Ορθόδοξος Τύπος φ. 1964, 22/02/2013 by anthologimata

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος ΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΝ καιρόν παρατηρεῖται μία «περίεργος σιωπή» περί τῶν φιλοοικουμενιστικῶν καί φιλοπαπικῶν κινήσεων ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῶν ἐν Ἑλλάδι καί τῶν ἐν τῷ Φαναρίῳ Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων. Ὡρισμένοι εὐσεβεῖς Χριστιανοί ἔσπευσαν νά πανηγυρίσουν ὅτι ἐπιτέλους αἱ «κεφαλαί» τῆς Ἐκκλησίας μας μετενόησαν καί ἤρχισαν νά ἐγκαταλείπουν τά σχέδιά των διά τήν ψευδοένωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν». Αἱ συμπροσευχαί τῶν Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων μετά τῶν αἱρετικῶν Χριστιανῶν κατά

22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013 Εὕρεσις ἱ. Λειψάνων τῶν ἐν τοῖς Εὐγενίου μαρτύρων, Ἀθανασίου ὁμολογητοῦ, Βαραδάτου ὁσίου

ΕΤΟΣ ΝΓ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1964

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΣΜΟΕΞΟΥΣΙΑΝ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΑΣ ΤΗΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

τόν μῆνα Ἰανουάριον τούς διέψευσαν. Αἱ συμπροσευχαί καθορίζονται ὑπό τοῦ Βατικανοῦ καί συμμετέχουν εἰς αὐτάς μόνον οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἑλληνοφώνου Ὀρθοδοξίας, Προτεστάνται, Ἀγγλικανοί κ.λπ. Ἀπουσιάζουν

Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς (μέ ἐλαχίστους ἐξαιρέσεις) τοῦ Σλαυοφώνου Ὀρθοδόξου τόξου. Κατά τόν μῆνα Ἰανουάριον εἴχομεν πολλαπλασίως περισσοτέρας συμπροσευχάς συγκριτικῶς μέ τόν ἀντίστοιχον μῆνα προηγου-

μένων ἐτῶν. Τοῦτο σημαίνει ὅτι τά σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ Φαναρίου δέν ἐγκατελείφθησαν. Ἀντιθέτως ἐντείνονται διά τῶν συμπροσευχῶν, διά τῶν ὁποίων

τόσον τό Βατικανόν ὅσο καί τό Φανάριον προσπαθοῦν νά περάσουν τό μήνυμα ὅτι καλόν εἶναι νά συμπροσευχώμεθα διά τήν ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν». Συμπεριφέρονται ὅπως ἀκριβῶς καί οἱ κοσμοεξουσιασταί, οἱ

ΤΑΣ ΣΤΕΝΑΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΦΙΑΝ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ Ο ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ Ἐνῶ ἐπικαλεῖται στοιχεῖα διά «πάρτυ» ἑκατομμυρίων μέ ἐργολάβους, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος καί παρανόμους ἐνεργείας

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΣ ΤΣΙΡΚΟΝ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ

Εἰς ἕν τσίρκον τοῦ Μόντε Κάρλο ἐπέλεξαν οἱ Οἰκουμενισταί νά συμπροσευχηθοῦν. Μεταξύ τῶν συμπροσευχομένων ἦσαν Παπικοί, Προτεστάνται, Ἀγγλικανοί, Κόπται (Μονοφυσῖται) καί Ὀρθόδοξοι. Ἴσως νά μή ἦτο τυχαία ἡ ἐπιλογή τοῦ χώρου διά τήν συμπροσευχήν. Τό τσίρκον προσφέρεται διά θέαμα καί γέλωτας. Οἱ συμπροσευχόμενοι προσφέρουν θέαμα καί γέλωτα, ἀφοῦ πιστεύουν διαφορετικά πράγματα καί συμπροσεύχονται διά διάφορα ζητήματα, ὅπως καί διά τήν ψευδοένωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν». Οἱ Ὀρθόδοξοι ὅμως, διατί συμπροσεύχονται μαζί των; Πιστεύουν ναί ἤ ὄχι, οἱ Ὀρθόδοξοι εἰς τό Σύμβολον τῆς Πίστεώς μας, τό ὁποῖον διακηρύσσει τήν μοναδικότητα τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας; Πῶς συμπροσεύχονται, ὅταν τό Σύμβολον τῆς Πίστεως δέν ἀναγνωρίζει ἄλλας «Ἐκκλησίας» σωζούσας καί κηρυσσούσας τήν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως; Φαίνεται ὅμως πώς ἰσχύει αὐτό τό ὁποῖον ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Πρός τί ὁ θόρυβος διά τήν παραίτησιν τοῦ Πάπα;

Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΣ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗΣ

Ὁ πιστός λαός δέν θά ἐπιτρέψη ποτέ τήν ἕνωσιν μετά τῶν Παπικῶν ἔστω καί ἄν τήν ἐπιθυμοῦν μερικοί Ἐκκλησιαστικοί ἡγέται

Ὑπό τοῦ Σεβ. Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίου

ΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ ὁ Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ´ ἀπό τήν παπωσύνη του. Ἀλλά γιατί τόσος «ντόρος» καί στόν χῶρο μας, ἀλλά καί θλίψη μερικῶν, ἐκκλησιαστικῶν μάλιστα ἀνδρῶν, γιά τήν παραίτησή του; Εἴμαστε στά «καλά» μας; Ἀκόμη δέν ἔχουμε καταλάβει ὅτι ὁ παπισμός εἶναι αἵρεση καί ὁ Πάπας λοιπόν εἶναι αἱρεσιάρχης; Γιά νά παραλείψω τά ἄλλα καί πολλά, λέγω μόνο αὐτά τά τρία βασικά γιά μᾶς: Οἱ παπικοί ἔχουν ἄλλη Ἁγία Τριάδα (μέ τό «φιλιόκβε» τους), πιστεύουν ἄλλη Παναγία καί κάνουν διαφορετικά τόν σταυρό τους. Αὐτοί εἶναι κομμένοι ἀπό τήν Ἐκκλησία μας καί γι᾽ αὐτό δέν μποροῦμε νά κάνουμε μαζί τους τήν Θεία Λειτουργία καί νά κοινωνήσουμε μαζί τους τά Ἄχραντα Μυστήρια. Δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, λυπούμαστε δέ γιά τήν χρήση ἀπό μερικούς τοῦ ὅρου «Ρωμαϊκή Ἐκκλησία». Γιατί, ἄν καί οἱ παπικοί ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, ποιά, τελοσπάντων, εἶναι αὐτή ἡ ΜΙΑ Ἐκκλησία, πού ὁμολογοῦμε στό «Πιστεύω» μας, στήν ὁποία πρέπει νά ἀνήκουμε, γιά νά σωθοῦμε; Ἀφοῦ λοιπόν ὑπάρχουν τόσες μεγάλες δογματικές διαφορές τῶν παπικῶν μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας, καί τόσες ἄλλες πολλές, πέστε μου, εἶναι ἤ δέν εἶναι αἱρετικοί οἱ παπικοί; ΕΙΝΑΙ! Κι ἄν μερικοί ἤ πολλοί δέν θέλουν νά τό παραδεχτοῦν αὐτό, ἔχουμε νά τούς παρουσιάσουμε πολλές-πολλές πατερικές μελέτες καί ὁμιλίες, οἱ ὁποῖες ὁμιλοῦν καθαρά περί τῶν αἱρέσεων ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

ΑΠΟ ΤΗΝ «ΘΕΟΚΤΟΝΟΝ» ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Τοῦ κ. Ἰωάννου Κωστάκη, Θεολόγου

TAN ὁ Χριστὸς ἐμφανίστηκε δημόσια, γιὰ τελευταία φορά, στὸ θρησκευτικὸ κέντρο τῶν Ἰουδαίων, τὸν Ναό, ἀπηύθυνε πρὸς τὴν «θεοκτόνο» πόλη , τῶν Ἱεροσολύμων, τὴν ἀκόλουθη δραματικὴ ἔκκληση-προειδοποίηση, ποὺ μὲ ζωηρότητα διασώζει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος: «Ἱερουσαλήμ, Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτέννουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν, ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τὰ τέκνα σου, ὅν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τὰ νοσσία ἑυατῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας καὶ οὐκ ἠθελήσατε. Ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος…» (Ματθ. ΚΓ,37). Ὁ Κύριος ἀτενίζοντας, ἀπὸ ψηλά, τὴν ἱερὴ πόλη τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καὶ θεωρώντας ἐνώπιόν του τὸ δραματικό της τέλος τὴν ταλανίζει. «Οἰκτίρει ταύτην ὡς πάλαι μὲν ἠγαπημένην, νῦν δὲ παθεῖν τὰ ἔσχατα μέλλουσαν διὰ τὰς παρανομίας τῶν κατοικούντων ἐν αὐτῇ». Τὰ Ἱεροσόλυμα εἶχαν καταντήσει κέντρο «μιαιφονίας» =(φόνων, αἱμοδιψίας). Δόθηκαν στὴν πόλη πολλὰ προνόμια, τὰ ὁποῖα ὅμως καταχράστηκε ἡ ἀσέβεια τῶν κατοίκων της. Ὅλα τὰ κακὰ καὶ οἱ συμφορὲς, ποὺ ἔπληξαν τοὺς δίκαιους καὶ ἐνάρετους ἄνδρες τῆς ἱερῆς ἱστορίας τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ προῆλθαν ἀπʼ τοὺς κατοίκους της. Στὰ Ἱεροσόλυμα εἶχε τὴν ἕδρα της ἡ ἀνώτατη θρησκευτικὴ ἀρχὴ καὶ ἐδῶ διέμεναν οἱ πρῶτοι καὶ οἱ σπουδαιότεροι τῶν διδασκάλων τοῦ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

ὁποῖοι δέν ἠδύναντο νά ἐπιβάλλουν τήν παγκοσμιοποίησιν μέ τήν συμπαράστασιν τῶν λαῶν καί προσεπάθησαν νά τήν ἐπιβάλλουν ἐκ τῶν ἄνω, χρησιμοποιοῦντες πολιτικούς ἡγέτας, δημοσιογράφους, οἰκονομολόγους, ἐπικοινωνιολόγους, ψευδοπροοδευτικούς κ.λπ. Οἱ κοσμοεξουσιασταί τῆς Παγκοσμιοποιήσεως ἰσοπέδωσαν τήν ἐθνικήν καί πολιτιστικήν ταυτότητα, τούς θεσμούς, τάς ἐθνικάς οἰκονομίας, μετέβαλον τούς πολιτικούς εἰς «πιόνια» των, ἰσοπέδωσαν τάς ἐθνικάς βιομηχανίας, τάς ἐθνικάς ἀγροτικάς δραστηΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟ∆ΡΟΜΟΣ

Τά οἰκονομικά μυστικά τοῦ Βατικανοῦ εἰς φορολογικόν παράδεισον τῶν νήσων Κεϊμάν

Ἡ παραίτησις τοῦ Πάπα ὑπό τό βάρος τρομακτικῶν οἰκονομικῶν σκανδάλων (πέραν ἐκείνου τῆς παιδεραστίας, τό ὁποῖον συνεκάλυψε) καί τῆς ἀδυναμίας του, λόγῳ ἡλικίας, νά τά διαχειρισθῆ. Ἀπαντᾶ, ἐπίσης, εἰς τούς Ὀρθοδόξους Πατριάρχας, Ἀρχιεπισκόπους καί Οἰκουμενιστάς Ἀρχιερεῖς, ὅτι δῆθεν ὁ παραιτηθείς Πάπας εἶναι φιλορθόδοξος, καταρρίπτων μέ ἐπιχειρήματα τόν μῦθον αὐτόν. Ἀποδεικνύει ἐπίσης ὅτι τό Βατικανόν καί ὁ ἀπερχόμενος ἡγέτης του εἶναι αἱρετικοί, ἡ δέ ὑποτιθεμένη «Ἐκκλησία» των περιφρονεῖ καί καθυβρίζει, διαρκῶς, τό Ἅγιον Πνεῦμα.

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

ΙΣ τήν ἀποκαθήλωσιν τῆς «ἁγιογραφίας» τοῦ παραιτηθέντος αἱρεσιάρχου Πάπα Βενεδίκτου προέβη μέ γραπτήν ἀνακοίνωσίν του ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ. Οὗτος, ἀφοῦ ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Πάπας εἶναι αἱρεσιάρχης καί κατέχει ἀντικανονικῶς τόν θρόνον τοῦ Πατριαρχείου τῆς Παλαιᾶς Ρώμης, καταθέτει στοιχεῖα ἀπό τά ὁποῖα προκύπτουν ὅτι ὑφίστανται στεναί σχέσεις μεταξύ Βατικανοῦ καί Ἰταλικῆς μαφίας. Ἐπικαλεῖται, ἐπίσης, στοιχεῖα συμφώνως πρός τά ὁποῖα: «Τό Βατικανό ἔχει στήσει πάρτυ ἑκατομμυρίων μέ ἐργολάβους καί φιλικές ἑταιρεῖες, μέ ξέπλυμα μαύρου χρήματος καί πολλές παράνομες ἐνέργειες. Εἶναι ἐνδεικτικό -τονίζει- τό γεγονός ὅτι τό Ἀμερικανικό Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν προειδοποίησεν ὅτι τό Βατικανό εἶναι “εὐάλωτο” στό ξέπλυμα βρώμικου χρήματος καί τό κατέταξε μαζί μέ τήν Ὑεμένη, τήν Ρουμανία καί τό Βιετνάμ». Πρός αὐτήν τήν κατεύθυνσιν κάνει καί

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

G Μὲ φιλοπαπικὸν προσωπεῖον τὸ Πατριαρχεῖον τῆς Ρωσίας μετὰ τὴν παραίτησιν τοῦ Πάπα. Σελ. 8 G Ἐπίκαιροι ὅσο ποτὲ ἄλλοτε αἱ συμβουλαὶ τοῦ Ἁγίου Φωτίου πρὸς τοὺς κυβερνῶντας καὶ τοὺς ἄρχοντας τῶν πόλεων. Σελ. 8 G «Δὲν μπορεῖ λευκανθέντες Ἱεράρχες νὰ ὑπακούουν νεαροὺς ἀριστερούς». Γράφει ὁ μοναχὸς Μωυσῆς, Ἁγιορείτης. Σελ. 8 G Τὰ κριτήρια τῆς Θεολογίας κατὰ τὸν Ἅγιον Γρηγόριον τὸν Θεολόγον, ὡς αὐτὰ ἀνέδειξεν ὁ Σεβ. Ἐδέσσης εἰς ἱερατικὴν σύναξιν. Σελ. 8 G Ὁ ποιμὴν τοῦ Ἑρμᾶ, ὁ «καλπασμὸς» τῆς ἁμαρτίας καὶ ὁ «ἄγγελος τῆς μετανοίας». Ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος κ. Ἰερεμίου. Σελ. 5 G Τριῴδιον Κατανυκτικόν. Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Κ. Μανώλη. Σελ. 5 G Τὸν αὐστριακὸν καρδινάλιον Κριστὸφ Σένμπορν ἐπιθυμοῦν διὰ νέον Πάπαν ἡ Ἀθήνα καὶ τὸ Φανάριον. Σελ. 6

ἄλλας ἀποκαλύψεις ὡς εἶναι: 1ον) Τά οἰκονομικά μυστικά τοῦ Βατικανοῦ φυλάσσονται εἰς τόν φορολογικόν παράδεισον τῶν νήσων Κεϊμάν τῆς Καραϊβικῆς καί 2ον) Ἡ Κεντρική Τράπεζα τοῦ Βατικανοῦ ἔχει λάβει τό «πράσινο φῶς γιά τήν ἔκδοση κερμάτων σέ εὐρώ παρά τό ὅτι δέν παρέχει κανένα ἐχέγγυο διαφανείας, μέ ἀποτέλεσμα

Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΣΕΒΑΣΜΟΣ στήν ἐκκλησιαστική παράδοση εἶναι ἀπόδειξη ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀγωνίζεται κατά Θεόν καί βρίσκει ἀνάπαυση στίς ἐμπειρίες τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἀπό τήν ἱστορία γνωρίζουμε ὅτι οἱ Ἅγιοι ἦταν φίλοι τῆς παράδοσης καί ἀπέφευγαν κάθε ἐκσυγχρονισμό καί ἀναθεώρηση. Ὅσοι ἀρνοῦνται τήν παράδοση, ἀγνοοῦν τήν πνευματική της ἀξία καί ὁ ἐκκοσμικευμένος νοῦς τους δέν μπορεῖ νά κατανοήσει καί τά ἁπλούστερα τῆς κατά Θεόν ζωῆς. Ἐάν ζούσαμε στόν α´ μ. Χ. αἰώνα, δίκαια μερικοί θά ἀμφισβητοῦσαν κάποιες παραδόσεις, γιατί δέν θά ὑπῆρχαν πολλοί, οἱ ὁποῖοι θά εἶχαν ζήσει σύμφωνα μέ αὐτές, γιά νά ἔδιναν σέ αὐτές τό ἀπαραίτητο κῦρος. Οἱ εἴκοσι αἰῶνες ὅμως χριστιανικοῦ βίου, πού ἔχουν περάσει, διαμόρφωσαν τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι τήν ἔχουν ἀναγνωρίσει ὡς ἀναγκαία καί σωτηριώδη. Ἡ παράδοση διαμορφώνει τό μοναδικό ἦθος τῆς Ὀρθοδοξίας, πού στίς ἡμέρες μας εἶναι χαρακτηριστικό τῶν λίγων. Ἡ ἐποχή μας εἶναι δύσκολη καί οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία καί ζοῦν χωρίς τήν παράδοση. Τήν ἀξία τῆς παράδοσης δέν ἔχουν ἐκτιμήσει κυρίως οἱ ἑτερόδοξοι, δηλαδή οἱ παπικοί καί οἱ προτεστάντες, γι᾽ αὐτό καί τήν ἀπέρριψαν, νομίζοντας ὅτι μέ τόν τρόπο αὐτό ἀποκαθαίρουν τήν πίστη ἀπό τά βλαπτικά στοιχεῖα, ἐνῶ στήν πραγματικότητα ἀπογυμνώνουν τήν πίστη καί τήν ἐκθέτουν σέ πολλούς κινδύνους. Ἔτσι οἱ παπικοί θεοποίησαν τόν Πάπα, ἀναγνωρίζοντάς του ἰδιότητες, πού δέν συναντῶνται στούς κοινούς ἀνθρώπους, οἱ δέ προτεστάντες βασίστηκαν στίς προσωπικές τους ἐπιλογές, καί διαιρέθηκαν σέ ὁμάδες καί ὑποομάδες καί γίνανε ἀγνώριστοι. Οἱ ἑτερόδοξοι μοιάζουν μέ τά μισοξεραμένα δέντρα, πού ἔχουν ἐλάχιστα κλαδιά μέ φύλλα, ἐνῶ τά περισσότερα εἶναι ξερά καί μοιάζουν μέ τά κέρατα τοῦ διαβόλου. Ἔχουν φτάσει στήν ἔσχατη πτώση, ἀνατρέπουν τή δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί ἀρνοῦνται τό ἦθος της, μέ ἀποτέλεσμα νά διαμορφωθεῖ ἕνας χριστιανισμός χωρίς ἠθική καί δίχως πνευματικότητα. Ὁ Γέροντας Παΐσιος, γιά νά δείξει τή διαφορά πού ὑπάρχει ἀνάμεσα στούς Ὀρθοδόξους καί τούς παπικούς καί προτεστάντες χρησιμοποιοῦσε τήν εἰκόνα τοῦ πετρόκτιστου κτηρίου. Ἔλεγε ὅτι ἄν βγάλουμε τή λάσπη ἀπό τόν τοῖχο, δέν θά στηρίζονται οἱ πέτρες μεταξύ τους. Οἱ παπικοί ἔβγαλαν τή λάσπη καί ἀποσταθεροποίησαν τό οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ προτεστάντες, ἀκόμα πιό ἔξυπνοι, ἔβγαλαν καί τά πετραδάκια, πού ὑπάρχουν ἀνάμεσα στίς μεγάλες πέτρες καί γι᾽ αὐτούς δέν ὑπάρχει κανένα οἰκοδόμημα. Οἱ Ὀρθόδοξοι εἶναι ἄνθρωποι τῆς παράδοσης καί ἀρνοῦνται τούς ἐκσυγχρονισμούς καί τήν ἐκκοσμίκευση. Ἀκολουθοῦν τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων καί δέν ἀμφισβητοῦν τίς ἐμπειρίες τους. Ὅσοι διαφοροποιοῦνται, βαδίζουν τήν ὁδό τῆς ἀπωλείας, χωρίς νά τό πολυκαταλαβαίνουν. Τό κοσμικό τους φρόνημα δέν ἐπιτρέπει νά δοῦν ὅσα ἔζησαν οἱ Ἅγιοι, γι᾽ αὐτό καί θά βρεθοῦν ἐκτός νυμφῶνος.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟΝ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΦΩΤΙΟΥ (2ον)

τίς ἔντονες διαμαρτυρίες τῶν ἁρμοδίων δικαστικῶν ἀρχῶν τῆς Ἰταλίας». Ὅλας τάς προαναφερομένας ἀποκαλύψεις ὁ Σεβ. Μητροπολίτης τάς τεκμηριώνει μέ στοιχεῖα. Εἰς τήν ἀνακοίνωσιν ὑπογραμμίζει ὅτι ὅλα τά προαναφερόμενα εἶναι ἀδύνατον νά σηκώσουν οἱ γεροντι-

Τοῦ πρωτοπρεσβ. π. Θεοδώρου Ζήση

Φώτιος. Εἶναι πολύ γνωστό ὅτι ὁ πολιτικά πρωταίτιος τῆς Εἰκονομαχίας 3. Ἡ εἰκονομαχική αὐτοκράτωρ Λέων Γ´, ὁ Ἴσαυρος, Μεταρρύθμιση περιελάμβανε λόγῳ τοῦ ὅτι οἱ μοναχοί ἀποτεκαί τόν ἀποχριστιανισμό λοῦσαν τήν βασική δύναμη ἀντιδράτῆς παιδείας σεως, ὡς ὑπέρμαχοι τῶν ἱερῶν εἰκόἘκτός ἀπό τήν ἀντιπαράθεση νων, προσέδωσε στήν παιδεία κοαὐτή τῶν τριῶν κέντρων ἐξουσίας, σμικό χαρακτήρα μέ ἀνάλογες μεδηλαδή Κωνσταντινούπολης, Ρώμης ταρρυθμίσεις στό Πανεπιστήμιο καί Φράγκων (Ἄαχεν), τήν ἐποχή Κωνσταντινουπόλεως. Θέλησε νά τοῦ Μεγάλου Φωτίου χαρακτηρί- ἀποεκκλησιαστικοποιήσει, νά ἀποζουν καί οἱ καταστροφικές συνέπει- χριστιανίσει τήν παιδεία καί τήν ες τῆς Εἰκονομαχίας, τή δεύτερη φά- αὐτοκρατορία, νά τήν ἐκκοσμικεύση τῆς ὁποίας, στό πρῶτο μισό τοῦ σει, ὥστε νά παύσουν οἱ μοναχοί νά 9ου αἰῶνος, ἐπρόλαβε νά βιώσει ὁ ἐπηρεάζουν πνευματικά τούς πι-

στούς, πρᾶγμα πού ἐπετεύχθη πολύ ἀργότερα στή Δύση μέ τόν Διαφωτισμό καί τήν Ἀναγέννηση, ἰδιαίτερα δέ μετά τήν Γαλλική Ἐπανάσταση καί τήν ἐγκαθίδρυση κοσμικῶν κρατῶν, παντελῶς χωρισμένων ἤ καί ἐχθρικῶν πρός τήν Ἐκκλησία. Ἡ παιδεία στό Βυζάντιο μέχρι τήν περίοδο τῆς Εἰκονομαχίας εἶχε διπλό χαρακτήρα, ὅπως εἶχε προσδιορισθῆ ἀπό τούς Τρεῖς Ἱεράρχας. Ἦταν ἑλληνική καί χριστιανική συγχρόνως. Στά σχολεῖα τῆς Ρωμιοσύνης, τοῦ Βυζαντίου, διδάσκονταν ἀδιαιρέτως οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες συγγραφεῖς καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Λέων Ἴσαυρος, λοιπόν, θέλησε νά δώσει μία «προοδευτική» κατεύθυνση στόν πολιτισμό καί στήν παιδεία, ὅπως ἐπιθυμοῦν νά δώσουν «προοδευτική» κατεύθυνση καί οἱ νεώτεροι εἰκονομάχοι ἐδῶ στήν Ἑλλάδα, οἱ σύγχρονοι «προοδευτικοί». Θέλησε νά προσδώσει περισσότερο κοσμικό

κοί ὦμοι τοῦ Πάπα καί δι᾽ αὐτό παρητήθη.

Ἀπάντησις καί εἰς τούς Ὀρθοδόξους Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης, ἐν συνεχείᾳ, ἀφοῦ ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Πάπας καί ὁ Παπισμός εἶναι ἀποκομμένοι ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας (ἐνῶ ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί οἱ οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς ἔχουν ἀντίθετον ἄποψιν) καί ὅτι τό Βατικανόν καθυβρίζει τό Ἅγιον Πνεῦμα μέ τάς ἀποφάσεις καί τήν συμπεριφοράν του, δίδει ἀπάντη-

Τὴν 24ην Φεβρουαρίου ἑορτάζομεν τὴν Α´καί Β´ εὕρεσιν τῆς Τιμίας Κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου.

Ἀνωτέρω εἰκών διά χειρός Φωτίου Κόντογλου.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Θέμα ὁρίου ἡλικίας διά τούς Ἀρχιερεῖς ἔχει τεθῆ εἰς τήν Ἱ. Σύνοδον

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος εἰς δηλώσεις του εἰς τό Ραδιοφωνικόν σταθμόν 9,89 ἀπεκάλυψεν ὅτι εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον ἔχει τεθῆ θέμα μέ τήν ἰσοβιότητα τῶν τίτλων τῶν Ἀρχιερέων. Οὐσιαστικῶς ἔχει τεθῆ θέμα ὁρίου ἡλικίας τῶν Ἀρχιερέων. Ἤτοι οὗτοι νά ἀποχωροῦν ἐκ τοῦ θρόνου εἰς ἡλικίαν 70 ἤ 72 ἐτῶν. Ὀφείλομεν νά τονίσωμεν ὅτι κατά τάς παλαιοτέρας δεκαετίας τό θέμα ἐτίθετο, παρασκηνίως πρός τόν ἑκάστοτε Ἀρχιεπίσκοπον ὑπό τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας, διά νά ἀπαλλάσσωνται τόσον αὐτοί ὅσον καί οἱ «προοδευτικοί» ἐκκλησιαστικοί παράγοντες, ἀπό τούς Μητροπολίτας, οἱ ὁποῖοι εἶχον ἰσχυρότατον ἐλεγκτικόν λόγον καί παραλλήλως ὑπερησπίζοντο τούς Ἱερούς Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας καί ἐνίσχυον τό Ὀρθόδοξον φρόνημα τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Ἀπό τήν ἐποχήν τῆς παντοδυναμίας τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου τό θέμα ἐτίθετο ἐπισήμως ὑπό τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας. Ὁ μακαριστός τό εἶχε θέσει ἐπισήμως, συνοδεύων, τήν πρότασίν του μέ μίαν ἄλλην διά τήν δημιουργίαν ξενῶνος εἰς τό Χαλάνδριον Ἀττικῆς. Ἐνῶ ὅμως τήν κατέθεσεν ἐγκαίρως τήν πρότασίν του δέν τήν ὑλοποίΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

χαρακτήρα στήν παιδεία. Καί ὅπως σήμερα γίνεται λόγος γιά τήν ἔξοδο τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἀπό τά σχολεῖα μας, νά μή διδάσκονται ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἀρχές τῆς πίστεως, περίπου τό ἴδιο εἶχε ἀποφασίσει ὁ Λέων Ἴσαυρος τήν περίοδο τῆς Εἰκονομαχίας. Ἐξεδίωξε τούς Χριστιανούς καθηγητάς ἀπό τό Πανεπιστήμιο τῆς Κωνσταντινούπολης, ὅπως εἶχε κάνει σέ εὐρύτερη κλίμακα, σέ ὅλα τά σχολεῖα, τόν 4ο αἰώνα ὁ Ἰουλιανός ὁ Παραβάτης, τοῦ ὁποίου τά σχέδια εὐτυχῶς δέν εὐδοκίμησαν, διότι ἐκυριάρχησε μετά τόν θάνατό του ἡ παιδευτική γραμμή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, οἱ ὁποῖοι ἐκράτησαν τήν παιδεία μας ἑλληνική καί χριστιανική συγχρόνως, τά ὑγιῆ στοιχεῖα τῆς ἀρχαιοελληνικῆς παιδευτικῆς παραδόσεως συνταιριασμένα μέ τίς ἀρχές τοῦ Εὐαγγελίου. Τήν περίοδο λοιπόν αὐτή πού ἡ

Ο ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ ΤΟΥ «Ο.Τ.»

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ἐάν καὶ χίλια "Εὐχαριστῶ" σημείωνα στὸ χαρτὶ γιὰ τὴν ἀγωνιστικὴ Χριστιανική μας συνεργασία στὸν " Ὀρθόδοξο Τύπο" –γιὰ δεκατέσσερα τόσα χρόνια– ἀμφιβάλλω ἂν θὰ ἐκφράζανε ὅλη τὴν ἀλήθεια. Ἀπ᾽ τὸν ἀγωνιστὴ -πρωταγωνιστή- καὶ διευθυντὴ τοῦ "Ο.Τ.", μέχρι τὸν τελευταῖο ἐθελοντὴ τῆς ἀγαπημένης ἑλληνορθόδοξης ἐφημερίδας μας, ὅλοι, μὲ μιὰ ψυχὴ καὶ μιὰ καρδιά, κρατήσαμε ψηλὰ τὴ σημαία τοῦ ἀγώνα γιὰ Χριστὸ καὶ πατρίδα, γιὰ Ἀλήθεια καὶ Ἐλευθερία. "Ὅσα κι ἂν περάσουν χρόνια, ὁ "Ο.Τ." θὰ εἶναι παντοῦ καὶ πάντοτε "παρών". Καὶ τούτη τὴ δύναμη τὴ στηρίζει στὶς προσευχὲς τῶν ζώντων καὶ τῶν κεκοιμημένων. Κι ἀνάμεσα σ᾽ αὐτοὺς μὴ λησμονᾶμε τοὺς δυὸ "στὺλους" τῆς Ὀρθοδοξίας μας: Τὸν ἱδρυτὴ τοῦ "Ο.Τ." π. Χαραλάμπη Βασιλόπουλο καὶ τὸν μακαριστὸ καὶ ἁγιασμένο π. Μάρκο Μανώλη. Κι οἱ δυό τους συνεχίζουν νὰ μᾶς ἐνισχύουν καὶ οἰκοδομοῦν μέχρι σήμερα μὲ τὰ γραπτά τους κείμενα. Καὶ ὄχι μόνο. Κάνουν καὶ ἀντίσταση. Ναί! Μὲ τὶς δεήσεις καὶ τὶς προσευχές τους. Γιὰ τοὺς "ἐχθρούς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ", ἔγραφε

παράδοση τῆς παιδείας ἀμφισβητεῖται, γεννιέται καί ἀναπτύσσεται ὁ Μέγας Φώτιος. Οἱ συγγενεῖς του ἦσαν φίλοι τῶν ἁγίων εἰκόνων· ὁ πατριάρχης Ἅγιος Ταράσιος πού συνεκάλεσε τήν ἑβδόμη Οἰκουμενική Σύνοδο ἦταν θεῖος του, ἀδελφός τοῦ πατρός του, ἐνῶ ἀμφότεροι οἱ γονεῖς του εἶχαν διωχθῆ ἀπό τούς εἰκονομάχους. Μέσα σ᾽ αὐτό τό κλῖμα διαμορφώνει ὁ Μέγας Φώτιος τήν δική του στάση ἀπέναντι στήν παιδεία.

κλαίγοντας ὁ μέγας τῶν ἐθνῶν ἀπόστολος, ὁ Παῦλος (Φιλιπ. Γ´ 18). Ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ ἴδιος ἀπόστολος, πόσα δάκρυα θὰ ἔχυνε μπροστὰ στὸ δαιμονικὸ θέαμα καὶ ἄκουσμα τῶν ὅπου γῆς ἀθέων, οἱ ὁποῖοι σὰν δαιμονισμένοι, ὄχι μόνο βρίζουν "σταυροὺς καὶ Παναγίες», ἀλλὰ μὲ κάποια "θεατρικὰ" ἔργα "Τέχνης"! καθυβρίζουν καὶ βλασφημοῦν τὸν ἴδιο τὸν Κύριο καὶ Λυτρωτή μας. Ὅσο παραμένουμε ἀμετανόητοι καὶ ἀποστάτες καὶ ὑβριστὲς τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας, τόσο καὶ βουλιάζουμε στὴν κόλαση τῶν δαιμόνων. Ἄλλωστε, οἱ δαιμονισμένοι ἄνθρωποι, εἶναι καὶ ἀντίχριστοι. Νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Κύριο πού σκορπίζει στὸ δρόμο τῆς ζωῆς μας τὰ Ὀρθόδοξα Χριστιανικὰ "φύλλα", ὅπως κι ἂν λέγονται. Ἀσφαλῶς, ὁ "Ο.Τ." ἀνήκει στ᾽ ἀγωνιστικώτερα καὶ γνησιώτερα Ὀρθόδοξα ἔντυπα -ἢ ἄν θέλετε- Ὀρθόδοξη ἐφημερίδα μὲ πανορθόδοξη ἐμβέλεια. Βρίσκεται πάντοτε στὶς ἐπάλξεις νὰ πολεμάει εἰρηνικὰ κάθε πλάνη καὶ κάθε αἵρεση καὶ κάθε θεολογικὴ καὶ δογματικὴ ἐκτροπή. Εἶναι, δηλαδή,μιὰ καθαρὰ Ὀρθόδοξη, ἀντιαιρετικὴ ἐφημερίδα.

τορίας ἀπό τήν ἐμφάνιση τῶν Ἀράβων τόν 7ο αἰώνα, οἱ ὁποῖοι διαρκῶς ἀποσποῦσαν ἀνατολικές ἐπαρχίες ἀπό τήν αὐτοκρατορία καί ἐγκαθιστοῦσαν τήν νέα θρησκεία τοῦ Μωάμεθ, τό Ἰσλάμ. Ἐπιχειρεῖται, λοιπόν, ἀπό τούς δυτικούς Φράγκους ἡ διεκδίκηση τῆς ἑνιαίας αὐτοκρατορίας, ἡ ἀμφισβήτηση τῆς οἰκουμενικότητος τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἐπιδιώκουν νά πάρουν αὐτοί τήν παγκόσμια ἡγεμονία, ἔχοντας συνεπίκουρο καί τόν 4. Τό τριπλό μεγαλεῖο πάπα, ὁ ὁποῖος στηριζόμενος τώρα τοῦ Φωτίου πολιτικά στούς Φράγκους ἀποἘκτός ἀπό τούς δύο αὐτούς πα- τολμᾶ ἐκκλησιαστική διείσδυση σέ ράγοντες, τήν αὐτονόμηση δηλαδή ἔδαφος τῆς ἐκκλησιαστικῆς δικαιοτῆς Δύσεως καί τό εἰκονομαχικό κί- δοσίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως μέ νημα, ἐμφανίζεται καί ἕνας τρίτος ἀποστολή Φράγκων ἱεραποστόλων παράγων πού συνυπολογίζεται ἀπό στήν Βουλγαρία, ἡ ὁποία μόλις πρίν τόν Μέγα Φώτιο στήν διαμόρφωση ἀπό λίγα χρόνια εἶχε ἐπισήμως τῆς ἐκκλησιαστικῆς του πολιτικῆς· δεχθῆ τόν Χριστιανισμό ἀπό τήν πρόκειται γιά τήν ἐδαφική, τήν γεω- Κωνσταντινούπολη (864). Ἀπό τήν γραφική συρρίκνωση τῆς αὐτοκραΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΤΙΣ 22 Φεβρουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὸν Σ ὅσιο Πατέρα μας καὶ ὁμολογητὴ Ἀθανάσιο τὸν ἐν Παυλοπετρίῳ. Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ἐγεν-

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΕΝ ΠΑΥΛΟΠΕΤΡΙῼ

ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΗ Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

ΠΑΠΑΣ «πάπαλα»! Τὸ θλιβερὸ κατάλοιπο τῶν Φράγκων φεουδαρχῶν τοῦ σκοτεινοῦ μεσαίωνα καὶ κάπηλος τοῦ σεβασμίου Πατριαρχείου τῆς Δύσεως, πάπας Βενέδικτος ὁ 16ος ἔριξε μία ἀπρόσμενη «ρουκέτα», ἡ ὁποία «θορύβησε» ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα: ἀνακοίνωσε τὴν παραίτησή του ἀπὸ «ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ρώμης καὶ διάδοχος τοῦ ἁγίου Πέτρου» ὅπως τόνισε! Προφασίστηκε «ἀδυναμία ἄσκησης τῶν ὑψηλῶν του καθηκόντων, λόγῳ γήρατος». Γιὰ τὴν ἱστορία εἶναι ὁ μοναδικὸς πάπας ἐδῶ καὶ ἑξακόσια χρόνια, τὸν ὁποῖο δὲν παίρνουν «σηκωτὸ» ἀπὸ τὸν βασιλικό του θρόνο. Κάποιοι ἔσπευσαν νὰ πλέξουν τὸ ἐγκώμιο στὸν «θαρραλέο» καὶ «ταπεινὸ» πάπα, ὁ ὁποῖος ἄφησε τὸ θρόνο του ἔτι ζῶν. Μεταξὺ αὐτῶν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὁ ὁποῖος ἔπλεξε τὸ ἐγκώμιό του καὶ τὸν ἀποκάλεσε «φίλο τῆς Ἐκκλησίας μας»! Ἐμεῖς, ἐπειδὴ γνωρίζουμε πὼς τίποτε τυχαῖο δὲ γίνεται ἀπὸ τὴν «Ἁγία Ἕδρα», ὑποπτευόμαστε πὼς ἡ

Μακριά ἀπό τά καρναβαλικά δρώμενα!

ΤΑ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΑ γιὰ μία ἀκόμη χρονιὰ καλύπτουν αὐτὲς τὶς ἡμέρες τὰ πραγματικὰ προβλήματά μας. Ἡ πλειοψηφία δυστυχῶς τῶν ἀνθρώπων ρίχνεται στὴ λατρεία τοῦ «θεοῦ καρνάβαλου», γιὰ νὰ «χαρεῖ» καὶ νὰ «τὸ ρίξει ἔξω». Ὅμως δὲ γνωρίζουν ὅτι συμμετέχοντας κανεὶς σὲ αὐτές τὶς ἀσχήμιες, συμμετέχουν στὰ αἰσχρὰ διονυσιακὰ δρώμενα τῆς ἀρχαιοελληνικῆς εἰδωλολατρικῆς θρησκείας. Μάλιστα ἂν δεχτοῦμε τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἄποψη ὅτι «πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν (εἶναι) δαιμόνια» (Ψαλμ. 95,5) τότε οἱ ἀτυχεῖς «καρναβαλιστὲς» λατρεύουν οὐσιαστικὰ τὰ κακοποιὰ δαιμόνια, τὰ ὁποῖα κρύβονται πίσω ἀπὸ τὶς παγανιστικὲς «θεότητες». Δὲν εἶναι τυχαία ἡ ἀνάπτυξη καὶ ἡ διάδοση τῶν σύγχρονων καρναβαλικῶν «ἑορτῶν» σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Κάποιοι σκοτεινοὶ βάζουν τὸ «ἀόρατο» χέρι τους σὲ αὐτὴ τὴν ἀνάπτυξη. Δὲν εἶναι τυχαῖο ἐπίσης ποὺ ὅλοι σχεδὸν οἱ Δῆμοι τῆς Χώρας μας «βάζουν βαθιὰ τὸ χέρι στὰ ἄδεια ταμεῖα τους» καὶ ἐπιδοτοῦν πλουσιοπάροχα τὶς αἰσχρότητες τοῦ καρνάβαλου. Ἀπὸ τὴ στήλη αὐτὴ προτρέπουμε τοὺς ἀδελφούς μας χριστιανοὺς νὰ μὴ συμμετάσχουν οὔτε στὸ ἐλάχιστο στὰ δαιμονικὰ καρναβαλικὰ δρώμενα. Νὰ μὴ μιμηθοῦν τοὺς ἄλλους καὶ ντύσουν τὰ παιδιὰ τους τὶς «ἀθῶες» ἀποκριάτικες στολές, διότι τὰ ὠθοῦν νὰ συνηθίζουν στὰ καρναβαλικὰ ἔθιμα. Γιὰ μᾶς ἡ ἀρχὴ τοῦ Τριωδίου θὰ πρέπει νὰ εἶναι περίοδος αὐτοσυνειδησίας καὶ μετάνοιας καὶ ὄχι εὐκαιρία γιὰ ἀνήθικα ξεφαντώματα! Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ μόνιμη χαρὰ καὶ εἰρήνη στὴν ψυχή μας καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν εὐκαιριακὴ καὶ ἀνούσια καρναβαλική!

Ἅγιον Τριώδιον: Νοητόν στάδιον πνευματικοῦ ἀγῶνος

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ τοῦ Τριωδίου εἶναι γιὰ τοὺς πιστοὺς στάδιο πνευματικοῦ ἀγώνα. Εἶναι ἀνάγκη αὐτὴ τὴν ἁγία περίοδο νὰ κάνουμε ὅλοι μας τὸν προσωπικό μας ἀγώνα κατὰ τοῦ νοητοῦ ἐχθροῦ μας τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος μᾶς προτρέπει στὴ νωθρότητα καὶ τὴν ἀμέλεια. Ἂς δοῦμε τί μᾶς συμβουλεύει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Σᾶς παρακαλῶ, ἀδελφοί μου, ὄχι μόνον ἀπὸ τὰ παρόντα νὰ πιστεύετε στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ μέλλοντα. Τὰ μὲν παρόντα εἶναι ἀγώνας καὶ σκάμματα καὶ στάδιο. Τὰ μέλλοντα ὅμως εἶναι ἔπαθλα καὶ στέφανοι καὶ βραβεῖα. Ὅπως ὁ ἀθλητής, ὅταν βρίσκεται μέσα στὸν στίβο, εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ἀγωνίζεται ἐναντίον τοῦ ἱδρώτα, τῆς σκόνης καὶ τοῦ μεγάλου καύσωνα καὶ ἐναντίον τῶν κόπων καὶ τῶν ταλαιπωριῶν, ἔτσι καὶ ὁ δίκαιος ἐδῶ, στὴν παροῦσα ζωή, εἶναι ἀνάγκη νὰ ὑπομένει πολλά, καὶ ὅλα νὰ τὰ ὑποφέρει μὲ γενναιότητα, ἐὰν ἐπιθυμεῖ νὰ ἀνέλθει στοὺς οὐρανοὺς καὶ νὰ λάβει τὴν ἀνταμοιβὴ τῶν κόπων του» (Λόγος ΜΔ΄ Περὶ κατανύξεως καὶ ὑπομονῆς). Ἐὰν θέλουμε καὶ ἐμεῖς ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες νὰ προσμένουμε τὴν οὐράνια ἀνταμοιβὴ μας πρέπει νὰ κάνουμε τὸν προσωπικό μας ἀγώνα. Ἂν θέλουμε νὰ ἑορτάσουμε τὸ Ἅγιο Πάσχα, ὅπως θέλει ὁ Χριστός, ἂς καθαρίσουμε τὸν ἑαυτὸ μας αὐτὴ τὴν εὐλογημένη περίοδο!

15χρονη μουσουλμάνα τήν ἐπάντρεψαν μέ 90 χρονον!

Η ΕΙΔΗΣΗ προκάλεσε «ψυχρολουσία» σὲ ὅλον τὸν πολιτισμένο κόσμο. Πρόκειται γιὰ τὴν παντρειὰ μίας δεκαπεντάχρονης μουσουλμάνας μὲ ἕνα ἐνενηντάχρονο, χωρὶς τὴ θέλησή της στὴ Σαουδικὴ Ἀραβία! «Ἀντιδράσεις ἀπὸ ὀργανώσεις ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων στὴ Σαουδικὴ Ἀραβία, ἔχει προκαλέσει ὁ γάμος μίας 15άχρονης ἔφηβης μὲ ἕνα 90άχρονο. Τὸ ἐρώτημα, ποὺ θέτουν οἱ ἀκτιβιστὲς, εἶναι ἂν πρόκειται γιὰ «γάμο ἢ γιὰ βιασμό», ρίχνοντας εὐθύνες στοὺς γονεῖς τῆς κοπέλας. Σύμφωνα μὲ τὸν 90άχρονο γαμπρό, ὁ γάμος εἶναι «καθόλα νόμιμος καὶ ἀποδεκτὸς» ἀφοῦ πλήρωσε 17.500 δολλάρια γιὰ προίκα στοὺς γονεῖς τῆς μικρῆς νύφης. Ὁ ἴδιος σὲ συνέντευξη δήλωσε ὅτι τὴν πρώτη νύχτα τοῦ γάμου, ἡ 15άχρονη κλειδώθηκε στὸ δωμάτιο καὶ δὲν

«αὐθόρμητη» καὶ «οἰκειοθελὴς» παραίτηση τοῦ ρωμαίου ἡγεμόνα, κρύβει σκοτεινὲς σκοπιμότητες, οἱ ὁποῖες ὁσονούπω θὰ ἀποκαλυφτοῦν. Ὅσο γιὰ ἐκείνους ποὺ ἔσπευσαν νὰ χαρακτηρίσουν «ἀρετὴ» τὴν παραίτηση τοῦ πάπα καὶ νὰ ἐκθειάσουν τὴν προσωπικότητά του ἂς μελετήσουν σὲ βάθος τὴν θητεία του στὸ κρατικὸ δεῖγμα, καὶ θὰ ἀλλάξουν γνώμη. Ἂς μᾶς ἀναφέρουν ἔστω καὶ μία καθαίρεση παιδεραστῆ παπικοῦ «κληρικοῦ», ποὺ ἔγινε ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του. Ἂς ρίξουν μία ματιὰ στὰ «καραμπινάτα» οἰκονομικὰ σκάνδαλα τοῦ κρατιδίου του, ὅπου τὸν τελευταῖο καιρὸ ὁδήγησε τὶς ἰταλικὲς ἀρχὲς σὲ ἀπαγόρευση συναλλαγῶν! Ὅσο γιὰ τοὺς «δικούς» μας ἀμετανόητους οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι τὸν ἐπαινοῦν ὡς ἄξιο ἡγέτη «τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας», ἀλλὰ καὶ γιὰ γνωστὸ ὑπέργηρο καθηγητή, τὸν ὁποῖο ἀποκάλεσε «νεοπατερικὴ μορφή», τοὺς συμβουλεύουμε νὰ ἀφήσουν τὴν ἱστορία νὰ βγάλει πρώτη τὰ συμπεράσματά της!

τὸν ἄφηνε νὰ μπεῖ μέσα. Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ τὴ δεύτερη νύχτα, γι᾽ αὐτὸ ἀποφάσισε νὰ μηνύσει τὴν οἰκογένεια τῆς νύφης καὶ νὰ τοῦ ἐπιστραφοῦν τὰ χρήματα. Ἡ κοπέλα ἐπέστρεψε στὸ σπίτι της. Ἡ Σαουδικὴ Ἕνωση γιὰ τὰ Ἀνθρώπινα Δικαιώματα ζητᾶ νὰ ἐπέμβουν οἱ ἀρχὲς «γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ κοπέλα ὅσο τὸ δυνατὸν γρηγορότερα ἀπὸ τὴν τρα-

«Θολοκουλτούρα»: Ἡ πληγή τῆς συγχρόνου θεολογίας

ΦΑΙΝΕΤΑΙ ὅτι ἡ «θολοκουλτούρα» ἔβαλε πλώρη ὁλοταχῶς γιὰ τὴ Θεολογικὴ Ἐπιστήμη. Ἐμεῖς γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη παράδοσή μας, ὅτι ἡ Θεολογία εἶναι ἡ γλώσσα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία ἀποβαίνει σὲ δοξολογία γιὰ τὸν Τριαδικὸ Θεό. Ὁ ἅγιος Νεῖλος ὁ ἀσκητὴς ἔγραψε πὼς «Εἰ θεολόγος εἶ, προσεύξῃ ἀληθῶς. Καὶ εἰ ἀληθῶς προσεύχῃ, θεολόγος εἶ». Αὐτὰ ὅμως εἶναι «ψιλὰ γράμματα» γιὰ τοὺς θολοκουλτουριάρηδες νέους θεολόγους. Γιʼ αὐτοὺς ἡ Θεολογία εἶναι τρόπος νὰ «φιλοσοφήσουν» καὶ ὄχι νὰ διακονήσουν τὴν Ἐκκλησία. Δεῖτε ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ συνέντευξη τοῦ Προέδρου τοῦ τμήματος Θεολογίας τοῦ Α.Π.Θ., γιὰ νὰ καταλάβετε τί ἐννοοῦμε: «Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε μία θεολογικὴ σχολή, δὲν ἔχουμε χαρακτηρισμὸ ὁμολογιακὸ ὀρθόδοξο ἢ κάτι ἄλλο ἐκ τοῦ νόμου, δὲν ἀνήκουμε στὴν Ἐκκλησία, ἀνήκουμε στὸ Ὑπουργεῖο καὶ στὸ Κράτος. Ὅμως ἀπʼ τὴν ἄλλη πλευρὰ εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἕνα κομμάτι τοῦ νεοελληνικοῦ μας πολιτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας εὐρύτερα καὶ ἐμεῖς διακονοῦμε γνωσιολογικὰ τὴν Ὀρθοδοξία. Δὲ θὰ μπορούσαμε νὰ κάνουμε κάτι ἄλλο, (ὄντας) σὲ διάλογο μὲ τὴ δυτικὴ Χριστιανοσύνη καὶ τὰ θρησκεύματα τοῦ κόσμου» (Ἱστολόγιο: Κλασσικοπερίπτωση)! Ρωτᾶμε τὸν κ. καθηγητή, τὸν ὁποῖο ἀκριβοπληρώνουμε ἀπὸ τὸ ὑστέρημά μας, γιὰ νὰ διδάσκει ὀρθόδοξη Θεολογία στὰ παιδιά μας: ἀπὸ πότε οἱ Θεολογικὲς Σχολὲς ἔπαψαν νὰ εἶναι ὁμολογιακὲς καὶ ἔγιναν διαθρησκειακές; Ἀπὸ πότε ἡ Ὀρθοδοξία ἀποτέλεσε ἁπλὰ πολιτισμικὸ (καὶ μάλιστα) κομμάτι τοῦ πολιτισμοῦ μας; Ἀπὸ πότε ἡ ὀρθόδοξη Θεολογία ἔγινε στείρα γνωσιολογία, στὰ πρότυπα προφανῶς τοῦ δυτικοῦ «χριστιανισμοῦ»; Ξεχνάει μήπως ὅτι ὁ θεσμὸς τοῦ θεολόγου ἀνήκει στὴ διακονικὴ τάξη τῶν διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας μας; Μᾶς διακατέχει δυστυχῶς ἀνησυχία, διότι ἐμπιστευόμαστε τὴ θεολογικὴ παιδεία μας σὲ τέτοιας ἔκτασης «θολοκουλτούρα». Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἐλεήσει καὶ νὰ μᾶς βοηθήσει!

γωδία», ὅπως καὶ νὰ ὑπάρξει νομοθετικὴ ρύθμιση, ποὺ νὰ μὴ ἐπιτρέπει τὸν γάμο σὲ κοπέλες κάτω τῶν 18 ἐτῶν» (ἱστολόγιο ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕ)! Αὐτὰ νὰ τὰ βλέπουν ὅσοι ἀπὸ τοὺς δικούς μας ἀλληθωρίζουν πρὸς τὴν Ἰσλὰμ μεριά, μοιράζουν «ἅγια Κοράνια» καὶ ὁμιλοῦν γιὰ «ἰσλαμικὸ πολιτισμό»!

Σκανδαλώδης προώθησις τῆς ἰσλαμικῆς ἐκπαιδεύσεως εἰς τά δημόσια σχολεῖα!

ΠΟΛΥΣ λόγος καὶ ντόρος γίνεται τελευταῖα γιὰ τὸ τί μέλλει γενέσθαι γιὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα. Οἱ πολιτικοί μας, ὅπως πάντα ἀναποφάσιστοι, παραπαίουν ἀνάμεσα στοὺς ἀθεϊστὲς καὶ τὶς νεοταξίτικες ἐπιταγὲς γιὰ τὴν μετατροπὴ τοῦ μαθήματος σὲ θρησκειολογικὸ μάθημα καὶ στὶς σθεναρὲς ἀντιδράσεις τῆς Ἐκκλησίας νὰ παραμείνει ὁμολογιακὴ ἐκπαίδευση τῶν ἑλληνοπαίδων. Μπορεῖ βέβαια νὰ μὴ παίρνουν καμιὰ ἀπόφαση γιὰ τὰ θρησκευτικὰ τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν, καὶ νὰ συνεχίζεται μία «λιμνάζουσα» κατάσταση, σπεύδουν ὅμως νὰ νομοθετήσουν τάχιστα γιὰ τὴν ἄρτια θρησκευτικὴ

ἐκπαίδευση τῶν μουσουλμάνων τῆς Θράκης! Μὲ ἐπείγουσα τροπολογία, ποὺ κατέθεσε ὁ ὑπουργὸς Παιδείας τὸν περασμένο μήνα στὴ Βουλή, ἔδωσε ἄδεια στοὺς μουλάδες καὶ στοὺς μουσουλμάνους «ἱεροδιδασκάλους» νὰ «μπουκάρουν» χωρὶς περιορισμοὺς στὰ σχολεῖα τῆς Πρωτοβάθμιας καὶ Δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης στὴ Θράκη καὶ νὰ διδάσκουν ἀπεριόριστα τὸ Κοράνιο, σὲ ὅσους μαθητὲς ἀπαλλάσσονται ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο μάθημα! Οἱ ὀρθόδοξοι κληρικοὶ μας ἀπαγορεύεται νὰ πλησιάσουν τὶς ἐξώπορτες τῶν Σχολείων μας, ὅπως καὶ τὰ νεανικὰ ὀρθόδοξα περιοδικὰ ἐκπαραθυρώθηκαν διὰ παντὸς ἀπὸ τὶς μαθητικὲς αἴθουσες. Ἀντίθετα τὸ Κοράνιο γίνεται ἐνθουσιωδῶς δεκτὸ καὶ προωθεῖται στὴν ἐκπαίδευση! Ἐκεῖ φτάσαμε, αὐτὴ εἶναι ἡ κατάντιά μας! Ἀλίμονο στὶς ἐπερχόμενες ἑλληνικὲς γενιές!

Οἱ Τοῦρκοι συνεχίζουν νά οἰκειοποιοῦνται τόν πολιτισμόν και τήν ἱστορίαν μας!

ΤΟ ΞΑΝΑΓΡΑΨΑΜΕ: οἱ ἐξ ἀνατολῶν γείτονές μας Τοῦρκοι καὶ ἀεὶ ἐχθροί μας, κάνουν ὅ,τι μποροῦν νὰ οἰκειοποιηθοῦν τὸν πανάρχαιο πολιτισμό μας, ὁ ὁποῖος ἄκμασε ἀπὸ τὴν ἀπώτερη ἀρχαιότητα στὴν Μ. Ἀσία καὶ τὸν Πόντο καὶ τὸν ὁποῖο ἐκεῖνοι κατάστρεψαν. Δὲ χάνουν τὴν εὐκαιρία νὰ παραχαράσσουν τὴν ἱστορία καὶ νὰ κακοποιοῦν τὴν ἐπιστήμη, ὑποστηρίζοντας πὼς ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς ἦταν τουρκικός! Δεῖτε τί ἐξωφρενικὸ δήλωσε ὁ Τοῦρκος καθηγητὴς Ντεμὶρ Νεκατί: «Ἡ Οἰνόη τοῦ Εὔξεινου Πόντου εἶναι μία πανάρχαια τουρκικὴ πατρίδα, ἐδῶ καὶ 5.000 χρόνια. Ἡ κυρίαρχη κουλτούρα στὴν περιοχὴ τῆς Μαύρης Θάλασσας γιὰ τουλάχιστον πέντε χιλιάδες χρόνια ἦταν ἡ τουρκική»! Θὰ μπορούσαμε νὰ γελάσουμε μὲ τὶς γελοιότητες τοῦ τούρκου καθηγητῆ, διότι μόνο γέλια προκαλεῖ τὸ «ἀνέκδοτό» του. Ὅμως ἐπειδὴ γνωρίζουμε ὅτι βρισκόμαστε σὲ μία ἁλματώδη ἀνάπτυξη τοῦ νεο-ὀθωμανισμοῦ, λυπούμαστε καὶ ἀνησυχοῦμε. Ὑπάρχουν δυστυχῶς μαζάνθρωποι, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν σὲ τέτοιες ἀνοησίες καὶ γίνονται οἱ κράχτες τῶν σχεδίων τῆς Ἄγκυρας. Τὸ ἐρώτημα εἶναι τί κάνουμε ἐμεῖς. Τί κάνει ὁ πνευματικὸς κόσμος, ἡ Ἀκαδημία, οἱ δικοί μας καθηγητές; Γιατί δὲν «ξεδοντιάζουμε» ὅσους «ροκανίζουν» καὶ κακοποιοῦν μὲ αὐτὸν τὸν βάναυσο τρόπο τὴν ἱστορία καὶ τὸν πολιτισμό μας; Ἴσως ὅταν ξυπνήσουμε ἀπὸ τὸν ἐθνικό μας λήθαργο νὰ εἶναι ἀργά!

Ἰσλαμικαί περιπολίαι ἐφαρμόζουν τήν σαρίαν εἰς τήν Εὐρώπην!

ΦΑΙΝΕΤΑΙ ὅτι οἱ μουσουλμάνοι τῆς Εὐρώπης δὲν ἔχουν ἁπλὰ «ξεσαλώσει», ἀλλὰ ἔχουν ὑπερβεῖ κάθε ὅριο. Μαθαίνουμε ὅτι στὴ Μ. Βρεττανία οἱ πολυπληθεῖς μουσουλμάνοι ἔχουν ὀργανώσει νυχτερινὲς περιπολίες, βγαίνοντας στοὺς δρόμους, γιὰ νὰ ἐφαρμόσουν τὸν ἰσλαμικὸ νόμο τῆς σαρίας, σὲ ὅσους βρεττανοὺς τὸν παραβαίνουν! Κυκλοφόρησε μάλιστα καὶ σχετικὸ βίντεο στὸ διαδίκτυο, ὅπου φαίνεται καθαρὰ ὁ «ζῆλος» τῶν ἰσλαμιστῶν νὰ ἐφαρμόσουν τὶς ἐπιταγὲς τῆς πίστης τους. Οἱ ἄνδρες τῶν περιπόλων φοροῦν κουκοῦλες καὶ γυρίζουν στοὺς δρόμους χτυπῶντας μεθυσμένους καὶ μαστιγώνοντας γυναῖκες, ποὺ δὲν ἔχουν τὴν «πρέπουσα» ἐνδυμασία, τὶς ὁποῖες ἀποκαλοῦν «γυμνὰ ζῶα χωρὶς αὐτοσεβασμό»! Χτυποῦν κυρίως κοντὰ στὰ τζαμιά, διότι πιστεύουν ὅτι «μολύνονται» οἱ ἱεροί τους χῶροι. Τὰ μέλη τῶν «ἱερῶν» αὐτῶν συμμοριῶν δηλώνουν πὼς «δὲ μᾶς νοιάζει ἂν νοιώθετε ἀποτροπιασμὸ» καὶ πὼς αἰσθάνονται ὡς αὐτόκλητοι σωτῆρες «ποὺ ἐφαρμόζουν τὸ Ἰσλὰμ ἐπάνω» σὲ ὅσους παραβαίνουν τοὺς νόμους του! Νομίζουμε πὼς ἡ κατάσταση μὲ τὸ Ἰσλὰμ στὴν Εὐρώπη ἔχει ξεφύγει ἀπὸ κάθε ἔλεγχο. Τὴν εὐθύνη τὴ φέρουν οἱ ἴδιοι οἱ εὐρωπαῖοι, οἱ ὁποῖοι νόμισαν ὅτι «τρέφοντας» τὸν μουσουλμανισμὸ θὰ τὸν ἔστρεφαν κατὰ τοῦ μισητοῦ πρὸς αὐτοὺς Χριστιανισμοῦ. Τώρα ἂς «ἀπολαύσουν» τοὺς καρποὺς τῶν «ἔργων» τους καὶ μαζὶ τὶς «βουρδουλιὲς» τῶν ἰσλαμικῶν περιπόλων!

νήθη στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ γονεῖς πλουσίους καὶ εὐσεβεῖς. Ἀπὸ νεαρὰ ἡλικία ἐπόθησε νὰ ἐνδυθῆ τὸ μοναχικὸ σχῆμα γι᾽ αὐτὸ ἐπῆγε στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Παυλοπετρίου, στὴν περιοχὴ τῆς Νικομηδείας, ὅπου καὶ ἔγινε μοναχός. Ὁ ὅσιος

Ἀθανάσιος προόδευσε τόσο πολὺ στὶς ἀρετές, ὥστε ἔγινε γνωστὸς καὶ στοὺς βασιλεῖς. Κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Λέοντος τοῦ εἰκονομάχου κατηγορήθηκε ὅτι σέβεται τὶς ἅγιες εἰκόνες καί γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ἀφοῦ βασανίσθηκε, ὁδηγήθηκε στὴν ἐξορία. Μένοντας σταθερὸς ὅμως στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του, παρέδωσε τὸ πνεῦμα του ἐν εἰρήνῃ στὸν Κύριο.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟΝ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΦΩΤΙΟΥ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

Ἀνατολή ἐπίσης ἡ αὐτοκρατορία ὑφίστατο συρρίκνωση ἐκ μέρους τῶν Ἀράβων, ὅπως εἴπαμε. Πολλοί ἐρευνηταί βλέπουν ὅτι αὐτήν τήν ἐπιβολή καί ἀπό τήν Ἀνατολή καί ἀπό τήν Δύση τήν ἀντιμετώπισε μέ μεγαλοφυῆ σχεδιασμό ὁ Μ. Φώτιος, ὥστε νά ἀναπληρωθοῦν οἱ ἀπώλειες ζωτικοῦ χώρου, ἐδαφικῶς καί πολιτιστικῶς. Ἰθύνων νοῦς αὐτοῦ τοῦ σχεδιασμοῦ ἦταν ὁ Μ. Φώτιος. Καί ἐπειδή τό θέμα μας εἶναι τό μεγαλεῖο καί ἡ προσφορά τοῦ Μεγάλου Φωτίου, αὐτά ἐκδηλώθηκαν σέ τρεῖς βασικούς τομεῖς, τριπλασιάζοντας ἔτσι τήν προσφορά του, διότι καί ἡ ἐπιτυχία σέ ἕνα μόνον ἀπό τούς τρεῖς τομεῖς θά ἀρκοῦσε γιά νά χαρακτηρισθῆ ὡς μέγας ὁ Φώτιος. Ὁ Φώτιος λοιπόν ἦταν μέγας α) ὡς ἐκκλησιαστικοπολιτικός ἡγέτης β) ὡς φιλόλογος καί γ) ὡς θεολόγος. Πρίν ἀπό μερικά χρόνια, τό 1991, γιορτάσαμε διορθοδόξως καί διεπιστημονικῶς τά 1100 χρόνια ἀπό τήν κοίμηση τοῦ Μεγάλου Φωτίου († 891). Ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς ἐπετείου συνεκλήθησαν ἀπό διαφόρους φορεῖς, ἐκκλησιαστικούς καί πανεπιστημιακούς, συμπόσια καί συνέδρια, στά ὁποῖα παρουσιάσθηκαν δεόντως τό πρόσωπο καί τό ἔργο τοῦ Μ. Φωτίου. Στήν Θεσσαλονίκη ὀργανώθηκαν δύο ἐπιστημονικά συνέδρια: ἕνα ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, στά πρακτικά τοῦ ὁποίου ὑπάρχουν ἀναφορές στήν μνημονευθεῖσα τριπλῆ προσφορά τοῦ Φωτίου1 καί τό ἄλλο ἀπό τό Κέντρο Βυζαντινῶν Ἐρευνῶν τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τό ὁποῖο εἶχε ὡς θέμα τούς δύο μεγάλους ἀρχιεπισκόπους Κωνσταντινουπόλεως, τόν Ἅγιο Γρηγόριο Θεολόγο καί τόν Μέγα Φώτιο: «Μνήμη Ἁγίων Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί Μεγάλου Φωτίου, ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντινουπόλεως» (14– 17 Ὀκτωβρίου 1993)2. Ὅταν λοιπόν τότε, τό 1993, ὡς πρόεδρος τοῦ Κέντρου Βυζαντινῶν Ἐρευνῶν παρουσίαζα στήν Μεγάλη Αἴθουσα Τελετῶν τοῦ Πανεπιστημίου τό συνέδριο, ἔκανα τήν ἑξῆς συνοπτική ἀναφορά στήν προσφορά καί στό ἔργο τοῦ Μεγάλου Φωτίου: «Μισή χιλιετηρίδα χωρίζει αὐτές τίς δύο μεγάλες μορφές τοῦ Βυζαντίου, τόν ἅγιο Γρηγόριο Θεολόγο († 391) καί τόν Μέγα Φώτιο († 891). Ὁ ἕνας ζῆ στήν ἀρχή τῆς θεμελιώσεως τοῦ βυζαντινοῦ κράτους, σέ ἐποχή ἐκρηκτικῆς πνευματικῆς καί θεολογικῆς ἀνθήσεως, τῆς ὁποίας εἶναι συντελεστής μαζύ μέ ἄλλες μεγάλες μορφές ἁγίων καί πατέρων. Ὁ ἄλλος ζῆ σέ περίοδο πού ἡ χριστιανική αὐτοκρα-

τορία ἔχει φθάσει στό ἀπόγειο τῆς δυνάμεως καί τῆς αἴγλης, μέ ἰσχυρή καί ἑλκυστική ἀντινοβολία, τήν ὁποία ἐκμεταλλεύεται ἀφ᾽ ἑνός γιά τή διάδοση τοῦ Χριστιανισμοῦ στούς Σλάβους καί ἀφ᾽ ἑτέρου γιά τόν αὐτοπροσδιορισμό της ἀπέναντι στή Δύση, πού ἀμφισβητεῖ τήν οἰκουμενικότητά της καί ἐπιδιώκει πνευματική αὐτονόμηση. Ἐκφραστής αὐτῆς τῆς αὐτοσυνειδησίας ὁ πατριάρχης Φώτιος κυριαρχεῖ θεολογικά τόν 9ο αἰώνα καί συμπληρώνει τήν τριάδα τῶν πατέρων πού ὀνομάσθηκαν μεγάλοι, καταστάς ὄντως Μέγας, μαζύ μέ τόν Μέγα Ἀθανάσιο καί τόν Μέγα Βασίλειο. Ὁ Μέγας Φώτιος, μετά ἀπό πέντε αἰῶνες, ἀνώτερος κρατικός ἀξιωματοῦχος καί καθηγητής στό Πανεπιστήμιο τῆς Μαγναύρας, κατέστη ὡς πατριάρχης ὁ ἐνσαρκωτής καί προγραμματιστής τῆς οἰκουμενικῆς προοπτικῆς τῆς αὐτοκρατορίας καί συγχρόνως μέγας θεολόγος καί μέγας ἀνθρωπιστής. Ἡ ἐκκλησιαστική του πολιτική μέ τούς δύο προγραμματικούς της στόχους, τήν ἱεραποστολική ἐξόρμηση πρός τούς Σλάβους καί τήν παρεμπόδιση τῶν παπικῶν διεκδικήσεων στήν Ἀνατολή, δημιούργησε τίς προϋποθέσεις γιά τήν αἴγλη τῆς αὐτοκρατορίας καί τήν ἐπιβίωσή της ἐπί πεντακόσια ἀκόμη χρόνια. Ἡ θεολογική δεινότης τοῦ ἁγίου Φωτίου, ἐμφανής εἰς ὅλα τά θεολογικά του ἔργα, κορυφώνεται στό Περί Ἁγίου Πνεύματος ἔργο του, πού προσδιώρισε τήν πνευματολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καθ᾽ ὅλους τούς μετέπειτα αἰῶνες. Δέν ὑστερεῖ καθόλου ἡ φιλολογική καί φιλοσοφική του προσφορά, ὅπως φαίνεται ἀπό τήν ἐνασχόληση τῶν φιλολόγων μέ τό τεράστιο φιλολογικό του ἔργο καί ἀπό τόν χαρακτηρισμό του ὡς μεγάλου ἀνθρωπιστοῦ. Ἀπάντησε ἔτσι δημιουργικά ὁ Φώτιος στίς ἱστορικές προκλήσεις τῶν καιρῶν του, πού εἶχαν ὡς στόχο τήν γεωγραφική καί πνευματική συρρίκνωση τῆς αὐτοκρατορίας· μέ τό ἱεραποστολικό του ἔργο διεύρυνε τά ὅρια ἐπιρροῆς τοῦ Βυζαντίου, ἐνῶ μέ τό θεολογικό καί ἀνθρωπιστικό ἐνίσχυσε τά πνευματικά θεμέλια καί τήν ἀκτινοβολία τοῦ ὀρθοδόξου πολιτισμοῦ. Ὡδήγησε ἔτσι τήν Ἐκκλησία στήν ἐνδοξότερή της ἐποχή μέσα σέ ἕνα ἀκμαῖο καί ἰσχυρό χριστιανικό κράτος. Εἶναι λοιπόν τρισδιάστατο τό μεγαλεῖο τοῦ ἁγίου Φωτίου· μέγας ὡς θεολόγος, μέγας ὡς ἐκκλησιαστικός πολιτικός καί μέγας ὡς ἀνθρωπιστής»3. α) Ὁ Μ. Φώτιος ὡς φιλόλογος καί ἀνθρωπιστής Σχετικά μέ αὐτές τίς τρεῖς πλευρές τῆς δραστηριότητος τοῦ Φωτί-

Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον

ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΟΣ

«Ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετή καί εἴ τις ἔπαινος (Φιλ. δ´ 8) ἁρμόζουν εἰς σέ ἀκάματε ἐργάτη τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου μακαριστέ πλέον Σταῦρε Χατζηκυριᾶκο! Ἄς σταθοῦν οἱ λίγες σκέψεις αὐτές ὡς ἕνα ἀντίδωρο εἰς τήν ἀνιδιοτελῆ προσφορά σου καί τήν ἐν Χριστῷ βιοτή σου, πού ἀπό τά νεανικά σου χρόνια ἀκολούθησες. Ὑπῆρξες ἄνθρωπος τῆς αὐταπαρνήσεως, τῆς ὑπακοῆς καί τῆς ἐν κρυπτῷ ἱεραποστολῆς. Ζητοῦσες φῶς ἀπό πηγές τοῦ φωτός, ἀπό ἀνθρώπους μέ ζωντανή πίστη καί Ὀρθόδοξη μαρτυρία, γιά νά βάλης καί σύ τό δικό σου λιθαράκι στήν ἀφιλάδελφο καί ὑλιστική ἐποχή μας. Σταθμός πνευματικῆς του ἀναγεννήσεως ἡ γνωριμία σου -μέσῳ ψυχωφελῶν βιβλίων- μέ τόν «Ὀρθόδοξο Τύπο» καί μέ τούς μακαριστούς Γέροντες π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο καί π. Μᾶρκο Μανώλη. Εἶχε προηγηθῆ ἡ ἐν Χριστῷ οἰκογενειακή καί πνευματική σου γαλούχηση ἀπό τήν εὐσεβῆ μητέρα σου Γεθσημανή καί συνεχίστηκε μέ τόν προσωπικό σου ἀγώνα καί τήν συμπαράσταση ἀπό τήν ἀγαπημένη σου σύζυγο Εἰρήνη. Ὄρθρου βαθέος, ἐπί τῶν ἐπάλξεων τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου». Βίοι Ἁγίων, ψυχωφελῆ βιβλία, ἔντυπα θρησκευτικοῦ περιεχομένου, κάθε Πέμπτη διεκπεραίωση, ἀντιξοότητες, ἔκτακτες καθημερινές ἀνάγκες καί σύ, πάντα ἐκεῖ μᾶς στήριζες μέ τόν μεστό πατρικό σου λόγο, στηριζόμαστε στήν ἀνεξίκακη καλή σου καρδιά, ἀκουμπούσαμε στήν εὐγενῆ προθυμία σου. Σημαία σου στόν ἱεραποστολικό ἀγώνα: «Μόνο μέ ἀγάπη καί ἀνιδιοτελῆ προσφορά -ἔστω καί μέ τό δίλεπτο τῆς χήρας» πρός τούς ζῶντας μακράν τοῦ Θεοῦ καί μέ ἔργα ἀλληλεγγύης, θά ἐπαναφέρωμε τούς ἀδελφούς μας κοντά στόν Χριστό. Ἤσουν κοντά στόν Χριστό, μακαριστέ μας συνεργάτα, καί μέ τήν -ὅπως μᾶς εἶχες ἐκμυστηρευθῆνυκτερινή ἄδολη προσευχή σου γιά ὅλους ἐμᾶς, τήν πρωϊνή εὐλογημένη σχολική προσφορά σου στά ἀγαπημένα σου ἐγγόνια καί στήν συνέχεια στόν στόχο «ἀνά-

βασης ψυχῆς». Στούς βίους τῶν Ἁγίων, πού καθημερινα μελετοῦσες καί προσέφερες ἁπλόχερα, ἀποστέλλοντας ἰδίοις ἐξόδοις- σέ ἐπαρχίες, στήν ἀγαπημένη σου γενέτειρα Κομοτηνή καί στόν ἐνοριακό Ἱ. Ναό τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, καθώς καί ὅπου ἡ πνευματική πενία τό καλοῦσε. Ὑπῆρξες μία εὐγενική ψυχή γεμάτη ἱερά συναισθήματα γιά τήν φίλη Ὀρθοδοξία, τήν Πατρίδα, τήν Οἰκογένεια, πού πολλές φορές ὑψωνόταν, πέρα ἀπό τήν στυγνή καί ἀδυσώπητη πραγματικότητα, ἀφήνοντας νά διακρίνεται ἔντονα ἡ εἰκόνα μιᾶς ἱεραποστολικῆς μορφῆς, πού ζητοῦσε νά φέρη ὅλους τούς ἀνθρώπους στήν ἐπίγνωση τοῦ Θεοῦ. «Μακάριοι οἱ νεκροὶ οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες ἀπ᾿ ἄρτι. ναί, λέγει τὸ Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν· τὰ δὲ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ᾿ αὐτῶν» (Ἀποκ. Ἰωάννου ιδ´ 13). Ι.Ψ

40θήμερον Μνημόσυνον

Τήν Κυριακήν 24ην Φεβρουαρίου εἰς τόν Ἱ. Ν. Ἁγίου Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, εἰς τό Κοιμητήριον Ζωγράφου, μετά τήν θείαν Λειτουργίαν (10.00 π.μ) θά τελεσθῆ τό τεσσαρακονθήμερον Μνημόσυνον τοῦ μακαριστοῦ συνεργάτου μας Σταύρου Χατζηκυριάκου.

ου ὡς φιλολόγου, ὡς θεολόγου καί ὡς ἐκκλησιαστικοῦ πολιτικοῦ θά παρουσιάσω μερικά στοιχεῖα. Ἐν πρώτοις τί εἶναι ἐκεῖνο πού καθιστᾶ τόν Φώτιο μεγάλο φιλόλογο; Ὁ ἀείμνηστος καθηγητής τῆς φιλοσοφίας στήν Φιλοσοφική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Β. Τατάκης γράφει ὅτι τόν Φώτιο τόν διεκδικοῦν περισσότερο οἱ φιλόλογοι παρά οἱ θεολόγοι, ὅτι ἔχει μεγαλύτερη σημασία ὡς φιλόλογος παρά ὡς θεολόγος4. Ὁ Μέγας Φώτιος ἦταν κάτοχος μιᾶς ἐξαιρετικῆς, μιᾶς μοναδικῆς σοφίας καί γνώσης, γιά τήν ὁποία προκαλοῦσε τόν θαυμασμό καί τόν ἔπαινο ἀκόμη καί τῶν ἐχθρῶν καί ἀντιπάλων του. Πρίν γίνει πατριάρχης ἐδίδασκε καί σέ ἰδιωτική σχολή, πού εἶχε ὀργανώσει στήν οἰκία του, ἀλλά καί στό Πανεπιστήμιο τῆς Μαγναύρας. Ἐδίδασκε γραμματική, φιλοσοφία, λογική, διαλεκτική, ἀκόμη καί μαθηματικά5. Μέ πολλή στενοχωρία ἐγκατέλειψε αὐτήν τήν ἐκπαιδευτική δραστηριότητα, πού τοῦ ταίριαζε καί τήν ἀγαποῦσε γιά νά ἀνέλθει, πιεζόμενος στή ἡλικία τῶν σαράντα ἐτῶν στόν πατριαρχικό θρόνο. Σέ ἐπιστολή του πρός τόν ὑπερφίαλο πάπα Νικόλαο, ὁ ὁποῖος τόν κατηγοροῦσε ὅτι ἀνῆλθε «ἀθρόον» εἰς τόν πατριαρχικό θρόνο, ἔγινε δηλαδή ἐκ λαϊκῶν ἀμέσως ἐπίσκοπος, διελθών ταχέως τούς ἱερατικούς βαθμούς, γράφει ὅτι δέν εἶχε κανένα λόγο, δέν ἐπιθυμοῦσε νά ἐγκαταλείψει τά γράμματα, τό χῶρο τῆς παιδείας, καί νά ἀναλάβει τόν πολυεύθυνο ρόλο τοῦ πατριάρχου. Γιά νά δείξει πόσο καρποφόρο καί ἀποδοτικό ἦταν τό ἔργο του στήν παιδεία, διηγεῖται ὅτι, ὅταν ἔφευγε ἀπό τήν ἰδική του σχολή γιά νά μεταβεῖ στά ἀνάκτορα, ὅπου εἶχε ὑψηλή πολιτική θέση, τόν συνόδευαν οἱ μαθηταί του μέ πίκρα καί πόνο, γιατί τούς ἄφηνε μόνους γιά λίγο χρονικό διάστημα. Τόση ἕλξη ἀσκοῦσε ὡς διδάσκαλος, ὥστε καί ἡ ὀλιγόωρη ἀπουσία του στενοχωροῦσε τούς μαθητάς του. Ὅταν δέ ἐπέστρεφε ἀπό τά ἀνάκτορα, ἔβγαιναν ὅλοι νά τόν ὑποδεχθοῦν καί ἐσχημάτιζαν κύκλο γύρω του6. Ἀπό αὐτόν τόν κύκλο τῶν μαθητῶν τοῦ Φωτίου προῆλθαν μεγάλες προσωπικότητες, ὅπως ὁ αὐτοκράτωρ Λέων Στ´ ὁ Σοφός, οἱ αὐτάδελφοι ἀπόστολοι τῶν Σλάβων Κύριλλος καί Μεθόδιος, ὁ πατριάρχης Νικόλαος Α´ Μυστικός, ὁ Ἀρέθας Καισαρείας κ.ἄ. Ὑποσημειώσεις: 1 . Πρακτικά ΙΕ´ Θεολογικοῦ Συνεδρίου «Μέγας Φώτιος», Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 1995. 2 . Θεσσαλονίκη 1994. 3 . Αὐτόθι, σελ. 2728. Ἐξαιρετικά ἐνδιαφέρων ἑόρτιος τόμος γιά τά 1100 χρόνια ἀπό τήν κοίμηση τοῦ Ἁγίου Φωτίου ἑτοιμάσθηκε ἀπό τόν μητροπολίτη πρῴην Θυατείρων Μεθόδιο Φούγια ὡς 10ος τόμος τῆς Ἐκκλησιαστικῆς καί Θεολογικῆς Ἐπετηρίδος πού ἐκδίδει μέ τίτλο «Ἐκκλησία καί Θεολογία», μέ ἐξαιρετικές ἐπιστημονικές συμβολές· Ἐκκλησία καί Θεολογία 10 (1989– 1991). Στόν ἴδιο τόμο ὑπάρχει ἐξαντλητική καί ἄριστη βιβλιογραφία γιά τόν Μέγα Φώτιο παρατιθέμενη χρονολογικά, τήν ὁποία ἑτοίμασε ἀξιεπαίνως ὁ πρωτοπρεσβύτερος καθηγητής π. Γεώργιος Δράγας (15611990): Protopresbyter Dr GEORGE DRAGAS, «Τowards a complete Bibliographia Photiana in chronological progression, with an Index tο autors», σελ. 531669. 4 . Β. ΤΑΤΑΚΗ, «Φώτιος ὁ μεγάλος ἀνθρωπιστής», στοῦ ἰδίου Μελετήματα Χριστιανικῆς Φιλοσοφίας, Ἀθῆναι 1967, ἐκδ. οἶκος «Ἀστήρ», σελ. 105: «Ὁ κύριος τόνος πού χαρακτηρίζει τή σοφία του δέν παύει νά εἶναι ὁ φιλολογικός. Εἶναι ἕνας μεγάλος, πολύ μεγάλος λόγιος». 5 . Γιά τό διδακτικό ἔργο τοῦ Φωτίου βλ. Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, «Τό διδακτικό ἔργο τοῦ Ἱεροῦ Φωτίου», εἰς Πρακτικά ΙΕ´ Θεολογικοῦ Συνεδρίου, Ἱ. Μ. Θεσσαλονίκης, ἔνθ᾽ ἀνωτ., σσ. 537556. 6 . Τῷ τά πάντα ἁγιωτάτῳ ἀδελφῷ καί συλλειτουργῷ Νικολάῳ, Πάπα τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης: «Τοιοῦτος γάρ χορός τῆς ἐμῆς οἰκίας ἦν ὁ χορός. Ἐξιόντι δέ πάλιν πρός τήν βασίλειον πολλάκις αὐλήν αἱ προπεμπτήριοι τῶν εὐχῶν καί τοῦ μή βραδύνειν ἡ προτροπή· ἦν γάρ μοι καί τοῦτο γέρας ἀφωσιωμένων ἐξαίρετον, τό μέτρον ἔχειν τήν βούλησιν τῆς ἐν τοῖς βασιλείοις διατριβῆς. Ἐπανιόντι δέ πάλιν πρό πυλῶν ἱστάμενος ὁ σοφός ἐκεῖνος ὑπήντα χορός». Εἰς Ι. ΒΑΛΕΤΑ, Φωτίου τοῦ σοφωτάτου καί ἁγιωτάτου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἐπιστολαί, Λονδῖνον 1864, σσ. 146165. Νεώτερη ἔκδοση B. LAOURDAS L. G. WESTERING, Photii Patriarchae Constantinopolitani Epistulae et Amphilochia, I. Epistularum pars prima, Teubner· Leipzig 1983, Ἐπιστολή 290, σελ. 50 ἑἑ.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΙΜΩΝΟΣ ΠΕΤΡΑΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, «Ἁγία Μαγδαληνή, Τό ἱερό “κειμήλιο” τῆς Σιμωνόπετρας», Ἅγιον Ὄρος 2012, σ. 192.

Πρόκειται γιὰ ἕνα πολύ ἐπιμελημένο κείμενο, στὸ ὁποῖο καταγράφεται λεπτομερῶς ὁ βίος καὶ ἡ δραστηριότητα τῆς ἁγίας Μαγδαληνῆς, ὅσο γίνεται πιὸ αὐθεντικά, μὲ βάση τὶς ὑπάρχουσες πηγές. Σωστὰ τονίζεται ἀπὸ τὸν συγγραφέα, ὅτι ἡ θυσιαστικὴ ἀγάπη της πρὸς τὸν μεγάλο Εὐεργέτη καὶ Θεραπευτή της, ἀπὸ τὰ ἑπτὰ δαιμόνια, ποὺ τὴν βασάνιζαν, τὴν ἀξίωσε νὰ ἀκολουθήσει τὸν Ἰησοῦν στὴν ἐπώδυνη ἐκείνη πορεία πρὸς τὸ ἑκούσιο Πάθος, μαζὶ μὲ τὴν Θεομήτορα, τὴν ὁποία ἐπρόσεχε καὶ παρηγοροῦσε. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος τὴν ἀνέδειξε πρώτη μάρτυρα τῆς Ἀναστάσεώς Του καὶ Ἰσαπόστολο. Ἐκτός ἀπὸ τὰ βιογραφικά τῆς Ἁγίας, ποὺ εἶναι τεκμηριωμένα ἁγιογραφικά, πατερικά, ὑμνολογικά καὶ συναξαριακά, τὸ ἐν λόγῳ βιβλίο ἐπισημαίνει ἰδιαίτερα, τὴν πλάνη καὶ τὰ μυθεύματα γύρω ἀπὸ τὸ σεπτὸ πρόσωπο τῆς ἁγίας Μαγδαληνῆς καὶ παρουσιάζει τὴν ἀληθινή της εἰκόνα. Γίνεται ἀκόμη λόγος γιὰ τὸν Τάφο τῆς Ἁγίας στὴν Ἔφεσο, ἄλλα καὶ τὴν περιπετειώδη ἱστορία τοῦ κλαπέντος ἱεροῦ λειψάνου τῆς ἀφθάρτου ἀριστερᾶς χειρὸς τῆς ἁγίας Μαγδαληνῆς, ἀπὸ Μουσουλμάνους πειρατές, ποὺ τελικὰ ἐπανῆλθε στὴν Ἱερὰ Μονή. Ὁ Κώδικας τῆς Ἱ. Μονῆς σημειώνει ὅτι «ἐπανελθὸν ἐνθάδε, ἦταν καὶ εἶναι μία βρύσις τοῦ Μοναστηρίου ἕως σήμερον». Ἐννοεῖ προφανῶς ὁ Κώδικας ὅτι τὸ τίμιο Λείψανο τῆς Ἁγίας ἦταν καὶ εἶναι βρύση Χάριτος

καὶ θαυμάτων συνεχής. Τὸ μήνυμα ποὺ ἐκπέμπει τὸ βιβλίο εἶναι νὰ μιμηθοῦμε τὴν ἁγία Μαρία τὴν Μαγδαληνή, στὴν φλογερὴ ἀγάπη της πρὸς τὸν Χριστό, ἀλλά καὶ στὴν ἀληθινὴ καὶ δυνατὴ πίστη της πρὸς τὸν Θεῖον Διδάσκαλό της καὶ Σωτήρα μας. Ἡ συγγραφὴ τοῦ βιβλίου ἀνατέθηκε, ὅπως ἀναφέρεται στὸν πρόλογο τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀρχιμ. Ἐλισαίου, στὸν Ἱερομόναχο Θεολόγο Σιμωνοπετρίτη, ὁ ὁποῖος θεώρησε ὡς εὐλογία νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν ὡς ἄνω μελέτη. Τὴν ἐπιμέλεια τοῦ βιβλίου ἀνέλαβε ὁ Καθηγητὴς κ. Θ. Γιάγκου. Α.Δ.Ε

Οἱ ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη» προσφέρουν στὸ φιλόχριστο ἀναγνωστικὸ κοινὸ τὸ τέταρτο βιβλίο τοῦ κατὰ Θεὸν σοφοῦ Ἱεράρχου ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ἐπισκόπου Ἀχρίδος, «Ὁ μόνος Φιλάνθρωπος, ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ». Τὸ ἔργο αὐτὸ δὲν ὁλοκληρώθηκε, λόγῳ ἐκδημίας τοῦ ἁγίου ἱεράρχου. Κρίθηκε ὅμως σκόπιμο, ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Ὀρθόδοξος Κυψέλη, νὰ ἐκδοθῆ. Τὸ βιβλίο αὐτὸ ἀποτελεῖται ἀπὸ δεκαπέντε λόγους τοῦ ἁγίου πατρὸς ποὺ ἔχουν σὰν βάση τους τὶς πρῶτες περικοπὲς τῶν Ἁγίων Εὐαγγελίων μέχρι τὸ «Τὸ θαῦμα εἰς τὸν γάμον τῆς Κανᾶ», οἱ ὁποῖες ἀναφέρονται στὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ μόνου Φιλάνθρωπου. Τὸ κείμενο χαρακτηρίζεται γιὰ τὶς εὔστοχες παρατηρήσεις του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν γλαφυρὴ περιγραφή του. Δὲν εἶναι ἄλλωστε σύμπτωση ὅτι ὁ ἅγιος ἱεράρχης ἐπονομάσθηκε ὁ ἅγιος Χρυσόστομος τοῦ σερβικοῦ λαοῦ. Σκοπὸς τῶν ἐκδόσεων μὲ αὐτὸ τὸ βιβλίο εἶναι νὰ συντελέση στὴν σωστότερη γνωριμία τοῦ πιστοῦ μὲ τὸν Φιλάνθρωπο Κύριό μας. Νὰ ἀναφέρουμε ἕνα χαρακτηριστικὸ μέρος ἀπὸ τὸν τελευταῖο λόγο «Στὸ γάμο τῆς Κανᾶ»: «Μεταμόρφωσε τὸ νερὸ σὲ κρασί, γιὰ νὰ μὴ στεναχωριέται καὶ νὰ μὴ λυπᾶται ὁ οἰκοδεσπότης τοῦ γάμου… Ἐπιπλέον, θέλησε νὰ δείξει τὴν ἀξία ποὺ ἔχει τὸ νερὸ σὲ σχέση μὲ τὸ κρασί,

ἀξία ἀνάλογη μὲ τὴν σαρκικὴ καὶ τὴν πνευματικὴ ἀγάπη. Γιατί ἡ σαρκικὴ ἀγάπη εἶναι σὰν τὸ νερό, ποὺ γρήγορα χάνει τὴν γεύση του, ἐνῶ ἡ πνευματικὴ ἀγάπη εἶναι σὰν τὸ κρασί, ποὺ ὅσο παλιώνει τόσο περισσότερο εἶναι πιὸ εὐχάριστο καὶ δυνατό. Γιατί ἡ σαρκικὴ ἀγάπη εἶναι περαστικὴ καὶ τελειώνει, ἐνῶ ἡ πνευματικὴ ἀγάπη εἶναι αἰώνια, καὶ ζεῖ καὶ στὴν ἄλλη ζωή. Πνευματικὴ λοιπὸν πρέπει νὰ εἶναι καὶ ἡ συζυγικὴ ἀγάπη. Γιατί ἡ πνευματικὴ ἀγάπη εἶναι ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη, ἐνῶ ἡ σαρκικὴ ἀγάπη εἶναι μόνο πάθος». Γ.Κ.Τ

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ «Ὁ μόνος Φιλάνθρωπος, ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» Ἐκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 94.

Ἔτος ΛΑ´, Ἀριθμ. 8/22 Φεβρουαρίου 2013

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ Ο ΦΑΡΟΣ ΤΟΥ ΒΑΡΒΑΣΙΟΥ, Διμηνιαία ἔκδοση. Δεκ. 2012. Χίος. Ο ΦΑΡΟΣ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ. Ἰούλ. – Σεπτ. 2012. Ἀθῆναι. ΦΘΙΩΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΦΩΝΗ, Ἔκδοση Ἱ. Μητροπόλεως Φθιώτιδος. Σεπτ. – Ὀκτ., Νοέμ. – Δεκ. 2012. Λαμία. ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΠΝΟΗ, Διμηνιαία ἔκδοσις πνευματικῆς οἰκοδομῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ν. ᾿Ιωνίας καὶ Φιλαδελφείας. Νοέμβ. – Δεκ. 2011. Ν. ᾿Ιωνία. ΦΙΛΟΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ, Σύλλογος συμπαραστάσεως Κρατουμένων «Ὁ Ὀνήσιμος». Φθινόπωρον – Χειμώνας 2012. ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΑΝΑΠΗΡΟΥ, Διμηνιαῖον δελτίον ἐπικοινωνίας μελῶν καὶ φίλων τοῦ σύλλόγου «Φίλοι τῶν ἀναπήρων». Ἰούλ. – Σεπτ., Ὀκτ. – Νοέμ. 2012. Χολαργός. Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ, Τριμηνιαῖο περιοδικὸ Ἱ. Ναοῦ Τιμίου

ΑΙ ΟΜΙΛΙΑΙ ΤΗΣ Π.Ο.Ε.

Συνεχίζονται σὺν Θεῷ αἱ ὁμιλίαι τῆς «Πανελληνίου ᾿Ορθοδόξου ῾Ενώσεως» (Π.Ο.Ε.) εἰς τὴν αἴθουσαν αὐτῆς (Κάνιγγος 10, Α´ ὄροφος). Τὴν προσεχῆ Δευτέραν 25 Φεβρουαρίου καὶ ὥραν 6.30–7.30 μ.μ. θὰ ὁμιλήση ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Μελέτιος Βαδραχάνης μὲ θέμα: «Ἡ Θάμαρ». Τὴν Δευτέραν 4 Μαρτίου καὶ ὥραν 6.30–7.30 μ.μ. θὰ ὁμιλήση ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Μελέτιος Βαδραχάνης μὲ θέμα: «Νὰ αἰσθανόμαστε τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ ». Παρακαλοῦνται τὰ μέλη τῆς Π.Ο.Ε. καὶ οἱ φίλοι τοῦ «᾿Ορθοδόξου Τύπου», ὅπως παρακολουθήσουν αὐτάς.

Προδρόμου Λισβορίου. Ἰαν. – Μάρτ. 2010. Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, Διμηνιαῖον ὄργανον Γ.Ο.Χ. Μάρτ. – Μάϊος 2011. Ἀθῆναι. H ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΥΠΕΡΜΑΧΩΝ, Τριμηνιαῖο περιοδικὸ ὄργανο τῆς Πανελλήνιας Ἕνωσης Προασπιστῶν τῆς Ἐθνικῆς Μουσικῆς «Οἱ Ὑπέρμαχοι». Ἰαν. – Μάρτ. 2011. ΦΩΣ ΕΘΝΩΝ, Τριμηνιαῖον περιοδικόν, ἔκδοσις Συλλόγου Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς ὁ «Πρωτόκλητος». 3η τριμηνία 2012. Πάτρα. ῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρόπουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀπόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύνην τῶν γραφομένων. ᾿Εὰν δὲν εὑρίσκετε τὴν ἐφημερίδα μας εἰς τὸ περίπτερόν σας, παρακαλοῦμεν νὰ τηλεφωνῆτε εἰς τὸν ἀριθμὸν 21038.16.206, διὰ νὰ καλυφθῆ ἡ ἔλλειψις.

22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Σελὶς 3η

Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων»

Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΥΔΑΤΟΣ (7ον.—Τελευταῖον)

Διαφορά Μεγάλου καί Μικροῦ Ἁγιασμοῦ.

Ἕνα βασικό ἐρώτημα, πού συχνά ἀπασχολεῖ καί τίθεται ἀπό εὐσεβεῖς καί φιλακόλουθους πιστούς εἶναι ἄν ὑπάρχει οὐσιαστική διαφορά ἁγιαστικῆς χάριτος μεταξύ τοῦ Μεγάλου καί τοῦ μικροῦ ἁγιασμοῦ. Ἡ θέση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας εἶναι σαφής καί ξεκάθαρη. Θά μποροῦσε δέ κάπως πιό ἀναλυτικά νά διατυπωθεῖ ὡς ἑξῆς: Γιά κάθε ὅμως ἐνδεχόμενο καί πρός ἀποφυγήν κινδύνου παρερμηνειῶν καί παρανοήσεων εἶναι ἀναγκαία μιά διευκρίνιση ἀπʼ τήν ἀρχή. Ὁ μεγάλος ἁγιασμός, εἶναι ἁγιασμός τῶν Θεοφανείων. Τελεῖται μία φορά τό χρόνο, τήν παραμονή καί τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς. Ἐνῶ ὁ μικρός ἁγιασμός τελεῖται κατά τίς νεομηνίες καί σέ κάθε ἄλλη περίσταση, σύμφωνα μέ τίς ἀνάγκες καί προτιμήσεις τῶν πιστῶν, γιά διάφορους λόγους. Δέν εἶναι, ἀπολύτως, δυνατό -ἴσως ὄχι ἐπιτρεπτό ἤ ἀναγκαῖο- νά ἐπιχειρεῖται μέ ἀκρίβεια ἡ χάραξη αὐστηρῶν ὁρίων σέ τέτοιου εἴδους λειτουργικά θέματα. Στήν ὀρθόδοξη λατρεία ὑπάρχουν πολλές παρόμοιες ἁγιαστικές πράξεις, διά τῶν ὁποίων μεταδίδεται ἡ ἁγιαστική χάρις στούς πιστούς. Ἀνάλογα δέ μέ τήν θερμότητα τῆς πίστεώς τους καί τήν πνευματική τους κατάσταση καί δεκτικότητα, χορηγοῦνται στούς πιστούς τά «διάφορα πνευματικά δωρήματα, ὅπως: ὁ ἁγιασμός, ἡ κάθαρση, ἡ ψυχική καί σωματική ὑγεία, ἡ εὐλογία, ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, ἡ δύναμη καί γενικῶς ἡ σωτηρία. Γιατί, ἀσφαλῶς, οἱ ἁγιαστικές πράξεις τῆς Ἐκκλησίας δέν ἐπενεργοῦν μέ τρόπο μαγικό καί ἀναγκαστικό στόν ἄνθρωπο πού παρευρίσκεται στό χῶρο τελέσεώς τους. Ὁ ἀκριβής προσδιορισμός τῆς προσφορᾶς κάθε ἁγιαστικῆς πράξεως καί ἡ διαφορά τῆς μιᾶς ἀπό τήν ἄλλη, εἶναι τελικῶς ἄγονος καί ἐπικίνδυνος σχολαστικισμός, καί ἐντελῶς ξένος «πρός τίς πνευματικές κατηγορίες, πού κατευθύνουν τήν προσπάθεια τῆς Ἐκκλησίας νά ἁγιάσει τά μέλη της» καί

ΠΑΧΥΛΑΙ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΘΕΟΥ

Τοῦ κ. Ἰωάννου Β. Κωστάκη, Θεολόγου

νά τούς βοηθήσει στήν ἐν Χριστῷ προκοπή καί σωτηρία. Ὁ σωστός τρόπος κατανόησης τῶν διαφόρων ἁγιαστικῶν πράξεων μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἑρμηνεία τῆς λατρείας, μέσω τῆς ἴδιας τῆς λατρείας. Τά κείμενα τῶν ἱερῶν εὐχῶν, τά αἰτήματα πού διατυπώνονται, στά λεγόμενα διακονικά, ἀλλά καί ἡ τυπική διάταξη σύμφωνα μέ τήν ὁποία τελοῦνται οἱ διάφορες ἱερές ἀκολουθίες, εἶναι αὐτά διά τῶν ὁποίων περιγράφεται καί ἐκφράζεται ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας. Κατά τόν ἅγιο Συμεών Θεσσαλονίκης «ἀπό τοῦ ἐπαδομένου ἐστί τό νοεῖν… τοῦτο ἐστίν… ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας…». Ἡ ὁμοιότητα τοῦ μεγάλου καί τοῦ μικροῦ ἁγιασμοῦ εἶναι ἐμφανής, ἀφοῦ καί στίς δύο ἀκολουθίες γίνεται ἁγιασμός τοῦ ὕδατος. Ἀπʼ τή ἱστορία τῆς λατρείας εἶναι

Ἐπιμέλεια κ.Ἠλία Δ. Μπάκου

γνωστό ὅτι ὁ ἁγιασμός τῶν Θεοφανείων, μορφολογικά, ἐπηρέασε τήν ἀκολουθία τοῦ μικροῦ ἁγιασμοῦ. Ὁ μεγάλος ἁγιασμός ἔχει ἔντονο Δεσποτικό χαρακτήρα, ἀφοῦ γίνεται σέ ἀνάμνηση τοῦ βαπτίσματος τοῦ Κυρίου στόν Ἰορδάνη. Ἐνῶ ὁ χαρακτήρας τοῦ μικροῦ ἁγιασμοῦ εἶναι θεομητορικός. Αὐτό προκύπτει ἀπʼ τήν ὑμνογραφία τῆς ἀκολουθίας, ἡ ὁποία ἔχει τήν μορφή παρακλήσεως πρός τήν Θεοτόκο ἤ ἀποτελεῖ συνοπτικό Θεομητορικό ὄρθρο. Στά εἰρηνικά (αἰτήσεις) καί τῶν δύο ἁγιασμῶν ζητᾶμε νά «ἁγιασθοῦν τά ὕδατα διά τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί νά ἀποκτήσουν δύναμη καθαρτική, φωτιστική, ἰαματική καί ἀποτρεπτική τῶν ἐπιβουλῶν τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων». Ἐπίσης στίς εὐχές καθαγιασμοῦ προστίθενται αἰτήματα, ὥστε τό ἁγιασμένο νερό, διά τῆς μεταλήψεως καί τοῦ ραντισμοῦ, νά δίδει στούς πιστούς «τόν ἁγιασμόν, τήν ὑγείαν, τήν κάθαρσιν, τήν εὐλογίαν», νά «ἀποσμήχει τούς ρύπους τῶν παθῶν» καί νά θεραπεύει «τάς νόσους τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος». Ἀσφαλῶς καί ὑπάρχουν πολλά κοινά σημεῖα-αἰτήματα στίς ἱερές

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΣ

Ὁ ὅσιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος γιὰ τὴν ἔλλειψιν τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ ἀναφέρει «Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει μέσα του τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνας ἄνθρωπος εὐάλωτος στὶς ἐπιθέσεις τοῦ Διαβόλου. Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν ψυχή του, δὲν προσέχει, ἀδιαφορεῖ, κοιμᾶται ἀφρόντιστα, παραμελεῖ τὶς ἐργασίες του, γίνεται δοχεῖον ἡδονῶν, κάθε τί εὐχάριστο τὸ ἀπολαμβάνει ἐντός του, διότι δὲν φοβᾶται τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου. Καυχιέται γιὰ τὰ πάθη, χαίρεται γιὰ τὴν ἀργόσχολη ζωή, ἀποφεύγει τὴν κακοπάθεια, ἀποστρέφεται τὴν ταπείνωση, δέχεται μὲ χαρὰ τὴν ὑπερηφάνεια».1 Ὁ ἀββὰς Δωρόθεος γιὰ τὸν θεῖον φόβον μᾶς διδάσκει «Ἂν οἱ ἅγιοι πού τόσο ἀγαποῦν τὸν Κύριο τὸν φοβοῦνται πῶς λέει “ Ἡ ἀγάπη φυγαδεύει τὸν φόβο”;». Θέλει νὰ μᾶς δείξει ὁ ἅγιος ὅτι εἶναι δύο εἴδη φόβων, ἕνας ἀρχικὸς καὶ ἕνας τέλειος. Καὶ ὅτι ὁ μὲν ἕνας εἶναι χαρακτηριστικὸ τῶν ἀρχαρίων στὴν πνευματικὴ ζωή, ὁ δὲ ἄλλος αὐτῶν ποὺ ἔφτασαν στὸ μέτρο τῆς ἁγίας ἀγάπης. Ὁ ἀρχάριος κάνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ φόβο τῆς τιμωρίας, ὁ ἄλλος κάνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐπειδὴ ἀγαπάει τὸν Θεό, ἐπειδὴ χαίρεται ἰδιαίτερα μὲ τὸ νὰ εἶναι ἡ ζωὴ του εὐάρεστη στὸ Θεό. Αὐτὸς ἐπειδὴ γεύτηκε τὴν γλυκύτητα ποὺ δοκιμάζει ὅποιος εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸ Θεὸ φοβᾶται μήπως τὴν στερηθεῖ. Εἶναι ὅμως ἀδύνατον νὰ φτάσει κανεὶς στὸ τέλειο φόβο, παρὰ μόνο μὲ τὸν ἀρχικό».2 Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς μᾶς λέει γιὰ τὸν ἁγνὸ φόβο «Ἐκεῖνος ὁ φόβος ποὺ πάντοτε ὑπάρχει χωρὶς τὴν λύπη γιὰ ἁμαρτήματα, αὐτὸς εἶναι ὁ ἁγνὸς φόβος, ὁ ὁποῖος δὲν θὰ λείψει ποτέ. Γιατί εἶναι φυτεμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ στὴν κτίση καὶ κάνει ὁλοφάνερη σὲ ὅλους τὴν φυσικὴ σεβασμιότητα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ὑπεροχή Του, ποὺ εἶναι πάνω ἀπὸ κάθε βασιλεία καὶ δύναμη».3 Ὁ γέροντας Παΐσιος σὲ ἐρώτημα πῶς θὰ αὐξηθῆ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ἀπαντάει «Ἐγρήγορση χρειάζεται. Σὲ κάθε ἐνέργειά σου, ἀκόμη καὶ στὴν παραμικρή σου κίνηση, κέντρο νὰ εἶναι ὁ Θεός. Στρέψε ὅλον τὸν ἑαυτό σου πρὸς τὸν Θεό. Ἂν ἀγαπήσης τὸν Θεό, ὁ νοῦς σου θὰ εἶναι συνέχεια στὸ πῶς νὰ εὐχαριστήσης τὸν Θεό, στὸ πῶς νὰ ἀρέσης στὸν Θεό, καὶ ὄχι στὸ πῶς νὰ ἀρέσης στοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὸ πολὺ θὰ σὲ βοηθήση νὰ ἐλευθερωθῆς ἀπὸ τὶς βαρειὲς ἁλυσίδες τῆς ἀνθρωπαρέσκειας, πού σοῦ εἶναι ἐμπόδιο γιὰ τὴν ἀνώτερη ζωή». 4 Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἑρμηνεύοντας τὸ «Μετὰ φόβου καὶ τρόμου τὴν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε» σημειώνει «Στὴν πραγματικότητα, οὔτε οἱ κοσμικὲς ἐργασίες, τὰ βιοποριστικά, δὲν μποροῦν νὰ ἐκτελοῦνται χωρὶς φόβο πόσο μᾶλλον τὰ πνευματικά. Πές μου, ποιὸς ἔμαθε γράμματα χωρὶς φόβο; Ποιὸς ἔγινε καλός τεχνίτης χωρὶς φόβο; Κι ἐφόσον ἐκεῖ ὅπου δὲν παραμονεύει ὁ διάβολος, ἀλλὰ μᾶς ἐμποδίζει μόνο ἡ τεμπελιά, χρειάζεται τέτοιος φόβος μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ παραμερίσουμε τὴν ἀνευθυνότητά μας, τότε πῶς μποροῦμε χωρὶς φόβο νὰ οἰκοδομήσουμε τὴν σωτηρία μας μὲ τέτοιο πόλεμο, μὲ τόσα ἐμπόδια; Καὶ μὲ ποιὸ τρόπο μπορεῖ νὰ γεννηθεῖ μέσα μας τέτοιος φόβος; Ἐὰν ἔχουμε στὸ νοῦ μας ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι πανταχοῦ παρὼν καὶ στὴν καρδιά μας καὶ στὸ βάθος τῆς ψυχῆς μας».5 Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος σὲ λόγο του γιὰ τὴν ἁγία Ἄννα μᾶς λέει «Καὶ ὅπως ὅταν οἱ ἄνεμοι, ποὺ φυσοῦν ὁ ἕνας ἀντίθετα πρὸς τὸν ἄλλο, ἔχοντας στὴ μέση τῆς μεταξύ τους μάχης τὸ σκάφος, σηκώνουν πολλὰ κύματα καὶ στὴν πρύμνη καὶ στὴν πρώρα, ὁ κυβερνήτης καθισμένος στὸ τιμόνι σώζει τὸ σκάφος, ἀποκρούοντας τὶς ἐπιθέσεις τῶν κυμάτων μὲ τὴν σοφία τῆς ἐπιστήμης, ἔτσι καὶ ἡ γυναίκα ἐκείνη τότε, ὅταν ἐπέπεσαν στὴν ψυχή της, σὰν ἀντίθετοι ἄνεμοι, ὁ θυμὸς καὶ ἡ θλίψη, σταματοῦσαν τὸ λογικό της καὶ σήκωναν πολλὰ κύματα, ὄχι μόνο δύο καὶ τρεῖς καὶ εἴκοσι μέρες, ἀλλὰ ὁλόκληρα χρόνια, ὑπέμενε τὴν δοκιμασία γενναῖα καὶ δὲν ἄφησε νὰ καταποντισθεῖ ὁ λογισμός της. Γιατί ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, καθισμένος σὰν κυβερνήτης στὸ τιμόνι, τὴν ἔπεισε νὰ ὑπομείνει γενναῖα τὴν θαλασσοταραχὴ ἐκείνη».6 Ὑποσημειώσεις: 1. Ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου τόμ. Α΄ σελ. 39 2. Ἀββᾶ Δωροθέου Ἀσκητικὰ σελ. 143 3. Φιλοκαλία τόμ. Β΄ σελ. 161 4. Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου Λόγοι τόμ. Ε΄ σελ.75 5. π. Ἰουστίνου Πόποβιτς Ἑρμηνεία τῆς πρὸς Φιλιππησίους Ἐπιστολῆς Ἐκδ. Ἐν Πλῷ σελ. 103 6. Ἰ. Χρυσοστόμου Ε.Π.Ε. 8 Α΄ σελ. 43

ἀκολουθίες τῶν δύο ἁγιασμῶν. Παρά ταῦτα ὅμως εἶναι εὐκρινής ἡ διάκριση. Στόν μικρό ἁγιασμό δίδεται ἔμφαση, στήν ἴαση τῶν σωματικῶν καί ψυχικῶν ἀσθενειῶν. Ἐνῶ στόν μεγάλο ἁγιασμό τό κυρίαρχο θέμα εἶναι ἡ εὐλογία τῆς φύσεως τῶν ὑδάτων, διά τοῦ βαπτίσματος τοῦ Κυρίου. Ὁ ἁγιασμός τῶν Θεοφανείων ὑπενθυμίζει ἕνα πραγματικό γεγονός. Αὐτό εἶναι «ἡ ἀνάμνηση καί πραγματική λειτουργική παρουσία τοῦ σωτηριώδους γεγονότος τοῦ βαπτίσματος τοῦ Κυρίου, μέ ὅλο τό βάρος τῶν συνεπειῶν του, στή ζωή τοῦ καθενός πιστοῦ χωριστά καί τοῦ ὅλου σώματος τῆς Ἐκκλησίας». Ὁ ἁγιασμός τῶν Θεοφανείων στήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας, ἦταν ὁ καθαγιασμός τοῦ ὕδατος τοῦ ἁγίου βαπτίσματος. Σʼ αὐτό ἐβαπτίζετο πρῶτα ὁ σταυρός σέ ἀναπαράσταση τῆς βαπτίσεως τοῦ Κυρίου. Ὕστερα ἀντλοῦσαν οἱ πιστοί, γιά πόση καί εὐλογία, καί ἀκολουθοῦσε ἡ βάπτιση τῶν Κατηχουμένων. Ἔτσι τό νερό τοῦ μεγάλου ἁγιασμοῦ ἦταν τό «εἶδος» τοῦ μυστηρίου τοῦ ἁγίου βαπτίσματος –τό «σωτήριον ὕδωρ», ὅπως τό ὀνομάζει ὁ ἅγιος Κύριλλος– τό δεύτερο σέ σπουδαιότητα καί σημασία μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, μετά τή θεία Εὐχαριστία, καί γιʼ αὐτό τοῦ ἀποδίδεται μεγάλη τιμή. Βεβαίως δέν εἶναι σωστό ἡ πόση τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν Θεοφανείων νά συγκρίνεται πρός τήν θεία κοινωνία, ὅπως λαθεμένα τείνει νά πιστεύει ἡ λαϊκή εὐσέβεια. Ὁπωσδήποτε ὅμως εἶναι τό δεύτερο σέ ἱερότητα μυστηριακό εἶδος, μετά τή θεία Μετάληψη. Τή διάκριση τῆς διαφορᾶς πού ὑπάρχει μεταξύ τοῦ μεγάλου καί τοῦ μικροῦ ἁγιασμοῦ μποροῦμε νά τήν συνάγουμε καί ἀπό τήν τυπική διάταξη τῶν δύο ἀκολουθιῶν, πού καθορίζει τό χρόνο, τόν τρόπο τελέσεώς τους, ἀλλά καί πόσεως τοῦ ἁγιασμένου νεροῦ. Ὁ μικρός ἁγιασμός τελεῖται μετά τό πέρας τῆς θείας λειτουργίας καί μετά τήν διανομή καί βρώση τοῦ ἀντίδωρου. Τότε δηλαδή πού καταλύεται ἡ νηστεία, ἡ ὁποία προηγεῖται τῆς θείας Εὐχαριστίας, μέ τή βρώση τοῦ ἀντίδωρου. Ἐνῶ ὁ μέγας ἁγιασμός τελεῖται μετά τήν ὀπισθάμβωνο εὐχή: «Ὁ εὐλογῶν τούς εὐλογοῦντας σέ Κύριε…», καί πρίν ἀπό τή διανομή καί βρώση τοῦ ἀντίδωρου, δηλαδή πρίν γίνει κατάλυση τῆς εὐχαριστιακῆς νηστείας. Τό τυπικό τῆς ἱερᾶς μονῆς τῆς Εὐεργέτιδος τοῦ 12ου αἰώνα ὁρίζει μέ σαφήνεια ὅτι: «Καί μετά τό εἰπεῖν τόν ἱερέα τήν ὀπισθάμβωνον εὐχήν, μήτε τῆς εὐλογίας διδομένης… ἐξερχόμεθα πάντες ἐν τῷ λουτρῷ… πάντων ἁγιαζομένων καί μεταλαμβανόντων ἐκ τῆς τοῦ ἁγιάσματος μεταλήψεως καί ραντίσεως… εἰσερχόμεθα ἐν τῷ Ναῷ… εὐθύς δίδοται εὐλογία…». Ἔτσι ἐκφράζεται ἐδῶ ἡ προτεραιότητα τοῦ μεγάλου ἁγιασμοῦ ἔναντι τοῦ ἀντίδωρου. Ἀπʼ ὅσα ἀναφέρθηκαν ἀνωτέρω συμπεραίνουμε μέ βεβαιότητα ὅτι: παρά τίς ὁμοιότητες τῶν δύο ἱερῶν ἀκολουθιῶν ἁγιασμοῦ τοῦ ὕδατος, εἶναι ἐμφανής ἡ ὑπεροχή τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν Θεοφανείων, ἔναντι τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν νεομηνιῶν (πού γίνεται τήν πρώτη ἑκάστου μηνός) ἤ πού τελεῖται σέ κάθε ἄλλη περίσταση. Ἔτσι ἄλλωστε δικαιολογεῖται καί ὁ παραδοσιακός χαρακτηρισμός τους ὡς Μεγάλος καί Μικρός. Μυστήρια καί ἁγιαστικές πράξεις. Ὑπό τήν εὐρεῖα ἔννοια κάθε πράξη τῆς Ἐκκλησίας, κάθε εὐχή, κάθε εὐλογία προσλαμβάνει χαρακτήρα μυστηριακό ἤ συμβολικό. Δηλαδή εἶναι ἁγία πράξη μέ τήν ὁποία κάτω ἀπό κάποιο ὁρατό σημεῖο μεταδίδεται ἡ ἀόρατη θεία χάρη στούς πιστούς. Στή βάση τῶν διαφόρων μυστηρίων καί ἁγιαστικῶν πράξεων, ὅπως εἶναι καί ὁ ἁγιασμός τοῦ ὕδατος, εὑρίσκεται τό μυστήριο τῶν μυστηρίων, «τό Παμμυστήριον», τό ὁποῖο εἶναι αὐτή ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὡς Θεανθρωπότητα. Μέ ὅλες τίς μορφές τῆς δράσης καί τῶν προσευχῶν της ἡ Ἐκκλησία ἐκχέει στά μέλη της τό πλήρωμα, ὅλες τίς ἁγιαστικές ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ περιοχή τῆς μυστηριακῆς ζωῆς, τήν ὁποία καλεῖται νά ζήσει ὁ πιστός, εἶναι πολύ εὐρύτερη ἀπό τά γνωστά ἑπτά μυστήρια, γιατί περιλαμβάνει ὅλη τήν κτίση, τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία καλεῖται νά ἁγιάσει καί νά μεταμορφώσει. Ἡ θεία εὐχαριστία ἀποτελεῖ, ὅμως, τήν κορυφαία στιγμή αὐτοῦ τοῦ παγκόσμιου ἁγιασμοῦ τοῦ σύμπαντος. Μέ τήν εὐρεῖα ἔννοια τά πάντα σέ μιά χριστιανική ζωή εἶναι Ἐκκλησιαστικά καί ἔχουν μυστηριακή φύση. Τό κάθε τί εἶναι χάρισμα, λειτούργημα, ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

Ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους Ἀνθρωπομορφίτας εἰς τοὺς Μάρτυρας τοῦ Ἰεχωβᾶ

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ 3 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013 Ἀπόστολος: Α´ Κορ. στ´ 12 – 20 Εὐαγγέλιον: Λουκ. ιε´ 11 – 32 Ἦχος πλ. β´ — Ἑωθινόν: ΣΤ´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ «ΦΕΥΓΕΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΝΕΙΑΝ»

Ὁ Ἀπ. Παῦλος στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα παραθέτει μία σειρὰ ἐπιχειρημάτων, ποὺ καλοῦν τοὺς χριστιανοὺς νὰ ἀποφεύγουν τὴν πορνεία. Ἂς τὰ προσέξουμε. α´. «Τὰ βρώματα τῇ κοιλίᾳ καὶ ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν· ὁ δὲ Θεὸς καὶ ταύτην καὶ ταῦτα καταργήσει». Ὁ Θεὸς ἔχει δημιουργήσει τὴν κοιλιὰ, γιὰ νὰ δέχεται τὶς τροφὲς, ποὺ συντηροῦν τὸν ἄνθρωπο σʼ αὐτὴ τὴ ζωή. Στὴν αἰωνιότητα ὅμως καταργοῦνται καὶ οἱ τροφὲς καὶ ἡ κοιλιά. Ἀποκτοῦμε δὲ σῶμα ἐλεύθερο ἀπὸ ὀρέξεις καὶ ἐπιθυμίες. «Τὸ δὲ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ, ἀλλὰ τῷ Κυρίῳ, καὶ ὁ Κύριος τῷ σώματι». Τὸ σῶμα μας ὅμως, καὶ τὰ γενετήσια ὄργανα, ποὺ διαθέτει, δὲν πλάστηκε γιὰ τὴν πορνεία, δηλαδὴ γιὰ τὴν εἰκῇ καὶ ὡς ἔτυχε ἱκανοποίηση τοῦ γενετησίου ἐνστίκτου, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Κύριο καὶ νὰ γίνει ναὸς τοῦ Κυρίου, ὅπως ἀναφέρεται πιὸ κάτω. Καὶ ὁ Κύριος προσέλαβε τὸ ἀνθρώπινο σῶμα, κατοίκησε σʼ αὐτό, τὸ ἀπελευθέρωσε ἀπὸ τὴ δουλεία τοῦ θανάτου καὶ τοῦ Διαβόλου, καὶ μὲ τὴν ἀνάληψή του τὸ ἀνύψωσε στοὺς οὐρανούς, δίπλα στὸ Θεὸ πατέρα. Ἐδῶ δὲ στὴ γῆ εἶναι, πρέπει νὰ εἶναι, ἡ Κεφαλὴ τοῦ σώματός μας, συνεπῶς τὸ κατευθύνει καὶ τὸ ἐξουσιάζει σύμφωνα μὲ τὴ θέλησή του. β´. «Ὁ δὲ Θεὸς καὶ τὸν Κύριον ἤγειρε καὶ ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ». Ὁ Θεὸς τὸν Χριστὸ ὡς ἄνθρωπο τὸν ἀνέστησε καὶ ἐμᾶς ἐπίσης θὰ μᾶς ἀναστήσει. Συνεπῶς τὸ σῶμα δὲν θὰ ἔχει τὴν τύχη τῆς κοιλίας, ἀλλὰ θʼ ἀναστηθεῖ· ἡ ἀξία του συνεπῶς εἶναι αἰώνια. Ἐὰν λοιπὸν τὴν κοιλιά, ποὺ ἔχει σχετικὴ ἀξία, πρέπει νὰ χαλιναγωγοῦμε καὶ νὰ μὴ γινόμαστε δοῦλοι της, πολὺ περισσότερο πρέπει νὰ χρησιμοποιοῦμε τὸ σῶμα μας, ποὺ θʼ ἀναστηθεῖ καὶ ποὺ ἀνήκει στὸν Κύριο, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. γ´. «Οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν; Ἄρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; Μὴ γένοιτο». Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου διὰ τῆς πίστεως ἑνώνεται μὲ τὸ νυμφίο Χριστό. Ἀλλὰ μαζὶ μὲ τὴν ψυχὴ ἑνώνεται καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, τὸ ὁποῖο μετέχει τῶν θ. Μυστηρίων τοῦ βαπτίσματος, τοῦ χρίσματος, τῆς θείας Κοινωνίας. Λοιπὸν τὰ σώματά μας εἶναι μέλη Χριστοῦ. Θὰ πάρουμε λοιπὸν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ καὶ θὰ τὰ κάνουμε πόρνης μέλη; Καὶ μάλιστα, ὅπως παρατηρεῖ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, δὲν λέγει θὰ συνάψουμε τὰ μέλη στὴ πόρνη, ἀλλὰ ὅτι θὰ τὰ κάνουμε μέλη της, ποὺ εἶναι πολὺ πιὸ ἔντονο καὶ σφοδρό. Προτιμῶ δηλαδὴ τὰ μέλη μου νὰ εἶναι πόρνης μέλη καὶ ὄχι μέλη τοῦ Χριστοῦ. Φρικώδης ἀπόσπαση καὶ σύνδεση. «Ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἕν σῶμά ἐστιν; Ἔσονται γάρ, φησίν, οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν». Μὰ πῶς γίνονται τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ πόρνης μέλη; Μᾶς τὸ λέγει ἡ Παλαιὰ Διαθήκη· «ἔσονται γὰρ οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν». Τοῦτο συμβαίνει καὶ στὴν ἔννομη καὶ στὴν παράνομη συνάφεια. Καὶ ἀπὸ τὴν ἕνωση τῶν σαρκῶν προκύπτει μία νέα προσωπικότητα. Στὴν ἔννομη ὅμως συνάφεια δὲν προκύπτει χωρισμὸς ἀπὸ τὸ Χριστὸ οὔτε τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ γίνονται πόρνης ἢ πόρνου μέλη. Διότι ἡ σχέση γίνεται μέσα στὸ γάμο καὶ σύμφωνα μὲ τὸ σχέδιο καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ὁ γάμος εἶναι μὲν μεταπτωτικὸς θεσμός, ἀλλὰ –κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσοστομο– «σφόδρα χρήσιμος καὶ ἀναγκαῖος», διότι χτυπᾶ τὸν ἐγωισμό, τὸν ἀτομισμό, τὴν αὐτάρκεια καὶ τὴν ἀπομόνωση τοῦ ἀνθρώπου. Στὴν παράνομη ὅμως συνάφεια ὁ ἄνθρωπος ἱκανοποιεῖ τὴν ἀνάγκη του γιὰ συνεύρεση καὶ ἐκτόνωση τοῦ γενετησίου ἐνστίκτου κατὰ τρόπο ἐντελῶς ἀνθρωποκεντρικό, ἐγωιστικὸ καὶ ἀνεύθυνο, μέσα στὰ πλαίσια μίας «ἐθελοθρησκείας» (Κολ. 2,23). Δὲν θέλει νὰ ὑπακούσει στὸ Θεὸ καὶ νʼ ἀκολουθήσει τὸ σχέδιό του, γιὰ νὰ εὐτυχήσει καὶ νὰ ξαναβρεῖ τὸ χαμένο του παράδεισο. Πορνεία, μοιχεία, παλλακεία, πάσης φύσεως ἀσέλγεια, σύμφωνο ἐλεύθερης συμβίωσης, γάμος ὁμοφυλοφίλων(!) καὶ ὅ,τι ἄλλο ἐμφανισθεῖ καὶ ἐπακολουθήσει εἶναι τὰ ἀνθρώπινα ὑποκατάστατα τοῦ θείου δεσμοῦ τοῦ γάμου, τὰ ὁποῖα μᾶς ἀποσυνδέουν ἀπὸ τὸ Χριστὸ καὶ κάνουν τὰ μέλη μας, ἀπὸ μέλη Χριστοῦ, πόρνης ἢ πόρνου, μοιχαλίδας ἢ μοιχοῦ, ἀνωμάλου ἢ ἀνώμαλης μέλη. Ὅταν ὁ ἕνας τῶν ἐγγάμων ἀκολουθήσει αὐτὰ τὰ ἁμαρτωλὰ πρότυπα, τότε ἡ Ἐκκλησία χορηγεῖ διαζύγιο στὸν ἄλλο, ἀκριβῶς, γιατί ἔπαψε ὁ ἕνας νὰ εἶναι μέλος Χριστοῦ καὶ συνεπῶς μολύνει καὶ τὸν ἄλλο μὲ τὴν γαμικὴ συνάφεια καὶ συμβίωση. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἔννοια τοῦ διαζυγίου. δ´. «Ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίω ἕν πνεῦμά ἐστι». Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ προσκολλᾶται στὸν Κύριο καὶ ὑπακούει στὸ θέλημά του γίνεται ἕνα πνεῦμα μὲ Κεῖνον. Ἀποκτᾶ «νοῦν Χριστοῦ» καὶ φρόνημα καὶ θέλημα Χριστοῦ. Ὅπως ὁ Χριστὸς ἔχει δύο φύσεις, θεία καὶ ἀνθρώπινη, καὶ ἡ ἀνθρώπινη ἀκολουθεῖ ἐθελούσια τὸ θέλημα τῆς θείας, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος ἐγκολπώνεται τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ καὶ γίνεται ἕνα πνεῦμα μʼ αὐτόν. ε´. «Φεύγετε τὴν πορνείαν. Πᾶν ἁμάρτημα ὅ ἐὰν ποιήση ἄνθρωπος ἐκτός τοῦ σώματός ἐστιν, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει». Μιλᾶ ὁ ἀπόστολος πολὺ ἔντονα καὶ μὲ πολὺ προστακτικὸ ὕφος. Τὰ ποικίλα εἴδη πορνείας καὶ ἀσέλγειας μολύνουν τὸν ἄνθρωπο ἀφάνταστα, ἀλλὰ καὶ δημιουργοῦν ἕξη, ποὺ πολὺ δύσκολα ἐξαλείφεται. Ἔπειτα κάθε ἁμάρτημα, ποὺ κάνει ὁ ἄνθρωπος, δὲν βλάπτει τόσο ἄμεσα καὶ ἀπόλυτα τὸ σῶμα ὅσο αὐτό. Μὲ τὴν παράνομη μίξη μολύνει αὐτὴ τὴ ρίζα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἀνθρώπων, διαλύει τὸ θεοσύστατο θεσμὸ τῆς χριστιανικῆς οἰκογενείας καὶ τοῦ χριστιανικοῦ γάμου, καταστρέφει τὴν ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν, διαλύει τὴν κοινωνικὴ συνοχὴ καὶ ἑνότητα, καὶ τέλος ματαιώνει τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ διόρθωση τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Κανένα ἁμάρτημα δὲν καταστρέφει ὑλικὰ καὶ πνευματικὰ τόσο τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, ὅσο καὶ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Τὰ ἀφροδίσια νοσήματα, ἡ ποικίλη διάλυση τῆς κοινωνίας, ἡ κατάτμηση τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας ὀφείλονται σʼ αὐτό. Ὁ κατακλυσμὸς τοῦ Νῶε καὶ ἡ καταστροφὴ τῶν Σοδόμων καὶ τῆς Γομόρρας, ὅπως καὶ ἄλλα πολλὰ βιβλικὰ παραδείγματα, ἀποκαλύπτουν καὶ φανερώνουν πόσο σιχαίνεται ὁ Θεὸς αὐτὸ τὸ ἁμάρτημα μὲ τὶς ποικίλες παρενέργειές του. στ´. «Ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν». Εἶπε προηγουμένως ὅτι τὸ σῶμα δὲν καταστρέφεται, ἀλλὰ παραμένει αἰώνιο καὶ ἄφθαρτο· εἶπε ὅτι ἀνήκει στὸν Κύριο· εἶπε ὅτι εἶναι μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ· τώρα λέγει ὅτι εἶναι ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ διὰ τῶν μυστηρίων ἐπισκηνώνει μέσα σʼ αὐτό. Τὸ ἅγιο Πνεῦμα τὸ ἔδωσε σὲ μᾶς ὁ Θεὸς πατέρας. Λοιπὸν εἴμαστε ἱερόσυλοι, ὅταν μιαίνουμε τὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὴν πορνεία. Τὸ σῶμα μας δὲν εἶναι δικό μας· τὸ δημιούργησε ὁ Θεός, ἐμφύσησε μέσα του πνοὴ ζωῆς, καὶ τὸ ἀνέπλασε διὰ τοῦ Χριστοῦ. Συνεπῶς δὲν εἶναι κτῆμα μας, γιὰ νὰ ποῦμε ὅτι μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε ὅ,τι θέλουμε. «Ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς». Ἤσασταν αἰχμάλωτοι τοῦ διαβόλου καὶ τοῦ θανάτου καὶ τῆς φθορᾶς καὶ σᾶς ἐξαγόρασε ὁ Χριστὸς μὲ τό Αἷμα του (Πρβλ. Α´ Πέτρ.1,18-19). Λοιπὸν χριστιανοὶ «φεύγετε τὴν πορνείαν». Ἀρχιμανδρίτης Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν ΗΘΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ Α´ ΠΡΟΣ ΚΟΡ. ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

συμφέρει πνευματικά καί τί ὄχι. Ἀρνεῖται καθετί ἁμαρτωλό καί κινεῖται μέ ὁδηγό τό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου καί τήν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας. Ἀποφασιστικός καθώς εἶναι, μένει ἀνεπηρέα(5ον) στος ἀπό τούς πειρασμούς 10. Τό πνευματικό συμφέρον τοῦ διαβόλου. Καί στήν περίὉ πιστός ἄνθρωπος εἶναι πτωση ἀκόμα πού βρεθεῖ σέ ἐλεύθερος νά κάνει ὅ,τι θέλει. δύσκολη θέση, αὐξάνει τήν Δέν ἔχει ἀπό κάποιον δέσμευ- προσευχή του, γιά νά μή κυση. Ὡστόσο, ἔχει πάντα τήν ριευθεῖ ἀπό κανένα πάθος. ὀρθή κρίση νά βλέπει τί τόν

Αὐτός εἶναι καί ὁ σκοπός τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα. Εἶναι γνωστός ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Ὅλα μοῦ ἐπιτρέπονται, ἀλλά ὅλα δέν εἶναι πρός συμφέρον. Ὅλα μοῦ ἐπιτρέπονται, ἐγώ ὅμως δέν θά ἀφήσω τίποτα νά μέ κυριέψει» (στ´ 12). Δυστυχῶς, πολλοί χριστιανοί δέν κάνουν πνευματικό ἀγώνα, γι᾽ αὐτό καί δέν ἔχουν καμιά πρόοδο. Δέν διαφέρουν σχεδόν σέ τίποτε ἀπό τούς κοσμικούς. Πάντως ὅποιος

Ἀποτελεῖ συχνό φαινόμενο μέσα στήν ἱστορία ἀρχαῖες κακοδοξίες νά ἐπανεμφανίζονται ἀργότερα σέ διαφορετικούς χώρους καί μέ διαφορετική ἀφορμή. Στίς ἀρχαῖες αἱρέσεις ἀνήκουν καὶ οἱ λεγόμενοι Ἀνθρωπομορφίτες. Ἦταν αἱρετικοί, λαϊκοί καί μοναχοί, πού παρερμήνευαν τίς λεγόμενες ἀνθρωποπαθεῖς ἐκφράσεις τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί ἰδιαιτέρως τήν ἔννοια τοῦ «κατ᾽ εἰκόνα» τῶν ἀνθρωπολογικῶν διηγήσεων τῆς Γενέσεως, εἶχαν μιά πολύ παχυλή ἀντίληψη περί Θεοῦ1, καθώς πίστευαν ὅτι «ἀνθρωποειδές, ἤγουν ἀνθωπόμορφόν ἐστι τό Θεῖον»2. Ἐπρόκειτο γιά μία αἱρετική διδασκαλία, τήν ὁποία ἀναίρεσε συστηματικά καί μέ ἐξαιρετική σαφήνεια μία κορυφαία ἐκκλησιαστική προσωπικότητα, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας3. Ὑπόβαθρο αὐτῆς τῆς θεολογικῆς κακοδοξίας ἀποτελεῖ τό γεγονός, τό ὁποῖο ἐπισημαίνουν οἱ ἅγιοι πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι μέ τόν ἀνθρωπομορφισμό = (ἀν θρωπόμορφόν ἐστι τό Θεῖον) ὑπάρχει σύγχυση κτιστοῦ καί ἀκτίστου, παραγνωρίζεται ὅτι ἡ θεία φύση εἶναι ἄκτιστη, ἁπλῆ, ἀσύνθετη, ἀσχημάτιστη, ἀνείδεη καὶ ἐπιπλέον παραγνωρίζουν κάτι ἐξίσου σημαντικό γιά τήν παρουσία τῶν ἀνθρωπομορφικῶν ἐκφράσεων στήν Ἁγία Γραφή. Οἱ ὀπαδοί τοῦ ἀνθρωπομορφισμοῦ, μέ τό νά ἐκλαμβάνουν κατά γράμμα αὐτές τίς ἐκφράσεις, δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι οἱ ἱερεῖς συγγραφεῖς χρησιμοποιοῦν τέτοιου εἴδους ἐκφράσεις μέ συμβολικό τρόπο καί μέ ἀναφορά σ᾽ ἕνα ὑψηλότερο νόημα, χρησιμοποιώντας ἀπό τό δικό μας κόσμο εἰκόνες, τύπους καί σύμβολα, γιά νά νοήσουμε ἤ νά ἀναφερθοῦμε στίς θεῖες καί ἄκτιστες ἐνέργειες τῆς θεότητος4. Καί αὐτό συμβαίνει, γιατί, ὅπως

ἐπεξηγεῖ ὁ ἅγιος Κύριλλος: «Οὐ γάρ ἑτέρως ἦν ἡμᾶς δύνασθαι νοεῖν τά περί Θεοῦ. Αἰτία τοίνυν καί πρόφασις ἀληθής τοῦ σωματικῶς περί Θεοῦ τούς πρός ἡμᾶς λόγους ποιεῖσθαι τήν θεόπνευστον Γραφήν, καί νοῦ καί γλώττης ἐν ἡμῖν ἡ πτωχεία. Ἄῤῥητα γάρ παντελῶς τά περί αὐτοῦ· καί οὐκ ἦν συνιέναι τῶν ἀναγκαίων δύνασθαι τούς ἐν ἁπτοῖς καί παχέσι ὄντας σώμασιν, εἰ μή ἐν τάξει παραδειγμάτων τά ἑαυτῶν δεχόμενοι»5. Ὁ ἀνθρωπομορφισμός ὅμως εἶναι καί σήμερα ὑπαρκτός σέ διάφορες αἱρετικές κινήσεις. Μία τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση ἀποτελοῦν καί οἱ περί Θεοῦ ἀντιλήψεις τῶν λεγομένων Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ. Εἶναι γνωστή ἡ φανατική πολεμική τους γιά τό μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἶναι, ἐπίσης, γνωστή ἡ ἀντιγραφική διδασκαλία τους περί τοῦ δῆθεν μοναδικοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ. Οἱ περί Θεοῦ ὅμως κακοδοξίες τους περιλαμβάνουν καί μία παχυλή ἀνθρωπομορφική ἀντίληψη περί Θεοῦ. Σύμφωνα μέ τήν ἑταιρεία Σκοπιά ὁ Ἰεχωβᾶ Θεός «εἶναι πρόσωπο μὲ πνευματικό σῶμα», πού μένει σέ ὁρισμένο τόπο καί αὐτός εἶναι ὁ οὐρανός6. Πῶς ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ Θεός ἔχει σῶμα πνευματικό; Ἀπαντᾶ ἡ ἑταιρεία Σκοπιά: «Ὅπως καταλαβαίνουμε ἐκεῖ, πού ὑπάρχει νοημοσύνη, ὑπάρχει καί διάνοια. Καί ξέρουμε ὅτι ἐκεῖ, πού ὑπάρχει διάνοια, ὑπάρχει ἐγκέφαλος σ᾽ ἕνα σῶμα συγκεκριμένου σχήματος. Γι᾽ αὐτό, λοιπόν, ἡ μεγάλη διάνοια, πού εἶναι ὑπεύθυνη γιά ὅλη τή δημιουργία ἀνήκει στή μεγάλη προσωπικότητα, τόν Παντοδύναμο Θεό. Ἄν καί δέν ἔχει ὑλικό σῶμα, ἔχει πνευματικό. Ἕνα πνευματικό πρόσωπο ἔχει σῶμα; Ναί, γιατί ἡ Βίβλος λέει: “Εἶναι σῶμα ζωϊκόν, καί εἶναι σῶμα πνευματικόν” Α. Κορινθίους ιε´, 44»7. Εἶναι αὐτονόητο, ὅτι τέτοιες

χονδροειδεῖς ἀντιλήψεις περί Θε οῦ δέν ἀντέχουν σέ σοβαρή κριτική καί βάσανο. Ἀποδεικνύουν ὅμως τί εἴδους “πνευματική” τροφή παρέχει, ὁ κατά δήλωσή τους, μοναδικός ἀγωγός τῆς ἀλήθειας τοῦ Ἰεχωβᾶ σέ ὅσους παγιδεύτηκαν στά δίχτυα τῆς αἵρεσης. Θά ὁλοκληρώσουμε τήν σύντομη ἀναφορά μας στό θέμα μας μέ τή διαχρονικῆς ἀξίας ἐπισήμανση τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, σχετικά μέ τήν ὁποιαδήποτε κυριολεκτική ἀνθρωπομορφική κατανόηση τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ: «ἐστίν ἀσύνετον παντελῶς, καί τοῖς τῆς ἐσχάτης δυσσεβείας ἐγκλήμασιν ὑπενεγκεῖν δυνάμενον τούς οὕτως ἑλομένους φρονεῖν»8. Σημειώσεις: 1. Βλ. Λῆμμα, Anthropomorphismus, στο Η.F. von Campenhausen – A. Bertholet, Wörterbuch der Religionen, 1952, σ. 29. 2. Βλ. Ἁγ. Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Κατά Ἀνθρωπομορφιτῶν, PG 76,1068 A. 3. Βλ. Χρυσόστομου Σταμούλη, Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας κατά Ἀνθρωπομορφιτῶν, (Ἀλεξανδρινοί Συγγραφεῖς 1), Θεσσαλονίκη 1993. 4. Βλ. Ἰ. Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσις Ἀκριβής Ὀρθοδόξου Πίστεως, Α, 11. PG 94,841. 5. Βλ. Ἁγ. Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, ὅπ. π., PG 76, 1077D- 1080A. 6. Βλ. Μπορεῖτε νά ζεῖτε γιά πάντα στόν Παράδεισο στή Γῆ, ἔκδ. Μ.τ.Ι, 1982, σσ. 36 - 37. 7. Βλ. Μπορεῖται νά ζεῖτε γιά πάντα στόν Παράδεισο στή Γῆ, ὅπ. π., σ. 36 .Ἐπιπλέον μαρτυρίες μέ τίς ἴδιες θέσεις ἀπό ἔντυπα τῆς ἑταιρείας «Σκοπιά», βλ. Ἄννας Μπουρδάκου, “ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ“. Ἀπό τό Α στο Ω, Ἀθήνα 2008, σσ. 189-190. 8. Βλ. Ἁγ.Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Κατά Ἀνθρωπομορφιτῶν, PG 76, 1068 Α.

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΔΕΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΟΝ ΟΡΚΟΝ Τό ἄρθρο πού ἀκολουθεῖ ἐγράφη τό 2009 («ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Νοέμβριος 2009 Ἀριθμ. Τεύχους 89). Σήμερα εἶναι πάλι ἐπίκαιρο, μετά τήν πρόσφατη συνέντευξη Σεβ. Μητροπολίτου, ὁ ὁποῖος ὑπεστήριξε τήν κατάργηση τοῦ ἐνώπιον τῶν Κρατικῶν Ἀρχῶν ὅρκου. Οἱ δηλώσεις τοῦ Ἱεράρχου ἔρχονται σέ ἀντίθεση μέ τήν Πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία ἐκφράζεται καί στό ἄρθρο μας μέ πολλά ἐπιχειρήματα ἀλλά καί μέ τό στόμα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου.

«Ἡ πρόσφατη ὁρκωμοσία τῆς νέας Κυβερνήσεως ἔφερε πάλι στήν ἐπικαιρότητα τό θέμα τοῦ ὅρκου. Σέ μιά ἐνορχηστρωμένη ἀπό ἀντιχριστιανικούς κονδυλοφόρους προσπάθεια ἔγινε εὐθεῖα ἐπίθεση κατά τοῦ ἱεροῦ ἔθους τῆς ὁρκωμοσίας τῶν μελῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου καί ἀναζωπυρώθηκε ἡ συζήτηση ἑνός θέματος, πού ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει ἐπιλύσει τελεσίδικα, μέ ἀποτέλεσμα ὁ πολύς κόσμος, πού ἔχει χάσει τήν σχέση του μέ τήν Ὀρθόδοξη πνευματικότητα, νά ἐπηρεασθῆ, νά συγκατανεύση καί ἐν τέλει νά ἐπιζητήση τήν κατάργηση τοῦ ὅρκου. Εἶναι χαρακτηριστική ἡ πρόσφατη περίπτωση μιᾶς μεγάλης ἐφημερίδος τῆς Κυριακῆς 25 Ὀκτωβρίου, ἡ ὁποία φιλοξένησε πολλά ἄρθρα – κληρικῶν καί λαϊκῶν– μέ θέμα τόν ὅρκο, στά ὁποῖα ἄρθρα ὅλοι, πιστεύοντες καί μή πιστεύοντες, κατέληξαν στό ὁμόφωνο συμπέρασμα ὅτι πρέπει νά καταργηθῆ ὁ ὅρκος! Τό παράδοξο εἶναι ὅτι στήν λογικοφανῆ βαττολογία ἐνεπλάκησαν καί ἐκκλησιαστικά πρόσωπα, τά ὁποῖα ἐν γνώσει τους ἤ ἐν ἀγνοίᾳ τους (ὁ Θεός οἶδεν) ἔγιναν “νεροκουβαλητές” τῆς ἀντιχριστιανικῆς κουστωδίας!

*** Οἱ συζητήσεις περί τοῦ ὅρκου χρονολογοῦνται ἐδῶ καί πολλές δεκαετίες, πολλοί δέ Πνευματικοί δέν δίστασαν κατά τό παρελθόν νά ἐπιβάλλουν μεγάλα πνευματικά ἐπιτίμια σέ χριστιανούς γιά τό λόγο καί μόνο ὅτι παρεστάθησαν σέ δικαστήρια, ἀδιακρίτως τοῦ ἄν ὁρκίσθηκαν ἀληθῶς, ἐκλαμβάνοντες καί μόνη τήν παρουσία τοῦ χριστιανοῦ στό δικαστήριο ὡς πνευματικά ἀξιόποινη πράξη, μέ ἀποτέλεσμα νά συμβάλλουν καί οἱ Πνευματικοί μέ τήν ἀδιακρισία τους αὐτή στό νά πληθυνθῆ ἡ ἀνομία στήν πατρίδα μας καί νά γίνουν περισσότερο ἀδίστακτοι οἱ παντός εἴδους πονηρευόμενοι, ἀφοῦ πλέ-

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

ον εἶχαν τήν βεβαιότητα ὅτι οἱ χριστιανοί, ἐμποδιζόμενοι ἀπό τόν ὅρκο, δέν θά διεκδικοῦσαν τό δίκαιό τους στά δικαστήρια. Τό ἐντυπωσιακό εἶναι ὅτι τήν ἀθεολόγητη νοοτροπία τους ὑπέρ τῆς καταργήσεως τοῦ ὅρκου στηρίζουν –ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ πολέμιοι τοῦ ὅρκου– στήν Ἁγία Γραφή, ἐνῶ κάθε ἄλλο παρά αὐτό ἡ Ἁγία Γραφή ὑποστηρίζει. Συγκεκριμένα, στηρίζονται ἀποκλειστικά στά λόγια τοῦ Χριστοῦ, πού παρατίθενται στό Κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο στούς στίχους 33 ἕως 37 τοῦ πέμπτου κεφαλαίου: “Πάλιν ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις, οὐκ ἐπιορκήσεις, ἀποδώσεις δέ τῷ Κυρίῳ τούς ὅρκους σου. Ἐγώ δέ λέγω ὑμῖν μή ὀμόσαι ὅλως· μήτε ἐν τῷ οὐρανῷ, ὅτι θρόνος ἐστί τοῦ Θεοῦ· μήτε ἐν τῇ γῇ, ὅτι ὑποπόδιόν ἐστι τῶν ποδῶν αὐτοῦ· μήτε ἐν τῇ κεφαλῇ σου ὀμόσῃς, ὅτι οὐ δύνασαι μίαν τρίχα λευκήν ἤ μέλαιναν ποιῆσαι. Ἔστω δέ ὁ λόγος ὑμῶν ναί ναί, οὐ οὐ· τό δέ περισσόν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν”. Αὐτό τό ἀπόσπασμα τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ ὁπωσδήποτε ἐκφράζει μέ ἔμφαση ὅτι πρέπει νά προσέχῃ διαρκῶς ὁ ἄνθρωπος τά λόγια του στίς καθημερινές του συναλλαγές μέ τούς συνανθρώπους του καί νά μή λησμονῇ ὅτι ἔχει ἐλλιπῆ πνευματική ὅραση, πρᾶγμα πού τόν ἐμποδίζει νά διακρίνη μέ ἀπόλυτο τρόπο τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψεῦδος. Δέν ἐξαντλεῖ, ὅμως, ὁ λόγος αὐτός τοῦ Χριστοῦ ὁλόκληρη τήν Ἁγία Γραφή ὡς πρός τό θέμα τοῦ ὅρκου, διότι, τό ἀπόσπασμα αὐτό, δέν εἶναι ἡ μοναδική ἀναφορά τῆς Ἁγίας Γραφῆς στό θέμα τοῦ ὅρκου, οὔτε περιέχει τό ἀπόσπασμα αὐτό καθʼ ἑαυτό τήν ἑρμηνεία καί τίς προεκτάσεις πού θέλει ὁ Θεός νά δώσει στό μέγα αὐτό θέμα. Ἡ ἑρμηνεία κάθε φράσεως τῆς Ἁγίας Γραφῆς δίδεται μέ ὁλόκληρη τήν Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη καί ὄχι αὐτοτελῶς ἀπό τήν ἴδια τή φράση. Ἰδιαιτέρως δέ πιστοποιεῖται ὁ νοῦς τῆς Ἁγίας Γραφῆς μέ τίς Πράξεις, δηλαδή τήν πρακτική τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τήν ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως αὐτή φθάνει σέ μᾶς μέσα ἀπό “τά πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου”. Πρέπει νά εἴμαστε πολύ προσεκτικοί στήν ἐξαγωγή συμπερασμάτων, ὅταν διαβάζουμε τήν Ἁγία Γραφή, ἀλλιῶς κινδυνεύουμε νά ἀπολυτοποιήσουμε μιά φράση εἰς βάρος τοῦ νοήματος τοῦ Θείου Λόγου. Ὅπως, παραδείγματος χάριν, ἐάν ἀπολυτοποιήσουμε τήν προτροπή τοῦ Χριστοῦ “μή κρίνετε,

δέν ἀγωνίζεται, δέν εἶναι πρα- διάφορα δικαιώματα. Δέν πρέπει νά ἔχουν νοοτροπία γματικός χριστιανός. κοσμική καί νά διεκδικοῦν *** αὐτά πού δικαιοῦνται. Ὁ ἀπό11. Παραίτηση ἀπό δικαιώ- στολος Παῦλος ἦταν πολύ εὐαίσθητος στό θέμα αὐτό. ματα Εἶχε παραιτηθεῖ ἀπό διάφορα Οἱ κληρικοί πρωτίστως, δικαιώματα πού εἶχε, ὅπως ἀλλά καί οἱ λαϊκοί, ἔχουν γιά παράδειγμα τῆς συντήρηκαθῆκον νά ἐργάζονται γιά τή σής του, γιατί δέν ἤθελε νά διάδοση τῆς χριστιανικῆς δι- προκαλέσει τόν παραμικρό δασκαλίας. Ὁ καθένας στό ἀρνητικό σχολιασμό. Εἶναι χῶρο του. Νά δίνουν τή μαρ- χαρακτηριστικός ὁ λόγος του: τυρία τους καί νά πείθουν «Ἐμεῖς δέν κάναμε χρήση τοῦ τούς ἄλλους μέ τό παράδει- δικαιώματος αὐτοῦ (τῆς συνγμά τους, παραιτούμενοι ἀπό τήρησής του ἀπό τήν Ἐκκλη-

ἵνα μή κριθῆτε” (Ματθ. 5,7) θά πρέπει νά ἀπενεργοποιήσουμε μέσα μας τή λειτουργία τῆς “κρίσεως”, ἡ ὁποία, ὅμως εἶναι στοιχεῖο τοῦ “κατʼ εἰκόνα” πού ἐλάβαμε ἀπό τό Θεό. Ἄνθρωπος χωρίς “κρίση”, εἶναι ἕνας ἄνθρωπος ἄνους, πού δέν μπορεῖ νά ξεχωρίση τόν λόγο τοῦ Θεοῦ ἀπό τίς συμβουλές τοῦ διαβόλου, πού δέν μπορεῖ νά διακρίνη τό καλό ἀπό τό κακό. Τό σωστό συμπέρασμα ἀπό τήν προτροπή αὐτήν τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὅτι πρέπει νά γνωρίζουμε πώς εἶναι προτιμότερο νά μή ἐκφέρουμε κρίση γιά τούς ἀνθρώπους, τόν χαρακτῆρα καί τίς προθέσεις τους, γιατί ἡ κρίση τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων δέν ἔχει βάθος, δέν γίνεται μέ πνευματική ὅραση ἀλλά εἶναι ἐπιφανειακή καί ἐμπαθής. Αὐτό τό ἐπιβεβαιώνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός λέγοντας μέσῳ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου στό κεφάλαιο 7, στ.24 “μή κρίνετε κατʼ ὄψιν, ἀλλά τήν δικαίαν κρίσιν κρίνατε”. Συγχρόνως, μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Χριστός, μέ τόν ἴδιο Εὐαγγελιστή, σέ ἄλλο σημεῖο, καί μιά ἄλλη διάσταση τοῦ ρήματος “κρίνω”, πού σημαίνει “καταδικάζω”: “Ἐάν τίς μου ἀκούσῃ τῶν ρημάτων καί μή πιστεύσῃ, ἐγώ οὐ κρίνω αὐτόν· οὐ γάρ ἦλθον ἵνα κρίνω τόν κόσμον ἀλλʼ ἵνα σώσω τόν κόσμον” (12,47). Καί πάλι σέ ἄλλο σημεῖο: “Ὑμεῖς κατά τήν σάρκα κρίνετε· ἐγώ οὐ κρίνω οὐδένα. Καί ἐάν κρίνω δέ ἐγώ, ἡ κρίσις ἡ ἐμή ἀληθής ἐστιν”. (8,15-16) Αὐτά τά ἴδια κριτήρια πρέπει νά ἰσχύσουν καί στήν ἔρευνά μας γιά τό θέμα τοῦ ὅρκου, ἐάν θέλουμε νά ἀντλήσουμε τό πνεῦμα τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου. Γιατί σαφῶς τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου δέν εἶναι ἡ κατάργηση τῶν ἐπιταγῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀλλά ἡ κατάργηση τῶν αὐθαιρέτων δοξασιῶν, μέ τίς ὁποῖες οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι εἶχαν ἐπιφορτίσει καί οὐσιαστικά εἶχαν ἀλλοιώσει τό Θέλημα καί τήν Ποιμαντική τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός δέν κατήργησε καμμιά, ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΜΙΑ ἀπό τίς προσταγές τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, γιατί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν μετατρέπεται, οὔτε τελειοποιεῖται καί πολύ περισσότερο δέν καταργεῖται. Ἐξ ἄλλου αὐτό τό ἐδήλωσε ἀπερίφραστα ὁ Χριστός, γιά νά μή ἔχουμε ἐπʼ αὐτοῦ τήν παραμικρή ἀμφιβολία: “Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τόν νόμον ἤ τούς Προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι ἀλλά πληρῶσαι”! (Ματθ. 5,17). Γιʼ αὐτό θά προσπαθήσουμε νά συλλαβίσουμε τήν Ἁγία Γραφή μέ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

σία), ἀλλά ὑπομένουμε κάθε στέρηση, γιά νά μή δημιουργήσουμε κανένα ἐμπόδιο στή διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ» (θ´ 12). Οἱ σημερινοί κληρικοί πρέπει νά ἐμπνέονται ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο καί νά ἐργάζονται στήν Ἐκκλησία χωρίς νά ἔχουν ἀπαιτήσεις καί χωρίς νά μιλοῦν γιά δικαιώματα, ἀποφεύγοντας ἔτσι τούς σχολιασμούς καί τίς ἐπικρίσεις τοῦ λαοῦ. Μόνο ἔτσι τό ἔργο τους θά εἶναι ἀποδοτικό. Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Σελὶς 4η

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΙΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ

Ὁ Ἐπίτιμος Σχολάρχης Ἐκκλησιαστικῆς Ἐκπαιδεύσεως κ. Μελιανὸς Ματθαῖος μὲ ἀνοικτὴν ἐπιστολήν του πρὸς τὸν ὑπουργὸν Παιδείας κ. Κων. Ἀρβανιτόπουλον καὶ πάντα ἁρμόδιον ζητεῖ τὴν ἀναβάθμισιν τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Σχολῶν καὶ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐκπαιδεύσεως. Εἰς τὴν ἐπιστολὴν ἐπισημαίνει τὰ ἀκόλουθα:

«Πάλι “ἀπὸ τὸ μηδέν”; Ἐξοχώτατε κ. Ὑπουργέ, Μὲ ὅλο τὸ σεβασμὸ πρὸς τὸ πρόσωπό Σας καὶ πρὸς τὸ ἀξίωμά Σας, θὰ παρακαλοῦσα νὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ἐκφράσω τὴν ἀγωνία μου γιὰ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἐκπαίδευση. Φοίτησα στὴν Πατμιάδα Ἐκκλησιαστικὴ Σχολὴ (ἑπτὰ ὁλόκληρα σχολικὰ ἔτη, 1955–1962). Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη φοιτούσαμε 300–350 μαθητές, ἀπὸ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ (Συρία, Κένυα, Οὐγκάντα κ.λπ.). Ἦταν χρόνια δύσκολα. Παρὰ ταῦτα, μέχρι σήμερα, ὄχι μόνο ἀναπολῶ τὰ χρόνια ἐκεῖνα, ἀλλὰ καὶ βροντοφωνάζω: «Μακάρι ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἐκπαίδευση, νὰ ἦταν, σήμερα, ὅμοια μὲ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη». Τὸ σχολικὸ ἔτος 1973 – 1974 διορίστηκα ὡς Θεολόγος καθηγητὴς στὴν «τροφὸ Πατμιάδα», ἀπὸ τὴν ὁποία καὶ συνταξιοδοτήθηκα στὶς 30 Ἰουνίου 2011, δηλαδὴ μετὰ ἀπὸ τριάντα ἑπτὰ καὶ πλέον ἔτη, ἀπὸ τὰ

ὁποῖα τὰ εἴκοσι δύο σχεδόν, διετέλεσα Σχολάρχης στὴν ἴδια πάντα Σχολή. Πάλι λοιπὸν “ἀπὸ τὸ μηδέν”; κ. Ὑπουργέ; Μία ὁλόκληρη ζωὴ πέρασα στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἐκπαίδευση καὶ δυστυχῶς δὲν ἀξιώθηκα νὰ δῶ πραγματοποιήσιμες τὶς ἐλπίδες καὶ τὶς προσδοκίες μου, τὶς προσδοκίες ὅλων ὅσων ἀγωνιστήκαμε νὰ κρατήσουμε αὐτοὺς τοὺς φάρους τῆς Παιδείας καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλο συμβούλια, ὅλο ἐπιτροπές, χωρὶς οὐσιαστικὸ ἀποτέλεσμα. Μακάρι ἐπὶ τῶν ἡμερῶν Σας, νὰ γίνει τὸ “Θαῦμα”. Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ἐπισημάνω ὅτι τὰ πρόσωπα, ποὺ ἀπαρτίζουν τὴν Ἐπιτροπὴ εἶναι ἀξιόλογα, μὲ Πανεπιστημιακοὺς τίτλους κ.λπ. καὶ ἱκανὴ παιδαγωγικὴ ἐμπειρία. Δὲν αἰσθάνομαι ὅμως ἱκανοποίηση. Διαπιστώνω ὅτι ἀπὸ τοὺς ἐν ἐνεργείᾳ ἐκπαιδευτικοὺς τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Σχολῶν, μόνο ἡ Διευθύντρια τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Λυκείου Νεαπόλεως κ. Γαλώνη συμμετέχει. Δὲν γνωρίζω, ἂν ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα μέλη κάποιος ἔχει τελειώσει Ἐκκλησιαστικὴ Σχολὴ καὶ μάλιστα νὰ ἔχει διατελέσει καὶ τρόφιμος τοῦ Οἰκοτροφείου της. Θεωρῶ ὅτι ἕνας ἀπόφοιτος Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς διαθέτει ἄλλη ἐμπειρία καὶ ἡ παρουσία του

στὴν Ἐπιτροπὴ θὰ εἶναι πολύτιμη. Ὑπουργέ μου, σημειώνω καὶ μία ἐπιπλέον παράλειψη, σοβαρὴ μάλιστα κατὰ τὴν ταπεινή μου ἄποψη. Ποῦ εἶναι τὸ εὐλογημένο Ράσο; Πρόκειται γιὰ Ἐκκλησιαστικὴ Ἐκπαίδευση. Ὑπάρχουν τόσοι καὶ τόσοι Κληρικοί, ἀπόφοιτοι Ἐκκλησιαστικῶν Σχολῶν, οἱ ὁποῖοι διακονοῦν καὶ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Ἐκπαίδευση ἐπάξια. Μήπως πρέπει νὰ ἐπανασυγκροτηθεῖ ἡ Ἐπιτροπή; Καλὸ θὰ εἶναι. Τὰ Ἐκκλησιαστικὰ Σχολεῖα ἔχουν προσφέρει ἄπειρες ὑπηρεσίες στὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Ἔθνος Διέρχονται κρίση. Πρέπει νὰ ξαναβροῦν τὴν ἀποστολή τους. Νὰ ἐπαναφέρετε τὴν Τετάρτη τάξη στὸ Λύκειο. Νὰ ξαναλειτουργήσει τὸ Οἰκοτροφεῖο ὑπὸ τὴ Διεύθυνση τοῦ Σχολείου. Νὰ διοριστεῖ μόνιμο, διδακτικὸ καὶ ὑπαλληλικὸ προσωπικό, ποὺ νὰ διαπνέεται ἀπὸ Ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα. Νὰ δημιουργηθοῦν οἱ προϋποθέσεις γιὰ τὴν ὅσο τὸ δυνατὸν ἀρτιότερη, ἀπὸ κάθε πλευρά, λειτουργία τους. Μὲ τὴν ἐλπίδα, ὅτι κάτι καλὸ θὰ προκύψει γι᾽ αὐτὰ τὰ εὐλογημένα Σχολεῖα, Σᾶς καταθέτω τὸ σεβασμό μου καὶ τὴν ἐκτίμησή μου, Μελιανὸς Ματθαῖος Ἐπίτιμος Σχολάρχης Ἐκκλησιαστικῆς Ἐκπαίδευσης

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΔΕΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΟΝ ΟΡΚΟΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

τή βοήθεια τῶν Ἁγίων μας, γιατί μόνο συλλαβίζοντάς την μποροῦμε νά ἀποφύγουμε τά βιαστικά συμπεράσματα.

*** Κάνοντας ἔναρξη τοῦ ἁγιοσυλλαβισμοῦ μας, κρίνουμε ἀπαραίτητο νά ἐπισημάνουμε τά κίνητρα ὅλων ἐκείνων πού συνδυασμένα πολεμοῦν γιά τήν κατάργηση τοῦ ὅρκου ἀπό τή δημόσια ζωή τοῦ τόπου μας. Τά κίνητρα εἶναι προφανῆ: Ὁ ἀποχριστιανισμός τῆς πατρίδος μας καί ὄχι, βεβαίως, ἡ περιφρούρηση τοῦ κύρους τῆς Ἁγίας Γραφῆς, οὔτε τό ὄψιμο ἐνδιαφέρον ἀποχριστιανισμένων ἀνθρώπων γιά τήν περιφρούρηση τῆς πνευματικῆς ἀκεραιότητος τῶν χριστιανῶν! Εἶναι πασιφανές ὅτι ζητοῦν τήν κατάργηση τοῦ ὅρκου, γιά νά ἐξαλειφθῆ κάθε ἀναφορά στόν Θεό καί γιά νά ἐμποδισθῆ κάθε ἀνάμειξη τοῦ Θεοῦ στή ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ὡστόσο, δημιουργεῖ πολλά ἐρωτηματικά καί ἡ μέθοδος πού χρησιμοποιοῦν κάποιοι λόγιοι Κληρικοί – μεγαλόσχημοι καί μικρόσχημοι– γιά νά καταδικάσουν τόν ὅρκο, χωρίς νά τούς ἀπασχολῆ ὅτι, τελικά, συμπράττουν ἐπί τοῦ πρακτέου μέ τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ καί τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Δέν φαίνεται νά τούς ἀπασχολοῦν τά ἀρνητικά Ποιμαντικά ἀποτελέσματα πού θά προκύψουν ἀπό τήν τυχόν κατάργηση τοῦ Δημοσίου ὅρκου, γιατί ἔχουν στρέψει ἐξ ὁλοκλήρου τήν προσοχή τους στήν ἀποστήθιση καί κωδικοποίηση τῆς Θεολογίας καί ὄχι στήν βιωματική ἐφαρμογή της, ἀπό τήν ὁποία ἀντλοῦμε τήν βεβαιότητα γιά τήν ἀλήθεια ἤ τήν πλάνη τῶν πιστευμάτων μας. Ἄν κάναμε τόν κόπο νά ἐξετάσουμε τά πρακτικά ἀποτελέσματα τῶν τάχα θεολογικῶν ἐπιλογῶν μας, θά εἴχαμε διαπιστώσει ὅτι μεγάλο μέρος τῆς διαφθορᾶς τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων ὀφείλεται στίς τάχα βαθυστόχαστες καί τάχα Πατερικές θεολογικές μας θεωρίες καί ἀπόψεις! Ἄν κάναμε τόν κόπο νά ἀξιολογήσουμε τήν ἀποτελεσματικότητα τῆς Ποιμαντικῆς μας θά εἴχαμε διαπιστώσει ὅτι, μέ τήν τακτική πού ἀκολουθοῦμε, ὄχι μόνο ἀδυνατοῦμε νά διδάξουμε ὡς Ποιμένες τούς πολιτικούς ἀλλά καί ἀγόμεθα καί φερόμεθα ἀπό αὐτούς καί, οὐσιαστικά, οἱ πολιτικοί εἶναι αὐτοί πού μᾶς καθορίζουν τήν Ποιμαντική μας καί, κατά συνέπεια, καί τήν Ποιμαντική τοῦ λαοῦ μας. Αὐτή εἶναι καί ἡ ἐξήγηση τοῦ γιατί πολλοί Ποιμένες δέν ἀντιλαμβάνονται τί σημαίνει στήν πράξη ἡ ἀντικατάσταση τῆς ἐν Ὀνόματι τοῦ Θεοῦ διαβεβαιώσεως τῶν Δημοσίων Λειτουργῶν μέ τήν διαβεβαίωση τοῦ καθενός στή... συνείδησή του(!), ἐνῶ ὅλοι γνωρίζουμε πώς οἱ περισσότερες συνειδήσεις στίς μέρες μας ἔχουν ταυτίσει ἀπόλυτα τό κακό μέ τό καλό, ἀφοῦ ἔχει γίνει πιά δημόσια ἀποδεκτό δόγμα ὅτι καλό εἶναι αὐτό πού ἐκφράζει καί ἀρέσει στόν καθένα! Αὐτή ἡ ὑποτίμηση τῶν ποιμαντικῶν ἀποτελεσμάτων λειτούργησε ἀρνητικά στούς μέχρι σήμερα συνηγόρους τῆς καταργήσεως τοῦ ὅρκου καί, παρʼ ὅτι εἶναι λόγιοι καί συγγραφεῖς θεολογικῶν πραγματειῶν, ἀποφεύγουν συστηματικά, ὅταν διαπραγματεύονται τό θέμα τοῦ ὅρκου, νά κάνουν διάκριση μεταξύ τοῦ ἐφάμαρτου ὅρκου, πού δίδεται σάν “ψωμοτύρι” στήν καθημερινή συναλλαγή καί συναναστροφή μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, καί τοῦ ὅρκου πού δίδεται ἐνώπιον τῶν Κρατικῶν Ἀρχῶν. Ἔτσι, χρησιμοποιοῦν πληθύν Πατερικῶν ἐδαφίων, ἰδίως τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, πού ἀναφέρονται ἀποκλειστικά στούς ἐφάμαρτους ὅρκους, πού ἀνταλλάσουν καθημερινά μεταξύ τους οἱ χριστιανοί, πρᾶγμα τό ὁποῖο βεβαίως καί πρέπει νά καταδικάζουμε ὅλοι, διότι ἀποτελοῦσε καί ἀποτελεῖ μάστιγα τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί κατάρα γιά τήν ψυ-

χή καί τή συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου. Τέτοιου εἴδους ὅρκοι δέν ἔχουν καμμιά θέση στή ζωή τοῦ χριστιανοῦ, διότι δέν πρέπει νά ἐνδιαφέρη τόν ἀληθινό χριστιανό ποιός θά τόν πιστέψη στίς καθημερινές ἀνθρώπινες σχέσεις ἤ συναλλαγές του, ἀφοῦ οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις δέν δημιουργοῦνται μέ ὁρκωμοσίες, ἀληθινές ἤ ψεύτικες, ἀλλά μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη τοῦ ἑνός στήν πνευματική καί ἠθική ἀκεραιότητα τοῦ ἄλλου. Ἐξ ἄλλου, δέν εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ὑπολογίζουμε τό ἐάν καί κατά πόσον ὁ ὁποιοσδήποτε μᾶς πιστεύει ἤ μᾶς ἀμφισβητεῖ, γιατί ὁ χριστιανός πρέπει νά ὑπολογίζη τήν ἐπικοινωνία καί τή σχέση μόνο μέ τούς ἀνθρώπους ἐκείνους πού ἀρκοῦνται στό “ναί ναί” καί στό “οὐ οὐ”. Ἐάν, λοιπόν, ἐξακολουθήσουμε νά συναγωνιζόμαστε στίς παραθέσεις Πατερικῶν κειμένων, ἀντιπαραθέτοντες καί κείμενα πού δέν ἀπαγορεύουν τόν ὅρκο ἀλλά τόν εὐνοοῦν, ὅπως λόγου χάριν διαβάζουμε στά Θεολογικά Ἔπη τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου ὅτι “ὅρκος πίστωσις ἐμμέσῳ (=μέ τή μεσολάβηση) Θεῷ· τούτου δέ τήρησίς τις ἡ εὐορκία (= ὁ ἀληθής ὅρκος)” καί ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή “οὐ τόν ὅρκον καταλύει, ζητεῖ δέ τʼἀληθῆ”, τότε θά κάνουμε παράλληλες συζητήσεις χωρίς νά ἀγγίξουμε τήν οὐσία τοῦ θέματος πού δέν εἶναι γενικά ὁ ὅρκος ἀλλά ὁ ὅρκος ἐνώπιον τῶν Κρατικῶν Ἀρχῶν. Ἄρα, γιά νά συνεννοηθοῦμε μέσα στό πνεῦμα τῆς Ἁγίας Γραφῆς πρέπει νά περιορισθοῦμε αὐστηρά στόν ὅρκο ἐνώπιον τῶν Δημοσίων Ἀρχῶν καί νά μή ἀναμειγνύουμε στή συζήτησή μας τούς καθημερινούς ὅρκους μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, πού δίδονται “στό πόδι” ἤ “στήν καρέκλα”, στήν προσπάθεια γιά τήν μεταξύ τους ἐπιβεβαίωση τῆς ἀξιοπιστίας τους. Ὁ ὅρκος ἐνώπιον τῶν Δημοσίων Ἀρχῶν ἐπέχει θέση ὁμολογίας πίστεως. Διακηρύσσει ἐνώπιον ἀνθρώπων –πού ἔχουν ἤ δέν ἔχουν δεσμούς μέ τή χριστιανική πίστη– ὅτι ὁ ὁρκιζόμενος αὐτοδεσμεύεται μέ μεγαλύτερους περιορισμούς ἀπό αὐτούς πού ἀπαιτεῖ ἡ κρατική νομοθεσία, δεδομένου ὅτι μέ τήν ὁρκωμοσία αὐτή μαρτυρεῖ ὅτι δεσμεύει τόν ἑαυτό του –πέραν τῶν δεσμεύσεων τῶν νόμων τοῦ Κράτους– καί μέ τήν πνευματική δέσμευση τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὁμολογία πίστεως εἶναι καί τεκμήριο ἀξιοπιστίας γιά ἐκείνους πού δέν γνωρίζουν προσωπικά τόν ὁμολογοῦντα ἀλλά εἶναι καί μία πνευματική εὐκαιρία τοῦ ὁμολογοῦντος νά συνειδητοποιήση ὅτι, ὁρατά μέν ὁμολογεῖ ἐνώπιον ἀνθρώπων, κατʼ οὐσίαν ὅμως ὁμολογεῖ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πρᾶγμα τό ὁποῖο τόν βοηθεῖ νά ἀνοίξη τό στόμα του μετά συνέσεως καί νά περιορισθῆ εἰς “μόνην τήν ἀλήθειαν”. Ἐάν ὁ ἐπισήμως διδόμενος ὅρκος δέν ἦταν μυσταγωγία καί πράξη ποιμαντικῆς, πού βοηθάει πνευματικά τόν ἄνθρωπο, δέν θά μᾶς ἔδιδε πρῶτος τό παράδειγμα τῆς ὁρκωμοσίας ὁ Ἴδιος ὁ Θεός μέ τό νά ὁρκισθῆ στόν ἴδιο τόν Ἑαυτό Του, ἀφοῦ δέν ὑπάρχει κάποιος ἀνώτερος γιά νά ὁρκισθῆ: “Ἐκ γαστρός πρό ἑωσφόρου ἐγέννησά σε, ὤμοσε Κύριος καί οὐ μεταμεληθήσεται. Σύ ἱερεύς εἰς τόν αἰῶνα κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ”.(Ψαλμ. 109(110),3). Αὐτός ὁ ὅρκος–διαβεβαίωση τοῦ Θεοῦ ἐπιβεβαιώνεται καί μέ τόν Ψαλμό 130(131): “Ὤμοσε Κύριος τῷ Δαυίδ ἀλήθειαν καί οὐ μή ἀθετήσει αὐτήν” (στ.11). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἀναλύει τά λόγια αὐτά στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή του: “Τῷ γάρ Ἀβραάμ ἐπαγγειλάμενος ὁ Θεός, ἐπεί κατʼ οὐδενός εἶχε μείζονος ὀμόσαι, ὤμοσε καθʼ ἑαυτοῦ ... ἄνθρωποι μέν γάρ κατά τοῦ μείζονος ὀμνύουσι, καί πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος ἐν ᾧ περισσότερον βουλόμενος ὁ Θεός ἐπιδεῖξαι τοῖς κληρονόμοις τῆς ἐπαγγελίας τό ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ, ἐμεσί-

τευσεν ὅρκῳ, ἵνα διά δύο πραγμάτων ἀμεταθέτων, ἐν οἷς ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυράν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος”. (6,13-18) Ὁμοίως καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, ἀναφερόμενος στήν ὁμολογία τοῦ Δαυίδ γιά τή σάρκωση τοῦ Θεοῦ λέγει ὅτι “Προφήτης οὖν ὑπάρχων καί εἰδώς ὅτι ὅρκῳ ὤμοσεν αὐτῷ ὁ Θεός ἐκ καρποῦ τῆς ὀσφύος Αὐτοῦ τό κατά σάρκα ἀναστήσειν τόν Χριστόν καθίσαι ἐπί τοῦ θρόνου Αὐτοῦ”. (Πράξεις 2,30) Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος δέν ἀρκεῖται μόνο στό νά ἀναφέρεται στόν ὅρκο τοῦ Θεοῦ ἀλλά κάνει καί ὁ ἴδιος πολλές φορές χρήση τοῦ ὅρκου-ὁμολογία, διαβεβαιώνοντας μέ αὐτόν τόν τρόπο τούς πιστούς μέσῳ τῶν Ἐπιστολῶν του: “μάρτυρα τόν Θεόν ἐπικαλοῦμαι ἐπί τήν ἐμήν ψυχήν” (Β´Κορ.1,23), “μάρτυς γάρ μου ἐστιν ὁ Θεός, ᾧ λατρεύω ἐν τῷ πνεύματί μου” (Ρωμ.1,9),”μάρτυς γάρ μου ὁ Θεός ὅτι ἐπιποθῶ ὑμᾶς”(Φιλιπ.1,8), “οὔτε γάρ ποτε ἐν λόγῳ κολακείας ἐγενήθημεν, καθώς οἴδατε, οὔτε ἐν προφάσει πλεονεξίας, Θεός μάρτυς” (Α´Θεσ.2,5) Τήν παράδοση τῆς ὁρκωμοσίας ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων ὡς ὁμολογίας Πίστεως καί κατά συνέπειαν καί ὡς βεβαίωση ἀξιοπιστίας παρέλαβε ἡ Ἐκκλησία μας καί καθώρισε τό Τυπικό τῆς ὁρκωμοσίας τῶν Αὐτοκρατόρων τῆς Ρωμαιοσύνης, παράδοση ἡ ὁποία διατηρεῖται μέχρι τίς ἡμέρες μας γιά τήν ὁρκωμοσία τῶν Πολιτικῶν Ἀρχῶν. Σάν ἐπιβεβαίωση τοῦ ὅτι τά ὅσα ἔγραψα δέν ἀποτελοῦν αὐθαίρετες δικές μου κατασκευές, ἐπικαλοῦμαι ὡς μάρτυρα τόν μεγάλον ἅγιόν μας, τόν ἅγιον Νεκτάριον, ὁ ὁποῖος ἔζησε στήν ἐποχή μας, ἐποχή πού ἴσχυε ὁ ὅρκος ἐνώπιον τῶν Δημοσίων Ἀρχῶν. Γράφει στό βιβλίο του “Ὀρθόδοξος Ἱερά Κατήχησις”, ἑρμηνεύοντας τήν ἐντολή τοῦ δωδεκαλόγου, “Οὐ λήψῃ τό ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπί ματαίῳ...” μέ τό φῶς τῆς Καινῆς Διαθήκης, μέ τό Φῶς τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ: “Τί ἀπαγορεύει ἡ ἐντολή αὕτη; -Ἀπαγορεύει νά ἀναφέρωμεν τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἐν παντί λόγῳ πρός πίστωσιν τῆς ἀληθείας τοῦ λόγου ἡμῶν, ὡς ἀνάξιον πρός τό θεῖον μεγαλεῖον. Ἀλλʼ ὅταν ἡ ἐπίκλησις τοῦ θείου Ὀνόματος γένηται πρός δόξαν Θεοῦ, πρός αἶνον καί εὐχαριστίαν, οὐδεμία ὑπάρχει ἀπαγόρευσις· διότι σκοπός τῆς ἀπαγορεύσεως ἦτο ἡ εὐλάβεια πρός τό θεῖον ὄνομα. Τίνες παραβαίνουσι τήν ἐντολήν ταύτην; - α) Οἱ βλάσφημοι, β) οἱ ψεύδορκοι καί ἐπίορκοι καί γ) οἱ ψευδοπροφῆται. Κατά τήν ἐντολήν ταύτην ἐπιτρέπεται ὁ ὅρκος; -Μάλιστα· ὁ ἀληθής ὅρκος ὁ λαμβανόμενος ἐπί βεβαιώσει ζητουμένης ἀληθείας ἐνώπιον τῆς Προϊσταμένης ἀρχῆς ἐπιτρέπεται· διότι ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει οὐ μόνον οὐδεμία ἀνευλάβεια ἐπιδεικνύεται ἐκ τῆς λήψεως τοῦ θείου Ὀνόματος πρός βεβαίωσιν καί πίστωσιν τῆς ἀληθείας, ἀλλά μάλιστα εὐλάβεια μεγίστη ἐπιδεικνύεται ὑπό πάντων κατά τήν προφοράν τοῦ θείου Ὀνόματος, ἐγειρομένων καί μετά θρησκευτικῆς εὐλαβείας ἀκροωμένων τοῦ θείου Ὀνόματος. Ὅθεν ἐπειδή ὁ διδόμενος ὅρκος φέρει χαρακτῆρα θρησκευτικόν καί ἐπιδεικνύει εὐλάβειαν καί τιμήν πρός τό θεῖον Ὄνομα ἐπιτρέπεται· δέον ὅμως νά γίνηται πάντοτε μετά θρησκευτικῆς εὐλαβείας, μετά καθαρᾶς συνειδήσεως, ἐν φόβῳ Θεοῦ, καί μετά πάσης εἰλικρινείας, διότι οὐαί τοῖς λαμβάνουσι τό Ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἐπί ματαίῳ χάριν ὠφελείας καί ἰδιοτελείας, καί κλοπῆς καί ἁρπαγῆς, καί τῶν λοιπῶν πονηρῶν σκοπῶν”. Πιστεύω ὅτι ὁ ἅγιος Νεκτάριος τά εἶπε ὅλα...

22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Ο ΑΓΙΟΣ ΡΗΓΙΝΟΣ

ΤΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ (1ον)

Τὴν 25ην Φεβρουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Ρηγίνου. Ἀνωτέρω τοιχογραφία ἐκ τοῦ καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους.

Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΥΔΑΤΟΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

δῶρο στήν ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας. Μέ τή στενή ἔννοια οἱ ἁγιαστικές πράξεις διακρίνονται ἀπό τά μυστήρια, γιατί αὐτά φανερώνουν ἐντονότερα τή μυστηριακή δύναμη πού ὑπάρχει μέσα στή Ἐκκλησία. Τά μυστήρια διαφέρουν ἀπό τίς ἁγιαστικές πράξεις, οἱ ὁποῖες δέν ἔχουν ἀπόλυτη σημασία καί δέν ἰσχύουν γιά ὅλες τίς περιπτώσεις. Σημεῖα διαφορᾶς μπορεῖ νά εἶναι: α) Οἱ ἁγιαστικές πράξεις εἶναι προαιρετικές. Δέν φέρουν ὑποχρεωτικό χαρακτήρα. Τά μυστήρια, ἀντιθέτως, εἶναι ἀπαραίτητα γιά τή σωτηρία καί συγκροτοῦν τήν πνευματική ζωή τοῦ πιστοῦ. β) Οἱ περισσότερες ἁγιαστικές πράξεις ἔχουν ἰδιωτικό χαρακτήρα. Ἀφοροῦν τήν προσωπική, οἰκογενειακή, ἐπαγγελματική ζωή τοῦ χριστιανοῦ. Τά μυστήρια εἶναι «καθολικά»,δηλαδή ἀναφέρονται σέ ὅλους καί ἔχουν συσταθεῖ γιά τήν οἰκοδομή τῆς Ἐκκλησίας. Κάθε μυστήριο ἔχει σημαντικό ρόλο στήν οἰκοδομή τοῦ σώματος τῶν πιστῶν. Ἔτσι: τό βάπτισμα καί τό χρίσμα εἶναι ἡ ἔνταξη καί ἀφομοίωση στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ζωή τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας. Ἡ μετάνοια, ἡ ἐπανένταξη, ἡ ἐκ νέου ἀφομοίωση στήν Ἐκκλησία. Ὁ γάμος εἶναι τό συστατικό κύτταρο τῆς οἰκογένειας, πού εἶναι μικρή Ἐκκλησία. Ἡ ἱερωσύνη, ἡ ἱεραρχική τάξη τῆς Ἐκκλησίας. Τό εὐχέλαιο εἶναι πράξη ἐλέους ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας (ἑπτά ἱερεῖς). γ) Οἱ ἁγιαστικές πράξεις ἔχουν συσταθεῖ ἀπʼ τήν Ἐκκλησία, ἐνῶ τά μυστήρια εἶναι Θεοσύστατα. Τά μυστήρια διακρίνονται ἐπίσης σέ εὐαγγελικά: βάπτισμα, εὐχαριστία, ἡ μετάνοια, ἱερωσύνη καί ἐκκλησιαστικά: γάμος καί εὐχέλαιο. Τά ἐκκλησιαστικά συστάθηκαν ἀπʼ τήν Ἐκκλησία, διά τῆς ἐξουσίας, ἡ ὁποία τῆς δόθηκε ἀπʼ τόν Θεῖο ἱδρυτή καί δάσκαλό της. Μεταξύ τῶν ἁγιαστικῶν πράξεων πού συστάθηκαν ἀπʼ τήν Ἐκκλησία στή διαδρομή τῶν αἰώνων εἶναι, ὅπως ἤδη ἔχει λεχθεῖ καί ὁ ἁγιασμός τοῦ ὕδατος, Μέγας καί μικρός. Γιά νά προκύψει ὠφέλεια ἀπʼ τή χρήση τοῦ ἁγιασμοῦ στή ζωή τῶν πιστῶν, πρέπει νά τελεῖται μέ προσοχή, εὐλάβεια καί πίστη. Δέν εἶναι ὁ ἁγιασμός σάν τό νερό τῆς πηγῆς. Ἐγκλείει μέσα του τεράστια θεϊκή δύναμη. Ὅταν πέσει μέσα στό νερό ἕνα ἠλεκτροφόρο σύρμα, τοῦ μεταδίδει ἠλεκτρική ἐνέργεια, ἡ ὁποία εἶναι αἰσθητή συνάμα καί ἐπικίνδυνη. Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει μέ τό νερό τοῦ ἁγιασμοῦ, μέσα στό

ὁποῖο βυθίζεται ὁ τίμιος καί ζωοποιός σταυρός, καί τό ἐμπλουτίζει μέ τήν ἀήττητη θεϊκή δύναμή του. Μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ἱερέα ἐπιφοιτᾶ στό νερό «ἡ χάρις καί ἡ δύναμις καί ἡ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Ἀνάλογα λοιπόν μέ τήν εὐλάβεια καί τήν πίστη ἔρχεται ἡ χάρις καί ἡ ὠφέλεια. Αὐτός δέ εἶναι καί ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο κάποτε ὁ ἁγιασμός ἄν καί τελεῖται κανονικά μένει «ἀνενεργός» καί δέν αἰσθάνονται τίς ὠφέλειές του ὅσοι τόν χρησιμοποιοῦν μέ ἀναιμική πίστη καί μειωμένη εὐλάβεια. Δέν πρέπει νά λαμβάνεται ὡς ἁπλό νερό, ἀλλά ὡς ἔμφορτο μέ θεία ὑπερφυσική δύναμη καί ἐνέργεια, ἡ ὁποία τό κρατάει ἄφθαρτο, ἀκίνδυνο, ἐπωφελές, καθαρό ἔστω κιʼ ἄν ἔχουν περάσει ἀμέτρητα χρόνια ἀπʼ τή τέλεσή του. Ἕνας μάλιστα ἱερέας γιά νά κάνει ἕνα Τοῦρκο νά πιστέψει καί νά γίνει Χριστιανός, ἔκανε τό ἑξῆς: Τοῦ ἔδωσε νερό πού εἶχε κρατήσει πρίν ἀπό λίγες μέρες. Ταυτόχρονα τοῦ ἔδωσε καί ἁγιασμό ἑνός καί πλέον ἔτους. Τό κοινό νερό δέν πίνονταν ἀπʼ τήν δυσοσμία, πού ἀναδίδονταν, ἐνῶ τό ἁγιασμένο νερό ὁλόφρεσκο, ὁλοκάθαρο πίνονταν χωρίς κανένα ἐνδοιασμό. Ὕστερα ἀπʼ αὐτό καί μόνο ὁ Τοῦρκος πίστεψε καί βαπτίστηκε Χριστιανός. Ὅρος καί προϋπόθεση ἐπωφελοῦς τέλεσης καί χρήσης τοῦ ἁγιασμοῦ ἡ εὐλάβεια καί ἡ θερμή πίστη, στά ὁποῖα ἡ θεία χάρη ἀνταποκρίνεται πλουσιοπάροχα. Σέ ὅλες τίς μυστηριακές τελετές (μυστήρια) καί τίς ἁγιαστικές πράξεις κυρίαρχος εἶναι ὁ ρόλος καί ἡ προσωπικότητα τῶν πνευματικῶν ποιμένων (κληρικῶν). Τό κατʼ ἐξοχήν ἔργο τους, ὡς ὁρατά ὄργανα τῆς Ἐκκλησίας, καί «οἰκονόμοι τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ», εἶναι νά μεταδίδουν στούς πιστούς τή θεία χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού διαμένει στήν Ἐκκλησία γιά νά δικαιώνει, ἁγιάζει καί σώζει. Κατά τήν ἄσκηση αὐτοῦ τοῦ ἔργου οἱ κληρικοί, ὡς διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων ἀναλαμβάνουν τήν ἐνέργεια τῆς ἀπολυτρώσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Τά μέσα δέ γιά ἐπιτέλεση αὐτοῦ τοῦ ἁγιαστικοῦ ἔργου εἶναι ἡ προσφορά τῆς ἀναίμακτης θυσίας καί ἡ τέλεση τῶν λοιπῶν μυστηρίων καί τῶν ἄλλων ἱεροτελεστιῶν καί ἁγιαστικῶν πράξεων, μεταξύ τῶν ὁποίων ξεχωριστή θέση κατέχει καί ὁ ἁγιασμός τοῦ ὕδατος. Αὐτά καθορίσθηκαν εἴτε ἀπʼ τόν ἴδιο τόν Κύριο καί τούς Ἀποστόλους, εἴτε ἀπʼ τήν Ἐκκλησία. Μέ αὐτά δέ ἐνεργεῖται συνεχῶς καί ἀδιαλείπτως τό θεῖο ἔργο τῆς ἀπολυτρώσεως μέχρι «τῆς συντελείας τῶν αἰώνων».

Ὄχι εἰς «τὸ ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα» ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας

Συμφώνως πρὸς πληροφορίας τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἠλεκτρονικοῦ πρακτορείου «Ρομφαία», ὑπὸ ἡμερομηνίαν 5ην Φεβρουαρίου:

«Θέση γιὰ τὸ θέμα τοῦ λεγόμενου “ἠλεκτρονικοῦ φακελώματος” πῆρε ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία συνεδρίαζε αὐτὲς τὶς ἡμέρες στὸν Καθεδρικὸ Ἱ. Ναὸ τῆς Μόσχας. “Ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖ ἀπαράδεκτη τὴν ὁποιαδήποτε μορφὴ ἐξαναγκασμοῦ τῶν πολιτῶν νὰ χρησιμοποιοῦν ἠλεκτρονικὲς συσκευὲς ἀναγνώρισης καὶ αὐτοματοποιημένα ἐργαλεῖα γιὰ τὴν συλλογὴ προσωπικῶν δεδομένων καὶ ἐμπιστευτικῶν πληροφοριῶν τῆς ἰδιωτικῆς ζωῆς”, ἀναφέρει ἡ Σύνοδος. Νὰ ἀναφερθεῖ ὅτι ἡ Σύνοδος

τῶν Ἐπισκόπων σὲ ἄλλο σημεῖο ὑπογραμμίζει ὅτι “ἡ χρήση ἠλεκτρονικῆς ταυτότητας σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν νέα τεχνολογία θὰ μπορεῖ νὰ ἐντοπίζει τὶς κινήσεις, τὶς ἀγορές, τὶς πληρωμές, τὸ ἰατρικὸ ἱστορικὸ ἀλλὰ καὶ ἄλλες δρατηριότητες τῆς προσωπικῆς ζωῆς”. Ἡ Ρωσική Ἐκκλησία ἐκφράζει καὶ τὸν φόβο, πὼς ἡ ἀνεξέλεγκτη αὐτὴ συλλογὴ δεδομένων μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει ἐκτὸς ἀπὸ βιομετρικὲς καὶ σέ... ἐμφυτεύσιμες ἠλεκτρονικὲς συσκευές. Τέλος ἡ Σύνοδος δὲν παρέλειψε νὰ ἀναφερθεῖ καὶ σὲ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ ἀποδεχθοῦν τὸ νέο σύστημα ἀναγνώρισης, τονίζοντας ὅτι πρέπει νὰ βρεθεῖ μία ἐνναλακτικὴ λύση γιὰ ὅλους αὐτούς».

Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ Τοῦ µακαριστοῦ Γέροντος π. Χαραλάµπους Βασιλοπούλου

Ἕνα ἐπίκαιρο βιβλίο γιὰ τὴν ἐποχή µας

• Ποιὸς εἶναι καὶ πότε θὰ ἔλθη ὁ Ἀντίχριστος • Προφητεῖες γιὰ τὸν ἐρχοµό του • Τὰ σηµεῖα ποὺ θὰ προηγηθοῦν • Οἱ πρόδροµοι τοῦ Ἀντιχρίστου

Ἀπὸ τὶς Ἐκδόσεις τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» Κάνιγγος 10, α´ ὄροφ. 106 77 Ἀθῆναι,

Τηλ. 210–38 16 206 ΤΕΛΕΦΑΞ 210–38 28 518 Τιµᾶται 3,70€

Κάθε πότε συνηθίζουμε νὰ συγκεντρωνόμαστε στὸ οἰκογενειακό μας τραπέζι παιδιά; Μήπως κάθε ἑορτὴ ἤ στὴν καλύτερη περίπτωση, κάθε Κυριακή; Μήπως τὸ ἀποφεύγουμε συστηματικὰ προτιμώντας νὰ εἴμαστε μὲ τὸν ὑπολογιστή, τὸ play station, τὴν τηλεόραση, τὸ mp3 καὶ τὸ κινητό μας; Κι ὅμως πλῆθος ἐπιστημονικῶν ἐρευνῶν, ποὺ κάθε τόσο ἔρχονται στὸ φῶς, μιλοῦν γιὰ τὶς πολὺ μεγάλες ὠφέλειες αὐτῆς τῆς παραδοσιακῆς συνήθειας, ποὺ τείνει νὰ ἐκλείψει στὶς ἡμέρες μας. Μιλοῦν μὲ ἔμφαση ἀκόμη καὶ γιὰ σωματικὲς καὶ ψυχικὲς ὠφέλειες ποὺ ἔχει, ἰδιαίτερα δὲ γιὰ τὴν νέα γενιά. Στὶς ΗΠΑ γίνεται πολὺς λόγος γιὰ «ἐπιστροφὴ στὴ σπιτικὴ θαλπωρή», τὰ δὲ σχετικὰ βιβλία ἔχουν μεγάλη ἀπήχηση. Ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε τὸ οἰκογενειακὸ τραπέζι ὄχι μόνο μᾶς ὠφελεῖ τὰ μέγιστα, ἀλλὰ καὶ ἐκφράζει ὁλόκληρη τὴ ζωή μας καὶ τὴν ἀποκαλύπτει ἀκόμη! Ἀξίζει νὰ τὸ δοῦμε… Τί ἀκριβῶς συμβαίνει σήμερα; Κατʼ ἀρχὴν ὑπάρχει κρίση στὴν οἰκογένεια. Ἀναμφισβήτητα. Καὶ παγκοσμίως! Σὲ ὅλους τούς θεσμοὺς καὶ τὶς ἀξίες συμβαίνει αὐτό, ἰδιαίτερα ὅμως στὴν οἰκογένεια. Τὸ ζοῦμε αὐτὸ πολὺ καλὰ καὶ στὴν δική μας, τὴν Ἑλληνικὴ πραγματικότητα. Ζοῦμε τὴν μείωση τῶν μελῶν της (μὲ τὰ λιγοστὰ παιδιὰ καὶ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν παππούδων καὶ τῶν γιαγιάδων), μὲ τὰ διαζύγια, μὲ τὶς οἰκογένειες τοῦ ἑνὸς γονιοῦ, μὲ τὶς «ἐλεύθερες» συμβιώσεις κ.λπ. Γιʼ αὐτὸ καὶ αὐξάνονται ὅσο ποτὲ τὰ ποικίλα προβλήματά μας, κι ὅλο περισσότερο ζοῦμε στὴ μοναξιά μας, καὶ στὶς ἐρημιὲς τοῦ σύγχρονου καὶ τόσο θορυβώδους κόσμου! Βλέπετε ἡ σύγχρονη κουλτούρα ἀμφισβητεῖ πλήρως τὶς αἰώνιες ἀξίες γιατί, ἁπλούστατα, δὲν εἶναι ἱκανὴ ἢ καὶ δὲν θέλει νὰ τὶς βιώσει. Καὶ συμβαίνει αὐτὸ γιατί, ἐν τέλει, δὲν βιώνει τὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Κι ὅμως, ὅπως ἀναφέρει ὁ ἱ. Χρυσόστομος, μετὰ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων οὔτε ὁ ἄνδρας οὔτε δὲ καὶ ἡ γυναίκα, ἦταν πλέον αὐτάρκεις. Γιʼ αὐτό, γιὰ νὰ εἶναι ὅσο γίνεται πλήρεις, τοὺς ἦταν ἀναγκαῖο νὰ συμπληρώνει ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Ὁπότε ὁ Θεός, πρὸς τὸν σκοπὸ αὐτό, ὅρισε τὸν γάμο, τὴν οἰκογένεια, τὴ συγγένεια, τοὺς φίλους κ.λπ.

*** Ἔπειτα ὁ σύγχρονος τρόπος ζω ῆς ἄλλαξε πολὺ τὰ δεδομένα καὶ μείωσε πολὺ τὴν συνεύρεση τῆς οἰκογένειας καὶ τὴν ἴδια τὴν ἐπικοινωνία της. Ἡ μητέρα ἐργάζεται κι αὐτή, οἱ γονεῖς, ἀλλὰ καὶ τὰ παιδιὰ ζοῦν πολλὲς ὧρες ἐκτός τοῦ σπιτιοῦ λόγῳ τῶν αὐξημένων ὑποχρεώσεών τους κ.λπ. Ἀναπτύχθηκαν οἱ ἁλυσίδες ἑστιατορίων γρήγορου φαγητοῦ. Σύμφωνα μὲ τὶς ἔρευνες (ὅπως αὐτὴ τοῦ ΙΝΚΑ) τὸ 20% λαμβάνει καθημερινὰ τουλάχστον ἕνα γεῦμα ἐκτὸς σπιτιοῦ καὶ ἡ ἑτοιμασία φαγητοῦ στὸ σπίτι ἐλαττώνεται. Διαμορφώθηκαν κι ἄλλες συνήθειες, ὅπως τὸ νὰ τρῶμε μπροστὰ στὴν τηλεόραση ἢ τὸν ὑπολογιστή μας! Ἔρευνα τῆς Ἀγγλικῆς ἑταιρείας Raising Kids ἔδειξε πὼς 7 στὰ 10 ἄτομα παρακολουθοῦν τηλεόραση κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ γεύματος, τὰ δὲ παιδιὰ τρῶνε συχνὰ μόνα στὰ δωμάτιά τους, βλέποντας τηλεόραση ἢ παίζοντας ἠλεκτρονικὰ παιχνίδια! *** Ἀποτέλεσμα τούτης τῆς κατάστασης εἶναι αὐτὰ ποὺ ἀκούγονται σὲ ὅλα τὰ σπίτια:

• Πότε θὰ φᾶμε σὰν οἰκογένεια; • Εὐτυχῶς ποὺ εἶναι Κυριακὴ σήμερα καὶ καθόμαστε ὅλοι μαζὶ στὸ τραπέζι! • Μὴ τρῶς, παιδί μου, μπροστὰ στὴν τηλεόραση, ἔλα μαζί μας στὸ τραπέζι… Ἂν παρακολουθήσει κανεὶς τὶς συμβουλὲς τῶν διαιτολόγων, θὰ διαπιστώσει πὼς μᾶς λένε τί πρέπει νὰ τρῶμε, σὲ τί ποσότητα καὶ μὲ ποιὰ συχνότητα. Ὡστόσο κανένας λόγος δὲν γίνεται μὲ ποιοὺς πρέπει νὰ τρῶμε καὶ ποῦ. Κι ὅμως, ὅπως θὰ δοῦμε, οἱ ἐπιστημονικὲς ἔρευνες συνιστοῦν περισσότερο τὸ δεύτερο, γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ εὔκολα καὶ ἀποτελεσματικὰ τὸ πρῶτο. Ὑποστηρίζεται πλέον βάσιμα πὼς τὸ περιβάλλον καὶ ὁ χῶρος ποὺ γευματίζουμε, μὲ ποιοὺς καὶ τί γίνεται κατὰ τὴν διάρκειά του, εἶναι πολὺ σημαντικὰ γιὰ τὴν ποιότητα τῆς δίαιτας. Ἀποδείχθηκε πὼς ἡ κατανάλωση γευμάτων ἐκτὸς σπιτιοῦ, ἔχει ἄμεση σχέση μὲ τὴν ποιότητα τῆς δίαιτας καὶ τῆς ἐν γένει ποιοτικῆς διατροφῆς μας.

Τὰ ὀφέλη ἀπʼ τὸ οἰκογενειακὸ τραπέζι εἶναι ἀξεπέραστα!

Μοιάζει ὑπερβολικό, ἔτσι δὲν εἶναι; Τότε ἀξίζει νὰ ἀπαριθμήσουμε μερικά, ὅπως: 1. Καλύτερη ἐπικοινωνία. Ἀναμφισβήτητα τὸ οἰκογενειακὸ τραπέζι ἀποτελεῖ μία πρώτης τάξεως εὐκαιρία γιὰ καλύτερη ἐπαφὴ καὶ βελτίωση τῆς ἐπικοινωνίας μίας οἰκογένειας. Τότε ὅλες οἱ ἀσχολίες ποὺ ἔχουν ὅλοι διακόπτονται, οἱ τηλεοράσεις καὶ οἱ ὑπολογιστὲς κλείνουν, καὶ τὸ οἰκογενειακὸ τραπέζι γίνεται μία πρώτης τάξεως εὐκαιρία γιὰ ἐπικοινωνία. Ἰδιαίτερα στὰ παιδιὰ δίνεται ἡ δυνατότητα νὰ συζητήσουν τὴν ἡμέρα τους, τὰ νέα τους, τὰ προβλήματά τους. Νὰ γνωρίσουν καλύτερα τούς γονεῖς καὶ τὰ ἀδέλφια τους. Τὰ μαθαίνει νὰ ἀκοῦνε, νὰ κάνουν διάλογο. Μέσα δὲ ἀπʼ αὐτὴ τὴν ἐπικοινωνία οἱ γονεῖς, χωρὶς νὰ γίνονται ἀδιάκριτοι, μποροῦν εὐκολότερα νὰ ἐκμαιεύουν πληροφορίες γιὰ τὴ ζωὴ τῶν παιδιῶν τους, τῶν φίλων τους, τῆς παρέας τους, τοῦ σχολείου τους κ.λπ. Ὅλοι οἱ ἐκπαιδευτικοί, οἱ ψυχολόγοι κ.λπ. συνιστοῦν, ἰδιαίτερα στοὺς γονεῖς, νὰ ἔχουν τὴν καλύτερη δυνατὴ ἐπικοινωνία μὲ τὰ παιδιά τους καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὰ βρίσκονται στὴν ἐφηβεία. Καὶ πόσο προσφέρεται ἐπʼ αὐτοῦ τό οἰκογενειακὸ τραπέζι! Σύμφωνα μὲ ἔρευνα τοῦ CASA1 στὸ Πανεπιστήμιο Κολούμπια, οἱ ἔφηβοι ποὺ τρῶνε συχνὰ οἰκογενειακὰ γεύματα, εἶναι πιὸ πιθανὸ νὰ στραφοῦν στοὺς γονεῖς τους, ὅταν ἀντιμετωπίσουν κάποιο σοβαρὸ πρόβλημα, ἐπειδὴ αἰσθάνονται ὅτι ἔχουν τὴν ἀποδοχή τους. Ἀποδείχθηκε πώς, ὅταν ἕνα παιδὶ γευματίζει μὲ τὴν οἰκογένειά του τουλάχιστον 3 φορὲς τὴν ἑβδομάδα, τοῦτο ἀποτελεῖ «κλειδὶ» γιὰ τὴν δημιουργία στενῶν δεσμῶν μὲ τοὺς γονεῖς του, τὸ ἴδιο τὸ παιδὶ δέ, περιγράφει πλέον τὴ σχέση μὲ τοὺς γονεῖς του ὡς «πολὺ καλή». Ἐπιπλέον οἱ ἔρευνες ἔδειξαν ὅτι τὰ ζευγάρια ποὺ τρῶνε μαζί, ἔχουν περισσότερες πιθανότητες νὰ μὴ χωρίζουν καὶ νὰ μείνουν γιὰ πάντα μαζί. 2. Μεγαλύτερη ἀσφάλεια, αὐτοεκτίμηση καὶ αὐτοπεποίθηση. Γιατί δημιουργεῖ στὰ παιδιὰ τὴν αἴσθηση ὅτι ἀνήκουν σὲ κάτι πολὺ σημαντικό, στὴ δική τους οἰκογένεια, ἕτοιμη νὰ βρεθεῖ δίπλα τους, σὲ κάθε χαρά, πρόβλημα, καὶ στὶς ἀνησυχίες τους. Ἐπιπλέον μὲ τὸ νὰ ἐκφράζουν καὶ τὶς ἀπόψεις τους, νοιώθουν ἐνεργὰ, ἀλλὰ καὶ ὑπεύθυνα μέλη τῆς οἰκογένειας. Ζοῦν

ἕνα διπλὸ ρόλο. Νὰ στηρίζονται ἀπʼ αὐτή, ἀλλὰ καὶ νὰ τὴν στηρίζουν. Ἔρευνες Ἀμερικανικῶν Πανεπιστημίων ἔδειξαν ὅτι οἱ ἔφηβοι ποὺ τρῶνε συχνὰ γεύματα μὲ τὴν οἰκογένειά τους, αἰσθάνονται σὲ μεγαλύτερο βαθμὸ ὅτι ἔχουν τὴν ἀποδοχή της. Τί κέρδος λοιπόν! 3. Καλύτερες σχολικὲς ἐπιδόσεις. Σύμφωνα μὲ τὴν ἴδια ἔρευνα τοῦ CASA, τὸ 20% τῶν ἐφήβων, ποὺ τρῶνε λιγότερες ἀπὸ 3 φορὲς τὴν ἑβδομάδα μὲ τὴν οἰκογένειά τους, φέρνουν χαμηλοὺς βαθμούς, ἐνῶ μόλις στὸ 9% τῶν ἐφήβων, ποὺ τρῶνε μὲ τὶς οἰκογένειές τους συμβαίνει αὐτό. Καὶ κατὰ ἄλλη ἔρευνα τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Χάρβαρντ τὰ παιδιὰ ποὺ τρῶνε μὲ τὴν οἰκογένειά τους ἔχουν διπλάσιες πιθανότητες νὰ πάρουν καλοὺς βαθμοὺς ἀπʼ ὅ,τι οἱ συμμαθητές τους, ποὺ δὲν κάνουν τὸ ἴδιο. Ὁ λόγος εἶναι ὅτι τὰ οἰκογενειακὰ γεύματα δίνουν τὴν εὐκαιρία στὰ παιδιὰ νὰ συζητοῦν μὲ τοὺς γονεῖς τους, νὰ ἔχουν παραστάσεις πῶς μιλοῦν οἱ μεγάλοι μεταξύ τους, νὰ μαθαίνουν λέξεις, νὰ διατυπώνουν ὁλοκληρωμένες προτάσεις, νὰ ἐμπλουτίζουν τὸ λεξιλόγιό τους. Κι ὅσο αὐτὸ ἐμπλουτίζεται, τόσο πιὸ εὔκολη γίνεται ἡ ἐκμάθηση τῆς ἀνάγνωσης. Ἐπιπλέον μέσα ἀπὸ τὴν ἐναλλαγὴ τῶν ρόλων ἀπʼ τὴν μία τοῦ ὁμιλητῆ καὶ ἀπʼ τὴν ἄλλη τοῦ ἀκροατῆ, μαθαίνουν νὰ σκέπτονται καὶ νὰ προβληματίζονται, νὰ πείθουν καὶ νὰ πείθονται, νὰ λύνουν καλύτερα τὰ ὅποια προβλήματά τους. Ἄλλη ἔρευνα τοῦ Πανεπιστημίου Harvard ἔδειξε ὅτι τὸ οἰκογενειακὸ τραπέζι πράγματι ἀναπτύσσει καλύτερα τὴν ὁμιλία τῶν παιδιῶν. 4. Καλύτερη ψυχικὴ ὑγεία. Ἔ ρευνα τοῦ Ἱσπανικοῦ Ἰατρικοῦ Κέντρου Alicantre ἔδειξε πώς τό οἰκογενειακὸ τραπέζι λειτουργεῖ θετικὰ στὴν ψυχικὴ ὑγεία τῶν νέων καὶ πώς ὅσο περισσότερο κάθονται οἱ ἔφηβοι στὸ ἴδιο τραπέζι μὲ τοὺς γονεῖς τους, τόσο καλύτερη εἶναι ἡ κατάσταση τῆς ψυχικῆς τους ὑγείας. Τὸ γεγονὸς ἀποδίδεται στὸ ὅτι ὁ χρόνος γύρω ἀπʼ τὸ οἰκογενειακὸ τραπέζι εἶναι χρόνος ποιότητας καὶ ἠρεμίας. Ἀλλὰ τὸ οἰκογενειακὸ τραπέζι, ἐπειδὴ εἶναι καὶ ἡ χαρὰ τῆς νοικοκυρᾶς, ἀκόμη δὲ καὶ τῶν παππούδων, ὅταν σʼ αὐτὸ περιμένουν τὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἐγγόνια τους, βελτιώνει καὶ τὴ δική τους ψυχολογία. Μεγάλη ἔρευνα τεσσάρων Βρεττανικῶν Πανεπιστημίων (Ἔσσεξ, Ὀξφόρδης, Γουόρικ καὶ Σάρεϊ) στὴν ὁποία συμμετεῖχαν 100.000 ἄνθρωποι σὲ 40.000 νοικοκυριὰ ἔδειξε πώς, τὰ παιδιὰ ποὺ μεγαλώνουν σὲ παραδοσιακὲς οἰκογένειες ἔχοντας καὶ τοὺς δύο γονεῖς τους, μὲ τοὺς ὁποίους συντρώγουν τακτικά, εἶναι πιθανότερο νὰ ἔχουν ἀργότερα καὶ εὐτυχισμένη ζωή. «Ἀκόμη κι ἕνα γεῦμα μὲ ὅλη τὴν οἰκογένεια εἶναι σημαντικὸ γιὰ τὴν εὐτυχία τῶν παιδιῶν», τονίζουν οἱ ἐρευνητές2. Ἄλλη ἔρευνα τῆς Ἀμερικανικῆς ἑταιρείας ἐρευνῶν StrategyOne, ποὺ ἔγινε γιὰ λογαριασμὸ τῆς Knorr σὲ 6.000 ἀνθρώπους ἔδειξε, μεταξὺ ἄλλων, πὼς τὸ οἰκογενειακὸ τραπέζι χαρίζει ζωτικότητα καὶ εὐεξία στοὺς συνδαιτυμόνες. Τὸ 85% τῶν ἐρωτηθέντων ἀνέφερε ὅτι τὸ θεωροῦν ὡς ἕνα θησαυρὸ, ποὺ πρέπει νὰ διαφυλαχθεῖ καὶ ἴδιας βαρύτητας μὲ τὸν ὕπνο καὶ τὴν φυσικὴ ἄσκηση. (Θὰ συνεχίσουμε καὶ στὸ ἑπόμενο φύλλο) Ὑποσημειώσεις: 1. The National Center on Addiction and Substance Abuse 2. Πηγή: ethnos.gr Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

Ὁ Πρόεδρος τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ. Ἀλέξης Τσίπρας σὲ πρόσφατη συνέντευξή του στὸ κρατικὸ τηλεοπτικὸ κανάλι τῆς ΕΤ3 (15 Φεβρουαρίου 2013) ἀναφέρθηκε στή σχέση μεταξύ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ πολιτικοῦ χώρου, ποὺ πρεσβεύει τὸ κόμμα του, καὶ μίλησε γιὰ «χώρους ποὺ κινοῦνται παράλληλα», διότι ἔχουν «κοινὸ παρανομαστὴ τὸν ἄνθρωπο». Μπορεῖ νὰ εὐσταθοῦν ἐν μέρει τὰ λεγόμενα τοῦ κ. Τσίπρα περὶ «παράλληλης κίνησης», δηλαδὴ ὅτι ἔχουν σημεῖον ἀναφορᾶς τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ σίγουρα δὲν ἀνέφερε ὅτι κινοῦνται σὲ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες κατευθύνσεις. Οἱ ἀρχὲς τοῦ κόμματός του, ἀλλὰ καὶ τοῦ εὐρύτερου χώρου τῆς ἀριστερᾶς πρεσβεύουν τὴν ἀθεΐα καὶ ὅπως εἶπε καὶ ὁ Σεβ. Γόρτυνος κ. Ἰερεμίας στὴν ὁμιλία του στὸ πρόσφατο συνέδριο «Ἐκκλησία καὶ Ἀριστερὰ», ποὺ ὀργάνωσε τὸ ΑΠΘ (2223 Ἰανουαρίου 2013), «ὁ Ἀριστερισμὸς-Κομμουνισμὸς θέλει τὴν ἄνετη αὐτὴ παροῦσα ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἄνευ Θεοῦ ἤ, τέλος πάντων, παίρνοντας ἀδιάφορη θέση ὡς πρὸς τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων», ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία, ὅπως λέει στὴν ἴδια ὁμιλία ὁ Σεβ. Γόρτυνος, «βλέπει ψυχοσωματικὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ νοιάζεται γιὰ ὅλα τὰ ἀναγκαῖα του, ὄχι μόνο τῆς ψυχῆς τὰ ἀναγκαῖα, ἀλλὰ καὶ τοῦ σώματος». Μπορεῖ λοιπόν νὰ εἶναι κοινὸς παρανομαστὴς ὁ ἄνθρωπος, ὅπως διατείνετε ὁ κ. Τσίπρας, ὅμως ἡ θεμελιώδης διαφορά εἶναι ὅτι οἱ δύο

πλευρὲς τὸν βλέπουν ἀπὸ ἕνα ἐκ διαμέτρου ἀντίθετο πρίσμα. Πρέπον λοιπὸν εἶναι ὁ κ. Τσίπρας καὶ οἱ ὁμοιδεάτες του νὰ μὴ καταφεύγουν σὲ πολιτικὰ τερτίπια μὲ ἀπώτερο σκοπὸ τὴν ψηφοθηρία, ὥστε νὰ ἱκανοποιήσουν καὶ αὐτοὶ ἀπό τὴν πλευρὰ τους τὴν ἀτέρμονη δίψα γιὰ δόξα καὶ ἐξουσία, ἡ ὁποία χαρακτηρίζει τοὺς πολιτικούς τῆς Ἑλλάδος ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες, ἀλλὰ νὰ μιλάει μὲ εἰλικρίνεια στὸν ἑλληνικὸ λαὸ γιὰ τὶς ἰδέες καὶ τὴν φιλοσοφία τοῦ κόμματός του καὶ τί μέλλει γενέσθαι μὲ τὴν Ἐκκλησία ἂν καταλάβει τὰ ἡνία τῆς πατρίδας. Καὶ τὸ ἀναφέρουμε αὐτὸ γιατί ἡ πλειοψηφία τῶν στελεχῶν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται εὐθέως ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας μέ ἄνευ προηγουμένου ἐκδηλώσεις ἐμπάθειας καί κακοήθειας, πού θυμίζουν πρακτικές κομμουνιστικῶν καθεστώτων, ἐνῶ ὀφείλουμε νά ἀναφέρουμε καί τήν κρυστάλλινη ἀνθελληνική χροιά, πού κατέχει ἡ στάση τους, ὅσο ἀφορᾶ στὰ ἐθνικά θέματα.

*** ΤΑ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΑ κτυπήματα τῶν στελεχῶν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καταλαμβάνουν μορφὴ χιονοστιβάδας. Μετὰ τὶς δηλώσεις τοῦ κ. Νάσου Θεοδωρίδη, περὶ ὀνομασίας τῶν Ἰμίων, ὡς «Καρντάκ», (γιὰ τὴν ὁποία δήλωση ἡ τουρκικὴ ἐφημερίδα «Χουριὲτ» ἀνέφερε ὅτι «οὔτε ὁ Ἐρντογάν θὰ ὑποστήριζε τόσο σθεναρὰ κάτι τέτοιο γιὰ τὰ Ἴμια») ἔρχεται ἕνα ἄλλο στέλεχος τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ὁ κ. Στρατὴς Μπουρνάζος, ὁ ὁποῖος

σὲ ἕνα κείμενό του ἀναφέρει: «Τὸ 1992, ἀρκετοὶ σύντροφοι ἤμασταν ἀπολύτως βέβαιοι ὅτι ἡ γειτονικὴ χώρα λέγεται, καὶ δικαιοῦται νὰ λέγεται, νέτα-σκέτα, Μακεδονία. Ταυτόχρονα ὅμως, θεωρούσαμε ἐντελῶς μάταιο, ἂν ὄχι ἀνόητο, νὰ τὴν ἀποκαλοῦμε ἔτσι, ὅταν συζητάγαμε δημόσια – ὄχι σὲ ἕνα καφενεῖο, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ μὲ τοὺς συμφοιτητές μας στὴ Φιλοσοφική: γιατί αὐτὸ ἔκοβε κάθε γέφυρα συζήτησης μὲ τὸ 90% ποὺ πίστευε (λανθασμένα, ἀλλὰ ἀκράδαντα) ὅτι οἱ γείτονες πρέπει νὰ ὀνομάζονται “Σκοπιανοὶ” – ἂν ὄχι γυφτοσκοπιανοί. Φυσικά, ἀπὸ τὴν ἄλλη, δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ μιλᾶμε γιὰ “Σκόπια”. Ἀναζητώντας μία στάση ποὺ δὲν θὰ ἐνέδιδε στὸν ἐθνικιστικὸ παροξυσμὸ καὶ ταυτόχρονα δὲν ἤθελε νὰ οὐρανοβατεῖ ἀλαζονικὰ κόβοντας κάθε δυνατότητα κουβέντας, μιλάγαμε, λοιπόν, γιὰ ΠΓΔΜ ἢ FYROM». Εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχει σοβαρὸ ἐνδεχόμενο νὰ κυβερνήσει τὴν Χώρα ἕνα κόμμα, ποὺ τὰ στελέχη του ἔχουν τέτοιες ἀπόψεις γιὰ τὴν Ἑλλάδα… Ποῦ θά ὁδηγήσουν αὐτοί οἱ νενέκοι τήν πατρίδα, ὅταν υἱοθετοῦν ὅ,τι ἀνθελληνικό καί πατριδοκάπηλο αἰωρεῖται; Σίγουρα θά ὁδηγήσουν τήν Ἑλλάδα μέ μαθηματική ἀκρίβεια στόν πλήρη ἀφανισμό καί θά τῆς δώσουν τό τελικό κτύπημα, ὥστε νά πέσει ἀπό τό χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ, ὅπου ἤδη οἱ πολιτικοί πρού χοντες τήν ἔχουν ὁδηγήσει μέ τήν ἀδιέξοδη, ἄδικη καί ἄνευ ἴχνους φιλοπατρίας πολιτική τους. Ἂς βάλει ὁ Θεὸς τὸ χέρι του…

22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Σελὶς 5η

ΤΡΙῼΔΙΟΝ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΝ* Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ Ἀρχίζει τὸ Τριῴδιον. Ἡ περίοδος τῆς κατανύξεως καὶ τῆς καθάρσεως. Ἡ ἀνακαίνισις τῆς ψυχῆς. Ἡ ἔμπρακτος μετάνοια. Ὁ φωτισμὸς τῆς διανοίας καὶ τῆς καρδίας. Ἡ ἀπόρριψις τῶν ἔργων τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου. Ἡ Ἀνάστασις. Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι μία πορεία. Μία πορεία πρὸς τὸ τέλος, τὴν Δευτέραν Παρουσίαν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἰς τὴν πορείαν μας, ὅμως, αὐτὴν ἔχομεν καὶ ἐμπόδια, ἀλλὰ καὶ πτώσεις. Καὶ μάλιστα πτώσεις ὀδυνηράς. Διὰ τοῦτο ἔχομεν ἀνάγκην καθάρσεως. Ἀνάγκην μετανοίας. Τὸ Τριῴδιον λοιπὸν εἶναι περίοδος μετανοίας καὶ συναισθήσεως τῆς ἁμαρτίας μας. «Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα» ψάλλομεν. Τὸ πρόθυμον πνεῦμα τοῦ πιστοῦ ξαγρυπνᾶ εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φέρον μαζί του τὸν λερωμένον ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν ναὸν τοῦ σώματος καὶ παρακαλεῖ νὰ τοῦ ἀνοίξη ὁ Θεὸς τὴν θύραν τῆς μετανοίας. Εἰς τὸν ἅγιον ναὸν τοῦ Θεοῦ ἔχουν θέσιν μόνον οἱ καθαροί· αὐτὸς εἶναι ἀκάθαρτος, ἀλλὰ ἐλπίζει εἰς τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δύναμιν τῆς χάριτός του. Εἰς τὸ δεύτερον τροπάριον, «Τῆς σωτηρίας εὔθυνόν μοι, τρίβους, Θεοτόκε...» ὁ ἱερὸς ὑμνωδὸς παρακαλεῖ τὴν Θεοτόκον νὰ τὸν ὁδηγήση εἰς τὸν ἴσιον δρόμον τῆς σωτηρίας, αὐτὸν ποὺ διαβαίνων τὴν ζωήν του μὲ ραθυμίαν, ἐλέρωσε τὴν ψυχήν του μὲ αἰσχρὰς ἁμαρτίας· ἐλπίζει ὅμως καὶ πάλιν ὅτι αἱ πρεσβεῖαι τῆς Παναγίας μας θὰ τοῦ χαρίσουν τὴν ποθητὴν κάθαρσιν. Εἰς τὸ τρίτον τροπάριον «Τὰ πλήθη τῶν πεπραγμένων μοι δεινῶν...» ὁ ταλαίπωρος ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος ἀναμετρᾶ τὰ πλήθη τῶν φοβερῶν του κριμάτων καὶ τρέμει ἀναλογιζόμενος τὴν ὥραν τῆς κρίσεως. Γεμᾶτος ὅμως καὶ πάλιν μὲ θάρρος καὶ ἐλπίδα εἰς τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, φωνάζει μαζὶ μὲ τὸν ψαλμωδὸν τὸ «Ἐλέησόν με ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου». Μὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι «φέρομεν τὸν Ναὸν τοῦ σώματός» μας «ὅλον ἐσπιλωμένον» καὶ «ἐννοοῦντες τὰ πλήθη τῶν πεπραγμένων μας δεινῶν», τρέμομεν τὴν ἡμέραν τῆς Ἀναστάσεως, τὴν ἡμέραν τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Τὸ Τριῴδιον λοιπὸν εἶναι ἡ περίοδος τῆς μετανοίας, τῆς διορθώσεως τῆς ζωῆς μας. Εἶναι ἡ ἀλλαγὴ τῆς νοοτροπίας. Εἶναι ἕνα νέον μυστικὸν πνευματικὸν βάπτισμα. Σταυρώνομεν τὰ πάθη. Τὰ νεκρώνομεν. Τὰ βυθίζομεν τρὶς καὶ πολλάκις εἰς τὸ νερὸ τῶν δακρύων τῆς κατανύξεως. Ἔτσι ἡ ψυχὴ καθαίρεται. Λαμπρύνεται. Λευκαίνεται. Γίνεται ὁλόφωτος, φωτόμορφος, ὅπως εἶναι ὅλα τὰ ἀληθινὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ συνεπῶς Ἀνασταίνεται. Τί εἶναι τὸ Τριῴδιον; Μία περίοδος ποὺ προηγεῖται τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναστάσεως. Προπαρασκευὴ τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναστάσεως. «Ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν περάση ἀπὸ τὸ μνῆμα τῆς μετανοίας καὶ ταπεινώσεως καὶ κατανύξεως, δὲν βλέπει τὴν δόξαν τῆς μυστικῆς Ἀναστά-

Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Κ. Μανώλη σεως», λέγει ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ νέος Θεολόγος. Καθʼ ὅλην τὴν περίοδον αὐτὴν ὁ ἁμαρτωλὸς μπαίνει εἰς τὸ «μνῆμα» αὐτό. Σκοπὸς του εἶναι νὰ φθάση ἀκατακρίτως προσκυνῆσαι τὴν ἁγίαν Ἀνάστασιν. Πότε θὰ γίνη αὐτό; Ὅταν ἡ ψυχὴ του ἔχη ἀναστηθῆ ἀπὸ τὴν πτῶσιν τῆς ἁμαρτίας. Ὅταν διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῆς κατανύξεως ἔχη πλυθῆ. Ἰδοὺ ὁ σκοπὸς τοῦ Τριῳδίου. Ὅταν ἔλθη ἡ Ἀνάστασις, ψάλλοντες τὸ «νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός», νὰ αἰσθανώμεθα κατὰ πρῶτον καὶ κύριον λόγον τὸ Φῶς αὐτό, τὸ Φῶς τῆς Ἀναστάσεως εἰς τὴν καρδίαν μας. *** Τὴν πρώτην Κυριακὴν τοῦ Τριῳδίου ἀναγιγνώσκεται ἡ παραβολὴ τοῦ Τελώνου καὶ Φαρισαίου.

Ἡ ἀκολουθία τῆς Κυριακῆς πλέκεται γύρω ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιον. Μὲ αὐτὴν τὴν παραβολὴν ἀνοίγει ἡ ἱερὰ πύλη τοῦ Τριῳδίου. Δὲν μποροῦσε νὰ εὑρεθῆ καταλληλότερο θέμα, ποὺ νὰ συνδυάζη κατὰ ἕνα τόσον πλήρη τρόπον τοὺς σκοποὺς τῆς περιόδου τοῦ Τριῳδίου. Ἡ προσ ευχή, ἡ νηστεία καὶ ἡ δικαιοσύνη τοῦ ἐπιφανειακὰ δικαίου, κενοδόξου ὅμως καὶ ὑπερηφάνου Φαρισαίου, ἀποδοκιμάζονται ἀπὸ τὸν Θεόν. Ἀντιθέτως δικαιώνεται ὁ ἁμαρτωλὸς καὶ ἄδικος, ἀλλὰ μετανοημένος καὶ συντετριμμένος Τελώνης, ποὺ κτυπᾶ τὸ στῆθος του καὶ ταπεινὰ ἐπικαλεῖται τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. «Ὁ Θεὸς ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Αὐτὸν λοιπὸν τὸν τύπον τῆς ὀρθῆς προσευχῆς θέτει εἰς τὸ στόμα τοῦ πιστοῦ ἡ Ἐκκλησία εἰς τὴν ἔναρξιν τῆς περιόδου τῆς προσευχῆς. Καλεῖ τοὺς πιστοὺς νὰ μὴ προσευχηθοῦν «φαρισαϊκῶς», ἀλλὰ μὲ ταπείνωσιν «τελωνικῶς» διότι, ὅπως εἶπεν ὁ Κύριος, «πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται». Ψάλλει λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία μὲ τὸ πρῶτον τροπάριον τοῦ Τριῳδίου: «Μὴ προσευξώμεθα φαρισαϊκῶς, ἀδελφοί, ὁ γὰρ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται· «ταπεινωθῶμεν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ τελωνικῶς, διὰ νηστείας κράζοντες· ἱλάσθητι ἡμῖν, ὁ Θεός, τοῖς ἁμαρτωλοῖς». Ἡ ἀποφυγὴ λοιπὸν τῆς θεομισοῦς ὑπερηφανείας καὶ ἡ ἄσκησις τῆς ὑψοποιοῦ ταπεινώσεως εἶναι ἡ

Τό χρέος τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν

Ἐκ τῆς ἐφημερίδος «ΕΣΤΙΑΣ», τῆς 22ας Ἰανουαρίου, ἀναδημοσιεύομεν τήν ἐπιστολήν τοῦ κ. Κ. Τσίγκα, Ἀξιωματικοῦ ἐ.ἀ., μέ τήν ὁποίαν ἀπευθύνεται πρός τήν Ἀκαδημίαν Ἀθηνῶν καί τῆς ὑπενθυμίζει τό χρέος της. Εἰς τήν ἐπιστολήν ἐπισημαίνονται τά ἀκόλουθα:

«Μετὰ τὴν μεταπολίτευση δημιουργήθηκαν θέματα, τὰ ὁποῖα ἅπτονται τῶν Ἐθνικῶν μας χαρακτηριστικῶν, ὅπως ἡ γλώσσα, ἡ ἱστορία, οἱ παραδόσεις μας καθὼς καὶ τὰ Ἐθνικὰ Σύμβολα, διότι ἀφέθησαν ἀνεξέλεγκτα στὴν διάθεση τῶν ἀναπλαστῶν τῆς γλώσσας καὶ ἀναθεωρητῶν τῆς ἱστορίας, μὲ ἀποτέλεσμα: Ἡ Ἐθνικὴ Γλώσσα νὰ ἀλλοιώνεται. Ἡ Ἐθνικὴ Ἱστορία νὰ παραποιεῖται. Οἱ Ἐθνικοὶ Ἐπέτειοι, τὰ Ἐθνικὰ Σύμβολα καὶ ἡ ἀφοσίωση στὴν Πατρίδα νὰ χλευάζονται. Οἱ Ἐθνικοί Ἥρωες νὰ διασύρονται. Ἡ Θρησκεία νὰ βάλλεται πανταχόθεν. Οἱ προσφορὲς τοῦ Ἔθνους πρὸς τὴν Ἀνθρωπότητα νὰ ἀποσιωποῦνται. Οἱ θυσιασθέντες γιὰ τὰ ἰδανικὰ τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἀνεξαρτησίας τῆς Χώρας νὰ περιφρονοῦνται. Καθίσταται λοιπὸν ἄμεση ἡ ἀνάγκη ἀντιδράσεως διὰ τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ Νόμου, πού περιφρουρεῖ καὶ ἀποτρέπει τὸν ἀφελληνισμὸ τῶν Ἑλλήνων, τὸν ὁποῖον ἡ Κυβέρνηση τῆς Ἑλλάδας κατὰ τὸ ἒτος 1926 ἐξέδωσε, ψηφισθέντα ὑπό τῆς Βουλῆς καὶ Γερουσίας, ὁ ὁποῖος περιλαμβάνει τὴν Συντακτικὴ Ἀπόφαση «Περὶ Ὀργανισμοῦ τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν» (ΦΕΚ τεῦχ. Α´, ἀριθμ. φύλλου 308). Ἡ ἵδρυσις τῆς Ἀκαδημίας ἐν Ἑλλάδι ἐθεωρήθη Ἐθνικὴ ἀνάγκη ἐκ τῶν μεγίστων, διότι: • Μελετᾶ καὶ κανονίζει τὰ τῆς Ἐθνικῆς ἡμῶν γλώσσης. • Παρασκευάζει καὶ συντάσσει καὶ δημοσιεύει τὴν Γραμματικήν, τὸ Συντακτικόν καὶ τὰ Λεξικὰ αὐτῆς. • Ἐρευνᾶ καὶ ἐκδίδει ἀκριβῶς τοὺς μεγάλους Ἕλληνας συγγραφεῖς. • Μελετᾶ καὶ ἐρευνᾶ τὴν Ἑλληνικὴν ἱστορίαν, νομολογίαν καὶ ἀρχαιολογίαν. • Συλλέγει καὶ σπουδάζει τὰ ἤθη

καὶ ἔθιμα, τὰς διαλέκτους καὶ τὸν γλωσσικὸν θησαυρόν, τὰς παροιμίας, τοὺς μύθους καὶ τὰς παραδόσεις, τὴν δημώδη μουσικὴν καὶ ποίησιν καὶ καθ᾽ ὁλοκληρίαν τὰ τοῦ βίου καὶ τῆς λαογραφίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ. • Φωτίζει καὶ χειραγωγεῖ τὰς δημοσίας ὑπηρεσίας. • Σπουδάζει καὶ ἀποκαλύπτει τὴν φύσιν τῆς Χώρας. • Καθοδηγεῖ καὶ φωτίζει τὴν ἐπιτυχῆ ἐκμετάλλευσιν τῶν φυσικῶν θησαυρῶν καὶ ἰδιοτήτων αὐτῆς. • Σφυρηλατεῖ νέα ὅπλα ἀσφαλείας, ἀκμῆς καὶ δόξης τοῦ Κράτους. • Ἐνθαρρύνει καὶ ζωογονεῖ τὰς πνευματικάς ἀρετάς τοῦ Ἔθνους. • Δημιουργεῖ καὶ ἀναδεικνύει ἀκμαίαν καὶ ἀκτινοβόλον νεωτέραν ἑλληνικὴν Ἐπιστήμην καὶ ἐν γένει ἐξυπηρετεῖ καὶ προάγει τὰ μεγάλα ἠθικὰ καὶ ὑλικὰ συμφέροντα τοῦ τόπου. Ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν περιλαμβάνει ὡς μέλη της τοὺς ἐπιφανέστερους Ἕλληνας ἐπιστήμονας, λογίους καὶ καλλιτέχνες ἐπικοινωνίας, διά τὴν καλλιέργειαν καὶ τὴν προαγωγήν τῶν Ἐπιστημῶν, τῶν Γραμμάτων καὶ τῶν Καλῶν Τεχνῶν καθὼς καὶ τὸ σύνολο τῶν ἀνθρωπίνων γνώσεων. Διά τὴν ἰσχύν τῶν ἀποφάσεών της ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν ἒχει ἰδίαν νομικὴν προσωπικότητα, ἰδίαν περιουσίαν καὶ δικαίωμα νὰ δέχεται κληρονομιές, εἶναι ἀνεξάρτητος καὶ ἀνεξέλεγκτος στὰ ἔργα της καὶ ἐπικοινωνεῖ πρὸς τὸ Κράτος διὰ τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων. Εἶναι αὐτονόητον ὅτι ἡ τοιαύτη προικοδότηση τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν ἀπὸ τὴν Πολιτείαν ἀποσκοπεῖ στὴν ἀνεξαρτησία τοῦ ἒργου της ἀπὸ τὶς πολιτικὲς, πού ἐφαρμόζει κάθε Κυβέρνηση ἢ ἀπὸ κομματικὲς ἐπιδιώξεις τῶν πολιτικῶν κομμάτων. Καιρὸς εἶναι πλέον νὰ κληθεῖ ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν νὰ πράξει ὅ,τι ἐπιτάσσει ὁ ἱδρυτικός της Νόμος. Δηλαδὴ νὰ πράξει τὸ χρέος της πρὸς τό Ἔθνος, συνεπικουρούμενη ἀπὸ τὸν πνευματικὸ κόσμο τῆς Χώρας, πού πιστεύει στὴν ἀθανασία μίας Ἑλλάδος, πού διαπνέεται ἀπὸ τὸν κλασσικὸ πολιτισμὸ τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδος, τὰ ἰδανικὰ τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ Ἀγώνα τοῦ 1821 καὶ τοῦ πολέμου τοῦ 1940 καθὼς καὶ τὴν μεγαλειώδη ὀργάνωση τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων τοῦ 2004».

βάσις, τὸ θεμέλιον τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγῶνος πάντοτε μέν, ἰδιαιτέρως δὲ κατὰ τὴν κατανυκτικὴν περίοδον τοῦ Τριῳδίου.

*** Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης εἰς τὸ περίφημον βιβλίον του «Κλῖμαξ» ἔχει ἀφιερώσει δύο λόγους διὰ τὴν πολύμορφον κενοδοξίαν, ποὺ ἀφανίζει ὅλα τὰ καλὰ εἰς τὸν ἄνθρωπον καὶ τὴν θεομισῆ ὑπερηφάνειαν, ποὺ κάμνει τὸν ἄνθρωπον ἄθεον καὶ ὅμοιον μὲ τὸν Διάβολον. Ἡ διαφορὰ μεταξὺ Κενοδοξίας καὶ Ὑπερηφανείας, λέγει ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος, εἶναι ὅση μεταξὺ μικροῦ καὶ ἀνηλίκου παιδιοῦ καὶ τελείου ἀνδρὸς καὶ ὅσο τὸ σιτάρι ἀπὸ τὸ ψωμί. Ἡ κενοδοξία θεωρεῖται ὡς ἡ ρίζα, ἡ δὲ ὑπερηφάνεια κρίνεται ὡς κλάδος καὶ κορυφή, ἀπὸ τὴν ὁποίαν γεννῶνται ὅλοι οἱ καρποὶ τῆς ἀδικίας καὶ τῆς ἀσεβείας. Ἀλλὰ τί εἶναι ὑπερηφάνεια; Εἶναι ἄρνησις τοῦ Θεοῦ, ἐφεύρεσις τῶν δαιμόνων, μητέρα τῆς κατακρίσεως, θυγάτηρ, ποὺ θηλάζει τὴν δόξαν καὶ τὸν ἔπαινον, σημεῖον ἀκάρπου ψυχῆς, φυγαδευτήριον τῆς θείας βοηθείας, σάλευμα τῆς καρδίας, πρόξενος πτώσεων, παραλογισμός, πηγὴ τοῦ θυμοῦ, θύρα τῆς ὑποκρίσεως, δαιμόνων στήριγμα, φύλαξ τῆς ἁμαρτίας, ἐχθρός τῆς ἐξομολογήσεως, πρόξενος τῆς ἀσπλαχνίας, ἄγνοια τῆς ἐλεημοσύνης καὶ συμπαθείας, ἐξεταστὴς πικρὸς τῶν ξένων ἔργων, δικαστὴς τρομερὸς καὶ ἀπάνθρωπος, ἀντίπαλος τοῦ Θεοῦ, ρίζα τῆς βλασφημίας. Εἶδον κάποιον ποὺ εὐχαρίστει ψευδῶς μὲ τὸ στόμα του τὸν Θεὸν καὶ μὲ τὴν καρδίαν ὑπερυψοῦτο· καὶ μαρτυρεῖ τοῦτο σαφῶς ὁ Φαρισαῖος ἐκεῖνος, περὶ τοῦ ὁποίου διηγεῖται τὸ Εὐαγγέλιον πὼς ἔλεγεν εἰς τὸν Θεὸν «Ὁ Θεὸς εὐχαριστῶ σοι» (Λουκ. ιη΄ 11). Ὅμως δὲν τὸ ἔλεγε μὲ καθαρὰν καρδίαν καὶ ταπείνωσιν, ἀλλὰ μὲ εἰρωνείαν καὶ ὑπερηφάνειαν ἄμετρον. Διὰ τοῦτο κατακρίνων ὅλον τὸν κόσμον ἔλεγε, ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ ἄνθρωποι, οἵτινές εἰσι ἅρπαγες, ἄδικοι καὶ μοιχοί, οὔτε εἶμαι, ὅπως αὐτὸς ὁ Τελώνης· καὶ ἐπαινοῦσε καὶ ἐδόξαζε τὸν ἑαυτόν του καὶ ἔλεγε: Νηστεύω δὶς τοῦ Σαββάτου, ἀποδεκατῶ ὅλα μου τὰ πράγματα, καὶ τὰ δίδω εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς ὅσους ἔχουν ἀνάγκην. • «Ὅπου πτῶμα κατέλαβεν, ἐκεῖ ὑπερηφανείᾳ προεσκήνωσε· μήνυμα γὰρ τοῦ προτέρου τὸ δεύτερον». Δηλαδὴ δὲν δύναται κανεὶς νὰ πέση εἰς τὴν λάσπην τῆς ἁμαρτίας, ἂν δὲν πέση πρῶτα εἰς τὸν κρημνὸν τῆς ὑπερηφανείας. • Ὑπόθεσε ὅτι εἶναι δώδεκα τὰ πάθη τῆς ἀτιμίας. Καὶ ἂν νικήσης τὰ ἕνδεκα καὶ σὲ νικήση τὸ ἕνα, ἡ ὑπερηφάνεια, καὶ γίνης δοῦλος αὐτῆς, ἐκείνη μόνη εἶναι ἱκανὴ καὶ ἀρκετὴ νὰ σοῦ προξενήση, ὅσον κακὸν ἤθελον προξενήσει τὰ δώδεκα. • Ὁ ὑψηλόφρων ἀντιλέγει σφοδρῶς, ὁ δὲ ταπεινόφρων, οὔτε νὰ ἀντικοιτάξη γνωρίζει. Δὲν ὑποκλίνεται τὸ κυπαρίσσι, οὔτε ὁ ὑπερήφανος ταπεινοῦται. • Ὁ ὑπερήφανος ἀγαπᾶ νὰ ἐξουσιάζη τοὺς ἄλλους. «Κύριος ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται». Καὶ ποιὸς λοιπὸν δύναται νὰ ἐλεήση αὐτούς; «Ἀκάθαρτος παρὰ Κυρίῳ πᾶς ὑψηλοκάρδιος». Ποιὸς θὰ μπορέση νὰ τὸν καθαρίση; • Τιμωρία τοῦ ὑπερηφάνου ἡ πτῶσις, ἀφήνει τὸν Διάβολον νὰ τὸν τυραννῆ (ἐνοχλῆ). Ἐγκατάλειψις Θεοῦ, χάνει τὰ λογικά του καὶ δὲν ξέρει τί κάνει. Καὶ τὰ μὲν δύο προηγούμενα θεραπεύονται πολλάκις ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Τὸ τελευταῖον μόνον ἀπὸ τὸν Θεόν. • Ἐκεῖνος ποὺ δὲν δέχεται ἔλεγχον, φανερώνει ὅτι εἶναι ὑπερήφανος. Ὅστις δέχεται μὲ εὐμένεια τοὺς ἐλέγχους, ἐλύθη ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ὑπερηφανείας. • Ἂν ἐξέπεσε ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς ὁ Ἑωσφόρος, χωρὶς κανένα ἄλλο πάθος, παρὰ μόνον διὰ τὸ ἁμάρτημα τῆς ὑπερηφανείας, πρέπει νὰ ἰδοῦμε μήπως καὶ ἄνευ ἄλλης ἀρετῆς, παρὰ μόνον μὲ τὴν ταπείνωσιν μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀνεβῆ εἰς τοὺς οὐρανούς, σὰν Ἄγγελος. Τὸ λέγει αὐτὸ τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον: «Ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται». • Μὴ παύσωμεν νὰ ἀκούωμεν πάντοτε συνεχῶς τὴν ζωὴν καὶ τὰ ἔργα τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων καὶ θὰ εὕρωμεν ὁπωσδήποτε πόσον ὑστεροῦμεν ἡμεῖς. • Χριστιανὸς πραγματικὸς εἶναι ἄβυσσος ταπεινώσεως, μέσα εἰς τὴν ὁποίαν κρημνίζει καὶ ἀποπνίγει ὅλα τὰ διαβολικὰ πάθη καὶ κινήματα. • Ἡ λήθη τῶν ἁμαρτιῶν μας προξενεῖ εἰς ἡμᾶς ὑπερηφάνειαν, ἡ δὲ συνεχὴς αὐτῶν μνήμη φέρει εἰς ἡμᾶς τὴν ταπείνωσιν. • Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι μία μεγάλη καὶ ἐσχάτη πτωχεία τῆς ψυχῆς. Καὶ νομίζει ὅτι εἶναι πλουσία ἀπὸ ἀρετὴν καὶ χάριτας. Ὄχι μόνον δὲν ἀφήνει τὸν ἄνθρωπον νὰ προκόψη εἰς τὴν ἀρετὴν ἀλλʼ ἀφοῦ ἀνεβῆ εἰς τὴν κορυφὴν τῆς ἀρετῆς, τὸν κρημνίζει εἰς τὸ χάος. • Ὁ ὑπερήφανος μοιάζει σὰν τὸ ρόδι, ποὺ εἶναι σάπιον μέσα καὶ ἔξω φαίνεται ὡραῖον.

Πῶς θεραπεύεται Κενοδοξία – Ὑπερηφάνεια

Ἡμεῖς μπαίνομεν κρυφίως εἰς τὴν καρδίαν ἀπὸ τὴν θύραν τῆς ἀνευλαβείας καὶ φιλοδοξίας μὲ μεγάλην πονηρίαν. Ἐκεῖνο ποὺ μᾶς δεσμεύει εἶναι ἡ ὑπακοὴ καὶ ἐκεῖνο, ποὺ μᾶς δέρνει εἶναι ἡ ταπείνωσις, ἡ αὐτομεμψία * Ὁμιλία εἰς τὸν Ἱ. Ν. Ἁγ. Γεωργίου Διονύσου

Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν κ. Μάρκου

Ἕνα Ἐπίγραμμα τοῦ Ἰωάννη Μαυρόποδα: «εἴπερ τινός βούλοιο τῶν ἀλλοτρίων τῆς σῆς ἀπειλῆς ἐξελέσθαι, Χριστέ μου, Πλάτωνα καί Πλούταρχον ἐξέλοιό μοι, ἄμφω γάρ εἰσι καί λόγον καί τόν τρόπον τοῖς σοῖς νόμοις ἔγγιστα προσπεφυκότες, εἰ δ' ἠγνόησαν ὡς Θεός εἶ τῶν ὅλων, ἐνταῦθα τῆς σῆς χρηστότητος δεῖ μόνον δι᾽ ἥν ἅπαντας δωρεάν σῲζειν θέλεις». Μετάφραση: «Ἄν θέλεις γιά κάποιους ἀπό τούς ἀλλοθρήσκους νά κάνεις μιά ἐξαίρεση ἀπό τήν ἀπειλή σου, Χριστέ μου, νά μοῦ ἐξαιρέσεις τόν Πλάτωνα καί τόν Πλούταρχο, γιατί καί οἱ δύο ἦταν καί στήν θεωρία καί στόν τρόπο ζωῆς στούς νόμους σου ἀπ᾽ ὅλους πιό πιστοί καί ἄν ἀγνοοῦσαν ὅτι Ἐσύ εἶσαι ὁ Θεός τῶν πάντων, τότε χρειάζονται μόνο τήν καλωσύνη σου πού σέ κάνει νά χαρίζεις σέ ὅλους τή σωτηρία». Ὁ Ἰωάννης Μαυρόπους (11ος αἰ.) Μητροπολίτης Εὐχαΐτων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας κοντά στόν Ἄλυ ποταμό, εἶναι ἀπό τούς διαπρεπεστέρους ποιητές τοῦ Βυζαντίου καί ἀπό τούς κυριωτέρους ἐκπροσώπους τοῦ ἱεροῦ ἐπιγράμματος. Ἄριστος ἐκκλησιαστικός ρήτορας καί λαογράφος. Ἀνθρωπιστής πού συνέβαλε στήν ἀναδιοργάνωση τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅπου ὑπηρέτησε καί ὁ ἴδιος ὡς Καθηγητής τῆς Φιλοσοφίας. Ὑπῆρξε δάσκαλος σπουδαίων ἀνδρῶν τοῦ αἰώνα του, ὅπως ὁ Ξιφιλίνος καί ὁ Μιχαήλ Ψελλός, ὁ ὁποῖος τόν ἐπαινεῖ ὡς «λογιώτατον πάντων ἀνδρῶν, ἄριστον τῶν φιλοσοφεῖν ἐσπουδακότων... τό ἦθος σεμνόν ὁμοῦ καί Σωκρατικόν καί οὔτε κοινόν ἄγαν οὔτε μόνως εἰρωνικόν, ἀλλ᾽ ἀμφοτέρωθεν κεκραμένον καί τήν ἁρμονίαν τῆς ψυχῆς δικαιότατον». Συνετέλεσε στήν κωδικοποίηση τῶν λειτουργικῶν Βιβλίων, διορθώνοντας τά Μηναῖα. Συνέθεσε πολυάριθμους Κανόνες, 70 στήν Θεοτόκο, 25 στόν Χριστό, 11 στόν Πρόδρομο, 8 στόν Ἰωσήφ τόν ὑμνογράφο, ἀκολουθία τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν καί στιχηρά ἰδιόμελα. Τά ἐπιγράμματά του, θύραθεν καί ἱερά, γιά τά ὁποῖα κατέχει ἰδιαίτερη θέση στήν ἱστορία τῆς βυζαντινῆς λογοτεχνίας, ἅπτονται πολλῶν ἐπικαίρων θεμάτων. Ὁ ἴδιος εἶχε συνείδηση τῆς ποιητικῆς του τέχνης καί παρεσκεύασε μόνος τήν ἔκδοση μέρους τῶν ποιήσεών του ἐν εἴδει Ἀνθολογίας. Εἶχε ἐνεργό ἀνάμειξη στά πολιτικά καί προσπάθησε νά ἐπηρεάσει τόν αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο Θ΄. Ἔγραψε, ἀκόμη, βί-

ους ἁγίων, ἐπιστολές καί ἕνα ἔμμετρο ἐτυμολογικό λεξικό. Ἀσχολήθηκε καί μέ τίς φυσικές ἐπιστῆμες καί τά μαθηματικά. Ἡ Ἐκκλησία τόν τιμᾶ στίς 5 Ὀκτωβρίου, μολονότι δέν ὑπάρχει σέ Συναξαριστές. Ὑπάρχει μόνο στόν Παλατινό Κώδικα ὑπ' ἀρ. 138, φ. 2146 ὅπου εὑρίσκεται καί ἡ Ἀκολουθία του, πού συντάχθηκε ἀπό τόν ἀνεψιό του Θεόδωρο τόν Κοιτωνίτη καί βασιλικό νοτάριο. Τό Ἐπίγραμμα γιά τόν Πλάτωνα καί τόν Πλούταρχο ἔχει ἐκδοθεῖ μέ ἀριθμό 43 στό Ρ. De Lagarde, Iohannis Euchaitorum Metropolitae, quae in codice Vaticano Graeco 676 Supersunt. Gottingen 1882, σελ. 24. Ὁ Krumbacher τό χαρακτηρίζει «ἐπίγραμμα εἰς τόν Πλάτωνα καί Πλούταρχον ἐξαίρετον διά τήν εὐγενῆ ἀνεξιθρησκίαν». Σ᾽ αὐτό ὁ Μαυρόπους παρακαλεῖ τόν Χριστό νά παράσχει τήν Χάρη Του στόν Πλάτωνα καί τόν Πλούταρχο, ἐπειδή αὐτοί ὡς ἐθνικοί, εἶχαν πλησιάσει περισσότερο τή χριστιανική ἠθική. Ἀποτελεῖται ἀπό 8 στίχους σέ βυζαντινό δωδεκασύλλαβο. Ὁ πρῶτος, τρίτος καί πέμπτος στίχος ἔχουν ἑφθημιμερῆ τομή – παύση (Π7), ἐνῶ οἱ λοιποί πενθημιμερῆ (Π5). Κανονική εἶναι παροξύτονη ἀπόληξη τῶν στίχων καί μάλιστα μέ βραχεῖα τήν τονιζομένη παραλήγουσα. Τό Ἐπίγραμμα διατρέχεται ἀπό μία ἐπιεικῆ θεωρία γιά τόν ἀρχαῖο κόσμο καί τά ἀρχαῖα κείμενα. Ὁ Μαυρόπους, πιστός στά διδάγματα τῆς Ἐκκλησίας, κάνει μιά νέα σύνθεση μέσα στό πνεῦμα τοῦ αἰώνα πού σιγοῦν τά πάθη. Στούς νάρθηκες τῶν Μονῶν, ὅπως ἐκείνης τῶν Φιλανθρωπινῶν στά Ἰωάννινα, ἀπεικονίζουν τούς ἀρχαίους σοφούς. Εἶναι «ἀλλότριοι», δηλαδή μέτοχοι τῆς θύραθεν παιδείας. Κυριώτεροι ἠθικολόγοι οἱ σοφοί πού ἀναφέρονται στό Ἐπίγραμμα. Εἶναι «προσπεφυκότες», ἀπ' τή φύση τους πολύ κοντά στό νόμο τοῦ Χριστοῦ, «ἔγγιστα», ὄχι ἀκριβῆ, γιατί δέν ἔφθασαν στή χριστιανική ἀλήθεια καί ἀγάπη. Στά κείμενά τους ἡ Ἐκκλησία διέκρινε σπέρματα τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ, «σπερματικός λόγος», γι'αὐτό καί τούς χαρακτηρίζει ὡς πρό Χριστοῦ Χριστιανούς. Τό Ἐπίγραμμα αὐτό δεικνύει τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ὁ Χριστιανικός κόσμος ἐξετίμησε τό ἦθος τῶν ἀρχαίων συγγραφέων. Βιβλιογραφία: 1. Κ. Krumbacher: Ἱστορία Βυζ. Λογοτεχνίας 2. H. Hunger: Βυζ. Λογοτεχνία. 3. Ἀθ. Κομίνη: Τό Βυζ. Ἱερόν Ἐπίγραμμα

Διατί τό θεανθρώπινον ἦθος ἀποκλείει τήν τρομοκρατίαν καί τήν ἀναρχίαν

Εἰς τήν ἐφημερίδα «Πελοπόννησος» τῆς 3ης Φεβρουαρίου ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κωστόπουλος, Ἱεροκήρυξ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν, Δρ. Θεολογίας κατεχώρησεν ἕν ἄρθρον, τό ὁποῖον διαπραγματεύεται τόν «ἔννομον» καί ἄνομον ἀναρχισμόν. Ὁ Ἀρχιμανδρίτης, ἀφοῦ διαπραγματεύεται τά αἴτια τῆς τρομοκρατίας, τονίζει ὅτι μόνον τό θεανθρώπινον ἦθος, τό ὁποῖον διδάσκει τήν ἀγάπην, τήν ταπείνωσιν, τήν ἐλεημοσύνην, τήν ἀλήθειαν, ἀποκλείει τήν ἀναρχίαν καί τήν τρομοκρατίαν. Τό ἄρθρον ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Τὸ φαινόμενο τοῦ ἀναρχισμοῦ ἔχει ἀναλυθεῖ πολλὲς φορὲς καὶ μάλιστα σὲ ὁλόκληρες πραγματεῖες. Καὶ τοῦτο γιατί τὸ φαινόμενο αὐτὸ παράγει, ὡς κοινωνικὸ νόσημα, τὴν τρομοκρατία.Ὁ ἀναρχισμὸς – ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ λέξη ἂν (στερ.) + ἄρχω = κοινωνία χωρὶς ἀρχηγὸ [Φιλοσ. Λεξ. Cambridge, Κέδρος 2011, 912] – ἀρνεῖται τὸ κεντρικὸ σημεῖο τῆς πολιτικῆς φιλοσοφίας. Οἱ πολιτικοὶ φιλόσοφοι Πλάτων καὶ Ἀριστοτέλης μίλησαν διὰ μακρῶν γιὰ τοὺς ἐξαναγκαστικοὺς θεσμούς, οἱ ὁποῖοι συγκροτοῦν καὶ συγκρατοῦν τὶς πόλεις – κράτη καὶ τόνισαν ὅτι χωρὶς αὐτοὺς δὲν θὰ ὑπῆρχε τάξη καὶ ἁρμονία στὸν φυσικὸ κόσμο καὶ στὶς διανθρώπινες σχέσεις. Ὁ ἀναρχισμὸς δὲν εἶναι νέο "φροῦτο". Τὶς ρίζες τοῦ ἀναρχισμοῦ τὶς βρίσκουμε στὴν Ἀρχαιότητα. Ὁ Ζήνων τὸν Γ΄ αἰώνα π.Χ. ζητοῦσε τὴν κατάργηση τοῦ κράτους, ποὺ καταλύει τὴν ἐλευθερία τοῦ πολίτη. Στοὺς νεώτερους χρόνους ὑπῆρξαν πολλοὶ, ποὺ ἀσχολήθηκαν μὲ τὸ φαινόμενο τοῦ ἀναρχισμοῦ, ὅπως γιὰ παράδειγμα ὁ P.J. Proundhon, ὁ M. Stirner, ὁ L. Tolstoy, ὁ M. Bakounin, ὁ F. Nitzsche, ὁ K. Marx καὶ πολλοὶ ἄλλοι. Ὅλοι αὐτοὶ ἐπέδρασαν διαφοροτρόπως σὲ ἄτομα καὶ κοινωνίες, ἀναπτύσσοντας τὶς ἰδέες τους σὲ εὐρὺ φάσμα, ἀπὸ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς παντὸς εἴδους ἐξουσίας, ἕως τὴν βάναυση τρομοκρατία. Καὶ τοῦτο γιὰ τὸν λόγο ὅτι ὁ ἔννομος ἀναρχισμὸς ὁδηγεῖ τὰ ἄτομα καὶ τὶς κοινωνίες στὸν παράνομο ἀναρχισμὸ καὶ τὴν τρομοκρατία. Ἴσως ἐκπλαγεῖ ὁ ἀναγνώστης μὲ τὴν πρωτάκουστη αὐτὴ ἔκφραση "ἔννομος ἀναρχισμός". Ὅμως, παραθέτουμε ἐδῶ μία πικρὴ ἀλήθεια. Ὅταν, γιὰ παράδειγμα, ἐπικρατεῖ τὸ δίκαιο τοῦ ἰσχυροτέρου, αὐτὸ δὲν εἶναι ἔννομος ἀναρχισμός; Ὅταν ὁ οἰκονομικά, πολιτικὰ ἢ κοινωνικὰ ἰσχυρὸς ἐπιβάλλεται μὲ τὸ "ἔτσι θέλω", αὐτὸ δὲν εἶναι ἔννομος ἀναρχισμός; Τὰ μεγάλα οἰκονομικὰ τράστ δὲν χρησιμοποιοῦν βία καὶ δὲν ἐπιβάλλονται μέσῳ τοῦ χρήματος; Αὐτὸ δὲν εἶναι ἔννομος ἀναρχισμός; Τὴν ἴδια βία δὲν χρη-

σιμοποιοῦν τὰ περισσότερα μεγάλα δημοσιογραφικὰ ὄργανα σὲ διεθνῆ κλίμακα; Τί εἶναι αὐτό, ἂν δὲν εἶναι ἔννομος ἀναρχισμός; Ἀναρχικὰ δὲν φέρεται ὁ προϊστάμενος, ὁ ἐκπαιδευτικός, ὁ ἀξιωματικός, κάνοντας κατάχρηση τῆς ἰδιότητός τους καὶ καταπιέζοντας τοὺς ὑφισταμένους τους; Δὲν εἶναι αὐτὸς ἕνας ἔννομος ἀναρχισμός, ἐνταγμένος σὲ μία ἔννομη κοινωνία; Αὐτοῦ τοῦ εἴδους ὁ ἀναρχισμὸς ἐπιφέρει τὸν παράνομο ἀναρχισμὸ τῆς ληστείας, τοῦ φόνου, τῆς καταστροφῆς, τῆς ἐπαναστάσεως, ἀναδεικνύοντας τὸ φαινόμενο τῆς τρομοκρατίας. Καὶ εἶναι γεγονὸς ὅτι οἱ νέοι μας, βιώνοντας ἕνα τέτοιου εἴδους ἀναρχισμό, εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴ γίνουν ἀναρχικοί. Ὅταν ὁ νέος αὐτὸς πεινάει, περιφρονεῖται βαναύσως, ἀδικεῖται, ζεῖ στὸν μολυσμένο ἀέρα, πῶς νὰ μὴ ξεσπάσει σὲ βία; Ὅλοι οἱ τρομοκράτες ξεκινοῦν ἀπὸ τὴν σκέψη καὶ θέση τῆς διορθώσεως καὶ ἀναμορφώσεως τῆς κοινωνίας τοῦ ἔννομου ἀναρχισμοῦ. Εἶναι προφανές, ὡστόσο, ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ κτυπηθεῖ ἡ ἔννομος ἀναρχία μὲ ἄνομες καὶ κατακριτέες πράξεις. Τὸ κακὸ δὲν μπορεῖ νὰ καταργήσει τὸ κακό. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι γιὰ νὰ ὑπάρξει αὐτὴ ἡ ἀλλαγὴ νοοτροπίας, ἀλλὰ καὶ ἡ διόρθωση καὶ ἀναμόρφωση τῆς κοινωνίας, πρέπει νὰ δημιουργηθεῖ τὸ ἀνάλογο ἦθος. Μόνο τὸ ἦθος μεταμορφώνει πρόσωπα καὶ κοινωνίες. Ὅπου ὑπάρχει ἦθος, ἀπουσιάζει ἡ ἀναρχία. Ἦθος, ὅμως, χωρὶς Θεὸ εἶναι, ὅπως χαρακτηριστικὰ ἔχει λεχθεῖ, ἄηθες ἦθος. Μόνον ὁ Θεάνθρωπος Κύριος εἶναι Αὐτὸς, ποὺ ἔφερε τὸ ὄντως ἦθος μέσῳ τῆς ἀποκαλυφθείσης ἀληθείας. Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος λέει χαρακτηριστικά: "Ὁ δὲ τοῦ Χριστοῦ δοῦλος ἐκ τῆς τῶν ἠθῶν ἡμερότητος καλείσθω μᾶλλον" (PG 63, 549). Τὸ Θεανθρώπινο ἦθος διδάσκει τὴν ἀγάπη, τὴν ταπείνωση, τὴν ἐλεημοσύνη, τὴν ἀλήθεια καὶ κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀποκλείει τὴν ἀναρχία καὶ τὴν τρομοκρατία. Ὡς ἐκ τούτου ἡ ἀναρχία μὲ τὴν θυγατέρα της τὴν τρομοκρατία θὰ ἐκλείψουν καὶ θὰ παύσουν νὰ ὑπάρχουν ὡς κοινωνικὰ νοσηρὰ φαινόμενα, ὅταν γίνει ἀπὸ ὅλους μας ἀποδεκτὸς ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, ὁ Θεάνθρωπος Κύριος. Ἡ πηγὴ τῆς ἀγάπης καὶ ὄχι τοῦ μίσους, ἡ πηγὴ τῆς δικαιοσύνης καὶ ὄχι τῆς ἀδικίας, ἡ πηγὴ τῆς εἰρήνης καὶ ὄχι τῆς διαμάχης, ἡ πηγὴ τῆς γαλήνης καὶ ὄχι τοῦ τρόμου».

Γιὰ τὶς ὁμιλίες τοῦ μακαριστοῦ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου σὲ CD Βασίλειος Παπαδόπουλος Τ.Θ 40909, Μικροχώρι 19014 Καπανδρίτι Τηλ. 22950.56080, 6946.004 136

Ο ΠΟΙΜΗΝ ΤΟΥ ΕΡΜΑ, Ο «ΚΑΛΠΑΣΜΟΣ» ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΚΑΙ Ο «ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ» Παραθέτομεν κατωτέρω τό ἐγκύκλιον μήνυμα τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίου, ὑπό τόν τίτλον: «Ὁ Ποιμήν τοῦ Ἑρμᾶ», τό ὁποῖον διαπραγματεύεται τὴν ἁμαρτίαν, ἡ ὁποία «καλπάζει» καί θέλει νά εἰσέλθη εἰς τό ἱερόν σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Τό κήρυγμα ἔχει ὡς ἀκολούθως:

1. Μέ τό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί χριστιανοί, θά ἀρχίσω νά σᾶς παρουσιάζω ἕνα ἄλλο ὡραῖο πατερικό σύγγραμμα, πού λέγεται «Ὁ Ποιμήν τοῦ Ἑρμᾶ». Τό κείμενο αὐτό εἶναι τό μεγαλύτερο στήν σειρά τῶν Ἀποστολικῶν Πατέρων. Οἱ ἅγιοι Πατέρες τιμοῦσαν πολύ τό βιβλίο αὐτό καί μερικοί μάλιστα τό κατέτασσαν μεταξύ τῶν βιβλίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος τό ὀνομάζει ὠφελιμώτατο βιβλίο. Ἀλλά τό βιβλίο αὐτό εἶναι περισσότερο σέ μᾶς χρήσιμο, γιατί μᾶς δίδει ἕνα μήνυμα πού εἶναι πολύ ἀναγκαῖο γιά τούς καιρούς μας. Τό μήνυμα εἶναι ὅτι ἡ ἁμαρτία ἔχει προχωρήσει πολύ, θέλει νά μπεῖ καί στό ἱερό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, καί γι᾽ αὐτό οἱ χριστιανοί πρέπει νά μετανοήσουν, γιατί πλησιάζει τό τέλος. 2. Τό βιβλίο «Ὁ Ποιμήν τοῦ Ἑρμᾶ» διαφέρει ἀπό τά ἄλλα ἔργα τῶν Ἀποστολικῶν Πατέρων. Περιέχει ὁράματα καί ἀποκαλύψεις, τίς ὁποῖες ἔλαβε ὁ συγγραφεύς τοῦ βιβλίου, ὁ Ἑρμᾶς. Τίς ἔλαβε πρῶ τον μέν ἀπό μία γερόντισσα γυναίκα, ἡ ὁποία εἰκονίζει τήν Ἐκκλησία, καί δεύτερον τίς ἔλαβε ἀπό ἕνα ἄγγελο, ὁ ὁποῖος τοῦ παρουσιάστηκε μέ μορφή ποιμένος (δηλαδή βοσκοῦ). Οἱ περισσότερες ὅμως ὁράσεις δόθηκαν στόν Ἑρμᾶ ἀπό τόν ἄγγελο αὐτόν, τόν μέ τήν μορφή ποιμένος, γι᾽ αὐτό καί ὅλο τό ἔργο ὀνομάστηκε «Ποιμήν τοῦ Ἑρμᾶ». Τόν ἄγγελο αὐτόν, ἐπειδή προτρέπει τόν Ἑρμᾶ νά μετανοήσει, τόν ὀνομάζουν «ἄγγελο τῆς μετανοίας». Ὁλόκληρο λοιπόν τό βιβλίο χωρίζεται σέ δυό μέρη: (α) Σέ ἀποκαλύψεις πού δόθηκαν στόν Ἑρμᾶ ἀπό τήν Ἐκκλησία, καί (β) σέ ἀποκαλύψεις πού δόθηκαν ἀπό τόν ποιμένα, τόν «ἄγγελο τῆς μετανοίας», ὅπως τόν εἴπαμε.1 Ἀρχίζουμε, ἀγαπητοί μου, τήν μελέτη τοῦ πατερικοῦ αὐτοῦ ἔργου μέ τίς ἀποκαλύψεις πρῶτα τῆς Ἐκκλησίας, πού περιλαμβάνει τέσσερις ὁράσεις.

Ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος κ. Ἰερεμίου

3. Πρώτη ὅραση: Ὁ Ἑρμᾶς λέγει γιά τόν ἑαυτό του, ὅτι ὁ πατέρας του τόν πούλησε γιά δοῦλο σέ μιά νεαρή γυναίκα, πού τήν ἔλεγαν Ρόδη, καί ἡ ὁποία κατοικοῦσε στήν Ρώμη. Τήν νεάνιδα αὐτή ὁ Ἑρμᾶς τήν σεβόταν πολύ. Μιά μέρα ἡ Ρόδη λουζόταν στόν Τίβερη ποταμό καί ὁ Ἑρμᾶς πού τήν εἶδε θαύμασε τήν ὡραιότητα τοῦ σώματός της καί σκέφτηκε ὅτι θά ἦταν εὐτυχής, ἄν εἶχε γιά σύζυγό του μιά τόσο ὡραία γυναίκα. «Αὐτό μόνο σκέφτηκα – ἐξομολογεῖται ὁ Ἑρμᾶς – καί τίποτε περισσότερο». Πέρασαν ἀπό τότε πολλά χρόνια. Μιά μέρα ὁ Ἑρμᾶς πήγαινε στήν πόλη τῆς Καμπανίας. Περιπατώντας ἔβλεπε τά μεγαλεῖα τῆς φύσεως καί δόξαζε τόν Θεό. Κουρασμένος ἀπό τήν ὁδοιπορία ἔπεσε νά κοιμηθεῖ. Τότε εἶδε σέ ὅραμα ὅτι τόν ἔλαβε ἕνα πνεῦμα καί τόν μετέφερε σέ κάποια πεδιάδα. Ἐκεῖ γονάτισε καί ἄρχισε νά προσεύχεται καί νά παρακαλεῖ τόν Κύριο νά τοῦ συγχωρήσει τά ἁμαρτήματά του. Καθώς προσευχόταν, εἶδε νά ἀνοίγουν οἱ οὐρανοί καί νά παρουσιάζεται ἐκεῖ ψηλά ἡ Ρόδη, τήν ὁποία πρίν ἀπό πολλά χρόνια εἶχε ἐπιθυμήσει νά λάβει γιά γυναίκα του. «Τί θέλεις ἐδῶ, κυρία;», τήν ἐρώτησε ὁ Ἑρμᾶς. Ἐκείνη τοῦ ἀπάντησε ὅτι ἀνέβηκε ἐκεῖ ψηλά στόν οὐρανό, γιά νά τοῦ ἐλέγξει τήν ἁμαρτία του ἀπέναντί της. «Ἁμάρτησες σέ μένα», τοῦ εἶπε. «Σέ σένα ἐγώ ἁμάρτησα;», ἀποκρίθηκε ὁ Ἑρμᾶς. «Πότε εἶπα πονηρό λόγο ἐναντίον σου; Δέν σέ ἔβλεπα πάντοτε μέ σεβασμό;». «Στήν καρδιά σου – τοῦ εἶπε ἡ Ρόδη – εἰσῆλθε κακή ἐπιθυμία γιά μένα. Καί δέν νομίζεις λοιπόν ὅτι γιά τόν δίκαιο ἄνδρα καί ἡ πονηρά ἐπιθυμία εἶναι ἁμαρτία;» Τότε ὁ Ἑρμᾶς θυμήθηκε τόν σαρκικό λογισμό πού σκέφτηκε γιά τήν Ρόδη καί τρόμαξε. Τρόμαξε γιατί σκέφτηκε ὅτι ἄν καταλογίστηκε ἀπό τόν Θεό ἡ ἐπιθυμία του ἐκείνη γιά τήν Ρόδη, ὅταν τήν εἶδε νά λούζεται στόν ποταμό, πόσο περισσότερο θά τόν βαρύνουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τά ἄλλα ἁμαρτήματά του, τά ὁποῖα δέν εἶναι σκέψεις καί ἐπιθυμίες, ἀλλά πράξεις (2,1)!... Ὁ Ἑρμᾶς ἄρχισε νά κλαίει γιά τόν ἔλεγχο αὐτό τῆς Ρόδης. Καί ἐνῶ ἐλυπεῖτο καί ἔκλαιε γιά τόν ἔλεγχο αὐτόν, εἶδε ἀπέναντί του ἕνα μεγαλοπρεπῆ θρόνο, στόν ὁποῖο καθόταν μία γραῖα γυναίκα μέ λαμπρά ἐνδύματα καί ἕνα βιβλίο στά χέρια της.

Καί ἡ γυναίκα αὐτή τόν ἐρώτησε: «Ἑρμᾶ, γιατί εἶσαι λυπημένος, ἐσύ πού πάντοτε εἶσαι χαρούμενος;». Καί ὁ Ἑρμᾶς ἀπάντησε: «Μιά γυναίκα μέ ἤλεγξε ὅτι ἁμάρτησα σ᾽ αὐτήν». Ἡ γερόντισσα ἀρχοντική γυναίκα βεβαίωσε καί αὐτή τόν λόγο τῆς πρώτης γυναίκας, τῆς Ρόδης, ὅτι δηλαδή πραγματικά ἐπεθύμησε πονηρά ἐπιθυμία γι᾽ αὐτήν. Τοῦ εἶπε ὅμως ὅτι ἡ πονηρά αὐτή ἐπιθυμία δέν εἶναι ἁμαρτία, ἀλλά ὁδηγεῖ στήν ἁμαρτία. Γι᾽ αὐτό καί οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ πρέπει νά ἀγωνίζονται κατά τῆς πονηρᾶς ἐπιθυμίας. 4. Ἄς πονέσουμε κι ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, καί ἄς κλάψουμε μαζί μέ τόν Ἑρμᾶ γιά τούς πονηρούς μας λογισμούς καί τίς κακές μας ἐπιθυμίες. Δέν καταγράφονται μόνο ὡς ἁμαρτήματα τά ἄσχημα λόγια μας καί οἱ κακές μας πράξεις, ἀλλά καί οἱ ἁμαρτωλές μας ἐπιθυμίες. Σέ ἕνα ἄλλο πατερικό κείμενο (τοῦ Βασιλείου Ἀγκύρας Περί τῆς παρθενίας) λέγεται ὅτι οἱ κακοί μας λογισμοί γράφονται διά τοῦ νοῦ στόν πίνακα τῆς ψυχῆς μας. Ὁ πίνακας ὅμως τῆς ψυχῆς τώρα εἶναι σκεπασμένος μέ τό σῶμα. Τό σῶμα θεωρεῖται ὡς κάλυμμα τῆς ψυχῆς. Κάποτε ὅμως θά φύγει αὐτό τό κάλυμμα, γιατί μέ τόν θάνατό μας χωρίζεται τό σῶμα ἀπό τήν ψυχή. Καί τότε, ὤ τότε, ἀγαπητοί μου!... Τότε θά γίνουν τά «ἀποκαλυπτήρια» τοῦ πίνακος αὐτοῦ, τῆς ψυχῆς μας δηλαδή, καί ὁποία τότε ντροπή καί ὁποία καταισχύνη! Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄς ἀρχίσουμε ἀγώνα κατά τῶν πονηρῶν μας λογισμῶν. Ἄς πνίγουμε μέσα μας τίς ἀκάθαρτες σκέψεις, τά ἀκάθαρτα γεννήματα τοῦ νοῦ. Αὐτά εἶναι τά «νήπια Βαβυλῶνος», πού λέγει τό Ψαλτήριο (136,9), τά ὁποῖα πρέπει νά φονεύουμε. Ἀλλά θά συνεχίσουμε μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ τήν ἀνάλυση τοῦ πατερικοῦ αὐτοῦ ἔργου «Ὁ Ποιμήν τοῦ Ἑρμᾶ» στά ἑπόμενά μας κηρύγματα. Μέ πολλές εὐχές, † Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας 1. Ποιός εἶναι αὐτός ὁ Ἑρμᾶς, δέν τό γνωρίζουμε. Μπορεῖ νά εἶναι αὐτός τόν ὁποῖο μνημονεύει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του (16,14). Στό σύγγραμμά του ὅμως ὁ ἴδιος ὁ Ἑρμᾶς δίνει μερικές πληροφορίες γιά τό πρόσωπό του.

ΑΡΧΙΜ. π. ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΟΥΤΡΟΥΜΠΑΣ (1897-1967) ῾Ο ἀσκητής καί ἐλεήμων ἡγούμενος τῆς ῾Ι. Μ. Κορώνης Καρδίτσης (1ον)

Σήμερα πού τά πάντα ἰσοπεδώθηκαν καί τά πρότυπα ἔγιναν σπάνια ἀξίζει νά γυρίζουμε πίσω, στό παρελθόν, κι ἀπό ἐκεῖ νά ἀντλοῦμε παραδείγματα καί διδάγματα γιά τήν πορεία τῆς ζωῆς μας καί τήν ὁλοκλήρωση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Μιά τέτοια φωτεινή προσωπικότητα, πού ἄφησε τά ἴχνη της στό χῶρο, πού ἀθλήθηκε καί τά ὁποῖα δέν μπόρεσε ὁ πανδαμάτωρ χρόνος νά ἐξαφανίσει καί νά σβήσει, ἄν καί ἦταν ἐλαχίστων γραμματικῶν γνώσεων, εἶναι ὁ μακαριστός ἡγούμενος τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς Κορώνης π. ᾽Ιάκωβος Κουτρούμπας. Τό μακαριστό γέροντα εἶχα τήν εὐλογία νά τόν γνωρίσω καί νά συνδεθῶ μαζί του ἕνα καλοκαίρι, πού ἡ οἰκογένειά μας ἀνέβηκε στή γενέτειρα τοῦ πατέρα μου, τό Μεσενικόλα Καρδίτσης. ῞Οπως σχεδόν ὅλοι οἱ Μεσενικολῖτες ἔτσι κι ἐμεῖς θεωρούσαμε ὑποχρέωσή μας νά ἐπισκεφθοῦμε οἰκογενειακῶς τήν ῾Ιερά Μονή Κορώνης, πού δέν ἀπέχει καί πολύ ἀπό τό χωριό. Συνήθως ξεκινούσαμε πρωί, πρίν ἀνεβεῖ ὁ ἥλιος, καί ἀκολουθούσαμε τόν ἁμαξωτό δρόμο, πού συνδέει τήν Καρδίτσα μέ τά χωριά τῆς λίμνης Πλαστήρα. Πηγαίναμε στό μοναστήρι γιά νά προσκυνήσουμε τή θαυματουργό εἰκόνα τῆς Παναγίας καί τήν ἁγία κάρα τοῦ ῾Ιερομάρτυρος Σεραφείμ, πού φυλάσσονται ἐκεῖ. Τό μοναστήρι τῆς Κορώνης, πού παλαιότερα ὀνομάζονταν ῾Ιερά Μονή τῆς Κρυερᾶς Πηγῆς, βρίσκεται στό ἀνατολικό τμῆμα τῆς Νότιας Πίνδου, στόν ὀρεινό ὄγκο τῶν ᾽Αγράφων καί πάνω ἀπό τόν κάμπο τῆς Καρδίτσας, σέ μιά κατάφυτη ἀπό βελανιδιές καί καστανιές πλαγιά, ὅπου τό κελάρυσμα τῶν πηγῶν γίνεται ἕνα μέ το κελάϊδισμα τῶν γλυκόλαλων πουλιῶν. Γιά νά συντομέψουμε τό δρόμο, ἀλλά καί νά ἀποφύγουμε τήν καλοκαιριάτικη ζέστα ἀκολουθούσαμε διάφορα μονοπάτια μέσα ἀπό τό δάσος. Μεγάλη ἦταν ἡ χαρά ὅλων μας, ὅταν ἀπό μακριά ἀντικρίζαμε τό μοναστήρι. ῾Η πόρτα τοῦ μοναστηριοῦ ἦταν πάντα ἀνοιχτή ἀπό τήν ἀνατολή τοῦ ἡλίου μέχρι νά σουρουπώσει, γιά νά μποροῦν οἱ προσκυνητές νά ἀνάψουν τό κεράκι τους, νά προσκυνήσουν καί νά προσευχηθοῦν. Πάντα μᾶς ὑποδέχονταν ὁ μικρός τό δέμας, ἀλλά μεγάλος σέ ἀρετή ἡγούμενος τοῦ μοναστηριοῦ ᾽Αρχιμ. π. ᾽Ιάκωβος Κουτρούμπας. ᾽Αφοῦ μᾶς ἄνοιγε τό καθολικό, γιά νά ἀνάψουμε τό κεράκι μας καί νά προσκυνήσουμε τίς εἰκόνες καί τήν ἁγία κάρα τοῦ τόσο προσφιλοῦς στούς κατοίκους τῆς περιοχῆς κι ὄχι μόνον ῾Αγίου Σεραφείμ μᾶς ὁδηγοῦσε στό ἀρχονταρίκι, γιά νά μᾶς κεράσει λουκούμι καί καφέ. Τό ἀρχονταρίκι ἦταν ἕνα ὑπόγειο δωμάτιο δεξιά τῆς πέτρινης σκάλας, πού σέ ὁδηγεῖ ἀπό τήν πύλη τῆς Ἱ. Μονῆς στό ἐσωτερικό της. Τό ὑπόγειο φωτίζονταν ἀπό ἕνα παράθυρο, πού ὑπῆρχε πρός τήν πλευρά τῆς αὐλῆς, ἀπό ἕνα γκαζοκάντηλο, πού ἦταν κρεμασμένο στόν τεῖχο κι ἀπό τό φῶς τῶν ξύλων, πού ἔκαιγαν στό

τζάκι. Στό τζάκι συνήθως πάντα ὑπῆρχε φωτιά καί στή χόβολη ἔψηνε μόνος του ὁ π. ᾽Ιάκωβος τόν καφέ. Τό μπρίκι τό εἶχε κρεμασμένο σ᾽ ἕνα καρφί, πού ἦταν ἔξω ἀπό τό τζάκι. «᾽Εσεῖς τά μικρά, μᾶς ἔλεγε, θά φάτε μόνο λουκούμι, μά σάν μεγαλώσετε νά ῾ρθεῖτε νά σᾶς φιλέψω καί καφέ». ᾽Αφοῦ ἔφτιαχνε τόν καφέ ἄρχιζε νά μᾶς λέγει τή ἱστορία τοῦ μοναστηριοῦ. «Πέρασε πολλά αὐτό τό μο-

Τοῦ κ. Γεωργίου Θ. Μηλίτση, διδασκάλου

ναστήρι ἀπό τά παλαιά τά χρόνια μέχρι καί τά τελευταῖα, μά ἡ Παναγία καί ὁ ῞Αγιος Σεραφείμ πάντα τό προφύλαξαν καί δέν ἔπαθε μεγάλες καταστροφές. ῎Εχουν δεῖ τά μάτια μου

τσα, τή σημερινή Μακρυρράχη Δομοκοῦ Φθιώτιδος, τότε ὑπάγονταν στό νομό Καρδίτσης, ἦταν δέ ἕνα ἀπό τά ἕξι παιδιά τῆς οἰκογένειας τοῦ Χρήστου καί τῆς Αἰκατερίνης Κουτρούμπα. Παιδί πτωχῆς καί ἀγροτικῆς οἰκογένειας μεγάλωσε μέσα στίς στερήσεις, «δέν χόρτασε ποτέ τό ψωμί», ὅπως ἔλεγε, γι᾽ αὐτό σ᾽ ὅλη του τή ζωή ἦταν λιτοδίαιτος. Γράμματα δέν ἔμαθε, γιατί ἀπό μικρός βγῆκε στή δούλεψη. Φύλαγε τά λιγοστά ζῶα πού εἶχε ἡ οἰκογένειά του ἤ βοηθοῦσε τόν πατέρα του στίς ἄλλες ἀγροτικές δουλειές, ὅπως στά κήπια ἤ στίβαζε τά ξύλα, πού ἔκοβαν γιά νά πυρωθοῦν τό χειμώνα. ῾Ο ᾽Ιωάννης ἐπειδή ἦταν φιλομαθής, ὅπως ἔλεγε, μαζί μέ τό φαγητό ἔβαζε στό ντρουβά καί «φυλλάδες» (βίοι ἁγίων, τήν ἐπιστολή τοῦ Χριστοῦ ἤ τῆς Παναγίας) πού τοῦ ἔδινε ὁ παπάς τοῦ χωριοῦ του˙ ὅταν τά γίδια κάθονταν στό γρέκι, γιά νά ξεκουραστοῦν αὐτός εὕρισκε χρόνο νά διαβάσει. Τήν ἀναγνωστική του ἱκανότητα τήν τελειοποίησε, ὅταν ἦλθε στό μοναστήρι τῆς Κορώνης, γιά νά μονάσει, «ἐδῶ τρίφτηκε ἡ γλώσσα μου», ἔλεγε.

Στό ζυγό τοῦ Χριστοῦ

πολλά θαύματα καί πολλές ἐπεμβάσεις τῆς Παναγίας καί τοῦ ῾Αγίου στή ζωή πολλῶν ἀνθρώπων. ῎Αμα ζητήσεις κάτι ἀπό τή μητέρα μας τήν Παναγία καί τόν ῞Αγιο μέ πίστη καί ταπείνωση πάντα θά στό δώσουν». Ὅταν ἔβλεπε ὅτι ἐμεῖς τά μικρά ἀρχίζαμε νά ἀλλάζουμε θέσεις μᾶς ἔστελνε νά ἀγναντέψουμε τόν κάμπο, μᾶς τόνιζε: «προσέξτε νά μή πέσετε, γιατί τό ὕψος εἶναι μεγάλο, νά εἶστε φρόνιμα». Μέ καμάρι ἔλεγε ὅτι ἀπό τό μοναστήρι πέρασαν μεγάλες ἐκκλησιαστικές προσωπικότητες, ὅπως: ὁ Ἀρχιμ. Χριστόφορος Παπανδρεόπουλος (ἤ Παπανδρέου) (1907-1917 καὶ 1922-1923) καὶ ὁ μετέπειτα ᾽Αρχιεπ. ᾽Αθηνῶν καί ἀντιβασιλέας Δαμασκηνὸς Παπανδρέου (1917-1922). Στό μοναστήρι μόνασαν ἀκόμα ὁ Δωρόθεος Κοταρᾶς (μετέπειτα Ἀρχιεπ. Ἀθηνῶν), Ἰεζεκιὴλ Τσουκαλᾶς (μετέπειτα Ἀρχιεπ. Αὐστραλίας) καί ὁ Μητροπολίτης, τότε, ἀπό ῎Αρτας, ᾽Ιωαννίνων Σεραφεὶμ (μετέπειτα Ἀρχιεπ. Ἀθηνῶν). Γιά τόν μακαριστό Ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ ἔλεγε μέ καμάρι ὅτι «ἐγώ φρόντισα νά σπουδάσει, τόν ἔστειλα στήν ἐκκλησιαστική σχολή τῆς Κορίνθου νά μάθει τά ἱερά γράμματα, γιατί ἐκεῖ ἦταν Μητροπολίτης ὁ Δαμασκηνός».

Τόπος καταγωγῆς του

῾Ο μακαριστός Γέροντας ᾽Ιάκωβος, κατά κόσμον ᾽Ιωάννης Κουτρούμπας, γεννήθηκε τό 1897 στήν Καΐ-

Παιδιῶθεν ἡ καρδιά τοῦ ᾽Ιωάννη ἐφλέγετο νά ἀφιερωθεῖ στόν Κύριο. Σέ ποιό μοναστήρι ὅμως νά πάει νά μονάσει; ῎Ακουσε ὅτι στά ῎Αγραφα εἶναι τό φημισμένο μοναστήρι τῆς Κορώνης, ὅπου μόνασε καί ὁ μεγάλος ἅγιος τῆς περιοχῆς ῾Ιερομάρτυς Σεραφείμ, ἐκεῖ εἶχε ἔλθει πρίν ἀπό λίγο καιρό ἕνας φωτισμένος κληρικός, ὁ ᾽Αρχιμ. Χριστόφορος. Πῆρε λοιπόν ἀπόφαση ἐκεῖ νά πάει νά μονάσει. ῎Ετσι ἕνα πρωινό, μιᾶς ἡμέρας πού ὁ ἥλιος ἀνέτειλε νωρίτερα καί θά ἔδυε ἀργότερα ἀπ᾽ ὅτι τήν προηγούμενη, τοῦ 1915 καί σέ ἡλικία 18 ἐτῶν, ἀφοῦ ἀσφάλισε τό κοπαδάκι του μέ τά γίδια κι ἔβαλε στό ντρουβά του ἕνα κομμάτι μπομπότα καί μιά σφήνα τυρί ἐγκατέλειψε τή γενέτειρά του. Μέσα ἀπό δασωμένες πλαγιές, φιδωτά μονοπάτια, φουσκωμένα ρέματα καί κοπιαστική πορεία ἔφθασε μπροστά στή σιδερένια πόρτα τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς Κορώνης. ῾Ηγούμενος τήν ἐποχή αὐτή ἦταν ὁ ᾽Αρχιμ. Χριστόφορος Παπανδρεόπουλος (ἤ Παπανδρέου). Αὐτός τόν δέχτηκε μέ ἀγάπη, ὅταν ἔμαθε τό σκοπό τοῦ ἐρχομοῦ του, καί τόν ἔβαλε σά βοσκό τοῦ κοπαδιοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς. Τό 1917 ὁ π. Χριστόφορος παραιτήθηκε ἀπό ἡγούμενος καί τά ἡνία τῆς ἱ. Μονῆς ἀνέλαβε στά στιβαρά του χέρια ὁ ἀνεψιός του π. Δαμασκηνός, ὁ μετέπειτα ἀντιβασιλέας ᾽Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνὸς Παπανδρέου. Μόλις συμπλήρωσε τρία χρόνια σά δόκιμος ὁ Δαμασκηνός τόν ἔκειρε μοναχό καί στή συνέχεια φρόντισε νά χειροτονηθεῖ διάκονος. ᾽Αργότερα, ἀφοῦ συμπλήρωσε τήν ἡλικία, πού προβλέπουν οἱ ἱεροί κανόνες, χειροτονήθηκε ῾Ιερέας. ῞Οταν ὁ μακαριστός π. ᾽Ιεζεκιήλ Τσουκαλᾶς παραιτήθηκε ἀπό ἡγούμενος τήν ἡγουμενία ἀνέλαβε ὁ π. ᾽Ιάκωβος.

Σελὶς 6η

22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Συμφώνως πρός πληροφορίας δημοσιογράφου, ὁ ὁποῖος ἔχει στενάς

ΤΟΝ ΑΥΣΤΡΙΑΚΟΝ ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΟΝ ΚΡΙΣΤΟΦ ΣΕΝΜΠΟΡΝ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΔΙΑ ΝΕΟΝ ΠΑΠΑΝ Η ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙΟΝ φιλικάς σχέσεις μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν

Εἰς τήν ἐφημερίδα «Ὁ Κόσμος τοῦ Ἐπενδυτῆ» τοῦ παρελθόντος Σαββάτου, ὁ δημοσιογράφος κ. Φάνης Καλαντζῆς, ὁ ὁποῖος συνδέεται μέ στενήν φιλίαν μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον καί ἔχει ἰσχυρούς δεσμούς μέ τό Φανάριον καί ἰδιαιτέρως μέ τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον, ὑπεστήριξεν ὅτι τόσον ἡ Ἀθήνα ὅσον καί τό Φανάριον ἐπιθυμοῦν νά ἐκλεγῆ νέος Πάπας ὁ Αὐστριακός Καρδινάλιος Κρίστοφ Σένμπορν, ὁ ὁποῖος εἶναι καί φιλέλλην. Εἰς τό ρεπορτάζ τοῦ κ. Καλαντζῆ, ὁ ὁποῖος δέν «ἐξαργύρωσε» τήν φιλίαν του μέ τόν σημερινόν Ἀρχιεπίσκοπον, μετά τήν ἐκλογήν τοῦ τελευταίου εἰς τό θρόνον τῶν Ἀθηνῶν, ὑπογραμμίζονται μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς: «Τόν ἐκλεγέντα τελικὰ καρδινάλιο Ἰωσὴφ Ράτσινγκερ εἶχαν στὴ συνέχεια ψηφίσει δύο ἰσχυροὶ καρδινάλιοι (καὶ συνάμα “παπάμπιλι”, ἂς ποῦμε “δελφίνοι”) τῆς Ἁγίας Ἕδρας, ὁ τότε “πρωθυπουργὸς” τοῦ κράτους Ἄντζελο Σοντάνο καὶ ὁ βικάριος τοῦ πάπα Καμίλο Ρουίνι, οἱ ὁποῖοι εἶχαν συγκεντρώσει 10 ψήφους (τέσσερις καὶ ἓξι ἀντίστοιχα). Ἂν καὶ πέρασαν περίπου ὀκτὼ χρόνια, οἱ δύο καρδινάλιοι μαζί μὲ ὁρισμένους ἄλλους ἰσχυροὺς τῆς ρωμαϊκῆς Κούρια, ποὺ στὸ μεταξύ ἀνδρώθηκαν (ὅπως ὁ Τζοβάνι Μπατίστα Ρέ, ἐκ τῶν ὑποψηφίων τώρα γιά τὴ θέση τοῦ ἐπικεφαλῆς τοῦ Κολλεγίου τῶν Καρδιναλίων, τὴν ὁποία κατέχει σήμερα ὁ Σοντάνο, ὁ νῦν πρωθυπουργὸς Ταρτσίζιο Μπερτόνε καί ὁ πρόεδρος τῶν Ἰταλῶν ἐπισκόπων Ἄντζελο Μπανιάσκο) θὰ διαδραματίσουν σημαντικὸ ρόλο καὶ σὲ αὐτή τὴν ἐκλογὴ (ἡ ἐκλογὴ προϋποθέτει 78 ψήφους).

Αἴτια παραίτησης

Μία ἐκλογὴ ποὺ ἔχει νὰ ἀντιμετωπίσει τὰ ἴδια ὅπως καὶ τότε προβλήματα διογκωμένα, ὡστόσο, ἀπὸ τὴ σειρά τῶν σκανδάλων, ποὺ ξέσπασαν στή διάρκεια τῆς ποιμαντορίας τοῦ πάπα Βενέδικτου. Σκάνδαλα ποὺ σὲ πρώτη ἀνάγνωση λειτουργοῦν ὑπὲρ τοῦ ἐνστίκτου τῆς αὐτοσυντήρησης, ἤτοι στὴν πράξη ὑπὲρ τῆς ἐπιλογῆς ἑνός “συντηρητικοῦ” πάπα. Τὸ ἀντεπιχείρημα ἀπὸ τοὺς “προοδευτικοὺς” εἶναι ὅτι ἡ λύση δοκιμάσθηκε καὶ ἀπέτυχε πανηγυρικά. Ἄλλωστε, στὶς ἀναλύσεις ποὺ γράφονται αὐτὲς τὶς ἡμέρες ἀπὸ ὅσους γνωρίζουν τὰ ἐνδότερα τοῦ Βατικανοῦ κυριαρχεῖ ἡ αἴσθηση ὅτι ἡ παραίτηση ὀφείλεται σὲ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο, στὴν ἀνικανότητα ἑνὸς κατὰ βάση θεολόγου (σὺν τὰ περιορισμένα βιολογικὰ ἀποθέματα, προφανῶς) νὰ ἀντιμετωπίσει τὶς δυνάμεις ποὺ συνετέλεσαν στὴ διαμόρφωση τοῦ ἐσωτερικοῦ χάους, τῶν ὁμαδοποιήσεων, τῶν συγκρούσεων ἰσχυρότατων συμφερόντων, τῶν σκανδάλων. Μία παραίτηση ποὺ συνιστᾶ διέξοδο στὸ ἀδιέξοδο, δίνει τέλος καὶ μήνυμα ἀνάληψης εὐθύνης/ῶν. Τὸ ἂν θὰ ἐπικρατήσει ἕνας νέος γύρος ἐσωστρέφειας ἢ τὸ ἐπιθυμητὸ ἄνοιγμα μαρτυρίας πρὸς (καὶ μὲ) τὸν κόσμο ἀποτελεῖ πιθανῶς τὸ

κυρίαρχο ζητούμενο, ποὺ προϋποθέτει ὅμως μία δύσκολη πορεία ἀναδιοργάνωσης (καὶ ἐννοεῖται ἀλλαγῆς προσώπων) καὶ ἐξυγίανσης. Εἶναι νωρὶς ἀκὸμα γιὰ νὰ διατυπωθοῦν προβλέψεις καὶ ἐκτιμήσεις γιὰ τὸ ποιὸς/οί μπορεῖ/οῦν νὰ ἐπωμιστοῦν αὐτὸ τὸ δύσκολο ἒργο (καὶ ἐδῶ τὸ φὶλμ “Habemus Papam” τοῦ Νάνι Μορέτι εἶναι προφητικό).

Ἄγνωστες πτυχὲς

Εἶναι αὐτονόητο ὅτι ἀπό τήν πλευρά τῆς Ὀρθοδοξίας ἀναπτύσσεται ἔντονο ἐνδιαφέρον γιά τίς ἐξελίξεις, ὁ διάλογος τῶν δύο Ἐκκλησιῶν βρίσκεται σέ μία κρίσιμη καμπή. Περί ἐκτιμήσεων καί σχολίων οὐδείς λόγος, καθώς εἶναι πολύ νωρίς ἀκόμη καί ὅλα εἶναι ἀνοιχτά. Βέβαια, παραδοσιακά ὁ ἐπικεφαλῆς τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου γιά τίς ἀνατολικές Ἐκκλησίες, καί δή τὶς ὀρθόδοξες, βρίσκεται πιὸ κοντὰ καὶ γνωρίζει ἀπὸ πρῶτο χέρι τὸν ὀρθόδοξο κόσμο. Ἀνάμεσα στοὺς «παπάμπιλι» ἐμφανίζεται καὶ τὸ ὄνομα τοῦ σημερινοῦ ἐπικεφαλῆς τοῦ Συμβουλίου Λεονάρντο Σάντρι, στὸ πρόσωπο τοῦ ὁποίου συμπίπτουν τρεῖς ἰδιότητες εἶναι ἐπίσης Ἀργεντινὸς (λατινοαμερικανικὴ παράμετρος), ἀλλὰ καί ἰταλικῆς καταγωγῆς. Πολὺ καλὲς σχέσεις παραδοσιακὰ μὲ τοὺς ὀρθοδόξους διατηρεῖ ὁ καρδινάλιος τῆς Αὐστρίας, Κρίστοφ Σένμπορν, ἐξ οὗ καὶ οἱ φιλελληνικὲς δηλώσεις του στὴ διάρκεια τοῦ καλοκαιριοῦ μὲ ἀφορμὴ τὴν κρίση, στό πλαίσιο τῆς κίνησης “Ὅλοι εἴμαστε Ἕλληνες”, ὁ Γάλλος καρδινάλιος Ζὰ Λουὶ Τουράν, ἐνῶ κοντὰ στὸ ἴδιο πνεῦμα βρίσκεται ἕνας ἄγνωστος ἐδῶ καρδινάλιος, μεταξὺ τῶν Ἰταλῶν “παπάμπιλι” αὐτός, ὁ ἐπικεφαλῆς τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου Πολιτισμοῦ, Τζιανφράνκο Ραβάζι. Ἂς μᾶς ἐπιτραπεῖ μία προσωπικὴ παρέκβαση πρὸς ἐπίρρωση τοῦ πνεύματος αὐτοῦ. Ὁ γράφων εἶχε τὴν τύχη, στὴ διάρκεια τῶν φοιτητικῶν του χρόνων τὴ δεκαετία τοῦ ᾽80, νὰ γνωρίσει προσωπικὰ τὸν ἐκλιπόντα πιὰ “πνευματικό” τοῦ Ἰταλοῦ καρδινάλιου, μοναχὸ καὶ ποιητὴ Ντάβιντε Μαρία Τουρόλντο (πάνω στὸ γραφεῖο του τότε βρισκόταν ἡ ἰταλικὴ μετάφραση τῆς “Ἐλευθερίας τοῦ ἤθους” τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ), μία ἐξέχουσα φυσιογνωμία, μὲ τὸν ὁποῖο εἶχε πολὺ φιλικὲς σχέσεις καὶ συνεργασία (εἶχε γυρίσει ἕνα μικρὸ φὶλμ) ὁ Πιερ Πάολο Παζολίνι. Ἡ ἀνάδειξη τοῦ λαϊκοῦ στοιχείου, τὸ ἄνοιγμα στὴ συνοδικότητα καὶ ὁ διάλογος μὲ τὴν Ἀριστερὰ (ἤδη ἀπὸ τὸ τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽60) ἦταν συνυφασμένα μὲ τὸν Κάρλο Μαρία Μαρτίνι καὶ τὴν Ἀρχιεπισκοπή τοῦ Μιλάνου (τὴν ὁποία διεκδίκησε, μετὰ τὴν ἀποχώρηση τοῦ καρδινάλιου Τεταμάντσι, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν σημερινὸ ἀρχιεπίσκοπο καὶ “παπάμπιλε” Ἄντζελο Σκόλα, καὶ ὁ καρδινάλιος Ραβάζι, γιὰ χρόνια διευθυντὴς τῆς περίφημης Ἀμβροσιανῆς Βιβλιοθήκης). Συνοψίζοντας, ἡ παραδοσιακὴ μάχη “συντηρητικῶν” καὶ “προοδευτικῶν” τίθεται μὲ πολὺ διαφορετικοὺς ὅρους καὶ παραμέτρους. Θὰ ἐπανέλθουμε, καθὼς οἱ παρα-

Η ΑΓΙΑ ΚΥΡΑΝΝΑ

«Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων»

σκηνιακὲς διεργασίες μόλις ξεκίνησαν...».

Ὁ διαδικτυακός τόπος τοῦ «in.gr» Ἡ ἐκλογή τοῦ νέου Πάπα ἀπασχολεῖ ὅλον -σχεδόν- τόν ξένον τύπον, ἀλλά καί πολλάς ἐγκύρους ἱστοσελίδας. Εἰς ρεπορτάζ τοῦ διαδικτυακοῦ τόπου «in.gr» ἐπισημαίνονται μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς:

«Φουντώνει ἡ φημολογία σχετικὰ μὲ τὸν πιθανὸ διάδοχο τοῦ Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ' μόλις λίγες ὧρες μετὰ τὴν αἰφνίδια ἀνακοίνωση τῆς παραίτησής του. Τὸ συντηρητικὸ ὅραμα τοῦ Βενέδικτου εἶναι μία κατεύθυνση ποὺ πιθανῶς θὰ διατηρήσει ὁ διάδοχός του, δεδομένου ὅτι ὁ ἴδιος ἐπέλεξε ἕνα πρὸς ἕνα τούς τελευταίους καρδιναλίους στὸ Κονκλάβιο τῶν 120 “πριγκίπων”, ποὺ θὰ ἀναδείξει τὸ διάδοχό του. Τὸ νέο προκαθήμενο τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας πού, λόγῳ τῆς σύνθεσης τοῦ Κολλεγίου, μπορεῖ γιὰ πρώτη φορὰ νὰ μὴ εἶναι Εὐρωπαῖος. Ὁρισμένοι ἀπὸ τοὺς βασικότερους διεκδικητὲς τοῦ παπικοῦ θρόνου, σύμφωνα μὲ μία πρώτη καταγραφὴ ποὺ κάνει ὁ ξένος Τύπος εἶναι: Ὁ Βραζιλιάνος καρδινάλιος Ζοάο Μπρὰσ ντὲ Ἀβὶζ. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σάο Πάολο, Ὀντίλο Σέρερ. Ὁ Ἀργεντινὸς καρδινάλιος Λεονάρντο Σάντρι. Ὁ καρδινάλιος Πίτερ Τέρκσον ἀπὸ τὴ Γκάνα. Εἶναι 64 ἐτῶν, ἐπικεφαλῆς τοῦ γραφείου δικαιοσύνης καὶ εἰρήνης τοῦ Βατικανοῦ, ὅμως ὁρισμένοι ἀμφισβητοῦν πῶς βλέπει τὸ Ἰσλὰμ ἀφότου ἔδειξε ἕνα ἐπικριτικὸ βίντεο γιὰ τοὺς μουσουλμάνους. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος τῆς Νέας Ὑόρκης, Τίμοθι Ντόλαν. Εἶναι 62 ἐτῶν, ἐξαιρετικὰ δημοφιλής, ἐπικοινωνιακὸς καὶ μὲ σημαντικὸ ἔργο στὶς ΗΠΑ. Ὁ γαλλόφωνος Καναδὸς Μὰρκ Οὐελέτ. Εἶναι 68 ἐτῶν. Μιλάει ἀγγλικά, ἰταλικὰ καὶ ἱσπανικά. Ἀπὸ τοὺς πιὸ στενοὺς συνεργάτες τοῦ Βενέδικτου. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος τῆς Οὐάσινγκτον Ντόναλντ Βέρλ. Εἶναι 72 ἐτῶν, γνωστὸς θεολόγος, διανοούμενος καὶ ἐπικοινωνιακός. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μιλάνου, Ἄντζελο Σκόντα. Εἶναι 71 ἐτῶν, γιὸς ὁδηγοῦ φορτηγοῦ. Φιλελεύθερος στὶς ἀπόψεις. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βιέννης Κριστὸφ Σένμπορν. Εἶναι 67 ἐτῶν. Φιλόσοφος, ψυχολόγος, θεολόγος καὶ “ἀπόστολος” τοῦ ἀπερχόμενου πάπα. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μανίλας Λουὶς Ἀντόνιο Τάγκλε. Εἶναι 55 ἐτῶν καὶ ἐξαιρετικὰ φανατικὸς τῶν μέσων κοινωνικῆς δικτύωσης. Σημειώνεται ὅτι οἱ Ἰταλοὶ ἀποτελοῦν τὸ 5% τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν τοῦ πλανήτη, ὡστόσο, ἐλέγχουν τὸ 25% τοῦ Κολλεγίου τῶν Καρδιναλίων».

Τὴν 28ην Φεβρουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τῆς νεομάρτυρος Ἁγίας Κυράννης.

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΛΗΡΙΚΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ Ἄλλο ἡ ἀγάπη πρός τούς ἑτεροδόξους καί ἄλλο κινήσεις, αἱ ὁποῖαι εἶναι ἐκτός τῆς παραδόσεως τῶν Ἁγ. Πατέρων

Μέ ἀφορμήν τήν ἀναγνώρισιν τῶν Μονοφυσιτῶν ὡς Ὀρθοδόξων ὑπό τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς κ. Θεοδώρου ὁ Ρουμάνος Ὀρθόδοξος κληρικός π. Ματθαῖος Βουλκανέσκου τοῦ ἀπευθύνει τήν ἀκόλουθον ἀνοικτήν ἐπιστολήν:

«Μὲ βαθύτατη ἀγάπη καὶ σεβασμό, θὰ ἠθέλαμε νὰ ἐκφράσουμε τὴν στενοχώρια μας καὶ πολλῶν κληρικῶν καὶ λαϊκῶν γιὰ τὸ γεγονὸς ποὺ ἔγινε στὴν ἐνθρόνιση τοῦ νέου πατριάρχου τῶν ΚοπτῶνἈντιχαλκηδονίων. Βέβαια εἶναι πολὺ ὡραῖο νὰ συμπαθοῦμε καὶ νὰ ἀγαποῦμε τοὺς ἀδελφούς μας Κόπτες. Ξέρω τὴν θλίψη καὶ τὸ μαρτύριο ποὺ περνᾶνε αὐτοὶ σὲ μία μουσουλμανικὴ χώρα, καὶ τὴν ἀγάπη τους καὶ ὁμολογία τους πρὸς τὸν Χριστό. Ὅμως, δὲν μποροῦν νὰ βγάλουν τὰ σύνορα, ποὺ τοποθέτησε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στὴν τέταρτη Οἰκουμενικὴ σύνοδο καὶ στὶς ὑπόλοιπες Οἰκουμενικὲς συνόδους, ἐπειδὴ αὐτὰ δὲν εἶναι ἀνθρώπινα ὅρια, ἀλλὰ εἶναι ὅρια ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς τὰ ἔβαλε μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ ἑτεροδόξων. Οἱ ἀνθρώπινες προσπάθειες γιὰ ἕνωση δὲν μποροῦν νὰ ἔχουν ἀποτελέσματα, ἐὰν οἱ Κόπτες δὲν ἀναγνωρίσουν τὴν τέταρτη Οἰκουμενικὴ σύνοδο καὶ τὶς ὑπόλοιπες συνόδους. Δυστυχῶς, αὐτοὶ εἶναι ἀκόμα ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἐὰν οἱ ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας μας ἀναγνωρίσανε τὰ μυστήρια τῶν Κοπτῶν, αὐτὸ δὲν

σημαίνει ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὰ ἀναγνώρισε. Δὲν μποροῦμε ἀκόμη νὰ παραβλέψουμε τὰ ἀναθέματα ποὺ πάλι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἔδωσε, γιὰ νὰ ξέρουν αὐτοὶ ὅτι εἶναι ἔξω ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἐὰν θέλουν νὰ ἐπιστρέψουν πρέπει νὰ δεχτοῦν τὴν τέταρτη Οἰ κουμενικὴ σύνοδο καὶ τὶς ὑπόλοιπες συνόδους. Ἐὰν ποῦμε ὅτι οἱ πατέρες ἀπὸ τὴν τέταρτη Οἰκουμενικὴ σύνοδο ἔκαναν λάθος, σημαίνει ὅτι καὶ ὅλη ἡ Ἐκκλησία ἔχει στὰ θεμέλιά της ἕνα λάθος, ποὺ σημαίνει βλασφημία καὶ ἀθεϊσμό. Τὸ ἴδιο Πνεῦμα ποὺ ἐνέπνευσε τοὺς Εὐαγγελιστὲς νὰ γράψουν τὰ Εὐαγγέλια ἐνέπνευσε καὶ τὴν τέταρτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ ὅλες τὶς Οἰκουμενικὲς συνόδους. Ἡ κίνησή σας αὐτὴ, νὰ δώσετε μία μίτρα καὶ νὰ πεῖτε “Ἄξιος”! σημαίνει ὅτι ἀναγνωρίζετε τὸν πατριάρχη τῶν Κοπτῶν ὡς ἀληθινὸ πατριάρχη. Μὲ αὐτὸ ἀμφισβητεῖται ἡ ἴδια ἡ ταυτότητά σας ὡς μοναδικὸς Ὀρθόδοξος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καὶ Πάσης Ἀφρικῆς. Ἀρνηθήκατε τὸν θεσμὸ, ποὺ ἐκπροσωπεῖτε. Αὐτὸ δὲν εἶναι θέμα περηφάνειας, ἀλλὰ θέμα ἀλήθειας ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Ἐξαρτᾶται ἀπὸ αὐτὸ ἡ σωτηρία χιλιάδων ψυχῶν χριστιανῶν ὀρθοδόξων. Μὴ τοὺς ἀμφισβητεῖτε. Μποροῦμε νὰ ἀγα πᾶμε τοὺς Κόπτες καὶ ὅλους τούς ἑτερόδοξους χωρὶς νὰ κάνουμε λατρευτικὲς καὶ δογματικὲς κινήσεις ποὺ εἶναι ἐκτός τῆς παράδοσης τῶν Ἁγίων Πατέρων. Πατὴρ Ματθαῖος Βουλκανέσκου»

Η ΕΝΤΑΞΙΣ ΤΟΥ ΕΦΗΜΕΡΙΑΚΟΥ ΚΛΗΡΟΥ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΠΡΟΟΡΙΖΕΤΑΙ ΥΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΝΑ ΖΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΔΙΑ ΝΑ ΛΑΜΨΗ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΕΙΣ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΝ Μὲ ποίους τρόπους δυνάμεθα νὰ ἐξέλθωμεν ἐκ τῆς κρίσεως ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΙΑΙΑΝ ΑΡΧΗΝ ΠΛΗΡΩΜΩΝ Ἡ Χριστιανικὴ Ἑστία Πατρῶν

Τονίζεται εἰς τὰ πορίσματα παιδαγωγικοῦ συνεδρίου τῆς χριστιανικῆς ἑστίας Πατρῶν

ὠργάνωσε τὴν 2αν καὶ 3ην Φεβρουαρίου τὸ 28ον Παιδαγωγικὸν συνέδριόν της, τὸ ὁποῖον ἠσχολήθη μὲ τὴν κρίσιν, τὴν ὁποίαν διερχόμεθα. Εἰς τὸ συνέδριον ἐξητάσθησαν τὰ αἴτια τῆς κρίσεως καὶ ἀνελύθησαν αἱ προτάσεις διὰ τὴν ἔξοδον ἀπὸ τὴν κρίσιν. Εἰς τὰ πορίσματα τοῦ συνεδρίου ἐπισημαίνεται ὅτι ὁ Ἑλληνισμὸς «μέσα ἀπὸ τὸν φαινομενικὸ θάνατο προετοιμάζεται ἀπὸ τὸν Θεὸν νὰ συμβάλει οὐσιαστικὰ στὴν ἀνάσταση τοῦ κόσμου. Νὰ γίνει τὸ προζύμι τῆς μεγάλης ἀλ λαγῆς, ὥστε τὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, νὰ λάμψει ἀπὸ τὸ ἕνα μέχρι τὸ ἄλλο ἄκρο τῆς γῆς». Τὰ πορίσματα Τὰ πορίσματα τοῦ συνεδρίου ἔχουν ὡς ἑξῆς: « • Ζοῦμε σήμερα τὶς τραγικὲς συνέπειες τῆς 6ης πτώχευσης τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους μετὰ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση. Ἡ διεθνὴς

Προσκυνηματική ἐκδρομή τῆς ΠΟΕ εἰς Μ. Ἀσίαν καί Καππαδοκίαν

Ἀπό 08-15 Μαΐου 2013 θὰ πραγματοποιηθῆ ἀπὸ τὴν Π.Ο.Ε. προσ κυνηματικὴ ἐκδρομὴ ἀεροπορικῶς στὴν Σμύρνη, Ἔφεσο, Ἱεράπολη, Σπάρτη, Ἀντιόχεια Πισιδίας, Ἰκόνιο, Σίλλη, Προκόπι, Κόραμμα, Σινασσό, Μαλακοπή, Καρβάλη, Περίστρεμμα, Πέργη, Ἀττάλεια, Μύρα Λυκίας, Μαρμαρίδα καὶ ἐπιστροφὴ μέσῳ Ρόδου. Πληροφορίες κ. Κων. Σαμωνᾶς Τηλ. ἐπικοινωνίας 694.26.88.774 καὶ 210.62.11.471

χρηματοπιστωτικὴ κρίση τοῦ 2007– 8 ὑπῆρξε μόνο ἀφορμὴ τῆς ἑλληνικῆς πτώχευσης. Τὰ αἴτιά της ὅμως εἶναι βαθύτερα. Ἡ οἰκονομικὴ κρίση ὑπῆρξε ἀποτέλεσμα τῆς ἐπὶ σχεδὸν τέσσερις δεκαετίες κρίσεως τῆς πολιτικῆς καὶ τῆς κοινωνίας, κρίσεως ποὺ ἑδράζεται στὴν κατάρρευση τῆς παιδείας, τῶν θεσμῶν καὶ τῶν ἀξιῶν. • Ἡ μυωπικὴ συμπεριφορὰ καὶ ἡ ἀπληστία πολιτικῶν, συνδικαλιστῶν, τραπεζῶν καὶ ἰδιωτῶν ὑπῆρ ξαν οἱ βάσεις τῆς οἰκονομικῆς κατάρρευσης τῆς Χώρας μας, ἐνῶ ἡ ἀτιμωρησία καὶ οἱ ἀνάγκες διατήρησης τοῦ φαύλου πελατειακοῦ κράτους ἐμποδίζουν τὴ λήψη τῶν μέτρων ἐκείνων, ποὺ θὰ ὁδηγοῦσαν στὴν ἔξοδο ἀπὸ τὴν κρίση. • “Τὸ πρώτιστον τῶν παρ᾽ ἡμῖν ἀγαθῶν”, ἡ Παιδεία πάσχει καὶ ἴσως εἶναι ἡ κυριότερη αἰτία τῆς βαθειᾶς κρίσεως καὶ σήψεως τῆς κοινωνίας. Οἱ νέες γενιὲς γιὰ δεκαετίες γαλουχήθηκαν μὲ τὸ δυτικὸ παιδευτικὸ μοντέλο, στηριγμένο στὴ λογικοκρατία, τὸν ὑ λισμὸ καὶ τὸν ἀτομισμό. Τοὺς προσφέρθηκε παιδεία χωρισμένη ἀπὸ τὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοση καὶ ἀγωγή. Ἀποτέλεσμα ὁ θρίαμβος τῶν παθῶν, ὁ μηδενισμός, ἡ ἀπαξίωση κάθε ἀξίας καὶ ἡ παντελὴς ἀπουσία ἤθους. • Ἡ ἔξοδος ἀπὸ τὴν κρίση εἶναι ἐφικτή, καὶ μάλιστα ταχύτερα τῶν προσδοκιῶν μας, ἐὰν ἐξασφαλίσουμε ἐντίμους ἡγέτες, ἐθνικὴ ὁμοψυχία, σχέδιο ἐθνικῆς στρατηγικῆς, ἐπιστροφὴ στὶς ἀξίες, ποὺ λοιδορήσαμε (φιλοπατρία, ἐργατικότητα, τιμιότητα). Ἀπελευθέρωση τῆς δημιουργικότητας καὶ ἐπινοητικότητας τοῦ Ἕλληνα, κοινωνικὴ δραστηριοποίηση τῶν ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Παιδείας καὶ τοῦ πνεύματος. • Εἰδικῶς στὸν τομέα τῆς Παι-

δείας, χρειαζόμαστε παιδεία ὅπως μᾶς τὴν παρέδωσαν οἱ πατέρες μας, μὲ σταθερὸ ἑλληνοχριστιανικὸ προσανατολισμό, ποὺ νὰ ἄγει τὴν ψυχή, νὰ μορφώνει καὶ νὰ ἐλευθερώνει. Ἡ εὐθύνη τοῦ δασκάλου ὡς πρὸς τοῦτο εἶναι τεράστια. Καλεῖται αὐτὸς νὰ ξανακεντρίσει τὴν ὄρεξη γιὰ παιδεία καὶ μάθηση στὰ ἀπογοητευμένα σημερινὰ παιδιά, κάνοντας τὴν ἐκπαιδευτικὴ διαδικασία ἑλκυστική, “ψυχῆς πανηγύρι”. Τὸ καλοῦν οἱ καιροί, ὁ παιδαγωγὸς νὰ ἀποβεῖ μεταλαμπαδευτῆς ἀξιῶν πολιτισμοῦ καὶ ἀνθρωπισμοῦ στοὺς νέους σήμερα. • Οἱ Ἕλληνες διαθέτουμε δύο θησαυροφυλάκια, ποὺ ἀποτελοῦν πηγὲς ἀναγέννησης καὶ ἀνάπλασης ἐθνικῆς καὶ παγκόσμιας: τὴν ὀρθοδοξία καὶ τὸν κλασικὸ ἑλληνισμό. Καλούμαστε στὸ νὰ ἀνακαλύψουμε ἐκ νέου τοὺς θησαυρούς, ποὺ κρύβουν οἱ δύο αὐτοὶ ταμιευτῆρες καὶ νὰ ἐγκύψουμε στὴ μελέτη καὶ προσοικείωσή τους. Αὐτοὶ ἐξάλλου διαμόρφωσαν τὴν ὅλη ἱστορική μας πορεία καὶ μεγαλουργία ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. • Ἡ παροῦσα δυσκολία ἔχει φοβίσει πολλούς, ὥστε μερικοὶ καταπτοημένοι νὰ θεωροῦν ὅτι ὁ Ἑλληνισμὸς εἶναι πιὰ νεκρός. Ὅμως αὐτό, ποὺ ἐξωτερικὰ φαντάζει ὡς θάνατος, στὴν πραγματικότητα ἐγκυμονεῖ τὴ ζωή. Εἶναι ὁ κόκκος τοῦ σίτου, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Χριστὸς εἶπε ὅτι θάβεται στὴ γῆ καὶ πεθαίνει, ἀλλὰ αὐτὸς ὁ θάνατός του εἶναι ζωηφόρος, φέρνει τὴ μεγάλη καρποφορία. Καὶ ὁ Ἑλληνισμὸς μέσα ἀπὸ τὸν φαινομενικὸ θάνατο προετοιμάζεται ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ συμβάλει οὐσιαστικὰ στὴν ἀνάσταση τοῦ κόσμου. Νὰ γίνει τὸ προζύμι τῆς μεγάλης ἀλλαγῆς, ὥστε τὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας νὰ λάμψει ἀπὸ τὸ ἕνα μέχρι τὸ ἄλλο ἄκρο τῆς γῆς».

Ὑποχρεωτικῶς ἕως τήν 30ήν Ἀπριλίου μέ εὐθύνην τῶν Ἱ. Μητροπόλεων

Ὁ Ἐκκλησιαστικός διαδικτυακός ἱστότοπος «efimerios.gr» ὑπό ἡμερομηνίαν 1ην Φεβρουαρίου ἀνήρτησε τό ἄρθρον 13 τοῦ Νόμου 4111/2013 (ΦΕΚ 18/25.1.2013. τεῦχος Α´), τό ὁποῖον ἀφορᾶ τήν καταβολήν τῶν πάσης φύσεως ἀποδοχῶν τοῦ ἐφημεριακοῦ κλήρου καί τοῦ λοιποῦ προσωπικοῦ τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων εἰς τό σύστημα τῆς Ἑνιαίας Ἀρχῆς Πληρωμῶν. Ἡ ἔνταξις πρέπει νά γίνη ἕως τήν 30ήν Ἀπριλίου ὑπό τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων. Τό ἄρθρον 13 τοῦ προαναφερομένου νόμου ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ἄρθρο 13 Λοιπὲς διατάξεις ἁρμοδιότητας Ὑπουργείου Οἰκονομικῶν 5.α. Οἱ πάσης φύσεως ἀποδοχὲς τοῦ ἐφημεριακοῦ κλήρου καὶ τοῦ λοιποῦ προσωπικοῦ τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων, ποὺ καταβάλλονται ἀπὸ τὸν ἐκτὸς προϋπολογισμοῦ λογαριασμὸ μὲ τίτλο “Κεφάλαιο πρὸς πληρωμὴ μισθοῦ ἐφημεριακοῦ

κλήρου” βαρύνουν τὸν προϋπολογισμὸ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων, Πολιτισμοῦ καὶ Ἀθλητισμοῦ, στὸν ὁποῖο γράφονται εἰδικὲς πρὸς τοῦτο πιστώσεις. Ὡς πάσης φύσεως ἀποδοχὲς νοοῦνται ὁ βασικὸς μισθὸς ἢ ἡμερομίσθιο καὶ ὁ,τιδήποτε συνεντέλλεται μὲ αὐτὸν καὶ καταβάλλεται μὲ μισθοδοτικὴ κατάσταση. β. Ὁ τηρούμενος στὶς Δημόσιες Οἰκονομικὲς Ὑπηρεσίες λογαριασμὸς μὲ τίτλο “Κεφάλαιο πρὸς πληρωμὴ μισθοῦ ἐφημεριακοῦ κλήρου” καταργεῖται τὴν 30ή Ἀπριλίου 2013. γ. Οἱ Ἱερὲς Μητροπόλεις ὑποχρεοῦνται νὰ ἐντάξουν τὴν καταβολὴ τῶν πάσης φύσεως ἀποδοχῶν τῆς παραγράφου 1 τοῦ παρόντος ἄρθρου στὸ σύστημα τῆς Ἑνιαίας Ἀρχῆς Πληρωμῆς, τὸ ἀργότερο ἕως τὶς 30 Ἀπριλίου 2013. Ἕως τὴν ἡμερομηνία αὐτή, εἶναι δυνατὴ ἡ καταβολὴ τῶν ὡς ἄνω ἀποδοχῶν μέσω τοῦ ἐκτὸς προϋπολογισμοῦ λογαριασμοῦ μὲ τίτλο “Κεφάλαιο πρὸς πληρωμὴ μισθοῦ ἐφημεριακοῦ κλήρου”».

῾Ο μακαριστὸς Ἀρχιμ. π. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος ἐξηγεῖ τὴν Ἁγίαν Γραφήν Διατίθενται εἰς τὰς ἐκδόσεις τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» τὰ κάτωθι ἔργα του: Εἰς τὴν σειράν: «῾Η Ἁγία Γραφὴ ἐξηγημένη»

Τιμᾶται 25,00 € ᾿Επίσης εἰς σχῆμα ἐγκολπίου

ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Τιμᾶται 2,50 €

ΤΟ ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Κύριε Διευθυντά, Βλέποντας τὴν φωτογραφία («Ο.Τ.» ἀρ. φ. 1949) τοῦ μακαριστοῦ καὶ σεβάσμιου πατρὸς Γαβριὴλ Διονυσιάτου μαζὶ μὲ τὸν μακαριστὸ Γέροντά μας πατέρα Χαράλαμπο Ἡγούμενο τῆς Ἱ. Μονῆς Ἀσωμάτων Πετράκη μαζὶ μὲ ἄλλους ἐκλεκτοὺς πατέρες σεβάσμιους Ἡγουμένους καθὼς καὶ τὸν λαϊκὸ τότε θεολόγο καὶ νῦν μακαριστό, σεβάσμιο ἀείμνηστο Γέροντά μας π. Μᾶρκον Μανώλην τὸ φθινόπωρο τοῦ ἔτους 1963 μὲ ἔφερε (51) πενήντα ἕνα χρόνια πίσω, ποὺ τελείωνα τὸ ἑξατάξιο Γυμνάσιο Ἀρρένων Γ´ Ἀθηνῶν στὴν περιοχὴ τοῦ Νοσοκομείου ΕΛΕΝΑΣ. Ὁ π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος εἶχε ἕνα μικρὸ Οἰκοτροφεῖο «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός» στὴν ὁδὸ Ἀλωπεκῆς δίπλα στὸ Νοσοκομεῖο Εὐαγγελισμὸς στὴν ὁδὸ Μαρασλῆ, μὲ (20) εἴκοσι περίπου τροφίμους μαθητάς, φοιτητὰς καὶ κληρικούς, μὲ τροφεῖα πολὺ χαμηλά, σχεδὸν δωρεάν. Προϊστάμενος τοῦ Οἰκοτροφείου ἦτο ὁ Χαράλαμπος Κ. Μανώλης θεολόγος, ποὺ τότε ἔκανε μιὰ μελέτη – διατριβὴ γιὰ τὸν ἀνθενωτικὸ Ἅγιο Ἐπίσκοπο Ἐφέσου Μᾶρκο τὸν Εὐγενικὸ μαζὶ μὲ δύο κυρίες, τὴν Εὐγενία Γερογιάννη ἀπὸ τὰ Ἰωάννινα (γνώριζε οἰκογενειακῶς τὸν μακαριστὸ Ἀρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα Βλάχον) καὶ τὴν κυρία Ζαφειρούλα. Γιὰ τὴν παρασκευὴ τοῦ φαγητοῦ καὶ γιὰ τὴν μεταφορὰ ἀπὸ τὴν Ἱ. Μονὴ Πετράκη εἴχαμε τὸν κ. Σωτήρη Βασιλόπουλο καὶ τὴν κόρη του κυρία Σπυριδούλα μαζὶ καὶ ἐμεῖς οἱ τρόφιμοι. Ὁ περίπου χρόνος τῆς φωτογραφίας, ποὺ γράφει ὁ κ. Γεώργιος Θ. Μηλίτσης γιὰ τὸν Μεσενικολίτη Γέροντα Γαβριήλ, εἶναι ἡ χρονικὴ περίοδος τῆς δολοφονίας τοῦ J. Kennenty. Βλέποντας τὴν φωτογραφία, ποὺ εἶμαι παρὼν ἐκ τοῦ μακρόθεν ἀναγνωρίζω καὶ βουρκώνουν τὰ μάτια μου, τὸν Κηδεμόνα μου (Λέγανε τὴν ἐποχὴ ἐκείνη νὰ ἔλθης αὔριο μὲ τὸν κηδεμόνα σου) π. Γερβάσιο Κωνσταντινόπουλο, μοναχὸν σεβάσμιον καὶ σοβαρόν, βλέπω τοὺς Κολλυβάδες Πατέρες τῆς Ἱ. Μο νῆς Λογγοβάρδας Πάρου τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς τῆς Θαυματουργοῦ π. Λεόντιον καὶ τὸν π. Θεόκτιστον Ἀλεξόπουλον Ἱερομόναχον, ὁ ὁποῖος διὰ λόγους ὑγείας ἦλθε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Τιμίου Προδρόμου στὸν Λούσιον ποταμὸν στὴν Δημητσάνα καὶ ἔγινε πνευματικὸς καὶ Ἡγούμενος καὶ ἐξομολόγος· ἔφυγε εἰς ἡλικίαν (102) ἐτῶν καὶ καθὼς πληροφορήθηκα προχθὲς εἶναι ἐν ζωῇ ὁ Γέροντας καὶ συνασκητής του πατήρ Γαβριὴλ Λογγοβαρδινός, ποὺ διαμένει στὸ κάτω μέρος τῆς Ἱ. Μονῆς (στὴν κατοικία) Πάριος στὴν καταγωγὴ ἐτῶν περίπου (105) ἐτῶν; Ἡ μακροβιότητα τῶν Πατέρων, σεβασμίων καὶ ἀγαπητῶν πατέρων Ἰακώβου (Βρετανὸς) στὴν ἐθνικότα καὶ π. Ἰωνᾶ (Φιλλανδὸς) καὶ τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτη, μοῦ παραμένει ἐρωτηματικό. Ὁ π. Θεόκτιστος εἶχε μία ἀξιοσέβαστη συνοδεία πατέρων τοὺς Ἀγάπιο, Λεόντιο, Θεόφιλο, Πρόδρομο, Δαμασκηνό, Ἰωακείμ κ.ἄ. Ὁ π. Παῦλος Νικηταρᾶς ἀπὸ τὴν σεβασμίαν Ἱ. Μονὴν τῆς Πάτμου τοῦ ἱεροῦ σπηλαίου τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου εἶχεν ἔλθει νὰ ἐπισκεφθῆ τὸν π. Ἀμφιλόχιον Μακρῆ Ἡγούμενον τῆς Πάτμου καὶ μεγάλου πνευματικοῦ, ποὺ ἦτο νοσηλευόμενος στὸν Εὐαγγελισμόν, ὑπάρχει σχετικὴ φωτογραφία στὰ Γραφεῖα τῆς Π.Ο.Ε. μὲ ἐπισκέπτας τὸν π. Χαράλαμπον Βασιλόπουλον, τὸν Γέροντα Φιλόθεο Ζερ βᾶκο καὶ τὸν λαϊκὸ θεολόγο π. Μᾶρκο, τότε Χαράλαμπο Μανώλη. Λοιπὸν στὸν κοιτῶνα στὸ οἰκοτροφεῖο, ποὺ μελετοῦσα μαζὶ μὲ τὸν Ἱεροδιάκονο Δημητριάδος Καλλίνικο (Δανιὴλ κατὰ κόσμον) Μεταλογένη ἦλθε ὁ μοναχὸς π. Κυριακὸς Διονυσιάτης ἀπὸ τὴν Καρδίτσα· ἔμενε στὸ οἰκοτροφεῖο μας καὶ ἔκανε θεραπεῖες καὶ ἐξετάσεις στὸν Εὐαγγελισμό, τὸ Νοσοκομεῖο καὶ μᾶς ἐπῆρε ἀπὸ τὸ χέρι νὰ πᾶμε νὰ γνωρίσουμε τοὺς σεβαστοὺς πατέρες τῆς φωτογραφίας καὶ νὰ πάρουμε τὴν εὐχή τους καὶ προπαντὸς νὰ γνωρίσουμε τὸν σεβάσμιο Γαβριὴλ Διονυσιάτη Γέροντά του, τὸν ὁποῖον ὁ π. Κυριακὸς ἀγαποῦσε καὶ ἐσέβετο σὰν πατριώτη του καὶ Ἡγούμενό του. Ὁ Ἱεροδιάκονος φοιτητὴς τῆς Θεολογίας πατὴρ Καλλίνικος Μεταξογένης ἀπὸ τὴν Ζαγορὰ τοῦ Πηλίου, κατήγετο ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Καλλίνικος, ἦτο χειροτονία τοῦ Κορινθίου Ἱεράρχου ἀειμνήστου Δαμασκηνοῦ Χατζοπούλου, τὸν ὁποῖον ἐθαύμαζε καὶ ἀγαποῦσε καθὼς καὶ ἐσέβετο τὸν Πρωτοσύγγελλόν του Γέροντα π. Δαμασκηνὸ Καζανάκη, νῦν Ἐπίσκοπο Βελεστίνου. Ὁ π. Καλλίνικος Μεταξογένης εἶχε δύο συμφοιτητάς του στὴ Σχολὴ Θεολογίας φίλους μου τὸν π. Προκόπιο Ἱεροδιάκονο τότε Τσακουγιάκα καὶ νῦν Μητροπολίτη Φιλίππων – Νεαπόλεως καὶ Θάσου καὶ τὸν κύριο Ἀργύριο Χρ. Καρβουντζῆ Λυκειάρχη Κιάτου, οἱ ὁποῖοι μαζὶ μὲ ἄλλους φοιτητὰς τότε τῆς Θεολογίας, ὅπως ὁ π. Πέτρος Δακτυλίδης νῦν Ἐπίσκοπος Χριστουπόλεως καὶ οἱ θεολόγοι Λυκειάρχες κ. Φιλίππου Παν. καὶ Κέζας ἦσαν προστατευόμενοι καὶ πολλοὶ ἄλλοι κληρικοὶ τοῦ ἀειμνή-

στου Γέροντά μας μακαριστοῦ Πατρὸς Μητροπολίτου Κορινθίας Προκοπίου Τζαβάρα. Ὁ π. Καλλίνικος ἐκοιμήθη ὡς Ἱεροκήρυξ Δημητριάδος καὶ Ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Ξενίας καὶ εἶχε Πνευματικὸ τέκνο, ὅπως μοῦ ἔλεγε, τὸν νῦν Σεβ/τατον Μητροπολίτη Βύρωνος – Καισαριανῆς π. Δανιὴλ Πουρτσουκλῆ. Οἱ πατέρες τῆς φωτογραφίας ἔκαναν κοινὸν ἀγῶνα κατὰ τῶν αἱρέσεων, τῆς μασωνίας, τῆς ἀθεΐας καὶ τῆς σύγχρονης πληγῆς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Νομίζω ὅτι ἐν Ζωῇ εἶναι ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς φωτογραφίας, ὁ π. Ἰωάννης Διώτης μάχιμος Θεολόγος ἐφημέριος τότε τοῦ Ἱ. Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος Ἀχαρνῶν μὲ Προϊστάμενον τὸν π. Ἰάκωβον Μαλιαρόν, σεβάσμιον Μητροπολίτην Μηθύμνης τῆς Λέσβου, ἄξιο ποιμενάρχη καὶ προπαντὸς ἀνάργυρο. Δυστυχῶς στὶς δύσκολες ἡμέρες, ποὺ περνᾶμε τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, οἱ κληρικοὶ γενικῶς ἀλλὰ καὶ οἱ Ἀρχιερεῖς, ὄχι μόνον νὰ φαίνονται ἀλλὰ καὶ νὰ εἶναι ἀνάργυροι, διὰ νὰ μὴ γίνεται σκανδαλισμὸς στοὺς πιστούς, διότι ὑπάρχει ὁ κανὼν τῆς Παρθενίας – Ἀκτημοσύνης – Ὑπακοῆς καὶ ἡ κλήσις τοῦ Θεανθρώπου «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν» ἀράτω τὸν Σταυρὸν τῆς πτωχείας καὶ τοῦ Μαρτυρίου ποὺ ἔρχεται, διότι τὸ γνωστὸν Σ.Δ.Ο.Ε. (Σῶμα Διώξεως, Οἰκονομικοῦ ἐγκλήματος) στὶς ἐφημερίδες καὶ Μ.Μ.Ε. ἄφησεν νὰ ἐννοηθῆ γιὰ Ἐπίσκοπο – Μητροπολίτη ἀπὸ Θράκη, Θεσσαλία καὶ Λεκανοπαίδιο Ἀττικῆς. Ὁμοιάζει μὲ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο εἰς τὸ Ὑπερῶον «Κάποιος ἀπὸ ἐσᾶς θὰ μὲ προδώσει» εἶπε ὁ Θεάνθρωπος. «Μήπως ἐγὼ Κύριε διερωτῶντο οἱ Μαθηταί» βλέπε Ἀρχιερεῖς. Ὁ πλουτισμὸς τῶν κληρικῶν καὶ προπαντὸς Ἀρχιερέων ἀποτελεῖ πρόκλησιν. Τὸ Χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ περνᾶ τραγικὴ ἀνεργία μὲ οἰκονομικὴ κρίσι, μὲ αὐτοκτονίες στοὺς μεγάλους, ἀλλὰ καὶ πεῖνα στοὺς μικροὺς μαθητάς, ποὺ λιποθυμοῦν στὰ σχολεῖα. Ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία μὲ τὶς ἐνορίες κάνουν μεγάλες φιλότιμες προσπάθειες καὶ γνωρίζω προσωπικὰ ὅτι βοηθοῦν ὅσο μποροῦν, βλέπετε ὅτι ἔχομεν εἰσαγόμενη φτώχεια ἀπὸ τοὺς γείτονές μας τῶν Βαλκανίων καὶ τοὺς Ρομά, ποὺ αὐξάνουν τὶς ἀνάγκες καὶ μεγαλώνουν τὸ πρόβλημα. Πρέπει νὰ ἐλπίζωμεν καὶ νὰ προσευχώμεθα μόνον στὸ Σωτῆρα καὶ Πατέρα μας τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ στὴν Ὑπεραγίαν Κυρίαν Θεοτόκον νὰ μᾶς σώση ἀπὸ αὐτὴν τὴν κατάστασιν καὶ νὰ ἀγνοήσωμεν τοὺς τοκογλύφους δανειστάς μας τύπου Δ.Ν.Τ. Εὐρωπαίους Μέρκελ καὶ ἄλλους. Ταξιάρχης Καραγκούνης Πλοίαρχος Α´ τάξεως Ε. Ν. Κιάτον Κορινθίας

Ἡ κ. Πιπιλή ἔχασε τήν καρδιά καί τήν ψυχή της;

Κύριε Διευθυντά, Τὸ λαϊκὸ ἆσμα λέγει: «τὰ ψηλὰ τὰ σκαλοπάτια ὅσοι τὰ ἀνεβήκανε, βρῆκαν πλούτη, μεγαλεῖα, μὰ καρδιὰ δὲν βρήκανε». Ἡ κ. Φωτεινὴ Πιπιλή, Βουλευτὴς τῆς Ν.Δ., μὲ τὴν προσήλωσή της στὶς μνημονιακὲς πολιτικὲς τῆς ἐσωτερικῆς Τρόϊκας ἔχασε τὴν καρδιά της, ἀφοῦ συνέβαλε στὴν ἐξαθλίωση τόσο τῶν συναδέλφων της (δημοσιογράφων), ὅσο καὶ τοῦ ἐργαζομένου ἑλληνικοῦ λαοῦ γενικώτερα. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ὁ Χριστός μᾶς εἶπε: «τί ἀξίζει νὰ κερδίσει κανεὶς ὅλο τὸν κόσμο καὶ νὰ χάσει τὴν ψυχή του». Ἡ κ. Πιπιλὴ μὲ τὴν δήλωσή της νὰ μὴ φέρουν οἱ σταθμοὶ τῶν Μέσων Μαζικῆς Μεταφορᾶς τὴν ὀνομασία Ἁγίων τῆς θρησκείας μας φαίνεται ὅτι χάνει καί τήν ψυχή της, ἐφ᾿ ὅσον θέλει νὰ μειώσει τὴν ὑπενθύμιση ἐξεχουσῶν μορφῶν τοῦ μαρτυρολογίου μας σὲ χώρους, ὅπου διακινοῦνται χιλιάδες συμπατριῶτες μας καθημερινῶς. Βέβαια ἡ κ. Βουλευτὴς ἐπικαλεῖται πρὸς τοῦτο ὅτι μπερδεύει τὶς στάσεις, ὅταν αὐτὲς φέρουν ὀνόματα Ἁγίων. Ὁ Ἑλληνικὸς Ὀρθόδοξος λαὸς ὅμως, ποὺ γνωρίζει καλὰ τοὺς Ἁγίους του, δὲν μπερδεύει τοὺς σταθμοὺς αὐτούς. Ἐκτὸς αὐτοῦ ἡ κ. Πιπιλή, ὅπως δείχνει, ἔχει δυσκολία νὰ προσανατολισθῇ στὰ Μέσα Μαζικῆς Μεταφορᾶς, γιατὶ ὁ πτωχὸς λαός μας τὴν ἔκανε Βουλευτὴ καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν θὰ χρησιμοποιεῖ τὰ μέσα αὐτά. Καὶ τοῦτο διότι ἔχει τὴν οἰκονομικὴ ἄνεση νὰ μὴ συγχρωτίζεται μὲ τὸ πτωχὸ ποίμνιο, ποὺ ἐξ ἀνάγκης οἰκονομικῆς δὲν μπορεῖ νὰ ἀποφύγει τὰ Μέσα Μαζικῆς Μεταφορᾶς. Μὲ ἐκτίμηση Ἀντώνης Ραφαλέτος Δημοσιογράφος-Μέλος τῆς Ε.Σ.Η.Ε.Α.

Ὄχι εἰς τὴν κατάργησιν τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς

Ὁ συμπολίτης ἐπίτιμος Δικηγόρος καὶ πρόεδρος τῆς Ἑταιρείας

Λογοτεχνῶν Λεωνίδας Μαργαρίτης μὲ ἀνάρτησή του στὸ δικτυακὸ τόπο διαβουλεύσεων τοῦ Ὑπουργείου Ἀνάπτυξης, Ἀνταγωνιστικότητας καὶ Ναυτιλίας ἔκανε τὴν παρακάτω δήλωση-παρέμβαση σχετικὰ μὲ τὴν τροποποίηση ἢ μὴ τοῦ ἄρθρου 6 τοῦ νομοσχεδίου τοῦ Ἀγορανομικοῦ Κώδικα, ποὺ προβλέπει τὴν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς: «Διαφωνῶ πλήρως μὲ τὴν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς γιὰ πολλοὺς καὶ ποικίλους λόγους. Ἡ ἕβδομη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος εἶναι ἀφιερωμένη στὸ Δημιουργὸ-Ποιητὴ Οὐρανοῦ καὶ γῆς ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων. Εἶναι ἡμέρα, ποὺ γιορτάζεται ἀπὸ τὸν Ὀρθόδοξο Ἑλληνικὸ Λαὸ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου Ἰη σοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡμέρα, ποὺ χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος νὰ ξεκουραστεῖ ἀπὸ τὸν κάματο τῆς ἑβδομάδας. Εἶναι ἡμέρα, ποὺ θὰ συγκεντρωθεῖ ἡ οἰκογένεια γύρω ἀπὸ τὸ κοινὸ γεῦμα καὶ τὸ κοινὸ δεῖπνο. Εἶναι ἡ ἀργία, ποὺ οἱ Ἕλληνες Χριστιανοὶ πηγαίνουν στοὺς Ἱ. Ναοὺς καὶ δοξολογοῦν τὸ Δημιουργὸ τοῦ παντὸς καὶ προσεύχονται. Ἡ καθιέρωση ὡς ἐργάσιμης ἡμέρας τῆς Κυριακῆς δὲν θὰ προσφέρει τίποτα στὸν Ἕλληνα πολίτη οὔτε ἀσφαλῶς στὸν Ἕλληνα Ἐπιχειρηματία. Δὲν πρόκειται νὰ αὐξηθεῖ ὁ κύκλος ἐργασιῶν τῶν ἐπιχειρήσεων, ἀφοῦ ἄλλωστε δὲν ἔχει πλέον οἰκονομικὲς δυνατότητες ὁ ἐργαζόμενος καταναλωτής. Ὁ ἐργαζόμενος ἔχει ἀνάγκη ἀναπαύσεως, γιατί αὐτὴ ἡ ἡμέρα νὰ μὴ εἶναι ἡ Κυριακή; Οἱ Ἑβραῖοι ἔχουν καθιερώσει ὡς ἀργία τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Θὰ τολμήσει κανεὶς νὰ τὴν ἀλλάξει στὸ ὄνομα ὁποιασδήποτε παραγωγικότητας καὶ γιὰ ὁποιονδήποτε ἄλλο λόγο; Oἱ Μουσουλμάνοι ἔχουν καθιερώσει ὡς ἱερὴ ἡμέρα ἀργίας τὴν Παρασκευή, ὅμως οἱ Τοῦρκοι ἔχουν ἀργία καὶ τὴν Κυριακὴ μαζὶ μὲ τοὺς Ὀρθόδοξους. Προσωπικά δὲν μὲ βρίσκει διόλου σύμφωνο ἡ ἐπιχειρούμενη μεταβολή. Ὁ μόνος λόγος, ποὺ μπορεῖ νὰ αἰτιολογήσει τὴν ἐμμονὴ γιὰ κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, εἶναι ἡ πλήρης διάλυση τοῦ συνεκτικοῦ δεσμοῦ τῆς οἰκογένειας μετὰ τὴν κατάργηση τῶν φορολογικῶν ἀπαλλαγῶν καὶ διευκολύνσεων δημιουργίας της καὶ ἡ ἰσοπέδωση τῶν δεσμῶν τοῦ λαοῦ μας μὲ τὴ θρησκεία καὶ μὲ τὰ ἱερά μας σύμβολα καὶ μὲ τὰ πιστεύω μας. Δὲν πρέπει νὰ τὸ ἐπιτρέψουμε». Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης Ἐπίτ. Δικηγόρος – Πρόεδρος Ἑταιρείας Λογοτεχνῶν Ἀντιπρόεδρος Α.Σ.Π.Ε

Περί τῆς ἐπιδειξιομανίας πολλῶν ἱεροψαλτῶν

Κύριε διευθυντά, Καλὴ καὶ εὐλογημένη χρονιά, Στὸ φύλλο τῆς 14ης Δεκεμβρίου 2012 τῆς ἔγκριτης καὶ μαχητικῆς ἐφημερίδος σας, τῆς ὁποίας εἶμαι συνδρομητής, διαβάσαμε στὴ στήλη "Γεγονότα καὶ σχόλια" τὸ σχόλιο μὲ τίτλο "Ἀνεπίτρεπτος ἐπιδειξιομανία πολλῶν ἱεροψαλτῶν", ὅπου ὁ συντάκτης της γράφει μεταξὺ ἄλλων: "Ὁ γράφων ἔτυχε σὲ Ἱ. Ναὸ τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου γιὰ νὰ ψαλλεῖ ὁ ὑπέροχος ὕμνος "Τῇ Ὑπερμάχῳ" ξεπέρασαν τὰ 15 λεπτὰ τῆς ὥρας, μὲ ἀποτέλεσμα, πολλοὶ πιστοὶ νὰ ἀποχωρήσουν καὶ ὅσοι ἀπέμειναν δὲν κατάλαβαν ὅτι ὁ "ἀμανές", ποὺ ἄκουγαν ἦταν ὁ παραπάνω δημοφιλὴς ὕμνος!". Νὰ μᾶς συγχωρήσει ὁ ἀγαπητὸς συντάκτης, ἀλλὰ εἶναι προφανὲς ὅτι τελεῖ ἐν μουσικῇ συγχύσει, γιατί τὸ συγκεκριμένο μέλος εἶναι τὸ γνωστὸ στοὺς κατέχοντες τὴν ἐθνική μας μουσικὴ ὑπέροχο ἀρχαῖο μέλος τοῦ ἐν λόγῳ ὕμνου. Ἂς κάνει τὸν κόπο ὁ ἀγαπητὸς συντάκτης νὰ ἀνατρέξει στὸν 1ο τόμο τοῦ "Μουσικοῦ Πανδέκτη" ἐκδόσεων "Ζωῆς" καὶ θὰ δεῖ ἐκεῖ "Τῇ ὑπερμάχῳ μέλος ἀρχαῖον", τὸ ὁποῖο διαρκεῖ 18-19 λεπτὰ ὄχι γιὰ νὰ κάνει ἐπίδειξη ὁ ψάλλων, ἀλλὰ γιὰ νὰ δοθεῖ ἡ εὐκαιρία στὸν ἱερέα νὰ θυμιάσει ὅλο τὸ Ναὸ προτοῦ ἀναγνώσει τὴν στάση τῶν Χαιρετισμῶν.Ἂν ἀνοίξουμε ὁποιοδήποτε βιβλίο τῶν Χαιρετισμῶν, θὰ δοῦμε ὅτι μετὰ τὸ τέλος τοῦ Κανόνα τῆς Θεοτόκου, ὅπως π.χ. στὸ βιβλιαράκι "Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος" ἐκδόσεων "Ἀστὴρ" 1972, στὴ σελίδα 47 διαβάζουμε "Κοντάκιον ἦχος πλ.δ' (Ψάλλεται ἀργῶς)». Ὅλα τὰ ἀρχαῖα μέλη ποὺ ὑπάρχουν σὲ χειρόγραφους κώδικες, ἀλλὰ καί σὲ ἔντυπα βιβλία, μέλη ἀνθρώπων ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Κουκουζέλης, ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς κ.ἄ. δὲν εἶναι ἐπιδειξιομανία, ἀλλὰ ἀριστουργήματα, ποὺ μελοποιήθηκαν πρὸς ἐφαρμογὴ τοῦ τυπικοῦ. Γι᾽ αὐτὸ ἂς μὴ προτρέχουμε καὶ βγάζουμε ἐπιπόλαια συμπεράσματα. Ἀμανέδες εἶναι οἱ μακρόσυρτες κορῶνες καὶ οἱ λαρυγγισμοὶ κάποιων ἱεροψαλτῶν, ὄχι τὰ ἀργὰ μέλη ποὺ εἶναι μνημεῖα Ἐκκλησιαστι κῆς Μουσικῆς. Αὐτὰ τὰ ὀλίγα πρὸς ἀποκατάσταση τῆς ἀληθείας. Εἶμαι στὴ διάθεσή σας γιὰ ὁποιαδήποτε ἄλλη διευκρίνιση. Δημήτριος Ἀναστασιάδης Δάσκαλος Βυζαντινῆς Μουσικῆς Λαμπαδάριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Δημητρίου Ταμπουρίων

22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Σελὶς 7η

ΑΠΟ ΤΗΝ «ΘΕΟΚΤΟΝΟΝ» ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΤΑΣ ΣΤΕΝΑΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΣΜΟΕΞΟΥΣΙΑΝ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΑΣ ΤΗΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΝ ΜΑΦΙΑΝ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ Ο ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ἔθνους. Ἀπʼ αὐτοὺς πήγαζε ὁ διωγμὸς τῆς ἀλήθειας, τοῦ δικαίου καὶ κάθε ἀρετῆς. Συνήθης τακτικὴ ἦταν ὁ φόνος τῶν προφητῶν καὶ τῶν «παρὰ Θεοῦ ἀπεσταλμένων πρὸς αὐτήν». Ὁ Χριστὸς μὲ τὸ παράδειγμα τῆς «ὄρνιθος», ποὺ ἐπικαλεῖται, φανερώνει «τὸ περὶ τοὺς Ἰουδαίους φιλόστοργον αὐτοῦ». Στὴν ἐγνωσμένη ὅμως φιλοστοργία του οἱ Ἰουδαῖοι, τὸ θρησκευτικὸ κατεστημένο τῆς Ἱερουσαλήμ, οἱ ἄρχοντες τοῦ λαοῦ ἀντέταξαν τὴν ἄρνηση, τὴν ἀπόρριψη, τὸ διωγμό. Δὲν θέλησαν, δὲν παραδέχθηκαν τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, «ἀλλὰ διώκοντες καὶ ἀποκτεῖναι αὐτὸν ἐσπούδαζον». Ὡς ἀναπόφευκτη καὶ μοιραία συνέπεια αὐτῆς τῆς ἄρνησης καὶ ἀπόρριψης τοῦ Ἰησοῦ ἀπʼ τοὺς ἄρχοντες καὶ τὸ λαὸ τῆς Ἱερουσαλήμ, ἔρχεται ἡ ἐγκατάλειψης τῆς πόλεως ἀπʼ τὸν Θεὸ καὶ στὴ συνέχεια ἡ ἐρήμωσή της. Ἔτσι ἡ ἁγία Σιών θὰ καταστεῖ «ἔρημος τῆς θείας χάριτος, γυμνὴ τῆς παρὰ τοῦ Θεοῦ βοηθείας». Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο: «οὐκέτι προφήτης παρʼ αὐτοῖς, οὐκέτι οὐρανία χάρις, ἀλλὰ γέγονεν χέρσον καταπάτημα». Ἀποτέλεσμα τῆς πνευματικῆς ἐρήμωσης τῆς πόλεως-ἀφοῦ ἀποσύρθηκε ἡ θεία χάρις καὶ βοήθεια- θὰ εἶναι καὶ ἡ ὑλικὴ ἐρήμωση καὶ καταστροφὴ τῆς πόλεως. Ὅταν ὁ Χριστὸς ἐγκατέλειψε τὴν Ἱερουσαλὴμ τότε ὅλα σʼ αὐτὴν εἶχαν γίνει «κοινὰ καὶ ἀκάθαρτα». Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ἐγκατέλειψε τὴν πόλη, ἀφοῦ πρῶτοι οἱ κάτοικοί της τὸν εἶχαν ἐγκαταλείψει. Ὁ Χριστὸς ἀπέρριψε αὐτοὺς ποὺ ἤδη τὸν εἶχαν ἀπορρίψει. Οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ἄκουσαν γιὰ τὴν ἐρχόμενη ἐρήμωση τῆς Ἱερουσαλήμ, -«οὐ μὴ ἀφεθῆ ὧδε λίθος ἐπὶ λίθον, ὃς οὐ καταλυθήσεται» (Ματθ. ΚΔ,2)ἀποροῦσαν λέγοντας πῶς εἶναι δυνατὸν «τοσαῦτα μεγέθη καὶ κάλλη οἰκοδομημάτων ἀφανισθήσεται;». Δείχνοντας δὲ τὸ τεράστιο μέγεθος, τὸν ὄγκο καὶ τὴν μεγαλοπρέπεια τοῦ Ναοῦ λένε: «Διδάσκαλε, κοίταξε τί ὡραῖα μάρμαρα καὶ πόσο λαμπρὰ κτίρια εἶναι ἐδῶ». Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ, στὴν προβληματικὴ ἀμφιβολία τῶν μαθητῶν, ἔρχεται συγκλονιστικὰ καταλυτική: «βλέπεις ταύτας τὰς μεγάλας οἰκοδομάς; Οὐ μὴ ἀφεθῆ ὧδε λίθος ἐπὶ λίθον ὃς οὐ μὴ καταλυθῆ..» (Μᾶρκ. ΙΓ,2). Ὁ Χριστὸς ἐλάχιστα ἐκτιμᾶ καὶ ὑπολογίζει τὴν ἐξωτερικὴ ὄψη, τὸν ὄγκο καὶ τὴν μεγαλοπρέπεια τῶν ὑλικῶν κτισμάτων καὶ πραγμάτων, ὅταν σʼ αὐτὰ δὲν ὑπάρχει ἡ πραγματικὴ καθαρότητα καὶ λαμπρότητα.

Τὸ κτίριο τοῦ Ναοῦ

Ὁ Ναὸς τῆς Ἱερουσαλὴμ ἦταν πράγματι ἐντυπωσιακὰ μεγαλοπρεπής. Χρειάστηκαν 46 ὁλόκληρα χρόνια γιὰ τὴν ἀποπεράτωσή του. Κατελάμβανε ἔκταση ἑνὸς σταδίου, κατὰ τὸν ἱστορικὸ Ἰώσηπο ἢ 500 τετραγωνικοὺς πήχεις κατὰ τὸ Ταλμούδ. Ἦταν ὑψηλότερος ἀπʼ ὅλα τὰ ἄλλα κτίσματα, ὥστε νὰ εἶναι ὁρατὸς ἀπὸ κάθε σημεῖο τῆς πόλης. Ἡ δόξα του ὅμως καὶ ἡ ἱερότητά του εἶχαν μολυνθεῖ ἀπὸ τὶς ἀνομίες καὶ τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἀρχιερέων καὶ τοῦ λαοῦ. Ἡ προφητικὴ ὅραση τοῦ Κυρίου γιὰ τὴν μελλοντικὴ ἐρήμωση τῆς πόλης ἔγινε πραγματικότητα. Τὸ 70 μ.Χ. ὁ Ρωμαῖος στρατηγὸς Τίτος κατέλαβε καὶ κατέστρεψε ὁλοκληρωτικὰ τὴν πόλη, ἀφοῦ προηγουμένως τὴν λεηλάτησαν οἱ στρατιῶτες του. Ὁ ναὸς πυρπολήθηκε, ἐνῶ ἡ ὁλοκληρωτικὴ καταστροφὴ τῆς πόλης συντελέστηκε ἀπὸ τούς ἄνδρες δέκα Ρωμαϊκῶν λεγεώνων. Ἡ πόλη καὶ ὅλα τὰ κτίσματα σὲ τέτοιο βαθμὸ ἰσοπεδώθηκαν, ὥστε κατὰ τὸν Ἰώσηπο: «οὐδεὶς ἐπισκεπτόμενος τὴν πόλιν ἐπίστευεν ὅτι ὁ τόπος αὐτὸς εἶχε ποτὲ κατοικηθεῖ». Ἐκτὸς τούτων ἱστορεῖται ὅτι ὁ Αἴλιος Ἀδριανὸς κατέσκαψε τὴν πόλη καὶ τὸ ἱερὸ ἐκ βάθρων. Ἔτσι ἔτυχε ἀπόλυτης ἐφαρμογῆς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «μηδὲ λίθον ὑπολειφθῆναι ἐπὶ λίθῳ». Ἡ στερεότητα καὶ ἡ μεγαλοπρέπεια τῆς κατασκευῆς τοῦ Ναοῦ, δὲν τὸν ἐξασφάλιζαν ἀπʼ τὴν καταστροφή. Οὔτε κίνησαν τὴν συμπάθεια τοῦ Ἰησοῦ γιὰ τὴν ἐπικείμενη κατερείπωσή του. Τόση ἦταν ἡ ἀποδοκιμασία καὶ ἡ ἀποστροφή του πρὸς τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ τοὺς κατοίκους της λόγῳ τῆς ἀνομίας τῶν ἀρχόντων καὶ τοῦ λαοῦ. Εἶναι ἄλλωστε γνωστὸ ὅτι διαχρονικὰ ἰσχύει ἡ ἀλήθεια πὼς ἡ διαφθορὰ ἑνὸς ἔθνους καὶ λαοῦ ἀρχίζει πάντοτε ἀπʼ τὶς ποικιλόμορφες ἡγεσίες του (πολιτικές, θρησκευτικές, πνευματικὲς κ.λπ.). Ἡ ὅποια ἠθική, πνευματικὴ μόλυνση ἀπʼ αὐτὲς ἐκπηγάζει καὶ ὡς λοιμικὴ ἐπιδημία ἐξαπλώνεται στὰ εὐρύτερα λαϊκὰ στρώματα. Ἀφοῦ κατὰ τὴν γνωστὴ λαϊκὴ ἔκφραση: «τὸ ψάρι βρωμάει ἀπʼ τὸ κεφάλι..».

Ἡ ἐρημοποίηση σήμερα

Σταθερὸ δίδαγμα καὶ καταστάλαγμα ἱστορικῆς ἐμπειρίας εἶναι ὅτι ἡ ἀνομία, ἡ ἠθικὴ σήψη, ἡ διαφθορὰ κ.ἄ. προηγεῖται καὶ ἀκολουθεῖ ἡ ἀποσύνθεση τῶν ἀνθρώπινων κοινωνιῶν, ἡ ἐρημοποίηση τῶν πόλεων καὶ στὴ συνέχεια ἡ κατερείπωση τῶν ὑλικῶν δημιουργημάτων καὶ ἐπιτευγμάτων. Ἀφοῦ μὲ τὸ νόμισμα τῆς ἁμαρτίας, ποὺ πληθωρικὰ κυκλοφορεῖ στὶς καθημερινὲς συναλλαγές, τὰ μόνα προϊόντα ποὺ μποροῦν νὰ ἀγορασθοῦν εἶναι οἱ καρποὶ τῆς ἀνομίας, ἡ φθορά, ὁ θά-

νατος, ἡ καταστροφή. «Τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος» (Ρωμ. Στ´,23). Δυστυχῶς ἡ σύγχρονη Ἑλληνικὴ πραγματικότητα εἶναι ἄκρως ἀπογοητευτικὴ γιὰ τὸ μέλλον τοῦ τόπου καὶ γενικότερα τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Κι αὐτὸ γιατί οἱ διάφορες πολιτικὲς ἡγεσίες τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, μὲ τὴν ἔγκριση τῆς ἑκάστοτε περιστασιακῆς κοινοβουλευτικῆς πλειοψηφίας, καὶ τὴν ἀνοχὴ τῶν ἄλλων, μὲ σύστημα καὶ ἐπιμονὴ ἐπιχειροῦν μὲ σταθερὰ βήματα, τὴν πνευματικὴ ἐκθεμελίωση τοῦ γένους. Μὲ νόμους ποὺ ψηφίζονται, διατάγματα, ὑπουργικὲς ἀποφάσεις, ἐγκυκλίους καὶ δογματικὲς γνωματεύσεις δῆθεν ἀνεξάρτητων ἀρχῶν, μὲ ἔνθερμη στήριξη ὅλων τῶν κομμάτων τοῦ Ἑλληνικοῦ κοινοβουλίου, στήθηκε καὶ λειτουργεῖ ἐντατικά, ἕνα ἐργοστάσιο παραγωγῆς καὶ προαγωγῆς ὀλέθριων προϊόντων, ποὺ δηλητηριάζουν καὶ τείνουν νὰ ἀφανίσουν τὴν πνευματικὴ ἰδιοπροσωπία τοῦ ὀρθόδοξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Μὲ ὑποκριτικὰ προσχήματα τάχα ἐκσυγχρονισμοῦ, ἐκδημοκρατισμοῦ καὶ προσαρμογῆς «στὰ Εὐρωπαϊκὰ δεδομένα» τῆς Ἑλληνικῆς πραγματικότητας, ὑπηρετοῦν ἄκριτα, ἀσυλλόγιστα, ἐπιζήμια τὴν διάλυση τῆς πνευματικῆς καὶ πολιτιστικῆς ἑνότητας καὶ συνοχῆς τοῦ γένους καὶ ἐκθεμελιώνουν τό μακραίωνο οἰκοδόμημα τῆς Ἑλληνορθόδοξης παράδοσης. Στὰ τελευταῖα 40 χρόνια τὰ «ἐργοστάσια νόμων», ποὺ στήνουν οἱ Ἑλληνικὲς κυβερνήσεις παρήγαγαν καὶ ἔθεσαν σὲ ἀναγκαστικὴ ἰσχὺ- κατανάλωση πάμπολλα νομοθετικὰ προϊόντα, μὲ τὰ ὁποῖα ἐπιχειρεῖται ἕνα εἶδος πνευματικοῦ εὐνουχισμοῦ τοῦ λαοῦ καὶ συστηματικὴ ψυχικὴ δηλητηρίασή του. Ἀπʼ τὶς ἀμέτρητες ὡς τώρα νομοθετημένες καὶ ἰσχύουσες ἀλλαγὲς καταγράφονται ἐνδεικτικὰ οἱ ἑξῆς: • Ἀποποινικοποίηση τῆς μοιχείας καὶ καθιέρωση τοῦ αὐτόματου διαζυγίου, γιὰ προφανὲς βόλεμα ὅσων ἰσχυρῶν θίγονταν ἀπʼ τοὺς ἰσχύοντες νόμους. • Συνταγματικὴ ὑποβάθμιση τῆς ὀρθόδοξης πίστης–παράδοσης. • Ἐπίσημος ἐνταφιασμὸς μὲ ἐνθουσιώδη χειροκροτήματα ὅ λων τῶν πτερύγων τῆς βουλῆς, τῆς ἀρχαίας καὶ καθαρῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας, «ποὺ εἶναι φορέας ζωῆς καὶ ἀναγκαῖος ὅρος» πνευματικῆς καλλιέργειας καὶ ἀνόδου. • Καθιέρωση τοῦ πολιτικοῦ γάμου καὶ ἐπιβολὴ χρήσης δύο ἐπωνύμων στοὺς συζύγους , διευκολύνοντας ἔτσι τὴν αὐτονόμησή τους ἀπʼ τὸν κοινὸ ζυγό. • Κατάργηση ὡς ὑποχρεωτικοῦ τοῦ τιμίου σταυροῦ ἀπὸ τὸ ἐθνικὸ σύμβολο, τὴν σημαία, καὶ ἐξοβελισμὸς –κατὰ Σιωνιστικὴ ἐπιταγὴ– τοῦ θρησκεύματος ἀπὸ τὰ δελτία τῶν ἀστυνομικῶν ταυτοτήτων. • Οὐσιαστικὴ κατάργηση τῆς πρωινῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἔπαρσης τῆς σημαίας πρὶν ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῶν μαθημάτων στὰ σχολεῖα. • Προαιρετικὴ ὁρκωμοσία τῶν καλοαμοιβόμενων καὶ προνομιούχων ἐθνοπατέρων, καθὼς καὶ τῶν ἄλλων αἱρετῶν ἀρχόντων τῆς τοπικῆς αὐτοδιοίκησης, οἱ ὁποῖοι διαχειρίζονται τὶς τύχες τῶν κατὰ 90% ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. • Ἀλλαγή, μέχρι κακοποίησης, τῆς μορφῆς, τοῦ περιεχομένου καὶ τοῦ χαρακτήρα ὡς ὁμολογιακοῦ, τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, στὴν πρωτοβάθμια καὶ Δευτεροβάθμια ἐκπαίδευση. Ὑπακούοντας στὶς προσταγὲς τῆς Νέας τάξης καὶ τὶς ὁδηγίες τῆς ἰσοπεδωτικῆς παγκοσμιοποίησης, ὁδηγοῦν τοὺς ἀνυποψίαστους μαθητὲς σὲ θρησκευτικὴ σύγχυση– συγκρητισμό. Τοὺς προσφέρουν ὡς πνευματικὴ – θρησκευτικὴ τροφὴ μία κακόγευστη «θρησκευτικὴ σαλάτα», μὲ Μωαμεθανισμό, Ἰνδουισμό, Ἰουδαϊσμό, κ.λπ. καὶ ὀλίγο Χριστιανισμό. Ἄγευστοι ψυχολογίας καὶ ἀνυποψίαστοι γιὰ τὰ πραγματικὰ ἐνδιαφέροντα τῶν σημερινῶν μαθητῶν θέλουν νὰ ἀποθηκεύσουν στὴ μνήμη τῶν νεαρῶν μαθητῶν ἀλλοπρόσαλλες διδασκαλίες διαφόρων θρησκευμάτων, τὴ στιγμὴ ποὺ μόνο τὰ ὀνόματα κάποιων ἀπὸ τίς θεότητες ἀποτελοῦν ἄσκηση γιὰ γλωσσοδέτη. • Ἀπαγόρευσαν τὴν προσέλευση ἱερέων- ἐξομολόγων στὰ σχολεῖα γιὰ διευκόλυνση ὅσων μαθητῶν θὰ ἤθελαν νὰ προσέλθουν στὸ ἱερὸ μυστήριο. • Ὑποβάθμισαν μέχρι ἀφανισμοῦ τὴν σχολικὴ ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, χαρακτηρίζοντάς την «κουλτουριάρικα» ὡς «ἑορτὴ γραμμάτων», στὴν ὁποία «δύνανται» ἂν ἐπιθυμοῦν νὰ συμμετάσχουν καὶ οἱ μαθητές. Ἡ κατὰ τὴν πρόσφατη ἄποψη συνδικαλιστικοῦ ὀργάνου καθηγητῶν, ποὺ ἐκφράστηκε σὲ Μητροπολίτη: «κανονίστε μόνοι σας γιὰ τὴ γιορτή σας», γιατί αὐτοὶ δὲν ἐνδιαφέρονταν. • Προωθοῦν χωρὶς ντροπὴ καὶ ἀναστολὲς τὴν θέσπιση τοῦ στείρου καὶ διαστροφικοῦ χαρακτήρα «γάμου τῶν ὁμοφυλόφιλων» μὲ ἐπιχειρηματολογία, ποὺ κακοποιεῖ καὶ αὐτοὺς ἀκόμα τοὺς βιολογικοὺς –φυσικοὺς νόμους. • Νομοθέτησαν τὴν «πολιτικὴ κηδεία» ,τὴν «καύση τῶν νεκρῶν σωμάτων» καὶ γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανούς, ποδοπατώντας τὴ διδασκαλία καὶ πρακτική τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης. • Τὸ Κυβερνητικὸ ἐργοστάσιο παραγωγῆς νόμων πνευματικῆς ἐκθεμελίωσης τοῦ γένους ἐργάζεται ἐντατικά. Στὰ ὅσα ἀναφέρθηκαν προστίθενται καί:

• Στὰ σχολεῖα ἀφοῦ λύθηκε τὸ πρόβλημα δημιουργίας εἰδικοῦ καπνιστηρίου γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν μαθητῶν, ἄρχισε μὲ δειλὰ βήματα καὶ ἡ εἴσοδος τῶν ναρκωτικῶν, μὲ τὴν σιωπηρὴ ἀνοχὴ καὶ ἁρμοδίων ὀργάνων. • Ἡ ὅση Ἐκκλησιαστικὴ περιουσία ἔχει ἐναπομείνει, μετὰ τὶς ληστρικὲς διαρπαγὲς τῆς παμφάγου Ἑλληνικῆς πολιτείας φορολογεῖται, ἐξοντωτικά, ἐνῶ παράλληλα μεθοδεύεται καὶ νέα διαρπαγή, ὥστε νὰ ὑπάρξει πλήρης οἰκονομικὴ ἀποδυνάμωση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀκύρωση τῆς δυνατότητας κοινωνικῆς παρέμβασής της χάριν τοῦ δεινὰ χειμαζόμενου λαοῦ. • Κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, μὲ τὸ ἀβάσιμο ἐπιχείρημα ὅτι ἔτσι θὰ καταπολεμηθεῖ ἡ ἀνεργία καὶ θὰ διευκολυνθεῖ ἡ οἰκονομικὴ ἀνάκαμψη τῆς Χώρας. • Ὑπακούουν στὰ ξένα ἀφεντικά τους καὶ ἀβασάνιστα καταργοῦν ἕνα θεσμὸ 17 καὶ πλέον αἰώνων. Ἐσκεμμένα ἀγνοοῦν ὅτι ἡ ἀργία τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς ἑβδομάδας τῆς Κυριακῆς καθιερώθηκε στὶς 3-7-321 μ.Χ. ἀπʼ τὸν πρῶτο χριστιανὸ αὐτοκράτορα, τὸν Μ. Κωνσταντῖνο. Μὲ περίσσευμα θράσους καὶ ἀσέβειας πρὸς τὴν μακραίωνη ἱστορία τοῦ θεσμοῦ, ἀδιαφορώντας γιὰ τὶς δυσμενεῖς συνέπειες σὲ πολλὰ ἐπίπεδα καὶ προκαλώντας τὴ νοημοσύνη τῶν Ἑλλήνων, ὁ ἁρμόδιος ὑπουργὸς δηλώνει πώς: «ἡ Κυβέρνηση… δὲν θὰ ἀφήσει ἐκείνους ποὺ ἁπλὰ καὶ μόνο φοβοῦνται τὸ καινούργιο, … χωρὶς κανένα λόγο, νὰ κρατήσουν τὴ Χώρα στὸ παρελθόν…». Εἶναι κρίμα ποὺ στὸ μυαλὸ νέου καὶ φιλόδοξου πολιτικοῦ, κυοφοροῦνται τέτοιες ἰδέες καὶ τὸ χειρότερο νὰ ἐπιβάλλονται, ἀνατρέποντας ἱστορία καὶ παράδοση αἰώνων. • Ἄλλη μεθοδευμένη ἀντιεκκλησιαστικὴ καὶ ἀντεθνικὴ νομοθετημένη μεθόδευση εἶναι ἡ οὐσιαστικὴ ἀπαγόρευση κάλυψης τῶν 1000 καὶ πλέον ἐφημεριακῶν κενῶν, ποὺ ὑπάρχουν στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Γιὰ λόγους δῆθεν περιστολῆς τῶν δαπανῶν τοῦ κράτους, ἀρνοῦνται τὴν μισθοδοσία τους, ἐνῶ παράλληλα διασώζουν καὶ ἐπαυξάνουν προνόμια καὶ ἀμοιβὲς κομμάτων, ἐθνοπατέρων καὶ ἄλλων παρατρεχάμενων τῆς ἐξουσίας. • Ἐπέτρεψαν καὶ ὑπερασπίζονται τὴν ἀνεξέλεγκτη εἰσβολὴ -καὶ κατοχὴ τῆς χώρας- σὲ κάθε ἐθνότητας καὶ θρησκείας νόμιμους καὶ παράνομους μετανάστες, μὲ σκοπὸ τὴν ἀλλοίωση τῆς θρησκευτικῆς καὶ πληθυσμιακῆς ἑνότητας τῆς Ἑλλάδας. • Μὲ διδακτικὰ βιβλία ἐπιχειροῦν ἀλλοίωση καὶ παραχάραξη ἱστορικῶν γεγονότων, ἀμφισβήτηση ἀληθειῶν, σπίλωση Ἐκκλησιαστικῶν καὶ Ἐθνικῶν ἡγετῶν καὶ προσωπικοτήτων, μὲ ἀνεκτίμητη προσφορὰ στὸ γένος, γιὰ νὰ μὴ κακοκαρδίσουμε γειτονικοὺς λαούς, ποὺ ἐποφθαλμιοῦν τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς πατρίδας. • Προκλητικὴ σπατάλη, κατάχρηση, ἰδιοποίηση τοῦ ἐθνικοῦ πλούτου ἀπὸ περιστασιακοὺς διαχειριστὲς τῆς ἐξουσίας, ποὺ παραμένουν ἀτιμώρητοι, καταπατώντας κάθε ἔννοια δικαίου καὶ ἠθικῆς. • Μὲ ἐμφανῆ στάση δουλοπρέπειας, οἱ ἐκ συνηθείας ὀσφυοκάμπτες, ἐπείγονται νὰ ἀνεγείρουν δημοσίᾳ δαπάνῃ σὲ οἰκόπεδο φιλέτο τοῦ Ἑλληνικοῦ δημοσίου, τζαμιὰ καὶ κέντρα ἰσλαμικῶν σπουδῶν στὴν πατρίδα μας. Τὴν ἴδια στιγμὴ οἱ κηδεμόνες τῶν Ἑλλήνων μουσουλμάνων γιὰ 40 χρόνια κρατᾶνε πεισματικὰ κλειστὴ τὴν θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης. Ἔτσι ἐννοοῦν τὴν ἀρχὴ τῆς ἀμοιβαιότητας οἱ γείτονές μας. • Ἀλλὰ «ἐπιλείψει με ὁ χρόνος διηγούμενον», ἐνέργειες καὶ μεθοδεύσεις τῶν Ἑλληνικῶν κυβερνήσεων καὶ τῶν πολιτικῶν κομμάτων, ποὺ χρηματοδοτοῦνται ἀπʼ τὴν ἀφαίμαξη τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Τὸ ἑκάστοτε κυβερνητικὸ ἐργοστάσιο μὲ τὴν ἔνθερμη συμπαράσταση καὶ τῶν κομμάτων τῆς ἀντιπολίτευσης συνεχίζει τὴν παραγωγὴ νόμων καὶ διατάξεων, ποὺ ἀποβλέπουν στὴν ἀποκοπὴ τοῦ λαοῦ μας ἀπʼ τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἀξίες τῆς Ἑλληνορθόδοξης παράδοσης. • Μὲ ζῆλο «οὐ κατʼ ἐπίγνωσιν», ποὺ συχνὰ μεταβάλλεται σὲ ἐχθρότητα καὶ μίσος καταστρέφουν τὰ πνευματικὰ θεμέλια τοῦ ἔθνους. Ἀπομακρύνουν, διώχνουν τὸ Χριστό, διαγράφουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη ἀπʼ τὴν ἐθνικὴ καὶ κοινωνικὴ ζωή. Μὲ ἔπαρση καὶ αὐτοκαταστροφικὴ μανία, καρπὸ ἀφροσύνης, ἀνεβασμένοι στὸ ὕψος τῶν ὑλικῶν ἐπιτευγμάτων,«ἐν τυμπάνῳ καὶ χορῷ», κραυγάζουν μαζὶ μὲ τὸν ποιητή: «Θεὲ τραβήξου ἀπὸ μπροστά μας, σκιάχτρο τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς. Γιὰ σὲ τὰ χείλη τὰ δικά μας δὲν ἔχουν λόγια προσευχῆς». • Κιʼ ὁ Χριστὸς κρατώντας τὸ Εὐαγγέλιό του στὰ χέρια, ἤρεμος, γαλήνιος καὶ τεθλιμμένος μαζί, μὲ βῆμα ἀργὸ καὶ σκυμμένο τὸ κεφάλι ἀπομακρύνεται. Ἀπʼ τὸ ὕψος τῆς μεγαλοσύνης του, ρίχνει μία τελευταία ματιά. Μὲ πόνο ἐπαναλαμβάνει ἐκεῖνα τὰ δραματικὰ λόγια, ποὺ ἀπηύθυνε τότε στὴν θεοκτόνο πόλη κατάλληλα προσαρμοσμένα: «Ἑλλάς, Ἑλλάς… καὶ οὐκ ἠθελήσατε. Ἰδοὺ ἀφίεται ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος…». Ἂς εὐχόμαστε, ἂς προσευχόμαστε, ἂς ἐλπίζουμε καὶ ἂς παλεύουμε νὰ μὴ λεχθεῖ γιὰ τή μαρτυρική μας πατρίδα ὁ δραματικὸς αὐτὸς λόγος. Γιατί ἂν αὐτὸ συμβεῖ θὰ σημάνει τὸ κλείσιμο τῆς αὐλαίας καὶ τὸ ἱστορικὸ τέλος τῆς Ρωμιοσύνης.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

σιν καί εἰς τούς Ὀρθοδόξους Πατριάρχας, Ἀρχιεπισκόπους καί Σεβ. Μητροπολίτας, οἱ ὁποῖοι ἔσπευσαν νά χαρακτηρίσουν τόν παραιτηθέντα Πάπαν ὡς φιλορθόδοξον. Πρός ὅλους αὐτούς ἀπαντᾶ: Πῶς εἶναι δυνατόν νά εἶναι φιλορθόδοξος καί α) νά καταρρέη ὁ θεολογικός Διάλογος, β) νά ἐπιμένη εἰς τό δόγμα τοῦ πρωτείου στρεβλώνων τήν Ἀποστολικήν Ἀλήθειαν καί παράδοσιν, γ) νά ἔχη προωθήσει εἰς τήν Ἑλλάδα ψευδοεπίσκοπον Οὐνιτῶν καί δ) νά ἔχη ἀναιρέσει τήν ὑπογραφήν τῶν Παπικῶν ἐναντίον τῆς Οὐνίας.

Τό ἀνακοινωθέν Τό πλῆρες κείμενον τοῦ ἀνακοινωθέντος, ὑπό ἡμερομηνίαν 13ην Φεβρουαρίου, τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ἀναμενομένη μπορεῖ νά θεωρηθῆ ἡ παραίτησις τοῦ κατέχοντος ἀντικανονικῶς τόν πάνσεπτο πρεσβυγενῆ θρόνο τοῦ Πατριαρχείου τῆς παλαιᾶς Ρώμης Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ κατά “κόσμο” Γιόζεφ Ἀλόϊς Ράτσινγκερ, διότι κατά τήν σύντομο διάρκεια τῆς ἀντικανονικῆς του ἀρχηγεσίας στήν αἱρετική θρησκευτική κοινωνία τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, ἐξέσπασαν τρομακτικά σκάνδαλα, πού καθιστοῦσαν πλέον τήν διαχείρισή τους ἀδύνατο ἀπό τόν “κεκμηκότα” Βενέδικτο ΙΣΤ΄. Αὐτή ἄλλωστε εἶναι καί ἡ βασική αἰτία τῆς παραιτήσεως, πού συζητεῖται εὐρέως τόσον ἐντός τοῦ Βατικανοῦ, ὅσον καί στά διεθνῆ φόρα. Τό μεγαλύτερο πλῆγμα στή φήμη του τό δέχθηκε, ὅταν ἄρχισε ὁ χορός τῶν ἀποκαλύψεων γιά τά εἰδεχθῆ καί αἴσχιστα σκάνδαλα παιδεραστίας τοῦ λεγομένου Ρωμαιοκαθολικοῦ “Κλήρου”. Καθ᾽ ὅλη τήν διάρκεια τοῦ 2010 τό θέμα τῶν παιδεραστῶν Ρωμαιοκαθολικῶν “λειτουργῶν” πρωτοστατοῦσε στίς ἀποκαλύψεις τοῦ διεθνοῦς τύπου μέ πρωτιστεῦον τό γεγονός ὅτι ἐνεχόμενος στήν διαδικασία συγκάλυψης αὐτῶν τῶν βορβορωδῶν καί ἀπαισίων κακουργημάτων ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Βενέδικτος ΙΣΤ΄, ὅταν ὡς “Ἀρχιεπίσκοπος” Μονάχου εἶχε ἁπλῶς μεταθέσει τόν Ρωμαιοκαθολικό “ἱερέα” Πέτερ Χάλερμαν ἀπό τήν Ἔσση στό Μόναχο παρ᾽ ὅτι κατηγορεῖτο γιά παιδεραστία καί ὅταν κατεδικάσθη ὁ συγκεκριμένος ἐγκληματίας γιά βιασμό ἑνός παιδιοῦ τό 1986 συνέχισε τήν ἐγκληματική του δράση ἀνενόχλητος ἀπό τήν προϊσταμένη του “ἐκκλησιαστική” ἀρχή, τόν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Μονάχου Ράτσινγκερ καί ἐτέθη σέ διαθεσιμότητα κατόπιν τοῦ τεραστίου θορύβου μόλις τό 2010. Ἐπί τῶν ἡμερῶν του, ξέσπασε ἡ ὁμόθυμος ὀργή τῶν Ὁλλανδικοῦ καί Ἰρλανδικοῦ Κοινοβουλίων διά τίς χιλιάδες φρικώδη σκάνδαλα παιδεραστίας στίς χῶρες τους μέ ἀποκορύφωμα νά κλείση ἡ πρεσβεία τῆς Ἰρλανδίας στό Βατικανό σέ ἔνδειξη διαμαρτυρίας, ξεκίνησε παναυστραλιανὴ ἔρευνα τῆς ὁμοσπονδιακῆς κυβερνήσεως γιά σκάνδαλα παιδεραστίας στήν πέμπτη ἤπειρο καί “μακαριοποιήθηκε” ὁ προκάτοχός του Ἰωάννης Παῦλος ὁ Β΄, πού ἐπί τῶν ἡμερῶν του μεθοδικά συνεκαλύφθησαν ἑκατοντάδες χιλιάδες πράξεις παιδεραστίας Ρωμαιοκαθολικῶν “κληρικῶν” καθώς καί συνεχεῖς ἦταν οἱ ἀπολογίες στό διαδίκτυο τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν “καρδιναλίων καί ἀρχιεπισκόπων” στίς Η.Π.Α. καί ἑκατομμύρια τά δολλάρια τῶν ἀποζημιώσεων στά θύματα τῆς φρικώδους παιδεραστίας τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ “χριστιανικοῦ ἤθους”. Ταυτοχρόνως ἕνα ἄλλο τεράστιο σκάνδαλο, πού ἄγγιξε προσωπικά τόν παραιτούμενο Βενέδικτο ΙΣΤ´ ἦταν τό σκάνδαλο Vatileaks, κατά τό ὁποῖο εἴκοσι στελέχη τοῦ Βατικανοῦ καί ὁ προσωπικός του “μπάτλερ” διέρρευσαν πολλά διαβαθμισμένα ἔγγραφα ἀπό τό γραφεῖο του, τά ὁποῖα ἀποτέλεσαν τό ὑλικό γιά τό βιβλίο τοῦ Τζιανουΐτσι

Νούτσι “Τά μυστικά ἔγγραφα τοῦ Βενεδίκτου XVI”, ὅπου ἀποκαλύπτεται πάρτυ ἑκατομμυρίων, πού ἔχει στήσει τό Βατικανό μέ ἐργολάβους καί φιλικές ἑταιρεῖες, μέ ξέπλυμα μαύρου χρήματος καί πολλές παράνομες ἐνέργειες. Εἶναι ἐνδεικτικό τό γεγονός ὅτι τό Ἀμερικανικό Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν προειδοποίησε ὅτι τό Βατικανό εἶναι “εὐάλωτο” στό ξέπλυμα βρώμικου χρήματος καί τό κατέταξε μαζί μέ τήν Ὑεμένη, τήν Ρουμανία καί τό Βιετνάμ. Ἡ Κεντρική Τράπεζα τῆς Ἰταλίας Bank Italia συμπεριέλαβε τό IOR (ἰδιοκτησίας τοῦ Βατικανοῦ) στούς ἐξωκοινοτικούς χρηματοοικονομικούς ὁμίλους, πού θά πρέπει νά ἐλέγχωνται μέ βάση τήν Νομοθεσία γιά τήν καταπολέμηση τῆς ἀνακύκλωσης βρώμικου χρήματος, τό δέ Βατικανό ἀπέσυρε τά κεφάλαιά του ἀπό 9 ἰταλικές τράπεζες γιά νά τά μεταφέρει στήν Γερμανία. Ἡ ἰταλική δικαιοσύνη εἶχε δεσμεύσει τά ἑκατομμύρια Εὐρώ τοῦ IOR (ἰδιοκτησίας τοῦ Βατικανοῦ), πού ταξίδευαν χωρίς τίς νόμιμες διαδικασίες ἀπό τό θησαυροφυλάκιο τοῦ Βατικανοῦ στήν JP Morgan Frankfurt καί τήν Banca Fuccino ἐνῶ ἡ Τράπεζα Banco Artigiano εἶχε εἰδοποιήσει τίς εἰσαγγελικές ἀρχές ὅτι τό IOR (ἰδιοκτησίας τοῦ Βατικανοῦ) εἶχε ζητήσει τήν πραγματοποίηση δύο τραπεζικῶν συναλλαγῶν ἀποφεύγοντας τίς νόμιμες διαδικασίες. Σύμφωνα δέ μέ τήν Ἀπόφαση τοῦ Δικαστηρίου τῆς Ρώμης τό 2010 ἡ Cosa Nostra (Ἰταλική μαφία) εἶχε μεγάλες καταθέσεις στό IOR (ἰδιοκτησίας τοῦ Βατικανοῦ) καί στήν Banco Ambrosiano τοῦ Βατικανοῦ. Τό IOR (ἰδιοκτησίας τοῦ Βατικανοῦ) φυλάσσει τά οἰκονομικά μυστικά τοῦ Βατικανοῦ στόν φορολογικό παράδεισο τῶν νήσων Cayman τῆς Καραϊβικῆς καί ἡ Κεντρική Τράπεζα τοῦ Βατικανοῦ APSA εἶχε πάρει τό πράσινο φῶς γιά τήν ἔκδοση κερμάτων σέ Εὐρώ παρά τό ὅτι δέν παρέχει κανένα ἐχέγγυο διαφάνειας μέ ἀποτέλεσμα τίς ἔντονες διαμαρτυρίες τῶν ἁρμοδίων δικαστικῶν ἀρχῶν τῆς Ἰταλίας. Ὅλα αὐτά ἦτο δυνατόν ποτέ νά τά σηκώσουν οἱ γεροντικοί ὦμοι τοῦ ὀγδονταπεντάχρονου ἐνοίκου τοῦ Βατικανοῦ; Ἀλλά αὐτά εἶναι τά ὀψώνια τῆς σχάσεως ἀπό τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπόδειξις πληρεστάτη γιά τό διαρκές ἔγκλημα τῆς βαναύσου καθυβρίσεως καί ἀρνήσεως τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀπό τήν Ρωμαιοκαθολική θρησκευτική κοινωνία εἶναι ἡ urbi et orbi περιφρόνησις τοῦ ΙΓ΄ ἱεροῦ κανόνος τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει τό ἔτος 680 Ἁγίας ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού ρητῶς ἀπαγορεύει “ἐν τῇ Ρωμαίων Ἐκκλησίᾳ” τήν γενική ἀγαμία τοῦ κλήρου στοιχοῦσα στόν μακάριο λόγο τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου “οὐ πάντες χωροῦσι τόν λόγον τοῦτο ἀλλ᾽ οἷς δέδοται” (Ματθ. ιθ΄11) μέ πρόδηλο ἀποτέλεσμα τά χιλιάδες ἐγκλήματα παιδεραστίας. Ὅσον ἀφορᾶ δέ στήν δῆθεν φιλορθόδοξη στάσι τοῦ ἀπερχομένου ἡγέτου τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς αἱρετικῆς κοινωνίας ἀρνητική ἀπόδειξη παρέχουν ἡ κατάρρευση τοῦ διεξαγομένου θεολογικοῦ διαλόγου μέ τά φληναφήματα περί δῆθεν Πετρείου δόγματος, ἐξ αἰτίας τῆς ἀμεταμελήτου ἐμμονῆς του στήν κακοδοξία, τήν στρέβλωση τῆς ἀποστολικοπαραδότου ἀληθείας καί τήν αἵρεση ἀλλά καί ἡ “ὀνομασία” στίς 25/5/2008 ψευδεπισκόπου τῶν Οὐνιτῶν τῆς Ἑλλάδος τοῦ “Καρακοβίας” κ. Δημητρίου Σαλάχα καί νῦν “Γρατιανουπόλεως” καθώς καί ἡ κατόπιν δικῶν του παρεμβάσεων στόν προκάτοχόν του ὡς Πρόεδρος τῆς ἁρμοδίας ἐπιτροπῆς γιά τήν “καθαρότητα τοῦ δόγματος” ἀναίρεση τῆς συμφώνου ὑπογραφῆς τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν ἐκπροσώπων στόν διεξαγόμενο θεολογικό διάλογο διά τήν καταδίκη τῆς Οὐνίας στό περιώνυμο κείμενο τοῦ Freising. Ταπεινῶς εὐχόμεθα ὁ Θεός νά τοῦ χαρίση μετάνοια καί ἀνάνηψη. Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ».

Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

τῶν παπικῶν. Ἀφοῦ λοιπόν οἱ παπικοί εἶναι αἱρετικοί, γιατί, ξαναλέμε, τόσος θόρυβος καί θλίψη γιά τήν παραίτησή του; Πραγματικά, δέν μποροῦμε νά τό καταλάβουμε! ΕΓΕΤΑΙ ὅτι ὁ παραιτηθείς Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ´ εἶναι φιλορθόδοξος. Ὅμως, καταλάβαμε καί ἐννοήσαμε καί αὐτοῦ, ὅπως καί ἄλλων προκατόχων του, τό σχέδιο, μέ τόν πόθο τῆς ἑνώσεως, νά ὑποτάξει τήν Ὀρθοδοξία στόν παπισμό. Τήν ἕνωση μέ τούς Καθολικούς τήν θέλουμε καί ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι καί εὐχόμαστε γι᾽ αὐτήν. Θέλουμε ὅμως ἕνωση χωρίς στό ἐλάχιστο νά ξεφύγουμε ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας καί νά προσχωρήσουμε στά παπικά

Ἀνακοίνωσις

Ἡ Πανελλήνιος Ἕνωσις Θεολόγων, εὑρίσκεται στήν εὐχάριστη θέση νά ἀνακοινώσει στούς συναδέλφους καί νέους θεολόγους ὅτι στό Ἐπιμορφωτικό Σεμινάριο Παιδαγωγικῆς καί Διδακτικῆς Κατάρτισης, στά Γραφεῖα τῆς ΠΕΘ (Χαλκοκονδύλη 37, ὄροφος 3ος) εἰσηγήτρια στίς 23-22013 ἡμέρα Σάββατο καί ὥρα 11.30 - 14.15 θά εἶναι: ἡ κ. Εὐαγγελία Τσαγκαρλῆ-Διαμάντη, Δρ Θεολογίας-Mr Φιλολογίας (Εἰδίκευση: «Θεωρία καί Πράξη τῆς Διδασκαλίας καί τῆς Ἀξιολόγησης»), μέ θέμα: «Ἀξιολόγηση τοῦ project μέ θέμα: Θρησκευτικός Τουρισμός καί Ἐπιχειρηματικότητα». Ἀπό τή Γραμματεία τῆς ΠΕΘ

δόγματα καί στίς παπικές ἀπαιτήσεις (ἀλάθητο τοῦ Πάπα). Ἕνωση σάν κι αὐτή τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας δέν θά τήν δεχθεῖ ποτέ ὁ Ὀρθόδοξος λαός μας, γιατί ποιμαίνεται ἀπό Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἐμπνέονται ἀπό τό πνεῦμα τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. Ἀλλά καί ἄν μερικοί ἐκκλησιαστικοί ταγοί ξεφύγουν καί ζητήσουν ἕνωση μέ τόν Πάπα ἐπί προδοσίᾳ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ὁ εὐσεβής Ὀρθόδοξος λαός δέν θά τό ἐπιτρέψει αὐτό, ἀλλά θά τούς κυνηγήσει μέ τά ξύλα καί μέ γιουχαΐσματα, ὡς προδότες τῆς πίστεως, ὅπως ἀκριβῶς ἔτσι συνέβηκε μέ τήν ψευδοένωση τῆς ΦερράραςΦλωρεντίας. Γιατί, ὅπως τό γράφει ἡ παλαιά διακήρυξη τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, ὁ Ὀρθόδοξος λαός εἶναι ὁ φρουρός τῆς πίστεώς του, τήν ὁποία θέλει ἀπαρασάλευτη καί ἀμετακίνητη ἀπό τά δόγματα τῶν ἁγίων Πατέρων. Τέλος πάντων, ἐκφράζοντας καί τό Ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ πού ποιμαίνω, τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, εὐχόμαστε ἀπό καρδίας στόν παραιτηθέντα Πάπα Βενέδικτον ΙΣΤ´ νά τόν φωτίσει ὁ Θεός νά γνωρίσει τήν ἀλήθεια, ἡ ὁποία εἶναι ΜΟΝΟ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καί, ἀφοῦ χαρακτηρίζεται ὡς φιλορθόδοξος, νά ἀρνηθεῖ, ἔστω τώρα στό γῆρας του, τά παπικά δόγματα, καί νά προσέλθει στήν Ὀρθόδοξη πίστη, γενόμενος καί αὐτός Ὀρθόδοξος, ΑΜΗΝ! † Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ριότητας, πολέμησαν τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἀνέτρεψαν τάς ἐργασιακάς σχέσεις, τά ἀσφαλιστικά δικαιώματα κ.λπ. Ἔπραξαν ὅλα αὐτά οἱ κοσμοεξουσιασταί τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, διά νά μεταβάλλουν τόν Πλανήτην εἰς ἕνα παγκόσμιον χωρίον, εἰς τό ὁποῖον πραγματικά ἀφεντικά θά εἶναι αἱ ἀγοραί. Τά ἀποτελέσματα εἶναι γνωστά εἰς ὅλους μας. Οἱ κοσμοεξουσιασταί τῆς Παγκοσμιοποιήσεως δέν θέλουν, ἀκόμη, ἐθνικά σύνορα, ἐθνικόν νόμισμα, ξεχωριστήν γλῶσσαν, ἐργάζονται διά τόν πολυφυλετισμόν καί τόν πολυπολιτισμόν, τήν ἄρριζον κοινωνίαν, τήν συστηματικήν πλαστογράφησιν τῆς ἱστορίας καί πολεμοῦν λυσσαλέως ὅτι ἔχει σχέσιν μέ τόν Θεόν καί ἰδιαιτέρως τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν τῶν Ὀρθοδόξων. Εἰς τόν χῶρον τῶν «Ἐκκλησιῶν» οἱ κοσμοεξουσιασταί ἔχουν ἀναθέσει εἰς τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ νά ἰσοπεδώση τά πάντα. Οἱ κυριώτεροι ἐκπρόσωποί της εἶναι τό Βατικανόν, οἱ Προτεστάνται, οἱ Ἀγγλικανοί, οἱ Λουθηρανοί καί ἄλλοι αἱρετικοί Χριστιανοί. Συμμετέχει καί τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, δυστυχῶς, τό ὁποῖον ἔχει πρωταγωνιστήσει εἰς τήν διάσωσιν τῶν θεολογικῶν Διαλόγων ὡς ἔχει ὁμολογήσει δημοσίως ὁ ὑπεύθυνος τοῦ Βατικανοῦ διά τήν ἑνότητα τῶν «Ἐκκλησιῶν» «Ἀρχιεπίσκοπος» Κούρτ Κόχ. Ὁ στόχος τῶν κοσμοεξουσιαστῶν τῆς παγκοσμιοποιημένης «Ἐκκλησίας» εἶναι ἡ ἕνωσις τῶν «Ἐκκλησιῶν» εἰς ἐπίπεδον κορυφῆς. Δέν ἐνδιαφέρει τούς κοσμοεξουσιαστάς τό λαϊκόν στοιχεῖον τῶν πιστῶν. Οἱ πιστοί ὀφείλουν, κατ᾽ αὐτούς, νά κάνουν ὑπακοήν εἰς ὅλους αὐτούς, ἄλλως δέν ἔχουν θέσιν εἴτε εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἤ εἰς τάς ἄλλας «Ἐκκλησίας» των. Τό γεγονός αὐτό τό εἴδομεν ὅλοι μας, ὅταν τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἐτρομοκρατήθη ὑπό τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως», τήν ὁποίαν συνέταξαν μοναχοί καί κληρικοί καί ὑπέγραψαν Σεβ. Μητροπολῖται, Καθηγούμενοι Ἱερῶν Μονῶν, Ἱερομόναχοι, Καθηγηταί Πανεπιστημίου, θεολόγοι, ἔντιμοι, περί τήν πίστιν, κληρικοί, λαϊκοί κ.λπ. Τότε διετύπωσεν ἀπειλάς ἐναντίον Σεβ. Μητροπολιτῶν καί Καθηγουμένων, ἐνῶ ἀπελογεῖτο, τόσον τό ἴδιον, ὅσον καί οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς ἐπί ἑβδομάδας, διακηρύσσοντες ὅτι δέν θά προδώσουν τά δόγματα καί τήν Πίστιν. Ἡ «Ὁμολογία Πίστεως» εἶχε συνταχθῆ διά νά προλάβη τά ὅσα προωθοῦντο εἰς τούς θεολογικούς Διαλόγους τῆς Κύπρου. Εἰς αὐτούς θά ἀνεγνωρίζετο ὁ Πάπας ὡς Κανονικόν μέλος τῆς Ἐκκλησίας καί ἀκολούθως θά εἴχομεν τήν μεγάλην ἀνατροπήν εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ κοσμοεξουσιασταί τῆς Παγκοσμιοποιημένης Ἐκκλησίας δέν ἐνδιαφέρονται διά τά δόγματα, τάς αἱρέσεις, τάς κακοδοξίας τῶν «Ἐκκλησιῶν», τήν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως, τούς Ἱερούς Κανόνας κ.λπ. Οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἑλληνοφώνου Ὀρθοδοξίας πρωταγωνιστοῦν εἰς τά σχέδιά των. Τό Φανάριον ἐπιδιώκει νά γίνη τό Βατικανόν τῆς Ἀνατολῆς, χωρίς ὅμως νά εἶναι κράτος μέ στρατόν, διπλωμάτας, τραπέζας, ἐκπροσώπους εἰς τόν ΟΗΕ κ.λπ. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης μεθοδεύει τήν ἕνωσιν ἄνευ τῆς παραιτήσεως τοῦ Παπισμοῦ, ἀπό τάς αἱρέσεις του ἀπό τάς ὁποίας πηγάζουν ὅλα τά κινήματα. Δι᾽ αὐτό συλλειτουργεῖ, συμπροσεύχεται, ἐξισώνει τό βάπτισμα τῶν Παπικῶν (ἀλλά καί τῶν ἄλλων αἱρετικῶν) ὡς ἰσόκυρον μέ αὐτό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κ.λπ. Περιφρονεῖ τόν Ἅγιον Νικόδημον, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ ἀναπτύσσει εἰς τόν Ἱερόν Πηδάλιον τούς λόγους, οἱ ὁποῖοι μᾶς ἠνάγκασαν νά ἀναθεματίσωμεν τόν Παπισμόν, καταλήγει ὅτι: «Τό

Γ Ι ΑΤ Ι Ζ Η Σ ;

τῶν Λατίνων βάπτισμα εἶναι ψευδώνυμον βάπτισμα καί διά τοῦτο, οὔτε κατά τόν λόγον τῆς ἀκριβείας εἶναι δεκτόν, οὔτε κατά τόν λόγον τῆς οἰκονομίας». Ὁ δέ ἁγιώτατος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός ἄνευ περιστροφῶν ὁμολογεῖ ὅτι «δι᾽ οὐ δέν ἄλλο ἀπεσχίσθημεν τῶν Λατίνων, ἀλλ᾽ ἤ ὅτι εἰσιν, οὐ μόνον σχισματικοί, ἀλλά καί αἱρετικοί». Τέλος ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός παρώτρυνε τούς πιστούς: «Τόν Πάπα νά καταρᾶσθε. Αὐτός θά εἶναι ἡ αἰτία τῆς καταστροφῆς». Οἱ κοσμοεξουσιασταί ἐπιδιώκουν τήν ἕνωσιν μέ σύνθημα: Ἕνας ὁ Χριστός, πολλαί αἱ πίστεις περί τόν Χριστόν, πολλαί Ἐκκλησίαι τοῦ Χριστοῦ, πολλά τά μυστήρια τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ, πολλαί αἱ παραδόσεις κ.λπ. Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον δυστυχῶς ἔχει προσχωρήσει εἰς τό δόγμα αὐτό τῆς παγκοσμιοποιήσεως. Τό ἀποδεικνύ ουν τά κατά περιόδους συλλείτουργα, αἱ συμπροσευχαί, ἡ νόθευσις τοῦ Ἱ. Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος κ.λπ. (εἰς τήν Σερβίαν καί εἰς τό Μεξικόν εἴχομεν ὁμαδικάς βαπτίσεις διά ρίψεως ἁγιασμένου ὕδατος εἰς τάς κεφαλάς τῶν βαπτισθέντων. Ἡ τριπλή κατάδυσις ἔχει ἐξαφανισθῆ). Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης προσφωνεῖ τόν Πάπαν Ἁγιώτατον Ἀδελφόν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Δύσεως, ἀναγνωρίζει τό Βατικανόν ὡς ἀδελφή Ἐκκλησία, ὅταν καθημερινῶς ἔχομεν ἀποκαλύψεις ὅτι εἶναι ἕνα κρατίδιον, τό ὁποῖον προβαίνει ἀκόμη καί εἰς ξέπλυμα βρώμικου χρήματος κ.λπ. Ποίαν σχέσιν ἠμπορεῖ νά ἔχη ἡ Ἐκκλησία ἡ Ὀρθόδοξος μέ αὐτήν τήν «Ἐκκλησίαν» – Κράτος μόνον οἱ κοσμοεξουσιασταί τῆς παγκοσμιοποιημένης Ἐκκλησίας καί οἱ ἐκπρόσωποί των εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν γνωρίζουν. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης (καί οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς) συμπροσεύχεται μετά τῶν Ἀγγλικανῶν. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καταδικάζει τήν ὁμοφυλοφιλίαν καί δέν χειροτονεῖ γυναῖκας. Οἱ Ἀγγλικανοί ἀποδέχονται τήν ὁμοφυλοφιλίαν, χειροτονοῦν «παπαδίνας» ἀκόμα καί εἰς τόν βαθμόν τοῦ «Ἐπισκόπου», χειροτονοῦν «ἱερεῖς» καί «ἐπισκόπους» ὁμοφυλοφίλους. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί οἱ περί αὐτόν οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς συμπροσεύχονται μέ τούς Προτεστάντας, ἐνῶ ὁ Προτεσταντισμός ὡς λέγει ἡ ἰδία ἡ Ἐκκλησία, εἶναι πολύ φοβερά αἵρεσις, ἡ ὁποία μέ τά χρήματα, τά ὁποῖα διαθέτει, προσελκύει εἰς τάς τάξεις της πολλούς εὐσεβεῖς, ἀλλά ὀλιγοπίστους καί εὑρισκομένους εἰς κακήν οἱκονομικήν κατάστασιν πιστούς. Ἔχει ἀντιληφθῆ ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς ὅτι δέν διαφέρουν ἀπό τούς ἀριστερούς πολιτικούς, οἱ ὁποῖοι προπαγανδίζουν τήν ἀθεΐαν, διακηρύσσοντες ὅτι ὅλαι αἱ θρησκεῖαι, ὅλαι αἱ «Ἐκκλησίαι», ὅλα τά δόγματα τῶν «Ἐκκλησιῶν» εἶναι ἴδια δι᾽ αὐτούς; Ὅταν οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς, ὑπό τάς ἐντολάς τοῦ

Φαναρίου, συμπροσεύχωνται μέ τούς ἐκπροσώπους τῶν «Ἐκκλησιῶν», αἱ ὁποῖαι διακηρύσσουν τήν πλάνην εἰς τούς κόλπους τῶν Χριστιανῶν, ἀρνοῦνται τήν Ἀλήθειαν τῆς πίστεως καί διακηρύσσουν ὅτι καί αὐταί σώζουν ὡς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, δέν συμπεριφέρονται ὡς οἱ πολιτικοί τῆς Ἀριστερᾶς, οἱ ὁποῖοι προπαγανδίζουν τήν ἀθεΐαν καί ὅτι δι᾽ αὐτούς ὅλα τά δόγματα καί ὅλαι αἱ θρησκεῖαι εἶναι ἴδιαι; Εἰλικρινῶς πιστεύομεν ὅτι ὑπάρχει μεγάλη ἐκτροπή τοῦ Φαναρίου καί τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας. Τό Φανάριον καί οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς ἑορτάζουν τυπικῶς (γραφειοκρατικῶς) τούς Ἀντιπαπικούς Ἁγίους μας. Τούς ἑορτάζουν διά νά μή ἐγερθοῦν οἱ πιστοί ἐναντίον των. Οὐσιαστικῶς τούς ἀποδοκιμάζουν, τούς περιθωριοποιοῦν, τούς περιφρονοῦν, θεωροῦν τό ἀντιαιρετικόν-ἀντιπαπικόν ἔργον των ξεπερασμένον καί ἐκτός ἐποχῆς. Τοῦτο φαίνεται ἀπό τάς διακηρύξεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ὅτι ὁ Παπισμός ἔχει Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί ὅτι ὁ Πάπας εἶναι Ἁγιώτατος Ἀδελφός τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Δύσεως, ἡ ὁποία ἀφοῦ εἶναι κανονική Ἐκκλησία, ὡς ἡ Ὀρθόδοξος, σώζει. Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον τάς διακηρύξεις, τάς ὁποίας ἔκαμνε διά τόν Παπισμόν, ἐπανέλαβε προσφάτως καί διά τούς Μονοφυσίτας, οἱ ὁποῖοι ἔχουν καταδικασθῆ ὡς αἱρετικοί ὑπό τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐπειδή ἀρνοῦνται τήν δευτέραν φύσιν τοῦ Χριστοῦ. Οὐσιαστικῶς τό Φανάριον καί οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς ἀναγνωρίζουν τούς Μονοφυσίτας (Κόπτας) ὡς Κανονικήν Ἐκκλησίαν. Εἶναι δυνατόν ὅμως ὁ Πατριάρχης τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων νά στρέφεται οὐσιαστικῶς ἐναντίον τῶν Ἁγίων καί Ἁγίων Πατέρων τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί νά μή προκαλεῖται σεισμός ἀπό τούς Ἐπισκόπους ὁλοκλήρου τῆς Ὀρθοδοξίας; Αἱ συμπροσευχαί, ἡ ἀποδοχή τῶν αἱρέσεων καί τῶν κακοδοξιῶν τῶν ἄλλων «Ἐκκλησιῶν», ἡ καταφρόνησις τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων, ὡς καί αἱ διακηρύξεις ὅτι αἱ αἱρετικαί Ἐκκλησίαι εἶναι κανονικαί καί σώζουσαι, οὐσιαστικῶς ἀκυρώνουν τό Σύμβολον τῆς Πίστεως. Διότι εἰς αὐτό ὁμολογοῦμεν τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἐνῶ ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς ὁμολογοῦν καί ἄλλας Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζοντες μάλιστα εἰς τόν Παπισμόν καί τόν Μονοφυσιτισμόν Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Προκειμένου νά ἱκανοποιήσουν τούς κοσμοεξουσιαστάς τῆς Παγκοσμιοποιημένης Ἐκκλησίας δέν ἀποκλείεται νά καταργήσουν τό Σύμβολον τῆς Πίστεως ἤ τό τελευταῖον ἄρθρον του. Γ. ΖΕΡΒΟΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

τούς ὁποίους ἐπικαλεῖται τυπικῶς. Ὅταν καταπατοῦνται αἱ διατάξεις τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου (τοῦ Συντάγματος) μίας δημοκρατικῆς Πολιτείας, καταγγέλλονται οἱ καταπατηταί ὡς ἀντιδημοκράται καί ἐπικίνδυνοι διά τήν Πολιτείαν. Ὅταν καταπατοῦνται οἱ Ἱεροί Κανόνες (αἱ διατάξεις τοῦ Συντάγματος τῆς Ἐκκλησίας) οὐδείς ἀντιδρᾶ, μέ ἐξαίρεσιν ὡρισμένους Σεβ. Μητροπολίτας, Καθηγουμένους Ἱερῶν Μονῶν, Ἱερομονάχους καί θεολόγους (ρασοφόρους καί μή). Εἰς τήν πολιτικήν ὡρισμένας φοράς ἀφυπνίζονται οἱ καταγγελλόμενοι ὡς καταπατηταί καί προβαίνουν εἰς διορθωτικάς κινήσεις. Εἰς τήν Ἐκκλησίαν οἱ καταπατηταί τῶν Ἱερῶν Κανόνων δέν συγκινοῦνται ἀπό τάς ἀντιδράσεις. Συμπεριφέρονται ὡς ἀπόλυτοι βασιλεῖς, οἱ ὁποῖοι ἀπειλοῦν, τρομοκρατοῦν, συκοφαντοῦν τούς ἀντιδρῶντας εἰς τάς παραβιάσεις τῶν Ἱ. Κανόνων καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἡ στάσις των αὐτή δέν συνάδει μέ τήν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία εἶναι θεσμός Θεοΐδρυτος καί δημοκρατικός. Ἡ στάσις των ἀποδεικνύει ὅτι δέν σέβονται τούς Ἱ. Κανόνας καί τάς παρακαταθήκας τῶν Ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἐπολέμησαν τάς αἱρέσεις.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ…

ἔλεγε ὁ μακαριστός Γέρων Παΐσιος ἤτοι: «Ὁ διάβολος ἅπλωσε τρία πλοκάμια νά πιάσει ὅλον τό κόσμον. Τούς πλουσίους νά τούς πιάση μέ τήν Μασονία, τούς πτωχούς μέ τόν κομμουνισμόν καί τούς θρησκευόμενους μέ τόν οἰκουμενισμόν». Ὑπενθυμίζεται ὅτι ὁ 45ος κανών τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὁρίζει ὅτι: «Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον ἀφοριζέσθω, εἰ δέ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαι τι, καθαιρείσθω». Τί μᾶς λέγει ὁ κανών αὐτός; «Ὅτι ὅποιος Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ Διάκονος ἤθελε συμπροσευχηθῆ μονάχα, ἀλλά ὄχι καί νά συλλειτουργήση μέ αἱρετικούς ἄς ἀφορίζεται. Ἐάν ὅμως ἐπέτρεψε νά ἐνεργήσουν ὁ,τιδήποτε ὡς κληρικοί νά καθαιρῆται». Σήμερον αἱ κεφαλαί τῆς Ἐκκλησίας δέν ἐφαρμόζουν τούς Ἱερούς Κανόνας. Ἄλλωστε μερικαί ἀπό αὐταί πρωταγωνιστοῦν εἰς τάς συμπροσευχάς μετά τῶν αἱρετικῶν χριστιανῶν, ὑπακούουσαι εἰς τά κελεύσματα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Οἱ Ἱεροί Κανόνες δέν ἔχουν οὐδεμίαν σημασίαν διά τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον,

Θέμα ὁρίου ἡλικίας διά τούς Ἀρχιερεῖς ἔχει τεθῆ εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον

Γιὰ ποιὸν σκοπὸν ζῆς; Οἱ φιλόσοφοι δὲν τὸ βρῆκαν. Πῶς θὰ βροῦµε τὸν προορισµόν µας; Ποιοὶ ζοῦν ἔξω ἀπὸ τὸν προορισµόν; Ἕνα διαχρονικὸν βιβλίον τοῦ µακαριστοῦ Γέροντος π. Χαραλάµπους Βασιλοπούλου πολὺ διδακτικὸν καὶ ὠφέλιµον γιὰ ὅλους. Ἐκδόσεις «Ὀρθοδόξου Τύπου» Κάνιγγος 10, α´ ὄροφ. 106 77 Ἀθῆναι, Τηλ. 210–38 16 206 ΤΕΛΕΦΑΞ 210–38 28 518 Τιµᾶται 1,70€

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ησε, διότι εὑρέθη ἀντιμέτωπος μέ φοβεράς κατηγορίας ὅτι ἐπιχειρεῖ «νά σκοτώση τά ἄλογα, ὅταν γεράσουν» ἤ ὅτι ἤθελε νά ἀπαλλαγῆ ἀπό τούς γέροντας Σεβ. Μητροπολίτας, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἐμπόδιον δι᾽ αὐτόν, ἀφοῦ: 1ον) Τόν ἤλεγχον διά πράξεις καί συμπεριφοράς ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καί 2ον) μέ τήν παρουσίαν των δέν ἠδύνατο νά «ἐλέγξη» τήν Ἱεράν Σύνοδον. Ἔπρεπεν εἴτε νά παραιτηθοῦν κάποιοι ἀπό αὐτούς εἴτε νά ὁδηγηθοῦν εἰς παραίτησιν διά διαφόρους λόγους καί ἰδιαιτέρως ἰατρικούς, τούς ὁποίους ἐπληροφοροῦντο οἱ ἐνδιαφερόμενοι ἀπό τηλεοράσεως (τότε εἶχεν ἀντιδράσει δυναμικῶς ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κ. Θεόκλητος κ.ἄ). Τό θέμα ἡλικίας, τό ὁποῖον ἔχει τεθῆ εἶναι προσβλητικόν καί ὑβριστικόν διά τό

Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον ἐπικαλοῦνται οἱ Συνοδικοί Ἀρχιερεῖς διά τήν ἐκλογήν νέων Σεβ. Μητροπολιτῶν. Αὐτό ἐπενεργεῖ διά τήν ἐκλογήν καί ὄχι αἱ ἴντριγκαι καί αἱ παρασκηνιακαί διαβουλεύσεις. Τό θέμα ὅμως εἶναι ἐξοντωτικόν διά τούς ἀσκητικούς, φιλανθρώπους καί πτωχούς Σεβ. Μητροπολίτας, ἀφοῦ ἐάν τούς ἀπομακρύνουν ἀπό τά καθήκοντά των, καταργοῦντες τήν ἰσοβιότητα, δέν θά ἔχουν τήν δυνατότητα, διά νά ζήσουν ἀξιοπρεπῶς. Τό κυριώτερον ὅμως: Μέ τό θέμα ὁρίου ἡλικίας ἐξαφανίζονται καί αἱ τελευταῖαι ἀντιστάσεις πρός τούς Ἀρχιερεῖς καί τά «ἐκκλησιαστικά κυκλώματα», πού μεθοδεύουν καινοτομίας, λειτουργικάς ἀναγεννήσεις, κατάργησιν τῆς λειτουργικῆς γλώσσης, τήν ἐκκοσμίκευσιν τῆς Ἐκκλησίας κ.λπ. Γ.Ζ

Σελὶς 8η

22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Ὡς αὐτά ἀνέδειξεν ὁ Σεβ. Ἐδέσσης εἰς ἱερατικήν σύναξιν

Θεωρεῖ ὅτι ὁ Πάπας Βενέδικτος εἶναι κανονικόν μέλος τῆς Ἐκκλησίας

τῆς ὑπαρκτικῆς ἐμπειρίας τῆς ζωῆς εἰς τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ. Μόνον μέ τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δυνάμεθα νά κατανοήσωμεν τά δόγματα καί τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας μας

Διακηρύσσει ὅτι εἶχεν εὐαισθησίας περί τήν πίστιν, ὅταν δέν ἔχωμεν τήν αὐτήν πίστιν, τά αὐτά μυστήρια καί ὅταν ἀπό τήν αἵρεσιν τοῦ Φιλιόκβε καί τῶν κακοδοξιῶν πηγάζουν ὅλαι αἱ αἱρέσεις καί τά κινήματα τῆς ἀθεΐας. Οὐσιαστικῶς οἱ σύγχρονοι πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας στρέφονται ἐναντίον τῶν Ἁγίων καί Ἀντιπαπικῶν Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.

«ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΛΕΥΚΑΝΘΕΝΤΕΣ ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΤΑ ΜΕ ΦΙΛΟΠΑΠΙΚΟΝ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟΝ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΝ ΤΟΝ ΘΕΟΛΟΓΟΝ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΝΕΑΡΟΥΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ» Δύναται νά εἶναι πολύ ἐπικίνδυνος ἡ σπουδή τῆς Θεολογίας ἄνευ Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας κ. Ἰωήλ ἦτο ἐκ τῶν βασικῶν ὁμιλητῶν εἰς τήν πέμπτην Γενικήν Ἱερατικήν Σύναξιν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος, ἡ ὁποία ἐπραγματοποιήθη εἰς τό Συνεδριακόν Κέντρον Θεσσαλίας. Ὁ Σεβ. Ἐδέσσης ἀνέπτυξε τό θέμα: «Ποιός εἶναι ὁ ἀληθινός θεολόγος; Τά κριτήρια τῆς θεολογίας κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο». Συμφώνως πρός ἀνακοινωθέν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Δημητριάδος:

«Ὁ κ. Ἰωὴλ σημείωσε ὅτι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος δίδασκε ὅτι “ἡ Θεολογία δὲν εἶναι γιὰ τὸν καθένα, πολὺ περισσότερο τούς ἐμπαθεῖς. Εἶναι γιὰ μερικοὺς μόνο. Ἂν εἶσαι ἄνθρωπος, σύμφωνα μὲ τὸν χαρακτήρα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔχεις γυμνασμένα τὰ αἰσθητήρια καὶ γνωρίζεις καλὰ τὰ Θεῖα, τότε νὰ ὁμιλεῖς γιὰ ἐκείνην τὴν σοφίαν τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν ὁποία γίνεται λόγος στοὺς τελείους, νὰ ὁμιλεῖς γιὰ τὴν σοφία ποὺ εἶναι ἀποθησαυρισμένη στὸ μυστήριο. Ἄν, ὅμως, εἶσαι νήπιος καὶ ἡ σκέψη σου ἀσχολεῖται μὲ τὰ εὐτελῆ πράγματα καὶ δὲν μπορεῖς νὰ προχωρήσεις στὰ ὑψηλότερα, τότε νὰ τρέφεσαι μὲ γάλα…”. Στὴ συνέχεια ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρθηκε “στὴν μεγάλη σημασία ποὺ δίδει ὁ Ἅγιος στὴν πνευματικὴ προετοιμασία τοῦ ἀνθρώπου – τοῦ Θεολόγου. Πρῶτα νὰ παιδαγωγηθεῖ πνευματικὰ ὁ ἄνθρωπος καὶ μετὰ νὰ ἀρχίσει νὰ διδάσκει καὶ νὰ νουθετεῖ πνευματικά τούς ἀνθρώπους… Μόνο μὲ τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε τὰ δόγματα καὶ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας… ἐὰν δὲν ἔχουμε τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κινδυνεύουμε νὰ περιπέσουμε σὲ πλάνες καὶ νὰ ἀσπαζόμαστε πότε τὴ μία κακοδοξία καὶ πότε τὴν ἄλλη…”. Στὴ συνέχεια παρέθεσε τὴν περιγραφὴ τοῦ Θεολόγου, κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο: “θέλεις κάποτε νὰ γίνεις Θεολόγος καὶ ἀντάξιος τῆς Θεότητος; Νὰ τηρεῖς τὶς ἐντολές, νὰ βαδίζεις σύμφωνα πρὸς τὰ προστάγματα, γιατί ἡ πρά-

ξη εἶναι τὸ σημεῖο ἀπὸ ὅπου θὰ μπορέσεις νὰ ἀνέβεις στὴ θεωρία (τοῦ Θεοῦ)…”. Ἀκολούθως, παρέθεσε ἐπικουρικά, ἀπόψεις ἄλλων Θεολόγων συγχρόνων καὶ παλαιοτέρων, σχετικὰ μὲ τὴν ἔννοια τῆς Θεολογίας καὶ στάθηκε ἰδιαίτερα στὸν Ἀρχιμ. Σωφρόνιο Ζαχάρωφ, ὁ ὁποῖος ἔλεγε ὅτι “Ἡ Θεολογία εἶναι ἡ κατάσταση τοῦ πνεύματος, ποὺ ἐπενεργεῖται ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ βρίσκεται ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα στὴ Θεολογία καὶ στὴ Φιλοσοφία, ἀνάμεσα στὴν ἀληθινὴ Θεολογία καὶ τὴ Θεολογία τῶν διανοουμένων. Ἂν μία τέτοια ἔμπνευση ἀγγίζει τὴν καρδιά σας, δὲν θὰ ἔχει τέλος πάνω στὴ γῆ. Εἶναι ἀνεξάντλητη, γιατί μέσα της βρίσκεται ἡ ἀρχὴ τῆς αἰώνιας ζωῆς… Ὑπάρχει μεγάλη διαφορὰ ἀνάμεσα στὴ γνώση αὐτὴ καὶ σʼ ἐκείνη ποὺ ἀποκτᾶται στὶς Θεολογικὲς Σχολές. Μπορεῖ νὰ εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνη ἡ σπουδὴ τῆς Θεολογίας χωρὶς τὴν ὑπαρκτικὴ ἐμπειρία τῆς ζωῆς στὸ Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ… Κινδυνεύουμε νὰ υἱοθετήσουμε κάποια λανθασμένη στάση, ἂν θεωρήσουμε τὸν ἑαυτὸ μας ἀνώτερο καὶ αὐτὸ ἀρκεῖ, γιὰ νὰ χαθοῦμε. Μία ἄλλου εἴδους ἔμπνευση ὀφείλουμε νὰ ἀναζητήσουμε στὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Ἡ Θεολογικὴ ἐπιστήμη, ποὺ διδάσκεται στὰ σχολεῖα καὶ ποὺ ἔγινε ἐπιστημονικὴ εἰδικότητα ἀνοικτὴ σὲ ὅλους, δὲν παρέχει τὴ γνώση τοῦ Θεοῦ. Ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ πηγάζει ἀπὸ τὴν ἐν Θεῷ ζωὴ, ποὺ γεννιέται στὰ μύχια τῆς καρδιᾶς… Μπορεῖ κάποιος νὰ εἶναι πολυμαθέστατος, ἂν ἔχει ἀκαδημαϊκὰ διπλώματα καὶ νὰ παραμένει ἐντελῶς ἀδαής τῆς ὁδοῦ τῆς σωτηρίας”. Ὁλοκληρώνοντας τὴν εἰσήγησή του ὁ Μητροπολίτης Ἐδέσσης ἐπεσήμανε ὅτι “ἀληθινὸς Θεολόγος δὲν εἶναι ὁ πολύξερος καὶ διαβασμένος πολύ, ἄλλωστε τέτοιος εἶναι καὶ ὁ διάβολος, ποὺ δὲν ἔχει τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ πάνω του, ἀλλά αὐτὸς ποὺ μὲ αἴσθηση ψυχῆς ἔχει γνωρίσει τὸ Θεὸ καὶ μπορεῖ ἀσφαλῶς καὶ ἀπλανῶς νὰ δώσει ἀπάντηση γιὰ τὸ Θεό, τὰ σωτηριώδη δόγματά Του, γιὰ τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μας…”».

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΟΗΣΑΝΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΛΗΣΤΟΥ Ἡμέρα προσευχῆς ὑπέρ τῶν κρατουμένων εἰς τάς φυλακάς

Ὑπό τῆς Θρησκευτικῆς Ὑπηρεσίας τῆς ΕΛ.ΑΣ. ἐξεδόθη τήν 18ην Φεβρουαρίου ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις:

«Μὲ πρωτοβουλία τῆς Θρησκευτικῆς Ὑπηρεσίας τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχει ἱδρυθεῖ ἡ “Διακονία Κρατουμένων ὁ Ἅγιος Ληστὴς” καὶ ἔχει καθιερωθεῖ ἡ Κυριακή τοῦ Ἀσώτου ὡς ἡμέρα προσευχῆς ὑπὲρ τῶν κρατουμένων στὶς φυλακὲς καὶ στὰ κρατητήρια συνανθρώπων μας. Τὴν Κυριακὴ 3 Μαρτίου “Κυριακή τοῦ Ἀσώτου!” στὸν Ἱ. Ν. Παμ. Ταξιαρχῶν τῆς ΕΛ.ΑΣ. θὰ τελεσθεῖ

εἰδικὴ θ. Λειτουργία ὑπέρ τῶν κρατουμένων καὶ ὅσων ἀσχολοῦνται μὲ τὴν διακονία αὐτή. Ἐπίσης θὰ τιμηθεῖ καὶ ὁ Ἅγιος Ληστὴς τοῦ Γολγοθᾶ καθὼς στὸν ναὸ μας ὑπάρχει ἡ μοναδικὴ στὴν Ἀττικὴ εἰκόνα του. Στὸ τέλος τῆς θ. Λειτουργίας θὰ τελεσθεῖ εἰδικὴ δέηση ὑπὲρ τῶν κρατουμένων καὶ θὰ ἀκολουθήσει πνευματικὴ σύναξη στὸ Ἀρχονταρίκι τοῦ ἱ. ναοῦ, ὅπου θὰ μιλήσει ὁ Διευθυντὴς τῆς θρησκευτικῆς Ὑπηρεσίας Ἀρχιμ. Νεκτάριος Κιοῦλος μὲ θέμα “Τὸ χρέος τῶν Χριστιανῶν πρὸς τοὺς φυλακισμένους ἀδελφούς μας”».

Μέ λαμπρότητα ἡ ἐνθρόνισις τοῦ Πατριάρχου Ἀντιοχείας κ. Ἰωάννου

«Μὲ μεγαλοπρέπεια καὶ ἰδιαίτερη λαμπρότητα τελέστηκε σήμερα ἡ ἐνθρόνιση τοῦ Πατριάρχη Ἀντιοχείας κ. Ἰωάννη, στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου στὴν Βηρυτό. Στὴν ἐνθρόνιση παρέστησαν Ἱεράρχες ἀπὸ τὶς Ὀρθόδοξες κατὰ τόπους Ἐκκλησίες, ὁ Πρόεδρος Μισὲλ Σουλεϊμάν, ὁ Πρωθυπουργός, βουλευτές, διπλωμάτες, πολιτικοὶ καὶ οἱ ἀρχὲς τῆς χώρας. Ὁ νέος Προκαθήμενος στὴν ὁμιλία του, ἐξέφρασε τὴν εὐχὴ νὰ ἐπικρατήσει ἡ εἰρήνη στὴν εὐρύτερη περιοχὴ, ποὺ τὸν τελευταῖο καιρὸ δοκιμάζεται σκληρά. Ἐπίσης μεταξὺ ἄλλων, ἀνέφερε ὅτι πρέπει νὰ χτιστοῦν πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση γέφυρες ἀγάπης,

ὥστε σύντομα στὸν τόπο νὰ ἐπιστρέψει ἡ εἰρήνη. Σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς ὁμιλίας του ὁ Πατριάρχης ὑπογράμμισε ὅτι ὁ Λίβανος εἶναι χῶρος ἐλευθερίας καὶ διαφάνειας, τονίζοντας ὅτι "εἶναι τὸ ἔθνος ὅλων, παρὰ τὶς ὅποιες διαφορές". Πατριαρχικὸ Συλλείτουργο, στὸ ὁποῖο ἱερούργησε ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας κ. Ἰωάννης, Ἀρχιερεῖς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Ἀρχιερεῖς τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ἀντιόχειας καὶ ἐκπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πολυανῆς καὶ Κιλκισίου κ. Ἐμμανουήλ, ὁ ὁποῖος ἐκπροσώπησε τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμο».

Πρό ἡμερῶν ἐξερράγη εἰς τήν ἀτμόσφαιραν καί ἔπεσαν ἐπί ρωσικοῦ ἐδάφους μικρά ὑπολείμματα μετεωρίτου, μέ ἀποτέλεσμα νά προκληθῆ πανικός ἀπό τό ὠστικό κῦμα, νά τραυματισθοῦν χίλιοι περίπου ἄνθρωποι καί νά ὑπάρξουν ζημίαι εἰς οἰκίας καί καταστήματα. Τό γεγονός προεβλήθη ἐντυπωσιακῶς ἀπό τά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημερώσεως, εἰς τά ὁποῖα ὡμίλησαν Ἀστροφυσικοί. Ἕνας ἐξ αὐτῶν ἔπραξεν αὐτό τό ὁποῖον ἔπρεπε νά εἶχον πράξει Ἀρχιερεῖς, ἱεροκήρυκες καί θεολόγοι. Πρόκειται διά τόν Ἕλληνα Ἀστροφυσικόν κ. Νανόπουλον, ὁ ὁποῖος ἀπό τήν ἕδραν τοῦ Χιοῦστον τῆς Ἀμερικῆς παρῆσχε συνέντευξιν, εἰς τό δελτίον εἰδήσεων τῆς τηλεοράσεως τοῦ «Σκάϊ», ὑπό τόν κ. Νικόλαον Εὐαγγελᾶτον, καί ἀφοῦ ἐξήγησε τό φαινόμενον ἐπιστημονικῶς, εἶπε, χωρίς νά ἐρωτηθῆ: «Τό γεγονός ὀφείλει νά προβληματίση ὁλόκληρον τήν ἀνθρωπότητα, ἀφοῦ ἠμ πορεῖ νά ἔλθη μία στιγμή καί νά ἀπω-

λέση ὅσα ἔχει δημιουργήσει». Ὅταν ὁ δημοσιογράφος ἀνταπεκρίθη θετικῶς εἰς τό μήνυμά του ὁ κ. Νανόπουλος τοῦ εἶπε: «Τό ἔπιασες. Αὐτό εἶναι τό κεντρικό μήνυμα». Οὐσιαστικῶς, ἠθελημένως ἤ ἀθελήτως, ἐπανέλαβεν αὐτό τό ὁποῖον ἀκούομεν οἱ πιστοί εἰς τήν Νεκρώσιμον Ἀκολουθίαν: 1ον) Μία ροπή, καί ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται. 2ον) Πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετὰ θάνατον, οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα· ἐπελθὼν γὰρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται. 3ον) Ποῦ ἐστιν ἡ τοῦ κόσμου προσπάθεια; Ποῦ ἐστιν ἡ τῶν προσκαίρων φαντασία; Ποῦ ἐστιν ὁ χρυσός καί ὁ ἄργυρος; Ποῦ ἐστιν τῶν οἰκετῶν ἡ πλημμύρα καί ὁ θόρυβος; Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά…». Ὁ Ἀστροφυσικός κ. Νανόπουλος, εἴτε πιστεύει εἰς τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν εἴτε ὄχι, ἐθεολόγησε.

Συμφώνως πρός πληροφορίας τῆς «Ρομφαίας» ὑπό ἡμερομηνίαν 17ην Φεβρουαρίου:

Ἀθελήτως ἤ ἠθελημένως ἐθεολόγησε δημοσίως ὁ Ἀστροφυσικός κ. Νανόπουλος

Ἠμπορεῖ εἰς τούς θεολογικούς Διαλόγους Ὀρθοδόξων-Παπικῶν νά συμμετέχουν ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἐκπρόσωποι τῆς Ἑλληνοφώνου Ὀρθοδοξίας, τό αὐτό νά συμβαίνη καί εἰς τάς οἰκουμενιστικάς συμπροσευχάς καί νά ἀπουσιάζουν ἤ νά «κρύπτωνται» καλῶς οἱ Σλαβόφωνοι ὑπό τό Πατριαρχεῖον Μόσχας, τό τελευταῖον, ὅμως, ἐπιθυμεῖ διακαῶς τήν ψευδοένωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν», ὅπως ἄλλωστε καί τό Φανάριον. Φοβεῖται ὅμως νά προχωρήση, ὅπως πράττει τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον διότι: 1ον) Ἀπέκτησε προσφάτως ἐλευθερίας (μετά τήν πτῶσιν τοῦ κομμουνισμοῦ). 2ον) «Παίζει» εἰς τήν αὐλήν τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῆς ἑκάστοτε Κυβερνήσεως καί ἰδιαιτέρως τοῦ ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τῆς Ρωσίας. 3ον) Οἱ περισσότεροι Ἀρχιερεῖς ἤ ἦσαν ἐπιλογή τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν τῆς κομμουνιστικῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἑνώσεως ἤ τῆς σημερινῆς πολιτικῆς καταστάσεως, ἡ ὁποία δέν ἐπιθυμεῖ εἰς τήν παροῦσαν φάσιν τήν ψευδοένωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν». 4ον) Ὁ Παπισμός δέν ἔχει παραιτηθῆ ἀπό τήν δαιμονικήν Οὐνίαν, μέ τήν ὁποίαν κάνει προσηλυτισμόν εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας τόσον ἐντός τῆς σημερινῆς Ρωσίας, ὅσον καί εἰς Ὀρθοδόξους χώρας προερχομένας ἀπό τήν διάλυσιν τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως καί 5ον) Ὁ Παπισμός δέν ἔχει ἐπιστρέψει εἰς τήν Ρωσικήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τά λεηλατηθέντα κτίρια, τά ὁποῖα χρησιμοποιεῖ ὑπέρ τῆς Οὐνίας. Ἡ Οὐνία διά τήν ρωσικήν Ἐκκλησίαν εἶναι τό κυριώτερον ἐμπόδιον, διά νά ἀναπτυχθοῦν δυναμικῶς αἱ σχέσεις Παπισμοῦ – Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὑπάρχουν βεβαίως καί ἄλλα μικρότερα. Οἱ Ρῶσοι, ὅπως καί τό Φανάριον, δέν θεωροῦν τό Βατικανόν ὡς κοιτίδα ἐκ τῆς ὁποίας πηγάζουν ὅλαι αἱ αἱρέσεις καί τά κινήματα ἀθεΐας. Ἕως καί τήν παραίτησιν τοῦ Πάπα, οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ἦσαν πολύ προσεκτικοί εἰς τάς κινήσεις καί εἰς τάς δηλώσεις των διά τά ζητήματα τοῦ Παπισμοῦ. Μετά τήν παραίτησιν τοῦ Πάπα ἀπεκαλύφθησαν. Διεκήρυξαν διά τοῦ ὑπευθύνου τῶν ἐξωτερικῶν ὑποθέσεων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, Μητροπολίτου Βολοκολάμσκ Ἱλαρίωνος ὅτι ὁ παραιτηθείς Πάπας «δέν εἶναι ἀστέρι τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐπικοι-

«Ἐν τῷ μεταξὺ ἡ θέση τοῦ Ρωμαίου Ποντίφικα, ὅπως καὶ θέση τοῦ κάθε Προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας θέλει μία δραστήρια ἀπασχόληση. Δὲν εἶναι μία θέση τυπική. Σὲ περίπτωση, ἐὰν ἡ ἡλικία καὶ ἡ ὑγεία ἀποτελοῦν ἐμπόδια γιὰ τὴν ἀποτελεσματικὴ ἄσκηση τῶν καθηκόντων, τότε ἕνας Προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας μπορεῖ νὰ ἀποφασίσει τὴν παραίτηση. Τὰ τελευταῖα χρόνια ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία ἦλθε ἀντιμέτωπη μὲ πολὺ σοβαρὲς προκλήσεις, οἱ ὁποῖες θέλουν νέα ἀντιμετώπιση ἀπὸ τὴ Ρωμαϊκὴ ἕδρα. Ἴσως αὐτὸ ὁδήγησε τὸν Πάπα νὰ παραχωρήσει τὴ θέση του σὲ νεώτερο καὶ δυναμικώτερο ἀρχιερέα, ὁ ὁποῖος θὰ ἐκλεγεῖ ἀπὸ τὸ Κολλέγιο Καρδιναλίων. Ἡ ἀπόφαση τοῦ Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ νὰ ὑποβάλει τὴν παραίτηση στὴ διαμορφωθεῖσα κατάσταση μπορεῖ νὰ ἀξιολογηθεῖ ὡς πράξη προσωπικῆς ἀνδρείας καὶ ταπείνωσης. Εἴμαστε εὐγνώμονες στὸν Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ΄ γιὰ τὴν κατανόηση τῶν προβλημάτων, τὰ ὁποῖα στέκον-

ται ἐμπόδια γιὰ τὴν πλήρη ὁμαλοποίηση τῶν σχέσεων μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, ἰδιαίτερα στὶς περιοχὲς ὅπως ἡ Δυτικὴ Οὐκρανία. Μόλις χθὲς στὸν ἀέρα τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ “Russia 24” μιλώντας μὲ τὸ νέο Ρῶσο Πρέσβη στὸ Βατικανὸ κ. Ἀ. Ἀβντέγιεφ τοῦ ἔλεγα γιὰ τὸν Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ΄, ἐπισημαίνοντας τὴ θετικὴ δυναμικὴ στὶς σχέσεις μεταξύ τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας μετὰ τὴν ἀνάρρησή του στὸ Ρωμαϊκὸ Θρόνο. Στὸ χριστιανικὸ κόσμο αὐτὸς ἀπολαμβάνει μεγάλης ἐκτιμήσεως. Εἶναι θεολογικὸ ἀνάστημα, καλὸς γνώστης τῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἔχει εὐαισθησία, διὰ τῆς ὁποίας οἰκοδομεῖ σχέσεις μὲ τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες στὸ κατάλληλο ἐπίπεδο. Θυμᾶμαι τὶς προσωπικές μου συναντήσεις καὶ συνομιλίες μὲ τὸν Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ΄. Ἦταν τρεῖς ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς ἀναλήψεως τῶν καθηκόντων μου ὡς Πρόεδρος τοῦ ΤΕΕΣ. Μιλώντας στὸν Ποντίφικα, ἐκεῖνο ποὺ μὲ ἐξέπληττε πάντα ἦταν ἡ ἤρεμη καὶ βαθυστόχαστη ἀντίδρασή του, ἡ εὐαισθησία του ἀπέναντι στὰ θέματα τῆς πίστεως, τὰ ὁποῖα θέσαμε πρὸς συζήτηση, ἡ ἐπιθυμία τῆς ἀπὸ κοινοῦ ἐπιλύσεως τῶν ἀναφυόμενων προβλημάτων. Εἰδικότερα ἐξέθεσα στὸν Πάπα ἀναλυτικὰ τὴ προσέγγισή μου τῶν προβλημάτων, τὰ ὁποῖα ἀντιμετωπίσαμε στὸ διάλογο Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν (περὶ αὐτῶν ἐνημέρωσα πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν καὶ τὸ σῶμα τῆς Ἱεραρχίας στὰ πλαίσια τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας καὶ ἐλήφθησαν σχετικὲς ἀποφάσεις). Εἶμαι πολὺ κριτικὸς ἀπέναντι στὴν πορεία αὐτοῦ τοῦ διαλόγου, τὸν ὁποῖο ὁμολογοῦσα εἰλικρινὰ στὸν Πάπα καὶ πάντα ἔβρισκα κατανόηση ἐκ μέρους του. Ἀκόμα πρὸ ἀνόδου στὴ Ρωμαϊκὴ Ἕδρα ὁ Καρδινάλιος Ράτσινγκερ κήρυξε πόλεμο στὴ “διαταγὴ τῆς σχετικότητας”, χαρακτηριστικῆς τῆς σύγχρονης δυτικῆς κοινωνίας. Αὐτὸ τὸν κατέστησε ἀντιδημοτικὸ στὰ μάτια τῶν κοσμικῶν πολιτικῶν καὶ δημοσιογράφων. Ὁ Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ δὲν εἶναι ἀστέρι τῶν ΜΜΕ. Εἶναι ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας. Στὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης πάντα καθυβρίζεται γιὰ τὴν παραδοσιακότητα καὶ τό συντηρητισμό του, ἀλλὰ αὐτὰ τὰ προσόντα του τὰ ἐκτιμοῦν ἑκατομμύρια χριστιανοὶ – Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ μή, ὅσοι θέλουν νὰ διατηρήσουν τὶς παραδοσιακὲς χριστιανικὲς πνευ-

• Ἡ ἀκοὴ καὶ ἡ γλώσσα σου ἂς εἶναι καθαρὴ ἀπὸ ὁποιαδήποτε αἰσχρολογία. • Νὰ ἀποστρέφεσαι τὰ χείλη, ποὺ διατυπώνουν κατηγορίες καὶ συκοφαντίες. • Νὰ κάνεις φίλους σου τοὺς ἄριστους καὶ ὄχι τοὺς φαύλους. • Νὰ ἐπαινεῖς τοὺς ἀληθινοὺς φίλους καὶ μάλιστα τοὺς ἀπόντες μπροστὰ στοὺς παρόντες. • Νὰ διευθετεῖς καὶ νὰ ρυθμίζεις δίκαια τὰ κοινὰ τῶν πολιτῶν καὶ τὶς διαφορές τους. • Νὰ ὑπερέχεις στὴν ἀρετή. • Νὰ εἶσαι ἐπιμελὴς καὶ σοβαρὸς στοὺς τρόπους σου. • Χρέος σου εἶναι νὰ κάνεις ὄχι μία πόλη ἀπὸ μικρότερη μεγαλύτερη, ἀλλὰ ἀπὸ φαύλη ἠθική. • Νὰ ἐπιλέγεις ἀνθρώπους, ὥστε οἱ γύρω σου νὰ εἶναι συνετοὶ καὶ ἠθικοί, γιατί ἂν οἱ γύρω ἀπὸ τὸν ἄρχοντα

εἶναι φαῦλοι διαβάλλουν καὶ τὸν δικό του χαρακτήρα. • Νὰ μὴ ἐπαινεῖς ποτὲ τὴν παρανομία, ἀκόμα κι ἂν φαίνεται ὅτι μὲ αὐτὴ εὐημερεῖ μία κατάσταση. • Νὰ φροντίζεις γιὰ τὴν ἀρετὴ καὶ νὰ ἀγρυπνᾶς γιὰ τὰ καλά. • Πρὶν ἀπὸ κάθε σου πράξη νὰ προηγεῖται ἡ σκέψη. • Νὰ ἀποκρούεις τὶς ἐπιθέσεις ποὺ δέχεσαι, ὄχι μὲ μείωση τῆς ἀρετῆς, ἀλλὰ μὲ μετριασμὸ τῆς ἔπαρσης, τὴν ἀφαίρεση καὶ τὴν περικοπὴ τῆς ἐπίδειξης καὶ τῆς πλεονεξίας. • Δὲν κοσμεῖ τὸν ἄρχοντα καὶ δὲν τὸν σώζει ἡ πολεμικὴ ἀνδρεία, ὅσο ἡ εὐνοϊκὴ διάθεση καὶ ἡ φιλανθρωπία πρὸς τοὺς συνανθρώπους του. • Οἱ ἄρχοντες πρέπει νὰ εἶναι κοσμημένοι μὲ ὅλο τὸν πλοῦτο τῶν ἀρετῶν καὶ ἂν δὲν εἶναι, τουλάχιστον πολὺ δίκαιοι. • Νὰ διαφυλάττεις τὴν ἀσφάλεια

νωνίας, ἀλλά ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας». Οὐσιαστικῶς τό Πατριαρχεῖον Μόσχας ἀναγνωρίζει ὡς Κανονικήν Ἐκκλησίαν τό Βατικανόν-Παπισμόν. Οἱ πιστοί, οἱ ὁποῖοι ἐθεώρουν τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας ὡς τήν «μεγάλην ἀσπίδα», ἡ ὁποία θά ἀπέκρουε τήν ψευδοένωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν ἄς μή αὐταπαντῶνται. Οἱ Ρῶσοι πιστεύουν ὅ,τι καί τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον. Δέν συμμετέχουν, ὅμως, δυναμικῶς εἰς τούς θεολογικούς Διαλόγους, διότι διαφωνοῦν μέ τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον διεξάγονται αὐτοί. Τήν διαφωνίαν των αὐτήν τήν κατέστησαν γνωστήν καί εἰς τόν παραιτηθέντα Πάπαν, ὁ ὁποῖος ἔδειξε κατανόησιν. Οὐσιαστικῶς οἱ Ρῶσοι «καρφώνουν» τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ὅτι διαχειρίζεται μέ «ἀνορθόδοξον τρόπον», τήν πορείαν τῶν θεολογικῶν Διαλόγων καί δι᾽ αὐτό δέν ἀκολουθοῦν ἐνεργῶς. Πάντα ταῦτα προκύπτουν ἀπό τάς δηλώσεις εἰς τάς ὁποίας προέβη, εἰς τό Ρωσικόν Πρακτορεῖον Εἰδήσεων «ITAR-ΤASS» (11ην Φεβρουαρίου), ὁ ὑπεύθυνος τῶν Ἐξωτερικῶν ὑποθέσεων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ κ. Ἱλαρίων. Αἱ δηλώσεις αὐταί, ὡς τάς μετέδωσε τήν 12ην Φεβρουαρίου ὁ διαδικτυακός τόπος «mospat.ru» ἔχουν ὡς ἀκολούθως:

ματικὲς ἠθικὲς ἀξίες. Ἡ μόνη ἐλπίδα ποὺ ἔχουμε εἶναι ὅτι ὁ διάδοχός του θὰ ἐξακολουθεῖ νὰ πορεύεται τὴν ἴδια ὁδὸ καὶ ὅτι οἱ σχέσεις μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν θὰ ἐξελίσσονται προοδευτικὰ, γιὰ τὸ κοινὸ καλό τῆς σύμπασης χριστιανοσύνης».

᾽Ερώτημα Εἶναι πραγματικῶς ἐντυπωσιακαί αἱ δηλώσεις τοῦ ὑπευθύνου τῶν Ἐξωτερικῶν ὑποθέσεων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας. «Ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας» ὁ Πάπας, ὁ ὁποῖος ἦτο «εὐαίσθητος εἰς τά θέματα τῆς Πίστεως» κ.λπ. Κανονικόν μέλος τῆς Ἐκκλησίας λοιπόν ὁ Πάπας. Ἡ αἵρεσις τοῦ Φιλιόκβε καί αἱ μυριάδες κακοδοξίαι τοῦ ἑκάστοτε Πάπα, τάς ὁποίας ἐπολέμησαν οἱ Ἀντιπαπικοί Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἐπεσημαίνοντο ὑπό τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἐδιδάσκοντο ὑπό τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν ἦτο ἕνα μεγάλο λάθος τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι προφανῶς εἶχον διαστρέψει τήν διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων πρός «ἐπιβολήν» τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ παραιτηθείς Πάπας εἶχε καί εὐαισθησίας καί κατανόησιν εἰς ζητήματα πίστεως εἶπεν ὁ Σεβ. κ. Ἱλαρίων. Ἔχομεν τήν αὐτήν Πίστιν, ἔχομεν τά αὐτά μυστήρια, ἔχομεν τήν αὐτήν παράδοσιν, τά αὐτά δόγματα; Μᾶλλον οἱ σύγχρονοι «πατέρες» τῆς Ἐκκλησίας δέν ἔχουν οὐδεμίαν σχέσιν μέ τήν πίστιν, τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας καί τό Σύμβολον τῆς Πίστεως, τό ὁποῖον ἀναγνωρίζει μίαν Ἐκκλησίαν, τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ὡς αὐτήν μᾶς παρέδωσαν οἱ Προφῆται, οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἄς ἀντιληφθοῦν αὐτό τό ὁποῖον διακηρύσσει ἡ συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ πιστός λαός: Ἐάν οἱ Παπικοί δέν ἀποκηρύξουν τάς αἱρέσεις καί τάς κακοδοξίας των, ἐάν δέν ἐπανενταχθοῦν εἰς τήν Ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἕνωσις δέν πρόκειται νά γίνη. Ἕως τότε ὅλοι οἱ δῆθεν Ἑνωτικοί, οἱ ὁποῖοι θά προωθοῦν τήν Ἕνωσιν ἄνευ τῆς παραιτήσεως τοῦ Παπισμοῦ ἀπό τάς αἱρέσεις του ἤ θά νοθεύουν τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν πρός χάριν τῆς ψευδοενώσεως, θά στιγματίζωνται καί θά ἀποδοκιμάζωνται ὡς ἀποστάται ἤ προδόται τῆς Πίστεως. Γ. ΖΕΡΒΟΣ

ΕΠΙΚΑΙΡΟΙ ΟΣΟ ΠΟΤΕ ΑΛΛΟΤΕ ΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ Τάς ἐπανέφερεν εἰς τό προσκήνιον ὁ Σεβ. Καστορίας κατά τήν διάρκειαν ὁμιλίας του

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Καστορίας κ. Σεραφείμ, μέ ἀφορμήν τήν ἑορτήν τοῦ Μεγάλου Φωτίου, ἐπανέφερεν εἰς τό προσκήνιον τήν ἐπιστολήν τοῦ Ἁγίου Φωτίου πρός τόν ἄρχοντα τῆς Βουλγαρίας Μιχαήλ. Εἰς τήν ἐπιστολήν περιελαμβάνοντο εἰκοσιπέντε συμβουλαί. Συμφώνως πρός ἐνημερωτικόν δελτίον, ἐκδοθέν τήν 11ην Φεβρουαρίου, ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ἐταύτισε τάς προαναφερομένας συμβουλάς τοῦ Ἁγίου Φωτίου μέ τό ἦθος καὶ τὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ πρέπει νὰ ἔχουν σήμερα οἱ ἄρχοντες καὶ οἱ κυβερνῶντες τὴν Χώραν καὶ τὰς πόλεις μας. «Συγκεκριμένα ἐσὺ ἄρχοντα μὲ τὴν ἐπιλογὴ καὶ ἐπιθυμία τῶν πολιτῶν: • Νὰ ἔχεις τʼ αὐτιά σου ἀνοιχτὰ σʼαὐτοὺς ποὺ ἀδικοῦνται καὶ κλεισμένα στὶς συμφορὲς, ποὺ προξενοῦν οἱ ἄδικοι.

αὐτῶν ποὺ δὲν ἀδικοῦν. • Νὰ ἀποφεύγεις τὴν ψευδολογία. Τὸ ψεῦδος σὲ καταντάει μοχθηρό. • Νὰ μὴ δίνεις μεγάλες ὑποσχέσεις. • Νὰ μὴ κάνεις παράνομη χάρη, οὔτε στοὺς φίλους σου. • Νὰ ἀναγνωρίζεις γρήγορα, καὶ νὰ ἀμοίβεις τοὺς ἀξίους. • Νὰ μὴ φανεῖς δοῦλος τῶν ἡδονῶν. • Νὰ ἀποφεύγεις τὴ μέθη καὶ τὴν ἀπολαυστικὴ ζωή. • Νὰ ντρέπεσαι τὴν ἁμαρτία, πρὶν ἀπὸ τὸ λαὸ καὶ τοὺς πολίτες, ποὺ σὲ ἐπέλεξαν. • Τὴν ὅποια ἐπιτυχία σου νὰ τὴν ἀποδίδεις στὸ Θεό. Αὐτὲς ἦταν κάποιες ἀπὸ τὶς συμβουλὲς, ποὺ ἀνέφερε ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Σεραφείμ, ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ τοῦ Μεγάλου Φωτίου».

ΑΝΗΣΥΧΟΣ ΔΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ Ο ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ «Δέν γνωρίζουμε τί χρόνια μᾶς ἀναμένουν μπροστά» εἶπε χαρακτηριστικῶς εἰς ὁμιλίαν του

Τό κομμουνιστικόν καθεστώς προσεπάθησε νά ἐξαφανίση τήν Ἐκκλησίαν μὲ σκληράς καί αἱματηράς διώξεις τῶν πιστῶν, ἀλλά δέν τό ἐπέτυχε Ὁ ὑπεύθυνος διά τά ἐξωτερικά θέματα τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας. Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ἱλαρίων, εἰς ὁμιλίαν, τήν ὁποίαν ἔκανε μετά τήν θείαν Λειτουργίαν, ἡ ὁποία ἐτελέσθη πρός τιμήν τῆς «Συνάξεως τῶν νέων μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τῆς Ρωσίας», ἀνεφέρθη εἰς τάς διώξεις τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν, κατά τήν διάρκειαν τῶν ἑβδομήκοντα ἐτῶν, κατά τά ὁποῖα τό κομμουνιστικόν καθεστώς τῆς Ρωσίας προσεπάθησε νά ἐξοντώση τόσον τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ὅσον καί τούς πιστούς. Ἀκολούθως ἐνεφανίσθη ἀνήσυχος διά τό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας, ἐξ αἰτίας τῆς στρατηγικῆς τῶν πολιτικῶν. Ἡ ὁμιλία του, ὡς κατεχωρήθη τήν 11ην Φεβρουαρίου εἰς τόν διαδικτυακόν τόπον «mospat.ru» ἔχει ὡς ἑξῆς: « Ἡ σημερινὴ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς συνέπεσε μὲ τὴ μνήμη τῶν δύο μεγάλων Σύρων Ἁγίων τοῦ Ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου καὶ τοῦ Ὁσίου Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου, ἐπίσης σήμερα ἑορτάζουμε τὴ σύναξη τῶν νέων μαρτύρων καὶ ὁμολογητῶν τῆς Ρωσίας, ὅσων ὑπέφεραν τὰ χρόνια τῶν διωγμῶν κατὰ τῆς πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Πρόκειται γιὰ τὴν ἑορτὴ σύμπασης τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία συνδυάζεται μὲ τὶς ἀνα-

μνήσεις τῶν θλιβερῶν καὶ τραγικῶν γεγονότων καὶ ταυτόχρονα εἶναι μεγάλη ἐκκλησιαστικὴ πανήγυρη, διότι ἡ ἐποχὴ τῶν διωγμῶν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας στὴ χώρα μας τὸ 20ό αἰώνα διαρκείας 70 ἐτῶν, ἀνέδειξε στὸν κόσμο μεγάλη χορεία ὁμολογητῶν καὶ νέων μαρτύρων. Αὐτοὶ προτίμησαν νὰ πεθάνουν παρὰ νὰ ἀρνηθοῦν τὸ Χριστὸ καὶ σήμερα στὴ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία δέονται ὑπὲρ ἡμῶν καὶ τῆς Πατρίδος ἡμῶν. Ποτὲ στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας δὲν καταγράφηκε τόσο μαζικὸς ἀφανισμὸς τῶν ἀνθρώπων, ὅπως αὐτὸ συνέβη τὸν περασμένο αἰώνα. Τὸ θεομάχο καθεστώς, τὸ ὁποῖο ἐπικράτησε ἀπὸ τὸ 1917, ἔκανε κάθε προσπάθεια πρὸς ἐξαφάνιση τῆς θρησκείας καὶ τῆς Ἐκκλησίας, τῶν ἐκπροσώπων αὐτῆς καὶ τῶν φορέων τοῦ εὐλογημένου πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, τροφὴ μὲ τὴν ὁποία ἔζησε καὶ ἡ ὁποία ἔτρεφε πνευματικὰ ἐπὶ αἰῶνες τὴν Πατρίδα μας. Οἱ καταστολὲς κατὰ τῶν θρήσκων ἦταν σκληρὲς καὶ αἱματηρές, διότι οἱ ἀρχὲς ὡς σκοπὸ ἔβαλαν τὴν πλήρη ἐξαφάνιση τῆς Ἐκκλησίας. Ὁρμώμενες ἀπὸ τὴν ἐντελῶς φανταστικὴ καὶ ἀπάνθρωπη ἰδέα περὶ θρησκείας ὡς κατάλοιπου τοῦ παρελθόντος καὶ ἡ ὁποία ὡς ἐκ τούτου ἔπρεπε νὰ ἐξαφανισθεῖ ἀπὸ μόνη της, καὶ ἐὰν τοῦτο δὲν γινόταν

ἔπρεπε νὰ στηρίξουν τὴ διαδικασία αὐτὴ καὶ νὰ τὴ ἐξαφανίσουν ὅσο τὸ δυνατὸ συντομότερα. Κατὰ συνέπεια δημιουργήθηκε μία ἀπάνθρωπη, ἐγκληματικὴ ἰδεολογία, τὴν ὁποία ἐπὶ δεκαετίες ὡς γνώμονα εἶχαν οἱ ἀρχὲς τῆς χώρας μας. Σ᾽ αὐτὴ τὴν ἰδεολογία ὀφείλονται πολλὰ ἑκατομμύρια θύματα καὶ μάλιστα ἦταν ἄνθρωποι πολὺ διαφορετικῶν πεποιθήσεων, κοινωνικῶν στρωμάτων, θέσεων. Τὸ κράτος ἄρχισε μὲ τὴ μάχη κατὰ τῶν εὐγενῶν καὶ ἐμπόρων, γιὰ νὰ καταλήξει σὲ πλούσιους ἀγρότες καὶ ὁλόκληρες ἐθνικότητες. Ἡ μία ἐκστρατεία ἐξόντωσης ἀκολουθεῖτο ἀπὸ τὴν ἄλλη, καὶ αὐτὰ τὰ ἐγκλήματα διαπράχθησαν ἐπὶ δεκαετίες. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς στόχους ἐκείνης τῆς ἐκστρατείας αὐτοκτονίας, τὴν ὁποία ἄρχισαν οἱ ἀρχὲς κατὰ τοῦ ἴδιου τοῦ λαοῦ των, ἀλλὰ ἦταν ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἀνέδειξε στὸν κόσμο μεγάλη ἀνδρεία καὶ πνευματικὸ ἡρωϊσμό, σφραγισθέντες στὴ μνήμη ἀνθρώπων, καὶ τοὺς ὁποίους ἐγκωμίασε σήμερα ἡ Ἐκκλησία διὰ τῆς ἀνακηρύξεως Ἁγίων Νέων μαρτύρων καὶ ὁμολογητῶν τῆς Ρωσίας… Ἀγνοοῦμε τὸν ἀριθμὸ θυμάτων, πόσοι ἦταν: δεκάδες χιλιάδες, ἑκατοντάδες ἢ ἑκατομμύρια, διότι ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ μάθουμε τὴν πλήρη ἀλήθεια, γιὰ ἐκεῖνα τὰ χρόνια. Ποτὲ

δὲ θὰ εἶναι προσβάσιμα ὅλα τὰ ἀρχεῖα, ὥστε νὰ μπορέσουμε ἀπὸ τοὺς φακέλους τῶν ἀρχείων νὰ καταλάβουμε ποιοὶ κράτησαν τὴν πίστη μέχρι τέλος καὶ ποιοὶ σκόνταψαν… Ὁ ἀγώνας καὶ ὁ βίος τῶν Νέων Μαρτύρων καὶ Ὁμολογητῶν εἶναι πνευματικὸς θησαυρός, τὸν ὁποῖο μὲ ἐπιμέλεια καὶ εὐλαβῶς πρέπει νὰ φυλάσσει ἡ Ἐκκλησία μας. Δὲν ξέρουμε τί χρόνια μᾶς ἀναμένουν μπροστά. Δὲν πρέπει νὰ σκεφτόμαστε ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ σήμερα καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας θὰ ἀπολαμβάνει εὐημερία, γαλήνη καὶ εὐμενῆ στάση ἀπὸ τοὺς ἰθύνοντες, μπορεῖ νὰ ἀλλάξουν οἱ καιροί, ἔτσι ἦταν στὴν ἱστορία. Ἡ Ὀρθόδοξή μας Ἐκκλησία ζοῦσε ὑπὸ πολὺ διαφορετικὲς συνθῆκες, καὶ πάντα εὑρίσκονταν ἄνθρωποι, ἕτοιμοι νὰ πορευθοῦν μὲ τὸ Χριστὸ τὴν πορεία πρὸς τὸν Γολγοθᾶ ἕως τέλους. Τοὺς ἐγκωμιάζουμε σήμερα καὶ δεόμεθα ὅπως ὁ Κύριος φυλάει τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Πατρίδα μας, τὶς οἰκογένειές μας καὶ τοὺς πλησίον μας, ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ μὴ ἀπέλθει ποτὲ ἀπὸ τὸ λαό μας, ὅπως συνέβη ὅταν αὐτὸς μαζικὰ ἀρνήθηκε τὴν πίστη, τὸ Θεό, τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία. Δεόμεθα ὅπως μπορέσουμε νὰ παραδόσουμε στοὺς ἀπογόνους μας τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας, τὴν ὁποία παραλάβαμε τόσο ἀκριβά. Ἀμήν».

Γράφει ὁ Ἁγιορείτης μοναχὸς Μωυσῆς

Εἰς τὴν ἐφημερίδα «Μακεδονία» τῆς 7ης Φεβρουαρίου ὁ Ἁγιορείτης Μοναχὸς Μωυσῆς ἔγραψε τὸ ἀκόλουθον ἄρθρον: «Ὁ πλοῦτος τῆς πενίας

Εἶναι μεγάλο λάθος νὰ ἔχει καταντήσει ἡ Ἐκκλησία παράρτημα τοῦ ὑπουργείου Κοινωνικῆς Πρόνοιας, φιλανθρωπικὸ σωματεῖο. Σὲ τοῦτο συντείνουν καὶ οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας, τῶν ὁποίων τὸ ἔργο διαφημίζεται εὔκολα σὲ πόσες μερίδες φαγητὸ μοιράζουν καθημερινῶς στοὺς φτωχούς. Δὲν τηρεῖται ἡ εὐαγγελικὴ μυστικότητα τῆς φιλανθρωπίας. Δὲν λέμε ὅτι στὰ ἔργα τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι καὶ ἡ φιλανθρωπία, τὴν ὁποία καὶ ἄλλοι μποροῦν νὰ προσφέρουν, ἀλλὰ ἡ Εκκλησία δίνει αὐτό, ποὺ κανεὶς ἄλλος δὲν μπορεῖ νὰ δώσει: βαθὺ νόημα ζωῆς, ἀφοβία θανάτου, ὑπομονὴ στὶς θλίψεις, λύτρωση καὶ σωτηρία. Μερικοὶ ἀναγνωρίζουν μόνο τὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Ἐλπίζω, ὄχι καὶ ρασοφόροι. Δὲν λέω ὅτι δὲν ὑπάρχει μεγάλη ἀνάγκη σήμερα, ἀλλὰ ὁ κόσμος δὲν παύει νὰ διψᾶ γιὰ ἀλήθεια καὶ παραμυθία. Ἀφέθηκε ἡ ἁγία τράπεζα καὶ δόθηκε μεγαλύτερη σημασία στὰ συσσίτια. Ἡ ἀξία μίας Μητροπόλεως μετριέται μὲ τὸ πόσα πιάτα δίνει καθημερινά. Κάποιοι, θεωροῦν μοναδικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας αὐτό. Ἄλλοι πάλι, λέγουν ὅτι θὰ πρέπει νὰ τὸ διακόψει, γιὰ νὰ ἐπαναστατήσουν οἱ φτωχοὶ κατὰ τοῦ κράτους. Τὴν κρίσιμη αὐτὴ ὥρα ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας ἀνοίγουν διάλογο μὲ τὴν Ἀριστερά. Δὲν θὰ πρέπει νὰ φοβᾶται κανεὶς τὸν διάλογο. Θὰ πρέπει ὅμως, νομίζουμε, νὰ ὑπάρχει σεβασμός, ἐκτίμηση καὶ σύνεση. Δὲν μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία νὰ ἐξομοιώνεται μὲ ἕνα κόμμα. Δὲν μπορεῖ ἕνα κόμμα, μὲ γνωστὴ ἱστορία, νὰ κάνει μαθήματα στὴν Ἐκκλησία, νὰ τῆς λέει τί πρέπει καὶ τί δὲν πρέπει νὰ κάνει. Δὲν μπορεῖ λευκανθέντες Ἱεράρχες νὰ ὑπα-

κοῦν νεαροὺς ἀριστερούς. Αὔριο νὰ γίνει συνέδριο καὶ μὲ τὴ Δεξιά. Αἰσθανόμεθα μειονεκτικὰ ἀπέναντι στοὺς θεωρούμενους καὶ λεγόμενους προοδευτικούς; Ἐξισώνουμε τὴν ὕλη μὲ τὸ πνεῦμα; Λησμονᾶμε τὴν ἱστορία; Πάσχουμε νὰ λεγόμαστε προοδευτικοί; Συνεργαζόμαστε μὲ ἐκείνους ποὺ ἐργάζονται συστηματικὰ στὴν ἀποχριστιανοποίηση τῆς Πατρίδος μας; Νὰ χωρισθεῖ βίαια καὶ ἄμεσα τὸ κράτος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Νὰ γίνει καθαρὰ θρησκειολογικὸ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα; Νὰ μισθοδοτοῦνται οἱ κληρικοί μας ἀπὸ φόρους τῶν πιστῶν; Συνεργασία μετὰ ἐκκλησιομάχων ἔχει νόημα; Δὲν γνωρίζω πόσο ἱκανοποιημένοι καὶ εὐχαριστημένοι εἶναι οἱ καθηγητὲς θεολόγοι, ποὺ διοργάνωσαν τὸ συνέδριο. Πολλοὶ πάντως, διερωτήθηκαν καὶ ἀντέδρασαν. Δὲν ἦταν καιρὸς γιὰ κάτι τέτοιο. Ἂς ἐνισχύσουμε τὸν ταλαιπωρημένο λαό. Μπορεῖ νὰ ἐκφράσαμε ἕνα διαφορετικὸ λογισμὸ γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ φιλανθρωπία, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει καθόλου ὅτι δὲν πρέπει νὰ συνεχισθεῖ. Ὁ δὲ διάλογος χριστιανισμοῦ καὶ Ἀριστερᾶς δὲν γνωρίζουμε, ἂν ἦταν ἀπαραίτητος τώρα. Μπορεῖ ὁ καθένας νὰ ψηφίζει ὅ,τι θέλει, ἀλλὰ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ τὸ ὡραιοποιεῖ καὶ νὰ τὸ βαφτίζει ὅ,τι θέλει. Ἔχουμε ξαναπεῖ, πὼς ἡ παροῦσα σοβαρὴ κρίση ἦταν μία σημαντικὴ εὐκαιρία νὰ πλησιάσει πιὸ πολὺ τὸν λαὸ ἡ Ἐκκλησία μας. Ὄχι μόνο μὲ ἕνα ξαναζεσταμένο πιάτο φαΐ καὶ δύο εὐρὼ ἀπὸ τὸ φιλόπτωχο ταμεῖο, ἀλλὰ μὲ ἕνα χάδι, ἕνα χαμόγελο, ἕνα λόγο παραμυθίας κι ἐλπίδος. Λόγο γιὰ τὸν πλοῦτο τῆς πενίας, τὴ χάρη τῆς ἐγκράτειας, τὴ δύναμη τῆς δοκιμασίας καὶ τῆς διέξοδης θλίψης. Λόγο γιὰ ἕνα Θεὸ παιδαγωγὸ καὶ ὄχι τιμωρό, πατέρα καὶ ἰατρὸ καὶ ὄχι ἐκδικητή. Γιὰ Χριστιανὸ λιτό, ἁπλό, σεμνό, μὲ ἐμπιστοσύνη καὶ ἐλπίδα. Ὁ πλοῦτος τῆς πενίας εἶναι ἕνα ἐντελῶς ἄγνωστο κεφάλαιο σὲ πολλούς».

Ἐπιτροπή θά ἀσχοληθῆ μέ τά προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας

Συμφώνως πρός πληροφορίας τοῦ «Ἁγιορείτικου Βήματος» ὑπό ἡμερομηνίαν 9ην Φεβρουαρίου:

«Συνῆλθε σήμερα ὑπὸ τὴ προεδρία τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων, Πολιτισμοῦ καὶ Ἀθλητισμοῦ Κωνσταντίνου Ἀρβανιτόπουλου ἡ Ἐπιτροπὴ γιὰ τὴν μελέτη καὶ ἐπίλυση θεμάτων, ποὺ ἀπασχολοῦν τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος . Στὴ συνάντηση, ποὺ ἔγινε σὲ πολὺ καλὸ κλίμα, τὰ μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς ἀντάλλαξαν ἀπόψεις γιὰ θέματα ἀμοιβαίου ἐνδιαφέροντος. Στὴ συνεδρίαση μετεῖχαν οἱ: Καλαφάτης Σταῦρος (Ἀναπληρωτὴς Ὑπουργὸς Περιβάλλοντος, Ἐνέργειας καὶ Κλιματικῆς Ἀλλαγῆς), Μαυραγάνης Γεώργιος (Ὑφυπουργὸς Οἰκονομικῶν), Βολουδάκης Μανοῦσος – Κωνσταντῖνος (Ὑφυπουργὸς Διοικητικῆς Μεταρρύθμισης καὶ Ἠλεκτρονικῆς Διακυβέρνησης), Μηταράκης Νότης (Ὑφυπουργὸς Ἀνάπτυξης, Ἀνταγωνιστικότητας, Ὑποδομῶν, Μεταφορῶν καὶ Δικτύων), Καλατζῆς Γιῶργος (Γενικὸς Γραμματέας Θρησκευμά-

των), Φαραγκουλιτάκη Ἀντιγόνη (Γενικὴ Διευθύντρια Γενικῆς Διεύθυνσης Θρησκευμάτων), Σουλιώτης Βασίλειος (ἈντιπρόεδροςἘκπρόσωπος τοῦ Νομικοῦ Συμβουλίου τοῦ Κράτους), Ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας μετεῖχαν οἱ: Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως καὶ Θάσου κ. Προκόπιος (Ἀντιπρόεδρος Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος), ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Διαυλείας κ. Γαβριὴλ (Ἀρχιγραμματέας τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος), ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἐλασσῶνος κ. Βασίλειος (Πρόεδρος τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Κεντρικῆς Ὑπηρεσίας Οἰκονομικῶν), ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Σαλώνων κ. Ἀντώνιος (Γενικὸς Διευθυντὴς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ὑπηρεσίας Οἰκονομικῶν), Παπαγεωργίου Θεόδωρος (Νομικὸς Σύμβουλος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος), καθὼς καὶ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἱεραπύτνης καὶ Σητείας κ. Εὐγένιος (Ἐκπρόσωπος Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης)».

Εἰς τό ἀρχεῖον ἡ δανειοδότησις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου ὑπό τῆς «Μαρφίν»

«Στὸ ἀρχεῖο τέθηκε μὲ ἀπόφαση τοῦ εἰσαγγελέα Ἐφετῶν, Ἰ. Μωραϊτάκη, ἡ δικογραφία ποὺ εἶ χε σχηματιστεῖ γιὰ τὰ δάνεια τῆς Μarfin Βank, συμφερόντων τοῦ Ἀνδρέα Βγενόπουλου, πρὸς τὴν Ἱερὰ Μονή Βατοπαιδιου, καθὼς δὲν προέκυψε τέλεση ἀξιοποίνων πράξεων. Μετὰ ἀπὸ ἔρευνα τριῶν ἐτῶν ὁ εἰσαγγελέας κατέληξε ὅτι δὲν εὐσταθοῦν οἱ κατηγορίες καὶ δὲν ὑπάρχουν ἐνδείξεις διάπραξης ἀδικημάτων, ἀναφορικὰ μὲ τὴ σύναψη δανείου ἀπὸ τὴν τράπεζα Marfin Egnatia Bank καὶ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου, οὔτε στοιχειοθετοῦνται κατηγορίες γιὰ τὶς ὑποθέσεις, ποὺ ἀφοροῦσαν τὴ συμμετοχὴ στὴν αὔξηση μετοχικοῦ κεφαλαίου τῆς MIG, τῆς πιθανῆς χειραγώγησης τῆς μετοχῆς τῆς ἑταιρείας ΟΤΕ καὶ πιθανῆς χειραγώγησης τῆς μετοχῆς τῆς ἑταιρείας VIVATRIA. Σὲ ἀνακοίνωσή της πάντως ἡ MARFIN μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρει:

“Ἄλλος ἕνας κύκλος συκοφαντικῆς δυσφήμισης κατὰ τῆς MIG, τῆς MARFIN EGNATIA BANK καὶ τῶν ἐκπροσώπων της, ποὺ ἄνοιξε τὸν Ἰούνιο τοῦ 2010, ἔκλεισε ὁριστικὰ μὲ διάταξη τοῦ ἁρμόδιου Εἰσαγγελέα Ἐφετῶν Ἀθηνῶν, ὁ ὁποῖος ὁλοκλήρωσε τὴν διενέργεια προκαταρκτικῆς ἐξέτασης καὶ ἔθεσε τὶς σχετικὲς ὑποθέσεις στὸ ἀρχεῖο, ἀφοῦ δὲν προέκυψε τέλεση ἀξιοποίνων πράξεων”. Ἐνῶ προσθέτει: “Ἡ λασπολογία καὶ ἡ συκοφαντία μποροῦν νὰ ἔχουν κάποια ἀποτελέσματα σὲ ἕνα τμῆμα τῆς κοινωνίας, ποὺ υἱοθετεῖ τὸ τεκμήριο ἐνοχῆς ἀντί, ὅπως θὰ ἔπρεπε, τοῦ τεκμηρίου ἀθωότητας καὶ βοηθᾶ ὁρισμένα ΜΜΕ νὰ ἐξυπηρετοῦν συγκεκριμένες σκοπιμότητες, ὅμως τὰ ἀποτελέσματα αὐτὰ εἶναι προσωρινά. Οἱ τελικὲς ἀποφάσεις τῶν δικαστικῶν ἀρχῶν ἀποκαθιστοῦν τὴ δικαιοσύνη καὶ θέτουν τοὺς πραγματικοὺς ἐνόχους-συκοφάντες ἐνώπιον τῶν εὐθυνῶν τους. Ἀπομένει βέβαια ἡ πικρία τῆς ταλαιπωρίας τῶν διαδικασιῶν καί τῆς, ἔστω καὶ μερικῆς, ἀμφισβήτησης μέχρι τὴν ὁλοκλήρωσή τους, ὅμως καὶ αὐτὴ ἡ πικρία θὰ μετριασθεῖ τελικὰ μὲ τὴν τιμωρία τῶν ἐνόχων-συκοφαντῶν”».

Ἐνῶ τήν Πέμπτην (21.2.13) ἐξετυπώνετο τό ἀνά χεῖρας φύλλον τοῦ «Ο.Τ.» συνήρχετο ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας διά νά ἐκλέξη νέον Σεβ. Μητροπολίτην Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς, μετά τήν κοίμησιν τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου κυροῦ Δαμασκηνοῦ. Ὁ «Ο.Τ.» θά παρουσιάση λεπτομερείας τῆς ἐκλογῆς

εἰς τό προσεχές φύλλον του. Συμφώνως πρός πληροφορίας ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐπρόκειτο νά ἀποκαταστήση εἰς τό ἐπισκοπικόν ἀξίωμα τό καθαιρεθέντα Μητροπολίτην Ἀττικῆς καὶ ἤδη μοναχόν κ. Παντελεήμονα Μπεζενίτην, ἀλλά μετά τάς ἀντιδράσεις Σεβ. Μητροπολιτῶν, ἱερωμένων καί λαϊκῶν ἀνέβαλε τό θέμα διά πολύ ἀργότερον.

Συμφώνως πρός πληροφορίας ὑπό ἡμερομηνίαν 13ην Φεβρουαρίου τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἠλεκτρονικοῦ Πρακτορείου Εἰδήσεων «Ρομφαία»:

Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ἀνέβαλε τήν ἀποκατάστασιν τοῦ μοναχοῦ Π. Μπεζενίτου