Ορθόδοξος Τύπος φ. 1974, 03/05/2013 by anthologimata

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος

ΟΡΤΑΖΟΜΕΝ σήμερον αὐτὴν τὴν ζωοφόρον Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου μας «ἑορτὴ ἑορτῶν» καὶ «πανήγυρις πανηγύρεων». Εἶναι τὸ στεφάνωμα τῆς ἐν Χριστῷ τελεσθείσης σωτηρίας μας. Εἶναι ἡ τελεία ἐξαφάνισις τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ ἐπάνοδος τοῦ ἀνθρώπου εἰς τὴν ἀρχαίαν μακαριότητα. Εἶναι ἡ ἐπάνοδός μας εἰς τὴν πρὸ τῆς παρακοῆς κατάστασιν καὶ ἡ μετοχή μας εἰς τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Εἶναι τὸ ἀληθινὸν Πάσχα. Ὅπως οἱ δοῦλοι Ἰσραηλῖται ἔφυγαν ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσίαν τοῦ

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

3 ΜΑΪΟΥ 2013 † Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, Τὰ Ἅγια Πάθη τοῦ Κυρίου

ΕΤΟΣ ΝΓ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1974

Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Φαραώ, ἔτσι καὶ ἐμᾶς τώρα ὁ Ἀναστὰς Κύριος μᾶς ἠλευθέρωσεν ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσίαν τοῦ νοητοῦ Φαραώ, τοῦ Διαβόλου καὶ ἐφύγαμεν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον τῶν παθῶν εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας, εἰς τὴν ἀληθινὴν ζωὴν ἐν Χριστῷ. Ἀπὸ τὸν θάνατον τῆς ἁμαρτίας μετέβημεν εἰς τὴν ἀληθινὴν ζωὴν καὶ ἀπὸ τὰ βάθη τοῦ Ἅδου εἰς τὸν οὐρανὸν τῆς ἀφθαρσίας καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας. Ὁ Ἀναστὰς Κύριος μᾶς ἔδωσε τὴν ἐξουσίαν νὰ γίνωμεν παιδιὰ τοῦ

Τοῦ µακαριστοῦ Ἀ ρχ ι µ αν δ ρί τ ο υ π . Μ ά ρ κ ο υ Κ . Μ αν ώλ η

Θεοῦ. Ἐνῶ προηγουμένως εἴμεθα παιδιὰ τῆς ἁμαρτίας, τέκνα τοῦ Διαβόλου, τέκνα τοῦ σκότους, υἱοὶ τῆς ἀπωλείας. Τὴν σωτηρίαν μας ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, τὴν υἱοθεσίαν ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ τὴν μετοχὴν τοῦ πληρώματος τῆς χάριτος καὶ τῆς ἀληθείας, ποὺ μᾶς ἐχάρισεν ὁ Κύριος, ἔχομεν τὴν βεβαίαν ἐλπίδα ὅτι ἀπολαμβάνομεν, διότι

εἴδομεν αὐτὸν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, νικήσαντα τὸν θάνατον, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε τὸ ὀψώνιον τῆς ἁμαρτίας, ἡ ἐξωτερικὴ ἐκδήλωσις, διότι ἡμαρτήσαμεν. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Κύριός μας διὰ τῆς Ἀναστάσεώς του ἐνίκησε τὸν θάνατον εἶναι ἀπόδειξις, ὅτι ἐνίκησε τὴν ἁμαρτίαν, τῆς ὁποίας ἀποτέλεσμα εἶναι ὁ θάνατος. Καθὼς ὁ Ἀδάμ, λέ-

γει ὁ Ἀπ. Παῦλος, ὅταν ἡμάρτανε ἐξεπροσώπει ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα καὶ δι’ αὐτοῦ ἡμάρτανε ὅλη ἡ ἀνθρωπότης καὶ κατεδικάζετο ν’ἀποθνήσκη, ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς νικῶν τὴν ἁμαρτίαν καὶ ἀνιστάμενος ἐκ νεκρῶν ἐξεπροσώπει ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα. «Ὥσπερ γὰρ ἐν τῷ Ἀδὰμ πάντες ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καὶ ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται (Α´ Κορ. ιε´ 22). Διὰ τοῦτο βλέποντες εἰς τὴν ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου τὴν νίκην κατὰ τῆς ἁμαρτίας, ἕν ὀφεί-

ΑΦΘΟΝΟΝ ΧΡΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΡΙΒΟΗΤΟΝ ΣΟΡΟΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΠΟΙΗΣΙΝ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Ἡ ὀργάνωσίς του (Open society) θά στεγασθῆ εἰς χῶρον τοῦ Δήμου Ἀθηναίων εἰς τόν Σταθμόν Λαρίσης

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΥΤΗΣ ΚΑΙ ΘΥΜΑ

Τοῦ Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

«Ὡς ἐνιαύσιος ἀμνός, ὁ εὐλογούμενος ἡμῖν, στέφανος χρηστός ἑκουσίως, ὑπέρ πάντων τέθυται, Πάσχα τό καθαρτήριον· καί αὖθις ἐκ τοῦ τάφου ὡραῖος, δικαιοσύνης ἡμῖν ἔλαμψεν Ἥλιος» (Ἀναστάσιμος Κανών, ὠδή δ΄).

Κατά τήν ἔξοδό του ἀπό τήν αἰγυπτιακή τυραννίδα ὁ ἰσραηλιτικός λαός προσετάχθη ἀπό τόν Θεό νά φάγῃ τόν πασχάλιο ἀμνό (Ἔξ. ιβ΄ 3–10), ὁ ὁποῖος προετύπωνε τό ἀληθινό Πάσχα, «τόν Ἀμνόν τοῦ Θεοῦ τόν αἴροντα τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (πρβλ. Ἰω. α΄ 29) καί θυσιαζόμενο ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας. Τήν Μ. Παρασκευή θά δοῦμε καί πάλι τόν Κύριό μας ὑψωμένο ἐπάνω στό ξύλο τοῦ Σταυροῦ, καταπληγωμένο καί πάσχοντα. Ἡ Ὀρθόδοξος ἁγιογραφία τῆς Σταυρώσεως δέν Τόν παριστᾶ ὡς ἕνα ταλαίπωρο διά σταυροῦ κατάδικο σέ ἐπώδυνο καί ἀτιμωτικό θάνατο, ἀλλά ὡς τόν Θεάνθρωπο Κύριο, πού πονᾶ καί πάσχει ὡς τέλειος ἄνθρωπος, ἀλλά καί πού ὡς Κύριος τῆς δόξης δεσπόζει τοῦ πόνου καί τοῦ θανάτου. Γι᾽ αὐτό καί προτιμᾶ ἀντί τοῦ «Ἰησοῦς Ναζωραῖος Βασιλεύς Ἰουδαίων», τήν γραφή «Ὁ Βασιλεύς τῆς Δόξης». Καί πράγματι, ὁ Κύριός μας ἀνέβηκε ἑκουσίως ἐπάνω στόν Σταυρό ὡς Βασιλεύς, πού θυσιάζεται γιά τούς ὑπηκόους Του. Συγχρόνως ὡς ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς, πού τελεῖ τήν μόνη ἀληθινή καί σώζουσα θυσία, πού ἁγιάζει τόν σύμπαντα κόσμον. Ὁ Σταυρός εἶναι τό θυσιαστήριο, ἐπί τοῦ ὁποίου τελεῖ τήν λυτρωτική γιά τόν κόσμο θυσία Αὐτός, πού εἶναι συγχρόνως καί θῦμα καί θύΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

ΣΕΒ. ΣΠΑΡΤΗΣ: ΔΙΑΤΙ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΑΣΧΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΥΡΟΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΝ

Εἰς τό Πασχάλιον μήνυμά του ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Σπάρτης καί Μονεμβασίας κ. Εὐστάθιος ἀναλύει τό πνευματικόν φῶς, τό ὁποῖον προσφέρει ὁ ἀναστημένος Κύριός μας, ἀλλά διά νά τό ἴδωμεν «πρέπει νά ἔχουμε καθαρά μάτια καί καθαρή ψυχή». Τό πλῆρες κείμενον τοῦ μηνύματος ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Χριστὸς Ἀνέστη, Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί. Ὁ Σταυρός ὁδηγεῖ στήν Ἀνάσταση καί ἡ Μεγάλη Παρασκευή κυοφορεῖ τή λαμπροφόρο Κυριακή τοῦ Πάσχα. Τή λύπη, τήν ἀθυμία, τήν ἀπόγνωση διαδέχονται ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη τῆς ἀναστάσεως. Χωρίς σταυρό δέ νοεῖται ἡ Ἀνάσταση καί χωρίς Ἀνάσταση δέν ἔχει νόημα ὁ Σταυρός, γιʼαὐτό τό ὀρθόδοξο Πάσχα ὀνομάζεται καί εἶναι σταυροαναστάσιμο. Ὁ Χριστός σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, πού τήν ἀκούσαμε στό Εὐαγγέλιο τῆς Λειτουργίας τοῦ Πάσχα, εἶναι “τό φῶς τό ἀληθινό πού φωτίζει πάντα ἄνθρωπο ἐρχόμενο στόν κόσμο”. Παράλληλα ἀπαιτεῖται, γιά νά κάνουμε δικό μας αὐτό τό φῶς καί ἡ διαρκής ἀνθρώπινη συναίνεση καί προσπάθεια μέσω τῆς ἄσκησης. “Καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις καί ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτί τῆς ἀναστάσεως” γράφει ὁ ἱερός ὑμνωδός. Σʼ αὐτό συμβάλλουν ἡ νηστεία τῶν ἡμερῶν πού προηγήθηκαν, ἡ μετάνοια, πού πρέπει νά εἶναι διαρκής, ἀφοῦ διαρκῶς σφάλλουμε, ἡ ἐγκράτεια, πού μᾶς ἐξασφαλίζει δύναμη σωματική καί χαρά πνευματική, καί ἡ ἔμπρακτη ἄσκηση τῆς ἀγάπης διά τῆς φιλανθρωπίας. Ὁρισμένοι βλέπουν τόν Χριστό μόνο ὡς Θεό καί ἄλλοι μόνο ὡς ἄνθρωπο. Οἱ πρῶτοι τόν τοποθετοῦν τόσο ψηλά, ὥστε δέν τόν φθάνουν. Οἱ ἄλλοι τόν ἀπογυμνώνουν ἀπό τή θεότητά του, στερῶντας οὐσιαστικά ἀπό τόν ἑαυτό τους τή δυνατότητα νά φθάσουν στό “καθʼ ὁμοίωσιν”, νά ὑπερβοῦν τή ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Εἰς τάς Ἀθήνας θά ἐγκατασταθῆ ἡ διευθύντρια τῆς Διεθνοῦς Ὀργανώσεώς του ἡ μυστηριώδης κ. Nazia Hussain, ἀφγανικῆς καταγωγῆς, ἡ ὁποία θά ἀναπτύξη κέντρα ἀλληλεγγύης καί θά συγκεντρώση εἰς τούς κόλπους των ὅλας τάς ὀργανώσεις, αἱ ὁποῖαι δραστηριοποιοῦνται ὑπέρ τῶν μεταναστῶν, ὡς ἐπισημαίνει ἡ ἰδία εἰς ἐπιστολήν της πρός τόν Δήμαρχον Ἀθηναίων κ. Γεώργιον Καμίνην. Εἰς πρώτην φάσιν ἡ ὀργάνωσις τοῦ κ. Τζώρτζ Σόρος θά διαθέση 520.000 εὐρώ. Ὅλα ὅσα ἀποκαλύπτονται διά τό πολυδάπανον σχέδιον μουσουλμανοποιήσεως τῆς πρωτευούσης. Συνομιλητής τοῦ κ. Σόρος ὁ Δήμαρχος Ἀθηναίων, ὁ ὁποῖος ἐπιθυμεῖ τήν δημιουργίαν δεκατεσσάρων τζαμιῶν εἰς τάς Ἀθήνας, πέραν τοῦ κεντρικοῦ τεμένους εἰς τόν Βοτανικόν. Ἡ ὀργάνωσις τοῦ κ. Σόρος ἔχει ἁπλώσει τά «πλοκάμια» της εἰς τά Βαλκάνια, τήν Εὐρώπην καί τήν Ἀσίαν, δημιουργοῦσα ἕν ἰσχυρόν δίκτυον ὑπέρ τῶν Μουσουλμάνων. Πῶς μεθοδεύει ὁ κ. Τζώρτζ Σόρος τήν διείσδυσίν του εἰς τάς Ἀθήνας.

Ὁ περιβόητος ἐπενδυτής καί κερδοσκόπος κ. Τζώρτζ Σόρος, ὁ ὁποῖος χρηματοδοτεῖ διάφορα ἀνθελληνικά ἱδρύματα, χρηματοδοτεῖ τήν πλαστογράφησιν τῆς ἱστορίας, μέ σκοπόν αὕτη νά μή ἐνοχλῆ τούς Τούρκους, ἐργάζεται φανερῶς ὑπέρ τῆς ὀνομασίας τοῦ κράτους τῶν Σκοπίων ὡς Μακεδονία, καταγγέλλεται (καί ἀπό τόν Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ) ὡς ἡ δύναμις, ἡ ὁποία προωθεῖ παρασκηνιακῶς τήν ἀνεξαρτησίαν τῆς Κρήτης, συνεβούλευε τόν πρώην Πρωθυπουργόν κ. Γεώργιον Παπανδρέου διά τήν ἀντιμετώπισιν τῆς ἐν Ἑλλάδι οἰκονομικῆς κρίσεως, ἔχει στενάς σχέσεις μέ ἡγετικά κλιμάκια τοῦ ΠΑΣΟΚ καί τοῦ ΣΥΡΙΖΑ (αἱ τελευταῖαι συναντήσεις ἔγιναν μεταξύ 12ης καί 15ης Ἀπριλίου) καί προσέφερε μερικάς ἑκατοντάδας βαρέλια πετρελαίου εἰς τήν Θεσσαλονίκην

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

G Τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ θὰ φέρη τὴν ἔγερσιν τῶν ψυχῶν καὶ θὰ βοηθήση τὴν ἀναστήλωσιν τῆς Πατρίδος μας, ἐπισημαίνει εἰς τὸ Πασχάλιον Μήνυμά του ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Φθιώτιδος. Σελ. 8 G Ἡ Ἀνάστασις νὰ φέρη τὴν πνευματικήν μας ἀνάστασιν καὶ τὴν ἀνάστασιν τῆς Πατρίδος. Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος κ. Ἰερεμίου. Σελ. 8 G Τὸ Πάσχα «διαβατήριον» τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν. Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου. Σελ. 8 G Πρὸς κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα Ὀρθοδόξων καὶ Αἱρετικῶν Παπικῶν;Τοῦ πρωτοπρεσβ. π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου. Σελ. 5 G «Ἡ ἀναστάσιμος ζωὴ αἴρει τὴν πνευματικὴν κρίσιν, ἡ ὁποία εἶναι ὑπεύθυνος διὰ τὴν οἰκονομικήν», ὑπογραμμίζει ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κηφισίας. Σελ. 4 G Τόσον ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ὅσον καὶ ὁ Ἅγιος Δαμιανὸς Λαρίσης ἠγωνίσθησαν ἐναντίον τῆς καταργήσεως τῆς Κυριακῆς ἀργίας. Σελ. 4

καί τήν Ἀθήναν, διά τήν θέρμανσιν σχολικῶν μονάδων, κατά τήν διάρκειαν τοῦ χειμῶνος (2012-2013). Ὁ κ. Σόρος ἑτοιμάζεται νά διαθέση «μισό ἑκατομμύριο» εὐρώ εἰς τόν Δῆμον Ἀθηναίων διά τήν ἀντιμετώπισιν τῶν προβλημάτων τῶν Μουσουλμάνων, οἱ ὁποῖοι διαβιοῦν εἰς συνοικίας τῆς

ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΟΛΛΟΙ Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅταν συνέρχεται ἡ Ἱεραρχία γιά τήν ἐκλογή νέου Μητροπολίτου σέ κάποια περιοχή, ἀντιμετωπίζουν τό θέμα μέ ἀσυγχώρητη ἐπιπολαιότητα. Δέν ἀνησυχοῦν καί δέν ἀγωνιοῦν γιά τό ποιός θά ἐκλεγεῖ. Οὔτε καί θέλουν νά πληροφορηθοῦν οἱ ἴδιοι γιά τόν ποιόν πρέπει νά ψηφίσουν, ἀλλά ἁπλῶς ἀκολουθοῦν τήν ἰδιοτελῆ γραμμή, πού δίνει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἤ κάποια ὁμοιογενής ὁμάδα Μητροπολιτῶν (Σεραφειμικῶν ἤ Χριστοδουλικῶν). Ἡ τακτική αὐτή εἶναι ἀπαράδεκτη, γιατί καταργεῖ τή δυνατότητα νά ἐκλέγονται Μητροπολίτες θεοφοβούμενοι καί ἄξιοι κληρικοί. Ἴσως κάποιος νά ἰσχυριστεῖ ὅτι ὅλοι οἱ ὑποψήφιοι εἶναι ἄξιοι καί θεοφοβούμενοι, ἀφοῦ εἶναι ἐγγεγραμμένοι στόν κατάλογο τῶν πρός ἀρχιερατείαν, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐγκριθεῖ ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο. Ἡ ἀπάντηση εἶναι: Ὄχι, χίλιες φορές ὄχι. Δέν εἶναι ὅλοι ἄξιοι. Δέν πρέπει νά παραθεωροῦμε τό εὐόλισθον τοῦ ἀνθρωπίνου χαρακτῆρος. Ἐνδεχομένως, ὅταν προτάθηκαν στήν Ἱερά Σύνοδο νά ἦταν ἄξιοι γιά Ἀρχιερεῖς. Μέ τήν πάροδο ὅμως τῶν ἐτῶν, μπορεῖ νά συνέβησαν πολλά ἁμαρτωλά στή ζωή τους. Γι᾽ αὐτό οἱ ἐκλέκτορες Μητροπολίτες πρέπει νά ἔχουν πληροφόρηση, νά εἶναι ἄγρυπνοι καί νά μή συμβιβάζονται μέ τίς ὑποδείξεις ἰδιοτελῶν συναδέλφων τους, οἱ ὁποῖοι θέλουν ὁπωσδήποτε νά ἐκλεγοῦν οἱ δικοί τους ἄνθρωποι. Δυστυχῶς, ἡ κακή κατάσταση διαιωνίζεται καί τά προβλήματα στήν Ἐκκλησία μας πολλαπλασιάζονται! Καί νά σκεφθεῖ κανείς ὅτι θεωρητικά ὅλοι οἱ Ἀρχιερεῖς ὑποστηρίζουν ὅτι πρέπει νά ἀλλάξει ὁ τρόπος ἐκλογῆς τῶν Μητροπολιτῶν, ἀλλά καί ὅλοι ἐπιμένουν καί ἀναπαύονται στόν ἰσχύοντα τρόπο, γιατί ἔτσι πετυχαίνουν εὐκολώτερα αὐτό πού ἐπιθυμοῦν, πάντα εἰς βάρος τῆς βελτίωσης τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων. Τό τί γίνεται στό προεκλογικό παρασκήνιο δέν εἶναι εὐχάριστο νά τό περιγράψει κανείς. Ἀτέλειωτα τηλεφωνήματα, συνεννοήσεις καί ὑποσχέσεις, ἐπισκέψεις καί παρεμβάσεις πολιτικῶν καί πολλά ἄλλα. Μιά ἀπαράδεκτη τακτική, πού ἀποκαλύπτει τά κριτήρια τῶν περισσοτέρων Μητροπολιτῶν. Ἀπογοητευτική εἶναι καί ἡ ἐμφάνιση μερικῶν παλαιότερων Μητροπολιτῶν, πού ἔχουν καλή φήμη καί εἶναι ἀξιοσέβαστοι, ἀλλά ὑποστηρίζουν ὑποψηφίους, πού δέν ἔχουν τήν ἔξωθεν καλή μαρτυρία! Τί νά πεῖ κανείς; Εἴμαστε πολύ πίσω. Κινούμαστε μέ ὁδηγό τίς προσωπικές μας ἐπιλογές καί ὄχι μέ ὁδηγό τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο συχνά ἐπικαλούμαστε καί μονίμως ἀρνούμαστε! Τελικά, μπορεῖ νά ἀλλάξει κάτι στήν Ἐκκλησία; Εἶναι δυνατό; Προφανῶς μέ τούς σημερινούς ὑπεύθυνους ὄχι. Γιατί δέν τό θέλουν καί δέν μποροῦν. Ἔχουν ζήσει δεκάδες χρόνια μέσα σέ αὐτή τήν κατάσταση καί τήν ἔχουν συνηθίσει. Δέν βλέπουν κάτι πιό φωτεινό, πιό καθαρό καί πιό ἁγνό.

Μελέτη – ἀνάλυσις τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς

«ΟΧΙ» ΕΙΣ ΤΟΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΝ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΝ ΝΑΟΝ ΤΗΣ ΑΘΕΪΑΣ. «ΟΧΙ» ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΙΣ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΑΣ ΔΙΑΣΚΕΨΕΙΣ

(8ον) Εἶναι μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες ὁ Ἰουδαϊσμὸς καὶ τὸ Ἰσλάμ; Ἔχουν οἱ θρησκεῖες τὸν ἴδιο Θεὸ καὶ κοινὲς ἠθικὲς ἀξίες; Ἄς δοῦμε τώρα μία ἀπὸ τὶς θεμελιακὲς θέσεις, ποὺ προβάλλουν ὅσοι ὀργανώνουν, συμμετέχουν, καὶ ὑποστηρίζουν τὶς διαθρησκειακὲς συναντήσεις καὶ τοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους. Σύμφωνα μὲ αὐτή, σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπάρχουν

Ἀθήνας εἴτε νομίμως εἴτε παρανόμως. Βεβαίως τήν βοήθειαν τήν παρέχει εἰς τό ὄνομα τῶν προβλημάτων, τά ὁποῖα ἀντιμετωπίζουν οἱ Ἕλληνες καί αἱ Ἑλληνίδες ἐξ αἰτίας τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως. Αἱ ἡμερήσιαι ἐφημερίδες τῶν Ἀθηνῶν, εἰς ἀναλύσεις των, πιστεύουν ὅτι ἡ βοή-

θετικὰ στοιχεῖα, οἱ τρεῖς μάλιστα μεγάλες μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες, ὁ Χριστιανισμός, ὁ Ἰουδαϊσμὸς καὶ τὸ Ἰσλὰμ πιστεύουν στὸν ἴδιο Θεό. Αὐτὸ διακηρύσσεται urbi et orbi. Ἄρχισε νὰ καλλιεργεῖται καὶ νὰ διδάσκεται ἀπὸ τὴ Β´ Βατικάνιο Σύνοδο (1962-1965)50, νὰ προωθεῖται δὲ καὶ νὰ ἐφαρμόζεται ἀπὸ τὸν πάπα Ἰωάννη Παῦλο Β´, ὁ ὁποῖος τόλμησε στὴν Α´ ἐν Ἀσίζῃ πανθρησκειακὴ σύνοδο (1986), νὰ συγκαλέσει τὴν πρώτη πανθρησκειακὴ συνάντηση, ὅπου

συμπροσευχήθηκαν στὸν ἴδιο ψεύτικο Θεὸ ὅλοι οἱ ἐκεῖ συμπαραστάντες ἑτερόθρησκοι καὶ ἑτερόδοξοι. Τὸ Βατικανὸ καὶ τὸν πάπα ἀκολούθησαν στὴ συνέχεια τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο «Ἐκκλησιῶν»51 καὶ δικοὶ μας ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες. Δὲν ἔχουν οἱ θρησκεῖες τὸν ἴδιο Θεὸ ἢ μᾶλλον ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν ψεύτικους θεούς, ἀφοῦ δὲν πιστεύουν στὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό, στὸν ἀποκαλυφθέντα Τριαδικὸ Θεό, στὴν Ἁγία Τριάδα, στὸν Πατέρα, στὸν Υἱὸ καὶ στὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ψεύτικος ὁ Θεὸς τῶν Ἰουδαίων καὶ τῶν Μουσουλμάνων Δὲν εἶναι μόνον οἱ εἰδωλολάτρες ἀσεβεῖς, ἀγνοοῦντες καὶ μὴ σεβόμενοι τὸν ἀληθῆ Θεό. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς Ἰουδαίους καὶ Μουσουλμάνους, ποὺ δὲν πιστεύουν ἀμφότεροι στὴν Ἁγία Τριάδα. Ἐφ’ ὅσον κατὰ τὴν ἀποκαλυφθεῖσα ἀπὸ

λομεν νὰ πράττωμεν. Νὰ ἑορτάζωμεν τὴν ἡμέραν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ὡς ἡμέρα τῆς ἰδικῆς μας νίκης κατὰ τῆς ἁμαρτίας, τὴν ἰδικὴν μας ἀνάστασιν.

Ἐνικήσαμεν τὴν ἁμαρτίαν διὰ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Καὶ ποία ἄλλη ἑορτὴ δύναται νὰ εἶναι προσφιλεστέρα δι’ ἡμᾶς ἀπὸ τὴν ἡμέραν τῆς νίκης κατὰ τῆς ἁμαρτίας; Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ αἰτία ὅλης τῆς δυστυχίας μας. Ἡ τύψις τῆς συνειδήσεως, ὅλαι αἱ λῦπαι, ἱδρῶτες, στεναγμοί, πόνοι, ἀσθένειαι, στερήσεις, ἀπογοητεύσεις, θάνα***

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Η ΕΙΣ Α∆ΟΥ ΚΑΘΟ∆ΟΣ

θεια τοῦ κ. Σόρος ἔχει ὡς στόχον τήν βοήθειαν τῶν μουσουλμάνων. Ἡ δέ ἐφημερίς «δημοκρατία» ἀποκαλύπτει ἔγγραφον, συμφώνως πρός τό ὁποῖον ὁ Δῆμος Ἀθηναίων ἀποδέχεται τήν βοήθειαν τοῦ κ. Σόρος (μέσῳ διεθνοῦς «φιλανθρωπικῆς» ὀργανώσεώς του) καί τεκμηριώνει ἄρθρον της, συμφώνως πρός τό ὁποῖον «τώρα τίθεται σέ ἐφαρμογή τό πολυδάπανο σχέδιο “μουσουλμανοποίησης” τῆς πρωτεύουσας, ἀλλά καί ὁλόκληρης τῆς Χώρας». Γράφει σχετικῶς, τήν 16ην Ἀπριλίου, ἡ ἐφημερίς εἰς ὁλοσέλιδον (σχεδόν) ρεπορτάζ τά ἀκόλουθα:

Ἦχος πλ. δ´ (Κοντάκιον) Εἰ καὶ ἐν τάφῳ κατῆλθες ἀθάνατε, ἀλλὰ τοῦ Ἅδου καθεῖλες τὴν δύναμιν· καὶ ἀνέστης ὡς νικητής, Χριστὲ ὁ Θεός, γυναιξί μυροφόροις φθεγξάμενος, Χαίρετε, καὶ τοῖς σοῖς Ἀποστόλοις εἰρήνην δωρούμενος, ὁ τοῖς πεσοῦσι παρέχων ἀνάστασιν. Τοιχογραφία Ἱ. Μ. Ὁσ. Γρηγορίου, Ἁγ. Ὄρος, 18ος αἰών.

Ἁλώνει τώρα καὶ τὴν Ἀθήνα ὁ Τζὸρτζ Σόρος, θέτοντας σὲ ἐφαρμογὴ -ὅπως ἀποκαλύπτει ἡ “δημοκρατία”- ἕνα πολυδάπανο σχέδιο “μουσουλμανοποίησης» ἀρχικά τῆς πρωτεύουσας καὶ στὴ συνέχεια τῆς ὑπόλοιπης Χώρας. Μπορεῖ μέχρι προτινὸς οἱ δύσπιστοι νὰ ἔκαναν λόγο γιὰ “συνωμοσιολογικὰ” σενάρια, ἀλλὰ τὰ γεγονότα πλέον μιλοῦν ἀπὸ μόνα τους. Ἀθόρυβα καὶ χωρὶς (μέχρι στιγμῆς) Τὸ Διοικητικὸν Συμβούλιον τῆς «Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως» (Π.Ο.Ε.) ὡς καὶ ἡ Διεύθυνσις, ἡ Σύνταξις καὶ τὸ προσωπικὸν τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου», μὲ τὴν εὐκαιρίαν τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πάσχα εὐχόμεθα πρὸς τὰ μέλη τῆς Ἑνώσεως καὶ τοὺς συνδρομητὰς ἀναγνώστας, φίλους καὶ ὑποστηρικτὰς τοῦ κοινοῦ ἔργου, ὅπως «Καθαρθῶμεν τὰς αἰσθήσεις, καὶ ὀψόμεθα, τῷ ἀπροσίτῳ φωτὶ τῆς Ἀναστάσεως, Χριστὸν ἐξαστράπτοντα καὶ Χαίρετε φάσκοντα, τρανῶς ἀκουσόμεθα, ἐπινίκιον ἄδοντες». G Ἐπίσης γνωστοποιεῖ ὅτι λόγῳ τῶν ἀργιῶν τοῦ Πάσχα, ἡ ἐφημερὶς δὲν θὰ κυκλοφορήση τὴν ἑπομένην ἑβδομάδα τῆς Διακαινησίμου (Παρασκευὴν 10.5. 2013), ἀλλὰ τὴν μεθεπομένην Παρασκευὴν 17.5.2013. G Τὸ Βιβλιοπωλεῖον, ὅμως, θὰ παραμείνη ἀνοικτὸν καὶ θὰ λειτουργῆ ὅλας τὰς ἐργασίμους ἡμέρας.

Ὁ λόγος ἀνήκει στόν ἀπόστολο Παῦλο. Καί εἶναι στίχος Ἀναστάσιμος: "Μνημόνευε Ἰησοῦν Χριστόν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν..." (Β´ Τιμ. β´ 8). Ἀνάμεσα στίς συμβουλές πού δίνει στόν Τιμόθεο ἀπ᾽ τῆς Ρώμης τήν φυλακή ὁ μεγάλος ἀπόστολος, εἶναι κι αὐτή: Νά θυμᾶσαι τόν Ἰησοῦ Χριστό πού ἔχει ἀναστηθεῖ ἀπό τούς νεκρούς. Κι ἀναρωτιοῦνται πολλοί: Γιατί, αὐτή του ἡ συμβουλή; Γιατί νά θυμᾶται τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ πάνω ἀπ᾽ ὅλα, καί τήν ἀνθρώπινη καταγωγή Του; Ἡ ἀπάντηση δέν εἶναι δύσκολη. Διότι, ἡ Ἀνάσταση καί ἡ ἐνανθρώπησή Του, ἀποτελοῦν τά δυό μέγιστα καί ὕψιστα γεγονότα τῆς Χριστιανικῆς Πίστης. Καί ἐδῶ, μιά παρατήρηση: Πρῶτα τοῦ ὑπενθυμίζει τήν Ἀνάσταση καί μετά τήν ἀνθρώπινη καταγωγή του "ἐκ σπέρματος Δαβίδ". Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τό ὕψιστο καί μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο γεγονός τοῦ Χριστιανισμοῦ. Χωρίς τήν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ, θά ἦσαν ὅλα μάταια, καί αὐτή ἡ ἴδια ἡ Χριστιανική Πίστη. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ὁ βράχος, στόν ὁποῖο χτυποῦν καί συντρίβονται ὅλοι οἱ ἐχθροί τοῦ Ἰησοῦ, ἀπ᾽ τά χρόνια τῶν σταυρωτῶν καί ἐνταφιαστῶν Του, μέχρι σήμερα, μέ τούς χίλιους ἄπιστους καί ἄθεους καί ἀρνητές τῆς θεότητας τοῦ Κυρίου. Καί μονάχα ἡ ἀναφορά καί προφορά τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, κυριολεκτικά τούς δαιμονίζει. Ὁ Σατανᾶς δέν τούς ἀφήνει νά δεχτοῦν καί παραδεχτοῦν τήν ὑπέρλαμπρη θεότητά Του. Ὅπως τόν ἥλιο τόν κρύβουν τά σύννεφα, ἔτσι

κι οἱ ἄθεοι καί οἱ ἀντίχριστοι μέ τίς ἀνομίες καί τίς παρανομίες τους, προσπαθοῦν νά κρύψουν τή λαμπρότητα καί τό μεγαλεῖο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός, ὡστόσο, εἶναι ἡ πιό ὡραία καί μοναδική καί ἀξεπέραστη μορφή στήν ἱστορία τοῦ κόσμου. «Εἶναι τό θαῦμα τῆς ἱστορίας», ὅπως Τόν εἶπε ὁ Ντοστογιέφσκι. Εἶναι ὁ "ὡραῖος κάλλει". Εἶναι τό "γλυκύ ἔαρ", ἡ ἀνοιξιάτικη καί γλυκιά ὀμορφιά. Εἶναι ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος ἔρχεται γιά νά μᾶς ἀνοίξει διάπλατα τόν Νυμφῶνα τοῦ Παραδείσου. Ἡ οὐράνια καί ὑπερφυσική σάλπιγγα θά ἠχήσει,"καί οἱ νεκροί ἐγερθήσονται ἄφθαρτοι. Καί ἡμεῖς ἀλλαγησόμεθα"..."Τῷ δέ Θεῷ χάρις τῷ διδόντι ἡμῖν τό νῖκος" (Α´ Κορ. ιε´ 52,57). Ὁ ἔρωτας τῆς ἀγάπης Του δέ μετριέται. Ἡ δική μας ἀγάπη, πόση; Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής δίνει τή συμβουλή του: «Ἐάν τόν Θεόν γνησίως ἀγαπήσωμεν, δι᾽ αὐτῆς τῆς ἀγάπης τά πάθη ἀποβάλλωμεν». Ὅσο ἀγαποῦμε τόν Κύριο, τόσο ἁγνότεροι καί καθαρότεροι γινόμαστε. Ὁ δέ ἱερός Χρυσόστομος ταυτοποιεῖ τόν Ἰ. Χριστό μέ μᾶς, καί λέγει: «Ἐγώ πατήρ, ἐγώ ἀδελφός, ἐγώ νυμφίος... ἐγώ ρίζα, ἐγώ θεμέλιος... Ἐγώ πένης διά σέ καί ἀλήτης διά σέ, ἐπί σταυροῦ διά σέ, ἐπί τάφου διά σέ...». Ἀφοῦ λοιπόν σέ θυμᾶται, καί σύ "μνημόνευε Ἰησοῦν Χριστόν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν ἐκ σπέρματος Δαβίδ". Ὅπως σέ θυμᾶται, νά Τον θυμᾶσαι.

τὸν ἴδιο τὸ Θεὸ διὰ τοῦ Χριστοῦ ἀλήθεια ὁ Θεὸς εἶναι ἕνα καὶ τρία συγχρόνως, Μονὰς ἐν Τριάδι καὶ Τριὰς ἐν Μονάδι, Πατήρ, Υἱὸς καὶ Ἅγιο Πνεῦμα, οἱ μὴ δεχόμενοι τὴν Ἁγία Τριάδα, ποὺ εἶναι ὁ μόνος ὑπάρχων Θεός, πιστεύουν σὲ ἀνύπαρκτο Θεό, σὲ ψεύτικο Θεό, σὲ εἴδωλο οὐσιαστικῶς, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει μονοπρόσωπος Θεός, ἀλλὰ τρία πρόσωπα ὁ Τρισυπόστατος εἷς ἀληθινὸς Θεός. Δὲν ὑπῆρξε ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία ὁ Πατὴρ ἦταν μόνος, χωρὶς τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, δὲν εἶναι κτίσματα ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ὅπως ὅλα τὰ κτιστὰ ὄντα, κατὰ τὴν πίστη τοῦ Ἀρείου καὶ τοῦ Μακεδονίου, τῶν Ἰουδαίων καὶ τῶν Μουσουλμάνων. Εἶναι ἄκτιστα ὄντα, ἄναρχα, συναΐδια, συναιώνια, ὁμοούσια μὲ τὸν Πατέρα. Ἀφ’ ὅτου ὑπάρχει ὁ Πατήρ, ὑπάρχει καὶ ὁ Υἱός, ὑπάρχει καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ἅμα Πατήρ,

ἅμα Υἱός, ἅμα Ἅγιον Πνεῦμα, σύγχρονα καὶ συνδιαιωνίζοντα. Εἶναι ἴδιος ὁ Θεὸς τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ἁπλῶς ἐκεῖ, λόγῳ τοῦ κινδύνου τῆς κυριαρχούσης πολυθεΐας τῶν εἰδωλολατρῶν, δὲν κηρύσσεται ἐμφανῶς, γιὰ νὰ μὴ παρασυρθοῦν οἱ ἐπιρρεπεῖς στὴν πολυθεΐα Ἑβραῖοι καὶ καταλήξουν σὲ εἰδωλολατρία· ἔπρεπε νὰ διαφυλαχθεῖ ἔναντι τῆς πολυθεΐας ἡ μονοθεΐα, καὶ νὰ μὴ θεωρηθεῖται ὅτι ὑπάρχουν τρεῖς διαφορετικοὶ θεοί. Γι’ αὐτὸ καὶ τονίζεται πολὺ συχνὰ ἡ πίστις στὸν ἕνα Θεὸ «Ἐγὼ εἰμί Κύριος ὁ Θεὸς σου... Οὐκ ἔσονταὶ σοι θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ»53. Καὶ πάλι: «Ἄκουε Ἰσραήλ. Κύριος ὁ Θεὸς σου, Κύριος εἷς ἐστι»54. Στὸ μασοριτικὸ κείμενο διαλαμβάνει ὁ θεόπτης συγγραφεὺς πληθυντικὸ ἀριθμὸ γιὰ τὸ «Κύριος ὁ Θεὸς σας» καὶ τὸν ὅρο γιαχίδ, ποὺ σημαίνει σύνθετη μονάδα, ἀντὶ τοῦ ὅρου ἐχάδ

γιὰ τὸν ὅρο «εἷς ἐστι». Ὁ προφήτης Ἠσαΐας ἐπίσης κηρύσσει ἐκ προσώπου τοῦ Θεοῦ: «Ἐγὼ γὰρ Θεὸς πρῶτος καὶ ἐγὼ μετὰ ταῦτα καὶ πλὴν ἐμοῦ οὐκ ἔστι Θεός. Ἔμπροσθὲν μου οὐκ ἐγένετο ἄλλος Θεὸς καὶ μετ’ ἐμὲ οὐκ ἔσται καὶ πλὴν ἐμοῦ οὐκ ἔστι»54. Ἐξ αἰτίας λοιπὸν τῆς ροπῆς τῶν Ἰουδαίων πρὸς τὴν εἰδωλολατρία καὶ τῆς ἀνωριμότητὸς τους δὲν ἀποκαλύφθηκε πλήρως τὸ μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, μολονότι ὑπάρχουν σαφεῖς ὑπαινιγμοὶ περὶ αὐτοῦ. Μερικοὶ Ἰουδαῖοι δὲν κατάλαβαν τὴν πρόοδο καὶ ἐξέλιξη τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁλοκλήρωση τῆς Παλαιᾶς ἀπὸ τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ ἀγνοοῦν τὴν Ἁγία Τριάδα, νὰ μὴ δέχονται τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νὰ μένουν στὰ παλαιὰ καὶ ἀτελῆ, καὶ

«Στρατηγεῖο λαθραίων

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

ΠΑΣΧΑΛΙΟΙ ΕΥΧΑΙ

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΠΙΣΤΕΩ Σ ΚΑΙ ΖΩΗΣ

«ΜΝΗΜΟΝΕΥΕ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ...»

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

3 ΜΑΪΟΥ 2013

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΤΙΣ 3 Μαΐου ἡ Ἐκκλησία μας Σ τιμᾶ τὴν μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Πέτρου τοῦ θαυμα-

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

ΜΑΣ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΔΙΑ ΑΠΑΛΕΙΨΙΝ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑΝ ΜΑΣ!

ΕΙΝΑΙ ὁλοφάνερο πὼς ἡ χριστιανομάχος Εὐρώπη ἐφαρμόζει τὴ μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ, προκειμένου νὰ ἀποχριστιανοποιήσει τὴν ἀποστατημένη Δύση. Κόψε – κόψε, τελικὰ δὲ θὰ μείνει τίποτε! Ἀλλὰ Δύση εἶναι (τὴν ἔκαναν νὰ εἶναι) καὶ ἡ Ἑλλάδα. Θὰ θυμοῦνται οἱ ἀναγνῶστες μας τὴ φράση τοῦ ἀλήστου μνήμης «ἐθνάρχη» ὅτι «ἀνήκομεν εἰς τὴν Δύσιν», ὁ ὁποῖος ἤξερε πολὺ καλὰ τί ἔλεγε! Αὐτὴ τὴ φορὰ ἡ Δύση θέλει νὰ «ξεμπερδεύει» μὲ τὸ Σταυρὸ στὶς σημαῖες, ὅσων κρατῶν ἔχουν στὶς σημαῖες τους τὸ ἱερὸ σύμβολο! Ἡ δικαιολογία γιὰ τὴν ἀπάλειψη τοῦ Σταυροῦ, γελοία ὅπως πάντα: Νὰ μὴ «καταδυναστεύονται τὰ δικαιώματα ὅσων πολιτῶν δὲν εἶναι χριστιανοί»! Οἱ ἐδῶ στὴ Χώρα μας ἐθνομηδενιστὲς καὶ χριστιανομάχοι «τρίβουν τὰ χέρια» τους ἀπὸ κάτι τέτοιες ἀποφάσεις τῶν εὐρωπαίων μηδενιστῶν. Κάποιοι δήμαρχοι μάλιστα ἄρχισαν νὰ ὑλοποιοῦν τὴν ἀπόφαση, πρὶν σταλεῖ ἐπί-

Τό ἀληθινόν πρόσωπον καί τό προσωπεῖον τοῦ ἀθεϊσμοῦ

Ο ΑΘΕΪΣΜΟΣ εἶναι παραλογισμὸς καὶ δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὸν ὀρθολογισμό, ὅπως αὐτοπροβάλλεται. Σταχυολογοῦμε ἕνα ἀπόσπασμα γιὰ τὸν ἀθεϊσμό, ἀπὸ τὴν ἱστοσελίδα: pame.gr, τὸ ὁποῖο μὲ εὔστοχο τρόπο, βάζει στὴ θέση τὸν ἀθεϊσμό: «Ρωτᾶνε οἱ ἀθεϊστές, πειράζει πού εἴμαστε ἄθεοι, πειράζουμε κανέναν; Ἂν πειράζει; Ναί, πειράζει. Ὄχι ἐμᾶς, βέβαια, οὔτε φυσικὰ τὸ Θεό, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ὅταν κάποιος δὲν πιστεύει στὸ Θεό, αὐτὸς ποὺ βλάπτεται δὲν εἶναι ὁ Θεός, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ ἄθεος. Ὁ καθένας εἶναι ἐλεύθερος νὰ ρυθμίσει τὴ ζωή του, ὅπως θέλει. Οἱ ἄθεοι θέλουν, ὡστόσο, πρωτίστως, νὰ ρυθμίσουν τὴ ζωὴ τῶν ἄλλων. Κι αὐτό, ἐπειδὴ ὁ ἀθεϊσμὸς δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει, παρὰ μόνο ὡς τὸ ὅραμα ἑνὸς κόσμου χωρὶς πίστη. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι, ἂν ὁ ἀθεϊσμὸς μποροῦσε νὰ καταστρέψει τὴν πίστη στὸ Θεό, ταυτόχρονα θὰ ἔπαυε νὰ ὑπάρχει καὶ ὁ ἴδιος, ὡς κενὸς περιεχομένου. Γιʼ αὐτό, λέμε ὅτι ὁ ἀθεϊσμὸς ἀπὸ μόνος του δὲν ἔχει τίποτα νὰ προσφέρει στὴν ἀνθρωπότητα». Συμφωνοῦμε καὶ ἐπαυξάνουμε. Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ γνωρίζουμε πολὺ καλὰ τὶς ἐπιδιώξεις καὶ τοὺς τρόπους ἐπιβολῆς τους. Ὁ ἄθεος μαρξισμός φόρεσε τὴ μάσκα τοῦ ἀνθρωπιστῆ καὶ βάλθηκε νὰ «ἀπαλλάξει τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὴν πίστη στὸ Θεό», βασανίζοντας καὶ σκοτώνοντας ἑκατομμύρια πιστούς! Τοὺς σκότωνε γιὰ νὰ τοὺς σώσει ἀπὸ τὴν «τυραννία τοῦ Θεοῦ»! Τόσο «ἀνθρωπιστικὰ» καὶ ἐπίσης τόσο «δημοκρατικά»!

Ὁ Καμίνης θέλει νά γεμίση τήν Ἀθήνα μέ τζαμιά!

ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ γιὰ τὸ τζαμὶ στὴν Ἀθήνα ὁσονούπω ξεκινοῦν. Τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας θὰ διαθέσει ἀπὸ τὰ πενιχρά του κονδύλια κοντὰ στὸ ἕνα ἑκατομμύριο εὐρὼ, γιὰ νὰ πραγματοποιηθεῖ τὸ ὄνειρο, ὄχι μόνο τῶν χιλιάδων μουσουλμάνων λαθρομεταναστῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν δικῶν μας πολιτικῶν καὶ τῶν χριστιανομάχων, οἱ ὁποῖοι «καίγονται» γιὰ τὴν ἀνέγερσή του. Μέσα στὴ «γενικὴ εὐφορία» τῆς θεμελιώσεως, ὁ Δήμαρχος Ἀθηναίων Γ. Καμίνης ἔκαμε καὶ τὶς δικές του ἐξαγγελίες. Κατʼ αὐτὸν δὲ φτάνει τὸ τέμενος τοῦ Βοτανικοῦ, ἀλλὰ θὰ ἐπιδιώξει νὰ ἱδρυθοῦν ἀπὸ δύο τζαμιά, τουλάχιστον, σὲ κάθε δημοτικὸ διαμέρισμα! Ἀκοῦστε, ἀκοῦστε, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, ὁ δεδηλωμένος ἄθεος δήμαρχος Ἀθηναίων, αὐτὸς ποὺ δὲν παύει νὰ ἀπαξιώνει τὴν Ὀρθοδοξία μας, μὲ τὴν ἄρνησή του νὰ ἀκούγεται ἀπὸ τὸ Ρ/Σ τοῦ Δήμου τὸ «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ», «καίγεται» γιὰ τοὺς μουσουλμάνους καὶ σκοπεύει νὰ γεμίσει τὴν Ἀθήνα μὲ τζαμιά, γιὰ νὰ μὴ κουράζονται τὸ καλόπαιδα τοῦ Ἰσλὰμ νὰ κατεβαίνουν στὸν Βοτανικό! Δὲ γνωρίζουμε ἂν τελικὰ θὰ εὐοδωθοῦν τὰ σχέδια τοῦ χριστιανομάχου δημάρχου. Ἐκεῖνο ποὺ γνωρίζουμε, καὶ συμπεραίνουμε ἀπὸ αὐτὸ τὸ συμβάν, εἶναι πὼς οἱ ἄθεοι πολεμοῦν μόνο τὸν Χριστιανισμὸ καὶ τὸν ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεό, ἐνῶ γιὰ τοὺς ἀνύπαρκτους θεοὺς τῶν ἄλλων θρησκειῶν εἶναι ἰδιαίτερα γενναιόδωροι! Κάνουμε μήπως λάθος;

Ἀτέλειωτος καταιγισμός σκανδάλων εἰς τό «Κράτος τοῦ Θεοῦ»!

ΑΛΛΗ μία «τορπίλη» ἔρχεται νὰ προστεθεῖ στὰ σκάνδαλα τοῦ Βατικανοῦ τὸν τελευταῖο καιρό. Παπικὸς «ἱερέας» κατηγορεῖται γιὰ κολοσσιαίων διαστάσεων κατάχρηση ἀπὸ τὰ «ἱερὰ» ταμεῖα τῆς «Ἁγίας Ἕδρας». Τὸ ἀποκαλυπτικὸ ἱστολόγιο «ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕ» ἀνέβασε τὴν ἑξῆς εἴδηση (συνηθισμένη γιὰ τὸ «Κράτος τοῦ Θεοῦ»): «Σὲ κατʼ οἶκον περιορισμὸ τέθηκε ὁ ἱερέας Φράνκο Ντεκαμινάντα, ὁ ὁποῖος διοικοῦσε γιὰ πολλὰ χρόνια ἕνα μεγάλο ἵδρυμα ὑγείας, ποὺ ἐξαρτᾶται ἔμμεσα ἀπὸ τὸ Βατικανό, καθὼς κατηγορεῖται γιὰ ὑπεξ αίρεση χρημάτων καὶ φορολογικὴ ἀπάτη. Ὁ ἰταλὸς ἱερέας ἦταν ὁ διευ-

σημα ἀπὸ τὰ εὐρωπαϊκὰ κέντρα. Ἀνάρτησαν σημαῖες κατὰ τὴν 25η Μαρτίου, χωρὶς Σταυρό, μὲ μακριὲς μπλὲ λωρίδες! Βλέπετε τὸ ἱερὸ σύμβολο τοῦ Σταυροῦ, τοὺς ἐνοχλεῖ, ὅσο ἐνοχλεῖ καὶ τὸ σατανᾶ, καὶ γιʼ αὐτὸ δὲν θέλουν νὰ τὸ ἀντικρίζουν. Ἀφαίρεσαν κατʼ ἀρχὰς οἱ «ἀπριλιανοὶ» δικτάτορες τοῦ δῆθεν «ἑλληνοχριστιανισμοῦ» τους τὸ Σταυρὸ ἀπὸ τὸ κοντό τῆς σημαίας καὶ ἔβαλαν τὴ σφαῖρα, δηλαδὴ τὸν οἰκουμενισμό. Ἡ «ἐθνοσωτήρια» κυβέρνηση τοῦ «ἐθνάρχη» περιόρισε τὸ Σταυρὸ σὲ μία γωνία τῆς σημαίας, νὰ δείχνει ὅσο τὸ δυνατὸ μικρότερος! Τώρα ἔρχεται τὸ «μπουγιουρντὶ» τῆς «φωτισμένης Ἑσπερίας» νὰ ἀφαιρέσει ἐντελῶς τὸ Σταυρὸ ἀπὸ τὸ ἐθνικό μας σύμβολο! Τὸ μόνο πού τοὺς μένει εἶναι τώρα νὰ «στολίσουν» τὴ σημαία μας μὲ ἀποκρυφιστικὰ σύμβολα τῆς «Νέας Ἐποχῆς»! Ἔχουν νομίζετε ἀναστολὲς νὰ τὸ πραγματοποιήσουν; Ἀσφαλῶς καὶ δὲν ἔχουν!

θυντὴς ἀπὸ τὸ 2004 ὡς τὸ τέλος τοῦ 2011 τοῦ Ἰνστιτούτου Δερματοπάθειας τῆς Ἀδελφότητας τῆς Ἀμώμου Συλλήψεως (IDI), τὸ ὁποῖο ἀποτέλεσε τὸ ἀντικείμενο δικαστικοῦ ἐλέγχου, ἀφοῦ κατέγραψε ἀπώλειες 600 ἑκατ. εὐρὼ στὸν ἀπολογισμό του. Ὁ ἱερέας εἶναι ὕποπτος γιὰ τὴν ὑπεξαίρεση πρὸς ἴδιον ὄφελος περίπου 4 ἑκατομμυ-

Ἐπίσκοπος εὐλόγησε μασονικήν τελετήν

ΑΛΛΟ καὶ τοῦτο: Τὸ ἀποκαλυπτικὸ ἱστολόγιο ierovima.gr ἀποκάλυψε πὼς τιτουλάριος ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος παρέστη καὶ εὐλόγησε μασονικὴ τελετή! Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς δημοσίευσε καὶ ἀναμνηστικὴ φωτογραφία, στὴν ὁποία φαίνεται καὶ ἄλλος κληρικὸς νὰ παρίσταται. «Ὁ τιτουλάριος μητροπολίτης(…) προσεκλήθη τὸν περασμένο Ἰούνιο ἀπὸ Τέκτονες, γιὰ νὰ παραστεῖ σὲ τελετή τους καὶ νὰ εὐλογήσει(!) τὴν εἰσδοχὴ νέων μελῶν στὸ τάγμα τῶν Τεκτόνων. Ὁ θεοφιλέστατος ἀποδέχθηκε τὴν πρόσκληση καὶ ἀδιάψευστος μάρτυρας τῆς τελετῆς μύησης, οἱ φωτογραφίες, ποὺ δημοσιεύει κατʼ ἀποκλειστικότητα τὸ «ierovima.gr». Εἶναι ἄγνωστο ἂν ὁ πανιερώτατος παρέστη στὴν τελετὴ ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου» καὶ συνεχίζει: «Ἡ τελετὴ τῶν Μασόνων ἔγινε στὴν Ἀθήνα τὴν Κυριακὴ 1η Ἰουνίου 2012 καὶ εἶχε θέμα “εἰσδοχὴ νέων Δοκίμων Ἀρχοντισσῶν, Ἱπποτῶν καὶ Ἀκολούθων τῶν Διοικήσεων Ἀθηνῶν καὶ Πειραιῶς Τοῦ Κυριάρχου Ἱπποτικοῦ Τάγματος τοῦ Ναοῦ τῶν Ἱεροσολύμων”». Ἀδυνατοῦμε νὰ πιστέψουμε τὴν εἴδηση, παρʼ ὅλο ὅτι ἡ φωτογραφία κάνει «κρά»! Γιʼ αὐτὸ καλοῦμε τὸν Ἀρχιεπίσκοπο νὰ ξεκαθαρίσει τὸ συντομότερο δυνατὸ τὴν ὑπόθεση. Εὐχόμαστε πάντως ἡ εἴδηση νὰ εἶναι ψευδής, ἀλλὰ καὶ ἡ διάψευσή της νὰ εἶναι ἀπόλυτα ξεκαθαρισμένη, χωρὶς σκιά. Ἐπίσης θὰ περιμένουμε ἀπὸ μέρους τοῦ Θεοφιλεστάτου μηνύσεις κατὰ τοῦ ἱστολογίου γιὰ συκοφαντία, διότι διαφορετικά…

ρίων εὐρώ. Ἡ δικαιοσύνη κατέσχεσε μία βίλλα στὴν Τοσκάνη ἀξίας ἄνω τοῦ ἑνὸς ἑκατομμυρίου εὐρώ, ποὺ εἶχε στὴν ἰδιοκτησία του καὶ τὴν ὁποία ἀγόρασε κυρίως μὲ τὰ χρήματα τοῦ ἐγκλήματός του, σύμφωνα μὲ ἀνακοίνωση τοῦ σώματος δίωξης οἰκονομικοῦ ἐγκλήματος τῆς ἀστυνομίας». Ἡ «ἱερὴ» μπόχα σὲ πλήρη ἐξέλιξη!

Ὁ θρῆνος τῶν χριστιανομάχων διά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ!

Η ΛΑΜΠΡΟΦΟΡΟΣ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας εἶναι γιὰ μᾶς τοὺς πιστοὺς τὸ συγκλονιστικότερο καὶ θαυμαστότερο γεγονὸς τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως καταυγάζει τὴ ζωή μας καὶ τῆς δίνει νόημα ὑπάρξεως, διότι μαζὶ μὲ τὴν ἔγερση τοῦ Λυτρωτῆ μας, «θανάτου ἑορτάζωμεν νέκρωσιν, ἅδου τὴν καθαίρεσιν»! Γιʼ αὐτὸ καὶ χαιρόμαστε μὲ ἄφατη ἀγαλλίαση τὴν ἁγία αὐτὴ ἡμέρα. Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι, ποὺ ὄχι μόνο δὲν πανηγυρίζουν καὶ δὲ χαίρονται, ἀλλὰ ἀναθεματίζουν καὶ καταριοῦνται τὴν Ἀνάσταση! Ποιοὶ εἶναι αὐτοί; Οἱ νεοειδωλολάτρες, ἀντάμα μὲ τοὺς νεοαθεϊστές, οἱ ὁποῖοι κάνουν ὅ,τι μποροῦν νὰ συκοφαντήσουν τὸ μέγα γεγονὸς τῆς Θείας Ἐγέρσεως! Τὰ διάφορα ἀνούσια ἔντυπα καὶ οἱ δαιδαλώδεις ἱστοσελίδες τῶν χριστιανομάχων προβάλλουν μία σειρὰ ἀπὸ «νεκραναστάσεις» διαφόρων γελοίων, ἀνήθικων καὶ φυσικὰ ἀνύπαρκτων παγανιστικῶν «θεῶν» (Ἄδωνι, Ἄττι, Διόνυσου, κλπ), γιὰ νὰ «ἀποδείξουν», οἱ ἄθλιοι, ὅτι ἡ πίστη στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας εἶναι δῆθεν δάνειο ἀπὸ τὸν παγανισμό! Μόνο ποὺ δὲν τοὺς «βγαίνει» ἡ ἐπίπονη καὶ ἀγωνιώδης προσπάθειά τους καὶ γιʼ αὐτὸ ἐξαπολύουν λάσπη πλασμένη μὲ τὴ χολή τους! Βλέπουν μὲ

ἀγανάκτηση νὰ τοὺς ἀγνοεῖ ὁ εὐσεβὴς ἑλληνικὸς λαός, ὁ ὁποῖος ἑορτάζει πάνδημα καὶ μὲ κάθε λαμπρότητα τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, σὲ πεῖσμα ὅλων αὐτῶν τῶν θλιβερῶν παρακουσμάτων! Μὲ τὸ ἀλάνθαστο αἰσθητήριό του ὁ πιστὸς λαός μας, γνωρίζει ὅτι οἱ τραγικοὶ αὐτοὶ χριστιανομάχοι, πενθοῦν τὸ Πάσχα, διότι καταργήθηκε ὁ θάνατός τους καὶ νικήθηκε ὁ ἀρχέγονος τύραννός τους ὁ διάβολος! Τέλεια πνευματικὴ διαστροφή, δαιμονικῆς ἐπηρείας!

Θρηνοῦν καί οἱ Γιαχωβάδες διά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ!

ΑΛΛΑ δὲν εἶναι μόνο οἱ ἀθεϊστὲς καὶ οἱ νεοειδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι λυποῦνται καὶ θρηνοῦν γιὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Μαζί τους λυποῦνται μὲ κοπετοὺς καὶ θρήνους καὶ οἱ ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ! Οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ἀποκαλοῦν στὰ ἔντυπά τους τὴν ἑορτὴ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου σατανικῆς ἐμπνεύσεως! Ὅπως εἶναι γνωστό, ἀντὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἑορτάζουν τὴν Μ. Παρασκευὴ, τὴν ἑορτὴ τοῦ θανάτου Του! Μάλιστα ὅπως τὸ διαβάσατε: ἀρνοῦνται νὰ ἑορτάσουν τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ ἑορτάζουν τὸ θάνατό Του, ὁ ὁποῖος εἶναι γιὰ τοὺς παναιρετικούς τοῦ Μπρούκλιν, ἐκμηδένιση τοῦ Χριστοῦ, ὅπως καὶ ὅλων τῶν ἀνθρώπων, διότι ἀρνοῦνται τὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς! Ὡς σατανικῆς ἐμπνεύσεως ὀργάνωση, τοὺς ἐνοχλεῖ ἡ πανένδοξη νίκη τοῦ Κυρίου μας κατὰ τοῦ διαβόλου καὶ ἡ κατάργηση τοῦ θανάτου μας! Τοὺς ἐνοχλεῖ ὁ Ἀναστημένος Χριστός, γιʼ αὐτὸ πασχίζουν νὰ ἀρνηθοῦν τὴ Θεότητά Του καὶ νὰ τὸν ἐξισώσουν μὲ τοὺς κοινοὺς θνητούς, ὑποστηρίζοντας ὅτι τελείωσε στὸν ὑγρὸ τάφο Του! Γιὰ νὰ δεχτοῦν τὴν Ἀνάστασή Του εἶναι ἀναγκασμένοι νὰ δεχτοῦν καὶ τὴ Θεότητά Του, καὶ προκειμένου νὰ μὴ δεχτοῦν τὴ θεότητά Του, ἀρνοῦνται καὶ τὴν Ἀνάστασή Του! Γιʼ αὐτὸ ἔπλασαν τὴν πλάνη «τῆς συμβολικῆς ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ», ποὺ σημαίνει ὅτι ὁ Χριστός, γιʼ αὐτούς, σάπισε στὸν τάφο καὶ ἡ ἀνάστασή Του εἶναι ἕνα ψεύτικο σύμβολο! Γιʼ αὐτοὺς τοὺς λόγους θρηνεῖ ἡ σπεῖρα τοῦ Μπρούκλιν καὶ μαζί της τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἄμισθων πωλητῶν τῆς πολυεθνικῆς ἑταιρείας!

Ἕλληνας ἰσλαμιστής εἰς τούς «καμικάζι» τῆς Ἀλγερίας!

ΘΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ οἱ ἀναγνῶστες μας τὴ φρικτὴ ἐπίθεση αὐτοκτονίας φανατικῶν ἰσλαμιστῶν ἐναντίον πετρελαϊκῶν ἐγκαταστάσεων στὴν Ἀλγερία, τὸν περασμένο Ἰανουάριο. Εἴκοσι ἐννέα νεαροὶ «καμικάζι» ζώστηκαν ἐκρηκτικὰ καὶ ἀνατινάχτηκαν σκοτώνοντας, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ τριάντα ὀκτὼ ἀθώους ἐργαζομένους, κυρίως εὐρωπαίους, οἱ ὁποῖοι ἐργάζονταν στὶς ἐγκαταστάσεις. Ὅπως ἀνακοινώθηκε, ἕνας ἀπὸ αὐτὲς τὶς «ἀνθρώπινες βόμβες» ἦταν ἕλληνας ὁμογενὴς ἀπὸ τὸν Καναδά, ὀνόματι Χρῆστος Κατσιρούμπας, ὁ ὁποῖος εἶχε παρασυρθεῖ σὲ ἰσλαμικὴ σέκτα! «Οἱ γονεῖς τοῦ ἑλληνικῆς καταγωγῆς Καναδοῦ ὑπηκόου ἦταν διαζευγμένοι καὶ ἐκεῖνος ζοῦσε μὲ τὴ μητέρα του σὲ ἕνα σπίτι μὲ πισίνα, ποὺ βρισκόταν σὲ μεσοαστικὴ γειτονιὰ τῆς συνοικίας Λόντον τοῦ Ὀντάριο. Γείτονες καὶ φίλοι ἄρχισαν νὰ μὴ ἀναγνωρίζουν πιὰ τὸν Χρῆστο Κατσιρούμπα μετὰ τὸ 2009, ὅταν ἐκεῖνος ἀπέφευγε κάθε δραστηριότητα καὶ ἔβρισκε καταφύγιο μόνο στὸ τζαμί, συνήθως μαζὶ μὲ τὸν Ἀλὶ Μεντλὲζ» (Ἐφημ. Δημοκρατία 43-13). Πείσθηκαν οἱ τραγικοὶ αὐτοὶ νέοι ὅτι αὐτοκτονώντας καὶ σκορπίζοντας τὸ θάνατο στοὺς «ἄπιστους», θὰ πήγαιναν στὸν παράδεισο, καὶ γιʼ αὐτὸ τὸ πραγματοποίησαν! Δεῖτε, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, μὲ ποιοὺς φρικτοὺς τρόπους καταστρέφει ὁ διάβολος τὰ ἀνθρώπινα πρόσωπα, μέσῳ τῶν σεκτῶν! Δεῖτε τὰ ὀλέθρια ἀποτελέσματα τῆς δράσης τῶν σεκτῶν στὴν κοινωνία. Ἂς τὰ ἀκοῦν αὐτὰ οἱ «δικοί» μας μηδενιστὲς καὶ ἀκόλουθοι τῆς θολῆς κουλτούρας, οἱ ὁποῖοι κόπτονται γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν σεκτῶν καὶ τῶν καταστροφικῶν λατρειῶν!

τουργοῦ. Ὁ ὅσιος Πέτρος καταγόταν ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἦταν γόνος εὐσεβῶν γονέων. Μάλιστα ὅλα τὰ μέλη τῆς οἰκογένειάς του ἔγιναν μοναχοί. Ὁ ὅσιος Πέτρος τόσο πολὺ προόδευσε στὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν, ὥστε ἔγινε τὸ πρότυπο ὅλης τῆς ἀδελφότητος. Ὁ πατριάρχης Νικόλαος ὁ Ἰταλὸς βλέποντας τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν λογιότητά του ἀπεφάσισε νὰ τὸν προχειρίσει ἀρχιερέα. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ ὅσιος δὲν πείσθηκε, γιὰ αὐτὸ χειροτονήθηκε ἀρχιερέας στὴν μητρόπολη Κορίνθου ὁ ἀδελφός του Παῦλος. Ὁ δὲ Πέτρος ἀκολούθησε τὸν ἀδελφό του στὴν Κόρινθο, ὅπου παρέμεινε γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα ἡσυχάζοντας. Ὅταν ὅμως ὁ ἀρχιερέας τοῦ Ἄργους ἐκοιμήθη σύσσωμοι οἱ χριστιανοὶ τοῦ Ἄργους καὶ τοῦ Ναυπλίου πῆγαν στὸν Παῦλο, γιὰ νὰ τὸν πείσουν νὰ τοὺς χειροτονήση ἀρχιερέα τὸν

ἀδελφό του. Ὁ ὅσιος Πέτρος ἐπειδὴ δὲν συγκατάνευσε ἔφυγε ἀπὸ τὴν Κόρινθο γιὰ πολὺ καιρὸ. Ὅταν ἐπανῆλθε οἱ χριστιανοὶ τοῦ Ἄργους, μετὰ ἀπὸ πολλὲς δεήσεις, κατάφεραν νὰ τὸν μεταπείσουν. Ὁ ὅσιος, ἀφοῦ ἔγινε ἀρχιερεὺς, ἐπιμελήθηκε ἰδιαίτερα τὴν εὐταξία τῶν ἱερέων καὶ τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἄργους καί ἦταν πολὺ ἐλεήμων πρὸς τοὺς πτωχούς. Ἔτρεφε μεγάλο ἀριθμὸ ἐνδεῶν, βοηθοῦσε τὰ ὀρφανὰ καὶ τὶς χῆρες. Μάλιστα τὸ πιθάρι, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ὁ ἅγιος προσέφερε ἀλεύρι στοὺς πτωχούς, ὅταν ἦταν ἕτοιμο νὰ τελειώση, μὲ τὶς προσευχὲς τοῦ ἁγίου ξαναβρέθηκε πάλι γεμάτο. Ἄλλο κατόρθωμα τοῦ ὁσίου Πέτρου ἦταν τὸ μεγάλο πλῆθος αἰχμαλώτων, ποὺ ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὰ χέρια τῶν δυναστῶν τους. Ὁ ὅσιος Πέτρος ἀφοῦ κόπιασε τόσο πολὺ γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν, σὲ ἡλικία ἑβδομήντα χρονῶν παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριο.

Ἐπεσήμανεν ὁ Σεβ. Αἰτωλίας εἰς τὰς ἐκδηλώσεις διὰ τὴν ἔξοδον τοῦ Μεσολογγίου

ΣΗΜΕΡΟΝ ΠΟΛΕΜΕΙΤΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ ΕΙΡΩΝΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΑΞΙΑΙ, ΙΔΑΝΙΚΑ, ΘΕΣΜΟΙ

Συμφώνως πρὸς ἀνακοίνωσιν ὑπὸ ἡμερομηνίαν 12ην Ἀπριλίου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας:

Τήν ἱερά μνήμη τοῦ ἁγίου ἐθνοϊερομάρτυρος Γρηγορίου Ε´, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (†10 Ἀπριλίου 1821) ἀλλά καί τή μνήμη τῶν Ἐξοδιτῶν, τῶν ἐνδόξων προμάχων καί προασπιστῶν τῆς Ἱερᾶς Πόλεως Μεσολογγίου (†10 Ἀπριλίου 1826), τίμησαν οἱ κάτοικοι τοῦ Μεσολογγίου τήν Τετάρτη 10 Ἀπριλίου 2013. Στόν Ἱερό Ναό Ἀποστόλου Παύλου Ἱερᾶς Πόλεως Μεσολογγίου, ὁ ὁποῖος χτίστηκε «πλησίον τοῦ χώρου ὅπου κατά τήν παράδοση ἔγινε ἡ πρώτη σφαγή τῶν Ἐξοδιτῶν», ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶς τέλεσε τό ἀπόγευμα τῆς Τετάρτης 10 Ἀπριλίου τήν Θεία Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων. Ἀμέσως μετά προέστη ἐπιμνημοσύνου δεήσεως καί εὐχήθηκε ὑπέρ ἀναπαύσεως «τῶν ἀειμνήστων ἀγωνιστῶν καί προμάχων τῆς Ἱερᾶς Πόλεως ταύτης, Ἰωσήφ καί Πορφυρίου τῶν Ἀρχιερέων καί πάντων τῶν μετ᾽ αὐτῶν ἐν τῇ ἡρωικῇ Ἐξόδῳ ἀγωνισαμένων καί πεσόντων ὀρθοδόξων πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν Ἑλλήνων τε καί Φιλελλήνων».

Σημαντικαὶ ἡμερομηνίαι

Ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης κ. Κοσμᾶς, κατά τήν ὁμιλία του ἀναφέρθηκε «σέ τρεῖς σημαντικές ἡμερομηνίες, οἱ ὁποῖες ὅταν συνδεθοῦν μᾶς διδάσκουν, μᾶς οἰκοδομοῦν, μᾶς ὠφελοῦν». Τονίζοντας ὁ Σεβασμιώτατος τήν ἡμερομηνία τῆς 10ης Ἀπριλίου τῶν ἐτῶν 1821, 1826, 2013, εἶπε μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς: «10 Ἀπριλίου 1821: Στήν Βασιλεύουσα, στήν Πόλη τῶν πόλεων, ὁ Πατριάρχης τοῦ Γένους, ὁ Ἅγιος

Γρηγόριος Ε´ μετά τήν ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία, τήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα, ἀφοῦ κοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἀφοῦ ἑνώθηκε μέ τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας, ὁδηγεῖται ἀπό τούς Ἀγαρηνούς ἐκεῖ στήν κλειστή πλέον σήμερα πύλη τοῦ Πατριαρχείου καί θυσιάζεται γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστη τήν ἁγία καί τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερία. »10 Ἀπριλίου 1826: Στό Μεσολόγγι, ὁ ἅγιος ἐκεῖνος καί ἡρωικός Ἱεράρχης, ὁ Ἐπίσκοπος Ρωγῶν Ἰωσήφ, μαζί μέ τούς εὐλαβεῖς καί ἀγωνιστάς κληρικούς του, περνάει ἀπό ντάπια σέ ντάπια καί κοινωνεῖ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων τούς προμάχους τῆς πόλεως καί ἐνισχύει τό λαό τοῦ Μεσολογγίου. Κι ἀφοῦ ἑνώνονται ὅλοι μέ τό πανάγιο Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας, κάνουν τήν Ἔξοδο καί ζοῦν τή φοβερή ἐκείνη νύχτα… ζοῦν τή μεγάλη σφαγή τους ἀπό τούς ἄσπονδους ἐχθρούς τῆς Πατρίδος. »10 Ἀπριλίου 2013: Σήμερα, ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί Ἕλληνες, οἱ κάτοικοι τοῦ Μεσολογγίου ζοῦμε ἀκόμη μία Θεία Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων, τήν ἴδια ἡμερομηνία, ἐδῶ σ᾽ αὐτό τό μαρτυρικό χῶρο. Μέσα στόν Ἱ. Ναό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου κοινωνήσαμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἑνωθήκαμε κι ἐμεῖς μέ τό Χριστό μας.

Καταλύονται τὰ πάντα

»Καί βέβαια δέν ἔχουμε ἐμεῖς, ἀγαπητοί, ἄμεσο κίνδυνο ὅπως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Ε´, οὔτε ὅπως οἱ πρόγονοί μας, οἱ Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι. Ἐμεῖς, δόξα τῷ Θεῷ ἀκόμη δέν κινδυνεύουμε σωματικά, ὅμως κινδυνεύουμε νά ζήσουμε μία ἄλλη σκλαβιά, πολύ χειρότερη ἀπό ἐκείνη τή σκλαβιά τῶν Ὀθωμανῶν. Βλέπουμε σήμερα τά πάντα νά κατα-

λύονται. Βλέπουμε νά εἰρωνεύονται, νά διώκονται, νά πολεμοῦνται, νά καταργοῦνται ἀξίες, ἰδανικά, ἀρχές, θεσμοί ἅγιοι καί πανάγιοι. Βλέπουμε νά πολεμεῖται αὐτή ἡ γλυκιά μας Ὀρθοδοξία, ἀλλά καί ἡ γνήσια Φιλοπατρία. »Σήμερα, ἐμεῖς ἀγαπητοί, ἄς σκεφθοῦμε πολύ σοβαρά τό προσωπικό μας καθῆκον, ἄς σκεφθοῦμε πώς μᾶς εὐλόγησε κι ἐμᾶς ὁ Θεός χαρίζοντάς μας τό ἴδιο τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του. Τό ἴδιο πανάγιο Σῶμα καί Αἷμα, πού κοινώνησαν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Ε΄, ὁ Ἐπίσκοπος Ρωγῶν Ἰωσήφ, οἱ τότε μαρτυρικοί ἱερεῖς, ἀλλά καί οἱ Ἐξοδίτες. Τό ἴδιο Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Χριστοῦ κι ἐμεῖς σήμερα κοινωνοῦμε. Γιατί εἴμαστε κι ἐμεῖς, ὅπως κι ἐκεῖνοι χριστιανοί ὀρθόδοξοι ἀλλά καί Ἕλληνες, μέλη τῆς Πατρίδος, τῆς γλυκιᾶς Ἑλλάδος. »Σήμερα κι ἐμεῖς ὀφείλουμε νά θυμηθοῦμε καί νά τιμήσουμε καί τόν Ἅγιο Γρηγόριο καί τούς ἀδελφούς μας, τούς προγόνους μας, τούς πατέρας καί ἀδελφούς, τούς προμάχους τῆς Πίστεως καί τοῦ Μεσολογγίου. »Σήμερα, ὅμως, ἄς θελήσουμε κι ἐμεῖς νά πάρουμε τίς ἀποφάσεις μας. Νά ἀγαπήσουμε ὅπως ἐκεῖνοι τόν Κύριο καί Θεό μας Ἰησοῦ Χριστό. …νά ποθήσουμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου! Ἄς θελήσουμε νά κάνουμε τόν ἀγώνα μας… μή τό παραθεωρήσουμε αὐτό πλέον. Σ᾽ αὐτή τή μεγάλη ἑορτή καί μνήμη, νά πάρουμε ἀποφάσεις... Νά κρατᾶμε κι ἐμεῖς τόν ἑαυτό μας, τήν οἰκογένειά μας, τήν κοινωνία μας ἐλεύθερη ἀπό ἐπιβουλές, ἀλλά καί τό Μεσολόγγι καί τήν Πατρίδα μας πέρα γιά πέρα ἐλεύθερα. Ἂς εὐχηθοῦμε, ἔτσι νά προχωρήσουμε καί νά ζήσουμε Ἅγιο Πάσχα». Ἐκ τοῦ Γραφείου Τύπου καί Ἐπικοινωνίας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

«ΟΧΙ» ΕΙΣ ΤΟΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΝ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΝ ΝΑΟΝ ΤΗΣ ΑΘΕΪΑΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ἔτσι οὐσιαστικῶς νὰ μὴ πιστεύουν στὸν ἀληθινὸ Θεό, τὸν ὁποῖο, λόγῳ τῶν ἱστορικῶν συνθηκῶν καὶ τῆς νηπιακῆς τους καταστάσεως, ἀπέφυγε νὰ ἐμφανίσει ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ὡς Τριαδικό. Ἐπανειλημμένως ὁ Χριστὸς μὲ τὴ διδασκαλία Του προσπάθησε νὰ τοὺς διδάξει αὐτὴν τὴν ἀλήθεια καὶ ὑπῆρξαν πολλοὶ Ἰουδαῖοι, ποὺ τὴν ἀποδέχθηκαν, ἀφοῦ ἐξ Ἰουδαίων ἀποτελέσθηκε ἡ πρώτη χριστιανικὴ κοινότητα, Ἰουδαῖοι ἦσαν οἱ Ἀπόστολοι. Σκανδάλισε πολλοὺς Ἰουδαίους ὁ Χριστός, ὅταν παρουσίαζε τὸν ἑαυτὸ του ὡς ἴσο μὲ τὸν Πατέρα καὶ ὡς Θεὸ: «Ἐγὼ καὶ ὁ Πατὴρ ἕν ἐσμέν». Ἔβλεπαν ἕνα ἄνθρωπο καὶ ἀρνοῦνταν νὰ τὸν πιστεύσουν ὡς Θεάνθρωπο γι’ αὐτὸ καὶ προσπάθησαν πολλὲς φορὲς νὰ τὸν λιθοβολήσουν, διότι, ὅπως τοῦ εἶπαν, «σὺ ἄνθρωπος ὤν, ποιεῖς σεαυτὸν Θεὸν»55. Καὶ πρὸς τοὺς μαθητὲς Του ἀκόμη σταδιακὰ ἐμφάνισε τὴ Θεότητὰ του, ἐπήνεσε καὶ προέβαλε τὴν ὁμολογία τοῦ Πέτρου, ὅταν στὸ ἐρώτημὰ του «τίνα μὲ λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου», ἐκεῖνος ἀπήντησε: «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος»56. Τὴν ἴδια καταφατικὴ θέση διετύπωσε ὁ Χριστὸς καὶ πρὸς τὸν Καϊάφα στὴν ἀπαίτησή του νὰ τοὺς πεῖ ἂν εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ: «Ἐξορκίζω σε κατὰ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ἵνα ἡμῖν εἴπῃς εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ»57. Ὅλη ἡ Καινὴ Διαθήκη, ἀπὸ τὸ κήρυγμα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ποὺ μαρτύρησε περὶ τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ καὶ ἄκουσε ὁ ἴδιος τὸν Πατέρα νὰ μαρτυρεῖ περὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ εἶδε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα νὰ κατέρχεται ὡς περιστερά, εἶναι μία συνεχὴς διδασκαλία καὶ φανέρωση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἁγίας Τριάδος. Δὲν πιστεύει, λοιπόν, στὸν ἀληθινὸ Θεὸ ὅποιος ἀρνεῖται τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Οἱ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων, ὁ χωρὶς Χριστὸ Ἰουδαϊσμός, ἑκουσίως παρέμειναν τυφλοὶ καὶ ἐξακολουθοῦν καὶ σήμερα νὰ εἶναι τυφλοὶ μπροστὰ στὴν

ἀλήθεια καὶ στὸ Φῶς τῆς Τριαδικῆς Θεότητος. Μόνο μὲ τὴν πίστη στὸν Χριστὸ ἔχει κανεὶς ἀληθῆ θεογνωσία καὶ θεοπτία «ὁ ἑωρακώς ἐμὲ ἑώρακε τὸν Πατέρα... ἐγὼ ἐν τῷ Πατρὶ καὶ ὁ Πατὴρ ἐν ἐμοὶ ἐστι»58. Δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ γνωρίσει τὸν Πατέρα, παρὰ μόνο διὰ τοῦ Υἱοῦ «Οὐδεὶς ἐπιγινώσκει τὸν Υἱὸν εἰ μὴ ὁ Πατήρ, οὐδὲ τὸν Πατέρα τις ἐπιγινώσκει εἰ μὴ ὁ Υἱὸς καὶ ᾧ ἐάν βούληται ὁ Υἱὸς ἀποκαλύψαι»59. Ὁ ἐκ γενετῆς τυφλός, ὁμολογήσας τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, βρῆκε συγχρόνως τὸ σωματικὸ καὶ τὸ πνευματικὸ φῶς, ἐνῶ οἱ σκληροκάρδιοι Φαρισαῖοι, σωματικὰ βλέποντες, πνευματικὰ ζοῦν στὸ σκοτάδι τῆς ἀγνωσίας τοῦ Θεοῦ τὸ ἴδιο καὶ ὁ σύγχρονος Ἰουδαϊσμὸς ὅπως διεπίστωσε καὶ προφήτευσε ὁ Χριστὸς «Εἰς κρῖμα ἐγὼ εἰς τὸν κόσμον τοῦτον ἦλθον, ἵνα οἱ μὴ βλέποντες βλέπωσι καὶ οἱ βλέποντες τυφλοὶ γένωνται»60. Εἶναι, λοιπόν, ποτὲ δυνατὸν νὰ ὑπάρξει ἀληθινὸς Χριστιανός, ποὺ νὰ πιστεύει καὶ νὰ γράφει ὅτι ὁ Ἰουδαϊσμός, ὅπως καὶ ὁ Μουσουλμανισμός, ποὺ ἀπορρίπτει ἐπίσης τὴν Ἁγία Τριάδα, τὴν θεότητα τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πιστεύουν στὸν ἴδιο μὲ τοὺς Χριστιανοὺς Θεό; Οἱ ἴδιοι οἱ Ἀπόστολοι, Ἰουδαῖοι ὄντες, ἀγαπῶντες καὶ συμπαθοῦντες τοὺς ὁμοφύλους των, πολὺ περισσότερο ἀπὸ μερικοὺς σημερινοὺς Χριστιανούς, ποὺ ὑποκριτικὰ τοὺς παραπλανοῦν, γράφουν καὶ διδάσκουν ὅτι μὲ τὴν ἄρνηση καὶ τὴ σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, ἔγιναν θεομάχοι καὶ θεοκτόνοι, ἀπὸ ἄγνοια ἴσως, τὴν ὁποία πρέπει νὰ ἀπορρίψουν, νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ σωθοῦν. Ἔτσι ἐξαπλώθηκε καὶ κηρύχθηκε τὸ Εὐ αγγέλιο σὲ ὅλο τὸν κόσμο «καὶ προσετίθεντο, πιστεύοντες τῷ Κυρίῳ πλήθη ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν»61 καὶ ὄχι μὲ πανθρησκειακοὺς ναοὺς τύπου Βερολίνου καὶ Ἀστανά, ὅπου ἀποσιωπᾶται, κρύβεται καὶ δὲν κηρύσσεται ὁ Χριστός, καὶ ἀθετεῖται τὸ Εὐαγγέλιο. Αὐστηρὸς καὶ τολμηρὸς ὁ λόγος τοῦ πρω-

τομάρτυρος Στεφάνου στηρίζεται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ἡ ὁποία προκατήγγειλε τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἐλέγχει δριμύτατα τοὺς τότε καὶ τοὺς σημερινοὺς Ἰουδαίους ὡς προδότες καὶ φονεῖς: «Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ καὶ τοῖς ὠσίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ ἀντιπίπτετε, ὡς οἱ πατέρες ὑμῶν καὶ ὑμεῖς. Τίνα τῶν προφητῶν οὐκ ἐδίωξαν οἱ πατέρες ὑμῶν; Καὶ ἀπέκτειναν τοὺς προκαταγγείλαντας περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ δικαίου, οὗ νῦν ὑμεῖς προδόται καὶ φονεῖς γεγένησθε»62. Δὲν εἶναι αὐτὰ παρὰ ἀκριβὴς ἐπανάληψη τῶν ὅσων ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶπε ἐναντίον τῶν Γραμματέων καὶ Φαρισαίων. Τὰ ἴδια ἐπαναλαμβάνουν καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες εἰς τὰ «Κατὰ Ἰουδαίων» συγγράμματὰ τους, τὰ ὁποῖα ἐπικρίνουν οἱ τῆς πανθρησκείας, οἱ τοῦ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ τῆς Νέας Ἐποχῆς, ὡς φονταμενταλιστικὰ καὶ φανατικά, προτείνοντες ἀ κόμη νὰ ἐξαλειφθοῦν καὶ ἀπὸ τὴν ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας οἱ ἀντιϊουδαϊκές ἀναφορές. Οἱ ἰσχυρισμοὶ ὅμως αὐτοὶ προσβάλλουν καὶ ἀθετοῦν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν ζωὴ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, γιατὶ μὲ τὴν νοοτροπία αὐτὴ πρέπει νὰ δεχθοῦμε ὅτι ὁ Χριστός, οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἦσαν φονταμενταλιστὲς καὶ ἀκραῖοι. Τοὺς χαρίζουμε τοὺς πανθρησκειακοὺς ναοὺς καὶ τὸν προοδευτισμὸ τους καὶ καυχώμεθα γιὰ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοὺς Μάρτυρες. Ὑποσημειώσεις:

50. Διακήρυξη Nostra Aetate, Διατάγματα Β΄ Συνόδου Βατικανοῦ, τ. 7, ἔκδ. Γραφεῖο Καλοῦ Τύπου, Ἀθήνα, σσ. 43-44. 51. Γ. ΛΑΙΜΟΠΟΥΛΟΣ, «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν καί διαθρησκειακός διάλογος. Ἐνημερωτικό σημείωμα μέ ἰδιαίτερη ἀναφορά στίς σχέσεις μέ τό Ἰσλάμ», ΚΑΘ’ ΟΔΟΝ 3 (Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος 1992) 43-57. 52. Ἔξ. 20, 2-3. 53. Δευτ. 6, 4. 54. Ἠσ. 43, 10. 55. Ἰω. 10, 30-33. 56. Μτθ. 16, 16. 57. Μτθ. 26, 63. 58. Ἰω. 14, 9-10. 59. Μτθ. 11, 27. 60. Ἰω. 9, 39. 61. Πράξ. 5, 15. 62. Πράξ. 7, 51-52.

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΣΑΒΒΑ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, «Ἕνας ἀπό τούς τελευταίους – Γέροντας Εὐθύμιος Ἁγιορείτης», Ἔκδοσις Ἱεροῦ Κελλίου «Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου», Κερασιά Ἅγιον Ὄρος, σελ. 96.

Χαριτωμένες καί ψυχωφέλιμες εἶναι πάντοτε οἱ ἀφηγήσεις τῆς βιοτῆς, τῶν χαρισμάτων καί τῶν λόγων τῶν σύγχρονων Γερόντων τῆς Πατρίδας μας. Ἔτσι καί τό συγκεκριμένο πόνημα τοῦ καλοῦ συγγραφέα, ἀφιερωμένο στόν ταπεινό, διά Χριστόν σαλό, Γέροντα Εὐθύμιο Βιγλολαυριώτη (19152004), γεμίζει τήν ψυχή μας δέος καί κατάνυξη. «Πίσω ἀπό μία ἐξωτερική “ἀγριότητα-τραχύτητα”, διέκρινες μία φύση λεπτή, συναισθηματική, πολύ εὐαίσθητη. Πιό δύσκολα διέκρινες τήν ἁγιότητα… Συνήθως ὁ Ἅγιος μόνο καταλαβαίνει τόν Ἅγιο. Ὁ Ἅγιος Γέροντας Παΐσιος τόν εἶχε «καταλάβει», αὐτός ἦταν ὁ ἱστορούμενος, προλογίζει ὁ π. Σάββας. Ἡ ἀγαποῦσα καρδία του, ἡ πίστη, ἡ ἁπλότητα, ἡ τέλεια πτωχεία καί ἡ ἐγκράτεια, ἦταν τά ζωντανά χαρίσματα τοῦ ἀφανοῦς Γέροντα. Εὐχαριστοῦμε

τόν π. Σάββα, γιά τό εὔληπτο καί συγκινητικό ἔργο, πού μᾶς προσέφερε. Χρυσάνθη Ἐμπέογλου-Σέλληνα

ΑΒΡΑΑΜ Ν. ΚΟΚΑΛΗ: «Τό μεγαλεῖο τῆς συγχωρήσεως», Ἐκδόσεις Ἀδελφότητος θεολόγων «Ὁ Σωτήρ», σελίδες 62, Ἀθῆναι 2013.

Πολύ συχνά συναντᾶ κανείς στήν καθημερινή ζωή ἀνθρώπους μνησίκακους, πού κρατᾶνε στήν ψυχή τους κακές διαθέσεις, ἰδιαίτερα τό αἴσθημα τῆς ἐκδικητικότητας. Ἀκοῦμε μάλιστα, ἐκεῖνο τό φρικτό λόγο: "Δέν τόν συγχωρῶ οὔτε σέ τοῦτο τόν κόσμο, οὔτε στόν ἄλλο". Δύστυχε ἄνθρωπε! Καί ποιός σοῦ εἶπε ἤ ποιός σοῦ ὑποσχέθηκε πώς, μέ τέτοια κακία, θά πᾶς στόν παράδεισο καί θά εἶσαι μ᾽ αὐτόν πού ἐχθρεύεσαι; Τό θέμα τοῦ "μεγαλείου τῆς συγχωρήσεως", εἶναι λοιπόν γιά ὅλους μας, καθημερινό καί ἐπεῖγον. Καί λέω "γιά ὅλους μας", διότι ὅλοι, λίγο ἤ πολύ, ἀντιμετωπίζουμε στήν ψυχή μας αἰσθήματα ἀντιπάθειας ἤ ἀκόμα καί ἔχθρας καί μίσους. Ὅλοι "ἐπί τήν τελειότητα φερόμεθα". Προσπαθοῦμε καί ἀγωνιζόμαστε γιά τό τέλειο. Ἀλλά τό τέλειο εἶναι δύσκολο. Ἔτσι, ὁ συγγραφέας τοῦ ὀλιγοσέλιδου, ἀλλά τόσο σημαντικοῦ καί οἰκοδομητικοῦ βιβλίου, πολύ θά ὠφελήσει τίς ψυχές μας. Πρίν ἀναφερθῶ ὅμως στίς ἐπί μέρους λεπτομέρειες τοῦ θέματος, ὅπως τίς περιγράφει ὁ συγγραφέας, νά σημειώσω τήν ὀμορφιά τοῦ ἐξωφύλλου καί τήν τραγικότητα τῆς εἰκόνας τοῦ λιθοβολισμοῦ τοῦ ἁγίου πρωτομάρτυρα Στεφάνου, ἀπό τοιχογραφία τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Στεφάνου Μετεώρων. Τά ἐσωτερικά θέματα συνοδεύονται καί ἀπό μερικές μονόχρωμες εἰκόνες. Ἀνάμεσα στίς ἄλλες, καί ἡ γνωστή τοῦ ἁγίου Διονυσίου, πού συγχωρεῖ τό φονιά τοῦ ἀδελφοῦ του. Μετά τό εἰσαγωγικό σημείωμα τοῦ συγγραφέα, ἀκολουθοῦν οἱ ἐπί μέρους πινελιές τοῦ βιβλίου: – Ἡ ἀγάπη πάντοτε συγχωρεῖ – Ἡ παραβολή τῶν μυρίων ταλάντων – Ἡ μνησικακία εἶναι σατανοκίνητο πάθος – Γιά νά γινόμαστε ὅμοιοι μέ τόν Θεό – Πότε φθάνουμε στήν τελειότητα – Γιά νά συγχωρηθοῦν καί τά δικά μας ἁμαρτήματα – Τό πάθημα τοῦ Σαπρικίου

– Παραδείγματα ἀνεξικακίας.... – Γιά νά κοινωνοῦμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων κ.ἄ. *** Πρίν κλείσω, νά ἀναφέρω στούς ἀγαπητούς ἀναγνῶστες τοῦ Ο.Τ. ὅτι ὁ ἀγαπητός Ἀβραάμ Κοκάλης ἔγραψε καί κυκλοφορεῖ ἕνα ὀλιγοσέλιδο, πάλι, ἀλλά πρωτότυπο τεῦχος, μέ τίτλο: «Ἡ φροντίδα μας γιά τούς κεκοιμημένους», στό ὁποῖο ἀναφέρεται ὅτι κατά τήν ὀρθόδοξη παράδοση, χρειάζεται - καί πρέπει νά φροντίζουμε - νά προσφέρουμε γιά τούς κεκοιμημένους μας (ταφή, μνημόσυνα, Πότε; Γιατί; Συμβολισμοί κ.ἄ.). Μιχ. Μιχαηλίδης

Τὸ πιὸ ἐπίκαιρο βιβλίον

«ΑΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ» σὲ μετάφρασιν καὶ ἑρμηνείαν

τοῦ ᾿Αρχιμ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ Δ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ τιμᾶται 20,00€ Βιβλιοπωλεῖον «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» Κάνιγγος 10 (Α´ ὄροφος), Ἀθῆναι 10677 Τηλ. 210–38.16.206

Ἔτος ΛΑ´, Ἀριθμ. 18/3 Μαΐου 2013

ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑ

ΠΡΕΣΒ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΑΤΣΗ «Ἱερομόναχος Χρύσανθος Λαϊνᾶς». Κόνιτσα 2012. Σχ. 21x14 σσ. 62. ΠΡΕΣΒ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΑΤΣΗ «Σύγχρονον Γεροντικὸν» ἤτοι ἀποφθέγματα, διηγήσεις καὶ πνευματικὰ κατορθώματα Γέροντος Παϊσίου. Κόνιτσα 2013. Ἐκδόσεις Γραφικὲς Τέχνες «Μέλισσα». Σχ. 21x14 σσ. 224.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΑ, Δελτίον τῆς «Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων».Ἰούλ. – Σεπτ., Ὀκτ. – Δεκ. 2012. Ἀθῆναι. ΚΟΝΙΑΚΟΣ, Περιοδικὴ ἔκδοση τῆς Ἀδελφότητος Κονιακιωτῶν Δωρίδος. Ὀκτ. – Νοέμ. – Δεκ. 2012. Ἀθῆναι. ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, Διμηνιαῖον φυλλάδιον παιδικῶν ἐνοριακῶν συνάξεων Ἱ. Μ. Ἱεραπύτνης καὶ Σητείας. Νοέμ. – Δεκ. 2012. Ἰαν. – Φεβρ. 2013.

ΑΙ ΟΜΙΛΙΑΙ ΤΗΣ Π.Ο.Ε.

Συνεχίζονται σὺν Θεῷ αἱ ὁμι λίαι τῆς «Πανελληνίου ᾿Ορθο δόξου ῾Ενώσεως» (Π.Ο.Ε.) εἰς τὴν αἴθουσαν αὐτῆς (Κάνιγγος 10, Α´ ὄροφος). Τὴν προσεχῆ Δευτέραν 6 Μαΐου δὲν θὰ πραγματοποιηθεῖ ὁμιλία λόγῳ τοῦ Πάσχα. Τὴν Δευτέραν 13 Μαΐου (7:00 μ.μ.), θὰ ὁμιλήση ὁ θεολόγος κ. Λάμπρος Σκόντζος μὲ θέμα: «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν Ἅδου τὴν καθαίρεσιν». Παρακαλοῦνται τὰ μέλη τῆς Π.Ο.Ε. καὶ οἱ φίλοι τοῦ «᾿Ορθοδόξου Τύπου», ὅπως παρακολουθήσουν αὐτήν.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΟΣ, Μηνιαῖον περιοδικὸν Χριστιανικῆς Ἑνώσεως «Ἀκτῖνες». Σεπτ. – Ὀκτ. – Νοέμ., Δεκ. 2012. Ἰαν. – Φεβρ. 2013. Ἀθῆναι. ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ, Τρίμηνη ἔκδοση ΑΣΠΕ. Ὀκτ. – Δεκ. 2012. Ἰαν. – Φεβρ. – Μάρτ. 2013. ΤΑ ΚΡΙΝΑ, Μηνιαῖον Ὀρθόδοξον Χριστιανικὸν περιοδικόν γιὰ ἐφήβους. Δεκ. 2012. Ἰαν. – Φεβρ., Μάρτ. 2013. Κάντζα Ἀττικῆς. ΚΥΚΛΑΔΙΚΟΝ ΦΩΣ .Ἐφημερὶς τῶν Κυκλάδων. Ὀκτ. – Νοέμ. – Δεκ. 2012. Ἰαν. – Φεβρ. – Μάρτ. 2013.

῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρόπουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀ πόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύνην τῶν γραφομένων.

3 ΜΑΪΟΥ 2013

Σελὶς 3η

Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων»

ΟΨΕΙΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑΣ

ΣΧΟΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ «ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ» ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

«Στό Νέο Π.Σ. γιά τό ΜτΘ Δημοτικοῦ-Γυμνασίου» (3ον.–Τελευταῖον)

Ἐπειδή μιά συνέχιση λεπτομεροῦς σχολιασμοῦ τῆς “Τοποθέτησης” θά καταλήξει νά εἶναι κουραστική, θά ὁλοκληρώσουμε σήμερα τά σημειώματά μας αὐτά, ἀναφερόμενοι σέ μερικά μόνο ἀπ᾽ τά πιό σημαντικά σημεῖα πού παρουσιάζει στή συνέχειά της ἡ “Τοποθέτηση”. Τό πρῶτο εἶναι ἡ ἀναφορά στούς “συγκεκριμένους” σκοπούς τῆς Ἐκπαίδευσης... (παραγρ. Γ) καί “τή σχέση τους μέ τή φιλοσοφία τοῦ Π.Σ. γιά τό ΜτΘ”. Καί ρητά ἀναφέρει “πνευματική καλλιέργεια καί γνωστική ἐπάρκεια, ἀναλυτική καί κριτική ἱκανότητα, γλωσσομάθεια, ἐρευνητικό πνεῦμα καί κοινωνιο γ ν ω σ ί α”. Σχετικά μ᾽ ὅλα αὐτά, γιά μιά ἀκόμα φορά θέλουμε νά τονίσουμε ὅτι εἶναι ὅλα γενικῶς ἀποδεκτά ὡς σκοποί τῆς Ἐκπαίδευσης. Ὅμως καθένας μπορεῖ νά παρατηρήσει στό κείμενο τῆς “Τοποθέτησης” τήν ἰσχυρότατη ἀνισότητα καί τόν ἐξαιρετικά ἔντονο τονισμό τῶν γνωστικῶν στόχων ἔναντι τῆς πνευματικῆς καλλιέργειας. Ἡ σύνδεση μάλιστα (στίς ἀμέσως προηγούμενες φράσεις-σειρές τῆς ἴδιας παραγράφου) μέ τούς “γενικότερους σκοπούς τοῦ σχεδιαζομένου... Νέου Σχολείου...” καί μέ τά “προτεινόμενα κριτήρια γιά τή διαμόρφωση τῆς Θρησκευτικῆς Ἐκπαίδευσης σέ κάθε κράτος μέλος” (μέ παραπομπή σέ Σύσταση τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης τῆς 28-7-2009), ἰδιαιτέρως μᾶς προκαλεῖ: Γιατί εἶναι Σύσταση καί μάλιστα τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης, μέ τή γνωστή σύνθεση μελῶν, καί ὄχι κάποιου ὀργάνου τῆς Ε.Ε. Καί γιατί τήν παρουσιάζει ὡς “ὑποχρεωτικοῦ χαρακτήρα”. Καί γιατί ἀγνοεῖ πλήρως τήν ἀπόφαση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου τῆς 15ης Ἰουνίου 2010 (Ὑπόθεση Grzelak κατά Πολωνίας), στήν ὁποία ρητῶς καθορίζεται ὅτι ἡ θρησκευτική διδασκαλία δέν μπορεῖ νά διαμορφώνεται ἀπό κοινές ὑποδείξεις, ἀλλ᾽ εἶναι ἀποκλειστικό δικαίωμα ἑκάστου κράτους. (βλ. περιοδικό Ἐπιθεώρηση Δημοσίου Δικαίου καί Διοι-

Τοῦ κ. Ἠλία Χρ. Φραγκοπούλου, Προέδρου τῆς Π.Ε.Θ.

κητικοῦ Δικαίου, τόμος 2010, σελ. 834 ἑξ.). Ὅλα αὐτά δηλώνουν ἰσχυρή ὤθηση πρός ἕνα Σχολεῖο γνώσεων καί ὄχι καλλιέργειας συνειδήσεων καί χαρακτήρων καί προσωπικότητας. Καί ἐμεῖς σέ μιά πορεία πρός ἕνα τέτοιο Σχολεῖο θά εἴμαστε ἀντίθετοι. Σαφῶς καί ἀπολύτως. Καί δέν μπορεῖ νά θεωροῦμε ὅτι μᾶς ἱκανοποιεῖ τό ὅτι ἀναφέρει ἡ “Τοποθέτηση” μεταξύ τῶν σκοπῶν

Ἐπιμέλεια κ.Ἠλία Δ. Μπάκου

τῆς Ἐκπαίδευσης καί τήν “πνευματική καλλιέργεια”, ὅρο δηλαδή πού μπορεῖ ποικιλοτρόπως νά ἑρμηνευθεῖ, ἰδίως ἀπ᾽ τούς ἀρνητές της.

*** Ἕνα ἐπίσης πολύ σημαντικό θέμα εἶναι τό ὅτι ἡ “Τοποθέτηση” χαρακτηρίζει τό νέο Π.Σ. ὡς Πρόγραμμα Διαδικασίας καί ἐξηγεῖ στή συνέχεια τόν τρόπο λειτουργίας του (γνωστό ἄλλωστε καί ἀπό τόν Ὁδηγό Ἐκπαιδευτικοῦ). Τό ὅλο θέμα εἶναι ἐξαιρετικά σημαντικό γιά τήν Ἐκπαίδευση καί τό ἔχουμε ἤδη ἀποδεχθεῖ μέ πολλή χαρά. Γιατί δίνει στόν διδάσκοντα τή δυνατότητα νά δημιουργεῖ ὁ ἴδιος καί νά διαμορφώνει τό μεγάλο ἔργο τῆς προσφορᾶς του. Εἶναι ἕνας στόχος πού, ὅταν καί ὅσο ἐφαρμόζεται στά Σχολεῖα μας, καταξιώνει τό δάσκαλο, καί τόν ἀναδεικνύει ἄξιο τοῦ μεγάλου ἔργου πού ἡ κάθε Κοινωνία ἀποθέτει στά χέρια του (στούς ὤμους του). Κάτι πού ὀφείλουμε πάντοτε νά κάνουμε καί τό ὁποῖο τονίζαμε ἰδιαιτέρως στούς συναδέλφους ἀπό τήν ἐποχή πού ἀσκούσαμε διοικητικό ἔργο στήν δημόσια καί ἰδιωτική ἐκπαίδευση. Θεωροῦμε ὅμως ὅτι λίγο παρακάτω ὑπάρχει μιά ἀντίφαση. Μικρή ἴσως, ἀλλά ὑπάρχει στό ὅτι ἡ “Τοποθέτηση” ἀναφέρεται ἀπολύτως ἀρνητικά σ᾽ αὐτό πού ὀνομάζει “δασκαλοκεντρικό μοντέλο μάθησης”. Γιατί βέβαια ὁποιοδήποτε “…κεντρικό” μοντέλο, πού μόνο του γίνεται ἤ προσπαθεῖ ἤ ἐπιδιώκει νά γίνει ἀποκλειστικό στήριγμα τῆς Ἐκπαίδευσης, ἀλλά κυρίως τῆς Παιδείας, φυσικά κάνει λάθος καί κατά συνέπεια ἀποτυγχάνει. Ὑπάρχουν ὅμως καί θά ὑπάρχουν πάντοτε οἱ βάσεις

ΛΟΓΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς στὴν ὁμιλία του εἰς τὸ Ἅγιον Σάββατον σημειώνει: «Ὁ Νῶε, ὅταν κλεινόταν στὴν κιβωτὸ κι ἔσωζε μὲ τὸ ξύλο τὰ σπέρματα τοῦ δευτέρου κόσμου, γινόμενος πάλι ἀρχὴ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, προτύπωνε τὸ Χριστό, ποὺ ἐνταφιαζόταν ἑκούσια, ποὺ καθάρισε τὴν ἁμαρτία μὲ τὸ ἀνάμικτο αἷμα μὲ νερό, ποὺ ἀνάβλυσε ἀπὸ τὴν πλευρά του καὶ ποὺ ἔσωσε μὲ τὸ ξύλο τοῦ σταυροῦ ὅλο τὸ γένος μας κι ἔγινε ἀρχηγὸς κι ὁδηγὸς κοινοῦ βίου καὶ νέας πολιτείας. Ὁ Ἀβραὰμ ὁ μέγας Πατριάρχης ὁδηγώντας σὲ ὁλοκαύτωση τὸν Ἰσαάκ, ποὺ τοῦ εἶχε δοθεῖ ἀπὸ ὑπόσχεση καὶ τὸν ἀφοροῦσαν οἱ ὑποσχέσεις, προανήγγειλε φανερὰ τὴν σφαγὴ τοῦ Κυρίου. Κι ὁ Ἰσαὰκ βέβαια χαρίζεται στὸν πατέρα του ζωντανὸς ἀπὸ τὸν Θεό, ἐνῶ ἕνα ἀρνί, ποὺ εἶχαν μπλεχτεῖ τὰ κέρατά του σὲ ἕνα θάμνο Σαβέκ, ἀντικατέστησε τὸ σφάγιο. Καὶ γίνεται τὸ διπλὸ μυστήριο, τοῦ κριαριοῦ καὶ τοῦ Ἰσαὰκ ἀληθινὸς τύπος τοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ μας».1 Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς σὲ ὁμιλία του στὴν Κυριακὴ τοῦ Πάσχα ἔλεγε: «Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μέγιστος Ἰατρὸς στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία, γιατί μᾶς ἔδωσε τὸ φάρμακο γιὰ τὴν μεγαλύτερη ἁμαρτία. Κι ἡ ἁμαρτία εἶναι ἐκείνη, ἀπὸ τὴν ὁποία γεννιοῦνται ὅλα τὰ ἄλλα πάθη τοῦ ἀνθρώπου, τόσο τὰ σωματικὰ ὅσο καὶ τὰ ψυχικά. Τὸ φάρμακο εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ ἀναστημένος καὶ ζωντανὸς Κύριος. Εἶναι τὸ μοναδικὸ κι ἀποτελεσματικὸ φάρμακο ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας. Ἂν ἀκόμα καὶ σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἁμαρτάνουν κι ἡ ἁμαρτία τοὺς ὁδηγεῖ στὴν καταστροφή, αὐτὸ δὲ σημαίνει πὼς ὁ Χριστὸς δὲ νίκησε τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ ὅτι οἱ ἄνθρωποι δὲν πῆραν τὸ μοναδικὸ φάρμακο κατὰ τῆς ἀρρώστιας αὐτῆς. Σημαίνει πὼς αὐτοὶ δὲ γνωρίζουν ἀρκετὰ τὸ Χριστὸ ὡς φάρμακο ἢ κι ἂν ἀκόμα τὸν γνωρίζουν, δὲν τὸν χρησιμοποιοῦν γιὰ τὸν ἄλφα ἢ βήτα λόγο. Ἡ ἱστορία μαρτυρεῖ μὲ χιλιάδες καὶ μυριάδες φωνές, πὼς ἐκεῖνοι, ποὺ χρησιμοποιοῦν τὸ φάρμακο αὐτὸ γιὰ τὴν ψυχή τους, θεραπεύονται, γίνονται ὑγιεῖς».2 Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σὲ λόγο του, ποὺ ἐκφωνήθηκε τὸ Μέγα Σάββατο γράφει: «Ἔπρεπε νὰ κηρυχθεῖ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ σὲ αὐτούς, ποὺ βρίσκονται στὸν ἅδη καὶ νὰ τοὺς φανερωθεῖ τὸ μεγάλο αὐτὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας, καὶ νὰ τοὺς δοθεῖ τελειωτικὴ ἐλευθερία ἀπὸ τοὺς δαίμονες, ποὺ τοὺς αἰχμαλώτιζαν, καθὼς καὶ ὁ ἁγιασμὸς καὶ οἱ ὑποσχέσεις γιὰ τὰ μελλοντικὰ ἀγαθά. Λοιπόν, ἔπρεπε ὁ Χριστὸς νὰ κατεβεῖ μέχρι καὶ στὸν ἅδη. Ἀλλὰ καὶ ὅλα αὐτὰ νὰ γίνουν μὲ ἀρετή, χωρὶς τὴν ὁποία δὲν πραγματοποιεῖται τίποτε ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ… Καὶ εὐδόκησε νὰ κατεβεῖ ἐκεῖ (ὁ Κύριος), ὅπου ριχθήκαμε ἐμεῖς, ὥστε νὰ μᾶς ξαναφέρει πίσω. Ἦταν ὁ μόνος, ποὺ φάνηκε ἐλεύθερος ἀνάμεσα στοὺς νεκρούς, γιατί κατέβηκε ἐκεῖ μὲ ζωντανὸ πνεῦμα, καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ ἄστραφτε μὲ θεῖο φῶς καὶ κατεῖχε δύναμη, ποὺ δίνει ζωή, γιὰ νὰ φωτίσει αὐτούς, ποὺ κάθονται στὸ σκοτάδι καὶ νὰ ζωοποιήσει στὸ πνεῦμα αὐτούς, ποὺ ἐκεῖ θὰ πίστευαν σὲ Αὐτόν».3 Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης σὲ λόγο του στὴ Μεγάλη Κυριακὴ τοῦ Πάσχα μᾶς λέει: «Πότε ἦταν ἀτιμασμένος (ὁ Κύριος); Ὅταν γαύγιζαν τὰ σκυλιὰ καὶ ὁ Δεσπότης ἔδειχνε ἀνοχή. Ὅταν οἱ λύκοι ἅρπαζαν καὶ τὸ πρόβατο δὲν ἔφερνε ἀντίσταση. Ὅταν ὁ ληστὴς δεχόταν πρόσκληση στὴ ζωή, ἐνῶ ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου συρόταν στὸν θάνατο. Ὅταν ἔβγαζαν ἐκείνη τὴν ἄτακτη καὶ ὀλέθρια φωνή, “θάνατος, θάνατος, σταύρωσέ Τον. Τὸ αἷμα Του ἐπάνω μας καὶ στὰ παιδιά μας”, οἱ φονιάδες τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Προφητῶν, οἱ πολέμιοι τῆς χάριτος, οἱ ἐχθροὶ τῆς πίστεως τῶν Πατέρων, οἱ συνήγοροι τοῦ διαβόλου, τὰ γεννήματα τῶν ἐχιδνῶν, οἱ ψιθυριστές, οἱ κατήγοροι, οἱ σκοτισμένοι στὴ διάνοια, ἡ ζύμη τῶν Φαρισαίων, τὸ συνέδριο τῶν δαιμόνων, οἱ μιαροί, οἱ κακότατοι, οἱ λιθοβολιστές, οἱ μισόκαλοι. Καὶ δίκαια φώναζαν “θάνατος, θάνατος, σταύρωσέ Τον”, διότι τοὺς βάραινε ἡ παρουσία τῆς Θεότητος μὲ σάρκα καὶ τοὺς στεναχωροῦσε ὁ ἔλεγχος γιὰ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς τους. Εἶναι συνήθεια οἱ ἁμαρτωλοὶ νὰ μισοῦν τὴν συναναστροφὴ μὲ τοὺς δικαίους».4 1. Ἰ. Δαμασκηνοῦ Ε.Π.Ε. τόμ. 9 σελ. 125. 2. Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Ὁμιλίες Ἀναστάσεως Ἡμέρα σελ. 120. 3. Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Ε.Π.Ε. τόμ. 9 σελ. 422. 4. Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης P.G. 46, στ. 683-688.

στίς ὁποῖες στηρίζεται ἡ Παιδεία. Καί μιά τέτοια βάση, ἕνας βασικός παράγοντας εἶναι καί ὁ δάσκαλος. Ἀλλά καί ἡ “Τοποθέτηση” στό τέλος της ἀναγνωρίζει “ὅτι ψυχή καί κινητήριος μοχλός τῆς ἐκπαιδευτικῆς διαδικασίας δέν εἶναι τά Προγράμματα οὔτε τό διδακτικό ὑλικό οὔτε τά τεχνικά μέσα, παρά ὁ Δάσκαλος”. Καί ἐμεῖς τό ἀποδεχόμαστε ὁλόψυχα καί τό ἐπικροτοῦμε. Ἀφοῦ μάλιστα - τονίζει ἡ “Τοποθέτηση”, παραβλέποντας τή μικρή ἀντίφασή της, - εἶναι “βασικό ἀξίωμα τῆς διδακτικῆς πράξης”. Καί ἀξίζει καί νά τόν παραδεχόμαστε καί νά τόν στηρίζουμε. Σ᾽ ἕνα τέτοιο δάσκαλο, ἀναθέτει τό νέο Π.Σ. - καί κάνει πάρα πολύ καλά - “νά ὀργανώσει στό πλαίσιο κάθε Ἑνότητας τό δικό του μικρό “ἀναλυτικό πρόγραμμα”, γιά νά ἐφαρμόσει τίς κατάλληλες δραστηριότητες… κ.λπ.”. Καί συμπληρώνει στήν ἑπόμενη Ε´ παράγραφο τήν παραπομπή σέ βιβλία, διδακτικά λογισμικά καί ἠλεκτρονικά μέσα. Ὅμως, καί ἐδῶ εἶναι ἡ δική μας ἀντίθεση, στά ὅσα προτείνει. Σέ ἐξαιρετικά σημαντικές θεματικές Ἑνότητες, παραλείπει μέ πολλή προσοχή καί ἐξοβελίζει τά πιό σπουδαῖα στοιχεῖα τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς μας πίστης. Τά ἀγνοεῖ. Ἐνῶ εἰσηγεῖται, μέ ὅρους ἴσους - σέ κάποια σημεῖα καί εὐνοϊκότερους - στοιχεῖα θρησκειολογικοῦ “ἀνοίγματος” πρός ἄλλες θρησκεῖες. (Ἐξαίρεση ἴσως ἀποτελεῖ ἡ παραπομπή σέ παλαιότερα σχολικά βιβλία). Ἔτσι ὁδηγεῖ τό δάσκαλο νά “ὀργανώσει τό δικό του μικρό ἀναλυτικό πρόγραμμα” σάν νά εἶναι (ὅπως σημειώνει ὁ Ὁδηγός Ἐκπαιδευτικοῦ, σελ. 268) ἄθρησκος ἤ ἀγνωστικιστής ἤ ἀδιάφορος καί ὄχι ζηλωτής Χριστιανός. Ἄς θυμηθοῦμε τί ἔλεγε σχετικά καί ἡ Σύσταση 1720/2005, ἄρθρο 14, τοῦ ἴδιου Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης.

*** Ἀναφέρει παρακάτω ἡ “Τοποθέτηση”, ἰδίως στήν παράγραφο Ε στοιχεῖο γ καί στήν παράγραφο ΣΤ τίς δυσκολίες καί τά αἰτήματά της, γιά τήν γενική ἐφαρμογή τοῦ πιλοτικοῦ Π.Σ. τά ὁποῖα εἶναι: - ἡ ἔλλειψη ἐπαρκῶν δειγμάτων καλῶν πρακτικῶν γιά ὅλες τίς προτεινόμενες τεχνικές. - ἡ ἀνάγκη ἐπεξήγησης καί σύντομης ἑρμηνείας ἀρκετῶν ἐπιστημονικῶν ὅρων καί θεωριῶν. - ἡ ἀπουσία παραδειγμάτων τοῦ τρόπου ὀργάνωσης ὁμάδων ἐργασίας καί τοῦ χειρισμοῦ τῶν μελῶν της. - οἱ ἀνάγκες κάλυψης τῶν διδακτικῶν κενῶν, ὑποστήριξης τῶν ἐπιμορφωτῶν, σχολικῶν συμβούλων κλπ. (σημειωτέον: μέσα στό περιβάλλον τῆς κρίσης πού ὅλοι γνωρίζουμε). - ἡ ὀργάνωση τῶν σχολικῶν χώρων (αἴθουσες, ἐξοπλισμός, ὡρολόγιο πρόγραμμα μέ συνεχόμενα δίωρα κλπ). - ἡ ὑπόδειξη καί πρόσκληση γιά ὀργάνωση καί ἐκσυγχρονισμό τῶν μηχανισμῶν κατάρτισης τῶν ἐκπαιδευτικῶν στά Παιδαγωγικά Τμήματα καί στίς Θεολογικές Σχολές (Προγράμματα Σπουδῶν καί Ἐπιμορφώσεις). Ὅλα αὐτά τά ἀναφέρει ἡ “Τοποθέτηση” καί τά κρίνει ἀναγκαῖα γιά τήν ὑλοποίηση τοῦ νέου Π.Σ. στά Θρησκευτικά Δημοτικοῦ καί Γυμνασίου. Κατά συνέπεια ἐμεῖς μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ὅλες αὐτές οἱ ἐλλείψεις, πέρα ἀπό ὅλους τούς οὐσιαστικούς λόγους μεταβολῆς τοῦ χαρακτῆρος τοῦ ΜτΘ, πού εἶναι καί οἱ πιό σημαντικοί, δείχνουν ὅτι εἶναι ἀδύνατο νά ἐφαρμοσθεῖ ἀπό τό προσεχές σχολικό ἔτος τό νέο (πιλοτικό) Πρόγραμμα Σπουδῶν στά Θρησκευτικά. Καί ὅτι πρέπει νά ἀποσυρθεῖ πλήρως ἀπό τά Σχολεῖα μας. Ἄλλωστε ὅπως μᾶς εἶπε σημαντικό στέλεχος τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καί ἀπό τήν καθαρά διοικητική πλευρά εἶναι ἀδύνατο νά ἐφαρμοσθεῖ. *** Μ᾽ αὐτά τελειώνουμε. Καί εὐχόμαστε σ᾽ ὅλους, καί κυρίως στούς συντάκτες τῆς “Τοποθέτησης”, Καλό Πάσχα, Καλή Ἀνάσταση. Τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας, πού πρέπει νά τήν συμπεριλάβει ὁπωσδήποτε καί τό Πρόγραμμα Σπουδῶν στά Θρησκευτικά (τό πιλοτικό).

Ἱστορικά παραδείγματα (6ον) Μιχαήλ Σερβέτος (1511–1553)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ 12 ΜΑΪΟΥ 2013 Ἀπόστολος: Πράξ. ε´ 12 – 20 Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. κ´ 19 – 31 Ἑωθινόν: Α´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

Α´. Δημιουργὸς αἰτία τῶν θαυμάτων ἡ ἀγάπη

Στὰ θαύματα τοῦ Κυρίου καὶ τῶν ἀποστόλων ἡ δημιουργὸς αἰτία εἶναι ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Πέντε χιλιάδες ἄνδρες, χωρὶς τὰ γυναικόπαιδα, τοὺς χορταίνει ὁ Κύριος μὲ πέντε ἄρτους καὶ δύο ἰχθεῖς (Ματθ. 14,13-21), γιὰ νὰ μὴ λιποθυμήσουν ἀπὸ τὴν πεῖνα καὶ τὴν ἐξάντληση μίας ἡμέρας στὴν ἔρημο, ὅπου ἔμειναν γιὰ νὰ ἀκούσουν τὸ κήρυγμα τοῦ Κυρίου. Ἐπίσης τέσσερις χιλιάδες ἄνδρες, χωρὶς τὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιὰ, τρέφονται μὲ ἑπτὰ ἄρτους καὶ λίγα ἰχθύδια σὲ παρόμοια περίπτωση, γιατί ἦταν τρεῖς ἡμέρες κοντὰ στὸν Κύριο στὴν ἔρημο καὶ μάλιστα σὲ βουνὸ (Ματθ. 15, 34-38). Ὁ Κύριος ἀνιστᾶ τὸν νεκρὸ υἱὸ τῆς χήρας στὴν Ναΐν, διότι λυπήθηκε τὴν χηρεία της καὶ τὴν ἀτεκνία της. Τὸ ὅλο παρουσιαστικὸ τῆς χήρας ἦταν μία σιωπηλὴ ἱκεσία πρὸς τὸν Κύριο, ποὺ ἔλεγε «ἐλέησόν με». Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ στὴν ἀνάσταση τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου. Ἐπίσης ὁ Κύριος ἀνασταίνει τὸν Λάζαρο, γιατί τὸν ἀγαποῦσε καὶ δάκρυσε, ὅπως φαίνεται στὸ εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννη. Ὁ τυφλὸς Βαρτιμαῖος φωνάζει «Υἱὲ Δαυὶδ Ἰησοῦ, ἐλέησόν με» (Μάρκ. 10,47) καὶ τὴν ἴδια φράση λένε ἀναρίθμητοι ἀναξιοπαθοῦντες, οἱ ὁποῖοι ἔτυχαν τῆς θαυματουργικῆς βοηθείας τοῦ Χριστοῦ. Τὸ αὐτὸ συμβαίνει σὲ ὅλα τὰ θαύματα. Οἱ ἀπόστολοι κάνανε «σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά». Ἀλλὰ τὰ σημεῖα καὶ τὰ τέρατα γίνονταν κυρίως σὲ ἀσθενεῖς, τούς ὁποίους φέρνανε στοὺς ἀποστόλους ἀκόμη καὶ στὶς πλατεῖες πάνω σὲ κρεβάτια (Πρξ. 5,12-20). Ἡ ξήρανση τῆς συκῆς καὶ τὸ πνίξιμο τῶν 2.000 χοίρων (Μάρκ. 5,13) ἀποτελοῦν τὰ μόνα τιμωρητικὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως καὶ ἀπὸ τὶς ἐνέργειές του ἡ ἐκδίωξη τῶν ἐμπόρων ἀπὸ τὸ ναό, δύο φορές, καὶ αὐτὸ γιὰ παιδαγωγικοὺς λόγους. Τὸ ἴδιο συμβαίνει μὲ τοὺς ἀποστόλους, οἱ ὁποῖοι θανατώνουν τὸν Ἀνανία καὶ τὴν Σαπφείρα (Πρξ. 5ο κεφ.), γιὰ ἕνα ψέμα ποὺ εἶπαν.

Β´. Κάποιοι ζητοῦν θαύματα χωρὶς ἀγάπη

Ὅταν κάποτε ὁ Κύριος βρέθηκε στὴν Σαμάρεια καὶ οἱ κάτοικοι μίας πόλεως δὲν τὸν δέχθηκαν, οἱ μαθητὲς του τὸν παρακάλεσαν νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ διατάξουν νὰ ἔρθει πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ νὰ κατακαύσουν τὴν πόλη ἐκείνη. Ὁ Κύριος τούς ἀπάντησε· «Οὐκ οἴδατε ποίου Πνεύματός ἐστε» (Λκ. 9,55). Οἱ μαθητὲς θέλησαν νὰ συνδυάσουν θαῦμα χωρὶς ἀγάπη καὶ ὁ Κύριος τούς ἐπέπληξε. Ὅταν ὁ διάβολος ἀνέβασε τὸν Χριστὸ στὸ πτερύγιο τοῦ ναοῦ καὶ τοῦ εἶπε· «ἂν εἶσαι υἱὸς τοῦ Θεοῦ πέσε κάτω καὶ ὁ Θεὸς θὰ στείλει τοὺς ἀγγέλους του νὰ σὲ πάρουν στὰ χέρια τους, γιὰ νὰ μὴ σκοντάψεις» ὁ Σατανᾶς ζητᾶ δύναμη χωρὶς ἀγάπη. Δύναμη ἐπιδεικτικὴ καὶ μεγαλοπρεπῆ, γιὰ νὰ πιστέψουν οἱ Ἰουδαῖοι ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. Ὁ Κύριος ὅμως εἶπε· «Οὐκ ἐκπειράσης Κύριον τὸν Θεόν σου» (Ματθ. 4,7). Θεωρεῖ πειρασμὸ τοῦ Θεοῦ, ὅταν ζητᾶμε δύναμη χωρὶς ἀγάπη. Οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι πλησίασαν τὸν Ἰησοῦ καὶ τοῦ εἶπαν· «Διδάσκαλε θέλομεν ἀπό σοῦ σημεῖον ἰδεῖν» (Ματθ. 12,38). Ζητοῦν κι αὐτοὶ ἕνα σημεῖο μεγαλοπρεπὲς καὶ ἐκθαμβωτικὸ, ποὺ νὰ ἐπιβάλλει μὲ τὴ δύναμή του τὸν Ἰησοῦ. Ζητοῦν θαῦμα χωρὶς ἀγάπη. Καὶ ὁ Κύριος τούς ἀπαντᾶ· «γενεὰ πονηρὰ καὶ μοιχαλίς, σημεῖον ἐπιζητεῖ καὶ σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ εἰμὴ τὸ σημεῖον Ἰωνᾶ τοῦ προφήτου». Καὶ προσέθεσε ὅτι οἱ Νινευΐτες, καὶ ἡ βασίλισσα τοῦ νότου θὰ κατακρίνουν τὴν γενεὰ τὴν πονηρὰ καὶ μοιχαλίδα, διότι αὐτοὶ πρόσεξαν τὸν Ἰωνᾶ καὶ τὸν βασιλέα Σολομώντα ἀντιστοίχως καὶ ἐνδιαφέρθηκαν νὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ αὐτούς, ἐνῶ τώρα ποὺ ἦρθε ὁ Μεσσίας αὐτοὶ οὔτε ποὺ τὸν πρόσεξαν. Ἡ γενεὰ αὐτὴ θὰ κατρακυλίσει περισσότερο στὴ διαφθορά, διότι, ὅταν ὁ Θεὸς στείλει μία εὐλογία καὶ δὲν τὴν προσέξεις, τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα, ποὺ φώλιαζε μέσα σου καὶ βγῆκε λόγῳ τῆς εὐλογίας, παίρνει ἄλλα ἑπτὰ πονηρότερα αὐτοῦ πνεύματα καὶ ἐπιστρέφει στὴν οἰκία του καὶ γίνονται «τὰ ἔσχατα χείρονα τῶν πρώτων». Τὸ ἴδιο ἔγινε ὅταν Φαρισαῖοι καὶ Σαδδουκαῖοι ζητοῦν ἕνα «σημεῖον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ». Καὶ ὁ Κύριος πάλι τοὺς ὀνομάζει γενεὰ πονηρὰ καὶ μοιχαλίδα, ποὺ βλέπει τὰ μετεωρολογικὰ σημεῖα καὶ προβλέπει τὸν καιρό, ἀλλὰ δὲν βλέπει «τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν». Καὶ τοὺς εἶπε ὅτι τὸ μόνο σημεῖο ποὺ θὰ δοῦν θὰ εἶναι τὸ σημεῖο τοῦ Ἰωνᾶ, δηλαδὴ τὴν ἀνάστασή του (Ματθ. 16,1-4). Ὁ Διάβολος, οἱ γραμματεῖς, οἱ Φαρισαῖοι καὶ οἱ Σαδδουκαῖοι περίμεναν ἕνα Μεσσία πανίσχυρο, ποὺ θὰ συνέτριβε ὅποιον τοῦ ἀντιστεκόταν καὶ θὰ ἐπιβαλλόταν μὲ τὴ δύναμη καὶ τὸν φόβο, ποὺ θὰ ἐνέπνεε. Τὰ θαύματα βέβαια ἔχουν καὶ ἐπικυρωτικὸ χαρακτήρα τῶν λόγων τοῦ Κυρίου. Καὶ γίνονται καὶ γιʼ αὐτὸν τὸν σκοπό. Γιʼ αὐτὸ στὴ Γραφὴ ὀνομάζονται σημεῖα, τέρατα καὶ δυνάμεις. Δηλαδὴ δείχνουν τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὴ δύναμή του. Ἀλλὰ στοὺς ἀρχάριους καὶ μὴ πνευματικοὺς χριστιανοὺς καὶ αὐτὸ σὲ σχετικὸ καὶ ὄχι ἀπόλυτο βαθμό. Καὶ τὰ δύο αὐτά μᾶς τὰ ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος. «Ἐκήρυξαν οἱ ἀπόστολοι πανταχοῦ τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος καὶ τὸν λόγον βεβαιοῦντος διὰ τῶν ἐπακολουθούντων σημείων» (Μάρκ. 16,20). Ἐδῶ μιλᾶ γιὰ θαύματα, ποὺ συνδυάζουν προφανῶς ἀγάπη καὶ δύναμη καὶ τὰ ὁποῖα γίνονται πρὸς ἀπίστους καὶ ὄχι πιστούς. Ὁ Κύριος «Τότε ἤρξατο ὀνειδίζειν τὰς πόλεις ἐν αἷς ἐγένοντο αἱ πλεῖσται δυνάμεις αὐτοῦ, ὅτι οὐ μετενόησαν· Οὐαὶ σοι Χοραζίν· οὐαὶ σοι Βηθσαϊδά· Καὶ σὺ Καπερναοὺμ ...» (Ματθ. 11,20-24). Νὰ ποὺ τὰ θαύματα δὲν πείθουν. Ἀλλὰ καὶ οἱ Ἰουδαῖοι στὸ σύνολό τους, ἐνῶ εἶδαν τόσα θαύματα, ἐν τούτοις σταυρώσανε τὸν Χριστό. Ἐὰν τὸ θαῦμα εἶχε μοναδικὴ δυνατότητα σωτηρίας θὰ ἔπρεπε νὰ πιστέψουν ὅλοι οἱ Ἰουδαῖοι. Ἔπειτα καὶ ὁ διάβολος κάνει θαύματα, ὅπως καὶ οἱ ἀκόλουθοί του. Ὁ διάβολος ἀνέβασε τὸ Χριστὸ στὸ πτερύγιο τοῦ ναοῦ. Τοῦ ἔδειξε ὅλες τὶς βασιλεῖες τοῦ κόσμου. Οἱ μάγοι τοῦ Φαραὼ ἔκαναν θαύματα. Ὁ Σίμων στὶς Πράξεις καὶ ἄλλοι πολλοί. Ὑπάρχουν καὶ ψευδοπροφῆτες, ποὺ θὰ κάνουν θαύματα, ὥστε νὰ πλανήσουν εἰ δυνατὸν καὶ τοὺς ἐκλεκτοὺς (Ματθ. 24,24). Ὁ Κύριος εἶπε στοὺς μαθητές του νὰ μὴ χαίρονται ποὺ κάνουν θαύματα καὶ ὑποτάσσονται τὰ δαιμόνια, ἀλλὰ ἐπειδὴ τὰ ὀνόματά τους γράφτηκαν στὸ βιβλίο τῆς αἰωνιότητας (Λκ. 10,20). Ὁ θαυματουργῶν δὲν ἀποκλείεται νὰ κολαστεῖ (Ματθ. 7,23). Γιὰ τοὺς πιστοὺς ὑπάρχει κυρίως ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. «Εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται» (Λκ. 16,31). Δηλαδὴ οἱ λόγοι τοῦ Μωυσῆ καὶ τῶν προφητῶν ἔχουν μεγαλύτερη δύναμη ἀπὸ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Ἀκουέτωσαν οἱ σημεῖα ζητοῦντες καὶ μὴ ἀρκούμενοι στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἁγίων. Ἀρχιμανδρίτης Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν ΟΤΑΝ ΛΕΙΠΗ Ο ΙΕΡΟΣ ΖΗΛΟΣ

Στήν Ἐκκλησία ὑπάρχουν ἄξιοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἀπό τά πρῶτα τους βήματα στήν ἱερωσύνη ἔχουν ὁραματιστεῖ νά βελτιώσουν τήν ἐνορία τους, νά νοικοκυρέψουν τούς ναούς, νά ἐλέγξουν τό ἱερό χρῆμα καί νά πείσουν τούς ἐνορίτες τους ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι κιβωτός σωτηρίας καί ὅσοι ἐργάζονται σέ αὐτή εἶναι ἐθελοντές καί ὄχι ἐπαγγελματίες. Ὑπάρχουν ὅμως καί ἐνορίες, πού δεινοπαθοῦν, γιατί οἱ ὑπεύθυνοι κληρικοί ἄλλοτε αὐθαιρετοῦν καί ἄλλοτε ἀδρανοῦν προκλητικά καί

μόνη τους ἔγνοια εἶναι ἡ ἐνίσχυση τοῦ μισθοῦ τους μέ τά τυχερά, τά ὁποῖα διεκδικοῦν ὡς δικαιώματά τους καί ἐξοργίζονται, ὅταν δέν τά εἰσπράττουν. Στίς περιπτώσεις αὐτές τή θέση τῶν κληρικῶν παίρνουν οἱ ἐπίτροποι, οἱ ὁποῖοι παρατύπως ἀναλαμβάνουν ὅλες τίς ὑποθέσεις τῆς ἐνορίας καί ξοδεύουν τά χρήματα χωρίς νά ἐνημερώνουν κανένα, σάν νά διαχειρίζονται δική τους ὑπόθεση. Δέν φταῖνε ὅμως αὐτοί, φταῖνε οἱ ἀδιάφοροι κληρικοί, πού τούς ἐπιλέγουν. Θέλω ὅμως νά συνεχίσω τό λόγο μου γιά τούς ἄξιους κληρικούς, γιά τόν προσωπικό τους μόχθο καί τίς ἐναγώνιες προσπάθειες νά ὁλοκληρώσουν τά διάφορα ἔργα, πού ἀρχί-

ζουν, ἀλλά στήν πορεία παρουσιάζονται προβλήματα, τά ὁποῖα δημιουργοῦν κακόψυχοι ἄνθρωποι ἤ διάφορες δημόσιες ὑπηρεσίες, ὅπως ἡ Ἐφορεία Βυζαντινῶν Ἀρχαιοτήτων, ἡ Πολεοδομία, τό ΙΚΑ κ.ἄ. Ὅταν τά ἔργα τελικά ὁλοκληρώνονται, οἱ ἐνορίτες ἀναγνωρίζουν τίς προσπάθειες καί ἐνισχύουν ποικιλοτρόπως τούς κληρικούς. Καί αὐτό εἶναι ἡ μεγάλη τους ἱκανοποίηση. Ὅμως ὅλα ἐξελίσσονται καί πολλές φορές μετακινοῦνται οἱ κληρικοί ἀπό ἐνορία σέ ἐνορία, κάτι πού σημαίνει μεταβολές καί διαφορετικές προτεραιότητες. Οἱ διάδοχοι συνήθως δέν συνεχίζουν τό ἔργο τῶν προκατόχων τους. Ἔτσι ἕνα σπουδαῖο ἔργο διακόπτεται καί δημιουργεῖται κενό, γεγονός πού στε-

Ὁ Ἱσπανός γιατρός Μιχαήλ Σερβέτος ἀνήκει στούς πιό φανατικούς ἀντιτριαδικούς αἱρετικούς τοῦ 16ου αἰώνα. Ἡ ἀντίθεση καί ἡ πολεμική του στό μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος μπορεῖ νά συγκριθεῖ μόνο μέ τό μένος, γιά τό ἴδιο θέμα, τῶν σημερινῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ. Οἱ ἀντιτριαδικές του ἀπόψεις τόν ὁδήγησαν νά μετακινεῖται συνεχῶς, νά ἀσκεῖ τό ἐπάγγελμά του μέ ψευδώνυμο καί ἐπιπλέον, νά καταγγελθεῖ στή Ρωμαιοκαθολική Ἱερά Ἐξέταση καί νά καταδικαστεῖ ἀπό αὐτή, τό καλοκαίρι τοῦ 1553, σέ θάνατο διά τῆς πυρᾶς. Οἱ ἀπόψεις ὅμως τοῦ Μ. Σερβέτου εἶχαν προκαλέσει καί τήν ἀντίδραση στή Γενεύη τοῦ Ἰ. Καλβίνου, πού μιλοῦσε γιά τό πρόσωπό του μέ ἀπαξιωτικό καί ὑβριστικό τρόπο, χαρακτηρίζοντάς τον, σύν τοῖς ἄλλοις, ὡς «παράφρονα», «δηλητηριῶδες τέρας», «βρώμικο σκύλο», «ἄπιστο παλιάνθρωπο». Πηγαίνοντας γιά τή Νάπολη μεταμφιεσμένος καί ἐνῶ γνώριζε πόσο ἐχθρικός ἦταν ἀπέναντί του ὁ Καλβῖνος, ἔκανε τό λάθος νά περάσει ἀπό τή Γενεύη. Ἐκεῖ ἀναγνωρίστηκε καί συνελήφθη μέ ἐν-

τολή τοῦ Καλβίνου μέ τήν κατηγορία τῆς αἵρεσης. Στό δικαστήριο παρέστη αὐτοπροσώπως ὁ Καλβῖνος, ὁ ὁποῖος ἦταν καί ὁ βασικός μάρτυρας κατηγορίας. Ὕστερα ἀπό μία δίκη μέ μεγάλη ἔνταση στήν προτεσταντική Γενεύη, πού βρισκόταν κάτω ἀπό τόν ἀπόλυτο ἔλεγχο τοῦ Καλβίνου καταδικάστηκε καί αὐτός στόν διά τῆς πυρᾶς θάνατο. Ὁ ἴδιος ὁ Σερβέτος ἀρνούμενος νά ἀνακαλέσει, ζήτησε ἀντί να καεῖ, νά ἀποκεφαλιστεῖ. Ὁ Καλβῖνος ἄν καί προβληματίστηκε ἀρχικά, στή συνέχεια ἀρνήθηκε νά συναινέσει. Ὑποστήριξε τό κάψιμο τοῦ Σερβέτου στή φωτιά. Ἡ καταδικαστική ἀπόφαση ἐκτελέστηκε τό πρωϊνό τῆς 17–10– 1553. Στόν πάσσαλο, πού ἔδεσαν τόν Σερβέτο νά καεῖ ἔδεσαν μαζί του καί ἕνα ἀπό τά βιβλία του. Τό ἀποτρόπαιο αὐτό γεγονός προκάλεσε ἀντιδράσεις καί ἀμφισβήτηση τοῦ Καλβίνου. Αὐτή ἡ ἐξέλιξη, τόν ἀνάγκασε νά συντάξει εἰδική δημόσια ἀπάντηση, πού μέ τήν γνωστή ὀξύτητά του δικαιολογοῦσε τήν ἀπόφαση καί τή στάση του γιά τό κάψιμο τοῦ Σερβέτου. Ἐντυπωσιάζει τό γεγονός ὅτι ἀρκετά χρόνια μετά τό κάψιμο τοῦ Σερβέτου, ὁ Καλβῖνος ὑπερασπιζόταν αὐτή τήν φρικτή πράξη, τό κάψιμο, δηλαδή, ἑνός ἀνθρώπου ἀσχέτως τῶν κακόδοξων θέσεών του, καί τή συναίνεσή του νά ὑλο-

ποιηθεῖ, μέ τόν ἴδιο φανατισμό, πού εἶχε, ὅταν πολεμοῦσε ἀκόμα τόν Σερβέτο ζωντανό. Τό περιστατικό τοῦ Σερβέτου ἀποτελεῖ μία ἀνεξάλειπτη κηλίδα ντροπῆς καί πράξη φανατισμοῦ, πού συνοδεύει διαχρονικά τόν Καλβῖνο. Αὐτός ὁ λόγος ὁδηγεῖ Διαμαρτυρόμενους ἱστορικούς καί θεολόγους, θαυμαστές τοῦ προσώπου τοῦ Καλβίνου, ἀρχικά νά ἐκφράζουν τήν ἀπορία τους γι᾽ αὐ τή τή στάση του, καί στή συνέχεια, νά ἐπιχειροῦν μέ ἀπίστευτες δικαιολογίες νά δικαιολογήσουν τά ἀδικαιολόγητα. Ἡ ἀσύλληπτης μισαλλοδοξίας αὐτή πράξη τοῦ Καλβίνου, πού δέν εἶναι ἡ μοναδική στόν Προτεσταντικό χῶρο, καταρρίπτει, ἐπίσης, ἕνα πολυπροβαλλόμενο ἰσχυρισμό τῶν Διαμαρτυρομένων ὅτι δηλαδή στό χῶρο τους εἶναι ἀπολύτως σεβαστές καί ἀπαραβίαστες ἡ ἀτομική συνείδηση καί ἡ ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης. Καί αὐτό τό γεγονός, ἀποδεικνύει ὅτι τό ἀπαραβίαστο τῆς ἀτομικῆς συνείδησης δέν εἶναι πάντοτε καθολικά ἀποδεκτό, ἐνῶ καί ἄλλα περιστατικά ἀπό τό χῶρο τοῦ Προτεσταντισμοῦ ἀποδεικνύουν ὅτι γίνεται σεβαστό ἐπιλεκτικά. Δυστυχῶς καί ἡ περίπτωση τοῦ Σερβέτου ἀποτελεῖ ἕνα ἀκόμη αἱματηρό κρίκο στήν ἁλυσίδα τῶν φρικτῶν γεγονότων τῆς θρησκευτικῆς μισαλλοδοξίας.

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ Γνωστικὴ κλίμακα καὶ μυστήριο. Οὐσία καὶ μεθοδολογικὲς δυσκολίες προσέγγισής της. (2ον.–Τελευταῖον) Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἀποκάλυψη

Τοῦ κ. Κωνσταντίνου Ἐ. Γάλλου, Θεολόγου–Λογοτέχνη, Μέλους τῆς Ἐθνικῆς Ἑταιρείας Ἑλλήνων λογοτεχνῶν

Ὁ Ν. Μπερντιάεβ, σωστὰ ἐπισημαίνει αὐτὴ τὴν οὐσιώδη καισαρικὴ θὰ ἔλεγα διαφορά, ἀνάμεσα στὸν πολιτισμὸ (πού εἶναι ἀνθρώπινο μέγεθος, κινεῖται σὲ ὀρθολογικὸ ἐπίπεδο, καὶ ὡς τέτοιο ἡ ἐκκλησία τὸ προσλαμβάνει καὶ τὸ μεταμορφώνει) καὶ τὴν ὀρθοδοξία (κινεῖται σὲ ἕνα βιωματικὸ θὰ λέγαμε ὁρίζοντα, εἶναι ἀποκάλυψη). Ἡ Ὀρθοδοξία λοιπὸν δὲν εἶναι πολιτισμός, εἶναι ἀποκάλυψη. Ἄλλο βέβαια ἂν συντελεῖ ἀναμφισβήτητα στὴ δημιουργία τοῦ κατ᾽ ἐξοχὴν πολιτισμοῦ, ἀφοῦ τό ἀναπλάθει, τὸν ἀναδημιουργεῖ, τὸν τελειοποιεῖ ὡς τὴν ἀκραία θἄλεγα πνευματικὴ ἀπόληξη, σώζοντας τὸν ἄνθρωπο καὶ καθιστώντας τον εἰκόνα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. «Ὁ Πολιτισμὸς» γράφει εὔστοχα ὁ Μαριάνος Καράσης, «εἶναι ἔννοια κοσμικὴ (φιλοσοφική, κοινωνιολογική). Ἐνῶ ἡ ὀρθοδοξία εἶναι ἔννοια ἐκκλησιαστική. Ὁ πολιτισμὸς ὡς φιλοσοφικὴ ἔννοια θεμελιώνεται στὶς ἀξιοκρατικὲς θεωρίες περὶ πολιτισμοῦ (π.χ. Rickert, M. Scheler, M. Weber κ.ἄ), οἱ ὁποῖες ὑπὸ τὴν ἐπίδραση τοῦ ἰδεαλισμοῦ διακρίνονται μεταξὺ τεχνικοῦ - ὑλικοῦ (civilization) καὶ πνευματικοῦ (cultur). Ἡ Ὀρθοδοξία ἀπορρίπτοντας τὸν δυαλισμὸ ὕλης καὶ πνεύματος καὶ δεχόμενη ὅτι τὰ δύο αὐτὰ στοιχεῖα ἀποτελοῦν ἀδιάσπαστη ἑνότητα, δὲν ἐντάσσεται σὲ καμιὰ ἀπὸ τὶς δύο αὐτὲς κατηγορίες πολιτισμοῦ. Οἱ ἀξιοκρατικὲς θεωρίες περὶ πολιτισμοῦ, χωρὶς νὰ εἶναι ἐχθρικὲς πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία (καὶ ἐν γένει πρὸς τὸν Χριστιανισμὸ) κινοῦνται σὲ ὀρθολογικὸ ἐπίπεδο, διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ βιωματικὸ νόημα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀντιστοίχως καὶ ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι ἐχθρικὴ πρὸς τὸν πολιτισμό, δὲν τὸν περιφρονεῖ, διαλέγεται μὲ αὐτόν, ἐνοικεῖ σὲ αὐτόν, ἀλλὰ τὸν ἐξαγιάζει καὶ τὸν ὑπερβαίνει» (Μαριάνου Καράση, Δίκαιο καὶ Ὀρθόδοξη Θεολογία, ἐκδ. Ἁρμός, σσ. 138 -139). Ἡ Ὀρθοδοξία ὡς ὀρθὴ δόξα, ὡς αὐθεντικὴ ἐνσάρκωση τῶν ἀποκαλυπτικῶν ἀληθειῶν τῶν Ἀποστολικῶν χρόνων, δὲν μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ὅτι ταυτίζεται μὲ ἐγκόσμιες πολιτιστικὲς ἐκφράσεις (ὁ Ἀπ. Παῦλος τὸ διακηρύσσει μὲ ἀπαράμιλλη εὐθυβολία: «Οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ. 13, 14). Οἱ προσπάθειες κάποιων Ὀρθόδοξων Θεολόγων, νὰ ταυτίσουν τὸ μυστήριο μὲ ποικίλα πολιτιστικὰ μορφώματα, ἐνίοτε τόσο ἀσαφῆ ἄλλωστε, ἁπλὰ δείχνει τὴν ὁλοφάνερη ἀμηχανία καὶ ἔκπτωση, τὴν ἔλλειψη τῶν πνευματικῶν κριτηρίων, ποὺ τοὺς διακρίνει. Σ᾽ ὅτι ἀφορᾶ τὴν ἀρχαία Ἑλληνικὴ φιλο-

σοφία, ἀσφαλῶς συνέβαλε στὴ διαμόρφωση τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς παράδοσης, ἀλλὰ δὲν ταυτίζεται μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. Ὁ Ἑλληνικὸς πολιτισμός, προσέλαβε Ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ περιεχόμενο σὲ μία εὐλογημένη συμπόρευση στὴ νέα εὐτυχισμένη συζυγία μὲ τὸ Εὐαγγέλιο. Δανείστηκε φιλοσοφικὰ ἐργαλεῖα, ἐγκόσμια πλὴν σοφὰ καὶ θεοκίνητα γιὰ τὴν ἀκριβέστερη ἔκφραση ὑπερούσιων ἀληθειῶν ἄλλης τάξεως, ποὺ ὑπερβαίνει τὸν κόσμο. Ἡ ἄλλη πρόταση, τοῦ πρώην διευθυντῆ τοῦ περιοδικοῦ «ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ» Σταύρου Ζουμπουλάκη, νὰ ὀνομάζεται τὸ μάθημα «Βιβλικὸ μάθημα», νομίζω ὅτι εἶναι ἄστοχη καὶ βεβαίως ἀνεπαρκής, ἀφοῦ ὡς γνωστὸν πηγὴ τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν εἶναι μόνον ἡ Βίβλος, ἀλλὰ καὶ ἡ Ἱερὰ Παράδοση. Ἡ πρόταση αὐτή θἄλεγε κανείς ἀπηχεῖ προτεσταντικές ἀντιλήψεις, ἀφοῦ ὡς Βιβλικὸ μάθημα φαίνεται νὰ πιστεύει ὅτι ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀρκεῖ νὰ ἑρμηνεύσει ἑαυτήν, ἀποκαλύπτοντας ὅλη τὴν ἀλήθεια. Δὲν χρειάζεται ἄρα ἡ Ἱερὰ Παράδοση (Sancta Scriptura Sola ). Ὁ καθηγητὴς τοῦ Παν/μίου Θεσ/νίκης Ν. Ματσούκας, ἀπ' τὴν ἄλλη πλευρά, προτείνει ἕνα μάθημα «Ἑλληνορθόδοξης Παράδοσης». Θεωρῶ ὅτι καὶ αὐτὴ ἡ πρόταση δὲν εἶναι πολὺ ἱκανοποιητική, διότι ἀφαιρεῖ τὴ Βιβλικὴ ρητὴ διάσταση, ἐνῶ ἐπικεντρώνει ὁλοκληρωτικὰ στὴν Ἑλληνικὴ ἐκδοχὴ τῆς Ὀρθόδοξης ἐμπειρίας, ποὺ θησαυρίστηκε μέσα στὸν χρόνο. Ἔτσι χάνεται τὸ νόημα τῆς οἰκουμενικότητας τῆς Ὀρθοδοξίας. Εὔκολα κινδυνεύει νὰ παρεκκλίνει σὲ μία ἐθνικιστικὴ ἐκδοχή. Πιὸ ἱκανοποιητικὴ λύση στὸ θέμα τῆς ὀνομασίας τοῦ μαθήματος φαίνεται νὰ εἶναι ἡ προτεινόμενη μὲ τίτλο «Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Κληρονομιὰ», ποὺ ὑπέβαλε ὁμάδα Παν/κῶν Καθηγητῶν μὲ ὑπόμνημα στὸν Ὑπουργὸ Παιδείας (περ. ΣΥΝΑΞΗ, 111, (Ἰούλιος - Σεπτ. 2009). Κι᾽ αὐτὸ γιατί ὁ ὅρος κληρονομιά δὲν φέρνει σὲ ἀντιπαράθεση τὴν Ὀρθοδοξία μὲ ἄλλες θρησκευτικὲς καὶ ἐκκλησιαστικὲς παραδόσεις καὶ φανερώνει πρόθεση προβολῆς τοῦ οἰκουμενικοῦ μηνύματος ἐλευθερίας καὶ ἀγάπης στοὺς διδασκόμενους, ποὺ εἶναι πρωταρχικὸ ζητούμενο. Ἔτσι σὲ συνθῆκες παγκοσμιοποίησης καὶ πολυπολιτιστικῆς συμβίωσης, σήμερα, δὲν προσβάλλει τὴν θρησκευτικὴ συνείδηση κανενός. Ὁ τίτλος «Σπουδὴ στὴν Ὀρθοδοξία» στὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, ὅπως λέγεται σήμερα, ποὺ προτείνει ἕνας σημαντικὸς κατὰ τὴν γνώμη μου νεώτερος Κληρικὸς - Θεολόγος, ὁ π. Εὐάγγελος Γκάνας, εἶναι ὁ πλέον ἱκανοποιητικός. Μπορεῖ νὰ φαίνεται ὅτι ὅπως καὶ ὁ προηγούμενος τῆς ὁμάδας τῶν κα-

νοχωρεῖ τούς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπογοητεύει ὅμως καί τούς κληρικούς, πού τό εἶχαν ἀναπτύξει καί εἶχαν κοπιάσει πολύ. Θά ἀναφέρω στή συνέχεια τρεῖς περιπτώσεις, ὅπου ἄξιοι κληρικοί εἶχαν πικραθεῖ ἀπό τήν ἀδιαφορία τῶν συναδέλφων, πού τούς διαδέχτηκαν, ὅταν ἐκεῖνοι μετακινήθηκαν σέ ἄλλες ἐνορίες. α´. Νέος κληρικός, μόλις ἀνέλαβε καθήκοντα ἐφημερίου, διαπίστωσε ὅτι τό ὀστεοφυλάκιο τῆς ἐνορίας βρισκόταν σέ ἄσχημη κατάσταση. Γρήγορα καθάρισε τό χῶρο, τακτοποίησε τά ὀστᾶ καί περιποιήθηκε καί τόν παλαιό ἱ. ναό, πού ὑπῆρχε ἐκεῖ. Τό ἀρχικό ὀστεοφυλάκιο ἦταν σέ ἕνα παρεκκλήσι πρόσθετο στό ναό, τό ὁποῖο ἤθελε νά τό εὐπρεπίσει, γιά νά μπορεῖ νά λει-

τουργεῖ καί σέ αὐτό. Ξαφνικά ὁ κληρικός ἐκεῖνος μετακινήθηκε σέ ἄλλη ἐνορία. Μετά ἀπό τριάντα χρόνια ἐπισκέφθηκε τό χῶρο καί μέ θλίψη διαπίστωσε ὅτι ὅλα βρίσκονταν ὅπως τά εἶχε ἀφήσει. Καμιά συν έχεια. Καμιά βελτίωση, παρόλο πού εἶχαν περάσει ἄλλοι ἱερεῖς, νέοι καί μορφωμένοι. β´. Ἄλλος κληρικός εἶχε τακτοποιήσει τόν κεντρικό ἱ. ναό τῆς ἐνορίας του, ὁ ὁποῖος ἐπί τέσσερις περίπου δεκαετίες ἦταν ἀπεριποίητος, ἰδίως στό ἱερό. Ὁ προκάτοχός του ποτέ δέν εἶχε φιλοτιμηθεῖ νά ἀσχοληθεῖ μέ τήν εὐπρέπεια τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ. Ὁ νέος ἐφημέριος ἀνασκουμπώθηκε, φόρεσε παλιό ἀντερί καί ἐπί ἡμέρες καθάριζε τόν ἱερότερο χῶρο τοῦ ἱ. ναοῦ. Εἶχε βρεῖ ἱερά λείψανα, πού ἦταν καταχωνια-

θηγητῶν, ὅτι δὲν δηλώνεται ρητὰ ἡ Ἑλληνικὴ Ὀρθόδοξη Κληρονομιά, ἡ Πρωτοκαθεδρία νὰ τὸ πῶ ἔτσι, ὅμως σὲ ἕνα τέτοιο μάθημα, δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητηθεῖ ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ζυμώθηκε καθοριστικὰ μέσα στὸ Ἑλληνικὸ ὑπέρλαμπρο φιλοσοφικὸ σύμπαν, ποὺ εἶναι ἔτσι κι ἀλλιῶς πρωταγωνιστικὸς παράγων στὴν ὁλοκληρωμένη πνευματική της ἔκφραση κατὰ Θεία ἐπίνευση, ὅπως κατέθεσαν οἱ Καππαδόκες Μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.

Τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν πρέπει νά εἶναι ὁμολογιακό καί κατηχητικό

Πάντως μὲ ὁποιοδήποτε τίτλο τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν δὲν πρέπει νὰ ἀποβάλλει τὸν ὁμολογιακὸ καὶ κατηχητικὸ χαρακτήρα. Οἱ ἀπαράδεκτες ἀπόψεις μερικῶν ἀνερμάτιστων νεωτεριστῶν Θεολόγων, οἱ ὁποῖοι ὑπὸ τὴν πίεση τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς ἀνεκδιήγητης μετανεωτερικῆς καὶ «μεταπατερικῆς»! Θεολογίας διαστρέφουν τοὺς θεμέλιους λίθους τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας δὲν πρέπει νὰ ἐπικρατήσουν. Ἐγκυμονοῦν τεράστιους κινδύνους ἐθνικῆς πιὰ σημασίας, ἀφοῦ ἡ Ὀρθοδοξία σὲ ἕνα μάθημα θρησκειολογικὸ ἐνημερωτικοῦ κατὰ βάσιν χαρακτήρα, ἀπονευρωμένο καὶ ἀλλοιωμένο οὐσιωδῶς στὸν καταστατικό του θἄλεγα πυρήνα, ἀπειλεῖται καίρια. Ἀποτελεῖ θράσος ἀσυγχώρητο ἡ βούληση ἀντορθοδόξων καὶ ἀντεθνικῶν κύκλων, ἐθνομηδενιστῶν καὶ ἀνιστόρητων νεωτερικῶν διανοουμένων, νὰ ὑπάρξει δυνατότητα ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὸ Ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ μάθημα θρησκευτικῶν ἀκόμη καὶ Ὀρθοδόξων μαθητῶν. Τὸ μῖσος τους εἶναι τόσο ἀποτρόπαιο, ποὺ ἐννοοῦν νὰ μὴ σέβονται ὄχι μόνο τὸ ἄρθρο 16 παρ. 2 ποὺ ὁμιλεῖ γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς συνείδησης, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ ἄρθρο 3 παρ. 1, ποὺ ἀναφέρεται στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς ἐπικρατοῦσα θρησκεία, ἀλλὰ παραβιάζει βασικὲς σχετικὲς διατάξεις τῆς διεθνοῦς Συμβάσεως γιὰ τά δικαιώματα τοῦ παιδιοῦ, συγκεκριμένα τὶς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 14,1 («Τὰ συμβαλλόμενα κράτη σέβονται τὸ δικαίωμα τοῦ παιδιοῦ γιὰ ἐλευθερία σκέψης, συνείδησης καὶ θρησκείας»). Στὸ σημεῖο αὐτὸ χρειάζεται μία διευκρίνιση. Ἐπειδὴ οἱ Ἕλληνες μαθητὲς εἶναι βαπτισμένοι Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι, ἐξυπακούεται, ἔχουν ἀναπτύξει Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ συνείδηση. Κατ᾽ ἀρχὰς ἡ «θρησκευτικὴ συνείδηση», ποὺ διαλαμβάνει τὸ ἄρθρο 16 παρ. 1, δὲν εἶναι τὸ ἴδιο μὲ τὴ «θρησκειολογικὴ συνείδηση». Ἔτσι ὅσοι εἰσηγοῦνται τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν νὰ ἔχει θρηΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

σμένα σέ κάποιο ντουλάπι, ἱερά σκεύη παραπεταμένα, χειρόγραφη φυλλάδα θείας Λειτουργίας, ἄμφια σέ ἄθλια κατάσταση, παλιά λειτουργικά βιβλία, μυροδοχεῖα καί περίτεχνους δίσκους κ.ἄ. Μέ προσωπικό μόχθο καθάρισε κάθε χρήσιμο καί κατέστρεψε κάθε περιττό. Ἡ ἐπιμέλειά του ἦταν ὑποδειγματική. Μετά ἀπό σύντομη διακονία σέ ἐκείνη τήν ἐνορία μετακινήθηκε σέ ἄλλη. Πέρασαν πολλοί ἱερεῖς μετά ἀπό αὐτόν. Κανένας δέν τόν μιμήθηκε. Τό ἱερό ἐπανῆλθε στήν ἀρχική ἀπερίγραπτη κατάσταση. γ´. Σέ ἕνα ἀκριτικό χωριό, πού εἶχε δεκαετίες νά δεῖ μόνιμο ἱερέα, ἐγκαταστάθηκε οἰκογενειακῶς ἕνας νέος ἱερέας μέ ζῆλο καί ὅραμα. Μία ἀπό τίς πρωτοβουλίες του ἦταν νά ξαναΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

Σελὶς 4η

ΤΟΣΟΝ Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΔΑΜΙΑΝΟΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΗΓΩΝΙΣΘΗΣΑΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΑΡΓΙΑΣ

3 ΜΑΪΟΥ 2013

ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ Ω∆Ε

Φ Ω Τ Ε Ι ΝΟΙ !

Τρεῖς βασικὲς ἰδιότητες ἔχει τὸ φυσικὸ φῶς. Φωτίζει, ζεσταίνει, ἀπολυμαίνει. Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς κάνει κι ἕνας πραγματικὸς μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ. Πρῶτα – πρῶτα φωτίζει μὲ τὴν ἀρετή του. Μὲ τὴν ἠθική του ἀκεραιότητα. Μὲ τὴν ἀκτινοβολία τῆς προσωπικότητάς του. Μὲ τὴν πνευματική του ὁλοκλήρωση. Εἶναι ἕνα φωτεινὸ παράδειγμα πρὸς μίμηση. Γιατί ἀντιγράφει, ὅσο δυνατὸ στʼ ἀνθρώπινα δεδομένα, τὴ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ. Σʼ ἕνα κόσμο ὅπου κυβερνᾶ τὸ συμφέρον καὶ ὁ ἀτομισμός, ὅπου τὸ κακὸ δεσπόζει καὶ ἡ ἠθικὴ ἀποχαλίνωση δείχνει νὰ φέρνει τὴν καταστροφή, σʼ ἕνα κόσμο μὲ τὴν ἁμαρτία διάχυτη παντοῦ, ἡ ἀρετὴ τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι ἐξαιρετικὰ ἀπαραίτητη. Τὸ φῶς της ἀφυπνιστικό. Δείχνει πὼς ὑπάρχουν κι ἄλλοι δρόμοι. Κόσμοι μεγαλόπρεποι. Ζωὴ ἀνώτερη. Ποιὰ θὰ ἦταν ἡ ὄψη τῆς κοινωνίας μας, ἂν ἔλειπαν τὰ τόσα ἀναστήματα, ποὺ φωτίζουν καὶ λάμπουν μὲ τὴν ἀρετή τους, διαλύοντας τὰ γύρω τους σκοτάδια; Ὕστερα ὁ πραγματικὸς Χριστιανὸς ζεσταίνει μὲ τὴν ἀγάπη του. Μία ἀγάπη ποὺ προσφέρεται ἁπλόχερα σὲ ὅλους. Γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους. Φίλους καὶ ἐχθρούς. Στὸ πρόσωπο τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ὁ

Ὁ Ἅγιος Δαμιανός συνελήφθη καί ἐμαρτύρησε μέ τήν κατηγορίαν ὅτι ἐδίδασκε τούς Χριστιανούς νά μή κάμνουν ἀγοραπωλησίας κατά τάς Κυριακάς, διότι ἡ Κυριακή ἀργία εἶναι ἀφιερωμένη εἰς τόν Κύριόν μας Ἡ Κυβέρνησις παρά τάς ἀντιδράσεις τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλά καί τοῦ ἐμπορικοῦ κόσμου ἑτοιμάζεται νά καταργήση τήν «Κυριακή ἀργία» κατ᾽ ἐντολήν τῶν μεγάλων πολυκαταστημάτων τροφίμων, ἐνδύσεως, ὑποδημάτων κ.λπ. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός κατά τά ἔτη τῆς Τουρκοκρατίας συνεκρούσθη μέ τάς δυνάμεις τοῦ Ἑβραϊσμοῦ εἰς τήν Ἑλλάδα καί τούς Μωαμεθανούς κατακτητάς. Τότε οἱ Ἑβραῖοι (πρωτίστως) καί οἱ Μουσουλμάνοι ἤνοιγον τά καταστήματά των κατά τάς Κυριακάς. Ὁ Ἅγιος προέβαλλεν ἰσχυράς ἀντιστάσεις μέ τό σύνθημα: «ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ», ἡ ὁποία εἶναι ἡμέρα προσευχῆς καί ἀναπαύσεως. Ἔλεγε δέ πώς τά «λεφτά τῆς Κυριακῆς» εἶναι «ἀνεμομαζώματα» καί «διαβολοσκορπίσματα». Ὑπάρχει ὅμως καί ἕνας ἄλλος Ἅγιος, προγενέστερος τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Πρόκειται διά τόν Ὅσιον Δαμιανόν τῆς Λαρίσης, ὁ ὁποῖος ἐδίδασκε τούς Χριστιανούς ὅτι δέν ἔπρεπε νά κάμνουν ἀγοραπωλησίας κατά τάς Κυριακάς, διότι ἡ Κυριακή εἶναι ἀφιερωμένη εἰς τόν Κύριον. Ὁ Ὅσιος ἐμαρτύρησε διά αὐτήν τήν διδασκαλίαν του. Περί αὐτῆς ἡ Ἱερά Μητρόπολις Λαρίσης, μέ ἀνακοίνωσιν, τήν ὁποίαν ὑπογράφει ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀχίλλιος Τσούτσουρας, ὑπογραμμίζει τά ἀκόλουθα:

«Ἕνας ἀπὸ τοὺς τοπικοὺς καὶ γενναίους μάρτυρες τῆς Λάρισας ὑπῆρξε καὶ ὁ Ὅσιος Δαμιανός, ὁ φλογερὸς Ἱεραπόστολος καὶ σπουδαῖος ὁμολογητὴς τῆς πίστεώς μας. Ἡ Λάρισα πραγματικὰ σεμνύνεται γιὰ τὸν σπουδαῖο ἀθλητὴ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ χωρὶς φόβο, ἀλύγιστος μπροστὰ στὶς ὕβρεις καὶ τὰ βάσανα, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ σχεδὸν κανεὶς δὲν τολμοῦσε νὰ ὑψώσει τὴν φωνὴ του ἔναντι τῶν ἐχθρῶν αὐτῆς τῆς πίστεως τῶν Ὀρθοδόξων, στάθηκε ὡς ἀληθινὸς πνευματικὸς καθοδηγητής, ὡς πολύτιμος κήρυκας τῶν εὐαγγελικῶν ἀληθειῶν καὶ ὡς πρόμαχος τῆς πίστεως, φωτίζοντας καὶ στηρίζοντας τὶς ψυχὲς τῶν ὑποδούλων Ἑλλήνων. Ἐμεῖς σήμερα αἰσθανόμαστε ἰδιαίτερα ὑπερήφανοι, ποὺ πατοῦμε στὰ ἴδια χώματα, τὰ ὁποῖα βάδισε ὁ Ἅγιος Δαμιανὸς καὶ μὲ πολὺ μεγάλη εὐλάβεια προσκυνοῦμε τὴν ἱερά του εἰκόνα στὸν Ἅγιο Ἀχίλλιο καὶ ἀκόμη μὲ ἱερὸ δέος διαβάζουμε κάτω ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀχίλλιο, κοντὰ στὴν πλατεῖα Ἱππου, ὅπως διερχόμαστε κατὰ τὴν ἱερὰ λιτάνευση τοῦ Πολιούχου καὶ Προστάτου μας Ἁγίου Ἀχιλλίου, τὴν ἐπιγραφὴ ποὺ ἀναφέρεται στὴν σκληρὴ δι᾽ ἀγχόνης καὶ πυρᾶς θανάτωση τοῦ Ἁγίου Δαμιανοῦ, τοῦ ἐν Κισσάβῳ ἀσκήσαντος καὶ ἐν Λαρίσῃ τελειωθέντος, τοῦ ὁποίου τὴν στάχτη οἱ δήμιοι, ἀφοῦ τὸν ἔκαψαν, τὴν ἔρριξαν στὸ σημεῖο αὐτό, μέσα στὸν Πηνειὸ ποταμό, γιὰ νὰ μὴ μποροῦν οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ τῆς Λάρισας νὰ ἀποδώσουν τὶς πρέπουσες τιμὲς στὰ ἱερὰ λείψανα τοῦ Μάρτυρος! Ἐλεγχόμαστε ὅμως παράλληλα, γιατί σήμερα ἀντὶ νὰ ἐμπιστευόμαστε τὴν ζωή μας στὸν ἐλεήμονα Χριστό, ἀντὶ νὰ ἀκολουθοῦμε πιστὰ αὐτὰ τὰ ὁποῖα οἱ Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας, θυσιαστικά μᾶς δίδαξαν καὶ μᾶς προσέφεραν, ἐγκαταλείπουμε τὶς ἱερὲς παραδόσεις μας καὶ συμβάλλουμε καὶ ῾μεῖς μὲ τὴν ἀδιαφορία μας στὴν ἀποϊεροποίηση τῆς ζωῆς μας. Ἂς δοῦμε ὅμως σύντομα κάποια στοιχεῖα ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ Ὁσίου Δαμιανοῦ. Ἐξετάζοντας προσεχτικὰ τὸν βίο καὶ τὴν δράση τοῦ

Ἁγίου Δαμιανοῦ, βλέπουμε ξεκάθαρα τὴν προθυμία του γιὰ τὴν πιστὴ ἐφαρμογὴ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀγάπη του γι᾽ αὐτόν. Ἐγκατέλειψε τὴν πατρίδα του τὸ Μυρίχοβο τῶν Ἀγράφων, ὅπου γεννήθηκε τὸ 1500 μ.Χ, προκειμένου νὰ λάβει τὸν ἀρραβώνα τοῦ μεγάλου καὶ ἀγγελικοῦ σχήματος στὸ καθολικό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Φιλοθέου, τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ἀπὸ ῾κεῖ ἀνεχώρησε γιὰ ἀσκητικώτερους τόπους, ὅπου πλησίον τοῦ μεγάλου ἀσκητοῦ Δομετίου, σπούδασε τὰ ἱερὰ γράμματα, τὴν σοφία τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς Θεοτίμητες ἀρετὲς στὸ πανεπιστήμιο τῆς ἐρήμου, ζῶντας πολλὲς ἱερὲς μυσταγωγικὲς καὶ θεῖες ἀποκαλύψεις, μὲ ἀποκορύφωμα νὰ ἀξιωθεῖ κάποια ἡμέρα νὰ ἀκούσει τῆς μακαρίας ἐκείνης φωνῆς ποὺ τοῦ ἔλεγε: “Δαμιανέ, εἶναι πολὺ καλὸ νὰ ἀγωνίζεσαι γιὰ τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς σου, ἀναζήτησε ὅμως καὶ τρόπους γιὰ τὸ συμφέρον τῶν ψυχῶν τῶν ἀδελφῶν σου!”. Ἔτσι ὁ Ἅγιος μοναχὸς Δαμιανός, ὑπακούοντας στὴν ἀποκαλυπτικὴ ἐκείνη φωνὴ τοῦ Θεοῦ, ἐξέρχεται τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καταφθάνει στὰ ὄμορφα χωριὰ τοῦ Ὀλύμπου, ὅπου οἱ ἄνθρωποι διψοῦσαν πνευματικὰ καὶ κηρύσσει μὲ πύρινη φωνὴ καὶ ζέουσα καρδία τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ στὶς καρδιές τους. Πολεμούμενος ἀπὸ τὴν κακία τῶν ἀνθρώπων ἀνηφορίζει γιὰ τὰ ψηλὰ χωριὰ τῆς Ὄσσας καὶ τοῦ Κισσάβου, ὅπου μετὰ ἀπὸ σκληρὴ ἐπίθεση ποὺ δέχθηκε, κατηγορούμενος ὡς πλάνος, ἀναχωρεῖ καὶ πάλι γιὰ τὰ χωριὰ τῶν Ἀγράφων, ὅπου ἱδρύει τὴν περίφημη Ἱ. Μονὴ τῆς Πελεκητῆς, γιὰ νὰ καταλήξει καὶ πάλι διωκόμενος στὴν Λάρισα, ὅπου στὸ χωριὸ Σελίτσανη (σημερινὴ Ἀνατολὴ) ἀνεγείρει τὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Τιμίου Προδρόμου, μέσα στὴν ὁποία ὁ ἅγιος διδάσκει τὸν σωτήριο λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ ἐμψυχώνει τοὺς ὑποδούλους Ἕλληνες. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 1568, ὁ ρακένδυτος μοναχὸς καὶ διδάσκαλος τοῦ γένους μας, ἐνῶ μιλάει στοὺς ἀνθρώπους τῆς Βουλγαρινῆς (σημερινῆς Ἐλάφου) γιὰ τὶς ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὶς ἀρχὲς τῆς πίστεώς μας, συλλαμβάνεται ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς καὶ σύρεται δέσμιος, στὸν δικαστὴ τῆς Λάρισας μὲ τὴν βαρειὰ κατηγορία ὅτι: “ τὰς κώμας διέρχεται, τοὺς Χριστιανοὺς μὴ πρίασθαί τι ἤ πωλεῖν τῇ Κυριακῇ διδάσκων”, δηλαδὴ γυρίζει τὰ χωριὰ καὶ ἐμποδίζει τοὺς Χριστιανοὺς νὰ πουλᾶνε καὶ νὰ ἀγοράζουν τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, ποὺ γιὰ τοὺς Μουσουλμάνους δὲν σημαίνει ἀπολύτως τίποτε, ἐνῶ γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους τόσα πολλά…ἀφοῦ εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου. Μετὰ ἀπὸ πολυποίκιλα βάσανα, φοβερὲς ἀπολογίες, σκληρὰ μαρτύρια, τὰ ὁποῖα κράτησαν 15 ἡμέρες ὁ Ἅγιος τοῦ Θεοῦ μὲ γενναῖο φρόνημα στὶς 14 Φεβρουαρίου τοῦ 1568 παραδίδει τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸν Πλάστη καὶ Δημιουργό του μετὰ ἀπὸ τὴν πολύωρη κρεμάλα, στὴν ὁποία τὸν ἐξετέλεσαν, γιὰ νὰ τὸν ρίξουν στὴν συνέχεια μὲ λυσσαλέο μῖσος μέσα σὲ ἀναμμένα ξύλα, σὲ μεγάλη φωτιὰ καὶ μάλιστα ἡμιθανῆ. Τὴν δὲ στάχτη τῶν ἱερῶν λειψάνων του, τὴν ἔρριξαν στὸν Πηνειό, ποὺ κυλοῦσε ἀσταμάτητα τὴν χειμερινὴ αὐτὴ ἡμέρα, τὰ θολὰ νερά του πρὸς τὸν Θερμαϊκό. Ποιὸς νὰ σκεπτόταν ἆραγε σήμερα ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς Νεοέλληνες ὅτι ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς, γιὰ τὴν ὁποία συνελήφθη καὶ μαρτύρησε ὁ Ὅσιος Δαμιανός, ὁ πολύαθλος Ἅγιος τῆς Λάρισας, τοῦ Κισσάβου καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, τὸ καμάρι καὶ τὸ ἱερὸ κλέος, θὰ καταργεῖτο τόσο εὔκολα, ἔτσι ἁπλά, χωρὶς νὰ εἴμαστε ὑπόδουλοι, μὲ ὅλη τὴν σχετικότητα τῆς

λέξεως ὑποδούλωση, χωρὶς διάλογο, συζήτηση καὶ ἐπιχειρήματα; Ἡ κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, τῆς ἡμέρας ποὺ εἶναι ἀφιερωμένη στὸν Κύριο καὶ τὴν λατρεία Του εἶναι σίγουρα ἕνα προτεινόμενο μέτρο, ποὺ ἀποσκοπεῖ κάπου βαθύτερα, στὴν ἀποδόμηση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, στὴν ἀποϊεροποίηση τῆς ζωῆς μας, κάτι ποὺ τόσο ἔνθερμα προσπαθοῦν νὰ μᾶς ἐπιβάλλουν ξένες καὶ ὄχι μόνο δυνάμεις καὶ στὸν ἀποχρωματισμὸ τοῦ γένους μας. Δὲν χρειάζεται νὰ ἀναφερθοῦμε ἐκτενῶς στὸ γιατί δὲν πρέπει νὰ συμβεῖ κάτι τέτοιο καὶ νὰ ἐφαρμοσθεῖ ἔστω καὶ πυλωτικὰ αὐτὸ τὸ μέτρο ποὺ ἐξαγγέλλεται ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Ἀνάπτυξης, γιατί σίγουρα εἶναι περιττό. Ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡ σπουδαία ἡμέρα τοῦ Θεοῦ, κατὰ τὴν ὁποία τιμοῦμε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, πρέπει νὰ τὴν διερχόμαστε μὲ προσευχή, μὲ τὴν θεία Λειτουργία, μὲ μετάνοια, μὲ πνευματικὴ ἀνάπαυση, πρέπει νὰ ἐνθυμούμαστε τὸν Παράδεισο καὶ ὅποιο κέρδος ἐξασφαλίζεται τὴν ἡμέρα αὐτὴ εἶναι καταραμένο καὶ ποτὲ εὐλογημένο, φώναζε ὁ Ἅγιος ἐθνοιερομάρτυς Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Ἰσαπόστολος, 200 χρόνια μετὰ τὸν Ἅγιο Δαμιανό. Στὶς ἡμέρες μας θὰ προσθέταμε πὼς εἶναι καὶ κάτι ἀκόμη: Ἡ ἡμέρα ποὺ οἱ Χριστιανοὶ συναντιῶνται σὲ κοινὴ πνευματικὴ τράπεζα, ἀλλὰ καὶ σὲ κάτι ἀκόμη ποὺ τείνει νὰ ἐκλείψει ἀπὸ τὴν ζωή μας, στὴν οἰκογενειακὴ τράπεζα, στὴν ζεστασιὰ καὶ τὴν θαλπωρὴ τῆς ἑνωμένης Ἑλληνικῆς οἰκογένειας, σὲ λίγες ὧρες ἀληθινῆς ἐπικοινωνίας μεταξὺ τῶν μελῶν τῆς κατʼ οἶκον Ἐκκλησίας, ποὺ δυστυχῶς σήμερα γονεῖς καὶ παιδιὰ στεροῦνται αὐτὴν τὴν χαρὰ τῆς ἐπικοινωνίας σὲ μεγάλο βαθμό. Ὁ προβληματισμὸς ὅμως μικρῶν καὶ μεγάλων ἐπικεντρώνεται στὸ γιατί τόσο εὔκολα ἀπαντοῦμε θετικὰ σὲ ἕνα ξενόφερτο μέτρο, σὲ μία ἐπιβαλλόμενη ἴσως πρόταση, τὴν στιγμὴ ποὺ κανένα ὄφελος ξέρουμε πὼς δὲν θὰ προκύψει καὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀλλαγή; Καὶ ἂν ἡ Χώρα μας περιῆλθε σὲ οἰκονομικὴ δυσκολία, γιατί ἀπαραίτητα αὐτὴ τὴν δυσκολία θὰ πρέπει νὰ τὴν ἀκολουθήσει καὶ ἡ ἱστορική, κοινωνικὴ καὶ θρησκευτικὴ ἐξαθλίωση; Καὶ γιατί ἆραγε ἡ συνύπαρξη μὲ ἄλλους λαοὺς μέσα στὴν ἴδια μας τὴν πατρίδα, τὴν Ὀρθόδοξη καὶ θρησκευόμενη στὸ μεγαλύτερό της βαθμό, θὰ πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ συνεπάγεται καὶ τὸ βαθὺ ξερίζωμα ἀπὸ τὶς ρίζες μας, τὴν ἐκθεμελίωση τῆς παραδόσεώς μας, τὸν ὑποβαθμισμὸ τοῦ πολιτισμοῦ μας, τὴν χαλάρωση ἀκόμη καὶ αὐτῶν τῶν ὡραίων ἠθῶν καὶ ἐθίμων μας, τὴν καταστρατήγηση τῶν πνευματικῶν ἀναγκῶν μας, τὸν ἀφανισμὸ τῆς ταυτότητάς μας; Ἡ δυνατὴ φωνὴ ἑνὸς γενναίου Μάρτυρος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ κρεμάστηκε καὶ κάηκε στὴν Λάρισα, γιʼ αὐτὰ τὰ ἰδεώδη καὶ γιʼ αὐτὲς τὶς ἀθάνατες ἀξίες, ἔρχεται καὶ σήμερα νὰ μᾶς ἐλέγξει ὄχι ἐπιτιμητικὰ, ἀλλὰ εὐεργετικὰ καὶ πάλι, μηνύοντας σὲ ῾μᾶς τοὺς Νεοέλληνες πολλὰ καὶ σπουδαῖα μηνύματα, βγαλμένα μέσα ἀπὸ τὴν καιομένη πραγματικὰ καρδιά του… καὶ πιστέψτε με ἀκούγεται ἡ φωνὴ Του πολὺ ἔντονα κάθε φορά, ποὺ διέρχεται κανεὶς ἀπὸ αὐτὰ τὰ ὑψίκορμα δέντρα, ποὺ εἶναι βαθειὰ ριζωμένα στὶς ὄχθες τοῦ Πηνειοῦ ποταμοῦ, καὶ εἶναι σὰν νὰ τὸν ἀκοῦς νὰ μιλάει στὸ σήμερα, ἀφοῦ τὰ πάντα ἄλλαξαν ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα ἢ μᾶλλον ἀπὸ Ἕνα, Αὐτὸν ποὺ ἀσταμάτητα συνεχίζει νὰ προσφέρεται στοὺς ἀνθρώπους, εἰς βρῶσιν καὶ πόσιν, εἰς ἁγιασμὸν καὶ σωτηρίαν κάθε ἡμέρα καὶ κάθε Κυριακή, ἕως καὶ τῆς συντελείας τῶν αἰώνων…».

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

σκειολογικὴ ὑφή, παραβιάζουν καταφανῶς τὴν παραπάνω συνταγματικὴ ἐπιταγή. Ἀλλὰ ταυτοχρόνως ἡ ἐμμονὴ ὡρισμένων νὰ θέλουν τὴν δυνατότητα τῆς ἀποχῆς Ὀρθοδόξων μαθητῶν ἀπὸ τὸ μάθημα τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας, συνιστᾶ ἐμφανῶς ψυχολογικὴ πίεση καὶ προπαγάνδα εἰς βάρος ἀνηλίκων, οἱ ὁποῖοι, προκειμένου νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴ γνωστικὴ ὕλη ἑνὸς ἀκόμη μαθήματος σ᾽ ἕνα ὁμολογουμένως πιεστικὸ σχολικὸ πρόγραμμα, ἀναγκάζονται νὰ ξεφορτωθοῦν τὸ Ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Ὁ ὅρος «ὑποχρεωτικὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν», ποὺ ὕπουλα, ἐπικαλοῦνται οἱ νεωτεριστές, ἀγνωστικιστὲς ἢ ἄθεοι,

Προσέφερον πρὸς ἐνίσχυσιν τοῦ «Ο.Τ.» εἰς ΕΥΡΩ»: Ἀνώνυμος, Ἄνοιξις Ἀττικῆς, 1000,00. Ἀνώνυμος, Διόνυσος, 200,00. Περικλῆς Τσιαμπᾶς, Ἠλιούπολις, 10,00. Ἀνώνυμος, Ἡράκλειον Κρήτης, 30,00. Ὁ «Ο.Τ.» εὐχαριστεῖ θερµῶς τοὺς εὐγενεῖς δωρη τὰς καὶ εὔχεται, ὅ ως ὁ Κύριος χαρίσῃ αὐτοῖς ἀντὶ τῶν ἐ ιγείων τὰ ἐ ουράνια.

ὅτι εἶναι ἀπαράδεκτος, στὴν οὐσία εἶναι ἕνα φθηνὸ ἄλλοθι, γιατί ἁπλὰ δὲν εἶναι κανένας καταναγκασμὸς εἰς βάρος τοῦ μαθητῆ. Καὶ νὰ γιατί. Μπορεῖ στὰ σοβαρὰ νὰ ὑποστηρίξει κανεὶς ὅτι ἡ ὑποχρεωτικὴ διδασκαλία τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας, τοῦ πολιτισμοῦ, τῆς λογοτεχνίας ἤ τῆς Ἱστορίας συνιστᾶ καταναγκασμό; Ὅσο εἶναι καταναγκασμὸς ἡ καλλιέργεια τῆς Ἑλληνικῆς Ἐθνικῆς συνείδησης σὲ ἕνα Ὀρθόδοξο Ἕλληνα μαθητή, τόσο θὰ ἦταν καταναγκασμὸς καὶ ἡ καλλιέργεια τῆς Χριστιανικῆς Ὀρθόδοξης συνείδησης, στὰ πλαίσια τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας. Ἐξ ἄλλου, προσκρούει στὴν πιὸ στοιχειώδη λογικὴ ἡ ἀλλοίωση τῆς βαθύτερης οὐσίας τοῦ μαθήματος (ὡς Ὀρθόδοξου Χριστιανικοῦ) ἐξ αἰτίας τῆς ὑπάρξεως στὰ σχολικὰ τμήματα καὶ ὡρισμένων ἑτερόδοξων, ἑτεροθρήσκων ἢ ἄθρησκων ἀκόμη μαθητῶν. Σὲ κανένα μέρος τοῦ κόσμου, δὲν ὑπάρχει τέτοια παράλογη ἀξίωση, ὁ ἐννόμως ἀσκῶν τὸ οἱοδήποτε δικαίωμά του (στὸ χῶρο ἐργασίας, στὸ σχολεῖο, στὶς ἐκκλησίες κ.λπ.) νὰ πρέπει νὰ ἀλλάξει τοὺς ὅρους καὶ νὰ περιορίσει τὸ κυριαρχικό του δικαίωμα, ἐπειδὴ κάποιοι νέοι (μία μειοψηφία) εἶναι ἀποδεκτοὶ, γιὰ νὰ συνυπάρξουν στὸν ἴδιο χῶρο. Ἰσχυρή πεποίθηση τοῦ ὑπογράφοντος εἶναι ὅτι πρέπει σταθερὰ καὶ ἀνυποχώρητα νὰ συνεχίσουμε

νὰ αὐτοπροσδιοριζόμαστε ὡς Ἕλληνες μὲ βάση τὸ πλέον ἀκλόνητο θεμέλιο (μαζὶ μὲ τὴ γλώσσα) ποὺ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Θρησκεία. Δὲν εἶναι τυχαῖο - ἀντίθετα εἶναι οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς ἐθνικῆς μας ἰδιοσυστασίας - ὅτι στὸ πρῶτο σύνταγμα τῆς Ἐπιδαύρου (1822) ὡς Ἕλληνες θεωρήθηκαν οἱ γηγενεῖς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Στὴ συνέχεια ὅλα τὰ μετέπειτα Συντάγματα (τὰ ἐπαναστατικά τοῦ Ἄστρους 1823 καὶ τῆς Τροιζήνας 1827 καὶ αὐτὰ ποὺ ἀκολούθησαν 1844, 1864, 1911, 1952, ἐκτὸς ἀπὸ ἐκεῖνο τοῦ 1927, ποὺ εἶχε δυτικοευρωπαϊκὲς ἐπιρροὲς) ἡ ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Τριάδος στὸ προοίμιο τοῦ Συντάγματος καὶ ἡ ἀνακήρυξη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ὡς «ἐπικρατούσας Θρησκείας» ἀποτελοῦν, ὅπως λέει ὁ πολὺς Θ. Τσάτσος «τὰ σταθερὰ στοιχεῖα τοῦ πολιτειακοῦ Δικαίου» (Βλ. Μελέτες Συνταγματικοῦ Δικαίου, 1958 σσ. 89 ἔπ., παρὰ Μαριάνου Δ. Καράση, «Δίκαιο καὶ Ὀρθόδοξη Θεολογία», ὅ.π. παρ. σσ. 19 20). Σήμερα, - τί ἔκπτωση στ᾽ ἀλήθεια! - πῶς φθάσαμε σ᾽ αὐτὸ τὸν φοβερὸ κατήφορο, τοὺς θεμέλιους λίθους (ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τὸ μάθημα τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος μαζὶ μὲ τὴν γλώσσα τοῦ ἐθνικοῦ μας οἰκοδομήματος) νὰ θέλουμε ὡς νέοι ἡρόστρατοι, μὲ ἀνήκουστο αὐτοκαταστροφικὸ οἶστρο, νὰ τοὺς γκρεμίσουμε ὡς ἰδανικοὶ αὐτόχειρες;

Τοιχογραφία ἐκ τῆς Ἱ. Μονῆς Βατοπαιδίου Ἁγίου Ὄρους.

Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΣ ΖΩΗ ΑΙΡΕΙ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΝ ΚΡΙΣΙΝ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΝ Ὑπογραμμίζει ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κηφισίας

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καί Ὠρωποῦ κ. Κύριλλος εἰς τό Πασχάλιον μήνυμά του πρός τόν Ἱερόν Κλῆρον, τούς Μοναχούς καί τόν πιστόν λαόν συνδέει τήν παροῦσαν οἰκονομικήν κρίσιν μέ τήν πνευματικήν, τονίζων ὅτι ἡ τελευταία συνδέεται μέ τήν ἀπληστίαν τῶν ἀνθρώπων, ἡ ὁποία δέν τούς ἐπιτρέπει νά γευθοῦν τήν ἀναστάσιμον ζωήν. Τό πλῆρες κείμενον τοῦ μηνύματος ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Εὐλαβέστατοι Ἱερεῖς καὶ Μοναχοί, Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, Ἐπικοινωνοῦμε μεταξὺ μας, ἰδίως αὐτὲς τὶς ἅγιες ἡμέρες τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, γιὰ νὰ ἐκφράσουμε τὴν χαρά μας μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία δὲν εἶναι ἕνα ἁπλὸ ἱστορικὸ συμβάν, οὔτε μιὰ ἀνάμνηση τοῦ παρελθόντος, οὔτε βέβαια μιὰ τυπικὴ ἑορτὴ, γιὰ νὰ ἀνταποκριθῆ στὴν ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου νὰ ξεφύγη ἀπὸ τὶς συνήθειες καὶ τὴν καθημερινὴ ρουτίνα, ἀλλὰ ἕνα ὀντολογικὸ γεγονός. Ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Ἀνάστασή Του ἔγινε «ἀπαρχὴ τῆς ἀναμορφουμένης κτίσεως». Πράγματι, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι «τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἀνανέωσις» καὶ τοῦ πεπτωκότος Ἀδὰμ «ἀναζώωσις καὶ ἀνάπλασις καὶ πρὸς ζωὴν ἀθάνατον ἐπανέλευσις». Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ ζῆ κανεὶς μέσα στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία Ἐκκλησία εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Ὅλοι μιλοῦν σήμερα γιὰ παγκόσμια οἰκονομικὴ κρίση. Δὲν ἀρνεῖται κανεὶς αὐτὴν τὴν πραγματικότητα, ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ ἀγνοήσουμε ὅτι ἡ κρίση εἶναι πνευματική, ποὺ ἐκδηλώνεται μὲ τὴν ἀπληστία τῶν ἀνθρώπων καὶ συνίσταται στὸ ὅτι οἱ ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ γευθοῦν, μὲ τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἀναστάσιμη ζωή, ὡς εἰρήνη, ἀγάπη, δικαιοσύνη, ἐλευθερία, ἐσωτερικὴ πληρότητα, δὲν ἔχουν νόημα

ὕπαρξης καὶ ζωῆς. Ζοῦν τὴν κρίση στὶς σχέσεις τους μὲ τὸν Θεό, τοὺς συνανθρώπους τους καὶ τὸ περιβάλλον. Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς πνευματικῆς κρίσεως εἶναι καὶ ἡ οἰκονομική. Ὁ Χριστὸς εἶπε: «Αὕτη δὲ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἀγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἤ τὸ φῶς· ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα» (Ἰω. γ´, 19). Μὲ τὴν ἐλευθερία μας ἐπιλέγουμε τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ τῆς πονηρίας. Καὶ λίγο πρὸ τοῦ Πάθους Του ὁ Χριστὸς διεκήρυξε: «νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου, νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω· κἀγὼ ἐὰν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτόν» (Ἰω. ιβ´,31). Ἡ πνευματικὴ κρίση αἴρεται, ὅταν γεμίσουμε ἀπὸ ἀναστάσιμη ζωή, ποὺ ὑπάρχει πλούσια μέσα στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ὁποία Ἐκκλησία ἄν καὶ ἐξακολουθῆ νὰ ἐμπαίζεται καὶ νὰ λοιδορῆται, ἐν τούτοις συνεχῶς προσφέρει σὲ αὐτοὺς ποὺ θέλουν τὴν ζωὴ καὶ τὸ φῶς. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, κηρύσσοντας καὶ βιώνοντας τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, δίδει ἕνα μήνυμα ζωῆς στὸν σύγχρονο βασανισμένο, τραυματισμένο καὶ πληγωμένο ἄνθρωπο. Μὲ τὸ μύνυμα τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν δὲν προσφέρει ἕνα ἀναλγητικὸ καὶ ἠρεμιστικό, γιὰ νὰ ἁπαλύνη τὸν πόνο τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ «τὸ φάρμακο τῆς ἀθανασίας», γιὰ νὰ μεταμορφώση τὴν ζωή του καὶ νὰ κάνη ἀνθρωπινώτερο τὸν βίο του. Μὲ τὴν βεβαιότητα τῆς νίκης ἐναντίον τοῦ θανάτου δεχθῆτε τὸν ἀναστάσιμο χαιρετισμὸ «Χριστὸς Ἀνέστη»! Ἐγκάρδιος Εὐχέτης σας πρὸς τὸν Ἀναστάντα Κύριό μας Ὁ Μητροπολίτης † Ὁ Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ Κύριλλος».

ΟΤΑΝ ΛΕΙΠΗ Ο ΙΕΡΟΣ ΖΗΛΟΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

χτίσει τό ἐξωκκλήσι τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς. Μέ τή συμπαράσταση τῶν ἐνοριτῶν χτίστηκε καί ἐξοπλίστηκε σέ λίγους μῆνες. Ἦταν σέ ἕνα ὡραιότατο λόφο, ἀπέναντι ἀπό χωριά τῆς Βορείου Ἠπείρου. Μετά ἀπό ἑπτά χρόνια σέ ἐκεῖνο τό χωριό, ὁ ἱερέας ἔφυγε γιά ἄλλη ἐνορία. Πέρασαν εἴκοσι χρόνια καί ἐπισκέφθηκε τήν παλιά του ἐνορία καί τό ἐξωκκλήσι τῆς Παναγίας. Βυθίστηκε στή θλίψη, ἀφοῦ εἶδε τήν ἐγκατάλειψη σέ ὅλο της τό μεγαλεῖο. Μεγάλες φθορές στούς τοίχους, σκόνες στά στασίδια καί τίς εἰκόνες, παντοῦ ὑγρασία καί μούχλα. Θέλησε νά συγκρίνει τόν προσωπικό του

μόχθο μέ τήν ἀδιαφορία τῶν ἐφημερίων, πού τόν εἶχαν διαδεχτεῖ. Δέν ἄντεξε ὅμως. Τά συναισθήματά του ἐκδηλώθηκαν μέ πολλά δάκρυα στά μάτια. Ἔκλεισε μουδιασμένα τήν πόρτα, ξανάκανε τό σταυρό του καί ἔφυγε πικραμένος. Ἄς εὐχηθοῦμε νά ἀποκτήσουν οἱ ἱερεῖς ζῆλο γιά τούς ἱ. ναούς καί τά ἐξωκκλήσια, προκειμένου νά συντηρηθοῦν. Δίχως τούς ἱερεῖς δέν μπορεῖ νά γίνει τίποτε. Ὅμως πόσοι ἔχουν συνειδητοποιήσει αὐτό τό καθῆκον τους; Λυπᾶμαι πού τό λέω, ἀλλά δυστυχῶς ἐλάχιστοι, γι᾽ αὐτό καί βλέπουμε ἱ. ναούς νά ἐρειπώνονται καί νά καταρρέουν. Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Ἦταν ὁ φρουρός τῆς Ἑλληνικῆς ΣΗΜΑΙΑΣ, ὅταν οἱ Γερμανοί ἀνέβηκαν πρωί στόν ἱ. Βράχο τῆς Ἀκροπόλεως καί ὑπέστειλαν τήν Ἑλληνική Σημαία ὑψώνοντας τή γερμανική Σβάστικα. Τότε ὁ ἐθελοντής φρουρός της ἅρπαξε τό ἱερό Ἐθνικό Σύμβολο, γιά νά μή πέσει στά

βάρβαρα χέρια τῶν Κατακτητῶν, τυλίχθηκε μέ Αὐτό καί κατέπεσε ἀπό τόν ἱ. Βράχο αὐτοθυσιαζόμενος! Τό ἱ. ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ του θά γίνει ἐφέτος κατά μετάθεση τήν 18η Μαΐου 2013, τό ΣΑΒΒΑΤΟ τοῦ Θωμᾶ, πρίν από τήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων.

Ἱ. Μνημόσυνον Κων/νου Κουκίδου († 27 Ἀπριλίου 1941)

Χριστιανὸς βλέπει ἕνα δικό του ἀδελφό. Πονᾶ καὶ χαίρεται μαζί του. Θυσιάζεται. Ἡ μεγαλύτερή του εὐχαρίστηση εἶναι νὰ δαπανᾶται γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἡ ἀδιαφορία γιὰ τὸν συνάνθρωπο εἶναι πραγματικὴ κόλαση γιʼ αὐτόν. Ἔλεγε κάποιος: «Ἡ κόλαση εἶναι τὸ νὰ μὴ ἀγαπᾶς πιά». Ἡ φλόγα τῆς ἀγάπης λιώνει τοὺς πάγους καὶ τοῦ πλέον σκληρόκαρδου. Γιʼ αὐτὸ ἔγραφε ὁ φιλόσοφος Φρανσουὰ Μωριάκ: «Δὲν ὑπάρχει πόρτα κλειστὴ, ποὺ νὰ μὴ μπορεῖ νὰ τὴν ἀνοίξει ἡ ἀγάπη». Ἡ ζεστασιὰ τῆς ἀγάπης εἶναι ἐκείνη ποὺ ἔλιωσε τοὺς πάγους τῆς δουλείας, τῆς καταφρονεμένης ζωῆς τῆς γυναίκας καὶ τοῦ ἀνήμπορου παιδιοῦ. Πού ἔστησε γηροκομεῖα, ὀρφανοτροφεῖα καὶ μυριάδες ἱδρύματα ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. Ἆραγε ποῦ θὰ βρισκόταν ἡ ἀνθρωπότητα χωρὶς αὐτήν; Τὸ ἐρώτημα, ναί, τέθηκε πολλὲς φορές. Ὁ φθόνος καὶ τὸ μῖσος, ὁ κατατρεγμὸς καὶ ἡ ἐκμετάλλευση, ἡ ἐγκατάλειψη καὶ ἡ περιφρόνηση στὸν ἀδύνατο, ἀναλογιστήκαμε ποῦ θὰ μποροῦσαν νὰ ὁδηγήσουν; Τέλος, ὁ γνήσιος Χριστιανὸς ἀπολυμαίνει μὲ τὸ παράδειγμά του. Μὲ τὴν παρουσία του. Μὲ τὴ δράση του τὴν ἴδια. Μπροστὰ στὸν ἥλιο, ἀλλὰ καὶ τὴ θερμότητα τῆς φωτιᾶς, καθαρίζονται τὰ πάντα. Μέχρι κι αὐτὸς ὁ

χρυσὸς λάμπει περισσότερο. Τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὴ θερμότητα τῆς καρδιᾶς τοῦ Χριστιανοῦ. «Ἀρκεῖ εἷς ἄνθρωπος, ζηλῷ πυρούμενος ὁλόκληρον διορθῶσαι δῆμον», τονίζει ὁ Ἅγιος Ἰω. Χρυσόστομος. Ἡ ζωὴ καὶ ἡ δράση ἑνὸς ἱεραποστόλου, μὰ κι ἑνὸς πατέρα ἢ μίας μάνας, ἑνὸς τέτοιου δασκάλου, ἑνὸς μαθητῆ κι ἑνὸς νέου στοὺς συμμαθητὲς καὶ φίλους του, ἑνὸς κληρικοῦ στὴν ἐνορία του, πόσα δὲν ἔχουν νὰ διηγηθοῦν! Ὁ Γκαῖτε, πρὶν πεθάνει, ἄνοιξε γιὰ τελευταία φορὰ τὰ μάτια του καὶ φώναξε: «Φῶς, περισσότερο φῶς». Τὸ ἴδιο ἀκοῦμε συχνὰ ἀπὸ λαϊκὸ τραγούδι. Στʼ ἀλήθεια, εἶναι κραυγὴ τῆς ἐποχῆς μας τούτη. Προβάλλει ἀπὸ κάθε σημεῖο τοῦ πλανήτη, μέσα ἀπʼ τὸ εἶναι τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Ὁ Χριστὸς ἀπαντᾶ σὲ τούτη τὴν ἀγωνιώδη ἔκκληση, μὲ τὸ «Ὑμεῖς (σεῖς) ἔστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου». Καὶ ἰδιαίτερα τὰ Χριστιανικὰ νιάτα, ποὺ ἔχουν τὴ δύναμη, τὸ κουράγιο, τὴν προοπτική. Ναί, νὰ φωτίσουμε μὲ τὴν ἀρετή μας. Νὰ ζεστάνουμε μὲ τὴν ἀγάπη μας. Νὰ ἐξυγιάνουμε μὲ τὴ δράση καὶ τὴν πνευματική μας ἐπιρροὴ τὴν κοινωνία. Εἶναι μεγάλη γιὰ μᾶς ἡ τιμή, ἡ ὠφέλεια, ἡ εὐθύνη. Ἂς γίνουμε πιὸ φωτεινοὶ λοιπόν… Ὅλο πιὸ φωτεινοί… Νὰ ἕνα μεγάλο ὅραμα γιὰ τὴ νέα γενιά… Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

Ἡ ἀνθέλλην καὶ ἐρειστικὴ βουλευτὴς τῆς ΔΗΜ.ΑΡ. κ. Μαρία Ρεπούση παρὰ τὶς ἔντονες ἀποδοκιμασίες, ποὺ ἔχει δεχθεῖ ἀπὸ τὴν μεγαλύτερη μερίδα τῆς κοινῆς γνώμης, συνεχίζει ἀκάθεκτη νὰ προκαλεῖ μιλώντας ἀπαξιωτικὰ γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν χριστιανισμό, πέρα ἀπὸ τὶς προδοτικὲς καὶ ἐθνομηδενιστικὲς ἀπόψεις της. Τελευταία ἐπίθεση ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἐξαπέλυσε πρὶν λίγες ἡμέρες μέσῳ σελίδας κοινωνικῆς δικτύωσης. Ἡ κ. Ρεπούση μὲ ἡμερομηνία 22 Ἀπριλίου μεταξὺ ἄλλων ἀνέφερε καὶ τὰ ἑξῆς: «…νὰ εἶναι ὑποχρεωτικὸς ὁ ἐκκλησιασμός; Καὶ νὰ ὑπάρχουν εἰκόνες στοὺς τοίχους; …Νομίζω σὲ κανένα. Γνωρίζετε ἐσεῖς κανένα σχολεῖο, πού νὰ εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἡ πρωϊνὴ προσευχή; …νὰ στηθοῦν στὸ προαύλιο, γιὰ νὰ προσευχηθοῦν. Ἀλήθεια σὲ ποιὸ ἄλλο εὐρωπαϊκὸ σχολεῖο γίνεται αὐτό;… Ἀνοίγουν τὰ σχολεῖα μετὰ τὶς διακοπὲς τοῦ Πάσχα. Τὰ παιδιὰ μαζὶ μὲ τοὺς δασκάλους ἢ τοὺς καθηγητές τους θὰ ὑποχρεωθοῦν καὶ πάλι…». Ἀπάντηση στὴν κ. Ρεπούση δίνει μία Ἑλληνίδα δασκάλα, ποὺ ἐργάζεται σὲ σχολεῖο τῆς Γερμανίας. Διαβάζουμε στὴν ἱστοσελίδα «thriskeftika.blogspot.gr»: «Ἐργάζομαι στὴν Πρωτοβάθμια ἐκπαίδευση τῆς Γερμανίας- σὲ γερμανικὸ σχολεῖο, σὲ μία χώρα ὅπου ὁ διαχωρισμὸς κράτους καὶ θρησκείας ἔχει γίνει ἀπὸ τὰ “γεννοφάσκια” της. Παρʼ ὅλα αὐτὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες τῆς ἐκπαίδευσης, ἀπὸ τὴν Α´ Δημοτικοῦ ἕως τὴν 7η Γυμνασίου (τὴ δική μας Γ´ Λυκείου). Ναί! μάλιστα. Τὰ θρησκευτικὰ εἶναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ μάθημα ἀκόμα καὶ γιὰ τοὺς μαθητὲς ποὺ βρίσκονται στὸν πυρετὸ τοῦ “Ἀμπιτούρ”, τῶν δικῶν μας Πανελληνίων. Τήν τελευταία δεκαετία, μάλιστα, ἔχει γίνει κοινὰ παραδεκτὸ ἀπὸ Συλλόγους Γονέων καὶ Ἐκπαιδευτικῶν ὅτι κάθε παιδὶ πρέπει νὰ διδάσκεται κάποια θρησκεία, προκειμένου νὰ μὴ εἶναι τόσο “ἐλεύθερο” στὸ νὰ διαλέξει ἴσως τὸν μοντέρνο δρόμο τῆς ἀπόλυτης ἀθεΐας, μὲ ὅ,τι αὐτὸς συνεπάγεται. Λαὸς μὲ αὐτοκριτικὴ οἱ Γερμανοί, βλέπετε, τολμοῦν νὰ παραδεκτοῦν ὅτι ἦταν λάθος ἡ ἄποψη τῆς προηγούμενης γενιᾶς νὰ ἀφήσει τὰ παιδιὰ της τόσο ἐλεύθερα. Ὅσον ἀφορᾶ τὰ ἱερὰ σύμβολα, τὶς εἰκόνες κτλ. εἶναι ἀδύνατον αὐτὰ νὰ ὑπάρξουν στὰ σχολεῖα, μιᾶς καὶ δὲν ὑπάρχουν οὔτε στὶς ἐκκλησίες τους. Αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει ὅμως, εἶναι τὸ σύμβολο τοῦ Σταυροῦ σὲ ΚΑΘΕ σχολεῖο, ἀκόμα καὶ σὲ αὐτὰ ποὺ ἡ πλειονότητα τῶν μαθητῶν εἶναι Μουσουλμάνοι. Ὅταν διερωτῶνται καὶ οἱ ἴδιοι, μήπως θὰ ἔπρεπε νὰ ξεκρεμάσουν τοὺς Σταυροὺς, ὥστε νὰ μὴ προσβάλλουν τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα τῶν Μουσουλμανοπαίδων, ἡ ἀπάντηση τῆς κοινωνίας εἶναι πὼς ΟΧΙ. (Στοιχηματίζω πὼς οἱ περισσότεροι στὴν Ἑλλάδα θεωροῦν τοὺς Γερμανοὺς ἄθεους!) Ἡ ἐπικρατοῦσα θρησκεία τῆς χώρας εἶναι ὁ Χριστιανισμὸς καὶ κάθε ἀλλοδαπὸς ποὺ ἐπέλεξε αὐτὴ τὴ χώρα γιὰ νὰ ζήσει, τὸ γνωρίζει αὐτό. Ἐὰν προσευχόμαστε ἐδῶ μπροστὰ σὲ παιδιὰ πού δὲν εἶναι Χριστιανοί…; Ἡ ἐρώτηση αὐτὴ ἁπλὰ δὲν τίθεται! Φυσικὰ καὶ προσευχόμαστε, φυσικὰ καὶ ἔχουμε μέσα στὶς τάξεις διάφορες θρησκεῖες, ὅμως δὲν περνάει ἀπὸ τὸ μυαλὸ κανενὸς νὰ σταματήσει ὁ Χριστιανὸς νὰ προσεύχεται, προκειμένου νὰ νιώσει ἄνετα ὁ Μουσουλμάνος. Τὸ γνωρίζουν καλὰ οἱ μετανάστες ὅτι πρέπει νὰ προσαρμοστοῦν στοὺς κανόνες τοῦ οἰκοδεσπότη τους. Τὸ ἴδιο κάνουμε καὶ ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἄλλωστε! Θὰ μποροῦσα νὰ γράψω πολλὰ ἀκόμα, ἀλλὰ δὲ θέλω νὰ σᾶς κουράσω. Ἤθελα μόνο νὰ μεταφέρω τὴν εἰκόνα ἀπὸ τὸ δικό μου σχολεῖο μιᾶς καὶ βρίσκομαι ἐκτὸς Ἑλλάδας καὶ μὲ πληγώνουν αὐτὲς οἱ ἀπόψεις καὶ ὁ ξαφνικὸς καὶ ὑπερβολικὸς “μοντερ-

νισμός”. Μὲ πληγώνει ποὺ αὐτοὶ ποὺ μορφώνουν τὰ παιδιὰ μας ἔχουν ὡς πρότυπο εὐρωπαϊκὲς χῶρες καὶ πιστεύουν ὅτι γνωρίζουν πῶς λειτουργοῦν τὰ πράγματα ἐδῶ ἔξω! Καὶ κάτι τελευταῖο, γιὰ νὰ σᾶς δώσω λίγο κουράγιο καὶ μαζὶ τροφὴ γιὰ σκέψη: Ἡ πλειονότητα τῶν Γερμανῶν ἐκπαιδευτικῶν τὸ βρίσκει συγκινητικὸ ὅτι ἡ χώρα ποὺ ἔχτισε τὴν Εὐρώπη κρατάει μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια τὶς παραδόσεις καὶ ὅτι πάνω σὲ αὐτὲς τὶς παραδόσεις εἶχαν τὴν τύχη νὰ γεννηθοῦν ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι πολιτισμοί. Πρόκειται γιὰ τοὺς ἴδιους ἐκπαιδευτικούς, ποὺ ἔχουν πολὺ περισσότερες διακοπὲς ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες, τυγχάνουν ὅμως τοῦ ἀπόλυτου σεβασμοῦ τῆς κοινωνίας…Τὰ σχόλια δικά σας». Ὡς σχόλιό μας πρὸς τὴν κ. Ρεπούση, θὰ παραθέσουμε τὴν ἀπάντηση ποὺ τῆς ἔδωσε ὁ βουλευτὴς τῶν Ἀνεξάρτητων Ἑλλήνων Πτέραρχος ἐ.ἀ κ. Νταβρῆς στὴν ἐκπομπὴ «Κοινωνία ὥρα mega»: «Ὁ χειρότερος Ἕλληνας Δάσκαλος ἔχει κάνει λιγότερη ζημιὰ ἀπὸ ἐσᾶς στὸ ἑλληνικὸ ἔθνος». Θεωροῦμε ὅτι προδότες τῆς Πατρίδος ὅπως ἡ κα Ρεπούση, γιατί τέτοιες ἀπόψεις μόνο προδότες χρησιμοποιοῦν, δὲν πρέπει νὰ κατέχουν κρατικὰ ἀξιώματα, ἀφοῦ δὲν σέβονται τὰ ἰδανικὰ καὶ τὶς ἀξίες τοῦ Ἔθνους καὶ δὲν τιμοῦν τὸ αἷμα τῶν ἑκατομμυρίων πεσόντων, ποὺ ἔπεσαν στὰ πεδία τῶν μαχῶν, γιὰ νὰ προασπίσουν ἀκόμα καὶ μία σπιθαμὴ ἑλληνικοῦ ἐδάφους.

*** Μία νότα ἐλπίδας καὶ αἰσιοδοξίας γιὰ τὸ αὔριο μᾶς δίνει ὁ Πολιτικὸς ἐπιστήμων κ. Κωνσταντῖνος Χολέβας σὲ ἄρθρο του ὑπὸ τὸν τίτλο «Ἕνα ξεχασμένο θαῦμα τῆς πατρίδας», ποὺ δημοσιεύτηκε στὴν ἐφημερίδα «δημοκρατία» (21.4.13). Ὁ ἐπιφανὴς καὶ ἐξαίρετος ἐπιστήμονας περιγράφει ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα γεγονότα, ποὺ διαδραματίστηκαν κατὰ τὴν περίοδο τῶν Βαλκανικῶν πολέμων, ὥστε νὰ διδασκόμαστε καὶ ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες ἀπὸ τὴν γνήσια Ἑλληνικὴ ψυχὴ καὶ τὸν ἡρωισμὸ τῶν προγόνων μας. Ἀναφέρει λοιπὸν στὸ ἄρθρο του τὰ ἑξῆς: «Συνεχίζονται καὶ φέτος οἱ ἐκδηλώσεις γιὰ τὰ 100 χρόνια ἀπὸ τοὺς νικηφόρους Βαλκανικοὺς Πολέμους τοῦ 1912-13. Ἦταν πράγματι ἕνα θαῦμα τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπελευθερώθηκαν ἱστορικὰ ἑλληνικὰ ἐδάφη ἀπὸ μία μικρὴ Ἑλλάδα, ἡ ὁποία εἶχε πτωχεύσει τὸ 1893, εἶχε ἡττηθεῖ στρατιωτικὰ τὸ 1897 καὶ βρισκόταν ὑπὸ Διεθνῆ Οἰκονομικὸ Ἔλεγχο (ἀντίστοιχο μὲ τὴν τρόϊκα) ἀπὸ τὸ 1898. Πέραν, ὅμως, τῶν πολεμικῶν κατορθωμάτων, ἀξίζει νὰ θυμηθοῦμε καὶ ἕνα εἰρηνικὸ ἐπίτευγμα, ποὺ ὑλοποιήθηκε πρὶν ἀπὸ ἀκριβῶς 100 χρόνια καὶ καταδεικνύει ὅτι μποροῦμε νὰ εἴμαστε καὶ ὀργανωτικοὶ καὶ συντονισμένοι καὶ ἀποτελεσματικοί. Ὅπως μὲ πληροφόρησε φίλος ἰατρὸς, ποὺ ἀγαπᾶ τὴν Ἱστορία, στὶς ἀρχὲς τοῦ 1913 καὶ μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Θεσσαλονίκης τὸ Ὑγειονομικό τοῦ Στρατοῦ μας ἐμβολίασε 500.000 ἀνθρώπους μέσα σὲ λίγους μῆνες κατὰ τῆς χολέρας καὶ ἄλλων ἐπιδημιῶν. Οἱ ἐποχὲς ἦταν δύσκολες, ὑπῆρχαν ἀσθένειες ποὺ σήμερα θεωροῦνται ξεχασμένες, καὶ οἱ συνθῆκες τοῦ πολέμου προκαλοῦσαν τὴ μαζικὴ συγκέντρωση ἀμάχων ἢ στρατιωτῶν, ἄρα καὶ τὴν εὐκολότερη διάδοση τῶν ἐπιδημιῶν καὶ τῶν λοιμωδῶν νόσων. Ὁ βουλγαρικὸς καὶ ὁ σερβικὸς στρατὸς εἶχαν μεγάλες ἀπώλειες ἀπὸ τὴ χολέρα. Οἱ Ἕλληνες, οἱ παπποῦδες μας, τὰ κατάφεραν καὶ τὴν ἀπέφυγαν. Μία φτωχὴ Ἑλλάδα, μὲ πενιχρὰ μέσα, στηρίχτηκε στὴν αὐταπάρνηση καὶ τὴν ἐπιστημοσύνη τῶν στρατιωτικῶν ἰατρῶν καὶ νοσοκόμων, καὶ ἔστησε 29 ἰατρεῖα μέσα στὴ Θεσσαλονίκη σὲ ἐλάχιστο χρόνο. Ἐμβολιάστηκαν συνολικὰ 150.000 στρατιῶτες καὶ 350.000 ἄμαχοι. Ἡ θνησι-

μότητα περιορίστηκε σὲ ἀπειροελάχιστο ποσοστό. Κοπέλες ἀπὸ καλὲς οἰκογένειες τῆς Θεσσαλονίκης προσ έφεραν ἐθελοντικὰ ὑπηρεσίες ὡς νοσοκόμες. Ἰατροὶ ἀπὸ ὅλα τὰ σημεῖα, ὅπου ζοῦσαν Ἕλληνες, κατατάχθηκαν ἐθελοντικῶς καὶ βοήθησαν ὡς ἁπλοὶ στρατιῶτες τοῦ Ὑγειονομικοῦ. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα προσφορᾶς, ὁ Σμυρναῖος ἰατρὸς Ἀπόστολος Ψαλτώφ, ὁ ὁποῖος κατετάγη στὸν Ἑλληνικὸ Στρατὸ χωρὶς νὰ ἔχει ὑποχρέωση, καὶ μάλιστα προσέφερε μὲ δικά του ἔξοδα πολλὰ χειρουργικὰ ἐργαλεῖα». Καὶ κατακλείει μὲ τὸ ἑξῆς στοχευμένο καὶ λίαν ἐπιτυχὲς σχόλιο: «Τὰ γράφω αὐτὰ ὄχι μόνο, γιὰ νὰ τιμήσουμε τὴ μνήμη τῶν ἀγωνιστῶν τῆς ἀνθρωπιᾶς καὶ τῶν εἰρηνικῶν ἐπιτευγμάτων, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ πάρουμε λίγες δυνάμεις καὶ νὰ ἀντλήσουμε συγκρατημένη αἰσιοδοξία γιὰ τὸ παρόν. Μὴ ἀκοῦτε τὶς εἰρωνεῖες τῶν γερμανικῶν ἐφημερίδων ὅτι ἔχουμε μόνον ἐλαττώματα. Μποροῦμε νὰ κάνουμε θαύματα, ὅταν εἴμαστε ἑνωμένοι καὶ ἀποφασισμένοι. Στὰ δύσκολα δείχνουμε τὸν καλύτερο ἑαυτό μας. Ἂς τὸ ἀποδείξουμε καὶ τώρα!». *** Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος ἐδῶ καὶ ἀρκετὸ καιρὸ δείχνει νὰ ἔχει χαράξει κοινὴ πορεία μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο ὅσο ἀφορᾶ τὶς φιλοοικουμενιστικὲς του κινήσεις. Συμμετέχει σὲ διαθρησκειακὰ συνέδρια, δέχεται νὰ συνομιλήσει μὲ παπικούς, «παπαδίνες» καὶ κάθε λογῆς ἑτερόθρησκο γιὰ θρησκευτικὰ ζητήματα, ἐνῶ τελευταῖα ἐπιδεικνύει καὶ ἔντονη περιβαλλοντικὴ εὐαισθησία μιμούμενος τὰ «ἔργα καὶ πράξεις» τοῦ «Πράσινου Πατριάρχη», ὅπως χαρακτηρίζουν τὸν Οἰκ. Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο τὰ διεθνῆ μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως. Τελευταία οἰκουμενιστικὴ του πράξη ἡ συμμετοχή του σὲ διαθρησκειακὸ φόρουμ μὲ θέμα «Ἡ σημασία τῆς θρησκείας στὸ σύγχρονο κόσμο», ποὺ ἔλαβε χώρα στὸ Κίεβο. Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἡ ἱστοσελίδα «aktines.blogspot.com»: «Στὸ φόρουμ συμμετεῖχαν, μεταξὺ ἄλλων, ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Θεόφιλος Γ´, ὁ Μητροπολί-

της Ἀντώνιος Boryspil, ὁ πρόεδρος τοῦ Διεθνοῦς Συμβουλίου Χριστιανῶν καὶ Ἑβραίων Deborah Weissman,ὁ πρόεδρος τοῦ Διεθνοῦς Ἰσλαμικοῦ φόρουμ διαλόγου, Hamid Ahmed Al-Reef, ὁ πρόεδρος τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Σὶχ Satpayev Singh, τὸ μέλος τῆς Ἐθνικῆς Συνέλευσης τῆς Τυνησίας Fatma Gharbi καὶ ὁ πρόεδρος τῶν Ulema τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας Μουφτὴς Farid Salman, κ.ἄ». Φαίνεται, ὅπως ὅλα δείχνουν, ὅτι ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης κ. Θεόφιλος ἔχει εἰσχωρήσει στὸ οἰκουμενιστικὸ στρατόπεδο, γιὰ νὰ προβαίνει σέ ὅλα αὐτά τά οἰκουμενιστικά ἀνοίγματα. Ὅμως Ὀρθοδοξία καὶ οἰκουμενισμὸς δὲν συνάδουν καὶ ὀφείλει νὰ εὐθυγραμμιστεῖ μὲ τὰ λόγια τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας (ὅπως ἄλλωστε καὶ ὅλοι οἱ φιλοοικουμενιστὲς Ἱεράρχες) καὶ νὰ κρατήσει ἀμόλυντο τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα, ὡς γνήσιος Ὀρθόδοξος Πατριάρχης τοῦ πιὸ ἱεροῦ τόπου, ποὺ ὑπάρχει στὴ γῆ. Τοῦ τόπου ὅπου ἔζησε ὁ Κύριος τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἔχει ἱερὰ ὑποχρέωση νὰ κρατήσει ἀκλόνητη καὶ ἀλώβητη τὴν Ὀρθοδοξία στὰ ἱερὰ προσκυνήματα.

3 ΜΑΪΟΥ 2013

Σελὶς 5η

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΡΟΣ ΚΟΙΝΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟΝ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ; Σύμφωνα μὲ τὴν Ἱερὰ Παράδοση, ὁ Χριστὸς ἔπεσε πολλὲς φορὲς μὲ τὸν Σταυρό, στὸ δρόμο γιὰ τὸν Γολγοθᾶ. Τότε ἦρθε ὁ Σίμωνας ὁ Κυρηναῖος, γιὰ νὰ σηκώσει τὸν Σταυρὸ καὶ νὰ βοηθήσει τὸν Χριστό. Ὅπως τότε ὁ Χριστὸς βοηθήθηκε ἀπὸ ἕνα ἄνθρωπο, ἔτσι καὶ σήμερα ὁ Χριστὸς θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ σηκώσουμε τὸν δικό μας σταυρό, ἀρκεῖ νὰ ζητήσουμε τὴν βοήθειά Του. G Ἅπλωσε ἡ Εὔα τὰ χέρια της στὸν ἀπαγορευμένο καρπό, ἅπλωσε καὶ ὁ Χριστὸς τὰ χέρια Του πάνω στὸ Σταυρό. Παρέβη τὴν ἐντολὴ ὁ Ἀδὰμ καὶ παρήκουσε, ἔγινε ὁ Χριστὸς ὑπήκοος μέχρι θανάτου, γιὰ νὰ θεραπεύσει τὴν ἁμαρτία. Ἦταν τὸ δέντρο (ξύλο), ἀπὸ ὅπου ὁ καρπὸς τῆς παρακοῆς, ἐπὶ τοῦ ξύλου κρεμάστηκε ὁ Χριστός! Κῆπος καὶ παράδεισος ἦταν ἐκεῖ ποὺ ἔπεσε ὁ Ἀδὰμ καὶ ἀπὸ ὅπου ἐξορίστηκε, κῆπος ἦταν καὶ στὴν Γεσθημανή, ὅπου ὁ Χριστὸς προδόθηκε. Ἰσοθεΐα καὶ δόξα φαντάστηκε ὁ Ἀδάμ, ἀτιμία καὶ πτύσματα δέχθηκε ὁ Κύριος! Βλέπουμε λοιπὸν ὅτι ὁ Χριστὸς ὑπέστη ἀκριβῶς τὶς ἀντίστροφες ἐνέργειες, ποὺ ἔκαναν οἱ Πρωτόπλαστοι στὴν πτώση τους, προκειμένου νὰ θεραπεύσει τὴν παρακοὴ καὶ τὰ ἀποτελέσματα, ποὺ ἐπέφερε αὐτή. Ὁ Χριστός, ὅπως ἀναφέρει ἡ Ἁγία Γραφή, ἔκλινε τὴν κεφαλὴ καὶ μετὰ παρέδωσε τὸ πνεῦμα Του. Οἱ ἄνθρωποι πῶς πεθαίνουν; Παραδίδουν τὸ πνεῦμα καὶ κλίνουν τὴν κεφαλή. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Χριστὸς πέθανε τὴν ὥρα πού ἤθελε. Σημαίνει ὅτι πέθανε σὰν Θεὸς καὶ ὄχι σὰν ἄνθρωπος. Δὲν Τὸν πεθάνανε οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ πέθανε, ὅποια στιγμὴ ἤθελε. Πέθανε ὁ Χριστὸς νωρίτερα σὲ σχέση μὲ τοὺς ἄλλους δύο ληστές, γι᾽ αὐτὸ καὶ τὰ σκέλη Του δὲν συνθλίφτηκαν (προφητεύτηκε αὐτὸ αἰῶνες πρίν), ὅπως ἔγινε μὲ τοὺς ἄλλους δύο ληστές, προκειμένου νὰ ἐπέλθει ὁ θάνατός τους, γιατί ἀκολουθοῦσε τὸ Πάσχα τῶν Ἑβραίων. G Τὸ πρῶτο θαῦμα, πού ἔγινε ἀμέσως μετὰ τὸ τετέλεσται τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὅτι σχίστηκε τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομώντα. Τὸ καταπέτασμα συμβόλιζε τὴν ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου καὶ χώριζε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ Θεό, γι᾽ αὐτὸ καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, δίκαιοι καὶ ἄδικοι, πρὶν τὴν Ἀνάσταση, πήγαιναν στὸν Ἅδη. Μὲ τὸ σχίσιμο τοῦ ναοῦ, νικήθηκε ἡ ἁμαρτία ἀπὸ τὸ Χριστὸ καὶ ἀποκαταστάθηκε ἡ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Χριστό. Ἄνοιξε ἔτσι ὁ δρόμος τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὸν παράδεισο. Ὁ δρόμος αὐτὸς εἶναι ἡ Ὡραία Πύλη, πού ὑπάρχει στὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἄνοιξε καὶ προσφέρει τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου διὰ τῆς Θείας Κοινωνίας. G Στὴν Καινὴ Διαθήκη ἀναφέρεται ὅτι ὁ Χριστός, ὅταν λογχίστηκε στὴν πλευρά Του, ἀπὸ ἕνα Ρωμαῖο στρατιώτη, προκειμένου νὰ διαπιστώσει ἂν εἶναι νεκρός, τότε βγῆκε ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Χριστοῦ αἷμα καὶ νερό. Πολλοὺς αἰῶνες ἀργότερα καὶ σύμφωνα μὲ τὴν σύγχρονη ἐπιστήμη, τὰ στοιχεῖα αὐτά, πού μᾶς δίνει ἡ Ἁγία Γραφή, ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ Χριστὸς πράγματι πέθανε. Συγκεκριμένα ὁ Σίμπσον, ὁ ἐφευρέ-

Τοῦ μακαριστοῦ ἱεροκήρυκος Δημητρίου Παναγοπούλου της τοῦ χλωροφορμίου, ἀπέδειξε ὅτι ὁ χωρισμὸς τοῦ ὀροῦ ἀπὸ τὸ αἷμα εἶναι ἔνδειξη θανάτου. Τὸ αἷμα πού βγῆκε ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Χριστοῦ, συμβολίζει τὴν Θεία Κοινωνία, ἐνῶ τὸ νερὸ συμβολίζει τὸ Βάπτισμα. Ἡ Εὔα «λογχίστηκε» ἀπὸ τὸν διάβολο καὶ γέννησε θάνατο, ἐνῶ ὁ Χριστὸς λογχίστηκε ἀπὸ τὸν Ρωμαῖο στρατιώτη καὶ γέννησε

Ζωή, μέσῳ τῶν δύο αὐτῶν Μυστηρίων: τῆς Θείας Κοινωνίας καὶ τοῦ Βαπτίσματος. G Τὸ πέρασμά μας κάτω ἀπὸ τὸν Ἐπιτάφιο, τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα, τί συμβολίζει; Βάζουμε μετάνοια στὸ Χριστό, ὅτι θὰ κάνουμε τὸ θέλημά Του καὶ ὄχι τὸ δικό μας. Ἐντούτοις ἐμεῖς συνεχίζουμε νὰ κάνουμε τὸ δικό μας θέλημα καὶ δὲν ἀποχωριζόμαστε τὰ πάθη μας. Πῶς λοιπὸν ἄνθρωπε τολμᾶς νὰ περνᾶς κάτω ἀπὸ τὸν Ἐπιτάφιο; Μᾶς ἀνέχεται ὁ Χριστός, δείχνει μακροθυμία, ἀλλὰ ὡς πότε; G Ὅταν ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, οἱ στρατιῶτες, πού φύλαγαν τὸν τάφο Του καὶ ἦταν πολλοί, δωροδοκήθηκαν ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους, γιὰ νὰ μή ποῦν ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε, ἀλλὰ ὅτι κλάπηκε ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους! Ὁ Χριστὸς θάφτηκε μὲ τὸν Ἰουδαϊκὸ τρόπο ταφῆς. Ἄλειψαν τὸ σῶμα Του μὲ παραφίνη (κολλητικὴ οὐσία), ἔντυσαν τὸ κεφάλι μὲ τὸ σουδὰριο καὶ τὸ σῶμα μὲ σεντόνια. Ἂν ὅμως οἱ Μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ἔκλεβαν τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὰ ἐνδύματά Του πῶς βρέθηκαν μέσα στὸν τάφο; Δηλαδὴ ἔκλεψαν τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, βγάζοντας πρῶτα τὰ ροῦχα Του; Ἀστεῖα πράγματα! Ἐξάλλου ἡ παραφίνη, πού ἄλειψαν τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, θὰ ἦταν ἡ αἰτία, τὸ σεντόνι νὰ γίνει ἕνα μὲ τὸ δέρμα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς ἔμεινε 33 ὧρες στὸν ἅδη (ἀπὸ τὶς 3 τὸ ἀπόγευμα τῆς Παρασκευῆς ἕως τὰ μεσάνυχτα τοῦ Σαββάτου), ὅσα ἦταν δηλαδὴ τὰ χρόνια τῆς ἐπίγειας ζωῆς Του. Ἐκεῖ στὸν ἅδη, ὁ Χριστὸς κήρυξε καὶ ὅσοι Τὸν πίστεψαν, πῆγαν μαζί Του στὸν Παράδεισο, ὅταν Ἀναστήθηκε. Ἡ πρώτη, πού πληροφορήθηκε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, εἶναι ἡ Θεοτόκος ἀπὸ ἄγγελο Κυρίου. G Μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἰσχύει τὸ μνήσθητι πού εἶπε ὁ ληστὴς πάνω στὸ σταυρό. Τὸ μνήσθητι ἴσχυε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Μετὰ τὴν Ἀνάσταση, ἄλλαξε ὁ τρόπος σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καὶ

ὑπάρχει τὸ βάπτισμα, ἡ ἐξομολόγηση καὶ ἡ θεία Κοινωνία. Πλανῶνται ἑπομένως αὐτοὶ πού λένε καὶ εἶναι πολλοὶ δυστυχῶς, ὅτι ἐγὼ ἕνα μνήσθητι θὰ πῶ στὰ τελευταῖα μου, μιμούμενος τὸν ληστὴ καὶ ἔτσι θὰ σωθῶ! Ἔξαλλου τί μνήσθητι θὰ πεῖς, ἅμα σὲ πατήσει ἁμάξι, τρελλαθεῖς ἢ πεθάνεις ξαφνικὰ καὶ ἀκαριαῖα; Θέλει προσοχὴ αὐτὸ τὸ θέμα! G Ἡ «πρώτη» λεγομένη Ἀνάσταση ἔχει σχέση μὲ τὴν κάθοδο τοῦ Χριστοῦ στὸν ἅδη. Ἐκεῖ ὁ Χριστὸς κήρυξε καὶ ὅλοι ὅσοι Τὸν πίστεψαν καὶ Τὸν δέχτηκαν τοὺς ἀνέστησε καὶ πῆγαν στὸν παράδεισο. G Ὅλοι ὅσοι πρωταγωνίστησαν καὶ συνέβαλαν στὴν Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, εἶχαν φρικτὸ τέλος. G Μετὰ τὴν Ἀνάσταση, ὅταν πεῖ ὁ ἱερεὺς τὸ Χριστὸς Ἀνέστη, ἀκολουθεῖ ἡ Ἀναστάσιμη Ἀκολουθία, ἀλλὰ οἱ περισσότεροι φεύγουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ πᾶνε στὰ σπίτια τους καὶ νὰ φᾶνε τὴν μαγειρίτσα. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς λυπεῖ τὸ Χριστὸ καὶ ζημιώνει τὸν πιστό. Λέει ὁ Δαβὶδ 1050 χρόνια π.Χ. χαρακτηριστικά: Ἀναστήθηκε ὁ Θεὸς καὶ διασκορπίστηκαν οἱ ἐχθροί Του. Ἐχθρούς τούς ἀποκαλεῖ ὁ Δαβίδ, αὐτοὺς πού φεύγουν πιὸ νωρὶς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, οἱ ἄνθρωποι κολάζονται καὶ χάνουν τὴν ψυχή τους. Μάλιστα πολλοὶ ἀπὸ αὐτούς, πού φεύγουν στὸ Χριστὸς Ἀνέστη, πᾶνε μετὰ μὲ τὴν λαμπάδα καὶ τὸ Ἀναστάσιμο Φῶς, νὰ σταυρώσουν τὴν ὀροφὴ τῆς πόρτας τοῦ σπιτιοῦ τους, γιὰ νὰ κρατήσουν τάχα μακριὰ ἀπὸ τὸ σπίτι τους τὸ διάβολο. Δυστυχισμένοι ἄνθρωποι! Ἀφοῦ φύγατε νωρίτερα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἒχετε τὸν διάβολο μέσα σας καὶ ὁ πονηρός σᾶς ἐμπαίζει. Αὐταπατῶνται ἒτσι οἱ ἄνθρωποι, νομίζοντας ὅτι ἔκαναν Πάσχα! G Ἂν ὁ Χριστὸς δὲν Ἀναστήθηκε καὶ δὲν εἶναι Θεός, δὲν ὑπάρχει σωτηρία γιά τὸν ἄνθρωπο. Ἀλλά, δόξα σοι ὁ Θεός, καὶ Ἀναστήθηκε καὶ Θεὸς εἶναι. G Ὁ τάφος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι κενοτάφιο, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς Ἀναστήθηκε καὶ δὲν ὑπάρχει τὸ Σῶμα Του ἐκεῖ. Ἦταν καὶ καινοτάφιος, ἀφοῦ κανένας ἄλλος ἄνθρωπος, δὲν εἶχε θαφτεῖ ποτὲ ἐκεῖ. Ἦταν ὁ πρῶτος, πού θάφτηκε σὲ ἐκεῖνον τὸν τάφο. G Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ κατακριθοῦμε, ἀπὸ τὸν κενὸ τάφο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸν κενὸ τάφο τῆς Παναγίας μας. Οἱ ἄλλοι (ἑτερόδοξοι), θὰ κατακριθοῦνε ἀπὸ τὸν γεμάτο τάφο τῶν ἀρχηγῶν τους. Ἐμεῖς θὰ κατακριθοῦμε, γιατί δὲν πιστεύουμε στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ ἄλλοι θὰ κατακριθοῦν, γιατί πιστεύουν σὲ πεθαμένους ἀνθρώπους. G Τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὁ σατανᾶς τὴν μισεῖ. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὅταν πεῖς, Χριστὸς Ἀνέστη, σὲ ἕνα αἱρετικό, τὸ μόνο πού δὲν θὰ σοῦ πεῖ εἶναι, Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Σημείωσις «Ο.Τ.»: Ἡ ἀνωτέρω ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ ἱεροκήρυκος Δημητρίου Παναγοπούλου ἀναδημοσιεύεται ἀπό τό βιβλίον «Ἀπάνθισμα τῶν ὁμιλιῶν» του, τό ὁποῖον ἐκυκλοφόρησε προσφάτως ἀπό τάς ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη».

ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΣΧΑ

Τοῦ κ. Δημητρίου Κουτσουλέλου, Ἐπιτ. Ἐπόπτου Δημ. Ἐκπαιδεύσεως

«Πρόσταξε τοῦ ὄκνου οἱ δαίμονες νά πέσουν καί τοῦ μίσους νεκροί. Στῆσε μας τῆς θυσίας βωμούς καί τῆς ἀγάπης Κροίσους, Λαμπρή». Κωστῆς Παλαμᾶς Ἀπ᾽ τά ὕψη τῶν καμπαναριῶν ἀντιλαλεῖ καί πάλι ἀπόψε, μέσα στήν εὐωδιασμένη γαλήνη τῆς ἀνοιξιάτικης νύχτας, τό μεγάλο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λυτρωτῆ καί τό ἀνέσπερο Φῶς της θερμαίνει καί κατευθύνει τίς ψυχές μας στήν ἀλήθεια, στήν ἀγάπη καί στή δικαιοσύνη. Οἱ ἀναμμένες λαμπάδες φωτίζουν τήν ἀνθρώπινη σκέψη καί ἡ ἀνοιξιάτικη πνοή φέρνει παντοῦ ἀγαλλίαση. Τό μέγιστο θαῦμα, τό «ἄφραστον θαῦμα», ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ἔδωσε ἐλπίδα καί πίστη στό ἀπελπισμένο ἀνθρώπινο Γένος. Ἡ ζωή ἐνίκησε τό θάνατο καί ἡ ἀνθρώπινη προσωπικότητα, μέ τή βαθύτατη διαίσθησή της, ἀντίκρυσε τόν περίλαμπρο καί ἀληθινό κόσμο, πού κυβερνᾶ ὁ Πανάγαθος καί Παντοδύναμος Θεός: «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια». *** Τό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, τό Θεῖο Φῶς τῆς ζωῆς, εἶναι ἡ ὁλόφωτη πνευματική ὡραιότητα καί

τό ἔκπαγλο μεγαλεῖο τῆς αἰώνιας ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, πού ἀνεβαίνει στό μαρτυρικό Σταυρό, ἐκπληρώνοντας τό χρέος γιά τήν Ἀλήθεια, τή Δικαιοσύνη καί τή Λύτρωση τοῦ κόσμου. Τό πνεῦμα τῆς ἀγάπης καί τοῦ πόνου, τῆς θυσίας καί τῆς ταπεινώσεως ἐκδηλώνεται σ᾽ ὅλη τή μεγαλειώδη πληρότητά του. Ὕστερ᾽ ἀπό τό Θεῖο Δράμα, ἔρχεται ἡ Λαμπροφόρα Ἀνάσταση. Ὕστερ᾽ ἀπ᾽ τήν ὑπέρτατη θυσία τοῦ Γολγοθᾶ, προβάλλει ἡ Θεία Νίκη, γιά νά λυτρώσει καί ν᾽ ἀνυψώσει τόν ἄνθρωπο. Τό μεγάλο, ὁλόλαμπρο καί ὑπερκόσμιο γεγονός, πού πανηγυρίζουμε, σημαίνει τή δημιουργία μιᾶς νέας ζωῆς, ἐξαγγέλλει τή θαυματουργή κάθαρση καί ὁδηγεῖ στήν ὀρθή ἐνατένιση γιά τήν ἠθική τελείωσή μας. Οἱ ἀπροσμέτρητες, σέ βάθος καί πλάτος, ἀλήθειες τοῦ Θείου Λόγου φωτίζουν τίς σκοτισμένες διάνοιες, γαληνεύουν τίς τρικυμισμένες ψυχές καί ἀναστηλώνουν τήν ἀξία τῆς ἀρετῆς. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ νίκη τοῦ καλοῦ ἐναντίον τοῦ κακοῦ. Ὁ γυρισμός μας στόν ὁλόφωτο χριστιανικό δρόμο μᾶς ὑποχρεώνει νά συντρίψουμε μέσα μας τήν ὕλη, νά ξερριζώσουμε τήν πονηρή σκέψη, τήν ἀσεβῆ γνώση, τά εὐτελῆ

*** Μέ τά μύρα τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης, πορευόμαστε κι ἐμεῖς, ὅπως οἱ Μυροφόρες, στόν κενό τάφο τοῦ Χριστοῦ, γιά νά φωτισθοῦν καί νά λυτρωθοῦν οἱ ψυχές μας. Νιώθουμε νά ἀποκυλιέται ἡ βαρειά πέτρα, πού σφραγίζει καί πνίγει τήν καρδιά μας. Ἀντικρύζουμε τή θεία ἀστραπή, μέ τή μορφή τοῦ Ἀγγέλου, νά μᾶς δίνει τό σωτήριο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως. Καί μαζί, μέ τόν ποιητή μας, ψάλλουμε: «Χριστός Ἀνέστη! Ἀνάψετε φίλοι καί ἐχθροί λαμπάδες. Τήν Ἀπριλομαγιάτικη πιέτε, σά θεία, τή ζεστή μετάληψη. Μαρτυρικοί λαοί, πικρές Ἑλλάδες ἀπόψε ξανασταίνονται μ᾽ Ἐσέ! Χριστός Ἀνέστη!».

ἐδῶ καὶ 40 περίπου χρόνια στὴν Ὀρεστιάδα. Τὸ Ἐργοστάσιο αὐτὸ ἀναντίρρητα στὴ μακρόχρονη διαδρομή του πολλαπλῶς εὐεργέτησε τὸν τόπο μας, δημιουργώντας προϋποθέσεις προόδου καὶ ἀνάπτυξης. Δυστυχῶς τὰ τελευταῖα χρόνια ἀντιμετωπίζει προβλήματα, ποὺ μερικῶς ὀφείλονται στὶς γενικότερες δυσκολίες τῆς Πατρίδος μας καὶ μερικῶς στὶς ἀντίξοες καιρικὲς συν θῆκες. Στόχος καὶ σκοπὸς ὅλων μας θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ συνέχιση τῆς λειτουργίας τοῦ Ἐργοστασίου καὶ γι᾽ αὐτὸ θὰ πρέπει ὅλοι μας νὰ συμβάλλουμε σ᾽ αὐτὴν τὴν κατεύθυνση καὶ νὰ ἐργασθοῦμε γι᾽ αὐτὸν τὸ σκοπό.

Εἶναι θέμα ἐπιβίωσης ὅλων μας καὶ ὑπόθεση, ποὺ πρέπει νὰ πάρουμε στὰ χέρια μας. Δὲν ἔχουμε περιθώρια νὰ σκεφθοῦμε κάποια ἄλλη ἐπιλογή. Σὰν πνευματικός σας πατέρας ἀγωνιῶ καὶ ἐγὼ μαζὶ μὲ σᾶς καὶ ὄχι μόνο προσεύχομαι, ἀλλὰ ἐπιθυμῶ μαζὶ μὲ σᾶς νὰ οἰκοδομήσουμε τοὺς πυλῶνες, στοὺς ὁποίους θὰ στηρίξουμε καὶ θὰ κτίσουμε τὸ μέλλον αὐτοῦ τοῦ τόπου. Εὔχομαι τὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς ἐπικειμένης ἑορτῆς τῆς Ἀναστάσεως νὰ φωτίσει τὴ ζωὴ ὅλων μας καὶ ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς νὰ πράξη τὸ καθῆκον του ἔναντι τῆς οἰκογενείας του, τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ τῆς Θράκης. † Ὁ Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος, καὶ Σουφλίου Δαμασκηνός»

πάθη, γιά ν᾽ ἀνακαλύψουμε τόν ἀληθινό ἄνθρωπο, τή γνήσια εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί νά χαροῦμε τήν παρουσία Τοῦ «ἐξαστράπτοντος» Ἀναστημένου Χριστοῦ. Μονάχα δακρυσμένα μάτια καί σπαραγμένα στήθη μποροῦν ν᾽ ἀτενίσουν τόν Ἰησοῦ, πού ὕψωνε καί ἔχει τή δύναμη νά ὑψώνει σέ δυσθεώρητα ὕψη τόν ἄνθρωπο καί τήν πονεμένη ἀνθρωπότητα.

ΖΗΤΗΜΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΩΣ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΑΣ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟΥ ΖΑΚΧΑΡΕΩΣ Ὑπογραμμίζει ὁ Σεβ. Διδυμοτείχου κ. Δαμασκηνός

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Διδυμοτείχου Ὀρεστιάδος καὶ Σουφλίου κ. Δαμασκηνὸς μὲ ἀνακοίνωσίν του ζητεῖ ἀπὸ τὴν κυβέρνησιν τὴν συνέχισιν τῆς λειτουργίας τοῦ ἐργοστασίου ζακχάρεως εἰς τὴν Ὀρεστιάδα. Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ἀνακοινώσεώς του ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ἔχοντας ὑπ᾽ ὄψιν τὴν κρισιμότητα τῆς συγκεκριμένης περιόδου, ποὺ ταλανίζει ὅλη τὴ Χώρα ἀλλὰ καὶ τὴν ἰδιαιτερότητα τοῦ τόπου μας, ποὺ μαστίζεται ἀπὸ τὸ ὀξὺ δημογραφικὸ πρόβλημα, ποὺ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ὑποαπασχόλησης τῶν ἐνεργῶν πολιτῶν τοῦ Ἕβρου, μὲ ἀγωνία στρέφω τὴν προσοχὴ ὅλων στὸ θέμα τῆς συν έχισης τῆς λειτουργίας τοῦ Ἐργοστασίου Ζάχαρης, ποὺ λειτουργεῖ

Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης: Σχισματικοὶ οἱ Λατῖνοι, ἐπειδὴ ἐκαινοτόμησαν τὸ πασχάλιον καὶ τὸ καλαντάριον

Τοῦ πρωτοπρεσβ. π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου, ἐφημερίου Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Παρασκευῆς Καλλιπόλεως Πειραιῶς

Αἴσθηση προκαλεῖ στὸν Ὀρθόδοξο πιστὸ λαὸ καὶ τὸν ἔντιμο κλῆρο ἡ συμφωνία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γερμανίας κ. Αὐγουστίνου μὲ τὸν Παπικὸ «Ἐπίσκοπο» τῆς Γερμανίας γιὰ τὴν ἔναρξη συζητήσεων μὲ σκοπὸ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Παπικούς. Τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ προωθεῖ τὸ Βατικανὸν ἀπὸ τὸ 1960. Τὸν στόχο του ὅμως αὐτὸν τὸν ἐπισημοποίησε κατὰ τὴν Β´ Βατικανὴ Σύνοδο καὶ τὸν ἀποδέχθηκε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κυρὸς Ἀθηναγόρας, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῆς ἰδέας αὐτῆς. Γιὰ πολλὰ ἔτη ὑπῆρχε ἄκρα τοῦ «τάφου σιωπὴ», διότι ὅλοι φοβοῦνταν τὶς ἀντιδράσεις κυρίως, τῶν Ὀρθοδόξων. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἔτη ὅμως συζητοῦσαν μυστικῶς οἱ κεφαλές τοῦ Παπισμοῦ καὶ τῶν Ὀρθοδόξων μὲ σκοπὸ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα. Ὅπως ἀποκαλύπτεται στὴ συνέχεια ἔχει συγκροτηθεῖ γιὰ τὸ θέμα κοινὸς «ἄξονας» μεταξὺ Παπισμοῦ, Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (ἢ Αἱρέσεων-ΠΣΕ) καὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Ὁ «ἄξονας» αὐτὸς προέβλεπε, μετὰ τὸ 2001, νὰ ἑορτάζεται ἀπὸ κοινοῦ τὸ Πάσχα μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ ἄλλων πλανεμένων Χριστιανῶν. Τὸν στόχο τὸν ἔθεσε τὸ Βατικανὸ καὶ τὸν προώθησε δυναμικῶς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Τὸ τελευταῖο μὲ τὴν ὑπ᾽ ἀριθ. 150 πρωτ. 420/26.5.1995 ἐγκύκλιόν του1, ἡ ὁποία ἀναφερόταν «εἰς τὸν καθορισμὸν κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ ὑφ᾽ ἁπάντων τῶν χριστιανῶν τῆς Μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πάσχα», ἔθεσε ἐπὶ τάπητος μία σειρὰ προβλημάτων ἱστορικοῦ, κανονικοῦ καὶ δογματικοῦ χαρακτῆρος. «Ἡ ἀνακίνησις τοῦ ὅλου ζητήματος ἔδωσε τὴν εὐκαιρία νὰ κατανοηθῆ πλήρως ὅτι ὁ ἀπὸ κοινοῦ παγχριστιανικὸς ἑορτασμὸς τοῦ Ἁγίου Πάσχα δὲν ἀπετέλεσε ποτὲ ἐσωτερικὸ ποιμαντικὸ πρόβλημα τῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλὰ προέκυψε σαφῶς ἀπὸ τὴν Οἰκουμενικὴ Κίνησι ἐντεῦθεν τοῦ 1920· αὐτὴ βλέπει, ὅτι —μέσῳ σταθερῶν πρακτικῶν βημάτων— ἐπιτυγχάνεται ἡ ἐξωτερικὴ (ὁμοσπονδιακὴ) ἑνότης τῶν διϊσταμένων Χριστιανῶν καὶ τοιουτοτρόπως προκαλεῖται στὸν κόσμο ἡ ψευδαίσθησις μιᾶς κοινῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας, παρὰ τὶς ὑφιστάμενες ἀκόμη ἀγεφύρωτες δογματικὲς διαφορές»2. Δύο ἔτη μετὰ τὴν ἀνωτέρω Ἐγκύκλιο, ἕνα Δελτίο Τύπου τοῦ λεγομένου “Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν” (“Π.Σ.Ε.”) (24.3.1997), μὲ τίτλο “῾Η ἡμερομηνία τοῦ Πάσχα: ἡ ἐπιστήμη προσφέρει λύσι σὲ ἕνα ἀρχαῖο θρησκευτικὸ πρόβλημα”, ὑπογραμμίζει τὴν ἡγετικὴ συμβολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ αὐτοῦ Ὀργανισμοῦ τῆς Γενεύης, ἀλλὰ καὶ εὐρύτερα τῶν Οἰκουμενιστικῶν Ὀργανισμῶν, στὴν προώθησι τοῦ ζητήματος. ῾Η ὀργάνωσι μιᾶς παγχριστιανικῆς συσκέψεως, ὅπως ἀναφέρει τὸ Δελτίο Τύπου, στὸ Χαλέπιο τῆς Συρίας (5–10.3.1997) ἀπὸ τὸ “Π.Σ.Ε.” καὶ τὸ “Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν Μέσης Ἀνατολῆς” (“Σ.Ε.Μ.Α.”) μὲ ἀντικείμενο τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα ἀπὸ τοῦ 2001 καὶ ἑξῆς, μᾶς δίδει τὴν εὐκαιρία νὰ προβοῦμε σὲ μία σύντομη ἱστορικὴ ἀναφορὰ σὲ μερικὲς πτυχὲς τοῦ ζητήματος.

μετὰ τῶν λοιπῶν Χριστιανῶν, ὅπερ διὰ τοῦτο καὶ ἀποβαίνει ἰδιαιτέρας ποιμαντικῆς ἀνάγκης ζήτημα. Τὸ κατ᾽ ἀρχὴν δικαιότατον καὶ ἱερὸν τοῦτο αἴτημα, ἀπασχολεῖ ζωηρῶς τὸ πλῆθος καὶ τῶν Ὀρθοδόξων ἐν τῇ Διασπορᾷ πιστῶν, ὡς ἐκ τοῦ λόγου ὅτι, ζῶντες οὗτοι ὡς μειονότης ἐν μέσῳ πολυανθρώπων καὶ συμπαγῶν κοινωνιῶν ἑτεροδόξων χριστιανῶν, ἀπὸ κοινοῦ ἑορταζόντων τὸ Πάσχα, ὄχι μόνον αἰσθάνονται περιθωριοποιούμενοι ἤ καὶ πλήρως ἀποκεκομμένοι, ἀλλὰ καὶ ὑφίστανται ὀδυνηρὰς πολλάκις πρακτικὰς συνεπείας εἰς τὰς ἐπαγγελματικάς, κοινωνικὰς καὶ ἄλλας σχέσεις των ἐν γένει. Καὶ πρέπει νὰ λεχθῇ ἐνταῦθα ἀπεριφράστως ὅτι εἶναι αὐτόχρημα τραγελαφικὸν τὸ γεγονὸς ὅτι, τὴν μὲν Κυριακὴν ἡμέραν τῆς ἑβδομάδος - ἥτις εἶναι τὸ ἐπαναλαμβανόμενον ἀντίγραφον τῆς μοναδικῆς ἡμέρας τῆς Ἀναστάσεως - δεχόμεθα νὰ ἑορτάζωμεν ἀπὸ κοινοῦ μετὰ πάντων τῶν ἑτεροδόξων, τῶν ἀλλοθρήσκων, ἀκόμη δὲ καὶ τῶν ἀθέων, αὐτὴν δὲ ταύτην τὴν ἡμέραν τῆς Ἀναστάσεως, ἥτις ἀποτελεῖ καὶ τὸ “πρωτότυπον”, οὕτως εἰπεῖν, νὰ ἀρνούμεθα νὰ ἑορτάσωμεν ἀπὸ κοινοῦ” 5.

Τὰ σχέδια τοῦ ΠΣΕ 4. Τὸν ἴδιο μῆνα (14-19.9. 1994), συνῆλθε στὸ Βουκουρέστι τῆς Ρουμανίας ἡ Ἐκτελεστικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ “Π.Σ.Ε.”, ἡ ὁποία ἀποφάσισε, μεταξὺ ἄλλων, ὅπως τὸ Τμῆμα “Πίστις καὶ Τάξις” καὶ ἡ Γραμματεία ἐπὶ τῆς Λατρείας καὶ τῆς Πνευματικότητος “μελετήσουν ἐκ νέου τὸ θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα”, μάλιστα δὲ ὁ Γενικὸς Γραμματεὺς τοῦ “Π.Σ.Ε.” Δρ Κ. Ρέϊζερ πρότεινε ὅτι πρέπει νὰ σχεδιασθῆ μία σειρὰ “εὐκαιριῶν γιὰ κοινὴ μαρτυρία καὶ ἑορτασμό, ἐκκινῶντας ἀπὸ τὴν ῾Εβδομάδα Προσευχῆς τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2000 καὶ διὰ τῆς Πεντηκοστῆς καὶ τῶν Χριστουγέννων νὰ φθάσωμε στὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα τὸ ἔτος 2001”6. 5. Μετὰ ἀπὸ δύο μῆνες (1520.11.1994) συνῆλθε στὴν Λεμεσὸ τῆς Κύπρου ἡ ΣΤ´ Γενικὴ Συνέλευσις τοῦ “Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν Μέσης Ἀνατολῆς” (“Σ.Ε. Μ.Α.”) καὶ στὰ πλαίσια τῶν δραστηριοτήτων τοῦ Τμήματος “Πίστις καὶ ῾Ενότης” συζητήθηκε τὸ θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, τελικῶς δὲ ἐγκρίθηκε σχετικὸ μήνυμα τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β´. Ἐκ μέρους τοῦ Βατικανοῦ, ὁ Καρδινάλιος Ἐδουάρδος Κάσσιντυ, Πρόεδρος τοῦ Ποντιφικίου Συμβουλίου γιὰ τὴν προώθησι τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος, “πρότεινε συνάντηση τῶν Προκαθημένων τῶν Ἐκκλησιῶν κατὰ τὸ ἔτος 2000 μὲ σκοπὸ τὴ λήψη ἀποφάσεως γιὰ κοινὴ ἡμερομηνία ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα καὶ γιὰ ἐργασία γιὰ τὴ χριστιανικὴ ἑνότητα”. Ἐπίσης, ὁ Γενικὸς Γραμματεὺς τοῦ “Π.Σ.Ε.” Δρ Κ. Ρέϊζερ ὡμίλησε σχετικῶς καὶ “ἐξέφρασε τὴν εὐχὴ τὸ ἔτος 2001” “νὰ γίνει αἰτία ἐξευρέσεως κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου”7. 6. Κατὰ τὴν τέλεση τῆς πανευσήμου ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Ἀγάπης τοῦ Πάσχα 2011 στὸ Οἰκουμενικό Πατριαρχείο, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν Ἱερὰ Σύνοδος, ἀποδέχθηὉ Αὐστραλίας καν ὅλως ἀντικανονικῶς τὴν συμμε1. Εἶναι γνωστό ὅτι μὲ τὸν πλέ- τοχὴ μὲ πλήρη ἐπίσημη λειτουργικὴ ον ἐπίσημο τρόπο τὸ θέμα τοῦ κοι- ἀμφίεση κατεγνωσμένων αἱρετικῶν, νοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἀπὸ δηλονότι ἑνὸς Παπικοῦ «ἱερέως» καὶ ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς τέθηκε μὲ ἑνὸς Ἀρμενίου «διακόνου»8. πρωτοβουλία τοῦ “Π.Σ.Ε.” καὶ τῆς 7. Ἡ Μικτὴ Ἐπιτροπὴ τῆς ΔιάΓραμματείας ἐπὶ τῆς ῾Ενότητος τῶν σκεψης Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν Χριστιανῶν τοῦ Βατικανοῦ, κατὰ Ἐπισκόπων στὴ Γερμανία, στὶς 13τὸ ἔτος 1975 στὴν Ε´ Γενικὴ Συνέ- 3-2012 ἀνακοίνωσε τὴν ὁλοκλήρωλευσι τοῦ “Π.Σ.Ε.” στὴν Ναϊρόμπι ση τῆς συνάντησής τους στὸ Johann τῆς Κένυας (23.11-10.12.1975)3. Adam Mohler Οἰκουμενικὸ Ἰνστι2. Τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1994, ἐκπρό- τοῦτο στὸ Paderborn. Σὲ κοινὴ ἀνασωποι τῆς “Συνελεύσεως Εὐρω- κοίνωση, ποὺ ἐκδόθηκε στὸ τέλος παϊκῶν Ἐκκλησιῶν” (“Σ.Ε.Ε.”/ τῆς Διάσκεψης, καλοῦν γιὰ ἕνα κοινὸ “Κ.Ε.Κ.”) (συμμετεῖχαν ὀρθόδο- ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα σὰν μία ἔνδειξοι καὶ προτεστάντες τῆς Εὐρώπης) ξη τῆς ἑνότητας τῶν Χριστιανῶν σὲ καὶ τοῦ “Συμβουλίου Καθολικῶν ὅλο τὸν κόσμο. Ἐπικεφαλῆς τῶν Ἐπισκοπικῶν Συνόδων Εὐρώ- δύο ἀντιπροσωπειῶν ὑπῆρξαν ὁ πης” (“Σ.Κ.Ε.Σ.Ε.”/“C.C.E.E.”) συν- Ὀρθόδοξος Σεβ. Μητροπολίτης ῆλθαν στὸ Λεανυφάλου τῆς Οὑγγα- Γερμανίας κ. Αὐγουστῖνος καὶ ὁ Παρίας, γιὰ τὴν προετοιμασία καὶ πικὸς «ἐπίσκοπος» Γκέρχαρντ ὀργάνωσι τῆς “Β´ Οἰκουμενικῆς Συν - Λούντβιχ Μίλερ9. αντήσεως Ἐκκλησιῶν Εὐρώπης” 8. Στὶς 4-11-2012 τὰ παπικὰ στὸ Γκρὰτς τῆς Αὐστρίας τὸν Ἰού- Μ.Μ.Ε., ἀνέφεραν: “Ὡς χειρονομία νιο τοῦ 1997. ῾Η προπαρασκευα- ὑπὲρ τῆς ἑνότητας καὶ τοῦ οἰκουμεστικὴ Μικτὴ Ἐπιτροπὴ ἀσχολήθη- νισμοῦ, οἱ Παπικοὶ τῆς Ἱερουσαλὴμ κε ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ μὲ τὸ ζήτη- ἀπὸ τὸ 2013 θὰ ἑορτάζουν τὸ Πάσχα μα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πά- στοὺς Ἁγίους Τόπους μὲ τοὺς σχα μετὰ τὸ ἔτος 2001 καὶ ἔθεσε Ὀρθοδόξους’’ 10. τοῦτο ὡς θέμα συζητήσεως στὴν 9. Εἶναι προφανές ὅτι ἡ σχε“Οἰκουμενικὴ Συνάντησι” τοῦ τικὴ Ἐγκύκλιος τῶν Οἰκουμενιστῶν Γκράτς4. τοῦ Φαναρίου (150/420/26.5.1995) 3. Μετὰ ἀπὸ πέντε μῆνες μετὰ παρέλευσι ἕξι μηνῶν ἀπὸ (14.9.1994), πραγματοποιήθηκε τὶς ἀνωτέρω διεργασίες δὲν ἔπεσε στὸ Φανάρι ἡ “Β´ Σύναξις τῆς ἐν ὡς κεραυνὸς ἐν αἰθρίᾳ, οὔτε ἔφεἐνεργείᾳ ῾Ιεραρχίας τοῦ Οἰκουμενι- ρε στὸ φῶς ἕνα ἐνδο-ορθόδοξο ζήκοῦ Θρόνου”. ῾Ο Ἀρχιεπίσκοπος τημα, ἀλλὰ ἀποτελεῖ “ὁδηγία” τῶν Αὐστραλίας κ. Στυλιανὸς κατέκλει- διπλωματῶν Οἰκουμενιστῶν τῆς Γεσε τὴν Εἰσήγησί του “Λειτουργικὰ νεύης, τοῦ Βατικανοῦ καὶ τοῦ Φαναπροβλήματα ἐν τῇ Διασπορᾷ”, μὲ ρίου, οἱ ὁποῖοι σύρουν τὴν Ὀρθοδοτὴν ἑξῆς χαρακτηριστικὴ ἀποστρο- ξία σὲ νέα σχίσματα καὶ τραγωδίες. φή: “Κατακλείοντες, θὰ ἔπρεἈπὸ τὰ ἀνωτέρω προκύπτει ὅτι: πεν ἴσως ἐκ τοῦ ὅλου κύκλου τῶν ἐν 1ον) οἱ πρωτοβουλίες τοῦ Βατικατῇ Διασπορᾷ λειτουργικῶν προβλημάτων, νὰ ὑπενθυμίσωμεν ἐν- νοῦ, ὅπως εἶναι οἱ ἡμέρές οἰκουμενιταῦθα ἰδιαιτέρως τὸ συνεχῶς μετὰ στικῆς προσευχῆς ὑπὲρ διαφόηὐξημένου ἐνδιαφέροντος ἐπανατι- ρων ζητημάτων, ἀποβλέπουν μαθέμενον αἴτημα τῶν ἀποδήμων κροπροθέσμως στὴν ἄμβλυνση τοῦ διὰ κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα Ὀρθοδόξου φρονήματος μὲ τὴν

συμμετοχὴ Ἀρχιερέων καὶ Θεολόγων στὶς οἰκουμενιστικὲς αὐτὲς προσευχὲς μὲ τελικὸ σκοπὸ τὴν ὑλοποίηση τῶν στόχων τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου. Καὶ ἕνας ἐξ αὐτῶν τῶν στόχων εἶναι ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα. 2ον) Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἐνεργεῖ ὡς «παράρτημα»-«προτεκτορᾶτο» τοῦ Βατικανοῦ, ὑλοποιῶντας τίς ἀποφάσεις τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου, ἀλλὰ καὶ τοῦ λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν ἢ Αἱρέσεων. Σήμερα, διαπιστώνοντας τὴν παρακμὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τὴν μὴ ἐνασχόλησή του μὲ ἐκκλησιαστικὰ καὶ πνευματικὰ θέματα, ἐξ αἰτίας τῆς μεγάλης οἰκονομικῆς κρίσεως καὶ τῶν προβλημάτων, ποὺ προέρχονται ἀπ᾽ αὐτήν, οἱ κεφαλές τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου πιστεύουν ὅτι εἶναι ἡ κατάλληλη εὐκαιρία, γιὰ νὰ προωθοῦν τὰ σχέδια Βατικανοῦ-ΠΣΕ– Φαναρίου γιὰ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα μετὰ τῶν πλανεμένων Χριστιανῶν. Ἡ συμφωνία ἢ καλύτερα τὸ προσύμφωνο τοῦ Σεβ. Γερμανίας μὲ τὸν τοπικὸ Παπικὸ «Ἐπίσκοπο», ἀποκαλύπτει τὰ «κρυφὰ σχέδια» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐν μέσῳ βαθυτάτης οἰκονομικῆς, πολιτικῆς, κοινωνικῆς καὶ πολιτιστικῆς κρίσεως στὴν Ἑλλάδα11.

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος Ἂς δοῦμε ὅμως στὸ σημεῖο αὐτό, ποιὰ εἶναι ἡ θέση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γιὰ τοὺς Λατίνους ὅσον ἀφορᾶ τὸ Πάσχα, ὅπως μᾶς τὴν παρουσιάζει ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Σχολιάζοντας τὸν ζ΄ Ἀποστολικὸ Κανόνα «Εἴ τις Ἐπίσκοπος ἢ Πρεσβύτερος ἢ Διάκονος τὴν ἁγίαν τοῦ Πάσχα ἡμέραν πρὸ τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας μετὰ Ἰουδαίων ἐπιτελέσοι, καθαιρείσθω», ἀναφέρει ὅτι ὁ Ματθαῖος Βλάσταρης λέει πὼς ἡ Α΄ ἁγία καὶ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος συνεκρότησε καὶ ἐξέδωσε ἐξαίρετο καὶ τὸ καλύτερο Κανόνιο περὶ τῆς εὑρέσεως τοῦ Πάσχα, κατὰ τὸν α΄ Κανόνα τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ τοπικῆς Συνόδου. Στὴ συνέχεια ὁ Ὅσιος Νικόδημος ἀναφέρει ὅτι τέσσερις εἶναι οἱ ἀναγκαῖες, ἀπαραίτητες προϋποθέσεις γιὰ τὸν ἑορτασμὸ τοῦ δικοῦ μας, τοῦ Ὀρθοδόξου Πάσχα. Πρῶτον, τὸ Πάσχα πρέπει νὰ γίνεται πάντοτε ὕστερα ἀπὸ τὴν ἰσημερία τῆς ἀνοίξεως. Δεύτερον, τὸ Πάσχα δὲν πρέπει νὰ γίνεται τὴν ἴδια ἡμέρα μὲ τὸ νομικὸ φάσκα τῶν Ἰουδαίων (αὐτὰ τὰ δύο διορίζονται ἀπὸ τὸν παρόντα ζ΄ Ἀποστολικὸ Κανόνα). Τρίτον, τὸ Πάσχα νὰ μὴ γίνεται ἁπλῶς καὶ ἀορίστως ὕστερα ἀπὸ τὴν ἰσημερία, ἀλλὰ ὕστερα ἀπὸ τὴν πρώτη πανσέληνο τοῦ Μαρτίου, ποὺ θὰ τύχει μετὰ τὴν ἰσημερία. Καὶ τέταρτον, τὸ Πάσχα νὰ γίνεται τὴν πρώτη Κυριακή, ποὺ θὰ τύχει ὕστερα ἀπὸ τὴν πανσέληνο (αὐτὰ τὰ δύο τὰ ἔχουμε ἐκ παραδόσεως καὶ ὄχι ἀπὸ κανόνα). Γιὰ νὰ φυλάττονται καὶ οἱ τέσσερις αὐτοὶ διορισμοὶ ἐξίσου σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη καὶ νὰ ἑορτάζουν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τὸν ἴδιο χρόνο καὶ τὴν ἴδια ἡμέρα τὸ Ἅγιον Πάσχα καὶ νὰ μὴ χρειάζονται κάθε χρόνο ἀστρονόμους καὶ συνόδους, συνήρμοσαν οἱ θεόσοφοι Πατέρες τὸ κανόνιο περὶ τοῦ Πάσχα. Στὸ σημεῖο αὐτό, σημειώνει ὁ Ὅσιος ὅτι, ἐξαιτίας τῆς ἀνωμαλίας τῆς κινήσεως τῆς σελήνης, δὲν φυλάττεται πάντα ὁ τέταρτος διορισμός, ἀλλὰ κάποτε παραβαίνεται, ἐπειδή, κατὰ τὸν Βλάσταρη, μετὰ ἀπὸ τριακόσια (300) ἔτη καὶ δύο (2) ἡμέρες μετὰ τὴν πρώτη πανσέληνο, συμβαίνει νὰ γίνεται τὸ νομικὸ φάσκα τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς. Αὐτὲς οἱ δύο ἡμέρες, ποὺ περισσεύουν ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀνωμαλία, προστιθέμενες, ὑπερβαίνουν κάποτε τὴν πρώτη Κυριακή, ποὺ τυχαίνει ὕστερα ἀπὸ τὴν πανσέληνο τοῦ Μαρτίου, κατὰ τὴν ὁποία Κυριακὴ τότε ἑορτάζουμε τὰ Βάϊα καὶ κατὰ τὴν ἐρχομένη κάνουμε Πάσχα. Ἀπὸ τὴν λίγη αὐτὴ παράβαση, δὲν ἀκολουθεῖ καμμία παρατροπὴ τῆς εὐσεβείας, οὔτε κάτι ἄτοπο ἢ ψυχικὸς κίνδυνος. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ θεῖος Χρυσόστομος στὸν λόγο του «εἰς τοὺς τὰ πρῶτα Πάσχα νηστεύοντας» λέει· «Χρόνων ἀκρίβειαν καὶ ἡμερῶν παρατήρησιν δὲν ἠξεύρει ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία. Ἐπειδὴ ὅσαις φοραῖς τρώγει τὸν ζωοποιὸν ἄρτον τοῦτον καὶ τὸ ποτήριον τοῦτο πίνει, καταγγέλλει τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καὶ Πάσχα ἐπιτελεῖ· ἀλλ’ ἐπειδὴ εἰς τὴν πρώτην σύνοδον ἐσυνάχθησαν οἱ Πατέρες καὶ ἐδιώρισαν πότε νὰ γίνεται τὸ Πάσχα, τιμῶσα ἡ Ἐκκλησία πανταχοῦ τὴν συμφωνίαν καὶ ἕνωσιν, ἐδέχθη τὸν διορισμόν, ὁπού ἐκεῖνοι ἔκαμαν»12. Ἔπρεπε, λοιπόν, κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, νὰ προτιμήσουν καὶ οἱ Λατῖνοι τὴν συμφωνία καὶ ἕνωση τῆς Ἐκκλησίας, περισσότερο ἀπὸ τὴν παρατήρηση τῶν χρόνων (τῆς ἰσημερίας δηλαδή, ποὺ κατέβηκε τώρα στὶς 11 Μαρτίου, ἐνῶ τὸν καιρὸ τῆς Α΄ Συνόδου ἦταν στὶς 21 Μαρτίου) καὶ νὰ ἑορτάζουν τὸ Πάσχα μ᾽ ἐμᾶς τοὺς Γραικοὺς καὶ ὄχι νὰ ἀτιμάζουν τοὺς τριακοσίους ἐκείνους θεοφόρους καὶ πνευματοφόρους Πατέρες, ποὺ τὸ νομοθέτησαν, κατὰ θεῖο φωτισμό, νομίζοντάς τους ὡς ἀνοήτους καὶ ὑβρίζοντας τὴν κοινὴ μητέρα ὅλων μας Ἐκκλησία, διότι (λέει ἀκολούθως ὁ χρυσοῦς ρήτωρ) ἂν καὶ ἡ Ἐκκλησία ἔσφαλλε, βέβαια

δὲν θὰ κατορθωνόταν τόσο μεγάλο κακὸ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀκριβῆ φύλαξη τοῦ καιροῦ, ὅσο μεγάλο κακὸ θὰ προξενοῦνταν ἀπὸ αὐτὴ τὴν διαίρεση καὶ τὸ σχίσμα ἀπὸ τὴν Καθολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἐπειδὴ λέει· «δὲν φροντίζει ὁ Θεὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία διὰ τοιαύτην παρατήρησιν τῶν χρόνων καὶ ἡμερῶν, πάρεξ διὰ μοναχὴν τὴν ὁμόνοιαν καὶ εἰρήνην». Μᾶς παροτρύνει ὁ Ὅσιος Νικόδημος νὰ προσέξουμε πῶς ὁ θεῖος Χρυσόστομος ὀνομάζει σχισματικοὺς τοὺς Λατίνους, ἐπειδὴ ἐκαινοτόμησαν τὸ πασχάλιό τους καὶ Καλαντάριο, ὄχι ἐπειδὴ αὐτὸ δὲν εἶναι ὀρθό, κατὰ τὴν ἰσημερία –διότι βλέπουμε ὅτι ἡ ἰσημερία ἀληθῶς ἔμεινε πίσω 11 ἡμέρες–, ἀλλὰ γιατί χωρίσθηκαν γι’ αὐτὸ ἀπὸ μᾶς, τὸ ὁποῖο εἶναι ἔγκλημα ἀσυγχώρητο, κατὰ τὸν ἴδιο Ἅγιο. Γιατί, λέει στὸν ἴδιο λόγο, ὅτι τὸ νὰ νηστεύσει κανεὶς καὶ τὸ νὰ κάνει Πάσχα σ᾽ αὐτὸν τὸν καιρὸ ἢ σ᾽ ἐκεῖνον, μετὰ τὴν 21η Μαρτίου, ὑποθετικά, ὅπως κάνουμε ἐμεῖς οἱ Γραικοί, ἢ μετὰ τὴν 11η Μαρτίου, ὅπως κάνουν οἱ Λατῖνοι, αὐτὸ δὲν εἶναι ἔγκλημα. «Τὸ δὲ νὰ σχίση τινὰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ νὰ ἀντιστέκηται φιλονείκως καὶ νὰ κάμνη διχοστασίας καὶ διαιρέσεις καὶ νὰ χωρίζη τὸν ἑαυτό του πάντοτε ἀπὸ τὴν κοινὴν σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας, τοῦτο εἶναι ἁμάρτημα ἀσυγχώρητον καὶ κατηγορίας ἄξιον καὶ πολλὴν ἔχει κόλασιν καὶ τιμωρίαν». Γιατί, ἂς γνωρίζουν οἱ Λατῖνοι ὅτι καὶ οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι, ποὺ ἔγιναν μετὰ τὴν πρώτη, καὶ οἱ ὑπόλοιποι Πατέρες, ἔβλεπαν ναὶ καὶ αὐτοί, ὡς σοφοὶ ποὺ ἦταν, πὼς κατέβηκε πολὺ ἡ ἰσημερία· ἀλλ’ ὅμως δὲν θέλησαν νὰ τὴν μεταθέσουν ἀπὸ τὴν 21η Μαρτίου, ποὺ τὴν βρῆκε ἡ Α΄ Σύνοδος, προτιμῶντας περισσότερο τὴν συμφωνία καὶ ἕνωση τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὴν ἀκρίβεια τῆς ἰσημερίας, ἡ ὁποία δὲν προξενεῖ, οὔτε στὴν εὕρεση τοῦ δικοῦ μας Πάσχα καμμία σύγχυση, οὔτε βλάβη στὴν εὐσέβεια, μάλιστα δὲ προξενεῖ αὐτὴ ἡ ἀκρίβεια στοὺς Λατίνους δύο μεγάλες ἀτοπίες, τὸ νὰ ἑορτάζουν δηλαδὴ τὸ Πάσχα ἢ μαζὶ μὲ τοὺς Ἰουδαίους, τὸ ὁποῖο εἶναι ἐναντίον στὸν παρόντα ζ΄ Ἀποστολικὸ Κανόνα, ἢ πρὶν τοὺς Ἰουδαίους.

Ἡ ἀπόφασις τῆς πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου Τὸ ὅτι ὁ Θεὸς περισσότερο εὐαρεστεῖται στὴν τάξη τοῦ πασχαλίου καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν τοῦ καλανταρίου τοῦ δικοῦ μας, τοῦ Ὀρθοδόξου, παρὰ στὴν ἀκρίβεια τοῦ πασχαλίου καὶ καλανταρίου τῶν Λατίνων, γίνεται φανερὸ ἀπὸ τὰ θαύματα, ποὺ ἔδειξε καὶ δείχνει ἕως τώρα γι᾽αὐτό. Διότι, α) στὰ μέρη τῆς Ἡλιουπόλεως τῆς Αἰγύπτου, ὅπου εἶναι οἱ δύο μεγάλες Πυραμίδες, ἐνεργεῖ ὁ Θεὸς κάθε χρόνο αὐτὸ τὸ παράδοξο· δηλαδὴ κατὰ τὸ ἑσπέρας τῆς Μεγάλης Πέμπτης τῆς δικῆς μας (ὄχι τῶν Λατίνων), ξερνᾶ ἡ γῆ λείψανα καὶ κόκκαλα παλαιὰ ἀνθρώπινα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα γεμίζει ἕνας εὐρύχωρος κάμπος, τὰ ὁποῖα στέκονται ἕως τὴν Πέμπτη τῆς Ἀναλήψεως, καὶ τότε κρύβονται καὶ παντελῶς δὲν φαίνονται, μέχρι νὰ ἔλθει πάλι ἡ Μεγάλη Πέμπτη. Αὐτὸ δὲν εἶναι κανένας μῦθος, ἀλλὰ ἀληθινὸ καὶ βέβαιο, μαρτυρημένο ἀπὸ παλαιοὺς καὶ νέους ἱστορικούς, μάλιστα δὲ ἀπὸ τὸν Γεώργιο Κορέσσιο τὸν Χίο καὶ ἀπὸ τὸν ἀοίδιμο Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Νεκτάριο13, ὁ ὁποῖος τὸ διηγεῖται στὸ ἀραβικὸ χρονογράφο, ποὺ ἔγραψε, καὶ φαίνεται, ἀπ᾽ ὅσα λέει παρακάτω, ὅτι τὸ εἶδε μὲ τὰ μάτια του· (τὰ ἀνθρώπινα αὐτὰ κόκκαλα προμηνύουν τὴν μέλλουσα ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὅπως τὰ εἶδε καὶ ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ). β) Ἐπίσης, ὁ ρηθεὶς Κορέσσιος γράφει ὅτι ὁ Πασχασίνος ἔγραφε πρὸς τὸν Λέοντα ὅτι, ὅταν ἑόρταζαν κάποτε τὸ Πάσχα οἱ μὲν ἀνατολικοὶ τὴν 22α Ἀπριλίου, οἱ δὲ δυτικοὶ τὴν 25η Μαρτίου, μιὰ βρύση, ἡ ὁποία προηγουμένως ἦταν ξηρά, γέμισε ἀπὸ νερὸ τὴν 22α Ἀπριλίου, δηλαδὴ στὸ δικό μας Πάσχα καὶ ὄχι τῶν Λατίνων. γ) Τέλος, ὁ Δοσίθεος Ἱεροσολύμων14 στὸ ιβ΄ βιβλίο του περὶ τῶν ἐν Ἱεροσολύμοις πατριαρχευσάντων, διηγεῖται ὅτι εὑρισκόμενος κάποτε ὁ Ἱεροσολύμων Παΐσιος στὸ Βελιγράδι, ἀκολούθησε ἕνα θαῦμα, βεβαιωτικὸ μὲν τοῦ δικοῦ μας καλανταρίου, ἀναιρετικὸ δὲ τοῦ τῶν Λατίνων· δηλαδὴ ἡ ζύμη, ποὺ ζυμώθηκε ἀπὸ κάποια Λατίνα κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, μεταβλήθηκε σὲ πέτρα σκληρή, κίσσηρα15. Ὁ αὐτὸς Δοσίθεος ἀναφέρει ὅτι τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1593 συνεκλήθη Σύνοδος στὴν Κων/λη στὸν ναὸ τῆς Παμμακαρίστου, στὴν ὁποία συμμετεῖχαν ὁ Κων/λεως Ἰερεμίας, ὁ Ἀλεξανδρείας Μελέτιος, ὁ ὁποῖος ἐπεῖχε καὶ τὸν τόπο τοῦ Ἀντιοχείας Ἰωακεὶμ καὶ ὁ Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος, ἡ ὁποία καθόρισε νὰ γίνεται τὸ Πάσχα, ὅπως τὸ διόρισε ἡ Α΄ Οἰκ. Σύνοδος, καὶ ἀναθεμάτισε τὸ νέο καλαντάριο, ποὺ ἐπινοήθηκε ἀπὸ τοὺς Λατίνους16. Ἐν κατακλεῖδι, μετὰ τὰ ἀνωτέρω, πιστεύουμε ὅτι τώρα ἀπαιτεῖται δυναμικη ἀντίδραση (μὲ ἐπιχειρήματα, ἀρθρογραφία, διαφωτιστικὲς ὁμιλίες κ.λπ.), γιὰ νὰ ματαιωθοῦν τὰ σχέδια τοῦ Βατικανοῦ, τοῦ ΠΣΕ καὶ τοῦ Φαναρίου. Κοινὸς ἑορτασμὸς

τοῦ Πάσχα δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει, ἐὰν τὸ Βατικανὸ δὲν ἀποκηρύξει τὶς πλάνες του καὶ τὶς αἱρέσεις του καὶ ἐὰν ὁ Πάπας δὲν ἀποκηρύξει τὶς θέσεις του ὅτι εἶναι τοποτηρητὴς τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ, ἀλάθητος καὶ ἄρα ἡμίθεος κ.λπ. Ἐὰν τὸ Βατικανὸ καὶ ὁ Παπισμός του δὲν ἀποκηρύξει ὅλες τίς αἱρέσεις του, θὰ εἶναι σὰν οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ τὶς νομιμοποιοῦν καὶ νὰ ἀποδέχονται τὴν αἵρεση στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα προϋποθέτει καὶ Συλλείτουργο μεταξὺ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ τοῦ Πάπα. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι σὲ μία τέτοια περίπτωση θὰ ἔχουμε καὶ κοινὸ ποτήριο, ἄνευ τῆς ἀποκηρύξεως ὑπὸ τοῦ παπισμοῦ τῶν αἱρέσεων, τῶν κακοδοξιῶν του καὶ τῆς διαστρεβλώσεως τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν διδαχῶν τῶν Ἀποστόλων. Ὑποσημειώσεις:

1 «Συνεορτασμὸν τοῦ Πάσχα μὲ τοὺς ἑτεροδόξους ἀνακινεῖ τὸ Πατριαρχεῖον», Ὀρθόδοξος Τύπος (9-21996). 2 Περιοδικὸ «Ὀρθόδοξος Ἐνημέρωσις», ἀρ. 23 (Ἰανουάριος - Μάρτιος 1977) σσ. 83-84. 3 ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Θ. ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ, Ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ἐκδ. β´, σσ. 213-14, 223-24, 36566, Θεσσαλονίκη 1984. 4 ἐφημερ. «Καθολική», ἀριθ. 2744/ 21.6. 1994, σ. 1. 5 Περιοδ. «Ἐκκλησία», ἀριθ. 2/1.2. 1995, σ. 76 καὶ περιοδ. «Ἐπίσκεψις», ἀριθ. 509/30.9.1994, σσ. 3– 12. 6 Περιοδ. «Ἐνημέρωσις», Ι1994/9, σ. 6 καὶ περιοδ. «MECC News – Report», Νο 11-12/November – December 1994, p. 4. 7 Περιοδ. «Ἀπόστολος Βαρνάβας» Κύπρου, Μάρτιος 1995, σσ. 120 –130, περιοδ. «Ἐνημέρωσις», Ι– 1994/11– 12, σσ. 3–4, ἐφημερ. «Καθολική», ἀριθ. 2765/ 17.1.1995, σ. 1, περιοδ. «Πάνταινος» Ἀλεξανδρείας, Ὀκτώβριος – Δεκέμβριος 1994, σελ. 29, περιοδ. «MECC News - Report», Νο 1112/November – December 1994, p. 9, περιοδ. «Ecumenical News International» - Bulletin, Νο 6/21.11.1994, p. 1517. 8 ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, «Συμμετοχὴ κατεγνωσμένων αἱρετικῶν στὴ θεία Λατρεία», Θεοδρομία ΙΓ΄2 (Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2011) 250-252. 9 http://aktines.blogspot.gr/2012/03/ blog-post_1650.html 10 http://aktines.blogspot.gr/2012/11/ 2013_30.html 4/11/2012. In 1582 Pope Gregory XIII adopted the current Gregorian calendar, which is used in most parts of the world. This calendar actually replaced the Julian calendar which was approved by Julius Cesar during his reign. Despite the replacement, some in the Orthodox Church still use the Julian calendar. In places like the Holy Land, where Catholics and Orthodox live together, this reality can pose a problem. FR. PIERBATTISTA PIZZABALLA Custodian of the Holy Land «Ecumenism in the Holy Land is not a theological problem, is a pastoral problem. Because all families are mixed families. One part is Orthodox and another Catholic. So we have two different calendars: the Gregorian calendar and the Julian calendar for families». As a gesture in favor of unity, the Latin Patriarchate of Jerusalem has decided to modify its liturgical schedule in 2013 to that of the Orthodox. That means Easter in the Holy Land will be celebrated on May 5th next year instead of March 31. There is an exception though. Both have agreed that Jerusalem and Bethlehem will not follow the new calendar. «For Christian families, it’s a problem. They want to celebrate Christmas together and Easter together. So the Catholic Church decided to adopt just for Easter, not for Christmas, the Julian calendar in order to allow and permit our Christian families to celebrate Easter together». The intention of the Patriarchate is that from 2015 the Catholic Church in the Holy Land will adopt the Julian calendar, definitively. From that point onwards, Christians will celebrate Easter together, the central celebration of the faith. 11 Γ. ΖΕΡΒΟΣ, «Νέαι ἀποκαλύψεις διὰ τὸν κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν», Ὀρθόδοξος Τύπος (9-112012) http://entoytwnika.blogspot. com/2012/11/blog-post_9.html#ixzz2 QWv9E2qq. 12 ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Λόγος εἰς τοὺς τὰ πρῶτα Πάσχα νηστεύοντας, ΡG. 13 ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, Ἀραβικὸς χρονογράφος, σ. 266. 14 ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, Δωδεκάβιβλος˙ περί τῶν ἐν Ἱεροσολύμοις πατριαρχευσάντων, βιβλίο 12ο, κεφ. 2ο, § β´, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 1983, σσ. 105-106. 15 ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, σσ. 8-9. 16 ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥ-

ΜΩΝ, ἔνθ᾽ ἀνωτ. σσ. 231-232.

Μπορεῖς νὰ βοηθήσης κι᾿ ἐσὺ τὸν πνευματικὸν ἀγῶνα τοῦ «᾿Ορθοδόξου Τύπου», ἂν θελή σης. Γράψε κι᾿ ἐσὺ ἕνα ΝΕΟΝ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΝ.

Σελὶς 6η

3 ΜΑΪΟΥ 2013

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΗΜΕΡΟΝ Τούς κινδύνους ἀπό τό Ἰσλάμ ἀνέλυσε εἰς πολύ ἐπίκαιρον ἄρθρον του εἰς τήν ἐφημερίδα «Μακεδονία» τῆς 21ης Ἀπριλίου, ὁ Ἁγιορείτης Μοναχός Μωυσῆς. Εἰς αὐτό κάμνει τάς ἀκολούθους ἐπισημάνσεις:

«Ἡ κρίση τῶν καιρῶν δημιουργεῖ μία ἀφύπνιση κι ἕνα προβληματισμό. Ἡ Ἀμερικὴ μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ Θεοῦ κάνει πολέμους. Ἡ Εὐρώπη συστηματικὰ ἀποχριστιανίζεται. Ὁ μουσουλμανισμὸς σταθερὰ ἐπεκτείνεται. Ἡ Ρωσία πλουτίζει. Θεοποιεῖται ἡ οἰκονομία. Ὁρισμένοι χρησιμοποιοῦν τὴν θρησκεία, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τὶς ἀνάγκες κάποιων. Παρουσιάζεται ἕνας ἀρκετὰ ἀλλοιωμένος χριστιανισμός. Ἡ θρησκευτικὴ δεξιὰ κυριαρχεῖ στὴν Ἀμερική. Ἡ Εὐρώπη γέμισε μιναρέδες. Ὁ ἀραβικὸς φονταμενταλισμὸς μεγαλύνεται. Μεταξὺ χριστιανῶν συντελοῦνται ἀνίερες συμμαχίες. Οἱ λεγόμενοι θρησκευτικοὶ πόλεμοι συνήθως εἶχαν πολιτικὰ αἴτια. Στὸν Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο φονεύθηκαν χιλιάδες ὁμόπιστοι Γάλλοι, Ἄγγλοι καὶ Γερμανοί. Γιὰ τὴν ἐπικράτηση τοῦ κομμουνισμοῦ ἐκτελέστηκαν ἑκατομμύρια ἄνθρωποι. Ἡ βία τὸν 20ό αἰώνα ἀνῆλθε στὸ ζενίθ. Στὴ θέση τοῦ κομμουνισμοῦ ἦλθε ἡ θεοποιημένη ἀμερικανικὴ οἰκονομία. Ἡ τρομοκρατία στὸν 21ο αἰώνα συνεχί-

Ὑπό τοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Μωυσέως

στηκε ἔντονα. Πίσω ἀπὸ θρησκευτικὲς συγκρούσεις κρύβονται ἰδιοτελῆ συμφέροντα. Ἐχθροπραξίες στοὺς Ἱεροὺς Τόπους, σὲ ἐκκλησίες καὶ προσκυνήματα. Οἱ ρωμαιοκαθολικοὶ ἐργάστηκαν γιὰ τὴν ἀποδόμηση κομμουνισμῶν, ὅπως τονίζει ὁ Ἰ. Ἀ. Μήτσιος. Ἡ θρησκεία κάποτε ἐπιδρᾶ θετικὰ στὴν πολιτική. Ἡ ὀρθοδοξία ἔχει βαθὺ νόημα, ποὺ μπορεῖ νὰ συνδράμει στὴν ἀνόρθωση τῶν ἀνθρώπων. Τὸ θρησκευτικὸ αἴσθημα βρίσκεται παντοῦ σὲ ἄνθηση. Δὲν ὑποχώρησε τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα, βάσει ἐρευνῶν, παρότι ἀναμενόταν. Ἡ θρησκευτικὴ πίστη αὐξάνεται σημαντικὰ στὴ Νότια Ἀμερική. Κανεὶς δὲν ἀντιλέγει στὴν εἰρηνικὴ συνύπαρξη χριστιανῶν καὶ μουσουλμάνων, ἀλλὰ ὑπάρχει σοβαρὸς ἀντίλογος γιὰ ἕνα ἰσοπεδωτικὸ συγκρητισμό. Φαίνεται ἡ θρησκεία καὶ ὁ πολιτισμὸς νὰ ἔρχονται ὑγιῶς στὸ προσκήνιο. Μόνο ἔτσι μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ εἰρηνικὴ συνύπαρξη καὶ οἰκουμενικὴ γαλήνη. Ἡ παλαιὰ διαμάχη Δύσης καὶ Ἀνατολῆς ἀποτελεῖ κεντρικὸ πρόβλημα. Ἡ ἱστορία, ὁ πολιτισμὸς καὶ ἡ θρησκεία στὰ χέρια προκατειλημμένων γίνεται βόμβα. Ἡ Δύση πάσχει ἀπὸ ἔπαρση καὶ πλουτισμό, παρὰ τὸ ὅτι λέει πὼς πιστεύει στὸ Εὐαγγέλιο, καὶ ἀφήνει τὴν Ἀνατολὴ νὰ πεινᾶ καὶ νὰ πεθαίνουν παιδάκια. Οἱ ἰσλαμιστὲς ἐξέθρεψαν τὴν τρομοκρατία. Ἡ εἴσοδος τῆς Ρωσίας στὸ Ἀφγανιστὰν καὶ

τῆς Ἀμερικῆς στὴ Σερβία ἀποτελοῦν μελανὰ στίγματα. Ὁ μιλιταρισμὸς πάντοτε εἶναι ἀντιχριστιανικός. Ἡ σύγχρονη τρομοκρατία ἐκτρέφεται ἀπὸ τὸν μουσουλμανισμό. Ἡ Εὐρώπη ἔχει σήμερα 15 ἑκατομμύρια μουσουλμάνους, ποὺ λίγο πολὺ εἶναι ἀφοσιωμένοι. Ἡ ὀξεία πολεμική τοῦ Ἰσλὰμ θὰ δημιουργήσει βίαιες ἀντιδράσεις. Στὴν Ἀμερικὴ ὑπάρχει ἔξαρση θρησκευτικότητας στὶς πολλὲς χριστιανικὲς ὁμολογίες καὶ θρησκεῖες. Ὁ θρησκευτικὸς φονταμενταλισμὸς ἔχει ἀγριέψει. Ὁ ἰσλαμικός, ἑβραϊκός, ἰνδουιστικὸς καὶ λιγότερο χριστιανικὸς φανατισμὸς δημιουργοῦν ἀθῶα θύματα. Οἱ φανατισμοὶ ὑπῆρχαν παντοῦ καὶ πάντοτε καὶ δυστυχῶς ἐπικρατοῦν καὶ σήμερα. Ἡ ἐκκοσμίκευση τῆς γηραιᾶς Εὐρώπης, ἡ ἀποχριστιανοποίησή της, ἡ ἐγκατάλειψη τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν τὴν ἀδυνατοῦν καὶ δὲν τὴν ἐνδυναμώνουν. Ἡ θρησκεία εἶναι φάρμακο καὶ ὄχι φαρμάκι. Οἱ θρησκεῖες δὲν πρέπει νὰ ἀντιμάχονται, ἀλλὰ ρεαλιστικὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὰ προβλήματα. Ἡ ἀ-θρησκεία εἶναι ἄχαρος μηδενισμός. Ὁ ρόλος τῆς καθαρῆς ὀρθοδοξίας μπορεῖ νὰ εἶναι σημαντικὸς καὶ νὰ ἐπηρεάσει τὴν Εὐρώπη. Ἡ Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ κορυφαία ἀλήθεια, ἐπίκαιρη στὸν σύγχρονο κόσμο, ἰσχυρὸ βίωμα, ἀληθινὴ γνώση, ζωντανὴ ἐμπειρία, οὐσιαστικὸ σύνδεσμο μὲ τὸν Θεό».

ΠΑΣΧΑ ΧΩΡΙΣ Ἤ ΜΕ ΧΡΙΣΤΟΝ

Τοῦ κ. Δημητρίου Γ. Καραχάλιου, τ. Γυμνασιάρχου – Φιλολόγου

Θά ἑορτάσουν κι ἐφέτος οἱ Χριστιανοί τό Πάσχα· τήν μεγίστην ἑορτήν ἀπ᾽ ὅλας τάς ἑορτάς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν διά τό περιεχόμενόν της ὠνόμασεν ὁ ὑμνωδός καί «ἑορτήν ἑορτῶν καί πανήγυριν πανηγύρεων», δηλαδή κορυφαίαν. Καί εἶναι πράγματι, ἐπειδή μέ αὐτήν ἑορτάζουν οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί μερικά κατ᾽ ἐξοχήν σπουδαῖα γεγονότα τῆς πίστεώς των, ὅπως τό ὅτι ὁ ᾽Ιησοῦς Χριστός μέ τήν ἐπί τῆς γῆς ἀναμάρτητον ζωήν του, μέ τήν θεϊκήν διδασκαλίαν του, μέ τήν σταυρικήν θυσίαν καί τήν ἀνάστασίν του συνεφιλίωσε τόν Θεόν μέ τόν μεταπτωτικόν ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος, λόγῳ τοῦ ὅτι ἡμάρτανε συνεχῶς, εἶχε τελείως σκοτισθῆ ὁ νοῦς του κι᾽ ἐπίστευσεν ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἐχθρός του· ἐπίσης δι᾽ αὐτῶν ἑορτάζουν καί τό γεγονός ὅτι ὁ Χριστός μέ τήν ἀνάστασίν του θά διαβεβαιώνῃ κάθε ἄνθρωπον ὅτι εἶναι ὄντως Θεός καί σωτήρ του, καί θά τοῦ ὑπενθυμίζῃ ὅτι, ὡς Θεός, κατήργησε τούς δύο ἀπ᾽ αἰώνων φοβερούς ἐχθρούς του: τόν πνευματικόν καί τόν σωματικόν θάνατον, δηλαδή τό νά ζῇ κάθε ἁμαρτωλός ἄνθρωπος μακράν τοῦ Θεοῦ αἰωνίως, ἀλλά καί νά πιστεύῃ ὅτι εἶναι θνητός. Ἀλλά ὁ Ἰησοῦς Χριστός προσέχει περισσότερον τόν τρόπον, μέ τόν ὁποῖον ἑορτάζουν οἱ Χριστιανοί τήν Ἀνάστασίν του· ἄν, δηλαδή, τήν ἑορτάζουν, ὅπως θέλῃ ὁ Χριστός· πνευματικά ἤ κατά τήν νοοτροπίαν τοῦ παρόντος κόσμου· σάν μίαν πανήγυριν τῶν ἀπίστων. Δυστυχῶς καί ἐφέτος πιθανώτατα θά ἐπαναληφθῇ ὅ,τι συνέβη καί εἰς τό παρελθόν· ὅτι μερικοί Χριστιανοί θά ἀκούσουν τό «Χριστός Ἀνέστη» μέσα εἰς τό αὐτοκίνητόν των, τό ὁποῖον θά τούς μεταφέρῃ εἴτε ἀπό τάς Ἑλληνικάς πόλεις πρός τήν Ἑλληνικήν ὕπαιθρον εἴτε ἀπό τήν Ἑλλάδα εἰς τό ἐξωτερικόν. Ἔτσι αὐτοί οἱ Χριστιανοί ἄς γνωρίζουν ὅτι ἐπραγματοποίησαν μόνο μίαν ὡραιοτάτην ἐκδρομήν, ἀλλά δέν ἑώρ-

τασαν θεάρεστα τό ἐφετινόν Πάσχα. Ἐπίσης εἶναι ἐνδεχόμενον νά ἐπαναληφθῇ καί κατά τό παρόν ἔτος ἡ γνωστή ἐκείνη στιγμή, πού ἔχει καταλυπήσει τήν ψυχήν πολλῶν χριστιανῶν· τό νά βλέπουν, δηλαδή, γεμάτη τήν ἐκκλησίαν των ἀπό κόσμον, μόλις ἀρχίσει ἡ θ. Λειτουργία τῆς Ἀναστάσεως, ἀλλά καί τό νά τήν βλέπουν σχεδόν νά ἀδειάζῃ ἀμέσως, ὅταν ὁ Ἱερεύς διαβάσῃ τό Εὐαγγέλιον τοῦ Ὄρθρου καί ὅταν διά πρώτην φοράν ψάλῃ τό «Χριστός Ἀνέστη». Ἔτσι μετά ἀπό αὐτό ἡ ἀτμόσφαιρα τῶν ἑλληνικῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ὁμοιάζει μέ τήν κορυφήν τοῦ λόφου τοῦ Γολγοθᾶ κατά τήν Μ. Παρασκευήν τοῦ 33 μ. Χ., τήν ἡμέραν δηλαδή, πού εἶχαν ἐκεῖ ἐγκαταλείψει ὅλοι σχεδόν τόν σταυρωθέντα Κύριον καί Θεόν ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἐκτός ἀπό τήν Παναγία, ἀπό τόν Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην καί ἀπό ὀλίγας εὐσεβεῖς γυναῖκας, πού τόν ἐβοηθοῦσαν παντοιοτρόπως. Μίαν δέ σχεδόν ἄδειαν Ἐκκλησίαν ἀντίκρυσεν εἰς τό παρελθόν ἕνας Μητροπολίτης κάποοιας ὀρθοδόξου ἐπαρχιακῆς Μητροπόλεως, ὁπότε κρατῶν εἰς τάς χεῖρας του τήν ἀναμμένην λαμπάδα του καί τό θυμιατόν ἔψαλε μεγαλοφώνως, ἀλλά καί μέ ἀγανάκτησιν τό: «Ἀναστήτῳ ὁ Θεός καί διεσκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροί αὐτοῦ, καί φυγέτωσαν ἀπό προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν». Ἐν τούτοις πολλοί ἀπό τούς ἀποχωροῦντας Χριστιανούς δέν ἐπέστρεψαν εἰς τήν ἄδειαν Ἐκκλησίαν, διά νά παρακολουθήσουν τήν συνεχιζομένην θ. Λειτουργίαν τῆς Ἀναστάσεως. Ἄλλοι πάλι ὀρθόδοξοι Χριστιανοί φεύγουν, πρίν ἀκόμη σχολάσῃ ἡ ἀναστάσιμη θεία Λειτουργία, διά νά ἑορτάσουν εἰς τήν οἰκίαν των τό Πάσχα, ὅπως αὐτοί νομίζουν καί ὅπως ἔχουν συνηθίσει μέ χωρίς μέτρον φαγο-οἰνοποσίαν μέ ἄσεμνα τραγούδια, μέ κοσμικούς ἔξαλλους χορούς, μέ τό νά αἰσχρολογοῦν, μέ τό νά κατακρίνουν τούς πάντας καί ἄλλας πολ-

λάς ἀντιχριστιανικάς συνηθείας. Καί αὐτοί λοιπόν ὄχι μόνο ἑώρτασαν χωρίς Χριστόν τό Πάσχα, ἀλλά καί ἡμάρτησαν Θά ὑπάρξουν ὅμως καί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, πού θά ἑορτάσουν μέ Χριστόν τό Πάσχα ὅπως τό θέλῃ, δηλαδή, ὁ Χριστός. Καί εἶναι αὐτοί πού ἠγωνίσθησαν καθ᾽ ὅλην τήν Μεγάλην Τεσσαρακοστήν νά ἐφαρμόσουν τάς ἐντολάς καί τήν διδασκαλίαν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ: δηλαδή νά μεγαλώσουν τήν πρός τόν Χριστόν καί τήν πρός τούς συνανθρώπους των ἀγάπην των· νά τονώσουν τήν πίστιν των εἰς τόν Θεάνθρωπον· νά ἀσκηθοῦν ἐπίμονα καί ὑπομονετικά εἰς τήν μέγιστην χριστιανικήν ἀρετήν τῆς ταπεινοφροσύνης· νά βιάσουν τόν ἑαυτόν των, ὥστε νά συγχωρήσῃ ὅλους ἐκείνους πού τόν ἔβλαψαν ἤ τόν ἐστενοχώρησαν· νά νηστεύσουν καί τάς πολλάς τροφάς, ἀλλά καί τά πάθη των καί τήν ἁμαρτίαν· νά ἐλεήσουν εἴτε ὑλικά εἴτε πνευματικά κάθε πτωχόν· νά αἰσθανθοῦν καί νά ζήσουν μέσα των τό εὐλογημένον κατά Χριστόν πένθος τῆς μετανοίας· νά ἐξομολογηθοῦν εἰλικρινῶς ὅλας τάς μικράς καί μεγάλας ἁμαρτίας των· νά ἑνωθοῦν δέ πνευματικά διά τῆς Θείας Κοινωνίας μέ τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Κατά δέ τό ὀρθόδοξον Πάσχα οἱ Χριστιανοί ἑορτάζουν τό πέρασμα ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος ἀπό μίαν ἐποχήν εἰς ἄλλην. Κι᾽ αὐτό δέ τό πέρασμα τό ἐπραγματοποίησεν ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν σταυρικήν θυσίαν Του καί μέ τήν Ἀνάστασίν Του. Ἔτσι δι᾽ αὐτῶν ἐπέρασεν ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀπό τήν ἐποχήν τῆς κατάρας τοῦ Θεοῦ καί τῆς δουλείας τοῦ διαβόλου διά τῆς εἰδωλολατρίας εἰς τήν ἐποχήν τῆς Χάριτος Του, εἰς τήν ὁποίαν θά ἠμπορῇ πλέον κάθε ἄνθρωπος νά ἀποκτήσῃ διά τῆς πίστεώς του εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν ἐκεῖνα τά οὐράνια ἀγαθά, πού εἶχαν ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα μέσα εἰς τόν Παράδεισον: τήν ἠθικήν ἐλευθερίαν καί τήν μακαριότητα.

«ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΝΗΜΑΣΙΝ ΖΩΗΝ ΧΑΡΙΣΑΜΕΝΟΣ» Ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐγένετο ἄνθρωπος, διά νά θεοποιηθῶμεν ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι κατά χάριν. Αὐτός ἐφανερώθη δι᾽ ἀνθρωπίνου σώματος, διά νά γνωρίσωμεν ἡμεῖς τόν ἀόρατον Θεόν Πατέρα. Αὐτός ἔλαβεν ἀνθρωπίνην σάρκα καί ἐκατοίκησε πλησίον μας, ὡς ἕνας ἀπό ἡμᾶς. Καί εἴδομεν τήν ὑπέρλαμπρον καί θεοπρεπῆ δόξαν Του, ἡ ὁποία ἐφανερώθη διά τῆς διδασκαλίας Του καί διά τῶν θαυμάτων Του καί διά τῆς ἀναμαρτήτου καί Ἁγίας Ζωῆς Του. Οἱ ἐχθροί Του ὅμως ἐφθόνησαν Αὐτόν καί ἐδίκασαν καί κατεδίκασαν Αὐτόν εἰς θάνατον καί μάλιστα θάνατον διά Σταυροῦ. Καί ὑψώθη ὁ ἀναμάρτητος ἐπί τοῦ Σταυροῦ «καί κλίνας τήν Κεφαλήν παρέδωκε τό Πνεῦμα» (Ἰωάν. 19,30 καί Ματθ. 27,50). Τότε «ὁ ἥλιος ἐσκοτίζετο καί γῆς τά θεμέλια συνεταράττετο» (ἀποστ. ἰδιομ. ἀκολουθίας Παθῶν). «Ἡ Ζωή ἐν Τάφῳ κατετέθης Χριστέ» (Στάσις Α´ ἐγκωμίων Μ. Παρασκευῆς). Ἀλλά δέν ἦτο δυνατόν νά ἐγκλεισθῇ εἰς Τάφον ὁ Ἀρχηγός τῆς Ζωῆς. «Οὐ γάρ καθέξει τύμβος αὐτοζωΐαν» (διότι δέν θά κατέχῃ τάφος ἀνεξάρτητον ὕπαρξιν) (Στίχος εἰς Ὄρθρον Μ. Σαββάτου).

Γιὰ τὶς ὁμιλίες τοῦ μακαριστοῦ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου σὲ CD Βασίλειος Παπαδόπουλος Τ.Θ 40909, Μικροχώρι 19014 Καπανδρίτι Τηλ. 22950.56080, 6946.004 136

Τοῦ κ. Ἰωάννου Δ. Ζουμᾶ, Γυμνασιάρχου ἐ.τ.

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἡ Ζωή ἡ ἀθάνατος, κατῆλθε πρός τόν θάνατον καί ἐνέκρωσε τόν ᾅδην διά τῆς ἀστραπῆς τῆς Θεότητός Του. Καί τούς τεθνεῶτας (ἀποθανόντας) ἐκ τῶν καταχθονίων ἀνέστησεν (Ἀναστάσιμον ἀπολυτίκιον Β´ ἤχου). Ἐπάτησε τῷ θανάτῳ τόν θάνατον, πρωτότοκος τῶν νεκρῶν ἐγένετο, ἐκ κοιλίας ᾅδου ἐρρύσατο (ἐλύτρωσεν, ἔσωσεν) ἡμᾶς (Ἀναστ. ἀπολ. γ´ ἤχου). Καί «λογισθείς ἐν τοῖς νεκροῖς τόν ἐκεῖσε τύραννον ἔδησας, ῥυσάμενος (ὁ ὁποῖος ἔσωσεν) ἅπαντας ἐκ τῶν δεσμῶν τοῦ θανάτου τῇ Ἀναστάσει Σου» (7ον τροπάριον Μακαρισμῶν Ἀκολουθίας ἑσπέρας Μ. Πέμπτης). Εἰς τό κατά Ματθαῖον Ἅγιον Εὐαγγέλιον ἀναγιγνώσκομεν τά ἑξῆς: «ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς πάλιν κράξας φωνῇ μεγάλῃ ἀφῆκε τὸ πνεῦμα. Καὶ ἰδοὺ… καὶ αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν, καὶ τὰ μνημεῖα ἀνεῴχθησαν καὶ πολλὰ σώματα τῶν κεκοιμημένων ἁγίων ἠγέρθη, καὶ ἐξελ θόντες ἐκ τῶν μνημείων, μετὰ τὴν ἔγερσιν αὐτοῦ εἰσῆλθον εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν καὶ ἐνεφανίσθησαν πολλοῖς» (Ματθ. 27, 50-52). Μετά τριήμερον ἀπό τοῦ θανάτου Του ὁ «Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας». «Χριστός ἐκ νεκρῶν ἐγήγερται, ἡ ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων, … οὐκ ἔτι θάνατε κυριεύεις, ὁ γάρ τῶν ὅλων Δεσπότης, τό κράτος σου κατέλυσε» (Ἀκολουθία Ὄρθρου Κυριακῆς, Κάθισμ γ´ ἤχου). «Ἐξανέστης ὡς Θεός ἐκ τοῦ τάφου, ἐν δόξῃ, καί κόσμον συνανέστησας, …, καί θάνατος ἠφάνισται, …· Σύ εἶ ὁ πᾶσι παρέχων Χριστέ τήν Ἀνάστασιν» (Ἀκολ. Ὄρθρου Κυρ.,

Κοντάκιον Α´ ἤχου). «… ὁ ὑπερυψούμενος, καί πάντας ἐλευθερώσας, καί κραταιᾷ χειρί συνανέστησας, ὁ αἰνετός τῶν Πατέρων, Θεός καί ὑπερένδοξος» (Ἀκολ. Ὄρθρου Κυριακῆς, Ὠδή Α´, Ὁ Εἰρμός). «Εἰ γάρ πιστεύομεν ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀπέθανε καί ἀνέστη, οὕτω καί ὁ Θεός τούς κοιμηθέντας διά τοῦ Ἰησοῦ ἄξει σύν Αὐτῷ (θά φέρῃ εἰς τήν αἰωνίαν ζωήν μαζί μέ Αὐτόν)» (Α´ Θεσ. 4,14). Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ σημαίνει καί τήν ἀνάστασιν καί ὅλων τῶν ἀνθρώπων. «Νυνί δέ Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο» (Α´ Κορ. 15, 20. Κολ. 1, 18). «Μηδείς φοβείσθω θάνατον· ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος. Ἐσκύλευσε (ἀπεγύμνωσε) τόν ᾅδην ὁ Κατελθών εἰς τόν ᾅδην. Ὁ θάνατος κατηργήθη καί καθῃρέθη καί ἐδεσμεύθη. Ποῦ σοῦ, θάνατε, τό κέντρον; Ποῦ σοῦ, ᾅδη, τό νῖκος; Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες. Χριστός γάρ ἐκ νεκρῶν ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο» (Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου Κατηχητικός Λόγος). Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀψευδής ἀλήθεια. Τότε ἀψευδής ἀλήθεια εἶναι καί ἡ ἀνάστασις τῶν κεκοιμημένων νεκρῶν. Διά τοῦτο ὁμολογοῦμεν εἰς τό Σύμβολον τῆς Πίστεως: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν. Καί ζωήν τήν αἰώνιον». «Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».

«Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΣ ΜΟΥ»

Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Παύλου Δημητρακοπούλου, Πρ. Ἱ. Ναοῦ Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Πειραιῶς

ΑΝΑΣΤΑΣΗ τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ κυρίαρχο, τὸ κεντρικότερο, τὸ κατʼ ἐξοχὴν γεγονὸς τῆς ἐνσάρκου Θείας Οἰκονομίας. Εἶναι τὸ γεγονός, πάνω στὸ ὁποῖο θεμελιώνεται καὶ στηρίζεται ὅλο το οἰκοδόμημα τῆς πίστεως. «Εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν… Εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ὑμῶν» (Α΄ Κορ. 15,14,17), βεβαιώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἐὰν ὁ Χριστὸς δὲν ἀναστήθηκε δὲν ἔχει πλέον κανένα νόημα καὶ περιεχόμενο τὸ κήρυγμά μας, ἀλλʼ ἐπίσης εἶναι μάταια καὶ κούφια ἀπὸ κάθε οὐσιαστικὸ περιεχόμενο καὶ ἡ πίστις σας. Καὶ τοῦτο διότι ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σημαίνει τὴν ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου, τὴν λύτρωσή του ἀπὸ τὸ πτῶμα τοῦ θανάτου, ἀπὸ τὴν δουλεία τῆς ἁμαρτίας. Σημαίνει τὸ πέρασμά του ἀπὸ τὸν θάνατον στὴν ζωή, στὴν ἀληθινὴ καὶ αἰώνια ζωή. Χωρὶς τὴν ἀνάσταση ὅλο το χριστιανικὸ οἰκοδόμημα καταρρέει καὶ μεταβάλλεται σὲ μιὰ ἰδεολογία, σὲ ἕνα ἀνθρώπινο φιλοσοφικὸ κατασκεύασμα, ἀνίκανο νὰ σώσει, νὰ λυτρώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν θάνατον, ὁ ὁποῖος εἶναι κατὰ τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς «ἡ μόνη πικρία τῆς ζωῆς, ἡ μόνη πικρία τῆς ὑπάρξεως. Ἐξ αὐτοῦ προέρχεται καὶ ὅλη ἡ τραγικότητα τῆς ζωῆς». Ἐπειδὴ δὲ ἀκριβῶς ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ θεμελιακὸ γεγονὸς τῆς πίστεως, ἔπρεπε τὸ γεγονὸς αὐτὸ, νὰ βεβαιωθῆ ὡς ἀδιάψευστη ἱστορικὴ πραγματικότητα ἀπὸ πολλοὺς αὐτόπτες μάρτυρες. Γιʼ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ ὁ Κύριος μετὰ τὴν ἀνάστασή του ἐμφανίστηκε πολλὲς φορὲς ἐπὶ σαράντα ἡμέρες, σὲ διάφορα πρόσωπα καὶ σὲ διάφορους τόπους. Μία ἀπὸ αὐτές, ἡ πιὸ σημαντική, ὑπῆρξε ἡ δεύτερη ἐμφάνισή του στοὺς μαθητές, ὀκτὼ ἡμέρες μετὰ τὴν πρώτη, παρόντος καὶ τοῦ Θωμᾶ. Εἶναι δὲ ἡ πιὸ σημαντική, διότι ἐδῶ ἔχουμε ὄχι μόνον τὴν θέα τοῦ ἀναστάντος, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον καὶ τὴν ψηλάφηση τοῦ ἀναστημένου σώματος, ὁπότε ἡ ἀνάσταση ἐπιβεβαιώνεται καὶ διὰ τῶν ὀφθαλμῶν καὶ διὰ τῆς ἁφῆς καὶ διὰ τῆς ἀκοῆς. Ἐπὶ πλέον διακηρύττεται ἀπὸ τὸν μέχρι πρὸ τινος ἀπιστοῦντα μαθητή, ὅτι ὁ ἀναστάς Κύριος εἶναι ὁ πρὸ αἰώνων Θεός, ὁ σαρκωθείς Θεὸς Λόγος. Ὅπως σημειώνει ὁ εὐαγγελιστής, ὅταν ὁ Θωμᾶς ἐπέστρεψε στὸ ὑπερῶον καὶ τοῦ ἀνήγγειλαν γεμᾶτοι χαρὰ οἱ ἄλλοι μαθητές, ὅτι εἶδαν τὸν ἀναστημένο Κύριο, αὐτὸς ἐδήλωσε ἀπερίφραστα: «Ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων καὶ βάλω τὴν χεῖρα μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ οὐ μὴ πιστεύσω» (Ἰω. 20,25). Κοφτὴ καὶ κατηγορηματικὴ ἡ ἀπαίτηση τοῦ Θωμᾶ, ποὺ θὰ ἱκανοποιοῦσε καὶ τὸν πιὸ ἀπαιτητικὸ καὶ ἀντικειμενικὸ ἐρευνητὴ καὶ ἀνακριτὴ τῆς ἀναστάσεως. Δὲν ἱκανοποιεῖται νὰ δῆ μὲ τὰ μάτια του τὸν Ἐσταυρωμένο ζωντανό. Θέλει νὰ ἀγγίξει καὶ μὲ τὰ χέρια του τὸ σῶμα τοῦ ἀναστημένου. Ἀκόμη περισσότερο! Νὰ ψηλαφήση μὲ τὰ δάκτυλά του τὶς πληγές, ποὺ προκάλεσαν τὰ καρφιὰ στὰ ἄχραντα χέρια του καὶ μὲ τὴν παλάμη του τὴν λογχευμένη του πλευρά. Μὲ ὅλες του τὶς αἰσθήσεις, ὅραση, ἀκοή, ἁφή, ζητεῖ νὰ λάβη πεῖραν τοῦ γεγονότος. «Τὴν διὰ τῆς αἰσθήσεως τῆς παχυτάτης ἐζήτει πίστιν καὶ οὐδὲ τοῖς ὀφθαλμοῖς ἐπίστευεν. Οὐ γὰρ εἶπεν ἂν μὴ ἴδω, ἀλλʼ ἐὰν μὴ ψηλαφήσω… μήπως φαντασία τὸ ὁρώμενον ἦ», παρατηρεῖ ὁ ἱερὸς Χρυσὸστομος. Δηλαδὴ ὁ Θωμᾶς ζητοῦσε τὴν πίστη ἐκείνη, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν αἴσθηση τῆς ἁφῆς, καὶ δὲν ἐπίστευε μόνο σʼ ὅσα τὸν πληροφοροῦσαν οἱ ὀφθαλμοί του. Διότι δὲν εἶπεν ἐὰν δὲν δῶ, ἀλλὰ ἐὰν δὲν ψηλαφήσω, μήπως εἶναι φαντασία τὸ ὁρώμενον. ΑΙ ὁ Κύριος, ποὺ ἀπὸ ἄπειρη ἀγάπη γιὰ τὸ πλάσμα του ὑπέμεινε τὴν ἐσχάτη ταπείνωση τοῦ σταυρικοῦ θανάτου, συγκαταβαίνει στὴν ἀπαίτηση τοῦ μαθητοῦ του. Ὑποχωρεῖ καὶ καταδέχεται νὰ ψηλαφηθῆ, γιὰ νὰ προσθέση ἔτσι μία ἀκόμη ἰσχυρὴ ἀπόδειξη τῆς ἀναστάσεώς του. «Οἶμαι δέ…οἰκονομικώτατα σφόδρα τὴν τοῦ μαθητοῦ γεγονέναι πρὸς καιρὸν ὀλιγοπιστίαν, ἵνα διὰ τῆς αὐτοῦ πληροφορίας καὶ ἡμεῖς οἱ μετʼ αὐτὸν ἀνενδοιάστως πιστεύομεν, ὅτι τὴν σάρκα τὴν ἐπὶ τοῦ ξύλου κρεμαμένην καὶ παθοῦσαν τὸν θάνατον ἐζωοποίησεν ὁ Πατὴρ διʼ Υἱοῦ», παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Κύριλλος. Δηλαδὴ ἡ πρόσκαιρη ἀπιστία τοῦ μαθητοῦ ὑπῆρξε θεία οἰκονομία, ἔτσι ὥστε ἡ ἰδικὴ του μαρτυρία καὶ βεβαίωσις νὰ γίνη καὶ σὲ μᾶς τοὺς μεταγενεστέρους ἀφορμὴ ἀνεπιφύλακτης πίστεως, ὅτι δηλαδὴ τὸ σῶμα ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο ἐκρεμάσθηκε πάνω στὸ ξύλο τοῦ σταυροῦ καὶ ὑπέστη τὸν θάνατον, ἐζωοποίησε ὁ Πατέρας διὰ τοῦ Υἱοῦ. Μετὰ ἀπὸ ὀκτὼ ἡμέρας λοιπὸν ἐμφανίζεται καὶ πάλι στοὺς μαθητὲς παρόντος καὶ τοῦ Θωμᾶ. Πρὸς αὐτὸν ἰδιαιτέρως τώρα ἀπευθύνεται ὁ Κύριος καὶ τὸν προσκαλεῖ νὰ τὸν ψηλαφήσει, ὅπως τὸ ἐζήτησε: «Φέρε τὸν δὰκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖρας μου καὶ φέρε τὴν χεῖρα σου

καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου καὶ μὴ γίνου ἄπιστος ἀλλὰ πιστὸς» (Ἰω. 20,26-27). Σὰν νὰ τοῦ ἔλεγε: Θωμᾶ ὅσα ἐδήλωσες πρὶν ἀπὸ ὀκτὼ ἡμέρες τὰ ἄκουσα ὡς Θεός, διότι ἤμουν ἀοράτως παρών. Ἰδοὺ λοιπὸν βρίσκομαι ἐνώπιόν σου, μὴ διστάσης νὰ μὲ ψηλαφήσης. Ὅπως σημειώνει σύγχρονος ἑρμηνευτής, ἐκεῖνο τὸ «φέρε καὶ ἴδε» καὶ ἐκεῖνο τὸ «φέρε καὶ βάλε» τοῦ Ἰησοῦ ἠχεῖ μέσα μας μυσταγωγικὰ σὰν ἕνα ἄλλο «λάβετε φάγετε», «πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες». Ὁ Ἰησοῦς προσφέρει τὸν ἑαυτό του σὲ μιὰ κοινωνία τοῦ πάθους καὶ τῆς ἀναστάσεώς του. Ἀγγίζοντας ὁ μαθητὴς μὲ τὸ δάκτυλό του τὶς πληγὲς τοῦ Χριστοῦ, πιάνει τὸν θάνατό του καὶ ἀκουμπώντας τὸ χέρι στὶς οὐλές του, κρατᾶ τὴν ἀνάστασή του. Ὁ Θωμᾶς μένει κατάπληκτος, συγκλονισμένος μὲ ὅσα βλέπει καὶ ἀκούει. Ἐπὶ ὀκτὼ ἡμέρες πάλευε μὲ τοὺς λογισμοὺς τῆς ἀπιστίας. Τὰ κύματα τῆς λύπης καὶ τῆς ἀπελπισίας χτυποῦσαν ἐπικίνδυνα τό σκάφος τῆς ψυχῆς του καὶ ἀπειλοῦσαν νὰ τὸ καταποντίσουν στὴν ἀπώλεια. Καὶ νὰ τώρα ξαφνικὰ καὶ ἀπροσδόκητα βλέπει μπροστὰ του ὁλοζώντανο τὸν Κύριο. Τὸν βλέπει νὰ εἰσέρχεται κεκλεισμένων τῶν θυρῶν. Τὸ ἕνα θαῦμα διαδέχεται τὸ ἄλλο. Σὲ ποιὰ ἆραγε κατάσταση δόξης βρίσκεται τὸ ἀναστημένο ἐκεῖνο σῶμα, ἀφοῦ μπορεῖ νὰ εἰσέρχεται κεκλεισμένων τῶν θυρῶν; Τὸν ἀκούει νὰ τὸν προσκαλεῖ, γιὰ νὰ τὸν ψηλαφήση. Ἄρα ἐγνώριζε τὶς ἀντιρρήσεις του. Πλησιάζει ὁ Θωμᾶς, ἁπλώνει τὸ χέρι του, μὲ τὰ δάχτυλά του ψηλαφᾶ τὶς πληγές, μὲ τὴν παλάμη τὴν πλευρά του. Ὄντως αὐτὸς εἶναι ὁ διδάσκαλός του. Τὸ σῶμα του, ἀληθινὸ ἀνθρώπινο σῶμα μὲ σάρκα καὶ ὀστᾶ. Εἶναι αὐτὸ τὸ σῶμα, ποὺ μέχρι πρὶν ἀπὸ λίγο εἶχε καρφωθῆ πάνω στὸ σταυρὸ καὶ ὄχι κάποιο ἄλλο. Καὶ ἰδού οἱ πληγές του, ποὺ ἀποδεικνύουν τὸν θάνατόν του. Ὢ τῆς συγκαταβάσεως καὶ τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Δεσπότου! Καταδέχεται νὰ ψηλαφηθῆ καὶ νὰ ἐρευνηθῆ, γιὰ νὰ στηρίξη στὴν πίστη τὸν κλονισμένο μαθητή, ἀλλὰ παράλληλα νὰ βεβαιώση τὴν ἀνάστασή του, κατὰ τρόπον ἀδιαμφισβήτητον καὶ ἀναντίρρητον, σὲ ὅλες τὶς γενεὲς τῶν ἀνθρώπων ἀνὰ τοὺς αἰῶνας. Ὡραιότατα διατυπώνει τὴν ἀλήθεια αὐτὴ ἕνα τροπάριο τοῦ Κανόνος τῆς ζ΄ ὠδῆς τῆς Κυριακῆς του Θωμᾶ: «Οὐ μάτην διστάσας ὁ Θωμᾶς τῇ ἐγέρσει σου οὐ κατέθετο, ἀλλʼ ἀναμφίλεκτον ἔσπευδεν ἀποδεῖξαι ταύτην Χριστὲ τοῖς πᾶσιν ἔθνεσιν. Ὅθεν διʼ ἀπιστίας πιστωσάμενος πάντας, ἐδίδαξε λέγειν. Σὺ εἶ Κύριος…». Δηλαδὴ ἡ ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ δὲν ἔγινε ματαίως καὶ χωρὶς λόγο, χωρὶς νὰ προκύψη ὠφέλεια πνευματική. Διότι μὲ τὴν ἀπιστία του ἔσπευδε, νὰ ἀποδείξη τὴν ἀνάσταση ἀναντίρρητη καὶ βέβαια σʼ ὅλους τούς λαούς. Ἔτσι μᾶς ἐδίδαξε νὰ ὁμολογοῦμε καὶ ἐμεῖς, ὅπως καὶ αὐτός, ὅτι ὁ ἀναστάς εἶναι ὁ Κύριος καὶ Θεός μας. Μετὰ ἀπὸ τὴν συγκλονιστικὴ αὐτὴ ἐμπειρία, θριαμβευτικὴ ἐπακολουθεῖ ἡ ὁμολογία τοῦ Θωμᾶ: «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου». Ὁμολογία ὄχι μόνον τῆς ἀναστάσεως, ἀλλὰ καὶ τῆς Θεότητος τοῦ ἀναστάντος. Δηλαδὴ ἐσύ, ποὺ νίκησες τὸν θάνατο δὲν εἶναι δυνατὸν παρὰ νὰ εἶσαι ὁ πλάστης καὶ δημιουργός μου, διότι ἡ ἀνάσταση, ἡ νίκη τοῦ θανάτου, δὲν εἶναι ἔργο ἀνθρωπίνης, ἀλλὰ θείας δυνάμεως. ΛΟΓΟΣ τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Θωμᾶ, ἀγαπητὲ φίλε ἀναγνῶστα, «καὶ μὴ γίνου ἄπιστος ἀλλὰ πιστὸς» δείχνει ὅτι ὑπῆρχε ἐνδεχόμενο ὁ Θωμᾶς καὶ μετὰ τὴν ψηλάφηση τοῦ ἀναστημένου σώματος, νὰ μὴ θελήση, νὰ πιστεύση καὶ νὰ παραμείνη ἀμετανόητος στὴν ἀπιστία. Ἀπὸ ἕνα τέτοιο ὅμως ἐνδεχόμενο κινδυνεύομε ὅλοι μας. Διότι ἡ ἀνάσταση ὑπάρχει καὶ λάμπει ἡλίου φαεινότερον σʼ ὅλη τὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος καὶ σʼ ὅλους τούς αἰῶνες. Οἱ ἀποδείξεις πολλές, πειστικὲς καὶ ἀτράνταχτες, ἀποκλείουν καὶ τὸ παραμικρὸ ἐνδεχόμενο ἀμφιβολίας. Ὅσοι ἑξακολουθοῦν νὰ ἀπιστοῦν δὲν ἔχουν ἐπιχειρήματα καὶ χάνονται στὸ σκοτάδι τῆς ἀπιστίας καὶ ἐν τέλει στὴν ἀπώλεια. Ἡ αἰτία τῆς ἀπιστίας βρίσκεται μέσα τους. Στὸ ὅτι δηλαδὴ κατὰ βάθος ἀγαποῦν τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν ἀσωτεία καὶ δὲν θέλουν νὰ ἀλλάξουν ζωή. «Αὕτη ἐστὶν ἡ κρίσις» λέγει ὁ εὐαγγελιστής, «ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς. Ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα» (Ἰω.3,19).

Ὁ Πατριάρχης Μόσχας εἰς τό Ἅγ. Ὄρος τόν Ἰούνιον

Συμφώνως πρός πληροφορίας τοῦ «Ἁγιορείτικου Βήματος» ὑπό ἡμερομηνίαν 26ην Ἀπριλίου, ὁ Προκαθήμενος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας κ. Κύριλλος, εἰς τό πλαίσιον τῆς ἐπισήμου ἐπισκέψεώς του εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, θά ἐπισκεφθῆ τήν Τρίτην 4ην Ἰουνίου, τήν Ἱεράν Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἡ ὁποία, ὡς λέγεται, θά τόν ὑπεδεχθῆ μέ τιμάς Ἀρχηγούς Κράτους.

Περί Ἁγίου Φωτός καί ἑνώσεως ἀθέων

Κύριε Διευθυντά καί ἀγαπητοί συν εργάτες τοῦ «Ο.Τ.», Ἐπειδή ἔχω ὑπάρξει πολλές φορές αὐτόπτης μάρτυς τῆς ἀπερίγραπτης καί ἀλησμόνητης χαρᾶς τῆς Ἁφῆς τοῦ Ἁγίου Ἀκτίστου Φωτός εἰς τόν Ἱ. Ναόν τῆς Ἀναστάσεως εἰς τά Ἱεροσόλυμα, ἐπιτρέψατέ μου σᾶς παρακαλῶ, νά καταθέσω ἐν συντομίᾳ τά κάτωθι: 1ον) Ἡ μεταφορά τοῦ Ἁγίου Φωτός γιά πρώτη φορά ἀεροπορικῶς ἔγινε τό 1987 μέ κανονική πτήση τῆς «Ὀλυμπιακῆς» ἀπό ἰδιῶτες προσκυνητές μέ ἔξοδα τῶν ἰδίων καί ὄχι μέ κρατική ἤ ἄλλη ἐπιχορήγηση. 2ον) Συνεχίσθηκε τό ἴδιο ἀκριβῶς τό 1988 ἕως τό 2000 μέ συνεχῶς αὐξανόμενο ἀριθμό ἐπιβατῶν, ὅπου καί ὁ γράφων ἀρχίζει νά μετέχη ἀνελλιπῶς ἀπό τό 1989 ἕως τό 2000. 3ον) Ἡ τότε διαδικασία μεταφορᾶς μας εἰς Ἱεροσόλυμα, παραλαβῆς καί ἐπιστροφῆς μας μέ τό ΑΓΙΟ ΦΩΣ εἶχε ὡς ἑξῆς. Ξεκινάγαμε μέ τήν κανονική καθημερινή πτήση τῆς «Ὀλυμπιακῆς» Μ. Παρασκευή καί φθάναμε μετά ἀπό μίαμιση ὥρα περίπου εἰς Τέλ Ἀβίβ καί ἀπό ἐκεῖ μέ πούλμαν εἰς Ἱεροσόλυμα. Οἱ περισσότεροι τότε τῶν προσκυνητῶν διανυκτερεύαμε ἐντός τοῦ Ἱ. Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί μετά τήν πραγματοποίηση τῆς Ἁφῆς τοῦ Ἁγίου Φωτός (μεταξύ 1μ.μ-2.30 μ.μ) ἀκολουθούσαμε τήν ἀντίστροφο διαδικασία ἐπιστροφῆς ἔχοντας μαζί μας βεβαίως δύο εἰδικές κανδῆλες ἀσφαλείας ἀναμμένες ἀπό Αὐτό. Ἡ χαρά ἀνεκλάλητη, ὁ ἐνθουσιασμός ἀπερίγραπτος, ἡ πληρότητα τῆς πνευματικῆς πανδαισίας μοναδική. Τό τότε (ἑλληνικό ἀκόμη) ἀεροδρόμιο τοῦ Ἑλληνικοῦ γέμιζε ἀπό ἀδημονοῦντες πιστούς, πού περίμεναν τήν πτήση, γιά νά μεταφέρουν στίς συνοικίες τῶν Ἀθηνῶν, ἀλλά καί ὅλης τῆς Ἑλλάδος μέ κάθε μέσον τό Ἅγιον Φῶς. 4ον) Διά πρώτη φορά τό 2001, ἡ τότε Κυβέρνηση ἀποφασίζει νά βάλη ἕνα C130 καί μέ στελέχη τοῦ πολιτικοῦ κόσμου καί κυρίως τοῦ ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν δημιουργεῖ τήν πρώτη εἰδική ἀποστολή μέ κρατικά ἔξοδα τῆς μεταφορᾶς τοῦ Ἁγίου Φωτός. 5ον) Τό 2002, ᾽03, ᾽04 καί 2005 ναυλώνουν εἰδικές πτήσεις μέ ἀεροπλάνα τῆς «Ὀλυμπιακῆς» καί μετά τό 2006 βάζουν τό προεδρικό Falcon καί C130 ἐναλλακτικῶς. 6ον) Αὐτές οἱ εἰδικές πτήσεις ξεκινοῦν νωρίς τοῦ Μ. Σαββάτου πρωΐ καί ἐπιστρέφουν μέ τό Ἅγιον Φῶς ἑσπέρα τῆς ἰδίας ἡμέρας, γιά νά διανεμηθῆ πρός ὅλη τήν Ἑλλάδα καί νά γίνη ὁ ἑορτασμός τῆς Ἀναστάσεως μ᾽ Αὐτό. 7ον) Τά ἔξοδα λοιπόν, πού ἐνοχλοῦν τήν Ἕνωση τῶν Ἀθέων περιορίζονται στήν πτήση καί μόνον σ᾽ αὐτήν, δηλ. ἀπό Κορωπί πρός Τέλ Ἀβίβ καί τανάπαλιν. Ἐπίσης πρέπει νά προσθέσω ἐδῶ ὅτι οἱ πτήσεις ἀπό τό 1987 ἕως τό 2000 ἄν καί διωργανώνοντο ἀπό ἰδιωτικό πρακτορεῖο ταξιδίων ἦταν πάμφθηνες δι᾽ αὐτό ἄλλωστε καί ὁ ἀριθμός τῶν προσκυνητῶν ηὔξανε μέ γεωμετρική πρόοδο ἕως ὅτου παρενεβλήθησαν οἱ κρατικές ἀποστολές καί γέμιζαν ὅλας. 8ον) Πρέπει λοιπόν νά μάθουν οἱ σκανδαλισμένοι Ἄθεοι ὅτι ἄν αὐτοί ἔχουν δικαιώματα καί ἀξιώσεις, ὥστε νά διατυπώνουν (ἕνεκεν οἰκονομίας τἄχα) τήν διακοπήν μεταφορᾶς τοῦ Ἁγίου Φωτός, ὅτι πολλά περισσότερα ἔχουν τά 3.500.000 Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, πού μέ τήν ὑπογραφή τους ἔχουν δηλώσει τήν ἰδιότητά τους αὐτή καί τήν πίστη τους. Ἐπίσης πρέπει νά γνωρίζουν ὅτι δέν θά ἀφήσουν οἱ ἴδιοι αὐτοί Χριστιανοί νά μή βροῦν λύση διά τό θέμα αὐτό ἀπό ἀγάπη στόν Κύριο καί τό Ἅγιον Φῶς Του. Τέλος πρέπει νά μάθουν ὅτι στήν Ἱερουσαλήμ κυρίως, ἀλλά καί σ᾽ ὅλο τό Ἰσραήλ, Παλαιστίνη καί Λίβανο ὑπάρχουν πάρα πολλές χιλιάδες Ἑλλήνων καί Ἑλληνοφώνων ποικίλης ἐθνικότητας, ἕνεκεν τοῦ Ἑλληνικοῦ Πατριαρχείου, τῶν Ἑλληνικῶν σχολείων, τῶν Ἑλληνικῶν καταστημάτων καί λοιπῶν περιουσιῶν, μέ τούς ὁποίους καί γιά τά ὁποῖα ἡ Ἑλλάς πρωτίστως βεβαίως καί λίαν ἐξαιρέτως διά τό Ἅγιον Φῶς, ἀλλά καί δι᾽ ὅλα τά ὑπόλοιπα πρέπει νά ἐπιδεικνύει περισσότερον ἐνδιαφέρον καί μέριμνα. Ἀναλογιζόμενος τό φείδου χρόνου, ἀλλά καί χώρου διά τό περιώνυμον καί μαχητικόν φύλλο τοῦ «Ο.Τ.», σᾶς εὐχαριστῶ ἐκ τῶν προτέρων διά τήν φιλοξενίαν καί σᾶς εὔχομαι καλή δύναμη. Μετά τιμῆς Ἀντώνης Καλογεράκης Ἀθήνα

Ἡ ἀνάγκη τῆς ἀναστηλώσεως τῶν εἰκόνων

Κύριε Διευθυντά,

«Quam multas imagines fortissimorum virorum nobis reliquerunt scriptores, non solum ad intuendum, verum etiam ad imitandum».

Κικέρων Ὁ Κικέρωνας τῷ 62 π.Χ. ὑπερασπιζόμενος τὸν Ἀρχία, τὸν ποιητή, δημοσίως ἀναφωνεῖ μὲ θαυμασμό, «πόσες πολλὲς εἰκόνες γενναιοτάτων ἀνδρῶν μᾶς κληροδότησαν οἱ συγγραφεῖς, ὄχι μόνον διὰ νὰ τὶς

κοιτάζουμε ἀλλὰ καὶ διὰ νὰ τὶς μιμούμεθα»! Ἰδοὺ τὸ νόημα τῆς ὑπάρξεως τῶν εἰκόνων ἐν συνόψει. Ὁ λόγος ὑπάρξεώς των, ὁ τελικὸς σκοπὸς τόσων καὶ τόσων συγγραφέων δὲν φαίνεται κανένας ἄλλος ἀπ᾽ τὴν αἰώνια διδαχὴ τῶν ἑπομένων γενεῶν. Τόσες γενεὲς ἀνθρώπων μπῆκαν σὲ τέτοιον ἀγώνα, ὥστε νὰ δημιουργήσουν καὶ διατηρήσουν εἰκόνες γενναίων ὡς πρὸς τὸν νοῦ καὶ τὴν ψυχὴ ἀνθρώπων, γιὰ νὰ μποροῦμε ἐμεῖς, ποὺ ἤρθαμε μετά, ὄχι μόνον ἁπλῶς νὰ τὶς κοιτᾶμε καὶ νὰ τὶς θαυμάζουμε ἢ νὰ τὶς λατρεύουμε ἐπιφανειακῶς, ἀλλὰ καὶ νὰ προσπαθοῦμε μὲ δέος νὰ τὶς μιμούμαστε. Ὁ Κικέρωνας συνεχίζει νὰ λαλῆ μεσ᾽ τὴν καρδιά μας: «Quas ego, cupidus bene gerendi et administrandi vitam, semper mihi proponebam». «Αὐτὰς ἐγώ», λέει «ἐπιθυμῶντας τὴν καλὴν διοίκησιν καὶ διαχείρισιν τῆς ζωῆς, πάντοτε ἔβαζα μπροστά μου, ὡς παράδειγμα». Τί κατάφερε; Τὰ σπουδαιότερα. «Colendo et cogitando hominess excellentes animum et mentem meam conformabat» ἤτοι «Μὲ τὸ νὰ λατρεύω καὶ μὲ τὸ νὰ σκέπτομαι τοὺς ἐξόχους τῶν ἀνθρώπων, διέπλαθα τὴν ψυχὴν καὶ τὸν νοῦ μου». Καὶ αὐτὴ ἡ διάπλασις ψυχῆς τε καὶ πνεύματος εἰς τί συνετέλεσεν; Ὁ ἴδιος ὁ ἀγαθὸς ρήτωρ θὰ προλάβη νὰ μᾶς εἰπῆ: «Sic enim ducendo esse parvi omnes cruciatus corporis et omnia pericula mortis» δηλαδὴ «μὲ τὸ νὰ θεωρῶ ἔτσι ὅτι εἶναι μικρῆς ἀξίας ὅλα τὰ βάσανα τοῦ σώματος καὶ ὅλοι οἱ κίνδυνοι τοῦ θανάτου», «potui obicere me in tot ac tantas dimicationes», «ἐδυνήθην νὰ ριχθῶ εἰς τόσους πολλοὺς καὶ τόσο μεγάλους ἀγῶνες». Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μᾶς δίδει σὰν σὲ συνέχεια αὐτὴν τὴν εὐεργεσίαν τῆς ὑπάρξεως τῶν εἰκόνων τῶν ἐξόχων ἀνθρώπων μέσα μας, τῶν Ἁγίων, τῶν γενναίων, τῶν σπουδαίων ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «Ὅ,τι καὶ νὰ μᾶς συμβῆ», λέγει «εἴτε μᾶς ἁρπάσουν τὴν περιουσίαν μας εἴτε μᾶς συκοφαντήσουν καὶ μᾶς περιφρονήσουν εἴτε μᾶς φυλακίσουν εἴτε μᾶς μαστιγώσουν εἴτε ὁ,τιδήποτε ἄλλο ἀπὸ τὰ δεινὰ μᾶς κτυπήση, γρήγορα θὰ κατορθώσωμεν νὰ συνέλθωμεν ἀπὸ τὴν δοκιμασίαν καὶ νὰ ἐνισχυθῶμεν. Τὸ παράδειγμα τῶν δικαίων ἀνδρῶν, οἱ ὁποῖοι ἔπαθον τὰ ἴδια καὶ καρτερικῶς ὑπέμειναν τὰς δοκιμασίας, θὰ εἶναι διὰ ἡμᾶς πηγὴ δυνάμεως… Τοῦτο θὰ συμβῆ, ὄχι μόνον διότι θὰ παρηγορούμεθα, ἐνθυμούμενοι ὅτι κι ἄλλοι ἐνωρίτερα ἀπὸ ἡμᾶς ἔπαθον καὶ ὑπέφεραν τὰ ἴδια, ἀλλὰ καὶ διότι θὰ σπουδάζωμεν καὶ θὰ μανθάνωμεν τὸν τρόπον, μὲ τὸν ὁποῖον θὰ ἀπαλλαγῶμεν ἀπὸ τὰ δεινά. Ἀκόμη θὰ μάθωμεν ἀπὸ τὰ ἅγια ἐκεῖνα παραδείγματα… οὔτε εἰς ραθυμίαν καὶ ὀκνηρίαν πνευματικὴν νὰ πίπτωμεν, οὔτε νὰ χάνωμεν τὸ θάρρος μας καὶ νὰ φθάνωμεν εἰς ἀπελπισίαν καὶ ἀπόγνωσιν» (περὶ μετανοίας καὶ εὐχῆς, ὁμιλία 4η, ii, 357). Αὐτὰ τὰ λόγια τῶν δύο ἀνδρῶν ἀπὸ σήμερα, ἂς γίνουν ὁδηγοί μας. Αἱ εἰκόναι τῶν ἐξόχων καὶ ἁγίων μορφῶν τοῦ παρελθόντος, ἂς ἀποκτήσουν τὸ νόημα ὑπάρξεως, ποὺ ἀληθῶς ἔχουν. Ὑπάρχουν ἐκεῖ, διὰ νὰ λατρεύουμε τὰ πρόσωπα, ποὺ ἀπεικονίζουν ἀλλὰ καὶ πιὸ πολύ, διὰ νὰ σκεπτώμεθα αὐτὰ καὶ νὰ διαπλάθωμεν τὴν ψυχὴν καὶ τὸν νοῦ μας κατὰ μίμησίν των. Καὶ τοῦτο τὸ ἔχομεν σήμερα ἀνάγκη, ὅσο ποτὲ ἄλλοτε. Ἂς ἐπαναθέσωμεν μπροστά μας τὶς εἰκόνες ὡς παράδειγμα ζωῆς. Νικόλαος Γεωρ. Κατσούλης φιλόλογος

Περὶ τῆς Ἑνότητος τῶν «Ἐκκλησιῶν»

Κύριε Διευθυντά, Εἶναι γνωστὸν ὅτι ὁ Χριστὸς προσευχόμενος στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆς παρακάλεσε τὸν Πατέρα Θεὸ (Ἰωάν. ιζ´ 21): «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν»· καὶ αὐτὸ οἱ Οἰκουμενισταὶ τὸ κάνανε λάβαρο καὶ σημαία γιὰ τὴν ἐπιφανειακή, περιφερειακή καὶ ἄνευ οὐσίας ἕνωση τῶν αἱρετικῶν, παπικῶν, μονοφυσιτῶν καὶ προτεσταντῶν μετὰ τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῶν Ὀρθοδόξων χωρὶς νὰ μπαίνουν στὸ βαθύτερο νόημα καὶ στὴν οὐσία τῆς προσευχῆς αὐτῆς, γιὰ νὰ πετύχουν τὸν σκοπό τους. Περικόβουν τὶς φράσεις, γιὰ νὰ μὴ ἀποδίδουν τὸ ὁλοκληρωμένο νόημα καὶ νὰ δίδουν τὴν κατεύθυνση, ποὺ αὐτοὶ θέλουν. Γιατὶ ὁ Χριστὸς συνεχίζει μετὰ τὸ «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν, καθὼς σύ, Πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας». Πῶς οἱ μαθηταὶ καὶ ὅλοι οἱ ὀπαδοί του θὰ εἶναι «ἕν»; Σὲ τί ἦταν ὁ Πατέρας ἕνα μὲ τὸν Χριστὸν καὶ Υἱόν του; Ὁπωσδήποτε ἦταν ὁμοούσιος τῷ Πατρί, ὡς πρὸς τὴν οὐσίαν, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς (Ἰωάν. ι´ 30) εἶχε πεῖ: «Ἐγὼ καὶ ὁ Πατὴρ ἕν ἐσμέν». Θεὸς ὁ Πατήρ, Θεὸς καὶ ὁ Υἱός, Θεὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι, μαθηταὶ καὶ ὀπαδοί του δὲν εἶναι θεοί, γιὰ νὰ εἶναι ἕν κατὰ τὴν οὐσία. Ἄρα κάτι ἄλλο θὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δίνει τὴν ἀπάντησι γράφοντας: — Ρωμ. ιε´ 5,6: «Ὁ δὲ Θὲος τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως, δῴη ὑμῖν τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν Ἰησοῦν, ἵνα ὁμοθυμαδὸν ἐν ἑνὶ στόματι δοξάζητε τὸν Θεὸν καὶ Πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». — Ρωμ. ιβ´ 16: «Τὸ αὐτὸ εἰς ἀλλήλους φρονοῦντες».

— Α´ Κορ. α´ 10–13: «Παρακαλῶ δὲ ἡμᾶς ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ …Μεμέρισται Χριστός;». — Β´ Κορ. στ´ 14: «Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις…» Καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες θεωροῦσαν τοὺς αἱρετικοὺς χειροτέρους τῶν ἀπίστων. — Ἐφεσ. δ´ 11–13: «Καὶ αὐτὸς ἔδωκεν τοὺς μὲν Ἀποστόλους… μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν Ἑνότητα τῆς Πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ…». Γιὰ νὰ εἴμαστε μεταξύ μας ἑνωμένοι καὶ μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μὲ τὸν Πατέρα του καὶ ἀληθινὸ Θεὸ τί χρειάζεται; Ὁ Παῦλος μᾶς λέει κατὰ τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ. «Τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις», ποὺ σημαίνει νὰ ἔχομε τὸ ἴδιο φρόνημα, τὴν ἴδια διδασκαλία, τὴν ἴδια πίστη γιὰ τὸν Χριστό. Γιατί; Γιὰ νὰ δοξάζουμε ὅλοι μαζί καὶ μὲ ἕνα στόμα, μὲ τοὺς ἴδιους ὕμνους τὸν Θεὸ καὶ Πατέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τί σημαίνει «Ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες»; Δὲν σημαίνει νὰ λέμε καὶ νὰ ὁμολογοῦμε τὴν ἴδια πίστι, τὴν ἴδια διδασκαλία, γιὰ νὰ μὴ ὑπάρχουν διχογνωμίες, διχοστασίες, ἔριδες καὶ σχίσματα μὲ κατάληξι τὴν αἵρεσι καὶ διαίρεσι τῆς Ἐκκλησίας; Δὲν θὰ πρέπει νὰ εἴμεθα ἐνημερωμένοι καὶ πλήρως κατηρτισμένοι γιὰ τὴν πίστι μας καὶ νὰ ἔχομε τὴν ἴδια πίστι καὶ διδασκαλία στὸ μυαλὸ μας καὶ τή γνώμη μας; Μήπως ὁ Χριστὸς ἄλλα ἔλεγε τὴ μιὰ φορὰ καὶ τὰ ἄκρα ἀντίθετα τὴν ἄλλη; Μεμέρισται Χριστός, γιὰ νὰ πιστεύουμε, ἄλλα οἱ μὲν καὶ ἄλλα οἱ δέ: Ὁ Χριστὸς ΜΙΑ Διδασκαλία μᾶς ἄφησε, ἀφοῦ (Ἐφεσ. δ´ 5) εἶναι: «Εἷς Κύριος, μία Πίστις, ἕν Βάπτισμα» καὶ μία Ἀλήθεια μᾶς ἄφησε, ποὺ ὑπάρχει (Ἰούδα α´ 3): «…τῇ ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς Ἁγίοις πίστει». Φανταστεῖτε νὰ μὴ ὑπῆρχε πλήρης ἁρμονία στὰ πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ νὰ ὑπῆρχαν διαφωνίες. Σίγουρα θὰ καταστρεφόταν τὸ Σύμπαν. Ἄρα ἡ ἑνότητα τῆς «Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας» βρίσκεται στὴν «Ἑνότητα τῆς Πίστεως» καὶ στὴν βαθιὰ καὶ ἀκριβῆ (Ὀρθὴ) γνῶσι τῆς διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ὑπάρχει ἑνότητα στὴν πίστι; Ἔχομε ὅλοι τὴν ἴδια πίστι; Φυσικὰ καὶ ἔχομε, ὅταν δὲν ὑπάρχουν διχογνωμίες, διχοστασίες, ἔριδες, σχίσματα καὶ αἱρέσεις. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καταδίκασε τοὺς ἀμετανοήτους αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀπέκοψε ἀπὸ τὸ Σῶμα της. Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν γιὰ τὸ ἴδιο θέμα δύο Ἀλήθειες, ὅταν ὁ Χριστὸς ἀποκαλύπτει ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται μόνο ἐκ τοῦ Υἱοῦ. Δὲν μπορεῖ νὰ πιστεύουν στὴν μία φύσι, τὴν θεϊκὴ οἱ μονοφυσίτες καὶ σὲ δύο ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι. Μία εἶναι ἡ ἀλήθεια. Δὲν μπορεῖ ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη νὰ ἔδωσε τὴν ἱερωσύνη στοὺς ἄνδρες, στὸν Ἀαρὼν καὶ Μελχισεδὲκ καὶ ὁ Χριστὸς στοὺς μαθητὲς Του καὶ οἱ Διαμαρτυρόμενοι νὰ τὴν δίνουν καὶ στὶς γυναῖκες καὶ μάλιστα λεσβίες καθὼς καὶ στοὺς ὁμοφυλόφιλους. Δὲν διαφωνοῦν μόνο μὲ ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους, ἀλλὰ μὲ τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ καὶ τὸν ἀληθινὸ Θεό. Ὄχι μόνο σὲ αὐτά, ἀλλὰ καὶ σὲ πλεῖστα ἄλλα θέματα. Ἀφοῦ δὲν εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἁγία Τριάδα πῶς μπορεῖ νὰ ἑνωθοῦν πραγματικὰ μὲ ἐμᾶς; Μήπως ἕνωσι τοῦ τύπου τῆς Λυὼν (1274) καὶ Φερράρας – Φλωρεντίας (1438 – 1439); Χωρὶς μετάνοια καὶ ἀποβολὴ ὅλων τῶν αἱρετικῶν τους πλανῶν Ἕνωσι τέτοιου εἴδους δὲν πρέπει κατ᾽ οὐδένα τρόπον νὰ τὴν δεχτοῦμε, γιατὶ ὁ βρώμικος, ὁ ἀκάθαρτος καὶ ἀσθενὴς δὲν κινδυνεύει ἀπὸ τὸν καθαρὸ καὶ ὑγιῆ. Ἀντιθέτως μάλιστα ὁ καθαρὸς καὶ ὑγιὴς κινδυνεύει ἀπὸ τὸν ἀκάθαρτο καὶ ἀσθενῆ. Γιατὶ οἱ προκαθήμενοί μας δὲν ἀκοῦν τὴν συμβουλὴ τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη, ποὺ εἶπε γιὰ κάθε αἱρετικὸ (Β´ Ἰωαν. 10–11): «…μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς τὴν οἰκίαν καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγητε· ὁ γὰρ λέγων χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς»: Τέτοιου εἴδους ἕνωσι, ποὺ ὀνειρεύονται, δὲν τὴν θέλει καὶ οὔτε τὴν δέχεται καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Σίγουρα ματαιοπονοῦν, γιατὶ ὁ Θεὸς (Γαλ. στ´ 7) «οὖ μυκτηρίζεται». Ἐμεῖς θὰ τὴν δεχτοῦμε; Μετὰ τιμῆς Παναγιώτης Ράπτης Φιλιππιάδα

Αἱ δραστηριότητες τῶν Χιλιαστῶν

Κύριε Διευθυντά, Οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ τόν τελευταῖον καιρόν ἔχουν αὐξήσει εἰς πολύ μεγάλον βαθμόν τίς δραστηριότητές τους. Ἐμφανίζονται συχνά πυκνά στίς διάφορες γειτονιές, ἀπό σπίτι σέ σπίτι (συνήθως δύο-δύο κυρίως γυναῖκες), γιά νά ἐπιτύχουν τήν ὅσον τό δυνατόν μεγαλυτέραν διάδοσιν τῆς φοβερᾶς αἱρέσεώς τους. Οἱ ἐχθροί τῆς πατρίδος μας τούς χρηματοδοτοῦν μέ τεράστια χρηματικά ποσά, γιά νά μή δέχονται οἱ νέοι μας νά πάρουν τά ὅπλα καί νά ὑπερασπίσουν τήν Ἑλλάδα καί ἔτσι νά εἴμεθα ἐντελῶς ἀνυπεράσπιστοι ἀπέναντι σ᾽ ἐκείνους, πού ἐπιβουλεύονται τήν ἀκεραιότητα τῆς Χώρας μας. Νομίζω ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πρέπει νά λάβει πολύ δραστικά μέτρα, τάχιστα καί ὄχι νά ἀφήνει τούς ἐχθρούς μας νά ἁλωνίζουν! Μετά τιμῆς Ἕνας ἀναγνώστης

3 ΜΑΪΟΥ 2013

Σελὶς 7η

ΤΟ «ΞΕΖΟΥΜΙΣΜΑ» ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΗ Ο ΙΗΣΟΥΪΤΗΣ ΠΑΠΑΣ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Πνεῦμα Ἅγιον, δίδει καὶ τὴν ἐξου- συμφιλιώση τοὺς ἀνθρώπους μετὰ Τοῦ κ. Γ. Ν. Παπαθανασοπούλου τοι, κάθε κακόν, μίση καὶ πόλεμοι, σίαν, διὰ νὰ συγχωροῦν ἢ ὄχι τὰς τοῦ Κυρίου, ἔτσι καὶ Ἐκεῖνος τώρα ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΙΤΟΚΟΜΜΑΤΙΚΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΝ Ὁ ἐκ τῶν στενῶν συνεργατῶν πηγὴν ἔχουν τὴν ἁμαρτίαν. Αὐτὴ ἁμαρτίας τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὴν στέλνει αὐτούς, διὰ νὰ κηρύξουν

Σὲ μία περίοδο ποὺ οἱ περισσότεροι Ἕλληνες καλοῦνται νὰ ὑποστοῦν μικρὲς ἢ μεγάλες θυσίες εἶναι δύσκολο νὰ προβάλλεις τὶς θυσίες, ποὺ ὑφίσταται ἢ καλεῖται νὰ ὑποστεῖ συγκεκριμένη κοινωνικὴ μερίδα. Ἐπειδὴ ὅμως πολὺ συχνὰ ἀκοῦμε τοὺς κυβερνῶντες νὰ ἐμφανίζονται ὡς ἔχοντες εὐαισθησία ἀπέναντι στὶς εὐάλωτες κοινωνικὲς ὁμάδες θὰ προσπαθήσω νὰ φέρω στὸ προσκήνιο τὴν ἀναλγησία τῆς Κυβέρνησης ἀπέναντι στὴν κατὰ τεκμήριο πιὸ εὐάλωτη κοινωνικὴ ὁμάδα τῶν πολυτέκνων, στοὺς ὁποίους ὄχι μόνο εὐαισθησία δὲν δείχνει, ἀλλὰ τοὺς ἐμπαίζει καὶ τοὺς ξεζουμίζει κυριολεκτικά. Τοὺς ἐμπαίζει καὶ τοὺς ξεζουμίζει, γιατί προεκλογικά τούς ὑποσχέθηκε διὰ στόματος τοῦ Πρωθυπουργοῦ μὲ τὸν πλέον κατηγορηματικὸ τρόπο τὴν ἀποκατάσταση τῶν εἰς βάρος τους ἀδικιῶν, λίγους μῆνες ἀργότερα ὅμως κατάργησε πλήρως τὶς πολυτεκνικὲς συντάξεις στὶς 175.000 πολύτεκνες μητέρες, σὲ ἕνα μεγάλο μέρος τῶν ὁποίων ἡ σύνταξη αὐτὴ τῶν 102 Εὐρὼ ἀποτελοῦσε καὶ τὸ μοναδικό τους εἰσόδημα. Τοὺς ἐμπαίζει καὶ τοὺς ξεζουμίζει, ὅταν τοὺς ἀντιμετωπίζει φορολογικὰ σὰν νὰ εἶναι ἄγαμοι. Τὸν ἴδιο φόρο ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὸν ἄγαμο, ποὺ ἔχει νὰ θρέψει μόνο τὸν ἑαυτό του, καὶ ἀπὸ τὸν πολύτεκνο γονέα, ποὺ ἔχει νὰ ταΐσει 8, 10 καὶ 12 στόματα. Τοὺς ἐμπαίζει καὶ τοὺς ξεζουμίζει μία φορὰ μὲ τὴν ἄμεση καὶ δεύτερη φορὰ μὲ τὴν ἔμμεση φορολογία. Γιὰ σκεφτεῖτε πόσες φορὲς καλεῖται νὰ πληρώσει ὁ πολύτεκνος αὐτὸ τὸ 23% τοῦ Φ.Π.Α.! 8 καὶ 10 φορὲς γιὰ παπούτσια, 8 καὶ 10 φορὲς γιὰ ροῦχα,

Τοῦ Δρ Γεωργίου Τσακαλίδου, Θεολόγου-Θρησκειοπαιδαγωγοῦ, Ἐπιτίμου Σχολικοῦ Συμβούλου Θεολόγων, Ἐφόρου Α.Σ.Π.Ε

γιὰ τὴν ὑπερκατανάλωση νεροῦ καὶ ρεύματος, πολλαπλάσιες φορὲς τὸ Φ.Π.Α. τῶν 13% γιὰ τρόφιμα, αὐξημένο χαράτσι καὶ αὐξημένα τέλη κυκλοφορίας γιὰ τὸ ἀναγκαστικὰ μεγαλύτερο σπίτι του καὶ μεγαλύτερο αὐτοκίνητό του, προκειμένου νὰ χωρέσει, ἔστω καὶ στριμωγμένα, τὴν πολυμελῆ οἰκογένειά του. Τοὺς ἐμπαίζει καὶ τοὺς ξεζουμίζει, ὅταν ἀρνεῖται νὰ ἱκανοποιήσει ἐντελῶς λογικὰ καὶ δίκαια αἰτήματά τους, ποὺ δὲν ἔχουν κανένα δημοσιονομικὸ κόστος. Τί πιὸ λογικὸ π.χ. νὰ σπουδάζουν τὰ παιδιὰ τῶν πολυτέκνων στὴν ἴδια πόλη; Ποιὸς πολύτεκνος μπορεῖ νὰ συντηρήσει 3 καὶ 4 νοικοκυριά, ὅταν σπουδάζουν τὰ παιδιά του σὲ διαφορετικὲς πόλεις! Ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ἔδειξε πλήρη κατανόηση καὶ μίλησε τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας. Αὐτὸς ὅμως ἀρνήθηκε καὶ νὰ δεχθεῖ ἀκόμη τὴν ἀντιπροσωπεία τῆς Α.Σ.Π.Ε., πού ζήτησε νὰ συναντηθεῖ μαζί του. Καὶ χρειάστηκε νὰ ταξιδέψει ὁ Πρόεδρός μας στὶς Βρυξέλλες καὶ νὰ αἰφνιδιάσει τὸν Ὑπουργό, προκειμένου νὰ ὑποχρεωθεῖ νὰ ἀκούσει τὸ δίκαιο αὐτὸ αἴτημα. Μὰ τὴν ἀλήθεια δὲν πέρασε ἀπὸ τὴ Χώρα μας πιὸ ἀντιδημογραφική, πιὸ ἀντιπολυτεκνικὴ καὶ πιὸ ἀντιοικογενειακὴ Κυβέρνηση ἀπὸ αὐτὴ τῆς τρικομματικῆς. Σφυρίζει ἀδιάφορα στὸ γεγονὸς ὅτι καταντήσαμε Χώρα γερόντων καὶ δὲν θὰ χρειαστεῖ παρὰ ἕνας περίπατος τῶν ἀνατολικῶν γειτόνων μας, γιὰ νὰ μᾶς καταλάβουν, γιατί αὐτοὶ ἔχουν δείκτη γονιμότητας 5,5 (δηλαδὴ 5,5 παιδιὰ ἀνὰ γυναίκα ἀναπαραγωγικῆς ἡλικίας), ἐνῶ σʼ ἐμᾶς εἶναι μόλις 1,3 καὶ μάλιστα μαζὶ μὲ τὰ

παιδιὰ ποὺ φέρνουν στὸν κόσμο οἱ ἀλλοδαπὲς γυναῖκες. Σφυρίζει ἀδιάφορα, ὅταν δὲν παντρεύονται πλέον οἱ νέοι, τὸ 60% τῶν ὁποίων εἶναι ἄνεργοι καὶ ὅταν παντρεύονται δὲν φέρνουν παιδιὰ στὸν κόσμο, γιατί δὲν μποροῦν νὰ τὰ συντηρήσουν. Σφυρίζει ἀδιάφορα, ὅταν τὰ τελευταῖα χρόνια οἱ θάνατοι στὴν Ἑλλάδα εἶναι πολὺ περισσότεροι ἀπὸ τὶς γεννήσεις. Καὶ ἐνῶ καταργεῖ τὶς γλίσχρες πολυτεκνικὲς συντάξεις, χορηγεῖ στὴ διευθύνουσα σύμβουλο τῆς Ἐπιτροπῆς Διαχείρισης τῆς Δημόσιας περιουσίας μὲ ὑπογραφὴ Στουρνάρα 215.000 Εὐρὼ ἐτήσια ἀποζημίωση ἢ στὸν ὑπεύθυνο Νομισματικῆς Πολιτικῆς μηνιαῖο μισθὸ 15.000 Εὐρώ, ὅταν ἡ Ἑλλάδα ἐδῶ καὶ δέκα χρόνια δὲν ἔχει δικό της ἐθνικὸ νόμισμα. Ἀκοῦμε συχνὰ τὸν Πρωθυπουργό, τὸν κ. Σαμαρᾶ, νὰ μιλάει γιὰ τὴν ἀνάγκη ἀποκατάστασης τῆς ἀξιοπιστίας μας ἀπέναντι στοὺς δανειστές μας. Πότε θὰ θυμηθεῖ καὶ τὴν ἀνάγκη ἀποκατάστασης τῆς δικῆς του ἀξιοπιστίας ἀπέναντι στὸν ἑλληνικὸ λαό, ἀπέναντι στοὺς πολύτεκνους, τοὺς ὁποίους εἶχε κάνει σημαία καὶ λάβαρο τοῦ προεκλογικοῦ του ἀγώνα καὶ τώρα τοὺς καλεῖ νὰ ὑποστοῦν τὰ πιὸ σκληρὰ καὶ αἱματηρὰ μέτρα. Φτάσαμε στὸ αἰσχρὸ σημεῖο νὰ πληρώνεις περισσότερο, ὅσο περισσότερα παιδιὰ ἔχεις. Αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ περάσει, γιατί θὰ εἶναι τὸ πιὸ ἄδικο φορολογικὸ σύστημα στὸν κόσμο. Ἡ Συνομοσπονδία μας παλεύει καὶ θὰ παλέψει σκληρά, γιὰ νὰ μὴ περάσει. Καὶ στὸν δίκαιο αὐτὸν ἀγώνα θέλει ὅλους τούς πολύτεκνους στὸ πλευρό της.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΥΤΗΣ ΚΑΙ ΘΥΜΑ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

της. Θυσιάζει τόν ἑαυτό Του ἀπό ἄπειρη ἀγάπη γιά τό πλάσμα Του. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης μᾶς λέγει ὅτι, ἄν καί θά μποροῦσε μέ ἁπλούστερο τρόπο νά μᾶς σώσῃ, προτίμησε αὐτόν τόν ἐπώδυνο καί ἀτιμωτικό θάνατο, γιά νά δείξῃ τήν ἀπροσμέτρητη ἀγάπη Του πρός τό λογικό πλάσμα Του καί γιά νά μᾶς παρακινήσῃ νά μή προτιμοῦμε τίποτε περισσότερο ἀπό Αὐτόν. Στήν πρό τοῦ Πάθους Ἀρχιερατική προσευχή Του ὁ Κύριος ἀναφέρει: «ὑπέρ αὐτῶν ἐγώ ἁγιάζω ἐμαυτόν» (Ἰω. ιζ΄ 19), πού σημαίνει, κατά τόν Ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας, ὅτι προσφέρω τόν ἑαυτό μου θυσία, ὡς θῦμα ἄμωμο, ἀφιερωμένο στόν Θεό, στό ἐπί τοῦ Σταυροῦ θυσιαστήριο, ὥστε διά τού αἵματος τῆς θυσίας μου νά γίνουν ὅλοι οἱ μαθητές μου μέτοχοι τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς σωτηρίας, πού πηγάζει ἀπό αὐτήν τήν θυσία (PG 74, 544). Στήν συνέχεια οἱ ἁγιαζόμενοι πιστοί γίνονται καί αὐτοί θύματα ἅγια, ἀφιερωμένα στόν Θεό (Ἰω. Χρυσ., ΕΠΕ 14, 592), ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος «παραστῆσαι τά σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ» (Ρωμ. ιβ΄ 1). Ὅμως, ἄν καί ὁ Κύριος ἔπαθε καί ἀπέθανε ὑπέρ τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου, πολλοί ἔμελλε νά μείνουν ἀποξενωμένοι τῆς Χάριτός Του, τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς σωτηρίας. Αὐτός ἦταν, κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη καί ὁ μεγαλύτερος πόνος Του. Γράφει ὁ Ἅγιος Νικόδημος: Ἄν ἐλυπήθη τόσο πολύ βλέποντας τήν Ἱερουσαλήμ, ὥστε «ἔκλαυσε καί ἐθρήνησε διά τήν αἰχμαλωσίαν καί καταστροφήν, ὅπου ἔμελλε νά πάθῃ ἀπό τούς Ρωμαίους... πόσο μᾶλλον τότε ἐλυπεῖτο καί ἔκλαιε δι᾽ αὐτούς βλέποντας πῶς ἐσταύρωσαν Αὐτόν, πού ἔμελλε νά τούς σώσῃ».

Ὅμως πολύ περισσότερο ἀπό τήν κακία τῶν σταυρωτῶν Του «ἐλύπει τήν ψυχήν τοῦ Κυρίου ἡ ἀχαριστία τῶν Χριστιανῶν, διότι ἐστοχάζετο πόσοι ἀπό αὐτούς τούς πιστούς καί ἐξαγορασμένους μέ τό αἷμά Του Χριστιανούς ἔχουν νά καταπατήσουν αὐτό τό πάντιμον αἷμα καί πάθος Του, πόσοι ἔχουν νά καταφρονήσουν τάς ἐντολάς Του, πόσους ἔχει νά κερδίσῃ ὁ διάβολος» (Πνευμ. Γυμνάσματα, Μελέτη ΛΑ΄). Γι᾽ αὐτό καί πρός τίς γυναῖκες, πού ἔκλαιαν βλέποντάς Τον νά αἴρῃ τόν Σταυρόν Του, ἔλεγε: «Μή κλαίετε ἐπ᾽ ἐμέ, πλήν ἐφ᾽ ἑαυτάς κλαίετε καί ἐπί τά τέκνα ὑμῶν» (Λουκ. κγ΄ 28). Καί πράγματι, ἡ ζωηφόρος θυσία τοῦ Κυρίου μας ἐπί τοῦ Σταυροῦ μένει ἀνενεργός, ἄν καί ἐμεῖς δέν συνεργήσουμε θυσιάζοντας καθ᾽ ἡμέραν τό ἐγωϊστικό μας θέλημα, τίς ἐμπαθεῖς ἐπιθυμίες μας καί τίς ἀντίθεες κινήσεις τῆς ψυχῆς μας, καί καθιστώντας διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ τούς ἑαυτούς μας θυσία εὐάρεστη στόν Θεό. Κατά τόν Ἅγιο Αὐγουστῖνο τρεῖς σταυροί ὑπῆρχαν στόν Γολγοθᾶ: Ὁ Σταυρός τοῦ Ἀναμαρτήτου, πού εἶναι ἀκατανόητος καί ἀσύλληπτος στήν πεπερασμένη διάνοιά μας. Ὁ σταυρός τοῦ μετανοοῦντος ληστοῦ, πού προσιδιάζει σέ ὅλους τούς ἀγωνιζομένους Χριστιανούς, πού καθιστοῦν τόν ἑαυτό τους μέ τήν μετάνοιά τους ἁγία θυσία γιά τόν Θεό. Καί ὁ σταυρός τοῦ ἀμετανοήτου ληστοῦ, πού ἐγωϊστικά αἰρόμενος ἀποκλείει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν χαρά τῆς ὑποφωσκούσης ἐνδόξου καί λαμπροφόρου Ἀναστάσεως. Ὁ Κύριός μας δέν ἔπαυσε μέχρι σήμερα νά ἀγωνιᾷ, νά πονᾷ καί νά φροντίζῃ γιά τήν σωτηρία μας. Τό λέγει πολύ ὄμορφα ὁ Ἴδιος: «Ὁ Πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται, κἀγώ ἐργάζομαι» (Ἰω. ε΄ 17). Κατά τούς Ἁγίους Πατέρας, ὁ Κύριος δέν ἔπαυσε νά προνοῇ γιά τά δημιουργήματά

ΣΕΒ. ΣΠΑΡΤΗΣ: ΔΙΑΤΙ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΑΣΧΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΥΡΟΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

φθορά καί τόν θάνατο καί νά γίνουν ἅγιοι, ἀφοῦ αὐτό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀναστημένος Κύριός μας ὡς Θεάνθρωπος ἀνοίγει δρόμο γιά τόν καθένα μας, πού μποροῦμε νά τόν ἀκολουθήσουμε. Ὁ Χριστιανός σταυρώνει τά πάθη του, γιά νά συσταυρωθεῖ μέ τόν Χριστό. Πεθαίνει διά τῆς μετανοίας καί τῶν δακρύων καί γεύεται ἀπό τήν παροῦσα ζωή τά ἀγαθά τῆς Ἀναστάσεως. Τηρεῖ φιλότιμα τίς θεῖες ἐντολές καί ἐγκολπώνεται τίς ἀρετές πού τόν σώζουν ἀπό τή φθορά καί τόν θάνατο καί τοῦ χαρίζουν ζωή αἰώνια, διότι “θάνατος οὐκέτι κυριεύει”. Τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως διαχέεται σʼ ὅλο τόν κόσμο, ὅπως τό φῶς τοῦ Παναγίου Τάφου φθάνει σήμερα μέχρι καί τό τελευταῖο χωριό τῆς Ἐπαρχίας μας. Γιά νά ἰδοῦμε ὅμως ἐκεῖνο τό πνευματικό φῶς, πού προσ φέρει ὁ Ἀναστημένος Κύριός μας πρέπει νά ἔχουμε καθαρά μάτια καί καθαρή ψυχή, γιατί ἡ πνευματική τύφλωση μᾶς ἐμποδίζει ἀπό αὐτή τήν κοινωνία μέ τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι παρήγορο τό γεγονός ὅτι ἔστω ἀμυδρά αὐτές τίς ἡμέρες αἰσθανόμαστε μιά ἀκτίνα ἀπό τό θεῖο φῶς νά φωτίζει τό νοῦ μας καί τήν καρδιά μας. Ἡ ὀρθόδοξη ἀνατολική παράδοσή μας παρά τήν ἀλλοτρίωσή της διασώζει ἀκόμη καί τά λαϊκά ἔθιμα, πού δηλώνουν ὅτι οἱ ἄνθρωποι δέν τά ξέχασαν ὅλα. Ἡ λαμπάδα, ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμός, τό κοινό τραπέζι, ὁ ἐν Χριστῷ ἀσπασμός τῆς ἀγάπης, ἡ ἐπίσκεψη στά μνήματα, τά κόκκινα αὐγά καί ἄλλα εἶναι κάποιες φωτεινές ἀνταύ-

γειες, πού γέννησε αὐτό τό ἀναστάσιμο φῶς. Ἡ λαμπάδα πού λειώνει καί φωτίζει παραπέμπει στό σταυροαναστάσιμο χριστιανικό ἦθος. Ὁ χαιρετισμός “Χριστός Ἀνέστη”, “Ἀληθῶς Ἀνέστη”, πού ἀντικαθιστᾶ τούς χαιρετισμούς μας γιά σαράντα μέρες εἶναι ἐκφραστικό τοῦ ἀναστάσιμου βιώματος. Ἀλλά καί ἡ ἐπίσκεψη στά μνήματα δείχνει τήν πίστη τοῦ λαοῦ μας, ὅτι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ παρηγορεῖ τίς ψυχές του καί ἀποτελεῖ πρόκριμα γιά τήν ἀνάσταση τοῦ καθενός. Ὅμως τό κορύφωμα τῆς προσπάθειας τοῦ ἀνθρώπου νά γίνει κοινωνός τοῦ πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ ἐσωτερική του ἀνάγκη γιά συμμετοχή στό μυστήριο τῆς θείας εὐχαριστίας, ἀρκεῖ αὐτή νά γίνεται “μετά καθαροῦ συνειδότος”, “πεφωτισμένῃ καρδίᾳ”, μέ βαθειά πίστη καί ἀγάπη πρός τόν Θεάνθρωπο καί τόν συνάνθρωπο. Τότε γίνεται εὐλογημένη πραγματικότητα αὐτό πού γράφει στόν Κατηχητικό του Λόγο ὁ ἱερός Χρυσόστομος : “Κανείς δέν ὀδύρεται γιά τά πταίσματά του, ἀφοῦ ἡ συγχώρεση ἀνέτειλε ἀπό τόν τάφο. Κανείς δέ φοβᾶται τόν θάνατο, ἀφοῦ μᾶς ἐλευθέρωσε μέ τόν δικό του θάνατο ὁ Κύριος. Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός καί χαίρουν οἱ Ἄγγελοι μαζί μέ τούς ἀνθρώπους”. Αὐτή τή χαρά εὔχομαι ὅλοι σας νά δοκιμάζετε, ὄχι μόνο αὐτές τίς πασχαλινές ἡμέρες ἀλλά καί σέ ὅλη σας τή ζωή. ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2013 Θερμὸς εὐχέτης πρὸς τὸν Ἀναστάντα Κύριο Ὁ Μητροπολίτης ὁ Μονεμβασίας καί Σπάρτης κ. Εὐστάθιος».

Του, νά τά συντηρῇ καί νά τά διακυβερνᾷ, κυρίως ὅμως νά φροντίζῃ γιά τόν ἁγιασμό τοῦ κατ᾽ εἰκόνα Του πλασθέντος δημιουργήματός Του. Στήν ἀγωνία αὐτή καί τόν πόνο τοῦ Κυρίου μας συμμετέχουν καί ὅλοι οἱ πιστοί δοῦλοί του. Ὁ ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης δέν ἔπαυε καθ᾽ ὅλη τήν ζωή του νά πονᾷ καί νά κλαίῃ ὑπέρ ὅλου τοῦ Ἀδάμ, δηλαδή τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Καί μάλιστα ὅσο περισσότερο ἁγιάζεται κάποιος, τόσο περισσότερο αὐξάνουν καί οἱ ὀδύνες του γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Πῶς λοιπόν καί σήμερα οἱ πιστοί Χριστιανοί μποροῦν νά ἡσυχάζουν, βλέποντας τήν ἁμαρτία καί τό σκότος νά κυριαρχοῦν; «Ἀθυμία κατέσχε με ἀπό ἁμαρτωλῶν τῶν ἐγκαταλιμπανόντων τόν νόμον σου», ἀνακράζουν θρηνητικά μαζί μέ τόν προφητάνακτα Δαυίδ (Ψαλμ. 118). Ὁ πόνος τους γίνεται πιό βαθύς, καθώς βλέπουν νά λιγοστεύῃ ἡ πίστις στόν Ἀναστάντα Χριστό. Ἀκόμη καθώς βλέπουν νά «βάπτεται κάλαμος ἀποφάσεως παρά κριτῶν ἀδίκων» κατά τοῦ Κυρίου τῆς Δόξης, ὁ ὁποῖος μέσῳ τῆς Πανθρησκείας ἐξισοῦται μέ τούς πλάνους “θεούς” τῶν ἐθνῶν, καί κατά τῶν ἀνθρώπων, τῶν ἀδελφῶν τοῦ Κυρίου. Περνᾶ ἡ Μ. Ἑβδομάδα καί τό Ἅγιον Πάσχα, χωρίς τήν συγκλονιστική αἴσθησι ὅτι ὀ ἴδιος ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Θεός, ὁ Ἐνανθρωπήσας προαιώνιος Λόγος τοῦ Πατρός, πάσχει, σταυροῦται, ἀποθνήσκει καί θάπτεται ὡς ἄνθρωπος θνητός, γιά νά μᾶς ἀναστήσῃ ἀπό τήν φθορά καί τόν θάνατο ὡς Θεός ἀθάνατος, ὅτι σηκώνει ὡς φιλάνθρωπος τήν καθημερινή μας ταλαιπωρία καί τόν καθημερινό μας ποικιλότροπο θάνατο, ὥστε ἐμεῖς νά ζοῦμε ἐλεύθεροι ἀπό τήν ἀπελπισία καί τά ἀδιέξοδα. Διότι ἡ τελική πρᾶξις τῆς ἱστορίας δέν εἶναι ὁ σταυρός, τό πάθος, ἡ ἀγωνία καί ὁ πόνος. Εἶναι ἡ ἀνάστασις. Ὁ Κύριός μας, ἀφοῦ ἀπέθανε ἐπί τοῦ Σταυροῦ, μετά τρεῖς ἡμέρες ἀναστήθηκε καί ἐπλήρωσε τά σύμπαντα μέ τό ὑπέρλαμπρο Φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του, χαρίζοντας τήν χαρά τῆς Ἀναστάσεώς Του σέ ὅσους συμπορεύονται καί συσταυρώνονται καθημερινά μαζί Του. Καί ἡ ἀκλόνητη πίστις στόν Χριστό εἶναι σταυρός καί ἀνάστασις. Τό ἀδιαμφισβήτητο ἱστορικό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου διαλύει ὅλα τά σκότη τῆς ἁμαρτίας, τοῦ πόνου καί τοῦ θανάτου. «Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος Αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρωμ. στ΄ 9). Ἄς ἀφήσουμε καί ἐμεῖς, ἀδελφοί, τά νεκρά ἔργα τῆς ἁμαρτίας, ἄς καθαρίσουμε τούς ἑαυτούς μας μέ τά δάκρυα τῆς μετανοίας, ἄς προσφέρουμε τό σῶμα καί τήν ψυχή μας καθαρά ἀπό κάθε μολυσμό, ἄς τρέξουμε νά ἑνωθοῦμε μέ τόν μόνο Νικητή τοῦ θανάτου καί τῆς ἁμαρτίας, γιά νά γευθοῦμε καί ἐμεῖς τήν ἀτελεύτητη χαρά τῆς Ἀναστάσεώς Του. Ἰδίως σήμερα, πού ὅλα μᾶς φαίνονται χωρίς φῶς, χωρίς ἐλπίδα, χωρίς προοπτική. Συγχρόνως, ἄς μή παύσουμε νά ἀγωνιοῦμε καί νά πενθοῦμε γιά τούς «ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου καθημένους» ἀδελφούς μας, παρακαλώντας τόν Κύριο τῆς Δόξης νά ἀνοίξῃ τά μάτια τῆς ψυχῆς τους, ὥστε νά καταλαμφθοῦν καί αὐτοί ἀπό τό ἄκτιστο Φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του καί ὅλοι μαζί νά δοξάζουμε εἰς αἰῶνας αἰώνων τόν Ἀναστάντα Κύριο καί Θεό μας, γευόμενοι τήν ἀνέκφραστο γλυκύτητα, τήν «πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν», τῆς ἑνώσεως μαζί Του. Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη! Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους † Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2013

τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου καί ἔγκυρος δημοσιογράφος διά τά ἐκκλησιαστικά πράγματα τῆς Χώρας κ. Γεώργιος Ν. Παπαθανασόπουλος «ξεσκεπάζει» τό πραγματικόν πρόσωπον καί τήν πολιτικήν, τήν ὁποίαν θά ἀκολουθήση ὁ Ἰησουΐτης Πάπας εἰς ἄρθρον του, τό ὁποῖον ἀνηρτήθη εἰς τό διαδίκτυον. Γράφει σχετικῶς ὁ κ. Γ. Παπαθανασόπουλος:

«Οἱ πρῶτες ἡμέρες τοῦ Ἰησουΐτη Πάπα Φραγκίσκου ἀφιερώθηκαν στὴν ἐπικοινωνιακή του προσπάθεια νὰ βελτιωθεῖ ἡ εἰκόνα τοῦ παρακμασμένου Βατικανοῦ. Οἱ πρῶτες του κινήσεις εἶχαν θετικὴ ἀπήχηση στὰ διεθνῆ Μέσα Μαζικῆς Ἐπικοινωνίας, ἀκόμη καὶ σὲ αὐτὰ τοῦ ἀριστεροῦ-ἀντιθρησκευτικοῦ ἰδεολογικὰ χώρου. Στὰ πρωτοσέλιδα μεγάλης κυκλοφορίας ἐφημερίδων καὶ περιοδικῶν κυριάρχησε ὁ τίτλος "Ὁ Πάπας τῶν πτωχῶν", ἢ "Ὁ Πάπας τῆς ἐλπίδας" καὶ στὰ σχετικὰ ρεπορτὰζ περιγράφηκαν ἐνέργειές του, ποὺ δείχνουν τὴν προσπάθειά του νὰ δείξει, ὡς ἡγεμόνας τοῦ Βατικανοῦ, ἕνα ἄλλο πρόσωπο, σὲ σχέση μὲ αὐτὸ κυρίως τοῦ προκατόχου του. Ὁρισμένες πάντως κινήσεις του ξεπέρασαν τὰ ὅρια τῆς ἐπικοινωνιακῆς προσπάθειας καὶ εἶχαν ἔντονο τὸν χαρακτήρα τοῦ λαϊκισμοῦ. Στὴν πραγματικότητα ὁ Ἰησουΐτης Πάπας διαφέρει ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ "προοδευτικοῦ", ποὺ ἐπιχειρεῖ νὰ προσδώσει στὸν ἑαυτό του καὶ πὼς δὲν πρόκειται τίποτε νὰ πειράξει ἀπὸ τὴν οὐσία τῶν κακοδοξιῶν καὶ τῆς ἐκκοσμίκευσης τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν. Αὐτὸ φάνηκε ἀπὸ τὴν πρώτη του ὁμιλία στοὺς διαπιστευμένους στὸ Βατικανὸ διπλωμάτες. Σημείωσε μεταξὺ ἄλλων: "Ἡ πνευματικὴ φτώχεια τῆς ἐποχῆς μας βασανίζει μὲ τρόπο ἰδιαίτερα ἔντονο τὶς χῶρες, ποὺ θεωροῦνται οἱ πιὸ πλούσιες. Εἶναι αὐτὸ ποὺ ὁ προκάτοχός μου, ὁ ἀγαπητὸς καὶ σεβαστὸς Βενέδικτος 16ος ὀνόμασε δικτατορία τοῦ σχετικισμοῦ". Ἐπίσης οἱ ἐκτιμήσεις τῶν Βατικανολόγων εἶναι πὼς δὲν θὰ θιγεῖ καθόλου ἀπὸ τὸν νέο Πάπα τὸ τραπεζικὸ καὶ οἰκονομικὸ σύστημα τοῦ Βατικανοῦ, οὔτε φυσικὰ τὰ "δόγματα" τοῦ παπισμοῦ, ὅπως αὐτὰ τοῦ "πρωτείου", τοῦ "ἀλάθητου", καθὼς καὶ ὁ διεμβολισμὸς τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὴν Οὐνία, ποὺ οἱ Ἰησουΐτες προώθησαν. Ἀλλαγὴ ὁ Φραγκῖσκος θὰ κάνει στὴν Κουρία καὶ γενικότερα στὴ γραφειοκρατία τοῦ Βατικανοῦ, τὴν ὁποία φυσικὰ σήμερα δὲν ἐλέγχουν οἱ Ἰησουΐτες. Τὸ ὅτι δὲν θέλησε νὰ διαμείνει στὰ διαμερίσματα τοῦ Βατικανοῦ, ποὺ προορίζονται γιὰ τὸν Πάπα, ἀλλὰ κατοικεῖ ἀκόμη στὸν ξενώνα τῆς Ἁγίας Θέκλας, ὅπου φιλοξενοῦνται οἱ ἐπίσημοι ἐκκλησιαστικοὶ ἐπισκέπτες τοῦ Βατικανοῦ, καὶ τὸ ὅτι στὶς 7 Ἀπριλίου ἐνθρονίστηκε ὡς Ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης στὴν Βασιλική του Ἁγίου Ἰωάννου Λατερανοῦ θεωροῦνται ἰσχυρὲς ἐνδείξεις ὅτι πιθανότατα νὰ θελήσει νὰ μεταφέρει τὴ διαμονή του στὸ μέγαρο τοῦ Λατερανοῦ, ποὺ ἐπὶ χίλια χρόνια καὶ ἕως τὸ ἐσωτερικὸ σχίσμα τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν καὶ τὴν μεταφορὰ τῆς Παποσύνης στὴν Ἀβινιὸν ἦταν ἡ ἕδρα τοῦ Πάπα. Ἑπομένως ἡ τυχὸν μετακίνησή του στὸ Λατερανὸ θὰ δώσει μὲν μίαν ἐντύπωση ἀλλαγῆς, μίαν εἰκόνα ὅτι μειώνει τὸν ρόλο του ὡς ἀπολυταρχικοῦ ἡγεμόνα τοῦ Βατικανοῦ καὶ ἐνισχύει αὐτὸν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρὸς καὶ Ἐπισκόπου τῆς Ρώμης, ἀλλὰ στὴν οὐσία θὰ εἶναι μία κίνησή του νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν γραφειοκρατία καὶ ἀπὸ ἀπόσταση νὰ προετοιμάσει τὴ σύγκρουσή του μαζί της.

Σύγκρουση τῶν Ἰησουϊτῶν μὲ τὴν Κουρία

Τὸ ὅτι ὁ Ἰησουΐτης Πάπας καὶ τὸ Τάγμα του θὰ θελήσουν νὰ ἀνατρέψουν ὑπὲρ τους τὴν ἕως τώρα ὄχι φιλικὴ πρὸς αὐτοὺς Κουρία θεωρεῖται βέβαιο ἀπὸ τοὺς Βατικανολόγους. Ἰσχυρὴ ἔνδειξη ἀποτελεῖ τὸ σκανδαλῶδες γιὰ πολλοὺς καὶ ἀπαράδεκτο γιὰ ἄλλους ποὺ ἔγραψε ὁ Ἀντόνιο Γκάσπαρι, ὑπεύθυνος τῆς, μὲ διεθνὲς βεληνεκὲς, παπικῆς ἱστοσελίδας ΖΕΝΙΤ: "Μὲ τὸν Πάπα Ἰωάννη Παῦλο τὸν Β' εἴχαμε ἕνα πάπα ποὺ κατέστη ἅγιος. Τώρα μὲ τὸν Φραγκῖσκο ἔχουμε ἕνα ἅγιο, ποὺ ἐξελέγη πάπας"(!). Πέραν τῆς ὑπερβολῆς καὶ τῆς προφανοῦς ἀηδιαστικῆς κολακείας - ὑποθήκης στὴ σύγκρουση μὲ τὴν Κουρία -, ὁ Γκάσπαρι, ἀσφαλῶς ὄχι χωρὶς λόγο, παρέλειψε τὸν ἐν ζωῇ Πάπα Βενέδικτο τὸν 16ο! Γιὰ τοὺς Ἰησουΐτες ὁ προκάτοχος τοῦ συντρόφου τους Πάπα εἶναι ἡ προσωποποίηση τῆς "ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσούσης Κουρίας". Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐπιδιώκουν νὰ περάσουν τὸν Βενέδικτο στὴν ἀφάνεια καὶ στὴ λήθη, καὶ νὰ ἐξοστρακίσουν ἀπὸ τὴν Κουρία τοὺς ὀπαδοὺς τῶν ἀντιλήψεών του. Πρὸς τοῦτο θὰ χρησιμοποιήσουν τὴν παντοδυναμία τοῦ Πάπα καὶ τὰ μέσα, ποὺ γνωρίζουν πολὺ καλά. Οἱ "Ρατζιγκεριανοὶ" καρδινάλιοι καὶ ἐκλογεῖς στὸ κονκλάβιο δὲν ἦσαν λίγοι. Ὅμως ἡττήθηκαν ὄχι μόνο ἀπὸ τὴ σωστὴ τακτικὴ, ποὺ χρησιμοποίησε ὁ σημερινὸς Πάπας, ἀλλὰ καὶ γιατί διασπάστηκαν σὲ δύο συγκρουόμενες, περίπου ἰσάριθμες, ὁμάδες, αὐτὲς τῶν ὑποψηφίων γιὰ τὴν παποσύνη καρδιναλίων Σκόλα καὶ Κελαί. Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ αὐτοὶ οἱ δύο δὲν τὰ βρῆκαν μεταξύ τους γιὰ τὸ ποιὸς θὰ ὑποχωρήσει, γιὰ νὰ ἐκλεγεῖ ὁ ἄλλος Πάπας, ὁ κύβος εἶχε ριφθεῖ ὑπὲρ τοῦ ἰταλικῆς καταγωγῆς καρδιναλίου ἀπὸ τὴν Ἀργεντινή. Ἡ

ὁμάδα τοῦ Κελαὶ, γιὰ νὰ μὴ ἐκλεγεῖ ὁ Σκόλα ἐπέλεξε νὰ ψηφίσει Μπεργκόλιο! Καὶ φυσικὰ ἡ ψῆφος του δὲν θὰ διασώσει οὔτε τὸν ἴδιο στὴν Κουρία, οὔτε τὸν "ρατζιγκεριανισμὸ"* στὸ Βατικανό. Πάντα κατὰ τοὺς Βατικανολόγους οἱ ὀπαδοὶ τοῦ πνεύματος τοῦ προηγούμενου Πάπα δὲν ἔχουν οὔτε τὴ διάθεση, οὔτε τὴν ἰσχὺ τῶν Ἰησουϊτῶν καὶ θεωροῦνται ὁριστικὰ ἡττημένοι. Τὸ ὅτι οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Βενέδικτου στὸ Βατικανὸ κυκλοφόρησαν τὴν πληροφορία ὅτι αὐτὸς ἄφησε ὑπόμνημα 300 σελίδων στὸν διάδοχό του δὲν σημαίνει τίποτε. Κι ἂν ὁ Φραγκῖσκος δὲν τὸ λάβει ὑπόψη του οὐδεὶς ἔχει πλέον τὴ δύναμη νὰ τὸν ἐνοχλήσει. Οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Βενέδικτος. Ἡ ἰσχὺς τῶν Ἰησουϊτῶν στὸ Βατικανὸ δὲν σημαίνει ὅτι δὲν θὰ ὑπάρχει ἀντιπολίτευση, ποὺ θὰ ἐπιχειρεῖ ἀπὸ τὰ μέσα νὰ θολώνει τὴν ἐπικοινωνιακὰ θετικὴ εἰκόνα τοῦ Πάπα. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ σὲ ρωμαιοκαθολικὰ μπλόγκς εὐρείας κυκλοφορίας γράφτηκε ὅτι ἐμφανίστηκαν καὶ οἱ πρῶτες ἐκ μέρους καρδιναλίων κινήσεις, γιὰ νὰ ἀποκτήσουν τὴν εὔνοια τοῦ Φραγκίσκου. Δύο ἀπὸ αὐτοὺς κατηγορήθηκαν ὅτι ἐπιτέλεσαν κανονικὸ ἀδίκημα μὲ τὸ νὰ δημοσιοποιήσουν τὴν ψῆφο τους στὸ κονκλάβιο ὑπὲρ τοῦ Μπεργκόλιο. Ὁ ἕνας εἶναι ὁ γνωστὸς ἀπὸ τὶς οἰκουμενιστικὲς κινήσεις του καρδινάλιος Κάσπερ καὶ ὁ ἄλλος ὁ ἀμερικανὸς καρδινάλιος τοῦ Λὸς Ἄντζελες Ρότζερ Μαχόνι, γιὰ τὸν ὁποῖο ὑπῆρξε μεγάλος θόρυβος ἕνεκα τῶν πολυπληθῶν καὶ σοβαρῶν σεξουαλικῶν σκανδάλων, ποὺ συνέβησαν στὴν ἐπαρχία του καὶ τῆς κάλυψης ποὺ παρέσχε σὲ κληρικοὺς, ποὺ κατηγορήθηκαν γι᾽ αὐτά. Μάλιστα γιὰ τὸν Μαχόνι ὑπῆρξε καμπάνια ἀπὸ Ρωμαιοκαθολικοὺς στὶς ΗΠΑ, νὰ μὴ γίνει δεκτὸς στὸ κονκλάβιο καὶ νὰ μὴ ψηφίσει. Ἡ ἰσχυρότερη ἀντίσταση στὰ σχέδια τῶν Ἰησουϊτῶν θὰ προέλθει ἀπὸ τὰ ἄλλα ἰσχυρὰ τάγματα, τῶν Δομινικανῶν καὶ τῶν Φραγκισκανῶν, ὅπου φυσικὰ αὐτὰ θὰ διαφωνοῦν, γιατί σὲ ὁρισμένα, ζητήματα, ὅπως ὡς πρὸς τὴν διάλυση τῆς σημερινῆς σύνθεσης τῆς Κουρίας, θὰ συμφωνήσουν. Ὅμως δὲν θὰ δεχθοῦν τὴν "Ἰησουϊτοποίηση" τοῦ Βατικανοῦ. Ὁ Πάπας Φραγκῖσκος καὶ τὸ Τάγμα του, οἱ Ἰησουΐτες, ἔχουν ἄποψη γιὰ τὸν τρόπο διοίκησης τοῦ Βατικανοῦ καὶ δράσης τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα καὶ ἔχει ἐνδιαφέρον ἂν πρῶτον θὰ μπορέσουν νὰ τὴν περάσουν στὴν γραφειοκρατία τοῦ Βατικανοῦ καὶ δεύτερον τί ἐπιπτώσεις θὰ ἔχει στὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ καὶ στὶς Προτεσταντικὲς Ὁμολογίες. Ἡ Ὀρθοδοξία πάντως ἔχει ἰδιαίτερα ἀρνητικὴ ἐμπειρία ἀπὸ τοὺς Ἰησουΐτες.

Ὁ πρῶτος κόλαφος γιὰ τὸν Φραγκῖσκο

Κόλαφος γιὰ τὸν νέο Πάπα καὶ ἔνδειξη πὼς τίποτε δὲν θὰ ἀλλάξει ὡς πρὸς τὶς κακοδοξίες καὶ τὴν ἐκκοσμίκευση τοῦ Βατικανοῦ εἶναι ἡ μετὰ τὴν ἐκλογὴ τοῦ Φραγκίσκου δήλωση τοῦ Μαγντὶ Κριστιάνο Ἀλλάμ, ὅτι ἀποφάσισε νὰ ἐγκαταλείψει τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία. Ὁ Ἀλλὰμ εἶχε γίνει γνωστὸς σὲ ὅλο τὸν κόσμο γιατί, παρὰ τὶς ἀπειλὲς γιὰ τὴ ζωή του, ἀποφάσισε νὰ ἐγκαταλείψει τὸ Ἰσλὰμ καὶ νὰ ἀσπασθεῖ τὸν Ρωμαιοκαθολικισμό, ἡ δὲ βάπτισή του ἔγινε στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Πέτρου, στὴ Ρώμη, πρὸ πενταετίας, ἀνήμερα τὸ Πάσχα, ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Πάπα Βενέδικτο. Στὴ δήλωσή του ὁ Ἀλλὰμ ἐξέφρασε τὴν ἀπογοήτευσή του γιὰ τὴν παθητικὴ στάση τοῦ Βατικανοῦ ἔναντι τοῦ Ἰσλάμ. Κατὰ τὴν ἄποψή του ἡ πολιτικὴ τοῦ Βατικανοῦ ἔναντι τοῦ Ἰσλὰμ "εἶναι μία αὐθεντικὴ τρέλλα αὐτοχειριασμοῦ". Ἔτσι χαρακτηρίζει γεγονότα, ὅπως ὅταν ὁ Ἰωάννης Παῦλος ὁ Β' ἀσπάστηκε τὸ Κοράνιο, ὁ Βενέδικτος ἔβαλε τὸ χέρι του στὸ Κοράνιο καὶ προσευχήθηκε στὸ Μπλὲ Τζαμὶ τῆς Κωνσταντινούπολης μὲ πρόσωπο πρὸς τὴ Μέκκα καὶ ὁ Φραγκῖσκος ἐπαίνεσε τοὺς Μουσουλμάνους "γιατί λατρεύουν τὸν μοναδικό, ζῶντα καὶ οἰκτίρμονα Θεό"… Κατὰ τὴν ἄποψη τοῦ πρώην Μουσουλμάνου διανοητῆ, ποὺ ὅπως δηλώνει θὰ ἐξακολουθήσει νὰ πιστεύει στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ Τὸν ἀγάπησε πολὺ γιατί καταδέχθηκε νὰ γίνει Θεάνθρωπος γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ Πάπες ἔχουν μία ἐκκοσμικευμένη ἀντίληψη γιὰ τὸ Ἰσλὰμ καὶ κλείνουν τὰ μάτια στὴν πραγματικότητα, ὅτι "πρόκειται γιὰ μία ἰδεολογία οὐσιωδῶς βίαιη: συγκρουσιακὴ ἐσωτερικὰ καὶ πολεμικὴ πρὸς τὸ ἐξωτερικό της περιβάλλον". Ἐπίσης θεωρεῖ ὅτι ὁ Παπισμὸς ἔχει προσχωρήσει σὲ μία ἀντίληψη, ποὺ τὸν πείθει ὅτι σὲ λίγα χρόνια ἡ Εὐρώπη θὰ τελειώσει, μὲ τὴν ὑποταγή της στὸ Ἰσλάμ. Αὐτό, κατὰ τὴν ἄποψή του, θὰ συμβεῖ "ἂν οἱ Χριστιανοὶ δὲν ἀποκτήσουν τὸ θάρρος νὰ διακηρύξουν τὸ ἀσύμβατο τοῦ Ἰσλὰμ μὲ τὸν χριστιανικὸ πολιτισμὸ καὶ τὰ θεμελιώδη δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου". Κατὰ τὴ δήλωση τοῦ Ἀλλὰμ τὸ ποτήρι γι᾽ αὐτὸν ξεχείλισε μὲ τὴν παπολατρία, ποὺ ἐκδηλώθηκε "μὲ τὴν ὑπερβολικὴ εὐφορία γιὰ τὸν Φραγκῖσκο καὶ μὲ τὴν ταχύτατη ἀρχειοθέτηση τοῦ Βενεδίκτου".Ὑποσημείωση:

* Ὅρος ποὺ χρησιμοποιήθηκε μετὰ τὴν παραίτηση τοῦ Πάπα Βενέδικτου καὶ σημαίνει τὴν κυριαρχία τῶν γραφειοκρατῶν τοῦ Βατικανοῦ, τὴν γενικότερη ἀδράνεια σὲ καίρια ζητήματα καὶ τὴν ἀρχὴ νὰ μὴ θίγονται τὰ (κακῶς) κείμενα, ἀλλὰ νὰ χώνονται κάτω ἀπὸ τὸ χαλί.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

μᾶς ἔβγαλε ἔξω ἀπὸ τὸν προορισμόν μας, ποὺ ἐπλάσθημεν. Αὐτὴ μᾶς ἐστέρησε τὴν ἐπικοινωνίαν μὲ τὸν Θεὸν καὶ τὴν κατ’ αὐτὴν μακαριότητα· ἀπὸ τὴν συνεχῆ χαράν, διὰ τὴν ὁποίαν ἐπλάσθημεν. Καὶ τόσον ἐπέσαμεν χαμηλὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, ὥστε ἐχρειάσθη νὰ ἔλθη ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς Λόγος καὶ νὰ μᾶς σηκώση διὰ τῆς σταυρικῆς του θυσίας καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του «θανάτῳ θάνατον πατήσας». Διὰ τοῦτο ἡ Ἐκκλησία ὥρισεν ὄχι μόνον κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ Πάσχα νὰ πανηγυρίζωμεν τὴν ἁγίαν Ἀνάστασιν, ἀλλὰ καὶ μετ’ αὐτὴν ἐπὶ σαράντα ἡμέρας συνεχῶς καὶ κάθε Κυριακὴν τοῦ ἔτους. Ἡ Ἀνάστασις εἶναι ἡ ἀφετηρία ὄχι μόνον τοῦ θριάμβου κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ πνευματικοῦ θανάτου, ἀλλὰ καὶ τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ πρὸς κατόρθωσιν τῆς ἀρετῆς. Ἡ Ἀνάστασις ἐπὶ πλέον εἶναι ἐγγύησις καὶ τῆς ἰδικῆς μας ἀναστάσεως ἀπὸ τοῦ αἰωνίου θανάτου κατὰ τὴν δευτέραν καὶ ἔνδοξον τοῦ Κυρίου παρουσίαν, ὁπότε θὰ βασιλεύσωμεν ἐν Οὐρανοῖς μετ’ αὐτοῦ τοῦ Κυρίου. Διὰ νὰ γίνουν ὅμως αὐτὰ καὶ πραγματικότης εἰς τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι ἀνάγκη κάθε πιστὸς χριστιανὸς νὰ ἀφήσῃ τὸν διάβολον καὶ τὰ ἔργα τὰ διαβολικὰ καὶ νὰ ζήσῃ τὴν καινούργια ζωή, ποὺ μᾶς ἐχάρισεν ὁ Ἀναστὰς Κύριος. Νὰ ἀφήσῃ τὴν ἁμαρτίαν, ποὺ εἶναι παρὰ φύσιν καὶ νὰ ἀγωνισθῇ διὰ τὴν κατόρθωσιν τῆς ἀρετῆς, ποὺ εἶναι κατὰ φύσιν. Νὰ μισήσῃ τὴν κακίαν, ὅπως ὁ Δαβίδ, ποὺ ἔλεγε «ἀδικίαν ἐμίσησα καὶ ἐβδελυξάμην» καὶ ἀντιθέτως νὰ ἀγαπήσῃ τὸ καλόν, ὥστε νὰ λέγῃ πάλιν μὲ τὸν Προφητάνακτα «τὸν δὲ νόμον σου ἠγάπησα» καὶ «διὰ τοῦτο ἠγάπησα τὰς ἐντολάς σου ὑπὲρ χρυσίον καὶ τοπάζιον». Ἀλλὰ σήμερα ἐδιαβάσαμε καὶ μίαν περικοπὴν ἀπὸ τὸ ἅγιον Εὐαγγέλιον καὶ μάλιστα σὲ πολλὲς γλῶσ σες, ποὺ μᾶς ὁμιλεῖ διὰ τὴν ἐμφάνισιν τοῦ Κυρίου εἰς τοὺς μαθητὰς μετὰ τὴν ἐκ νεκρῶν ἁγίαν Του Ἀνάστασιν. Εἴδαμε ὅτι ὁ Κύριος παρουσιάζεται ὄχι ὡς καταδιωκόμενος ἄνθρωπος, ἀλλ’ ὡς Βασιλεύς, ἀποστέλλων τοὺς μαθητάς του, διὰ νὰ συνεχίσουν τὸ κοσμοσωτήριον ἔργον Του. Ἀφοῦ δὲ τοὺς μετέδωσε

καθοδήγησιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἴδαμε τέλος ὅτι ὁ τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου Θωμᾶς, δὲν ἦτο εἰς τὴν πρώτην αὐτοῦ ἐμφάνισιν καὶ δυσπιστεῖ περὶ τῆς ἀληθείας καὶ ἀνα-

αὐτὴν τὴν εἰρήνην εἰς ὅλον τὸν κόσμον. Ὅπως λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοὺς Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν».

Κατόπιν ἐνεφύσησε καὶ εἶπεν εἰς αὐτούς: Λάβετε τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δυνάμει δὲ τῆς χάριτος ταύτης θὰ συχγωροῦνται μὲν αἱ ἁμαρτίαι ἐκείνων, τοὺς ὁποίους ἐσεῖς θὰ συγχωρῆτε, δὲν θὰ συγχωροῦνται δὲ ἐκείνων, τοὺς ὁποίους ἐσεῖς δὲν θὰ συγχωρῆτε. ***

στάσεως αὐτοῦ. Ἐπιμένει δὲ νὰ ψηλαφήση τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν τοῦ Κυρίου. Ἔτσι ἡ δυσπιστία τοῦ Θωμᾶ μεταβάλλεται εἰς «καλὴν ἀπιστίαν», διότι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι «οὐ σεσοφισμένοις μύθοις», δηλαδὴ δὲν μᾶς εἶπαν παραμύθια διὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ «ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος».

Πρῶται εἶδαν τὸν Κύριον ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν ἡ Μαγδαληνὴ Μαρία καὶ ἡ ἄλλη Μαρία, ποὺ εἶναι ἡ Κυρία Θεοτόκος καὶ ἄλλαι μυροφόροι. Δεύτερος εἶδε τὸν Κύριον ὁ Ἀπ. Πέτρος, τὸ τρίτον ἐφανερώθη εἰς τὸν Κλεόπαν καὶ τὸν Λουκᾶν εἰς τὴν πορείαν πρὸς Ἐμμαούς. Ἡ δὲ ἐμφάνισις αὐτὴ εἶναι ἡ τετάρτη. Ἐνῶ λοιπὸν ἦτο ὀψία, ἤτοι ἑσπέρα τῆς ἡμέρας ἐκείνης τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία ἦτο ἡ μία, ἡ πρώτη ἡμέρα τῶν σαββάτων (δηλ. ἡ Κυριακὴ) καὶ ἦσαν κλεισταὶ αἱ θύραι τοῦ οἴκου, ποὺ ἦσαν κρυμμένοι οἱ μαθηταὶ διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς, ἐστάθη ἐν μέσῳ αὐτῶν καὶ ἐχαιρέτισεν αὐτοὺς λέγων: Εἰρήνη ὑμῖν. Εὐθὺς ἀμέσως τοὺς ἔδειξε τὶς τρύπες τῶν καρφιῶν, ποὺ εἶχε εἰς τὰς χεῖρας Του, καθὼς καὶ τὴν νυγεῖσαν πλευράν, διὰ νὰ τοὺς βεβαιώση ὅτι ἦτο αὐτὸς ὁ ἴδιος. Ἐχάρησαν οἱ μαθηταί, διότι εἶδαν τὸν Κύριον. Καὶ πάλιν ὁ Κύριος ἐπανέλαβε τὸ «εἰρήνη ὑμῖν», τὸ ὁποῖον δὲν ἦτο πλέον χαιρετισμός, ἀλλὰ ἐφανέρωνε ὅτι μετὰ τὸν σταυρικὸν θάνατον καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασίν Του ἀποκατεστάθη ἡ εἰρήνη μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Μετὰ τὴν διαβεβαίωσιν αὐτὴν τοὺς λέγει: Καθὼς ἀπέστειλε Ἐκεῖνον ὁ Πατὴρ εἰς τὸν κόσμον, διὰ νὰ ἀποκαταστήση τὴν εἰρήνην μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, διὰ νὰ ***

Ὁ Θωμᾶς δέ, ἕνας ἐκ τῶν δώδεκα, ποὺ ἐκαλεῖτο ἑλληνιστὶ Δίδυμος δὲν ἦτο μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους. Ἔλεγον εἰς αὐτὸν οἱ ἄλλοι δέκα μαθηταὶ (Ὁ Ἰούδας εἶχε ἀπαγχονισθῆ), ὅταν ἐπέστρεψε: εἴδαμεν τὸν Κύριον, ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν. Ὁ Θωμᾶς ὅμως εἶπε, ἐὰν δὲν ἰδῶ διὰ τῶν ὀφθαλμῶν μου εἰς τὰς χεῖρας αὐτοῦ τὸν τύπον, τὰ ἴχνη, τὰ ὁποῖα ἀφῆκαν οἱ ἧλοι, τὰ καρφιά, ἐὰν δὲν βάλω τὸν δάκτυλόν μου ἐπὶ τοῦ τύπου τούτου, ἐὰν δὲν βάλω τὴν ἰδικήν μου χεῖρα εἰς τὴν νυγεῖσαν πλευρὰν αὐτοῦ, δὲν θὰ πιστεύσω. Ἀργότερα θὰ λέγουν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι «ὅ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν περὶ τοῦ λόγου τῆς ζωῆς….. ἀπαγγέλλομεν ἡμῖν» (Α´ Πετρ. α´ 1-3). Νὰ λοιπὸν ποῖοι ὑπῆρξαν οἱ πρῶτοι καὶ μεγάλοι καὶ πραγματικοὶ εἰρηνοποιοί. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι «καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ Πατήρ, κἀγὼ πέμπω ἡμᾶς» εἰς πάντα τὰ ἔθνη. Οἰκουμενικὴ ἀποστολή. Μαθητεύσατε τὸ ἅγιον βάπτισμα. Διδάξατε τὰς ἁγίας ἐντολάς Του. Τὴν ἐν Χριστῷ ζωήν. Πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν. Ὄχι ὅ,τι μᾶς ἀρέσει. Πάντα. Ὄχι ἐθελοθρησκεία. Καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμὶ πάσας τὰς ἡμέρας. Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ. Ὅπως διεβεβαίωσε τοὺς προφήτας Μωυσῆ, Ἰερεμίαν, ἔτσι καὶ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους· οὔτε μία ἡμέρα θὰ μείνουν χωρὶς τὴν βοήθειαν τοῦ Κυρίου μέχρι συντελείας, ὅπου ἡ αἰώνιος χαρὰ καὶ ἀγαλλίασις. ***

ΑΦΘΟΝΟΝ ΧΡΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΡΙΒΟΗΤΟΝ ΣΟΡΟΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΠΟΙΗΣΙΝ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ἀντιδράσεις τὸ ἵδρυμα τοῦ διεθνοῦς κερδοσκόπου (μὲ τὸν περίεργο ρόλο καὶ σὲ οἰκονομικὸ ἐπίπεδο σὲ βάρος τῆς Ἑλλάδας) εἰσέρχεται στοὺς δημόσιους μηχανισμούς, χαράσσει πολιτικὲς -κυρίως γιὰ τοὺς λαθρομετανάστες- καὶ μὲ πρόσχημα τὰ ζητήματα κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης, μέσῳ μὴ κυβερνητικῶν ὀργανώσεων στήνει πολυπλόκαμους μηχανισμοὺς, ποὺ δικτυώνονται μὲ τὶς ὑπόλοιπες βαλκανικὲς, ἀλλὰ καὶ πολλὲς εὐρωπαϊκὲς χῶρες.

Ἀπόφασις

Ἤδη ἀπὸ τὸν περασμένο Ὀκτώβριο εἶχε ἀνοίξει τὸν δρόμο στὸν Σόρος ὁ (βασικὸς ὑποστηρικτὴς του) Γιῶργος Παπανδρέου σὲ φόρουμ, ποὺ πραγματοποιήθηκε στὸ Βερολίνο, ἐπιβραβεύοντας τὴν ἀπόφασή του νὰ στηρίξει τοὺς λαθρομετανάστες. Τώρα βασικὸς συνομιλητὴς τοῦ Σόρος στὴν Ἑλλάδα εἶναι ὁ (ἐπίσης ἐκλεκτός τοῦ πρώην πρωθυπουργοῦ) δήμαρχος Ἀθηναίων Γιῶργος Καμίνης, ὁ ὁποῖος μαζὶ μὲ στενοὺς συνεργάτες του -ὅλως τυχαίως- παρουσιάζουν φιλοσκοπιανὲς τάσεις ἢ ἔχουν διακριθεῖ σὲ πολυσυζητημένα ζητήματα διαστρέβλωσης τῆς ἑλληνικῆς Ἱστορίας. Ἡ “δημοκρατία” φέρνει στὸ φῶς τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο οἱ μηχανισμοὶ αὐτοὶ καταλαμβάνουν καίριες θέσεις στὴν ἑλληνικὴ πρωτεύουσα, μὲ ἀποκλειστικὸ σκοπὸ τὴν ὑποστήριξη τῶν λαθρομεταναστῶν καὶ τὴ δημιουργία τοῦ ὑπόβαθρου γιὰ τὶς ἐπερχόμενες “μεγάλες ἀλλαγές”. Τὴν Πέμπτη 18 Ἀπριλίου -χωρὶς κανεὶς νὰ τὸ ἀντιληφθεῖ- τὸ δημοτικὸ συμβούλιο τῆς Ἀθήνας ἀποφασίζει γιὰ τὴν πανηγυρικὴ ἐγκατάσταση τοῦ ἱδρύματος τοῦ Σόρος σὲ κεντρικὸ δημοτικὸ κτήριο, ἀπʼ ὅπου καὶ θὰ ἀναπτύξει τὰ σχέδιά του. Τὸ θέμα φέρνει στὸ δημοτικὸ συμβούλιο ὁ κ. Καμίνης, παρακάμπτοντας τὴν ἁρμόδια Οἰκονομικὴ Ἐπιτροπὴ καὶ ὑπογράφοντας τὴ σχετικὴ εἰσήγηση, προφανῶς γιατί κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνεργάτες του καὶ τοὺς ἀντιδημάρχους δὲν δέχτηκε νὰ βάλει τὴν ὑπογραφή του. Ἡ Open Society εἶναι ἡ ὀργάνωση τοῦ Σόρος, ποὺ ἔχει ἁπλώσει τὰ πλοκάμια της σὲ Εὐρώπη, Ἀσία καὶ Ἀφρική, δημιουργώντας ἕνα πανίσχυρο δίκτυο. Καλύπτει τὸ σύνολο τῶν Βαλκανίων, μὲ ἐπίκεντρο τὴν πανίσχυρη ὀργάνωση Open Society Macedonia, δηλαδὴ τὸ παράρτημα στὰ Σκόπια. Τὸν Δεκέμβριο ἐπισκέφθηκε τὴν Ἀθήνα ὁ καταλανικῆς καταγωγῆς διευθυντὴς τῆς Open Society Jordi Vaquer, προετοιμάζοντας τὸ ἔδαφος γιὰ τὴ διείσδυση τοῦ ἱδρύματος τοῦ Σόρος, τὸ ὁποῖο ἑδρεύει στὴν Ἑλβετία, στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία. Κατόπιν

τούτου ὁ Σόρος ἐπανέρχεται δριμύτερος, ἐπικαλεῖται τὶς “ἀνάγκες τῶν Ἑλλήνων ποὺ ἔχουν πληγεῖ ἀπὸ τὴν κρίση”, δηλώνει τὴν ἀπόφασή του νὰ ἀνοίξει Κέντρα Ἀλληλεγγύης στὴν Ἀθήνα -στὸ πρότυπο παρόμοιων κέντρων ποὺ λειτουργεῖ σὲ ἄλλες χῶρες- καὶ προσφέρει 520.000 εὐρὼ γιὰ νὰ ἀνακαινιστεῖ ὁ δεύτερος ὄροφος τοῦ Παλαιοῦ Φρουραρχείου ἀπέναντι ἀπὸ τὸν Σταθμὸ Λαρίσης, ἐκεῖ ὅπου ὁ κ. Καμίνης στέγασε τὸν περιβόητο Κόμβο Ἀλληλοβοήθειας. Ὁ τελευταῖος ἔχει ἤδη στοχοποιηθεῖ γιὰ τὴν ἀνεξέλεγκτη λειτουργία του. Βασικὴ προϋπόθεση ὅμως ποὺ θέτει ὁ Σόρος εἶναι νὰ τοῦ παραχωρηθεῖ ὁ χῶρος, ποὺ θὰ ἀνακαινίσει, γιὰ νὰ στεγάσει τὶς δραστηριότητες τῆς ὀργάνωσής του!

Ὁ ἄνθρωπος–κλειδὶ

Ἄνθρωπος–κλειδὶ στὶς δραστηριότητές του εἶναι ἡ διευθύντρια

τῶν ἱδρυμάτων Open Society, ἡ ἀφγανικῆς καταγωγῆς, πανταχοῦ παροῦσα, ἀλλὰ καὶ μυστηριώδης Nazia Hussain. Ἐκπροσωπεῖ τὶς ἀντίστοιχες δραστηριότητες τοῦ Σόρος σὲ ὅλη τὴν Εὐρώπη καὶ στὰ Βαλκάνια. Ὑπῆρξε ἀξιωματοῦχος γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα στὶς νότιες καὶ ἀνατολικὲς περιοχὲς τοῦ Ἀφγανιστάν, καθὼς καὶ σὲ τμήματα τῶν ἐπαρχιῶν βορείως τῆς Καμπούλ. Ἡ κυρία Hussain σκοπεύει νὰ ἀναπτύξει σειρὰ Κέντρων Ἀλληλεγγύης, μὲ στόχο νὰ συγκεντρώσει στοὺς κόλπους τους ὅλες τὶς ὀργανώσεις ποὺ δραστηριοποιοῦνται ὑπὲρ τῶν μεταναστῶν. Καὶ ἀπὸ τὸ Παλαιὸ Φρουραρχεῖο ἐπισήμως πλέον θὰ μπορεῖ νὰ συνεργάζεται “μὲ τοὺς ἐπίσημους φορεῖς, τὴν κοινωνία τῶν πολιτῶν, τοπικὲς ὀργανώσεις καὶ ἄλλα ἐνδιαφερόμενα μέρη”, ὅπως ἀναφέρει ἡ ἴδια σὲ σχετικὴ ἐπιστολή της».

Ὥπως μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς «Οἱ βίοι τῶν Ἁγίων εἶναι τὸ Εὐαγγέλιον ἐφηρμοσμένον. Εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἡ ἐπαναλαμβανομένη εἰς κάθε ἅγιον, ὀλίγον ἢ πολύ, κατὰ τοῦτον ἢ ἐκεῖνον τὸν τρόπον. Οἱ βίοι τῶν Ἁγίων φανερώνουν σαφῶς καὶ ἀποδεικνύουν ὅτι κάθε ἅγιος εἶναι ὁ Χριστὸς ἐπαναλαμβανόμενος». Ὁ π. Πορφύριος ἔλεγε ὅτι ἀκολούθησα τὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ, ὅταν διάβασα τὸν βίο τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου. Ἀλλὰ τὸ ἴδιο καὶ ὁ Γέροντάς μας π. Χαράλαμπος ἄλλαξε τὴν ζωή του, ὅταν διάβασε τὸν βίο τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ νέου. Διαβάστε τοὺς βίους τῶν Ἁγίων, εἶναι οἱ ἀσφαλεῖς πυξίδες πρὸς τὸν Παράδεισο. Δῶστε στὰ παιδιά σας νὰ διαβάζουν Βίους Ἁγίων. Γι᾽ αὐτὸ ἡ Π.Ο.Ε. προσφέρει τοὺς κάτωθι βίους τῶν ἁγίων γραμμένων ἀπὸ τὸν μακαριστὸ π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο στὴν τιμὴ τῶν 15€ ἀντὶ τῆς τιμῆς τῶν 30€, ποὺ κοστίζουν. 1. Ὁ Ὅσιος Σεραφεὶμ Λεβαδείας 2. Ὁ Μεγαλομάρτυς Ἀπόστολος ὁ Νέος 3. Ὁ Ἅγιος Πολύδωρος 4. Ὁ Ὅσιος Νικάνωρ 5. Ὁ Ὁσιομάρτυς Νικήτας 6. Ὁ Ὁσιομάρτυς Ἀγαθάγγελος 7. Ἡ Μεγαλόχαρη τοῦ Λαγκᾶ 8. Ὁ Ὅσιος Δαβὶδ ὁ ἐν Εὐβοίᾳ 9. Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος ὁ Ὑδραῖος 10. Ὁ Ἅγιος Στέφανος ὁ Νέος 11. Ἡ Ἁγία Ἁγνή 12. Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής 13. Οἱ δισμύριοι (20 χιλ.) Μάρτυρες 14. Ὁ Ἅγιος Ὑάκινθος 15. Ὁ Ὅσιος Τιμόθεος ὁ Ἐσφιγμενίτης 16. Ὁ Ἅγιος Παγκράτιος 17. Ὁ Ἅγιος Ἀλύπιος 18. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης 19. Ὁ Ἅγιος Μάρκελλος 20. Ὁ Ἅγιος Εὐδόκιμος 21. Οἱ Ἅγιοι Κλήμης Ἀγκύρας καὶ Ἀγαθάγγελος 22. Ὁ Νεομάρτυς Ἀντώνιος 23. Ὁ Μάρτυς Λογγῖνος ὁ ἑκατόνταρχος 24. Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ ἐν Λυκῷ 25. Οἱ Μάρτ. Ἀκεψιμᾶς, Ἰωσήφ, Ἀειθαλᾶς 26. Οἱ Ἅγιοι Γουρίας, Σαμωνᾶς καὶ Ἄβιβος 27. Ὁ Ἅγιος Λεόντιος 28. Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος 29. Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Εὐλάμπιος καὶ Εὐλαμπία 30. Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος

Σελὶς 8η

3 ΜΑΪΟΥ 2013

Ἐπισημαίνει εἰς τό Πασχάλιον Μήνυμά του ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Φθιώτιδος ΤΟ ΠΑΣΧΑ «ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟΝ» ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΑΓΑΘΩΝ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΘΑ ΦΕΡΗ ΤΗΝ ΕΓΕΡΣΙΝ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΩΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ–ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου ΚΑΙ ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΗ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΙΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ ΔΙΑ ΤΟΝ «ΕΛΕΓΧΟΝ» ΤΟΥ ΚΑΤΑΡ καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος εἰς τό πασχάλιον μήνυμά του ὑπογραμμίζει, διατί τό Πάσχα εἶναι μυσταγωγία καί ἑορτή-διαβατήριον τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν. Τό πλῆρες κείμενον τοῦ μηνύματος ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Χριστός Ἀνέστη! Κάθε θεία Λειτουργία εἶναι ἀναστάσιμη, ἀλλά ἡ θεία Λειτουργία πού τελεῖται τό βράδυ τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τοῦ Πάσχα, ἔχει μιά ἰδιαίτερη χάρη καί λαμπρότητα. Αὐτό συμβαίνει, γιατί προηγήθηκε μιά περίοδος προετοιμασίας πενῆντα σχεδόν ἡμερῶν, ὅλη τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα ζήσαμε στίς ἱερές ἀκολουθίες τά Πάθη καί τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, καί βεβαίως ἡ ἀναστάσιμη θεία Λειτουργία γίνεται τήν νύκτα μέσα σέ λαμπρή φωτοχυσία. Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἑορτάζουν τό Πάσχα μέσα ἀπό τήν προοπτική τοῦ αἰωνίου Πάσχα, τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Χαίρονται καί σκιρτοῦν, γιατί τήν ἡμέρα καί τήν περίοδο αὐτή μετέχουν τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά προγεύονται καί τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν. Ἡ ζωή τους ἔχει προοπτική καί νόημα, δέν εἶναι κλεισμένη μέσα σέ ἕνα στενό χῶρο, γεμᾶτο ἀράχνες καί μελαγχολία. Ὑπάρχει μιά καταπληκτική ἐπιστολή τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου σέ κάποιον γνωστό του, ἡ ὁποία δείχνει πῶς ἑόρταζε τό Πάσχα καί πῶς αἰσθανόταν κατά τήν περίοδο ἐκείνη. Τήν ἔγραψε κατά τίς ἡμέρες τοῦ Πάσχα καί ἐκφράζει τήν ἀναστάσιμη χαρά πού τόν κατέκλυζε. Στήν ἀρχή τῆς ἐπιστολῆς γράφει ὅτι, ἐπειδή ἔχουμε μάθει νά βλέπουμε ὅσα ἐλπίζουμε ἀπό μακρυά, γιʼ αὐτό καί εὐφραινόμαστε γιά τά παρόντα. Μετά τήν γενική αὐτή τοποθέτηση γράφει: «τήν ἁγία ἡμέρα τοῦ Πάσχα, στήν ὁποία ἔχουμε φθάσει, τήν θεωρῶ ὡς μυσταγωγία τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν, ὡς “ἑορτήν οὖσαν διαβατήριον”». Ἡ φράση αὐτή εἶναι θαυμάσια καί δείχνει πῶς ἔβλεπαν οἱ ἅγιοι τό Πάσχα, δηλαδή θεωροῦσαν ὅτι ἡ ἑορτή αὐτή εἶναι “μυσταγωγία” τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, καί “διαβατήριος” ἑορτή, πού μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἄλλη ἀνέσπερη ἡμέρα. Αὐτό τούς ἔκανε νά χαίρονται καί ὅλα τά παρόντα. Αὐτή ἡ ἐμπειρία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου δέν ἦταν ἐπιπόλαιη καί συναισθηματική, ἀλλά μιά διαρκής κατάσταση. Γιʼ αὐτό γράφει στήν ἐπιστολή του: “Ἐγώ δέ πολλά ἤδη Πάσχα διῆλθον, καί τοῦτο ὠνάμην τῆς μακροτέρας ζωῆς”, δηλαδή “ἐγώ πέρασα πολλά Πάσχα ἕως τώρα καί αὐτό κέρδισαἀπόλαυσα ἀπό αὐτήν τήν μακρά ζωή μου”. Ἡ ἑορτή τοῦ Πάσχα ἦταν πράγματι κεντρικό γεγονός τῆς ζωῆς του, πού τήν καθόριζε καί τήν νοηματοδοτοῦσε καί αὐτό ἀπήλαυσε στήν ζωή του. Ὅμως, στήν συνέχεια προτρέπει τόν παραλήπτη τῆς ἐπιστολῆς του νά προσεύχεται γιʼ αὐτόν καί νά γί-

νη εὐεργέτης του μέ τό νά ἱκανοποιηθῆ ἡ ἐπιθυμία του, τήν ὁποία βλέπει πιό καθαρά, δηλαδή νά ἐξέλθη, ὅπως ἔκαναν οἱ Ἑβραῖοι, ἀπό τήν Αἴγυπτο αὐτῆς τῆς ζωῆς, τήν βαριά καί σκοτεινή, καί ἀφοῦ ἐλευθερωθῆ ἀπό τόν πηλό καί τήν πλινθοποιΐα, μέ τήν ὁποία εἴμαστε συνδεδεμένοι, νά μεταναστεύση στήν γῆ τῆς ἐπαγγελίας, πού εἶναι τό αἰώνιο Πάσχα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Εἶναι σημαντικό τό νά βλέπουμε πῶς ζοῦσαν οἱ ἅγιοι τίς ἑορτές καί ποιά ἦταν τά βαθύτερα βιώματά τους. Ἡ γνώση μας πρέπει νά εἶναι ἐμπειρική καί ὄχι ἁπλῶς διανοητική καί συναισθηματική. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὅπως τό εἴδαμε προηγουμένως, ἑόρταζε τό Πάσχα ὡς εὐφρόσυνη ζωή, ὡς ζωή ἐλευθερίας ἀπό τά πάθη, ὡς μυσταγωγία καί διαβατήριο γιά τό αἰώνιο Πάσχα, ὡς θριαμβευτική νίκη ἐναντίον τοῦ θανάτου καί ἐναντίον τοῦ φόβου τοῦ θανάτου. Αὐτή εἶναι ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ἐμπειρία τῶν πραγματικῶν μελῶν της, πού εἶναι οἱ ἅγιοι. Μέσα ἀπό τήν προοπτική αὐτή ξεπερνοῦσαν τούς πειρασμούς, τά βάσανα, τίς θλίψεις, τίς δοκιμασίες, τίς ἀρρώστιες καί τόν ἴδιο τόν θάνατο πού τόν ἔβλεπαν νά ἔρχεται. Τό Πάσχα ἦταν τό κέντρο ὅλης τῆς ζωῆς τους, ἡ ἐλπίδα καί ἡ ἀπαντοχή τους, ἡ χαρά καί ἡ εὐφροσύνη τους, τό μέλλον καί τό παρόν τους. Ἔτσι, ἡ λύπη μετατρέπεται σέ χαρά, ἡ ἀπόγνωση σέ ἐλπίδα, τό σκοτάδι σέ φῶς, τά πάντα φωτίζονται ἀπό τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Κάθε ἄνθρωπος περνᾶ τίς δικές του δοκιμασίες, ἔχει τά δικά του προβλήματα. Ἐρχόμαστε στόν Ναό, ἀκόμη καί αὐτήν τήν λαμπροφόρο ἡμέρα, μέ τούς λογισμούς, τούς ἀναστεναγμούς, τίς ἀβεβαιότητες, τίς ψυχικές, σωματικές καί κοινωνικές δυσφορίες. Πολλοί διερωτῶνται: “Τί θά γίνη μέ μένα; Πῶς θά ἀντιμετωπίσω τίς δυσκολίες μου; Πῶς θά ἀποκατασταθῶ; Πῶς θά μεγαλώσω τά παιδιά μου; Πῶς θά ξεπεράσω τήν μοναξιά μου; Πῶς θά περάσω τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς μου;”. Καί πολλά ἄλλα ἐρωτήματα ἔρχονται στό μυαλό μας. Ὅμως, στήν θεία Λειτουργία, καί μάλιστα τήν Ἀναστάσιμη, πρέπει νά τροφοδοτούμαστε ἀπό τήν ζωογόνο πνοή, τόν μυρωμένο ἀέρα τοῦ Πάσχα, τήν χαρά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Νά αἰσθανόμαστε τήν ἑορτή τοῦ Πάσχα ὡς “μυσταγωγία” καί ὡς “διαβατήριον” τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν. Τότε θά γεμίζουμε μέ φῶς καί ζωή, μέ ἐλπίδα καί ἀγάπη, παρά τίς δυσκολίες καί τούς πειρασμούς πού ἀντιμετωπίζουμε στήν ζωή μας. Μέ αὐτήν τήν ἀναστάσιμη ζωή καί τήν ἀναστάσιμη ἐλπίδα, τήν “ἐλπίδα ζῶσαν δι᾿ ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν” (Α΄ Πέτρ. α΄, 3) σᾶς ἀπευθύνω τόν αἰώνιο χαιρετισμό: “Χριστός Ἀνέστη”, ἀδελφοί. Μέ ἀναστάσιμες εὐχές Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱερόθεος».

Ὁ Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος ἐναντίον τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῆς Ἐκκλησίας

Ἐναντίον τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῆς Ἐκκλησίας ἐτάχθη ὁ Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος, ἐπισημαίνων ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νά ὁμιλῆ τήν γλῶσσαν τοῦ Εὐαγγελίου καί ὄχι τοῦ «Twitter». Συμφώνως πρός πληροφορίας τοῦ ἠλεκτρονικοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Πρακτορείου Εἰδήσεων «Ρομφαία»: «Ὁ Πατριάρχης Μόσχας καὶ Πασῶν τῶν Ρωσιῶν κ. Κύριλλος πιστεύει ὅτι ἡ προτεραιότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο, καὶ ὄχι νὰ παρασύρεται ἀπὸ τὴν ἐκκοσμίκευση τῆς ἐποχῆς. "Πρέπει νὰ ἐνημερώνουμε τὸν κόσμο γιὰ τὶς δραστηριότητες τῆς Ἐκκλησίας, ὅμως οἱ πληροφορίες θὰ πρέπει νὰ πληροῦν κάποιες προϋποθέσεις καὶ κάποιες ἰσορροπίες", ἀνέφερε ὁ κ. Κύριλλος σχολιάζοντας τὴν χρήση ποὺ πρέπει νὰ γίνεται στὶς σελίδες κοινωνικῆς δικτύωσης ἀπὸ

τὸν κλῆρο. Ἐπίσης ὁ Προκαθήμενος τῆς Ρω σικῆς Ἐκκλησίας ἀνέφερε: "Δὲν πρέπει νὰ μιλοῦμε τὴν γλώσσα τοῦ Twitter, ὅταν πρόκειται γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς. Ἀκόμη καὶ ἂν οἱ ἄνθρωποι ζοῦν στὸ θόρυβο τῆς πληροφορίας ἡ Ἐκκλησία καλεῖται νὰ εἶναι πιστὴ στὸ ἔργο της, σ᾽ αὐτὸ τῆς σωτηρίας τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς". "Πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι ὁ χῶρος τῆς πληροφορίας γιὰ ἐμᾶς, εἶναι πρῶτα ἀπ' ὅλα, ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ γλώσσα τοῦ Εὐαγγελίου, δὲν εἶναι ἄψυχη καὶ ἠλεκτρονική", πρόσθεσε χαρακτηριστικὰ ὁ Πατριάρχης Μόσχας. Κλείνοντας ὁ κ. Κύριλλος ὑπογράμμισε ὅτι "πρέπει νὰ εἴμαστε προσεχτικοί, προκειμένου νά μὴ δημιουργηθεῖ μία ψεύτικη εἰκόνα γιὰ τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὡς βασικῆς της ἀρχὴ πρέπει νὰ ἔχει τὴν σύνεση"».

Εἰδική εὐχή διά τήν σωτηρίαν τῆς Κύπρου

Εἰς ἔκτακτον συνεδρίαν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου (2αν Ἀπριλίου) ἀπεφασίσθη νά διαμορφωθῆ εἰδική εὐχή διά τήν σωτηρίαν τῆς Κύπρου καί νά ἀναγνωσθῆ εἰς Ἱεράς Ἀγρυπνίας. Αὕτη ἀνεγνώσθη ὑπό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου εἰς τήν ὁλονύκτιον ἀγρυπνίαν, ἡ ὁποία ἐτελέσθη τό Σάββατον 13ην πρός 14ην Ἀπριλίου εἰς τήν Ἱεράν Βασιλικήν καί Σταυροπηγιακήν Μονήν Κύκκου. Ἡ εὐχή λέγει τά ἀκόλουθα, συμφώνως πρός ὅσα μετεδόθησαν ἐκ τῆς Κύπρου: «Πανάγαθε Κύριε, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων, ὁ ἀεὶ καὶ διὰ παντὸς κηδόμενος τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων καὶ πρὸς τὸ συμφέρον πάντα λυσιτελῶς οἰκονομῶν καὶ προνοούμενος καὶ αὐτὸ πᾶσιν ἀπονέμων κατὰ τὸ μέγα καὶ πλούσιόν Σου ἔλεος, ὁ ἐπιτρέψας καὶ τὴν παροῦσαν οἰκονομικὴν κρίσιν καὶ δοκιμασίαν, … ὁ μυστικῶς διακυβερνῶν τὰ σύμπαντα καὶ διὰ τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως καὶ πτωχεύσεως παιδαγωγῶν ἡμᾶς,… Αὐτὸς Πανάγαθε Βασιλεῦ, ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ἀνάδειξον ἐν τῇ νήσῳ ἡμῶν, … ἄνδρας θαυμαστούς, εὐλαβεῖς, μεστοὺς θείου

ζήλου καὶ σοφίας πρὸς φωτισμὸν ἡμῶν, τοῦ λαοῦ Σου, πρὸς ἀπόκρουσιν τῶν προσβολῶν τῶν ἐναντίων, καὶ δὸς ἡμῖν κυβερνήτας ἀντιρρόπους καὶ φύλακας ἀγρύπνους ἀντιτάσσειν τῇ σφοδρότητι τῶν οἰκονομικῶν στρατηγιῶν, τὴν ἀρετὴν καὶ προσφορὰν ἐν τῇ τοῦ καιροῦ δυσκολίᾳ. Ναί, Κύριε ὁ Θεός, δὸς ἡμῖν, τῷ Χριστωνύμῳ τῆς νήσου Κύπρου λαῷ, τὴν ἀπαλλαγὴν ἐκ τῶν ἐπιβούλων ἡμῶν, τὴν σωτηρίαν καὶ τὴν λύτρωσιν, καὶ ἐκ τῶν ἀδιεξόδων καὶ τοῦ σκότους,… Ἐπάκουσον οὖν, φιλάνθρωπε Κύριε, ἡμῶν δεομένων Σου καὶ... ρῦσαι ἡμᾶς πάσης ἐπιβουλῆς ἀλλοτρίων, πτωχεύσεως καὶ ἐξαθλιώσεως, ὁδηγούσης εἰς στέρησιν προσωπικῆς καὶ ἐθνικῆς ἡμῶν ἐλευθερίας, δὸς ἐργασίαν τῇ νεολαίᾳ Σου, ἵνα μὴ ἐκ τῆς ἀργίας ἐμπέσῃ αὕτη εἰς βόθυνον πάσης κακίας, καὶ γενοῦ ἀρωγὸς πάντων τῶν ἀνέργων, ἀστέγων, ἐμπεριστάτων, ἐνδεῶν καὶ πενήτων, κολόβωσον τὸν χρόνον τῆς κρίσεως... , πρεσβεῖες τῆς ὑπεραγίας Σου Μητρός, τῆς Ἐλεούσης Κυκκωτίσσης, τῆς παραμυθίας τῶν ἐν θλίψεσι ..., τῆς ἑτοίμης τῶν Κυπρίων ἀντιλήψεως ἐν πάσῃ περιστάσει...».

Τό φῶς τοῦ Χριστοῦ θά διαλύση τά σκότη, θά φέρη τήν ἔγερσιν τῶν ψυχῶν καί θά συμβάλη, ὥστε νά ἐπανεύρη ἡ Πατρίς μας τόν ρυθμόν τῆς προόδου καί τῆς εὐημερίας, ὑπογραμμίζει εἰς τό Πασχάλιον Μήνυμά του ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος. Τό πλῆρες κείμενον τοῦ Μηνύματος ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Πρός τόν Ἱερό Κλῆρο, τούς ἐντίμους Ἄρχοντας καί τόν φιλόχριστο λαό. “Ἐκ γάρ θανάτου πρός ζωήν καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν Χριστός ὁ Θεός ἡμᾶς διεβίβασεν”. (Κανών τῆς Ἀναστάσεως) Ἀδελφοί μου καί τέκνα τῆς Ἐκκλησίας. Μετά ἀπό τήν θλίψη καί τόν πόνο τοῦ Σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀναπηδᾶ τό φῶς καί ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ὁποία αἰχμαλωτίζει τόν θάνατο καί εἰς τούς αἰχμαλώτους ἀπό τήν ἁμαρτία χαρίζει ἐλευθερία καί ζωή. Ἀπό σήμερα ξηραίνονται τά δάκρυα καί οἱ ψυχές πάντων τῶν Χριστιανῶν σκιρτοῦν ἀπό χαρά. Ὁ Χριστός νικήσας τόν θάνατον καί τή φθορά χαρίζει σ᾽ ἐμᾶς τούς θνητούς καί ἁμαρτωλούς τήν ἀφθαρσία καί τήν αἰώνιο ζωή. Διά τοῦτο “ἐν φαιδρότητι ζωῆς, τῆς ζωῆς τήν πανήγυριν ἑορτάσω-

μεν. Χριστός Ἀνέστη τόν Ἅδη αἰχμαλωτίσας καί τοῖς αἰχμαλώτοις ἐλευθερίαν κηρύξας. Δοξάσωμεν τόν ἐλευθερωτήν. Ἀλαλάξατε τῷ Θεῷ πᾶσα ἡ γῆ. Ἀναβοᾶτε τήν δυναστείαν αὐτοῦ. Καθήρηται ὁ ἀντίδικος, ὁ ὑπερήφανος τεταπείνωται. Χριστός ἐξ Ἅδου τροπαιοφόρος”. Μέ αὐτά τά λόγια ὁ εὐσεβής αὐτοκράτωρ τοῦ Βυζαντίου Λέων ὁ Σοφός καλεῖ τόν λαό νά πανηγυρίσει τήν ἑορτή τῶν ἑορτῶν καί νά ἀποβάλει τήν μεμψιμοιρία, τήν ἀπογοήτευση καί τόν φόβο, πού προκαλοῦν στήν ψυχή τά προβλήματα τῆς καθημερινῆς ζωῆς, τά ἔκτακτα λυπηρά γεγονότα καί ὅσα συμβαίνουν στόν κόσμο, πού ἀνακόπτουν τήν αἰσιοδοξία καί τή χαρά. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀνατρέπει τά σχέδια τῶν ἐχθρῶν του. Ἐθεώρησαν τόν θάνατό του ὡς τέλος. Αὐτός ὅμως ἔγινε ἀπαρχή νέας ζωῆς καί ἀναπλάσεως. “Ἀναστήτω ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ, καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν” ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας. Μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας “ἔσχατος ἐχθρός καταργεῖται ὁ θάνατος” (Α΄ Κορινθ. 15,26). Ὁ τάφος μετατρέπεται σέ πύλη ζωῆς ἐκ τοῦ θανάτου τοῦ παρόντος εἰς τήν ζωήν τῆς αἰωνιότητος. Συνεπῶς, “μηδείς φοβείσθω θάνατον˙ ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος”. Ὁ θάνατος ἐπικράνθη, κατηργήθη, ἐνεπαίχθη

καί ἐδεσμεύθη ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἐσταυρωμένου Θεανθρώπου. Ἡ Ἀνάσταση θεμελιώνει ἕνα καινούριο τρόπο ζωῆς, “ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν”, στήν ὁποία θεμελιώδεις ἀρχές εἶναι ἡ ἐλευθερία τῶν προσώπων, ἡ ἀλληλεγγύη τῶν κοινωνιῶν, ἡ δικαιοσύνη τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων, ἡ καθαρότητα τῶν ψυχῶν καί ἡ ἔγερση τῶν συνειδήσεων. Κάθε ἄλλη κίνηση ζωῆς, πού ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ αὐτές τίς ἀρχές, συσκοτίζει τίς ψυχές καί ὁδηγεῖ τίς κοινωνίες στόν μαρασμό ἀπό τήν ἀπουσία τοῦ φωτός, μέ ὅλα τά συνακόλουθα καί ἐπακόλουθα τῶν ἔργων τοῦ σκότους. Τό Πάσχα εἶναι “λύτρον λύπης”. Μέ τή θυσία καί τήν Ἀνάστασή του ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μᾶς ἐλύτρωσε ἀπό τήν σκλαβιά, μᾶς πῆρε τήν λύπη καί μᾶς ἔδωσε χαρά. “Ὦ Πάσχα λύτρον λύπης” ἀναφωνεῖ ὁ ἱερός ὑμνογράφος. Ὅποιος ζεῖ τό “τερπνόν Πάσχα” δέν ἔχει λύπη, γιατί γεμίζει τήν ψυχή του ὁ Ἀναστάς Κύριος μέ φῶς καί χαρά. Στό σημερινό Εὐαγγέλιο τῆς ἀναστάσιμης Θείας Λειτουργίας λέγει ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής: “Ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν” (Ἰω. 1,4-5). Στή ζωή πάντα ὑπάρχουν καί οἱ ἡμέρες τῆς θλίψεως, τοῦ πόνου καί

τῶν ποικίλων δοκιμασιῶν. Φῶς καί Ἐλπίδα μέσα στή σκοτία εἶναι ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος φωταγωγεῖ τή ζωή. Στή σημερινή βαρυαλγοῦσα κοινωνία ὑπάρχει τό φῶς. Αὐτό τό φῶς δέν σβήνει ποτέ, “ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει καί ἡ σκοτία αὐτό οὐ κατέλαβε”, θά περάσουν οἱ ἡμέρες τῆς θλίψεως. Θά γεμίσουν πάλι τά ταμεῖα μας “παντός ἀγαθοῦ”. Θά ξαναβρεῖ ἡ πατρίδα μας τόν ρυθμό τῆς προόδου καί τῆς εὐημερίας. Ἠμπορεῖ ὁ ὁρίζοντας νά εἶναι σκοτεινός. Μέσα ἐκεῖ ὅμως ὑπάρχει τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ, πού σιγάσιγά θά διαλύσει τά σκότη, ὅπως διαλύει ὁ Ἥλιος τά σκοτεινά σύννεφα. “Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια· ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις, τὴν ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται.”. “Χριστὸς γὰρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος” Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Εὔχομαι ἐκ βάθους ψυχῆς μου ἡ ἔγερση τοῦ Χριστοῦ νά φέρει τήν ἔγερση τῶν ψυχῶν μας καί τό Φῶς τοῦ Παναγίου Τάφου νά φέρει στίς καρδιές ὅλων Φῶς, Ἐλπίδα καί Χαρά. Μετά πατρικῶν πασχαλίων εὐχῶν Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † Ο ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ».

Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΝΑ ΦΕΡΗ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΝ ΜΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ Εἰς τό πασχάλιον μήνυμά του ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίας συνδέει τό Πάσχα τῶν Ἑλλήνων μέ τούς ἐθνικοαπελευθερωτικούς ἀγῶνας τοῦ λαοῦ μας καί τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ μέ τήν ἀνάστασιν τήν πνευματικήν μας καί αὐτήν τῆς Πατρίδος μας. Τό πλῆρες κείμενον τοῦ μηνύματος ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ἀδελφοί χριστιανοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! 1. Τοῦτο τό Πάσχα, ἀδελφοί μου, γιά πολλούς Ἕλληνες δέν εἶναι σάν τά ἄλλα. Τοῦτο τό Πάσχα σέ πολλούς θυμίζει δουλεία καί σκλαβιά, γιατί ἡ οἰκονομική κρίση τῆς πατρίδας μας, σάν ψυχρή πλάκα τοῦ τάφου, πάγωσε τίς καρδιές τῶν Ἑλλήνων ἀδελφῶν καί δέν ἔχουν ὄρεξη γιά ἀναστάσιμα πετάγματα. Ναί, πολλοί Ἕλληνες ἀδελφοί μας ἀγχωμένοι γιά τά οἰκονομικά οἰκογενειακά τους προβλήματα νιώθουν ἀνόρεκτοι καί γι᾽ αὐτήν ἀκόμη τήν εὐφρόσυνη ἑορτή τοῦ Πάσχα καί ζοῦν σέ ψυχρή πένθιμη ἀτμόσφαιρα παθῶν καί διωγμῶν. 2. Αὐτό ὅμως, χριστιανοί μου, τό νά ζοῦμε δηλαδή καταθλιπτικά, δέν μᾶς ἐπιτρέπεται οὔτε σάν χριστιανοί, οὔτε σάν Ἕλληνες πού εἴμαστε. Ἄς θυμηθοῦμε τούς ἁγιασμένους καί ἔνδοξους πατέρες τῆς

φυλῆς μας, ὅταν ἤμασταν ὑποδουλωμένοι στήν Τουρκιά. Μέ τήν ὑποδούλωσή τους αὐτή οἱ πατέρες μας ἔνιωθαν ὅτι ζοῦν σταυρωμένοι καί αὐτοί, σάν τόν Χριστό μας. Ἀλλά γιόρταζαν ἰδιαίτερα τήν ἑορτή τοῦ

μου, εἴμαστε ἀπόγονοι τέτοιων ἐνδόξων προγόνων, καί ἀφοῦ τέτοιο παράδειγμα πίστης καί λεβεντιᾶς μᾶς ἄφησαν αὐτοί, δέν μᾶς ἐπιτρέπεται, ὄχι δέν μᾶς ἐπιτρέπεται, νά μελαγχολοῦμε καί νά ἀπογοη-

Πάσχα, τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ μας, γιατί μ᾽ αὐτήν πίστευαν – πίστευαν καί ὄχι νόμιζαν – καί τήν ἀνάσταση τῆς φυλῆς μας. Τό Πάσχα γιά τούς ὑπόδουλους στόν Τοῦρκο Ἕλληνες ἦταν μιά τρέλλα χαρᾶς καί ἐνθουσιασμοῦ, γιατί, μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀπό τόν τάφο, ἔνιωθαν ὅτι πραγματικά ἀναστήθηκε καί τό δοῦλο ἔθνος. Γι᾽ αὐτό, ὅπως τό γράφουν τά βιβλία καί τό λέγουν καί οἱ παραδόσεις, ἡ ἑορτή τοῦ Πάσχα στήν ὑπόδουλη πατρίδα μας ἦταν πανήγυρη τῶν Ἑλλήνων, πού ἐκδηλωνόταν μέ τά ἀθάνατα δημοτικά μας τραγούδια, πού ἔχουν ζυμωμένες τίς παραδόσεις τῆς φυλῆς μας, καί ἐκδηλωνόταν ἀκόμη μέ λεβέντικους χορούς καί μέ τουφεκίδι. Μέ τούς χορούς ἐξηγοῦσαν αὐτοί, κατά τήν ἀντίληψή τους, τό “ἀγαλλομένῳ ποδί”, πού λέει τό πασχαλινό τροπάριο, καί μέ τό τουφεκίδι ἐξηγοῦσαν πάλι τό “πάσχα κροτοῦντες αἰώνιον”, πού λέει τό ἄλλο πασχάλιο τροπάριο. 3. Ἀφοῦ λοιπόν ἐμεῖς, ἀδελφοί

τευόμαστε. Ὄχι! Ψηλά τά λάβαρα, ψηλά! Ἄν ὄχι γιά μᾶς, πού εἴμαστε ἁμαρτωλοί, τουλάχιστον γιά τήν νέα γενεά, πού εἶναι καλή καί φιλότιμη, γιά τά παιδιά σας καί τά ἐγγόνια σας, ἡ Παναγιά θά δώσει εὐλογία στήν ταλαιπωρημένη πατρίδα μας. Αὐτή ἡ ζωντανή μας ἐλπίδα γιά ἕνα καλύτερο μέλλον στήν πατρίδα μας μᾶς ἔρχεται, χριστιανοί μου, ἀπό τήν πίστη μας στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας. Ναί, ἔχουμε τήν δυνατή ἐλπίδα ὅτι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ θά φέρει καί τήν δική μας ἀνάσταση ἀπό τό πέσιμο καί τό θάψιμο πού μᾶς ἔφεραν μερικοί, δικοί μας καί ξένοι. Θά τό βροῦν ἀπό τόν Θεό! 4. Ἀλλά κάτι ἄλλο θέλω νά σᾶς πῶ τώρα, ἀδελφοί μου, καί παρακαλῶ πολύ νά τό προσέξετε: Γιατί ἀναστήθηκε ὁ Χριστός ἀπό τόν τάφο; Ἀναστήθηκε, γιατί δέν γινόταν νά μή ἀναστηθεῖ. Ἀναστήθηκε, ἐπειδή τό σῶμα Του στόν τάφο

Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος κ. Ἰερεμίου

δέν ἦταν μόνο σῶμα, ἀλλά ἦταν σῶμα ἑνωμένο μέ τήν θεότητα. “Ἐν τάφῳ σωματικῶς” ἦταν ὁ Θεός Χριστός, ὅπως τό λέγει καί τό τροπάριο. Καί βεβαίως δέν ἦταν δυνατόν ἡ πλάκα τοῦ τάφου νά κρατήσει τόν Θεό, γι᾽ αὐτό καί ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς. Γιά νά χαροῦμε λοιπόν καί ἐμεῖς τήν ἀνάστασή μας, σάν ἄτομα, σάν οἰκογένειες καί σάν ἔθνος, πρέπει νά ἔχουμε Θεό μέσα μας. Θέλω νά πῶ ὅτι πρέπει νά ζοῦμε θεϊκά. Καί βέβαια πρέπει νά ζοῦμε θεϊκά, γιατί εἴμαστε θεόπουλα, ἀφοῦ εἴμαστε τέκνα Θεοῦ. Εἴμαστε χριστιανοί βαπτισμένοι καί μυρωμένοι. Γι᾽ αὐτό πρέπει “νά ζοῦμε βίο τέλειο κατά τό Εὐαγγέλιο”. Ἔτσι λοιπόν, χριστιανοί μου, ἄν ὁ βίος μας εἶναι σύμφωνος μέ τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ μας, τότε θά ἔχουμε τήν θεία Του εὐλογία καί μή φοβόμαστε τίποτε. Θά ζοῦμε πάντα ἀνάσταση καί ἄς εἶναι πολλές οἱ δυσκολίες πού θέλουν νά μᾶς καταποντίσουν. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ἀδελφοί, καί τό ἀγγελικό αὐτό μήνυμα ἄς σημάνει καί τοῦ καθενός μας τήν ἀνάσταση καί τῆς γλυκειᾶς μας πατρίδας τῆς Ἑλλάδας τήν ἀνάσταση. Μέ πολλές εὐχές † Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας»

ΚΙΝΔΥΝΟΣ «ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΣ» ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ • Ἐπειδὴ τὸ Πατριαρχεῖον τῆς Μόσχας ἐπιδιώκει τὴν ἀναβίωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὴν Κίναν, ἡ ὁποία Ἐκκλησιαστικῶς ἀνήκει εἰς τὴν δικαιοδοσίαν τοῦ Φαναρίου.

Μᾶλλον προβλήματα εἰς τὰς σχέσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μετὰ τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας θὰ προκαλέση ἡ πρωτοβουλία τοῦ τελευταίου νὰ ἀναβιώση τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ παρουσίαν εἰς τὴν Κίναν. Τοῦτο, διότι ἡ Κίνα ὑπάγεται εἰς τὴν δικαιοδοσίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ συγκεκριμένως τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χόνγκ Κόνγκ καὶ Ἄπω Ἀνατολῆς. Τὴν πληροφορίαν διὰ τὴν προαναφερομένην πρωτοβουλίαν τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ἀνεκοίνωσεν ὁ «ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν» τοῦ Πατριαρχείου Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ κ. Ἱλαρίων κατὰ τὴν διάρκειαν ὁμιλίας του εἰς τὸ Ἀριστοτέλειον Πανεπιστήμιον Θεσσαλονίκης. Ἡ πρωτοβουλία αὐτὴ θεωρεῖται εἰσ πήδησις εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν δικαιοδοσίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὸ ὁποῖον εἶναι βέβαιον ὅτι θὰ ἀντιδράση καὶ ἐνδεχομένως νὰ ἔχωμεν νέαν διατάραξιν εἰς τὰς σχέσεις Φαναρίου – Μόσχας. Ἤδη ἔχομεν ἔντασιν εἰς τὴν Μέσην Ἀνατολήν, ἐξ αἰτίας τῆς εἰσπηδήσεως τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν δικαιοδοσίαν τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν διάσπασιν τῆς ἑνότητος εἰς τὴν εὐαίσθητον αὐτὴν περιοχὴν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Σχετικῶς πρὸς τὰς πρωτοβουλίας τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας νὰ ἀναβιώση τὴν Ὀρθοδοξίαν εἰς τὴν Κίναν ὁ διευθυντὴς τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Πρακτορείου Εἰδήσεων «amen» κ. Νικόλαος Παπαχρῆστος ἔγραψε τὴν 16ην Ἀπριλίου τὰ ἀκόλουθα: «Προσπάθειες νὰ "ἀναβιώσει" ἡ παρουσία τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν Κίνα καταβάλλει, σύμφωνα μὲ τὸν Μητροπολίτη Βολοκολὰμσκ Ἱλαρίωνα, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας. Στὸ περιθώριο ὁμιλίας, ποὺ πραγματοποίησε στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ

Ἀριστοτέλειου Πανεπιστήμιου τῆς Θεσσαλονίκης, ὕστερα ἀπὸ ἐρώτηση ποὺ τοῦ ὑπεβλήθη, ὁ Μητροπολίτης Ἱλαρίων εἶπε ὅτι ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία βρίσκεται σὲ διάλογο μὲ τὴν Κινεζικὴ Κυβέρνηση, προκειμένου νὰ ἐπαναλειτουργήσουν οἱ περίπου 100 Ἱεροὶ Ναοί, ποὺ εἶχαν δημιουργηθεῖ ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους Ρώσων στρατιωτῶν, ποὺ τὸν 17ο αἰώνα, ὡς αἰχμάλωτοι, μετέφεραν πρῶτοι —ὅπως ὑποστήριξε— τὴν ὀρθοδοξία στὴν Κίνα. Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ τοποθέτηση τοῦ Μητροπολίτη Ἱλαρίωνα καθὼς καὶ οἱ προσπάθειες τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ἀναφορικὰ μὲ τὴν μελλοντικὴ παρουσία τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν Κίνα ἀναμένεται νὰ

προκαλέσουν συζητήσεις στὸ ἐσωτερικὸ τῆς Ὀρθοδοξίας, δεδομένου ὅτι ἡ Κίνα ὑπάγεται στὴ δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ συγκεκριμένα τῆς Μητροπόλεως Χὸνγκ Κὸνγκ καὶ Ἄπω Ἀνατολῆς. Στὴν ἐνδιαφέρουσα ὁμιλία, ποὺ πραγματοποίησε ὁ Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ, κατόπιν προσκλήσεως τοῦ Κοσμήτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Μιχαὴλ Τρίτου καὶ τοῦ Καθηγητῆ π. Βασιλείου Καλλιακμάνη, ἀναφέρθηκε στὴ θεολογικὴ καὶ θρησκευτικὴ ἐκπαίδευση στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, τονίζοντας εἰδικότερα τὴ σημασία, ποὺ δίνει ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας γιὰ τὸ Μεταπτυχιακὸ Πρόγραμμα Σπου-

ΟΙ ΠΙΚΡΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ

Τά τελευταῖα γεγονότα στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπό τό συνεχιζόμενο κατήφορο τῶν οἰκουμενιστῶν, μοῦ θύμισαν τήν ἀφετηρία τῶν παρανομιῶν αὐτῶν, πού ἦταν ἡ αὐθαίρετος καί παράνομος ἄρσις τῶν ἀναθεμάτων τό 1965. Τότε οἱ ἁγιορεῖτες πατέρες προέβλεψαν ποῦ θά μᾶς ὁδηγήση ἡ παρανομία αὐτή, καί διέκοψαν ἐπί ἑπταετίαν τό μνημόσυνο τοῦ οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα. Ἐάν ἡ πρώτη παράνομη ὑποχώρηση τῆς Ἁγίας μας Ὀρθοδοξίας, μέ τάς δύο ἐγκυκλίους τοῦ 1902 καί τοῦ 1920, ἐπέφερε στήν ἑνότητα τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας, τό μεγάλο τραῦμα τοῦ ἡμερολογιακοῦ σχίσματος, ἡ δεύτερη, αὐθαίρετη, προδοτική καί παράνομη ὑποχώρηση, ἡ ἄρσις τῶν ἀναθεμάτων, τί μᾶς ἐπιφυλάσσει; Ἤδη τρυγοῦμε τούς πρώτους πικρούς καρπούς, τῶν παράνομων συλλειτουργιῶν καί συμπροσευχῶν μέ τούς αἱρετικούς παπικούς. Καί ἐάν ἐφησυχάσουμε καί βαπτίσουμε τίς παρανομίες αὐτές, «φιλοφρονήσεις», γρήγορα θά ὁδηγηθοῦμε στό χάος τῆς ψευδοενώσεως τῆς ὀρθοδοξίας μέ τήν αἱρετική ἐκκλησία τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, μέ τραγικές συνέπειες γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας. Μετά ἀπό πενῆντα χρόνια ἀνούσιων διαλόγων, Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ, γι᾽ αὐτά πού μᾶς ἑνώνουν! κατέληξαν στό συμπέρασμα ὅτι καί οἱ δύο «Ἐκκλησίες» εἶναι «ἀδελφές» καί κατέχουν τήν «ἀλήθεια». Γι᾽ αὐτές τίς προκλήσεις τῶν οἰκουμενιστῶν ἡ πλειονότης τῶν ἁγιορειτῶν πατέρων, ἔδωσε ἕνα ἠχηρό ράπισμα κατά τῶν οἰκουμενιστῶν ὑπογράφοντας τήν «Ὁμολογία πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ». Γιά τήν διακοπή τοῦ ὀλισθηροῦ αὐτοῦ δρόμου χρειάζεται ἐπαγρύπνηση, ἀγώνας, προσευχή καί φώτιση ἀπό τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Μέ ἀγάπη Χριστοῦ Μοναχός Νικόλαος Καρυές Ἁγίου Ὄρους

δῶν "Ἐσπεραντούρα". “Οἱ Ἅγιοι Κύριλλος καὶ Μεθόδιος, Θεσσαλονικεῖς κατὰ τὴν καταγωγή, κατέστησαν προσιτὴ στοὺς Σλάβους ὅλη τὴν ἀρχαία κληρονομιά, συμπεριλαμβανομένου τοῦ Ἀριστοτέλη, τῆς παμπλούσιας βυζαντινῆς παραδόσεως καὶ τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας. Κατέστησαν γεννήτορες τῶν Σλαβικῶν Γραμμάτων καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ, οἱ ὁποῖοι δίδαξαν τοὺς Σλάβους νὰ σκέπτονται χριστιανικὰ καὶ καθόρισαν τὸ μέλλον τους. Σήμερα μποροῦμε νὰ ποῦμε μὲ βεβαιότητα ὅτι ὁ Ρωσικὸς Πολιτισμὸς ἔφερε ἄξιους καρποὺς καὶ αὐτοὶ οἱ καρποὶ συναγωνίζονται σὲ ποιότητα μὲ ἐκείνη τὴν κληρονομιά, ἡ ὁποία ἐτέθη ὡς θεμέλιό τους”, εἶπε ὁ Μητροπολίτης Βολοκολὰμσκ καὶ πρόσθεσε: “Εἶμαι βαθιὰ πεπεισμένος ὅτι ἡ φιλία καὶ ἡ ἑνότητά μας δὲν πρέπει νὰ περιορίζονται μόνο στὰ σύμβολα τοῦ παρελθόντος. Σᾶς καλῶ ὅλους σὲ δυναμικὴ συνεργασία σήμερα, καθὼς ἄλλωστε ἡ ἀμοιβαία ἔρευνα τῆς ἐθνικῆς κληρονομιᾶς ἀλλήλων μπορεῖ νὰ ἐμπλουτίσει ἀφάνταστα ὅλους ἐμᾶς. Προσκαλῶ τοὺς φοιτητὲς νὰ ἔλθουν καὶ νὰ σπουδάσουν στὴ Ρωσία, στοὺς καθηγητές μας καὶ τοὺς καθηγητὲς νὰ ἔλθουν καὶ νὰ διδάξουν τοὺς φοιτητές μας”. Ἐρωτηθεὶς γιὰ τὴν κατάσταση στὴ Συρία εἶπε πὼς αὐτό, ποὺ συμβαίνει, εἶναι ἀνθρωπιστικὴ καταστροφὴ καὶ πρόσθεσε πὼς τὰ θύματα τῆς βίας στὴν καλύτερη περίπτωση βρίσκουν καταφύγιο ἀλλοῦ, ἐνῶ στὴν χειρότερη περίπτωση ἐξοντώνονται. Νωρίτερα τὸν Μητροπολίτη Βολοκολὰμσκ προσφώνησαν μὲ θερμοὺς καὶ κολακευτικοὺς λόγους ὁ Κοσμήτορας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Μιχαὴλ Τρίτος καὶ ὁ π. Βασίλειος Καλλιακμάνης, καθηγητὴς στὸ Τμῆμα Θεολογίας. Τὴν ὁμιλία του παρακολούθησαν καθηγητὲς καὶ φοιτητὲς τοῦ ΑΠΘ, ὁ Γενικὸς Πρόξενος τῆς Ρωσίας στὴ Θεσσαλονίκη καὶ ὁ ἐπιχειρηματίας Ἰβὰν Σαββίδης».

Ἀρχιεπισκόπου Κατὰρ ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας, σὲ ἔδαφος τοῦ ὁποίου ἀνήκει, σύμφωνα μὲ τοὺς ἱεροὺς κανόνες, ἡ περιοχή». Στὰ Ἱεροσόλυμα λένε, ἀπὸ τὴν πλευρὰ τους, ὅτι ἔχουν ποίμνιο στὸ Κατὰρ ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ '90, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης Θεόφιλος, ὡς ἀρχιμανδρίτης, λειτουργοῦσε ἐκεῖ. Στὸ πλαίσιο τῆς κινητικότητας, ποὺ παρατηρεῖται γιὰ τὸ θέμα, ἀντιπροσωπεία μητροπολιτῶν τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας ἐπισκέφθηκε πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμο, ἀλλὰ καὶ τὸν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρο, ζητώντας ὑποστήριξη. Αὐτὴ ἡ ἀπροσδόκητη ἐξέλιξη φαίνεται ὅτι ἔχει δημιουργήσει ἕνα βαθὺ ρῆγμα στὶς σχέσεις τῶν δύο Πατριαρχείων (ἀλλὰ καὶ συνολικὰ στὸν ὀρθόδοξο κόσμο) καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ προβλέψει τὴν ἐξέλιξή του. Κάποιες πληροφορίες ἀναφέρουν ὅτι τελικὰ ἡ κρίση θὰ γίνει ἀντικείμενο διαχείρισης ἀπὸ τὸν Γράφει σχετικῶς εἰς τήν ἐφημε- ἴδιο τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη ρίδα ὁ κ. Κωνσταντῖνος Παππᾶς διά Βαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐνημερωθεῖ λεπτομερέστατα γιὰ τὴν ὑπότό θέμα: «Διαστάσεις ἀνοιχτῆς σύγκρου- θεση καὶ ἀναμένεται νὰ προβεῖ σὲ σης ἔχει πάρει τίς τελευταῖες ἡμέ- συμφιλιωτική κίνηση. Τὰ ἐρωτήματα ποὺ τίθενται πάνρες ἡ ἀντιπαράθεση τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας μὲ τὸ Πατριαρ- τως εἶναι πολλὰ καὶ ἐξόχως καυχεῖο Ἱεροσολύμων, μετὰ τὴν ἀπό- στικὰ γιὰ τὸν τρόπο ποὺ ὁρισμένοι ἀντιλαμβάνονται φαση τοῦ δευτέτά καλῶς νοούμεὉ Σεβ. Περγάμου ρου νὰ ἐκλέξει να συμφέροντα τὸν ἀρχιμανδρίτη Μακάριο ὡς εἰς «εἰδικήν» ἀποστολήν τοῦ ὀρθοδόξου Συμφώνως πρός πληροφορίας κόσμου σὲ πεἈρχιεπίσκοπο Κατάρ. “Αὐτὴ ἡ ὁ Οἰκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολο- ριοχὲς ὅπως αὐτή ἐκλογὴ εἶναι ἀντί- μαῖος κατά τήν πρόσφατον συν- τῆς Μέσης Ἀναθετη μὲ τοὺς νό- άντησίν του μετά τοῦ Ἀρχιεπι- τολῆς (ἐκεῖ ὅπου μους τῆς Ὀρθό- σκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου ἡ Ὀρθοδοξία παδοξης Ἐκκλησίας” (ἄρα συνεζητήθη τό θέμα) ἀπε- λεύει νὰ ἐπιβιώσει ἀπεφάνθησαν τὰ φάσισε νά ἀποστείλη ἀντιπροσω- ἐν μέσῳ φαναἰσλαμιμέλη τῆς Ἱερᾶς πείαν Ἀρχιερέων καί θεολόγων τικῶν Συνόδου τοῦ Πα- ὑπό τόν Σεβ. Μητροπολίτην Περ- στῶν). τριαρχείου Ἀντιο- γάμου κ. Ἰωάννην εἰς τά δύο ΠαΣὲ κάθε περίχείας, ἀντιδρών- τριαρχεῖα διά νά ἐξεύρη συμφι- πτωση, τέτοιου τας μὲ ἔντονο λιωτικήν – συμβιβαστικήν λύσιν. εἴδους θέματα τρόπο καὶ ὑποστηποὺ συντηρίζοντας ὅτι τὸ Κατὰρ ἀνήκει στὴ ροῦνται στὴν ἐπικαιρότητα (καὶ μάδική τους δικαιοδοσία. Τὸ Πατριαρ- λιστα μὲ τίτλους καὶ ὑπονοούμενα χεῖο Ἀντιοχείας τονίζει ἀκόμη ὅτι γιὰ τὸ ποιὸς θὰ πάρει τὰ πετροδολαὐτὴ ἡ ἐνέργεια “προκαλεῖ πληγὴ λάρια τοῦ Κατὰρ) μόνο κακὸ μποστὴν Ὀρθοδοξία καί γι᾽ αὐτὸ ὁ Πα- ροῦν νὰ κάνουν καί νὰ πλήξουν τριάρχης ἔχει ξεκινήσει ἤδη σειρὰ τὸν ὀρθόδοξο κόσμο. Τὴ στιγμὴ συναντήσεων, ὥστε νὰ ἐξεταστεῖ μάλιστα ποὺ ἡ Ρώμη κάνει ἄνοιγμα τὸ θέμα ποὺ ἀναδείχτηκε ἀπὸ τὰ στοὺς φτωχούς τοῦ πλανήτη, ἡ ΜΜΕ”. ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ ἐμφανίζεται Ὡς πρώτη ἐνέργεια, ἀναφέρει ἡ διαιρεμένη γιὰ τή σύγχρονη «Μέκδήλωση, ἦταν “νὰ γίνει προφορικῶς κα τοῦ χρήματος». καὶ στὴ συνέχεια νὰ ἀποσταλεῖ σχεΟἱ καλὰ γνωρίζοντες ὑποστηρίτικὴ ἐπιστολὴ διαμαρτυρίας στὸν ζουν ὅτι ἦρθε ἡ ὥρα νὰ τεθοῦν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων κ. Θεόφι- αὐστηροὶ καὶ ἀπαραβίαστοι κανόλο καὶ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη νες, ποὺ θὰ ἐφαρμόζονται ἀπὸ κ. Βαρθολομαῖο, στὴν ὁποία θὰ ὅλους καὶ θὰ ξεκαθαρίζουν τὰ ἐκφράζεται ἡ ἔκπληξη τῆς Ἱ. Συνό- θὲματα δικαιοδοσίας. Σὲ διαφορεδου τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας τικὴ περίπτωση, ἡ Ὀρθοδοξία δύσγιὰ τὴν ἀπόφαση τοῦ Πατριαρχείου κολα θὰ παραμείνει ἑνωμένη καὶ Ἱεροσολύμων νὰ δοθεῖ ὁ τίτλος τοῦ σταδιακὰ θὰ συρρικνώνεται».

Τόν τελευταῖον καιρόν σοβεῖ ἐπικίνδυνος κρίσις εἰς τάς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων Ἱεροσολύμων καί Ἀντιοχείας. Τήν ἀφορμήν ἔδωσε, ὡς λέγεται, μετ᾽ ἐπιτάσεως ἡ ἀπόφασις τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων νά ἀναθέση εἰς Ἐπίσκοπόν του τό Κατάρ, διά νά διαποιμάνη τό ὀρθόδοξον ποίμνιον. Ἀπό τήν πλευράν του τό Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας ὑποστηρίζει ὅτι τό Κατάρ ἀνήκει εἰς τήν δικαιοδοσίαν του καί ὡς ἐκ τούτου τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ὀφείλει νά ἀποσύρη τόν Ἐπίσκοπόν του. Τό θέμα σχολιάζεται ἀρνητικῶς ὑπό τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐνημερώσεως, τά ὁποῖα ἐμφανίζουν δύο Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα, εὑρισκόμενα εἰς τήν εὔφλεκτον Μέσην Ἀνατολήν, νά συγκρούωνται διά τόν ἔλεγχον τοῦ ποιμνίου τοῦ Κατάρ. Τάς ἀρνητικάς συνεπείας διά τήν Ὀρθοδοξίαν ἀναδεικνύει ἡ ἐφημερίς «δημοκρατία» τῆς 6ης Ἀπριλίου. Τό δημοσίευμα

Πανορθόδοξον Σύνοδον, διά νά τόν ἀποκαταστήση εἰς τόν θρόνον τῶν Ἱεροσολύμων, ζητεῖ ὁ μοναχός – πρώην Πατριάρχης κ. Εἰρηναῖος

Ὁ καθαιρεθείς εἰς τό ἀξίωμα τοῦ μοναχοῦ, πρώην Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Εἰρηναῖος, ὁ ὁποῖος εἶναι ἔγκλειστος σήμερον εἰς τό κελί του, καί διά τήν ἀποκατάστασιν τοῦ ὁποίου ἀγωνίζεται κυρίως ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Αἰγιαλείας καί Καλαβρύτων κ. Ἀμβρόσιος (ὁ ὁποῖος καί ἐλέγχει τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην διά τήν καθαίρεσιν) ἀπέστειλεν ἐπιστολήν, ἀποτελουμένην ἐκ τριάκοντα μία σελίδων, πρός ὅλα τά Πατριαρχεῖα, τάς Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας καί τήν Ἑλληνικήν Κυβέρνησιν, διά τῆς ὁποίας ζητεῖ τήν σύγκλησιν Πανορθοδόξου Συνόδου μέ σκοπόν τήν ἀποκατάστασίν του εἰς τό θρόνον τῶν Ἱεροσολύμων. Συμφώνως πρός τό ἐκκλησιαστικόν ρεπορτάζ:

τιμα ἀκίνητα τοῦ Πατριαρχείου ἔχουν περάσει στὴν Κυβέρνηση τοῦ Ἰσραὴλ, γιὰ νὰ ἐξασφαλισθεῖ ἡ συναίνεσή της, στὴν ἀναγνώριση τοῦ Θεόφιλου καὶ ὄχι μόνο! Τὸ Πατριαρχικὸ Γράμμα τοῦ Εἰρηναίου, ἐστάλη πρὸς ὅλα τὰ Πατριαρχεῖα καὶ ὅλες τὶς Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες, ἀλλὰ καὶ τὴν Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση. Θέμα τοῦ Γράμματος, ἡ Σύγκληση Πανορθοδόξου Συνόδου γιὰ νὰ ἀναγνωρίσει ὡς ἀνυπόστατη τὴν ἐκθρόνιση τοῦ Εἰρηναίου τὸ 2005 καὶ νὰ δρομολογήσει τὴν ἐπάνοδό του στὸν Πατριαρχικὸ Θρόνο».

Εἰς δέ τήν ἐπιστολήν γράφει αὐτολεξεί, μεταξύ ἄλλων, τά ἑξῆς:

«Μὲ μία 31 σέλιδη ἐπιστολή, στὰ ἑλληνικὰ καὶ στὰ ἀγγλικά, μὲ ὅλο τὸ ἱστορικὸ καὶ μὲ τὰ γεγονότα, ποὺ ἔπληξαν τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων πρὸ 8ετίας, ὁ ἔγκλειστος σήμερα στὸ κελί του στοὺς Ἁγίους Τόπους, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Εἰρηναῖος, ποὺ ἔπεσε θῦμα τῶν Μυστικῶν Ὑπηρεσιῶν καὶ μὲ μία διαδικασία-παρωδία, τῆς Μείζονος Συνόδου, ποὺ εἶχε συγκληθεῖ στὸ Φανάρι τὸ 2005, καὶ ἐξεδιώχθη τοῦ θρόνου του, χωρὶς νὰ παραιτηθεῖ ποτέ, ἀλλὰ καὶ χωρὶς νὰ ἀποδειχθοῦν οἱ κατασκευασμένες κατηγορίες εἰς βάρος του, μὲ τὶς ὁποῖες προσεπάθησε μία μικρὴ ὁμάδα Ἱεραρχῶν, ὁρμώμενη ἀπὸ ταπεινὰ καὶ ἰδιοτελῆ ἐλατήρια νὰ τὸν ἐνοχοποιήσει καὶ νὰ τὸν ἐξοστρακίσει! Στὴ θέση τοῦ Πατριάρχη Εἰρηναίου, οἱ Μυστικὲς Ὑπηρεσίες "ἐπέβαλαν" τὸν νεόκοπο τότε Ἐπίσκοπο Θαβωρίου καὶ ἔκτοτε τὸ Πατριαρχεῖο, μὲ τὶς ὑψηλὲς ὑπηρεσίες καὶ τὴν συνδρομὴ τοῦ Νομικοῦ Μούγραμπι, ποὺ ἀποτελεῖ τὸν δεξιὸ βραχίονα τοῦ Θεόφιλου, ἔχει διαλυθεῖ ἡ περιουσία του εἰς τὰ ἐξ ὧν συνετέθη καὶ τεράστιες ἐκτάσεις καὶ πολύ-

«Ἡ ἀναδυθεῖσα, καὶ λαβοῦσα εὐρυτάτην δημοσιότητα, ἠθική, καὶ πάσης ἄλλης μορφῆς, κρίσις εἰς τὴν Παπικὴν Σύναξιν τῆς Ρώμης, πρέπει νὰ θεωρηθῆ ὡς παρὰ Θεοῦ μήνυμα, ἀφοῦ ἀποκαταστήσωμεν ἀρραγῶς τὴν ἑνότητα, προσκλήσεως τῆς συνόλου Ὀρθοδοξίας πρὸς αὐτήν, ὅπως ἀπορρίψη τὴν πλάνην καὶ ἐπανέλθῃ ἐν μετανοίᾳ εἰς τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν, Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ὁ παρὼν χρόνος εἶναι Θεοῦ Δώρημα. Ἐπισημαίνω τὸ ἐσπευσμένον τῶν συλλήβδην χειροτονιῶν Ἐπισκόπων, τὸ ὁποῖον δὲν προοιωνίζεται Ἐκκλησιαστικὴν εὐρυθμίαν καὶ εὐαρμοστίαν. Σημειώνω, ἐπίσης, ὅτι ὅλα τά, ὄντως πολλά, ἀποδεικτικὰ τῶν ἄνω ἔγγραφα, θὰ προσκομισθοῦν καὶ θὰ τεθοῦν ὑπ᾽ ὄψιν ὅλων κατὰ τὴν συγκληθησομένην Σύναξιν ἢ Σύνοδον. Ὑμέτερος Ἀδελφὸς ἐν Κυρίῳ ἐν φιλήματι ἁγίῳ διατελῶ. Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ, ἔτει σωτηρίῳ /βιγ´ Μαρτίου δ´/ Φεβρουαρίου ιθ´/ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ Α' Ἔγκλειστος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων».

Μέ ἀφορμήν τήν πρόσφατον βομβιστικήν ἐνέργειαν εἰς τάς Ἡνωμένας Πολιτείας τῆς Ἀμερικῆς ἀπό Τσετσένους ἰσλαμιστάς, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος διά τοῦ Ἀμερικανοῦ Πρέσβεως εἰς τήν Ἑλλάδα, ἀπέστειλεν ἐπιστολήν πρός τόν Πρόεδρον τῶν ΗΠΑ κ. Ὀμπάμα, διά τῆς ὁποίας ἐκφράζει τήν συμπαράστασίν του πρός τόν ἀμερικανικόν λαόν. Εἰς τήν ἐπιστολήν τονίζει: «Ἀγαπητὲ κ. Πρόεδρε, ἡ ἔκνομη

βομβιστικὴ ἐπίθεση στὸ Μαραθώνιο τῆς Βοστώνης, ποὺ κατέληξε σὲ πολλὲς ἀπώλειες μᾶς γέμισε μὲ θλίψη. Θὰ ἤθελα νὰ ἐκφράσω τὴ βαθύτερη συμπόνοια μας πρὸς τὸ φίλο ἀμερικανικὸ λαὸ γιὰ τὸ εἰδεχθὲς συμβὰν καὶ νὰ σᾶς διαβεβαιώσω γιὰ τὶς συνεχεῖς προσευχές μας, ὥστε ἡ εἰρήνη νὰ βασιλεύσει στὸν κόσμο. Αὐτὲς τὶς στιγμὲς σᾶς κρατᾶμε στὶς σκέψεις μας καὶ συμπαριστάμεθα. Εἴθε ὁ Κύριος νὰ προστατέψει τὶς ΗΠΑ ἀπὸ κάθε παρόμοια πράξη».

Μήνυμα συμπαραστάσεως ὑπό τοῦ Ἀθηνῶν εἰς τόν Ἀμερικανόν Πρόεδρον κ. Ὀμπάμα