Ορθόδοξος Τύπος φ. 1975, 17/05/2013 by anthologimata

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος ΕΛΛΑΣ εἶναι ἀπομονωμένη διπλωματικῶς. Δὲν εὐθύνεται διὰ τὴν ἐξέλιξιν αὐτὴν μόνον ἡ οἰκονομικὴ κρίσις. Εὐθύνεται ἡ ἔλλειψις ἐθνικοῦ ὁράματος καὶ ἡ ἀπουσία ἐθνικῆς στρατηγικῆς. Ἄλλωστε ἡ τριτοκομματικὴ κυβέρνησις στερεῖται ἑνιαίας πολιτικῆς εἰς θέματα ἀφορῶντα εἴτε τὴν ὑπεράσπισιν τῶν ἐθνικῶν θεμάτων εἴτε τὴν ἀντιμετώπισιν προβλημάτων, προερχομένων ἀπὸ τὰς ἀνατροπάς, τὰς ὁποίας ἐπιφέρει ἡ «Νέα Τάξις Πραγμάτων» εἰς τὴν Ἀφρικανικὴν Ἤπειρον, τὴν Ἀνατολικὴν Μεσόγειον ἢ εἰς χώρας τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἑνώσεως ἢ εἰς τὴν

17 ΜΑΪΟΥ 2013 Ἀνδρονίκου καὶ Ἰουνίας ἀποστόλων, Ἀθανασίου Ἐπισκόπου Χριστιανουπόλεως Τριφυλίας

Τουρκίαν. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι τραγικόν: Οἱ ἰσχυροὶ κτυποῦν τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Κύπρον ὄχι μόνον εἰς οἰκονομικὰ ζητήματα, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ ἐθνικά μας θέματα. Τὰ παραδείγματα εἶναι ἀρκετά: 1ον) Εἰς τὸ Κυπριακὸν ἡ Ἑλλὰς εἶναι ἀποῦσα. Ὀλίγον μετὰ τὸ «κούρεμα» τῶν καταθέσεων εἰς τὴν Κύπρον, οἱ ἰσχυροὶ τοῦ κόσμου, μὲ πρώτους τοὺς Γερμανούς, τοὺς Ἀμερικανοὺς καὶ τοὺς Ἄγγλους, ἐπανέφεραν εἰς τὸ προσκήνιον τὸ σχέδιον Ἀνάν. Ἡ ἐπαναφορὰ συνέπεσε: α) μὲ τὴν ἐκλογὴν εἰς τὴν Προεδρίαν τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας τοῦ

Η ΑΠΟΥΣΑ… ΕΛΛΑΣ

ὑπερμάχου τοῦ σχεδίου Ἀνάν κ. Νικολάου Ἀναστασιάδη. β) μὲ τὴν συμπλήρωσιν ἐννέα ἐτῶν ἀπὸ τὸν θάνατον τοῦ Ἐθνικοῦ ἡγέτου Τάσσου Παπαδοπούλου, ὁ ὁποῖος ἐτάχθη ἐναντίον τοῦ σχεδίου, διότι, δι᾽ αὐτοῦ θὰ ἐτουρκοποιεῖτο μελλοντικῶς ὁλόκληρος ἡ Κύπρος. Οἱ Γερμανοὶ πιστεύουν ὅτι τώρα εἶναι ἡ ὥρα διὰ τὴν ὁριστικὴν ἐπίλυσιν τοῦ

Κυπριακοῦ μὲ ἕνα σχέδιον Ἀνάν. Πιστεύουν ὅτι ὁ λαὸς τῆς Κύπρου, ὁ ὁποῖος ἐγνώρισε τὴν οἰκονομικὴν καταστροφήν, ἀπὸ τὴν μίαν ἡμέραν εἰς τὴν ἄλλην, θὰ ἀποδεχθῆ τὰ τετελεσμένα τῶν ἰσχυρῶν καὶ κατ᾽ ἐπέκτασιν τῆς Τουρκίας. Ὁ ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῆς Κύπρου «τρέχει» μόνος του. Μετέβη μυστικῶς δύο ἢ τρεῖς φορὰς εἰς τὴν Τουρκίαν, συμφώ-

νως πρὸς πληροφορίας. Ἐν συνεχείᾳ κατέβαλε διπλωματικὴν προσπάθειαν, διὰ νὰ πείση Δύσιν καὶ Ἀνατολὴν ὅτι, ἐὰν ἔλθη εἰς αὐτὴν τὴν φάσιν ἕνα νέο σχέδιον Ἀνάν, θὰ προκαλέση ἐξέγερσιν τῶν πληγωμένων Κυπρίων καὶ ἡ κυβέρνησις δὲν θὰ δυνηθῆ νὰ ἐλέγξη τὴν κατάστασιν. Τελικῶς ἔπεισε τὸν Γενικὸν Γραμματέαν τοῦ Ο.Η.Ε., ὅπως ἀρχίσουν ἐκ νέου αἱ διαπραγματεύσεις μὲ τὴν Τουρκίαν, εἰς τὸ πλαίσιον τοῦ Ο.Η.Ε. Οὐσιαστικῶς ἐπεχείρησε νὰ κερδίση χρόνον. Τὸ κατώρθωσε. Εἰς τὴν προσπάθειαν αὐτὴν ἡ Ἑλλὰς ἦτο ἀποῦσα.

ΕΙΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΛΕΙ Ο ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΙΕΡΑΡΧΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ Μέ Τοπικὴν Σύνοδον, ἡ ὁποία νὰ καταδικάση τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

ΕΧΕΙ ΣΗΜΕΙΩΘΗ ΔΙΑΒΡΩΣΙΣ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΟΥΣΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΥΠΟ ΤΗΣ ΜΑΣΟΝΙΑΣ;

Ὁλόκληρον τό Πανελλήνιον συνεκλονίσθη ἀπό τάς ἀποκαλύψεις, αἱ ὁποῖαι ἔγιναν εἰς τό διαδίκτυον (ἴντερνετ), συμφώνως πρός τάς ὁποίας ὁ τιτουλάριος Μητροπολίτης Βελεστίνου κ. Δαμασκηνός τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ηὐλόγησε τάς ἐργασίας τοῦ Τάγματος τῶν Ναϊτῶν. Τάς ἀποκαλύψεις συνώδευον φωτογραφίαι, εἰς τάς ὁποίας ἐμφαίνεται ὁ Σεβ. Μητροπολίτης ἐν μέσῳ τῶν Ναϊτῶν νά εὐλογῆ τάς ἐργασίας τοῦ Τάγματος. Τά σχόλια ἦσαν πολύ ἀρνητικά, ἀπό τούς ὑπευθύνους διαφόρων Ἐκκλησιαστικῶν ἱστοσελίδων εἰς τό διαδίκτυον. Ὅλα ὁμιλοῦν διά τόν τιτουλάριον, ὁ ὁποῖος ηὐλόγησε τάς ἐργασίας τοῦ Τάγματος τῶν Ναϊτῶν, οἱ ὁποῖοι οὐσιαστικῶς εἶναι Μασόνοι. Τήν παρουσίαν του εἰς τό μασονικόν Τάγμα τῶν Ναϊτῶν κατήγγειλε, διά τοῦ Προέδρου της κ. Μιχαήλ Ἠλιάδου καί ἡ πολιτική παράταξις συνεχιστῶν τοῦ Ἰωάννου Καποδιστρίου ὑπό τήν ἐπωνυμίαν «ΚΟΙΝΩΝΙΑ». Αὕτη ἀπέστειλε τήν κατωτέρω ἐπιστολήν, ὑπό ἡμερομηνίαν 6ην Ἀπριλίου εἰς τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον: «Μακαριώτατε, Μὲ βαθύτατο σεβασμὸ σᾶς ἐκφράζω τὴ θλίψη μου γιὰ τὰ ὅσα ἔφερε εἰς φῶς ἡ ἱστοσελίδα “ierovima.gr”, σχετικὰ μὲ τὴ συμμετοχὴ τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Βελεστίνου κ. Δαμασκηνοῦ σὲ ἐκδήλωση Μασώνων – Μασωνικὴ τελετὴ – κατὰ τὴν ὁποία καὶ φωτογραφήθηκε μαζί τους, ἐνῶ ἐκεῖνοι ἦσαν ἐνδεδυμένοι μὲ ὅλα τὰ Μασωνικὰ τους σύμβολα! Ἡ Παράταξή μας ἔχει θέσει ὡς προϋπόθεση συμμετοχῆς στὸν Πνευ-

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

ΠΟΙΝΑΙ ΕΙΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑΣ ΚΑΙ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΘΑ ΟΜΙΛΟΥΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΕΩΣ

Ἡ Κυβέρνησις προωθεῖ ἕνα νομοσχέδιον, τό ὁποῖον θά καταπολεμᾶ τόν ρατσισμόν. Ἐπισήμως, στόχος τοῦ νομοσχεδίου εἶναι ἡ ἀντιμετώπισις τῆς «Χρυσῆς Αὐγῆς», ἡ ὁποία ἔχει ἀνοδικήν πορείαν μέ τήν πολιτικήν της ἐναντίον τῶν παρανόμως εἰσελθόντων εἰς τήν Χώραν μεταναστῶν. Τό νομοσχέδιον προβλέπει βαρείας ποινάς δι᾽ ὅσους καλλιεργοῦν τήν «ἐχθροπάθειαν». Τό νομοσχέδιον ἀπεσύρθη πρός τό παρόν, παρά τάς ἀντιρρήσεις τοῦ ἁρμοδίου ὑπουργοῦ κ. Ἀντ. Ρουπακιώτη. Ἀπεσύρθη διότι διεπιστώθη ὅτι αὐτό περιορίζει τό δικαίωμα ἐκφράσεως καί λόγου διά θέματα «λαθρομεταναστεύσεως» καί ἰσλαμοποιήσεως τῆς Χώρας. Τό νομοσχέδιον προβλέπει ὅτι Ἐκκλησιαστικός ἡγέτης (Μητροπολίτης) ἤ κληρικός, ὁ ὁποῖος θά ὁμιλήση εἰς ἐκκλησιαστικόν χῶρον διά τά προαναφερόμενα θέματα θά εὑρίσκεται ἀντιμέτωπος μέ ποινικάς διώξεις καί ποινή φυλακίσεως ἕως ἕξι μηνῶν. Τοῦτο σημαίνει ὅτι δέν θά δύναται νά ἔχη δημοσίας ἀντιρρήσεις διά τήν ἀνέγερσιν τζαμιῶν, τεμένους εἰς τήν Χώραν ἤ νά καταγγέλλη διεθνεῖς πρωτοβουλίας μέ σκοπόν τήν ἀντιμετώπισιν τῶν προβλημάτων τῶν Μουσουλμάνων, τῶν εὑρισκομένων νομίμως ἤ παρανόμως εἰς τήν Ἑλλάδα. Ἐπίσης, δέν θά δύνανται νά καταγγείλλουν μεγάλους οἰκονομικούς παράγοντας τοῦ πλανήτου, οἱ ὁποῖοι ἑτοιμάζονται νά πράξουν τό πᾶν διά νά νομιμοποιήσουν μέ διαφόρους μεθόδους (πλαγίας ὁδοῦ) τούς λαθρομετανάστας καί νά προωθήσουν τήν ἐπικράτησιν τοῦ Ἰσλάμ εἰς τάς Ἀθήνας ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

ΕΤΟΣ ΝΓ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1975

2ον) Ἀποῦσα εἶναι ὅμως ἡ Ἑλλὰς εἰς τὰς ἐξελίξεις καὶ εἰς τὸ Σκοπιανόν. Τόσον ὁ Εὐρωπαῖος Ἐπίτροπος ὅσον καὶ οἱ Ἀμερικανοὶ τάσσονται ὑπὲρ τῶν προτάσεων τῶν Σκοπίων. Ἄλλωστε οἱ Ἀμερικανοὶ ἀναβαθμίζουν τὴν πρεσβείαν των εἰς τὰ Σκόπια καὶ σχεδιάζουν νὰ καταργήσουν τὸ Προξενεῖον των εἰς τὴν Θεσσαλονίκην καὶ νὰ τὸ μεταφέρουν (μετὰ ἀπὸ ἑνάμισυ – δύο ἔτη) εἰς τὰ Σκόπια, εἰς τὰ ὁποῖα ἐγκαθιστοῦν βάσεις στρατηγικῆς σημασίας (ὡς καὶ εἰς τὴν Βουλγαρίαν καὶ τὴν Ρουμανίαν). Ἡ Ἀθήνα παρακολουθεῖ τὰς ἐξελίξεις ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗ

Εἰς ἐπιστολὴν πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ τὰ μέλη τῆς Ἱεραρχίας ἐξηγεῖ τοὺς λόγους, διὰ τοὺς ὁποίους πρέπει νὰ συγκληθῆ Σύνοδος καὶ νὰ καταδικασθῆ ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία διέβρωσε τὰς τοπικὰς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας (ἐξαιροῦνται τὰ Πατριαρχεῖα Γεωργίας καὶ Βουλγαρίας), μετέβαλε τὴν ἁγιοπατερικὴν καὶ ἱεροκανονικὴν πορείαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς οἰκουμενιστικὴν στάσιν ζωῆς, ἐνῶ δὲν ἄφησεν ἀλώβητον καὶ ἀνεπηρέαστον τὸ Ἅγιον Ὄρος. Τί λέγει εἰς τὴν ἐπιστολήν του πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον διὰ τὴν προδοσίαν τῆς Ἀληθείας τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως εἰς τοὺς θεολογικοὺς Διαλόγους καὶ τί διὰ τὴν «παραδόσιν» εἰς τὸν Οἰκουμενισμόν τῶν Ὀρθοδόξων Λατινοφρόνων Ἀρχιερέων. Ἀποδεικνύει τὰς σχέσεις Οἰκουμενισμοῦ καὶ Ἑωσφορικῆς Μασονίας, ὄπισθεν τῆς ὁποίας εὑρίσκεται ὁ Σιωνισμός. Σχέδιον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἡ μεταπατερική, νεοπατερική, συναφειακὴ αἵρεσις τῆς εὐχαριστηριακῆς θεολογίας κ.λπ., αἱ ἀδελφαὶ Ἐκκλησίαι, ἡ Παγκόσμιος ἀόρατος Ἐκκλησία τῶν Κλάδων καὶ τῶν δύο πνευμόνων.

Ἀποτελεῖ πραγματικὴν πρόκλησιν τόσον διὰ τὴν Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὅσον καὶ διὰ τὰς ἄλλας Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας ἡ ἐπιστολή, τὴν ὁποίαν ἀπέστειλεν πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον καὶ τὰ μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας ὁ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ, καὶ διὰ τῆς ὁποίας ζητεῖ τὴν σύγκλησιν Συνόδου, ἡ ὁποία θὰ καταδικάση τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἰς τὴν ἐπιστολήν, τονίζει ὅτι ἀπὸ τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κινδυνεύει ἡ Ὀρθοδοξία, ἀφοῦ ἔχει διαβρώσει ὅλας τὰς τοπικὰς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας καὶ ἔχει αἰχμαλωτίσει τὰς Ἱεραρχίας των, αἱ ὁποῖαι λατινοφρονοῦν καὶ οἰκουμενίζουν μὲ φωτεινὰς ἐξαιρέσεις τὰ Σεπτὰ Πατριαρχεῖα τῆς Γεωργίας καὶ τῆς Βουλγαρίας. Ὑπογραμμίζει δὲ μεταξὺ ἄλλων ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς μετέβαλλε τὴν ἁγιοπατερικὴν καὶ ἱεροκανονικὴν πορείαν τοῦ Οἰκ. Πατριαχείου κι ἄλλων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν εἰς οἰκουμενιστικὴν στάσιν ζωῆς, ἐνῶ δὲν παρέμεινεν ἀλώβητον καὶ ἀνεπηρέαστον τὸ Ἅγιον Ὄρος. Εἰς τὴν ἰδίαν ἐπιστολὴν ἀναλύει, διατὶ πηγὴ καὶ μήτρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τυγχάνει νὰ εἶναι ἡ Μασονία, ἡ ὁποία προωθεῖ τὴν παγκόσμιαν θρησκείαν τοῦ Ἑωσφορισμοῦ, «ὅπως καὶ τῆς Μασονίας πηγὴ καὶ μήτρα εἶναι ὁ διεθνὴς Σιωνισμός» καὶ ἐξηγεῖ τὸ διατί. Ἀκολούθως ἀποκαλύπτει τὰς δύο βασικὰς κατευθύνσεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ παραπέμπων εἰς θεολο-

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

G Αἱ διαθρησκειακαὶ διασκέψεις καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης. Σελ. 8 G Ἤδη βάπτεται κάλαμος ἀποφάσεως διὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Τοῦ κ. Ἰωάννου Τάτση. Σελ. 8 G Τό μήνυμα τῶν Μυροφόρων. Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Μάρκου Κ. Μανώλη. Σελ. 5 G Ἀντιοικουμενιστική καί ἀντιπαπική ἔκρηξις τοῦ Σεβ. Κονίτσης. Σελ. 5

γικὰς πηγάς. Διὰ δὲ τὴν ἱκανοποίησιν τῶν στόχων του, ἐφευρίσκει διαφόρους θεωρίας, ὅπως τάς κακοδοξίας περὶ Διευρυμένης Ἐκκλησίας, ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, Βαπτισματικῆς Θεολογίας, Παγκοσμίου ἀοράτου Ἐκκλησίας, τῶν κλάδων, τῶν δύο πνευμόνων, τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ καὶ μαξιμαλισμοῦ, τῆς μεταπατερικῆς, νεοπατερικῆς, συναφειακῆς

ΟΙ ΤΑ ΡΑ ΧΟΠΟΙΟΙ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ι ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ἐκδηλώσεις ἔχουν πληθυνθεῖ στήν ἐποχή μας. Οἱ μεγαλόσχημοι οἰκουμενιστές ψάχνουν νά βροῦν ἀσήμαντες ἀφορμές, προκειμένου νά βρεθοῦν ἐπί τῷ αὐτῷ Ὀρθόδοξοι, Παπικοί καί Προτεστάντες, νά συμπροσευχηθοῦν, νά ἀνταλλάξουν μηνύματα καί δῶρα καί νά τροφοδοτήσουν τήν αἴσθησή τους ὅτι βρίσκονται στά πρόθυρα τῆς ἑνώσεως τῶν «ἐκκλησιῶν», ἀνεξάρτητα καί πέρα ἀπό τίς βαθιές καί μεγάλες δογματικές διαφορές, πού ὑπάρχουν. Σέ ὅλα αὐτά πρωταγωνιστικό ρόλο ἔχει τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, τό ὁποῖο προκλητικά ἀδιαφορεῖ γιά τήν ἀνησυχία τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος καί θεωρεῖ τούς ἀντιοικουμενιστές φανατικούς καί ζηλωτές, πού δέν εἶναι σέ θέση νά συλλάβουν τό βαθύτερο νόημα τῆς ἐκκλησιαστικῆ τους πολιτικῆς καί τό μέγεθος τῆς κρισιμότητας τῶν καιρῶν. Δροῦν μέ τήν ψευδαίσθηση ὅτι αὐτοί ἔχουν στά χέρια τους κάθε ἐξουσία καί μποροῦν νά μᾶς ὁδηγήσουν ἐκεῖ πού θέλουν. Εὐτυχῶς πού κάτι τέτοιο δέν συμβαίνει. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι λαός ἑνός Πατριάρχου ἤ Ἀρχιεπισκόπου, γι᾽ αὐτό δέν θά ἀκολουθήσει τούς οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τήν Ὀρθόδοξο πίστη του καί νά τόν ἀναγκάσουν νά ἀποδεχτεῖ τούς αἱρετικούς ἑτερόδοξους, Παπικούς καί Προτεστάντες, ὡς ἀδελφούς ἐν Κυρίῳ καί ἄς μένουν στό ἕλος τῆς διαστρέβλωσης τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας, δίχως τήν παραμικρή διάθεση νά δοῦν ποῦ καί πόσο ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί νά ἐπιστρέψουν στή Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Σέ ὅλες αὐτές τίς οἰκουμενιστικές ἐκδηλώσεις δέν ὑπάρχει πιστός λαός, πού νά ἀκολουθεῖ. Εὐφραίνονται οἱ ποιμένες καί τό ποίμνιο ἀπομακρύνεται καί διασκορπίζεται, ἀφοῦ ἔχει χάσει τήν ἐμπιστοσύνη του στούς πνευματικούς πατέρες. Εὐτυχῶς πού ὑπάρχουν ἀκόμα κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τόν οἰκουμενισμό καί ἀποτελοῦν τούς ἀληθινούς ποιμένες. Στούς ταπεινούς αὐτούς κληρικούς στηρίζονται οἱ πιστοί καί δέν ἀπομακρύνονται ἀπό τήν Ἐκκλησία. Οἱ οἰκουμενιστές ζοῦν στό δικό τους κόσμο, πού δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, καί θεωροῦν περιττό νά ὁμολογοῦν τήν πίστη τους. Πρόκειται γιά κοσμικούς ἀνθρώπους, πού τούς συγκινεῖ ἡ ἐξουσία τοῦ παρόντος κόσμου καί μένουν ἀπαθεῖς καί ἀδιάφοροι ἀπέναντι στήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, τούς ἱερούς Κανόνες καί τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων, παλαιῶν καί νεωτέρων. Τό μεγάλο κλυδωνισμό στούς πιστούς τῆς Ἐκκλησίας τόν προκαλοῦν οἱ οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι συνήθως εἶναι μεγαλόσχημοι κληρικοί, μέ συνεργάτες καθηγητές Πανεπιστημίου. Οἱ ἁπλοί ἄνθρωποι ἀποροῦν πῶς αὐτοί οἱ ἄνθρωποι προκαλοῦν τόση ταραχή, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά ἀγωνίζονται γιά τήν προάσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας καί τήν καταπολέμηση τῶν αἱρετικῶν. Δέν μποροῦν νά κατανοήσουν τί εἶναι αὐτό πού τούς κάνει νά μή βλέπουν ὅτι οἱ ἑτερόδοξοι, Παπικοί καί Προτεστάντες, εἶναι ἐπικίνδυνοι γιά τήν Ὀρθοδοξία, ὅσο ἐπιμένουν στίς αἱρετικές τους ἀπόψεις.

Μελέτη – ἀνάλυσις τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς

«ΟΧΙ» ΕΙΣ ΤΟΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΝ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΝ ΝΑΟΝ ΤΗΣ ΑΘΕΪΑΣ. «ΟΧΙ» ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΙΣ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΑΣ ΔΙΑΣΚΕΨΕΙΣ

(9ον) Ἀφαιρέθηκε ἀπὸ τὸν Ἰουδαϊσμὸ ἡ Χάρις καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος νὰ εὔχεται ὁ ἴδιος νὰ ἀπολεσθεῖ, νὰ ἀναθεματισθεῖ, προκειμένου νὰ ὁδηγήσει κάποιον Ἰουδαῖο στὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου «ηὐχόμην γὰρ αὐτὸς ἐγὼ ἀνάθεμα εἶναι ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου, τῶν συγγενῶν μου κατὰ σάρκα, οἵτι-

αἱρέσεως, τῆς εὐχαριστηριακῆς θεολογίας, τῆς μετασυνοδικῆς θεολογίας, τῶν ἐλλειμματικῶν καὶ μὴ πλήρων “ Ἐκκλησιῶν” τῆς περιεκτικότητος, τῆς ἐλλειματικῆς καὶ μὴ πλήρους μυστηριολογίας, τῆς μετατροπῆς τῆς οἰκονομίας σὲ ἀκρίβεια καὶ δόγμα», οἱ ὁποῖες βεβαίως τυγχάνουν ξένες καὶ ἀλλότριες τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς διδασκαλίας καὶ

νές εἰσιν Ἰσραηλῖται»63. Κηρύττοντας τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στοὺς Ἰουδαίους μὲ παρρησία καὶ σαφήνεια ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὑπέστη ἀπερίγραπτους διωγμούς, κακώσεις καὶ ταλαιπωρίες. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινή, ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη, καὶ ὄχι ἡ ἄλλη, ἡ ψευτοαγάπη τοῦ Σατανᾶ, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἀποκρύπτεις τὴν ἀλήθεια, ὥστε νὰ μὴ δυσαρεστεῖς καὶ νὰ καλοπερνᾶς. Αὐτὸ εἶναι τὸ νέο ἐφεύρημα τοῦ Σατανᾶ, ὁ νέος πειρασμός, ὁ δια-

θρησκειακὸς καὶ διαχριστιανικὸς Οἰκουμενισμός, ὅπου τὸ μόνο πρᾶγμα ποὺ δὲν ἐνδιαφέρει κανένα εἶναι τὸ κήρυγμα τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνο ποὺ ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ κατ’ ἄνθρωπον καὶ κατὰ κόσμον εὐγένεια, τὸ νὰ μὴ θίξουμε δῆθεν τὸν ἄλλον, ὁ κοσμοπολιτισμὸς καὶ ἡ ψευτοευγένεια τῶν σαλονιῶν, ὄχι τὸ ἀνδρεῖο φρόνημα καὶ ἡ παλληκαριὰ τοῦ Προδρόμου, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων. Τὴν ἐξ ἀγάπης ἀντιϊουδαϊκή καὶ παιδαγωγικὴ στάση τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων συνέχισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες εἰς τὰ «Κατὰ Ἰουδαίων» συγγράμματὰ τους, εἰσήγαγε δὲ καὶ ἡ Ἐκκλησία στὴν ὑμνογραφία της, ἰδιαίτερα τῆς Μ. Ἑβδομάδος, ὅπου ὑπάρχουν βαρύτατοι χαρακτηρισμοὶ εἰς βάρος τῶν Ἰουδαίων. Τὸν Πρωτομάρτυρα Στέφανο ἐπαινεῖ ἡ Ἐκκλησία, γιατὶ ἤλεγξε τὴν μανία τῶν Ἰουδαίων· ἐξ αἰτίας

θεολογίας. Ἀκολούθως ἐξηγεῖ, διατὶ εἰς τοὺς οἰκουμενιστικοὺς διαλόγους κυριαρχεῖ ἔλλειψις ὁμολογίας ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων, ἄμβλυνσις τῶν Ὀρθοδόξων κριτηρίων, ἀμνήστευσις τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ, ἀθώωσις καὶ ἐπιβράβευσις τοῦ Δουρείου Ἵππου τοῦ Παπισμοῦ ἤτοι τῆς ἐπαράτου καὶ δαιμονικῆς Οὐνίας κ.λπ. Καλεῖ τέλος τὸν Ἀρχιεπίσκοπον καὶ τοὺς Ἁγίους Συνεπισκόπους εἰς τὴν Ἱεραρχίαν εἰς Ὁμολογίαν Πίστεως. Ζητεῖ δὲ τὴν ἔκτακτον σύγκλησιν τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διὰ νὰ καταδικασθῆ ἡ παναίρεσις τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ἡ ἐπιστολή Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ἐπι-

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Ἔχομεν τήν ἰδίαν πίστιν μετά τῶν Παπικῶν;

Τὴν 21ην Μαΐου ἑορτάζομεν τήν μνήμην τῶν Ἁγίων ἐνδόξων, μεγάλων, θεοσέπτων καί ἰσαποστόλων Βασιλέων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης. Τοιχογραφία ἐκ τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱ. Μ. Ρουσάνου Μετεώρων.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΠΙΣΤΕΩ Σ ΚΑΙ ΖΩΗΣ

Η ΦΙΛΑΥ Τ Ι Α

Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἐπεσκέφθη τήν 14ην καί 15ην Μαΐου τό Μιλάνον, διά νά συμμετάσχη εἰς τάς ἑορταστικάς ἐκδηλώσεις διά τήν συμπλήρωσιν 1700 ἐτῶν ἀπό τήν ὑπογραφήν τοῦ «Διατάγματος περί ἀνεξιθρησκείας» τῶν Μεδιολάνων. Τόν Οἰκ. Πατριάρχην καλωσώρισεν ὁ Καρδινάλιος Ἄγγελος Σκόλα, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε: «Εἶστε εὐπρόσδεκτος στά μέρη τοῦ Ἀμβροσίου, ἑνός κοινοῦ Ἁγίου σέ Ἀνατολή καί Δύση, Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας καί Διδάσκαλο τῆς κοινῆς χριστιανικῆς πίστης». Δέν γνωρίζομεν τήν ἀπάντησιν τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου, ὁ ὁποῖος θεωρεῖ τήν Παπικήν Ἐκκλησίαν, ὡς Ἐκκλησίαν σώζουσα, διαστρέφων τήν ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡμεῖς ἐδιδάχθημεν ὑπό τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ὑπό συγχρόνων παραδοσιακῶν Πατέρων ὅτι δέν ἔχομεν κοινήν πίστιν μετά τῶν Παπικῶν. Ἄλλωστε πολλοί Σεβ. Μητροπολῖται τῆς Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι σέβονται τόν ὅρκον, τόν ὁποῖον ἔδωσαν κατά τήν χειροτονίαν των, δέν ἀποδέχονται τό Βατικανόν ὡς κανονικήν Ἐκκλησίαν, τούς δέ Παπικούς ἀποκαλοῦν αἱρετικούς.

Ὅποιο ὀρθογραφικό λεξικό κι ἄν πάρεις στά χέρια σου, θά διαπιστώσεις πώς, "φιλαυτία", σημαίνει: "ὑπερβολική ἀγάπη στόν ἑαυτό μας". Ἀκόμα σημαίνει: Ἐγωπάθεια, ἐγωκεντρισμός, ἐγωλατρία, ὑπερηφάνεια, ἀλαζονεία, δοξομανία, ματαιοδοξία, κενοδοξία κλπ. Ἡ φιλαυτία, δέν εἶναι τίποτ᾽ ἄλλο, παρά ὁ ἀνθρώπινος ἐγωϊσμός στήν πιό φοβερή του μορφή. Ὁ σημερινός, προπάντων, ἄνθρωπος, κοιτάζει μονάχα τό δικό του συμφέρον καί ἐλάχιστα ἤ καθόλου τοῦ συνανθρώπου του τό συμφέρον. Γιαυτό καί οἱ διχόνοιες καί οἱ ταραχές καί οἱ πόλεμοι. Εἶναι τρομακτικές οἱ παρενέργειες καί οἱ νοσηρές καταστάσεις, πού ἐπηρεάζουν ὁλόκληρη τήν ἐσωτερική καί πνευματική ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Κατά τόν ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή: «Ἡ φιλαυτία ἐστίν ἐμπαθής καί ἄλογος φιλία» πρός τόν ἑαυτό μας, ἡ ὁποία εἶναι ἀντίθετη

πρός τήν ἀγάπη καί τήν ἐγκράτεια. Καί προσθέτει: «Ὁ ἔχων τήν φιλαυτίαν, δῆλον ὅτι ἔχει πάντα τά πάθη». Δίχως ἀμφιβολία, ὁ κορυφαῖος ἐγωϊσμός, δηλαδή, ἡ φιλαυτία, εἶναι πηγή καί ρίζα ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν καί ὅλων τῶν κακῶν στόν κόσμο. Εἶναι τῶν ἀρετῶν ὅλων, ἀδίστακτος δολοφόνος. Τοῦ φίλαυτου ἡ ψυχή ἔχει γίνει ψυγεῖο. Γι᾽ αὐτόν, εἶναι ἄγνωστος ὁ πλησίον. Γνώριζε ὁ μέγας ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ τό χαρακτήρα τοῦ φίλαυτου καί συμφεροντολόγου ἀνθρώπου, γιαυτό καί συμβουλεύει τούς χριστιανούς: «Μή τά ἑαυτῶν ἕκαστος σκοπεῖτε, ἀλλά καί τά ἑτέρων ἕκαστος» (Φιλιπ. Β΄ 4). Μή φροντίζετε ὁ καθένας μονάχα γιά τόν ἑαυτό του, ἀλλά νά φροντίζετε μέ τήν ἀγάπη σας, καί γιά τούς ἄλλους. Ὁ Γάλλος ποιητής Πώλ Κλωντέλ ἔλεγε πώς, «ὁ ἐγωϊσμός εἶναι

μάλιστα αὐτοῦ τοῦ ἐλέγχου ἀξιώθηκε νὰ γίνει θεόπτης· «σὺ γὰρ τὴν Ἰουδαίων ἀπελέγξας μανίαν εἶδες σου τὸν Σωτῆρα τοῦ Πατρὸς δεξιόθεν». Τὰ μαρτύρια καὶ τὰ ἀθλήματα, ποὺ ὑπέμεινε, ἔγιναν «βασίλειον διάδημα», ποὺ ἔστεψαν τὸ κεφάλι του. Ἐρανιζόμενοι ἀπὸ μερικοὺς μόνον ὕμνους τῆς Μ. Ἑβδομάδος, βλέπουμε νὰ χαρακτηρίζονται οἱ Ἰουδαῖοι ὡς «ἀλαζὼν καὶ μιαιφόνος λαὸς», ὡς «φθονερὸς ἀλάστωρ, φόνου πλήρης λαὸς», «ἀραβιανόν, σκολιώτατον γένος Ἑβραίων», «ὀλέθριος σπεῖρα θεοστυγῶν, πονηρευομένων, «θεοκτόνων συναγωγὴ», «τῶν δικαίων φονευταὶ», «θεομάχοι», «θεοκτόνοι», «παράνομοι», «πονηρὸν συνέδριον», «ἄνομοι καὶ ἄπιστοι», «γενεὰ ἄπιστος καὶ μοιχαλὶς», «κατάκριτος συναγωγὴ». Ἐπὶ αἰῶνες τὰ διδάσκει καὶ τὰ ψάλλει ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία μάλιστα ἔχει τὴν συνείδηση ὅτι ἀπο-

τελεῖ τὸν νέο ἐκλεκτὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, τὸ νέο ἔθνος, στὸ ὁποῖο ἔχει ἐπιδαψιλεύσει πλέον ὁ Θεὸς τὴν εὐλογία του, ἀφοῦ τὴν ἀφήρεσε ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι, ἀπορρίψαντες καὶ σταυρώσαντες τὸν Χριστό, ἀποδείχθηκαν ἀνάξιοι αὐτῆς τῆς εὐλογίας, ὅπως ἄλλωστε εἶχε προειδοποιήσει ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἐλέγχοντας τὴν σκληροκαρδία καὶ ἀπιστία τους. Ἐνθυμούμεθα τὴν βαριὰ ἀγανάκτησή του, ὅταν εἶπε τοὺς σκληροὺς λόγους, «ὤ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν»; 64 , ὅπως ἐπίσης καὶ τὴν ἐπαληθευθεῖσα σχεδὸν ἀμέσως προφητεία, τὴν ὁποία εἶπε μετὰ τὴν παραβολὴ τοῦ ἀμπελῶνος, γιὰ τὴν θανάτωση ὑπὸ τῶν γεωργῶν τοῦ υἱοῦ τοῦ οἰκοδεσπότου: «Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ’ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς»65.

Ἡ ξηρανθεῖσα ἀπὸ τὸ Χριστὸ συκή, τὴν ὁποία ἐπίσης μνημονεύει ἡ Ἐκκλησία στὸν ὄρθρο τῆς Μ. Δευτέρας, συμβολίζει τὴν ἄκαρπη ἰουδαϊκὴ Συναγωγὴ: «Τὴν Συναγωγὴν συκὴν Χριστός, Ἑβραίων, καρπῶν ἄμοιρον πνευματικῶν εἰκάζων, ἄρα ξηραίνει, ἧς φύγωμεν τὸ πάθος». Ποιὸς ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς δὲν ἔχει διὰ τῶν αἰώνων στὰ αὐτιὰ του ζωντανοὺς τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου πρὸς τοὺς Ἰουδαίους, ὅπως τοὺς διατυπώνει τὸ θαυμάσιο ἀντίφωνο τῆς ἀκολουθίας τῶν Ἁγίων Παθῶν, ποὺ ἀναφέρεται στὴν ἀγνωμοσύνη τῶν Ἰουδαίων καὶ στὴν ἀφαίρεση τῆς Χάριτος καὶ τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ; «Τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις· Λαός μου, τί ἐποίησά σοι ἤ τί σοι παρηνώχλησα; τούς τυφλούς σου ἐφώτισα, τούς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπί κλίνης ἠνωρ-

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

17 ΜΑΪΟΥ 2013

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤAI ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ «ΙΕΡΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ» ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ!

ΤΟ ΑΚΟΛΟΥΘΟ κείμενο δὲν προέρχεται ἀπὸ τοὺς φανατικοὺς ταλιμπάν τοῦ Ἰσλάμ, οἱ ὁποῖοι ἔχουν κηρύξει «ἱερὸ πόλεμο» κατὰ τῶν «ἀπίστων», ἀλλὰ ἀπὸ συγκεκριμένη ἑλληνικὴ νεοπαγανιστικὴ ὁμάδα, ἡ ὁποία ἔχει καὶ αὐτὴ κηρύξει «ἱερὸ πόλεμο» κατὰ ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν! Διαβάστε καὶ φρίξτε: «Ὁ Προφήτης τοῦ Μαντείου τῶν Δελφῶν ρώτησε τὸν Φοῖβο Ἀπόλλωνα, ποῦ εἶναι τὰ Ἠλύσια Πεδία. Καὶ ὁ Μουσαγέτης ἀπάντησε: Τὰ Ἠλύσια Πεδία εἶναι κάτω ἀπὸ τὶς σκιὲς τῶν σπαθιῶν. Ὅταν διαβεῖς ἕνα τεράστιο ποτάμι ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν βεβήλων θὰ δεῖς τὶς πύλες τῶν Ἠλυσίων. Αὐτὸς ποὺ συμμετέχει σὲ Ἱεροὺς Πολέμους γιὰ τὴν δόξα τῶν Θεῶν, θὰ ἀνταμειφθεῖ ἀπὸ τοὺς Θεούς. Θὰ τὸν ἀνταμείψουν μὲ Σοφία καὶ Ἀγάπη. Ἂν πεθάνει στὴν μάχη, θὰ ἀνταμειφθεῖ. Ἂν δειλιάσει, θὰ τιμωρηθεῖ. Ὅποιος θυσιάζει τὴν ζωή του γιὰ τὴν ἀγάπη τῶν Θεῶν θὰ ξανα-

Τό σφιχταγκάλιασμα Βατικανοῦ καί δικτατόρων τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς!

ΑΛΛΟ σκάνδαλο τοῦ «Κράτους τοῦ Θεοῦ βγῆκε στὴν ἐπιφάνεια τελευταῖα. Ἡ βρώμικη στάση τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας» στὴ Χιλή, κατὰ τὴν δικτατορία τοῦ αἱμοσταγοῦς Πινοσέτ. «Τὸ Βατικανὸ ἐπιχειροῦσε νὰ ὑποβαθμίσει τὰ ἐγκλήματα, ποὺ διέπραττε κατὰ τὴ διάρκεια τῆς δικτατορίας του στὴ Χιλὴ ὁ Ἀουγκοῦστο Πινοσέτ, χαρακτηρίζοντάς τα «κομμουνιστικὴ προπαγάνδα», σύμφωνα μὲ ἀμερικανικὰ διπλωματικὰ ἔγγραφα, ποὺ χρονολογοῦνται ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ ʼ70 καὶ τὰ ὁποῖα ἔδωσε σήμερα στὴν δημοσιότητα ὁ ἱστότοπος WikiLeaks. Ἕνα τηλεγράφημα ποὺ εἶχε σταλεῖ στὴν ἀμερικανικὴ πρεσβεία ἀπὸ τὴν Ἁγία Ἕδρα στὶς 18 Ὀκτωβρίου 1973 ἀναφέρεται σὲ μία συνομιλία, ποὺ εἶχε ὁ τότε δεύτερος στὴν ἱεραρχία τοῦ Βατικανοῦ Τζοβάνι Μπενέλι. Τὸ τηλεγράφημα, μὲ παραλήπτη τὸν τότε ὑπουργὸ Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ Χένρι Κίσσινγκερ, ἀφηγεῖται πὼς ὁ καρδινάλιος Μπενέλι ἐξέφρασε τὴν ἀνησυχία του, ὅπως καὶ αὐτὴν τοῦ Ποντίφικα, ἀπέναντι στὴν ἐπιτυχημένη διεθνῆ ἐκστρατεία τῆς Ἀριστερᾶς, ποὺ παρουσιάζει μία ὁλωσδιόλου ψευδῆ ἄποψη τῆς πραγματικότητας στὴ Χιλὴ» (ἱστολόγιο: ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕ). Δὲ μᾶς ξενίζει διόλου ἡ ἀποκάλυψη, ἀφοῦ τὸ ξέρει καὶ ἡ «κουτσὴ Μαρία» ὅτι τὸ βρώμικο «Κράτος τοῦ Θεοῦ» ἦταν «σφιχταγκαλιασμένο» μὲ ὅλα τὰ αὐταρχικὰ καὶ φασιστικὰ καθεστῶτα τοῦ 20οῦ αἰώνα, διότι τοὺς ἕνωναν τὰ κοινὰ συμφέροντα! Ἂς μὴ ξεχνᾶμε πὼς τὸ σύνολο τῶν ναζιστῶν καὶ φασιστῶν ἐγκληματιῶν, μετὰ τὸν Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, βρῆκαν καταφύγιο στὸ σκοτεινὸ Βατικανὸ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ φυγαδεύτηκαν ἀπὸ τοὺς «πατέρες» στὴ Λατινικὴ Ἀμερική! Ἡ τραγωδία εἶναι πὼς αὐτὸ τὸ «πράμα» τὸ ἀποκαλοῦν Ἐκκλησία καὶ τὸ «δεύτερο πνεύμονά της» οἱ «δικοί» μας βατικανολιγούρηδες οἰκουμενιστές!

Ὁ Πάπας θαυμαστής βλασφήμου Ἑβραϊκοῦ «ἔργου τέχνης»!

ΓΡΑΨΑΜΕ σὲ προηγούμενο σχόλιό μας τὴν ἀμοιβαία συμπάθεια τοῦ πάπα Φραγκίσκου καὶ τῶν ἑβραίων. Οἱ πανηγυρισμοὶ ὅλων τῶν ἑβραίων τοῦ κόσμου γιὰ τὴν ἐκλογὴ τοῦ ἐκλεκτοῦ τους πάπα συμπληρώθηκε ἀπὸ ἕνα νέο συμβάν, τὸ ὁποῖο ἔκαμε πάταγο, ὅταν δημοσιοποιήθηκε. Ἡ ἑβραϊκὴ ἱστοσελίδα «The Jewish Daily Forward» ἔκαμε γνωστὸ πὼς ὁ πιὸ ἀγαπημένος πίνακας ζωγραφικῆς τοῦ πάπα Φραγκίσκου εἶναι ἡ «Λευκὴ Σταύρωση» τοῦ «ἑβραίου Ἰησοῦ». Πρόκειται γιὰ ἔργο κάποιου ἑβραίου ζωγράφου καὶ βρίσκεται στὸ Ἰνστιτοῦτο Τέχνης τοῦ Σικάγου. Ὁ «ἐσταυρωμένος» τοῦ πίνακα εἶναι καρφωμένος σὲ «σταυρὸ» σὲ σχῆμα Τ. Ἀντὶ γιὰ τὸ γνωστὸ περίζωμα φορᾶ τὸ ἑβραϊκὸ σάλι προσευχῆς. Κάτω ἀπὸ τὸ «σταυρὸ» καίει ἡ ἑπτάφωτη λυχνία. Δεξιὰ τοῦ «ἐσταυρωμένου» παριστάνεται μία φλεγόμενη συναγωγὴ καὶ ἀριστερά του ἡ «τορά». Ὅσοι γνωρίζουν ἀπὸ τέχνη, βεβαιώνουν ὅτι ὁ συγκεκριμένος πίνακας δὲν παριστᾶ τὸν Ἐσταυρωμένο Χριστὸ τῆς χριστιανικῆς πίστεως, ἀλλὰ τὸν «ἐσταυρωμένο Ἰουδαϊσμό»! Πρόκειται γιὰ ἕνα ἀκόμη βλάσφημο ἔργο, τὸ ὁποῖο προσπαθεῖ νὰ ἀλλοιώσει τὴν σταύρωση τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ τὴν ἀναγάγει σὲ συμβολικὴ «σταύρωση τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ»! Βεβαίως οἱ ἑβραῖοι, ἀπὸ τὴν πλευρά τους, κάνουν τὴ «δουλειά» τους, αὐτὴ ποὺ ἔκαναν πάντα ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια, νὰ καταρρίψουν τὴν πίστη στὸ Χριστό. Τὸ ἐρώτημα εἶναι τί σημασία μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ προτίμηση τοῦ «χριστιανοῦ» πάπα γιὰ τὸ καλλιτεχνικὸ αὐτὸ ἔκτρωμα. Συμφωνοῦμε μὲ τὴν παρατήρηση τοῦ ἀρθρογράφου: «Εἶναι ὁ πάπας Καθολικός;»! Περιμένετε κι ἄλλες ἐξελίξεις!

Ἐξεχείλισεν ἡ ἠθική βρωμιά τοῦ Βατικανοῦ!

ΜΑΝΤΕΨΤΕ: Τί κάνουν οἱ φραγκοπαπάδες τὰ βράδια; Βλέπουν αἰσθησιακοῦ περιεχομένου ταινίες! Αὐτὸ τουλάχιστον ὑποστηρίζει ἡ ἱστοσελίδα TorrentFreak, ἡ ὁποία ἀποκαλύπτει πὼς «πειρατεία ὑφίσταται ἀκόμα καὶ στὸ Βατικανό, δίνοντας στὴ δημοσιότητα τὴν πλήρη

γεννηθεῖ» (ἱστοσελίδα: hellenicreligion.gr)! Ὅπως θὰ καταλάβατε, τὸ «τεράστιο ποτάμι ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν βέβηλων» εἶναι τὸ δικό μας αἷμα, πού θὰ χυθεῖ ἀπὸ τὰ σπαθιὰ τῶν «μαχητῶν τῶν θεῶν»! Αὐτὰ εἶναι τὰ κρυφὰ σχέδιά τους, νὰ μᾶς κατασφάξουν! Καὶ θέλετε νὰ σᾶς ποῦμε, ποιὸς εἶναι ὁ ἰθύνων νοῦς τοῦ καλὰ σχεδιασμένου νεοπαγανιστικοῦ «ἱεροῦ πολέμου»; Ἕνας νεοπαγανιστής, παρʼ ὀλίγο ὑποψήφιος βουλευτὴς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ὁ ὁποῖος κατηγορεῖται καὶ διώκεται ἀπὸ τὴ δικαιοσύνη γιὰ ἀνατροπὴ τοῦ πολιτεύματος! Ἰδοὺ ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες μὲ τί ἀντιχριστιανικὰ τέρατα ἔχουμε νὰ κάνουμε! Καὶ μία ἀπορία: Ἡ συγκεκριμένη ἱστοσελίδα, μὲ ἀπειλητικὰ συνθήματα κατὰ τῆς ζωῆς μας, ὑπάρχει ἐδῶ καὶ χρόνια, δὲν ὑπέπεσε στὴν ἀντίληψη κάποιου δικαστικοῦ λειτουργοῦ, προκειμένου νὰ βάλει στὴ θέση τους τὰ καλόπαιδα, πού τὸ «παίζουν» «μαχητὲς τῶν θεῶν»;

λίστα μὲ τὶς ταινίες καὶ τὶς τηλεοπτικὲς σειρὲς, ποὺ κατέβασαν τὸ τελευταῖο διάστημα. Ὅπως θὰ δεῖτε οἱ μόλις 800 ἱερεῖς, μοναχοὶ καὶ λοιποὶ πιστοὶ, ποὺ διαμένουν στὸ Βατικανὸ δείχνουν μία προτίμηση στὶς τηλεοπτικὲς σειρὲς (Chicago Fire, Li-

Βιάζονται νά πραγματοποιήσουν τήν παγκόσμιον ὑπερκυβέρνησιν!

ΟΙ ΝΕΟΤΑΞΙΤΕΣ ἐπιστρατεύουν πλέον ἐπίσημα πρόσωπα, γιὰ νὰ γνωστοποιήσουν τὰ σκοτεινά τους σχέδια, γιὰ τὴν κοσμοκρατορία τους. Θὰ θυμοῦνται οἱ ἀναγνῶστες μας τὸν καταιγισμὸ δηλώσεων κορυφαίων εὐρωπαίων ἡγετῶν, γιὰ τὴν δῆθεν ἀνάγκη «δημιουργίας παγκόσμιας κυβέρνησης, προκειμένου νὰ λυθοῦν τὰ προβλήματα τῆς ἀνθρωπότητας». Μέχρι καὶ τὸν «δικό» μας ἀλήστου μνήμης «Γιωργάκη», τὸν δημιουργό τοῦ ἑλληνικοῦ χάους, ἐπιστράτευσαν νὰ μιλήσει γιὰ τὴν «παγκόσμια κυβέρνηση»! Αὐτὴ τὴ φορὰ ἐπιστράτευσαν τὸν ἀντιπρόεδρο τῶν Η.Π.Α. Τζὸ Μπάϊντεν, γιὰ νὰ μιλήσει γιὰ τὰ σχέδια τῆς «Νέας Τάξεως Πραγμάτων». Τὴν Παρασκευὴ 5 Ἀπριλίου, σὲ ὁμιλία του στὴν 38η Ἐτήσια Διάσκεψη τῆς Τράπεζας Ἐξαγωγῶν-Εἰσαγωγῶν τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, ὑποστήριξε ὅτι «ἡ θετικὴ ἐργασία ποὺ ἔχουμε τώρα εἶναι νὰ δημιουργήσουμε στὴν πραγματικότητα μία νέα παγκόσμια τάξη»! Ἴσως πιὸ ἐπίσημα χείλη ἀπὸ αὐτὰ τοῦ ἀμερικανοῦ ἀντιπροέδρου, δὲ θὰ μποροῦσαν νὰ διαλαλήσουν τή νεοταξίτικη «πραμάτεια», ἡ ὁποία δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὰ ὀλέθρια κάτεργα τῆς ἀνθρωπότητας! Οἱ ἴδιοι ὁδήγησαν ἐντέχνως τὴν παγκόσμια οἰκονομία σὲ αὐτὴ τὴ δεινὴ κατάσταση, καὶ οἱ ἴδιοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ μᾶς προτείνουν τὴ λύση μέσῳ τῆς παγκόσμιας διακυβέρνησης! Τὸ μόνο ποὺ δὲ μᾶς λένε εἶναι ποιὸς θὰ εἶναι ἡγέτης αὐτῆς τῆς ὑπερκυβέρνησης. Τὸ κρύβουν! Ἔλα ποὺ ἐμεῖς τὸν γνωρίζουμε!

ghtfields, The Neighbours καὶ Touch), τὶς ρομαντικὲς ταινίες (Love Actually)... ἀλλὰ καὶ αὐτὲς μὲ περιεχόμενο ἀκατάλληλο γιὰ ἀνηλίκους: Ἡ ἱστοσελίδα, ἔδωσε στὴ δημοσιότητα στοιχεῖα γιὰ τὶς ταινίες ποὺ "κατέβηκαν" τὸ 2012 μέσα ἀπὸ τὸ Βατικανό, ταινίες μὲ σκληρὸ-ἀνώμαλοπορνό! Ἔτσι γιὰ παράδειγμα, κατέβασαν τὸ "TS Pussy Hunters", μὲ τρανσέξουαλ πορνοστάρ, τὸ λεσβιακὸ "Whipped Ass" καὶ τὸ σαδομαζοχιστικὸ "Russian Slaves"! (ἱστοσελίδα: ΧΑΙΡΕΤΕ)! Ἐμεῖς τί νὰ ποῦμε; Τὰ λέει ὅλα ἡ φρικτὴ εἴδηση! Δὲν μᾶς ἐκπλήσσουν ἰδιαίτερα τέτοια δημοσιεύματα, τὰ ὁποῖα ἔρχονται νὰ προστεθοῦν στὶς χιλιάδες περιπτώσεις παιδεραστίας καὶ παιδοφθορίας ἀπὸ «ἱερεῖς» τῆς «Ἁγίας Ἕδρας», ἡ ὁποία θέλει νὰ τὸ «παίζει» καὶ «ἐκκλησία»! Ὅταν λείπει ἡ ὑγιὴς πνευματικότητα, ἡ ἄσκηση καὶ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ περισσεύει ἡ χλιδή, οἱ ἀνέσεις, οἱ πολυτέλειες καὶ ἡ ἐξουσιομανία, γεννιοῦνται κατʼ ἀνάγκην τέτοια φαινόμενα! Ὁ Θεός, πάντως, νὰ μᾶς φυλάει ἀπὸ ἐνδεχόμενη ἕνωση μὲ τοὺς «τσοντόβιους» τοῦ «Κράτους τοῦ Θεοῦ»!

Ἀφρικανοί ἀνιμισταί ἐχόρεψαν εἰς τήν ἐνθρόνισιν τοῦ νέου «Πριμάτου» τῶν Ἀγγλικανῶν!

ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ καὶ αὐτὸ τὸ «τρελό». Κατὰ τὴν ἐνθρόνιση τοῦ νέου Ἀγγλικανοῦ «ἀρχιεπισκόπου», ἕνα «τσοῦρμο» ἀπὸ ἀφρικανοὺς ἀνιμιστὲς ἔδωσαν παράσταση ἐνώπιον τοῦ νέου ἡγέτη τῆς ἀγγλικανικῆς «ἐκκλησίας» καὶ τῶν ὑψηλῶν προσκεκλημένων του. Σχεδὸν ἡμίγυμνοι, ξυπόλυτοι καὶ φορώντας τὶς τελετουργικές τους ἐνδυμασίες, εἰσέβαλαν στὸ χῶρο τῶν ἐπισήμων, γιὰ νὰ τιμηθεῖ καὶ μὲ αὐτὸν τὸν πρωτότυπο τρόπο, ὁ νέος

«πριμᾶτος» τῶν ἀγγλικανῶν! Μὲ ἄγριες κραυγὲς καὶ σπαστικοὺς τελετουργικοὺς χορούς, ἔκαμαν γνωστὴ στοὺς δυτικοὺς τὴ δική τους «πνευματικότητα», ἡ ὁποία, καθὼς φαίνεται, εἶναι ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὴν ἀγγλικανικὴ «ἐκκλησία» καὶ δὲ διαφέρει ἀπὸ τὴ δική της «πνευματικότητα»! Ἡ «ἐκκλησία», ποὺ δέχεται τὴν «ἱερωσύνη» τῶν γυναικῶν, ποὺ ἀποδέχεται τὴν ὁμοφυλοφιλικὴ ἰδιαιτερότητα τῶν «ἱερέων» της, ποὺ «εὐλογεῖ» γάμους ὁμοφυλοφίλων, δὲν τῆς εἶναι δύσκολο νὰ δεχτεῖ καὶ τὴν «θρησκευτικότητα» τῶν ἀφρικανῶν ἀνιμιστῶν. Ἄλλωστε ἡ ἀγγλικανικὴ «ἐκκλησία» ἔχει «παράδοση» στὸν παγανισμό. Θυμίζουμε πὼς ὁ πρώην «πριμᾶτος» τῶν ἀγγλικανῶν, Ρόουαν Οὐίλλιαμς, αὐτὸς ποὺ παραιτήθηκε ἀπὸ «ἀρχιεπίσκοπος», γιὰ νὰ εἶναι μόνο καθηγητής, ἦταν ταυτόχρονα καὶ παγανιστὴς δρυίδης! Ἡ «κεφαλὴ» τῆς ἀγγλικανικῆς «ἐκκλησίας» βασίλισσα Ἐλισάβετ, εἶναι ἡ «ὑψηλὴ προστάτης» τῶν δρυιστικῶν ταγμάτων στὴ Μ. Βρετανία! Νὰ γελᾶμε ἢ νὰ κλαῖμε, γιὰ τὸ κατάντημα τῶν ἀγγλικανῶν;

Κληρικοί εἰς τά δίκτυα διαφθορᾶς τῆς ἠλεκτρονικῆς κοινωνικῆς δικτυώσεως (facebook)

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ἢ εὐτυχῶς ἡ πληροφορικὴ ἔχει μπεῖ στὴ ζωή μας. Τὸ διαδίκτυο μπῆκε σὲ κάθε σπίτι καὶ ἔφερε νέες μορφὲς ἐπικοινωνίας μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Μία ἀπὸ τὶς ἐφαρμογὲς τοῦ διαδικτύου εἶναι καὶ ἡ κοινωνικὴ δικτύωση, τὸ γνωστὸ παγκόσμιο δίκτυο facebook. Πέρα ἀπὸ τὶς ὅποιες θετικὲς προσφορές της ἡ κοινωνικὴ δικτύωση στὴν ἐπικοινωνία, ἔφερε καὶ τεράστια προβλήματα. Μέσῳ αὐτῆς δημοσιοποιοῦνται προσωπικὰ δεδομένα καὶ ἀξιοποιοῦνται ἀπὸ ἀδίστακτους, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ ἐπωφεληθοῦν ἀπὸ αὐτά. Σὺν τοῖς ἄλλοις ἡ κοινωνικὴ δικτύωση προάγει τὴν ἀνηθικότητα. Πρόσφατα ἦρθε στὸ φῶς μία ἀπίστευτη ἱστορία μὲ πρωταγωνιστή κληρικό, ἀπὸ τὴν Κυπαρισσία, ὁ ὁποῖος λάνσαρε τὸ «ὡραῖο παρουσιαστικό» του στὸ facebook, γιὰ νὰ κάνει ἐντύπωση στὶς θαυμάστριές του! Ἐδῶ δὲ μποροῦμε νὰ παραθέσουμε τὶς «ρὸζ» συνομιλίες τοῦ «ἐλαφροῦ» ἱερέα, γιὰ νὰ δοῦν οἱ ἀναγνῶστες μας πόσο ψυχοφθόρα μπορεῖ νὰ ἀποβεῖ μία τέτοια ἠλεκτρονικὴ σχέση. Βεβαίως ὁ τοπικὸς ἐπίσκοπος τοῦ ἀπαγόρευσε πλέον αὐτὴ τὴ «δραστηριότητα» καὶ πολὺ καλὰ ἔκαμε. Ἐπίσης πρὶν λίγο καιρὸ ὁ ἄξιος Μητροπολίτης Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶς γνωστοποίησε στοὺς κληρικοὺς τῆς Μητροπόλεώς του ὅτι τοὺς ἀπαγορεύει νὰ ἔχουν «λογαριασμὸ» στὸ facebook, διότι εἶχε διαπιστώσει κρούσματα διαφθορᾶς ἀνάμεσά τους, ξεσηκώνοντας, ἡ ἐνέργειά του αὐτή, θύελλα ἀντιδράσεων ἀπὸ τοὺς θολοκουλτουριάρηδες. Ὅμως τὸ ἀτυχὲς καὶ θλιβερὸ γεγονὸς τῆς Κυπαρισσίας ἦρθε νὰ δικαιώσει τὴν πράξη τοῦ ἄξιου καὶ σεβάσμιου Ἱεράρχη.

Αἱ «πασχάλιοι» εὐχαί τοῦ Πατριάρχου εἰς τούς Ἑβραίους

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΕ ἁρμοδίως καὶ ἐπίσημα πὼς ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος τὸ ἀπόγευμα τῆς Πέμπτης, 28 Μαρτίου, συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Νέας Ὑερσέης κ. Εὐάγγελο, ἐπισκέφτηκε τὴν οἰκία τοῦ ἀρχιραββίνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως κ. Ishak Haleva, γιὰ νὰ τοῦ ὑποβάλει τὶς εὐχές του μὲ τὴν εὐκαιρία τοῦ ἑβραϊκοῦ Πάσχα (Ἱστοσελίδα ΧΑΙΡΕΤΕ). Ἀλλά, ὅπως εἶναι γνωστό, στὸ τελετουργικό τοῦ ἑβραϊκοῦ Πάσχα, γίνεται ἀναφορὰ στὸν ἀναμενόμενο «μεσσία», τὸν ὁποῖο ἀναμένουν ἐναγωνίως οἱ ἑβραῖοι, γιὰ νὰ γίνει ὁ δικός τους παγκόσμιος ἡγέτης καὶ μέσῳ αὐτοῦ νὰ γίνουν οἱ ἴδιοι κοσμοκράτορες. Ἀναμφίβολα ὁ Παναγιώτατος γνωρίζει αὐτὴ τὴ λεπτομέρεια καὶ ὅμως πῆγε, χωρὶς καμιὰ ἀναστολή, στὸν ἀρχιραββῖνο, γιὰ νὰ τοῦ εὐχηθεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ τὸ ὄνειρο τῶν ἑβραίων, δηλαδὴ νὰ ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος, διότι περὶ αὐτοῦ πρόκειται. Αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ ἀναμενόμενος «μεσσίας» τῶν ἑβραίων, σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας! Στὴν περίπτωση αὐτὴ θὰ ρωτούσαμε τὸν Παναγιώτατο: Ὑπάρχει μαρτυρία, πώς κάποιος ἀπὸ τοὺς ἁγίους προκατόχους του Πατριάρχες, πῆγε στὸ σπίτι ἀρχιραββίνου νὰ τοῦ εὐχηθεῖ «καλὸ Πάσχα»;

ΤΙΣ 17 ΜΑΪΟΥ ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Ἐπισκόπου Χριστιανουπόλεως τοῦ Θαυματουργοῦ. Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ κατὰ κόσμο Ἀναστάσιος γεννήθηκε στὴν Κέρκυρα τὸ 1665 ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς. Ὁ πατέρας του ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐπισήμους ἄρχοντες τῆς Ἑνετικῆς Διοίκησης τῶν Ἰονίων νήσων. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ μετώκησε τὸ 1684 στὴν Καρύταινα τῆς Πελοποννήσου. Ὁ Ἀναστάσιος ἀπὸ μικρὴ ἡλικία εἶχε μεγάλη κλίση τόσο στὰ γράμματα τῆς ἐκκλησίας ὅσο καὶ στὰ κοσμικά. Ἦταν δὲ κοσμημένος μὲ ὅλες τὶς ἀρετές. Ὅταν ἔφθασε σὲ ἀνδρικὴ ἡλικία οἱ γονεῖς του θέλησαν νὰ τὸν νυμφεύσουν. Ὁ Ἀθανάσιος ὅμως αἰσθανόμενος μεγάλη ἀποστροφὴ γιὰ τὴν κοσμικὴ ζωὴ βρισκόταν σὲ μεγάλη στενοχώρια γι᾽ αὐτὸ, ποὺ ἔπρεπε νὰ κάνει. Ὅταν κάποτε πῆγε, μετὰ ἀπὸ προτροπὴ τοῦ πατέρα του, στὸ Ναύπλιο, γιὰ νὰ φτιάξει τὰ νυμφικὰ ροῦχα, εἶδε στὸ ὄνειρό του τὴν Παναγία καὶ τὸν Τίμιο Πρόδρομο, ποὺ τὸν πρόσταζαν νὰ ἀναχωρήσει γιὰ τὴν Κων/πολη. Ἐκεῖ

γνωρίσθηκε μὲ τὸν Πατριάρχη Γαβριήλ, ὁ ὁποῖος τὸν χειροτόνησε ἱεροδιάκονο καὶ μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια πρεσβύτερο. Τὸ 1711 ἐχήρευσε ἡ Μητρόπολη Χριστιανουπόλεως καὶ ὁ Ἑνετὸς Κυβερνήτης ἐπρότεινε τὸν Κερκυραῖο ἱεροκήρυκα Ἠλία Μηνιάτη σὰν ὑποψήφιο. Ὁ Ἠλίας Μηνιάτης ἀρνήθηκε καὶ ὁ Πατριάρχης μὲ τὴν Σύνοδο ἐξέλεξαν τὸν Ἀθανάσιο χωρὶς τὴν θέλησή του. Ὁ Ἀθανάσιος αἰσθανόμενος τὸ βάρος τῆς ἀρχιερωσύνης προσέθεσε νέους κόπους. Ἐδίδασκε τοὺς χριστιανοὺς νὰ μένουν σταθεροὶ στὴν ἁγία Πίστη τους, νὰ στέλνουν τὰ παιδιά τους στὰ σχολεῖα, γιὰ νὰ μορφώνονται, πληρώνοντας ὁ ἴδιος τὶς δαπάνες τους, ἀνέγειρε πολλοὺς ἱεροὺς Ναοὺς, λειτουργοῦσε μὲ μεγάλη συναίσθηση καὶ κατάνυξη, νουθετοῦσε τοὺς πεπλανημένους καὶ γενικὰ ἡ ζωὴ του ἦταν σὲ ὅλα ἁγία καὶ ἔμοιαζε μὲ τὴν ζωὴ τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀφοῦ ὁ Θεὸς τὸν ἐδόξασε καὶ ἐνῶ ζοῦσε ἀκόμα, ἀξιώθηκε νὰ κάνει θαύματα. Ἐποίμανε τὴν Μητρόπολή του ἐπὶ 24 ἔτη καὶ τὸ 1735 ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΦΟΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΠΗΓΑΖΕΙ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ

Ἡ ἔξοδος τῶν πρωτόπλαστων ἀπό τόν Παράδεισο εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τήν εἴσοδο τοῦ θανάτου στή ζωή τῶν ἀνθρώπων. ῾Ο ᾽Αδάμ καί ἡ Εὔα, λέγει ἡ ῾Αγία Γραφή, κάθησαν ἀπέναντι ἀπό τήν κλειστή πόρτα τοῦ κήπου τῆς ᾽Εδέμ καί ἔκλαιγαν ἀπαρηγόρητα. ῞Οταν συνειδητοποίησαν ὅτι εἶναι πιά θνητοί, τότε κυρίευσε τό εἶναι τους ἡ θλίψη καί ἡ ἀπαισιοδοξία. Συγκρίνουν τώρα πῶς ζοῦσαν καί πῶς θά ζήσουν ἀπό τώρα καί στό ἑξῆς. Ἦταν φυσικό ὁ θάνατος νά γεμίσει τό εἶναι τῶν ἀνθρώπων μέ ἀπαισιοδοξία, διότι ὁ ἄνθρωπος εἶχε πλαστεῖ ἀπό τό Θεό νά γίνει κατά χάριν ἀθάνατος, ὅπως εἶναι καί οἱ ἄγγελοι. Αὐτήν τήν ἀπαισιοδοξία τή συναντᾶμε στή γραμματεία, τίς δοξασίες, τά ἤθη καί τά ἔθιμα ὅλων τῶν λαῶν τῆς γῆς. ῾Ο φόβος τοῦ θανάτου πού ἁπλώθηκε παντοῦ ἔκανε τούς ἀνθρώπους νά προσπαθήσουν νά βροῦν τό ἀντίδοτό του, μάταια ὅμως, διότι οἱ δρόμοι πού ἀκολούθησαν ἦταν λαθεμένοι καί δέν ἔλυναν τά προβλήματά τους, ἀλλά μᾶλλον τά ἐπέτειναν. Οἱ τρόποι μέ τούς ὁποίους προσπαθοῦσαν νά τά λύσουν ἦταν: ὁ πλουτισμός, οἱ διάφορες ἡδονές, τά θεάματα, ἡ κατάκτηση νέων χωρῶν γιά ἐπικυριαρχία κ.ἄ. Βρῆκε τή λύση τοῦ προβλήματός του ὁ ἄνθρωπος; ῎Οχι. Κάθε ἡμέρα πού περνοῦσε ἡ ζωή του γινόνταν καί πιό μαρτυρική. Αὐτό εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νά θεωρεῖται σάν ἔντιμη λύση νά θέσει κάποιος τέρμα στή ζωή του. Βέβαια σέ ὅλους τούς λαούς ὑπῆρχε ἡ προσμονή τῆς λυτρώσεώς τους ἀπό τά δίχτυα τῆς ἀπαισιοδοξίας. ῾Ο Προμηθέας δεσμώτης περίμενε ἐναγωνίως αὐτόν, πού θά τόν ἐλευθέρωνε ἀπό τό μαρτύριό του. ῾Ο Σωκράτης εὔχονταν στούς ᾽Αθηναίους νά τούς λυπηθεῖ ὁ Θεός καί νά στείλει κάποιον, γιά νά τούς ἐλευθερώσει ἀπό τό πνευματικό σκοτάδι. ῾Ο προφήτης ᾽Ησαΐας βλέποντας πρός τό μέλλον διακρίνει στό βάθος φῶς, λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἐπαναφορά τῆς αἰσιοδοξίας στή ζωή τῶν ἀνθρώπων. ῞Οταν ἡ ἀπαισιοδοξία ἔφθασε στό ζενίθ τότε ἦλθε στόν κόσμο ὁ Κύριός μας. Μέ τή γέννησή Του ὑποχώρησε ἡ ἀπαισιοδοξία καί ἡ κατήφεια καί ἦρθε ἡ αἰσιοδοξία καί ἡ χαρά. Τά τρία χρόνια τῆς δημόσιας ζωῆς Του ὁ Κύριος δέν ἔκανε τίποτε ἄλλο παρά νά γεμίζει τίς καρδιές τῶν μαθητῶν Του καί τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων μέ χαρά καί αἰσιοδοξία. Τό «μετανοεῖτε» πού κήρυττε καθώς καί ὅλοι οἱ λόγοι Του καί τά θαύματά Του ἦταν πηγές αἰσιοδοξίας. Πρῶτα-πρῶτα φυγάδευε ἀπό

τούς ἀσθενεῖς τήν αἰτία τῆς ἀπαισιοδοξίας, τήν ἁμαρτία, καί στή συνέχεια προχωροῦσε στή θεραπεία τοῦ σώματος. Οἱ ὁμιλίες καί οἱ διδαχές Του τόνωναν τήν πίστη, τήν ἐλπίδα καί τήν ἀγάπη στούς ἀνθρώπους, χωρίς τά ὁποῖα δέν μπορεῖ κανένας νά ἔχει στή ζωή του ἀληθινή αἰσιοδοξία. Ἀλλά καί ὅλος Του ὁ βίος ἦταν ζωή αἰσιοδοξίας. ῾Ο Κύριος παρέμεινε αἰσιόδοξος καί ὅταν ἐγκαταλελειμμένος ἀπό ὅλους προσεύχονταν μόνος στό Θεό, ἐκείνη τή νύχτα πρίν νά ἀρχίσει τό πάθος. Καί τότε πού τόν ἔσυραν ἀπό τόν Ἡρώδη στόν Πιλᾶτο χλευάζον-

Τοῦ κ. Γεωργίου Θ. Μηλίτση, διδασκάλου

τάς τον. Καί τότε πού Τοῦ ἔβαλαν τό ἀγκάθινο στεφάνι, πού Τοῦ ἔσχιζε τό θεϊκό Του κεφάλι, καί τότε ὅταν βαστοῦσε στούς ὤμους Του τόν Τίμιο Σταυρό καί ἀνέβαινε πρός τόν Γολγοθᾶ καί τότε αἰσιόδοξος ἦταν. ῾Η κάθοδός Του στόν ἄδη σκόρπισε χαρά καί αἰσιοδοξία στίς ψυχές, πού ἦταν κλεισμένες ἐκεῖ. ῾Η συντριβή τῆς ἀπαισιοδοξίας ἔγινε τήν ὥρα τῆς ᾽Αναστάσεως τοῦ Κυρίου μας. Μαζί μέ τήν ᾽Ανάσταση τοῦ Κυρίου μας ξαναῆλθε στόν κόσμο ἡ πραγματική χαρά καί αἰσιοδοξία, διότι ὁ ᾽Αναστημένος Κύριος εἶναι ἡ πηγή τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς καί αἰσιοδοξίας. Ὅλη ἡ ἀναστάσιμη ἀκολουθία εἶναι διαποτισμένη ἀπό αὐτό τό πνεῦμα, τό πνεῦμα τῆς χαρᾶς καί τῆς αἰσιοδοξίας. ῾Ο κανόνας τοῦ ἀναστάσιμου ῎Ορθρου ἀρχίζει μέ τίς πρῶτες λέξεις ἀπό ἕνα λόγο τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «᾽Αναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν λαοί˙ Πάσχα Κυρίου Πάσχα˙ ἐκ γάρ θανάτου πρός ζωήν καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν Χριστός ὁ Θεός ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ἄδοντας». Εἶναι χαρακτηριστικό αὐτό πού λέγει ὁ στίχος τοῦ κανόνος τῆς ἑορτῆς: «Χριστός γάρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος»! ᾽Αλλά κι ἕνας ἄλλος στίχος συμπληρώνει: «Αὕτη ἡ ἡμέρα, ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος˙ ἀγαλλιασώμεθα καί εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ». Ναί, ἡ ᾽Ανάσταση τοῦ Κυρίου μας γέμισε τίς καρδιές τῶν μαθητῶν Του μέ ἀπαράμιλλη καί ἀνυπέρβλητη χαρά καί αἰσιοδοξία καί δέν παύει νά πληροῖ τίς καρδιές τῶν πιστῶν ὅλων τῶν αἰώνων. Αὐτήν τή χαρά καί τήν αἰσιοδοξία ὁ ᾽Αναστάς Κύριος τήν μετάγγισε στούς μαθητές Του καί σ᾽ αὐτούς πού πίστεψαν σ᾽ Αὐτόν. Τοῦτο φάνηκε καθαρά ἀργότερα μετά τήν Πεντηκοστή στή ζωή τῶν ῾Αγίων ᾽Αποστόλων καί τῶν χριστιανῶν. Οἱ ἅγιοι ᾽Απόστολοι, γεμᾶτοι ἀπό Πνεῦ -

μα ῞Αγιο, ξεχύθηκαν στά πέρατα τοῦ τότε γνωστοῦ κόσμου γιά νά φέρουν στούς ἀνθρώπους τό μήνυμα τῆς ᾽Αναστάσεως, πού ἦταν γιά τήν καταταλαιπωρημένη ἀνθρωπότητα μήνυμα χαρᾶς καί αἰσιοδοξίας. Ἡ ἴδια χαρά καί αἰσιοδοξία διακατεῖχε καί τούς Μάρτυρες. Δέ φοβήθηκαν ποτέ τήν περιφρόνηση, τά θηρία, τήν ἀσβέστη, τόν τροχό, τό ξίφος, τό σταυρό καί τά παντός εἴδους μαρτύρια πού οἱ εἰδωλολάτρες τούς ὑπέβαλλαν. Τά δέχονταν ὅλα μέ καρτερία καί εὐχαρίστηση, γιατί γνώριζαν ὅτι σέ λίγο θά βρεθοῦν κοντά στόν γλυκύ τους ᾽Ιησοῦ, στόν ὁποῖο εἶχαν στηρίξει τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα τους. Γνώριζαν οἱ μάρτυρες, ὅτι δέν μπορεῖς νά εἶσαι πραγματικός χριστιανός, ἄν σέ ἐγκατέλειψε ἡ χαρά καί ἡ αἰσιοδοξία. Χριστιανός καί αἰσιοδοξία εἶναι ἔννοιες ταυτόσημες. Αὐτό θά πρέπει κι ἐμεῖς νά τό ἐνστερνιστοῦμε καί νά τό κάνουμε βίωμα καί πιστεύω μας. ῾Ο αἰσιόδοξος βλέπει πάντα τή ζωή ἀπό τή χαρούμενή της πλευρά, ὄχι ἀγνοώντας τίς δυσκολίες καί τά προβλήματα τῆς ζωῆς, ἀλλά ἐναποθέτοντάς τα γιά τή λύση τους στό ᾽Αναστημένο Κύριό μας, στόν ἀρχηγό τῆς χαρᾶς καί τῆς αἰσιοδοξίας. Σήμερα πού ἡ πατρίδα μας περνάει δύσκολες ἡμέρες, γιά τίς ὁποῖες ὅλοι μας ἀνεξαιρέτως εὐθυνόμεθα, δέν πρέπει σάν λαός καί τόν καθένα χωριστά, νά μᾶς κυριεύσει ἡ ἀπαισιοδοξία καί νά βλέπουμε τά πάντα γύρω μας κρύα καί σκοτεινά. Δυστυχῶς ἡ ἀπαισιοδοξία στίς ἡμέρες μας ἔχει κυριεύσει ἕνα μεγάλο μέρος τῶν ἀδελφῶν μας καί γι᾽ αὐτό οἱ αὐτοκτονίες αὐξήθηκαν ἀνησυχητικά. ῾Η ἀπαισιοδοξία τῶν ἀνθρώπων ἔχει τή ρίζα της στίς ἐσωτερικές συγκρούσεις, πού δημιουργεῖ ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τό σπίτι τοῦ στοργικοῦ Πατέρα καί ἡ καταπάτηση τοῦ Θείου θελήματός Του. ῞Ολα τά προβλήματα καί οἱ δυσκολίες θά βροῦν τή λύση τους, ὅταν ἐγκαθιδρυθεῖ μέσα μας ἡ ἁρμονία καί ἡ τάξη, ἡ εἰρήνη καί ἡ πίστη κι ὅταν προσφέρουμε σάν δῶρο στόν ᾽Αναστάντα Κύριό μας τίς πτώσεις μας, τά ἁμαρτήματά μας καί στή συνέχεια τόν κάνουμε πραγματικό κυβερνήτη τῆς ζωῆς μας. Δέν πρέπει ποτέ νά ξεχνοῦμε ὅτι ὁ ᾽Αναστάς Κύριος εἶναι ὁ ἀρχηγός τῆς χαρᾶς καί ἡ πηγή τῆς αἰσιοδοξίας. Εἶναι Αὐτός πού φώναξε στούς μαθητές Του «θαρσεῖτε» καί δέν πρέπει νά ξεχνοῦμε ποτέ ὅτι ὁ κενός τάφος καί ὁ ᾽Αναστάς Κύριος εἶναι οἱ πηγές τῆς χαρᾶς καί τῆς αἰσιοδοξίας. ῾Η ἁγία μας ᾽Εκκλησία πάντα μᾶς προτρέπει: «εὐφρανθῶμεν ἐνθέως, ὅτι ἀνέστη Χριστός ὡς παντοδύναμος».

«ΟΧΙ» ΕΙΣ ΤΟΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΝ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΝ ΝΑΟΝ ΤΗΣ ΑΘΕΪΑΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

θωσάμην. Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καί τί μοι ἀνταπέδωκας; Ἀντί τοῦ μάννα χολήν· ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος· ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρῷ με προσηλώσατε. Οὐκέτι στέγω λοιπόν· καλέσω μου τά ἔθνη κἀκεῖνα με δοξάσουσι σύν τῷ Πατρί καί τῷ Πνεύματι· κἀγώ αὐτοῖς δωρήσομαι ζωήν τήν αἰώνιον». Σὲ ἄλλο ὕμνο, τῶν αἴνων τῆς ἴδιας ἀκολουθίας, ποὺ ἀρχίζει μὲ τὶς λέξεις «Σταυρωθέντος σου Χριστὲ» ὑπάρχει ἡ ἐκτίμηση ὅτι μὲ τὴν σταύρωση τοῦ Χριστοῦ οἱ Ἰουδαῖοι ἔχασαν τὴν σωτηρία τους: «Σοῦ γὰρ ὑψωθέντος σήμερον, γένος Ἑβραίων ἀπώλετο». Ποιὰ σχέση ἔχουν ὅλα αὐτά, τὰ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν Ἁγίων Πα-

τέρων, ποὺ σταθερά, ἀπαρασάλευτα καὶ μὲ θαυμαστὴ ἑνότητα πιστεύει καὶ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία διὰ τῶν αἰώνων, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Ἀποστόλων (semper, ubique, ab omnibus credita) πρός ὅσα καινοφανῆ, ἀντιευαγγελικά καὶ ἀντιπατερικά προβάλλουν οἱ διαστροφεῖς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων ὀπαδοὶ τοῦ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Δὲν εἶναι, λοιπόν, ὁ ἀρνούμενος τὸν Χριστὸ Ἰουδαϊσμὸς «σκολιὰ καὶ διεστραμμένη ὁδὸς»; Ἐξακολουθοῦν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ μετὰ τὴν σταύρωση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν μὴ ἀποκήρυξη ἐν μετανοίᾳ τῶν σταυρωτῶν νὰ εἶναι εὐλογημένος λαός; Δὲν ἔχει ἀρθεῖ ἀπὸ αὐτοὺς ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ; Δὲν εἶναι

Η Φ Ι Λ ΑΥ Τ Ι Α

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ὁ δήμιος, πού σκοτώνει κάθε ἀρετή». Τοῦ δέ φίλαυτου ὁ ἐγωϊσμός εἶναι τόσο μεγάλος, ὥστε ὁλόκληρη ἡ οἰκουμένη δέ μπορεῖ νά τόν χωρέσει. Γιατί, «ἄν προβαλλόταν τό δίλημμα νά διαλέξει ἀνάμεσα στήν ἐκμηδένιση τοῦ σύμπαντος καί τή δική του προσωπική καταστροφή, θά προτιμοῦσε τό πρῶτο», ἔλεγε ὁ Σοπενχάουερ. Ὁ συμφεροντολόγος, δηλαδή, προτιμᾶ νά ἰδεῖ τήν καταστροφή τοῦ κόσμου, ἀλλά δέ χαρίζει τίποτε ἀπό τά δικά του, ἀκριβῶς ὅπως ὁ φιλάργυρος! Ἀλοίμονο στίς κοινωνίες πού περνᾶνε κρίσεις, σάν τή σημερινή! Ἐπιπλέουν οἱ ἐγωϊστές, οἱ μι-

κρόψυχοι καί συμφεροντολόγοι. Σέ μερικούς, μάλιστα, πού κατέχουν θέσεις "ἡγετικές", θά εἴχαμε τό δικαίωμα νά φωνάξουμε: «Οὐαί ὑμῖν, γραμματεῖς καί φαρισαῖοι ὑποκριταί»!… «Μισητή ἔναντι Κυρίου καί ἀνθρώπων ὑπερηφανία» (Σοφ. Σολ. Ι´ 7). Τά προβλήματα τῶν ἀνθρώπων δέ λύονται μέ τούς ἐγωϊσμούς καί τίς φιλαυτίες καί τίς ἀλαζονεῖες, ἀλλά μέ τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη. Κατά τόν ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή: «Ἐάν τόν Θεόν γνησίως ἀγαπήσωμεν, δι᾽ αὐτῆς τῆς ἀγάπης τά πάθη ἀποβάλλομεν». Ἐάν βιώνουμε ἀληθινά,τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τότε καί ἡ ζωή μας γίνεται ἀληθινή καί γνήσια.

ἄκαρπος καὶ ἐξηραμμένη συκή; Μὰ τότε, πρέπει νὰ καταργήσουμε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, τοὺς ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι δὲν λέγουν τίποτε περισσότερο ἀπὸ ὅσα λέγει τὸ Εὐαγγέλιο. Ἄς τὸ μάθουν καὶ ἄς τὸ προσέξουν αὐτὸ καλὰ ὅσοι στὰ πλαίσια τῆς προσεγγίσεως τῶν θρησκειῶν, τῶν συναντήσεων καὶ τῶν διαλόγων, ἔχουν ἤδη προτείνει νὰ ἀπαλειφθοῦν ἀπὸ τὰ λειτουργικὰ κείμενα, ἀπὸ τὰ πολιτιστικὰ μνημεῖα ὅπως λέγουν, καὶ ἀπὸ τὰ σχολικὰ ἐγχειρίδια ὅσες φράσεις καὶ διατυπώσεις ἐνοχλοῦν τοὺς ὀπαδοὺς τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Αὐτὸ σημαίνει νὰ καταργήσουμε τὸν Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο, νὰ σβήσουμε τὸ φῶς καὶ νὰ ἀφήσουμε τὸ σκοτάδι. Δὲν θέλουν οἱ τῆς νέας «Γαλιλαίας τῶν ἐθνῶν», τῆς συγκρητιστικῆς καὶ πανθρησκειακῆς Νέας Ἐποχῆς, νὰ περάσει στὸν ἀπαιδαγώγητο λαὸ κάποια ἀκτῖνα φωτός, θέλουν νὰ τοῦ ἀποκρύπτεται ἡ ἀλήθεια, γιατί, ἂν τὴ μάθει, θὰ ξυπνήσει καὶ θὰ τοὺς ἐγκαταλείψει. Γι’ αὐτὸ σχεδιάζουν «κάθαρση τῶν λειτουργικῶν κειμένων» ἢ καὶ σύνταξη νέων κειμένων, γιὰ νὰ μὴ προσβάλλονται δῆθεν οἱ ἑτερόθρησκοι καὶ οἱ αἱρετικοί. Μὰ μπορεῖ νὰ γίνει «κάθαρση» τοῦ Εὐαγγελίου, τὸ ὁποῖο ἁπλῶς ἐπαναλαμβάνουν οἱ ὕμνοι; Καὶ τὶ εὐαγγέλιο εἶναι αὐτὸ ποὺ ἀποκρύπτει τὸ φῶς καὶ τὴ σωτηρία ἀπὸ τοὺς εὑρισκομένους στὸ σκότος τῆς πλάνης; Ὑποσημειώσεις: 63. Ρωμ. 9, 3. 64. Μτθ. 17, 17. 65. Μτθ. 21, 43.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ (†): «Ἀπάνθισμα ὁμιλιῶν», Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσ/νίκη 2013, σελίδες 256.

Κάθε χρονική περίοδος ἔχει τούς "μεγάλους" της, ἀνάλογα μέ τούς κλάδους τῆς γνώσης καί τῆς ἐπιστημονικῆς σοφίας. Παρόμοια καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει - ἐκτός ἀπό τ' ἀπειράριθμα πλήθη τῶν Ἁγίων καί μαρτύρων -πλῆθος προσωπικοτήτων πού μέ τά θεολογικά, συγγραφικά, καί κηρυκτικά τους προσόντα, δόξασαν τό Θεό στό πέρασμα τοῦ χρόνου. Ἀναμφισβήτητα, μιά ἐξέχουσα μορφή τῆς Νεο-ελλαδικῆς Ἐκκλησίας τοῦ περασμένου αἰώνα, καί συγκεκριμένα τῶν ἐτῶν 1916-1982 ὑπῆρξε ὁ ὑπέροχος, μελίρρυτος καί ἀνεπανάληπτος λαϊκός ἱεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος, συγγραφέας ταυτόχρονα, καί πολλῶν βιβλίων. Πρίν ἀπό τό "σημείωμα τοῦ ἐκδότη", ἀναφέρονται τά ἑξῆς: «Τό εἰδικό αὐτό βιβλίο "Ἀπάνθισμα ὁμιλιῶν" ἀφιερώνεται μέ εύγνωμοσύνη στόν ἐκλεκτό ἐργάτη τοῦ Κυρίου ἀείμνηστον Δημήτριον Παναγόπουλον, πού ἐδούλευσεν στό Εὐαγγέλιον μέ ἀποστολικό ζῆλο καί κήρυξε μέ πατερικό πνεῦμα καί ἐκκλησιαστικό ἦθος...». Ἀκολουθεῖ τό σημείωμα τοῦ ἐκδότη γιά τή γνωριμία του μέ τό μονάκριβο γιό τοῦ Δημ. Παναγόπουλου, τό Νεκτάριο, καί τόσο ἐντυπωσιάστηκε ἀπ' τίς ἀπομαγνητοφωνημένες ὁμιλίες τοῦ ἀειμνήστου, ὥστε προχώρησε στήν ἔκδοση τοῦ θαυμάσιου βιβλίου. Μιά ἄλλη ὑποσημείωση τοῦ ἑξασέλιδου βιογραφικοῦ γιά τόν ἀείμνηστο Δημ. Παναγόπουλο, ἀναφέρει πώς, ὅλα ὅσα γράφονται, «ἀποτελοῦν αὐτούσια μεταφορά μερικῶν ἀποσπασμάτων ἀπό συνοπτική μελέτη τοῦ Ἀρχιμ. Νεκταρίου Ζιόμπολα, πού δημοσιεύθηκε σέ συνέχειες στήν ἐκκλησιαστική ἐφημερίδα "Ὀρθόδοξος Τύπος" στίς ἀρχές τοῦ 1999». Πρίν ἀναφερθῶ στά περιεχόμενα τοῦ βιβλίου, νά σημειώσω τήν ἐντυπωσιακή φωτογραφία τοῦ Παναγόπουλου, πού τόν ἐμφανίζει στό βάθρο νά μιλᾶ. Τά θέματα τοῦ βιβλίου,

ὅπως τά ἔχω ἀριθμήσει, εἶναι 44 (δεκασέλιδα, ὀκτασέλιδα, ἑπτασέλιδα τρισέλιδα... μέχρι καί μονοσέλιδα). Μερικά ἀπό τά 44 θέματα: Ἡ θεότητα τοῦ Χριστοῦ - Οἱ πειρασμοί τοῦ Χριστοῦ - Πίστη καί ἀπιστία Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ - Περί Γάμου - Γιά τή νηστεία - Ταπείνωση καί ἐγωϊσμός - Ἡ δύναμη τοῦ Σταυροῦ - Ἀγάπη καί ἀνεξικακία - Περί μαγείας - Περί δαιμονισμένων Συνείδηση κ.ἄ... Στό τέλος τοῦ βιβλίου καταχωροῦνται -ἀντί ἐπιλόγου- δύο πολύ ἐνδιαφέροντα ἄρθρα: τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, καί τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιμ. καί ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Ξηροποτάμου,Ἐφραίμ, τοῦ ὁποίου ὁ Παναγόπουλος ἀσπάζεται τό χέρι, ὅπως τόν δείχνει ἡ φωτογραφία τοῦ ὀπισθοφύλλου (ὅταν βρισκόταν στό Ἅγιο Ὄρος). Σημείωσις: Οἱ ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη» ἔχουν ἐκδόσει ταυτόχρονα τό τεῦχος «Εἰς ἀγαθή ἀνάμνηση» μέ ἐμπειρικές ἀλήθειες ἀπό τήν κηρυκτική διακονία τοῦ Δημητρίου Α. Παναγοπούλου (19161982), σελίδες 48. (Σοφές σκέψεις καί στιγμιότυπα τῆς ζωῆς του). Μιχ. Μιχαηλίδης

Μόλις κυκλοφόρησε τὸ βιβλίο τοῦ Πρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση, «Σύγχρονον Γεροντικόν, ἤτοι ἀποφθέγματα, διηγήσεις καὶ πνευματικὰ κατορθώματα Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου». Ὁ συγγραφέας ἀναφέρει στὸν Πρόλογο τοῦ βιβλίου: «Τὸ 1969 πρωτογνώρισα τὸ Γέροντα Παΐσιο στὸ ταπεινὸ κελὶ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἀπὸ τότε μάζευα τὶς λέξεις του καὶ τὶς προτάσεις του, γιατί τὶς θεωροῦσα πολύτιμες, γιὰ τὸν πνευματικό μου καταρτισμό. Τώρα διαβάζω χιλιάδες σελίδες πού ἀναφέρονται στὸ βίο του καὶ τὴ διδασκαλία του. Στὰ εἴκοσι σχεδὸν χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμησή του γράφτηκαν πολλὰ καὶ ἔγινε μεγάλη συγκομιδή. Οἱ καρποὶ τῆς σπορᾶς του συγκεντρώθηκαν καὶ εἶναι μακάριοι ἐκεῖνοι ποὺ τοὺς γεύονται. Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς διδαχὲς τοῦ Γέροντα, τελευταῖα ἄρχισε καὶ ἡ καταγραφὴ τῶν θαυμάτων του… Οἱ διδαχὲς του μοιάζουν μὲ προζύμι πνευματικό, τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ ἀναζυμώσει τὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν καὶ καλοπροαίρετων ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ τῶν μὴ πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ὡστόσο ἀναζητοῦν σανίδα σωτηρίας, καθὼς ζοῦν τραγικὲς καταστάσεις, ποὺ συχνὰ ὁδηγοῦν στὴν καταστροφή.

Οἱ διδαχές, οἱ διηγήσεις καὶ τὰ πνευματικὰ κατορθώματα τοῦ Γέροντα εἶναι αὐτὸ ποὺ ζητοῦν οἱ ἄνθρωποι σήμερα, μετὰ ἀπὸ τὶς πικρὲς ἐμπειρίες, ποὺ ἀπέκτησαν ἀκολουθώντας τὸ δρόμο τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀποστασίας ἀπὸ τὸ Θεό. Τὸ παρὸν βιβλίο αὐτὸ τὸ σκοπὸ θέλει νὰ ὑπηρετήσει. Τὸ περιεχόμενό του δὲν περιορίζεται στὶς παραινέσεις, ἀλλὰ προχωράει καὶ στὰ πνευματικὰ βιώματα, ποὺ ἀποκτᾶ κανεὶς μὲ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν». thriskeftika.blogspot.com

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΑΤΣΗ, «Σύγχρονον Γεροντικόν, ἤτοι ἀποφθέγματα, διηγήσεις καί πνευματικά κατορθώματα Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου», σελ. 224.

Ἔτος ΛΑ´, Ἀριθμ. 19/17 Μαΐου 2013

ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑ

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ «Πάντα πεπλήρωται φωτός». Ἔκδοση Χριστιανικὴ Στέγη Καλαμάτας 2013. Ἐκτύπωση Γραφικὲς Τέχνες «ΜΕΛΙΣΣΑ». Σχ. 21x14 σσ. 48. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΦΩΤ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ «Ψήγματα ἀπὸ τὴν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰούδα Ἐπιστολή, τῆς Καινῆς Διαθήκης», Χίος 2013. Σχεδιασμός – Ἐκτύπωση Γραφικὲς Τέχνες Τυπογραφή. Χίος 2013. Σχ. 21x14,50 σσ. 24.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ,

ΑΙ ΟΜΙΛΙΑΙ ΤΗΣ Π.Ο.Ε.

Συνεχίζονται σὺν Θεῷ αἱ ὁμι λίαι τῆς «Πανελληνίου ᾿Ορθο δόξου ῾Ενώσεως» (Π.Ο.Ε.) εἰς τὴν αἴθουσαν αὐτῆς (Κάνιγγος 10, Α´ ὄροφος). Τὴν προσεχῆ Δευτέραν 20 Μαΐου (7:00 μ.μ.), θὰ ὁμιλήση ὁ θεολόγος κ. Λάμπρος Σκόντζος μὲ θέμα: «Μέγας Κωνσταντῖνος: ὁ Μεγάλος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ἱστορίας». Τὴν Δευτέραν 27 Μαΐου (7:00 μ.μ.), θὰ ὁμιλήση ὁ θεολόγος κ. Λάμπρος Σκόντζος μὲ θέμα: «Ἡ ἅλωσις τῆς Πόλεως καί ὁ ἀναντικατάστατος κατοπινός ἐθναρχικός ρόλος τῆς Ἐκκλησίας μας». Παρακαλοῦνται τὰ μέλη τῆς Π.Ο.Ε. καὶ οἱ φίλοι τοῦ «᾿Ορθοδόξου Τύπου», ὅπως παρακολουθήσουν αὐτήν.

Ἔκδοσις Ἱ. Μητροπόλεως Μεγάρων καὶ Σαλαμῖνος. Ἰαν. – Φεβρ., Μάρτ. 2013. Ἀθήνα. ΜΑΡΤΥΡΙΑ, Διμηνιαῖο περιοδικὸ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Κυδωνίας καὶ Ἀποκορώνου. Ἰούλ. – Αὔγ., Σεπτ. – Ὀκτ. 2012. Χανιά. ΝΕΑΝΙΚΑ ΑΓΚΥΡΟΒΟΛΗΜΑΤΑ Διμηνιαῖον φυλλάδιον Ἐνοριακῶν συνάξεων Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἱεραπύτνης καὶ Σητείας. Ἱεράπετρα. Νοέμ. – Δεκ. 2012. Ἰαν. – Φεβρ. 2013.

῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρό πουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀ πόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύ νην τῶν γραφομένων.

17 ΜΑΪΟΥ 2013

Σελὶς 3η

ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΟΓΩΣΙΝ ΚΑΙ ΘΕΩΣΙΝ ΤΗΣ ΣΑΡΚΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΣΙΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ1 Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων»

Λόγωση καί θέωση πρό τῆς Ἀναστάσεως. «Ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου» (Γαλ. 4,4), «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο» (Ἰωάν. 1,14) καί, «ὅς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμόν ἡγήσατο τό εἶναι ἴσα Θεῷ, ἀλλ᾽ ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλ. 2, 6-8). Βασικό ἐπακολούθημα τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἐν ἁγίῳ Πνεύματι διά τῆς Παρθένου Μαρίας εἶναι ἡ Λόγωσις καί θέωσις τῆς σαρκός. Ἔτσι, ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος εἶναι «συντεθειμένος» ἀπό θεότητα καί ἀνθρωπότητα, κατά τόν ἱερόν Δαμασκηνόν: «διά φιλανθρωπίαν, ἐπί γῆς ὤφθη, καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη· ἐκ παρθένου γάρ ἁγνῆς, σάρκα προσλαβόμενος καί ἐκ ταύτης προελθών μετά τῆς προσλήψεως, εἷς ἐστιν Υἱός διπλοῦς τήν φύσιν, ἀλλ᾽ οὐ τήν ὑπόστασιν· διό τέλειον αὐτόν Θεόν, καί τέλειον ἄνθρωπον, ἀληθῶς κηρύττοντες, ὁμολογοῦμεν Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν…» (Δοξαστικόν τῶν ἀποστίχων τοῦ Ἑσπερινοῦ τοῦ Σαββάτου, τοῦ πλ. δ´ ἤχου). Ὅμως ἡ θέωσις-Λόγωσις τῆς σαρκός πρό τῆς Ἀναστάσεως δέν αἴρει τό πεπερασμένον τῆς ἀνθρωπότητος καί ἀσφαλῶς δέν μεταβάλλει τήν ἀνθρωπότητα τοῦ Ἰησοῦ σέ παντοδυναμία. Ἐν τούτοις ἡ Λόγωσις τῆς σαρκός εἶναι αὐτή πού κάνει τόν Κύριον νά δρᾶ ὑπερφυσικῶς καί νά θαυματουργεῖ μέ «σημεῖα καί τέρατα» (=θαύματα) ὑπέρτερα ἐκείνων τῶν ἁγίων, διότι ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἴδιος πηγή θείας δυνάμεως, «δύναμις παρ᾽ αὐτοῦ ἐξήρχετο καί ἰᾶτο πάντας» (Λουκ. 6,19). Ἡ ἀνθρώπινη φύσις τοῦ Χριστοῦ ἐκτός ἀπό τή δική της φυσική δύναμη μετέλαβε δύναμη καί ἀπό τή θεία φύσι μέ τή Λόγωσι τῆς σαρκός, ὥστε νά θαυματουργεῖ, ἐντός τῆς φυσικῆς τάξεως τῶν πραγμάτων ἤ τῆς Ἠθικῆς, ὑπερφυσικῶς μέ ἀπώτερο σκοπό τήν ἀπολύτρωση τοῦ ἀνθρώπου. Παρά ταῦτα τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κατά τήν περίοδο τῆς ἐπιγείου ζωῆς του, καίτοι «ἀναμάρτητος ὤν ὁ Κύριος… ῾ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου᾽, ῾οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ᾽ -οὐχ ὑπέκειτο θανάτῳ, εἴπερ διά τῆς ἁμαρτίας εἰς τόν κόσμον εἰσῆλθεν ὁ θάνατος», φέρει τά γνωρίσματα τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, τά γνωρίσματα τῶν ἀδιαβλήτων παθῶν: «φθοράν, πεῖναν τε καί δίψαν, ὕπνον καί κάματον καί τά τοιαῦτα» ἐπισημαίνει ὁ Ἱερός Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός (Ἔκδοσις, Δ´ 1). Ὅλα αὐτά τά «ἀνέλαβεν ἑκουσίως», καί «θνῄσκει τοίνυν τόν ὑπέρ

«ΠΝΕΥΜΑ ΟΔΗΓΟΣ» Ἕνα ἀποκρυφιστικόν φαινόμενον

Τοῦ κ. Ἠλία Μπάκου, Δρ. Θεολόγου – Φιλολόγου

ἡμῶν θάνατον ἀναδεχόμενος καί ἑαυτόν τῷ Πατρί προσφέρει θυσίαν ὑπέρ ἡμῶν» (Ἔκδοσις, Γ´ 27). Στό σημεῖο αὐτό γίνεται σαφής καί κατηγορηματική ἀναφορά ὅτι: «αὐτός οὖν ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος πάντα ὑπέμεινε σαρκί, τῆς θείας καί μόνης ἀπαθοῦς αὐτοῦ φύσεως ἀπαθοῦς μεινάσης». Ὁ Χριστός ὡς Θεάνθρωπος (Θεός Λόγος σαρκωθείς), κατά τήν σταύρωσή του ἔπασχε ὡς πρός τό «παθητόν», ὡς ἄνθρωπος καί ὄχι ὡς πρός τό «ἀπαθές» ὡς Θεός Λόγος. Ἡ ψυχή του ὅμως ἐπειδή καί Αὐτή εἶναι παθητή «συναλγεῖ καί συμπάσχει τῷ σώματι». Μολονότι ὁ Χριστός ὡς ἄνθρωπος ἀπέθανε ἐπί τοῦ Σταυροῦ καί ἡ ἁγία ψυχή του χωρίσθηκε ἀπό τό σῶμα: «ἡ ἁγία αὐτοῦ ψυχή τοῦ ἀχράντου διῃρέθη σώματος», «ἡ θεότης ἀχώριστος ἀμφοτέρων διέμεινε» (Ἔκδοσις, Γ´ 26-27) καί παρέμεινε ὡς μία ὑπόστασις τοῦ Θεοῦ Λόγου, διότι «οὐδέποτε γάρ ἡ ψυχή, οὐδέ τό σῶμα ἰδίαν ἔσχον ὑπόστασιν παρά τήν τοῦ Λόγου ὑπόστασιν» (Ἔκδοσις, Γ´ 27). Κατά συνέπεια «μία δέ ἀεί ἡ τοῦ Λόγου ὑπόστασις καί οὐδέποτε δύο», καί ὡς ἐκ τούτου «μία ἀεί τοῦ Χριστοῦ ἡ ὑπόστασις» (Ἔκδοσις, Γ´ 27). Καί συμπληρώνει ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ὅτι μέ τό σταυρικό θάνατο τοῦ Χριστοῦ «τοπικῶς ἡ ψυχή τοῦ σώματος κεχώριστο, ἀλλ᾽ ὑποστατικῶς διά τοῦ Λόγου ἥνωτο» (Ἔκδοσις, Γ´ 27). Θέωση καί ἀφθαρσία μέ τήν Ἀνάσταση. Μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀρχίζει καί ἡ δική μας πνευματική ἀνάσταση: «Χριστός ἐκ νεκρῶν ἐγήγερται, ἡ ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων» ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας (Κάθισμα τῆς Κυριακῆς τοῦ γ´ ἤχου). Τήν πνευματική ἀνάσταση θά συνοδεύσει ἡ ἀνάσταση τῶν σωμάτων, πού θά ἐπακολουθήσει, ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος, ὅποτε Ἐκεῖνος ὁρίσει «ἀνάστασιν νεκρῶν», «καί πάλιν ἐρχόμενος κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς». Σέ μιά ἀποστροφή τοῦ λόγου ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός διασαφηνίζει τά τῆς ἀναστάσεως διττῶς: «ἀνάστασιν δέ λέγοντες σωμάτων φαμέν ἀνάστασιν… αἱ ψυχαί ἀθάνατοι οὖσαι πῶς ἀναστήσονται;» καί συμπληρώνει: «ἡ δέ τοῦ Κυρίου ἀνάστασις σώματος ἀφθαρτισθέντος καί ψυχῆς ἕνωσης ἦν» (Ἔκδοσις, Δ´ 27). Κατά τή θεόπνευστη ἔκφραση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «δεῖ γάρ τό φθαρτόν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καί τό θνητόν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν» (Α´ Κορ. 15,53). Τά λόγια αὐτά ἐπαναλαμβάνει καί ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ἀναφερόμενος στήν ἁγία καί ζωοποιό ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ· καί συνεχίζει διά στόματος τοῦ

H O∆ Ο Σ Τ Ο Υ Κ Υ Ρ Ι Ο Υ

Εἶναι στενὴ, ἀλλὰ καὶ εὐρύχωρος, ὅπως μᾶς συμβουλεύει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Τίποτε δὲν εἶναι μόνιμο, ἀλλὰ τὰ πάντα παρέρχονται, καὶ τὰ λυπηρὰ καὶ τὰ καλά τῆς ζωῆς. Καὶ δὲν εἶναι ὡς πρὸς αὐτὸ μόνο εὔκολα τὰ τῆς ἀρετῆς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ τέλος των πάλι γίνονται εὐκολώτερα. Ὄχι μόνο ἐπειδὴ παρέρχονται οἱ κόποι καὶ οἱ ἱδρῶτες, ἀλλὰ καὶ γιά τὸ ὅτι καταλήγουν εἰς αἴσιον τέλος (διότι καταλήγουν εἰς ζωήν), ποὺ εἶναι ἱκανὸ νὰ παρηγορήσει αὐτοὺς ποὺ ἀγωνίζονται. Ὥστε καὶ τὸ ὅτι οἱ κόποι εἶναι πρόσκαιροι, ἐνῶ οἱ στέφανοι παντοτινοί, καὶ τὸ ὅτι αὐτὰ μὲν προηγοῦνται ἐνῶ ἐκεῖνα ἀκολουθοῦν, θὰ ἠμποροῦσε νὰ ἀποτελέσει πάρα πολὺ μεγάλη παρηγορία εἰς τοὺς κόπους. Διά τοῦτο ὁ Παῦλος ὠνόμασε τὴν θλίψη ἐλαφρά, ὄχι ἐξ αἰτίας τῆς φύσεως τῶν πραγμάτων, ἀλλὰ ἐξ αἰτίας τῆς προαιρέσεως αὐτῶν, ποὺ ἀγωνίζονται καὶ τῆς μελλοντικῆς ἐλπίδος».1 Χρειάζεται ὑπομονὴ συνεχίζει νὰ μᾶς συμβουλεύει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Εἰς ἕνα μόνο ἂς ἀσκήσωμεν τὸν ἑαυτόν μας, τὸ νὰ ὑποφέρωμεν τὰ πάντα μὲ γενναιότητα· νὰ μὴ πολυασχολούμεθα μὲ ὅ,τι συμβαίνει καὶ νὰ μὴ τὸ λεπτολογοῦμε. Ἡ γνῶσις, διὰ τὸ πότε πρέπει νὰ σταματήσουν οἱ θλίψεις, ἀνήκει στὸ Θεό, ποὺ παραχωρεῖ νὰ μᾶς ἐπισκεφθοῦν. Τῆς εὐγνωμοσύνης μας καθῆκον εἶναι νὰ τὰς ὑπομένωμεν μὲ ὅλην τὴν καλὴν διάθεσιν. Ἂν γίνει τοῦτο, ἐπακολουθοῦν ὅλα τὰ ἀγαθά. Διά νὰ ἐπακολουθήσουν λοιπὸν καὶ διὰ νὰ γίνωμεν ἄξιοι ἐδῶ καὶ ἐκεῖ λαμπρότεροι ἂς δεχώμεθα ὅ,τι μᾶς στείλει ὁ Θεὸς ἀποδίδοντες εὐχαριστίας δι᾽ ὅλα εἰς αὐτόν, ποὺ γνωρίζει καλύτερα ἀπὸ ἐμᾶς τὸ συμφέρον μας καὶ μᾶς ἀγαπᾶ ἰσχυρότερον ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας. Τὰς δύο αὐτάς σκέψεις ἂν σιγοψιθυρίζωμεν πρὸς τὸν ἑαυτόν μας εἰς κάθε δυσκολίαν καὶ ἂς περιορίζωμεν τὴν λύπην μας, δοξολογοῦντες εἰς ὅλα τὸν Θεόν».2 Θὰ πρέπει νὰ κόψουμε τὸ θέλημά μας σημειώνει ὁ Ἀββὰς Δωρόθεος, ἐὰν θέλομε νὰ βαδίσουμε τὴν ὁδὸ τοῦ Κυρίου: «Τίποτε νὰ μὴ σὲ χωρίσει ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ μᾶς παρέδωσε ὁ Χριστός, ποὺ εἶπε: “Μάθετε ἀπὸ μένα ὅτι εἶμαι πρᾶος καὶ ταπεινὸς στὴν καρδιά”. Γιατί πρέπει νὰ φροντίζεις πάντοτε νὰ βρίσκεσαι σὲ εἰρηνικὴ κατάσταση, ὥστε νὰ μὴ θολώνει ἡ καρδιά σου, οὔτε μὲ προφάσεις ποὺ μὲ τὴν πρώτη ματιὰ φαίνονται δίκαιες. Βίαζε σὲ ὅλα τὸν ἑαυτό σου καὶ κόβε τὸ θέλημά σου. Καὶ ὅταν, μὲ τὴν χάρη τοῦ Χριστοῦ συνηθίσεις ἀπὸ τὴν ἐπανάληψη νὰ τὸ κόβεις, τότε αὐτὸ θὰ γίνεται ἀβίαστα καὶ χωρὶς νὰ θλίβεσαι, σὰν νὰ γίνεται πάντα τὸ δικό σου. Γιατί δὲν θέλεις πιὰ νὰ γίνονται τὰ πράγματα ὅπως θέλεις, ἀλλὰ τὰ θέλεις ὅπως γίνονται, καὶ ἔτσι ζεῖς μὲ ὅλους εἰρηνικά».3 Θὰ πρέπει ἐπίσης νὰ ἔχουμε σὰν πρότυπά μας τοὺς βίους τῶν ἁγίων προτρέπει ὁ ἅγιος Βασίλειος: « Ὅπως οἱ ζωγράφοι, ὅταν ζωγραφίζουν εἰκόνας ἀπὸ πρότυπα ἀποβλέποντες σταθερὰ εἰς τὸ παράδειγμα, προσπαθοῦν νὰ μεταφέρουν τὸν χαρακτῆρα τοῦ προτύπου εἰς τὸ καλλιτέχνημά των, οὕτω καὶ ὅποιος προσπαθεῖ νὰ καταστήσει τὸν ἑαυτὸ του τέλειον σὲ κάθε εἶδος ἀρετῆς, πρέπει νὰ προσβλέπει εἰς τοὺς βίους τῶν ἁγίων, σὰν ἀγάλματα κινούμενα καὶ δρῶντα, καὶ νὰ οἰκειοποιεῖται τὴν ἀγαθότητα ἐκείνων διὰ τῆς μιμήσεως».4 Ὁ προορισμὸς τῆς ὁδοῦ τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ σωτηρία μας, μᾶς λέει ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας: «Γιατί ὅπως τὰ αἰωρούμενα βάρη, ὅταν σπάσουν τὰ δεσμὰ, ποὺ τὰ συγκρατοῦν, κατευθύνονται πρὸς τὴν γῆ ἀναζητῶντας τὸν κεντρικὸ τόπο, ἔτσι καὶ τὰ σώματα τῶν Ἁγίων. Ὅσο εἶναι προσηλωμένα στὴ γῆ, μένουν δεμένα μὲ τὴν φθορὰ καὶ βασανίζονται. Ὅταν ὅμως φανῆ ἡ ἐλευθερία, θὰ κατευθυνθοῦν μὲ ἀσυγκράτητη ὁρμὴ πρὸς τὸν Χριστὸ βρίσκοντας τὸν δικό τους τόπο. Δείχνοντας ὁ Παῦλος ὅτι εἶναι ἀσυγκράτητη ἐκείνη ἡ ὁρμή, τὴν ὀνομάζει “ἁρπαγή”, “Ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα”».5 1. Ἰ. Χρυσοστόμου Ε.Π.Ε. τόμ. 10 σελ. 91 2. Ἰ. Χρυσοστόμου Ε.Π.Ε. τόμ. 9 σελ. 343 3. Ἀσκητικὰ Ἀββᾶ Δωροθέου σελ. 403 4. Μ. Βασιλείου Ε.Π.Ε. τόμ. 1 σελ.69 5. Νικολάου Καβάσιλα Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς λόγος Δ´ σελ. 147

ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν: «σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ· σπείρεται ἐν ἀσθενείᾳ, ἐγείρεται ἐν δυνάμει· σπείρεται ἐν ἀτιμίᾳ, ἐγείρεται ἐν δόξῃ· σπείρεται σῶμα ψυχικόν ἤτοι παχύ τε καί θνητόν, ἐγείρεται σῶμα πνευματικόν, ἄτρεπτον, ἀπαθές, λεπτόν· τοῦτο γάρ σημαίνει τό ῾πνευματικόν᾽, οἷον τό τοῦ Κυρίου σῶμα μετά τήν ἀνάστασιν κεκλεισμένων τῶν θυρῶν διερχόμενον, ἀκοπίατον, τροφῆς, ὕπνου καί πόσεως ἀνενδεές». Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος θά μεταμορφώσει καί τό σῶμα τῆς ταπεινότητάς μας, θά τό μετασχηματίσει, ὥστε νά γίνει ὅμοιο πρός τό δοξασμένο σῶμα του: «ὅς (=Χριστός) καί μετασχηματίσει τό σῶμα τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν εἰς τό γενέσθαι αὐτό σύμμορφον τῷ σώματι τῆς δόξης αὐτοῦ» (Φιλιπ. 3,21, Ἔκδοσις Δ´ 27). Τοιουτοτρόπως καί ἡμεῖς «ἄφθαρτον ἤτοι ἀδιάφθορον ὁμολογοῦμεν τό τοῦ Κυρίου σῶμα καθώς ἡμῖν οἱ θεοφόροι πατέρες παρεδώκασι» (Ἔκδοσις, Γ´ 29), καθότι «ἡ σάρξ καί τεθέωται καί μεταβολήν τῆς οἰκείας οὐ πέπονθε φύσεως» (Ἔκδοσις, Γ´ 15), ἐνῶ ἐμεῖς, γινόμαστε σύμμορφοι καί σύνθρονοι τοῦ Χριστοῦ. Ἀκολουθήματα τῆς Ἀναστάσεως. Μέ τή σταυρική του θυσία, τήν ἀνάστασή Του καί τά ἐπακόλουθα αὐτῆς ὁ Κύριος τά γνωρίσματα αὐτά τά ἐδώρισε στόν ἄνθρωπο: «αὐτός ἀπαρχή τῆς τε ἀναστάσεως καί τῆς ἀφθαρσίας καί τῆς ἀπαθείας ἡμῖν γενόμενος» (Ἔκδοσις, Γ´ 29). Ἀπό τή στιγμή, πού ὁ Χριστός ἀπέθανεν ἐπί τοῦ Σταυροῦ καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τριήμερος διά τῆς ἀναστάσεώς του: 1) ἀπέθεσε-ἀπέβαλε τά ἀδιάβλητα πάθη, 2) φέρει σῶμα ἄφθαρτον, ἀθάνατον καί <δε>δοξασμένον, καί ἀσφαλῶς «ψυχήν λογικήν τε καί νοεράν», 3) ἀνεφοίτησεἀνελήφθη εἰς οὐρανούς ἐν δόξῃ καί ἐκάθισε στά δεξιά τοῦ Θεοῦ Πατρός μέ <τε>θεωμένη καί ἄφθαρτη τή σάρκα, καί 4) ἔλαβε ἐξουσία «ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς», ὥστε πάλιν ἐρχόμενος μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς» ὡς βασιλεύς. Σχετικά πρός τά ἀνωτέρω ὁ ἀνώνυμος ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας ψάλλει: «Ἔπαθες ὡς ἄνθρωπος, ὁ ἀπαθὴς τῇ Θεότητι, καὶ ἀνέστης τριήμερος, σκυλεύσας τὸν θάνατον, καὶ συναναστήσας, πάντας τοὺς φθαρέντας, καὶ ἀνελήλυθας Χριστέ, πρὸς τὸν Πατέρα, ἐπαγγειλάμενος, ἐκπέμψειν τὸν Παράκλητον…» (Πεντηκοστάριον, Παρασκευή τῆς στ´ Ἑβδομάδος). ῾Ο Ἰησοῦς Χριστός μέ τόν σταυρικό του θάνατο καί τήν Ἀνάστασή Του ἔλαβε παρά τοῦ Θεοῦ Πατρός, κατά κύριο λόγο, τό ἀξίωμα τοῦ κυριάρχου-ἐξουσιαστῆ Βασιλέως οὐρανοῦ καί γῆς, τοῦ σύμπαντος κόσμου. Ἔγινε Κύριος τῶν καταχθονίων («κατῆλθε ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς»)· ἀναστάς δέ ἐνίκησε τό θάνατο («θανάτῳ θάνατον πατήσας») καί διεκήρυξε «ὅτι ἐδόθη αὐτῷ πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς, (πρβλ. καί «πίστει Χριστοῦ θεάσασθαι, λέγοντα ἐξουσίαν, λαβεῖν τῶν ἄνω καί κάτω…», Ἐξαποστειλάριον α´ τῆς Κυριακῆς τοῦ α´ ἤχου)· «ἀναληφθείς εἰς οὐρανούς» ἐκάθισε στά δεξιά τοῦ πατρός· ἵδρυσε τήν Ἐκκλησία του, κυβερνᾶ αὐτή καί τόν κόσμον ὅλον, ἀναγεννᾶ καί ἐξαγιάζει τά μέλη της. Τοιουτοτρόπως, ὁ Χριστός ὡς κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας του καί ὡς ὁ Ἀρχηγός καί ὁ Ποιμήν ὁ καλός τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ συντελεῖ στήν τελείωση τῆς ἀπολυτρώσεως, ὥστε «πάλιν ἐρχόμενος μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς», «χαριζόμενος ἡμῖν ἀνάστασιν» «καί μέλλουσαν ζωήν». Χαρακτηριστικόν ἐν προκειμένῳ εἶναι τό Α´ ἑωθινόν δοξαστικόν τοῦ α᾽ ἤχου: «Εἰς τό ὄρος τοῖς μαθηταῖς ἐπειγομένοις, διά τήν χαμόθεν ἔπαρσιν, ἐπέστη ὁ Κύριος· καί προσκυνήσαντες αὐτόν, καί τήν δοθεῖσαν ἐξουσίαν, πανταχοῦ διδαχθέντες, εἰς τήν ὑπ᾽ οὐρανόν ἐξαπεστέλλοντο, κηρῦξαι τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν καί τήν εἰς οὐρανούς ἀποκατάστασιν· οἷς καί συνδιαιωνίζειν, ὁ ἀψευδής ἐπηγγείλατο, Χριστός ὁ Θεός, καί Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν» (Παρακλητική, Ἔκδ. Ἀ.Δ., 1994, σ. 934).

1. «Θέωσις τῆς σαρκός καί λόγωσιν καί ὑπερύψωσιν λέγομεν» (Ἰω. Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσις Δ´ 18β´», Kotter, 213, 91, 44, Βλ. καί Ν. Ματσούκα, Ἔκδοσις, σημ. 206: «Λέγεται λόγωση τῆς σαρκός ἀπό τούς Λόγους, ὅπως θέωση ἀπό Θεός», σ. 493.

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ 26 ΜΑΪΟΥ 2013 Ἀπόστολος: Πράξ. θ´ 32 – 42 Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. ε´ 1 – 15 Ἦχος γ´ — Ἑωθινόν: Ε´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

Α΄. Ἀναφέρει ἡ ἁγία Γραφὴ (Γ΄ Βασ. 17ο κεφ.) ὅτι μετὰ τὴν ἀνομβρία, ποὺ ἐπικράτησε τὴν ἐποχὴ τοῦ προφήτη Ἠλία στὸ Ἰσραήλ, τὰ πάντα ξεράθηκαν καὶ κάηκαν· οἱ χείμαρροι, ὅπως ὁ Χορρὰθ κοντὰ στὸν ὁποῖον ζοῦσε ὁ Ἠλίας, καὶ αὐτοὶ στερέψανε. Ἔτσι φοβερὴ πεῖνα ἐπικράτησε στὸ Ἰσραήλ. Οἱ ἄνθρωποι καὶ τὰ ζῶα πέθαιναν συνεχῶς λόγῳ ἐλλείψεως τροφῆς καὶ νεροῦ. Τὰ πάντα καταστρέφονταν. Πεινοῦσε καὶ ὁ προφήτης Ἠλίας, ὁ ὁποῖος ἔτσι συμμετεῖχε στὴ δοκιμασία τῶν συμπατριωτῶν του, χωρὶς ὁ ἴδιος νὰ εἶναι ἁμαρτωλός. Ὁ Θεὸς δὲν ἐπιτρέπει οἱ ἅγιοί του νὰ γλυτώνουν ἐντελῶς τὶς συνέπειες τῆς παιδαγωγίας του, ἀλλὰ καὶ οἱ ἴδιοι οἱ δίκαιοι δὲν ἐξαιροῦν τὸν ἑαυτό τους ἀπὸ τὶς δοκιμασίες, ποὺ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ἐπιβάλλουν· συγκακοπαθοῦν καὶ αὐτοὶ μὲ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀδελφούς τους. Λοιπὸν πεινᾶ καὶ διψᾶ ὁ Ἠλίας. Καὶ ὁ Θεὸς τοῦ ἐπιβάλλει μία νέα δοκιμασία. Προηγουμένως τὸν ἔτρεφε μὲ τὰ κοράκια, πουλὶ σιχαμερὸ καὶ ἀκάθαρτο γιὰ τοὺς Ἰουδαίους. Τώρα τὸν ἀναγκάζει νὰ πορευθεῖ στὰ Σαρεπτὰ τῆς Σιδωνίας, στὸν σημερινὸ Λίβανο, ὅπου παλαιότερα ζοῦσαν οἱ Φοίνικες, σὲ ξένο λαὸ καὶ εἰδωλολάτρη. Καὶ ῾κεῖ τὸν διατάζει νὰ ζητήσει νὰ φιλοξενηθεῖ ἀπὸ μία χήρα τῆς περιοχῆς. Μεγάλη δοκιμασία γιὰ τὸν ὑπερήφανο, αὐστηρὸ καὶ ζηλωτὴ Ἠλία. Ὁ Ἠλίας ὑπακούει καὶ ἀφοῦ συνάντησε τὴν χήρα ζήτησε ἀπʼ αὐτὴν νὰ τὸν ταΐσει. Ἐκείνη τοῦ ἀπάντησε ὅτι ἔχει μόνο μία χούφτα ἀλεύρι καὶ λίγο λάδι στὸ δοχεῖο τοῦ λαδιοῦ. Μʼ αὐτὸ θὰ κάνει λίγο ψωμὶ γιʼ αὐτὴ καὶ τὰ παιδιά της καὶ μετὰ θὰ περιμένουν νὰ πεθάνουν. Ὁ Ἠλίας τὴν προστάζει νὰ κάνει μία λαγάνα καὶ νὰ ταΐσει πρῶτα αὐτὸν καὶ μετὰ νὰ φᾶνε αὐτὴ καὶ τὰ παιδιά της. Ἀλλὰ τῆς εἶπε ὅτι, ἂν ὑπακούσει στὴν ἐντολή του, τὸ ἀλεύρι καὶ τὸ λάδι δὲν θὰ λείψουν ποτὲ ἀπὸ τὸ σπίτι της μέχρι νὰ σταματήσει ἡ ἀνομβρία. Ἡ χήρα πίστεψε στὸν προφήτη Ἠλία καὶ ἐκτέλεσε τὴν ἐντολή του. Ἔτσι ζοῦσαν μαζὶ χωρὶς νὰ ἔχουν πρόβλημα ἐπισιτισμοῦ. Κάποια ἡμέρα ὅμως, ἕνα ἀπὸ τὰ παιδιά τῆς χήρας ἀρρώστησε μὲ βαρειὰ ἀρρώστια καὶ πέθανε. Ἡ χήρα δὲν ἀγανάκτησε, οὔτε τὰ ἔβαλε μὲ τὸ Θεὸ γιʼ αὐτὴ τὴ νέα δοκιμασία ποὺ τῆς ἦρθε, ἂν καὶ ἔκανε ὅ,τι τῆς ζητοῦσε ὁ Θεὸς μέσῳ τοῦ Ἠλία. Μόνο ἔκλαψε γιὰ τὶς ἁμαρτίες της καὶ ἐλεεινολόγησε τὸν ἑαυτό της, ποὺ ἐνῶ ἦταν ἀνάξια, φιλοξενοῦσε τὸν προφήτη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἠλίας πῆρε στὴν ἀγκαλιὰ του τὸ παιδί, ἀνέβηκε στὸ ὑπερῶο ὅπου ἔμενε, τὸ ξάπλωσε στὸ κρεβάτι του καὶ ἄρχισε νὰ θρηνεῖ καὶ νὰ παραπονεῖται πρὸς τὸν Κύριο, ποὺ ἐπέτρεψε αὐτὴ τὴ δοκιμασία. Φύσηξε τρεῖς φορὲς πρὸς τὸ παιδί, ὅπως ὁ Θεὸς ἔκανε στὸν Ἀδὰμ ὅταν τὸν ἔπλαθε, καὶ παρακάλεσε τὸν Θεὸ νὰ ἐπιστρέψει ἡ ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ, πράγμα τὸ ὁποῖο καὶ ἔγινε. Οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐπαινοῦν καὶ ἐγκωμιάζουν τὴν ἀλλόφυλη καὶ ἀλλόθρησκη χήρα μέχρι τρίτου οὐρανοῦ καὶ τὴν ἐλεημοσύνη, ποὺ αὐτὴ παρουσίασε. Τὴν ἐλεημοσύνη ποὺ τὴν ἔθρεψε, ὅταν ὅλοι πέθαιναν, καὶ τῆς ἀνέστησε τὸ παιδί της, ὅταν αὐτὸ πέθανε. Λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος· Ποιὸς εἶναι τόσο φτωχός, ποὺ νὰ ἔχει μόνο μία χούφτα ἀλεύρι καὶ λίγο λάδι μόνο στὸ κελάρι τοῦ σπιτιοῦ του; Κανείς. Καὶ ὅμως ἡ χήρα μʼ αὐτὴ τὴν ἐλάχιστη τροφὴ ἔκανε τὴν πιὸ μεγάλη καὶ θαυμαστὴ ἐλεημοσύνη. Ἐλεημοσύνη ποὺ ἀνέστησε νεκρό! Β΄. Ἐπίσης στὴν ἁγία Γραφὴ (Δ΄ Βασ. 4ο κεφ.) ἀναφέρεται ὅτι μία γυναίκα, ποὺ ἐπέδειξε μεγάλο ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν προφήτη Ἐλισαῖο –μαθητὴ τοῦ προφήτου Ἠλία– καὶ τὸν φιλοξενοῦσε κατὰ ἰδιαίτερο καὶ μοναδικὸ τρόπο, ἐνῶ ἦταν στεῖρα, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Ἐλισαίου ἀπέκτησε παιδί. Τὸ παιδὶ αὐτὸ ὅμως, ὅταν μεγάλωσε, ἐνῶ ἦταν στοὺς ἀγροὺς, ποὺ θέριζε ὁ πατέρας του, ἔνοιωσε φοβερὸ πόνο στὸ κεφάλι καὶ σὲ λίγο ἀπέθανε. Ἡ μητέρα του τὸ πῆρε καὶ τὸ πῆγε στὸ ὑπερῶο τοῦ σπιτιοῦ, σὲ δωμάτιο ποὺ εἶχε κάνει εἰδικὰ, γιὰ νὰ φιλοξενεῖ τὸν Ἐλισαῖο, ὅταν περνοῦσε ἀπὸ τὴν περιοχή τους, καὶ τὸ ξάπλωσε στὸ κρεβάτι τοῦ Ἐλισαίου. Μετὰ καβαλλίκεψε ἕνα γαϊδουράκι καὶ μὲ τὴ συνοδεία ἑνὸς ὑπηρέτη της πῆγε στὸ Καρμήλιο ὄρος, νὰ βρεῖ τὸν προφήτη. Ἀφοῦ τὸν βρῆκε καὶ τὸν ἔφερε στὸ σπίτι της, ὁ Ἐλισαῖος ἀνέστησε τὸ παιδί της. Καὶ στὸ ἐπεισόδιο αὐτὸ φαίνεται ὅτι ἡ φιλοξενία –ποὺ εἶναι μία μορφὴ ἐλεημοσύνης– πέτυχε τὴν ἀνάσταση τοῦ παιδιοῦ τῆς Σωμανίτιδος χήρας. Γ΄. Στὴν Καινὴ Διαθήκη (Πράξ. 9,36-43) ὁ Πέτρος ἀνασταίνει τὴν Ταβιθά, μία γυναίκα ποὺ ἦταν «πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν», ἐπειδὴ τὸν εἰδοποίησαν καὶ τὸν παρακάλεσαν μὲ δάκρυα οἱ χῆρες, ποὺ τὶς προστάτευε καὶ τὶς συντηροῦσε. Πολλοὶ χριστιανοὶ πέθαναν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη· μόνο ὅμως τὴν Ταβιθὰ ἀνέστησε ὁ Πέτρος, γιατί χρειαζόταν νὰ συνεχίσει τὴν προστασία τόσων καὶ τόσων ἐνδεῶν. Ἀλλὰ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν σωματικὴ ἀνάσταση ἡ ἐλεημοσύνη χαρίζει καὶ τὴν πνευματικὴ ἀνάσταση, ἡ ὁποία εἶναι προϋπόθεση, γιὰ νὰ ζήσουμε τὴν αἰώνια ζωὴ κοντὰ στὸ Θεό. Ὅταν ὁ Κύριος ἤλεγξε τοὺς Φαρισαίους ὅτι ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν ἐξωτερικὴ καθαριότητα καὶ ἁγιότητα· ὅτι καθαρίζουν ἀπʼ ἔξω τὸ ποτήρι τους καὶ τὸ πιάτο τους, ἐνῶ μέσα εἶναι βρώμικα καὶ ἀκάθαρτα καὶ σιχαμερά, τότε τοὺς εἶπε· «πλὴν τὰ ἐνόντα (αὐτὰ ποὺ ἔχετε) δότε ἐλεημοσύνη, καὶ ἰδοὺ ἅπαντα καθαρὰ ὑμῖν ἔσται» (Λουκ. 11,41). Ἐπίσης στὸ Λκ. 12,33-34 συμβουλεύει• «Πωλήσατε τὰ ὑπάρχοντα ὑμῶν καὶ δότε ἐλεημοσύνην. Ποιήσατε ἑαυτοῖς βαλάντια μὴ παλαιούμενα, θησαυρὸν ἀνέκλειπτον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ὅπου κλέπτης οὐκ ἐγγίζει οὐδὲ σὴς διαφθείρει· ὅπου γὰρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ καὶ ἡ καρδία ὑμῶν ἔσται». Ὁ δὲ Ζακχαῖος, μόλις τὸν πλησίασε ὁ Χριστός, γιὰ νὰ δείξει τὴν μετάνοιά του, ἔδωσε τὰ μισὰ ὑπάρχοντά του στοὺς πτωχοὺς καὶ ὅποιον ἀδίκησε ὑποσχέθηκε νὰ τὸν ἀποζημιώσει στὸ τετραπλοῦν. Συνεπῶς ἡ ἐλεημοσύνη μᾶς καθαρίζει ἐσωτερικά! Λέγει ὁ Ἰὼβ (14,4-5) ὅτι κανεὶς δὲν εἶναι καθαρὸς ἀπὸ ἁμαρτία, ἀκόμη καὶ μία μέρα ἂν εἶναι ἡ ζωή του. Κανεὶς ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Χριστὸ δὲν μπορεῖ νὰ καυχηθεῖ ὅτι εἶναι ἀναμάρτητος. Ἄρα ὅλοι χρειάζεται νὰ βαδίσουμε «τὰς ὁδοὺς τῆς μετανοίας», ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος· καὶ μία ὁδὸς μετανοίας κατὰ τὸν ἱερὸ πατέρα εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη. Γράφει ὁ ἱερὸς πατήρ· «Ὅσες ἁμαρτίες κι ἂν ἔχεις, ἡ ἐλεημοσύνη σου τὶς ἰσοζυγίζει ὅλες. Αὐτὴ φθάνει στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ γίνεται συνήγορός σου. Γιʼ αὐτὸ λέει ὁ Θεὸς στὸν Κορνήλιο· ʻΚορνήλιε αἱ προσευχαί σου καὶ αἱ ἐλεημοσύναι σου ἀνέβησαν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦʼ (Πράξ. 10,4). Στὶς δέκα παρθένες ὅμως, πού, ἐνῶ κατόρθωσαν τὴν δύσκολη ἀρετὴ τῆς παρθενίας, δὲν φρόντισαν νὰ ἀποκτήσουν τὸ ἔλαιον τῆς ἐλεημοσύνης, ἔκλεισε τὴν πόρτα τοῦ παραδείσου». Πόσο μεγάλο τὸ ἀγαθό τῆς ἐλεημοσύνης!

Ἀρχιμανδρίτης Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν «ΑΛΙΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ»

Τό ἱεραποστολικό ἔργο τοῦ Ἰησοῦ περιγράφεται ἀπό τούς Εὐαγγελιστές μέ τρόπο ἁπλό καί σύντομο. Γιά παράδειγμα ὁ Ματθαῖος σημειώνει: «Ὁ Ἰησοῦς περιόδευε ὅλη τή Γαλιλαία. Δίδασκε στίς συναγωγές τους, κήρυττε τό χαρμόσυνο μήνυμα γιά τόν ἐρχομό τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, καί γιάτρευε τούς ἀνθρώπους ἀπό κάθε ἀσθένεια καί κάθε ἀδυναμία» (δ´ 23) Συνοψίζεται σέ τρεῖς λέξεις: περιοδεία, κήρυγμα, θεραπεία. Ἀδιάκοπη περιοδεία σέ πόλεις καί χωριά, πάντα ἀκούραστος ὁδοιπόρος. Συνεχές κήρυγμα σέ συναγωγές, πλατεῖες, σπίτια, παραλίες καί βουνά. Θεραπεία πάσης ἀσθενείας, σέ ὅλους γενικά τούς πάσχοντες ἀνθρώπους. Ἔπρεπε νά φτάσει παντοῦ τό εὐαγγέλιο τῆς Βασιλείας, δηλ. τό χαρμόσυνο ἄγγελμα ὅτι πλησίαζε ὁ

χρόνος τῆς πνευματικῆς βασιλείας, πού θά ἔφερνε στούς ἀνθρώπους τήν ἀπολύτρωση καί τήν πνευματική χαρά. Γιά τή συνέχιση τοῦ ἔργου αὐτοῦ εἶχε προσκαλέσει δώδεκα μαθητές, ἁπλούς καί καλοκάγαθους ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ, πολλοί ἀπ᾽ τούς ὁποίους ἦταν ψαράδες. Ἡ πρόσκληση ἔγινε ἐντελῶς ἁπλά, χωρίς προσυνεννοήσεις καί μεσάζοντες. Ἐκεῖ πού τούς συνάντησε, τούς κάλεσε κιόλας νά τόν ἀκολουθήσουν, γιά νά γίνουν «ἁλιεῖς ἀνθρώπων» (Ματθ. δ´ 19). Κι ἐκεῖνοι ἀνταποκρίθηκαν ἐλεύθερα καί ἀμέσως. Κανένας δέν τούς πίεσε, κανένας δέν τούς ὑποσχέθηκε ἀνέσεις, δόξα, ἐξουσίες κ.λπ. Ἀκολούθησαν τόν Ἰησοῦ μέ ἐνθουσιασμό, ἐγκαταλείποντας τίς ἐπαγγελματικές τους ἀπασχολήσεις. Καί ἀργότερα τούς

μίλησε μέ σαφήνεια γιά τήν ἀποστολή τους: «Πηγαίνετε λοιπόν καί κάνετε μαθητές μου ὅλα τά ἔθνη, βαφτίζοντάς τους στό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί διδάξτε τους νά τηροῦν ὅλες τίς ἐντολές, πού σᾶς ἔδωσα. Κι ἐγώ θά εἶμαι μαζί σας πάντα ἕως τή συντέλεια τοῦ κόσμου. Ἀμήν» (Ματθ. κη´ 19-20). Ὁ Ἰησοῦς περιοδεύοντας σέ πόλεις καί χωριά ἔβλεπε τό λαό καί τόν συμπαθοῦσε, γιατί ἦταν ἀπροστάτευτος καί δέν εἶχε δεχτεῖ τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς βασιλείας του. Τόν παρομοίαζε μέ ταλαιπωρημένα καί ἐγκαταλειμμένα πρόβατα, πού δέν ἔχουν ποιμένα νά τά προστατέψει καί νά τά ὁδηγήσει σέ πλούσια βοσκοτόπια. Μιά φορά, βλέποντας τόν ἀποίμαντο λαό, εἶπε στούς μαθητές του, πού τόν συνόδευαν: «Ὁ θερισμός εἶναι πολύς, οἱ ἐργάτες ὅμως λίγοι. Γι᾽ αὐτό παρακαλέστε τόν κύριο τοῦ χωραφιοῦ νά

Τό «Πνεῦμα Ὁδηγός» εἶναι ἕνα ἀκόμα κεφάλαιο τοῦ σύγχρονου ἀποκρυφισμοῦ, τό ὁποῖο διαδόθηκε εὐρύτερα μέσα στά ἀντιχριστιανικά πλαίσια τῆς «Νέας Ἐποχῆς» καί κατά περίπτωση σχετίζεται ἤ μέ ἐξωσυμπαντικές ὀντότητες ἤ μέ «ἀγγέλους» ἤ μέ τόν Ἀνώτερο Ἑαυτό κατά τή νεοεποχίτικη ἐκδοχή του ἤ μέ πνεύματα νεκρῶν ἤ μέ κάποια ἄλλη πνευματική ὀντότητα. Στά ἀποκρυφιστικά πλαίσια τῆς “Νέας Ἐποχῆς” τό «Πνεῦμα Ὁδηγός» παρουσιάζεται ὡς μία πηγή προστασίας, ἔμπνευσης καί πνευματικῆς καθοδήγησης, πού ὑποτίθεται καθοδηγεῖ τούς ἀνθρώπους μέσῳ μίας εὐδιάκριτης ἐσωτερικῆς φωνῆς ἤ μέσῳ ὀνείρων ἤ μέσῳ διαλογισμοῦ ἤ μέσῳ ὁραμάτων. Στά ἴδια νεοεποχίτικα καί ἀποκρυφιστικά πλαίσια, ἄλλοτε σχετίζεται μέ τίς λεγόμενες ἐπιθανά-

τιες ἐμπειρίες, πού ἐκεῖ παρουσιάζεται ὡς ὁδηγός καί ἄλλοτε γίνεται προσπάθεια νά ταυτιστεῖ μέ τήν περί τοῦ φύλακα ἀγγέλου διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Στή δεύτερη περίπτωση συνδυάζεται μέ τό ἀληθοφανές ἐπιχείρημα ὅτι ἡ περί τοῦ φύλακα ἀγγέλου ἐκκλησιαστική διδασκαλία δέν εἶναι παρά μόνο μία ὄψη, μιᾶς κοινῆς πανανθρώπινης θρησκευτικῆς πεποίθησης, πού πρέπει νά γίνει ἰσότιμα ἀποδεκτή σέ ὅλες τίς μορφές της. Εἶναι σαφές, ὅτι στό ζήτημα τοῦ «Πνεύματος Ὁδηγοῦ» βρισκόμαστε γιά μία ἀκόμη φορά μπροστά σέ ἕνα ἀποκρυφιστικό νεοεποχίτικο φαινόμενο (Πρβλ. Walter Martin, The Kingdom of the Cults, 1997, σ. 348). Δέν εἶναι δύσκολο γιά τόν ὀρθόδοξο χριστιανό νά ἀντιληφθεῖ ὅτι πρόκειται γιά μία ἀκόμη μεθοδεία τοῦ πονηροῦ.

Ἡ Ἁγία Γραφή καί οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς διαβεβαιώνουν ὅτι τά πονηρά πνεύματα μετασχηματίζονται σέ ἀγγέλους φωτός (Β΄ Κορ. 11, 14) καί συνηθίζουν νά ἀπατοῦν τίς αἰσθήσεις. Πολύ δέ περισσότερο προκαλοῦν σύγχυση γιά τήν προέλευση τῶν ὑποτιθέμενων ἐμπειριῶν καί ἰδιαιτέρως σέ ἀνθρώπους, πού δέν διαθέτουν ἐκκλησιαστικά κριτήρια νά ἀξιολογήσουν τήν πηγή τῶν ποικίλων διδαχῶν καί διαφόρων ἐμπειριῶν. Θά ὁλοκληρώσουμε τή μικρή αὐτή ἐνημερωτική ἀναφορά μας στό ἐν λόγῳ ἀποκρυφιστικό φαινόμενο ὑπενθυμίζοντας τήν τελική προτροπή τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου στη Β΄ Καθολική Ἐπιστολή του, γιά τήν προσοχή, πού πρέπει νά ἐπιδεικνύουν οἱ χριστιανοί: «ἵ να μή τῇ τῶν ἀθέσμων πλάνῃ συν απαχθέντες ἐκπέσητε τοῦ ἰδίου στηριγμοῦ» (Β΄ Πετρ. 3, 17).

«ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΤΑ ΜΑΘΑΙΝΩΜΕΝ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ»

«Τὸ λοιπόν, ἂν θέλωμαν τὸ λίγον νὰ γένη μεγάλον, πρέπει νὰ λατρεύωμεν Θεόν, νʼ ἀγαπᾶμε πατρίδα· νάχωμεν ἀρετή· τὰ παιδιά μας νὰ τὰ μαθαίνωμεν γράμματα καὶ ἠθικὴ» (στρατηγὸς Μακρυγιάννης) Τὰ παιδιὰ τὰ «μαθαίνωμεν» γράμματα, τὰ «μαθαίνωμεν» καὶ σπουδάματα καὶ θάματα πολλά, ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ τὰ πράματα καὶ ἠθικὴ δὲν τὰ μαθαίνωμεν οὔτε τὰ διδάσκουμε, γιατί ἔτσι προέκρινε ἡ ἀφελληνισμένη ψευτοδιανόηση, ποὺ ἁλωνίζει ἀνενόχλητα τόσα χρόνια παιδιὰ καὶ Παιδεία. Καὶ τώρα ποὺ μᾶς ξανάρθαν οἱ Σταυροφόροι –Σταυροφορίες, ἡ μεγαλύτερη ἀπάτη τῆς παγκόσμιας ἱστορίας– καὶ στήσανε τὰ μπαϊράκια τους στὴν ἁγία γῆ μας, τί κάνουμε; Θὰ ἀφήσουμε τοὺς Ἰοῦδες ἀκόμη νὰ κυβερνοῦν; Ὣς πότε θὰ ἀνεχόμαστε τοὺς λύκους, τὰ λυσσασμένα σκυλιὰ τῆς ἀθεΐας καὶ τῆς πατριδομαχίας νὰ κατασπαράζουν τὰ παιδιά μας; Ὣς πότε; Ἂν μὲ διαβάζουν δάσκαλοι, ἂς ἀκούσουν δύο λόγια ἀδελφικὰ καὶ συναδελφικά. Θὰ μοιραστῶ, μὲ ὅσους ἀγαποῦν τὴν πατρίδα μας, προσκυνοῦν τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς συγκινεῖ τὸ φῶς τὸ ἱλαρὸν τῆς παράδοσής μας καὶ τὰ καλούδια τῶν Πατέρων μας, τὴν πεῖρα 22 χρόνων μάχιμης διδασκαλίας. Βλέπω μὲ πόνο νέους δασκάλους, ὡραῖα παιδιά, μὲ ζῆλο καὶ μεράκι, μπουκωμένα μὲ δηλητήρια ἀπὸ τὶς παιδαγωγικὲς (σ)χολὲς-μάντρες ἀφιλοπατρίας, κουρασμένα ἀπὸ τὰ πολλὰ μεταπτυχιακά, διδακτορικὰ καὶ λοιπὰ φανταχτερὰ ἐφόδια, χωρὶς ὅμως τὰ προσανάμματα, ποὺ ἀνάβουν στὴν ψυχὴ τοῦ δασκάλου, τὴ φλόγα, ὄχι γιὰ νὰ γεμίσουν τὸν ἐγκέφαλο τοῦ παιδιοῦ ἄχρηστες καὶ σκόρπιες πληροφορίες, ἀλλὰ γιὰ νὰ σμιλέψουν ψυχές. Δὲν τὸ βλέπουμε, στʼ ἀλήθεια, τί γίνεται τόσα χρόνια στὰ σχολεῖα; Σωρηδὸν οἱ μεταρρυθμίσεις, πλῆθος οἱ φραγκοθεωρίες καὶ οἱ μοντέρνες καὶ μεταμοντέρνες μέθοδοι διδασκαλίας –διαθεματικότητες, βιωματικὲς δράσεις, Νέα Σχολεῖα, νέα προγράμματα– καὶ οἱ μαθητές, μόλις ἀφήσουνε τὸ προαύλιο τοῦ σχολείου, καταντοῦν θύματα τῶν ἀνέμων ποὺ φυσοῦν στὰ πεζοδρόμια, λεία φανερῶν ἢ νοητῶν θηρίων. Τόσα χρόνια ἐφαρμόζουμε τὶς ἀνοησίες, ποὺ μᾶς ἐπιβάλλουν οἱ ξένοι καὶ οἱ ἡμέτεροι κύκλοι τῆς κακόνοιας, «ὧν ὁ Θεὸς ἡ κοιλία, οἱ ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ», καὶ ὅμως ἡ πατρίδα, αἰχμάλωτη καὶ ἐλεεινή, στενάζει κάτω ἀπὸ τὰ νύχια τῆς νέας Φραγκοκρατίας. Ὅλα αὐτὰ τὰ σκύβαλα καὶ τὰ τέρατα τῆς κομματοκρατίας, ἀπὸ τὶς τάξεις μας ἀποφοίτησαν, κάποιοι δάσκαλοι τὰ δίδαξαν μὲ «νέες μεθόδους διδασκαλίας», μὲ νέα βιβλία (τὸ 1983 πετάχτηκαν τὰ ὡραιότατα παλιά, γιατί κρίθηκαν «χουντικὰ» ἀπὸ τὴν πολύπλαγκτη «γενιὰ τοῦ Πολυτεχνείου») καὶ ὅμως… «μηδὲν στὸ “πηλίκιο”». Ἡ καταστροφὴ μᾶς βρῆκε. Ἄρα τὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα, ἀντὶ νὰ εἶναι θεματοφύλακας τῶν τιμαλφῶν ἀξιῶν τοῦ Γένους, κατρακύλησε στὴν συνενοχή, στὴν ἠθικὴ αὐτουργία. Φοβᾶμαι ὅτι εἴμαστε ἡ γενιὰ τῶν δασκάλων,

ποὺ ἐπαληθεύει τὴν προφητεία τοῦ Πατροκοσμᾶ ὅτι «τὸ κακὸ θὰ σᾶς ἔρθει ἀπὸ τοὺς διαβασμένους». Δὲν τὸ βλέπουμε, δὲν τὸ βιώνουμε ὅτι ὁ τόπος τοῦ σχολείου ἔχει καταντήσει τόπος μαρτυρίου καὶ τοῦ δασκάλου καὶ τοῦ μαθητῆ; Καὶ δὲν μᾶς λείπει τίποτε. Ὑπολογιστές, νέα, στιλπνὰ βιβλία, ἀσκέρια εἰδικοτήτων, προγράμματα εὐρωπαϊκά, ξένες γλῶσσες, μειωμένα ὡράρια. Ὅμως ὑποφέρουμε, βαριόμαστε, τὸ μάτι μας δὲν εἶναι στὰ

στείλει ἐργάτες γιά τό θερισμό του» (Ματθ. θ´ 37-38). Ὅλες τίς ἐποχές ὑπῆρχαν ἐλλείψεις θεριστῶν, δηλ. κληρικῶν. Δέν ἦταν ποτέ πολλοί. Ὅμως δέν πρέπει νά ἀναζητοῦμε τούς πολλούς, ἀλλά κυρίως τούς ἄξιους. Κι ἐδῶ βρίσκεται ἡ μεγάλη δυσκολία. Στίς ἡμέρες μας οἱ περισσότεροι κληρικοί δέν ἔχουν ἱεραποστολικό ζῆλο, δέν περιοδεύουν καί δέν ἐξυπηρετοῦν πρόθυμα τούς ἐνορίτες του. Περιορίζονται στίς ἐνορίες τους, ἐκτελοῦν ραθύμως τά τυπικά τους καθήκοντα, κοιτάζουν τά συμφέροντά τους, ἀλλά καί τήν καλοπέρασή τους. Τό κήρυγμά τους -ὅσοι τό ὑπηρετοῦνεἶναι χωρίς ψυχή, δίχως παλμό καί ἐμπειρίες καί δέν ἐνδιαφέρει τόν πολύ κόσμο. Ἰδιαίτερα ἀνησυχητικό εἶναι τό γεγονός ὅτι οἱ κληρικοί αὐτοί δέν ἔχουν πνευματική ζωή, γιατί δέν ἔτυχε ἤ δέν ἐπεδίωξαν νά συνδεθοῦν μέ ἐνάρετους ἀνθρώπους καί νά δεχτοῦν τήν εὐεργετι-

κή τους ἐπίδραση. Τήν ἱεραποστολή δέν πρέπει νά τήν περιορίζουμε στούς κληρικούς μόνο, ἀλλά νά τήν προεκτείνουμε καί σέ κάθε συνειδητό χριστιανό, ὁ ὁποῖος, ἀκολουθώντας τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων, δέν πρέπει νά ἐπιδιώκει μόνο τά δικά του, ἀλλά νά φροντίζει καί γιά τό συμφέρον τοῦ ἄλλου. Αὐτό σημαίνει ὅτι θά παρακολουθεῖ τούς ἀδελφούς καί θά προσπαθεῖ νά τούς βοηθήσει μέ ὅποιον τρόπο μπορεῖ καί ἀνάλογα μέ τίς δυνατότητές του. Τό καθῆκον τῆς ἱεραποστολῆς προβάλλει ἐπιτακτικότερο ὅσο αὐξάνονται οἱ δυσκολίες καί οἱ πειρασμοί. Ἡ σωτηρία ἑνός ἀδελφοῦ, ὅταν τόν ἁρπάζεις ἀπό τό στόμα τοῦ διαβόλου, «εἶναι τό μεγαλύτερο ἀπ᾽ ὅλα τά κατορθώματα, εἶναι τό ἀποκορύφωμα ὅλης τῆς ἀρετῆς», ὅπως λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Εἶναι καί μιά ἀπόδειξη ὅτι κάποιος ἀγαπάει

Τοῦ κ. Δημ. Νατσιοῦ, Διδασκάλου

πρόσωπα τῶν παιδιῶν, ἀλλὰ στὰ ρολόγια. Λαχταροῦμε τὸν χτύπο τοῦ κουδουνιοῦ γιὰ τὸ διάλειμμα, νὰ γλιτώσουμε ἀπὸ τοὺς ἀνυπόφορους μαθητές μας. Κάποιοι, τὰ παχύδερμα τῆς Ἐκπαίδευσης, τοὺς βρίζουν κιόλας… Τί κάνουμε, λοιπόν, ὅσοι ἔχουμε ἀνοιχτὰ καὶ ἄγρυπνα τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας καὶ ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι τὸ λάθος, τὸ ἔγκλημα διαιωνίζεται; Ἀπάντηση. Ψυχὴ καὶ Χριστὸς μᾶς χρειάζονται. Τίποτε ἄλλο, παρὰ ψυχὴ καὶ Χριστός. Θὰ τὸ γράφω καὶ θὰ τὸ φωνάζω συνεχῶς: «Ὅλα τὰ ἔθνη γιὰ νὰ προοδεύσουν πρέπει νὰ βαδίσουν ἐμπρός, πλὴν τοῦ ἑλληνικοῦ ποὺ πρέπει νὰ στραφεῖ πίσω». Πίσω στοὺς κοντινούς μας ἥρωες, ἁγίους καὶ δασκάλους τοῦ Γένους καὶ ὄχι στὴν στεῖρα ἀρχαιολατρία ποὺ μᾶς μετακένωσαν ξένοι καὶ ἡμέτεροι Γραικύλοι, ποὺ ἔχουν γραμμένο μὲ χρυσὰ γράμματα στὸ οἰκόσημό τους, τὸ «ἀνήκομεν εἰς τὴν Δύσιν». Παραπέμπω στὰ σπουδαῖα λόγια τοῦ Ζήσιμου Λορεντζάτου ἀπὸ τὸ βιβλίο του «Διόσκουροι Γ. Σαραντάρας – Δ. Καπετενάκης». «Ὁ βαθύτερος λόγος τῆς στροφῆς τῶν διαφόρων Ἀναγεννήσεων τῆς Δύσης πρὸς τὴ μελέτη, τὴ μίμηση καὶ τὴ λαχτάρα τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδας, εἶναι ἡ ἀνικανότητά τους νὰ πιστέψουν στὸ Χριστό, νὰ πιστέψουν στὴν αἰωνιότητα τοῦ ἀνθρώπου. Ὅποιος ἀτενίζει τὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ παραμερίζει τὸν Χριστό, εἶναι σὰν νὰ μὴ ὑποπτεύεται πὼς εἴμαστε προορισμένοι στὴν αἰωνιότητα καὶ σὰν νὰ θέλει νὰ ἐπαναλάβει τὸ ἔργο τοῦ πολιτισμοῦ τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων, ποὺ ἦταν ἡ προετοιμασία, μιᾶς ἄρτιας θνητῆς ὑπόστασης, γιὰ νὰ τὴν δεχτεῖ ὁ Χριστὸς καὶ νὰ τὴν κάμει ἀθάνατη» (ἐκδ. «Δόμος», σελ. 142-143). Καὶ θὰ κλείσω, ὄχι μὲ παραινέσεις καὶ συμβουλὲς –μὲ τέτοια χορτάσαμε ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔχουν πατήσει τὸ πόδι τους σὲ τάξη– ἀλλὰ μὲ λόγια, ὅπως προεῖπα, ἀδελφικά. Οὔτε καυχῶμαι γιὰ τίποτε «ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν εἰμί». Γράφω αὐτὰ ποὺ κάνω στὴν τάξη ὡς δάσκαλος τῆς πάλαι ποτὲ ἐθνικῆς Παιδείας καὶ νῦν πολυπολιτισμικῆς ἀκαθαρσίας. Ἐπέστη ἡ ὥρα «ὅσοι ἀπομείναμε πιστοὶ στὴν παράδοση, ὅσοι δὲν ἀρνηθήκαμε τὸ γάλα ποὺ βυζάξαμε, νὰ ἀγωνιστοῦμε, ἄλλος ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, καταπάνω στὴν φωτιά. Καταπάνω σʼ αὐτοὺς ποὺ θέλουνε τὴν Ἑλλάδα ἕνα κουφάρι χωρὶς ψυχή, ἕνα λουλούδι χωρὶς μυρουδιά». (Κόντογλου).

Κι ἂς μὴ ξεχνᾶμε πὼς τὰ ὀμορφότερα καὶ εὐωδέστερα λουλούδια τῆς πατρίδας μας εἶναι τὰ παιδιά μας, τὰ ὁποῖα πολὺ μᾶς ἐνοχλοῦν στὸν «θαυμάσιο» πολιτισμό μας. (Ὅπως καὶ οἱ γέροι). Ἔχοντας πάντα κατὰ νοῦ ὅτι τὰ σημερινὰ παιδιὰ δὲν γνωρίζουν τί σημαίνει νὰ εἶσαι Ἕλληνας, Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος καὶ τί ἔχασαν, τί εἶχαν καὶ τί τοὺς πρέπει: Πρῶτον: Διδάσκω κείμενα τῶν μεγάλων μαστόρων τοῦ Ἑλληνικοῦ λόγου, ἀπὸ τὸν Αἴσωπο καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὣς τὸν Μακρυγιάννη καὶ τὸν Νικηφόρο Βρεττάκο. Ἔχω ἀκυρώσει τὰ περιοδικὰ ποικίλης ὕλης-βιβλία γλώσσας. Δεύτερον: Στὴν Ε´ καὶ ´ τάξεις διδάσκω μία ὥρα τὴν ἑβδομάδα ἀρχαῖα ἑλληνικά, τὴν ἀρτιμελῆ μορφὴ τῆς Γλώσσας μας. Μὲ ἁπλὸ τρόπο, ξεκούραστο. Τὰ παιδιὰ τὸ ἐκτιμοῦν, τὸ χαίρονται καὶ καμαρώνουν γιὰ τὴν γλωσσικὴ συνέχεια. Τρίτον: Ἡ τάξη δὲν εἶναι προέκταση τοῦ παιδικοῦ δωματίου. Εἶναι χῶρος μάθησης, χῶρος ἱερός. Στοὺς τοίχους ἔχω ἀναρτήσει εἰκόνες ἡρώων καὶ ἁγίων. Οἱ ἥρωες καὶ οἱ ἅγιοι εἶναι τὰ πρότυπά μας, ποὺ τόσο λείπουν ἀπὸ τὰ βιβλία Γλώσσας, στὰ ὁποῖα κυριαρχοῦν ζῶα, ἑρπετὰ καὶ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ. (Ἂς κάνουν κάποιοι τὸν κόπο νὰ ξεφυλλίσουν τὰ βιβλία «Γλώσσας» Α´ Δημοτικοῦ, νὰ δοῦν τὴν παρέλαση τοῦ ζωϊκοῦ βασιλείου καὶ τὴν ἀπουσία τοῦ προσώπου). Στὴν Παράδοσή μας αὐτὸ ποὺ λέμε ἦθος, ἀρετή, ἡρωισμός, ἁγιότητα δὲν διδάσκονται σὰν θεωρητικοὶ κανόνες, σύμφωνα μὲ τοὺς ὁποίους θὰ ζήσει ὁ ἄνθρωπος. Πολὺ περισσότερο αὐτὸ ἰσχύει γιὰ τὰ παιδιὰ ποὺ θέλουν τὶς ἀξίες σαρκωμένες σὲ πρόσωπα καὶ ὄχι φλύαρους στοχασμοὺς καὶ ψιττακισμούς. Στὰ καθʼ ἡμᾶς ἡ ἀρετή, ἡ ἁγιωσύνη, ὁ ἡρωισμὸς εἶναι κάθε φορὰ ἕνα γεγονὸς κι ἕνα ζωντανὸ παράδειγμα στὰ πρόσωπα ἡρώων καὶ ἁγίων. Ἔτσι καὶ στὰ παιδιά. Ὄχι ἡ δικαιοσύνη, ἀλλὰ ὁ δίκαιος. Ὄχι ἡ πραότητα, ἀλλὰ ὁ πρᾶος. Ὄχι ἡ ἁγιότητα, ἀλλὰ ὁ ἅγιος. Δὲν θὰ τοὺς μιλήσεις γιὰ τὸν ἡρωισμό. Θὰ τοὺς δείξεις τὸν ἥρωα. Τέταρτον: Παρασκευή, τελευταία μέρα τῆς σχολικῆς ἑβδομάδας, διδάσκω τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς. Θρησκευτικὰ χωρὶς Χριστὸ εἶναι ἴδιον τῶν φραγκοθρησκειῶν. Πέμπτον: Συχνότερος ἐκκλησιασμὸς καὶ Θεία Κοινωνία τῶν παιδιῶν. Ζεσταίνεται ἡ καρδιά τους… Ἕκτον: Γιὰ τιμωρία – (ἡ λέξη παράγεται ἀπὸ τὴν τιμὴ καὶ ὥρα, μὲ δασεῖα, καὶ σημαίνει φροντίδα. Ἐξ οὗ καὶ θυρωρός, ὀλιγωρία καὶ λοιπά. Ἄρα τιμωρία σημαίνει φροντίζω γιὰ τὴν τιμὴ καὶ τὴν ἀξιοπρέπειά σου)- ἔχω ἕνα «πενηντάρι» κομποσκοίνι καὶ ὅποιος μαθητὴς χρήζει «τιμωρίας», κάνει κομποσκοίνι λέγοντας τὴν εὐχή. Αὐτοὶ καινοτομοῦν, βάζοντας στὰ βιβλία συνταγὲς μαγειρικῆς. Ἐμεῖς θὰ ὀρθοτομοῦμε τὸν λόγο καὶ τὸν Λόγο τῆς ἀληθείας. Αὐτὰ τὰ λίγα καὶ ταπεινά…

τό Χριστό. «Εἰ φιλεῖς με, ποίμαινε τά πρόβατά μου» (Ἰωάν. κα´ 16), εἶπε στόν Πέτρο ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Δέν ἀρκεῖ νά ἐνδιαφέρεται κανείς μόνο γιά τή σωτηρία του, ἀγωνιζόμενος γιά τήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν, εἶναι ἀπαραίτητο νά ἔχει καί ἱεραποστολική δράση. Κάποτε μάλιστα πρέπει νά εἶναι καί ἐπίμονος σέ αὐτή τή δράση, γιά νά ξεπερνάει ἐμπόδια καί νά πετυχαίνει τόν πνευματικό του σκοπό. Πρέπει νά εἶναι ὁ ἀκούραστος κυνηγός τοῦ καλοῦ, ὁ ἄγρυπνος ἐργάτης τῆς ἀγάπης, ὁ θερμός κήρυκας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί ὁ ταπεινός ὑπηρέτης τῶν πασχόντων. Εἶναι ἀξιοθαύμαστοι οἱ ἄνθρωποι τῆς ἱεραποστολῆς, εἴτε αὐτή εἶναι ἐσωτερική εἴτε ἐξωτερική. Καί μακάρι νά ἔχει πολλούς ἐργάτες γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ καί τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Σελὶς 4η

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΣ Διὰ τὴν ἐνέργειάν του νὰ δωρίση τὸ κοράνιον ἀντὶ τοῦ Εὐαγγελίου

Τὴν ἔντονον ἀντίδρασιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας κ. Ἀμβροσίου προεκάλεσεν ἡ ἐνέργεια τοῦ νεοεκλεγέντος Σεβ. Μητροπολίτου Μαρωνείας καὶ Κομοτηνῆς κ. Παντελεήμονος νὰ δωρίση, κατὰ τὴν διάρκειαν συναντήσεώς του μὲ τὸν Μουφτὴν Κομοτηνῆς κ. Τζεμάλ, τὸ Κοράνιον. Ὁ Σεβ. Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας ἀπέστειλε πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον κ. Ἱερώνυμον καὶ τὴν Διαρκῆ Ἱερὰν Σύνοδον, τὴν ἀκόλουθον ἐπιστολήν: «Μακαριώτατε ἅγιε Πρόεδρε, Σεβασμιώτατοι ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί, Μεγάλην ἀπορίαν προκαλεῖ εἰς τὴν ψυχήν μας τὸ γεγονὸς ὅτι αὐξάνονται καὶ πληθύνονται συνεχῶς τὰ κρούσματα, συμφώνως πρὸς τὰ ὁποῖα Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι, εὐκαιρίας δοθείσης, προσφέρουν ὡς δῶρον τὸ ΚΟΡΑΝΙΟΝ εἰς ἐπίσημα πρόσωπα ἀνήκοντα εἰς τὸ Ἰσλάμ! Τὸ ἀκατανόητον τοῦτο θέαμα εἴδομεν νὰ ἐγκαινιάζη ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὅστις μάλιστα καὶ ἀπεκάλεσε ὡς “ἅγιον” τὸ Κοράνιον! Ἠκολούθησεν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος, τὸ δὲ κακὸν τοῦτο “ἐτρίτω-

σεν”, καθὼς ὁ Λαός μας λέγει, μὲ τὴν περίπτωσιν τοῦ ἄρτι ἐκλεγέντος Σεβ. Μητροπολίτου Μαρωνείας κ. Παντελεήμονος. Ὅθεν διαποροῦντες καὶ ἀγανακτοῦντες συγχρόνως προαγόμεθα, ὅπως ἐρωτήσωμεν Ὑμᾶς μὲ τὸ εὐθὺ τοῦτο ἐρώτημα: Ἐξ ἐπόψεως ἐκκλησιαστικῆς ἐπιτρέπεται εἰς ἡμᾶς τοὺς ἐξ ὁρισμοῦ ὑπερασπιστάς, διδασκάλους καὶ φύλακας τῆς ΑΛΗΘΟΥΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ καὶ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, τοῦ μόνου καὶ μοναδικοῦ ἱεροῦ βιβλίου, τοῦ περιέχοντος τὴν αὐθεντικὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος καὶ ὑπὲρ ἡμῶν Σταυρωθέντος Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐπιτρέπεται, ἐπαναλαμβάνομεν, νὰ προσφέρωμεν ὡς δῶρον τὸ Κοράνιον ἢ ἕτερόν τι “ἱερὸν” βιβλίον ἄλλου θρησκεύματος; Δὲν βλάπτει ἆραγε τὴν ὀρθόδοξον διδασκαλίαν καὶ παραδοχὴν ὅτι μία καὶ μοναδικὴ εἶναι ἡ Ἀλήθεια, ὅπως τὴν παρέδωκεν εἰς ἡμᾶς ὁ Κύριος; Ὑπάρχουν καὶ ἄλλα βιβλία “ἱερὰ ἢ ἅγια”, τὰ ὁποῖα εἴτε ἀμέσως εἴτε ἐμμέσως δυνάμεθα νὰ προσφέρωμεν ὡς δῶρον; Εἶναι, ναὶ ἢ ὄχι, ἡ Ὀρθοδόξος Ἐκκλησία ἡ ταμειοῦχος τῆς εὐαγγελικῆς Ἀληθείας; Ἡμεῖς οἱ ʻκατὰ τὴν εὐδοκίαν τῆς Χάριτος», εἴμεθα, ναὶ ἤ ὄχι, εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ; Μήπως, λοι-

νὰ πυροβολοῦν καὶ νὰ ἀδικοῦν τὸν ἐν λόγῳ Μητροπολίτη μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ Αὐτὸς ἀξιώθηκε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νὰ ἀναλάβει τὸν ἐπισκοπικὸ θῶκο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαρωνείας καὶ νὰ ποιμάνει τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Καλὸ Πάσχα, Μὲ ἀγάπη Χριστοῦ, Ἱερεὺς Κωνσταντῖνος Ἰωαννίδης, Καλαμάτα

Ἡ ἀπάντησις τοῦ «Ο.Τ.»

Εἴθε τά πράγματα νά εἶναι ὡς τά περιγράφει ὁ πατήρ Κωνσταντῖνος Ἰωαννίδης. Διερωτώμεθα, ὅμως, διατί ὁ νεοεκλεγείς Σεβ. Μητροπολίτης Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς κ. Παντελεήμων δέν ἐξέδωσε μίαν γραπτήν διάψευσιν μέ τάς δεούσας ἐξηγήσεις; Ὑπογραμμίζεται ὅτι πρίν προβῆ εἰς σχολιασμόν ὁ «Ο.Τ.», ἐφημερίδες καί ἱστοσελίδες εἰς τό διαδίκτυον τόν ἐπέκρινον, διότι ἐδώρησε τό Κοράνιον εἰς τόν Μουφτήν, ὡς ἔλεγον. Διατί δέν προέβη εἰς ἀποκατάστασιν τῆς ἀληθείας, ἀλλά ἐπέτρεψε καί πικρόχολα σχόλια εἰς βάρος του ὑπό ὡρισμένων ἐφημερίδων. Ἐπιπλέον διατί δέν ἐτηλεφώνησεν ὁ ἴδιος εἰς τόν Σεβ. Μητροπολίτην Καλαβρύτων καί

Τὴν ἐπιστολὴν ὁ Σεβ. Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας ἐκοινοποίησε καὶ εἰς τὸν ἐνδιαφερόμενον Σεβ. Μητροπολίτην Κομοτηνῆς καὶ Μαρωνείας κ. Παντελεήμονα. Ὁ τελευταῖος ἐπεκοινώνησε μὲ τὸν καταγγέλοντα Σεβ. Καλαβρύτων καὶ τὸν διεβεβαίωσεν ὅτι δὲν ἐδώρισε τὸ Κοράνιον, ἀλλὰ τὸ προσέφερεν εἰς αὐτὸν ὁ Μούφτης. Ὁ Σεβ. Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας, ὡς ἀνέγραψεν εἰς τὸ προσωπικόν του Ἱστολόγιον εἰς τὸ διαδίκτυον, θὰ συνεχίση νὰ ἐλέγχη τὸν Σεβ. Κομοτηνῆς καὶ Μαρωνείας, ἕως ὅτου ἐκδώση γραπτὴν ἀνακοίνωσιν διαψεύσεως. Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιον, ὅταν ὁ τελευταῖος παρουσίασεν εἰς τήν προσωπικήν του ἱστοσελίδα μίαν ἀναφοράν πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον καί τήν Ἱεράν Σύνοδον, μέ τήν ὁποίαν ἤλεγχε τόν νεοεκλεγέντα Μητροπολίτην διά τό Κοράνιον, τό ὁποῖον ἐδώρισεν εἰς τόν Μουφτήν καί νά τοῦ ἐξηγήση ὅτι τά πράγματα ἔχουν ὡς τά περιγράφει ὁ πατήρ Κωνσταντῖνος Ἰωαννίδης; Ἀντί αὐτοῦ, τόν Σεβ. Μητροπολίτην Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας ἐπῆρεν εἰς τό τηλέφωνον ὁ πνευματικός πατήρ τοῦ νεοεκλεγέντος Μητροπολίτου κ. Παντελεήμονος, ὁ Μητροπολίτης Ξάνθης, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπεν ὅτι ὁ Μουφτής ἔκαμνε δῶρον τό Κοράνιον καί ὄχι ὁ νεοεκλεγείς Μητροπολίτης. Ὁ Σεβ. Καλαβρύτων ἀπεδέχθη τήν διευκρίνισιν, ἀλλά δέν ἀπέσυρε τήν ἀναφοράν. Ἴσως τήν ἀποσύρη, ἐάν ὁ νεοεκλεγείς Μητροπολίτης προβῆ εἰς γραπτήν διάψευσιν. Ἕως σήμερον δέν τό ἔπραξε. Ὁ «Ο.Τ.», ὁ ὁποῖος παρακολουθεῖ τήν δρᾶσιν του εἰς τήν εὐαίσθητον ἐθνικῶς καί ἐκκλησιαστικῶς περιοχήν τῆς Μαρωνείας καί τῆς Κομοτηνῆς, ἀναμένει τήν γραπτήν ἀνακοίνωσιν μέ τήν διάψευσιν. Διότι ὡς λέγει καί ἡ παροιμία: «Τά γραπτά μένουν».

ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

«Δρυὸς πεσούσης πᾶς ἀνὴρ ξυλεύεται». Οἱ ὅμορες χῶρες τῆς Ἑλλάδας βλέποντάς την νὰ αἱμορραγεῖ λόγῳ τῆς οἰκονομικῆς κρίσης καὶ ἐκμεταλλευόμενες τὴν συγκυρία, ὁρμοῦν σὰν ἀδηφάγα ὄρνεα νὰ ὑφαρπάσουν μέρος τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας. Καὶ μπορεῖ πρὸς τὸ παρὸν νὰ μὴ θέτουν σὲ ἐφαρμογὴ τὰ σχέδιά τους, χρησιμοποιώντας στρατιωτικὰ μέσα, προσπαθοῦν ὅμως ἐμμέσως, μέσῳ τῆς λαθρομετανάστευσης, νὰ προλειάνουν τὸ ἔδαφος γιὰ μία μελλοντικὴ προσάρτηση ἐδαφῶν μὲ τὴ χρήση τῶν ὅπλων. «Ψηφίστε μας, γιὰ νὰ γεμίσουμε τὴν Ἑλλάδα μὲ ἀλβανικὰ σχολεῖα» ὑποσχέθηκε ὁ πρόεδρος τοῦ ἀλβανικοῦ κόμματος LSI Ἰλὶρ Μετὰ σὲ συγκέντρωση ποὺ πραγματοποίησε μὲ ὑποστηρικτές του σὲ πολυτελῆ αἴθουσα τοῦ Μέγαρου Μουσικῆς

Ἱ. Μνημόσυνον Κων/νου Κουκίδου († 27 Ἀπριλίου 1941)

Ἦταν ὁ φρουρός τῆς Ἑλληνικῆς ΣΗΜΑΙΑΣ, ὅταν οἱ Γερμανοί ἀνέβηκαν πρωί στόν ἱ. Βράχο τῆς Ἀκροπόλεως καί ὑπέστειλαν τήν Ἑλληνική Σημαία ὑψώνοντας τή γερμανική Σβάστικα. Τότε ὁ ἐθελοντής φρουρός της ἅρπαξε τό ἱερό Ἐθνικό Σύμβολο, γιά νά μή πέσει στά βάρβαρα χέρια τῶν Κατακτητῶν, τυλίχθηκε μέ Αὐτό καί κατέπεσε ἀπό τόν ἱ. Βράχο αὐτοθυσιαζόμενος! Τό ἱερό ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ του θά γίνει ἐφέτος κατά μετάθεση τήν 18η Μαΐου 2013, τό ΣΑΒΒΑΤΟ τοῦ Θωμᾶ, πρίν από τήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων. ΠΡΩΙ Σαββάτου, ὥρα 7.00΄–9.30΄, θά γίνει τό Λειτουργικό του Μνημόσυνο στόν Ἱερό Ναό ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ Ραγκαβᾶ-Πλάκας (ὁδ. Πρυτανείου) καί 9.30΄–10.15΄, ἀνατολικά τοῦ Ἱ. Ναοῦ, ὅπου ἡ Ἀναθηματική ΣΤΗΛΗ τῆς αὐτοθυσίας του, θά γίνουν σύντομοι Χαιρετισμοί καί καταθέσεις Στεφάνων. Τήν ἐθνική ἐκδήλωση τελοῦν τά Ἐθνικά Σωματεῖα, μέ τούς «Φίλους τῶν Πολυτέκνων» — ἦταν γιός Πολυτέκνων — καί τά Σωματεῖα Ἑλ ληνοποντίων (γιατί ἦταν ἑλληνοποντιακῆς καταγωγῆς). Συνεχῶς προκύπτουν καί νεώτερα αὐθεντικά στοιχεῖα τῆς αὐτοθυσίας τοῦ Ἥρωα. ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝΤΑΙ οἱ τιμῶντες τήν ἱ. Μνήμη του νά παραστοῦν μέ γνωστούς καί φίλους, καθώς καί τά ΜΜΕ. Πληροφορίες: «ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ» (Π.Ε.ΦΙ.Π.). Τηλ.210-38.38.496, email: pefip@otenet.gr.

ΤΟ ΧΑΙΡΕ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

πόν, διὰ τῆς ἐνεργείας ταύτης αὐτοαναιρούμεθα; Ταῦτα μετὰ πολλῆς θλίψεως θέτομεν ἐνώπιον Ὑμῶν, μετὰ μεγίστου δὲ ἐνδιαφέροντος θὰ ἀναμένωμεν τὴν Ὑμετέραν ἀπόκρισιν. Ἐὰν καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἀπορρίπτη τὴν ἐνέργειαν ταύτην, θὰ ἀναμένωμεν διά τινος Ἀνακοινωθέντος νὰ καταδικάζεται ἡ τοιαύτη συμπεριφορά, εἰς δὲ τὸν ἐνεργήσαντα τὰ τοιαῦτα Ἀδελφόν μας νὰ ὑποδειχθῶσι τὰ δέοντα πρὸς σωφρονισμὸν τῶν ὑπολοίπων. Ἐπὶ δὲ τούτοις διατελοῦμεν ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ Ἀδελφός».

Ποία εἶναι ἡ ἀλήθεια διά τόν Σεβ. Κομοτηνῆς;

Κύριε Διευθυντά, μὲ ἔκπληξη διάβασα στὴν μαχητικὴ ὑπὲρ Χριστοῦ Ἐφημερίδα σας, Ἀριθ. φύλλου 1972 τῆς 19 Ἀπριλίου ἐ.ἔ. στὴν στήλη τοῦ «Ὀρθοδόξου Παρατηρητῆ», μία ἀνακρίβεια καὶ ἀναλήθεια, ἡ ὁποία πρέπει νὰ διορθωθεῖ. Πρόκειται γιὰ δημοσίευση τῆς πληροφορίας ὅτι ὁ νέος Μητροπολίτης Μαρωνείας καὶ Κομοτηνῆς κ. Παντελεήμων δώρισε στὸν Μουφτὴ τῆς Κομοτηνῆς σὲ ἐθιμοτυπικὴ ἐπίσκεψη ἕνα Κοράνιο. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἐντελῶς διαφορετικὴ καθὼς γνωρίζω πολὺ καλὰ τὰ γεγονότα. Ὁ Ὀρθόδοξος Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων δὲν ἔδωσε τὸ Κοράνιο στὸν Μουφτὴ, ἀλλὰ τοῦ δώρισε ἕνα ἐνθύμιο ἀπὸ τὴν χειροτονία του εἰς Ἐπίσκοπο. Ἀπό τὴν μεριὰ του ὁ Μουφτὴς θεώρησε καλὸ νὰ χαρίσει τὸ Κοράνιο στὸν Μητροπολίτη. Ὁ Μητροπολίτης ἀπὸ εὐγένεια ἁπλῶς δέχτηκε τὸ δῶρο καὶ τίποτε ἄλλο. Ἡ φωτογραφία αὐτὸ ἀκριβῶς δείχνει. Γιὰ αὐτὸ σᾶς παρακαλῶ νὰ ἀποκατασταθεῖ ἡ ἀλήθεια τῶν γεγονότων στὴν πραγματική τους διάσταση καὶ νὰ δημοσιευθεῖ ἡ ἐπιστολή μου. Ἐπίσης παρακαλῶ καὶ κάποιους «ἐν Χριστῷ ἀδελφοὺς» νὰ μὴ βιάζονται

17 ΜΑΪΟΥ 2013

Ἀθηνῶν. Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἡ ἱστοσελίδα «defencenet.gr»: «Στὴν ὁμιλία του ὁ πρόεδρος τοῦ LSI τόνισε πολλὲς φορὲς πὼς “τὸ κόμμα του δίνει ἰδιαίτερη προσοχὴ στοὺς ἀλβανοὺς λαθρομετανάστες στὴν Ἑλλάδα” καὶ πὼς “οἱ ἀγῶνες ποὺ ἔχει δώσει ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια γιὰ τοὺς λαθρομετανάστες θὰ συνεχιστοῦν καὶ τὴν ἑπόμενη τετραετία μὲ ἐπίκεντρο πάντα τὰ δικαιώματα τῶν ἀλβανῶν λαθρομεταναστῶν, ποὺ βρίσκονται κυρίως στὴν Ἑλλάδα”. Ἀριστεροί, Κεντρῶοι, Δεξιοὶ ὅλοι τραγουδᾶνε τὸ ἴδιο τροπάριο στὴν Ἀλβανία. Μόνο στὴν Ἑλλάδα ἔχουμε ὡς φαίνεται τὴν παγκόσμια πρωτοτυπία ἡ Ἀριστερὰ νὰ θεωρεῖ τὴν ἔννοια Πατρίδα περίπου σάν... ποινικὸ ἀδίκημα, ἡ δὲ Δεξιὰ κατόνομα πατριωτική, ἀλλὰ στὰ Ἐθνικὰ θέματα ἀποῦσα. “Το LSI ἐφόσον θὰ συμμετάσχει στὴν ἑπόμενη κυβέρνηση τῆς χώρας, θὰ δώσει ἰδιαίτερη προσοχὴ στὰ ἐργασιακὰ δικαιώματα τῶν Ἀλβανῶν μεταναστῶν. Θὰ δημιουργήσει εἰδικὸ κονδύλιο ἀπὸ τὸν ἀλβανικὴ κυβέρνηση, γιὰ νὰ χρηματοδοτοῦνται καὶ νὰ λειτουργοῦν κανονικὰ τὰ Ἀλβανικὰ σχολεῖα στὴν Ἑλλάδα”, τόνισε ὁ Μετά. Τὴν ἴδια στιγμὴ, ποὺ τὸ ἑλληνικὸ κράτος λόγῳ... περικοπῶν δὲν διαθέτει πλέον κονδύλια οὔτε γιὰ τὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα τῆς Γερμανίας, ἡ "πλούσια" Ἀλβανία θὰ βρεῖ τοὺς ἀναγκαίους πόρους, γιὰ νὰ γεμίσει τὴν Χώρα μας μὲ τὴν "ἀνωτέρου" ἐπιπέδου ἀλβανικὴ παιδεία. Αὐτὸ ποὺ προκαλεῖ ἐντύπωση εἶναι ὅτι στὴν ἐκδήλωση τὸν Μετὰ συνόδευαν οἱ ὑποψήφιοι βουλευτὲς Pirro Kapurani (Κορυτσὰ) καὶ Βαγγέλης Τάβος (Ἀργυρόκαστρο), ἐνῶ παρευρέθη καὶ ὁ δήμαρχος Καισαριανῆς Ἀντώνης Καμπάκας. Ἀξιοσημείωτο ἦταν τὸ γεγονὸς πὼς, ὅταν ἀκούστηκαν οἱ ἐθνικοὶ ὕμνοι, ὁ Μετὰ ἔψελνε μὲ πάθος τὸν ἐθνικὸ ὕμνο τῆς Ἀλβανίας, ἐνῶ ὁ

Τάβος δὲν ἀκούστηκε καθόλου στὸν ἐθνικὸ ὕμνο τῆς Ἑλλάδας! Ἐρωτήματα δημιουργεῖ πάντως ἡ διεξαγωγὴ τῆς προεκλογικῆς συγκέντρωσης τοῦ LSI σὲ πολυτελῆ αἴθουσα τοῦ Μεγάρου Μουσικῆς καθὼς τὸ κόστος εἶναι τεράστιο γιὰ τὰ οἰκονομικὰ δεδομένα τῶν ἀλβανικῶν κομμάτων, τὸ κόστος ἔχει καταστεῖ ἀπαγορευτικὸ ἀκόμα καὶ γιὰ ἑλληνικὰ κόμματα τῆς Βουλῆς. Ὑπενθυμίζουμε πὼς πρόσφατα τὸ ὄνομα τοῦ Ἰλὶρ Μετὰ εἶχε ἐμπλακεῖ σὲ οἰκονομικὰ σκάνδαλα ἑκατομμυρίων».

Σχολιάζεται ἀρνητικῶς ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος, ἐπειδὴ ἠρνήθη νὰ δώση ἄδειαν νὰ ψαλῆ νεκρώσιμος ἀκολουθία διὰ ἕναν νέον 22 ἐτῶν, ὁ ὁποῖος ηὐτοκτόνησε. Ὁ νέος ὡς ἀπεδείχθη ἔπασχεν ἀπὸ ψυχικὴν νόσον. Οἱ γονεῖς τὸ ἐδήλωσαν προφορικῶς, ἀλλὰ ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις δὲν ἐπείσθη καὶ ἐζήτησε ἔγγραφον «ἀπόδειξιν» ἐκ τοῦ Νοσοκομείου. Τὸ «νέον» διεδόθη καὶ ἤρχισαν κυρίως ἀπὸ ἱστοσελίδας ἐπιθέσεις ἐναντίον τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου. Αἱ ἐπιθέσεις εἶναι ἄδικοι. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης

ὀρθῶς ἐνήργησε. Διότι ἡ Ἐκκλησία δὲν τελεῖ νεκρώσιμον Ἀκολουθίαν διὰ τοὺς αὐτόχειρας. Τὸ γνωρίζουν οἱ συγγενεῖς καὶ δι᾽ αὐτὸ ζητοῦν ἀπὸ τοὺς ἰατρούς, οἱ ὁποῖοι πιστοποιοῦν τὸν θάνατον ὅ,τι «πῆγε ἀπὸ ἄλλην αἰτίαν». Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον κατορθώνουν τὴν τέλεσιν νεκρωσίμου ἀκολουθίας. Τὸ νοσοκομεῖον, πάντως, δὲν ἔδωσε τὴν ἔγγραφον ἀπόδειξιν «ὅτι ὁ αὐτόχειρ ἦτο ψυχικῶς ἀσθενής», διότι θὰ παρεβιάζοντο τὰ προσωπικὰ δεδομένα. Τελικῶς ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις ἐπείσθη ἀπὸ προσωπικὰς μαρτυρίας συγγενῶν.

*** «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. κη´ 1920). Ἔχοντας ὡς πυξίδα τὴν ἐντολὴ αὐτή τοῦ Κυρίου ἡ Ὀρθόδοξη

Ἱεραποστολὴ στὸ Πακιστάν, τὸ ὁποῖο βρίθει ἀπὸ φανατικοὺς ἰσλαμιστές, οἰκοδομεῖ τόν πρῶτο Ὀρθόδοξο ἱερὸ ναό στή χώρα. Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ τὸ «Ἁγιορείτικο Βῆμα»: «Παρὰ τὰ ὅποια οἰκονομικὰ προβλήματα, προχωρεῖ μὲ γοργοὺς ρυθμοὺς ἡ κατασκευὴ τοῦ πρώτου Ὀρθόδοξου Ἱ. Ναοῦ στὸ Πακιστάν. Τὴν Κυριακὴ 21 Ἀπριλίου 2013 πραγματοποιήθηκε σεμνὴ τελετή, στὴν ὁποία παρέστησαν ἀρκετοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καθὼς καὶ ὁ ἡγέτης τῶν μουσουλμάνων στὴν περιοχή».

Ὀρθῶς ἔπραξεν ἡ Ἱ. Μητρόπολις Αἰγιαλείας

ΖΩΗ… MULTITASKING;

(1ον)

Τὴν Γ´ Κυριακὴν ἀπὸ τοῦ Πάσχα ἑορτάζομεν τὰς ἁγίας Μυροφόρους γυναῖκας καί τοὺς Ἰωσὴφ τὸν ἀπὸ Ἀριμαθαίας καὶ Νικόδημον, τὸν νυκτερινόν μαθητήν τοῦ Κυρίου.

Τοιχογραφία ἐκ τῆς Ἱ. Μ. Ἁγ. Νικολάου Ἀναυπαυσᾶ Μετεώρων.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ 19 ΜΑΪΟΥ 2013 Ἀπόστολος: Πράξ. στ´ 1 – 7 Εὐαγγέλιον: Μάρκ. ιε´ 43 – ιστ´ 8 Ἦχος β´ — Ἑωθινόν: Δ´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

ΑΔΥΝΑΜΙΑΙ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ὅποιος διαβάζει τὶς Πράξεις τῶν ἀποστόλων, παρατηρεῖ ὅτι μετὰ τὸ πρῶτο κήρυγμα τοῦ ἀποστόλου Πέτρου, τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς (Πράξ. 2ο κεφ.), πίστεψαν καὶ βαπτίσθηκαν 3.000 ἄτομα καὶ προστέθηκαν στὰ 120 ἀρχικὰ (Πράξ. 1,15). Αὐτὰ τὰ ἄτομα ἦταν ἀφοσιωμένα στὴ διδαχὴ τῶν ἀποστόλων, στὴν μεταξύ τους στοργικὴ ἐπικοινωνία καὶ ἑνότητα, στὴ μετάληψη τῆς θείας Εὐχαριστίας καὶ στὴν προσευχή. Ἐπιπλέον ζοῦσαν σὰν μία οἰκογένεια καὶ τὰ εἶχαν ὅλα κοινά. Κατὰ καιροὺς πουλοῦσαν, ἐθελοντικά, περιουσιακά τους στοιχεῖα καὶ τὰ χρήματα, ποὺ ἐλάμβαναν, τὰ μοίραζαν σʼ ὅλους, ἀνάλογα μὲ τὶς ἀνάγκες ποὺ εἶχε ὁ καθένας τους. Κοινὰ τραπέζια καὶ κοινὴ κοινωνικὴ ζωὴ συμπλήρωναν τὴν εἰδυλλιακὴ ζωὴ τῶν πρώτων χριστιανῶν. Κι ὅμως αὐτὴν τὴν παραδεισένια κατάσταση τῶν πρώτων χριστιανῶν τὴν ἐπισκίαζαν καὶ ἄσχημα γεγονότα καὶ συμβάντα. Ἔτσι διαβάζουμε στὸ 5ο κεφάλαιο τῶν Πράξεων γιὰ τὸν Ἀνανία καὶ τὴν Σαπφείρα, ποὺ ἔκρυψαν μέρος τῶν χρημάτων, ποὺ πῆραν ἀπὸ τὴ πώληση κάποιου κτήματός τους, καὶ εἶπαν ψέματα στοὺς ἀποστόλους ὅτι τοὺς παρέδωσαν ὅλο τὸ ποσό. Τὸ παράπτωμά τους ἦταν ὁ πρῶτος μολυσμὸς τῆς ἁγιότητας τῆς πρώτης Ἐκκλησίας καὶ γιʼ αὐτὸ τιμωρήθηκαν παραδειγματικὰ καὶ σκληρά. Τοὺς θανάτωσε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο σωματικά, γιὰ νʼ ἀποκαλύψει τὸν πνευματικό τους θάνατο, ποὺ ἐπῆλθε λόγῳ τῆς δολιότητάς τους. Στὸ 6ο κεφάλαιο τῶν Πράξεων, ἐπίσης, διαβάζουμε γιὰ τὸν γογγυσμὸ ποὺ εἶχαν οἱ Ἰουδαῖοι τοῦ ἐξωτερικοῦ, διότι παραμελοῦνταν οἱ χῆρες τους στὰ καθημερινὰ τραπέζια, ποὺ παρεῖχαν στοὺς πτωχοὺς οἱ χριστιανοί. Ὁ ἐπίσκοπος καὶ μέγας διδάσκαλος τοῦ εὐαγγελίου, Νικηφόρος Θεοτόκης (1731-1800), παρατηρεῖ στὸ Κυριακοδρόμιό του ὅτι τὸ νὰ γογγύζουν οἱ Ἑβραῖοι στὴν ἔρημο ἐναντίον τοῦ Μωυσῆ καὶ φυσικὰ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ τὸ καταλαβαίνει. Ἀλλὰ νὰ γογγύζουν οἱ νεοφώτιστοι χριστιανοί, μετὰ τὸ γεγονὸς τῆς Πεντηκοστῆς καὶ τὸ προσωπικό τους βάπτισμα καὶ τὴν ἐν Χριστῷ ἀναγέννησή τους, αὐτὸ δὲν τὸ καταλαβαίνει· ἀντίθετα τοῦ φαίνεται πολὺ παράδοξο καὶ παράλογο. Ἐπίσης οἱ Πράξεις μᾶς πληροφοροῦν γιὰ τὴ σύγκρουση, ποὺ συνέβη μεταξὺ Παύλου καὶ Βαρνάβα, γιὰ τὸ ἂν θὰ πάρουν μαζί τους στὴν δεύτερη ἱεραποστολικὴ περιοδεία τους τὸν μετέπειτα εὐαγγελιστὴ Μάρκο, ὁ ὁποῖος τοὺς εἶχε ἐγκαταλείψει στὴν πρώτη περιοδεία τους, ὅταν αὐτοὶ ἦταν στὴν Παμφυλία. Ἡ σύγκρουση ἦταν τόσο ἰσχυρὴ καὶ ἐπίμονη, ὥστε νὰ χωρίσουν ὁ Παῦλος καὶ ὁ Βαρνάβας (Πράξ. 15,35-41). Στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου (2,11-14), βλέπουμε τὸν Παῦλο νὰ συγκρούεται μὲ τὸν Πέτρο, διότι ἔκανε πίσω στὸ θέμα τῆς εἰσδοχῆς τῶν ἐθνικῶν στὸν χριστιανισμό, χωρὶς νὰ περιτέμνονται καὶ νὰ τηροῦν τὰ ἔθιμα τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου. Ἔτσι ἐνῶ ἔτρωγε μαζὶ μὲ τοὺς ἐξ ἐθνῶν χριστιανούς, ὅταν ἦρθαν οἱ ἰουδαΐζοντες χριστιανοὶ τῶν Ἱεροσολύμων, ὑποκρίθηκε ὅτι δὲν ἔχει σχέσεις μαζί τους καὶ συνεπῶς δὲν τοὺς ἀποδέχεται. Συνεπῶς ἡ ἰδέα ὅτι ἡ πρώτη Ἐκκλησία ἦταν τέλεια καὶ παραδεισένια δὲν εἶναι σωστή. Καὶ τότε ὑπῆρχαν προβλήματα καὶ ἀδυναμίες, διότι οὐδὲν τέλειο καὶ ὁλοκληρωμένο στὸ κόσμο αὐτό. Ἐκεῖνο ποὺ ὑπῆρχε ὅμως ἦταν ἡ ἄμεση ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους μὲ τὴ συνδρομὴ τῶν πιστῶν. Ἔτσι, μόλις συνέβη ὁ γογγυσμὸς τῶν Ἰουδαίων χριστιανῶν τοῦ ἐξωτερικοῦ, οἱ δώδεκα ἀπόστολοι συγκάλεσαν τὸ πλῆθος τῶν πιστῶν καὶ τὸ ἔθεσαν πρὸ τῶν εὐθυνῶν του. Τοὺς εἶπαν ὅτι ἐμεῖς οἱ ἀπόστολοι δὲν μποροῦμε νʼ ἀφήσουμε τὸ κύριο ἔργο μας, ποὺ εἶναι τὸ κήρυγμα, καὶ νʼ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὰ τραπέζια τῶν ἐνδεῶν. Σᾶς δίνουμε τὴν πρωτοβουλία ἐσεῖς οἱ πιστοί, ποὺ μετέχετε τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νὰ διαλέξετε ἑπτὰ ἄνδρες, ποὺ νὰ εἶναι σοφοὶ καὶ γεμάτοι μὲ Πνεῦμα Ἅγιο, τούς ὁποίους ἐμεῖς θὰ διορίσουμε, ὥστε νὰ φροντίζουν γιὰ τὴ σωστὴ λειτουργία τοῦ φιλανθρωπικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας. Ἐμεῖς θὰ μείνουμε ἐλεύθεροι νὰ καταγινόμαστε μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ διακονία τοῦ κηρύγματος. Θαυμάζει κανεὶς τὴ σύνεση, τὴν ταπείνωση, ἀλλὰ καὶ τὴν ὀξυδέρκεια τῶν ἀποστόλων. Ἐνῶ εἶχαν ὅλα τὰ χαρίσματα, ἐνῶ εἶχαν τὴν πλήρη διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἦταν ἐκλεγμένοι ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ γιʼ αὐτὴ τὴ διακονία, ἐν τούτοις δὲν ἀποφασίζουν οἱ ἴδιοι, ἀλλὰ θέτουν σὲ ἐνέργεια τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς καλοῦν νὰ μοιρασθοῦν μʼ αὐτοὺς τὴν εὐθύνη τῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν προβλημάτων τῆς Ἐκκλησίας. Ξέρουν ὅτι ἡ ἀρχιερωσύνη δὲν εἶναι ἀνεξέλεγκτος καὶ ἀσύδοτη ἐξουσία κατὰ τὸ δοκοῦν, ἀλλὰ ὑπεύθυνη διακονία κατὰ τὸ πρότυπο τοῦ Χριστοῦ. Λέγει κάποιος θεολόγος καὶ μεγάλος ἐρευνητὴς τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας ὅτι, ὅταν ἱδρύθηκε ἡ Ἐκκλησία, παντοῦ ὑπῆρχε μοναρχία. Κι ὅμως ἡ Ἐκκλησία κάλεσε τὸ λαὸ νʼ ἀσχοληθεῖ μὲ τὴ διοίκησή της. Δυστυχῶς σήμερα, ἐνῶ ἡ δημοκρατία βασιλεύει παντοῦ, ἡ Ἐκκλησία ἀπέκτησε μοναρχικὸ τρόπο διοικήσεως. Τοὺς πιστούς τούς θέλουμε γιὰ τὸν ὀβολό τους καὶ γιὰ τὶς ἐπώδυνες καὶ κουραστικὲς διακονίες τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ φυσικὰ γιὰ νὰ μᾶς φιλοῦν τὸ χέρι καὶ νὰ μᾶς κάνουν μετάνοιες. Τὸ ὅτι ὁ Χριστὸς ἀνέπτυσσε διάλογο μὲ τοὺς μαθητές του, ἄκουγε ἢ καὶ προκαλοῦσε τὴ γνώμη τους, τοὺς κατεύθυνε χωρὶς νὰ τοὺς βιάζει, τοὺς ἔπλυνε τὰ πόδια τους αὐτὰ τὸ ξεχάσαμε μία γιὰ πάντα… Πνεῦμα Ἅγιο λοιπὸν χρειάζεται γιὰ τὴν ἀνάληψη τῆς ὁποιασδήποτε ἐκκλησιαστικῆς διακονίας. Εἶσαι ψάλτης, νεοκῶρος, ἐπίτροπος, μέλος τοῦ φιλοπτώχου ταμείου ἢ ὁ,τιδήποτε ἄλλο; Χρειάζεται νὰ ἔχεις Πνεῦμα Ἅγιο καὶ φυσικὰ χειροθεσία ἢ διορισμὸ ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο τῆς μητροπόλεώς σου. Δὲν ὑπάρχουν ἀνώτερα καὶ κατώτερα ἀξιώματα στὴν Ἐκκλησία. Ἁπλῶς ὑπάρχουν ἀνώτεροι καὶ κατώτεροι ἄνθρωποι. Ὅλα εἶναι ὑπεύθυνες καὶ οὐσιαστικὲς καὶ σοβαρὲς διακονίες καὶ ὅλα ἀπαιτοῦν πνευματοφόρους καὶ ἁγίους χριστιανούς. Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος παρατηρεῖ ὅτι ὁ πρόκριτος τῶν διακόνων, ὁ ἅγιος Στέφανος, δὲν ὑπολειπόταν σὲ τίποτε τῶν μεγάλων θεοπτῶν προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ τῶν ἀποστόλων τῆς Καινῆς. Ἦταν πλήρης πίστεως, ἔκανε μεγάλα θαύματα, κήρυττε ὑπεύθυνα καὶ μὲ ζῆλο, ἦταν μέγας θεολόγος καὶ γεμάτος Πνεῦμα Ἅγιο, ἔβλεπε ὁράματα καὶ ὑπῆρξε θεόπτης, ὑπῆρξε μάρτυρας καὶ –τὸ σπουδαιότερο– συγχώρησε τοὺς ἐχθρούς του καὶ προσευχήθηκε καὶ ὁ Θεὸς νὰ τοὺς συγχωρήσει. Βέβαια καὶ στοὺς ἁγίους ὑπάρχουν διαβαθμίσεις τῆς ἁγιότητάς τους, ὄχι ὅμως λόγῳ ἀξιώματος, ἀλλὰ λόγῳ μεγέθους προσωπικοῦ κόπου, ἀσκήσεως, μαρτυρίου, ταπεινώσεως καὶ ἀγάπης.

Ἀρχιμανδρίτης Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

Ἐπίκαιροι ἐκδόσεις τοῦ «Ὀρθ. Τύπου» Ἀρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος Μπιλάλη (†)

«Η ΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ FILIOQUE» G Σπουδαία μελέτη διὰ τὸ φλέγον θέμα τοῦ FILIOQUE —Τιμᾶται δεμένον 26€

Πρόκειται γιὰ μία νέα πραγματικότητα τῆς τεχνολογικῆς ἐποχῆς μας. Ἕνα ἄλλο εἶδος ζωῆς κυρίως γιὰ τὴ νέα γενιὰ, ἡ ὁποία – ἕνεκα αὐτοῦ – ἀπὸ «γενιὰ Χ», ποὺ ὀνομαζόταν ἐκεῖ στὰ τέλη τοῦ 20οῦ αἰώνα, τώρα ἀποκαλεῖται «γενιὰ Μ», δηλαδὴ «multitasking generetion»! Πρόκειται γιὰ ἕνα φαινόμενο, ποὺ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν ταχύτητα, ποὺ ἐνεργοῦμε χρησιμοποιώντας ὅλα τὰ σύγχρονα τεχνολογικὰ μέσα. Ὡστόσο ἔχει πολὺ μεγάλες συνέπειες ὄχι μόνο στὴν παραγωγικότητα, ἀλλὰ καὶ στὴν ἴδια τὴν ποιότητα τῆς σκέψης μας. Λένε πὼς ἔχει νὰ κάνει ἀκόμη καὶ μὲ τὴν διανοητικὴ σύγχυση τῆς ἐ ποχῆς μας! Κατέληξε δὲ νὰ γίνεται ἀκόμη καὶ τρόπος ζωῆς! Ἀξίζει νὰ τὸ δοῦμε…

Τί ἀκριβῶς συμβαίνει;

Ζοῦμε κυριολεκτικὰ στὴν ἐπανάσταση τῆς πληροφορικῆς, τῶν τηλεπικοινωνιῶν καὶ τῶν νέων τεχνολογιῶν. Οἱ ἐξελίξεις εἶναι ὄντως ραγδαῖες σὲ βαθμὸ, ποὺ δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ τὶς παρακολουθήσει ὁ μέσος ἄνθρωπος! Ἀποτέλεσμα αὐτοῦ εἶναι νὰ κατακλυζόμαστε κυριολεκτικὰ ὄχι μόνο ἀπὸ τὰ τεχνολογικὰ μέσα (δηλαδὴ τὰ ἴδια τὰ μηχανήματα), ποὺ ὅλο καὶ ἐξελίσσονται μὲ πλῆθος ἀπὸ ἐφαρμογές, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὑπερβολικὰ ποσὰ πληροφοριῶν, ποὺ διακινοῦνται ταχύτατα μέσῳ αὐτῶν! Σύμφωνα μὲ τοὺς «New York Times», ὁ μέσος ἄνθρωπος μέσα σὲ 50 χρόνια (καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὸ 1960 ὡς τὸ 2010), ἔφθασε νὰ μαθαίνει καθημερινὰ τρεῖς φορὲς περισσότερες πληροφορίες! Ὑπολογίζεται ὅτι ὁ μέσος χρήστης τοῦ ὑπολογιστῆ ἀλλάζει τὸ παράθυρο, ποὺ βλέπει στὸν ὑπολογιστὴ του κατὰ μέσον ὅρο 37 φορὲς τὴν ὥρα καὶ ἐπισκέπτεται 40 ἱστοσελίδες τοῦ διαδικτύου τὴν ἡμέρα! Ἔρευνα, ποὺ ἔγινε στὴ Μ. Βρετανία γιὰ λογαριασμὸ τῶν Πανεπιστημίων τοῦ Μπρίστολ καὶ τοῦ Λάφμπορο1, κατέδειξε πώς, πολλὰ ἀπʼ τὰ σημερινὰ παιδιὰ ἡλικίας 10-11 ἐτῶν, μποροῦν νὰ ἀπασχολοῦνται ταυτόχρονα ἕως καὶ σὲ 5 ὀθόνες! Ἀπὸ τὸ κινητὸ καὶ τὴν παιχνιδομηχανή, μέχρι τὸν φορητὸ ὑπολογιστή, τὸν ντέσκτοπ καὶ τὴν τηλεόραση! 3 στὰ 4 παιδιὰ ἔχουν καθημερινὴ πρόσβαση σὲ συσκευὲς χειρὸς (π.χ. nintendo, playstation), 7 στὰ 10 διαθέτουν φορητὸ ὑπολογιστὴ καὶ 1 στὰ 2 ἔχουν πρόσβαση στὰ smartphones, ποὺ συνήθως δανείζονται ἀπʼ τοὺς μεγάλους! Οἱ ἐρευνητὲς ἀναρωτήθηκαν πῶς γίνεται ἕνα παιδὶ νὰ χρησιμοποιεῖ ταυτόχρονα τόσες ὀθόνες (2 ἕως 5); Ἡ ἀπάντηση ἦταν αὐτὴ, ποὺ ἔδωσαν τὰ ἴδια τὰ παιδιά: «Στὸ nintendo μου εἶμαι στὸ MSN καὶ στὸ λάπτοπ μου εἶμαι στὸ facebook, ἐνῶ ἡ τηλεόραση μένει ἀνοικτή»! Τί σημαίνει αὐτό; Πώς τὸ εὔχρηστο τῶν συσκευῶν (π.χ. φορητὲς) καὶ οἱ πολλαπλές τους λειτουργίες ἐπιδεινώνουν τὸ πρόβλημα! Ἄλλες ἔρευνες ἔχουν δείξει πώς οἱ ἄνθρωποι σήμερα καταναλώνουν «media» περίπου 12 ὧρες τὴν ἡμέρα! Καὶ πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ γίνει αὐτό; Ἁπλούστατα παρακολουθοῦν ταυτόχρονα διάφορα μέσα (π.χ. τηλεόραση καὶ διαδίκτυο)! Ἀκριβῶς ἀπʼ αὐτὴ τὴν διαδικασία, ποὺ πολλαπλασιάζει τοὺς ρυθμοὺς τῆς καθημερινότητάς μας καὶ μᾶς μεταμορφώνει σὲ «ζογκλὲρ» δραστηριοτήτων, προέρχεται τὸ πρόβλημα, ποὺ ἔχει νὰ κάνει ἀκόμη καὶ μὲ ἕνα ἄλλο τρόπο ζωῆς.

Τί σημαίνει «multitasking»;

Τώρα μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε καλύτερα αὐτὴ τὴν ὁρολογία. Λοιπόν, multitasking αὐτὸ σημαίνει ἀκριβῶς: Πολλὲς δραστηριότητες ταυτόχρονα! Νὰ διευκρινιστεῖ πὼς δὲν μιλᾶμε γιὰ πολλαπλὲς δραστηριότητες μέσα στὴν ἑβδομάδα, ἀλλὰ μέσα στὸ ἴδιο τὸ λεπτό! Γιὰ παράδειγμα ἂν κάποιος βλέπει βίντεο στὸ youtube, ἀκούει μουσική, γράφει στὸ adslgr, μιλάει στὸ MSN καὶ δουλεύει, εἶναι ἀπόλυτα φυσιολογικό, ἂν ὅλα αὐτὰ γίνονται σʼ ἕνα ὀκτάωρο ἂς ποῦμε. Ἂν ὅμως ὅλα αὐτὰ γίνονται ταυτόχρονα, τότε ἔχουμε τό συζητούμενο πρόβλημα τοῦ multitasking! Ἀντιλαμβάνεται πλέον κανεὶς πὼς τὸ multitasking δὲν ἔχει καμμιὰ σχέση μὲ τὴν πολυπραγμοσύνη, ὅπως τὴν γνωρίζαμε ὡς τώρα. Καὶ τί παράξενο! Στὴν κατεύθυνση αὐτὴ ἔχουν ἐξελιχθεῖ καὶ ὅλες οἱ μηχανές, ποὺ ἔγιναν κι αὐτὲς multitasking! Κατεβάζουν ταινίες, παίζουν μουσική, ἐκτελοῦν παρασκηνιακὰ ἕνα πλῆθος ἀπὸ ἐργασίες κ.λπ. Ἔγραψαν γιὰ τὸ iphone: «Τὸ μηχάνημα δὲν εἶναι multitasking, κοινῶς δὲν μπορεῖτε νὰ τρέξετε δύο ἐφαρμογὲς ταυτόχρονα. Αὐτὸ ὅμως θὰ λυθεῖ σὲ προσεχεῖς ἐκδόσεις»! Λὲς καὶ ὅλα εἶναι δρομολογημένα γιὰ νὰ μᾶς κάνουν τὴ ζωὴ μας multitasking, γιὰ νὰ ζοῦμε multitasking! Ἕνας ἔφηβος σήμερα, κλεισμένος ἐκεῖ στὸ δωμάτιό του, διαβάζει. Ταυτόχρονα ὅμως φοράει ἀκουστικὰ γιὰ νὰ ἀκούει μουσική, μιλάει στὸ skype, τσεκάρει κατὰ διαστήματα τὸ msn καὶ τὸ facebook γιὰ τυχὸν μηνύματα, τὸ κινητό του εἶναι ἀκριβῶς δίπλα ἀπʼ τὸ βιβλίο του, ἐνῶ παρακολουθεῖ καὶ βιντεάκια στὸ youtube. Τὸ ἴδιο κάνει καὶ ὁ ὑπολογιστής του. Κατεβάζει ταινίες, τρέχει 3-4 προγράμματα μαζὶ

κι ἔχει 5-6 παράθυρα ἀνοιχτά! Ὅμως αὐτὰ ὁ ἔφηβος θὰ λέγαμε πὼς τὰ διδάχθηκε ἀπʼ τοὺς μεγαλύτερους, τοὺς γονεῖς του κατʼ ἀρχήν. Οἱ ὁποῖοι μπορεῖ νὰ μὴ κάνουν αὐτὸ ἀκριβῶς, ὅμως μιλοῦν στὸ τηλέφωνο, ἐνῶ φτιάχνουν καφέ, ἐπιβλέπουν τὰ παιδιά, ἔχουν τὴν τηλεόραση ἀνοιχτὴ καὶ τὴν ἐφημερίδα τὸ ἴδιο! Ὡστόσο, ὅπως πολὺ ὡραῖα παρατηρήθηκε, ἐνῶ τὶς τελευταῖες δεκαετίες ὅλα ἔχουν ἐξελιχθεῖ πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση, δὲν ἔχουν ἐξελιχθεῖ ἀνάλογα καὶ οἱ ἴδιες οἱ δυνατότητες τοῦ ἀνθρώπου. Ὁπότε δὲν μένει πλέον, παρὰ νὰ ὑποφέρει ὁ ἄνθρωπος ἀπʼ αὐτὸ τὸν τρόπο ζωῆς, ὅπως πιὸ κάτω θὰ δοῦμε ἀναλυτικά.

Ὑπάρχουν ὀφέλη;

Ὡς τὸ πλέον βασικὸ πλεονέκτημα τῶν νέων τεχνολογιῶν, ποιὸ μᾶς λένε ὅτι εἶναι; Ὅτι αὐτές σοῦ ἐπιτρέπουν νὰ κάνεις πολλὰ πράγματα ταυτόχρονα. Καὶ συνεπῶς κερδίζεις χρόνο, γίνεσαι πιὸ παραγωγικὸς καὶ δραστήριος. Γιὰ τὰ δύο τελευταῖα, θὰ ἀναφερθοῦμε πιὸ κάτω ἀναλυτικά. Γιὰ τὸ πρῶτο, τὸν χρόνο, εἶναι ἀλήθεια ὅτι τὸ λεγόμενο multitasking φέρνει κάποια ἀποτελέσματα μόνο ὅταν πρόκειται γιὰ κάποιες ἐργασίες ρουτίνας, ὄχι ὅμως καὶ γιὰ ἐργασίες ἀπαιτητικὲς καὶ κρίσιμες.

Ποιὲς εἶναι οἱ ἐπιπτώσεις;

Μὲ βάση τὸ ἀξίωμα «ὅποιος δὲν κατακτήσει τὴν τεχνολογία, δὲν θὰ μπορέσει νὰ κατακτήσει ποτὲ τὴ σύγχρονη ζωή, οὔτε καὶ νὰ ἀναρριχηθεῖ ἐπαγγελματικὰ». Τὰ παιδιὰ ἀφήνονται ἐντελῶς ἀνεξέλεγκτα μπροστὰ στὶς ὀθόνες καὶ ὅλα τὰ σύγχρονα τεχνολογικὰ ἐπιτεύγματα. Ὅμως ποιὲς μπορεῖ νὰ εἶναι οἱ ἐπιπτώσεις μιᾶς… multitasking ζωῆς; Ἀκριβῶς ἐδῶ εἶναι καὶ ἡ οὐσία τοῦ θέματος. Ἡ ἀπάντηση τὴν ὁποία θὰ μπορούσαμε νὰ δώσουμε εἶναι ἡ ἑξῆς: 1. Αὐξάνει τὶς μαθησιακὲς δυσκολίες, ἐξασθενεῖ τὴν πρόσφατη μνήμη καὶ τὴν ἀδυναμία συγκέντρωσης! Κι ὅλα αὐτὰ ἄν καὶ ἐπικρατεῖ εὐρέως ἡ ἄποψη ὅτι ἡ ταυτόχρονη ἐνασχόληση μὲ πολλὰ πράγματα εἶναι ἔνδειξη ὑψηλῶν νοητικῶν ἱκανοτήτων! Στὸ βιβλίο του «The Shallows» (= Οἱ Ρηχοί), o Ἀμερικανὸς συγγραφέας καὶ δημοσιογράφος Nicholas Carr ἀναλύει πῶς τὸ διαδίκτυο ἔχει ἀλλάξει τὸν τρόπο ποὺ σκεπτόμαστε, διαβάζουμε καὶ θυμόμαστε. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἐξελιχθεῖ σὲ κυνηγοὺς πληροφοριῶν, ὑποστηρίζει. Ἀναζητοῦμε – ἀνακαλύπτουμε – θυμόμαστε. Ἂν τὸ διαδίκτυο μᾶς βοηθᾶ νὰ ἀνακαλύπτουμε πληροφορίες, ὡστόσο κάνει ζημιὰ στὴν ἱκανότητά μας νὰ ἀπορροφήσουμε καὶ νὰ παρακρατήσουμε τὴν πληροφορία. Ἐξ οὗ καὶ ὁ τίτλος τοῦ βιβλίου του! Ἐπιπλέον ἐξηγεῖ σʼ αὐτό, πῶς ὁ ἐγκέφαλός μας δὲν ἐκτοξεύει ταυτόχρονα χιλιάδες βέλη σὲ διάφορες κατευθύνσεις, ἀλλὰ μὲ ἀπίστευτη ταχύτητα καὶ ἀκρίβεια ἕνα – ἕνα τὰ βέλη του, σὰν τὸν Ρομπὲν τῶν Δασῶν, πρὸς συγκεκριμένη κατεύθυνση καὶ στόχο! Σύμφωνα μὲ τὶς μελέτες, ὁ καλύτερος multitasker (ἂν μπορούσαμε νὰ τὸν ὀνομάσουμε ἔτσι), εἶναι αὐτὸς ποὺ δὲν ἐπιδίδεται σὲ μανιακοὺς ρυθμοὺς σὲ multitasking! Δηλαδὴ ὅσο πιὸ «καθαρὸς» εἶναι κανεὶς ἀπʼ τὸ multitasking, τόσο τὰ καταφέρνει καλύτερα σὲ multitasking, ὅταν τὸ ἀπαιτοῦν οἱ ἀνάγκες! Κι αὐτὸ γιατί ὅσο μεγαλύτερος multitasker εἶναι κάποιος, τόσο πιὸ ἐπιρρεπὴς εἶναι στὸ νὰ τοῦ ἀποσπᾶται ἡ προσοχή! Κι αὐτὸ γιατί δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπικεντρωθεῖ ἡ προσοχὴ μας ἀδιάλειπτα σὲ κάτι, πόσο μᾶλλον σὲ πλῆθος πραγμάτων. Ὁ Nicholas Carr, πάλι, σὲ ἄρθρο του, πού δημοσιεύτηκε στὸ περιοδικὸ «The Atlantic» ὑπὸ τὸν τίτλο «Μᾶς κάνει ἠλίθιους τὸ Google;» ὑποστήριξε ὅτι αὐτοὶ, ποὺ περνοῦν πάρα πολλὴ ὥρα στὸ διαδίκτυο συνηθίζουν στὸ νὰ χειρίζονται πλῆθος ἐρεθισμάτων, χάνουν ὅμως τὴν ἱκανότητα νὰ ἐμβαθύνουν σὲ συγκεκριμένα πράγματα, κείμενα ἢ ἰδέες. Ἐπίσης σὲ ἄλλο του ἄρθρο στὸ περιοδικὸ «Wired» τόνισε τοῦτο: «Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι ἡ ἐπιπόλαιη κατανάλωση πληροφορίας ἔχει γίνει ἡ κυρίαρχη μορφὴ σκέψης».

Ἔρευνα τοῦ Ἀμερικανικοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Στάνφορντ, ποὺ δημοσιεύτηκε στὸ περιοδικὸ τῆς Ἐθνικῆς Ἀκαδημίας Ἐπιστημῶν τῶν ΗΠΑ ἔδειξε ὅτι ἀντιμετωπίζουν προβλήματα συγκέντρωσης καὶ προσοχῆς ὅσοι ἐπιδίδονται στὸ multitasking. Ὡς ἕνα ἀπʼ τὰ βασικὰ αἴτια τοῦ φαινομένου αὐτοῦ θεωρεῖται ἡ συνεχὴς διατήρηση ἄχρηστων πληροφοριῶν στὴ βραχυπρόθεσμη μνήμη τῶν «multitaskers», κάτι ποὺ ἐπηρεάζει τὴ δυνατότητα συγκέντρωσής τους2. Κατὰ τὸν Καθηγητὴ τῆς Ἰατρικῆς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ν. Καρολίνα Γκάρι Ἄστον Τζόουνς «ἀπʼ τὴν ἔρευνα αὐτὴ προκύπτει πὼς ἡ σύγχρονη κοινωνία, ποὺ μᾶς πιέζει νὰ ἀσχολούμαστε ταυτόχρονα μὲ ὅλο καὶ περισσότερα ἀντικείμενα θὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ χάνει ὅλο καὶ περισσότερο τὴ δυνατότητα νὰ συγκεντρώνεται γιὰ μεγάλα χρονικὰ διαστήματα». Τὸ πρόβλημα αὐτὸ δὲν ἀφορᾶ μόνο τοὺς νέους, ἀλλὰ καὶ τοὺς μεγάλους, ὅπως τὰ στελέχη ἐπιχειρήσεων γιὰ παράδειγμα, τὰ ὁποῖα ἔχουν πολὺ μεγάλη ἀνάγκη γιὰ ἀπερίσπαστη ἐργασία, προκειμένου νὰ ἀντιμετωπίσουν μεγάλα προβλήματα τῶν ἑταιρειῶν τους καὶ νὰ πάρουν τὶς σωστὲς ἀποφάσεις. Ὑποστηρίζεται ὅτι ὁ ἡγέτης, ποὺ θέλει νὰ εἶναι ἀποτελεσματικός, θὰ πρέπει νὰ ξεφύγει ὁπωσδήποτε ἀπʼ αὐτὸ τὸν φαῦλο κύκλο! Ὁ ὑπʼ ἀριθμὸν 1 εἰδικὸς στὸ multitasking Καθηγητὴς David Meyer τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Μίτσιγκαν3 ὑποστηρίζει ὅτι, «ὅταν ἐμεῖς θεωροῦμε ὅτι κάνουμε πολλὰ πράγματα ταυτόχρονα, ἁπλῶς περνᾶμε πολὺ γρήγορα ἀπὸ τὴν μία διανοητικὴ ἐργασία στὴν ἄλλη, σὰν νὰ ἀνοιγοκλείνουμε διακόπτες. Μὲ κάθε κλὶκ τοῦ διακόπτη σπαταλᾶμε διανοητικὲς δυνάμεις, γινόμαστε ἀπρόσεκτοι, ξεχνᾶμε, κάνουμε λάθη». Κατὰ τὸν ἴδιο «τὸ πιὸ ἐπικίνδυνο multitasking εἶναι τὸ νὰ μιλᾶμε στὸ κινητὸ, ἐνῶ ὁδηγοῦμε. Ἔχει, ἐξ ἄλλου, καταγραφεῖ ὡς μία ἀπὸ τὶς πρῶτες αἰτίες ἀτυχημάτων». Καὶ ἐπιπλέον πὼς «τὸ μόνο ἐφικτὸ εἶδος multitasking εἶναι αὐτὸ, ποὺ καταλαμβάνει διαφορετικὰ νοητικὰ κανάλια. Π.χ. τὸ νὰ διπλώνεις τὰ ροῦχα, ἐνῶ συγχρόνως ἀκοῦς τὸν καιρὸ στὶς εἰδήσεις»4. Ὁ Αὐστριακὸς Ψυχίατρος δρ. Μάνφρεντ Σπίτσερ τῆς Ψυχιατρικῆς Κλινικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Οὒλμ τονίζει πὼς ἡ ἱκανότητα αὐτοσυγκέντρωσης τῶν μαθητῶν δέχεται στὴν ἐποχὴ μας «ἠλεκτρονικὸ πόλεμο», γιὰ δὲ τὰ βιντεοπαιχνίδια τονίζει: «Τὰ βιντεοπαιχνίδια μαθαίνουν στὰ παιδιὰ νὰ συγκεντρώνονται σὲ διαφορετικὰ σημεῖα τῆς ὀθόνης. Αὐτὸ πλασάρεται ἀπὸ τὶς ἑταιρεῖες ὡς ἐνίσχυση τῆς προσοχῆς. Ἡ προσοχὴ στὸ σχολεῖο ὅμως, μεταφράζεται στὴν ἱκανότητά του νὰ μπορεῖ νὰ συγκεντρωθεῖ σὲ ἕνα πράγμα κάθε φορά. Καὶ τὴν ἱκανότητα αὐτὴ ἀκριβῶς “χάνουν” τὰ παιδιὰ, ὅταν μαθαίνουν νὰ συγκεντρώνονται στὰ πάντα. Πρόσφατη μελέτη μᾶς ἔδειξε ὅτι, ἂν δώσουμε σʼ ἕνα μαθητὴ μία παιχνιδομηχανή, τότε μέσα σὲ διάστημα 4 μηνῶν οἱ σχολικές του ἐπιδόσεις θὰ κάνουν βουτιά»!5 Τί φοβερό! Νὰ μπορεῖς νὰ ἑστιάζεις στὰ πάντα, ὄχι ὅμως καὶ σὲ ἕνα! Ἐπιπλέον ἄλλες ἔρευνες ἔχουν δείξει ὅτι τὰ παιδιὰ ποὺ διαβάζουν τὰ μαθήματά τους καὶ ταυτόχρονα ἀκοῦνε μουσική ἤ εἶναι συνδεδεμένα μὲ τὸ διαδίκτυο ἤ ἔχουν ἀνοικτὴ τὴν τηλεόραση, τὸ πιθανότερο εἶναι τὴν ἑπόμενη ἡμέρα νὰ μὴ θυμοῦνται σχεδὸν τίποτε! Τέλος, κατὰ τοὺς εἰδικοὺς νευρολόγους – ψυχιάτρους, «ἡ ὑπερκινητικότητα καὶ μειωμένη προσοχὴ τῶν παιδιῶν δὲν εἶναι παρὰ αὐτὴ ἡ ἀνισορροπία στὸ ἰσοζύγιο τῶν ἐρεθισμάτων, ποὺ δεχόμαστε καὶ ἐκείνων, ποὺ μποροῦμε νὰ διαχειριστοῦμε»!

Ὑποσημειώσεις:

1. Στόχος τῶν ἐπιστημόνων ἦταν νὰ ἐξετάσουν τρόπους, γιὰ νὰ περιοριστεῖ ὁ χρόνος, ποὺ περνοῦν τὰ παιδιὰ μπροστὰ στὶς διάφορες ὀθόνες. 2. Πηγή: kathimerini.gr 3. Μὲ τὴν ἐρευνητική του ὁμάδα μελετᾶ τὴ νευρολογία τοῦ ἐγκεφάλου καὶ τὴν ἱκανότητα διαχείρισης πληροφοριῶν. 4. Πηγή: Περιοδικὸ «ΕΨΙΛΟΝ» 5. Πηγή: Ἐφημ. «ΤΟ ΒΗΜΑ» Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

ΒΙΒΛΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ Τοῦ πρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

22. ΜΕΤΑΝΟΙΑ Σελ. 140, τιμή 5€ 23. «ΘΕΛΩ ΠΕΝΤΕ ΛΟΓΟΥΣ ΛΑΛΗΣΑΙ» Συμπυκνωμένοι λόγοι ζωῆς. Σελ. 230, τιμή 7€ 24. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ Τά ἑπτά θανάσιμα ἁμαρτήματα. Σελ. 190, τιμή 7€ 25. ΛΟΓΟΣ ΑΓΑΘΟΣ Κείμενα γιά τόν ἀγώνα κατά τῆς ἁμαρτίας. Σελ. 220, τιμή 8€ 26. ΠΡΟΓΕΥΣΗ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ Δεκαπέντε διηγήματα μέ ἱστορικό πυρήνα. Σελ. 156, τιμή 7€ 27. ΑΡΩΜΑ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ Σελ. 180, τιμή 7€ 28. ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Καί ἄλλα ψυχωφελῆ κείμενα. Σελ. 152, τιμή 7€ Κεντρική διάθεση Πρεσβ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ 44100 Κόνιτσα, τηλ. 26550.22788

17 ΜΑΪΟΥ 2013

Σελὶς 5η

ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΗ ΕΚΡΗΞΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΟΝΙΤΣΗΣ κ. ΑΝΔΡΕΟΥ Ὄχι εἰς τόν κοινόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα μετά τῶν αἱρετικῶν χριστιανῶν

Τό Πασχάλιον μήνυμα τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κ. Ἀνδρέου ἦτο ἐξόχως ἀντιοικουμενιστικόν, ἀντιπαπικόν καί ὑπέρ τῆς τηρήσεως τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων, ὡς αὐτό καθωρίσθη ὑπό τῆς Α´ Οἰκ. Συνόδου. Τό πλῆρες κείμενον ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

-Α-

Γιορτάζουμε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, τὸ Πάσχα, τὴν μεγάλη γιορτὴ τῆς Ὀρθόδοξης χριστιανοσύνης. Γιορτάζουμε τὴν θριαμβευτικὴ νίκη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐνάντια στὸν Σατανᾶ καὶ σὲ ὅλες τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ἅδη. “Πάσχα Κυρίου, Πάσχα”, ψάλλει χαρούμενα, σὲ ὅλους τοὺς τόνους, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. Πάσχα σημαίνει πέρασμα. Καὶ γιὰ μὲν τοὺς Ἰσραηλῖτες τῆς ἀρχαίας ἐποχῆς εἶχε τὴν ἔννοια τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὴν δουλεία τοῦ Φαραὼ καὶ τῶν Αἰγυπτίων, ποὺ εἶχε διαρκέσει τετρακόσια (400) ὁλόκληρα χρόνια· γιὰ μᾶς, ὅμως, τοὺς χριστιανούς, εἶναι ἡ σωτηρία ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας, τὰ ὁποῖα μὲ τόση τέχνη εἶχε χαλκεύσει ὁ πονηρὸς στὸν Κῆπο τῆς Ἐδέμ, παρασύροντας στὴν ἀποστασία καὶ στὸ κακὸ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα.

-Β-

Ὅμως, οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἀκολουθῶντας τὴν γραμμὴ τὴν θεόπνευστη τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, γιορτάζουμε τὸ Πάσχα τὴν πρώτη Κυριακή, μετὰ τὴν πανσέληνο τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας. Οἱ χριστιανοὶ τῆς Δύσεως (παπικοὶ καὶ προτεστάντες - διαμαρτυρόμενοι), ποὺ αἰῶνες τώρα βρίσκονται στὴν πλάνη καὶ στὴν αἵρεση, γιορτάζουν, σχεδὸν πάντοτε, σὲ διαφορετικὲς ἡμερομηνίες. Ἐφέτος, γιὰ παράδειγμα, οἱ Δυτικοὶ ἐτέλεσαν τὸ Πάσχα στὶς 31 Μαρτίου. Καὶ δὲν εἶναι μόνο αὐτὴ ἡ διαφορά, ποὺ χωρίζει τὶς πολυώνυμες χριστιανικὲς κοινότητες τοῦ Δυτικοῦ κόσμου ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία, Κα-

θολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ-Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Στὴν δεύτερη μετὰ Χριστὸν χιλιετία, στὶς ἀρχὲς τῆς ὁποίας ἡ δυτικὴ χριστιανοσύνη ἀποσχίστηκε ἐπίσημα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, πλεῖστες ὅσες αἱρετικὲς ἀποκλίσεις σημειώθηκαν. Ἔτσι, τόσο ὁ παπισμός, ὅσο καὶ ὁ προτεσταντισμὸς (ἀπὸ τὸν 16ο αἰῶνα κιʼ ἔπειτα), βρέθηκαν νὰ κολυμπᾶνε στὰ θολὰ νερὰ τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς πλάνης. Ὁ πάπας μὲ τὸ πρωτεῖο καὶ τὸ “ἀλάθητο”, μὲ τὶς αὐθαιρεσίες καὶ τὰ ποικιλώνυμα σκάνδαλα, προκάλεσε τὴν ἀπόσχιση τῶν Διαμαρτυρομένων, οἱ ὁποῖοι ἄρχισαν νὰ διαιροῦνται μεταξύ τους μὲ γοργοὺς ρυθμούς, ὥστε σήμερα νὰ ὑπάρχουν πάνω ἀπὸ χίλιες προτεσταντικὲς παραφυάδες. Σημειώνουμε μὲ ὀδύνη, ὅτι κάποιες ἀπʼ αὐτὲς τὶς αἱρετικὲς ὁμάδες δὲν παραδέχονται τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ τὴν θεωροῦν... μῦθο!

-Γ-

Ὅμως, ἐδῶ καὶ κάμποσα χρόνια ὑπάρχει μιὰ κίνηση νὰ γιορτάζουν τὸ Πάσχα ὅλοι οἱ χριστιανοὶ τὴν ἴδια ἡμερομηνία, ἡ ὁποία τοποθετεῖται στὸ τρίτο δεκαήμερο τοῦ Ἀπριλίου. Μέχρι τώρα, οἱ προσπάθειες τῶν οἰκουμενιστικῶν κύκλων ἔχουν ναυαγήσει. Γιατὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐμμένει σταθερὰ στὴν γραμμὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων. Καὶ τὸ μὲν Βατικανὸ μὲ τὴν σατανικῆς ἐμπνεύσεως Οὐνία, προσπαθεῖ νὰ πετύχῃ τὴν διάσπαση τῶν Ὀρθοδόξων καὶ νὰ ὁδηγήσῃ τὰ ἀνύποπτα θύματά της στὶς ἀγκάλες τοῦ πάπα. Γιατὶ οἱ ναοὶ τῶν Οὐνιτῶν, τὰ ἱερατικὰ καὶ ἀρχιερατικὰ ἄμφια, οἱ ἀκολουθίες καὶ τὰ ψάλματα εἶναι σχεδὸν ἴδια μὲ ἐκεῖνα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καὶ κάποιοι, δυστυχῶς καὶ μορφωμένοι, παρασύρονται. Ὅμως, δόξα τῷ Θεῷ! Στὴν Πατρίδα μας, τοὐλάχιστον, ἀλλὰ καὶ στὴν Ρωσικὴ Ἐκκλησία, ἡ Οὐνία ὄχι μόνο δὲν βρίσκει ἀπήχηση, ἀλλὰ καὶ ἔχει προκαλέσει ἰσχυρὲς ἀντιδράσεις.

-Δ-

Αὐτὲς οἱ μέθοδοι, βέβαια, τοῦ Βατικανοῦ δείχνουν τὰ δόλια μέσα, ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ αἵρεση γιὰ νὰ

διαβρώσῃ τὸ φρόνημα τῶν Ὀρθοδόξων Λαῶν. Καὶ εἶναι ἀπορίας ἄξιον, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία συνεχίζει νὰ διαλέγεται μὲ τὴν αἱρετικὴ χριστιανοσύνη τῆς Δύσεως, ὅτι ὁ πάπας προσφωνεῖται “ἁγιώτατος ἀδελφός” καὶ τὸ Βατικανὸ “ἀδελφὴ ἐκκλησία”, ἐνῷ ἀνάλογα γίνονται καὶ μὲ τοὺς ποικιλώνυμους Προτεστάντες, μάλιστα δὲ μὲ τοὺς Ἀγγλικανούς, οἱ ὁποῖοι ἔφθασαν νὰ “χειροτονοῦν” καὶ γυναῖκες ὡς “ἱερεῖς” καὶ “ἐπισκόπους”, νὰ εὐλογοῦν δὲ τὴν ἠθικὴ ἀνωμαλία, ἀναβιώνοντας τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα. Ὅθεν, εἶναι χρέος ὅλων ὅσοι ἀγαποῦν βαθειὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, νὰ μένουμε κάτω ἀπὸ τὴν σκέπη τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, διατηρῶντας ἀλώβητη τὴν Πίστη καὶ τὶς Ἱερές μας Παραδόσεις. Κιʼ ἄς προσευχώμαστε γιὰ τοὺς ἑτεροδόξους χριστιανοὺς νὰ γιορτάσουν σύντομα τὸ ἀληθινὸ Πάσχα, τὸ πέρασμα δηλαδή, στὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας.

-Ε-

Τώρα, λοιπόν, ποὺ ὅλα γιορτάζουν τὸ Πάσχα τῶν Ὀρθοδόξων, ἄς ἀγωνιζώμαστε νὰ ἔχουμε τὴν Πίστη τῶν Πατέρων μας. Καὶ τὴν πεποίθηση, ὅτι θὰ ξεπεράσουμε τὰ δύσκολα τῆς παρούσης συγκυρίας μὲ τὴν χάρη τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου. Ἀπευθύνω πατρικὸ ἀναστάσιμο χαιρετισμὸ σὲ ὅλους σας, ἰδιαίτερα στὰ μαθητικά, στὰ ἐργαζόμενα, στὰ φοιτητικὰ νιᾶτα, καὶ στὰ στρατευμένα παιδιὰ τῆς Ἑλληνικῆς μας Πατρίδος. Στὴν Κύπρο, στὴν Βόρειο Ἤπειρο καὶ στὴν Πόλη τῶν Ὀνείρων μας, στὴν Κωνσταντινούπολη, στέλνω τὶς ἐγκάρδιες εὐχές μου καὶ τὴν ἀγάπη μου. Ἄς μὴ ξεχνᾶνε οἱ ἐμπερίστατοι ἀδελφοί, ὅτι τὸν Γολγοθᾶ τὸν ἀκολουθεῖ πάντοτε ἡ Ἀνάσταση. Χρόνια πολλὰ καὶ ἅγια σὲ ὅλους, ἀναστάσιμα καὶ εὐλογημένα. Ἀδελφοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ ! Διάπυρος εὐχέτης ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ

ΑΣ ΚΡΑΤΗΣΩΜΕΝ ΑΠΑΡΑΒΙΑΣΤΟΝ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ Ἐπισημαίνουν εἰς τά πασχάλια μηνύματά των Σεβ. Μητροπολῖται

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν κ. Μᾶρκος εἰς τό πασχάλιον μήνυμά του, μεταξύ ἄλλων τονίζει:

«Πανηγυρίζοντας τό Πάσχα τοῦ Χριστοῦ μας, Τόν παρακαλοῦμε νά στερεώσει τήν πίστη μας. Νά αὐξήσει τήν ἀγάπη μας. Νά μᾶς ἐνισχύει, ὥστε μέ προθυμία καί χαρά νά ὑπακοῦμε στό αἰώνιο θέλημά Του. Εὔχομαι νά ἀξιωθοῦμε ὅλοι νά ζήσουμε μέσα στήν ἐλευθερία καί τήν χαρά τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ. Νά ἐπιτυγχάνουμε καθημερινά τή διάβαση

ἀπό τήν ἁμαρτία στήν Χάρη, ἀπό τήν ἀπελπισία στήν ἐλπίδα, ἀπό τόν θάνατο στήν Ζωή. Ὅσοι βιώνουμε ἐντός τῆς Ἐκκλησίας τήν ἀναστάσιμη χαρά, ἀναστημένοι κι ἐμεῖς στό φρόνημα καί τήν ψυχή, δίνουμε καθημερινά, παντοῦ καί πάντοτε, τήν μαρτυρία τῆς Ἀναστάσεως».

Ὁ Σεβ. Αἰτωλίας Εἰς τό πασχάλιον μήνυμά του ὁ Σεβ. Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶς, ὑπογραμμίζει, μεταξύ ἄλλων, τά ἑξῆς:

Ὑπογραμμίζει εἰς τό πασχάλιον μήνυμά του ὁ Σεβ. Ἐδέσσης

ΑΝΕΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας κ. Ἰωήλ εἰς τό πασχάλιον μήνυμά του τονίζει ὅτι δέν πρέπει νά ἀπελπιζώμεθα ἐξ αἰτίας τῆς πνευματικῆς καί οἰκονομικῆς κρίσεως. Αὕτη ἡ κρίσις εἶναι ἕνας βαρύς σταυρός, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ εἰς τήν Ἀνάστασιν. Ἀναλύων δέ τήν ἄρσιν τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας ὑπογραμμίζει τά ἀκόλουθα:

« “Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ”. Κανεὶς ποτὲ δὲ συμφιλιώθηκε μὲ τὸ Θεὸ χωρὶς τὴ δύναμη τοῦ Σταυροῦ. Πῶς ἦταν δυνατὸ νὰ ἀνανεωθεῖ κάποιος καὶ νὰ συμφιλιωθεῖ μὲ τὸ Θεὸ “ἐν πνεύματι”, χωρὶς προηγουμένως νὰ καταργηθεῖ ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ σαρκικὴ ζωὴ. Αὐτὸ εἶναι νὰ σηκώσουμε τὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, νὰ καταργήσουμε μὲ τὴ δύναμή του τὴν ἁμαρτία. Γι᾽ αὐτὸ καὶ κάποιος ἀπὸ τοὺς θεοφόρους Πατέρες, ὅταν ρωτήθηκε, ἐὰν πιστεύει σὲ ἕνα Ἐσταυρωμένο, ἀπάντησε πὼς πιστεύει σ᾽ Αὐτὸν ποὺ σταύρωσε τὴν ἁμαρτία (Γρηγ. Παλαμᾶς). Σταυρὸς κατὰ τὴ γνώμη τοῦ ἀποστ. Παύλου εἶναι νὰ σταυρώσει κάποιος τὸ σαρκικό του φρόνημα μαζὶ μὲ τὰ πάθη του καὶ τὶς ἐπιθυμίες· “οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις” (Γαλ. ε´ 24). Αὐτὸ σημαίνει νὰ σταυρώσουμε τὴ σάρκα μας καὶ τὶς ἐπιθυμίες μας, νὰ γίνει ἀνενέργητος ὁ ἄνθρωπος σὲ κάθε τί ποὺ δὲν ἀρέσει στὸ Θεό. Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης θὰ σχολιάσει τὰ παραπάνω ἐπιγραμματικά· “Σταυρῷ Χριστὸν ἐνδεδύμεθα, καὶ τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον ἀποτιθέμεθα”, δηλ. μὲ τὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου φορᾶμε τὸ Χριστὸ καὶ ἀποτινάζουμε ἀπὸ πάνω μας τὴν ἁμαρτία. Ὁ Σταυρὸς ἔσχισε τὸ παλαιὸ χειρόγραφο τῶν χρεῶν τῆς ἁμαρτίας μας, τὸ δεσμωτήριο τοῦ θανάτου, δηλ. τὸν ἅδη, τὸν ἔκανε ἄχρηστο, ἄδειασε τὰ ταμεῖα τοῦ ἅδου, ἐξανέστησε τοὺς νεκρούς, ἔκανε νὰ χαθεῖ ἡ κατάρα τοῦ Ἀδὰμ καὶ δώρησε στοὺς ἀνθρώπους τὴ χαρά. Ἀνέβηκε πάνω στὸ Σταυρὸ ὁ Κύριος, ὄχι γιὰ νὰ κρίνει τὸν κόσμο, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀπαλείψει μὲ τὸ αἷμα Του τὶς πολλὲς ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἄλλη πλευρὰ τοῦ Σταυροῦ εἶναι ἡ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως. Θὰ

ἦταν ἀπελπιστικὸ νὰ τελείωνε τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ τὴ Μεγάλη Παρασκευή. Πίσω ἀπὸ τὸ Σταυρὸ κρυβόταν ἡ Ἀνάστασή Του. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἔφερε χαρὰ στὸν κόσμο. Ἔπαυσε ἡ παλαιὰ κατάρα ποὺ ἔφερνε λύπη στὸν ἄνθρωπο, καταργήθηκε ἡ ἡγεμονία τοῦ Διαβόλου, ἄνοιξε ὁ δρόμος γιὰ τὴν τελείωση τοῦ ἀνθρώπου, ἄλλος βίος, ἄλλη ζωή. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἔφερε τὸ χάρισμα τῆς υἱοθεσίας, τὴν ἀπαρχὴ τῆς σωτηρίας μας, τὴ θέωση τοῦ ἀνθρώπου. «Εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ὑμῶν» (Α΄ Κορ. ιε΄ 17), θὰ πεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ὁ Χριστὸς θανατώθηκε ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ. Ἐὰν ὁ σταυρὸς ἦταν ὁ κλῆρος τοῦ Ἰησοῦ, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι διαφορετικὴ ἡ κατάληξη τῶν μαθητῶν Του, ὄχι μόνον τῶν δώδεκα, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν μαθητῶν Του ἀνὰ τὸν κόσμο ποὺ θέλουν νὰ τὸν ἀκολουθήσουν. Ὁ πιστὸς μαθητὴς ἀκολουθεῖ καὶ μιμεῖται τὸ διδάσκαλο ὄχι μόνο στὴ ζωή, ἀλλὰ καὶ στὸ θάνατο, γράφει ἕνας θεολόγος (Ἰ. Καραβιδόπουλος). Ἐπίσης ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶχε πεῖ πὼς ὅποιος δὲ σηκώσει τὸ Σταυρό Του, δὲν μπορεῖ νὰ ὀνομάζεται μαθητὴς Του· “καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος” (Ματθ. ι´ 38). Ἐπίσης· “οὐ δύναται εἶναί μου μαθητὴς” (Λουκ. ιδ´ 27). Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ ἀποφεύγουμε τὸ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Μόνον ὁ διάβολος δὲν εἶχε ἐπιθυμία νὰ σταυρωθεῖ ὁ Χριστός, γιατί φοβόταν πὼς θὰ καταργηθεῖ ἡ δύναμή του. Εἶναι σημεῖο γνησιότητας τοῦ μαθητῆ πρὸς τὸ διδάσκαλο ἡ ἄρση τοῦ Σταυροῦ. Ἡ μὴ ἀποδοχὴ τοῦ Σταυροῦ ἑρμηνεύεται σὰν ἀντίσταση ἀπέναντι στὸ Θεό. Ἄλλωστε ὁ Σταυρὸς εἶναι τὸ προστάδιο μίας θείας ζωῆς. “Ἰδοὺ γὰρ ἦλθε διὰ τοῦ Σταυροῦ χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ”, λέγει μία προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πρότυπο ποὺ ἀκολουθοῦμε ὅλοι μας. Εἶναι ὁ “ὑπογραμμὸς”, ποὺ λέει ὁ Πέτρος (Α´ Πέτρ. β´ 21), γιὰ νὰ βαδίσουμε στὰ ἴχνη Του. Εἶναι ἀπαράδεκτο νὰ θέλουμε μόνο τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως χωρὶς τὴν ἄρση τοῦ Σταυροῦ. Ἡ αἰτία τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως εἶναι ὁ Σταυρικὸς θάνατος τοῦ Κυρίου μας».

«Σήμερα Πάσχα, Ἑορτή ἑορτῶν, ἄς προσφέρουμε καί ἐμεῖς στόν Ἀναστάντα Κύριο τό ὡραιότερο, τό πιό ἀρεστό σʼ Αὐτόν δῶρο. Ἄς ἀρνηθοῦμε ἀμετάκλητα τήν ἁμαρτία. Ἄς τήν ἐγκαταλείψουμε καί ὅλα τά μέλη τοῦ σώματός μας ἄς τά ὑποτάξουμε στόν ἐλαφρύ ζυγό τοῦ θελήματος τοῦ Κυρίου. Ὅσο καί ἄν κοιμᾶται ἐπικίνδυνα ὁ κόσμος μέσα στή θόλωσι καί τήν νύκτα τῆς ἁμαρτίας, “ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι” (Ρωμ. ιγ´, 11). Ἄς ἀπομακρύνουμε γιά παράδειγμα τούς ὀφθαλμούς μας ἀπό τήν κακή ἐπιθυμία, τήν ἀκοή μας ἀπό τά ἄσεμνα καί ἐφάμαρτα ἀκούσματα, τό στόμα μας ἀπό τό θυμό, τό ψεῦδος, τήν αἰσχρολογία, τήν βλασφημία, τήν καταλαλιά, τήν κατάκρισι. Ἄς ἀποξενώσουμε τά χέρια μας ἀπό τήν ἀδικία, τήν κλοπή, τήν βλάβη τῶν συνανθρώπων μας, ἄς ἀπομακρύνουμε τά πόδια μας ἀπό χώρους ὅπου φθείρεται καί ἀπομακρύνεται ἡ καθαρότης καί ἡ ἁγνότης τοῦ σώματος. Ὅσο καί ἄν ζοῦμε μέσα στήν ἀποστασία, στήν ἄρνησι τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας, ὅσο καί ἄν μᾶς ἔχουν κυκλώσει “κύνες πολλοί” καί “λύκοι βαρεῖς”, μέ κοσμικές καί αἱρετικές φωνές, ἄς ἀγωνισθοῦμε νά διαφυλάξουμε καί νά διατηρήσουμε τόν ἐξαγνισμό τῆς διανοίας μας ἀπό τήν ἐπίδρασι ματαίων καί πονηρῶν διαλογισμῶν, ἄς κρατήσουμε ἀπαραβίαστη τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς μας. Μή ἀφήσουμε τήν ἐπίγειο, τήν φθαρτή καί τόσο σύντομη ζωή μας νά κυλήσῃ μέσα στήν ματαιότητα τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος καί χάσουμε τήν ἐν Χριστῷ ζωή, τήν νέα, τήν ἀληθινή, τή ζωή τῆς ἀφθαρσίας καί τῆς αἰωνιότητος».

Ὁ Σεβ. Κορίνθου Εἰς τό πασχάλιον μήνυμά του ὁ Σεβ. Κορίνθου κ. Διονύσιος τονίζει τά ἀκόλουθα:

«Ἀναστήθηκε ὁ Χριστὸς καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Θεοῦ κυκλοφορεῖται ἀδιάκοπα στοὺς ἀνθρώπους. Τὸ σκοτάδι διαλύθηκε. Τὸ Φῶς τῆς Ἀναστάσεως ἔλαμψε παντοῦ. “Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός”! “Τώρα ἔχει πλημμυρίσει μὲ τὸ Φῶς (τῆς Ἀναστάσεως) ὁλόκληρο τὸ σύμπαν, δηλαδὴ ὁ οὐράνιος καὶ ὁ ἐπίγειος καὶ ὁ ὑπόγειος κόσμος. Ἂς πανηγυρίζει λοιπὸν ὁλόκληρη ἡ κτίση τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἐπάνω της ἔχει θεμελιωθεῖ” ψάλλει θριαμβευτικὰ ὁ Ἱερὸς Ὑμνογράφος καὶ μαζί του ψάλλομε καὶ ῾μεῖς. Τώρα, κατὰ τὴν σημερινὴ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλα μέρη φωτισμένα καὶ ἄλλα σκοτεινά, ἀλλὰ ὅλα ἔχουν γεμίσει ἀπὸ τὸ νοητὸ φῶς τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ, τοῦ “ὑπὲρ τὸν Ἥλιον ἐξαστράπτοντος”, ἐσύ, ἀδελφέ, θὰ προτιμήσεις νὰ μείνεις στὸ “σκοτάδι”, πού φέρνει ἡ ἁμαρτία; Ἐσύ, ἀδελφέ, θὰ ἐπιλέξεις νὰ μείνεις στὸ ζόφο τῆς πικρῆς καθημερινότητας μὲ τὶς ὅποιες δυσκολίες ἀντιμετωπίζουμε ὅλοι μας; Ἐσύ, ἀδελφέ, θὰ συνεχίσεις νὰ ἐπιμένεις στὴν ἀπιστία ἤ τὴν ὀλιγοπιστία σου;».

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ*

Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμ. π. Μάρκου Κ. Μανώλη

Ἑορτάζει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μαζὶ μὲ ἄλλους Ἁγίους τὸν Ἰωσὴφ τὸν ἀπὸ Ἀριμαθαίας, Νικόδημον τὸν νυκτερινὸν μαθητὴν τοῦ Κυρίου μας καὶ ὅλον τὸ ἄλλο νέφος τῶν Ἁγίων, ποὺ ἐμνημονεύσαμε σήμερα. Ἰδιαιτέρως ἑορτάζει καὶ τιμᾶ καὶ φέρνει μπροστὰ εἰς τὰ μάτια μας πρὸς παραδειγματισμὸν τὰς ἁγίας ἐκείνους Μυροφόρους γυναῖκας, ποὺ ἠκολούθουν τὸν Κύριόν μας καὶ διηκόνουν Αὐτὸν ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά τους εἰς ἐκδήλωσιν ἀγάπης καὶ εὐγνωμοσύ νης διὰ ὅσα καλὰ τοὺς εἶχε κάνει. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀγάπη τους, αὐτὴ ἡ ἀφοσίωσίς τους, αὐτὴ ἡ θυσία τους εἰς τὸν Κύριόν μας, ἔφθασε πράγματι εἰς πολὺ μεγάλα ὕψη, εἰς τέτοια ὕψη ἡρωϊκά, ποὺ νὰ παραμείνουν μόνες αὐτὲς σχεδὸν κάτω ἀπὸ τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου μας καὶ ἀκόμα νὰ ἀψηφίσουν κινδύνους, νὰ ἀψηφίσουν τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, τῶν κακίστων Φαρισαίων, ποὺ ἐμίσησαν τόσο πολὺ τὸν Κύριόν μας καὶ ὄρθρου βαθέος τῆς μιᾶς Σαββάτων νὰ πᾶνε εἰς τὸν τάφον τοῦ Κυρίου μας, διὰ νὰ ἀλείψουν ἀρώματα τὸ Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Ἐκεῖ ὁδηγεῖ, ἐκεῖ φθάνει κανεὶς διὰ τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Κύριόν μας καὶ μὲ τὴν ἐπίγνωσιν τῆς δυνάμεως τῆς Ἀναστάσεώς Του. Ὅπως λέγει ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος «πρὸ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, τὸν θάνατον τὸν ἐφοβοῦντο ἀκόμη καὶ μεγάλοι ἄνδρες· μετὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου μας ὅμως τὸν θάνατον δὲν τὸν φοβοῦνται οὔτε ἀκόμη καὶ μικρὰ κοριτσάκια». Καὶ εἶναι ἀληθὲς αὐτό. Ἀφοῦ ἔγινε ἀρχὴ μὲ αὐτὰς τὰς ἁγίας γυναῖκας τὰς Μυροφόρους, ἀλλὰ καὶ μὲ τὰς μυριάδας ἄλλας τῶν ἁγίων γυναικῶν καὶ νηπίων καὶ βρεφῶν καὶ μικρῶν παιδιῶν, ποὺ ὅλοι μὲ τὴν πίστιν εἰς τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου μας ὡμολόγησαν τὴν καλὴν ὁμολογίαν καὶ ἐθυσιάσθησαν διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ μας. Πιὸ εἶναι τὸ μήνυμά τους ἆραγε, καὶ διὰ τὴν σημερινήν ἐποχήν, τί θὰ μποροῦσαν ἰδιαιτέρως νὰ μᾶς ὑπογραμμίσουν καὶ νὰ τονίσουν εἰς τὶς σημερινὲς ἡμέρες μας; Θἄλεγε κανείς, ἀδελφοί μου, πάρα πολλὰ βε-

βαίως ζητήματα, πάρα πολλὰ διδάγματα θὰ μπορούσαμε νὰ πάρωμε, ἀλλὰ ἐκεῖνο τὸ ἔργον, τὸ ὁποῖον εἶχαν οἱ ἅγιες Μυροφόρες γυναῖκες, αὐτὸ ἰδιαιτέρως νὰ ζηλέψωμε καὶ ἐμεῖς, ὅπως τὸ ἐφήρμοσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι εἰς τὴν πρᾶξιν καὶ εἰς τὴν ζωὴν τῆς πρώτης Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας· διηκόνουν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων των Αὐτὸν τὸν Κύριόν μας. Ὑπηρετοῦσαν τὸν Κύριόν μας ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά τους. Αὐτὸ εἶναι τὸ δίδαγμα. Καὶ εἶναι χαρακτηριστικὸν ὅτι, διὰ νὰ φθάση κανεὶς εἰς τὰ ἀπροσπέραστα ὕψη τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ἁγιότητος, διὰ νὰ φθάση κανεὶς εἰς τὴν ὑπερτάτην θυσίαν καὶ αὐτῆς τῆς ζωῆς του, θὰ πρέπη νὰ ἀρχίση ἀσφαλῶς ἀπὸ τὰ μικρότερα καὶ τὰ εὐκολώτερα, ὅπως εἶναι ἡ ἔμπρακτος ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον μας. Διηκόνουν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτῶν τὸν Κύριόν μας καὶ καλεῖται καὶ ὁ κάθε πιστὸς καὶ ὁ κάθε χριστιανός, ὅταν ἀσκῆ αὐτὸ τὸ ἔργον νὰ πιστεύη ἀκραδάντως ὅτι πάλι διακονεῖ τὸν Κύριον, ὑπηρετεῖ τὸν Κύριον, «ἐφ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων ἐμοὶ ἐποιήσατε», μᾶς λέγει ὁ Κύριός μας… Χρειάζεται πρωτίστως νὰ ἐμπνεύσωμε θάρρος, νὰ ἐμπνεύσωμε τὸ αἴσθημα τῆς μετανοίας, τὸν ἀγῶνα, διὰ νὰ ἐπιστρέψωμε πάλι εἰς τὸν Χριστόν μας καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ νὰ ἔχωμε διέξοδον εἰς τὸ σημερινὸν ἀδιέξοδον. Δι᾽ αὐτὸ λοιπόν, θἄλεγε κανεὶς ὅτι τὸ μήνυμα τῶν Μυροφόρων, ἡ πρᾶξις τῶν Μυροφόρων, τῆς ἐμπράκτου ἀγάπης πρὸς τὸν Κύριόν μας καὶ πρὸς τὸν πλησίον εἶναι κατ᾽ ἐξοχὴν ἐπίκαιρον. Ἂς μὴ ἀδιαφορήσωμε διὰ τὸν πόνον καὶ διὰ τὶς συμφορὲς καὶ διὰ τὴν ἡσυχίαν τοῦ πλησίον μας. Εἶναι ἀνάγκη καὶ ἐμεῖς ὅσον τὸ δυνατὸν νὰ μοιάσωμε μὲ τὰς ἁγίας Μυροφόρους, ὅπως ἐκεῖνες ἔδειξαν ὅλη τους τὴν ἀγάπην πρὸς τὸν Κύριον, ἂς προσπαθήσωμε καὶ ἐμεῖς κάπως νὰ τοὺς μοιάσωμε ἔστω καὶ εἰς τὸ ἐλάχιστον, διὰ νὰ τύχωμε καὶ ἐμεῖς τοῦ θείου ἐλέους καὶ τῆς οὐρανίου βασιλείας. Ἀμήν. * Ὁμιλία εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Γεωργίου Διονύσου

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος:

ΠΟΙΑΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑΝ ΜΑΣ ΥΠΕΔΕΙΞΕΝ Ο ΑΝΑΣΤΑΣ ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ

Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος εἰς τό Πασχάλιον μήνυμά του ἐπισημαίνει μεταξύ ἄλλων διά τόν Ἀναστάντα Κύριόν μας τά ἑξῆς:

«Συναναστήσας ἡμᾶς Ἑαυτῷ ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, ὑπέδειξεν ἡμῖν πολιτείαν ἐπί γῆς ἀναστημένην καί ἀναγεγενημένην, πολιτείαν θεανθρωπίνην, τελουμένην καί τελειουμένην ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς, ἔργοις δημιουργίας, φιλανθρωπίας, κοινωνικῆς εὐποιΐας, πολιτείαν μεταβάλλουσαν τόν πλανήτην ἡμῶν, τήν οἰκουμένην ὅλην εἰς παράδεισον τρυφῆς καί ἀναψυχῆς καί οὐχί εἰς πεδίον συμπλοκῆς δυνάμεων ἐχθρικῶν, πυρηνικῶν πειραματισμῶν καί διαστημικῶν ἐξερευνήσεων. Τήν ὑπό τοῦ Κυρίου ἐγκαινιασθεῖσαν πολιτείαν ταύτην βιοῖ καί συνεχίζει ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἷναι ὁ Χριστός παρατεινόμενος εἰς τούς αἰῶνας. Αὕτη συνεχίζει τό ἔργον Αὐτοῦ τό ἁγιαστικόν ἐπί τῆς γῆς, διδάσκει καί ἐξαγιάζει τούς πιστούς

αὐτῆς διά τῶν μυστηρίων, φροντίζει τούς πτωχούς, ἐκτρέφει τούς πεινῶντας καί παραμυθεῖ “τούς ἀποψύχοντας ἀνθρώπους ἀπό φόβου καί προσδοκίας τῶν ἐπερχομένων τῇ οἰκουμένῃ” (Λουκ. 21, 26), τά θύματα τῆς βίας καί τῆς τρομοκρατίας, τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως καί ποικίλης ἐκμεταλλεύσεως. Τό ἔργον τοῦτο, τό ἁγιαστικόν καί φιλάνθρωπον, ἐπιτελεῖ ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ὅπου γῆς, ἡ δέ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ δεχθεῖσα πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς ἀναστάσεως, ἐπιτελεῖ τοῦτο εἰς τούς Ἁγίους Τόπους. Αὕτη διακονεῖ τούς Ἁγίους Τόπους καί τούς διαβιοῦντας εἰς αὐτούς πιστούς, ἐπιμελεῖται τούτων καί διαφυλάττει τήν ἐπʼ αὐτῶν κληρονομίαν τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων. Κηρύττει διά λόγων καί ἔργων ὅτι Χριστός ἀνέστη. Ἐπιτελεῖ ἔργον σωτηρίας τῶν πιστῶν αὐτῆς καί ἔργον συμφιλιώσεως, συνδιαλλαγῆς καί εἰρήνης μεταξύ τῶν λαῶν τῆς Ἁγίας Γῆς καί τῆς Μέσης Ἀνατολῆς».

Εἰς τὸν Ἐπιτάφιον μὲ προκλητικὰς ἐνδυμασίας

Ἡ ἀσέβεια καὶ ὁ σκανδαλισμὸς εἶναι κυρίαρχα στοιχεῖα τῆς κοινωνίας, ὡς ἀπεδείχθη διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν εἰς τὰς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν Μεγάλην Ἑβδομάδα καὶ ἰδιαιτέρως κατὰ τὴν Μεγάλην Παρασκευὴν καὶ τὸ Μεγάλον Σάββατον (Ἀνάστασις). Γυναῖκες νεαρᾶς καὶ μέσης ἡλικίας συμμετεῖχον εἰς τὰς ἀκολουθίας τοῦ Ἐπιταφίου καὶ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου μὲ διάφανα ροῦχα κατασκανδαλίζουσαι ἄνδρας, γυναῖκας, καὶ ἀνήλικα παιδιά. Εἴτε ἦτο ἐνδεδυμέναι εἴτε ὄχι ἦτο τὸ ἴδιο καὶ τὸ αὐτό. Τὸ ἐλᾶτε εἰς τὰς Ἐκκλησίας, ὅπως εἶστε καὶ ὅπως θέλετε τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου, φαίνεται ὅτι παρενοήθη καὶ κάποιαι γυναῖκες θεωροῦν ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι καλλιστεῖα, κέντρα ἐξευρέσεως ὑποψηφίων ἀσεβῶν γαμπρῶν ἢ οἶκοι ἐπιδείξεως μόδας κ.λπ. Ἐὰν ἀνατρέ-

Προσέφερον πρὸς ἐνίσχυσιν τοῦ «Ο.Τ.» εἰς ΕΥΡΩ»: Ἀνώνυμος, Ἀθῆναι, 1000,00, Εἰς μνήμην π. Μάρκου Μανώλη, Ἀνώνυμος, Διόνυσος, 700,00, Εἰς μνήμην π. Μάρκου Μανώλη. Ἰ. Π. Ἁγία Παρασκευή, 400,00, Εἰς μνήμην π. Μάρκου Μανώλη. Ὁ «Ο.Τ.» εὐχαριστεῖ θερµῶς τοὺς εὐγενεῖς δωρητὰς καὶ εὔχεται, ὅ ως ὁ Κύριος χαρίσῃ αὐτοῖς ἀντὶ τῶν ἐ ιγείων τὰ ἐ ουράνια.

ξωμεν εἰς τὰ βάθη τῶν αἰώνων θὰ διαπιστώσωμεν ὅτι ὅλοι οἱ πολιτισμοὶ κατεδίκαζον τὸν γυμνισμόν. Ὅταν δὲ ἤθελον νὰ τιμωρήσουν κάποιον ἢ κάποιαν διὰ κάποιο ἀτιμωτικὸν ἔγκλημα, ἔγδυναν τὸ ἄτομον καὶ τὸ περιέφερον εἰς τὰς ὁδούς. Ἦτο ἡ ἐξευτελιστικωτέρα τιμωρία. Εἰς τὰς ἡμέρας μας ὡρισμέναι γυναῖκες (ἀκόμη καὶ μητέραι μικρῶν τέκνων) προσέρχονται εἰς τὰς Ἐκκλησίας ἢ ἀκόμη καὶ ἔμπροσθεν τοῦ ἱερέως μὲ τὸ δισκοπότηρον, διὰ νὰ κοινωνήσουν τὰ τέκνα των μὲ προκλητικωτάτην – σκανδαλιστικὴν ἐνδυμασίαν. Ὅποιος κληρικὸς τολμήσει νὰ κάμνη ὑποδείξεις δέχεται ὕβρεις καὶ ἀπειλὰς ἀπὸ «ἀπελευθερωμένους» πολίτας ἢ ἀπὸ τὸν τύπον ἢ καὶ ἀπὸ τὸ συγγενικὸν περιβάλλον τῆς κυρίας, πρὸς τὴν ὁποίαν ἔγιναν αἱ ὑποδείξεις. Κάτι ἀνάλογον ἔγινε πρὸ ἀρκετῶν μηνῶν εἰς ἐνορίαν μίας Ἱερᾶς Μητροπόλεως τῆς Θεσσαλίας. Ἐκινήθησαν ἐναντίον τοῦ ἱερέως ὁ σύζυγος, οἱ συγγενεῖς, μερικοὶ (εὐτυχῶς) ἐνορῖται, ὁ Ἀρχιερατικὸς ἐπίτροπος καὶ ὁ βοηθὸς Ἐπίσκοπος. Ὁ «Ο.Τ.» προτρέπει ὅλους τοὺς κληρικοὺς νὰ ὑποδεικνύουν τὴν σεμνὴν ἐνδυμασίαν κατά τήν προσέλευσιν εἰς τὰς Ἐκκλησίας . Αὕτη ἀφορᾶ καὶ τὸν ἀνδρικὸν πληθυσμόν. Διότι παρατηρεῖται κατὰ τοὺς θερινοὺς μῆνας ἄνδρες νὰ προσέρχωνται εἰς τὰς Ἐκκλησίας μὲ κοντὰ παντελόνια ἢ βερμούδας καὶ «σαγιωνάρας», διὰ νὰ ἀνάψουν «ἕνα κερί» καὶ νὰ παρακολουθήσουν δι᾽ ὀλίγα λεπτὰ τῆς ὥρας τὴν θ. Λειτουργίαν ἢ τὸν Ἑσπερινόν.

Ὑπογραμμίζει εἰς τό πασχάλιον μήνυμά του ὁ Οἰκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος

Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΟΡΙΑΝ ΤΟΥ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

«Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἰδική μας Ἀνάστασις εἶναι δόγμα Πίστεως. Διά τῆς Ἀναστάσεως ὁ ἄνθρωπος γίνεται κατά χάριν Θεός. Διά τῆς νίκης τοῦ Ἀναστασίμου φωτός ἐπί τῶν ἀκαθάρτων παθῶν, ἐνιδρύεται εἰς τήν ψυχήν μας ἔρως θεῖος καί ἀγάπη τις ξένη, τόν ἀνθρώπινον ὅρον ὑπερβαίνουσα» τονίζει ὁ Οἰκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος εἰς τό Πασχάλιον μήνυμά του, τό ὁποῖον ἔφθασεν εἰς τόν «Ο.Τ.», ἐνῶ ἐξετυπώνετο τό Πασχαλινόν φύλλον του. Τό Μήνυμα Τό πλῆρες κείμενον τοῦ Πασχαλίου μηνύματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἐχει ὡς ἀκολούθως:

«Ἀδελφοὶ συλλειτουργοὶ καὶ τέκνα εὐσεβῆ καὶ φιλόθεα τῆς Ἐκκλησίας, Χριστὸς Ἀνέστη! Ἡ ἀναγγελία τῆς Ἀναστάσεως ὑπὸ τῶν Μυροφόρων πρὸς τοὺς Μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ ἐθεωρήθη ὑπὸ αὐτῶν παραλήρημα. Καὶ ὅμως ἡ εἴδησις, ἡ ἐκληφθεῖσα ὡς παραλήρημα, ἐβεβαιώθη ὡς Ἀ λ ή θ ε ι α. Ὁ ἀναστημένος Ἰησοῦς ἐνεφανίσθη εἰς τοὺς Μαθητὰς Του ἐπανειλημμένως. Εἰς τὴν ἐποχήν μας τὸ κήρυγμα τῆς Ἀναστάσεως ἀκούεται καὶ πάλιν ὡς παραλήρημα διὰ τοὺς ὀρθολογιστάς. Ἐν τούτοις, οἱ πιστοὶ ὄχι μόνον πιστεύομεν, ἀλλὰ καὶ βιοῦμεν τὴν Ἀνάστασιν ὡς γ ε γ ο ν ὸ ς ἀληθέστατον. Τὴν μαρτυρίαν μας ἐπισφραγίζομεν, ἐὰν χρειασθῇ, διὰ τῆς θυσίας τῆς ζωῆς μας, διότι ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ὑπερβαίνομεν τὸν θάνατον καὶ ἀπαλλασσόμεθα ἀπὸ τὸν φόβον αὐτοῦ. Τὸ στόμα μας εἶναι πλῆρες χαρᾶς ἐν τῷ λέγειν Ἀ ν έ σ τ η ὁ Κ ύ ρ ι ο ς. Οἱ Ἅγιοί μας, κατὰ κόσμον νεκροί, ζοῦν μεταξύ μας, ἀπαντοῦν εἰς τὰ αἰτήματά μας. Ὁ μεταθανάτιος κόσμος εἶναι ἀληθέστερος τοῦ προθανατίου. Ὁ Χριστὸς ἀνέστη καὶ ζῇ μεταξὺ ἡμῶν. Ὑπεσχέθη ὅτι θὰ εἶναι μαζί μας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Καὶ πράγματι εἶναι. Φίλος καὶ ἀδελφὸς καὶ θεραπευτὴς καὶ χορηγὸς παντὸς ἀγαθοῦ. Εὐλογητὸς ὁ Θεός, ὁ Ἀναστὰς ἐκ τῶν νεκρῶν καὶ χαριζόμενος εἰς πάντας ζωὴν τὴν αἰώνιον. Ποῦ σου θάνατε τὸ νῖκος; Ἀνέστη ὁ Χριστός, "καὶ τὸν πάλαι ἄμετρα καυχώμενον, ὡς γελοῖον παιζόμενον ἔδειξε" (πρβλ. Κανὼν Σταυροαναστάσιμος Δ΄ ἤχου, Θ΄ Ὠδή, ποίημα Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ). Τὰ πάντα πεπλήρωται Φωτὸς καὶ αἱ καρδίαι μας χαρᾶς ἀνυπερβλήτου. Καὶ ὄχι μόνον χαρᾶς, ἀλλὰ καὶ δ υ ν ά μ ε ω ς. Ὁ πιστεύων εἰς τὴν Ἀνάστασιν δὲν φοβεῖται τὸν θάνατον· καὶ ὁ μὴ φοβούμενος τὸν θάνατον εἶναι ψυχικῶς ἄκαμπτος καὶ ἀλύγιστος, διότι ὅ,τι διὰ τοὺς πολλοὺς καὶ ἀπίστους εἶναι ἡ φοβερωτέρα ἀπει-

λή, διὰ τὸν πιστὸν χριστιανὸν εἶναι μικρᾶς σημασίας γεγονός, διότι εἶναι ἡ ε ἴ σ ο δ ο ς εἰς τὴν ζωήν. Ὁ πιστὸς χριστιανὸς ζῇ τὴν ἀνάστασιν καὶ πρὸ τοῦ φυσικοῦ θανάτου του. Ἡ συνέπεια τοῦ βιώματος τῆς Ἀναστάσεως εἶναι ἡ μ ε τ α β ο λ ὴ τοῦ κόσμου. Ἐνθουσιάζει τὴν ψυχήν. Καὶ ἡ ἐνθουσιώδης ψυχὴ ἑλκύει εἰς τὸν δρόμον της τὰς ἄλλας ψυχάς, αἱ ὁποῖαι συγκινοῦνται ἀπὸ τὰ ἀληθινὰ βιώματα τῆς χαρᾶς τῆς ἀθανασίας. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἰδικὴ μας ἀνάστασις δὲν εἶναι μία θεωρητικὴ ἀλήθεια. Εἶναι δ ό γ μ α τῆς πίστεώς μας. Εἶναι μία χειροπιαστὴ πραγματικότης. Εἶναι ἡ δύναμις ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, παρὰ τοὺς ἐναντίον της σκληροτάτους διωγμούς. "Αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον,

ἡ πίστις ἡμῶν" (Α΄ Ἰωάν. ε΄, 4) εἰς τὴν Ἀνάστασιν. Διὰ τῆς Ἀναστάσεως ὁ ἄνθρωπος γίνεται κατὰ χάριν Θεός. Διὰ τῆς νίκης τοῦ ἀναστασίμου φωτὸς ἐπὶ τῶν ἀκαθάρτων παθῶν, ἐνιδρύεται εἰς τὴν ψυχήν μας ἔρως θεῖος καὶ ἀγάπη τις ξένη, τὸν ἀνθρώπινον ὅρον ὑπερβαίνουσα. Χριστὸς Ἀνέστη, λοιπόν! Αἱ καρδίαι μας εἶναι πλημμυρισμέναι ἀπὸ τὸ Ἀναστάσιμον φῶς καὶ τὴν ἀναστάσιμον χαράν. Προσερχόμεθα μὲ γνησιότητα καὶ ἁπλότητα εἰς τὸν Ἀναστάντα Χριστόν. Διότι, ὡς λέγει ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ, ὁ ἐπόπτης τῶν καρδιῶν μας ἄνωθεν Θεός "καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην οὐκ ἐξουδενώσει" (Ψαλμ. Ν΄,19). Ἡ Ἀνάστασις εἶναι ἡ δύναμίς μας, ἡ ἐλπίς μας, ἡ χαρά μας, τὸ ἀγαλλίαμά μας. Διὰ τῆς Ἀναστάσεως ὑπερβαίνομεν τὸν πόνον καὶ τὴν θλῖψιν δι᾽ ὅλα τὰ κακὰ τῆς φυσικῆς ἐπιγείου ζωῆς. Ἡ Ἀνάστασις εἶναι ἡ ἀπάντησις τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν ἀπορίαν τοῦ πληγωμένου ἀπὸ τὰ δεινὰ τοῦ κόσμου ἀνθρώπου. Εἰς τὰς δυσκολίας καὶ τὰ παθήματα, τὰ ὁποῖα διέρχεται σήμερον ὁ κόσμος, ἡμεῖς δὲν ἀποκάμνομεν. Ἡ ἐπὶ τὸ αὐτὸ σύναξις τῶν φοβισμένων Μαθητῶν τοῦ Κυρίου εἰς τὸ Ὑπερῷον τῆς Σιὼν μᾶς ἐνδυναμώνει. Δὲν φοβούμεθα, διότι

ἀγαπῶμεν τοὺς πάντας, ὅπως ἠγάπησεν ἡμᾶς Ἐκεῖνος καὶ τὴν ψυχὴν Αὐτοῦ ἔθηκεν ὑπὲρ ἡμῶν. Θεανδρικῶς ὁ Ἀναστὰς Κύριος ἀοράτως μᾶς συνοδεύει. Ἀρκεῖ νὰ ἔχωμεν, καὶ ἔχομεν- ἀ γ ά π η ν. Καὶ μὲ τὴν ἀγάπην ἐπιγινώσκομεν τοῦ Μυστηρίου τὴν δύναμιν. Τοῦ Μυστηρίου! Καὶ ἂν ἄλλοι διστάζουν ἀνθρωπίνως καί "δράγματα στοιβάζουν πράξεων τὰς θημωνίας" (πρβλ. Στιχηρὰ Ἑσπερινοῦ Κυριακῆς Ἀσώτου), ἡμεῖς καυχώμεθα. Καὶ ἐὰν ἡμεῖς δὲν "ἀπολικμίζωμεν φιλευσπλαγχνίᾳ τὸ ἄχυρον τῶν ἔργων τῆς ἀδικίας καὶ τὰ πάθη μας καὶ δὲν καταστρώνωμεν ἅλωνα μετανοίας", ὁ Ἀναστὰς Χριστὸς εἶναι Ἀγάπη καὶ διαλύει τὸ κάθε εἴδους σκότος καὶ τὸν φ ό β ο ν γύρω μας καὶ εἰσέρχεται ἐντὸς ἡμῶν καὶ εἰς τὸν κ ό σ μ ο ν, τῶν θυρῶν τῶν καρδιῶν μας πολλάκις κεκλεισμένων. Καί "μένει μεθ᾽ ἡμῶν" μονίμως διὰ τοῦ σ τ α υ ρ ο ῦ τῆς ἀ γ ά π η ς. Τὸ κάλεσμά Του εἶναι ἡ ε ἰ ρ ή ν η. Τὴν Ἑαυτοῦ εἰρήνην χαρίζει εἰς ἡμᾶς. Οἱ ἰσχυροὶ τοῦ κόσμου τούτου ἐπαγγέλλονται καὶ ὑπόσχονται εἰρήνην, μηδέποτε ἐμπειρικῶς πραγματοποιουμένην. Ἡ δύναμις τῆς Θείας Ἀγάπης καὶ Εἰρήνης καὶ Σοφίας μένει ἔξω ἀπὸ κάθε ἀνθρώπινον πανικόν. Δὲν εὑρίσκεται εἰς τὸ περιθώριον τῆς πραγματικότητος οὔτε εἰς τὴν περιφέρειαν κάποιων ἀτομικῶν δοξασιῶν. Εἶναι ἡ καρδία καὶ τὸ κέντρον τῶν γεγονότων. Εἶναι ἡ κ α ρ δ ί α τῆς ἀνθρωπότητος. Εἶναι τὸ κ έ ν τ ρ ο ν τῆς ζωῆς. Εἶναι ἡ κυριεύουσα ζώντων καὶ νεκρῶν. Εἶναι ἡ Ἀ λ ή θ ε ι α. Ἡ ἀδιαφιλονίκητος ὑπεροχὴ τῆς Δ υ ν ά μ ε ω ς κρατεῖ ἀοράτως τὰ ἡ ν ί α καὶ κατευθύνει τὰ π ά ν τ α, καθ' ἣν ὥραν πολλοὶ ἐπώνυμοι κατ΄ ἄνθρωπον "σκότος εἰς τὰς φρένας ἔχουν". Τὴν περίοδον τῆς σημερινῆς γενικῆς ἀ π ο σ υ ν θ έ σ ε ω ς παγκοσμίως, ἡ ἐλπὶς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ π α ρ ο υ σ ί α τῆς οὐρανίας σ υ ν θ έ σ ε ω ς καὶ ἁρμονίας. Τὸν καιρὸν τῆς κ α τ α ρ ρ ε ύ σ ε ω ς καὶ τοῦ προσδοκωμένου θανάτου ὑπάρχει τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως καὶ ἡ ἐνίσχυσις τῆς πεποιθήσεως ἐπὶ τὸν Κύριον. Ἡ εἰρήνη τοῦ θανάτῳ τὸν θάνατον διὰ τῆς κενώσεως Αὐτοῦ πατήσαντος καὶ ἡ χαρὰ τῆς ἀ γ ά π η ς διαχέονται καὶ θεραπεύουν τὸν στενάζοντα καὶ ὀδυνώμενον πάντοτε σύγχρονον "ἄ ν θ ρ ω π ο ν" καὶ τὴν συνωδύνουσαν καὶ συστενάζουσαν μετ' αὐτοῦ κτίσιν, τήν "ἀπολύτρωσιν καὶ τὴν υἱοθεσίαν ἀπεκδεχομένους" (πρβλ. Ρωμ. η΄, 20-23) τῆς "ἐλευθερίας τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ". Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος, πατέρες καὶ ἀδελφοὶ καὶ τέκνα!».

Ὑπογραμμίζει ὁ Σεβ. Χαλκίδος καὶ καλεῖ εἰς ἀλλαγὴν τοῦ τρόπου ζωῆς

ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΤΡΑΠΕΖΑΝ, ΤΟ ΙΕΡΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΑΡΤΟΦΟΡΙΟΝ

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος εἰς τὸ Πασχάλιον μήνυμά του τονίζει μεταξὺ ἄλλων τὰ ἀκόλουθα:

«Ὁ φιλάνθρωπος Χριστός, μὲ τὴν Ἀνάστασή Του, δὲν μᾶς δροσίζει ἁπλῶς καὶ δὲν μᾶς ξεδιψᾶ προσωρινά, ἀλλὰ μᾶς δίδει τὸ ποτὸ τῆς ἀφθαρσίας! Τὸ ὕδωρ τῆς ἀθανασίας, τὸ γλυκάζον ὕδωρ, τὸ ὁποῖο ἐπήγασε ἀπὸ τὸν τάφο Του καὶ ἐξαφάνισε διαπαντὸς τὴν πίκρα τοῦ θανάτου. Μᾶς προσφέρει τὸν Ἴδιο τὸν Ἑαυτό του. Ἐγὼ εἶμαι τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν, μᾶς λέγει· «ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ διψήση πώποτε» (Ἰωάν. 6, 35). Μακάριοι καὶ ἀληθινὰ τρισευτυχισμένοι εἴμαστε ὅσοι ἀνήκουμε στὴν Ἐκκλησία, γιατί εἴμαστε κοινωνοὶ τοῦ Θεοῦ, στὸ Ἱ. Μυστήριο τῆς Θείας Λειτουργίας. Ἐφόδιον αἰωνίου ζωῆς μεταλαμβάνουμε! Δυστυχῶς, πολλὲς φορές, περιφρονοῦμε τὸ ἐκκλησιαστικὸ προσκλητήριο καὶ τρέχουμε νὰ ξεδιψάσουμε σὲ βλαβερὲς πηγές, ποὺ ἀναβλύζουν νερὸ θολὸ καὶ ἐπικίνδυνο. Πολλοὶ μάλιστα ἀπὸ μᾶς ζοῦν καὶ συμπεριφέρονται σὰν νὰ πίνουν ἀπὸ τὸ τρελλὸ νερό, περὶ τοῦ ὁποίου ὁμιλεῖ ἕνας ἀνατολικὸς μύθος. Πρόκειται γιὰ τὸ νερὸ τῆς ἀφροσύνης —τῆς παλαβομάρας—, ποὺ μᾶς κάνει νὰ λησμονοῦμε τὸν Θεὸ τὸν Εὐεργέτη μας! Νὰ ξεχνοῦμε ποιοὶ εἴμαστε καὶ γιατί ζοῦμε! Νὰ μὴ νοιώθουμε τίποτε, νὰ μὴ διακρίνουμε τὸ ἀληθινὸ ἀπὸ τὸ ψεύτικο, τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό, τὸ δίκαιο ἀπ᾽ τ᾽ ἄδικο. Νὰ εἴμαστε σκλάβοι στὴ σάρκα καὶ νὰ λατρεύουμε τὸ χρῆμα. Τὸ χρῆμα νὰ σκεφτόμαστε, τὸ χρῆμα νὰ ὀνειρευόμαστε, τὸ χρῆμα νὰ ὑπηρετοῦμε! Ξένες πηγὲς —ἀμφιβόλου ποιότητος— ἑλκύουν τὴν προσοχή μας καὶ κερδίζουν τὴν προτίμησή μας, γιατί φαίνονται προσοδοφόρες καὶ ὑπηρετικὲς τῶν ὑλιστικῶν ἐπιθυμιῶν μας. Κρίμα! Ἡ ξενομανία μᾶς γοήτευε πάντα, ἀφοῦ καὶ αὐτὸς ἀκόμη ὁ Παυσανίας, γράφει γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες ὅτι πάντοτε τὰ ξένα θαυμάζουμε καὶ ἀκολουθοῦμε καὶ ὄχι τὰ οἰκεῖα. Τελικά, ὅμως, παραμένουμε μόνοι καὶ διψασμένοι. Εἶναι, ὡστόσο, καιρός, τὸ διαλαλοῦν οἱ περιστάσεις καὶ οἱ θλίψεις καὶ οἱ ἀνάγκες, ποὺ μᾶς βρῆκαν, ν᾽ ἀλλάξουμε ποτό. Νὰ ἀλλάξουμε τρόπο ζωῆς. Νὰ ἐκκλησιάσουμε ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ νὰ μάθουμε νὰ ξεδιψᾶμε μὲ τὸ ἀθάνατο νερὸ τῆς Ἱερᾶς μας Παραδόσεως,

ποὺ ἄφθονο ἀναπηδᾶ στὴν ἁγία Ὀρθοδοξία μας καὶ ἔκαμε ὅλο τὸν κόσμο ἀλλιώτικο καὶ τὴν ἀγαπημένη καὶ πολύπαθη Πατρίδα μας νὰ ἀνθίση καὶ νὰ καρποφορήση καὶ νὰ ὑλοχαρήση. Ἡ Ζωὴ ἐκ τοῦ τάφου ἐπήγασε. Ἡ πηγὴ τῆς ἡμῶν Ἀναστάσεως εἶναι ἡ Ἁγία Τράπεζα, μὲ τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸ ἅγιο ἀρτοφόριο. Ὅσοι διψᾶμε γιὰ ζωὴ ἀληθινὴ καὶ αἰώνια γνωρίζουμε πλέον ἀπὸ ποῦ μποροῦμε νὰ τὴν ἀντλήσουμε. «Ἐάν τις διψᾷ ἐρχέσθω πρός με καὶ

πινέτω» (Ἰωάν. 7, 37), προσκαλεῖ ὁ Κύριος. Ὅποιος ἐπιθυμεῖ «λαβέτω ὕδωρ ζωῆς δωρεὰν» (Ἀποκ. 22, 17), ἔχει γραφεῖ στὴν Ἀποκάλυψη. Περὶ δωρεᾶς καὶ ὄχι περὶ χρέους ἢ δανείου ὁμιλεῖ ὁ μαρτυρῶν ὅσα εἶδε, μαθητὴς τῆς ἀγάπης. Ἡ τοῦ Πνεύματος Χάρις, ποὺ καλεῖται καὶ ὕδωρ, καθαρίζει τὸν ρύπο τῆς ἁμαρτίας, σβήνει τὴν φλόγα τῶν παθῶν, θεραπεύει τὴν ξηρότητα τῆς ἀπιστίας καὶ τὴν ἀκαρπίαν ἔργων ἀγαθῶν πίστεως καὶ ἀγάπης».

Ὁ Σεβ. Δράμας ἐξηγεῖ εἰς τό πασχάλιον μήνυμά του

ΠΩΣ ΕΝΙΚΗΘΗΣΑΝ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Ὁ Σεβ. Δράμας κ. Παῦλος εἰς τήν πασχαλινήν ποιμαντορικήν ἐγκύκλιόν του ὑπογραμμίζει ὅτι ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασίν Του ἐξουδετέρωσε τούς δύο μεγάλους ἐχθρούς τοῦ ἀνθρώπου, τόν θάνατον καί τήν ἁμαρτίαν. Ἀκολούθως ἐξηγεῖ:

« Πῶς λοιπόν νικήθηκε ὁ θάνατος; Στή ζωή αὐτή νικιέται ὁ πνευματικός θάνατος. Μέ τή γενική ἀνάσταση τῶν σωμάτων, πού θά γίνει κατά τή δεύτερη παρουσία τοῦ Χριστοῦ, θά νικηθεῖ καί ὁ σωματικός θάνατος, γιατί πρῶτα ἦρθε ὁ πνευματικός θάνατος, ὁ χωρισμός τοῦ ἀν θρώπου ἀπό τόν Θεό, καί ἀκολούθησε ὁ σωματικός θάνατος, ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό σῶμα του. Αὐτό συνέβη μέ τούς πρωτόπλαστους λόγῳ τῆς παρακοῆς. Ἐμεῖς οἱ πιστοί ἀποτελοῦμε ἕνα σῶμα μέ κεφαλή τό Χριστό. Τό σῶμα αὐτό λέγεται Ἐκκλησία. Ἀφοῦ ἡ κεφαλή μας, ὁ Χριστός, ἀναστήθηκε εἶναι αὐτονόητο ὅτι καί τό ὑπόλοιπο σῶμα, ἐμεῖς οἱ πιστοί δέν θά κυριευθοῦμε ἀπό τό θάνατο. Τό σῶμα πού πῆρε ὁ Χριστός κατά τήν ἐνανθρώπησή Του, εἶναι ἀπό τή δική μας φύση ̇ ἡ Ἀνάστασή Του σημαίνει καί τήν ἀνάσταση ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Ἀπ. Παῦλος στήν Α´ πρός Κορινθίους ἐπιστολή του τό τονίζει κατηγορηματικά: “Ἄν δέν ὑπάρχει ἀνάσταση νεκρῶν, οὔτε καί ὁ Χριστός ἀναστήθηκε”! (15, 16) Καί ὁ μέγας Ἀθανάσιος μέ πολύ

ἔμφαση τονίζει ὅτι: “πρῶτα τό δικό Του σῶμα ἀνέστησε ὁ Κύριος ἀπό τούς νεκρούς καί στή συνέχεια θά ἀναστήσει τά μέλη τοῦ σώματός Του, γιά νά χαρίση τά πάντα σʼ αὐτούς ὡς Θεός, ὅσα αὐτός ὡς ἄνθρωπος ἔλαβε” (P.G. 26, 1004). Μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὁ θάνατος εἶναι γιά μᾶς ἀνάπλαση, ἀναδημιουργία. Θά ἀναστηθοῦμε ἀπό τόν τάφο ἔνδοξοι καί ἄφθαρτοι. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σημαίνει καί τῶν πιστῶν Του τέκνων τήν ἔνδοξη ἐξανάσταση. Ὁ Κύριος μέ τήν ἐκ νεκρῶν τριήμερη Ἀνάστασή Του νίκησε τήν ἁμαρτία. Γιατί ὅμως οἱ ἄνθρωποι ἁμαρτάνουν; Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ὁ Κύριος δέν νίκησε τήν ἁμαρτία. Ὁ Χριστός εἶναι τό φάρμακο γιά τή θεραπεία ἀπό τήν ἁμαρτία. Αὐτοί πού δέν γνωρίζουν τόν Χριστό ὡς φάρμακο, γιά τήν ἀσθένεια αὐτή ἤ κιʼ ἄν ἀκόμα τόν γνωρίζουν καί δέν Τόν χρησιμοποιοῦν κάνοντας χρήση τῆς ἐλευθερίας των καί τρέφουν τήν ἁμαρτία μέ τήν ἁμαρτία, χάνουν τήν ψυχική καί τήν σωματική τους ὑγεία. Τήν φθείρει ὁ θάνατος. Ἑκατομμύρια εἶναι αὐτοί πού χρησιμοποίησαν τό φάρμακο καί σώθηκαν – ἁγίασαν. Ὁ Κύριος προσφέρει στόν κάθε ἄνθρωπο τό φάρμακο ἀπό ἀγάπη. “Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ” (Ἰω. 6, 56)».

Σελὶς 6η

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΕΠΙΚΑΛΕΙΤΑΙ ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥΣ ΔΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΟΤΙ ΤΟ ΚΑΤΑΡ ΑΝΗΚΕΙ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΤΟΥ

(1ον) Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος ὀλίγον πρό τοῦ Πάσχα (30ήν Ἀπριλίου) ἐξέδωσεν ἀνακοίνωσιν, εἰς τήν ὁποίαν παραθέτει ἐκκλησιαστικά ἐπιχειρήματα, στηριζόμενα εἰς κανόνας τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, εἰς πράξεις τῶν Πρακτικῶν τῆς Δ´ Οἰκουμ. Συνόδου, εἰς ἀπόσπασμα ἐκ τῆς Δωδεκαβίβλου τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Δοσιθέου κ.λπ, συμφώνως πρός τά ὁποῖα τό Κατάρ ἀνήκει εἰς τήν πνευματικήν καί ἐκκλησιαστικήν δικαιοδοσίαν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί ὡς ἐκ τούτου «κακῶς» κατηγορεῖται ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας διά εἰσπήδησιν εἰς τό Κατάρ. Ἡ ἀνακοίνωσις Τό πλῆρες κείμενον τῆς ἀνακοινώσεως ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Μακαριώτατε Θειότατε καί Ἁγιώτατε Πατριάρχα τῆς Μεγάλης Θεουπόλεως Ἀντιοχείας καί πάσης Ἀνατολῆς, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ, λίαν ἀγαπητέ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος, κ. κ. Ἰωάννη. Τήν Ὑμετέραν Σεβασμιοπόθητον Ἡμῖν Μακαριότητα ἀδελφικῶς ἐν Κυρίῳ περιπτυσσόμενοι, ὑπερήδιστα προσαγορεύομεν. Οὔσης ἐπί θύραις τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, παρελάβομεν τήν ὑπʼ ἀριθμ. Πρωτ. 7 καί ἀπό 6ης μηνός Μαρτίου 2013 ἐπιστολήν τῆς Ὑμετέρας λίαν ἀγαπητῆς καί περισπουδάστου Ἡμῖν Μακαριότητος, ἐν ᾗ Αὕτη ἐκφράζει τήν ἐγκάρδιον εὐχήν διά τήν ὑφʼ Ἡμῶν βίωσιν ἐν προσευχῇ καί ταπεινώσει τῆς κατανυκτικῆς περιόδου τῆς νηστείας καί τήν συμμετοχήν Ἡμῶν εἰς τήν χαράν τῆς ἐνδόξου Ἀναστάσεως, ἔτι δέ καί διά τήν ἐν ὥραις αἰσίαις πρός ἀνταλλαγήν τοῦ ἀσπασμοῦ τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης συνάντησιν Ἡμῶν καί τήν ἐπιμέλειαν θεμάτων ἀφορώντων εἰς τούς Ἀποστολικούς Θρόνους Ἱεροσολύμων καί Ἀντιοχείας καί δή μετά τήν πρόσφατον ἐπαξίαν ἐκλογήν καί τελετήν τῆς Ἐνθρονίσεως Αὐτῆς, εἰς τήν ὁποίαν τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον ἔσχε τήν χαράν καί τιμήν, ὅπως συμμετάσχῃ. Δεχόμενοι τάς εὐχάς ταύτας ὡς ἔκφρασιν εἰλικρινοῦς ἀγάπης τῆς ψυχῆς τῆς Ὑμετέρας λίαν ἀγαπητῆς καί περιποθήτου Ἡμῖν Μακαριότητος, διακριθείσης ἐπί ἔτη εἰς τήν Θεολογικήν ἐπιστήμην, τήν ἐκκλησιαστικήν παιδείαν καί μοναχικήν βιοτήν, ἐπιθυμοῦμεν, ὅπως παράσχωμεν Αὐτῇ, τάς δεούσας διευκρινίσεις διά τό εἰς τήν ἐπιστολήν Aὐτῆς θιγόμενον κύριον θέμα, τῆς παρουσίας δηλονότι τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου εἰς Κάταρ, πρός καθησυχασμόν Αὐτῆς καί τῆς ὑπʼ Αὐτῆς θεοφιλῶς ποιμαινομένης

ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀντιοχείας καί διατήρησιν καί στερέωσιν τῆς ἀπʼ ἀρχῆς τοῦ Χριστιανισμοῦ πλήρους κοινωνίας καί συνεργασίας μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν Ἡμῶν.

Διατί ἀνήκει εἰς τά Ἱεροσόλυμα

Ἀναφερόμεθα ἐν πρώτοις εἰς τό ὅτι τό Ἐμιρᾶτον τοῦ Kάταρ ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστον γεωγραφικήν συνέχειαν τῆς Ἀραβίας, ποιμαντικῆς δικαιοδοσίας τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, ὡς ἐμφαίνεται ἐκ τῶν ἐκτιθεμένων ἐν συνεχείᾳ: 1) Ἐκ τῆς Ἡμετέρας Φήμης: “Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης, Συρίας, Ἀραβίας, πέραν τοῦ Ἰορδάνου, Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας καί Ἁγίας Σιών” ἐμφαίνεται εὐκρινῶς, ὅτι εἴμεθα Πατριάρχης πάσης Παλαιστίνης, εἰς τήν ὁποίαν συμπεριλαμβάνονται αἱ τρεῖς Παλαιστῖναι, ὡς ἐμφαίνεται ἐκ τῆς η´ Πράξεως τῶν Πρακτικῶν τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (βλ. Ράλλη & Ποτλῆ, “Σύνταγμα τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων”, τόμ. 2, Ἀθῆναι 1852, σ. 131). 2) Ἐκ τῆς Ἡμετέρας Φήμης ἐμφαίνεται ἐπίσης, ὅτι εἴμεθα Πατριάρχης Συρίας, ὅπερ δηλοῖ τάς περιοχάς ἄνωθεν τῆς Πορφυρουπόλεως (σημερινῆς Χάϊφας), ἤτοι τήν Μητρόπολιν Πτολεμαΐδος καί τήν περιοχήν ἄνωθεν τῆς Σκυθοπόλεως, ἤτοι τά σημερινά ὑψώματα Γκολάν ἕως τούς πρόποδας τοῦ ὄρους Ἑρμών. Τοῦτο ἐμφαίνεται εὐκρινῶς εἰς τήν ἑρμηνείαν τοῦ Βαλσαμῶνος εἰς τούς 6ον καί 7ον Κανόνας τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἔνθα ἀναφέρεται ἐπιγραμματικῶς: “Τόν δέ Ἱεροσολύμων, (ἔχειν) τῶν ἐν τῇ Παλαιστίνῃ ἐπαρχιῶν, τῶν ἐν Ἀραβίᾳ, καί τῶν ἐν Φοινίκῃ” (βλ. ἔνθʼ ἀνωτ., σ. 129). 3) Ἐκ τῆς Ἡμετέρας Φήμης ἐμφαίνεται ἐπίσης, ὅτι εἴμεθα Πατριάρχης Ἀραβίας, ὡς ἤδη ἔχει ἀναφερθῆ εἰς τήν ὡς ἄνω ἑρμηνείαν τοῦ Βαλσαμῶνος, ἀλλά καί ἐκ τοῦ γεγονότος, ὅτι ἡ Ἀραβική Χερσόνησος ἀποτελεῖ φυσικήν συνέχειαν τῆς 3ης Παλαιστίνης. Εἰς ἐπιβεβαίωσιν τούτων παραθέτομεν κάτωθι τόν ὑπό τοῦ Βευερηγίου ἐκδοθέντα ἀρχαιότατον κατάλογον, εἰς τόν ὁποῖον ἀναφέρονται αἱ ἐπαρχίαι ὅλων τῶν Πατριαρχείων ὡς καί τοῦ Ἡμετέρου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων. Διά λόγους συντομίας παραλείπομεν ἐνταῦθα τάς Μητροπόλεις καί Ἐπισκοπάς τῶν τριῶν Παλαιστινῶν καί ἀναφερόμεθα εἰς τό ἐπίμαχον σημεῖον, ἤτοι εἰς τήν Ἐπαρχίαν Ἀραβίας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἥτις ἔχει ὡς ἑξῆς: α. Βόστρα, Μητρόπολις – β. ὁ Ἀδρασός. – γ. Δία. – δ. Μήδαβα. – ε. Γέρασα. – ς. Νεύη. – ζ. Φιλαδέλφεια. – η. Ἔσβους. – θ. Νεάπολις. – ι. Φιλιππούπολις. – ια. Φενοῦτος (Ἴσως Φινώ). – ιβ. Κωνσταντίνη. – ιγ. Διονυσιάς. – ιδ. Πεντακωμία. –

«Σὲ ἐξέλιξη ἡ σοβαρὴ κρίση μεταξὺ τῶν Πατριαρχείων Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων, ποὺ προέκυψε μετὰ τὴν ἐκλογὴ ἀπὸ τὸ δεύτερο Ἀρχιεπισκόπου στὸ Κατάρ, χώρα ποὺ ἐκκλησιαστικὰ τὸ πρῶτο θεω-

Διάλογος Ὀρθοδόξων-Παπικῶν εἰς τόν Καναδᾶν

Ἡ Ἱερά Μητρόπολις ΤορόντοΚαναδᾶ, ἡ ὁποία καταγγέλλεται κατά περιόδους ἀπό Ἑλληνοχριστιανικάς ἀδελφότητας, διά θεολογικάς παρεκτροπάς, ἀφοῦ ἀναγνωρίζει ἕως καί τούς Μονοφυσίτας ὡς κανονικήν «Ἐκκλησίαν», μέ ἀνακοίνωσίν της μᾶς ἐπληροφόρησεν ὅτι διεξήχθη εἰς τοπικόν ἐπίπεδον διάλογος μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν. Εἰς αὐτόν συμμετέχουν (ἀπό τό 2001) τέσσερις Παπικοί «Ἀρχιερεῖς» καί τέσσερις Ὀρθόδοξοι. Κατά τήν πρώτην ἡμέραν προήδρευσεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Τορόντο-Καναδᾶ κ. Σωτήριος, ἐνῶ κατά τήν δευτέραν ἡμέραν ὁ Παπικός «Ἐπίσκοπος» κ. Γκρέκο. Συμφώνως πρός τήν Ἱ. Μητρόπολιν ὁ διάλογος διεξάγεται ἀπό τό 2001 ὑπό τάς εὐλογίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Μέ τήν ἰδίαν ἀνακοίνωσιν ἡ Ἱ. Μητρόπολις μᾶς ἐπληροφόρησεν ὅτι τήν 11ην Ἀπριλίου ἐπραγματοποιήθη Σύναξις Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων (προερχομένων ἀπό διαφόρους ὀρθοδόξους χώρας) Καναδᾶ. Εἰς τό γεῦμα παρεκάθησαν οἱ πρόξενοι Ἑλλάδος, Κύπρου, Σερβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας καί Οὐκρανίας. Εἰς τήν ἀνακοίνωσιν δέν προστίθεται κάτι τό διαφωτιστικόν διά τάς δύο συνάξεις.

Ἀντιοχείας μιλώντας στὰ ΜΜΕ τοῦ Λιβάνου σημείωσε ὅτι ἡ μονομερὴς ἐνέργεια τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων παραβιάζει ὄχι μόνο τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τοὺς δεσμοὺς ἀγάπης, ἀδελφοσύνης καὶ καλῆς συνεργασίας, ποὺ πρέπει νὰ ὑπάρχουν μεταξὺ τῶν δύο Πατριαρχείων στοὺς δύσκολους μάλιστα αὐτούς καιρούς, κατὰ τοὺς ὁποίους δοκιμάζονται δεινὰ οἱ Χριστιανοὶ σὲ ὅλη τὴ Μέση Ἀνατολὴ καὶ εἰδικότερα στὴ Συρία. Ὅπως ὑποστήριξε ὁ ἐν λόγῳ Ἐπίσκοπος, ὁ ἀρχιμανδρίτης Μακάριος ὑπηρετοῦσε στὸ Κατάρ, ὅπως παλαιότερα, ὡς ἀρχιμανδρίτης, ὑπηρέτησε καὶ ὁ σημερινὸς Πατριάρχης Ἱεροσολύμων, μὲ τὴν ἀνοχὴ καὶ μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς "οἰκονομίας" ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας. Σήμερα, συνέχισε ὁ ἴδιος, λόγῳ τοῦ ὅτι τὸ Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας εἶναι ἐμπερίστατο ἀπὸ τὸν αἱματηρὸ ἐμφύλιο στὴ Συρία καὶ τὴν ἐξαιρετικὰ δυσχερῆ θέση, ποὺ βρίσκεται τὸ ποίμνιό του, τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων βρῆκε τὴν εὐκαιρία καὶ ἐπιχειρεῖ ντὲ φάκτο νὰ κατοχυρώσει ὡς δική του ἐκκλησιαστικὴ ἐπαρχία αὐτὴ τοῦ Κατάρ. Σημειώνεται ὅτι ὁ Πατριάρχης Θεόφιλος, ὅταν ὑπηρετοῦσε στὸ πλούσιο σὲ πετροδολλάρια Κατάρ, εἶχε δημιουργήσει πολὺ καλὲς σχέσεις μὲ τὸ ἰσλαμικὸ καθεστὼς τῆς χώρας, καθὼς καὶ μὲ τοὺς διπλωμάτες τῶν ΗΠΑ καὶ ἄλλων δυτικῶν χωρῶν. Ἂν πράγματι τὸ Πατριαρχεῖο τῶν Ἱεροσολύμων πραγματοποιεῖ εἰσπήδηση σὲ ἐπαρχία τοῦ ἐμπερίστατου Πατριαρχείου Ἀντιοχείας, ἐκμεταλλευόμενο τὴ δυσχερῆ του θέση, τότε αὐτὸ εἶναι ἀπαράδεκτο ἀπὸ κάθε ἄποψη. Διαπράττει κανονικὸ ἀδίκημα, παραβιάζει τὴν ἐκκλησιαστικὴ τάξη καὶ προσβάλλει τὴν ἀγάπη, ποὺ πρέπει νὰ κυριαρχεῖ στοὺς Χριστιανούς, ἰδιαίτερα ἔναντι τῶν ἐμπερίστατων καὶ σὲ δύσκολη θέση εὑρισκομένων ἀδελφῶν τους. Ἡ ἐνέργειά του δὲν δικαιολογεῖται οὔτε κἄν μὲ τὴν κοσμικὴ ἀντίληψη, ἀφοῦ ἀκόμη καὶ σ᾽ αὐτὴν εἶναι "αἰτία πολέμου" ἡ παραβίαση συνόρων κυρίαρχων κρατῶν. Ἐλπίζεται ὅτι τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων ἔχει λάβει ὑπόψη του ὅτι σὲ περίπτωση ποὺ εἶναι μονομερὴς καὶ αὐθαίρετη ἡ πρωτοβουλία του, τότε αὐτὴ μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει προηγούμενο σὲ ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ποὺ κοιτάζουν μὲ βουλιμία τὴν Παλαιστίνη καὶ τὰ Πανάγια Προσκυνήματα…».

ΝΑ ΜΗ ΕΦΑΡΜΟΣΘΗ Ο ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΔΙΑ ΤΑΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ, ΟΠΩΣ ΣΥΝΕΒΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑΝ Ὑπογραμμίζεται εἰς ψήφισμα ἡμερίδος ἐναντίον τῶν μεταμοσχεύσεων-δωρεᾶς ὀργάνων

Ὁ Νόμος ἀφαιρεῖ ὄργανα ἀπό ζωντανούς ἀνθρώπους καί ἀποτελεῖ ἐγκληματικήν πρᾶξιν. Ναί εἰς τήν κατασκευήν ὀργάνων ἄνευ δοτῶν. Ἐπικρίσεις ἐναντίον τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας διά τήν στάσιν της εἰς τό ζήτημα. Ἀφήνονται ὑπονοούμενα ὅτι ὑποτάσσεται εἰς τά κελεύσματα τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας. Τά πιστεύω τῶν Ὀρθοδόξων συμφώνως πρός τήν ἀλήθειαν τῆς Ἁγ. Γραφῆς καί τούς Ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας. Μέ μεγάλην ἐπιτυχίαν ἐπραγματοποιήθη τήν 20ήν Ἀπριλίου ἡμερίς διά τάς μεταμοσχεύσεις εἰς τό στάδιον Εἰρήνης καί Φιλίας, μέ πρωτοβουλίαν τῆς «Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν» καί τῆς «Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης». Εἰς τό συνέδριον ὡμίλησαν ἐξέχουσαι προσωπικότητες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῆς Ἐπιστήμης. Εἰς ψήφισμα τό ὁποῖον ἐξεδόθη μετά τό πέρας τῶν ὁμιλιῶν ἐπισημαίνουν μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς:

Ἄλλαι ἀποδείξεις

Ὁ ὡς ἄνω κατάλογος ἐπιβεβαιοῦται καί εἰς τό ἔργον τοῦ Γρηγορίου Ἱεροδιακόνου τοῦ Παλαμᾶ: “Ἱεροσολυμιάς”. (βλ. “Ἱεροσολυμιάς ἤτοι ἐπίτομος Ἱστορία τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ ἀπό τῆς θεμελιώσεως αὐτῆς ἕως τῶν νεωτάτων χρόνων” ὑπό Γρηγορίου Ἱεροδιακόνου τοῦ Παλαμᾶ, καθηγητοῦ τῆς Ἱστορίας ἐν τῇ Θεολογικῇ Σχολῇ τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου τῶν Ἱεροσολύμων, ἐν Ἱεροσολύμοις, ἐκ τοῦ Τυπογραφείου τοῦ Π. Τάφου, 1862, σσ. 376-382). Τό αὐτό ἐπιβεβαιοῦται καί ἐκ τῆς ἐκθέσεως τοῦ Νείλου Δοξαπατρῆ: «Περί τῶν 5 Πατριαρχικῶν Θρόνων», ἡ ὁποία ἀναφέρει τά κάτωθι: “Μετά δέ ταῦτα ἐτιμήθη καί ὁ θρόνος Ἱεροσολύμων, ἀποσπασθείς τῆς ἐνορίας καί ἐξουσίας Ἀλεξανδρέων, καί γέγονεν αὐτοκέφαλος, καί κεφαλή, καί ἰσότιμος τοῖς τρισί θρόνοις· πλήν ἐτάχθη μετά τόν Ἀντιοχείας τιμᾶσθαι, καί ἀναφέρεσθαι, καί καθῆσθαι. Ἐκλήθη δέ καί πατριάρχης καί αὐτός ὁ Ἱεροσολύμων, καίτοι πρότερος ἐπίσκοπος ὤν τοῦ Καισαρείας τῆς ἐν Παλαιστίνῃ· ἡ γάρ Παλαιστίνῃ εἶχε μητρόπολιν τήν Καισάρειαν, ὑφʼ ᾗ ἐτέλει τά Ἱεροσόλυμα, ἐπισκοπή οὖσα αὐτῆς. Εἶχε δέ καί ἑτέρας μητροπόλεις, ἐχούσας ὑφʼ ἑαυτάς διαφόρους ἐπισκοπάς, ἤγουν δευτέραν τήν Σκυθόπολιν, ἤτοι Βασάν, τρίτην τήν Πέτραν, τετάρτην τήν Βόστρην, ἤτοι Ἀραβίαν. Ἔχει δέ καί αὐτοκεφάλους ἐπισκοπάς εἰκοσιπέντε, μή ἐχούσας ὑφʼ ἑ αυτάς ἐπισκοπάς, ὑποκειμένας δέ τῷ θρόνῳ τῶν Ἱεροσολύμων· α΄. τήν Διοσπόλεως· β΄. τήν Ἀσκάλωνος· γ΄. τήν Ἰόππης· δ΄. τήν Γάζης· ε΄. τήν Ἀνθηδῶνος· ς΄. τήν Διοκλητιανουπόλεως· ζ΄. τήν Ἐλευθερουπόλεως· η΄. τήν Νεαπόλεως· θ΄. τήν Σεβαστῆς· ι΄. τήν Ἰορδάνου· ια΄. τήν Τιβεριάδος· ιβ΄. τήν Διοκαισαρείας· ιγ΄. τήν Μαξιμιανουπόλεως· ιδ΄. τήν Καπετωλιάδος· ιε΄. τήν Μύρου· ις΄. τήν Γαδάρου· ιζ΄. τήν Ναζαρέτ· ιη΄. τήν Θαβωρίου ὄρους· ιθ΄. τήν Κυριακουπόλεως· κ΄. τήν Ἀδρίας· κα΄. τήν Γαβάλων· κβ΄. τήν Αἰλίας· κγ΄. τήν Φαράς· κδ΄. τήν Ἑλενουπόλεως· κε΄. τήν Ὄρους Σινᾶ” (βλ. Ράλλη & Ποτλῆ, “Σύνταγμα τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων”, τόμ. 5, Ἀθῆναι 1852, σσ. 486-490).

Καί νά διεκδικήσουν ἄλλαι Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι τά Πανάγια Προσκυνήματα καί τήν Παλαιστίνην ρεῖ ὅτι ἀνήκει στὴ δικαιοδοσία του. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι προκαθήμενοι τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καὶ Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἔχουν λάβει σχετικὴ ἐπιστολὴ-καταγγελία ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἀντιοχείας κ. Ἰωάννη. Παράλληλα ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας ἔχει ἀποστείλει ἐπιστολὴ διαμαρτυρίας στὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλο, στὴν ὁποία, ἀφοῦ τοῦ ἐκφράζει τὴ λύπη του γιὰ τὴν ἐκλογὴ Ἀρχιεπισκόπου στὸ Κατὰρ, τοῦ ζητεῖ ἡ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων νὰ ἀκυρώσει τὴ σχετικὴ ἀπόφασή της. Στὸ γράμμα ἀφήνει νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι ἐπιφυλάσσεται γιὰ τὶς κανονικές ἐνέργειες, στὶς ὁποῖες θὰ προχωρήσει πρὸς ἀποκατάσταση τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως. Ἡ κρίση ξεκίνησε στὶς 9 Μαρτίου (24 Φεβρουαρίου μὲ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο), ὅταν ἡ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἐξέλεξε τὸν Ἀρχιμανδρίτη Μακάριο, ὁ ὁποῖος ὑπηρετεῖ στὸ Κατάρ, ὡς Ἀρχιεπίσκοπο τῆς ἐν λόγω χώρας μὲ τὸν τίτλο "Ἀρχιεπίσκοπος Καττάρων". Στὶς 13 Μαρτίου συνεδρίασε ἐκτάκτως ἡ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας στὴ Ἱ. Μονὴ Μπαλαμὰντ τοῦ Λιβάνου καὶ ἐξέτασε τὴν κατάσταση, ποὺ διαμορφώθηκε μετὰ τὴν ἐκλογὴ ἀπὸ τὸ Πατρ.Ἱεροσολύμων Ἀρχιεπισκόπου στὸ Κατάρ. Στὸ ἀνακοινωθὲν ποὺ ἐξέδωσε ἡ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας ἐκφράζει τὴ θλίψη της γιὰ τὴν ἀπόφαση καὶ τὴν ἐνέργεια τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, νὰ ἐγκαταστήσει Ἀρχιεπίσκοπο στὸ Κατάρ, χώρα ποὺ ἀνήκει στὴν ἐκκλησιαστική του δικαιοδοσία καὶ νὰ διαπράξει ἔτσι τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἀδίκημα τῆς εἰσπήδησης σὲ ξένη ἐκκλησιαστικὴ ἐπαρχία. Σημειώνεται ὅτι ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας τὴν ποιμαντικὴ εὐθύνη στὴν Ἀραβικὴ Χερσόνησο ἔχει ὁ ἑλληνικῆς καταγωγῆς Μητροπολίτης Βαγδάτης καὶ Κουβέϊτ κ. Κωνσταντῖνος. Στὴ Σύνοδο τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας κατατέθηκαν προτάσεις νὰ διακοπεῖ ἀμέσως καὶ μέχρι τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὸ Πατριαρχεῖο τῶν Ἱεροσολύμων. Τελικὰ ἐπικράτησαν ψυχραιμότερες σκέψεις, νὰ ὑπάρξει συνάντηση μεταξὺ τῶν δύο Πατριαρχῶν καὶ νὰ ἐξαντληθοῦν τὰ περιθώρια εἰρηνικῆς ἐπίλυσης τοῦ ζητήματος, πρὶν τὴ σοβαρὴ ἀπόφαση διακοπῆς τῆς σχέσης μὲ τὸ Πατρ. Ἱεροσολύμων. Ἐπίσκοπος τοῦ Πατριαρχείου

Ο ∆ΙΚΑΙΟΣ ΜΕΛΧΙΣΕ∆ΕΚ

ιε. Τρικωμία. – ις. Κανόθας. – ιζ. Σάλτον. – ιη. Βατάνεως ἤ Κατάνεως – ιθ. Ἑξακωμία. – κ. Ἐννεακωμία. – κα. Κώμη Γωνίας. – κβ. Κώμη Χεροῦς. – κγ. Κώμη Στάνες. – κδ. Κώμη Χαβέρας (ἤ Μαχαβέρους). – κε. Κώμη Κωρεάθης. – κς. Κώμη Βιλβανοῦς. – κζ. Κώμη Κάπρων. – κη. Κώμη Πυργοαρετῶν. – κθ. Κώμη Σέτνης. – λ. Κώμη Ἀριαχῶν. – λα. Νεότης. – λβ. Κλῖμα Ἀνατολικῶν καί Δυσμῶν. – λγ. Κώμη Ἀριάθας Τράχωνος. – λδ. Κώμη Βεβδάμους (βλ. Ράλλη & Ποτλῆ, “Σύνταγμα τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων”, τόμ. 5, Ἀθῆναι 1852, σ. 472).

ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΝΑ ΑΥΤΟΠΑΓΙΔΕΥΘΗ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗΝ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ

Παραθέτομεν κατωτέρω τό ἄρθρον τοῦ δημοσιογράφου κ. Γεωργίου Παπαθανασοπούλου, ἐκ τῶν στενῶν συνεργατῶν τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου διά τήν κρίσιν εἰς τάς σχέσεις μεταξύ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας. Τό ἄρθρον ἀνηρτήθη, τήν 12ην Ἀπριλίου, εἰς τήν ἱστοσελίδα «aktines.blogspot.com». Εἰς αὐτό τονίζεται ὅτι, ἐάν πράγματι τό Πατρ. Ἱεροσολύμων ἔχει κάμνει εἰσπήδησιν εἰς τό Πατρ. Ἀντιοχείας, τότε ὑπάρχει κίνδυνος νά κάμνουν τό ἴδιο καί τό αὐτό εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα καί εἰς τήν Παλαιστίνην καί ἄλλαι Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι. Τό ἄρθρον ἔχει ὡς ἀκολούθως:

17 ΜΑΪΟΥ 2013

Τὴν 22αν Μαΐου ἑορτάζομεν τήν μνήμην τοῦ Δικαίου Μελχισεδέκ, βασιλέως Σαλήμ.

ΤΟ «ΞΕΖΟΥΜΙΣΜΑ» ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΙΤΟΚΟΜΜΑΤΙΚΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΝ

Τοῦ Δρ Γεωργίου Τσακαλίδου, Θεολόγου-Θρησκειοπαιδαγωγοῦ, Ἐπιτίμου Σχολικοῦ Συμβούλου Θεολόγων, Ἐφόρου Α.Σ.Π.Ε

Σὲ μία περίοδο ποὺ οἱ περισσότεροι Ἕλληνες καλοῦνται νὰ ὑποστοῦν μικρὲς ἢ μεγάλες θυσίες εἶναι δύσκολο νὰ προβάλλεις τὶς θυσίες, ποὺ ὑφίσταται ἢ καλεῖται νὰ ὑποστεῖ συγκεκριμένη κοινωνικὴ μερίδα. Ἐπειδὴ ὅμως πολὺ συχνὰ ἀκοῦμε τοὺς κυβερνῶντες νὰ ἐμφανίζονται ὡς ἔχοντες εὐαισθησία ἀπέναντι στὶς εὐάλωτες κοινωνικὲς ὁμάδες θὰ προσπαθήσω νὰ φέρω στὸ προσκήνιο τὴν ἀναλγησία τῆς Κυβέρνησης ἀπέναντι στὴν κατὰ τεκμήριο πιὸ εὐάλωτη κοινωνικὴ ὁμάδα τῶν πολυτέκνων, στοὺς ὁποίους ὄχι μόνο εὐαισθησία δὲν δείχνει, ἀλλὰ τοὺς ἐμπαίζει καὶ τοὺς ξεζουμίζει κυριολεκτικά. Τοὺς ἐμπαίζει καὶ τοὺς ξεζουμίζει, γιατί προεκλογικά τούς ὑποσχέθηκε διὰ στόματος τοῦ Πρωθυπουργοῦ μὲ τὸν πλέον κατηγορηματικὸ τρόπο τὴν ἀποκατάσταση τῶν εἰς βάρος τους ἀδικιῶν, λίγους μῆνες ἀργότερα ὅμως κατάργησε πλήρως τὶς πολυτεκνικὲς συντάξεις στὶς 175.000 πολύτεκνες μητέρες, σὲ ἕνα μεγάλο μέρος τῶν ὁποίων ἡ σύνταξη αὐτὴ τῶν 102 Εὐρὼ ἀποτελοῦσε καὶ τὸ μοναδικό τους εἰσόδημα. Τοὺς ἐμπαίζει καὶ τοὺς ξεζουμίζει, ὅταν τοὺς ἀντιμετωπίζει φορολογικὰ σὰν νὰ εἶναι ἄγαμοι. Τὸν ἴδιο φόρο ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὸν ἄγαμο, ποὺ ἔχει νὰ θρέψει μόνο τὸν ἑαυτό του, καὶ ἀπὸ τὸν πολύτεκνο γονέα, ποὺ ἔχει νὰ ταΐσει 8, 10 καὶ 12 στόματα. Τοὺς ἐμπαίζει καὶ τοὺς ξεζουμίζει μία φορὰ μὲ τὴν ἄμεση καὶ δεύτερη φορὰ μὲ τὴν ἔμμεση φορολογία. Γιὰ σκεφτεῖτε πόσες φορὲς καλεῖται νὰ πληρώσει ὁ πολύτεκνος αὐτὸ τὸ 23% τοῦ Φ.Π.Α.! 8 καὶ 10 φορὲς γιὰ παπούτσια, 8 καὶ 10 φορὲς γιὰ ροῦχα, γιὰ τὴν ὑπερκατανάλωση νεροῦ καὶ ρεύματος, πολλαπλάσιες φορὲς τὸ Φ.Π.Α. τῶν 13% γιὰ τρόφιμα, αὐξημένο χαράτσι καὶ αὐξημένα τέλη κυκλοφορίας γιὰ τὸ ἀναγκαστικὰ μεγαλύτερο σπίτι του καὶ μεγαλύτερο αὐτοκίνητό του, προκειμένου νὰ χωρέσει, ἔστω καὶ στριμωγμένα, τὴν πολυμελῆ οἰκογένειά του. Τοὺς ἐμπαίζει καὶ τοὺς ξεζουμίζει, ὅταν ἀρνεῖται νὰ ἱκανοποιήσει ἐντελῶς λογικὰ καὶ δίκαια αἰτήματά τους, ποὺ δὲν ἔχουν κανένα δημοσιονομικὸ κόστος. Τί πιὸ λογικὸ π.χ. νὰ σπουδάζουν τὰ παιδιὰ τῶν πολυτέκνων στὴν ἴδια πόλη; Ποιὸς πολύτεκνος μπορεῖ νὰ συντηρήσει 3 καὶ 4 νοικοκυριά, ὅταν σπουδάζουν τὰ παιδιά του σὲ διαφορετικὲς πόλεις! Ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ἔδειξε πλήρη κατανόηση καὶ μίλησε τοῦ Ὑπουργοῦ Παι-

δείας. Αὐτὸς ὅμως ἀρνήθηκε καὶ νὰ δεχθεῖ ἀκόμη τὴν ἀντιπροσωπεία τῆς Α.Σ.Π.Ε., πού ζήτησε νὰ συναντηθεῖ μαζί του. Καὶ χρειάστηκε νὰ ταξιδέψει ὁ Πρόεδρός μας στὶς Βρυξέλλες καὶ νὰ αἰφνιδιάσει τὸν Ὑπουργό, προκειμένου νὰ ὑποχρεωθεῖ νὰ ἀκούσει τὸ δίκαιο αὐτὸ αἴτημα. Μὰ τὴν ἀλήθεια δὲν πέρασε ἀπὸ τὴ Χώρα μας πιὸ ἀντιδημογραφική, πιὸ ἀντιπολυτεκνικὴ καὶ πιὸ ἀντιοικογενειακὴ Κυβέρνηση ἀπὸ αὐτὴ τῆς τρικομματικῆς. Σφυρίζει ἀδιάφορα στὸ γεγονὸς ὅτι καταντήσαμε Χώρα γερόντων καὶ δὲν θὰ χρειαστεῖ παρὰ ἕνας περίπατος τῶν ἀνατολικῶν γειτόνων μας, γιὰ νὰ μᾶς καταλάβουν, γιατί αὐτοὶ ἔχουν δείκτη γονιμότητας 5,5 (δηλαδὴ 5,5 παιδιὰ ἀνὰ γυναίκα ἀναπαραγωγικῆς ἡλικίας), ἐνῶ σʼ ἐμᾶς εἶναι μόλις 1,3 καὶ μάλιστα μαζὶ μὲ τὰ παιδιὰ ποὺ φέρνουν στὸν κόσμο οἱ ἀλλοδαπὲς γυναῖκες. Σφυρίζει ἀδιάφορα, ὅταν δὲν παντρεύονται πλέον οἱ νέοι, τὸ 60% τῶν ὁποίων εἶναι ἄνεργοι καὶ ὅταν παντρεύονται δὲν φέρνουν παιδιὰ στὸν κόσμο, γιατί δὲν μποροῦν νὰ τὰ συντηρήσουν. Σφυρίζει ἀδιάφορα, ὅταν τὰ τελευταῖα χρόνια οἱ θάνατοι στὴν Ἑλλάδα εἶναι πολὺ περισσότεροι ἀπὸ τὶς γεννήσεις. Καὶ ἐνῶ καταργεῖ τὶς γλίσχρες πολυτεκνικὲς συντάξεις, χορηγεῖ στὴ διευθύνουσα σύμβουλο τῆς Ἐπιτροπῆς Διαχείρισης τῆς Δημόσιας περιουσίας μὲ ὑπογραφὴ Στουρνάρα 215.000 Εὐρὼ ἐτήσια ἀποζημίωση ἢ στὸν ὑπεύθυνο Νομισματικῆς Πολιτικῆς μηνιαῖο μισθὸ 15.000 Εὐρώ, ὅταν ἡ Ἑλλάδα ἐδῶ καὶ δέκα χρόνια δὲν ἔχει δικό της ἐθνικὸ νόμισμα. Ἀκοῦμε συχνὰ τὸν Πρωθυπουργό, τὸν κ. Σαμαρᾶ, νὰ μιλάει γιὰ τὴν ἀνάγκη ἀποκατάστασης τῆς ἀξιοπιστίας μας ἀπέναντι στοὺς δανειστές μας. Πότε θὰ θυμηθεῖ καὶ τὴν ἀνάγκη ἀποκατάστασης τῆς δικῆς του ἀξιοπιστίας ἀπέναντι στὸν ἑλληνικὸ λαό, ἀπέναντι στοὺς πολύτεκνους, τοὺς ὁποίους εἶχε κάνει σημαία καὶ λάβαρο τοῦ προεκλογικοῦ του ἀγώνα καὶ τώρα τοὺς καλεῖ νὰ ὑποστοῦν τὰ πιὸ σκληρὰ καὶ αἱματηρὰ μέτρα. Φτάσαμε στὸ αἰσχρὸ σημεῖο νὰ πληρώνεις περισσότερο, ὅσο περισσότερα παιδιὰ ἔχεις. Αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ περάσει, γιατί θὰ εἶναι τὸ πιὸ ἄδικο φορολογικὸ σύστημα στὸν κόσμο. Ἡ Συνομοσπονδία μας παλεύει καὶ θὰ παλέψει σκληρά, γιὰ νὰ μὴ περάσει. Καὶ στὸν δίκαιο αὐτὸν ἀγώνα θέλει ὅλους τούς πολύτεκνους στὸ πλευρό της.

Ἡ ἐκλογή τοῦ νέου Πάπα κ. Φραγκίσκου δέν εἶναι τυχαῖον γεγονός. Τά Παγκόσμια Κέντρα ἀποφάσεων τοῦ πλανήτου, διαπιστώνοντα τήν ἄνοδον τῶν οἰκονομιῶν πολλῶν κρατῶν τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς ἀπεφάσισαν νά τόν προωθήσουν εἰς τήν ἡγεσίαν τοῦ Βατικανοῦ, διά νά χρησιμοποιήσουν ἐν συνεχείᾳ τάς παρεμβάσεις του ὑπέρ τῶν συμφερόντων των. Τοῦτο προκύπτει ἀπό τάς ἀναλύσεις εἰδικῶν ἐπιστημόνων, οἱ ὁποῖοι ἀσχολοῦνται μέ τήν ἐπιστήμην τῆς γεωπολιτικῆς καί τῆς γεωστρατηγικῆς (περισσότερον τῆς πρώτης). Οἱ ἀναλυταί ὑποστηρίζουν ὅτι τά «Παγκόσμια κέντρα λήψεως ἀποφάσεων» καθώρισαν τόν νέον ρόλον τοῦ Πάπα: ἤτοι νά «ἀπαρνηθῆ» τόν βασικόν τίτλον τοῦ Ἀρχηγοῦ τοῦ Κρατιδίου τοῦ Βατικανοῦ, ὁ ὁποῖος ἐνοχλεῖ τούς πιστούς ἄλλων «χριστιανικῶν ὁμολογιῶν» καί νά ἀποδεχθῆ τόν τίτλον τοῦ Ἐπισκόπου ἤ τοῦ Πατριάρχου τῆς Δύσεως, ἐνῶ εὑρίσκεται ἐκτός τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας (Ὀρθοδοξίας) καί νά συμπεριφερθῆ περισσότερον ὡς πνευματικός πατέρας καί ὀλιγώτερον ὡς Ἀρχηγός τοῦ

Κράτους τοῦ Βατικανοῦ. Δέν εἶναι ἄλλωστε τυχαῖαι αἱ δηλώσεις τοῦ φιλοτούρκου Γενικοῦ Γραμματέως τοῦ ΟΗΕ κ. Μπάν Κί Μούν, ὁ ὁποῖος ἐχαιρέτησε τόν Πάπαν Φραγκῖσκον ὡς «ἕνα πνευματικόν ἡγέτην τοῦ κόσμου (23ην Ἀπριλίου)». Αἱ δηλώσεις ἔγιναν κατά τήν συνάντησιν τῶν δύο ἀνδρῶν, κατά τήν διάρκειαν τῆς ὁποίας ὁ Πάπας ἐζήτησεν ἀπό τήν «Ἐκκλησίαν» του νά κάμνη φιλανθρωπίαν καί νά «προσεγγίση ἀνθρώπους διαφορετικῶν θρησκειῶν καί μή πιστούς». Τοῦτο σημαίνει ὅτι τό Βατικανόν θά ἐκπονήση σύγχρονον ἐπικοινωνιακόν προπαγανδιστικόν σχεδιασμόν, διά νά κάμνη προσηλυτισμόν εἰς τάς χώρας, τάς ὁποίας θά στοχοποιήση. Ὀφείλομεν νά ἐπισημάνωμεν ὅτι εἰς τό πλαίσιον τοῦ σχεδιασμοῦ νά ἐμφανισθῆ ὡς πνευματικός καί… φιλορθόδοξος, τήν 23ην Ἀπριλίου, ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, τήν ὁποίαν ἑορτάζομεν μετά τό Πάσχα, ὁ Πάπας τήν ἑώρτασεν ὑποστηρίζων ὅτι τό πραγματικόν του ὄνομα εἶναι Γεώργιος. Τό μήνυμα, ὅμως, δέν προεβλήθη ὅσον θά ἔπρεπε ὑπό τῶν ΜΜΕ, πού ἐλέγχονται ὑπό τοῦ Βατικανοῦ.

Δέν ἦτο τυχαία ἡ ἐκλογή τοῦ νέου Πάπα κ. Φραγκίσκου

«α) ὁ “ἐγκεφαλικός θάνατος”, δέν εἶναι ἀληθινός θάνατος, χωρισμός ψυχῆς καί σώματος, ἀφοῦ κατά τήν ἐπέλευσή του λειτουργεῖ τό καρδιοαναπνευστικό σύστημα τοῦ ἀνθρώπου· ἀντιθέτως ἀποτελεῖ ἰ δεολογικό κατασκεύασμα γιά τήν προώθηση τῶν μεταμοσχεύσεων. β) ἡ ἀφαίρεση ὀργάνων δέν εἶναι ἀφαίρεση ἀπό πτωματικούς, ὅπως λέγεται δότες, ἀλλά ἀπό ζωντανούς ἀνθρώπους καί ἀποτελεῖ ἐγκληματική πράξη. γ) οἱ νόμοι περί μεταμοσχεύσεων εἶναι ἀντισυνταγματικοί, γιατί θίγουν τόν πυρήνα τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου, ἀξία πού τόν ἀκολουθεῖ ἀκόμη καί μετά τόν θάνατο δ) εἰδικώτερα ὁ Ν. 3984/11 εἶναι ἀντίθετος καί πρός τήν Εὐρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου, ἀφοῦ μέ τήν λεγόμενη εἰκαζόμενη συναίνεση, ἁρπάζονται κυριολεκτικῶς τά ὄργανα τοῦ χαρακτηριζομένου ἐγκεφαλικά νεκροῦ, σάν πράγματα πού ἀνήκουν στό κράτος, παρά τήν μή ἐκφρασθεῖσα βούλησή του. ε) κατά τήν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἡ ψυχή ὑπάρχει “ἐξ ἄκρας συλλήψεως” ἑνωμένη μέ τό σῶμα καί σέ περίπτωση καταστροφῆς ἑνός μέλους ζεῖ καί ἐνεργεῖ στά ὑπόλοιπα μέλη. Γι᾽ αὐτό ἐπιβάλλεται σεβασμός στήν ἀκεραιότητα τοῦ ἀνθρώπου καί κρίνεται ἀπαράδεκτος ὁ ἀκρωτηριασμός του γιά τούς χρησιμοθηρικούς σκοπούς τῶν μεταμοσχεύσεων. στ) ἐπιβάλλεται ἡ συμπλήρωση ὑπευθύνου δηλώσεως περί ἀντιθέσεώς μας στήν ἁρπαγή τῶν ζωτικῶν μας ὀργάνων. Τέλος συμφωνοῦμε τό παρόν Ψήφισμα νά ἀποσταλεῖ μαζί μέ τά Πορίσματα τῆς παρούσης ἡμερίδας στόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο καί τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας μας, στή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, στόν Ὑπουργό Ὑγείας καί σέ ἄλλους σχετικούς φορεῖς».

Ὁλόκληρον τό ψήφισμα Τό πλῆρες κείμενον τοῦ ψηφίσματος ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Μετά τίς εἰσηγήσεις τῶν ἐκλεκτῶν ὁμιλητῶν διεξήχθη εὐρύς καί ἐλεύθερος διάλογος ἐκ τοῦ ὁποίου προέκυψαν τά ἀκόλουθα πορίσματα: 1. Ὁ ἀναγκαστικός Νόμος 3984/11 περί εἰκαζόμενης συναίνεσης, πού ψηφίσθηκε μέ καταφανῆ καταπάτηση τοῦ κανονισμοῦ τῆς Βουλῆς, ἀπό ἐλαχίστους βουλευτές τοῦ ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου καί μάλιστα σέ περίοδο δεινῆς οἰκονομικῆς καί γενικότερης σαρωτικῆς κρίσεως ἔφερε τὴν εἰκαζόμενη συναίνεση στὴν πιὸ σκληρὴ μορφή της, ἀφοῦ κάθε ἄνθρωπος θεωρεῖται πλέον δωρητὴς ὀργάνων ἂν δὲν ἔχει προβεῖ νωρίτερα σὲ ἔγγραφη ἄρνηση. Ὁ Ν. 4075/2012, ποὺ ἀκολούθησε μετὰ τὶς ἀντιδράσεις γιὰ τὴν καταφανῶς ἀντισυνταγματικὴ καὶ ἐπικίνδυνη διάταξη τῆς εἰκαζόμενης συναίνεσης, προσέθεσε τὴν προϋπόθεση τῆς συγκατάθεσης τῆς οἰκογένειας τοῦ δότη, θέτοντας ἕνα ὅρο ἀόριστο καὶ ἐπιδεχόμενο ἑρμηνείας, ἀφοῦ δὲν προσδιορίζει ἀκριβῶς τὰ πρόσωπα ποὺ δικαιοῦνται νὰ συναινέσουν στὴν ἀφαίρεση τῶν ὀργάνων τοῦ οἰκείου τους, ὅπως συμβαίνει μὲ τὸν σήμερα ἰσχύοντα νόμο 2737/1999.

Ὁ Νόμος δέν πρέπει νά ἐφαρμοσθῆ

Ἀπὸ συνταγματικῆς ἀπόψεως, καὶ οἱ δύο νόμοι τῶν μεταμοσχεύσεων ἀντιτίθενται στὰ μὴ ἀναθεωρητέα ἄρθρα 2 παρ. 1 καὶ 5 παρ. 1 τοῦ συντάγματος, καθὼς θίγουν τὸν πυρήνα τῆς ἀξίας τοῦ προσώπου, ἡ ὁποία ἀκολουθεῖ τὸν ἄνθρωπο καὶ μετὰ θάνατον, ἐνῷ ἐπιπλέον καταστρατηγοῦν τὴν ἐλεύθερη ἀνάπτυξη τῆς προσωπικότητας, μὲ τὴν ἀνελεύθερη ἐκβίαση τῆς βουλήσεως τοῦ ἀνθρώπου σχετικὰ μὲ τὸ ἂν ἐπιθυμεῖ ἢ ὄχι τὴ δωρεὰ τῶν ὀργάνων του. Ἀλλὰ καὶ σὲ σχέση μὲ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Σύμβαση Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου, συνιστᾷ παράβαση τοῦ ἄρθρου 2 τῆς ἐν λόγῳ Διεθνοῦς Συμβάσεως, ὁποιαδήποτε αὐθαίρετη ὑποκατάσταση τῆς συναίνεσης ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ λόγῳ ἔλλειψης τῶν αἰσθήσεών του δὲν ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ συμφωνήσει ἤ νά διαφωνήσει μέ αὐτήν, εἰδικὰ γιὰ ἕνα τόσο σοβαρὸ θέμα ποὺ κυμαίνεται μεταξὺ ζωῆς καὶ θανάτου. Οἱ κίνδυνοι ποὺ παρουσιάζονται μὲ αὐτὲς τὶς πρακτικές, εἶναι τεράστιοι καὶ προφανέστατοι. Γεμίζουμε ἐρωτηματικὰ καὶ ὑποψίες, ἀναλογιζόμενοι τὸ πλῆθος τῶν μεταναστῶν ἢ τῶν μοναχικῶν ἀνθρώπων, ποὺ θὰ μποροῦν νὰ γίνουν ἄθελά τους “ἐθελοντὲς δότες”, χωρὶς νὰ βρίσκεται κάποιος ἐπίσημα οἰκεῖος τους, γιὰ νὰ ἀρνηθεῖ τὴν

ἀφαίρεση τῶν ὀργάνων τους. Μετά ἀπό τά συνεχῆ ἀπάνθρωπα, ἀντικοινωνικά, ἀντεθνικά καί ἀντίχριστα σχέδια τῆς Νέας Ἐπο χῆς πού στανικά μᾶς ἐπιβάλλονται, δέν εἶναι σέ θέση ἡ ἐπίμονα πιεζόμενη ἀπό τήν Τρόϊκα κυβέρνηση νά πείσει τόν Ἑλληνικό λαό ὅτι ὁ ὡς ἄνω Νόμος δέν ἀποσκοπεῖ καί στή βιολογική του ἐξόντωση, καταλλήλου βεβαίως εὐκαιρίας δοθείσης. Φρονοῦμε ὅτι ὁ Νόμος δέν θά πρέπει νά ἐφαρμοσθεῖ, ὅπως δέν ἐφαρμόσθηκε στή Γερμανία μετά ἀπό σφοδρές ἀντιδράσεις τοῦ Γερμανικοῦ λαοῦ.

Χρησιμοθηρικοί λόγοι

2. Ἡ ἔννοια τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου (ΕΘ) δημιουργήθηκε τό 1968, μερικοὺς μῆνες μετὰ τὴν πρώτη μεταμόσχευση καρδιᾶς, ἀπό τήν ad hoc ἐπιτροπὴ τοῦ Harvard, ἡ ὁποία καθόρισε καὶ τὰ κριτήρια γιὰ τὴν διάγνωσή του, ταυτίζοντας τὸ μὴ ἀναστρέψιμο κῶμα, ποὺ εἶναι κατάσταση ζωῆς, μὲ τὸν θάνατο. Εἶναι ἐξαιρετικά σημαντικό νά γίνη ἀντιληπτό ὅτι οἱ λόγοι, οἱ ὁποῖοι ὤθησαν τήν προαναφερθεῖσα ἐπιτροπή νά μεταβάλει τόν ὁρισμό τοῦ θανάτου ἦταν: α) ἡ ὑποβοήθηση τῶν ἰατρῶν νά αἴρουν τή θεραπευτική ὑποστήριξη ἀπό τούς ἀσθενεῖς, στούς ὁποίους δέν ὑπάρχει προοπτική ἐπιβιώσεως (“μάταιον τῆς φροντίδος”) καί β) ἡ μή ὕπαρξη τῶν ὁποιωνδήποτε ἀντιρρήσεων λήψεως ζωτικῶν ὀργάνων ἀπό τούς “ἐγκεφαλικῶς νεκρούς” ἀσθενεῖς. Πῶς θά μποροῦσαν ἐξάλλου; Γεγονός τό ὁποῖο μᾶς ἐπιτρέπει ἀνεπιφύλακτα νά χαρακτηρίσουμε τούς προαναφερθέντες λόγους χρησιμοθηρικούς. Ἀργότερα οἱ ὑποστηρικτὲς τοῦ ΕΘ προσπάθησαν νὰ δώσουν καὶ μία βιολογικὴ βάση-ἐξήγηση τῆς ταυτίσεως τοῦ ΕΘ μὲ τὸν θάνατο, ὑποστηρίζοντας ὅτι ὁ ἐγκέφαλος ἀποτελεῖ τὸ κύριο συντονιστικὸ ὄργανο ποὺ συντονίζει τὴ λειτουργία τῶν ἄλλων ὀργάνων καὶ ἑπομένως ἡ καταστροφὴ του συνεπάγεται τὸν ἀποσυντονισμὸ τῆς λειτουργίας τοῦ ὀργανισμοῦ καὶ ὁδηγεῖ στό θάνατο. Τὸ 1998 τὸ οἰκοδόμημα τοῦ ΕΘ κλονίστηκε ἀπὸ τή δημοσίευση μελέτης τοῦ καθηγητοῦ Shwemon, ὁ ὁποῖος ἔδειξε ὅτι ὁ ρόλος τοῦ ἐγκεφάλου δὲν εἶναι ἐκεῖνος τοῦ κεντρικοῦ ρυθμιστῆ χωρὶς τόν ὁποῖον τὸ σῶμα χάνει τὴν ἑνότητά του καί σταματᾷ νά ἀποτελεῖ ἕνα ζωντανὸ ὀργανισμό. Μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου ἡ ἀντιπαράθεση πρὸς τὸν ΕΘ μεγάλωνε, παρόλο ποὺ στὰ χρόνια αὐτὰ ὁ ΕΘ σταδιακὰ κατοχυρωνόταν νομοθετικὰ σὲ ὅλον τὸν δυτικὸ κόσμο, συμπεριλαμβανομένης καί τῆς Ἑλλάδος. Ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα στή διεθνῆ Ἰατρική, Βιοηθικὴ καὶ Ἰατρονομικὴ βιβλιογραφία ὑπάρχει πλειάδα ἄρθρων καὶ βιβλίων ποὺ ἀντιμάχονται τὸν ΕΘ μὲ ἰατρικὰ καὶ βιοηθικὰ ἐπιχειρήματα. Βαρύνουσα σημασία ἔχουν ἀσφαλῶς οἱ δημοσιεύσεις, συμφώνως πρός τίς ὁποῖες ἡ πληροφόρηση τοῦ κοινοῦ γιά τό θέμα τοῦ “ἐγκεφαλικοῦ θανάτου” χαρακτηρίζεται ἀπό σκόπιμες ἀνακρίβειες καί ἀναλήθειες!

Ὄργανα ἄνευ πτωματικοῦ δότου

3. Οἱ διοργανωτές καί ὅλοι ὅσοι συνεργάσθηκαν γιά τήν ἡμερίδα αὐτή, ἀλλά καί οἱ χιλιάδες τῶν συνέδρων εἴμαστε ὑπέρ τῶν Μεταμοσχεύσεων. Οἱ μεταμοσχεύσεις ἀπὸ ζωντανοὺς δότες ὀργάνων, ἀποτελοῦν τὴν ἰδανικὴ περίπτωση χριστιανικῆς προσφορᾶς καὶ ἀγαπητικῆς αὐτοθυσίας, ἐν πλήρει ἐλευθερίᾳ στὴν ἀπόφαση δωρεᾶς. Διε θνῶς, πραγματοποιοῦνται οἱ ἑξῆς μεταμοσχεύσεις ἀπὸ ὑγιεῖς-ζωντανοὺς δότες: νεφροῦ, ἥπατος, παγκρέατος, πνευμόνων καὶ ἡ μεταμόσχευση-μετάγγιση μυελοῦ τῶν ὀστῶν. Τὰ ἀποτελέσματα τῶν μεταμοσχεύσεων αὐτῶν εἶναι εὐεργετικὰ γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς καὶ συνήθως δὲν ἀποτελοῦν σοβαρὴ ἀπειλή γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴν ὑγεία τῶν δοτῶν. Οἱ νεώτερες ἐξελίξεις στὴν τεχνολογία καὶ τὰ φάρμακα ὑπόσχονται ἕνα ἀκόμη καλύτερο μέλλον στὶς μεταμοσχεύσεις ἀπὸ ζῶντα δότη, ἐνῶ εἰδικὰ γιὰ τὰ νεφρικὰ μοσχεύματα οἱ μελέτες δείχνουν σχεδὸν διπλάσια ἐπιβίωση σὲ σχέση μὲ τὶς λεγόμενες “πτωματικές” μεταμοσχεύσεις. Ὁ νέος νόμος τοῦ 2011 ἐπιτρέπει σὲ κάθε ἐνδιαφερόμενο νὰ προσφέρει κάποιο ὄργανό του ἀνεξαρτήτως βαθμοῦ συγγενείας, ἀπελευθερώνοντας ἔτσι τὶς πηγὲς μοσχευμάτων. 4. Εὐρέως ἔγινε γνωστό αὐτές τίς ἡμέρες ὅτι κάποια Ἑλληνίδα γιατρός, ὀνόματι Ἑλένη Ἀντωνιάδου, κατασκεύασε τραχεῖα ἀπό βλαστοκύτταρα τοῦ ἰδίου τοῦ πάσχοντος. Προσανατολίζονται κάποιοι ἰατρικοί κύκλοι πρός αὐτήν τήν κατεύθυνση κατασκευῆς ὀργάνων χωρίς δότες (without doners). Γιατί νά μή εὐνοηθεῖ καί γιατί νά μή χρηματοδοτηθεῖ αὐτή ἡ ἔρευνα, ἀφοῦ ἤδη ἔχει ὁρατά καί πραγματικά τά πρῶτα ἐπιτεύγματά της; Ὄργανα χωρίς δότες καί μάλιστα χωρίς “πτωματικούς” δότες.

Αἱ εὐθῦναι τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ὑποταγή της εἰς τήν ἐξουσίαν

5. Ἡ Ἱ.Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δέν ἔχει δηλώσει κα-

τάφαση σέ ὅλο τό εὖρος τῶν δραστηριοτήτων τοῦ μεγάλου θέματος τῶν μεταμοσχεύσεων. Τό κείμενο “Βασικές θέσεις ἐπί τῆς Ἠθικῆς τῶν μεταμοσχεύσεων” τῆς ἐπιτροπῆς Βιοηθικῆς τῆς Ἱ. Συνόδου (2001) δέν μπορεῖ νά ἀποτελέσει τή βάση γιά ὀρθόδοξη τοποθέτηση τῆς Ἐκκλησίας μας, γιατί στερεῖται ὀρθοδόξων θεολογικῶν κριτηρίων καί δέχεται ἀπροϋπόθετα τά ψευδοεπιστημονικά κριτήρια τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου ἐπιχειρώντας τήν ὑποταγή τῆς Ἐκκλησίας στά κελεύσματα τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας καί τήν ἀποδοχή τοῦ ρόλου της ὡς προπαγανδιστή τῶν ἐγκληματικῶν μεταμοσχεύσεων. Δέν εἶναι δυνατόν ἕνας ἤ δύο ἐκ τῶν ὑψηλοβάθμων κληρικῶν νά χειρίζονται καί νά ἀποφασίζουν μόνοι τους γιά τόσο μεγάλα θέματα, ὅπως τῶν μεταμοσχεύσεων, πού ἅπτονται τῆς ζωῆς καί τῆς σωτηρίας τῶν ὀρθοδόξων Ἑλλήνων πολιτῶν τόσο κατά τήν διάρκεια τοῦ ἐπιγείου βίου ὅσο καί μετά τό πέρας αὐτοῦ στήν προοπτική τῆς αἰωνίου ζωῆς. Πάπες, δόξα τῷ Θεῷ, δέν ἔχουμε στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα. Οὔτε ἔχουμε ἀκόμα διαφθαρεῖ ἰδεολογικά, πνευματικά καί ψυχολογικά ἀπό τίς μηδενιστικές ὑπαρξιακές νοοτροπίες καί τακτικές τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν. 6. Γιά ἐμᾶς τούς Χριστιανούς πού πιστεύουμε στήν ἀλήθεια τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης, στίς ἁγιοπνευματικές ἐμπειρίες τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, ἡ ἀνθρώπινη ζωή ἔχει μοναδική καί ἀνεπανάληπτη ἀξία. Γι᾿αὐτό καί τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Παναγίας Τριάδος, ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ σάρξ ἐγένετο διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν. Φεύγοντας ἀπό τόν παρόντα κόσμο δέν ἄφησε κάτω τήν ἀνθρώπινη φύση Του, ἀλλά ἀναλαμβανόμενος εἰς οὐρανούς τήν πῆρε ἄφθαρτη, ἀναστημένη, ἀνακαινισμένη, ὁλόκληρη μαζί Του. Καθήμενος ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός συγκάθηται αἰωνίως καί ἡ ἀνθρώπινη φύση Του. Ὁλόκληρη ἡ ἀνθρώπινη φύση Του δέν χωρίσθηκε ἀπό τή θεότητά Του, ἀλλά συνέπαθε ὁλόκληρος ὑπέρ τοῦ κόσμου, γιά νά ἁγιάσει ὅλη μας τή ζωή ἐν τῇ σαρκί Του. Ὁ Κύριος ὡς πρότυπο, ἀρχέτυπο, ὡς νέος Ἀδάμ μᾶς θέλει ὁλόκληρους σωματικῶς καί ψυχικῶς δικούς Του. Ὁ Ἅγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς διδάσκει πώς ἡ ψυχή δέν βρίσκεται σέ ἕνα μόνο συγκεκριμένο μέρος ἐντός τοῦ σώματος ἤ στόν ἐγκέφαλο, ἀλλά παντοῦ σέ ὅλο τό σῶμα, τό ὁποῖο συνέχει καί ζωοποιεῖ.

Ἡ κατάθεσις τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου διά τήν ὑπόθεσιν

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέει ὅτι ἄν τραυματισθεῖ ἤ ἄν ὑποστεῖ κάποια σοβαρή βλάβη ὁ ἐγκέφαλος τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἐνέργεια τοῦ νοῦ συμμαζώνεται μέσα στήν καρδιά, ἐνῶ ἡ ψυχή συνεχίζει νά ἐνεργεῖ στά ὑπόλοιπα μέρη τοῦ σώματος. Ἑνωμένος ὁ νοῦς μέ τήν καρδιά ζοῦν τό θαῦμα τῆς ἁγίας ἑνότητας ἐν Χριστῷ, πρᾶγμα γιά τό ὁποῖο ἀγωνίζονταν ὅλοι οἱ Ἅγιοι Ἡσυχαστές. Ἐκεῖνες οἱ ὁριακές στιγμές πού εἶναι ἤ θεωρεῖται κάποιος ἐγκεφαλικά νεκρός, εἶναι πολύ κρίσιμες. Θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι τίς ἐπιτρέπει ὁ Μεγαλοδύναμος γιά τήν αἰώνια σωτηρία μας, γιά τήν αἰώνια σχέση μας μαζί Του. Προσπαθοῦν ὅλοι οἱ ἀγωνιστές μοναχοί καί οἱ μοναχές καί ὅλοι οἱ συνειδητοί Χριστιανοί εἴτε μέ τό κομποσχοίνι εἴτε χωρίς αὐτό νά ἑνώσουν τό νοῦ μέ τήν καρδιά λέγοντας ἀδιαλείπτως τή νοερά προσευχή. Ἔτσι ζοῦν τό θαῦμα τοῦ θείου ἔρωτος καί τοῦ θείου φωτισμοῦ μέ τίς ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ. Ἴσως ἡ ἀγαθότατη πρόνοια τοῦ Παναγάθου Κυρίου μας νά παραχωρεῖ τραυματισμούς σοβαρούς, πού χαρακτηρίζονται βάσει τῶν νεοεποχίτικων μετρήσεων ὡς νέκρωση τοῦ ἐγκεφάλου, γιά νά γίνει αὐτή ἡ συμμάζωξη τοῦ ἐκκοσμικευμένου καί παραπλανημένου συγχρόνου ἀνθρώπου, νά ἔρθει “εἰς ἑαυτόν καί εἰς Κύριον”, ἀφαιρούμενος ἀπό τή ματαιότητα γιά ὅσο καιρό κρίνει ὁ Σταυρωθείς γιά χάρη μας, ὁ Ἀναστάς καί Ἀναληφθείς Κύριος, ὥστε μέσα στήν ὕστατη εὐκαιρία πού δίνει ὁ Κύριος γιά μετάνοια νά ἀξιοποιήσουμε τόν τραυματισμό καί ἀπό τό τραῦμα ἀνακαινισμένοι νά πετάξουμε στήν αἰώνια μετ᾿ Αὐτοῦ ζωή. Συνεπείᾳ τῶν ἀνωτέρω προτάθηκε ἡ συμπλήρωση τῆς ὑπεύθυνης δήλωσης ἄρνησης δωρεᾶς ὀργάνων ἀπό ὅλους μας καί ἡ ἔγκαιρη ἀποστολή της στόν Ἐθνικό Ὀργανισμό Μεταμοσχεύσεων. Ὄχι μόνο γιά νά διασφαλίσουμε τά ζωτικά μας ὄργανα ἀπό αὐθαίρετη ἀφαίρεσή τους, ἀλλά καί γιά νά δείξουμε τήν ἀντίθεσή μας σέ τέτοιου εἴδους μεθοδεύσεις. Καθολικό αἴτημα πρός ὅλα τά Κόμματα τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου καί τά μέλη τους εἶναι νά κάνουν τίς ἀπαραίτητες ἐνέργειες, γιά νά μή λειτουργήσει ὁ νόμος 3984/11 περί τῶν Μεταμοσχεύσεων μέ τήν πρόβλεψη τῆς εἰκαζόμενης συναίνεσης καί τίς ἄλλες συνέπειές του ἀκόμη καί αὐτές πού δέν μποροῦν νά προβλεφθοῦν».

17 ΜΑΪΟΥ 2013

Σελὶς 7η

ΕΙΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΛΕΙ Ο ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ… Η ΑΠΟΥΣΑ… ΕΛΛΑΣ ΕΧΕΙ ΣΗΜΕΙΩΘΗ ΔΙΑΒΡΩΣΙΣ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΟΥΣΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

στολῆς τοῦ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον καὶ ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἱεραρχίας ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Τῷ Μακαριωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Κυρίῳ κ. ΙΕΡΩΝΥΜΩι Προέδρῳ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τοῖς Σεβασμιωτάτοις Μέλεσι τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Εἰς τάς ἕδρας Αὐτῶν Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε, Σεβασμιώτατοι Συνοδικοί Πατέρες, Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη! Ὅταν ἐμφανίζεται νέα αἵρεσις, πού δημιουργεῖ σύγχυσιν στά τῆς πίστεως, οἱ ποιμένες κάθε ἐποχῆς, ἐπιβεβαιοῦντες ὅσα κατά τήν χειροτονία τους ὑποσχέθηκαν, προβαίνουν στήν ἀντιμετώπισιν αὐτῆς τῆς αἱρέσεως, διά νά περιχαρακώσουν καί ὁριοθετήσουν τήν Ὀρθόδοξο πίστι, ὥστε νά διακρίνεται ἀπό τήν πλάνη τῶν αἱρετικῶν καί μέ τόν τρόπο αὐτό νά προφυλάξουν τούς πιστούς ἀπό τήν λύμη τῆς κακοδοξίας. Στίς ἡμέρες μας, Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε καί Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀδελφοί, ἐμφανίσθηκε ὡς ἕνα ἀπό τά σημεῖα τῶν ἐσχάτων καιρῶν και ὡς “λύκος βαρύς μή φειδόμενος τοῦ ποιμνίου”1 ἡ παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Διά τόν λόγον αὐτόν, ἐκ φράζοντες τήν ἀγωνία μας, ἀπευθυνόμεθα πρός Σᾶς, τό Σεπτόν Σῶμα τῶν Ἁγιωτάτων Ἐπισκόπων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὡς τό ἀνώτατο καί ἁρμόδιο διοικητικό ὄργανο τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἱκετευτικῶς καί ταπεινῶς παροτρύνοντας καί προτείνοντας ὅπως ἐμεῖς, οἱ Ἐπίσκοποι – ποιμένες, εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου, Ζωοποιοῦ καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος, τοῦ ἐν τρισί ὑποστάσεσι Ζῶντος Θεοῦ, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀναλάβωμεν τάς εὐθύνας μας ἔναντι Αὐτοῦ καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ Tου καί ἀρθῶμεν στό ὕψος τῶν περιστάσεων καί συγκαλέσωμε Τοπική Σύνοδο, ἡ ὁποία καθηκόντως ὀφείλει νά προχωρήσει στήν ἐπίσημο συνοδική καταδίκη τῆς εἰρημένης κακοδοξίας καί δεινῆς αἱρέσεως. Οἱ λόγοι, οἱ ὁποῖοι καθιστοῦν ἀδήριτη τήν ἀνάγκη συγκλήσεως τοιαύτης Τοπικῆς Συνόδου, περιγράφονται κατωτέρω: Ὁ Οἰκουμενισμός, ὡς γνωστόν, ἔχει καταγνωστεῖ ὡς παναίρεση ὑπό τοῦ συγχρόνου Ἁγίου Γέροντος τῆς ἀδελφῆς Ἁγιοσαββιτικῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί καθηγητοῦ τῆς Δογματικῆς καί Οἰκουμενικοῦ Διδασκάλου Ὁσίου καί Θεοφόρου Πατρός Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος στό ἐξαίρετο σύγγραμμά του “Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός” σημειώνει: “Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὑμανισμῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν Παπισμό. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά τους εἶναι ἡ παναίρεσις”2. Πηγή καί μήτρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τυγχάνει ἡ Μασωνία, πού προωθεῖ διʼ αὐτοῦ τήν παγκόσμια θρησκεία τοῦ Ἑωσφορισμοῦ, ὅπως καί τῆς Μασωνίας πηγή καί μήτρα εἶναι ὁ φρικώδης διεθνής Σιωνισμός3, ὁ ὁποῖος μετήλλαξε τόν θεϊσμόν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τῶν Προφητῶν σέ αἴσχιστο Ἑωσφορισμό μέ τήν δαιμονική Καμπαλά καί τό χυδαῖο Ταλμούδ, ἔργα τῶν δαιμονιώντων Ραββίνων τοῦ ἐκπεσόντος Ἰουδαϊσμοῦ καί τῆς ἰδεοληψίας τους περί τῆς διά τοῦ ἀναμενομένου εἰσέτι ψευδομεσσίου παγκοσμίου κυριαρχίας καί διακυβερνήσεως. Ὁ Οἰκουμενισμός κινεῖται σέ δύο ἐπίπεδα· σέ διαχριστιανικό καί σέ διαθρησκειακό. Ἔτσι, διαμορφώνεται ὁ διαχριστιανικός οἰκουμενισμός καί ὁ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν δύο ἀπό τίς βασικές κατευθύνσεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ μέν διαχριστιανικός οἰκουμενισμός προωθεῖ τήν ἕνωση τῶν διαφόρων χριστιανικῶν αἱρέσεων (Παπικῶν, Προτεσταντῶν, Ἀγγλικανῶν, Μονοφυσιτῶν) μέ τήν Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία μέ τό κριτήριο τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ. Σύμφωνα μέ τήν οἰκουμενιστική ἀρχή τοῦ “διαχριστιανικοῦ δογματικοῦ συγκρητισμοῦ” οἱ δογματικές διαφορές μεταξύ αἱρετικῶν καί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ἁπλῶς τυπικές παραδόσεις καί πρέπει νά παρακάμπτωνται γιά τό καλό τῆς ἑνότητας τῆς “Ἐκκλησίας”, ἡ ὁποία μπορεῖ νά ἐκφράζεται μέ τήν ποικιλία διαφόρων μορφῶν καί θέσεων. Ὁ δέ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός, θεωρώντας ὅτι σέ ὅλες τίς θρησκεῖες ὑπάρχουν θετικά στοιχεῖα, προωθεῖ τήν ἕνωση μεταξύ αὐτῶν καί κυρίως μεταξύ τῶν λεγομένων τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου, τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ Μουσουλμανισμοῦ καί τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, δηλ. προωθεῖ τήν λεγομένη “πανθρησκεία”. Σύμφωνα μέ τήν οἰ κουμενιστική ἀρχή τοῦ “διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ” πρέπει νά προβάλλωνται τά δῆθεν “κοινά θεολογικά σημεῖα”, πού ὑπάρχουν σέ ὅλες τίς “μονοθεϊστικές θρησκεῖες”, ὥστε νά οἰκοδομηθῆ ἡ θρησκευτική ἑνότητα τῆς Οἰκουμένης. Ὁ Οἰκουμενισμός, διά νά ὑλοποιήση τούς στόχους του, ἐφευρίσκει διάφορες θεωρίες, ὅπως τίς κακοδοξίες περί “Διευρυμένης Ἐκκλησίας, ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, βαπτισματικῆς θεολογίας, Παγκοσμίου ἀοράτου Ἐκκλησίας, τῶν κλάδων, τῶν δύο πνευμόνων, τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ καί μαξιμαλισμοῦ, τῆς μεταπατερικῆς, νεοπατερικῆς, συναφειακῆς αἱρέσεως, τῆς εὐχαρι -

στηριακῆς θεολογίας, τῆς μετασυνοδικῆς θεολογίας, τῶν ἐλλειματικῶν καί μή πλήρων "Ἐκκλησιῶν", τῆς περιεκτικότητος, τῆς ἐλλειματικῆς καί μή πλήρους μυστηριολογίας, τῆς μετατροπῆς τῆς οἰκονομίας σέ ἀκρίβεια καί δόγμα”, οἱ ὁποῖες, βεβαίως, τυγχάνουν ξένες καί ἀλλότριες τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς διδασκαλίας καί θεολογίας4. Ὁ Οἰκουμενισμός προβάλλει τούς συγχρόνους μεθοδευμένους καί ἐπιτηδευμένους ἀτέρμονες οἰκουμενιστικούς θεολογικούς διαλόγους, στούς ὁποίους κυριαρχεῖ ἡ ἔλλειψη ὀρθοδόξου ὁμολογίας, ἡ ἔλλειψη εἰλικρινείας τῶν ἑτεροδόξων, ὁ ὑπερτονισμός τῆς ἀγάπης καί ὁ ὑποτονισμός τῆς ἀληθείας ἡ ἀπόκρυψη καί ἡ παραποίηση τῶν Γραφικῶν χωρίων ἰδίᾳ τοῦ κατά Ἰωάννην “ἵνα ἕν ὦσιν καθώς ἡμεῖς” (Ἰω. ΙΖ΄ 11), ἡ πρακτική τοῦ νά μή συζητοῦνται αὐτά, πού χωρίζουν, ἀλλά αὐτά, πού ἑνώνουν, ἡ ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων κριτηρίων, ἡ ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος, ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ἱερωσύνης, Χάριτος, μυστηρίων, ὁ διάλογος ἐπί ἴσοις ὅροις, ἡ ἀμνήστευση, ἀθώωση καί ἐπιβράβευση τοῦ Δούρειου Ἵππου τοῦ Παπισμοῦ, τῆς ἐπαράτου καί δαιμονικῆς Οὐνίας, ἡ συμμετοχή στό παμπροτεσταντικό λεγόμενο “Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν” ἤ μᾶλλον τῶν αἱρέσεων, ἡ ὑπογραφή κοινῶν ἀντορθοδόξων ἀνακοινωθέντων, δηλώσεων καί κειμένων δίχα Συνοδικῆς διαγνώμης καί ἀποφάσεως, ὡς ἀπεδείχθη στήν τακτική ΙΣΙ τοῦ Ὀκτωβρίου 2009 (π.χ. Λίμα Περοῦ Νοτίου Ἀμερικῆς 1982, Balamand Λιβάνου 1993, Σαμπεζύ Ἑλβετίας 1994, Porto Alegre Βραζιλίας 2006, Ραβέννας 2007 κ.ἄ.) καί οἱ συμπροσευχές5. Ὁ Οἰκουμενισμός υἱοθετεῖ καί νομιμοποιεῖ ὅλες τίς αἱρέσεις ὡς “Ἐκκλησίες” καί προσβάλλει τό δόγμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ἀναπτύσσει, διδάσκει καί ἐπιβάλλει νέο δόγμα περί Ἐκκλησίας, νέα ἐκκλησιολογία, σύμφωνα, μέ τήν ὁποία καμμία Ἐκκλησία δέν δικαιοῦται νά διεκδικήση ἀποκλειστικά γιά τόν ἑαυτό της τόν χαρακτήρα τῆς Καθολικῆς καί ἀληθινῆς Ἐκκλησίας. Κάθε μία εἶναι ἕνα κομμάτι, ἕνα μέρος, ὄχι ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία. Ὅλες μαζί ἀποτελοῦν τήν Ἐκκλησία. Μέ τόν τρόπο ὅμως αὐτό γκρεμίζει τά ὅρια μεταξύ ἀληθείας καί πλάνης, Ὀρθοδοξίας και αἱρέσεως καί ἐπιδίδεται ἄριστα στό ἀγώνισμα τῆς κατεδαφίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ Οἰκουμενισμός ἐξισώνει ὅλες τίς θρησκεῖες μέ τήν μοναδική, θεόθεν ἀποκαλυφθεῖσα ἀπό τόν Ἀναστάντα Χριστό θεοσέβεια, θεογνωσία καί κατά Χριστόν ζωή. Μέ τόν τρόπο αὐτό, ἀναιρεῖ τό δόγμα τῆς μοναδικῆς ἐν τῷ κόσμῳ σωτηριώδους ἀποκαλύψεως καί οἰκονομίας τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὡς καί τῆς ἐν συνεχείᾳ πραγματώσεως τοῦ σωτηριώδους Αὐτοῦ ἔργου ἀπό τήν Μία καί Μοναδική, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, διά τοῦ ἐνεργοῦντος σέ Αὐτή Ἁγίου Πνεύματος. Ὡς ἐκ τούτου συνεπάγεται ἀναμφιβόλως ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός καθίσταται στίς ἡμέρες μας ἡ μεγαλυτέρα ἐκκλησιολογική αἵρεσις ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἐπειδή ἐξισώνει ὅλες τίς θρησκεῖες καί τίς πίστεις6. Μέ πόνο καί θλίψη διαπιστώνεται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει αἰχμαλωτίσει μέ ἁλυσίδες καί δεσμά ὅλες σχεδόν τίς τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καί τίς Ἱεραρχίες τους, οἱ ὁποῖες λατινοφρονοῦν καί οἰκουμενίζουν μέ φωτεινές ἐξαιρέσεις τά Σεπτά Πατριαρχεῖα τῆς Γεωργίας καί τῆς Βουλγαρίας, ὅπως ἐν τοῖς πράγμασι ἀποδεικνύουν ἀνήκουστες, ἀνιστόρητες, πρωτοφανεῖς καί καινοφανεῖς οἰκουμενιστικές πράξεις καί ἐνέργειες, πραχθέντα καί λεχθέντα τους7. Τό τραγελαφικόν ὅμως γιά τούς Ὀρθοδόξους οἰκουμενιστάς εἶναι ὅτι ἐνῶ ἀποδίδουν τίτλους ἐκκλησιαστικότητας στούς πρόδηλα κακοδόξους αἱρετικούς δέν τολμοῦν, συνεπεῖς πρός τίς διακηρύξεις τους, τήν μαζί τους μυστηριακή διακοινωνία, γιατί γνωρίζουν ὅτι ἀπʼ ἐκείνης τῆς στιγμῆς θά ἀπωλέσουν ἄμεσα τήν ἐκκλησιαστική τους ἰδιότητα. Αὐτό δέν ἀποτελεῖ τήν πλέον κραυγαλέα ἀπόδειξη τῆς κακοδοξίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ἄν πράγματι πιστεύουν τίς ἀπαράδεκτες καί προκλητικές τους διακηρύξεις, ἄς τό τολμήσουν λοιπόν, γιατί ἄλλως ἀποδεικνύουν μέ τήν στάση τους τήν ἀνυπαρξία τῶν τίτλων ἐκκλησιαστικότητος, πού ἀποδίδουν στούς ψευδεπισκόπους τῶν κακοδόξων. Ὁ Οἰκουμενισμός, δυστυχῶς, ἐπέτυχε ἐσχάτως τήν ἀθρόα μεταβολή τῆς μακραίωνης καί δισχιλιετοῦς ἁγιοπατερικῆς καί ἱεροκανονικῆς πορείας τόσο τῆς Μητρός ἡμῶν Ἐκκλησίας, τοῦ Σεπτοῦ Κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς εὐσεβοῦς πηγῆς τοῦ Γένους, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου8 (ἀπό τό 1964) ὅσων καί ἄλλων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν σέ οἰκουμενιστική στάση ζωῆς. Ἀλλά, καί ἡ Κιβωτός τῆς Ὀρθοδοξίας, τό Περιβόλι τῆς Παναγίας, τό Ἅγιον Ὄρος δέν παρέμεινε ἀλώβητο καί ἀνεπηρέαστο. Ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει διαβρώσει καί τίς Θεολογικές Σχολές, στίς ὁποῖες δέν διδάσκεται πλέον ἡ Ὀρθοδοξοπατερική Θεολογία, ἀλλά ἑδραιώνεται ἀνοικτά, πλέον, μέ τόν πιό πανηγυρικό καί ἐπίσημο τρόπο ἡ οἰκουμενιστική θεολογία. Ὁ Οἰκουμενισμός εἰσχώρησε καί στά νέα θρησκευτικά βιβλία τοῦ Δημοτικοῦ καί τοῦ Γυμνασίου καί εἷναι ὁ κύριος ὑπεύθυνος διά τήν ἐφαρμογή τοῦ νέου πιλοτικοῦ προγράμματος σπουδῶν στήν ἐκπαίδευση, ἀπαιτώντας τήν ἀλλαγή τοῦ κατηχητικοῦ καί ὁμολογιακοῦ χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ θρησκειολογικό καί πανθρησκειακό. Ἡ ἐξάρτηση ἀπό τόν Οἰκουμενισμό συνεχίζει νά αὐξάνεται, διότι ὑπάρχει α) ἀπουσία κατηχήσεως τῶν πιστῶν σέ θέματα πίστεως, β)

τρομερή ἔλλειψη μέσων γνησίας καί ἀντικειμενικῆς ἐνημερώσεως τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί γ) ἐκκοσμίκευση κλήρου καί λαοῦ9. Ὁ Οἰκουμενισμός ἀμφισβητεῖ ἔμπρακτα τήν ὀρθοδοξοπατερική μας παράδοσι καί Πίστι, σπέρνει τήν ἀμφιβολία καί τήν σύγχυση στίς καρδιές τοῦ ποιμνίου καί κλονίζει πολλούς φιλοθέους ἀδελφούς, ὁδηγώντας σέ διαιρέσεις καί σχίσματα (π.χ. παλαιοημερολογιτισμός, ἀποτείχιση) καί παρασύρει ἕνα μέρος τοῦ ποιμνίου στήν πλάνη καί δι᾽ αὐτῆς στόν πνευματικό ὄλεθρο10. Ὁ Οἰκουμενισμός ἐντέλει ἀποτελεῖ μέγιστο ποιμαντικό καί σωτηριολογικό πρόβλημα, διότι κλονίζει συνθέμελα, ἀκυρώνει τήν σωτηρία καί τήν κατά Χάρη θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ κίνδυνος, βεβαίως δέν ἀφορᾶ στήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δέν πρόκειται νά καταστραφῆ, ἀφοῦ εἶναι Σῶμα Χριστοῦ, ἔχει Κεφαλή τόν Χριστό, εἶναι ὁ Χριστός ὁ εἰς τούς αἰῶνας ἐπεκτεινόμενος “καί πύλαι Ἅδου, οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς”11, ἀλλά στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, στούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι κινδυνεύουν νά χαθοῦν, ὅταν χαθεῖ ἡ ὀρθή πίστη, ἡ Ὀρθοδοξία, καί ἐπικρατήσουν ἡ αἵρεση καί ἡ πλάνη12. Μακαριώτατε ἅγιε Πρόεδρε, Σεβασμιώτατοι Συνοδικοί Σύνεδροι, Μετά τήν ἀνωτέρω παρουσίαση τοῦ φαινομένου τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῶν κινδύνων καί τῶν τραγικῶν συνεπειῶν του τόσο στήν δογματική ὅσο καί στήν σωτηριολογική διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, διαπιστώνομε ὅτι ὄντως τώρα κινδυνεύει σοβαρά ἡ Ὀρθοδοξία. Ταπεινῶς φρονοῦμε ὅτι ἐπιβάλλεται ἡ ὅσο τό δυνατόν συντομότερα σύγκληση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, γιά νά ἐξετάση καί ἐρευνήση τά ἀνωτέρω καυτά καί φλέγοντα θέματα, πάντοτε ὑπό τό φῶς τῆς Ἁγιογραφικῆς, Ἁγιοπατερικῆς καί Ἱεροκανονικῆς διδασκαλίας καί παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, νά λάβη καταδικαστική ἀπόφαση ἐναντίον τόσο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὅσο καί τῶν ἀκολουθούντων, διδασκόντων καί μεταλαμπαδευόντων τήν παναίρεση αὐτή, γιά νά παύσουν τά σκάνδαλα καί ἡ σύγχυση κλήρου καί λαοῦ. Τοῦτο ἄλλωστε θά ἀποδείξη ὅτι παραμένομε ἐπί τῶν ἐπάλξεων καί εἴμεθα συνεπεῖς στούς φρικτούς ὅρκους, πού ἐδώσαμε κατά τήν χειροτονία μας, ἐφαρμόζοντας στήν πράξη τήν σχετική ἀπόφαση, πού ἔχομε λάβει στίς συνεδρίες τῆς 15ης – 16ης Ὀκτωβρίου 2009. Ὅθεν, Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε, Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Συνεπίσκοποι, οὕτω ποιοῦντες μέγα καλό θά προξενήσωμε στήν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας, στό Ἔθνος μας, στόν περιούσιο λαό τοῦ Θεοῦ καί μεγάλη χαρά θά γίνη στόν Οὐρανό καί στήν γῆ. Τό δέ μνημόσυνό μας θέλει μείνει στόν αἰῶνα, τῶν ὀνομάτων μας γραφομένων ἐν Βίβλῳ Ζωῆς, συγχωρουμένων τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἄς βαδίσουμε ἑνωμένοι στόν ἀγῶνα τῆς Ὁμολογίας τῆς Πίστεως καί εἴμεθα πεπεισμένοι ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός “οὐ” κατισχύσει τῆς Ἐκκλησί ας, κατά την ἀψευδῆ ρῆσιν τοῦ Κυρίου μας, “πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς”. Ἄς τολμήσουμε, Μακαριώτατε Δέσποτα, Σεβασμιώτατοι καί περιπόθητοι ἅγιοι Ἀδελφοί, νά σπάσωμε τά οἰκουμενιστικά δεσμά, νά βγοῦμε ἀπό τήν οἰκουμενιστική φυλακή καί νά ἀπελευθερωθοῦμε ἀπό τήν αἰχμαλωσία τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῇ θείᾳ δυνάμει καί Χάριτι τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ “ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι”. Διά ταῦτα ταπεινῶς προτείνομε νά ἀποστείλητε σχετική αἴτηση ἐκτάκτου συγκλήσεως τῆς Ἱεραρχίας καί νά τήν ὑποβάλητε στόν Μακαριώτατο Πρόεδρο τῆς ΔΙΣ, ὥστε κατά τάς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 6, ἐδαφ. 1 τοῦ Ν. 590/1977 “Περί Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος” Αὕτη νά προβῆ σέ ἔκτακτη σύγκληση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας γιά τήν Συνοδική κατάγνωση καί καταδίκη τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, τῆς δεινῆς αὐτῆς παναιρέσεως τῶν συγχρόνων καιρῶν. Ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ἀδελφός. Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ

Ὑποσημειώσεις:

1. Πράξ. 20, 29. 2. ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, Θεσσαλονίκη 1974, σ. 224. 3. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ποιμαντορική ἐγκύκλιος ἐπί τῇ Κυριακῇ τῆς Ὀρθοδοξίας 2013, ΑΡΧΙΜ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ὁ Οἰκουμενισμός χωρίς μάσκα, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήνα 1988, σσ. 43-45, 107-108, ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Διακήρυξις διά τήν Μασονίαν, http://www.impantokratoros.gr/67D9F5DF.el.aspx. 4. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ποιμαντορική ἐγκύκλιος ἐπί τῇ Κυριακῇ τῆς Ὀρθοδοξίας 2013. 5. Ὁ Οἰκουμενισμός, ἔκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς 2004, σσ. 11-18. 6. ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Ἰούλιος 2009, σσ. 23-24. 7. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, “Κινδυνεύει τώρα σοβαρά ἡ Ὀρθοδοξία”, Θεοδρομία Θ1 (ἸανουάριοςΜάρτιος 2007) 94-98. 8. ΠΡΩΤΟΠΡΕ ΣΒ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, “Οἰ κουμενικό Πατριαρχεῖο καί Οἰκουμενισμός”, ἐν Οἰκουμενισμός Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις, Πρακτικά διορθοδόξου ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου, Αἴθουσα Τελετῶν ΑΠΘ, τ. Α΄, ἐκδ. Θεοδρομία, σσ. 233-250. 9. Ὅ.π. σσ. 124-126. 10. ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Ἰούλ. 2009, σσ. 25-26. 11. Ματθ. 16, 18. 12. ΠΡΩΤΟΠΡ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, “Κινδυνεύει τώρα σοβαρά ἡ Ὀρθοδοξία”, Θεοδρομία Θ1 (Ἰαν-Μάρ 2007) 89-94».

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ὡς ἁπλὸς θεατής. Περιορίζεται νὰ ἐκφράζη τὴν δυσαρέσκειάν της, διὰ τὰς ἐξελίξεις, αἱ ὁποῖαι προβλέπουν λύσιν τοῦ ὀνόματος τῶν Σκοπίων μὲ γεωγραφικὸν προσδιορισμόν. Ἤδη ὁμιλοῦν διὰ ὀνομασίαν τοῦ τύπου: Ἄνω ἢ Κάτω Μακεδονία, Δημοκρατία τῆς Βορείου Μακεδονίας κ.λπ. Προτείνεται, δηλαδή, λύσις, τὴν ὁποίαν εἶχεν ἀπορρίψει τὸ Συμβούλιον τῶν Πολιτικῶν Ἀρχηγῶν ὑπὸ τὸν ἀείμνηστον Πρόεδρον τῆς Δημοκρατίας κ. Κων. Καραμανλῆ καὶ τὴν συμμετοχὴν τοῦ ἀειμνήστου Ἀ. Παπανδρέου κ.λπ. Τὸ συμβούλιον εἶχε διακηρύξει ὅτι εἰς τὸ ὄνομα τῶν Σκοπίων δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχη ἡ λέξις Μακεδονία ἢ παράγωγόν της. Τὸ αὐτὸ διεκήρυττε καὶ ὁ σημερινὸς Πρωθυπουργὸς κ. Σαμαρᾶς, ὁ ὁποῖος εἶχεν ἀποχωρήσει ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν τοῦ κ. Κων. Μητσοτάκη καὶ ὡς Ἀρχηγὸς τῆς «Πολιτικῆς Ἄνοιξης» διεκήρυσσεν ὅτι δὲν θὰ νομιμοποιήση ποτὲ τὴν κλοπὴν τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας μας ἀπὸ τοὺς Σκοπιανοὺς καὶ ἐπεδοκίμαζε τὴν θέσιν τοῦ Ἀ. Παπανδρέου (ἀπὸ τὰ προεκλογικὰ μπαλκόνια τῆς Μακεδονίας) ὅτι τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας μας εἶναι ἡ ψυχή μας, εἶναι ὁ πολιτισμός μας. Σήμερον αἱ πολιτικαὶ τῶν παλαιῶν πολιτικῶν ἔχουν ἐγκαταλειφθῆ ὡς ἐξωπραγματικαὶ ἀπὸ τὰ ἀνδρείκελα, ὡς ἐχαρακτήρισε πρὸ τοῦ Πάσχα τοὺς πολιτικοὺς τῶν Ἀθηνῶν, ὁ διευθυντὴς τῆς ἐγκυρότερης καὶ μεγαλύτερης Εὐρωπαϊκῆς ἐφημερίδος «Μόντ διπλωματίκ». 3ον) Ἀποῦσα ἡ Ἑλλὰς καὶ εἰς τὸν χῶρον τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκονται τὰ Πατριαρχεῖα Ἱεροσολύμων καὶ Ἀντιοχείας. Δοκιμάζεται ἡ Μέση Ἀνατολὴ ἀπὸ τὰς ἐξελίξεις εἰς τὴν Συρίαν. Ποίας διπλωματικὰς πρωτοβουλίας ἔχει ἀναλάβει ἡ Ἑλλάς, διὰ τὴν εἰρήνευσιν εἰς τὴν περιοχήν, εἰς τὴν ὁποίαν παρατηροῦνται διώξεις Ὀρθοδόξων καὶ ἄλλων χριστιανῶν, σφαγαὶ χριστιανῶν ὑπὸ Μουσουλμάνων, οἱ ὁποῖοι καθοδηγοῦνται ἀπὸ παρακρατικὰς Μουσουλμανικὰς ὀργανώσεις καὶ ὑπηρεσίας τῆς Σαουδικῆς Ἀραβίας, τῆς Τουρκίας καὶ τοῦ Κατάρ; Ποῖον σχέδιον ὑπάρχει διὰ τὴν σωτηρίαν Ὀρθοδόξων καὶ ἄλλων χριστιανῶν εἰς περίπτωσιν γενικεύσεως τῆς αἱματοχυσίας εἰς τὴν Συρίαν; Ποία ἡ πολιτικὴ τῆς Ἑλλάδος διὰ ὁλόκληρον τὴν Μέσην Ἀνατολὴν καὶ τὴν Β. Ἀφρικήν, περιοχὰς εἰς τὰς ὁποίας ἀντικαθίστανται μὲ δῆθεν «ἐπαναστάσεις» τῆς «Ἀραβικῆς Ἀνοίξεως», μετριοπαθῆ Μουσουλμανικὰ καθεστῶτα ἀπὸ τοὺς σκληροὺς καὶ αἱμοσταγεῖς δικτάτορες τῆς λεγομένης «Μουσουλμανικῆς Ἀδελφότητος»; Ποίας συμμαχίας ἔχει ἡ Ἑλλὰς εἰς τὰς φιλοτούρκους, πλέον, χώρας τῆς Αἰγύπτου, τῆς Λιβύης κ.λπ.; Ὅλαι αἱ Ἑλληνικαὶ Κυβερνήσεις, ἀπὸ τὸ 1958 ἕως καὶ τὸν θάνατον τοῦ Ἀνδρέου Παπανδρέου εἶχον φιλικὰς σχέσεις μὲ τὰ ἰδιόρρυθμα Ἀραβικὰ καθεστῶτα. Τοῦ κανόνος δὲν ἐδιαφοροποιήθη οὔτε ἡ στρατιωτικὴ ἑπταετὴς διακυβέρνησις. Αὐταὶ αἱ φιλικαὶ σχέσεις ἐβοήθησαν τὴν Ἑλλάδα νὰ ἀντιμετωπίση ἐπιτυχῶς τὰς δύο πετρελαϊκὰς κρίσεις (ἡ πρώτη ἐπὶ Γ. Παπαδοπούλου καὶ ἡ δευτέρα ἐπὶ Κων. Καραμανλῆ). Αἱ σχέσεις ἀνεπτύχθησαν (εἰς οἰκονομικὸν ἐπίπεδον) ἐπὶ Ἀνδρέου Παπανδρέου, ὁ ὁποῖος ἐφρόντισε νὰ ἀναλαμβάνη διαφόρους πρωτοβουλίας ὑπὲρ τοῦ Παλαιστινιακοῦ, τῆς ἀλλαγῆς τῆς εἰκόνος τοῦ Καντάφι, ὑπὲρ τοῦ Ἰρὰν καὶ τοῦ Ἰράκ κ.λπ., ἐνῶ παραλλήλως ἀνέπτυσσε σχέσεις μὲ τὰ ἐθνικοαπελευθερωτικὰ κινήματα τῆς Σαχάρας, τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς κ.λπ. Σήμερον ἡ Ἑλλὰς εἶναι ἀποῦσα. Ἐὰν ἦτο παροῦσα θὰ ἠδύνατο, μέσῳ κυβερνήσεων, χωρῶν καὶ κινημάτων νὰ εἶχεν ἀπελευθερώσει τὸν ἀπαχθέντα Ὀρθόδοξον Μητροπολίτην Χαλεπίου κ. Παῦλον καὶ τὸν Σύριον Ἰακωβίτην «Ἐπίσκοπον» κ. Ἰωάννην. Ὑπενθυμίζεται ὅτι ἐπὶ διακυβερνήσεως τῆς Χώρας ἀπὸ τὸν κ. Κων. Καραμανλῆ τὸν νεώτερον εἶχεν ἀπαχθῆ Ἕλλην διδάσκαλος εἰς τὸ Πακιστάν, συγγενικὰ πρόσωπα τοῦ ὁποίου εἶχον πνευματικὴν σχέσιν μὲ τὸν μακαριστὸν προϊστάμενον τῆς «Π.Ο.Ε.» καὶ τοῦ «Ο.Τ.» Ἀρχιμανδρίτην Μᾶρκον Μανώλη, καὶ τὸ Ἑλληνικὸν κράτος μέ τήν ἀξιοποίησιν τῶν ἐλαχίστων συνδέσμων, τοὺς ὁποίους εἶχεν εἰς τὴν περιοχὴν (ἀπὸ τὴν ἐποχὴν τῶν ἀειμνήστων Κων. Καραμανλῆ καὶ Ἀ. Παπανδρέου), ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν βοήθειαν τῶν διασυνδέσεων μὴ Κυβερνητικῶν ὀργανώσεων, μισθοδοτουμένων ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, τὸν ἀπηλευθέρωσε. Σήμερον ἡ Ἑλλὰς δὲν εἶναι ἁπλῶς «μοναχικὸς καβαλάρης» εἰς τὰς ἐξελίξεις τῶν προαναφερομένων περιοχῶν. Εἶναι ἀποῦσα. 4ον) Ἀποῦσα ὅμως εἶναι εἰς διπλωματικὸν ἐπίπεδον καὶ εἰς ζητήματα, τὰ ὁποῖα συνδέονται μὲ τὴν Τουρκίαν. Ἡ τριτοκομματικὴ Κυβέρνησις ἔχει παραδοθῆ εἰς τὰς ἀγκάλας τοῦ Βερολίνου, ἤτοι τῆς Γερμανικῆς Καγκελαρίας. Τοῦτο ἔχει ἐνοχλήσει τοὺς Ἀμερικανούς, οἱ ὁποῖοι ἐβοήθησαν τὴν Ἑλλάδα καθ᾽ ὅλην τὴν διάρκειαν τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως. Ἤσκει πιέσεις εἰς τὴν Εὐρώπην, διὰ παραμονὴν τῆς Ἑλλάδος εἰς τὴν Εὐρωζώνην καὶ τὴν ἀντιμετώπισιν τῶν προβλημάτων της μὲ «εὐνοϊκὰς ρυθμίσεις». Αἱ σχέσεις ὅμως Ἀμερικῆς – Ἑλλάδος εἶναι κάκισται. Ἀντιθέτως αἱ σχέσεις Ἀμερικῆς – Τουρκίας βελτιώνονται καθημερινῶς. Ὁ Πρωθυπουργὸς καὶ οἱ δύο συμπρωθυπουργοὶ τῆς Χώρας ἠδιαφόρησαν διὰ τὰς σχέσεις Ἀμερικῆς – Ἑλλάδος. Τώρα ποὺ ὁ Πρωθυπουργὸς τῆς Τουρκίας κ. Ἐρντογὰν μεταβαίνει εἰς τὸν Λευκὸν Οἶκον (διὰ δευτέραν φορὰν εἰς τὴν θητείαν τοῦ Ἀμερικανοῦ Προέδρου κ. Ὀμπάμα), ὁ ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν κ. Κέρι μεταβαίνει «διὰ ψύλλου πήδημα» εἰς τὴν Τουρκίαν καὶ ὁ κ. Ὀμπάμα ἔβαλε τὸ Ἰσραὴλ νὰ ζητήση συγγνώμην ἀπὸ τὴν Τουρκίαν διὰ τὴν συμπεριφοράν του, κατὰ τὸ παρελθόν. Ὁ Τοῦρκος πρωθυπουργὸς τὰ «βρῆκε» κατ᾽ ἐντολὴν τῶν Ἀμερικανῶν μὲ τὸν φυλακισμένον ἡγέτην τοῦ (PKK) Ὀτσαλάν, ἐνῶ ὁ Ἕλλην Πρωθυπουργὸς προσπαθεῖ νὰ προσεγγίση τὸν Λευκὸν Οἶκον καὶ νὰ ἀνοίξη τὰς θύρας του, διὰ νὰ εἰσέλθη εἰς αὐτόν. Αἱ προσπάθειαι ἔχουν ἀποτύχει παταγωδῶς. Ὁ Ἕλλην πρωθυπουργὸς ἔχει ἀναποθέσει τὰς ἐλπίδας του, διὰ νὰ προσεγγίση τὸν Λευκὸν Οἶκον εἰς τὸ Ἀμερικανοεβραϊκὸ Συμβούλιον, ὁ διευθυντὴς τοῦ ὁποίου, τὸν ἔχει προσκαλέσει εἰς τὰς ἀρχὰς Ἰουνίου, εἰς ἕν συνέδριον, εἰς τὴν Νέαν Ὑόρκην, διὰ ἐπενδύσεις. Ἡ Ἀμερικανικὴ πολιτικὴ ἡγεσία ἀπὸ τὸν παρελθόντα Ὀκτώβριον εἶχεν ἐκφράσει παράπονα ὅτι ἡ Ἑλλὰς πλέον δὲν συνεργάζεται μαζί της. Ἀνέμενε τὸν κ. Σαμαρᾶν πρὸ τῶν Προεδρικῶν Ἐκλογῶν εἰς τὴν Ἀμερικήν. Τὰ παράπονα διετυπώθησαν εἰς τὸ περιθώριον τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Ο.Η.Ε. πρὸς τὸν ὑπουργὸν Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος κ. Ἀβραμόπουλον. Ὁ Πρωθυπουργὸς ἐπεδίωκε τὴν πλήρη ἐξάρτησιν ἀπὸ τὴν Γερμανία. Ἔφθασεν ἕως τοῦ σημείου ἡ Ἑλλὰς νὰ ἀρνηθῆ τὴν Ἀμερικανικὴν δωρεὰν στρατιωτικῆς βοηθείας (ἅρματα μάχης, τὰ ὁποῖα εἶχον χρησιμοποιηθῆ εἰς τὸ Ἀφγανιστὰν ἢ τὸ Ἰρὰκ καὶ μαχητικὰ ἀεροσκάφη), διὰ νὰ μὴ ἐνωχληθοῦν οἱ Γερμανοὶ καὶ οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Τρόϊκας, κάποιοι ἐκ τῶν ὁποίων κάμνουν ἐμπόριον ὁπλικῶν συστημάτων. Εἰς μίαν κρίσιν μὲ τὴν Τουρκίαν θὰ σπεύσουν οἱ φιλότουρκοι Γερμανοὶ τῆς κυρίας Μέρκελ νὰ βοηθήσουν τὴν Ἑλλάδα; Ἡ Τουρκία καθημερινῶς προκαλεῖ τὴν Ἑλλάδα. Ἀπειλεῖ εἰς τὸ Αἰγαῖον. Ὁμιλεῖ διὰ δύο λαοὺς εἰς τὴν Θράκην. Ἐπιδιώκει τὴν διχοτόμησιν τοῦ Ἀνατολικοῦ Αἰγαίου. Προειδοποιεῖ ὅτι ἡ Ἑλλὰς δὲν δύναται νὰ προχωρήση εἰς ἐξόρυξιν τοῦ πετρελαίου καὶ τοῦ φυσικοῦ ἀερίου εἰς τὸ Αἰγαῖον, παρὰ μόνον, ἀφοῦ δημιουργηθοῦν ἑλληνοτουρκικαὶ κοινοπραξίαι. Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἐπιδιώκει συγκατοίκησιν, συνδιοίκησιν, συνεκμετάλλευσιν, συγκυριαρχίαν εἰς τὸ Αἰγαῖον. Ἀμφισβητεῖ τὸ καθεστὼς τοῦ Καστελλορίζου καὶ διεξάγει ἔρευνας διὰ πετρέλαιον μεταξὺ Ρόδου καὶ Καστελλορίζου χωρὶς νὰ καταγγέλλεται εἴτε ἐνώπιον τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Ο.Η.Ε. εἴτε εἰς τὸ Συμβούλιον Ἀσφαλείας εἴτε εἰς τὰ ἁρμόδια τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, εἴτε εἰς διεθνῆ φόρα. Μεθοδεύει τὴν κοσσοβοποίησιν ἢ διχοτόμησιν τῆς Θράκης μὲ διαφόρους ἐνεργείας, αἱ ὁποῖαι θὰ ἐκδηλωθοῦν κατὰ δυναμικώτερον τρόπον μετὰ τὸν διαμελισμὸν τῆς Συρίας ἢ τὴν ἀνατροπὴν τοῦ σημερινοῦ καθεστῶτος τοῦ κ. Ἄσσαντ, ὁ ὁποῖος ἐγκατελείφθη ἀπὸ τὴν Ρωσίαν (κατὰ τὸ πρότυπον τῆς Κύπρου), ἡ ὁποία ἀναζητεῖ χώραν, διὰ νὰ μεταφέρη τὰς βάσεις της ἀπὸ τὴν Συρίαν. Ποῖοι εἶναι οἱ σύμμαχοι, οἱ ὁποῖοι θὰ βοηθήσουν τὴν Ἑλλάδα εἰς μίαν κρίσιν μὲ τὴν Τουρκίαν; Δυστυχῶς ἡ Ἑλλάς ἀπώλεσεν ὅλα τὰ διπλωματικά της ἐρείσματα διεθνῶς, ἀφοῦ προηγουμένως ἐφρόντισε νὰ διαλύση τὸ διπλωματικὸν σῶμα, ἀπὸ τὸ ὁποῖον περιέκοψεν ὅλας τὰς πιστώσεις διὰ τὰ λειτουργικά του ἔξοδα. Κάτι ἀνάλογον ἔπραξε καὶ μὲ τὰς πιστώσεις τοῦ ὑπουργείου Ἐθνικῆς Ἀμύνης καὶ τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων. Ἂς προσευχηθῶμεν ὅλοι μας ὁ Θεὸς νὰ βοηθήση τὴν Ἑλλάδα, ὥστε νὰ μὴ ὁδηγηθῶμεν εἰς μίαν κρίσιν μὲ τὴν Τουρκίαν.

Γ.Ζ.

ΠΟΙΝΑΙ ΕΙΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑΣ ΚΑΙ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

καί εἰς ὁλόκληρον τήν Ἑλλάδα, μέ ἀπροβλέπτους συνεπείας διά τήν ἑνότητα τῆς Χώρας. Ὑπενθυμίζεται ὅτι ὁ κ. Ρουπακιώτης μέ ἄλλο νομοσχέδιον ἐπῆγε νά δώση τό δικαίωμα εἰς τούς ἐπονομαζομένους «Τούρκους τῆς Δυτικῆς Θράκης» νά κάνουν ἀναψηλάφησιν δίκης εἰς διεθνῆ δικαστήρια, διά νά ἀνατρέψουν ἀποφάσεις τοῦ Ἀρείου Πάγου, αἱ ὁποῖαι ἀπαγορεύουν τήν χρῆσιν τοῦ ὅρου «Τοῦρκοι τῆς Δυτικῆς Θράκης». Εἰς μίαν περίοδον κατά τήν ὁποίαν ἡ Τουρκία προωθεῖ τήν κοσσοβοποίησιν τῆς Θράκης, ὁ κ. Ρουπακιώτης ἐπῆγε νά ἀνοίξη τήν θύραν τοῦ φρενοκομείου. Εὐτυχῶς ἀντέδρασαν βουλευταί διαφόρων κομμάτων καί ἰδιαιτέρως τό δεξιόν τμῆμα τῆς Νέας Δημοκρατίας καί ἡ διάταξις ἀπεσύρθη. Ἡ Κυβέρνησις ἀπέσυρε πρός τό παρόν τό ἀντιρατσιστικόν νομοσχέδιον, διότι κάποια Μέσα Ἐνημερώ-

σεως ὑπενθύμισαν εἰς τόν Πρωθυπουργόν ὅτι προεκλογικῶς διεκήρυττεν ὅτι θά ἐπανακαταλάβη τάς πόλεις καί τά χωρία καί θά τά ἀπελευθερώση ἀπό τούς λαθρομετανάστας. Τό νομοσχέδιον ἀπαγορεύει ἀκόμη καί τήν ἀμφισβήτησιν τοῦ ὁλοκαυτώματος τῶν Ἑβραίων ἀπό τήν χιτλερικήν Γερμανίαν καί πάσης ἄλλης γενοκτονίας. Ὡρισμένοι κομματικοί φορεῖς (τό ΚΚΕ ἐστράφη ἐναντίον τοῦ νομοσχεδίου, διότι εἶναι ἐπικίνδυνον διά τάς ἐλευθερίας τῶν πολιτῶν, τήν λειτουργίαν τῶν κομμάτων κ.λπ) ἐκατηγόρησαν τήν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν ὅτι εὑρίσκεται ὄπισθεν παρασκηνιακῶν διαβουλεύσεων μέ τό πρωθυπουργικόν γραφεῖον διά τήν ὁριστικήν ἀπόσυρσιν τοῦ νομοσχεδίου. Τάς κατηγορίας αὐτάς ἀνέτρεψεν ὁ κ. Ἰ. Κονιδάρης, ὑπεύθυνος Τύπου καί Δημοσίων Σχέσεων τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, μέ δήλωσιν, τήν ὁποίαν ἔκαμνεν εἰς τήν ἐφημερίδα «Αὐγή τῆς Κυριακῆς».

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ματικὸ καὶ Ἐθνικό της πολιτικὸ ἀγώνα τὴν ἀποκήρυξη τῆς Μασωνίας καὶ πάσης μορφῆς ἀποκρυφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν μελῶν τῆς Παρατάξεως “ΚΟΙΝΩΝΙΑ” καὶ μὲ τὴν συμπεριφορὰ τοῦ Σεβ. Βελεστίνου βλέπουμε ἡ ἴδια ἡ ἐκκλησιαστική μας Ἀρχὴ νὰ προδίδει αὐτὸν τὸν ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος ἀγώνα μας καὶ νὰ σκανδαλίζει τὸν πιστὸ καὶ ἔντιμο λαό μας. Ἤδη δεχόμεθα πάμπολλες διαμαρτυρίες καὶ σᾶς παρακαλοῦμε υἱϊκῶς νὰ μᾶς δώσετε λόγον πειστικόν, ὥστε νὰ ἀναπαύσουμε τὶς συνειδήσεις μας καὶ νὰ πληροφορήσουμε τοὺς ψηφοφόρους μας. Μὲ βαθύτατον σεβασμὸν Ὁ Πρόεδρος τῆς Παρατάξεως “ΚΟΙΝΩΝΙΑ” Μιχαὴλ Ε. Ἠλιάδης».

Ὁ πιστός λαός ἀνέμενε μίαν διάψευσιν τήν ἑπομένην ὑπό τοῦ θιγομένου Σεβ. Μητροπολίτου, ἀλλά καί ἑνός κληρικοῦ, ὁ ὁποῖος ἐμφανίζεται εἰς τάς φωτογραφίας νά εἶναι μέλος τοῦ Τάγματος τῶν Ναϊτῶν (εἰς τό διαδίκτυον πολλάς ἡμέρας ἀργότερον ἐνεφανίσθη καί τό ὄνομά του, ἀλλά διά τόν Σεβ. Μητροπολίτην τῆς Μητροπόλεως, εἰς τήν ὁποίαν ἀνήκει «οὔτε γάτα οὔτε ζημιά» ὡς λέγει καί ὁ θυμόσοφος λαός μας). Τοιαύτη διάψευσις δέν ὑπῆρξεν. Ἐνδεχομένως διότι τάς ἀρχικάς ἀποκαλύψεις συνώδευσαν νέαι (μετά φωτογραφιῶν), συμφώνως πρός τάς ὁποίας ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἐδέχθη τήν διοίκησιν τοῦ Τάγματος τῶν Ναϊτῶν εἰς τό γραφεῖον του καί τοῦ παρέδωσαν ἐπιταγήν ἑκατόν χιλιάδων δολλαρίων, διά νά τήν ἀξιοποιήση διά διαφόρους σκοπούς. Πολλοί, παρά τά ἀρνητικά σχόλια εἰς τό διαδίκτυον διά τάς σχέσεις τοῦ Τάγματος τῶν Ναϊτῶν μετά μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ὑπεστήριξαν ὅτι οἱ Ναΐται δέν εἶναι Μασόνοι. Κάμνουν ὅμως λάθος. Διότι οἱ Ναΐται ἐξεκίνησαν χριστιανικῶς, ἀργότερον, ὅμως ἔλαβον ἀντιχριστιανικάς θέσεις καί ἔγιναν ἀντιχριστιανοίθεϊσταί, ἐνῶ μετέβαλον τό σύνταγμά των, κατά τρόπον ὥστε: 1ον) Τά μέλη των εἶναι ὡς ἐπί τῷ πλεῖστον Ἑβραῖοι καί πρεσβεύουν πολλά ἀντίθετα στοιχεῖα πρός τόν Χριστιανισμόν, 2ον) Εἰς τάς συνεδριάσεις των ἐξυβρίζοντο ὅλα τά ἱερά τῆς χριστιανικῆς θρησκείας κ.λπ.

κληρον τὸν κόσμον μὲ μία γιγαντιαία ἐπανάστασι”3. Ὁ Ἐλευθεροτέκτων Κλαβὲλ τονίζει: “Ἀνατολίτες ἱστορικοὶ δεικνύουν ὅτι σέ διάφορες ἐποχὲς ἡ Ἑταιρεία τῶν Ναϊτῶν διατηροῦσε καλὲς σχέσεις μὲ αὐτήν τῶν Ἀσσασσίνων καὶ ἐπιμένουν ἐπί τῆς συμπαθείας, ἡ ὁποία ὑπῆρχε μεταξὺ τῶν δύο ὀργανισμῶν. Παρατηρῶ ὅτι εἶχαν υἱοθετήσει τὰ ἴδια χρώματα, λευκὸ καὶ κόκκινο, ὅτι εἶχαν τὴν ἴδια ὀργάνωσι, τὴν ἴδια ἱεραρχικὴ τάξι, ὅτι καὶ οἱ δύο συνωμοτοῦσαν γιὰ τὴν καταστροφὴ τῶν θρησκειῶν, τὶς ὁποῖες ἐλάτρευον δημοσίᾳ, καὶ ὅτι καὶ οἱ δύο εἶχαν στὴν ἰδιοκτησία τους πολλὰ κάστρα, οἱ πρῶτοι στὴν Ἀσία καὶ οἱ δεύτεροι στὴν Εὐρώπη”4. Ὁ ἱστορικὸς Clavel λέγει ὅτι τὸ τάγμα τῶν Ταμπλιέρων εἶναι κλάδος τῶν γνωστικῶν (ἑβραϊκῆς ὀργανώσεως) καὶ τέκνον τῆς ἀρχαίας αἱρέσεως τῶν Ὀφφιτῶν. Κατὰ τὸν Dechamps οἱ σταυροφόροι ἐμυήθησαν στὴν Ἀσία στὶς Ἑβραϊκὲς μυστικὲς ὀργανώσεις. Οἱ Ταμπλιέροι ἀφοῦ ἐπρόδωσαν τὴν Χριστιανικὴν θρησκείαν κατέστρεψαν τὸ ἔργον τῶν σταυροφόρων καὶ ὑπενόμευσαν τὰ χριστιανικὰ κράτη. Ὁ Σιοῦστερ λέγει ὅτι οἱ Ταμπλιέροι διὰ τῶν ἐμπορικῶν των ἐπιχειρήσεων, διὰ τῶν τραπεζιτικῶν πράξεων καὶ ἄλλων ἐργασιῶν συνεγκὲντρωσαν πολὺ χρῆμα, τὸ ὁποῖον ἐφυλάσσετο εἰς ὀχυρωμένο Μοναστήρι τοῦ Τάγματος- εἰς Παρισίους. Τὸ Τάγμα ὑποκρινόμενον, κατώρθωνεν νὰ τυγχάνη τῆς προστασίας τοῦ Πάπα καὶ ὅλων τῶν ἡγεμόνων τῆς Εὐρώπης καὶ ἀνενο-

«Τὸ 1118 - 19 χρόνια μετὰ τὸ τέλος τῆς πρώτης Σταυροφορίας, πού τελείωσε μὲ τὴν ἧττα τῶν Μουσουλμάνων, τὴν κατάκτησιν τῆς Ἀντιοχείας καὶ τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ τὴν ἐγκατάστασιν τοῦ Γοδεφρείδου ὡς βασιλέως τῆς Ἱερουσαλὴμ - μία ὁμάδα ἀπὸ ἐννέα Γάλλους εὐγενεῖς, ὁδηγούμενοι ὑπὸ τοῦ Hugues de Payens καὶ τοῦ Γοδεφρείδου τοῦ Σαὶντ-Ὀμέρ, ἐσχημάτισαν μίαν Ἑταιρείαν διὰ τὴν προστασίαν τῶν προσκυνητῶν τοῦ Ἁγίου Τάφου. Ὁ Βαλδουΐνος τοὺς παρεχώρησε ἕνα σπίτι κοντὰ στὸν Ναὸ τοῦ Σολομῶντος, ἐξ οὗ καὶ τὸ ὄνομα Ἱππότης Ναΐτης. Τὸ 1128, ἡ Ἑταιρεία ἐνεκρίθη ὑπὸ τοῦ Συμβουλίου τῶν Τroyes καὶ ὑπὸ τοῦ Πάπα, καὶ ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Βερνάρδου ἐθεσπίσθη κανὼν ὑπὸ τὸν ὁποῖον, οἱ Ἱππόται Ναΐται ἐδέθησαν μὲ τὴν ὑπόσχεσι τῆς πενίας, ἐγκράτειας καὶ ὑποταγῆς. Ἀλλά ὁ κανονισμὸς κατὰ τὸν ὁποῖον ἔπρεπε νὰ ζοῦν ἀποκλειστικῶς ἀπὸ ἐλεημοσύνες, ὡδήγησε σὲ δωρεὲς τόσο μεγάλες πού ἐγκαταλείποντες τὴν ὑπόσχεσι τῆς πενίας, ἐξαπλώθησαν σὲ ὅλη τὴν Εὐρώπη καὶ κατὰ τὸ τέλος τοῦ ΙΒ' αἰῶνος εἶχαν γίνει ἕνα πλούσιο καὶ δυναμικὸ σῶμα. Σὲ σημεῖο πού συναγωνίζοντο βασιλικοὺς διαδόχους σὲ πομπῶδες ὕφος καὶ μεγαλοπρέπεια, νὰ ἀρνοῦνται τὴν βοήθειάν των ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως καὶ τελικὰ νὰ συμμαχήσουν μ' αὐτὸν τὸν ἄθλιον, αἱμοβόρο πρίγκηπα, τὸν ὀνομαζόμενον Γέρο τοῦ Βουνοῦ, πρίγκηπα τῶν Ἀσσασσίνων1. Ὁ Φὰνκ - Μπρεντάνο ἀναφέρει: “Καθὼς οἱ Ναΐται εἶχαν οἴκους, σ' ὅλες τίς χῶρες ἐνεργοῦσαν τὶς χρηματιστικὲς δραστηριότητες τῶν σημερινῶν διεθνῶν τραπεζῶν· ἐγνώριζαν τὶς πιστωτικὲς ἐπιστολές, ἐντολές, πληρωτέες ἐπὶ τῇ ἐμφανίσει, ἀπέδιδαν μερίσματα καὶ τόκους ἐπὶ τοῦ κατατεθειμένου κεφαλαίου, μετεβίβαζαν κεφάλαια, ἐδάνειζαν ἐπὶ πιστώσει, ἤλεγχον ἰδιωτικοὺς λογαριασμούς,ἀνελάμβαναν νὰ εἰσπράττουν φόρους διὰ ἰδιώτας καὶ ἐκκλησιαστικοὺς αὐθέντες”2. Διὰ τῆς γνώσεως καὶ τῆς ἱκανότητός των - τὶς ὁποῖες ἐπῆραν πολὺ πιθανὸν ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους τῆς Ἀλεξανδρείας - ἔγιναν οἱ “διεθνεῖς τραπεζίτες” καὶ οἱ “διεθνεῖς κεφαλαιοκράτες” τῶν ἡμερῶν τους. Ὁ Ἐλίφας Λέβι λέγει: “Αὐτοὶ οἱ τρομεροὶ συνωμότες ἀπειλοῦσαν ὁλό-

χλήτως νὰ διεξαγάγη τὸ καταχθόνιον ἔργον του, ἐναντίον τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τῆς ἠθικῆς. Ἀλλά κατὰ τὸν ΙΔ' αἰώνα ἀνεκαλύφθη ἡ ἐγκληματικὴ δρᾶσις του5. Οἱ Ναΐτες ἦσαν ἀντιχριστιανικοὶ θεϊστές. Ὁ Λουασελὲ πιστεύει ὅτι οἱ ἰδέες τους προέρχονταν ἀπό τούς Γνωστικοὺς ἢ Μανιχαίους Δυαδιστές, Καθάριους, Παυλιστὲς ἢ ἀκόμη εἰδικώτερα τῶν Μπογκομὶλ (σλαυιστὶ) «Φίλοι του Θεοῦ». Ὁ Γουίλκε συμπεραίνει ὅτι ὁ Μωαμεθανισμὸς τῶν Ναϊτῶν συνεδυάζετο μὲ τὸν Καμπαλισμὸ καὶ ὅτι τὸ εἴδωλὸν των στὴν πρᾶξι ἦτο ὁ Μακροπρὸσωπος, ἢ ἡ κεφαλὴ τοῦ ἀρχαίου τῶν Ἀρχαίων, παρουσιαζομένου σὰν γέρου μὲ μακριὰ ἄσπρη γενειάδα ἢ μερικὲς φορὲς σὰν τρία κεφάλια σ' ἕνα6. Ὁ Ἐλίφας Λέβι κατηγορεῖ τοὺς Ναΐτες ὅτι ἀκολουθοῦσαν τὶς μυστικιστικὲς τελετὲς τῶν Λουτσιφερανῶν “... ἂς ποῦμε ὠμά καὶ μεγαλοφώνως ὅτι ὅλοι οἱ μεμυημένοι τῶν μυστικιστικῶν ἐπιστημῶν... ἐλάτρευσαν καὶ πάντοτε θὰ λατρεύουν ἐκεῖνον τὸν ὁποῖον ἐκδηλώνεται ὑπὸ αὐτοῦ τοῦ φοβεροῦ συμβόλου (τῆς Sabbatic γίδας). Ἡ ὁποία εἶναι καθαρῶς ἑβραϊκῆς προελεύσεως”7. Ὁ βασιλεὺς τῆς Γαλλίας Φίλιππος ὁ Ὡραῖος προέβη στὴν ἐξόντωσιν τῶν Ταμπλιέρων, διότι τὸ τάγμα ἐδημοκόπη στὶς ἀγροτικὲς τάξεις καὶ διότι δύο Ταμπλιέροι ἀπεκάλυψαν στὸν Φίλιππο τὶς μυστικὲς δοξασίες τοῦ τάγματος καὶ ὅλες τὶς σατανικὲς ἐνέργειές των, πρὸς διαφθορὰν καὶ ἀποσύνθεσιν τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὁ Ἰάκωβος Μολέ, ἀρχηγὸς τῶν Ταμπλιέρων, μετὰ τὴν καταδίκη του, ἀνερχόμενος στὴν πυρὰ ἀπείλησεν ὅτι ταχέως θὰ εὕρη τὸν θάνατον καὶ ὁ Φίλιππος ὁ Ὡραῖος καὶ ὁ Πάπας Κλημέντιος ὁ V. Πράγματι κατὰ τὸ αὐτὸ ἔτος 1314, ἀμφότεροι ἀπέθαναν, δηλητηριασθέντες ὑπὸ τῶν Ταμπλιέρων. Οἱ Μασόνοι ἀφιερώνουν σήμερον τὸν 30όν βαθμόν τους, τὸν καλούμενον τοῦ ἱππότου Καδός, στοὺς Ταμπλιέρους8. Οἱ Ταμπλιέροι στὴν ἀρχὴ ἔστεκαν στὸ ὕψος τῆς ἀποστολῆς των. Διῆγον βίον αὐστηρόν καὶ ἦσαν ἕτοιμοι σὲ θυσίες χάριν τοῦ Χριστιανισμοῦ. Σὺν τῷ χρόνῳ ὅμως ἤρχισαν νὰ παρεκκλίνουν ριζικῶς τοῦ σκοποῦ των μεταβάλλοντες τεχνηέντως τὸ σύνταγμά των, ἔτσι ὥστε νὰ περιλαμβάνη καὶ νὰ συγκεντρώνη πλείστους Ἑβραίους καὶ πολλὰ ἀντίθετα στοιχεῖα. Καὶ ἐνῶ ἐτέλουν τὶς ἐξωτερικὲς λατρεῖες τὴν ἡμέραν, τὴν νύκτα στὶς ὑπόγειες αἴθουσες τοῦ τάγματος ἐγίνοντο μυστικὲς συνεδριάσεις, ὅπου ἐξυβρίζοντο ὅλα τὰ ἱερά τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας. Ὁ μυστικὸς κανονισμὸς τῶν Ταμπλιέρων ἐκρατεῖτο μυστικὸς καὶ μὲ ἀπειλήν θανάτου ἀπηγορεύετο νὰ τὸν φέρουν ἐπ᾽ αὐτῶν ἤ νὰ κάνουν ἀντίγραφον9. Ὁ νεόφυτος ἔπρεπε νὰ ἀρνηθῆ τὸν Χριστὸν ὡς ψευδοπροφήτην. Τὸν ἐξανάγκαζον δὲ ἐνώπιον τῶν

Ἐκ τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν ἐξεδόθη ἐγκύκλιος, διά τῆς ὁποίας καθίσταται γνωστόν ὅτι μέ βάσιν πρόσφατον νόμον δέν ἐπιτρέπεται πλέον ἡ ἐγγραφή εἰς τούς προϋπολογισμούς τῶν Ἱερῶν Ναῶν καί Μονῶν κονδυλίου διά τήν καταβολήν ἐπιδόματος ἑορτῶν Χριστουγέννων, Πάσχα καί ἀδείας εἰς τό προσωπικόν αὐτῶν. Εἰς τήν ἐγκύκλιον ὑπογραμμίζεται ὅτι τυχόν αὐθαίρετος καταβολή τῶν προαναφερομένων ἐπιδομάτων θά κατα-

λογίζεται εἰς βάρος τοῦ προσώπου τοῦ Προέδρου τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου ἤ τοῦ Ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς. Παρέχεται, ὅμως, ἡ δυνατότης μερικῆς ἤ ὁλικῆς ἐνσωματώσεως τῶν καταργουμένων ἐπιδομάτων εἰς τό μισθόν τοῦ προσωπικοῦ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ἐφ᾽ ὅσον ὑφίστανται αἱ ἀνάλογοι οἰκονομικαί δυνατότητες, ὑπογραμμίζεται εἰς ἐγκύκλιον. Ἡ ἐγκύκλιος προεκάλεσε τάς ἀντιδράσεις τῆς Ὁμοσπονδίας Συλλόγων ἱεροψαλτῶν.

Τί ἀποκαλύπτει ἡ βιβλιογραφία Διά τό ζήτημα αὐτό ὁ ἀείμνηστος συγγραφεύς τοῦ βιβλίου «Συνωμοσία καί Ἀγάπη» κ. Ἰωάννης Ε. Ἀντωνόπουλος (ἐξεδόθη τό 1979) γράφει διά τούς Ναΐτας ἤ Ταμπλιέρους τά ἀκόλουθα:

Κατάργησις ἐπιδομάτων εἰς Ἱ. Ναούς καί Ἱ. Μονάς

ἄλλων νὰ φιλήση ἕνα τῶν ἀδελφῶν εἰς τὸ στόμα, τὸν ὀμφαλόν καὶ τὸ ἄκρον τῆς σπονδυλικῆς στήλης. Ὁ Θεὸς τῶν Ταμπλιέρων παρίσταται ὡς εἴδωλον τοῦ Θεοῦ τῆς ὕλης καὶ τῆς ἡδονῆς ὀνομαζόμενον «Μπαφομέτ», ἑρμηνευόμενον «βάπτισμα σοφίας». Ὁ σταυρὸς τῶν Ταμπλιέρων μετεβλήθη εἰς τὸ σημεῖον Τ (Ταμπλιέρος)10. Κατὰ τὰ τέλη τοῦ ΙΖ´ αἰῶνος ἀνεκαλύφθησαν στὴν Γερμανία, ἐντὸς τοῦ τάφου Ταμπλιέρου, χαραγμένα γνωστικὰ σύμβολα ὁ γνώμων καὶ ὁ διαβήτης, ὡς καὶ ἀστὴρ μὲ πέντε ἀκτῖνες τὸν ὁποῖον ἐπρέσβευον οἱ Ὀφφίτες11. Σύμβολα δηλαδὴ τῆς Μασονίας, τῶν Ἑβραίων καὶ τῶν ἄλλων γνωστῶν τότε Ἑταιρειῶν. 1. Webster, Ἀνωτ. σ. 49 καί Ἀνδρονίκου, Ἀνωτ. σ. 122-123, 2. Funck-Brentano, F. LE MOYEN AGE, 1922, σελ. 386, 3. Levi, HISTOIRE DE LA MAGIE, σελ. 273, 4. Clavel F (T.B), HISTOIRE PITTORESQUE DE LA FRANC-MACONNERIE, 1843, σελ. 356. 5. Ἀνδρόνικου, Ἀνωτ. σ. 123. 6. Wilcke, Wilhem, GESCHICHTE DES TEMPEL-HERRENORDENS, 1827, Vol. II, 302-12. 7. Levi, Eliphas, DOGME ET RITUEL DE LA HAUTE MAGIE, Vol. II, σελ. 209 8. Ἀνδρόνικος, Ἀνωτ. σ. 124-125., 9. Ἀνωτ. σ. 126, 10. Ἀνωτ. σ. 127 καὶ 128, 11. Ἀνωτ. σ. 128».

Στιγμιαῖον τό ἔγκλημα; Ἐλπίζομεν ἡ μετάβασις τοῦ τιτουλαρίου Σεβ. Μητροπολίτου Βελεστίνου, κατόπιν ὅλων τῶν προαναφερομένων νά ἦτο ἕν «στιγμιαῖον ἔγκλημα» καί ὅτι δέν ἔχει οὐδεμίαν σχέσιν μέ τά Μασονικά Τάγματα, ὡς εἶναι αὐτό τῶν Ναϊτῶν. Ὡς πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον, οὗτος ἐπεβεβαίωσε τήν πρόσφατον σύναξιν Μοναχῶν καί κληρικῶν, ἡ ὁποία συνῆλθεν εἰς τόν Ἅγιον Νικόλαον Πειραιῶς, οἱ ὁποῖοι διεκήρυξαν ὅτι εἶναι ἀπαράδεκτον αἱ κεφαλαί τῆς Ἐκκλησίας, εἰς κεντρικόν ἤ τοπικόν ἐπίπεδον νά ἀποδέχωνται ἐνισχύσεις διά διαφόρους σκοπούς ἀπό Μασονικά Τάγματα ἤ Στοάς καί ἐν συνεχείᾳ νά ἀποστέλλουν εὐχαριστηρίους ἐπιστολάς, αἱ ὁποῖαι δημοσιεύονται εἰς τά τεκτονικά περιοδικά καί ἐκθέτουν εἰς τόν πιστόν λαόν τούς Σεβ. Μητροπολίτας ἤ ἄλλους Ἐκκλησιαστικούς παράγοντας. Ἤδη ὑπάρχει μέγα πρόβλημα μέ διαφόρους οἰκουμενιστικάς ὁμιλίας τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου, αἱ ὁποῖαι εἶναι ταυτόσημοι μέ τάς ὁμιλίας τῶν Μασόνων περί τοῦ Μεγάλου Ἀρχιτέκτονος τοῦ Σύμπαντος (ΜΑΤΣ) ἤ ἀπό τήν παρουσίαν του εἰς Μασονικάς Συνάξεις καί τάς σχέσεις του μέ τούς Ναΐτας. Ἡ Σύναξις τῶν Μοναχῶν καί κληρικῶν εἶχε ζητήσει ἀπό τήν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν: 1ον) Νά ἐπαναβεβαιώση παλαιοτέρας ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, συμφώνως πρός τάς ὁποίας ἡ ἰδιότης τοῦ Ὀρθοδόξου χριστιανοῦ εἶναι ἀσυμβίβαστος μέ τήν Μασονίαν, διότι αὕτη εἶναι θρησκεία, ἡ ὁποία ὑπηρετεῖ τόν Ἑωσφόρον, 2ον) Νά ἀρχίση ποιμαντική ἐκ μέρους τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας διά τό θέμα τῆς Μασονίας καί 3ον) Νά μή λαμβάνη ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἐνισχύσεις, ἐκ μέρους τῶν Μασονικῶν Ταγμάτων ἤ Στοῶν. Ἕως σήμερον ὅμως ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία δέν ἔχει λάβει κάποιαν σχετικήν πρωτοβουλίαν ἤ ἀπόφασιν. Πάντως αἱ ἀποκαλύψεις (μετά φωτογραφιῶν), αἱ ὁποῖαι ἔγιναν, ἔδωσαν τό δικαίωμα εἰς μεγάλα τμήματα τοῦ πιστοῦ λαοῦ νά βγάλουν πρόωρα συμπεράσματα καί νά εἴπουν ὅτι ἡ Δ. Ἐκκλησία εἶναι διαβρωμένη ἀπό τήν Μασονίαν καί δι᾽ αὐτό δέν ὑπερασπίζεται, ὅσο πρέπει τήν Ἐκκλησίαν καί δέν τήν προστατεύει ἀπό τάς ἐπιθέσεις τῶν πολεμίων της. Ὑπογραμμίζεται ὅτι κατά τάς περασμένας δεκαετίας αἱ Ἐκκλησιαστικαί Ὀρθόδοξοι Ἀδελφότητες ἔλεγον εἰς τά μέλη των καί ἔγραφον εἰς τά ἔντυπά των ὅτι ὁ Ἀντικαρκινικός Ἔρανος ὑπηρετεῖ κατ᾽ οὐσίαν τούς σκοπούς τῆς Μασονίας καί προέτρεπον τούς πιστούς νά μή ἐνισχύουν τάς ἐρανικάς ἐπιτροπάς. Γ. ΖΕΡΒΟΣ

Πρὸς τὴν Μασονίαν

Ἡ Μασονία ἔχει μίαν τάσιν νὰ ἐκμεταλλεύεται μετὰ θάνατον, τὴν ἀξιόλογον ἐπιστημονικήν, κοινωνικήν, συνδικαλιστικήν, διπλωματικήν κ.λπ. δραστηριότητα ἐπιφανῶν προσωπικοτήτων, ὑποστηρίζουσα ὅτι ὁ Ἄλφα ἢ ὁ Δεῖνα ἦτο μέλος της. Τὸ αὐτὸ πράττει καὶ μὲ Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι διεκρίθησαν διὰ τὴν ἐθνικὴν καὶ κοινωνικὴν δρᾶσιν των. Στελέχη τῆς Μασονίας κυκλοφοροῦν βιβλία διὰ τὴν γεωπολιτικὴν τοῦ τεκτονισμοῦ ἢ τὴν βοήθειαν, τὴν ὁποίαν προσέφερεν εἰς τὸ ὑπουργεῖον Ἐξωτερικῶν ἢ εἰς τὰς Ἑλληνικὰς Κυβερνήσεις διὰ τὴν προώθησιν κρισίμων προβλημάτων τῆς Πατρίδος μας, κινητοποιοῦσα, διὰ τὴν ἐπίτευξιν τῶν στόχων, τὰς διεθνεῖς διασυνδέσεις της. Ἐὰν ὑποθέσωμεν ὅτι τὰ πράγματα ἔχουν ὡς ὑποστηρίζει, τότε διατὶ ὁμιλεῖ μετὰ τὰ γεγονότα, ποὺ δὲν ὑπάρχει ἡ δυνατότης νὰ ἀποδειχθοῦν ὅσα ὑποστηρίζει; Μήπως δύναται νὰ παρουσιάση στοιχεῖα, μὲ τὰ ὁποῖα νὰ ἀποδείξη εἰς τὸν Ἑλληνικὸν λαὸν τί ἔπραξεν ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος, ἀπὸ τὴν ἡμέραν κατὰ τὴν ὁποίαν εἰσῆλθεν ἡ Χώρα εἰς τὸ «μνημόνιον» ἢ εἰς τὸ Διεθνὲς Νομισματικὸν Ταμεῖον; Μήπως δύναται νὰ μᾶς παρουσιάση τὰς ἐνεργείας των πρὸς τὰ Μασονικὰ Τάγματα τῆς Γαλλίας, τῆς Γερμανίας, τοῦ Βελγίου, τῆς Ἰταλίας, τῆς Πολωνίας καὶ τῆς Ρωσίας, διὰ νὰ ἀλλάξη ἡ στάσις τῶν Εὐρωπαϊκῶν Κυβερνήσεων ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος;

Σελὶς 8η

17 ΜΑΪΟΥ 2013

ΗΔΗ ΒΑΠΤΕΤΑΙ ΚΑΛΑΜΟΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ ΔΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Τοῦ κ. Ἰωάννου Τάτση, Θεολόγου

ΥΣΟΙΩΝΟ παρουσιάζεται τὸ μέλλον τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Πληροφορίες, ποὺ διαρρέονται ἀπὸ διάφορες πηγὲς κάνουν λόγο γιὰ γενικευμένη ἐφαρμογὴ σὲ ὅλα τὰ σχολεῖα τῆς Χώρας ἀπὸ τὸν ἐρχόμενο Σεπτέμβριο τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν, ποὺ ἐφαρμόστηκε δύο χρόνια πιλοτικὰ καὶ ξεσήκωσε θύελλα ἀντιδράσεων στοὺς θεολογικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικοὺς κύκλους λόγῳ τῆς μετάλλαξης τοῦ χαρακτήρα καὶ τοῦ περιεχομένου τοῦ μαθήματος, ποὺ γίνεται μέσα ἀπὸ αὐτό. Ἑτοιμάζεται μάλιστα νέα ἀναμορφωμένη ἔκδοση τοῦ Προγράμματος Σπουδῶν, ποὺ ὑποτίθεται πὼς βασίζεται στὶς παρατηρήσεις, ποὺ ἔγιναν κατὰ τὴν πιλοτική του ἐφαρμογή. Μόνο ποὺ καὶ ἡ ἀναθεωρημένη ἔκδοση θὰ φέρει τὴν ὑπογραφὴ τῶν ἴδιων «ἐμπειρογνωμόνων», ποὺ συνέταξαν καὶ τὴν ἀρχικὴ ἐκδοχὴ τοῦ Προγράμματος Σπουδῶν. Οἱ «ἐμπειρογνώμονες» ἀφήνουν μάλιστα ἀνοιχτὸ τὸ ἐνδεχόμενο παραγωγῆς νέων διδακτικῶν βιβλίων παρὰ τὴν ἀρχική τους ἄποψη ὅτι ἡ διδασκαλία βάσει τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν θὰ γίνεται χωρὶς διδακτικὰ ἐγχειρίδια. Ἐν τῷ μεταξὺ στὸν προγραμματισμὸ γιὰ τὸ «νέο ΕΣΠΑ» (2014-2020) στὴν ἐκπαίδευση ἔχει ἐνταχθεῖ, μεταξὺ ἄλλων ἔργων, καὶ ἡ γενικευμένη ἐφαρμογὴ τῶν νέων Προγραμμάτων Σπουδῶν Πρωτοβάθμιας καὶ Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης. Ἐξάλλου οἱ «ἐμπειρογνώμονες» θεολόγοι, ποὺ ἐκπόνησαν τὸ νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν δὲν χάνουν εὐκαιρία νὰ ἀξιοποιοῦν τὶς δύο θετικὲς γιὰ τὸ Πρόγραμμά τους εἰσηγήσεις τῶν Μητροπολιτῶν Ἀλεξ/πόλεως καὶ Μεσσηνίας στὴν Ἱεραρχία ἑρμηνεύοντας περίπου ὡς θετικὴ τὴ στάση ὅλων τῶν Ἱεραρχῶν, παρὰ τὶς δυναμικὲς ἀντιδράσεις ἀρκετῶν ἀπὸ αὐτούς, τὶς ὁποῖες ἠθελημένα παραβλέπουν. Δυστυχῶς μὲ καίρια εὐθύνη τοῦ «πρώτου», τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, ἡ Ἱεραρχία σύρθηκε σὲ μία διαρκῆ ἀναβλητικότητα, δὲν ἔλαβε σαφῆ ἀρνητικὴ στάση ἀπέναντι στὸ Πρόγραμμα καὶ παρεῖχε ἔτσι τὴν κατάλληλη κάλυψη στὸ ἔργο τῶν «ἐμπειρογνωμόνων». Διαβεβαιώσεις τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ὅτι θὰ διαφυλαχθεῖ ὁ χριστιανικὸς χαρακτήρας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι μόνο ὑποσχέσεις, ἁπλῶς γιὰ νὰ καθησυχάζουν ὅσοι δικαιολογημένα ἀντιδροῦν στὸ νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν. Ἀνθρωπίνως οἱ ἐξελίξεις γύρω ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι ἀποκαρδιωτικές. Ὁ ὀρθόδοξος χαρακτήρας του θὰ ἀποτελεῖ παρελθὸν ἀπὸ τὸ Σεπτέμβριο, ἐὰν τελικὰ ἐφαρμοστεῖ συνολικὰ τὸ νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν. Οἱ σύγχρονοι Γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ἀλλὰ καὶ οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ τὸ συνέδριον συμβούλιον λαβόντες ἀποφάσισαν τὴν καταδίκη τοῦ κατηχητικοῦ ὀρθόδοξου μαθήματος ὡς δύσχρηστου γιὰ τὴ σύγχρονη παιδεία. Ἤδη βάπτεται κάλαμος τῆς ἀποφάσεως ἀπὸ τὸν Ὑπουργὸ Παιδείας γιὰ τὴν πλήρη μετάλλαξή του. Καὶ ὅλα θὰ λάβουν τέλος τὴν κατάλληλη στιγμή, ἄτερ ὄχλου, χωρὶς τὴν παρουσία τοῦ λαοῦ, πιθανότατα ἐντὸς τοῦ θέρους.

Πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν

Ἐκκλησιαστικοί παράγοντες (Μητροπολῖται, κληρικοί καί λαϊκοί) πιέζουν τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον, μέ διαφόρους τρόπους (δημοσιεύματα, φήμας κ.λπ) νά προχωρήση εἰς τήν ἀντικατάστασιν ὅλων τῶν ἡλικιωμένων Μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι κατ᾽ αὐτούς ἀδυνατοῦν νά ἀνταποκριθοῦν εἰς τά καθήκοντά των ἤ νά παρασθοῦν ἀκόμη εἰς θείας Λειτουργίας (Ἀναστάσεως κ.λπ). Ἡμεῖς θά ὑπενθυμίσωμεν ὅτι τήν ἰδίαν τακτικήν ἠκολούθησαν καί ἐπί μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χριστοδούλου, διότι δέν ἐνδιαφέρονται διά τούς ἀνθρώπους-Μητροπολίτας, οἱ ὁποῖοι ἐξασθενοῦν βιολογικῶς, ἀλλά διά τήν προώθησιν καί τακτοποίησιν ἡμετέρων. Οὐσιαστικῶς μέ τάς πιέσεις των θέτουν θέμα ἡλικίας τῶν ἡλικιωμένων Σεβ. Μητροπολιτῶν, ὅταν τοῦτο δέν ἔχει θεσμοθετηθῆ καί ὅταν δι᾽

αὐτοῦ προσβάλλεται (βλασφημία) τό Ἅγιον Πνεῦμα, τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ ὁποίου ἐκλέγονται. Ἐπίσης ὑπάρχει κάτι τό πολύ σοβαρόν: Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία δέν ἔχει φροντίσει διά τήν ὕπαρξιν ἑνός ξενῶνος, ὁ ὁποῖος θά φιλοξενῆ καί θά προσφέρη νοσηλευτικάς καί φαρμακευτικάς ὑπηρεσίας εἰς ὑπερήλικας Μητροπολίτας, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν πλέον δυνάμεις, διά νά ἀσκήσουν τά καθήκοντά των. Ὁ Μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρός Χριστόδουλος εἶχεν ἀνακοινώσει τήν δημιουργίαν ἑνός τοιούτου ξενῶνος, ἀλλά οὐδέποτε τόν κατεσκεύασεν. Ἐλπίζομεν ὁ Μακαριώτατος νά ἀρθῆ εἰς τό ὕψος τῶν περιστάσεων καί νά μή ἐνδώση εἰς τάς πιέσεις, ἐφαρμόζων τό δόγμα: «Τά ἄλογα, ὅταν γεράσουν, τά σκοτώνουν». Ἀρκετοί Σεβ. Μητροπολῖται εἶναι ἀσκητικοί καί δέν ἔχουν χρήματα, διά νά ἐξυπηρετήσουν τάς προσωπικάς των ἀνάγκας.

Τί συμβαίνει μὲ τὴν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν; Δὲν φθάνει, ποὺ ἀπέφυγε νὰ πολεμήση μὲ σαφήνειαν τὰς θέσεις τῶν πολιτικῶν ἐξουσιαστῶν διὰ τὴν καῦσιν τῶν νεκρῶν εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἑλλάδα, κατεστρατήγησε καὶ τὰς ἀποφάσεις, τὰς ὁποίας ἔλαβε διὰ τὸ θέμα. Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία εἶχε διακηρύξει ὅτι δὲν θὰ ὑπάρχη ἐξόδιος Ἀκολουθία διὰ τοὺς Ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι ἐπιθυμοῦν καῦσιν μετὰ τὴν Ἀκολουθίαν, διότι τοῦτο ἀντιβαίνει τὴν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἰς τὴν περίπτωσιν ὅμως τοῦ ἀποβιώσαντος δικηγόρου Ἀθηνῶν Ἀλεξ. Κατσαντώνη δὲν ἐτήρησε τὴν ἀπόφασίν της καὶ τὴν κατεστρατήγησε. Συμφώνως πρὸς τὰς ἐφημερίδας (π.χ. «Ἡ Ἑλλάδα αὔριο» τῆς 8ης Μαΐου) τὴν 7ην Μαΐου ἐψάλη ἡ νεκρώσιμος Ἀκολουθία εἰς τὸ Α´ Νεκροταφεῖον Ἀθηνῶν, ἀλλὰ ταφὴ δὲν ἔγινε, διότι ἡ σορός του θὰ μεταφερθῆ εἰς τὴν Βουλγαρίαν, προκειμένου νὰ ἀποτεφρωθῆ, ὡς ἦτο

ἡ ἐπιθυμία του. «Στὴ συνέχεια ἡ τέφρα του θὰ σκορπιστεῖ στὰ Βουνὰ τῆς Ἀρκαδίας, ἀπὸ ὅπου καταγόταν». Πῶς κατεστρατηγήθη ἡ ἀπόφασις τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἦτο γνωστὴ ἡ ἐπιθυμία του; Πιστεύομεν ὅτι ἡ Δ. Ἐκκλησία δίδει τὸ πράσινον φῶς εἰς τὴν Πολιτείαν διὰ τὰς ἀποτεφρώσεις Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀπαρνουμένη τὴν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας. Αὕτη (ἡ παράδοσις) περιλαμβάνει τὴν ταφὴν τοῦ Χριστοῦ, τὴν ταφὴν τοῦ Λαζάρου (πρὸ τῆς Σταυρώσεως καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ), τὴν ταφὴν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας κ.λπ. Ἤδη ἡ Δ. Ἐκκλησία τηρεῖ σιωπὴν ἔναντι τῶν πληροφοριῶν συμφώνως πρὸς τὰς ὁποίας, ἐὰν κάποιος ἐπιθυμεῖ τὴν ἀποτέφρωσίν του, ἔστω κι ἂν αὐτὴ ἀντιβαίνει τὰς παραδόσεις τῆς Πίστεώς του, ἡ ἐπιθυμία του θὰ γίνεται σεβαστὴ μετὰ τὴν νεκρώσιμον Ἀκολουθίαν .

Εἰς τὸν διαδικτυακὸν ἐκκλησιαστικὸν ἱστότοπον «Ἁγιορείτικο Βῆμα» ἐδημοσιεύθησαν ἔγκυροι πλη-

ροφορίαι, συμφώνως πρὸς τὰς ὁποίας προσδιορίζονται οἱ φορεῖς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἠλεκτροδοτουμένας ἐπιφανείας ἀκινήτων καὶ ἀπαλλάσσονται ἀπὸ τὴν ἐπιβολὴν ἐκτάκτου εἰδικοῦ τέλους ἀκινήτων (ΕΕΤΑ). Συμφώνως πρὸς τὸ δημοσίευμα εἰς τὸ τέλος δὲν ὑπόκεινται τὰ ἀκίνητα, τὰ ὁποῖα ἀνήκουν:

Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία καταστρατηγεῖ τὰς ἀποφάσεις της ὡς πρὸς τὴν καῦσιν νεκρῶν – Ὀρθοδόξων

Ποῖοι θρησκευτικοὶ χῶροι ἀπαλλάσσονται ἀπὸ τὸ ἔκτακτον εἰδικὸν τέλος (χαράτσι μέσῳ ΔΕΗ)

Προέβλεπε τὸ μέλλον τῶν ἄλλων καὶ ἐθησαύριζεν, ὄχι ὅμως καὶ τὸ ἰδικόν της

Μία ἐπώνυμος ἀστρολόγος ηὗρε τραγικὸν θάνατον, ὅταν ὁ φίλος της, μετὰ ἀπὸ καυγά, πλησίον τῆς οἰκίας της (ξημερώματα) τὴν ἐκτύπησε μὲ τὸ αὐτοκίνητόν του θανασίμως. Τότε πολλοὶ εἶπον: ἐθησαύ ριζε «βλέποντας» τὸ μέλλον τῶν ἄλλων, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθη νὰ ἴδη τὸ ἰδικόν της. Μὲ αὐτὴν τὴν φράσιν ὁ θυμόσοφος λαὸς ἤθελε νὰ εἴπη ὅτι ἡ μαντεία – ἀστρολογία εἶναι μία ἀπάτη. Ἡ Ἐκκλησία ἀπαγορεύει καὶ καταδικάζει τὴν μαντείαν ὡς δαιμονικήν. Ὁ δὲ μακαριστὸς Γέρων – Ἀρχιμανδρίτης Φιλόθεος Ζερβᾶκος ἔλεγε: «…Λατρεία τοῦ Σατανᾶ εἶναι: οἱ μαγεῖες, οἱ γοητεῖες, ὁ πνευματισμὸς – ὑπνωτισμὸς καὶ τὰ παραπλήσια εἰς αὐτά. Ἐπίσης καὶ ὅσοι στὶς ἀνάγκες ἢ τὶς ἀσθένειές τους καταφεύγουν στοὺς μάγους, τοὺς πνευματιστὲς καὶ ζητοῦν βοήθεια καὶ ὅσες γυναῖκες παρατηροῦν στὰ φλυτζάνια καὶ μαντεύουν, ὅλοι αὐτοὶ εἶναι λατρευτὲς τῶν δαιμόνων, δηλαδὴ ἀπονέμουν λατρεία στοὺς δαίμονες».

«α) στὸ Ἑλληνικὸ Δημόσιο, στὰ νομικὰ πρόσωπα δημοσίου δικαίου, πλὴν τῶν ὁριζόμενων στὴν ὑποπερ. β´ νομικῶν προσώπων δημοσίου δικαίου, στοὺς ὀργανισμοὺς τοπικῆς αὐτοδιοίκησης, καὶ τὶς δημοτικὲς ἐπιχειρήσεις, β) στὰ θρησκευτικὰ νομικὰ πρόσωπα τῆς περ. ιγ´ τῆς παρ. 1 τοῦ ἄρθρου 129 τοῦ ν. 3842/2010, στὰ ὁποῖα περιλαμβάνονται καὶ ὅσα ἔχουν περιβληθεῖ τὸν τύπο τοῦ νομικοῦ προσώπου δημοσίου δικαίου, ἀποκλειστικὰ γιὰ τὰ ἀκίνητα ποὺ ἰδιοχρησιμοποιοῦν, γιὰ νὰ ἐπιτελοῦν τὸ λατρευτικό, ἐκπαιδευτικό, θρησκευτικὸ καὶ κοινωφελὲς ἔργο τους. γ) στὰ νομικὰ πρόσωπα τῆς περίπτωσης στ´ τῆς παρ. 7 τοῦ ἄρθρου 24 τοῦ ν. 2130/1993 ἐφόσον ἰδιοχρησιμοποιοῦνται ἀποκλειστικὰ γιὰ τὴν ἐκπλήρωση τῶν θρησκευτικῶν, ἐκκλησιαστικῶν, φιλανθρωπικῶν, ἐκπαιδευτικῶν, καλλιτεχνικῶν ἢ κοινωφελῶν σκοπῶν τους».

ΤΟ ΚΟΡΑΝΙΟΝ ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ ΕΙΣ ΙΕΡΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ «ΑΠΙΣΤΩΝ» Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος ἐπισημαίνει εἰς ἄρθρον του

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος, ὁ ὁποῖος συνήθως διακρίνεται διά τάς οἰκουμενιστικάς του θέσεις καί ἐνεργείας, εἰς ἄρθρον του, τό ὁποῖον ἐδημοσίευσεν εἰς τήν «Πεμπτουσίαν» (27ην Ἀπριλίου) ἀναλύει τό Κοράνιον, τό ὁποῖον προτρέπει τούς πιστούς τοῦ Ἰσλάμ νά κάμνουν ἱερόν πόλεμον ἐναντίον τῶν «ἀπίστων». Πλέον συγκεκριμένως γράφει:

«Ὑπὸ τὴν ἐπίδραση τῶν εἰρηνοποιῶν κηρυγμάτων καὶ τῆς καλλιέργειας φιλικῆς ἀτμόσφαιρας μεταξὺ τῶν λαῶν ὑπάρχει σήμερα ἡ τάση ἀποσιωπήσεως τῆς χαρακτηριστικῆς αὐτῆς παραγράφου τῆς ἰσλαμικῆς τακτικῆς. Ἐν τούτοις, καὶ ἂν ἀκόμη παραθεωρήσωμε τὰ συγκεκριμένα ἱστορικὰ γεγονότα, παραμένουν τὰ ἱερὰ κείμενα. Οἱ παροτρύνσεις τοῦ Κορανίου πρὸς δυναμικήν, μαχητικὴν ἀντιμετώπιση τῶν “ἀπίστων” εἶναι πολλὲς καὶ ἄμεσοι: “Μάχεσθε μέχρις ὅτου ἀποσοβηθῆ ἀφʼ ὑμῶν ὁ κίνδυνος τοῦ πειρασμοῦ, καὶ ὅταν δὲν ὑπάρ-

χει ἄλλη λατρεία εἰμὴ ἡ τοῦ μόνου Θεοῦ. Ἂν οἱ ἐχθροὶ θέσωσι τέρμα εἰς τὰς πράξεις αὐτῶν, τότε ἂς παύσωσιν αἱ ἐχθροπραξίαι, ἐκτὸς ἂν πρόκειται περὶ ἀσεβῶν» (Ἡ Βοῦς, 2:189). Ἐνίοτε δίδεται εὐρύτερη ἔννοια στὸν “ἱερὸν πόλεμον”· π.χ. jihad θεωρεῖται καὶ ἡ διαμαρτυρία κατὰ τῶν καταχρήσεων μουσουλμάνων ἀρχόντων. Ἡ κλασσικὴ πάντως σημασία τῆς ἐντολῆς παραμένει ἀναμφισβήτητη. Οἱ ἐκτός τῆς κυριαρχίας τοῦ Ἰσλὰμ χῶρες ὀνομάζονται “Οἶκος Πολέμου” (Dar al-Harb) καὶ ἀντιδιαστέλλονται τοῦ Dar-al-lslam, τοῦ “Οἴκου τοῦ Ἰσλάμ”. Εἶναι περιοχὲς ἀγῶνος – ἰδιαιτέρως ὅπου ἐπικρατεῖ ὁ πολυθεϊσμός, ἡ ἀθεΐα, ἡ εἰδωλολατρία – ἕως ὅτου τεθοῦν διὰ τῆς jihad ὑπὸ τὸ κράτος τῆς ἀληθοῦς πίστεως. Ὁ χαρακτήρας τοῦ Ἰσλὰμ ὑπῆρξε ἐπιθετικός· ἐκεῖ ὅπου ἡ πειθὼ δὲν ἔφερε ἀποτέλεσμα, τὸ ξίφος ἀπεδεικνύετο πειστικότερο. Ἡ μέσῳ τοῦ “ἱεροῦ πολέμου” διάδοση τῆς πίστεως ἐνεύρωσε τὸ Ἰσλὰμ στὶς περιόδους τῆς ἐπεκτάσεώς του.

Ἔτσι κατόρθωσε νὰ ἐπιβάλει μὲ ταχύτητα ἀστραπῆς τὴν κυριαρχία του ἀπὸ τῶν στηλῶν τοῦ Ἡρακλέους μέχρι τοῦ Ἰνδοῦ ποταμοῦ. Τὸ Ἰσλάμ, γιὰ νὰ ἐπικρατήσει δὲν χρειάσθηκε ὅπως ὁ Χριστιανισμὸς ἑκατομμύρια μαρτύρων τῶν ὀπαδῶν του. Προτίμησε νὰ τοὺς ἀναζητήσει μεταξὺ τῶν ὀπαδῶν τῶν ἀντιπάλων θρησκειῶν. Οἱ ἑβραϊκοὶ καὶ χριστιανικοὶ πληθυσμοί, ὡς κάτοχοι τῶν Γραφῶν (καὶ ἀναγκαῖοι γιὰ τὴν οἰκονομικὴ εὐμάρεια τοῦ κράτους τῶν πολεμιστῶν), εἶχαν δικαίωμα νὰ διατηρήσουν τὴν θρησκεία τους καταβάλλοντας κεφαλικὸ φόρο· ἐννοεῖται καὶ τὸ δικαίωμα τοῦτο ὑπὸ πολλῶν ἡγεμόνων καταπατήθηκε ἐπανειλημμένως. Ἡ ἀντίληψη περὶ jihad, ἡ ὁποία ὑπῆρξε ἀναμφισβήτητο στοιχεῖο τῆς δυναμικότητος τῆς μουσουλμανικῆς θρησκείας, ἐπισημαίνει γιὰ μίαν ἀκόμη φοράν ὅτι τὸ Ἰσλάμ, παραλλήλως πρὸς τὸν θρησκευτικό του χαρακτήρα, ὑπῆρξε καὶ μέγεθος πολιτικό. Ὁ Προφήτης δὲν ἵδρυσε μόνον μίαν θρησκευτικὴ κοινότητα, ἄλλα καὶ ἕνα κράτος.

Ἡ νοοτροπία τοῦ “ἱεροῦ πολέμου”, ἐνῶ ὑπῆρξε τὸ ἰσχυρὸ νεῦρο τοῦ Ἰσλαμισμοῦ κατὰ τὴν πρώτην ἱστορική του περίοδο, κατέληξε κατὰ τὸν ΙΘʼ αἰώνα καὶ στὶς ἀρχὲς τοῦ ἰδικοῦ μας εὐαίσθητο καὶ κρίσιμο σημεῖο γιὰ τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Μωάμεθ. Ὅταν κάποιος ἀναλογισθεῖ ὅτι, σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ Προφήτη, οἱ πιστοὶ θὰ εἶχαν πάντοτε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ αὐτὴ τὴ νίκη, ἀντιλαμβάνεται εὔκολα γιατί πολλοὶ μουσουλμανικοὶ λαοί, εὑρισκόμενοι τότε σὲ παρακμὴ καὶ ὑπὸ τὴν ἐξουσία ἄλλων κρατῶν, ἀντιμετώπισαν μίαν ἰδιότυπη θρησκευτικὴ κρίση».

Σημείωσις τοῦ «Ο.Τ.»: Τό ἀνωτέρω ἄρθρο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας ἄς τό μελετήσουν ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί οἱ ἐν Ἑλλάδι Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι κάμνουν δῶρον τό Κοράνιον εἰς Μουσουλμάνους, ὑποτιμῶντες, μέ τάς πράξεις των, τό Εὐαγγέλιον, τό ὁποῖον διδάσκει τήν ἀγάπην, τήν μετάνοιαν, τήν δικαιοσύνην κ.λπ.

ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΝΩΜΕΝ ΤΑΣ ΕΥΡΩΠ. ΧΩΡΑΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΝ ΟΧΥΡΟΝ, ΔΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩΜΕΝ ΤΗΝ ΙΣΛΑΜΙΚΗΝ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ἡ Δύση μέσα ἀπὸ τὴν πνευματικὴ παρακμή της ἐκτρέφει τοὺς θύτες της. Τρεῖς βασικοὺς πυλῶνες ἔχει ὁ πολιτισμὸς τῆς Εὐρώπης καὶ τοῦ «τέκνου» της, τῆς Βόρειας Ἀμερικῆς. Τὴν Ἀθήνα, τὴ Ρώμη καὶ τὸν χριστιανισμό. Ἀκόμη καὶ ἡ ἀνεκτικότητα στὶς ἄλλες θρησκεῖες, σὲ αὐτοὺς τοὺς τρεῖς πνευματικοὺς πυλῶνες ἔχει τὴν ἠθικὴ καὶ φιλοσοφικὴ βάση της. Ἡ ἰσλαμικὴ τρομοκρατία εἶναι ἕνα ἁρπακτικὸ θηρίο, ποὺ μυρίζει τὴ σήψη, τὴν ἔκπτωση τῶν ἀξιῶν μας, τὴν ἀποπνευματικοποίηση τῆς Δύσης. Οἱ ΗΠΑ, ὡς ἡ μεγαλύτερη δύναμη τοῦ δυτικοῦ κόσμου, μὲ τὴ μεγαλύτερη ἐπίδραση στὴ ζωὴ καὶ στὰ συμφέροντα τῶν μουσουλμανικῶν χωρῶν, εἶναι ὁ κύριος στόχος τῆς ἰσλαμικῆς ἐπιθετικότητας, χωρὶς νὰ ὑπολείπονται σὲ κίνδυνο οἱ ἄλλες χῶρες τῆς «ἄπιστης» Δύσης. Ἀπὸ τὴ μία ὁ ἄκρατος ὑλισμὸς καὶ ἡ κυριαρχία τῆς ἀγορᾶς, ἡ ὑποχώρηση τῶν ἀνθρωπιστικῶν σπουδῶν καὶ τῆς χριστιανικῆς ταυτότητας τῶν δυτικῶν χωρῶν καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ «πολιτικὴ ὀρθότητα», τὸ παραμορφωμένο καὶ προβληματικὸ παιδὶ τῆς μαρξιστικῆς ἐπίδρασης στὶς φιλελεύθερες κοινωνίες μας, αὐτὴ ἡ ὠχρὰ σπειροχαίτη τοῦ δημόσιου λόγου, δημιουργοῦν χῶρο καὶ δέλεαρ μαχητικῆς ἐπέκτασης τοῦ ριζοσπαστικοῦ ἰσλάμ. Οἱ δράστες στὴ Βοστόνη ἦταν μετανάστες, ὅμως στὸ Λίντς τῆς Ἀγγλίας καὶ στὴ Γαλλία, σὲ διάφορες ἐπιθέσεις, οἱ δράστες δὲν ἦταν παρὰ home boys. Παιδιὰ γεννημένα

καὶ ἀναθρεμμένα στὶς κοινωνίες, ποὺ ἀργότερα ἔστρεψαν ἐναντίον τους τὰ ὅπλα. Ὁ ἄνθρωπος πάντοτε θέλει νὰ στρέφει τὸ βλέμμα του σὲ ἀπάτητες κορυφές, σὲ κάτι ὑπερβατικό, μεγαλύτερο καὶ ἠθικότερο ἀπὸ τὴν ὑλικὴ πραγματικότητα καὶ τὰ προβλήματά της. Γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶναι κατεξοχὴν ὑπερβατικὸ ὄν. Πι-

ἐπιχαίροντες. Διεστραμμένοι «προοδευτικοί», ποὺ θεωροῦν τοὺς φονιάδες τοῦ τζιχὰντ ὡς «ἀντιιμπεριαλιστὲς ἀγωνιστές». Δὲν καταλαβαίνουν ὅτι θὰ ἔρθει καὶ ἡ δική τους ὥρα ὅτι εἶναι ἀλληλέγγυοι σὲ κάποιους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους θεωροῦνται ἁπλῶς «χρήσιμοι ἠλίθιοι». Πολίτες μὴ μουσουλμάνοι, δῆθεν διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, ἱ-

στεύει σὲ ἰδέες, Θεό, σύμβολα, κινητοποιεῖται καὶ ἀγωνίζεται γι᾽ αὐτά. Δὲν τοῦ ἀρκεῖ νὰ τρώει, νὰ ἀναπαράγεται καὶ νὰ κοπρίζει. Τουλάχιστον ὄχι πάντα καὶ ὄχι οἱ πάντες. Ὅσο ἡ Δύση ἦταν ὀχυρωμένη πίσω ἀπὸ τὰ κυκλώπεια τείχη τῆς πνευματικῆς καὶ ἠθικῆς κληρονομιᾶς τῆς Ἑλλάδας, τῆς Ρώμης καὶ τοῦ χριστιανισμοῦ, ἡ ἰσλαμικὴ ἐπιθετικότητα συντριβόταν μπροστὰ σὲ αὐτὲς τὶς ἄπαρτες ἐπάλξεις, ποὺ κανεὶς πρωτόγονος μανιχαϊσμὸς δὲν μπορεῖ νὰ νικήσει. Σήμερα ὁμάδες τυφλῶν ἀπὸ μίσος φανατικῶν μπαίνουν ἀπὸ τὶς κερκόπορτες τῆς ἄρνησης τῆς ἴδιας μας τῆς ψυχῆς καὶ κάθε τόσο βυθίζουν στὸ αἷμα ἀθώους. Προσφέρουν δὲ ἕνα δελεαστικὸ «πακέτο» ὁλοκληρωτικῆς λύσης τῶν πνευματικῶν καὶ ὑλικῶν ἀδιεξόδων τῶν καταφρονεμένων ἢ τῶν ἀνήσυχων ψυχῶν. Εἶναι τόσο σάπιες οἱ κοινωνίες μας, ποὺ μέσα στὴν ἴδια τὴ Δύση βρίσκονται ἀπολογητὲς τῆς ἰσλαμικῆς τρομοκρατίας ἢ ἀκόμη καὶ

στολόγοι καὶ ἐν γένει δημοσιολογοῦντες, προδότες τῶν ἐθνῶν τους, τῆς πνευματικῆς, φιλοσοφικῆς καὶ ἠθικῆς κληρονομιᾶς αἰώνων. Πνευματικοὶ δωσίλογοι, ποὺ γίνονται πολιτικὰ μειοδότες στὴ βαρβαρότητα. Οἱ διάφορες παραφυάδες τῆς ψευτοθρησκείας τοῦ μαρξισμοῦ καὶ ἡ νεοφιλελεύθερη γιάπικη ἀγραμματοσύνη ἔσπρωξαν τὶς ἀνθρωπιστικὲς σπουδὲς ὅλο καὶ πιὸ πολὺ στὸ περιθώριο. Περιόρισαν ὅλο καὶ πιὸ πολὺ τὶς χριστιανικὲς ἐκκλησίες καὶ τὸ ἠθικὸ πλαίσιο, ποὺ θέτει ἡ πνευματικότητά τους. Ὁ Πλάτωνας, ὁ Ἀριστοτέλης, ὁ Θουκυδίδης, ὁ Χριστὸς καὶ οἱ Ἀπόστολοί του παραμερίστηκαν ἀπὸ τοὺς αὐτοχειριαζόμενους φωταδιστές, γιὰ νὰ περάσουν τὰ ξόανα τῆς ἀγοραίας ἐκκοσμίκευσης, δεξιὰ ἢ ἀριστερά. Ἡ Δύση ἔχασε τὸ πρόσωπό της, ἔχασε τὶς ἀπαντήσεις στὰ πανάρχαια ἐρωτήματα. Αὐτή, μὲ πρώτους τοὺς Ἕλληνες, τὰ ἔθεσε πρώτη, αὐτὴ εἶχε τὶς ἀπαντήσεις καὶ ἀκόμη τὶς ἔχει στοὺς τρεῖς θεόρατους

Ὑπὸ τοῦ κ. Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη, Δικηγόρου Ἀθηνῶν

πυλῶνες τῆς πνευματικῆς κληρονομιᾶς της, ὅμως τοὺς γύρισε τὴν πλάτη. Ἄφησε τὸ Ἰσλὰμ καὶ ἄλλες πρωτόγονες σέκτες ἢ τὴν πρέζα νὰ δίνουν ψεύτικες ἀπαντήσεις στοὺς ἀνθρώπους, νὰ ποτίζουν μὲ δηλητήριο αὐτούς, ποὺ πάντα θὰ διψοῦν γιὰ κάτι σπουδαιότερο ἀπὸ τὸ καινούργιο μοντέλο τῆς x αὐτοκινητοβιομηχανίας ἢ γι᾽ αὐτές, ποὺ δὲν πιστεύουν ὅτι θὰ βροῦν γκόμενο, ἐπειδὴ λούστηκαν μὲ τὸ συγκεκριμένο σαμπουάν. Ὁ δυτικὸς κόσμος εἶναι ὑπὸ πολιορκία, ἐνῶ ἐχθροὶ ὑπάρχουν καὶ ἐντὸς τῶν τειχῶν. Ἀργὰ ἢ γρήγορα ἡ Εὐρώπη καὶ ἡ Β. Ἀμερικὴ θὰ βρεθοῦν ἐνώπιον ἑνὸς ἀνελέητου διλήμματος. Ἢ θὰ ἀφεθοῦν μὲ σπασμωδικὲς ἀντιδράσεις νὰ ἁλωθοῦν ἀπὸ τὸν ἐχθρὸ ἢ θὰ ξανακάνουμε τὶς χῶρες μας, αὐτὸ ποὺ ἦταν πάντα: χριστιανικὸ ὀχυρό. Καὶ αὐτὸ προϋποθέτει τὴν ὁλικὴ ἐπαναφορὰ τῶν τριῶν ἀστείρευτων δυνάμεων. Τὴν καθολικὴ κυριαρχία τους ὡς βάσεων τῆς πνευματικῆς συγκρότησης τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου στὴν Εὐρώπη καὶ τὴν Ἀμερική. Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ρώμη καὶ ὁ χριστιανισμὸς εἶναι οἱ ἀρχαῖες ἀλλὰ καὶ οἱ πλέον σύγχρονες ἀπαντήσεις στὰ ἀδιέξοδα, εἶναι τὰ «πυρηνικὰ» ὅπλα τῆς ἀποτροπῆς στὴν ἰσλαμικὴ ἐπιθετικότητα, τὴν ὁποία ὀφείλουμε νὰ ὑποτάξουμε καὶ πάλι… Το παρὸν ἄρθρον ἐδημοσιεύθη διὰ πρώτην φορὰν τὴν Τετάρτην 24 Ἀπριλίου εἰς τὴν ἡμερησίαν ἐφημερίδα “Δημοκρατία”».

Ὁ Πατριάρχ ης Ἀντιοχείας κ. Ἰωάννης καλεῖ τοὺς Ὀρθοδόξους τῆς Συρίας εἰς ἑνότητα, προσευχήν, σταθερὰν πίστιν καὶ ἀγάπην πρὸς τὴν Πατρίδα Ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας κ. Ἰωάννης εἰς τὸ Πασχάλιον μήνυμά του ὑπογραμμίζει μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς:

«Σήμερα γιορτάζουμε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἐνῶ μᾶς κυριαρχεῖ ὁ φόβος καὶ τὸ ἄγχος. Οἱ καταστροφὲς πολλαπλασιάζονται, τὸ κακὸ πυκνώνει καὶ οἱ σκοτωμοὶ παντοῦ καὶ πάντα. Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ γιορτάσουμε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Σωτήρα καὶ ἡ Χώρα μας νὰ βρίσκεται σὲ κατάσταση μεγάλης συμφορᾶς, οἱ πεινασμένοι νὰ εἶναι πολλοὶ καὶ οἱ διωγμένοι νὰ αὐξάνονται διαρκῶς; Πῶς θὰ ζήσουμε τὴν Ἀνάσταση καὶ ὁ σταυρὸς νὰ εἶναι παρὼν συνεχῶς; Εἶναι τὸ μυστήριο τοῦ Χριστοῦ “ὁ Σταυρὸς ἔφερε τὴ χαρὰ σ᾽ ὅλον τὸν κόσμο”. Ὅπου εἶναι ὁ σταυρός, ἐκεῖ εἶναι καὶ ἡ πραγματικὴ ἀνάσταση. Διαφορετικά, θὰ ἦταν ἕνα ποίημα ἢ ἕνα τραγούδι. Ὁ κόσμος δὲν ἀγαπᾶ τὸ σταυρό, ἐπιθυμεῖ τὴν ἀπουσία

του, ἀλλὰ οἱ σταυροὶ τὸν περικυκλώνουν ἀπὸ ὅλες τὶς μεριές. Ὁ πιστὸς δὲν κλείνει τὰ μάτια του σ᾽ αὐτὴν τὴν κατάσταση, ἀλλὰ τὴν ἀντιμετωπίζει μὲ τὸ πνεῦμα τῆς Ἀνάστασης καὶ ἐξάγει ἀπ᾽ αὐτὴν τὴ καινούργια ζωὴ καὶ τὴν ἐνδύει μὲ τὸ φῶς τῆς ζωῆς. Ἡ δύναμη τῆς Ἀνάστασης τοῦ Σωτῆρος μεταβάλλει τὸ Σταυρὸ σὲ ὄργανο χαρᾶς, σκοπὸ ζωῆς, μάρτυρα ἀγάπης καὶ ἐντολὴ συμμετοχῆς καὶ ἀλληλεγγύης. Ἀγαπητοί μου Ὁ λόγος γιὰ τὸ Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάσταση ἀποκτᾶ σήμερα μία πιὸ βαθιὰ ζωτικὴ σημασία, διότι πολλοὶ ἀδελφοί μας δοκιμάζονται καὶ ὑποφέρουν ἀπὸ τὶς πολλὲς κακουχίες καὶ τὰ θλιβερὰ γεγονότα, ποὺ βιώνουμε. Ἀδελφοί μας Μητροπολίτες, ἱερεῖς καὶ λαϊκοὶ παραμένουν στὰ χέρια τῶν ἀπαγωγέων τους. Πολλοὶ ἱερεῖς καὶ λαϊκοὶ δολοφονήθηκαν σὲ διάφορα μέρη καὶ χι-

λιάδες πιστοὶ ἐκδιώχθηκαν ἀπὸ τὶς ἑστίες τους. Ἐμεῖς σηκώνουμε τὸ σταυρὸ ὅλων τῶν δοκιμαζομένων. Συμμεριζόμαστε τὸ δράμα καὶ τὴ λύπη τῆς Μητρόπολης Χαλεπίου,

τῆς κάθε ἐνορίας καί τοῦ κάθε σπιτιοῦ. Αὐτὴ ὅμως ἡ λύπη πρέπει νὰ χαλιβδώσει τὴ θέλησή μας γιὰ μεγαλύτερη ἀντίσταση καὶ νὰ εἶναι ἀφορμὴ γιὰ ὁμολογία τῆς πίστης μας στὴν Ἀνάσταση. Καταβάλαμε μέχρι σήμερα, μέσῳ τῶν ἁρμοδίων

Συμφώνως πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον τῆς νήσου κ. Εἰρηναῖον

ΕΠΕΔΕΙΝΩΘΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗΝ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ Ἠμπορεῖ ἡ πολιτική ἡγεσία τῆς τριτοκομματικῆς κυβερνήσεως νά ἰσχυρίζεται ὅτι «κάτι» ἀλλάζει εἰς τήν οἰκονομίαν ἐπί τό θετικώτερον, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Εἰρηναῖος ὅμως εἰς συνομιλίαν, τήν ὁποίαν εἶχε μέ ἐκπροσώπους τῆς ἐφημερίδος «Παρασκήνιο» ὑπεστήριξεν ὅτι ἡ κατάστασις εἰς τήν Κρήτην ἔχει ἐπιδεινωθῆ πολύ. Συμφώνως πρός τήν ἐφημερίδα:

«Σὲ δραματικοὺς τόνους περιέγραψε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης, κ. Εἰρηναῖος τὴν κατάσταση, ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν Κρήτη, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, ποὺ ἔχει τσακίσει τοὺς ἀνθρώπους. “Ἡ κατάσταση, τὸν τελευταῖο χρόνο, ἔχει ἐπιδεινωθεῖ πάρα πολύ. Ὁλοένα καὶ περισσότεροι ἄνθρωποι φθάνουν σὲ ἐμᾶς ζητώντας βοήθεια” – εἶπε ὁ ὁ κ. Εἰρηναῖος, ἐξηγώντας ὅτι μόνο στὴ Διακονία τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, ποὺ προσφέρει τρόφιμα καὶ ροῦχα, τὰ 800 ἄτομα ποὺ προσέφευγαν ἐκεῖ τὸ Δεκέμβριο, σήμερα ἔχουν φτάσει τὰ 1334! Ἡ κατάσταση, ὡστόσο, παίρνει

δραματικὲς διαστάσεις ἂν σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι τὸ Ταμεῖο τῆς Ἀγάπης δέχεται τηλεφωνήματα ἀκόμη κι ἀπὸ ἡλικιωμένους, ποὺ δὲν ἔχουν τὰ ἐλάχιστα χρήματα, ποὺ χρειάζονται, γιὰ νὰ ἀγοράσουν φάρμακα γιὰ τὴν ὑπέρταση, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κινδυνεύει ἡ ζωὴ τους καθημερινά!. Ἀκόμη, ἡ Ἀρχιεπισκοπὴ διευκολύνει περίπου 1.500 οἰκογένειες, στὶς ὁποῖες δὲ δίνει ἀπευθείας χρήματα, ἀλλὰ πληρώνει λογαριασμοὺς ἢ συμμετοχὲς σὲ φάρμακα. Χαρακτηριστικὸ εἶναι τὸ παράδειγμα οἰκογένειας μὲ 5 παιδιά. Ὁ πατέρας τῆς οἰκογένειας τηλεφώνησε στὴν Ἀρχιεπισκοπή, λέγοντας ὅτι θὰ τοὺς ἔπαιρναν τὸ ρολόϊ τοῦ ρεύματος. Ἄνθρωποι τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς πῆγαν στὸ σπίτι, διαπίστωσαν τὴν κατάσταση, κι ἀφοῦ ἐπιβεβαίωσαν τὴν οἰκονομικὴ ἀδυναμία τῆς οἰκογένειας (ἀκόμη καὶ μὲ τὸν ἔλεγχο τοῦ ἐκκαθαριστικοῦ τῆς Ἐφορίας) πῆραν τὸ λογαριασμὸ, τὸν ὁποῖο τακτοποίησαν. Τραγικὴ εἶναι ἡ κατάσταση καὶ στὸ γραφεῖο εὑρέσεως ἐργασίας τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, ὅπου αὐτὴ τὴ

στιγμή, ἔχουν ἀπευθυνθεῖ πάνω ἀπὸ 2.000 ἄτομα ζητώντας δουλειά. Δὲν εἶναι λίγες, μάλιστα, καὶ οἱ οἰκογένειες ποὺ δὲν ἔχουν… οὔτε ἕνα ἐργαζόμενο! Χαρακτηριστικὸ εἶναι τὸ παράδειγμα πενταμελοῦς οἰκογένειας, ποὺ ἐπισκέφθηκε σύσσωμη τὸ Γραφεῖο Εὕρεσης Ἐργασίας, προκειμένου νὰ ἐξασφαλίσουν… κάποιο εἰσόδημα γιὰ τὸ σπίτι τους! Στὸ Γραφεῖο Εὕρεσης Ἐργασίας, ὡστόσο, ὑπάρχουν καὶ πολλοὶ ἡλικιωμένοι, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν μία δουλειά, προκειμένου νὰ ἐξασφαλίσουν λίγα ἔνσημα ποὺ τοὺς “λείπουν”, γιὰ νὰ θεμελιώσουν συνταξιοδοτικὸ δικαίωμα».

Ὑπογραμμίζεται ὅτι προσφάτως οἱ Σεβ. Μητροπολῖται διαφόρων Ἱ. Μητροπόλεων τῆς Κρήτης παρευρέθησαν εἰς μεγάλας συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας τῶν κατοίκων τῶν Ἱ. Μητροπόλεών των καί κατήγγειλαν δημοσίως τήν διάλυσιν τοῦ Κράτους, τήν ἐγκατάλειψιν τῆς Κρήτης καί τήν περιφρόνησιν τοῦ λαοῦ της ἀπό τούς πολιτικούς, οἱ ὁποῖοι συγκροτοῦν τήν Κυβέρνησιν.

τοπικῶν καὶ διεθνῶν ἀρχῶν, πολλὲς προσπάθειες, ζητώντας ὄχι μόνο τὴν ἀπελευθέρωση τῶν ἀπαχθέντων, καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ὀλιγότερο, ποὺ μπορεῖ νὰ συμβεῖ, ἀλλά, τὴν ἐπιβολὴ τῆς εἰρήνης στὴν περιοχή μας καὶ τὴν ἀποκήρυξη τῆς βίας μεταξὺ τῶν συμπολιτῶν. Δὲν παραδινόμαστε στὴ δημιουργηθεῖσα κατάσταση, ὅπως δὲν παραδόθηκε ὁ Κύριος στὸ δρόμο τοῦ Γολγοθᾶ. Θὰ συνεχίσουμε τὸ δρόμο καὶ δὲν θὰ παύσουμε νὰ διεκδικοῦμε τὸ δίκαιο τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀπολαμβάνει μία ἥσυχη καὶ ἀξιοπρεπῆ διαβίωση. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι μιὰ πραγματικότητα. Διὰ τὸ λόγο αὐτὸ Σᾶς καλῶ γιὰ περισσότερη ἑνότητα, περισσότερη προσευχή, περισσότερη σταθερὴ πίστη, περισσότερη ἀγάπη πρὸς τὴν Πατρίδα καὶ περισσότερη ἀλληλεγγύη πρὸς τοὺς συμπολίτες Σας. Ἔτσι θὰ ἔχουμε περισσότερη δύναμη καὶ ἀποτελεσματικότητα στὴ διεκδίκηση τῆς ἄρσης τῆς ἀδικίας, τῆς ἀσφαλοῦς ἐπιστροφῆς τῶν ἀπαχθέντων καὶ τῆς ἐξάλειψης τῶν δακρύων τῶν πονεμένων».

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀπειλεῖ μὲ ἀγωγάς

Συμφώνως πρὸς τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Πρακτορεῖον ἡ «Ρομφαία», ὑπὸ ἡμερομηνίαν 7ην Μαΐου:

«Συκοφαντικὲς καὶ ὑποβολιμαῖες χαρακτήριζαν κύκλοι τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν ὅλες τὶς "πληροφορίες", ποὺ κυκλοφόρησαν, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον στὸ διαδίκτυο, σχετικὰ μὲ τὴν ὑποτιθέμενη μετάβαση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου στὴν Καλαμάτα διὰ ἑλικοπτέρου, προκειμένου νὰ περάσει δῆθεν τὶς "διακοπές του" σὲ πολυτελὲς κατάλυμα. Οἱ ἴδιες πηγές, ἀπαντώντας στὴ Romfea.gr, διευκρίνισαν πὼς "ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἔχει ἤδη δώσει ἐντολὴ στὶς ἁρμόδιες νομικὲς ὑπηρεσίες νὰ προχωρήσουν ἄμεσα στὴν κατάθεση ἀγωγῶν σὲ βάρος τῶν ὑπευθύνων τῶν διαφόρων ἠλεκτρονικῶν καὶ ἄλλων Μ.Μ.Ε.". Στὶς ἀγωγές, ὑπογράμμισαν, "θὰ αἰτεῖται ἡ ἐπιδίκαση ποσοῦ ὕψους 500.000 εὐρὼ γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῆς ἠθικῆς βλάβης, ποὺ ὑπέστη, ποσὸ τὸ ὁποῖο προτίθεται νὰ διαθέσει γιὰ τὴν ἐνίσχυση τοῦ φιλανθρωπικοῦ καὶ κοινωνικοῦ ἔργου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καὶ συγκεκριμένα τῶν συσσιτίων"».

ΑΙ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΑΙ ΔΙΑΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ Πατριαρχεῖον, ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν τῶν «ὑπογείων ρευμάτων» τῆς Ἀμερικῆς, διοργανώνει κατὰ περιόδους διαθρησκειακὰς διασκέψεις μὲ θέματα τὴν εἰρήνην, τὴν ἐξάλειψιν τῆς βίας, τῆς πενίας καὶ τὴν εἰρηνικὴν συνύπαρξιν λαῶν μὲ διαφορετικὸν θρήσκευμα. Ὁ «Ο.Τ» ἀντετάχθη εἰς αὐτὰς τὰς διαθρησκειακάς, αἱ ὁποῖαι ἔφθασαν ἕως τοῦ σημείου νὰ ζητοῦν τὴν ἐξάλειψιν (διαγραφὴν) ὅλων τῶν στοιχείων βίας ἀπὸ τὰς Ἁγίας Γραφὰς τῶν Χριστιανῶν, τῶν Ἰουδαίων καὶ τοῦ Ἰσλάμ. Ὁ «Ο.Τ.» ἐπεσήμανεν, ἀμέσως, μὲ στοιχεῖα ὅτι ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν ἔχει τοιαῦτα στοιχεῖα καὶ εἶναι βλασφημία ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ ἰσχυρίζωνται οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ Φαναρίου καὶ ὁ ἴδιος ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὅτι ἡ Καινὴ Διαθήκη περιλαμβάνει πολεμικὰ στοιχεῖα μίσους καὶ βίας. Ὑπεγράμμισεν ἐπίσης ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν ἀναγνωρίζομεν τὰ «ἱερὰ» βιβλία τῶν Μουσουλμάνων καὶ τῶν Ἰουδαίων ὡς Ἁγίας Γραφάς. Τὸ αὐτὸ ἔπραξε καὶ πράττει ὁ «Ο.Τ.» ἕως σήμερον διὰ τὰς διαθρησκειακάς, αἱ ὁποῖαι δὲν ἔχουν βοηθήσει τὴν ἀνθρωπότητα. Διότι καὶ τρομοκρατικὰς πράξεις ἔχομεν ἀπὸ τοὺς Μὴ Χριστιανοὺς εἰς ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ κόσμου, καὶ ἐμφυλίους ἔχομεν, καὶ πολεμικὰς ἐνεργείας ἔχομεν καὶ πρωτοφανεῖς διώξεις ὀρθοδόξων καὶ πλανεμένων Χριστιανῶν ἔχομεν κ.λπ. Τελευταίως μᾶς προέκυψεν ἡ ἀπαγωγὴ τοῦ Ὀρθοδόξου Μητροπολίτου Χαλεπίου καὶ τοῦ Κόπτου «Μητροπολίτου» τῆς περιοχῆς. Ποία ἡ ἐπιρροὴ τῶν ἐκπροσώπων τῶν διαθρησκειακῶν διασκέψεων διὰ τὴν ἀπελευθέρωσίν των; Ποῖαι αἱ ἐνέργειαί των πρὸς τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς πρὸς τὴν κατεύθυνσιν αὐτήν; Πῶς αὔριον τὸ Φανάριον θὰ αἰτιολογήση τὰς νέας διαθρησκειακὰς μὲ τὸ περιεχόμενον, τὸ ὁποῖον προανεφέραμεν; Ποίας ἐνεργείας ἔκαμνεν ὁ Οἰκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος πρὸς τὸν μεγιστάνα τοῦ πλούτου, μουσουλμάνον κ. Φατουλὰχ Γκιουλέν, τὸ ὁποῖον ηὐχαρίστησε δημοσίως, προσφάτως, διὰ τὰς καλὰς ὑπηρεσίας, τὰς ὁποίας προσφέρει εἰς τὴν διοργάνωσιν τῶν διαθρησκειακῶν διασκέψεων διὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν τοῦ Ὀρθοδόξου Μητροπολίτου καὶ τοῦ Κόπτου «Ἐπισκόπου»; Ὑπογραμμίζεται ὅτι ὁ κ. Φατουλὰχ Γκιουλέν, μὲ τὰ χρήματα τὰ ὁποῖα διαθέτει διεισδύει ὑπὲρ τῆς Τουρκίας εἰς ὅλας τὰς χώρας, εἰς τὰς ὁποίας ὑπάρχουν Μουσουλμανικοὶ πληθυσμοὶ ἢ Μουσουλμανικαὶ Μειονότητες ἢ Τουρκόφωνοι πληθυσμοὶ, (ὡς διὰ παράδειγμα εἰς τὴν Κίναν ἢ εἰς χώρας τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἑνώσεως). Ὁ κ. Φατουλὰχ Γκιουλὲν ἡγεῖται ὁλοκλήρου ἰσλαμικοῦ κινήματος, τὸ ὁποῖον ὑπηρετεῖ τοὺς «στρατηγικοὺς σχεδιασμούς του». Πῶς τὸν ἐνεργοποιεῖ ὁ Οἰκ. Πατριάρχης διὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν τοῦ Ὀρθοδόξου Μητροπολίτου καὶ τοῦ Κόπτου «Ἐπισκόπου»;

Πῶς ἐσχολιάσθη ἡ παρουσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς τὴν Ἴμβρον κατὰ τὸ Πάσχα

«Ὡς τὴν “ἀνάσταση ἑνὸς νησιοῦ” χαρακτηρίζει ἡ ἀνταποκρίτρια τῆς “Suddeutsche Zeitung” Κριστιάνε Σλέτσερ τὴν παρουσία τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου στὴν Ἴμβρο τὸ Πάσχα. Στὸ ὁδοιπορικό της στὸ ἄλλοτε ἑλληνικὸ νησὶ τῆς Ἴμβρου, τὸ ὁποῖ ο ὀνομάζεται σήμερα Γκεκτσεαντὰ ὡς τμῆμα τῆς τουρκικῆς ἐπικράτειας, ἡ Γερμανίδα δημοσιογράφος ἐπισημαίνει —μὲ ἀφορμὴ τὴ λειτουργία, ποὺ ἔκανε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος στὸ νησὶ γιὰ τοὺς ἑορτασμοὺς τοῦ Πάσχα παρουσία ἑκατοντάδων Ἑλλήνων— ὅτι “γιὰ πρώτη φορὰ ἕνας ὀρθόδοξος Πατριάρχης γιορτάζει τὸ Πάσχα σὲ τουρκικὸ ἔδαφος”. Τὸ δημοσίευμα περιλαμβάνει τὴ μαρτυρία Ἑλληνίδας κατοίκου, ἡ ὁποία διατηρεῖ τὴν ἀνωνυμία της. Ὅπως σημειώνεται, “Ντερέκοϊ λέγεται σήμερα ὁ τόπος γέννησής της. Οἱ Ἕλληνες ὀνόμαζαν Σχοινούδι τὸ χωριό, τὸ ὁποῖο ἦταν κάποτε τὸ μεγαλύτερο στὴν Τουρκία, μέχρι τὴν ἀπόφαση τῆς Ἄγκυρας νὰ διώξει ἀπὸ τὸ νησὶ ὅλους τοὺς Ἕλληνες. Τώρα, ὅμως, θέλει ἡ Ἄγκυρα τὴν ἐπιστροφὴ τῶν κυνηγημένων μαζὶ μὲ τὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἐγγόνια τους, γιὰ νὰ ξαναζωντανέψει τὸ νησί, ποὺ ἀνῆκε γιὰ τόσο καιρὸ στὰ φαντάσματα καὶ στοὺς νεκρούς”. Προσφάτως, ἐπετράπη ἡ ἀποκατάσταση τοῦ πρώτου ἑλληνικοῦ σχολείου, τὸ ὁποῖο λέγεται ὅτι θὰ

ἀνοίξει τὸν Σεπτέμβριο. “Αὐτὸ δὲν θὰ μποροῦσα νὰ τὸ φανταστῶ ποτὲ” ὑποστηρίζει ἡ Ἑλληνίδα, ἡ ὁποία πρόλαβε νὰ πάει μόλις ἕνα χρόνο στὸ σχολεῖο τοῦ χωριοῦ της, καθὼς τὸ 1964 ἡ Τουρκία ἀπαγόρευσε καθολικὰ τὴ διδασκαλία Ἑλληνικῶν στὸ νησί. Ἡ ἐφημερίδα ἐπισημαίνει ὅτι “τὸ Πάσχα γιορτάζεται παραδοσιακὰ στὴν ἐκκλησία τοῦ Πατριαρχείου στὸ Χρυσὸ Κέρας (Φανάρι). Γιὰ τὸν 72χρονο Βαρθολομαῖο ἦταν ὅμως “ἐπιθυμία, ποὺ διατηροῦσε ἐπὶ μακρὸν” νὰ τελέσει τὴν ἀκολουθία στὸν τόπο γέννησής του: στοὺς Ἁγίους Θεοδώρους, ποὺ ὀνομάζονται σήμερα Ζεϊτινλί, στὴν Ἴμβρο”. Περιγράφοντας τὴν παρουσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη στὸ νησί, ἡ γερμανικὴ ἐφημερίδα σημειώνει: “Οἱ Ἕλληνες ποὺ θέλουν πίσω τὰ σπίτια τους ἢ νὰ στείλουν τὰ παιδιά τους στὰ καινούργια σχολεῖα πρέπει νὰ ἔχουν τὴν τουρκικὴ ὑπηκοότητα. Πολλοὶ τὴν εἶχαν χάσει ἀρνούμενοι νὰ ὑπηρετήσουν στὸν τουρκικὸ στρατό. Γιʼ αὐτὸ πολλὲς οἰκογένειες ἔγραψαν τὰ σπίτια τους στὶς κόρες. Ἡ Ἄγκυρα θέλει τώρα νὰ ξαναδώσει στοὺς Ἕλληνες τῆς Ἴμβρου, τῆς Κων/πολης, καὶ στὰ παιδιά τους τὴν τουρκικὴ ὑπηκοότητα. Ἡ Ἄγκυρα προσφέρει καὶ τὴν ἐξαγορὰ τῆς στρατιωτικῆς θητείας γιὰ 10.000 εὐρώ”. Ὁ γενικὸς πρόξενος τῆς Ἑλλάδας στὴν Κων/πολη Νίκ. Μαθιουδάκης λέει ὅτι “αὐτὰ εἶναι σημαντικὰ βήματα. Τώρα δὲν μπορεῖ νὰ ξαναγυρίσει κάποιος τὸ ρολόϊ πίσω”».

Τήν ἑβδομάδα τῆς Διακαινησίμου (δέν ἐκυκλοφόρησεν ὁ «Ο.Τ.» ὅπως συνέβαινε κατ᾽ ἔτος) ἀπεκαλύφθη ὑπό τῶν Τουρκικῶν ἀρχῶν σχέδιον δολοφονίας τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου. Τό σχέδιον, ὅμως, ἐστηρίζετο εἰς ὑποψίας τῆς Ἀστυνομίας. Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης ἐδήλωσεν ὅτι δέν φοβεῖται, διότι πιστεύει εἰς τόν Θεόν. Πληροφορίαι ὑποστηρίζουν ὅτι τό σχέδιον δολοφονίας τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου εἶναι μία ἀκόμη καλοστημένη προβοκατόρικη ἐνέργεια τῆς Τουρκίας, ἡ ὁποία πιέζει διά τήν ἀνέγερσιν τοῦ Τεμένους, ζητεῖ τήν συνεκμετάλλευσιν τοῦ Αἰγαίου καί

κάμνει ἔρευνας διά πετρέλαιον μεταξύ Καστελλορίζου καί Ρόδου, ἐνῶ κατηγορεῖ τήν Ἑλλάδα ὅτι διατηρεῖ κέντρα ἐκπαιδεύσεως τρομοκρατῶν μέ στόχον τήν Τουρκίαν. Μίαν ἡμέραν πρό τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ σχεδίου δολοφονίας, ὁ Ἕλλην ἐκπρόσωπος τοῦ ὑπ. Ἐξωτερικῶν, διέψευδε μέ ἐπιχειρήματα και ἐπιθετικόν τρόπον τάς νέας κατηγορίας τῆς Τουρκίας (ἀλλεπάλληλαι τόν τελευταῖον καιρόν) ὅτι ἡ Ἑλλάς ἐκπαιδεύει τρομοκράται. Τήν μεθεπομένην τῶν ἀποκαλύψεων ἡ Τουρκία ἀνήγγειλεν ἐρεύνας διά τήν ἀνεύρεσιν πετρελαίου εἰς τό Αἰγαῖον.

Συμφώνως πρὸς τὸν διαδικτυακὸν ἱστότοπον «Zougla.gr», ὑπὸ ἡμερομηνίαν 7ην Μαΐου:

Περί τοῦ σχεδίου δολοφονίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΜΗ ΔΙΟΡΙΣΜΟΝ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΕΣΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΝ Ὑπό τῆς βουλευτοῦ τῆς Ν.Δ. κ. Φωτεινῆς Ἀραμπατζῆ Τό θέμα τοῦ μή διορισμοῦ θεολόγων εἰς τά σχολεῖα τῆς Μέσης Ἐκπαιδεύσεως, ἐνῶ αἱ ἐλλείψεις εἶναι μεγάλαι, ἔθεσε μέ ἐρώτησίν της πρός τόν ὑπ. Παιδείας κ. Ἀρβανιτόπουλον ἡ βουλευτής Σερρῶν κ. Φωτεινή Ἀραμπατζῆ. Τό πλῆρες κείμενον ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Στὴ γενικὴ δραματικὴ μείωση τῶν διορισμῶν σὲ ὅλο τόν ἐκπαιδευτικὸ κλάδο, ἦρθε νὰ προστεθεῖ φέτος καὶ ἡ παντελὴς ἀπουσία νέων διορισμῶν τοῦ κλάδου ΠΕ1 θεολόγων. Ταυτόχρονα, καὶ παρὰ τὶς κυβερνητικὲς ἐξαγγελίες, οἱ ἀναπληρωτὲς θεολόγοι τὸ φετινὸ σχολικὸ ἔτος ἦταν ἐλάχιστοι (μόλις 12), ἐνῶ ὑπάρχουν τόσο καταγεγραμμένα ὑφιστάμενα κενά, -κυρίως σὲ σχολικὲς μονάδες παραμεθορίων νησιωτικῶν περιοχῶν-, ὅσο καὶ ἀποχωρήσεις λόγῳ συνταξιοδότησης ἑκατὸ καὶ πλέον θεολόγων καθηγητῶν. Ἡ κοινωνικὴ ἀδικία ἐπιτείνεται ἀκόμη περισσότερο ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι σὲ ἄλλες εἰδικότητες ἔχουν γίνει διορισμοί, γεγονὸς ποὺ ὄχι μόνο ἀποτελεῖ καταστρατήγηση τῆς ἀρχῆς ἴσης μεταχείρισης

τῶν εἰδικοτήτων, ποὺ ὑπηρετοῦν στὴ β/θμια ἐκπαίδευση, ἀλλὰ καὶ παραβίαση τῆς ἀρχῆς τῆς ἀναλογικότητας στὸ ποσοστὸ νέων διορισμῶν ἀνὰ εἰδικότητα. Ἐπειδὴ ὁ ἀποκλεισμὸς τοῦ κλάδου τῆς θεολογίας ἀπὸ τοὺς φετινοὺς διορισμοὺς καὶ οἱ ἐλάχιστες ἀναπληρώσεις τῶν ἐκπαιδευτικῶν κενῶν ἔχουν ἀνατρέψει τὶς ζωὲς χιλιάδων ἐργαζομένων, καὶ προκειμένου νὰ καθησυχαστοῦν οἱ φωνὲς, ποὺ θέλουν τὴ διδασκαλία τῶν θρησκευτικῶν ἐκτὸς σχολικῆς διδακτέας ὕλης, Ἐρωτᾶται ὁ ἁρμόδιος Ὑπουργός, 1. Ποιὰ εἶναι τὰ πραγματικὰ κενὰ θεολόγων στὶς ἐκπαιδευτικὲς περιφέρειες τῆς χώρας καὶ γιατί δὲν καλύπτονται ἀπὸ τοὺς καθ᾽ ὕλην ἁρμόδιους ἐκπαιδευτικούς; 2. Ποιὰ εἶναι ἡ μελλοντικὴ πολιτικὴ τοῦ Ὑπουργείου στὸ θέμα τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν; 3. Προτίθεσθε νὰ καλύψετε τὰ ὑπάρχοντα κενά τοῦ τρέχοντος καὶ τοῦ προσεχοῦς σχολικοῦ ἔτους, μὲ ἱκανὸ ἀριθμὸ ἀναπληρωτῶν;».