Ορθόδοξος Τύπος φ. 1970, 05/04/2013 by anthologimata

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος ΡΩΤΟΦΑΝΗ καί πρωτάκουστα, «αἰσχύνης γέμοντα», ἀπό ὀρθοδόξου πλευρᾶς εἶναι ὅσα ἐτελέσθησαν κατά τήν ἐνθρόνιση τοῦ νέου πάπα Φραγκίσκου Α´, προεξάρχοντος δυστυχῶς τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου Α´, μετά τῆς συνοδείας ἐκπροσώπων τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ὄχι, δέν ἦταν ἐκεῖ παροῦσα ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία τῶν μεγάλων ὁμολογητῶν τῆς πίστεως ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ: Τοῦ Μ. Φωτίου, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, τῶν ἐπί τοῦ λατινό-

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2013 Γ´ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ, Κλαυδίου, Διοδώρου, Νικηφόρου, Σαραπίνου καὶ Παπία μαρτύρων

ΕΤΟΣ ΝΓ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1970

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΙΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΔΕΝ ΗΤΟ ΠΑΡΟΥΣΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ φρονος πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου μαρτυρησάντων Ἁγιορειτῶν Πατέρων, τῶν ὁσιομαρτύρων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Καντάρας τῆς Κύπρου, τῶν ἐν τοῖς χρόνοις ἡμῶν σφαγιασθέντων Σέρβων Ὀρθοδόξων ἀπό τούς «Καθολικούς» Οὐστάσι τῇ ὑποκινήσει τοῦ καρδιναλίου, καί τώρα «ἁγίου» τῶν Παπικῶν, Στέπινατς. Εἶναι δυνατόν οἱ σφαγιασθέντες «ὥσπερ ἄρνες» ἀπό τούς παπικούς νά ἔστειλαν ἐκπροσώπους, χαί-

Ἐπίκαιρον μήνυμα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ.

ροντες ἐπί τῇ ἐνθρονίσει τοῦ σφαγέως των; Εἶναι δυνατόν ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος πού προειδοποίησε τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἐπί τῇ ἀφίξει τῶν παπικῶν καί φιλοπαπικῶν ἐπί Βέκκου λέγοντας ὅτι «ἔρχονται οἱ ἐχθροί τοῦ Υἱοῦ μου», νά συμμετεῖχε ἐγκρίνοντας τήν ἐνθρόνιση τῶν

ἐχθρῶν τοῦ Υἱοῦ Της, χωρίς μέχρι τώρα ἐπί χίλια ἔτη ἀπό τοῦ σχίσματος νά ὑπάρξη ἴχνος μετανοίας; Δέν περιμένουμε καμμία θεολογική ἀπάντηση καί δικαιολογία τῶν λεχθέντων καί πραχθέντων ἀπό τούς μεγάλους θεολόγους τῆς

Οἰκουμενιστικῆς ἀποστασίας, τόν ἕνα ἐκ τῶν ὁποίων, τόν μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη (Ζηζιούλα), εἴδαμε στίς τηλεοπτικές καί διαδικτυακές εἰκόνες, δουλικώτερον ὅλων τῶν «Ὀρθοδόξων», νά ἐγγίζει σχεδόν μέ τά χείλη του τήν χεῖρα τοῦ πάπα. Μᾶς ἀρκεῖ ἡ πρός τούς παπικούς διαβεβαίωση τοῦ ὄντως μεγάλου Θεολόγου τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος στόν πρῶτο λόγο

ΠΡΟΣΕΚΑΛΕΣΕ ΤΟΝ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗΝ ΠΑΠΑΝ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΘΗΝΑΣ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ

Ἐνῶ τό Δημοτικόν Συμβούλιον Σύρου τόν ἐκάλεσε νά ἐπισκεφθῇ τήν πόλιν των

Συμφώνως πρός τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην

«ΑΓΙΩΤΑΤΟΣ ΠΡΩΘΙΕΡΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΣΕΒΑΣΜΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΡΩΜΗΣ» Ο ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗΣ ΠΑΠΑΣ

ΟΛΛΟΙ Σεβασμιώτατοι Μητροπολῖται διαβεβαιώνουν ὅτι δέν πρόκειται νά προδώσουν τά δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Μέ τάς διαβεβαιώσεις αὐτάς ἀποστέλλουν σαφέστατον μήνυμα εἰς τό Φανάριον, ὅτι παρακολουθοῦν μέν τήν πορείαν τῶν θεολογικῶν Διαλόγων καί τάς φιλοπαπικάς «κινήσεις» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἀλλά εἰς οὐδεμίαν περίπτωσιν θά τόν ἀκολουθήσουν εἰς οἱανδήποτε συμφωνίαν διά ψευδοένωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν. Τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας πολλοί Σεβ. Μητροπολῖται εἴτε μέ γραπτά μηνύματα εἴτε μέ ὁμιλίας ἐξ ἄμβωνος ἀνέλυσαν τήν σημασίαν τῆς ἑορτῆς, ὁμιλοῦν διά τάς αἱρέσεις, ἐπισημαίνουν ὅτι ὁ Παπισμός καί ὁ Προτεσταντισμός εἶναι φοβεραί αἱρέσεις, ἐκφράζουν δημοσίως τάς διαφωνίας των μέ τάς συμπροσευχάς Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων μετά αἱρετικῶν Ἀρχιερέων ὡς καί μέ τήν ἀναγνώΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Ἕως σήμερον ἔκαναν παρελάσεις μόνον εἰς τήν Ἀμερικήν

ΠΡΟΚΛΗΣΙΣ! ΜΑΣΟΝΟΙ ΠΑΡΗΛΑΣΑΝ ΚΑΤΑΤΗΝ25ηνΜΑΡΤΙΟΥΕΙΣΤΟΝ.ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ

ΩΣ σήμερον τά μέλη τῶν Μασονικῶν Στοῶν εἰς τήν Ἑλλάδα δέν συμμετεῖχον εἰς παρελάσεις. Τό «προνόμιον» αὐτό τό εἶχεν ἡ Ἀμερική, εἰς τήν ὁποίαν εἰς μεγάλας ἐθνικάς ἐκδηλώσεις οἱ Ἀμερικανοί τέκτονες ἔκαναν παρέλασιν μέ τά διάσημά των καί τά λάβαρα τῶν στοῶν των. Ἡ Ἀμερικανική Μασονία εἶχεν ἐξωτερικεύσει τήν «ταυτότητα» τῶν μελῶν της διά τῶν παρελάσεων καί τήν ἀρθρογραφίαν εἰς διάφορα ἔντυπα ἤ παρουσίαν εἰς Μέσα Μαζικῆς Ἐπικοινωνίας ἤ μέ τήν ἐνεργόν συμμετοχήν εἰς ἐπιστημονικάς-ἐπαγγελματικάς ὀργανώσεις κ.λπ. Αὐτό τό ὁποῖον συμβαίνει εἰς τήν Ἀμερικήν, συνέβη καί εἰς τήν Ἑλλάδα. Συμφώνως πρός τό «pentapostagma.gr» τῆς 26ης Μαΐου: «Μία μεγάλη ἔκπληξη περίμενε τοὺς πολίτες, ποὺ παρακολούθησαν στὸ Νέο Ἡράκλειο Ἀττικῆς τὴν παρέλαση γιὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς Ἐθνικῆς μας Ἐπετείου. Στὸ τέλος τῆς παρέλασης, ἀφοῦ εἶχαν περάσει τὰ μαθητικὰ τμήματα, οἱ σύλλογοι, οἱ ὀργανώσεις, ἔκαναν τὴν ἐμφάνισή τους μέλη τῆς Στοᾶς ΔΙΟΝΥΣΟΣ ἀρ.111 τῆς Grande Oriente Universal Greece. Μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Ἀ. Τσιπίδη 33ο, παρέλασαν μὲ πλήρη Τεκτονικὴ πεΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

Ο ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΟΣ ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΛΟΠΑΠΙΚΟΝ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

Τοῦ πρωτ. π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου, Ἐφημερίου Ἱ. Ναοῦ Ἁγίας Παρασκευῆς Καλλιπόλεως Πειραιῶς

ΟΛΥ εὔστοχα καὶ θεόπνευστα ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολική, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας προβάλει τὴν Β΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, γιὰ δεύτερη φορὰ τὴν μορφὴ τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, τοῦ κήρυκος τῆς Χάριτος καὶ θεατοῦ τοῦ ἀκτίστου Φωτός. Πρώτη φορὰ ἡ μνήμη του, ἡ κοίμησή του, ἑορτάζεται στὶς 14 Νοεμβρίου. Τὴν τοποθέτησε, μάλιστα, μετὰ τὴν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, γιατί, κατὰ κάποιο τρόπο, αὐτὴ ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡ δεύτερη Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ ἐὰν θέλαμε πολὺ περιληπτικὰ νὰ διευκρινίσουμε γιὰ ποιὸν λόγο ἡ Ἐκκλησία μας τοποθέτησε αὐτὴ τὴν δεύτερη Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι τὴν προηγουμένη Κυριακή, τὴν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ Ἐκκλησία μας ἀπέφυγε τὸν κίνδυνο τοῦ ἐξανατολισμοῦ, δηλ. τῶν αἱρέσεων ἀπὸ τὴν Ἀνατολή, ἀπὸ ἰουδαϊκὲς καὶ ἰσλαμικὲς ἐπιρροές. Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας εἶχε τὶς ρίζες της στὸν Ἰσλαμισμὸ καὶ τὸν Ἰουδαϊσμό, οἱ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

του ἐναντίον τῆς παπικῆς κακοδοξίας περί τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ» (Filioque), καί στηριζόμενος στήν θεόσοφη διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, τούς ὁποίους ἀγνοοῦν καί περιφρονοῦν οἱ διάφορες παρασυναγωγές καί φατρίες τῶν μεταπατερικῶν κληρικῶν καί λαϊκῶν θεολόγων, λέγει ὅτι οὐδέποτε θά τούς δεχθοῦμε σέ κοινωνία τούς παπικούς, μέχρις ὅτου ἐξακολουθοῦν νά διατηροῦν τήν αἵρεση τοῦ Filioque· «Ἀλλ᾽ ἡμεῖς διδαχθέντες ὑπό τῆς θεοσοφίας τῶν Πατέρων αὐτοῦ (= τοῦ Διαβόλου) τά νοήματα μή ἀγνοεῖν, ἀφανῆ τήν ἀρχήν ὡς ἐπίπαν τοῖς πολλοῖς τυγχάνοντα, οὐδέποτ᾽ ἄν ὑμᾶς κοινωνούς δεξαίμεθα μέχρις ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

Παραλλήλως ὁ Παπικός «Ἀρχιεπίσκοπος» Κυκλάδων καί «Μητροπολίτης» Χίου καί παντός Αἰγαίου κ. Νικόλαος ἐπιθυμεῖ τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Πάπα ὡς «Ἐπισκόπου» Ρώμης εἰς τήν νῆσον τῆς Παναγίας μας, τήν Τῆνον, ὡς ἀποκαλύπτει εἰς συνέντευξίν του εἰς ἐφημερίδα τῶν Κυκλάδων.

Ἡ πρόσκλησις τοῦ ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν κ. Ἀβραμοπούλου εἰς τόν αἱρεσιάρχην Πάπαν ἔγινε κατά τά πρότυπα τῆς προσκλήσεως τοῦ Πάπα Ἰωάννου Β´ ὑπό τοῦ πρώην προέδρου τῆς Δημοκρατίας κ. Κωστῆ Στεφανοπούλου. Τότε τό εἰδικόν βάρος τῆς ὑποδοχῆς καί τῶν ἐκδηλώσεων εἶχεν ἀναλάβει, παρά τάς ἐντόνους ἀντιδράσεις τοῦ πιστοῦ λαοῦ καί τοῦ ἐντίμου κλήρου, ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρός Χριστόδουλος καί ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Τό σκηνικόν θά ἐπαναληφθῆ ἐκ νέου. Αἱ ἀποκαλύψεις τοῦ Παπικοῦ «Ἀρχιεπισκόπου» καί «Μητροπολίτου» παντός Αἰγαίου διά τήν ἀπόφασιν τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου Σύρου, ἀλλά καί τήν ἐπιθυμίαν του νά ἐπισκεφθῆ ὁ Αἱρεσιάρχης τήν Τῆνον ὡς θρησκευτικός ἡγέτης καί ὄχι ὡς Ἀρχηγός τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ. Ἐπικρίνει τούς Ὀρθοδόξους Μητροπολίτας τῆς περιφερείας του, διότι «τηροῦντες» τό ὀρθόδοξον φρόνημα καί ὀρθόδοξον δόγμα δέν παραχωροῦν τούς Ἱερούς Ὀρθοδόξους Ναούς εἰς τούς Παπικούς διά τήν «πνευματικήν ἐξυπηρέτησίν» των.

Μετά τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Αἱρεσιάρχου τοῦ Παπισμοῦ ἀειμνήστου Πάπα Ἰωάννου (τόν ὁποῖον τό Βατικανόν ἁγιοποίησε) εἰς τάς Ἀθήνας ἐπί τῶν ἡμερῶν τῆς παντοδυναμίας τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εὑρέθη ἀντιμέτωπος μέ τήν μεγάλην κρίσιν ΦαναρίουἈρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, μέ ἐκκλησιαστικά σκάνδαλα-σόκ, μέ πολιτικάς καταγγελίας διά κατασπατάλησιν τοῦ δημοσίου χρήματος, τήν μεγάλην κλοπήν χρημάτων, ἡ ὁποία συνετελέσθη εἰς τό ὄνομα τῶν Ὀλυμπιακῶν ἀγώνων καί τήν

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

G Ὄχι εἰς τὸν Οἰκουμενισμόν, ὄχι εἰς τὸν «θρησκευτικὸν ἀχταρμὰ» καὶ τὸν ἐμπαιγμὸν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κονίτσης κ. Ἀνδρέου. Σελ. 8 G Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ πρώην Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος κυρὸς Νικόδημος. Σελ. 8 G Ὀλέθρια φτώχεια. Τοῦ κ. Ἰωάννου Τάτση. Σελ. 8 G Ἐπιστολὴ εἰς τὸν Πατριάρχην Ρουμανίας κ. Δανιὴλ διὰ τὸ θέμα τῆς ἀναγνωρίσεως τῶν μονοφυσιτῶν ὡς Ὀρθοδόξων. Σελ. 4 G «Τὸ Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων “παλεύει” σήμερον ὡς οἱ ἀγωνισταὶ τοῦ Μεσολογγίου, διὰ τὴν Θράκην, τὴν Βόρειον Ἤπειρον καὶ τὴν Κύπρον”, τονίζει εἰς μήνυμά του διὰ τὴν 25ην Μαρτίου ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κονίτσης κ. Ἀνδρέας. Σελ. 5 G Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ὁ τελευταῖος πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου. Τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου. Σελ. 5 G Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Σάμου καὶ Ἰκαρίας κ. Εὐσέβιος ἀπαντᾶ εἰς τὰς αἱρετικὰς προκλήσεις καὶ ψευδολογίας τῶν χιλιαστῶν. Σελ. 5

οἰκονομικήν, πολιτικήν, πολιτιστικήν καί κοινωνικήν κατάρρευσιν τῆς Ἑλλάδος. Διά πρώτην φοράν ἡ τότε πολιτειακή ἡγεσία ὑπό τά χειροκροτήματα τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου προσεκάλει διά ἐπίσημον ἐπίσκεψιν εἰς τήν Χώραν, ἡ ὁποία ἐδέχθη πρώτη τήν διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ, τόν Αἱρεσιάρχην Πάπαν. Παρά τάς δυναμικάς ἀντιδράσεις

Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ι ΠΛΟΥΣΙΟΙ εἶναι εὐτυχέστεροι ἀπό τούς φτωχούς; Ποιοί χαίρονται περισσότερο τή ζωή τους; Τά ἄφθονα ὑλικά ἀγαθά χαρίζουν τήν εὐτυχία; Οἱ φτωχοί εἶναι καταδικασμένοι στή μιζέρια καί τή δυστυχία; Σέ ὅλα αὐτά τά ἐρωτήματα ἀπαντῶ ὄχι. Τά πράγματα δέν εἶναι ὅπως φαίνοται. Ἡ ἐξωτερική λάμψη δέν ἀνταποκρίνεται στήν ψυχική τους πραγματικότητα. Ἡ ὡραία ἐνδυμασία, οἱ κοινωνικές σχέσεις, τά πολυτελῆ καί ἀρχοντικά σπίτια, τά ἀποστράπτοντα αὐτοκίνητα, ἡ εὐμάρεια κ.λπ εἶναι τά ὑποκριτικά ἐνδύματα τῆς δυστυχίας, θά ἔλεγα. Καί αὐτό συμβαίνει, γιατί ἀπό τή ζωή τῶν εὐκατάστατων ἀνθρώπων ἀπουσιάζει ὁ Θεός. Ἀπό παππού, πατέρα καί παιδιά ἦταν καί εἶναι ἀδιάφοροι γιά τή θρησκεία. Γι᾽ αὐτό καί ὑποφέρουν, χωρίς νά μποροῦν οἱ ἴδιοι νά ἐξηγήσουν τήν αἰτία. Αἰσθάνονται κενό, ἀνασφάλεια καί φόβο. Διερωτῶνται γιατί ὑποφέρουν, ἀφοῦ τά ἔχουν ὅλα; Τό μυαλό τους δέν πηγαίνει στό Θεό, ὁ ὁποῖος γαληνεύει τούς ἀνθρώπους καί δίνει νόημα στή ζωή τους. Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἔλεγε: «Ὅταν δοῦμε ἄνθρωπο μέ μεγάλο ἄγχος, στενοχώρια καί λύπη, ἐνῶ τά ἔχει ὅλα, πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι τούς λείπει ὁ Θεός. Τελικά, οἱ ἄνθρωποι βασανίζονται καί ἀπό τόν πλοῦτο, γιατί τά ὑλικά ἀγαθά δέν τούς γεμίζουν καί εἶναι διπλό βάσανο». Στή διαπίστωση αὐτή εἶχε καταλήξει ὁ Γέροντας ἀπό τίς ἐπισκέψεις πολλῶν πλούσιων ἀνθρώπων στό κελί του, οἱ ὁποῖοι βίωναν τή δυστυχία μέσα στά ὑλικά τους ἀγαθά. Ἐκεῖνος προσπαθοῦσε μέ τό δικό του τρόπο καί τήν κατά Θεόν σοφία του νά τούς ἐξηγήσει ὅτι πρέπει νά ἐπιστρέψουν στό Θεό καί νά τηρήσουν τίς ἐντολές του. Δέν συμβαίνει ὅμως τό ἴδιο καί μέ τούς ἀνθρώπους, πού ἔχουν λίγα ὑλικά, ἀλλά διατηροῦν τήν πίστη τους στό Θεό καί ἐμπιστεύονται τή ζωή τους στήν πρόνοιά Του. Εἶναι ἤρεμοι, δέν καταπονοῦνται ἀπό τό ἄγχος καί ὅλα τά προβλήματά τους, μικρά καί μεγάλα, τά ἀναθέτουν στό Θεό, μέσῳ τῆς προσευχῆς καί ταπεινά ζητοῦν τό ἔλεός Του. Ἔχουν τήν αἴσθηση ὅτι ὁ Θεός εἶναι δίπλα τους, συμμετέχει στή ζωή τους καί δέν ἔχουν τήν ἀγωνία ὅτι εἶναι μόνοι καί ἐγκαταλειμμένοι. Αὐτό εἶναι πολύ σημαντικό καί δέν τό ἔχουν ἐκτιμήσει οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι. Ἐδῶ πρέπει νά ὑπενθυμίσω ὅτι ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ γίνεται αἰσθητή μέ πολλούς τρόπους καί κυρίως μέ τή θεάρεστη δράση τῶν πιστῶν ἀνθρώπων. Οἱ καλοπροαίρετοι βλέπουν ὅτι τό χέρι τοῦ Θεοῦ τούς προστατεύει καί τούς κατευθύνει στή ζωή τους, ξεπερνώντας τά διάφορα προβλήματα, πού δημιουργοῦνται καθημερινά.

Μελέτη – ἀνάλυσις τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς

«ΟΧΙ» ΕΙΣ ΤΟΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΝ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΝ ΝΑΟΝ ΤΗΣ ΑΘΕΪΑΣ. «ΟΧΙ» ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΙΣ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΑΣ ΔΙΑΣΚΕΨΕΙΣ (4ον)

Ἀπὸ τὸ φῶς τῆς Βηθλεὲμ καὶ τοῦ Ἰορδάνη στὸ σκότος τοῦ Βερολίνου Σύμφωνα μὲ τὸν ὁμότιμο καθηγητὴ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ, αἰδεσιμολογιώτατο πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο Ζήση15, μετὰ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ ὁ κόσμος φωτίσθηκε μὲ τὴν ἀληθινὴ θεογνωσία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, μὲ τὸ

τοῦ πιστοῦ λαοῦ, τοῦ ἐντίμου κλήρου καί τῶν Καθηγουμένων τῶν Ἱερῶν Μονῶν, ἡ Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν καί ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τόν ὑπεδέχθη πανηγυρικῶς. Ὁ τότε ὑπεύθυνος Ἐξωτερικῶν ὑποθέσεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Σεβ. Μητροπολίτης Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος, προσφωνῶν τόν τότε

φῶς τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ «ἀνέτειλε τῷ κόσμω τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως». Ἐγκαταλείπονται ὅλες οἱ ἄλλες ψεύτικες θρησκεῖες στὰ πρόσωπα τῶν τριῶν μάγων, ποὺ προσκύνησαν τὸν Χριστό, ἐκπροσωπεῖται ὅλη ἡ πρὸ Χριστοῦ θρησκεύουσα ἀνθρωπότης, ἡ ὁποία διδάσκεται πλέον νὰ προσκυνεῖ τὸν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης, τὴν ἐξ ὕψους Ἀνατολή, τὸ Φῶς ἐκ Φωτός, ποὺ ἔλαμψε στὸν κόσμο. Στὸν Ἰορδάνη ποταμό, κατὰ

τὴν βάπτιση τοῦ Χριστοῦ, «ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις». Δὲν ὑπάρχουν πλέον ἄλλα φῶτα, ἄλλες πίστες, ἄλλοι δρόμοι σωτηρίας. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ μοναδικὴ ὁδὸς σωτηρίας. Ὁ ἴδιος διακηρύσσει ὅτι «ἐγὼ εἰμί τὸ φῶς τοῦ κόσμου»16. Ὅποιος δὲν βαδίζει μέσα στὸ δικὸ Του φῶς, βρίσκεται στὸ σκοτάδι καὶ δὲν ξέρει ποῦ πηγαίνει. Υἱοὶ φωτὸς εἶναι μόνον ὅσοι ἀκολουθοῦν τὸν Χριστὸ καὶ τὴν διδασκαλία Του. Κατὰ τὸν Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη, ὁ Χριστὸς εἶναι «τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον»17. Ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ καὶ Προδρόμου, τοῦ πρὸ τῶν Ἀποστόλων Ἀποστόλου, ἡ Ἐκκλησία διὰ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν διαδόχων τους ἔχει μία καὶ μοναδικὴ ἀποστολή, νὰ μαρτυρεῖ περὶ τοῦ Φωτός, νὰ ἀποκαλύπτει καὶ νὰ φα-

Αἱρεσιάρχην εἶχε τονίσει ὅτι «σᾶς ὑποδεχόμεθα παρά τόν κίνδυνον σχίσματος» ἐξ αἰτίας τῶν ἀντιδράσεων τῶν Ἱ. Μονῶν, τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ. Σήμερον ἡ Ἐκκλησία εὑρίσκεται πλησιέστερον παρά ποτέ ἀντιμέτωπος μέ τήν δημιουργίαν σχίσματος ἐξ αἰτίας τῶν πρωτοβουλιῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος εἰς τό ὄνομα τῆς ψευδοενώσεως μετά τῶν Παπικῶν ἰσοπεδώνει τούς Ἱερούς Κανόνας καί φθάνει ἕως τοῦ σημείου νά ἀναγνωρίζη τόν Πάπαν ὡς κανονικόν Ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας καί τό Βατικανόν ὡς κανονικήν σώζουσαν «Ἐκκλησίαν». Εἰς αὐτήν τήν κρίσιμον φάσιν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς καί ἐθνικῆς μας ζωῆς ἔρχεται ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Πο-

Τὴν Γ´ Κυρικὴν τῶν Νηστειῶν προσκυνεῖται ὁ Τίμιος Σταυρὸς πρὸς ἐνίσχυσιν τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος τῶν χριστιανῶν. Τίμιος Σταυρὸς Ἱ. Μονῆς Ξηροποτάμου Ἁγ. Ὄρους, 1671.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΠΙΣΤΕΩ Σ ΚΑΙ ΖΩΗΣ

«SERVUS SERVORUM DEI»

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Τό Σάββατον 13ην Ἀπριλίου ἐ.ἔ εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Διονύσου μετά τήν θείαν Λειτουργίαν θά τελεσθῆ τό τριετές μνημόσυνον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριστοῦ Ἱερομονάχου π. Μάρκου Μανώλη, ἐφημερίου τοῦ Ἱ. Ναοῦ καί πνευματικοῦ προϊσταμένου τῆς «Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως» καί τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου».

Τί σημαίνουν οἱ πιό πάνω λατινικές λέξεις καί ποιά ἡ ἐννοιολογική τους σημασία; Σέ μετάφραση στά ἑλληνικά, σημαίνουν: "Δοῦλος τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ". Αὐτοχαρακτηρισμός τοῦ ταπεινοῦ ἀνθρώπου. Δηλαδή, (εἶμαι) "δοῦλος τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ". Εἶμαι δοῦλος τῶν συνανθρώπων μου. Σκοπός τῆς ζωῆς μου, εἶναι ἡ διακονία καί ὑπηρεσία τῶν ἀνθρώπων. Αὐτός ὁ ἐντυπωσιακός καί σύντομος λόγος, ἀνήκει στόν ἑκάστοτε Πάπα τῆς Ρώμης. Αἱρετικοί, βέβαια, εἶναι οἱ παπικοί, ἀλλ᾽ ὁ λόγος αὐτός δέν ἀφορᾶ τό δόγμα, ἀλλά τό χριστιανικό ἦθος καί τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα. Τά σκῆπτρα τοῦ μεγαλείου τά ἔχει ἡ ταπείνωση. Ἐάν "ὁ Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν", τότε τήν χάρι τοῦ μεγαλείου, τήν ἔχει ἡ ταπείνωση. Ἐάν ὁ ἐγωϊσμός εἶναι ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν καί τῶν κακιῶν, ἡ ταπείνωση εἶναι πηγή καί ρίζα καί μητέρα ὅλων τῶν ἀρετῶν. Κι αὐτή ἡ ἀγάπη - ἡ βασίλισσα τῶν ἀρετῶν - μητέρα ἔχει τήν ταπείνωση. Ἀλλά τό κύριο θέμα τῆς σημερινῆς μας "παρέμβασης", δέν εἶναι ἡ ταπείνωση, ἀλλ᾽ ἡ ταπεινολογία! Γιά μέν τόν Πάπα, πού προφέρει μ᾽ ἐπισημότητα τό: "Servus servorum Dei", ἔχουμε τίς ἀμφιβολίες μας στήν ἐπαλήθευση τοῦ λόγου, χωρίς νά δικαιώνουμε μερικούς τίτλους καί χαρακτηρισμούς ἀνωτέρων Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων! Ἀναρωτιέται κανείς, πῶς ἕνας ἀρχηγός, παποκαίσαρας τοῦ παπικοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ, γίνεται "δοῦλος τῶν δούλων τοῦ Θε-

οῦ;" Μήπως πρόκειται γιά ταπεινολογία; Ὡστόσο, τοῦτος ὁ ὡραῖος καί ἐντυπωσιακός λόγος, θά πρέπει νά γίνει σύνθημα τῆς ζωῆς μας γιά ἀγάπη καί ταπείνωση. Διαφορετικά, ἄν μείνουμε στίς ταπεινολογίες, χάσαμε κάθε πνευματικό κέρδος καί κάθε χάρισμα τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος μέ χάρη, μέ σοφία, καί μέ λίγες λέξεις, περιγράφει τόν ἄνθρωπο πού προσποιεῖται τόν ταπεινό, ἐνῶ μέ τίς ταπεινολογίες του ἀποδείχνεται ὑπερήφανος, καί λέγει: "Τό μέν σχῆμα πολύ, ἡ δέ ἀλήθεια οὐδαμοῦ". Ἡ ἐμφάνιση καί ἡ ἐξωτερική παρουσία καί ὁμιλία του εἶναι ἐντυπωσιακή, ἀλλ᾽ ἡ ἀληθινή ταπείνωση, πουθενά δέν ὑπάρχει. Ἡ ταπεινολογία δέν εἶναι τίποτ᾽ ἄλλο, παρά ψέμα καί ὑποκρισία καί ἀπάτη. Ὁ Κύριος ἐπαναλάμβανε συχνά:"Μή γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταί". Εἶναι φοβερό νά στραγκαλίζεται ἡ ταπείνωση μέ τόσο χαμερπῆ τρόπο, ὅπως ἡ ὑποκρισία τῆς ταπεινολογίας. Ἄν θέλαμε νά δώσουμε κάποιο χαρακτηρισμό στήν ταπεινολογία, θά λέγαμε πώς εἶναι ὁ νεκροθάφτης τῆς ἀληθινῆς μετριοφροσύνης καί ταπείνωσης. Εἶναι ἡ πιό ἀπαίσια καρικατούρα τῆς θείας καί μακάριας ταπεινοφροσύνης. Στίς ἀγορές μας λέμε: Προσοχή ἀπό τίς "παραποιήσεις"! Λοιπόν; Καί ἐμεῖς, περισσότερη προσοχή ἀπ᾽ τίς παραποιήσεις τῶν ἀρετῶν. Νά εἴμαστε ἀληθινοί «δοῦλοι τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ».

νερώνει αὐτὸ τὸ Φῶς στοὺς «ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου» καθημένους καὶ νὰ τοὺς ὁδηγεῖ στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας. Στὸ ἀποστολικὸ καὶ ἁγιοπατερικό αὐτὸ ἔργο οὐδέποτε ὑπῆρξαν ἐπιφυλάξεις καὶ συμψηφισμοί, κοσμικὲς εὐγένειες καὶ ἐξισώσεις, συγκρητισμοὶ καὶ ἀναμείξεις, ὑποχωρήσεις σὲ ἄρχοντες γιὰ λατρεία ἄλλων θεῶν ἢ ἀναγνώριση τῶν ἄλλων θεῶν καὶ τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Εἴτε ἐπρόκειτο γιὰ Ἰουδαίους ἄρχοντες, εἴτε γιὰ εἰδωλολάτρες, εἴτε γιὰ Μουσουλμάνους, ποὺ ζητοῦσαν ἀναγνώριση τῶν δικῶν τους θεῶν καὶ σεβασμάτων, ἡ στάση τῶν Χριστιανῶν δὲν ἦταν συμβιβαστικὴ καὶ ἐξισωτική, ὅπως συμβαίνει σήμερα μὲ πολλοὺς θεολόγους καὶ κληρικοὺς τῶν διαθρησκειακῶν συναντήσεων καὶ διαλόγων, ἀλλὰ ἀπόλυτη καὶ σαφὴς· πουθενὰ ἀλλοῦ, σὲ κανένα ἄλλο θεὸ ἢ σέβα-

σμα, δὲν ὑπάρχει δυνατότης σωτηρίας. Ἐνώπιον τῶν Ἑβραίων ἀρχόντων ὁδηγηθέντες οἱ Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Ἰωάννης -αὐτὲς εἶναι οἱ ἀληθινὲς διαθρησκειακὲς συναντήσεις, οἱ γνήσιοι διαθρησκειακοὶ διάλογοι- δὲν τοὺς εἶπαν ὅτι ἔχουμε τὴν ἴδια πίστη μὲ σᾶς, πιστεύουμε στὸν ἴδιο Θεό, ἀλλὰ μὲ παρρησία τοὺς ἐπέκριναν γιὰ τὴν ἄρνηση καὶ τὴν σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τὴν μοναδικὴ ὁδὸ καὶ ἐλπίδα σωτηρίας: «καὶ οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία· οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς»18. Κατὰ τὴ διάρκεια τῶν δύο χιλιάδων ἐτῶν ἐπιφανείας καὶ ἐπιλάμψεως τοῦ θεϊκοῦ Φωτός, ἔθνη, λαοὶ καὶ ἄτομα φωτίσθηκαν καὶ ἐσώθηκαν, ἐνσωματωθέντα στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλη-

σία. Συναντῶνται ἑκατομμύρια πιστῶν στὴν εὐχαριστιακή συνάντηση καὶ κοινωνία, διαρκῶς καὶ ἀδιαλείπτως, κάθε ἡμέρα σχεδόν, καὶ ὄχι μόνον εὔχονται «ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου», εἰς τρόπον ὥστε νὰ καθιστοῦν περιττὴ κάθε ἀνέγερση πανθρησκειακοῦ ναοῦ, ἀλλὰ καὶ διακηρύσσουν ὅτι «εἴδομεν τὸ Φῶς τὸ ἀληθινόν, ἐλάβομεν πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες», πρᾶγμα ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ κάνει ἕνας πανθρησκειακὸς ναός, γιατὶ ἐκεῖ ὑπάρχουν πολλὰ ἔθνη καὶ λαοί, πιστεύοντα εἰς ἄλλους θεοὺς καὶ μὴ εὑρόντα τὴν ἀληθῆ πίστη. Ἀπὸ τῆς πλευρᾶς αὐτῆς ἡ ἀνέγερση ἑνὸς πανθρησκειακοῦ ναοῦ εἶναι ὀπισθοδρόμηση, μᾶς πηγαίνει στὴν πρὸ Χριστοῦ ἐποχή, εἶναι ἡ Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ἡ γῆ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

Τριετές μνημόσυνον τοῦ Ἱερομονάχου π. Μάρκου Μανώλη

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2013

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΗΝ 5 Ἀπριλίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη Τ τῆς Ὁσίας Θεοδώρας τῆς ἐν

Η ΟΣΙΑ ΘΕΟ∆ΩΡΑ Η ΕΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚῌ

ΠΡΩΗΝ ΠΑΠΑΣ: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ!

ΛΙΓΟ πρὶν παραδώσει τὸν «αὐτοκρατορικό» του θρόνο, τὸ θλιβερὸ κατάλοιπο τοῦ μεσαιωνικοῦ φεουδαρχισμοῦ, πάπας Βενέδικτος 16ος «ἀμόλησε» τὴν κακοδοξία του, ἀκριβέστερα, τὴν βλασφημία του κατὰ τοῦ Χριστοῦ. Μία ἥμερα πρὶν τὴν ἐπίσημη παραίτησή του, ἀποχαιρετώντας τοὺς ὑπηκόους τοῦ κρατικοῦ δείγματος, τοὺς εἶπε ἐπὶ λέξει, πὼς κατὰ τὴν παποσύνη του «Κάποιες φορὲς φαινόταν σὰν ὁ Κύριος νὰ κοιμόταν» (ἱστοσελίδα: ΤΑ ΝΕΑ)! Βέβαια στὴ συνέχεια ἔσπευσε νὰ διευκρινίσει πὼς «ὁ Κύριος δὲν ἐγκαταλείπει τὴν Ἐκκλησία του»! Δὲν ἦταν σχῆμα ρητορείας τὸ λόγιο τοῦ «ἁγίου πατέρα», ἤξερε πολὺ καλὰ τί ἔλεγε, ὅπως καὶ ἐμεῖς καταλάβαμε τί ἤθελε νὰ πεῖ. Μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἐξωφρενικὲς καὶ βλάσφημες κακοδοξίες τοῦ παπισμοῦ εἶναι καὶ ἡ ἰδιότητα τοῦ πάπα ὡς «vicarious Christi», δηλαδὴ «ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ». Σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, ἡ ἰδιό-

Εἰς τόν ἀπόηχον τῶν καμένων συνανθρώπων μας λόγῳ μνημονίου

ΦΟΝΙΑΣ δὲν εἶναι μόνο ἐκεῖνος ποὺ διαπράττει τὸ φόνο, ἀλλὰ καὶ ὅσοι συνεργοῦν νὰ πραγματοποιηθεῖ. Ὁ φετινὸς χειμώνας ὑπῆρξε ὄχι μόνο ὡς πρὸς τὰ καιρικὰ φαινόμενα δριμύς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ ἑκατοντάδες πρωτοφανῆ ἀτυχήματα ἀπὸ τὰ μέσα θέρμανσης, ποὺ χρησιμοποιήθηκαν! Μετὰ τὴν «ἀπογείωση» τῆς τιμῆς τοῦ πετρελαίου θέρμανσης, λόγῳ μνημονίου, ἑκατομμύρια συμπολίτες μας στράφηκαν ἀναγκαστικὰ σὲ παλιότερες πρωτόγονες μορφὲς θέρμανσης, ὅπως οἱ ξυλόσομπες καὶ τὰ τζάκια. Τὸ ἀποτέλεσμα ὅμως ὑπῆρξε τραγικό: περισσότεροι ἀπὸ ἑκατὸ ἄνθρωποι βρῆκαν τραγικὸ θάνατο ἀπὸ ἀτυχήματα πυρκαγιῶν, ἑκατοντάδες ἄλλοι τραυματίστηκαν καὶ περιουσίες ἑκατομμύριων εὐρὼ ἔγιναν στάχτη! Ἐπίσης ἀξίζει νὰ ἀναφέρουμε τὴν παράνομη ὑλοτομία καὶ τὴν ἀποψίλωση τῶν δασῶν, γιὰ νὰ τροφοδοτηθεῖ ἡ ἀγορὰ μὲ ξύλα, καθὼς καὶ τὴν ἀπίστευτη θανατηφόρα μόλυνση ἀπὸ τοὺς καπνοὺς τῶν καμένων ξύλων! Ἀναφέρθηκαν ἀκόμα καὶ περιπτώσεις κοπῆς καρποφόρων δένδρων, κυρίως ἐλαιῶν, ἀνύποπτων ἰδιοκτητῶν, ἀπὸ σπεῖρες ἐμπόρων ξύλων! Ποιὸς εὐθύνεται γιʼ αὐτὸ τὸ ἀνθρώπινο καὶ ἐθνικὸ ἔγκλημα; Ξεκάθαρα οἱ κυβερνῶντες μας, οἱ ὁποῖοι ἔπαψαν νὰ βλέπουν ἀνθρώπους, παρὰ μόνο νούμερα καὶ ἀριθμούς! Βουλευτὴς τῆς ἀριστερᾶς ἀπὸ τοῦ βήματος τῆς Βουλῆς ἀπείλησε τοὺς κυβερνῶντες, τὸ περασμένο φθινόπωρο, πῶς ἂν προκύψουν ἀτυχήματα λόγω «ἐναλλακτικῶν μορφῶν θέρμανσης» αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ θεωρηθεῖ φόνος ἐκ προμελέτης! Ρωτᾶμε: δὲν εἶναι; Ξαναρωτᾶμε: δὲν πρέπει νὰ ζητηθοῦν εὐθύνες γιὰ τοὺς ἑκατοντάδες καρβουνιασμένους, κατὰ τὰ ἄλλα «κυρίαρχους», πολίτες;

Ἄλλη μία παραίτησιςβόμβα τῆς παπικῆς «Ἐκκλησίας»

ΟΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ γιὰ τὴν ἠθικὴ μπόχα τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας» δὲν ἔχουν τελειωμό. Μετὰ τὴν παραίτηση τοῦ «ἀντιπροσώπου τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ γῆς» πάπα, ἐξαιτίας τῶν φρικτῶν σκανδάλων, τὰ ὁποῖα ταλανίζουν καὶ τρίζουν τήν «Ἁγία Ἕδρα», ἔρχεται «καπάκι» καὶ ἄλλη μία παραίτηση: τοῦ καρδιναλίου Κὶθ Ὄʼ Μπράιεν, «ἀρχιεπισκόπου» τῆς Σκωτίας. Αἰτία τῆς παραίτησής του ἡ δριμύτατη κατηγορία τεσσάρων παπικῶν «ἱερέων» του γιὰ «ἀνάρμοστη σχέση» ἐδῶ καὶ τριάντα τρία χρόνια! Μάλιστα ἡ παραίτηση εἶχε τέτοιο ἐπείγοντα χαρακτήρα, τὴν ὁποία δέχτηκε ὁ πάπας, καὶ δὲν περίμενε νὰ συμμετάσχει στὸ «κονκλάβιο» γιὰ τὴν ἐκλογὴ τοῦ νέου πάπα, ὥστε ἡ Μ. Βρετανία ἔμεινε χωρὶς ἐκπροσώπηση στὸ «μεγάλο γεγονός»! Ἡ ἱστοσελίδα τῶν ΝΕΩΝ ἔγραψε: «Ἕνας ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς ἀναφέρει πὼς εἶχε μία ἀνάρμοστη σχέση μὲ τὸν Ὄʼ Μπράιεν, ἕνας ἄλλος ὅτι ἦταν 18 ἐτῶν, ὅταν ὁ σημερινὸς καρδινάλιος τὸν “προσέγγισε ἀνάρμοστα”, ἔπειτα ἀπὸ ὁλονύκτια προσευχὴ καὶ ὁ τρίτος ὅτι ἐκλήθη νὰ “γνωρίσει καλύτερα” τὸν Ὄ᾽ Μπράϊεν στὴν κατοικία του, ὅπου ἔπειτα ἀπὸ κατανάλωση ἀλκοὸλ ἐκεῖνος τὸν “προσέγγισε ἀνάρμοστα”»! Ἂν καὶ δὲν ἀναφέρονται ρητὰ τί σόϊ «ἀνάρμοστες προσεγγίσεις» εἶχε αὐτὸς ὁ «λαμπρὸς πρίγκιπας» τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας», τὶς φανταζόμαστε καὶ φρικάρουμε! Καὶ δὲν εἶναι οἱ μόνες, γιὰ νὰ τὶς χαρακτηρίσει κάποιος «μεμονωμένες περιπτώσεις», ἀλλὰ πρόκειται γιὰ ἀτέλειωτη ἁλυσίδα σεξουαλικῶν σκανδάλων, ἡ ὁποία ζώνει ὅλη τὴν ὑφήλιο! Μὲ αὐτὴ τὴ ἠθικὴ μπόχα συμπροσεύχονται οἱ «δικοί» μας οἰκουμενιστὲς καὶ θέλουν νὰ μᾶς ἑνώσουν!

Τό Ἀμερικανικόν ὑπ. Ἀμύνης μοιράζει προνόμια εἰς τούς «γκέϊ» στρατιωτικούς!

ΦΑΙΝΕΤΑΙ πὼς τὰ νήματα τῆς ἠθικῆς τῆς συγχρόνου κοινωνίας ἄρχισαν ἐδῶ καὶ χρόνια νὰ ξηλώνονται ἀπὸ τὴν ὑπερατλαντικὴ δύναμη. Ἤδη μὲ τὴν ἔναρξη τῆς δεύτερης θητείας τοῦ «πλανητάρχη», ἀποκαλύπτονται μία πρὸς μία ἀπρόσμενες ἀποκαλύψεις. Τελευταῖα ἀνακοινώθηκε πὼς τὸ Ὑπουργεῖο Ἄμυνας τῶν Η.Π.Α. ἐπεκτείνει τὰ προνόμια τῶν ἔγγαμων στρατιωτικῶν καὶ σὲ ἄγαμα ζευγάρια, μὲ τὴν προϋπόθεση νὰ εἶναι «ζευγάρια» τοῦ ἰδίου φύλου! Ὁ ὑπουργὸς Ἄμυνας Λίον

τητα αὐτὴ τοῦ πάπα σημαίνει τὴν ἀναγκαστικὴ ἐκτόπιση τοῦ Χριστοῦ στὸν οὐρανό, ἀφοῦ ὑπάρχει ὁ ἀντιπρόσωπός Του στὴ γῆ, γιὰ νὰ κυβερνᾶ γιὰ λογαριασμὸ του κατὰ τὴν ἀπουσία Του! Ἀντιπρόσωπος λ.χ. στὴν πολιτικὴ ὑπάρχει μόνον, ὅταν ἀπουσιάζει ὁ ἐπίσημος, καὶ δὲν ὑφίσταται, ὅταν παρίσταται ὁ ἐπίσημος! Ἀναμφίβολα λοιπὸν ὁ «ποντίφικας» αὐτὸ εἶχε κατὰ νοῦ του, ὅταν ξεστόμιζε τὴν βλασφημία περὶ τοῦ «ὕπνου τοῦ Κυρίου»! Ὁ Χριστὸς εἶναι ἀπών στὴν παπικὴ «ἐκκλησία», καὶ μὲ τὴ «βούλα» τοῦ πρώην πάπα! Αὐτὸ τὸ σχόλιο εἶναι «πεσκέσι» γιὰ ὅσους ξεγελάστηκαν καὶ ἔσπευσαν νὰ χαρακτηρίσουν τὸν πρώην πάπα «νεοπατερικὴ μορφὴ» καὶ τὴν «ἐκκλησία» του «ἀδελφὴ Ἐκκλησία»! Ἀδελφοί μας ὀρθόδοξοι, ἐσεῖς ποὺ ἀλληθωρίζετε πρὸς τὸ Βατικανό, μάθετε πώς, στὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, στὴν Ὀρθοδοξία μας, δὲν παίρνει ποτὲ ὁ ὕπνος τὸν Κύριό μας…

Πανέτα ἔχει ἐκδώσει μία ὁδηγία σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁρισμένα στρατιωτικὰ ὀφέλη, ποὺ μέχρι τώρα προορίζονταν γιὰ τὰ παντρεμένα ζευγάρια, θὰ πρέπει τώρα νὰ ἐπεκταθοῦν καὶ σὲ ἀνύπαντρους συντρόφους - ἀλλὰ μόνο ἂν εἶναι τοῦ ἴδιου φύλου. Οἱ ἑτεροφυλόφιλοι ἄγαμοι σύντροφοι δὲν πληροῦν τὶς προϋποθέσεις γιὰ τὰ ὀφέλη! Ἀνάμεσα στὰ ὀφέλη ποὺ τὸ Πεντάγωνο θὰ δώσει τώρα στοὺς συντρόφους τοῦ ἴδιου φύλου, ἀλλὰ ὄχι στὰ ἄγαμα

Τήν νομιμοποίησιν τοῦ «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων προωθεῖ ἡ Κυβέρνησις!

Ο ΣΟΦΟΣ λαὸς μας λέει «ὅλα τὰ εἶχε ἡ Μαργιωρὴ ὁ φερετζὲς τῆς ἔλειπε», ὅταν θέλει νὰ στηλιτεύσει κάποιον, ὁ ὁποῖος δὲν δίνει προτεραιότητα σὲ πράξεις ζωτικῆς σημασίας, ἀλλὰ ἀρκεῖται σὲ πράξεις ἀσήμαντες καὶ εὐτελεῖς. Ἡ σοφὴ αὐτὴ παροιμία ταιριάζει ἀπόλυτα στὴν τρικομματικὴ κυβέρνηση τῆς Χώρας μας. Ἐνῶ τῆς ἔλαχε ὁ ρόλος νὰ διαχειριστεῖ τὴν πρωτοφανῆ οἰκονομικὴ κρίση, γιὰ τὴν ὁποία εὐθύνεται τὰ μέγιστα ὁ πολιτικὸς κόσμος, καὶ ἐξαιτίας τῆς ὁποίας ὑποφέρει ὁ ἑλληνικὸς λαός, ἐκείνη ἀναλώνεται σὲ τιποτένιες ἐνέργειες, ἤτοι: Τὴν ἐπέκταση τοῦ συμφώνου συμβίωσης καὶ μεταξὺ ὁμοφυλόφιλων «ζευγαριῶν»! Θυμίζουμε, πὼς μὲ τὸ νόμο 3719/08, μπορεῖ νὰ ἀντικατασταθεῖ ὁ γάμος ἑτερόφυλων ζευγαριῶν μὲ σύμφωνο συμβίωσης, τὸ ὁποῖο ἔχει νομικὴ ἰσχὺ γάμου. Ἤδη ὁ ἁρμόδιος ὑπουργὸς Δικαιοσύνης κ. Ρουπακιώτης (προερχόμενος φυσικὰ ἀπὸ τὴν ἀριστερά), ἀπέστειλε στὴ Βουλὴ κατεπεῖγον ἔγγραφο, μὲ τὸ ὁποῖο ζητᾶ «δημόσιο διάλογο» γιὰ τὸ «σοβαρὸ αὐτὸ πρόβλημα», ἤτοι: τὴν νομιμοποίηση τῶν ὁμοφυλοφιλικῶν σχέσεων, ὡς δῆθεν πίεση ἀπὸ τὰ διεθνῆ φόρα καὶ τὴν ἀποφυγὴ καταδικαστικῶν ἀποφάσεων τῆς Χώρας μας ἀπὸ τὰ εὐρωπαϊκὰ δικαστήρια! Τὸ θέμα ἀνακίνησαν οἱ βουλευτὲς τῆς ΔΗΜ.ΑΡ. Μαρία Γιαννακάκη καὶ ἡ γνωστὴ «ἐθνομητέρα» Μαρία Ρεπούση! Δεῖτε ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες μὲ ποιοὺς σατανικοὺς καὶ ὑποχθόνιους τρόπους προωθοῦν τὸν ἐμετικὸ «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων, θέτοντας ὡς προκαλύμματα τὰ δῆθεν ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ τὶς πιέσεις τῶν διεφθαρμένων εὐρωπαϊκῶν θεσμῶν, στοὺς ὁποίους ὑπηρετοῦν ἐν πολλοῖς «παντρεμένοι» ὁμοφυλόφιλοι! Δὲν τρέφουμε αὐταπάτες, σύντομα καὶ στὴν εὐλογημένη πατρίδα μας, ὁ σοδομισμὸς θὰ εἶναι ἐπίσημος θεσμός, διότι ἔτσι τὸν θέλει ὁ διάβολος καὶ τὸ πραγματοποιοῦν τὰ ἐπὶ γῆς ἐκτελεστικά του ὄργανα!

ἑτεροφυλόφιλα ζευγάρια εἶναι ἀποζημιώσεις ἀναπηρίας καὶ θανάτου, νομικὴ βοήθεια, ταξίδια μὲ ἀεροσκάφη τοῦ Ὑπουργείου Ἄμυνας, προγράμματα ὑγείας καὶ προγράμματα ἀναψυχῆς, ἄδεια ἔκτακτης ἀνάγκης, καθὼς καὶ τὴν πρόσβαση σὲ πρόγραμμα «παροχῆς συμβουλῶν σὲ σεξουαλικὴ ἐπίθεση»! Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ ἡγεσία τοῦ μεγαλύτερου στρατεύματος τοῦ κόσμου προτείνει στοὺς στρατευμένους της: ἂν θέλετε νὰ ἔχετε προνόμια, καὶ δὲ σᾶς ἀρέσει ὁ γάμος, γίνετε ὁμοφυλόφιλοι! Ἰδοὺ μὲ ποιὸ δόλιο δίλημμα προωθεῖται ὁ σοδομισμὸς καὶ ἡ ἀνηθικότητα σὲ μία χώρα, ἡ ὁποία διατείνεται ὅτι «πιστεύει στὸ Θεό». Μόνο ποὺ ὁ «θεός» της δὲν εἶναι ὁ ἀληθινὸς Τριαδικὸς Θεός, ἀλλὰ ὁ «θεὸς» τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ὁ ὁποῖος «εὐχαριστεῖται» καὶ «προσ κυνεῖται» μὲ τέτοια τερτίπια!

8χρονος μαθητής ἔκλεβε κεριά, διά νά μελετᾶ τά μαθήματά του!

ΓΡΑΨΑΜΕ πολλὲς φορὲς γιὰ τὸ ἔγκλημα τῶν μεταπολιτευτικῶν κυβερνήσεων, οἱ ὁποῖες ὁδήγησαν τὸ λαό μας στὴν ἔσχατη φτώχεια καὶ τὴν ἀπόγνωση. Μὲ πράξεις ἀπίστευτης φαυλότητας καὶ ἀνύπαρκτο αἴσθημα πατριωτισμοῦ καὶ κοινωνικῆς ὑπευθυνότητας, κατασπατάλησαν, ἔκλεψαν, χάρισαν καὶ σκόρπισαν σὲ ἔργα βιτρίνας (βλέπε ὀλυμπιακὰ ἔργα) τὸν δημόσιο πλοῦτο καὶ ἄφησαν ἀδειανὰ τὰ κρατικὰ ταμεῖα καὶ τὴ Χώρα καταχρεωμένη. Τὰ φρικτὰ ἀποτελέσματα αὐτοῦ τοῦ

ἐγκλήματος τὰ ζοῦμε ὅλοι μας (ἐννοῶ ὅλοι μας οἱ μὴ προνομιοῦχοι, διότι οἱ προνομιοῦχοι συνεχίζουν νὰ καλοπερνοῦν). Τὰ Μ.Μ.Ε. ἔφεραν μία εἴδηση, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ὄνειδος γιὰ ὅλους μας καὶ χαστούκι γιὰ τοὺς κυβερνῶντες μας. Ἕνα 8χρονο ἀγόρι στὴν Ἀλεξανδρούπολη συν ελήφθη ἀπὸ τὴν ἀστυνομία νὰ κλέβει κεριὰ ἀπὸ ἐκκλησία. Στὴν ἀπολογία του ὁμολόγησε, μὲ τὸν παιδικό του αὐθορμητισμό, πὼς ἀναγκάστηκε νὰ κλέβει κεριὰ, γιὰ νὰ διαβάζει τὰ μαθήματά του τὰ βράδια, διότι ἡ ΔΕΗ τοὺς ἔκοψε τὸ ρεῦμα ἐπειδὴ ἡ οἰκογένειά του δὲν εἶχε νὰ ἐξοφλήσει τὸ λογαριασμό! Ὅπως ἔγραψε ἡ τοπικὴ ἐφημερίδα «Γνώμη», ἡ τραγικὴ ὁμολογία τοῦ μικροῦ παιδιοῦ ἔκαμε τοὺς ἀστυνομικοὺς νὰ δακρύσουν! Ἡ εἴδηση κάνει καὶ ἐμᾶς, ὅσους διατηροῦμε ἀκόμη τὴν ἀνθρωπιά μας, νὰ δακρύζουμε καὶ νὰ μὴ ξεχνᾶμε τὸ ἔγκλημα τῶν πολιτικῶν καὶ ὅσων ἄλλων μᾶς ὁδήγησαν στὴ σημερινὴ ἀλγεινὴ κατάσταση, οἱ ὁποῖοι, καθὼς ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ συγκεκριμένο τραγικὸ γεγονός, συνεχίζουν νὰ εἶναι ἀνάλγητοι!

Ἡ ἠθική πτυχή τῆς συγχρόνου οἰκονομικῆς κρίσεως

ΕΧΕΙ ἀποδειχτεῖ περίτρανα πὼς ἡ σύγχρονη οἰκονομικὴ κρίση εἶναι πρωτίστως ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ κρίση. Εἶναι κρίση ἀξιῶν, τῆς ὁποίας προέκταση καὶ ἐμφανὲς στοιχεῖο εἶναι ἡ παγκόσμια χρηματοπιστωτικὴ καὶ οἰκονομικὴ κρίση. Ἡ ἀδηφαγία τῶν τραπεζιτῶν στηρίχτηκε στὴν καταναλωτικὴ βουλιμία τῶν κρατῶν καὶ τῶν πολιτῶν. Ἀναγάγαμε ὡς μέτρο σύγκρισης τῶν πάντων τὸ χρῆμα, θέτοντας στὸ περιθώριο τὶς ἀξίες τῆς ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς καλλιέργειας τῶν ἀνθρωπίνων προσώπων. Ἕνα «ἀσήμαντο» πρόσφατο γεγονὸς στὴν Ἱσπανία ἴσως φανερώνει τὴν αἰτία ποὺ φτάσαμε ὡς ἐδῶ. Ἡ ἱσπανικὴ κυβέρνηση, λόγῳ τῆς λιτότητας ποὺ πλήττει καὶ αὐτὴ τὴ χώρα, ἀδυνατοῦσε νὰ πληρώσει λεωφορεῖο γιὰ τὴν μεταφορὰ τῶν μαθητῶν κάποιου σχολείου. Δέκα καλλίγραμμες μαμάδες μαθητῶν ἀποφάσισαν νὰ ξεγυμνωθοῦν καὶ νὰ φωτογραφηθοῦν σὲ ἐρωτικὸ ἡμερολόγιο, προκειμένου νὰ συγκεντρωθοῦν νὰ ἀπαιτούμενα χρήματα. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ὄχι μόνο νὰ συγκεντρωθεῖ τὸ ἀπαιτούμενο ποσό, ἀλλὰ καὶ νὰ γεμίσει τὸ σχολικὸ ταμεῖο! Τὸ γεγονὸς αὐτὸ θυμίζει τὴν περίπτωση χρηματοδότησης σχολικῆς ἐπιτροπῆς στὴν Πάτρα ἀπὸ οἶκο ἀνοχῆς πρὶν λίγο καιρό. Ὁ σκοπὸς λοιπὸν ἁγιάζει τὰ μέσα! Οἱ ἐν λόγῳ κυρίες ἀδιαφοροῦν ἂν τὰ ἀθῶα μάτια τῶν παιδιῶν τους θὰ βλέπουν τὴ γύμνια τους στὰ αἰσχρὰ ἡμερολόγια καὶ δὲ θὰ τὴν ξεχάσουν σὲ ὅλη τους τὴ ζωή! Ὑπάρχει χειρότερη κατάντια;

Ἀπαγόρευσις ἐκτρώσεων πιθήκων, ὄχι ὅμως ἀνθρώπων!

ΟΙ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ εἶναι σὲ ὅλον τὸν «πολιτισμένο» κόσμο ὄχι μόνο ἐλεύθερες, ἀλλὰ καὶ ἐπιβεβλημένες, ὡς ὑπεράσπιση (ἄκουσον, ἄκουσον) τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν τῶν ἐγκύων γυναικῶν, οἱ ὁποῖες ἔχουν κατὰ τοὺς νόμους δικαίωμα ζωῆς καὶ θανάτου γιὰ τὰ ἔμβρυα! Μπορεῖ ὅμως νὰ εἶναι ἐλεύθερες καὶ ἐπιβεβλημένες οἱ ἐκτρώσεις γιὰ τὰ ἀνθρώπινα ἔμβρυα, ὄχι ὅμως γιὰ τὰ ἔμβρυα τῶν πιθήκων! Αὐτὴ ἡ ἐξωφρενικὴ εἴδηση μᾶς ἔρχεται ἀπὸ τὴν Ἱσπανία, ὅπου τὸ κοινοβούλιο ψήφισε νόμο γιὰ τὴν προστασία τῆς σύλληψης, κύησης, γέννησης καὶ τῆς ζωῆς τῶν πιθήκων τῶν ζωολογικῶν κήπων τῆς χώρας! Ταυτόχρονα κωφεύουν οἱ κυβερνῶντες στὶς αἰτήσεις καὶ διαδηλώσεις ἑκατομμυρίων θρησκευόμενων πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν νὰ ἀπαγορευτοῦν οἱ ἐκτρώσεις ἀνθρωπίνων ἐμβρύων! Ἂν αὐτὸ δὲν εἶναι παραλογισμός, τότε εἶναι σίγουρα διατεταγμένη ὑπηρεσία γενοκτονίας. Ἡ ἔκτρωση εἶναι ἰδιάζων φόνος, ἀπολύτως ἀθώου καὶ ἀνυπεράσπιστου ἀνθρωπίνου προσώπου! Ἡ θανάτωση ἐμβρύων συναντᾶται μόνο στὸ ἀνθρώπινο εἶδος καὶ ἀπουσιάζει ἐντελῶς ἀπὸ τὸ ζωικὸ εἶδος. Ὅλες οἱ ἔγκυες τοῦ ζωικοῦ βασιλείου προστατεύουν ἐνστικτωδῶς ἀκόμη καὶ μὲ τὴ ζωὴ τους τὴν ἀκεραιότητα τῆς κυοφορίας τους, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς ἀνθρώπους μητέρες, οἱ ὁποῖες δὲ βλέπουν τὴν ὥρα «νὰ ξεφορτωθοῦν» τὸ σπλάχνο τους! Ὅσον ἀφορᾶ τὴ στάση τῆς ἱσπανικῆς κυβέρνησης ἀπέναντι στὶς ἐκτρώσεις πιθήκων καὶ γυναικῶν, τὴν ἀξιολογοῦμε ὡς ἀπόλυτα ἐναρμονισμένη μὲ τὸ μισάνθρωπο καὶ φιλόζωο πνεῦμα τῆς «Νέας Ἐποχῆς»! Γιὰ ἐκείνη, οἱ μαϊμοῦδες ἔχουν μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ τὰ παιδιὰ – εἰκόνες τοῦ Θεοῦ!

βρέθηκε πολὺς κόσμος, γιὰ νὰ τὴν τιμήση. Ὅταν ἀνοίχθηκε ὁ τάφος, γιὰ νὰ μπῆ τὸ Λείψανο τῆς Ἡγουμένης, μέσα στὸν ὁποῖο ἦταν καὶ τὸ Λείψανο τῆς Ὁσίας, ἔγινε τὸ ἑξῆς θαυμαστὸ θαῦμα. Ὅταν ἔβαλαν τὸ Λείψανο στὸ τάφο, ἡ Ὁσία Θεοδώρα συμμάζεψε τὸ Λείψανό της σὲ μία ἄκρη τοῦ τάφου, γιὰ νὰ ὑπάρχη τόπος νὰ ἐνταφιαστῆ καὶ ἡ πνευματική της μητέρα. Τότε ὅλος ὁ κόσμος, ποὺ ἦταν παρόν, βλέποντας τὸ θαῦμα ἐδόξασε τὸν Κύριο, ἀλλὰ καὶ τὴν Ὁσία Θεοδώρα, ἡ ὁποία καὶ μετὰ τὴν κοίμησή της τιμοῦσε καὶ ὑπάκουε τὴν Ἡγουμένη της.

Θεσσαλονίκῃ. Ἡ Ὁσία Θεοδώρα ἀπὸ νεαρὰ ἡλικία ἀγάπησε τὸν Χριστό, γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἀρνήθηκε τὰ τοῦ κόσμου καὶ ἔγινε μοναχή. Μάλιστα ἐφύλαξε τὴν ζωή της καθαρὴ καὶ ἀκηλίδωτη καὶ ὑπερέβαλε ὅλες τὶς μοναχὲς στὴν καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν καὶ ἰδιαίτερα στὴν ἀρετὴ τῆς ὑπακοῆς. Ὅταν κοιμήθηκε ἡ Ὁσία, μετὰ ἀπὸ λίγο καιρό, κοιμήθηκε καὶ ἡ Ἡγουμένη τῆς Ἱ. Μονῆς, ἡ ὁποία καὶ αὐτὴ εἶχε ζήσει μὲ καθαρὴ καὶ πνευματικὴ ζωή. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς ταφῆς της παρα-

ΣΤΟΙΧΕΙΑ SHOCK – ΔΕΙΚΤΗΣ ΓΟΝΙΜΟΤΗΤΟΣ:1,39 Ἡ Ἑλλάς, σχεδὸν 200ὴ εἰς τὰς γεννήσεις

Ἔρευνα ἀπέδειξε ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἔρχεται σχεδὸν τελευταία στὶς γεννήσεις. Μεταξὺ 220 χωρῶν τοῦ Πλανήτη καταλαμβάνει τὴν 199ὴ θέση. Μία θέση πάνω ἀπ᾽ τὸν 200ὸ δείκτη γονιμότητας 1,34. Ὁ δείκτης φυσικῆς ἀναπαραγωγῆς –γονιμότητας, γεννητικότητας– 2,1. Τὸ 2012, «ἄκουσον», «ἄκουσον», οἱ γεννήσεις στὴν Ἑλλάδα —στὴν Πατρίδα μας— ἦταν: 12000 λιγότερες ἀπ᾽ τὶς ἀντίστοιχες τοῦ 2011, στοιχεῖο: Shock! Στοιχεῖο δραματικό! Πρόβλημα ὑπογονιμότητας – ὑπογεννητικότητας– ἡ Ἑλλάδα ἐμφάνισε κατὰ τὸ 2ο ἥμισυ τοῦ 20οῦ αἰώνα. Ἦρθαν νέες ἀντιλήψεις καὶ νοοτροπίες. Ἦρθε τὸ σύνθημα: «τὰ πολλὰ παιδιὰ εἶναι φτώχεια». Καὶ τὸ σύνθημα: «τὰ παιδιὰ σήμερα τὰ θέλουν ὅλα. Δὲ θέλουν νὰ τοὺς λείψει τίποτα». Καὶ ἦρθε ἡ ὀλιγοτεκνία: 1, 2 ἢ τὸ πολὺ 3 παιδιά. Κυρίαρχο εἶναι τὸ 1 ἢ 2. Ἡ πολυτεκνία εἶναι ἐξαίρεση, σταγόνα στὸν ὠκεανό!

Τοῦ κ. Δημητρίου Ἰ. Μπράνη, δημοσιογράφου – ἐρευνητοῦ

Πολύτεκνοι ἢ ὑπερπολύτεκνοι γίνονται ἐλάχιστοι Ἕλληνες καὶ Ἑλληνίδες, ἰδίως ἀπὸ τὸν κλάδο τῶν ἱερέων καὶ τῶν ἐκπαιδευτικῶν. Αὐτοὶ τηροῦν πιστὰ τὴ θεϊκὴ ἐντολὴ «αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ κατακυριεύσατε τῆς Γῆς». Αὐτοὶ εἶναι σταγόνα στὸν ὠκεανό! Ἄλλοτε ὡς πολύτεκνη οἰκογένεια χαρακτηριζόταν ἐκείνη, ποὺ εἶχε στοὺς κόλπους της 10 παιδιά. Ἂν εἶχε ἄνω τῶν 10 χαρακτηριζόταν ὡς ὑπερπολύτεκνη. Ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς ἀργότερα ἔγινε 8. Καὶ κατόπιν 5. Σήμερα ὡς κριτήριο καὶ ὡς βάση θεωρεῖται τὸ 4. Ἄλλοτε οἱ Ἕλληνες καὶ οἱ Ἑλληνίδες ποτὲ δὲν ἔλεγαν: τὰ πολλὰ παιδιὰ εἶναι φτώχεια. Εἶχαν ὅραμα. Εἶχαν πίστη. Εἶχαν ἐλπίδα. Ἔλεγαν τὰ πολλὰ παιδιὰ εἶναι χαρά, εἶναι εὐλογία Θεοῦ! Τὸ 1934 οἱ γεννήσεις στὴν Ἑλλάδα —τότε ὁ πληθυσμός της ἦταν τὸ ἥμισυ περίπου τοῦ σημερινοῦ της πληθυσμοῦ— ἦταν

210.000! Ἀριθμὸς ρεκόρ! Ἀριθμὸς ἱστορικός! Σήμερα ἡ Ἑλλάδα δημογραφικὰ βρίσκεται σὲ δραματικὸ σημεῖο! Τὸ ἀπέδειξε ἄλλωστε καὶ ἡ ἔρευνα. Ἦρθε καὶ ἡ λιτότητα. Ἡ ἀπροσδόκητη φτωχοποίηση. Καὶ τῆς ἔδωσε δημογραφικὰ «τὴ χαριστικὴ βολή». Ἀπόδειξη ὁ ἀριθμὸς 12.000. Τὸ 2012 οἱ γεννήσεις στὴν Ἑλλαδα ἦταν 12.000 λιγότερες ἀπ᾽ ὅτι ἦταν τὸ 2011. Τὸ πλέον ἀποκαρδιωτικὸ στοιχεῖο! Τὸ Ἔθνος συνεχῶς συρρικνώνεται. Ὁ πληθυσμὸς μειώνεται δραματικά. Οἱ θάνατοι ὑπερβαίνουν τὶς γεννήσεις. Ἡ δημογραφικὴ γήρανση εἶναι ἔντονη. Τὰ γειτονικὰ κράτη αὐξάνουν διαρκῶς τὸν πληθυσμό τους, ἐνῶ ἡ Ἑλλάδα τὸν μειώνει δραματικά! Εἶναι σχέδιο καὶ ὄνειρό τους νὰ αὐξάνονται καὶ νὰ πληθύνονται. Τὰ πολλὰ παιδιὰ εἶναι χαρά, εὐτυχία, πλοῦτος! Εἶναι εὐλογία Θεοῦ! Εἶναι πνοή, ζωή!

Παρουσίασεν ἐκπομπήν, ἡ ὁποία ὑπηρετεῖ ξένας πρὸς τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας θεωρίας

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΓΛΥΦΑΔΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Γλυφάδας μὲ ἀνακοίνωσίν της διαμαρτύρεται ἐναντίον τοῦ Ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διότι ἐξέπεμψε πρόγραμμα, τὸ ὁποῖον ὑπηρετεῖ τὴν «Νέαν Ἐποχήν», «διδασκαλίας ξένας» πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μὲ ἀποτέλεσμα τὸν σκανδαλισμὸν τῶν πιστῶν. Εἰς τὴν ἀνακοίνωσιν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως τονίζονται τὰ ἀκόλουθα:

«Τὴν Τρίτη 19 Μαρτίου 2013 ἀκούσαμε πάλι στὸ σταθμὸ τῆς Ἐκκλησίας περὶ μουσικοθεραπείας. Παρὰ τὶς ἐπανειλημμένες διαμαρτυρίες, ποὺ εἶχαν γίνει στὸ παρελθόν, τὰ κακῶς κείμενα φαίνεται ὅτι ἐξακολουθοῦν καὶ κατὰ τὰ ἔτη 2011–2013. Παραθέτουμε ἕνα δεῖγμα ἀπὸ αὐτά, ποὺ ἀκούστηκαν τὴν Τρίτη 19 Μαρτίου στὴν πρωϊνὴ ζώνη: “ὁ

ἄνθρωπος εἶναι μέρος τοῦ σύμπαντος, ἀνήκουμε στὸ συμπαντικὸ ὅλον, τὸ σύμπαν εἶναι ἦχος… Ἂν οἱ ἰδιοσυχνότητες τῶν ὀργάνων τοῦ σώματος δὲν εἶναι ἁρμονικές, τότε ἐπεμβαίνουμε στὸ συγκεκριμένο ὄργανο, δηλαδὴ μποροῦμε νὰ ἐπέμβουμε καὶ στὸν ψυχικὸ κόσμο καὶ στὸ νευρολογικὸ κόσμο, ἀλλὰ καὶ στὸν ὑλικὸ κόσμο… Τὰ πάντα στὸν ἄνθρωπο ξεκινᾶνε ἀπὸ μία ἐσωτερικὴ σύγκρουση, ποὺ φέρνει τὴν ἀσθένεια”! Αὐτὰ ἄκουσαν, ὄχι μαθητὲς τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, ἀλλὰ ἀκροατὲς τοῦ σταθμοῦ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ὁμιλήτρια, ἡ ὁποία δηλώνει “ἐρευνήτρια Συμπαντικῆς Μουσικῆς”[1], κάλεσε τοὺς πιστοὺς σὲ προσεχῆ διημερίδα μουσικοθεραπείας. Τὸ πρόγραμμα τῆς διημερίδας περιλαμβάνει εἰσηγήσεις ἀμφιλεγόμενες ἐπιστημονικά, ἀλλὰ καὶ προχωρημένες ἀποκρυφιστικὲς παρουσιάσεις καὶ μάλιστα ἀπὸ

πρόσωπα γνωστὰ γιὰ τὴν παραθρησκευτική τους δράση. Εἶναι δυνατὸν ὅλα αὐτὰ νὰ προωθοῦνται ἀπὸ ἐκκλησιαστικὸ σταθμό; Δὲν θὰ ἔπρεπε οἱ παραγωγοὶ τῶν ἐκπομπῶν νὰ συμβουλεύονται τοὺς ἐντεταλμένους ἐπὶ τῶν αἱρέσεων, πρὶν νὰ καλοῦν πρόσωπα, γιὰ νὰ τοὺς δώσουν τὸ βῆμα; Εἶναι δυνατὸν νὰ τὰ γνωρίζουν ὅλα; Ἀλλὰ δὲν ἔχουν καὶ εὐθύνη, ὅταν μάλιστα κατὰ τὸ παρελθὸν ἔχουν συμβεῖ παρόμοια ἀτοπήματα καὶ ἔχουν ἐκτεθεῖ μὲ ἀνθρώπους, ποὺ κάλεσαν στὸ σταθμό; Πότε θὰ δοθεῖ ἕνα τέλος στὴν εἰσαγωγὴ “ξένων διδασκαλιῶν” καὶ κακοδοξιῶν στὸ σταθμὸ τῆς Ἐκκλησίας; Πότε θὰ σταματήσει ὁ σκανδαλισμὸς τῶν πιστῶν; Πότε θὰ διώξουμε τὸν κίνδυνο τῆς ἐκκοσμίκευσης; Πότε θὰ ἀγγίξουμε τὸν κόσμο, γιὰ νὰ τὸν μεταμορφώσουμε;».

εὐσέβεια, πρέπει νὰ εἶναι συνδεδεμένη μὲ τὴν ἀλήθεια, γιατὶ διαφορετικὰ εἶναι ψεύτικη καὶ ὑποκριτική. Πρέπει νὰ ἀγκαλιάζει τὸν πλησίον ὄχι μόνο ὡς σωματική, βιολογικὴ παρουσία, ἀλλὰ ὡς πνευματικὴ ὕπαρξη, μὲ αἰώνια προοπτική, καὶ νὰ ἐνδιαφέρεται πρὸ παντὸς ὄχι γιὰ τὰ κοσμικὰ καὶ τὰ πρόσκαιρα, ἀλλὰ γιὰ τὰ αἰώνια, γιὰ τὴν σωτηρία του. Ἡ σωτηρία τοῦ πλησίον δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ, ὅταν βρίσκεται στὴν πλάνη καὶ στὴν αἵρεση, στὴν ὁποία μάλιστα ἐγωιστικὰ ἐπιμένει. Χάνεται καὶ ὁ ἴδιος καὶ παρασύρει καὶ ἄλλους στὴν ἀπώλεια. Ἀπὸ ἀγάπη, λοιπόν, καὶ ὄχι ἀπὸ μῖσος κινούμενη ἡ Ἐκκλησία καὶ ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων ἀπαγορεύει τὴν μετὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ ἀπίστων κοινωνία καὶ συναναστροφή, ὥστε καὶ τοὺς ἰδίους παιδαγωγικῶς νὰ ὁδηγήσει σὲ συναίσθηση τῆς πλάνης, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους νὰ προφυλάξει. Ἀπὸ

ἀγάπη πρὸς τὰ πρόσωπα τῶν αἱρετικῶν καὶ ἀπίστων, ἀποστρεφόμαστε τὴν πλάνη καὶ τὴν αἵρεση. Τὴν ἀποστροφὴ αὐτὴ τὴν δείχνουμε μὲ πόνο ψυχῆς πρὸς τοὺς ἰδίους, γιατὶ ἡ αἵρεση καὶ ἡ πλάνη εἶναι ἀπρόσωπες. Μόνο μ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο μποροῦμε «νὰ μάθουμε πῶς νὰ προσεγγίζουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον μὲ ἀξιοπρέπεια καὶ σεβασμό».

Ἀπὸ 03–06 Ἰουνίου 2013 θὰ πραγματοποιηθῆ ἀπὸ τὴν Π.Ο.Ε. προσκυνηματικὴ ἐκδρομὴ στὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ σὲ Ἱ. Μονὲς τῆς Χαλκιδικῆς. Θὰ ἐπισκεφθοῦμε: Οἱ γυναῖκες: 1. Ἱ. Μ. Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου (τάφος π. Παϊσίου Σουρωτή). 2. Ἱ. Μ. Ἁγίας Ἀναστασίας Φαρμακολυτρίας 3. Νέα Καρβάλη (τὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου). 4. Στὴν Θάσο Ἱ. Μ. Ταξιαρχῶν. 5. Στὴν Χαλκιδικὴ Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου 6. Στὴν Χαλκιδικὴ Ἱ. Ἡσυχαστή-

ριο Ἁγίου Ἀρσενίου 7. Ἱ. Μ. Εὐαγγελισμοῦ Ὀρμύλια 8. Περίπλους Ἁγ. Ὄρους Οἱ ἄνδρες: 1. Ἱ. Μ. Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου (τάφος π. Παϊσίου Σουρωτή). 2. Ἱ. Μ. Ἁγίας Ἀναστασίας Φαρμακολυτρίας 3. Ἱ. Μ. Κωσταμονίτου Ἁγίου Ὄρους 4. Ἱ. Σκήτη Ἁγίου Ἀνδρέου 5. Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου 6. Κελί π. Παϊσίου καὶ ἄλλες Ἱ. Μονές Πληροφορίες κ. Κων. Σαμωνᾶς Τηλ. ἐπικοινωνίας 694.26.88.774 καὶ 210.62.11.471

«ΟΧΙ» ΕΙΣ ΤΟΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΝ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΝ ΝΑΟΝ ΤΗΣ ΑΘΕΪΑΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

Ζαβουλὼν καὶ γῆ Νεφθαλείμ, ὅπου κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο ὑπῆρχαν καὶ συναντιόνταν πολλὲς θρησκεῖες καὶ πολλοὶ πολιτισμοί, ἕνα πανθρησκειακὸ καὶ πολυπολιτισμικὸ μοντέλο, σὰν αὐτὸ ποὺ οἰκοδομοῦν σήμερα οἱ ἡγέτες τῆς Νέας Ἐποχῆς μὲ κινητήριο μοχλὸ τὸ Βατικανὸ στὸ χῶρο τῆς θρησκείας, καὶ μὲ θρησκευτικὸ πλανητάρχη τὸν πάπα. Ἐνῶ, ὅμως, σὲ ἐκείνη τὴν Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν ἡ ἐμφάνιση καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ συνετέλεσε ὥστε «ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς»19, στὴν νέα Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, στὸ Βερολῖνο τῆς Γερμανίας, τὸ σκότος ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένει, τὰ ἔθνη καὶ οἱ λαοὶ, ποὺ ἐκπροσωποῦνται, προσεύχονται στοὺς δικοὺς τους θεούς, δὲν ἀ κούγεται τὸ κήρυγμα τοῦ Προδρόμου καὶ τοῦ Χριστοῦ· «Μετανοεῖτε ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»20. Ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀπίστους Ἄς δοῦμε ὅμως καὶ τὸ ἐπιχείρημα τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ συγκρητιστῶν γιὰ τὴν ἀγάπη, ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε πρὸς τοὺς ἄλλους. Εἶναι ἕνα χιλιοειπωμένο ἐπιχείρημα ἀπὸ ὅσους δὲν διακρίνουν τὰ πράγματα καὶ συγχέουν τὰ ἀσύγχυτα, καὶ ὁμόφωνη ἡ ἀπάντηση τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ ἡ στάση τῶν Πατέρων. Ἀσφαλῶς ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, ποὺ τὴ δείχνει πρὸς ὅλους, δικαίους καὶ ἁμαρτωλούς, καὶ ἀσφαλῶς καὶ ἐμεῖς πρέπει νὰ χαρακτηριζόμαστε ἀπὸ αὐτὴν τὴν καθολική, τὴν συνολικὴ ἀγάπη, γιατὶ αὐτὴ εἶναι τὸ κατ’ ἐξοχὴν γνώρισμα τῶν Χριστιανῶν. Ἡ ἀγάπη, ὅμως, αὐτὴ δὲν πρέπει νὰ ἀναιρεῖ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν

Ὑποσημειώσεις: 15. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Διαθρησκειακές συναντήσεις˙ ἄρνηση τοῦ Εὐαγγελίου και προσβολή τῶν ἁγίων Μαρτύρων, ἐκδ. Βρυέννιος, Θεσ/κη 2003, σσ. 11-51. 16. Ἰω. 8, 12. 17. Ἰω. 1, 9. 18. Πράξ. 4, 12. 19. Μτθ. 4, 12-17. 20. Μτθ. 3, 2 και 4, 17.

Προσκυνηματική ἐκδρομή τῆς Π.Ο.Ε. εἰς Ἅγιον Ὄρος καί Ἱ. Μονάς τῆς Χαλκιδικῆς

ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΤΣΗ: «Μάρτυρες τοῦ Βορρᾶ» Γ΄(Γυναῖκες Μάρτυρες καί Ὁμολογήτριες), Ἀθήνα 2012, σελίδες 215.

Ποιός φανταζόταν ὅτι στόν 20ό αἰώνα θά ξαναζωντάνευαν τά "θηρία" καί τά τέρατα τῆς Ἀποκάλυψης μέ τή μαρξιστική ἰδεολογία τοῦ κομμουνισμοῦ, καί θά ἐπανέρχονταν οἱ Νέρωνες καί οἱ Τραϊανοί καί οἱ Ἀδριανοί καί οἱ Διοκλητιανοί, γιά νά πνίξουν στό αἷμα τούς Χριστιανούς! Ἕνας τρομακτικός, βάρβαρος καί μακάβριος ἀντιχριστιανικός διωγμός, πού διεξαγόταν γιά ἑβδομήντα ὁλόκληρα χρόνια. Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ἔχει ἤδη ἀνακηρύξει πολλούς "Ἁγίους" Νεομάρτυρες, ἄντρες καί γυναῖκες. Καί καθώς σημειώνει στόν ὡραῖο του Πρόλογο ὁ ἐκλεκτός συγγραφέας καί μεταφραστής Πέτρος Μπότσης: "Οἱ ἅγιοι δέ ζοῦσαν μόνο στόν παλιό καιρό. Ἡ Ἐκκλησία μας δέν ἔπαψε ποτέ νά περιέχει στούς κόλπους της ἅγιες μορφές, ἄντρες καί γυναῖκες, πού ἀκόμα κι ὅταν ἡ ἐποχή δέν εὐνοοῦσε τό μαρτύριο, ἦταν πάντα ἕτοιμοι νά μαρτυρήσουν, προκειμένου νά διαφυλάξουν τήν ἀκεραιότητα τῆς ὁμολογίας τους.Ἔτσι εἴχαμε πλούσιο μαρτυρολόγιο τήν ἐποχή τῆς Τουρκοκρατίας, καί τόν περασμένο αἰώνα τῶν ὁμοδόξων ἀδελφῶν μας τῆς Ρωσίας, ὅταν στήν ἀχανῆ αὐτή χώρα ἐπικράτησε ὁ ἀδελφοκτόνος καί χριστοκτόνος ἀθεϊσμός". Τό ἐγκώμιο πού ἔπλεξε στούς Ἕλληνες Ἀθηναίους στόν Ἄρειο Πάγο ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος, γιά τή θρησκευτική τους εὐσέβεια, δέ θά ῾τανε διαφορετικό, ἄν μιλοῦσε στό Ρωσικό λαό. Γιαυτό, πολύ ἔξυπνα εἶπε κάποιος ὅτι "τό μεγάλο λάθος τοῦ Λένιν, ἦταν ὅτι θέλησε νά ἐφαρμόσει τό ἀθεϊστικό του σύστημα στόν πιό εὐσεβῆ χριστιανικό λαό". Πολύ καλή ἡ σκέψη καί ἀπόφαση τοῦ συγγραφέα νά γράψει καί Γ΄ τόμο Νεομαρτύρων (Ρώσων) τοῦ Βορρᾶ, ἀλλ᾽ εἰδικά γιά τίς "Γυναῖκες Μάρτυρες καί Ὁμολογήτριες", οἱ ὁποῖες -ὄχι σπάνια- ἀποδεικνύονται καί ἀναδεικνύονται ἀνώτερες καί ἀπό τούς ἄντρες.

Ἀναρωτιοῦνται πολλοί, σάν πόσοι νά εἶναι οἱ Νεομάρτυρες, ἄντρες καί γυναῖκες, σέ τοῦτο τό σύγχρονο Νερώνειο καί Διοκλητιάνειο διωγμό; Μά εἶναι δυνατό ν' ἀριθμηθοῦν; Χιλιάδες καί μυριάδες γνωστοί καί ἄγνωστοι. Μονάχα ὁ Θεός τούς γνωρίζει ὅλους. Μετά τόν ὡραιότατο Πρόλογο, τό βιβλίο χωρίζεται σέ δυό κεφάλαια: Τό Α΄ Κεφάλαιο περιλαμβάνει 8 ἀτομικά καί ὁμαδικά μαρτύρια γυναικῶν "Μαρτύρων καί Ὁσιομαρτύρων", τό Β΄ Κεφάλαιο περιλαμβάνει 3 ἀτομικά καί ὁμαδικά μαρτύρια "γυναικῶν Ὁμολογητριῶν". Ἰδιαίτερος στόχος τῶν ἀθεϊστῶν τοῦ Σοβιετικοῦ καθεστῶτος ἦσαν οἱ ἱεροί Ναοί καί τά Μοναστήρια (τοῦ Σαρώφ, τοῦ Ντιβέγεβο, τοῦ Κιέβου κ.ἄ.). Σημειώνω μερικά ὀνόματα μαρτύρων γυναικῶν: Παρασκευή, Ἄννα, Νίνα, Εὐδοκία, Μαρία τῆς Γκάτσινα, Μαργαρίτα ἡγουμένη… κ.ἄ. Ἡ ἱστορία,ὡστόσο, ἐπαληθεύει τό: "Σκληρόν σοι πρός κέντρα λακτίζειν". Θερμά συγχαρητήρια στόν συγγραφέα. Μιχ. Μιχαηλίδης

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», «Διαχρονικές Λυτρωτικές Ἀλήθειες», Θεσσαλονίκη 2013, σελίδες 176.

Χριστιανικά Βιβλιοπωλεῖα ἔχουμε ἀρκετά στήν πατρίδα μας, ὄχι ὅμως καί "ἐκδοτικούς οἴκους". Οἱ Ἐκδόσεις "Ὀρθόδοξος Κυψέλη", ἀνήκουν, δίχως ἀμφιβολία, στίς καθαρά ἱεραποστολικές, πού στοχεύουν σ᾽ ἕνα καί μόνο σκοπό: Τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, καί ἰδιαίτερα τῶν Ἑλλήνων. Καί δέν εἶναι λίγοι. Ὅσοι κατοικοῦν στήν πατρίδα μας, ἄλλοι σχεδόν τόσοι, βρίσκονται ἐκτός Ἑλλάδος. Ἀρκεῖ ἡ οἰκονομική κρίση καί ἡ μείωση ὑλικῶν τροφίμων. Τουλάχιστο νά ὑπάρχει ἐπάρκεια καί ὑπερεπάρκεια πνευματικῆς τροφοδοσίας, ὥστε μέ τήν πλούσια τροφή τῆς ψυχῆς καί τή μετάνοια, νά εὐλογήσει ὁ Θεός τό λαό μας καί νά δώσει λύση στήν κάθε κρίση. Τό πιό πάνω βιβλίο πού παρουσιάζουμε, εἶναι πλουσιώτατο σέ περιεχόμενο γιά πνευματική καί ψυχική ἐνίσχυση. Περιέχει 26 ὁλόκληρα κεφάλαια μέ θέματα πνευματικά καί σκέψεις ὑπέροχες καί ψυχωφέλιμες. Καθώς σημειώνει στόν σύντομο Πρόλογό του ὁ ἐκδότης: "Οἱ δοκιμασμένες, διαχρονικά, εὐαγγελικές

καί λυτρωτικές ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας, πρέπει νά ἀποτελέσουν τόν ρυθμιστή τῆς ζωῆς μας, διότι εἶναι καρπός τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καί ἐμπειρίας φωτισμένων καί χαριτωμένων ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ". Εὐχόμαστε στίς Ἐκδόσεις κάθε εὐλογία Θεοῦ. (Τηλ. 2310.212659).

Μιχ. Μιχαηλίδης

Ἔτος ΛΑ´, Ἀριθμ. 14/5 Ἀπριλίου 2013

ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑ

ΠΡΕΣΒ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΑΤΣΗ «Ἐπιστροφὴ στὴν Ἐκκλησία». Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη». Σχ. 20,50x14 σσ 48.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ, Διμηνιαῖον Ὀρθόδοξον περιοδικὸν (Γ.Ο.Χ.). Δεκ. 2012. Ἁγία Παρασκευὴ Ἀττικῆς. ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ, Ἑβδομαδιαία ἐφημερίδα τῶν Πατρῶν. Ὀκτ. – Νοέμ. – Δεκ. 2012. Ἰαν., Φεβρ. – Μάρτ. 2013. Πάτρα. ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ, Δεκαπενθήμερο Δελτίο Ἐκκλησιαστικῆς Ἐνημέρωσης. Δεκ. 2012. ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, Τριμηνιαῖο δημοσιογραφικὸ ὄργανο τῆς «Πανελληνίου Ἑνώσεως Φίλων

ΑΙ ΟΜΙΛΙΑΙ ΤΗΣ Π.Ο.Ε.

Συνεχίζονται σὺν Θεῷ αἱ ὁμι λίαι τῆς «Πανελληνίου ᾿Ορθοδόξου ῾Ενώσεως» (Π.Ο.Ε.) εἰς τὴν αἴθουσαν αὐτῆς (Κάνιγγος 10, Α´ ὄροφος). Τὴν προσεχῆ Δευτέραν 8 Ἀπριλίου (7:00 μ.μ.), θὰ ὁμιλήση ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Μελέτιος Βαδραχάνης, μὲ θέμα: «Ὁ ὕμνος τῆς Πίστεως» Τὴν Δευτέραν 15 Ἀπριλίου (7:00 μ.μ.), θὰ ὁμιλήση ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Μελέτιος Βαδραχάνης, μὲ θέμα: «Λιμὸς ἡ διαχρωνικὴ μάστιγα τῆς ἐποχῆς μας» Παρακαλοῦνται τὰ μέλη τῆς Π.Ο.Ε. καὶ οἱ φίλοι τοῦ «᾿Ορθοδόξου Τύπου», ὅπως παρακολουθήσουν αὐτάς.

τῶν Πολυτέκνων». Ὀκτ. – Νοέμ. – Δεκ. 2012. Ἀθῆναι. ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ, Μηνιαῖον Παιδαγωγικὸν περιοδικόν, Χριστιανικῆς Ἑνώσεως Ἐκπαιδευτικῶν Λειτουργῶν. Σεπτ. – Ὀκτ., Νοέμ. – Δεκ. 2012. ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ, Δελτίον Ἱερᾶς Μονῆς Τροοδιτίσσης, διὰ θέματα αἱρέσεων καὶ Παραθρησκείας. Ἱερᾶς Συνόδου Ἐκκλησίας Κύπρου. Αὔγ. – Ὀκτ. 2012. ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, Ἔκδοσις Κέντρου Συμπαραστάσεως Προνοίας Ἀπ. Παύλου «Ἡ Ἐλπίδα». Νοέμ. – Δεκ. 2012. Ἀθῆναι. ῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρόπουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀ πόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύνην τῶν γραφομένων.

5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2013

Σελὶς 3η

Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΘ Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων»

Τό Σάββατο 23 Μαρτίου στήν Αἴθουσα τελετῶν τῆς ῾Εταιρείας Φίλων τοῦ Λαοῦ - Εὐριπίδου 12 -, ἡ ΠΕΘ πραγματοποίησε τήν καθιερωμένη ἑόρτιο ἐκδήλωση μέ ὁμιλητή τόν Ἀρχιμανδρίτη π. Δανιήλ Ἀεράκη καί μέ θέμα: Ὀρθοδοξία: Σύναξη ἤ Συναγωγή. Τήν ἐκδήλωση ἐπλαισίωσε ἡ χορωδία “Νικαίας Ψαλμωδοί” μέ ἐπίκαιρους ἐκκλησιαστικούς ὕμνους ὑπό τήν διεύθυνση τοῦ κ. Δημητρίου Παπαγεωργίου. Τήν Κυριακή 24 Μαρτίου ἔγινε θεία Λειτουργία στόν Ἅγιο Γεώργιο Χαλανδρίου στή Ριζάρειο Σχολή. Τόν θεῖον λόγον ἐκήρυξε ὁ συνάδελφος κ. Εὐάγγελος Πονηρός. Μετά τά εἰσαγωγικά παρατίθεται ὁλόκληρο τό κείμενο τοῦ κηρύγματος: Ἡ καθολική συμμετοχή τοῦ πνευματικοῦ καί ὑλικοῦ κόσμου στόν ἑορτασμό τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἱερῶν εἰκόνων τότε καί μόνον νοοῦνται, ὅταν ἀνατρέξουμε στά διαδραματισθέντα γεγονότα καί συμβάντα τοῦ ἱστορικοῦ παρελθόντος (726-843). Ἀποκορύφωμα αὐτῶν ἡ Εἰκονομαχική Σύνοδος στήν Ἱέρεια τό 754 καί ἡ Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδος τοῦ 787, ἡ εἰκονομαχική Σύνοδος τοῦ 815 καί ἡ ἐνδημοῦσα Σύνοδος τοῦ 843 στήν Κωνσταντινούπολη, ἡ ὁποία ἐπανέφερε τίς ἀποφάσεις τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί καθόρισε τήν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων καί ὅλων τῶν ἱερῶν σεβασμάτων σύμφωνα μέ τή ρήση, καί τή σχετική προσκύνηση αὐτῶν, τοῦ Μεγάλου Βασιλείου: “ἡ τῆς εἰκόνος τιμή ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει” (Μ. Βασιλείου, Περί ἁγίου Πνεύματος, PG 32,149C). Τά κορυφαῖα αὐτά γεγονότα ὁδήγησαν στήν καθιέρωση τῆς ἑορτῆς τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς ὅριο ἀνακεφαλαιώσεως τοῦ παρελθόντος καί προκαθορισμοῦ τοῦ μέλλοντος, ὅπως αὐτά ἐπισημαίνονται στό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας. Τό Συνοδικόν τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅπως αὐτό διαμορφώθηκε ἀπό τούς πρώτους χριστιανικούς αἰῶνες καί ὕστερα, ἀναγινώσκεται, ἀποσπασματικῶς βέβαια, τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας καί περιλαμβάνει μεταξύ τῶν ἄλλων καί τόν ἀναθεματισμό τῶν αἱρέσεων καί αἱρεσιαρχῶν, κακοδοξιῶν τῆς θύραθεν - ἑλληνικῆς καί ἄλλης - φιλοσοφίας, καί διαφόρων εἰδωλολατρικῶν ἀντιλήψεων, πού ἀναβιώνουν καί ἐμφανίζονται

παράλληλα πρός τόν βίο καί τή διδασκαλία τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Τό Συνοδικόν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας συντάχθηκε ἀπό τή Σύνοδο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τό 843 μέ πρωτοβουλία τοῦ πατριάρχη Μεθοδίου καί μέ τή συναίνεση τῆς βασίλισσας Θεοδώρας. Χαρακτηρίστηκε “ὡς ἐτήσιος εὐχαριστία” καί καθιερώθηκε μέ τήν ἑορτή τῆς νίκης καί τοῦ θριάμβου τῆς Ὀρθοδοξίας κατά τῆς Εἰκονομαχίας καί πασῶν τῶν αἱρέσεων. Ὁ ἑορτασμός αὐτός γίνεται τήν πρώτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν τοῦ Τριωδίου, ἡ Ἐπιμέλεια κ.Ἠλία Δ. Μπάκου

ὁποία καλεῖται Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας. Κατά τόν ἐτήσιο αὐτό ἑορτασμό τοῦ θριάμβου τῆς Ὀρθοδοξίας ἀναγινώσκονται ἀναθεματικά ἀποσπάσματα ἀπό τό Συνοδικόν γιά τήν καταδίκη τῆς εἰκονομάχου αἱρέσεως καί τῶν ἄλλων αἱρέσεων καί τῶν διαφόρων κακοδοξιῶν Ἰουδαίων καί Ἑλλήνων, πού ἐκδηλώθηκαν κατά τήν περίοδο τῆς Εἰκονομαχίας. Μαζί μέ τήν εἰκονομάχο αἵρεση ἤ ἄλλως χριστομάχο ἀποστασία (=ἀθεΐα) καταδικάζονται καί ἰουδαϊκές καί ἑλληνικές ἀντιλήψεις, οἱ ὁποῖες ἀντιβαίνουν πρός τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Πρέπει νά σημειωθεῖ ὅτι πρόκειται γιά κοινό ἀναθεματισμό Ἐκκλησίας καί Πολιτείας. (Τό Συνοδικόν αὐτό περιλαμβάνεται στό Τριώδιον στ. 144α-146β, Ἐκδ. Ἀ. Διακονίας [1960], ὡς συμβολικό κείμενο τῆς Ὀρθοδοξίας). Στό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας προστέθηκαν τόν ΙΑ´- ΙΒ´ αἰώνα καί τά “τοῦ Ἰταλοῦ Ἰωάννου Κεφάλαιον ια´” καί τῶν ὀπαδῶν του, καί ἄλλων “ὀρθολογιζόντων”, οἱ ὁποῖοι συνανεμίγνυον ἑλληνικές φιλοσοφικές δοξασίες καί “συλλογισμούς” μέ τά ὀρθόδοξα χριστιανικά δόγματα, καί κυρίως μέ τά Χριστολογικά καί ἐσχατολογικά. *** Κήρυγμα Εὐαγγέλου Στ. Πονηροῦ εἰς τόν Ἱ. Ν. Ἁγίου Γεωργίου τῆς Ριζαρείου σχολῆς

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ἑορτάζει σήμερα, πρώτη Κυριακή τῶν νηστειῶν, ἡ Ἐκκλησία μας τήν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων, τήν ὁποία ἔχει ὁρίσει ὡς ἑορ-

ΛΟΓΟΙ ΠΕΡΙ ΘΥΜΟΥ

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος στὸ λόγο του Περὶ ἀοργησίας μᾶς λέει: «Θυμὸς σημαίνει, εὐμετάβλητη καὶ εὐέξαπτη συμπεριφορὰ καὶ ἀσχημοσύνη τῆς ψυχῆς. Θυμώδης σημαίνει, νὰ γίνεσαι θεληματικὰ ἐπιληπτικός, καὶ ἀπὸ ἀθέλητη κακὴ συνήθεια νὰ πέφτης κάτω καὶ νὰ συντρίβεσαι ὁλοσχερῶς. Μερικὲς φορὲς ἡ ψαλμωδία, ὅταν εἶναι μέτρια, καταπραΰνει ἄριστα τὸν θυμό. Ἡ ἀρχὴ τῆς μακαρίας ἀνεξικακίας εἶναι τὸ νὰ γίνωνται δεκτὲς οἱ ἀτιμίες μὲ ἐσωτερικὴ πικρία καὶ ὀδύνη. Τὸ μέσον, νὰ ἀντιμετωπίζωνται χωρὶς λύπη. Καὶ τὸ τέλος, ἐὰν ὑπάρχη τέλος, νὰ θεωροῦνται ὡς ἔπαινοι. Οἱ ὀνειδισμοὶ ἀποπλύνουν τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὰ πάθη. Σὲ αὐτὸ ἂς σὲ πείση καὶ ἡ φράσις ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ λαός. Μερικοὶ κοσμικοὶ δηλαδή, ὅταν ἐξυβρίσουν κάποιον κατὰ πρόσωπον, λέγουν μὲ καύχησι: “Τὸν τάδε τὸν ἔλουσα”! Καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ πραγματικότητα».1 Ὁ στάρετς Μακάριος τῆς Ὄπτινα σχετικὰ μὲ τὸν θυμὸ δίδασκε «Ὁ θυμὸς δὲ μᾶς δόθηκε, γιὰ νὰ ἐκνευριζόμαστε ἐναντίον τοῦ πλησίον μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ αὐξήσει ὁ ζῆλος μας κατὰ τῆς ἁμαρτίας. Ὅταν ἐκνευριζόμαστε μὲ τὸν συνάνθρωπό μας ἐνεργοῦμε ἐνάντια στὴ φύση μας. Νευρικοὶ καὶ ὀξύθυμοι γινόμαστε ἐπειδὴ εἴμαστε ὑπερήφανοι. Ἡ ὀξυθυμία φανερώνει τὴν ἐσωτερική μας διάθεση. Τὴν κατάσταση αὐτὴ πρέπει νὰ τὴν διορθώσουμε μὲ τὴν αὐτομεμψία, μὲ τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἀγάπη. Δὲν πρέπει νὰ παρατηροῦμε τὶς ἀδυναμίες τῶν ἄλλων, δὲν πρέπει νὰ κατακρίνουμε τὸν πλησίον μας. Σίγουρα μερικὲς φορὲς μᾶς προσβάλλουν. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι τὸ σχέδιο τῆς θείας πρόνοιας, γιὰ νὰ φανερωθεῖ ἡ ἀδυναμία μας. Μᾶς δίνεται ἔτσι ἡ εὐκαιρία καὶ τὸ μέσο νὰ τὴν θεραπεύσουμε, δηλαδὴ νὰ ἀγωνιστοῦμε, νὰ ἀντισταθοῦμε, νὰ ταπεινωθοῦμε». 2 Ὁ Μέγας Βασίλειος σχετικὰ μὲ τὸν θυμὸ μᾶς ἀναφέρει: «Ὁ θυμὸς εἶναι μία στιγμιαία τρέλλα. Ὁ θυμὸς προκαλεῖ μάχη, ἡ μάχη γεννᾶ ὕβρεις, οἱ ὕβρεις χτυπήματα, τὰ χτυπήματα τραύματα καὶ ἀπὸ τὰ τραύματα πολλὲς φορὲς ἐπέρχονται οἱ θάνατοι. Ἂς συγκρατήσουμε τὸ κακὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο ξεκίνημα μὲ τὸ νὰ ξερριζώσουμε μὲ κάθε τρόπο τὴν ὀργὴ ἀπὸ τὶς ψυχές. Δύο πράγματα νὰ ἀπομακρύνεις ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου. Νὰ μὴ θεωρεῖς τὸν ἑαυτό σου ἀξιόλογο καὶ σπουδαῖο οὔτε νὰ νομίζεις ὅτι κάποιος ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι κατώτερός σου στὴν ἀξία. Γιατί ἔτσι ὁ θυμὸς οὐδέποτε θὰ ἐξεγερθεῖ γιὰ τὶς ἀτιμώσεις, ποὺ μᾶς γίνονται. Πῶς θὰ μπορούσαμε νὰ ἀποφύγουμε τὴν ζημιὰ, πού προξενεῖ ἡ ὀργή; Ἂν πείσουμε τὸ θυμὸ νὰ μὴ προτρέχει τοῦ λογικοῦ. Ἀλλὰ νὰ φροντίσουμε πρῶτα γιὰ αὐτό, ὥστε οὐδέποτε νὰ τρέχει αὐτὸς μπροστὰ ἀπὸ τὸ νοῦ. Νὰ τὸν ἔχουμε σὰν ἄλογο ὑποταγμένο, σέ μᾶς καὶ μὲ τὴν λογικὴ σὰν μὲ χαλινὸ νὰ τὸν πείθουμε, σὲ καμμιὰ περίπτωση νὰ μὴ ξεφύγει ἀπὸ τὴν θέση του, ἀλλὰ νὰ ὁδηγεῖται ἀπὸ τὴν λογικὴ ἐκεῖ ὅπου αὐτὴ νομίζει».3 Ὁ ἅγιος Διάδοχος Φωτικῆς στὰ ἑκατὸ πρακτικὰ κεφάλαια μᾶς τονίζει: «Ὁ θυμός, περισσότερο ἀπὸ τὰ ἄλλα πάθη, ταράζει καὶ συγχύζει τὴν ψυχή, κάποτε ὅμως καὶ τὴν ὠφελεῖ πολύ. Γιατί ὅταν τὸν μεταχειριζόμαστε χωρὶς ταραχὴ κατὰ τῶν ἀσεβῶν ἤ ἀσέλγων, γιὰ νὰ σωθοῦν ἤ νὰ ντραποῦν, τότε προσθέτουμε πραότητα στὴν ψυχή μας, γιατί συμβαδίζουμε μὲ τὸν σκοπὸ τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς ἀγαθότητας τοῦ Θεοῦ. Ὁ φρόνιμος θυμὸς δόθηκε ὡς ὅπλο δικαιοσύνης στὴν ἀνθρώπινη φύση ἀπὸ τὸν δημιουργὸ Θεό. Ἂν ἡ Εὔα χρησιμοποιοῦσε αὐτὸ τὸ ὅπλο κατὰ τοῦ φιδιοῦ, δὲν θὰ νικιόταν ἀπὸ τὴν ἐμπαθῆ ἐκείνη ἡδονή».4 Ὁ ἅγιος Νεκτάριος μᾶς λέει γιὰ τὸν θυμὸ «Ὁ θυμὸς εἶναι ζέσις τοῦ περὶ τὴν καρδίαν θερμοῦ. Ὁ θυμὸς τῶν φρονίμων ἐγείρεται κατὰ τῆς κακίας, τῆς ἀδικίας, τοῦ ψεύδους, τῆς ἀπάτης, τοῦ δόλου καὶ κατὰ τῶν ἐργαζομένων τὸ πονηρόν. Ὁ φρόνιμος θυμωθείς ἤ σιωπᾶ ἤ ἤρεμα λαλεῖ. Ὁ φρόνιμος θυμωθεὶς κάθηται καὶ σιγᾷ, ἵνα καθησυχάση ἡ καρδία αὐτοῦ, καὶ ἵνα μὴ ὑπὸ τοῦ θυμοῦ αὐτὸς κρατηθῆ, ἀλλὰ κύριος διατελῆ ἑαυτοῦ. Ὁ θυμὸς ἀφιέμενος ἐλεύθερος θολοῖ τὴν καθαρότητα τοῦ νοῦ καὶ τὸ διειδὲς τῶν φρενῶν, καὶ ἄγει εἰς παρεκτροπάς».5 1. Κλῖμαξ Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου Λόγος Η´ 2. Μικρὴ Ρωσικὴ κλίμακα Πέτρου Μπότση σελ.64 3. Μ. Βασιλείου Ε.Π.Ε. τόμ. 6 Κατὰ ὀργιζομένων 4. Φιλοκαλία τόμ. Α´ σελ. 303 5. Νεκταρίου Κεφαλᾶ Ἅπαντα τόμ. Ε´ σελ.315

τή τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς Ὀρθοδοξίας πού ἀπειλήθηκε ἀπό τήν εἰκονομαχία, τῆς Ὀρθοδοξίας πού βρῆκε ἄξιους ὑπερασπιστές στά πρόσωπα τῶν ἁγίων μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τῶν ὁποίων τή μνήμη διαιωνίζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας στό συνοδικό τῆς ἁγίας καί οἰκουμενικῆς Ζ΄ συνόδου, στά πρόσωπα τῶν ἁγίων πατριαρχῶν Γερμανοῦ, Ταρασίου, Νικηφόρου καί Μεθοδίου «τῶν ὡς ἀληθῶς ἀρχιερέων Θεοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχων καί διδασκάλων», στά πρόσωπα τῶν μεγάλων πατέρων, τῶν θεολόγων συγγραφέων Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ καί Θεοδώρου Στουδίτου. Βρῆκε τέλος, θείᾳ χάριτι, ἄξιους ὑπερασπιστές στά πρόσωπα τῶν ἁπλοϊκῶν ἀλλά πιστῶν μοναχῶν καί λαϊκῶν πού δέν δέχονταν νά ἀλλάξουν ἕνα γράμμα ἤ μία κεραία ἀπό τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Γνώριζαν ὅλοι ἐκεῖνοι, αὐτό τό ὁποῖο ἀναφέρει τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, τή φράση τήν ὁποίαν ἀπηύθυνε ὁ μαθητής τοῦ Κυρίου ἀπόστολος Φίλιππος στόν μέλλοντα μαθητή καί ἀπόστολο Ναθαναήλ: «ὅν ἔγραψε Μωυσῆς ἐν τῷ νόμῳ καί οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν, Ἰησοῦν τόν υἱόν τοῦ Ἰωσήφ τόν ἀπό Ναζαρέτ». Τόν εἶδαν οἱ ἀπόστολοι τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, τόν βλέπουν μέχρι καί σήμερα «οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ». Κι ἀφοῦ ἐνηνθρωπήσθη, δύναται καί νά ἐξεικονισθεῖ. Ἄν ἀμφισβητεῖται ἡ δυνατότητα ἐξεικονίσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τότε ἀμφισβητεῖται καί τό ἀληθές τοῦ μυστηρίου τῆς σαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Τοῦτο ἐγνώριζαν οἱ ὁμολογητές τῆς πίστεως κατά τόν 8ο καί 9ο αἰώνα, κατά τούς φρικτούς χρόνους τῆς εἰκονομαχίας. Γι΄ αὐτό ἀρνήθηκαν οἱ ἅγιοι νά ὑπηρετήσουν τά θελήματα τῶν τυράννων, τῶν αὐτοκρατόρων οἱ ὁποῖοι εἶχαν αὐτοανακηρυχθεῖ καί θεολόγοι καί κατέστρεφαν εἰκόνες ἀνεκτίμητης ἀξίας, μοναστήρια καί ζωές ἀνθρώπων καί μέ ὅλες αὐτές τους τίς πράξεις προκάλεσαν ἐπαναστάσεις καί ἀπεμάκρυναν ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως τήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, ἡ ὁποία τότε ἀκόμη δέν εἶχε διαβρωθεῖ. Διώχθηκαν οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί ὑπέστησαν μύρια βάσανα, λέγει τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «ἐμπαιγμῶν καί μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δέ δεσμῶν καί φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι». Διώχθηκαν μέ πανομοιότυπους τρόπους ἀπό τούς εἰκονομάχους κάπου δεκαπέντε αἰῶνες ἀργότερα ἀπό τήν ἐποχή τῶν προφητῶν καί οἱ ὑπερασπιστές τῆς ὀρθοδοξίας. Πρός τί; Θά ἐρωτήσει κανείς. «Μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενοι τόν ὀνειδισμόν Χριστοῦ» εἶναι ἡ ἀπάντηση κατά τόν ἅγιο ἀπόστολο Παῦλο. Κάποιοι ὁπωσδήποτε θά ἀντείπουν: «ὅμως συνέβαινε καί παράχρηση τῶν εἰκόνων». Ναί, θά ἀπαντήσουμε, τύχαιναν καί περιπτώσεις παραχρήσεως, γίνονταν κάποτε καί πράξεις οἱ ὁποῖες σήμερα θά μᾶς φαίνονταν κωμικές, ὅμως ἄν μᾶς πονεῖ τό ἕνα χέρι, δέν κόβουμε τήν κεφαλή μας, γιά νά μᾶς περάσει ὁ πόνος! Ἔπρεπε λοιπόν, σέ ὅσους ἔκαμαν παράχρηση, νά διδαχθεῖ ἡ σωστή χρήση κι ὄχι νά ἐπιχειρηθεῖ μέ βίαιο τρόπο ἡ ἀπαγόρευση τῶν εἰκόνων. Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, Ἄς ἀναστηλώσουμε τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ μέσα μας ἀξιοποιοῦντες τίς δωρεές τῆς θείας χάριτος, ἔτσι θά μπορέσουμε νά ἀνταπεξέλθουμε στίς προκλήσεις καί στίς δοκιμασίες, τίς ὁποῖες ἐκτοξεύει σήμερα ὁ ἄκοσμος κόσμος. Διότι σήμερα ἐπιχειρεῖται μέ ποικίλα τεχνάσματα νέα φάση τῆς εἰκονομαχίας. Ἐπιχειροῦν κάποιοι τήν ἔξωση τῆς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ μας ἀπό τά κτήρια τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, σχολεῖα, δημόσιες ὑπηρεσίες καί δικαστήρια, τοῦ κράτους, πού δημιουργήθηκε μέ ἀγώνα «ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος», δέν πρέπει νά τό ξεχνοῦμε αὐτό, μιά καί αὔριο θά τό γιορτάσουμε γιά ἄλλη μιά φορά. Ἐπιχειρεῖται ἐπίσης καί νόθευση τῆς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ μας μέσῳ ἀμφιλεγόμενων σχολικῶν προγραμμάτων σπουδῶν, τά ὁποῖα διαφημίζονται ὡς «ἀνανέωση», ἀλλά στήν πραγματικότητα εἶναι καταστροφή. Χρέος τοῦ κάθε θεολόγου, κληρικοῦ καί λαϊκοῦ, τοῦ κάθε πιστοῦ, ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

ΟΨΕΙΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑΣ

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Ἱστορικά παραδείγματα

(2ον) Ἰωάννης Χούς (1363-1415)

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ 14 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2013 Ἀπόστολος: Ἑβρ. στ´ 13 – 20 Εὐαγγέλιον: Μᾶρκ. θ´ 17 – 31 Ἦχος δ´ — Ἑωθινόν: Α´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ «ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙΝ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ»

Μᾶς λέγει ἡ Γένεσις στὸ 14ο κεφάλαιό της ὅτι καθὼς γύριζε ὁ Ἄβραμ (ἀκόμη δὲν εἶχε ὀνομαστεῖ Ἀβραὰμ) νικητής, ἀπὸ ἕνα πόλεμο, ποὺ ἔκανε ἐναντίον ἑνὸς ἰσχυροῦ βασιλιᾶ τῆς Ἀνατολῆς, τοῦ Χοδολλογομόρ, γιὰ νὰ ἐλευθερώσει τὸν ἀνεψιὸ του Λώτ, βγῆκαν νὰ τὸν προϋπαντήσουν οἱ ἡττημένοι ἀπὸ τὸν Χοδολλογομὸρ βασιλεῖς, ποὺ κατέβηκαν ἀπὸ τὰ βουνά, καὶ ἄλλοι ἐντόπιοι βασιλεῖς, ποὺ δὲν εἶχαν λάβει μέρος στὸν πόλεμο. Ἀνάμεσα σʼ αὐτοὺς ἦταν καὶ ὁ Μελχισεδέκ, ὁ βασιλιὰς τῆς Σαλήμ, ποὺ ἀργότερα θὰ ὀνομαστεῖ Ἱερουσαλήμ. Αὐτὸς ὁ Μελχισεδὲκ ἦταν «ἱερεὺς τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου», δηλαδὴ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς ἔβγαλε «ἄρτους καὶ οἶνον» καὶ φίλεψε τὸν Ἄβραμ. Αὐτὸ τὸ φίλεμα εἶναι προτύπωση τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας. Διαφορετικά, ἂν δὲν ὑπῆρχε ἡ ἀνάγκη τῆς προτυπώσεως, ἦταν πολὺ ὑποτιμητικὸ γιὰ ἕνα βασιλιὰ νὰ φιλεύει κάποιον μόνο μὲ κρασὶ καὶ ψωμί. Ἀλλὰ ἡ φιλοξενία αὐτὴ εἶχε τὸ ἑξῆς μυστικὸ νόημα. Ὁ Μελχισεδέκ, ποὺ εἶναι ὁ τύπος τοῦ Χριστοῦ, προσφέρει στὸν Ἄβραμ, τὸν ἀρχαῖο πνευματικὸ γενάρχη τῶν χριστιανῶν, τὸν τύπο τοῦ μυστηρίου τοῦ σώματος καὶ τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ ἡ φιλοξενία εἶναι μία προφητεία τοῦ θείου μυστηρίου. Ὅπως καὶ τὸ πρόσωπο τοῦ Μελχισεδὲκ εἶναι μία προφητεία γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ θὰ πεῖ τύπος. Μία προφητεία ποὺ δὲν γίνεται μὲ λόγια, ἀλλὰ μὲ ἕνα πρόσωπο ἢ ἕνα γεγονός. Ὁ Μελχισεδὲκ τὸν εὐλόγησε κι ὅλας καὶ τοῦ εἶπε· «Ὁ Ἄβραμ εἶναι εὐλογημένος ἀπὸ τὸν Θεὸ τὸν ὕψιστο, ποὺ ἔκτισε τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ. Κι ὁ Θεὸς ὁ ὕψιστος εἶναι εὐλογητός, ἄξιος νὰ δοξολογεῖται, γιατί σοῦ παρέδωσε τοὺς ἐχθρούς σου στὰ χέρια σου, Ἄβραμ. Ἦταν ἀδύνατο ἀνθρωπίνως νὰ νικήσει ὁ Ἄβραμ τὸν ἰσχυρὸ Χοδολλογομόρ, ποὺ εἶχε νικήσει συμμαχίες βασιλέων καὶ τὸν ἔτρεμαν ὅλοι στὴν Ἀνατολή. Κι ὁ Ἄβραμ ἔδωσε τὸ ἕνα δέκατο ἀπὸ τὰ λάφυρά του στὸν Μελχισεδέκ. Ὁ βασιλιὰς Μελχισεδὲκ ἀναφέρεται στὸ κεφάλαιο αὐτὸ τῆς Γενέσεως ξαφνικὰ, ὅπως παρατηρεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, σὰν «ἀπάτωρ, ἀμήτωρ, ἀγενεαλόγητος, μήτε ἀρχὴν ἡμερῶν μήτε ζωῆς τέλος ἔχων, ἀφωμοιωμένος δὲ τῷ Υἱῷ τοῦ Θεοῦ, μένει ἱερεὺς στὸ διηνεκὲς (Ἑβρ. 7,3). Εἶναι τύπος τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ἀμήτωρ σὰν Θεός, ἀπάτωρ σὰν ἄνθρωπος, ἄναρχος καὶ ἀθάνατος, ἱερεὺς αἰώνιος. Βέβαια ὁ Μελχισεδὲκ εἶχε γονεῖς καὶ πέθανε κάποτε, ἀλλʼ ὁ τρόπος ποὺ ἀναφέρεται στὴ Γραφὴ μία φορὰ μόνο, χωρὶς πρόλογο, καὶ δὲν ξαναμνημονεύεται, τὸν κάνει τύπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μελχισεδέκ· Μελχὶ εἶναι ὁ βασιλεὺς καὶ σεδὲκ ἡ δικαιοσύνη. Ὁ Ἀπ. Παῦλος τὸν ἀποκαλεῖ «βασιλεὺς δικαιοσύνης καὶ βασιλεὺς Σαλὴμ (ἡ μετέπειτα Ἱερουσαλήμ), ὅ ἐστι βασιλεὺς εἰρήνης» (Ἑβρ. 7,2). Σαλὴμ σημαίνει εἰρήνη. Συνεπῶς ὁ Μελχισεδὲκ εἶναι βασιλιὰς δίκαιος (δίνει τὴν δικαίωση) καὶ εἰρηνικὸς καὶ τέλειος νὰ ἱερατεύει. Γιὰ τὸν βασιλιὰ Μελχισεδὲκ μᾶς μιλᾶ ἀναλυτικὰ τὸ 7ο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ἂς δοῦμε τοὺς ὑπόλοιπους (7, 4-25) στίχους. Ἀναλογισθεῖτε πόσο μεγάλος ἦταν αὐτός, ὁ Μελχισεδέκ, ἀφοῦ καὶ ὁ Ἀβραὰμ ὁ πατριάρχης τοῦ ἔδωσε τὸ ἕνα δέκατο ἀπὸ τὰ ἐκλεκτότερα λάφυρα. Καὶ κεῖνοι μὲν ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους τοῦ Λευΐ, ποὺ λαμβάνουν τὴν ἱερωσύνη, διατάσσονται ἀπὸ τὸ νόμο νὰ λαμβάνουν τὸ ἕνα δέκατο τῶν εἰσοδημάτων ἀπὸ τὸ λαό, δηλαδὴ ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς τους, καίτοι προῆλθαν ἀπὸ τὴν ὀσφὺ (τὴ μέση) τοῦ Ἀβραάμ. Αὐτὸς ὅμως, ὁ Μελχισεδέκ, ὁ ὁποῖος ὡς πρὸς τὴν καταγωγὴ δὲν εἶναι λευΐτης, ἔλαβε τὸ ἕνα δέκατο ἀπὸ τὸν Ἀβραὰμ καὶ εὐλόγησε αὐτὸν ποὺ εἶχε τὶς θεῖες ὑποσχέσεις. Χωρὶς δὲ καμμία ἀντίρρηση τὸ κατώτερο εὐλογεῖται ἀπὸ τὸ ἀνώτερο. (Ἄρα ὁ Μελχισεδέκ, ποὺ εὐλόγησε, εἶναι ἀνώτερος ἀπὸ τὸν Ἀβραὰμ ποὺ εὐλογήθηκε). Ἐπίσης στὴ μία περίπτωση λαμβάνουν δεκάτες ἄνθρωποι θνητοί, ἐνῶ στὴν ἄλλη περίπτωση ἔλαβε δεκάτη ἕνας, γιὰ τὸν ὁποῖο δίνεται ἡ μαρτυρία ὅτι ζεῖ, (ἀφοῦ σκοπίμως ἡ Γραφή, ἀναφέρει μόνο τὴ ζωή του καὶ ὄχι τὸ θάνατό του). Θὰ μποροῦσε δὲ νὰ πεῖ κάποιος ὅτι, ἀφοῦ ὁ Ἀβραὰμ ἔδωσε δεκάτη στὸν Μελχισεδέκ, καὶ ὁ Λευΐ, ποὺ κανονικὰ λαμβάνει δεκάτη ἀπὸ τοὺς ὁμοεθνεῖς του, ἔδωσε κι αὐτὸς δεκάτη στὸν Μελχισεδέκ, ἀφοῦ προῆλθε ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ (Ἄρα καὶ οἱ λευΐτες εἶναι κατώτεροι ἀπὸ τὸν Μελχισεδέκ). Ἐὰν δὲ ἡ δικαίωση ἦταν δυνατὴ μὲ τὴν λευϊτικὴ ἱερωσύνη, ποὺ δόθηκε στὸν ἰσραηλιτικὸ λαὸ μὲ νόμο, ποιὰ ἀνάγκη ὑπῆρχε νὰ ἐμφανισθεῖ ἄλλου εἴδους ἱερεὺς κατὰ τὸν τύπο τοῦ Μελχισεδέκ, καὶ νὰ μὴ εἶναι κατὰ τὸν τύπο τοῦ Ἀαρών. Ἀφοῦ δὲ παύει νὰ ἰσχύει ἡ λευϊτικὴ ἱερωσύνη, κατʼ ἀνάγκη παύει νὰ ἰσχύει καὶ ὁ σχετικὸς νόμος, (ποὺ ὅριζε ὅτι οἱ ἱερεῖς πρέπει νὰ εἶναι ἀπὸ τὴ φυλὴ Λευΐ). Γιʼ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστός, χάριν τοῦ ὁποίου ἀναφέρουμε ὅλα αὐτά, σαρκώθηκε ἀπὸ ἄλλη φυλή, ἀπὸ τὴν ὁποία κανένας δὲν ὑπηρέτησε στὸ θυσιαστήριο. Διότι εἶναι γνωστὸ σὲ ὅλους ὅτι ὁ Κύριός μας προῆλθε ἀπὸ τὴν φυλὴ Ἰούδα, γιὰ τὴν ὁποία ὁ Μωυσῆς δὲν ἔκανε καμμία ἀναφορὰ μιλώντας γιὰ τὴν ἱερωσύνη τῶν Ἰουδαίων. Γίνεται ἔτσι τώρα φανερό, ὅτι ἐμφανίζεται ἕνας ἄλλος ἱερεὺς κατὰ τὸν τύπο τοῦ Μελχισεδέκ. Ὁ ὁποῖος δὲν ἔγινε γιʼ αὐτὴ τὴ φυσικὴ ζωή, ποὺ τελειώνει μὲ τὸν θάνατο, ἀλλὰ γιὰ τὴν αἰώνιο ζωὴ καὶ ὑπάρχει συνεχῶς. Γιʼ αὐτὸ λέγει ὁ Δαυὶδ στὸν 109ο ψαλμὸ «σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ». Συνεπῶς καταργεῖται ἡ λευϊτικὴ ἱερωσύνη ὡς ἀνίσχυρη καὶ ἀνωφελής. Διότι καμμιὰ δικαίωση δὲν προσέφερε ὁ νόμος. Τώρα ὅμως ὁ Θεὸς μᾶς δίνει πιὸ ἀνώτερη ἐλπίδα, μὲ τὴν ὁποία ἐρχόμαστε κοντὰ στὸν Θεὸ (τὴν ἱερωσύνη κατὰ τὴν τάξη Μελχισεδέκ). Ἡ ἱερωσύνη κατὰ τὴν τάξη Μελχισεδὲκ δόθηκε μὲ ὅρκο τοῦ Θεοῦ. Οἱ Λευΐτες γίνανε ἱερεῖς σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Μωυσέως, χωρὶς νὰ ὑπάρχει ὅρκος τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστὸς ὅμως ἔγινε ἱερεὺς κατὰ τὴν θέληση τοῦ Θεοῦ Πατέρα, ὁ ὁποῖος εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ὤμοσε Κύριος καὶ οὐ μεταμεληθήσεται· σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ». Γιʼ αὐτὸ ὁ Ἰησοῦς ἔγινε ἐγγυητὴς ἀνώτερης διαθήκης. Ἐπίσης οἱ λευΐτες ἦταν πολλοί, διότι ὁ θάνατος ἐμπόδιζε νὰ μένει κανεὶς αἰώνια στὸ ἀξίωμα, ἐνῶ αὐτὸς (ὁ Χριστός), ἐπειδὴ ζεῖ πάντοτε, ἔχει ἱερωσύνη συνεχῆ. Γιʼ αὐτὸ καὶ μπορεῖ νὰ σώζει πάντοτε ὅσους διʼ αὐτοῦ προσέρχονται στὸ Θεό, ἀφοῦ πάντοτε ζεῖ, γιὰ νὰ μεσιτεύει γιʼ αὐτούς. Ἀρχιμανδρίτης Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν ΗΘΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

(5ον) 10. Θυσία ζωντανή Οἱ χριστιανοί δέν μποροῦν νά εἶναι κοινοί ἄνθρωποι τοῦ κόσμου, ἀκολουθώντας τό ἁμαρτωλό ρεῦμα τῆς ἐποχῆς καί τηρώντας ἐπιλεκτικά μερικές ἐντολές. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι οἱ χριστιανοί πρέπει νά προσφέρουν τά σώματά τους ὡς θυσία ζωντανή, ἁγία καί εὐάρεστη στό Θεό. Πρέπει τά μέλη τους νά εἶναι ὄργανα ἁγίων

πράξεων καί ὄχι ὄργανα ἁμαρτωλῶν μεθοδεύσεων καί πράξεων. Καί αὐτό μποροῦν νά τό πετύχουν, ὅταν δέν θά συσχηματίζονται μέ τούς κοσμικούς ἀνθρώπους καί θά μεταμορφώνονται ἐσωτερικά προσέχοντας τό νοῦ καί τήν καρδιά τους. Ἡ ἀνακαίνιση τοῦ νοῦ δέν εἶναι τόσο εὔκολη ὑπόθεση. Ὁ Π. Ν. Τρεμπέλας τονίζει ὅτι ἡ ἐπιστροφή τοῦ νοῦ στή φυσική του κατάσταση ἐπιτυγχάνεται μέ τήν εἰλικρινῆ μετάνοια καί τόν ἁγιασμό. Καί διευκρινίζει: «Κατ᾽ αὐτήν δέν μεταβάλλεται ἡ οὐσία τοῦ νοῦ, ἀλλ᾽ αἱ ἰδιότητες αὐτοῦ. Ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά ἀποκτοῦν νέας διαθέσεις καί κλίσεις· νέας συμπαθείας καί ἀντιπαθείας. Ἡ διάνοια φω-

τίζεται, ἡ συνείδησις λεπτύνεται, αἱ σκέψεις ἐξυγιαίνονται, ἡ θέλησις ὑποτάσσεται εἰς τό θεῖον θέλημα καί τά συναισθήματα ἀποπνευματίζονται. Οὕτως ὥστε ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι πλέον ὅ,τι ἦτο. Τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε τά πάντα καινά». Εἶναι μακάριοι ἐκεῖνοι πού ἀγωνίζονται νά τηρήσουν στήν ζωή τους τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Ὁ Θεός, ἀδελφοί, μᾶς ἔδειξε τό ἔλεός του. Σᾶς παρακαλῶ, λοιπόν, νά τοῦ προσφέρετε ὅλον τόν ἑαυτόν σας θυσία ζωντανή, ἁγία, εὐπρόσδεκτη στό Θεό. Αὐτή εἶναι ἡ πραγματική πνευματική λατρεία σας. Μή προσαρμόζεστε στή νοοτροπία αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἀλλά νά μεταμορφώνεστε συνεχῶς πρός τό καλό, ἀποκτών-

Ὁ Ἰωάννης Χούς (1363–1415) ὑπῆρξε μία ἐξέχουσα Τσεχική προσωπικότητα, ἡ ὁποία συναριθμεῖται στίς πλέον ἀντιπροσωπευτικές περιπτώσεις γιά τό ποῦ μπορεῖ νά ὁδηγήσει ἡ τυφλή θρησκευτική μισαλλοδοξία. Πρόκειται γιά ρωμαιοκαθολικό κληρικό, καθηγητή καί πρύτανη τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Πράγας, ἐξαιρετικό καί ἐνθουσιώδη ἱεροκήρυκα, ὀξυνούστατο ἄνθρωπο, μαχητικό ὑπερασπιστὴ τῶν ἰδεῶν του, ὁ ὁποῖος, ἐπιπλέον, συνέβαλε καίρια μέ τή χρήση τῆς τσεχικῆς γλώσσας στά γραπτά καί στά κηρύγματά του στό νά θεωρηθεῖ πατέρας τῆς τσεχικῆς γλώσσας στό χῶρο τῆς φιλολογικῆς ἐξέλιξής της. Αἰτία τοῦ διωγμοῦ του ὑπῆρξε ἡ κριτική του στήν ἀπολυταρχία τοῦ παπικοῦ θεσμοῦ, ἀρνούμενος ὅτι ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἦταν ἀρχηγός τῆς Ἐκκλησίας καί κατ᾽ ἐπέκταση, ὁ ὑποτιθέμενος διάδοχός του, ὁ ἑκάστοτε πάπας. Ὑποστήριζε ὅτι ἐάν ὁ πάπας εἶναι φιλάργυρος τότε εἶναι τοποτηρητής, ὄχι τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά τοῦ Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτη. Τό ἴδιο δριμύτατη ὑπῆρξε ἡ κριτική του καί στά λυσίποινα, πού τά θεωροῦσε ὡς σιμωνία. Στά ἀνωτέρω πρέπει, ἐπιπλέον, νά προστεθοῦν ἡ αὐστηρή κριτική του γιά τήν ἠθική διαφθορά τοῦ ρωμαιοκαθολικοῦ κλήρου τῆς ἐποχῆς του, τό αἴτημά του γιά ἐπιστροφή στήν ἀρχαία πράξη τῆς Ἐκκλησίας γιά μετάληψη τῶν πιστῶν καί ἀπό τά δύο εὐχαριστιακά εἴδη, ὅπως καί ἡ υἱοθέτηση ὁρισμένων θέσεων τοῦ Ἰ. Οὐΐκλιφ.

Ἡ εὐρύτατη ἀπήχηση τῶν ἰδεῶν του, κάτι στό ὁποῖο συνέβαλε καί ἡ χρήση τῆς τσεχικῆς γλώσσας καί ἡ ρητορική εὐγλωττία του, θορύβησε τόσο τήν τοπική ρωμαιοκαθολική ἡγεσία ὅσο καί τή Ρώμη.Ἔτσι, ἄρχισαν τά μέτρα ἐναντίον του, ὅπως ἡ ἀπομάκρυνσή του ἀπό τό Πανεπιστήμιο, ἡ ἀπαγόρευση ὁμιλιῶν, τό κάψιμο τῶν ἔργων του καί ἡ κλήση του, γιά νά παρουσιαστεῖ σέ ἐκπρόσωπο τῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης.Ἡ ἄρνησή του νά ἐμφανιστεῖ ἐνώπιον τοῦ ἱεροεξεταστῆ (τοῦ μετέπειτα πάπα Μαρτίνου Ε΄) ὁδήγησε στόν ἀφορισμό του ἀπό τόν πάπα. Ὁ ἀφορισμός του μάλιστα ἀνακοινώθηκε δημόσια στίς 15–5–1411 σέ ὅλους τούς ναούς τῆς Πράγας καί ἀκολούθησε ἡ ἀπόφαση ἐξορίας του ἀπό τόν ρωμαιοκαθολικό ἀρχιεπίσκοπο τῆς πόλης. Λόγῳ τῆς ὑψηλῆς ἐκτίμησης πρός τό πρόσωπό του, εὑρισκόμενος ἐκτός Πράγας, πείστηκε ἀπό τόν αὐτοκράτορα Σιγισμοῦνδο, νά παρουσιαστεῖ στή σύνοδο τῆς Κωνσταντίας, τή 16η «Οἰκουμενική» τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, γιά νά δώσει ἀπαντήσεις καί διευκρινήσεις γιά τίς θέσεις του καί τίς ἐναντίον κατηγορίες του. Ἔχοντας πειστεῖ ἀπό τίς διαβεβαιώσεις τοῦ αὐτοκράτορα, ὅτι ἐγγυᾶται αὐτός τή σωματική του ἀκεραιότητα καί τήν προσωπική του ἐλευθερία παρουσιάστηκε ἐνώπιον τῆς σύνοδου. Ἀρνούμενοι νά ἀποδεχθοῦν τίς ἀπαντήσεις του και ἀδιαφορώντας γιά τίς αὐτοκρατορικές ἐγγυήσεις, πού ἀποδείχθηκαν ἄνευ ἀντικρίσματος μέ ἐντολή τῆς σύνοδου συνελήφθη καί φυλακίστηκε. Στή φυλακή βασανίστηκε ἐπί μῆνες καί τοῦ ἀσκήθηκε ἀφόρητη ψυχολογική πίεση γιά νά ἀνακαλέσει τίς θέσεις του. Στήν τελευταία

δημόσια κλήση πρός ἀπολογία ἐνώπιον τῆς συνόδου, ἀφοῦ γιά μία ἀκόμη φόρα ἀρνήθηκε νά ἀνακαλέσει, σέ μία ἐξόχως ἀτιμωτική καί εὐτελιστική διαδικασία ἀποφασίστηκε, ὡς ἀμετανόητος αἱρετικός, νά καεῖ ζωντανός. Τά τελευταῖα λόγια τῶν παπικῶν ἐπισκόπων, πού ἄκουσε ἦταν: «Τώρα παραδίνουμε τήν ψυχή σου στό διάβολο». Μέ μία ἐπιβλητική πομπή, ὅπως ἀναφέρουν οἱ ἱστορικές πηγές, ὁδηγήθηκε γιά νά καεῖ ζωντανός πρό τῶν πυλῶν τῆς Πράγας, ἀρνούμενος γιά τελευταία φορά νά ἀνακαλέσει. Ἐνῶ οἱ φλόγες τύλιγαν πιά τό σῶμα του τά τελευταῖα λόγια του, πού ἀκούστηκαν ἦταν νά ψάλει: «Ἰησοῦ,Υἱέ τοῦ Δαυίδ, ἐλέησέ με». Ἡ σκληρή καί εἰδεχθής πράξη τιμωρίας του ἀλλά καί τό ἡρωϊκό του φρόνημα ἐνίσχυσαν τούς ὀπαδούς του νά συνεχίσουν τήν ἀντίσταση ἐναντίον τῆς Ρώμης, ἡ ὁποία τόν φοβόταν καί νεκρό. Ἔτσι, ὅταν ἀναλώθηκε τό σῶμα του ἀπό τή φωτιά, συγκέντρωσαν τήν τέφρα καί τήν ἔριξαν στόν Ρῆνο, γιά νά μή τήν συλλέξουν οἱ πολυάριθμοι ὀπαδοί καί φίλοι του. Ὁ ἀπόηχος τοῦ ἀγώνα καί τοῦ φρικτοῦ τέλους του ἔμεινε ἰσχυρός. Ἑκατό καί πλέον χρόνια ἀργότερα, ὁ Λούθηρος θά δηλώνει: «Εἴμαστε ὅλοι Χουσίτες». Τό κάψιμο καί τοῦ Ἰωάννη Χούς καταγράφηκε στήν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ ὡς μία ἀκόμη ἀποτρόπαια πράξη φανατισμοῦ καί θρησκευτικῆς μισαλλοδοξίας. Τίθεται ὅμως ἐδῶ ἕνα ἐπιπλέον ἐρώτημα. Πῶς μπορεῖ νά θεωρεῖται «Οἰκουμενική» μία σύνοδος, πού λαμβάνει ὡς ἀπόφαση τό νά καεῖ ζωντανός ἕνας ἄνθρωπος; Ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα, πιστεύουμε, εἶναι εὔκολη.

ΑΚΡΟΓΩΝΙΑΙΟΙ ΛΙΘΟΙ Διά κάθε πτυχήν τῆς ζωῆς μας

Σήμερα πού σέ ὅλες τίς πτυχές τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου τά πάντα ἀνατράπηκαν καί ἰσοπεδώθηκαν, ὅλοι, ἐκτός ἐλαχιστοτάτων περιπτώσεων, προσπαθοῦν νά οἰκοδομήσουν τή ζωή τους πάνω σέ σαθρό ἔδαφος, χωρίς θεμέλια καί μέ μειωμένης ἀντοχῆς καί ἀξίας ὑλικά. Τό ἄφθονο χρῆμα, οἱ γραμματικές γνώσεις, οἱ διασυνδέσεις, ἡ ἐξωτερική ἐμφάνιση, οἱ ἐφήμερες ἡδονές... εἶναι τά ἀπαραίτητα ἐφόδια, μέ τά ὁποῖα προσπαθεῖ ὁ σημερινός ἄνθρωπος, γιά νά κατακτήσει τή ζωή. Τά ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς νοοτροπίας τά βλέπουμε καθημερινά στή ζωή μας. ῾Η μελαγχολία ἔγινε ἀπαραίτητος σύντροφος πολλῶν συνανθρώπων μας. ῾Η ἀπογοήτευση ἐγκαταστάθηκε στό ἐσωτερικό πολλῶν συμπολιτῶν μας. Οἱ αὐτοκτονίες ξεπέρασαν κάθε ὅριο καί γενικά ὁ βίος τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων ἔγινε ἀβίωτος. Τήν ἔκταση τοῦ προβλήματος τή δείχνουν καθαρά τό πλῆθος τῶν συνανθρώπων μας, πού καταφεύγουν στούς ψυχολόγους, στούς ψυχιάτρους, στά μέντιουμ, τίς χαρτορίχτρες, στά ἠρεμιστικά, στά ναρκωτικά καί σέ ὅτι ἄλλο πιστεύουν ὅτι θά τούς βοηθήσει νά ξαναβροῦν τήν ἠρεμία καί τόν χαμένο τους ἑαυτό. Μάταια οἱ ψυχολόγοι, οἱ κοινωνιολόγοι καί ἄλλων εἰδικοτήτων ἐπιστήμονες προσπαθοῦν νά βροῦν τά αἴτια καί νά τά θεραπεύσουν. Οἱ λύσεις πού δίνουν φαινομενικά φαίνεται ὅτι λύνουν τό πρόβλημα, ἀλλ᾽ ὅμως αὐτό γίνεται μόνο ἐπιφανειακά καί ἐπιδερμικά, στό βάθος τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς ὑπάρχει ἡ σκιά, πού δέν μπορεῖ κανένας νά τή διαλύσει, γι᾽ αὐτό ὅλοι κουνοῦν ἀπογοητευτικά τό κεφάλι τους. Κι ὅμως ἡ λύση τοῦ προβλήματος ὑπάρχει καί εἶναι τόσο ἁπλή καί ἀδάπανη. Τή λύση μᾶς τή δίνουν πρῶτα ὁ ᾽Ιησοῦς Χριστός, ἡ ᾽Εκκλησία Του καί ἡ ἐμπειρία τῆς ζωῆς. Τά πολύτιμα αὐτά ἐφόδια εἶναι: ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί ἡ εὐχή τῶν γονέων. Τά προαναφερθέντα ἐφόδια λείπουν ἀπό τό σημερινό ἄνθρωπο. Δέν τά θέλει. Τά ἀπορρίπτει καί τά χλευάζει. ῾Η πλειονότητα τῶν νέων ἀνθρώπων οἰκοδομοῦν τή ζωή τους χωρίς τήν Εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί τήν εὐχή τῶν γονέων τους. ῞Ενα καί μόνο παράδειγμα βεβαιώνει τοῦ λόγου τό ἀληθές. ῾Ο Γάμος. Παλαιότερα δέν κτίζονταν μιά νέα οἰκογένεια, ἄν πρῶτα δέν εἶχε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί τήν

τας τό νέο φρόνημα τοῦ πιστοῦ» (ιβ´ 1-2). *** 11. Ἡ ἀξιοποίηση τῶν χαρισμάτων Οἱ χριστιανοί ἀποτελοῦν ἕνα σῶμα χάρη τοῦ Χριστοῦ, γι᾽ αὐτό καί πρέπει νά τούς διακρίνει τό πνεῦμα τῆς συνεργασίας. Ὁ καθένας νά ἀξιοποιεῖ τό χάρισμα ἤ τά χαρίσματα, πού ἔχει καί νά συμβάλλει στήν πρόοδο τοῦ ἱεραποστολικοῦ καί ποιμαντικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας. Ἀναγκαία προϋπόθεση γι᾽ αὐτό εἶναι τό ταπεινό φρόνημα, γι᾽ αὐτό καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος συμβουλεύει: «Μή φρονεῖτε γιά τόν ἑαυτόν σας παραπάνω ἀπό ὅ,τι πρέπει νά φρονεῖτε, ἀλλά νά σᾶς διακρίνει ἡ μετριο-

εὐχή τῶν γονέων τῶν νεονύμφων. Σήμερα ὁ γάμος ἔπαψε νά εἶναι γιά τούς νεοέλληνες μυστήριο, εἶναι ἁπλῶς μιά φιέστα, πού τίς περισσότερες φορές ἔρχεται νά ἐπικυρώσει ἕνα παράνομο δεσμό. Τό ὅτι δέν θεωροῦν πολλοἱ νέοι ἀπαραίτητη τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ γιά τή

Τοῦ κ. Γεωργίου Μηλίτση, διδασκάλου

νέα τους ζωή φαίνεται ἀπό τό ὅτι δέν τήν ἀρχίζουν ἀπό τήν ἐκκλησία ἀλλά ἀπό τό Δημαρχεῖο ἤ τόν συμβολαιογράφο. Καί πολλοί ἀπό αὐτούς πού πηγαίνουν στήν ἐκκλησία γιά νά στεφανωθοῦν, πηγαίνουν ὄχι γιατί ἐπιθυμοῦν νά ἔχουν στό νέο τους ξεκίνημα στή ζωή τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά γιά νά ἐντυπωσιάσουν μέ τό πανάκριβο φόρεμα τῆς νύφης, τίς μπουμπονιέρες καί τέλος μέ τήν χλιδάτη δεξίωση, πού θά ἀκολουθήσει. Τά ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς νοοτροπίας φαίνοντα καθαρά στά στατιστικά ἀποτελέσματα. Στήν ᾽Αθήνα ἕνας στούς δύο γάμους διαλύονται καί στήν ἐπαρχία στούς δέκα οἱ ἑπτά μέ ὀκτώ. Τραγικά τά ἀποτελέσματα. Δυστυχῶς δέν τά κατανοήσαμε ἀκόμα ἤ δέν τά βλέπουμε διότι ἔχουμε παρωπίδες καί ἔχουν ἀμβλυνθεῖ οἱ πνευματικές μας αἰσθήσεις. Πρίν ὄχι ἀπό πολλά χρόνια ὁ κάθε ἕλληνας δέν ἄρχιζε κάτι νέο στή ζωή του, ἄν δέν ἦταν βέβαιος ὅτι ἔχει σά κτῆμα καί ἐφόδιό του τίς δυό προαναφερθεῖσες προϋποθέσεις.

Τί εἶναι εὐλογία τοῦ Θεοῦ

Ὅπως μιά βάρκα γιά νά κινηθεῖ, νά πάει μπροστά, χρειάζονται ἀπαραίτητα δυό κουπιά ἔτσι καί ἡ ζωή τοῦ καθενός μας πρέπει, ὅπως προαναφέραμε, νά συνοδεύεται ἀπό τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τό πίστευαν οἱ πατέρες μας καί γι᾽ αὐτό προσέτρεχαν στά μυστήρια τῆς ᾽Εκκλησίας μας, γιά νά ἀντλήσουν ἀπ᾽ αὐτά τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ὅταν λέμε εὐλογία τοῦ Θεοῦ δέν ἐννοοῦμε κάτι τό μαντικό πού ἐπηρεάζει, χωρίς ἐμεῖς νά τό θέλουμε, τή ζωή μας. ῾Η εὐλογία τοῦ Θεοῦ εἶναι τό ἀλεξίσφαιρο γιλέκο τοῦ πιστοῦ, τό ὁποῖο ἐξοστρακίζει τά βέλη τοῦ πονηροῦ. ῎Ας μή πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, οἱ χριστιανοί πιστεύουν ὅτι τήν ἔχουν ἀνάγκη καί ὅτι χωρίς αὐτήν δέ μποροῦν νά κάνουν οὔτε βῆμα στή ζωή τους. Αὐτό τούς κάνει νά τήν ἐπιζητοῦν μέ τήν προσευχή τους καί μέ τή

φροσύνη καί ἡ σύνεση» (ιβ´ 3). Δηλαδή, νά μή ἔχουν μεγάλη ἐκτίμηση στίς κρίσεις τους, στίς ἱκανότητές τους καί τά προτερήματά τους. Τό χάρισμά του ὁ καθένας νά τό θέτει στήν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ καί νά μή ζηλεύει τά χαρίσματα τῶν ἄλλων. Νά ἀξιοποιεῖ τό δικό του χάρισμα μέ ταπείνωση καί νά εἶναι βέβαιος ὅτι τό ὅποιο ἔργο του θά εἶναι θεοφιλές. *** 12. Ἡ εἰλικρινής ἀγάπη Γιά τήν ἀγάπη ὅλοι μιλοῦν καί ὅλοι τήν θέλουν νά ἐκδηλώνεται στούς ἴδιους ἀπό τούς ἄλλους. Τελικά στήν ἐποχή μας ἡ ἀγάπη εἶναι ἀκριβοθώρητη ἤ περιορίζεται στά λόγια καί δέν γίνεται πράξεις. Ἡ ἀγάπη εἶναι κορυφαία ἀρετή

συμμετοχή τους στά μυστήρια τῆς ᾽Εκκλησίας μας. ῞Ολοι οἱ ῞Αγιοι γονυπετεῖς τή ζητοῦσαν ἀπό τό Θεό καί γιά νά τήν καρπωθοῦν ἔβαζαν μεσίτες τήν Παναγία, τούς ῾Αγίους καί ἄλλες φιλόθεες ψυχές. Χωρίς τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ τίποτε στή ζωή αὐτή δέν εἶναι εὐλογημένο καί ὠφέλιμο. Εὐλογεῖ ὅλους μας ὁ Θεός, ἀρκεῖ νά τοῦ τό ζητήσουμε, καί ὅλα ἀποδεικνύοντας, μέ τόν τρόπο αὐτό, τήν ἄπειρη ἀγάπη καί τό ἔλεός Του. Τή διαχρονική αὐτή πρακτική, νά ζητοῦμε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στό ξεκίνημα μιᾶς νέας σελίδας στή ζωή μας, τό πνεῦμα τοῦ σύγχρονου κόσμου συχνά τήν εἰρωνεύεται, τή λοιδορεῖ καί τήν θεωρεῖ σάν ἐφεύρεση τοῦ κλήρου μέ μοναδικό σκοπό νά κερδίσουν χρήματα. ᾽Αλίμονο, ὅμως, ἄν στερήσουμε τή ζωή μας ἀπό τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἔχοντας σάν προπέτασμα τέτοιες ἀστεῖες, ὅσο καί θλιβερές δικαιολογίες. ᾽Εκεῖνοι πού προβάλλουν ἀνάλογα ἐπιχειρήματα, ἀσφαλῶς, βρίσκονται ἐκτός τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας, ἀπέχουν ἀπό τήν πνευματική ζωή καί μένουν στήν ἐπιφάνεια, ἀρνούμενοι τήν οὐσία. Δέν θέλησαν ποτέ, οἱ συνάνθρωποί μας αὐτοί, νά κάνουν τό Χριστό προσωπικό τους βίωμα καί νά ἀναζητοῦν διαρκῶς τήν εὐλογία καί τή χάρη Του στή ζωή καί στά ἔργα τους. Κράτησαν τόν ἑαυτό τους μακριά ἀπό τήν ἀλήθεια, τήν ὁποία προτιμοῦν νά πολεμοῦν καί νά εὐτελίζουν, παρά νά τήν πλησιάσουν, μέ ταπείνωση καί νά τήν ἀναγνωρίσουν. Νομίζουν ὅτι ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ εἶναι κάτι φτηνό ἤ καί περιττό. ῞Οτι μποροῦμε νά προχωρήσουμε στή ζωή μας καί χωρίς αὐτή. Εἶναι, πιστεύουν, ἀπό τά μή ἀπαραίτητα καί ὅτι δέν εἶναι ἀπό τά βασικά καί οὐσιώδη, τά πρῶτα. Δέ γνωρίζουν ὅτι ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας εἶναι τό πρῶτο, τό σημαντικότερο καί τό βασικότερο ἀπ᾽ ὅλα. Δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι, χωρίς τό Θεό στή ζωή μας, τά πάντα εἶναι ρηχά, μάταια καί εὔθραστα. Δέν πρέπει ποτέ νά ξεχνοῦμε ὅτι ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπαραίτητη γιά κάθε ἔργο καί προσπάθειά μας, διότι ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ ἀσφαλίζει, αὐξάνει καί διατηρεῖ κάθε τι πού ἔχουμε ἐπιτύχει μέ κόπο καί τιμιότητα. ῞Ολα πρέπει νά ξεκινοῦν ἀπό τό Θεό καί νά καταλήγουν στό Θεό. ῎Αν δέν ἔχουμε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ θά εἶναι πικρό τό ψωμί μας. Γι᾽ αὐτό πρέπει νά ἐπιζητοῦμε διαρκῶς τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στή ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

καί δέν ἀποκτᾶται εὔκολα. Τή χρησιμοποιοῦν ὅμως πολλοί μέ ὑποκριτικό τρόπο, γιά νά παραπλανοῦν τούς συνανθρώπους τους. Αὐτοί προφανῶς δέν ἔχουν ἀγάπη, γιατί ὅπως ὅλοι γνωρίζουν ἡ ἀληθινή ἀγάπη δέν συμβαδίζει μέ τήν ὑποκρισία καί τήν πονηρία. Ἀντίθετα, συμβαδίζει μέ τήν ἀγαθοεργία, τά εἰλικρινῆ συναισθήματα, ἀλλά καί τό σεβασμό καί τήν τιμή πρός τούς ἄλλους. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει σχετικά μέ τήν ἀγάπη: «Ἡ ἀγάπη σας νά εἶναι εἰλικρινής. Νά ἀποστρέφεστε τό κακό καί νά ἀκολουθεῖτε τό καλό. Νά δείχνετε μέ στοργή τήν ἀγάπη σας γιά τούς ἄλλους πιστούς. Νά συναγωνίζεστε ποιός θά δείξει περισσότερη ἐκτίμηση στόν ἄλλο» (ιβ´ 9-10). Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Σελὶς 4η

5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2013

Ὑπό Ρουμάνου κληρικοῦ, ὁ ὁποῖος ὑπηρετεῖ εἰς τήν Ἱ. Μητρόπολιν Βεροίας

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΕΝ ΚΑΛΛΥΜΝῼ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ κ. ΔΑΝΙΗΛ ΔΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΩΣ ΤΩΝ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΩΝ ΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

Ἐπιστολήν πρός τόν Πατριάρχην Ρουμανίας κ. Δανιήλ ἀπέστειλεν ὁ ἐκ Ρουμανίας καταγόμενος πρεσβύτερος π. Ματθαῖος Βουλκανέσκου, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται εἰς τήν Ἑλλάδα καί ἀνήκει ἐκκλησιαστικῶς εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας. Ἡ ἐπιστολή ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Πρὸς τὸν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ, καὶ τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, Θέμα: Ἡ ἐπίσημη ἀποδοχὴ ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας (1994) τῶν δύο (Β´ καὶ Γ´) Κοινῶν Δηλώσεων τοῦ Σαμπεζὺ (1990 καὶ 1993) στὸ πλαίσιο τοῦ διαλόγου μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους. Μακαριώτατε, Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς διδάσκει ὅτι ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀποτελοῦν μαζὶ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ὡς ἐκ τούτου, ὅταν ὑποφέρει ἢ κινδυνεύει ἕνα μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, φυσικὸ εἶναι νὰ ἀντιδροῦν ὅλα τὰ ἄλλα μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὡς ἕνας ἑνιαῖος ζωντανὸς ὀργανισμός. Ἑπομένως, ὡς μέλος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διὰ τῆς παρούσης ἐπιστολῆς, ἐκφράζω τὴν ἀνησυχία μου σχετικὰ μὲ ὅ,τι ἔχει ὑπογραφεῖ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας ὡς τοπικὴ παρουσία τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς συνεδρίασης τῆς Ἱερᾶς Συνόδου στὶς 8-9 Δεκεμβρίου 1994, διὰ τοῦ ὁποίου ἀναγνωρίζονται ὡς Ὀρθόδοξες οἱ Ἀντιχαλκηδόνιες “Ἐκκλησίες”. Πιστεύω ὅτι θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπανεξεταστεῖ αὐτὸ τὸ ἔγγραφο ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας. Ἀναφέρω, ἐπίσης, ὅτι σὲ καμία περίπτωση δὲν εἶμαι ἐναντίον τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μὲ τοὺς ἑτεροδόξους. Ἔχω δεῖ δημοσιευμένες στὴν ἐπίσημη ἱστοσελίδα τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας τὶς παρακάτω δηλώσεις καὶ ὑποψιάζομαι ὅτι δὲν ἔχουν ἐλεγχθεῖ ἁρμοδίως ἀπὸ τοὺς θεολόγους. Ὡς ἐκ τούτου, ταπεινὰ ὑπογραμμίζω τὰ ἑξῆς: Κατὰ τὴν ἐπίσημη ἱστοσελίδα τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας, “Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας ἔχει κάνει ἕνα μεγάλο ἄνοιγμα πρὸς αὐτὸν τὸν διάλογο. Ἔχει συμμετάσχει σχεδὸν σὲ ὅλες τὶς ἐπίσημες καὶ ἀνεπίσημες συνεδριάσεις (ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Δ´ ἀνεπίσημη καὶ τὶς Β´ καὶ Γ´ ἐπίσημες), διὰ τῶν Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κυροῦ Ἀντωνίου Πλαμαδεάλα (Antonie Plamadeala), κ. Νικολάου Κιτσέσκου (Nicolae Chitescu), στὶς ἀνεπίσημες συναντήσεις μεταξὺ 1964 – 1970, μακαριστοῦ αἰδεσιμολογιωτάτου πρωτοπρεσβυτέρου π. Δημητρίου Στανιλοάε (Dumitru Staniloae), στὶς ἀνεπίσημες συναντήσεις μεταξὺ 1971 – 1979, αἰδεσιμολογιωτάτου πρωτοπρεσβυτέρου π. Δημητρίου Ράδου (Dumitru Radu), στὴν πρώτη ἐπίσημη συνάντηση τοῦ 1985, αἰδεσιμολογιωτάτου πρωτοπρεσβυτέρου π. Νικολάου Νεκούλα (Nicolae Necula). Στὴν συνεδρίαση στὶς 8-9 Δεκεμβρίου 1994 τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας ἔχουν γίνει δεκτὰ ἐπισήμως τὰ κείμενα τῶν δύο (Β´ καὶ Γ´)[1] Κοινῶν Δηλώσεων (τοῦ Σαμπεζὺ 1990 καὶ 1993)[2]. Οὕτως, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας ἦταν ἡ πρώτη τοπικὴ ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἀποδέχτηκε ἐπίσημα αὐτὸν τὸν διάλογο[3] μετὰ τὸ 1993”. Φαίνεται ὅτι οἱ συνοδικοί, ποὺ ὑπέγραψαν τὰ συμπεράσματα τοῦ διαλόγου μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους, προσήγγισαν ἐπιπόλαια τὸ ἔγγραφο, ποὺ ὑπέγραψαν: “Ὅταν μιλᾶμε γιὰ τὴν μοναδικὴ καὶ σύνθετη ὑπόσταση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δὲν ἐννοοῦμε ὅτι στὸν Χριστὸ ἑνώνονται μία θεία ὑπόσταση μὲ μία ἀνθρώπινη ὑπόσταση. Ἐννοοῦμε ὅτι ἡ μία καὶ αἰώνια ὑπόσταση τοῦ δευτέρου Προσώπου τῆς ἁγίας Τριάδος ἀνέλαβε τὴν ἀνθρώπινή μας κτιστὴ φύση μὲ μία πράξη[4], ποὺ τὴν ἑνώνει μὲ τὴν ἴδια του ἄκτιστη θεία φύση, γιὰ νὰ ἀποτελοῦν μαζὶ ἕνα ἀληθινὸ θεανθρώπινο ὂν[5], ἑνωμένο ἀδιαιρέτως καὶ ἀσυγχύτως, ἐνῶ οἱ φύσεις διακρίνονται μεταξύ τους μόνο στὴν θεωρία[6]. …Αὐτὴ ἡ ὑπόσταση τοῦ δευτέρου Προσώπου τῆς ἁγίας Τριάδος, ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννήσασα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων, εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία στὶς ἔσχατες ἡμέρες ἔγινε ἕνα ἀνθρώπινο ὂν[7] καὶ γεννήθηκε ἀπὸ τὴν κεχαριτωμένη Παρθένο”[8]. Ἡ πρώτη διατύπωση, “μιλᾶμε γιὰ τὴν μοναδικὴ καὶ σύνθετη ὑπόσταση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ”, δὲν εἶναι καθόλου σαφὴς καὶ ἡ ἐπεξήγηση, ποὺ ἕπεται εἶναι ἀκόμα ἀσαφέστερη. Ἡ διατύπωση, “οἱ φύσεις διακρίνονται μεταξύ τους μόνο στὴν θεωρία”, θὰ μποροῦσε νὰ σημαίνει ὅτι οἱ φύσεις τοῦ Χριστοῦ εἶναι μόνο θεωρητικές. Στὴν διατύπωση, “γιὰ νὰ ἀποτελοῦν μαζὶ ἕνα ἀληθινὸ θεανθρώπινο ὄν”, μπερδεύεται ἡ ἔννοια “θεανθρώπινο ὂν[9]” μὲ τὴν ἔννοια “θεανθρώπινη φύση”, ἀκριβῶς ὅπως στὴν αἱρετικὴ ἔκφραση θεανθρώπινη σύνθετη φύση τοῦ Σεβήρου Ἀντιοχείας. Ἡ διατύπωση, “εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία στὶς ἔσχατες ἡμέρες ἔγινε ἕνα ἀνθρώπινο ὄν”, πάλι εἶναι ἐναντίον τῆς διδασκαλίας τῆς Δʼ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, διότι ἡ ὑπόσταση τοῦ Υἱοῦ δὲν “ἔγινε ἕνα ἀνθρώπινο ὄν”, ἀλλὰ “ἀνέλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση”. Στὸ Σύμβολο Νικαίας –

Κων/λεως δηλώνεται ὅτι ὁ Υἱὸς σαρκώθηκε[10] “ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου” καὶ ἐνηνθρώπησε[11], ὅπου ὁ ἑλληνικὸς ὅρος “ἐνανθρωπήσαντα” θὰ μεταφραζόταν ἀκριβέστερα μὲ τὸν “ἐνηνθρώπησε”, δηλαδὴ “ἀνέλαβε ἀνθρώπινη φύση”.

Ὁ Σενούντα Γ´ εἰς τήν γραμμήν τῆς αἱρέσεως τοῦ Σεβήρου

Ὁ Σενούντα Γ´, στὸ βιβλίο του Φύση τοῦ Χριστοῦ, μιλάει γιὰ μία φύση τοῦ Χριστοῦ, σεβόμενος τὴν γραμμὴ τῆς αἵρεσης τοῦ Σεβήρου. Σʼ αὐτὴ τὴν διατύπωση ἔγκειται ἡ μιαφυσιτικὴ αἵρεση[12]. Κατὰ τὸν Σενούντα, ὁ Χριστὸς ἔχει μόνο μία θεανθρώπινη φύση[13], ἐπειδὴ ἑρμηνεύει λανθασμένα τὴν ἔκφραση τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, “μίαν φύσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου σεσαρκωμένην[14]” [15]. Διατύπωση, ἡ ὁποία, παρόλο ποὺ ἀνήκει σὲ ἕνα μεγάλο ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει ἀποφευχθεῖ ἀπὸ τὴν Δʼ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἀκριβῶς γιὰ νὰ μὴ ὑπάρχουν ἀσάφειες. Κατὰ τὴν Ὀρθόδοξο διδασκαλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, ποὺ τὴν ἐξέφρασε στὸ Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, (Πρὸς τοὺς λέγοντας· Εἰ δύο φύσεων καὶ ἐνεργειῶν ὁ ἄνθρωπος, ἀνάγκη ἐπὶ Χριστοῦ τρεῖς φύσεις καὶ τοσαύτας λέγειν τὰς ἐνεργείας)[16], “Πᾶν γάρ, ὃ κοινῶς καὶ ἐν πολλοῖς θεωρεῖται, οὐ τινὶ μὲν πλέον, τινὶ δὲ ἔλαττον ὑπάρχον, οὐσία ὀνομάζεται”. Ἐπεί οὖν πᾶς ἄνθρωπος ἐκ ψυχῆς ἐστι συντεθειμένος καὶ σώματος, κατὰ τοῦτο μία φύσις τῶν ἀνθρώπων λέγεται. Ἐπὶ δὲ τῆς ὑποστάσεως τοῦ Κυρίου οὐ λέγειν δυνάμεθα μίαν φύσιν· αἵ τε γὰρ φύσεις σώζουσι καὶ μετὰ τὴν ἕνωσιν ἑκάστη τὴν φυσικὴν ἰδιότητα, καὶ εἶδος Χριστῶν οὐκ ἔστι εὑρεῖν. Οὐ γὰρ ἐγένετο ἄλλος Χριστὸς ἐκ θεότητός τε καὶ ἀνθρωπότητος, Θεὸς τε καὶ ἄνθρωπος ὁ αὐτός”[17]. Ἡ ἀνθρώπινη φύση ἐνυποστασιάζεται στὸ Πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἄρα ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔχει τὴν δική της ὑπόσταση. Κατὰ τὴν Δ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἡ φράση τοῦ ἁγίου Κυρίλλου κατανοεῖται ὡς μία θεία φύση ἑνωμένη μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση, δηλαδὴ ὡς δύο φύσεις. Ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς λέγει: “ἡνωμέναι γὰρ καθʼ ὑπόστασιν καὶ ἐν ἀλλήλαις περιχωροῦσαι ἀσυγχύτως ἥνωνται τὴν εἰς ἀλλήλας μεταβολὴν οὐ δεξάμεναι, τὴν οἰκείαν ἑκάστη φυσικὴν διαφορὰν καὶ μετὰ τὴν ἕνωσιν διασώζουσα”[18]. Καὶ ἀλλοῦ λέγει: “Εἰ γὰρ μιᾶς φύσεως συνθέτου ὤν ὁ Χριστὸς ὁμοούσιός ἐστι τῷ πατρί, ἔσται ἄρα καὶ ὁ πατὴρ σύνθετος καὶ τῇ σαρκὶ ὁμοούσιος, ὅπερ ἄτοπον καὶ πάσης βλασφημίας ἀνάπλεον“[19]. Καὶ ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς λέγει: “Οὕτω τοίνυν, κάθα πρόκειται, πάσης συνθέτου ἐχούσης φύσεως, οὐκ ἂν τις τολμήσαιέ ποτε τῶν εὐσεβῶς περὶ τῶν θείων φρονεῖν ἐγνωκότων, μίαν εἶναι σύνθετον φύσιν εἰπεῖν τὸν Χριστόν, ἵνα μὴ ἐξ ἀνάγκης εἰρμῷ τινι φυσικῷ καὶ ἀκολουθίᾳ τὰ τοιαῦτα λέγειν ἐξελόμενος, κτιστὸν ὅλον καὶ ἐξ οὐκ ὄντων, περιγραπτὸν τε καὶ παθητόν, καὶ τῷ Πατρὶ οὐχ ὁμοούσιον, καὶ ἢ συναΐδιον τῷ Λόγῳ τὴν σάρκα ἢ ὁμόχρονον τῇ σαρκὶ τὸν Λόγον ὄντα ὑποτιθέμενος (τοιοῦτος γὰρ ὁ πάσης συνθέτου φύσεως λόγος), φοβερῶν ἑαυτὸν καταστήσει ἐγκλημάτων ὑπεύθυνον”[20]. Στὸ Μηναῖο τοῦ Ἰουλίου, τὴ Κυριακὴ τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῶν ἐν Χαλκηδόνι συνελθόντων, ἡ ςʼ Ὠδὴ τοῦ κανόνος τοῦ Ὄρθρου λέγει: “Ὁ Κύριλλος τὸν Χριστόν, κηρύττει ἐν δύο φύσεσι, καὶ ἐνεργείαις διτταῖς, Σεβήρου τὴν αἵρεσιν, τοῦ ἄνου τρεπόμενος· διὸ πάντες τούτου, τοῖς διδάγμασιν ἐμμένομεν”.

Διατί δέν ἀποδέχονται τό δόγμα τῆς Δ´ Οἰκ. Συνόδου

“Ἡ ἄρση τοῦ ἀναθέματος στὸ πλαίσιο τοῦ διαλόγου ἀνάμεσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία βασίζεται στὴν Χριστολογικὴ Κοινὴ Δήλωση τοῦ Σαμπεζὺ (1989) καὶ ἐπιδιώκει τὴν ἀναίρεση τῶν ἐμποδίων ἐνόψει τῆς πλήρους ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας”[21]. Τίθεται ἡ εἰλικρινὴς ἐρώτηση: Γιατί οἱ Κόπτες, οἱ Συροϊακωβίτες καὶ οἱ Ἀρμένιοι δὲν ἀποδέχονται τὸ δόγμα τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος; Ἡ ἀπάντηση βρίσκεται στὸ βιβλίο Φύση τοῦ Χριστοῦ τοῦ Κόπτου πατριάρχου Σενούντα Γ´, στὸ ὁποῖο δηλώνει σαφῶς ὅτι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε Νεστοριανοὶ αἱρετικοὶ[22]! “Μετὰ τὴν ἀποδοχὴ τῆς Χριστολογικῆς Κοινῆς Δήλωσης τοῦ Σαμπεζὺ (1989), ἕπεται ἡ λειτουργικὴ συμφωνία. Ἂν καὶ τώρα δὲν ὑπάρχει δογματικὸς χωρισμός, ἡ ἐπίτευξη τῆς πλήρους ἑνώσεως παραμένει μόνο ἕνα ἰδανικό. Φαίνεται ὅτι οἱ Ἀνατολικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες δὲν ἔχουν ἀρκετὸ θάρρος νὰ ἀναγνωρίσουν ρητῶς καὶ πλήρως τὶς ἀποφάσεις τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πιθανῶς καὶ δεδομένων τῶν ἱστορικῶν περιστάσεων, ἐνῶ οἱ ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἀρ γοῦν τὴν ἐπίσημη ἐπικύρωση τοῦ διαλόγου. Ὁ π. Νικόλαος Νεκούλα (Nicolae Necula) εἶναι μέλος τῆς λειτουργικῆς ὑποεπιτροπῆς ἐκ μέρους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας” [23]. Πόσο εὔκολα ἀγνόησαν οἱ Ὀρ θόδοξες ἐπιτροπὲς τὴν Δ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνος!

Συγχρόνως παρατηρεῖται ὅτι ἡ μονοφυσιτικὴ μεριὰ (οἱ Κόπτες, οἱ Συροϊακωβίτες καὶ οἱ Ἀρμένιοι) ἀποδείχτηκε σοβαρότερη στὴν αἱρετική της προσέγγιση τοῦ διαλόγου καὶ θαυμαστὴ κιόλας διότι, παρόλο ποὺ ἡ Ὀρθόδοξη μεριὰ βιάστηκε νὰ “ἄρη τὸ ἀνάθεμα” ἀπὸ τοὺς καταδικασμένους ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνος αἱρετικούς, οἱ Κόπτες δήλωσαν ὅτι αὐτὸ δὲν ἰσχύει ἀμοιβαίως, δηλαδὴ οἱ Μονοφυσίτες δὲν θὰ “ἄρουν τὸ ἀνάθεμα” ἀπὸ τοὺς ἁγίους πατέρες τῆς Δ´ Οἰκ. Συν. τῆς Χαλκηδόνος! Καὶ νὰ θέλαν οἱ Μονοφυσίτες νὰ “ἄρουν τὸ ἀνάθεμα” τὸ πρόβλημα παραμένει, διότι τὸ δικό τους ἀνάθεμα δὲν ἰσχύει οὕτως ἢ ἄλλως· ἐξάλλου τὸ ἀνάθεμα τῶν Μονοφυσιτῶν διαβεβαιώνει ὅτι ἐμεῖς ἔχουμε ἄλλη χριστολογία ἀπὸ αὐτούς. Ὅμως, δὲν ἰσχύει οὔτε ἡ ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους ἄρση τοῦ ἀναθέματος ἐπὶ τῶν Μονοφυσιτῶν. Ἡ ἐνδεχόμενη ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἐπὶ τῶν Μονοφυσιτῶν ἢ ὁποιωνδήποτε ἑτεροδόξων γίνεται μόνο διὰ τῆς ἀποδοχῆς τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι διὰ μίας μαγικῆς ἄρσης τῶν ἀναθεμάτων, δίχως καμία δογματικὴ βάση. Τὸ βιβλίο τοῦ μονοφυσίτου πατριάρχου Σενούντα Γ´ παραμένει σημεῖο ἀναφορᾶς γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους, γιὰ νὰ καταλάβουμε ὅτι δὲν ἔχουμε τίποτα κοινὸ μὲ τοὺς Μονοφυσίτες καὶ ὅτι δὲν πρόκειται γιὰ ἁπλὴ ὁρολογιακὴ παρεξήγηση ἢ παρανόηση. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας ἔχει ἐγκρίνει ὡς ἐπίσημο ἔγγραφό της τὸ βιβλίο Πρόσωπο καὶ Φύση (Personne et Nature) τοῦ κ. Jean-Claude Larchet, κείμενο πολὺ καλὰ τεκμηριωμένο, τὸ ὁποῖο ἀποδεικνύει πατρολογικὰ τὸ ὅτι οἱ ἀντιχαλκηδόνιοι παραμένουν ἑτερόδοξοι. Συμπερασματικὰ πιστεύω ὅτι ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ἐπανεξεταστεῖ ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας τὸ ἔγ γραφο, ποὺ ἔχει ἐγκριθεῖ ἐπίσημα στὶς 8–9 Δεκεμβρίου 1994, ἐξ αἰτίας τοῦ ὁποίου καὶ ἡ ἴδια ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, τίθεται ὑπὸ τὸ ἀνάθεμα τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος καὶ τῶν ἑπομένων Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἐπειδὴ γνωρίζω ὅτι Σᾶς χαρακτηρίζει ἡ ἀγάπη καὶ ὁ ζῆλος γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, ταπεινὰ ἐκζητῶ τὴν πατριαρχική Σας εὐλογία καὶ εὐχή. Ἀσπάζομαι τὴν δεξιά Σας π. Ματθαῖος Βουλκανέσκου (Matei Vulcanescu), Πρεσβύτερος στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας

Ὑποσημειώσεις: [1] σημ. μεταφρ. [2] σημ. μεταφρ. [3] Ἐπειδὴ ὁ διάλογος ἄρχισε ἀνεπίσημα τὸ 1985, μᾶλλον πρόκειται γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τῶν Κοινῶν Δηλώσεων καὶ ὄχι τοῦ διαλόγου. (σημ. μεταφρ.) [4] dans un acte http://eocf.free.fr/dialogl.htm, http://orthodial.com/textes.html [5] un reel etre divinohumain. http://eocf.free.fr/dialogl.htm, http:// orthodial.com/textes.html [6] uniquement dans la contemplation (theoria). http://eocf. free.fr/dialogl.htm, http://orthodial.com/textes.html [7] devint un etre humain. http:// eocf.free.fr/dialogl.htm, http://orthodial.com/ textes.html [8] http://www.patriarhia.ro/ ro/relatii_externe/dialog_intercrestin_1.html [9] Στὴν Ρουμανικὴ γλώσσα ὁ ὅρος «ὂν» μεταφράζεται μὲ τὴν λέξη fiinta, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ μεταφράζει ἐπίσης καὶ τὸν ὅρο «φύση» (σημ. μεταφρ.) [10] Ἡ Ρουμανικὴ ἐκδοχὴ τοῦ Συμβόλου ΝικαίαςΚων/λεως ἀποδίδει τὴν μετοχὴ ἀορίστου σαρκωθὲν μὲ τὸ ρῆμα [ποὺ] σαρκώθηκε. [11] Ἡ Ρουμανικὴ ἐκδοχὴ τοῦ Συμβόλου Νικαίας-Κων/λεως ἀποδίδει τὴν μετοχὴ ἀορίστου ἐνανθρωπήσας μὲ μία ρηματικὴ φράση (ἄνθρωπος ἐγένετο) κατὰ τὴν ἔκφραση σὰρξ ἐγένετο (Ἰωαν 1:14) [12] Ὁ μιαφυσιτισμὸς εἶναι μονοφυσιτισμός. [13]Thus He was able to say to the Jews while speaking to them, “Before Abraham was, I am” (John. 8:58). He did not say, “My Divine nature existed even before Abraham”, but He said, “I am”, which proves the unity and Oneness of His Nature. (H. H. Pope Shenouda III, Nature of Christ, 1997, σελ. 25). [14] Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, Περὶ τῆς παναγίας Τριάδος ἐν κεφαλαίοις κη´, P.G. 77:19:1160:Ά:13. [15] Ὁ Σενούντα κατανοεῖ λάθος αὐτὴν τὴν φράση ὡς μίαν φύσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου σεσαρκωμένου (One Nature of God, the Incarnate Logos) – (H. H. Pope Shenouda III, Nature of Christ, 1997, σελ. 19). The One Nature of the incarnate Logos (σελ. 27) [16] Ἰωάννης Δαμασκηνός, Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. P.G. 94: Βιβλίον Γ:(16)60:1064:A. ΕΠΕ 1:Βιβλίον Γ:(16)60:376. [17] Ἰωάννης Δαμασκηνός, Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. P.G. 94: Βιβλίον Γ:(16)60:1064: C-1065:A. ΕΠΕ 1:Βιβλίον Γ:(16)60:378:9. [18] Ἰωάννης Δαμασκηνός, Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. P.G. 94:Βιβλίον Γ:(8)52:1013:B. ΕΠΕ 1:Βιβλίον Γ:(8)52:318:6. [19] Ἰωάννης Δαμασκηνός, Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. P.G. 94:Βιβλίον Γ:(3)47: 989:B. ΕΠΕ 1:Βιβλίον Γ:(3)47:290:2. [20] Μάξιμος Ὁμολογητής, Ἐπιστολὴ (ΙΒ´) πρὸς Ἰωάννην Κουβικουλάριον, περὶ τῶν ὀρθῶν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ δογμάτων καὶ κατὰ Σεβήρου τοῦ αἱρετικοῦ. P.G. 91:489:A-B. ΕΠΕ:Φ:15:Β: 198:1. [21] http://www.patriarhia.ro/ro/relatii_externe/dialog_intercrestin_1.html [22] In spite of the fact that the Council of Ephesus had excommunicated Nestorus, the Nestorian roots extended to influence the council of Chalcedon where the trend to separate the two natures became so apparent that it was said that Christ is two persons, a God and a human being; (H. H. Pope Shenouda III, Nature of Christ, 1997, σελ. 15). [23] http:// www.patriarhia.ro/ro/relatii_externe/dialog_intercrestin_1.html

ΟΙ ΑΠΟΤΥΧΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΣΚΟΠΟ!

(2ον.–Τελευταῖον)

Τὴν 7ην Ἀπριλίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἐν Καλύμνῳ τοῦ Νέου, (1948). Εἰκὼν ἐκ τοῦ τέμπλου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Αἰγίνης.

ΑΚΡΟΓΩΝΙΑΙΟΙ ΛΙΘΟΙ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

ζωή καί τά ἔργα μας, κλείνοντας τά αὐτιά μας στίς σειρῆνες τοῦ κόσμου, πού σκοπεύουν, συστηματικά, στήν ἀποϊεροποίηση καί ἀποεκκλησιαστικοποίηση τῆς κοινωνίας μας. Μόνον ἔτσι θά εἶναι γεμάτη ἡ καρδιά μας ἀπό τήν εἰρήνη, τή γαλήνη, τήν ἀνάπαυση, τή χαρά τοῦ Χριστοῦ καί θά προχωροῦμε στή ζωή μας ὄρθιοι καί ἀλώβητοι.

Ἡ εὐχή τῶν γονέων

Τό δεύτερο ἐφόδιο πού εἶναι ἐξίσου ἀπαραίτητο γιά τήν καλή ἔκβαση μιᾶς νέας σελίδας στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ εὐχή τῶν γονέων. ῎Αν δέν ἔχεις τήν εὐχή τους τότε ματαιοπονεῖς καί ὅλες οἱ προσπάθειές σου θά ἀποτύχουν. Αὐτό ἦταν βαθιά ριζωμένο σέ κάθε ἕλληνα γι᾽ αὐτό ποτέ δέν ἄρχιζε μιά νέα δραστηριότητα στή ζωή του, ἄν δέν πήγαινε στό σπίτι τῶν γονέων του, γιά νά πάρει τήν εὐχή τους. ᾽Από τό πλῆθος τῶν παροιμιῶν μόνο μία θά ἀναφέρουμε: «Εὐχή γονέων ἀγόραζε καί στά βουνά περπάτα». Ὁ μακαριστός Γέροντας π. Παΐσιος ὁ ῾Αγιορείτης ἔλεγε γιά τό θέμα αὐτό: «῾Η εὐχή τῶν γονέων εἶναι ἡ μεγαλύτερη κληρονομιά γιά τά παιδιά. Γι᾽ αὐτό φροντίζουν νά ἔχουν τήν εὐχή τῶν γονέων τους. Δέν εἶδες ὁ ᾽Ιακώβ, μέχρι ποῦ ἔφθασε, γιά νά πάρει τήν εὐλογία τοῦ πατέρα του; Καί προβιά φόρεσε! Εἰδικά ἡ εὐχή τῆς μάνας εἶναι μεγάλο πρά γμα! Κάποιος ἔλεγε: κάθε λόγος τῆς μητέρας μου εἶναι καί μία λίρα χρυσή». Πράγματι ἀνεκτίμητη εἶναι ἡ ἀξία τῆς εὐχῆς τῶν γονέων. Οἱ εὐχές τῶν γονέων εἶναι κάτι τό πολύ σημαντικό καί διαδραματίζουν σπουδαῖο ρόλο στήν ἐξέλιξη τῆς ζωῆς τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Σέ μία «εὐχή» τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου τονίζεται τό γεγονός αὐτό καί συγκεκριμένα λέγεται ὅτι «εὐχαί γονέων στηρίζουσι θεμέλια οἴκων». Βέβαια, αὐτό γίνεται κυρίως, ὅταν οἱ γονεῖς εἶναι σωστοί καί ἀληθινοί, ἐπειδή γονεῖς

στήν πραγματικότητα δέν εἶναι ἐκεῖνοι πού ἁπλῶς γεννοῦν βιολογικά, ἀφοῦ αὐτό τό κάνουν καί τά ἄλογα ζῶα, ἀλλά ἀληθινοί γονεῖς εἶναι ὅσοι ἀναγεννοῦν τά παιδιά τους, μέ τήν ἔννοια ὅτι τά ἀνατρέφουν «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» καί φροντίζουν γιά τήν πνευματική τους ἀναγέννηση, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται μέ τήν ἐνσωμάτωσή τους στήν ᾽Εκκλησία καί τήν οἰκείωση τοῦ τρόπου ζωῆς πού Αὐτή προσφέρει. Αὐτῶν τῶν γονέων ἡ εὐχή ἔχει ἄλλη βαρύτητα καί γίνεται πρόξενος μεγάλης Χάριτος καί πλουσίων δωρεῶν καί εὐλογιῶν ἀπό τόν δωρεοδότη Κύριο. Ὁ γονέας πρέπει νά δίνει τήν εὐχή του μέ ὅλη του τήν καρδιά. ῾Ο Θεός τήν ἀκούει, τή σέβεται καί φροντίζει γιά τήν πραγματοποίησή της σέ ὅλη τήν διάρκεια τῆς ζωῆς τοῦ παιδιοῦ. Βέβαια ὑπάρχουν καί παιδιά πού δέν εἶχαν γονεῖς ἤ εἶχαν καί ἔζησαν σάν ὀρφανά μ᾽ αὐτά τί γίνεται; Αὐτά, λέγουν οἱ Πατέρες τῆς ᾽Εκκλησίας, τά ἀναλαμβάνει ἀπ᾽ εὐθείας ὁ Θεός. Ἀλλά τί γίνεται μέ τήν εὐχή τῶν γονέων, ὅταν αὐτοί ὑπάρχουν; Γενικά ἡ εὐχή τῶν γονέων δέν πρέπει νά στερεῖ τήν ἐλευθερία τῶν παιδιῶν. ῾Ο ρόλος της πρέπει καί ὀφείλει νά εἶναι ρόλος εὐλογίας, πού θά συνοδεύει τό παιδί σέ ὅλη τήν διάρκεια τῆς ζωῆς του καί σέ κάθε του ἀπόφαση. Δύο λοιπόν εἶναι τά ἀναγκαῖα ἐφόδια, πού πρέπει νά ἔχει ὁ καθένας μας στή ζωή του, γιά νά ἐπιτύχει καί νά ζήσει εὐτυχισμένος, ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί ἡ εὐχή τῶν γονέων μας, ὅταν τά ἔχουμε αὐτά δέν πρέπει νά μᾶς φοβίζει τίποτε, ὅπως δέν φοβίζουν οἱ σφαῖρες τοῦ ἀντιπάλου αὐτόν πού ἔχει ἀλεξίσφαιρο γιλέκο. Ἄς ζητοῦμε ἀπό τούς γονεῖς μας τήν εὐχή τους καί ἄς τή δίνουμε στά παιδιά μας, ὅταν τήν ζητοῦν, γιά νά μᾶς συνοδεύει στή ζωή μας καί ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΘ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

ὅσο ἁπλός κι ἄν εἶναι, χρέος ὅλων μας εἶναι νά ἀντισταθοῦμε, νά ἀντισταθοῦμε ἀκολουθώντας τό παράδειγμα τῶν μαρτύρων καί τῶν ὁμολογητῶν τῆς περιόδου τῆς εἰκονομαχίας, νά ἀγωνισθοῦμε νουθετώντας τά παιδιά μας, νά ἀγωνισθοῦμε μή δεχόμενοι τέτοιου εἴδους ἐγχειρήματα. Ἔτσι θά λέμε ἀλήθεια, ὅταν τήν κάθε Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως σήμερα θά ψάλλουμε: «θεσμούς Ἐκκλησίας πατρικούς, διαφυλάττοντες, εἰκόνας γράφομεν, καί ἀσπαζόμεθα στόμασι, καί καρδίᾳ καί θελήματι, τῶν τοῦ Χριστοῦ καί τῶν αὐτοῦ Ἁγίων κράζοντες· Εὐλογεῖτε πάντα τά ἔργα Κυρίου τόν Κύριον».

*** Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός προσέλαβε τόν πεπερασμένο ὀρθό λόγο τῶν Ἑλλήνων καί τόν ὑπερέβη μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν πίστη τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως. Καί ἀσφαλῶς δέν ἔχουμε “ἐξελληνισμένο Χριστιανισμό”, ὅπως ἰσχυρίστηκε ὁ Harnack οὔτε “ἐκχριστιανισμένο Ἑλληνισμό” “οὐ μείγνυται τά ἄμικτα”, τό ἀπόλυτο, τό θεῖον μέ τό ὀθνεῖον καί σχετικόν. Μέ αὐτήν τήν ἔννοια παρέλαβε καί ἀνέδειξε τόν Σωκράτη, τόν Πλάτωνα, τόν Ἀριστοτέλη καί πολλούς ἄλλους σέ πρό Χριστοῦ χριστιανούς καί μάλιστα τούς ἀπεικόνισε μέ τόν χρωστήρα τοῦ ἁγιογράφου στούς νάρθηκες ἱερῶν ναῶν καί

καθολικῶν μοναστηρίων. Ἀσφαλῶς, ὅμως, καταδίκασε τά περί ψυχῆς καί μετεμψυχώσεως καί ἄλλες εἰδωλολατρικές θεωρίες, ἀντικείμενες στή χριστιανική διδασκαλία, ἀμφισβήτησε τό θεσμό τῆς δουλείας πού ὑποστηρίζει ὁ Ἀριστοτέλης, καθώς καί κάθε εἰδωλολατρική ἐκδήλωση τῆς ζωῆς. Αὐτή ἡ κάθαρση τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος ἀπό τό Χριστιανισμό σέ καμμιά περίπτωση δέν δύναται νά χαρακτηριστεῖ ὡς ἀρνητική. Ἡ Ἐκκλησία προσέλαβε διακριτικά καί ἐπιλεκτικά ἀπό τόν ἑλληνισμό ὅ,τι ὠφέλιμο καί ἀπέρριψε τά εἰδωλολατρικά πιστεύματα καί μυθεύματα τῆς ἑλληνοειδωλολατρίας. Ὅσον ἀφορᾶ, γενικώτερα, στή σχέση ʻΕλληνισμοῦ καί Χριστιανισμοῦ τόν ὁρισμό τόν δίδει ὁ Θεόδωρος Στουδίτης. Ὁ χριστιανισμός ὡς θρησκεία τῆς Ἀποκαλύψεως δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν Ὁμηρική φιλοσοφία: “οὐ δεόμενοι τῆς Ὁμήρου φλυαρίας”, ὁ χριστιανισμός διακριτικῶς καί ἐπιλεκτικῶς παραλαμβάνει “τό ὠφέλιμον”, διαχωρίζει καί διαστέλλει “τό περιττόν”, διακρίνει τό ἦθος τῶν χριστιανῶν ἀπό ἐκεῖνο τῶν ʻΕλλήνων καί μάλιστα τῶν ρητόρων καί ἀπορρίπτει “τό μυθῶδες ἀλλά τό ὠφέλιμον κατασχών, τό περιττόν διεῖδε και κατεφώρασεν... οὐ κατά ρητόρων δεῖν ὤετο ἔχειν τό ἦθος”. (Μιχαήλου μοναχοῦ, Βίος καί πολιτεία Θεοδώρου Στουδίτου…” βλ. καί Ἠλία Μπάκου, Βυζαντινή ποίησις καί εἰκονομαχικαί ἔριδες, Ἀθῆναι 1992, σσ. 312-348).

Ἐν συνεχείᾳ τῶν ὅσων ἀναφέραμε στὸ προηγούμενο φύλλο, καλοί μου φίλοι, λέμε τούτη τὴ φορὰ νὰ συνεχίσουμε μὲ μερικὰ παραδείγματα τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς κι ἀπʼ αὐτὴ ἀκόμη τὴν καθημερινότητά μας, γιὰ τὸ θέμα μας. Δέστε… •Τὰ δέντρα ἐκεῖνα ποὺ λόγῳ τῆς θέσης τους σὲ ὑψώματα καὶ ψηλὰ βουνὰ τὰ φυσοῦν πιὸ πολὺ οἱ ἄνεμοι καὶ οἱ (χιονο)θύελλες, ἀποκτοῦν ρίζες πιὸ πολλές, πιὸ μεγάλες καὶ πιὸ γερὲς ἀπὸ τὰ ἄλλα. Καὶ ἐπιπλέον εἶναι πιὸ εὐλύγιστα, γιὰ νὰ μὴ σπάζουν! Οἱ δυσκολίες τὰ κάνουν πιὸ ἀνθεκτικὰ καὶ τὰ γιγαντώνουν! • Στὴ θάλασσα ὅλοι καπετάνιοι εἶναι. Αὐτὸς ποὺ ξεχωρίζει ὅμως, αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ ἀξίζει, εἶναι ἐκεῖνος ποὺ τὰ καταφέρνει στὶς φουρτοῦνες! • Σὲ ὅλους μας ἀρέσουν βέβαια οἱ ἡλιόλουστες ἡμέρες. Ὅμως τί θὰ συνέβαινε ἂν ἦταν ὅλες ἔτσι; Νὰ πῶς τὸ περιγράφει πολὺ σοφὰ ἡ παροιμία: «Ἡ συνεχὴς λιακὰδα ὁδηγεῖ στὴν ἔρημο»! Ἂς σημειωθεῖ πὼς ἡ παροιμία αὐτὴ εἶναι τῶν Ἀράβων, δηλαδὴ ἑνὸς λαοῦ ποὺ ξέρει πολὺ καλὰ ἀπὸ ἐρήμους! • Τὰ πολυτιμότερα διαμάντια ὑποφέρουν πολλὰ ἀπʼ τὸν τροχὸ τοῦ τεχνίτη καὶ τὰ ὡραιότερα ἀγάλματα ἀπʼ τὰ χτυπήματα τῆς σμίλης! Μία παροιμία, μάλιστα, λέει: «Ἡ φωτιὰ καὶ τὰ χτυπήματα κάνουν γερὸ τὸ ἀτσάλι»! • Τὰ ὑλικὰ ἑνὸς φαγητοῦ, ἂν τὰ γευθοῦμε ξεχωριστὰ τὸ καθένα, δὲν θὰ μᾶς ἀρέσουν (π.χ. λεμόνι, ἁλάτι, ξύδι, πιπέρι…). Ὅλα ὅμως μαζὶ καὶ στὶς κατάλληλες δόσεις, κάνουν στὸ τέλος τὸ φαγητὸ νοστιμότατο! Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὰ διάφορα γεγονότα τῆς ζωῆς μας. Ξεχωριστὰ τὸ καθένα, πολλὲς φορὲς δὲν μᾶς ἀρέσουν ἢ καὶ τίποτα δὲν μᾶς λένε. Ὅλα μαζὶ ὅμως, ὅπως ὁ Θεὸς τὰ δίνει, κάνουν τὴ ζωὴ ἀπολαυστική, μὲ νόημα καὶ σκοπό. • Τὰ πιὸ ὄμορφα λουλούδια μεγαλώνουν στὶς ἀπόμακρες κορφὲς τῶν Ἄλπεων, κοντὰ στὰ χιόνια! • Τὸ ἀηδόνι τὰ καλύτερα τραγούδια του τὰ τραγουδάει στὸ σκοτάδι! • Ἂν ἀπομακρύνει κανεὶς τὶς πέτρες ἀπὸ τὴν κοίτη ἑνὸς ποταμοῦ, τότε τὸ ρυάκι χάνει τὸ τραγούδι του! • Τὸ πιὸ σκοτεινὸ μέρος τῆς νύχτας εἶναι λίγο πρὶν ἀπʼ τὴν αὐγή! • Τὸ μαργαριτάρι δὲν εἶναι παρὰ ἕνας κόκκος ἄμμου στὸ κορμὶ κάποιου ὄστρακου. Τὸ αἷμα, τὰ δάκρυα, ὁ ἱδρώτας καὶ οἱ τοξίνες τοῦ ὄστρακου ποὺ περιτυλίγουν τὸν κόκκο τῆς ἄμμου, τὸ κάνουν μαργαριτάρι! Ποὺ δὲν εἶναι παρὰ δημιούργημα τοῦ πόνου κάποιου ὄστρακου! Πόσο τέλεια τὰ ἔχει σχεδιάσει ὅλα ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ! *** Ἔπειτα… Πίσω ἀπʼ τὴν φουρτούνα δὲν εἶναι ἡ γαλήνη;

Πίσω ἀπʼ τὴν καταιγίδα δὲν εἶναι ἡ λιακάδα; Μετὰ τὴ χειμωνιὰ δὲν εἶναι ἡ ἄνοιξη; Μετὰ τὸ σκοτάδι δὲν εἶναι τὸ γλυκοχάραμα καὶ τὸ φῶς; Μετὰ τὴ δύση δὲν εἶναι ἡ ἀνατολή; Πέραν ἀπὸ κάθε σταυρό, δὲν εἶναι ἡ ἀνάσταση; Δόξα σοι Κύριε! Τὴν πραγματικότητα αὐτή, οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τὴν διατύπωναν μὲ τὸ γνωστὸ ρητό: «Οὐδὲν κακὸν ἀμιγὲς καλοῦ». Δηλαδὴ δὲν ὑπάρχει κακὸ ποὺ νὰ μὴ εἶναι ἀναμεμειγμένο μὲ τὸ καλό. Δὲν ὑπάρχει δυσάρεστο ποὺ νὰ μὴ ἔχει καὶ τὶς εὐχάριστες πλευρές του. Δὲν ὑπάρχει ἀποτυχία ποὺ νὰ μὴ ἔχει μέσα της τὴν ἐπιτυχία. Σοφότατο! Λὲς καὶ ἡ ἀποτυχία, στὸ τέλος ἐπιτυχία εἶναι. Ναί, εἶναι κατὰ τὸ ἥμισυ. Ἐξαρτᾶται ἀπὸ μᾶς πάντα… *** Πραγματικὰ πόσο σημαντικὸ εἶναι νὰ ὑποφέρει κανεὶς ἀγόγγυστα τὴν ἀποτυχία, νὰ χαίρεται καὶ νὰ δοξάζει τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ὅποια «συμφορά» (!), περιμένοντας καρτερικὰ τὴν ἐπιτυχία καὶ τὸ καλὸ ποὺ στὰ σίγουρα ἔρχονται!... Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ ὁποῖος ὑπέμεινε τὶς κακουχίες τῶν ἐξοριῶν, ποὺ διήρκεσαν συνολικὰ 17 χρόνια(!), συνήθιζε σὲ κάθε δυσκολία τῆς ζωῆς του νὰ λέει: «Νεφύδριόν ἐστι καὶ θᾶττον παρελεύσεται». Δηλαδή, ἕνα μικρὸ σύννεφο εἶναι καὶ γρήγορα θὰ περάσει. Πόσο δίκιο ἔχει! Ἆραγε ποιὸ σύννεφο, ἀκόμη καὶ τὸ πιὸ μεγάλο, ἔμεινε ἐκεῖ γιὰ πάντα κρύβοντας τὸν ἥλιο; Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ στὸ Ἅγιο Ὄρος ὅταν ἀρρωσταίνει κάποιος μοναχὸς λένε: «Τὸν ἐπισκέφθηκε ὁ Κύριος»! Καὶ ἄλλοι ἁγιασμένοι ἀσκητὲς τῆς ἐρήμου, ὅταν δὲν εἶχαν γιὰ καιρὸ ἀρρώστια ἢ ἀναποδιά, στενοχωριοῦνταν καὶ μὲ δάκρυα ἔλεγαν: «Κύριε, γιατί μʼ ἐγκατέλειψες; Δὲν μʼ ἀγαπᾶς τὸν ἁμαρτωλὸ πιά;». Τί φοβοῦνται; Αὐτὴ ἡ συνεχὴς λιακάδα, νὰ μὴ τοὺς μεταβάλλει κάποτε σὲ ἔρημο! Ἔχει πολὺ σημασία αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ τόσο δοκιμασμένος Μέγας ἀσκητὴς τῆς ἐρήμου Ἅγ. Ἀντώνιος: «Χωρὶς θλίψεις καὶ δοκιμασίες καὶ πειρασμούς, κανεὶς δὲν ἀνέβηκε στὸν οὐρανό»! Καὶ ὁ ἐπίσης τόσο πολὺ δοκιμασμένος Μ. Βασίλειος τονίζει: «Τὸν ἀθλητὴ ἀναδεικνύει τὸ στάδιο, τὸν κυβερνήτη ὁ χειμώνας, τὸν στρατηγὸ ἡ μάχη, τὸν μεγαλόψυχο ἡ συμφορὰ καὶ τὸν Χριστιανὸ ὁ πειρασμός». Λένε πὼς τὰ δάκρυα αὐτῶν ποὺ ὑποφέρουν μία ἀποτυχία, μοιάζουν σὰν τὴ δροσιὰ, ποὺ ἀναζωογονεῖ τὸ γρασίδι τῆς ἐπιτυχίας! Ὅλοι οἱ Ἅγιοι, κάθε φορά ποὺ ἀποτυγχάνουν, ἕνα λένε: «Πρέπει

νὰ μάθω νʼ ἀγωνίζομαι καλύτερα»! Μὴ ξεχνᾶμε πὼς «αὐτὸ ποὺ μᾶς ἀποδυναμώνει δὲν εἶναι οἱ δυσκολίες, εἶναι οἱ εὐκολίες»! Εἶναι πολὺ σημαντικὸς καὶ τοῦτος ὁ λόγος τοῦ Γκαῖτε: «Ὅποιος δὲν ἔφαγε ψωμὶ πικρὸ στὸ δάκρυ βουτηγμένο, ὅποιος τὶς ἄγριες τὶς νυχτιὲς ποὺ ἡ μαύρη θλίψη μᾶς θερίζει, στὴν κλίνη δὲν κάθισε μʼ ἄγρυπνο μάτι βουρκωμένο, αὐτός, αὐτὸς Θεέ μου, δὲν σὲ ξέρει»!

*** Πολλοὶ θεωροῦν τὴν ἀποτυχία σημαντικότερη στὴ ζωὴ τους ἀπʼ τὴν ἐπιτυχία! Ἄλλοι λένε πὼς «οἱ μεγάλες δοκιμασίες συχνά μᾶς προετοιμάζουν γιὰ μεγάλα ἔργα»! Κι ἀκόμη: «Καλοδέχομαι τὴν ἐπιτυχία, ἀλλὰ καλωσορίζω καὶ τὶς ἀποτυχίες καὶ τὰ ἐμπόδια, γιατί μὲ προσκαλοῦν σὲ νέους ὁρίζοντες». Κάποιος, τέλος, ἔγραψε: «Ἡ γεύση τῆς ἀποτυχίας εἶναι τελικὰ πολὺ μικρή. Ἀλλὰ ξέρετε κάτι; Ἕνα χαστούκι δὲν εἶναι τὸ τέλος τοῦ κόσμου. Εἶναι ἡ ἀρχὴ ἑνὸς θριάμβου…». Λόγια μεγάλα, λόγια σοφά, ποὺ γιὰ πολλοὺς μοιάζουν ἀκατανόητα. Ὁ Τόμας Π. Γουάτσον, τέως Πρόεδρος τῆς I.B.M. (τῆς γνωστῆς ἑταιρείας ἠλεκτρονικῶν ὑπολογιστῶν) ἔχει μία περίεργη συνταγὴ γιὰ τὴν ἐπιτυχία, ποὺ στηρίζεται στὴν πιὸ πάνω φιλοσοφία. Λέει: «Διπλασιάστε τὸν ρυθμὸ ἀποτυχίας σας»! Κι ἐξηγεῖ: «Ἡ ἀποτυχία εἶναι ἕνας δάσκαλος, σκληρὸς μὲν ἀλλὰ ὁ καλύτερος. Ἐνῶ ἡ ἐπιτυχία μᾶς ἐνθαρρύνει στὴν ἐπανάληψη τῆς ἴδιας συμπεριφορᾶς, ἡ ἀποτυχία εἶναι πέρα ὡς πέρα διδακτική, γιατί μᾶς παροτρύνει σὲ μία ἀλλαγή». Ὁ Ρόμπερτ Λιούις στὸ βιβλίο του «Ἀποτολμώντας τὴν ἀνάληψη κινδύνων» διατυπώνει πολὺ σημαντικὰ πράγματα γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῆς προσωπικότητας μέσῳ τῆς ἀποτυχίας, ἀρχίζοντας μάλιστα ἀκόμη καὶ ἀπʼ αὐτὴ τὴν βρεφικὴ ἡλικία. Γράφει: «Ὅλοι γεννιόμαστε μʼ ἕνα πολὺ σημαντικὸ ἐργαλεῖο, γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῶν ἀναγκῶν μας: τὸ κλάμα! Μόνο ὅταν ἀποτύχουμε νὰ πραγματοποιήσουμε τὸν σκοπό μας μὲ τὸ κλάμα, μαθαίνουμε νὰ χρησιμοποιοῦμε τὶς μεθόδους ἐπικοινωνίας τῶν ἐνηλίκων. Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο, τὸ νήπιο μαθαίνει νὰ περπατάει μετὰ ἀπὸ ἐπανειλημμένα πεσίματα. Οἱ περισσότερες μεγάλες ἐφευρέσεις εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἴδιας διαδικασίας προσπάθειας καὶ ἀποτυχίας…».

*** Καὶ μὲ τὰ λόγια αὐτὰ γίνεται περισσότερο κατανοητὸ τοῦτο τὸ αἰσιόδοξο μήνυμα: «Ἡ ἧττα εἶναι ἁπλῶς ἕνα σύνθημα, γιὰ νὰ προχωρήσουμε»! Λοιπόν, παιδιά, πόσο σημαντικὸ εἶναι, πράγματι, νὰ μπορεῖ νὰ βλέπει κανεὶς πέραν ἀπʼ τὴν καταιγίδα!... Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

Τὴν παρελθοῦσα Δευτέρα 25η Μαρτίου ὁ ἁπανταχοῦ Ἑλληνισμὸς ἑόρτασε τὴν ἀπελευθέρωση τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγὸ καὶ τὴν ἵδρυση τοῦ νέου ἑλληνικοῦ κράτους. Ὅπως ἦταν φυσικό, καὶ ὅπως μᾶς ἔχουν συνηθίσει ἐδῶ καὶ χρόνια, οἱ ψευτοπροοδευτικοὶ ἀριστεριστὲς δυναμίτισαν γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὸ κλίμα σὲ ὅλη τὴν Ἑλληνικὴ περιφέρεια, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀκυρωθοῦν ἢ νὰ λάβουν χώρα ἄνευ τῆς παρουσίας θεατῶν οἱ παρελάσεις στὴ Χώρα. Σὲ ἕνα ἄκρως ἐνδιαφέρον ἄρθρο, τὸ ὁποῖο δημοσίευσε ἡ ἱστοσελίδα τῆς ἐφημερίδος «Καθημερινὴ» (27.3.13) ὑπὸ τὸν τίτλο «Τὸ τέλος τῶν παρελάσεων;», ὁ κ. Ἠλίας Μαγκλίνης ἀναφέρει τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους πραγματοποιοῦνται οἱ παρελάσεις: «Καὶ ὅμως, ἡ ἔννοια τῆς παρέλασης δὲν ἐκφράζει ἐναντίωση καὶ διαχωρισμό, δὲν εἶναι ἔκφραση μίσους πρὸς τὸν ὑπαρκτὸ ἢ φανταστικὸ ἐχθρό. Ἡ παρέλαση ἐμπεριέχει τὴν ἔννοια τῆς συσπείρωσης, τῆς ἐθνικῆς, κοινωνικῆς –λαϊκῆς ἂν θέλετε–, πάντως συλλογικῆς συσπείρωσης. Ἡ παρέλαση κρατοῦσε ὑψηλὸ τὸ φρόνημα, συσπειρώνοντας τὸν λαὸ μὲ τὸ στράτευμα. Καὶ μπορεῖ νὰ θεσπίστηκε ἐπὶ Μεταξᾶ, θυμίζουμε ὅμως ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ μία περίοδο κατὰ τὴν ὁποία ὅλος ὁ κόσμος βρισκόταν στὰ πρόθυρα μίας ἀκόμα παγκόσμιας σύρραξης καὶ στὴν περίπτωση τῆς Ἑλλάδας, τὸ πνεῦμα αὐτὸ τῆς συσπείρωσης ὑπῆρχε καὶ φάνηκε τὸ 1940-41». Καὶ ἐνῶ στὴν Ἑλλάδα οἱ ἐκδηλώσεις, γιὰ νὰ τιμήσουμε τοὺς ἥρωες, ποὺ ἔχυσαν τὸ αἷμα τους γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς πατρίδας, μετατρέπονται σὲ διαδηλώσεις καὶ ἀποδοκιμασίες καὶ οἱ παρελάσεις ἀπὸ τοὺς σύγχρονους θολοκουλτουριάρηδες θεωροῦνται ἀναχρονισμός, ὁ ἑλληνισμὸς τοῦ ἐξωτερικοῦ, «ἐκεῖ ὅπου βρίσκεται ἡ πραγματικὴ Ἑλλάδα», ὅπως διατείνονται πολλοὶ Ἕλληνες ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν τῆς Ἑλληνικῆς περιφερείας, ἑόρτασε μὲ τὴ δέουσα τιμὴ τὴν ἐθνικὴ παλιγγενεσία, πραγματοποιώντας παρελάσεις στὶς μεγαλύτερες πόλεις τοῦ ἐξωτερικοῦ (ἐκεῖ βλέπεις δὲν ἔχουν φτάσει ἀκόμη σὲ αὐτὸ τὸ βαθμὸ «προόδου» νὰ τὶς θεωροῦν ἀναχρονιστικὸ θεσμό). Μάλιστα ἐνῶ οἱ ἐγχώριοι ἀριστεριστὲς πασχίζουν νὰ ἀπομειώσουν τὴν ἀξία τῆς Ἑλληνικῆς ἐπανάστασης μιλώντας γιὰ παρωχημένες ἀξίες, οἱ ὁποῖες δὲν προσφέρουν τί-

ποτε στὸ σύγχρονο ἑλληνισμό, ἡ Αὐστραλιανὴ πρωθυπουργὸς κ. Τζούλια Γκιλὰρντ μὲ μήνυμά της, ποὺ ἀπηύθυνε στὴν Ἑλληνικὴ ὁμογένεια ἐπ᾽ εὐκαιρίᾳ τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 ἀνέφερε μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς: «Σήμερα τιμοῦμε τὸν ἡρωϊσμὸ καὶ τὴν αὐτοθυσία ἐκείνων ποὺ πολέμησαν γιὰ τὴν ἀνεξαρτησία τῆς Ἑλλάδας, καθὼς ἐπίσης καὶ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἐργάστηκαν τόσο σκληρὰ, γιὰ νὰ ἀνασυγκροτήσουν τὴν Ἑλλάδα, ὡς Χώρα, ἡ ὁποία ἀντιστάθηκε σὲ πάρα πολλὲς προκλήσεις, χωρὶς νὰ πτοηθεῖ ποτὲ τὸ ἠθικό της. Τώρα, τὸ 2013, εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἀντιμετωπίζει ἀκόμη δύσκολες καταστάσεις, εἶμαι βέβαιη ὅμως ὅτι ἡ περηφάνεια τῶν Ἑλλήνων καὶ ἡ στωικότητά τους θὰ ὁδηγήσει τὴ χώρα σὲ καλύτερες μέρες μελλοντικά. Ὡς ἡγέτιδα τῆς Αὐστραλίας, ἀναγνωρίζω μὲ εὐγνωμοσύνη τὴν προσφορὰ τῶν Ἑλλήνων μεταναστῶν, οἱ ὁποῖοι συνέβαλαν σὲ τόσο μεγάλο βαθμὸ στὴν ἀλλαγὴ καὶ ζωντάνια αὐτῆς τῆς χώρας ποὺ ὅλοι ἀγαπᾶμε. Τὸ σχῆμα τῆς σύγχρονης Αὐστραλίας, θὰ ἦταν ἀνύπαρκτο χωρὶς τὴν συνεισφορὰ τῶν Ἑλλήνων. Εἴμαστε ἕνα καλύτερο, πλουσιότερο ἔθνος ἐξαιτίας τῆς δικῆς σας προσφορᾶς. Γιορτάζω, λοιπόν, μαζί σας τοὺς στενοὺς δεσμοὺς φιλίας μεταξὺ Αὐστραλίας καὶ Ἑλλάδας. Εἴμαστε φίλοι σὲ περιόδους εἰρήνης καὶ πολέμου, σὲ καλοὺς καὶ χαλεποὺς καιρούς. Μοιραζόμαστε τὴν ἴδια ἱστορία καὶ τὴν ἴδια ἀλληλοεκτίμηση. Τίποτε δὲ μπορεῖ νὰ ἀλλοιώσει τὸ πνεῦμα τῆς καλῆς θέλησης, ποὺ μᾶς δένει τόσο στενά. Ζήτω ἡ Ἑλλὰς - Ζήτω ἡ Ἐλευθερία!». Ὡς τελευταῖο σχόλιο παραθέτουμε τὴν τελευταία παράγραφο ἀπὸ τὸ ἄρθρο τοῦ κ. Μαγκλίνη: «Οἱ σημερινὲς γενιὲς ἀγνοοῦν ὅτι τὸν ἐκδημοκρατισμὸ καὶ τὸν ἐκσυγχρονισμὸ τῆς χώρας τὸν διεκδίκησαν Ἕλληνες ἀξιωματικοὶ τὸ 1909 στὸ Γουδί. Ἐκεῖνοι μίλησαν πρῶτοι γιὰ ἀξιοκρατία. Γενικά, ἡ παιδεία, τὸ αἴσθημα τοῦ καθήκοντος καὶ τὸ ὑψηλὸ φρόνημα κυριαρχοῦσε στὶς τάξεις τοῦ ἑλληνικοῦ στρατεύματος ἕως περίπου καὶ τὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ʼ50. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ πού, μεταπολεμικά, τὸ στράτευμα ἁλυσοδέθηκε μὲ τὴν κομματοκρατία καὶ τὸ ἑκάστοτε καθεστώς, ἐπῆλθε ἡ παρακμή: ὁ στρατιωτικὸς ἔγινε φόβητρο γιὰ τὸν πολίτη καί, ἀναπόφευκτα, ὁ πο-

λίτης ἀπαξίωσε, ὅταν τοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία, τὸν στρατιωτικό. Ἔτσι, σήμερα οἱ παρελάσεις συγκινοῦν κάποιους, ἀλλὰ δὲν ἐμπνέουν κανέναν. Καὶ αὐτὴ ἡ διαφορά, μεταξὺ συγκίνησης καὶ ἔμπνευσης, εἶναι ποὺ κάνει τὴ μεγάλη διαφορά». *** Τὸ ἑλληνικὸ στοιχεῖο λοιπὸν στὴν Αὐστραλία ἔδρασε καταλυτικὰ, ὥστε νὰ ἀκμάσει αὐτὴ ἡ ἀχανὴς χώρα καὶ νὰ γνωρίσει ἡμέρες προόδου καὶ εὐημερίας. Δείχνοντας τὴν εὐγνωμοσύνη της ἡ Αὐστραλιανὴ κυβέρνηση στὴν προσφορὰ τῶν Ἑλλήνων ἀποφάσισε νὰ εἰσάγει τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα στὰ αὐστραλιανὰ σχολεῖα ὡς δεύτερη γλώσσα καὶ ὄχι ὡς διδασκόμενη μόνο σὲ μαθητὲς καὶ μαθήτριες ἑλληνικῆς καταγωγῆς. Ὁ Συντονιστὴς Ἐκπαίδευσης τοῦ Ἑλληνικοῦ Προξενείου Μελβούρνης κ. Βασίλειος Γκόκας ἀνέφερε τὰ ὀφέλη ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀπόφαση: «Ἡ διδασκαλία τῶν Γλωσσῶν, ὅπως τονίζεται στὸ Ἀναλυτικὸ Πρόγραμμα Σπουδῶν, εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς βασικοὺς τομεῖς μάθησης καὶ βασικὸ συστατικό τῆς ἐκπαιδευτικῆς ἐμπειρίας ὅλων τῶν μαθητῶν. Σύμφωνα, λοιπόν, μὲ τὸ πνεῦμα καὶ τὸ σκεπτικὸ αὐτὸ ἡ ἀνάπτυξη τῆς ἑλληνικῆς ὡς δεύτερης γλώσσας θὰ μπορέσει νά: - Ἐνεργοποιήσει ὅλους τούς μαθητές, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ πολιτιστικὸ καὶ γλωσσικὸ ὑπόβαθρό τους νὰ συμμετάσχουν στὴν ἐκμάθηση τῆς Νέας Ἑλληνικῆς, ἂν τὸ ἐπιλέξουν. Στὸ πλαίσιο αὐτό, ἡ ἀξία τῆς Νέας Ἑλληνικῆς θὰ ἀποτελέσει ἐπιπλέον ἐφόδιο γιὰ ὅλους τούς μαθητὲς τῆς Αὐστραλίας ποὺ θὰ κατευθυνθοῦν στὶς Κλασικὲς Σπουδές, Βιβλικὲς Σπουδές, Ἰατρική, Φαρμακολογία κ.ἄ. - Θὰ ἀγκαλιάσει τὶς μελλοντικὲς γενιὲς τῶν μαθητῶν, ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ σπουδάσουν Νέα Ἑλληνικά. - Θὰ ἐξασφαλίσει τὸ κῦρος τῆς Νέας Ἑλληνικῆς στὸ πλαίσιο τοῦ Αὐστραλιανοῦ Προγράμματος Σπουδῶν γιὰ ὅλες τὶς παροῦσες ἀλλὰ καὶ τὶς μελλοντικὲς γενιὲς τῶν μαθητῶν». Εὐτυχῶς πού ὑπάρχει καί ὁ ἀπόδημος Ἑλληνισμός, ὁ ὁποῖος ἀντιστέκεται σθεναρά στήν ὑποτίμηση τῶν αἰωνίων ἀξιῶν, πού χαρακτηρίζουν τό Ἑλληνικό Ἔθνος καί δέν πτοεῖται ἀπό τίς πατριδοκάπηλες καί προδοτικές ἀντιλήψεις τῶν νενέκων ψευτοπροοδευτικῶν.

5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2013

Σελὶς 5η

Τονίζει εἰς μήνυμά του διὰ τὴν 25ην Μαρτίου ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κονίτσης κ. Ἀνδρέας

ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ «ΠΑΛΕΥΕΙ» ΣΗΜΕΡΟΝ ΩΣ ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΑΙ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ, ΔΙΑ ΤΗΝ ΘΡΑΚΗΝ, ΤΗΝ ΒΟΡΕΙΟΝ ΗΠΕΙΡΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟΝ

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κονίτσης, Δρυϊνουπόλεως καὶ Πωγωνιανῆς κ. Ἀνδρέας, μὲ ἀφορμὴν τὴν ἐπέτειον τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, ἐξέδωσε μήνυμα ἐθνικοῦ προβληματισμοῦ, τὸ ὁποῖον δημοσιεύομεν, ἐπειδὴ συνδέει τὸν ἀγῶνα τοῦ 1821 μὲ τὰ ἐθνικά μας προβλήματα εἰς τὴν Κύπρον καὶ τὴν Β. Ἤπειρον. Τὸ μήνυμα ἔχει ὡς ἀκολούθως: « –Α–

Ὁ Ἐθνικός μας Ποιητὴς Διονύσιος Σολωμός, ἔτσι ὡραματίστηκε τὴν Ἐλευθερία μας ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγό: “Ἀπʼ τὰ κόκκαλα βγαλμένη τῶν Ἑλλήνων τὰ Ἱερά”. Καὶ εἶχε ἀπόλυτο δίκιο. Γιατὶ ἀπὸ τὸ 1453, ποὺ ἔπεσε ἡ Κωνσταντινούπολη στὰ χέρια τῶν Τούρκων, μέχρι τὸ 1821, ποὺ ὑψώθηκε στὴν Ἁγία Λαύρα τὸ Λάβαρο τῆς Ἐπαναστάσεως, ἡ Ἑλλάδα εἶχε γεμίσει ἀπὸ τὰ κόκκαλα ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι, κατὰ καιρούς, ἀγωνίστηκαν “ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος”. Τετρακόσια ὁλόκληρα χρόνια, τὰ ψηλὰ βουνά, οἱ σπηλιές, οἱ κάμποι, τὰ νησιὰ καὶ οἱ θάλασσες γέμιζαν ἀπὸ τὰ σώματα νέων καὶ ἡλικιωμένων, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, οἱ ὁποῖοι μὴ μπορῶντας νὰ ζήσουν κάτω ἀπὸ τὸν βαρὺ καὶ ἀπαίσιο ὀθωμανικὸ ζυγό, σήκωναν, κατὰ καιρούς, τὰ ὅπλα, γιὰ νὰ διώξουν τὸν κατακτητή. Ἦσαν ὅμως ἀγύμναστοι, ὀλιγάριθμοι καί, πρὸ παντός, ἀβοήθητοι ἀπὸ τὰ διάφορα Εὐρωπαϊκὰ κράτη, τὰ ὁποῖα, κατὰ κανόνα, τοὺς ὑπονόμευαν. Ἔτσι, ὁλόκληρη ἡ ὑπόδουλη Χώρα ἦταν γεμάτη ἀπὸ τὰ ἱερὰ κόκκαλα τῶν παιδιῶν της.

–Β–

Ἀλλά, κάποτε, “ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου”. Στὶς 25 Μαρτίου 1821 οἱ ραγιάδες, μαζὶ μὲ τὸ οὐράνιο μήνυμα τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, ἄκουσαν καὶ τὸ ἄγγελμα τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ἐσάλπιζε ἕνας ἄλλος ἄγγελος, ὁ Ἐπίσκοπος Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανὸς στὸ ἀρχαῖο μοναστήρι τῆς Ἁγίας Λαύρας, κοντὰ στὰ Καλάβρυτα. Ἡ παράδοση λέει ὅτι, ὅταν οἱ Ὁπλαρχηγοὶ μαζεύτηκαν στὴν Ἁγία Λαύρα, ἤθελαν ὁ καθένας τους νὰ προηγῆται τὸ δικό του μπαϊράκι. Τὰ πνεύματα ἄναψαν, γιατὶ κανεὶς δὲν ὑποχωροῦσε. Ὁ Γερμανὸς εἶδε ὅτι μὲ αὐτὰ τὰ πείσματα καὶ τὶς ξεσυνέριες ἐκινδύνευε νὰ μὴ ἀρχίσῃ κἄν ἡ Ἐπανά-

σταση, ποὺ τὴν περίμεναν οἱ Ἕλληνες μὲ ὄνειρα καὶ μὲ προσδοκίες. Ἔτσι, χωρὶς νὰ χάνῃ καιρὸ καὶ χωρὶς νὰ διστάσῃ, βγῆκε στὴν ὡραία πύλη καὶ ξεκρέμασε τὸ “βῆλο”, δηλαδὴ τὴν κουρτίνα, ποὺ ἔκλεινε τὸ ἱερὸ βῆμα ἀπὸ τὸν κυρίως Ἱ. Ναό. Σʼ αὐτὸ τὸ βῆλο ἦταν χρυσοκεντημένη ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, ποὺ χρόνια τὴν ἔβλεπαν καὶ τὴν εὐλαβοῦνταν ὅσοι ἐκκλησιαζόντουσαν ἤ ἐπισκέπτονταν τὴν Ἱ. Μονή. Ὁ Δεσπότης κράτησε ψηλὰ τὸ “βῆλο”, ὥστε νὰ τὸ βλέπουν ὅλοι. Καὶ μὲ τὴν ἐπιβλητικὴ φωνή του εἶπε: —Ἀδέλφια, ἀπὸ σήμερα καὶ στὸ ἑξῆς, αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ μπαϊράκι καὶ τὸ λάβαρό μας. Κι ἦταν θαυμαστό, ὅτι οἱ σκληροτράχηλοι ἐκεῖνοι ὁπλαρχηγοὶ ἐπειθάρχησαν χωρὶς ἀντιλογία. Ὁ ἀγώνας ἔμπαινε κάτω ἀπὸ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, τὴν προστασία τῆς Θεοτόκου καὶ τὴν μητρικὴ στοργὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐλευθερία, βγαλμένη ἀπὸ τὰ ἱερὰ κόκκαλα τῶν Ἑλλήνων, ξαναγύριζε στὴν ἀρχαία κοιτίδα της, στὴν Ἑλλάδα.

–Γ–

Ὁ γιγάντιος ἀγώνας τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας εἶχε βέβαια καὶ τὶς σκιές του. Οἱ φατριασμοὶ καὶ οἱ διχόνοιες δὲν ἔλειψαν. Ὅμως, πάνω ἀπʼ αὐτὲς τὶς μικρότητες καὶ ἀθλιότητες, οἱ Ἕλληνες ἔβαζαν πάντοτε τὴν πίστη τους στὸν Θεὸ τῶν πατέρων τους, τὴν Ἐκκλησία, τὴν Ὀρθοδοξία. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ ἀπάντηση, ποὺ ἔδωσε ὁ Μακρυγιάννης στὸν ναύαρχο Δεριγνὺ λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν μάχη τῶν Μύλων: “Ἐκεῖ ὁποὔφκιανα τὶς θέσεις εἰς τοὺς Μύλους ἦρθε ὁ Ντερνὺς (Δεριγνὺ) νὰ μὲ ἰδῆ. Μοῦ λέγει: "Τί κάνεις αὐτοῦ; Αὐτὲς οἱ θέσεις εἶναι ἀδύνατες· τί πόλεμο θὰ κάνετε μὲ τὸν Μπραΐμη αὐτοῦ;". Τοῦ λέγω: Εἶναι ἀδύνατες οἱ θέσεις καὶ μεῖς, ὅμως εἶναι δυνατὸς ὁ Θεός, ὁποὺ μᾶς προστατεύει”. Ἀλλὰ καὶ ὁ λόγος τοῦ Κολοκοτρώνη ὅτι “ὁ Θεὸς ἔβαλε τὴν ὑπογραφή του γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος καὶ δὲν τὴν παίρνει πίσω”, φανερώνει ἀκριβῶς ὅτι ἐκεῖνος ὁ ἀγώνας δὲν ἦταν ... “ταξικός”, ὅπως ὑποστηρίζουν ἀνιστόρητα κάποιοι, ἀλλὰ ἀγώνας γιὰ τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερὰ τῆς φυλῆς, μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ κάτω ἀπὸ τὴν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας.

–Δ–

Μικρὴ σὲ ἔκταση ἦταν ἡ Ἑλλά-

δα, ποὺ προέκυψε ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Ὅμως, οἱ Ἕλληνες ποτὲ δὲν παραδέχθηκαν ὅτι αὐτὸ τὸ κομμάτι μόνο ἦταν ἡ Πατρίδα τους. Ἔτσι, ὕστερα ἀπὸ 100 χρόνια τὸ Ἔθνος γαλουχημένο μὲ τὴν Μεγάλη Ἰδέα, ἐξώρμησε μονοιασμένο καὶ ἐνσωμάτωσε στὸν Ἐθνικὸ κορμὸ τὴν Μακεδονία, τὴν Ἤπειρο, τὴν Θράκη καὶ τὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου. Ἀλλὰ εἶναι γεγονὸς ὅτι οἱ ἐθνικοὶ ἀγῶνες δὲν σταματᾶνε ποτέ. Ἔτσι, σήμερα, τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων παλεύει γιὰ τὴν Κύπρο, γιὰ τὴν Βόρειο Ἤπειρο καὶ γιὰ τὴν Θράκη. Οἱ συνθῆκες οἱ οἰκονομικὲς εἶναι δύσκολες, ὄχι ὅμως τόσο, ὅσο ἐκεῖνα τὰ χρόνια, ποὺ πάλευαν νὰ διώξουν τὴν τουρκιά, ρακένδυτοι καὶ πεινασμένοι. Ὅποιος ἔχει γνωρίσει τὸν ἀγῶνα τοῦ Μεσολογγίου, γιὰ παράδειγμα, συγκινεῖται καὶ δακρύζει, ὅταν πληροφορῆται ὅτι οἱ ὑπερασπιστὲς τῆς ἱερᾶς πόλεως ἔτρωγαν ἀκάθαρτα ζῶα, γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν. Κι ὅμως, στὶς προτάσεις τοῦ Ἰμπραὴμ νὰ παραδοθοῦν ἀπαντοῦσαν βροντόφωνα μὲ ἕνα ὑπερήφανο ὄχι. Καὶ τὄχε μαράζι ὁ τουρκοαιγύπτιος ἐκεῖνος πολέμαρχος ὅτι τὸν εἶχε ταπεινώσει “ὁ φράχτης”, ὅπως ἔλεγε περιπαικτικὰ τὴν ὑποτυπώδη ὀχύρωση τοῦ Μεσολογγίου. Ναί, “φράχτης” ἦταν. Ἀλλὰ τὸν ἔκανε κάστρο ἀπόρθητο ἡ πίστη τῶν ἀγωνιστῶν στὸν Κύριο τῶν Δυνάμεων. Κι ὅταν, μετὰ τὴν ἡρωϊκὴ ἔξοδο, μπῆκαν στὴν θρυλικὴ πόλη οἱ Τοῦρκοι, δὲν βρῆκαν τίποτε ἄλλο ἀπὸ σωροὺς ἐρειπίων καὶ νεκρὰ σώματα ἡρώων, μέσα ἀπὸ τὰ ὁποῖα βγῆκε λαμπρότερη ἡ Ἐλευθερία.

–Ε–

Λοιπόν, ἀδελφοί, κουράγιο. Ψηλὰ οἱ καρδιές. Μονοιασμένοι καὶ ἀγαπημένοι ἄς ἀντιμετωπίσουμε τὴν κρίση τῶν συγχρόνων δύσκολων καιρῶν. Θὰ ἔλθουν πάλι οἱ καλὲς ἡμέρες. Προσεύχεσθε. Ἀγωνίζεσθε τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸ τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς. Χρόνια πολλὰ σὲ ὅλους. Καὶ πρὸ παντὸς καλὰ καὶ εὐλογημένα. Καὶ γιὰ τὴν Κύπρο. Καὶ γιὰ τὴν Βόρειο Ἤπειρο. Καὶ γιὰ τὸν ὅπου γῆς Ἑλληνισμό. Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ»

ΟΙ ΑΠΟΛΟΓΗΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΩΝ, ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ

Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίου

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίας εἰς ἐγκύκλιον κήρυγμά του ὑπό ἡμερομηνίαν 24ην Μαρτίου ἀσχολεῖται μέ τούς «ἀπολογητάς», οἱ ὁποῖοι ἔγραφον λόγους, διά νά καταρρίψουν κατηγορίας τῶν εἰδωλολατρῶν, τῶν Ἰουδαίων καί τῶν φιλοσόφων ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν. Τό κήρυγμα ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«1. Ἐπανερχόμαστε, ἀδελφοί μου χριστιανοί, στά πατερικά μας κηρύγματα. Τήν μελέτη μας στούς ἁγίους Πατέρες τήν κάνουμε κατά χρονολογική σειρά. Ἔτσι τούς σπουδάζουμε καλύτερα καί τούς ἐκτιμοῦμε καλύτερα. Τά ὅσα εἴπαμε μέχρι τώρα γιά τούς Πατέρες ἀνήκουν στόν δεύτερο αἰώνα. Σ᾽ αὐτόν τόν αἰώνα πού μελετᾶμε θά συναντήσουμε τώρα καί τούς Ἀπολογητές. Οἱ Ἀπολογητές, χριστιανοί μου, ἔκαναν ἕνα δύσκολο καί σπουδαῖο ἔργο. Αὐτοί ἔγραφαν λόγους, γιά νά καταρρίψουν τίς κατηγορίες, πού διατύπωναν οἱ εἰδωλολάτρες καί οἱ Ἰουδαῖοι καί οἱ φιλόσοφοι ἐναντίον τῶν χριστιανῶν. Ἀλλά ἄν ἐξετάσουμε καλύτερα τίς πραγματεῖες τῶν Ἀπολογητῶν, θά δοῦμε ὅτι αὐτά πού ἔγραφαν δέν τά ἔγραφαν μόνον γιά τούς κατήγορους τῆς πίστης μας, ἀλλά τά ἔγραφαν καί γιά τούς ἴδιους τούς χριστιανούς, γιά νά στηριχθοῦν στήν πίστη τους. Ἔτσι ἔχουν μεγάλη καί σπουδαία σημασία τά συγγράμματα τῶν Ἀπολογητῶν καί πρέπει νά τά διαβάζουμε. 2. Στήν πραγματικότητα ὅμως, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ἡ πίστη μας δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό λογικά ἐπιχειρήματα, γιά νά νοήσουμε ὅτι εἶναι ἀληθινή. Ἡ χριστιανική μας πίστη εἶναι βίωμα καρδιᾶς. Καί ἡ καρδιά πού θρησκεύει ἔχει δικά της ἐπιχειρήματα, δυνατότερα καί πειστικότερα ἀπό τά ἐπιχειρήματα πού ἔχει τό μυαλό. Γι᾽ αὐτό καί βλέπουμε μιά ἀγράμματη γιαγιά καί ἕνα μικρό παι-

δί νά πιστεύουν δυνατά στό Χριστό, ἐνῶ βλέπουμε καί ἀκοῦμε ἐπιστήμονες νά εἶναι ψυχροί πρός τήν ἀληθινή μας πίστη, ἀκόμη δε καί νά ἀμφιβάλλουν γι᾽ αὐτήν. Ἄσχετα ὅμως μέ αὐτό, οἱ Ἀπολογητές, πού χρησιμοποιοῦσαν λογικά ἐπιχειρήματα, γιά νά ὑπερασπίσουν τήν πίστη, πρόσφεραν μεγάλο καί σπουδαῖο ἔργο. Ἀπέδειξαν ὅτι ἡ πίστη μας εἶναι μέν ὑπέρλογος, ἀλλά δέν εἶναι παράλογος. Δέν εἶναι ἐνάντια στήν ἀνθρώπινη λογική. Μέ τό εἶδος αὐτό τοῦ λόγου πού παρουσίασαν οἱ Ἀπολογητές ἄνοιξαν τά φτερά τους πρός τά ἔξω. Ἡ Ἐκκλησία τώρα κάνει διάλογο καί μέ τούς κατηγόρους της καί τούς ἀποδεικνύει μέ ἰσχυρά ἐπιχειρήματα ὄχι μόνο τή δική της ἀλήθεια, ἀλλά καί τή δική τους πλάνη καί τό δικό τους ψεῦδος. Μέ τά συγγράμματα τῶν Ἀπολογητῶν ὁ χριστιανισμός φεύγει ἀπό μιά στενότητα, ἄς τό πῶ ἔτσι καί παρουσιάζεται σάν μιά ὑψηλή διδασκαλία, ἀνώτερη ἀπ᾽ ὅλες τίς φιλοσοφίες πού ἀκούστηκαν· σάν μιά διδασκαλία μέ πολύ βαθύ καί ὑψηλό περιεχόμενο πού ἀνεβάζει τήν κοινωνία καί ὀμορφαίνει τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Θά ἤθελα τώρα, ἀδελφοί χριστιανοί, νά σᾶς πῶ τίς κύριες κατηγορίες πού ἔλεγαν οἱ εἰδωλολάτρες ἐναντίον τῆς πίστης μας καί ἀνάγκαζαν τούς Ἀπολογητές νά γράφουν συγγράμματα, γιά νά τίς ἀποκρούσουν: 3. Ὡς πρώτη κατηγορία ἐναντίον τῶν χριστιανῶν ἔλεγαν ὅτι αὐτοί εἶναι ἄθεοι. Ἀκοῦστε ἀδελφοί μου, γιατί ἔλεγαν τήν κατηγορία αὐτή. Ὅπως εἶναι γνωστόν οἱ εἰδωλολάτρες πίστευαν σέ πολλούς θεούς, ἐνῶ οἱ χριστιανοί πίστευαν σέ ἕνα Θεό, τόν ἀληθινό Θεό. Ἀλλά ὅπως, ὅταν ἕνας ἄνθρωπος ἀγαπάει ἕνα μόνο ἄνθρωπο στή γῆ καί μισεῖ ὅλους τούς ἄλλους, ὁ ἄνθρωπος αὐτός χαρακτηρίζεται δίκαια μισάνθρωπος, ἔτσι καί οἱ χριστιανοί. Ἐπειδή δήλωναν ὅτι λατρεύουν ἕνα μό-

Ἡ Ἱ. Μητρόπολις Κηφισίας διά τούς Χιλιαστάς

Ἐκ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καί Ὠρωποῦ ἐξεδόθη τήν 23ην Μαρτίου ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις:

«Τὶς τελευταῖες ἡμέρες παρατηρεῖται καὶ στὰ ὅρια τῆς Μητροπόλεώς μας ἔντονη προσηλυτιστικὴ δράση τῆς ὀργάνωσης τῶν λεγομένων χριστιανῶν μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ. Συγκεκριμένα μὲ ποικίλους τρόπους (ἀκόμη καὶ σὲ γραμματοκιβώτια πολυκατοικιῶν) ἀφήνουν προσωπικοὺς φακέλους, ποὺ περιέχουν πρόσκληση, μὲ τὴν ὁποία καλεῖται ὁ παραλήπτης τὴν Τρίτη 26 Μαρτίου 2013 νὰ παρευρεθεῖ

στὴν “Ἐπέτειο τοῦ θανάτου τοῦ Ἰησοῦ”. Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ ἐνημερώνει τὸ Χριστεπώνυμο πλήρωμα ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ἀποσκοποῦν στὸν προσηλυτισμὸ τοῦ πιστοῦ λαοῦ στὴν ἀντιχριστιανικὴ δοξασία τους, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁ Κύριος Ἰησοῦς δὲν εἶναι Θεὸς ἀλλὰ κτίσμα! Καλοῦμε τοὺς πιστούς μας σὲ ἐπαγρύπνηση, ἀλλὰ καὶ σὲ γνώση τῆς Ὀρθόδοξης διδασκαλίας, τὸν θρίαμβο τῆς ὁποίας ἑορτάζουμε πανηγυρικῶς τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, νὰ ἀντισταθοῦν στὶς προσκλήσεις τῶν αἱρετικῶν Χριστομάχων.

νο Θεό, τόν Χριστό, καί δέν παραδέχονται τό πλῆθος τῶν λεγομένων ἄλλων θεῶν, γι᾽ αὐτό χαρακτηρίζονταν ὡς ἄθεοι ἀπό τούς εἰδωλολάτρες. Οἱ εἰδωλολάτρες εἶχαν σύνθημα πού ἔλεγε: Θάνατος στούς ἀθέους!...Καί ἐννοοῦσαν μέ αὐτό θάνατο στούς χριστιανούς. Ἀκόμη περισσότερο οἱ χριστιανοί χαρακτηρίζονταν ὡς ἄθεοι, γιατί δέν παραδέχονταν τόν αὐτοκράτορα ὡς θεό καί ἀρνοῦνταν νά τόν λατρεύσουν. 4. Δεύτερη κατηγορία ἐναντίον τῶν χριστιανῶν ἦταν ὅτι αὐτοί κάνουν βρεφοκτονία. Ὅπως ξέρουμε τό Μυστήριο πού τρέφει τούς χριστιανούς εἶναι ἡ Θεία Κοινωνία. Δηλαδή, ἡ βρώση καί ἡ πόση τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Τό Μυστήριο αὐτό φυλαγόταν ἀπό τούς χριστιανούς ὡς ἀπόρρητο, ὡς μεγάλο μυστικό γιά νά μή τό ἀκούσουν οἱ βέβηλοι εἰδωλολάτρες. Καχύποπτοι ὅμως οἱ εἰδωλολάτρες σχημάτισαν τήν πλανεμένη γνώμη ὅτι οἱ χριστιανοί συγκεντρώνονται καί πίνουν αἷμα μικροῦ παιδιοῦ. Ἔτσι δημιούργησαν τήν κατηγορία τῆς βρεφοκτονίας καί ἀνθρωποφαγίας, ἡ ὁποία χαρακτηρίστηκε μέ τή μυθική ὀνομασία «θυέστεια δεῖπνα», πού θυμίζει τά ἀνοσιουργήματα τοῦ οἴκου τῶν Ἀτρειδῶν. 5. Τρίτη κατηγορία ἐναντίον τῶν χριστιανῶν ἦταν ἡ ἀνηθικότητα. Ἐπειδή οἱ χριστιανοί μιλοῦσαν συνέχεια γιά ἀγάπη καί ὀνομάζονταν μεταξύ τους «ἀδελφοί» καί «ἀδελφές» καί ἔκαναν «ἀγάπες», δηλαδή δεῖπνα μετά τήν θεία Εὐχαριστία, οἱ εἰδωλολάτρες τά παρεξήγησαν ὅλα αὐτά καί φαντάστηκαν ὅτι μεταξύ τῶν χριστιανῶν συμβαίνουν ποικίλες ἀνηθικότητες. Πρέπει νά ξέρουμε ὅτι στά θρησκεύματα τῶν εἰδωλολατρῶν ἦταν συνηθισμένες οἱ ἀνηθικότητες καί ὀνομάζονταν «ὄργια». Ἔτσι λοιπόν οἱ εἰδωλολάτρες μέ ἀφορμή αὐτά πού συνέβαιναν σ᾽ αὐτούς, νόμιζαν ὅτι καί οἱ χριστιανοί στίς συγκεντρώσεις τους κάνουν παρόμοιες ἀνηθικότητες καί ὄργια καί τούς κατηγόρησαν λοιπόν γιά «οἰδιποδείους μίξεις». 6. Ἐναντίον αὐτῶν τῶν κατηγοριῶν, ἀλλά καί ἄλλων πολλῶν κατά διάφορες ἐποχές ἔγραψαν οἱ Ἀπολογητές. Ὡς πρῶτος Ἀπολογητής χρονολογικά φέρεται ὁ Κοδρᾶτος ἀπό τήν Μικρά Ἀσία. Ὁ Κοδρᾶτος τό ἔτος 124 μ.Χ. ἔγραψε Ἀπολογία, τήν ὁποία ἔδωσε στόν αὐτοκράτορα Ἀδριανό. Δέν ἔχουμε σήμερα τό ἔργο αὐτό, τό ὁποῖο ἐπαινεῖ ὁ Εὐσέβιος στήν Ἐκκλησιαστική του ἱστορία. Λέγει ὅτι ἡ Ἀπολογία τοῦ Κοδράτου ἀποδεικνύει τήν ὀρθή του πίστη, στηριζόμενη στήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀλλά ἀποδεικνύει καί τήν εὐφυΐα του. Κάποιος εἶπε ὅτι ἡ Ἀπολογία αὐτή τοῦ Κοδράτου εἶναι ἡ Πρός Διόγνητον Ἐπιστολή, γιά τήν ὁποία θά σᾶς μιλήσω ἄλλοτε. Ἡ γνώμη ὅμως αὐτή δέν ἔχει δυνατό στηριγμό».

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ Μὲ ἐγκύκλιον, τὴν ὁποίαν ἐξέδωσεν ἐπ᾽ εὐκαιρίᾳ τῆς «Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας» Ο ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου

Α ΞΕΡΕΤΕ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ὁ τελευταῖος πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου· διότι, ὅταν θὰ γίνη μία ἰσοπέδωσις θρησκευτικὴ καὶ πολιτικὴ – κυβερνητική, θὰ ὑπάρξη ἕνας μόνον, ποὺ θὰ κυβερνήση τὸν κόσμον, αὐτὸς ὁ ἕνας, κατὰ τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ τοὺς Πατέρες, θὰ εἶναι ὁ Ἀντίχριστος. Παράλληλα ἔρχονται τὰ πρωτόκολλα τῶν Σοφῶν τῆς Σιών, ποὺ εἶναι προϊὸν τῶν Ἑβραίων καὶ ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, νὰ ἐπιβεβαιώσουν τὴν θέση τῶν Πατέρων. Ἔτσι ὁ Οἰκουμενισμός, χωρὶς περιστροφές, χαρακτηρίστηκε ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους θεολόγους τῆς ἐποχῆς μας, ὅπως ἀπὸ τὸν μακαριστὸν π. Ἰουστῖνο Πόποβιτς (σήμερα Ἅγιος), Σέρβο, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλους ἐπιφανεῖς θεολόγους, ἀντίχριστον σύστημα. Ἔτσι καὶ ὁ Ναβουχοδονόσορ θέλησε νὰ δημιουργήσει ἕνα θρησκευτικὸν οἰκουμενισμόν. Βλέπει δηλαδὴ κανένας ὅτι οἱ ρίζες τῶν πραγμάτων, ποὺ ἐπιχειροῦνται στὴν ἐποχή μας δὲν εἶναι καινούργιες, εἶναι παλιὲς καὶ πολὺ βαθειές, ἀνήκουν μέσα στὴν Ἱστορία. Ἀλλὰ ὁ Ναβουχοδονόσορ ἤθελε νὰ ἐπιτύχη καὶ κάτι ἄλλο· ἤθελε νὰ ἐπιτύχη μίαν ἐθνικὴν ἑνότητα, ἡ ὁποία θὰ ἐπιτυγχάνονταν, ἂν ὅλοι οἱ ὑπὸ τὴν κατοχήν του λαοὶ λάτρευαν τὸν θεὸν Μαρδούχ… Ξέρουμε ὅτι οἱ Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες θεοποιοῦσαν τὸν ἑαυτόν τους. Ἡ θεοποίησίς των δὲν εἶχε ἁπλῶς θρησκευτικὸν χαρακτήρα, ἀλλὰ καὶ πολιτικόν· διότι μόλις ἀνακηρύσσετο ἕνας αὐτοκράτωρ, ἀμέσως ἔφτιαχναν ἀγάλματά του σ᾽ ὅλη τὴ ρωμαϊκὴ ἐπικράτεια, καὶ διετάσσοντο ὅλοι, οἱ ὑπὸ τὴν κατοχὴν λαοὶ νὰ προσκυνοῦν τὸ ἄγαλμα τοῦ θεοῦ αὐτοκράτορος καὶ νὰ προσφέρουν εἰς αὐτὸ θυσίες. Γιατί; Χάριν πολιτικῆς ἑνότητος. Εἶναι κάτι ἀνάλογο, ποὺ σήμερα συμβαίνει μὲ τὴν Ε.Ο.Κ.. Προσέξετε νὰ ἰδῆτε. Σᾶς εἶπα ὅτι αὐτὰ δὲν εἶναι καινούργια πράγματα, ἀλλὰ πολὺ πολὺ παλιά. Ἡ Ε.Ο.Κ. εἶναι ἕνας οἰκονομικὸς ὀργανισμός. Φαινομενικὰ εἶναι κάτι τέτοιο, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο. Ἂν ἀνοίξετε τὴν παλιὰ ἐγκυκλοπαίδεια τοῦ Πυρσοῦ θὰ βρεῖτε ἕνα πολὺ μεγάλο ἄρθρο —δύο– τρεῖς σελίδες μεγάλες—, ποὺ ἀναφέρεται σ᾽ αὐτὴν τὴν ἀπόπειρα τῆς Ἡνωμένης Εὐρώπης, εὐθὺς μετὰ τὸν πρῶτον παγκόσμιον πόλεμον. Ξεκινάει μὲ χαρακτήρα οἰκονομικό, ἀλλὰ ἀποβλέπει τελικὰ στὴν δημιουργία μίας πολιτικῆς εὐρωπαϊκῆς ἑνότητας.

Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ὑπάρχει ἕνας γεωργικὸς συνεταιρισμὸς συλλογῆς σιταριοῦ καὶ ὅλοι οἱ παραγωγοὶ παραδίδουν τὸ σιτάρι τους σ᾽ αὐτόν. Φαντασθεῖτε τώρα ὁ συνεταιρισμὸς —πέραν τοῦ σκοποῦ ἱδρύσεώς του— ν᾽ ἀρχίση νὰ ὁρίζη γιὰ ὅλους τοὺς συνεταιριζόμενους ἕνα κοινὸ τρόπο ζωῆς. Ἡ ἐνέργεια αὐτὴ δὲν θὰ σᾶς φαίνονταν παράξενη καὶ ἀδιανόητη; Ἀσφαλῶς ναί, γιατί, ἐνῶ ἄλλα προβλέπει τὸ καταστατικό, ἄλλα τοὺς ζητοῦνται στὴ συνέχεια, ποὺ ἀφοροῦν τὴν προσωπική, οἰκογενειακὴ καὶ κοινωνικὴ ζωή τους, πράγμα ποὺ οὔτε ἐνέκριναν οὔτε ὑπέγραψαν. Καὶ μπορεῖ ὁ γεωργικὸς συνεταιρισμὸς νὰ μὴ παρεκκλίνη ἀπὸ τοὺς οἰκονομικοὺς προσανατολισμούς, δὲν συμβαίνει ὅμως τὸ ἴδιο μὲ τὸν οἰκονομικὸ συνεταιρισμό, ποὺ λέγεται Ε.Ο.Κ. Βλέπεις νὰ ἔρχεται καὶ νὰ λέει στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων νὰ εἰσάγη αὐτὸν τὸν νόμο ἢ ἐκεῖνον ἢ τὸν ἄλλον… Φερ᾽ εἰπεῖν: οἱ Χιλιασταὶ θὰ κινοῦνται ἔτσι, οἱ ὁμοφυλόφιλοι —μὲ τὸ συμπάθιο— ἔτσι… Γι᾽ αὐτὰ θὰ γίνη νόμος καὶ θὰ ἀμνηστευθοῦν ἡ μοιχεία, οἱ ἀμβλώσεις καὶ οἱ ἐκτρώσεις. Κανένας δὲν θὰ καταδικάζεται (γιατρός, ζευγάρια) κι ἂς συνέπραξαν στὸ ἔγκλημα. Καὶ ὅλα αὐτὰ γιατί; Γιὰ νὰ ἔχωμε προσαρμογὴ μὲ τὴν Εὐρώπη ἀπὸ νομοθετικῆς πλευρᾶς, λένε. Γιατί; Γιὰ ποιὸν λόγο; Ἔτσι πρέπει! Ἂν θέλουμε νὰ ᾽χωμε Ἑνωμένη Εὐρώπη πρέπει νὰ σκεφτόμαστε ὅλοι τὸ ἴδιο!... Ἔτσι, ἀνοίγουμε διάπλατες πόρτες καὶ δεχόμεθα τοὺς ἀνθρώπους, ὅπως εἶναι. Εἴμεθα ἕτοιμοι νὰ κάνωμε κάθε ἀβαρία —μὰ κάθε ἀβαρία!— ἀκόμη νὰ ἀμνηστεύσωμε καὶ τὴν πορνεία —τὸ ξανατονίζω· νὰ ἀμνηστεύσωμε τὴν πορνεία τῶν ἀνθρώπων, διότι δῆθεν κατανοοῦμε τὸν κόσμον. —Ἀκοῦτε; «κατανοοῦμε τὸν κόσμον»!— καὶ ὅτι θὰ πρέπει μὲ κάθε τρόπο νὰ τὸν βοηθήσουμε, κάνοντας «στραβὰ μάτια» σ᾽ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἔχει! Ἔτσι, θὰ δεχθοῦμε σιωπηρὰ καὶ τὴν ἔκτρωσι καὶ ἄλλα πράγματα!... Μὴ νομίζετε, ἀγαπητοί μου, πὼς εἶναι οὐτοπιστικὰ αὐτά, ποὺ σᾶς λέγω. Αὐτὰ γίνονται σήμερα! Ἂν ξέρατε πῶς σκεφτόμαστε! Ἂν ξέρατε πῶς σκέφτονται τὰ μυαλὰ τῶν κληρικῶν! Οἱ ποιμένες… καὶ δὲν ὁμιλῶ γιὰ τοὺς εὐρωπαίους ποιμένες τοῦ προτεσταντικοῦ καὶ τοῦ ρωμαιοκαθολικοῦ κόσμου. Ὤ, ἐκεῖ ὑπάρχει… Φρίξον ἥλιε! Ὁμιλῶ γιὰ μᾶς! Γιὰ μᾶς!...

Ὁ Σεβ. Κυθήρων διά τό Ἱερόν Μυστήριον τῆς Ἱ. Ἐξομολογήσεως

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων κ. Σεραφείμ εἰς ἐγκύκλιόν του διά τήν Μεγάλην Τεσσαρακοστήν ἀναλύει τήν σημασίαν τοῦ Ἱ. Μυστηρίου τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, διά τοῦ ὁποίου οἱ ἁμαρτωλοί καί ἀδύναμοι πνευματικῶς ἄνθρωποι εἰσέρχονται εἰς τήν ὁδόν τῆς μετανοίας. Εἰς τήν ἐγκύκλιον μεταξύ ἄλλων τονίζει:

«Εὐλογημένη ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή! “Καιρός παντί πράγματι”.Ὅμως δέν ὑπάρχει ἰδιαίτερος καιρός, ἰδιαίτερα χρόνια, ἰδιαίτεροι μῆνες ἤ ἰδιαίτερες ἡμέρες καί ὧρες διά τήν μετάνοια τοῦ ἁμαρτωλοῦ καί ἀδυνάμου ἀνθρώπου. Ἀντίθετα ἡ μετάνοια εἶναι μία πνευματική καί προσωπική κατάστασις, ἡ ὁποία ἁρμόζει καί ἐπιβάλλεται “ἐν παντί καιρῷ καί πάσῃ ὥρᾳ” στή ζωή μας. Παρά ταῦτα, ὅμως, ἡ ἱερά καί κατανυκτική περίοδος τοῦ Τριῳδίου, καί μάλιστα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, εἶναι ὁ κατ᾽ ἐξοχήν ἁρμόδιος καί ἐπιβεβλημένος καιρός καί χρόνος μετανοίας, ἀφοῦ ὅλα συντελοῦν καί συμβάλλουν εἰς αὐτό: Οἱ κατανυκτικοί ὕμνοι, ἡ Θεία Λατρεία, τά ἱερά Ἀναγνώσματα, ἡ Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων, οἱ Ἱερές Ἀκολουθίες τοῦ Ὄρθρου, τῶν Ὡρῶν καί τοῦ Ἑσπερινοῦ, τό Μεγάλο Ἀπόδειπνο καί ἡ Ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν. Ἔπειτα, τό κλῖμα τῆς μετανοίας καί τῆς περισυλλογῆς, πού ὑπάρχει, δημιουργεῖται καί καλλιεργεῖται περισσότερο μέσα εἰς τήν περίοδο τῶν Νηστειῶν καί γενικώτερα τῆς ἐγκρατείας. “Μετανοίας ὁ καιρός, προσέρχομαί σοι τῷ Πλαστουργῷ μου” ἀναφωνεῖ ὁ μετανοῶν ἁμαρτωλός. “Τί δύναμι ἔχει ὁ λόγος γιά τή μετάνοια! ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Μέ τ᾽ ἀγκίστρι της πιάσθηκε ὁ αἰχμάλωτος τῆς ἁμαρτίας καί ἔγινε στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ. Μέ τό ἀγκίστρι της πιάσθηκε ὁ χωματένιος ἄνθρωπος καί ἔγινε χρυσάφι ἁγιότητας. Μέ τό ἀγκίστρι της ἑλκύσθηκε ὁ ἁμαρτωλός ἀπό τά χαμηλά στά ὑψηλά. Βρισκόταν στό βάθος τοῦ κακοῦ καί ἀνέβηκε στό ὕψος τοῦ οὐρανοῦ” (Ε.Π.Ε) 33,444). Ἡ μετάνοια ὅλα τά ἰατρεύει. “Μή μοῦ λέγεις: Ἁμάρτησα καί δέν ξέρω τί νά κάνω. Διαθέτεις γιατρό, πού εἶναι πιό δυνατός ἀπό τήν ἀρρώστια. Ἔχεις γιατρό πού καί μ᾽ ἕνα του νεῦμα θεραπεύει. Ἔχεις γιατρό, πού καί θέλει καί μπορεῖ νά σέ διορθώση” (Ε.Π.Ε 33,444). Ἡ μετάνοια ἀκόμη εἶναι ὁ χειραγωγός διά τόν Παράδεισο. “Ἀναγνώρισε ὅτι ἁμάρτησες, λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Αὐτό θά εἶναι ἡ ἀρχή τῆς διορθώσεώς σου. Ἡ θλῖψις γιά τίς ἁμαρτίες σου, ἡ κα-

τήφεια, τά δάκρυα, ὅλα αὐτά θά φανερώνουν τήν μετάνοιά σου. Τί ἄλλο ἔκαμε ἡ πόρνη; Τά δάκρυα της ἔχυσε (Λουκ. ζ΄ 38). Πῆρε χειραγωγό τήν μετάνοια καί ἦλθε στήν πηγή τῆς ἀφέσεως, τόν Σωτῆρα Χριστό” (Ε.Π.Ε. 33,446). Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί, Μέ αὐτό τό γνήσιο πνεῦμα τῆς ἀληθινῆς μετανοίας ἄς πορευόμεθα καί ἄς βιώσουμε τήν ἁγία περίοδο τῶν νηστειῶν, τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος. Ἀγωνιζόμενοι προσωπικά σ᾽ αὐτό τό ἱερό σκάμμα τῆς μετανοίας, ἄς προσκαλέσωμε καί τά πνευματικά μας παιδιά εἰς αὐτό καί εἰς τό φερέσβιο Ἱερό Μυστήριο τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως. Οἱ ἅγιοι Πνευματικοί Πατέρες νά ἔλθετε ἐγκαίρως σέ ἐπικοινωνία μέ τούς ἁγίους Ἐφημερίους διά τόν καθορισμό τῆς ἡμέρας ἐπισκέψεώς σας εἰς τήν ἐνορία των καί ἐκεῖνοι ἐγκαίρως νά ἐνημερώσουν τούς χριστιανούς μας διά τήν κατάλληλη καί ἔγκαιρη προετοιμασία. Μέ τόν τρόπον αὐτόν, καί μέσα στό κλῖμα τῆς νηστείας καί τῶν λατρευτικῶν ἐκδηλώσεων τῆς Ἱερᾶς καί κατανυκτικῆς περιόδου τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, θά ἐνισχυθοῦν οἱ ἀδελφοί μας Χριστιανοί εἰς τόν πνευματικό ἀγῶνα καί θά εὕρουν εὐκολώτερα τό λιμάνι τῆς σωτηρίας. Εἴθε, ἡ Χάρις τοῦ Θείου Λυτρωτοῦ μας νά προπορεύεται εἰς τό ἔργον τῆς πνευματικῆς μας διακονίας καί ὅλοι μας νά λάβωμε τήν Θείαν εὐλογίαν εἰς τήν ζωήν μας, εἰς τόν οἶκον μας καί εἰς τό ποίμνιόν μας εἰς δόξαν τοῦ εὐλογητοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν. Μετά πολλῆς τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης καί ἐγκαρδίων εὐχῶν, Ὁ Μητροπολίτης † Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ».

Πυρκαϊά εἰς Ἱ. Ναόν

Συμφώνως πρός ἀνακοίνωσιν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Λευκάδος ὑπό ἡμερομηνίαν 21ην Μαρτίου:

«Πυρκαϊά ξέσπασε τίς μεσημεριανές ὧρες τῆς Πέμπτης, 21 τρέχοντος μηνός, στόν Ἱερό Ναό Ἁγίας Αἰκατερίνης Κατωχωρίου, πού βρίσκεται στό Κοιμητήριο τοῦ χωριοῦ, καί τόν κατέστρεψε. Πρῶτες ἐκτιμήσεις ὁδηγοῦν στό συμπέρασμα πώς ἡ αἰτία τῆς φωτιᾶς ἦταν κερί, πού ἀφέθηκε ἐντός τοῦ ἱ. ναοῦ ἀναμμένο. Στό σημεῖο αὐτό θά πρέπει νά ἀναφέρουμε πώς ὁ Ἱερός Ναός ὑπάρχει ἀπό τον 19ο αἰώνα. Μιά ἐπιγραφή στό κέντρο τοῦ δαπέδου τοῦ ναοῦ, “1909”, ὁριοθετεῖ τήν ἀνακαίνισή του».

κ. ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΑΠΑΝΤΑ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΙΡΕΤΙΚΑΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΛΟΓΙΑΣ ΤΩΝ ΧΙΛΙΑΣΤΩΝ • Μὲ τὴν θείαν Λειτουργίαν καταγγέλλομεν τὴν σταύρωσιν καὶ τὸν θάνατον τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁμολογοῦμεν τὴν Ἀνάστασίν Του, ἕως τῆς ἐπανεμφανίσεώς Του κατὰ τὴν Δευτέραν ἐπὶ γῆς Παρουσίαν Του. • Τὰ ψεύδη τῶν αἱρετικῶν Χιλιαστῶν καὶ αἱ ἀλήθειαι τῆς Πίστεώς μας.

Εἰς τὰς αἱρετικὰς προκλήσεις τῶν Χιλιαστῶν καὶ τὰς προσηλυτιστικάς των δραστηριότητας ἦτο ἀφιερωμένη ἡ ἐγκύκλιος, τὴν ὁποίαν ἐξέδωσεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Σάμου καὶ Ἰκαρίας κ. Εὐσέβιος, διὰ τὴν Κυριακὴν τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἰς τὴν ἐγκύκλιον τονίζονται τὰ ἀκόλουθα: "Μέ τήν εὐκαιρία λοιπόν τῆς σημερινῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, καλό εἶναι νά τιμήσουμε τήν ἡμέρα διευκρινίζοντας κάποια πράγματα, ἀφ’ ἑνός μέν γιά νά ἀναιρέσουμε τίς αἱρετικές τους δοξασίες καί ἀφ’ ἑτέρου γιά νά ἐπαληθεύσουμε ἐμεῖς τήν πίστη μας καί τή ζωή μας μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Κατ’ ἀρχήν ἡ ὀνομασία τους «Μάρτυρες ἤ Χριστιανοί Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ» δέν λέει τίποτε. Ἡ λέξη Ἰεχωβᾶ δέν ἔχει ἱστορική βάση πουθενά στήν Ἁγία Γραφὴ οὔτε στό πρωτότυπο οὔτε στήν μετάφραση ἤ τήν ἀπόδοση στή νεοελληνική. Στήν Ἁγία Γραφή συναντᾶται μόνο τό Γιαχβέ, τό ὄνομα μέ τό ὁποῑο ἀποκαλύφθηκε ὁ Θεός στό Μωυσῆ, (βλ. Ἔξοδ. Γ, 14) τό γνωστό ὡς ἱερό τετραγράμματο. Ἡ ἑρμηνεία του εἶναι: αὐτός πού ὑπάρχει, ὁ Ὤν. Εἶναι ἡ λέξη, ἡ ὁποία βρίσκεται καί στό φωτοστέφανο τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀπό σεβασμό στήν ἱερότητα τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ τόσο στήν Παλαιά, ὅσο καί στήν Καινή Διαθήκη καί ἀπό τούς ἴδιους τούς Ἁγίους Ἀποστόλους πουθενά δέν ἀναφέρεται ὁ Θεός μέ τή λέξη Γιαχβέ, πόσο μᾶλλον μέ τό ἀνύπαρκτο Ἰεχωβᾶ! Ἡ γραφή Ἰεχωβᾶ προφέρεται στά ἑβραϊκά ὡς Ἀδωνάϊ, πού σημαίνει Κύριος, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ καί τό σύνηθες ὄνομα τοῦ Θεοῦ στήν ἐπίκληση καί προσευχή τῶν Δικαίων καί τῶν Ἁγίων.

Στήν Καινή διαθήκη, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός λέει «εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν... ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. ιστ, 24 κ΄ Μᾶρκ. η, 34 κ΄ Λουκ. θ, 23). Ὁ ὄχλος τῶν Ἑβραίων φώναζε «σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν» (Λουκ. κγ 21 κ΄ Μᾶρκ. ιε, 13-14) καί ὄχι κρέμασον. Ὅταν ὁ Χριστός μετά τούς ἐμπαιγμούς ἀνέβαινε στόν Γολγοθᾶ, γιά νά τόν σταυρώσουν, τότε ἀγγάρευσαν τόν Σίμωνα τόν Κυρηναῖο «ἵνα ἅρη τόν Σταυρόν αὐτοῦ» (Ματθ. κζ΄ 32 κ΄ Μᾶρκ ιε 21). Ἀλλά καί ἕνα λεξικό νά ἀνοίξει κάποιος στή λέξη σταυρός ἔχει τήν περιγραφή καί τό σχῆμα τοῦ σταυροῦ, πού ὅλοι γνωρίζουμε. Καί στήν ἱστορία νά ἀνατρέξει θά ᾽δεῖ ὅτι ἡ σταύρωση ἦταν ἡ συνήθης θανατική ποινή τῶν Ῥωμαίων καί γινόταν μέ συγκεκριμένο τύπο σταυροῦ. Οἱ ἐπιγραφές στίς κατακόμβες καί ἡ ὅλη εἰκονογραφία τόσων αἰώνων ἀποδεικνύει περίτρανα τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ καί τήν σωτηρία διά τοῦ σταυροῦ, πού ἀρνοῦνται οἱ αὐτοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», οἱ ὁποῖοι ὡς ὀργάνωση ὑπάρχουν ἀπό τά τέλη τοῦ 19ου αἰώνα καί μετά. Πῶς εἶναι λοιπόν δυνατόν νά ἀπαξιώνουν τήν δισχιλιετῆ πορεία, τήν διδασκαλία καί τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας καί νά ἀξιώνουν, πώς ἐκεῖνοι ἑρμηνεύουν σωστά τήν Ἁγία Γραφή, τήν ὁποία ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καθόρισε καί χρησιμοποιεῖ τόσους αἰῶνες καί ὄχι τά τελευταῖα 140 χρόνια;

σα καί κάνουν ὁμιλίες καί ἐκδηλώσεις, γιά νά τιμήσουν μιά φορά τόν χρόνο τήν ἐπέτειο τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ δέν Τόν πιστεύουν ὡς Θεό καί ἀρνοῦνται τήν τριήμερη καί ζωοποιό Ἀνάστασή Του, τούς ἐνημερώνουμε, ὅτι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, πιστή στήν ἐντολή, πού ἔδωσε ὁ Χριστός τό βράδυ τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου στούς Μαθητές Του, τελεῖ συνεχῶς τήν θεία Λειτουργία, γιά νά ἔχει τήν θεϊκή Του ἀνάμνηση. Μέ τή θεία Λειτουργία καταγγέλλουμε τόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ καί ὁμολογοῦμε τήν Ἀνάστασή Του, μέχρι νά ξαναέλθει στήν Δευτέρα ἐπί γῆς Παρουσία Του, ὅπως ἀκριβῶς τό εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός κατά τήν παράδοση τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων στόν Μυστικό Δεῖπνο. Τά λόγια αὐτά ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς (Βλ. Λουκ. κβ, 19), ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν Α΄ Πρός Κορινθίους Ἐπιστολή του (Βλ. Α΄ Κορινθ. ια, 24-26) καί κατά λέξιν τά συμπεριέλαβε ὁ Μέγας Βασίλειος στήν ἁγία Ἀναφορά τῆς Λειτουργίας του, τήν ὁποίαν τελοῦμε καί εἶναι τά ἑξῆς: «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν· ὁσάκις γὰρ ἂν ἐσθίητε τὸν Ἄρτον τοῦτον, καὶ τὸ Ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν ἐμὸν θάνατον καταγγέλλετε, τὴν ἐμὴν Ἀνάστασιν ὁμολογεῖτε». Ἡ ἀνάμνηση αὐτή τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι μιά ἰδέα. Εἶναι ἡ ὄντως ζωή, πού μεταδίδεται καθώς συμμετέχουμε στήν θεία Κοινωνία καί μεταλαμβάνουμε τοῦ τεθεωμένου, τοῦ μετά τήν ἀνάστασιν δηλαδή τιμίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, γιά νά ἐπιτύχουμε καί νά ἐπισφραγίσουμε τήν κάθαρση ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά ἐφοδιασθοῦμε στόν ἀγῶνα γιά τήν αἰώνια ζωή (Βλ. Α΄ Ἰωάν. α, 7). Γι’ αὐτό καί ὅταν κοινωνοῦμε ὁ Ἱερέας λέει: «Μεταλαμβάνει ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ..., τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν τήν αἰώνιον» κι ἐμεῖς ἀπαντᾶμε Ἀμήν, πού σημαίνει, ἔτσι νά γίνει. Κι ἄς προσέξουμε, γιατί σέ ἐκείνους, πού ἀρνοῦνται τήν μέθεξη αὐτή, ἔστω κι ἄν εἶναι τίμιοι, ἐργατικοί καί φιλάνθρωποι, ὁ Κύριος δέν παρέχει λύτρωση. Ὁ λόγος Του εἶναι σαφής καί κατηγορηματικός, πώς δέν πρόκειται νά ζήσουμε, ἐάν δέν φᾶμε τήν Σάρκα Του καί ἐάν δέν πιοῦμε τό Αἷμα Του (Βλ. Ἰωάν. στ, 53). Καί γιά νά μή νομίσει κάποιος, ὅτι εἶναι συμβολικό τό νόημα τῶν λόγων αὐτῶν ἀποσαφηνίζει παρακάτω, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός λέγοντας: «Εἶναι πράγματι τροφή ἡ σάρκα μου καί ποτό τό αἷμα μου. Αὐτός πού τρώει τήν σάρκα μου καί πίνει τό αἷμα μου μέσα σέ ἐμένα μένει καί ἐγώ σ’ αύτόν» (Βλ. Ἰωάν. στ, 55-56). Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, Μέ αὐτές τίς σκέψεις σᾶς παρακαλῶ ἐκ μέσης καρδίας νά μή παρασύρεσθε ἀπό τίς φωνές καί τίς ἐκδηλώσεις τῶν αἱρετικῶν, ὅσο καλοί καί εὐγενεῖς κι ἄν εἶναι, γιατί θέτετε ἐν ἀμφιβόλῳ τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς σας, γιά τήν ὁποία ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ἀπέθανε ἐπί Σταυροῦ καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν. Καί μαζί παρακαλῶ νά ἔρχεσθε στίς θεῖες Λειτουργίες μας, στίς κατά τόπους Συνάξεις μελέτης Ἁγίας Γραφῆς καί στά Κηρύγματα, γιά νά ζεῖτε τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ καί νά διδάσκεσθε τόν λόγο Του μέσα ἀπό τήν αὐθεντική ἑρμηνεία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας καί νά ἐπαληθεύετε τό δρόμο τῆς ζωῆς σας, πού πρέπει νά ταυτίζεται μέ τόν Θεάνθρωπο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος μᾶς εἶπε: «ἐγώ εἰμί ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή». Μετά τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης και εὐχῶν † Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος"

Θεμελιώδης ἀρχὴ τῆς Πίστεώς μας ἡ Ἀνάστασις Τέλος ἡ ἀνάμνηση τῆς ἐπετείου τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ δέν σηΤὸ μέγεθος μαίνει τίποτε γιά ἐμᾶς. «Εἰ Χριστός τῆς βλασφημίας των οὐκ ἐγήγερται κενόν ἄρα τό κήρυγΠέραν τούτων ἡ θέλησή τους νά μα ἡμῶν κενή δέ ἡ πίστις ἡμῶν». (Α΄ τιμήσουν τόν θάνατο ἑνός μεγάλου Κορινθ. ιε, 14). Ὁ σταυρικός θάναἀνθρώπου, ἀποδεικνύει τό μέγεθος τος τοῦ Χριστοῦ λαμβάνει ἀξία καί τῆς βλασφημίας τους, καθώς θεω- γίνεται οὐσιαστικός γιά τή σωτηρία ροῦν τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό μας, ἐπειδή φωτίζεται ἀπό τήν Ἀνάὡς κτίσμα τοῦ Θεοῦ Πατρός καί στασή Του. Χωρίς τήν Ἀνάσταση ἀρνοῦνται τήν Θεότητά του. Τό τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἄδειο τό κήρυγμα ἴδιο δίδασκε καί ὁ Ἄρειος. Καί αὐτό καί ἡ πίστη μας κενή. καί μόνο κατατάσσει τούς αὐτοαἩ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ποκαλούμενους «Μάρτυρες τοῦ βάση, εἶναι τό πᾶν. Ὅλα τά ὑπόλοιἸεχωβᾶ» στούς αἱρετικούς Ἀρειανούς, τούς ὁποίους ἡ Ἐκκλησία πα ἀκόμη καί αὐτός ὁ σταυρικός μας κατεδίκασε στήν Α΄ Οἰκουμενι- θάνατος τοῦ Χριστοῦ θά ἦταν ἁπλῶς ἱστορικά γεγονότα, ἂν δέν κή Σύνοδο (325 μ.Χ.). ὑπῆρχε ἡ Ἀνάσταση. Ἐκεῖνοι δέν Ἀρκεῖ μόνο νά ὑπενθυμίσουμε λένε ὅμως τίποτε γιά τήν μετά τόν τρία ἀπό τά δεκάδες χωρία τῆς θάνατο τοῦ Χριστοῦ Ἀνάστασή Ἁγίας Γραφῆς, γιά νά ἀποδείξουμε Του, γιατί δέν πιστεύουν ὅτι ὁ Χριτήν θεότητα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ στός ἀναστήθηκε. Ὁ Κύριός μας Χριστοῦ. Ἰησοῦς Χριστός ὄχι μόνο ἀνέστησε Πρῶτον τήν ἀρχήν τοῦ Εὐαγγε- τήν κόρη τοῦ Ἰαείρου, τόν γιό τῆς λίου τοῦ Ἰωάννου: «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ χήρας τῆς Ναΐν καί τόν τετραήμεΛόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν ρο Λάζαρο, ἀλλά καί ὁ Ἴδιος ἀνέστη Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος» (Ἰωάν. ἐκ νεκρῶν ὡς Θεάνθρωπος. α,1), ὅπου ξεκάθαρα λέει, πώς ὁ ΚύὩς ἄνθρωπος πέθανε ἐπί σταυριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ροῦ, ὡς Θεός ὅμως δέν ἔπαθε κάτι. Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τό δεύτε- Ἡ δύναμη τῆς θεότητός Του ἀνέρο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, στησε τήν ἀνθρώπινη φύση Του πού ἐν χρόνῳ ἔγινε καί ἄνθρωπος ἀπό τούς νεκρούς, ὅπως προανήγγιά τή σωτηρία μας. γειλε ὁ Ἴδιος, ὅταν εἶπε στούς ἸουΔεύτερον τήν ἐνθουσιώδη κραυ- δαίους: «λύσατε τὸν ναὸν τοῦτον, γή τοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ, ὅταν συν - καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερῶ αὐτόν» άντησε τόν Χριστό μετά τήν Ἀνά- (Ἰωάν. β, 19). Γκρεμίστε δηλαδή σταση, καί εἶπε: «Ὁ Κύριός μου καί αὐτόν τόν Ναό καί σέ τρεῖς ἡμέρες θά τόν ἀνοικοδομήσω. Καί οἱ μέν ὁ Θεός μου» (Ἰωάν. κ, 28). Καί τρίτον τήν ἐκ μέρους τῆς Ἐλι- Ἰουδαῖοι νόμισαν, πώς ὁμιλεῖ γιά σάβετ ὑποδοχή τῆς Παναγίας μας τόν Ναό τοῦ Σολομῶντος, ὁ Εὐαγἀμέσως μετά τόν Εὐαγγελισμό της γελιστής Ἰωάννης ὅμως κάνει σαφὲς ἀπό τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ, καθώς ὅτι ὁ Χριστός ὁμιλοῦσε γιά τό ναό τήν καλωσόρισε μέ τά λόγια:«Καί πό- τοῦ Σώματός Του καί πώς μετά τήν θεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Ἀνάστασή Του ἀπό τούς νεκρούς οἱ Μαθητές τόν λόγον Κυρίου μου πρός με;» (Λουκ. α, 43) θυμήθηκαν Του καί πώς ὁμιλοῦσε προφητικά δηλ. Πῶς ἦταν αὐτό νά ἔλθει σέ ἐμέ- γιά τήν Ἀνάστασή Του (Βλ. Ἰωάν. β, να ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μου; Κύριος 19-22). τῆς Ἐλισάβετ εἶναι ὁ Ἕνας ἀληθινός Θεός, ὁ Γιαχβέ ἤ ἔστω ὁ Ἰεχωβᾶ κατ’ Τί πράττομεν αὐτούς, τόν ὁποῖον ταυτίζει μέ τόν καὶ τί ὁμολογοῦμεν κυοφορούμενο Χριστό καί θεωρεῖ μὲ τὴν Ἀνάστασιν τήν Παναγία, Μητέρα τοῦ Κυρίου τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ της. Κι ἄν νομίζουν, οἱ αὐτοαποκαὙβρίζουν λούμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ» τὴν Παναγίαν μας ὅτι συγκεντρώνονται σέ μία αἴθουΤοῦτο τό τελευταῖο χωρίο ἀποδεικνύει καί τήν προσωνυμία τῆς ΠαναἩμερὶς διὰ τὴν διδασκαλίαν γίας ὡς Θεοτόκου, ἀφοῦ γέννησε τόν Κύριο καί Θεό μας. Ἀρνούμενοι οἱ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας αὐτοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ» τόν Χριστό ὡς Θεό ἀπορρίεἰς τὸ Γυμνάσιον πτουν καί ὑβρίζουν τήν Παναγία μας. Ἡ Πανελλήνιος Ἕνωσις Θεολό- ὀργάνωση μίας σύγχρονης ἱεραποΔέν ἀποδέχονται οὔτε τούς Ἁγίους γων (Π.Ε.Θ.) διοργανώνει εἰς τὰ στολῆς”. μας, οὔτε αὐτόν τόν Τίμιον καί Ζωογραφεῖα της (Χαλκοκονδύλη 37, Σάββατο 20 Ἀπριλίου 10 π.μ. ἕως ποιόν Σταυρόν, διά τοῦ ὁποίου ἦλθε ἡ χαρά σέ ὅλο τόν κόσμο, ὅπως λέμε 3ος ὄροφος) δύο συναντήσεις μὲ 2 μ.μ. καί στήν προσευχή τῆς Ἐκκλησίας θέμα: Εἰσηγητές: «Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησιαμας «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμεΓεώργιος Ν. Λεοντσίνης, Ὁμότινοι...Ἰδού γάρ ἦλθεν διά τοῦ σταυροῦ στικῆς Ἱστορίας στὸ Γυμνάσιο». μος Καθηγητὴς τῆς Νεώτερης χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ». Συμφώνως πρὸς ἀνακοίνωσιν Ἑλληνικῆς Ἱστορίας καὶ τῆς ΔιδαΜάλιστα δέ στήν πρόσκληση, τῆς Π.Ε.Θ. τὸ πρόγραμμα τῶν δύο κτικῆς τῆς Ἱστορίας στὸ ΕΚΠΑ, μὲ θέμα: “Ἱστορία καὶ Περιβάλλον: πού μοιράζουν ἔχουν τόν Χριστό νά ἡμερίδων εἶναι τὸ ἑξῆς: Μορφὲς σχεδιασμοῦ καὶ ὀργάνωκρέμεται ἀπό ἕνα πάσσαλο, γιατί «Σάββατο 6 Ἀπριλίου 10 π.μ. ἕως σης συνεργατικῆς Ἐρευνητικῆς δέν δέχονται τόν Σταυρό καί διδά- 2 μ.μ. Ἐργασίας (project), στὸ πλαίσιο τῆς σκουν ὅτι κρεμάστηκε ὁ Χριστός σέ Εἰσηγητές: Διδακτικῆς τῆς Τοπικῆς Ἱστορίας ἕνα ξύλο. Ἀλήθεια ἆραγε, πῶς μποΔημήτριος Γόνης, Ὁμότιμος Κα- στὸ Γυμνάσιο”. ροῦν καί ἀδιαφοροῦν γιά ὅλες τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Κωνσταντῖνος Μανίκας, Ἐπίκουἐκεῖνες τίς ἀναφορές τῆς Ἁγίας θηγητὴς Ἱστορίας στὸ ΕΚΠΑ, μὲ θέμα: “Ὁ ρος Καθηγητὴς τῆς Ἱστορίας τῆς Γραφῆς γιά τόν Σταυρό; ἐκχριστιανισμὸς τῶν Σλαβικῶν Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὸ ΕΚΣτήν Παλαιά Διαθήκη ἔχουμε δε- λαῶν”. ΠΑ, μὲ θέμα: “Θέματα ἀπὸ τὴν κάδες προτυπώσεις τοῦ Τιμίου Μητροπολίτης Γουϊνέας κ. Γε- Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας στὰ νεώτεΣταυροῦ. ώργιος (Βλαδιμήρου) μὲ θέμα: “Ἡ ρα χρόνια”».

Σελὶς 6η

5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2013

ΠΡΟΣΕΚΑΛΕΣΕ ΤΟΝ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗΝ ΠΑΠΑΝ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΘΗΝΑΣ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

λιτείας καί τῆς κομματοκρατίας ὁ ὑπουργός Ἐξωτερικῶν κ. Ἀβραμόπουλος νά προσκαλέση τόν νεοεκλεγέντα Αἱρεσιάρχην Πάπαν νά ἐπισκεφθῆ τάς Ἀθήνας μέ τήν ἰδιότητα τοῦ Ἀρχηγοῦ τοῦ Κρατιδίου τοῦ Βατικανοῦ. Τήν πρόσκλησιν ἀπηύθυνε κατά τήν διάρκειαν τῆς ἐνθρονίσεως τοῦ νέου Πάπα εἰς τήν Ρώμην. Μέ τή πρόσκλησιν αὐτοῦ τοῦ τύπου πιστεύουν εἰς τό ὑπουργεῖον Ἐξωτερικῶν ὅτι θά ἐξουδετερωθοῦν αἱ ἀντιδράσεις εἰς βάρος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐνῶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί ἡ Ἱερά Σύνοδος θά συμμετάσχουν εἰς ὅλας τάς ἐκδηλώσεις τῆς Πολιτείας ὑπέρ τοῦ Πάπα καί τῆς συνοδείας του. Ὑπενθυμίζεται ὅτι μέ τόν ἴδιον τρόπον εἶχον προσκαλέσει εἰς τάς Ἀθήνας τόν ἀείμνηστον Πάπαν Ἰωάννην, ἀλλά τό βάρος τῆς ὑποδοχῆς καί τῶν ἐκδηλώσεων φιλοξενίας εἶχεν ἀναλάβει ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος κυρός Χριστόδουλος καί ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας. Ἐκτός ὅμως ἀπό τόν ὑπουργόν Ἐξωτερικῶν κ. Ἀβραμόπουλον πρόσκλησιν εἰς τόν αἱρεσιάρχην ἔχει ἀπευθύνει καί τό δημοτικόν συμβούλιον Σύρου. Αὐτό τόν προσκαλεῖ νά ἐπισκεφθῆ τήν νῆσον ὡς ἐκκλησιαστικός ἡγέτης τοῦ Βατικανοῦ καί ὄχι ὡς Ἀρχηγός Κράτους. Ἄλλωστε ὡς λέγουν ἐκπρόσωποι τοῦ παπισμοῦ εἰς τήν Ἑλλάδα ἡ Σύρος εἶναι τό «νησί τοῦ Πάπα» καί ὡς ἐκ τούτου πρέπει νά τό ἐπισκεφθῆ. Ὑπογραμμίζεται ὅτι πρό τῆς ἐκλογῆς τοῦ νέου αἱρεσιάρχου ὁ Διευθυντής τοῦ Γραφείου τύπου τῆς ἐν Ἑλλάδι παπικῆς «Ἱεραρχίας» κ. Νικόλαος Γασπαράκης εἶχε ζητήσει δημοσίως τήν ἐκλογήν νέου Πάπα ἀπό τήν Ἑλλάδα. Τήν ἐπιθυμίαν, ὅπως ἐπισκεφθῆ ὁ νέος Πάπας τάς νήσους τῶν Κυκλάδων καί ἰδιαιτέρως τήν νῆσον τῆς Παναγίας μας, τήν Τῆνον, ἐξέφρασεν ὁ Παπικός «Ἀρχιεπίσκοπος» Νάξου, Τήνου, Ἄνδρου καί Μυκόνου καί «ἀποστολικός» τοποτηρητής τῆς Παπικῆς Ἐπισκοπῆς Χίου καί Μητροπολίτης παντός Αἰγαίου κ. Νικόλαος. Οὗτος ἀφοῦ θεωρεῖ ὅτι ἡ «Ἐκκλησία του» εἶναι «Μία Καθολική» καί ὁ Πάπας εἶναι «Ἐπίσκοπος Ρώμης» (ἔχει τήν ἐπιχειρηματολογίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου διά τόν Παπισμόν) δίδει τάς ἀκολούθους ἀπαντήσεις εἰς τήν «Κυκλαδική» διά τάς προσκλήσεις, τάς ὁποίας ἀπηύθυνε τόσον τό Δημοτικόν Συμβούλιον Σύρου ὅσον καί ὁ ὑπουργός Ἐξωτερικῶν κ. Ἀβραμόπουλος:

«–Πῶς κρίνετε τὴν πρόταση, ποὺ κατατέθηκε στὸ Δημοτικὸ Συμβούλιο Σύρου νὰ προσκληθεῖ στὴ Σύρο ὁ νέος Πάπας καὶ τί σημαίνει αὐτὸ γιὰ τὸ νησί; – Τὴ βρίσκω νὰ ἱκανοποιεῖ τὸ συναίσθημα τῆς μεγάλης πλειονότητας τῶν κατοίκων τῆς Σύρου. Πιστεύω ἐπίσης ὅτι ἱκανοποιεῖ καὶ τὸ συναίσθημα ὅλων τῶν νησιῶν τῶν Κυκλάδων, ὅπου συμβιώνουν ἀπὸ αἰῶνες οἱ δύο Ἐκκλησίες, Κα-

θολικὴ καὶ Ὀρθόδοξη, καὶ ἀποτελοῦν ὑπόδειγμα πρὸς μίμηση. Ἐλπίζω ἡ πρόσκληση, ἂν τελικὰ γίνει, νὰ μὴ σταλεῖ πρὸς τὸν ἀρχηγὸ τοῦ κρατιδίου τοῦ Βατικανοῦ, ἀλλὰ στὸν Ἐπίσκοπο καὶ Πάπα Ρώμης. Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη ἰδιότητά του καὶ αὐτὴν προβάλλει ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα τῆς ἐκλογῆς του ὁ Πάπας Φραγκῖσκος. Θὰ μποροῦσε νὰ συνδυαστεῖ μὲ τὴν ἐπίσημη πρόσκληση, ποὺ τοῦ ἔχει γίνει ἀπὸ τὸν Ὑπουργὸ Ἐξωτερικῶν κ. Ἀβραμόπουλο νὰ ἐπισκεφθεῖ ἐπισήμως τὴν Ἑλλάδα. Νὰ προβλεφθεῖ στὸ πρόγραμμα καὶ μία ἐπίσκεψη στὴ Σύρο, ὅπως σκεπτόμαστε νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς γιὰ τὴν Τῆνο, ὡς Ἀρχιεπισκοπὴ καὶ Μητρόπολη παντὸς Αἰγαίου. Δὲν ξέρω, ἂν γνωρίζετε ὅτι τὸ νησὶ τῆς Σύρου ἀποκαλεῖται καὶ “νησὶ τοῦ Πάπα”. Αὐτὸ κάνει τὴν πρόταση καὶ ἑλκυστική. Βέβαια δὲν εἶναι εὔκολο μία τέτοια πρόταση, ἂν τελικὰ μετατραπεῖ σὲ ἐπίσημη πρόσκληση, νὰ ἱκανοποιηθεῖ στὸ ἄμεσο μέλλον. Καταλαβαίνετε πόσες χιλιάδες παρόμοιες προτάσεις ἤδη θὰ ἔχουν γίνει καὶ πόσες θὰ γίνουν ἀκόμη αὐτὲς τὶς πρῶτες ἡμέρες. Καθὼς ὅμως ὁ Πάπας Φραγκῖ σκος εἶναι τόσο ἁπλὸς καὶ ταπεινός, δὲν ξέρω μὲ ποιὰ σειρὰ θὰ θελήσει νὰ ἱκανοποιήσει τὶς πολλὲς προσκλήσεις γιὰ ἐπίσκεψη. Δὲ θὰ μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ἂν ξεκινοῦσε ἀπὸ τὶς πιὸ ἁπλές! Γιὰ μένα ἡ ὁλοκλήρωση τῶν ἐργασιῶν τῆς ριζικῆς ἀνακαίνισης τοῦ ἱστορικοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὸν οἰκισμὸ τῆς Ἄνω Σύρου καὶ τὰ προβλεπόμενα ἐγκαίνια μέσα στὸ 2014 θὰ μποροῦσε νὰ ἀποτελέσει μία ὄμορφη εὐκαιρία νὰ ἐπισκεφτεῖ ὁ Πάπας Φραγκῖσκος “τὸ νησί του” καὶ μαζὶ μὲ τὸν Ἐπίσκοπο τῆς Σύρου Φραγκῖσκο νὰ ἐγκαινιάσουν τὸν ἀνακαινισμένο Καθεδρικὸ Ναό. Αὐτὸ σίγουρα θὰ χαροποιήσει καὶ τὸ Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σύρου κ. Δωρόθεο, ὁ ὁποῖος ἔχει δώσει δείγματα χριστιανικῆς συνεργασίας μὲ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία. Μιά τέτοια λοιπὸν πρόταση δὲ μπορεῖ παρὰ ὅταν μετατραπεῖ ἀπὸ τὸ Δῆμο τῆς Σύρου ἢ κάποιο ἄλλο Δῆμο τῶν Κυκλάδων σὲ πρόσκληση νὰ μὴ εἶναι μόνο ἐπιθυμητὴ ἀλλὰ γιατί ὄχι καὶ ἐν καιρῷ ἐφικτή! Προσωπικὰ πιστεύω ὅτι ὁ Πάπας Φραγκῖσκος θὰ ἐκπλήξει καὶ θὰ καταπλήξει τὴ χριστιανοσύνη καὶ τὴν ἀνθρωπότητα γενικότερα. Τὰ πρῶτα δείγματα ἤδη τὰ εἴδαμε. Θὰ δοῦμε καὶ ἄλλα πολλά!».

Διά τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον Ἄλλα ἐνδιαφέροντα σημεῖα ἐκ τῆς συνεντεύξεως τοῦ Παπικοῦ «Ἀρχιεπισκόπου» εἰς τήν ἐφημερίδα «Κυκλαδική» εἶναι τά ἀκόλουθα: «– Ἡ ἐπιλογὴ τοῦ συγκεκριμένου Ποντίφικα μπορεῖ νὰ βοηθήσει στὴν ἀκόμη μεγαλύτερη βελτίωση τῶν σχέσεων ἀνάμεσα σὲ Καθολικοὺς καὶ Ὀρθόδοξους; – Ναί, διότι πιστεύω πὼς γιὰ νὰ βελτιωθοῦν οἱ σχέσεις τῶν δύο Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, Καθολικῆς

ΠΡΟΚΛΗΣΙΣ! ΜΑΣΟΝΟΙ ΠΑΡΗΛΑΣΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ 25ην ΜΑΡΤΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ριβολή. Εἶναι ἡ πρώτη φορὰ, ποὺ στὴν χώρα μας Τεκτονικὴ Δύναμη ἐμφανίζεται σὲ παρέλαση». Ἡ μασονική ὁμάς, ἡ ὁποία παρήλασε (ἐφ ὅσον τό ρεπορτάζ καί ἡ φωτογραφία εἶναι ἔγκυρα στοιχεῖα) εἶναι ὀλιγομελής. Μία στοά, ὅμως, πρέπει νά ἔχη πολλαπλασίως περισσότερα μέλη (τοὐλάχιστον εἰκοσιένα). Εἰς τήν μασονικήν ὁμάδα, ἡ ὁποία παρήλασε φαίνονται καί γυναῖκες μέ τά διάσημά των. Νά ὑποθέσωμεν ὅτι ἡ ὁμάς προέρχεται ἀπό τό Διεθνές μεικτόν τεκτονικόν τάγμα «Ἀνθρωπίνου Δικαίου», τό ὁποῖον εἰς τήν Ἑλλάδα ἔχει γραφεῖα εἰς τά Κάτω Πατήσια καί ἔχει πολυδιασπασθῆ ὡς καί ὁ ἐν Ἑλλάδι ἀμιγής τεκτονισμός (μόνον ἄνδρες), ὁ ὁποῖος στεγάζεται εἰς τάς ἀρχάς τῆς Ἀχαρνῶν (ὀλίγον πρό τῆς Πλατείας Βάθης) καί ἔχει διασπασθῆ καί αὐτός; Οἱ μασόνοι, οἱ ἀνήκοντες εἰς τό «Ἀνθρώπινον Δίκαιον» ὑπάγονται «πνευματικῶς» εἰς τήν Μεγάλην Στοάν τῆς Γαλλίας. Οἱ ἀνήκοντες εἰς τόν ἀμιγῆ τεκτονισμόν τῆς Μεγάλης Στοᾶς Ἀθηνῶν, ὡς λέγεται κατά τήν παροῦσαν περίοδον δέν ἀναγνωρίζονται ὑπό τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἀγγλίας. Μετά τήν πολυδιάσπασιν, τήν ἀναγνώρισιν διεκδικεῖ, ὑπό τῆς Ἀγγλίας, ἕνα ἐπίλεκτον σκέλος τοῦ μασονισμοῦ καί τοῦ ΝΑΤΟ, τό ὁποῖον κατά τήν τελευταίαν εἰκοσαετίαν (καί πλέον) ἐδραστηριοποιεῖτο εἰς τήν γενέτειράν του τήν Πάτραν. Ἕνας μεγάλος ἀριθμός στελεχῶν τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῶν Ἀθηνῶν ἀπεχώρησεν ἐξ αὐτῆς καί ἐδημιούργησε τήν λεγομένην Ἐθνικήν Στοάν μέ ἕδραν τά Ἐξάρχεια. Πολλά στελέχη της ὅμως ἐπέστρεψαν εἰς τήν Μεγάλην Στοάν, διότι δέν ἱκανοποιήθησαν ἀπό τάς δραστηριότητας στελεχῶν της, τά ὁποῖα ἤθελον νά δημιουργήσουν μίαν στοάν, ἡ ὁποία θά ἔκανε παρεμβάσεις εἰς τήν πολιτικήν, οἰκονομικήν, πολιτιστικήν, ἀκόμη καί εἰς στρατιωτικήν ζωήν. Ἀπό τήν πολυδιάσπασιν τῶν δύο Μεγάλων Στοῶν ἐδημιουργήθησαν στοαί, αἱ ὁποῖαι εἶναι διάσπαρτοι τόσον ἐντός τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν ὅσον καί εἰς γειτονικούς δήμους (Πειραιῶς, Περιστερίου κ.λπ.). Ἡ παρέλασις τῶν Μασόνων εἰς

τό Νέον Ἡράκλειον Ἀττικῆς εἶναι μία ἐνέργεια ἐξωτερικεύσεως τῶν ἐκδηλώσεων τοῦ Μασονισμοῦ, διά νά καταδείξη εἰς τήν κοινωνίαν ὅτι δέν συνιστᾶ ἀπειλήν διά τό κοινωνικόν καί ἐθνικόν ἱστόν καί ἐφ ὅσον κατορθώσουν καί «περάσουν» τό μήνυμα νά ἀρχίσουν νά διευρύνουν τόν κύκλον των μέ τήν μύησιν νέων μασόνων. Ἡ Μασονία ὑποστηρίζει ὅτι εὑρίσκεται ὄπισθεν τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, ἀλλά καί τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας, ἡ ὁποία ἐμύησεν εἰς τά μυστικά τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Δέν γνωρίζομεν ἐάν εὑρίσκετο ὄπισθεν τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως. Γνωρίζομεν ὅμως ὅτι ὅσα ἰσχυρίζεται διά τήν Φιλικήν Ἑταιρείαν αὐτά εἶναι ψευδῆ. Ἐπιστημονική ἔρευνα τῆς Φιλεκπαιδευτικῆς Ἑταιρείας, κατά τήν δεκαετίαν τοῦ 1960, δημοσιευθεῖσα καί περιλειφθεῖσα εἰς εἰδικόν τόμον τῆς Ἑταιρείας, κατέδειξεν ὅτι ἡ Φιλική Ἑταιρεία καί ὅλα τά ἱδρυτικά της στελέχη οὐδεμίαν σχέσιν εἶχον μέ τήν Μασονίαν. Ἁπλῶς, ὡς κατέδειξεν ἡ ἔρευνα, οἱ Φιλικοί ἐχρησιμοποίουν τάς μεθόδους τῆς Μασονίας κατά τήν μύησιν τῶν στελεχῶν τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας, διά νά μείνουν μυστικοί οἱ στόχοι καί οἱ σκοποί τῆς μυήσεως. Ἡ παρέλασις ὅμως εἶναι ἕνα ξεχωριστόν γεγονός, ἀφοῦ γίνεται προσπάθεια ἐξωτερικεύσεως τῶν στόχων τῆς Μασονίας. Καλοῦμεν τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, διά ἀποφάσεων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν μελῶν τῆς Ἱεραρχίας, νά ἐπαναβεβαιώση ὅτι ἡ Μασονία εἶναι θρησκεία τοῦ Ἑωσφόρου, ἡ ὁποία ἐργάζεται διά τήν πανθρησκείαν εἰς τήν Ἑλλάδα καί ὀργάνωσις ἐπικίνδυνος διά τούς θεσμούς καί τό πολίτευμα, ἀφοῦ αὕτη δέν ἐξωτερικεύει τούς πραγματικούς της στόχους καί τά μέλη της δίδουν ὅρκον, διά νά γίνουν μέλη της. Γ.Ζ.

καὶ Ὀρθοδόξου ,χρειάζεται ἡ ἀρετὴ τῆς ταπεινοσύνης καὶ ἀπὸ τὶς δύο μεριές. Σήμερα αὐτὴ ἡ ἀρετὴ εἶναι τὸ ἰδιαίτερο χάρισμα τοῦ Πάπα Φραγκίσκου. Τὴν ἴδια αὐτὴ ἀρετὴ διαθέτει καὶ ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος. Ἔχω μάλιστα προσωπικὴ ἐμπειρία ἀπὸ ἐπίσκεψή μου στὸ Φανάρι. Ἐξ ἄλλου τί ἄλλο μπορεῖ νὰ σημαίνει τὸ γεγονὸς ὅτι, τὴν ἡμέρα τῆς Θείας Λειτουργίας, ποὺ τέλεσε ὁ Πάπας Φραγκῖσκος γιὰ τὴν ἀνάληψη τῶν καθηκόντων του, ἦταν παρὼν γιὰ πρώτη φορὰ μετὰ τὸ 1054 καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαῖος; Εἶμαι λοιπὸν βέβαιος ὅτι θὰ βελτιωθοῦν οἱ σχέσεις τῶν δύο ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, Καθολικῆς καὶ Ὀρθοδόξου. Δὲν νομίζω πὼς εἶναι μόνο τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι σήμερα ἡ Ἐκκλησία κατέχει τρία Α. Τὸν Πάπα Φραγκῖσκο τὸν Α´, τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο τὸν Α´ καὶ τὸν Ἀρχηγὸ της τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ποὺ εἶναι τὸ Α καὶ Ω».

Ὁ Παπικός, ὅμως, «Ἀρχιεπίσκοπος» στρέφεται ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων Σεβ. Μητροπολιτῶν τῆς περιφερείας του, διότι οὗτοι ἀρνοῦνται νά παραχωρήσουν Ἱερούς Ὀρθοδόξους Ναούς διά τήν πνευματικήν ἐξυπηρέτησιν «μεταναστῶν καθολικῶν», οἱ ὁποῖοι ἔχουν αὐξηθεῖ ἐντυπωσιακῶς (κατά 300.000) καί οἱ ὁποῖοι ζοῦν εἰς πόλεις καί χωριά, εἰς τά ὁποῖα δέν ὑπάρχουν Ναοί τῶν Παπικῶν. «Κάθε φορά πού ἀποταθήκαμε στούς ἀδελφούς μας Ἀρχιερεῖς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, γιά νά μᾶς διαθέσουν ἕνα Ναό γιά τήν πνευματική ἐξυπηρέτηση τῶν μεταναστῶν Καθολικῶν, πλήν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ὑπῆρξαν ἀρνήσεις. Θά γνωρίζετε πιστεύω ὅτι ἡ Καθολική Ἐκκλησία στήν Εὐρώπη, ἀκόμη καί στή Ρώμη, ἔχει προσφέρει ἑκατοντάδες Καθολικούς Ναούς γιά τήν ἐξυπηρέτηση τῶν ἐκεῖ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ἡ ἀμοιβαιότητα δέν βλάπτει κανένα…». Ὑπογραμμίζεται ὅτι ἡ Εὐρώπη ἀνήκει εἰς τήν δικαιοδοσίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τό ὁποῖον εἶναι ἕτοιμο διά τήν ψευδοένωσιν Παπικῶν καί Ὀρθοδόξων, ἄνευ τῆς παραιτήσεως τῶν πρώτων ἀπό τάς αἱρέσεις των, τάς κακοδοξίας των καί ἀπό τήν νόθευσιν τῶν μυστηρίων. Ὁσάκις εἰς τήν Ἑλλάδα παρεχωρήθησαν Ὀρθόδοξοι Ναοί εἰς Παπικούς, ἐξηγέρθη ἐναντίον τῶν ἀποφάσεων τῶν Ὀρθοδόξων Μητροπολιτῶν ὁ πιστός λαός, ὁ ὁποῖος εἶναι καί ὁ θεματοφύλαξ τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπενθυμίζεται ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος, διά ἀγνώστους λόγους, «βιάζεται» μετά τήν ἐκλογήν τοῦ νέου Πάπα νά προχωρήση εἰς τήν ψευδοένωσιν ἐρήμην τοῦ Ὀρθοδόξου πιστοῦ λαοῦ καί ἰδιαιτέρως τοῦ Ἑλληνικοῦ, ὁ ὁποῖος ἀσχολεῖται τόσον μέ τάς συνεπείας τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, ὅσον καί τάς ἀπειλάς τῆς Τουρκίας ἐναντίον τῆς Κύπρου καί τῆς Ἑλλάδος, προσεκάλεσε τόν νέον Αἱρεσιάρχην Πάπαν νά ἐπισκεφθῆ τό Φανάριον, κατά τά πρότυπα τῆς ἐπισκέψεως τοῦ παραιτηθέντος Πάπα Βενεδίκτου. Θεοσημεῖα Εἰς τήν ἀρχήν τοῦ παρόντος σημειώματος ἐπεσημάνθησαν οἱ «τριγμοί», τούς ὁποίους ἐδέχθη ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί ἡ Ἑλλάς μετά τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Πάπα Ἰωάννου εἰς τήν Χώραν μας. Παρόμοιον σκηνικόν ἐξελίχθη καί εἰς τήν Κύπρον. Μετά τούς θεολογικούς Διαλόγους διά τό πρωτεῖον τοῦ Πάπα εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Πάπα Βενεδίκτου εἰς τήν «νῆσον τῶν Ἁγίων» (Κύπρον) ἤρχισεν ἡ ἀμφισβήτησις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου ὑπό τῶν πολιτικῶν τῆς νήσου, ἔχομεν ἐπιθέσεις ὑπό τῶν πολιτικῶν ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας μέ κύριον αἴτημα τόν ἀπογαλακτισμόν τῆς ἐλευθέρας νήσου ἀπό τήν Ὀρθοδοξίαν. Ἐπηκολούθησαν πολιτικά σκάνδαλα, ἡ χρεωκοπία τραπεζῶν, ἡ ἀπομόνωσις τοῦ Κράτους ὑπό τῶν Μεγάλων Δυνάμεων (ἀκόμη καί ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ρωσίας), ἡ καταλήστευσις τῶν ἀποταμιεύσεων τῶν πολιτῶν καί ἡ κατάρρευσις τοῦ πολιτικοῦ καί πολιτειακοῦ συστήματος. Ὅσον διά τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην; Οὗτος δέν δύναται νά πείση τήν «δημοκρατικήν» καί «ὑπερσύγχρονον» Τουρκίαν, ἀπό τήν ὁποίαν προπαγανδίζει τήν ἐγκατάστασιν Ἑλλήνων διά τήν ἀνεύρεσιν ἐργασίας ἤ τήν ἀνάπτυξιν ἐπιχειρηματικῶν δραστηριοτήτων, νά τοῦ ἀναγνωρίση τό δικαιωματικόν ἀπό τόν διεθνές δίκαιον, τίτλον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἤ νά ἀνοίξη τήν Θεολογικήν Σχολήν τῆς Χάλκης ἄνευ ἀνταλλαγμάτων εἰς τήν Ἑλλάδα (καί πολλά ἄλλα).

Τό τρίτον πρόγραμμα

Γ.Ζ.

Ὅσοι παρακολουθοῦν ἑκάστην πρωΐαν ραδιοφωνικούς σταθμούς θά ἔχουν εὑρεθῆ ἀντιμέτωποι μέ μίαν εὐχάριστον ἔκπληξιν: Τό τρίτον πρόγραμμα ἀρχίζει τό πρόγραμμά του μέ πρωϊνήν προσευχήν (Τό Πάτερ ἡμῶν) καί τόν Ἐθνικόν ὕμνον (ὑπό χορωδίας). Ἔμεινε καί κάτι ὄρθιον εἰς τό ραδιοφωνικόν τοπίον.

«Ἄλλος» πάπας ὁ Βαρθολομαῖος!

«Νέαν ἔδειξε κτίσιν ἐμφανίσας ὁ Κτίστης…» ΙΓ´ Οἶκος τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου. Τοιχογραφία ἐκ τῆς Ἱ. Μ. Παρακλήτου Ὠρωποῦ.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΙΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΔΕΝ ΗΤΟ ΠΑΡΟΥΣΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ἄν καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ τό Πνεῦμα λέγητε»1. Ποιούς νά πιστεύσουμε καί νά ἀκολουθήσουμε; Τούς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι θεολογοῦντας καί ἐν συμφωνίᾳ πρός τό σύνολο τῶν Ἁγίων Πατέρων διαχρονικῶς ὄντας, ἀφοῦ τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν εἶναι δυνατόν νά διαφωνεῖ μέ τόν ἑαυτόν του, ἤ τούς ἀπό κοιλίας καί ἀπό ἀνθρωπίνων λογισμῶν καί ἀπό φιλοσοφικῆς ἀφετηρίας μετά πολλοῦ παπικοῦ τύφου καί οἰήσεως θολολογοῦντας, ὅπως ἔπραττε καί ὁ οὑμανιστής ἀντίπαλος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, δυτικός μοναχός Βαρλαάμ ὁ Καλαβρός; Ἐδιάβασαν ποτέ οἱ ἀρχιποιμένες μας τά συγγράμματα τῶν Ἁγίων Πατέρων; Ποιούς ἀκολουθοῦν; Τά ὄργανα καί τούς ψιθύρους τοῦ Σατανᾶ, ὁ ὁποῖος παρέσυρε σέ πλῆθος αἱρέσεων τήν πλήρη τύφου καί ἀλαζονείας «ἐκκλησία» τῆς Ρώμης; Ὄχι, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ἦταν ἐκεῖ στήν ἐνθρόνιση τοῦ πάπα, ὁ ὁποῖος διά τῶν αἰώνων εἶναι «πειθήνιο» ὄργανο τοῦ Σατανᾶ, κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ2. Αὐταπατῶνται ὅσοι ποιμένες καί ἀρχιποιμένες νομίζουν ὅτι ἐκπροσωποῦν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅταν δέν ἐκπροσωποῦν καί τίς ἀλήθειες τῆς πίστεως. Ἐκκλησία ὑπάρχει ἐκεῖ, πού ὑπάρχει ἀλήθεια. Ὅταν δέν ὑπάρχει ἀλήθεια, ἐκεῖ δέν ἐκπροσωπεῖται ἡ Ἐκκλησία. Αὐτά λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ἀναιρώντας τίς φιλοβαρλααμικές θέσεις τοῦ πατριάρχου Ἀντιοχείας Ἰγνατίου καί δι᾽ αὐτῶν τίς ταυτόσημες θέσεις καί τοῦ δικοῦ του πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως καί οἰκουμενικοῦ Ἰωάννου Καλέκα, οἱ ὁποῖοι μέ τό κῦρος τοῦ πατριαρχικοῦ ἀξιώματος προσπαθοῦσαν νά μειώσουν τήν διδασκαλία καί τίς ἀπόψεις ἑνός ἁπλοῦ ἱερομονάχου τότε, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, μέ συκοφαντίες καί διώξεις πού ἔφθασαν μέχρι καί τήν φυλάκισή του ἐπί τέσσερα ἔτη (1343-1347) στίς φυλακές τῶν ἀνακτόρων τῆς Κωνσταντινούπολης. Εἶναι καιρός ἐπί τέλους νά ἀφυπνισθοῦν ὅσοι ἀφιονισμένοι ἀπό ἐπισκοποκεντρικές παποκεντρικές ἐκκλησιολογικές θέσεις διστάζουν νά ὁμιλήσουν καί νά ἐλέγξουν τίς καταστροφικές θέσεις τῶν ἐκπροσώπων τῆς μεταπατερικῆς οἰκουμενιστικῆς αἱρέσεως τῶν καιρῶν μας, καί τό χειρότερο ἐγκωμιάζουν καί ἐπαινοῦν ὅσους σέρνουν τήν Ἐκκλησία δουλικά καί ἐξευτελιστικά στίς αὐλές τοῦ ἀρχιαιρεσιάρχου πάπα καί ἄλλων ποικίλων αἱρετικῶν, πού τούς τιμοῦν μέ μίτρες, ποιμαντορικές ράβδους καί δισκοπότηρα, ἀναγνωρίζοντας ἔτσι οὐσιαστικά τήν ἱερωσύνη τους καί τό κῦρος τῶν μυστηρίων τους. Μαζί μέ τόν τότε ἱερομόναχο Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, ἐκφράζοντες καί ἐμεῖς τήν γνώμη πολλῶν ἱερομονάχων, πρεσβυτέρων, διακόνων, μοναχῶν καί λαϊκῶν ἐπαναλαμβάνουμε ὅσα εἶπε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ἀπευθυνόμενος πρός τόν πατριάρχη Ἀντιοχείας καί δι᾽ αὐτοῦ καί πρός τόν οἰκουμενικό πατριάρχη, τόν τότε καί τόν τώρα: «Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί· καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες, οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί· καί τοσοῦτο μᾶλλον ὅσον ἄν καί σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποίμενας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ᾽ ἀλλήλων καλούμενοι· μηδέ γάρ προσώποις τόν Χριστιανισμόν, ἀλλ᾽ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα»3. Μέ ἁπλᾶ λόγια: Στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀνήκουν ὅσοι ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια· ὅσοι δέν ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια, αὐτοί δέν ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία. Αὐτό ἰσχύει πολύ περισσότερο γιά ὅσους ἐξαπατοῦν τούς ἑαυτούς των αὐτοαποκαλούμενοι καί ἀλληλοαποκαλούμενοι ποιμένες καί ἱεροί ἀρχιποιμένες. Γιατί ἔχουμε διδαχθῆ ὅτι ὁ Χριστιανισμός δέν δίνει σημασία στά πρόσωπα, ἀλλά στήν ἀλήθεια καί στήν ἀκρίβεια τῆς πίστεως. Ὅταν πρίν ἀπό μερικά ἔτη κυκλοφορήσαμε μέ πλῆθος ὑπογραφῶν, κληρικῶν καί λαϊκῶν, τήν γνωστή «Ὁμολογία πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ἐνοχλήθηκαν πολλοί μεγαλόσχημοι προστάται καί προωθηταί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι, μεταξύ ἄλλων, γράφαμε ὅτι μέ ὅσα ἀντικανονικά καί ἀντορθόδοξα γράφουν καί πράττουν οἱ Οἰκουμενισταί «θέτουν οὐσιαστικῶς ἑαυτούς ἐκτός Ἐκκλησίας». Μᾶς κατηγόρησαν ὅτι

τούς «ἐξωεκκλησιάζουμε» καί ἐζήτησαν νά ἀσκηθοῦν διώξεις ἐναντίον μας. Δέν ἐπρόσεξαν ὅμως τήν διατύπωση· δέν τούς θέτουμε ἐμεῖς ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας· οἱ ἴδιοι θέτουν τούς ἑαυτούς των ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό δέν λέγει καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς μέ τό «οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί»; Σίγουρα θά ζητοῦσαν καί τήν τιμωρία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, ἄν ζοῦσε σήμερα, ὅπως τόν ἐτιμώρησαν ἄλλωστε μέχρι καί φυλακῆς οἱ λατινόφρονες τῆς ἐποχῆς του, χωρίς βέβαια νά κάμψουν τό μαρτυρικό καί ὁμολογητικό του φρόνημα. Ὁ πρόσφατος ἑορτασμός τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, ἐκτός τῶν ἡσυχαστικῶν καί πνευματικῶν μηνυμάτων του, στέλνει καί ἕνα πολύ ἐπίκαιρο καί ἀφυπνιστικό μήνυμα. Ἐκεῖνος ἐγκατέλειψε τίς ἡσυχαστικές του ἀναβάσεις καί τό ἀπερίσπαστο τῆς ἀσκήσεως καί τῆς θεωρίας τοῦ Θεοῦ καί ἐνεπλάκη στούς ἀγῶνες ἐναντίον τῶν αἱρέσεων τῆς Δύσεως καί τοῦ Βαρλαάμ, πρός χάριν τῆς σωτηρίας τῶν Ὀρθοδόξων. Ὅπως λέγει τό συναξάρι τῆς Β´ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν, ἐνῶ ἐκ χαρακτῆρος ἦταν ἤπιος καί εἰρηνικός, εἰς τήν ὑπεράσπιση τῶν τῆς πίστεως ἀποδείχθηκε μαχητικός καί ἀγωνιστικός, ὥστε κατόρθωσε νά ἐκδιώξει μακρυά ἀπό τήν Ἐκκλησία τούς αἱρετικούς: Ἦταν «μεθ᾽ ὑπερβολῆς πρᾶος καί ταπεινός, ἔνθα μή περί Θεοῦ καί θείων ὁ λόγος· ἐν γάρ τοῖς τοιούτοις καί πάνυ ἦν μαχητής... ἀπ᾽ ἀρχῆς μέχρι τέλους κατά παθῶν καί δαιμόνων ἀθλητικῶς ἀγωνισάμενος καί τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας μακράν τούς αἱρετικούς ἐλάσας καί τήν Ὀρθόδοξον πίστιν λόγοις τε καί συγγράμμασι διατρανώσας». Αὐτό τό μαρτυρικό καί ὁμολογητικό φρόνημα πού χαρακτηρίζει τήν ζωή τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων πρέπει νά ἐνισχυθεῖ στίς ἡμέρες μας μπροστά στήν θύελλα τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς ἀμετανοησίας τοῦ Παπισμοῦ, ὁ ὁποῖος δαιμονικά ἐπιβάλλει νά τόν προσκυνήσουν ὅλοι, ὅπως δυστυχῶς πολλάκις κατά τό παρελθόν καί ἐμφανέστατα τώρα πράττουν πολλοί δικοί μας ἱεράρχες καί πρωθιεράρχες, πού προσπαθοῦν νά μᾶς φοβερίσουν, νά μᾶς συκοφαντήσουν, νά μᾶς διώξουν, νά μᾶς φιμώσουν. Δέν φοβόμαστε ὅμως καί ἐπαναλαμβάνουμε τούς λόγους τοῦ μεγάλου ὁμολογητοῦ τῆς Πίστεως Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τοῦ ὁποίου εὐχόμαστε, ἔστω καί κατά μέρος μικρό νά φανοῦμε μιμηταί: «Ἀλλ᾽ ἡμεῖς ὁρῶντες τήν ἔκβασιν τῆς τῶν ἁγίων ἐκείνων ἀναστροφῆς, μιμησόμεθα, σύν Θεῷ δ᾽ ὁ λόγος, τήν ὑπομονήν, τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες. Ἴτω τοίνυν πειραστής, ἴτω δήμιος, καιέσθω τό πῦρ, θηγέσθω τό ξίφος, ὀξυνέσθωσαν ὄνυχες· κἄν πᾶσα βάσανος ἐπ᾽ ἐμέ κινῆται, δέξομαι σύν προθυμίᾳ, μενῶ τήν πληροφορίαν ἀκίνητος ἐν αὐτῷ τῷ πνεύματι στηριζόμενος· τοσοῦτο μᾶλλον χαιρήσω, καθ᾽ ὅσον μᾶλλον ὑποίσω. Καί γάρ αὐξήσω μᾶλλον ἐμοί τό θειότατον δῶρον, ὅ σύζυγον ἔχει τήν ἀναφαίρετον εὐφροσύνην, καί χωρητικώτερον ἔσομαι σκεῦος τοῦ πνεύματος καί τήν ὑπόστασιν ἐν ἐμαυτῷ σχήσω τῶν μακαρίων ἐλπίδων, ἀρραβῶνος ἐπιτυχών ἐμφανέστερον. Ἔχω μαρτύρων νέφος, ᾧ συνεπαρθήσομαι πρός τήν ἐπηγγελμένην ὑπάντησιν· ἔχω δικαίων στῖφος, μεθ᾽ ὧν τῆς κρείττονος ἀναστάσεως τεύξομαι· τοῖς ὁμολογηταῖς συνεκκλησιάσω· τῇ πανηγύρει τῶν πρωτοτόκων συναρίθμιος ἔσομαι· γερῶν καί τιμῶν ἀθανάτων μεθέξω. Καί τί μοι πρός ταῦτα λοιδορίαι καί συκοφαντίαι καί καταβοήσεις αἱ τούτων, κἄν τι τούτων ἰσχύσωσιν ἐπαχθέστερον ἤ βιαιότερον»4;

Ὑποσημειώσεις: 1 . Λόγος πρῶτος, ὅτι οὐχί καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ, ἀλλ᾽ ἐκ μόνου τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ἐν Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Συγγράμματα, Θεσσαλονίκη 1962, τόμ. 1, σελ. 26. 2 . Αὐτόθι, σελ. 24. 3 . Ἀναίρεσις γράμματος Ἰγνατίου Ἀντιοχείας, ἐν Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, ἔνθ᾽ ἀνωτ., Θεσσαλονίκη 1966, τόμ. 2, σελ. 627. 4 . Πρός τόν τά θεῖα σοφόν Ἀρσένιον μοναχόν τόν Στουδίτην, Αὐτόθι, τόμ. 2, σελ. 323-324.

Κύριε Διευθυντά, Κάποια στιγμὴ ὁ Βαρθολομαῖος θὰ κοιτάξει πίσω του καὶ θὰ διαπιστώσει ὅτι εἶναι μόνος του! Θὰ διαπιστώσει ἐπίσης ὅτι ἔχει καταστεῖ ἀπὸ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, …τιτουλάριος «οἰκουμενικὸς πατριάρχης»! Ἐκείνη τὴν ὥρα θὰ ὑποχρεωθοῦν νὰ συνεκτιμήσουν τὸ ἴδιο γεγονὸς καὶ οἱ ἀρχιαιρεσιάρχες παπικοί, οἱ ὁποῖοι ἀγκαλιάζονται μαζί του, πιστεύοντας ἀφελῶς ὅτι ὁ Βαρθολομαῖος εἶναι ἡ …Ὀρθοδοξία! Ὑπάρχουν δικτάτορες καὶ δικτάτορες, ἀλλὰ τὴ συμπεριφορὰ τοῦ Βαρθολομαίου δὲν μπορεῖ νὰ τὴ συναγωνιστεῖ κανείς! Ἀντίθετα μὲ τὸ δημοκρατικὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου, κόντρα στὴν Ἁγία Παράδοση, ποὺ εἶναι ὁ λαϊκὸς θησαυρὸς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ χω ρὶς νὰ ρωτήσει ἔστω καὶ ἕνα …διάκο σύμπασας τῆς Ὀρθοδοξίας, πόσο μᾶλλον τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ὁ φύλακας τῆς Ἁγίας Πίστης μας, παριστάνει τὸν …πάπα ἐπὶ χίλια καὶ δίνει δικαίωμα στὰ ἀθεολόγητα μαζικὰ μέσα συσκότισης νὰ κάνουν λόγο ἀκόμα καὶ γιὰ …ἄρση τοῦ σχίσματος μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ! Ὁ Βαρθολομαῖος ἐκμεταλλεύεται τὴν κατάσταση, ποὺ ἔχει δημιουργηθεῖ καὶ ἐξασφαλισμένος ὁ ἴδιος ἀπὸ χίλιες μεριές, ἀντὶ νὰ θυσιάζεται γιὰ τὸ ποίμνιο ποὺ ὑποφέρει στὰ χέρια τῶν ἀδίστακτων τοκογλύφων καὶ τῶν ὑποτακτικῶν τους κυβερνητῶν, προωθεῖ τὸν Οἰκουμενισμό, χωρὶς μάσκα πλέον, φιλοδοξώντας νὰ ἐξασφαλίσει, μαζὶ μὲ τὸν παρανοϊκὸ πάπα, τὴ μία παρδαλὴ θρησκεία, τὴν ὥρα ποὺ θὰ ἐγκαθιδρύεται ἡ μία θεοπάλαβη «παγκόσμια διακυβέρνηση»! Στὴ λογικὴ ὅτι ὅλα, ἀπὸ ἐδῶ καὶ στὸ ἑξῆς, μπορεῖ νὰ ἀποφασίζονται στὴν κορυφή, ἐν ἀγνοίᾳ τῶν λαῶν, ἀγνοεῖ καὶ ὁ ἴδιος τοὺς πιστοὺς καὶ διαχειρίζεται τὰ θέματα τῆς πίστεως μὲ ἐλαφρότητα, ποὺ ἐκπλήσσει. Διότι, μπορεῖ νὰ εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ διάβρωση, σὲ ἐπίπεδο κορυφῆς, πῆρε μεγάλη ἔκταση, ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ διαφεύγει τοῦ Βαρθολομαίου ὅτι ἀλλιῶς ἀντιδρᾶ ὁ λαὸς ὡς σύνολο πολιτῶν καὶ ἀλλιῶς ὡς σύνολο πιστῶν. Πάντως, προκαλεῖ ἐντύπωση ἡ …οἰκειότητα, ποὺ χαρακτηρίζει τὶς σχέσεις τοῦ Βαρθολομαίου καὶ μὲ τὸν νέο πάπα, μὲ τὸν ὁποῖο —πότε πρόλαβε!— ἀνακάλυψε ὅτι ἔχει κοινὰ σημεῖα! Βέβαια, τὰ κατάπικρα γιὰ τοὺς Ὀρθόδοξους νέα, τὰ παρουσιάζουν πασπαλισμένα μὲ ζάχαρη τὰ παπαγαλάκια τῆς παγκοσμιοποίησης, μὲ εἰδίκευση στὴν παραποίηση καὶ ἀλλοίωση τῶν αὐθεντικῶν θέσεων τῆς μίας Ἁγίας Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ κάτοχος τῆς ἐξ ἀποκαλύψεως ἀλήθειας. Ὁ κ. Βαρθολομαῖος συνηθίζει, γιὰ λόγους τακτικῆς καὶ δημιουργίας ἐντυπώσεων, ἀπὸ τὴ μία νὰ παρουσιάζεται ὡς …αἰχμάλωτος τῶν εἰδικῶν συνθηκῶν, ποὺ ἰσχύουν στὴν ἕδρα τοῦ Οἰκονομικοῦ Πατριαρχείου καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ συμπεριφέρεται ὡς ἀνεξέλεγκτος, ὅπως στὴν περίπτωση τῶν σχέσεων, ποὺ ἔχει ἀναπτύξει μὲ τοὺς πάπες, ἐνῶ γνωρίζει ὅτι τὸ σύνολο τῶν Ἑλλήνων τρέφει ἀπέραντο σεβασμὸ στὸν μεγαλύτερο Ἕλληνα μετὰ τὴν ἅλωση, τὸν ἐθναπόστολο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, ποὺ μᾶς ἄφησε ἱερὴ παρακαταθήκη …τὸν πάπα νὰ καταριόμαστε, γιατί αὐτὸς εἶναι ἡ πηγὴ ὅλων τῶν κακῶν. Γαβριὴλ Θ. Λαμψίδης

Ἡ ἱστορία τοῦ 1821 καὶ ἡ διαστρέβλωσίς της ὑπὸ τοῦ ΚΚΕ

κ. Διευθυντά, Δυστυχῶς τὸ ΚΚΕ (καὶ οἱ συνοδοιπόροι του), παρὰ τὰ δεδομένα ἐγκλήματά του εἰς βάρος τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Ἔθνους μας, καὶ σήμερα ἀκόμη, ποὺ οἱ δυνάμεις του ξέπεσαν καὶ ξεπέφτουν συνεχῶς, συνεχίζει τὴν προσπάθεια δηλητηρίασης τῆς νεολαίας μας, καὶ μέσα ἀπὸ ἰνστρούχτουρες – ''ἐχπαιδευτικούς'', ποὺ συντάσσουν καὶ μοιράζουν διαστρεβλωτικὰ καὶ ἀντεθνικὰ κείμενα, στοὺς μαθητὲς στὰ σχολεῖα, ἐπειδὴ πανηγυρίζουμε ὡς Ἔθνος τὴν 25η Μαρτίου τοῦ 1821! Ξέχασε ἢ νομίζει ὅτι ξεχάσαμε τὰ κακουργήματά του εἰς βάρος τοῦ λαοῦ μας καὶ ἰδιαίτερα τῶν παπάδων μας καὶ τῶν δασκάλων μας, τὴν ἀλήστου μνήμης περίοδο 1944–1949! Ξέχασε τὶς προδοσίες του στὴν Μικρασιατικὴ Ἐκστρατεία, μέχρι τὴν καταστροφὴ τοῦ 1922, ποὺ ὅμως μᾶς τὶς κατέγραψε ὁ μετανοημένος Γενικὸς Γραμματέας του (μακαρίτης ἐννοεῖται) Ἐλευθέριος Σταυρίδης, στὸ περίφημο καὶ κλασσικὸ βιβλίο του: ''Τὰ παρασκήνια τοῦ ΚΚΕ''! Λησμόνησε ''τὸ σύμφωνο τοῦ Πετριτσίου'', μὲ τὸ ὁποῖο παραχωροῦσε τὴν Μακεδονία μας, γιὰ νὰ πραγματοποιηθεῖ τὸ ὄνειρο τῶν Σκοπιανῶν καὶ τῶν Πανσλαβιστῶν! Δὲν ἀσχολεῖται μὲ τὴν κατακόκκινη σὲ αἷμα καὶ κατάμαυρη σὲ περιεχόμενο ἱστορία του, καὶ θέλει γιὰ ἄλλη μία φορὰ νὰ ἀμαυρώσει τὴν ὁλόλευκη σελίδα τῆς Ἐθνεγερσίας, μὲ ἀποκορύφωμα τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1821, ποὺ εἶχε σύνθημά της: ''Γιὰ

τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν Ἁγία καὶ τῆς Πατρίδος τὴν Ἐλευθερία''! Οἱ στρατευμένοι καὶ στρεβλωμένοι ἐγκέφαλοί του, στηριγμένοι σὲ κακέκτυπα παραμυθάκια καὶ προβοκατόρικες καταγραφὲς κάποιων Κοδράτων, ἀρνοῦνται τὰ αὐτονόητα, καὶ ἀκολουθοῦν τὴν μοναδικὴ ἀρχή, ποὺ πάντοτε πιστὰ ὑπηρετοῦν, ''Πὲς συνέχεια τὸ ψέμμα καὶ θὰ πιάσει''…! Γιατί, ποιὸς λογικὸς ἄνθρωπος θὰ πιστέψει τοὺς νεόκοπους αὐτοὺς ''ἐχπαιδευτικοὺς'' καὶ ὄχι ἕνα Παπαρρηγόπουλο, ἕνα Κόκκινο, ἕνα Βαλαωρίτη, ἕνα Μακρυγιάννη ἢ τὸν Ἀρχιστράτηγο τὸν Θοδωράκη τὸν Κολοκοτρώνη; Ποιὸς θὰ πιστέψει τοὺς ''νεκροθάφτες'' τῆς ἱστορικῆς μας μνήμης καὶ δεδηλωμένους ἀντεθνικοὺς διεθνιστές, ποὺ ἐνῶ ''κόπτονται'' γιὰ τὰ δικαιώματα τοῦ ἐργάτη, χαϊδολογᾶνε ΜΟΝΟ τοὺς λαθρόβιους νεοεισβολεῖς (παρεούλα μὲ τοὺς ὁμογάλακτούς των συριζαίους, γιὰ νὰ μὴ ξεχνιώμαστε), παιδιὰ καὶ ἐγγόνια καὶ ὁμόπιστους τῶν βαρβάρων κατακτητῶν μας; Ποιὸς θὰ ἐμπιστευτεῖ αὐτοὺς τοὺς ἐγκάθετους, ποὺ ποτὲ δὲν συμμετεῖχαν στοὺς ''ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν'' ἀγῶνες καὶ τὶς μετέπειτα Ἐθνικὲς Ἑορτές μας; Ποιὸς θὰ στηριχτεῖ σ᾽ αὐτούς, ποὺ πολεμοῦν μὲ λύσσα κάθε προσπάθεια ἀνάτασης τοῦ ταπεινωμένου λαοῦ μας καὶ κυρίως τὴν προβολὴ τῶν μεγάλων ἐπετείων μας, χλευάζοντας τοὺς ἥρωές μας, φτύνοντας τὴν μνήμη τῶν Πατροκοσμάδων, τῶν μυριάδων νεομαρτύρων μας (γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ!), τῶν χιλιάδων σφαγιασθέντων ἱερέων μας, τῶν ἑκατοντάδων Ἐπισκόπων μας καὶ τῶν δεκάδων Πατριαρχῶν μας, ἀπὸ τοὺς ἀλλόπιστους Ὀθωμανοὺς κατακτητές; Πῶς νὰ παραδεχθοῦν αὐτοί, οἱ ὑπόλογοι τῆς Ἱστορίας, τὸν Ἐθνοαπελευθερωτικὸ χαρακτήρα τοῦ Ἐθνεγερτικοῦ ἀγώνα μας, ὅταν μία ζωὴ ἀγωνίζονται, γιὰ νὰ μᾶς σκλαβώσουν στὴν ''Δικτατορία τοῦ Προλεταριάτου'' καί, ὅταν παρότι τὸ ''Σιδηροῦν Παραπέτασμα'' ἐνταφιάσθηκε μετὰ πατάγου, αὐτοὶ ἀμετανόητα καὶ ἀνερυθρίαστα παραμένουν ἀγκυλωμένοι σὲ Σταλινικὰ πρότυπα; Καὶ ἕνα τελευταῖο: Ἡ κυρία Λιάνα Κανέλλη, σὲ πιὸ ἐπίπεδο μπορεῖ νὰ τὰ βρίσκει μ᾽ αὐτοὺς τοὺς διαστρεβλωτὲς καὶ ἀνατροπεῖς, ὅταν μάλιστα, ἐν ἔτει 2013, δηλώνουν τόσο καθαρὰ τὸ μένος τους κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν ἀξίων καὶ Ἁγίων Ἱερομαρτύρων καὶ Ἐθνομαρτύρων Λειτουργῶν της; Μὲ τιμὴ Γεώργιος Ντόνας Οἰκονομολόγος

Σημαντικαί ἐπισημάνσεις

Ἀξιότιμε Κύριε Ζερβέ, Θερμὰ συγχαρητήρια γιὰ τὴν μάχιμη ἀρθρογραφία Σας καὶ τὴν ἀνάπτυξη τῶν ἐπικαίρων θεμάτων ἀπὸ τὶς φιλόξενες στῆλες τῆς ἐφημερίδος Σας. Στὰ πλαίσια τοῦ καλοπροαίρετου διαλόγου ποὺ ἀποδέχεται ἡ Ἐκκλησία ὡς θεανδρικὸς θεσμός, ἐπιτρέψατέ μοι μία βραχεῖα παρέμβαση. Στὴν βραχεῖα, πλὴν ὅμως εὔστοχη παρέμβασή Σας μὲ τὸν τί τλο «Τὸ Κυπριακὸν καὶ ὁ Οἰκ. Πατριάρχης» (Ὀρθόδοξος Τύπος, 223-2013), σὲ παρότρυνση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου πρὸς τὸν Πατριάρχη Μόσχας περὶ ἀσκήσεως ἐπιρροῆς στὴν Κυβέρνηση τῆς Ρωσίας, ἐπιτρέψατέ μοι νὰ ὑπενθυμίσω ὅτι οἱ σχέσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας εὑρίσκονται σὲ διαρκεῖς διακυμάνσεις. Ἂς μὴ λησμονῶμεν δύο σημαντικὰ περιστατικά, τὰ ὁποῖα ἔχει ἀναδείξει ἡ ἔγκριτος ἐφημερίδα σας. Πρῶτον, τὴν 1ην Σεπτεμβρίου 2011 συνεκλήθη στὸ Φανάρι, κατόπιν πρωτοβουλίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, Σύνοδος τῶν παλαιφάτων πατριαρχείων τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Κύπρου, οἱ ὁποῖες ἔχουν ἀναγνωρισθῆ μὲ ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀποκλειομένων τῶν Ἐκκλησιῶν, στὶς ὁποῖες παραχωρήθηκε ἡ αὐτοκεφαλία μεταγενέστερα.Ἡ πρωτοβουλία αὐτή, ἡ ὁποία σημειωτέον δὲν ἑδράζεται ἐπὶ νομοκανονικῶν διατάξεων,δημιούργησε τὸν ἀντίστοιχο προβληματισμὸ μεταξὺ τῶν ἱεραρχῶν, ὅπως τοῦ τότε Σεβ. Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε (βλ. Ὀρθόδοξος Τύπος, 12 Αὐγούστου 2011), δὲν ἔτυχε τῆς ἀποδοχῆς τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας. Δεύτερον, ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα τῆς Διορθοδόξου Προπαρασκευαστικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Chambesy Γενεύης 22-26 Φεβρουαρίου 2011) ἐμφαίνεται ὅτι ἀνακινεῖται ἐκ νέου τὸ ὀξὺ θέμα τῆς τοποθετήσεως ἑκάστης Ἐκκλησίας στὰ Δίπτυχα (περὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ ἐδημοσίευσε ὁ Ὀρθόδοξος Τύπος, 4 Μαρτίου 2011). Σύμφωνα καὶ μὲ ἀνταποκρίσεις ἀπὸ τὴν κυπριακὴ ἐφημερίδα Φιλελεύθερος, ποὺ παρουσίασε ἡ ἔγκριτος ἐφημερίδα σας, συζητήθηκε ἡ ἀνύψωση τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Κύπρου στὴν 5η θέση τῶν Διπτύχων, μετὰ τὰ παλαίφατα πατριαρχεῖα τῆς Ἀνατολῆς. Τὰ δύο αὐτὰ περιστατικὰ ποὺ ἀνακινοῦνται εὐκαίρως-ἀκαίρως, δὲν μποροῦν, κατὰ τὴν ἄποψή μας νὰ συμβάλλουν σὲ μία θετικὴ βοήθεια τοῦ Πατριάρχου Μόσχας

στὴν χειμαζόμενη οἰκονομικὰ Κύπρο. Εὐχαριστῶ γιὰ τὴν φιλοξενία Χρῆστος Π. Μπαλόγλου Ἀμαρούσιον

Μέ ἀφορμήν τάς προσφάτους, γραφικάς δηλώσεις τοῦ «Συριζαίου» βουλευτοῦ κ. Τ. Κουράκη

Ἀξιότιμε Κύριε Διευθυντά, Μέχρι πρότινος εἴχαμε τὰ «φυντάνια» τῆς ΔΗΜΑΡ. Τήν Μ. Ρεπούση μὲ τον «συνωστισμὸ» στὸ λιμάνι της Σμύρνης - στὴ Μικρασιατικὴ καταστροφὴ- καὶ τὴ σφαγὴ τῶν Ἑλλήνων, τόν Γρ. Ψαριανὸ μὲ τήν ἀφαίρεση ἀπὸ τήν Ἑλληνορθόδοξη κοινωνία μας ὁ,τιδήποτε θυμίζει θρησκεία καὶ Ἐκκλησία. Σήμερα προστίθενται καί οἱ γραφικότητες τοῦ κ. Π. Τατσόπουλου καί κ. Τ. Κουράκη ἀπό τόν ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιος πρέπει νὰ πεῖ στόν κ. Κουράκη ὅτι: 1) Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κατοχυρώνεται ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ Σύνταγμα ὡς ὁ συνδετικός ἱστός ἵδρυσης καὶ ἀπελευθέρωσης τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους. Ἐάν δέν ὑπῆρχε Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν θὰ ὑπῆρχε Ἑλληνικὸ ἔθνος, ἄς διαβάσει λίγη ἱστορία, ἐκτός ἀπὸ πολιτικὰ μανιφέστα. Ἐάν θέλει ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος νὰ βγεῖ νὰ τὸ πεῖ εὐθέως καὶ γιά ποιά ἄρθρα του. 2) Ἐὰν θέλει ὁ κ. Κουράκης νὰ ἀμείβει ἡ Ἐκκλησία τοὺς ἱερεῖς Της, νὰ ἐπιστρέψει (μόλις γίνει ὁ ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση…) τὴν τερά στια περιουσία, πού τῆς κατάσχεσε τὸ κράτος δίχως νὰ τὴ ρωτήσει (ἐπειδὴ εἶναι Νομικὸ Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, δηλαδὴ Δημόσιο) καὶ βάσει αὐτῆς ὑπέγραψε συμφωνία νὰ καταβάλλει τὴ μισθοδοσία τοῦ Κλήρου. Ἂς ἐπιστρέψει τὴν περιουσία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τότε νὰ μιλᾶ γιὰ μισθοδοσία τοῦ Κλήρου. Ἂς μὴ λησμονεῖ μόνο ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει προσφύγει στὰ Εὐρωπαϊκὰ Δικαστήρια καὶ ἔχει δικαιωθεῖ γιὰ τὴν κατάσχεση αὐτὴ τῆς περιουσίας Της. Ἐπιπλέον, τὰ ἴδια δικαστήρια ἔχουν ἁρμοδίως ἀποφανθεῖ ὅτι, ἐφόσον ἡ Ἐκκλησία τὸ ἀπαιτήσει, τὸ Ἑλληνικὸ Δημόσιο ὑποχρεοῦται νὰ Τῆς καταβάλλει τὸ σύνολο τῆς κατασχεθείσης αὐτῆς περιουσίας. 3) Ἐὰν ὁ κ. Κουράκης θέλει νὰ πληρώνουν οἱ Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι εἰδικὸ φόρο (γιὰ τὴν πίστη τους), νὰ ζητήσει νὰ κάνουν τὸ ἴδιο καὶ οἱ λοιποὶ πιστοὶ ἄλλων θρησκειῶν καὶ δοξασιῶν. Δὲν μπορεῖ, γιὰ παράδειγμα, ὁ ΣΥΡΙΖΑ νὰ ζητᾶ νὰ ἀνεγερθεῖ στὴν Ἀθήνα Ἰσλαμικὸ τέμενος μὲ χρήματα τοῦ ἑλληνικοῦ δημοσίου, ἀξίας 500 ἑκατομμυρίων Εὐρώ, δὲν μπορεῖ νὰ ἀμείβει τοὺς Ἰμάμηδες στὴν Ἀνατολικὴ Μακεδονία καὶ τὴ Θράκη, κι ἀπ᾽ τὴν ἄλλη νὰ καταβάλλει σήμερα στὸ ἑλληνικὸ δημόσιο φόρους μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. 4) Ὁ κ. Κουράκης ὄφειλε, ἐπίσης, νὰ γνωρίζει ὅτι στὸ Ἑλληνικὸ κράτος δὲν λειτουργεῖ οὔτε ἕνα δημόσιο γηροκομεῖο. Ὅσα λειτουργοῦν στὴν Ἑλλάδα – δωρεὰν γιὰ τοὺς γέροντες ἢ μὲ χρήματα (γιὰ ὅσους ἐξ αὐτῶν ἔχουν) πολὺ λιγότερα ἀπὸ τὸ κόστος διαβίωσης καὶ ἐνδιαίτησής τους σ᾽ αὐτὰ – ἀνήκουν εἴτε στὴν Ἐκκλησία εἴτε σὲ κληροδοτήματα, τὰ ὁποῖα λειτουργοῦν ἀπὸ εἰσφορὲς καὶ διαθῆκες πιστῶν ἀνθρώπων, πού τὰ κατέλειπαν γιὰ συγκεκριμένο, ἱερό σκοπό. Ἂς ἀνα λάβει, λοιπόν, τὸ κράτος νὰ λειτουργήσει τὰ δεκάδες αὐτὰ ἱδρύματα ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ μετὰ νὰ ζητᾶ διακοπὴ τῆς μισθοδοσίας τοῦ Κλήρου. Ἂς μάθουν ὅτι δὲν μποροῦν νὰ ἔχουν λόγο γιὰ τὰ τῆς Ἐκκλησίας, αὐτοὶ πού δὲν γνωρίζουν οὔτε κἂν ἡ πόρτα τῆς Ἐκκλησίας ποῦ εἶναι! 5) Τέλος, ὁ κ. Κουράκης ὄφειλε νὰ γνωρίζει (ἢ ἐὰν γνωρίζει νὰ μὴ τὸ ἀποσιωπᾶ) ὅτι ἡ Ἐκκλησία ποτὲ δὲν ἔκανε διακρίσεις κατὰ τὴν ἄσκηση τῆς φιλανθρωπίας. Ἔτσι, σιτίζει, διατρέφει, κοιμίζει, πλένει, σπιτώνει, ντύνει δεκάδες χιλιάδες μεταναστῶν ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα, δίχως νὰ ρωτᾶ ποιὰ θρησκεία ἀσπάζονται. Διαθέτει ἑκατομμύρια Εὐρὼ στὴ Θράκη γιὰ τὴν ἐνίσχυση τῶν τριτέκνων οἰκογενειῶν Χριστιανῶν (ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἄλλων, Μουσουλμάνων, ἐφόσον ζητηθεῖ ἀπὸ τὶς Μητροπόλεις τῆς περιφέρειας Ἀνατολικῆς Μακεδονίας καὶ Θράκης, προκειμένου γιὰ εἴδη δια βίωσης καὶ ἐνδιαίτησης) καὶ μάλιστα ἀπὸ τὸν ὀβολὸ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ μόνο. Ὅλα αὐτὰ κοστί ζουν τὰ τριπλάσια ἀπ᾽ ὅσα ἐὰν ἡ Ἐκκλησία πλήρωνε τοὺς ἱερεῖς Της, ἀλλὰ δὲν θὰ ἔκανε τὸ τεράστιο προνοιακὸ ἔργο, πού κάνει καὶ πού δὲν κάνει τὸ ἀνίκανο κράτος ὡς ὄφειλε. Ἂς ἀναλάβει ὁ ΣΥΡΙΖΑ νὰ θρέφει τοὺς μετανάστες, τοὺς γέροντες, τοὺς ἀναπήρους, τοὺς τριτέκνους καὶ πολυτέκνους ἀπὸ τὶς μισθοδοσίες τῶν Βουλευτῶν του καὶ τὶς παχυλὲς κομματικὲς ἐπιχορηγήσεις τοῦ ἐκ μέρους τοῦ κρατικοῦ κορβανᾶ (δηλαδὴ τοῦ φορολογούμενου, λιμοκτονοῦντα Ἕλληνα) καὶ τότε θὰ εἶχε ἡ Ἐκ κλησία τὴ δυνατότητα νὰ ἀμείβει τοὺς ἱερεῖς της. Μὲ ἐξαιρετικὴ ἐκτίμηση Γεώργιος Φωτ. Παπαδόπουλος πρ. Ἀντιδήμαρχος καί Δημοτ. Σύμβουλος Χίου

5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2013

Σελὶς 7η

Ο ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΟΣ ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ «ΑΓΙΩΤΑΤΟΣ ΠΡΩΘΙΕΡΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΣΕΒΑΣΜΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΡΩΜΗΣ» Ο ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗΣ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΛΟΠΑΠΙΚΟΝ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ρισιν «ἐπισκοπικῶν» θρόνων καί «ἀποστολικήν διαδοχήν» εἰς αἱρετικάς «ἐκκλησίας» καί προειδοποιοῦν ὅτι Ἐπίσκοποι τοῦ Φαναρίου καί τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας καταφρονοῦν τούς Ἱερούς Κανόνας εἰς τό ὄνομα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τήν ἰδίαν ὥραν κατά τήν ὁποίαν οἱ προαναφερθέντες Ἐπίσκοποι σφυρηλατοῦν τήν ἐνίσχυσιν τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος καί τήν ἐνδυνάμωσιν τοῦ ἀγῶνος ἐναντίον τῶν αἱρέσεων τῶν προερχομένων ἀπό τούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί ἡ συνοδεία του κάμνουν ὅ,τι δύνανται, διά νά σπείρουν τήν σύγχυσιν ἀναγνωρίζοντες τόν αἱρεσιάρχην Πάπαν ὡς κανονικόν μέλος τῆς Ἐκκλησίας καί τήν αἱρετικήν «Ἐκκλησίαν του» ὡς ἔχουσαν «ἀποστολικήν διαδοχήν» καί κατά συνέπειαν ὡς κανονικήν Ἐκκλησίαν.

Ἡ προκλητική προσφώνησις κατά τήν ἐνθρόνισιν τοῦ Πάπα Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, ὁ ὁποῖος παρέστη εἰς τήν ἐνθρόνισιν τοῦ νέου Πάπα, δέν ἔτυχεν ἐνθουσιώδους «ὑποδοχῆς» ἤ προβολῆς ἀπό τόν Πάπαν καί τούς ἐκπροσώπους τοῦ Βατικανοῦ. Τό γεγονός αὐτό δέν ἀπέτρεψε τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον νά ἐκφωνήση μίαν προκλητικήν προσφώνησιν. Εἰς αὐτήν ἀπεκάλεσε: Ἁγιώτατον καί Πρωθιεράρχην τῆς σεβασμίας Ἐκκλησίας τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης, τόν Αἱρεσιάρχην τοῦ Βατικανοῦ, ὁ ὁποῖος ἡγεῖται μίας «Ἐκκλησίας», ἡ ὁποία ἔχει διαστρεβλώσει τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, τάς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων καί τάς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπό πότε ὅμως ἡ πηγή ἀπό τήν ὁποίαν πηγάζουν ὅλαι αἱ αἱρέσεις καί τά κινήματα τῆς ἀθεΐας εἶναι σεβασμία Ἐκκλησία; Μήπως δύναται νά μᾶς ἐξηγήση ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, ὁ ὁποῖος ἀποδέχεται ὡς ἰσότιμον Πατριάρχην τῆς Δύσεως ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος μέ τό «ἀλάθητον» διακηρύσσει ὅτι εἶναι ἡμίθε-

ος, ἀλλά καί ὅτι εἶναι ὁ τοποτηρητής τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς; Ἀπό πότε ἡ σχισματική αἱρετική Παπική Ἐκκλησία ἔγινε διά τό κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, σεβασμία Ἐκκλησία; Ἐάν ἀποδεχθῶμεν τήν ὁρολογίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου τότε πρέπει νά καταργήσωμεν τό σύμβολον τῆς Πίστεως, τό ὁποῖον ἀναγνωρίζει Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἐνῶ ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἀναγνωρίζει πολλάς Ἐκκλησίας καί πολλάς πίστεις. Εἰς τήν ἰδίαν προσ φώνησιν ζητεῖ ἀπό τόν νέον Πάπαν, ὅπως συνεχισθῆ ὁ «ἀρξάμενος θεολογικός διάλογος». Ὁ διάλογος ἔχει ναυαγήσει τόσον ἀπό τήν ἀδιαλλαξίαν καί ἀμετανοησίαν τοῦ αἱρετικοῦ παπισμοῦ, ὁ ὁποῖος δέν παραιτεῖται ἀπό τάς αἱρέσεις καί τάς κακοδοξίας του, ὅσον καί ἀπό τάς διαφορετικάς θέσεις τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, αἱ ὁποῖαι συμμετέχουν εἰς τόν διάλογον καί αἱ ὁποῖαι ἔχουν διαφορετικόν τρόπον προσεγγίσεως, ἑκάστη, διά τήν ψευδοένωσιν. Τήν ἀποτυχίαν τοῦ διαλόγου ἔχει ἀναγνωρίσει μέ ἐπισήμους δηλώσεις καί ὁ ὑπεύθυνος τοῦ Βατικανοῦ διά τήν ἑνότητα τῶν «Ἐκκλησιῶν», ὁ ἐκλαμπρότατος «Ἀρχιεπίσκοπος» κ. Κόχ. Οὗτος εἶχεν εἴπει πώς ὁ διάλογος διασώζεται χάρις εἰς τάς πρωτοβουλίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Μετά τάς διαπιστώσεις αὐτάς ἐπεχειρήθη ὑπό τοῦ Βατικανοῦ ἡ προώθησις τοῦ «Λαϊκοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ἀλλά ἀπέτυχε παταγωδῶς καί αὐτός. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κατά τήν διάρκειαν τῆς προσφωνήσεώς του ἐζήτησεν ἀπό τόν «ἁγιώτατον» Πάπαν νά βοηθήση, ὥστε νά παταχθοῦν ὡρισμέναι Ἐκκλησιαστικαί ὁμάδαι, αἱ ὁποῖαι προωθοῦν τήν ἐκκοσμίκευσιν τῆς Ἐκκλησίας. Ἆραγε ἔχει ἀκούσει ὅτι Σεβ. Μητροπολῖται τῆς Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν εἰς τήν δικαιοδοσίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἶναι: 1ον) ἀντίθετοι μέ τήν διδασκαλίαν τοῦ σημερινοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, 2ον) προωθοῦν τάς

ΟΛΙΓΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΙΣΤΙΝ ΔΕΝ ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΕ ΠΕΡΓΑΜΟΥ

Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἠσπάσθη τόν νέον Πατριάρχην κ. Φραγκῖσκον κατά τήν ἐνθρόνισιν τοῦ τελευταίου (βλ. σχετικῶς εἰς τήν πρώτην σελίδα). Ἐκτός ὅμως ἀπό τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην τήν χεῖρα τοῦ νέου αἱρεσιάρχου ἠσπάσθη, ὡς φαίνεται εἰς τήν φωτογραφίαν καί ὁ ὑπεύθυνος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς τούς θεολογικούς διαλόγους μετά τῶν Παπικῶν Σεβ. Μητροπολίτης Περγάμου, εἰς τόν ὁποῖον ὀρθόδοξοι πιστοί ἔχουν καταθέσει μήνυσιν ἐπί αἱρέσει ἐνώπιον τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου. Ἡ ἀνωτέρω φωτογραφία ἐνώχλησεν Ὀρθοδόξους πιστούς. Ἕνας ἐξ αὐτῶν ὁ κ. Λυκοῦργος Νάνης ἐδημοσίευσεν εἰς διαδικτυακόν τόπον κείμενον μέ τό ἀκόλουθον σχόλιον:

«Ἦταν ἀνάγκη νὰ σκύψει καὶ νὰ φιλήσει τὸ χέρι τοῦ αἱρετικοῦ πάπα ὁ γνωστὸς καὶ μὴ ἐξαιρετέος μητροπολίτης Περγάμου; Ποιὰ νὰ εἶναι ἆραγε ἡ σκοπιμότητα τῆς συγκεκριμένης χειρονομίας; Ποιὸς ὁ συμβολισμὸς καὶ ποιὰ ἡ σημειολογία της; Δὲ γνώριζε ἐκ τῶν προτέρων ὁ εἰρημένος ἐπίσκοπος ὅτι ἡ ἐν θέματι τολμηρὴ ἐνέργειά του θὰ προκαλέσει τὸ σκανδαλισμὸ καὶ τὴν ἀποδοκιμασία τῶν πιστῶν, πού νοιώθουν νὰ προδίδονται ἀπ᾽ τοὺς ποιμένες τους; Δὲν ἀξίζει ἔστω κι ἕνας ὑποτυπώδης σεβασμὸς ἀπ᾽ τὴ μεριὰ κάποιων ὑπεροχικῶν ἐκκλησιαστικῶν προσώπων τῆς εὐαισθησίας τοῦ πληρώματος, ποὺ πληγώνεται, ὅταν ἀντικρύζει τέτοιου εἴδους συμπεριφορὲς καὶ πρακτικές; Προλεταριάτο δηλαδὴ εἶναι τὸ ποίμνιο ἢ ἀποτελεῖται ἀπὸ μουζίκους; Μὴ φοβάστε ἅγιε Περγάμου! Δὲν πρόκειται νὰ ὑποστεῖ κάποια ζημία ἡ "ἱερὴ" ὑπόθεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τὴν ὁποία μὲ πιστότητα καὶ συνέπεια ὑπηρετεῖτε ἂν δείξετε ἀπ᾽ τὴ μεριὰ σας κάποια ψιχία σεβασμοῦ τῆς εὐαισθησίας περὶ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη τοῦ πληρώματος! Λίγα ψίχουλα συγκατάβασης καὶ πρὸς τὸ ποίμνιο δὲ θὰ σᾶς βλάψουν!».

Καί σχόλιον διά τήν Οὐνίαν Ὁ ἴδιος σχολιογράφος παρέθεσεν εἰς τό διαδίκτυον κείμενον διά τήν δρᾶσιν τῆς Οὐνίας καί τούς στόχους της ἐν Ἑλλάδι. Γράφει σχετικῶς: «Ἂς δοῦμε τὸν ὁρισμὸ τῆς ἐπάρατης, ἐπαίσχυντης καὶ δαιμονικῆς προελεύσεως οὐνίας, ὅπως τὸν παραθέτει ὁ μακαριστὸς Χρυσόστομος Παπαδόπουλος στὸ σύγγραμμά του μὲ τίτλο "ΦΥΣΙΣ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡ ΤΗΣ ΟΥΝΙΑΣ", σελίδα 19, Ἀθῆναι, 1928: “Οὐνία εἶναι ἡ ΑΠΑΤΗΛΗ, ΠΡΟΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΙΝ ΤΩΝ

ΑΠΛΟΥΣΤΕΡΩΝ, ἕνωσις, καθ᾽ ἥν ὁ ἑνούμενος μετὰ τῆς Λατινικῆς "Ἐκκλησίας", ἀποδέχεται μὲν τὸ πρωτεῖον τοῦ πάπα καὶ ΑΠΑΣΑΝ τὴν διδασκαλίαν τῆς Λατινικῆς "Ἐκκλησίας", διατηρεῖ ὅμως τὴν ἰδίαν λειτουργικὴν τάξιν καὶ τινὰ ἴδια ἤθη καὶ ἔθιμα, κατὰ τὸ ἰησουϊτικὸν δόγμα, "unite dans la foi, variete dans les rites" (ἑνότης εἰς τὴν πίστιν, ποικιλία εἰς τὰ λειτουργικὰ τυπικά), πρὸς ΒΑΘΜΙΑΙΑΝ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΑΠΟΤΟΜΟΝ ΑΦΟΜΟΙΩΣΙΝ πρὸς τὴν λατινικὴν "Ἐκκλησίαν" τῶν ἑνουμένων”. Οἱ ἐπὶ μέρους σκοποὶ τῆς οὐνίας συνοψίζονται στὸν ἑξῆς ἕνα κύριο καὶ κεντρικὸ σκοπό: ΤΟΝ ΕΚΛΑΤΙΝΙΣΜΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ. Πληθώρα ρωμαιοκαθολικῶν θεολόγων ὁμολογοῦν τὴν ἀναμφισβήτητη αὐτὴ ἀλήθεια. Τὰ ὀνόματά τους περιέχονται στὸ μνημειῶδες σύγγραμα τοῦ μακαριστοῦ ἀγωνιστῆ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ λογίου κληρικοῦ π. Σπυρίδωνος Μπιλάλη, ποὺ τιτλοφορεῖται "ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΣ". Οἱ ὀρθόδοξοι τῆς Ἀνατολῆς ἔχουν γευτεῖ τὴν ἐπίθεση "φιλίας" καὶ "ἀγάπης" τῶν οὐνιτῶν, ὅπως γιὰ παράδειγμα οἱ Ὀρθόδοξοι τῆς Τσεχοσλοβακίας στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1960, ποὺ ὑπέστησαν τὰ πάνδεινα, μὲ συνέπεια νὰ παραλληλιστεῖ ὁ συγκεκριμένος διωγμὸς τῶν Ὀρθοδόξων μ᾽ αὐτὸν τοῦ Δεκίου! Ἡ οὐνία προσφυέστατα ἔχει ἀποκληθεῖ "ὁ δούρειος ἵππος γιὰ τὴν ἅλωση καὶ ἐκπόρθηση τῆς Ὀρθοδοξίας" καὶ τὸ "ἀγκάθι", ποὺ τορπιλίζει τὸ διάλογο μεταξὺ ὀρθοδόξων καὶ ἑτεροδόξων καὶ τὸν καθιστᾶ περιττὸ, ἀφοῦ διακυβεύεται ἡ ἀρχὴ τῆς εἰλικρίνειας κατὰ τὴ διεξαγωγὴ του ἀπ᾽ τὴ μεριὰ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν! Καὶ δυστυχέστατα γιὰ τὴν ἱερὴ ὑπόθεση τῆς Ὀρθοδοξίας κάποιοι ἐκκλησιαστικοὶ ἀρχηγέτες μὲ τὴν ἐν γένει τακτικὴ, ποὺ μετέρχονται κατὰ τὶς ἐπαφές τους μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, δίνουν τὴν ἐντύπωση ὅτι ἔχουν συμβιβαστεῖ μὲ τὴν ὕπαρξη καὶ δράση τῆς οὐνίας καὶ δὲν τὴ θεωροῦν πλέον οὐσιῶδες ἐμπόδιο στὴν προσπάθεια προσέγγισης τῶν ἑτεροδόξων! Κάποιος μάλιστα ἀπ᾽ αὐτοὺς ἔφθασε στὸ σημεῖο νὰ δωρίσει καὶ ἅγιο δισκοπότηρο σὲ οὐνίτη ψευδεπίσκοπο! ἀντὶ νὰ διακόψει κάθε ἐπικοινωνία μαζί του σὲ ἔνδειξη διαμαρτυρίας γιὰ τὸν ἀθέμιτο προσ ηλυτισμὸ, ποὺ ἀσκεῖ ἐν μέσαις Ἀθήναις! Ἀλλὰ καὶ στὴ Ρώμη πρὶν λίγες μέρες ἀντὶ οἱ ἀμετανόητοι παπικοὶ σὲ ἔνδειξη καλῆς θελήσεως νὰ ἀποτρέψουν τὴν ἐπίσημη συμμετοχὴ οὐνιτῶν στὴν τελετὴ "ἐνθρονίσεως" τοῦ νέου πάπα Ρώμης αὐτοὶ ἔπραξαν τὸ ἀντίθετο κάνοντας προφανῶς "ἐπίδειξη δύναμης" περιφρονώντας σκαιῶς τοὺς παρισταμένους ὀρθοδόξους κληρικούς».

μεταφράσεις τῶν κειμένων τῆς θείας λατρείας καί τῶν ἱερῶν μυστηρίων, 3ον) προωθοῦν τήν λειτουργικήν ἀναγέννησιν μέ σκοπόν νά συντομευθῆ ἡ θεία Λειτουργία, 4ον) ἐπιδιώκουν τήν κατάργησιν τῶν τέμπλων, 5ον) συζητοῦν διά τήν τοποθέτησιν μεγάλου ὡρολογίου εἰς τό κέντρον τῶν ἱερῶν Ναῶν, διά νά γνωρίζη ὁ πιστός εἰς πόσον χρόνον θά ὁλοκληρωθῆ ἡ θεία Λειτουργία, 6ον) ἐπιδιώκουν τήν κατάργησιν ἤ τόν ἐκμοντερνισμόν τοῦ ράσου, ὅταν εἰς τήν Ἑλλάδα ὁ λαός θέλει τόν κληρικόν μέ τό παραδοσιακόν ράσον. Ἀντί νά ἴδη τί συμβαίνει εἰς τήν δικαιοδοσίαν του τόσον εἰς τήν Τουρκίαν ὅσον καί εἰς τήν Ἑλλάδα ἀσχολεῖται μέ τήν ψευδοένωσιν Ὀρθοδόξων, Παπικῶν καί ἄλλων αἱρετικῶν καί μάλιστα ἄνευ τῆς παραιτήσεώς των ἀπό τάς αἱρέσεις καί τάς κακοδοξίας των. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἰς τήν προσφώνησίν του πρός τόν νέον Πάπαν ἀφήνει νά ἐννοηθῆ ὅτι ἡ πορεία πρός τήν Ἕνωσιν πρέπει νά γίνη μέ βάσιν τάς χριστιανικάς ἀρχάς τῆς πρώτης χιλιετίας, ἡ ὁποία ἦτο ἡ χιλιετία τῆς ἀγάπης. Ἀλήθεια διατί δέν ἀπαιτεῖ τήν παραίτησιν τῶν Παπικῶν ἀπό τάς αἱρέσεις των, τό σεβασμόν τῶν ἱερῶν Μυστηρίων καί τήν ἐπιστροφήν των εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν.

Ὁλόκληρος ἡ προσφώνησις Παραθέτομεν κατωτέρω ὁλόκληρον τήν προσφώνησιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου πρός τόν νέον Πάπαν κ. Φραγκῖσκον κατά τήν τελετήν ἐνθρονίσεως τοῦ τελευταίου. Αὕτη ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Ἁγιώτατε, Συγχαίρομεν ὁλοκαρδίως τήν Ὑμετέραν πεφιλημένην Ἁγιότητα, ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου τῶν δυνάμεων, διά τήν θεοπρόβλητον ἐκλογήν καί ἐπαξίαν ἀνάληψιν τῶν νέων ὑψηλῶν καθηκόντων Σας ὡς Πρωθιεράρχου τῆς προκαθημένης τῆς ἀγάπης σεβασμίας Ἐκκλησίας τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης. Διαδέχεσθε εἰς τόν Θρόνον τοῦτον τόν ἄρτι ἀνδρειοφρόνως παραιτηθέντα διά λόγους ὑγείας καί κοπώσεως προκάτοχόν Σας Βενέδικτον τόν ΙϚ΄, τόν πρᾷον καί τῇ θεολογίᾳ καί τῇ ἀγάπῃ διακριθέντα. Τό ἔργον καί ἡ εὐθύνη ἡ ὁποία Σᾶς ἀναμένει εἶναι τεραστία ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Ἡ ἑνότης τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τυγχάνει τό πρώτιστον μέλημα ἡμῶν καί εἶναι ἀσφαλῶς μία ἐκ τῶν βασικῶν προϋποθέσεων διά τήν ἐνώπιον τῶν ὀμμάτων τῶν ἐγγύς καί τῶν μακράν ἀξιοπιστίαν τῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας μας. Πρός ἐπίτευξιν αὐτῆς χρειάζεται νά συνεχισθῇ ὁ ἀρξάμενος θεολογικός διάλογος, διά νά κατανοηθῇ ἀπό κοινοῦ καί προσεγγισθῇ ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεως καί ἡ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων καί ἡ κοινή, δι᾽ Ἀνατολήν καί Δύσιν, παράδοσις τῆς πρώτης χριστιανικῆς χιλιετίας. Διάλογος ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ, ἐν πνεύματι ταπεινώσεως καί πρᾳότητος, διά τῶν ὅπλων τῆς ἀληθείας. Ἡ παγκόσμιος οἰκονομική κρίσις, ἐξ ἄλλου, ἀπαιτεῖ ἐπιτακτικῶς τήν ὀργάνωσιν ἀνθρωπιστικῆς δράσεως, διά τήν ὁποίαν ἔχετε μεγάλην ἐμπειρίαν ἐκ τῆς μακρᾶς καί εὐδοκίμου διακονίας Σας ὡς Καλοῦ Σαμαρείτου ἐν Λατινικῇ Ἀμερικῇ, ὅπου ἐδοκιμάσατε ὡς ποιμήν τήν πικρίαν τῆς ἀνθρωπίνης ταλαιπωρίας καί δυστυχίας, ὅσον ὀλίγοι ἀσφαλῶς. Πρέπει νά παρακινηθοῦν οἱ ἔχοντες νά προσφέρουν εἰς τούς μή ἔχοντας οἰκειοθελῶς καί μετά ἱλαρότητος. Κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπον θά ἐξα-

σφαλισθῇ διά τῆς δικαιοσύνης ἡ εἰρήνη, ἡ ὁποία εἶναι τό πανανθρώπινον αἴτημα καί ἡ προσμονή πάντων τῶν ἐθνῶν καί τῶν λαῶν. Ὀφείλομεν νά τρέφωμεν τούς πεινῶντας, νά ἐνδύωμεν τούς γυμνούς, νά περιποιώμεθα τούς ἀσθενεῖς καί ἐν γένει νά μεριμνῶμεν διά τούς ὄντας ἐν ἀνάγκαις, διά νά ἀκούσωμεν παρά τοῦ Κυρίου τό "δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν" (Ματθ. κε΄ 34). Ἡ ὑπό τῆς Ὑμετέρας πεφιλημένης καί τετιμημένης Ἁγιότητος ἐπιλογή τῆς ἁπλότητος κατέστησε καί καθιστᾷ ἐμφανές τό κριτήριόν Σας διά τό οὐσιῶδες. Τοῦτο πληροῖ τάς καρδίας ὅλων, τῶν ὅπου γῆς πιστῶν σας καί ἐν γένει τῶν συνανθρώπων, ἐλπίδος· ἐλπίδος ὅτι τό κριτήριόν Σας τοῦτο θά χρησιμοποιηθῇ εὐρύτερον, οὕτως ὥστε ἡ κρίσις καί τό ἔλεος, τά βαρύτερα τοῦ νόμου, νά ἔχουν διά τήν Ἐκκλησίαν τήν προέχουσαν σημασίαν. Κατά τήν διάρκειαν τοῦ δισχιλιετοῦς βίου τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀλήθειαί τινες τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου παρενοήθησαν ὑπό ἐνίων χριστιανικῶν ὁμάδων, ὥστε σήμερον εἰς τά εὐρέα στρώματα τῶν χριστιανικῶν λαῶν νά ἐπικρατοῦν, ὡς μή ἔδει, ἐκκοσμικευμέναι ἀντιλήψεις. Πολυεύθυνον καί ἐπιτακτικόν τό κ α θ ῆ κ ο ν καί τό χ ρ έ ο ς ὅλων μας νά ὑπενθυμίσωμεν πρός ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πρός πάντας, ὅτι ὁ Θεός κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ εἰς τήν γῆν, γενόμενος ἄνθρωπος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἵνα τό π ο λ ί τ ε υ μ α ἡμῶν βιωθῇ ὡς ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχον. Ἀληθῶς, "Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν" ἀπ᾿ ἀρχῆς δημιουργός τοῦ παντός, διέπων τά πάντα, ἄχρι θανάτου κατελθών, θανάτου δέ Σταυροῦ, ἵνα διά τῆς Ἀναστάσεώς Του καταδείξῃ ὅτι "εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν Ὀνόματι Κυρίου", καί μόνον ἐν ὀνόματι Αὐτοῦ, εἰς διακονίαν τοῦ πληρώματος, ἵνα πάντες ἕν ὦμεν, τά δέ πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός. Ἡ γῆ εἶναι ὁ χῶρος τῆς ἀσκήσεώς μας, τῆς πραγματοποιήσεως τῆς ἐνσωματώσεώς μας εἰς τόν Χριστόν· καί τῆς δι᾽ Αὐτοῦ μεταβάσεώς μας εἰς τήν αἰώνιον ζωήν. Ἡ Ἐκκλησία εὐλογεῖ τήν ἐπίγειον ζωήν, ἀλλά δέν τερματίζει τήν ἀποστολήν της εἰς αὐτήν. Τό γνωρίζομεν καί τό ὁμολογοῦμεν, διά τοῦτο καί πορευόμεθα οἱ ποιμένες καί οἱ πιστοί τήν ὁδόν τῆς ἀληθείας διά τῶν ἐπιγείων κατεργαζόμενοι τά ἐπουράνια. Εἴμεθα βέβαιοι προσωπικῶς καί ὡς Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί ὡς ὅπου γῆς Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ὅτι ἡ Ὑμετέρα σεβασμία καί πολυφίλητος ἐν Κυρίῳ Ἁγιότης, ἡ ἐπ᾿ αἰσίοις τοῖς οἰωνοῖς καταρχομένη τοῦ ἱστορικοῦ δολίχου Αὐτῆς ὡς Ἐπισκόπου Ρώμης, θά ἐπιδείξῃ ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον, ἐν συνεργασίᾳ μετά πάντων τῶν δυναμένων καί βουλομένων, διά τήν διόρθωσιν τῶν ἐκκοσμικευμένων τάσεων, ὥστε νά ἐπανέλθῃ ὁ ἄνθρωπος εἰς τό "ἀρχαῖον κάλλος" τῆς ἀγάπης. Εὐχόμεθα ὁλοθύμως, μετά πάντων τῶν ὅπου γῆς χριστιανῶν πιστῶν, καί μεθ᾿ ἡμῶν συνεύχεται ἅπασα ἡ ἀνθρωπότης, ὅπως ἡ Ἁγιότης Σας ἐπιτύχῃ εἰς τό ὑψηλόν, πολυεύθυνον καί δυσχερές ἔργον Αὐτῆς. Εὐλογητός καί δεδοξασμένος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Δόξα τῷ Θεῷ τῷ ἀναδεικύοντι ἐν ἑκάστῃ χρονικῇ περιόδῳ τούς ἀξίους, ἵνα ἀξίως τῆς κλήσεως πορευθοῦν καί ὁδηγήσουν τήν ἀνθρωπότητα, εἰς δόξαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν».

«Ἔκρηξις» τοῦ Σεβ. Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας διά τήν παρέλασιν Μασόνων εἰς τό Νέον Ἡράκλειον

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος, μέ ἀφορμήν τήν παρέλασιν Μασόνων κατά τήν 25ην Μαρτίου εἰς τό Νέον Ἡράκλειον προέβη τήν 28ην Μαρτίου εἰς τάς ἀκολούθους δηλώσεις:

«Ὄχι μόνον ἀπερίγραπτη θλίψη, ἀλλὰ ἀγανάκτηση καὶ θυμό προξένησε στὶς καρδιὲς ὅλων μας, τοῦ Μητροπολίτου, τῶν Κληρικῶν καὶ τῶν Λαϊκῶν μελῶν τῆς Μητροπόλεώς μας, ἡ εἰκόνα μερικῶν ὀπαδῶν τῆς Στοᾶς, τῶν κοινῶς λεγομένων Μασόνων, οἱ ὁποῖοι, φέροντες τά καθιερωμένα Σύμβολα τῆς πλάνης των, μὲ πολλὴν θρασύτητα ΔΙΑ ΠΡΩΤΗΝ ΦΟΡΑΝ ἔλαβαν μέρος στὴν παρέλαση τῆς 25ης Μαρτίου, ποὺ ἔγινε στὸ Νέο Ἡράκλειο Ἀττικῆς, ἀλλὰ τηλεοπτικὰ ἔγινε γνωστὴ στὸ Πανελλήνιο, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἐπετείου τῆς ἐθνικῆς ἡμῶν παλιγγενεσίας! Οἱ κατατρύχουσες τὴν καρδιὰ μας ἀπορίες εἶναι: 1. Πῶς, γιατί καὶ ὑπὸ ποίαν ἔννοιαν μετέσχον οἱ ἀνωτέρω ἐξονομασθέντες στὴν παρέλαση τῆς 25ης Μαρτίου; 2. Πόθεν ἔλαβαν τὴν σχετικὴ ἄδεια; 3. Μὲ ποιὸ τρόπο οἱ Μασόνοι τῆς Ἑλλάδος συνδέονται μὲ τὰ ἐπαναστατικὰ γεγονότα τοῦ 1821, ὥστε νὰ δικαιοῦνται τῆς συμμετοχῆς των στὴν παρέλαση; 4. Καὶ γιατί ἆραγε ἐπὶ ΕΚΑΤΟΝ ΕΝΕΝΗΝΤΑ (190) ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ δὲν ἄσκησαν, ἐὰν ἔχουν, τὸ δικαίωμα τοῦτο;

Ἐξ ὅσων ἡμεῖς τουλάχιστον, ἐρευνῶντες, γνωρίζομεν, οἱ Τέκτονες, οἱ κοινῶς ἀποκαλούμενοι Μασόνοι, γιὰ τὴν ἐποχὴ τῶν ἐπαναστατικῶν γεγονότων τοῦ 1821, ἐθεωροῦντο ὡς ἀποβράσματα τῆς κοινωνίας καὶ μόνον τὴν περιφρόνηση τῶν ὑγιῶς φρονούντων ἀντιμετώπιζαν! Ἐχαρακτηρίζοντο ὡς «αἵρεσις ἀθέων καὶ μάγων»! Ἕνα σημαντικότατο κείμενο τῆς ἐποχῆς περὶ τῶν Μασόνων, ποὺ μᾶς διέσωσε ὁ ἀείμνηστος Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Ἐμμ. Γ. Πρωτοψάλτης, διαλαμβάνει τὰ ἑξῆς: «Εἰς τὴν Ἑλλάδα ἐξ ὅλων τῶν αἱρέσεων, αἱ ὁποῖαι εὑρίσκονται ἐν Εὐρώπῃ, ἡ τῶν Ἐλευθεροτεκτόνων εἶναι ἡ μόνη, ἥτις εἶναι γνωστὴ καὶ διὰ τήν ὁποίαν πιστεύεται, ὅτι ἀποτελεῖται ἐξ ἀθέων καὶ μάγων, οἵτινες εὑρίσκονται εἰς σχέσιν μετὰ τοῦ Διαβόλου καὶ οἵτινες εἶναι ἐχθροί ὅλων τῶν Χριστιανῶν»1. Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω ἀπευθυνόμεθα πρὸς πάντα ἁρμόδιο παράγοντα τόσον τοῦ Κράτους, ὅσον καὶ τῆς τοπικῆς Αὐτοδιοικήσεως, καὶ παρακαλοῦμε νά πληροφορήσει τόν Ἑλληνικὸ Λαό, ἀπαντώντας στὶς παραπάνω ἐρωτήσεις-ἀπορίες μας. † Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ [1] Ἐμμ. Γ. Πρωτοψάλτη , ἔνθ. ἀνωτ. Τόμος Β, σελ. 334, Βλέπε καὶ ἡμετέραν μελέτην: «Τεκτονισμὸς καὶ Φιλικὴ Ἑταιρεία», Ἐκδόσεις ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ, σελ. 7175.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ὁποῖες εἶναι ἀνεικονικὲς θρησκεῖες, δηλ. δὲν ἔχουν εἰκόνες. Καὶ αὐτὴ τὴ μανία τους ἐναντίον τῶν ἁγίων εἰκόνων προσπάθησαν νὰ τὴν περάσουν καὶ μέσα στὴν πίστη μας, τὴν ἁγία Ὀρθοδοξία. Ὅμως, οἱ ἅγιοι Πατέρες, ἀγωνιζόμενοι ἐναντίον τῶν χριστιανοκατηγόρων εἰκονομάχων, τὸ ἀπέτρεψαν αὐτὸ καὶ ἔτσι ἀποφεύχθηκε ὁ ἐξανατολισμὸς τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλ. τὸ νὰ μᾶς παρασύρει ἡ Ἀνατολή, οἱ Μουσουλμάνοι καὶ οἱ Ἑβραῖοι. Μὲ τὴν δεύτερη Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ μὲ τίς ἡσυχαστικὲς συνόδους τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ τὸν 14ο αἰ., οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν τὴν Θ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἀποφεύχθηκε τώρα ὄχι ὁ ἐξανατολισμός, ἀλλὰ ὁ ἐκδυτικισμός, ὁ ἐκλατινισμός, ἡ φραγκοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸν ὁποῖο ἐκπροσωποῦσε ὁ ἐκ τῆς Δύσεως ἐρχόμενος, ἐπηρμένος, ὑπερήφανος, αἱρετικὸς καὶ ἀναθεματισμένος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας, διὰ τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, Βαρλαὰμ ὁ Καλαβρός. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ὁποῖος μαζὶ μὲ τὸν Μ. Φώτιο Κων/λεως καὶ τὸν ἅγιο Μάρκο Ἐφέσου τὸν Εὐγενικὸ ἀποτελοῦν τοὺς νέους τρεῖς Ἱεράρχες, τοὺς ὀνομαζομένους ἀντιπάπες καὶ παπομάστιγες, ἤλεγξε σφοδρότατα καὶ αὐστηρότατα στὸ πρόσωπο τοῦ Βαρλαὰμ τὴν παναίρεση τοῦ Παπισμοῦ καὶ ὅλες τὶς καινοτομίες, τοὺς νεωτερισμούς, τὶς παραχαράξεις, τὶς διαστρεβλώσεις καὶ αἱρέσεις τῆς Δύσεως ἐπὶ τῆς ἅπαξ παραδοθείσης πίστεως. Γιʼαὐτὸ καὶ μέχρι τὶς ἡμέρες μας οἱ αἱρετικοὶ Λατῖνοι ἀποστρέφονται καὶ μισοῦν τὸν ἅγιο Γρηγόριο· δὲν τὸν θεωροῦν ἅγιο, ἀλλὰ ἀντιθέτως «αἱρετικό»! Φρίττουν καὶ τρέμουν μόνο στὸ ἄκουσμα τοῦ ἁγίου ὀνόματός του! ΤΟ ἔργο του «Λόγος ἀποδεικτικὸς περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς· «Πάλιν ὁ δεινὸς καὶ ἀρχέκακος ὄφις τὴν ἑαυτοῦ κεφαλὴν καθʼ ἡμῶν διαίρων, ὑποψιθυρίζει τὰ τῆς ἀληθείας ἀντίθετα»1. «Πάλι ὁ πρωταίτιος τοῦ κακοῦ ὄφις, ὁ διάβολος, σηκώνοντας τὴν κεφαλὴ του ἐναντίον μας, ὑποψιθυρίζει τὰ ἀντίθετα πρὸς τὴν ἀλήθεια». Καὶ παρακάτω, ἀφοῦ λέει ὅτι αὐτὸς ὁ διάβολος εἶναι, ποὺ παρεκίνησε τοὺς Ἀρείους, τοὺς Ἀπολιναρίους, τοὺς Εὐνομίους καὶ Μακεδονίους καὶ πολλοὺς ἑτέρους αἱρετικούς, «οὗτος τοίνυν ὁ νοητὸς καὶ διὰ τοῦτο μᾶλλον ἐπάρατος ὄφις, τὸ πρῶτον καὶ μέσον καὶ τελευταῖον κακόν», «αὐτός, λοιπόν, ὁ νοερὸς καὶ γιʼ αὐτὸ περισσότερο καταραμένος διάβολος, ποὺ εἶναι τὸ πρῶτο καὶ μεσαῖο καὶ τὸ τελευταῖο κακό», «μηδαμῶς ἐπιλελησμένος τῆς οἰκίας κακοτεχνίας», «δὲν ξέχασε καθόλου τὴν κακοτεχνία του, τὸ κακὸ ἔργο του», «διὰ τῶν αὐτῷ πειθηνίων Λατίνων, περὶ Θεοῦ καινάς εἰσφέρει φωνάς»2, «μὲ τοὺς λατίνους, ποὺ εἶναι πειθήνια ὄργανά του, εἰσάγει καινούργιες φωνὲς σχετικὰ μὲ τὸν Θεό». Ἤδη ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέει αὐτό, ποὺ ἀργότερα θὰ πεῖ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὅτι ὁ πάπας εἶναι ἀντίχριστος. «Τὸν πάπα νὰ καταράσθε, γιατί αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ αἰτία ὅλων τῶν κακῶν (τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως)». Στὴ συνέχεια ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀναφερόμενος στὴν βλάσφημη διδασκαλία τοῦ Παπισμοῦ περί τῆς καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Filioque, λέει· «Ἦν οὖν ἆρα τῶν δικαιοτάτων μηδὲ λόγου ἀξιοῦν ὑμᾶς, εἰ μὴ τοῦ προστιθέναι τῷ ἱερῷ συμβόλῳ παύσησθε· τῆς δὲ παρ᾽ ἡμῶν προσθήκης παρʼ ὑμῶν ἐκβεβλημένης πρότερον, ἔπειτα ζητεῖν, εἰ καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἢ οὐχὶ καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, καὶ τὸ ἀναφανὲν τοῖς θεοφόροις συνδοκοῦν κυροῦν»3. «Δικαιότατο βεβαίως θὰ ἦταν νὰ μὴ σᾶς ἀξιώσουμε οὔτε συζητήσεως, ἂν δὲν σταματήσετε νὰ προσθέτετε στὸ ἱερὸ σύμβολο. Ὅταν ἡ προσθήκη σας ἀφαιρεθεῖ πρῶτα ἀπό ῾σᾶς, ἔπειτα νὰ συζητήσουμε, ἐὰν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα προέρχεται καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἢ ὄχι καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, καὶ νὰ ἐπικυρώσουμε ὅ,τι φανεῖ ὅτι συμφωνεῖ μὲ τὴν γνώμη τῶν θεοφόρων πατέρων». Ποτέ, λοιπόν, δὲν θὰ δεχθοῦμε σὲ κοινωνία τοὺς λατίνους, τοὺς παπικούς, μέχρις ὅτου σταματήσετε νὰ λέτε ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ. Μέχρις ὅτου ἐξακολουθεῖτε νὰ ἔχετε τὸ Filioque, νὰ λέτε δηλ. ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, καὶ νὰ ἔχετε ἀλλοιώσει τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἁγίων καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, δὲν θὰ σᾶς δεχθοῦμε σὲ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία. Κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, λοιπόν, προϋπόθεση τοῦ διαλόγου μὲ τοὺς λατίνους εἶναι ἡ ἀφαίρεση ἐκ μέρους τους τῆς παράνομης προσθήκης τοῦ Filioque ἀπὸ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως. Σὲ ἄλλο σημεῖο ξεκαθαρίζει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὅτι πίσω ἀπὸ τὴν προσθήκη Filioque, κρύβεται μία καινὴ ἐκκλησιολογικὴ ἀρχή, δηλ. «ἡ τοῦ περιόντος πάπα περιωπή»4, δηλ. τὸ ἑωσφορικὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο, τὸ νὰ νομοθετεῖ αὐτὸς μόνος σὰν ἄλλος θεὸς ἐπὶ γῆς ὅ,τι αὐτὸς κρίνει σωστό, διαστρεβλώνοντας, διαστρέφοντας, παραμελώντας καὶ περιθωριοποιώντας ἀκόμη καὶ τὰ ἴδια τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καταδίκασε, μὲ τὴν Θ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο5, τὶς παπικὲς αἱρέσεις περὶ κτιστῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ καὶ περὶ κτιστοῦ Θαβωρίου Φωτός, διδάσκοντας ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει οὐσία καὶ ἐνέργειες, οἱ ὁποῖες εἶναι καὶ οἱ δύο ἄκτιστες. Ἡ ἄκτιστη οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀμέθεκτη, ἐνῶ οἱ ἄκτιστες ἐνέργειές Του εἶναι μεθε-

κτές. Παραλλήλως, τὸ Θαβώριον Φῶς, τὸ Φῶς τῆς Μεταμορφώσεως εἶναι Φῶς τῆς Θεότητος καὶ συν επῶς ἄκτιστο. Πολὺ χαρακτηριστικὸς εἶναι ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Γρηγορίου, ὁ ὁποῖος στὴν «πρὸς τὸν εὐλαβέστατον μοναχὸν κὺρ Διονύσιον»6 ἐπιστολὴ του γράφει ὅτι τὸ τρίτο εἶδος τῆς ἀθεΐας εἶναι ἡ σιωπὴ περὶ τῶν δογμάτων, ἀπορρίπτοντας ἔτσι κάθε εἶδος ἐφησυχασμοῦ καὶ σιωπῆς ἐν καιρῷ κινδυνευούσης τῆς πίστεως. ΚΑΙ ΕΝΩ θὰ περίμενε κανεὶς οἱ ταγοὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νὰ ἐκμεταλλευθοῦν αὐτὸν τὸν ἀντιαιρετικὸ πατερικὸ θησαυρὸ καὶ νὰ ἀποδοθοῦν σὲ ὁμοίους ἀγῶνες, ἀκολουθώντας ταπεινὰ τὰ βήματα, ποὺ χάραξαν οἱ ἅγιοι πατέρες, ὅπως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, καὶ νὰ ὁδηγήσουν τοὺς αἱρετικοὺς σὲ μετάνοια, ἐπιστροφὴ καὶ ἐγκεντρισμὸ στὴν ἁγία Ὀρθοδοξία, δυστυχῶς μία ἀθεολόγητη ὁμάδα πατριαρχῶν, ἀρχιεπισκόπων, ἀρχιερέων καὶ λαϊκῶν «θεολόγων» ὄχι μόνο μεριμνᾶ καὶ τυρβάζει περὶ πολλὰ ἄλλα, ἀλλὰ πράττει τὰ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα πρὸς ὅσα ἐντέλλεται ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ ἅγιοι Πατέρες, ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ Ἱεροὶ Κανόνες καὶ γενικὰ ἡ ἱερὰ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅλοι μας ἔχουμε καταστεῖ μάρτυρες αὐτῆς τῆς ἀποστασίας τῶν τελευταίων ἐτῶν, παρακολουθώντας τὶς συνεχῶς πυκνούμενες ἐπισκέψεις μεταξὺ αἱρετικῶν καὶ Ὀρθοδόξων, τοὺς ἐναγκαλισμούς, τὶς συμπροσευχές, τὴν ἀναγνώριση τῶν αἱρέσεων ὡς δῆθεν «Ἐκκλησιῶν», τὴν ὑπογραφὴ κοινῶν ἀντορθοδόξων κειμένων καὶ ἄλλες παρόμοιες ἀντορθόδοξες ἐνέργειες, μὲ ἀποκορύφωση τὸ ἀπαράμιλλο φιλοπαπικὸ παραλήρημα τῶν οἰκουμενιστῶν πατριαρχῶν, ἀρχιεπισκόπων καὶ ἀρχιερέων μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐκλογὴ καὶ «ἐνθρόνιση» τοῦ νέου πάπα Φραγκίσκου στὶς 19 Μαρτίου τοῦ 2013. Καθόλου τυχαῖο δὲν φαίνεται νὰ εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ νῦν Πάπας ἐπέλεξε τὸ ὄνομα τοῦ «ἁγίου», κατὰ τοὺς παπικοὺς καὶ ὄχι κατὰ τοὺς Ὀρθοδόξους, Φραγκίσκου τῆς Ἀσίζης. Γιὰ ὅσους γνωρίζουν, ἡ Ἀσίζη εἶναι ὁ τόπος ὅπου γίνονται οἱ πανθρησκειακὲς συναντήσεις. Ὁ πάπας Ἰωάννης Παῦλος Β' τόλμησε νὰ συγκαλέσει τὴν Α' ἐν Ἀσίζῃ πανθρησκειακὴ σύνοδο (1986), ὅπου συμπροσευχήθηκαν στὸν ἴδιο ψεύτικο Θεὸ ὅλοι οἱ ἐκεῖ συμπαραστάντες ἑτερόθρησκοι καὶ ἑτερόδοξοι. Τὸ Βατικανὸ καὶ τὸν πάπα ἀκολούθησαν στὴ συνέχεια τὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» καὶ δικοί μας ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες. Ἡ πιὸ πρόσφατη ἦταν ἡ πανθρησκειακὴ συνάντηση τῆς Ἀσίζης τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2010, ποὺ συνεκάλεσε ὁ πρώην πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, στὴν ὁποία συμμετεῖχε συμπροσευχόμενος καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος. Ἑπομένως, καὶ ὁ νῦν πάπας Φραγκῖσκος τάσσεται ὑπὲρ τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Πανθρησκείας. Ὅπως ἀπεκάλυψε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, “ὁ καταληψίας τοῦ πρεσβυγενοῦς Θρόνου τῆς παλαιᾶς Ρώμης κ. Φραγκῖσκος εἶναι ἐκλεκτός τοῦ ἀξιοτίμου κ. Ντέϊβιντ Ροκφέλερ, ἱδρυτοῦ τοῦ Μουσείου Ροκφέλερ τοῦ Τὲλ-Ἀβίβ, πού κατʼ ἔτος «δωρίζει» εἰς ἡμᾶς τὰ κατασκευασμένα ντοκυμαντὲρς μὲ τὰ χαλκευμένα καὶ ψευδῆ στοιχεῖα περὶ τοῦ Θεανθρωπίνου προσώπου τοῦ ἀληθοῦς Μεσσίου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἱδρυτοῦ τῆς τριμεροῦς ἐπιτροπῆς, εἰς τὸν ὁποῖον ἐπεδόθη καὶ τὸ «δακτύλιον τοῦ ἁλιέως» ὡς δῆθεν διαδόχου τοῦ δῆθεν «πρίγκηπος» τοῦ κολλεγίου τῶν Ἀποστόλων, Ἀποστόλου Πέτρου”7. Δηλ. ὁ «ταπεινός, ἁπλός, ὑπηρέτης τῶν πτωχῶν καὶ κοινωνικὸς» κ. Φραγκῖσκος δέχεται ὅτι εἶναι διάδοχος τοῦ Ἀπ. Πέτρου καὶ ἐπιμένει ἀμετανοήτως στὸ ἑωσφορικὸ πρωτεῖο του. Ἐπίσης, ὁ κ. Φραγκῖσκος τὸ 2012 στὸ Μπουένος Ἄϊρες (Ἀργεντινὴ) ὡς ὁ τότε Παπικὸς Ἀρχιεπίσκοπος Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο συμμετεῖχε στὸν ἑορτασμὸ τοῦ Χανουκά (Hanukkah)8. ΥΤΟ, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ ἐπισημανθεῖ, εἶναι ὅτι οὐσιαστικῶς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν συνεχάρη τὸν νέο πάπα Φραγκῖσκο ἐπὶ τῇ ἐκλογῇ του, οὔτε ἐκπροσωπήθηκε στὴν «ἐνθρόνισή» του, ἀπὸ πλευρᾶς κυρίως τῶν ἐπιλεγέντων ἐκπροσώπων. Παρʼ ὅλο ποὺ ἐστάλησαν ἐπιστολὲς συγχαρητηρίων γιὰ τὴν ἐκλογὴ του (Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρος, Πατριάρχης Ἀντιοχείας κ. Ἰωάννης, Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος, Πατριάρχης Σερβίας κ. Εἰρηναῖος, Πατριάρχης Ρουμανίας κ. Δανιήλ, Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος, Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος Β΄)9, μέσῳ τῶν ὁποίων ὅλως διόλου ἀθεολογήτως ἐκλήθη ὁ αἱρεσιάρχης πάπας «ἀγαπητὸς ἀδελφὸς καὶ ἁγιώτατος ἐπίσκοπος Ρώμης», στὸν ὁποῖο ἐδόθη ὁ «ἅγιος ἀσπασμὸς

Προσκυνηματική ἐκδρομή

Μέ τήν εὐκαιρία τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν 1115 χρόνων ἀπό τόν ἐκχριστιανισμόν τῶν Βουλγάρων, ἡ Θρησκευτικῆ Ὑπηρεσία τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας διοργανώνει προσκυνηματική ἐκδρομή στήν Βουλγαρία ἀπό 13 ἕως 18 Μαΐου μέ τιμή συμμετοχῆς 390 εὐρώ. Πληροφορίες-δηλώσεις συμμετοχῆς: Διονύσιος Φεραδοῦρος (Τηλ. 6972.878006).

ἐν Χριστῷ», ἡ ἐκπεσοῦσα Ρώμη ἐκλήθη «Ἀποστολικὴ Ἕδρα καὶ ἀποστολικὸς θρόνος», ἡ αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ ἐκλήθη «Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία καὶ ἀδελφὴ ἐκκλησία», μὲ τὴν ὁποία θὰ πρέπει νὰ ὑπάρξει «κοινὴ χριστιανικὴ μαρτυρία στὸν κόσμο» καὶ «προαγωγὴ τοῦ διαλόγου ὑπὲρ τῆς ἑνώσεως τῶν δύο Ἐκκλησιῶν». Παρʼ ὅλο ποὺ στὴν «ἐνθρόνιση» παρέστη σὲ ἐπίπεδο ἐπισκόπων ἡ γνωστὴ ὁμάδα τῶν σχεδὸν ἀμετανοήτων οἰκουμενιστῶν ἱεραρχῶν [Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος παρεκτράπη γιὰ μία ἀκόμη φορά σὲ θέματα πίστεως, σημειώνοντας μία ἀκόμη θλιβερότατη πρωτιά, διότι γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία μετὰ τὸ σχίσμα τοῦ 1054 παραβρέθηκε Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης σὲ «ἐνθρόνιση» πάπα10, καὶ ὁ ὁποῖος συμμετεῖχε συμπροσευχόμενος στὴν παπικὴ «λειτουργία» καὶ ἔδωσε τὸν λειτουργικὸ ἀσπασμὸ τῆς ἀγάπης στὸν πάπα, ἀνεχόμενος καὶ σιωπώντας στὴν ἀπροκάλυπτη παρουσία Οὐνίτου διακόνου, ὁ ὁποῖος διάβασε τὸ Εὐαγγέλιο στὰ ἑλληνικά, Σεβ. Μητρ. Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας, ὁ ὁποῖος ἀσπάσθηκε τὸ χέρι τοῦ πάπα Φραγκίσκου11, παίρνοντας τὴν «εὐλογία» του ἢ μᾶλλον τὴν ἀλογία του, γιὰ νὰ συνεχίσει νὰ ἐπιτελεῖ τὸ οἰκουμενιστικὸ του ἔργο, Σεβ. Μητρ. Μπουένος Ἄϊρες κ. Ταράσιος, Σεβ. Μητρ. Ἰταλίας κ. Γεννάδιος, Σεβ. Μητρ. Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, Σεβ. Μητρ. Ζιμπάμπουε καὶ Ἀγκόλας κ. Σεραφεὶμ (Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας), Σεβ. Μητρ. Βολοκολὰμσκ κ. Ἱλαρίων Ἀλφέγιεφ (Πατριαρχεῖο Μόσχας), Σεβ. Μητρ. Μαυροβουνίου καὶ Παραθαλασσίας κ. Ἀμφιλόχιος (Πατριαρχεῖο Σερβίας), Σεβ. Μητρ. Κόρτσεν Ἰωάννης (Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας), Σεβ. Μητρ. Μπορίσπολ κ. Ἀντώνιος, (Καγκελλάριος τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας), Σεβ. Μητρ. Θεοδοσίας καὶ Κέρτς κ. Πλάτων, Σεβ. Μητρ. Κύκκου κ. Νικηφόρος, Σεβ. Μητρ. Ταμασοῦ κ. Ἠσαΐας (Ἐκκλησία Κύπρου), Σεβ. Μητρ. Κορίνθου κ. Διονύσιος (Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος)]12, οἱ ὁποῖοι τοῦ προσέφεραν δῶρα καὶ ἀσπασμοὺς καὶ χειροφιλήματα καὶ ὑποκλίσεις καὶ καλὰ λόγια, ἐντούτοις ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν ἦταν παροῦσα, ἀλλὰ ἀπουσίαζε, δὲν συνεχάρη, ἀλλὰ λυπήθηκε. Κι αὐτό, γιατί τὸ κοινὸ γνώρισμα ὅλων τῶν παραπάνω πατριαρχῶν, ἀρχιεπισκόπων καὶ ἀρχιερέων εἶναι ὅτι εἶναι ὑποστηρικτὲς καὶ στυλοβάτες τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἶναι, λοιπόν, δυνατὸν νὰ ἐμφανίζεται αὐτὴ ἡ ὁμάδα τῶν πατριαρχῶν, ἀρχιεπισκόπων καὶ ἀρχιερέων ὅτι ἐκπροσωπεῖ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Πατέρων, τοὺς ὁποίους ἀσεβῶς καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ καταργοῦν μὲ τὴν μεταπατερικὴ αἵρεση καὶ μὲ τὸν διαχριστιανικὸ καὶ διαθρησκειακὸ συγκρητιστικὸ Οἰκουμενισμό13; Ἐπιπροσθέτως, ποιὸς ἐξουσιοδότησε τοὺς ἀνωτέρω πατριάρχες, ἀρχιεπισκόπους καὶ ἀρχιερεῖς νὰ μεταβοῦν στὴ Ρώμη καὶ νὰ προβοῦν στὶς παραπάνω ἀπαράδεκτες ἐνέργειες; Ποιὰ πανορθόδοξη σύνοδος ἐνέκρινε τὴν προσευχητικὴ συμμετοχή τους στὸν πανθρησκειακὸ συρφετὸ τοῦ Βατικανοῦ; Βεβαίως καμμία. Μήπως εἶχαν τὴν συγκατάθεση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ πιστοῦ καὶ δογματικὰ εὐαίσθητου λαοῦ τοῦ Θεοῦ; Βεβαίως ὄχι. Ἑπομένως, ὅλα τὰ ἀνωτέρω ἔγιναν ἀντικανονικῶς καὶ μονομερῶς, διότι δὲν ἦταν ἔκφραση βουλήσεως ὅλων τῶν Πατριαρχείων καὶ τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν οὔτε τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Πολὺ δὲ περισσότερο δὲν ἦταν ἔκφραση βουλήσεως τῶν Ἱεραρχιῶν τῶν κατὰ τόπους Συνόδων τῶν Πατριαρχείων καὶ Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. Ἀλλά, καὶ αὐτὴ ἀκόμη ἡ βούληση τῶν Ἱεραρχιῶν τῶν κατὰ τόπους Συνόδων δὲν πρέπει νὰ εἶναι αὐθαίρετη. Θὰ ἔπρεπε οἱ Ἱεραρχίες τῶν Ἐκκλησιῶν, πρὶν πάρουν μία τέτοια ἀπόφαση, νὰ ἐξετάσουν, ἐὰν ἤρθησαν τὰ αἴτια, ποὺ καθιστοῦν τὸν Παπισμὸ αἱρετικὴ παρασυναγωγὴ καὶ τὸν Πάπα αἱρεσιάρχη. Ἐὰν δηλαδὴ οἱ αἱρετικοὶ παπικοὶ ἀποκήρυξαν τὶς αἱρετικές τους διδασκαλίες, ἰδίως τὸ Filioque, τὸ πρωτεῖο ἐξουσίας, τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα καὶ τὴν δαιμονικὴ καὶ ἐπάρατη Οὐνία, καὶ ἐπανῆλθαν στὴν Ὀρθόδοξο πίστη, πρᾶγμα ποὺ δὲν συμβαίνει. Τέλος, μία τέτοια ἀπόφαση θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι κατὰ πάντα σύμφωνη μὲ τὴν ἐν γένει Ἱεροκανονικὴ καὶ Ἁγιοπατε-

ρικὴ παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἐὰν ἴσχυαν οἱ παραπάνω προϋποθέσεις, τότε καὶ μόνον τότε ἂς εἶχαν κοινωνία μὲ τὸν πάπα Ρώμης. Τὸ ἐνσυνείδητο ὀρθόδοξο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας λυπᾶται βαθύτατα, ἀγωνιᾶ καὶ ὀργίζεται γιὰ τὴν καταστρατήγηση τῆς Ὀρθοδόξου διδασκαλίας καὶ θεολογίας ἐκ μέρους τῶν οἰκουμενιστῶν. Σὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς σχεδὸν ἀμετανοήτους Οἰκουμενιστὲς ἀπευθύνεται ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὅπως ἀπευθύνθηκε ἄλλοτε ἐν ζωῇ μὲ γράμμα του πρὸς τὸν πατριάρχη Ἀντιοχείας κυρὸ Ἰγνάτιο, καὶ τοὺς ἀπαντᾶ: «Οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τῆς ἀληθείας εἰσί· καὶ οἱ μὴ τῆς ἀληθείας ὄντες, οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί»14, δηλ. «αὐτοὶ ποὺ εἶναι μὲ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, αὐτοὶ εἶναι μὲ τὴν ἀλήθεια· καὶ αὐτοὶ ποὺ δὲν εἶναι μὲ τὴν ἀλήθεια, δὲν εἶναι οὔτε μὲ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ». Οἱ Οἰκουμενιστὲς δὲν εἶναι μὲ τὴν ἀλήθεια οὔτε μὲ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Παραλλήλως, τὸ Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας, μέσῳ τῶν κατὰ Βαρλαὰμ καὶ Ἀκινδύνου κεφαλαίων, ἀπευθύνεται σ᾽ αὐτοὺς μὲ ἰδιαίτερη αὐστηρὴ καὶ σκληρὴ γλώσσα: – Βαρλαὰμ Καλαβρῷ, Γρηγορίῳ Ἀκινδύνῳ, Προχώρῳ Κυδῶνι, Νικηφόρῳ Γρηγορᾷ, Γεωργίῳ Λαπίθῃ καὶ τοῖς ὀπαδοῖς καὶ διαδόχοις αὐτῶν, ἀνάθεμα (γ΄). – Τῷ κανονικῶς ἀνυποστάτῳ καὶ ἐκπεσόντι αἱρεσιάρχῃ Πάπᾳ καὶ Πατριάρχῃ Παλαιᾶς Ρώμης Φραγκίσκῳ τῷ Α΄ καὶ τοῖς αὐτῷ κοινωνοῦσι, ἀνάθεμα (γ΄). Θὰ μπορούσαμε ποτὲ νὰ διανοηθοῦμε τὸν ἀντιπαπικὸ ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους ἀντιπαπικοὺς ἁγίους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, νὰ συγχαίρουν τὸν αἱρεσιάρχη πάπα ἐπὶ τῇ ἐκλογῇ του, νὰ παρίστανται στὴν «ἐνθρόνισή» του, νὰ τοῦ προσφέρουν δῶρα, νὰ συμπροσεύχονται, νὰ ἀνταλλάσσουν λειτουργικὸ ἀσπασμό, νὰ ἀσπάζονται τὸ χέρι του, νὰ τὸν φιλοφρονοῦν καὶ νὰ τοῦ ὑποκλίνονται; Ἂς ἐπιλέξουμε μὲ ποιὸν θὰ πᾶμε καὶ ποιοὺς θὰ ἀκολουθήσουμε. Μὲ τὸ θηρίον ἢ μὲ τὸ ἐσφαγμένον Ἀρνίον; Μὲ τὸν ἀντίχριστο αἱρεσιάρχη πάπα καὶ τοὺς σχεδὸν ἀμετανοήτους οἰκουμενιστὲς ἢ μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς Ἁγίους; Ὑποσημειώσεις: 1. ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Λόγος ἀποδεικτικὸς περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Α΄, ἐκδ. Γρηγόριος Παλαμᾶς, Θεσ/κη 1981, ΕΠΕ 1 Πρόλογος 3-4, σ. 68. 2. Ὅ.π., Πρόλογος 20-26, σ. 68. 3. Ὅ.π., 4, 19-24, σ. 84. 4. Ὅ.π., 4, 32, σ. 86. 5. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ, Οἱ ἡσυχαστικὲς ἔριδες κατὰ τὸν 14ο αἰ., Β΄ ἔκδ. Παρατηρητής, Θεσ/κη 1993. 6. ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν εὐλαβέστατον μοναχὸν κὺρ Διονύσιον, ΕΠΕ 4, 404. 7. imp.gr, Ἀνακοινωθὲν περὶ τῆς Καταλήψεως τοῦ πρεσβυγενοῦς Θρόνου τῆς Παλαιᾶς Ρώμης, ἐν Πειραιεῖ τῇ 19ῃ Μαρτίου 2013 καὶ Ἀνακοινωθὲν Οἱ σχέσεις τοῦ Πάπα μὲ τὴν Δικτατορία τῆς Ἀργεντινῆς, ἐν Πειραιεῖ τῇ 22α Μαρτίου 2013. 8. http://aktines.blogspot.gr/2013/03/ hanukkah.html 9. http://www.romfea.gr/patriarxeia/patriarxeia/patriarxeio-mosxas/16010-201303-14-19-49-26, http://www.romfea.gr/patriarxeia/tapatriarxeia/patriarxeio-servias/16016-2013-03-15-01-07-56, http://www.romfea.gr/ekklisies/ekklisiatis-ellados/16023-2013-03-15-10-21-16, http://www.romfea.gr/patriarxeia/patriarxeia/patriarxeio-antioxeias/16039-201303-16-11-32-10, http://www.amen.gr/article12848, http://www.amen.gr/article12 861, http://www.amen.gr/article12993. 10. http://www.romfea.gr/epikairotita/16029-oikoumenikos-sxisma 11. http://thriskeftika.blogspot.gr/2013 /03/blog-post_6926.html 12.http://www.romfea.gr/patriarxeia/pat riarxeia/patriarxeio-mosxas/16077-201303-19-09-47-00, http://aktines.blogspot. gr/2013/03/blog-post_538.html, http://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/oikoumeniko-patriarxeio/160652013-03-18-14-53-03, http://www.romfea.gr/ekklisies/ekklisia-tis-kiproy/161072013-03-21-07-33-13 13. http://thriskeftika.blogspot.gr/2013 /02/blog-post_7767.html 14. ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Γράμμα πρὸς τὸν Πατριάρχην Ἀντιοχείας Ἰγνάτιον, ΕΠΕ.

ΒΙΒΛΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ Τοῦ πρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

1. Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Βιογραφικά στοιχεῖα– Διδαχές– Ἐπιστολές– Περιστατικά– Κείμενα. Σελ. 232, τιμή 7€ 2. ΥΠΑΙΘΡΙΟ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ Καταγραφὴ διδαχῶν τοῦ π. Παϊσίου. Σελ. 76, τιμή 3€ 3. Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΟΥΔΑΣ Νέα στοιχεῖα γιά τόν π. Παΐσιο. Σελ. 144, τιμή 5€ 4. ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟ Σελ. 180, τιμή 7€ 5. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ Σελ. 260, τιμή 11€ 6. Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΤΟΜΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Σελ. 103, τιμή 5€ 7. ΣΥΓΧΡΟΝΟΝ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ ἤτοι ἀποφθέγματα, διηγήσεις καί πνευματικά κατορθώματα ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ. Σελ. 224, τιμή 8€ Κεντρική διάθεση Πρεσβ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ 44100 Κόνιτσα, τηλ. 26550.22788

Σελὶς 8η

5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2013

Εἰς τήν ἐξόδιον Ἀκολουθίαν του συμμετεῖχον πολλοί Σεβ. Μητροπολῖται

ΕΚΟΙΜΗΘΗ ΕΝ ΚΥΡΙῼ Ο ΠΡΩΗΝ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΥΡΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ

Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τήν ἑσπέραν τῆς Δευτέρας 1ης Ἀπριλίου ὁ Σεβ. Μητροπολίτης πρώην Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος κυρός Νικόδημος Γκατζιρούλης εἰς ἡλικίαν 86 ἐτῶν. Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης ἐκηρύχθη τήν 13ην Ἰουλίου 1974 ἔκπτωτος ἀπό τόν θρόνον του (ὅπως καί ἄλλοι 11 μακαριστοί Μητροπολῖται) ἄνευ δίκης καί ἀπολογίας. Τήν 18ην Ἰουλίου τοῦ 1974 τοῦ ἀπεδόθη ὁ τίτλος τοῦ Μητροπολίτου Ἕλους. Μετά τήν ἔκπτωσιν ἀπό τόν θρόνον του ἤρχισε δικαστικόν ἀγῶνα διά τήν δικαίωσίν του. Προσέφυγεν εἰς τό Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας, τό ὁποῖον τόν ἐδικαίωσεν, ἀλλά ἡ ἀπόφασίς του ποτέ δέν ἐφηρμόσθη, διότι ἐν τῷ μεταξύ ἡ Ἱερά Μητρόπολις Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος εἶχε πολυδιασπασθῆ μέ τήν δημιουργίαν νέων Ἱερῶν Μητροπόλεων καί τήν ἐκλογήν Σεβ. Μητροπολιτῶν εἰς αὐτάς. Ὀλίγον πρό τῆς ἀναλήψεως τῶν καθηκόντων τοῦ Μητροπολίτου Ἀττικῆς κ. Παντελεήμονος Μπεζενίτου (σήμερον μοναχός) εἶχε κάνει ἀγῶνα διά τήν ἀποκατάστασίν του ὡς κανονικοῦ Μητροπολίτου Ἀττικῆς. (Τήν θέσιν τοῦ κ. Π. Μπεζενίτου διεκδίκει τότε ὁ Ἐπίσκοπος Δωδώνης καί μετέπειτα Ζακύνθου κ. Χρυσόστομος, ἀλλά τελευταίαν στιγμήν ἤλλαξεν ὁ προσανατολισμός τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Σεραφείμ καί ἰδιαιτέρως τῶν Συνοδικῶν, οἱ ὁποῖοι τόν περιεστοίχιζον). Τήν ἐποχήν ἐκείνην εἶχε «στρατοπεδεύσει» εἰς τόν προαύλιον χῶρον τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ καί πολλοί ἔκαμνον λόγον διά κατάληψιν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ὑπό τοῦ κοιμηθέντος, τῶν συμβούλων του καί πιστῶν. Κατά τάς ἡμέρας τῆς «καταλήψεως» εἶχον σημειωθῆ καί ἐπεισόδια μέ τάς Ἀστυνομικάς δυνάμεις (τά ΜΑΤ τῆς ἐποχῆς). Τήν περίοδον ἐκείνην ἤρχισε νά συνεργάζεται καί διά πολύ μεγάλην περίοδον μέ τόν «Ο.Τ.», εἰς τόν ὁποῖον ἐχάρασσε καί «γραμμήν». Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης ἐτέλει εἰς ἀκοινωνησίαν ἕως καί τήν κοίμησίν του. Πολλοί Σεβ. Μητροπολῖται ἐθεώρουν καί τήν ἔκπτωσιν ἀπό τόν θρόνον καί τό μέτρον τῆς ἀκοινωνησίας ὡς ἄδικον καί δι᾽ αὐτό κατέβαλλον προσπάθειαν τόσον διά τήν ἄρσιν τῆς ἀκοινωνησίας ὅσον καί διά τήν ἀποκατάστασίν του. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἠλείας κ. Γερμανός τοῦ εἶχε προτείνει νά γίνη ἡ περιφέρεια τῆς Ἀμαλιάδος Ἱερά Μητρόπολις μέ τόν ἴδιον ὡς Μητροπολίτην, ἀλλά ὁ κοιμηθείς ἠρνήθη τήν πρότασιν. Μίαν παρομοίαν πρότασιν, ἀλλά διά τήν περιοχην τοῦ Ἰλίου εἶχε γίνει εἰς τόν κοιμηθέντα τήν περίοδον 1990-1991, ἀλλά ἐνῶ ἦσαν ὅλα ἕτοιμα, ἀπέρριψε τήν πρότασιν. Ὁ σημερινός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος, ὡς Μητροπολίτης Θηβῶν καί Λεβαδείας εἶχε κάμνει εἰσήγησιν εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας, μέ τήν ὁποίαν ἐτάσσετο ἐναντίον τοῦ μέτρου τῆς ἀκοινωνησίας καί ἐζήτει τήν ἄρσιν τοῦ μέτρου τόσον διά τόν κοιμηθέντα ὅσον καί διά τούς ἄλλους ἕνδεκα μακαριστούς ἐκπτώτους Μητροπολίτας, οἱ ὁποῖοι διεκρίθησαν ὅλοι των διά τήν πνευματικότητά των, τόν πολύ καλόν θεολογικόν λόγον, ἀλλά καί τά φιλανθρωπικά των ἔργα. Ὁ σημερινός Ἀρχιεπίσκοπος εἶχεν ὑποσχεθῆ τήν ἀποκατάστασιν τοῦ κοιμηθέντος Μητροπολίτου. Τήν διαβεβαίωσιν αὐτήν τήν εἶχεν ἐπαναλάβει ὀλίγον μετά τήν ἐκλογήν του εἰς τήν ἐξόδιον ἀκολουθίαν τῆς συζύγου Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου (ὁ

ὁποῖος ἀρθρογραφεῖ εἰς Κυριακάτικην ἐφημερίδα) εἰς τόν ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Εἰρήνης (ἐπί τῆς ὁδοῦ Αἰόλου). Ἀνέθεσε δέ εἰς τόν πρώην Σεβ. Μητροπολίτην Ζακύνθου καί νῦν Ἐπίσκοπον Δωδώνης νά κάμνη τήν σχετικήν εἰσήγησιν εἰς τήν Ἱεραρχίαν. Ἐνῶ ὅλα ἐβάδιζον πρός τήν ἀποκατάστασιν ἐτινάχθησαν «ὅλα εἰς τόν ἀέρα» διά ἀγνώστους λόγους, ἄν καί ὡρισμένοι ἐκκλησιαστικοί κύκλοι ὑπεστήριζον ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἶχε λάβει τήν ἀπόφασιν νά διασπάση τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Ἀττικῆς εἰς Κηφισίας καί Ἰλίου. Ἔκτοτε ἤρχισεν ἕνας φοβερός »πόλεμος» μεταξύ τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου καί τοῦ τότε Μητροπολίτου Ζακύνθου κ. Χρυσοστόμου μέσα ἀπό τό ἐκκλησιαστικόν ὄργανον τοῦ μακαριστοῦ, ἀλλά καί ἀπό ἱστοσελίδας καί ἐφημερίδας, αἱ ὁποῖαι ἐδημοσίευον τάς «πολεμικάς» θέσεις καί τῶν δύο. Ὑπογραμμίζεται ὅτι ὁ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ εἶχεν ἡγηθῆ προσπαθείας μέ σκοπόν τήν ὑπογραφήν ἑνός κειμένου ἀπό Ἱεράρχας, μέ τό ὁποῖον θά ἠτεῖτο ἀπό τήν Ἱεραρχίαν ἡ ἄρσις τῆς ἀκοινωνησίας τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου. Ὅταν διεσπάσθη ἡ Ἱερά Μητρόπολις Ἀττικῆς εἰς Ἰλίου καί Κηφισίας καί ἐπρόκειτο νά ἐκλεγοῦν οἱ σημερινοί Μητροπολῖται των ὁ Σεβ. Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Νικόλαος εἶχε προβῆ εἰς ἐπανειλλημένας δηλώσεις ὑπέρ τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου προφανῶς, διά νά τόν ἐξευμενίση. Συμφώνως πρός ὅσα ἔλεγεν ἦτο ἕτοιμος νά συλλειτουργήση μαζί του ἤ ἀκόμη καί νά παραιτηθῆ ἀπό τόν θρόνον του, προκειμένου νά ἀποκατασταθῆ πλήρως ἡ εἰρήνη εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ἡ διάσπασις τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀττικῆς εἰς Κηφισίας καί Ἰλίου καί ἡ ἐκλογή νέων Μητροπολιτῶν εἶχε προκαλέσει τήν ἀντίδρασιν τοῦ κοιμηθέντος, ὁ ὁποῖος εἶχε προσφύγει ἐκ νέου εἰς τό Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας ἐναντίον τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας καί τῆς Πολιτείας, ἡ ὁποία ἐνέκρινεν αὐτήν τήν ἀπόφασιν. Εἰς τήν ἐξόδιον ἀκολουθίαν, ἡ ὁποία ἐτελέσθη τήν 2αν Ἀπριλίου εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Μεταμορφώσεως (Νέου Στουδίου) εἰς τόν Αὐλῶνα, προεξῆρχεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Καρυστίας καί Σκύρου κ. Σεραφείμ καί συμμετεῖχον οἱ Σεβ. Ἀχελώου Εὐθύμιος, Πειραιῶς Σεραφείμ, Νέας Σμύρνης Συμεών, Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς, Κυθήρων Σεραφείμ, Γλυφάδας Παῦλος, Γόρτυνος Ἰερεμίας καὶ Παροναξίας Καλλίνικος. Παρέστησαν συμπροσευχόμενοι οἱ Μητροπολίτες Κηφισίας κ. Κύριλλος καὶ ὁ ἐπιχώριος Ἰλίου κ. Ἀθηναγόρας. Εἰς τήν ἐξόδιον ἀκολουθίαν καί τήν ταφήν του παρέστη πλῆθος ὀρθοδόξων πιστῶν ἀπό ὁλόκληρον τήν Ἀττικήν. Ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης κατέθετε τήν θεολογικήν, Ἐκκλησιαστικήν καί προσωπικήν του μαρτυρίαν διά τά ἐκκλησιαστικά πράγματα τῆς Χώρας ἀπό τάς σελίδας τοῦ ἐπισήμου ὀργάνου του ὑπό τήν ἐπωνυμίαν «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση». Ἤσκει σκληράν κριτικήν διά ὅσα ἔπρεπε νά γίνουν καί δέν ἐγένοντο, σκάνδαλα κ.λπ.

Βουλευτής ζητεῖ τήν ἀνάρτησιν τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ εἰς τήν Βουλήν

Εἰς μίαν ἐποχήν κατά τήν ὁποίαν διάφοροι φορεῖς ζητοῦν τήν ἀποκαθήλωσιν-ἀποβολήν τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων ἀπό τάς σχολικάς καί δικαστικάς αἰθούσας, ὡς καί ἀπό τά ἀστυνομικά τμήματα καί τάς ἐνόπλους δυνάμεις, ὁ βουλευτής τῶν «Ἀνεξαρτήτων Ἑλλήνων» κ. Κων. Γιοβανόπουλος κατέθεσεν αἴτησιν διά τήν ἀνάρτησιν τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ εἰς τήν Ὁλομέλειαν τῆς Βουλῆς. Εἰς δήλωσίν του τονίζει τά ἀκόλουθα: «Ἡ αἴτηση νὰ ἀναρτηθεῖ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ στὴν ὁλομέλεια τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων εἶναι ἴσως τὸ λακωνικότερο κείμενο, ποὺ ὑπέγραψα ποτέ. Πιθανὸν δὲ καὶ τὸ οὐσιαστικότερο. Μάλιστα, ἀποτελεῖ ἀπόσταγμα σκέψης τεσσάρων ἀκόμη ψυχῶν, τοῦ Κ.Α., τοῦ Ξ.Σ., τοῦ Α.Α. καὶ τοῦ Ι.Σ. Σημειῶστε πὼς τὸ ζήτημα δὲν λαϊκίζει σὲ ἐπιχειρηματολογία ὑπὲρ ἢ κατὰ τῆς ἀνεξιθρησκίας, τῆς ἀθεΐας τυχόν, τῆς ἐλευθερίας ἔκφρασης. Τοῦτα εἶν᾽ αὐτονόητα. Περιγράφεται μία ἀλήθεια, τὸ θεσμικὸ βουνὸ διαχρονικά, καὶ ἀξιώνεται ἡ φυσικὴ ἀντανάκλασή του.Ἐννοεῖται ἀσφαλῶς πὼς ἡ ἀπάντηση ἀναμένεται ξεδιψαστικὴ νὰ τὴ μοιραστοῦμε ἀμέσως. Κώστας Γιοβανόπουλος Βουλευτής Ἀνεξάρτητων Ἑλλήνων».

«Πάσχει» ἡ πρότασις τοῦ ΣΥΡΙΖΑ

Ἡ Ἑλλάς ἔλυσεν ὅλα τά προβλήματά της καί ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἀσχολεῖται μέ τήν εἰσαγωγήν τοῦ μαθήματος τῆς σεξουαλικῆς ἀγωγῆς εἰς τήν ἐκπαίδευσιν. Μέ ἐρώτησιν 19 βουλευτῶν του ζητεῖ ἀπό τήν Κυβέρνησιν τήν εἰσαγωγήν τοῦ μαθήματος τόσον εἰς τήν πρωτοβάθμιον ὅσον καί εἰς τήν δευτεροβάθμιον ἐκπαίδευσιν. Τό αἴτημα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καί τῶν βουλευτῶν του χρήζει ψυχιατρικῆς ἐρεύνης, διότι 1ον) Τά σχολεῖα δέν εἶχαν πετρέλαιο θερμάνσεως καί τά παιδιά «τουρτούριζαν» εἰς τά σχολεῖα ὁλοκλήρου τῆς Ἑλλάδος κατά τούς μῆνας τοῦ χειμῶνος. 2ον) Πολλά παιδιά πηγαίνουν εἰς τά

σχολεῖα στερούμενα, ἐπί ἀρκετάς ἡμέρας, φαγητοῦ. 3ον) Παιδιά σταματοῦν τό σχολεῖον, διότι οἱ γονεῖς των εἶναι ἄνεργοι ἤ δέν ἔχουν τήν δυνατότητα νά ἀνταποκριθοῦν εἰς βασικάς ὑποχρεώσεις των κ.λπ. Ὁ ΣΥΡΙΖΑ καί οἱ βουλευταί του, ἀντί νά μᾶς εἴπουν, πῶς θά ἀντιμετωπίσουν τά προβλήματα αὐτά, ἀσχολοῦνται μέ τήν εἰσαγωγήν μαθήματος σεξουαλικῆς διαπαιδαγωγήσεως εἰς τά σχολεῖα. Ὑπενθυμίζεται ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὁμιλεῖ διά τάς προγαμιαίας σχέσεις, τάς ὁποίας ἀπαγορεύει. Ἀλλά αὐτήν τήν ἀρχήν τῆς Ἐκκλησίας ἔχει λησμονήσει ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία, διά νά μή φανῆ «ὀπισθοδρομική».

ΟΧΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ, ΟΧΙ ΕΙΣ ΤΟΝ «ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΝ ΑΧΤΑΡΜΑ» ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κονίτσης, Δρυϊνουπόλεως καί Πωγωνιανῆς κ. Ἀνδρέας ἔκαμνε τήν ἀκόλουθον ἀντιοικουμενιστικήν ὁμιλίαν κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ εἰς τήν Κόνιτσαν:

“Τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας μας μὲ τὴν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Ὁ θρίαμβος αὐτός σημειώθηκε τόν ἔνατο αἰώνα μ.Χ., ὅταν ἡ αὐτοκράτειρα τοῦ Βυζαντίου Ἁγία Θεοδώρα, μετά ἀπό τόν θάνατο τοῦ συζύγου της καί αὐτοκράτορος Θεοφίλου, ἔβαλε τέρμα στήν Εἰκονομαχία, καὶ ἀναστήλωσε τίς ἱερές εἰκόνες τό ἔτος 843 μ.Χ. Αὐτή τή γιορτή, ἀδελφοί, γιορτάζουμε σήμερα. Τήν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων καί κατʼ ἐπέκταση τήν νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία ἐπολέμησε ἑκατό καί πλέον χρόνια τούς εἰκονομάχους αὐτοκράτορες, τούς πατριάρχες —κάποιους πατριάρχες εἰκονομάχους— καί τελικῶς ἐνίκησε καί ἐθριάμβευσε. Ἔχουν περάσει ἀπό τότε χίλια ἑκατόν ἑβδομήντα χρόνια. Μεσολάβησε ἡ ἀπόσχιση τοῦ δυτικοῦ χριστιανικοῦ κόσμου ἀπό τήν Μία, τήν Ἀληθινή Ἐκκλησία, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Αὐτό ἔγινε τό 1054 μ.Χ. Μετά ἀπό πέντε αἰῶνες ὁ χριστιανισμός τῆς Δύσεως διεσπάσθη μέ τήν πρωτοβουλία τοῦ Λουθήρου καί ἄλλων Προτεσταντῶν ἡγετῶν. Αὐτό πάλι ἔγινε τό 1517. Κι ἔφτασε σήμερα ὁ Προτεσταντισμός, ἡ Διαμαρτύρηση δηλαδή, νά ἀριθμεῖ περί τίς χίλιες (1.000) καί πλέον αἱρέσεις καί παραφυάδες, πολλές ἀπό τίς ὁποῖες δέν δέχονται τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἄλλες δέν δέχονται τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τούς Ἁγίους, τίς Εἰκόνες καί τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, τά ὁποῖα μᾶς τά παρέδωσαν οἱ Ἀπόστολοι ὡς τήν πιό πολύτιμη παρακαταθήκη.

Ἡ Σατανική Οὐνία

Τό χειρότερο, ὅμως, εἶναι ὅτι ὁ Προτεσταντισμός μέ προεξάρχουσα τήν λεγομένη Ἀγγλικανική «Ἐκκλησία» -ἄν τό εἴδατε ἴσως κι αὐτές τίς ἡμέρες μέ τήν ἐνθρόνιση τοῦ λεγομένου Ἀρχιεπισκόπου τοῦ Καντέρμπουρι (Canterbury)- ἡ Ἀγγλικανική, λοιπόν, «Ἐκκλησία» χειροτονεῖ ἀπό τινων ἐτῶν καί γυναῖκες Ἱερεῖς καί Ἐπισκόπους. Καί τό ἀκόμα πιό χειρότερο ἀπό αὐτό, εἶναι ὅτι εὐλογεῖ καί γάμους ἀνθρώπων, πού ἀνήκουν στό ἴδιο φῦλο, δηλαδή εὐλογεῖ γάμους ὁμοφυλοφίλων. Καί ἡ ἀντίθεση ἡ

Τοῦ Σεβ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κ. Ἀνδρέου

μεγάλη τοῦ Προτεσταντισμοῦ εἶναι ὅτι, ἐνῶ μέ τίς ὑποχωρήσεις αὐτές μεταβάλλει τήν κοινωνία σέ Σόδομα καί σέ Γόμορρα, λέει τί· λέει ὅτι μελετάει τήν Βίβλο, ἡ ὁποία Βίβλος, ὅμως, εἶναι κάθετα ἀντίθετη μέ αὐτές τίς πρακτικές. Τίς καταδικάζει ἀπόλυτα. Τί μελέτη τῆς Βίβλου κάνουν δηλαδή; Ἐγώ προσωπικῶς δέν μπορῶ νά τό καταλάβω αὐτό. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά τώρα. Ὑπάρχει ὁ Παπισμός μέ τό κράτος τοῦ Βατικανοῦ. Τό κράτος τοῦ Βατικανοῦ εἶναι ἕνα καθαρῶς κοσμικό καί πολιτικό κράτος.Ἔχει τό Πρωτεῖο καί τό Ἀλάθητο τοῦ Πάπα, ὁ ὁποῖος ἐπιδιώκει νά εἶναι ἕνας θρησκευτικός πλανητάρχης. Ἔ χουμε τόν πλανητάρχη τῆς πέραν τοῦ Ἀτλαντικοῦ ὑπερδυνάμεως, ἔχουμε ὅμως καί τόν Πάπα ὡς πλανητάρχη· θρησκευτικό καί πολιτικό πλανητάρχη. Καί πλέον ἔχει καί τήν σατανικῆς ἐμπνεύσεως Οὐνία σάν σφήνα στά πλευρά τῶν Ὀρθοδόξων.

Ἡ οἰκουμενιστική κίνησις

Τώρα, ἀπό τά μέσα τοῦ περασμένου αἰώνα, τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, καί συγκεκριμένα τό ἔτος 1948, ξεκίνησε μία κίνηση στήν Εὐρώπη, πού ὀνομάστηκε Οἰκουμενική κίνηση. Αὐτή ἔχει σκοπό τήν προσέγγιση τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν. Ἐξάλλου ἀπʼ τό 1980 ξεκίνησε ἐπίσημα ὁ διάλογος τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν παπική «ἐκκλησία» καί ἀκολούθησαν οἱ διάλογοι μέ τούς Παλαιοκαθολικούς, τούς Ἀγγλικανούς, τούς Λουθηρανούς καί ἄλλους χριστιανούς, πού ἀποτελοῦν διάφορες αἱρετικές ὁμάδες. Βέβαια ἔχουν περάσει τώρα τριάντα (30) καί πλέον χρόνια ἀπό τήν ἔναρξη τῶν ἐπισήμων αὐτῶν διαλόγων, ἀλλά σήμερα ὅμως -κατά κοινήν ὁμολογίαν- οἱ διάλογοι αὐτοί ἔχουν βαλτώσει, δέν ἔχουν ἀποδώσει τίποτα. Δυστυχῶς, ὅμως, ὑπάρχει καί κάτι χειρότερο πέραν τῶν διαλόγων αὐτῶν. Ὑπάρχουν οἱ συμπροσευχές κάποιων ἡγετῶν τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τούς αἱρετικούς χριστιανούς τῆς Δύσεως. Ἔτσι λοιπόν ἡ κίνηση αὐτή , ἡ λεγομένη ἀρχικῶς Οἰκουμενική κίνηση, ἔχει καταλήξει νά γίνει Οἰκουμενιστική κίνηση, διότι προσεύχονται Παπικοί, Ὀρθόδοξοι, Ἀγγλικανοί, Διαμαρτυρόμενοι, «κάθε καρυδιᾶς καρύδι», στά τελευταῖα δέ χρόνια ἔχουμε συμπροσευχές καί μέ ἀνθρώπους ἄλλων θρησκειῶν ὅπως Μωαμεθανούς, Ἰνδουϊστές καί οὕτω καθεξῆς. Τί γίνεται ὅμως τώρα; Τά Μ.Μ.Ε. διαφημίζουν αὐτές τίς προσευχές, τίς συμπροσ-

ευχές. Καί τί λένε; «Ὅλοι ἕνα εἴμαστε. Γιατί νά ʼμαστε λοιπόν χωρισμένοι, ἐδῶ οἱ Ὀρθόδοξοι, ἐκεῖ οἱ Παπικοί , παραπέρα οἱ Ἀγγλικανοί κ.ο.κ.;».«Νά ἑνωθοῦμε» ,προσέξτε, «νά ἑνωθοῦμε ἀλλά ὁ καθένας νά κρατάει τά δικά του πιστεύματα». Δηλαδή, ἄν μοῦ ἐπιτρέπεται ἡ ἔκφραση, ἕνας «ἀχταρμάς θρησκευτικός», ὁ ὁποῖος θά τά περιλαμβάνει ὅλα· ἀλλά αὐτό ὅμως ἀδελφοί μου δέν εἶναι ἕνωση, εἶναι ἐμπαιγμός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Βέβαια πρέπει νά ὁμολογήσουμε ὅτι ὑπάρχουν στίς αἱρέσεις αὐτές, καί στόν Παπισμό καί στούς ἄλλους χριστιανούς, ὑπάρχουν κάποιοι ἀξιόλογοι ἄνθρωποι, μέ εὐσέβεια, ἄν θέλετε, πού ἀγαποῦν τήν Ὀρθοδοξία, πού θέλουν οἱ δικές τους Ὁμολογίες νά προσέλθουν στήν Ἐκκλησία - ἐμεῖς ἔτσι τήν ἐννοοῦμε τήν ἕνωση - νά προσέλθουν καί νά γίνουν Ὀρθόδοξοι· ἀλλά, δυστυχῶς, οἱ φωνές τους πνίγονται ἀπό τίς φωνές τῶν ἄλλων, τῶν Οἰκουμενιστῶν, πού ἔχουν καταλάβει ὅλα τά μέσα ἐνημερώσεως, ὅλες τίς ἐφημερίδες καί προωθοῦν τά δικά τους τά σχέδια.

Ἔξοδος ἀπό τόν ΠΣΕ

Θά ἔλεγα ὅμως ὅτι τό εὐτύχημα εἶναι ὅτι τουλάχιστον ἐδῶ στήν Ἑλλάδα ὑπάρχουν πολλές φωνές, οἱ ὁποῖες ζητᾶνε τήν ἀποχώρησή μας ἀπό τούς ἀτέρμονους διαλόγους, ἀλλά καί ἀπό τό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.). Τό Ἅγιον Ὄρος, πολλοί ἱεράρχες, ἄλλοι κληρικοί καί λαϊκοί, ἱεραποστολικές ἀδελφότητες καί θρησκευτικές ὀργανώσεις, προβάλλουν σθεναρή ἀντίσταση στά ἔργα, τά ἀνόσια, τῶν Οἰκουμενιστῶν. Γιʼ αὐτό δέν εἶναι περίεργο ὅτι οἱ Οἰκουμενιστές, ἐνῶ ἀπέναντι τῶν ἑτεροδόξων εἶναι ἁβρότατοι καί εὐγενέστατοι, ἀπέναντι τῶν Ὀρθοδόξων, πού ἀντιστέκονται στά σχέδιά τους, ἔχουν νά ποῦν τούς πιό ἀπαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Προχθές μόλις, διάβαζα σέ μία θρησκευτική ἐφημερίδα ἕνα ἄρθρο ἑνός Οἰκουμενιστοῦ, γηραιοῦ πλέον, «ἐν ἁμαρτίαις γηράσαντος», θεολόγου, ὁ ὁποῖος ἐξαπολύει μύδρους πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν. Δηλαδή, ἐναντίον ἐκείνων, πού δέν συμφωνοῦν μέ τά σχέδια τῶν Οἰκουμενιστῶν. Αὐτά, ἀγαπητοί ἀδελφοί, σᾶς τά εἶπα ἔτσι ἐν συντομίᾳ καί συνοπτικά γιά νά γνωρίζετε τόν σύγχρονο ἀγῶνα τῆς Ὀρθοδοξίας νά κρατήσει ἀνόθευτη τήν πιστή, πού μέ ποταμούς αἱμάτων μᾶς παρέδωκαν οἱ Πατέ-

ρες καί οἱ Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ψεύτικη ἀγάπη τῶν Παπικῶν

Σʼ αὐτόν τόν ὡραῖο ἀγῶνα ,τόν ἀγῶνα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, εἶναι στρατευμένη καί ἡ ἀκριτική Μητρόπολή μας, ἡ ὁποία ἀγρυπνεῖ καί προσεύχεται ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως, ὅπως λέμε σχεδόν σέ κάθε Ἀκολουθία, ἀλλά μέ τήν προϋπόθεση, οὔτε μία κεραία νά ξεφύγει ἀπό αὐτά πού μᾶς παρέδωσαν οἱ Πατέρες μας. Καί ἐπειδή οἱ Οἰκουμενιστές μιλᾶνε συνεχῶς γιά ἀγάπη καί ἀγάπη καί ἀγάπη, ἐμεῖς θά τούς ποῦμε, κι ἄλλοτε τό ʼχω πεῖ ἀπό τήν θέση αὐτή, θά τό πῶ καί τώρα: Ἀγάπη πού δέν περιέχει μέσα τήν ἀλήθεια εἶναι ψεύτικη ἀγάπη. Ὅταν ἕνας ἄς ποῦμε εἶναι ἀσθενής βαριά, θά τοῦ πεῖς τί ἔχει γιά νά λάβει τά μέτρα του. Ὅταν τοῦ πεῖς « - Ἐντάξει καλά εἶσαι, θά περάσει σέ μία ἑβδομάδα, θά σηκωθεῖς», αὐτό δέν λέει τίποτα. Ὁ ἄνθρωπος θά πεθάνει. Ἔτσι εἶναι κι ἐδῶ ἀδελφοί μου. Ἐάν δέν λέμε τήν ἀλήθεια στούς αἱρετικούς κι ἐκεῖνοι πλανῶνται κι ἐμεῖς πλανώμεθα καί τούς ὁδηγοῦμε στόν πνευματικό θάνατο. Καί νά σᾶς πῶ τό ἑξῆς. Ἄν, ἄς ποῦμε, ἐρχόταν τώρα ἕνας Παπικός, θά τόν φιλοξενήσουμε, θά τοῦ προσφέρουμε ἕνα καφέ, ἕνα γλυκό, ἕνα ποτήρι νερό, ἕνα πιάτο φαγητό, ἄν χρειάζεται· μετά χαρᾶς θά τό κάνουμε αὐτό, ἀλλά μέχρι ἐκεῖ ὅμως. Στά θέματα τῆς Πίστεως δέν χωρεῖ συγκατάβαση. Δέν μπορεῖ νά παίζουμε μέ τήν ἀλήθεια τῆς Πίστεώς μας. Ἄλλο ἡ φιλοξενία, ἄλλο ἡ ἀγάπη, κι ἄλλο ἡ τήρηση τῶν παραδεδομένων τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας. Γιʼ αὐτό λοιπόν, ἀδελφοί μου, ἐμεῖς ἐδῶ στήν ἀκριτική Μητρόπολη, οἱ συνεργάτες μου κι ἐγώ καί ὅλοι οἱ χριστιανοί, θέλω νά πιστεύω, λέμε μέ ἱερή καύχηση αὐτά πού περιέχει «τό Συνοδικό» τῆς Ὀρθοδοξίας, πού μετʼ ὀλίγον θά ἀναγνώσουμε. «Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν,… ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσεν· οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν, Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν... Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν... Τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχων εὐσεβῶν Βασιλέων, ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Αἰωνία ἡ μνήμη». Ἀμήν, ἀγαπητοί ἀδελφοί”.

Ὑπό τοῦ ἐφημερίου τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου «Παναγία, ἡ Φοβερά Προστασία» ἀρχιμ. π. Χριστοδούλου Ἀγγελόγλου

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ – ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ ΕΙΣ ΓΕΡΜΑΝΟΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΝ: «ΔΙΑΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΩΣΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗΝ ΤΩΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ»

• Ὁ τραπεζίτης τῆς Deutsche Bank κ. Μπιλάλ Χαφέζ εἶχε δηλώσει τήν 17ην Μαρτίου ὅτι μόνον ὁ Χριστός δύναται νά σώση τήν Εὐρωζώνην. Εἰς τήν ἐπιστολήν του ὁ ἐφημέριος, ὁ ὁποῖος ἔγινε γνωστός εἰς τό Πανελλήνιον ἀπό τάς ὁμιλίας συμπαραστάσεώς του πρός τούς κατοίκους τῆς περιοχῆς Σκουριῶν Χαλκιδικῆς, οἱ ὁποῖοι ἀντιδροῦν εἰς τήν ἐξόρυξιν χρυσοῦ, ἐπειδή καταστρέφεται τό περιβάλλον, ἐξηγεῖ μέ ἐκκλησιαστικά (κυρίως) ἐπιχειρήματα (καί μετά μέ κοινωνικά ἐπιχειρήματα), διατί ὁ Χριστός δέν θά σώση τήν εὐρωζώνην τῶν τοκογλύφων. Ὁ ἐφημέριος εἰς τήν ἐπιστολήν του διερωτᾶται, διατί ὁ Χριστός νά σώση τήν εὐρωζώνην, ὅταν αὕτη ἀρνεῖται τό Ἅγιον ὄνομά Του. • Ἡ εὐρωζώνη καταστρέφει ὁλοσχερῶς τούς δανειζομένους, ἐνῶ ὁ Χριστός ἦλθε διά νά ἑνώση ὅλους τούς ἀνθρώπους. Κάμνει ἀναφοράν καί εἰς τό ιγ´ κεφάλαιον τῆς Ἀποκαλύψεως. Ὁ ἐφημέριος τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου «Παναγία, ἡ Φοβερά Προστασία», Ἀρχιμανδρίτης π. Χριστόδουλος Ἀγγελόγλου, ὁ ὁποῖος ἔγινε γνωστός ἀπό τάς ὁμιλίας συμπαραστάσεως πρός τούς κατοίκους τῆς Χαλκιδικῆς, οἱ ὁποῖοι ἀντιδροῦν εἰς τήν ἐξόρυξιν χρυσοῦ εἰς τήν περιοχήν τῶν Σκουριῶν τῆς Χαλκιδικῆς, μέ ἀφορμήν τήν δήλωσιν τοῦ ἐπικεφαλῆς Συναλλαγματικῶν Ἰσοτιμιῶν τῆς μεγάλης Γερμανικῆς τραπέζης Deutsche Bank κ. Μπιλάλ Χαφέζ ὅτι «μόνον ὁ Χριστός μπορεῖ νά σώσει τήν εὐρωζώνη», τοῦ ἀπέστειλεν ἐπιστολήν, εἰς τήν ὁποίαν τοῦ ἐξηγεῖ (ἐπικαλούμενος ἀπόσπασμα ἀπό τό Εὐαγγέλιον) διατί ὁ Χριστός δέν θά σώση τήν εὐρωζώνην τῶν τοκογλύφων. Ἡ ἐπιστολή Τό πλῆρες κείμενον τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χριστοδούλου Ἀγγελόγλου, ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ἀξιότιμε κ. Μπιλὰλ Χαφέζ, στὶς 17/3/2013, μὲ τὴν κρίση, ποὺ ἐπῆλθε στὴν εὐρωζώνη μὲ ἀφορμὴ τὸ πρόβλημα τῆς Κύπρου, ἔχοντας ἐπίγνωση τῆς πραγματικῆς κατάστασης, βγήκατε δημοσίως καὶ δηλώσατε ὅτι "μόνο ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ σώσει τὴν εὐρωζώνη". Ἐπειδὴ τυγχάνω, χάριν ἄκρας οἰκονομίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, Λειτουργός Του, καὶ γνωρίζω τὸ Πανάγιο Θέλημά Του, θὰ ἤθελα ἐκ μέρους Του νὰ σᾶς διαβιβάσω ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς θέλει τὴν σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου καὶ τῆς εὐρωζώνης. Δυστυχῶς ὅμως, παρ᾽ ὅτι Παντοδύναμος ὤν, θέλει νὰ σώσει τὴν εὐρωζώνη, δὲν δύναται.

Οὔτε τό ὄνομά Του

Ὅπως πολὺ καλὰ γνωρίζετε, τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ τὴν χαρακτηρίζει ὁ ἀπόλυτος σεβασμὸς στὴν ἐλεύθερη βούληση τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ὁποία δὲν παραβιάζει καὶ πολὺ περισσότερο δὲν τὴν καταλύει γιὰ κανέναν ἀπολύτως λόγο· ἀκόμα καὶ μέσα στὸν ἴδιο τὸν παράδεισο τὸ πλάσμα Του ἀποφασίζει τὴν καταστροφή του. Ὁ λόγος ποὺ ὁ Χριστὸς ἀδυνατεῖ νὰ παρέμβει, γιὰ νὰ σώσει τὴν εὐρωζώνη εἶναι τὸ

γεγονὸς ὅτι ἡ ἴδια ἡ εὐρωζώνη, συσταθεῖσα καὶ ἐπιθυμώντας μὲ εὐρωπαϊκὸ Σύνταγμα νὰ κατοχυρώσει τὸ εὐρωπαϊκὸ οἰκοδόμημα καὶ τὸν ἑαυτό της, δὲν θέλησε ἐντὸς αὐτοῦ τοῦ Συντάγματος νὰ ὑπάρχει οὔτε ἡ παραμικρὴ ἀναφορὰ στὸ ὄνομά Του ἢ ἔστω στὴν χριστιανικὴ κληρονομιά. Ἔτσι, ἐφ᾽ ὅσον ἡ εὐρωζώνη οὔτε τὸ Ὄνομά Του δὲν θέλει νὰ ἀναφέρει, Ἐκεῖνος σέβεται τὴν ἐπιλογή τῆς εὐρωζώνης καὶ δὲν ἐπεμβαίνει, διότι ἡ ἐνέργειά Του, ὅπως κατανοεῖτε, θὰ ἐθεωρεῖτο "ἀντισυνταγματικὴ" ἐξ ὅλων αὐτῶν τῶν αὐτόκλητων σωτήρων, ποὺ ὁ καθένας ὑποστηρίζει ὅτι μὲ τὶς δικές του ἐνέργειες θὰ τὴν σώσει. Ἐπιπλέον, ἡ εὐρωζώνη ὄχι μόνο δὲν ἀγαπᾶ Αὐτὸν ποὺ θεωρεῖτε ὅτι εἶναι ὁ μόνος, ποὺ μπορεῖ νὰ τὴν σώσει, ἀλλὰ μισεῖ τὸ Πνεῦμα Του καὶ ἀγαπᾶ τὸ πνεῦμα τοῦ ἀντικειμένου.

Καταστρέφεται

Ἐκεῖνος εἶπε γιὰ τοὺς ἀνθρώπους: "Ἔλεον θέλω..." (Ματθ. ΙΒ' 7), γιὰ δὲ τὴν εὐρωζώνη εἶπε: "Φορτίζετε τοὺς ἀνθρώπους φορτία δυσβάστακτα, καὶ αὐτοὶ ἑνὶ τῶν δακτύλων ὑμῶν οὐ προσψαύετε τοῖς φορτίοις" (Λουκ. ια´,46). Ἐκεῖνος εἶπε: "Δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, (...) ἐὰν δανείζητε παρ' ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστι; Καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα" (Λουκ. στ´, 34-35). Ἡ εὐρωζώνη συστηματικά, ὡς ὁ χειρότερος τοκογλύφος ὅλων τῶν ἐποχῶν, χορηγεῖ δάνεια ὄχι "ἵνα ἀπολάβη τὰ ἴσα", ἀλλὰ γιὰ νὰ καταστρέψει ὁλοσχερῶς τοὺς δανειζομένους. Ἐκεῖνος ἦρθε νὰ ἑνώσει ὅλους τούς ἀνθρώπους μὲ τὴν ἀγάπη Του: "Ἵνα πάντες ἕν ὦσι" (Ἰωάν. ΙΖ',21). Ἡ εὐρωζώνη θέλησε νὰ προβεῖ σὲ ἕνωση τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν "μαμωνᾶ", τὸ εὐρώ, καὶ βιώνει τὸν διασκορπισμὸ καὶ τὴν καταστροφὴ τῶν μελῶν της· βιώνει τό: "Ὁ μὴ συνάγων μετ' ἐμοῦ σκορπίζει" (Λουκ,ια', 23). Ἐκεῖνος εἶπε: "Ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους" (Ἰωάν. ΙΓ',34). Ἡ εὐρωζώνη διαλύει τὰ ἔθνη, καταντᾶ φτωχοὺς κι ἀνέργους τούς πολίτες, καθιστᾶ ἀδύνατη τὴν ἐπιβίωσή τους, τὴν ἐξασφάλιση τῶν φαρμάκων τους, τοὺς ἀναγκάζει νὰ αὐτοκτονοῦν, ἀλλὰ

τὴν εὐρωζώνη τὸ μόνο ποὺ τὴν νοιάζει, ὡς στυγνὸ τοκογλύφο, εἶναι νὰ πάρει πίσω τούς ὑπέρογκους τόκους. Ἡ εὐρωζώνη γαλούχησε τὰ μέλη της στὴν λατρεία τοῦ μαμωνᾶ σὲ τέτοιο βαθμό, ποὺ κι ὅταν αὐτὰ τὰ μέλη της ὑφίστανται τὶς ὀδυνηρὲς συνέπειές του, μὲ τὴν συμπαράσταση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου, νὰ συκοφαντοῦν καὶ νὰ βλασφημοῦν τὸν Χριστὸ μέσα στὶς χειμαζόμενες πρωτεύουσές τους, σὲ τέτοιο βαθμό, ποὺ οὔτε οἱ σταυρωτές Του δὲν διανοήθηκαν νὰ τὸ κάνουν. Εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ εὐρωζώνη κατὰ προτεραιότητα "στραγγαλίζει" καὶ καταστρέφει τὰ ἔθνη Ἰρλανδία, Ἑλλάδα, Πορτογαλία, Κύπρο, Ἱσπανία, Ἰταλία (ἀφοῦ πρῶτα τὰ μέθυσε μὲ τὰ δάνεια τοῦ μαμωνᾶ), τὰ ὁποῖα ἔθνη ἐχαρακτηρίζοντο ἀπὸ τὸ βαθὺ θρησκευτικό τους συναίσθημα καὶ τὴν χριστιανική πολιτιστική τους κληρονομιά. Ἐπειδὴ μέσα σ' ὅλη αὐτὴ τὴν κρίση ἐσεῖς μόνο ἀναγνωρίσατε ποιὸς εἶναι πραγματικὰ Αὐτὸς ποὺ δύναται ὡς μόνος Σωτὴρ νὰ σώσει τὴν εὐρωζώνη, μὴ θέλοντας ἡ εὐγενική σας ψυχὴ νὰ ἐλπίζει ἐπὶ ματαίῳ, αἰσθάνθηκα τὴν ἀνάγκη νὰ σᾶς ἐνημερώσω ἐν ὀλίγοις, ὡς Λειτουργός Του, γιὰ ποιὸ λόγο ὁ Χριστὸς δὲν μπορεῖ νὰ σώσει τὴν εὐρωζώνη. Καί, δυστυχῶς, ταῦτα πάντα οὔτε "ἀρχαὶ ὠδίνων" ἀκόμα δὲν εἶναι. Ὁ δὲ Χριστὸς ἕνα ἔχει νὰ

ἀπευθύνει στὴν εὐρωζώνη καὶ στὰ μέλη της: "Ἔγνωκα ὑμᾶς ὅτι τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔχετε ἐν ἑαυτοῖς (ἀλλὰ τοῦ μαμωνᾶ). Ἐγὼ ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ πατρός μου, καὶ οὐ λαμβάνετέ με· ἐὰν ἄλλος ἔλθη ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε" (Ἰωάν,ε', 42-43).

Τό ιγ´ κεφάλαιον τῆς Ἀποκαλύψεως

Οἱ δὲ λαοὶ τῆς εὐρωζώνης, μετὰ τὸν οἰκειοθελῆ ὑπέρογκο δανεισμό τους, τὴν ἐξαθλίωσή τους, τὸν ἔλεγχο ἀπὸ τοὺς ἐπιτρόπους της, τὸν ἠλεκτρονικὸ ἔλεγχο τῶν συναλλαγῶν τους ἀπὸ 500 εὐρὼ καὶ πάνω, τὴν λήστευση τῶν καταθέσεών τους, τὴν κατάλυση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας τους καὶ τὸ ἀδιέξοδό τους (μέσα στὸ εὐρὼ μὲ ἀργὸ θάνατο ἢ ἔξω ἀπὸ αὐτὸ μὲ ἀκαριαῖο), ἐκεῖνο μόνο ποὺ πρέπει νὰ περιμένουν τώρα εἶναι ἡ ὑλοποίηση τοῦ ιγ' κεφαλαίου τῆς Ἀποκαλύψεως: "Καὶ ποιεῖ πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, (...) ἵνα μὴ τὶς δύναται ἀγορᾶσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων...» τὸν ἑνιαῖο κωδικὸ ἀριθμὸ, ποὺ θὰ τοῦ δώσει ἡ εὐρωζώνη. Μετὰ τιμῆς, Ἀρχιμ. π. Χριστόδουλος Ἀγγελόγλου Ἐφημέριος τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου “Παναγία, ἡ Φοβερὰ Προστασία”».

Ἐπίσκεψις τοῦ Ρώσου Πατριάρχου εἰς τήν Ἑλλάδα

Συμφώνως πρός τόν διαδικτυακόν ἱστότοπον «defencenet.gr» ὑπό ἡμερομηνίαν 1ην Ἀπριλίου:

«Τριμελὴς ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδας ἐπισκέφθηκε τὴ Μόσχα καὶ συζήτησε μὲ τὸν ἐκπρόσωπο τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας, Μητροπολίτη Ἱλαρίωνα, γιὰ τὴν ἐπίσημη ἐπίσκεψη στὴν Ἑλλάδα τοῦ Πατριάρχη Κύριλλου. Ἡ ἐπίσκεψη προγραμματίζεται γιὰ τὸ τρέχον ἔτος, κι ἔρχεται ὡς ἀπάντηση τῆς ἐπίσκεψης τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου στὴ Μόσχα τὸ 2012 ἀναφέρει ὁ ρωσικὸς τύπος. Λεπτομέρειες τοῦ προγράμμα-

τος δὲν ἀνακοινώθηκαν, ὡστόσο εἶναι γνωστὴ ἡ ἐπιθυμία τοῦ Ρώσου Πατριάρχη νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἡ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀποτελούμενη ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Ἐλασσώνας Βασίλειο, τὸν πρόεδρο τῶν οἰκονομικῶν ὑπηρεσιῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδας καὶ τὸν διευθυντὴ τῆς ὑπηρεσίας, Ἐπίσκοπο Θεσ/νίκης Ἀντώνιο, συζήτησε ἐπίσης θέματα ἀνάπτυξης τῶν διμερῶν σχέσεων, ἐνῶ ὁ κ. Ἱλαρίων ἐξέφρασε τὴν ἱκανοποίησή του γιὰ τὴ σύσφιξη τῶν σχέσεων τῶν δύο ἐκκλησιῶν».

ΟΛΕΘΡΙΑ ΦΤΩΧΕΙΑ

Τοῦ κ. Ἰωάννου Τάτση, Θεολόγου

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ κρίση ποὺ πλήττει τὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ μὲ ἐντονότερο τρόπο τὶς τελευταῖες μέρες καὶ τὴν Κύπρο βρίσκεται στὸ ἐπίκεντρο ὄχι μόνο τοῦ δημοσιογραφικοῦ καὶ πολιτικοῦ ἐνδιαφέροντος, ἀλλὰ καὶ στὶς συζητήσεις μεταξὺ τῶν πιστῶν. Κάποιοι κληρικοὶ μάλιστα πρόσθεσαν στὶς ἀκολουθίες αἰτήσεις ὑπὲρ τῶν Κυπρίων ἀδελφῶν καὶ ἄλλοι μεσολάβησαν στὴ Ρωσία, γιὰ νὰ δοθεῖ ἀπὸ ἐκεῖ ἡ λύση στὸ πρόβλημα τῆς Κύπρου. Τὸ ἐνδεχόμενο μίας πτώχευσης τῆς Ἑλλάδας ἢ τῆς Κύπρου φοβίζει κάποιους κληρικοὺς καὶ πιστούς. Ἡ τόση ἀγωνία ὅμως γιὰ τὶς ἐξελίξεις μᾶλλον ἀποκαλύπτει τὸ κρυπτόμενο ἐντὸς μας πάθος τῆς φιλοχρηματίας, τῆς φιλαυτίας καὶ τῆς καλοπέρασης, ἀλλὰ καὶ τὴν ἔλλειψη ἀσκητικοῦ φρονήματος. Ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος ὅμως σὲ μία ἀπὸ τὶς πνευματικές του ὁμιλίες1 καλεῖ ὅσους δὲν ἔχουν γευθεῖ ἀκόμη τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ κλαύσουν, νὰ λυπηθοῦν καὶ νὰ ἀποκτήσουν ἔμπονη ἀδιάλειπτη προσευχὴ πρὸς τὸν Χριστὸ, διότι βρίσκονται στὴ «δεινὴ πενία τῆς ἁμαρτίας». Ὅποιος συνειδητοποιήσει ὅτι βρίσκεται σὲ αὐτὴ τὴν ὀλέθρια πνευματικὴ φτώχεια μέσῳ συνεχοῦς προσευχῆς θὰ δεχθεῖ τὸν ἐπουράνιο πλοῦτο, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὑποσχέθηκε μιλώντας γιὰ τὸν ἄδικο κριτὴ καὶ τὴν χήρα, τῆς ὁποίας ἡ ἐπιμονὴ ὁδήγησε στὴν ἔκβαση τοῦ αἰτήματος2. Ὀλέθρια φτώχεια δὲν εἶναι ἡ ἀπώλεια τῶν ἐπιγείων θησαυρῶν καὶ ἀργυρίων, ἀλλὰ ἡ ἐκκοσμικευμένη καθημερινότητά μας καὶ ἡ ἀναισθησία, μὲ τὴν ὁποία στεκόμαστε ἀπέναντι στὴν πνευματική μας πενία. Ἡ διάσωσή μας, ἡ σωτηρία μας θὰ ἔρθει μόνο μὲ τὴν ἀδιάλειπτη δέηση πρὸς τὸν δωρεοδότη Χριστό. Ὑποσημειώσεις: 1. Ὁσίου Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου, Ὁμιλία Α΄, σειρὰ «Φιλοκαλία», ΕΠΕ, τόμ. 7, σελ. 36. 2. Λουκ. 18,7 κ. ἑξ.

Βήματα πρός τόν κοινόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα μετά τῶν αἱρετικῶν χριστιανῶν

Ὁ «Ο.Τ.» μέ πρωτοσέλιδον κύριον θέμα του ἔφερε προσφάτως εἰς τήν δημοσιότητα τό περιεχόμενον «προσυμφώνου» τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γερμανίας μετά τοῦ τοπικοῦ Παπικοῦ «Ἐπισκόπου» διά τό κοινόν ἑορτασμόν ὈρθοδόξωνΠαπικῶν. Αἱ ἀποκαλύψεις προεκάλεσαν τήν ἀντίδρασιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίου, ὁ ὁποῖος ἐπέκρινε τόν Σεβ. Γερμανίας διά τήν ἀπόφασίν του αὐτήν. Ἀπό τήν πλευράν του ὁ Σεβ. Γερμανίας ἀντέδρασε μέ ἐπιστολήν του πρός τόν Σεβ. Γόρτυνος. Ὁ τελευταῖος ἀπήντησε γραπτῶς τονίζων ὅτι εἶναι ἀδύνατος ἐκκλησιαστικῶς ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα μετά τῶν αἱρετικῶν, καταθέτων τά θεολογικά του ἐπιχειρήματα, τά ὁποῖα ἤντλησεν ἀπό τάς θέσεις τῶν ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὁ «Ο.Τ.» πιστεύει ὅτι εἰς κοσμικόν ἐπίπεδον ἔγινε τό πρῶτον βῆμα πρός τόν κοινόν ἑορτασμόν, ἄνευ διαμαρτυ-

ρίας τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας Ὀρθοδόξου ἡγεσίας. Τά διεθνῆ κέντρα ἀποφάσεων, τά ὁποῖα προω θοῦν τήν παγκοσμιοποίησιν εἰς ὅλα τά ἐπίπεδα, ὡς καί τήν ψευδοένωσιν μεταξύ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καί πλανεμένων-αἱρετικῶν χριστιανῶν, ἐφρόντισαν περί αὐτοῦ. Πῶς; Ἐπέβαλον, τήν Μεγάλην Παρασκευήν τῶν Παπικῶν (29ην Μαρτίου) νά μή λειτουργήσουν εἰς τήν Ἑλλάδα αἱ ἑλληνικαί τράπεζαι, μέ ἀποτέλεσμα ἑκατοντάδες χιλιάδες συνταξιοῦχοι καί δημόσιοι ὑπάλληλοι νά μή εἰσπράξουν τήν σύνταξιν ἤ τόν μισθόν των. Τό αὐτό ἐπανελήφθη καί τήν «Δευτέραν τοῦ Πάσχα» τῶν Παπικῶν, ἡ ὁποία ἑωρτάσθη (ἀτύπως) ὡς ἀργία. Τάς ἀργίας τῆς «Μεγάλης Παρασκευῆς καί τῆς Δευτέρας τοῦ Πάσχα» τῶν Παπικῶν «ἐσερβίρισαν» εἰς τόν ἑλληνικόν λαόν μέ τό πρόσχημα ὅτι εἰς τό τετραήμερον τοῦ Πάσχα τῶν Παπικῶν θά ἐγίνετο ἡ ἕνωσις τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Τραπεζικοῦ συστήματος.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν εἰς τήν πρεσβείαν τῆς Οὐκρανίας

Ἐκ τῆς πρεσβείας τῆς Οὐκρανίας ἀνεκοινώθησαν τήν 28ην Μαρτίου τά ἀκόλουθα:

«Ὁ Πρέσβης τῆς Οὐκρανίας στὴν Ἑλλάδα Βλαδίμηρος Σκουρὼφ δέχθηκε χθὲς στὴν Πρεσβεία τὴν ἀντιπροσωπεία ἱεραρχῶν τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Προκαθήμενο, Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμο Β. Ἀπὸ τὴν πλευρὰ του ὁ κ.Ἱερώνυμος κατὰ τὸ χαιρετισμὸ του ἀναφέρθηκε στὸ πολυποίκιλο ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου νὰ στηρίξει τὸ δοκιμαζόμενο ἑλληνικὸ λαὸ σὲ αὐτὲς τὶς δύσκολες ὧρες. Στὸν δικό του χαιρετισμὸ ὁ Πρέσβης Β. Σκουρὼφ εἶπε γιὰ τοὺς

ἱστορικοὺς δεσμοὺς ποὺ ἔχουν οἱ λαοὶ τῆς Οὐκρανίας καὶ Ἑλλάδας, ἀνέφερε τὶς δυνατότητες ἀναπτύξεως διμεροῦς συνεργασίας στὶς σημερινὲς συνθῆκες, ὅπως ἐπίσης μεταβίβασε στοὺς παραβρισκόμενους τὸ χαιρετισμὸ τοῦ Προκαθήμενου τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Βλαδίμηρου ἐπ᾽ εὐκαιρίᾳ τῆς ἡμέρας τῆς Ὀρθοδοξίας. Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ἐπισήμου Δείπνου συζητήθηκαν τά θέματα εὐρωπαϊκῆς προοπτικῆς τῆς Οὐκρανίας, Ἑλληνο-Οὐκρανικῆς συνεργασίας στὸν ἀνθρωπιστικὸ τομέα, ἐντατικοποίησης δεσμῶν μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς Οὐκρανίας καὶ τῆς Ἑλλάδας ὅπως καὶ τὸ θέμα κατασκήνωσης παιδιῶν ἀπὸ τὴν Οὐκρανία στὴν Ἑλλάδα».

Ὁ «Συνήγορος τοῦ Πολίτου» ὑπέρ τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν

Δέν ἀνεμένομεν διαφορετικήν ἄποψιν ἀπό τόν «Συνήγορον τοῦ Πολίτου» διά τό θέμα τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν. Συμφώνως πρός τόν διαδικτυακόν τόπον «prionokordela.gr» ὑπό ἡμερομηνίαν 29ην Μαρτίου:

« “Ἡ ἔλλειψη χώρων ταφῆς στὰ κοιμητήρια τῶν μεγάλων ἀστικῶν κέντρων δὲ διευθετεῖται μὲ τὴν ἐπιβολὴ διαφορετικῶν τελῶν, οὔτε αὐτὸ ἀποτελεῖ μέτρο ἀποσυμφόρησής τους”, λέει στὴν ἐτήσια ἔκθεσή της ἡ Συνήγορος τοῦ Πολίτη Καλλιόπη Σπανοῦ, σχολιάζοντας στὴν Ἐτήσια Ἔκθεσή της γιὰ τὸ 2012 τὶς πρακτικὲς ὁρισμένων δήμων νὰ ἐπι-

βάλλουν τέλη πολλῶν ταχυτήτων, διαχωρίζοντας τοὺς δημότες ἀπὸ τοὺς μὴ δημότες. Τί προτείνει μεταξὺ ἄλλων, ὥστε νὰ ἐπιλυθεῖ τὸ πρόβλημα καὶ ἡ ἀνισότητα, ἐπαναφέροντας οὐσιαστικὰ μία παλαιότερη πρόταση τοῦ τότε Συνηγόρου τοῦ Πολίτη καὶ νῦν δημάρχου Ἀθηναίων Γιώργου Καμίνη καὶ συμπλέοντας οὐσιαστικὰ μὲ τὸ δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη; “Στὴν ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος θὰ μποροῦσαν νὰ συμβάλουν μέτρα, ὅπως ἡ δημιουργία κέντρων ἀποτέφρωσης…”, λέει μεταξὺ ἄλλων ἡ νῦν Συνήγορος».