Ορθόδοξος Τύπος φ. 1962, 8/02/2012 by anthologimata

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος «Ἀνατέτραπται μὲν τὰ τῆς εὐσεβείας δόγματα, συγκέχυνται δὲ Ἐκκλησίας θεσμοί… Ἠμαύρωται κανόνων ἀκρίβεια, ἐξουσία τοῦ ἁμαρτάνειν πολλή», ἔγραφε τὸν 4ο μ.X. αἰῶνα ὁ M. Bασίλειος σὲ ἐπιστολή του «Πρὸς Ἰταλοὺς καὶ Γάλλους Ἐπισκόπους» διεκτραγῳδώντας τὴν οἰκτρὰ τότε, λόγῳ τοῦ Ἀρειανισμοῦ, κατάσταση τῆς Ἐκκλησίας.1 Ἆραγε τί θὰ ἔλεγεν ὁ μέγας φωστὴρ τῆς Kαισαρείας, ἐὰν ζοῦσε σήμερα καὶ ἔβλεπε τὰ ὅσα συμβαίνουν στὴν Ἐκκλησία, ἐξ αἰτίας τῆς παναιρέσεως τοῦ Oἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς ἐξ ἴσου αἱρετικῆς ἐκκοσμικεύσεως κλήρου καὶ λαοῦ; Tί θὰ ἔλεγε, ἐὰν ἔβλεπε «ὀρθοδόξους» ἐπισκόπους νὰ ἀποδέχωνται τὶς προτεσταντικὲς

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013 Θεοδώρου Στρατηλάτου μεγαλομάρτυρος, Ζαχαρίου Προφήτου

ΕΤΟΣ ΝΓ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1962

ΒΑΙΝΟΜΕΝ ΠΡΟΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΙΝ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ;

Τί διδάσκουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης καί οἱ Ἱεροί Κανόνες. Ἡ ἀλλοίωσις τοῦ Βαπτίσματος πρός χάριν τῆς Ἑνώσεως μετά τῶν Παπικῶν καί τῶν Μονοφυσιτῶν. Καταργεῖται τό Ἱερόν Μυστήριον. Ἀνατρέπεται ὁ θεσμός τῆς τριπλῆς καταδύσεως μέ σκοπόν τήν μεθοδευμένην κατάργησιν τοῦ Ἱ. Μυστηρίου.

θεωρίες τῶν Kλάδων καὶ τῆς Bαπτισματικῆς Θεολογίας, τὴν Mεταπατερικὴ λεγομένη Θεολογία, τὴν δολίως κεκαλυμμένη ψευδοένωση μὲ τοὺς Mονοφυσῖτες, τοὺς μικτοὺς γάμους, τὴ χρήση νεοελληνικῶν μεταφράσεων στὴν θ. Λατρεία,

τὸν γυναικεῖο γυμνισμὸ Ὑπό τοῦ κ. Χρήστου Λιβανοῦ Mέσα στὴ φοβερὴ μέσα στοὺς ναούς, τὰ αὐτὴ πνευματικὴ λαίλασωρηδὸν ἐκδιδόμενα ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς πα τῶν καιρῶν μας ἕνας ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς διαζύγια, καὶ γενικῶς τὴν γενικευμένη ἀπο- ἐκκλησιαστικοὺς θεσμούς, ποὺ ἀνατρέπονται, στασία τῶν ἐσχάτων τούτων καιρῶν; εἶναι καὶ τὸ ἱερὸ Mυστήριο τοῦ Bαπτίσματος, ἡ

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑΙ ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑΙ ΚΑΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΑΙ ΜΕΤΑ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

δὲ ἐγκληματικὴ πνευματικῶς ἀδιαφορία, ἀφωνία καὶ ἀπραξία τῶν ὑπευθύνων εἶναι πολὺ πιὸ ἐξοργιστικὴ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ἀνατροπὴ καὶ σταδιακὴ κατάργηση αὐτοῦ τούτου τοῦ ἱεροῦ Mυστηρίου.

Ἐνῶ ὁ Σεβ. Ἀξώμης συμμετεῖχε μέ ἄμφια εἰς «μυστήριον» μέ αἱρετικούς μονοφυσίτας

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΙΣ ΑΘΕΟΝ ΔΕΝ ΠΑΡΕΧΟΜΕΝ ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΝ ΔΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος κ. Ἰερεμίου ΙΣ ΤΟ πρόσφατον συνέδριον μέ θέμα «Ἐκκλησία καί Ἀριστερά», τό ὁποῖον ἐπραγματοποιήθη εἰς τήν Θεσσαλονίκην, μέ πρωτοβουλίαν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς πόλεως, κατά τό ὁποῖον ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ ΣΥΡΙΖΑ Βουλευτής κ. Κουράκης ἐτάχθη ὑπέρ τοῦ χωρισμοῦ Κράτους-Ἐκκλησίας καί ὑπέρ τῆς εἰδικῆς φορολογήσεως τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν διά τήν καταβολήν τῆς μισθοδοσίας τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου, ὡμίλησαν Σεβ. Μητροπολῖται, ἐπιλεγέντες ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἡ ὁποία εἶχε προκαθορίσει καί τό θέμα τῆς ὁμιλίας. Μεταξύ τῶν ὁμιλητῶν ἦτο καί ὁ Σεβ. Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίας. Ἡ ὁμιλία του ἔχει ὡς ἀκολούθως:

Ἡ καταφρόνησις καί ὁ ἐμπαιγμός τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν ἀποφάσεων τῶν Οἰκ. Συνόδων ἀπό τό Οἰκουμενικό ν Πατριαρχεῖον καί τό Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας α

«ΝΟΜΙΚΩΣ ΑΔΥΝΑΤΟΣ Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΠΑΝΤ. ΜΠΕΖΕΝΙΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΑΘΜΟΝ ΤΗΣ ΑΡΧΙΕΡΩΣΥΝΗΣ» Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ:

Ὁ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἔλαβε θέσιν ἐπί τῶν πληροφοριῶν, τάς ὁποίας ἐδημοσίευσε, μεταξύ ἄλλων, καί ὁ «Ο.Τ.» περί τῆς ἀποκαταστάσεως εἰς τό βαθμόν τοῦ Ἐπισκόπου, τοῦ καθαιρεθέντος εἰς τόν βαθμόν τοῦ Μοναχοῦ Μητροπολίτου Ἀττικῆς κ. Παντελεήμονος Μπεζενίτου, ὕστερα ἀπό ἀμετάκλητον δικαστικήν ἀπόφασιν, ἡ ὁποία ἐξεδόθη μετά τάς βαρυτάτας κατηγορίας ὅτι εἶχεν ὑπεξαιρέσει ἕν χρηματικόν ποσόν ἀπό τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ὁσίου Ἐφραίμ (ὡς εἶναι πανελληνίως γνωστή) τῆς Νέας Μάκρης. Ὁ Σεβ. Πειραιῶς μέ γραπτήν τεκμηριωμένην νομικῶς ἀνακοίνωσίν του ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἀποκατάστασίς του εἶναι νομικῶς ἀδύνατος. Ἡ ἀνακοίνωσις Τό πλῆρες κείμενον τῆς ἀνακοινώσεως τοῦ Σεβ. Πειραιῶς ὑπό ἡμερομηνίαν 30ήν Ἰανουαρίου ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Μέ ἀφορμή τήν κυκλοφόρησι πληροφοριῶν ἐγκρίτων ἐκκλησιαστικῶν ἀναλυτῶν ἐν οἷς καί τοῦ ἐλλογιμωτάτου Διευθυντοῦ τῆς ἀγωνιζομένης καί θεοφιλῶς μαχομένης Ἐφημερίδος ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί ἀληθείας, ὀργάνου τῆς Π.Ο.Ε. “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ” κ.κ. Γεωργίου Ζερβοῦ, ὅτι εἰς τήν προσεχῆ ἔκτακτον Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τόν μῆνα Φεβρουάριον πρόκειται “νά ἀποφασισθῆ ἡ ἐπαναφορά εἰς τάς τάξεις τοῦ Ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος τοῦ μοναχοῦ Παντελεήμονος Μπεζενίτη” κατόπιν σχετικῆς εἰσηγήσεως τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν Νομοκανονικῶν καί Δογματικῶν ζητημάτων καί παραπεμπτικῆς ἀποφάσεως τῆς παρούσης ΔΙΣ ἐπαγόμεθα τά κάτωθι: 1. Αἰσθανόμεθα πλήρως συμπάθειαν καί στοργήν πρός δοκιμαζομένους καί ἐμπεριστάτους ἀδελφούς καί εἰδικώτερον πρός τό πρόσωπον τοῦ πρ. Μητροπολίτου Ἀττικῆς κ. Παντελεήμονος καί ἐκ τοῦ λόγου αὐτοῦ εἰλικρινῶς συναλγοῦμεν διά τήν τραγικήν του περιπέτειαν. 2. Τά αἰσθήματα φιλίας, γνωριμίας καί ἀλληλεγγύης ὅμως δέν ἐπιτρέΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

TO MARTYRIOΝ TOY AGIOY ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ

Τὴν 10ην Φεβρουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ Ἱερομάρτυρος Ἁγίου Χαραλάμπους. Ἀνωτέρω εἰκών διά χειρός Φωτίου Κόντογλου.

Τοῦ πρωτοπρ. π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου

Τὸ μνημόσυνον τοῦ μακαριστοῦ Γέροντός μας, Ἀρχιμανδρίτου Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου († 14.2.1982), ἱδρυτοῦ τῆς Π.Ο.Ε. καὶ τοῦ «Ο.Τ.» θὰ τελεσθῆ μετὰ τὴν θείαν Λειτουργίαν τὴν 13ην Φεβρουαρίου 2013 εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν Ἁγίου Νεκταρίου, Νέας Ἐρυθραίας (Λεωφ. Θησέως 25, τηλ. 210 81 34 951). Παρακαλοῦμεν, ὅπως τιμήσωμεν τὴν μνήμην του.

Ἑορτάζει λαμπρῶς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία στὶς 10 Φεβρουαρίου τὴν μνήμη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους τοῦ θαυματουργοῦ. Ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους μᾶς παρέχει εὔκαιρον ἀφορμή, γιὰ ν᾽ ἀσχοληθοῦμε μὲ ἕνα νευραλγικὸ θέμα, τὸ ὁποῖο ἀντιμετώπισε ἡ Ἐκκλησία μας τὰ πρωτοχριστιανικὰ χρόνια. Τὸ θέμα αὐτὸ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρία. Ποιὰ εἶναι ἡ ἀντιμετώπιση τῆς εἰδωλολατρίας ἀπὸ τὸν ἅγιο Χαραλάμπη; Πολὺ εὔκολα μπορεῖ κανεὶς νὰ δώσει αὐτὴ τὴν ἀπάντηση, ἐὰν ἐντρυφήσει καὶ ἐμβαθύνει στὸ συναξάριο, τὸν βίο τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους. Σύμφωνα, λοιπόν, μὲ τὸ συναξάρι τοῦ ἁγίου, «Ὁ ἡγεμόνας Λουκιανὸς ἔρριξε βλοσυρὴ ματιὰ στὸν ἅγιο Χαραλάμπη καὶ σὲ τόνο ἄγριο ἄρχισε νὰ τὸν ρωτᾶ: – Γιατί, λοιπόν, γέρο, καταφρονεῖς τὰ εἴδωλα καὶ παραβαίνεις τὶς βασιλικὲς προσταγές; – Ἐγώ, ἀποκρίθηκε μὲ θάρρος ὁ ἅγιος Χαραλάμπης, ὑπακούω στὰ σωτήρια προστάγματα τοῦ ἐπουρανίου Βασιλέως Χριστοῦ. Ἐνῶ ὁ δικὸς σας ἐξουσιαστὴς, ὁ Σεβῆρος, δίνει ἀνώφελες κι ἀσύνετες διαταγές. Σᾶς προστάζει νὰ προσκυνᾶτε γιὰ θεοὺς ἀναίσθητα καὶ ἄψυχα ἀγάλματα καὶ παραδίδει τὶς ψυχὲς σας σὲ αἰώνιο θάνατο. Ὁ δικὸς μας Βασιλιᾶς, ὁ Χριστός, μᾶς χαρίζει λύτρωση, ψυχικὴ γαλήνη καὶ αἰώνια ζωή. – Θυσίασε στοὺς θεούς, κακὴ κεφαλή, ξεφώνισε ὁ Λουκιανός, γιατὶ ἀλλιῶς θὰ δοκιμάσεις σκληρὰ βασανιστήρια. – Δὲν θυσιάζω σὲ δαίμονες, παιδιὰ μου, ἀπαντᾶ σταθερὰ καὶ γαλήνια ὁ ἅγιος. Τὴ ζωὴ μου τὴν ἔχω προσφέρει θυσία στὸν ἀληθινὸ Θεό, τὸν γλυκύτατο Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ σταυρώθηκε γιὰ τὴ σωτηρία μας. Δὲν εἶμαι τόσο μωρός, τόσο ἀνόητος νὰ προσκυνῶ γιὰ θεοὺς ἀναίσθητα εἴδωλα, δαίμονες ἀνίσχυρους,

ποὺ τρέμουν στὴν δύναμη τοῦ Σταυροῦ Του. Κι ὅλ’αὐτὰ, μὲ τὰ ὁποῖα μὲ ἀπειλεῖτε ὅτι θὰ σπαράξουν τὸ ἀσθενικὸ μου σῶμα, εἶναι ἀνήμπορα νὰ μὲ χωρίσουν ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ». Ἰδιαιτέρως χαρακτηριστική, τέλος, εἶναι καὶ ἡ παρακάτω ὁμολογία τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους. «Ἕνας καὶ μόνο Θεὸς ὑπάρχει, ὁ Θεὸς τῶν χριστιανῶν. Ὁ Δημιουργὸς καὶ Κυβερνήτης τοῦ Σύμπαντος. Μὴ γελιέστε καὶ προσκυνᾶτε γιὰ θεοὺς τὰ εἴδωλα. Οἱ ἄνθρωποι μέσα στὴν πλάνη τους λησμόνησαν τὸν Πλάστη καὶ παρακινημένοι ἀπ’τοὺς ξεπεσμένους ἀγγέλους, τοὺς δαίμονες, ἔπλασαν μὲ τὴν φαντασία τους καὶ προσκυνοῦν ἀνύπαρκτους καὶ ψεύτικους θεούς. Τὰ ὁμοιώματὰ τους, τὰ μεταλλικὰ καὶ μαρμάρινα εἴδωλα, στὰ ὁποῖα τόση λατρεία προσφέρετε, εἶναι ἄψυχη καὶ ἀναίσθητη ὕλη. Σωστὰ εἶπε γι’ αὐτὰ ὁ Προφητάναξ Δαβὶδ: «Τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν ἀργύριον καὶ χρυσίον, ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων. Στόμα ἔχουσι καὶ οὐ λαλήσουσιν· ὀφθαλμοὺς ἔχουσι καὶ οὐκ ὄψονται· ὦτα ἔχουσι καὶ οὐκ ἐνωτισθήσονται· οὐδὲ γὰρ ἐστι πνεῦμα ἐν τῷ στόματι αὐτῶν»1. Νά, λοιπόν, ἡ ἀντιμετώπιση τῆς εἰδωλολατρίας ἀπὸ τὸν ἅγιο Χαραλάμπη. Ὁ ἅγιος, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, χαρακτηρίζει τὰ εἴδωλα ἀναίσθητα καὶ ἄψυχα ἀγάλματα, ἄψυχη καὶ ἀναίσθητη ὕλη, ἀνύπαρκτους καὶ ψεύτικους θεοὺς καὶ δαίμονες ἀνίσχυρους, οἱ ὁποῖοι παραδίδουν τὶς ψυχὲς σὲ αἰώνιο θάνατο. Μὲ τὴν ὁμολογιακὴ αὐτὴ στάση του ὁ ἅγιος Χαραλάμπης δὲν λάτρευσε «τὴν κτίσιν παρὰ τὸν Κτίσαντα» καὶ παραλλήλως διεκήρυξε ὅτι «πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια». Αὐτὸ εἶναι τὸ ὁμολογιακὸ φρόνημα τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους. Ποιὸ εἶναι τώρα τὸ συμπέρασμα; Ὅτι ὅσοι τιμοῦμε τὴν μνήμη του, πρέπει νὰ μιμηθοῦμε τὴν πίστη του. Ἐκεῖνος

σθήσεται διὰ τῶν προσόδων νεοδμήτου τινὸς ἐκκλησίας, προορισθείσης παρ᾽ ἐμοῦ, ἵνα μεταποιηθῇ εἰς Μοναστήριον, ὡς οὔσης ἐκτός τῆς Ναούσσης, ὅπου ὑπάρχουσι τέσσαρες ἐκκλησίαι καὶ διὰ συνδρομῆς, ἀρχὴν λαβούσης παρὰ τοῦ ἀγαπητοῦ ὑμετέρου πνευματικοῦ τέκνου. Ἐσύστησα δὲ ἀπὸ τοῦδε καὶ Ἑλληνοδιδάσκαλον, διδάσκοντα ἐντὸς οἰκήματος τινος, παρακειμένου τῇ Ἑλληνοδιδακτικῇ Σχολῇ». Ἀνάλογα ἐπιχειρήθησαν καὶ στὴ Βέρροια: «Ἐν δὲ Βερροίᾳ τὰ αὐτὰ διενεργοῦντος καὶ κατ᾽ αὐτὴν ἔγραψα πρὸς τινα Ἰωάννην Στέαν, γνωστὸν τῷ ἐλλογίμῳ διδασκάλῳ Χριστοδούλῳ συμπατριώτην αὐτοῦ, ὅπως μεταβῇ ἐνταῦθα καὶ ἀναλάβη τὴν διδασκαλίαν τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης». Τὰ σχέδια, φιλόδοξα ὁπωσδήποτε, ἐπεκτείνονται καὶ σὲ ὑψηλότερες βαθμίδες. «Μετὰ χαρᾶς δὲ προστίθημι, ὅτι ἠδυνήθην, ἵνα κα-

τορθώσω τὴν ἑκούσιον παραχώρησιν οἰκίας τιν καταλλήλου, παρὰ τινος ἐκ τῶν Προκρίτων, εὐσεβοῦς καὶ ζηλωτοῦ τῆς παιδείας, ὅπως χρησιμεύση ὡς Παρθεναγωγεῖον ὅπερ προτίθεμαι, ἵνα συστήσω μετὰ τὴν ἐλπιζομένην ἀνεύρεσιν τῶν καταλλήλων μέσων πρὸς συντήρησιν. Καὶ ταῦτα μὲν ἐν δυσὶ κωμοπόλεσι. Κατὰ δὲ τὰ χωρία θέλω διενεργήσει τὴν σύστασιν σχολείων τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν καὶ ἰσαποστόλου Κοσμᾶ, ὅπου θέλουσι διδάσκεσθαι οἱ παῖδες τὴν Ὀκτώηχον καὶ τὸ Ψαλτήριον. Ἱκανὸν τοῦτο ἐπὶ τοῦ παρόντος τοῖς χωρικοῖς». Ὁ Μητροπολίτης βρῆκε κατάλληλο ἔδαφος, γιὰ νὰ σπείρει τὸ σπόρο τῆς παιδείας. Ἡ μέριμνα ἐντοπίζεται στὴν ἵδρυση σχολείων καί μάλιστα καί γιά τά κορίτσια, γιά νά ἀναπτύσσει δὲ μία σαφῆ καὶ δοκιμασμένη ἐκκλησιαστικὴ πολιτική, γιὰ τὴν ἐξεύρεση χώρων, μέσων καὶ

διδασκάλων. Ἡ ἀναφορά του στὸν Πατροκοσμᾶ δὲν πρέπει νὰ περάσει ἀπαρατήρητη, διότι δείχνει τὴ συνείδηση τῆς παράδοσης, ἀπὸ τὴν ὁποία ἐμφορεῖται. Ἡ χρησιμοποίηση δὲ παλαιοτέρων μεθόδων (Ὀκτώηχος, Ψαλτήριος) δὲν σημαίνει ὅτι ἐνεργοῦσε ἐκτὸς ἐποχῆς, ἀφοῦ στὴ Σχολὴ εἶχε καταρτισθεῖ καὶ στὰ νεώτερα παιδαγωγικὰ συστήματα. Αὐτὸ ὅμως γίνεται, ὅπως καὶ ὁ ἴδιος ἐπεξηγεῖ, χάριν τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων τῆς ὑπαίθρου, στοὺς ὁποίους τὰ ἐκκλησιαστικὰ βιβλία προσέφεραν δυνατότητα καλλιέργειας τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας – τῆς βασικότερης προϋποθέσεως κοινωνίας ποιμενάρχη καὶ λαοῦ– ἀλλὰ καὶ πνευματικῆς οἰκοδομῆς, ὡς καί τοῦ βασικοτέρου ὅπλου γιά τήν ἀπόκρουση τῶν ξένων προπαγανδῶ καί κυρίως τοῦ βουλγαρισμοῦ. Ὁ Χρηστίδης, ἄλλωστε ἦταν

Ἡ ἄδικος κατηγορία ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΝ

Ὁμοιότητες καί διαφοραί Ἐκκλησίας καί Ἀριστερᾶς

1. Ἀπό πολιτικές παρατάξεις καί ἰδιαίτερα ἀπό τήν Ἀριστερά ἀκούγεται ἀπό προηγούμενα ἤδη χρόνια ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν ἐνδιαφέρεται γιά τό παρόν τοῦ ἀνθρώπου, γιά τήν ἄνετη ζωή του μέ τά ἐπίγεια ἀγαθά, ἀλλά ὅλο τονίζει τήν παραδείσια κατάσταση στήν μέλλουσα ζωή. Αὐτό τό εἶπε ἕνας προηγούμενος ἀριστερίζων πολιτικός σέ συγκέντρωση πολιτικῶν, ὅπου μάλιστα εὑρίσκοντο καί Ἀρχιερεῖς. “Αὐτοί – εἶπε ὁ πολιτικός, δείχνοντας τούς Ἀρχιερεῖς – εἶναι γιά τούς ἀπερχομένους”, γιά κηδεῖες δηλαδή καί γιά Τρισάγια. “Ἡμεῖς – εἶπε, ἀπευθυνόμενος στούς πολιτικούς – εἴμαστε γιά τούς ἐρχομένους”!.... Πρός τήν κατηγορία αὐτή ἔχω νά πῶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία βλέπει ψυχοσωματικά τόν ἄνθρωπο καί νοιάζεται γιά ὅλα τά ἀναγκαῖα του, ὄχι μόνο τῆς ψυχῆς τά ἀναγκαῖα, ἀλλά καί τοῦ σώματος. Τό ἀντίθετο, τό νά ἐνδιαφέρεται ἡ Ἐκκλησία μόνο γιά τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, ἀποτελεῖ γι᾽ αὐτήν αἵρεση μονοφυσιτική. Ἐπειδή ὁμιλῶ στήν Θεσσαλονίκη θά θυμίσω τόν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου στήν Α´ πρός Θεσσαλονικεῖς Ἐπιστολή του. Οἱ Θεσσαλονικεῖς χριστιανοί ἦταν ἐναγώνιοι γιά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία περίμεναν πολύ σύντομα. Καί ἀπορροφημένοι ἀπό τήν προσδοκία αὐτή εἶχαν ἐγκαταλείψει τίς ἐργασίες τους καί τίς ἄλλες ἐπίγειες ἀσχολίες τους καί συζητοῦσαν μόνο γι᾽ αὐτό τό ἐναγώνιο θέμα τους. Ἐν τῷ μεταξύ τό σῶμα ἤθελε νά τραφεῖ καί γι᾽ αὐτό αὐτοί οἱ χριστιανοί γίνονταν βάρος στούς ἄλλους, ἐπιβαρύνοντάς τους γιά τήν διατροφή τους. Τά ἔμαθε αὐτά ὁ ἀπόστολος Παῦλος καί τούς γράφει ἐπιτιμητικό λόγο. Μάθετε, τούς λέγει, “πῶς πρέπει νά περιπατεῖτε” (Α´ Θεσ. 4)! Ὁ λόγος του εἶναι πολύ παραστατικός. Σάν νά μοῦ φαίνεται ὅτι ὁ Ἀπόστολος ἐδῶ παίρνει μέ τό χέρι του τά κεφάλια τῶν χριστιανῶν αὐτῶν, πού τά εἶχαν στραμμένα πρός τά πάνω, ἀναμένοντες τήν Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, καί τά στρέφει πρός τά κάτω, καί τούς λέγει νά προσέχουν πῶς περπατοῦν, γιά νά μή σκοντάψουν! Τούς συνιστᾶ δηλαδή νά στραφοῦν πρός τά καθήκοντα τῆς ἐπιγείου ζωῆς τους, στίς ὑποχρεώσεις τους πρός τήν οἰκογένειά τους καί πρός τήν κοινωνία. Αὐτό σημαίνει αὐτό πού τούς λέγει παρακάτω “πράσσειν τά ἴδια καί ἐργάζεσθαι ταῖς ἰδίαις χερσίν” καί νά φέρονται “εὐσχημόνως πρός τούς ἔξω”, τούς

Πῶς ὅμως ἀνατρέπεται ὁ θεσμὸς καὶ καταργεῖται τὸ ἱ. Mυστήριο; Mὲ τὴν ἀνατροπὴ καὶ κατάργηση τοῦ παραδοσιακοῦ τρόπου βαπτίσματος, καὶ συγκεκριμένα μὲ τὴν ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ἐνσυνείδητη ἢ ἀσυνείδητη κατάργηση ἐκ μέρους πολλῶν κληρικῶν τῆς τριττῆς καταδύσεως καὶ ἀναδύσεως τοῦ βαπτιζομένου προσώπου. Διὰ νὰ μὴ θεωρηθοῦμε δὲ ὑπερβολικοί, καλοῦμε καὶ προκαλοῦμε ὁποιονδήποτε ἀναγνώστη ἀμφισβητεῖ τὰ γραφόμενά μας, νὰ εἰσέλθῃ σὲ ὁποιονδήποτε ὀρθόδοξο ναὸ τὴν ὥρα ποὺ τελεῖται βάπτιση καὶ

Οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς τῆς Ἑλληνοφώνου Ὀρθοδοξίας, καθ᾽ ὑπόδειξιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἰσοπεδώνουν ὅλους τούς Ἱερούς Κανόνας καί συμμετέχουν εἰς συμπροσευχάς μέ Μονοφυσίτας, Παπικούς, Προτεστάντας κ.λπ, ἐνῶ προέβησαν καί εἰς οἰκουμενιστικήν ἀρτοκλασίαν, εἰς τήν ὁποίαν πρωταγωνιστικόν ρόλον εἶχον τά πνευματικά τέκνα τοῦ Ἀντιπαπικοῦ Ἁγίου τῆς Σερβίας, τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς. Πρίν παραθέσωμεν-ἀπαριθμήσωμεν ὅλα τά στοιχεῖα μέ τήν ἰσοπεδωτικήν συμπεριφοράν τῶν Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι ἐξισώ-

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

G Μάθημα Θρησκευτικῶν ὅπως τὸ θέλει ἡ Ἀριστερά. Τοῦ κ. Ἰωάννου Τάτση. Σελ. 8 G «Ἄνευ τῶν χριστιανικῶν ἀξιῶν αἱ εὐρωπαϊκαὶ κοινότητες θὰ γίνουν περισσότερον μισαλλόδοξοι», ἐπισημαίνει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν εἰς μήνυμά του διὰ τὴν ἑορτὴν τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν. Σελ. 8 G Διατὶ δὲν δύναται νὰ ἀποκατασταθῆ εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ Ἀρχιερέως ὁ μοναχὸς Παντ. Μπεζενίτης (πρ. Ἀττικῆς). Τοῦ κ. Διονυσίου Πελέκη. Σελ. 7 G «Ὁδοιπορικὸν» εἰς τὴν Ἱ. Μονὴν τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου Ἀριζόνος. Σελ. 5

νουν τήν Ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν πλάνην τῶν Αἱρετικῶν χριστιανῶν, ὀφείλομεν νά εἴπωμεν ὅτι ἡ παραβίασις τῶν ἱερῶν Κανό-

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΒΛΑΣΦΗΜΟΥΣ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΤΗΝ ἐποχή μας οἱ βλάσφημοι ἄνθρωποι ἔχουν αὐξηθεῖ. Τό καταστροφικό τους ἔργο παίρνει διαστάσεις ἐπιδημίας, καθώς συνεργοῦν σέ αὐτό τά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης καί οἱ ἐφημερίδες. Χωρίς ἴχνος ντροπῆς, χωρίς εὐγένεια καί μέ θρασύτητα ἀσχολοῦνται μέ θέματα τῆς θρησκείας καί μιλοῦν ἀπαξιωτικά γιά ἱερά πρόσωπα καί γιά τούς κληρικούς τῆς Ἐκκλησίας. Καί τί δέν λένε οἱ ἄνθρωποι! Χρησιμοποιοῦν τίς χειρότερες ἐκφράσεις, τίς πιό χυδαῖες καί τίς πιό βρωμερές. Ἄλλοτε τίς λένε κατ᾽ ἰδίαν, ἄλλοτε μπροστά σέ μικρόφωνα καί κάμερες καί συχνότατα τίς περνοῦν στά κείμενά τους καί τά βιβλία. Καί κάποτε, ὅλως παραδόξως, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἀποκτοῦν καί φήμη, ἐξασφαλίζουν δωρεάν προβολή, ἐκλέγονται σέ διάφορα ὄργανα καί ἀποκτοῦν τή δυνατότητα νά διαβρώνουν ἀμέσως ἤ ἐμμέσως τά λαϊκά στρώματα, τά ὁποῖα πολλές φορές εἶναι ἀνυποψίαστα, ἀλλά καί εὐκολόπιστα. Ἡ στάση τῶν χριστιανῶν ἀπέναντι στούς βλασφήμους πρέπει νά εἶναι σθεναρή καί ὄχι ἀνεκτική. Καί αὐτό γιατί προσβάλλονται ἱερά πρόσωπα και πλήττεται ἡ Ἐκκλησία. Τό δικαίωμα τῆς ἐλεύθερης ἔκφρασης δέν μπορεῖ νά ἐκφυλίζεται σέ βλασφημίες καί ἀθλιότητες. Ὅλα τά δικαιώματα ἔχουν τά ὅριά τους. Ὅταν τό δικαίωμα τοῦ ἑνός καταργεῖ τό δικαίωμα τοῦ ἄλλου, χρειάζεται κάποιο σαφές ὅριο. Ἕνα ἐντυπωσιακό περιστατικό, μέ πρωταγωνιστή τόν Γέροντα Παΐσιο, νομίζω ὅτι θά λύσει ὁποιοδήποτε προβληματισμό, πού μπορεῖ νά ἔχει κάποιος σύγχρονος καί μοντέρνος ἄνθρωπος μέ ὑπερβολικές δημοκρατικές εὐαισθησίες. Κάποτε, λοιπόν, ἕνας κακόψυχος ἄνθρωπος βρέθηκε στό ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι τῆς Παναγούδας καί παρακολουθοῦσε τήν ἐπικοινωνία τοῦ Γέροντα μέ τούς ἐπισκέπτες. Τά ὅσα ἔβλεπε καί ἄκουγε τόν ἐξόργιζαν καί εἶχε πάρει τήν ἀπόφαση νά βλάψει τόν Γέροντα. Ἀργά τό ἀπόγευμα, ὅταν εἶχαν φύγει ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

ΕΘΝΑΡΧΙΚΗ ΔΡΑΣΙΣ ΙΕΡΑΡΧΩΝ – ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΤΗΣ Ι. ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΧΑΛΚΗΣ (ΙΘ´ αἰ.)

Τοῦ πρωτοπρ. π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

(6ον.–Τελευταῖον)

ΣΤ´. Ο ΒΕΡΡΟΙΑΣ ΚΑΙ ΝΑΟΥΣΗΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ (10 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1863) Ὁ Σωφρόνιος Χρηστίδης ἔλαβε τὸ δίπλωμα τῆς Σχολῆς τὸ 1849 καὶ ἐξελέγη Μητροπολίτης Βερροίας καὶ Ναούσης στὶς 3 Μαΐου 1863. Ἡ κατάσταση πού βρίσκει στὴν ἐπαρχία του εἶναι ἐντελῶς διαφορετικὴ ἀπὸ ἐκείνη τῶν προηγουμένων,

νων τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν τάς συμπροσευχάς καί τά συλλείτουργα μετά τῶν αἱρετικῶν χριστιανῶν, γίνεται εἰς

λόγῳ τῆς ἐπικρατούσης ἑλληνοφωνίας καὶ τοῦ ἀναλόγου φρονήματος τοῦ ποιμνίου. Ἂς παρακολουθήσουμε τὴν ἐκδίπλωση τῶν σκέψεών του: «Παρεγενόμην ἐνταῦθα, ὅπου μετὰ πολλῆς τῆς ἐπιδείξεως καὶ τῆς χριστιανικῆς εὐλάβειας ὑπεδέχθην παρὰ τῶν ἀγαθῶν Βερροιέων. (...) Αὐτὸ δὲ τοῦτο ἐπισυνέβη καὶ ἐν Ναούσσῃ, ὅπου μετέβη τετραήμερος μετὰ τὴν εἰς Βέρροιαν ἔλευσίν μου, ἐκεῖ δὲ πέντε ὅλας ἡμέρας δια-

μείνας ἐπανῆλθον ἐνταῦθα». Τὸ συμπέρασμά του ἀπὸ τὴν ποιμαντικὴ αὐτὴ ἐμπειρία ἐκτίθεται στὴ συνέχεια: «Ἐνταῦθα εὗρον γῆν ἀγαθήν, γῆν μόνιμον καὶ μετὰ προδιαθέσεώς τινὸς ἁγίας ἐφωδιασμένην πρὸς τὸ παραγαγεῖν τοὺς σωτηριώδεις ἐκείνους καρποὺς τῆς πνευματικῆς τοῦ Ποιμένος ἀποστολῆς. (...) Οἱ πάντες ἐνατενίζουσιν ὄμμα συμπαθὲς πρὸς πᾶσαν πρᾶξίν μου καὶ μετ᾽ εὐλάβειας καὶ ζήλου προσέρχονται, ἵνα ἀκούσωσι τὰς ἐπ᾽ ἐκκλησίας ταπεινάς μου ὁμιλίας κατὰ πᾶσαν Κυριακὴν καὶ ἑορτήν». Τὸ εὐνοϊκὸ κλίμα ἐπιτρέπει τὴ λήψη σοβαρῶν ἀποφάσεων ὑπὲρ τοῦ ποιμνίου τῆς ἐπαρχίας: «Ἐν Ναούσσῃ ἐγένετο ἀπόφασις ἐν τῇ ὀλιγοχρονίῳ ἐκεῖ διαμονῇ μου, ὅπως τὸν ἐλευσόμενον μῆναν Μάρτιον ἀνεγερθῆ ἐκ βάθρων τὸ οἰκοδόμημα Ἑλληνικῆς Σχολῆς, τῆς ὁποίας ἡ συντήρησις ἐλπίζεται ὅτι ἐξασφαλι-

τό πλαίσιον τοῦ σχεδίου διά τήν ψευδοένωσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῶν Παπικῶν καί ἄλλων αἱρετικῶν. Ἕως σήμερον εἴχομεν συμπροΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

Μνημόσυνον τοῦ Γέροντος

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΤΙΣ 8 Φεβρουαρίου ἡ ἘκΣ κλησία μας τιμᾶ τὸν ἅγιο μεγαλομάρτυρα Θεόδωρο τὸν

Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟ∆ΩΡΟΣ Ο ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗΣ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ ΠΑΠΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΔΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΕΟΡΤΑΣΜΟΝ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ!

ΦΑΙΝΕΤΑΙ ὅτι γιὰ τὸ Φανάρι ἦταν ἀδύνατον νὰ ἑορτάσει τὴ μεγάλη Δεσποτικὴ Ἑορτὴ τῶν Θεοφανείων χωρὶς τὴν παρουσία τῶν αἱρετικῶν παπικῶν! Αὐτὸ τουλάχιστον προκύπτει ἀπὸ τὴν εἴδηση, ποὺ ἔφερε στὴ δημοσιότητα τὸ καλὸ καὶ ἀποκαλυπτικὸ ἱστολόγιο «ΑΚΤΙΝΕΣ». Ἡ εἴδηση ἔχει ὡς ἑξῆς: «Σύμφωνα μὲ τὸ Ραδιόφωνο τοῦ Βατικανοῦ ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ οἰκουμενιστικὴ κοινότητα Ταϊζέ, στὶς 6 Ἰανουαρίου 2013, θὰ βρεθεῖ στὴν Κωνσταντινούπολη μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Ρωμαιοκαθολικὸ ἡγούμενο Alois, γιὰ νὰ γιορτάσουν τὰ Θεοφάνεια μὲ τὸν Οἰκ. Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο. Τὸ δημοσίευμα μάλιστα ἀναφέρει ὅτι προσκλήθηκαν ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ ἡ ἐπίσκεψη ἄρχισε στὶς 3 Ἰανουαρίου μὲ Ἑσπερινὸ στὴν Ἑλληνικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Τριάδας Presmvyatoy στὴν Πλατεῖα

Προωθοῦν τήν ἀκολασίαν καί διά τοῦ «ἀθλητισμοῦ»!

ΣΤΟΥΣ σύγχρονους δύστηνους χρόνους δὲν ἔμεινε τίποτε ἐκτὸς σκοπιμότητας. Κάποιοι ἔχουν δοθεῖ μὲ φανατισμὸ στὴν «ἀξία» τοῦ ἀθλητισμοῦ, νομίζοντας ὅτι ὁ χῶρος αὐτὸς ἔχει μείνει ἔξω ἀπὸ σκοπιμότητες. Ἀλλὰ τὰ γεγονότα βεβαιώνουν πὼς τὰ πράγματα εἶναι διαφορετικά. Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ τεράστια οἰκονομικὰ συμφέροντα, ποὺ «παίζονται» στὶς πλάτες τῶν φιλάθλων, ὁ ἀθλητισμὸς ἔχει συνδεθεῖ πλέον καὶ μὲ τὴν προώθηση τῆς ἀνηθικότητας. Εἴχαμε γράψει παλιότερα γιὰ τὰ ἀπίστευτα σεξουαλικὰ ὄργια τῶν ἀλήστου μνήμης ὀλυμπιακῶν ἀγώνων τοῦ 2004 στὴν Πατρίδα μας. Αὐτὲς τὶς ἡμέρες ἀνακοινώθηκε πὼς ἄρχισαν «πυρετώδεις» προετοιμασίες στὴν Βραζιλία ἐν ὄψει τοῦ «μουντιὰλ 2014», ποὺ θὰ διεξαχθεῖ στὴ λατινικὴ αὐτὴ χώρα. Μεταξὺ τῶν προετοιμασιῶν εἶναι καὶ ἡ ταχύρυθμη ἐκμάθηση τῆς ἀγγλικῆς γλώσσας στὶς ὀγδόντα καὶ πλέον χιλιάδες πόρνες τῆς χώρας, ὥστε νὰ «ἐξυπηρετηθοῦν» μὲ τὸν καλλίτερο τρόπο καὶ σεξουαλικὰ οἱ ἀθλητὲς καὶ οἱ ἐπισκέπτες τοῦ παγκόσμιου κυπέλου ποδοσφαίρου! Δεῖτε ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες μας μὲ ποιοὺς καταχθόνιους τρόπους προάγουν οἱ σκοτεινοὶ νεοεποχίτες τὴν ἀκολασία, τὴν ὁποία ἔχουν ἀναγάγει πιὰ σὲ «ἀναγκαῖο τρόπο ζωῆς»! Γονεῖς ἀπομακρύνετε τὰ παιδιά σας ἀπὸ τὸν «ἀθλητισμὸ», ποὺ μᾶς λανσάρουν οἱ ἐπιτήδειοι. Εἶναι ἀποδεδειγμένο πὼς ὄχι μόνο δὲν ἔχουν νὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ αὐτόν, ἀλλὰ τὸ ἀντίθετο: σκοπὸ ἔχει νὰ μυήσει τὰ παιδιά μας στὸ φανατισμό, τὸ μῖσος πρὸς τοὺς «ἀντιπάλους», τὴν τυφλὴ βία καὶ τὴν ἀκολασία!

Ἤρχισεν ἡ ἐφαρμογή τῆς ἰσλαμικῆς «σαρίας» καί εἰς τήν Χώραν μας!

ΚΑΤΑ πὼς δείχνουν τὰ πράγματα, «ἄρχισαν τὰ ὄργανα», πολὺ νωρίτερα, ἀπʼ ὅτι ὑπολογίζαμε. Ὁμιλοῦμε γιὰ τὴν «ἐνεργὸ δράση» τῶν ἰσλαμιστῶν στὴ Χώρα μας. Ἡ εἴδηση, ποὺ μᾶς ἔρχεται ἀπὸ τὴν Πάτρα, εἶναι, κατὰ τὴ γνώμη μας, ὕψιστης σημασίας καὶ θὰ πρέπει νὰ μᾶς προβληματίσει ὅλους. Στὸ ἀποκαλυπτικὸ ἱστολόγιο «ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕ» ἔγιναν καταγγελίες γιὰ «λειτουργία» ὑπόγειου παράνομου τζαμιοῦ στὸ κέντρο τῆς πόλεως. Κάθε βράδυ ἐξορμοῦν ἀπὸ αὐτὸ φανατικοὶ μουσουλμάνοι μετανάστες, οἱ ὁποῖοι σπᾶνε αὐτοκίνητα, ποὺ ἔχουν κρεμασμένους στὸν καθρέπτη τοῦ ὁδηγοῦ, σταυρούς, εἰκόνες, κομποσκοίνια κ.λπ., τὰ ὁποῖα ἀφαιροῦν καὶ καταστρέφουν! Οἱ πρωτοφανεῖς αὐτὲς ἐνέργειες ἔρχονται νὰ προστεθοῦν σὲ πρόσφατους βανδαλισμοὺς ἐκκλησιῶν καὶ εἰκονοστασίων τῶν δρόμων, ὅπου ἀφαιροῦσαν εἰκόνες καὶ τὶς βεβήλωναν καὶ τὶς ἔκαιγαν! Ρωτᾶνε πολλοὶ κάτοικοι τῶν Πατρῶν, ποιὰ κρατικὴ ἀρχὴ ἀνέχεται τὴ «λειτουργία» τοῦ παράνομου τζαμιοῦ; Τί κάνουν οἱ ἀστυνομικὲς ἀρχὲς γιὰ τὴν προστασία τῆς περιουσίας τῶν πολιτῶν; Γιὰ μία ἀκόμα φορά κρούουμε τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου ἀπὸ τὰ φανατισμένα στίφη τῶν παράνομων ἢ καὶ νόμιμων μεταναστῶν στὴ Χώρα μας. Ὁ ἰσλαμικὸς νόμος τῆς σαρίας, ποὺ ἄρχισε νὰ ἐφαρμόζεται σὲ πολλὲς εὐρωπαϊκὲς χῶρες, ἄρχισε νὰ ἐφαρμόζεται καὶ στὴν πατρίδα μας!

Ἐξωφρενικόν: Τήν Ἑλλάδα ἀπηλευθέρωσαν Ἀλβανοί «ἥρωες»!

ΕΙΝΑΙ ἀπόλυτα ἀποδεδειγμένο πὼς ἡ δράση τῶν ἡμετέρων ἐθνομηδενιστῶν «ἱστορικῶν» δίνει τροφὴ στὶς κατακτητικὲς βλέψεις τῶν νεοβαρβάρων γειτονικῶν μας λαῶν, οἱ ὁποῖοι ἐποφθαλμιοῦν τὴν πατρίδα μας. Ὁ Ἀλβανὸς ἀνιστόρητος «ἱστορικὸς» Pellumb Xhufi, «ἀξιοποιώντας» τὸ γνωστὸ κατάπτυστο ντοκιμαντὲρ τοῦ «ΣΚΑΪ», ὑποστηρίζει πὼς τὴν Ἑλλάδα τὴν ἀπελευθέρωσαν ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὸ

Ταξὶμ στὸ κέντρο τῆς Κωνσταντινούπολης»! Ὑπογραμμίζουμε τὴ φράση πώς οἱ παπικοὶ «ἐπίσημοι» «προσκλήθηκαν ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη! Μέσα στὴν δική μας «ἀφέλεια» ρωτᾶμε: ποιὰ ἀναγκαιότητα ὁδήγησε τὸν Πατριάρχη νὰ προσκαλέσει τοὺς παπικοὺς στὴ Μεγάλη Ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας μας; Ποιὰ ἦταν ἡ θέση τοῦ παπικοῦ ἡγούμενου καὶ τῆς συνοδείας του κατὰ τὴν Ἑορτή, συμπροσευχήθηκαν μήπως μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους; Εἶχε ἀνάγκη ἡ «κορυφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας» νὰ «λαμπρυνθεῖ» ἡ Μεγάλη Ἑορτὴ μὲ τὴν παρουσία τῶν αἱρετικῶν; Μήπως ἡ πράξη αὐτὴ (μαζὶ μὲ τόσες ἄλλες) στοχεύει νὰ «συνηθίσουμε» τὴν παρουσία τους στὶς ἐπίσημες στιγμὲς τῆς λειτουργικῆς μας ζωῆς, λίγο πρὶν τὴν «ἕνωσή» μας μαζί τους; Ἂν μπορεῖ κάποιος ἂς μᾶς ἀπαντήσει!

1821 «Ἀλβανοὶ ἥρωες»! Μάλιστα προχωρώντας στὸ ἀνιστόρητο παραλήρημά του «διαπιστώνει» πὼς «ἡ Ἑλλάδα ἔχει “κενὸ” ἡρώων καὶ γι᾽ αὐτὸ θέλει νὰ τὸ γεμίσει “ἁρπάζοντας” τοὺς ἥρωες τῆς Ἀλβανίας» (ἱστολόγιο: http://aftonomi.gr)! Δὲν ἀξίζει νὰ ἀσχοληθεῖ κανεὶς καὶ νὰ δώσει ἀπάντηση στὸ ἐν λόγῳ «ἱστορικὸ» ὑποκείμενο. Τὸ μόνο ποὺ

Μεθοδεύουν πάλιν κατάργησιν τῆς Κυριακῆς ἀργίας!

ΠΑΝΕ χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ κάποιοι εἶχαν θέσει θέμα λειτουργίας τῶν καταστημάτων καὶ τὶς Κυριακές. Οἱ ἀντιδράσεις ὅμως τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ μας δὲν ἄφησαν νὰ ὑλοποιηθεῖ τὸ ἀνίερο ἐγχείρημα. Πρὶν λίγες ἑβδομάδες ὅμως κάποιοι «φωστῆρες» ξαναέφεραν στὸ προσκήνιο τὸ «ποθούμενο» τῶν μεγαλεμπόρων καὶ τῶν πολυεθνικῶν καταστημάτων, τὰ ὁποῖα «κατάπιαν» τὰ ἑλληνικὰ καταστήματα, ὡς δῆθεν «λύση» τῆς πρωτοφανοῦς οἰκονομικῆς κρίσεως, πού μαστίζει τὴν πατρίδα μας! Μὰ ὑπάρχει ἄνθρωπος ἐχέφρων, πού μπορεῖ νὰ πιστέψει αὐτὲς τὶς «ἀρλοῦμπες»! Ἕξι ἡμέρες τῆς ἑβδομάδος, ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ ἀνοικτὰ τὰ καταστήματα, ποιὸς δὲν προλαβαίνει νὰ ψωνίσει; Ποιὸς μπορεῖ νὰ πιστέψει πώς τὸ ἐμπόριο τῆς Κυριακῆς θὰ «σώσει» τὴν ἐθνική μας οἰκονομία; Εἶναι ἀπόλυτα σίγουρο πὼς οὔτε οἱ ἴδιοι πιστεύουν κάτι τέτοιο! Τὸ πρόβλημά τους εἶναι ἀλλοῦ. Θέλουν νὰ προσβάλλουν τὴν ἁγία ἡμέρα τῆς Κυριακῆς. Θέλουν νὰ στερήσουν στοὺς ἐργαζομένους τὸν ἐκκλησιασμὸ καὶ νὰ τοὺς ἐμποδίσουν νὰ ἀφιερώνουν τὴν ἡμέρα αὐτὴ στὸν Κύριο! Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι τὴ λειτουργία τῶν καταστημάτων τὶς Κυριακὲς θέλουν καὶ ἐπιδιώκουν μόνο πολυεθνικές, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ σύνολο τῶν Ἑλλήνων ἐμπόρων, οἱ ὁποῖοι ἀντιδροῦν σθεναρά! Πιστεύουμε πὼς μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ δική μας ἀντίδραση θὰ ματαιωθεῖ καὶ αὐτὸ τὸ σκοτεινὸ σχέδιο τῶν χριστιανομάχων! Ἂς μὴ λησμονοῦμε καὶ τὴν προτροπὴ τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὁ ὁποῖος συμβούλευε νὰ μὴ «βάζουμε στὴν ἴδια σακούλα τὸ κέρδος τῆς Κυριακῆς, διότι εἶναι καταραμένο»!

πρέπει νὰ ποῦμε εἶναι ὅτι ὁ «ἐθνικὸς» ἥρωας τῆς χώρας του Γεώργιος Καστριώτης ἦταν Ἕλληνας Ὀρθόδοξος Χριστιανός! Ὅταν οἱ ὑπόδουλοι πρόγονοί μας ἐπαναστατοῦσαν κατὰ τῶν τυράννων ὁμόπιστών τους Τούρκων, ἐκεῖνοι ἐφορμοῦσαν στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο καὶ κατέπνιγαν τὶς ἐξεγέρσεις τῶν ἡρώων Ἑλλήνων μὲ ἀνείπωτες σφαγές, ὅπως ἐκείνη τῶν ὀρλοφικῶν τοῦ 1770! Ὅταν οἱ Ἕλληνες ἥρωες ἀγωνίζονταν νὰ ἀποτινάξουν τὴν τυραννία, ἐκεῖνοι «τροφοδοτοῦσαν» τὴν τυραννία μὲ τυράννους σὰν τὸν συμπατριώτη τους Ἀλὴ Πασὰ τῶν Ἰωαννίνων! Τελεία καὶ παύλα ντόπιοι καὶ ξένοι ἀνιστόρητοι!

Νέα ἀντιχριστιανική πρόκλησις τοῦ Δημάρχου Ἀθηναίων

Ο «ΠΡΩΤΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ» τῆς Χώρας συνεχίζει ἀκάθεκτος νὰ προκαλεῖ μὲ τὴν ἐχθρότητά του πρὸς τὴν Ἐκκλησία μας καὶ ἰδιαιτέρως πρὸς τὸ θεανδρικὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ τὴ φορὰ ὁ κ. Γ. Καμίνης «χτύπησε» κατὰ τὴ διάρκεια τῆς κοπῆς τῆς πρωτοχρονιάτικης πίττας τοῦ Δήμου Ἀθηναίων. Ἀρνήθηκε προκλητικὰ νὰ «κόψει» κομμάτι στὸ Χριστό! Παρὰ τὶς ἔντονες ἐπισημάνσεις καὶ παροτρύνσεις τῶν δημοτικῶν συμβούλων καὶ τῶν ὑπαλλήλων ὁ ἀθεϊστὴς δήμαρχος, ἀγνοώντας τους ἐπιδεικτικά, προχώρησε στὴν κοπὴ τοῦ κομματιοῦ τοῦ… Δήμου! Ὅταν πύκνωσαν οἱ ἀντιδράσεις, οἱ φωνὲς καὶ οἱ διαμαρ-

τυρίες, ἀναγκάστηκε νὰ ἐπικαλεστεῖ τὸ «πρωτόκολλο», τὸ ὁποῖο δὲν «προέβλεπε» κομμάτι γιὰ τὸ Χριστό! Τὸ ἔχουμε ξαναγράψει πὼς οἱ ἀθεϊστὲς εἶναι οἱ πλέον φανατικοὶ ἄνθρωποι! Τὸ πάθος τῆς ἀθεΐας τοὺς ἐξωθεῖ σὲ ἀκραῖες ἀντιδημοκρατικὲς πρακτικές. Δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ σεβαστοῦν τὴ θρησκευτικὴ πίστη τῶν ἄλλων, καὶ δὲν παραλείπουν νὰ τὴν μεμφθοῦν! Αὐτὸ κάνει καὶ ὁ θλιβερὸς κ. Καμίνης! Μόνο ποὺ δὲ φταίει αὐτός, διότι ἡ «πολιτεία» του ὡς «συνήγορος τοῦ πολίτη» εἶχε κάνει γνωστό τὸ ἀθεϊστικό του μένος. Φταῖνε οἱ Χριστιανοὶ πολίτες τῶν Ἀθηνῶν, ποὺ τοῦ ἔδωσαν τὴν ψῆφο τους, γιὰ νὰ τοὺς προκαλεῖ γιὰ μία τετραετία! Ἀλλὰ ὁσονούπω ἔρχονται ἐκλογὲς καὶ τὰ λέμε!

Μία εἰσήγησις ἀφορμὴ διὰ διάλογον

Ὁλοκληρώθηκαν οἱ συνέχειες τῆς εἰσηγήσεως «Ἐκκλησία καὶ Πολιτεία: Ἕνας Προτεσταντικὸς διαχωρισμὸς» τοῦ πατρὸς Βασιλείου Βολουδάκη, πού ἐκφωνήθηκε στὸ συνέδριο τοῦ Συλλόγου «Ἐθνεγερσία» στὶς 15-12-2012 στὸ «Πολεμικὸ Μουσεῖο». Μὲ τὴν εἰσήγηση αὐτὴ ὁ συντάκτης της προσπάθησε νὰ μᾶς ὑποδείξει ὅτι ἡ διατύπωση «Ἐκκλησία καὶ Πολιτεία» εἶναι Προτεσταντικὸ κατασκεύασμα, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία εἶναι πλήρης ζωὴ καὶ δὲν χωρίζεται σὲ Λατρευτικὴ καὶ καθημερινὴ ζωή, ὅπως δὲν χωρίζεται τὸ σῶμα ἀπὸ τὴν ψυχὴ στὴν ἐπίγεια ζωή. Γράφει ἐκτὸς τῶν ἄλλων «Ὁ ἐκφυλισμένος Προτεσταντικὸς χριστιανισμὸς δὲν δυσκολεύθηκε νὰ γεννήση τὴ σύγχρονη ἀθεΐα. Τώρα πλέον ὁ Θεάνθρωπος ἀπωθεῖται ἀπὸ τὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων καὶ κυριαρχεῖ ὁ παρανοϊκὰ ἀλάθητος ἄνθρωπος μὲ ἀπρόβλεπτες συνέπειες γιὰ τὸ μέλλον τοῦ κόσμου… Πέρασαν δύο αἰῶνες ἀπὸ τὴν δολοφονία τοῦ Καποδίστρια, πού ἐκτελέσθηκε ἐν ψυχρῷ, γιὰ νὰ ἔχουν οἱ νεοαρειανοὶ τὴν εὐχέρεια νὰ χωρίσουν τὶς δύο φύσεις τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας Του, καὶ νὰ δρομολογήσουν τὴν ἀνθρώπινη φύση νὰ κυριαρχήση σὲ ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς ζωῆς, ἐρήμην τοῦ Θεοῦ. Αὐτοὶ οἱ δύο αἰῶνες ἔχουν δημιουργήσει μία κατάσταση. Ἔχουν ἀλλοτριώσει τὸν χαρακτήρα τοῦ λαοῦ μας». Μία κατάσταση πού τὴν βιώνουμε καθημερινά. Ἡ πατρίδα μας, ἡ Χώρα τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Ἡρώων ἔχει χάσει πλήρως τὴν φυσιογνωμία της. Ἡ πίστη μας εἶναι πίστη ἐμπειρική, πίστη ἀποκάλυψης, πίστη πού τὸ σῶμα πορεύεται μαζὶ μὲ τὴν ψυχή, ἡ προσευχὴ μὲ τὴν πράξη. Ἡ πνευματικὴ κρίση, πού ὅλοι λέμε ὅτι μαστίζει τὸν νεοέλληνα, θὰ πρέπει νὰ ὁριοθετηθεῖ. Νὰ δοῦμε τί εἴχαμε καὶ τί χάσαμε. Αὐτὸ σημαίνει γνώση, ἱστορικὴ προπάντων, ἀλλὰ καὶ διάλογος. Πρέπει μὲ τὴν Εἰσήγηση αὐτὴ νὰ ξεκινήσει διάλογος, γιατί τὸ θέμα αὐτὸ καταρρίπτει σὰν χάρτινο πύργο τὸ “ἐπιχείρημα” τῶν πολιτικῶν ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει λόγο στὰ πολιτικὰ πράγματα. Ἀπὸ τὴν Εἰσήγηση τοῦ π. Βασιλείου προκύπτει ἀβίαστα ὅτι ὅσοι ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία πρέπει νὰ γνωρίζουν ὅτι ἡ Πολιτικὴ εἶναι διακόνημα ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι ἐκτὸς ἢ ὑπεράνω αὐτῆς καὶ συνεπῶς οἱ πιστοὶ πολιτικοὶ πρέπει νὰ ταυτίζουν τὴν πολιτική τους μὲ τὰ πιστεύματα τῆς Ἐκκλησίας, οἱ δὲ μὴ ἀνήκοντες στὴν Ἐκκλησία πολιτικοὶ νὰ δηλώσουν στοὺς ψηφοφόρους τους εὐθαρσῶς ὅτι δὲν ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία, ὁπότε νὰ εἰσπράξουν τὸ ἀναλογοῦν σ᾽ αὐτοὺς μονοψήφιο ποσοστό. Πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε ἐγκαίρως – γιατί ὁ καιρὸς τελειώνει– ὅτι δὲν εἶναι παποκαισαρισμὸς, ἀλλὰ ὑποχρέωση τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Διοικήσεως ἡ ἐπίβλεψη καὶ περιφρούρηση τοῦ Κλήρου στὸ πολιτικὸ γίγνεσθαι τῆς Χώρας μας ὅπως, ἐπίσης, εἶναι ἱερὴ ὑποχρέωση τῆς Ἱερωσύνης ἡ παρότρυνση πιστῶν ἀνθρώπων, πού ἐμφοροῦνται ἀπὸ καθαρὰ Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη καὶ ἔχουν ἀποκηρύξει γραπτῶς τὴν Μασονία στὸ νὰ δημιουργήσουν πολιτικὴ Παράταξη, ἡ ὁποία δὲν θὰ εἶναι κόμμα, κομμάτι ἀλλὰ Σῶμα Πιστῶν, Παρεμβολὴ Ὀρθοδόξων «Παρατάξεως Κυρίου».

Στρατηλάτη. Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Ρωμαίου Αὐγούστου Λικινίου 320 μ.Χ. καὶ καταγόταν ἀπὸ τὰ Εὐχάϊτα τῆς Γαλατίας, ἀλλὰ ζοῦσε στὴν Ἡράκλεια τῆς Μαύρης θάλασσας. Εἶχε ἰδιαίτερο κάλλος τόσο στὴν ψυχὴ ὅσο καὶ στὸ σῶμα, ἀλλὰ καὶ ὁ λόγος του ἦταν ἰδιαίτερα δυνατός. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὁ Λικίνιος ἔστειλε ἀνθρώπους στὴν Ἡράκλεια νὰ τὸν φέρουν στὴν Νικομήδεια, ὅπου ἔμενε, γιὰ νὰ συνομιλήσουν παρ᾽ ὅτι γνώριζε ὅτι ἦταν χριστιανός. Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ἐμήνυσε στοὺς ἀπεσταλμένους ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Λικίνιος θὰ ἔπρεπε νὰ πάη στὴν Ἡράκλεια, φέρνοντας μαζί του καὶ τοὺς ψεύτικους θεούς του. Ὁ Λικίνιος ὅταν ἔφτασε στὴν πόλη διέταξε τὸν ἅγιο Θεόδωρο νὰ θυσιάση στὰ εἴδωλα. Ὁ ἅγιος ὅμως ζήτησε νὰ τοὺς πάρη κατ᾽ ἀρχὰς στὸ σπίτι του νὰ τοὺς λατρεύση. Παίρνοντάς τους ἀφοῦ τοὺς κομμάτιασε ἐμοίρασε τὸν χρυσὸ καὶ τὸ

ἀσήμι στοὺς πτωχούς. Ἔτσι ὅταν τὴν ἑπόμενη μέρα εἶδαν τὴν κεφαλὴ τοῦ εἰδώλου τῆς θεᾶς Ἀρτέμιδας νὰ τὴν κρατάη κάποιος πτωχὸς ὁδήγησαν τόν ἅγιο Θεόδωρο σὲ φοβερὰ βασανιστήρια. Ἀφοῦ τὸν ἔδεσαν καὶ ἀπὸ τὰ τέσσερα ἄκρα τοῦ σώματος τὸν κτύπησαν ἀνελέητα σὲ ὅλο τὸ σῶμα του μὲ νεῦρα βοδιοῦ, ἐνῶ τόν λαιμό του μὲ μολυβδένιες σφαῖρες. Ὕστερα ἔτριψαν τὶς πληγὲς μὲ σπασμένα κεραμίδια καὶ τὸν ἔβαλαν στὴν φυλακή. Ὅταν τὸν ἔβγαλαν, ἐκάρφωσαν σὲ ἕνα σταυρὸ τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια του καὶ τοῦ ἐπέρασαν ἀπὸ τὸ κρυφὸ μέρος τοῦ σώματός του ἕως τὰ ἐντόσθια μία περόνη, τοξεύοντάς τον ταυτόχρονα μὲ βέλη. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ὅμως ἐκράτησε στὴν ζωὴ τὸν ἅγιο Θεόδωρο παρ᾽ ὅλα τὰ φρικτὰ βασανιστήρια. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ μεγάλος ἀριθμὸς εἰδωλολατρῶν ἐπίστευσε. Βλέποντας ὁ Λικίνιος τὴν δύναμη καὶ τὴν πίστη τοῦ ἁγίου Θεοδώρου διέταξε νὰ τὸν ἀποκεφαλίσουν καὶ ἔτσι ἔλαβε τὸ ἀμάραντο στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

δὲν προσκύνησε τὰ εἴδωλα. Προτίμησε νὰ μαρτυρήσει. Μά, θὰ πεῖ κάποιος: «Σήμερα δὲν ὑπάρχουν εἴδωλα». Λάθος! Μπορεῖ νὰ μὴ ὑπάρχουν εἴδωλα ἀπὸ μάρμαρο, ἀσήμι καὶ χρυσάφι, ἀλλὰ ὑπάρχουν ἄλλου εἴδους εἴδωλα. Τὶ εἶναι, ὅμως, εἴδωλο; Ὅταν ἕνα πρᾶγμα ἢ πρόσωπο τὸ ἀγαπᾶμε παραπάνω ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τό ἔχουμε σὰν Θεό, αὐτὸ πλέον γίνεται εἴδωλο κι ἐμεῖς εἰδωλολάτρες. Ὑπάρχουν δύο εἴδη εἰδωλολατρίας· πρῶτον, ἡ ἄμεσος καὶ φανερὰ προσκύνηση τῶν εἰδώλων καὶ δεύτερον, ἡ ἔμμεσος, ἡ ὁποία, μὲ τὴν κακὴ προσκόλληση στὸν χρυσὸ καὶ τὸν ἄργυρο, λατρεύει τὴν κτίση καὶ ὄχι τὸν Κτίστη, δηλαδὴ ἡ πλεονεξία2. Αἰτία τῆς εἰδωλολατρίας, κατὰ τὸν Ἀπ. Παῦλο, εἶναι ἡ γαστριμαργία. Οἱ εἰδωλολάτρες λατρεύουν τὴν κοιλία τους σὰν Θεὸ καὶ τῆς προσφέρουν κάθε θεραπεία καὶ ἀνάπαυση. Γι’αὐτὸ καὶ οἱ θεῖοι Πατέρες ἔχουν δίκαιο, ὅταν κατηγοροῦν τὴν τρυφὴ καὶ τὴν γαστριμαργία μὲ πολλὲς καὶ διάφορες κατηγορίες. Κατὰ τὸν Ἀπ. Παῦλο «πᾶς πόρνος ἢ ἀκάθαρτος ἢ πλεονέκτης, ὃς ἐστὶν εἰδωλολάτρης, οὐκ ἔχει κληρονομίαν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ»3. Φανερὰ δηλώνει ὁ Ἀπόστολος ὅτι ὁ πλεονέκτης εἶναι εἰδωλολάτρης καὶ ὅτι δὲν σώζεται, δὲν μετέχει τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ κολάζεται καὶ χάνεται. Αὐτὸ τὸ μαθαίνουμε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο, ὅπου ὁ Κύριος λέει «οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμμωνᾶ»4. Ὅποιος, λοιπόν, εἶναι πλεονέκτης, αὐτὸς χωρίζεται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ δουλεύει στὰ χρήματα. Γι’αὐτὸ καὶ ὁ πλεονέκτης, ἐπειδὴ λατρεύει καὶ προσκυνᾶ τὸ πάθος τῆς πλεονεξίας, εἶναι εἰδωλολάτρης. Βεβαίως, δὲν ἔκανε ὁ Θεὸς τὴν πλεονεξία, ἀλλὰ ἡ ἀχορτασία τῶν ἀνθρώπων τὴν ἀνακάλυψε. Λέει καὶ ὁ Μ. Ἀθανάσιος· Εἰδωλολάτρης εἶναι ὅποιος ἔχει τὸ εἴδωλο τῆς Ἀφροδίτης, δηλ. τῆς σαρκικῆς ἐπιθυμίας καὶ ἀκαθαρσίας στὴν ψυχὴ του, τὸ ὁποῖο λατρεύει

καὶ θυσιάζει μὲ τὸν ἔρωτα πρὸς αὐτὸ καὶ μὲ τὴν συχνὴ ἐνθύμησὴ του. Στὶς ἡμέρες μας ὀργιάζουν τὰ σαρκικὰ πάθη μὲ τὶς προγαμιαῖες σχέσεις, τὶς πορνεῖες, τὶς μοιχεῖες, καὶ τὶς ὁμοφυλοφιλίες. Εἰδωλολάτρης εἶναι ὅποιος ὑποτάσσεται στὸ εἴδωλο τοῦ Ἄρεως, δηλ. τοῦ θυμοῦ, καὶ θυμώνει καὶ ὀργίζεται εὔκολα κατὰ τοῦ ἀδελφοῦ του. Καὶ καθολικώτερα, ὅποιο πάθος ἔχει κανεὶς καὶ κυριεύεται ἀπ’αὐτὸ, ἐκεῖνο ἔχει γιὰ θεὸ του, ὅπως λέει ὁ Μ. Βασίλειος, καὶ σ᾽ ἐκεῖνο εἶναι ὑπόδουλος. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης λέγει ὅτι ἡ πλεονεξία θεωρεῖται στὸ τριμερὲς τῆς ψυχῆς, καὶ στὰ τρία μέρη τῆς ψυχῆς. Θεωρεῖται στὸ λογιστικό, γιατὶ μὴ κρίνοντας ὁ λογισμὸς ποιὸ εἶναι τὸ ἀληθινὸ καλό, οὔτε βλέποντας πρὸς τὸ ἄϋλο κάλλος, νομίζει ὅτι ἡ ὕλη τοῦ χρυσοῦ καὶ τοῦ ἀργύρου εἶναι τὸ ὄντως καλό. Θεωρεῖται στὸ ἐπιθυμητικό, γιατὶ ἡ ἐπιθυμία δίδεται στὰ γήινα κέρδη καὶ ἀφήνει τὸ ὄντως ἐπιθυμητό, δηλ. τὸν Θεό. Θεωρεῖται καὶ στὸ θυμικό, γιατὶ ἐξ αἰτίας τῆς πλεονεξίας γίνονται πολλοὶ θυμοί, ἔριδες καὶ μάχες5. Σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ Ἀπ. Παῦλος εἰδωλολατρία ὀνομάζει τὴν παρατήρηση τῶν ἡμερῶν, ὅτι δηλ. ἄλλες ἡμέρες εἶναι καλὲς καὶ ἄλλες κακές, τὴν παρατήρηση τῶν στοιχείων, δηλ. τῶν φωστήρων καὶ τῶν πλανητῶν, τὰ ὁποῖα εἶναι πτωχὰ καὶ ἀσθενῆ, ἄψυχα καὶ ἀναίσθητα, ἄλογα καὶ χωρὶς ζωὴ καὶ νοῦ, ἂν καὶ οἱ Ἕλληνες (εἰδωλολάτρες) τὰ θεωροῦσαν ὡς ἔμψυχα καὶ λογικὰ6. Εἶναι σαφὴς ἐδῶ ὁ ὑπαινιγμὸς τοῦ Ἀπ. Παύλου γιὰ τὴν ἀστρολογία, τὰ ταρώ, τὰ ζώδια, τὰ χαρτιὰ κ.ἄ. παρόμοια. Ἄλλοι λατρεύουν τὴν ἐπιστήμη, τὴν τηλοψία, τὴ μόδα, τὸ κόμμα, τὸ ποδόσφαιρο, τὸ ποτό, τὸ τσιγάρο, τὰ ναρκωτικά, τὰ καρναβάλια κ.ἄ. Ἀλλά, καὶ τὸ νεοεποχήτικο κίνημα τῆς νεοειδωλολατρίας, τοῦ νεοπαγανισμοῦ καὶ τῆς ἀρχαιολατρίας τὶ εἶναι; Ἐμφανὴς εἰδωλολατρία, διότι προσπαθοῦν νὰ ἐπαναφέρουν στὸν κόσμο τὴν λα-

τρεία τῶν ἀρχαίων δώδεκα ψευδοθεῶν, τῶν δαιμονίων. Ἐπιπροσθέτως, οἱ διάφορες αἱρέσεις τὶ εἶναι; Στὴν οὐσία εἰδωλολατρία εἶναι, διότι λατρεύουν καὶ εἰδωλοποιοῦν ἕνα πρόσωπο παραπάνω ἀπὸ τὸν Χριστό. Ὁ Παπισμὸς εἰδωλοποιεῖ, θεοποιεῖ ἕνα κοινὸ θνητὸ ἄνθρωπο, τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα· ὁ Προτεσταντισμὸς εἰδωλοποιεῖ τὸν Λούθηρο, τὸν Καλβῖνο καὶ κάθε πιστό, ποὺ συμπεριφέρεται σὰν πάπας· ὁ Μουσουλμανισμὸς εἰδωλοποιεῖ τὸν ψευδοπροφήτη Μωάμεθ καὶ τὸν ψευδοθεὸ Ἀλλὰχ· ὁ Σιωνισμὸς εἰδωλοποιεῖ τὸν Ἀντίχριστο· ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰδωλοποιεῖ τοὺς ἀρχηγοὺς του οἰκουμενιστὲς· ἡ Μασονία λατρεύει, εἰδωλοποιεῖ καὶ θεοποιεῖ τὸν Μ.Α.Τ.Σ. (Μέγα Ἀρχιτέκτονα τοῦ Σύμπαντος), δηλ. τὸν ἴδιο τὸν Ἑωσφόρο. Ὅλα αὐτὰ τὶ εἶναι; Εἴδωλα καὶ πρέπει νὰ πέσουν. Νά, λοιπόν, πῶς, χωρὶς νὰ στήνει ὁ ἄνθρωπος εἴδωλα καὶ ἀγάλματα τῶν δαιμόνων, γίνεται εἰδωλολάτρης. Σήμερα μᾶς μίλησε καὶ μᾶς δίδαξε ὁ ἅγιος Χαραλάμπης περὶ εἰδωλολατρίας, καὶ μᾶς τόνισε τὸ σύνθημα: Κάτω τὰ εἴδωλα! Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἔλθουμε σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ἅγιο Χαραλάμπη. Ὅπως ἐκεῖνος μίσησε καὶ κατεφρόνησε τὰ εἴδωλα, ἔτσι κι ἐμεῖς, ὅσοι τὸν τιμᾶμε σήμερα, κανεὶς νὰ μὴ προσκυνήσει τὰ εἴδωλα. Ἄς δώσουμε χαρὰ στὸν ἅγιο Χαραλάμπη. Ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς Θεός, διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου ἐνδόξου ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους τοῦ θαυματουργοῦ, ἄς μᾶς φυλάττει ἀπὸ τὴν παλαιὰ καὶ σύγχρονη εἰδωλολατρία. Ἀμήν! Ὑποσημειώσεις: 1 Ψαλμ. 134,15-17. 2 ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, σ. 660. 3 Ἐφ. 5, 5. 4 Μτθ. 6, 24. 5 ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, σ. 659. 6 Γαλ. 4, 8-9. ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ἑρμηνεία εἰς τάς ΙΔ΄ ἐπιστολάς τοῦ Ἀπ. Παύλου, τ. Β΄, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 1990, σσ. 305-306.

ΕΘΝΑΡΧΙΚΗ ΔΡΑΣΙΣ ΙΕΡΑΡΧΩΝ– ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΤΗΣ Ι. ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

καλὸς φορέας τοῦ πνεύματος τοῦ Σχολάρχη καὶ πνευματικοῦ του πατέρα. Συμπεράσματα Τὰ γράμματα, ἕξι Μητροπολιτῶν ἀποφοίτων τῆς Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, πού ἀναλύθηκαν παραπάνω, προσέφεραν τὴ δυνατότητα προσεγγίσεως τῶν προβλημάτων, πού ἀντιμετώπιζε στὰ πρόσωπά τους ἡ Ἐθναρχία στὴν κοσμογονικὴ περίοδο τοῦ δεύτερου μισοῦ τοῦ δέκατου ἔνατου αἰώνα. Προβλήματα διαποιμάνσεως, ἐπικοινωνίας καὶ κυρίως ἰδεολογικῆς συγχύσεως, λόγω τῶν ἀναπτυσσομένων προπαγανδῶν, θρησκευτικῶν καὶ πολιτικῶν. Ἀπὸ τὴ δειγματοληπτικὴ ἀναδίφηση, πού ἐπιχειρήθηκε, μποροῦν νὰ ὑπογραμμισθοῦν συμπερασματικὰ τὰ ἀκόλουθα σημεῖα: 1. Παρατηρεῖται ἕνα γενικὰ ταραγμένο κλίμα, κυρίως στὴν περιοχὴ τῶν Βαλκανίων, λόγω τῆς εἰσδύσεως καὶ περαιτέρω ἀναπτύξεως ἀντιπατριαρχικῶν, ἀντεθναρχικῶν καὶ ἀνθελληνικῶν ἰδεολογιῶν, ὅπως ὁ πανσλαβισμός, ὁ βουλγαρισμὸς καὶ

Πρόσκλησις

Τήν Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013 (ὥρα 6 μ.μ) ἐντός τοῦ Ἱ. Ναοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου Χρυσοσπηλαιωτίσσης (ὁδός Αἰόλου 60, τηλ. 210.3216357) θά πραγματοποιηθῆ «Ἑορταστική ἐκδήλωσις» ὑπό τήν «Ὁμάδα φοιτητριῶν καί ἐπιστημόνων» μέ θέμα: «Η ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΟ ΚΑΤΑΛΗΨΗ». Εἴσοδος ἐλευθέρα

ὁ παποκεντρικὸς οὐνιτισμός. 2. Ἡ ἔλλειψη, γενικά, πνευματικῆς καλλιέργειας στὸ ποίμνιο δυσχεραίνει τὴν ἐπικοινωνία τῶν ἱεραρχῶν μαζί του, ὅπως καὶ ἡ ἄγνοια, σὲ μεγαλύτερο ἢ μικρότερο βαθμό, τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἢ τοῦ τοπικοῦ γλωσσικοῦ ὀργάνου ἐκ μέρους τοῦ ποιμενάρχη. 3. Τὶς δυσκολίες ἐπιτείνει συχνὰ ἡ κατάσταση τοῦ κλήρου –ἔλλειψη ἐκκλησιαστικῆς παιδείας, ποιμαντικῆς, ὑπευθυνότητας– καὶ ἡ ἀρνητικὴ ἐνίοτε τοποθέτηση τοῦ πληρώματος ἀπέναντί του. 4. Τὸ πρόβλημα γίνεται ἀκόμη ὀξύτερο ὅταν, ὅπως διαπιστώνουν οἱ νέοι καὶ καταρτισμένοι στὸ πνεῦμα τῆς πατερικῆς παραδόσεως ἱεράρχες, οἱ Μητροπολίτες δὲν διαθέτουν ὅλοι ἐπαρκές ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ ποιμαντικὴ-ἱερατικὴ συνείδηση,

ὁπότε τὸ χάσμα μὲ τὸ λαὸ μεγαλώνει. 5. Ὁ ἐθνοφυλετισμός, ἀνάπτυγμα τοῦ δυτικοῦ ἐθνικιστικοῦ-φυλετικοῦ πνεύματος, ἐξαπλώνεται ραγδαῖα, ὁδηγώντας σέ κίνηση διαλυτικῆς ἀπίσχνανσης τῆς Ἐθναρχίας. Τὸ ἀντικανονικὸ καὶ πραξικοπηματικὸ ἑλλαδικὸ αὐτοκέφαλο (1833) λειτουργεῖ ὡς πρότυπο καὶ στοὺς ἄλλους Βαλκανὶους, ἰδιαίτερα δὲ στοὺς Βούλγαρους. Ἔτσι οἱ νέοι ἱεράρχες ὄφειλαν νὰ ἀντιμετωπίσουν τὸ πνεῦμα τῆς ἀνατροπῆς καὶ διαλύσεως καὶ μὲ ἀπεγνωσμένες προσπάθειες νὰ περισώσουν ὅ,τι ἦταν δυνατὸ νὰ περισωθεῖ. (Πλήρης ἡ μελέτη καί ὅλες οἱ παραπομπές στόν Τιμητικό Τόμο διά τόν Μακαρ. Ἀρχιεπίσκοπον Κύπρου κ. Χρυσόστομον Β´- Λευκωσία 2008).

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΒΛΑΣΦΗΜΟΥΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ὅλοι, ἔκανε ἐπίθεση στόν Γέροντα καί τόν ἔπιασε ἀπό τόν λαιμό, βγάζοντας βλάσφημες κραυγές. Ὁ π. Παΐσιος μόλις ἄκουσε τίς βλασφημίες, ἀγρίεψε καί μέ μιά ἀπότομη κίνηση τοῦ ξέφυγε καί τόν ἔσπρωξε ἀπότομα. Ὁ βλάσφημος ἔπεσε κάτω καί μαζεύτηκε. Φοβισμένος σύρθηκε στήν πόρτα καί χάθηκε. ῏Ηταν μία δυναμική ἀντίδραση τοῦ Γέροντα σέ ἕνα βλάσφημο ἄνθρωπο, πού εἶχε διεστραμμένο νοῦ καί ἄγριες διαθέσεις. Οἱ χριστιανοί πρέπει νά εἶναι εὐαίσθητοι στά θέματα τῆς πίστεως καί νά μή ὑπολογίζουν τίς ἐνδεχόμενες ἀντιδράσεις τῶν

κοσμικῶν καί ἀθέων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι φτάνουν στό σημεῖο νά ἐπαινοῦν τό βλάσφημο καί νά κατηγοροῦν τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, πού ἀντιδρᾶ καί δέν ἀνέχεται νά περιφρονοῦνται τά ἱερά καί ὅσια. Καί δέν σταματοῦν ἐκεῖ. Ἐμφανίζουν τό βλάσφημο ὡς καλλιεργημένο ἄνθρωπο μέ σπουδαία παιδεία καί μακρά θητεία στήν τέχνη καί τόν πολιτισμό καί ἄρα πρέπει ὅλοι νά τοῦ ἀναγνωρίζουν τό δικαίωμα νά λέει ὅ,τι θέλει, ἐνῶ στόν πιστό δέν ἀναγνωρίζουν τό δικαίωμα νά ὑπερασπίζεται τά ἱερά πρόσωπα τῆς θρησκείας του! Ἕνα ἀκόμα σημεῖο τῶν καιρῶν.

ΙΕΡΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΠΕΝΤΑΛΟΦΟΣ ΠΑΙΟΝΙΑΣ, «Πρακτικά Β´ Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου “Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης- 200 χρόνια ἀπό τήν κοίμησή του» 2011, σελ. 463.

Τὸ Ἱερὸ Κοινόβιο τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου στὸ Πεντάλοφο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γουμενίσσης ἐξέδωσε σὲ τόμο τὰ Πρακτικὰ τοῦ Β΄ Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου μὲ θέμα «Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης-200 χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμησή του», τὸ ὁποῖο διοργανώθηκε στὸ Ἱερὸ Κοινόβιο τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2009. Στὸ συνέδριο αὐτὸ συμμετεῖχαν καθηγητὲς ἀπὸ τὶς Θεολογικὲς Σχολὲς Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης καθὼς καὶ ἄλλοι διακεκριμένοι ἐπιστήμονες, μὲ τὶς εἰσηγήσεις τῶν ὁποίων προσεπάθησαν νὰ παρουσιαστῆ μέρος τοῦ ἀνεκτίμητου, ἀλλὰ καὶ ἀπαράμιλλου γιὰ τὸν ὄγκο του ἔργο τοῦ ὁσίου διδασκάλου καὶ Πατρὸς ἡμῶν Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε ἡ σπουδαιότερη θεολογικὴ μορφὴ τοῦ 18ου αἰώνα. Ὁ ἅγιος Νικόδημος μὲ τὸ ἀνεκτίμητο συγγραφικό του ἔργο μαρτυρεῖ τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὴ διαφύλαξη τῆς Παράδοσης ἀπὸ τὸ ὑπόδουλο τότε Γένος μας. Ἀναφέρουμε ἐνδεικτικὰ τὶς εἰσηγήσεις τοῦ ὁμοτίμου καθηγητοῦ

Γεωργίου Ἰ. Μαντζαρίδη «Ἡ φυσιολογία τῆς ἠθικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τὸν Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη» καθὼς καὶ τοῦ ὁσιολογιωτάτου μοναχοῦ Μαξίμου Σιμωνοπετρίτη «Συμβολὴ στὴν μελέτη τῆς Φιλοκαλίας: Εὐάγριος ὁ Ποντικός, Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς καὶ τὰ Κεφάλαια περὶ ἀγάπης». Γ.Κ.Τ

Δυστυχῶς πάντοτε ἐπίκαιρον

ΤΟ «ΞΕΣΚΕΠΑΣΜΑ ΤΩΝ ΙΕΧΩΒΑΔΩΝ»

Πρέπει ὅλοι νὰ ὁμολογοῦμεν τὴν πίστιν μας Τοῦ ᾿Αρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου

Φαίνεται ὅτι ἐμεῖς οἱ Νεοέλληνες ξεχνοῦμε πολὺ γρήγορα καὶ τὰ καλὰ καὶ τὰ ἄσχημα, λὲς καὶ πάσχουμε ἀπὸ ἀμνησία. Ξεχάσαμε λ.χ. τὸν μεγάλον καὶ προκλητικὸν κίνδυνον τῆς παναιρέσεως τῶν θλιβερῶν Μαρτύρων τοῦ ᾿Ιεχωβᾶ, ποὺ συνεχίζεται ἀκόμα καὶ σήμερα καὶ δὲν σταματᾶ, μὲ τὰ παραπλανητικὰ φυλλάδια καὶ τὰ ψευτοκηρύγματα, ποὺ κάνουν, πόρτα – πόρτα, στοὺς λαϊκοὺς καὶ ἀπληροφόρητους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι γίνονται πολὺ εὔκολη λεία γιὰ τὰ σατανικά τους δίκτυα. Χρόνια πάλευε τὸν ξενοκίνητον αὐτὸν ἐχθρόν τοῦ τόπου ὁ μακαριστὸς Γέροντας Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος, μὲ κηρύγματα, συγκεντρώσεις, ὁμιλίες, δημοσιεύματα καὶ φώναζε μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις «῎Εξω ἀπὸ τὴν ᾿Ορθόδοξη ῾Ελλάδα οἱ ξενοκίνητοι ᾿Ιεχωβάδες»! Εἶναι ἀντίχριστοι καὶ δὲν σέβονται τὰ «ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια» τοῦ τόπου μας καὶ δὲν δέχονται νὰ ὑπηρετήσουν τὴν Πατρίδα τους καὶ πολεμοῦν μὲ λύσσα τὴν ᾿Εκκλησία καὶ τὴν Παράδοσή μας. ῞Ενα ἀπὸ τὰ μαχητικὰ κείμενα τοῦ Γέροντος Χαραλάμπους, ἔγινε τεῦχος φλογερόν, ὅπου μέσα σὲ 64 σελίδες ξεσκεπάζει ὅλη αὐτὴν τὴν ἀντίχριστη ἀπάτη, ποὺ ἔχει περιβληθῆ μανδύα θρησκευτικόν, γιὰ νὰ παραπλανᾶ πιὸ εὔκολα τοὺς ἀπληροφόρητους. Μέσα στὸ τεῦχος αὐτὸ ἀποκαλύπτεται ὅλος ὁ ἑσμὸς τῶν ἀλλοιώσεων καὶ τῶν διαστροφῶν τοῦ κηρύγματος τῶν ᾿Ιεχωβιτῶν καὶ διδάσκει στὸν ἀναγνώστη ποιὸ εἶναι τὸ φῶς τῆς Χριστιανικῆς ᾿Αλήθειας. Διαβάστε τὸ μικρὸ αὐτὸ τεῦχος, ποὺ τιτλοφορεῖται «Ξεσκέπασμα τῶν Ἰεχωβάδων» τοῦ ᾿Αρχιμ. Χ. Δ. Βασιλοπούλου, γιὰ νὰ δῆτε ὅλη τὴν πραγματικότητα γιὰ τὴν ξενόφερτη αὐτὴ παναίρεση, ποὺ μάχεται μὲ δαιμονικὸν πάθος τὸν Χριστὸν καὶ τὴν ῾Ελλάδα. Διότι πίσω ἀπὸ τὴν βλάσφημη αὐτὴ ψευδοθρησκεία βρίσκεται ὁ ἀμετανόητος Σιωνισμός, ποὺ μισεῖ θανάσιμα τὴν Πατρίδα μας καὶ τὴν Παράδοσή μας. Μισοῦν τὴν ᾿Ορθόδοξη Πίστη καὶ τὴν αἰώνια ῾Ελλάδα. Διαβάσετε καὶ διαδώσετε παντοῦ τὸ μαχητικὸν αὐτὸ τεῦχος. Μοιράστε το σὲ ὅλους τοὺς χώρους, παντοῦ. Χαρίσετέ το καὶ σὲ ἄλλους. Εἶναι πολὺ φθηνὸ στὴν τιμή, ἀλλὰ καὶ προσιτὸ γιὰ κάθε ἀναγνώστη, ὥστε ὅλοι νὰ ὠφεληθοῦν. ῾Ο καθένας μας μπορεῖ νὰ προμηθευθῆ 10 – 20 ἤ καὶ περισσότερα τεύχη καὶ νὰ τὰ χαρίση καὶ σὲ ἄλλους. ῞Οπως οἱ ᾿Ιεχωβάδες γυρίζουν στὰ σπίτια καὶ στὶς λαϊκὲς ἀγορές καὶ στὶς στάσεις τῶν λεωφορείων, μποροῦμε κι ἐμεῖς νὰ μοιράσουμε στὴν γειτονιά μας καὶ στὴ δουλειά μας μερικὰ τεύχη μὲ τὸ «Ξεσκέπασμα τῶν Ἰεχωβάδων», σὰν ἀπάντηση σὲ ὅλες τὶς κακοδοξίες τους. ῎Ετσι θὰ ὑπηρετήσουμε τὴν ἀλήθεια καὶ θὰ βοηθήσουμε καὶ ἄλλες ψυχὲς πρὸς δόξαν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας. ῎Ας μὴ ἀδιαφορήσουμε. ῞Ολοι μποροῦμε νὰ βοηθήσουμε καὶ νὰ ὑπηρετήσουμε τὴν ᾿Ορθόδοξη Πίστη μας. ῞Ολοι νὰ ὁμολογήσουμε εἰρηνικὰ τὴν πίστη μας στὸ Χριστόν. ᾿Εκεῖνος εἶναι ἡ σωτηρία μας. Βιβλιοπωλεῖον «Ὀρθοδόξου Τύπου», τιμᾶται 1,20 €

Ἔτος ΛΑ´, Ἀριθμ. 6/8 Φεβρουαρίου 2013

ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2013 ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΥΘΗΡΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ. Ἀφιερωμένο εἰς τὰ ἱερὰ ἐκκλησιαστικὰ μνημεῖα τοῦ Ποταμοῦ Κυθήρων βυζαντινῆς περιόδου καὶ μεταβυζαντινῆς περιόδου καὶ ὁλοκάρδιος ἀναπέμπεται πρὸς τὸν Κύριον μας ἡ εὐχὴ ὑπὲρ τῆς ταχυτέρας ἀποκαταστάσεως ἀναδείξεως καὶ προβολῆς αὐτῶν. Σχ. 14,50x8,50 σσ 96. ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΝ 2013 ΙΕΡΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ. Ἀφιερωμένο στοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους. Πεντάλοφος Παιονίας. Σχ. 14,50x8,50.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

ΣΑΛΠΙΓΞ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, Διμη-

ΑΙ ΟΜΙΛΙΑΙ ΤΗΣ Π.Ο.Ε.

Συνεχίζονται σὺν Θεῷ αἱ ὁμιλίαι τῆς «Πανελληνίου ᾿Ορθοδόξου ῾Ενώσεως» (Π.Ο.Ε.) εἰς τὴν αἴθουσαν αὐτῆς (Κάνιγγος 10, Α´ ὄροφος). Τὴν προσεχῆ Δευτέραν 11 Φεβρουαρίου καὶ ὥραν 6.30–7.30 μ.μ. θὰ ὁμιλήση ὁ κ. Λάμπρος Σκόντζος, θεολόγος μὲ θέμα: «Οἱ δοξασίες τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ πλέγματος τῆς “Νέας Ἐποχῆς”». Τὴν Δευτέραν 18 Φεβρουαρίου καὶ ὥραν 6.30–7.30 μ.μ. θὰ ὁμιλήση ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Μελέτιος Βαδραχάνης μὲ θέμα: «Ὁ Θεὸς καὶ τὰ ὄνειρα». Παρακαλοῦνται τὰ μέλη τῆς Π.Ο.Ε. καὶ οἱ φίλοι τοῦ «᾿Ορθοδόξου Τύπου», ὅπως παρακολουθήσουν αὐτάς.

νιαῖον Ὀρθόδοξον Χριστιανικὸν περιοδικόν, Ἱ. Μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπῶν καὶ Ἐορδαίας. Ἀπρίλ. – Ἰούν., Ἰούλ. – Σεπτ. 2012. Φλώρινα. Ο ΣΤΑΥΡΟΣ, Μηνιαῖον Ὀρθόδοξον Χριστιανικὸν περιοδικόν, Ὄργανον Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος. Σεπτ. – Ὀκτ., Νοέμ., Δεκ. 2012. Ἀθῆναι. ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΣ, Διμηνιαία εἰκονογραφημένη ἐπιθεώρηση Οἰκονομία – Τουρισμός – Ἱστορία – Λαογραφία – Τέχναι –Γράμματα – Λογοτεχνία. Ἰούλ. – Αὔγ., Σεπτ. – Ὀκτ. 2012.

῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρόπουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀπόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύνην τῶν γραφομένων.

8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Σελὶς 3η

Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων»

Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΥΔΑΤΟΣ (5ον)

Ἡ ἐπωφελής διάστασις τοῦ Ἁγιασμοῦ

Πρίν προσεγγίσουμε τήν ἐπωφελῆ διάσταση τοῦ ἁγιασμοῦ ἄς γνωρίσουμε δύο χαρακτηριστικά περιστατικά, πού καταγράφονται σέ συναξάρια ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Στό πρῶτο, ὁ ὅσιος Μιχαήλ τοῦ Μαλεϊνοῦ, μιά φορά, τόν καιρό τοῦ θέρους, ὁδοιπορώντας κάθισε στή σκιά ἑνός δένδρου, γιά νά ἀναπαυθεῖ τό μεσημέρι. Ἕνας φτωχός χωρικός τοῦ ἔφερε τρία ὡραῖα μεγάλα ἀχλάδια. Ὅταν ὁ ἅγιος τόν ρώτησε ποῦ τά βρῆκε τόσο ὡραῖα ἀχλάδια, ὁ φτωχός ἀγρότης ἀναστενάζοντας τοῦ εἶπε: «ἕνα δένδρο εἶχα ἀπό τούς γονεῖς μου, πού ἦταν τόσο καρπερό, ὥστε μʼ αὐτό κάλυπτα τά ἔξοδά μου. Ἀλλά κάποιος φθονερός ἄνθρωπος τό βάσκανε, καί ἔγινε τελείως ἄκαρπο, καί ἀπό τή φτώχειά μου κινδυνεύω ὁ ἄθλιος». Ὁ ἅγιος συμπάθησε καί λυπήθηκε τό φτωχό. Πῆγε στό δένδρο, τό εὐλόγησε, ἔκαμε εὐχή πρός τόν Θεό. Ἔδιωξε τό πονηρό πνεῦμα, πού φώλιαζε στό δένδρο. Ἀπό τότε τό δένδρο ἔγινε καί πάλι καρποφόρο, ὅπως καί πρίν. Ὁ φτωχός ἐκεῖνος , κάθε χρόνο, ἔφερνε τούς πρώτους καρπούς (ἀπαρχές) στόν ὅσιο, γιά νά μή γίνει ἀχάριστος στόν εὐεργέτη του. Ἕνα δεύτερο περιστατικό τό δανείζομαι ἀπʼ τό ἁγιασμένο «Γεροντικό». Ἔστειλε μιά φορά τόν ὑποτακτικό του ὁ Ἀββᾶς Δωρόθεος ὁ Θηβαῖος, νά φέρει νερό ἀπό τό πηγάδι. Καθώς ἔσκυψε ἐκεῖνος νά τραβήξει, εἶδε μέσα μιά μεγάλη ἀσπίδα (=δηλητηριῶδες ἑρπετόφίδι). Συγχυσμένος ἄφησε κάτω τόν κουβά καί ἔτρεξε στόν γέροντά του. - Ἀββᾶ, χαθήκαμε. Τό νερό μας δηλητηριάστηκε. Βρῆκα ἀσπίδα μέσα στό πηγάδι. Κιʼ ὁ γέροντας ἀσκητής κουνώντας τό κεφάλι του γιά τήν δειλία τοῦ ὑποτακτικοῦ τοῦ εἶπε: - Κιʼ ἄν ὁ διάβολος ἀποφασίσει νά ρίξει ἀσπίδες σʼ ὅλα τά πηγάδια, ἐσύ θά πεθάνεις ἀπό τή δίψα; Ὕστερα πῆγε στό πηγάδι πῆρε τόν κάδο κιʼ ἔβγαλε μόνος του νερό. Ἔκανε τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ καί ἤπιε πρῶτος, κατόπιν ἔδωσε στόν

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ

Τοῦ κ. Ἰωάννου Β. Κωστάκη, Θεολόγου

ὑποτακτικό του. Καί πρόσθεσε: - Ὅπου ὑπάρχει σταυρός, δέν μπορεῖ νά σταθεῖ ἡ κακία τοῦ ἐχθροῦ. Τήν μεγάλη ὠφέλεια πού προέρχεται ἀπ᾽ τόν ἁγιασμό τήν ἀποδεικνύει ἡ εὐρύτατη χρήση του στήν μακραίωνη ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως συμβαίνει μέ τό νερό καί τό ψωμί, ἡ χρήση τῶν ὁποίων εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαία γιά τήν ὕπαρξη καί συντήρηση τῆς ζωῆς. Ἡ σωστή, μέ πίστη χρήση τοῦ ἁγιασμοῦ: α) Ἀποτρέπει συμφορές. Ὅπως εἶναι γνωστό ὁ ἁγιασμός τελεῖται «εἰς ἀποτροπήν παντός κακοῦ» καί γιά ἀπομάκρυνση τῶν δαιμονικῶν δυνάμε-

Ἐπιμέλεια κ.Ἠλία Δ. Μπάκου

ων. Ὁ ἀρχέκακος, ὁ μισάνθρωπος, ὁ μισόκαλος σατανᾶς ἐπιχειρεῖ μέ κάθε μέσο καί τρόπο νά βλάψει τόν ἄνθρωπο καί τά ὑπάρχοντά του. Κιʼ ὅσο ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀπομακρυσμένος ἀπʼ τή χάρη τοῦ Θεοῦ τόσο πιό πολύ μένει ἀπροστάτευτος καί ὑποψήφιο θῦμα τῆς δαιμονικῆς κακουργίας. Ὑφίσταται ζημιές, γίνεται παίγνιο στά δίχτυα τοῦ πονηροῦ. Εἶναι γνωστή ἡ ἱστορία τοῦ πολυάθλου Ἰώβ στήν Παλαιά Διαθήκη καί ὁ συγκλονιστικός διάλογος τοῦ σατανᾶ μέ τόν Θεό, προκειμένου νά πάρει τήν ἄδειά του νά βλάψει τόν δίκαιο ἄνδρα. Κίνητρό του τό μῖσος καί ὁ φθόνος. Στήν Καινή Διαθήκη ἀνακινεῖ καί κάνει ἐπικίνδυνα τρικυμιώδη τήν θάλασσα τῆς Γεννησαρέτ, γιά νά πνίξει τούς ταξιδεύοντες μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Ἡ προσταγή τοῦ Κυρίου «σιώπα πεφίμωσο» δέν ἀπευθύνεται πρός τά ταραγμένα νερά τῆς θάλασσας, ἀλλά πρός τόν ἐκεῖ «ἐμφωλεύοντα δράκοντα», ὁ ὁποῖος ἀναστάτωνε τό ὑγρό στοιχεῖο, γιά νά τό μεταβάλει σέ ὑγρό τάφο τῶν ἀνύποπτων μαθητῶν. Ἡ διαταγή τοῦ Κυρίου γαληνεύει τή θάλασσα, γιατί ἀπομακρύνεται τρομοκρατημένος ὁ ταραχοποιός. Τά δαιμόνια πού ἐξέρχονται φοβισμένα ἀπʼ τό δυστυχῆ Γεργεσηνό εἰσέρχονται στούς πλησίον βόσκοντες χοίρους «καί ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατά τοῦ κρημνοῦ εἰς τήν θάλασσαν καί ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασι», προκαλώντας οἰκονομική ζημιά στούς παράνομους ἐκτροφεῖς. Ὑπάρχουν ἀ-

Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΟΣ Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος σχετικὰ μὲ τὴν ἐλπίδα μᾶς λέει « Ἡ δύναμις τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ ἐλπίς, διότι μὲ αὐτὴν περιμένομε τὸν μισθὸ τῆς ἀγάπης. Ἡ ἐλπὶς εἶναι “ἀδήλου πλούτου πλοῦτος”, (δηλαδὴ πλοῦτος ἑνὸς πλούτου, ποὺ δὲν φαίνεται). Ἡ ἐλπὶς εἶναι ἀσφαλὴς ἀπόκτησις θησαυροῦ πρὶν ἀπὸ τὴν ἀπόκτησί του. Αὐτὴ εἶναι ἀνάπαυσις καὶ ἀνακούφισις ἀπὸ τοὺς κόπους. Αὐτὴ εἶναι ἡ θύρα τῆς ἀγάπης. Αὐτὴ φονεύει τὴν ἀπόγνωσι. Αὐτὴ εἰκονίζει ἐμπρὸς μας τὰ πράγματα ποὺ εὑρίσκονται μακρυά. Ἔλλειψις τῆς ἐλπίδος σημαίνει ἀφανισμὸς τῆς ἀγάπης. Σὲ αὐτὴν εἶναι δεμένοι οἱ πόνοι, σὲ αὐτὴν εἶναι κρεμασμένοι οἱ κόποι, αὐτὴν περικυκλώνει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ».1 Ὁ δὲ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς ἀναφέρει σχετικὰ μὲ τὴν ἐλπίδα «Ὁ χρόνος τέμνεται σὲ τρία (παρελθόν, παρόν, μέλλον). Καὶ ἡ πίστη ἁπλώνεται καὶ στὰ τρία τμήματα, ἐνῶ ἡ ἐλπίδα στὸ ἕνα καὶ ἡ ἀγάπη στὰ δύο. Ἐπίσης ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα φτάνουν ὡς ἕνα σημεῖο -ὡς τὸ τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς-, ἐνῶ ἡ ἀγάπη διαμένει στοὺς ἄπειρους αἰῶνες, ὑπερενωμένη μὲ τὸν Ὑπεράπειρο καὶ πάντοτε ὑπεραυξανόμενη. Καὶ γιὰ τοῦτο, μεγαλύτερο ἀπὸ ὅλα εἶναι ἡ ἀγάπη».2 Ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος σὲ λόγο του λέει γιὰ αὐτὲς τὶς τρεῖς ἀρετὲς « Ἔχεις πίστη καὶ ταπείνωση, τὶς βάσεις τῶν ἀρετῶν, καὶ ἐπάνω σὲ αὐτὲς οἰκοδομημένες ὅλες τὶς ἀρετές, μὲ τὶς ὁποῖες βέβαια κατασκευάσθηκε τὸ σῶμα καὶ ἀποτελέσθηκε μέχρι τὸν τράχηλο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ ἐλπίδα, αὐτὴ ὑπερέχει ἀπὸ τὸ ὑπόλοιπο σῶμα, μόνη της ὅμως καθ᾽ ἑαυτή χωρὶς νὰ συναφθεῖ μὲ τὸ κεφάλι νεκρώνεται μαζὶ μὲ τὰ ὑπόλοιπα μέλη τοῦ σώματος, μὴ μπορώντας νὰ δεχθεῖ τὸ Πνεῦμα, ποὺ ἀπὸ ἐδῶ ζωοποιεῖ καὶ κινεῖ τὸ σῶμα καὶ τὰ μέλη πρὸς πνοὴ ἤ ἀναπνοὴ καὶ γιά νὰ μεταλάβει ἄφθαρτη τροφή… Καὶ γιὰ αὐτὸ σὰν τὸ κεφάλι στὸν ἄνθρωπο τοποθετοῦμε ἐπάνω στὴν ἐλπίδα τὴν ἁγία ἀγάπη».3 Ὁ Μέγας Βασίλειος σὲ ὁμιλία του στοὺς ψαλμοὺς λέει «Ἂς πείσουμε, ἀδελφοί, τοὺς ἑαυτούς μας στὸν καιρὸ τοῦ πειρασμοῦ, νὰ μὴ καταφεύγουμε σὲ ἀνθρώπινες ἐλπίδες, οὔτε ἀπὸ ἐκεῖ νὰ ἐπιζητοῦμε βοήθεια γιὰ τοὺς ἑαυτούς μας, ἀλλὰ μὲ δάκρυα, καὶ στεναγμούς, καὶ κοπιώδη προσευχή, καὶ ἔντονη ἀγρυπνία νὰ κάνουμε τὶς δεήσεις μας. Ἐκεῖνος λαμβάνει βοήθεια στὶς θλίψεις, ὁ ὁποῖος περιφρονεῖ τὴν ἀνθρώπινη βοήθεια ὡς μάταιη καὶ στηρίζεται στὴν ἐλπίδα Ἐκείνου, ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει». 4 Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σὲ ὁμιλία του τονίζει «Ὅτι οἱ κόποι εἶναι πρόσκαιροι, ἐνῶ οἱ στέφανοι παντοτινοὶ καὶ τὸ ὅτι αὐτὰ μὲν προηγοῦνται, ἐνῶ ἐκεῖνα ἀκολουθοῦν, θὰ ἠμποροῦσε νὰ ἀποτελέσει πάρα πολὺ μεγάλη παρηγορία εἰς τοὺς κόπους. Διά τοῦτο ὁ Παῦλος ὠνόμασε τὴν θλίψι ἐλαφρά, ὄχι ἐξ αἰτίας τῆς φύσεως τῶν πραγμάτων, ἀλλὰ ἐξ αἰτίας τῆς προαιρέσεως αὐτῶν ποὺ ἀγωνίζονται καὶ τῆς μελλοντικῆς ἐλπίδος. Διότι ἐὰν τὰ κύματα καὶ τὰ πελάγη διὰ τοὺς ναῦτες καὶ οἱ σφαγὲς καὶ τὰ τραύματα διὰ τοὺς στρατιῶτες καὶ οἱ χειμῶνες καὶ οἱ παγετοὶ διὰ τοὺς γεωργοὺς καὶ διὰ αὐτοὺς ποὺ πυγμαχοῦν οἱ σκληρὲς πληγές, ὅλα αὐτὰ ἐὰν εἶναι ἐλαφρὰ καὶ ἀνεκτικὰ ἐξ αἰτίας τῆς ἐλπίδας τῶν προσκαίρων καὶ φθαρτῶν βραβείων, πολὺ περισσότερο ὅταν ὁ οὐρανὸς ἁπλώνεται ἔμπροσθέν μας μαζὶ μὲ τὰ ἀπόρρητα ἀγαθὰ καὶ τὰ ἀθάνατα βραβεῖα, δὲν θὰ αἰσθανθεῖ κανεὶς κανένα ἀπὸ τὰ παρόντα κακά».5 Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης μᾶς λέει γιὰ τὴν ἐλπίδα «Τὸ ἄνθος τῆς προσευχῆς εἶναι ἡ ἐλπίδα. Ἡ προσευχὴ χωρὶς ἐλπίδα εἶναι στείρα».6 Καὶ ὁ ἅγιος Νεκτάριος γράφει στὸ «Γνῶθι Σαυτὸν»: «Μέγα ὄντως ἡ ἐλπὶς καὶ θεῖον δῶρον! Διότι αὕτη μόνη κρατύνει τὰ πάντα, καλλωπίζει τὰ πάντα, τελειοῖ τὰ πάντα, ἐξασφαλίζει τὰ πάντα καὶ προάγει τὰ πάντα».7 Ὑποσημειώσεις: 1. Κλῖμαξ Λόγος Λ΄ σελ. 377. 2. Φιλοκαλία Τόμ. Β΄ σελ. 89. 3. Ε.Π.Ε. Ἠθικὸς Λόγος Δ´ σελ. 393. 4. Βασιλειανὸ Ἀποθησαύρισμα, Ἐκδ. Φωτοδότες σελ. 303. 5. Ε.Π.Ε. Τόμ. 10 σελ. 91. 6. Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου 586. 7. Ἅπαντα Τόμ. Ε΄ σελ. 157.

σφαλῶς ἀμέτρητα παρόμοια περιστατικά τόσο στά βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅσο καί στήν γραπτή καί ἄγραφη παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας, πού καταδεικνύουν τίς μεθοδεῖες καί παγίδες τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων, προκειμένου νά βλάψουν τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου καί νά καταστήσουν βλαβερή-ἐπιζήμια τή χρήση τῶν κτιστῶν πραγμάτων. Γιά προστασία καί ἀποτροπή συμφορῶν, πού πηγή προέλευσης ἔχουν τόν σατανᾶ καί τά ὄργανά του, ἡ Ἐκκλησία μεταξύ τῶν ἄλλων ἔχει στή διάθεση τῶν μελῶν της καί τό πνευματικό ὅπλο τοῦ ἁγιασμοῦ τοῦ ὕδατος, «πρός πόσιν καί ραντισμόν». Κλασσικό παράδειγμα τῆς ἀποτρεπτικῆς δύναμης τοῦ ἁγιασμένου νεροῦ καταγράφει σέ ἕνα ἀπʼ τά βιβλία του ὁ ἱδρυτής τῆς «Πανελλήνιας Ὀρθόδοξης Ἕνωσης», καί ἐκδότης τῆς θρησκευτικῆς ἐφημερίδας «Ὀρθόδοξος Τύπος», ὁ ἀείμνηστος π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος. Μέ γλαφυρή ἁπλότητα διηγεῖται πῶς ἕνας νεαρός πνευματιστής κάθε βράδυ στό σπίτι του ἔκανε πνευματιστικές συνεδριάσεις, καλώντας πονηρά πνεύματα. Ἕνα βράδυ ὅμως, ἄν καί πάλεψε πολύ ὥρα μέ ἐπίμονες προσκλήσεις του, τά πνεύματα δέν παρουσιάζονταν. Σέ μιά στιγμή ἄκουσε μιά φωνή ἔντονα ἐκνευρισμένη: «Δέν μποροῦμε νά ἔρθουμε, γιατί σήμερα ἦρθε ἐκεῖνος ὁ ἄλλος ἐδῶ». Ταραγμένος ὁ δυστυχής νέος πῆγε στό διπλανό δωμάτιο τῆς μητέρας του καί μέ ἔντονο ὕφος τήν ρώτησε: «Ποιός ἦρθε σήμερα στό δωμάτιό μου»; Κιʼ ἐκείνη μέ σταθερή φωνή ἤρεμα τοῦ ἀπάντησε: «Ἀφοῦ ἐσύ μαζεύεις ἐδῶ τούς σατανάδες κάθε βράδυ καί δέν μέ ἀφήνουν νά κοιμηθῶ, πῆγα σήμερα καί ἔφερα τόν παπά, ἔκαμα Ἁγιασμό καί ράντισα τό σπίτι καί τό δωμάτιό σου». Ἡ συνετή καί ἀποφασιστική παρέμβαση τῆς εὐσεβοῦς μητέρας ἀφύπνισε πνευματικά τόν παγιδευμένο νεαρό, ὁ ὁποῖος στή συνέχεια ἔκοψε κάθε σχέση καί ἐπικοινωνία μέ τόν πνευματισμό, καθώς κατάλαβε ὅτι εἶχε ἐπικίνδυνα ἐμπλακεῖ στά πλοκάμια τοῦ πονηροῦ.

Β) Προστασία ἀπό φυσικές καταστροφές

Ὁ ἄσπονδος ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ παγκάκιστος σατανᾶς, προκειμένου νά βλάψει τό κορυφαῖο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ὅσο γίνεται περισσότερο, στρέφεται μέ καταστροφική μανία καί ἐναντίον τῶν ὑλικῶν καί ἄψυχων πραγμάτων, τά ὁποῖα δόθηκαν στήν ὑπηρεσία τῶν ἀναγκῶν του. Ἔτσι προσβάλλει καρποφόρα δένδρα, ἀμπέλια, κήπους, ἀγρούς, διάφορες καλλιέργειες, οἰκίες καί ἐγκαταστάσεις, προκειμένου νά φέρει πόνο καί δυστυχία στήν καθημερινή ζωή τῶν ἀνθρώπων. Στό βίο τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου βλέπουμε τίς ἐπιθέσεις πού δεχόταν ὁ ἅγιος στήν ταπεινή του καλύβα, ἀπό τούς δαίμονες, μέ τή μορφή ἑρπετῶν καί ἀγρίων θηρίων, τά ὁποῖα ἔκαναν τρομακτικούς θορύβους, γιά νά κάμψουν τό ἀγωνιστικό φρόνημα τοῦ μεγάλου ἀσκητῆ. Εἶναι σέ θέση ὁ πανοῦργος ἐχθρός νά προκαλεῖ ἀσθένειες, ἀτυχήματα, σωματικές κακώσεις σέ ἀνθρώπους καί ζῶα. Στίς περιπτώσεις αὐτές ὁ ἁγιασμός εἶναι πολύτιμο καί ἀποτελεσματικό ἀποτρεπτικό ὅπλο. Τό ἁγιασμένο νερό, σύμφωνα μέ τήν σχετική εὐχή ἀναδεικνύεται «ἰαματικό ψυχῶν καί σωμάτων καί πάσης ἀντικειμένης δυνάμεως ἀποτρεπτικόν». Ἀφοῦ μέ τήν βύθιση τοῦ τιμίου σταυροῦ στό νερό «συντρίβονται πᾶσαι αἱ ἐναντίαι δυνάμεις. Ὑποχωροῦν πάντα τα ἐναέρια καί ἀφανῆ εἴδωλα», καί δέν μπορεῖ πλέον μέσα στό «ἠλεκτρισμένο» ἀπό τή θεία χάρη νερό «νά ὑποκρύβεται δαιμόνιον σκοτεινόν καί πνεῦμα πονηρόν, ἐπάγων σκότωσιν λογισμῶν καί ταραχήν διανοίας». Ἔρχονται διάφορα φυσικά κακά. Τά στοιχεῖα τῆς φύσης χτυποῦν συχνά τόν ἄνθρωπο καί τά ἔργα του. Σεισμοί ἰσοπεδώνουν καί ἀφανίζουν, σέ χρόνο μηδενικό, κόπους καί ἀγῶνες δεκαετιῶν. Ἀσθένειες πολλές καί διάφορες προσβάλλουν καί ταλαιπωροῦν σωματικά μυριάδες ἀνθρώπους. Ἐπιδημίες καί μολυσματικές νόσοι ἐνσκήπτουν ἀπειλητικές. Κλιματικές μεταβολές μέ ἀκραῖα καιρικά φαινόμενα, πού συνοδεύονται ἀπό ἔντονο κρύο, ἰσχυρές βροχοπτώσεις καί σαρωτικές καταιγίδες καταστρέφουν καλλιεργημένες ἐκτάσεις. Ἀκρίδες καταστρέφουν τήν φυτική παραγωγή, ἐνῶ ἀσθένειες ζώων ἀφανίζουν κτηνοτροφικές μονάδες ἤ μεμονωμένους κτηνοτρόφους.

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ 17 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013 Ἀπόστολος: Β´ Κορ. στ´ 16 – ζ´ 1 Εὐαγγέλιον: Ματθ. ιε´ 21 – 28 Ἦχος δ´ — Ἑωθινόν: Δ´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«ΥΜΕΙΣ ΕΣΤΕ ΝΑΟΣ ΘΕΟΥ ΖΩΝΤΟΣ»

Ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο Θεό. Ὁ Θεὸς ἐνσαρκώθηκε γιὰ νὰ θεωθεῖ ὁ ἄνθρωπος. Ὁ Θεὸς ἔγινε σάρκα, γιὰ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος πνευματοφόρος καὶ πνευματοκίνητος. Ὁ Θεός, παίρνοντας τὴν ἀνθρώπινη σάρκα, πρῶτος τὴν κάνει ναὸ τῆς θεότητάς του. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τὸ σῶμα Του τὸ ὀνομάζει ναὸ (Ἰω. 2, 19-22). Τὸ «ὑμεῖς ἐστὲ ναὸς Θεοῦ ζῶντος» βρίσκει τὴν ἐφαρμογὴ του ἐν πρώτοις καὶ κυριολεκτικὰ στὸν Θεάνθρωπο Χριστό, στὸ πρόσωπο τοῦ ὁποίου «κατοικεῖ πᾶν πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς» (Κολ. 2, 9), μετὰ στὴν Θεοτόκο Μαρία καὶ μετὰ σὲ ὅλους τούς ἁγίους. Ἡ κατάσταση ποὺ ὁ ἄνθρωπος γίνεται ναὸς ἀρχίζει μὲ τὸ ἅγιο βάπτισμα. Τὸ βάπτισμα εἶναι θάνατος τοῦ παλαιοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου καὶ δημιουργία τοῦ νέου. Εἶναι νέα δημιουργία κατʼ εἰκόνα Θεοῦ· εἶναι καινὸς τρόπος λοχείας μέσα στὴν μήτρα τῆς Ἐκκλησίας, τὴν κολυμβήθρα· εἶναι παράδοξος τρόπος δημιουργίας ἐκ νέου τοῦ ἀνθρώπου. Λέγει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος· «Στὴ πρώτη δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου χρησιμοποιήθηκαν ὡς ὑλικὰ νερὸ καὶ χῶμα. Στὴν δεύτερη χρησιμοποιοῦνται νερὸ καὶ Ἅγιο Πνεῦμα (Ε.Π.Ε. 13,114·131). Μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα πλάθεται, μʼ αὐτὸ δημιουργεῖται, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Χριστὸς στὴ μήτρα τῆς Παρθένου» (Ε.Π.Ε. 22,204). Χωρὶς συνουσία, χωρὶς φυσικὴ σπορά, ὅπως συνέβη καὶ μὲ τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἡ γέννηση, ποὺ συντελεῖται μὲ τὸ βάπτισμα, ἀποτελεῖ ἐπανάληψη καὶ συνέχιση τῆς διʼ Ἁγίου Πνεύματος γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἡ θέωση, ποὺ παρέχεται μὲ τὸ βάπτισμα συμπληρώνεται μὲ τὸ Χρίσμα κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ πιστὸς ἑνώνεται μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ λαμβάνει τὰ χαρίσματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Μὲ τὸ ἅγιο μύρο σφραγίζεται ὁ πιστὸς σταυροειδῶς καὶ παίρνει τὴ «σφραγίδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Ἔτσι τὸ σῶμα μας «ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν» (Α´ Κορ. 6,19). Ἡ θέωση ὁλοκληρώνεται μὲ τὴ Θεία Εὐχαριστία. Μὲ τὸ βάπτισμα γεννιέται ὁ καινούργιος ἄνθρωπος «ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος» (Ἰω. 3,5), μὲ τὴ θεία Εὐχαριστία τρέφεται, ὅπως ἀκριβῶς τὸ νιογέννητο μωρὸ μὲ τὸ γάλα τῆς μητέρας του. Στὴ θεία Εὐχαριστία δὲν ἔχουμε ἁπλὴ ἐν τῇ πίστει κοινωνία τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ πραγματικὴ αὐτοῦ μετοχή. Ὁ πιστὸς ἀναμιγνύεται πρὸς τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, συμπλέκεται, συνυφαίνεται, συνοσιοῦται, ἀνακρᾶται, μιγνύεται, ἑνώνεται, θεοῦται (πρβλ. Ε.Π.Ε. 23,404). Συνεχίζεται ἔτσι στὴ θεία Εὐχαριστία τὸ μυστήριο τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως ἀκριβῶς ἑνώθηκε ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση στὴ μήτρα τῆς Παρθένου καὶ ἔγινε Θεάνθρωπος, ἔτσι μὲ τὸν ἄρτο τῆς θείας Εὐχαριστίας ἑνώνεται κάθε πιστὸς μʼ αὐτὸν καὶ γίνεται ἀνθρωπόθεος (πρβλ. Ε.Π.Ε. 18Α,86). Γιʼ αὐτὸ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐλέγχει αὐστηρά τούς πορνεύοντες Κορινθίους λέγοντας· «Οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν; Ἄρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; μή γένοιτο» (Α´ Κόρ. 6,15). Βεβαίως ἡ ἀδυναμία τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου τὸν ἀναγκάζει πολλὲς φορὲς νὰ λερώσει τὸ βάπτισμά του καὶ νὰ διώξει μακριά του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἀλλὰ ἡ σωτηρία δὲν χάθηκε. Ἡ θύρα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ δὲν ἔκλεισε ὁριστικά. Ὑπάρχει ἡ μετάνοια, τὸ μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως, ποὺ εἶναι τὸ βάπτισμα τῶν δακρύων καὶ τὸ ὁποῖο μᾶς πλένει ὅσες φορὲς κι ἂν κηλιδώσουμε τὸ λευκὸ χιτώνα, ποὺ πῆρε ἡ ψυχή μας μὲ τὸ βάπτισμα. Μὲ τὴ συμμετοχὴ λοιπὸν στὰ θεῖα Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας γίνεται ὁ ἄνθρωπος ναὸς τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ καὶ μὲ τὴ συνεχῆ προσευχὴ ἐν ἔργῳ καὶ λόγῳ. Ὁ κάθε χριστιανὸς πρέπει νὰ ἐφαρμόζει τὰ βιβλικὰ «Μιμηταί μου γίνεσθε καθώς κἀγώ Χριστοῦ» (Α´ Κορ. 11,1) καὶ «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α´ Θεσ. 5,17)· καὶ τὸ πατερικὸ «Μνημονευτέον Θεοῦ μᾶλλον ἢ ἀναπνευστέον» (Γρηγόριος Θεολόγος). Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης λέγει χαρακτηριστικά· Ὁ νοῦς μοιχεύει μόλις ἀποστεῖ «τῆς τοῦ Θεοῦ μνήμης», δηλαδὴ μόλις παύσει νὰ λατρεύει καὶ νὰ προσεύχεται. Ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ παραμένει ναός, ὅσο καιρὸ παραμένει «οἶκος προσευχῆς» (Ἠσ. 56,7), ὅσο ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ λαμβάνει χώρα σʼ αὐτόν. Μόλις αὐτὴ σταματήσει, μετατρέπεται σὲ «σπήλαιο ληστῶν» (πρβλ. Ματθ. 21,13, Μάρκ. 11,7, Λουκ. 19,46). Τότε πονηροὶ λογισμοί, νοσηρὰ αἰσθήματα καὶ πράξεις διαβολικὲς κατοικοῦν σὰν ληστὲς μέσα του. Καὶ τελικὰ ὁ ἄνθρωπος μετατρέπεται ὁλοκληρωτικὰ σὲ «σπήλαιο ληστῶν». Ἄνθρωπος ποὺ ἀποφεύγει τὸ ἔργο τῶν ἀγγέλων, γίνεται δοῦλος τῶν ἡδονῶν καὶ τῶν παθῶν, συναναστρέφεται μὲ τοὺς δαίμονες, λέγει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος. Γιʼ αὐτὸ καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σὲ ὁμιλία πρὸς τοὺς πιστούς του, οἱ ὁποῖοι λόγῳ τοῦ τρύγου εἶχαν ἐγκαταλείψει τὸν ἐκκλησιασμὸ καὶ τὴν προσευχή, προειδοποιεῖ μὲ ἔντονο ὕφος ὅτι· «Νοῦς ἀποστᾶς τοῦ Θεοῦ ἢ κτηνώδης γίνεται ἢ δαιμονιώδης, καὶ τῶν ὅρων ἀποστατήσας τῆς φύσεως ἐπιθυμεῖ τῶν ἀλλοτρίων καὶ κόρον φιλοκερδείας οὐκ οἶδε· ταῖς σαρκικαῖς ἐπιθυμίαις ἔκδοτον ἑαυτὸν ποιεῖ, καὶ μέτρον ἡδονῆς οὐ γινώσκει». Σήμερα εἰδικά, ποὺ ὁ σύγχρονος κόσμος ἐπιβάλλει τὸν ἑαυτό του καὶ τὸ φρόνημά του μὲ πολυποίκιλους τρόπους (μὲ τὸ βιβλίο, μὲ τὴν ἐπιστήμη, μὲ τὴν εἰκόνα, μὲ τὴν ἐφημερίδα, μὲ τὴν ἐπικοινωνία καὶ τὸν τουρισμό, μὲ τὸ ραδιόφωνο, μὲ τὴ μόδα, μὲ πλῆθος παραστάσεων, ποὺ αἰχμαλωτίζουν κυριολεκτικῶς ὅλες τὶς αἰσθήσεις τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο), τὰ λόγια τῶν πατέρων ἀποκτοῦν ἰδιαιτέρα σημασία. Ἐὰν προσθέσουμε στὰ πιὸ πάνω τὴν «ἀλαζονεία τοῦ βίου», ποὺ ὑπάρχει μέσα μας, τὸ «φρόνημα τῆς σαρκός», τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐνέργεια τοῦ σατανᾶ, καθίσταται φανερὸ ὅτι μόνο ὅταν ἔχει κανεὶς «τὴν Θεοῦ ἔννοιαν ἀντὶ ἀναπνοῆς ἐν πᾶσι», ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός, θὰ δυνηθεῖ νὰ παραμείνει «δίκαιος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πορευόμενος ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καὶ δικαιώμασι τοῦ Κυρίου ἄμεμπτος» (Λουκ. 1,6). Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐκ τῆς φύσεώς του λατρευτικὸ ὄν. Ὅταν δὲν λατρεύει τὸν ἀληθινὸ Θεὸ διὰ τῆς πίστεως, τῆς προσευχῆς, τῆς ζωῆς καὶ ὑπακοῆς στὸ θεῖο θέλημα, τὸ λατρευτικό του εἶναι νά ἀναζητεῖ διέξοδο στὴν ψευδολατρία, τὴν σαρκολατρία, τὸν ἐγωισμό, τὴν φιλαργυρία καὶ τὴν εἰδωλολατρία πάσης μορφῆς καὶ εἴδους. Ἀρχιμανδρίτης Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν ΗΘΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ Α´ ΠΡΟΣ ΚΟΡ. ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

(3ον) 6. Ἡ μωρία πού ὁδηγεῖ στήν πραγματική σοφία Στήν Ἐκκλησία ὑπάρχουν οἱ κατά κόσμον σοφοί, ἀλλά καί οἱ κατά Θεόν σοφοί. Οἱ πρῶτοι συνήθως περιφρονοῦν τούς δεύτερους, γιατί ἔχουν περί πολλοῦ τίς ἐπιστημονικές γνώσεις καί τήν ἀξία τῶν πτυχίων, αὐτά δηλαδή πού

στεροῦνται οἱ κατά Θεόν σοφοί. Δημιουργοῦν τήν αἴσθηση στούς πολλούς ὅτι ἡ σωτηρία εἶναι θέμα γνώσεως, τήν ὁποία οἱ ἴδιοι ἔχουν ἀφοῦ μελετοῦν εἰς βάθος καί πλάτος τή θεολογία καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἔχουν μέ ἁπλά λόγια τό εἰσιτήριο γιά τόν παράδεισο στά χέρια τους. Αὐτό εἶναι ψευδαίσθηση, Ἀπό τήν ἄλλη μεριά, οἱ ταπεινοί ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ἐργάζονται μέ ἄσκηση καί τηροῦν μέ συνέπεια τίς ἐντολές, ἀδιαφορώντας γιά τίς ἀντιδράσεις τῶν κοσμικῶν σοφῶν. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀναφερόμενος στή ματαιότητα τῆς σο-

φίας τοῦ κόσμου, ἀλλά καί στήν ὑπέρτατη ἀξία τῆς κατά Θεόν σοφίας, σημειώνει: «Κανένας ἄς μή ξεγελάει τόν ἑαυτό του. Ὅποιος ἀπό σᾶς νομίζει πώς εἶναι σοφός μέ τά μέτρα αὐτοῦ ἐδῶ τοῦ αἰώνα, ἄς γίνει μωρός, γιά νά γίνει ἔτσι πραγματικά σοφός. Ἐπειδή ὅ,τι ὁ κόσμος αὐτός θεωρεῖ σοφία, στά μάτια τοῦ Θεοῦ εἶναι μωρία» (γ´ 18-19) *** 7. Ὁ Ἀποστολικός ζῆλος Οἱ Ἀπόστολοι ἀντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες στό ἔργο τους καί πάντα ἦταν ὑπό διωγμόν ἀπό τούς κρατοῦντες. Ἐργάστηκαν μέ ἱερό ζῆλο καί τά ἀποτελέσματα

Εἶναι σύνηθες τό φαινόμενο στό χῶρο τῶν Πεντηκοστιανῶν Χαρισματικῶν νά ἀκοῦς ὅτι ἡ κάθε κοινότητα καί τό κάθε σωματεῖο τους, ὄχι μόνο νά αὐτοπροσδιορίζονται ὡς «Ἐκκλησίες», ἀλλά ταυτοχρόνως νά ὑποστηρίζουν, ὅτι ὅλοι ἀνεξαιρέτως, εἶναι χῶροι παρουσίας καί δράσης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ταυτοχρόνως ὅμως ὑπάρχουν ἄλλες Πεντηκοστιανικές κινήσεις, πού γιά διαφόρους λόγους μέμφονται ἄλλους Πεντηκοστιανούς γιά ἀντιβιβλικές πρακτικές καί υἱοθέτηση συνηθειῶν ἀσυμβίβαστων μέ τό Εὐαγγέλιο. Κάτι τέτοιο ἰσχύει καί μέ τό ζήτημα τῆς χρήσης μουσικῶν ὀργάνων καί μάλιστα σέ ἐκτεταμένο βαθμό ἀπό ποικίλες πεντηκοστιανικές κινήσεις ἀνά τήν ὑφήλιο. Πρόκειται γιά τή χρήση μουσικῆς, ἀνάλογου τύπου μέ αὐτή, πού συναντᾶ κάποιος σέ διάφορες συναυλίες ρόκ συγκροτημάτων. Ἔχουμε δηλαδή τήν υἱοθέτηση στοιχείων, πού δημιουργοῦν συναισθηματική διέγερση, ψυχολογική φόρτιση καί πού συνδράμουν στό νά δημιουργεῖται, μαζί μέ τά ὑπόλοιπα ἐκστατικοῦ χαρακτήρα στοιχεῖα τῶν συνάξεων τῶν Πεντηκοστιανῶν, μία τεχνητή ψευδαίσθηση θεϊκῆς παρουσίας στούς χώρους τους. Ἡ χρήση μάλιστα μουσικῶν ὀργάνων στή λατρεία τῶν διαφόρων κινήσεων δικαιολογεῖται ἀπό τίς πεντηκοστιανικές κινήσεις, πού τά χρησιμοποιοῦν, μέ τήν ἐπίκληση

ἁγιογραφικῶν μαρτυριῶν ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη1. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ὑπάρχουν Πεντηκοστιανικές κινήσεις, πού μέμφονται καί ἀπορρίπτουν τή χρήση τέτοιας μορφῆς λατρείας μέ τή χρήση μουσικῶν ὀργάνων καθώς παρουσιάζει ὁμοιότητες μέ συναυλίες ρόκ. Καί ὄχι μόνο μέμφονται, ἀλλά κατηγοροῦν αὐτές τίς Πεντηκοστιανικές ὀργανώσεις ὅτι τό ὅλο ἔργο τους εἶναι ἀντίθετο στό ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μία τέτοια μορφή κριτικῆς Πεντηκοστιανῶν ἐναντίον ἄλλων Πεντηκοστιανῶν βλέπουμε καί στόν ἑλληνικό χῶρο ἀπό τήν Ἐλευθέρα Ἀποστολική Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς. Διαβάζουμε στήν ἐφημερίδα «Χριστιανισμός», πού ἐκδίδει ἡ ἐν λόγῳ κίνηση, σέ παλαιότερη ἀπάντησή της σέ ἐρώτημα ἀναγνώστη γιά τό ἴδιο θέμα, μεταξύ τῶν ἄλλων καί τά ἑξῆς: «Ὅταν σέ μία ἐκκλησία βλέπουμε ντράμς καί διάφορα ἄλλα ὄργανα καί νά παίζουν μουσική σάν αὐτή, πού παίζουν τά συγκροτήματα στίς διάφορες συναυλίες καί διεγείρουν τούς νέους νά κάνουν τρέλες, τότε καταλαβαίνουμε ὅτι αὐτή ἡ ἐκκλησία κάνει ἀντίθετο ἔργο ἀπό αὐτό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»2 (σημ. Σ. ἡ ὑπογράμμιση δική μας). Διαβάζοντας κάποιος μία τέτοια τοποθέτηση, ἀμέσως ἔρχονται στό νοῦ του βασικές ἀπορίες. Ἄν οἱ Πεντηκοστιανικές ὁμάδες, πού χρησιμοποιοῦν τέτοια ὄργανα στή λατρεία τους ἐργάζονται ἀντίθετα πρός τό θεῖο θέλημα, ὅπως ὑπο-

στηρίζουν ἄλλοι Πεντηκοστιανοί, τότε τί εἴδους πνεῦμα εἶναι αὐτό, τό ὁποῖο ὑποτίθεται εἶναι παρόν στίς συνάξεις αὐτῶν τῶν ὁμάδων; Τί εἴδους πνεῦμα εἶναι αὐτό, μέ τό ὁποῖο «βαπτίζονται» κατά τή διδασκαλία τοῦ χώρου καί «γλωσσολαλοῦν» οἱ ὀπαδοί καί τά μέλη τῶν ἐν λόγῳ Πεντηκοστιανικῶν ὁμάδων; Τά ἐρωτήματα, πού προκύπτουν ἀπό τήν μορφή τῆς κριτικῆς Πεντηκοστιανῶν ὁμάδων ἐναντίον ἄλλων κινήσεων τοῦ ἴδιου χώρου, εἶναι πολλά. Ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός ὅμως εἶναι σίγουρος καί γνωρίζει πολύ καλά γιά τό τί εἴδους πνεῦμα ἐπιδημεῖ σ᾽ αὐτούς τούς χώρους. Ἐπιπλέον, γιά μία ἀκόμη φορά, βλέποντας τό φαινόμενο Πεντηκοστιανοί νά ἐπικρίνουν Πεντηκοστιανούς, ὅτι ἐνεργοῦν ἀντίθετα πρός τό θεῖο θέλημα, βρισκόμαστε μπροστά σ᾽ ἕνα φαινόμενο. Σέ ποιό; Στό φαινόμενο, πού χαρακτηρίζεται ἀπό ἕνα ἄλλο σημαντικό προτεστάντη συγγραφέα, ἐπικριτή τοῦ χώρου (καί ὄχι ἀπό κάποιον ὀρθόδοξο), ὡς «Χάος τῶν Χαρισματικῶν»3.

Σημειώσεις:

1 . Πρβλ. P. Zimmerling, Charismatische Bewegungen, 2009, σσ.144-146. 2 . Βλ. Χριστιανισµός, Ἀρ. Φ131, Ὀκτ.1994, σ. 4. 3 . Βλ. John F. MacArthur, Jr, Charismatic Chaos, Grand Rapids , Michigan 1992.

ΤΙ ΛΕΓΟΥΝ Η ΠΑΛΑΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΔΙΑ ΤΟΝ ΟΡΚΟΝ Οἱ χριστιανοί ὀφείλουν νά ὁρκίζωνται εἰς τό ὄνομα τοῦ Ζῶντος Τριαδικοῦ Θεοῦ

Τοῦ πρεσβυτέρου π. Εὐσταθίου Κολλᾶ, Θεολόγου –Ἐκκλησιαστικοῦ Συνηγόρου

«... ἄνθρωποι μὲν γὰρ κατὰ τοῦ μείζονος ὀμνύουσι, καὶ πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος» (Ἑβρ. 6,16). Ἡ κίνηση ὡρισμένων κομμάτων τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων προσπαθοῦν νὰ προωθήσουν ἐδῶ καὶ χρόνια, μὲ ὑπόγειες διαδρομές, σχετικὸ Νομοσχέδιον «ἐφαρμογῆς τοῦ πολιτικοῦ ὅρκου. Μιὰ προσπάθεια ποὺ γέμει ὑποκρισίας, καὶ ἀθλιότητας, καὶ ποὺ προκαλεῖ, βάναυσα, τὸ δημόσιον αἴσθημα. Ἐνέχει δὲ καὶ δολιότητα ἡ προσπάθειά τους αὐτή, γιατί, ἀπώτερο σκοπὸ ἔχουν, καὶ μάλιστα μέσα στὸν «Ναὸ τῆς Δημοκρατίας, στὴ Βουλὴ», νὰ χτυπήσουν τὰ ἄρθρα ἐκεῖνα τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος τῆς Χώρας, καὶ νὰ περιθωριοποιήσουν τὴν Χριστιανοσύνη, καὶ τὰ Ἕλλην/Ὀρθόδοξα Ἰδεώδη καὶ Ἰδανικά. Νὰ χτυπηθοῦν, δηλαδή, καὶ νὰ καταργηθοῦν τὰ ἄρθρα ἐκεῖνα τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος, ποὺ ὁμιλοῦν εὐθέως γιὰ τὴν «Ἐπικρατοῦσα Θρησκεία» (3), τὴν «ἀνάπτυξιν τῆς Ἐθνικῆς καὶ Θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν» (16), καὶ κυρίως ὁ καϋμὸς τους εἶναι νὰ καταργηθεῖ τὸ ἄρθρον 59, πού ὁμιλεῖ εὐθέως καὶ κατηγορηματικά, ὅτι οἱ Βουλευτὲς τοῦ λαοῦ, «Ὀμνύουν εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος». Ὅμως ὁ λαός εἶναι ἐδῶ, παρών, ποὺ καὶ μνήμη διαθέτει, καὶ γνώση ἔχει, καὶ τὴν ἀνάλογη ἀγωνιστικότητα καὶ τὸ θάρρος ἔχει, καὶ τὴν ἄδεια ἀπὸ τὸ ἰσχῦον Σύνταγμα ἔχει, γιὰ νὰ ἐνεργήσει καὶ νὰ πράξει ἀνάλογα, γιατί «ἡ τήρησις τοῦ συντάγματος ἐπαφίεται εἰς τὸν πατριωτισμὸν τῶν Ἑλλήνων, δικαιουμένων καὶ ὑποχρεωμένων εἰς τὴν διὰ παντὸς μέσου ἀντίστασιν κατὰ οἱουδήποτε ἐπιχειροῦντος τὴν βιαίαν κατάλυσιν αὐτοῦ» (ἄρθρο 120). Ἀλλὰ ἄς ἐπανέλθουμε στὸ προκείμενον, πού θὰ μᾶς ἀπασχολήσει, καὶ ποὺ εἶναι ὁ «Θρησκευτικὸς Ὅρκος»: Ὀμνύω (= Ὁρκίζομαι), δεσμεύομαι μὲ ὅρκο, βεβαιῶ ἐνόρκως, ὁρκίζομαι σὲ ὅ,τι ἔχω ἱερόν, στὸ Εὐαγγέλιον, διαβεβαιῶ ἐνώπιον τοῦ Δικαστηρίου ἐπικαλούμενος ὡς μάρτυρα τὸ Θεὸ ὅτι θὰ πῶ τὴν ἀλήθεια, σὲ ὅ,τι ἐρωτηθῶ. Ἄρα ΟΡΚΟΣ εἶναι ἡ ἄμεση ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ, ὡς μάρτυρα τῆς ἀληθείας τῶν ὅσων λέγω ἤ τῆς εἰλικρίνειάς μου τῶν ὅσων ὑπόσχομαι. Ὑπάρχουν δύο (2) ὅρκοι; Ὁ Βεβαιωτικός, ποὺ δίνει κάποιος, ὅταν καλεῖται ὡς μάρτυρας στὰ διάφορα πολιτικὰ καὶ θρησκευτικὰ Δικαστήρια, καὶ ὁ Ὑποσχετικός, ποὺ δίνει αὐτὸς ποὺ γίνεται Μοναχός ἢ

ποὺ διορίζεται: Δημόσιος Ὑπάλληλος, Στρατιωτικός, Ὑπουργός, Βουλευτὴς πρὶν ἀναλάβουν τὰ καθήκοντά τους ἢ ὅταν κάποιος θέλει νὰ πείσει τοὺς ἄλλους γιὰ τὴν εἰλικρίνειά του, καὶ πρὸς τοῦτο ἐπικαλεῖται τὸν Θεὸ ὡς ἐγγυητὴ τῶν ὑποσχέσεων ἢ τῶν καλῶν του προθέσεων. Ὁ Ὅρκος εἶναι ἰσχυρὸς ἠθικὸς θεσμὸς καὶ παράγων ἁρμονίας στὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες καὶ σχέσεις, λόγῳ τῆς ἀξίας ποὺ ἔχει γιὰ τὴν ἀπόδειξη τῆς ἀλήθειας. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ὁ Ὅρκος χρησιμοποιεῖται ἀνέκαθεν ἀπὸ ὅλους τούς λαοὺς στὴν ἰδιωτικὴ ζωὴ καὶ πρὸ πάντων στὴν ἀπονομὴ τῆς δικαιοσύνης. Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ὁ Ὅρκος δινόταν «εἰς τὸ ὄνομα τῶν θεῶν», οἱ ὁποῖοι «ἐπιβλέπουσιν τὴν τήρησιν τοῦ ὅρκου, καὶ τιμωροῦν τὸν παραβαίνοντα αὐτόν», (Εὐρ. Φοίν.). Ὁ Ξενοφών, (Ἀνάβαση), δηλώνει: «Ὄμνυμαι θεοὺς καὶ θεάς». Ὁ Εὐριπίδης καὶ ὁ Ἀριστοφάνης μᾶς ἐνημερώνουν, ὅτι ἔχει γίνει ὅρκος στὸ ὄνομα τοῦ Δία, «Ὀμώμαστε Ζεὺς », Καὶ ὁ Δημοσθένης σημειώνει, «Ὀμωμοκώς τοὺς θεοὺς». Στὴν ἀρχαιότητα ὁ ὅρκος τῆς γυναίκας καὶ τοῦ μοιχοῦ, ἂν καὶ ὁρκίζοντο ἦσαν ἄνευ οὐδεμιᾶς σημασίας κατὰ ρητορικὴ ἔκφραση τῶν Σοφοκλῆ, Φιλωνίδου, κ.π.ἂ. «ὅρκους ἐγὼ γυναικὸς εἰς ὕδωρ γράφω - ὅρκους δὲ μοιχῶν εἰς τέφραν ἐγὼ γράψω». Ὁ Ἡσίοδος τὸν ὅρκο τὸν προσωποποιεῖ «ὡς υἱὸν τῆς Ἔριδος». Στὸν Χριστιανισμὸ ὁ ὅρκος ἐκτίθεται καὶ ἐξετάζεται σὲ δύο χρονικὲς περιόδους. Στὴν περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, καὶ στὴν περίοδο τῆς Καινῆς Διαθήκης.

ἦταν θαυμαστά. Ἐκεῖνοι λίγοι πέτυχαν πολλά, ἐνῶ σήμερα οἱ πολλοί κληρικοί καί μοναχοί πετυχαίνουν λίγα. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρεται στίς δυσκολίες τῶν Ἀποστόλων, ἀλλά καί στό κλίμα, πού ἐπικρατοῦσε ἐκείνη τήν ἐποχή. Ἡ κατάσταση, θά λέγαμε, ἦταν φρικτή καί ὅμως οἱ Ἀπόστολοι ἄντεξαν καί ὑπερπήδησαν τά μεγάλα ἐμπόδια. Γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος: «Μοῦ φαίνεται πώς ὁ Θεός σ᾽ ἐμᾶς τούς Ἀποστόλους ἔδωσε τήν ἐλεεινότερη θέση, σάν νά εἴμαστε καταδικασμένοι νά πεθάνουμε στό στάδιο. Γιατί γίναμε θέαμα γιά τόν κόσμο, γιά ἀγγέλους καί γι᾽ ἀνθρώπους, Ἐμεῖς παρουσιαζόμαστε μωροί γιά χάρη

τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ἐσεῖς εἶστε σοφοί χάρη στό Χριστό· ἐμεῖς εἴμαστε ἀδύναμοι, ἐνῶ ἐσεῖς εἶστε δυνατοί· ἐμεῖς εἴμαστε περιφρονημένοι, ἐνῶ ἐσεῖς εἶστε τιμημένοι! Ὡς αὐτή τήν ὥρα πεινᾶμε, διψᾶμε, γυρνᾶμε μέ κουρέλια, ξυλοδαρμένοι, ἀπό τόπο σέ τόπο χωρίς σπίτι, καί μοχθοῦμε νά ζήσουμε δουλεύοντας μέ τά ἴδια μας τά χέρια. Στούς ἐμπαιγμούς ἀπαντᾶμε μέ καλά λόγια, στούς διωγμούς μέ ὑπομονή, στίς συκοφαντίες μέ λόγια φιλικά. Καταντήσαμε σάν τά σκουπίδια ὅλου τοῦ κόσμου, ὡς αὐτή τήν ὥρα θεωρούμαστε τά ἀποβράσματα τῆς κοινωνίας» (δ´ 9-13). Ἡ σημερινή εἰκόνα τῶν διαδό-

Α´ Παλαιά Διαθήκη

Στὴν περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ὁρκίζεται στὸν Ἑαυτόν Του, (γιατί δὲν ὑπάρχει ἀνώτερός Του), ὅτι θὰ τηρήσει τὶς ὑποσχέσεις Του, ποὺ ἔδωσε στὸν Ἀβραὰμ καὶ στὰ ἄλλα ἐκλεκτὰ πρόσωπα τοῦ περιούσιου λαοῦ Του, «κατ᾽ ἐμαυτοῦ ὤμοσα… ἀρῶ εἰς τὸν οὐρανὸν τὴν χεῖρά μου καὶ ὀμοῦμαι τῇ δεξιᾷ μου καὶ ἐρῶ· ζῶ ἐγὼ εἰς τὸν αἰῶνα... διεθέμην διαθήκην τοῖς ἐκλεκτοῖς μου, ὄμωσα Δαυὶδ τῷ δούλῳ μου... ἢ μὴ εὐλογῶν εὐλογήσω σε καὶ πληθύνων πληθύνω σε... Ὤμοσε Κύριος τῷ Δαυὶδ ἀλήθειαν καὶ οὐ μὴ ἀθέτηση αὐτὴν» (Γεν. 22,16-17. Δευτ. 32,40. Ψαλ. 88,4 καί 131,11. Ἠσ. 55,23, καὶ ἀλλαχοῦ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης). Προσέτι, ὁ ζῶν Θεὸς καλεῖ τοὺς ἀνθρώπους μάρτυρες ὑπερασπίσεώς Του στὰ δικαστήρια, « πάντα τὰ ἔθνη συνήχθησαν ἅμα καὶ συναχθήσονται ἄρχοντες ἐξ αὐτῶν... ἀγαγέτωσαν τοὺς μάρτυρας αὐτῶν καὶ δικαιωθήτωσαν καὶ ἀκουσάτωσαν καὶ εἰπάτωσαν ἀλη-

θῆ... γενέσθαι μοι μάρτυρες... ὑμεῖς ἐμοὶ μάρτυρες» (Ἠσ. 43,913). Ἐπίσης τοὺς καλεῖ νὰ ὁρκίζονται στὸ ὄνομά Του καὶ ὄχι στοὺς ψεύτικους θεοὺς «Κύριον τὸν Θεόν σου φοβηθήση καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις καὶ πρὸς αὐτὸν κολληθήση καὶ ἐπὶ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ ὀμῆ... εὐφρανθήσεται ἐπὶ τῷ Θεῷ πᾶς ὁ ὀμνύων ἐν αὐτῷ, ὅτι ἐνεφράγη στόμα λαλούντων ἄδικα» (Δευτ. 6,13 καί 10,20. Ψαλμ. 62,12).

Β´ Καινή Διαθήκη

Ἡ ἴδια τακτικὴ φαίνεται, ὅτι συνεχίζεται καὶ στὴν Καινὴ Διαθήκη, τόσο ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος ὄχι μόνον φαίνεται ὅτι ὁρκίζεται μὲ τό «Ἀμήν, Ἀμὴν λέγω ὑμῖν», ἀλλὰ καὶ ὅταν καλεῖται νὰ ὁρκιστεῖ ἀπὸ τὸν Ἀρχιερέα Καϊάφα, «ἐξορκίζω σὲ κατὰ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ἵνα ὑμῖν εἴπης, σὺ εἶ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ», ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν ἀρνεῖται τὸν ὅρκο, τὸν ἀποδέχεται, καὶ τοῦ ἀπαντᾶ εὐθέως, «σὺ εἴπας (=δὲν χρειάζεται νὰ σοῦ ἀπαντήσω, τὸ εἶπες ἤδη ἐσύ, ὅτι εἶμαι ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ) [Ματθ. 26,63-64]. Ἄρα τὸν ὅρκο τὸν ἀποδέχεται ὁ Χριστὸς καὶ μάλιστα τὸν ἐφαρμόζει πιστά. Ἐπίσης, ὁ Κύριος, καλεῖ τοὺς μαθητές Του νὰ γίνουν μάρτυρές Του, «ὑμεῖς δὲ ἔστε μάρτυρες τούτων... λήψεσθε δύναμιν ἐπελθόντος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ ὑμᾶς καὶ ἔσεσθέ μοι μάρτυρες... ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πράξ, 1,8). Καὶ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἀκολουθοῦν τὴν ἴδια τακτικὴ ἔναντι τοῦ Ὅρκου. Ὁρκίζονται στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Θεοῦ, «ἀλήθειαν λέγω ἐν Χριστῷ, οὐ ψεύδομαι... ἃ δὲ γράφω ὑμῖν, ἰδοὺ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὅτι οὐ ψεύδομαι... ὁ Θεὸς οἶδεν, ὅτι οὐ ψεύδομαι» (Ρωμ. 9,1., Γαλ. 1,20. Β´ Κορ. 11,31, καὶ ἀλλαχοῦ τῆς Γραφῆς). Ὅμως, παρ᾽ ὅλα αὐτά, ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, μᾶς δηλώνει κατηγορηματικὰ νὰ ἀποφεύγουμε παντελῶς τὸν Ὅρκο, «μὴ ὀμόσαι ὅλως» (Ματθ. 5,34 ). Λέγοντας ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς τὸ «μὴ ὀμόσαι ὅλως», ἔχει ὑπόψη Του, τὴν τέλεια κοινωνία τῶν ἁγίων, αὐτὴ τοῦ «ἐλθέτω ἡ Βασιλεία σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς», ὅπου τότε θὰ ἰσχύει πλέον «τὸ ναί, ναί, καὶ τὸ οὐ, οὐ», ἀλλὰ καὶ πάλι τοῦτο θὰ ἰσχύει, μέχρι τοῦ σημείου ποὺ δὲν θὰ ὑπάρξει οὐδεμία διαφωνία μεταξὺ τῶν πιστῶν. Γιατί ἂν θὰ ὑπάρξει κάτι τέτοιο, τότε τὴν ἀλήθεια θὰ τὴν ἀποδείξουν δύο ἢ τρεῖς μάρτυρες, «ἐπὶ στόματος δύο ἢ τριῶν μαρτύρων σταθήσεται πᾶν ρῆμα» (Ρωμ. 18,15-17). Ἐδῶ δηλαδὴ ὁ Χριστὸς νομοθετεῖ ἀποβλέπων ὄχι στὶς ἀνάγκες ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

χων τῶν Ἀποστόλων εἶναι ἐντελῶς διαφορετική. Οἱ κληρικοί καλλιεργοῦν τή φήμη τους καί φιλοτεχνοῦν τήν πνευματικότητά τους, ὑπερασπίζοντας τόν ἑαυτόν τους, καταφεύγουν στά κοσμικά δικαστήρια, προβάλλουν τό ἔργον τους, ὑποκρίνονται, εἶναι συμβιβασμένοι μέ τόν ἁμαρτωλό κόσμο, ἔχουν ἐλευθερία καί πολλές δυνατότητες, τούς λείπει ὅμως ὁ ἀποστολικός ζῆλος καί ἔχουν μετατρέψει τό ὑψηλό τους ἀξίωμα σέ κοσμική ἐξουσία. Ὅλα αὐτά εἶναι ἀρνητικά καί ἀποδυναμώνουν τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Σελὶς 4η

ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜ.ΑΡ. ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑΣ Αἱ τοποθετήσεις τῆς κ. Μαρίας Ρεπούση (ΔΗΜ.ΑΡ.), Χουσεΐν Χασάν Ζεϊμπέκ (μουσουλμάνος ΣΥΡΙΖΑ) καί τοῦ Τάσου Κουράκη (ΣΥΡΙΖΑ)

Οἱ βουλευταί τῆς ΔΗΜ.ΑΡ. καί τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἔδωσαν πραγματικήν μάχην εἰς τήν Βουλήν ἐναντίον τοῦ ὁμολογιακοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καί ὑπέρ τῆς ἐπιβολῆς τοῦ θρησκειολογικοῦ. Ἡ συζήτησις εἰς τήν Βουλήν ἔγινε μέ ἀφορμήν τήν ἐρώτησιν τοῦ ἀνεξαρτήτου Βουλευτοῦ Ἀχαΐας κ. Νικολάου Νικολοπούλου, διά τῆς ὁποίας ἐκτύπησε καμπανάκι κινδύνου διά τό μάθημα, ἀξιῶν ἀπό τήν Κυβέρνησιν νά μή προωθήση τό θρησκειολογικόν μάθημα. Ὑπογραμμίζεται ὅτι ὁ κ. Νικ. Νικολόπουλος ἔχει μεγάλας διασυνδέσεις μέ Ἱεράρχας, ἀλλά κυρίως μέ Ὀρθοδόξους θεολογικάς ὀργανώσεις. Εἰς τήν σχετικήν συζήτησιν, ἡ ὁποία ἔγινεν εἰς τήν Βουλήν, ἀπεκαλύφθη ἐκ νέου ἡ ἐχθρότης τῆς ΔΗΜ.ΑΡ. καί τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἐναντίον τοῦ ὁμολογιακοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Παραθέτομεν τοποθετήσεις τῆς βουλευτοῦ τῆς ΔΗΜ.ΑΡ. κ. Μαρίας Ρεπούση καί τῶν βουλευτῶν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ. Χουσεΐν Χασάν Ζεϊμπέκ καί κ. Τάσου Κουράκη ὑπέρ τοῦ θρησκειολογικοῦ μαθήματος, ὡς τάς κατέγραψεν ὁ δημοσιογράφος κ. Μάνος Χατζηγιάννης διά «λογαριασμόν» τοῦ «Ἁγιορειτικοῦ Βήματος» (17ην Ἰανουαρίου). Αἱ τοποθετήσεις τῆς κ. Μ. Ρεπούση Συμφώνως πρός τό ρεπορτάζ:

«Στὴ συζήτηση τοῦ Πολυνομοσχεδίου τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας στὴν Ὁλομέλεια τῆς Βουλῆς ἡ κ. Μαρία Ρεπούση, Εἰδικὴ Ἀγορήτρια τῆς Δημοκρατικῆς Ἀριστερᾶς ἀναφέρθηκε στὴν τροπολογία γιὰ τοὺς ἱεροδιδασκάλους τῆς μουσουλμανικῆς θρησκείας στὴ Θράκη καὶ στὸ χαρακτήρα ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἔχει τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν γενικά. Τόνισε: “Ὁ στόχος μας πρέπει νὰ εἶναι τὰ δημόσια σχολεῖα νὰ μὴ διδάσκουν τὸ δόγμα, δηλαδὴ νὰ μὴ κάνουν κατήχηση, ἀλλὰ νὰ ἐνημερώνουν τὰ παιδιά, τοὺς μαθητὲς καὶ τὶς μαθήτριες, ποὺ φοιτοῦν στὰ δημόσια σχολεῖα γιὰ ὅλες τὶς θρησκεῖες, γιὰ τὴ σημασία τους, τὸ ρόλο ποὺ ἔχουν παίξει στὴν ἀνάπτυξη μίας κοινωνίας, τὶς διαφορὲς καὶ τὶς ὁμοιότητές τους. Ἕνα τέτοιο μάθημα θρησκευτικῶν θὰ μποροῦσαν νὰ παρακολουθήσουν ἀπὸ κοινοῦ καὶ τὰ παιδιὰ, ποὺ εἶναι ὀρθόδοξα καὶ τὰ παιδιὰ, ποὺ εἶναι καθολικὰ καὶ τὰ παιδιὰ, ποὺ ἀσπάζονται τὴ μουσουλμανικὴ θρησκεία. Σὲ μία τέτοια προοπτικὴ θὰ πρέπει νὰ κινηθεῖ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, ὥστε νὰ μὴ χρειάζεται εἰδικοὺς δασκάλους ἀνὰ θρησκεία ποὺ νὰ κάνουν στὴν οὐσία κατήχηση καὶ ὄχι θρησκευτικά”.

Ἐπίσης ἀνέφερε: Πιστεύουμε λοιπὸν ὅτι ἡ τροπολογία αὐτὴ ἡ ὁποία φτιάχνει μία παράλληλη ὁδὸ γιὰ τοὺς ἱεροδιδασκάλους, ποὺ θὰ διδάξουν τὴ μουσουλμανικὴ θρησκεία στὰ σχολεῖα εἶναι μία ὁδὸς, ποὺ δημιουργεῖ διαφορετικὲς συνθῆκες ἀνάμεσα στοὺς θεολόγους, ποὺ διδάσκουν τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν καὶ ποὺ ἀκολουθοῦν μία κανονικὴ ὁδὸ μέσα ἀπὸ συγκεκριμένα προσόντα καὶ ΑΣΕΠ. Ἂν θέλει λοιπὸν ἡ ἑλληνικὴ πολιτεία νὰ καλύψει τὸ κενό τῆς διδασκαλίας τῆς μουσουλμανικῆς θρησκείας στὰ δημόσια σχολεῖα, ὀφείλει νὰ τὸ κάνει μέσα ἀπὸ κανονικὲς διαδικασίες, αὐτὲς ποὺ ὑπάρχουν γιὰ ὅλους τούς ἄλλους ἐκπαιδευτικοὺς, ποὺ διορίζονται στὰ δημόσια σχολεῖα καὶ νὰ μὴ θεσμοθετεῖ παράλληλες διαδικασίες, ποὺ ἀφοροῦν μία εἰδικὴ κατηγορία ἐκπαιδευτικῶν.

Χουσεϊν Χασάν Ζεϊμπέκ

Ὁλόκληρη ἡ σχετικὴ ἀναφορὰ του ἔχει ὡς ἑξῆς: Καταρχὴν στὸ ἐπίπεδο τῶν συγκεκριμένων ρυθμίσεων, ποὺ προωθοῦνται ἡ ἐπιλογὴ τοῦ ὅρου “ἱεροδιδάσκαλος” ἀποσκοπεῖ στὴ συσκότιση τοῦ πραγματικοῦ ρόλου τῶν ἀτόμων στὰ ὁποῖα ἀναφέρεται. Σύμφωνα μὲ τὴν τροπολογία ἱεροδιδάσκαλοι εἶναι οἱ δάσκαλοι τοῦ Κορανίου στὰ τεμένη. Ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἀναφέρεται δηλαδὴ στοὺς θρησκευτικοὺς λειτουργούς. Προβλέπει λοιπὸν ἡ τροπολογία τὴ δυνατότητα τῶν ἰμάμηδων νὰ διδάσκουν ἐπίσης τὸ Κοράνι καὶ τὰ θρησκευτικὰ στὰ σχολεῖα μὲ ἀπόφαση τῶν διευθυντῶν πρωτοβάθμιας καὶ δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης. Οὐσιαστικὰ ἐπιτρέπει στοὺς θρησκευτικοὺς λειτουργοὺς νὰ ἐπιτελοῦν ἐκπαιδευτικὸ ἔργο σὲ δημόσια σχολεῖα καὶ μάλιστα παρακάμπτοντας τὴν τυπικὴ διαδικασία πρόσληψης ἐκπαιδευτικῶν μέσῳ Α.Σ.Ε.Π. Τὰ κριτήρια γιὰ τὴν ἐπιλογὴ τους εἶναι τουλάχιστον προβληματικὰ καθὼς τὰ ἀπαιτούμενα τυπικὰ προσόντα δὲν ἀνταποκρίνονται στὶς ἀνάγκες τῶν θέσεων ἀφοῦ ἐπιτρέπεται ἡ πρόσληψη ἀτόμων χωρὶς πτυχία ἀνώτατης ἰσλαμικῆς θεολογικῆς σχολῆς καὶ σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις ἀκόμα καὶ χωρὶς πτυχίο ἀνωτάτης ἐκπαίδευσης. Ὅπως εἶπε πολὺ σωστὰ καὶ ὁ εἰσηγητής μας, ὁ διαχωρισμὸς μεταξὺ θρησκευτικοῦ λειτουργοῦ καὶ ἐκπαιδευτικοῦ θὰ πρέπει νὰ εἶναι ξεκάθαρος καὶ σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν θὰ πρέπει νὰ ἐμπλέκονται αὐτὲς οἱ δύο λειτουργίες. Πάγια θέση μας ἀποτελεῖ ἡ ἀντικατάσταση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἀπὸ τὸ μάθημα τῆς θρησκειολογίας, ποὺ θὰ ἀπευθύνεται σὲ ὅλους τούς μαθητὲς καὶ

μαθήτριες, ἀνεξαρτήτως θρησκεύματος, ἀκόμη καὶ ἄνευ θρησκεύματος, ἕνα μάθημα ποὺ θὰ ἐμβαθύνει σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες καὶ θὰ διδάσκεται ἀποκλειστικὰ ἀπὸ ἐκπαιδευτικοὺς μὲ ἀνάλογες γνώσεις, οἱ ὁποῖοι θὰ προσλαμβάνονται μὲ κανονικὲς διαδικασίες ΑΣΕΠ. Ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἐπιλογὴ τῶν ἰμάμηδων, δηλαδὴ τῶν θρησκευτικῶν λειτουργῶν στὰ τζαμιά, θὰ πρέπει νὰ θεσμοθετηθεῖ ἀνάλογα μὲ τοὺς λειτουργοὺς τῶν χριστιανικῶν ναῶν μία κοινὰ ἀποδεκτὴ καὶ διαφανής διαδικασία ἀνάδειξής τους ἀπὸ τὴν τοπικὴ καὶ θρησκευτικὴ κοινότητα.

Τάσος Κουράκης: "ἀντικατάσταση τῶν Θρησκευτικῶν ἀπὸ μάθημα θρησκειολογίας"

Ὁλόκληρο τὸ σχετικὸ ἀπόσπασμα τῆς ὁμιλίας τοῦ Τάσου Κουράκη ἔχει ὡς ἑξῆς: “Ἡ θέση μας εἶναι, καταρχήν, ὅτι ὁ ὅρος ἱεροδιδάσκαλος –ἔτσι ὅπως ὁρίζεται, τουλάχιστον, στὴν τροπολογία, ἀλλὰ καὶ παλαιότερα– στὴν πραγματικότητα ἀναφέρεται σὲ δασκάλους τοῦ Κορανίου στὰ τεμένη. Στὴν πραγματικότητα, δηλαδή, τί κάνει; Ἀναφέρεται σὲ θρησκευτικοὺς λειτουργούς, δηλαδὴ ὅπως εἶναι οἱ ἱερεῖς στὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Αὐτοί, λοιπόν, σύμφωνα μὲ τὴν τροπολογία, μποροῦν νὰ διδάσκουν θρησκευτικά, δηλαδὴ τὸ Κοράνι, στὰ σχολεῖα μὲ ἀπόφαση τῶν διευθυντῶν πρωτοβάθμιας καὶ δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης. Τὰ τυπικὰ τους προσόντα δὲν ἀνταποκρίνονται στὶς ἀνάγκες τῶν θέσεων, γιατί ἐπιτρέπεται νὰ προσλαμβάνονται ἄτομα χωρὶς πτυχίο ἀνώτατης ἰσλαμικῆς θεολογικῆς σχολῆς. Σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις, κύριε Ὑπουργέ, ἐπιτρέπεται νὰ προσλαμβάνονται καὶ χωρὶς πτυχίο ἀνώτατης ἐκπαίδευσης. Ἐμεῖς θεωροῦμε ὅτι πρέπει νὰ ὑπάρχει ἕνας διαχωρισμὸς ἀνάμεσα στὸ θρησκευτικὸ λειτουργὸ καὶ στὸν ἐκπαιδευτικὸ καὶ σὲ καμία περίπτωση δὲν πρέπει νὰ ἐμπλέκονται οἱ δύο λειτουργίες. Βέβαια, ἡ πάγια θέση μας εἶναι ἡ ἀντικατάσταση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἀπὸ μάθημα θρησκειολογίας ὅπου καθηγητές, οἱ ὁποῖοι προσλαμβάνονται μὲ διαδικασίες ΑΣΕΠ, νὰ διδάσκουν σὲ ὅλους τούς μαθητὲς τὸ μάθημα ποὺ ἐμβαθύνει σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες καὶ βεβαίως, ὅπως εἶπα, αὐτὸ νὰ διδάσκεται ἀποκλειστικὰ ἀπὸ ἐκπαιδευτικούς. Αὐτά, σχετικὰ μὲ τοὺς ἐκπαιδευτικούς, τὸ θέμα δηλαδὴ ποὺ μᾶς ἀφορᾶ”».

ΤΙ ΛΕΓΟΥΝ Η ΠΑΛΑΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΔΙΑ ΤΟΝ ΟΡΚΟΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

τοῦ παρόντος, ἀλλὰ τοῦ μέλλοντος, ὁπότε οἱ πιστοί Του θὰ σχημάτιζαν κοινωνίες ἀφοσιωμένες σὲ Αὐτὸν καὶ τὴν διδασκαλία Του. Γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ φιλονικίες, λογομαχίες, καυγάδες, διχόνοιες, ἀνταγωνισμοὶ καὶ ἔριδες, μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν θὰ διευθετοῦνται καὶ θὰ τελειώνουν μὲ Ὅρκο στὸ ὄνομα τοῦ Ζῶντος Θεοῦ. Καὶ στὸ σημεῖον αὐτὸ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι λίαν σαφὴς καὶ κατηγορηματικός: «Κύριον τὸν Θεόν σου φοβηθήση καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις καὶ πρὸς αὐτὸν κολληθήση, καὶ ἐπὶ τὸ ὀνόματι αὐτοῦ ὀμῆ ... ὀμνύντες ἐπὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου Σαβαὼθ ... ἄνθρωποι μὲν γὰρ κατὰ τοῦ μείζονος ὀμνύουσι, καὶ πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος…, ἐν ᾧ περισσότερον βουλόμενος ὁ Θεὸς ἐπιδεῖξαι τοῖς κληρονόμοις τῆς ἐπαγγελίας τὸ ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ ἐμεσίτευσεν (=ἐμεσολάβησε) ὅρκῳ» (Ματθ. 5,34 καί 18,16-17. Ἀριθ. 30,3. Δευτ. 6,13, 10,20, 23,21, Ψαλμ. 49,14. Ἠσ. 19,18, Ἑβρ. 6,16-17). Αὐτὸ ἀκριβῶς ἔχει ὑπόψη Του ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, καὶ ὅταν κη-

ρύττει «ὅστις σε ραπίσει ἐπὶ τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην» (Ματθ. 5,39), ἀλλὰ ὅταν ἕνας ὑπηρέτης τὸν ἐράπισε μπροστὰ στὸν Ἀρχιερέα, δὲν «ἔστρεψε καὶ τὴν ἄλλην», ἀλλὰ τοῦ ἐζήτησε ἐπίμονα ἐξηγήσεις, γιατί τὸν ἐράπισε, «εἰ κακῶς ἐλάλησα μαρτύρησον περὶ τοῦ κακοῦ, εἰ δὲ καλῶς, τί μέ δέρεις;» (Ἰωάν. 18,22 ). Τοῦτο σημαίνει, ὅτι θὰ «στρέψω καὶ τὴν ἄλλην» σὲ μιὰ κοινωνία ἁγίων, ὅπου καὶ θὰ διδάξω μὲ τὴν συμπεριφορά μου αὐτή, ἀλλὰ ὅταν τὸ ράπισμα θὰ δημιουργήσει ὑπονοούμενα, εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ ζητήσω δημόσια ἐξηγήσεις γιὰ τὴν ἄρση τῶν ὑπονοουμένων. Ὁ Ὅρκος τοῦ Χριστιανοῦ στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἔχει δύο στόχους: α) Ἀναγνωρίζει Θεό του, σὲ αὐτὸν ποὺ ὁρκίζεται, καὶ β) Τὸ καὶ πλέον σημαντικόν, ὅτι θὰ τιμωρηθεῖ ἀπὸ τὸ Θεὸ ἂν ἐπικαλεστεῖ τὸ ὄνομά Του, «ἐπὶ ματαίῳ» καὶ ὁρκιστεῖ ψέματα, «οὐκ ὀμεῖσθε τῷ ὀνόματί μου ἀδίκῳ καὶ οὐ βεβηλώσετε τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν... ἐμίσησας πάντας τοὺς ἐργαζομένους τὴν ἀνομίαν, ἀπωλεῖς πάντα τοὺς λα-

Δημιουργεῖ ἱστορικόν ἐκκλησιαστικόν ἀρχεῖον ἡ Ἱερά Μητρόπολις Φθιώτιδος

Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Φθιώτιδος ἀνεκοίνωσε τήν 23ην Ἰανουαρίου ὅτι προτίθεται νά δημιουργήση ἱστορικόν ἐκκλησιαστικόν ἀρχεῖον. Εἰς ἐκδοθέν ἐνημερωτικόν δελτίον ἐπισημαίνονται μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς:

«Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἱδρύσεώς Της ἀπό τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό καί σέ ὅλη τήν διαδρομή τῶν αἰώνων, ὑπῆρξε φορέας πολιτισμοῦ καί ἐπέδειξε ἰδιαίτερη μέριμνα, γιά τή διαφύλαξη καί περιφρούρηση ὅλων ἐκείνων τῶν στοιχείων, πού συνθέτουν σέ κάθε Ἔθνος καί σέ κάθε τόπο τόν Πολιτισμό. Ἡ Φθιώτιδα παρ᾽ ὅτι ὑπῆρξε κατά καιρούς θῦμα πολλῶν περιπε-

Γιὰ τὶς ὁμιλίες τοῦ μακαριστοῦ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου σὲ CD Βασίλειος Παπαδόπουλος Τ.Θ 40909, Μικροχώρι 19014 Καπανδρίτι Τηλ. 22950.56080, 6946.004 136

τειῶν, καταστροφικῶν σεισμῶν, ἁρπακτικῶν ἐπιδρομῶν καί πολλαπλῶν συγκρούσεων, πυρπολήσεων κ.λπ., συνεπείᾳ τῶν ὁποίων ἔχασε ἀξιόλογα μνημεῖα της, ἐν τούτοις ἀκόμα ἔχει κρυμμένους πνευματικούς θησαυρούς. Μέ σκοπό, λοιπόν, τή διαφύλαξη καί ἀξιοποίηση αὐτοῦ τοῦ θησαυροῦ καί μάλιστα εἰδικῶς τοῦ ἱστορικοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ὑλικοῦ, τό ὁποῖο εὑρίσκεται διεσπαρμένο στίς Ἐκκλησίες, στούς Συλλόγους, στίς Κοινότητες, στούς Δήμους, στά Μοναστήρια καί στά σπίτια τῆς Φθιώτιδος, ἱδρύεται, μέ ἀπόφαση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Νικολάου, «Ἱστορικό Ἐκκλησιαστικό Ἀρχεῖο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φθιώτιδος», πού θά στεγασθεῖ σέ κατάλληλο χῶρο τοῦ Πνευματικοῦ-Διοικητικοῦ Κέντρου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καί θά συγκεντρώσει δημόσια καί οἰκογενειακά ἔγγραφα, δημοσιεύματα τοπικοῦ τύπου, φωτογραφίες, βιβλία, χάρτες καί ὅ,τι ἄλλο ἔχει σχέση μέ τήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία τῆς περιοχῆς μας».

λοῦντας τὸ ψεῦδος» (Δευτ. 19,12. Ψαλμ. 5,6 -7). Κατὰ τὸν λόγο λοιπὸν τοῦ Θεοῦ ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ ἀποφεύγει τὸ νὰ φτάνει στὸ σημεῖο νὰ ὁρκίζεται, «μή ὀμόσαι ὅλως», καὶ νὰ λύνει τὶς διαφορὲς του μεταξὺ τῶν ἀδελφῶν του Χριστιανῶν «ἐν ἐκκλησίᾳ» (Ματθ. 18,15-17), ἀλλὰ ἐὰν παρ᾽ ὅλα αὐτὰ φτάσει στὴν ἀνάγκη νὰ καταλήξει στὰ δικαστήρια καὶ νὰ κληθεῖ νὰ βεβαιώσει τὴν ἀλήθεια, τότε δὲν ἔχει δικαίωμα, οὔτε νὰ ἀρνηθεῖ, οὔτε ἔχει καὶ περιθώρια ἐπιλογῆς, παρὰ ὑποχρεοῦται νὰ βεβαιώσει τὴν «ἀληθινὴ ἀλήθεια» ἐπικαλούμενος πρὸς τοῦτο μόνον τὸ ὄνομα τοῦ Ζῶντος Τριαδικοῦ Θεοῦ, γιατί «ἄνθρωποι μέν γάρ κατὰ τοῦ μείζονος ὀμνύουσι καὶ πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος... καὶ ἐπὶ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ ὀμεῖ» (Ἑβρ. 16,6. Δευτ. 6,13 καί 10,20).

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ: 1. Ἁγία Γραφή. 2. ΘΗΕ. τόμ. 9ος. 3. Ἑλληνικὰ Λεξικά. 4. Ἰσχῦον Σύνταγμα. 5. Ἐγκυκλοπαίδεια ΦΑΡΟΣ. 6. Νικόδημου «ΠΗΔΑΛΙΟΝ». 7. Ἰωὴλ Γιαν/πούλου «Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη». 8. Παν. Τρεμπέλα «Ὑπόμνημα στὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον». 9. Παν. Χ. Δημητρακοπούλου «Ὀρθ/ξη Χρ/νικὴ Ἠθικὴ». 10. Ἱστορία ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ (Ἐκδοτικὴ Ἀθηνῶν Α.Ε.).

Ἀνακοίνωσις

Ἡ Πανελλήνιος Ἕνωσις Θεολόγων, εὑρίσκεται στήν εὐχάριστη θέση νά ἀνακοινώσει στούς συναδέλφους καί νέους θεολόγους ὅτι στό Ἐπιμορφωτικό Σεμινάριο Παιδαγωγικῆς καί Διδακτικῆς Κατάρτισης, στά Γραφεῖα τῆς ΠΕΘ (Χαλκοκονδύλη 37, ὄροφος 3ος) εἰσηγήτρια στίς 9-22013 ἡμέρα Σάββατο καί ὥρα 11.30 - 14.15 θά εἶναι: ἡ κ. Εὐαγγελία Τσαγκαρλῆ-Διαμάντη, Δρ. Θεολογίας-Mr Φιλολογίας (Εἰδίκευση: «Θεωρία καί Πράξη τῆς Διδασκαλίας καί τῆς Ἀξιολόγησης»), μέ θέμα: «Μεθοδολογία ἔρευνας στή διαδικασία τοῦ project». Ἀπό τή Γραμματεία τῆς ΠΕΘ

8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΝΕΑΝΙΚΑ Ὁ διωγμὸς τῆς Κυριακῆς

Ὁ Ἅγιος

Θεόδωρος

(3ον.–Τελευταῖον) Πῶς νὰ τιμοῦμε τὴν ἡμέρα αὐτή;

ὁ Στ ρ α τ η λ ά τ η ς Τὴν 8ην Φεβρουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στρατηλάτου.

Τοιχογραφία τοῦ Ἁγίου ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου

Ἀναπαυσᾶ,

Μετέωρα.

ΔΙΔΑΧΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Ὑπό τοῦ κ. Γ. Κ. Στεφανάκη

«1. Ἀφιλοσόφητη, ἄρα καὶ ἐσφαλμένη, ὑπῆρξε ἡ ἐξουθένωση τῶν θρησκευτικῶν στὰ σχολικὰ προγράμματα. Ἀποδοχὴ θρησκείας (οἱασδήποτε) σημαίνει, προεχόντως, ἀποδοχὴ κώδικα συμπεριφορᾶς. Συνειδητοποίηση, δηλαδή, τοῦ τί ἐπιτρέπεται, τί ἀπαγορεύεται τί εἶναι - ἁπλῶς - ἀνεκτό. Εἶναι βέβαιο ὅτι δὲν χρειάζεται, γιὰ νὰ εἶναι ἔντιμος ὁ πολίτης, ἄλλο τι ἀπὸ τὸ νὰ ἔχει συνειδητοποιήσει τὴν ἀξία τῶν δέκα ἐντολῶν(!). Ἀκόμη, ἡ ἐμβάθυνση σὲ ὅποια θρησκευτικὴ πεποίθηση ὀργανώνει τὴν σκέψη τῶν νέων ἀνθρώπων. Δὲν ὑπάρχει πίστη χωρὶς θαῦμα καὶ χωρὶς δόγμα. Στὸ θαῦμα λάμπει ἡ ἐξαίρεση…: "εἰ κύριος βούλεται νικᾶται ἡ τῆς φύσεως τάξις". Ἄρα, ἐμπεδώνεται, ἔτσι, ἡ ἐγγενὴς γιὰ τ᾽ ἀνθρώπινα ἀβεβαιότης. Κρυφοχαράζει -γιὰ ὁτιδήποτε- ἡ ἐλπίδα. Ἐνδυναμώνεται, λοιπόν, ὁ ἀγώνας τῆς ζωῆς. Ἀπὸ κοντὰ εἶναι καὶ τὸ δόγμα. Ὅ,τι, δηλαδή, δίδαξε πρώτη ἡ ἐπιστήμη τῆς θεολογίας. Τὸ δόγμα θέτει ὅρια στὴν ὑπερβολικὴ ἀνάλυση. Ἄρα διαμορφώνεται μεθοδολογικὰ ὁ συλλογισμός τῶν ἐκπαιδευόμενων ἀνθρώπων. Τίθεται φραγμὸς στὴν συνήθη συνωμοσιολογία τῶν ἀπαιδεύτων. Εἶναι ἀνοησία ἀπ᾽ ἀρχῆς, ν᾽ ἀμφισβητοῦνται διαρκῶς- ὅλα. Χάνεται στὴν ὑπερανάλυση ἡ ἀποτελεσματικότητα. 2. Οἱ βάσεις τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ εἶναι ἑλληνοχριστιανικές. Ὁ Ἀλέξανδρος ἐξημέρωνε τὴν Ἀνατολή. Τὴν ὁμογενοποίησε, ἔτσι, ἐκεῖ ἐπικράτησε ἡ νέα πίστη. Ὑπ᾽ αὐτὴ τὴν ὑποδομὴ ὁ Κωνσταντῖνος Α΄ (ὁ Μέγας) θεμελίωσε τὴν Αὐτοκρατορία μας (11.5.330). Διήρκεσε περισσότερα ἀπὸ 1000 χρόνια (!).

Προίκισε τὴν ἀνθρωπότητα μὲ θεσμοὺς κεντρικῆς ὀργάνωσης. Αὐτό, μάλιστα, δυνάμει δικαίου γραπτοῦ καὶ κωδικοποιημένου. Ἡ ἀπονομὴ του ὑπῆρξε ἀνατεθειμένη, ὄχι σὲ ἱερεῖς ἢ φεουδάρχες, ἀλλὰ σὲ ἐπαγγελματίες. Ὁ σεβασμὸς τῆς ἄλλης γνώμης -στὸ μέτρο, πάντα, τῆς ἐποχῆς δὲν κατέστησε ἀναγκαία, ἐκεῖ, τὴν Ἱερὰ Ἐξέταση. Φωτίσθηκε ἐκεῖθεν- ἡ Δύση μάλιστα (καὶ) μετὰ τὴν πτώση τῆς Ἀνατολῆς (29.5.1453). 3. Ὑπὲρ πάντα ταῦτα, ἡ συρρίκνωση τῆς θρησκευτικῆς παιδείας κρατᾶ τοὺς νέους ἀνθρώπους μακριά ἀπο τὸ κοσμοϊστορικὸ γεγονὸς τῆς ἠθικῆς διδασκαλίας τοῦ Ἰησοῦ. Τὸ κήρυγμα τῆς ἀγάπης μέ ἔμφαση τὸ ἔλεος πρὸς τὸν ἁμαρτήσαντα, δηλαδὴ στὸ δίκαιο (καὶ) αὐτοῦ ποὺ ἀδίκησε (!), εἶναι κεντρικὸ ζήτημα τοῦ σημερινοῦ νομικοῦ συστήματος τῆς Δύσης. Εἶναι, ἄρα, δομικὸ στοιχεῖο τοῦ πολιτισμοῦ μας. Τὰ ἠθικὰ παραγγέλματα τῆς ἰσότητας, τῆς εὔνοιας πρός τὸν ὑπόλογο, δηλαδή, (καὶ) πρὸς τὸν κατηγορούμενο, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς ἀναλογίας στόν προσδιορισμὸ τῆς ἐπιβεβλημένης κύρωσης, ἡ ἀπαγόρευση ἄσκησης τῶν δικαιωμάτων καθ᾽ ὑπερβολὴ (καταχρηστικά), ἡ ἀρχὴ τῆς ἀνώτερης βίας πρὸς κατάλυση τῆς εὐθύνης, εἶναι βασικὲς ἀρχὲς, ποὺ διατρέχουν τὴν περὶ δικαίου ἀντίληψη σήμερα στὸν πολιτισμένο κόσμο. Ὅλες ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν ἀγάπη. Ἀπ᾽ ὅ,τι, δηλαδή, ἔμπρακτα ἐνδυναμώνει τὸν πράγματι - ἀνίσχυρο ἔναντι τοῦ ἰσχυροῦ. Ἔτσι, ἀκριβῶς, τὸ μήνυμα τοῦ Ναζωραίου γίνεται θεμέλιο καὶ ὁδηγὸς ζωῆς. Αὐτὸ σὲ τέτοιο συντριπτικὸ βαθμό, ὥστε νὰ εἶναι προφανὲς ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἐπηρέασε (ὅσο κανεὶς) τὴν διαμόρφωση τοῦ δυτικοῦ κόσμου. Ἔχουμε στὴν Εὐρώπη καὶ ἄθεους χριστιανούς, Cretien-Athee. Εἶναι, δηλαδή, οἱ ἀποδεχόμενοι, τὴν ἠθικὴ διδασκαλία τοῦ Ναζωραίου, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸν θεϊκὸ μυστικισμὸ τῆς χριστιανικῆς ἢ καὶ ἄλλης θρησκείας. Ὅμως, τὴν πολύτιμη αὐτὴ διδασκαλία, ἡ Ἑλλάς, τὴν στερεῖ ἀπὸ ἐκείνους στοὺς ὁποίους - φύσει - εἶναι ἀποτεθειμένο τὸ μέλλον της (!)».

Πρόθεσή μας εἶναι νὰ φέρνουμε στὴ δημοσιότητα ὅ,τι ἔχει σχέση μὲ τὴν προσπάθεια τῶν ἐθνομηδενιστῶν καὶ ἀνθελλήνων τοῦ ὑπουργείου Παιδείας νὰ ἀποδομήσουν τὴ γλώσσα μας καὶ συνεπῶς τὴν ἐθνική μας ταυτότητα, οἱ ὁποῖοι δυστυχῶς πληθαίνουν μὲ τὴν ἀνοχή μας. Πρὸς τοῦτο πληροφοροῦμε τοὺς γονεῖς, καθὼς καὶ τὸν ὑπουργὸ κ. Ἀρβανιτόπουλο, ἂν δὲν τὸ γνωρίζει, ὅτι στὴ Θεσσαλονίκη ἑδρεύει τὸ σωματεῖο Ἑνωμένη Ρωμιοσύνη, τὸ ὁποῖο στὴν προσπάθειά του νὰ στηρίξει τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ παιδεία ἐξέδωσε ἕνα λίαν ἐνδιαφέρον βιβλίο ἑνὸς δασκάλου δημοτικοῦ σχολείου τοῦ Κιλκίς, τοῦ Δημήτρη Νατσιοῦ, μὲ τὸν εὔλογο τίτλο «Τὰ Νεοταξικὰ Βιβλία Γλώσσας τοῦ Δημοτικοῦ καὶ τοῦ Γυμνασίου». Ὁ ἐν λόγῳ δάσκαλος εἶχε τὴν ὑπομονὴ νὰ ψάξει καὶ νὰ βρεῖ τὰ ἀπαράδεκτα κείμενα, ποὺ διδάσκονται σήμερα τὰ παιδιά μας καὶ τά ἐπέβαλαν στὰ σχολεῖα μας, τὸ ΠΑΣΟΚ, καὶ οἱ κυβερνήσεις του. Στόχος, νὰ γκρεμίσουν τὴν ἐθνικὴ καὶ θρησκευτικὴ συνείδηση τῆς νεολαίας μας, καταπατώντας καὶ τὸ ἄρθρο 16, παρ. 2 τοῦ Συντάγματος, ποὺ ἐπιτάσσει τὴν καλλιέργεια αὐτῆς τῆς συνειδήσεως στὰ ἑλλη-

νόπουλα. Ὁ συγγραφέας παρουσιάζει συγκεκριμένα κείμενα τόσο ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἡ Γλώσσα μου» τῶν ἕξι τάξεων τοῦ δημοτικοῦ ὅσο καὶ ἀπὸ τὰ ἀνθολόγια νεοελληνικῶν κειμένων τοῦ δημοτικοῦ καὶ τοῦ γυμνασίου, τὰ ὁποῖα: Χλευάζουν τὸν Χριστό, τὸν Ἅγιο Βασίλειο, τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο, τὸν Κολοκοτρώνη. Γκρεμίζουν τὸ πρότυπο τῆς μητέρας. Διαφημίζουν τὸν ἐρωτισμό. Παρουσιάζουν τὴν 25η Μαρτίου ὡς εὐκαιρία γιὰ κοπάνα τῶν μαθητῶν, τὴν 28η Ὀκτωβρίου ὡς ἡμέρα ποὺ οἱ Ἕλ ληνες κρύφτηκαν, γιὰ νὰ μὴ πολεμήσουν. Ἡ μαγεία ἀντικαθιστᾶ τὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη. Τὸ βιβλίο τοῦ δασκάλου κ. Νατσιοῦ περιλαμβάνει λεπτομέρειες γιὰ τὰ κείμενα τοῦ ἐθνικοῦ καὶ θρησκευτικοῦ αὐτοῦ μηδενισμοῦ σελίδα πρὸς σελίδα καὶ μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει ὁδηγὸ γιὰ τὴ διόρθωση τῶν σχολικῶν βιβλίων, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ προμηθευτεῖτε κι ἐσεῖς, κύριε Ἀρβανιτόπουλε. Εὖγε στὸν δάσκαλο. Καλοῦμε τὴν Πολιτεία καὶ τὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν νὰ τὸν βραβεύσουν. Θεόδωρος Δ. Ἀνδρεάκος Ὁμότιμος Καθηγητής, Μέλος τῆς Ἑλληνικῆς Γλωσσικῆς Κληρονομιᾶς».

Εἰς τήν ἐφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» τῆς 23ης Ἰανουαρίου ὁ δικηγόρος καί παλαιόν πολιτικόν στέλεχος τῆς φιλελευθέρας παρατάξεως (ΝΔ) κ. Γεώργιος Κων. Στεφανάκης ἔγραψεν ἕν ἄρθρον εἰς τήν πρώτην σελίδα τῆς ἐφημερίδος, τό ὁποῖον διαπραγματεύεται τήν ἀναγκαιότητα τῆς διδασκαλίας τοῦ ὁμολογιακοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἰς τά σχολεῖα. Ὑπό τόν τίτλον «Διδαχή Θρησκευτικῶν» γράφει:

Ἕλληνες γονεῖς, ἀνοίξετε τά σχολικά βιβλία, διά νά πληροφορηθῆτε τί διδάσκουν τά τέκνα μας

Ὡστόσο ἡ μάχη ποὺ γίνεται ἀνέκαθεν γιὰ τὴν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, ἀρχίζει ἀπὸ μέσα μας. Σὲ ὅλους μας ἀνεξαιρέτως, καὶ σὲ ὅλα τὰ χρόνια τῆς ζωῆς μας. Γιατί τὴν μετατρέψαμε κι αὐτὴ σὲ… διακοπές, ὅπως τὴν ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων! Γιατί δὲν εἶναι ὅτι τὴν μετατρέψαμε σὲ Σάββατο τῆς Π. Διαθήκης, σὲ ἡμέρα ξεκούρασης καὶ ξεγνοιασιᾶς μόνο, εἶναι ὅτι τὴν ἐμπορευματοποιήσαμε κιόλας, μετατρέποντάς την σὲ «δουλειὲς» (κοινῶς «μπίζνες»), σὲ ψώνια καὶ ἀγορές, σὲ διακοπές, σὲ ξενύχτια, σὲ γλέντια κ.λπ. Ὁπότε ὁ διωγμός, ὁ πρῶτος καὶ ὁ μεγαλύτερος, ἀσφαλῶς ἀρχίζει ἀπό μᾶς. Κι αὐτὸς εἶναι ὁ χειρότερος. Ἐμεῖς εἴμαστε ἐκεῖνοι, ποὺ χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουμε καὶ πολύ, ρίχνουμε νερὸ στὸ μύλο τῆς «Ν. Ἐποχῆς» καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης. Ἡ Κυριακὴ εἶναι ἕνα μικρὸ Πάσχα, ὅπως εἴπαμε. Ἡμέρα χαρᾶς, ἡμέρα γιορτινή. Γιʼ αὐτὸ πρέπει ὅλα νὰ εἶναι γιορτινὰ μέσα μας καὶ γύρω μας. Εἶναι ἡμέρα Κυρίου. Ὡς τέτοια, λοιπόν, ἡμέρα ποὺ εἶναι, δὲν μπορεῖ νὰ μὴ ξεκινήσει ἀπʼ τὸν ἐκκλησιασμὸ καὶ τὴν Θεία Λειτουργία. Αὐτὸς εἶναι ὁ πρῶτος καὶ ὁ ὕψιστος τρόπος τιμῆς, ἀλλὰ καὶ ἀξιοποίησης τῆς Κυριακῆς μας. Ἐκεῖ κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία εἶναι παρὼν ὁ Χριστός, ὅπως ἀκριβῶς κατὰ Κυριακὴ ἐπισκεπτόταν τοὺς μαθητὲς Του μετὰ τὴν Ἀνάσταση. «Οὔσης οὖν ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων (δηλαδὴ τὴν Κυριακὴ) καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον καὶ λέγει αὐτοῖς: Εἰρήνη ὑμῖν… Καὶ μεθʼ ἡμέρας ὀκτὼ (δηλαδὴ τὴν ἑπομένη Κυριακὴ) πάλιν ἦσαν ἔσω οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ Θωμᾶς μετʼ αὐτῶν. Ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς τῶν θυρῶν κεκλεισμένων καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον καὶ εἶπεν: Εἰρήνη ὑμῖν» (Ἰω. 20, 19-26) Ἑρμηνεύοντας τὴν περικοπὴ αὐτὴ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέει: «Βλέπετε ὅτι Κυριακὴ συνέβησαν ἡ συνάθροιση τῶν μαθητῶν καὶ ὁ ἐρχομὸς τοῦ Κυρίου πρὸς αὐτούς; Διότι Κυριακὴ ἦταν, ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ ἦλθε στὴ συνάθροισή τους καὶ ὕστερα ἀπὸ ὀκτὼ ἡμέρες πάλι Κυριακὴ ἔρχεται στὴ σύναξή τους. Ἐκεῖνες τὶς συνάξεις τῶν μαθητῶν εἰκονίζει διαρκῶς ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ νὰ ἐπιτελεῖ κυρίως κατὰ τὴν Κυριακὴ τὶς συνάξεις, ὅπου ἐμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι εἴμαστε ἀνάμεσά σας καὶ κηρύττουμε δημοσίως τὰ χρήσιμα γιὰ τὴν σωτηρία καὶ ὁδηγοῦμε πρὸς τὴν εὐσέβεια καὶ τὸν εὐσεβῆ βίο». Καὶ συνεχίζει μὲ τὰ ἑξῆς: «Κανένας λοιπὸν νὰ μὴ ἀπουσιάζει ἀπὸ αὐτὲς τὶς Ἱερὲς καὶ θεοπαράδοτες συνάξεις, εἴτε ἀπὸ ραθυμία, εἴτε ἀπὸ τὴν συνεχῆ ἀσχολία μὲ τὰ γήινα, ὥστε νὰ μὴ ἐγκαταλειφθεῖ δικαίως ἀπὸ τὸν Θεὸ κι ἔτσι πάθει κάτι παρόμοιο μὲ τὸν Ἀπόστολο Θωμᾶ, ποὺ δὲν ἦλθε στὴν ὥρα του. Κι ἂν ἀκόμη πνιγμένος ἀπὸ φροντίδες ἀπουσιάσει μία φορά, νὰ ἀνταποδώσει τὴν ἑπομένη, φέρνοντας τὸν ἑαυτό του στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ…». Οἱ παραδόσεις μας ἔχουν νὰ προσ θέσουν καὶ ἄλλα πράγματα ἀκόμη, γιορτινὰ καθʼ ὅλα:

ΖΗΤΗΜΑΤΑ

• Τὴν ἡμέρα αὐτὴ φορᾶμε γιορτινὰ φορέματα. • Τρῶμε στὸ οἰκογενειακὸ τραπέζι τὸ καλύτερο φαγητὸ τῆς ἑβδομάδας. • Κάνουμε ἐπισκέψεις καὶ περιπάτους μὲ τὴν οἰκογένειά μας, ἰδιαίτερα δὲ σὲ ἱερὰ προσκυνήματα. • Προβαίνουμε σὲ ἔργα ἀγάπης (π.χ. ἐπισκέψεις σὲ ἀρρώστους, γέροντες, φυλακισμένους κλπ.). • Τὴν ἡμέρα αὐτὴ γίνονται οἱ γάμοι καὶ οἱ βαπτίσεις. • Μελετοῦμε βιβλία ὠφέλιμα γιὰ τὴν ψυχή μας. Ὅλα γίνονται στὴν κατεύθυνση νὰ ξεχωρίσει ἡ Κυριακὴ γιὰ τὴν ἰδιαιτερότητά της, ὅτι εἶναι ἡμέρα ἀνανέωσης, ἀνακούφισης ἀπʼ τὴν καθημερινότητα, ἡμέρα καθʼ ὅλα ἀφιερωμένη στὸν Κύριο. Ἀκόμη καὶ ὅσοι κάνουν κάποια ἐκδρομή, μποροῦν νὰ τὴν κάνουν μετὰ τὸν ἐκκλησιασμό τους ἢ ἔστω, ξεκινώντας λίγο νωρίτερα, κατὰ τὴ διαδρομή τους. Αὐτὴ ἡ μάχη ποὺ εἴδαμε προηγουμένως μεταξύ τῆς καθιέρωσης καὶ τῆς κατάργησης τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, γίνεται ὄχι μόνο γύρω μας, ἀλλὰ καὶ μέσα μας. Σὲ ὅλους μας ἀνεξαιρέτως, καὶ σὲ ὅλα τὰ χρόνια τῆς ζωῆς μας. Ἔτσι ὁ μεγάλος ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ διάβολος, κάνει τὰ πάντα, γιὰ νὰ καταργήσουμε τὴν Κυριακὴ ἀπʼ τὴ ζωή μας, νὰ μᾶς ἀποξενώσει ἀπʼ τὰ μεγάλα νοήματά της, νὰ τὴν κάνει ὅπως εἶναι ὅλες οἱ ἄλλες. Θέλει τὴ ζωὴ μας ἐπίπεδη, ἀνούσια, βαλτωμένη! Νὰ μὴ ὑπάρχει ὄχι μόνο ἡμέρα ἀλλὰ οὔτε καὶ λεπτὸ ἀφιερωμένο στὸν Κύριο! Ἡ ἀφιέρωση νὰ γίνει στὴ λατρεία τοῦ Ἑρμῆ, τοῦ Βάκχου, τῆς Ἀφροδίτης καὶ τῶν ἄλλων «θεοτήτων», ἀλλʼ ὄχι στὸν Ἀληθινὸ Θεό! Δὲν εἶναι τυχαῖος ὁ ἀτελείωτος ὕπνος τοῦ πρωινοῦ τῆς Κυριακῆς, ποὺ πηγαίνει νὰ καλύψει τὸ κενὸ ἀπʼ τὰ ξενύχτια καὶ τὶς διασκεδάσεις τοῦ Σαββάτου ἢ τὴν μεταμεσονύχτια παρακολούθηση τῆς τηλεόρασης, τῶν ὑπολογιστῶν καὶ τοῦ διαδικτύου! Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ (ποὺ δὲν εἶναι ἄλλωστε ὁ μόνος) πηγαίνουμε νὰ ἑορτάσουμε διαφορετικὰ καὶ ὁπωσδήποτε ὄχι κατὰ Θεό, τὴν Κυριακή. Στὸ σημεῖο αὐτὸ δὲν διαφέρουμε καὶ πολὺ ἀπʼ τοὺς… εἰδωλολάτρες. Εἶναι ἑπόμενο ἡ Κυριακὴ πλέον νὰ εἶναι μία ἡμέρα ἀνούσια, χαμένη, βαρετή, ὅπως τὴν ἀποκαλοῦν ὅσοι ζοῦν κατʼ αὐτὸ τὸν τρόπο. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ἕνα δημοσίευμα τῆς «Καθημερινῆς» μὲ τίτλο «Ἀναζητώντας τὶς “χαμένες” Κυριακές…». Καὶ ὑπότιτλο «Πόσος καιρὸς ἔχει περάσει ἀπὸ τὴν τελευταία φορὰ, πού περάσατε τὴ συναρπαστικότερη ἑβδομάδα τῆς ζωῆς σας;». Ἀλλʼ ἂς δοῦμε μερικὰ χαρακτηριστικὰ ἀποσπάσματα: «Κυριακή. Ξυπνᾶς στὴ μία, στὶς δύο, ὅ,τι ὥρα σοῦ “ἐπιτρέψει” ἡ ἀνούσια -ὅσο καὶ καθιερωμένη - νυχτερινὴ ἔξοδος τοῦ Σαββάτου. Κάνει ἀκόμα ζέστη, ἀπʼ τὰ μισάνοικτα πατζούρια μπαίνει ὁ θόρυβος ζαριῶν – οἱ δίπλα παίζουν τάβλι στὸ μπαλκόνι. Ὁ φωταγωγὸς μυρίζει φαγητά, οἱ νοικοκυρὲς τῆς πολυκατοικίας προετοιμάζουν τὰ συνήθη οἰκογενειακὰ τσιμπούσια… Ὁ μόνος τρόπος νὰ ξεκουραστεῖς τὴν Κυριακὴ εἶναι νὰ μὴ ξεμυτίσεις ἀπὸ τὸ σπίτι, νὰ μὴ ἐμπλακεῖς στὴν καθιερωμένη φυγὴ τῶν ἐκδρομέων πρὸς τὶς κοντινὲς ἐξοχὲς ἤ, ἀκόμα, στὴν πιὸ ἀκραία ἐκδοχή, νὰ μὴ σηκωθεῖς ἀπʼ τὸ κρεβάτι!

Πολλοὶ θὰ διαφωνήσουν. Ἔχουν τὰ χόμπι τους, τὶς ἐκδρομές τους, τὰ ἐνδιαφέροντά τους, τοὺς φίλους τους καὶ νομίζουν ὅτι περνᾶνε καλὰ τὴν Κυριακὴ –καὶ δὲν ἔχω κανένα λόγο νὰ ἀμφιβάλλω γιʼ αὐτό. Μέλη φυσιολατρικῶν συλλόγων, ποὺ κάνουν περιπάτους, ἡ γιαγιά μου ποὺ μπαίνει σὲ πλοῖα καὶ λεωφορεῖα καὶ κάνει μονοήμερες ἢ διήμερες ἐκδρομὲς καὶ δηλώνει πὼς περνάει θαυμάσια παρὰ τὴν ταλαιπωρία, ποὺ ὑφίσταται (χαρὰ στὸ κουράγιο της), οἱ φίλοι μου ποὺ μπαίνουν σὲ πλοῖα καὶ ἀεροπλάνα γιὰ νὰ προλάβουν τὴ νυχτερινὴ κραιπάλη τῆς Μυκόνου, οἰκογενειάρχες ποὺ βάζουν γυναίκα καὶ παιδιὰ στὸ Ι.Χ. καὶ τρέχουν στὸ ἐξοχικό, ὀπαδοὶ ὁμάδων, ποὺ ξελαρυγγιάζονται στὰ γήπεδα καὶ ἄλλοι πολλοί, ποὺ δὲν μοῦ ʻρχονται τώρα στὸ μυαλό. Μποροῦμε, ἂν θέλουμε, νὰ προχωρήσουμε αὐτὴ τὴν ἱστορία τῆς Κυριακῆς ἀκόμη περισσότερο… …Πάντα βαρετὴ ἦταν αὐτὴ ἡ Κυριακή. Μεγάλωσες κι ἀκόμη τὰ ἴδια. Χαζεύεις τηλεόραση, τρῶς μὲ τοὺς δικούς σου τὰ ἴδια φαγητά, ποὺ ἐναλλάσσονται κάθε τρεῖς ἑβδομάδες, διαβάζεις τὶς ἐφημερίδες, ξανὰ τηλεόραση, προσπαθεῖς νὰ προχωρήσεις ἐκεῖνο τὸ βιβλίο ποὺ ἔχεις ἀφήσει στὴ μέση, ἀκοῦς μουσική, τὸ βράδυ ψάχνεις τοὺς κινηματογράφους, περιμένεις νὰ ἀρχίσει ἡ καινούργια ἐργάσιμη ἑβδομάδα καὶ ἡ ἀντίστροφη μέτρηση πρὸς αὐτὸ ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ ἀποφύγεις σὲ ἐκνευρίζει. Τελικά, βρίσκεις τὸν ἑαυτό σου νὰ ψάχνει γιὰ μία “χαμένη Κυριακή”»! Εἶναι φοβερό, ἡ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς νὰ μεταβληθεῖ ἀπὸ μᾶς γιὰ μᾶς σὲ ἡμέρα πλήξης καὶ ἀνίας, ἡμέρα ψυχικῆς κόπωσης, ἡμέρα ἄδεια, ἡμέρα θανάτου πνευματικοῦ καὶ σωματικοῦ! Νὰ τονίσουμε ἀκόμη καὶ τοῦτο: Ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς δὲν πρέπει νὰ νοεῖται ὡς ἀπραξία, ἀλλʼ ὡς ἐνασχόληση μὲ τὸ σπουδαιότερο ἔργο τῆς ζωῆς μας, ποὺ εἶναι ἡ ἴδια μας ἡ σωτηρία. Εἶναι τελικὰ ἡ κατʼ ἐξοχὴν ἡμέρα τοῦ ἁγιασμοῦ μας. Κι εἶναι πολὺ λυπηρό, στὴν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, ἀλλὰ καὶ στὴν ἀλλοτρίωση τοῦ πνεύματός της, νὰ πρωτοστατοῦν οἱ νέοι. Ἀπʼ τὴ μία μὲ τὶς διασκεδάσεις τοῦ Σαββατοκύριακου καὶ ἀπʼ τὴν ἄλλη μὲ τί «συστηματική», γιὰ νὰ μὴ ποῦμε καὶ «ἐπιδεικτικὴ» ἀπουσία τους ἀπʼ τὸν ἐκκλησιασμὸ τῆς Κυριακῆς. Δὲν παύουν ὅμως νὰ ἔχουν κάποια σοβαρὰ ἐλαφρυντικά, ὅπως εἶναι ἡ ἄγνοια τῆς σημασίας καὶ τῆς ἀξίας αὐτῆς τῆς ἡμέρας, καθὼς καὶ τὸ ὅτι καλοῦνται νὰ εἶναι ὑπόδειγμα σὲ κάτι ποὺ δὲν ἔχουν παράδειγμα! Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἔλεγε: «Νὰ ὁρμηνεύετε τὰ παιδιά σας νὰ πηγαίνουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν νὰ εὐλογοῦνται, διὰ νὰ ζήσουν καὶ νὰ προκόψουν. Ὅποιος ὀκνεύει νὰ πηγαίνει εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, θέλει νὰ πνιγεῖ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, καθὼς ἐπνίγησαν καὶ εἰς στὸν κατακλυσμόν».

Συμπέρασμα

Ἡ Κυριακὴ δὲν εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου μας μόνον, ἀλλὰ καὶ (γιʼ αὐτὸ) ἡ ἡμέρα τῆς προσωπικῆς μας συνάντησης μὲ τὸν Ἀναστάντα Κύριο. Ὁπότε τὴν ἡμέρα αὐτὴ δὲν ἐργαζόμαστε, δὲν ψωνίζουμε, δὲν ἐμπορευόμαστε (δίνοντας ἢ παίρνοντας). Δὲν ἁμαρτάνουμε. Ἀντίθετα, στοχαζόμαστε κι ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ξεκουραζόμαστε ψυχικὰ καὶ σωματικά. Δίνουμε νόημα καὶ σκοπὸ στὴ ζωή μας. Ἀνεφοδιαζόμαστε στὴν πορεία μας γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Ναί, παιδιά, αὐτὴ εἶναι ἡ Κυριακή!... Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

ΠΡΙΝ ἕνα χρόνο εἴχαμε ἀναφερθεῖ μέσα ἀπό τήν στήλη τοῦ «Ο.Π.» (20 Ἰανουαρίου 2012, ἀρ. φύλλου 1911) γιά τήν τουρκική παραγωγή «Ἅλωση 1453», ἡ ὁποία στεροῦνταν ἱστορικῶν ἐρεισμάτων καί σκόπιμα δέν παρουσίασε τίς καταστροφές, τίς λεηλασίες καί τά ἐγκλήματα τῶν Ὀθωμανῶν κατά τήν Ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως τήν ἀποφράδα ἡμέρα τῆς 29ης Μαΐου 1453. Ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο δέν ὑπῆρχε σχεδόν καμμία ἀντίδραση ἀπό ἑλληνικῆς πλευρᾶς γιά τήν προβολή αὐτῆς τῆς ταινίας. Ἐν ἀντιθέσει μέ τήν Ἑλλάδα, πού θεωρεῖται μία ἀμιγῶς Ὀρθόδοξη χώρα, οἱ Ἑλληνορθόδοξοι τοῦ Λιβάνου πραγματοποίησαν μεγαλειώδη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στή Βηρυττό ἐναντίον τῆς ἐπικείμενης προβολῆς τῆς ταινίας. Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ τό Ὀρθόδοξο περιοδικό «Ἡ Δρᾶσις μας» (Ἰανουάριος 2013, σελ. 45): «Μέ τή διαμαρτυρία τους ζήτησαν τήν παρέμβαση τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ, ὥστε νά μή δοθεῖ ἄδεια γιά τήν προβολή τῆς ταινίας, γιατί εἶναι “ἀνιστόρητη καί προσβάλλει τόν ὀρθόδοξο πληθυσμό τοῦ Λιβάνου καί ὄχι μόνο”. Στά πανώ τους, σέ ἀραβικά, ἀγγλικά καί ἑλληνικά, κυριαρχοῦσαν τά συνθήματα: “We are Byzantines! Donʼt demean our Holies!”, “Εἴμαστε Ρωμαῖοι! Μή βεβηλώνετε τά ἱερά καί ὅσιά μας!”. Καί ἐνῶ τό Ἑλληνικό Κράτος δέν ἀπάντησε στό μήνυμα, πού

ἔστειλαν στήν Ἑλληνική Πρεσβεία, σέ ἄλλους ὁ ἀντίκτυπος τῆς διαμαρτυρίας τους ἔγινε πολύ αἰσθητός. Ἡ τουρκική ἑταιρεία παραγωγῆς τῆς ταινίας ἀνέφερε σέ ἀνακοίνωσή της ὅτι ἡ προβολή στή Βηρυττό ματαιώθηκε λόγῳ ἀντιδράσεων τοῦ ἑλληνορθοδόξου κόμματος “Κόμμα τῆς Ἀνατολῆς”, ἐνῶ ἡ ἱστοσελίδα τοῦ τουρκικοῦ πρακτορείου εἰδήσεων Anadolu φιλοξενοῦσε καί σχετική δήλωση διαμαρτυρίας τοῦ προέδρου τοῦ κόμματος κ. Dimitri Rodrigue Khoury. Λίγες μέρες ἀργότερα οἱ Ἑλληνορθόδοξοι τοῦ Λιβάνου ἔπαιρναν ἀπό τό Λιβανέζικο κράτος τήν ἐπίσημη ἔγκριση γιά τήν ἵδρυση τοῦ Ὀρθοδόξου Κόμματος (στόν πολυεθνικό Λίβανο κάθε θρησκευτι-

κή-ἐθνική κοινότητα ἐκπροσωπεῖται μέ τό δικό της κόμμα). Ὁ πρόεδρος τοῦ κόμματος εἶχε δηλώσει ὅτι στόχος τους εἶναι “ἡ ἐπιστροφή στήν πραγματική μας ταυτότητα, τήν ἑλληνική ταυτότητα… Ἡ σύνδεση τῆς ἑλληνικῆς ἀντιοχείου νεολαίας μας μέ τούς δικούς τους ἀνθρώπους καί ἀδελφούς στήν Ἑλλάδα”. Καί πρόσθεσε: “Πρέπει νά μάθουμε τήν ἑλληνική γλώσσα στήν νεολαία μας. Θά πρέπει νά ἐπιμείνουμε γιά τόν Ἑλληνισμό καί τήν Ὀρθοδοξία, γιά νά σωθεῖ τό ἔθνος μας ἀπό τήν ἀραβική καί ἰσλαμική ἀφομοίωση”. Ξεκάθαρα λόγια καί λεβεντιά ψυχῆς! Ἑλληνορθόδοξοι ἀδελφοί μας τοῦ Λιβάνου, σᾶς εὐχαριστοῦμε γιά τό παράδειγμα, πού μᾶς δίνετε!».

ΓΕΝΝΑΙΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΠΙΣΤΕΩΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ἐπεσήμανεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Λαγκαδᾶ κ. Ἰωάννης

Ὁ Σεβ. Λαγκαδᾶ, Λητῆς καὶ Ρεντίνης κ. Ἰωάννης, ὁμιλῶν μετὰ τὴν θείαν Λειτουργίαν, ἡ ὁποία ἐτελέσθη πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν Ἁγίου Ἀθανασίου Λητῆς, ἀνεφέρθη εἰς τὴν ζωὴν καὶ τὴν δρᾶσιν τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, ὁ ὁποῖος ἦτο ταπεινὸς εἰς τὸ φρόνημα καὶ γενναῖος εἰς τὴν ὁμολογίαν τῆς Πίστεως. Πλέον συγκεκριμένως, εἶπε μεταξὺ ἄλλων εἰς τὸ κήρυγμά του:

«Ἡ Ἐκκλησία μεταφέρει τὸ μήνυμα τῆς ἀληθινῆς ζωῆς καὶ αὐτὴ τὴν ἀληθινὴ ζωὴ μπορεῖ νὰ τὴν ἔχει ὁποῖος θέλει. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος φέρνοντας μέσα ἀπὸ τὸ ὄνομά του τὸ μήνυμα τῆς Ἀθανασίας δείχνει ὅτι μπορεῖ νὰ μείνει κανεὶς ἀθάνατος. Καὶ πράγματι μένει ἀθάνατος, γιατί αὐτὸς ποὺ πιστεύει

στὸν Χριστὸ καὶ ὅταν ἀποθνήσκει ζεῖ. Αὐτὸ τὸ μήνυμα τῆς καινούργιας ζωῆς μεταφέρει ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ εἶναι ὁ τέλειος Θεὸς ἀλλὰ καὶ ὁ τέλειος Ἄνθρωπος, γιὰ νὰ μπορεῖ ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς μέσα ἀπὸ τὴν Πίστη του στὸν Χριστὸ νὰ ζεῖ αὐτὴ τὴν αἰώνια ζωή. Ὁ Σεβ. κ. Ἰωάννης κλείνοντας τὴν ὁμιλία του ὑπογράμμισε ὅτι ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ἦταν ὁ μεγάλος ἐκεῖνος Ἱεράρχης, ποὺ ἀγωνίστηκε γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεώς μας, ἔχοντας πολλοὺς ἐχθροὺς ἀλλὰ καὶ φίλους καλοὺς μὲ πρῶτον τὸν ἴδιο τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστὸ ἀλλὰ καὶ τὸν Ἅγιο Ἀντώνιο, τὸν μεγάλο καθηγητὴ καὶ ἀσκητὴ τῆς ἐρήμου, τὸν ὁποῖο συμβουλευόταν παίρνοντας πνευματικὲς ὁδηγίες καὶ καταγράφοντας στὸ τέλος καὶ τὸ βίο τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου».

8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Σελὶς 5η

Ὁ Γέρων Ἐφραίμ ἵδρυσε 19 Ἱ. Μονάς εἰς τήν ἔρημον ΜΑΘΗΜΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ: ΕΚΟΙΜΗΘΗ ΕΝ ΚΥΡΙῼ Ο ΓΕΡΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΟΛΛΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΘΕΟΣ «ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟΝ» ΕΙΣ ΤΗΝ Ι. ΜΟΝΗΝ Ὁ ἱδρυτής καί «καθοδηγητής» ἐκκλησιαστικοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ «4Ε»

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ «ΛΥΔΙΑ»

Ἡ πνευματική, ἐκκλησιαστική καί φιλανθρωπική δρᾶσις τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Θεοφίλου Ὁ Ἐκκλησιαστικός τηλεοπτικός σταθμός «4Ε» ἀνεκοίνωσε τήν 30ὴν Ἰανουαρίου τήν ἐκδημίαν πρός τόν Κύριον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Θεοφίλου, ἱδρυτοῦ καί «καθοδηγητοῦ» τοῦ προαναφερομένου τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ καί Γέροντος τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος «ΛΥΔΙΑ». Εἰς τήν ἀνακοίνωσιν ἐπισημαίνονται τά ἀκόλουθα:

«Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στίς 29.1.2013 ἕνας ταπεινός λευίτης τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἕνας τίμιος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ἕνας ἄνθρωπος τῆς θυσίας καί τῆς προσφορᾶς. Μετέστη εἰς τάς αἰωνίους μονάς ὁ πατήρ Θεόφιλος, ὁ γέροντας τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος ΛΥΔΙΑ. Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Θεόφιλος -κατά κόσμον Θεόδωρος Ζησόπουλος, γεννήθηκε στό Κυπαρίσσι τῶν Γρεβενῶν τήν 1η Μαΐου τοῦ 1930, ἀπό τόν Γεώργιο καί τήν Παρασκευούλα Ζησοπούλου. Ἀπεφοίτησε ἀπό τό Γυμνάσιο Γρεβενῶν τό ἔτος 1949 καί τό ἴδιο ἔτος εἰσήχθη στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου τῆς Θεσσαλονίκης, ἀπό τήν ὁποία ἀπεφοίτησε τό 1952. Ὑπηρέτησε τήν στρατιωτική του θητεία στήν Διεύθυνση τοῦ Θρησκευτικοῦ τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου Στρατοῦ, καλύπτοντας τίς ἀνάγκες τοῦ κηρύγματος Μονάδων τῆς Ἀττικῆς. Τήν 7η Μαΐου τοῦ 1956 κείρεται μοναχός στήν Ἱερά Μονή Παναγίας Γουμενίσσης, πού ὑπαγόταν τότε στήν Ἱερά Μητρόπολη Πολυανῆς καί Κιλκισίου καί τήν ἑπομένη 8 Μαΐου, χειροτονεῖται διάκονος καί προσλαμβάνεται ὡς ἱεροκήρυκας. Μετά ἀπό μία τριετία, τήν 17η Μαΐου τοῦ 1959, Κυριακή τῶν Μυροφόρων, χειροτονεῖται στήν Δορκάδα τοῦ Κιλκίς, στόν βαθμό τοῦ πρεσβυτέρου καί προχειρίζεται σέ ἀρχιμανδρίτη. Ὑπηρέτησε στίς Ἱερές Μητροπόλεις Κιλκισίου, Ἐλευθερουπόλεως, Μεσσηνίας, Κασσανδρείας, Φλωρίνης καί τέλος στήν Ἱερά Μητρόπολη Λαγκαδᾶ, ἀπ΄ ὅπου καί συνταξιοδοτήθηκε τό 1987, ἀλλά δέν ἀποστρατεύτηκε ἀπό τόν εὐγενῆ στρατό τοῦ Χριστοῦ. Τό 1993 καί γιά τίς ἀνάγκες τοῦ ραδιοφωνικοῦ καί τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ, ἔλαβε τό πτυχίο δημοσιογραφίας.

*** Αὐστηρός στόν ἑαυτό του, μέ ὑποδειγματική πολιτεία σʼ ὅποιον τόπο ὑπηρέτησε, καθιερώθηκε στίς καρδιές ὅλων. Ἡ φλογερή του πίστη καί ἡ αὐθεντική του ἀγάπη στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, μεταρσίωνε ὁλόκληρη τήν ὕπαρξή του. Πόθος του “τό αὔριο νά κάνουμε καλύτερο ἀπό τό χθές”˙ σκοπός του “ἡ ἐγκαθίδρυση τοῦ κράτους τοῦ Θεοῦ”. Μέ ἱερή ἀγωνία θά μποροῦσε νά ἐπαναλαμβάνει μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο: “Ἐάν γάρ εὐαγγελίζωμαι, οὐκ ἔστι μοι καύχημα˙ ἀνάγκη γάρ μοι ἐπίκεται˙ οὐαί δέ μοί ἐστιν ἐάν μή εὐαγγελίζωμαι”. Ἐν ψύχει καί καύσωνι, πεζοπορῶν, ἔκανε ἄμβωνά του τό ὕπαιθρο, τίς πλατεῖες, τούς δρόμους, τά ἁλώνια, τά καφενεῖα, κάθε τόπο ὅπου μποροῦσαν νά βρίσκονται συγκεντρωμένοι λίγοι ἄνθρωποι. Τό κήρυγμα τόν ἀναζωογονοῦσε, τόν ἔτρεφε. Διψοῦσε νά σώσει ἀθάνατες ψυχές.

Ἡ ἱεραποστολή ἦταν τό ἔργο καί ἡ ζωή του. Τήν θεωροῦσε ὡς τήν μεγαλύτερη φιλανθρωπία. “Ἄν δώσουμε στόν ἄνθρωπο τόν Θεό, τοῦ δίνουμε τό πᾶν”, συνήθιζε νά λέει. Μαζί μέ τόν προφορικό λόγο, στόν ὁποῖο ἀναλώθηκε, χρησιμοποίησε καί τόν γραπτό λόγο. Ὄργανά του τά μαχητικά περιοδικά “Ἐγερθεῖτε”, “Γρηγορεῖτε”, “Ὁ ἀντίλαλος”, “Ὁ μαθητής”, “Ἁγία Λυδία”. Τό περιοδικό “Ἁγία Λυδία” ἐδῶ καί 40 χρόνια μιλᾶ στόν λαό μας μέ μιά εἰλικρινῆ καί τίμια φωνή, ἐλέγχει τά κακῶς κείμε-

να, δίνει γραμμή πλεύσεως, τροφοδοτεῖ μέ τά νάματα τῆς πίστεως. Ἐπίσης, ἐξέδωσε ἑκατοντάδες φυλλάδια καί βιβλία πνευματικῆς οἰκοδομῆς. Ὁ λόγος του μεστός, σαφής, οἰκοδομημένος καί ἐμπνευσμένος ἀπό τό κεφαλόβρυσο τοῦ Εὐαγγελίου. Τό 1958 ἱδρύει τήν Φιλόπτωχο Ἀδελφότητα Νεανίδων “Η ΔΟΡΚΑΣ”, πού δραστηριοποιεῖται στήν φιλανθρωπία καί στήν στήριξη νεανίδων καί τό 1965 τήν Ὀρθόδοξο Χριστιανική Ἀδελφότητα ΛΥΔΙΑ, τιμῶντας τό ὄνομα τῆς πρώτης Εὐρωπαίας Χριστιανῆς, πού κατηχήθηκε ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο στούς Φιλίππους. Λίγα χρόνια ἀργότερα, μέ προτροπή του, ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου κυρός Ἀλέξανδρος καταθέτει ὑπόμνημα στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, γιά τήν ἁγιοκατάταξη τῆς ἐξαίρετης αὐτῆς γυναικείας μορφῆς. Ἡ πρόταση γίνεται ὁλοθύμως ἀποδεκτή ἀπό τήν Σύνοδο καί ἡ Ἁγία ἔκτοτε τιμᾶται ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στίς 20 Μαΐου. Ἡ Ἀδελφότητα αὐτή δραστηριοποιεῖται κυρίως στόν ἱεραποστολικό τομέα.

*** Ἡ ἀγάπη του γιά τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο ἐφευρετική καί ἀνεξάντλητη. Ὅταν στήν περιοχή τοῦ Κιλκίς, γύρω στά 1960, ἔπεσε ἐπιδημία ἀσιατικῆς γρίππης καί τά δύο Γυμνάσια τοῦ Κιλκίς εἶχαν μείνει μέ ἐλάχιστους μαθητές, ὁ πατήρ Θεόφιλος μέ τόν τότε Σχολίατρο ἐπισκέφθηκαν τά ἄρρωστα παιδιά, ἀπό τά γύρω χωριά, στά δωμάτια πού ἐνοικίαζαν, ἀκατάλληλα συχνά γιά διαμονή. Οἱ γονεῖς τῶν περισσοτέρων ἦταν στήν Γερμανία καί τά παιδιά ἔμεναν στήν πόλη τοῦ Κιλκίς, ὅπου ἦταν τό Γυμνάσιο, μέ τήν πλημμελῆ μέριμνα καί ἐπίβλεψη τοῦ παπποῦ καί τῆς γιαγιᾶς. Τότε, ὁ γιατρός μερίμνησε γιά τήν ὑγεία τους καί ὁ πατήρ Θεόφιλος, σκεπτόμενος ὡς πατέρας, συν έλαβε ἕνα μεγαλόπνοο ὅραμα. Νά ἱδρύσει μαθητικά οἰκοτροφεῖα, θηλέων καί ἀρρένων, γιά νά προσφέρει σʼ αὐτά τά παιδιά οἰκογενειακή φροντίδα καί θαλπωρή. Τά οἰκοτροφεῖα αὐτά ἦταν τό σπίτι, ἡ οἰκογένεια, τό φροντιστήριο, τό κατηχητικό γιά κάθε παιδί. Ὁ ἱδρυτής τους

Σεβ. Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶς:

«ΟΙ ΙΕΡΟΨΑΛΤΕΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ»

Ὑπό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας ἐξεδόθη ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις: «Ἐκδήλωση γιὰ τὴν κοπὴ τῆς Πρωτοχρονιάτικης πίττας του πραγματοποίησε τὴν Κυριακὴ 20 Ἰανουαρίου 2013, στὶς 12:00 μ.μ. στὴν αἴθουσα τοῦ πνευματικοῦ κέντρου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Τριάδος Ἀγρινίου, ὁ σύλλογος Ἱεροψαλτῶν Νομοῦ Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας “Ἄνθιμος ὁ Ἀρχιδιάκονος”, μὲ ἕδρα τὴν πόλη τοῦ Ἀγρινίου. Ἡ ἐκδήλωση ἄνοιξε μὲ τὴν ἀκολουθία τῆς Βασιλόπιττας, ποὺ τελέσθηκε ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κ.κ. Κοσμᾶ καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ὁποίας ἔψαλλε ἡ χορωδία τοῦ Συλλόγου μας. Μετὰ τὸ πέρας τῆς ἀκολουθίας εἰπώθηκαν εὐχὲς γιὰ τὸ νέο ἔτος καὶ μερικὲς σκέψεις γιὰ τὸ ἱερὸ ἀναλόγιο, ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας κ.κ. Κοσμᾶ. Χαρακτηριστικὰ ἀνέφερε: “Οἱ ἱεροψάλτες εἶναι οἱ κατώτεροι κληρικοί. Εἶναι οἱ ἄμεσοι συνεργάτες μας στὸ λειτουργικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μας”.

Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο τόνισε: “Ὅλοι οἱ ἱεροψάλτες ὀφείλουν νὰ κρατήσουν τὸ ἀναλόγιο ψηλά. Ἡ ἱερὴ ὑμνωδία νὰ καταστεῖ τὸ μέσο τῆς πνευματικῆς ἀγαλλίασης ὅλων τῶν πιστῶν”. Ἐν συνεχείᾳ τὸ λόγο πῆρε ὁ πρόεδρος τοῦ Δ.Σ. τοῦ συλλόγου μας κ. Ἰωάννης Γκιάφης, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ εὐχαρίστησε ἅπαντες γιὰ τὴν ἐκεῖ παρουσία τους, μεταξὺ ἄλλων ἀνέφερε: “Ἂν καὶ τὸ 2013 ἀνατέλλει μέσα σὲ μία ὁμίχλη δυσκολιῶν, ἔρχεται καὶ ξεπροβάλλει σὰν μία ἡλιαχτίδα ἐλπίδας καὶ αἰσιοδοξίας, ποὺ προσπαθεῖ νὰ διαπεράσει τὸ νέφος τῶν καρδιῶν μας καὶ νὰ ἀναγεννήσει μέσα μας τὸν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης”. Καὶ πρὶν κατακλείσει τὸν χαιρετισμό του, τόνισε: ʻʻὉ κάθε ἱεροψάλτης ὑπηρετεῖ καὶ διακονεῖ ἕνα ὑψηλὸ ἐκκλησιαστικὸ ἀγαθό, αὐτὸ τῆς ψαλτικῆς τέχνης. Νοιώθω τὴν ἀνάγκη νὰ ἐκφράσω μία κραυγὴ ἐλπίδας καὶ προσμονῆς γιὰ τὸ νέο ἔτος. Ἂς μὴ ἐγκαταλείψουμε τὶς ἱεροψαλτικὲς ἐπάλξεις, ἀλλὰ μὲ περισσὴ προσφορὰ καὶ ἀγάπη νὰ ἐνισχύσουμε τὸ ἱερὸ ἀναλόγιο καὶ κατʼ ἐπέκταση τὴν Ἐκκλησία μας”».

῾Ο μακαριστὸς Ἀρχιμ. π. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος ἐξηγεῖ τὴν Ἁγίαν Γραφήν Διατίθενται εἰς τὰς ἐκδόσεις τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» τὰ κάτωθι ἔργα του: Εἰς τὴν σειράν: «῾Η Ἁγία Γραφὴ ἐξηγημένη»

Τιμᾶται 25,00 € ᾿Επίσης εἰς σχῆμα ἐγκολπίου

ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Τιμᾶται 2,50 €

ΤΟ ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

δέν μεριμνοῦσε μόνο γιά τήν ἐξασφάλιση τοῦ φαγητοῦ καί τοῦ ὕπνου τῶν παιδιῶν, ἀλλά καί γιά τήν ἀγωγή συγχρόνως καί τήν μόρφωσή τους. 200-220 παιδιά κάθε χρόνο καί γιά μία περίπου δεκαετία βρῆκαν μία ζεστή φωλιά καί ὁλοκλήρωσαν τίς σπουδές τους. Παρόμοιο ἔργο πραγματοποίησε ἀργότερα καί στήν Ἱερά Μητρόπολη Λαγκαδᾶ, ὅπου χάρη στήν πατρική του φροντίδα, ὠφελήθηκαν, κατά τόν ἴδιο τρόπο, πολλά παιδιά τῆς εὐρύτερης περιοχῆς τοῦ Λαγκαδᾶ. Ἡ μέριμνά του γιά τά νειάτα τῆς πατρίδος μας καί τά προβλήματά τους, γιά τήν καλλιέργεια τοῦ ἐθνικοῦ καί θρησκευτικοῦ φρονήματος τῶν παιδιῶν, ἀλλά καί γενικότερα τοῦ λαοῦ μας, τόν ὁδήγησε στήν δημιουργία κατηχητικῶν σχολείων, ἁγιογραφικῶν κύκλων καί ἐκκλησιαστικῶν κατασκηνώσεων. Μέ τήν φροντίδα του λειτουργοῦν Κύκλοι Μελέτης Ἁγίας Γραφῆς, καθώς καί Χριστιανικές Ὁμάδες μαθητῶν σέ πολλές Ἱερές Μητροπόλεις τῆς Μακεδονίας, μέ τήν εὐλογία τῶν οἰκείων Ἐπισκόπων. Ἡ Κατασκήνωση “Ἡ Χαρά τῶν Παιδιῶν”, πού ἀπό τό 2010 λειτουργεῖ σέ ὑπερσύγχρονες ἐγκαταστάσεις, ἔχει διαγράψει μιά ἐπιτυχῆ πορεία 40 περίπου χρόνων. Ξεκίνησε δειλά τό 1970, στόν χῶρο αὐτό, στό Κέντρο Ἐσωτερικῆς καί Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς τῆς Ἀδελφότητος. Τά σύνορα τῆς Πατρίδος μας ὅμως, στάθηκαν μικρά, γιά νά περικλείσουν τήν ἀγάπη του καί τό ἐνδιαφέρον του γιά τήν νεότητα. Μετά τήν κατάρρευση τοῦ ἀνατολικοῦ μπλόκ, παιδιά ἀπό τήν Βουλγαρία, τήν Βόρειο Ἤπειρο, καί, μετά τόν πόλεμο τῆς Σερβίας, τά ὀρφανά καί ταλαιπωρημένα παιδιά τῆς Βοσνίας γεύθηκαν τούς εὔχυμους καρπούς τῆς ἀγάπης του. Καί δέν ἔμεινε ἐκεῖ! Τό πρόγραμμα φιλοξενίας ἐπεκτάθηκε στούς ἀναπήρους τοῦ πολέμου, στά ἀδικημένα παιδιά τῆς Λευκορωσίας, θύματα τοῦ πυρηνικοῦ ἀτυχήματος στό Τσέρνομπιλ, στούς Ποντίους τῆς Γεωργίας καί τῆς Ρωσίας, στούς Ἕλληνες τῆς Κάτω Ἰταλίας, σέ Τσέχους, Ρουμάνους, ὁμογενεῖς ἀπό Οὐκρανία καί Αὐστραλία. Συνολικά, μέχρι σήμερα φιλοξενήθηκαν περίπου 25.000 ἑλληνόπουλα καί 20.000 παιδιά ὁμοδόξων χωρῶν.

*** Ἀφουγκραζόμενος τόν παλμό τῆς ἐποχῆς, ἐπιθυμεῖ νά ἀκουστεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ στά ἐρτζιανά κύματα, ὁ Χριστός στό μικρόφωνο! Δέν περιμένει νά δημιουργηθοῦν οἱ κατάλληλες συνθῆκες. Ἡ λαχτάρα του γιά ἱεραποστολή πιέζει τίς συνθῆκες. Καταθέτει τόν ἑαυτό του καί προχωρᾶ. Οἱ ἀντιξοότητες εἶναι γιά τόν πατέρα Θεόφιλο προκλήσεις. 7 Ἰουλίου τοῦ 1993. Ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ μπαίνει στά σπίτια τῶν ἀνθρώπων! Ἐκπέμπει γιά πρώτη φορά ὁ ραδιοφωνικός σταθμός “Λυδία ἡ Φιλιππησία”, ὁ ὁποῖος μέ τίς ἄοκνες προσπάθειες τοῦ πατρός Θεοφίλου γαληνεύει, ἀνακουφίζει, ἀναπλάθει ψυχές. Τό 1996 παίρνει μία τολμηρή ἀπόφαση. Ἀντιλαμβανόμενος τήν καταλυτική ἐπίδραση τῆς τηλεοράσεως, ἀναλαμβάνει τό βάρος τῆς στελεχώσεως καί λειτουργίας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ 4Ε, πού σήμερα μεταδίδεται δορυφορικά καί μέσῳ τοῦ διαδικτύου σέ ὅλο τόν πλανήτη. Ἀπό τό 1996 ἕως σήμερα, γιά 17 χρόνια, ὡς Πρόεδρος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου, εἶναι ὁ ἰθύνων νοῦς, ὁ πνευματικός καθοδηγητής. Κρατᾶ τό τιμόνι τοῦ σταθμοῦ καί καταθέτει καθημερινά τόν μόχθο του μέ συνέπεια, ὑπομονή, μέ μιά ἀφοπλιστική ἐργατικότητα, περιφρονώντας τίς θυσίες πού ἀπαιτοῦνται ἀπό μέρους του, χωρίς νά δώσει “ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς του καί τοῖς βλεφάροις του νυσταγμόν καί ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις του”, ἀρκεῖ νά δοξάζεται τό Ἅγιο Ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί νά ὑπηρετεῖ ὁ σταθμός τόν Χριστό καί τήν Ἑλλάδα. *** Ἀναλώθηκε ψυχῇ τε καί σώματι στήν διάδοση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Μοναδικός του ὁραματισμός τό “ἐλθέτῳ ἡ Βασιλεία Σου”. Διέθεσε ὅλα τά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ καί ὅλες του τίς δυνάμεις γιά τήν ἐξάπλωση τῆς Βασιλείας Του. Ἕνας γενναῖος ἔφυγε! Ἕνας πρωτοπόρος ἀκάματος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου βρίσκεται τώρα εἰς τάς αἰωνίους μονάς. Ἕνας ἄξιος κληρικός, πού τίμησε τό ράσο του καί ἔσπειρε ἀφειδώλευτα τόν λόγο τοῦ Θεοῦ στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων ἀναπαύεται ἀπό σήμερα στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, τόν Ὁποῖο λάτρεψε καί ὑπηρέτησε μέ ζῆλο καί πίστη. Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή του».

Προσκύνημα τῆς Θρησκευτικῆς Ὑπηρεσίας τῆς ΕΛ.ΑΣ.

Ἡ Θρησκευτική Ὑπηρεσία τῆς Ἀστυνομίας διοργανώνει προσκύνημα εἰς τήν Κύπρον ἀπό 18.2.2013 ἕως 23.2.2013 (Τιμή 690 εὐρώ). Θά συνοδεύση ὁ Πνευματικός Προϊστάμενος τῆς Ἀστυνομίας πατήρ Νεκτάριος Κιοῦλος.

Πληροφορίες καί ἐγγραφές: Διονύσιος Φαραδοῦρος, Τηλ. 6972.878006.

Τοῦ κ. Δημητρίου Νατσιοῦ, Διδασκάλου

«...ἄνθρωπος γὰρ ἐστιν, οὐχ ὅστις ἁπλῶς χεῖρας καὶ πόδας ἔχει ἀνθρώπου, οὐδ’ ὅστις ἐστὶ λογικὸς μόνον, ἀλλ’ ὅστις εὐσεβείαν καὶ ἀρετὴν μετὰ παρρησίας ἀσκεῖ» (ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος) Εἶναι γνωστὸ πὼς τρία σχολικὰ μαθήματα ἀποτελοῦν «σκόλοπα τῇ σαρκὶ» τῶν ποικιλώνυμων ἐθνομάχων καὶ νεοφανῶν Γραικύλων: ἡ Ἱστορία, ἡ Γλώσσα καὶ τὰ Θρησκευτικά. Στὴν Ἱστορία τὶς εἴδαμε τὶς «προκοπὲς» τους μέσῳ τοῦ ρεπούσειου ἄγους. Ἡ πολύπαθη «Γλώσσα», διὰ τῶν νῦν βιβλίων-περιοδικῶν ποικίλης ὕλης, συνεχίζει νὰ ταλαιπωρεῖ δασκάλους καὶ νὰ δηλητηριάζει μαθητές· γιὰ τὸ δὲ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, θέτουν ἀπροκάλυπτα τὸ (ψευτο)δίλημμα: ἢ καταργεῖται ἢ μετατρέπεται σὲ «θρησκειολογικὸ χυλό». Ἔχω διαβάσει τὸ «πρόγραμμα σπουδῶν στὰ Θρησκευτικὰ» γιὰ τὸ Νέο Σχολεῖο, ποὺ εὐαγγελιζόταν ἡ κ. Διαμαντοπούλου -ὁ πιὸ σκληρὸς πυρήνας τῆς Νέας Τάξης ἐν Ἑλλάδι. Ἐν πρώτοις ἡ γλώσσα καὶ οἱ λέξεις ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ συντάκτες του. Σὲ πολλὰ σημεῖα διαβάζουμε λέξεις καὶ φράσεις ὅπως: αὐτοδιαμόρφωση τῆς συνείδησής τους, αὐτοβελτίωση (τῶν μαθητῶν), αὐτοσυνειδησία καὶ αὐτοπραγμάτωση, αὐτοπροσδιορισμὸς τῆς προσωπικῆς τους ταυτότητας, αὐτοστοχαστικὸς τρόπος γνώσης, αὐτογνωσία. Πανταχοῦ παρὸν τὸ «ἐγώ», ὁ ἑαυτός, πουθενὰ τὸ… εὐλογημένο "ἐμεῖς" τοῦ Μακρυγιάννη. (Στὸ ἔξοχο βιβλίο του «Αὐτοείδωλον ἐγενόμην», ὁ Γρ. Ζιάκας τονίζει ὅτι ἡ «ὁλοκλήρωση τοῦ προγράμματος τῆς Νεωτερικότητας» καταλήγει στὸν κενὰ ἐγωτικὸ ἀτομάνθρωπο. Ὁ Ἄλλος δὲν εἶναι Πλησίον, ἀλλά, ὅπως μᾶς τὸ κατέδειξε ἡ ἐνόραση τοῦ Σάρτρ, ἡ κόλαση. Ἄρα τὸν ποδοπατᾶς, γιὰ νὰ ἀναρριχηθεῖς καὶ νὰ πετύχεις. Ὁ καθένας γιὰ τὸν ἑαυτό του κι ὁ Θεὸς γιὰ κανένα. Στὴν καθʼ ἡμᾶς Ὀρθόδοξη παράδοση, κόλαση εἶναι ἡ ἀδυναμία ἀλληλοπεριχώρησης τῶν προσώπων. Στὴν Κόλαση δὲν βλέπει ὁ ἕνας τὸ πρόσωπο τοῦ ἄλλου, βεβαιώνει τὸ Γεροντικό, ἐνῶ εἶναι πολὺ κοντά: πλάτη μὲ πλάτη. "Ἐκεῖ σὺν δύο δὲν κάθονται σὺν δύο δὲν κουβεντιάζουν", ἐπιμαρτυρεῖ καὶ ἡ δημοτικὴ μούσα). Πέραν αὐτοῦ στὸ κείμενο συναντᾶς τοὺς συνήθεις ἀσαφεῖς νεολογισμούς, κακομεταφρασμένα δάνεια, ὅπως «θρησκευτικὸς γραμματισμὸς» «χειραφετικὸ ἐνδιαφέρον», ἡ «πολυπολιτισμικότητα» -λείπει ὁ Μάρτης ἀπʼ τὴ Σαρακοστὴ- «ἐνσυναίσθηση», ποὺ παραπέμπουν στὴν ὁρολογία νεοεποχίτικων σεκτῶν. Ὅλα αὐτὰ εἶναι κελύφη κάτω ἀπὸ τὰ ὁποῖα κρύβεται ἐπιμελῶς, ὁ ἀνομολόγητος στόχος τῶν ὁμάδων αὐτῶν -μεταπατερικοί, νεοπατερικοὶ καὶ λοιποὶ «καιρο»σκοποῦντες- νὰ μετατρέψουν τὸ μάθημα σὲ θρησκειολογία. Περαίνοντας αὐτὲς τὶς εἰσαγωγικὲς σκέψεις καὶ μὲ ἀφορμὴ τὴν γιορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, λίγα λόγια γιὰ τὸ μάθημα στὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο. (Θὰ κλείσω μὲ ὀσμὴν εὐωδίας πνευματικῆς, τὰ λόγια τῶν ἀξεπέραστων ἁγίων Πατέρων γιὰ τὸ μάθημα).

Ὁ μακαριστός Γέρων Παΐσιος

Κατʼ ἀρχὰς μὴ λησμονοῦμε ὅτι στὶς δύο πρῶτες καὶ πολὺ σημαντικὲς τάξεις τοῦ Δημοτικοῦ σχολείου δὲν ὑπάρχει μάθημα αὐτοτελὲς Θρησκευτικῶν οὔτε ἐγχειρίδιο. Ἄρα ἐναπόκειται στὸν δάσκαλο ἢ τὴν δασκάλα τὸ τί θὰ διδάξει. (Ὁ ἅγιος Γέροντας Παΐσιος συμβούλευε δασκάλους, μὲ ἀναφορὰ στὴν Πίστη καὶ τὴν Πατρίδα, "νὰ παίρνουν Πρώτη Δημοτικοῦ", τὴν πιὸ κρίσιμη τάξη, γιατί τότε ἐντυπώνονται ἀνεξίτηλα, διὰ βίου, οἱ γνώσεις). Κείμενα θρησκευτικοῦ περιεχομένου βρίσκουμε γιʼ αὐτὲς τὶς τάξεις στὰ βιβλία Γλώσσας. Κι ἐδῶ εἶναι τὸ μεγάλο πρόβλημα. Ἔτσι, γιὰ παράδειγμα, μαθαίνει ὁ μαθητὴς ὅτι δὲν ὑπάρχουν ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ «ὁ ἅγιος τῆς φιλίας, ὁ Φιλάγιος». (Ἀνθολόγιο, σελ. 107). Διαβάζει μία νερόβραστη "προσευχὴ" τῆς Θέτιδος Χορτιάτη καὶ ὄχι τὸ «Πάτερ ἡμῶν», ποὺ τὸ μαθαίνουμε ἀπʼ τὴν ὥρα ποὺ ἀνοίγουμε τὰ μάτια μας στὸν κόσμο. Γιὰ τὸν Ἅη-Βασίλη, ὁ ὁποῖος φέρνει μία γάτα δῶρο στὴν οἰκογένεια τοῦ Ἰβάν, ποὺ «ἐγκατέλειψε τὸν τόπο της ἐξαιτίας μίας χιονοστιβάδας». (σελ. 113). Ἕνα χαζοχαρούμενο ψευτοποίημα μὲ τίτλο τὸ «λαγουδάκι τῆς Λαμπρῆς». Εἰδικὰ γιὰ τὸ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου τὸ πρωτάκι θὰ διαβάσει τρία ποιήματα. Στὸ Ἀνθολόγιο τὸ «Ἦρθε ἡ Πασχαλιὰ» μὲ στίχους ὅπως: «-Ἦρθε ἡ πασχαλιὰ / καὶ τσουγκρίζει αὐγὰ / τὸ μικρὸ παιδάκι» (σελ. 116). Ἐνῶ στὸ βιβλίο Γλώσσας, ἕνα μὲ τίτλο «Πασχαλινὸ», ὅπου συναντᾶ στίχους ὅπως: «καὶ μοσχοβολοῦν οἱ φοῦρνοι / τὰ τραπέζια κοκκινίζουν / ἀπʼ τὰ κόκκινα αὐγὰ» καὶ τὸ ἄλλο μὲ τίτλο «Πασχαλινὰ κουλούρια» μὲ στίχους «Τὸ Πάσχα οἱ ἄνθρωποι ἔφτιαχναν κουλούρια / νὰ μοιάζουν μὲ πουλιά, ψάρια, ἀνθρωπάκια / τοὺς ἔβαζαν γιὰ

μάτια καὶ στόμα γαρύφαλα ἢ ξυλάκια» (σελ. 56). Οὔτε ἕνα «Χριστὸς Ἀνέστη»!

Τό σχολεῖον σήμερον κατεδαφίζει…

Οὔτε λίγο οὔτε πολὺ τὸ σχολεῖο γκρεμίζει καὶ διαστρέφει ὅ,τι προσέλαβε τὸ παιδί, μέσῳ τῆς οἰκογενειακῆς του ἐμπειρίας, γιὰ τὰ μεγάλα πανηγύρια τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ ἂς μὴ ξεχνᾶμε τὸ σχολικὸ βιβλίο ἔχει κῦρος καὶ ἢ μορφώνει ἢ ἀκυρώνει... Τὸ μόνο ποὺ διασώζει τὴν κατάσταση εἶναι ὅτι πολλοὶ δάσκαλοι, ἄλλοι ἐξαρχῆς καὶ ἄλλοι στὴν πορεία, ἀντιλήφθηκαν τὴν κακεργεσία καὶ διδάσκουν «τὰ παλιὰ δικά μας πλούτη» (Παλαμᾶς). Γιὰ τοὺς ἀδιάφορους ἢ τοὺς ἐκκλησιομάχους «τῶν συνιστωσῶν» (καὶ λοιπά… κοράκια) συμβουλεύω τοὺς γονεῖς νὰ πιέζουν καί... νὰ τραβοῦν αὐτιά. Ἀρκετὰ ἀνεχτήκαμε τόσα χρόνια τὶς μαγαρισιές τους. (Δὲν ἔλεγε ὁ Πλαστήρας «τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὸ αὐτὶ θὰ τὴν ἁρπάξουμε καὶ θὰ τὴ σώσουμε, θέλει δὲν θέλει;»). Στὶς ἡμέρες μας φορτώσαμε τό παιδί μὲ πληθώρα γνωστικῶν ἀντικειμένων, στραφήκαμε στὸν ἐγκέφαλό του καὶ ἐγκαταλείψαμε τὴν ψυχή του. Ἀλλὰ «Παιδεία οὐ τὴν ὑδρίαν πληρῶσαι, ἀλλὰ ἀνᾶψαι αὐτήν», εἶναι ἄναμμα ψυχῆς ἡ Παιδεία καὶ ὄχι γέμισμα ἄδειου δοχείου μὲ σκόρπιες καὶ ἄχρηστες πληροφορίες, κατὰ τὸν Πλάτωνα. Καὶ ὅλη ἡ γνώση εἶναι ἄχρηστη, ἐὰν δὲν ὑπάρχει ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ νόμου του, κατὰ τὸν Μέγα Βασίλειο. Γιʼ αὐτὸ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν κατέχει ἐξέχουσα θέση στὸ ἐκπαιδευτικὸ πρόγραμμα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν. Σκοπὸς τοῦ μαθήματος αὐτοῦ, κατὰ τὴν γνώμη τους, δὲν εἶναι ἡ ἀπόκτηση γνώσεων, ἀλλὰ ἡ διὰ τῆς γνώσεως καὶ ἐφαρμογῆς τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ ἀνύψωση τοῦ παιδιοῦ. Σ᾽ αὐτόν, τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ, προτρέπουν οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες τοὺς δασκάλους, νὰ ὠθοῦν τὰ παιδιὰ νὰ παρακύπτουν, γιὰ νὰ ἀντλοῦν "τὸν ἐκ τῶν διττῶν Διαθηκῶν πλοῦτον μέγαν»(1). Ἐπειδὴ θεωροῦν τὸ μάθημα αὐτὸ βασικὸ γιὰ τὴν μόρφωση, τὴν πνευματικὴ καὶ ἠθική τοῦ παιδιοῦ, συνιστοῦν νὰ διδάσκεται ἀπὸ τὰ πρῶτα ἔτη τῆς φοιτήσεώς του στὸ σχολεῖο.

Ἡ διδασκαλία τῶν Ψαλμῶν

Μ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο στὴν ἁπαλὴ ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ ἀποτυπώνεται ἀκόπως ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ. Γιʼ αὐτὸ καὶ ὁ Χρυσόστομος λέει: «δῶμεν αὐτοῖς ὑπόδειγμα ἐκ πρώτης ἡλικίας τῇ τῶν Γραφῶν ἀναγνώσει ποιοῦντες αὐτοὺς σχολάζειν»(2). Ἰδιαίτερη προτίμηση δεικνύει ὁ Μέγας Βασίλειος στοὺς Ψαλμούς, τὴν διδασκαλία τῶν ὁποίων θεωρεῖ ὡς τὴν πλέον καταλληλότερη καὶ "τερπνοτέραν" γιὰ τοὺς ἀρχάριους μαθητές, ἐκτός τῆς διδακτικῆς τους ἀξίας, τὴν ὁποία ὁμοίως ἀναγνωρίζει. Καὶ εἶναι πράγματι μεγάλη ἡ ἀξία τῶν Ψαλμῶν γιὰ τὴν καλλιλογικὴ τους ὡραιότητα καὶ τὴν διδακτική τους δύναμη. Περιέχουν πλοῦτο διδαγμάτων, τὰ ὁποῖα δύναται νὰ τεθοῦν νομοθετήματα στὸν βίο. "Ἡ δὲ τῶν ψαλμῶν βίβλος τὸ ἐκ πάντων ὠφέλιμον περιείληφε", λέγει ὁ Μ. Βασίλειος "...ἱστορίας ὑπομιμνήσκει· νομοθετεῖ τῷ βίῳ ὑποτίθεται τὰ πρακτέα· καὶ ἁπαξαπλῶς κοινὸν ταμεῖον ἔστιν ἀγαθῶν διδαγμάτων"(3). Μὲ τὴν μελέτη τῶν Ψαλμῶν ἐναποτίθεται στὶς ἁπαλὲς ψυχὲς τῶν παιδιῶν, οἱ ὁποῖες μοιάζουν μὲ "εὔπλαστον κηρόν", σφραγίδα ἀνεξίτηλος ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ. Ἐκτός τοῦ Ψαλτηρίου συνιστοῦν ὡς κατάλληλο πρὸς διδασκαλία κείμενο καὶ τὶς Παροιμίες(4). Καὶ πολὺ σοφά, διότι οἱ Παροιμίες μὲ τὴν μεγάλη καὶ βαθιὰ πείρα τῆς ζωῆς, προσφέρουν στὸν ἀναγνώστη ἕνα σύστημα ὀρθοῦ καὶ συνετοῦ βίου. Τοῦ ὁμιλοῦν μὲ ἕνα τρόπο πολὺ προσιτὸ καὶ εὐχάριστο, γιὰ τὶς σχέσεις του μὲ τοὺς δικούς του, τοὺς φίλους του, τὴν κοινωνία, τὸν Θεό. Διάφορες ἱστορίες καὶ ἀπὸ τ᾽ ἄλλα βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅπως ἡ ἱστορία τοῦ Κάϊν καὶ τοῦ Ἄβελ ἢ τοῦ Ἠσαῦ καὶ Ἰακὼβ καὶ ἄλλες, συνιστῶνται ἀπὸ τοὺς Πατέρες γιὰ διδασκαλία. Καὶ ἀπὸ τὴν Καινὴ Διαθήκη προτρέπει ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος νὰ λαμβάνεται ὕλη γιὰ διδασκαλία καὶ μόρφωση τῶν μαθητῶν. Αὐτὰ μᾶς κανοναρχοῦν οἱ ἅγιοι. Ἐμεῖς ὅμως ἀφήνουμε τοὺς παντοειδεῖς θρησκειολόγους καὶ τιποτολόγους νὰ ἑτοιμάζουν ἕνα μάθημα "Θρησκευτικῶν" μὲ πολλὴ θρησκεία, ἀλλὰ καθόλου Χριστό. Ὑποσημειώσεις: (1) Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, Migne, P.G. 37, 1589. (2) Migne P.G. 62, 151. (3) Migne P.G. 29, 212. A. (4) Μέγας Βασίλειος, Migne, P.G. 31, 953.

Ἐκδήλωσις ὑπό τοῦ Ἑλληνικοῦ Συνδέσμου τοῦ Παναγίου Τάφου Ὑπό τοῦ Ἑλληνικοῦ Συνδέσμου τοῦ Παναγίου Τάφου ἀπεστάλη εἰς τόν «Ο.Τ.» ἡ ἀκόλουθως ἀνακοίνωσις:

«Τὴν 9η Φεβρουαρίου 2013, ἡμέρα Σάββατο καὶ ὥρα 6.00 μ.μ. εἰς τὸ ξενοδοχεῖο Divani Caravel (αἴθουσα Ὀλυμπία) παρουσίᾳ τῆς Α. Θ. Μ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων καὶ ἄλλων ἐπισήμων, ὡς καὶ 800 περίπου μελῶν τοῦ Συνδέσμου, θὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ κοπὴ τῆς Βασιλόπιτας,τοῦ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ, κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ προσφερθεῖ πλῆρες τέϊον καὶ θὰ διατεθεῖ ὀρχήστρα πρὸς τέρψιν τῶν προσκεκλημένων. Οἱ ἐπιθυμοῦντες νὰ συμμετάσχουν, μποροῦν νὰ προμηθευτοῦν προσκλήσεις /εἰσιτήρια ἀπὸ τὰ μέλη τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου, ἀπὸ τὸ γραφεῖο τοῦ Συνδέσμου, ὁδὸς Βουλῆς 36 Πλατεῖα Συντάγματος καὶ εἰς τὸ Ξενοδοχεῖο Divani Caravel κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐκδήλωσης, ἐφ᾽ ὅσον θὰ ὑπάρχουν διαθέσιμες».

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΡΙΖΟΝΟΣ

Οἱ Μοναχοί καί εἰς τάς 19 Ἱ. Μονάς ὁμιλοῦν καί ψάλλουν εἰς τήν Ἑλληνικήν γλῶσσαν. Ἁγιορείτικον, κατανυκτικόν περιβάλλον. Ἡ φήμη τῶν γυναικείων καί ἀνδρώων Ἱ. Μονῶν. Ὁ Γέρων Ἐφραίμ ἔχει ἐμπειρίας Παραδείσου (1ον)

Ξαναγράφουμε ἀπό τήν πολύ μακρινή Ἀριζόνα γιά τήν Ἀριζόνα, μολονότι μικρή παρέα Ἑλλήνων νέων θεολόγων μᾶς εἰρωνεύτηκαν, ὅταν μετά ἀπό προηγούμενή μας ἐπίσκεψη, γράφαμε μέ ἐνθουσιασμό τίς λαμπρές ἐντυπώσεις μας. Ὑποθέτω ὅτι, ἐπειδή εἶναι σύγχρονοι νέοι, ἐν τῷ μεταξύ θά πληροφορήθηκαν ὅτι ἡ Ἀριζόνα, δηλαδή τό μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, τοῦ Γέροντος Ἐφραίμ, εἶναι τό δεύτερο μέρος τῆς Ἀμερικῆς σέ ἐπισκεψιμότητα μετά τό ξακουστό φαράγγι Grand Canyon (ἕνα ἀπό τά θαύματα τῆς Ἀμερικανικῆς φύσης). Νά εἶναι εὐλογημένοι οἱ νέοι αὐτοί! Ἀπό τό ἀεροδρόμιο «Φοῖνιξ» μᾶς παρέλαβε ἕνας νέος μοναχός τῆς ἱερᾶς Μονῆς, ὁ π. Ἀντώνιος. Τεράστια πόλη ὁ «Φοῖνιξ». Πέντε ἑκατομμύρια κάτοικοι σέ ἔκταση τουλάχιστον τετραπλάσια τῶν Ἀθηνῶν. Λίγη βλάστηση καθότι βρίσκεται στίς παρυφές τῆς ἐρήμου τῆς Ἀριζόνας. Πλατεῖα ἡ λεωφόρος μέ ἕξι λωρίδες. Μετά ἀπό μιά ὥρα φθάσαμε στήν ἱερά Μονή. Ὡραιότατη εἴσοδος χωρίς σιδερένια ἤ ξύλινη πόρτα ἀσφαλείας. Ἕνα μικρό στηθαῖο πού τό ὕψος του φθάνει στό στῆθος σου χωρίζει τήν ἱερά Μονή ἀπό τήν ὑπόλοιπη γύρω ἔρημο. Ὅταν ὁ ἅγιος Γέροντας, ὁ π. Ἐφραίμ ἀνίχνευε τήν περιοχή, φθάνοντας στό συγκεκριμένο σημεῖο ἀκούγονταν κωδωνοκρουσίες σάν τῆς ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Τίς ἄκουσε καί ὁ συνοδός του, γηραιός π. Ἀντώνιος. Κατάλαβαν ὅτι ἄνωθεν σημεῖο τούς ὑπεδείκνυε τόν τόπο, πού θά στηνόταν τό μοναστήρι. Μέ εἰδικές προσευχές τοῦ ἁγίου Γέροντος μετά ἀπό γαιώτρηση βρέθηκε νερό. Μέ τίς εὐχές τοῦ ἁγίου Γέροντος ὁ ἄνυδρος κατάξερος καί γεμᾶτος κάκτους τόπος ἔγινε ὄαση. Οἱ κάκτοι ἔγιναν τά ἐπιβλητικά ὅρια ἐντός τῶν ὁποίων σπάρθηκαν, φύτρωσαν, ἄνθισαν καί καρποφόρησαν ἐλιές, πορτοκαλιές, γκρέϊπ φρούτ, μῆλα γκόλντεν, μπανάνες, ζαρζαβατικά, φυστικιές καί διάφορα ἄλλα καλλωπιστικά λουλούδια διαφόρων χρωμάτων καί ποικιλιῶν. Ἀφοῦ περάσουμε τήν ἁπλῆ πέτρινη εἴσοδο, τό ἀρχονταρίκι, ἕνα εὐρύχωρο ξύλινο κιόσκι σέ ξεκουράζει μέ τή σκιά του, τό δροσερό νερό καί τό λουκούμι πού σοῦ προσφέρει εὐγενικά ὁ π. Μάρκελλος μέ τά καλά Ἑλληνικά του. Ἕνας μοναχός ἀπό τό ἀρχονταρίκι σέ συνοδεύει στά πολύ κοντινά δροσερά δωμάτια σέ προκατασκευασμένα σπιτάκια, χαμηλά, ταπεινά καί συμβατά μέ τό περιβάλλον τῆς ἐρήμου. Στό κέντρο τοῦ πολύ εὐρύχωρου συγκροτήματος μπροστά σου, τό καθολικό, ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος. Καθόλου ἐπιβλητικός, συγκαταβαίνει στό ὕψος μας, στόν κόπο μας, στή ζέστη, στόν πόνο μας, στή δίψα τῆς ἄνυδρης, πληγωμένης καί ματωμένης ψυχῆς μας. Στήν ἁπλῆ εἴσοδό του δυό πέτρινα λιοντάρια σοῦ θυμίζουν εὔκολα τό τροπάριο τῆς Μ. Παρασκευῆς «… ἐκοιμήθης ὡς λέων…» καί ἀμέσως αἰσιοδοξεῖς συνειρμικά ὑποθέτοντας ὅτι μπορεῖ νά συμβεῖ καί σέ σένα τό τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης εὐλογώντας γιά τελευταία φορά τούς κοινωνημένους πιστούς, τούς ἔλεγε: Ξέρετε πῶς σᾶς βλέπω τώρα; Ὡς λέοντας πῦρ πνέοντας (σάν λιοντάρια πού σκορπίζετε ἀπό τά ρουθούνια σας φωτιά), τό πῦρ τῆς θεότητος, τήν ἄκτιστη Χάρη τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ. Ὁ ναός ἐσωτερικά σοῦ δίνει τήν αἴσθηση ὅτι φιλοξενεῖσαι στό πιό οἰκεῖο καί φιλικό σπίτι. Δέν αἰσθάνεσαι χαμένος στό χάος μεγαλειωδῶν διαστάσεων οἴκου τοῦ Θεοῦ πελώριου, ἀσύλληπτου, ἀπρόσιτου. Σέ ἔχει προκαταλάβει καί ἡ διακριτικά φιλική καί εὐπροσήγορη ὑποδοχή τοῦ μικροσκοπικοῦ ἁγίου Γέροντος, ὁ ὁποῖος ἐξ ἀρχῆς σέ ξεναγεῖ διʼ εὐχῶν του στό θεῖο χῶρο τῆς μοναδικῆς ὀρθοδόξου λατρείας μας. Ὁ πρόναος, μέ τήν εἰκόνα τοῦ Μ. Ἀντωνίου ἁπλᾶ καί μυστικά σέ εἰσάγει στόν ἄνετο, χαρούμενο, φωτεινό κυρίως ναό. Ἀμέσως ἑλκύει τό βλέμμα σου τό πέτρινο ἐπιχρυσωμένο τέμπλο μέ τίς ἐξαιρετικές μεγάλες ἁγιογραφίες. Λίγο πιό πρίν μπροστά σου δύο μεγάλα προσκυνητάρια, δεξιά τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, καθημένου ὡς Ἀρχιερέως μέ τήν ἀρχιερατική Του στολή σέ ἀνάλογο πεποικιλμένο θρόνο καί ἀριστερά τῆς ἀρχόντισσας Παναγίας τῆς Ἀριζονίτισας, βαστάζουσας τόν Κύριο, ὄχι βρέφος, ἀλλά σχηματισμένο παλληκαράκι. Ἀσημένια ὄχι βαρειά καλύμματα στολίζουν τά περιθώρια τῆς εἰκόνας. Τό πρόσωπο τῆς Ἀριζονίτισας σοβαρό καί χαρῆεν ἐκφράζει τή θεία πληρότητα τῆς Παναγίας Μητέρας ἀλληλοπεριχωρούμενης μέ Τόν σαφῶς ἀκτινοβολοῦντα Υἱό καί Θεό της.

Ἐμεῖς οἱ προσκυνητές ἔχουμε τίς πρῶτες ἐντυπώσεις μας ἀπό τόν ἱερό Ναό καί τίς πρῶτες ἐμπειρίες μας μέσα στό σκοτάδι. Τά μεσάνυχτα, στή 1 ἡ ὥρα ἀρχίζει ἡ πρωϊνή ἀκολουθία. Δώδεκα καί σαρανταπέντε τά μεσάνυχτα ἀνοίγει ἡ πόρτα τοῦ μικροῦ ἀξιοπρεποῦς διαμερίσματος, στό ὁποῖο μᾶς φιλοξενοῦσαν στήν

Ὑπό τοῦ Ἀρχιμ. π. Σαράντη Σαράντου

ἱερά Μονή. Ἀκούγεται ἡ φωνή τοῦ νεαροῦ μοναχοῦ π. Νεκταρίου. Μᾶς φωνάζει: Father Sarantis, get up! Father Gregorios, get up! Father Abraam, get up! Παπᾶ… Ἐκκλησία. Διαπιστώνει ὅτι ξυπνήσαμε, βάζει μετάνοια στούς ἱερεῖς καί ἀπέρχεται γιά νά συνεχίσει τό διακόνημά

του ξυπνώντας καί καλώντας τούς προσκυνητές στό ναό. Ὁ ἅγιος Γέροντας Ἐφραίμ ἔχει πρίν ἀπό λίγα λεπτά καταλάβει τή θέση του κοντά στό δεξιό ἀναλόγιο. Ἕνας ἕνας οἱ προσκυνητές καί οἱ προσκυνήτριες ἀφοῦ κατά τό τυπικό, ἀσπαζόμαστε τίς ἱερές εἰκόνες, καταλήγουμε στήν ἔμψυχη εἰκόνα, ἀσπαζόμενοι εὐλαβικά τό λιπόσαρκο χέρι τοῦ μικρόσωμου ἁγίου Γέροντος π. Ἐφραίμ, ἐνῷ τόν ἀκοῦμε ψιθυριστά νά λέγει «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ … ἐλέησόν με».

Ἁγιορείτικον, κατανυκτικόν περιβάλλον

Οἱ σαρανταπέντε – πενήντα μοναχοί καί ἱερεῖς καταλαμβάνουν τά μπροστινά καί πλαϊνά στασίδια τοῦ μισοῦ ἐμπρόσθιου ναοῦ. Οἱ ἄλλοι ἑκατό περίπου ἤ διπλάσιοι ἐπισκέπτες τακτοποιοῦνται στά στασίδια στό ἄλλο μισό ὀπίσθιο μέρος τοῦ ναοῦ. Ὅλοι ἔχουν δυνατότητα θέας τῶν ἱερῶν εἰκόνων τοῦ τέμπλου, τῶν προσκυνηταριῶν καί τῶν ἀναλογίων. Κίονες δέν ὑπάρχουν στό μέσον γιά νά ἐμποδίζουν τή θέα τῶν δρωμένων καί τό ἄκουσμα τῶν ψαλλομένων. Ὁ ναός σκοτεινός φωτίζεται μόνο μέ τά τέσσερα καντήλια δεξιά τῆς Ὡραίας Πύλης καί τά τέσσερα ἀριστερά μαζί μέ τά καντηλάκια τῶν λοιπῶν προσκυνηταριῶν κρεμασμένων μπροστά στίς ὁλοζώντανες, ἕτοιμες νά σοῦ μιλήσουν ἅγιες εἰκόνες. Κάποια κεράκια ἐναλλάξ φωτίζουν τά ἀναλόγια τόσο, ὅσο νά βλέπουν τά ἱερά βιβλία καί νά ψέλνουν οἱ μοναχοί ψάλτες. Στή μία ἡ ὥρα ἀκριβῶς ἀρχίζει τό μεσονυκτικό τελούμενο στό ὀπίσθιο μέρος τοῦ ναοῦ ἐκεῖ πού στέκονται οἱ προσκυνητές, ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά. Ἁγιορείτικο κατανυκτικό περιβάλλον. Καθημερινά διακόσια κατά μέσον ὅρο ἄτομα εὐχαριστοῦν, δοξολογοῦν καί ἱκετεύουν τόν ἐν Τριάδι Κύριο μέ μιά καρδιά, μέ ἕνα ἄηχο στόμα, μέ μιά κατανενυγμένη ψυχή. Εἶναι τόσος ὁ σεβασμός ὅλου τοῦ σώματος τῶν ἐκκλησιαζομένων ἐπί τρίωρο, πού νομίζεις μερικές στιγμές ὅτι βρίσκεσαι μόνος σου στόν οἶκο τοῦ Θεοῦ. Ὅλοι ἀθόρυβοι σάν ἀνύπαρκτοι. Οἱ ψάλτες καί οἱ ἱερεῖς ἄκρως ταπεινοί ὡς ἀνύπαρκτοι καί αὐτοί σέ βοηθοῦν νά συναισθάνεσαι τό μεγαλεῖο τοῦ Ἐσταυρωμένου πρῶτα καί ὕστερα Ἀναστάντος Κυρίου. Χαίρεσαι γιατί συνειδητοποιεῖς ἐμπειρικά, ἐκεῖ μέσα, ὅτι πιστεύεις σʼ Ἕνα Θεό Πατέρα πού δέν σέ πιάνει ἀπό τό σβέρκο ἤ ἀπό τό λαιμό γιά νά Τόν πιστέψεις, στόν Υἱό Του πού συγκαταβαίνει, κλίνει οὐρανούς καί καταβαίνει κάθε μέρα, γιά νά γίνει βρωτός καί μεθεκτός ἀπό τόν οἱονδήποτε καί στό Ἅγιο Πνεῦμα πού ὅπου θέλει πνεῖ, ἔρχεται καί σέ παρηγορεῖ ὅτι ὅπου νἆναι τελειώνει τό μικρό ἤ μεγαλύτερο μαρτύριό σου. Ζεῖς μέ τό φῶς Του ὅλη τή χαρά τῆς θεϊκῆς παναλήθειας, θεᾶσαι τούς θησαυρούς τῶν ἐν Χριστῷ πνευματικῶν ἀγαθῶν καί περιμένεις ὑπομονετικά τά παρόντα νά γίνουν μόνιμα… μέλλοντα, αἰώνια, σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις.

Ἔμπροσθεν τῆς Παναγίας τῆς Ἀριζονιτίσσης

Μπροστά στήν Ἀριζονίτισα δέν μπορεῖς νά μή λυγίσεις, ὅσο σκληρός, ὅσο ἀγέρωχος, ὅσο ἄσπλαχνος καί νἆσαι. Δέν μπορεῖς νά μή θυμηθεῖς, ἐνώπιόν Της, τούς δικούς σου καί τούς ξένους. Σοῦ θυμίζει ὀνόματα, προβλήματα, καϋμούς, κρίσεις, κατακρίσεις, ἀχαριστίες, ἀγνωμοσύνες, ἁμαρτίες, ἀνάγκες, ἀντιθέσεις, ἀδιέξοδα. Ἔπειτα τά μαζεύει ὅλα κοντά Της… ἡ Ἀριζονίτισα. Τά καταθέτει μπροστά στό παιδάκι Της καί Ἀφέν-

τη Χριστό. Καί ὅλα μεταβάλλονται, μαζί μέ τόν ἄρτο καί τόν οἶνο, ὅλα γίνονται ἐλπίδα, χαρά, ἀγάπη, πίστη, μεγαλεῖο καρτερικότητας καί ἀπόφαση νέων ἀγώνων μυστικῶν, φανερῶν, μαρτυρικῶν, καθημερινῶν, γιά τόν ἄρτο τόν ἐπιούσιο, τό μεροκάματο καί γιά αἰώνια μαζί Της καί μαζί Του ζωή. Κάθε φορά πού ἤμουν ὑποχρεωμένος ὡς μή λειτουργός νά εἶμαι στό ἴδιο στενάχωρο στασίδι, γύρευα νά βρῶ ἕνα ἄλλο, πιό εὐρύχωρο. Τελικά καλά πού δέν ἔφυγα. Ἴσως θά ἔχανα ὅ,τι κέρδισα. Αὐτές τίς τρεῖς ὧρες πού βρίσκεσαι ἐγκλωβισμένος στό στασίδι σου τά βλέπεις ὅλα. Βλέπεις τήν ἄβυσσο τῆς ἀναξιότητάς σου καί τῶν κριμάτων σου. Δέν ξέρεις ἀπό ποῦ νά φύγεις. Μολονότι βάσει τοῦ αὐστηροῦ ἀμερικάνικου νόμου ὑποχρεοῦνται νά ἔχουν κόκκινες φωτεινές ἐπιγραφές ἐξόδου γιά λόγους ἀσφαλείας τοῦ κοινοῦ, EXIT καί μπορεῖς νά βρεῖς τήν ἔξοδο, τελικά δέν φεύγεις. Οἱ εὐχές τοῦ Γέροντα καί τῆς Οὐρανίου Ἐκκλησίας πού ταυτόχρονα συλλειτουργοῦν, σέ κρατοῦν αἰχμάλωτο τῆς θείας ἀγάπης τοῦ Γέροντος, πού εὔχεται γιά ὅλους καί γιά ὅλα «κατά πάντα καί διά πάντα». Τελικά τό στασίδι ἐνῷ ἀρχικά σέ περιορίζει, δέν σοῦ ἀφήνει περιθώρια νά μετακινηθεῖς, γίνεται ἀναβατόριο πού κάθετα ἀνεβάζει τήν ψυχούλα σου ἀπό τήν ἀσφυξία τοῦ ἐδῶ καί τοῦ τώρα, στήν ἄνω ζωή πού δέν σταματάει, ἀλλά σοῦ προσθέτει γλυκιά κατάνυξη, μικρή χαρά σταδιακά ὀγκούμενη, εἰρήνη, ἀγάπη, κατανόηση στόν κάθε πλησίον καί ἐλπίδες ζωῆς αἰωνίου. Εἶναι τοῖς πᾶσι πλέον γνωστό ὅτι ὅλες οἱ ἱερές Ἀκολουθίες καί οἱ θεῖες Λειτουργίες τελοῦνται σύμφωνα μέ τό Ἁγιορείτικο Τυπικό. Βυζαντινή μουσική ὅπως στό Ἅγιον Ὄρος καί ἀρχαία ἑλληνική γλῶσσα, ὅπως λέγεται καί διαβάζεται καί στό Ἅγιον Ὄρος, ἀλλά καί σέ ὅλες τίς ἐκκλησίες τῆς πατρίδος μας. Αὐτή ἡ τάξη ἐπικρατεῖ καί στά δεκαεννέα Μοναστήρια, πού ἔχει ἱδρύσει ὁ Γέροντας Ἐφραίμ θαυματουργικῶς στήν Ἀμερική. Δέν εἶναι θαῦμα τό γεγονός ὅτι ὅλοι οἱ μοναχοί καί οἱ μοναχές πού δέν εἶχαν ἰδέα ἀπό ἀρχαῖα ἑλληνικά σήμερα μιλοῦν καί ψάλλουν στήν ἑλληνική γλῶσσα! στήν τελειότερη γλῶσσα τῆς οἰκουμένης; Ὁ χρόνος τῆς θείας Λειτουργίας εἶναι σύντομος. Ὁ Λειτουργός καί ὁ Διάκονος ψέλνουν εἱρμολογικά, ἁπλᾶ καί ἀπροσποίητα. Οἱ εὐχές δέν ἀκούγονται καθόλου, γιατί ὡς μυστικές, κατά τήν ἁγία Ἀποστολική καί μετέπειτα μέχρι σήμερα Παράδοσή μας, δέν πρέπει νά ἀκούγονται ἀλλά νά κρατοῦν τό εἰδικό μυστικό χαρισματικό βάθος τους. Ὅπως στό σῶμα τό ἀνθρώπινο δέν γίνονται ἀντιληπτές οἱ κυριότερες λειτουργίες, ὅπως τοῦ ἀναπνευστικοῦ συστήματος, τοῦ πεπτικοῦ, καί κυρίως τῆς κυκλοφορίας τοῦ αἵματος καί ἄλλες, ἔτσι καί οἱ μυστικές εὐχές λειτουργοῦν μυστικῶς, ἀφώνως, ἀθεάτως ἀπό τούς πιστούς, ὅπως ἀθέατες καί μυστικές ἀλλά συνεχεῖς εἶναι οἱ παραπάνω λειτουργίες τοῦ σώματός μας. Ὁ θεοφώτιστος Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς στό βιβλίο του «Ἄνθρωπος καί θεάνθρωπος» ἐκφράζεται μέ πολύ θαυμασμό γιά τίς θαυμαστές λειτουργίες τοῦ τέλεια δημιουργημένου ἀπό τά χέρια τοῦ Θεοῦ ὡς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ ἀνθρώπου. Δέν θά μποροῦσε κανείς ἄλλος παρά μόνο ὁ ἐν Τριάδι Θεός νά ποιήσει, νά δημιουργήσει ἕνα τέλειο σῶμα χοῦν λαβών ἀπό τῆς γῆς καί μιά ἀθάνατη ψυχή γιά τήν κατασκευή τοῦ ἄρχοντος τοῦ Παραδείσου. Ἄν θελήσουμε νά προεκτείνουμε τό λόγο, τί νά ποῦμε γιά τίς πολύπλοκες λειτουργίες τοῦ ἐγκεφάλου μαζί μέ ὅλο τό νευρικό σύστημα. Παύει νά λειτουργεῖ ἡ καρδιά μας ἤ ὀ ἐγκέφαλος, ὅταν κοιμώμαστε; Λειτουργοῦν χωρίς νά ἔχει ἄμεση συνείδηση ὁ ἄνθρωπος τῶν λειτουργιῶν αὐτῶν. Οὔτε καί διερωτᾶται, οὔτε καί ἀπασχολεῖται ὁ ἄνθρωπος, ἄν λειτουργεῖ ἡ καρδιά του, οἱ πνεύμονές του, ὁ ἐγκέφαλός του. Ἀρχίζει νά διερωτᾶται καί νά ἀνησυχεῖ ἄν κάποια συμπτώματα τόν προκαλοῦν σέ ἐξετάσεις καί ἔλεγχο τῆς λειτουργίας τῶν συστημάτων. Γιατί στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στήν Ἐκκλησία μας, νά μή λειτουργοῦν ἀντιστοίχως καί ἀναλογικῶς τά μυστήριά της; Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, συγγραφέας τῆς θείας Λειτουργίας, λειτουργοῦσαν πάντοτε μέ τό μυστικό τρόπο τῶν μυστικῶν εὐχῶν καί μέ τόν ἐμμελῆ εὐανάγνωστο τρόπο ἐκφορᾶς τῶν ὑπολοίπων. Αὐτήν τήν παράδοση ἔφερε ὁ ἅγιος Γέροντας καί στήν Ἀμερική, ἐπειδή ἔχει ἐμπειρία τῆς μυστικῆς ἐν Χριστῷ πνευματικῆς ζωῆς ἐκφραζομένης σέ πολλές πτυχές τῆς καθημερινῆς ζωῆς, ἀλλά καί στήν κορυφαία τῆς θείας Λειτουργίας.

Σελὶς 6η

8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΒΑΙΝΟΜΕΝ ΠΡΟΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΙΝ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ; ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ Kαὶ διερωτᾶται ὁ ἑωρακώς: Tί διαφέρει ἕνα τέτοιο βάπτισμα ἀπὸ τὸ βάπτισμα τῶν παπικῶν; Πολλοὶ κληρικοί μας, ἐνῷ κηρύττουν ἐναντίον τῶν παπικῶν καὶ τονίζουν τὶς διαφορές μας στὴν τέλεση τῶν Ἑπτὰ Mυστηρίων, δὲν καταλαβαίνουν, ὅτι μὲ τὸν τρόπο ποὺ βαπτίζουν οἱ ἴδιοι εἰσάγουν στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τὸ βάπτισμα τῶν παπικῶν; Ποία ὀρθόδοξη σύνοδος θὰ ἐπιληφθῇ αὐτοῦ τοῦ ζητήματος καὶ θὰ ἐπαναφέρῃ στὴν τάξη τοὺς παπίζοντας κληρικούς;».2

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

νὰ παρακολουθήσῃ ἀπὸ κοντὰ τὸν τρόπο τελέσεώς της. Στὶς περισσότερες περιπτώσεις θὰ διαπιστώσῃ, ὅτι τὸ νερὸ δὲν καλύπτει οὔτε τὸ ἕνα τρίτο τῆς κολυμβήθρας, ὁ δὲ ἱερέας, ἀντὶ νὰ βυθίσῃ τρεῖς φορὲς ὁλόκληρο τὸ σῶμα τοῦ βαπτιζομένου βρέφους μέσα στὸ νερό, ὅπως ἀπαιτεῖ ἡ δισχιλιετὴς Παράδοση καὶ Kανονικὴ τάξη τῆς Ἐκκλησίας, λαμβάνει νερὸ μὲ τὴ χούφτα του καὶ τὸ ἐπιχύνει στὸ κεφάλι καὶ τὸ ὑπόλοιπο σῶμα τοῦ βαπτιζομένου, ἔχοντας ἥσυχη τὴν συνείδησή του, ὅτι ἐτέλεσε Mυστήριο!

Oἱ ἐμπειρίες ἑνὸς θεολόγου

Tὰ αἴτια τοῦ κακοῦ

Eἴμεθα βέβαιοι, ὅτι πολλοὶ ὀρθόδοξοι πιστοὶ ἔχουν διαπιστώσει ἰδίοις ὄμμασι τὴ νεοφανῆ αὐτὴ ἐκκλησιαστικὴ ἀταξία καὶ ἀνησυχοῦν. Ἕνας ἀπ᾽ αὐτούς, ὁ θεο λόγος κ. Θεόδωρος Γεωργόπουλος, ἔγραφε πρὸ τετραετίας στὸν «Ὀρθόδοξο Tύπο» τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικά: «Στὸ χωριό μου στὴ Mάνη εἴχαμε ἕνα πολὺ εὐλαβῆ καὶ προσεκτικὸν ἱερέα. Ἐνθυμοῦμαι ὅτι τελοῦσε τὴ Θεία Λειτουργία μὲ ἐξαιρετικὴ προσοχὴ καὶ μὲ τέλεια ἀκρίβεια τὰ Ἱερὰ Mυστήρια. Ὅταν π.χ. ἐβάπτιζε τὰ βρέφη, τὰ βουτοῦσε στὸ ἁγιασμένο νερὸ τῆς κολυμβήθρας καὶ τὸ νερὸ τὰ σκέπαζε ὁλόκληρα. Δὲν ἔμενε ἔξω ἀπὸ τὸ νερὸ τοῦ Bαπτίσματος οὔτε “σὰν τὸ μάτι τοῦ ψύλλου“, ὅπως ἔλεγε ὁ Ἅγιος Kοσμᾶς ὁ Aἰτωλός. Τριττὴ κατάδυση καὶ ἀνάδυση καὶ δυνατὰ οἱ λόγοι: “Βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ… εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Yἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν“. Kαταλάβαινες ὅτι ἡ τριττὴ κατάδυση καὶ ἀνάδυση σὲ ἁγιασμένο νερὸ καὶ ἡ ταυτόχρονη ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Tριάδος εἶναι τὰ συστατικὰ τοῦ Bαπτίσματος. Aὐτὰ μένουν αἰωνίως σταθερὰ καὶ ἀμετάβλητα, γιὰ νὰ εἶναι ἔγκυρο τὸ Bάπτισμα. Ἀργότερα συμμετεῖχα στὴ Bά πτιση τοῦ υἱοῦ ἑνὸς συναδέλφου μου. Ὁ ἱερεὺς ἔβαλε τὸ παιδάκι καθιστὸ στὴν κολυμβήθρα. Tὸ νερὸ ἔφθανε μέχρι τὴ μέση τοῦ βρέφους. Ἔπειτα ὁ ἱερεὺς μὲ τὴ χούφτα του ἔρριξε λίγο νερὸ στὸ κεφάλι τοῦ μωροῦ τρεῖς φορὲς καὶ τὸ σήκωσε καὶ τὸ παρέδωσε στὸν ἀνάδοχο. Aὐτὸ ἦταν τὸ βάπτισμα ὁλόκληρο, ὁ ἱερεὺς δὲν εἶπε λέξη, ἡ ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Tριάδος δὲν ἀκούστηκε ἀπὸ κανένα. Tοῦ παρετήρησα χαμηλόφωνα: – Πάτερ, δὲν εἴπατε τίποτε… Kαὶ ἡ ἀπροσδόκητη ἀπάντηση τοῦ ἱερέως: – Aὐτὰ τὰ λέμε μέσα μας! Διερωτῶμαι: Aὐτὸ τὸ Bάπτισμα εἶναι ἔγκυρο; Tὸ παιδὶ αὐτὸ εἶναι βαπτισμένο ὀρθοδόξως; Ἀπὸ τότε πολλὲς βαπτίσεις ἔχω ἰδεῖ. Λίγοι κληρικοὶ βαπτίζουν κανονικὰ καὶ ὀρθόδοξα. Oἱ λοιποὶ ἱερεῖς, ἀκόμη καὶ ἐπίσκοποι καὶ πατριάρχες, καθίζουν τὸ παιδὶ μέσα στὴν κολυμβήθρα, τὸ νερὸ φθάνει μέχρι τὴ μέση τοῦ παιδιοῦ, καὶ μὲ τὸ δεξί τους χέρι ρίχνουν νερὸ τρὶς στὸ κεφάλι τοῦ βαπτιζομένου μὲ ταυτόχρονη ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Tριάδος. Ἡ δικαιολογία τους: Φοβοῦνται, μήπως πνίξουν τὸ παιδί, ἂν τὸ βυθίσουν ὅλο στὸ νερό! Ὁ ἱερεὺς τοῦ χωριοῦ μου καὶ ὅσοι ἄλλοι σήμερα βαπτίζουν κανονικὰ δὲν ἔπνιξαν κανένα παιδί. Oἱ δικαιολογίες, ἂν τὶς ἀναζητήσωμε, εἶναι ἀτελείωτες, ἀλλὰ τελείως ἀδικαιολόγητες. Πρὶν μερικὰ χρόνια συμμετεῖχα στὴ Bάπτιση ἑνὸς νεαροῦ Bορειοηπειρώτου σὲ κεντρικὸ ναὸ τῶν Ἀθηνῶν. Ἡ κολυμβήθρα, ἀπὸ κά ποιο μεταλλικὸ βαρέλι, ἦταν τελείως ρηχὴ καὶ συνεπῶς τελείως ἀκατάλληλη γιὰ τὴ βάπτιση ἑνὸς ἐνηλίκου. Ὁ νεαρὸς Bορειοηπειρώτης, γυμνὸς μ᾽ ἕνα ἐσώρουχο σὰν θαλασσινὸ μαγιώ, μπῆκε στὴν κολυμβήθρα ὄρθιος. Tὸ νερὸ μέχρι τὰ σφυρά. Ὁ προεξάρχων ἱερεὺς ἐπῆρε μ᾽ ἕνα μικρὸ κανάτι ἁγιασμένο νερὸ καὶ τὸ ἔχυσε τρὶς στὸ κεφάλι τοῦ βαπτιζομένου. Σταγόνες νεροῦ ἐκύλησαν σὲ διάφορα σημεῖα τοῦ γυμνοῦ σώματος. Mὲ τρία κανάτια νερὸ καὶ τὴν ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Tριάδος τὸ βάπτισμα ἐτελείωσε.

Ἀπὸ συζητήσεις μὲ κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς συμπεραίνουμε ὅτι τὰ αἴτια τῆς Bαπτισματικῆς αὐτῆς καινοτομίας καὶ ἀταξίας εἶναι τὰ ἑξῆς: 1) Ὁ φόβος ἀπίστων, ὀλιγοπίστων καὶ κοσμικῶν γονέων καὶ ἀναδόχων μήπως πνιγῇ τὸ παιδί! Πολλοὶ γονεῖς ὑποδεικνύουν ἐκ τῶν προτέρων στὸν ἱερέα νὰ τελέσῃ τὴ βάπτιση μὲ τὸν ἀντικανονικὸ αὐτὸ τρόπο, ὁ δὲ ἱερέας, προκειμένου νὰ μὴ δοθῇ σὲ ἄλλον ἱερέα ἡ τέλεση τοῦ Mυστηρίου καὶ χάσῃ… τὰ τυχερά, ὑποκύπτει στὶς πιέσεις καὶ συμμορφώνεται πρὸς τὶς ὑποδείξεις, ἐνῷ θὰ ἔπρεπε, ἐὰν εἶχε συνείδηση τῆς σπουδαιότητος καὶ ἱερότητος τοῦ Mυστηρίου, νὰ ἀρνηθῇ, ἐξηγώντας συγχρόνως καὶ τοὺς λόγους, γιὰ τοὺς ὁποίους δὲν δύναται νὰ τελέσῃ τοιοῦτο ἀνοσιούργημα, καθὼς καὶ τὶς συνέπειες, ποὺ αὐτὸ θὰ ἔχῃ στὸ βαπτιζόμενο βρέφος. 2) Ὁ φόβος ὀλιγοπίστων καὶ κοσμικῶς φρονούντων ἱερέων, μήπως πνίξουν τὸ παιδί. 3) Ὁ φόβος ὡρισμένων ἱερέων, μήπως, ἐὰν ἀρνηθοῦν, πέσουν στὴ δυσμένεια καὶ δεχθοῦν ἐπίπληξη ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπό τους, ὁ ὁποῖος τελεῖ βαπτίσεις κατὰ τὸν ἴδιο ἀντικανονικὸ τρόπο. 4) Ἡ ὑποβάθμιση τῆς ἐκπαιδεύσεως, ποὺ παρέχουν οἱ Θεολογικὲς καὶ Ἐκκλησιαστικὲς Σχολές, καὶ 5) Tὸ Oἰκουμενιστικὸ καὶ φιλοπαπικὸ πνεῦμα καὶ φρόνημα, ποὺ ἔχει διεισδύσει στὴν Ἐκκλησία καὶ φθείρει καὶ ἀλλοιώνει πλέον ἐπικίνδυνα ἀκόμη καὶ τὸν χαρακτῆρα τῶν ἱερῶν Mυστηρίων της.

Tί διδάσκει ἡ Ἁγία Γραφή

Ἡ θεόπνευστη διδασκαλία τῆς Ἁγ. Γραφῆς γιὰ τὸν τρόπο τοῦ βαπτίσματος εἶναι σαφὴς καὶ κατηγορηματική. Ὁ ὀρθόδοξος τύπος τοῦ βαπτίσματος, ποὺ σεβάστηκαν τόσοι αἰῶνες, εἶναι βασισμένος στὴν ἐντολὴ τοῦ Kυρίου πρὸς τοὺς Ἀποστόλους: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Yἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».3 Ὁ Xριστὸς δὲν εἶπε στοὺς Ἀποστόλους νὰ ἐπιχύνουν ὕδωρ ἐπάνω στοὺς ἀνθρώπους ἢ νὰ τοὺς ραντίζουν, ὅπως πράττουν οἱ Παπικοί, ἀλλὰ νὰ βαπτίζουν αὐ τούς. Ἑλληνικὸ ρῆμα εἶναι τὸ «βαπτίζω» καὶ σημαίνει βυθίζω καὶ ὄχι ἐπιχέω ἢ ραντίζω. Σύμφωνα μὲ τὸν μακαριστὸ ἀρχιμανδρίτη Σπυρίδωνα Mπιλάλη: «ὑπὲρ τοῦ βαπτίσματος τῆς τριττῆς καταδύσεως μαρτυρεῖ καὶ τὸ βάπτισμα, τὸ τελούμενον ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Bαπτιστοῦ εἰς τὸν Ἰορδάνην ποταμόν. Tὸ Ἰωάννειον βάπτισμα, τὸ προεικονίζον τὸ χριστιανικὸν Bάπτισμα, ἐγίνετο διὰ καταδύσεως ἐν τῷ ὕδατι, οὕτω πως δὲ ἐξηγεῖται, διατὶ ὁ Ἰωάννης ἐβάπτιζεν εἰς περιοχήν, ἔχουσαν ὕδατα πολλά (Ἰωάν. 3, 22)».4 Γιὰ τὴ βάπτιση τοῦ Kυρίου στὸν Ἰορδάνη ρητῶς οἱ εὐαγγελιστὲς μαρτυροῦν: «Kαὶ βαπτισθεὶς ὁ Ἰησοῦς ἀνέβη εὐθὺς ἀπὸ τοῦ ὕδατος».5 Tὸ ρῆμα «ἀνέβη» εἶναι συν ώνυμο τοῦ «ἀνεδύθη» καὶ σημαίνει βγῆκε ἀπὸ τὸ νερό, στὸ ὁποῖο εἶχε καταβῆ, βυθισθῆ γιὰ ὀλίγα δευτερόλεπτα ὁ Kύριος καὶ ἀπὸ τὸ ὁποῖο εὐθέως, ἀμέσως, ὡς ἀναμάρτητος καὶ μὴ ἔχων τίποτε νὰ ἐξομολογηθῇ στὸν Ἰωάννη, βγῆκε δίνοντας καὶ σὲ μᾶς παράδειγμα νὰ βαπτιζώμεθα καὶ ὄχι νὰ ραντιζώμεθα ἢ νὰ λουζώμεθα μὲ νερό. Ἑρμηνεύοντας δὲ τὸ σχετικὸ μὲ τὸ βάπτισμα τοῦ Ἰωάννου κεφάλαιο ὁ γνωστὸς θεολόγος καὶ δόκιμος ἑρμηνευτὴς τῶν Γραφῶν Nικόλαος Σωτηρόπουλος ἀναφέρει: «Ὁ Ἰωάννης σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ βάπτιζε τοὺς Ἰουδαίους

᾿Αρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου

ΤΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝ ***

(Ποιὰ εἶναι τὰ σχέδια τῶν Σιωνιστῶν καὶ πῶς ἐξελίσσονται μέχρι σήμερα)

G Τὸ βιβλίο αὐτό, πρέπει νὰ τὸ διαβάσουν ὅλοι οἱ ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί, γιὰ νὰ μάθουν ποιοὶ καὶ πῶς πολεμοῦν τὴν Πίστη καὶ τὴν ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία. G Συγκλονιστικὲς πραγματικό τητες, ποὺ ἄρχισαν καὶ συν εχίζονται ὡς τὰ σημερινὰ γεγονότα σὲ ὅλο τὸν κόσμο. G Μὲ ἐπίσημα καὶ ἀδιάσειστα στοιχεῖα ξεσκεπάζεται ὁ σατανικὸς κόσμος τῶν ἀντιθέων δυνάμεων, ποὺ προσπαθοῦν νὰ καταστρέψουν τὴν Χριστιανοσύνη.

Τιμᾶται 6,00 €

(᾿Αποστέλλεται καὶ ταχυδρομικῶς)

᾿Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» Κάνιγγος 10 (Α´ ᾿Οροφος), 10677 ᾿Αθῆναι Τηλ. 210—38 16 206,ΤΕΛΕΦΑΞ 210–38 28 518

μέσα στὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνου. Mὲ τὸ βάπτισμα ὁ Ἰωάννης εἶνε σὰν νὰ ἔλεγε στοὺς Ἰουδαίους, ὅτι ἦταν ἀκάθαρτοι λόγῳ ἁμαρτιῶν καὶ εἶχαν ἀνάγκη καθάρσεως. Oἱ Ἰουδαῖοι ἔμπαιναν μέσα στὸ νερὸ μέχρι τὸ λαιμό, ἐξωμολογοῦντο ἐκεῖ τὶς ἁμαρτίες τους, καὶ στὸ τέλος βουτοῦσαν καὶ τὸ κεφάλι τους στὸ νερό. Tὸ βάπτισμα τοῦ Ἰωάννου δὲν εἶχε τὴ δύναμι νὰ ἐξαλείψῃ ἁμαρτίες. Ἁπλῶς ἦταν βάπτισμα μετανοίας, ποὺ προπαρασκεύαζε τὶς ψυχές, γιὰ νὰ δεχθοῦν ἔπειτα τὸ χριστιανικὸ βάπτισμα, ποὺ ἐξαλείφει τὶς ἁμαρτίες».6 Ἀλλὰ καὶ ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὶς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων», περιγράφοντας τὸ βάπτισμα τοῦ εὐνούχου τῆς βασιλίσσης Kαν δάκης ἀπὸ τὸν Φίλιππο, ἀναφέρει: «Kατέβησαν ἀμφότεροι εἰς τὸ ὕδωρ», ἔπειτα δὲ «ἀνέβησαν ἐκ τοῦ ὕδατος».7 Ἡ βύθιση στὸ νερὸ εἶναι καὶ ἐδῶ σαφεστάτη. Oὐδεὶς λόγος γίνεται περὶ ἐπιχύσεως ὕδατος ἢ ραντισμοῦ. Ὡς γνωστόν, σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ χριστιανικὸ βάπτισμα συμβολίζει τὸ θάνατο καὶ τὴν τριήμερη ταφὴ καὶ ἀνάσταση τοῦ Kυρίου μας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σαφῶς ὁμιλεῖ γιὰ τὸν μυστικὸ αὐτὸ συμβολισμὸ τῆς τριττῆς καταδύσεως καὶ ἀναδύσεως, γράφοντας: «Ἢ ἀγνοεῖτε, ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Xριστὸν Ἰησοῦν, εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν; Συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Xριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ Πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν. Eἰ γὰρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα».8

Tί διδάσκουν οἱ Πατέρες

Παραλείπουμε ἄλλα χωρία τῆς Γραφῆς, καθὼς καὶ πολλὲς μαρτυρίες τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, ὅπως τὴν ἐπιστολὴ Bαρνάβα, τὰ «Kλημέντια», τὸν «Ποιμένα» τοῦ Ἑρμᾶ, τὸν Ἰουστῖνο καὶ τὶς Διδαχὲς τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖες σαφῶς μαρτυροῦν περὶ καταδύσεως, γιὰ νὰ ἰδοῦμε τί διδάσκουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τί ὁρίζουν οἱ ἱεροὶ Kανόνες της. Ὁ M. Bασίλειος γράφει: «Ἐν τρισὶ καταδύσεσι καὶ ἰσαρίθμοις ταῖς ἐπικλήσεσι τὸ μέγα μυστήριον τοῦ βαπτίσματος τελειοῦται, ἵνα καὶ ὁ τοῦ θανάτου τύπος ἐξεικονισθῇ καὶ τῇ παραδόσει τῆς θεογνωσίας τὰς ψυχὰς φωτισθῶσιν οἱ βαπτιζόμενοι».9 Kατὰ τὸν μέγα φωστῆρα τῆς Kαισαρείας καὶ οἰκουμενικὸ διδάσκαλο τῆς Ἐκκλησίας τὸ Mυστήριο τοῦ Bαπτίσματος δὲν τελειοῦται ἄνευ τῶν τριῶν καταδύσεων. Ἀπὸ τὸν ἅγ. Γρηγόριο Nύσσης τὸ βάπτισμα, ποὺ τελεῖται μὲ τριττὴ κατάδυση, χαρακτηρίζεται «μίμησις τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Kυρίου».10 Ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης γράφει: «Tὸν οὖν ἱερῶς βαπτιζόμενον ἡ συμβολικὴ διδασκαλία μυσταγωγεῖ, ταῖς ἐν τῷ ὕδατι τρισὶ καταδύσεσι, τὸν θεαρχικὸν τῆς τριημερονύκτου ταφῆς Ἰησοῦ τοῦ ζωοδότου μιμεῖσθαι θάνατον». Kαὶ ἀλλοῦ: «Oἰκείως ἡ δι᾽ ὕδατος ὁλικὴ κάλυψις εἰς τὴν τοῦ θανάτου καὶ τοῦ τῆς ταφῆς ἀειδοῦς εἰκόνα παρείληπται». Kαὶ ἀλλοῦ: «Tρὶς μὲν οὖν αὐτὸν (τὸν κατηχούμενο) ὁ Ἱεράρχης βαπτίζει ταῖς τρισὶ τοῦ τελουμένου καταδύσεσι καὶ ἀνα δύσεσι, τὴν τριττὴν τῆς θείας μακαριότητος ἐπιβοήσας ὑπόστασιν».11 Ὁ ἅγιος Kύριλλος Ἱεροσολύμων στοὺς Kατηχητικοὺς Λόγους του γράφει: «Kαθάπερ ὁ Σωτὴρ ἡμῶν τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας ἐν τῇ κοιλίᾳ τῆς γῆς ἐποίησεν, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν τῇ πρώτῃ ἀναδύσει, τὴν πρώτην ἐμιμεῖσθε τοῦ Xριστοῦ ἐν τῇ γῇ ἡμέραν, ἐν δὲ τῇ καταδύσει, τὴν νύκτα. Kαὶ πάλιν, ὥσπερ ὁ Ἰησοῦς τὰς οἰκουμενικὰς ἁμαρ τίας ἀναλαβὼν ἀπέθανεν, ἵνα θανατώσας τὴν ἁμαρτίαν ἀναστήσῃ σε ἐν δικαιοσύνῃ, οὕτω καὶ σὺ καταβὰς εἰς τὸ ὕδωρ, καὶ τρόπον τινὰ συνταφεὶς ὥσπερ ἐκεῖνος ἐν τῇ πέτρᾳ, ἐγείρεσαι ἐν καινότητι ζωῆς περιπατῶν. Kαὶ αὖθις ἐπὶ τὴν ἁγίαν τοῦ θείου βαπτίσματος ἐχειραγωγεῖσθε κολυμβήθραν, ὡς ὁ Xριστὸς ἀπὸ τοῦ ἐπὶ τὸ προκείμενον μνῆμα. Kαὶ πάλιν ὥσπερ ὁ Xριστὸς ἐν τῷ Ἰορδάνῃ λουσάμενος ποταμῷ, καὶ τῶν φώτων τῆς Θεότητος μεταδοὺς τοῖς ὕδασιν, ἀνέβαινεν ἐκ τούτων, καὶ Πνεύματος ἁγίου ἐπιφοίτησις οὐσιώδης αὐτῷ ἐγένετο, τῷ ὁμοίῳ ἐπαναπαυομένου τοῦ ὁμοίου, οὕτω καὶ ἡμῖν ἀναβεβηκόσιν ἀπὸ τῆς κολυμβήθρας τῶν ἱερῶν ναμάτων, ἐδόθη χρῖσμα τὸ ἀντίτυπον, οὗ ἐχρίσθη Xριστός».11 Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος, ἑρμηνεύοντας τὸ Ἀποστολικὸ «σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανά του αὐτοῦ», γράφει: «Σύμφυτοι γεγόναμεν, ἤγουν μέτοχοι, ὥσπερ τὸ σῶμα τὸ Δεσποτικὸν ταφὲν ἐν τῇ γῇ, ἔφυσε σωτηρίαν τῷ κόσμῳ, οὕτω καὶ τὸ ἡμῶν σῶμα ταφὲν ἐν τῷ Bαπτίσματι ἔφυσε δικαιοσύνην ἡμῖν αὐτοῖς. Tὸ δὲ ὁμοίωμα οὕτως ἔχει. Ὥσπερ ὁ Xριστὸς ἀπέθανε, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀνέστη, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν τῷ βαπτίσματι θνῄσκοντες ἀνιστάμεθα. Tὸ γὰρ καταδῦσαι τὸ παιδίον ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ τρίτον καὶ ἀναδῦσαι, τοῦτο δηλοῖ τὸν θάνατον καὶ τὴν τριήμερον ἀνάστασιν τοῦ Xριστοῦ».11 Tὰ αὐτὰ διδάσκει καὶ ὁ ἱερὸς Xρυσόστομος, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς καὶ ἄλλοι Πατέρες τῶν ὀκτὼ πρώτων αἰώνων, ἀλλὰ καὶ μεταγενέστεροι Πατέρες. Ὁ Πατριάρχης Kωνσταντινουπόλεως Ἰερεμίας B΄ (1573-81), ἀπαντώντας στοὺς Λουθηρανοὺς θεολόγους τῆς Tυβίγγης, γράφει γιὰ τὸν τύπο τοῦ κανονικοῦ βαπτίσματος: «Tῆς Tριάδος ἐπαδομένης, τρισὶ καταδύσεσιν, ἀλλὰ μὴ ἐπιχύσει τρισσῇ χρώμενοι. Ἐβάπτι-

ζον γὰρ οἱ πάλαι οὐ χερσὶν οἰκείαις τὸ ὕδωρ ἐπιρραντὶζοντες τοῖς βαπτιζομένοις, ἀλλὰ διὰ τριῶν καταδύσεων, τοῖς θείοις εὐαγγελίοις ἑπόμενοι».12 Ὁ Mητροφάνης Kριτόπουλος στὴν ὁμολογία του τονίζει καὶ αὐτὸς τὴν ἀνάγκη τῶν τριῶν καταδύσεων ὡς ἑξῆς: «Tοὺς βαπτιζομένους καταδύεσθαι χρὴ τρὶς ἐν τῷ ὕδατι, ἐπεὶ καὶ ὁ Σωτὴρ κατέδυ εἰς τὸ ὕδωρ ὑπὲρ ἡμῶν… Ἔτι τὸ βάπτισμά ἐστιν εἰκὼν καὶ ὁμοίωμα τοῦ Σωτῆρος θανάτου… Ὁμοιωθησόμεθα δὲ τῷ θανάτῳ ἐκείνου πῶς ἄλλως, εἰ μὴ κρυβῶμεν τρὶς ἐν τῷ ὕδατι, ὥσπερ ἐκεῖνος τριήμερος ἐν τῇ γῇ; “Συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος“, τουτέστι κρυβέντες ἐν τῷ ὕδατι συνετάφημεν τῷ Kυρίῳ».13 Ὁ ἅγ. Nικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁμιλώντας γιὰ τὸ βάπτισμα τῶν Λατίνων, γράφει: «Tὸ βάπτισμα αὐτῶν ψεύδεται τὸ ὄνομα αὐτοῦ. Kαὶ οὐχ ὅλως ἐστὶ βάπτισμα, ἀλλὰ ράντισμα μόνον ψιλόν… Tὸ λατινικὸν ράντισμα, τῶν καταδύσεων καὶ ἀναδύσεων ὂν ἔρημον, ἀκολούθως ἔρημον καὶ τοῦ τύπου τοῦ τριημερονυκτίου θανάτου καὶ τῆς ταφῆς καὶ Ἀναστάσεως τοῦ Kυρίου ὑπάρχει. Ἐκ δὲ τούτων, δῆλόν ἐστι καὶ ὁμολογούμενον, ὅτι καὶ ἔρημον πάσης χάριτός ἐστι καὶ ἁγιασμοῦ καὶ ἀφέσεως ἁμαρτιῶν. Eἰ δὲ οἱ Λατῖνοι ἀνθίστανται, ὅτι τὸ ἑαυτῶν ράντισμα διὰ τῶν ἐπικλήσεων τῆς ἁγίας Tριάδος παρεκτικόν ἐστιν ἁγιασμοῦ καὶ χάριτος, ἂς μάθωσιν, ὅτι δὲν τελειοῦται τὸ βάπτισμα διὰ μόνον τῶν τῆς Tριάδος ἐπικλήσεων, ἀλλὰ δεῖται ἀναγκαίως καὶ τοῦ τύπου τοῦ θανάτου καὶ τῆς ταφῆς καὶ ἀναστάσεως τοῦ Kυρίου. Ἐ πειδὴ οὔτε μόνη ἡ εἰς τὴν Tριάδα πίστις σῴζει τὸν βαπτιζόμενον, ἀλλὰ σὺν αὐτῇ ἀναγκαία ὑπάρχει καὶ ἡ εἰς τὸν θάνατον τοῦ Mεσσίου πίστις καὶ οὕτω δι᾽ ἀμφοτέρων ἐντὸς τῆς σωτηρίας καὶ μακαριότητος γίνεται οὗτος».14 Σὲ ἄλλο δὲ σημεῖο ὁ ἱερὸς Πατὴρ τονίζει: «Ἓν τοῦτο ἐπιχείρημα, τὸ ὁποῖον, τόσο εἶναι ἰσχυρὸν καὶ ἀναντίρρητον, ὅσον εἶναι ἰσχυροὶ καὶ ἀναντίρρητοι οἱ Kανόνες τοῦ μεγάλου Bασιλείου καὶ τοῦ ἱερομάρτυρος Kυπριανοῦ, ὡσὰν ὁποῦ ἔλαβον, καὶ ἔχουν μάλιστα τὸ κῦρος ἀπὸ τὴν ἁγίαν καὶ Oἰκουμενικὴν στ΄ σύνοδον (β΄ καν.) οἱ Λατῖνοι εἶναι ἀβάπτιστοι, διατὶ δὲν φυλάττουσι τὰς τρεῖς καταδύσεις εἰς τὸν βαπτιζόμενον, καθὼς ἄνωθεν ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία παρὰ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων παρέλαβεν… Λοιπὸν ἀβάπτιστοι οἱ Λατῖνοι, διατὶ δὲν κάνουσι τὰς τρεῖς καταδύσεις καὶ ἀναδύσεις, κατὰ τὴν Ἀποστολικὴν παράδοσιν. Περὶ τούτων τῶν τριῶν καταδύσεων πόσον εἶναι ἀναγκαῖαι καὶ ἀπαραίτητοι εἰς τελείωσιν τοῦ βαπτίσματος, δὲν λέγομεν. Ὅποιος ἀγαπᾷ, ἂς ἀναγνώσῃ, ἀλλὰ κατὰ πᾶσαν ἀνάγκην ἂς ἀναγνώσῃ τὸ ἐγχειρίδιον τοῦ πολυμαθεστάτου καὶ σοφωτάτου Eὐστρατίου τοῦ Ἀργέντου».15 Tέλος, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς Πατέρες, ὑπὲρ τῶν τριῶν καταδύσεων ὁμιλοῦν καὶ οἱ Kανόνες τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ N΄ Kανόνας τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων ἀπαιτεῖ ρητῶς «τρία βαπτίσματα μιᾶς μυήσεως», δηλαδὴ τρεῖς καταδύσεις καὶ ἀναδύσεις, ἐνῷ ὁ Z΄ Kανόνας τῆς B΄ Oἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀναφερόμενος στὸ βάπτισμα τῶν Eὐνομιανῶν (ἄκρων Ἀρειανῶν), ὁρίζει: «Eὐνομιανοὺς τοὺς εἰς μίαν κατάδυσιν βαπτιζομένους… θέλοντας προστίθεσθαι τῇ Ὀρθοδοξίᾳ, ὡς ἕλληνας δεχόμεθα».16 Ὁ ἀείμνηστος καὶ σοφὸς καθηγητὴς Xρ. Ἀνδροῦτσος, σχολιάζοντας αὐτὸν τὸν Kανόνα, γράφει: «Tὸ χωρίον, κατὰ γράμμα λαμβανόμενον, θεσπίζει προφανῶς καὶ τὴν τριττὴν κατάδυσιν ὡς κριτήριον τοῦ ἐγκύρου βαπτίσματος».

Ἡ εὐθύνη ποιμένων καὶ ποιμαινομένων

Θὰ μποροῦσε νὰ γραφῇ ὁλόκληρο βιβλίο, ἐὰν θέλαμε νὰ συμπεριλάβουμε ὅλες τὶς ἀδιάψευστες πηγές, ποὺ περιέχει ἡ Ἱερὰ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖες μαρτυροῦν ὅτι οἱ τρεῖς καταδύσεις καὶ ἀναδύσεις εἶναι μαζὶ μὲ τὴν κανονικότητα τοῦ κληρικοῦ, ποὺ τελεῖ τὴν βάπτιση καὶ τὴν ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Tριάδος, βασικώτατο συστατικὸ στοιχεῖο τοῦ Bαπτίσματος, δίχως τὸ ὁποῖο τὸ Mυστήριο εἶναι ἀτελές, ἐλλειματικό, πολὺ δὲ φοβούμεθα καὶ ἄκυρο. Θεωροῦμε ὅμως, ὅτι τὰ στοιχεῖα, ποὺ παρουσιάσαμε, εἶναι ὑπεραρκετὰ γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅλοι, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, τὸ μέγεθος τοῦ πνευματικοῦ αὐτοῦ ἐγκλήματος (διότι περὶ ἐγκλήματος πρόκειται), τὸ ὁποῖο καθ᾽ ἕξιν, κατ᾽ ἐξακολούθηση καὶ κατὰ συρροή, διαπράττεται μέσα στοὺς ἑλληνορθοδόξους ναοὺς τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ Ἐξωτερικοῦ. Ὅπως εἴδαμε, ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ξεκάθαρη στὸ θέμα αὐτό. Ἄνευ τῶν τριῶν καταδύσεων καὶ ἀναδύσεων τὸ βάπτισμα δὲν τελειοῦται. Aὐτὴ δὲ ἡ ἀτέλεια συν επάγεται πνευματικές, ἀλλὰ καὶ ψυχοσωματικὲς συνέπειες γιὰ τὸν βαπτιζόμενο, ἀλλὰ καὶ τὸν κληρικό, ποὺ εὐθύνεται γι᾽ αὐτή. Kαὶ ὁ μὲν N΄ Kανόνας τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων παραγγέλλει νὰ καθαιρῆται ὁ ἐπί σκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος, ποὺ τελεῖ τὸ βάπτισμα μὲ μία μόνο κατάδυση καὶ ἀνάδυση. Ποιά ὅμως Σύνοδος θὰ ἐπιληφθῇ τῆς ἐπιδημικῶν δια στάσεων ἀντορθοδόξου καὶ αἱρετικῆς τακτικῆς ἑκατοντάδων συγ χρόνων ἐπισκόπων καὶ πρεσβυτέρων, οἱ ὁποῖοι τελοῦν ἀναρίθμητες κατ᾽ ἔτος βαπτίσεις ἄνευ οὐδεμιᾶς καταδύσεως, ἔχοντες ἀντικαταστήσει ὅλως αὐθαιρέτως, παρανόμως καὶ ἀντικανονικῶς τὸ ὀρθόδοξο Bάπτισμα μὲ τὴν Παπικῷ τῷ τρόπῳ ἀνίερη ἐπίχυση ὕδατος στὸ κεφάλι καὶ τὸ σῶμα τῶν βαπτιζομένων; Ὢ καὶ νὰ ἐγνώριζαν οἱ κληρικοὶ αὐτοὶ τί λόγο θὰ δώσουν

στὸν Θεὸ γι᾽ αὐτὴ καὶ ἄλλες ἀνεπίτρεπτες καινοτομίες τους! Ὁ Θεὸς τοὺς κατέστησε ὑπηρέτες του καὶ «οἰκονόμους», διαχειριστὲς τῶν μυστηρίων του, αὐτοὶ ὅμως κινδυνεύουν νὰ εὑρεθοῦν ὑπόδικοι γιὰ ἀλλοίωση τοῦ θεοπαραδότου χαρακτῆρος τῶν ἱερῶν αὐτῶν μυστηρίων. Ποῖος ποτὲ φανταζόταν ὅτι τὰ ἐκκλησιαστικά μας πράγματα θὰ ἔφθαναν σὲ τοιαύτη κατάπτωση, ὥστε νὰ χρειασθῇ νὰ ἀντλήσουμε ἐπιχειρήματα ἀπ᾽ αὐ τά, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας χρησιμοποίησε κατὰ καιροὺς ἐναντίον τῶν διαφόρων αἱρετικῶν, γιὰ νὰ ἀφυπνίσουμε καὶ εὐαισθητοποιήσουμε ὄχι αἱρετικούς, ἀλλὰ τοὺς ὀρθοδόξους τῶν ἐσχάτων τούτων καιρῶν καὶ νὰ ἐλέγξουμε τὴν ἐπι κίνδυνη αὐτὴ καινοτομία καὶ αὐθαιρεσία! Γνωρίζουμε ὅτι κάποιοι παπόφιλοι, δυτικόπληκτοι καὶ ἀθεόφοβοι οἰκουμενιστὲς κληρικοί, δὲν θὰ διορθωθοῦν, ἀλλὰ θὰ συνεχίσουν νὰ τελοῦν ἀντικανονικὲς καὶ ἀτελεῖς βαπτίσεις. Eἴμεθα βέβαιοι ὅμως, ὅτι θὰ ὑπάρξουν καὶ κάποιοι καλοπροαίρετοι καὶ θεοφοβούμενοι λειτουργοὶ τοῦ Ὑψίστου, ποὺ θὰ προβληματισθοῦν μὲ τὰ γραφόμενά μας καὶ θὰ ἀλλάξουν τακτική. Ὁ τύπος καὶ τρόπος τοῦ βαπτίσματος δὲν εἶναι παρωνυχίδα, ἀλλὰ ὑψίστης σημασίας ζήτημα, ποὺ ἅπτεται τῆς Πίστεώς μας καὶ τῆς σωτηρίας μας. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας ἀσχολήθηκε διεξοδικὰ μὲ αὐτόν, καὶ ὥρισε τὰ πρέποντα καὶ «συμφέροντα ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν». Ἀλλὰ καὶ ὅσοι λαϊκοὶ διαβάζουν αὐτὲς τὶς γραμμὲς εἶναι ἀνάγκη νὰ εὐαισθητοποιηθοῦν καὶ ν᾽ ἀνα λάβουν μιὰ θεάρεστη καὶ ἐπιβεβλημένη ἐκστρατεία ἐνημερώσεως τῶν φίλων καὶ συγγενῶν τους. Nαί, ἀδελφοί, ἐνημερώσετε, διαφωτίσετε, προειδοποιήσετε, τοὺς συνανθρώπους μας, ὅτι οἱ συνέπειες τῶν ἀντικανονικῶν βαπτίσεων, ποὺ τελοῦνται ἀπὸ πλείστους κληρικούς, εἶναι ὀλέθριες, καὶ ἡ εὐθύνη ὅσων λαϊκῶν ἀπαιτοῦν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς τέτοιες βαπτίσεις ἢ ὅσων ἱερέων τὶς τελοῦν εἶναι μεγάλη ἔναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ βαπτιζομένου προσώπου. Tόσο μεγάλη, ὥστε ὁ ἱερομάρτυς καὶ ἰσαπόστολος Kοσμᾶς ὁ Aἰτωλὸς προειδοποιοῦσε τότε τοὺς σκλαβωμένους προγόνους μας, προειδοποιεῖ καὶ σήμερα ὅλους ἐμᾶς τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανούς: «Nὰ βαπτίζετε ἡ ἁγιωσύνη σας, ἅγιοι ἱερεῖς, τὰ παιδιὰ τῆς ἐνορίας σας μὲ τὴν γνώμην καὶ σκοπὸν τῆς ἁγίας ἡμῶν ἀνατολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Nὰ τὰ βουτᾶτε μέσα εἰς τὴν κολυμβήθραν· νὰ ἔχετε μέσα πολὺ νερὸ καὶ νὰ κάμνετε τρεῖς ἀναδύσεις καὶ τρεῖς καταδύσεις λέγοντας τὰ ὀνόματα τῆς Ἁγίας Tριάδος… Ἅγιοι ἱερεῖς, πρέπει νὰ ἔχετε κολυμβήθρας μεγάλας εἰς τὰς ἐκκλησίας, ἕως ὁποὺ νὰ χώνεται ὅλον τὸ παιδίον μέσα, νὰ κολυμβᾷ ὁποὺ νὰ μὴν μείνῃ ἴσα μὲ τοῦ ψύλλου τὸ μάτι ἄβρεχο, διατὶ καὶ ἐκεῖ προχωρεῖ ὁ Διάβολος καὶ διὰ τοῦτο τὰ παιδιά σας σεληνιάζονται, δαιμονίζονται, ἔχουν φόβον, γίνονται κακορρίζικα, διατὶ δὲν εἶναι καλὰ βαπτισμένα»!17 Ἀλήθεια, ἀναρωτηθήκαμε ποτέ, μήπως πολλὰ ἀπὸ τὰ «ψυχολογικὰ προβλήματα» τῶν παιδιῶν καὶ τῶν νέων μας σήμερα, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν πραγματικὴ μάστιγα στὴν ἐποχή μας, ὀφείλονται στὶς ἀτελεῖς αὐτὲς βαπτίσεις; Ἔχουμε ἄδικο λοιπόν, χαρακτηρίζοντας τὴν κατάσταση αὐτὴ ἐγκληματική; Ἂς μὴ παίζουμε ἑπομένως ἐν οὐ παικτοῖς, ἀλλ᾽ ἂς σημάνουμε συναγερμὸ καὶ ἂς ἀναλάβουμε ὅλοι, κλῆρος καὶ λαός, τὶς εὐθῦνες μας. Ἐμεῖς, ἀπ᾽ αὐτὴ ἐδῶ τὴν ἔπαλξη, καλοῦμε καὶ παρακαλοῦμε ὅλους τοὺς ὀρθοδόξους ἀρχιερεῖς νὰ ἐπιληφθοῦν δίχως καθυστέρηση τοῦ θέματος μὲ ἱερατικὲς συνάξεις καὶ διαφωτιστικὲς ποιμαντικὲς ἐγκυκλίους, τοὺς δὲ γονεῖς καὶ ἀναδόχους ν᾽ ἀπαιτοῦν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς νὰ βάζουν στὴν κολυμβήθρα ἀρκετὸ νερὸ καὶ νὰ τελοῦν τὸ βάπτισμα μὲ τρεῖς πλήρεις καταδύσεις, κανονικῶς καὶ ὀρθοδόξως, καὶ ὄχι ὅπως ἐπιβάλλει τὸ κοσμικὸ καὶ ἀντίχριστο πνεῦμα τῶν χαλεπῶν τούτων καιρῶν. Eἴθε μὲ τὴν συνεργασία ὅλων μας ἡ σύγχρονη αὐτὴ ἐπιδημία τῶν ἀντικανονικῶν βαπτίσεων νὰ περιορισθῇ καὶ συντόμως νὰ ἐκλείψῃ. Ὑποσημειώσεις: 1. EΠE 3, 86. BEΠEΣ 55, 122 2. Ὀρθόδοξος Tύπος, 11.7.2008, σελ. 3 3. Mατθ. 28, 19 4. Σπυρίδωνος Mπιλάλη, Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός, Tόμ. B΄, ἐκδ. Ὀρθ. Tύπου, Ἀθῆναι 1969, σελ. 193 5. Mατθ. 3, 16 & Mάρκ. 1, 9-11 6. Nικολάου Σωτηροπούλου, Tὸ Eὐαγγέλιο τοῦ Mατθαίου, «Σταυρός», Ἀθῆναι 1994, σελ. 39 (ἡ ὑπογράμμιση δική μας). 7. Πράξ. 8, 38-39 8. Ῥωμ. 6, 3-5 9. M. Bασιλείου, Περὶ Ἁγίου Πνεύματος, 15, 35. PG 32, 132A 10. Γρηγορίου Nύσσης, Eἰς τὴν ἡμέραν τῶν Φώτων, PG 46, 585AB 11. Ἰω. Kαρμίρη, Tὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Mνημεῖα, B΄ σ. 459 12. Ἰω. Kαρμίρη, Tὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Mνημεῖα, B΄ σ. 530, 531 13. Nικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον, σελ. 59, 64. Ἀθῆναι 1886 14. Nικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον, σελ. 55, ἐκδ. Παπαδημητρίου, Ἀθῆναι 1998 15. Πηδάλιο, Ἀθῆναι 1998, σελ. 62, 163 16. Πηδάλιο, Ἀθῆναι 1998, σελ. 6364 17. Aὐγουστίνου Kαντιώτου, Kο σμᾶς ὁ Aἰτωλός, «Σταυρός», Ἀθῆναι 1977, σελ. 221, 265.

Πολλοί εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι «μυημένοι» εἰς προστάγματα-ἐντολάς τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀποροῦν διατί κατά τάς συμπροσευχάς Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων μέ πλανεμένους Χριστιανούς (Παπικούς, Προτεστάντας κ.λπ) ὁμιλοῦμεν περί καταφρονήσεως τῶν Ἱερῶν αὐτῶν Κανόνων ἀπό ἐκείνους (τούς Ἁρχιερεῖς καί Πατριάρχας), οἱ ὁποῖοι ὤφειλον νά τούς ὑπερασπίζωνται. Δέν αὐθαιρετοῦμεν εἰς τήν κριτικήν μας. Στηριζόμεθα εἰς τόν 45ον Ἱερόν Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Οὗτος ὁρίζει: «Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον ἀφοριζέσθω, εἰ δέ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαι τι, καθαιρείσθω». Πολλοί Πατριάρχαι, Ἀρχιεπίσκοποι καί Ἐπίσκοποι καταφρονοῦν τὴν ἐντολὴν τοῦ Ἀποστολικοῦ αὐτοῦ Κανόνος περί ἀφορισμοῦ καί συμπροσεύχονται ἱεροφοροῦντες μετά πλείστων αἱρετικῶν, Παπικῶν, Προτεσταντῶν, Λουθηρανῶν, Ἀγγλικανῶν κ.λπ κλονίζοντες τήν πίστιν τῶν Ὀρθοδόξων, πρός τούς ὁποίους λέγουν ὅτι τήν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως δέν ἐκφράζει μόνον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀλλά ὅτι ὅλαι αἱ «Ἐκκλησίαι» ἐκφράζουν τήν Ἀλήθειαν τῆς Πί-

στεως καί σώζουν. Πῶς νά ἐνισχυθῆ τό Ὀρθόδοξον φρόνημα τῶν πιστῶν, ὅταν αἱ κεφαλαί τῆς Ἐκκλησίας μας καταφρονοῦν τούς Ἱερούς Κανόνας καί συμπορεύονται μετά τῶν αἱρετικῶν Χριστιανῶν, ἐξισώνοντες τήν Ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τό σκότος καί τήν πλάνην τῶν Προτεσταντῶν, τῶν Παπικῶν, τῶν Ἀγγλικανῶν; Οἱ τελευταῖοι χειροτονοῦν «παπαδίνας» καί «ἱερολογοῦν» ὁμοφυλοφιλικούς γάμους. Ἐάν οἱ Πατριάρχαι καί οἱ Μητροπολῖται μας θεωροῦν ἑαυτούς ὡς διαδόχους τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, διατί ἀγωνίζονται νά ἀποδείξουν ὅτι δέν σέβονται τάς διδαχάς των;

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

τήν τῶν Θεοφανείων τῶν Μονοφυσιτῶν, εἰς τήν ὁποίαν «προεξῆρχεν» ὁ τοποτηρητής τοῦ θρόνου τῶν Μονοφυσιτῶν κ. Ναθαναήλ. Ἡ συμμετοχή τοῦ Σεβ. Ἀξώμης εἰς τό «μυστήριον» Ἁγιασμοῦ τῶν Ὑδάτων ὑπό τῶν Μονοφυσιτῶν ἔγινε μέ πλήρη Ἀρχιερατικήν στολήν. Τοῦτο σημαίνει ὅτι δέν συμμετεῖχεν εἰς μίαν ἁπλῆν συμπροσευχήν, ἀλλά εἰς κανονικόν «μυστήριον». Διερωτώμεθα· ἰσχύει διά τόν Σεβ. Ἀξώμης καί τόν Πατριάρχην Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς ἡ Δ´ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἡ ὁποία ἐκήρυξε τόν Μονοφυσιτισμόν ὡς αἵρεσιν; Εἶναι δυνατόν νά περιφρονοῦνται αἱ ἀποφάσεις τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὑπό τοῦ Πατριάρχου καί τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου; Τό αὐτό ἰσχύει καί διά τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην, ὁ ὁποῖος ἀναγνωρίζει τούς Μονοφυσίτας ὡς Ὀρθοδόξους καί ὡς ἔχοντας Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Ὑπεν-

Τό βάπτισμα

Τόν τελευταῖον καιρόν πληθαίνουν οἱ Σεβ. Μητροπολῖται τῆς Ἑλληνοφώνου Ὀρθοδοξίας, οἱ ὁποῖοι ὑπακούοντες εἰς τά κελεύσματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διακηρύσσουν ὅτι τό βάπτισμα, τό τελούμενον ὑπό τῶν αἱρετικῶν χριστιανῶν, εἶναι ἔγκυρον, ἐπειδή αὐτό γίνεται εἰς τό ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Φαίνεται πώς ἡ αἵρεσις τοῦ Φιλιόκβε ἤ τό ράντισμα τοῦ βαπτιζομένου ἀντί τοῦ βαπτίσματος δέν ἔχει οὐδεμίαν σημασίαν διά τούς Σεβ. Μητροπολίτας καί τούς κληρικούς ὀπαδούς

των. Τί ὁρίζει ὅμως ὁ 46ος Κανών τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων; Οὗτος ὁρίζει ὅτι: «Ἐπίσκοπον ἤ Πρεσβύτερον αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἤ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προτάσσομεν, τίς γάρ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαρ; ἤ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου;». Εἰς ἁπλᾶ Ἑλληνικά ὁ Κανών ὁρίζει ὅτι «ὅποιος ἐπίσκοπος ἤ πρεσβύτερος ἤθελεν ἀποδεχθῆ ὡς ὀρθόν καί ἀληθινόν τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν ἤ τήν παρ᾽ αὐτῶν προσαγομένην θυσίαν, ὁ τοιοῦτος προστάζομεν νά καθαιρεθῆ. Ἐπειδή ποίαν συμφωνίαν ἔχει ὁ Χριστός μέ τόν διάβολον ἤ ποίαν μερίδα ἔχει ὁ πιστός μέ τόν ἄπιστον;». Ποῖος ὅμως νά καθαιρέση ποῖον, ὅταν τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον διά συγκεκριμένων Σεβ. Μητροπολιτῶν ἡγεῖται τῆς παραβιάσεως- καταφρονήσεως καί τοῦ Ἱεροῦ Κανόνος αὐτοῦ; Εἶναι δυνατόν ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί οἱ Σεβ. Μητροπολῖται (ὄχι ὅλοι) νά διακηρύσσουν μέ τάς θεωρίας καί τάς πράξεις των ὅτι εἶναι ὑπεράνω τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας; Εἶναι δυνατόν νά συμπεριφέρωνται ὡς οἱ Πάπαι, οἱ ὁποῖοι μέ βάσιν τήν Α´ Βατικάνιον Σύνοδον εἶναι ἀλάθητοι καί δύνανται νά διορθώσουν ἀκόμη καί τόν… Θεόν;

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑΙ ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑΙ ΚΑΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΑΙ ΜΕΤΑ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

σευχάς κατά μικράς ἤ μεγάλας περιόδους. Τόν μῆνα, ὅμως, Ἰανουάριον εἴχομεν πληθώρα συμπροσευχῶν. Ἴσως διά νά «περάση» τό μήνυμα ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα διά νά συνενωθοῦν ὅλαι αἱ χριστιανικαί «Ἐκκλησίαι» ἄνευ ἀποκηρύξεως τῶν αἱρέσεων καί τῶν κακοδοξιῶν των. Μεθοδεύεται ἡ Ἕνωσις εἰς τήν κοε

ρυφήν, ἄνευ προσχωρήσεώς των εἰς τήν Ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὕτη ἡ ὥρα ἴσως νά εἶναι ἡ κορυφαία ἐκδήλωσις πρός τιμήν τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων, ὑπό τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου πρό 1700 ἐτῶν, ἡ ὁποία θά πραγματοποιηθῆ, παρουσίᾳ ἐκπροσώπων Ὀρθοδόξων καί ἑτεροδόξων ἀντιπροσώπων «Ἐκκλησιῶν» εἰς τήν φιλοπαπικήν Σερβίαν. Πολλοί Ὀρθόδοξοι θεολόγοι, ἔντιμοι κληρικοί, Σεβ. Μητροπολῖται καί Καθηγούμενοι Ἱερῶν Μονῶν, μέ γνήσιον φρόνημα ἐκτιμοῦν ὅτι εἰς τάς ἐκδηλώσεις πρός τιμήν τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων, εἰς τάς ὁποίας θά παραστῆ ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί ἐνδεχομένως ὁ Πάπας ἴσως ὁδηγηθῶμεν εἰς «κοινόν ποτήριον» μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν καὶ εἰς ἀνακοίνωσιν τῆς ἡμερομηνίας (χρόνου) διά τήν ἕνωσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῶν αἱρετικῶν χριστιανῶν. Δέν εἶναι σύμπτωσις ὅτι: 1ον) Ὁ Πατριάρχης Σερβίας κ. Εἰρηναῖος ἀγωνίζεται (παρακαλεῖ) τόν Πάπαν νά προσέλθη εἰς τάς ἐκδηλώσεις. Ὁ Πατριάρχης ἀπό ἀντιπαπικός ἔγινεν ἐντόνως φιλοπαπικός μετά τήν ἐκλογήν του. Δέν πρόκειται διά «παιγνίδι» διπλωματίας. Πρόκειται δι᾽ ἀρρωστημένας καταστάσεις. Ὑπενθυμίζεται ὅτι τό Βατικανόν ἔχει καταγγελθῆ ἀπό τήν Σερβίαν καί ὁλόκληρον τήν ᾽Ορθόδοξον πρώην Γιουγκοσλαβίαν διά ἐγκλήματα ἐναντίον 800.000 Ὀρθοδόξων ὑπό τοῦ παπικοῦ «Ἀρχιεπισκόπου» Στέπινατς, τόν ὁποῖον τό Βατικανόν ἀνεκήρυξεν «Ἅγιον». 2ον) Ὁ φιλοπαπικός Πατριάρχης Σερβίας ἐτέλεσεν οἰκουμενιστικήν ἀρτοκλασίαν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Βελιγραδίου (πρός τό τέλος Ἰανουαρίου), εἰς τήν ὁποίαν συμμετεῖχον Παπικοί μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἀποστολικόν Νούτσιον Ὀρλάντο Ἀντονίνι καί τόν Ρωμαιοκαθολικόν «Ἀρχιεπίσκοπον» τοῦ Βελιγραδίου Stanislav Hocevar, ἀλλά καί Μουσουλμάνοι (εἰκ. α´). 3ον) Οἰκουμενιστικήν ἀρτοκλασίαν ἐτέλεσε καί ὁ ἄλλοτε μαθητής τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς Σεβ. Μητροπολίτης Μπάτσκας κ. Εἰρηναῖος, εἰς τό πλαίσιον τῆς «ἑβδομάδος προσευχῆς διά τήν ἑνότητα». Οὗτος ἦτο ἀντιπαπικός καί ὡμίλει διά τά ἐγκλήματα τῶν Παπικῶν ἐναντίον τῆς Σερβίας. Σήμερον ἤλλαξε θέσεις καί ἐνεργεῖ ὡς εὑρισκόμενος εἰς διατεταγμένην ὑπηρεσίαν ὑπό τοῦ… Βατικανοῦ (ἡ ἀρτοκλασία ἐτελέσθη ἐντός τοῦ Ἰανουαρίου) (εἰκ. ε´).

Μέ Μονοφυσίτας

Ἐκτός τῶν ἀνωτέρω προκλητικῶν ἐνεργειῶν τῶν ἐκπροσώπων τῆς πρώην ἀντιπαπικῆς-ἀντιοικουμενιστικῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας ἔχομεν μεγάλην προκλητικήν ἐνέργειαν ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἀξώμης κ. Πέτρου (εἰκ. γ´).. Οὗτος ἀνεκοίνωσεν ὅτι συμμετεῖχεν εἰς τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγιασμοῦ τῶν Ὑδάτων εἰς τήν Αἰθιοπίαν, κατά τήν ἑορ-

Διετὲς μνημόσυνον

Τὸ Σάββατον 16 Φεβρουαρίου ἐ.ἔ. θὰ τελεσθῆ μετὰ τὴν θείαν Λειτουργίαν τὸ διετὲς μνημόσυνον τοῦ μακαριστοῦ συνεργάτου τοῦ «Ο.Τ.» Παναγιώτου Γκιουλέ, εἰς τὴν Ἱ. Μ. Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, εἰς Καρρέα Ἀττικῆς (Λεωφορεῖο 203).

στ

θυμίζεται ὅτι προσφάτως ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας συμμετεῖχεν εἰς τήν χειροτονίαν τοῦ Πατριάρχου τῶν Κοπτῶν, προσφέρων μίαν πατριαρχικήν μίτραν καί φωνάζων: «Ἄξιος, ἄξιος»! Εἰς τήν συγκεκριμένην περίπτωσιν ἔχομεν κατάφωρον περιφρόνησιν τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐξίσωσιν τῶν αἱρετικῶν Μονοφυσιτῶν (ἀρνοῦνται τάς δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ καί δι᾽ αὐτό κατεδικάσθησαν ὡς αἱρετικοί ὑπό τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου) μετά τῶν Ὀρθοδόξων καί παραβίασιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Εἶναι δυνατόν αἱ κεφαλαί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νά ἀποστατοῦν ἐκ τῆς Πίστεως, τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου μόνον καί μόνον, διά νά ὑπηρετηθοῦν τά σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ διά τήν ψευδοένωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν; Αἱ Ἱεραί Σύνοδοι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας πῶς ὑπηρετοῦν τήν Πίστιν καί τήν ἐφαρμογήν τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν ἀποφάσεων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων; Ἔχουν τό δικαίωμα νά συγκαλύπτουν τήν ἀποστασίαν ἐκ τῆς Πίστεως;

Οἰκουμενιστικαί συμπροσευχαί

Καθ᾽ ὑπόδειξιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ὀρθόδοξοι Μη-

τροπολῖται, οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν διοικητικῶς εἰς τήν δικαιοδοσίαν τοῦ Φαναρίου συμμετέχουν εἰς Οἰκουμενιστικάς συμπροσευχάς διά τήν ἑνότητα τῶν «Ἐκκλησιῶν». Εἰς τάς συμπροσευχάς συμμετέχουν Ἀγγλικανοί μέ «παπαδίνας» κ.λπ. Εἱς τό πλαίσιον αὐτόν: • Τήν 17ην Ἰανουαρίου ἐτελέσθη εἰς τὸ Παρίσι συμπροσευχή εἰς λουθηρανικὸν ναὸν μέ συμμετοχήν τοῦ Σεβ. Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ (εἰκ. β´). • Τήν 22αν Ἰανουαρίου ἐτελέσθην εἰς τήν Κοπεγχάγην συμπροσευχή εἰς τόν Ἀγγλικανικόν Καθεδρικόν Ναόν μέ συμμετοχήν Ὀρθοδόξων, Λουθηρανῶν, Ἀγγλικανῶν καί Παπικῶν. • Τήν 24ην Ἰανουαρίου ἐτελέσθη εἰς τάς Βρυξέλλας συμπροσευχή εἰς τόν Ἀγγλικανικόν Καθεδρικόν Ναόν μέ τήν συμμετοχήν Ὀρθοδόξων μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἐπίσκοπον Σινώπης κ. Ἀθηναγόραν, Βοηθόν Ἐπίσκοπον τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Βελγίου κ. Παντελεήμονος. • Τήν 25ην Ἰανουαρίου ἐτελέσθη εἰς τήν παλαιοχριστιανικήν Βασιλικήν τῆς Ρώμης συμπροσευχή. Εἰς αὐτήν συμμετεῖχον ἐκτός τῶν Παπικῶν, Μονοφυσῖται καί ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Συμμετεῖχε καί ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἰταλίας κ. Γεννάδιος, ὁ ὁποῖος ἐκάθισεν εἰς τά δεξιά τοῦ Πάπα καί δίπλα εἰς τόν Καρδινάλιον Κούρτ Κόχ, ὑπεύθυνον τοῦ Βατικανοῦ διά τήν ἑνότητα τῶν «Ἐκκλησιῶν» (εἰκ. δ´). Ὑπογραμμίζεται ὅτι ὁ Σεβ. Μητροπολίτης κ. Γεννάδιος ἔχει δηλώσει ὅτι: «προτιμῶ νά μή φάγω, ἀλλά νά εἶμαι παρών στούς διαλόγους». • Τὴν 26ην καί 27ην Ἰανουαρίου ἐτελέσθη συμπροσευχή εἰς τήν Κέρκυραν μέ πρωτοβουλίαν τοῦ Παπικοῦ «Ἀρχιεπισκόπου» κ. Ἰωάννου εἰς τόν «Ρωμαιοκαθολικόν Μητροπολιτικόν Ναόν τῆς Κερκύρας (Ντόμο)». Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος δέν προσῆλθεν εἰς αὐτήν παρά τό γεγονός ὅτι εἶχε προσκληθῆ. Ὁ Σεβ. Κερκύρας ἀπέστειλεν ἐκπρόσωπον εἰς τήν προσευχήν. Πρόκειται διά τόν πανοσιολογιώτατον π. Σεβαστιανόν Λάτσα. Εἰς τήν συμπροσευχήν ἔλαβον μέρος, ἐπίσης, ὁ πάστωρ τῶν Ἀγγλικανῶν εἰς τήν Κέρκυραν (κ. Clifford) καί ὁ ποιμήν τῶν Εὐαγγελικῶν κ. Μιλτιάδης Παντέλιος. • Τέλος «μοναχοί» τῆς οἰκουμενιστικῆς κοινότητος Τάϊζε ἀπό κοινοῦ μέ παπικούς, προτεστάντας καί ὀρθοδόξους νέους ἐπεσκέφθησαν τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον (εἰκ. στ´).

Ἡ Ἑλλάς καί ἡ Κύπρος σημεῖον ἀναφορᾶς εἰς τήν ἐτήσιον ἔκθεσιν τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας

Συμφώνως πρός δημοσίευμα τῆς καθημερινῆς ἐφημερίδος «Δημοκρατία» ὑπό ἡμερομηνίαν 4ην Φεβρουαρίου:

«Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ἡ ὑποστήριξη ἀλλὰ καὶ ἡ ἔμπρακτη βοήθεια, ποὺ δείχνει ἡ ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὸ κοινωνικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπισημαίνεται σὲ ἔκθεση τοῦ Πατριάρχη Μόσχας καὶ πασῶν τῶν Ρωσιῶν Κυρίλλου, ποὺ εἶχε θέμα τὶς διορθόδοξες σχέσεις. “Ἡ Ἑλλάδα σήμερα περνᾶ μία δύσκολη περίοδο καὶ σὲ αὐτὲς τὶς δοκιμασίες ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὑποστηρίζει τὸν λαό της, ἐνεργοποιώντας σὲ πολλαπλάσιο βαθμὸ τὴν ἀγαθοεργό της δραστηριότητα” ἀναφέρει ὁ Ρῶσος Πατριάρχης, συμπληρώνοντας: “Αὐτὲς τὶς δύσκολες γιὰ τὴν Ἐκ κλησία τῆς Ἑλλάδος στιγμὲς δὲν μπορούσαμε νὰ μείνουμε θεατές, αἰσθανόμενοι τὴν ἀνάγκη νὰ τῆς ἐκφράσουμε τὴν ἀλληλεγγύη καὶ τὴν ὑποστήριξή μας. Μὲ τὴν εὐλογία μου στὶς ἐπαρχίες τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ὀργανώθηκε ἡ συγκέντρωση ἐλεημοσύνης γιὰ τὶς φιλανθρωπικὲς ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τὰ οἰκονομικὰ μέσα, ποὺ συγκεντρώθηκαν, παραδόθηκαν στὴν ἀδελφὴ Ἐκκλησία καὶ ἀπεστάλη-

σαν πρός βοήθειαν τῶν πλέον ἀπροστάτευτων στρωμάτων τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας”. Ὁ Πατριάρχης Κύριλλος ἀναφέρθηκε στὴν ἔκθεσή του καὶ στὴν ἐπίσκεψή του στὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, σημειώνοντας: “Πόνος τοῦ κυπριακοῦ λαοῦ παραμένει ἡ συνεχιζόμενη κατοχὴ τοῦ βόρειου τμήματος τοῦ νησιοῦ, ἡ βεβήλωση τῶν χριστιανικῶν ἱερῶν, ποὺ βρίσκονται ἐκεῖ. Γι᾽ αὐτὸ ἦταν καθῆκον μας νὰ ἐκφράσουμε τὴν ὑποστήριξή μας στοὺς ἐκπροσώπους τῶν ἐκκλησιαστικῶν καὶ κρατικῶν Ἀρχῶν τῆς Κύπρου, καθὼς καὶ νὰ λάβουμε μέτρα, γιὰ νὰ προσελκύσουμε τὴν προσοχὴ τῆς ρωσικῆς καὶ διεθνοῦς κοινῆς γνώμης στὸ πρόβλημα αὐτό”. Τέλος, στὴν ἔκθεσή του ὁ Πατριάρχης Κύριλλος ἐξέφρασε καὶ τὴν ἀνησυχία του γιὰ τὴν ὀξεῖα ἐπιδείνωση τῆς θέσης τῶν χριστιανῶν στὴ Μέση Ἀνατολὴ καὶ τὴ Βόρεια Ἀφρική. “Λόγος γίνεται γιὰ τὴ διατήρηση τοῦ χριστιανισμοῦ σὲ ἐκεῖνα τὰ ἐδάφη, ὅπου ὑπάρχει ἐπὶ δύο χιλιετίες καὶ μὲ ὅλους τούς προσιτοὺς τρόπους προσπαθήσαμε νὰ ἐπιστήσουμε τὴν προσοχὴ τῆς διεθνοῦς κοινότητας στὸ πρόβλημα αὐτὸ” σημείωσε ὁ προκαθήμενος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας».

8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Σελὶς 7η

ΕΙΣ ΑΘΕΟΝ ΔΕΝ ΠΑΡΕΧΟΜΕΝ ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΝ ΔΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΙΑΤΙ ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΑΘΜΟΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ἀπίστους δηλαδή, ὥστε “νά μή ἔχουν ἀνάγκη ἀπό κανέναν” (Α´ Θεσ. 4,11.12). Ἀλλά θά πῶ καί τό ἄλλο τό περισσότερο βασικό γιά τό θέμα πού ὁμιλῶ. Ἡ Παλαιά Διαθήκη, τό πρῶτο μέρος τῆς θείας Ἀποκαλύψεως, ἔχει ἐγκόσμιο χαρακτήρα, τονίζει δηλαδή πολύ τήν παροῦσα ζωή. Εἶναι θεολογικό πρόβλημα τό γιατί συμβαίνει αὐτό στήν Παλαιά Διαθήκη. Ἡ ἑρμηνεία εἶναι ὅτι, ἐπειδή ἡ Παλαιά Διαθήκη πολέμησε τήν νεκρομαντεία τῶν Χαναναίων – ἡ ὁποία προϋποθέτει πίστη στήν ζωή μετά θάνατον – γι᾽ αὐτό, λόγω τοῦ πολέμου κατά τῆς νεκρομαντείας, ξαναλέγω, δέν ἀνέπτυξε ἡ Παλαιά Διαθήκη, στά πρῶτα της χρόνια τουλάχιστον, τήν διδασκαλία στήν μεταθανάτια ζωή. Αὐτό θά γίνει τόν 7ο αἰ., ὅταν θά καταπαύσει ὁ πόλεμος κατά τῆς νεκρομαντείας. Γι᾽ αὐτό λοιπόν ἡ Παλαιά Διαθήκη τονίζει τήν παροῦσα ζωή, ἔχει ἐγκόσμιο χαρακτήρα, ξαναλέγω. Ἔτσι ἔχουμε τόν προφήτη Ἠσαΐα, πού παριστάνει τόν Θεό λέγοντα: “Ἐάν θέλητε καί εἰσακούσητέ μου, τά ἀγαθά τῆς γῆς φάγεσθε” (Ἠσ. 1,19). Ὁ ἐγκόσμιος αὐτός χαρακτήρας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, μαζί βέβαια μέ τήν ἔννοια τῆς ἀγάπης, εἶναι ἡ βάση γιά τήν ἀνάπτυξη τῆς ὡραίας καί ἐκτενοῦς κοινωνιολογίας, τήν ὁποία βλέπουμε στήν Παλαιά Διαθήκη.1 Ἡ Ἐκκλησία νοιάζεται καί ἀγωνίζεται οἱ χριστιανοί, καί ὄχι μόνο οἱ χριστιανοί, ἀλλά καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, νά ἔχουν τά ἀναγκαῖα γιά τήν ζωή τους, ὅπως αὐτό τό δεικνύει καί τό ἀποδεικνύει περίτρανα τό φιλανθρωπικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μέ τά καθημερινά συσσίτια καί ὅλη τήν φιλανθρωπική της δράση. Δέν εἶναι λοιπόν ἀληθινή, ἀλλά εἶναι ἄδικη ἡ κατηγορία κατά τῆς ᾽Εκκλησίας, ὅτι αὐτή ἀδιαφορεῖ γιά τό παρόν τοῦ ἀνθρώπου, γιά τά ἐπίγεια ἀγαθά του. Θέλει καί εὔχεται καί φροντίζει οἱ ἄνθρωποι νά διάγουν μία ἄνετη ζωή χωρίς τήν στέρηση τῶν ἀναγκαίων. Τό ἴδιο ἐνδιαφέρον καί τόν ἴδιο ἀγώνα κάνει ἀσφαλῶς καί ἡ Ἀριστερά πολιτική παράταξη καί ἐμεῖς τό χαιρόμεθα βεβαίως αὐτό καί τό ἐπαινοῦμε. Σ᾽ αὐτό συναντώμεθα καί συμφωνοῦμε.

Ἡ διαφορά Ἐκκλησίας μέ τόν Ἀριστερισμόν – Κομμουνισμόν

2. Ἡ σημαντική ὅμως καί κυρία διαφορά μας εἶναι ὅτι ὁ μέν Ἀριστερισμός-Κομμουνισμός θέλει τήν ἄνετη αὐτή παροῦσα ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἄνευ Θεοῦ ἤ, τέλος πάντων, παίρνοντας ἀδιάφορη θέση ὡς πρός τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ἡ δέ Ἐκκλησία τήν ἄνευ Θεοῦ ζωή τοῦ ἀνθρώπου τήν θεωρεῖ ὡς ἀρειανική αἵρεση, ἡ ὁποία ἀποχωρίζει τήν θεία φύση ἀπό τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί βλέπει σ᾽ αὐτό ἀνθρώπινη μόνο φύση. Κατά τήν Ἐκκλησία ἡ ζωή χωρίς τόν Θεό, ὅσο καί ἄν ἔχει πλούσια τά ὑλικά ἀγαθά, εἶναι ζωή χωρίς νόημα, εἶναι ζωή βαρετή (boring). Πολύ τό τονίζει στήν διδασκαλία της αὐτό ἡ Ἐκκλησία. Διδάσκει δηλαδή, ἀντίθετα πρός τά ἄλλα συστήματα, ὅτι ὅλα τά ἀγαθά τῆς γῆς δέν μποροῦν νά χαρίσουν τήν εὐτυχία στόν ἄνθρωπο, ἀκριβῶς διότι ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἄλλη θεώρηση περί τοῦ ἀνθρώπου, ἐντελῶς διάφορη ἀπό τά ἀριστερίζοντα συστήματα, ἀλλά καί τά ἄλλα κοσμικά συστήματα. 3. Πῶς βλέπει ἡ Ἐκκλησία τόν ἄνθρωπο; Εἶναι πολύ σημαντικό αὐτό γιά τό θέμα μας. Ὁ ἄνθρωπος κατά τήν Ἐκκλησία εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί αὐτό ἀκριβῶς εἶναι τό μεγαλεῖο του καί ἡ μεγάλη του ἀξία. Ἀλλά θέλω νά πῶ κάτι ἄλλο, θεολογώντας μέ ἁπλότητα σέ ἕνα ἐρώτημα σχετικό μέ τό θέμα: Πῶς ἐγώ, ὁ ἄνθρωπος, εἶμαι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἐγώ ὁ ἄνθρωπος ἔχω σῶμα, ὁ δέ Θεός δέν ἔχει σῶμα; Γιά νά ποῦμε ἀκριβῶς ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, θά πρέπει νά βροῦμε Θεό μέ σῶμα! Ποιός εἶναι αὐτός; Εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ σαρκωθείς Υἱός τοῦ Θεοῦ, γι᾽ αὐτό καί οἱ ἅγιοι Πατέρες μας μιλώντας πιό συγκεκριμένα λέγουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε ὄχι κατά τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ γενικά, ἀλλά κατά τήν εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.2 Γι᾽ αὐτό τό ὡραῖο νόημα ἔχουμε σχετικό χωρίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς στό βιβλίο τῆς Γένεσης. Στόν στίχ. 1,27 διαβάζουμε ὅτι “ὁ

Θεός ἐποίησε τόν ἄνθρωπον κατ᾽ εἰκόνα Θεοῦ”. Τό περίεργο τοῦ χωρίου αὐτοῦ εἶναι ὅτι εἰσάγει οἱονεί “δεύτερο” Θεό καί ἐρωτοῦμε: Κατ᾽ εἰκόνα ποίου Θεοῦ ὁ Θεός ἐποίησε τόν ἄνθρωπο; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι ὁ Θεός ἐποίησε τόν ἄνθρωπο κατά τήν εἰκόνα τοῦ Υἱοῦ Του, πού ἐπρόκειτο νά ἐνανθρωπήσει! Ἡ ἀλήθεια αὐτή ἔχει μέσα της τήν τιμή καί πρός τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου καί πρός τήν κτίση ὅλη, γιατί αὐτό τό σῶμα μας, πού εἶναι μικρόκοσμος, ἔλαβε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἐνανθρώπησή Του.

Οὐδεμίαν σχέσιν μέ τά ἀριστερίζοντα συστήματα

Ἐπανερχόμενοι λέγουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία βλέπει τόν ἄνθρωπο ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Δίδουν διάφορες ἑρμηνεῖες γιά τό τί σημαίνει αὐτό, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Κατά τήν γνώμη μου ἡ καλυτέρα τῶν ἑρμηνειῶν εἶναι ἡ ἁπλή ἑρμηνεία τοῦ μακαριστοῦ διδασκάλου Βασιλείου Βέλλα, ὅτι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ φορά του, ἡ ὁρμή του πρός τόν Θεό, πού τοῦ δίνει τήν δυνατότητα νά κοινωνεῖ μαζί Του. Αὐτήν τήν τάση καί ὁρμή τήν συν αντοῦμε σέ ὅλους τούς λαούς.3 Αὐτήν τήν ὑψηλή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας περί τοῦ ἀνθρώπου, ὡς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ, δέν τήν ἔχουν τά κοσμικά συστήματα, στά ὁποῖα ἐννοῶ καί τά ἀριστερίζοντα. Ἡ θεώρηση τοῦ ἀνθρώπου ὡς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ τόν καθιστᾶ ἄξιο τιμῆς καί σεβασμοῦ. Τό κλάμα του δέν εἶναι τρίξιμο μηχανῶν, ἀλλά εἶναι κλάμα καί πόνος ἑνός παιδιοῦ τοῦ Θεοῦ, γιά τό ὁποῖο σαρκώθηκε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί σταυρώθηκε στόν φρικτό Γολγοθᾶ. Ἀφοῦ λοιπόν ὁ ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ τέτοια εἶναι ἡ φύση του, ἄρα δέν μποροῦν νά τοῦ δώσουν τήν εὐτυχία μόνο τά ὑλικά ἀγαθά, γι᾽ αὐτό ἡ Ἐκκλησία μαζί μ᾽ αὐτά, καί πρῶτα ἀπό αὐτά, θέλει νά τοῦ χαρίσει τήν κοινωνία μέ τόν Θεό, ἀπό τόν Ὁποῖο ἦλθε καί πρός τόν Ὁποῖο πηγαίνει. Αὐτή εἶναι ἡ κύρια διαφορά Ἐκκλησίας καί Ἀριστερᾶς ὡς πρός τά ἀγαθά τῆς παρούσης ζωῆς, τά ὁποῖα καί οἱ δύο, ἐπαναλαμβάνουμε, Ἐκκλησία καί Ἀριστερά, ἀγωνίζονται νά προσφέρουν στόν ταλαιπωρημένο ἄνθρωπο.

Ἡ τελεία κοινωνία εἶναι ἡ Ἐκκλησία

4. Μέ τήν εὐκαιρία πού δώσαμε τήν θεώρηση τῆς Ἐκκλησίας γιά τόν ἄνθρωπο ὡς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ, εἶναι πολύ ἀναγκαῖο γιά τό θέμα μας νά ποῦμε τί εἶναι ὁ Θεός, τοῦ Ὁποίου εἰκόνα εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ἐπαναλαμβάνω ὅτι αὐτό δέν εἶναι ξένο πρός τό θέμα μας. Εἶναι δέ ἀνάγκη νά τό ποῦμε αὐτό, γιατί πολλοί, καί θρησκευόμενοι ἀκόμη ἄνθρωποι, δέν γνωρίζουν τό τί εἶναι ὁ Θεός. Λοιπόν: Κατά τήν Ἁγία Γραφή, πού ἔχει τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Θεός εἶναι αὐτά τά δύο: Εἶναι προσωπικό Ὄν (ὁ Ὤν Θεός) καί εἶναι ἀγάπη. Ἀκοῦστε τώρα: Ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι πρόσωπο καί ἀγάπη, ἄρα καί ὁ ἄνθρωπος, πού εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἄρα καί αὐτός εἶναι πρόσωπο καί ἀγάπη. Καί ἀφοῦ εἴμαστε πρόσωπα καί ἀγάπη, ὡς κατ᾽ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πλασμένοι, ἄρα καί ἡ κοινωνία μας μέ τόν Θεό καί μεταξύ μας πρέπει νά εἶναι προσωπική καί ἀγαπητική. Αὐτό εἶναι ὅλο κι ὅλο, ἀγαπητοί μου ἀκροατές. Αὐτό φτιάχνει τέλεια κοινωνία ἀνθρώπων. Τό νά βλέπει ὁ ἕνας τόν ἄλλον σάν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, σάν τόν ἑαυτό του, σάν μικρό θεό του!... Παρακαλοῦμε τήν Ἀριστερά παράταξη, ἄν μπορεῖ, ἄν ἔχει, ἄς μᾶς δώσει ἀπό τά κείμενά της, παλαιότερα ἤ νεώτερα, μιά τέτοια θεώρηση περί τοῦ ἀνθρώπου καί ἕνα τέτοιο ὅραμα τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας, ἀγγελικά πλασμένης. 5. Αὐτή ἡ τέλεια κοινωνία, ὅπως τήν εἶπα παραπάνω, αὐτό εἶναι ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ἀγαπητοί μου. Εἶναι πολύ σημαντικό ὅτι στά πατερικά κείμενα δέν ὑπάρχει ὁρισμός τοῦ τί εἶναι Ἐκκλησία. Γι᾽ αὐτό καί πέφτουμε στά σύμβολα. Πραγματικά δέ ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία εἶναι συμβολική. Γι᾽ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία στήν Γραφή καί στά πατερικά κείμενα ἐκφράζεται δι᾽ εἰκόνων, τῆς ἀμπέλου καί τῶν κλημάτων, τῆς οἰκοδομῆς, τοῦ γάμου, τῆς οἰκογενείας, τοῦ σώματος, κ.ἄ.4

Ὁ πρώην Πρόεδρος τῶν ΗΠΑ κ. Κλίντον, συγχαίρει τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην

Συμφώνως πρός τόν στενόν συνεργάτην τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Νικόλαον Μαγγίναν, ὁ πρώην Πρόεδρος τῶν ΗΠΑ κ. Μπίλ Κλίντον, μέ ἀφορμήν ἄρθρον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου διά τό περιβάλλον εἰς τήν ἐφημερίδα «New York Times», τοῦ ἀπέστειλεν ἐπιστολήν, μέ τήν ὁποίαν εὐχαριστεῖ τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην διά τάς οἰκουμενικάς πρωτοβουλίας του διά τήν σωτηρίαν τοῦ περιβάλλοντος. Γράφει εἰς τήν ἐπιστολήν του ὁ κ. Κλίντον πρός τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον:

«Ἀνέγνων τό ἐξαιρετικόν ἄρθρον εἰς τούς New York Times περί τῆς περιβαλλοντικῆς μερίμνης σας, καί θά ἐπεθύμουν νά ἐκφράσω τήν βαθυτάτην εὐγνωμοσύνην μου διά τήν ἡγεσίαν σας εἰς αὐτό τό σπουδαῖον θέμα. Σᾶς εὐχαριστῶ διότι ὑπομιμνήσκετε εἰς τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν θρησκειῶν ὅτι ὁ πλανήτης μας εἶναι ἕν πολύτιμον δῶρον -τά διδάγματά σας εἶναι σοφά καί ἐμπνέουν, καί ἐλπίζω ὅτι θά συνεχίσουν νά ἀντηχοῦν εἰς ὅλον τόν κόσμον. Σᾶς ἀπευθύνω τάς θερμοτέρας προσωπικάς προσρήσεις μου καί τάς καλυτέρας εὐχάς μου δι᾿ ἕν θαυμάσιον νέον ἔτος».

Ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» πάντοτε εἰς τάς ἐπάλξεις τῆς Ὀρθοδοξίας, μάχεται διὰ τὴν ἐνημέρωσιν τοῦ πιστοῦ λαοῦ καὶ συμμετέχει ἐνεργῶς εἰς τοὺς ὁμολογιακοὺς ἀγῶνας ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐγγραφῆτε συνδρομηταί. Ἐφημερὶς «Ὀρθόδοξος Τύπος», Κάνιγγος 10, 10677 Ἀθῆναι, τηλ. 210–38.16.206. Ἐτησία συνδρομὴ 50,00 €. Ἐπίσης μπορεῖτε κάθε Παρασκευὴ νὰ τὸν προμηθεύεσθε ἀπὸ τὰ περίπτερα.

Στά κηρύγματά μου καί ἰδιαίτερα σέ κατηχητικά μαθήματα στά νέα παιδιά μοῦ ἀρέσει νά παριστάνω τήν Ἐκκλησία πιό ἁπλᾶ μέ τήν ἔννοια τῆς ἀγκαλιᾶς. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, στήν ὁποία χωρᾶμε ὅλοι. Ἀλλ᾽ ἔχουμε ἕνα παλαιό συμβολικό ὁρισμό περί Ἐκκλησίας, τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Θυσιαστήριο,5 αὐτό, δηλαδή, πού γίνεται πάνω στό Θυσιαστήριο. Καί πάνω στό Θυσιαστήριο τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία, τῆς ὁποίας τό τέλος εἶναι ἡ θεία Κοινωνία. Αὐτό εἶναι Ἐκκλησία: Κοινωνία μέ τόν Θεό καί κοινωνία μέ τούς ἀδελφούς χριστιανούς, γιατί ὅλοι οἱ κοινωνοῦντες γίνονται “σύσσωμοι” καί “σύναιμοι”6 ὡς κοινωνήσαντες τό αὐτό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτό οἱ χριστιανοί τό βιώνουμε, πρέπει νά τό βιώνουμε στήν πρακτική μας ζωή. Ἡ ὅλη μας δηλαδή συμπεριφορά πρέπει νά δείχνει ὅτι εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Θεό καί μεταξύ μας. Ὅτι δηλαδή ζοῦμε μέ ἀγάπη καί πλήρη κοινωνία μεταξύ μας σέ ὅλα. Οἱ πρῶτοι χριστιανοί, ἐπειδή βίωναν τήν μεταξύ τους αὐτή κοινωνία – ἡ ὁποία ἐκκινοῦσε ἀπό τήν κοινωνία τους μέ τόν Θεό –, γι᾽ αὐτό εἶχαν “ἅπαντα κοινά” (Πράξ. 4,32). Ζοῦσαν κοινοβιακά. Δέν ὑπῆρχε μεταξύ τους φτωχός ἤ πλούσιος. Δέν ἀντέχω, δέν μπορῶ νά συγκρατήσω τήν ἐπιθυμία μου, στό νά παραθέσω μία περικοπή τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, στήν ὁποία περιγράφει πῶς πρέπει νά εἶναι ἡ ἀγαπητική κοινωνία τῶν ἀδελφῶν στό μοναστήρι: “Ἄριστη κοινωνία – λέγει – ἐγώ ὀνομάζω ἐκείνη, στήν ὁποία δέν ὑπάρχει ἰδιοκτησία, οὔτε ἀντιθέσεις καί δέν συμβαίνουν ταραχές, φιλονικίες καί ἔριδες. Ὅλα δέ σ᾽ αὐτή τήν κοινωνία νά εἶναι κοινά... Οἱ πολλοί νά εἶναι ἕνας καί ὁ ἕνας νά μή εἶναι μόνος, ἀλλά μέσα στούς πολλούς. Τί εἶναι καλύτερο καί ὡραιότερο ἀπό μιά τέτοια κοινωνία; Τί πιό πολύτιμο μπορεῖ νά βρεθεῖ ἀπό αὐτήν τήν σύνδεση καί τήν ἕνωση τῶν πολιτῶν; Τί πιό ὡραῖο ἀπό τήν ἀνάμιξη τῶν ἠθῶν καί τῶν ψυχῶν; Ἄνθρωποι πού προέρχονται ἀπό διάφορη γενιά καί καταγωγή μόνιασαν τόσο πολύ, ὥστε νά φαίνονται σάν μιά ψυχή σέ πολλά σώματα καί τά πολλά σώματα νά φαίνονται ὅτι εἶναι ὄργανα ἑνός ἀνθρώπου. Ὁ ἄρρωστος στό σῶμα ἔχει πολλούς πού ὑποφέρουν μαζί του κατά τήν διάθεση· ὁ ἄρρωστος καί ἀπογοητευμένος στήν ψυχή ἔχει πολλούς πού τόν θεραπεύουν καί τόν ἀνορθώνουν. Ὁ ἕνας εἶναι δοῦλος στόν ἄλλο· ὁ ἕνας εἶναι κύριος στόν ἄλλο. Καί μέ τήν ἄμαχο ἐλευθερία τους δείχνουν τήν πλήρη δουλεία πού ἔχει ὁ ἕνας στόν ἄλλο... Μέ τήν ἀγάπη ὑποτάσσονται αὐτοί οἱ ἐλεύθεροι ὁ ἕνας στόν ἄλλο· καί μέ τό αὐθαίρετο τῆς γνώμης τους φυλάττουν τήν ἐλευθερία τους” (Ἀσκητικαί Διατάξεις κεφ. ιη´).

Ἡ κοινοκτημοσύνη – ἡ Ἀριστερά καί ἡ ἐξέγερσις τῶν πολιτῶν

Αὐτόν τόν τρόπο ζωῆς τόν τονίζει πολύ ἡ Ἀριστερά παράταξη καί εἶναι κατ᾽ αὐτό σέ ἀγαστή, σέ θαυμαστή συμφωνία μέ τήν Ἐκκλησία. Πραγματικά, μᾶς ἀρέσουν οἱ κήρυκες τῆς Ἀριστερᾶς παράταξης, οἱ κηρύσσοντες τήν κοινοκτημοσύνη, πού γιά μᾶς εἶναι βίωμα μιᾶς σωστῆς καί ἀληθινῆς ἐκκλησιολογίας. Ἄς προσέξουμε ὅμως ὅτι στήν Ἐκκλησία αὐτή ἡ κοινοκτημοσύνη δέν γίνεται μέ καταναγκασμό, ἀλλά ἐλεύθερα καί εὐχάριστα, γιατί μέ αὐτό ζοῦν οἱ χριστιανοί τήν μεγάλη ἐντολή τῆς ἀγάπης στήν ἀδελφότητα τῆς Ἐκκλησίας. Γι᾽ αὐτό, στήν προαναφερθεῖσα περικοπή τοῦ ἁγίου Βασιλείου, ὁ μέγας πατήρ, ὁμιλώντας γιά τό θαυμαστό καί παράδοξο πού εἶπε περιγράφοντας τήν μοναστική κοινωνία τῶν ἀδελφῶν, ὅτι ὁ ἕνας “ἔχει πλήρη δουλεία στόν ἄλλον”, ἐξηγεῖ ὅτι αὐτήν τήν δουλεία “δέν ἔφερε μέ βία κάποια ἀνάγκη, πού δημιουργεῖ πολλή δυστροπία σ᾽ αὐτούς πού καταναγκάστηκαν σ᾽ αὐτήν, ἀλλά τήν δημιούργησαν μέ χαρά ἀπό μόνοι τους” οἱ κοινοβιάζοντες.7 Σ᾽ αὐτό ἀκριβῶς, γιά τό θέμα πού ὁμιλοῦμε, ἔχουμε τήν διαφορά μας μέ τήν Ἀριστερά παράταξη, γιατί θέλει ἐκεῖ ὅπου δέν ἀκούγεται ὁ λόγος της περί κοινοκτημοσύνης, νά πίπτει ἡ ράβδος της, νά ἐφαρμόζεται δηλαδή μέ βία τό ἀγαθό τῆς κοινοκτημοσύνης. Ἐπαναλαμβάνω ὅμως τόν λόγο τοῦ ἁγίου Βασιλείου ὅτι ὁ καταναγκασμός αὐτός καί ἡ βία αὐτή “δημιουργεῖ πολλή δυστροπία σ᾽ αὐτούς πού καταναγκάστηκαν σ᾽ αὐτήν”. Καί αὐτό ἔπειτα φέρει τήν ἐξέγερση τῶν πολιτῶν.

Ἡ καταδυνάστευσις τῶν πτωχῶν καί τά κηρύγματα τῶν προφητῶν

6. Δυστυχῶς στήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων καί αὐτῶν ἀκόμη τῶν χριστιανικῶν λαῶν δέν βλέπουμε νά βιώνεται τό περί τῆς ἀγάπης κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ, πού δημιουργεῖ τό ὄμορφο κοινοβιακό σύστημα μέ τήν κοινοκτημοσύνη τῶν ἀγαθῶν. Ἀντίθετα βλέπουμε ἐπικρατοῦσα τήν ἀδικία καί μάλιστα βλέπουμε σκληρή ἀδικία, ἡ ὁποία μᾶς παρουσιάζει τό θλιβερό φαινόμενο νά διαχωρίζει τήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων σέ πλούσιους καί φτωχούς, σέ κύριους καί δούλους, σέ δυνάστες καί δυναστευομένους. Αὐτό, ἀγαπητοί μου, ἡ Ἐκκλησία τό ἐλέγχει ἀπό παλαιά ἤδη μέ τίς δυνατές φωνές τῶν προφητῶν της καί μέ τά δυνατά κηρύγματα στήν συνέχεια τῶν ἀκολουθούντων τήν γραμμή τῶν προφητῶν, τῶν ἁγίων Πατέ-

ρων, οἱ ὁποῖοι μέ θαυμαστή παρρησία καυτηριάζουν τά ἀδικήματα τῶν ἀρχόντων, μή φοβούμενοι τίς ἀπειλές τους. Λυπᾶμαι γιατί ὁ χρόνος δέν ἐπαρκεῖ νά ἀναπτύξω τό θέμα αὐτό μεταδίδοντας τά κατά τῆς ἀδικίας τῶν βασιλέων κηρύγματα τῶν προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἤ ἀναφέροντας περικοπές ἀπό τά σχετικά κηρύγματα τῶν Πατέρων τῆς ᾽Εκκλησίας μας. Ἤδη ὁ παλαιότερος τῶν προφητῶν, τοῦ ὁποίου κατέχουμε γραπτά κείμενα, ὁ προφήτης Ἀμώς ἐπιτίθεται μέ ὠμή γλώσσα ἐναντίον τῶν γυναικῶν τῶν ἀρχόντων, οἱ ὁποῖες ἐπίεζαν τούς συζύγους τους νά εἶναι καταπιεστικοί στόν λαό, ἀδικοῦντες αὐτόν, ὥστε νά πλουτοῦν καί νά διάγουν αὐτές περισσότερο ἄνετο καί τρυφηλό βίο. Τίς γυναῖκες αὐτές ὁ προφήτης τίς παραβάλλει πρός τίς ἀγελάδες τῆς εὐφόρου περιοχῆς Βασάν, τίς παχειές δηλαδή ἀγελάδες! Ἀκοῦστε, παρακαλῶ, τόν ὠμό ἔλεγχο τοῦ προφήτου κατά τῶν γυναικῶν αὐτῶν: “Ἀκοῦστε τόν λόγο αὐτόν, σεῖς, ἀγελάδες τῆς Βασάν, πού κατοικεῖτε στό ὄρος τῆς Σαμάρειας, σεῖς, οἱ ὁποῖες καταπιέζετε τούς ἀδυνάτους καί καταθλίβετε τούς πτωχούς, σεῖς, οἱ ὁποῖες λέγετε στούς (ἄρχοντες) ἄνδρες σας “φέρε νά πιοῦμε”“ (Ἀμ. 4,1)! Ἡ καταδυνάστευση τῶν πτωχῶν εἶναι τό προσφιλές θέμα τοῦ προφήτου. Πιστεύει ὅτι ὁ Θεός ὅλα σχεδόν μπορεῖ νά τά συγχωρήσει, ἀλλά τήν καταδυνάστευση τῶν πτωχῶν, ὄχι, δέν τήν συγχωρεῖ! Λέγει ὁ προφήτης: “Τάδε λέγει Κύριος: Γιά τρεῖς ἁμαρτίες τοῦ Ἰσραήλ, ἀκόμη καί γιά τέσσερις δέν θά τιμωρήσω αὐτήν (τήν πράξη). Ἐπειδή ὅμως πωλοῦν γιά χρήματα τόν δίκαιον καί τόν πτωχό γιά ἕνα ζευγάρι ὑποδημάτων, αὐτοί, οἱ ὁποῖοι κατασυντρίβουν τήν κεφαλή τῶν ἀδυνάτων καί φονεύουν τούς πτωχούς καί ξαπλώνουν πάνω στά ἐνεχυριασμένα ἐνδύματα (τῶν πτωχῶν), ἰδού (λέγει ὁ Κύριος) θά σᾶς κάνω νά τρέμετε, ὅπως τρέμει ἡ ἅμαξα ἡ γεμάτη ἄχυρα.

*** Ἐπειδή καταπατεῖτε τόν ἀδύνατο καί δῶρα ἀπ᾽ αὐτόν λαμβάνετε θά κατασκευάσετε μέν οἰκίες ἀπό πελεκητούς λίθους, ἀλλά δέν θά κατοικήσετε σ᾽ αὐτές. Θά φυτέψετε ὡραῖα ἀμπέλια, ἀλλά δέν θά πιεῖτε τό κρασί τους” (Ἀμ. 2,6-8.13. 5,11) Πολύ σύντομα ἀναφέρω καί τόν σκληρό πάλι ἔλεγχο τοῦ προφήτου Ἠλία πρός τόν βασιλέα Ἀχαάβ, ὁ ὁποῖος, παρακινηθείς ἀπό τήν σύζυγό του Ἰεζάβελ, ἐφόνευσε τόν πτωχό Ναβουθαί, γιά νά τοῦ πάρει τόν ἀγρό του. Τό ἀνοσιούργημα αὐτό καυτηρίασε ὁ προφήτης, ὁ ὁποῖος γεμάτος ὀργή παρουσιάστηκε μπροστά στόν βασιλέα καί, μέ θαυμαστή παρρησία ἀποκαλώντας τον “δολοφόνο” καί “ἄδικο κληρονόμο”, τοῦ προφήτευσε ἐπί λέξει στήν συνέχεια: “Ἐκεῖ πού τά σκυλιά ἔγλειψαν τό αἷμα τοῦ Ναβουθαί, ἐκεῖ τά σκυλιά θά γλείψουν καί τό δικό σου αἷμα” (Γ´ Βασ. 20,19. Ἑβρ. 21,19)! Καί ἀποτεινόμενος στήν βασίλισσα Ἰεζάβελ τῆς εἶπε: “Τά σκυλιά θά σέ καταφάγουν στήν πεδιάδα Γιζρεέλ” (Γ´ Βασ. 20,23. Ἑβρ. 21,23)! Ἡ πρόρρηση αὐτή τοῦ προφήτου ἐξεπληρώθη πράγματι ἀργότερα (Γ´ Βασ. 22,1 ἑξ. Δ´ Βασ. 9,30 ἑξ.).

Ἔλεγχος τῶν Ἀρχόντων ὑπό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

Τήν γλώσσα αὐτή τοῦ προφήτου Ἠλία τήν βλέπουμε νά ἀναζεῖ στόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, ὁ ὁποῖος σέ παρόμοια περίπτωση ἤλεγξε μέ ἰσχυρό καί σκληρό πάλι λόγο τήν βασίλισσα Εὐδοξία, στόν ὁποῖον ὅμως σκληρό ἔλεγχο ἀπήντησε καί αὐτή μέ σκληρό διωγμό κατά τοῦ ἁγίου πατρός, διωγμό πού τοῦ ἐπέφερε τό τέλος τῆς ζωῆς του.8 Ἐπειδή ὁ λόγος ἐδῶ γιά τόν ἔλεγχο κατά τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας, λίαν προσφιλές θέμα στούς ὀπαδούς τῆς Ἀριστερᾶς, θέλω νά ὑπενθυμίσω – νά ὑπενθυμίσω μόνο – τούς θαυμαστούς λόγους τοῦ Μεγάλου Βασιλείου κατά τῶν πλουσίων καί περί τοῦ πλούτου. Κατά τόν ἅγιο πατέρα ὁ πλοῦτος αὐτός καθ᾽ ἑαυτόν δέν ἔχει καμμία ἀξία. Ἀντίθετα ὁ πλοῦτος, μέ τήν ἄνιση κατανομή του, ἔγινε αἰτία ἀνατροπῆς τῆς ἐγκόσμιας τάξεως, ὅπως ἔτσι πάλι δίδασκαν καί πολλοί κοινωνιολογοῦντες Ἕλληνες (Εἰς τήν Ἑξαήμερον Ζ´ 3-5). Κατά τόν ἅγιο Βασίλειο, ἐφόσον τά ἀγαθά τοῦ πλουσίου προέρχονται ἀπό τόν Θεό, ὁ πλούσιος δέν πρέπει νά νοιώθει ὅτι εἶναι κάτοχος τῶν ἀγαθῶν αὐτῶν, ἀλλά “οἰκονόμος” τους (βλ. τήν ὁμιλία του Περί φθόνου 5), ὥστε νά τά ἐπωφελοῦνται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Καί τελικά ὠφελεῖται πνευματικά καί ὁ ἴδιος ὁ πλούσιος, γιατί ὁ “ἐλεῶν πτωχόν δανείζει Θεῷ” (ὁμιλία Εἰς τόν ΙΔ´ Ψαλμόν 5). Ὅταν ὅμως ὁ πλούσιος δέν φέρεται ἔτσι, τότε ὁ Μέγας Βασίλειος τόν ἐλέγχει καί τόν ἀποκαλεῖ “ἅρπαγα”, “πλεονέκτη”, “ἐκμεταλλευτή τῶν συνανθρώπων του”, “τοκογλύφο”, κ.ἄ.9 Ὁ πραγματικά

ὀπαδός τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά ζεῖ φτωχικά. Μέ τό Εὐαγγέλιο δέν μπορεῖ κανείς νά πλουτίσει. Ἀδύνατον! Ὅποιος τό κάνει αὐτό καί λέγει μάλιστα ὅτι εἶναι χριστιανός, πλανᾶται. Δέν εἶναι σωστός χριστιανός, ἀλλά ὑποκριτής. Πραγματικά, πῶς μπορεῖ νά πλουτίζει ὁ χριστιανός, ἀφοῦ βλέπει γύρω του τόση κραυγαλέα φτώχεια;

Οἱ «Ἀριστεροί» ἔπρεπε νά θαυμάζουν τά Ἱερά Κείμενα

Πρός τά παραπάνω ἀναφερθέντα νομίζουμε ὅτι οἱ ὀπαδοί τῆς Ἀριστερᾶς πρέπει νά εἶναι ὄχι ἁπλῶς σύμφωνοι, ἀλλά καί θαυμαστές τῶν ἱερῶν κειμένων τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἴδατε, ἀγαπητοί μας ἀκροατές τῆς Ἀριστερᾶς παράταξης, εἴδατε τί ὡραῖα, ὡραῖα καί ἠχηρά σαλπίσματα κατά τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας τῶν ἀρχόντων, πού ἔχει τό βιβλίο τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἁγία Γραφή καί τά ἱερά πατερικά κείμενα τῆς Ἐκκλησίας; Θά ὠφεληθεῖτε πολύ καί θά ἔχετε σωστές καί ὡραῖες ἐμπνεύσεις, ἐάν τά μελετήσετε. 7. Ἀλλά, ἐπειδή ἐμνημόνευσα τόν ἅγιο Βασίλειο, θέλω πολύ συντόμως νά ἀναφέρω καί ἄλλο λόγο τοῦ ἱεροῦ πατρός, λόγο πολύ ἄμεσα συνδεόμενο μέ τό θέμα μας, γιά νά φανεῖ καί ἐδῶ ἡ συμφωνία τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν Ἀριστερά, ἀλλά καί ἡ διαφορά της. Ὁ ἅγιος Βασίλειος ἀσχολεῖται μέ τό θέμα τῆς ἐργασίας, τήν ὁποία ὁ ρωμαϊκός, ἀλλά καί ὁ ἑλληνικός κόσμος, παλαιά ὑποτιμοῦσε καί συνέδεε πάντα μέ τούς δούλους. Σέ ἀντίθεση ὅμως μέ τίς κρατοῦσες ἀντιλήψεις ὁ Βασίλειος τιμᾶ τήν ἐργασία καί τήν κηρύττει ὡς παράγοντα χαρᾶς, ὑγείας καί σωματικῆς καί πνευματικῆς ἰσορροπίας τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί ἁρμονίας τῆς κοινωνίας. Ναί! Ἡ ἁρμονία τῆς κοινωνίας εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἰσόρροπης κατανομῆς τῆς ἐργασίας. Ὁ ἅγιος Βασίλειος συνδέει τήν εὐημερία τῆς κοινωνίας μέ τόν τρόπο κατανομῆς τῆς ἐργασίας.10

Δέν ἐμπιστευόμεθα ἄθεον Κυβερνήτην

Στά παραπάνω περί ἐργασίας λεγόμενα ἀπό τόν ἅγιο πατέρα τῆς Ἐκκλησία μας συμφωνοῦν ἀσφαλῶς καί οἱ ὀπαδοί τῆς Ἀριστερᾶς. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγει καθαρά: “Ὅποιος δέν θέλει νά ἐργάζεται δέν πρέπει καί νά τρώγει” (Β´ Θεσ. 3,10). Ἄκουσα ὅτι τόν λόγο αὐτόν τόν εἶχαν ἀναρτήσει σέ ὑψηλή πινακίδα στό Κρεμλῖνο, χωρίς ὅμως νά γράφουν ἀπό ποῦ προέρχεται ὁ λόγος αὐτός. Καί ἡ Ἐκκλησία λοιπόν καί ἡ Ἀριστερά παράταξη συμφωνοῦν στό ὅτι ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά ἐργάζεται, γιά νά σταθεῖ ἡ κοινωνία. Ἡ διαφωνία ὅμως τῶν δύο αὐτῶν εἶναι στήν διαφορετική θεώρηση τοῦ θέματος περί ἐργασίας. Ἀκοῦστε: Στόν χριστιανό τό “διδόναι” θεωρεῖται πάντοτε μακαριώτερο τοῦ “λαμβάνειν” (βλ. Πράξ. 20,35). Τό “διδόναι” ὅμως προϋποθέτει νά ἔχει κανείς, γιά νά προσφέρει. Γι᾽ αὐτό καί ἡ ἐργασία κατά τήν Ἁγία Γραφή γίνεται καί γιά ἕνα ἄλλο ἀκόμη σκοπό: Γιά τήν ἐλεημοσύνη! Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει πρός τούς χριστιανούς τῆς Ἐφέσου: “Ὁ κλέπτης ἄς μή κλέπτει πλέον, ἀλλά ἄς ἐργάζεται τίμια μέ τά δικά του χέρια, γιά νά μπορεῖ νά δίνει καί σέ ὅποιον ἔχει ἀνάγκη” (4,28). Ἡ ἐργασία λοιπόν κατά τήν Ἐκκλησία δέν ἔχει σκοπό μόνο τήν αὐτοσυντήρηση, ἀλλά καί τήν ἄσκηση τῆς ἀγάπης στούς πτωχούς καί πένητες ἀνθρώπους. Ἀλλά οἱ χριστιανοί, ἐνῶ τιμοῦν τήν ἐργασία καί τήν ἐξασκοῦν μέ προθυμία ὡς θεία ἐντολή, ὅμως δέν τήν θεοποιοῦν, ὥστε νά ὑποβιβάζουν τόν ἄνθρωπο καί νά τόν θεωροῦν ὡς παραγωγικό μέσον. Δέν λέγουν δηλαδή οἱ χριστιανοί ὅτι ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι στό νά δουλεύει. Τέτοια ἀνθρωπολογία, πού ὑπάρχει σέ κοσμικά συστήματα, δέν ὑπάρχει στήν Ἐκκλησία. 8. Ἐπειδή δέν ἐπαρκεῖ ὁ χρόνος γιά περισσότερα καί ἤδη ἐξέφυγα τοῦ καθορισμένου γιά τούς ὁμιλητές χρόνου, λέγω αὐτό τό σύντομο καί τελευταῖο: Ἡ Ἐκκλησία ἀποκρούει τήν ἀθεΐα καί τήν βία. Γι᾽ αὐτό ὁποιοδήποτε πολιτικό σύστημα ἔχει αὐτά τά δύο τό ἐλέγχει καί τό μάχεται. Ναί! Σέ ἄθεο δέν μποροῦμε νά δώσουμε ἐμπιστοσύνη νά μᾶς κυβερνήσει, διότι, ὅπως εἶπε καί ὁ Πολωνός Λέχ Βαλέσσα, “ὁ χωρίς Θεό ἄνθρωπος εἶναι ἐπικίνδυνος”!».

Παραπομπαί:

1. Βλ. Π. Μπρατσιώτου, Ἡ κοινωνιολογική σημασία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (Θεολογία 1928, σ. 21 ἑξ.), ἔνθα καί βιβλιογραφία. 2. Βλ. Jean Claude Larcet, Ἡ θεραπευτική τῶν πνευματικῶν νοσημάτων, Τόμος Α´, σ. 36, ἔνθα καί πατερικές παραπομπές, Ἔκδοση Ἀποστολικῆς Διακονίας. 3. Βλ. Λεωνίδου Φιλιππίδου, Ἱστορία τῆς ἐποχῆς τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἐξ ἐπόψεως παγκοσμίου καί πανθρησκειακῆς, σ. 605-728. 769-805. Ἀθῆναι 1958. 4. Βλ. Ἰωάν. 15,1-8. Ἐφ. 2,1922.Ἐφ. 5,25-30. Κολ. 1,18. Ἐφ. 1,2223..Ρωμ. 12,5. Α´ Τιμ. 3,15. 5.Ἐφεσ. 5,2. Τραλλυαν. 7,2. Φιλιπ. 4. 6. Βλ. Ἰω. Δαμασκηνοῦ, MPG 96,1409D, κ.ἀ. 7. Ὅπ. Παραπ. 8. Βλ. Δημητρίου Σίμου Μπαλάνου, Πατρολογία, σ. 351. 9. Ὅπ. παρ. 1. Πρός πλουτοῦντας 2 κ.ἀ. Βλ. Στυλιανοῦ Παπαδοπούλου, Πατρολογία Β´, σελ. 387. 388. 10. Βλ. Ὅρους κατά πλάτος 37· 39· 42 κ.ἄ. Ὅρους κατ᾽ ἐπιτομήν 121· 143· 144· 145· 146 κ.ἄ. εἰς Πατρολογία Στυλιανοῦ Παπαδοπούλου, τόμ. Β´, σελ. 388.

ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΑΝΤ. ΜΠΕΖΕΝΙΤΗΣ (ΠΡ. ΑΤΤΙΚΗΣ) Ὡς ἐξηγεῖ εἰς ἐπιστολήν του πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν ὁ δικηγόρος κ. Διον. Πελέκης

Ὁ δικηγόρος Ἀθηνῶν κ. Διονύσιος Πελέκης, ἐκ τῶν συνηγόρων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (γνωστῆς εἰς τό Πανελλήνιον ὡς Ἱ. Μονή τοῦ Ὁσίου Ἐφραίμ Ν. Μάκρης) ἀπέστειλε πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον (Πρόεδρον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου) ἐπιστολήν, διά τῆς ὁποίας τοῦ καθιστᾶ γνωστούς τούς νομικούς λόγους διά τούς ὁποίους δέν δύναται νά ἀποκατασταθῆ εἰς τόν βαθμόν τῆς Ἀρχιερωσύνης, ὁ καθαιρεθείς εἰς τήν τάξιν τοῦ Μοναχοῦ πρώην Μητροπολίτης Ἀττικῆς κ. Παντελεήμων Μπεζενίτης. Ἡ ἐπιστολή ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«ΠΡΟΣ Τὸν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κύριον Ἱερώνυμον, ὡς Πρόεδρον τῆς Ι.Σ.Ι. καὶ τῆς Δ.Ι.Σ. Ἁγίας Φιλοθέης 21 ΕΝΤΑΥΘΑ Μακαριώτατε, εὐλογεῖτε. Ἀναφορικῶς μὲ “ὑπομνήματα”, εἰσηγήσεις τρίτων, αἰτήματα πρὸς τὴν Ἐπιτροπὴν Δογματικῶν καὶ Νομοκανονικῶν θεμάτων καὶ ἐπιδιώξεις τοῦ καθηρημένου ἤδη καὶ εἰς τάξιν Μοναχοῦ μεταχθέντος πρώην Μητροπολίτου Ἀττικῆς Παντελεήμονος (Ἀντωνίου) Μπεζενίτη, ἐπιτρέψτε μου νὰ θέσω ὑπʼ ὄψιν ὑμῶν ὡρισμένα κρίσιμα δεδομένα, πρὸς ἀποφυγὴν περαιτέρω ἐμπλοκῶν. 1. Ὁ ἐν λόγῳ πρώην Μητροπολίτης καθηρέθη κατʼ ἐφαρμογὴν τῆς ἰσχυούσης καὶ ὑποχρεωτικῶς ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας ἐφαρμοσθείσης, διατάξεως τοῦ ἄρθρου 160 τοῦ ν. 5383/1932. 2. Ἡ καθαίρεσις ἐπῆλθεν ὑποχρεωτικῶς διὰ διαπιστωτικῆς καὶ μόνον τῶν νομίμων προϋποθέσεων ἀποφάσεως τῆς Ἐκκλησίας κατʼ ἐφαρμογὴν τῆς ὑπʼ ἀριθμ. 1771/ 2008 καταδικαστικῆς εἰς κακουργηματικὴν ποινὴν καθείρξεως, ἀποφάσεως τοῦ 5μελοῦς Ἐφετείου Κακουργημάτων Ἀθηνῶν, ἐπικυρωθείσης ἀπὸ τὴν ὑπʼ ἀριθμ. 778/ 2009 ἀπόφασιν τοῦ ἁρμοδίου Ποινικοῦ τμήματος τοῦ Ἀρείου Πάγου. 3. Ἐπισημαίνω ὅτι ὁ καταδικασθείς Παντελεήμων (Ἀντώνιος) Μπεζενίτης κατεδικάσθη σὲ κάθειρξη ἕξι (6) ἐτῶν, ἡ ὁποία συνεπιφέρει καὶ ἀντίστοιχον στέρηση τῶν πολιτικῶν του δικαιωμάτων, ἀπεφυλακίσθη δὲ μετὰ διετίαν, περίπου, ἂν ἐνθυμοῦμαι καλῶς, διότι, προφανῶς, διεκόπη, γιὰ κάποιον λόγον ποὺ ἐπεκαλέσθη οὗτος ἡ ἔκτισις τῆς ποινῆς, ἡ ὁποία ἐποπτεύεται σὲ ὅλες τὶς φάσεις της ἀπὸ ἁρμόδιο Εἰσαγγελέα Ἐφετῶν. Ἐν ἀρχῇ ἡ Δ.Ι.Σ. ὀφείλει νὰ ἐρευνήσει ποιὰ εἶναι ἡ νομικὴ κατάστασις τῆς ἐπιβληθείσης καὶ μερικῶς ἐκτιθείσης ποινῆς. Καὶ τοῦτο διότι κατὰ τὸν Κώδικα Ποινικῆς Δικονομίας μία ἐπιβληθεῖσα ποινὴ διὰ κακούργημα παύει νὰ ἔχει τὶς συνέπειές της διὰ ὡρισμένους, συγκεκριμένους ἐν τῷ νόμῳ λόγους, μεταξὺ τῶν ὁποίων δὲν εἶναι ἡ διακοπή. Ἄλλως αἱ συνέπειαί της εἶναι ἰσόβιοι. 4. Εἶναι παντελῶς ἀστήρικτον νομικῶς τὸ λεγόμενον σὲ μία “γνωμοδότηση – Εἰσήγηση”, ὅτι δύναται νὰ θεωρηθεῖ ὅτι ἐπιτρέπεται εἰς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας νὰ ἀγνοήσει, ἀκυρώσει καὶ μὴ ἐφαρμόσει τὶς ἄνω ἀποφάσεις τοῦ 5μελοῦς Ἐφετείου Κακουργημάτων καὶ τοῦ Ποινικοῦ Τμήματος τοῦ Ἀρείου Πάγου, ἤ, ἀκόμη χειρότερον, τὶς καταργήσει ἐκ τῶν ὑστέρων, διότι, κατὰ τὴν ἐπικαλουμένην ἀστόχως διάταξιν τοῦ ἄρθρου 4 ἐδαφ. Ι τοῦ ν. 550/77, ἡ Ι.Σ.Ι “ἐκδικάζει αἰτήσεις ἀναθεωρήσεως κατὰ τελεσιδίκων ἀποφάσεων ἐκδοθεισῶν ἐναντίον πρεσβυτέρων, Διακόνων ἢ Μοναχῶν, κατὰ τὰ εἰδικότερον ὑπὸ τοῦ νόμου περὶ ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων ὁρισθησόμενα”. Ὁ ἰσχυρισμὸς εἶναι ἀπαράδεκτος ἀφʼ ἑνὸς διότι μετὰ τὸ 1977 «οὐδὲν ὁρισθησόμενον ὡρίσθη» καὶ οὐδεὶς νόμος ἐξεδόθη, ὁ ὁποῖος νὰ ἰσχύει περὶ τοῦ ἀντικειμένου τούτου καὶ ἀφʼ ἑτέρου, διότι ἡ διάταξις ὁμιλεῖ μόνον περὶ Πρεσβυτέρων, Μοναχῶν καὶ Διακόνων, καὶ ὄχι περὶ ἘπισκόπωνΜητροπολιτῶν. Πῶς, λοιπόν, γίνεται ἐπίκλησις ταύτης; 5. Τοῦ ἄρθρου 44 παρ. 2 τοῦ Κ.Χ.Ε.Ε. ἡ ἐπίκλησις προσβάλλει βαρύτερον ἀκόμη τὴν κοινὴ καὶ τὴν νομικὴν λογικήν. Ἔφεσις (ἔκκλητον) ἐνώπιον τοῦ Πατριάρχου ἐπιτρέπεται κατʼ ἀποφάσεως Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαστηρίου καὶ ὄχι κατʼ ἀποφάσεως 5μελοῦς Ἐφετείου Κακουργημάτων καὶ Ποινικοῦ Τμήματος τοῦ Ἀρείου Πάγου. Τὸ νομικὸν τοῦτο σκευώρημα, ὅτι δηλαδὴ ἡ ἀπόφασις τοῦ Πατριάρχου θὰ ἠδύνατο, ἐντός τῆς εὐνομουμένης Ἑλληνικῆς Πολιτείας, νὰ ἄρει τὰς συνεπείας ἀποφάσεων Κακουργοδικείου

Ἐπιμελείᾳ τοῦ Ἀρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου κυκλοφορεῖται τὸ μελέτημα τοῦ ἀειμνήστου Ἀρχιμ. Σωκράτους Ἀναζηλῆ, Ἱεροκήρυκος

Η ΜΟΝΙΚΑ

Ἡ ὑποδειγματικὴ σύζυγος, νύφη καὶ μητέρα (τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου) Τιμᾶται 1,20 €

καὶ Ἀρείου Πάγου, εἶναι ἀνήκουστον. 6. Ἐντελῶς ἄστοχος εἶναι καὶ ἡ ἀναφορὰ εἰς τὰ Βασιλικά. Πράγματι ἔτσι, «περὶ ἐκκλήτου» ἀρχίζει τὸ 9ον βιβλίον τῶν Βασιλικῶν (Ἰ. Ζέπου, σελ. 534), ὅπως παρατίθεται στὸ σχετικὸ κείμενο. Φαντασθεῖτε τὴν ἔκτασιν καὶ ἔντασιν τῆς παρανομίας μίας κρίσεως τῆς Ι.Σ.Ι., ἡ ὁποία, προκειμένου νὰ ἐφαρμόσει τὴν ἀόριστον, νεφελώδη καὶ ἄλλα ἐντελῶς λέγουσαν ὡς ἄνω διάταξιν, θὰ ἀποφαίνεται, ὡς τετάρτου βαθμοῦ Δικαστήριον, ὅτι τὸ 5μελές Ἐφετεῖον καὶ ὁ Ἄρειος Πάγος ὑπῆρξαν ἄδικοι εἰς τὴν κρίσιν τους καὶ ἄπειροι εἰς τὸ νὰ ἐκδικάσουν κακούργημα ὑπεξαιρέσεως, πράγμα, ποὺ θὰ δύναται νὰ πράξει δικαίως καὶ ἐν ἐμπειρίᾳ ἕνας παντελῶς ἀδαὴς περὶ τὸ ἀντικείμενον ἐπίσκοπος. Ἡ παραπάνω διάταξις ἀναφέρεται στὸ δικαίωμα τοῦ διαδίκου νὰ ἀσκήσει ἔφεσιν κατὰ τῆς πρωτοδίκου δικαστικῆς ἀποφάσεως, καὶ κατὰ τὴν σύγχρονον, καὶ ὄχι μόνον τὴν βυζαντινήν, (διατὶ ἆραγε αὐτὴ ἡ ἀναφορά;) ὁρολογίαν. Ἐδῶ καὶ ἔφεσις ἠσκήθη κατὰ τῆς ὑπʼ ἀριθμ. 2104/2006 ἀποφάσεως τοῦ Τριμελοῦς Ἐφετείου Κακουργημάτων καὶ Ἀναίρεσις κατὰ τῆς ὑπʼ ἀριθμ. 1771/2008 ἀποφάσεώς του εἰς δεύτερον βαθμὸν δικάσαντος 5μελοῦς Ἐφετείου Κακουργημάτων. Ἄλλωστε, χαρακτηριστικῶς σχολιάζει τὴν σχετικὴν φράσιν ὁ ἐκδότης τῶν Βασιλικῶν, σελ. 534, σημ. 2 “Αἱ τῶν πρώτων δικαστῶν ἀποφάσεις δὲν ἀποτελοῦσι κατὰ γενικὸν κανόνα ἀλήθειαν ἀψευδῆ καὶ ἀσάλευτον, ἀλλὰ τουναντίον ὁ νομίζων ἑαυτὸν ἠδικημένον διάδικος δύναται νὰ προσβάλη αὐτάς ἐπικαλούμενος τὴν ἐκ νέου τῆς ὑποθέσεως ἐξέτασιν. Ἔφεσις εἶναι τὸ ἔνδικον μέσον διʼ οὗ φέρεται εἰς δικαστήριον ἀνώτερον ἡ ἐκ νέου ἀνάκρισις καὶ διάγνωσις διαφορᾶς ἐκδικασθείσης ἤδη ὑπὸ δικαστοῦ ὑποδεεστέρου. Ἡ ἔφεσις ἀνοίγει δεύτερον δικαιοδοσίας βαθμόν”. Πότε ἡ ἔφεσις ὁδηγεῖ εἰς δικαστήριον τετάρτου βαθμοῦ, δὲν ἔχει ἀπαντηθεῖ ἀκόμη. Ἐλπίζω νὰ μὴ θελήσει νὰ τὸ ἀπαντήση ἡ Ἐπιτροπὴ Νομοκανονικῶν. Προσφέρει κακίστην ὑπηρεσίαν στὴν Ἐκκλησίαν μας, ὅποιος τοιαῦτα εἰσηγεῖται πρὸς τὰ ὄργανα αὐτῆς, ὅπως ἐδῶ τὴν Ἐπιτροπὴν δογματικῶν κ.λ.π. θεμάτων. Ὅλα αὐτά, ἐπιτρέψτε μου μίαν φραστικὴν παρέκκλισιν, ἀποτελοῦν «νομικο-εκκλησιαστικὰ πομφολυγοπαφλάσματα» (Ἀριστοφάνους, Βάτραχοι…), ὅλως βλαπτικὰ τῆς Ἐκκλησίας. 7. Μὲ τὸν θεσμὸν τῆς Οἰκονομίας θὰ ἠδύναντο, ἐνδεχομένως καὶ ὑπὸ ὅρους, νʼ ἀρθοῦν αἱ συν-

έπειαι ἀποφάσεως Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαστηρίου, ἀπαγγείλαντος καθαίρεσιν μετὰ δίκην καὶ διάγνωσιν τῆς ὑποθέσεως, πρᾶγμα ποὺ ἐδῶ δὲν συνέβη. Αἱ συνέπειαι τῆς ἐπιβληθείσης ποινῆς ὑπὸ τοῦ Ἐφετείου Κακουργημάτων εἶναι νομικῶς ἀδιανόητον ὅτι ἠμποροῦν νʼ ἀρθοῦν διʼ ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας. Δύνανται νὰ ἀρθοῦν μόνον: α) Διά παραγραφῆς τῆς ἐπιβληθείσης ποινῆς μετὰ πάροδον 20ετίας (ἄρθ. 114 Π.Κ.) β) Διʼ ἀπονομῆς χάριτος ἀπὸ τὸν Πρόεδρον τῆς Δημοκρατίας μετʼ ἀπόφασιν τοῦ Συμβουλίου Χαρίτων κατὰ τὴν διαδικασίαν τοῦ Κώδικος Ποινικῆς Δικονομίας γ) Διʼ ἀμνηστίας. Ἄλλος τρόπος ἄρσεως τῶν συνεπειῶν καταδικαστικῆς, διὰ κακούργημα, μάλιστα, ἀποφάσεως, δὲν νοεῖται. Ἡ Οἰκονομία ἐδῶ, καὶ συνεπῶς καὶ ἡ Ἐκκλησία, δὲν ἔχει καμμίαν θέσιν. Ποινὴ καθείρξεως, ἡ ὁποία δὲν ἐχαρίσθη, δὲν ἠμνηστεύθη καὶ δὲν παρεγράφη ἀναδίδει διαρκῶς καὶ διὰ βίου ὅλας τὰς συνεπείας της. 8. Περιττὸν νὰ ὑπενθυμίσω ὅτι ὁ τὰ ἐναντία ἀποφασίζων καὶ πράττων διαπράττει τὸ ἀξιόποινον ἀδίκημα, πλὴν ἄλλων εἰδικοτέρων, τῆς παραβάσεως καθήκοντος, τῆς ὁποίας θὰ ἐπιληφθεῖ πάραυτα ὁ κατασταθείς διὰ τὴν περίπτωσιν αὐτὴν καθʼ ὕλην ἁρμόδιος Εἰσαγγελεὺς τῶν Ἐφετῶν κατʼ ἄρθρον 160 ν. 5383/ 1532, καὶ τὸ ἀντίστοιχόν του Κ.Π.Δ., ὁ ὁ ποῖος δὲν θὰ ὀκνήση νὰ διώξη καὶ τοὺς τυχὸν ἠθικοὺς αὐτουργούς. 9. Μακαριώτατε, γνωρίζετε καλῶς τὸν ἀπέραντον σεβασμὸν καὶ ἀγάπην ποὺ σᾶς ἔχω. Παρακαλῶ, λοιπόν, νὰ ἐνημερώσετε τὰ ἀγνοοῦντα τὸ θέμα μέλη τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας, ὅπως ἀγνοοῦν καὶ τὸ ὅτι κατὰ τοῦ πρώην Ἀττικῆς οὐδεμία μήνυσις ἢ ἔγκλησις ὑπεβλήθη ὑπὸ τῶν μοναχῶν, ἀλλʼ ἐδιώχθη οἴκοθεν, βάσει τῶν ψευδῶν ἀναφορῶν καὶ καταγγελιῶν του, ὥστε νὰ ἀπόσχουν τυχὸν ἐκνόμων ἐνεργειῶν καὶ τῶν συνεπειῶν αὐτῶν. Βεβαίως, καὶ μὲ τὴν εὐλογίαν σας, θὰ κοινοποιήσω τὴν παροῦσαν καὶ πρὸς ἕνα ἕκαστον Μητροπολίτην. Θὰ κοινοποιηθεῖ ὡσαύτως εἰς τὸν ἁρμόδιον κατὰ τὰ ἄνω Εἰσαγγελέα τῶν Ἐφετῶν. Δὲν χρειάζεται ὁ δύστηνος λαὸς μας ἀναβίωσιν ἐκκλησιαστικοῦ σκανδάλου, δικαστικῶς κριθέντος ἀμετακλήτως. Ἠρεμίαν θέλει νʼ ἀντιμετωπίσει τὴν πτωχείαν του, πρᾶγμα στὸ ὁποῖο ὑμεῖς ἐκδήλως πρωτοστατεῖτε. Ἐν Ἀθήναις τὴ 29-1-2013 Ἀσπαζομένος τὴν δεξιάν σας καὶ ἐκζητῶν τὰς ἁγίας εὐχάς ὑμῶν καὶ τῆς Ἐκκλησίας διατελῶ Μετὰ σεβασμοῦ, Διονύσιος Πελέκης»

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ἄρθρον 44 παραγρ. 1 ὁρίζει ὅτι “Τὰ παραπτώματα τῶν κληρικῶν καὶ μοναχῶν τὰ σχετικὰ πρὸς τὰ καθήκοντα καὶ τὰς ἐπαγγελίας τῆς ὁμολογίας αὐτῶν, τὰ συνεπαγόμενα κανονικὰς κυρώσεις, ἐκδικάζονται ὑπὸ τῶν ἐκκλησιαστικῶν δικαστηρίων. Εἰδικὸς νόμος ῥυθμίζει τὰ τῆς ἱδρύσεως, συγκροτήσεως, ἁρμοδιότητος καὶ λειτουργίας τῶν δικαστηρίων τούτων, μέχρι τῆς ἐκδόσεως τοῦ ὁποίου ἐξακολουθεῖ ἰσχύων ὁ Ν. 5388/1932 “περὶ ἐκκλησιαστικῶν δικαστηρίων καὶ τῆς πρὸς αὐτῶν διαδικασίας” καί κατά ταῦτα ἡ ὄντως ἀντικανονική ρυθμισις τοῦ ἄρθρου 160 τοῦ εἰρημένου Νόμου ἡ προβλέπουσα τήν ἄνευ ἐκκλησιαστικῆς δίκης καθαίρεσι τοῦ ἀμετακλήτως ποινικῶς καταδικασθέντος εἰς ἐγκληματικήν ποινήν (χαρακτηρισμός κατά τόν προϊσχύσαντα ποινικόν κώδικα διά ποινήν ἐπιβάλλουσα κάθειρξιν) Κληρικοῦ ἐγένετο δεκτή ὑπό τῆς Ἐκκλησίας. 5. Εἰς τόν περί Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων Νόμον δέν προβλέπεται ἔνδικον μέσον ἤ διαδικασία ἀκυρώσεως τῆς κατά τάς ἀνωτέρω διατάξεις ἐπιβληθείσης κανονικῆς ποινῆς, εἰ μή μόνον αἱ γενικαί διατάξεις τοῦ ἄρθρου 155 περί ἀπονομῆς χάριτος, αἱ ὁποῖαι ὅμως εἰς τήν συγκεκριμένην περίπτωσιν προϋποθέτουν λόγῳ τῆς ποινικῆς ἀμετακλήτου καταδίκης τήν ἀπονομήν προηγουμένως χάριτος ὑπό τοῦ Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας διά τό ποινικόν ἀδίκημα καί τή μή καταδίκη διά κωλυτικά τῆς ἱερωσύνης ἀδικήματα μέ τήν ηὐξημένη πλειονοψηφία τῶν 2/3 τῶν ψήφων τῶν παρόντων μελῶν τῆς ΔΙΣ, πού διά νά θεωρηθῆ ἐν ἀπαρτίᾳ πρέπει νά παρίστανται τά 3/4 τοῦ συνόλου τῶν μελῶν Αὐτῆς. Ἡ ποινική ὅμως καταδίκη τοῦ πρ. Μητροπολίτου Ἀττικῆς διʼ ὑπεξαίρεσιν καί ἡ συνεπείᾳ ταύτης καθαίρεσίς του προσκρούει εἰς τήν ὡς εἴρηται προϋπόθεσιν τοῦ Νόμου, διότι ἡ ὑπεξαίρεσις ἀποτελεῖ ἰδιώνυμον ἀδίκημα τῆς κλοπῆς, ἡ ὁποία κατά τόν ΚΕ΄ Ἱ. Κανόνα τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων κολάζεται διά καθαιρέσεως ἐκ τῆς Ἱερωσύνης καί συν επῶς κωλύει τήν πρόσκτησιν Ἱερωσύνην διότι ὅ,τι καθαιρεῖ ἐκ τῆς Ἱερωσύνης κωλύει αὐτήν. 6. Ἑπομένως θεωρῶ ὡς νομικῶς ἀδύνατον τήν φημολογουμένην ἀποκατάστασιν καί ταπεινῶς φρονῶ ὅτι τυχόν ἕτεραι σκέψεις θά πλήξουν τήν Ἐκκλησία. Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ».

«ΝΟΜΙΚΩΣ ΑΔΥΝΑΤΟΣ… Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΠΑΝΤ. ΜΠΕΖΕΝΙΤΟΥ…»

πεται νά ἔχουν ἐντός τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας προσωποληπτικόν χαρακτῆρα, πού ὑπερβαίνει τήν κανονικήν εὐταξίαν καί τό περί δικαίου αἴσθημα τῶν πιστῶν, διότι ἄλλως πλήσσεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας καί ἀκυρώνεται τό σωτηριῶδες μήνυμα Αὐτῆς. Ἡ ἐφαρμογή τῆς ἀρχῆς τῆς οἰκονομίας ἀσφαλῶς ἰσχύει εἰς τόν χῶρον τοῦ Κανονικοῦ καί Ἐκκλησιαστικοῦ δικαίου, ἀλλά πάντοτε σέ συνάρτησι μέ τήν σωτηρία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. 3. Εἰς τήν συγκεκριμένην ὑπόθεσι ὑφίσταται πλήρης νομική ἀδυναμία διά τήν οἱανδήτινα συζήτησι ἀποκαταστάσεως τοῦ εἰρημένου πρώην Ἱεράρχου, διότι εἰς τήν περίπτωσιν πού ἤθελε κριθεῖ ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας, ὅπως ἠκούσθη ὅτι εἰσηγήθη ἐλλογιμώτατος Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἔχει τό ἀποκλειστικόν δικαίωμα “κατά τό δεσμεῖν καί λύειν” (Ἰω. Κ΄ 23) νά ἀποφασίζη ἐπί παντός θέματος, ἀκόμη καί διʼ ἀποφάσεως ἀντικειμένης εἰς τό κρατοῦν νομικόν σύστημα συναλληλίας Ἐκκλησίας καί Πολιτείας ἀπομειώνει καί οὐσιαστικῶς παραθεωρεῖ τόν Καταστατικόν Αὐτῆς Χάρτην, εἰς τήν νομοπαρασκευαστικήν κατάρτισιν τοῦ ὁποίου καί συνέπραξεν καί τόν ἐπί 80ηκονταετίαν ἰσχύοντα νόμον περί Ἐκκλησιαστικῶν δικαστηρίων καί τῆς πρό αὐτῶν διαδικασίας (5383/1932 ὡς τίθεται καί ἰσχύει κατά τά σαφῶς ὁριζόμενα ὑπό τῆς παραγρ. 1, τοῦ ἄρθρου 44 τοῦ Ν. 590/1977). Εἰς τήν κοσμογονικήν αὐτήν χρονικήν στιγμήν κατά τήν ὁποίαν οἱ ἐκκλησιομάχοι τῶν δῆθεν ἀριστερῶν κομμάτων ἐπιδιώκουν urbi et orbi τόν ἐξανδραποδισμόν τοῦ νομικοῦ χαρακτῆρος τῆς Ἐκκλησίας ὡς πρός τάς ἐξωτερικάς αὐτῆς σχέσεις ὡς ΝΠΔΔ καί τήν ὑποβάθμισιν Αὐτῆς εἰς σωματειακήν ἕνωσιν ἰδιωτικοῦ δικαίου θά δοθῆ μοναδικόν ἐπιχείρημα, διά νά ἐνδυναμωθῆ ἡ ἐκκλησιομάχος θέσις των ἐφʼ ὅσον ἡ ἰδία ἡ Ἐκκλησία θά ἐμφανισθῇ περιφρονοῦσα καί ἀθετοῦσα τό νομοθετικόν πλαίσιον λειτουργίας Αὐτῆς ἐντός τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας. 4. Εἰδικώτερον ὁ Νόμος 590/ 1977 Περί Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού ὅπως ἐλέχθη εἰς τήν νομοπαρασκευαστικήν ἐπιτροπήν καταρτίσεως αὐτοῦ συνέπραξαν τόσον ἡ Αὐτοκέφαλος Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὅσον καί τό Σεπτόν Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον εἰς τό

Σελὶς 8η

8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Ε ΤΡΕΙΣ διαφορετικοὺς τρόπους τὶς τελευταῖες ἡμέρες ἦρθαν στὸ προσκήνιο οἱ ἀπόψεις τῶν πολιτικῶν κομμάτων τῆς Ἀριστερᾶς, γιὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Πρώτη ἀφορμὴ δόθηκε κατὰ τὴ συζήτηση στὴν Ὁλομέλεια τῆς Βουλῆς τροπολογίας τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας γιὰ τὸ διορισμὸ ἰμάμηδων στὴ Θράκη. Ὁ Τάσος Κουράκης, βουλευτὴς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καὶ ὑπεύθυνος τοῦ τομέα παιδείας τοῦ κόμματος, μετέφερε στὴ Βουλὴ τὴν πάγια θέση γιὰ «ἀντικατάσταση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἀπὸ μάθημα θρησκειολογίας ὅπου καθηγητές, οἱ ὁποῖοι προσλαμβάνονται μὲ διαδικασίες ΑΣΕΠ, διδάσκουν σὲ ὅλους τούς μαθητὲς τὸ μάθημα, ποὺ ἐμβαθύνει σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες». Στὴν ἴδια συζήτηση ὁ βουλευτὴς Ξάνθης τοῦ ΣΥΡΙΖΑ Χουσεΐν Χασάν Ζεϊμπέκ ζήτησε τὴν «ἀντικατάσταση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευ-

ΜΑΘΗΜΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΟΠΩΣ ΤΟ ΘΕΛΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

τικῶν ἀπὸ τὸ μάθημα τῆς θρησκειολογίας, ποὺ θὰ ἀπευθύνεται σὲ ὅλους τούς μαθητὲς καὶ μαθήτριες, ἀνεξαρτήτως θρησκεύματος, ἀκόμη καὶ ἄνευ θρησκεύματος, ἕνα μάθημα ποὺ θὰ ἐμβαθύνει σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες». Ἐξάλλου ἡ βουλευτὴς Μαρία Ρεπούση, ὑπεύθυνη τοῦ τομέα παιδείας τῆς ΔΗΜΑΡ, δήλωσε ὅτι «στόχος μας πρέπει νὰ εἶναι τὰ δημόσια σχολεῖα νὰ μὴ διδάσκουν τὸ δόγμα, δηλαδὴ νὰ μὴ κάνουν κατήχηση, ἀλλὰ νὰ ἐνημερώνουν τὰ παιδιά, τοὺς μαθητὲς καὶ τὶς μαθήτριες ποὺ φοιτοῦν στὰ δημόσια σχολεῖα γιὰ ὅλες τὶς θρησκεῖες, γιὰ τὴ σημασία τους, τὸ ρόλο ποὺ ἔχουν παίξει στὴν ἀνάπτυξη μίας κοινωνίας, τὶς διαφορὲς καὶ τὶς ὁμοιότητές τους». Τέλος ὁ βουλευτὴς τοῦ ΚΚΕ Ἰωάν-

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ ΒΕΡΟΙΑΣ Διά τήν μεταφοράν τιμίων ἀποτμημάτων τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Δημητρίου

Ὁ Πρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος μέ ἐπιστολήν του πρός τόν Σεβ. Μητροπολίτην Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας κ. Παντελεήμονα, τοῦ γνωστοποιεῖ ἀπόφασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, συμφώνως πρός τήν ὁποίαν ἡ μεταφορά ἀποτμημάτων τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Δημητρίου εἰς διαφόρους χώρας πρέπει νά γίνεται μέ τήν ἄδειαν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης καί τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Ἡ ἐπιστολή ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Σεβασμιώτατε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, Συνοδικῇ Ἀποφάσει, ληφθείσῃ ἐν τῇ Συνεδρίᾳ τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 8ης μηνὸς Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ., καὶ κατόπιν τοῦ ὑπ. ἀριθμ. πρωτ. 594/17.9.2012 ἔγγραφον τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ἀνθίμου, δι᾽ οὗ ὑποβάλλει ἀναφορὰν ὑπὸ τὸν τίτλον “Ἀντικανονικὴ περιφορὰ ἱερῶν λειψάνων”, διαλαμβανομένην περὶ τῆς γενομένης ὑμετέρας ἐπισκέψεως εἰς τὴν Ἀρχιεπισκοπὴν Τομπὸλσκ καὶ Τιουμὲν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ἥτις συνω-

δεύθη ὑπό τῆς μεταφορᾶς ἀποτμημάτων ἐκ τοῦ ἱερωτάτου λειψάνου τοῦ Μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου γνωρίζομεν ὑμῖν, ὅτι ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, ἐν τῇ ρηθείσῃ Συνεδρίᾳ Αὐτῆς, ἤχθη εἰς τὴν Ἀπόφασιν ὅπως συστήσῃ ὑμῖν, ἵνα εἰς τὸ ἑξῆς καί ἐν περιπτώσει μεταφορᾶς τῶν συγκεκριμένων τιμίων ἀποτμημάτων εἰς ἑτέραν ἐκκλησιαστικὴν δικαιοδοσίαν ἐκτός τῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, προηγῆται ἀπ᾽ εὐθείας ἀλληλογραφία μεταξὺ τοῦ ἐπιχωρίου Ἐπισκόπου, ἐξ οὗ ἐκζητεῖται ἡ μεταφορά, καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνοδοῦ, δοθέντος καὶ τοῦ ὅτι τό κύριον σῶμα τοῦ προρρηθέντος σεπτοῦ λειψάνου φυλάσσεται ἐν Θεσσαλονίκῃ. Ἐπὶ δὲ τούτοις, κατασποζόμενοι τὴν ὑμετέραν Σεβασμιότητα ἐν Κυρίῳ, διατελοῦμεν μετ᾽ ἀγάπης. Ὁ Ἀθηνῶν ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, Πρόεδρος Ὁ Ἀρχιγραμματεύς † Ὁ Διαυλείας Γαβριὴλ Κοινοποίησις: Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμον. Εἰς Θεσσαλονίκην».

Ἱερατική σύναξις εἰς τήν Κέρκυραν διά τό θέμα τῆς ἀθεΐας καί ἀπιστίας

Συμφώνως πρός πληροφορίας ὑπό ἡμερομηνίαν 28ην Ἰανουαρίου ἐκ τῆς Κερκύρας:

«Ἱερατικὴ Σύναξη μὲ θέμα “Ὁ ἱερέας ἐνώπιον τῶν προκλήσεων τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς ἀθεΐας τῆς ἐποχῆς μας” διοργάνωσε ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Κερκύρας, Παξῶν καὶ Διαποντίων Νήσων τὴν Δευτέρα 28 Ἰανουαρίου 2013. Ἡ σύναξη διεξήχθη στὸ Πνευματικὸ Κέντρο τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας καὶ κύριος ὁμιλητής ἦταν ὁ κοσμήτορας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ καθηγητὴς κ. Μιχαὴλ Τρίτος. Ὁ ὁμιλητής ἐπεσήμανε ὅτι ἡ Ἀπολογητική, δηλαδὴ ὁ τομέας τῆς θεολογίας, ποὺ δίδει ἀπαντήσεις στὰ ἐρωτήματα καὶ τὶς ἀντιρρήσεις τῶν ἀνθρώπων σὲ σχέση μὲ τὴν πίστη, χρειάζεται ἰδιαιτέρως σήμερα στὸν ἱερέα. Τόνισε ὅτι ἡ ἀπιστία καὶ ἡ ἀθεΐα πηγάζουν ἄλλοτε ἀπὸ τὴν ἀμάθεια, ἄλλοτε ἀπὸ τὴν ἐπιστημονικὴ ἡμιμάθεια, ἄλλοτε ἀπὸ τὴν ἀπολυτοποίηση τοῦ νοῦ καὶ τοῦ ὀρθολογισμοῦ, ποὺ δὲν ἐπιτρέπει στὸν ἄνθρωπο νὰ σκεφτεῖ γιατί ζεῖ καὶ τὸν κάνει νὰ ἀπορρίπτει τὴν μεταθανάτια πραγματικότητα, ἐνίοτε ἀπὸ τὸ αἴσθημα τῆς αὐτάρκειας, τὴν φαύλη ζωὴ καὶ τὴν φιληδονία, ποὺ πωρώνει τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά, ἀλλὰ καὶ ἐξαιτίας τῆς ἀπαξίωσης, ποὺ γεννᾶ ἡ στάση τῶν χριστιανῶν ἔναντι τῆς ἀγάπης. Συνήθως κηρύττουμε τὴν ἀγάπη, ἀλλὰ δείχνουμε τὸ μῖσος καὶ τὴν ἀδιαφορία ἔναντι τῶν ἄλλων, ἐπεσήμανε χαρακτηριστικὰ ὁ καθηγητὴς κ. Τρίτος.

Ὁ ὁμιλητής κατέδειξε μὲ παραδείγματα ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει στὴν οὐσία σύγκρουση ἀνάμεσα στὴν πίστη καὶ τὴν ἐπιστήμη. Ἡ ἐπιστήμη ἀσχολεῖται μὲ τὸν χρόνο καὶ τὰ ἐντός του. Δείχνει πῶς δημιουργήθηκε καὶ πῶς κινεῖται ὁ κόσμος, ἐνῶ ἡ πίστη Ποιὸς τὸν δημιούργησε καὶ γιὰ ποιὸ σκοπὸ ὑπάρχει. Ἡ ἐπιστήμη δὲν μπορεῖ νὰ ἐκτοπίσει τὴν πίστη ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, γιατί δὲν μπορεῖ νὰ δώσει νόημα καὶ χαρὰ καὶ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα τοῦ θανάτου σὲ κανέναν, λόγῳ τοῦ πεπερασμένου της. Ὁ ἄνθρωπος, ἐξάλλου, μὲ τὰ τρία χαρακτηριστικά του, τὸ λογικό, τὸ παράλογο καὶ τὸ ὑπέρλογο συναντᾶ τὴν πίστη στὸ στοιχεῖο τοῦ ὑπερλόγου (αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε μυστήριο). Αὐτὴ ἡ συνάντηση πραγματώνεται στὴ σχέση μὲ τὸ Χριστὸ καὶ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν καλύτερη ἀπάντηση στὶς ἀντιρρήσεις καὶ τὶς προκλήσεις τῶν ἀπίστων καὶ τῶν ἀθέων κάθε ἐποχῆς. Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος, ἀφοῦ, εὐχαρίστησε τὸν ὁμιλητὴ προέτρεψε τοὺς ἱερεῖς νὰ καταρτίζονται καὶ πνευματικὰ καὶ ὡς πρὸς τὴ γνώση καὶ νὰ δίδουν καθημερινὴ μαρτυρία ἔναντι ὅλων τῶν συγχρόνων προκλήσεων, προσφέροντας ζωὴ στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ. Στὴ συνέχεια διεξήχθη ἐνδιαφέρων διάλογος, μὲ παρεμβάσεις ἀρκετῶν κληρικῶν».

Περί τῆς φορολογήσεως τῶν ἀκινήτων τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἐπιχειρήσεων

Ἡ πολιτική καί οἰκονομική ἐφημερίς «Ἡμερησία» ἐδημοσίευσε τήν 30ήν Ἰανουαρίου πληροφορίας, διά τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον θά φορολογηθοῦν τά ἀκίνητα τῶν ἐπιχειρήσεων καί τῆς Ἐκκλησίας. Συμφώνως πρός τό δημοσίευμα:

«Μὲ ἑνιαία κλίμακα καὶ χωρὶς ἀφορολόγητο ὅριο θὰ φορολογοῦνται τὰ ἀκίνητα τῶν ἐπιχειρήσεων καθὼς καὶ τὰ ἀκίνητα ποὺ ἐκμεταλλεύεται ἡ Ἐκκλησία καὶ τὰ νομικὰ πρόσωπα μὴ κερδοσκοπικοῦ χαρακτήρα. Ἀπὸ τὴν φορολόγηση τῶν ἀκινήτων τῶν ἐπιχειρήσεων ὑπολογίζεται ὅτι θὰ εἰσπραχθοῦν φέτος περίπου 450 ἑκατ. εὐρώ. Πιὸ ἀναλυτικὰ στὴ χθεσινὴ σύσκεψη τοῦ ὑφυπουργοῦ Οἰκονομικῶν Γ. Μαυραγάνη καὶ τοῦ γενικοῦ γραμματέα Ἐσόδων Χ. Θεοχάρη μὲ τοὺς ἐκπροσώπους τῶν κομμάτων συμφωνήθηκε γιὰ τὰ ἀκίνητα τῶν νομικῶν προσώπων νὰ ἐφαρμοστεῖ ἑνιαία κλίμακα ἄνευ

ἀφορολόγητου ὁρίου, ἡ ὁποία θὰ ἀποτελεῖται ἀπὸ 4 συντελεστὲς 0,1%, 0,2%, 0,3% καὶ 0,6% - γιὰ ὅλα τὰ ἀκίνητα, ποὺ ἐκμεταλλεύονται τὰ νομικὰ πρόσωπα κερδοσκοπικοῦ χαρακτήρα. Εἰδικὴ μέριμνα θὰ ὑπάρξει γιὰ τὰ ἰδιοχρησιμοποιούμενα ἀκίνητα τῶν ἐπιχειρήσεων (κτίσματα ξενοδοχείων, γήπεδα κ.λπ.) καθὼς καὶ γιὰ τὰ ἀκίνητα, ποὺ ἐκμεταλλεύεται ἡ Ἐκκλησία. Γιὰ τὰ ἀκίνητα αὐτά, ἡ πρόταση, ποὺ ἐξετάζει τὸ ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν προβλέπει τὴν ἐφαρμογὴ τῶν χαμηλῶν συντελεστῶν 0,1%, 0,2% καὶ 0,3%. Ἐξάλλου θὰ πρέπει νὰ σημειωθεῖ πὼς τὰ νομικὰ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα κατὰ τὴν 1η Ἰανουαρίου 2013 ἔ χουν ἐμπράγματα δικαιώματα σὲ ἀκίνητα, ὑποχρεοῦνται σὲ ἠλεκτρονικὴ ὑποβολὴ δήλωσης στοιχείων ἀκινήτων μέχρι καὶ τὶς 30 Ἰουνίου 2013, στὴν ὁποία θὰ περιλαμβάνεται ἡ περιουσιακή τους κατάσταση, ὅπως εἶναι διαμορφωμένη κατὰ τὴν 31η Δεκεμβρίου 2012».

Ἔκκλησις πρός τόν Σεβ. Ἀργολίδος νά ἀνακαλέση προσωρινῶς τήν παραίτησιν

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος ἐπεσκέφθη εἰς τό Ναύπλιον τόν ἀσθενοῦντα Σεβ. Μητροπολίτην Ἀργολίδος κ. Ἰάκωβον, εἰς τόν ὁποῖον ηὐχήθη ταχεῖαν ἀνάρρωσιν. Ὑποστηρίζεται ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος προσεπάθησε νά πείση τόν Σεβ. Ἀργολίδος νά ἀνακαλέση τήν παραίτησίν του, ἕως τό προσεχές Φθινόπω-

ρον, διά νά μή ὑποχρεωθῆ νά συγκαλέση ἐκτάκτως τήν Ἱεραρχίαν διά τήν ἀνάδειξιν νέου Σεβ. Μητροπολίτου ἤ νά ὑποχρεωθῆ νά ὁρίση τοποτηρητήν. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἐπιθυμεῖ, ὅπως ἡ ἐκλογή νέου Ἱεράρχου εἰς τήν Ἀργολίδα γίνη κατά τήν Τακτικήν συνεδρίαν τῆς Ἱεραρχίας, τόν μῆνα Ὀκτώβριον.

νης Γκιόκας ἰσχυρίστηκε ὅτι «δὲν μπορεῖ θεσαν Ἐρώτηση πρὸς τὸν Ὑπουργὸ Παινὰ ὑπάρξει ἡ θρησκευτικὴ διδασκαλία, μα- δείας, μὲ τὴν ὁποία ζητοῦν τὴν χορήγηση θήματα κατηχητιδικαιώματος κοῦ χαρακτήρα Τοῦ κ. Ἰωάννου Τάτση, Θεολόγου ἀπαλλαγῆς ἀπὸ στὰ πλαίσια τῶν τὰ Θρησκευτικὰ δημοσίων σχολείσὲ ὅλους τούς ων καὶ τῆς δημόσιας ἐκπαίδευσης». μαθητὲς καὶ ὄχι μόνο στοὺς ἑτερόδοξους Λίγες ἡμέρες ἀργότερα στὸ συνέδριο ἢ ἀλλόθρησκους. Τὴν ἑπόμενη μάλιστα «Ἐκκλησία καὶ Ἀριστερὰ» καὶ κατὰ τὴ συ- ἡμέρα ἡ Μαρία Ρεπούση δήλωνε ξεκάθαρα ζήτηση γιὰ τὴ θρησκευτικὴ ἐκπαίδευση οἱ σὲ συνέντευξή της σὲ ραδιοφωνικὸ ἐκπρόσωποι τῆς Ἀριστερᾶς ἐπανέλαβαν τὶς σταθμὸ ὅτι τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν θέσεις τους γιὰ μάθημα θρησκειολογίας, εἶναι προαιρετικό! μάθημα ποὺ δὲν θὰ ἔχει χαρακτήρα ὀρθόΟἱ παραπάνω θέσεις τῆς Ἀριστερᾶς εἶναι δοξο χριστιανικό. γνωστὲς καὶ οἱ ἐκπρόσωποί της ἐμφανίζονΣτὶς 31 Ἰανουαρίου ἡ Μαρία Ρεπούση καὶ ται ἀμετακίνητοι ἀπὸ αὐτές. Δυστυχῶς ἡ Μαρία Γιαννακάκη ἀπὸ τὴ ΔΗΜΑΡ κατέ- ὑποχωρητικότητα ἐπιδεικνύουν στὸ ζήτημα ὄχι μόνο κάποιοι νεωτερίζοντες θεολό-

γοι, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἐπίσκοποι. Φαίνεται πὼς οἱ βουλευτὲς τῆς Ἀριστερᾶς ἔχουν ἀντιληφθεῖ τὴν ὑποχωρητικότητα αὐτὴ καὶ γιʼ αὐτὸ πυκνώνουν τὶς ἐνέργειές τους, ὥστε νὰ πετύχουν περαιτέρω ὑποβάθμιση τοῦ μαθήματος εἴτε μὲ τὴν μετατροπή του σὲ προαιρετικό, μέσῳ τῶν ἀπαλλαγῶν γιὰ ὅλους, εἴτε μὲ τὴ μετατροπή του σὲ θρησκειολογικό, γιὰ νὰ γίνει δῆθεν μάθημα γιὰ ὅλους. Ἡ ἄποψη πάντως πὼς ἕνα μάθημα ἀνοιχτὸ σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες θὰ εἶναι μάθημα γιὰ ὅλους τούς μαθητὲς ἀνεξαρτήτως θρησκεύματος, ἀπὸ τὸ ὁποῖο δὲν θὰ χρειάζεται νὰ ἀπαλλάσσεται κανείς, δὲν ὑποστηρίζεται μόνο ἀπὸ τὴν Ἀριστερὰ, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὅσους θεολόγους βάλθηκαν νὰ πετύχουν αὐτὸ τὸ στόχο μεταλλάσσον-

τας τὸ θρησκευτικὸ μάθημα μέσῳ νέων Προγραμμάτων Σπουδῶν. Εἶναι ἡ συνταγὴ ποὺ ὁδηγεῖ μὲ ἀκρίβεια στὸ τέλος τῆς χριστιανικῆς παιδείας στὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα. Οὔτε τὸ δικαίωμα ἀλλοθρήσκων καὶ ἑτεροδόξων νὰ ἀπαλλάσσονται θὰ καταφέρουν νὰ καταργήσουν καὶ τὴ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν θὰ ὁδηγήσουν σὲ πανθρησκειακή σύγχυση. Ὁ προσεκτικὸς μελετητὴς τῶν ἀπόψεων τῆς Ἀριστερᾶς καὶ τῶν θέσεων τῶν θεολόγων, ποὺ συνέταξαν τὸ νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν γιὰ τὰ Θρησκευτικὰ μπορεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι εἶναι πολὺ μικρὴ ἡ ἀπόσταση μεταξὺ τῶν δύο. Λίγα βήματα ἀπομένουν στοὺς θεολόγους αὐτοὺς νὰ κάνουν, γιὰ νὰ ὁδηγηθοῦν στὴν πλήρη ταύτιση ἀπόψεων μὲ τὴν Ἀριστερά. Καὶ ὅπως ὅλα δείχνουν, κάποιοι Θεολόγοι πορεύονται ἤδη στὸ δρόμο αὐτὸ μὲ τὶς ἀριστερὲς στροφές, μὲ ταχὺ βηματισμό.

ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΠΕΙΡΑΤΑΙ ΑΝΕΥ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ ΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΑΙ ΕΠΕΤΕΘΗΣΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΝ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΟΙ ΤΗΣ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ Ἐπισημαίνει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν εἰς μήνυμά του διά τήν ἑορτήν τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν

Ἡ δημοκρατία ἐγεννήθη ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Χριστιανικά τά θεμέλια τοῦ συγχρόνου Εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. Τά Εὐρωπαϊκά κράτη ἀπειλοῦνται ἀπό τήν κυριαρχίαν τῶν ἀγορῶν καί τοῦ χρήματος.

Εἰς μήνυμά του διά τήν ἑορτήν τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος ἐπισημαίνει ὅτι ἡ μελέτη καί ἡ διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἰς τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν «μπορεῖ νά εἶναι πυλώνας ἑνός σχολείου πού, ἐκτός ἀπό τή γνώση, θέλει νά διδάξει στήν ἐποχή μας καί τήν ἀνθρωπιά». Ἐπίσης τονίζει: 1ον) Ἡ σύγχρονη δημοκρατία ἐγεννήθη εἰς τήν Χριστιανικήν Εὐρώπην, ἐνῶ ἡ δημοκρατία ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. 2ον) Ἄνευ τῶν χριστιανικῶν ἀξιῶν αἱ Εὐρωπαϊκαί κοινότητες δέν θά γίνουν περισσότερον σύγχρονοι. Ἀπεναντίας θά γίνουν πολλαπλασίως περισσότερον μισαλλόδοξοι καί βαρβαρώτεροι. Τό μήνυμα Τό πλῆρες κείμενον τοῦ μηνύματος ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ἀγαπητοί μου ἐκπαιδευτικοί, Ἀγαπητά μου παιδιά, Ζοῦμε σὲ ἕνα κόσμο ἀπὸ τὸν ὁποῖο συχνὰ ἀπουσιάζει ἡ ἀγάπη: “Ἀγάπη, ποῦναι ἡ Ἐκκλησιά σου/ βαρέθηκα πιὰ στὰ μετόχια», ἀναφωνεῖ σʼ ἕνα ποίημά του ὁ Γιῶργος Σεφέρης, ἐκφράζοντας τὴν ἀγωνία τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὴν πραγματικὴ Ἀγάπη καὶ ὄχι γιὰ τὶς ἀπομιμήσεις της. Ἡ Ἀγάπη δὲν εἶναι πολυτέλεια, ἀλλὰ θεμελιώδης ἀνάγκη. Χωρὶς ἕνα σπόρο ἔστω ἀπὸ αὐτὴ τὴν Ἀγάπη, αὐτὴ τὴν καθαρὰ εὐαγγελικὴ Ἀγάπη, ποὺ δὲν ὑπάρχει στὴν ἀρχαία ἠθική, ἀπὸ αὐτὴ τὴν Ἀγάπη γιὰ ὅλα καὶ γιὰ ὅλους, γιὰ τοὺς συγγενεῖς μας καὶ γιὰ τοὺς ξένους, γιὰ αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἔχουν ἐλεήσει καὶ γιὰ αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἔχουν ἀδικήσει, ἀκόμη καὶ γιὰ τοὺς ἐχθρούς, ἡ

κοινωνία γίνεται ἀσφυκτικὴ καὶ ἡ ἐκπαίδευση ἀνούσια καὶ ἐπιφανειακή. Ἡ Ἀγάπη στηρίζει, συχνὰ μὲ ἀθόρυβο καὶ ἀδιόρατο τρόπο, τὴν ἐκπαίδευση καὶ τὴν κοινωνία ὡς ἀόρατο μὲν ἀλλὰ συνάμα ἀκλόνητο θεμέλιό της. Καὶ ἕνα σχολεῖο ποὺ δὲν θὰ διδάσκει τὴν Ἀγάπη σὲ ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ παιδιά, σὲ ὅλους ἀδιακρίτως τοὺς μαθητὲς του ἀνεξαρτήτως πατρώας πίστεως, δὲν θὰ εἶναι ἕνα σχολεῖο “ἐκσυγχρονιστικὸ καὶ προοδευτικό”, ὅπως πολὺ νομίζουν, ἀλλὰ ἕνα σχολεῖο ἀνάπηρο καὶ προβληματικό. Θὰ εἶναι ἕνα σχολεῖο ποὺ δὲν θὰ μπορεῖ νὰ ἀρθεῖ στὸ ὕψος τῆς ἀποστολῆς του. Διότι ἡ μεγάλη ἀποστολὴ καὶ εὐθύνη τοῦ σχολείου δὲν μπορεῖ νὰ ἐξαντλεῖται μόνο στὴν παροχὴ πληροφοριῶν, κατὰ τὸ πρότυπο τοῦ τεχνολογικοῦ ἀνθρώπου τῆς ἐποχῆς μας, ἀλλὰ πρέπει νὰ ἐπικεντρώνεται προπαντὸς στὴν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς τῶν παιδιῶν. Μόνο ὅποιος δὲν πιστεύει στὴν ἀξία τοῦ σχολείου τὸ θεωρεῖ ὑποκατάστατο τοῦ διαδικτύου καὶ τῆς τηλεόρασης. Μαζὶ μὲ τὴ γνώση καὶ τὴν ἀγάπη γιὰ τὰ μεγάλα κείμενα τῆς ἀνθρωπότητας, τὸ σχολεῖο ὀφείλει νὰ μεταγγίσει στὰ παιδιὰ τὶς θεμελιώδεις ἀρετὲς τῆς ἀλληλεγγύης, τοῦ ἐλέους καὶ τῆς φιλανθρωπίας. Ὑπʼ αὐτὴ τὴν ἔννοια ἡ μελέτη καὶ διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς στὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν μπορεῖ νὰ εἶναι πυλώνας ἑνὸς σχολείου πού, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ γνώση, θέλει νὰ διδάξει στὴν ἐποχή μας καὶ τὴν ἀνθρωπιά. Ἄνθρωπος χωρὶς ἀγάπη γιὰ τὸν συνάνθρωπό του εἶναι καθὼς λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, “κύμβαλο

ἀλαλάζον”. Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγάλη ἀλήθεια, ποὺ κατανόησαν καὶ βίωσαν οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες, Μέγας Βασίλειος, Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καὶ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ἀνεκτικοὶ καὶ πρᾶοι, σοφοὶ καὶ ἀνοιχτοὶ ἀπέναντι στὴ “σοφία τῶν ἐθνῶν” καὶ τῶν ἐπιστημῶν, γνώριζαν ὅμως συνάμα βαθιὰ μέσα τους ὅτι ὅλη ἡ σοφία τοῦ κόσμου δὲν εἶναι παρὰ μωρία συγκρινόμενη μὲ ἕνα κόκκο καλοσύνης, μὲ μία ἐλάχιστη πράξη πραγματικῆς ἀγάπης καὶ ἐλέους ἀπέναντι στὸν ἄρρωστο καὶ πονεμένο ἀδελφό μας. Καὶ ὀφείλουμε νὰ ποῦμε, ἀδελφοί μου, ὅτι ἡ Ἀγάπη αὐτὴ γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄλλο ἄνθρωπο ποὺ φτάνει ὡς τὴ θυσία, ἡ ἀληθινὴ χριστιανικὴ Ἀγάπη εἶναι ἀσυμβίβαστη πρὸς κάθε μορφὴ μισαλλοδοξίας, ἐθνοφυλετισμοῦ καὶ ρατσισμοῦ καὶ πρὸς κάθε πράξη ὠμῆς βίας, ὅπως αὐτὲς ποὺ βλέπουμε, ἀλίμονο, νὰ ἀναδύονται στὴ σημερινὴ κατακερματισμένη καὶ ἀσθενοῦσα κοινωνία μας. Τὸ ἀνεξάντλητο φιλανθρωπικὸ ἔργο τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, σχολεῖα, πτωχοκομεῖα, ὀρφανοτροφεῖα, γηροκομεῖα, μιλάει τὸ ἴδιο καὶ ρίχνει μέσα στοὺς αἰῶνες τὰ θεμέλια γιὰ αὐτὸ ποὺ σήμερα ἀποκαλοῦμε εὐρωπαϊκὸ κράτος πρόνοιας καὶ πού, στὴν ἐποχή μας, ἀπειλεῖται ἀπὸ τὴν κυριαρχία τοῦ χρήματος καὶ τῶν Ἀγορῶν. Πρέπει νὰ καταλάβουμε, ὅπως τὸ κατάλαβε ὁ σπουδαῖος Εὐρωπαῖος φιλόσοφος Γιοῦργκεν Χάμπερμας, ὅτι τὰ θεμέλια τοῦ σύγχρονου εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ καὶ τοῦ κράτους πρόνοιας εἶναι χριστιανικὰ καὶ ὅτι χωρὶς τὶς χριστιανικὲς ἀξίες καὶ σημασίες οἱ εὐρωπαϊκὲς κοινωνίες δὲν θὰ γίνουν πιὸ σύγχρονες, ὅπως ὁρισμένοι νομίζουν, ἀλλὰ πιὸ ἀνε-

λέητες καὶ ἄδικες καὶ ἐπιτρέψτε μου νὰ πῶ, πιὸ μισαλλόδοξες καὶ πιὸ βάρβαρες.[1] Τὸ Εὐαγγέλιο αἱμοδοτεῖ μυστικὰ τὶς δημοκρατικές μας ἀξίες καὶ τὴν ἀνθρωπιὰ τῆς κοινωνίας μας. Ἂς μὴ ξεχνᾶμε ὅτι ἡ σύγχρονη δημοκρατία γεννήθηκε μέσα στὴ χριστιανικὴ Εὐρώπη, ἡ δημοκρατία γεννήθηκε μέσα στὴν Ἐκκλησία. Αὐτὸ ἔχουμε χρέος νὰ τὸ μεταδώσουμε στὰ παιδιά μας. Ἡ ἐντολὴ νὰ περπατᾶμε στὰ βήματα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ δίνουμε τὴ μαρτυρία Του, δὲν εἶναι ἀδελφοί μου μία εὔκολη, ἀλλὰ μία ἐξαιρετικά δύσκολη ὑπόθεση. Πολλὲς φορὲς συνεπάγεται ἕνα μοναχικὸ καὶ ἀνηφορικὸ δρόμο. Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες κατάλαβαν τὸ μεγάλο μυστικὸ αὐτῆς τῆς δύσκολης καὶ ἀνηφορικῆς πορείας, τὸ μυστικό τῆς Ἀγάπης, κάτι ποὺ ἂν τὸ καταλάβουμε καὶ ἐμεῖς, μπορεῖ καὶ ἡ δική μας ζωὴ νὰ γίνει πιὸ ἀληθινὴ καὶ οὐσιαστική. Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, ἐνῶ εἶναι μία ἁπλὴ ἀρετή, ἔχει τὴ δύναμη νὰ πραγματοποιεῖ καὶ νὰ συμπεριλαμβάνει κάθε ἄλλη ἐντολή, διότι, «ἐὰν μὲ ἀγαπᾶτε, λέει ὁ Κύριος, θὰ τηρήσετε τὶς ἐντολές μου» (Κατὰ Ἰωάννη 14,15).[2] Εἴθε ὁ Χριστὸς νὰ μᾶς βοηθάει νὰ τηροῦμε τὶς ἐντολὲς Του ἀπέναντι στοὺς συνανθρώπους μας καὶ ἔτσι νὰ Τὸν ἀγαπᾶμε, ὅπως ὅρισε Ἐκεῖνος. † Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ καί ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Β΄ [1] Γ. Χάμπερμας, Τὸ μέλλον τῆς ἀνθρώπινης φύσης, Πίστη καὶ Γνώση, ἐκ. Scripta, 2004. [2] Μέγας Βασίλειος, Ἔργα 8, Ὅροι κατὰ πλάτος Β΄, Πατερικὲς ἐκδόσεις Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, σ. 187.

Ἐπισημαίνει εἰς συνέντευξίν του ὁ πνευματικός τοῦ Ρώσου Προέδρου κ. Βλ. Πούτιν

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ «ΑΠΕΡΑΝΤΟΝ» ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ ΣΧΟΛΕΙΟΝ

Οἱ πλέον δυνατοί ἄνθρωποι εἰς τήν γῆν εἶναι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι ἐμπιστεύονται ἀπολύτως τόν Θεόν. Εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ἄσκησις εἰς τήν χριστιανικήν ζωήν. Ἡ σωτηρία κρύβεται εἰς τήν συνεχῆ ἀναζήτησιν τοῦ Θεοῦ. Ὁ πνευματικός τοῦ Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, Ἀρχιμανδρίτης Τύχων Σεβκούνωφ εἰς συνέντευξίν του εἰς τόν Διευθυντήν τοῦ «Ἁγιορειτικοῦ Βήματος» κ. Γεώργιον Θεοχάρην ὡμίλησε διά τήν παγκόσμιον Ὀρθοδοξίαν, τό Ἅγιον Ὄρος καί τάς Ἑλληνορωσικάς σχέσεις. Τήν συνέντευξιν ἔλαβε μέ ἀφορμήν τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Ἀρχιμανδρίτου εἰς τήν Ἑλλάδα, εἰς τήν ὁποίαν παρουσίασε καινούργιον βιβλίον του. Συμφώνως πρός τό «Ἁγιορείτικο Βῆμα» ὑπό ἡμερομηνίαν 22αν Ἰανουαρίου:

«Οἱ πιὸ δυνατοὶ ἄνθρωποι στὴ γῆ εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἐμπιστεύονται ἀπολύτως τὸ Θεό, ἐξηγεῖ ὁ ἀρχιμανδρίτης Τύχωνας Σεβκούνωφ, ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ ἰσχυροὺς ἀνθρώπους τῆς σύγχρονης Ρωσίας. Διακεκριμένη προσωπικότητα παγκοσμίως. Πρέπει νὰ ἀντισταθοῦμε στὰ ἀρνητικὰ σημεῖα τῆς παγκοσμιοποίησης καθώς πλέον δὲν μποροῦμε νὰ τὴν σταματήσουμε, διαμηνύει σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς ἀποκλειστικῆς συνέντευξης, ποὺ παραχώρησε στὸ “Ἁγιορείτικο Βῆμα”. Μιλᾶ γιὰ τὴν παγκόσμια Ὀρθοδοξία, τὸ Ἅγιο Ὄρος, τὶς ἑλληνορωσικὲς σχέσεις καὶ τονίζει ὅτι ἡ Ρωσία καὶ σήμερα θὰ βοηθήσει τὴν Ἑλλάδα… Τὸ Ἅγιο Ὄρος εἶναι ἕνα πνευματικὸ σχολεῖο, ποὺ δὲν τελειώνει ποτέ…, ἐπισήμανε ἀναφερόμενος στὸ «”περιβόλι τῆς Παναγίας”, ποὺ

δείχνει νὰ εὐλαβεῖται ἰδιαιτέρως. Τόν συνάντησα μετὰ τὸ τέλος τῆς παρουσίασης τοῦ βιβλίου του, “Σχεδὸν Ἅγιοι-πνευματικὲς μορφὲς τῆς Ρωσίας τοῦ χθὲς καὶ τοῦ σήμερα”, ποὺ ἔγινε στὴ ''Στοά τοῦ βιβλίου'' στὴν Ἀθήνα. Ἔντονη προσωπικότητα μὲ ὑψηλὴ μόρφωση καὶ πνευματικὴ βαθύτητα. Παρόλου τὴν πολυκοσμία δὲν ταράχτηκε ἡ ὑπομονή του καὶ ὑπέγραψε τὰ βιβλία του σὲ ὅσους τὸ ζήτησαν. Καὶ δὲν ἦταν λίγοι. Ἀρχιμανδρίτης Τύχωνας Σεβκούνωφ: Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ὑπαπαντῆς στὸ Σρέτενσκι τῆς Μόσχας, πρύτανης τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ποὺ λειτουργεῖ ἐντός τῆς Ἱ. Μονῆς, σύμβουλος τοῦ Β. Πούτιν σὲ ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα, σεναριογράφος καὶ δημιουργὸς ντοκιμαντὲρ γιὰ τὴν ἐκκλησία τῆς Ρωσίας. - Πατέρα Τύχωνα, ἂν κρίνω ἀπὸ τὶς συχνὲς ἐπισκέψεις σας στὴν Ἑλλάδα, μπορῶ νὰ πῶ ὅτι πρέπει νά τρέφεται ἰδιαίτερα αἰσθήματα ἀγάπης γιὰ τὴν Χώρα μας.... -Ἀγαπάω πολὺ τὴν Ἑλλάδα. -Στὸ Ἅγιο Ὄρος πηγαίνετε συχνά; Τί σημαίνει τὸ Ἅγιο Ὄρος γιὰ τὴν παγκόσμια ὀρθοδοξία μας; -Μία φορὰ τὸ χρόνο ἐπισκέπτομαι τὸ Ἅγιο Ὄρος. Γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ρώσους τὸ Ἅγιο Ὄρος εἶναι ἕνα μεγάλο παράδειγμα τῆς μοναχικῆς ζωῆς. Εἶναι ἕνα πνευματικὸ σχολεῖο

Οἰκονομικός ἀπολογισμός ὑπό τοῦ Σεβ. Τριφυλίας

Συμφώνως πρός πληροφορίας τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Πρακτορείου «Ρομφαία» ὑπό ἡμερομηνίαν 30ήν Ἰανουαρίου:

«Γιὰ τὰ οἰκονομικά τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Τριφυλίας καὶ Ὀλυμπίας, μίλησε ὁ Σεβασμιώτατος κατὰ τὴ διάρκεια ἐκδήλωσης, ποὺ πραγματοποιήθηκε σὲ ξενοδοχεῖο τῶν Ἀθηνῶν. Ὁ Μητροπολίτης Τριφυλίας ἔκανε λόγο γιὰ διαφάνεια στὰ οἰκονομικά, τονίζοντας ὅτι “ἀλλοίμονο ἂν δὲν ἀπολογούμαστε γιʼ αὐτὰ τὰ ὁποῖα κάνουμε καὶ γιʼ αὐτὰ ποὺ δὲν κάνουμε”.

Συγκεκριμένα ὁ κ. Χρυσόστομος ἀνέφερε: “Κάλεσα γιὰ τρίτη φορὰ τὸ Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν καὶ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο νὰ ἔρθει ὁ οἰκονομικὸς ἔλεγχος στὴν Μητρόπολή μας, γιὰ νὰ ἐλέγξει τὴν πενταετῆ διακονία μου, πού μοῦ ἔλαχε ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ. Τὸ λέω αὐτὸ γιατί στὶς ἡμέρες μας ἡ λέξη ἔλεγχος, ἀκούγεται βαρύγδουπη καὶ σὲ κάποιους δημιουργεῖ τρομοκρατία”. “Σᾶς λέγω ὅτι δὲν χρωστοῦμε σὲ κανέναν καὶ οὔτε μᾶς χρωστοῦν”, πρόσθεσε κλείνοντας ὁ κ. Χρυσόστομος».

ποὺ δὲν τελειώνει ποτέ… Ἀδελφοί μας Ρῶσοι βρίσκονται στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ προσεύχονται γιά μᾶς καὶ τὴν πατρίδα μας τὴ Ρωσία. Τόσο στὴ Ἱ. Μονὴ τοῦ Ἁγ. Παντελεήμονος καὶ ὅπου ἀλλοῦ ἐγκαταβιοῦν. Στὸ Ἅγιον Ὄρος ἀναδείχθηκε ἅγιος ἕνα πρόσωπο, πού ἀγαπᾶνε ἰδιαίτερα οἱ Ρῶσοι: ὁ Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης. Ἕνας ἅγιος, πού κοσμεῖ τὴν ἑλληνικὴ καὶ τὴ ρωσικὴ ὀρθόδοξη παράδοση. -Πολλοὶ λένε ὅτι σήμερα ἡ Ἐκκλησία σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο δὲν παίρνει πρωτοβουλίες, γιὰ νὰ συμπαρασταθεῖ στοὺς πιστοὺς λαοὺς, ποὺ δοκιμάζονται λόγῳ τῆς οἰκονομικῆς κρίσης. Ἡ ἐκκλησία δὲν εἶναι φάρμακο γιὰ τὰ προβλήματα τοῦ κράτους. Ἡ πίστη στὸν Χριστὸ εἶναι ἕνα φάρμακο γιὰ τὴ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴ σωτηρία του. Ἡ ἐκκλησία μπορεῖ νὰ ἔχει ἐπιρροὴ, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ ἐπηρεάζει καθοριστικὰ τὴν πολιτικὴ τοῦ κράτους. Ὁ Χριστὸς δέν ἵδρυσε τὴν ἐκκλησία, γιὰ νὰ γίνει κράτος μέσῳ τῆς ἐκκλησίας. Εἶπε ὅτι ἡ βασιλεία μου δὲν εἶναι σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲν καταλαβαίνουν αὐτοὺς τοὺς πνευματικοὺς νόμους, ἀναρωτιοῦνται γιατί στὸ κράτος νὰ ὑπάρχουν πολλὰ μείζονα ἄλυτα προβλήματα. Ὁ Χριστὸς δὲν ἦρθε σὰν κυβερνήτης κράτους, ἀλλὰ ἦρθε γιὰ νὰ σώσει τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Στὴ Ρωσία ἔχουμε πολλὰ προβλήματα. Ὅπως καὶ στὴν Ἑλ λάδα. Πιστεύω πολὺ βαθιά, ὅπως πρὶν 100 χρόνια τὰ προβλήματα λύθηκαν, ἔτσι θὰ γίνει καὶ σήμερα. Ὅπως λέτε καὶ ἐδῶ στην Ἑλλάδα, σιγὰ σιγά… - Σχεδὸν Ἅγιοι, πνευματικὲς ἀφηγήσεις ἀπὸ τὴ Ρωσία τοῦ χθὲς καὶ τοῦ σήμερα, εἶναι οἱ τίτλος τοῦ ἀξιόλογου βιβλίου σας. Πόσο διαφέρει ἡ Ρωσία τοῦ χθὲς ἀπὸ τὸ σήμερα; Αὐτὲς οἱ ἀφηγήσεις σας ποῦ ἐπικεντρώνονται; Ἤθελα νὰ δώσω ζωντανὰ ρεαλιστικὰ παραδείγματα, ποὺ μέσα ἀπὸ αὐτὰ μιλάω γιὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. -Ἑλλάδα καὶ Ρωσία. Τί τῆς συνδέει καὶ τί τὶς χωρίζει; Ἡ Ὀρθοδοξία ἑνώνει τὴν Ἑλλά-

δα καὶ τὴ Ρωσία, πάνω σὲ αὐτὸ μποροῦν νὰ στηριχθοῦν πολλὰ καὶ νὰ γίνουν πολλά… -Πολλοὶ λένε ὅτι ἡ Ρωσία μπορεῖ νὰ σώσει τὴν Ἑλλάδα. Τί πιστεύετε; Εἶναι μύθος ἢ ἔχει κάποια σχέση μὲ τὴν πραγματικότητα; Ἐδῶ καὶ πεντακόσια χρόνια ἡ Ρωσία βοηθάει τὴν Ἑλλάδα, γιατί νὰ μὴ τὸ κάνει καὶ τώρα… -Ἡ ἐπίσημη ἐπίσκεψη τοῦ Πατριάρχη Μόσχας καὶ πασῶν τῶν Ρωσιῶν θὰ σηματοδοτήσει ἕνα νέο ξεκίνημα στὶς σχέσεις τῶν δύο ἐκκλησιῶν; Ἁπλῶς θὰ συνεχίσει καὶ θὰ βοηθήσει στὶς σχέσεις, ποὺ ἤδη ἐξελίσσονται ὁμαλὰ ἐδῶ καὶ χίλια χρόνια… -Τὶ θὰ σώσει ἆραγε τὴν ἀνθρωπότητα; Πρέπει νὰ ἐμπιστευτοῦμε στὸν Θεὸ ὅλη μας τὴ ζωή. Ὅπως τὸ παιδὶ στὴν μητέρα. Πολλὲς φορὲς στὴν ἁγία Γραφὴ ἀναφέρεται τὸ μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ πιὸ δυνατοὶ ἄνθρωποι στὴ γῆ εἶναι αὐτοί, ποὺ ἐμπιστεύονται ἀπολύτως τὸ Θεό. Εἶναι ἡ πιὸ μεγάλη ἄσκηση τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Νὰ ἔχουμε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τὸν πατέρα Ἰωάννη Κριστιάνιγκ λίγο πρὶν τὸν θάνατό του τὸν ρώτησα, πιὸ εἶναι τὸ σημαντικὸ στὴ ζωὴ καὶ ἀπάντησε ὅτι τὸ σπουδαιότερο εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ χάρισμα τῆς διάκρισης καὶ νὰ συμβουλεύονται ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν μία πνευματικὴ ἐμπειρία. Ἡ σωτηρία καὶ ἡ ἐλπίδα εἶναι ὁ χριστιανός νὰ ἀναζητᾶ συνεχῶς τὸν Θεό, προσευχόμενος καὶ μελετώντας τὴν ἁγία γραφὴ καὶ τούς πατέρες τῆς ἐκκλησίας. Καὶ τὸ σημαντικὸ εἶναι ὅτι τὸν Θεὸ μποροῦμε νὰ τὸν βροῦμε, ὅταν ἐκπληρώσουμε εἰλικρινὰ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, τότε θὰ ἀρχίσει νὰ ἀγαπάει, νὰ μὴ κατακρίνει καὶ ὁ Θεὸς σταδιακὰ θὰ τοῦ ἀποκαλυφθεῖ. Ἕνας ζωγράφος στολίζει μία εἰκόνα μὲ χρώματα καὶ ἕνας χριστιανὸς στολίζει τὴ ψυχὴ του ἐμφανίζοντας τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ στὴ ψυχή του».

Ὑπό τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς ὑπό ἡμερομηνίαν 30ήν Ἰανουαρίου ἐξεδόθη ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις: «Μέ μεγάλη ὀδύνη, ἀλλά καί μέ πολύ θάρρος αἰσθανόμεθα τήν ὑποχρέωση νά ἐνημερώσωμε τά μέλη καί τούς φίλους τῆς ἱστοσελίδος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς imp.gr ὅτι εἰς τίς 29 Ἰανουαρίου τό μεσημέρι ἐπετέθησαν στήν ἱστοσελίδα τῆς Μητροπόλεως μουσουλμάνοι πειραταί τοῦ δια-

δικτύου (hackers) ἀπό τό Ἀφρικανικό Τσάντ μέ ἀποτέλεσμα νά τήν ἀπενεργοποιήσουν διά διάστημα πέντε ὡρῶν μέχρις ὅτου κατορθώσαμε νά ἐπανέλθη εἰς λειτουργίαν. Κατά τήν διάρκεια τῆς ἐπιθέσεως καί καταλήψεως τῆς ἱστοσελίδος προέβαλλον οἱ ἀγαπητοί ὀπαδοί τῆς ψευδοῦς θρησκείας τοῦ Ἰσλάμ, πού διασπείρει τό μῖσος, τήν ἐμπάθεια καί τήν ἐχθρότητα μεταξύ τῶν ἀνθρώπων τήν εἰκόνα πού ἀκολουθεῖ. Καταγγέλλομε τό ἀπαράδεκτο αὐτό γεγονός, πού ἀποδεικνύει πλήρως διά μίαν εἰσέτι φοράν τήν ἐπιθετικότητα τῶν ὀπαδῶν τοῦ φονταμενταλιστικοῦ Ἰσλάμ, πού ἐπιμελῶς ἀποκρύπτει τό εἰδεχθές πρόσωπόν του, πού πηγάζει ἀπό τήν δῆθεν ἀποκάλυψη τοῦ Κορανίου. Ἀφιερώνομε τό γεγονός στούς ἀφελεῖς συμπατριῶτας μας μέ τά πολυπολιτισμικά ἰδεώδη. Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ»

Ἱερά Μητρόπολις Κορυτσᾶς

ΔΥΣΦΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΒΑΛΛΟΥΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Κορυτσᾶς, μέ ἀφορμήν τό θεατρικόν ἔργον «Ἡ Παναγία τοῦ Βερατίου» καταγγέλλει (28ην Ἰανουαρίου) ὅτι τό ἔργον αὐτό δυσφημεῖ καί προσβάλλει τήν Ὀρθόδοξον κοινότητα τῆς Ἀλβανίας. Συμφώνως πρός τήν ἀνακοίνωσιν: «Παρακολουθοῦμε μὲ προσοχὴ τὴν ἀγανάκτηση τῶν ὀρθοδόξων τῆς Κορυτσᾶς καὶ ἐκφράζουμε τὴν ἀνησυχία μας σχετικὰ μὲ τὸ θεατρικὸ ἔργο “Ἡ Παναγία τοῦ Βερατίου”. Πρόκειται γιὰ δυσφήμιση καὶ προσβολὴ τῆς ὀρθόδοξης κοινότητας, διότι ἡ δυσφήμιση καὶ ἡ προσβολὴ σεβάσμιων ὀρθοδόξων κληρικῶν συνιστᾶ δυσφήμιση καὶ προσβολὴ γιὰ ὅλη τὴν κοινότητα. Οἱ θρησκευτικὲς κοινότητες στὴν Ἀλβανία ἔχουν ἀντέξει στὶς πλάτες τους προσβολές, διακρίσεις καὶ διωγμοὺς ἀπὸ τὸ ἀθεϊστικὸ καθεστώς κατὰ τὸν αἰώνα, ποὺ διανύσαμε. Εἴμαστε δὲ ἀνήσυχοι γιὰ τὴ συνέχιση τοῦ ἰδίου τρόπου ἀντιμετώπισής τους καὶ στὶς ἡμέρες μας. Ἐδῶ καὶ καιρὸ ἡ πίστη τῶν ὀρθοδόξων βάλλεται ποικιλοτρόπως καὶ ἀπὸ παντοῦ. Τέτοιες ἐνέργειες προκαλοῦν τὴν ἀντίδραση κάθε πιστοῦ, καὶ ταυτόχρονα θέ-

τουν σὲ κίνδυνο τὴν ἁρμονία καὶ τὴ θρησκευτικὴ συμβίωση, ἀξίες ποὺ χαρακτηρίζουν τὴν κοινωνία μας. Τὴ στιγμὴ λοιπὸν, ποὺ καταβάλλουμε προσπάθειες, γιὰ νὰ χτίσουμε γέφυρες συνεργασίας καὶ κατανοήσεως, ὑβριστικὲς προπαγάνδες ἔρχονται νὰ διχάσουν καὶ νὰ προξενοῦν ὑποψίες καὶ δυσπιστία. Διά τῆς παρούσης δηλώσεως ὑψώνουμε τὴν φωνή μας ἐναντίον τέτοιων φαινομένων, ἀπευθυνόμαστε δὲ στὴν κοινὴ γνώμη τῆς Κορυτσᾶς, ἀλλὰ καὶ εὐρύτερα, διαμηνύοντας ὅτι τέτοιες ἐνέργειες, ἐσκεμμένες ἢ μή, ποὺ προσβάλλουν τὶς θρησκευτικὲς κοινότητες, δὲν ἔχουν νὰ προσφέρουν τίποτα στὴν πόλη μας, στὴ θρησκευτικὴ συμβίωση καὶ στὴν πρόοδο τῆς ἀλβανικῆς κοινωνίας. Συγχρόνως, ἡ διαμαρτυρία αὐτὴ συνιστᾶ ἠθικὴ ὑποχρέωση ἔναντι τῶν προγόνων μας, ποὺ μὲ κόπο καὶ θυσίες κράτησαν ἄθικτη ἀνὰ τοὺς αἰῶνες τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ ἦθος. Ἄλλωστε, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἀπὸ τὰ ὑγιέστερα μέλη τῆς κοινωνίας μας, μὲ τεράστια συμβολὴ στὴ διαφύλαξη τῶν ἀνθρωπίνων ἀξιῶν καὶ τὴ συμπαράσταση πρὸς ὅλους τούς εὑρισκομένους σὲ ἀνάγκη, χωρὶς διακρίσεις».

ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟΝ ΛΟΜΠΥ ΟΠΙΣΘΕΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΑΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ὑποστηρίζει ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἠλείας

Τό Ἑβραϊκόν λόμπυ εὑρίσκεται ὄπισθεν τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς εἰς τήν Ἑλλάδα ὑπεστήριξεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἠλείας κ. Γερμανός εἰς μίαν συνέντευξίν του εἰς τόν Ραδιοφωνικόν σταθμόν «IONION FM». Συμφώνως πρός τό «eleiapost.gr» ὑπό ἡμερομηνίαν 30ήν Ἰανουαρίου ὁ Σεβ. Μητροπολίτης ὑπεστήριξε, μεταξύ ἄλλων, καί τά ἀκόλουθα:

«Χαρακτήρισε ἀνεξήγητη τὴν ἐμμονὴ τῆς κυβέρνησης στὴν κατάργηση τῆς Κυριακάτικης ἀργίας καὶ τὴν θέσπιση ἀργίας τὴν Παρασκευὴ ἢ τὸ Σάββατο. Ὁ Μητροπολίτης ἀνέφερε ὅτι ἡ Ἐκκλησία συμπαρατάσσεται μὲ τοὺς ἐργαζόμενους καὶ τοὺς μικροεπιχειρηματίες, ποὺ ἀντιδροῦν στὴν ἀπελευθέρωση τοῦ ὡραρίου καταστημάτων καὶ τὴν Κυριακή. Χαρακτήρισε τὴν κρίση, ποὺ βιώνει ἡ Χώρα κυρίως ἠθικὴ, ποὺ ὁδήγησε στὴν οἰκονομική. Χρήματα καὶ ἀγαθὰ ὑπάρχουν δὲν χάθηκαν, ἀντιθέτως ἔχουν συγκεντρωθεῖ στὰ χέρια ὀλίγων, ποὺ δὲν ἐφαρμόζουν τὸ θεῖο νόμο, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἀνθρωπιστικὴ συμπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου. “Μᾶς συνήθισαν σὲ μαλθακότητα καὶ ὄχι στὴν ἀγωνιστικότητα τῆς ζωῆς. Ἀποχαυνωθήκαμε καὶ παίρνουμε δάνεια”, σημείωσε ὁ Σεβασμιώτατος. Γιὰ τὸ Κοινωνικὸ ἔργο τῆς Μητρόπολης Ἠλείας, ἀνέφερε ὅτι

συνεχίζεται τὸ ἔργο, ποὺ ξεκίνησε ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο Μητροπολίτη Ἀθανάσιο, μὲ τὴν βοήθεια χριστιανῶν εὐεργετῶν. Σχολιάζοντας τὸ λουκέτο σὲ ἱδρύματα τῆς Μητρόπολης, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἠλείας ἀνέφερε ὅτι μετὰ τὴν διακοπὴ τὸ 2008 τῶν νοσήλειων τῶν γερόντων, ἀπὸ ΙΚΑ καὶ ΟΓΑ, δὲν ὑπῆρξε δυνατότητα νὰ διατηρηθοῦν ὅλα τὰ ἱδρύματα, καθὼς οἱ ὀφειλὲς ἔφτασαν τὰ 3,5 ἑκατ. εὐρώ. Σχετικὰ μὲ τὶς ἀπολύσεις τῶν ἐργαζόμενων ἀνέφερε ὅτι ζητήθηκε ἀπὸ ὅλους νὰ ὑπογράψουν τὶς νέες συμβάσεις, λόγῳ τῆς κρίσης καὶ ἀργότερα θὰ ξανασυζητοῦσαν σὲ ἄλλη βάση, ἐνῶ τόνισε ὅτι ἡ Μητρόπολη ἐκτελοῦσε καὶ κοινωνικὴ ἀποστολὴ προσλαμβάνοντας ἄπορα ἄτομα. Μέχρι στιγμῆς φιλοξενοῦνται 232 γέροντες στὰ ἱδρύματα τῆς Μητρόπολης Ἠλείας καὶ πληρώνονται 149 ἐργαζόμενοι. Δὲν παρέλειψε νὰ ἀναφερθεῖ καὶ στὴν διακοπὴ τῆς Ὀλυμπίας Ὁδοῦ, τονίζοντας ὅτι εἶναι κρίμα ἡ Ἠλεία νὰ ἔχει τὴν Ὀλυμπία καὶ ἡ Ὀλυμπία Ὁδὸς νὰ μὴ φτάνει στὴν ὁμώνυμη πόλη. Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐπέτειο 5 χρόνων ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, ἀνέφερε ὅτι ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος ἄφησε τὴν δική του ἐποχή, ἀλλὰ σήμερα οἱ ὑπόλοιποι ζῶντες πρέπει νὰ φροντίσουν νὰ ἐπιβιώσουν στὴν δύσκολη συγκυρία».