ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος 1. Ἐρωτήματα καί προβληματισμοί Δέν εἴχαμε καμμία πρόθεση νά ἀσχοληθοῦμε μέ τό συνέδριο, πού ὀργάνωσε τό Τμῆμα Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης σέ συνεργασία μέ τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ θέμα «Ἐκκλησία καί Ἀριστερά». Καί τοῦτο διότι ἀπό τῆς εἰσόδου μας εἰς τάς τάξεις τῆς Ἱερωσύνης ἀποφασίσαμε νά μή ἀσχολούμαστε μέ κομματικές καί πολιτικές ἀντιπαραθέσεις, οἱ ὁποῖες διαιροῦν καί φανατίζουν, χωρίς βέβαια αὐτό νά σημαίνει ὅτι παραιτηθήκαμε καί ἀπό τήν ὑποχρέωσή μας ὡς ἐνεργῶν
15 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013 Ὀνησίμου ἀποστόλου, Ἀνθίμου ἐν Χίῳ, Ἰωάννου νέου ὁσιομάρτυρος ἐκ Χαλάστρας
πολιτῶν νά ἀσκοῦμε τά πολιτικά μας καθήκοντα καί νά στρέφουμε ὅσους Χριστιανούς συμβουλευτικά μᾶς ἐρωτοῦν πρός ἐκεῖνα τά κόμματα πού δέν μάχονται τήν Ἐκκλησία καί δέν παρεμποδίζουν τήν ἐπιτέλεση τοῦ σωτηριώδους ἔργου της. Δέν ἔχουμε τήν οὐτοπική, τή μή ρεαλιστική,γνώμη, ὅτι ὑπάρχει ἤ εἶναι δυνα-
Σκέψεις καί ἐκτιμήσεις
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση
Βυζαντίου, ὅπου Ἐκκλησία καί Πολιτεία, στά πλαίσια τοῦ θεσμοῦ τῆς συναλληλίας, συνεργάζονταν καί συμπορεύονταν κατά τό πλεῖστον ἁρμονικά, χωρίς νά λείψουν βέβαια πολιτειοκρατικές ἐπεμβάσεις ἀκόμη καί σέ θέματα καθαρῶς ἐκκλησιαστικά καί θεολογικά, ὅπως συνέβη π.χ. μέ τό θέμα τῆς εἰκονομαχίας, ὁπότε ἡ
ΤΑ ΜΑΥΡΑ «ΜΥΣΤΗΡΙΑ» ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΩΔΗΓΗΣΑΝ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝ ΕΙΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΝ
ΔΑΚΡΥΑ ΟΧΙ ΔΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝ ΑΛΛΑ ΔΙΑ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΡΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ
Τοῦ κ. Ἰωάννου Τάτση, Θεολόγου
ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ τῆς παραίτησης τοῦ Πάπα Βενέδικτου, ποὺ ἐπίσημα ἐγκαταλείπει τὸ θρόνο τοῦ Βατικανοῦ στὸ τέλος Φεβρουαρίου, προξένησε παγκόσμιο ἐνδιαφέρον. Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἔσπευσε νὰ κάνει ἐπίσημα δήλωση, στὴν ὁποία ἐκφράζει «τὴ λύπη του» γιὰ «τὴν ἀπόφασιν τῆς Αὐτοῦ Ἁγιότητος τοῦ Πάπα Βενεδίκτου νὰ παραιτηθῆ τοῦ Θρόνου του, διότι μὲ τὴν σοφίαν καὶ τὴν πεῖραν του θὰ ἠμποροῦσε νὰ προσφέρη ἀκόμη πολλὰ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ εἰς τὸν κόσμον». Τί ἀλήθεια προσέφερε ὁ Πάπας Βενέδικτος; Γιατί τόση ἡ πατριαρχικὴ λύπη γιὰ τὴν παπικὴ παραίτηση; Μήπως ἀπομακρύνθηκε ὁ Πάπας Βενέδικτος ἀπὸ τὶς πλάνες καὶ τὶς κακοδοξίες τοῦ Παπισμοῦ; Μήπως μετανόησε γιὰ τὴν πολλαπλῆ διαστρέβλωση τῆς Πίστης τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων; Ἀσφαλῶς ὄχι. Τὸ χειρότερο ὅμως εἶναι ὅτι ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, παρασυρμένος ἀπὸ τὴν «ἀδελφικὴ ἀγάπη» του πρὸς τὸν Πάπα, κλείνει τὰ μάτια στὰ ἐγκλήματα, ποὺ διέπραξε ἢ ἀνέχτηκε ὁ Πάπας Βενέδικτος. Εἶναι πλέον ἀποδεδειγμένη ἡ εὐθύνη τοῦ Πάπα γιὰ ἐγκλήματα σεξουαλικῆς κακοποίησης παιδιῶν ἀπὸ παπικοὺς «ἱερεῖς». Γιὰ τοῦτο ἡ ἀναγγελία τῆς παραίτησής του ὁδήγησε τὴν «Irish Survivors of Child Abuse», μία ἀπὸ τὶς ὀργανώσεις τῶν θυμάτων σεξουαλικῆς κακοποίησης ἀπὸ καθολικοὺς «ἱερεῖς» στὴν Ἰρλανδία νὰ δηλώσει: «Φοβούμαστε ὅτι ὁ Πάπας Βενέδικτος δὲν θὰ μᾶς λείψει, καθὼς τὸ Βατικανό, συνέχισε νὰ μπλοκάρει τὶς ἔρευνες, γιὰ τὰ σκάνδαλα κακοποίησης κατὰ τὴν θητεία του». Ἂν πρέπει κανεὶς νὰ λυπᾶται, δὲν εἶναι γιὰ τὴν παραίτηση τοῦ Πάπα, ἀλλὰ γιὰ τὰ θύματα, ποὺ προῆλθαν ἀπὸ τὴ δράση του. Καὶ δὲν εἶναι μόνο τὰ σεξουαλικῶς κακοποιηθέντα παιδιὰ, ἀλλὰ καὶ οἱ ἁπλοὶ πιστοί τῆς «Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας», ποὺ συνεχίζουν νὰ βιώνουν τὶς ὀδυνηρὲς συνέπειες τῆς παπικῆς κακοδοξίας καὶ νὰ μένουν μακριὰ ἀπὸ τὴν σώζουσα ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας Του.
Ο ΑΓΙΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΡΙΣΙΣ
Τ
Τοῦ Ἀρχιμ. Μελετίου Ἀπ. Βαδραχάνη
Ο 387 μ.Χ. ἐξερράγη μεγάλη ἀνταρσία τῶν κατοίκων τῆς Ἀντιοχείας, ἐναντίον τοῦ Μ. Θεοδοσίου τοῦ A΄ (347-395), αὐτοκράτορα τοῦ ἑνιαίου ἀνατολικοῦ καὶ δυτικοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους (379-395), ὁ ὁποῖος ἐπέβαλε νέους καὶ ὑπερβολικοὺς φόρους. Ὁ λαὸς ὁδηγοῦνταν μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια σὲ οἰκονομικὸ στραγγαλισμό. Ἡ ἀβεβαιότητα, ἡ ἀγωνία, ἡ ἀνησυχία, ὁ φόβος, γιὰ τὸ πῶς θὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν ἀπροσδόκητη αὐτὴ οἰκονομικὴ ἐξόντωση, ἐξερέθισε τὸν λαὸ στὸ ἔπακρον, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὁδηγηθεῖ στὴν ἀνταρσία. Ἡ ἀνταρσία ἦταν καθολική. Ὁ λαὸς ἔγινε ἀνάστατος. Οἱ ἄνεργοι καὶ ὅλα τὰ παράσιτα στοιχεῖα ἐξερέθισαν περισσότερο τὴν κατάσταση, μὲ ἀποτέλεσμα, ἡ ἀντίδραση νὰ ξεφύγει ἀπὸ κάθε ἔλεγχο καὶ σύνεση. Ὁ διοικητὴς τῆς πόλεως μόλις ξέφυγε τὸ θάνατο, τὰ δὲ ἀγάλματα τῆς αὐτοκρατορικῆς οἰκογενείας συνετρίβησαν ἀπὸ τὸν ἀφηνιάσαντα λαὸ καὶ μὲ βρισιὲς καὶ μὲ κατάρες ρίχτηκαν στὸν ποταμὸ Ὀρόντη. Οἱ βιαιοπραγίες ἄρχισαν νὰ αὐξάνονται καὶ ἡ κατάσταση νὰ ἐπιδεινώνεται πρὸς τὸ χειρότερο. Ἡ ἀπάντηση τῆς ἐξουσίας ἦταν ἄμεση. Αὐτοκρατορικὸς στρατὸς ἔφθασε στὴν Ἀντιόχεια καὶ ἄρχισαν μαζικὲς συλλήψεις, φυλακίσεις καὶ ἀνακρίσεις. Οἱ δὲ ἀνακρίσεις τότε γινόταν μὲ βασανιστήρια1 καὶ ἄνευ ἐλέους. Ἐπακολούθησαν δημεύσεις2 περιουσιῶν καὶ σφραγίσματα σπιτιῶν καὶ καταδίκες σὲ θάνατο. Ἐπιπλέον κλείσανε μὲ ἀπόφαση τοῦ αὐτοκράτορα τὰ λουτρά3, τὰ θέατρα4, ὁ ἱππόδρομος, καὶ ἡ Ἀντιόχεια ἔχασε τὸ ἀξίωμα τῆς Μητροπόλεως5 καὶ ἡ ἕδρα τῆς διοικήσεως πῆγε στὴ Λαοδίκεια. Ἡ κατάσταση ἀπέβη φρικτή. Τὸ πλῆθος, ἔξαλλο ἀπὸ ἀγωνία καὶ φόβο γιὰ τὴν τύχη του, ἄρχισε νὰ φεύγει στὰ ὄρη καὶ τὶς ἐρημιές. Ἡ Ἀντιόχεια, ποὺ ἔσφυζε ἀπὸ κίνηση καὶ βομβοῦσε, ὅπως μία πολυάριθμη κυψέλη, νεκρώθηκε6. Παντοῦ σιωπὴ7 βασίλευε γεμάτη ἀπὸ φρίκη καὶ ἐρημιά. Ἡ συμφορὰ σὰν γλωσσοδέτης εἶχε κλείσει τὸ στόμα ὅλων. Ἡ ζωὴ καὶ ἡ κίνηση τῆς πόλεως ἔπαυσε. Κενὰ τὰ σπίτια, κενὴ ἡ ἀγορά, μόλις δύο ἢ τρεῖς «ἔμψυχοι νεκροὶ» περιφερόταν. Τὰ λείψανα τῆς πόλεως μαζεύτηκαν στὶς θύρες τῶν δικαστηρίων, γιὰ νὰ
Ο
ΕΤΟΣ ΝΓ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1963
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ τόν νά ὑπάρξει κάποιο κόμμα, πού θά εὐθυγραμμισθῆ μέ τίς σωτηριώδεις ἐπιδιώξεις τῆς Ἐκκλησίας καί θά βοηθήσει στό ἀνθρωποπλαστικό καί ἀναγεννητικό της ἔργο, τό ὁποῖο τε-
λικῶς ἀποβαίνει πρός ὄφελος τῆς ἴδιας τῆς πολιτείας, ἀφοῦ δημιουργεῖ ἐναρέτους, καλούς καί ἀγαθούς πολίτες. Αὐτό συνέβη μόνο κατά τήν εὐλογημένη χιλιετία τῆς Ρωμιοσύνης τοῦ
Ἐφοβήθη ὅτι μετά τό σκάνδαλον κατασκοπείας εἰς τό Βατικανόν, θά γίνουν ἀποκαλύψεις καί διά ἄλλα σκάνδαλα εἰς αὐτό
Η
ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.
Ο «Ο.Τ.» ΚΑΙ Η ΜΑΣΩΝΙΑ
«Ο.Τ.» ἀπό τῆς ἱδρύσεώς του ἀποκαλύπτει διαρκῶς τόν θρησκευτικόν ἑωσφορικόν ρόλον τῆς Μασωνίας καί παραλλήλως μέ ντοκουμέντα ἀποδεικνύει ὅτι εἶναι μία ἐπικίνδυνος ὀργάνωσις διά τήν λειτουργίαν τῆς δημοκρατίας, ἀλλά καί διά τά ἐθνικά μας θέματα. Εἰς τάς ἀποκαλύψεις πρωταγωνιστικόν ρόλον εἶχεν ὁ ἱδρυτής τῆς «Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως» (Π.Ο.Ε) καί τοῦ «Ο.Τ.» μακαριστός Γέρων Ἀρχιμανδρίτης π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, μέ τό βιβλίον, τό ὁποῖον ἐξέδωσε πρό 46 ἐτῶν ὑπό τόν τίτλον «Τό ξεσκέπασμα τῆς Ἑβραιομασωνίας». Μετά τήν κοίμησίν του, πρό τριάκοντα καί ἑνός ἐτῶν, τό ἔργον του συνέχισεν ὁ διάδοχός του εἰς τήν ΠΟΕ καί εἰς τό «Ο.Τ.» ὁ μακαριστός Γέρων Ἀρχιμανδρίτης π. Μᾶρκος Μανώλης. Τά γράφομεν ὅλα αὐτά, διότι πολλοί νέοι, κυρίως ἀπό τήν Ἀθήνα, ἐντυπωσιάσθησαν ἀπό τήν δημοσίευσιν τῆς διακηρύξεως διά τήν Μασωνίαν, εἰς τήν ὁποίαν προέβη ἡ ἄτυπος σύναξις κληρικῶν καί μοναχῶν, ἡ ὁποία συνῆλθεν εἰς τόν Ἅγιον Νικόλαον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς. Τούς καλοῦμεν νά ἀνατρέξουν εἰς τάς σελίδας τοῦ «Ο.Τ.», ἀπό τῆς ἱδρύσεώς του ἕως σήμερον. Θά διαπιστώσουν ὅτι ὁ «Ο.Τ.», ἀδιαφορῶν διά τάς συνεπείας, τάς ὕβρεις καί τάς συκοφαντίας (ἀκόμη καί ὑπό Ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων), ἔδιδε τήν μάχην ὑπέρ τῆς Πίστεως, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῆς συνοχῆς τῆς Ἑλληνορθοδόξου κοινωνίας καί ὑπέρ τῶν Ἐθνικῶν μας θεμάτων.
Ἐκκλησία μέ θαρραλέους ἡγέτες ὕψωνε τό ἀνάστημά της καί θυσιαστικά μέχρι θανάτου ὑποστήριζε τίς ἀλήθειες τῆς πίστεως. Ἡ ἐνασχόλησή μας μέ τό συνέδριο «Ἐκκλησία καί Ἀριστερά» ὀφείλεται ὄχι μόνο εἰς τό ὅτι παρακινηθήκαμε ἀπό δημοσιογράφους νά ἐκφράσουμε τήν γνώμη μας, ἀλλά καί εἰς τό ὅτι μέλη τοῦ μικροῦ ποιμνίου μας καί εὐρυτέρου κύκλου ὀρθοδόξων πιστῶν, ἦσαν προβληματισμένα καί παραπλανημένα, ἰδιαίτερα ἀπό τήν ἐπίσημη συμμετοχή τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί ὁμάδος ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.
Η ΑΓΙΑ ΦΙΛΟΘΕΗ
Προκλητική ἡ δήλωσις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου ὑπέρ τοῦ παραιτηθέντος Πάπα. Ἔφθασεν εἰς τό σημεῖον νά ὁμιλῆ διά τήν «Ἀδελφήν Ἐκκλησίαν» τῆς Ρώμης, ἀναγνωρίζων τόν Παπισμόν ὡς κανονικήν Ἐκκλησίαν, περιφρονῶν διά μίαν ἀκόμη φοράν τούς ἀντιαιρετικούς-ἀντιπαπικούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας καί τούς Ἱ. Κανόνας.
Τό πρῶτον μεγάλον πλῆγμα, τό ὁποῖον ἐδέχθη ὁ Πάπας Βενέδικτος, κατά τήν διάρκειαν τῆς παντοδυναμίας του, ἦτο τά σκάνδαλα παιδεραστίας ὑπό «ἱερωμένων» τοῦ Βατικανοῦ εἰς διαφόρους χώρας. Τά ἀντιμετώπισε κατά τρόπον, πού δέν ἱκανοποίησε κυβερνήσεις καί πιστούς τοῦ Βατικανοῦ εἰς ὁλόκληρον τόν κόσμον. Τό δεύτερον μεγάλον πλῆγμα ἦτο ἡ διαρροή ἐμπιστευτικῶν ἐγγράφων τοῦ ἰδίου καί τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ ἀπό τόν ἔμπιστον οἰκονόμον του, ὁ ὁποῖος ὑπέπεσεν εἰς τό βαρύ ἀδίκημα τῆς κατασκοπείας. Ὁ Πάπας ἀπένειμε χάριν εἰς τόν οἰκονόμον του, διά νὰ τοῦ κλείση τό στόμα. Ὁ Πάπας μετά τήν ὑπόθεσιν αὐτήν ἐπίστευεν ὅτι ὑπάρχει κίνδυνος «νά βγοῦν ὅλα τά “ἄπλυτα τοῦ Βατικανοῦ” εἰς τήν… φόραν» ἀπό μυστικάς ὑπηρεσίας. Ἄλλαι ἀποκαλύψεις…
Ὁ σύγχρονος αἱρεσιάρχης τοῦ Παπισμοῦ, ὁ Γιόσεφ Ράτσινγκερ (265ος Πάπας) ὑπέβαλε τήν παραίτησίν του αἰφνιδιάζων ἀκόμη καί τόν στενόν του κύκλον εἰς τό Βατικανόν, ἀλλά καί προσφέρων μεγάλην λύπην εἰς τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον, ὁ ὁποῖος ἐδήλωσεν ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία θά τόν τιμᾶ διά τήν προσφοράν του. (Ἠμπορεῖ ὁ κ. Βαρθολομαῖος καί οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς νά τό πράττουν ὄχι ὅμως καί ὁ Ὀρθόδοξος πιστός λαός, ὁ ὁποῖος δέν θεωρεῖ τό Βατικανόν Ἐκκλησία, ἀλλά Κράτος, τό ὁποῖον προωθεῖ τήν αἵρεσιν, τήν κακοδοξίαν καί τήν ἀθεΐαν). Ἐπισήμως ὑπέβαλε τήν παραίτησίν του διά λόγους ὑγείας καί κοπώσεως (85 ἐτῶν). Ἡ πραγματικότης ὅμως εἶναι ἄλλη· ἐφοβήθη νέας ἀποκαλύψεις διά διαφθοράν εἰς τούς κόλπους τοῦ Βατικανοῦ. Ἄλλωστε ἡ διαφθορά εἰς τό Βατικανόν ἔχει «πυροδοτήσει» τούς τελευταίους μῆνας ἐσωτερικάς διαμάχας. Ἡ κατάστασις ἐπεδεινώθη μετά τήν διαρροήν ἐμπιστευτικῶν ἐγ-
ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»
G Ὅλα τὰ Σώματα Ἀσφαλείας καὶ τὸ Ὑπ. Δημοσίας Τάξεως ζητοῦν νὰ γίνη Μητροπολίτης Μαρωνείας ὁ Ἀρχιμ. Ν. Κιοῦλος. Σελ. 8 G Ἂς ἀπαντήση ἐπιτέλους τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον εἰς τὰς ἀντιδράσεις διὰ τὰς συμπροσευχὰς Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν αἱρετικῶν χριστιανῶν. Σελ. 8 G Ἡ ἀνέγερσις τοῦ τεμένους καὶ ἡ ἐκπλήρωσις τοῦ «Τάματος». Μὲ ἀφορμὴν τὴν συνάντησιν τῶν κ. Σαμαρᾶ – Ἐρντογάν. Σελ. 8 G Αἱ δύο προφητεῖαι τοῦ Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Θεοδόχου. Τοῦ πρωτοπρ. π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου. Σελ. 4 G Κρίσιμοι ἀποφάσεις τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Κύπρου διὰ θεολογικά, κοινωνικὰ καὶ ἐθνικὰ ζητήματα. Σελ. 5
γράφων τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ ἰδίου τοῦ Πάπα ἀπό τόν οἰκονόμον του Π. Γκαμπριέλε. Οὐσιαστικῶς ἐπρόκειτο διά ὑπόθεσιν κατασκοπείας. Πολλαί ξέναι μυστικαί ὑπηρεσίαι ἐκτιμοῦν ὅτι τά προαναφε-
Ε
ΦΙΛΟΔΟΞΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΧΡΗΜΑΤΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
ΝΑΣ νέος κληρικός ξεκινάει πάντα μέ ἁγνές προθέσεις καί ἱερό ζῆλο. Κάνει σχέδια γιά τήν ἐνορία του, προσπαθεῖ νά λύσει προβλήματα καί νά ἐξωραΐσει τόν κεντρικό ναό καί τά ἐξωκκλήσια τῆς ἐνορίας του. Ὁ ἐνθουσιασμός του εἶναι προφανής και οἱ ἐνορίτες τόν παρακολουθοῦν μέ ἐνδιαφέρον καί ἐπαινοῦν κάθε ἐπιτυχία του. Ὅμως ὁ διάβολος καραδοκεῖ καί προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νά ἐμποδίσει τόν ἱερέα τοῦ Θεοῦ καί νά μειώσει τό ζῆλο του. Τίς περισσότερες φορές ὁ διάβολος πετυχαίνει τό σκοπό του. Συμβαίνει αὐτό πού ἔλεγε ὁ Γέροντας Παΐσιος, ὁ ὁποῖος γνώριζε πολλούς κληρικούς καί εἶχε παρακολουθήσει τή μεταβολή τους πρός τό χειρότερο, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά προοδεύουν πνευματικά καί νά μένουν ἀνεπηρέαστοι ἀπό τούς διαφόρους πειρασμούς. «Στόν κλῆρο οἱ περισσότεροι ξεκινοῦν μέ καλή διάθεση, ἀλλά μετά ἀρχίζει ὁ διάβολος τή δουλειά του καί βλέπεις νά μπαίνει ἡ μανία γιά δόξα, ἡ μανία γιά χρήματα, ἡ μανία γιά ἀξιώματα καί τά ξεχνοῦν ὅλα. Ἐνῶ ξεκίνησαν γιά τό Χριστό, καταλήγουν στό χρυσό». Κανένας δέν μπορεῖ νά διαφωνήσει μέ τό Γέροντα. Δυστυχῶς, αὐτό συμβαίνει μέ τούς περισσότερους κληρικούς. Ἐπιθυμοῦν τήν ἐκ τῶν ἀνθρώπων δόξα. Ὅ,τι κάνουν εἶναι γιά τά μάτια τοῦ κόσμου καί τή δική τους προβολή. Θέλουν νά δοξάζονται ἀπό τόν πιστό λαό. Νομίζουν ὅτι ἡ ἱερωσύνη προσφέρεται γιά κάτι τέτοιο, ἐνῶ συμβαίνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Ὁ ἱερέας ἔχει ἀποστολή νά ὑπηρετήσει, νά λειτουργήσει, νά ἀναλωθεῖ καί ὄχι νά θεωρεῖ τήν ἱερωσύνη ἐφαλτήριο γιά κοσμική δόξα. Ὅπως ἐπίσης ἡ ἱερωσύνη δέν πρέπει νά θεωρεῖται προσοδοφόρο ἐπάγγελμα. Οἱ βαθμοί της εἶναι βαθμοί διακονίας, ἰδιαίτερα ἡ ἀρχιερωσύνη. Ἡ εὐθύνη τοῦ ἀρχιερέα εἶναι βαρύτατη καί τά καθήκοντά του πολλά. Ὅποιος τήν ἐπιδιώκει, χρησιμοποιώντας μάλιστα καί ἀπαράδεκτες μεθόδους, ἀγνοεῖ προφανῶς αὐτά καί γι᾽ αὐτό δέν πρόκειται νά ἐργαστεῖ κατά Θεόν. Θά εἶναι τό μεγάλο θύμα τοῦ διαβόλου καί ἡ δυσθεράπευτη πληγή τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, πού καλεῖται νά ὑπηρετήσει. Ἀλλά καί ἡ μανία γιά χρήματα μειώνει τόν κληρικό στά μάτια τοῦ λαοῦ. Ὁ ἄπληστος κληρικός εἶναι ἀνάξιος καί ἄς διαθέτει προσόντα καί πτυχία. Ἡ φιλοχρηματία εἶναι τό μεγάλο ἐμπόδιο, γιά νά καρποφορήσει ὁποιαδήποτε ποιμαντική προσπάθεια. Πρέπει νά καταλάβουν οἱ ἐπαγγελματίες κληρικοί ὅτι ἡ ἱερωσύνη δέν εἶναι τράπεζα, ὅπου μποροῦν νά κάνουν συνεχῶς ἀναλήψεις καί τό παγκάρι τοῦ ἱ. ναοῦ δέν εἶναι δικός τους κουμπαράς. Ἡ διακονία τους δέν πρέπει νά εἶναι ἀκριβοπληρωμένη ἀπασχόληση, ἀλλά προσφορά καί θυσία πρός τούς ἀδελφούς. Νά μή ἔχουν ἀπαιτήσεις καί προπαντός νά μή ζητοῦν τόν ὀβολό τῶν πιστῶν, ὅταν οἱ ἴδιοι ποτέ δέν ἔχουν προσφέρει τίποτε. Νά θυμοῦνται ἐπίσης νά ἀνάβουν καί αὐτοί τό κεράκι τους, ρίχνοντας στό παγκάρι τό ἀντίτιμό του. Νά μή μπαίνουν στόν ἱερό ναό χωρίς συναίσθηση τῆς ἱερότητάς του. Μόνο ἔτσι δέν θά χάσουν τόν δρόμο γιά τόν Χριστό καί δέν θά φτάσουν στόν γκρεμό τοῦ χρυσοῦ.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟΝ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΦΩΤΙΟΥ (1ον)
Τοῦ πρωτοπρεσβ. π. Θεοδώρου Ζήση
1. Παγκοσμίων διαστάσεων τό ἔργο τοῦ Φωτίου Ὁ Μέγας Φώτιος εἶναι μία ἔξοχη, μία σπάνια, μία μεγαλειώδης φυσιογνωμία τοῦ 9ου αἰῶνος. Ὁ αἰώνας αὐτός ἔχει χαρακτηρισθῆ, ἰδιαίτερα ἀπό δυτικούς ἐρευνητάς, ὡς αἰώνας τῆς ἀναγέννησης τῶν κλασσικῶν γραμμάτων. Ἄλλοι ἐρευνηταί διαφωνοῦν μέ τόν χαρακτηρισμό αὐτό, διότι, ὅπως ὀρθῶς ἰσχυρίζονται, οὐδέποτε στό Βυζάντιο ἔπαυσε ἡ καλλιέργεια καί ἡ σπου-
ρόμενα ἐμπιστευτικά ἔγγραφα ἴσως νά εὑρίσκωνται εἰς τάς χεῖρας Ἀξιωματούχων μιᾶς ἰσχυρᾶς μυστικῆς ὑπηρεσίας, ἡ ὁποία ἐνδεχομένως νά ἐξεβίαζε τόν Πάπαν, ὁ ὁποῖος τελικῶς θά παραιτηθῆ τήν
δή τῆς ἀρχαιοελληνικῆς παιδευτικῆς καί γραμματειακῆς παραδόσεως. Ἄν ὑπάρχει κάποια διαφοροποίηση τόν 9ο αἰώνα, αὐτή συνίσταται στήν παρουσία καί δράση τῆς ἐξαιρετικῆς μορφῆς τοῦ Μεγάλου Φωτίου. Ὁ Μέγας Φώτιος ἔχει προσδιορίσει τό μέλλον ὄχι μόνον τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας ἀλλά καί τῆς παγκόσμιας ἱστορίας, ὅπως ἐλπίζω νά φανῆ ἀπό τήν σύντομη ἀνάπτυξη πού θά ἐπιχειρήσω. Ἐάν ὁ Μέγας Φώτιος δέν μᾶς ἐχαρίζετο
ἀπό τόν Θεό κατά τήν κρίσιμη περίοδο τοῦ 9ου αἰῶνος, ἡ σημερινή μορφή τοῦ κόσμου θά ἦταν διαφορετική. Καί σπεύδω νά πῶ ἀμέσως κατοχυρώνοντας αὐτήν τήν θέση ὅτι ἡ πορεία τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ σέ σχέση μέ τήν Δύση τῶν Φράγκων σφραγίσθηκε ἀπό τήν παρουσία τοῦ Μεγάλου Φωτίου, ὅπως καί ἡ πορεία καί ἡ πνευματική ἐξέλιξη τῶν Σλάβων. Οἱ σλαβικοί λαοί ὀφείλουν τόν πολιτισμό τους, τήν γλώσσα τους, τήν θρησκεία τους σέ ἐνέργειες καί δράσεις τοῦ Μ. Φωτίου, ὁ ὁποῖος ἐσχεδίασε καί ἐπραγματοποίησε τόν ἐκχριστιανισμό τους. Ἡ σθεναρή στάση τοῦ Μ. Φωτίου ἔναντι τοῦ πάπα καί τῶν Φράγκων, ὅπως θά δοῦμε, καί ἡ πολιτιστική διεύρυνση τοῦ Βυζαντίου πρός τούς σλαβικούς λαούς δείχνουν τό παγκοσμίων διαστάσεων ἔργο τοῦ Μεγάλου Φωτίου. Ἄν ὁ Μέγας Φώτιος δέν προσέφερε αὐτά
28ην Φεβρουαρίου. Λέγεται ὑπό τοῦ Διεθνοῦς Τύπου ὅτι ἡ ὑπόθεσις τῆς κατασκοπείας ἦτο τό δεύτερον μεγάλον πλῆγμα, τό ὁποῖον ὑπέστη ὡς Πάπας. Τό πρῶτον ἦτο τό σκάνδαλον παιδεραστίας τῶν «ἱερέων» τοῦ Βατικανοῦ εἰς διαφόρους χώρας. Αἱ ἀποκαλύψεις διά τόν πρῶτον σκάνδαλον ἐνέπλεξαν καί τόν ἴδιον τόν Πάπαν. Διετυπώθησαν κατηγορίαι ἐναντίον του, αἱ ὁποῖαι δέν ἀπεδείχθησαν. Τάς πρώτας ἀποκαλύψεις διά τήν παιδεραστίαν τῶν «κληρικῶν» τοῦ Παπισμοῦ, τάς
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.
Ἀνήσυχοι αἱ Η.Π.Α διὰ τὰς ἑλληνοτουρκικὰς σχέσεις
Ἐπικίνδυνοι ἐξελίξεις διαγράφονται εἰς τὰ ἐθνικά μας θέματα καὶ ἰδιαιτέρως εἰς αὐτά, τὰ ὁποῖα συνδέονται μὲ τὴν Τουρκίαν. Ἐνδεικτικὸν τῆς καταστάσεως εἶναι ὅτι ὀλίγον χρόνον πρὸς τῆς ἐκδόσεως τοῦ παρόντος φύλλου τοῦ «Ο.Τ.» εὑρίσκετο μυστικῶς εἰς τὴν Ἑλλάδα ὁ ὑφυπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῶν Η.Π.Α., ἁρμόδιος διὰ τὴν εὐρυτέραν περιοχήν. Συμφώνως πρὸς πληροφορίας οἱ Ἀμερικανοὶ εἶναι ἀντίθετοι μὲ τὴν μονομερῆ ἀνακήρυξιν τῆς Ἀποκλειστικῆς Οἰκονομικῆς Ζώνης (ΑΟΖ), διότι πιστεύουν ὅτι ἡ Τουρκία θὰ ἀντιδράση δυναμικῶς. Ἤδη ἡ Τουρκία ἔχει συγκροτήσει μέτωπον μὲ τὴν Αἴγυπτον, τὴν Λιβύην καὶ τὴν Ἀλβανίαν. Οἱ Ἀμερικανοὶ εἶναι ἀνήσυχοι καὶ διὰ τὴν κατάστασιν εἰς τὴν Θράκην, εἰς τὴν ὁποίαν ὅμως συμπορεύονται μὲ τὴν Τουρκίαν εἰς τὸ θέμα τῶν Ἰμάμηδων. Ὁ Ἀμερικανὸς ὑφυπουργὸς Ἐξωτερικῶν ἁρμόδιος διὰ τὴν περιοχήν, ὁ ὁποῖος ἦλθε μυστικῶς εἰς τὴν Ἑλλάδα εἶναι ὁ κ. Ἔρικ. Ρούμπιν, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀνήσυχος καὶ ἀπὸ τὴν ἀπόφασιν τῆς Τουρκίας νὰ κάνη ἐρεύνας διὰ πετρέλαιον καὶ φυσικὸν ἀέριον ἐντὸς τῆς κυπριακῆς ΑΟΖ.
πού προσέφερε, ἐκινδύνευαν οἱ Ἕλληνες νά ἐκλατινισθοῦν, νά φραγγέψουν, οἱ δέ σλαβικοί λαοί ἤ θά ἐξισλαμίζοντο ἤ θά ἐξελατινίζοντο, μέ συνέπεια νά εἶναι πολύ διαφορετικός σήμερα ὁ χῶρος τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς. 2. Ἡ Εὐρώπη τῶν Φράγκων καί τοῦ πάπα Ὁ αἰώνας τοῦ Φωτίου, ὁ 9ος αἰώνας, ἦταν πολύ κρίσιμη ἐποχή γιά τήν Ρωμιοσύνη τοῦ Βυζαντίου. Μέχρι τότε ὑπῆρχε μία ἑνιαία αὐτοκρατορία, μία ἑνιαία οἰκουμένη, ἡ ἑλληνορωμαϊκή αὐτοκρατορία τοῦ Βυζαντίου, πού ἐκτεινόταν στήν Ἀνατολή καί στή Δύση. Δέν ὑπῆρχε ἄλλη πολιτική ὀντότητα, ἄλλη πολιτική δύναμη ἱκανή νά ἀμφισβητήσει τήν κυριαρχία τῆς Κωνσταντινούπολης καί νά διαιρέσει τήν αὐτοκρατορία. Ἡ ἕνωση ὅμως τῶν φραγγικῶν λαῶν ὑπό τόν Μέγα Κά-
Τὴν 19ην Φεβρουαρίου ἑορτάζομεν τὴν μνήμην τῆς Ἁγίας Φιλοθέης τῆς Ἀθηναίας. Ἀνωτέρω εἰκών ἐκ τῆς Ἱ. Μονῆς Εὐαγγελισμοῦ, Πάτμος.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὁσίων τὴν ἔλλαµψιν, εἰσδεδεγµένη σεµνή, τὴν πόλιν ἐφαίδρυνας, τῶν Ἀθηναίων τῇ σῇ ἀσκήσει καὶ χάριτι, σὺ γὰρ ἐν εὐποιίαις, διαλάµπουσα Μῆτερ, ἤθλησας δι' ἀγάπην, εὐσεβῶς τοῦ πλησίον· διὸ σέ, ὦ Φιλοθέη, Χριστὸς ἐδόξασε.
ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΕΛΛΕΙΨΙΣ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΩΣ Η ΟΔΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΙΟΤΗΤΑ
Τοῦ Ἀρχιμ. Κυρίλλου Κεφαλοπούλου
Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ εἶναι ταπεινός. "Μάθετε ἀπ᾽ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ" (Ματθ 11:29). Ἡ ἁγιώτερη φωνὴ τοῦ Ἰησοῦ περιέγραψε τὸν Ἑαυτόν Του ὡς "πρᾶο καὶ ταπεινό". Γιατί ξεκινοῦμε τὴν ἀναφορά μας στὴν ἁγιότητα ἀπὸ τὸ θέμα τῆς ταπείνωσης; Διότι ἁπλῶς ἡ ἁγιότητα εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς θείας χάριτος, καὶ ὁ Θεὸς δίδει χάρη μόνον στοὺς ταπεινούς. Εἶναι οὐσιῶδες νὰ καταλάβουμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν κατεδίκασε τοὺς ἁμαρτωλούς, ἀλλὰ τοὺς ὑποκριτές. Ὑποκριτὴς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ δικαιολογεῖ τὴν δική του ἁμαρτία, ἐνῶ καταδικάζει τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων. Ὁ ὑποκριτής, ἑπομένως, εἶναι κάποιος ποὺ ἀρνεῖται νὰ παραδεχθεῖ ὅτι εἶναι διπρόσωπος, δηλ. ὑποκρίνεται ψευδῆ ἁγιότητα βίου, ποὺ δὲν τὴν βιώνει. Πράγματι, ὁ ὑποκριτὴς δὲν διακρίνει τὴν δική του ὑποκρισία, διότι δὲν βρίσκει ἐλαττώ-
ματα στὸν ἑαυτόν του. Σπανίως ἀσχολεῖται μὲ τὴν διαφθορὰ τῆς καρδιᾶς του. Ἐφ᾽ ὅσον δὲν ἐπιζητεῖ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, δὲν δείχνει ἔλεος σὲ κανένα. Τὸ ἔλεος καὶ ἡ κρίση ἀνήκουν στὸν Θεό, καὶ δι᾽ Αὐτοῦ ἔρχεται στοὺς ἀνθρώπους. Δὲν μποροῦμε νὰ εἴμαστε ὑποκριτὲς καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ νὰ ἐπιζητοῦμε τὴν ἁγιότητα. Τὸ πρῶτο βῆμα γιὰ τὸν προσωπικό μας καθαγιασμὸ εἶναι νὰ παραδεχθοῦμε πὼς δὲν εἴμαστε τόσο "ἅγιοι" ὅσο δείχνουμε ἢ θὰ θέλαμε. Αὐτὸ τὸ πρῶτο βῆμα ὁδηγεῖ στὴν ταπείνωση. Στὴν ἐπιθυμία μας νὰ πλησιάσουμε τὸν Θεὸ πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεὸς ἀντιτίθεται στὸν ὑπερήφανο, ἀλλὰ ἡ Χάρις Του κατευθύνεται στὸν ταπεινό. Ἡ ταπείνωση προσελκύει τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ στὴν ζωή μας, καὶ αὐτὴ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ ἀλλάξει τὶς
ρολο δημιουργεῖ στή Δύση ἕνα νέο ἰσχυρό πολιτικό κέντρο, μία νέα πολιτική δύναμη. Τό 800 μ.Χ. γίνεται στή Ρώμη ἀπό τόν πάπα ἡ στέψη τοῦ Μεγάλου Καρόλου ὡς αὐτοκράτορος τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας τοῦ Γερμανικοῦ ἔθνους. Ἡ ἑνιαία αὐτοκρατορία διασπᾶται, τό Βυζάντιο ἀποκτᾶ ἰσχυρό ἀντίπαλο στή Δύση μέ καταλυτικές συνέπειες γιά τήν παγκόσμια ἱστορία. Ὁ πάπας μέχρι τότε μετεῖχε στήν ἑνιαία ἑλληνορωμαϊκή αὐτοκρατορία. Παρά τίς αὐταρχικές καί μοναρχικές τάσεις πού εἶχαν ἐκδηλωθῆ ἐκ μέρους μερικῶν παπῶν, ἦταν ἁπλῶς ἕνα μέλος τῆς πενταρχίας τῶν πατριαρχῶν, μετέχων ἰσοτίμως στίς οἰκουμενικές συνόδους, ἀκόμη καί στήν ἑβδόμη Οἰκουμενική Σύνοδο ἐναντίον τῶν εἰκονομάχων τό 787. Θεώρησε λοιπόν κατάλληλη τήν εὐκαιρία, συμμαχῶν μέ τούς Φράγκους, νά προωθήσει τίς
μοναρχικές ἀξιώσεις του ἐπί τῆς παγκόσμιας Ἐκκλησίας καί νά ἐπιβάλει τίς περί πρωτείου καί παγκόσμιας δικαιοδοσίας ἀξιώσεις του. Ἐπί ἀρκετό καιρό κρατοῦσε ἰσορροπίες ἀνάμεσα στά δύο ἰσχυρά πολιτικά κέντρα τῆς Κωνσταντινούπολης καί τῶν Φράγκων, μέχρι, πού τελικῶς, ὅπως πειστικά ἔχει ἀναπτύξει στά βιβλία του ὁ ἀείμνηστος καθηγητής π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, ὑπέκυψε στούς Φράγκους, καί ἔτσι οὐσιαστικῶς ὅλος ὁ δυτικός κόσμος, καί ἡ Ρώμη, ἐφράγκεψαν, ἐτέθησαν ὑπό τήν κυριαρχία τῶν Γερμανῶν Φράγκων. Αὐτό ἔχει πολύ μεγάλη σημασία ἀκόμη καί γιά τούς σημερινούς εὐρωπαϊκούς προβληματισμούς, γιά τό εὐρωπαϊκό γίγνεσθαι σήμερα, γιατί δέν ὑπάρχει ἕνα ἀντίπαλο ἰσχυρό πολιτικό κέντρο, ὅπως ἦταν τότε ἡ κοσμοκράτειρα Κωνσταντινούπολη. Ἴσως ἡ Ὀρθόδοξη
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.