὅπως δὲν εἶναι ἐπιτρεπτὴ (ἀλλ᾽ οὔτε καὶ δυνατή!) ἡ ἰδιοποίηση τῶν πνευματικῶν, τῆς Χάριτος ἄλλο τόσο δὲν ἔχει ὁ Χριστιανὸς τὸ δικαίωμα νὰ ἰδιοποιηθεῖ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ (ἀντικαπιταλισμός)6. Ἡ Διδαχὴ δείχνει ὅτι τὸ πνεῦμα τῆς ἀποστολικῆς κοινωνίας ἔγινε καὶ πνεῦμα τῆς πατερικῆς ποιμαντικῆς. Ἀπὸ τὴν Διδαχή, μέσῳ τοῦ Μ. Βασιλείου, φθάνουμε στὸν ἱερὸ Χρυσόστομο. Δὲν εἶναι λοιπὸν περίεργο, ποὺ ὁ Μ. Βασίλειος ἔγινε ὀργανωτὴς τοῦ μοναστικοῦ Κοινοβίου, τὸ ὁποῖο ἵδρυσε ὁ ἀσκητὴς Παχώμιος. Ἡ ἐμφάνιση τοῦ ὀργανωμένου μοναστικοῦ κινήματος συμβαίνει, μόλις ἀρχίζει νὰ γίνεται ἐπικίνδυνη ἡ ἐκκοσμίκευση μιᾶς μεγάλης μερίδας Χριστιανῶν, ὁ συσχηματισμός, πνευματικὰ καὶ κοινωνικά, μὲ τὸν «κόσμο». 4. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος θεμελιώνει τὴν κοινοκτημοσύνη του ὄχι σὲ ἀνθρωπίνους νομοὺς σὲ ἐξωτερικὸ δηλ. ἐξαναγκασμό, ἀλλὰ –σύμφωνα μὲ τὸ πνεῦμα τῶν Πράξεων— στὴν ἐλευθερία τῆς ἀγάπης. Ἂν δὲν ἀποδεσμευθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν δεσποτεία τῶν ἀγαθῶν ΤΟΥ, δὲν ἐλευθερώνεται πραγματικά, γιὰ νὰ δεῖ τὰ ἀγαθά του «κοινά». Ἂν δὲν προηγηθεῖ δηλαδὴ ἡ (ἑκούσια) ἀκτημοσύνη, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει καὶ κοινοκτημοσύνη. Οἱ καθαρὰ ψυχολογικὲς παρενθέσεις τοῦ χρυσοστομικοῦ λόγου: «τῷ λόγῳ, λέγω, μηδεὶς θορυβείσθω» καὶ «τῷ λόγῳ ... ἐπειδὴ ἐν ἔργοις οὐ βούλεσθε» (καὶ ἀποτείνεται σέ χριστιανούς!), δείχνει τήν συνείδηση τῆς δυσκολίας νά νικηθεῖ ἡ δυστροπία τῆς «πεπτωκυίας» φύσεως. Ὁ ἄνθρωπος τῆς πτώσεως -ἔστω καί ἄν τυπικά λέγεται χριστιανόςεἶναι ὑποδουλωμένος στό ἄγχος καί στό περιβάλλον, στή σωματικότητα καί τήν ὑλικότητα. «Λατρεύει τῇ κτίσει παρά τόν Κτίσαντα», μέ συνέπεια ἄμεση τήν κατάλυση τῆς αὐθεντικότητας τῶν σχέσεών του: τήν ἀτομοποίηση, τήν αὐτοθεοποίηση καί εἰδωλοποίησή του, τήν χρήση τοῦ Θεοῦ καί τοῦ συνανθρώπου γιά τήν κατοχύρωση τῆς ἀτομικῆς ἀσφάλειας καί εὐτυχίας (=θρησκεία). Πρόκειται γιά τήν ἐσωτερική διάσπαση καί ἀνισορροπία, πού ἐκφράζεται μέ τίς ποικίλες μορφές τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἐσωτερική διάσπαση εἶναι τό αἴτιο καί τῆς ἐξωτερικῆς διαστάσεώς του. Μέ τήν ἁμαρτία, ὡς ἐσωτερικό γεγονός πρῶτα, εἰσῆλθε στή ζωή μας ἡ ἰδιοτέλεια, τό συμφέρον, «τό δικό μου καί τό δικό σου, ὁ ἐπάρατος (καταραμένος) αὐτός λόγος», ὅπως λέγει ὁ ἴδιος ὁ Χρυσόστομος. Ἡ στάση πού χαρακτηρίζει τόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ζεῖ στήν ἀ-θεΐα τῆς αὐτονομίας του, εἶναι ἠ ἁρπα-

κτική βουλιμία ἀπέναντι στήν ὕλη. Ἡ προέκταση δέ τῆς στάσεως αὐτῆς στό χῶρο τῆς μακροκοινωνίας δημιουργεῖ τίς διακρατικές καί διηπειρωτικές ἀνισότητες, τήν κατάσταση τῆς ἀδικίας σέ παγκόσμια κλίμακα (πρβλ. Τρίτο Κόσμο, κ.λπ). 5. Εἶναι ἀξιοπρόσεκτη ἡ ἀναφορά τοῦ Χρυσοστόμου στήν βοήθεια (συνέργεια) τῆς θείας Χάριτος, σέ τρόπο μάλιστα, πού νά σκανδαλίζει τόν ἀπονευρωμένο Χριστιανισμό τῆς ἐποχῆς μας. Ἀναφέρεται ἔμμεσα στά θαύματα τοῦ Χριστοῦ τῆς διατροφῆς τῶν πεντακισχιλίων (Μτθ, 14,21) καί τετρακισχιλίων (βλ. Μτθ. 15, 32 ἑ). Μή λησμονοῦμε ὅμως ὅτι τό μεγαλύτερο θαῦμα εἶναι ἡ θέρμανση τῆς ἀγάπης καί ἑνότητας (γιά τήν ὁποία μιλεῖ στήν συνέχεια). Δέν εἶναι συνεπῶς ἐξωπραγματικός. Τό νόημα τῶν λόγων του εἶναι: Ἡ ἀγάπη καί θαύματα θά μποροῦσε νά προκαλέσει ἄν ἡ γῆ μέσῳ αὐτῆς γινόταν οὐρανός! Ἡ σωτηριολογική προοπτική τοῦ Χρυσοστόμου καί τῶν ἄλλων Πατέρων εἶναι: «Γῆν οὐρανόν ποιήσωμεν»! 6. Ἔτσι δικαιολογεῖται ἡ διασύνδεση ἀπό τόν ἱερό Χρυσόστομο τῆς ἀντιμετωπίσεως τοῦ κοινωνικοῦ προβλήματος μέ τήν παράδοση τοῦ μοναστικοῦ ἰδεώδους. Δικαιώνεται, ἑπομένως, ἡ μοναστική παράδοση, τήν ὁποία ἐνσαρκώνει μαζί μέ τούς Πατέρες ὅλων τῶν αἰώνων- καί ὁ Χρυσόστομος. Ἡ αὐτοπαραίτηση ἀπό κάθε ἀπαίτηση πάνω στά ὁποιαδήποτε ἀγαθά εἶναι ἡ βασικότερη προϋπόθεση γιά τήν εὐχαριστιακή χρήση τοῦ κόσμου-κτίσεως μέσα στήν πρακτική τῆς ἀγάπης καί ἀδελφοσύνης. Ἔξω ἀπό τό πλαίσιο αὐτό ἀναδύονται τά ἡμίμετρα, οἱ μισές λύσεις. Ἡ πνευματική (ἀσκητικονηπτική) ζωή εἶναι ὁ πόλεμος κατά τοῦ ἀπολυτοποιημένου καί ἐπαναστατημένου ΕΓΩ, καί τό ἄνοιγμα τοῦ δρόμου πρός τήν ἁγιοπνευματική ἀνιδιοτέλεια. Πρός τόν «καρπό» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Γαλ. 5,22). Γιά τή παράδοση, πού ἐκπροσωπεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὁ δρόμος τῆς κοινωνικότητας περνᾶ μέσα ἀπό τόν πνευματικό-ἀσκητικό ἀγώνα. Τό τέρμα αὐτῆς τῆς πορείας, γιά τήν ἴδια παράδοση, δέν μπορεῖ νά εἶναι ἄλλο ἀπό τήν κοινωνία, τήν κοινωνική ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου. Κατά τόν ἅγιο Ἰσαάκ τόν Σύρο: «Πάντες οἱ ἅγιοι (θεούμενοι) ταύτην τήν τελειότητα φθάνουσιν, ὅταν τέλειοι γίνωνται καί τῷ Θεῷ ἀφομοιώνονται, ἐν τῷ ὑπερκβλύζειν τήν ἀγάπην αὐτῶν καὶ τὴν φιλανθρωπίαν εἰς πάντας». Μία κοινωνικότητα χωρὶς πνευματικότητα εἶναι νόθη κατάσταση. Ἀλλὰ καὶ μία πνευματικότητα, ποὺ δὲν καταλήγει στὴν ἀγαπητικὴ κοινωνία, εἶναι καὶ αὐτὴ πλαστὴ καὶ κίβδηλη. Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ πορεία —ἡ συμπόρευση πνευματικότητας καὶ κοινωνικότητας εἶναι ἔξω ἀπὸ τὶς δυνατότητες (ἢ καὶ τὶς στοχοθεσίες) κάθε πολιτικῆς καὶ κρατικῆς ἐξουσίας καὶ μόνον ἐν Χριστῷ εἶναι δυνατή. Τὸ μοναστικὸ κοινόβιο παραμένει τὸ ἀμετακίνητο πρότυπο τῆς χριστιανικῆς κοινωνίας, τὸ συνεπέστερο «μοντέλο» τοῦ «ὑπαρκτοῦ χριστιανισμοῦ» μὲ τὴν ἀλληλοδιακονία, τὴν ἀκτημοσύνη–κοινοκτημοσύνη τὸν «κομμουνισμὸ τῆς ἀγάπης», ὅπου ὁ κάθενας ἐργάζεται καὶ προσφέρει σύμφωνα μὲ τὶς δυνάμεις του καὶ ἀπολαμβάνει σύμφωνα μὲ τὶς ἀνάγκες του, χωρὶς κανένα κίνδυνο ἀτομικῆς συγκέντρωσης κεφαλαίου καὶ τῶν συναφῶν οἰκονομικῶν συγκρούσεων. Στὸ κοινόβιο τοῦ μοναστηριοῦ χάνεται κάθε ὑποψία ὑπεραξίας καὶ κέρδους ἢ ἐκμεταλλεύσεως. Αἵρεται ἀκόμη κάθε διάκριση διανοητικῆς καὶ σωματικῆς – χειρωνακτικῆς ἐργασίας. Ὁ Χριστὸς — αὐτὸ ἀποδεικνύει σὲ τελευταία ἀνάλυση τὸ μοναστικὸ κοινόβιο— μᾶς ἕνωσε ὁλόκληρους, στὴν τεθεωμένη ἀνθρωπότητά Του, γιὰ νὰ μεταμορφωθεῖ σὲ προσευχὴ καὶ δοξολογία ὅλη ἡ ζωή μας. Στὴν ὀρθόδοξη παράδοση ἡ ἀλληλοπεριχώρηση μοναστηριοῦ καὶ κοινωνίας εἶναι μία καθημερινὴ πρακτική. Μόνο ἐκεῖ, ὅπου ἔχει χαθεῖ ἡ ἄμεση ἐπαφὴ μὲ αὐτὴ τὴν παράδοση, εἰσάγονται ξένες παραδόσεις, γιὰ νὰ ρυθμίσουν τὸν κοινωνικὸ βίο. Αἰῶνες τώρα βρισκόμαστε στὴν δουλεία τῶν κοσμικῶν συστημάτων. Ὁ μοναχισμὸς (στὶς αὐθεντικές του διαστάσεις) εἶναι μόνιμη ἐπανάσταση, ἕνα εἶδος «ἀντικοινωνίας», «ἀναρχική» τάξη, ποὺ «χωρὶς νὰ ἔχει τὴν ἔννοια τῆς ἀντιθέσεως πρὸς τὴν κοσμικὴ κοινωνία, δημιουργεῖ τὶς προϋποθέσεις γιὰ μιὰ ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἐλεύθερη καὶ ἀδέσμευτη ἀπὸ κάθε κοινωνικὴ καὶ κοσμικὴ συμβατικότητα ἀνάπτυξη τοῦ ἀνθρώπου ὡς προσώπου» (Γ. Μαντζαρίδης). Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ὁ ἴδιος ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ἔγραφε περίλαμπρες ὁμιλίες γιὰ τὸ Ἀκατάληπτο τῆς Θείας Οὐσίας, στὶς ὁποῖες καταλήγει μὲ τὶς προσωπικές του ἐμπειρίες στὸ θέμα τῆς προσευχῆς. Ἔδωσε στὴν Ἐκκλησία μία θεία Λειτουργία, ποὺ καταξιώθηκε πανορθόδοξα. Ταυτόχρονα, ὅμως ἀντιμετώπιζε τὴν αὐτοκρατορικὴ καὶ τὴν δεσποτικὴ αὐθαιρεσία, κατέκρινε τὴν πλουτοκρατία καὶ τὴν καταπίεση, ποὺ αὐτὴ ἀσκοῦσε στὴ φτωχολογιά, ἀμφισβητοῦσε τὴν ἰδιοκτησία καὶ τὴν κληρονομία καὶ ἀνέπτυσσε σχέδιο ἀναδιοργάνωσης τῆς κοινωνίας στὰ μέτρα τοῦ μοναστικοῦ κοινοβίου, γιὰ νὰ περιοριστεῖ ἡ ἐξαθλίωση καὶ ἡ κοινωνικὴ ἀδικία. Ὁ Χρυσόστομος προέκτεινε τὸ μυστήριο τοῦ Ναοῦ στὸ μυστήριο τοῦ ἀδελφοῦ, τοῦ συνανθρώπου. Ὁ κοινωνικός του ὅμως ἀγώνας συνιστοῦσε φυσικὴ ἔκφραση τῆς πνευματικῆς ζωῆς του, τῆς πληρώσεως τῆς ὕπαρξής του ἀπὸ τὴν Ἁγιοπνευματικὴ Χάρη. 7. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος καλεῖ ἔμμεσα σὲ ἔνταξη στὴν ἐν Χριστῷ κοινωνία. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι στὴν ἀσυνέπεια τῶν Χριστιανῶν

ἀποδίδει –μάλιστα ρητὰ καὶ καθαρὰ- τὴ μετάσταση τῶν ἀνθρωπίνων ἐλπίδων ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία στὸν «κόσμο» («τὶς ἂν ἔμενεν Ἕλλην λοιπόν;» —ἄθεος ἢ ἀντίθεος θὰ λέγαμε σήμερα). Τό κοινωνικό «μοντέλο», πού ἀποτελεῖ τό ἰδανικό τοῦ Χρυσοστόμου, ὑπογραμμίζει μία προϋποτιθέμενη ἀπό ἐκεῖνον πραγματικότητα, τήν ἐν Χριστῷ ἀλλαγή τοῦ κόσμου. Ὁ Χριστός μέ τήν σάρκωσή Του, δέν ἔφερε ἁπλῶς μία νέα θρησκεία, ἀλλά μία νέα ζωὴ (πρβλ. «ἰδού γέγονε καινά ΤΑ ΠΑΝΤΑ», Β´ Κορ. 5,17), ἕνα «καινό» δηλ. τρόπο ὑπάρξεως. Γι᾽ αὐτό ἡ λύση τῶν ἀνθρωπίνων προβλημάτων -καί τῶν ὑλικοβιοτικῶν- πραγματοποιεῖται μέ τήν ἔνταξη στήν κοινωνία τοῦ Σώματός Του. Ἔτσι γίνεται ὁ πιστός ἅγιος, ἀληθινά Χριστιανός δηλαδή. Σκοπός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά παραλάβει στούς κόλπους της ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ, νά «ἐκκλησιοποιήσει» ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Αὐτό συνεπῶς, πού προσφέρεται χριστιανικά ὡς λύση στό κοινωνικό δράμα τῆς ἀνθρωπότητας, δέν εἶναι ἕνα κοινωνικό σύστημα ἤ τυπικές ἠθικές ἐντολές καί κατευθύνσεις, ἀλλά μία συγκεκριμένη πράξη, μία ζωή, στό πλαίσιο τῆς ἐν Χριστῷ κοινωνίας. Σ᾽ αὐτήν τήν κοινωνία καλεῖ ὁ Χριστός ὅλο τόν κόσμο. Ἡ Ἐκκλησία ἐνεργεῖ ὡς «ζύμη», πού ζυμώνει ὅλο τό φύραμα, ὅλη τήν ἀνθρώπινη κοινωνία (Α´Κορ. 5,6). Κάτι ἀνάλογο ὑπονοεῖ ἐδῶ καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Μιλεῖ γιά τούς «ἔξωθεν», πού θά ἔσπευδαν νά συμβάλουν στήν ἐπιτυχία τοῦ προτεινόμενου ἐγχειρήματος. Μία τέτοια δηλ. κοινωνία, ὅπως ἡ αὐθεντικά χριστιανική, δέν θά ἀπέρριπτε κανείς, οὔτε καί αὐτοί οἱ ἄπιστοι, οἱ μή Χριστιανοί. Ὁ Χριστός δέν ἀποκλείει ἀπό τήν κοινωνία Του κανένα. Γιατί δέν ὑπάρχει κανείς ἄνθρωπος, πού νά μή ἀναζητεῖ -ἔστω καί ἀνεπίγνωστα- τόν Χριστό, ἔστω καί ἄν Τόν ἀναζητεῖ σέ ἐσφαλμένη κατεύθυνση μέ ἁγνά ὅμως κίνητρα. Ἡ ψυχή κάθε ἀνθρώπου εἶναι ἀπό τήν φύση της Χριστοκεντρική (Mens naturaliter Cristiana). Ἡ λυτρωτική ἀναζήτηση σύνολης τῆς ἀνθρωπότητας εἶναι Χριστοκεντρική (πρβλ. Πρ. 17,27). Κάθε ἀγώνας γιά τήν ἀλήθεια, εἰρήνη, δικαιοσύνη, ἀδελφοσύνη, κοινωνική ἰσότητα, εἶναι (ἀνεπίγνωστα) χριστιανικός καί γι᾽ αὐτό χριστιανικά δεκτός καί καταξιωμένος. Ὅπως γράφει ὁ Μ. Βασίλειος: «Ὁ ζητῶν εἰρήνην Χριστόν ἐκζητεῖ, ὅτι Αὐτός ἐστιν ἡ εἰρήνη, ὁ εἰρηνοποιήσας διά τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ εἴτε τά ἐν οὐρανοῖς εἴτε τά ἐπί γῆς». Ἐδῶ ὅμως συγκεκριμενοποιεῖται τό πρόβλημα τῆς δικῆς μας πειστικότητας. Κατά πόσο δηλ. καλοῦμε (μέ ὅλη τήν ὕπαρξή μας) στόν ὅλο Χριστό ἤ συντελοῦμε μέ τήν ὅλη ζωή μας στόν νά περιφρονεῖται καί μισεῖται ὁ Χριστός (πρβλ. Ρωμ. 2,14). Σ᾽ αὐτό ἀκριβῶς τό σημεῖο ἐντοπίζεται ἡ εὐθύνη τῶν Χριστιανῶν, ἄν συντελοῦμε στό νά βροῦν οἱ ἀγῶνες τοῦ κόσμου τόν ἀληθινό προσανατολισμό τους. 8. Θά μποροῦσε, βέβαια, νά ἐπισημανθοῦν στόν χρυσοστομικό λόγο καί μειονεκτήματα θεωρητικῆς κατοχυρώσεως. Ἡ πρόταση τοῦ Χρυσοστόμου δέν συμφωνεῖ πλήρως μέ τίς σημερινές οἰκονομικές θεωρίες. Αὐτός προτείνει ἕνα «μοντέλο», πού στηρίζεται στή συνέργεια τῆς θείας Χάρης. Μία κοινωνία κατανάλωσης, ἐξ ἄλλου, δέν μπορεῖ νά σταθεῖ χωρίς παραγωγή. Καί εἶναι αὐτό πράγματι τό ἰσχυρότερο -καί γι᾽ αὐτό συνηθέστεροἐπιχείρημα, γιά νά μειώνεται ἡ σημασία τῆς κοινοκτημοσύνης τῆς πρώτης Ἐκκλησίας καί ἑπομένως καί ἡ ἀξία της γιά τή λύση τοῦ κοινωνικοῦ προβλήματος, ἐνῶ ὁ ἐκ συγχρονισμός τῆς κοινοκτημοσύνης θά μποροῦσε νά εἶναι ἡ μισθο-

δοσία ἀνάλογα μέ τίς (οἰκογενειακές) ἀνάγκες καί ὄχι μέ τό ὕψος τῆς βαθμίδας τῆς θέσης ἤ τοῦ ἀξιώματος. Τόσο ὅμως στίς Πράξεις, ὅσο καί στό κείμενο τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ναί μέν δέν γίνεται λόγος γιά παραγωγή, ἀλλά οὔτε καί φαίνεται νά ἀποκλείεται. Ἄλλωστε, τότε θεμελιωνόταν καί διαμορφωνόταν ὁ κοινωνικός τρόπος ζωῆς. Ὁ Χρυσόστομος μιλεῖ γιά τήν ἀρχική διάθεση τῆς περιουσίας (ἰδιοκτησίας), δέν ἀρνεῖται ὅμως τήν παραγωγή μέ τήν ἐργασία, ὅπως ἄλλωστε δέν τήν ἀπέκλεισε καί ἡ Ἀποστολική Ἐκκλησία. Ὁ τονισμός τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ γίνεται γιά τούς λόγους, πού ἀναφέραμε παραπάνω. Ἡ κοινοκτημοσύνη τῶν Πράξεων δέν σημαίνει ἄρνηση τῆς ἐργασίας, ἀλλά τῆς ἐγωκεντρικῆς ἰδιοκτησίας. Καί στήν περίπτωση Ἀνανία καί Σαπφείρας λέγει ὁ Πέτρος: «Οὐχί μένον (δηλ. μή πωλούμενο) σοι ἔμενεν καί πραθέν ἐν τῇ ἐξουσίᾳ ὑπῆρχεν; (Πρ. 4,32· 5,3)». Συνεπῶς ὅλα γίνονται στά ὅρια τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας καί ἀγάπης, Ὁ ἐνθουσιασμός τῶν πιστῶν ἐντοπίζεται στήν ἀπόρριψη τοῦ βάρους τῆς ἰδιοκτησίας, πού τόσο πνευματικά προβλήματα δημιουργεῖ (ἀντιφεουδαρχικό ἰδεῶδες). Τό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας ἦταν (καί εἶναι): μοναδικό μέσον πορισμοῦ τῶν πρός τό ζῆν εἶναι ἡ ἐργασία (πρβλ. Πράξ. 20,34- Κολ. 4,12- Α´ Θεσσαλ. 2,9 κ.ἄ). 9. Ἔχει ὅμως ἰδιαίτερη σημασία τό γεγονός, ὅτι ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἐκφράζει τήν διάθεση νά ὁδηγήσει τούς συγχρόνους του πιστούς στήν πραγματοποίηση τοῦ ἰδεώδους, πού περιέγραψε καί πού ταυτίζεται μέ τήν κοινοκτημοσύνη τῶν Ἱεροσολύμων. Αὐτό σημαίνει ὅτι δέν θεωροῦσε τό μέτρο αὐτό οὐτοπικό, ἀλλά ἐφαρμόσιμη καί βιώσιμη λύση. Τή βεβαιότητά του δείχνουν ὅλα ὅσα γράφει σέ ἄλλο σημεῖο: «Εἰ γάρ Ἑλλήνων ὄντων τότε τῶν ἀρχόντων ταῦτα ἐνομοθέτησε, πολλῷ μᾶλλον νῦν ἐπί τῶν πιστῶν τοῦτο γίνεσθαι χρή». Ἔτρεφε τήν ἐλπίδα, ὅτι ἡ ἐκχριστιανισμένη πιά Ρωμαϊκή Πολιτεία θά ἀνελάμβανε τήν ὁλοκλήρωση τῆς διακονίας τῶν «Ἑπτά» (Πράξ. 6,2). Καί αὐτό ἐν πολλοῖς ἔγινε στήν κοινωνία τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης (Ρωμανίας). Ζητοῦσε μόνο πίστωση χρόνου («ζωήν»), ὄχι φυσικά γιά νά πεισθεῖ αὐτός, ἀλλά γιά νά πεισθοῦν οἱ ἀκροατές του, κάτι πού φανερώνει καί τό ποιόν τῶν Χριστιανῶν τῆς ἐποχῆς του. Βέβαια, ὁ Καίσαρας φρόντισε νά τοῦ στερήσει αὐτή τή δυνατότητα, ὄχι μόνο κόβοντας ἐνωρίτερα τό νῆμα τῆς ζωῆς του, ἀλλά καί ὁδηγῶντας σέ κοινωνικά σχήματα, ἔξω ἀπό τό πνεῦμα τῶν Πράξεων καί τοῦ Χρυσοστόμου, ὅπως εἶναι τά μεταγενέστερα κοινωνικοπολιτικά συστήματα, στά ὁποῖα μάθαμε νά ζοῦμε καί ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, ἀπεμπολῶντας τήν πατερική παράδοσή μας. Ὅπως ὅμως ὁ ὅσιος π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἔχει παρατηρήσει: «Ἐάν τά σύγχρονα προβλήματα… δέν λύωνται μέ τόν Θεάνθρωπον καί κατά τό θεανθρώπινον, ἀποστολικόν, ἁγιοπατερικόν τρόπον, εἶναι ἀδύνατον νά λυθοῦν ὀρθοδόξως καί θεαρέστως. Θά ὁδηγήσουν κατ᾽ ἀνάγκην εἰς καταστροφάς, εἰς σχίσματα, εἰς αἱρέσεις καί εἰς πολυποικίλους οὑμανιστικάς πλάνας, εἰς μηδενισμούς καί ἀναρχισμούς». Ἐξ ἄλλου, ἡ ἀλλοίωση τοῦ φρονήματος τῶν Χριστιανῶν ἤ ἡ ἀπουσία κοινοῦ χριστιανικοῦ φρονήματος (πρβλ. Ρωμ. 15,5 κ.ἄ), λόγῳ τῆς ἐκκοσμικεύσεως, περιόρισε τήν λύση τῶν Πράξεων καί τοῦ Χρυσοστόμου στό μοναστικό κοινόβιο, πού διασώζει τό αὐθεντικό πρότυπο τῆς ἐν Χριστῷ κοινωνίας, καί τό συναποτελοῦν οἱ ἔχοντες τό αὐτό φρόνημα πιστοί καί ζῶντες στήν «ἐλευθερία τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 8,21). Ὅσο ἐγγύτερα πρός τό

μοναστηριακό πρότυπο λειτουργοῦν οἱ Ἐνορίες στόν κόσμο, τόσο γνησιότερη, πνευματικά καί κοινωνικά, εἶναι ἡ χριστιανική ζωή μας. Σημασία τελικὰ ἔχει ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία, διὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων της, ἔχει δώσει μόνιμη καὶ τελικὴ λύση στὸ κοινωνικὸ πρόβλημα, διότι προσφέρει κοινωνία, μέσα στήν ὁποία τό κοινωνικό πρόβλημα, σέ ὅλες τίς ὄψεις του, γίνεται ἀνύπαρκτο. Ἀπό τὶς διαθέσεις καὶ ἐπιλογές τῶν Χριστιανῶν, μάλιστα τῶν Ὀρθοδόξων, ἐξαρτᾶται ἡ διαιώνιση ἢ ὄχι τῆς δυσλειτουργίας τῶν κοινωνιῶν μας. Εἶναι δὲ ἐνθαρρυντικό, ὅτι καὶ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου, ὅπως ὁ κοινωνιολόγος τοῦ Λευκοῦ Οἴκου Amitai Ezioni ἀναγνωρίζουν ὅτι ὅλα τὰ κοσμικὰ κοινωνικὰ συστήματα ἔχουν δοκιμασθεῖ καὶ ἀπογοήτευσαν. Συνιστᾶ γι᾽ αὐτὸ τὴν στροφή πρὸς τὸν κοινοτισμό, δηλαδὴ πρὸς τὸ κοινωνικὸ «μοντέλο» τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας! Σήμερα δίνεται ἡ μοναδική εὐκαιρία, μετά τήν χρεωκοπία τῶν κοινωνικοπολιτικῶν συστημάτων τοῦ κόσμου, τό κοινωνικό μήνυμα τῆς Ὀρθοδοξίας νά γίνει ὁ κοινός μας πόθος καί τό μόνιμο κήρυγμα τῶν ποιμένων καί κηρύκων μας. Θά τό τολμήσουμε; Σημειώσεις: 1. Τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα συνίσταται στὸ πανανθρώπινο καὶ διαιώνιο αἴτημα γιὰ κοινωνικὴ δικαιοσύνη, δίκαιη κατανομὴ τῶν ἀγαθῶν, κοινωνικὴ ἰσότητα, ἄρση τῶν οἱωνδήποτε διακρίσεων καὶ διαφορῶν, τῆς ἐκμετάλλευσης ἀνθρώπου ἀπὸ ἄνθρωπο καὶ τῆς ἀδικίας. Τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα εἶναι στὴν οὐσία οἰκονομικό. Δημιουργεῖται ἀπὸ τὴν στάση τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι στὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Βλ´. π. Γ. Δ. Μεταλληνοῦ, Ὀρθοδοξία καὶ κοινωνικοπολιτικὴ διακονία, στὸ: Ὀρθόδοξη θεώρηση τῆς κοινωνίας, Ἀθήνα 1986, σ. 29-56. 2. Οἱ 55 ὁμιλίες τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου στὶς «Πράξεις» (ΡG 60,13-384) ἀκούστηκαν τὸ 400 μ.Χ. στὴν Κωνσταντινούπολη. Εἶναι «τὸ πρῶτο ὑπόμνημα στὶς “Πράξεις” γιὰ τοὺς δέκα πρώτους αἰῶνες τῆς Ἐκκλησίας». (Στυλ. Γ. Παπαδοπούλου, Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος, τ. Α', Ἀθήνα 1999, σ.151). 3. Δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἐκκλησιαστικὰ διάκριση πνευματικῆς καὶ ὑλικῆς διακονίας. «Κατὰ βάσιν πρόκειται περὶ τῆς αὐτῆς ἐνεργείας περὶ θεραπείας ἀναγκῶν: Ἐν τῇ πρώτῃ περιπτώσει πνευματικῶν, ἀφορωσῶν εἰς τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς ἐν τῇ δευτέρᾳ ὑλικῶν, ἀφορωσῶν εἰς τὴν σωτηρίαν τοῦ σώματος. Ἐκ τούτου καὶ ἡ δυνατότητα ὑπαγωγῆς ἀμφοτέρων ὑπὸ τὸ κοινὸν ὄνομα τῆς διακονίας» (Γ. Γαλίτης). 4. «Ἡ θεοκρατικὴ ἔκφρασις τῆς ἑλληνικῆς πόλεως ἀποτελεῖ τὴν προτύπωσιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὸν ἐγκόσμιον καὶ ἀνθρώπινον αὐτῆς χαρακτήρα, ἡ δὲ “καχὰλ Γιαχβὲ” ἀποτελεῖ τὴν προτύπωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὸν θεῖον ταύτης χαρακτήρα» (Μ. Σιώτης). 5. Εἶναι ἐπαναστατικὴ καὶ ἀνατρεπτικὴ κυριολεκτικὰ ἡ χρήση τοῦ ὅρου «ἰσότης», γιὰ τὸν κοινωνικὸ χῶρο αὐτὴ τὴν ἐποχή. 6. Οἱ Δυτικοὶ Χριστιανοὶ -καὶ τὸ ἔχω ζήσει πολλὲς φορὲς- ὅταν ἀκούουν αὐτὴ τὴν διδασκαλία, ποὺ εἶναι ἀπόλυτα χριστιανική, τὴν θεωροῦν μαρξιστικὴ καὶ κομμουνιστική. Καὶ πράγματι δὲν εἶναι, ἀλλὰ αὐτὸ συμβαίνει, διότι ἔχουν ταυτίσει τὸν Χριστιανισμὸ μὲ τὸ σύστημα τῆς δικῆς τους κοινωνίας (καπιταλισμὸ ἢ ἐλεύθερη οἰκονομία), στὸ ὁποῖο εἶναι αἰχμαλωτισμένοι.

«ΕΝ ΧΟΡΔΑΙΣ ΚΑΙ ΩΔΑΙΣ ΑΛΑΛΑΞΩΜΕΝ»

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΕΔΙΑΖΕΙ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

σιν τοῦ κ. Σαμαρᾶ τήν διακοπήν τῆς μισθοδοσίας τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου ἤ τήν μισθοδοσίαν του κατά τό ἥμισυ ἀπό τό Κράτος καί τό ἄλλο ἥμισυ ἀπό τήν Ἐκκλησίαν. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος, ὁ ὁποῖος συμμετεῖχεν εἰς τό συνέδριον, εἰς Ραδιοφωνικήν του συνέντευξιν εἶπε διά τό θέμα: «…κουταμάρες!». Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ εἰς Ραδιοφωνικήν συνέντευξίν του κατεφέρθη ἐναντίον τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἐπισημαίνων ὅτι στρέφεται ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί θά ἀποχριστιανοποιήση τήν Ἐλλάδα. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Καισαριανῆς κ. Δανιήλ εἰς δηλώσεις του ἐτόνισεν ὅτι οἱ πολέμιοι τῆς ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος εἰς τάς Ἀστυνομικάς ταυτότητας, διά τήν ἐπαναφοράν τῶν ὁποίων ἠγωνίσθη ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρός Χριστόδουλος, τώρα θέλουν τήν ἀναγραφήν τοῦ θρησκεύματος εἰς τάς φορολογικάς δηλώσεις τῶν Ὀρθοδόξων μέ σκοπόν τήν καταβολήν φόρου διά τήν μισθοδοσίαν τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος εἰς συνέντευξίν του εἰς τό Ραδιόφωνον τοῦ «ΣΚΑΪ» ἐτόνισεν ὅτι θέμα δέν ὑφίσταται, διότι ἀπό τό 1952 τό Κράτος καθιέρωσε φόρους διά τήν μισθοδοσία τῶν κληρικῶν. Οἱ φόροι αὐτοί καθιερώθησαν, ὅταν τό Κράτος δέν ἐτήρησε τάς συμφωνίας διά τήν καταβολήν πολύ μεγάλων χρηματικῶν ποσῶν εἰς τήν Ἐκκλησίαν διά τήν περιουσίαν, τήν ὁποίαν παρεχώρησεν εἰς αὐτό ἡ Ἐκκλησία διά διαφόρους σκοπούς. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης, ὁ ὁποῖος συμμετεῖχε καί εἰς τό συνέδριον ὑπεστήριξεν εἰς τήν ἰδίαν Ραδιοφωνικήν συνέντευξιν, ὅτι οἱ προαναφερόμενοι φόροι κατηργήθη-

σαν τό 2004 καί ἀντικατεστήθησαν ἀπό ἄλλους. Πολλοί δημοσιογράφοι ὡς καί ὁ ΣΥΡΙΖΑ προέβαλον δηλώσεις τοῦ σημερινοῦ ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν κ. Στουρνάρα (ὅταν εἶχε τήν ἰδιότητα τοῦ Προέδρου τοῦ ΙΟΒΕ), αἱ ὁποῖαι εἶναι πανομοιότυποι μέ αὐτάς τοῦ κ. Κουράκη. Ἡ προβολή τῶν δηλώσεων αὐτῶν «ἀδυνάτιζε» τήν ἐπιχειρηματολογίαν ὅτι μόνον ὁ ΣΥΡΙΖΑ εἶναι ἐκκλησιομάχος καί τό Κυβερνητικόν ἐπικοινωνιακόν ἐπιτελεῖον ἤρχισε νά «διαρρέη» εἰς τούς δημοσιογράφους ὅτι ὁ ΣΥΡΙΖΑ διαστρεβλώνει τάς θέσεις τοῦ ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν. Δημοσιογράφοι κεντροαριστερᾶς ἀποκλίσεως, ὅπως διά παράδειγμα εἶναι ὁ κ. Στρατάκης τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ «FLASH», ἐσχολίαζον ὅτι ὁ Ἑλληνικός λαός ἔχει ἰδιαιτέρως πολιτιστικάς καί ἐθνικάς σχέσεις μέ τήν Ἐκκλησίαν καί δέν ἔχει τό δικαίωμα οὐδείς νά προβαίνη εἰς τοιαύτας προτάσεις, ὡς αὐτάς τοῦ κ. Κουράκη. Πολύ δέ περισσότερον σήμερον, πού ἡ Ἐκκλησία εἶναι καί πάλιν στήριγμα τοῦ λαοῦ. Ὁ «Ο.Τ.» θά παρουσιάση, ἀπό τό προσεχές φύλλον του, τόσον τάς εἰσηγήσεις ὡρισμένων Ἱεραρχῶν εἰς τό συνέδριον, ὅσον καί τάς χριστιανομάχους-ἐκκλησιομάχους θέσεις τοῦ κ. Κουράκη, ὁ ὁποῖος ἐνεπνεύσθη τάς προτάσεις του ἀπό τά εἰωθότα εἰς τήν Προτεσταντικήν Γερμανικήν «Ἐκκλησίαν» κ.λπ. Ὑπογραμμίζεται ὅτι τήν ἐχθρικήν στάσιν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, τῆς ΔΗΜ.ΑΡ. καί τῶν Οἰκολόγων Πρασίνων ἔχει ἀποκαλύψει ὁ «Ο.Τ.» εἰς πρόσφατα πρωτοσέλιδα κύρια θέματα, παρουσιάζων, ἐκτός τῶν ἄλλων, καί τάς θέσεις τοῦ κ. Κουράκη, τάς ὁποίας εἶχε πρωτοδημοσιεύσει εἰς τήν ἐφημερίδα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ «ΑΥΓΗ» τήν 11ην Νοεμβρίου 2012.

Ἡ χορωδία τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγίου Ἀθανασίου Πολυδρόσου «Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση», ποὺ ἱδρύθηκε τὸ 1992 ἀπὸ τὸν ἐφημέριο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, Πρωτοπρεσβύτερο καὶ καθηγητὴ π. Λάμπρο Ἀνδρεάκη, ὁ ὁποῖος καὶ τὴν διευθύνει, δημιούργησε μία συλλεκτικὴ κασετίνα μὲ 12 CD καὶ γενικὸ τίτλο «ἐν χορδαίας καὶ ᾠδαῖς ἀλαλάξωμεν», ὅπου παρουσιάζει ὕμνους καὶ τραγούδια ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ καὶ ἐθνική μας παράδοση κι ἀπὸ τὰ δημοτικά μας τραγούδια. Συγχαίρουμε τὸν πατέρα Λάμπρο καὶ τοὺς συνεργάτες του, 80 μέλη, γιὰ τὴν ἐργώδη, ἀξιόλογη, καλαίσθητη καὶ πολύτιμη αὐτὴ δημιουργία, διὰ τῆς ὁποίας γίνεται μία σοβαρὴ προσπάθεια νὰ διατηρήσουμε «τὴν γνησιότητα τῆς πνευματικῆς μας φυσιογνωμίας καὶ τὴν αὐθεντικότητα τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας». Ἡ κασετίνα ἀξίζει νὰ μπεῖ σὲ ὅλα τὰ σπίτια τῶν Ἑλλήνων, στὰ σχολεῖα μας, στὰ στρατόπεδά μας, στὰ κατηχητικά μας, παντοῦ. Ἀποτελεῖ δὲ ἕνα πολὺ ὄμορφο καὶ ἑλκυστικὸ δῶρο γιὰ φίλους καὶ γνωστούς. Ἀρχιμ. Μελέτιος Βαδραχάνης

1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΤΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΤΟΝ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΥΠΟΝΟΜΕΥΕΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

δρᾶσις τῆς σκοτεινῆς αὐτῆς Ὀργανώσεως τῆς ἐποχῆς μας.

Ἡ Διακήρυξις διά τήν Μασονίαν Τό πλῆρες κείμενον τῆς ἱστορικῆς διακηρύξεως διά τήν Μασονίαν ὑπό τῆς ἀτύπου Συνάξεως μοναχῶν καί κληρικῶν ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ἡ ἄτυπη σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν, ζώντας τήν τραγικότητα τῆς ἐποχῆς μας καί παρακολουθώντας μέ ἀγωνία καί προσευχή τίς κοινωνικοπολιτικές ἐξελίξεις στόν κόσμο καί στή Χώρα μας, κατά τήν συνάντησή μας στίς 11 Ὀκτωβρίου 2012 στόν ἱερό ναό τοῦ ἁγίου Νικολάου Πειραιῶς, συζητήσαμε τό πάντα ἐπίκαιρο πρόβλημα τῆς Μασονίας (Τεκτονισμοῦ), μέ εἰσηγητάς τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Πειραιῶς κ.κ. Σεραφείμ καί τόν αἰδεσιμολογιώτατον Πρωτοπρεσβύτερον π. Γεώργιον Μεταλληνόν. Ὁμόθυμα δέ ἀπεφασίσθη ἡ σύνταξη καί κοινοποίηση εἰς τόν Λαόν μας τῆς Διακηρύξεως αὐτῆς γιά τή Μασονία, μέ σκοπό τήν ἐνημέρωση τοῦ Ὀρθοδόξου Ποιμνίου καί παράλληλα τήν ὑποβολή υἱϊκῆς ἐκκλήσεως πρός τήν Σεβαστή Ἱεραρχία μας, νά ἡγηθῆ τοῦ ἀγῶνος γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων, πού δημιουργεῖ ἡ ἀνανεωμένη δράση τῆς σκοτεινῆς αὐτῆς Ὀργανώσεως στήν ἐποχή μας. Ἡ Διακήρυξη αὐτή μπορεῖ νά θεωρηθεῖ συνέχεια τῆς “Ὁμολογίας Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ”, τήν ὁποία συντάξαμε καί ἐκυκλοφορήσαμε τό 2009, ἐφ᾽ ὅσον μάλιστα ὑπάρχει γενετική καί στοχοθεσιακή σχέση μεταξύ Οἰκουμενισμοῦ καί Μασονίας. ***

Ἐθνοκτόνος ὁ ρόλος της

Ἔχοντας τήν εὐλογία νά γεννηθοῦμε Ἕλληνες καί νά ἀναγεννηθοῦμε διά τοῦ Μυστηρίου τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος εἰς τούς κόλπους τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Προφητῶν, Ἀποστόλων καί Πατέρων ὅλων τῶν αἰώνων, καί γνωρίζοντας τόν φθοροποιό και ἐθνοκτόνο ρόλο τῆς Μασονίας στή Χώρα μας, διακηρύττουμε: 1. Μία ἀπό τίς πλάνες, πού γέννησε ὁ Διάβολος γιά τήν καταπολέμηση καί καταστροφή τοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν παρακώλυση καί ματαίωση τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, εἶναι ἡ Μασονία ἤ Τεκτονισμός, πού λειτουργεῖ καί δραστηριοποιεῖται στήν κοινωνία μας, μέ τήν κάλυψη μάλιστα καί προστασία τῶν Νόμων τοῦ Κράτους. Διότι ἡ Μασονία λειτουργεῖ στήν Ἑλλάδα ὡς “Ἵδρυμα”, ἀναγνωρισμένο ἀπό τήν Πολιτεία μέ τό ΠΔ τῆς 21-1-1927, τό ΒΔ ἀπό 19-71948 καί τό ΒΔ ἀπό 23-12-1955. Ἔτσι δραστηριοποιεῖται ἀνενόχλητα στήν κοινωνία μας, γιά τήν προώθηση καί ἐκπλήρωση τῶν σκοπῶν της. 2. Ἔχει ἐπανειλημμένα καί διά πολλῶν ἀποδειχθεῖ ὅτι ἡ Μασονία εἶναι ὀργάνωση, πού λειτουργεῖ μυστικά καί συνωμοτικά, σέ συνεργασία μέ ὅλες τίς παραφυάδες της1, μέ βασικό στόχο τήν ἅλωση τῆς κοινωνίας καί τήν πολιτική καί πολιτιστική ἰσοπέδωση τῶν λαῶν τῆς γῆς.

Ἡ διείσδυσις τῆς Μασονίας εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἀνατολήν

3. Ἡ ἐπιδιωκόμενη ἅλωση καί τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ἀπό τή Μασονία, ἄρχισε μέ τήν ἵδρυση τῆς πρώτης Στοᾶς στήν “καθʼ ἡμᾶς Ἀνατολήν” στή Σμύρνη τό 1745 καί τήν ἐξάπλωση τῶν Στοῶν στήν Κωνσταντινούπολη (1748), τήν ἕδρα τῆς Ρωμαίικης (Ἑλληνορθόδοξης) Ἐθναρχίας (Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου)2. Ἡ διείσδυση τῆς Μασονίας στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή, εὐνοούμενη ἀπό τό εὐρωπαϊκό πολιτιστικό κλίμα τῆς Μικρασίας καί τήν κοσμοπολίτικη πληθυσμιακή σύνθεσή της, ἔβαινε παράλληλα μέ τήν ἀποδυνάμωση τῆς χριστιανικῆς Πίστεως καί ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Στά τέλη τοῦ 18ου αἰώνα ἐπεξετάθη ἡ ἵδρυση Στοῶν καί στόν μητροπολιτικό ἑλληνικό χῶρο (Ἀθήνα, Ζαγορά, Ἀμπελάκια, Ἰωάννινα καί τά Ἰόνια Νησιά). Ὁ Τεκτονισμός στηριζόμενος κυρίως στό ἀστικό στοιχεῖο, κινήθηκε καί κινεῖται στό χῶρο τῶν λογίων, τῶν

ἐμπόρων, τῶν ἐχόντων κοινωνική ἐπιρροή καί τῶν πολιτικῶν.

Θανατηφόρον καρκίνωμα εἰς τό ἐθνικόν μας σῶμα

4. Γίνεται λοιπόν ἀντιληπτό, ὅτι ὁ Τεκτονισμός εἶναι ἐμβόλιμο μέγεθος στήν ἑλληνορθόδοξη κοινωνία καί παρασιτεῖ στό σῶμα της, μέ συν έπειες ὀδυνηρές γιά τήν συνοχή καί τήν ταυτότητά της3. Διότι ὁ Τεκτονισμός εἶναι τοκετός ξένων ὠδίνων, πού μεταφυτεύθηκε στό χῶρο μας καί μένει τελείως ξένος πρός τήν ταυτότητα τοῦ Γένους / Ἔθνους μας καί τόν πολιτισμό μας, καί στήν οὐσία του μή συμβατός μέ αὐτήν. Γι᾽ αὐτό ἡ παρουσία καί δραστηριοποίησή του στήν ἑλληνική κοινωνία κατεργάζεται τόν ἰδεολογικό διαμελισμό τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἐφ᾽ ὅσον ἀναπτύσσεται ὡς θανατηφόρο καρκίνωμα στό ἐθνικό μας σῶμα. Αὐτό εἶναι συνειδητό στήν εὐρύτερη λαϊκή μας βάση, ὅπως φαίνεται στόν ἀπαξιωτικό γιά κάποιον χαρακτηρισμό, ὅτι συμπεριφέρεται “σάν μασόνος”!

Δεκαπέντε στοάς μόνον εἰς τόν Πειραιᾶ

5. Στά τελευταῖα χρόνια ἔχει ἐνισχυθεῖ καί ἐντατικοποιηθεῖ ἡ δράση τῆς Μασονίας, λόγῳ τῆς παθολογίας καί ρευστότητας τῆς πολιτικοκοινωνικῆς καταστάσεως τῆς Χώρας μας. Καί μόνο στόν Πειραιᾶ, τό πρῶτο λιμάνι τῆς Χώρας μας, μαρτυρεῖται ἡ λειτουργία δεκαπέντε τεκτονικῶν Στοῶν. Βιώνουμε, ἔτσι, μία ἐπέλαση τῆς μασονικῆς παρατάξεως, μετά ἀπό μία περίοδο κάμψεως τῆς δραστηριότητάς της. 6. Ἡ Μασονία συγκαλύπτει καί ἀρνεῖται τόν θρησκευτικό της χαρακτήρα, ὁ ὁποῖος ὅμως ἀνήκει στήν οὐσία της. Ἡ ἄρνηση ὅμως αὐτή τῶν Τεκτόνων προσκρούει στή διαφωνία τῶν ἰδίων τῶν κειμένων τους, ὅπως ὁ Καταστατικός Χάρτης καί ὁ Γενικός Κανονισμός τῆς Στοᾶς, ἀλλά καί τῶν κατά καιρούς διακηρύξεων γνωστῶν Τεκτόνων. Σημαντικό ὅμως εἶναι ὅτι ὁ χαρακτήρας τοῦ Τεκτονισμοῦ ὡς θρησκείας εἶναι γνωστός εἰς τό ὀρθόδοξο Πλήρωμα καί τήν Πνευματική του Ἡγεσία, διακηρύσσεται δέ ἀδιάκοπα, σέ κάθε εὐκαιρία γιά τό ξεσκέπασμα τῆς Μασονίας καί τήν προφύλαξη τοῦ ὀρθοδόξου Ποιμνίου. Ἤδη ἡ πρώτη ἐκτενής ἀναίρεση τῆς Μασονίας στό χῶρο μας, ἀπό τόν ἁγιορείτη μοναχό Ἀγάπιο Κολλυβά Παπαντωνάτο4, ἀντιμετωπίζει τή Μασονία ὡς θρησκεία ἀναιρετική τῆς Ὀρθοδοξίας καί γενικά τοῦ Χριστιανισμοῦ. “Ἡ φραγμασονική πίστις -διαβάζουμε ἐκεῖ- εἶναι ἡ πλέα ἀσεβεστέρα καί ἡ πλέα ἐπιβλαβεστέρα εἰς τό ἀνθρώπινον γένος ἀπό ὅσας ἀσεβείας ἐστάθησαν ἀπό τήν ἀρχήν τοῦ αἰῶνος ἕως τῆς σήμερον”. Καταλήγει δέ στό συμπέρασμα, ὅτι ὁ Τεκτονισμός εἶναι ἀντιχριστιανισμός καί πλήρης ἀνατροπή τοῦ Χριστιανισμοῦ. 7. Τόν θρησκευτικό χαρακτήρα τοῦ Τεκτονισμοῦ ἐδέχθη ἡ Διορθόδοξος Ἐπιτροπή (Ἅγιον Ὄρος, 1930), ἀλλά καί Καθηγηταί τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν τό 1933, τήν γνωμοδότηση τῶν ὁποίων υἱοθέτησε ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος5 τό ἴδιο ἔτος, πού ἀνανεώθηκε μέ τίς ἀποφάσεις της τό 1968, τό 1972 καί τό 1996, καί σέ εἰδικά φυλλάδια “Πρός τόν Λαό” τό 1982 καί τό 1996.

Πιστεύει εἰς θεότητα, ἔχει «μυστήρια»

8. Ἀπό τά ἴδια τά κείμενα τῆς Μασονίας ἀποδεικνύεται ὅτι ἀποδέχεται καί πιστεύει σέ θεότητα, πού καλεῖται Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος (Μ.Α.Τ.Σ.). Ἔχει μάλιστα, τελετές, ἀντίστοιχες μέ ἐκεῖνες τῆς Ἐκκλησίας (“μυστήρια” π.χ. γάμο, βωμούς, ναούς, λατρεία, σύμβολα, ἐγκαίνια ναοῦ, κηδεία) μέ εἰδικό τελετουργικό τυπικό. Στά Μασονικά κείμενα ὁ Μ.Α.Τ.Σ. δηλώνεται μέ τά ὀνόματα: Ἑωσφόρος, Διάβολος, Σατανάς, Βεελζεβούλ, Βελίαλ, Μπαφομέτ, Δαίμονας κ.λπ. Ἡ ὁμολογία λοιπόν, τῆς ἴδιας τῆς Μασονίας γιά τόν θρησκευτικό χαρακτήρα της εἶναι σαφής6. Στό Σύνταγμα τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος (20.12.1949) δηλώνεται ρητά: “Ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός πιστεύει εἰς τήν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ ὑπό τήν ἐπωνυμίαν Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος”. Στή Μασονική δέ ἐγκυκλοπαιδεία τοῦ Ν. Χ. Λάσκαρη, ἐκδιδομένη μέ τήν ἄδεια τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος, καί στό λῆμμα “Θρησκεία καί Τεκτονισμός”, διαβάζουμε: “Ἡ

Μεθοδικὰ «ἀνοίγματα» τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας πρὸς τὸν Παπισμόν

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

διεκδικήση εἰς τὸ ἐγγὺς μέλλον τὴν ἕδραν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ νὰ καταστῇ «Δευτέρα Ρώμη».

Ἡ ἐπίσκεψις

Εἰς τὸ πλαίσιον αὐτὸ πρέπει νὰ ἐνταχθῆ καὶ ἡ εἴδησις συμφώνως πρὸς τὴν ὁποίαν ὁ Πρόεδρος τοῦ Συμβουλίου διὰ τὴν ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Βατικανοῦ ἐπεσκέφθη τὸν Ρωσικὸν Ἱερὸν Ναὸν τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης εἰς τὴν Ρώμην διὰ πρώτην φορὰν ἀπὸ τῆς ἐκλογῆς του εἰς τὴν θέσιν αὐτήν. Συνωδεύετο κατὰ τὴν ἐπίσκεψιν αὐτὴν ἀπὸ σημαντικοὺς «ἐπισκόπους» τοῦ Βατικανοῦ ὡς ἦτο ὁ Γραμματεὺς τοῦ Συμβουλίου «ἐπισκόπων» Μπράϊαν Φαρρέλ, ὁ ὑπογραμματεύς τοῦ Συμβουλίου μονσινιὸρ Ἀνδρέα Παλμέρι, ὁ «ἱερεὺς» Μίλαν Ζούστ, ὑπεύθυνος διὰ τὰς σχέσεις μὲ τὰς Σλαυϊκὰς

Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας καὶ ἄλλοι. Συμφώνως πρὸς τὴν εἰδησεογραφίαν – ἀνταποκρίσεις, ὑπὸ ἡμερομηνίαν 12ην καὶ 13ην Ἰανουαρίου, ἐκ τῆς Ἰταλίας:

«Τοὺς προσκεκλημένους προσ φώνησε ὁ ἱερομόναχος Ἀντώνιος Σεβριούκ, Προϊστάμενος τοῦ Ναοῦ. Ἀπὸ τὴν πλευρά του ὁ Καρδινάλιος Κοὺρτ Κὸχ ἐξέφρασε τὴ χαρά του γιὰ τὴ δυνατότητα νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸ πνευματικὸ καὶ διοικητικὸ κέντρο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας στὴν Ἰταλία. Οἱ προσκεκλημένοι ξεναγήθηκαν στὸν ἄνω Ναὸ τοῦ ἐνοριακοῦ συγκροτήματος, ὅπου ὁ Προϊστάμενος τοὺς ἐνημέρωσε γιὰ τὴν ἱστορία τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης κοινότητας Ρώμης, γιὰ τὴν οἰκοδομὴ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Αἰκατερίνης καὶ τὴ δομή του καὶ ἀπάντησε σὲ πολλαπλὲς ἐρωτήσεις. Ἐν συνεχείᾳ ἡ ἀντιπροσωπεία ἐπισκέφθηκε τὸν κάτω Ἱ. Ναὸ Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης».

τεκτονική θρησκεία δέν κάνει διακρίσεις. Δέχεται εἰς τούς φιλόξενους κόλπους της ἄνδρας παντός δόγματος, οὐδέν δέ ἀπολύτως θρησκευτικόν δόγμα εὐνοεῖ ἤ ἀποδοκιμάζει... Ἡ θρησκεία τοῦ Τεκτονισμοῦ εἶναι ἡ γενική θρησκεία τῆς φύσεως καί τῆς πρωταρχικῆς ἀποκαλύψεως -τῆς κληροδοτηθείσης ἡμῖν ὑπό ἀρχαίου τινός καί πατριαρχικοῦ ἱερατείου- ἐν τῇ ὁποίᾳ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι δύνανται νά συνυπάρξουν”. Ἀπροκάλυπτος εἶναι δηλαδή ὁ συγκρητισμός καί ὁ εἰδωλολατρικός χαρακτήρας τῆς Μασονίας, ἀλλά καί ὁ ἀντιχριστιανικός της χαρακτήρας, κάτι πού φαίνεται καί ἀπό τήν διεκδίκηση παγκοσμιότητος, πού ἀντιστρατεύεται στήν καθολικότητα καί οἰκουμενικότητα τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως καί Ἐκκλησίας. Αὐτό ὑπογραμμίζεται στήν ἱστορική ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τό 1933, κατά τήν ὁποία ὁ Τεκτονισμός “δέν εἶναι ἁπλῆ τις φιλανθρωπική ἕνωσις ἤ φιλοσοφική σχολή, ἀλλ᾽ ἀποτελεῖ μυσταγωγικόν σύστημα, ὅπερ ὑπομιμνήσκει τάς παλαιάς ἐθνικάς μυστηριακάς θρησκείας ἤ λατρείας. Ἀποδεδειγμένως τυγχάνει θρησκεία μυστηριακή, ὅλως διάφορος... καί ξένη τῆς χριστιανικῆς θρησκείας... Ζητοῦσα νά συμπεριλάβῃ ... εἰς τούς κόλπους αὐτῆς ὁλόκληρον τήν ἀνθρωπότητα... ἀνυψοῖ ἑαυτήν εἰς εἶδος ὑπερθρησκείας”. Καί ὁ μακαριστός ἀρχιμανδρίτης π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, φωτισμένος πνευματικός καί ἐπιφανής θεολόγος, ἐπισημαίνει ὅτι ὁ Τεκτονισμός “φιλοδοξεῖ νά ἀποβῇ θρησκεία πάσης τῆς ἀνθρωπότητος... νά ἀποβῇ μία ὑπερθρησκεία”7. Κατά τήν δήλωση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ἡ Μασονία εἶναι “ἀποκρυφιστική παγανιστική λατρεία, πολέμιος τῆς ἀμωμήτου Πίστεως τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας”. Εἶναι δηλαδή σαφῶς ἀντιχριστιανική καί εἰδωλολατρική θρησκεία καί πίστη. Οἱ Μασόνοι, κατά τόν ἴδιο Μητροπολίτη, εἶναι “σατανολάτρες καί ἑωσφοριστές, ὀπαδοί τῆς θρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου”8. Διαπιστώνεται, ἐπίσης, ὅτι οἱ Μασόνοι, τουλάχιστον στίς ὑψηλότερες βαθμίδες τους, εἶναι σατανολάτρες, προσευχόμενοι στόν Ἑωσφόρο, ὡς Μπαφομέτ, ὅπως ὀνομάζουν τόν τραγόμορφο θεό τους. Ἐξ ἄλλου εἶναι ἀναντίρρητες καί οἱ σχέσεις τους μέ τή Μαγεία. Ὁ καλός γνώστης τῆς Μασονίας P. Naudon μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁρισμένα τυπικά... ἔβαλαν ἀκριβῶς σάν σκοπό τους τήν “ἄσκηση τῆς μαγείας, πού μπαίνει στήν ὑπηρεσία τοῦ ἀνθρώπου γιά τήν ἐπενέργειά του πάνω στόν κόσμο” 9. 9. Ὁ ἰσχυρισμός τῆς Μασονίας, ὅτι δέν ἀσχολεῖται μέ τήν πολιτική καί δέν ἀναμειγνύεται στίς πολιτικές ἐξελίξεις δέν εἶναι ἀληθής. Ὁ θρησκευτικός χαρακτήρας τοῦ Τεκτονισμοῦ, πού λειτουργεῖ ἐπεκτατικά καί οἰκουμενικά, συμπορεύεται μέ τήν ἐνεργό συμμετοχή στίς διεθνεῖς πολιτικές διαδικασίες. Ἡ πολιτική δραστηριότητα ἀποβλέπει στήν ἄσκηση ἐπιρροῆς σέ πολιτικά πρόσωπα, γιά τή χειραγώγηση τῶν διεθνῶν πολιτικῶν ἐξελίξεων. Δέν εἶναι, λοιπόν, καθόλου ἕνα φιλανθρωπικό σωματεῖο, ὅπως διατείνονται, μέ σκοπό τήν ἐπικράτηση τῆς ἠθικῆς σ᾽ ὅλο τόν κόσμο. Τό σκάνδαλο τῆς Ἰταλικῆς Στοᾶς Ρ 2 τό 1981 ἦταν μία ἀπό τίς μεγαλύτερες ἀποδείξεις γιά τή σχέση τῆς Μασονίας μέ τίς πολιτικές ἴντριγκες10.

Ὑπονομεύει τήν δημοκρατίαν καί τήν Ἐθνικήν Ἀσφάλειαν

10. Μέ τήν πολιτική δραστηριότητά της ἡ Μασονία ἀποδεικνύεται ἀντιδημοκρατική, ἀφοῦ ὑπονομεύει τήν λειτουργία τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος καί τήν ἐθνική ἀσφάλεια σέ κρίσιμες μάλιστα περιόδους. Κατά τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Πειραιῶς κ. Σεραφείμ “ἡ Λέσχη Μπίλντερμπεργκ εἶναι ὑπερστοά ... ἕνα αἴσχιστο διευθυντήριο παγκοσμιοποιήσεως, πού ἀπεργάζεται τήν διάλυση τοῦ Ἔθνους - Κράτους καί τήν προώθηση στίς μάζες τῆς ἰδέας τῆς ἀναγκαιότητος μιᾶς παγκόσμιας ὑπερκυβερνήσεως” 11. Καταφάσκει, λοιπόν, τούς στόχους τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, πού εἶναι ἡ ἰσοπέδωση καί πολτοποίηση ὅλων τῶν ἐθνῶν τῆς γῆς. Διότι καί οἱ πολιτικοί στόχοι τῆς Μασονίας ἀναδεικνύονται σέ μιά παγκόσμια προοπτική. Ἡ τεκτονική Ἑταιρεία Ἰλλουμινάτοι προβάλλει ἀπροκάλυπτα καί ὑποστηρίζει τόν σχηματισμό τῆς “παγκόσμιας κυβέρνησης”, ὅπως καί οἱ πολιτικοί ἡγέτες, πού ἔχουν ἰδιαίτερη σχέση μέ τή Λέσχη Μπίλντερμπεργκ. Παράλληλα ἡ Μασονία ἐκπαιδεύει τά μέλη της “ἔτσι ὥστε νά ἀποκτοῦν ἀσυνείδητα ἀκρισία πάνω σέ σημαντικά ἐθνικά θέματα” 12. 11. Ἐξ ἄλλου, οἱ φρικτοί ὅρκοι πού δίνουν οἱ Μασόνοι κατά τίς μυήσεις τους εὐτελίζουν τό ἀνθρώπινο πρόσωπο καί διχάζουν τήν κοινωνία, διότι γίνεται διάκριση μεταξύ τῶν “καθαρῶν” Μασόνων καί τῶν “βεβήλων”, ὅλων δηλαδή τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, μέ συνέπεια τόν ἀποκλεισμό τῶν οἰκονομικά ἀσθενῶν, τῶν ἀγροτῶν, τῶν ἐργατῶν καί τῶν μαύρων ἀπό τούς κόλπους της. Ἀλλά καί οἱ Τέκτονες χαμηλῶν βαθμῶν ἀγνοοῦν τά εἰς τίς ὑψηλότερες βαθμίδες τεκταινόμενα. “Οἱ ἀμύητοι εἰς τούς ἀνωτέρους μασονικούς βαθμούς ἀποτελοῦν τραγικά θύματα πρωτοφανοῦς ἀπάτης...” 13.

Ἀσυμβίβαστος ἡ ἰδιότης τοῦ Τέκτονος καί τοῦ Ὀρθοδόξου

12. Εἶναι, λοιπόν, εὐνόητο ὅτι ὁ ἰσχυρισμός τῶν Ἑλλήνων Τεκτόνων, ὅτι παραμένουν πιστοί ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀποδεικνύει ὅτι ἀγνοοῦν τόν Χριστιανισμό στό σύνολό του ἤ ὅτι μᾶς ἐξαπατοῦν. Αὐτό

δέ, διότι δέν φανερώνουν τήν ἀληθινή ταυτότητά τους. Γι᾽ αὐτό ἰσχύει ἀπολύτως καί πάντοτε τό ἀσύμπτωτο καί ἀσυμβίβαστο τῆς ἰδιότητας τοῦ τέκτονος καί τοῦ (ὀρθοδόξου) Χριστιανοῦ. Αὐτό εἶναι ἡ διαπίστωση ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων, πού ἔχουν ἀσχοληθεῖ συστηματικά μέ τή Μασονία. Ὁ Μασονισμός, συγκαταλέγοντας καί τόν Χριστό μεταξύ τῶν “μυστῶν” του, ἐπιδιώκει τήν παγίδευση τῶν Χριστιανῶν, προσπαθώντας νά δημιουργήσει τήν ἐντύπωση, φυσικά στούς ἀθεμελιώτους στήν χριστιανική πίστη, ὅτι στούς κόλπους του σώζεται ὁ Χριστός τῶν Ἁγίων μας. Αὐτό ὅμως πού ἐπιτυγχάνει εἶναι ἡ κακοποίηση καί τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς πίστεώς μας, μέ τήν ἄρνηση τῆς μοναδικότητας καί ἀποκλειστικότητάς του στή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου (Πράξ. 4,12). Κατά τόν ἀείμνηστο Μητροπολίτη Ἐλευθερουπόλεως κυρόν Ἀμβρόσιον, “ἡ μύησις εἰς τόν Μασονισμόν παντός Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ ἀποτελεῖ ... ἀποκήρυξιν τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί προσχώρησιν εἰς ἄλλην θρησκείαν”. Ἀλλά καί ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τό 1933 διεκήρυξε, ὅτι “δέον τά πιστά τῆς Ἐκκλησίας τέκνα, ὅπως ἀπέχωσι τοῦ Μασονισμοῦ”.

Ἀπαράδεκτος συμπεριφορά ὑπό ὡρισμένων Ἱεραρχῶν

13. Στό σημεῖο ὅμως αὐτό διαπράττονται ἐγκληματικά λάθη ἀπό τούς Ἱεράρχες ἐκείνους, πού, δεχόμενοι διά τίς Μητροπόλεις τους δωρεές ἤ χρηματικές προσφορές ἀπό μασονικές στοές, προάγουν καί ἐνισχύουν τήν δράση τους. Τά εὐχαριστήρια γράμματα τῶν Μητροπολιτῶν αὐτῶν δημοσιεύονται κατόπιν στά τεκτονικά περιοδικά καί γίνονται ἔτσι ἡ καλύτερη διαφήμιση τῆς Μασονίας, καί ταυτόχρονα παραπλάνηση τῶν ἀδυνάτων καί ἀπληροφορήτων μελῶν τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος. Ἐξ ἄλλου, Πατριάρχες καί Πατριαρχεῖα ἀπονέμουν συχνά παράσημα καί ἄλλες διακρίσεις σέ γνωστούς ἐπισήμους Μασόνους, ὅπως δέ ὑπῆρξαν καί περιπτώσεις εὐτυχῶς ὄχι πολλές, ἀλλά πολύ χαρακτηριστικές- τῆς εἰσόδου καί ἐντάξεως Πατριαρχῶν καί ἄλλων Ἱεραρχῶν σέ Στοές. Αὐτό γίνεται γιά τήν ἐξασφάλιση, κατά τή γνώμη τους, ὑποστηρίξεως ἐκ μέρους τῆς Μασονίας. Στήν οὐσία ὅμως πρόκειται γιά προδοσία τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας καί ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας, συγχρόνως δέ καί ἔκπτωση ἀπό τῆς ἀξίας τοῦ Κληρικοῦ καί Ποιμένος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.

Δέν διαψεύδουν τά ἀναγραφόμενα περί Μασόνων Ἱεραρχῶν

14. Ὑπάρχει ὅμως καί κάτι ἀκόμη χειρότερο. Δέν γίνονται οἱ πρέπουσες ἐνέργειες γιά τήν διάψευση τῶν ἀναγραφομένων στά τεκτονικά περιοδικά ὀρθοδόξων Κληρικῶν ὡς μασόνων. Τί ἄλλο ὅμως ἐπιτυγχάνει ἡ σιωπή αὐτή παρά νά ἐπιβεβαιώνει τούς ἰσχυρισμούς τῶν Τεκτόνων; Καί ναί μέν ἡ Μασονία, διά τήν πρόκληση ἐντυπωσιασμοῦ, ἀναφέρει Ἱεράρχες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς μέλη της, ἀλλά μετά τόν θάνατό τους, ὁπότε δέν εἶναι δυνατόν νά λάβουν ἐκ τῶν συκοφαντουμένων τήν δέουσα ἀπάντηση. Εἶναι ὅμως δυνατόν – καί ἀναγκαῖον- οἱ Ἐκκλησίες, Κληρικοί τῶν ὁποίων παρουσιάζονται ἀπό τήν Στοά ὡς τέκτονες, νά διαψεύδουν δημόσια καί ἔντονα τά μασονικά δημοσιεύματα, καί διά τήν ἀποκατάσταση τῆς μνήμης τῶν δῆθεν μασόνων Κληρικῶν, ἀλλά καί διά τήν καθησύχαση τῶν ψυχῶν τῶν πιστῶν καί τόν ἐκ νέου τονισμό τοῦ ἀσυμβιβάστου τῆς ἰδιότητος τοῦ μασόνου μέ ἐκείνην τοῦ Ὀρθοδόξου πιστοῦ. 15. Δι᾽ αὐτό χαιρετίζουμε εὐγνωμόνως τήν σθεναρά στάση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἀπέναντι στόν ἰσχυρισμό τῆς Μασονίας, ὅτι ἐξέχων Ἕλλην ἱερωμένος ἐμυήθη προσφάτως εἰς τόν 18ο βαθμόν καί ὅτι ἔχουν ἐνταχθεῖ στούς κόλπους της ἀκόμη τρεῖς Κληρικοί. Ὁ ἅγιος Πειραιῶς εὐθαρσῶς διεκήρυξε ὅτι θά ὑποβάλει μήνυση, γιά νά ἀποδειχθεῖ, ὅτι “ἐκτός ἀπό σατανολάτρες οἱ Μασόνοι εἶναι καί συκοφάνται τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας”, καί ὅτι θά φέρει τό θέμα εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἀπαντήσουν οἱ Μασόνοι ὅτι “ἔκαμαν λάθος”!14. 16. Εἶναι, ἐπίσης, λίαν τιμητικόν δι᾽ αὐτήν, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία στό ἑλληνόφωνο τμῆμα της, ἔλαβε ἐνωρίς θέση ἀπέναντι στόν Τεκτονισμό, ὑπογραμμίζοντας τόν σκοτεινό ρόλο του καί τήν ἀντιχριστιανικότητά του. Ἡ πρώτη θεωρητική καταδίκη τοῦ Τεκτονισμοῦ στό κλίμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἔγινε σχεδόν σύγχρονα μέ τήν ἵδρυση Στοῶν στήν “καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολήν”. Μαρτυρία ἁγιορειτικοῦ χειρογράφου ἀναφέρει τήν ἔκδοση συνοδικοῦ καταδικαστικοῦ γράμματος κατά τῆς Μασονίας τό 174515. Ὁ πατριαρχικός ἐπίσης ἀφορισμός τοῦ 1793 (πατριάρχης Νεόφυτος Β΄) συμπεριελάμβανε “τούς Βολταίρους καί Φρανκμαζόνας καί Ροσσούς καί Σπινόζας”, τούς πρωτεργάτες δηλαδή τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως. Ἐπαινοῦμε ἐπίσης τήν σεπτή Ἱεραρχία τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας διά τήν ἐπανειλημμένως ἐπίσημη καταδίκη τῆς Μασονίας (1933, 1968, 1972 καί 1996), ὡς καί εἰς τά “Πρός τόν Λαό” δημοσιευόμενα κατά καιρούς (1984 καί 1996) κείμενά της, γιά τήν προφύλαξη τοῦ Ποιμνίου ἀπό τή μασονική λύμη. Ἱεράρχαι ἐπίσης στό παρελθόν, ὅπως οἱ πρ. Φλωρίνης Αὐγουστῖνος καί Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιος, κατεδίκασαν ἐπανειλημμένως στούς λόγους καί

τά δημοσιεύματά τους τήν μασονική πλάνη, προφυλάσσοντας τό ὀρθόδοξο ποίμνιο ἀπό τόν μασονικό κίνδυνο. Τό παράδειγμα αὐτῶν ἀκολουθοῦν καί σήμερα πολλοί Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες μας, οἱ ὁποῖοι δέν παύουν μέ δηλώσεις, ἀρθρογραφία καί βιβλία τους νά διαφωτίζουν τό Ποίμνιο καί ὁλόκληρο τόν Ὀρθόδοξο κόσμο.

Ἀπαιτεῖται ποιμαντική διά τήν ἀντιμετώπισιν τοῦ τεκτονισμοῦ

17. Πέρα ὅμως ἀπό τήν συνεχῆ πληροφόρηση τοῦ ποιμνίου στίς Ἐνορίες μας εἶναι ἀνάγκη νά διαμορφωθεῖ ἡ ἀναγκαία ποιμαντική στήν ἀντιμετώπιση τοῦ Τεκτονισμοῦ, ἀλλά καί τῶν Ὀρθοδόξων ἐκείνων, πού παρασύρθηκαν ἀπό τή Μασονία. Δέν πρέπει νά λησμονεῖται ὅτι ἡ προσευχή εἶναι τό μεγαλύτερο καί στήν περίπτωση αὐτή ὅπλο μας16. Εἶναι ἀνάγκη ὅμως νά ἀπαγορεύεται ἡ συμμετοχή ἀποδεδειγμένα ἐνεργῶν μασόνων στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι μόνο στή Θεία Κοινωνία, ἀλλά καί ὡς ἀναδόχων σέ βαπτίσεις. Ἐπίσης, μόνιμη μέριμνα τῶν ἐφημερίων πρέπει νά εἶναι ἡ κατηχητική ἐνημέρωση καί στήριξη τῶν οἰκογενειῶν ἐκείνων, πού κάποιο μέλος τους ἀνήκει σέ τεκτονική στοά, γιά τήν χριστιανική ἀντιμετώπισή τους. 18. Περισσότερο ὅμως δραστική πρέπει νά εἶναι ἡ στάση τῆς Ποιμαίνουσας Ἐκκλησίας ἀπέναντι στούς Χριστιανούς ἐκείνους, πού πιστεύουν ὅτι παραμένουν ὀρθόδοξοι Χριστιανοί παρά τήν ἔνταξή τους στή Μασονία. Ὅλοι αὐτοί εἶναι ἀνάγκη νά ἐνημερωθοῦν καί νά κατηχηθοῦν, ἀλλά πολύ περισσότερο ἐκεῖνοι, πού ἐκφράζουν τήν ἐπιθυμία νά ἐγκαταλείψουν τή Μασονία καί νά ἐπιστρέψουν στή Μητέρα Ἐκκλησία. Καί αὐτοί εἶναι ἀνάγκη νά κατηχηθοῦν, διότι ἡ ἐγκατάλειψη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος εἶναι καρπός πλημμελοῦς ἐντάξεως σʼ αὐτό καί ἀγνοίας τῆς ὀρθοδόξου Ἀληθείας. Οἱ ἄγευστοι ὀρθοδόξου ἐμπειρίας εὔκολα πέφτουν θύματα τῶν προσηλυτιστῶν ὅλων τῶν αἱρέσεων καί τῆς Μασονίας. Ἡ ἐπιστροφή στήν Ἐκκλησία πρέπει νά γίνεται μέ ὑπογραφή λιβέλλου, ὅπως συμβαίνει μέ ὅλους τούς ἐξ αἱρέσεων ἐπιστρέφοντες. Πόσο μᾶλλον, πού ὁ Τεκτονισμός δέν εἶναι μία “χριστιανική” αἵρεση, ἀλλά παναίρεση καί σατανική θρησκεία. Μετά δέ τόν λίβελλο ἀπαιτεῖται ἀπαραίτητα ἡ ἀναμύρωση τοῦ ἐπιστρέφοντος, ἄν εἶχε μυηθεῖ εἰς ὁποιονδήποτε μασονικό βαθμό. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ὅταν γίνει τεκμηριωμένα γνωστή ἡ εἴσοδος ὀρθοδόξου Κληρικοῦ στή Μασονία, εἶναι ἐπιταγή τῆς Συνοδικῆς παραδόσεώς μας ἡ καθαίρεσή του, “ἵνα καί οἱ λοιποί φόβον ἔχωσι” (Α΄ Τιμ. 5,20). 19. Στηρίζουμε ἐκθύμως τό Ψήφισμα, πού ὑπέβαλε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ στή Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας (19.11.2012)17 γιά μία νέα καταδίκη τῆς Μασονίας, ἐπιτακτική σήμερα καί ἐπιβαλλόμενη ἀπό τή νέα θρασεῖα ἐπίθεση τῆς Στοᾶς κατά τῆς Ἐκκλησίας, μέ τήν καταγγελία γιά δῆθεν προσχώρηση Ἱεραρχῶν σʼ αὐτήν. Ἡ καταδίκη θά εἶναι καί νέα ὁμολογία τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας μας διά τήν ἀπουσία κάθε σχέσεως Ἱεραρχῶν μας μέ τόν Τεκτονισμό18.

Χρέος τῆς Πολιτείας ἡ διάλυσις τῶν στοῶν

20. Εἶναι, τέλος, χρέος τῆς Πολιτείας ἡ ἀνάκληση τῶν περί τῆς Μασονίας διαταγμάτων της καί διάλυση τῶν μασονικῶν Στοῶν. Ἐπίσης εἶναι ἀνάγκη διαλύσεως τοῦ Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος, διότι ἐμφανίζεται ὡς Ἵδρυμα, ἐνῶ, κατά τόν Ἅγιον Πειραιῶς, νομικά ἔχει ἐκφύγει τῶν σκοπῶν τῆς Ἱδρύσεώς του. Ὁ Τεκτονισμός δέν εἶναι “γνωστή θρησκεία” (ἄρθρο 13,2 τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος), ἡ δέ ἵδρυση τοῦ Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος εἶναι καρπός ψεύδους καί ἐξαπατήσεως τῆς Πολιτείας, τῆς Δικαιοσύνης καί τῆς Κοινωνίας19. Γιά τή Σύναξη Κληρικῶν καί Μοναχῶν Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου Προηγούμενος Ἱ. Μ. Μεγ. Μετεώρου Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου, Ἀμαρούσιον Ἀττικῆς Ἀρχιμ. Γρηγόριος Χατζηνικολάου Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ἁγίας Τριάδος, Ἄνω Γατζέας Βόλου Γέρων Εὐστράτιος Ἱερομόναχος Ἱ. Μ. Μεγίστης Λαύρας Ἁγ. Ὄρους Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης

Ὑποσημειώσεις: 1 . «Ὑποπρακτορεῖα τῆς πλάνης» ἀποκαλεῖ εὐθαρσῶς ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ τίς ὀργανώσεις Ρόταρυ, Λάϊονς, ΧΑΝ, ΧΕΝ, Προσκόπους, Ρόσιτερς (Μασονία ἡ θρησκεία τοῦ Ἀντιχρίστου, ἔκδ. ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ, Ἀθήνα 2012, σ. 56). 2. Διά τήν ἐγκατάσταση καί πορεία τῆς Μασονίας στήν ὀρθόδοξη Ἀνατολή βλ. ΑΓΑΠΙΟΥ ΚΟΛΥΒΑ ΠΑΠΑΝΤΩΝΆΤΟΥ, Ἀνατροπή τῆς Φραγμασονικῆς Πίστεως (1782), ἐκδίδουν π. ΓΕΏΡΓΙΟΣ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ - ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ Α. ΜΗΝΑΟΓΛΟΥ, Πρότυπες Θεσσαλικές Ἐκδόσεις, Τρίκαλα - Ἀθήνα 2007, σ. 9 ἑπ. Κατά τόν καλό γνώστη τῶν πραγμάτων ΣΤΗΒΕΝ ΡΑΝΣΙΜΑΝ, «οἱ ἰδέες τοῦ Τεκτονισμοῦ τόν ΙΘ΄ αἰ. ἦσαν ἐχθρικές πρός τίς ἀρχαῖες ἐκκλησίες». Μέ τήν εἰσχώρηση μάλιστα καί μερικῶν Ἑλλήνων ἐκκλησιαστικῶν στή Μασονία ἐπιτεύχ-

θηκε ἠ «ἐξασθένηση τῆς ἐπιρροῆς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας». (Βλ. ΣΤ. ΡΑΝΣΙΜΑΝ, Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία ἐν αἰχμαλωσίᾳ, μετάφρ. Ν. Κ. Παπαρρόδου, Ἀθήνα 1979, σ. 688). 3. Βλ. π. Γ. Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ, «Ὁ Τεκτονισμός στήν “καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολήν”», στό βιβλίο τοῦ Ἰδίου, Μαρτυρίες γιά θέματα πνευματικά καί κοινωνικά, Ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2010, σ. 53 ἑπ. 4. Βλ. παραπάνω σημ. 2. 5 . «Πρᾶξις περί Μασονίας» τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. 6. Στό Μασονικό Περιοδικό «Πυθαγόρας-Γνώμων», 1935, σέ ἄρθρο τοῦ θεωρητικοῦ τῆς Στοᾶς Α. Πάϊκ (PIKE) διαβάζουμε: «Ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός ἐπιδιώκει τήν διάδοσιν μόνον τοῦ ἰδικοῦ του ‘πιστεύω’, καθ’ ὅ ἡ παγκόσμιος θρησκεία διδάσκεται ὑπό τῆς φύσεως καί τῆς λογικῆς. Αἱ Τεκτονικαί Στοαί δέν εἶναι Ναοί Ἰουδαϊκοί ἢ Μουσουλμανικοί ἤ Χριστιανικοί. Ὁ Τεκτονισμός ἐπαναλαμβάνει τάς ἠθικάς ἀρχάς ὅλων τῶν θρησκειῶν... Ἀπανθίζει ἐξ ὅλων τῶν ‘πιστεύω’, τό καλόν...». Πρβλ Ν. ΨΑΡΟΥΔΑΚΗ, Μασονία. Ἡ Ἔχιδνα τοῦ Σιωνισμοῦ, ἔκδ. Ὀρθόδοξο Μέτωπο, Ἀθήνα 1991, σ. 116/117. 7 . Ἀρχιμ. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ, Ἡ Μασονία ὑπό τό φῶς τῆς ἀληθείας, ἔκδ. Πάτμος, Ἀθῆναι 1965, σ. 18. Ὁ στόχος παραμένει πάντα σαφής καί συγκεκριμένος: Εἶναι ἡ προώθηση τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ στά ὅρια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ) μέ τήν ἀπαξίωση κάθε θρησκευτικῆς παραδόσεως καί τῶν ἰδανικῶν. 8. «Ἀνοικτή Ἐπιστολή πρός τό Ὓπατο Συμβούλιο τοῦ 33ου τῆς «Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος», Ἐφημ. «Ὁρθόδοξος Τύπος», 30.11.2012. 9. PAUL NAUDON, Ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός, μετάφρ. Γεωργίου Ζωγραφάκη, Ἀθήνα 1996, σ. 109/110. 10. Ἡ Στοά, σέ συνεργασία μέ τή Μαφία καί τήν ἀμερικανική CIA καί τήν Τράπεζα τοῦ Βατικανοῦ συμμετεῖχε στήν ἀνατροπή τῆς Ἰταλικῆς Δημοκρατίας καί τήν ὑπαγωγή της στήν ἐξάρτηση ἀπό τίς Η.Π.Α. Βλ. Ν. ΨΑΡΟΥΔΑΚΗ, Μασονία. Ἡ ἔχιδνα..., ὅπ. π., σ. 90-98. Κ. ΤΣΑΡΟΥΧΑ, Ἡ Μασονία στήν Ἑλλάδα, ἔκδ. Ἑλληνικά Γράμματα, ἈΘήνα 2004. 11. Βλ. ἄρθρο του στήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος», 1-5-2009. Στό τεκτονικό περιοδικό Ἰλισσός, Ἰούλιος 1956, σ. 66, διαβάζουμε ὅτι «Ἡ παγκόσμιος Κυβέρνησις κατέστη ἀνάγκη». 12. Βλ. ΒΑΣ. ΛΑΜΠΡΌΠΟΥΛΟΥ, Τό μαῦρο Λεξικό τῆς Μασονίας, Ἀθήνα 2001, σ. 13. 13. Στό ἴδιο, σ. 7 ἑπ. 14. Βλ. Ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», φ. 139/2012, σ. 7. 15 . Βλ. ΑΓΑΠΙΟΥ ΚΟΛΥΒΑ ..., ὅπ. π., σ. 12. 16. Πρβλ. τήν εὐχή τῆς Λειτουργίας τοῦ Μ. Βασιλείου: «... τούς πεπλανημένους ἐπανάγαγε καί σύναψον τῇ ἁγίᾳ σου Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ». 17. Βλ. στήν Ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος» τῆς 30.11.2012 καί 7.12.2012. Πρβλ. καί τό Ψήφισμα τῆς ὀργανωμένης ἀπό τήν Ἐφημερίδα «Χριστιανική» στίς 29.11.2009 στόν Πειραιᾶ, ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς Ἡμερίδος μέ θέμα: «Μασονία καί Νέα Τάξη. Σχέσεις τοῦ Τεκτονισμοῦ μέ τόν Χριστιανισμό, τήν Πολιτική καί τή Δημοκρατία». Ὁμιληταί ἦσαν: ὁ Σεβασμ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, πού ἀπηύθυνε Χαιρετισμό, καί οἱ: π. Γεώργιος Μεταλληνός, κ. Ἐμμ. Μηλιαράκης, Πρόεδρος τῆς «Χριστιανικῆς Δημοκρατίας» καί ὁ δημοσιογράφος κ. Κώστας Τσαρούχας. 18. Ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος κυρός Χριστόδουλος σέ ἕνα ἐγκύκλιο κείμενό του μέ τόν τίτλο «Γιατί δέν μπορεῖ νά εἶμαι μασόνος» (1998) γράφει: «Ὡς Ἕλλην καί Ὀρθόδοξος Χριστιανός δέν μπορεῖ νά ἀνήκω στήν Μασονία». Καί σημειώνει συμπερασματικά: «Ἡ Μασονία κατά τήν Ἐκκλησία μας, εἶναι σύστημα ἀντιχριστιανικόν καί πεπλανημένον, διά τοῦτο καί δέν συμβιβάζεται ἡ ἰδιότης τοῦ Χριστιανοῦ μέ τήν ἰδιότητα τοῦ Μασόνου. Οἱ πιστοί ὀφείλουν νά ἀπέχουν τῆς Μασονίας. Καί ὅσοι παρεπλανήθησαν καλοῦνται νά μετανοήσουν καί ἐπανέλθουν στούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας». Καί ἡ ἀκροτελεύτια φράση τοῦ κειμένου: «Ἄν γίνω μασόνος, πρέπει νά παύσω νά εἶμαι Ὀρθόδοξος καί Ἕλλην»! Συνεπῶς οὐδέν πρόβλημα ὑπάρχει, ἄν ἡ Ἱεραρχία μας, γιά μία ἀκόμη φορά, ἀνανεώσει τίς παλαιότερες διακηρύξεις της γιά τή Μασονία. Συμπερασματικά, δέν μπορεῖ νά τίθεται ἐρώτημα, ἂν ὁ Μασονισμός ἔχει καταδικασθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία μας. Διότι ἔχει ἐλεγχθεῖ ἐπανειλημμένα, καί μάλιστα ὡς συγκρητιστική πολιτικοθρησκευτική πολυεθνική Ὀργάνωση, ἀσυμβίβαστη πρός τόν Χριστιανισμό ὡς Ὀρθοδοξία. Τόν πολιτικό του ρόλο σήμερα διεθνῶς πραγματοποιεῖ ἡ Λέσχη Bilderberg, πού ἔχει αἰχμαλωτίσει τήν πλειονότητα τῶν πολιτικῶν δυνάμεων τοῦ τόπου μας. 19. Τό Πολυμελές Πρωτοδικεῖο Ἀθηνῶν μέ τήν ὑπ᾽ ἀριθμ. 2060/6. 12.1969 ἀπόφασή του θεωρεῖ τή Μασονία «μυστικήν ὀργάνωσιν ἄγνωστον κατά τό περιεχόμενον, οὐ μόνον εἰς τούς πολλούς, ἀλλά καί εἰς αὐτούς ἀκόμη τούς τέκτονας», γι’ αὐτό καί κατεδίκασε τή Μασονία. Τό 1984 καί μετά ἀπό πολλή ἀρθρογραφία καί προβληματισμούς ψηφίστηκε ἀπ᾽ τόν τότε ὑπουργό Δικαιοσύνης Γ. Α. Μαγκάκη νόμος, μέ τόν ὁποῖο ἀπαγορεύεται οἱ Δικαστές νά εἶναι καί Μασόνοι. Ὁ Ὑπουργός ἔκαμε τήν δήλωση (Ἐλευθεροτυπία 29.2.1984) ὅτι «σοβαρό πειθαρχικό ἀδίκημα (ἀποτελεῖ) ἡ συμμετοχή δικαστῶν σέ ὀργάνωση, πού ἐπιβάλλει τήν μυστικότητα» (πρβλ. τόν Νόμο 1796/1968, ἄρθρο 40, § 7), ἐννοώντας προφανῶς τήν Μασονία.

Σεβ. Λαρίσης: Νά μή καταντήση ἡ Πατρίς μας ἄνευ Χριστοῦ

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Λαρίσης κ. Ἰγνάτιος, ὁμιλῶν ἀπό τόν Ἅγιον Ἀθανάσιον Λαρίσης, ἀφοῦ ἀνεφέρθη εἰς τήν πολεμικήν, τήν ὁποίαν δέχεται ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας τόσον διά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ὅσον διά τήν Κυριακήν ἀργίαν καί τόν διορισμόν νέων κληρικῶν, ἐκάλεσεν ὅλους τούς πιστούς νά ἑνώσουν τάς φωνάς των, προκειμένου νά μή καταντήση ἡ Ἑλλάς, ἡ Πατρίς μας, ἄνευ Χριστοῦ.

Σελὶς 7η

ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙΟΝ ΕΙΣ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

πολιτικῆς της, ἀπὸ τὰ μνήματα στὰ νεκροταφεῖα, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴ μνήμη ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας γιὰ τὸν "ἀνθρωπισμὸ" καὶ τὸ "δημοκρατικὸ πνεῦμα", ποὺ σήμερα καπηλεύεται. Ἡ ἐνίσχυση μιᾶς πολιτικῆς βίαιου ἰδεολογικοῦ ὀλιγαρχικοῦ ἀπολυταρχισμοῦ, ποὺ ὅμως ἢ ἴδια ἡ Ἀριστερά, βαφτίζει "προοδευτισμό", ἀμνηστεύοντας τὸν ἑαυτό της ἀπὸ τὴν εὐθύνη ποὺ τῆς ἀναλογεῖ ἔναντι τῆς Ἱστορίας ὡς καὶ σήμερα στὴν ἅλωση τῆς χώρας ἀπὸ ξένα συμφέροντα, τὴν ὁποίαν ὅμως ἀναγνωρίζει ὡς "φασισμὸ" μόνο γι᾽ ἄλλους, δὲν δύναται νὰ σβήσει τὴν ἀπὸ πλευρᾶς της πριμοδότηση τῶν ἀπαιτήσεων τῶν Σκοπίων μὲ παρελάσεις στὴ γείτονα ἐναντίον τῶν Ἐθνικῶν μας συμφερόντων. Δὲν δύναται νὰ ξεχαστεῖ ἡ ἀπὸ πλευρᾶς της ἐνίσχυση κάθε ἀντεθνικῆς πολιτικῆς, τῶν κατασκευασμένων πάσης φύσης "μειονοτήτων" ποὺ -ἐγείροντας σκοπίμως καὶ διαρκῶς ζητήματαβομβαρδίζουν τὴν κοινωνικὴ συνοχὴ τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους, κατὰ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ διεθνοῦς γεωπολιτικοῦ "παιχνιδιοῦ" στὸ ὄνομα τῶν "ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων", λὲς καὶ ἄνθρωποι εἶναι ὅλοι οἱ ἄλλοι καὶ ὄχι οἱ Ἕλληνες! Δὲν δύναται νὰ ἐξαλείψει ἀπὸ τὴ μνήμη τὴν πριμοδότηση καὶ ἰδεολογικὴ κάλυψη χρόνια τώρα, ποὺ παρεῖχε στήν προώθηση, νομιμοποίηση καὶ "ἰθαγενοποίηση" τῆς λαθρομετανάστευσης, ἢ τὸν "συνωστισμὸ στὴ Σμύρνη" ἢ τόν διορισμὸ περὶ τῶν 240 (!) Ἱεροδιδασκάλων τοῦ Ἰσλὰμ στὰ Δημόσια Σχολεῖα νὰ διδάσκουν τὸ "Κοράνι", χορεύοντας μαζὶ μὲ μπλέ, κόκκινα καὶ πράσινα προσωπεῖα, τὸ ἴδιο διεθνοπολιτικὸ ζεϊμπέκικο μὲ τὸν πρώην Πρωθυπουργὸ Γ. Παπανδρέου, τὸν ὁποῖον ἄναυδη ἡ Ἑλλάδα εἶχε ἀκούσει νὰ ἀνακοινώνει ἀπὸ βήματος κοινοβουλίου πὼς δὲν ὑφίσταται ἐθνικὴ κυριαρχία, μὲ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τὸν Μακαριώτατο ἔνοχα νὰ συναινεῖ σωπαίνοντας...! ΙΣΤΟΡΙΑ, ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Γνώση ποὺ τόσο καταπολεμᾶ ἡ Ἀριστερὴ πολιτικὴ, γιὰ τὴν ἐτσιθελικὴ ἐπικράτηση τῆς λήθης ποὺ τὴν ἐξυπηρετεῖ, ἀφοῦ μὲ τὴ σειρὰ της καλεῖται τώρα νὰ ἐξυπηρετήσει τὰ ἴδια συμφέροντα μὲ τὰ ἄλλα κόμματα ἐξουσίας ἀλλὰ κυρίως ἡ Μνημοσύνη, δὲν ἐπιτρέπει τέτοιου εἴδους παραγραφές, ἐξαιτίας ψηφοθηρικῶν σκοπιμοτήτων, ὅπως εἴθισται νὰ πράττεται, ἀπὸ τούς ἐλέῳ κομματικῶν συμφερόντων καὶ παρατάξεων, κατ᾽ ἐπάγγελμα πολιτευτῶν τῆς Βουλῆς, ἡ ὁποία ἀδιαφορεῖ γιά τὴν ἀνυποληψία, στὴν ὁποία ἔχει περιέλθει, ἐπιδεικνύοντας πρώτη καὶ κατὰ συρροή, ἀσέβεια στὸ Σύνταγμα, καὶ τοὺς Δημοκρατικούς θεσμούς. Ἐξάλλου τὴν ὥρα ποὺ λεκτικὰ -μόνονκαταδικάζονταν τὰ μνημόνια ἀπὸ τὴν Ἀριστερά, ἐδίδετο ΚΑΙ μὲ τήν ἀριστερὴ ψῆφο ἐντὸς Κοινοβουλίου ἐπὶ τῆς οὐσίας "ἄφεση ἁμαρτιῶν μὴ παραπομπῆς" σὲ ὅσους κάθε πολιτικῆς κατεύθυνσης εἴτε πρωτοστάτησαν, εἴτε ἀδιαφόρησαν εἴτε ἐγκληματικὰ ὑπέγραψαν ἤ συνυπέγραψαν, καὶ συμμάχησαν γιατὶ "δὲν διάβασαν", ἀλλὰ ὅμως ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ ψήφισαν ("ναὶ σὲ ὅλα") ὑπὸ τὴ σπάθη ὄχι τῆς λαϊκῆς κατακραυγῆς, ἀλλὰ τῆς κομματικῆς διαγραφῆς (!) τὴν πρωτοφανῆ ἐθνικὴ προδοσία καὶ τὸ ξεπούλημα τῆς Ἑλλάδος στοὺς διεθνεῖς γεωοικονομικοὺς δυνάστες. Καὶ αὐτὰ ἀφοῦ εἶχαν φροντίσει ὁ καθένας μὲ τὴ στάση του νωρίτερα, γιὰ τὴν μεγιστοποίηση τῆς διαφθορᾶς, καὶ τὴν κατὰ συνέπεια ὑπέρμετρη χρέωση τῆς Ἑλλάδος, πρὸς ἐπίτευξιν κατασκευῆς οἰκονομικοῦ "ἄλλοθι" γιὰ τὸ ξεπούλημα. Τώρα ἀριστερὰ μαζὶ καὶ Ἐκκλησία (;) ἀμνηστεύουν ἐκ τῶν ὑστέρων ἰθύνοντες νόες καὶ ἠθικοὺς αὐτουργούς, προβάλλοντες ἑαυτοὺς ὡς "ἀδιάφθορους", ἀλλὰ ἐπὶ τῆς οὐσίας ἐμπράκτως συναινοῦντες; ΗΝ ὥρα ποὺ τσακιζόταν ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία, ἀφήσαμε τὴν Ἐκκλησία νὰ τὴν κατεβάσουν ἀπὸ τὸ πνευματικό της βάθρο καὶ νὰ τήν χρησιμοποιήσουν σὲ "Κέντρα παροχῆς συσσιτίων". Ἀφήσαμε ἔξω καὶ πέρα ἀπὸ τὰ ἐνδιαφέροντά μας, στὸ πλαίσιο τῆς ποιμαντικῆς καὶ ἱεραποστολικῆς ἀποστολῆς μας, προβλήματα πρωτίστως ΗΘΙΚΗΣ καὶ πνευματικῆς καθοδηγήσεως τοῦ Λαοῦ μας σὲ καιροὺς χαλεπούς, ἀδιαφορήσαμε γιὰ τὴν χρηστοήθη διαπαιδαγώγηση τῆς νεολαίας μας μὲ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΙΔΕΩΔΟΥΣ καὶ τοῦ χαμένου μας Πολιτισμοῦ, ἀφήσαμε τὴν οἰκογένεια ὡς θεσμὸ ἀβοήθητη πρὸς τὴ τελικὴ ἐξαχρείωσή της νὰ χτυπιέται ἀλύπητα ἀπὸ τὰ ἀνάλγητα διεθνοοικονομικὰ καὶ γεωπολιτικὰ συμφέροντα ἀνακοινώνοντας μέτρα ὡς καὶ φορολόγησης τοῦ κατὰ κεφαλὴν τέκνου ὡς τεκμηρίου διαβίωσης τῶν γονέων!, κι ὅλα αὐτὰ σὲ μία ἤδη ὑπὸ ἐξαφάνιση λόγῳ τῆς ἐπίσης ἀπὸ ἐτῶν σκόπιμης λαθρομετανάστευσης, Ἑλλάδα μὲ ἤδη καταγεγραμμένη ὑπογεννητικότητα), καὶ ξαφνικὰ στρέψαμε τὴν προσοχή μας στὸ χῶρο τῆς Ἀριστερᾶς, ἀγνοοῦντες ἤ καὶ παραθεωροῦντες τὸ γεγονός, ὅτι "ὁ λύκος τρίχα ἀλλάζει, γνώμη δὲν ἀλλάζει"! Ἡ Ἀριστερά, μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Κομμουνισμοῦ, ἔδειξε ὅλη τὴ μανία της κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τόσο καὶ κυρίως στὸ χῶρο τοῦ ἄλλοτε "Σιδηροῦ Παραπετάσματος", ὅπου κυριάρχησε, ὅσο καὶ στὸ δικό μας ἐθνικὸ χῶρο! Τὸ βεβαιώνουν οἱ πολυπληθεῖς Μάρτυρες Κληρικοί μας, βλέπε καὶ τὸν Παπα-Ζαφείρη, τὸν κατὰ σάρκα πατέρα τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Περιστερίου κ. Χρυσοστόμου, οἱ ὁποῖοι καρατομήθησαν καὶ ἀνασκολοπή-

θησαν ἀπὸ τοὺς Κομμουνιστές, ὅσο καὶ οἱ εἰκόνες τῶν Ἁγίων μας σὲ τοιχογραφίες χωρὶς μάτια, διότι τὰ μάτια τους τὰ ἔβγαλαν οἱ Κομμουνιστὲς μὲ τὶς ξιφολόγχες τῶν ὅπλων τους! Οἱ πολυπληθεῖς λοιπὸν αὐτοὶ Μάρτυρες Κληρικοί μας καὶ οἱ χωρὶς μάτια Ἅγιοί μας ΜΑΡΤΥΡΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΕΙΣ ΤΟ ΔΙΗΝΕΚΕΣ τὰ ἐγκλήματα τῶν Ἀριστερῶν κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Οὐδέποτε μέχρι σήμερα οἱ παράγοντες καὶ ἐκπρόσωποι τοῦ ἀριστεροῦ χώρου ἐζήτησαν συγγνώμην ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ οὐδέποτε ἐξέφρασαν τὴν μεταμέλειά τους γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐγκλήματα. Ἄρα, κατὰ τὴν ταπεινή μας γνώμη, Συνέδριο μὲ τοὺς παράγοντες τῆς ἀριστερῆς κουλτούρας, ποὺ δὲν θὰ ἔχει σὰν πρῶτο θέμα του τὸ ἰδεολογικὸ ξεκαθάρισμα τῶν Ἀριστερῶν ἔναντι τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας μας, τουλάχιστον ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἐμπρός, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΑΒΕΙ ΧΩΡΑΝ! ΔΙΑΛΟΓΟΣ μεταξὺ δύο τόσο ἀντίθετων ΙΣΤΟΡΙΚΟΙΔΕΟΛΟΓΙΚΩΝ μεγεθῶν, ποὺ θὰ ὁδηγοῦσε στὴν Συναντίληψη καὶ τὴν ἀμοιβαία κατανόηση, γίνεται μόνο, ὅταν εἶναι θεμελιωμένος στόν σεβασμὸ καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ ὄχι "στίς ἐντυπώσεις". Σ᾽ αὐτὸν τὸν διάλογο οὐδεὶς θὰ μποροῦσε νὰ ἀντιταχθεῖ. Προϋποθέτει ὅμως πρωτίστως γνώση τῆς ἱστορίας καὶ τῶν δύο, βάθος οὐσίας καὶ ἕνα κοινὸ κοσμοθεωρητικὸ ὑπόβαθρο, ἀντίθετο ἀπὸ τήν ἀγαπημένη στὴν Ἀριστερὰ ἰδεολογία τοῦ Ὑλισμοῦ, ποὺ δὲν ἀποδέχεται καὶ δὲν σέβεται τὸν ἴδιον τὸν τρισυπόστατο Θεὸ, ἀλλὰ καὶ τὸν ἄνθρωπο ὡς φέροντα "πνοὴν Θεοῦ", πλασμένον "κατ᾽ εἰκόνα καὶ καθ᾽ ὁμοίωσιν"! Ὁ Διάλογος γιὰ νὰ ἔχει ἀποτέλεσμα καὶ οὐσία δὲν μπορεῖ νὰ διεξαχθεῖ χωρὶς νὰ προηγηθῆ ἡ ἀναθεώρηση τῶν ἄχρι τοῦδε ἐγκλημάτων καὶ τῶν ἀσεβῶν πρακτικῶν ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὁ σεβασμὸς δὲν τεκμαίρεται μὲ συνέδρια σκοπιμοτήτων, ποὺ γίνονται μόνο καὶ μόνο, γιὰ νὰ μεταδοθοῦν ἀπὸ τοὺς τηλεοπτικοὺς σταθμούς, γιὰ νὰ δρέψουν οἱ παντὸς εἴδους συντελεστές του δάφνες "προοδευτισμοῦ" στὸ βωμὸ τῆς τηλοψίας καὶ τῆς κατευθυνόμενης ἐνημέρωσης μὲ στόχο τὴν ὑφαρπαγὴ ψήφων, ἀπό πιστοὺς ἢ μὴ, ποὺ ἔχουν ἀδύναμη μνήμη ἢ καὶ βούληση ἀλλὰ ἀντιστρόφως, δυνατὰ συμφέροντα. Ὅσοι λοιπὸν τὸ ἀπετόλμησαν καὶ τὸ ἀποφάσισαν, κατὰ τὴν ταπεινή μας γνώμη, προδίδουν τὴν Ἐκκλησία, ὅποιοι καὶ ἂν εἶναι! Ἂν μάλιστα εἶναι καὶ Κληρικοὶ παντὸς βαθμοῦ, τότε αὐτοὶ προδίδουν καὶ τὴν ἀποστολή τους! Ἀτυχῶς, ἐκμεταλλευόμενοι τὴν ἀγαθότητα τῆς ψυχῆς του, παρέσυραν καὶ τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπό μας κ. Ἱερώνυμο, καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ Τὸν ἐξέθεσαν! Ἦταν ἤδη ἐκτεθειμένος, καθὼς μερικὰ χρόνια πρίν, ἀνερχόμενος στὸ Θρόνο, ἀκούσθηκε νὰ λέει ὅτι "οἱ ἀριστεροὶ εἶναι οἱ καλύτεροι Χριστιανοί", ὅπως τουλάχιστον δημοσιεύματα τῆς ἐποχῆς ἰσχυρίζοντο περὶ Αὐτοῦ, χωρὶς ποτὲ καὶ νὰ διαψευσθοῦν!

Μὲ αὐτὰ τὰ δεδομένα ἐκφράζουμε τὰ συλλυπητήρια μας πρὸς ὅσους θὰ λάβουν μέρος εἴτε ὡς διοργανωτές εἴτε ὡς ὁμιλητές εἴτε ὡς Συντονιστές εἴτε ὡς ἀκροατές, προεχόντως δὲ πρὸς τοὺς Ἐλλογιμωτάτους κ.κ. Καθηγητὲς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου τῆς Θεσσαλονίκης, οἱ ὁποῖοι, ὡς Ὀργανωτές, ἔχουν τὸ μεγαλύτερο μερίδιο εὐθύνης στὴν ὅλη αὐτὴ θλιβερὴ ὑπόθεση! Ἂς ἐπιτρέψουν σὲ ἐμᾶς, ἕνα ἀθεολόγητο Θεολόγο τῆς παλαιᾶς φρουρᾶς, νὰ τοὺς ὑπενθυμίσουμε τὸ χρέος τους: Κύριοι Καθηγητές, ταχθήκατε γιὰ νὰ φυλάσσετε τὶς Θερμοπύλες τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὄχι γιὰ νὰ μοιράζετε συγχωροχάρτια στοὺς πολεμίους Της, στοὺς δολοφόνους τῶν Κληρικῶν τῆς ἀνὰ τὸν κόσμον Ὀρθοδοξίας καὶ στοὺς ἐξορύξαντες τὰ μάτια τῶν Ἁγίων μας ἀπὸ τὶς τοιχογραφίες των! Δεχθῆτε, λοιπόν, τὴν ἔκφραση τῆς λύπης μας! Καὶ τώρα ἀπευθυνόμεθα πρὸς τοὺς Σεβ. Ἀρχιερεῖς-Μέλη τοῦ Συν εδρίου: Σεβασμιώτατοι ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί, Αἰσθάνομαι πόνο στὴν ψυχή μου, καθώς βιώνω τὸ δράμα τῆς φιλτάτης μας Πατρίδος στοὺς χαλεποὺς τούτους καιρούς! Ἔμελλε καὶ τοῦτο νὰ δοῦμε στὶς ἡμέρες μας! Τὴν ἀπονομὴ συγχωροχαρτίων στοὺς πολεμίους τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας! Ἀλλὰ διερωτῶμαι: Ποῖος σᾶς ἔδωκε αὐτὸ τὸ δικαίωμα; Μποροῦμε νὰ συγχωροῦμε, ὁσάκις τὰ θύματα εἴμεθα ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, ὄχι ὅμως καὶ ἡ Ἐκκλησία! Ὡς χριστιανοὶ συγχωροῦμε τὸν δράστη ὄχι ὅμως καὶ τὶς πράξεις του! Συγχωροῦμε τὸν ψεύτη, ἀλλὰ δὲν νομιμοποιοῦμε τὸ ψεῦδος! Συγχωροῦμε τὸν φονιά, ἀλλὰ δὲν νομιμοποιοῦμε τὸν φόνο! Μὲ τὸ Συνέδριό Σας παραβιάζετε τὶς ἐπιταγὲς τῆς χριστιανικῆς Ἠθικῆς! Διότι, χωρὶς κὰν νὰ σᾶς τὸ ζητήσουν, αὔριο θὰ δώσετε πιστοποιητικὰ χρηστοηθείας σὲ ἕνα σύστημα, ποὺ κηρύττει τὴν ἀθεΐα καὶ ἐχθρεύεται τὴν Ἐκκλησία! Σὲ ἕνα σύστημα, τὸ ὁποῖον ἅπαξ διακήρυξε τὸ γνωστὸ "ἡ θρησκεία εἶναι τὸ ὄπιον τῶν Λαῶν"καὶ οὐδέποτε ἔκτοτε τὸ ἀποκήρυξε! Νὰ μὲ συγχωρεῖτε γιὰ τὴν παρρησία. Παρὰ τὴν συγκατάβασή Σας οἱ τὰ πρῶτα φέροντες τοῦ ἀριστεροῦ χώρου Σᾶς ἀγνόησαν! Αὐτὸ καὶ μόνον κάτι πρέπει νὰ Σᾶς λέγει!

Σελὶς 8η

1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΗ…

ΕΦΗΜΕΡΙΣ «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» τῆς 27ης Ἰανουαρίου ὑποστηρίζει ὅτι εἰς μίαν ἀπό τάς λίστας μέ τούς πολίτας, οἱ ὁποῖοι ἐξήγαγον κατά τήν διάρκειαν τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως χρήματα εἰς τό ἐξωτερικόν περιλαμβάνονται καί Ἱεράρχαι ὑπεράνω ὑποψίας. Οἱ Ἱεράρχαι περιλαμβάνονται εἰς τήν λίσταν μέ τούς 54.000 πολίτας. Ἡ ἐφημερίς ὑποστηρίζει ὅτι συμφώνως πρός ἔγγραφον τοῦ ὑπουργείου Οἰκονομικῶν πρός τό ΣΔΟΕ ἔχει ζητηθῆ ὁ ἔλεγχος εἴκοσι Ἱεραρχῶν. Ὁ ἔλεγχος ἐζητήθη πρό τεσσάρων περίπου ἑβδομάδων. Δέν γνωρίζομεν ἄν αἱ ἀποκαλύψεις τῆς ἐφημερίδος (εἶναι «χριστοδουλική») εἶναι ἀληθεῖς ἤ ὄχι. Εἰς πᾶσαν περίπτωσιν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος, μέ τήν ἰδιότητα τοῦ Προέδρου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὀφείλει νά καλέση γραπτῶς ὅλους τούς Ἱεράρχας νά ἀπαντήσουν, ἐάν ἔχουν ἀδήλωτα χρήματα τόσον εἰς τό ἐξωτερικόν ὅσον καί εἰς τό ἐσωτερικόν. Τοῦτο διά νά προετοιμασθῆ καταλλήλως, ὥστε νά δυνηθῆ νά ἀντιμετωπίση τόν πόλεμον λάσπης ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας ἤ τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας ἤ τήν ὠμήν πραγματικότητα. Ἐάν πράγματι περιλαμβάνωνται Ἱεράρχαι εἰς μίαν τοιαύτην λίσταν, οὗτοι πρέπει εἴτε εὐθέως εἴτε μέ πλάγιον τρόπον νά ἀποβληθοῦν ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἱεραρχίας, στερούμενοι τόν Ἐπισκοπικόν τίτλον. Ἐάν τά πράγματα ἔχουν ἄλλως, ἤτοι ὅλα αὐτά νά εἶναι λάσπη ἐναντίον τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας καί κατ᾽ ἐπέκτασιν ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, τότε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί ἡ Ἱερά Σύνοδος νά ἀπευθύνουν προειδοποίησιν ὅτι ὅποιος συκοφαντήση εἴτε τήν Ἐκκλησίαν εἴτε Ἐπισκόπους, τότε θά μετανοήση πικρῶς. Τέλος, ὁ Πρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος ὀφείλει νά ζητήση ἐμπιστευτικήν ἐνημέρωσιν ἀπό τόν ὑπεύθυνον Διοικητήν τοῦ ΣΔΟΕ, ὡς ἔπραξε προσφάτως, ὅταν προεκλήθη παρόμοιος θόρυβος εἰς βάρος Ἱεραρχῶν, οἱ ὁποῖοι ἐφημολογεῖτο ὅτι εἶχον ἀδήλωτον μεγάλον πλοῦτον.

Γ.Ζ

Ο ΚΥΠΡΟΥ ΖΗΤΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΙΝ ΤΟΥ ΜΟΣΧΑΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΡΩΣΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟΝ Διά τήν οἰκονομικήν ὑποστήριξιν τῆς Χώρας

Συμφώνως πρός ἀνταπόκρισιν τοῦ Ἀθηναϊκοῦ Πρακτορείου Εἰδήσεων (ΑΠΕ) ἐκ τῆς Κύπρου:

«Τὴ μεσολάβηση τοῦ Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλου πρὸς τὸν Ρῶσο πρόεδρο Βλαντιμὶρ Πούτιν, προκειμένου νὰ ἀντιμετωπίσει θετικὰ τὸ αἴτημα τῆς Κύπρου γιὰ οἰκονομικὴ στήριξη, ζήτησε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, ὕστερα ἀπὸ αἴτημα τῆς κυπριακῆς κυβέρνησης. Σὲ δηλώσεις του ὁ κ. Χρυσόστομος ἀνέφερε ὅτι ἐπικοινώνησε μὲ

τὸν πατριάρχη Μόσχας καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ μεταφέρει τὸ αἴτημα στὸν Ρῶσο πρόεδρο. Ὁ κ. Χρυσόστομος ἐξέφρασε τὴν ἐκτίμηση ὅτι ἡ προσπάθεια αὐτὴ θὰ τελεσφορήσει. Ἀναφορικὰ μὲ τὴν ἐπικείμενη ὑπογραφὴ τῆς συμφωνίας, γιὰ τὴν ἀνακαίνιση τοῦ μοναστηριοῦ τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα, στὴν κατεχόμενη Καρπασία, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος ἐξέφρασε τὴν ἐλπίδα ὅτι ἡ τουρκικὴ πλευρὰ θὰ τηρήσει αὐτὴν τὴν φορὰ τὶς δεσμεύσεις της».

«Ἄστραψε καί βρόντηξε» ὁ Σεβ. Κονίτσης ἐναντίον τῶν πολεμίων τῆς Ὀρθοδοξίας

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κονίτσης κ. Ἀνδρέας ἐπετέθη ἐναντίον κύκλων τῆς ἀριστερᾶς, οἱ ὁποῖοι μεθοδικῶς στρέφονται ἐναντίον τῆς Ἑλληνορθοδόξου παιδείας, τῶν ἱερῶν εἰκόνων καί τοῦ ὁμολογιακοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, κατά τήν διάρκειαν ὁμιλίας, τήν ὁποίαν ἔκανεν ἀμέσως μετά τό ἱερόν μνημόσυνον, τό ὁποῖον ἐψάλη εἰς μνήμην τῶν πεσόντων στρατιωτῶν κατά τήν μάχην τῆς Κονίτσης τόν Δεκέμβριον τοῦ 1945. Συμφώνως πρός τήν ἱστοσελίδα «Ρωμαϊκό Ὁδοιπορικό»:

«Προηγήθηκε ἀρχιερατικὴ θεία Λειτουργία στὸν Μητροπολιτικὸ ναὸ Ἁγίου Νικολάου ἐνῶ μετὰ τὸ μνημόσυνο ἀκολούθησαν ὁμιλίες ἀπὸ τὸν Ταξίαρχο Ν. Δημητρίου, ποὺ ἔζησε τὰ δραματικὰ γεγονότα τῆς μάχης καὶ τοῦ Σεβ. Μητροπολίτη Κονίτσης κ. Ἀνδρέα, ποὺ μὲ τὴν δυναμικότητα ποὺ τὸν χαρακτηρίζει, ἀναφέρθηκε σὲ σειρὰ ζητημάτων τῆς ἐπικαιρότητας. Ὁ σεπτὸς ἱεράρχης τόνισε ἰδιαίτερα τὴν συντονισμένη προσπάθεια κυρίως ὁρισμένων ἀριστερῶν κύκλων ἐναντίον τῆς ἑλληνορθόδοξης παιδείας στὰ σχολεῖα, μὲ αἰτήματα ὅπως τὴν ἀφαίρεση τῶν ἱερῶν εἰκόνων, τὴν ἀλλοίωση τοῦ ὁμολογιακοῦ χαρακτήρα τῶν Θρησκευτικῶν καὶ τὴν μετατροπή του σὲ θρησκειολογικὸ καὶ οἰκουμενιστικό. Γενικότερα διαπίστωσε τὴν γενικότερη πολεμικὴ, ποὺ δέχεται ἡ Ἐκκλησία μέσῳ συκοφαντιῶν καὶ κάθε ἄλλου μέσου, τὴν ὥρα μάλιστα ποὺ διενεργεῖ τεράστιο

φιλανθρωπικὸ καὶ κοινωνικὸ ἔργο. Δὲν θὰ μποροῦσε νὰ μὴ ἀναφερθεῖ στὴν ραγδαία ἐρήμωση τῆς ἀκριτικῆς του ἐπαρχίας μὲ τὸ κλείσιμο ὑπηρεσιῶν καὶ μὲ τὴν ταυτόχρονη ἀποδυνάμωση τῆς ἀστυνομικῆς φύλαξης στὰ σύνορα μὲ τὴν Ἀλβανία, γεγονὸς ποὺ ἐπιτρέπει τὴν ἀνεμπόδιστη διακίνηση τεράστιων ποσοτήτων ναρκωτικῶν. Ἐπεσήμανε ἐπίσης τὸν μεγάλο διχασμὸ, ποὺ ἐπικρατεῖ στὶς πολιτικὲς ἡγεσίες, ποὺ ἐκπροσωποῦν τὸν βορειοηπειρωτικὸ Ἑλληνισμό, μὲ συνυπαιτιότητα βέβαια τῶν κομμάτων, ποὺ κυβέρνησαν τὴν Ἑλλάδα τὰ τελευταῖα χρόνια, τὴν ἴδια στιγμή ποὺ ὁ ἀλυτρωτισμὸς τῶν Ἀλβανῶν βρίσκεται σὲ ἔξαρση. Ἐξέφρασε παράλληλα τὴν ὀργή του γιὰ τὸ κόψιμο τῶν συντάξεων τοῦ ΟΓΑ γιὰ τοὺς Βορειοηπειρῶτες, ποὺ δὲν διαμένουν μόνιμα στὴν Ἑλλάδα χαρακτηρίζοντας τὴν ἐνέργεια αὐτὴ τῶν κυβερνώντων ὡς ἐγκληματική. Τέλος ἔκλεισε τὴν σύντομη ὁμιλία του τονίζοντας ὅτι ὅσο μπορεῖ θὰ φωνάζει πρὸς κάθε κατεύθυνση γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς πίστης καὶ τῆς πατρίδας, καλώντας τοὺς πιστοὺς νὰ διατηροῦν ἀνδρεῖο φρόνημα ὅσο δύσκολες κι ἂν εἶναι οἱ συνθῆκες γύρω τους. Μετὰ τὸ πέρας τῶν ὁμιλιῶν ἀκολούθησε πορεία πρὸς τὸ ἡρῶο τῶν πεσόντων στρατιωτῶν στὸ κοιμητήριο τῆς Κόνιτσας, ὅπου τελέστηκε ἐπιμνημόσυνη δέηση καὶ πραγματοποιήθηκε κατάθεση στεφάνων».

Ἐτονίσθη εἰς τὴν τετάρτην Ἱερατικὴν Σύναξιν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Δημητριάδος

ΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΠΗΓΑΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ… ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΕΝΩ ΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ Εἰς τὴν Ἱερατικὴν σύναξιν ἐξητάσθη ἡ συνάντησις Ἑλληνισμοῦ – Χριστιανισμοῦ καὶ ἐδόθησαν ἀπαντήσεις εἰς ζητήματα ἀφορῶντα τὸν δῆθεν ἐξελληνισμὸν τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τοὺς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας

Συνήθως ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Δημητριάδος μᾶς ἀπασχολεῖ διὰ τὴν προωθουμένην ὑπ᾽ αὐτῆς μεταπατερικῆς θεολογίας καὶ διὰ τὰς «καινοτόμους» πρωτοβουλίας τοῦ Ἱεράρχου της, ὁ ὁποῖος παρὰ τὴν ἀντίθετον ἀπόφασιν τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, προωθεῖ τὴν τέλεσιν ἀκολουθιῶν καὶ τῆς θείας Λειτουργίας εἰς τὴν καθομιλουμένην, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἀντίδρασιν μεγάλων τμημάτων τοῦ πιστοῦ λαοῦ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως. Ὀφείλομεν ὅμως νὰ παρουσιάσωμεν ἀποσπάσματα ἐκ τῶν ὁμιλιῶν, αἱ ὁποῖαι ἔγιναν κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς τετάρτης Ἱερατικῆς Συνάξεως, ἡ ὁποία ἐπραγματοποιήθη τὴν 21ην Ἰανουαρίου καὶ ἡ ὁποία ἦτο ἀφιερωμένη εἰς τὸν Μέγαν Βασίλειον. Εἰς αὐτὴν ἐδόθησαν ὑπὸ τῶν ὁμιλητῶν κρίσιμαι ἀπαντήσεις εἰς τὸ μέγα ζήτημα τῆς συναντήσεως Ἑλληνισμοῦ – Χριστιανισμοῦ, ὑπογραμμίζοντες ὅτι αἱ ἀλήθειαι τοῦ Ἑλληνισμοῦ «στηρίζονται» εἰς τὸ τρίπτυχον: παρατήρησις – πείραμα – συμπέρασμα, ἐνῶ αἱ ἀλήθειαι τοῦ χριστιανισμοῦ ἔχουν μοναδικὴν πηγήν των τὸν Θεὸν καὶ ὄργανον, τὸ ὁποῖον τὰς ἀναδεικνύει καὶ τὰς ἀποδεικνύει τὴν Πίστιν. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ποιμαντική Συμφώνως πρὸς ἐνημερωτικὸν δελτίον, ἐκδοθὲν ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος:

«Πρῶτος ὁμιλητὴς ἦταν ὁ πρωτ. π. Βασίλειος Τσιμούρης, Κληρικὸς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς, ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξε τὸ θέμα “Σκέψεις μὲ ἀφορμὴ τὴ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ Μεγάλου Βασιλείου”. Ὁ ὁμιλητὴς ἀναφέρθηκε στὴν ἀνατροφή, ποὺ ἔλαβε ὁ Μέγας Βασίλειος ἀπὸ τὴν ἁγία οἰκογένειά του, ἀλλὰ καὶ τὴν θύραθεν μόρφωσή του, ποὺ τὸν κατέστησε πανεπιστήμονα, μὲ τὰ μέτρα ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. Πολὺ ἐνδιαφέρουσα ἦταν ἡ ἐπισήμανση τοῦ ὁμιλητῆ γιὰ τὴν προσφορὰ τῆς ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν Μέγα Βασίλειο, ἀνεξαρτήτως τῶν ἀνθρωπίνων γλωσσικῶν σχη-

μάτων: “Ὁ Μέγας Βασίλειος μὲ τὸ ἔργο του διακηρύσσει μία θεμελιώδη διαπίστωση. Ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει δικό της γλωσσικὸ σχῆμα, γιὰ νὰ ἐκφραστεῖ. Γλώσσα καὶ δομικὸ ὑλικὸ γιὰ τὴν ἀλήθεια εἶναι ἡ γλώσσα τοῦ ἀνθρώπου, στὸν ὁποῖο ἀπευθύνεται ἡ δομὴ τῆς κάθε ἐποχῆς καὶ ἐντὸς τῆς ὁποίας κηρύσσεται ἡ ἀλήθεια. Ὁ Θεὸς δὲν ἀποκαλύπτει γλώσσα καὶ δομές, ἀλλὰ τὴν ἀλήθεια. Καὶ ὅσο πιὸ καθολικές, ὅσο πιὸ καλλιεργημένες εἶναι οἱ χρησιμοποιούμενες δομές, τόσο μεγαλύτερος κύκλος ἀνθρώπων ἀποδέχεται τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐπιλογὴ τῶν κατάλληλων λέξεων καὶ τῶν δομῶν εἶναι τῆς Ἐκκλ/κῆς ποιμαντικῆς. Τὸ ἐγχείρημα τοῦ Μ. Βασιλείου γιὰ τὴν δόμηση τῆς γλώσσας τῆς ἀλήθειας καὶ τὴ μορφοποίηση τῆς Χριστιανικῆς διδασκαλίας, ἦταν τὸ μεγαλύτερο σὲ βάθος καὶ τὸ πρῶτο, ποὺ κυρώθηκε ὡς γνήσιο στὴν Ἐκκλ/κὴ παράδοση…”.

Ὁ ἀγὼν ἐναντίον τῶν αἱρέσεων

Στὴ συνέχεια ὁ ὁμιλητὴς ἀναφέρθηκε στὸν συνδυασμὸ τῆς ἄσκησης καὶ τῆς πρακτικῆς Θεολογίας στὴ ζωὴ τοῦ Μ. Βασιλείου, στοὺς ἀγῶνες του κατὰ τῶν αἱρέσεων, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν διατήρηση τῆς ἑνότητας μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἐπισημαίνοντας: “Ἡ ἑνότητα στὴν Ἐκκλησία μας, συχνὰ τραυματίζεται ἀπὸ τοὺς ἐγωϊσμοὺς καὶ τὶς ἐπιδιώξεις μας σὲ πολλὰ ἐπίπεδα. Ἡ ἑνότητα, ὅπως καὶ ἡ ἀγάπη, εἶναι ἀγώνισμα καὶ θέλει θυσίες. Δύσκολη λοιπὸν ἡ ἑνότητα καὶ ἡ συνύπαρξη μὲ δύο ἢ καὶ περισσότερους συνεφημερίους. Ἡ σύγκριση καὶ τὰ κολακευτικὰ λόγια τῶν ἐνοριτῶν… δημιουργοῦν ἐντάσεις, ποὺ ὑποστασιοποιοῦν δαιμονικὲς ἀπειλὲς κατὰ τῆς ὁρατῆς ἑνότητας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, κάποιος ἄλλος, λιγότερο χαρισματικός, προσπαθεῖ νὰ κρύψει τὴν ἀνεπάρκειά του πίσω ἀπὸ τὸ ἀξίωμα, ποὺ νιώθει ὅτι ἔχει…”. Ἑπόμενος ὁμιλητὴς ἦταν ὁ Ὁμότιμος Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Νικόλαος Τζιράκης, ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξε τὸ θέμα “Ἐναρμόνιση τῆς θύραθεν καὶ τῆς Θεο-

λογικῆς Σοφίας στὸν Μέγα Βασίλειο”. Ὁ ὁμιλητὴς ἀναφέρθηκε στὴ σχέση Ἑλληνισμοῦ καὶ Χριστιανισμοῦ καὶ σημείωσε: “Πρὸς ἄρση πάσης παρεξηγήσεως ὀφείλω νὰ ἐπισημάνω χωρὶς καμιὰ ἐπιφύλαξη, ὅτι ἡ σύγκριση μεταξὺ τῶν δύο μεγεθῶν ἀπὸ πλευρᾶς ὀρθόδοξης θεολογίας εἶναι ἀπολύτως ἀνισοδύναμη. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Ἑλληνισμὸς ὡς φορέας τῆς κλασσικῆς ἑλληνικῆς ἀρχαιότητας καὶ σοφίας καὶ ὡς ἀνθρωποκεντρικὸ μέγεθος ἀποτελεῖ γιὰ τὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας ἀναμφισβήτητο ἱστορικὸ καὶ πνευματικὸ ὁρόσημο, πάνω στὸ ὁποῖο σταματᾶ, σχεδὸν κατ᾽ ἀνάγκη καὶ πάντα μὲ θαυμασμό, τὸ οἰκουμενικὸ βλέμμα τῆς ἐπιστήμης. Ὁ δὲ Χριστιανισμός, ὡς φορέας τῆς ἐν χρόνῳ καὶ ἅπαξ γενομένης ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ τὴ γνησιότερη καὶ αὐθεντικότερη ἔκφραση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν κόσμο καὶ τὸν ἄνθρωπο, χάριν τοῦ ὁποίου τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Χριστός, ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος καὶ ἔπαθε ἑκουσίως γιὰ τὴ σωτηρία ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν ἀνθρώπων”.

Τὰ ὅρια Ἑλληνισμοῦ – Χριστιανισμοῦ

Στὴ συνέχεια ὁριοθέτησε τὸν χῶρο, στὸν ὁποῖο κινοῦνται ὁ Ἑλληνισμὸς καὶ ὁ Χριστιανισμός: “Οἱ ἀλήθειες, ποὺ ἐκφράζει ὁ Ἑλληνισμὸς ὡς ἀνθρώπινη σκέψη καὶ σοφία ἐντάσσονται στὸ πλαίσιο καὶ τὸν χῶρο τῆς ἐνδοσκοπικῆς ἐμπειρίας, ἔχουν κῦρος ἐπιστημονικό, δηλ. ἀνθρώπινο, καὶ ἑπομένως, λειτουργοῦν μὲ ἀποκλειστικὸ ὄργανο τὸν ὀρθὸ ἀνθρώπινο λόγο, τὴν ἀνθρώπινη ἢ θύραθεν σοφία. Ὅλες οἱ ἐπιστημονικὲς ἀλήθειες ἀπορρέουν ἀπὸ τὸν διασκεπτικὸ λόγο καὶ τὴν κριτικὴ διανοητικὴ ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου καὶ πιστοποιοῦνται μὲ βάση τὸ τρίπτυχο: παρατήρηση – πείραμα – συμπέρασμα. Οὐδεὶς μπορεῖ νὰ τὶς ἀμφισβητήσει χωρὶς νὰ θεωρηθεῖ ὄχι μόνο ἐξωπραγματικός, ἀλλὰ καὶ παράλογος. Ἀντίθετα πρὸς τὶς θύραθεν ἀλήθειες, οἱ ἀλήθειες τοῦ Χριστιανισμοῦ ἔχουν μονα-

«Τὴ Ρωσικὴ Ἐκκλησιαστικὴ Ἀποστολὴ στὴν Ἱερουσαλήμ, ἐπισκέφθηκε στὶς 14 Ἰανουαρίου 2013 ὁ Δήμαρχος τῆς πόλεως αὐτῆς κ. Νὶρ Μπαρκάτ. Εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἡ ἀντιπροσωπεία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας συμπεριλήφθηκε σ᾽ ἐκεῖνα τὰ ἱδρύματα, τὰ ὁποῖα ἐπισκέπεται συνήθως ὁ Δήμαρχος, γιὰ νὰ εὐχηθεῖ γιὰ τὰ Χριστούγεννα.

Τὸ Δήμαρχο συνόδευαν οἱ ἀναπληρωτές του, μέλη τοῦ δημοτικοῦ συμβουλίου, σύμβουλοι γιὰ θρησκευτικά, πολιτικὰ καὶ ἄλλα θέματα. Στὴν εἴσοδο τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀποστολῆς ὁ κ. Ν. Μπαρκάν ἔτυχε ὑποδοχῆς ἀπὸ τὸν Ἀρχηγὸ τῆς Ἀποστολῆς Ἀρχιμανδρίτη Ἰσίδωρο, τὸν Ἀναπληρωτὴ του Ἡγούμενο Θεοφάνη, κληρικοὺς καὶ ἀδελφές τοῦ ἱδρύματος. Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς συναντήσεως συζητήθηκαν θέματα σχετικὰ μὲ τὴ λειτουργία τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀποστολῆς καὶ τὶς προσκυνηματικὲς περιηγήσεις στοὺς Ἁγίους Τόπους. Ὁ Ν. Μπαρκὰτ ἐπεσήμανε ὅτι ὁ ἀριθμὸς τῶν τουριστῶν καὶ προσκυνητῶν στοὺς Ἁγίους Τόπους ἔσπασε ρεκὸρ πέρυσι καὶ ἀνῆλθε σὲ 3 ἑκ., ἐκ τῶν ὁποίων περίπου 500 χιλιάδες ἦταν οἱ προσκυνητὲς ἀπὸ τὴ Ρωσία. Ἐπίσης ἐθίγησαν θέματα ἐκμεταλλεύσεως τῶν κτιρίων καὶ ἄλλων περιουσιακῶν στοιχείων ἰδιοκτησίας τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀποστολῆς. Ἀκόμα ὁ Νὶρ Μπαρκὰτ προσκάλεσε τὸν Ἀρχηγὸ τῆς Ρωσικῆς Ἀποστολῆς στὸ Δημαρχεῖο γιὰ τὴν καθιερωμένη δεξίωση ἐπὶ τῇ Πρωτοχρονιᾷ καὶ στὸ διεθνὲς συνέδριο μὲ θέμα “Προσκυνηματικὲς πόλεις τοῦ κόσμου”, τὸ ὁποῖο θὰ διεξαχθεῖ στὴν Ἱερουσαλὴμ τὴν προσεχῆ ἄνοιξη».

Ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας

Σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς ὁμιλίας του ὁ κ. Τζιράκης ἀπάντησε στὴν κατηγορία περὶ ἐξελληνισμοῦ τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τοὺς Πατέρες καὶ παρατήρησε σχετικά: “Τὸ ὅτι ὑπῆρχαν Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ γνώριζαν σὲ βάθος τὰ κείμενα τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς γραμματείας, πεζὰ καὶ ποιητικά, καὶ συγχρόνως ἦταν ἄριστοι γνῶστες καὶ χρῆστες τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, ὅπως ὁ Μέγας Βασίλειος, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἐξελλήνισαν τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Γιατί ὁ Βασίλειος καὶ οἱ λοιποὶ Πατέρες γνώριζαν ὅτι πρωταρχικὸ ζητούμενο γιὰ τὴ σωτηρία τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν ἰδίων ἦταν ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ ἐφαρμογή της στὴ ζωὴ τῶν πιστῶν καὶ ὄχι τούτη ἢ ἐκείνη ἡ γλωσσικὴ διατύπωσή της, ἀκόμη καὶ ἡ ἄριστη. Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ χριστιανικὴ ἀλήθεια εἶναι μόνο μία. Ἀντίθετα, οἱ γλωσσικοὶ τρόποι διατύπωσής της, εἴτε σὲ μία εἴτε σὲ περισσότερες γλῶσσες, εἶναι πολλοί. Ἄρα οἱ λέξεις παίρνουν τὸ νόημά τους ἀπὸ τὴν ἀλήθεια, ποὺ διατυπώνουν καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο. Ὁ Μ. Βασίλειος, λοιπόν, καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Ἕλληνες, θεολογοῦν ἐπὶ τῇ βάσει τῆς διδασκαλίας τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῆς Ἀποκάλυψης, ἐκφράζονται, ὅμως καὶ δομοῦν τὸν λόγο τους ὡς Ἕλληνες. Νὰ τὸ ποῦμε πιὸ ἁπλά: Ἡ θεολογία τῶν Πατέρων ἔχει βιβλικὲς ρίζες ὡς πρὸς τὴν οὐσία της καὶ ἑλληνικὲς ὡς πρὸς τὴ γλωσσικὴ διατύπωσή της, τὴ μορφή της …”. Ἀκολούθησε γόνιμος διάλογος, τὸν ὁποῖο συντόνισε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος».

Οἱ ἐκπρόσωποι τῶν ἀστυνομικῶν ὑπαλλήλων τῆς Χώρας καί τῶν ἀξιωματικῶν τῆς ἀστυνομίας

ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΩΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ ΚΑΙ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΤΟΝ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΝ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛ.ΑΣ. Οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Πανελληνίου Ὁμοσπονδίας Ἀστυνομικῶν Ὑπαλλήλων (ΠΟΑΣΥ) καί τῆς Πανελληνίου Ὁμοσπονδίας Ἀξιωματικῶν Ἀστυνομίας μέ ὑπόμνημά των πρός τόν Ὑπουργόν Δημοσίας Τάξεως καί Προστασίας τοῦ Πολίτου κ. Νικ. Δένδιαν, τό ὁποῖον ἐκοινοποίησαν πρός τόν Ἀρχηγόν τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας κ. Νικόλαον Παπαγιαννόπουλον τούς καλοῦν, ὅπως μεριμνήσουν διά τήν ἐπιλογήν τοῦ Προϊσταμένου τῆς Θρησκευτικῆς Ὑπηρεσίας τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας, Ἀστυνομικοῦ Διευθυντοῦ, Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου Κιούλου ὡς Μητροπολίτου Κομοτηνῆς καί Μαρωνείας. Εἰς τήν ἐπιστολήν ἐπισημαίνουν τούς λόγους τῆς προτάσεως, ὑπογραμμίζοντες ὅτι μετά τήν κοίμησιν τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς κυροῦ Δαμασκηνοῦ εἶναι ὁ πλέον κατάλληλος, διότι ὅπως ἐξηγοῦν εἶναι δοκιμασμένη προσωπικότης, ἡ ὁποία θά συμβάλη εἰς τήν ἁρμονικήν συμβίωσιν Χριστιανῶν καί Μου-

σουλμάνων, ὡς καί εἰς τήν κρατικήν ἀσφάλειαν. Τό πλῆρες κείμενον τῆς ἐπιστολῆς ἔχει ὡς ἀκολούθως:

Ἕως σήμερον κυβερνήσεις, κοινοβούλια καί ὁ διεθνής τύπος ἠσχολοῦντο μέ τά σεξουαλικά σκάνδαλα, τό ξέπλυμα βρώμικου χρήματος κ.λπ τοῦ κρατιδίου τοῦ Βατικανοῦ καί μέ ἄλλα ζητήματα, τά ὁποῖα προκαλοῦν μεγάλας ἀντιδράσεις

«Ἐπίσκοπον» τοῦ Βατικανοῦ ἔκανε τό περιοδικόν «Vanity Fair», τό ὁποῖον τόν ἔκανε καί ἐξώφυλλον. Τό σχετικόν ρεπορτάζ καί τό ἐξώφυλλον τά ἐδημοσίευσεν ἡ ἐφημερίς «Δημοκρατία» τήν 18ην Ἰανουαρίου. Τό σχετικόν ρεπορτάζ, τό ὁποῖον μετέφρασεν ἡ κ. Δήμητρα Ἀθανασοπούλου ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Κύριε Ὑπουργέ, Ὅπως εἶναι γνωστὸ στὸν χῶρο τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας ὑπηρετεῖ ὡς Ἀξιωματικὸς Εἰδικῶν Καθηκόντων μὲ τὸ βαθμὸ τοῦ Ἀστυνομικοῦ Διευθυντῆ, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Νεκτάριος ΚΙΟΥΛΟΣ. Ὁ ἀνωτέρω κληρικὸς ἐκτὸς ἀπὸ ἐφημέριος καὶ καθηγητὴς κατὰ τὸ παρελθὸν στὴ μέση ἐκπαίδευση, ὑπηρετεῖ στὴ Θρησκευτικὴ Ὑπηρεσία τῆς ΕΛ.ΑΣ. γιὰ δεκαεπτὰ χρόνια προσφέροντας ἕνα μεγάλο πνευματικὸ καὶ κοινωνικὸ ἔργο, ὡς ὁ μοναδικὸς ἱεροκήρυκας τῶν Σωμάτων Ἀσφαλείας περιοδεύοντας σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπικράτεια. Γιὰ τὸ ἔργο του μάλιστα αὐτὸ, τὸ ὁποῖο περιγράφεται ἀναλυτικὰ στοὺς ἐτήσιους ἀπολογισμοὺς, ἔχει λάβει πολλὲς φορὲς τὸν ἔπαινο τόσο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὅσο καὶ τῶν Ἀστυνομικῶν Κλιμακίων. Ὅπως ἀπεδείχθη σὲ ὁλόκληρη

τὴν περίοδο τῆς ὑπηρεσίας του στὴν ΕΛ.ΑΣ. πρόκειται γιὰ ἕνα καταξιωμένο κληρικὸ τῆς Ἐκκλησίας μὲ ἦθος, προσφορὰ καὶ χαρακτήρα πνευματικό, ἀντάξιο διάδοχο τῶν προκατόχων του, οἱ ὁποῖοι ὅλοι προήχθησαν σὲ Ἀρχιερεῖς. Ὁ Ἀρχιμ. Νεκτάριος ΚΙΟΥΛΟΣ ἀνήκει ὀργανικὰ στὸ Ὑπουργεῖο μας καὶ ὄχι σὲ κάποια Μητρόπολη, γιὰ νὰ γίνει σχετικὴ πρόταση προαγωγῆς του σὲ Ἀρχιερέα, ὅταν χηρεύει κάποια Μητρόπολη. Πρὶν λίγες ἡμέρες ἐκοιμήθη ὁ Μητροπολίτης Μαρώνειας καὶ Κομοτηνῆς Κυρὸς Δαμασκηνὸς καὶ ἡ Μητρόπολη τελεῖ σὲ χηρεία. Ἡ Ροδόπη εἶναι πολὺ εὐαίσθητη ἐθνικὴ περιοχὴ λόγῳ τῶν γνωστῶν τοπικῶν προβλημάτων καὶ χρειάζεται ἕνα Μητροπολίτη μὲ ἰδιαίτερα προσόντα, ποὺ νὰ ἀποτελεῖ δοκιμασμένη προσωπικότητα καὶ θὰ συμβάλει στὴν ἁρμονικὴ συμβίωση Χριστιανῶν καὶ Μουσουλμάνων καθώς, καὶ στὴν κρατικὴ ἀσφάλεια. Ὁ π. Νεκτάριος εἶναι γνώστης αὐτῶν τῶν προβλημάτων ὄχι μόνο γιατί ἀνήκει στὸν χῶρο τοῦ Ὑπουρ-

ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΙΝ ΝΑ ΑΝΑΜΕΝΩΜΕΝ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΣΤΕΙΑ ΥΠΟ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΤΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ Ἀπό τά τρία ἑκατομμύρια τῶν ἐπισκεπτῶν, οἱ 500.000 ἦσαν Ρῶσοι ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟΥΣ «ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ» ΤΟΥ;

Ἀπό τήν ἐποχήν τῆς μεγάλης κρίσεως εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία ὡδήγησεν εἰς τήν καθαίρεσιν τοῦ Πατριάρχου κ. Εἰρηναίου καί εἰς τήν ἐκλογήν τοῦ σημερινοῦ, ἐπισημαίνομεν ὅτι τόσον ἡ Ρωσική Ἐκκλησία ὅσον καί τό Ρωσικόν Κράτος ἀκολουθοῦν μίαν πολιτικήν, διά τῆς ὁποίας ἐπιχειρεῖται ὁ ἔλεγχος τῶν Ἁγίων Τόπων ὑπό τῶν Ρώσων. Ἡ Ρωσική Ἐκκλησία, ἡ ὁποία «παίζει» εἰς τήν «Αὐλήν» τοῦ ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τῆς Ρωσίας, τόν τελευταῖον καιρόν ἐπιδεικνύει ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον διά τά Ἅγια Προσκυνήματα καί τά προβλήματα, τά ὁποῖα ἀντιμετωπίζουν αἱ κάτοικοι τῶν περιοχῶν, οἱ ὁποῖαι εὑρίσκονται πέριξ αὐτῶν. Τό κυριώτερον χαρακτηριστικόν τῆς προαναφερομένης πολιτικῆς εἶναι ἡ προώθησις τοῦ θρησκευτικοῦ τουρισμοῦ πρός τούς Ἁγίους Τόπους. Συμφώνως πρός πληροφορίας ὑπό ἡμερομηνίαν 18ην Ἰανουαρίου τῆς ἱστοσελίδος «mospat.ru»:

δικὴ πηγή τους τὸν Θεὸ καὶ ὄργανο, ποὺ τὶς ἀναδεικνύει καὶ τὶς ἀποδεικνύει τὴν πίστη. Κατὰ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία, τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ φανερώνει στὸν ἄνθρωπο ὄχι μόνο ὅσα δὲν γνωρίζει γιὰ ὁποιονδήποτε λόγο, ἀλλὰ καὶ ὅσα δὲν ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ γνωρίσει. Δὲν χρειάζεται νὰ τονίσω, βεβαίως, ὅτι οἱ ἀλήθειες τῆς πίστης δὲν ἐπιβάλλονται σὲ κανένα ἀναγκαστικά…”.

εἰς τούς λαούς καί εἰς τάς κοινωνίας. Τώρα ὁ διεθνής τύπος ἀσχολεῖται μέ τόν ὀμορφότερον «Ἐπίσκοπον» τοῦ Πάπα, ὁ ὁποῖος διετέλεσεν ἐπί δέκα ἔτη καί προσωπικός του γραμματεύς. Ἡμεῖς νά τούς εὐχηθῶμεν νά συμμετάσχουν καί εἰς… καλλιστεῖα καί μετά νά προχωρήσουν εἰς τήν ψευδοένωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν» μετά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου. Τό ρεπορτάζ διά τόν ὀμορφότερον

«Ὁ “ὑπέροχος Γκέοργκ τῆς Ἁγίας Ἕδρας” ἀπὸ τὴ Γερμανία μὲ τὸ χολλιγουντιανὸ παρουσιαστικὸ καὶ τὴν ὁλοένα αὐξανόμενη ἐπιρροὴ στὴν αὐλὴ τοῦ Πάπα εἶναι δίχως ἄλλο ὁ στὰρ τοῦ Ἁγίου Πέτρου. Καὶ γιατί ὄχι; Ἐνδεχομένως καὶ ὁ... πειρασμός του. Τὸ “Vanity Fair” τὸν ἀποκαλεῖ “Τζὸρτζ Κλούνεϊ τοῦ Βατικανοῦ”. Στὴν ἰταλικὴ ἔκδοση τοῦ περιοδικοῦ, κάτω ἀπὸ τὴ φωτογραφία τοῦ ἀρχιεπισκόπου Γκέοργκ Γκάνσβαϊν ὑπῆρχε ὁ τίτλος “Τὸ νὰ εἶσαι ὄμορφος δὲν εἶναι ἁμαρτία”. Ὁ 56χρονος πατέρας Γκέοργκ καὶ προσωπικὸς γραμματέας τοῦ Πάπα γιὰ δέκα χρόνια πλέον προήχθη σὲ ἀρχιεπίσκοπο. Σὲ ἐλεύθερη μετάφραση; Εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ποὺ συντονίζει τὴν πλειονότητα τῶν ἰδιωτικῶν καὶ τῶν δημόσιων ὑποθέσεων τοῦ Πάπα. Μαζὶ μὲ τὸ ἀξίωμα κέρδισε καὶ ἀκόμα ἕνα τίτλο τιμῆς, ἀφοῦ ἀναδείχθηκε σὲ “εἴδωλο” τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας ἔπειτα ἀπὸ τὸ ἐξώφυλλό του, ὅπου συνήθως ποζάρουν ἠθοποιοὶ τοῦ Χόλλιγουντ. Ἀξίζει φυσικὰ νὰ ἀναφερθεῖ ὅτι τὸ περιοδικὸ “Vanity Fair” δὲν ἦρθε

σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν Γκέοργκ Γκάνσβαϊν. Δὲν προηγήθηκε δηλαδὴ οὔτε συνέντευξη οὔτε φωτογράφηση. Πρόκειται ἁπλὰ γιὰ ἕνα ἀφιέρωμα. “Ἀρχιεπίσκοπε, ὁδηγῆστε μας, ἀλλὰ ὄχι στὸν πειρασμό. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Βατικανοῦ στόν Τζόρτζ Κλούνεϊ ἦταν τὸ ἐξώφυλλο γιὰ τὸ “Vanity Fair” σημείωνε τὸ σχετικὸ δημοσίευμα τῆς “Daily Mail”».

γείου μας, ἀλλὰ καὶ διότι ἐπισκέπτεται τακτικὰ τὶς Σχολὲς Ἀστυφυλάκων τῆς Θράκης καὶ περιοδεύει ὅλες τὶς Ὑπηρεσίες μας ἐρχόμενος σὲ ἐπαφὴ μὲ ὁλόκληρο τὸ ἀστυνομικὸ προσωπικό, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γνωρίζει καὶ τὰ τοπικὰ προβλήματα. Ἐπίσης, ἡ Κομοτηνὴ ἀποτελεῖ ἕδρα τῆς Σχολῆς Ἀστυφυλάκων, ποὺ τὰ νέα στελέχη τῆς Ἀστυνομίας θὰ ἔχουν τὸ πνευματικὸ ἐνδιαφέρον ἀπὸ ἕνα ἄνθρωπο γνώστη τῆς ψυχολογίας τοῦ Ἀστυνομικοῦ. Κύριε Ὑπουργέ, Παρακαλοῦμε ὅπως μὲ παρέμβασή σας εἰσηγηθεῖτε σχετικὴ πρόταση πρὸς τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμο, μεταφέροντας συγχρόνως καὶ τὴν ἐπιθυμία χιλιάδων Ἀστυνομικῶν γιὰ τὴν προαγωγὴ τοῦ Πνευματικοῦ τους Πατέρα. Διότι θεωροῦμε μεγάλη τιμὴ γιὰ τὸ Σῶμα τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας ὁ ἱερέας μας νὰ προαχθεῖ σὲ μία τόσο εὐαίσθητη θέση, πού λόγῳ καὶ τῆς εἰδικῆς του ὑπηρεσίας θὰ εἶναι καὶ ὁ πλέον κατάλληλος. Παράλληλα, πιστεύουμε ὅτι εἶναι ἀδικία νὰ εὑρίσκεται σὲ δυσμενέστερη θέση ἕνας καταξιωμένος ἱερέας, ἐπειδὴ δὲν ἀνήκει σὲ κάποια Μητρόπολη. Κύριε Ὑπουργέ, Εὐχαριστοῦμε ἐκ τῶν προτέρων, εὐελπιστώντας ὅτι ἡ πρότασή μας θὰ εὐοδωθεῖ. Γιά τήν Ἐκτελεστική Γραμματεία τῆς Π.Ο.ΑΣ.Υ Ὁ Πρόεδρος Χρ. Φωτόπουλος Ὁ Γραμματέας Παν. Λάζος Γιά τό Δ.Σ τῆς Π.Ο.ΑΞ.Ι.Α Ὁ Πρόεδρος Δημ. Γεωργατζῆς Ὁ Γραμματέας Ἰωάν. Τσιαμάκας».

Εἰς τὴν συνάντησιν μὲ τὸν Πρόεδρον κ. Καρ. Παπούλιαν

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΠΡΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος ἐπεσκέφθη τὸν Πρόεδρον τῆς Δημοκρατίας κ. Παπούλιαν (17ην Ἰανουαρίου) κατηγόρησε τὸν πολιτικὸν κόσμον ὅτι ὡδήγησε τὴν Κύπρον εἰς φοβερὰ ἀδιέξοδα. Συμφώνως πρὸς τὴν ἐφημερίδα «δημοκρατία» τῆς 18ης Ἰανουαρίου. «Δηλώσεις βόμβα ἐκτόξευσε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος κατὰ τὴ συνάντησή του μὲ τὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια στὸ Προεδρικὸ Μέγαρο. Ὁ κ. Χρυσόστομος ἐπισήμανε ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἔχει τὸ θάρρος νὰ μιλᾶ σὲ μιὰ πατρίδα, ποὺ δυστυχῶς “ὡς μὴ ὄφειλε, οἱ πολιτικοὶ (τὴν) ὁδήγησαν σὲ

φοβερὰ ἀδιέξοδα καὶ ἐθνικὰ καὶ οἰκονομικά”, στέλνοντας μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἠχηρὸ μήνυμα πρὸς κάθε ὑπεύθυνο σὲ Ἑλλάδα καὶ Κύπρο. Ὁ κ. Παπούλιας δήλωσε ὅτι τοῦ εἶναι γνωστὲς οἱ πατριωτικὲς θέσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου καὶ ἐξῆρε τὸ ἔργο του, γιὰ τὸ ὁποῖο τόνισε χαρακτηριστικὰ ὅτι “δὲν περιορίζεται μόνο στὸ νησί, ἀλλὰ διαχέεται σὲ ὅλο τὸν Ἑλληνισμό”. Ἀπὸ τὴν πλευρά του, ὁ κ. Χρυσόστομος συμπλήρωσε ὅτι “χωρὶς τὴ μητέρα Πατρίδα, τὴν Ἑλλάδα, δὲν μπορεῖ ἡ Κύπρος νὰ κάμει τίποτα”, γιὰ νὰ προσθέσει ὅτι ἡ τύχη τῶν δύο κρατῶν εἶναι κοινή, “παρόλο ποὺ δὲν θεωροῦμεν ξεχωριστὸν κράτος τὴν Κύπρον”».

Σχολιάζει ὁ δημοσιογράφος κ. Γεώργιος Παπαθανασόπουλος

«ΖΗΤΟΥΜΕΝΟΝ» ΣΗΜΕΡΟΝ Η ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΝ (;) ΕΥΡΩΠΗΝ

Ἡ μία ἀντιχριστιανικὴ ἀπόφασις (ἢ ἐνέργεια) διαδέχεται τὴν ἄλλην Ὁ δημοσιογράφος κ. Γεώργιος Παπαθανασόπουλος, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε στενὸς συνεργάτης τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου, μὲ ἀφορμὴν τὴν συμπλήρωσιν 1700 ἐτῶν ἀπὸ τὸ Διάταγμα τοῦ Μεδιολάνου (Μιλάνου), μὲ τὸ ὁποῖον ἔπαυσαν οἱ Διωγμοὶ τῶν Χριστιανῶν (καθιερώθη ἡ ἀνεξιθρησκία) σχολιάζει τὰ ἀκόλουθα: «Ἡ ἀνεξιθρησκία, τὴν ὁποία καθιέρωσε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος εἶναι ζητούμενη σήμερα στὴν Χριστιανικὴ (;) Εὐρώπη, ὅπου κάθε ἡμέρα αὐξάνονται οἱ διακρίσεις καὶ οἱ διωγμοὶ σὲ βάρος τῶν Χριστιανῶν καὶ ὅπου ἐπιχειρεῖται τὸ ξερίζωμα τῶν χριστιανικῶν ἀξιῶν. Ἐνδεικτικὲς τῶν τάσεων αὐτῶν ἐνέργειες εἶναι ἡ προώθηση ἀπὸ τὸν Γάλλο Πρόεδρο Ὀλὰντ τῆς νομιμοποίησης τοῦ "γάμου" τῶν ὁμοφυλοφίλων, κάτι ποὺ προκάλεσε τὴν συγκέντρωση διαμαρτυρίας ἑνὸς ἑκατομμυρίου πολιτῶν στὸ Παρίσι. Ἐπίσης στὴ Γαλλία ἐπιχειρεῖται νὰ ἀστυνομευθεῖ ἡ σκέψη τῶν διδασκόντων σὲ ἰδιωτικὰ σχολεῖα καὶ νὰ τοὺς ἀπαγορευθεῖ ἡ κριτικὴ στὶς ἀποφάσεις τῆς Κυβέρνησης, ποὺ ἀντιβαίνουν στὴ συνείδησή τους, ὅπως εἶναι ἡ περίπτωση τοῦ "γάμου" τῶν ὁμοφυλοφίλων. Ἀκόμη στὴν Ἀγγλία, ὅ-

που ἔχει ἐπιτραπεῖ ἡ ἐργασία τὴν Κυριακή, τὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο τῆς χώρας ἔκρινε ὅτι οἱ Χριστιανοὶ δὲν ἔχουν τὸ δικαίωμα, γιὰ λόγους συνειδήσεως, νὰ ἀρνηθοῦν τὴν ἐργασία τῆς Κυριακῆς, μὲ τὸ αἰτιολογικὸ ὅτι ἡ θρησκευτικὴ αὐτὴ ἀντίληψή τους δὲν ἀποτελεῖ τὸν πυρήνα τῆς πίστης τους… Ἀκόμη στὶς 23 Δεκεμβρίου τρεῖς χριστιανικοὶ ναοὶ στὴν Αὐστρία ἐπιχειρήθηκε νὰ πυρποληθοῦν, μία εἰκόνα τῶν Χριστουγέννων στὴ Γαλλία ὑπέστη βανδαλισμοὺς καὶ μία ἄλλη παράσταση ἐπίσης τῆς Γεννήσεως, πάλι στὴ Γαλλία, κάηκε ἐξ ὁλοκλήρου… Σὲ δημοσκόπηση στὸ Ἡνωμένο Βασίλειο τὸ 74% τῶν ἐρωτηθέντων ἀπάντησαν ὅτι οἱ διωγμοὶ καὶ οἱ διακρίσεις σὲ βάρος τῶν Χριστιανῶν εἶναι πολὺ χειρότερες ἀπὸ ὅ,τι τῶν πιστῶν τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Ἐπίσης σύμφωνα μὲ τὰ ἐπίσημα στοιχεῖα τῆς Γαλλίας τὸ 84% τῶν βανδαλισμῶν συμβαίνουν σὲ βάρος χριστιανικῶν τόπων ἢ ἀντικειμένων λατρείας καὶ στὴ Σκωτία τὸ 95% τῆς θρησκευτικῆς βίας ἀσκεῖται σὲ βάρος τῶν Χριστιανῶν. Ἡ εὐχὴ εἶναι ἡ φετινὴ ἐπέτειος τῶν 1700 ἐτῶν ἀπὸ τὴν καθιέρωση τῆς ἀνεξιθρησκίας ἀπὸ τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο νὰ εἶναι μία εὐκαιρία στὴν Εὐρώπη νὰ ξαναβρεῖ τὶς ρίζες της καὶ νὰ ἐπανέλθει στὶς Χριστιανικὲς Ἀξίες».

ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΘΗΣΑΝ ΕΙΣ ΠΟΛΥΕΤΗ ΦΥΛΑΚΙΣΙΝ, ΕΠΕΙΔΗ ΗΣΠΑΣΘΗΣΑΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΝ

Ἡ Αἴγυπτος μεταβάλλεται εἰς σκληρόν ἰσλαμικόν καθεστώς

Ἡ «Ἀραβική Ἄνοιξις» εἰς τήν ἐγγύς Μέσην Ἀνατολήν, ἀλλά καί εἰς ὁλόκληρον τήν Ἀφρικανικήν Ἤπειρον, διά τήν ὁποίαν πανηγυρίζουν ὅλοι οἱ ψευδοπροοδευτικοί εἰς τήν Ἑλλάδα καί οἱ δῆθεν «σοῦπερ Δημοκράται» ἀνατρέπει μετριοπαθῆ δικτατορικά ἰσλαμικά καθεστῶτα καί ἐγκαθιδρύει σκληρά ἰσλαμικά καθεστῶτα, τά ὁποῖα δέν ἔχουν οὐδεμίαν ἀνοχήν πρός τάς θρησκευτικάς μειονότητας καί ἰδιαιτέρως πρός τάς χριστιανικάς (ὀρθοδόξους καί μή). Μετά τήν σταύρωσιν χριστιανοῦ εἰς τήν Τυνησίαν, τήν δίωξιν ἀνηλίκου χριστιανῆς εἰς τό Πακιστάν, τήν τρομοκρατίαν εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων εἰς τήν Λιβύην, ἡ ὁποία συνοδεύεται ἀπό καταστροφάς καί λεηλασίας Ἱ. Ναῶν μετά τήν ἀνατροπήν τοῦ καθεστῶτος Καντάφι, τάς τρομοκρατικάς ἐνεργείας ἐναντίον ὅλων τῶν Χριστιανῶν (Ὀρθοδόξων καί πλανεμένων) εἰς τήν Συρίαν ὑπό τῶν ἀνταρτῶν κ.λπ. ἔχομεν καί τήν καταδίκην μίας μητέρας καί τῶν ἑπτά τέκνων της εἰς τήν Αἴγυπτον, ἐπειδή ἐγκατέλειψαν τό Ἰσλάμ καί προσεχώρησαν εἰς τόν Χριστιανισμόν. Συμφώνως πρός ἀνταποκρίσεις εἰδησειογραφικῶν πρακτορείων καί δημοσιεύματα ἐφημερίδων, ὑπό ἡμερομηνίαν 17ην καί 18ην Ἰανουαρίου: «Ὁ φόβος παλινδρόμησης τῆς Αἰγύπτου σὲ μία θρησκευτικὴ δικτατορία ἐπιβεβαιώνεται. Ἀπόδει-

ξη; Ἡ καταδίκη μίας Αἰγύπτιας καὶ τῶν ἑπτὰ τέκνων της σὲ 15 ἔτη φυλάκισης ἐξαιτίας τῆς ἐπιστροφῆς τους στὸ χριστιανικὸ θρήσκευμα. Ἡ ἱστορία ἔχει ὡς ἑξῆς: Ἡ Νάντια Μοχάμεντ Ἀλὶ γεννήθηκε καὶ μεγάλωσε σὲ ἕνα χριστιανικὸ περιβάλλον, στὴν κεντρικὴ Αἴγυπτο. Πρὶν ἀπό 23 χρόνια ἀναγκάστηκε ὡστόσο νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν χριστιανισμὸ καί νὰ ἀσπαστεῖ τὸ Ἰσλάμ, ὅταν παντρεύτηκε τὸν μουσουλμάνο Μοχάμεντ Ἀμπτνὲλ Γουαχὰμπ Μουσταφά. Μετὰ τὸν θάνατό του ὅμως ἀποφάσισε νὰ ἐπιστρέψει στὶς θρησκευτικές της ρίζες. Τὸ “θρησκευτικό της πισωγύρισμα” τῆς στοίχισε ὡστόσο τὴν ἐλευθερία της, ὅταν τὸ δικαστήριο τοῦ Μπένι Σουὲφ στὴν κεντρικὴ Αἴγυπτο ἀποφάσισε νὰ τιμωρήσει τὴν “ἄπιστη”, ὅπως καὶ τὰ ὑπόλοιπα ἑπτὰ μέλη τῆς οἰκογένειας, ποὺ ἐμπλέκονταν στὴν ὑπόθεση. Ἡ μεταστροφὴ ἦρθε στὸ φῶς μετὰ τὴν ἀλλαγὴ τῶν ὀνομάτων στὶς ταυτότητες. Ἀρχικὰ συνελήφθη ἕνας ἀπὸ τοὺς γιοὺς τῆς Νάντια. “Τὸ νέο Σύνταγμα, πού βασίζεται στὴ Σαρία, θὰ εἶναι μία καταστρο φὴ γιὰ τὶς θρησκευτικὲς ἐλευθερίες. Σύντομα θὰ εἶναι ἀκόμα πιὸ δύσκολη ἡ μεταστροφὴ κάποιου στὸν χριστιανισμὸ” ὑπογράμμισε ὁ Σάμουλ Τάντρος ἀπὸ τὸ Ἰνστιτοῦτο Θρησκευτικῆς Ἐλευθερίας. Σύμφωνα μὲ τὸ Fox News, “ἡ καταδίκη τῆς Νάντια καὶ τῆς οἰκογένειάς της εἶναι ἕνα σημάδι γιὰ ὅσα θὰ ἀκολουθήσουν στὴν Αἴγυπτο ὑπὸ τὴν ἰσλαμικὴ κυβέρνηση”».

Ἐάν ἡ Ἀλβανία ἐνσωματώση τό Κόσσοβον ἡ Ἑλλάς νά ἐνσωματώση τήν Β. Ἤπειρον

Διάφοροι πηγαί πληροφορήσεως ἀπό τήν Εὐρώπην, τήν Ἀμερικήν, ἀλλά καί τήν Σερβίαν ὑποστηρίζουν ὅτι: α) ἡ κατάστασις εἰς τό Κόσσοβον χειροτερεύει ἀπό ἀπόψεως καταστροφῶν τῶν ἱστορικῶν μνημείων, τῶν ἱερῶν Ναῶν καί τῶν τάφων τῶν Ὀρθοδόξων κεκοιμημένων. Εἰς τάς καταστροφάς πρωταγωνιστοῦν οἱ Ἀλβανοί τοῦ Κοσσόβου διά τήν ὑπεράσπισιν τῶν δικαιωμάτων των, τά ὁποῖα παρεβιάζοντο, ἐβομβάρδισαν καί διέλυσαν τήν Σερβίαν αἱ Συμμαχικαί δυνάμεις τῆς Δύσεως ὑπό τήν Ἀμερικήν, τήν Γερμανίαν, τήν Ἰταλίαν κ.λπ. Διά τῶν πολεμικῶν ἐνεργειῶν δέν διέλυσαν μόνον τήν Σερβίαν, ἀλλά καί ἀπέσπασαν ἐξ αὐτῆς τό λίκνον τοῦ Σερβικοῦ πολιτισμοῦ, τό Κόσσο-

Νέος Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος εἰς τήν Ἀρχιεπισκοπήν Ἀθηνῶν

Συμφώνως πρός πληροφορίας ἐκ τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀ θηνῶν: «Νέος Γενικὸς Ἀρχιερατικὸς Ἐπίτροπος στὴν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν ὁρίστηκε ὁ π. Συμεὼν Βολιώτης, μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὴν Καστοριά. Ὁ π. Συμεὼν εἶναι ἕνας νέος καὶ δραστήριος κληρικὸς, ποὺ τὸ τελευταῖο διάστημα διακονεῖ στὰ γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν. Ὑπογραμμίζεται ὅτι ἡ θέση τοῦ Γενικοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου παρέμενε κενὴ ἀπὸ τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2011, μετὰ τὴν παραίτηση τοῦ π. Θωμᾶ Χρυσικοῦ».

βον. β) Ἐπίκειται προσχώρησις τοῦ Κοσσόβου εἰς τήν Ἀλβανίαν, ἡ ὁποία ἔχει τό στρατηγικόν ὅραμα τῆς Μεγάλης Ἀλβανίας μέ τήν ἐνσωμάτωσιν εἰς αὐτήν τῶν Ἀλβανῶν τοῦ Κοσσόβου, τῶν Σκοπίων, ἀλλά καί ἐδαφῶν τῆς Ἑλλάδος (Ἤπειρος κ.λπ). Εἰς τήν περίπτωσιν κατά τήν ὁποίαν τό Κόσσοβον ἐνσωματωθῆ εἰς τήν Ἀλβανίαν, τότε ἡ Ἑλλάς θά πρέπη νά ἐνσωματώση τήν Βόρειον Ἤπειρον, τήν ὁποίαν τό Ἐθνικόν Κέντρον, δυστυχῶς, ἔχει λησμονήσει καί ἀδιαφορεῖ διά τά προβλήματα τῶν Βορειοηπειρωτῶν.

Γ.Ζ

Διατί τόσα «δάκρυα» διά τόν Μεχμέτ Ἀλί Μπιράντ;

Τόσον ἡ πολιτική ἡγεσία τῆς Ἑλλάδος καί ἰδιαιτέρως ἐκείνη, ἡ ὁποία ἐναλλάσσεται εἰς τήν ἐξουσίαν, ὅσον καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἐξέφρασαν τήν λύπην των καί τά θερμά συλλυπητήρια εἰς τήν οἰκογένειαν τοῦ Τούρκου δημοσιογράφου Μεχμέν Ἀλί Μπιράντ, ὁ ὁποῖος πολλάκις ἔλαβε θέσιν ὑπέρ τῆς ἐπιλύσεως τῶν Ἑλληνοτουρκικῶν διαφορῶν μέ εἰρηνικόν τρόπον καί «ἐστήριξε» τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον εἰς τά δίκαιά του ἤ εἰς τό ζήτημα τῆς ἐπαναλειτουργίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης. Θέλομεν, ὅμως, νά ὑπογραμμίσωμεν καί νά ὑπενθυμίσωμεν ὅτι ὁ ἐκλιπών Τοῦρκος δημοσιογράφος εἶχε διατελέσει σύμβουλος τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Τουρκίας Μπουλέτ Ἐτσεβίτ, ὁ ὁποῖος ὠργάνωσε καί ἐπραγματοποίησε τήν εἰσβολήν τοῦ «Ἀττίλα» εἰς τήν Κύπρον, κατά τό τραγικόν διά τόν Ἑλληνισμόν Ἰούλιον τοῦ 1974.