Ορθόδοξος Τύπος φ. 1979, 14/06/2013 by anthologimata

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος

Τὴν 26ην Μαΐου ἡ ἐκπομπὴ «Ἀρχονταρίκι» μὲ ὑπεύθυνον παρουσιαστὴν τὸν Σεβ. Μητροπολίτην Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιον ἠσχολήθη «μὲ τὴν χαρὰ τοῦ Ἔρωτα». Ἡ ἐκπομπὴ ἀποτελεῖ πραγματικὴν ἐκτροπὴν ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξον Πατερικὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Σαράντης Σαράντος ἐφημέριος τοῦ Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου «ἐτόλμησεν» ὡς πνευματικὸς πατὴρ – ἐξομολόγος νὰ ἀπαντήση μὲ καυτὰ ἐρωτήματα καὶ σχόλια εἰς τὴν ἀπαράδεκτον καὶ προκλητικὴν ἐκπομπὴν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου. Παραθέτομεν ὁλόκληρον τὴν

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

14 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013 Ἐλισσαίου προφήτου, Μεθοδίου ΚΠόλεως ὁμολογητοῦ, Νήφωνος Ὁσίου Ἀθωνίτου

ΕΤΟΣ ΝΓ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1979

ΚΑΥΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ κ. ΙΓΝΑΤΙΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗΝ ΤΟΥ ΜΕ ΘΕΜΑ: «Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ» ἀπάντησίν του, μὲ τὴν ὁποίαν κατὰ τὴν ἄποψίν μας τεκμηριώνεται τὸ πόσον ξένος εἶναι ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μὲ τοὺς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ ἀπάντησις, ἡ ὁποία ἐδόθη ἐνῶ διηνύομεν ἀκόμη τὴν ἐκκλησιαστικὴν περίοδον τοῦ «Χρι-

Ὑπὸ τοῦ πανοσ. ἀρχιμανδρίτου π. Σαράντη Σαράντου

μιλητοῦ Σας πανοσιολογιωτάτου Ἱερομονάχου, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα “σεμνύνομαι” νά καταγράψω. Τό θέμα τῆς ἐκπομπῆς ἦταν “ἡ χαρά τοῦ ἔρωτα”. Παράλληλα, γιά νά γίνεται ζωντανότερος ὁ διάλογος καί γιά νά ἐμπεδωθεῖ ἀκόμα καί στό

ΣΑΡΩΤΙΚΑΣ ΑΛΛΑΓΑΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΖΩΟΓΩΝΗΣΙΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Ο ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ στὸς Ἀνέστη», ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Σεβασμιώτατε Ἅγιε Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιε, Χριστός Ἀνέστη!

Στό Ἀρχονταρίκι τῆς περασμένης Κυριακῆς 26ης Μαΐου τοῦ 2013 εἴδαμε, παρακολουθήσαμε καί ἀπορήσαμε γιά ὅσα διημείφθησαν μεταξύ τῆς Ὑμετέρας Σεβασμιότητος καί τοῦ συνο-

Ἐκλογὴ Ἀρχιεπισκόπου καὶ Σεβ. Μητροπολίτων μὲ τὴν συμμετοχὴν κληρικῶν, μοναχικῶν ταγμάτων καὶ λαϊκῶν

ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς

(2ον.—Τελευταῖον)

2. Ἡ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, διατυπωθεῖσα ὑπὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὑπὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὑπὸ τῶν Ἁγίων Συνόδων, περὶ τῶν αἱρετικῶν εἶναι ἡ ἑξῆς: αἱ αἱρέσεις δὲν εἶναι Ἐκκλησία, οὔτε δύνανται νὰ εἶναι Ἐκκλησία. Διὰ τοῦτο δὲν δύνανται αὗται νὰ ἔχουν τὰ Ἅγια Μυστήρια, ἰδιαιτέρως δὲ τὸ Μυστήριον τῆς Εὐχαριστίας, τὸ Μυστήριον τοῦτο τῶν μυστηρίων. Διότι ἀκριβῶς ἡ θεία Εὐχαριστία εἶναι τὸ πᾶν καὶ τὰ πάντα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ: καὶ Αὐτὸς ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς καὶ ἡ ἰδία ἡ Ἐκκλησία καὶ γενικῶς πᾶν τὸ τοῦ Θεανθρώπου. Intercommunio, δηλαδὴ ἡ διακοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἐν τοῖς Ἁγίοις Μυστηρίοις, ἰδιαιτέρως ἐν τῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ, εἶναι ἡ πλέον ἀναίσχυντος προδοσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ προδοσία τοῦ Ἰούδα. Πρόκειται μάλιστα περὶ προδοσίας ὁλοκλήρου τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεανθρώπου, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀποστολικῆς, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγιοπατερικῆς, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγιοπαραδοσιακῆς, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Μιᾶς καὶ μοναδικῆς. Ἐνταῦθα θὰ πρέπει νὰ σταματήσῃ τὶς τὸν χριστοποιημένον νοῦν του καὶ τὴν συνείδησιν ἐνώπιον μερικῶν ἁγίων γεγονότων, ἁγίων μηνυμάτων καὶ ἁγίων ἐντολῶν. Πρῶτον, πρέπει νὰ διερωτηθῶμεν ἐπὶ ποίας Ἐκκλησιολογίας καὶ ἐπὶ ποίας Θεολογίας περὶ τῆς Ἐκκλησίας θεμελιοῦται ἡ λεγομένη «intercommunio»; Διότι ὁλόκληρος ἡ Ὀρθόδοξος θεολογία τῆς Ἐκκλησίας περὶ τῆς Ἐκκλησίας βασίζεται καὶ θεμελιοῦται ὄχι εἰς τὴν «inter–communio» (δια–κοινωνίαν), ἀλλ᾽ ἐπὶ τῆς θεανθρωπίνης πραγματικότητος τῆς communio, δηλαδὴ ἐπὶ τῆς θεανθρωπίνης Κοινωνίας (πρβλ. Α´ Κορ. 1,9· 10, 16–17. Β´ Κορ. 13, 13. Ἑβρ. 2, 14· 3, 14. Α´ Ἰω. 13), ἐνῷ ἡ ἔννοια inter– communio, δια–κοινωνία, εἶναι καθ᾽ ἑαυτὴν ἀντιφατικὴ καὶ ὁλοτελῶς ἀδιανόητος διὰ τὴν ὀρθόδοξον καθολικὴν συνείδησιν. Τὸ δεύτερον γεγονός, μάλιστα δὲ ἱερὸν γεγονὸς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, εἶναι τὸ ἑξῆς: Εἰς τὴν ὀρθόδοξον διδασκαλίαν περὶ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἁγίων Μυστηρίων, τὸ μόνον καὶ τὸ μοναδικὸν μυστήριον εἶναι αὐτὴ αὕτη ἡ Ἐκκλησία, τὸ Σῶμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, οὕτως ὥστε αὐτὴ νὰ εἶναι καὶ ἡ μόνη πηγὴ καὶ τὸ περιεχόμενον ὅλων τῶν θείων Μυστηρίων. Ἔξω ἀπὸ τὸ Θεανθρώπινον τοῦτο καὶ παμπεριεκτικὸν Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, τὸ Παν–μυστήριον, δὲν ὑπάρχουν οὔτε δύνανται νὰ ὑπάρχουν «μυστήρια»– ἑπομένως, καὶ οὐδεμία «δια–κοινωνία» (inter–communio) εἰς τὰ Μυστήρια. Ὡς ἐκ τούτου μόνον μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, εἰς τὸ μοναδικὸν τοῦτο Παμμυστήριον τοῦ Χριστοῦ, δύναται νὰ γίνῃ λόγος περὶ τῶν Μυστηρίων. Διότι ἡ Ἐκκλησία ἡ Ὀρθόδοξος, ὡς τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ πηγὴ καὶ τὸ κριτήριον τῶν Μυστηρίων καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετον. Τὰ Μυστήρια δὲν δύνανται νὰ ἀναβιβάζωνται ὑπεράνω τῆς Ἐκκλησίας οὔτε νὰ θεωρῶνται ἔξω ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἕνεκα τούτου, συμφώνως πρὸς τὸ φρόνημα τῆς Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καὶ συμφώνως πρὸς ὁλόκληρον τὴν ὀρθόδοξον Παράδοσιν, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν παραδέχεται τὴν ὕπαρξιν ἄλλων μυστηρίων ἔξω ἀπ᾽ αὐτήν, οὔτε θεωρεῖ αὐτὰ ὡς μυστήρια, ἕως ὅτου προσέλθῃ τις διὰ τῆς μετανοίας ἐκ τῆς αἱρετικῆς «ἐκκλησίας», δηλαδὴ ψευδοεκκλησίας, εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Μέχρις ὅτου δὲ μένει τις ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, μὴ ἡνωμένος μετ᾽ αὐτῆς διὰ τῆς μετανοίας, μέχρι τότε εἶναι οὗτος διὰ τὴν Ἐκκλησίαν αἱρετικὸς καὶ ἀναποφεύκτως εὑρίσκεται ἐκτὸς τῆς σωτηριώδους Κοινωνίας = communio. Διότι «τὶς μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; τὶς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; (Β´ Κορ. 6, 14). Ὁ πρωτοκορυφαῖος Ἀπόστολος, μὲ τὴν ἐξουσίαν τὴν ὁποίαν ἔλαβεν ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπον, δίδει ἐντολήν: «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν πα-ραιτοῦ» (Τίτ. 3, 10). Ἐκεῖνος λοιπόν, ὁ ὅποιος ὄχι μόνον δὲν παραιτεῖται ἀπὸ τὸν «αἱρετικὸν ἄνθρωπον», ἄλλα δίδει εἰς τοῦτον καὶ Αὐτὸν τὸν Κύριον ἐν τῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ, οὗτος εὑρίσκεται εἰς τὴν ἀποστολικὴν καὶ θεανθρωπίνην ἁγίαν πίστιν; Ἐπὶ πλέον ὁ ἡγαπημένος Μαθητὴς τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὁ Ἀπόστολος τῆς ἀγάπης, δίδει ἐντολήν: ἄνθρωπον ὁ ὁποῖος δὲν πιστεύει εἰς τὴν σάρκωσιν τοῦ Χριστοῦ καὶ δὲν παραδέχεται τὴν εὐαγγελικὴν περὶ Αὐτοῦ ὡς Θεανθρώπου διδασκαλίαν «μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν» (Β´ Ἰω. 1, 10). Ὁ Κανὼν ΜΕ´ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων βροντοφωνεῖ: «Ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω».1 Ἡ ἐντολὴ αὕτη εἶναι σαφής, ἀκόμη καὶ διὰ τὴν συνείδησιν τοῦ κώνωπος. Δὲν εἶναι ἔτσι; Ὁ Κανὼν ΞΔ´ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων διατάσσει: «Εἴ τις κληρικὸς ἢ λαϊκός, εἰσέλθῃ εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων ἢ αἱρετικῶν, προσεύξασθαι, καὶ καθαιρείσθω, καὶ ἀφοριζέσθω». Καὶ τοῦτο εἶναι σαφέστατον καὶ διὰ τὴν πλέον πρωτόγονον συνείδησιν. Ὁ Κανὼν ΜΣ´ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων: «Ἐπίσκοπον ἢ πρεσβύτερον αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;». Εἶναι ὀφθαλμοφανὲς καὶ διὰ τοὺς ἀομμάτους ὅτι ἡ ἐντολὴ αὐτὴ ὁρίζει κατηγορηματικῶς ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀναγνωρίζωμεν εἰς τοὺς αἱρετικοὺς οὐδὲν ἅγιον Μυστήριον καὶ ὅτι πρέπει νὰ θεωρῶμεν αὐτὰ ὡς ἄκυρα καὶ ἄνευ θείας Χάριτος. Ὁ θεόπνευστος φορεὺς τῆς ἀποστολικῆς καὶ ἁγιοπατερικῆς καθολικῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, εὐαγγελίζεται ἐκ τῆς καρδίας ὅλων τῶν ἁγίων Πατέρων, ὅλων τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ὅλων τῶν ἁγίων Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας τὴν ἑξῆς θεανθρωπίνην ἀλήθειαν: «Οὐκ ἒστι τύπος ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ (μὴ γένοιτο), ἀλλ᾽ αὐτὸ τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου τεθεωμένον... Δι᾽ αὐτοῦ καθαιρόμενοι ἑνούμεθα τῷ Σώματι Κυρίου καὶ τῷ Πνεύματι Αὐτοῦ, καὶ γινόμεθα Σῶμα Χριστοῦ (= ἡ Ἐκκλησία)… Μετάληψις δὲ λέγεται· δι᾽ αὐτῆς γὰρ τῆς Ἰησοῦ θεότητος μεταλαμβάνομεν. Κοινωνία δὲ λέγεταί τε καὶ ἐστιν ἀληθῶς, διὰ τὸ κοινωνεῖν ἡμᾶς δι᾽ αὐτῆς τῷ Χριστῷ καὶ μετέχειν Αὐτοῦ τῆς σαρκός τε καὶ τῆς θεότητος· κοινωνεῖν δὲ καὶ ἑνοῦσθαι ἀλλήλοις δι᾽ αὐτῆς· ἐπεὶ γὰρ ἐξ ἑνὸς ἄρτου μεταλαμβάνομεν, οἱ πάντες ἕν Σῶμα Χριστοῦ καὶ ἕν Αἷμα, καὶ ἀλλήλων μέλη γινόμεθα, σύσσωμοι Χριστοῦ χρηματίζοντες. Πάσῃ δυνάμει τοίνυν φυλαξώμεθα μὴ λαμβάνειν μετάληψιν αἱρετικῶν μήτε διδόναι. «Μὴ δῶτε γὰρ τὰ ἅγια τοῖς κυσίν, ὁ Κύριός φησι, μηδὲ ρίπτετε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων» (Ματθ. 7, 6), ἵνα μὴ μέτοχοι τῆς κακοδοξίας καὶ τῆς αὐτῶν γενώμεθα κατακρίσεως. Εἰ γὰρ πάντως ἕνωσίς ἐστι πρὸς Χριστὸν καὶ πρὸς ἀλλήλους, πάντως καὶ πᾶσι τοῖς συμμεταλαμβάνουσιν ἡμῖν κατὰ προαίρεσιν ἑνούμεθα. Ἐκ προαιρέσε-

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

μακρυνότερο χωριό τῆς Ἑλλάδος μας, ἀλλά καί τῆς ἁπανταχοῦ οἰκουμένης τό θέμα, πού ἀμφότεροι προβάλατε, παρενεβάλλοντο συνεντεύξεις μέ κάποιους νέους καί νέες, πού ἐπιβεβαίωναν τό ἀλάνθαστο τοῦ περιεχομένου τῆς συνομιλίας σας. Ἐπί προσθέτως σκοῦρες ἤ φωτεινότερες ταμπέλες ὑποχρέωναν τόν τηλεθεατή σέ ἀνάγνωση, γιά νά μή χαθεῖ τό παραμικρό νόημα καί τό ἐλάχιστο μήνυμα, πού προέκυπτε ἑκάστοτε ἀπό τά λεγόμενά σας. Ἡ κύρια ταμπέλα, πού ἐπιδιωκόταν νά κολλήσει στά μυαλά καί στίς ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΑΣ

Ὑποβολὴ πόθεν ἔσχες ὑπὸ τῶν Ἀρχιερέων καὶ ἀντίγραφον φορολογικῆς δηλώσεως καὶ Ε9 ὑπὸ τῶν διαχειριστῶν ἐκκλησιαστικῶν ὀργανισμῶν καὶ ὑπευθύνων οἰκονομικῶν ὑπηρεσιῶν, διὰ νὰ ὑπάρξη διαφάνεια καὶ νὰ σταματήση ὁ διασυρμὸς ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων περὶ παρανόμου καὶ ὑπόπτου πλουτισμοῦ.

Ἀλλαγὴν τοῦ τρόπου ἐκλογῆς Σεβ. Μητροπολίτων καὶ Ἀρχιεπισκόπου, συμφώνως πρὸς τὰς ὑποδείξεις τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου. Ζητεῖ τὴν Συγκρότησιν Εἰδικῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς, ἡ ὁποία εἰς συνεργασίαν μὲ ψυχαναλυτάς, θὰ ἐξετάζη τοὺς ὑποψηφίους κληρικοὺς καὶ θὰ δίδη τὴν ἔγκρισίν της διὰ τὴν χειροτονίαν των. Προτείνει τὴν παραίτησιν ὅλων τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἀδυνατοῦν νὰ ἀνταποκριθοῦν εἰς τὰ καθήκοντά των καὶ τὴν ἀνάληψιν τῆς φροντίδος των ὑπὸ τῶν διαδόχων των Σεβ. Μητροπολιτῶν. Ζητεῖ τὴν ἀλλαγὴν τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν καθιέρωσιν ἠλεκτρονικῆς ψηφοφορίας κ.λπ.

«Ἐπαναστατικὰς» προτάσεις πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον καὶ τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος ὑπέβαλεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ. Διὰ αὐτῶν προτείνει: 1ον) Τὴν ἀλλαγὴν τοῦ τρόπου ἀναδείξεως νέων Σεβ. Μητροπολιτῶν, συμφώνως πρὸς τὰς ὑποδείξεις τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, τὸν ὁποῖον ἐπικαλεῖται πολλάκις καὶ ὁ Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος. Παραθέτει εἰς τὴν πρότασίν του λεπτομερῶς τὸν τρόπον ἀναδείξεως προτείνων ἀκόμη καὶ ἠλεκτρονικὴν ψηφοφορίαν διὰ τὴν ἐκλογήν. 2ον) Τὴν ἀλλαγὴν τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. 3ον) Τὴν παραίτησιν τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἀδυνατοῦν νὰ ἀνταποκριθοῦν εἰς τὰ καθήκοντά των, ὑπὸ τὸν ὅρον ὁ διάδοχός των εἰς τὸν θρόνον θὰ ἀναλάβη τὴν φροντίδα καὶ τὴν ἐξυπηρέτησίν των ἕως τὴν κοίμησίν των. 4ον) Τὴν δημιουργίαν εἰδικοῦ ξενῶνος, ὡς τὸν εἶχε προτείνει ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, κυρὸς Χριστόδουλος διὰ τοὺς ἀγάμους κληρικούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀνάγκην φροντίδος. 5ον) Τὴν ὑποβολὴν «πόθεν ἔσχες» ὑπὸ τῶν Ἀρχιερέων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (οὐσιαστικῶς ἐπαναφέρει εἰς τὸ προσκήνιον τὴν πρότασιν τοῦ μακαριστοῦ Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου). 6ον) Τὴν ὑποβολὴν εἰς τὴν Διαρκῆ Ἱερὰν Σύνοδον, ἀντιγράφου τῆς φορολογικῆς δηλώσεως καὶ τοῦ εἰδικοῦ ἐντύπου Ε9 ὑπὸ τῶν «Διευθυντῶν οἱασδήτινος φύσεως

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

G Καθ᾽ ὑπόδειξιν τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου ὑπεβαθμίσθη ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πατριάρχου Μόσχας κ. Κυρίλλου εἰς τάς Ἀθήνας. Σελ. 8 G Ἡ Πατρίς καί ἡ Ὀρθοδοξία χρειάζεται «Πατροκοσμᾶδες». Σελ. 8 G «Ρατσιστικά» ἐρωτήματα πρός τούς «ἀριστερούληδες» τῆς Ἐκκλησίας. Σελ. 8 G Ἀποκαλύψεις διά τούς πραγματικούς στόχους τῆς Μπίλντερμπεργκ. Σελ. 6

Ἐκκλησιαστικῶν Ὀργανισμῶν τῶν προϊσταμένων τῶν ἐν γένει Ἐκκλησιαστικῶν ὑπηρεσιῶν, τῶν διαχειρι-

ΟΙ ΑΞΙΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΥΧΝΑ ἀναφερόμαστε στοὺς ἀνάξιους κληρικούς, οἱ ὁποῖοι προκαλοῦν μὲ τὴ συμπεριφορά τους καὶ δημιουργοῦν διάφορα σκάνδαλα, ἐνῶ ξεχνᾶμε τοὺς κληρικούς, ποὺ ἐργάζονται στὴν Ἐκκλησία μὲ φόβο Θεοῦ καὶ ἱερὸ ζῆλο. Καὶ εἶναι ἀρκετοὶ αὐτοί. Δόξα τῷ Θεῷ! Οἱ Μητροπολίτες ἔχουν ὑποχρέωση νὰ τοὺς προσέχουν καὶ νὰ τοὺς στηρίζουν, γιατὶ καὶ αὐτοὶ ὡς ἄνθρωποι ἔχουν ποικίλα προβλήματα, τόσο οἰκογενειακὰ ὅσο καὶ ἐνοριακά. Τὸ λέω αὐτό, γιατὶ ἔχουμε περιπτώσεις, ὅπου συμβαίνει τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. Μητροπολίτες νὰ θέτουν στὸ περιθώριο τοὺς εὐλαβεῖς κληρικούς, γιατὶ φοβοῦνται ὅτι θὰ χάσουν τὴ λάμψη τοῦ ἀρχιερατικοῦ τους ἀξιώματος. Πρόκειται γιὰ κατάσταση, ποὺ μόνο ὡς πνευματικὴ δὲν μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ. Ὅμως ἀξίζει νὰ παρακολουθήσουμε τὴν ἀγωνία, ποὺ ἔχει γιὰ τὸ ποίμνιό του ἕνας εὐαίσθητος ἱερέας. Δείχνει αὐτό, ποὺ οἱ περισσότεροι ἱερεῖς δὲν προσέχουν λόγῳ ραθυμίας. «Κάθε φορά, ποὺ σκέφτομαι πόσο ἀποδοτικὸς εἶμαι στὸ ποιμαντικό μου ἔργο, μὲ πιάνει μελαγχολία. Αἰσθάνομαι ὅτι σχεδὸν τίποτα δὲν κατορθώνω, ὅτι ὅλα παραμένουν ἴδια, ὅπως τὰ εἶχα βρεῖ πρὸ πολλῶν ἐτῶν. Ἴδιοι παραμένουν καὶ οἱ ἄνθρωποι, χωρὶς ἀλλαγὲς στὴ συμπεριφορὰ καὶ τὸν τρόπο ζωῆς γενικότερα». Πράγματι οἱ ἄνθρωποι δύσκολα μεταβάλλονται, παρὰ τὶς συνεχεῖς προσπάθειες τοῦ ἱερέα τους. Μπορεῖ νὰ σέβονται τὸν ἱερέα τους καὶ νὰ τὸν ἐπαινοῦν, μένουν ὅμως ἀνεπηρέαστοι. Καὶ αὐτὸ προβληματίζει τὸν ποιμένα, ποὺ κοπιάζει γιὰ τὸ ποίμνιό του. Παρηγορεῖται ὡστόσο, γιατὶ τὸ φαινόμενο εἶναι γενικό. Τὸ βλέπει καὶ στοὺς παραθεριστὲς τοῦ καλοκαιριοῦ, ποὺ κατακλύζουν τὴν ἐνορία του καὶ δὲν εἶναι ἄλλοι ἀπὸ τοὺς ταξιδεμένους ἐνορίτες του. Εἶναι πάντα ἴδιοι. Συνεχίζουν νὰ ζοῦν μὲ τὶς ἁμαρτωλές τους συνήθειες καὶ τὸ ἦθος τους δὲν εἶναι χριστιανικό. Μένουν καὶ αὐτοὶ ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς τους. Εἶναι βέβαια, σχολαστικὸ καὶ πρόωρο νὰ θέλει ἕνας κληρικὸς νὰ δεῖ τὴν καρποφορία τοῦ ἔργου του. Δὲν πρέπει νὰ ἀνησυχεῖ γι᾽ αὐτό. Ἐὰν ἡ συνείδησή του εἶναι ἥσυχη, πρέπει νὰ αἰσθάνεται χαρὰ καὶ νὰ δοξολογεῖ τὸ Θεό, πάντα μὲ ταπεινὸ φρόνημα. Ἀπολογία θὰ δώσει μόνο στὸν Κύριο, ποὺ τοῦ ἔδωσε τὸ χάρισμα τῆς ἱερωσύνης. Οἱ κρίσεις τῶν ἀνθρώπων πρέπει νὰ τὸν ἀφήνουν ἀδιάφορο. Ὁ ἱερός του ζῆλος πρέπει νὰ διατηρεῖται καὶ νὰ αὐξάνεται ἀπὸ τὸν προσωπικό του πνευματικὸ ἀγώνα. Νὰ διατηρεῖ νεανικὸ φρόνημα καὶ νὰ ἐργάζεται μὲ πλήρη ἀφοσίωση καὶ θερμὴ προσευχή. Στὴν ἐποχή μας ὅλα αὐτά, ποὺ σημειώνω ἐδῶ ἠχοῦν κάπως παράξενα στὴν πλειονότητα τῶν κληρικῶν, ἀλλὰ καὶ σὲ πολλοὺς κοσμικόφρονες Μητροπολίτες. Αὐτοὶ ἔχουν ἄλλη νοοτροπία καὶ ἄλλες προτεραιότητες. Δὲν νοιάζονται γιὰ τὸ ποίμνιο, οὔτε καὶ σκέφτονται τοὺς κινδύνους, ποὺ ἀντιμετωπίζει. Ἐκεῖνο, ποὺ ἰδιαίτερα τοὺς ἀπασχολεῖ εἶναι νὰ ἱκανοποιοῦνται τὰ τρία πάθη: ἡ φιλοχρηματία, ἡ φιλοδοξία καὶ ἡ φιληδονία. Ἐὰν τὸ πετυχαίνουν αὐτό, ὅλα βαίνουν καλῶς. Δὲν σκέφτονται τίποτα πιὸ πέρα. Ὅλα ἀρχίζουν καὶ τελειώνουν σ᾽ αὐτὰ τὰ φοβερὰ πάθη. Πάντως, πρέπει νὰ ὑπενθυμίσω ὅτι οἱ φιλοχρήματοι, οἱ φιλόδοξοι καὶ οἱ φιλήδονοι κληρικοὶ δὲν θὰ εἰσέλθουν στὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ ἂς φοροῦν βαρύτιμους σταυροὺς καὶ ἀπαστράπτουσες μίτρες.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΥΠΑΛΔΟΣ – ΙΑΚΩΒΑΤΟΣ Ὁ πολιτικὸς τῆς Ρωμηοσύνης

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

(2ον) Στὴ συνάφεια αὐτὴ ἒχει μεγάλο ἐνδιαφέρον μιὰ ἀναφορὰ τοῦ Ἰακωβάτου στὴ σχέση τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν Ἑλληνισμό, ὡς κλασσικὴ ἀρχαιότητα. Ὁ κινούμενος σὲ πατερικὸ πλαίσιο κεφαλονίτης πολιτικὸς ἔρχεται μὲ τὴν περίφημη ἀγόρευσή του τῆς 22ας Ἰουλίου 1864 νὰ ἱεραρχήσει ἀπέναντι στοὺς ἑλληνολάτρες διαφωτιστές, ὅπως ὁ Π. Καλλιγᾶς12, τὰ δύο αὐτὰ μεγέθη, ὑποστηρίζοντας μὲ τὴ ρητορική του δύναμη τὴν ὑπέρβαση τῆς κλασσικῆς ἀρχαιότητος ἀπὸ

ζομένων ἐκκλησιαστικὴν περιουσίαν καὶ τῶν λογιστῶν ἐκκλησιαστικῶν διαχειριστῶν». Μὲ τὰς δύο τελευ-

τὴν Ὀρθοδοξία, μέσα στὴν ὁποία σώζεται πιὰ ὁ Ἑλληνισμός: «Μὲ τοιαύτην ἰδέαν τοῦ αὐτοκεφάλου ἔρχεται ὁ Κύριος οὗτος ὁ προαγορεύσας νὰ ἐπιτεθῆ ἐναντίον ἡμῶν [...] καὶ ὅτι, ἂν θέλωμεν ν' ἀναπνεύσομεν τὸν ἀέρα τῆς ἐλευθερίας, ὀφείλομεν ν' ἀναβῶμεν εἰς τὴν Ἀκρόπολιν τῶν Ἀθηνῶν [...]. Ἡ ἔκφρασις εἶναι ὡραία, ἀλλ᾽ ἡ ἰδέα εἶναι ψευδής. Ὁ χριστιανὸς δὲν ἔχει χρέος ν' ἀναβῇ εἰς Ἀκροπόλεις, διὰ νὰ λάβῃ τὸ πνεῦμα καὶ τὴν αὔραν τῆς ἐλευθερίας, διότι αὐτὸ εἶναι ἄντικρυς ἐναντίον τοῦ Εὐαγγελίου,

τὸ ὁποῖον κηρύττει ὅτι, “ὅπου πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία” (Β´ Κορ. 3, 17). Ὄχι λοιπὸν εἰς τὴν Ἀκρόπολιν τὴν σημερινήν, ἀλλ' οὐδὲ τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ὑπῆρξε ποτὲ ἡ ἐλευθερία ἡ ἐθνικὴ καὶ θρησκευτική· διότι τὸ πάλαι ὑπῆρχον ἐδῶ ἐν Ἑλλάδι, ὅπου τὴν σήμερον εἶσθε ἐλεύθεροι, ὑπῆρχον τριάκοντα χιλιάδες πολῖται καὶ τετρακόσιαι χιλιάδες εἱλώτων, δούλων σκλάβων. Καὶ ἂν σεῖς εἶσθε ἐλεύθεροι, καὶ ἐγὼ μεθ' ὑμῶν, δὲν τὸ χρεωστῶ εἰς τὴν Ἀκρόπολιν τῶν Ἀθηνῶν, ἀλλ' εἰς τὴν Ἀκρόπολιν τῆς Σιών, ἀπὸ τὴν ὁποίαν προῆλθε τὸ πνεῦμα τῆς ἐλευθερίας»13. Ὁ Ἰακωβάτος φυσικὰ δὲν ἀρνεῖται —ἔχοντας ρωμαλέα ἑλληνικὴ συνείδηση ὁ ἴδιος— οὔτε ἀπορρίπτει τὴ σημασία τῆς ἑλληνικῆς καταγωγῆς, γιὰ τὴν ὁποία πολλὲς φορὲς δείχνει τὴν ὑπερηφάνειά του. Ἀποστρέφεται ὅμως τὴ μονομέρεια

ταίας αὐτὰς προτάσεις οὐσιαστικῶς ἐπιδιώκει τὴν διαφάνειαν καὶ τὸν τερματισμὸν δυσφημιστικῶν δημοΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Ἐξομοιώνει τόν Ἐπιτάφιον μέ τήν ὁμοφυλοφιλίαν ὁ προκλητικός σοδομιστής κ. Βαλλιανᾶτος

Τὴν 15ην Ἰουνίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Στεφανᾶ ἑνός ἐκ τῶν Ο´ Ἀποστόλων. Εἰκών ἐκ τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγ. Στεφανᾶ, Στεφάνι Κορινθίας.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΠΙΣΤΕΩ Σ ΚΑΙ ΖΩΗΣ

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΤΕΤΑΡΤΟΝ ΤΕΡΑΣ!

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ὡς γνωστόν ὁ Σεβ. Θεσ/νίκης ἀντιδρᾶ εἰς τήν παρέλασιν ὁμοφυλοφίλων εἰς τήν Θεσ/νίκην. Ἐάν αἱ δηλώσεις εἶναι πραγματικαί, τότε ὁ ἄνθρωπος, σύμβουλος συγκεκριμένου πρώην πολιτικοῦ Ἀρχηγοῦ καί φιλοσκοπιανός (συμπλέει μέ τούς Σκοπιανούς εἰς τό ζήτημα τοῦ ὀνόματος τῶν Σκοπίων) ἀποδεικνύει ὅτι οἱ σοδομισταί δέν ἔχουν «ἱερόν καί ὅσιον». Καί εἶχον δίκαιον οἱ προπαπποῦδες μας, οἱ παπποῦδες μας καί οἱ πατέρες μας, οἱ ὁποῖοι ἔλεγον ὅτι ἡ ὕβρις «εἶσαι πράκτωρ» καί «εἶσαι ὁμοφυλόφιλος» ἦταν ἡ χειροτέρα ὅλων. Ἡ Παλαιά Διαθήκη, ἡ ὁποία ἐκφράζει τή παρακοήν, τήν ἁμαρτίαν, τήν πνευματικήν πτῶσιν καί τόν Νόμον, περιγράφει τήν ὀργήν τοῦ Θεοῦ ἀπό τά «Σόδομα καί τά Γόμορρα». Ἡ Καινή Διαθήκη καταδικάζει τούς ἀρσενοκοίτας καί τονίζει ὅτι δέν θά κληρονομήσουν τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν. Αὐτό ὅμως δέν ἐνδιαφέρει τούς «Βαλλιανάτους», οἱ ὁποῖοι, προκειμένου νά ἱκανοποιήσουν τά πάθη των καί τά αἰτήματά των, γίνονται ἀδίστακτοι καί φθάνουν ἕως τοῦ σημείου νά ἐξομοιώνουν τόν Ἐπιτάφιον μέ τήν ὁμοφυλοφιλίαν ἤτοι μέ τό μεγάλο πάθος τῆς ἀτιμίας, ὡς τό περιγράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος.

Προηγήθηκε τελευταῖα, κάποιο μου κείμενο (ἀρ. φύλλου 1978, 07.06.13), μέ τίτλο: "Τά τρία τέρατα", χαρακτηρισμοί τῶν ἀπάνθρωπων ἰδεολογιῶν: τοῦ ναζισμοῦ, τοῦ φασισμοῦ καί τοῦ κομμουνισμοῦ. Μελετώντας ὅμως, σκέψεις τοῦ γνωστοῦ Γέροντα τῆς Πάρου καί μακαριστοῦ ἀρχιμανδρίτη π. Φιλοθέου Ζερβάκου γιά τή σατανική βλασφημία, τότε ἀντιλήφθηκα πώς, ὑπάρχει καί τέταρτο "τέρας". Ἀλλ᾽ αὐτό τό "τέρας" μπορεῖ νά εἶναι... κάθε βλάσφημος. Ἔλεγε λοιπόν ὁ Γέροντας π. Φιλόθεος: «Ὅποιος βλασφημεῖ τόν Θεό ἤ τόν Χριστό, τόν Τίμιο Σταυρό, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ἤ τούς Ἁγίους, αὐτός δέν πρέπει νά ὀνομάζεται ἄνθρωπος, οὔτε θηρίο. Πρέπει νά ὀνομάζεται τέρας...»! Ἀκόμα καί στό βασιλιά Κωνσταντῖνο εἶχε στείλει ἐπιστολή γιά τό θέμα τῆς βλασφημίας στό στρατό, πού ἀγωνιζόταν στή Μ. Ἀσία, ἀλλ᾽ ἀδιαφόρησε... Καί λίγους μῆνες πρίν τήν καταστροφή τῆς Μ. Ἀσίας, κάποιος γνωστός του ἀπ᾽ τή Σμύρνη, τοῦ εἶπε: – Νά γνωρίζεις, πάτερ Φιλόθεε, ὅτι σέ λίγες μέρες ὁ στρατός μας θά μπῆ στήν Κωνσταντινούπολη. – Γνωρίζω, τοῦ ἀπάντησα, ὅτι σέ λίγες μέρες θά βρίσκεται στήν Ἀθήνα, ἡττημένος καί καταδιωγμένος. – Μή εἶσαι, μοῦ λέγει, τόσο ἀπαισιόδοξος! – Δέν εἶμαι ἀπαισιόδοξος, τοῦ εἶπα, γιατί οἱ στρατιῶτες ἀντί νά ἐπικαλοῦνται τόν Θεό γιά βοήθεια, Τόν βλαστημοῦν....

τῆς κοραϊκῆς «ἀνάμνησης» καὶ τὴ ρομαντικὴ μανία τῶν συγχρόνων του, ποὺ ὑποτάσσουν τὴν ὀρθοδοξία στὸν κλασσικὸ ἑλληνισμό, ὄντας πρῶτα Ἕλληνες καὶ μετὰ Χριστιανοὶ —τὸ ἀντίθετο ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν πεποίθηση τοῦ Ἰακωβάτου. Τὴν διάσωση ὅλων τῶν αὐθεντικῶν στοιχείων τῆς Ἑλληνικότητας μέσα στὴν Ὀρθοδοξία, σὲ μιὰ θεανθρώπινη ἕνωση, δὲν ἀρνεῖται ὁ Ἰακωβάτος· ἀποκρούει ὅμως τὴν παραγνώριση αὐτῆς τῆς ὄψης τῆς ἑλληνικότητας καὶ κυρίως τὴν προσκόλληση στὴν Εὐρώπη, μὲ τὴν ἐντύπωση ὅτι ἔτσι ἐπιτυγχάνεται ἡ ἐπιστροφὴ στὴν ἑλληνικὴ ἀρχαιότητα (πρβλ. κοραϊκὴ ἀρχὴ τῆς «μετακένωσης»). Αὐτό, νομίζουμε, φανερώνει ἡ συνέχεια τοῦ λόγου του: «Ἡμεῖς ἐκληρονομήσαμεν ἀπὸ τοὺς πατέρας ἡμῶν ἄλλα πράγματα, τὰ ὁποῖα μᾶς ἀποτελοῦσι τὸ πρώτιστον ἔθνος τοῦ κόσμου, καὶ σεῖς παρημελήσα-

τε αὐτά, διὰ τῶν ὁποίων παρουσιαζόμεθα οἱ ἐξοχώτεροι τῶν ἀνθρώπων, καὶ περιορίζεσθε εἰς τὸ μαγειρεῖον τοῦ Ἄρνετ» . Ὁ λόγος ἀφορᾶ στὸ Ἑλλαδικὸ αὐτοκέφαλο, ὁ δὲ Ἄρνετ φαίνεται ὅτι εἶναι ὁ διακεκριμένος γερμανὸς προτεστάντης θεολόγος τῆς ἐποχῆς Johann Arndt († 1881). Τὸ νόημα τῶν λόγων του: Ὁ γνήσιος Ἕλληνας δὲν θὰ κατέφευγε ποτὲ σὲ ξένες λύσεις γιὰ μία ὑπόθεση τόσο δική του, τόσο ἑλληνική, ὅπως ἡ Ἐκκλησία του. Γιὰ τὸν Ἰακωβάτο ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι μόνο ἡ αὐθεντικὴ ἔκφραση τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ἡ πνευματικὴ κιβωτός, μέσα στὴν ὁποία ζεῖ, κινεῖται καὶ σώζεται ἡ Ρωμηοσύνη, ὁ ἑλληνισμὸς στὴν οἰκουμενικὴ διάστασή του. Αὐτὸ ἰσχύει ἰδιαίτερα γιὰ τὰ Ἰόνια Νησιά, τὸ «μικρότατο μέρος τῆς Ρωμηοσύνης»14 καὶ ἰδιαίτερη πατρίδα τοῦ Ἰακωβάτου. «Ἐν Ἑπτανήσῳ ζῶμεν

Ὁ ἐκπρόσωπος τῶν ὁμοφυλοφίλων κ. Βαλλιανᾶτος φέρεται νά ἐξομοιώνη τόν Ἐπιτάφιον τοῦ Κυρίου μας μέ τήν ὁμοφυλοφιλίαν. Συγκεκριμένως εἰς διαδικτυακόν ἱστότοπον φέρεται νά ἀπηύθυνε μήνυμα εἰς τόν Σεβ. Θεσ/νίκης κ. Ἄνθιμον, μέ τό ὁποῖον τόν ἐκάλει νά ἀπαντήση, ἐάν θά τοῦ ἦτο ἀρεστόν τήν ὥραν, κατά τήν ὁποίαν θά διήρχετο ὁ Ἐπιτάφιος ἀπό τάς ὁδούς τῆς Θεσ/νίκης, ὁμοφυλόφιλοι νά ἔρριπτον πέτρας.

– Καί στ᾽ ἀλήθεια, δέν καθυστέρησε νά γυρίσει ὁ στρατός μας, ἡττημένος καί καταδιωγμένος. «Τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος» (Ρωμ. στ΄ 23). Τά γεγονότα πιά, εἶναι σ᾽ ὅλους γνωστά καί τραγικά. Ὄχι μόνο γύρισαν -ὅσοι γύρισανστήν Ἀθήνα, ἀλλ᾽ ὁλόκληρος ὁ Ἑλληνισμός τῆς Μικρασίας βίωνε πιά τήν πικρότερη τραγωδία τῆς ζωῆς του. Αὐτή ὑπῆρξε καί ἡ μεγαλύτερη τραγωδία τοῦ Ἑλληνισμοῦ, μετά τήν Ἅλωση. Κάθε ἁμαρτία εἶναι προσβολή κατά τοῦ Θεοῦ, ἀλλ᾽ ἡ βλασφημία -χωρίς μετάνοια- «οὐκ ἀφεθήσεται οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι» (Ματθ. ιβ´ 32). Εἶναι ἀσυγχώρητη. Ἐάν ὅλα τά ἁμαρτήματα ἔχουν καί κάποια ἐλαφρυντικά, ἡ βλασφημία τοῦ Θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σταυροῦ, τῆς Παναγίας καί γενικά τῶν "ἱερῶν καί ὁσίων", ὅπως συνηθίζουμε νά λέμε συνοπτικά, δέν ἔχει, οὔτε μπορεῖ νά ἔχει ἐλαφρυντικά. Ὁ ἄνθρωπος ὁ βλάσφημος εἶναι χειρότερος καί ἀπό τό διάβολο, διότι "τά δαιμόνια πιστεύουσι καί φρίσσουσι" ( Ἰακ. β´ 19). Ὁ Σατανᾶς πιστεύει καί φρίσσει μπροστά στό ἄπειρο μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέ βλαστημάει. Τή δουλειά του τήν κάνει ὁ ἄνθρωπος, πού γίνεται τό στόμα τοῦ Σατανᾶ. Τί νά πεῖ κανείς γιά τόν ἕλληνα βουλευτή πού εἰσηγήθηκε τελευταῖα τήν ἀποποινικοποίηση τῆς βλασφημίας; Φρῖξον ἥλιε! Ἐάν ὁ σατανᾶς εἶναι τό τέρας τῆς ἀβύσσου, ὁ βλάσφημος ἄνθρωπος εἶναι τό τέρας τοῦ πλανήτη μας. Ἄς προσευχόμαστε νά συνέλθουν.

ἐν τῇ θρησκείᾳ»15, θὰ πεῖ στὰ 1864, γιὰ νὰ συμπληρώσει σὲ μεταγενέστερη ἀγόρευσή του: «...ἐὰν οἱ ἑπτανήσιοι δὲν ἤθελον τηρήσει ὡς κιβωτὸν τῆς ἐθνότητος τὴν Ἐκκλησίαν, βεβαίως ἤθελον εἶσθαι ἡνωμένοι μετὰ τῆς Δύσεως»16. Αὐτὸ ἐσήμαινε στὴ σημαντικὴ τοῦ Ἰακωβάτου: θὰ εἶχαν χαθεῖ γιὰ τὸν Ἑλληνισμό17. Ἡ Ἐκκλησία, ὡς τὸ σωματικὸκοινωνικὸ πλαίσιο τῆς Ὀρθοδοξίας «διετήρησε τὴν ἑνότητα καὶ τὴν ὕπαρξιν» τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἐξασφάλισε δηλαδὴ τὴν ἱστορικὴ ἐπιβίωση καὶ συνέχειά του. Πρόκειται γιὰ σαφή, ἐνσυνείδητη καὶ ἀκλόνητη, ταύτιση τοῦ Ἰακωβάτου μὲ τὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο καὶ τὴν μὴ ἐκκοσμικευμένη ἀκόμη πλειοψηφία τοῦ λαοῦ, ποὺ ἔχοντας ζωντανὴ τὴν ἐμπειρία τῆς σημασίας τῆς Ὀρθοδοξίας - Ἐκκλησίας στὴ ζωή του, ἔβλεπε τὴν Ἐκκλησία ὡς κιβωτὸ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

14 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΘΟ∆ΙΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΩΣ

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΣ ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΣΕΡΒΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!

ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕ μὲ πόνο ψυχῆς πὼς τὸ μαρτυρικὸ Πατριαρχεῖο τῆς Σερβίας ἔχει παραδοθεῖ ὁλότελα στὸν οἰκουμενισμὸ καὶ ἔχει γίνει τὸ κέντρο διαχριστιανικῶν καὶ διαθρησκειακῶν συναντήσεων καὶ διεργασιῶν. Ὁ πατριάρχης Εἰρηναῖος ἔχει ὑπερβεῖ, δυστυχῶς, κάθε ὅριο καὶ σύρει, μαζὶ μὲ τὸ Φανάρι, τὸ λάβαρο τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Διαβάζουμε στὸ καλὸ καὶ ἀποκαλυπτικὸ ἱστολόγιο ΑΚΤΙΝΕΣ πὼς «Στὸ Πὲτς τοῦ Κοσσυφοπεδίου ἀπὸ 24 ἕως 26 Μαΐου 2013 διοργανώθηκε ἀπὸ τὴν ἐπισκοπὴ Ράσκας καὶ Πριζρένης, Διαθρησκειακὸ Συνέδριο ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ “ἱδρύματος Τόνι Μπλὲρ, γιὰ τὴν πίστη”, ποὺ ἔχει ὡς ἀποστολὴ νὰ ἐνθαρρύνει τὴ συνεργασία τῶν ἕξι μεγάλων θρησκειῶν. Τὸ συνέδριο ξεκίνησε μὲ ὁμιλητές τούς ἐπισκόπους Ράσκας καὶ Πριζρένης Θεοδόσιο καὶ Ρεμεζιάνας Ἀνδρέα (βοηθὸ τοῦ Πατριάρχη Σερβίας)»! Θὰ θέλαμε νὰ ρωτήσουμε τοὺς κατὰ

Ποῖοι προωθοῦν τό «κίνημα τῶν FEMEN»;

ΙΣΩΣ θὰ ἔχουν πληροφορηθεῖ οἱ ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες γιὰ τὸ νεωστὶ ἐμφανισθὲν «κίνημα τῶν FEMEN». Πρόκειται γιὰ ὁμάδες «ἀ κτιβιστριῶν» νεαρῶν γυναικῶν, οἱ ὁποῖες θέλοντας νὰ διαμαρτυρηθοῦν γιὰ κάποια κακῶς ἔχοντα, σύμφωνα μὲ τὴ δική τους ἀντίληψη, «τσιτσιδώνονται» ἐνώπιον ἐπισήμων προσώπων, γράφοντας στὸ γυμνὸ κορμὶ τους τὰ συνθήματά τους! Ἤδη ἔχουν στὸ «ἐνεργητικό» τους «τσιτσίδωμα» μπροστὰ στὸν Πάπα, στὸν πρόεδρο τῆς Ρωσίας Πούτιν, τὸν Πατριάρχη τῆς Ρωσίας Κύριλλο, τὴν γερμανίδα καγκελάριο Μέρκελ, κλπ. Ὁ «ἰδεολογικός» τους προσανατολισμὸς εἶναι ἡ κατάρριψη τῆς παραδεδομένης ἠθικῆς! Κύρια ἐπιδίωξή τους ἡ σεξουαλικὴ ἀπελευθέρωση καὶ ἰδιαίτερα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, χάρις στὴν ὁποία ἐπιχειροῦν τὶς περισσότερες (γυμνὲς) ἐπιθέσεις τους! Πολλοὶ θεώρησαν πὼς τὸ «κίνημα» αὐτὸ εἶναι μία αὐθόρμητη καὶ πρωτότυπη μορφὴ διαμαρτυρίας. Ὅμως τελευταῖα ἦρθαν στὸ φῶς στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα ἀποδεικνύουν πὼς τὸ «κίνημα τῶν FEMEN» δὲν εἶναι καθόλου αὐθόρμητο, ἀλλὰ καλὰ μεθοδευμένο, κατευθυνόμενο καὶ χρηματοδοτούμενο ἀπὸ συγκεκριμένα κέντρα! Πρῶτος καὶ καλλίτερος προωθητὴς τοῦ «κινήματος» ὁ γνωστὸς ἑβραϊκῆς καταγωγῆς Οὗγγρος ἐπενδυτὴς Τζ. Σόρος. Ἐπίσης κύριος χρηματοδότης τῶν «FEMEN» εἶναι καὶ ὁ ἐπίσης ἑβραϊκῆς καταγωγῆς Οὐκρανὸς ἐκδότης Jed Sunden. «Ἐπιβεβαιώνω ὅτι δίνω χρήματα στὶς Femen», εἶπε ὁ Sunden. «Δὲν θὰ ἀναφέρω τὸ ποσό. Μετὰ τὴ συνάντηση μὲ τὴν Hutsol, ἤμουν ἐντυπωσιασμένος μὲ τὶς ἰδέες της καὶ ἔγινα ὑποστηρικτής… πιστεύω ὅτι εἶναι σημαντικὸ νὰ δώσω σὲ αὐτὴν καὶ ὁμάδες σὰν τὴ δική της, τὴν ὑποστήριξη». Δὲν εἶναι ἄλλωστε τυχαῖο πὼς τὸ «κίνημα» αὐτὸ ξεκίνησε ἀπὸ τὴν Οὐκρανία! Ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, βγάλτε τὰ συμπεράσματά σας!

Νόμιμος ὁ «γάμος» τῶν ὁμοφυλοφίλων εἰς τήν Εὐρώπην!

Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ σαρώνει τὴν Εὐρώπη! Αὐτὴ εἶναι δυστυχῶς ἡ διαπίστωσή μας. Ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλη οἱ χῶρες τῆς γηραιᾶς ἠπείρου καθιερώνουν καὶ τὸ «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων! Τὸ ἄθρησκο λαϊκὸ κράτος τῆς Γαλλίας ἔκαμε τὴν ἀρχὴ καὶ ψήφισε πρόσφατα τὸν ἐπαίσχυντο νόμο, ἀψηφώντας γιὰ τὶς διαμαρτυρίες ἑκατομμυρίων διαδηλωτῶν, οἱ ὁποῖοι βγῆκαν στοὺς δρόμους, γιὰ νὰ διαμαρτυρηθοῦν γιὰ τὴν βεβήλωση τοῦ προαιώνιου ἱεροῦ θεσμοῦ τοῦ γάμου καὶ γιὰ τὶς ἀπρόβλεπτες συνέπειες γιὰ τὶς μελλοντικὲς κοινωνίες, ποὺ θὰ ἔχει τὸ «πάντρεμα» ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου! Πρωτοπόροι φυσικὰ σὲ τέτοια ἀνίερα νομοθετήματα οἱ σοσιαλιστές, οἱ ὁποῖοι ἐμπνέονται ἀπὸ τὰ φρικτὰ διδάγματα τοῦ ἀθεϊσμοῦ. Ἐν τῷ μεταξὺ πρὶν «στεγνώσει τὸ μελάνι» τῶν ὑπογραφῶν τοῦ ἐπαίσχυντου νομοσχεδίου, ἀνακοινώθηκε καὶ ὁ πρῶτος «γάμος». «Στὴν πόλη τοῦ Μονπελιὲ ἀναμένεται νὰ γίνει (29-5-2013) ὁ πρῶτος γάμος μεταξὺ ὁμοφυλόφιλων στὴ Γαλλία, λίγες ἡμέρες ἀφότου θεσπίστηκε τὸ σχετικὸ νομικὸ πλαίσιο κάτι ποὺ προκάλεσε βίαιες διαδηλώσεις καὶ διαμαρτυρίες. Ὁ 40χρονος Βινσὲν Ἀουτὶν καὶ ὁ 30χρονος Μπροῦνο Μπουαλὸ θὰ ἀνταλλάξουν “ὅρκους πίστης” σὲ μία ἀστικὴ τελετὴ (πολιτικὸς γάμος) στὸ Μονπελιέ. Ὁ δήμαρχος τῆς πόλης, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸ σοσιαλιστικὸ κόμμα, θὰ τελέσει τὸ γάμο στὸ δημαρχεῖο, γύρω στὶς 5 μ. μ. ὥρα Γαλλίας (15.00 GMT). Ὁ γάμος θὰ γίνει παρουσία ἀστυνομικῶν δυνάμεων καθὼς ὑπάρχει φόβος γιὰ πιθανὲς διαμαρτυρίες μετὰ καὶ ἀπὸ τὴν ὀγκώδη ἐκδήλωση διαμαρτυρίας τῆς Κυριακῆς κατὰ τῶν γάμων τῶν ὁμοφυλόφιλων» (ἱστοσελίδα: ΤΑ ΝΕΑ)! Νομίζουμε, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, ὅτι νοιώθετε μαζί μας φρίκη, ἀηδία καὶ ἀνησυχία γιὰ τὰ τεκταινόμενα στὴ «μεγάλη εὐρωπαϊκή μας οἰκογένεια»!

Σύγχρονοι ἐφιάλται ἐν δράσει…

Η ΑΝΕΚΔΙΗΓΗΤΗ κ. Μ. Ρεπούση «ξανακτύπησε»! Στὶς 19 Μαΐου ἡ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων ἀποφάσισε νὰ τιμήσει τὴ μνήμη τῆς γενοκτονίας τῶν Ποντίων, μὲ τὴν τήρηση ἑνὸς λεπτοῦ σιγῆς. Ἡ ἐν λόγῳ «ἐθνομητέρα» ἀρνήθηκε ἐπιδεικτικὰ νὰ συμμετάσχει στὴν τιμητικὴ αὐτὴ ἐκδήλωση καὶ ἀποχώρησε προκλη-

τὰ ἄλλα σεβαστοὺς σέρβους κληρικούς, πού συμμετέχουν σὲ αὐτὲς τὶς ἀνίερες συναντήσεις: Ἀπὸ πότε ἡ Ἐκκλησία μας ἔγινε θρησκεία, συγκαταλεγόμενη μάλιστα μεταξὺ τῶν ἕξι μεγαλυτέρων θρησκειῶν τοῦ κόσμου; Ἀπὸ πότε ἡ Ἐκκλησία μας ἄφησε κατὰ μέρος τὸ μοναδικὸ σωστικό Της ἔργο καὶ τὸ μόνο πού Τῆς μένει εἶναι νὰ συνεργάζεται μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες; Πιστεύουν στʼ ἀλήθεια πὼς καὶ οἱ ἄλλες θρησκεῖες ἀσκοῦν σωστικὸ ἔργο καὶ πρέπει νὰ συνεργαστοῦν σὲ αὐτὸν τὸν τομέα; Ἡ προτροπὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, πὼς δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει κοινωνία Χριστοῦ καὶ Βελίαλ (Β΄ Κορ.6,14), δὲν σᾶς ἀγγίζει; Ἔλεος πατέρες! Τὸ μόνο ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ σᾶς ποῦμε, μᾶλλον νὰ σᾶς διαβεβαιώσουμε, εἶναι πὼς τρίζουν τὰ ἁγιασμένα λείψανα τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς στὸν χαριτόβρυτο τάφο του, γιὰ τὰ οἰκουμενιστικὰ σας καμώματα!

τικὰ ἀπὸ τὴν αἴθουσα τοῦ κοινοβουλίου! Θυμίζουμε στοὺς ἀναγνῶστες μας πὼς καὶ πέρυσι τὸ ἴδιο εἶχε κάνει! Πληροφορούμαστε μάλιστα πὼς ἡ ἐν λόγῳ «κυρία» πανικοβλήθηκε ἀπὸ τὶς διατάξεις τοῦ λεγομένου ἀντιρατσιστικοῦ νομο-

Νεοπαγανισταί: Οἱ Χριστιανοί δέν εἶναι Ἕλληνες!

ΟΠΟΙΟΣ δὲν εἶναι ὀπαδὸς τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκεί ας δὲν εἶναι Ἕλληνας! Αὐτὸ διατυμπανίζουν οἱ νεοπαγανιστές, θέλοντας νὰ μᾶς ἀποστερήσουν ὡς ὀρθοδόξους χριστιανοὺς τὴν ἐθνική μας ὑπόσταση καὶ ἰδιότητα! Παίρνοντας κατὰ γράμμα τὴν ρήση τοῦ Ἡροδότου πὼς Ἕλληνες εἶναι ὅ σοι ἔχουν τὸ «ὅμαιμον, τὸ ὁμόθρησκον καὶ τὸ ὁμόγλωσσον» ἐπιχειροῦν νὰ διαγράψουν τὴν ἑλληνικότητα ἀπὸ τὸ 99% τουλάχιστον τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ! Ἀλλὰ δυστυχῶς γιʼ αὐτοὺς ὁ «πατέρας τῆς ἱστορίας» δὲν καθορίζει τὸ ὁμόθρησκο, ὁπότε ὁ ἰσχυρισμὸς τους μένει αἴολος! Ἐμεῖς ἐδῶ ἁπλὰ θὰ ρωτούσαμε τοὺς ἀνιστόρητους καὶ ἐμπαθεῖς νεοπαγανιστὲς κατὰ πόσον ἡ ἀρχαία εἰδωλολατρικὴ θρησκεία μπορεῖ νὰ ὁρίσει τὸν Ἑλληνισμό: Μήπως μὲ τοὺς γελοίους καὶ ἀνήθικους «θεούς» της; Μήπως μὲ τὴ ἀπόλυτη μοιρολατρία της; Μήπως μὲ τὶς φρικτὲς ἀνθρωποθυσίες της, ὡς καὶ τὸν 4ο μ. Χ. αἰώνα, σύμφωνα μὲ μαρτυρίες τῶν εἰδωλολατρῶν συγγραφέων Πορφυρίου καὶ Λιβανίου; Μήπως μὲ τὶς ἀμέτρητες ζωοθυσίες της; Μήπως μὲ τὶς ἀπόλυτα δεισιδαίμονες πρακτικές τῆς μαντικῆς; Μήπως μὲ τὴν ἐπαίσχυντη «ἱερὰ πορνεία»; Μήπως μὲ τοὺς αἰσχροὺς βακχισμούς; Μήπως τέλος μὲ τὶς ἀτέλειωτες προδοτικὲς στάσεις τοῦ κέντρου τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκεί ας δελφικοῦ «ἱεροῦ», τὸ ὁποῖο εἶχε συμμαχήσει μὲ τοὺς Πέρσες κατὰ τοὺς περσικοὺς πολέμους; Εἶναι σὲ θέση νὰ καταλάβουν πώς ἡ σκοταδιστικὴ ἀρχαιοελληνικὴ θρησκεία ὑπῆρξε ἡ ταφόπετρα τοῦ προχριστιανικοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἡ ὁποία τὸν συμπαρέσυρε στὸν τάφο της; Ρωτᾶμε ἐπίσης εὐθέως τοὺς συνέλληνες ὀπαδοὺς τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας, (τῶν ὁποίων ἡ ἐπιλογὴ τους εἶναι σεβαστή), τίνος τὸ «παιχνίδι παίζουν», ἐπιχειρώντας νὰ διασπάσουν τὸ λαό μας!

σχεδίου, τὸ ὁποῖο προβλέπει ποινικὲς διώξεις σὲ ὅσους δὲν ἀναγνωρίζουν τὶς ἀναγνωρισμένες γενοκτονίες καὶ ἔστειλε ἐπιστολὴ στὰ μέλη τοῦ κοινοβουλίου, προκειμένου νὰ μὴ «περάσει» ἡ συγκεκριμένη διάταξη, διότι στὸ ἑξῆς θὰ κινδυνεύει μὲ φυλάκιση, ἀρνούμενη νὰ ἀναγνωρίσει καὶ νὰ τιμήσει τὶς ἐθνικές μας γενοκτονίες ἀπὸ τοὺς βαρβάρους ἀσιάτες φίλους της! Ὅσον ἀφορᾶ τὸ ἀβυσσαλέο μῖσος της κατὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ δὲν εἴμαστε σὲ θέση νὰ τὸ ἐξηγήσουμε. Μόνο ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη τῆς ψυχοπαθολογίας ἴσως μπορεῖ νὰ δώσει κάποιες ἐξηγήσεις. Τὸ εὐγενές μας Γένος γεννοῦσε πάντοτε πατριῶτες καὶ ἥρωες καὶ γιʼ αὐτὸ ἐπιβίωσε στοὺς αἰῶνες. Εὐτυχῶς οἱ Ἐφιάλτες ὑπῆρξαν ἐλάχιστοι καὶ δακτυλοδεικτούμενοι ἀπὸ τὸ σύνολο τοῦ λαοῦ μας. Ἄξιο παρατηρήσεως εἶναι ὅτι οἱ σύγχρονοι Ἐφιάλτες «στεγάζονται» κυρίως στοὺς πολιτικοὺς συνδυασμοὺς τῆς ἀριστερᾶς καὶ δὲν εἶναι τυχαῖο πὼς καὶ ἡ κ. Ρεπούση «στεγάζεται» καὶ καλύπτεται ἀπὸ τὴν ἀριστερά! Ἕλληνες ψηφοφόροι πότε ἐπιτέλους θὰ γίνετε «κοψοχέρηδες»;

Μπουμπουλίνα καί Ρεπούση: Βίοι διαφορετικῆς πορείας!

Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ μας ὡς νεοέλληνες δὲν ἔχει προηγούμενο στὴν μακραίωνη ἐθνική μας ἱστορία. Κάναμε ἤδη λόγο γιὰ τὴν «ἐθνομητέρα» Μ. Ρεπούση, ἡ ὁποία ὄχι μόνο ἀρνεῖται τὴ γενοκτονία τῶν ἀδελ φῶν μας Ποντίων, ἀλλὰ καὶ τὴ «σνομπάρει» ἀποχωρώντας ἀπὸ τὸν κατʼ εὐφημισμὸ λεγόμενο «ναὸ τῆς δημοκρατίας»! Καὶ φυσικὰ δὲν εἶναι ἡ μόνη στὴ δημόσια ζωή, ἡ ὁποία «πουλάει» ἐθνομηδενισμό. Ἀντὶ ἄλλης ἀπαντήσεως πρὸς τὸν ἐθνομηδενιστικὸ συρφετὸ τῆς πολιτικῆς μας ζωῆς, παραθέτουμε ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμιλία μίας μεγάλης ἑλληνίδας, τῆς Λασκαρίνας

Μπουμπουλίνας, ἡ ὁποία εἶχε τὴν «ἀτυχῆ ἔμπνευση» κατὰ τοὺς σύγχρονους ἐθνομηδενιστές, νὰ δώσει τὰ πάντα, στὸ τέλος καὶ τῆς ζωῆς της, γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος: «Λόγος τῆς Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας πρὸς τοὺς Ἕλληνας προκρίτους. Ἡ πολιτικὴ διαθήκη τῆς Μπουμπουλίνας. Ἔχασα τὸ σύζυγό μου. Εὐλογητὸς ὁ Θεός! Ὁ πρεσβύτερος υἱός μου ἔπεσε μὲ τὰ ὅπλα ἀνὰ χεῖρας. Εὐλογητὸς ὁ Θεός! Ὁ δεύτερος υἱός μου δεκατετραετὴς τὴν ἡλικίαν μάχεται μετὰ τῶν Ἑλλήνων καὶ πιθανῶς νὰ εὕρη ἔνδοξον θάνατον. Εὐλογητὸς ὁ Θεός! Ὑπὸ τὴν σκιὰν τοῦ Σταυροῦ θὰ ρεύση ἐπίσης τὸ αἷμα μου. Εὐλογητὸς ὁ Θεός! Ἀλλὰ θὰ νικήσωμεν ἢ θὰ παύσωμεν νὰ ζῶμεν. Θὰ ἔχωμεν ὅμως τὴν παρηγορίαν ὅτι δὲν ἀφήσαμεν ὄπισθεν ἡμῶν δούλους Ἕλληνας», (ἱστολόγιο: tera-amou.pblogs.gr)! Τὸ ἐθνικὸ ἔργο τῆς Μεγάλης Ἑλληνίδας εἶναι δοξολογία τοῦ Θεοῦ! Κάντε ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες τὴ σύγκριση τῆς Μπουμπουλίνας καὶ τῆς Ρεπούση καὶ βγάλτε τὰ συμπεράσματά σας!

Ἰσλαμισταί: Ἤλθομεν εἰς τήν Ἑλλάδα, διά νά σᾶς κατακτήσωμεν!

ΚΑΙ ἐφόσον μιλᾶμε γιὰ ἐθνομηδενιστὲς πολιτικοὺς καὶ ἐθνομηδενιστικὴ πολιτικὴ τῶν τελευταίων χρόνων, θεωρήσαμε χρέος μας νὰ παραθέσουμε ἀπὸ ἐπίσημα χείλη τὶς πραγματικὲς προθέσεις τῶν χιλιάδων νόμιμων καὶ παράνομων μουσουλμάνων μεταναστῶν στὴ Χώρα μας. Τὸ ἀγωνιστικὸ ἱστολόγιο ΚΑΤΟΧΙΚΑ ΝΕΑ ἔφερε στὴ δημοσιότητα μία ἄκρως ἀνησυχητικὴ εἴδηση. «Μία δήλωση τοῦ ἱδρυτῆ τῆς Μουσουλμανικῆς Ἀδελφότητας Hassan al-Banna εἶναι πιστεύουμε ἀποκαλυπτική: “Θέλουμε ἡ σημαία τοῦ Ἰσλὰμ νὰ κυματίσει καὶ πάλι στὶς χῶρες ἐκεῖνες, ποὺ εἶχαν τὴν τύχη νὰ κυβερνηθοῦν ἀπὸ τὸ Ἰσλὰμ, γιὰ κάποιο διάστημα… ἡ Ἀνδαλουσία, ἡ Σικελία, τὰ Βαλκάνια, ἡ Νότιος Ἰταλία καὶ τὰ Ἑλληνικὰ νησιὰ ἀποτελοῦν Ἰσλαμικὲς ἀποικίες, ποὺ πρέπει νὰ ἐπιστρέψουν στὸ Ἰσλάμ”. Ἂν σὲ αὐτὲς τὶς δηλώσεις προσθέσουμε καὶ τὸ Νέο-Ὀθωμανικὸ δόγμα τοῦ Τούρκου ΥΠΕΞ κ. Νταβούτογλου τότε νομίζουμε πὼς μποροῦμε νὰ σχηματίσουμε μία πιὸ σαφῆ εἰκόνα, γιὰ τὶς πραγματικὲς προθέσεις τῶν Ἰσλαμιστῶν. Δυστυχῶς οἱ “χρήσιμοι ἠλίθιοι” τοῦ ΠΑΣΟΚ, τῆς Ἀριστερᾶς καὶ μίας μερίδας τῆς Νέας Δημοκρατίας στὴν καλύτερη τῶν περιπτώσεων δὲν μποροῦν νὰ κατανοήσουν τὴ φύση τῆς ἰσλαμικῆς ἀπειλῆς καὶ στὴ χειρότερη ἀποτελοῦν συνειδητοὺς συνοδοιπόρους τῶν ἰσλαμιστῶν»! Πάντως αὐτὴ ἡ εἴδηση ἀφορᾶ τοὺς Ἕλληνες πατριῶτες καὶ ὄχι τοὺς ἐπαγγελματίες πολιτικούς!

Ζωντανός καννιβαλισμός ἀπό τηλεοράσεως!

ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ξαναγράψει: ἡ ἠθική τῆς «Νέας Ἐποχῆς» εἶναι ἡ ἀπουσία κάθε ἠθικοῦ φραγμοῦ! Ἡ ἀπουσία κάθε ἀναστολῆς γιὰ ἡδονὴ καὶ ἐξουσία! Γιὰ νὰ πραγματοποιηθεῖ αὐτὸς ὁ στόχος πρέπει ἀπαραίτητα νὰ θεωρηθεῖ ὁ συνάνθρωπος ὡς «μέσον» πραγματοποιήσεως τῆς ἡδονῆς καὶ τῆς ἐξουσίας. Γιʼ αὐτὸ φροντίζουν κάποιοι νὰ ὑποβαθμίσουν τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο καὶ νὰ τὸ ὑποβιβάσουν στὴν κατηγορία τῶν ἄλλων ἐμβίων ὄντων, τὰ ὁποῖα μᾶς προσφέρουν τὰ πρὸς τὸ ζεῖν. Ὅσο καὶ ἂν ἀκούγεται παράξενο καὶ φρικτό, ἡ νεοεποχίτικη «ἠθικὴ» ἐπιτρέπει ἀκόμα καὶ τὸν καννιβαλισμό! Ἡ ἀκόλουθη εἴδηση προφανῶς ἐκφράζει αὐτὴ τὴ φρίκη: «Μπροστὰ στὰ ἔκπληκτα μάτια τοῦ κοινοῦ, οἱ παρουσιαστὲς ἐκπομπῆς στὸ κανάλι BNN τῆς Ὁλλανδίας τηγάνισαν καὶ ἔφαγαν ὁ ἕνας κομμάτι τοῦ σώματος τοῦ ἄλλου. Οἱ παρουσιαστὲς Valerio Zeno καὶ Dennis Storm ἀποφάσισανστὰ πλαίσια τῆς ἐκπομπῆς τους- νὰ ἀνταποκριθοῦν σὲ μία ἀπὸ τὶς προκλήσεις τοῦ κοινοῦ τους. Εἶχε προηγηθεῖ μικρὴ χειρουργικὴ ἐπέμβαση, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ὁποίας ὁ ἕνας ἔκοψε ἕνα κομμάτι ἀπὸ τὴν πίσω πλευρά του καὶ ὁ ἄλλος ἀπὸ τὴν κοιλιά του. Ὅπως δήλωσαν στὴ συνέχεια οἱ ἴδιοι "ἦταν λίγο περίεργο νὰ κοιτᾶς στὰ μάτια τὸν ἄλλον καὶ νὰ τρῶς τὸ σῶμα του, ἀλλὰ ἦταν πολὺ μικρὸ τὸ κομμάτι καὶ τηγανισμένο, ἀποτελώντας μία μοναδικὴ ἐμπειρία"» (ἱστολόγιο ΚΑΤΟΧΙΚΑ ΝΕΑ)! Ἡ φρίκη σὲ ὅλο της τὸ μέγεθος! Ἰδοὺ ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες ζωντανὰ μαθήματα καννιβαλισμοῦ ἀπὸ τηλεοράσεως, γιὰ νὰ συνηθίσουμε καὶ νὰ πάψουμε νὰ ἔχουμε ἠθικὲς ἀναστολές!

ΤΙΣ 14 Ἰουνίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὸν ἅγιο Μεθόδιο τὸν ὁμολογητὴ, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Ὁ ἅγιος Μεθόδιος ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ εἰκονομάχου βασιλέα Θεοφίλου (829) καὶ ἀγωνίστηκε, τόσο μὲ τὸν προφορικὸ ὅσο καὶ μέ τὸν γραπτό του λόγο, νὰ ἀνατρέψη τὴν πλάνη τῆς αἱρέσεως τῆς εἰκονομαχίας, ποὺ ταλάνιζε τὴν αὐτοκρατορία ἐδῶ

καὶ ἕνα αἰώνα καὶ νὰ στερεώση τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ τὴν προσκύνηση τῶν ἁγίων εἰκόνων. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὑπέμεινε πολλὲς τιμωρίες καὶ βασανιστήρια ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα. Καταδικάσθηκε σὲ ἐξορία νὰ παραμείνη στὴν νῆσο Ἀντιγόνη, κλεισμένος σὲ ἕνα τάφο μαζὶ μὲ δύο ληστὲς. Τέλος παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριο, ἀφοῦ εἶχε ἐπιστρέψει ἀπὸ τὴν ἐξορία.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΥΠΑΛΔΟΣ – ΙΑΚΩΒΑΤΟΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

διάσωσης τῆς ἐθνικῆς ὕπαρξής του. Στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ Ἰακωβάτος συνιστᾶ τὸν ἀντίποδα τῶν δυτικοφρόνων. Ἡ Ρωμηοσύνη ἦταν στὴ συνείδησή του πνευματικὰ αὐτοδύναμη καὶ αὐτάρκης μέσα στὴν ὀρθόδοξη παράδοσή της, ἡ ὁποία τὴν διαφοροποιεῖ ριζικὰ ἀπὸ τὴ Φραγκοσύνη. Ἔτσι κατανοεῖται ἡ ἀκόλουθη, εὔγλωττη ὁπωσδήποτε, λεπτομέρεια στὴν πολιτικὴ πράξη τοῦ Ἰακωβάτου. Τὸ σύνταγμα τοῦ 1864 ὅριζε, ὅτι ἡ «ἐπικρατοῦσα θρησκεία» τοῦ Κράτους εἶναι ἡ ὀρθόδοξη. Ὁ Ἰακωβάτος δὲν θὰ ἱκανοποιηθεῖ μὲ αὐτὴ τὴ διατύπωση, ἀλλὰ θὰ προτείνει μία διαφορετικὴ θεώρηση τῆς θρησκείας, στὰ πλαίσια τῆς ρωμαίϊκης παράδοσης, κηρύσσοντάς την ὄχι ἕνα ἀπὸ τὰ «περιεχόμενα» τοῦ ἐθνικοῦ βίου, ἀλλὰ ὡς τὸ «περιέχον» σύνολη τὴν ὕπαρξη τοῦ Ἔθνους: «Ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Θρησκεία ὑπῆρχον πρὸ τῆς Ἑλλάδος (σημ. Γ.Μ.: ἐννοεῖ, τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους). Ἡμεῖς δὲν ἐκάμαμεν οὐδὲ τὴν πίστιν, οὐδὲ τὴν θρησκείαν, οὐδὲ τὴν ἐκκλησίαν18. Τὸ Ἔθνος ὑποστασιώθηκε μέσα στὴν Ὀρθόδοξη παράδοση καὶ γι᾽ αὐτὸ θεμελιώνεται στὸ ὁμόθρησκο. Τὸ ὁμόφυλο καὶ τὸ ὁμόγλωσσο δὲν ἀγνοοῦνται ἀπὸ τὸν Ἰακωβάτο, ἀλλὰ τάσσονται σὲ δεύτερη μοίρα. Οἱ ἔννοιες «πατρίδα» καὶ «θρησκεία» ἀλληλοεμπεριχωροῦνται στὸ λόγο του σὲ μιὰ συναλοιφή, ποὺ δὲν ἀπέχει, ὅπως πιστεύουμε, ἀπὸ ἐκείνη, ποὺ συναντᾶμε καὶ στὸν Μακρυγιάννη: «Ἡ πατρίδα τοῦ κάθε ἀνθρώπου καὶ ἡ θρησκεία εἶναι τὸ πᾶν». Ἔτσι, θὰ προτείνει μιὰ δική του διατύπωση τοῦ α´ ἄρθρου, ποὺ φυσικὰ δὲν θὰ γίνει δεκτὴ ἀπὸ τὴν διαφορετικὰ σκεπτόμενη πλειοψηφία19. Εἶναι εὐνόητες μετὰ ἀπὸ αὐτὰ ὅλες οἱ ὑπόλοιπες λογικὲς συνέπειες τῆς σκέψης τοῦ Ἰακωβάτου πάνω στὴν Ὀρθοδοξία. Χωρὶς τὴν ὀρθοδοξία δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ( Ἑλληνικὸ) Ἔθνος ἢ γένος, «δὲν ὑπάρχει πλέον οὐδὲν διὰ τὴν Ἑλλάδα»20. Ἡ ἀποορθοδοξοποίηση τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀλλοτριώνει τὴν «ἐθνότητα τῶν Ἑλλήνων», μεταβάλλοντάς τους, ὅπως λέγει, σὲ Φράγκους, Ἀλβανούς, Βλάχους, Ἀθιγγάνους, Γύφτους. Ἀλλοτρίωση θρησκευτική, συνεπῶς, γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ σημαίνει ἀφελληνισμό. Ἡ ἀναφορὰ στοὺς Φράγκους στὴ συνάφεια αὐτὴ εἶναι βέβαια εὐνόητη, ὅπως μέχρι κάποιο βαθμὸ καὶ στοὺς Ἀθιγγάνους καὶ Γύφτους, ποὺ εἶναι φυσικὰ τὸ ἴδιο πρᾶγμα («ἕν διὰ δυοῖν»). Ἡ συμπερίληψη ὅμως τῶν Ἀλβανῶν καὶ Βλάχων, ποὺ ἀποτελοῦσαν λαότητες τοῦ εὐρύτερου Γένους –τοῦ ρωμαίϊκου–, εἶναι φυσικὸ νὰ δημιουργεῖ κάποια ἐρωτηματικά, στὴν προσπάθεια κατανόησης τῆς ἰακωβάτειας σκέψης. Δὲν εἶναι ὅμως δύσκολη ἡ ἀπάντηση, γιατί τὴν δίνει ὁ ἴδιος. Οἱ Ἀλβανοί, στοὺς ὁποίους ἀναφέρεται, δὲν εἶναι οἱ γνωστοὶ ἀπὸ τὴν ἱστορία τοῦ Ρωμαίϊκου ὀρθόδοξοι ἀρβανίτες, ποὺ ὡς ὀρθόδοξοι εἶναι καὶ αὐτοὶ Ρωμηοὶ καὶ Ἕλληνες. Ὁ Ἰακωβάτος πρέπει νὰ κατάλαβε τὴ σύγχυση, ποὺ δημιούργησε ὁ λόγος του, καὶ γι' αὐτὸ σπεύδει νὰ τὸν διασαφήσει: «Οἱ Ἀλβανοὶ τῆς Ἠπείρου (ὅταν) εἶναι ὀρθόδοξοι, εἶναι Ἕλληνες· ἅμα εἰσεχώρησε ὁ ὄφις τοῦ παπισμοῦ εἰς τὴν Ἀλβανίαν, καὶ τὸ ἥμισυ αὐτῆς ἐγένετο παπικόν, δὲν εἶναι Ἕλληνες»21. Ὅσο γιὰ τοὺς Βλάχους (ἀλλοῦ θὰ ἀναφέρει τὴ Μολδοβλαχία)22 δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι Ρωμηοὶ πιὰ καὶ Ἕλληνες, ἀφοῦ «ἐδήμευσαν τὰ μοναστήρια τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας»23. Αὐτὸ ἄλλωστε βρίσκουμε, παρὰ τὴ συντομία, καθαρότερα διατυπωμένο στὸ «σχέδιο» τοῦ Ἰακωβάτου γιὰ τὴν παραπάνω ἀγόρευσή του καὶ ποὺ βρέθηκε στὸ Ἀρχεῖο του. Ἐκεῖ σημειώνει: «Ἄνευ θρησκείας (ἐννοεῖ: ὀρθοδοξίας), Φράγκοι, Ἀλβανοί, Βλάχοι. Μετὰ θρησκείας, ὁμογενεῖς» (δηλαδή: Ρωμηοὶ - Ὀρθόδοξοι)24. Εἶναι σαφέστατη συνεπῶς ἡ ταύτιση ἀπὸ τὸν Ἰακωβάτο ὀρθοδοξίας καὶ ἑλληνικότητας. Ἀδιαφιλονίκητη βεβαιότητα τοῦ Ἰακωβάτου εἶναι ὅτι ὁ Ἑλληνισμὸς σώζεται μέσῳ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία τὸν διατηρεῖ μέσα στὴν ἑνότητα τοῦ Γένους. Ἔξω ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία ὁ ἑλληνισμὸς χάνει τὴν ταυτότητα, τὴν οὐσία του. Βέβαια, τὸ ἐρώτημα τῆς ἐποχῆς, τεθειμένο ἤδη στὴν ἐποχὴ τοῦ διαφωτισμοῦ, ἦταν κατὰ πόσο ὁ Νεώτερος Ἑλληνισμὸς καὶ περισσότερο τὸ νεότευκτο Ἑλληνικὸ Κράτος εἶχαν ἀνάγκη τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, γιὰ νὰ βροῦν τὸ δρόμο τους καὶ ὄχι πρώτιστα τὶς νέες ἰδέες τῆς Εὐρώπης. Τὸ πρόβλημα τέθηκε καὶ στὸν Ἰακωβάτο μέσα στὴν Ἑλληνικὴ

Βουλὴ μὲ ἀφορμὴ τὴ συζήτηση γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀφομοίωση τῆς Ἑπτανήσου. Ὁ Καλλιγᾶς χαρακτήρισε τὴν ἰδέα τοῦ Ἰακωβάτου «μεσαιωνικὴ» καὶ τοῦ ἔδωσε τὴν ἀφορμὴ νὰ ἀντιπαρατηρήσει: «Εἶναι φρίκη, ἂν νομίζη τις, ὅτι αἱ ἰδέαι τῶν Χρυσοστόμων καὶ τῶν Βασιλείων, τῶν Γρηγορίων καὶ τῶν Ἀθανασίων εἶναι ἰδέαι μεσαιωνικαί». Γι' αὐτὸν «μεσαιωνικαὶ εἶναι αἱ ἀντίθετοι, τὰς ὁποίας πάντοτε ἠθέλησαν νὰ καθιερώσωσι μεταξὺ ἡμῶν, καὶ πάντοτε ἀπέτυχον»25. Ὁ τελευταῖος ὑπαινιγμός, πέρα ἀπὸ κάθε ἀμφιβολία, ἀναφέρεται στὸν κόσμο τοῦ διαφωτισμοῦ. Στὴν ἲδια ἄλλωστε ἀγόρευση θὰ παρομοιάσει τὸν Καλλιγᾶ μὲ τὸν Φαρμακίδη καὶ τὸν Λασκαράτο: «...εὕρομεν ...τὸν Φαρμακίδην ἐπὶ τούτου τοῦ βήματος ἀγορεύοντα,... τὸν Λασκαράτον ἐντὸς τῆς Συνελεύσεως»26. Ὁ Ἰακωβάτος πίστευε στὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὡς σοφίας καὶ φιλοσοφίας (ἀναζήτησης δηλαδὴ τῆς ἀλήθειας), μέσα στὸ Βυζάντιο / Ρωμανία μέσα δηλαδὴ στὴν πατερικὴ ὀρθοδοξία. Ἔτσι, ἀπαντώντας στὸν Π. Καλλιγᾶ, θὰ διακηρύξει ὅτι στὴν ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ δὲν ὑπῆρξε ποτὲ «μέσος αἰών», ὅπως παραπλανητικὰ διατείνονται «τὰ ἐγχειρίδια τῆς Δύσεως», ἀγγίζοντας ἔτσι τὸ σημαντικότατο πρόβλημα ὡς πρὸς τὴ φύση τῶν κριτηρίων τῆς δυτικῆς ἱστοριογραφίας, τοὐλάχιστο τῆς ἐποχῆς του, γιὰ τὴ θεώρηση καὶ ἑρμηνεία τῆς Ἀνατολῆς. Συνεπὴς δὲ πρὸς τὸ ἀγωνιστικὸ φρόνημά του θὰ προχωρήσει καὶ στὴν «ἀντεπίθεση»: «Ὅταν ἤρχισεν ἐν τῇ Δύσει ὁ μέσος αἰών, τὸ σκότος, ὅταν ἐξηλείφετο ἐκ τῆς Δύσεως ἡ Ἑλληνικὴ καὶ Ρωμαϊκὴ φιλολογία καὶ τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου ἐμετριάζετο27, τότε εἰς τὴν Ἀνατολὴν ἔλαμπαν αἱ ἐπιστῆμαι, αἱ τέχναι, ἡ καλλιτεχνία· τότε ἀνηγέρθη ἡ Ἁγία Σοφία, τὸ ἐνδοξότερον κτίριον τοῦ κόσμου καὶ διὰ τὴν τέχνην καὶ διὰ τὰς ἀναμνήσεις καὶ διὰ τὴν ἐλπίδα»28. Ὡς δεῖγμα δὲ καὶ τῆς ἐπιστημονικῆς συνέχειας τοῦ Ἑλληνισμοῦ μέσα στὴν ὀρθοδοξία θὰ φέρει «τὸ Ἑλληνικὸν πῦρ», ποὺ γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη. Καὶ ἐπεξηγεῖ: «Τὸ Ἑλληνικὸν πῦρ εἶναι ἡ εἰκὼν τοῦ Ἑλληνικοῦ νοῦ, τὸ πῦρ τοῦ Ἑλληνικοῦ νοῦ»29. Ἔπρεπε νὰ ἔλθουν ὁ Karl Krumbacher, ἡ Βυζαντινολογικὴ Σχολὴ τοῦ Μονάχου καὶ πρὸ πάντων ἡ σύγχρονή μας Βυζαντινολογία, γιὰ νὰ δικαιώσουν ὄχι μόνο τὸ Βυζάντιο / Ρωμανία, ἀλλὰ καὶ τὸν ληξουριώτη Ἰακωβάτο, ἐπιβεβαιώνοντας τὴν ὀξυδέρκειά του, ποὺ δὲν ἦταν ὅμως τίποτε περισσότερο, στὸ σημεῖο αὐτό, παρὰ ἀποτέλεσμα τῆς ἄμεσης γνώσης, ποὺ εἶχε γιὰ τὸ Βυζάντιο / Ρωμανία καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν- θεολογικῶν προϋποθέσεών του. Ἡ Ὀρθοδοξία ὅμως παίρνει καὶ μία πολὺ εὐρύτερη διάσταση στὴ θεώρησή της ἀπὸ τὸν Ἰακωβάτο. Ἐφόσον πεμπτουσία τοῦ Ρωμαίϊκου εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ Ἑλλάδα, καὶ ὡς κράτος-ἔθνος, μέσῳ τῆς Ὀρθοδοξίας παραμένει στὰ πλαίσια τῆς Ρωμηοσύνης, τοῦ εὐρύτερου Γένους. Παραμόνιμη σταθερὰ τοῦ Ἰακωβάτου εἶναι πάντα τὰ ὅρια τῆς Ρωμαίϊκης Ἐθναρχίας, τῆς πνευματικῆς καὶ ἐθναρχικῆς δικαιοδοσίας τοῦ πατριαρχικοῦ θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως/ Ν. Ρώμης. Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἐξασφαλίζει, συνεπῶς, μόνο τὴ συνέχεια τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ τὴν ἑνότητα ὅλης τῆς Ρωμηοσύνης. Μὲ τὸν ὑπερεθνικό της χαρακτήρα ἡ ὀρθόδοξη πίστη ἀποβαίνει πανενωτικὴ καὶ ἀδελφοποιητικὴ δύναμη ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων, στὰ πλαίσια φυσικὰ τῆς Ρωμανίας/ Βυζαντίου. Τὸ τελευταῖο ἔχει ἰδιαί-

τερη σημασία, γιατί προσφέρει μιὰν ἐξήγηση στὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Ἰακωβάτος στὴν ἀγόρευσή του δὲν περιλαμβάνει στὴν ἑνότητα αὐτὴ τοὺς Ρώσους, μολονότι εἶναι καὶ αὐτοὶ Ὀρθόδοξοι. Δὲν ὀφείλεται μόνο στὸν ἀντιπανσλαβισμό του, ποὺ τὴν ἐποχὴ αὐτὴ ἔχει ἤδη διαμορφωθεῖ, ἀλλὰ στὶς καθαρὰ ρωμαίϊκες προϋποθέσεις του. Στὴ ρωμαίϊκη πανενότητά του, ποὺ θεμελιώνεται στὴν Ὀρθόδοξη πίστη, περιλαμβάνει καὶ τοὺς Σλάβους, ἐκείνους ὅμως ποὺ ἀποτέλεσαν ἐθνότητες τῆς Ρωμανίας καὶ τῆς Ρωμαίϊκης Ἐθναρχίας. Τὸ δηλώνει ἄλλωστε ρητά: Σέρβοι, Βλάχοι, Μολδαυοί, Μαυροβούνιοι, Ἀσιάτες (σημ. Γ.Μ. Ἐννοοῦνται οἱ ἀραβόφωνοι Ὀρθόδοξοι τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, τοῦ ρωμαίϊκου Πατριαρχείου Ἀντιοχείας), Αἰγύπτιοι (σημ. Γ. Μ. ἐννοοῦνται οἱ ὀρθόδοξοι μὴ Ἕλληνες τοῦ ρωμαίϊκου Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας), μολονότι «οὐδὲ κοινὸν ἐθνολογικὸν ἔχουν μετὰ τῆς Ἑλλάδος», μένουν ἑνωμένοι πνευματικὰ μὲ τὸν Ἑλληνισμὸ μέσῳ τῆς κοινῆς πίστης. Τὸ ὁρατὸ κέντρο αὐτῆς τῆς ἑνότητας δὲν εἶναι ἡ Ἀθήνα, φυσικά, ἀλλὰ ἡ Κωνσταντινούπολη, τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Νέας Ρώμης, τὸ «νοητικὸ» κέντρο30 τοῦ Ἰακωβάτου. Ἔτσι ὅμως κατανοεῖται, γιατί ἡ θέση τοῦ Ἑλληνισμοῦ μέσα στὴν ρωμαίϊκη ὀρθόδοξη παγγένεια καὶ συγγένεια καθορίζεται ἀπὸ τὴν σχέση του μὲ τὸ οἰκουμενικὸ κέντρο τῆς Ρωμηοσύνης. Ἡ μεγαλύτερη τιμὴ καὶ δόξα τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι ἡ ἑλληνικὴ καταγωγὴ τοῦ Οἰκουμ. Πατριάρχη, ποὺ ἐξασφάλιζε τὴν πνευματικὴ «πρωτοκαθεδρίαν (τοῦ Ἑλληνισμοῦ) εἰς ὅλην τὴν Ἀνατολήν»31. Ἀντίθετα ἡ ἀποδυνάμωση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες δὲν περιποιεῖ καμιὰ τιμὴ γιὰ τοὺς τελευταίους. «Μηδενίζοντες καὶ διασύροντες αὐτὸ τὸ κέντρον, ὄχι μόνον δὲν εἴμεθα ὀρθόδοξοι, ἀλλ' οὔτε καὶ Ἕλληνες»32. Αὐτὴ εἶναι ἡ κατάληξη τοῦ συλλογισμοῦ του. Ὁ Ἰακωβάτος ὑπαινίσσεται ἐδῶ τὰ γεγονότα τοῦ 1833, τοῦ 1850/52 καὶ φυσικὰ τὴν ἐπιχειρούμενη τότε «ἐκκλησιαστικὴ ἀφομοίωση» τῆς Ἑπτανήσου, ποὺ ἐσήμαινε ἐπέκταση τοῦ ἑλλαδικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καθεστῶτος καὶ στὰ Ἑπτάνησα.

12. Ἔζησε 1814 – 1869. Ἦταν κεφαλληνιακῆς καταγωγῆς, ἀλλὰ γεννημένος στὴ Σμύρνη. Βλ. ἄρθρα τοῦ Κ. Δ. Γεωργούλη στὴ Θ.Η.Ε. τ. 7 (1965) στ. 236/7. 13. Ἀγορεύσεις, σ. 30. 14. Ἱ στορία, ὅπ. π., σ. 4 καὶ 17. 15. Ἀγορεύσεις, σ. 17. 16. Στὸ ἴδιο, σ. 74. 17. Σὲ μιὰν ἀγόρευσή του (ὅπ., σ. 82) θὰ προσθέσει στὸ θέμα αὐτό: «Οὕτω καὶ οἱ Ἑπτανήσιοι παρὰ νὰ μείνωσι δυτικοὶ καὶ ν᾽ ἀπολαύσωσι τὰ εὐεργετήματα τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, ἐπροτίμησαν νὰ μείνωσι σκλάβοι παρὰ νὰ μεταβάλωσι θρησκείαν…». 18. Ἀγορεύσεις, σ. 15. 19. Ὁ Ἰακωβάτος πρότεινε τὴν ἀκόλουθη τροπολογία γιὰ τὸ ἄρθρο 1 (Ἀγορεύσεις, σ. 8)· «Ἡ Θρησκεία τοῦ Ἔθνους εἶναι ἡ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἐπικρατοῦσα ἐν Ἑλλάδι καὶ προστατευομένη ὑπὸ τοῦ Κράτους· πᾶσα δὲ ἄλλη γνωστὴ θρησκεία εἶναι ἀνεκτὴ κ.λπ.». 20. Ἀγορεύσεις, σ. 18. 21. Ἀγορεύσεις, σ. 18. 22. Ἀγορεύσεις, σ. 85. 23. Ἀγορεύσεις, σ. 20. 24. Χφο Ἀρχείου Ἀδελφῶν Ἰακωβάτων, ἀρ. 161. φ. 37. 25. Ἀγορεύσεις, σ. 31. Καὶ μετὰ ἕνα ἔτος θὰ παρατηρήσει, ὅτι ὅσα νομοθετοῦνται γιὰ τὴν Ἐκκλησία «ἐναντιοῦνται εἰς τὸ πνεῦμα τοῦ αἰῶνος» καὶ «ὅστις φέρει ἐναντίαν γνώμην εἶναι ἄνθρωπος τοῦ μεσαίωνος». 26. Ἀγορεύσεις, σ. 27. 27. Μᾶλλον ἐννοεῖ τὴν ἐπικράτηση τῆς σχολαστικῆς φιλοσοφίας. 28. Ἀγορεύσεις, σ. 31. 29. Στὸ ἴδιο. 30. Βλ. Ἀγόρευση 22.7.1864 (Ἀγορεύσεις, σ. 19). Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο εἶναι τὸ «νοητικὸ» (νοητὸ) κέντρο τοῦ Γένους. 31. Στὸ ἴδιο. 32. Στὸ ἴδιο.

ΒΙΒΛΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ Τοῦ πρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

41. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΩΣΙΝΟΥ ΠΑΡΑΚΑΛΑΜΟΥ Σελ. 82, τιμή 7€ 42. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΜΑΚΡΑΛΕΞΗ ΠΩΓΩΝΙΟΥ Σελ. 55, τιμή 5€ 43. ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ ΚΟΝΙΤΣΗΣ Σελ. 238, τιμή 10€ 44. ΤΟ ΛΙΣΚΑΤΣΙ ΚΟΝΙΤΣΗΣ Σελ. 110, τιμή 6€ 45. ΚΑΣΤΑΝΙΑΝΗ ΠΩΓΩΝΙΟΥ (Ἱστορικά στοιχεῖα) Σελ. 52, τιμή 3€ 46. ΔΙΣΤΡΑΤΟΝ ΚΟΝΙΤΣΗΣ Σελ. 102, τιμή 5€ 47. ΠΛΗΚΑΤΙ ΚΟΝΙΤΣΗΣ Σελ. 140, τιμή 7€ 48. ΠΡΟΣΕΥΧΗ Σελ. 158, τιμή 8€ Κεντρική διάθεση Πρεσβ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ 44100 Κόνιτσα, τηλ. 26550.22788

Κ. Γ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: "Τί ἑορτάζουμε σήμερα"; Ἐκδόσεις "Φωτοδότες", Σειρά: "Ἡ Παγκοσμιοποίηση κι ἐμεῖς", Ἀθήνα 2013, σελίδες 190.

Ρωτᾶνε πολλοί: Γιατί ὁ Θεός σ᾽ ἄλλους ἔδωσε πολλά χαρίσματα καί σ᾽ ἄλλους λιγότερα; Μά ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή. Τήν εἶπε καί ὁ Χριστός στή σχετική παραβολή: Ἡ αὔξηση τῶν ταλάντων. Ἡ προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου γιά τό καλύτερο, μέ τελικό σκοπό, τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Ἔκανα τή σύντομη αὐτή εἰσαγωγή, γιά νά πῶ, πώς ὁ ἀγαπητός καί συνεργάτης τοῦ "Ο.Τ." Κ. Παπαδημητρακόπουλος ἔχει εἰσπράξει πολλά χαρίσματα(τάλαντα ἤ ταλέντα) ἀπ᾽ τό Δωρεοδότη Θεό. Ἀλλ᾽ εὐτυ χῶς, τά ἐπιστρέφει καί τά παραδίδει μέ τόκους, γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Θά πεῖτε: Πῶς; Μά μέ τόσες δεκάδες ὄμορφα, καί διδακτικά βιβλία, ἐκτός τοῦ ἐξαίρετου περιοδικοῦ "Τά Κρίνα", πού τό ἐκδίδει ἀπ᾽ τό 1979, καί γιά τά ὁποῖα ἔχει ἀποσπάσει πολλούς ἐπαίνους (ἀπό τόν Οἰκουμενικό, τόν Ἀρχιεπίσκοπό μας, τήν Ἱ. Σύνοδο καί μάλιστα τήν ἔγκριση τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καί τιμητική περγαμηνή τοῦ Συλλόγου Ἑλλήνων Λογοτεχνῶν). Αὐτά, βέβαια, ἀποτελοῦν ἠθική ἀμοιβή καί ὄχι σκοπό! Οἱ ἀναγνῶστες τοῦ "Ο.Τ." ἄλλωστε, ἀντιλαμβάνονται τήν ἐργατικότητά του, τό ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον του γιά τούς νέους, καί προπάντων τήν εὐχέρεια τοῦ λόγου, τό φορτίο τῶν γνώσεων καί τήν πρωτοτυπία τῶν συγγραφῶν του. Καί δέν εἶναι λίγα! Μερικές δεκάδες! Τό νέο του βιβλίο,"Τί ἑορτάζουμε σήμερα;", πολύ ὄμορφο καί καλοτυπωμένο, ἀπό πρώτη ματιά, θά νόμιζε κανείς πώς πρόκειται γιά βιβλίο ρουτίνας. Μά, ὄχι! Σᾶς ὁμολογῶ, ἔχει ὅλα τά χαρίσματα καί ὅλες τίς ὀμορφιές, πού ζητάει κάθε ὀρθόδοξος χριστιανός νά μάθει γιά τίς γιορτές! Ποιές ὅμως γιορτές; Ἐδῶ τά θέματα τῶν "γιορτῶν" τῆς παγκοσμιοποιημένης "Νέας Ἐποχῆς" μας, σέ σύγκριση μέ τίς Ὀρθόδοξες Χρι-

στιανικές γιορτές μας, βλέπονται καί διαβάζονται σάν ἕνα ἐξαίρετο ντοκυμαντέρ! Σημειώνω τά Περιεχόμενα σέ γενικές γραμμές: Μετά τό διαφωτιστικό Πρόλογο, ὁ συγγραφέας ἐξηγεῖ γιατί εἶναι ἀπαραίτητες οἱ ἑορτές καί πότε γιορτάζουμε ἀληθινά. Μετά ἀναφέρεται στίς δικές μας ἑορτές (τίς ὀρθόδοξες), καί τίς κοσμικές, πού ἀρχίζουν ἀπ᾽ τίς παρεξηγημένες: τῶν γενεθλίων τοῦ ἁγ. Βαλεντίνου, τῆς Πρωταπριλιᾶς, καί προχωρεῖ στίς παγανιστικές (εἰδωλολατρικές), τά καρναβάλια, γιορτές τῆς γῆς… καί τίς παγκόσμιες, στίς ὁποῖες δέ βρίσκεις λογαριασμό! Στό τέλος ἀναφέρεται σ᾽ αὐτούς πού πολεμοῦν τίς χριστιανικές ἑορτές καί ἀγωνίζονται νά τίς ἀντικαταστήσουν μέ τήν παγκοσμιοποίηση καί τίς "βλακεῖες" τῆς "Νέας Ἐποχῆς". Σκοπός τους εἶναι, καθώς σημειώνει ὁ συγγραφέας, «ἡ "ἀποϊεροποίηση" καί "ἐκκοσμίκευση" τῶν ἑορτῶν μας, ἐκκλησιαστικῶν καί ἐθνικῶν». Πράγματι, λοιπόν: «Αὐτό τό βιβλίο φιλοδοξεῖ νά εἶναι μιά πολύ διαφωτιστική ἀποκάλυψη». Συμφωνῶ ἀπόλυτα, καί συγχαίρω θερμά.

Μιχ. Μιχαηλίδης

ΑΡΧΙΜ. ΣΑΒΒΑ ΔΗΜΗΤΡΕΑ: «Δυστυχῶς ἐπτωχεύσαμεν! Ἀπό τί;». Ἔκδοση «Ἱερᾶς Μονῆς Προφήτου Ἠλιού», Πρέβεζα 2013, σελίδες 95.

Τά δύο προηγούμενα ἔργα τοῦ συγγραφέα, εἶχαν ἁγιογραφικό τίτλο. Τό μέν πρῶτο του βιβλίο ἐπιγραφόταν: «Δίδαξόν με τά δικαιώματά Σου», τό δέ δεύτερο, τό εἶχε τιτλοφορήσει: «Κατεύθυνον τά διαβήματά μου». Ἐκεῖνο, πού ἔχω παρατηρήσει καί διαπιστώσει, εἶναι ὅτι παρά τή μικρή ἐργογραφία του ὁ Θεός τόν προίκισε μὲ ἰδιαίτερο χάρισμα τῆς γραφῆς, τῆς περιγραφικῆς ἔκθεσης ἰδεῶν καί γεγονότων, καί τῆς λογοτεχνικῆς ὀμορφιᾶς. Στό Προλογικό σημείωμα γράφει: «Τά κείμενα, πού ἀκολουθοῦν, δέν ἔχουν τόσο σχέση μέ τήν σημερινή οἰκονομική κρίση, ὅσο μέ τά παρακάτω λόγια, πού μᾶς ἀπευθύνει ὁ Χριστός, μέσα ἀπό τήν Ἀποκάλυψη…». Ὡστόσο, αὐτό πού, ἀπό πρώτη ματιά ὑποψιάζεται —λόγῳ τοῦ τίτλου— ὁ ἀναγνώστης, τό συμπληρώνει ὁ ἴδιος, μ᾽ αὐτά πού δηλώνει ὁ ἴδιος στό ὀπισθόφυλλο: «Ὅσο ἐπώδυνη κι ἂν εἶναι ἡ οἰκονομική κρίση τοῦ καιροῦ μας, ὅσο κι ἄν μᾶς κάνει νά ἔχουμε ἕνα σωρό δυσκολίες, δέν θά ἔπρεπε νά ἀποπροσανατολιζόμαστε. Δέ θά ἔπρεπε νά μπερδεύουμε τίς προτεραιότητες. Δέ θά ἔπρεπε νά ἀδιαφοροῦμε ἤ νά ἀσχολούμαστε λιγότερο μέ μιά ἄλλη κρίση καί πτώχευση, ἡ ὁποία στίς μέρες μας ἐξαπλώνεται καί αὐξάνεται ἁλματωδῶς. Μιά κρίση καί πτώχευση, πού δημιουργεῖ ὀξύτερα προβλήματα καί μεγαλύτερο πόνο ἀπό ὁποι-

αδήποτε ἔλλειψη πραγμάτων ἤ χρημάτων. Στούς καιρούς μας πτωχεύουμε δυστυχῶς, πτωχεύουμε ἐπικίνδυνα ἀπό τό ἀναγκαῖο ὀξυγόνο τῆς ζωῆς, πού εἶναι ἡ ἀγάπη». Ὁ π. Σάββας διανθίζει τό βιβλίο του μέ ὡραιότατες διηγήσεις καί περιστατικά τῆς ζωῆς, πού προσδίδουν στά θέματά του ἑλκυστικότητα καί ὀμορφιά. Ἐκτός τούτου, τά πνευματικά καί οἰκοδομητικά του θέματα, εἶναι σύντομα καί διαβάζονται ἄνετα καί πολύ εὐχάριστα. Τά χωρίζει σέ τρεῖς κατηγορίες μέ ὀκτώ θέματα ἡ καθεμιά (σύνολο: 24). Σημειώνω μερικά ἀπ᾽ αὐτά: — Φτωχοί σέ ἀγάπη — Οἱ μπαμπάδες τοῦ Σαββατοκύριακου — Ὁ πατέρας μου...«τέρας μου»; — Ἀνατομία τῆς φιλαυτίας — Τά ρεβύθια — Στάση ἤ πορεία; — Τό σαράκι τῆς μνησικακίας… κ.ἄ. Ἡ φωτογραφία τοῦ ἐξωφύλλου ἔχει ἄμεση σχέση μέ τόν τίτλο τοῦ βιβλίου, κι ἄς μή εἶναι τό κύριό του θέμα: «Δυστυχῶς, ἐπτωχεύσαμεν»! Προσωπικά, μελετώντας το, πέρασα μερικές ὧρες, πολύ εὐχάριστα, ἀλλά καί μέ πολλή ψυχική ὠφέλεια. Εὔχεσθε.

Μιχ. Μιχαηλίδης

Ἔτος ΛΑ´, Ἀριθμ. 23/14 Ἰουνίου 2013

ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ «Ἐνιαύσιον 2012». Ἔκδοση Α´ 2013. Ἐκτύπωση: Π. Μπαλλίδης καὶ ΣΙΑ Ο.Ε. Σχ. 24x15 σσ 312. ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΙΣΙΔΩΡΑΣ ΜΟΝΑΧΗΣ ΑΓΙΕΡΟΘΕΪΤΙΣΣΗΣ «ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΑΘΗΝΑΙΟΥ». Ἐκδοτικὴ παραγωγὴ ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ Α.Β.Ε.Ε. Ἀθῆναι 2012. Σχ. 24x17 σσ 64.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, Μηνιαία ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ ἐφημερίδα. Μάρτ. 2013. Ο ΣΤΥΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, Μηνιαία ἔκδοσις Ἱ. Ἡσυχαστηρίου Μεταμορφώσεως Σωτῆρος, Τσουκαλάδων Παραβόλας Ἀγρινίου. Ἰαν. 2013. ΣΥΝΑΞΗ, Τριμηνιαία ἔκδοση σπουδῆς στὴν ὀρθοδοξία. ᾿Ιούλ. – Σεπτ. 2002. Βριλήσσια. ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ, Μηνιαῖο Περιοδικὸ Ἑλληνορθόδοξης Μαρτυρίας. Ἔκδοση Χριστιανικῆς Στέγης Καλαμάτας. Ἰαν., Φεβρ., Μάρτ., Ἀπρίλ. 2013. Καλαμάτα. Ο ΣΩΤΗΡ, Ὀρθόδοξον Χριστιανικὸν περιοδικόν, ὄργανον ὁμωνύμου Ἀδελφότητος Θεολόγων. Φεβρ., Μάρτ., Ἀπρίλ., Μάϊος. 2013. Ἀθῆναι. ΤΟ ΑΠΟΚΟΥΡΟ, Τριμηνιαία ἐφημερίδα τοῦ Συνδέσμου Ἀποκουρητῶν Αἰτωλίας «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός». Ἰούλ. – Αὔγ. – Σεπτ., Ὀκτ. – Νο-

έμ. – Δεκ. 2012. ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ, Διμηνιαῖον Ἐθνικοθρησκευτικὸν φύλλον, ὄργανον τοῦ ὁμωνύμου Ὀρθοδόξου Χριστιανικοῦ Συλλόγου. Ἰαν. – Φεβρ. – Μάρτ. 2013. Ἀθῆναι. ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ, περιοδικὸ ποὺ ἐκδίδεται ἀπὸ τὸ γραφεῖο Νεότητος Ἱ. Μ. Λαρίσης. Νοέμ. – Δεκ. 2012. Ἰαν. – Φεβρ. 2013. Λάρισα.

῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρόπουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀ πόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύνην τῶν γραφομένων.

14 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

Σελὶς 3η

Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων»

ΠΑΡΕΜΒΑΣΙΣ ΤΗΣ ΔΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΔΙΑ ΤΑ ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ Μέ ἀφορμή τά νέα σχολικά βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν τοῦ Γυμνασίου ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διά σχετικοῦ ὑπομνήματός της πρός τό Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Παιδείας καί Θρησκευμάτων παρεμβαίνει διακριτικῶς, ἐπισημαίνουσα μέ δικαιοκρισία, σαφήνεια, τεκμηρίωση καί ἀποχρῶντα Θεολογικό λόγο: 1) σοβαρά σφάλματα, ἱστορικά, σημασιολογικά-ἐννοιολογικά καί κυρίως δογματικά τοῦ περιεχομένου τῶν νέων σχολικῶν Βιβλίων τῶν Θρησκευτικῶν· 2) Τό ἀναφαίρετο καί ἐκ τοῦ Συντάγματος καί τῆς σχετικῆς κειμένης νομοθεσίας δικαίωμα παρακολουθήσεως τῆς ὀρθότητος τῆς δογματικῆς διδασκαλίας της εἰς τά σχολικά βιβλία Πρωτοβάθμιας καί Δευτεροβάθμιας Ἐκπαιδεύσεως, ἐπικαλουμένη ἐπιπροσθέτως καί τήν εὐρωπαϊκή Δικαιϊκή τάξη, ἡ ὁποία παρέχει «τό ἀτομικόν δικαίωμα τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ τῶν Ἐκκλησιῶν νά ἐπεμβαίνουν ἐπί τῆς διαμορφώσεως τῶν προγραμμάτων τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἰς τά δημόσια Σχολεῖα», καί 3) τήν ἄμεση ἀναγκαιότητα διορθώσεως τῶν πολλαπλῶν σφαλμάτων καί βελτιώσεως πολλῶν κεφαλαίων, καί δηλώνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος «εἶναι ἑτοίμη νά συμμετάσχῃ δι᾽ ἐκπροσώπων της, τόσον κατά τόν προγραμματισμόν τῆς ὕλης τῶν Ἀναλυτικῶν Προγραμμάτων τῶν Βιβλίων τῶν Θρησκευτικῶν, ὅσον καί κατά τήν διαδικασίαν τῆς συγγραφῆς αὐτῶν, πρός ἀποφυγήν δογματικῶν, κυρίως, σφαλμάτων». Ἐξ ὅλων ὅσων ἀναφέρονται στό ἔγγραφο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρός τήν Ὑπ.Παιδείας κ. Μαριέττα Γιαννάκου, διαφαίνεται ὅτι τό Ὑπουργεῖον Παιδείας καί τό καθ᾽ ὕλην ἁρμόδιο Παιδαγωγικό Ἰνστιτοῦτο, ἀγνόησαν ἤ παρέλειψαν, κατά τό παρελθόν, τό θεσμοθετημένο δικαίωμα τῆς Ἐκκλησίας νά παρακολουθεῖ τό Δογματικό περιεχόμενο τῶν σχολικῶν Βιβλίων Πρωτοβάθμιας καί Δευτεροβάθμιας Ἐκπαιδεύσεως. Ἡ Πανελλήνιος Ἕνωσις Θεολόγων συντασσομένη μέ τήν δίκαιη παρέμβαση-ἐπισήμανση τῆς ΔΙΣ καί τίς εὔστοχες παρατηρήσεις γιά τά νέα σχολικά βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν εὐελπιστεῖ ὅτι ἡ τωρινή πολιτική ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Ἐθνικῆς Παιδείας καί Θρησκευμάτων μέ τήν πεῖρα, πού διαθέτει καί τή μεγάλη εὐαισθησία, πού δεικνύει

σέ θέματα εὐταξίας, νομιμότητος καί ἐκπαιδευτικῆς δεοντολογίας, θά ἀνταποκριθῆ ἄμεσα στήν ἱκανοποίηση τοῦ περιεχομένου τοῦ ἐγγράφου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού ἀποτελεῖ καί αἴτημα τῶν θεολόγων ἐκπαιδευτικῶν καί ὁλοκλήρου τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, καί ὄχι μόνον γιά τά Βιβλία Ἐπιμέλεια κ.Ἠλία Δ. Μπάκου, Δρος Θεολόγου–Φιλολόγου

τῶν Θρησκευτικῶν, ἀλλά καί ὅλων κυρίως τῶν θεωρητικῶν-φιλολογικῶν καί ἱστορικῶν μαθημάτων. Δημοσιεύομε παρακάτω ὁλόκληρο τό κείμενο-ἔγγραφο τῆς ΔΙΣ πρός τήν Ὑπ. Παιδείας γιά εὐρύτερη ἐνημέρωση τῶν ἁρμοδίων φορέων, πολιτικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν. Ἠλίας Μπάκος

*** Ἀθήνησι 27η Νοεμβρίου 2006 Ἀριθμ. Πρωτ. 5080 Διεκπ. 2782 Ἐξοχωτάτη κ. Ὑπουργέ, Ἡ Διαρκής Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐν τῇ Συνεδρίᾳ Αὐτῆς τῆς 2ας μηνός Νοεμβρίου ἐ.ἔ., ἐξήτασε μετά τῆς δεούσης προσοχῆς καί εὐθύνης τό θέμα τοῦ δογματικοῦ κυρίως περιεχομένου τῶν νέων σχολικῶν βιβλίων διά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν τῶν τριῶν τάξεων τοῦ Γυμνασίου ἤτοι : 1) «Παλαιά Διαθήκη – Ἡ προϊστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ» (Α´ Γυμνασίου), 2) «Καινή Διαθήκη – Ὁ Χριστός καί τό ἔργο του» (Βʼ Γυμνασίου) καί 3) «Θέματα ἀπό τήν Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας» Γ´ Γυμνασίου, καί τῶν ἀντιστοίχων και ὁμοτίτλων αὐτῶν «Βιβλίων τοῦ Ἐκπαιδευτικοῦ» καί ἐμελέτησεν ἐπισταμένως καί κατά χρέος αὐτά καθώς καί τά Ἀναλυτικά προγράμματα Σπουδῶν (Φ.Ε.Κ. τ.Β´ 3003/ 13.3.2003). Ἐν συνεχείᾳ, ἐνημερώθη ἐπί τῶν σχετικῶν δημοσιευμάτων ἡμερησίου καί περιοδικοῦ Τύπου, τῶν παρατηρήσεων τῶν Θεολόγων καί τῶν Ὀργανώσεων αὐτῶν περί τοῦ περιεχομένου καί τῆς διαστρωματώσεως τῆς ὕλης καί τῶν θεμάτων τῶν ὡς ἄνω Σχολικῶν ἐγχειριδίων καί λαβοῦσα ὑπ᾿ ὄψιν τήν Εἰσήγησιν τῆς ἁρμοδίας Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐκπαιδεύσεως καί Ἐπιμορφώσεως τοῦ Ἐφημεριακοῦ Κλήρου, ἤχθη εἰς τήν Ἀπόφασιν ὅπως γνωρίσῃ ὑμῖν σχετικῶς τά κάτωθι: 1. Κατ᾿ ἀρχήν ἡ ποιμαίνουσα Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὡς καθ᾿ ὕλην ἁρμοδία καί τεταγμέ-

ΛΟΓΟΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς γράφει γιὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου: «Ἂν ὁ Θεὸς Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Πατέρα ἔγινε ἄνθρωπος καὶ υἱὸς ἀνθρώπου, γιὰ νὰ κάνει τοὺς ἀνθρώπους θεοὺς καὶ υἱοὺς Θεοῦ, ἂς πιστέψουμε ὅτι ἐκεῖ θὰ φτάσουμε, ὅπου τώρα εἶναι ὁ Χριστός, ὡς κεφαλὴ τοῦ ὅλου σώματος, ποὺ ἔγινε γιὰ χάρη μας πρόδρομός μας πρὸς τὸν Πατέρα μὲ τὴν δική μας φύση. Γιατί στὴ σύναξη τῶν θεῶν, δηλαδὴ αὐτῶν ποὺ θὰ σωθοῦν, θὰ σταθεῖ ὁ Θεὸς ἀνάμεσά τους μοιράζοντας τὶς ἀμοιβὲς τῆς ἐπουράνιας μακαριότητας, χωρὶς νὰ ὑπάρχει καμία ἀπόσταση μεταξὺ Αὐτοῦ καὶ τῶν ἀξίων».1 Ὁ ἅγιος Φιλάρετος Μόσχας σὲ ὁμιλία του στὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου λέει: «Καταλαβαίνουμε τὸ μέγεθος τῆς ἀπωλείας, ποὺ πρέπει νὰ ἔνοιωσαν οἱ Ἀπόστολοι μετὰ τὴν Ἀνάληψη στὸν οὐρανὸ τοῦ Ἰησοῦ, ὁ Ὁποῖος ἦταν τὸ πᾶν γι᾽ αὐτοὺς ἐπὶ τῆς γῆς. Καὶ εἶναι αὐτὴ ταύτη ἡ ἀπώλεια γιὰ τὴν ὁποία οἱ οὐράνιες δυνάμεις σπεύδουν νὰ τοὺς παρηγορήσουν, ὅταν τοὺς λένε ὅτι «οὗτος ὁ Ἰησοῦς, ὁ ἀναληφθείς ἀφ᾽ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται». Χριστιανοί, ἐὰν γνωρίσατε καθόλου τὸν Κύριο Ἰησοῦ, ἐὰν «γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος», ἀσφαλῶς πρέπει λίγο-πολὺ νὰ ἔχετε καταλάβει πόσο ἄδειος εἶναι ὁ κόσμος χωρὶς Αὐτόν, καὶ νὰ νιώθετε πόσο ἄδεια εἶναι ἡ καρδιὰ σας, ὅταν εἶναι ἀπών Ἐκεῖνος… Ἔτσι ὅσο μεγάλος καὶ ἂν εἶναι ὁ κόσμος, ὅση ποικιλία καὶ ἂν ἔχουν τὰ ὡραῖα πράγματα, ὅσο ἄφθονες καὶ ἂν εἶναι οἱ πηγὲς τῶν ἀπολαύσεων , δὲν μποροῦν νὰ γεμίσουν τὸ μικρὸ σκεῦος τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ἡ ὁποία, ὄντας ἀθάνατη, μπορεῖ νὰ ἱκανοποιηθεῖ μόνο μὲ τὴν ἀθάνατη ζωή».2 Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στὸν λόγο του στὴ Ἀνάληψη ἀναφέρει: «Ἐγὼ νομίζω ὅτι μὲ τὴν φράση “ἔστη ἐν μέσῳ τῶν μαθητῶν’’ δεικνύεται καὶ τὸ ὅτι οἱ μαθητὲς ἐστηρίχθηκαν στὴν πίστη πρὸς αὐτὸν μὲ αὐτὴν τὴν φανέρωση καὶ τὴν εὐλογία . Διότι δὲν ἐστάθηκε μόνο στὸ μέσο ὅλων αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ στὸ μέσο τῆς καρδιᾶς καθενός, κι ἐστηρίχθηκε διὰ τῆς πίστεως· ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ λεχθεῖ καὶ γιὰ τὴν κάθε καρδιὰ ἐκεῖνο τὸ ψαλμικὸ “ὁ Θεὸς ἐν μέσῳ αὐτῆς, καὶ οὐ σαλευθήσεται’’. Διότι ἀπὸ ἐκείνη τὴν ὥρα οἱ ἀπόστολοι τοῦ Κυρίου ἔγιναν σταθεροὶ καὶ ἀμετακίνητοι. Ἐστάθηκε στὸ μέσο τους καὶ τοὺς λέγει, “εἰρήνη ὑμῖν’’, τοῦτο τὸ γλυκὸ καὶ σημαντικὸ καὶ συνηθισμένο του προσφώνημα. Ἐπειδὴ ἡ εἰρήνη εἶναι διπλή, αὐτὴ δηλαδὴ ποὺ ἔχουμε πρὸς τὸν Θεὸ ποὺ εἶναι κατ᾽ ἐξοχὴν γέννημα τῆς εὐσεβείας, καὶ αὐτὴ ποὺ ἔχουμε οἱ ἄνθρωποι μεταξύ μας».3 Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στὴν ὁμιλία του στὴν Ἀνάληψη λέει: «Ὅπως ἔμεινε ἔκπληκτη ἡ γῆ ὅταν εἶδε ὅτι εἶχε σῶμα ὁ Σωτήρας καὶ μὲ τὴν θεϊκή του δύναμη διέταζε τοὺς ἀνέμους καὶ τὴν θάλασσα, ἔτσι καὶ ὁ οὐρανὸς βλέποντας μὲ κατάπληξη τὸ Θεὸ μὲ σῶμα, λέγει “Ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ Βασιλιὰς τῆς δόξης’’; Καὶ πρόσεχε τὸ θαυμαστό. Ὁ Σωτήρας, ὅταν ἦλθε στὸν κόσμο ἔφερε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, καὶ ὅταν ἀνέβηκε στοὺς οὐρανοὺς, ἔφερε μαζί του σῶμα ἅγιο, γιὰ νὰ δώσει στὸν κόσμο ἐγγύηση σωτηρίας, τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὸ σῶμα του εἶναι στὸν οὐρανό, καὶ τὸ Πνεῦμα του εἶναι κοντά μας, κάτω στὴ γῆ. Ἔγινε ἕνα γένος, Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων»4. Ὁ δὲ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς θὰ προσθέση: «Εὐλογημένε, πολυεύσπλαχνε Κύριε, πόσο μεγάλο εἶναι τὸ ἔλεός σου! Ἡ ἱστορία τῆς ἔλευσής Σου στὸν κόσμο ξεκίνησε μὲ εὐλογία καὶ τελειώνει μὲ εὐλογία. Ὅταν ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ ἀνάγγειλε τὴν ἔλευσή Σου στὸν κόσμο, χαιρέτησε τὴν Παναγία Μητέρα Σου μὲ τὰ λόγια: “Χαῖρε, κεχαριτωμένη!”. Τώρα ποὺ ἀποχαιρετᾶς ἐκείνους ποὺ πίστεψαν σὲ Σένα, ἄνοιξες διάπλατα τὰ χέρια Σου καὶ τοὺς ἔδωσες τὴν εὐλογία Σου! Ὤ, ὑπερευλογημένε! Ὤ, πηγὴ κάθε εὐλογίας! Εὐλόγησε καί μᾶς, ὅπως εὐλόγησες τοὺς ἀποστόλους Σου!»5.

1. Φιλοκαλία τόμ. Β΄ σελ. 128 2. Ἡ Θεολογία τῆς καρδιᾶς Ἅγιος Φιλάρετος Μόσχας Ἐκδ. Ἴνδικτος σελ. 135 3. Γρηγορίου Παλαμᾶ Ε.Π.Ε. τόμ. 10 σελ. 31 4. Ἰ. Χρυσοστόμου Ε.Π.Ε. τόμ. 36 σελ. 285 5. Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Ἀναστάσεως Ἡμέρα ὁμιλίες –ἐπιμέλεια-Πέτρου Μπότση σελ. 213

νη ἵνα φυλάσσῃ τήν παρακαταθήκην τῆς θείας Ἀποκαλύψεως καί διδάσκῃ τά θεόπνευστα καί θεοπαράδοτα δόγματα – ἀληθείας, φέρει τήν εὐθύνην τῆς ἀκριβοῦς διδασκαλίας τῆς ἐν Χριστῷ ἀποκεκαλυμμένης Πίστεως εἰς τό πλήρωμα Αὐτῆς καί ὅλως ἰδιαιτέρως εἰς τήν μαθητιῶσαν νεολαίαν τῆς Πατρίδος ἡμῶν. Κατά τό Σύνταγμα τῆς φιλτάτης ἡμῶν Πατρίδος (ἄρθρον 3): «ἐπικρατοῦσα θρησκεία στήν Ἑλλάδα εἶναι ἡ θρησκεία τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ» καί ὡς τοιαύτη, ἔχει τό προνόμιον νά «παρακολουθεῖ τό δογματικόν περιεχόμενον τῶν διά τά Σχολεῖα τῆς Στοιχειώδους καί Μέσης Ἐκπαιδεύσεως προοριζομένων διδακτικῶν βιβλίων τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν» (Νόμος 590/1977, ἄρθρ. 9 παρ. εʼ), καί ἐπί πλέον, κατά τόν αὐτόν νόμον, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος : «μεριμνᾶ περί τοῦ κατά Χριστόν βίου τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος καί λαμβάνει περί αὐτοῦ πρόνοιαν διά τοῦ κηρύγματος τοῦ θείου λόγου, διά κατηχητικῶν Σχολείων, διά θρησκευτικῶν ὁμιλιῶν, δι᾿ ἐκδόσεως καταλλήλων βιβλίων καί περιοδικῶν, διά παραινετικῶν ἐγκυκλίων καί διά παντός ἄλλου προσφόρου, κατά τήν κρίσιν Αὐτῆς μέσου....» (Νόμος 590/1977, ἄρθρ. 9 παρ. ζ). Ἐπιπροσθέτως δέ ἡ Εὐρωπαϊκή Δικαιϊκή τάξις παρέχει «τό ἀτομικόν δικαίωμα τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ τῶν Ἐκκλησιῶν νά ἐπεμβαίνουν ἐπί τῆς διαμορφώσεως τῶν προγραμμάτων τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἰς τά Δημόσια Σχολεῖα» (βλ. Δίκαιον καί Δικαιοσύνη, Γαλλία, 2006). 2. Ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἀσκοῦσα ἐν ὀνόματι τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τά ἀνωτέρω νόμιμα Αὐτῆς δικαιώματα, ἐπισημαίνει ἐν συνεχείᾳ γενικῶς ὅτι τά νέα σχολικά βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν τῶν τριῶν τάξεων τοῦ Γυμνασίου, παρά τήν σημαντικήν βελτίωσιν τῆς ὅλης αἰσθητικῆς αὐτῶν ἐμφανίσεως καί τήν ἐπαγωγικότητα τῆς προσφερομένης εἰς τούς μαθητάς ὕλης, ἀφ᾿ ἑνός μέν φέρουν, κατά τό περιεχόμενον, χαρακτῆρα θρησκειολογικόν μέ ἔντονα τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῆς ὀρθολογιστικῆς προτεσταντικῆς καί κυρίως γερμανικῆς θεολογίας, ἡ ὁποία εἶναι ἀσυμβίβαστος μέ τήν Ὀρθόδοξον Χριστιανικήν Πίστιν περί Τριαδικοῦ Θεοῦ, περί ἐναθρωπήσεως τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, περί Δημιουργίας τοῦ κόσμου ἐκ τοῦ μηδενός, πλάσεως καί πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου, περί θείας Ἀποκαλύψεως καί θεοπνευστίας τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί περί τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, μέ συνέπειαν νά ὑποτιμᾶται τό Ὀρθόδοξον Χριστιανικόν Δόγμα, ὁ ὁμολογιακός καί ἐκκλησιολογικός χαρακτήρ τοῦ μαθήματος, ἀφ᾿ ἑτέρου δέ διακρίνονται ἀπό τάσιν ὑποβιβασμοῦ τοῦ Χριστιανισμοῦ εἰς ἐπίπεδον καθαρῶς ἀνθρώπινον, προϊόν τοῦ ὀρθοῦ λόγου, μηδεμίαν ἔχοντος σχέσιν μέ τήν θείαν Ἀποκάλυψιν. 3. Εἰδικώτερον, ὡς πρός τάς ἐπί μέρους παρατηρήσεις Αὐτῆς, ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐπιχειρεῖ ἐν τοῖς ἐφεξῆς, μέ διακριτικήν παρέμβασιν, νά ἐκφράσῃ τήν βαθεῖαν Αὐτῆς ἀνησυχίαν διά τάς συγκεκριμένας ἀποκλίσεις, δι᾿ ὧν ἐπιχειρεῖται οὐσιαστική ἀποδόμησις τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας καί Πίστεως ὡς καταδεικνύει ἡ διήκουσα πορεία καί οἱ ἄξονες ἐπί τῶν ὁποίων κινεῖται τό περιεχόμενον καί τῶν τριῶν βιβλίων ὑπαγορευομένων ὑπό τοῦ Ἀναλυτικοῦ Προγράμματος Σπουδῶν. Οὕτως: α) Εἰς τό βιβλίον τῆς Αʼ Γυμνασίου ὑποτιμᾶται ἡ φυσική καί θεία Ἀποκάλυψις τοῦ Θεοῦ εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην, σχεδόν ἀποσιωπᾶται ἡ θεοπνευστία καί ἀναστρέφεται ἡ δομή τοῦ περιεχομένου: ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου ἐκ τοῦ μηδενός, ἡ πλάσις καί ἡ πτῶσις τοῦ ἀνθρώπου ὑποβαθμίζονται καί μεταφέρονται εἰς τό τέλος τοῦ βιβλίου ( σ. 128 κ.ἑξ.) μέ τό αἰτιολογικόν ὅτι : «ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νά γίνουν κατανοητές ὡς διηγήσεις κατά γράμμα θεόπνευστες καί ἀργότερα νά ἀπορριφθοῦν ὡς ἀφελεῖς», (Βιβλίο ἐκπαιδευτικοῦ, σ. 14). Καί ὅλα αὐτά θεωροῦνται καί προβάλλονται κατά τόν τυπικόν προτεσταντικόν ὀρθολογισμόν (πρβλ. σσ. 18, 32 – 33, 53, 128 – 145 κ.ἄ.) Ἡ κακή διαστρωμάτωσις τῆς ὕλης καί τῶν θεμάτων κυριολεκτικῶς ἀκυρώνουν «τίς ἐπιστημονικές, τυποτεχνικές καί τίς ἄλλες ἀρετές τοῦ βιβλίου» καί ἀσφαλῶς ἀδικοῦν καί τούς συγγραφεῖς. Κατά συνέπειαν ἡ Παλαιά Διαθήκη ὅπως ἀναπτύσσεται χωρίς Πρωτευαγγέλιον (Γεν. 3, 15 ἑξ.), χωρίς Μεσσίαν, Χριστόν, Σωτῆρα, ΛυΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

«ΛΕΥΚΟ ΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΘΟΥΛΗΣ»* Ἕνα διεθνές νεοναζιστικόν δίκτυον σατανιστῶν

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ 23 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013 Ἀπόστολος: Πράξ. β´ 1 – 11 Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. ζ´ 37 – 52, η´ 12 Ἑωθινόν: Τῆς Πεντηκοστῆς ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Ἂς δοῦμε τί συμβολίζουν τὰ σημεῖα, μὲ τὰ ὁποῖα φανερώθηκε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στοὺς ἀνθρώπους. Α΄. «Ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος». Στὸ Σινᾶ, ὅταν παρουσιάστηκε ὁ Θεὸς στοὺς Ἰσραηλίτες, ἀκουγόταν φωνές, βροντές, δυνατὸς ἦχος σάλπιγγας (Ἐξ. 19,26). Ἔτσι κι ἐδῶ ἀκούγεται δυνατὸ βουητὸ «ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας», σὰν νὰ φυσοῦσε καὶ νὰ οὔρλιαζε βίαιος ἄνεμος, ὅπως στὶς καταιγίδες καὶ τοὺς τυφῶνες. Ἦταν ἡ κοσμοχαλασιὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ θὰ ξερρίζωνε τὸ τεράστιο καὶ πανύψηλο δένδρο τῆς εἰδωλολατρίας. Ἐδῶ φαίνεται καὶ ἡ ἑνότητα, ἀλλὰ καὶ ἡ συνέχεια τῶν δύο διαθηκῶν, τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς. Σάλπιγγα παλαιά, βοὴ ἀνεμοστρόβιλου τώρα. Οἱ πατέρες παίρνουν ἀφορμὴ ἀπὸ τὴν βιαιότητα τοῦ ἀνέμου καὶ μᾶς ὑπενθυμίζουν ὅτι οἱ βιαστὲς θὰ κερδίσουν τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν (Ματθ. 11,12). Ἂς παρατηρήσουμε ὅτι παύει ἡ incognito ἢ ἀδύναμη –ἐνίοτε– παρουσία τοῦ Θεοῦ. Μὴ ξεχνᾶμε ὅτι στὴν ἀνάσταση καὶ στὴν ἀνάληψή του ὁ Χριστὸς ἀποκαλύπτεται μόνο στοὺς πιστοὺς μαθητές του. Ἐδῶ ὅμως ἔχουμε πανηγυρικὴ καὶ θριαμβευτικὴ εἴσοδο στὴν ἱστορία τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ ἐνώπιον ὅλων. Ἀρχίζει ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ νὰ φαίνεται «μετὰ δυνάμεως» καὶ ἐπισημοποιεῖται κατὰ τὸν πιὸ ἐπίσημο τρόπο ἡ ἔναρξη τῆς κοινωνίας Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ σημασία τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὄχι ὅτι δὲν ὑπῆρχε Πνεῦμα Ἅγιο πρίν, ἀλλὰ μετὰ τὴν ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ ἀρχίζει ἡ κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Θεὸ καὶ ἡ οἰκείωση τῶν δωρεῶν του. Βέβαια κάποιοι, ἂν καὶ βίωσαν τὸ γεγονός, τὸ δυσφημοῦν ὡς μέθη τῶν ἀποστόλων, ὅπως παλαιότερα οἱ Ἰουδαῖοι λέγανε ὅτι ὁ Χριστὸς κάνει τὰ θαύματα –τὰ ὁποῖα δὲν μποροῦσαν νὰ ἀπορρίψουν– μὲ τὴ δύναμη τῶν δαιμονίων. Ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας ὅμως δὲν φοβᾶται τοὺς κακοπροαίρετους καὶ τοὺς θεληματικὰ ἀπίστους. Β΄. «Καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι». Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος παρατηρεῖ ὅτι ὁ οἶκος, ποὺ ἦταν συγκεντρωμένοι οἱ πιστοί, ἔγινε μία κολυμπήθρα, στὴν ὁποία βαπτίσθηκαν ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι ἐκεῖ. Βαπτίσθηκαν μὲ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ φωτιά, ὅπως εἶχε προφητεύσει ὁ τίμιος Πρόδρομος (Ματθ. 3,11). Καὶ ἡ δωρεὰ τῆς χάριτος ἦταν καθολικὴ καὶ γενική. Ὅλοι πῆραν χαρίσματα, ἀνάλογα βέβαια μὲ τὴν πίστη τους, τὴν κλήση τους καὶ τὸ ἔργο τους. Ὅλοι ἔχουμε χαρίσματα. Ἐξωτερικὰ καὶ ἐσωτερικά. Περισσότερα ἢ λιγώτερα. Τὰ ἐξωτερικὰ εἶναι ἔκτακτα καὶ ποικίλα σημεῖα, τέρατα καὶ δυνάμεις, πρὸς ἐνίσχυση τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι ὅμως ἀπαραίτητα γιὰ τὴν προσωπική μας σωτηρία. Μάλιστα ἐπειδὴ αὐτὰ ἐξάπτουν τὸν ἀνθρώπινο ἐγωισμὸ καὶ προκαλοῦν ὑπερηφάνεια οἱ ἅγιοι δὲν τὰ ἐπιθυμοῦσαν καί, ὅταν τὰ εἶχαν, ἐπέτρεπε ὁ Θεὸς πλεῖστες δοκιμασίες καὶ διωγμούς, γιὰ νὰ ταπεινώνονται καὶ νὰ ἐκζητοῦν συνεχῶς τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Τὰ ἐσωτερικὰ εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ τὴ σωτηρία μας καὶ ὑποχρεωτικὰ γιὰ ὅλους. «Οὐδεὶς δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν εἰ μὴ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» (Α΄ Κορ. 12,3). Δηλαδὴ ἂν δὲν ἔχεις Πνεῦμα Ἅγιο δὲν μπορεῖς νὰ δεχθεῖς τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ. «Ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια» (Γαλ. 5,22). Ἂν δὲν ἔχεις Πνεῦμα Ἅγιο δὲν μπορεῖς νʼ ἀποκτήσεις τὶς μεγάλες αὐτὲς ἀρετές, τὶς τόσο ἀπαραίτητες γιὰ τὸν ἁγιασμό μας. Ἐὰν θέλουμε νὰ δοῦμε ἂν ἔχουμε Πνεῦμα ἅγιο, ἂς προσέξουμε ἂν ἔχουμε αὐτὰ τὰ ἐσωτερικὰ χαρίσματα, ποὺ προανέφερε ὁ Παῦλος στὴν ἐπιστολή του πρὸς τοὺς Γαλάτες. Οἱ ἀπόστολοι πῆραν σὺν τοῖς ἄλλοις καὶ τὰ χαρίσματα τῶν ποιμένων σύμφωνα μὲ τὴν πρόρρηση τοῦ Χριστοῦ (Ἰω. 20, 22-23). Ἔτσι ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ ἦταν στοὺς ἄλλους βάπτισμα καὶ χρίσμα, στοὺς ἀποστόλους ἦταν καὶ χειροτονία συγχρόνως. Γ΄. «Καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός». Ἐμφανίζεται τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὑπὸ μορφὴ γλωσσῶν, διότι ἡ νέα πίστη θὰ διαδιδόταν μὲ τὸ κήρυγμα καὶ τὴν κατήχηση. Ὁ Κύριός μας στὴ δημόσια δράση του ἐμφανίσθηκε μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ διδασκάλου καὶ τὸ πρῶτο ὄνομα, ποὺ ἔδωσε σʼ αὐτοὺς ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσαν, ἦταν τὸ ὄνομα τοῦ μαθητοῦ. Ἀλλὰ καὶ τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐμφανίστηκε στὸν κόσμο μὲ μία μορφὴ ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὸν λόγο, μὲ τὴν μορφὴ τῶν πυρίνων γλωσσῶν καὶ τῆς βιαίας πνοῆς, γιὰ νὰ δείξει ὅτι ἡ Ἐκκλησία, ποὺ ἱδρύθηκε τὴν ἡμέρα αὐτὴν θὰ στηρίζεται πάνω στὴν διδαχὴ καὶ ὁ λόγος της πρέπει νὰ ἔχει τὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς καὶ τοῦ ἀνέμου. Τὸ κήρυγμα θὰ πρέπει νὰ σείει καὶ νὰ ξυπνᾶ, νὰ καίει ὅτι παλιὸ καὶ σάπιο καὶ νὰ ἐξαγνίζει καὶ νὰ καθαρίζει τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ ὕπαρξη πραγματικοῦ καὶ ἀληθινοῦ προφητικοῦ καὶ ἀποστολικοῦ κηρύγματος στὴν Ἐκκλησία εἶναι ἀπὸ τὰ βασικὰ σημεῖα καὶ ἐχέγγυα ὅτι ἐνοικεῖ σʼ αὐτὴν τὸ πανάγιο Πνεῦμα. «Ὡσεὶ πυρός»· δηλαδὴ ὑπὸ μορφὴν πυρός. Πρὸς τί ὁ συμβολισμὸς αὐτός; Μὲ τὸ πῦρ εἰκονίζεται στὴ Γραφὴ ὁ Θεός. «Ὁ Θεὸς ἡμῶν πῦρ καταναλίσκον» (Ἑβρ. 12,29). Ἡ φωτιὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐνεργώντας παρόμοια μὲ τὴν ὑλικὴ φωτιά, καίει τʼ ἀγκάθια τῆς ἁμαρτίας, θερμαίνει τὴν πίστη, φωτίζει τὸ μυαλὸ κατὰ Θεό, παρηγορεῖ καὶ δίνει θαλπωρὴ στὴν ψυχή. Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος παρατηρεῖ ὅτι, ὅπως ἡ φωτιὰ κάνει τὴν μαλακὴ καὶ ἀσχημάτιστη λάσπη σκληρὴ καὶ μὲ καθορισμένο σχῆμα, ἔτσι καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κάνει στερεό, ψημένο, ἀνθεκτικὸ τὸ φρόνημα καὶ τὸν χαρακτήρα τοῦ χριστιανοῦ καὶ τὸν μορφοποιεῖ κατὰ Θεό. Κατέβηκε λοιπὸν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σὰν ἄνεμος ποὺ σφυρίζει ἄγρια καὶ σὰν φωτεινὲς γλῶσσες. Σὰν ἀέρας καὶ φῶς. Τὰ στοιχεῖα αὐτὰ εἶναι τόσο ἀναγκαῖα γιὰ τὴν ζωή μας, ποὺ χωρὶς αὐτὰ δὲν μποροῦμε νὰ ζήσουμε οὔτε λεπτό. Γιʼ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς τὰ ἔχει δώσει ἄφθονα σὲ ὅλους καὶ μάλιστα δωρεάν. Ὁ ἀέρας περιβάλλει τὴ γῆ μας σὲ πάχος πολλῶν χιλιάδων χιλιομέτρων, ὁ δὲ ἥλιος κυριολεκτικὰ τὴν περιλούζει κάθε μέρα μὲ φῶς. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ ἀναγκαῖα καὶ ἄφθονα τὰ στοιχεῖα αὐτὰ εἶναι λεπτότατα. Γιʼ αὐτὸ εἰσέρχονται παντοῦ καὶ στὸ τελευταῖο κύτταρο τοῦ ὀργανισμοῦ μας. Νὰ λοιπὸν ὁ ρόλος, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀναγκαιότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἂς προσευχηθοῦμε ἔντονα καὶ μὲ θέρμη· «Βασιλεῦ οὐράνιε, παράκλητε, τὸ πνεῦμα τῆς ἀληθείας ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν».

Ἀρχιμανδρίτης Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν ΗΘΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ Β´ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

(2ον) 5. Στοχεύουμε σὲ αὐτά, ποὺ δὲν φαίνονται Ὁ Παῦλος γράφει στοὺς Κορινθίους: «Δὲν χάνουμε τὸ θάρρος μας. Μπορεῖ ἐξωτερικὰ νὰ βαδίζουμε στὸ θάνατο, ἐσωτερικὰ ὅμως, μέρα μὲ τὴν ἡμέρα, ἡ ζωή μας ἀνανεώνεται. Γιατί, ὅ,τι προσωρινα ἀσκεῖ μιὰ ἐλαφριὰ πίεση πάνω μας, μᾶς προετοιμάζει γιὰ ὁλοένα καὶ μεγαλύτερο πλοῦτο αἰώνιας δόξας. Δὲν στο-

χεύουμε σ᾽ αὐτὰ ποὺ φαίνονται, ἀλλὰ σ᾽ αὐτὰ ποὺ δὲν φαίνονται· γιατὶ ὅσα φαίνονται εἶναι πρόσκαιρα, ἐνῶ ὅσα δὲν φαίνονται εἶναι αἰώνια» (δ´ 16–18). Κανένας δὲν κοπιάζει καὶ δὲν θυσιάζεται γιὰ πράγματα, ποὺ φαίνονται καὶ ἔχουν σχετικὴ ἀξία, ποὺ γρήγορα παρέρχονται καὶ χάνονται. Ἡ ὁλοκληρωτικὴ ἀφοσίωση ἐμφανίζεται μόνο γιὰ τὰ μὴ βλεπόμενα, τὰ ὁποῖα εἶναι αἰώνια καὶ πάντα μὲ τὴ δύναμη τῆς πίστεως. Οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι ἀσχολοῦνται μόνο μὲ τὰ βλεπόμενα, γι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν τὰ ὑπηρετοῦν μὲ ἀφοσίωση, ἀλλὰ πάντα στοχεύουν στὸ συμφέρον καὶ τὴν

προβολή τους. Ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο συμβαίνει μὲ τοὺς συνειδητοὺς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν στὴν αἰώνια ζωὴ καὶ ἐργάζονται στὴν παροῦσα γιὰ τὰ μὴ βλεπόμενα ἀγαθά. *** 6. «Ἔχομεν οἰκίαν ἀχειροποίητον αἰώνιον ἐν τοῖς οὐρανοῖς» Θαυμαστὴ εἶναι ἡ δράση καὶ ἐντυπωσιακὰ τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἀληθινῶν χριστιανῶν καὶ τῶν ἄξιων κληρικῶν. Οἱ καλοπροαίρετοι παρακινοῦνται νὰ κάνουν τό ἴδιο. Ὅμως οἱ περισσότεροι ἀγνοοῦν ὅτι οἱ χριστιανοὶ ἔχουν ἀκλόνητη πίστη στὴν ἄλλη ζωὴ καὶ εἶναι βέβαιοι ὅτι ὁ Κύριος θὰ τοὺς ἀμείψει ἀναλόγως. Δίχως αὐτὴ τὴν πίστη, δὲν θὰ

Τό «Λευκό Τάγμα τῆς Θούλης» (White Order of Thule) ἀποτελεῖ ἕνα διεθνές δίκτυο νεοναζί σατανιστῶν, πού ἔχει ὡς βασικά γνωρίσματα τήν παρουσία του σέ πολλές χῶρες, τή διείσδυσή του σέ πολλούς χώρους, καθώς δραστηριοποιεῖται μέ μία ποικιλία ἐκδηλώσεων καί τήν λειτουργία του ὡς ὑποστηρικτικό δίκτυο ὀμπρέλλα, σέ διεθνές ἐπίπεδο, τῶν διαφόρων ἀποκρυφιστικῶν καί νεοσατανιστικῶν κινήσεων. Ἡ νεοναζιστική σατανιστική ὀργάνωση «Λευκό Τάγμα τῆς Θούλης» ἱδρύθηκε τό 1994 ἀπό τόν Kerry Bolton (Ψευδώνυμο: Faustus Scorpius). Ὁ ἱδρυτής τῆς ἐν λόγῳ ὀργάνωσης ὑπῆρξε γιά ἕνα χρονικό διάστημα ὁ ἡγέτης τοῦ ἀκροδεξιοῦ κόμματος τῆς Νέας Ζηλανδίας. Ἀπό τήν ἡγεσία τοῦ ἀκροδεξιοῦ κόμματος παραιτήθηκε τή δεκαετία τοῦ 1980 γιά νά ἀσχοληθεῖ κατά τρόπο πιό συστηματικό μέ τόν ἀποκρυφισμό καί μάλιστα μέ τήν πλέον φρικτή καί ἀκραία μορφή του, πού εἶναι ὁ νεοσατανισμός. Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ἐνασχόλησής του μέ τήν πλέον σκληρή

μορφή τοῦ ἀποκρυφισμοῦ ὑπῆρξε τό 1992 ἡ δημιουργία τῆς νεοναζιστικῆς σατανιστικῆς ὀργάνωσης «Order of the Left Hand», ἡ ὁποία μετονομάστηκε τό 1994 σέ «Ordo Sinistra Vivendi». Τήν ἴδια χρονιά ὁ Kerry Bolton σέ συνεργασία μέ πολλούς ἐκπροσώπους τοῦ νεοναζιστικοῦ σατανισμοῦ ἀπό διάφορες χῶρες τῆς ὑφηλίου θά ἱδρύσουν τή διεθνῆ νεοναζιστική – σατανιστική ὀργάνωση «Βlack Order » (Μαῦρο Τάγμα), ἡ ὁποία τό 1997 θά ἀλλάξει ὀνομασία καί θά υἱοθετήσει τή σημερινή ὀνομασία της «Λευκό Τάγμα τῆς Θούλης» (White Order of Thule) γιά νά διακριθεῖ ἀπό μία ἄλλη ρατσιστική ὀργάνωση στίς Η.Π.Α., πού θά φέρει τήν ἴδια ὀνομασία. Δέν εἶναι τυχαῖο τό γεγονός ὅτι ἡ ὀνομασία «Λευκό Τάγμα τῆς Θούλης» παραπέμπει εὐθέως στήν ἀνάλογη γερμανική ρατσιστική καί ἀποκρυφιστική ὀργάνωση τοῦ μεσοπολέμου, μέ τήν ὁποία εἶχαν συσχεστιστεῖ πολλά στελέχη τοῦ ναζιστικοῦ χώρου. Τό 1997 ἡ ἐπίσημη ἕδρα τῆς ἐν λόγῳ νεοσατανιστικῆς ναζιστικῆς

ὀργάνωσης μεταφέρθηκε στό Richmond τῆς Virginia τῶν Η.Π.Α. Τήν ἴδια χρονιά ὁ Kerry Bolton θά παραιτηθεῖ ἀπό τήν ἡγεσία τῆς ὀργάνωσης γιά νά ἀσχοληθεῖ μέ ἐκδοτικές ἐργασίες, πού ἔχουν ἄμεση σχέση μέ τή διπλῆ ἰδιότητά της. Τό «Λευκό Τάγμα τῆς Θούλης» (White Order of Thule) σήμερα δραστηριοποιεῖται σέ πολλές χῶρες τοῦ κόσμου καί ἔχει παρουσία σέ τρεῖς ἠπείρους τῆς ὑφηλίου. Διαδικτυακοί τόποι, περιοδικά, βιβλία, μουσικό συγκρότημα, δίσκοι, CD, ἀλλά καί ὁ συντονιστικός του χαρακτήρας, γιά τήν περαιτέρω προώθηση τῆς ἐγκληματικῆς ἰδεολογίας τῆς ὀργάνωσης, μεταξύ τῶν διαφόρων νεοναζιστικῶν καί φασιστικῶν σατανιστικῶν ὀργανώσεων ἀνά τόν κόσμο εἶναι κάποιες μόνο ἀπό τίς δραστηριότητές του. * Γιά τή σύνταξη τοῦ παρόντος ἄρθρου βασιστήκαμε στά κάτωθι: α) Guido und Michael Grandt, Schwarzbuch Satanismus, 1996, β) A. Ottens – R. Myer, Satanism: Rumor , Reality, and Controversy, 1998, γ) J.M.Greer, The Element Encyclopedia of Secret Societies, 2006.

ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΝ ΥΠΟΒΑΘΡΟΝ ΤΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗΝ ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΟΣ ΤΟΥ ΜτΘ

Τοῦ κ. Δημητρίου Βογιατζῆ, Θεολόγου-Καθηγητοῦ τοῦ 3ου ΓΕΛ Ὑμηττοῦ

(2ον.–Τελευταῖον)

Θρησκειολογικόν μάθημα

Τὴν παρότρυνση αὐτὴ ἀποδέχθηκε εὐχαρίστως ἡ Ὑπουργὸς καὶ χάραξε τὴ σχετικὴ πολιτικὴ σὲ δύο ἄξονες. 1. Προσπάθησε νὰ ὑποβαθμίσει στὸ σχέδιό της γιὰ τὸ Νέο Λύκειο τὸ μάθημα, μειώνοντας τὶς ὧρες διδασκαλίας καὶ μετατρέποντάς το σὲ προαιρετικὸ (στὸ ἀρχικὸ σχέδιο στὶς Β΄ καὶ Γʼ καὶ στὸ τελικὸ στὴ Γ΄ Λυκείου). Τὸ σχέδιο δὲν ἐφαρμόστηκε ἐξαιτίας τῆς πτώσεως αὐτῆς τῆς ἀλήστου μνήμης κυβερνήσεως. 2. Ἔδωσε ἐντολὴ γιὰ τὴ μετατροπὴ τοῦ μαθήματος σὲ θρησκειολογικὸ σὲ ὅλο τὸ φάσμα τῆς δωδεκάχρονης ἐκπαίδευσης. Ἡ μεταβολὴ αὐτὴ τοῦ χαρακτήρα τοῦ μαθήματος ἀπὸ ὀρθόδοξο θεολογικὸ σὲ θρησκειολογικὸ ἐξαγγέλθηκε ἀπὸ τὴν ἴδια σὲ δηλώσεις της, ποὺ μεταδόθηκαν ἠχογραφημένες ἀπὸ τὰ ΜΜΕ στὶς 4/2/11, ὅταν ἡ ἐπιτροπὴ ἐμπειρογνωμόνων εἶχε ἤδη προχωρήσει ἀρκετὰ στὴν ἐκπόνηση τοῦ Νέου Πιλοτικοῦ Προγράμματος Σπουδῶν, ὑλοποιώντας τὶς ὁδηγίες καὶ τὶς κατευθύνσεις της. Συγκεκριμένα ἡ Ὑπουργὸς σὲ δημόσιο διάλογο μὲ φοιτητὲς τοῦ London School of Economics, ἀφοῦ ἀπάντησε μὲ ἕνα «ναὶ» στὸ ἐρώτημα γιὰ τὸ χωρισμὸ Ἐκκλησίας – Πολιτείας ἀναφέρθηκε στὴ συνέχεια στὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν λέγοντας τὰ ἑξῆς: «Σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα (σημ. ἡ Ὑπουργὸς ἀναφέρθηκε πρὶν στὶς σχέσεις Ἐκκλησίας – Πολιτείας): Σὲ ὅλες τὶς χῶρες ἢ μᾶλλον στὴν πλειοψηφία τῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν ὑπάρχει αὐτὸ τὸ μάθημα (ἐνν. τῶν Θρησκευτικῶν), ὑπάρχει θρησκευτικὴ ἐκπαίδευση ἀλλὰ φυσικὰ ἔχουν ἀλλάξει τὸ περιεχόμενο (τοῦ μαθήματος) ... Αὐτὸ εἶναι ποὺ πρόκειται νὰ κάνουμε τώρα. Ὅταν εἶπα ὅτι ἐργαζόμαστε πάνω στὰ ἀναλυτικὰ προγράμματα ὅλων τῶν μαθημάτων, αὐτὸ ἐννοοῦσα. Πρόκειται νὰ διδάξουμε, δὲν γνωρίζω ἂν ἡ λέξη εἶναι thriskiology - θρησκειολογία, πῶς εἶναι ἡ λέξη θρησκειολογία στὰ ἀγγλικά;… (σημ. γίνεται κάποια μικρὴ συζήτηση γιὰ νὰ βρεθεῖ ἡ ἀγγλικὴ λέξη, ποὺ ἀποδίδει ὀρθὰ τὴ λέξη θρησκειολογία). Αὐτὸ ποὺ ἐννοῶ εἶναι ὅτι πρέπει νὰ διδάξουμε στὰ παιδιὰ ὅλες τὶς θρησκεῖες, πρέπει νὰ συγκρίνουν, νὰ μάθουν, ἀπελευθερωμένα ἀπὸ ἐκκλησιαστικὲς ἐπιρροές, καὶ τὴν ἴδια στιγμή, ἐπειδὴ εἴμαστε μία Χώρα μὲ ὀρθόδοξη ὄχι μόνο θρησκεία, ἀλλὰ καὶ πολιτισμὸ – διότι ἡ θρησκεία ἔχει νὰ κάνει καὶ μὲ τὸν πολιτισμὸ καὶ τὴν ταυτότητά μας καὶ ἔτσι πρέπει νὰ ἀναφερθοῦμε σὲ θέματα τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας, τοῦ πολιτισμοῦ μας κλπ – καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ νὰ δώσουμε στοὺς μαθητὲς καὶ σπουδαστές μας τὴ δυνατότητα νὰ μάθουν, νὰ γνωρίζουν καὶ νὰ συγκρίνουν καὶ ἐν τέλει νὰ ἀποφασίσουν τί θέλουν νὰ κάνουν στὴ ζωή τους. Καὶ αὐτὴ εἶναι μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἐνδιαφέρουσες συζητήσεις, ποὺ θὰ ξεκινήσει τὸ Μάρτιο, ὅταν θὰ παρουσιάσουμε τὸ περιεχόμενο αὐτοῦ του νέου προγράμματος σπουδῶν γιὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν» [12].

ἔκαναν τίποτα τὸ θαυμαστὸ καὶ ὠφέλιμο. Θὰ περιορίζονταν στὸ φαγητό, τὸ πιοτό, τὴν καλοπέραση καὶ τὶς ἀπολαύσεις, ἀφοῦ αὔριο θὰ ἀπέθνησκαν καὶ ὅλα θὰ τελείωναν. Γιατὶ ποιὸς ἀγωνίζεται γιὰ κάτι, ποὺ εἶναι σχετικὸ καὶ ἐφήμερο; Γιὰ κάτι ποὺ δὲν τὸ ζητάει ὁ Θεός; Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος παρομοιάζει τὸ φθαρτὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου μὲ κατοικία τῆς ψυχῆς του, κατοικία ποὺ μοιάζει μὲ πρόχειρη σκηνή, ἡ ὁποία διαλύεται μὲ τὸ θάνατο. Μετὰ ὅμως ἔχουμε οἰκία ἀχειροποίητη καὶ αἰώνια (ε´1) καὶ αὐτὴ πρέπει νὰ σκεφτόμαστε καθημερινὰ καὶ νὰ ποθοῦμε. Ἔτσι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ δὲν θὰ ἀποκάμνουμε καὶ θὰ φέρνουμε σὲ αἴσιο πέρας κάθε ἔργο, ποὺ θὰ ἀναλαμβάνουμε.

Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι οἱ ἄξονες τοῦ νέου θρησκειολογικοῦ μαθήματος στὶς τρεῖς βαθμίδες τῆς ὑποχρεωτικῆς ἐκπαίδευσης εἶναι: Νηπιαγωγεῖο καὶ Δημοτικό: Ὁ κόσμος τῆς θρησκείας, Γυμνάσιο: Θρησκεία καὶ Πολιτισμός, Λύκειο: Θρησκεία, πολιτισμὸς καὶ Κοινωνία (ΠΣ, 25). Ὁ κύριος σκοπὸς τοῦ μαθήματος, ὅπως περιγράφεται στὸ Πλαίσιο ἀρχῶν, εἶναι ἡ παρουσίαση μὲ οὐδέτερο τρόπο διαφόρων θρησκευτικῶν παραδόσεων. Ὅλες αὐτὲς οἱ παραδόσεις τίθενται ἡ μία δίπλα στὴν ἄλλη καὶ τὸ διευρυμένο αὐτὸ μάθημα «ἐξετάζει μὲ ἐρευνητικό, κριτικὸ καὶ διαλεκτικὸ τρόπο τὴ συνεισφορὰ κάθε θρησκευτικῆς παράδοσης στὴν ἱστορία καὶ τὸν πολιτισμό, ἀποβλέποντας στὸν θρησκευτικὸ γραμματισμό, ἀλλὰ καὶ στὴν εὐαισθητοποίηση καὶ στὸν ἀναστοχασμὸ τῶν μαθητῶν ἀπέναντι στὸν δικό τους θρησκευτικὸ προβληματισμὸ» (ΠΣ,16-17). Στόχος εἶναι ὁ «θρησκευτικὸς γραμματισμός, ὁ ὁποῖος θὰ πρέπει νὰ ὑπηρετεῖ κοινωνικὰ προτάγματα καθολικοῦ χαρακτήρα, ὅπως εἶναι πρῶτα καὶ κύρια ὁ πολιτισμικὸς ἐγκλιματισμὸς τοῦ μαθητῆ στὴν εὐρύτερη κοινωνικὴ πραγματικότητα ποὺ ζεῖ – καὶ ὄχι βέβαια ὁ ἰδεολογικὸς ἐγκιβωτισμός του σὲ μεριστικὲς καὶ ἀπολυτοποιημένες ἑρμηνεῖες καὶ στάσεις ζωῆς» (ΠΣ, 16). Τὸ νέο ΠΣ τοῦ ΜτΘ θέτει ὡς βασικοὺς στόχους τὴ μάθηση «γιὰ τὴ θρησκεία» καὶ «ἀπὸ τὴ θρησκεία» [13]. Οἱ στόχοι αὐτοὶ παραπέμπουν στὸ βρεττανικὸ θρησκειολογικὸ μοντέλο, ἕνα ἀπὸ τὰ λίγα ποὺ ἐφαρμόζονται στὴν Εὐρώπη, μεταξύ τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν ὁμολογιακῶν, ποὺ ἀκολουθοῦν οἱ περισσότερες χῶρες. Στὸ μοντέλο αὐτὸ διδάσκεται ἕνα διαθρησκειακὸ θρησκευτικὸ μάθημα μὲ διαλογικὸ χαρακτήρα μὲ ἔμφαση στὴ συγκριτικὴ μελέτη τῶν θρησκειῶν, τὸ ὁποῖο ἀπευθύνεται σὲ ὅλους τούς μαθητές, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴ θρησκευτική τους πίστη [14]. Τὸ περιεχόμενο καὶ ἡ δομὴ τοῦ μαθήματος αὐτοῦ ἀκολουθεῖ τὶς ἀρχὲς τοῦ θρησκευτικοῦ πλουραλισμοῦ. Θὰ πρέπει ἐδῶ νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ διαφορὰ τοῦ θρησκειολογικοῦ ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο μάθημα δὲν βρίσκεται στὴν ποσότητα τῆς διδασκόμενης ὕλης γιὰ κάθε θρησκεία, ἀλλὰ στὸν τρόπο καὶ τὸ πνεῦμα τῆς θρησκευτικῆς διδασκαλίας, Στὸ διαθρησκειακὸ μάθημα δὲν δίνεται προτεραιότητα στὴ διδασκαλία τῆς θείας Ἀποκαλύψεως καὶ τοῦ σχεδίου τῆς θείας Οἰκονομίας, ἀλλὰ στὴν ἀνάλυση τοῦ θρησκευτικοῦ φαινομένου καὶ τὴν παρουσίαση διδασκαλιῶν τῶν μεγάλων θρησκειῶν γιὰ διάφορα θέματα, μὲ στόχο οἱ μαθητὲς νὰ διαμορφώσουν τὶς δικές τους προσωπικὲς ἀντιλήψεις καὶ στάσεις. Ἡ ὀρθόδοξη παράδοση διδάσκεται κυρίως ὡς μία ἰδιαίτερη τοπικὴ πολιτισμικὴ καὶ θρησκευτικὴ παράδοση μεταξὺ τῶν ἄλλων μεγάλων θρησκευτικῶν παραδόσεων, ἐνῶ ἡ «ἀνάπτυξη τῆς ἠθικῆς συνείδησης» ὡς προσδοκώμενη ἐπάρκεια δὲν πραγματοποιεῖται μὲ βάση τὶς χριστιανικὲς ἀρχὲς καὶ ἀξίες, ἀλλὰ βάση κάποιο ἄλλο ἠθικὸ σύστημα

ἀναφορᾶς.

Ἔγνοια τῶν χριστιανῶν πρέπει νὰ εἶναι τὸ πῶς θὰ εἶναι εὐάρεστοι στὸ Θεό. «Ὅλοι μας πρέπει νὰ παρουσιαστοῦμε μπροστὰ στὸ βῆμα τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ πάρει καθένας τὴν ἀμοιβή του ἀνάλογα μὲ τὰ ὅσα καλὰ ἢ κακὰ ἔπραξε σ᾽ αὐτὴ τὴ ζωή» (ε´ 10), λέει ὁ Ἀπ. Παῦλος. Οἱ πιστοὶ νὰ ἐργάζονται μὲ ζῆλο τὰ καλά, ἐνῶ τυχὸν κακὰ ἔργα νὰ τὰ ἐξαλείφουν μὲ τὴ μετάνοια. *** 7. «Ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας» Τὴν κάθε μέρα ὁ χριστιανὸς πρέπει νὰ τὴν βιώνει ὡς εὐκαιρία σωτηρίας, ἀποφεύγοντας τὶς ἀναβολές. Τὰ καθήκοντα τοῦ παρόντος δὲν πρέπει νὰ γίνονται καθήκοντα τοῦ μέλλοντος. Ἡ πνευματικὴ ἀξιο-

ποίηση τῆς σημερινῆς ἡμέρας δὲν μπορεῖ νὰ γίνει αὔριο. Χρειάζεται ἐγρήγορση καὶ καλὴ προαίρεση, γιὰ νὰ καταλήγουν ὅλα στὴ σωτηρία. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει «τώρα εἶναι καιρὸς τῆς χάρης, τώρα εἶναι ἡμέρα σωτηρίας» (στ´ 2). Ἡ ἀναβολὴ πάντα προκαλεῖ πνευματικὴ ζημιά. Ἡ σημερινὴ εὐκαιρία δὲν εἶναι σίγουρο ὅτι θὰ ὑπάρχει καὶ αὔριο. Συνήθως περνάει καὶ δὲν ἐπιστρέφει. Ἔχοντες αὐτὴ τὴν αἴσθηση, μπορεῖ ὁ χριστιανὸς νὰ εἶναι πρόθυμος καὶ εὐκίνητος πρὸς τὸ καλό. Ἐξάλλου στὴ ζωὴ ὅλα μεταβάλλονται. Πολλοὶ ἔχουν ἀδιαφορήσει στὴ ζωή τους καὶ ἔχασαν τὴν αἰώνια ζωή. Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Τό μεγάλο δίλημμα

Ἡ ἀπόφαση τοῦ ΕΔΔΑ, στὴν ὁποία ἀναφερθήκαμε, θεωροῦμε ὅτι σχετίζεται καθοριστικὰ μὲ τὸ ζήτημα τῆς εἰσαγωγῆς τῆς θρησκειολογίας στὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα. Tό ζήτημα αὐτὸ καταλήγει στὸ ἑξῆς δίλημμα: Θέλουμε μία παιδεία ἐλευθερίας καὶ σεβασμοῦ στὶς προσωπικὲς ἐπιλογὲς καὶ στὴ συλλογικὴ ταυτότητα τῆς πλειοψηφίας ἢ μία παιδεία πού ὑπακούει στὶς ἀπαιτήσεις μίας μειοψηφικῆς στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία ἰδεολογίας, αὐτῆς τοῦ ἀθεϊστικοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ»; Στὸ δίλημμα αὐτὸ ἡ ἀπάντηση βρίσκεται στὴν ἐπιλογὴ τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀτόμου καὶ ὄχι τῆς ὁμοιομορφίας τῆς θρησκειοπαιδαγωγικῆς πολιτικῆς ἀγωγῆς. Ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ ὑποχρεωτικὴ ἐπιβολὴ τοῦ οὐδέτερου κοσμικοῦ μοντέλου ἀπορρίφθηκε μὲ τὴν πρόσφατη ἀπόφαση τοῦ ΕΔΔΑ [15]. Ἡ ἀπόφαση αὐτὴ εὔστοχα ἐπισημαίνει, ὅπως ἤδη εἰπώθηκε, ὅτι ἡ ἀνεκτικότητα καὶ ὁ σεβασμὸς τοῦ διαφορετικοῦ δὲν ἐπιτυγχάνονται μὲ τὴν ἀπαγόρευση τῶν θρησκευτικῶν συμβόλων σὲ δημόσιους χώρους (καὶ στὸ σχολεῖο), στὸ ὄνομα μίας κοσμικῆς κρατικῆς οὐδετερότητας, ἀλλὰ μὲ τὴν παροχὴ τῆς δυνατότητας ἐλεύθερης ἔκφρασης καὶ ἔντονης προβολῆς τῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεων τῆς πλειοψηφίας, μὲ παράλληλο σεβασμὸ τῶν πεποιθήσεων τῶν μειοψηφιῶν. Ἀναλογικὰ κρινόμενος ὁ προσανατολισμὸς τῆς ἑλληνικῆς παιδείας στὴν ἑλληνικὴ καὶ ὀρθόδοξη παράδοση, ὅπως ὁρίζει τὸ ἑλληνικὸ Σύνταγμα, εἶναι ἀπόλυτα συμβατὸς μὲ τὴν σύγχρονη εὐρωπαϊκὴ διάσταση τῆς παιδείας, ὅπως τὴν περιγράφει καὶ τὴν ὁριοθετεῖ ἡ ἀπόφαση γιὰ τὰ θρησκευτικὰ σύμβολα.

Βασικός πυλώνας

Σὲ συσχετισμὸ μὲ τὴν ἀπόφαση αὐτή, θὰ πρέπει ἐπίσης νὰ τονίσουμε ὅτι τὸ ἑλληνικὸ ΜτΘ δὲν εἶναι ἕνα μάθημα ποὺ ὀργανώνεται ἀπὸ κάποια θρησκευτικὴ κοινότητα, ὅπως παραπλανητικὰ κινδυνολογοῦν οἱ ἐπικριτές του, ἀλλὰ ἕνας βασικὸς πυλώνας τῆς ἑλληνικῆς ἐκπαίδευσης καὶ παράδοσης. Μὲ τὴν ἔννοια αὐτὴ τὸ δικαίωμα ἄλλων ὁμολογιῶν νὰ ὀργανώνουν θρησκευτικὰ μαθήματα, ποὺ ἄλλωστε προβλέπεται ἀπὸ τὸν ν. 566, δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὴν κεντρικὴ σημασία τῶν ὀρθόδοξων Θρησκευτικῶν γιὰ τὴν ἴδια τὴν ἑλληνικὴ παιδεία. Ἡ διδασκαλία τους δὲν μπορεῖ νὰ καταργηθεῖ ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο, χωρὶς συγχρόνως νὰ καταργηθεῖ καὶ ἡ πρόβλεψη τοῦ Συντάγματος γιὰ καλλιέργεια τῆς ἐθνικῆς συνείδησης. Ἡ γνωριμία τῶν μαθητῶν μὲ τὸν Χριστιανισμὸ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι μόνο γνωστικὴ μελέτη ἑνὸς θρησκευτικοῦ φαινομένου, ἀλλὰ βαθύτερη γνωστικὴ καὶ συναισθηματικὴ ἐξοικείωση μὲ τὴν ἀδιάσπαστη παράδοση ποὺ συγκροτεῖ τὴν ταυτότητα τῶν Ἑλλήνων. Αὐτὸς ὁ προσανατολισμὸς τῆς ἑλληνικῆς παιδείας δὲν παραβιάζει τὰ δικαιώματα τῶν ἀθέων ἢ τῶν ἀλλοδόξων, ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

Σελὶς 4η

14 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΠΑΡΕΜΒΑΣΙΣ ΤΗΣ ΔΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

τρωτήν, χωρίς προτυπώσεις – προεικονίσεις τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί τῆς Θεοτόκου δέν λειτουργεῖ, σύν τοῖς ἄλλοις, καί ὡς «παιδαγωγός… εἰς Χριστόν» (Γαλ. 3, 24), καί ὡς ἐκ τούτου διά τούς μαθητάς καθίσταται λίαν δυσχερής καί ἡ κατανόησις τῆς Καινῆς Διαθήκης. β. Ἡ ἰδία μέθοδος καί ἀντίληψις συγγραφῆς ἀκολουθεῖται καί εἰς τό βιβλίον τῶν Θρησκευτικῶν τῆς Β´ Γυμνασίου. Εἰς τά εἰσαγωγικά μαθήματα περιλαμβάνεται πληθύς ἐπιστημονικῶν γνώσεων (σ. 9 – 18), αἱ ὁποῖαι λειτουργοῦν ἀρνητικῶς, τόσον ἐξ ἐπόψεως μαθήσεως διά τούς μαθητάς, ὅσον καί ἐξ ἐπόψεως οὐσίας: γνώσεις ἐπουσιώδεις διά τό μάθημα καταλαμβάνουν τόν χῶρον ἀναπτύξεως ἑτέρων γνώσεων οὐσιωδῶν μαθημάτων. Καί εἰς τό βιβλίον αὐτό ὑποβαθμίζεται ἡ ἐν Χριστῷ Ἀποκάλυψις καί ἡ θεοπνευστία τῆς Καινῆς Διαθήκης (σ. 19 – 26). Ἐπιστολαί τοῦ Ἀποστόλου Παύλου παρουσιάζονται ὡς «Δευτεροπαύλειες ἐπιστολές» καί «λέγονται ἔτσι διότι – κατά τούς περισσοτέρους ἐρευνητές – τίς συναρμολόγησαν ἤ τίς ἔγραψαν ἀργότερα μαθητές… τοῦ Ἀποστόλου Παύλου» (σ. 26). Παρατίθενται ἱστορικά λεπτομερῆ στοιχεῖα χωρίς θεολογικήν ἐπισήμανσιν, ἡ Παναγία καλεῖται ἁπλῶς Μαρία (βλ. ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Μαρίας σ. 28) καί ὄχι ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου κατά τήν Ὀρθόδοξον Θεολογίαν· ἀπουσιάζει παντελῶς ὁ λειτουργικός κύκλος καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καί τό λυτρωτικόν ἔργον Της, ὡς ταμιούχου καί οἰκονόμου τῆς Θείας Χάριτος. Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς περιορίζεται εἰς τό δεύτερον συνθετικόν τοῦ ὀνόματος, ἐξετάζεται ἀνθρωποκεντρικά καί ὑποβαθμίζεται ἡ Χριστοκεντρικότης τοῦ ὅρου καί τοῦ προσώπου Του. Γενικῶς ἡ ἐξ ἀποκαλύψεως προέλευσις καί βασική γενεσιουργός αἰτία τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὡς ἐκ τούτου διαφοροποιεῖται ἀπό πᾶσαν ἄλλην θρησκείαν δέν προβάλλεται εἰς τό βιβλίον αὐτό. Ἀντιθέτως προβάλλονται ὀρθολογιστικά στοιχεῖα, τά ὁποῖα λειτουργοῦν ὡς ἀκυρωτικά τῆς Ἀποκαλύψεως καί ἀποδίδονται σχεδόν ὅλα τά γεγονότα εἰς ἀνθρωπίνας ἐνεργείας ἐρήμην τῆς θεοπνευστίας. Παραλλήλως μεταφέρονται εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν μέθοδοι τοῦ προτεσταντισμοῦ, ὅπως ἐπί παραδείγματι ἡ ἑρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς βάσει τοῦ συμβολισμοῦ. Καί ὡς ἐκ τούτου περιορίζεται εἰς τό ἐλάχιστον ἡ ὀρθόδοξος δογματική ὁρολογία, κατʼ ἀκρίβειαν ἡ ὀρθόδοξος χριστιανική θεολογική ἑρμηνεία τῆς Καινῆς Διαθήκης. Σοβαρά εἶναι καί ἡ ἔλλειψις πρωτοτύπων κειμένων, ἁγιογραφικῶν καί ὑμνολογικῶν. Πρέπει νά γίνη ἀποφόρτισις τοῦ γνωσιολογικοῦ χαρακτῆρος τοῦ βιβλίου, νά ἀναδειχθῆ ὁ μυστηριακός καί ὁμολογιακός χαρακτῆρ καί ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός Λόγος ὡς Σωτήρ καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου. γ. Τό βιβλίον τῆς Γ´ Γυμνασίου, «Θέματα ἀπό τήν Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας», ἀκολουθεῖ τήν θεματικήν μέθοδον συγγραφῆς ὡς πρός τήν ἐπιλογήν θεμάτων καί σύμφωνα μέ τήν εἰσαγωγήν του, ἡ Ἐκκλησιαστική Ἱστορία ἐξετάζεται ἀνθρωποκεν-

τρικά κατά τήν αἰτιώδη σειράν, ὡς θύραθεν – πολιτική Ἱστορία χωρίς ἐμφανῆ προέκτασιν εἰς τόν Δημιουργόν καί Κυβερνήτην τοῦ κόσμου, εἰς τήν θείαν Πρόνοιαν, εἰς τήν ὑπέρβασιν τῶν ἀνθρωπίνων διά τῆς Πίστεως, τῆς Ἀγάπης καί τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ὅμως, ἐνῶ ἡ μέθοδος αὐτή προβάλλεται εἰς τήν εἰσαγωγήν, εὐτυχῶς, δέν ἐφαρμόζεται πιστῶς ἀπό τούς ἰδίους τούς συγγραφεῖς, κατά τήν ἀνάπτυξιν τῶν θεμάτων. Ἐπί πλέον τό Βιβλίον τῆς Γ´ Γυμνασίου βρίθει ποικίλων λαθῶν καί σφαλμάτων: φιλολογικῶν, ἱστορικῶν, ἐννοιολογικῶν καί πολλῶν οὐσιαστικῶν καί τυπικῶν καί κυρίως δογματικῶν. Διά τό ἀληθές τοῦ λόγου δειγματοληπτικῶς ἀναφέρομεν τά παρακάτω δογματικά σφάλματα: Ι. «Ὁ Χριστός ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί» (σ. 57). Ὁ Χριστός εἶναι Θεάνθρωπος, τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, χωρίς τήν ἁμαρτίαν. Συνεπῶς ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, δηλαδή προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνην φύσιν διά νά γίνῃ ὁ ἄνθρωπος κατά χάριν Θεός, νά θεωθῇ. ΙΙ. «Ὁ ἀγέννητος καί αἰώνιος Θεός γεννᾶται - σαρκώνεται» (σ. 57). Ὁ γεννηθείς – σαρκωθείς εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τό δεύτερον πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Ὁποῖος ἐγεννήθη ἐξ ἀγεννήτου Πατρός πρό πάντων τῶν αἰώνων. Ὡς ἐκ τούτου ὁ Θεός δέν χαρακτηρίζεται αἰώνιος, ἀλλά ἀΐδιος. ΙΙΙ. «Ἐνοίκησε (κατοίκησε) ὁ Θεῖος Λόγος» (σ. 54). Δέν «ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» ὁ Θεῖος Λόγος ἀλλά ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ. ΙV. «Λόγος Θεῖος … μέ τόν πατέρα του» (σ. 145 – 146). Ἰσχύει ἡ αὐτή παρατήρησις μέ τήν ὡς ἄνω περίπτωσιν. Ἐπίσης, γίνεται προβολή καί τονισμός περιθωριακῶν στοιχείων τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας ἐπί διασυρμῷ τῆς Ἐκκλησίας· ἐπί παραδείγματι μεμονωμένα συμβάντα ἀναβαθμίζονται εἰς κορυφαῖα γεγονότα καί γενικεύονται εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας : «…ὁμάδες φανατισμένων Χριστιανῶν κατέστρεφαν ἐθνικά ἱερά καί καταδίωκαν ὅσους δέν ἦσαν χριστιανοί…» (σ. 51) καί πιό κάτω «Στή διένεξη αὐτή συνέβαλαν πολλοί ἀφελεῖς καί χωρίς θεολογική παιδεία μοναχοί καί λαϊκοί… μέ τίς ὑπερβολές καί τίς δεισιδαιμονίες τους… διαμόρφωσαν ἕνα κλίμα εἰκονολατρίας μέ εἰδωλολατρικές ἐκδηλώσεις» (σελ. 73). Εἰς ἐπίρρωσιν τῆς προχειρότητος τοῦ βιβλίου ἀναφέρομεν καί μερικά ἀνιστόρητα : 1) ὁ Διάκονος Παρμενᾶς γράφεται «Παρμενίωνας» (σ. 21)· 2) ὁ Ἰάκωβος ἀδελφός Ἰωάννου (πρ. 12, 1 – 19) γράφεται «Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος» (σ. 23)· 3) «ἡ Ἁγία Σοφία Θεσσαλονίκης εἶναι σταυροειδής Ναός» (σελ. 78) καί πολλά ἄλλα τά ὁποῖα δέν εἶναι τοῦ παρόντος. Ἐξοχωτάτη κυρία Ὑπουργέ, Ὕστερα ἀπό τά ὅσα ἐξεθέσαμεν ἀνωτέρω, περιληπτικῶς βεβαίως, διότι εἶναι πολύ περισσότερα, ἴσως καί σοβαρώτερα τά καί ὑπό ἄλλων ἁρμοδίων ἐπισημανθέντα σφάλματα τῶν νέων σχολικῶν ἐγχειριδίων ὅλων τῶν βαθμίδων τῆς Ἐκπαιδεύ-

σεως, διαπιστώνεται ὅτι διά τῶν βιβλίων τῶν Θρησκευτικῶν τοῦ Γυμνασίου ἐπιδιώκεται ἡ ἀποδόμησις τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς διδασκαλίας, ἡ ἀπορθοδοξοποίησις καί ὁ χαρακτηρισμός τοῦ μαθήματος ἀπό Ὁμολογιακοῦ, Κατηχητικοῦ καί Ἐκκλησιολογικοῦ, ὡς εἶναι σήμερον, εἰς θρησκειολογικόν μέ προτεσταντικάς ἀποχρώσεις, μέ ἐπιχείρημα τήν ἀρχήν τῆς πολυπολιτισμικότητος, τῆς διαθρησκευτικότητος καί τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ. Οὐδείς ἀρνεῖται τήν ἀνάγκην νά διδάσκωνται οἱ μαθηταί καί τά ἀφορῶντα εἰς ἄλλας γνωστάς θρησκείας, ἀλλ᾿ οὐχί ἰσοτίμως πρός τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν, ὡς ἔχει ἀποφανθῆ καί τό ἡμέτερον Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας (Ἀποφάσεις 3356/1995 καί 2176/1998). Τό πρόβλημα ἐντοπίζεται πρωτίστως εἰς τήν σύνταξιν τῶν Ἀναλυτικῶν Προγραμμάτων Σπουδῶν τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου καί εἰς τάς κατευθυντηρίους ὁδηγίας συγγραφῆς, καί δευτερευόντως εἰς τήν πλειάδα ἀξιολόγων κατά τά ἄλλα συγγραφέων, ἀξιολογητῶν καί ὑπευθύνων συμβούλων καί συντονιστῶν, ἑνός ἑκάστου βιβλίου. Κατά ταῦτα παρακαλοῦμεν, ὅπως συμφώνως πρός τήν ἐγνωσμένην εὐαισθησίαν τῆς ὑμετέρας Ἐξοχότητος ἔναντι τῶν θεμάτων τῆς Ἐκπαιδεύσεως καί τόν σεβασμόν αὐτῆς ἔναντι τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Πίστεως, μεριμνήσητε διά τήν ἄμεσον διόρθωσιν τῶν ἐπισημαινομένων δογματικῶν κυρίως σφαλμάτων τῶν βιβλίων τῶν Θρησκευτικῶν τῶν τριῶν τάξεων τοῦ Γυμνασίου. Ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἐπιθυμοῦσα νά συμβάλῃ οὐσιαστικῶς εἰς τήν διαμόρφωσιν τοῦ δογματικοῦ πλαισίου ἐντός τοῦ ὁποίου δέον νά κινῆται ἡ ἀνάπτυξις τῶν θεμάτων τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας, ἀντί νά ἐπιχειρῇ τήν ἐκ τῶν ὑστέρων διόρθωσιν ἤ βελτίωσιν αὐτῶν, εἶναι ἑτοίμη νά συμμετάσχῃ δι᾿ ἐκπροσώπων Της, τόσον κατά τόν προγραμματισμόν τῆς ὕλης τῶν ἀναλυτικῶν προγραμμάτων τῶν βιβλίων Θρησκευτικῶν, ὅσον καί κατά τήν διαδικασίαν τῆς συγγραφῆς αὐτῶν, πρός ἀποφυγήν δογματικῶν, κυρίως, παρεκκλίσεων. Ἐπί δέ τούτοις πεποιθότες ὅτι θέλετε ἱκανοποιήσει τό ἐπιστημονικῶς ἐρειδόμενον ἡμέτερον αἴτημα καί ἐπικαλούμενοι ἐπί τήν ὑμετέραν Ἐξοχότητα πλουσίαν τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ καί τό ἄπειρον Αὐτοῦ ἔλεος, διατελοῦμεν μετ' εὐχῶν διαπύρων. † Ὁ Ἀθηνῶν Χριστόδουλος Πρόεδρος Ὁ Ἀρχιγραμματεύων † Ἀρχιμ. Κύριλλος Μισιακούλης

Αὐτά διαμήνυε ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος «ὀρθοτομοῦσα τόν λόγον τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀληθείας». Ὅμως μολονότι παρῆλθαν ἀπό τότε ἀρκετά ἔτη καί τά «νέα σχολικά βιβλία» ἔγιναν παλαιά ἡ Πολιτεία δέν ἀποφάσισε ἀκόμη νά κάνει τή δέουσα καί ἐπιβεβλημένη παρέμβαση διόρθωσης τῶν Σχολικῶν Βιβλίων Θρησκευτικῶν καί θεωρητικῆς κατευθύνσεως. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ καί τό ἔθνος τό ἅγιον ἔχουν σχεδόν ἐξαντλήσει τήν ὑπομονή τους. Ἴδωμεν.

ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΝ ΥΠΟΒΑΘΡΟΝ ΤΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ…

γιατί ὁ τρόπος διδασκαλίας τῶν μαθημάτων εἶναι διαλογικός, ἀφοῦ σκοπὸς τῆς παιδείας εἶναι ἡ διάπλαση ἐλεύθερων καὶ ὑπεύθυνων πολιτῶν. Σχετικὰ τὸ ΕΔΔΑ παρατηρεῖ σὲ ἀπόφασή του ὅτι: «Τὸ ἄρθρο 2ΑΠΠ ΕΣΔΑ δὲν ἐμποδίζει τὰ κράτη ἀπὸ τὸ νὰ παρέχουν μὲ τὴ διδασκαλία ἢ τὴν ἐκπαίδευση πληροφορίες ἢ γνώση ποὺ ἄμεσα ἢ ἔμμεσα ἔχουν θρησκευτικὸ ἢ φιλοσοφικὸ χαρακτήρα. Ἀκόμη δὲν ἐπιτρέπει στοὺς γονεῖς νὰ ἀντιτίθενται στὴ συμπερίληψη μίας τέτοιας διδασκαλίας ἢ ἐκπαίδευσης στὸ σχολικὸ πρόγραμμα, γιατί ἀλλιῶς ὅλη ἡ θεσμοθετημένη διδασκαλία θὰ κινδύνευε νὰ ἀποδειχθεῖ πρακτικὰ ἀνεφάρμοστη»[16]. Ἐπίσης ἐκτιμᾶ ὅτι: «Ἡ δεύτερη πρόταση τοῦ ἄρθ. 2 ΑΠΠ ΕΣΔΑ. δὲν ἐνσωματώνει κανένα δικαίωμα τῶν γονέων νὰ μὴ διδάσκονται τὰ παιδιὰ τους θρησκεία καὶ φιλοσοφία κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐκπαίδευσής τους». [17] Ἀπὸ τὰ παραπάνω εἶναι φανερὸ ὅτι οἱ κύκλοι θεολόγων, στοὺς ὁποίους ἀναφερθήκαμε καὶ οἱ ὁποῖοι κατηγοροῦν συνεχῶς τὸ ὀρθόδοξο μάθημα ὡς κατηχητικό, μονοφωνικὸ καὶ ξεπερασμένο θέλουν νὰ τὸ ἀντικαταστήσουν μὲ μία νέου τύπου κοσμικὴ κατήχηση, ἀφοῦ τὸ διαθρησκειακὸ μάθημα, ποὺ προτείνουν προβάλλει κι αὐτὸ μία ἰδεολογία (ἢ μία θρησκευτικὴ ἀντίληψη) μεταξὺ τῶν πολλῶν. Ἡ πρότασή τους δὲν σέβεται τὶς ἀρχὲς τῆς ἰσοτιμίας καὶ τοῦ πλουραλισμοῦ, ἀλλὰ προσπαθεῖ νὰ ἐπιβάλλει ὑποχρεωτικὰ μία διδακτικὴ μέθοδο, ἐντελῶς ξένη μὲ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία. Ἂν ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι ὀρθόδοξη κατήχηση, ἡ μάθηση γιὰ καὶ ἀπὸ τὶς θρησκεῖες εἶναι κατήχηση στὴ βάση μίας ἰδεολογίας ποὺ ὑπηρετεῖ πολιτικὰ αἰτήματα.

θρησκειοπαιδαγωγικὴ ἠθική, ὅπως συμβαίνει στὸ Νέο Πιλοτικὸ Πρόγραμμα. Ἡ μέθοδος αὐτή, ποὺ ἐφαρμόζεται στὰ ἀγγλικὰ σχολεῖα, βασίζεται σὲ σχετικιστικὲς θεολογικὲς καὶ φιλοσοφικὲς προϋποθέσεις, ξένες μὲ τὴν ὀρθόδοξη παράδοση, ἐνῶ συγχρόνως ἀμφισβητεῖται μὲ σοβαρὰ ἐπιχειρήματα ὡς ἀντιεπιστημονική. Ἡ μέθοδος καὶ ὁ τρόπος διδασκαλίας τοῦ μαθήματος, ἔτσι ὅπως στοιχειοθετεῖται καὶ προσφέρεται στὰ μαθήματα τῆς Γενικῆς Παιδαγωγικῆς καὶ τῆς Διδακτικῆς τῶν Θρησκευτικῶν, στὶς ἀποκλειστικὰ ἁρμόδιες γιὰ τὴν κατάρτιση τῶν καθηγητῶν Θεολογικές μας σχολές, δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ ὁποιαδήποτε λογικὴ ἐνδογματισμοῦ ἢ δογματικοῦ διαποτισμοῦ ἢ μὲ πρακτικὲς ἐπιβολῆς συγκεκριμένων θρησκευτικῶν δοξασιῶν [18]. Οἱ διδάσκοντες τὸ μάθημα διέπονται ἀπὸ τὸ ἦθος τοῦ διαλόγου καὶ τῆς ἀνοιχτῆς συνείδησης[19]. Παράλληλα, στὴ σχολικὴ θρησκευτικὴ ἀγωγὴ γίνεται διάκριση μεταξὺ ἀφʼ ἑνός τῆς πίστεως καὶ ἀφʼ ἑτέρου τῆς γνώσεως τῆς θρησκευτικῆς καὶ πολιτιστικῆς παραδόσεως τοῦ τόπου καὶ τοῦ λαοῦ μας. Τὸ ζήτημα τῆς πίστεως εἶναι προσωπικὴ ὑπόθεση, ἀπαραβίαστο καὶ ἀφορᾶ τὴν οἰκειοθελῆ ἔνταξη τοῦ κάθε μαθητῆ στὴν Ἐκκλησία (ἢ σὲ κάποια θρησκευτικὴ κοινότητα γιὰ τοὺς ἀλλόθρησκους καὶ ἑτερόδοξους). Ἡ ἀγωγὴ μας ἐμπνέεται ἀπὸ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία σέβεται τὴν ἐλευθερία τοῦ προσώπου καὶ τὴ θεωρεῖ ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τῆς πνευματικότητάς της, ἀκολουθώντας τοὺς λόγους τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου: «ἐπʼ ἀληθείας καταλαμβάνομαι ὅτι οὐκ ἔστι προσωπολήπτης ὁ Θεός, ἀλλʼ ἐν παντὶ ἔθνει ὁ φοβούμενος αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτὸς αὐτῷ ἐστὶν » (Πράξ. 10,35).

Ἡ ὁλοκληρωμένη διδασκαλία τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παράδοσης, ὡς ζωντανῆς πίστης καὶ πρότασης ζωῆς, εἶναι τὸ κέντρο τοῦ ΜτΘ. Κάθε ἄλλη διάσταση τοῦ μαθήματος, θρησκειογνωστική, διαπολιτισμικὴ ἢ διαθρησκειακὴ (μὲ τὴν ἔννοια τοῦ διαλόγου γιὰ τὴν εἰρηνικὴ συνύπαρξη), παρακολουθεῖ τὸν κεντρικὸ πυρήνα τοῦ μαθήματος. Ἰδιαίτερα ἀπαράδεκτη εἶναι ἡ ἀντικατάσταση τῶν ἠθικῶν διαστάσεων τῆς χριστιανικῆς ἀγω γῆς μὲ κάποια, δῆθεν οὐδέτερη

Ὅσοι, λοιπόν, χαρακτηρίζουν τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία ἰδεολογικὸ διαποτισμό, κρίνουν ἐξ ἰδίων τὰ ἀλλότρια, ἀφοῦ ὡς μεταλλαγμένοι μαρξιστὲς ἀδυνατοῦν νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὶς ἰδεοληψίες τους. Ὅσοι μιλοῦν γιὰ κατηχητισμὸ καὶ ἐνδογματισμὸ ξεχνοῦν ὅτι ἡ χριστιανικὴ ἀγωγὴ ἀπὸ τὴ φύση της εἶναι παιδεία ἐλευθερίας. Δὲν κατανοοῦν τὰ λόγια τοῦ Ἰ. Χριστοῦ "γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς" (Ἰω. 8, 32).

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

Ἡ πίστις προσωπική ὑπόθεσις ἑκάστου

Ἡ χριστιανική ἀγωγή παιδεία ἐλευθερίας

Ἀρνοῦνται τὴν ἴδια τὴν οὐσία τῆς θρησκείας τῆς ἀγάπης, ὅσοι θεολόγοι ἰσχυρίζονται ὅτι δὲν μπορεῖ τὸ ὀρθόδοξο μάθημα νὰ συμβάλλει στὴ διαπολιτισμικὴ ἐκπαίδευση, γιατί αὐτὴ μπορεῖ νὰ ὑπηρετηθεῖ μόνο ἀπὸ ἕνα διαθρησκειακὸ μάθημα. Οἱ ἴδιοι, παρότι ἔχουν πολλὲς φορὲς προκληθεῖ, δὲν μποροῦν νὰ ἐξηγήσουν τὸ φαινόμενο τῶν χιλιάδων ἀλλόδοξων, ἑτερόδοξων καὶ ἄθεων μαθητῶν, ποὺ παρακολούθησαν καὶ παρακολουθοῦν τὸ «μονοφωνικό», ὅπως τὸ ἐλεεινολογοῦν, σημερινὸ μάθημα. Δὲν μποροῦν ἐπίσης νὰ ἐξηγήσουν τὸ γεγονὸς ὅτι κανεὶς ἑτερόδοξος ἢ ἀλλόδοξος δὲν διαμαρτυρήθηκε τὰ τελευταῖα χρόνια γιὰ στέρηση τοῦ δικαιώματος ἀπαλλαγῆς. Συμπερασματικά, οἱ ἰδέες τῶν «ἀνανεωτῶν» τοῦ ΜτΘ δὲν ὑπηρετοῦν τὴ σύγχρονη ἀντίληψη γιὰ τὸν πλουραλισμὸ καὶ τὴν οὐδετερότητα τοῦ κράτους, ἀλλὰ στοχεύουν στὴν ἀντιδημοκρατικὴ ἐπιβολὴ τῆς κοσμικότητας μὲ ἀποκλεισμὸ τῆς θρησκευτικότητας. Ἡ καρικατούρα τοῦ θρησκευτικοῦ μαθήματος ποὺ προβάλλουν, ὡς μία παραχώρηση τοῦ κοσμικοῦ κράτους, εἶναι στὴν πραγματικότητα ἐπιβολὴ τῆς ἀθεϊστικῆς ἀτζέντας στὴν πλειοψηφία τῶν πολιτῶν. Αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν ἐπιβολὴ καταδίκασε μὲ σαφήνεια τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου. 12.Ἡ ὁμιλία στὴν ἱστοσελίδα: http://richmedialse.ac.uk/publicLectures AndEvents/20110202_1830 the Role Of Education _ InGreecesRecovery.mp3. 13. Περισσότερα στοιχεῖα γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ ὑπάρχουν στὸ κείμενο τοῦ γράφοντος: Κριτικὲς παρατηρήσεις γιὰ τὸ πλαίσιο βασικῶν ἀρχῶν τοῦ Νέου πιλοτικοῦ προγράμματος σπουδῶν τῶν Θρησκευτικῶν Δημοτικοῦ-Γυμνασίου, στὴν ἠλ. διευθ. www.petheol.gr. 14. Ὄ. Γριζοπούλου, Ἡ Θρησκευτικὴ Ἐκπαίδευση (ΘΕ) καὶ τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν (ΘΜ) στὶς χῶρες τῆς Εὐρ. Ἕνωσης (ἀπόπειρα χαρτογράφησης μὲ βάση στοιχεῖα τοῦ 2007 καὶ 2008), στὴν ἠλ. διεύθ. www.pischools. gr/content/index.php?lesson_id=2&ep=38, Νοέμβριος 2008, 2. 15. ΕΔΔΑ ἀπόφ. 18-3-2011 γιὰ τὴ ὑπόθ. Lautsi and others v. Italy. 16. ΕΔΔΑ, ἀπόφ. γιὰ τὴν ὑπόθ. Folgero and others v. Norway, 29-6-2007, 84c. 17. ὅ.π, 89. 18. Ἡ. Ρεράκη, Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν σήμερα, Κοινωνία τ.1 (2009), 28. 19. T. Kothmann, Ὁ μορφωτικὸς χαρακτήρας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν στὴ δημόσια ἐκπαίδευση (Εὐρ. πλαίσιο-Γερμανικὸ παράδειγμα), 19, στὸ http://www.pi-schools.gr.

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΥΧΩΝ

ΨΗΦΙΑΚΗ… ΧΑΜΟΖΩΗ;

Τὴν 20ήν Ἰουνίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Τύχωνος Ἐπισκόπου Ἀμαθοῦντος.

«ΤΟ ΠΑΡΔΑΛΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ»

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Νικολάου Μανώλη Ἐφημερίου Ἱ. Ν. Προφήτου Ἠλιού Θεσ/νίκης

Κατὰ τὴν Ὀρθόδοξη πνευματικὴ ἐμπειρία ἴσως τὸ δυσκολώτερο δαιμόνιο στὴν ἀντιμετώπισή του, εἶναι τὸ δαιμόνιo τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Δυνατώτερο καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ σκληρὸ καὶ καταστροφικὸ τῶν ναρκωτικῶν. Τὸ δαιμόνιο αὐτὸ κυριαρχεῖ στὸν ἄνθρωπο ὡς δεύτερη φύση, ποὺ ἔχει τόσο ἀγκιστρωθεῖ στὴν ψυχή, ὥστε δὲν τῆς ἀφήνει περιθώριο ἀντίδρασης. Πρόκειται καθαρὰ γιὰ παρὰ φύση σαρκικὸ πάθος, θυγατέρα τοῦ θανασίμου ἁμαρτήματος τῆς Λαγνείας, ποὺ μεταλλάσσεται καὶ αὐτὸ σὲ μητέρα πολλῶν ἄλλων παθῶν. Εἶναι πάθος βρωμερό, ἐξευτελιστικό, καταντᾶ ἀσύστολο, ξεδιάντροπο καὶ βλάσφημο, ὅταν ὁδηγήσει τὸν ἁμαρτωλὸ νὰ ἐνταχθεῖ σὲ ἀνάλογες ὁμάδες. Τὸ δαιμόνιο τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ὡς ὀντότητα, εἶναι παρδαλό, ποικιλόχρωμο. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐμπειρία τῶν νηπτικῶν Πατέρων. Ὁμοιάζει πολὺ μὲ τὴν παρδαλὴ ἀπὸ χρώματα εἰκόνα, ποὺ μᾶς μένει στὸ μυαλό, ὅταν σκεφτόμαστε τὴν παρέλαση τῶν gay. Δὲν εἶναι τυχαία ἡ χρωματικὴ ἐπιλογὴ τῶν Gay Pride! Ἡ Ἀρχὴ στὴν ἀντιμετώπιση τοῦ ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνου αὐτοῦ Δαι-

μονίου, εἶναι ἡ ἀποκοπὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ ὁμάδες καὶ συνιστῶσες, ποὺ τὸν ἐπικροτοῦν γιὰ τὸ πάθος του. Νὰ κάνει Χ τὶς παρέες, ποὺ τὸν ὁδηγοῦν στὴν ἁμαρτία καὶ νὰ παρακαλέσει μὲ δάκρυα τὸν Χριστὸ νὰ στείλει τὴ Χάρη Του. Λόγῳ τοῦ σκληροῦ ἀγώνα, ποὺ ἔχει μπροστά του, ὅποιος ἀποφασίσει νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὸ πάθος, εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη νὰ βρεῖ ἔμ πειρο Πνευματικό, ὥστε νὰ ἀγωνιστεῖ μαζί του. Τὸ ἔδαφος, ποὺ ἔχει κατακτήσει τὸ παρδαλὸ αὐτὸ δαιμόνιο, δὲν θὰ ἀφήσει νὰ τὸ πάρει εὔκολα πίσω ὁ ἄνθρωπος. Θὰ πρέπει νὰ χύσει αἷμα, γιὰ νὰ λάβει Πνεῦμα, ὅπως λένε οἱ ἁγιορεῖτες καὶ στὴν περίπτωση, ποὺ ἐξετάζουμε, αὐτὸ στὴν κυριολεξία θὰ συμβεῖ. Μόνο μὲ ἔμπειρο καὶ ἀπλανῆ ὁδηγό, ὁ ὁποῖος θὰ ἀφιερώσει πολὺ χρόνο καὶ πολὺ κόπο, θὰ μπορέσει ὁ ὁμοφυλόφιλος, σιγὰ σιγά, νὰ πάρει πίσω τὰ δικαιώματα, ποὺ ἔδωσε. Ἔτσι, μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Χριστοῦ, τὴν Σκέπη τῆς Παρθένου Θεοτόκου Μαρίας καὶ τὶς εὐχὲς τοῦ Ἁγίου Πνευματικοῦ του πατρός, θὰ κατορθώσει νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὸ Πάθος καὶ νὰ δοξάσει Τὸν Κύριο ἐξ ὅλης τῆς καρδίας αὐτοῦ».

Ὑπὸ χριστιανικῶν καὶ πατριωτικῶν ὀργανώσεων

ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΝ

Ἀντιδρᾶ ὁ πιστὸς λαὸς τῆς Θεσσαλονίκης εἰς τὸ αἶσχος τῆς παρελάσεως τῶν ὁμοφυλοφίλων εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, ὑπὸ τὰς «εὐλογίας» τοῦ Δημάρχου Θεσ/νίκης κ. Μπουτάρη, μὲ εἰρηνικὴν διαμαρτυρίαν, ἡ ὁποία θὰ πραγματοποιηθῆ σήμερον Παρασκευή, 14ην Ἰουνίου. Κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς διαμαρτυρίας θὰ τονισθῆ, διατὶ οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ εἶναι ἀντίθετοι μὲ τὸ πάθος τῆς ἀτιμίας καὶ τοὺς γάμους τῶν ὁμοφυλοφίλων. Ἡ διαμαρτυρία ὀργανώνεται ὑπὸ τοῦ πολιτιστικοῦ Συλλόγου Ἐθνεργεσία Μακεδονίας – Θράκης καὶ Ἠπείρου καὶ ἔχει τὴν θερμὴν συμπαράστασιν ἄλλων Συλλόγων. Εἰς ἀνακοίνωσίν τῆς «Ἐθνεγερσίας» ὑπογραμμίζονται τὰ ἀκόλουθα:

«Καλοῦμε λαὸ καὶ κλῆρο σὲ εἰρηνικὴ πορεία διαμαρτυρίας γιὰ τὸ αἶσχος τῶν “ἐκδηλώσεων ὑπερηφάνειας” τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ κατάθεση ψηφίσματος διαμαρτυρίας στὸν Δήμαρχο Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρη γιὰ τὴν διήμερη ἄδεια ἐκδηλώσεων ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν οἰκονομικὴ ἐνίσχυση τῆς ἐκδήλωσης. Συγκέντρωση τὴν Παρασκευὴ 14 Ἰουνίου 2013 στὸν προαύλειο χῶρο τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Θεσ/ νίκης ὥρα 18:30 καὶ πορεία στὴν Ἐγνατία ὁδὸ μὲ κατάληξη στὸ δημαρχεῖο καὶ ὥρα 19:00 Γιατί 1) Θέλουμε νὰ ἐκφράσουμε τὴν λύπη, τὴν δυσαρέσκεια καὶ τὸν πόνο, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν ψυχή μας μαθαίνοντας τὴν συναίνεση τοῦ Δημάρχου γιὰ τὴν διήμερη παρέλαση τῶν ὁμοφιλοφίλων μὲ μορφὴ καρναβαλιοῦ στὸ κέντρο τῆς πόλης Θεσσαλονίκης. 2) Ἡ ἀδιαφορία γιὰ ὅσα συμβαίνουν γύρω μας εἶναι ζημιὰ σὲ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους. 3) Οἱ προκλητικὲς καὶ ἄνευ αἰτίας παρελάσεις τῶν ὁμοφυλοφίλων προσβάλλουν δημόσια τὰ χρηστὰ ἤθη τῆς ὀρθόδοξης Πατρίδας μας, τῆς ὁποίας τὸ σύνταγμα εἶναι στὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς ἀδιαιρέτου Ἁγίας Τριάδος. 4) Θέλουμε νὰ προστατεύσουμε τὰ παιδιά μας ἀπὸ τὸ ἀπαράδεκτο αὐτὸ θέαμα καὶ νὰ δηλώσουμε ὅτι

αὐτὸ δὲν εἶναι ἀποδεκτὸ ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς πολίτες τῆς ὑπερήφανης καὶ ἱστορικῆς Θεσ/νίκης μας. 5) Θεωροῦμε ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀποτελεῖ πάθος πρὸς ἀποφυγήν. Ὁ καθένας μας ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ κάνει τὶς προσωπικές του ἐπιλογὲς κατ᾽ ἰδίαν ἀλλὰ δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ τὶς ἐπιβάλλει προκαλώντας τὸ δημόσιο αἴσθημα τῆς τοπικῆς Χριστιανικῆς κοινωνίας. 6) Ὡς Χριστιανοὶ δεχόμαστε τὸ κάθε ἀνθρώπινο πάθος καὶ ἁμάρτημα, γιατί ὅλοι μας εἴμαστε ἄνθρωποι καὶ ἁμαρτωλοί, ἀλλὰ δὲν δεχόμαστε τὶς προκλητικές παρελάσεις, ποὺ ἐξυμνοῦν τὰ πάθη καὶ τὰ ἁμαρτήματα μὲ μεγάλη ὑπερηφάνεια καὶ ἀλαζονεία, γιατί αὐτὸ εἶναι τὸ ἄκρον ἄωτον τῆς ἀναισχυντίας. 7) Εἴμαστε κατὰ τῶν ὁμοφυλοφιλικῶν γάμων, διότι στὸ Ἑλληνικὸ Ὀρθόδοξο κράτος γάμος νοεῖται ἡ εὐλογημένη συνένωση ἀνδρὸς καὶ γυναικός. 8) Θεωροῦμε πὼς ἡ οἰκογένεια ὡς θεσμὸς δημιουργεῖται ἀπὸ ἑτερόφιλους καὶ ἔχει ὡς φυσικὴ συνέπεια τὴ δημιουργία τέκνων ἀπὸ πατέρα καὶ μητέρα ἑπομένως εἴμαστε κατὰ τῆς υἱοθεσίας παιδιῶν ἀπὸ ὁμοφιλόφιλους. 9) Ὁ σιωπῶν δοκεῖ συναινεῖν. Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ Σύρπης Γεώργιος Εἰδ. Ψυχίατρος Μὲ τὴν ὑποστήριξη Τηλεοπτικὸ κανάλι 4Ε Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Ἀδελφότης Λυδία, Ὀρθόδοξος Χριστιανικὴ ἀδελφότης Ἀπολύτρωσις, Ἀδελφότης Θεολόγων «Σωτήρ», Χριστιανικὴ κίνηση Ὀρθόδοξη Μαρτυρία, Ἀδελφότης Θεολόγων «Ἡ Ζωή», Πανελλήνιος Σύνδεσμος Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγώνα ΠΑ.ΣΥ.ΒΑ., Συντονιστικὴ Φοιτητικὴ Ἕνωση Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγώνα Σ.Φ.Ε.Β.Α., Σύλλογος Παρακαταθήκη, ΚεντρικόςΣύλλογος Πολυτέκνων Νομοῦ Θεσσαλονίκης Οἱ Ἅγιοι Πάντες Κεντρικός ὁμιλητής: Δημήτριος Νατσιός, Διδάσκαλος Θεολόγος. Ἐκ μέρους τῶν συνδιοργανωτῶν χαιρετισμό θά ἀπευθύνει ὁ Πρόεδρος τῆς Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν, Πρωτοπρ.- Ὁμότ. Καθηγητής π. Θεόδωρος Ζήσης.

Ἡ ψηφιακὴ χαμοζωή, αὐτὴ ποὺ διενεργεῖται στὶς ὀθόνες καὶ στὸν λεγόμενο «εἰκονικὸ κόσμο», ἔρχεται πάντοτε ὡς συνέχεια τῆς πραγματικῆς χαμοζωῆς! Εἶναι τὸ μόνο εἶδος ζωῆς, ποὺ δὲν ἔχει καμμία διαφορὰ, εἴτε αὐτὸ βρίσκεται στὸν εἰκονικὸ εἴτε στὸν πραγματικὸ κόσμο! Καὶ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει διαφορετικὰ ξέρετε. Γιατί… Αὐτὸς πού δὲν ἔχει ὅραμα στὴ ζωή του, πῶς περιμένουμε νὰ ἔχει ἐκεῖ στὶς διάφορες ἠλεκτρονικὲς ὀθόνες, πού χρησιμοποιεῖ; Αὐτὸς πού δὲν ἔχει ἰδανικά, πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ κινεῖται μὲ ἀνώτερο τρόπο στὸν ψηφιακὸ κόσμο; Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ὑψηλοὺς σκοποὺς καὶ στόχους, πῶς θὰ κατορθώσει νὰ τοὺς ἀποκτήσει στὶς ὀθόνες; Ὁπότε ὁ εἰκονικός του κόσμος, εἶναι ἡ ἐπέκταση τοῦ πραγματικοῦ. Δηλαδὴ τὸ ἴδιο χαμερπής, τελματωμένος, ἁμαρτωλός! Τίποτα τὸ μεγάλο, τὸ ὑψηλό, τὸ πνευματικό. Μάλιστα, τόσο πολὺ συμβαίνει αὐτό, ὥστε κάλλιστα νὰ μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς ὅτι ἡ ψηφιακή του ζωή, εἶναι ἡ ἐπέκταση τῆς πραγματικῆς του ζωῆς. Καὶ πὼς ἡ μία ζωὴ ἀποκαλύπτει τὴν ἄλλη. Πέραν τοῦ ὅτι καὶ τροφοδοτεῖ ἡ μία τὴν ἄλλη. Τί κι ἄν οἱ ὀθόνες ἔγιναν 3D καὶ οἱ ταχύτητες 4G; Τί κι ἂν τὰ laptops ἔγιναν tablets; Τί κι ἂν ὅλα ἔγιναν πανεύκολα καὶ προσβάσιμα; Τόσο τὸ χειρότερο! Γιʼ αὐτὸν ποὺ δὲν ἔχει ὁράματα καὶ ὑψηλοὺς στόχους στὴ ζωή του, ὅλα αὐτὰ τοῦ δίνουν τὴ δυνατότητα νὰ ζήσει ἀκόμη πιὸ πολύ, πιὸ γρήγορα καὶ πιὸ ἀποτελεσματικὰ τὸ ψηφιακὸ τέλμα! Μὲ τὸ μαχαίρι μπορεῖς νὰ κόψεις τὸ ψωμί, μπορεῖς ὅμως καὶ νὰ σκοτώσεις! Μὲ τὸ αὐτοκίνητο μπορεῖς νὰ πᾶς σὰν ἄνθρωπος στὴ δουλειά σου, μπορεῖς ὅμως νὰ τρέχεις, γιὰ νὰ τρέχεις, νὰ κάνεις κόντρες, γιὰ τὴ «χαρὰ» τῆς ἐπίδειξης καὶ τῆς ταχύτητας, ἀδιαφορώντας γιὰ τὶς συνέπειες… Βλέπετε ἡ τεχνολογία εἶναι ἐργαλεῖο καὶ ἐξαρτᾶται ἀπὸ μᾶς πῶς θὰ τὴν χρησιμοποιήσουμε. Κι αὐτοὶ ποὺ βρίσκονται σὲ τέλμα, τὸ μόνο ποὺ θὰ σκεφτοῦν εἶναι πῶς θὰ τὴν χρησιμοποιήσουν ὄχι γιὰ νὰ βγοῦν ἀπʼ αὐτό, ἀλλὰ πῶς νὰ «περνοῦν καλὰ» μέσα σʼ αὐτό! Καὶ ἡ τεχνολογία εἶναι ἀλήθεια πὼς

τοὺς δίνει πολὺ μεγάλες δυνατότητες γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό… Τὸ διαδίκτυο, ἂς ποῦμε, τὸ βλέπουν ὡς τὸ τελειότατο μέσο, γιὰ νὰ ἐπεκτείνουν τὸν βοῦρκο τους… Μὲ τὸ τί θὰ δοῦν, τί θὰ ἀκούσουν, τί ἀκριβῶς θὰ ἐπισκεφτοῦν, τί θὰ ποῦν καὶ τί θὰ κάνουν σʼ αὐτὸ καὶ μὲ αὐτό, προκειμένου νὰ βλάψουν τοὺς ἑαυτούς τους καὶ τοὺς ἄλλους. Κι ἐνῶ ὁ ἐπιστήμονας θὰ τὸ χρησιμοποιήσει γιὰ τὶς ἔρευνές του, ὁ δημοσιογράφος γιὰ τὴν ἐνημέρωσή του, ὁ ἀναλυτής γιὰ τὶς μελέτες του, αὐτὸς θὰ τὸ χρησιμοποιήσει γιὰ τὸ πῶς θὰ τρομοκρατήσει τοὺς ἄλλους, πῶς θὰ τοὺς ἐκθέσει, πῶς θὰ τοὺς κάνει νὰ χάσουν τὸν ὕπνο τους! Ὅπως καὶ τὸν δικό του βέβαια, κολλημένος σʼ ὅλη αὐτὴ τὴ διαφθορά… Ἂς τὸ δοῦμε καὶ μὲ ἕνα πολὺ παραστατικὸ παράδειγμα, ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ ἱ. Χρυσόστομος. Ἔχουμε μπροστὰ μας ἕνα ἀπέραντο καὶ πανέμορφο κάμπο. Κατάμεστο ἀπὸ κάθε λογῆς λουλούδια, ἔντομα, πουλιά, εὐωδίες, γάργαρα νερά, ἤχους ὑπέροχους ἀπʼ ὅλα τοῦτα. Τί παράδεισος Θεέ μου! Ἆραγε πῶς τὸν βλέπει αὐτὸ τὸν κάμπο ἡ μέλισσα; Ὡς μία πολὺ μεγάλη εὐκαιρία ποὺ τῆς δόθηκε ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ ἐπισκεφθεῖ ὄχι ὅλα τὰ λουλούδια, ἀλλὰ τὰ πλέον εὐωδιαστὰ ἀπʼ αὐτά, προκειμένου νὰ πάρει ὄχι ὅ,τι βρεῖ σʼ αὐτά, ἀλλὰ τὸ πραγματικὰ καλύτερο. Βλέπετε τὸ ὅραμά της εἶναι τὸ μέλι, τὸ ὑψηλότερο προϊὸν, ποὺ ὑπάρχει στὴ φύση. Κι ἕνα τέτοιο ὅραμα, δὲν τῆς ἐπιτρέπει νὰ πηγαίνει ὁπουδήποτε, ἀλλὰ στὰ καλύτερα, κι ἀπʼ αὐτὰ δέ, νὰ παίρνει τὸ καλύτερο. Ἔτσι παίρνει ὅ,τι ἐκλεκτὸ ἔχει ὁ κάμπος καὶ τὸ μεταφέρει στὴν κυψέλη της. Τί μεγαλεῖο! Ἂς πάρουμε τώρα καὶ τὴ μύγα. Αὐτὴ τί κάνει; Διασχίζει τὸν κάμπο ὅλο, ὅπως καὶ ἡ μέλισσα, ψάχνει… ψάχνει… Ἀφήνει τοῦ κόσμου τὶς ὀμορφιὲς, γιὰ νὰ βρεῖ κατάκοπη τί; Μὰ κάποιο ψοφίμι κάπου πεταμένο, γιὰ νὰ… ἀράξει ἐκεῖ! Θὰ τὴν καταβρεῖ μὲ τὴν δυσοσμία καὶ ὅ,τι σάπιο συναντήσει, τὰ ὁποῖα καὶ θὰ μοιραστεῖ μὲ τὰ κοράκια καὶ τὶς σφῆκες! Κι ἀφοῦ χορτάσει, πάλι ἐκεῖ θὰ τριγυρίζει, ὥσπου νὰ βρεῖ τὸ ἑπόμενο ψοφίμι! Τίποτε τὸ μεγάλο, κανένα ὅραμα γιὰ τίποτα, οὔτε σκέψη νὰ γίνεται γιὰ τὸ αὔριο. Τί… ζωή!

Στὴν Ἰαπωνία μιλᾶνε πολὺ γιὰ τοὺς «χικικομόρι» (= ἀναχωρητές!). Μάλιστα 1 στοὺς 10 Ἰάπωνες ἐφήβους, δηλαδὴ κάπου 1 ἑκατ. νέοι, εἶναι «χικικομόρι»! Αὐτοὶ ἔχουν φυλακιστεῖ μὲ τὴν θέλησή τους στὸ παιδικό τους δωμάτιο! Ζοῦν στὴν ἀπομόνωση καὶ στὸ σκοτάδι! Δὲν ἀσχολοῦνται μὲ τίποτα! Μοναδική τους συντροφιὰ εἶναι ὁ ὑπολογιστής, ἡ τηλεόραση καὶ κάποια κόμικς! Ζοῦν μόνο γιὰ τοὺς εἰκονικούς τους κόσμους τῶν τρισδιάστατων ὀθονῶν καὶ τίποτε ἄλλο! Μπαίνουν στὸ διαδίκτυο καὶ ξεχνοῦν νὰ βγοῦν ἀπʼ αὐτό! Κοιμοῦνται τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς ἡμέρας, ἀγρυπνοῦν τὴ νύχτα, ἐπιδίδονται μονάχα σὲ μὴ κοινωνικὲς δραστηριότητες καὶ παραδίδονται στὴ σαγήνη τῶν εἰκόνων! Τοὺς ἀποκαλοῦν «χαμένη γενιά»! Σʼ αὐτοὺς ὅλους, ἔρχεται ὁ Ἅγ. Γρηγόριος Θεολόγος νὰ πεῖ ὑπέροχα: «Ἡ ζωὴ εἶναι ψηλά, μὰ σὺ χαμοπετᾶς». Ναί, ἡ ζωὴ εἶναι ψηλά, ἀκόμη καὶ στὸν ψηφιακὸ κόσμο, μὰ σὺ χαμοπετᾶς στὰ τέλματα καὶ τὶς δυσωδίες του! Ὅλες οἱ ἐπιστημονικὲς ἔρευνες δείχνουν πὼς αὐτὸς ποὺ πάσχει ἀπὸ κατάθλιψη, καταφεύγει γιὰ τὰ καλὰ στὸ διαδίκτυο, γιὰ νὰ βρεῖ μία σταλιὰ ἀνακούφιση. Ὅμως ἐκεῖνο πού κατορθώνει στὸ τέλος ποιὸ εἶναι; Νὰ μεγαλώνει ἀκόμη περισσότερο τὸ πρόβλημά του! Καὶ μάλιστα σὲ τέτοιο βαθμό, ποὺ εἶναι δύσκολο νὰ πεῖ κανεὶς μὲ σιγουριά, ἂν τὸ διαδίκτυο φέρνει κατάθλιψη ἢ ἂν οἱ καταθλιπτικοὶ τὸ ἔχουν ὡς καταφύγιο! Ἂς δοῦμε κι αὐτὸ τὸ παράδοξο. Ἐκεῖνος ποὺ εἶναι ἐθισμένος στὰ τέλματα τῆς πραγματικῆς ζωῆς, πολὺ γρήγορα ἐθίζεται καὶ στὰ τέλματα τῆς εἰκονικῆς! Ἔτσι «κολλάει» γιὰ τὰ καλὰ στὸ βοῦρκο, ὅπου κι ἂν βρίσκεται αὐτός. Θεέ μου, δῶσε του τὴ δύναμη νὰ ξεφύγει… Λοιπόν, παιδιά, ἂν στὸν πραγματικό μας κόσμο ἡ ζωὴ μας εἶναι σὲ τέλμα, δὲν θὰ ξεφύγουμε ἀπʼ αὐτό, ἂν ἐπεκταθοῦμε καὶ στὸν ψηφιακὸ βοῦρκο, ποὺ τόσο πολὺ διαχέεται, ἀλλὰ καὶ προβάλλεται πολύ, ἀπʼ ὅλα τὰ τεχνολογικὰ ἀριστουργήματα. Ἀπʼ τὸ τέλμα αὐτὸ βγαίνουμε, μόνο μὲ τὴν μετάνοια. Αὐτὴ εἶναι ἡ λύση καὶ ὄχι οἱ μετατοπίσεις μας στὰ ψηφιακὰ θολόνερα καὶ τοὺς βάλτους…

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

Παρατηροῦμε τὰ τελευταῖα χρόνια τὶς ὀργανωμένες ἐνέργειες τῶν κέντρων ἐξουσίας, ποὺ κατευθύνουν συλλήβδην τὶς κυβερνήσεις τῶν κρατῶν ἀνὰ τὴν ὑφήλιο, νὰ ἀγωνίζονται νὰ ἐπιβάλλουν τὴ «Νέα Τάξη Πραγμάτων», ἐγκαθιδρύοντας ἕνα κοινὸ ὄργανο παγκόσμιας διοίκησης. Ἕνας ἀπὸ τοὺς βασικοὺς στόχους τους εἶναι νὰ ἐπιβάλλουν ἐμμέσως τὴν ἀποχριστιανοποίηση τῶν χριστιανικῶν κρατῶν καὶ τὸν πλήρη διαχωρισμὸ τοῦ κράτους μὲ τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἀξίες τοῦ χριστιανισμοῦ. Φυσικὰ ἀπὸ τὸ σχεδιασμό τους δὲν θά μποροῦσε νὰ παραλειφθεῖ καὶ ἡ Ἀκρόπολη τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸ Ἅγιο Ὄρος, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ «κόκκινο πανὶ» γιὰ τοὺς ὑποκινητὲς τῆς παγκοσμιοποίησης. Ἐπιδιώκοντας νὰ βλάψουν τὴν πλούσια πνευματικῶς ζωὴ τῶν ἁγιορειτῶν μοναχῶν, ἀσκοῦν πιέσεις στὸ Ἑλληνικὸ κράτος, ὥστε νὰ

προχωρήσει στὴν ἄρση τοῦ ἀβάτου τοῦ Ἁγιωνύμου Ὅρους καὶ νὰ ἐπιτραπεῖ ἡ ἐπίσκεψή του καὶ ἀπὸ γυναῖκες χάριν τοῦ τουρισμοῦ! Τὴν εἴδηση αὐτὴ ἀποκάλυψε ὁ πρόεδρος τοῦ Τμήματος Ἐξωτερικῶν Ἐκκλησιαστικῶν Σχέσεων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας μητροπολίτης Βολοκολὰμσκ Ἱλαρίων, ὁ ὁποῖος συνόδευε τὸν Πατριάρχη Μόσχας κ. Κύριλλο κατὰ τὴν πρόσφατη ἐπίσκεψή του στὴν Ἑλλάδα. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης κ. Ἱλαρίων δήλωσε μεταξὺ ἄλλων: «Ἡ Ἑλλάδα δέχεται τὶς ἐν λόγω πιέσεις ὥστε νὰ ὑπάρξει τουριστικὴ πρόσβαση σὲ ἄτομα καὶ τῶν δύο φύλων, ἀλλὰ μέχρι στιγμῆς ἀντιστέκεται σὲ αὐτὸ καὶ ἐλπίζουμε ὅτι καὶ στὸ ἑξῆς θὰ τὸ πράττει, διότι ὁποιεσδήποτε ἀλλαγὲς στὸν Ἄθω καὶ γύρω του μποροῦν νὰ ἐπιδράσουν θανάσιμα σὲ αὐτὸ τὸ νησὶ πνευματικότητας, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ κοινὴ κληρονομιὰ ὁλόκληρου τοῦ ὀρθόδοξου κόσμου». Τὸ ἄβατο τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐπιβλήθηκε ἀπὸ τὴν μόνη Βασίλισσα τοῦ Ὄρους τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἡ ὁποία σύμφωνα μὲ τὴν Παρά-

δοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἐμφανίστηκε κατʼ ὄναρ στὸν Ἅγιο Πέτρο τὸν Ἀθωνίτη καὶ τοῦ εἶπε ἐπὶ λέξει τὰ ἑξῆς: «Ἔστιν ὄρoς ἐπ᾿ Εὐρώπης, κάλλιστον ὁμοῦ καὶ μέγιστον, πρὸς Λιβύην τετραμμένον, ἐπὶ πολὺ τε τῆς θαλάττης εἴσω προϊόν· τοῦτο τῆς γῆς ἁπάσης ἀπολεξαμένη, τῷ μοναχικῷ πρέπον καταγώγιον προσκληρῶσαι διέγνων ἔγωγε· ταῦτ᾿ ἄρα καὶ ἰδιαίτατον ἐνδιαίτημα τοῦτ᾿ ἀφιέρωσα ἐμαυτῇ, καὶ ἅγιον τοὐντεῦθεν κεκλήσεται… Συστήσω δ᾿ ἄρα καί τῷ Υἱῷ καὶ Θεῷ μου, οἷς ἂν γένοιτο καλῶς καταλῦσαι τῇδε τὸν βίον, τῶν αὐτοῖς ἡμαρτημένων τελείαν ἐξαιτησαμένη παρ᾿ αὐτοῦ τὴν ἄφεσιν» (γιὰ περισσότερα σχετικὰ μὲ τὸ ἄβατο τοῦ Ἁγίου Ὄρους βλ. http://www.agioritikovima.gr/agnea/14635-to-abatn-tou). Μὲ τί θράσος λοιπὸν πιέζουν οἱ διάφορες ὀργανώσεις, πού κατευθύνονται ἀπὸ τά παγκόσμια κέντρα ἀποφάσεων, νὰ προχωρήσουν σὲ αὐτὴ τὴ βλάσφημη ἐνέργεια ἐναντίον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου; Ἂς μελετήσουν, πρὶν προχωρήσουν σὲ περαιτέρω ἐνέργειες, ποιὰ ἦταν ἡ κατάληξη αὐτῶν, ποὺ τόλμησαν νὰ βλάψουν τὸ ἄβατο τοῦ Ἁγιώνυμου Ὄρους καὶ εἶναι βέβαιο ὅτι μετέπειτα θὰ ἀπορρίψουν τὰ ἀντίθεα σχέδιά τους. *** Ὁ ἀνθελληνισμὸς καὶ ἡ ἀντίθεση στὶς πατροπαράδοτες ἀξίες καὶ ἰδανικὰ τοῦ ἔθνους ἔχουν γίνει πιὰ «τῆς μόδας» στὶς ἡμέρες μας καὶ μάλιστα ἐκφράζονται ἀπὸ χείλη ἀτόμων, ποὺ διοικοῦν αὐτὸ τὸν τόπο. Πρωτοπόροι σὲ αὐτὸ τὸ ἄθλιο ἀνθελληνικὸ γαϊτανάκι οἱ ἐκπρόσωποι κυρίως τῶν κομμάτων τῆς ἀριστερᾶς (βλ. π.χ. κα Ρεπούση), οἱ ὁποῖοι μὲ τὶς μισελληνικὲς κορῶνες τους ἐπιδιώκουν νὰ πείσουν κατά βάση τοὺς νέους ἀνθρώπους, ποὺ λόγῳ τῆς ἀνύπαρκτης παιδείας ἔχουν «πλήρη μεσάνυχτα» τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, ὅτι οἱ θυσίες τῶν προγόνων μας στὰ πεδία τῶν μαχῶν, ὑπερασπιζόμενοι τὰ πάτρια ἐδάφη, ἦταν ἄνευ λόγου καὶ αἰτίας. Δυστυχῶς ἕνας μέρος ἀπὸ αὐτοὺς φτάνει καὶ στὸ σημεῖο νὰ παραχαράσσει καὶ τὴν ἴδια τὴν ἑλληνικὴ ἱστορία ὑποστηρίζοντας τὰ μυθεύματα κρατῶν, ὅπως αὐτὰ τῶν Σκοπίων περὶ καταγωγῆς τους ἀπὸ τοὺς Μακεδόνες. Μὲ ἔκπληξη λοιπὸν διαβάζουμε στὴν ἐφημερίδα «δημοκρατία» (27.5.13) τὸ ἑξῆς δημοσίευμα: «Ἕνα ἕνα τὰ φύλλα συκῆς, ποὺ κρύβουν τὶς πραγματικὲς πολιτικὲς, ποὺ ἐξυπηρετοῦν οἱ Οἰκολόγοι Πράσινοι ἀρχίζουν καὶ πέφτουν. Ὁ ἐπικεφαλῆς τους στὸ Εὐρωκοινοβούλιο Νίκος Χρυσόγελος ψήφισε κατὰ τῆς Ἑλλάδας καὶ ὑπὲρ τῶν Σκοπίων, συντασσόμενος μὲ τὸ ψήφισμα τοῦ Ἄγγλου (τυχαῖο;) σοσιαλοδημοκράτη Ρίτσαρντ Χιούιτ, ὁ ὁποῖος ζητοῦσε τὴν ἄμεση ἔναρξη ἐνταξιακῶν δια-

πραγματεύσεων τῆς FYROM μὲ τὴν Ε.Ε, χωρὶς νὰ ἔχει λυθεῖ τὸ θέμα τῆς ὀνομασίας. Τὸ “ναὶ” τοῦ Ἕλληνα εὐρωβουλευτῆ κ. Χρυσόγελου κατὰ τῆς ἐθνικῆς πολιτικῆς τὴν περασμένη Πέμπτη ἔκανε τὰ Σκόπια νὰ χαμογελάσουν, ὕστερα ἀπὸ μία σειρὰ καταδικῶν τους γιὰ τὶς ἀλυτρωτικὲς καὶ ἀνιστόρητες συμπεριφορές τους. Ὁ ἐκπρόσωπος τῶν Οἰκολόγων Πράσινων στὸ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο ἦταν ὁ μοναδικὸς Ἕλληνας εὐρωβουλευτὴς, ποὺ τάχθηκε ὑπὲρ τῶν Σκοπίων, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ οἱ ὑπόλοιποι Ἕλληνες συνάδελφοί του ἐξέφραζαν τὶς σοβαρὲς ἐνστάσεις τους γιὰ τὴν εὐρωπαϊκὴ προοπτικὴ τῶν Σκοπίων, ποὺ ἐξακολουθεῖ νὰ προκαλεῖ τὶς γειτονικὲς χῶρες καὶ νὰ μὴ δείχνει διάθεση συμβιβασμοῦ γιὰ τὸ θέμα τῆς ὀνομασίας μὲ τὴν Ἑλλάδα. Βέβαια, τὴν οὐρὰ τους ἀπέξω ἔβγαλαν δύο ἀκόμη εὐρωβουλευτὲς μὲ ἑλληνικὴ καταγωγή, οἱ ὁποῖοι ἀρκέστηκαν στὸ “λευκό”. Πρόκειται γιὰ τοὺς εὐρωβουλευτὲς Γιῶργο Χατζημαρκάκη (Γερμανία) καὶ Μαρίνα Γιαννακουδάκη (Βρετανία). Κατὰ τῆς ἔκθεσης τάχθηκαν καὶ οἱ ἕξι εὐρωβουλευτὲς τῆς Κύπρου. Ἡ ψῆφος τοῦ κ. Χρυσόγελου ἔγινε σημαία στὰ ΜΜΕ τῶν Σκοπίων, τὰ ὁποῖα μετέδιδαν: “Ὁ Ἕλληνας εὐρωβουλευτὴς ὑπὲρ τοῦ ψηφίσματος τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου γιὰ τὴ ῾Μακεδονία᾽” ἀναφέρει τὸ KANAL 5. “Ὑ πὲρ τῶν ἐνταξιακῶν συνομιλιῶν λέει Ἕλληνας εὐρωβουλευτὴς” σημειώνει μὲ τὴ σειρά της ἡ “Nova Makedonia”. Τὸ “ναὶ” Χρυσόγελου προκάλεσε αἴσθηση, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀναφερθοῦν σὲ αὐτὸ ἀκόμη καὶ διεθνῆ πρακτορεῖα, ὅπως τὸ Reuters, ἀλλὰ καὶ ἡ “Deutsche Welle” μὲ σχετικοὺς τίτλους. Στὴν παρέμβασή της ἡ ἐπικεφαλῆς τῶν εὐρωβουλευτῶν τῆς Ν.Δ. Μαριέττα Γιαννάκου ἐπέκρινε ἔντονα τὴν ἡγεσία τῶν Σκοπίων καὶ κάλεσε τὴν προεδρία τοῦ συμβουλίου καὶ τὸν ἁρμόδιο ἐπίτροπο γιὰ τὴ Διεύρυνση Στ. Φοῦλε νὰ καταδικάσουν τὴν τάση “ἀρχαιοποίησης” τῆς σημερινῆς πολιτικῆς ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς ΠΓΔΜ καὶ τὴν ἐμμονή της σὲ μύθους καὶ κατασκευάσματα. Ἡ Κ.Ο. τοῦ ΠΑΣΟΚ ἐπέκρινε τὴν ἔκθεση Χιούιτ, ἐνῶ τελικὰ τὸ ψήφισμα ἐγκρίθηκε μὲ συντριπτικὴ πλειοψηφία, 505 ὑπὲρ ἔναντι 61 κατά». Κοντολογίς «Ἕνας Χρυσόγελος (!) μόνο γιά... κλάματα», ὅπως ἀναφέρει ὀρθῶς καὶ ὁ τίτλος τοῦ ἄρθρου. Ὁ Ἕλληνας ψηφοφόρος ὀφείλει ἄμεσα νὰ σταματήσει τὴν παρείσφρηση τέτοιων μισελλήνων στὴν πολιτικὴ ζωὴ τοῦ τόπου, οἱ ὁποῖοι τολμοῦν «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» νὰ ἐκπροσωποῦν τὴν Χώρα καὶ στὸ ἐξωτερικό.

14 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

Σελὶς 5η

ΜΑΓΑΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ Καὶ τὸ κτηνῶδες ἔγκλημα (ἡ παιδεραστία) εἰς τὰ σχολικὰ βιβλία

Δυστυχῶς καὶ τὰ βιβλία τοῦ Γυμνασίου – τῆς Γλώσσας – συνιστοῦν κι αὐτὰ κακέκτυπα τῆς τηλοψίας, προβάλλουν λανθασμένα πρότυπα, ἀποϊεροποιοῦν ἑδραῖες ἀξίες, προωθοῦν τὸν πρόωρο ἐρωτισμό, τὴν ἄκαιρη σεξουαλικότητα. Ἀποαθωοποιοῦν, μὲ ἕνα λόγο τὰ παιδιά, σὲ μία ἡλικία ποὺ μονάχη ἔγνοια τους πρέπει νὰ εἶναι ἡ σπουδή, ἡ μόρφωση καὶ ἡ θωράκισή τους μὲ τὶς «ἀρετὲς ποὺ ὑψώνουν τὸν ἄνθρωπο στὸ ὕψος τοῦ ἀνθρώπου» (Σεφέρης). Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές, παραθέτω ἕνα κείμενο, τὸ ὁποῖο περιέχεται στὸ «τετράδιο ἐργασιῶν» τοῦ μαθήματος «Νεοελληνικὴ Γλώσσα», Α´ Γυμνασίου (σελ. 16). Δηλαδὴ ἀπευθύνεται σὲ παιδιὰ 12-13 ἐτῶν, ποὺ μόλις ἐγκατέλειψαν τὸ δημοτικὸ σχολεῖο. Τίτλος του «Ὁ σάκις» . Ἐπαναλαμβάνω ἀποσκοπεῖ στὴν γλωσσικὴ καὶ πνευματικὴ καλλιέργεια μαθητῶν Α´ Γυμνασίου: «Ὁ καθηγητὴς τῆς φιλολογίας ἔριχνε κάθε μέρα τὸ μπαλάκι. Ὅλη ἡ τάξη τὸ ἔπιανε σὰν ἕνα γαργαλιστικὸ μήνυμα. Τὸ πετοῦσε ὁ ἕνας στὸν ἄλλον. Χαρᾶς εὐαγγέλια. “Ὁσάκις…” ἄρχισε τὴ φράση του ὁ φιλόλογος. “Ναί. Ναί. Ὁ Σάκης! Ὁ Σάκης!” φώναζαν ὅλες μαζὶ οἱ μαθήτριες γελώντας. Κι ὁ καθηγητὴς τρελαινόταν. “Ὁσάκις…” ἐπαναλάμβανε τονίζοντας τὴ λέξη σὰν νὰ ἔλεγε “σκάστε” . “Ὁ Σάκης! Ὁ Σάκης!” ἀκουγόταν πάλι ἀπὸ κάτω καὶ τὸ γέλιο ἔδινε κι ἔπαιρνε. Ὁ καθηγητὴς δὲν μποροῦσε νὰ ξεχωρίσει ποιὲς ἀπὸ τὶς μαθήτριες ἦταν οἱ δράστες. Ἡ λέξη – μπαλάκι κυλοῦσε ἀκαριαῖα σὲ κλάσμα δευτερολέπτου μέσα ἀπὸ τὰ χείλια τους, ποὺ ἦταν κρυμμένα στὸ κάτω μέρος τοῦ σκυμμένου τους κεφαλιοῦ. Νόμιζε πὼς ἁπλῶς ἐπαναλάμβαναν τὴ λέξη. Πώς τὶς ἐρέθιζε αὐτὴ ἡ λέξη. Δὲν ἦταν ὅμως ἔτσι. Ἄλλο πράγμα τὸ “Ὁσάκις” κι ἄλλος ἄνθρωπος “Ὁ Σάκης”. Ὁ Σάκης ἦταν ἠλεκτρολόγος μὲ μαγαζί. Μεγαλύτερός τους, 20 μὲ 25 ἐτῶν. Τὰ εἶχε φτιάξει μὲ τὴν Ἀλέκα. Μία ἀπὸ τὶς μαθήτριες τῆς τάξης. Ψηλὴ κι ἀδύνατη, μὲ κοντὰ ξανθὰ μαλλιὰ καὶ μεγάλα καστανὰ μάτια, μακρὺ λαιμὸ καὶ μακριὰ χέρια καὶ πόδια, κάπως ξερακιανή, ἀλλὰ ζόρικη. Στὰ 15-16, ὅπως ὅλες τους. Ἡ πρώτη ποὺ ἔβγαινε ραντεβοὺ μῆνες τώρα. Ὁ Σάκης τὴν περίμενε τὸ μεσημέρι στὴν ἄλλη γωνία κι οἱ ἄλλες μαθήτριες ἔτρεχαν ἀπὸ πίσω της νὰ τὸν δοῦνε. Τὰ σχόλια ἔδιναν κι ἔπαιρναν. Ἦταν ὁ πρῶτος ἔρωτας τῆς τάξης. Ὁ καθηγητὴς φώναξε τὴν πρώτη μαθήτρια, τὴ Μαρία, στὸ γραφεῖο του καὶ τὴ ρώτησε. “Τί συμβαίνει μὲ τὸ ῾ Ὁσάκις᾽; Γιατί αὐτὴ ἡ ἀντίδραση;”. “Δὲν ξέρω, κύριε. Στὸ δικό μου θρανίο δὲν ξέρουμε τίποτα. Τὸ πῆραν ἔτσι φαίνεται καὶ τὸ διασκεδάζουν” τοῦ ἀπάντησε. Ρώτησε κι ἄλλες μαθήτριες. Μερικὲς δὲν κρατήθηκαν καὶ γελοῦσαν. Ὁ καθηγητὴς προσπάθησε νὰ βγάλει ἀπὸ τὸ λεξιλόγιό του τὴ λέξη “Ὁσάκις”. Αὐτὴ ὅμως ἀντιστεκόταν. Τοῦ ἔβγαινε αὐθόρμητα, ἔστω καὶ μὲ κάποια καθυστέρηση. Τότε, ὅμως, γινόταν πανζουρλισμός. Σὰν νὰ τὴν εἶχε στερηθεῖ ἡ τάξη καὶ ξεσποῦσε “ Ὁ Σάκης! Ὁ Σάκης!”, φώναζαν ἀκόμα πιὸ δυνατὰ καὶ γελοῦσαν μὲ τὴν καρδιά τους. Γιατί ἦταν ὑπόθεση καρδιᾶς καὶ ὄχι γραμματικῆς». Ἐρωτῶ: Τί διαβάζουμε ἐδῶ; Περιγράφει ἢ δὲν περιγράφει τὸ κείμενο ἀποπλάνηση ἀνηλίκου; Ἐρω τῶ: Ὅπως παρουσιάζει τὸ κείμενο αὐτὴν τὴν σχέση, σὰν κάτι τὸ φυσιολογικό, τὸ ἀκίνδυνο, δὲν ἀποτελεῖ ἔμμεση παρότρυνση γιὰ ἐπιδίωξη τέτοιων καταστρεπτικῶν σχέσεων; Μπορεῖς νὰ περιγράφεις μὲ χαζοχαρούμενο τρόπο μία τέτοια κατάσταση; Ποιὸς γονέας θὰ ἀνεχό-

Τοῦ κ. Δημητρίου Νατσιοῦ, Διδασκάλου

ταν ἡ κόρη του “νὰ βγαίνει ραντεβοὺ” μὲ εἰκοσιπεντάχρονο; Ἐδῶ πρόκειται γιὰ ἐξύμνηση τῆς παιδεραστίας, τοῦ βδελυροῦ καὶ φρικιαστικοῦ αὐτοῦ ἐγκλήματος, γιὰ τὸ ὁποῖο ἀνατριχιάζουμε ὅλοι καὶ στὸ ἄκουσμά του. Κάτω ἀπὸ τὸ κείμενο «καμαρώνει», γιὰ ἐμπέδωση προφανῶς, ἡ ἑξῆς κρανιοκενὴς ἐρώτηση: «γιατί γελοῦσε ἡ τάξη, ὅταν ἀκουγόταν ἡ λέξη Ὁσάκις στὸ κείμενο». Τί θὰ ἀπαντήσει τὸ παιδὶ σὲ μία τέτοια «παραλυμένη» ἐρώτηση; Ὅπως ἔγραφε σὲ ἕνα ἐξαιρετικό του κείμενο ὁ ἀγαπητὸς φίλος καὶ γιατρὸς Φώτης Μιχαήλ: «Ἀντὶ νὰ διδάσκεται ἡ ἁρμονικὴ συζυγία, ἔχουμε πρόωρη σεξουαλικὴ καθοδήγηση. Τὸ πρῶτο θὰ μᾶς ἐξασφαλίσει εὐτυχισμένα νιάτα, ἐνῶ τὸ δεύτερο, θὰ μᾶς φορτώσει μὲ σοβαρὰ σωματικὰ καὶ ψυχικὰ τραύματα, ὅπως εἶναι οἱ ἀκριβοπληρωμένες ἐπιπόλαιες σχέσεις, οἱ βαριὲς καταθλίψεις καὶ οἱ ἀπόπειρες αὐτοχειρίας».

Ἄλλο παράδειγμα

Ἄλλο χαρακτηριστικὸ μάθημα εἶναι τό :«Τὸ θέλγητρο τῆς Ἀνδαλουσίας». ( Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας Α΄ Γυμνασίου) Γράφει: «Ἡ Ἀνδαλουσία εἶναι μία γυναίκα τοῦ λαοῦ, κρουστὴ καὶ μελαψή, μὲ κόκκινα χείλια καὶ φλογερὸ βλέμμα, ποὺ ἀγαπάει τὴ ζωή, τὸ χορὸ καὶ τὸ τραγούδι, μία γυναίκα ὅλη χυμοὺς καὶ ζωτικότητα… δίνει ἐρωτικὲς συνεντεύξεις μέσα στὶς ἐκκλησίες» (σελ.114). «Ἀνδαλουσία! Ἀνδαλουσία… Ἀνθισμένος τόπος… πού ρυθμίζουν τοὺς ἡδονικοὺς χοροὺς τῶν τσιγγάνων… θρησκευτικὲς λιτανεῖες, ποὺ περιφέρουν γλυκερὲς Παναγίες ντυμένες σὰν κοῦκλες καὶ γεμάτες δαντέλες καὶ μαργαριτάρια, ἀκολουθούμενες ἀπὸ μετανοοῦντες, ποὺ κρύβουν τὸ πρόσωπό τους μέσα σὲ κουκοῦλες μοναχῶν καὶ πού, ὅταν περνᾶν κάτω ἀπὸ τὰ παράθυρα τῆς ἀγαπημένης τους γυναίκας, χτυποῦν τὸ κορμί τους μὲ βίτσες…». (σελ. 115). Στὸ ἴδιο βιβλίο, σελ. 124, διαβάζουμε ἕνα «ἐξαιρετικὸ» ὁρισμὸ τῆς πατρίδας μας. «…ἦταν ἡ Ἑλλάδα μία γυναίκα τόσο προκλητικὴ σεξουαλικὰ, ποὺ ἔπρεπε νὰ τὴν ἐρωτευτῶ σωματικὰ καὶ ἀπελπισμένα…», κάποιου Ἄγγλου συγγραφέα. «Ἀνεβαίνουμε» στὴ Β´ Γυμνασίου. Καὶ ἐδῶ οἱ ἴδιες ψυχοφθόρες ἀνοησίες. Στὸ «Ἀνθολόγιο» τῆς τάξης αὐτῆς ἐπαινεῖται ὁ «ἀρχαῖος» θεσμὸς τῆς ἑταίρας (=πόρνη). Ἀποσπῶ κάποιους στίχους ἀπὸ τὸ κείμενο: «Εἶναι κάποια ψηλὴ (ἑταίρα) φοράει σανδάλι μὲ σόλα λεπτὴ καὶ κυκλοφορεῖ μὲ τὸ κεφάλι γερμένο στὸν ὦμο, αὐτὸ ἀφαιρεῖ ὕψος. Δὲν ἔχει κάποια γλουτούς, τοὺς προσθέτει ραμμένους κάτω ἀπὸ τὸ φόρεμα. Ἔτσι, ὅσοι τὴ βλέπουν ἐκστασιάζονται μὲ τὰ ὀπίσθιά της. Ἔχει κοιλιά· διαθέτουν γιὰ λόγου της στήθη, ὅπως αὐτὰ ποὺ ἔχουν οἱ ἠθοποιοὶ στὶς κωμωδίες· φορώντας τέτοια στήθη πρόσθετα στητά… (σελ. 40)». Καὶ συνεχίζεται ἡ παιδαγωγικῶς ἐξονυχιστικὴ διερεύνηση καὶ ἑρμηνεία τῶν καλλωπιστικῶν μεταλλάξεων τῆς ἑταίρας. Καὶ ἀκολουθοῦν βεβαίως οἱ ἐμπεδωτικὲς ἐρωτήσεις πρὸς πλήρη ἀποκολοκύνθωση τῶν μαθητῶν: Ἡ πρώτη ἀναφέρεται τὶς «βελτιωτικὲς ἐπεμβάσεις», στὶς ὁποῖες ἐπιδίδονται οἱ ἰδεῶδες ἑταῖρες. Ἡ δεύτερη στὰ καλλυντικὰ, ποὺ χρησιμοποιοῦν καὶ σὲ ποιὸ σημεῖο τοῦ σώματός τους (Ἕνα καλλυντικὸ γιὰ τὸ ἐγκέφαλο τῶν συγγραφέων χρειάζεται). Τὰ σχόλια περιττεύουν, χάθηκε ἡ αἰδώς, ἰθύνοντες καὶ τέκτονες τῶν βιβλίων αὐτῶν εὑρίσκονται «πλανῶντες καὶ πλανώμενοι» (Β´ Τιμ. 3, 13). Στὰ Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας Β´ Γυμνασίου, σελ. 190, ἀφοῦ πα-

ρατίθεται ἕνα μαλαισιακὸ ἐρωτικὸ ποίημα κάποιου Ἰβάν Γκόλ, στὶς ἐργασίες καλοῦνται οἱ μαθητὲς νὰ περιγράψουν προσωπικὲς ἐρωτικὲς ἐντάσεις. Γ´ Γυμνασίου, συνεχίζεται τὸ μαγάρισμα τῶν νέων, ἡ ἀπαξίωση τοῦ ὅποιου ἐναπομείναντος κύρους τοῦ σχολικοῦ μαθήματος, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ, ποὺ καλεῖται νὰ διδάξει τὶς νεοεποχίτικες σεξομπουρδολογίες.

Δὲν περιλαμβάνει εἰς τὰς ρυθμίσεις διὰ τὰ στεγαστικὰ δάνεια ἑκατὸν ὀγδοήκοντα πέντε χιλιάδες πολυτέκνων οἰκογενειῶν

«Τὸ Προεδρεῖο τῆς ΑΣΠΕ, πρὸ τῆς καταρτίσεως τοῦ Νομοσχεδίου τοῦ Ὑπουργείου Ἀνάπτυξης γιὰ τοὺς “Ἐνήμερους Δανειολῆπτες”, εἶχε ζητήσει συνάντηση, μὲ τὸν κ. Χατζηδάκη, προκειμένου νὰ καταθέσει τὶς προτάσεις του γιὰ τὶς πολύτεκνες οἰκογένειες, ποὺ ἀνήκουν στὶς πλέον εὐπαθεῖς ὁμάδες τῆς κοινωνίας. Δυστυχῶς ὅμως ἐνημερωθήκαμε ἀπὸ τὶς ἐφημερίδες ὅτι ἡ διαβούλευση ὁλοκληρώθηκε μὲ ὅ λους τοὺς ἐμπλεκόμενους Φορεῖς

ἐρήμην τῆς ΑΣΠΕ, ποὺ ἐκπροσωπεῖ συνολικὰ 185 χιλιάδες καὶ πλέον πολύτεκνες οἰκογένειες. Μὲ τὸ κατατεθὲν Νομοσχέδιο ἀποδεικνύεται γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ἡ ἀντιδημογραφική, ἀντιπολυτεκνικὴ καὶ ἀντιοικογενειακὴ πολιτικὴ τῆς Κυβέρνησης, ἀφοῦ ἀγνοεῖ προκλητικὰ τὴ διάταξη τῆς παρ. 2 τοῦ ἄρθρου 21 τοῦ Συντάγματος, ποὺ ὁρίζει: “Οἱ πολύτεκνες οἰκογένειες ἔχουν δικαίωμα εἰδικῆς φροντίδας ἀπὸ τὸ κράτος”, καθὼς καὶ τὴν παρ. 5 τοῦ ἰδίου ἄρθρου, μὲ βάση τὴν ὁποία “Ὁ σχεδιασμὸς καὶ ἡ ἐφαρμογὴ Δημογραφικῆς Πολιτικῆς, καθὼς καὶ ἡ λήψη ὅλων τῶν ἀναγκαίων μέτρων ἀποτελεῖ ὑποχρέωση τοῦ Κράτους”. Περαιτέρω παραβιάζοντας καὶ τὴν πάρ. 5 τοῦ ἄρθρου 4 τοῦ Συντάγματος, ποὺ ὁρίζει πώς: “Οἱ Ἕλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρὶς διακρίσεις στὰ δημόσια βάρη, ἀνάλογα μὲ τὶς δυνάμεις τους”, ἐξομοιώνει τοὺς πολυτέκνους μὲ τοὺς ἀγάμους καὶ εἰδικότερα προβλέπει τὶς παρακάτω προϋποθέσεις γιὰ τὴν ὑπαγωγὴ στὶς

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΤΟΥΣ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΑΣ

Πληροφοροῦμε τούς ἀγαπητούς μας συνδρομητάς ὅτι δύνανται νά καταθέτουν τήν συνδρομή τους καί στήν Ἐθνική Τράπεζα στό ὄνομα «Πανελλήνιος Ὀρθόδοξος Ἕνωσις», Ἀρ. λογαριασμοῦ 129/296140-76. Διά τούς ἀγαπητούς συνδρομητάς τοῦ ἐξωτερικοῦ τό ΙΒΑΝ εἶναι: GR 1201101290000012929614076. Τό δέ SWIFT τῆς τράπεζας εἶναι: (BIC) ETHNGRAA. Ἐκ τοῦ Λογιστηρίου τοῦ «Ο.Τ.»

Τοῦ Ἀρχιμ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Πρ. Ἱ. Ναοῦ Τιμίου Σταυροῦ Πειραιῶς

Ἄλλο παράδειγμα

Μάθημα «Νεοελληνικὴ Γλώσσα» (σελ. 148). Ἐδῶ ἐμφιλοχώρησε ἕνα τραγούδι, τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ τὸ ἀκούσει τὶς μεταμεσονύκτιες ὧρες σὲ κάποιο ξενυχτάδικο, γιὰ χασομέρηδες, ἀλλὰ σὲ σχολικὴ τάξη οὐδεὶς σοβαρὸς παιδαγωγὸς θὰ τὸ παρουσίαζε καὶ μάλιστα σὲ βιβλίο. Κείμενο: «Ἅμα ξυπνήσεις καὶ ἔχεις βγάλει οὐρὰ / ἂν κοιταχτεῖς καὶ ἔχεις βγάλει βυζιὰ / Donʼt worry be happy / Ἅμα ἡ κόρη σου σὲ λέει μπαμπὰ ἐνῶ ὁ γιός σου / σὲ φωνάζει μαμὰ / Donʼt worry be happy» καὶ λοιπὰ καὶ λοιπά. Ἐρώτηση: Καθηγητὴς ποὺ θὰ διαβάσει τὸν στίχο «ἂν κοιταχτεῖς καὶ ἔχεις…» δὲν κινδυνεύει μὲ ὁριστικὴ ἀπώλεια τῆς σοβαρότητάς του; Ἀπὸ πότε ἡ χυδαιότητα καὶ ἡ αἰσχρολογία ἀνήκουν στὰ γνωστικὰ πεδία τοῦ σχολείου; Δρέπουμε τοὺς καρποὺς μίας Παιδείας, μίας ἀγωγῆς ποὺ προβάλλει, «διδάσκει» τὴν διαφθορά, τὴν λαγνεία. Ἂς τὰ σκεφτοῦν αὐτὰ οἱ γονεῖς, ἂς τὰ διαβάσει αὐτὰ κάποιος Εἰσαγγελέας. Καὶ ἕνα τελευταῖο σκύβαλο. Στὸ τετράδιο ἐργασιῶν Γ´ Γυμνασίου, σελ. 73, σὲ κείμενο μὲ τίτλο «παραπλανητικά», οἱ μαθητὲς μυοῦνται καὶ στὴν ἀστρονομία, τὰ ζώδια καὶ τὰ ὡροσκόπια ἀπὸ τὸν «μέγα παιδαγωγό», Κώστα Λεφάκη, τὸν γνωστὸ τηλεαστρολόγο. Διαβάζω: «Ὁ Ἄρης θὰ ἐμπνεύσει πολὺ κόσμο πάνω σὲ νέους σκοπούς. Οἱ σκοποὶ αὐτοὶ ἴσως νὰ εἶναι ἐρωτικοί…Αὐτὸν τὸν μήνα οἱ συμπτώσεις θὰ ἐνισχύσουν τὶς ἐρωτικὲς σχέσεις…». Λεφάκη βρίσκεις σʼ αὐτὰ τὰ βιβλία. Ποῦ εἶναι ὅμως τὰ μεγάλα πνευματικὰ ἀναστήματα τοῦ τόπου; Τὸ θέμα εἶναι τί κάνουμε; O ἅγιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης στὸ βιβλίο του «μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο», ἔλεγε: «Τὸ ἔργο τοῦ δασκάλου εἶναι ἱερό. Ἔχει μεγάλη εὐθύνη καί, ἂν προσέξη, μπορεῖ νὰ πάρει μεγάλο μισθὸ ἀπὸ τὸν Θεό. Νὰ φροντίζη νὰ διδάσκη στὰ παιδιὰ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νὰ βροῦν τρόπο οἱ ἐκπαιδευτικοὶ νὰ περνοῦν κάποια μηνύματα στὰ παιδιὰ, γιὰ τὸν Θεὸ καὶ γιὰ τὴν Πατρίδα. Ἂς σπείρουν αὐτοὶ τὸν σπόρο, καὶ ἂς μὴ τὸν δοῦν νὰ βλαστάνη. Τίποτε δὲν πάει χαμένο, κάποια στιγμὴ θὰ πιάση τόπο». Ὑπάρχει ἐλπίδα ἀλλά, πρῶτον, «θέλει μελτέμι γερό, γεννημένο στὴν Τῆνο, ποὺ νὰ ʻρθεῖ μὲ τὴν εὐχὴ τῆς Παναγίας νὰ καθαρίσει τὸν τόπο ἀπʼ ὅλων τῶν λογιῶ τῆς Τουρκιᾶς καὶ τῆς γηραιᾶς Εὐρώπης τὰ παομεινάρια», (Ἐλύτης), καί, δεύτερον, «ἀπʼ ἔξω μαυροφόρʼ ἀπελπισιὰ καὶ χειροπιαστὸ σκοτάδι»: Κρυφὸ Σχολειό. Ἕνα σὲ κάθε ἐνορία, στὰ ὁποῖα θὰ διδάσκουν δάσκαλοι μὲ ψυχὴ καὶ Χριστό. Ἡ ἐκκλησία πάντα στάθηκε ἑλληνοσώτειρα. Οἱ ἄμβωνες νὰ σταματήσουν τὶς ἱερὲς μουρμοῦρες. Ἡ Πατρίδα χάνεται, τὸ ποίμνιο ποδοπατεῖται. Οἱ καιροὶ ἀπαιτοῦν Πατροκοσμάδες καὶ ἐπισκόπους Γερμανοὺς, ποὺ σηκώνουν λάβαρα. Τὴν πατρίδα τὸ ʼ21 δὲν τὴν ἐλευθέρωσε ἡ Εὐρώπη καὶ καμμιὰ συμμορία τύπου Τρόϊκας. Τὴν ἀνέστησε ἡ μαγιά, τὰ πνευματικοπαίδια τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τῶν Δασκάλων τοῦ Γένους, τῶν Νεομαρτύρων.

ΝΕΟΝ ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΤΗΣ ΑΣΠΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗΝ ΤΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ

Ἡ Ἀνωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ἑλλάδος (ΑΣΠΕ) μὲ ἀνακοίνωσίν της, ὑπὸ ἡμερομηνίαν 5ην Ἰουνίου, τὴν ὁποίαν ἐξέδωσε μὲ ἀφορμὴν τὰς ρυθμίσεις τοῦ ὑπουργείου Ἀναπτύξεως διὰ τοὺς «ἐνήμερους δανειολῆπτες», οἱ ὁποῖοι εἶχον λάβει στεγαστικὰ δάνεια καὶ ἀδυνατοῦν νὰ τὰ ἀποπληρώσουν, καταγγέλλει ὅτι ἀπὸ τὰς ρυθμίσεις ἐξαιροῦνται οἱ πολύτεκνοι. Ὁλόκληρος ἡ ἀνακοίνωσις, μὲ τὴν ὁποίαν ἡ ΑΣΠΕ καταγγέλλει τὴν ἀντιδημογραφικὴν πολιτικὴν τῆς κυβερνήσεως, ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«ΑΝΕΛΗΦΘΗΣ ΕΝ ΔΟΞῌ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ… Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Προικοννήσου Ἰωσήφ Ο ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ ΠΛΗΡΩΝ…»

διατάξεις τοῦ νόμου. α) Ἀντικειμενικὴ ἀξία κύριας κατοικίας ἕως 180.000 εὐρὼ γιὰ τὸν ἄγαμο, 200.000 εὐρὼ γιὰ τὸν τρίτεκνο καὶ καμία μέριμνα περαιτέρω γιὰ τὸν πολύτεκνο ὅσα παιδιὰ καὶ ἂν αὐτὸς ἔχει! β) Ἀντικειμενικὴ ἀξία συνολικῆς ἀκίνητης περιουσίας γιὰ τὸν ἄγαμο ἕως 250.000 εὐρώ, ἕως 300.000 εὐρὼ γιὰ τὸν τρίτεκνο καὶ τὸ ἴδιο ποσὸ γιὰ τὸν πολύτεκνο ὅσα παιδιὰ καὶ ἂν αὐτὸς ἔχει!... γ) Σύνολο καταθέσεων καὶ κινητῶν ἀξιῶν γιὰ τὸν ἄγαμο ἕως 10.000 εὐρώ, γιὰ τὸν τρίτεκνο ἕως 15.000 εὐρὼ καὶ γιὰ τὸν πολύτεκνο 15.000 εὐρὼ ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν παιδιῶν! δ) Συνολικὸ ἀνεξόφλητο ὑπόλοιπο κεφαλαίου 150.000 εὐρὼ γιὰ τὸν ἄγαμο καὶ τὸ ἴδιο γιὰ τὸν πολύτεκνο. ε) Ἐτήσιο οἰκογενειακὸ εἰσόδημα μέχρι 15.000 γιὰ τὸν ἄγαμο, μέχρι 25.000 εὐρὼ γιὰ τὸν ἔγγαμο χωρὶς παιδιὰ καὶ μέχρι 30.000 εὐρὼ γιὰ τὸν τρίτεκνο ἢ πολύτεκνο μὲ τρία (3) τοὐλάχιστον προστατευόμενα παιδιά! ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΜΕ αὐτὴ τὴ συνεχιζόμενη ἀντιπολυτεκνικὴ τακτικὴ τῆς Κυβερνήσεως, ἡ ὁποία μὲ τὶς ρυθμίσεις, ποὺ κάνει, προσπαθεῖ νὰ ἐμφανίζεται ὅτι δῆθεν λαμβάνει μέριμνα γιὰ τοὺς πολυτέκνους, ἐνῶ στὴν οὐσία τοὺς ἀποκλείει μὲ τὶς σωρευτικὲς παραπάνω προϋποθέσεις, ποὺ θεσπίζει. Ἀπὸ τὸ γραφεῖο τύπου τῆς ΑΣΠΕ»

Ἡ ἐν δόξῃ ἀνάληψις τοῦ Κυρίου καὶ ἡ ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καθέδρα εἶναι τὸ τελευταῖο γεγονὸς στὴν ἐπὶ γῆς ζωὴ καὶ δράση του, εἶναι τὸ τέρμα τῆς συγκαταβάσεώς Του καὶ τῆς ἐνσάρκου Του θείας οἰκονομίας. Ἀποτελεῖ ὅμως ταυτόχρονα καὶ τὴν ἀπαρχὴ τῆς ἀνυψώσεώς Του, τῆς ἀνυψώσεως τῆς ἀνθρωπίνης φύσεώς Του σὲ θεία ἐξουσία καὶ δόξα καὶ βασιλεία. Ἐὰν ἡ ἐξ οὐρανοῦ κατάβασίς Του ἦταν κένωσις καὶ πτώχευσις καὶ ἄκρα ταπείνωσις, ἡ ἀνάληψίς Του στοὺς οὐρανοὺς ἐσήμανε τὴν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καθέδρα καὶ σʼ αὐτὴν βρίσκουν τὴν πλήρη πραγματοποίησή τους οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου, τοὺς ὁποίους εἶπε κατὰ τὴν ἀρχιερατική Του προσευχὴ ὀλίγον πρὸ τοῦ πάθους: «Καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί» (Ἰω. 17,5). Τὴν ἔνδοξη αὐτὴ ἄνοδο τοῦ Κυρίου προφητικῶς προανήγγειλε ὁ προφήτης Δαυὶδ στοὺς ψαλμούς του: «Ἀνέβη ὁ Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῷ, Κύριος ἐν φωνῇ σάλπιγγος» (46,6). Ὁ Κύριος, μετὰ τὴν ἔνδοξη νίκη του κατὰ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου ἀνέβη στοὺς οὐρανοὺς ἐν μέσῳ ἀλαλαγμῶν χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως ἐκ μέρους τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων, ὑμνούμενος καὶ δοξαζόμενος ὑπʼ αὐτῶν. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σχολιάζοντας τὸν παρὰ πάνω στίχο, παρατηρεῖ, ὅτι «οὐκ εἶπεν ἀνεβιβάσθη, ἀλλʼ ἀνέβη, δεικνύς, ὅτι οὐχ ἑτέρου τινὸς χειραγωγοῦντος ἀνέβη, ἀλλʼ αὐτὸς ταύτην ὁδεύων τὴν ὁδόν». Ὁ Ἰησοῦς δὲν ἀνέβη στοὺς οὐρανοὺς χειραγωγούμενος ἀπὸ κάποιον ἄλλον, ἀλλὰ μὲ τὴν ἰδικὴ του θεϊκὴ δύναμη καὶ ἐξουσία, ἀποδεικνύοντας ἔτσι, ὅτι αὐτὸς ὁ ἴδιος ὑπῆρξε ὁ αὐτουργὸς τῆς ἀναβάσεως. Τὴν χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων ἐπὶ τῇ ἐνδόξῳ ἀναλήψει τοῦ Κυρίου ἐκφράζει ὁ Δαυΐδ σὲ ἄλλο ψαλμὸ σαφέστερα: «Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν καὶ ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης. Τὶς ἐστὶν οὗτος ὁ βασιλεὺς τῆς δοξης; Κύριος κραταιὸς καὶ δυνατὸς, Κύριος δυνατὸς ἐν πολέμῳ» (26,7,8). Ὅπως ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος, οἱ ἐπὶ γῆς ἄγγελοι, διακονοῦντες τὸν Κύριον, προτρέπουν τὶς ἀνώτερες ἀγγελικὲς δυνάμεις, ποὺ βρίσκονται στοὺς οὐρανούς, καθὼς Αὐτὸς ἀναλαμβάνεται, νὰ ἀνοίξουν τὶς ἐπουράνιες πύλες, γιὰ νὰ εἰσέλθη ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης. Στὴ συνέχεια ἐρωτοῦν αἱ ἄνω δυνάμεις, «τὸ παράδοξον τῆς οἰκονομίας ἐκπληττόμεναι», ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης; Καὶ ἀπαντοῦν οἱ ἐπὶ γῆς ἄγγελοι: Δὲν εἶναι κάποιος συνηθισμένος ἄρχων, ἀλλὰ ὁ παντοδύναμος καὶ πανίσχυρος Θεός, ὁ ὁποῖος ἐπέτυχε ἔνδοξη νίκη στὸν πόλεμόν του πρὸς τοὺς ἐχθρούς του, δηλαδὴ πρὸς τὸν διάβολο καὶ τὸν θάνατο. Περὶ αὐτῆς τῆς ἀνόδου ὁμιλῶν καὶ ὁ ἀπ. Παῦλος, καθὼς ἑρμηνεύει τὸν ψαλμικὸ στίχο «ἀνέβης εἰς ὕψος ἠχμαλώτευσας αἰχμαλωσίαν» (67, 19), στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολήν του, λέγει: «ἀναβὰς εἰς ὕψος ἠχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν καὶ ἔδωκε δόματα τοῖς ἀνθρώποις» (4,8). Ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἀνέβη μὲ τὴν ἀνάληψίν του στοὺς οὐρανούς, ἔδεσε αἰχμαλώτους τούς ἐχθρούς του, δηλαδὴ τὸν σατανᾶ καὶ τὸν θάνατο καὶ ἔδωσε χαρίσματα στοὺς ἀνθρώπους, δηλαδὴ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Ὡς Θεὸς ὁ Κύριός μας, ὡς ἄναρχος Λόγος καὶ Υἱὸς Μονογενὴς καὶ ὁμοούσιος πρὸς τὸν Πατέρα, ἦταν πάντοτε σύνθρονος καὶ ὁμότιμος πρὸς αὐτὸν καὶ προτοῦ νὰ σαρκωθῆ. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐσαρκώθη καὶ ἔγινε ἄνθρωπος, οὐδέποτε ἐχωρίσθη ἀπὸ τὸν Πατέρα. Ὅπως λέγει ὁ ὑμνογράφος, «ὅλος ἦν ἐν τοῖς κάτω καὶ τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπὴν ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος». Καὶ τοῦτο διότι «συγκατάβασις γέγονε θεϊκὴ καὶ οὐ μετάβασις τοπική». Ἀνελήφθη καὶ ἐκάθισε στὰ δεξιά τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς ὡς αἰώνιος ἀρχιερεὺς καὶ μεσίτης πάντων ἡμῶν, σύμφωνα μὲ τὸν λόγον τοῦ Παύλου στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ του «τοιοῦτον ἔχομεν ἀρχιερέα, ὃς ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (8,1). Καὶ ὅπως οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἰσήρχοντο στὰ ἅγια τῶν ἁγίων τοῦ ναοῦ κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ

ἐξιλασμοῦ μὲ αἷμα τράγων καὶ μόσχων, ἔτσι καὶ ὁ ἀληθινὸς καὶ μέγας ἀρχιερεὺς μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «ὁ ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν», ὅπως τὸν ὀνομάζει ὁ Παῦλος, εἰσῆλθε στὰ ἀληθινὰ ἅγια τῶν ἁγίων, δηλαδὴ στὸν οὐρανό, μιὰ φορὰ γιὰ πάντα, ὄχι πλέον μὲ αἷμα τράγων καὶ μόσχων, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἐξαλείψουν ἁμαρτίες, ἀλλὰ μὲ τὸ ἰδικὸ Του πολύτιμο καὶ πανάγιο αἷμα, τὸ ὁποῖον ἔχυσε πάνω στὸ σταυρό. Διότι ὅπως λέγει ὁ Παῦλος στὴν ἴδια ἐπιστολὴ του «οὐ γὰρ εἰς χειροποίητα ἅγια εἰσῆλθεν ὁ Χριστὸς ἀντίτυπα τῶν ἀληθινῶν, ἀλλʼ εἰς αὐτὸν τὸν οὐρανὸν νῦν ἐμφανισθῆναι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ ὑπὲρ ἡμῶν» (9,24). Ὁ Χριστὸς δὲν εἰσῆλθε σὲ χειροποίητα ἅγια ἁγίων, ποὺ εἶναι ἀπομίμηση καὶ εἰκόνα τῶν ἀληθινῶν ἁγίων, ἀλλὰ σʼ αὐτὸν τὸν οὐρανόν, γιὰ νὰ παρουσιασθῆ τώρα εἰς τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πρεσβεύει ὑπὲρ ἡμῶν. Ἡ εἰς τοὺς οὐρανοὺς ὅμως ἄνοδος τοῦ Κυρίου δὲν ἦταν μόνον δόξα τῆς ἰδικῆς Του ἀνθρωπίνης φύσεως, ἀλλὰ καὶ τῆς ἰδικῆς μας. Διότι ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολὴν του, «συνήγειρε καὶ συνεκάθισε ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (2,6), δηλαδὴ ὅλους ἐμᾶς, ποὺ πιστεύομε σʼ αὐτὸν καὶ διὰ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος γίναμε μέλη τοῦ σώματός Του, συνανέστησε ἀπὸ τὰ μνήματα τῆς ἁμαρτίας μὲ τὴν ἀνάστασή Του καὶ μᾶς ἔβαλε, νὰ καθίσουμε μαζί του στὰ ἐπουράνια μὲ τὴν ἀνάληψή Του. Καὶ τοῦτο εἶναι πολὺ φυσικό, διότι ἐφʼ ὅσον ἀνυψώθη αὐτός, ποὺ εἶναι ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἑπόμενο εἶναι, νὰ ἀνυψωθῆ καὶ τὸ σῶμα. Ἐφʼ ὅσον ἐδοξάσθη ἡ κεφαλή, θὰ δοξασθῆ καὶ τὸ σῶμα. Τοῦτο δὲ θὰ πραγματοποιηθῆ κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία Του, ὁπότε σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Παύλου, ὅλοι ἐμεῖς «ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα καὶ οὕτω πάντοτε σὺν Κυρίῳ ἐσόμεθα» (Α΄ Θεσ.4,17). Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ ἐπισημαίνει καὶ ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος σʼ ἕνα τροπάριο: «Ἀνέβη ὁ Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῷ, Κύριος ἐν φωνῇ σάλπιγγος, τοῦ ἀνυψῶσαι τὴν πεσοῦσαν εἰκόνα τοῦ Ἀδάμ». Ἀλλοῦ δὲ πάλιν λέγει, «κατελθών οὐρανόθεν εἰς τὰ ἐπίγεια καὶ τὴν κάτω κειμένην ἐν τῇ τοῦ ἅδου φρουρᾶ συναναστήσας ὡς Θεὸς ἀδαμιαίαν μορφὴν τῇ ἀναλήψει σου Χριστὲ εἰς οὐρανοὺς ἀναγαγὼν τῷ θρόνῳ τῷ πατρικῷ σου συγκάθεδρον ἀπειργάσω ὡς ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος». Ἡ ἀνάληψις τοῦ Κυρίου ἦταν καὶ μία ἀναγκαιότης. Ἦταν ἡ ἀναγκαία προϋπόθεσις, γιὰ νὰ ἔρθη ὁ Παράκλητος στὴν Ἐκκλησία. Τὸ ἐτόνισε ὁ Κύριος ὀλίγον πρὸ τοῦ Πάθους Του πρὸς τοὺς μαθητές του: «συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω. ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς· ἐὰν δὲ πορευθῶ, πέμψω αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς» (Ἰω. 16,7). Ἔπρεπε δηλαδὴ νὰ προηγηθῆ ἡ ἄνοδός Του πρὸς τὸν Πατέρα, προκειμένου νὰ μεσιτεύση ὑπὲρ ἡμῶν, ὥστε νὰ στείλη τὸ ἅγιον Πνεῦμα. Ἐπειδὴ δηλαδὴ οἱ μαθητὲς ἐλυποῦντο, διότι θὰ ἐστεροῦντο τὸν ἀγαπημένο τους διδάσκαλο, μόλις ἔμαθαν, ὅτι θὰ ἀποχωρισθῆ ἀπὸ αὐτούς, ἔρχεται τώρα ὁ Κύριος, νὰ τοὺς παρηγορήσει μὲ τὴν ὑπόσχεση τῆς ἐλεύσεως τοῦ Παρακλήτου, στὴν παρουσία τοῦ ὁποίου θὰ αἰσθάνονται μέσα τους τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Κατανοοῦντες λοιπὸν καὶ ἐμεῖς τὸ μέγεθος τῆς συγκαταβάσεως καὶ τὸν πλοῦτον τῆς φιλανθρωπίας τοῦ ὑπὲρ ἡμῶν παθόντος καὶ ταφέντος καὶ ἀναστάντος καὶ εἰς οὐρανοὺς ἀναληφθέντος Κυρίου μας, ἄς ἀνυψώσωμεν τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν μας πρὸς τὰ ἄνω, ἐκεῖ ὅπου τώρα βρίσκεται ὁ Χριστός, καθήμενος στὰ δεξιά τοῦ Πατρός. «Τὰ τῆς γῆς ἐπὶ τῆς γῆς καταλιπόντες, τὰ τῆς τέφρας τῷ χοΐ παραχωροῦντες δεῦτε ἀνανήψωμεν καὶ εἰς ὕψος ἐπάρωμεν ὄμματα καὶ νοήματα», ἔτσι ὥστε ἡ ἑορτὴ αὐτὴ νὰ γίνει ἀφορμὴ πνευματικῆς ἀνανεώσεως καὶ ἀνανήψεως, ἀφορμὴ ἀπαγγιστρώσεώς μας ἀπὸ τὴν ἐμπαθῆ προσκόλληση στὰ μάταια καὶ πρόσκαιρα καὶ φθαρτὰ πράγματα τοῦ κόσμου τούτου καὶ ἀδιάλειπτης εὐχαριστίας καὶ δοξολογίας πρὸς τὸν Κύριον. Ἀμήν.

Ὅταν ἤμουν Μητροπολίτης Ν. Ζηλανδίας ἤμουν ὁ πρῶτος ποὺ ἔλεγε τὸ Χριστὸς ἀνέστη! στὸν κόσμο. Δύο ὧρες μετὰ τὸ ἔλεγαν στὸ Σύδνεϋ. Μετὰ ἀπὸ ἀκόμα μισὴ ὥρα στὴν Ἀδελαΐδα καὶ ὕστερα ἀπὸ ἄλλη μιάμιση ὥρα στὴν Πέρθη τῆς Δυτικῆς Αὐστραλίας, ὅταν πιὰ ἐγὼ εἶχα τελειώσει ὄχι μόνο τὴ Θεία Λειτουργία τοῦ Πάσχα, ἀλλὰ καὶ τὸ λιτὸ ἀναστάσιμο δεῖπνο μου στὸ σπίτι καὶ εἶχα ἤδη ἀποσυρθεῖ γιὰ ὕπνο! Στὴν Ἑλλάδα τὴν ἴδια ὥρα μόλις εἶχαν τελειώσει τὴν πρωϊνὴ θ. Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, ἐνῶ στὴ Νέα Ὑόρκη εἶχαν ἀκόμη Μ. Παρασκευὴ βράδυ καὶ στὴν Καλιφόρνια δὲν εἶχαν κάμει οὔτε Ἀποκαθήλωση! Κι ὅλα αὐτὰ τὴν ἴδια χρονικὴ στιγμή! Συνειδητοποιώντας το ἐγέλασα μὲ τὴ μωρία τοῦ ἐπιχειρήματος τῶν Παλαιοημερολογητῶν: -Ἐσεῖς ἑορτάζετε τώρα. Ἀλλὰ πότε ἑορτάζει ὁ οὐρανός; Μὲ τὸ νέο ἤ μὲ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο; Σήμερα ἤ μετὰ ἀπὸ δεκατρεῖς ἡμέρες; Ἐρώτησα κάποιον ἀπὸ αὐτούς: -Πότε ἔκανε Πάσχα ὁ οὐρανός; Ὅταν ἔκανα ἐγὼ στὸ Γουέλλινγκτον ἤ ὅταν ἔκανε –μετὰ ἀπὸ ἕνα ὁλόκληρο εἰκοσιτετράωρο!- ὁ Μητροπολίτης Ἁγίου Φραγκίσκου στὸ Λὸς Ἄντζελες; Κόκκαλο ὁ ἐρωτηθείς! Στὴν Ἀκολουθία τοῦ Ἀποδείπνου (καὶ τῶν Ὡρῶν) προσευχόμαστε: «Ὁ ἐν παντὶ καιρῷ καὶ πάσῃ ὥρᾳ ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς προσκυνούμενος καὶ δοξαζόμενος Χριστὸς ὁ Θεός, ὁ μακρόθυμος, ὁ πολυέλεος…κ.λπ.». Στὴ Ἱ. Μονὴ τῶν Ἀκοιμήτων στὸ Βυζάντιο ὑπῆρχαν ὀκτὼ ἱερὰ θυσιαστήρια στὸ Καθολικὸ καὶ ἡ Ἀδελφότητα ἦταν μοιρασμένη σὲ ἰσάριθμες ὁμάδες, ποὺ κάθε μιὰ τελοῦσε τὴ Θεία Λειτουργία, ἐτελείωνε καὶ ἄρχιζε ἡ ἄλλη στὴ διπλανὴ ἁγία τράπεζα κ.ο.κ. Ἔτσι, ὅλο τὸ 24ωρο στὴ Ἱ. Μονὴ γινόταν θ. Λειτουργία. Καὶ δὲν συνέβαινε τοῦτο μόνο στὴν περίφημη Ἱ. Μονὴ τῶν Ἀκοιμήτων, ἀλλὰ τὸ τυπικό της εἶχε βρῆ καὶ ἀλλοῦ μιμητές. Μὲ βάση τὴν πρώτη παρατήρηση γιὰ τὴν Ἀνάσταση στὴ Νέα Ζηλανδία γίνεται ἀντιληπτὸ ὅτι ὅλη ἡ γῆ εἶναι καθημερινῶς μιὰ ἀπέραντη «Μονὴ

τῶν Ἀκοιμήτων» ὅπου «ἐν παντὶ καιρῷ καὶ πάσῃ ὥρᾳ» τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία σὲ μιὰ ἀδιάσπαστη ἁλυσίδα προσευχῆς! Στὴ Θεία Λειτουργία βασικὸ ρόλο διαδραματίζει ἡ μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ τοπικοῦ Ἐπισκόπου, εἴτε εἶναι παρὼν καὶ λειτουργῶν, εἴτε ἀπών. Ἡ μνημόνευση διασφαλίζει τὴν ἑνότητα τῆς περιφερειακῆς λειτουργικῆς συνάξεως μὲ τὸ κέντρο τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, τὸν Ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος εἶναι «εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ». Ὁ Ἐπίσκοπος, μὲ τὴ σειρά του, ὅταν λειτουργῇ, μνημονεύει τὸν Πρῶτο του (Ἀρχιεπίσκοπο, Μητροπολίτη, Σύνοδο, Πατριάρχη κ.λπ.). Κι ἐκεῖνος μνημονεύει «Πάσης Ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων». Εἶναι δὲ χαρακτηριστικὴ ἡ μνημόνευση τῶν ὀνομάτων ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν Προκαθημένων τῶν κατὰ τόπους Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν στὰ Ἱερὰ Δίπτυχα στὶς ἐπίσημες Ἀρχιερατικὲς Λειτουργίες. Αὐτὸ τὸ ὑποχρεωτικὸ «μνημόσυνο», σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν παράθεση σχετικῶν «μερίδων» στὸ ἱερὸ δισκάριο τῆς Προσκομιδῆς, διατρανώνει τὴν ἑνότητα ὄχι ἁπλῶς τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἴδιας τῆς θ. Λειτουργίας. Ἕνας ὁ Χριστός, μία ἡ Θυσία Του, μία ἡ Λειτουργία Του. Καὶ μάλιστα μία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς ταυτόχρονα, ἀνθρώπων, ἀγγέλων καὶ ἁγίων ἀπὸ κοινοῦ! Σὲ κάθε θ. Λειτουργία, σὲ κάθε τόπο καὶ κάθε ὥρα, ἰσχύει τὸ «ἐδῶ καὶ τώρα» τοῦ λειτουργικοῦ χρόνου καὶ ἡ «σύναξις τῶν ἁγίων» τῆς Στρατευομένης καὶ τῆς Θριαμβευούσης ἐπὶ τὸ αὐτό, στὴ μία Τράπεζα τοῦ Κυρίου, γύρω ἀπὸ τὸν Ἕνα «Προσ φέροντα καὶ Προσφερόμενο καὶ Προσδεχόμενο καὶ Διαδιδόμενο» Μέγα Ἀρχιερέα Ἰησοῦ Χριστό, ἐν τῷ ἑνὶ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἐνώπιον τοῦ ἑνὸς Θεοῦ καὶ Πατρός! Ἐξ ἑτέρου, στὴν εὐχὴ τῆς ἁγίας ἀναφορᾶς προσευχόμαστε: «Ἔτι παρακαλοῦμεν Σε. Μνήσθητι, Κύριε, πάσης ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων, τῶν ὀρθοτομούντων τὸν λόγον τῆς Σῆς ἀληθείας, παντὸς τοῦ πρεσβυτερίου, τῆς ἐν Χριστῷ διακονίας καὶ παντὸς ἱερατικοῦ καὶ μοναχικοῦ τάγματος. Ἔτι προσφέρομέν Σοι τὴν λογικὴν

ταύτην λατρείαν ὑπὲρ τῆς οἰκουμένης, ὑπὲρ τῆς Ἁγίας Σου Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας… Μνήσθητι, Κύριε,… καὶ πάσης πόλεως, χώρας, καὶ τῶν πίστει οἰκούντων ἐν αὐταῖς» (Θ. Λειτουργία Ἰω. Χρυσοστόμου). Στὴ Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ἀκόμη ἐμφαντικώτερα δεόμαστε: «Μνήσθητι, Κύριε, τῆς Ἁγίας Σου Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἀπὸ περάτων ἕως περάτων τῆς οἰκουμένης… Καὶ παντὸς τοῦ λαοῦ Σου… Καὶ ὧν ἡμεῖς οὐκ ἐμνημονεύσαμεν διʼ ἄγνοιαν ἤ λήθην ἤ πλῆθος ὀνομάτων, αὐτὸς μνημόνευσον, ὁ Θεός, ὁ εἰδὼς ἑκάστου τὴν ἡλικίαν καὶ τὴν προσηγορίαν, ὁ εἰδὼς ἕκαστον ἐκ κοιλίας μητρὸς αὐτοῦ». Καὶ ὅλα αὐτά, «σὺν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις»: «Μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες…» εἴμαστε ὅλοι ἐκεῖ, ἐπὶ τὸ αὐτό, ὅπου γῆς κι ἄν γίνεται ἡ εὐχαριστιακὴ σύναξις τῶν πιστῶν, ὅ,τι ὥρα κι ἄν τελῆται ἡ Θεία Λειτουργία! Ὅλοι! Σύμψυχοι, «ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ». Αὐτὰ ἰσχύουν γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους… Μὲ δεδομένα ὅλα τὰ προηγούμενα, εἶναι, νομίζω, εὔλογη ἡ ἔκ πληξή μου γιὰ τὴν πρόσκληση ἀπὸ μέρους τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης σὲ μιὰ «Παγκόσμια Λειτουργία Θείας Εὐχαριστίας» στίς 2 Ἰουνίου, στὶς 5 τὸ ἀπόγευμα ὥρα Ρώμης ἀκριβῶς, στὴν ὁποία καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ συγχρονισθοῦν οἱ ἀνὰ τὸν κόσμο Ρωμαιοκαθολικοί, «στὰ πλαίσια τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Ἔτους τῆς Πίστεως», μὲ ἔκτακτο μήνυμα περὶ «ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας» ἀπὸ μέρους τοῦ Ποντίφηκος καὶ μὲ παράλληλη δήλωση τοῦ Προέδρου τοῦ «Ποντιφικικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν προώθηση τοῦ νέου εὐαγγελισμοῦ» Ἐξοχ. Ἀρχιεπισκόπου Rino Fisichella ὅτι «θὰ εἶναι μιὰ ὥρα προσευχῆς γεμάτη συντροφικότητα καὶ ὑποστήριξη γιὰ τὴν πίστη ὅλων». Κι αὐτὸ μὲ τὴ σκέψη ὅτι ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία συμμερίζεται λίγο-πολὺ τὴν ἴδια ἀντίληψη περὶ τῆς Θείας Λειτουργίας μὲ ἐμᾶς, ὅπως τοὐλάχιστον ἰσχυρίζονται οἱ Θεολόγοι της. Ἀλλὰ τότε τί νόημα θὰ μποροῦσε νὰ ἔχῃ ὅλη αὐτὴ ἡ ὑπόθεσις καὶ ὁ θόρυβος;…

μεταξύ τους καὶ θὰ τρώγωνται γιὰ πολὺ καιρὸ ἀκόμη, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ μὲ τὸ ἀντιρατσιστικὸ Νομοσχέδιο στοχεύουν νὰ ἐπιλύσουν τὰ δικά τους ἐσωτερικὰ – πολιτικὰ προβλήματα. Ὁ γνωστὸς καὶ συνετὸς δημοσιογράφος καὶ τ. Εὐρωβουλευτής, κ. Γιάννης Μαρίνος στὸ χθεσινὸ ΒΗΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ (σελ. Α51) γράφει τὰ ἑξῆς: “Πρὸς τί λοιπὸν ὅλη αὐτὴ ἡ ἐνορχηστωμένη πλειοδοσία ὑπὲρ τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ νομοσχεδίου; Μήπως ὑποκρύπτεται καὶ πάλι ἡ ἑλληνικὴ κουτοπονηριά, ποὺ ἀντιδρᾶ μὲ εἰσήγηση νέας νομοθεσίας, ἐπειδὴ βρίσκεται στὴ δύσκολη θέση νὰ παραδεχθεῖ ὅτι ὑπάρχει σχετικὴ νομοθεσία, ποὺ ὅμως δὲν ἐφαρμόζει;”. Σημειῶστε, παρακαλῶ, τὴ λέξη “κουτοπονηριά”! Ἀναφέρεται στὴν πολιτικὴ Ἡγεσία, στὴν Κυβέρνηση καὶ στὴν Ἀντιπολίτευση! Μὲ αὐτὲς κι αὐτὲς τὶς κουτοπονηριές τους λοιπὸν οἱ Πολιτικοὶ ὅλων τῶν ἀποχρώσεων, οἱ χθεσινοὶ καὶ οἱ σημερινοί, μᾶς ἔφεραν στὸ χεῖλος τῆς ἀβύσσου! Ἂς ἔλθουμε τώρα καὶ στὸ Αἴγιο. Τὸ ὡραῖο Αἴγιο δὲν εἶναι γνωστὸ μόνο καὶ μόνο ἀπὸ "τὴν ὡραία Αἰγιώτισσα"! Κάποτε ἦταν μία οἰκονομικὰ πολὺ ἀνθηρὴ πόλη! Τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν τοῦ πληθυσμοῦ, ὅταν ἐμεῖς, λήγοντος τοῦ ἔτους 1978, ἤλθαμε ἐδῶ ὡς Μητροπολίτης ἡ πόλη εἶχε τὰ πιὸ πολλὰ ΙΧ ὀχήματα ἀπ᾽ ὅλη τὴν Ἑλλάδα! Τοῦτο συνέβαινε, ἐπειδὴ τότε τὸ Αἴγιο οἰκονομικὰ ἀνθοῦσε! Σχεδὸν ὅλοι οἱ κάτοικοι, εἴτε ὡς Δημόσιοι ἢ ἰδιωτικοὶ ὑπάλληλοι, εἶχαν ἕνα μηνιαῖο μισθό, εἴτε ὡς καταστηματάρχες εἶχαν ἕνα εἰσόδημα, ἐνῶ συγχρόνως ὅλοι τους καλλιεργοῦσαν ἕνα μικρὸ ἢ μεγαλύτερο κτῆμα (πορτοκάλια, λεμόνια, σταφύλια, σταφίδα, κηπευτικὰ κ.λπ.) ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἐξασφάλιζαν ἕνα ἀκόμη καλὸ εἰσόδημα! Τώρα πιὰ ὅλα αὐτὰ ἄλλαξαν! Τὰ λεμόνια καὶ τὰ πορτοκάλια μας σαπίζουν στὰ δέντρα, τὰ χωράφια μας μένουν χέρσα, οἱ ἀπολύσεις πᾶνε σύννεφο, τὰ ἐργοστάσια ἔκλεισαν, κάθε μέρα κλείνει καὶ κάποιο κατάστημα ἢ κάποια ἐπιχείρηση! Ὅλα πιὰ ἔχουν ἀλλάξει! Ἡ πόλη στενάζει! Ἡ ἀνεργία ταλαιπωρεῖ ἀφάνταστα τοὺς ἀνθρώπους μας! Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἕως χθὲς νοικοκυραίους τοῦ Αἰγίου σήμερα εἶναι πτωχοί, ἐνίοτε πάμπτωχοι! Τὰ συσσίτια καὶ ἡ διανομὴ τροφίμων δὲν λύνουν τὸ πρόβλημα! Ἀπὸ μεθαύριο λοιπόν, ποὺ ἡ Οἰκονομικὴ Ἐφορεία θὰ μᾶς ἀποστέλλει τὰ νέα "ραβασάκια" της "θὰ κλάψει ἡ μάνα τὸ παιδὶ καὶ τὸ παιδὶ τὴ μάνα"! Νὰ μερικοὶ τίτλοι ἀπὸ τὶς χθεσινὲς ἐφημερίδες: "'Ἔκτακτη εἰσφορὰ γιὰ δύο χρόνια ἀκόμη"! "Μόνιμο καὶ τὸ χαράτσι στὰ ἀκίνητα"! "Φοροκαπέλλο 1%-4% στὰ εἰσοδήματα ὡς καὶ τὸ 2016"! "Δύσκολα θὰ μειωθεῖ ἡ ἀνεργία"! "Φόροι" λόγῳ τεκμηρίων καὶ σὲ ἀνέργους"! "Φορολογία ἀγροτεμαχίων"! "20.000.000 οἱ ἄνεργοι στὴν Εὐρωζώνη"! Τώρα πιὰ ἡ ἀνεργία εἶναι ἡ νέα πανούκλα, ἡ ὁποία ἀφανίζει τὴν Χώρα μας! Οἱ Τηλεοράσεις καὶ οἱ Ἐφημερίδες, τὰ σύγχρονα αὐτὰ χαλκεῖα τοῦ ψεύδους καὶ τῆς παραπλανήσεως (ἐννοοῦμε τὰ μεγάλα συγκροτή-

ματα τῶν Ἀθηνῶν) δὲν ἀναφέρονται καὶ δὲν ἀναγράφουν πλέον τὸν ἀριθμὸ τῶν αὐτοκτονιῶν, ποὺ κάθε μέρα συντελοῦνται! Ἡ Γερμανικὴ Μπότα τῆς περιόδου 1941–44 ξαναγύρισε στὴ Χώρα μας, μὲ ἄλλο βέβαια πρόσωπο! Μᾶς καταδυναστεύει οἰκονομικά! Μᾶς ὁδηγεῖ στὸν ἀργὸ θάνατο! Ἔτσι ἔγινε καὶ μὲ τὴν ἀνεργία. Ἔφεραν τὴν ἀνεργία σὲ δυσθεώρητα ὕψη! Ἕνας στοὺς τρεῖς Ἕλληνες δὲν ἐργάζεται! Ὑπάρχουν οἰκογένειες, στὶς ὁποῖες οὔτε ἕνας δὲν ἐργάζεται! Τώρα πλέον πολλὰ μικρὰ παιδάκια κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ μαθήματος λιποθυμοῦν στὸ σχολεῖο τους, διότι τὰ μαστίζει ἡ ἀσιτία! Δὲν ἔχουν κάτι νὰ φᾶνε! Κι ἐμεῖς ἐδῶ στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη, τὴν Μεγάλη Φτωχομάνα τοῦ Λαοῦ, τὴν ἕως χθὲς καταφυγὴ τῶν πτωχῶν καὶ τῶν ἀδυνάτων, φθάνουμε στὰ ἔσχατα ὅριά μας. Προχθές, 31η Μαΐου, δὲν εἴχαμε στὸ Ταμεῖο μας εἴκοσι χιλιάδες 20.000 €, γιὰ νὰ καταβάλουμε τὴν μισθοδοσία τῶν ἐργαζομένων σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ Γηροκομεῖα μας! Ἐθεωρήσαμε ἐπίκαιρο νὰ ἐκθέσουμε τὶς σκέψεις μας αὐτὲς μὲ ἀφορμὴ ἕνα ἄρθρο τῆς τοπικῆς μας ἐφημερίδας "ΠΡΩΤΗ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ", ποὺ ἔχει τίτλο "ἄνεργος ἕνας στοὺς τρεῖς". Καὶ δὲν μποροῦμε νὰ ἀποκρύψουμε τὴν ἀνησυχία μας ὅτι τὸ ἄλλοτε Αἴγιο τῆς ἀρχοντιᾶς καὶ τῆς εὐημερίας, σήμερα πνέει τὰ λοίσθι α! Ξεψυχάει, θὰ τὸ ἐλέγαμε μὲ τὴν καθημερινὴ γλώσσα! Ἀλλ᾽ ἐπειδὴ στὴν ἴδια κατάσταση βρίσκεται ὁλόκληρη ἡ Χώρα διερωτώμεθα: Μήπως λοιπὸν βρισκόμαστε πολὺ κοντὰ σὲ μία γενικὴ κοινωνικὴ ἐξέγερση; Δυστυχῶς, ὅταν οἱ Πολιτικοὶ ποὺ μᾶς Κυβερνοῦν δὲν ἔχουν τὸ θάρρος νὰ ὀρθώσουν τὸ ἀνάστημά τους ἐναντίον τῶν Γερμανῶν, ὅταν δὲν μποροῦν νὰ ποῦν ἔστω καὶ ἕνα ΟΧΙ, ὅπως ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς, ὅταν δὲν τολμᾶνε νὰ "πατήσουν πόδι" στὴν Τρόϊκα, ὅπως λέμε στὴ λαϊκὴ ἔκφραση, ὅταν μερικοὶ ἀπὸ τοὺς κατὰ καιροὺς διατελέσαντες Ὑπουργοὺς τῶν Οἰκονομικῶν καὶ ἄλλων Ὑπουργείων, καταχρῶνται τὸ δημόσιο Χρῆμα, ὅταν περιώνυμοι Ἐλεγκτὲς τοῦ ΣΔΟΕ ἐμπλέκονται στὰ USB, δηλ. στὰ τσιπάκια τῆς λίστας Λαγκὰρντ καὶ δὲν συλλαμβάνονται, ὁμολογοῦντες δημοσίως, ὅτι "ναί, παρέλαβα τὸ τσιπάκι, ἔφτιαξα ἕνα ἀντίγραφο καὶ κατέστρεψα τὸ πρωτότυπο", τότε ἡ ἀπόγνωση ἔρχεται καὶ ἐπικάθηται στὸ σβέρκο τοῦ αἰχμαλωτισμένου Ἕλληνα! Ἀλλὰ τοῦ Ἕλληνα ὁ τράχηλος δεσμὰ δὲν ὑποφέρει! Τότε λοιπὸν ὁ Λαὸς ἐξεγείρεται, ἐπαναστατεῖ καὶ ὅλα τὰ γκρεμίζει! Ἀπὸ τὴν γειτονικὴ Τουρκία αὐτὲς τὶς ἡμέρες παίρνουμε μία γεύση. Ὁ Θεὸς νὰ μὴ μᾶς ἐπιφυλάσσει μία τέτοια δυστυχία! Ὁπωσδήποτε λοιπὸν τὰ χειρότερα ἔρχονται! Ἡ χαριστικὴ βολὴ δὲν μᾶς δόθηκε ἀκόμη! Ἀναμείνατε στὸ ἀκουστικό σας. Ἂς ἐλπίσουμε ὅτι ὁ Θεὸς γιὰ μία ἀκόμη φορὰ θὰ σώσει τὴν Ἑλλάδα μας. Ἔλα ὅμως, ποὺ σήμερα πιὰ ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ Λαοῦ μας ἔχει διώξει τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴ ζωή του! Πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς εἶπαν στὸ Θεὸ τὰ φοβερὰ αὐτὰ λόγια: "ἀπόστα ἀπ᾽ ἐμοῦ! Ὁδούς σου οὐ βούλομαι εἰδέναι!" δηλ. Θεέ μου, φύγε ἀπὸ κοντά μου! Δὲν θέλω νὰ σὲ ξεύρω! Αὐτὴ ἡ στάση εἶναι ἡ βαθύτερη αἰτία τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως. Θὰ τὸ κατανοήσουμε κάποτε;».

ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ Σεβ. Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος:

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος εἰς ἄρθρον του, τὸ ὁποῖον ἀνήρτησεν εἰς τὴν προσωπικήν του ἱστοσελίδα (ἴντερνετ) καταφέρεται ἐναντίον τῆς Κυβερνήσεως, τὴν ὁποίαν θεωρεῖ ἐντελοδόχον «κατακτητῶν». Θίγει τὸ μεγάλον θέμα τῆς ἀνεργίας εἰς τὴν περιοχήν του, τάσσεται ἐναντίον τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ νομοσχεδίου, τὸ ὁποῖον «βάζει φίμωτρον εἰς τὸν Ἕλληνα», ὁμιλεῖ διὰ ἐπιστροφὴν τῆς γερμανικῆς μπότας, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ τὴν Χώραν εἰς ἀργὸν θάνατον. Τὸ ἄρθρον Τὸ πλῆρες κείμενον τοῦ ἄρθρου ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Πολλοὶ κατὰ τὸν τελευταῖο καιρό, μὲ ἐμφανῆ τὴν ἀγωνία τους, μᾶς ἐρωτοῦν: Τί νομίζετε, Σεβασμιώτατε. Ἡ κατάρρευση τῆς οἰκονομίας ἐτελείωσε; Θὰ ἔλθουν ἐπὶ τέλους κάποιες καλύτερες ἡμέρες; Στὰ ἐρωτήματα αὐτὰ σταθερὰ ἀπαντᾶμε ὡς ἑξῆς: Ξεύρετε, εἶμαι Κληρικός! Δὲν εἶμαι Οἰκονομολόγος! Θὰ σᾶς ἀπαντήσω ὡς ἁπλοῦς πολίτης, ὡς σκεπτόμενος ἄνθρωπος. Ταπεινὰ λοιπὸν φρονῶ ὅτι ἡ περίοδος τῆς καταρρεύσεως τῆς οἰκονομίας μας δὲν παρῆλθε! Ἀκόμη εἴμαστε στὸν κατήφορο! Οἱ χειρότερες ἡμέρες ἔρχονται! Σὲ λίγο θὰ μᾶς ἔλθουν τὰ σημειώματα τῆς Ἐφορείας! Τότε θὰ καταλάβουμε ὅλοι ὅτι ἡ ἄκαρδη Τρόϊκα ἐπιχειρεῖ νὰ μᾶς «ρουφήξει» τὸ αἷμα! Καὶ τότε, ὅσοι ἀκόμη δὲν ἔχουν ἀντιληφθεῖ τί σημαίνει «Μνημόνιο», θὰ ἀναγκασθοῦν νὰ τὸ νοιώσουν στὸ πετσί τους! Ἐπὶ τέλους, ἂς τὸ καταλάβουμε: Ἡ Χώρα τελεῖ ὑπὸ Γερμανικὴ Κατοχή! Ἡ Κυβέρνηση τῶν τριῶν Ἀρχηγῶν, ΔΕΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ! Ἁπλῶς ἐκτελεῖ τὶς ἐντολὲς τῶν ξένων, τῶν κατακτητῶν τῆς Χώρας! Ἀκούσατε μήπως κάποιον ἀπὸ τὴν Συγκυβέρνηση, ἕνα ἀπὸ τοὺς τρεῖς Κυβερνητικοὺς Ἑταίρους, ὅπως συνήθως τοὺς ὀνομάζουν, νὰ ὑψώσει τὸ ἀνάστημά του καὶ νὰ ἀρνηθεῖ τὴν ἐφαρμογὴ ἑνὸς ἔστω μέτρου τῶν Τροϊκανῶν; Νὰ προβάλλει δηλ. στὴν Τρόϊκα μιά, ἔστω μόνο μιά, ἄρνηση κατὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν ἐντολῶν της; Οὔτε μία φορὰ δὲν ἀκούσθηκε κάτι τέτοιο, οὔτε μία ἄρνηση δὲν προβλήθηκε ἀπὸ τὴν Συγκυβέρνηση στὶς ἀπαιτήσεις τῶν Τροϊκανῶν! Οἱ δικοί μας κάνουν παζάρια; Ἀπαντῶ, Ναί! Προβάλλουν μήπως κάποια ἄρνηση; Ἀπαντῶ, ΟΧΙ! Ὅλοι τους εἶναι “τὰ φρόνιμα παιδάκια”, ὑπακούουν στὴν Τρόϊκα! Ἀλλὰ μὲ τὴν ὑπακοή τους ἐμεῖς ὁδηγούμεθα στὸν ἀργὸ θάνατο! Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἡ Ἑλλάδα καταστρέφεται! Ἀπολύουν τὸν κοσμάκη ἀπὸ τὶς δουλειές του! Κουρεύουν τοὺς μισθούς! Βάζουν νέους φόρους! Ἀπορῶ πῶς δὲν φορολόγησαν ἀκόμη καὶ τὸν ἀέρα, ποὺ ἀναπνέουμε! Οἱ Ἕλληνες λοιπὸν στενάζουν, πεινοῦν, ἀγωνιοῦν, ἀργοπεθαίνουν! Καὶ ἐνῶ ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν ὁλόγυρά μας, τοὺς πρασινοκόκκινους Πολιτικοὺς Ταγούς μας τοὺς ἐμάρανε ὁ ἀνύπαρκτος ρατσισμός! Ἐκεῖ ἔδειξαν τὴν παλληκαριά τους! Αἶσχος! Ὁ ρατσισμὸς τοὺς ἐμάρανε! Στὸ ἀντιρατσιστικὸ Νομοσχέδιο λοιπὸν ὕψωσαν τὸ ἀνάστημά τους, ὁ καθένας ἀπὸ τὴν δική του σκοπιὰ καὶ γιὰ τὰ δικά τους συμφέροντα. Ἐπιχείρησαν νὰ βάλουν φίμωτρο στὸ στόμα τοῦ Ἕλληνα. Τρώγονται

Σελὶς 6η

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΜΠΙΛΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ

14 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΒΑΣΙΛΑΣ

Ἐναντίον τῶν ἐθνικῶν ταυτοτήτων, τῶν χωρῶν καί τῶν κοινοτήτων

Ἀπό τήν 6ην ἕως καί τήν 9ην Ἰουνίου διεξήχθησαν εἰς τό Λονδῖνον αἱ ἐργασίαι τῆς Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Εἰς τήν Λέσχην συμμετέχουν πολλοί Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι εἶναι πολιτικοί, οἰκονομικοί κ.λπ. παράγοντες. Ἡ Λέσχη λαμβάνει καθοριστικάς ἀποφάσεις διά τό μέλλον τῶν κρατῶν-χωρῶν. Εἰς τήν διάσκεψιν τῆς Λέσχης εἰς τό Καβούρι, ἐπί διακυβερνήσεως τῆς Χώρας ὑπό τοῦ κ. Κώστα Καραμανλῆ ἀπεφασίσθη, συμφώνως πρός ρεπορτάζ εἰς τό διαδίκτυον (ἴντερνετ) ξένων χωρῶν, τό ὁποῖον ἀνεδημοσιεύθη ὑπό ξένων, ἀλλά καί ἑλληνικῶν περιοδικῶν («Nexus») ἡ οἰκονομική καταστροφή τῆς Ἑλλάδος.

Οἱ πραγματικοί στόχοι τῆς Μπίλντερμπεργκ Ἐξ ἀφορμῆς τῶν ἐργασιῶν τῆς Λέσχης εἰς τό Λονδῖνον, θά μεταφέρωμεν τούς στόχους τῆς Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, ἡ ὁποία ἐργάζεται διά τήν Παγκόσμιον Κυβέρνησιν. Τούς στόχους της κατέγραψε, μετά ἀπό ἐρεύνας 17 ἐτῶν, ὁ Ἱσπανός δημοσιογράφος Ντανιέλ Ἐστουλίν. Γράφει εἰς τό βιβλίον του διά τήν ἀληθινήν ἱστορίαν τῆς Λέσχης Μπίλντερμπεργκ μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς:

«“Τὰ μέλη τῆς Λέσχης ἐπιδιώκουν νὰ ὁδηγήσουν τὸν κόσμο στὴν ἐποχὴ τοῦ μετὰ-ἐθνισμοῦ: ὅταν δὲν θὰ ὑπάρχουν χῶρες, ἀλλὰ περιοχὲς τῆς γῆς, ποὺ θὰ διέπονται ἀπὸ παγκόσμιες ἀξίες. Μιλᾶμε, δηλαδή, γιὰ μία παγκόσμια οἰκονομία, μία Παγκόσμια Κυβέρνηση (ποὺ θὰ ἐπιλέγεται καὶ δὲν θὰ ψηφίζεται) καὶ μία παγκόσμια θρησκεία. Γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν ἐπίτευξη αὐτῶν τῶν στόχων, τὰ μέλη ἑστιάζουν σὲ «αὐστηρότερη τεχνοκρατικὴ προσέγγιση καὶ μικρότερη ἐνημέρωση καὶ συμμετοχὴ τοῦ κοινοῦ”. Γουίλιαμ Σάνον Ὁ μεγαλύτερος φόβος τῆς Λέσχης Μπίλντερμπεργκ εἶναι ἡ ὀργανωμένη ἀντίσταση. Δὲν θέλουν νὰ ἀνακαλύψουν οἱ κοινοὶ ἄνθρωποι τί σχεδιάζουν γιὰ τὸ μέλλον τοῦ κόσμου, ποὺ εἶναι βασικὰ μία Παγκόσμια Κυβέρνηση (Παγκόσμια Ἑταιρεία) μὲ μία παγκόσμια ἀγορά, φρουρούμενη ἀπὸ ἕνα παγκόσμιο στρατὸ καὶ οἰκονομικά διοικούμενη ἀπὸ μία Παγκόσμια Τράπεζα μὲ ἕνα κοινὸ νόμισμα. Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ἡ Λέσχη προτίθεται νὰ πετύχει αὐτὸ της τὸ ὅραμα ἀναφέρεται παρακάτω μὲ τὴ «λίστα τῶν θέλω» τους. Θέλουν: — Παγκόσμια ταυτότητα:δίνοντας τὴ δύναμη σὲ ὅλες τὶς ὁμάδες ποὺ προωθοῦν τὴν παγκοσμιοποίηση νὰ καταστρέψουν τὶς ἐθνικὲς ταυτότητες τῶν χωρῶν μέσῳ συνωμοσιῶν ἐκ τῶν ἔσω, θέλουν νὰ ἐπιβάλλουν παγκόσμιες ἀξίες. Ὁποιοσδήποτε διαφορετικὸς στὸ μέλλον δὲν θὰ μπορεῖ νὰ ἐπιβιώσει. — Ἔλεγχος τῶν ἀνθρώπων: μέσῳ τῆς πλύσης ἐγκεφάλου, ὁ στόχος τῆς Λέσχης εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ ὑπακούσουν στὶς διαταγές τους. Τὸ προσχέδιό τους περιγράφεται ἀνατριχιαστικὰ στὸ βιβλίο τοῦ Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι «Techotronic Era» (Τεχνοτρονική Ἐποχή). Ὁ Μπρεζίνσκι, κάτοχος διδακτορικοῦ διπλώματος ἀπὸ τὸ Χάρβαρντ τὸ 1953 καὶ συνιδρυτὴς τῆς Τριμεροῦς Ἐπιτροπῆς, ποὺ διοικεῖται ἀπὸ τὸν Ροκφέλερ, ἔχει νὰ ἐπιδείξει ἕνα πολὺ" ἐνδιαφέρον βιογραφικό. Ἐπιπλέον, ἦταν μέλος τοῦ συμβουλίου σὲ θέματα ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τοῦ Ρήγκαν, σύμβουλος τοῦ Τζ. Μποὺς σὲ θέματα ἐθνικῆς ἀσφαλείας τὸ 1988, φίλος τοῦ Χένρι Κίσινγκερ καὶ γνωστὸς γιὰ τὴ συμμετοχή του σὲ πολλὲς συναντήσεις τῆς Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Ὁ ἴδιος προβλέπει πώς, ὑπὸ τὴν ἐξουσία τῆς Παγκόσμιας Κυβέρνησης, δὲν θὰ ὑπάρχουν μεσαῖες τάξεις, μόνο κυβερνῆτες καὶ ὑπηρέτες. —Μία κοινωνία ὑπανάπτυκτη: στὴν μετα-βιομηχανικὴ περίοδο ἡ μηδενικὴ ἀνάπτυξη θὰ εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ νὰ καταστραφοῦν καὶ τὰ τελευταῖα ὑπολείμματα εὐημερίας. Γιατί ὅσο ὑπάρχει εὐημερία ὑπάρχει πρόοδος. Ἡ εὐημερία καὶ ἡ πρόοδος καθιστοῦν ἀδύνατη τὴν καταστολὴ τῆς ἐξέγερσης τῶν μαζῶν, ἡ ὁποία εἶναι ἀπαραίτητη ἂν θέλει κανεὶς νὰ χωρίσει τὴν κοινωνία σὲ ἀφεντικὰ καὶ δούλους. Τὸ τέλος τῆς εὐημερίας θὰ φέρει καὶ τὸ τέλος τῆς βιομηχανίας καὶ τῆς παραγωγῆς πυρηνικῆς ἠλεκτρικῆς ἐνέργειας (ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ὑπολογιστὲς καὶ τὴν παροχὴ ὑπηρεσιῶν). Οἱ καναδικὲς καὶ ἀμερικανικὲς βιομηχανίες, ποὺ θὰ ἀπομείνουν θὰ μεταφερθοῦν σὲ φτωχὲς χῶρες, ὅπως εἶναι ἡ Βολιβία, τὸ Περού, τὸ Ἐκουαδὸρ καὶ ἡ Νικαράγουα, ὅπου τὰ ἐργατικὰ χέρια εἶναι πολὺ φθηνότερα. Τότε ἔχει ἐπιτευχθεῖ καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς πρωταρχικοὺς στόχους τῆς ΝΑΡΤΑ (Βορειοαμερικανικὴ Συμφωνία Ἐλεύθερου Ἐμπορίου). — Διαρκής ἀνισορροπία: κατασκευάζοντας κρίσεις, οἱ ὁποῖες θὰ προκαλοῦν στοὺς ἀνθρώπους αἴσθημα διαρκοῦς ἀνασφάλειας φυσικῆς, πνευματικῆς καὶ συναισθηματικῆς - θὰ εἶναι πιὸ εὔκολο νὰ βρίσκονται οἱ ἄνθρωποι σὲ μία μόνιμη κατάσταση ἀνισορροπίας. Τὸ ἀποτέλεσμα θὰ εἶναι οἱ ἄνθρωποι νὰ αἰσθάνονται πολὺ κουρασμένοι καὶ ἐξουθενωμένοι, γιὰ νὰ ἀποφασίσουν μόνοι τους. Θὰ εἶναι μπερδεμένοι καὶ ἀποθαρρυμένοι σὲ σημεῖο ποὺ «οἱ πολλὲς ἐπιλογὲς θὰ καταλήξουν νὰ προκαλοῦν ἀπά-

θεια στὴ μάζα». — Ἔλεγχος τῆς παιδείας: ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους ποὺ ἡ Εὐρωπαϊκὴ Κοινότητα, ἡ Ἀμερικὴ καὶ ἡ μελλοντικὴ Ἀσιατικὴ Ἕνωση ἐπιθυμοῦν μεγαλύτερο ἔλεγχο τῆς παιδείας εἶναι γιὰ νὰ μπορέσει ἡ Παγκόσμια Κυβέρνηση νὰ ἐξαλείψει τὸ πραγματικὸ ἱστορικὸ παρελθόν. Οἱ προσπάθειές τους ἀρχίζουν καὶ πιάνουν τόπο. Τὰ σημερινὰ παιδιὰ ἀγνοοῦν παντελῶς τὴν ἱστορία, τὴν ἔννοια τῆς προσωπικῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἐλευθερίας ἐν γένει. Ἀπὸ τὴν ἄποψη τῶν μελῶν της, αὐτὴ ἡ προσέγγιση ἀδρανοποιεῖ τὰ πολεμικὰ ἢ ἐχθρικὰ ἔνστικτα ἐνάντια σὲ ἕνα ἀνύπαρκτο ἐχθρό. — Ἔλεγχος τῶν ἐξωτερικῶν καὶ ἐγχώριων στρατηγικῶν: ὅ,τι κάνει ἡ Ἀμερικὴ ἐπηρεάζει ὅλο τὸν κόσμο. Αὐτὴ τὴ στιγμὴ τὰ μέλη τῆς Λέσχης ἀσκοῦν ἔλεγχο στὸν πρόεδρο τῶν ΗΠΑ καὶ στὴν πολιτική του. Ὁ Καναδᾶς, ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἐνῶ φαινομενικὰ διατηρεῖ τὴν αὐτονομία του, χορεύει στὸ ρυθμὸ ποὺ τοῦ ὑπαγορεύει ἡ Ἀμερική. Ἡ Εὐρώπη, φυσικά, τώρα πιὰ ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Κοινότητα. — Ἀναβάθμιση τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, χρησιμοποιώντας τὰ Ἡνωμένα Ἔθνη - ἡ πολιτικὴ αὐτὴ ἔχει ἤδη τεθεῖ σέ ἐφαρμογὴ - ἡ Λέσχη σκοπεύει νὰ διαμορφώσει πρῶτα μία σκιώδη κυβέρνηση, ἡ ὁποία στὴν πορεία θὰ γίνει πραγματικὴ παγκόσμια κυβέρνηση καὶ νὰ θεσπίσει ἕνα ἑνιαῖο φόρο γιὰ ὅλους τούς «πολίτες τοῦ κόσμου». — Συνασπισμὸς τῆς δυτικῆς ἀγορᾶς: ἡ ἐπέκταση τῆς ΝΑΕΤΑ στὸ δυτικὸ ἡμισφαίριο θὰ δημιουργήσει μία «Ἀμερικανικὴ Ἕνωση» παρόμοια μὲ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. — Ἐπέκταση τοῦ ΝΑΤΟ: ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ τὰ Ἡνωμένα Ἔθνη ἐμπλέκονται σέ ὅλο καὶ περισσότερα σημεῖα ἀναταραχῶν ἀνὰ τὸν πλανήτη, ὅπως τώρα στό Ἀφγανιστάν, τὸ ΝΑΤΟ θὰ γίνει ὁ παγκόσμιος στρατὸς τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν. — Κοινὸ δικαστικὸ σύστημα: τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης θὰ γίνει τὸ μοναδικὸ δικαστικὸ σύστημα τοῦ κόσμου. — Ἕνα σοσιαλιστικὸ κράτος κοινωνικῆς πρόνοιας: τὰ μέλη τῆς Λέσχης ὁραματίζονται ἕνα σοσιαλιστικό κράτος κοινωνικῆς πρόνοιας, ὅπου οἱ ὑπάκουοι σκλάβοι θὰ ἀνταμείβονται καὶ οἱ ἀντιεξουσιαστὲς θὰ ἐξολοθρεύονται. Ἡ Λέσχη Μπίλντερμπεργκ ἔχει τὴ δύναμη καὶ τὴν ἐπιρροὴ νὰ ἐπιβάλλει τὶς πολιτικές της σὲ ὁποιοδήποτε ἔθνος τοῦ κόσμου. Ἔχουμε ἤδη δεῖ πόσο μακριὰ μποροῦν νὰ φτάσουν τὰ πλοκάμια της - ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τοῦ Προέδρου τῶν ΗΠΑ καὶ τοῦ πρωθυπουργοῦ τοῦ Καναδᾶ μέχρι ὅλα τὰ σημαντικὰ ΜΜΕ τοῦ κόσμου, σὲ ὅλους τούς σημαντικοὺς πολιτικοὺς καὶ τοὺς ἐπιχειρηματίες καὶ ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους τραπεζίτες τοῦ κόσμου μέχρι τὴν Ὁμοσπονδιακὴ Τράπεζα Ἀποθεμάτων, τὸ Διεθνὲς Νομισματικὸ Ταμεῖο καὶ τὴν Παγκόσμια Τράπεζα. Μὲ τέτοιες διασυνδέσεις, εἶναι ἱκανοὶ νὰ διαλύσουν ὁποιονδήποτε, μεγάλο ἢ μικρό, ἐπιχειρήσει νὰ μπεῖ στὸ δρόμο τους καὶ νὰ χαλάσει τὰ σχέδια τους γιὰ τὴν Παγκόσμια Κυβέρνηση, καὶ αὐτὸ θὰ τὸ ἀποδείξω μὲ πολλὰ ἀνατριχιαστικὰ παραδείγματα, ποὺ δὲν τὰ χωράει ὁ ἀνθρώπινος νοῦς. Ὁ Τζὸν Ρόνσον ἔγραψε ἕνα βιβλίο μὲ τίτλο «Adventures with Extremists» (Περιπέτειες μὲ Ἀκραίους Ἀνθρώπους, Ἐκδόσεις Picador, 2001), στὸ ὁποῖο περιγράφει πῶς, στὴ διάρκεια τοῦ πολέμου γιὰ τὰ Φώκλαντ, ἡ βρετανικὴ κυβέρνηση ζήτησε νὰ ἐπιβληθοῦν διεθνεῖς κυρώσεις στὴν Ἀργεντινή, ἀλλὰ ἀντιμετώπισε «σκληρὲς ἀντιδράσεις». Στὴ συνάντηση τῆς Λέσχης Μπίλντερμπεργκ στὸ Σάντεφιορδ στὴ Νορβηγία, ὅμως, ὁ Ντέϊβιντ Ὄουεν, Βρετανὸς βουλευτής, ἔβγαλε ἕνα πύρινο λόγο ὑπὲρ τῶν κυρώσεων, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπιβληθοῦν στὴν Ἀργεντινή. Ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ ἀλλάξουν πολλὰ ἀπὸ τὰ μέλη τὶς ἀπόψεις τους. Εἶμαι σίγουρος ὅτι πολλοὶ ὑπουργοὶ ἀπὸ διάφορες χῶρες ἐπέστρεψαν στὴν πατρίδα τους καὶ ἐνημέρωσαν τοὺς πολιτικούς τους ἀρχηγοὺς, γιὰ τὰ λεγόμενα τοῦ Ντέϊβιντ Ὄουεν. Μαντέψτε: οἱ κυρώσεις ἐπιβλήθηκαν. Τὸ ὡραῖο σενάριο γιὰ τὴ δῆθεν συνεργασία τῶν ἐθνῶν εἶναι ἁπλῶς ἕνα παραμύθι».

Ποῖοι συμμετεῖχον καί τί συνεζήτησαν Εἰς τήν ἐφετινήν ἐτησίαν σύνοδον τῆς Λέσχης εἰς τό Λονδῖνον ἔλαβον μέρος 140 σύνεδροι μεταξύ τῶν ὁποίων ἦσαν ὁ πρώην ὑπουργός Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ Χένρυ Κίσσινγκερ, ὁ πρώην ὑπουργός Οἰκονομικῶν τῶν ΗΠΑ κ. Τίμοθι Γκάϊντερ, ὁ ὑπουργός Οἰκονομικῶν τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου κ. Τζόρτζ Ὄσμπορν, ὁ πρώην ἀρχηγός τῆς CIA Ντέϊβιντ Πετρέους, ἡ διευθύνουσα σύμβουλος τοῦ Διεθνοῦς Νομισματικοῦ Ταμείου κ. Κριστίν Λαγκάρντ, ὁ Ρίτσαρντ Πέρλ ἐκ τῶν κυριωτέρων συμβούλων τῆς Κυβερνήσεως τοῦ Τζόρτζ Μπούς τοῦ νεωτέρου, ὁ κ. Ἔρικ Σμίτ ἐκτελεστικός πρόεδρος τῆς γνωστῆς ἑταιρείας Google, δύο πρώην πρόεδροι τῆς Παγκοσμίου Τραπέζης (ὁ Τζέϊμς Γουόλφενσον καί ὁ Ρόμπερτ Ζελίκ), ὁ κ. Ντέϊβιντ Ράϊτ, ἀντιπρόεδρος τῆς Barclays, ὁ ἀντιπρόεδρος τῆς Goldman Sachs (γνωστή τράπεζα

διά τόν ρόλον της εἰς τήν εἴσοδον τῆς Ἑλλάδος εἰς τήν οἰκονομικήν καί νομισματικήν ἕνωσιν, ἀλλά καί διά τόν ρόλον της εἰς τήν Ἑλληνικήν χρεωκοπίαν). Ἐπίσης ὁ Πρόεδρος καί διευθύνων σύμβουλος τοῦ χρηματοοικονομικοῦ οἴκου Lazard κ. Πίτερ Σάδερλαντ. Ἡ τράπεζα εἶχε συνάψει συμφωνίαν μέ τήν Κυβέρνησιν τοῦ κ. Γ. Παπανδρέου καί τούς προσέφερε συμβούλους διά ἀποτελεσματικούς χειρισμούς εἰς τήν οἰκονομίαν μετά τήν ἔνταξιν τῆς Ἑλλάδος εἰς τό Διεθνές Νομισματικόν Ταμεῖον. Συμφώνως πρός δηλώσεις τοῦ πρώην ἐκπροσώπου τῆς Ἑλλάδος κ. Παν. Ρουμελιώτου εἰς τό Διεθνές Νομισματικόν Ταμεῖον ἡ τράπεζα συνεβούλευσεν ὀρθῶς τόν κ. Γ. Παπανδρέου ὡς πρός τό θέμα τοῦ «κουρέματος» καί τῆς ἀναδιαρθρώσεως τοῦ ἑλληνικοῦ χρέους, ἀλλά ἐκεῖνος δέν ἤκουσε καί προετίμησε νά σώση τάς γερμανικάς καί γαλλικάς τραπέζας ἀπό τήν χρεωκοπίαν (εἶχον ἑλληνικά κρατικά ὁμόλογα καί ἐβοήθησε νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό αὐτά), καταστρέφων ταυτοχρόνως τήν Ἑλλάδα μέ τήν λιτότητα, τάς περικοπάς μισθῶν, συντάξεων, κοινωνικῶν δαπανῶν κ.λπ. Ἐπίσης εἰς τάς ἐργασίας συμμετεῖχεν ὁ Ἔντμοντ Κλάρκ, Πρόεδρος καί διευθύνων σύμβουλος τοῦ TD Bank Group καί πολλοί ἄλλοι. Ἀπό τά ὀλίγα ὀνόματα, τά ὁποῖα παρεθέσαμεν προκύπτει ὅτι εἰς τήν Σύνοδον τῆς Λέσχης συμμετεῖχον προσωπικότητες, αἱ ὁποῖαι ἐμφανῶς ἤ ἀφανῶς χαράσσουν πολιτικήν, ὡς καί ὅλοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι συγκροτοῦν τούς πυλῶνας τῆς τραπεζοκρατορίας καί οἱ ἐκπρόσωποι τῶν συστημάτων χρηματοοικονομικῆς μηχανῆς. Εἰς τήν ἐφετινήν 61ην σύνοδον τῆς Λέσχης εἶχον προσκληθῆ ἀπό ἑλληνικῆς πλευρᾶς ὁ κ. Ὀδυσσεύς Κυριακόπουλος, ἐπιχειρηματίας καί πρώην Πρόεδρος τοῦ ΣΕΒ, ὁ δημοσιογράφος Ἀλέξης Παπαχελᾶς, ἐνῶ εἰς τήν καθοδηγητικήν ἐπιτροπήν τῆς Λέσχης συμμετεῖχε καί ὁ κ. Λουκᾶς Τσούκαλης, Πρόεδρος τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἰνστιτούτου Ἀμύνης καί Ἐξωτερικῆς Πολιτικῆς (ΕΛΙΑΝΕΠ). Τά θέματα, τά ὁποῖα συνεζητήθησαν ἦτο ἡ παγκόσμιος οἰκονομική κρίσις, ἡ κατάστασις εἰς ὁλόκληρον τήν Μέσην Ἀνατολήν, ἡ βιοτεχνολογία καί ἡ ἐσωτερική ἀσφάλεια. Περισσοτέρας πληροφορίας διά τά θέματα, τά ὁποῖα συνεζητήθησαν θά δημοσιεύσωμεν μελλοντικῶς, διότι αἱ συνεδριάσεις διεξάγονται κεκλεισμένων τῶν θυρῶν. Γ. ΖΕΡΒΟΣ

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ – ΗΘΙΚΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΠΤΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΤΟ ΠΛΕΟΝ ΦΟΒΕΡΟΝ, Η ΠΩΛΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (1ον)

Τὴν 20ήν Ἰουνίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νικολάου τοῦ Καβάσιλα. Ἀνωτέρω εἰκών ἐκ τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

Ἡ πρωτότυπος εἰκὼν τῆς Παναγίας Σουμελᾶ εἰς τὴν Ἱ. Μητρόπολιν Κιλκισίου

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πολυανῆς καὶ Κιλκισίου ἐξεδόθη, τὴν 8ην Ἰουνίου ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις: «Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Πολυανῆς καὶ Κιλκισίου ἀνακοινώνει πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τῆς Μητροπολιτικῆς της Περιφερείας ὅτι στὶς ἐπετειακὲς ἐκδηλώσεις γιὰ τὸν ἑορτασμὸ τῶν 100 χρόνων ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ Κιλκίς, στὶς 20 καὶ στὶς 21 Ἰουνίου θὰ λαμπρύνει μὲ τὴν ὑψηλή του παρουσία ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος, προσκεκλημένος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Ἐμμανουήλ. Ἐπίσης μετὰ ἀπὸ αἴτημα τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας καὶ τὴν ἀποδοχή του ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βεροίας,

Ναούσης καὶ Καμπανίας κ. Παντελεήμονα καὶ τοῦ Δ.Σ. τοῦ Ἱδρύματος, θὰ μεταφερθεῖ στὸ Κιλκὶς γιὰ 4 ἡμέρες ἡ πρωτότυπη εἰκόνα τῆς Παναγίας Σουμελᾶ ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς της στὴν Καστανιὰ Ἠμαθίας καὶ ἡ ὑποδοχή της θὰ πραγματοποιηθεῖ τὴν Τρίτη 18 Ἰουνίου 2013, γεγονὸς ἱστορικὸ ποὺ ἀποτελεῖ ἰδιαίτερη τιμὴ καὶ εὐλογία γιὰ τὸ Κιλκίς, διότι ἡ Εἰκόνα αὐτὴ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ κορυφαῖα σύμβολα τοῦ ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀλλὰ καὶ διότι εἶναι ἡ δεύτερη φορά, ποὺ ἐξέρχεται ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονή της ἀπὸ τότε, ποὺ βρίσκεται στὴν Καστανιὰ Ἠμαθίας. Πλῆρες πρόγραμμα ὅλων τῶν θρησκευτικῶν τελετῶν, στὶς ὁποῖες θὰ συμμετέχει ὁ Μακαριώτατος ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν παραμονὴ τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος θὰ δημοσιοποιηθεῖ τὶς προσεχεῖς ἡμέρες».

Τὴν περίοδο αὐτὴ συνήθως τελοῦνται μνημόσυνα καὶ φιλολογικὰ τοιαῦτα, ἡμερίδες καὶ γενικὰ ἐκδηλώσεις ἀναφορικῶς μὲ τὴν πτώση τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Σ᾽ αὐτὲς ὁμιλητὲς ἀναφέρονται συνήθως σὲ γνωστὰ τότε γεγονότα, τὰ ὁποῖα ἀναπαράγονται. Ὅπως εἶναι ὁ πολυάριθμος καὶ φανατικὸς στρατὸς τῶν Μουσουλμάνων, οἱ Σταυροφορίες τοῦ 1204, αὐτὰ καὶ ἄλλα τόσο γνωστά, μείωσαν τὸ Κράτος, ὅμως εἶναι παράγοντες ἐξωτερικοί. Βασικὸς πνευματικὸς παράγοντας εἶναι οἱ τότε ὑποχωρήσεις τῶν κρατούντων, μὴ ἐξαιρουμένων καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν Ταγῶν τὶς τελευταῖες ἐκεῖνες δεκαετίες ὡς πρὸς τὶς Ὀρθόδοξες θέσεις. Τὸ σύρσιμο τούτων στὴ Φλωρεντία πρὸς ὄφελος τοῦ παπισμοῦ, ἡ μεμπτὴ ἐκείνη λειτουργία 12.12. 1452 στὴν Ἁγία Σοφία μὲ τὴ συμμετοχὴ καρδιναλίου. Μεμπτὰ ὅλα αὐτὰ καὶ γνωστά. Ἐδῶ ὁ λόγος γιὰ πρωτάκουστη ἐνέργεια καὶ ἠθικὴ ἐκκλησιαστικὴ κατάντια, ποὺ ἐνῶ εἶναι γραμμένη, οὐδέποτε παρουσιάστηκε – ἔγινε γνωστὴ σὲ κλῆρο καὶ πιστὸ λαό. Αὕτη εἶναι πέραν ἀπὸ γενικόλογα ὅτι «ἑάλω ἡ Πόλις» διὰ τὰς ἁμαρτίας τῶν κατοίκων της. Ἡ ἠθικὴ αὐτὴ ἐκτροπή, ὡς γνώση προέρχεται ἀπὸ τὸν πλέον λόγιον καὶ θεολογικὰ καὶ φιλοσοφικὰ κατηρτισμένον, προφανῶς τὸν τελευταῖον θεολόγον τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ὑπέρμαχον τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ὁποῖος ἔδρασε τὶς πρῶτες δεκαετίες τοῦ τραγικοῦ αἰῶνος πρὶν τὴν πτώση, στὴ Βασιλεύουσα. Πρόκειται γιὰ τὸν Μοναχὸν Ἰωσὴφ τὸν Βρυέννιον (1350 – 1431), πνευματικὸ Πατέρα ἐξάλλου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, ὁ ὁποῖος ὀνομάζει τὸν Ἰωσὴφ «Πατέρα μέγιστον» καὶ «Πατέρων κλέος». Γενικὰ χαρακτηρίστηκε καὶ ὡς «διδάσκαλος τῶν ἐπιστημῶν». Ἀφήνω τὴν ὅλη δράση καὶ προσφορὰ τοῦ Βρυεννίου στὴν Κρήτη καὶ Κύπρο ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας καὶ κατὰ τοῦ Παπισμοῦ. Τὰ τελευταῖα ἔτη τῆς ζωῆς του στὴν Πόλη ὡς ἀπόλυτα ἀναγνωρισμένος καὶ καθιερωμένος εἶχε φθάσει στὸ ὑψηλὸ ἐπίπεδο, ὥστε νὰ ἐκφωνεῖ ποικίλους θαυμαστοὺς καὶ θεολογικοὺς λόγους, τόσον στὸν Ἱ. Ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας, ὅσον καὶ κατ᾽ ἐξοχὴν «ἐν τῷ παλατίῳ» τῆς βασιλίδος τῶν Πόλεων ἐνώπιον συνήθως τῶν βασιλέων – ἐπισήμων καὶ παρουσίᾳ Ἀρχιερέων. «Ἐν τῷ παλατίῳ λαληθεὶς παριστῶν ἀριδήλως (φανερά), ὅτι διὰ τὸ πωλεῖσθαι καθ᾽ ἑκάστην τὸ τοῦ Χριστοῦ σῶμα καὶ αἷμα παρὰ τῶν οὕτω λεγομένων πνευματικῶν καὶ ἀγοράζεσθαι παρ᾽ ἡμῶν, οἴμοι! Τὸ ἡμέτερον γένος ἀφανισμῷ παραδίδοται».

Τεσσαρακονθήμερον Μνημόσυνον Γέροντος Φωτίου Πνευματικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Δαμάστας

Τὸ Σάββατον 8 Ἰουνίου ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος ἐτέλεσε τὸ τεσσαρακονθήμερον Μνημόσυνον τοῦ μακαριστοῦ Πνευματικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Δαμάστας Γέροντος Φωτίου Κερασιώτη. Τοῦ Ἱεροῦ Μνημοσύνου προηγήθη Ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία εἰς τὸ Καθολικόν τῆς ἱστορικῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἱερουργοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου καὶ τῇ συμμετοχῇ τοῦ Προϊσταμένου τοῦ Ἱεροῦ Κελίου Ἁγίου Δημητρίου Κερασιᾶς τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἱερομονάχου Ἰωαννικίου καὶ πολλῶν ἱερέων πνευματικῶν τέκνων τοῦ ἀειμνήστου, ἐξ Ἀθηνῶν. Κατὰ τὴν Θείαν Λειτουργίαν καὶ τὸ Ἱερὸν Μνημόσυνον ἔψαλε Βυζαντινὴ χορωδία καὶ παρέστησαν Καθηγηταὶ Πανεπιστημίου, Στρατιωτικοί, Ἰατροί, Ἀνώτατοι Δικαστικοί, συγγενεῖς καὶ πλῆθος πνευματικῶν τέκνων τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος, οἱ ὁποῖοι εἶχαν κατακλύσει τοὺς χώρους τῆς Ἱ. Μονῆς. Ἀπὸ τὴν ἐπιμνημόσυνον ὁμιλίαν τοῦ Σεβασμιωτάτου σταχυολογοῦμεν τὰ ἑξῆς: «Παροικήσω ἐν τῷ σκηνώματί σου εἰς τούς αἰῶνας σκεπασθήσομαι ἐν σκέπῃ τῶν πτερύγων σου» (Ψ 61). «Ἔχουν περάσει 40 ἡμέρες ἀπό τήν ὁσιακή κοίμηση τοῦ Γέροντος π. Φωτίου καί ἡ ἀπουσία του εἶναι αἰσθητή στούς συγγενεῖς του, στά πνευματικά του παιδιά καί ὅλως ἰδιαιτέρως στήν Ἱερά Ἀδελφότητα τῆς Παναγίας Δαμάστας, μέσα στήν στοργή καί ἀγάπη τῆς ὁποίας πέρασε τά τελευταῖα 14 χρόνια τῆς ζωῆς του. Τό γήϊνο σκεῦος του φυτεύθηκε στό περιβόλι τῆς Παναγίας στόν τόπο τῆς μετανοίας του, ἐκεῖ ὑψηλά στόν Ἄθωνα, στήν Κερασιά, ἡ ψυχή του ὅμως εἰσῆλθε στόν Μυστικό Παράδεισο τῆς Θεομητορικῆς ἀγκάλης, γιά νά ἀναπαύεται ἐκ τῶν κόπων του μέχρις ὅτου οἱ Ἀγγελικές σάλπιγγες θά τόν ἐγείρουν στήν κοινή ἀνάσταση. Κατά τόν οὐρανοβάμονα Ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν Παῦλο ἔχομε χρέος νά ἐνθυμούμεθα τούς πνευματικούς μας πατέρας, οἱ ὁποῖοι μᾶς ἐδίδαξαν τήν πνευματική ζωή, νά ἐξετάζωμεν τήν ἔκβαση τῆς ζωῆς τους καί νά μιμούμεθα τήν πίστη καί τήν ἁγία ζωή τους: Κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης «τρία τά χαρακτηριζόμενα τοῦ χριστιανοῦ τόν βίον ἐστί, πρᾶξις, λόγος, ἐνθύμιον». Καί τά τρία ὁ π. Φώτιος ὑπηρέτησε καί ἐπεδίωξε μέ μεγάλη συνέπεια. Ἐβίαζε ἑαυτόν ἀπό τήν νεανική του ἡλικία νά εἶναι

γνήσιος καί ἀκίβδηλος. Δέν ἔλεγε πολλά, ἔπραττε περισσότερα καί ἐφλόγιζε τόν νοῦν του μέ τήν φλόγα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ οὐρά-

φανίσεις, δέν καλλιεργοῦσε τίς γνωριμίες καί δυσανασχετοῦσε, ὅταν μερικά πνευματικά του παιδιά ἀπό ὑπερβάλλουσα ἀγάπη καί ζῆλο

νιες ἀναβάσεις, ὅπως ἀκριβῶς τίς διδάχθηκε ἀπό τόν διακριτικό Γέροντά του ἅγιο Πορφύριο. Ὁ μακαριστός Γέροντας ἦταν πολύ αὐστηρός εἰς τά θέματα τῆς πίστεως καί τῆς ἠθικῆς ζωῆς, ἀλλά καί πολύ ἐπιεικής ἐκεῖ, πού ἄρχιζε ἡ διαδικασία τῆς μετανοίας. Στήν ἐξομολόγηση χρησιμοποιοῦσε κατάλληλη θεραπεία γιά κάθε ἄνθρωπο. Μέ πατρική ἀγάπη προσέφερε τό κατάλληλο φάρμακο στήν ἀνάλογη στιγμή, διότι ὅπως λέγει καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος «ἔστιν ὅτε τό ἑτέρου φάρμακον, ἑτέρῳ δηλητήριον γίνεται, ἔστι δέ ὅτε καί τό αὐτό τῷ αὐτῷ κατά μέν τόν οἰκεῖον καιρόν προσφερόμενον, φάρμακον γίνεται· ἐν οὐ καιρῷ δέ πάλιν δηλητήριον καθίσταται». (Κλίμαξ 26, 20). Ἡ πολυχρόνια ἄσκηση, ἡ συνεχής μελέτη τῶν πατερικῶν κειμένων, ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή καί ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ τόν κατέστησε περιζήτητο πνευματικό ἰατρό, πρός τόν ὁποῖο κατέφευγαν χιλιάδες πονεμένοι ἄνθρωποι, ἐκζητητές τῆς ἁγιότητος. Ἄνθρωποι πάσης τάξεως, ἡλικίας καί μορφώσεως κατέκλυζαν καθημερινά τόν Ἅγιο Νικόλαο στά Καλλίσια καί μετά ἐδῶ τήν Ἱερά Μονή Δαμάστας, γιά νά ἐναποθέσουν στό πετραχήλι του τά ἁμαρτήματα καί τά προβλήματά τους καί νά λάβουν τήν θεραπευτική ἀγωγή. Ἦταν ὁδηγός ψυχῶν μέ βαθύτερη ἐμπειρική ἀνθρωπογνωσία καί σπάνιο χάρισμα διακρίσεως. Ἄξιο παρατηρήσεως εἶναι ὅτι δέν ἐπεδίωξε δημόσιες σχέσεις καί ἐμ-

τόν διαφήμιζαν ὡς προορατικό καί ἅγιο. Ὁ π. Φώτιος ὅ,τι ἔκανε τό ἔκανε ἀπό ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο. Ἐφοβεῖτο τούς ἐπαίνους. Ζοῦσε καί μετέδιδε τήν ἀγάπη πρός τή θεία Λατρεία. Τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἦταν ἡ ζωή του καί ἡ χαρά του. Ἡ ἀγάπη του στήν Θεία Λατρεία, ἡ ὑπακοή του στήν Ἐκκλησία, ὁ πνευματικός σύνδεσμος μέ τόν οἰκεῖο Ἐπίσκοπο καί ὁ σεβασμός του πρός ὅλους τούς Ἐπισκόπους καί Ἱερεῖς, ἡ ἐφαρμογή τῶν θείων ἐντολῶν καί ὁ καθημερινός πνευματικός ἀγώνας συνέθεταν τόν ἐκκλησιαστικό του χαρακτῆρα καί τό γνήσιο ἐκκλησιαστικό του φρόνημα. Δι᾽ ὅλα ζητοῦσε τήν Ἐπισκοπική εὐλογία. Ὄχι διά λόγους καλῆς συμπεριφορᾶς καί συνεργασίας, ἀλλά κυρίως γιά τήν δύναμη τῆς Ἐπισκοπικῆς εὐλογίας λέγων, ὅτι ἡ εὐλογία τοῦ Ἀρχιερέως εἶναι πανοπλία Χριστοῦ καί ὅτι «ὁ λάθρα τοῦ Ἐπισκόπου τι πράσσων τῷ διαβόλῳ λατρεύει» κατά τόν θεοφόρον Ἰγνάτιον. Σέ μερικά πνευματικά του παιδιά, πού ἐσκανδαλίζοντο μέ τίς ἐνέργειες Ἐπισκόπων, Ἡγουμένων, Ἱερέων, ἔλεγε ὅ,τι ὑπογραμμίζει καί ὁ Χρυσορήμων Ἰωάννης: «Εἰ μέν δόγμα ἔχει διεστραμμένον κἄν ἄγγελος ἦ, μή πείθου. Εἰ δέ ὀρθά διδάσκει, μή τῷ βίῳ πρόσεχε, ἀλλά τοῖς ρήμασιν». Γιά ὅλους εἶχε νά πεῖ τόν καλό λόγο. Καί ἐκεῖ ὅπου ὑπῆρχε ἀκαταστασία καί ταραχή, ἔβλεπε νά ἔρχεται ἡ γαλήνη. Εἶχε τήν ἐλπίδα

του στό Θεό καί ἔμενε στό θέλημά Του μέ πολλή ἀγάπη. Ὁ ἀείμνηστος Γέροντας Φώτιος Κερασιώτης ἦταν μοναδικός. Ἦταν θεωρητικός, τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς, ἦταν ὅμως καί τῆς ἐνθέου πράξεως. Ὁ συνδυασμός θεωρίας καί πράξεως τόν ἀνήγαγε σέ μεγάλη πνευματική προσωπικότητα, γιά τήν ὁποία μαρτυροῦν ὅσοι τόν ἐγνώρισαν καί μάλιστα ἡ ἀξία τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν, ὅλων ὑμῶν δηλαδή, Ἱερέων, Μοναχῶν, Μοναζουσῶν καί λαϊκῶν, πού ἀποτελεῖτε ἐκλεκτό λεῖμμα τῆς Ἐκκλησίας σέ μιά κοινωνία, πού ἔχει ἀνάγκη ἀπό γνήσιο ἐκκλησιαστικό φρόνημα. Χωρίς ἀκρότητες, χωρίς εὐφάνταστους μετεωρισμούς, χωρίς ἐπικίνδυνους γεροντισμούς καί ψυχολέθρους φατριασμούς, ἀλλά ἀπό γνήσια πίστη, ἀνυπόκριτη ἀγάπη, χριστομίμητη ὑπακοή, ὅπως ἀκριβῶς τά ἔζησε καί τά ἐδίδαξε ὁ ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενος ἀγαπητός μας Γέροντας π. Φώτιος. Ἡ παρουσία του στήν Μητρόπολη, ἀπό τήν ὁποία ξεκίνησε, ἦταν μεγάλη εὐλογία γιά ὅλους μας. Εἴχαμε τήν αἴσθηση ὅτι καθώς ἀτένιζε ἀπό τήν περίβλεπτη Ἱερά Μονή Δαμάστας τήν πόλη τῆς Λαμίας, τήν ἐσκέπαζε μέ τήν ἀγάπη του καί τίς προσευχές του. Τά 14 χρόνια, πού ἔζησε ἐδῶ, ἀνήκουν στήν πιό πνευματική περίοδο τῆς Ἱ. Μονῆς ἀπό τῆς ἱδρύσεώς της. Ὁ μακαριστός Γέρων π. Φώτιος ἐβάδισε ἐπί τά ἴχνη τῶν ἁγίων Πατέρων. Ὑπῆρξε ἄξιο πνευματικό τέκνο τοῦ προορατικοῦ καί διορατικοῦ π. Πορφυρίου. Ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας τόν κατατάσσει στίς μεγάλες σύγχρονες ἁγιασμένες μορφές καί εὔχεται ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ἁγίας ψυχῆς του «ἔνθα ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος καί ἡ ἡδονή τῶν καθορόντων τό ἄρρητον κάλλος τοῦ Θείου προσώπου». Λυπούμεθα ὡς ἄνθρωποι διά τόν χωρισμό, ἀλλά ὡς χριστιανοί χαρήκαμε, ὅπως καί ὁ θεῖος Χρυσόστομος λέγει: «οὐκ ἀξία δακρύων ἡ τελευτή τῶν δικαίων, ἀλλά χαρᾶς. Χαίρομεν ὅταν ἴδωμεν δίκαιον τελειωθέντα. Ὁ θάνατος τῶν ἁγίων οὐκ ἔστι θάνατος, ἀλλά μετάστασις ἀπό τῶν ἐλαττόνων ἐπί τά βελτίῳ, ἀπό τῶν συνδούλων ἐπί τόν Δεσπότην, ἀπό τῶν ἀνθρώπων πρός τούς Ἀγγέλους». Ἐκεῖνο πού μᾶς παρηγορεῖ καί μᾶς ἐνισχύει εἶναι «ἡ πρός τόν Θεόν αὐτοῦ παρρησία», τήν ὁποία ἐπικαλούμεθα ὑπέρ τῆς Ἱερᾶς Ἀδελφότητος, τῶν οἰκείων του, τῶν πνευματικῶν του τέκνων καί πάντων τῶν ἐπικαλουμένων τήν πατρική του πρός Κύριον μεσιτεία. Ἀμήν».

Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου Ζιόμπολα

Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπικεφαλίδα τοῦ λόγου τοῦ Βρυεννίου στὰ ἐκεῖ ἀνάκτορα. Ἤδη τὸ θέμα τῆς ἠθικῆς ἐκτροπῆς ἐδόθηκε. Εἰς τὸν λόγον αὐτὸν ἐπισημαίνει, διεκτραγωδεῖ τὴν ἀπαράδεκτη ἐκτροπὴ τῆς ἐποχῆς καὶ διὰ τολμηρῶν ἐκφράσεων κρούει τὸν κώδωνα τοῦ ἐπερχομένου κινδύνου. Ἀπὸ τὸν πολυσέλιδον αὐτὸν λόγον σταχυολογοῦμε ἐλάχιστα καὶ δὴ τὰ βασικὰ τῆς τότε γενικῆς διαφθορᾶς. (Οἱ ὑπογραμμίσεις ἡμέτερες). «…Οὐδαμοῦ σπλάγχνον χριστιανικόν, οὐδαμοῦ δάκρυον συμπαθές, οὐδαμοῦ παράκλησις ἐν Χριστῷ… ἰδοὺ γὰρ γεγόναμεν ὑπερήφανοι, ἀλαζόνες, φιλάργυροι, φίλαυτοι, ἀχάριστοι, ἀπειθεῖς, λιποτάκται, ἀνόσιοι, ἀμετανόητοι, ἀδιάλλακτοι· οἱ ἄρχοντες ἡμῶν ἀνόμων κοινωνοί, οἱ ἐπιστατοῦντες τοῖς πράγμασιν ἅρπαγες, οἱ κριταὶ δωρολῆπται, οἱ νεώτεροι ἀκόλαστοι, οἱ γηράσαντες πάροινοι (μέθυσοι), οἱ πάντες ἀχρεῖοι· ὅθεν ἀπόλωλεν εὐλαβὴς ἀπὸ γῆς, οὐχ εὕρηται φρόνιμος, πάλαι παρήχθη σοφός, οὐκ ἔστιν ὁ συνιὼν οὐκ ἔστιν ὁ διορθούμενος, ὁ ἐπιστρέφων… ἡ νόσος καθολική, χαλεπὸν τὸ τραῦμα, ἀπαραμύθητος ἡ συμφορά… καὶ τὰ πέρυσι βέλτιστα τῶν ἠθῶν… Τὴν χώραν ἡμῶν ἐνώπιον ἡμῶν ἀλλότριοι κατεσθίουσι… Καταπεφρόνηται τὰ τῆς Ἐκκλησίας, διέφθαρται τὰ τῆς βασιλείας, δονεῖται τὸ πᾶν· ἔνθεν ἀγαρηνοὶ διώκουσιν ἡμᾶς, ἐκεῖθεν Σκύθαι λυμαίνονται… Ἀπώλειαι μυρίαι κύκλῳ καὶ πανταχόθεν ἡ τοῦ Θεοῦ ὀργὴ ἀφικνεῖται, ὄψεις γὰρ ἡμῖν ἐγένοντο πόρνης. »…Τί τὸ κινοῦν τὸν Θεὸν καθ᾽ ἡμῶν, ὅτι ἔστιν ἁμαρτία ἐνεργουμένη, αὕτη ἐνεργεῖται πρὸ χρόνων πολλῶν κατὰ τὴν μεγαλόπολιν ταύτην, καὶ τὰς ὑπ᾽ αὐτὴν ἐπαρχίας. Ἀμετανόητος, ἀνεξομολόγητος, ἀσυγχώρητος, καὶ κατὰ κράτος ἰδοὺ βεβασίλευκε, καὶ τότε γὰρ λέγεται βασιλεύειν ἡ ἁμαρτία, ὅταν οἱ πράττοντες καὶ λέγωνται καὶ πιστεύωνται εἶναι ἅγιοι· καὶ ὄντως τοῦτό ἐστιν ὁ ἔσχατος τῆς ἀδικίας ὅρος, ὅπερ τις τῶν ἔξω φησὶ τὸ δίκαιον εἶναι μὴ ὄντα. Ἀλλ᾽ ἧκεν ἡμῖν ὁ λόγος πρὸς αὐτὸ τὸ κεφάλαιον. »Ἀπὸ καταβολῆς κόσμου μέχρι τῆς τοῦ παντὸς συντελείας μεῖζον ἁμάρτημα οὔτε γέγονεν οὐδὲ γενήσεταί πω, τοῦ πωληθῆναι τιμῆς καὶ ἀγορασθῆναι τὸν Κύριον· ἐκεῖνο γοῦν τὸ φοβερὸν καὶ φρικῶδες ἁμάρτημα, τὸ ἅπαξ ποτὲ τολμηθὲν παρὰ τοῦ προδότου Ἰούδα, καὶ νῦν καθ᾽ ἑκάστην τολμᾶται παρὰ πολλῶν. Ὤ φεῖσαι, Κύριε, Κύριε! Τοῦ το πρὸ πάντων, καὶ ὑπὲρ πάντα, θεοσταγεῖς ἡμᾶς εἶναι, καὶ δεινοῖς μυρίοις ἐνόχους προφανῶς ἀπεργάζεται· ἐὰν γὰρ καὶ πολλὰ ἔστι παρ᾽ ἡμῖν ἕτερα… ἀμέλει καὶ ὅσα τῷ γένει ἡμῶν ἐπήνεκται χαλεπά, τοῦ τῶν ἄλλων μάλιστα πάντων ἔχει τὸ αἴτιον, καὶ ταῦτα πάσχομεν, τοῖς Ἑβραίοις, καὶ χείρω, ὅτι ταὐτὰ ἁμαρτάνομεν ἐκείνοις καὶ χείρονα. Τί δήποτε; ὅτι αὐτὸ ἐστιν ἐκεῖνο τὸ σῶμα τοῦ δεσπότου Χριστοῦ, τὸ ὑπὲρ τοῦ κόσμου σφαγέν, καὶ αὐτὸ ἐστιν ἐκεῖνο τὸ αἷμα τὸ ὑπὲρ τῶν κατακρίτων ἡμῶν ἐκχυθέν, ὃ πάλαι μὲν ἐπώλησεν ὁ Ἰσκαριώτης, ἠγόρασαν δὲ οἱ Ἑβραῖοι, τὸ ὁποῖον καὶ σήμερον πωλοῦσι πολλοὶ τῶν οὕτω λεγομένων πνευματικοί, ἀγοράζει δὲ πᾶς ὁ ἔχων ἀργύριον καὶ τὸ δὴ χεῖρον, ὅτι πολλοὶ τῶν ἱερέων ἀ σελγαίνουσι συνειδότες, καὶ ἀναίδην τῇ σεβασμίᾳ τραπέζῃ πάντες προσίασι καὶ ἱερουργοῦσιν. Εὐλόγως ἐνταῦτα θρηνῆσαι μέγα καὶ ἀνοιμῶξαι πικρόν, τοῦτό ἐστι τὸ ἔκπαλαι προᾳδόμενον παρά τε ἱερέων καὶ μοναχῶν, τὸ γένος ἡμῶν ὑποστήσεσθαι. »… Καὶ σκοπεῖτε, ὅτι ἁμαρτημάτων οὐδεμία συγχώρησις παρ᾽ ἐκείνοις ἀχρύσως τελεῖται, ροπὴ δὲ πᾶσα καὶ σπουδὴ τούτοις ἐστὶν ἀπέραντος πρὸς τὸ χρηματίζεσθαι· καὶ ὅταν τις αὐτοῖς παρῇ ἐξομολογησόμενος, ὡς μέγα προσπεσὸν ταῖς χερσὶν αὐτῶν προσίενται θήραμα (προσφορά)· ταύτῃ τοι καὶ ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος, ἂν τὸν φίλον αὐτοῖς προσφέρει χρυσόν, τοῦτον χωρὶς πάσης ἀναβολῆς ἄξιον κρίνουσι θείας Κοινωνίας· κἂν κατεγνωσμένος αὐτῷ ὁ βίος καὶ ρυπαρός, ὁ χρυσὸς αὐτῷ πάντα γίνεται, εὐτρεπισμός, κάθαρσις, καὶ τελείωσις, τὸν ὁποῖον ἐὰν μὴ παράσχῃ οὐκ ἂν ἄρα συγχωρηθείη, ἐὰν καὶ ἄξιός ἐστι τὰ μάλιστα καὶ πρὸς σώφρονα βίον ἐξησκημένος· ὅταν δὲ τοῦ χρυσοῦ καταβολῇ δοκοῦσιν αὐτίκα (ἀμέσως) καὶ τὴν συγχώρησιν παρέχουσι… Πρὸς δὲ τοὺς χρυσίον παρέχοντας ἐδίδετο πλουσίως, πόσων τὰ καθ᾽ ἡμᾶς θρήνων ἄξια; Ἀπὸ τῶν χειρῶν αὐτῶν τό αἷμα τῶν ἀπολλυμένων ψυχῶν ἀπαι-

τήσει Κύριος· ἡ γὰρ ἀπληστία τούτων αὕτη… οὐ διὰ τὴν τῶν ψυχῶν σωτηρίαν, οὐδὲ διὰ τὴν τῆς λογικῆς ποίμνης διοίκησιν, ἀλλὰ διὰ χρυσόν». Ὄχι μόνον ἐκεῖνοι οἱ ἱερεῖς πωλοῦσαν τὸ Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ πρωτίστως διὰ μέσου τοῦ χρυσοῦ (ἀντὶ γιὰ μυστηριακὴ ἐξομολόγηση καὶ ἄφεση ἁμαρτιῶν), ρυθμιζόνταν οἱ ἁμαρτίες τοῦ καθενὸς καὶ αὐθαιρέτως παρέχετο ἡ συγχώρηση. Ὄντως πρωτάκουστα, ποὺ θυμίζουν παπικὰ συγχωροχάρτια, πλὴν κάνοντάς τα ὀρθόδοξοι ξεπερνοῦσαν σὲ κατάπτωση ἐκείνους. «Κἂν κατεγνωσμένος ὁ βίος ἑκάστου, ὁ χρυσὸς αὐτῷ γίνεται κάθαρσις καὶ τελείωσις». Καὶ ὁ πλέον ἔνοχος ψυχικὰ «ἀκαριαῖα» εὑρίσκετο ἁγνός. Προφανῶς, αὐτὴ ἡ πρωτοφανὴς κατάντια κληρικῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, δὲν εἶναι γιὰ ὅλους σήμερα νὰ γίνει γνωστή, ἀφοῦ ὑφίσταται ἀντικληρικὸ πνεῦμα καὶ λόγῳ παραβάσεων κληρικῶν τῶν καιρῶν μας, ὁπότε φυσικὰ τὸ μένος νὰ αὐξηθεῖ. Στὸν «Ο.Τ.» ὅμως, ποὺ γράφονται ἔχει τὴ θέση του νὰ γίνει γνωστὴ ἡ ἐκτροπὴ δηλαδὴ σὲ θρησκευομένους, ὡς μιὰ τόσο βασικὴ συνέπεια τῆς πτώσεως.

Καὶ τὸ φοβερὸν καὶ ὡς ἄκουσμα ὡς ἐμπειρία τοῦ Βρυεννίου

«Πολλάκις καὶ σήμερον, περιερχομένου μου τὰς ρύμας τῆς Πόλεως, προσαῖται μυρίοι καὶ χῆραι πρός με μεγαλοφώνως ταύτην ἀφῆκαν τὴν φωνήν· διὰ τὸν Χριστὸν αὐτόν, καὶ διὰ τὴν ψυχήν σου, δός μοι δουκᾶτον,1 ἵνα δώσω καὶ κοινωνήσω· ἐπειδὴ οὐ θέλει με ὁ πνευματικὸς κοινωνῆσαι, εἰ μή τι τούτῳ παρέξομαι». »… Διὰ ταῦτα ἔφθασεν ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τὸ γένος ἡμῶν… διὰ ταῦτα πῶς οὐ διαρρήγνυται τὸ πάχος τοῦτο τῆς γῆς, καὶ δέχεται ζῶντας ἡμᾶς. Εἶτα τολμήσοι τις ἡμᾶς ἐγκαλεῖν, ὅτι σφοδρῶς αὐτῶν καθασπόμεθα; (προσβάλλουμε). Θεῖοι περιφρονοῦνται νόμοι, πατέρων ὅρια ὑπερβαίνονται, πωλεῖται τὰ θεῖα, βασιλεῦσαι ἡ ἁμαρτία βιάζεται, καὶ πρέπει ὅλως ἐνδοῦναι, ἢ χρὴ ἐν τούτοις σιγᾶν; καὶ ποῖος ᾅδης τοῦτο ἐρεύξεται;». Πῶς νὰ παραμείνει πλέον ἡ Πόλη στοὺς Χριστιανούς; Πῶς ἡ Σκέπη τῆς Παντάνασσας νὰ εἶναι ἀκόμη ὑπὲρ τῆς Πόλεώς της. Περὶ τίς δέκα καὶ πλέον πολιορκίες στὸ παρελθὸν σώθηκε ἡ Βασιλεύουσα. Τὸ 1453 ἄνευ θείας βοηθείας, ἴσχυσε ἡ δύναμη τοῦ ἰσχυροτέρου, τοῦ Τούρκου δυνάστη καὶ ἦταν ἀρχὴ ὠδίνων. Κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενο καὶ μετὰ ἀπὸ τέτοια ἐκτροπή, «ἦταν θέλημα Θεοῦ, ἡ πόλη νὰ τουρκέψει». Καὶ τέλος: «Ἐγὼ δὲ ὅταν τὸ τοῦ Σωτῆρος ἐνθυμηθῶ, ὅτι τῶν ἄλλων ἁμαρτημάτων λόγοις ἀπάγων, τοῖς τὸ ἱερὸν βεβηλώσασιν οὐ παρῄνεσεν, οὐδ᾽ ἤλεγξε μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐπῆλθεν ὀργῇ καὶ ἐπιπεσών καὶ μαστίξας ἐξέβαλε πάντας τοῦ ἱεροῦ, ἐκεῖνο φημι χρῆναι πιστεύειν, φοβεράν τινα δίκην τοῖς ἱεροκαπήλοις ἐναποκεῖσθαι».2 Κάνει μία σύγκριση τρόπον τινὰ αὐτῆς τῆς ἐκτροπῆς ἐκείνων τῶν ἱερέων, μὲ τὸν τρόπο – συμπεριφορά, ποὺ ὁ Χριστὸς ἐνήργησε στοὺς ἐμπόρους καὶ ὄχι μόνον στὶς στοὲς τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος, τοὺς ὁποίους δὲν ἤλεγξε ἁπλῶς, ἀλλὰ «ἐπιπεσὼν καὶ μαστίξας», ἔλαβε τὸ μαστίγιο, ἀνέτρεψε τραπέζια κ.λπ. Πόσο πιὸ ἀφαντάστως ἔνοχοι εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ἱερεῖς ὡς πρὸς τὴν πώληση τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ; Γιὰ τὴν ἀχαρακτήριστη ἐκείνη πράξη τῶν τότε Βυζαντινῶν πλανᾶται ἕνα ἐρώτημα. Διὰ νὰ εἶναι γνώστης ὁ μοναχὸς Βρυέννιος καὶ περὶ αὐτοῦ νὰ ὁμιλεῖ δημόσια καὶ σὲ ὑψηλὰ πρόσωπα τοῦ ἐκεῖ Κράτους, ἄρα ἐκ τῶν πραγμάτων τὸ γνώριζε ὁ Πατριάρχης Ἰωσήφ (;) ἡ Σύνοδος, οἱ Ἀρχιερεῖς. Πῶς ἄφησαν καὶ «θέριεψε» τέτοια σκανδαλώδη ἐνέργεια; Πόσο ἔνοχοι εἶναι καὶ ὅλοι αὐτοὶ πρωτίστως στὸ Θεό; Μήπως εἶχαν καὶ αὐτοὶ μερίδιο ἀπολαβῶν; Τό ἐρώτημα μένει ἀναπάντητο φυσικά.

Ὑποσημειώσεις:

1. Δουκᾶτον: Παλαιόν, νόμισμα πολλῶν κρατῶν τῆς Εὐρώπης, χρυσοῦ κατὰ κανόνα, ἐν ἰσχύει ἀπὸ τοῦ ιβ´ ἕως τοῦ ιθ´ αἰῶνος. 2. Ἰωσὴφ Βρυεννίου. Τὰ εὑρεθέντα. Ἐκδόσεις Βασ. Ρηγοπούλου Τόμος β´ ἔκδοσις δευτέρα Θεσ/νίκη 1990 σ. 201–212.

Ἡ Ἱεραρχία θὰ συζητήση διὰ τὸν θεσμὸν τῆς οἰκογενείας

Συμφώνως πρὸς πληροφορίας τοῦ «Ἁγιορειτικοῦ Βήματος», ὑπὸ ἡμερομηνίαν 5ην Ἰουνίου:

«Στὶς 15, 16, 17 καὶ 18 Ὀκτωβρίου 2013 ὁρίσθηκε νὰ συγκληθεῖ ἡ ἐτήσια συνεδρίαση τῆς Ἱεραρχίας μὲ θέμα “Ὁ ρόλος τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας στὴ σύγχρονη ἑλληνικὴ κοινωνία”. Αὐτὸ ἀποφασίσθηκε στὴ σημερινὴ συνεδρίαση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ὁποίας συζητήθηκε ἐπίσης τὸ θέμα τῶν δαπανῶν τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς καὶ τῶν Μητροπόλεων τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως ἀνακοινώθηκε, τὸ 2012 δαπανήθηκαν 106.073.854,17 εὐρὼ γιὰ τὴ συντήρηση καὶ τὴ λειτουργία τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Ἱδρυμάτων

καὶ γιὰ φιλανθρωπικοὺς καὶ κοινωνικοὺς σκοπούς. Ὅπως ἀνακοινώθηκε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο, “Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀσκεῖ τεράστιο κοινωνικὸ καὶ φιλανθρωπικὸ ἔργο πρὸς ἀνακούφιση τῶν πασχόντων καὶ ἀναξιοπαθούντων ἀδελφῶν μας, τὸ ὁποῖο ἐπιτελεῖται μὲ 700 περίπου Ἱδρύματα στὴν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν καὶ τὶς Ἱερὲς Μητροπόλεις. Παράλληλα, μὲ τὴν μέριμνα τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καὶ τῶν Μητροπόλεων, προσφέρονται μὲ ἀγάπη καὶ διάκριση, καθημερινά, περισσότερες ἀπὸ 50.000 μερίδες φαγητοῦ, σὲ συνανθρώπους μας ἡμεδαποὺς καὶ ἀλλοδαπούς, ποὺ καταφεύγουν στὰ συσσίτια τῆς Ἐκκλησίας”, ἀναφέρει ἡ Ἱερὰ Σύνοδος».

14 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

Σελὶς 7η

ΚΑΥΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ… ΣΑΡΩΤΙΚΑΣ ΑΛΛΑΓΑΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΖΩΟΓΩΝΗΣΙΝ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

καρδιές μικρῶν καί μεγάλων τηλεθεατῶν ἦταν: “Ἡ χαρά τοῦ ἔρωτα”. Οὔτε μιά φορά δέν ἀκούστηκε ἀπό ἀμφοτέρους ἡ λέξη γάμος, οὔτε κἄν καί ὑπονοήθηκε. Οὔτε ὁ ἕνας οὔτε ὁ ἄλλος μπορέσατε νά προφέρετε τή λέξη γάμος, ἴσως γιά νά μή κακοχαρακτηρισθεῖτε ἀπό τούς κοσμικούς νέους, ἀγόρια καί κορίτσια, πού σᾶς ἄκουγαν καί σᾶς ἔβλεπαν. Ἴσως σκεφτήκατε: στό σπίτι τοῦ κρεμασμένου δέν μιλᾶνε γιά σχοινί… Λυπούμαστε βέβαια, διότι ἡ ἀποστασία μας, ἡ ἁμαρτωλότητά μας, μικρῶν καί μεγάλων, μᾶς ἔφερε σ᾽ αὐτό τό ἀδιέξοδο, νά μή μποροῦν τά παιδιά μας νά κάνουν γάμο λόγῳ τῆς δεινῆς κρίσεως. Ἡ ἀφροσύνη μας, ὁ σπάταλος παρελθών βίος μας, ἡ ὄντως βαρειά ἔνοχη ἀνοχή ὅλων μας στή βδελυκτή γιά τό Θεό πορνεία, στή μοιχεία, στήν ἀσυγχώρητη, κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο, ὁμοφυλοφιλία, στίς χιλιάδες ἐκτρώσεις, ἔδωσε τά δικαιώματα στούς ντόπιους καί ξένους δυνάστες νά μᾶς ποδοπατοῦν, νά μᾶς γκρεμίζουν τήν πολυτίμητη ἁγία ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας, νά ἐξευτελίζουν τή μοναδική θεανθρώπινη παιδεία μας καί νά ἐκποιοῦν ἀδίστακτα ὅλον τό δημόσιο, τόν ἰδιωτικό καί πολιτιστικό πλοῦτο μας. Ὁ Ἅγιος Ἐθναπόστολος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἔλεγε στούς ὑπόδουλους ραγιάδες προγόνους μας, ὅτι οἱ Τοῦρκοι κατακτητές ὅλα μποροῦν νά σᾶς τά πάρουν. Τό Χριστό καί τήν ψυχή σας κανένας δέν μπορεῖ νά σᾶς πάρει, ἄν σεῖς οἱ ἴδιοι δέν τούς τά δώσετε. Ἔτσι κράτησαν τήν ἁγία μοναδικότητα τῆς ὀρθοδόξου ἀκαταβλήτου πίστεως. Ἀπορῶ καί ἐξίσταμαι, σεβαστοί ἅγιοι πατέρες! Κατά τήν ἱερά διακονία Σας στό τρισευλογημένο Μυστήριο, τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, πού ἐπιτελεῖτε, χειρίζεσθε τούς νέους καί τίς νέες μας μέ τά κοσμικά κριτήρια τῆς ψυχαναγκαστικῆς νοοτροπίας τῶν ψυχολόγων καί διαφόρων εἰδῶν ψυχοθεραπευτῶν; Ἐφόσον οἱ κοσμικοί ψυχοθεραπευτές δέν γνωρίζουν τήν παντοδύναμη ἄκτιστη Χάρη, πού καταξιώνει ὅλες τίς θεανθρώπινες λειτουργίες, τί ἄλλο μποροῦν νά συμβουλεύουν παρά νά νομιμοποιοῦν ἀπροϋπόθετα καί νά συγκατατίθενται ἀναγκαστικά στά ἀνθρώπινα πάθη; Τά θεωροῦν μάλιστα ὡς κατά φύσιν ἀρετές. Ὅμως μέ τήν πολλαπλῆ χρήση καί ἐναλλαγή τῶν ἐρωτικῶν συντρόφων βουλιάζει ὁ νέος στήν αὐξανόμενη καί ὀγκούμενη κατάθλιψη, φυσικό ὑποπροϊόν τῆς ἁμαρτίας, κατά τούς φιλόθεους καί φιλανθρωπότατους ἁγίους Πατέρες. Σεβαστοί πατέρες, ἀπορῶ καί ἐξίσταμαι γιά τίς ἐπί μέρους χτυπητές ψυχολογικές φράσεις, τούς ὅρους καί τίς μεθόδους, πού δανείζεσθε ἀπό τούς οὑμανιστές, τάχα ἐπιστήμονες, γιά νά ἀμνηστεύσετε τά πολλαπλᾶ πάθη τῶν σαρκικῶν πτώσεων καί νά ἐνθαρρύνετε τούς νέους νά μή ἀνησυχοῦν, ἐνῷ λιμνάζουν καί σαπίζουν παθητικά μέσα “στή χαρά τοῦ ἔρωτα”. Ταπεινῶς φρονῶ ὅτι ἡ κορύφωση τοῦ τηλεοπτικοῦ δράματος τῆς 26ης Μαΐου στό Ἀρχονταρίκι βρίσκεται στόν εὐτελισμό τῶν παραδοσιακῶν ἱερέων – πνευματικῶν, πού ἐπειδή, κατά τήν ἐκτίμησή σας, δέν κατάφεραν νά ζήσουν τή “χαρά τοῦ ἔρωτα”, μπερδεμένοι οἱ ἴδιοι προσπαθοῦν νά ἐπιβάλουν τά ἀπωθημένα τους στούς ἄλλους. Ὁ νοσηρός γεροντισμός βασανίζει σαδιστικά τούς νέους, πού θέλουν οἱ γέροντες νά πατρονάρουν, καθώς ἰσχυρίζεσθε, καί τούς πειθαναγκάζει τούς νέους σέ ἀνέραστες ψυχαναγκαστικές νοσηρές καταστάσεις. Σεβαστοί πατέρες, δικαίωμά σας εἶναι νά λέτε αὐτά, πού λέτε καί νά θεωρεῖτε τούς ἄλλους ἱερεῖς ἀγράμματους, ἀνέραστους ἀνώριμους, ἄσχετους μέ τήν ἐν Χριστῷ πνευματική ἄσκηση. Ἐπιτρέψατέ μας ὡστόσο νά σᾶς ἐκφράσουμε τό βαθύτατο πόνο μας, γιατί, ἐνῷ θά ἔπρεπε ὡς ἄγαμοι διακριτικοί Κυρηναῖοι νά συμπαρίστασθε στό σκληρό ἀγῶνα τῶν μαχίμων ἐφημερίων τῆς ἁγίας Ἑλλαδικῆς Ἐκ κλησίας μας, στόν ἀγῶνα γιά τήν προσφορά τῆς καλῆς ἐν Χριστῷ παιδείας στά παιδιά μας, στά ἐγγόνια μας καί στά βαρυανασαίνοντα πνευματικά μας τέκνα, ὅμως δια-

ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ως γὰρ ἡ ἕνωσις αὐτὴ γίνεται, οὐ χωρὶς τῆς ἡμῶν γνώμης. Πάντες γὰρ ἕν σῶμά ἐσμεν, ὅτι ἐκ τοῦ ἑνὸς ἄρτου μεταλαμβάνομεν, καθώς φησιν ὁ θεῖος Ἀπόστολος».2 Ὁ ἀτρόμητος ὁμολογητὴς τῶν θεανθρωπίνων ὀρθοδόξων ἀληθειῶν ἀναγγέλλει εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ὅλων τῶν κόσμων: «Τὸ γὰρ κοινωνεῖν παρὰ αἱρετικοῦ ἢ προφανῶς διαβεβλημένου κατὰ τὸν βίον ἀλλοτριοῖ Θεοῦ καὶ προσοικειοῖ τῷ Διαβόλῳ».3 Κατὰ τὸν ἴδιον ὁ ἄρτος τῶν αἱρετικῶν δὲν εἶναι «Σῶμα Χριστοῦ».4 Διὰ τοῦτο, «Ὡς οὖν ὁ θεῖος ἄρτος ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων μετεχόμενος, πάντας τοὺς μετόχους ἕν σῶμα ἀποτελεῖ· οὕτω δὴ καὶ ὁ αἱρετικὸς κοινωνοὺς τοὺς οὕτω αὐτοῦ μετέχοντας ἀλλήλων ἀπεργαζόμενος, ἕν σῶμα ἀντίθετον Χριστῷ παρίστησι.5 Ἐπὶ πλέον, «Ἡ παρὰ τῶν αἱρετικῶν κοινωνία οὐ κοινὸς ἄρτος, ἀλλὰ φάρμακον (=δηλητήριον), οὐ σῶμα βλάπτον, ἀλλὰ ψυχὴν μελαῖνον καὶ σκοτίζον».6

Ὑποσημειώσεις:

1. Πρβλ. Κανόνα ΑΓ´ τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου. 2. Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Ἐκδ. Ὀρθ. πίστεως 4, 13, PG 94, c. 1149. 1152. 1153. Πρεβ. Α´ Κορ. 10,17. 3. Θεοδώρου Στουδίτου, PG 99, c. 1668D. 4. Αὐτόθι, c. 1597Α. 5. Αὐτόθι, c. 1480CD. 6. Αὐτόθι, c. 1189C.

λέγετε νά τούς δημιουργεῖτε ἄλλας ἀκοάς, ἄλλες εἰκόνες, ἄλλους δρόμους ἀσύμβατους μέ τή δοκιμασμένη θεανθρώπινη Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅλο τό πνεῦμα τῆς ἁγίας ὀρθόδοξης θεανθρωπολογίας μας εἶναι σταυροαναστάσιμο. Χωρίς Σταυρό, χωρίς σκληρό, ἤπιο ἤ ἀνένδοτο ἐν Χριστῷ πνευματικό ἀγῶνα κατά τῶν σαρκικῶν παθῶν, οὔτε στά βιωτικά ὁ νέος ἤ ἡ νέα μποροῦν νά προκόψουν, οὔτε κατά μείζονα λόγο νά πορεύονται στήν ἐν Χριστῷ θέωση, πού εἶναι καί ὁ ὕψιστος προορισμός καί τῶν ἐγγάμων καί τῶν ἀγάμων ἀνδρῶν καί γυναικῶν Χριστιανῶν. Ὁ Μέγας Βασίλειος μέ τούς αὐστηρότατους Ἱερούς Κανόνες του κατά τῶν σαρκικῶν παθῶν ἦταν ἀνέραστος κατά Θεόν καί σαδιστής στήν ποιμαντική συμπεριφορά του πρός τούς νέους; Ἦταν ἄμοιρος τῆς φλογερῆς ἀγάπης πρός τόν Χριστό καί πρός τόν ἄνθρωπο; Πάντως, ἐφόσον δημοσίως διακηρύσσετε τά ἀσύμβατα μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη μας, εἴμαστε ὑποχρεωμένοι μολονότι οἱ ἐλάχιστοι καί οἱ χειρότεροι ποιμένες τοῦ Χριστοῦ νά ἐνημερώνουμε μικρούς καί μεγάλους γιά τίς γραμμές σας. Μόνο μέσα στό ἱερό Μυστήριο τοῦ γάμου καταξιώνεται, χριστοποιεῖται, χαλυβδώνεται ἡ χαρά τοῦ ἔρωτα. Μόνο μέσα στό ὄγδοο μυστήριο τῆς ἁγίας ἐν Χριστῷ Παρθενίας καταξιώνεται ὁ ἐν Χριστῷ ἄγαμος ἤ ἡ ἐν Χριστῷ ἄγαμη παρθένος καί ζοῦν τό θεῖο ἔρωτα. Ὅλα τά ἄλλα ἐπιχειρήματα καί εὐφυολογήματα ἐκτρέπουν τούς ἀνθρώπους στούς ἀτομικούς φιλοσοφικούς κρημνούς κατά τόν Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, καί τούς ὁδηγοῦν ἀργά ἤ γρήγορα στό χάος καί στή δυστυχία. Γνωρίζουμε κοπέλλες σάν τά κρῦα νερά καί παλληκάρια, πού ἀντιστάθηκαν στίς πιέσεις γιά προγαμιαῖες σχέσεις. Ἀφοῦ δυνατά, θερμά ἀγαπιώμαστε, γιατί νά μή ὁλοκληρώσουμε τίς σχέσεις μας, ἰσχυρίζονται κάποιοι ἄλλοι. Ἀφοῦ ἀντιστάθηκαν διακριτικά καί σθεναρά, πέτυχαν μετά τό χαρισματικώτατο Μυστήριο τοῦ Γάμου τή χαρά τοῦ ἔρωτα μέ τίς εὐχές τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας μας καί τοῦ πνευματικοῦ τους πατρός. Ὁ προηγούμενος ἀγώνας γιά τήν καθαρότητα προετοίμασε τό θαῦμα τοῦ Γάμου τῆς Κανᾶ. Στά πρόσωπα τῶν νέων ἀγοριῶν καί νέων κοριστιῶν, πού τούς παίρνατε συνέντευξη στό δρόμο γιά ἕνα τόσο σπουδαῖο θέμα σέξ – ἐρωτική σχέση, διακρίναμε ἕνα χαμόγελο ἀμηχανίας. Ἴσως δέν περίμεναν νά κατέβει στό πεζοδρόμιο ἕνα θέμα, πού μύχια καί ἀρχετυπικά τό θεωροῦν πολύ σημαντικό, ἔστω καί ἄν δέν ξέρουν ἤ δέν μποροῦν νά τό διαχειρισθοῦν σωστά, χριστιανικά. Γι᾽ αὐτό καί ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἀπό τούς πρώτους χριστιανικούς αἰῶνες ἀνήγαγε τήν ἐρωτική σχέση στό ἐπίπεδο ἑνός ἐξαιρετικοῦ κατά πάντα ἱεροῦ Μυστηρίου, πού συγκεφαλαιώνει ὁλόκληρη τή ζωή τῶν νεονύμφων, τῶν τέκνων, ἐγγόνων κ.λπ. καί τούς συνενώνει στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, μέ Μακαρία Κεφαλή τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστό καί μέλη Του τούς νεονύμφους καί ὅλους τούς μύριους ὀρθοδόξως βαπτισμένους χριστιανούς. Θησαυροί πολυτιμότατοι τό Εὐαγγελικό καί Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τοῦ Γάμου ἀπό τά ὁποῖα προέκυψε ἡ Ἱερά Ἀκολουθία τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου. Τό πρῶτο θαῦμα τοῦ Κυρίου μας ἐπετελέσθη ἐνώπιον τῆς Παναγίας Μητρός Του καί τῶν ἁγίων Μαθητῶν Του στό γάμο τῆς Κανᾶ. Δέν ἦταν καί τόσο ἀπαραίτητο νά γίνει τό νερό κρασί, ἀφοῦ σέ πολλούς γάμους τό κατωτέρας ποιότητος κρασί σερβίρεται στό τέλος. Ὅμως, κατά τόν Ἱερό Χρυσόστομο, ὁ Κύριος ἤθελε στό τέλος τῆς γαμήλιας εὐωχίας νά ὑπάρχει ὁ καλός οἶνος, προϊόν προερχόμενο ἀπό τήν περίσσεια τῆς θείας εὐλογίας τοῦ Κυρίου καί τῆς θαυματουργικῆς μεταποιητικῆς δυνάμεώς Του, ὥστε προϊόντος τοῦ χρόνου νά μή φθείρεται ἡ ἀγάπη τῶν συζύγων, ἀλλά κραταιούμενοι ἀπό τήν ἄκτιστη θεία Χάρη τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου, νά χαριτώνονται ἔτι περισσότερο διά βίου καί ὡς καταξιωμένοι ἅγιοι, νά γίνωνται μέλη τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Νά γιατί δέν πρέπει νά συχηματιζόμαστε μέ τό νεοφανές κοσμικό φρόνημα, πού προσπαθεῖ να ἐπηρε-

Σεβ. Φλωρίνης: Ὄχι εἰς τὴν λειτουργίαν καζίνο

Συμφώνως πρὸς τὴν ΕΡΑ (Ἑλληνικὴ Ραδιοφωνία) ὑπὸ ἡμερομηνίαν 7ην Ἰουνίου:

«“Ἡ λειτουργία τοῦ καζίνο στὴν Φλώρινα θὰ εἶναι καὶ ἡ καταστροφή της". Αὐτὸ τόνισε μεταξὺ ἄλλων ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης, Πρεσπῶν καὶ Ἐορδαίας κ. Θεόκλητος σὲ συνέντευξή του στὴν ΕΡΑ Φλώρινας ἀναφερόμενος στὰ ὅσα ἀκούγονται γιὰ τὴν λειτουργία τοῦ Καζίνο στὴν Φλώρινα τὸ Φθινόπωρο. Ἐπεσήμανε δὲ πὼς ἡ Μητρόπολη δὲν θὰ ἐπιτρέψει νὰ λειτουργήσει τὸ Καζίνο, θέση ποὺ εἶχε ἀπὸ τὴν ἀρχή, ποὺ ξεκίνησε ἡ διαδικασία νὰ δοθεῖ ἡ ἄδεια λειτουργίας του στὴν περιοχὴ ὑπογραμμίζοντας πὼς θὰ καταστραφοῦν πολλὲς οἰκογένειες. “Ἂν θέλει ἡ κυβέρνηση "πρόσθεσε τέλος" θὰ πρέπει νὰ βρεῖ ἄλλο τρόπο, γιὰ νὰ φέρει τὴν ἀνάπτυξη στὴν περιοχὴ κάνοντας ἀναπτυξιακὰ ἔργα, ποὺ θὰ δώσουν δουλειὰ στοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς, γιὰ νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κρίση, ποὺ μαστίζει τοὺς κατοίκους τῆς Φλώρινας”.

άζει τά παιδιά μας. Ἡ ἐλεύθερη συμβίωση, ὁ ἔστω προσωρινός πολιτικός γάμος, ἡ κυοφορία καί οἱ συνοπτικές κοσμικές διαδικασίες βαπτίσεως τοῦ τέκνου καί πιθανόν ἀργότερα τοῦ γάμου, παγώνουν καί ἰσοπεδώνουν τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας. Ἔγκαιρα καί διακριτικά θά πρέπει νά ἐνημερώνουμε τά νέα παιδιά νά μή ἀρχίζουν ἀνάποδα τή ζωή τους, ἀλλά μέ φρόνημα ὑπακοῆς νά ἀξιοποιοῦν τήν ὑπερδισχιλιετῆ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας μας πρός ὄφελός τους. Ἀλλά καί ἐάν ἀκόμη ἀνάποδα ἄρχισαν τή ζωή τους, ἄς τούς παρακαλέσουμε διά τῆς μετανοίας τά ἀνάποδα νά τά βάλουν σέ ἐν Χριστῷ σειρά, γιά τό καλό τους καί γιά τό καλό τῆς οἰκογένειάς τους. Ἅγιοι Πατέρες, πού παρουσιάσατε τήν τηλεοπτική ἐκπομπή τῆς 26ης Μαΐου στό γνωστό Ἀρχονταρίκι, μή μέ παρεξηγήσετε, σᾶς παρακαλῶ υἱκῶς καί ἀδελφικῶς. Γνωρίζετε πολύ καλά πόσο ἀγαποῦμε καί σεβόμαστε Σᾶς τούς ἀγάμους κληρικούς τῆς Ἐκκλησίας μας. Σᾶς θεωροῦμε τίς εἰδικές δυνάμεις στήν πύρινη ἐν Χριστῷ προσευχή καί στό ποιμαντικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ὅμως τόσο ἀπαραίτητο νά καλεῖτε τούς νέους στή “χαρά τοῦ ἔρωτα” ἀπροϋπόθετα - ἔξω ἀπό τή θεόπνευστη, σῴζουσα, θεώνουσα ἱερά Ἀκολουθία τοῦ Γάμου – Εἶναι δυνατόν νά χρησιμοποιεῖτε τά χαρούπια τῶν ψυχολογισμῶν τῶν διαφόρων εἰδῶν ψυχοθεραπευτῶν πρός θεραπεία τῶν παιδιῶν μας, ἀφοῦ σάν Ἐκκλησία κατέχουμε τά πιό θεοδραστικά φάρμακα; Γιά νά σπουδάσει κανείς οἱαδήποτε ἐπιστήμη ἤ τέχνη, θά πρέπει νά μελετήσει ἀπό πέντε ἕως δέκα χρόνια γιά νά φθάσει στό ἐπίπεδο νά τόν ἐμπιστεύονται, γιατί γνωρίζει πολύ καλά τό ἀντικείμενο τῆς τέχνης ἤ τῆς ἐπιστήμης, πού ἔχει ἄμεση ἤ ἔμμεση σχέση μέ τή ζωή μας. Ὅταν γίνεται λόγος γιά τήν ἐν Χριστῷ ζωή καί μάλιστα γιά τήν αἰώνια σωτηρία μας, θά πρέπει νά εἴμαστε ἐρασιτέχνες; Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας στηριγμένοι στήν Παλαιά καί Καινή Διαθήκη μέ τό φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔχουν κάνει τόσες ἀναλύσεις καί ἐμβαθύνσεις, πού καταλαβαίνουμε ὅτι τό θέμα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας μας χρειάζεται ὑπευθυνότητα, χρόνο, μελέτη, ἄσκηση καί τήν κατάλληλη ἐνημέρωση καί παιδεία ἀπό τούς ἐν Χριστῷ πνευματικούς πατέρες. Γιά τό θέμα τῆς ἐρωτικῆς ζωῆς, τῆς σεξουαλικῆς ζωῆς, τῆς γεννετήσιας λειτουργίας μόνο τά πορνοπεριοδικά, τό πορνοΐντερνετ, ἡ πορνοτηλεόραση ἔχουν τό δικαίωμα νά ἀνοίγουν τά μάτια ὅλων μας καί νά καταστρέφουν τούς πιστούς μας, μικρούς καί μεγάλους μέχρι καί ἄνω τῶν ὀγδόντα ἐτῶν; Ἐπειδή γνωρίζω ὅτι ἀγαπᾶτε καί οἱ δύο τούς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, Σᾶς ὑπενθυμίζω ἐλάχιστα, ὁ ἐλάχιστος τῶν πρεσβυτέρων, ἀπό τά πάγχρυσα καί ἀδαμάντινα κείμενά τους, πού φανερώνουν τό ἔμπονο, βαθύ καί ἀληθινό ἐνδιαφέρον τους γιά τόν ἄνθρωπο σέ ὅλα τά ἐπίπεδα ζωῆς. Δέν ντρέπονταν νά ἀσχοληθοῦν καί μέ τά θέματα ἠθικῆς μέ τή στενή ἔννοιά της καί μέ τήν εὐρύτερη. Σκύβουν πάνω ἀπό τίς πληγές, πού ἐπέφεραν οἱ σαρκικές πτώσεις τῶν ἀνθρώπων, νά τίς πλύνουν, νά τίς ἀπολυμάνουν, νά τίς θεραπεύσουν μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ: 1. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολό-

γος στόν ΛΗ΄ λόγο του “Εἰς τά Θεοφάνεια”, (ΕΠΕ 5,54-56), φωτιζόμενος ἀπό τήν ἄκτιστη Θεία Χάρη λέγει τά ἑξῆς χαρακτηριστικά: “Ἀφοῦ ἔπλασε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο μέ τήν προσωπική Του δημιουργική ἐνέργεια, τόν τοποθέτησε στόν Παράδεισο. Τόν τίμησε μέ τό αὐτεξούσιο, γιά νά ἀνήκει τό ἀγαθό σέ ἐκεῖνον, πού θά τό ἐπιλέξει δικό του ὄχι λιγότερο ἀπό ὅσο σέ ἐκεῖνον, πού τοῦ ἔδωσε τά σπέρματα τοῦ ἀγαθοῦ, τόν ἔκανε γεωργό ἀθανάτων φυτῶν, δηλαδή τῶν θείων ἐνοιῶν καί τῶν πιό ἁπλῶν καί τῶν πιό τελείων, γυμνό ἐξ αἰτίας τῆς ἁπλότητος καί τῆς ζωῆς πού δέν εἶχε πονηρία καί χωρίς κανένα κάλυμμα ἤ πρόβλημα. Διότι τέτοιος ἔπρεπε νά εἶναι ὁ πρῶτος ἄνθρωπος. Καί ὡς ἀντικείμενο τοῦ αὐτεξουσίου τοῦ δίνει τό νόμο. Καί ὁ νόμος ἦταν ἐντολή ἀπό ποιά φυτά μποροῦσε νά φάει καί ποιά δέν ἔπρεπε νά ἀγγίξει. Σέ αὐτά ἀνῆκε τό δένδρο τῆς γνώσεως, τό ὁποῖο οὔτε φυτεύθηκε ἀπό τήν ἀρχή μέ κακό σκοπό, οὔτε ἀπαγορεύθηκε ἀπό φθόνο… Ἀλλά ἦταν καλό ἄν τό δοκίμαζε κανείς στόν κατάλληλο καιρό, δέν ἦταν ὅμως καλό γιά τούς ἀδοκίμαστους ἀκόμη καί τούς πιό λαίμαργους στήν ἐπιθυμία, ὅπως ἡ σκληρή τροφή δέν εἶναι ὠφέλιμη γιά ἐκείνους, πού εἶναι ἀκόμη ἀδύνατοι καί ἔχουν ἀνάγκη ἀπό γάλα. Ἀφοῦ ὅμως ἐξ αἰτίας τοῦ φθόνου τοῦ διαβόλου καί τῆς παρακινήσεως τῆς γυναίκας, πού ὑπέκυψε σάν πιό ἀδύνατη καί παρακίνησε καί αὐτόν, ὡς ἡ πιό κατάληλη γιʼ αὐτό, λησμόνησε τήν ἐντολή, πού τοῦ εἶχε δοθεῖ καί νικήθηκε ἀπό τήν προσωρινή γευστική δοκιμή. Ἔτσι διώχθηκε ἀμέσως ἀπό τό δένδρο τῆς ζωῆς, ἀπό τόν παράδεισο καί ἀπό τόν Θεό ἐξ αἰτίας τῆς κακίας του καί ντύθηκε μέ δερμάτινα ἐνδύματα καί σάν πρῶτο ἀποτέλεσμα ἀντιλαμβάνετε τή ντροπή του καί κρύβεται ἀπό τό Θεό. Κερδίζει βέβαια κάτι ἀπό αὐτό, τό ὅτι δηλαδή γίνεται θνητός καί ἔτσι διακόπτεται ἡ ἁμαρτία, γιά νά μή γίνει ἀθάνατο τό κακό. Ἔτσι ἡ τιμωρία μεταβάλλεται σέ φιλανθρωπία. Διότι ἐγώ πιστεύω, λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὅτι ἔτσι τιμωρεῖ ὁ Θεός”. 2. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στήν ΙΒ΄ ὁμιλία του τήν Δ΄ Κυριακή τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐκτός τῶν ἄλλων θεολογικῶν του διασαφήσεων, ἐντοπίζει τό λόγο του στό συγκεκριμένο σαρκικό πάθος: “Ἀκόμα καί αὐτή ἡ θέα προέρχεται ἀπό περιέργεια καί τήν ἀπό αὐτήν ἐπιθυμία. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καυτηριάζει τήν πονηρή ματιά, γιατί μπορεῖ καί μόνο αὐτή νά ἀνάψει φλόγα καί πτώση πορνική”. Τέλος ἐπιτρέψτε μου, ἅγιοι Πατέρες, νά σᾶς παρακαλέσω νά μή σνομπάρετε τούς ἐγγάμους ἱερεῖς. Σηκώνουν τόσα βάρη, ὅσα δέν φαντάζεσθε. Μετέχουν στά πιό “ταπεινωτικά”, σκληρά, πεζά ἔργα τῆς οἰκογενείας τους ἐνίοτε. Ὑφίστανται ξενύχτια ἀπό τίς ἀσταμάτητες παιδικές ἀρρώστιες. Ἀγωνιοῦν γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν παιδικῶν κινδύνων, τῶν μαθησιακῶν καί ἀπείρων ἄλλων προβλημάτων. Οἱ ἁπλοῖ ἔγγαμοι ἱερεῖς δέν ἔχουν τήν ὑποχρέωση παντί τρόπῳ νά παιδαγωγοῦν ἐν Χριστῷ καί στόν τομέα τῆς ἐρωτικῆς ζωῆς, ἐν τῷ Μυστηρίῳ τοῦ γάμου, τά παιδιά τους, τούς ἐνορῖτες τους καί τά πνευματικά τους τέκνα, χάριν τῶν ὁποίων ἄπειρες λαχτάρες καί συμφορές ἔχουμε ὑποστεῖ; Εἶναι λοιπόν κατά τή γνώμη σας

ἐφικτή ἡ “χαρά τοῦ ἔρωτα” μετά ἀπό τίς πολλαπλές πίκρες δίκαιες ἤ ἄδικες ἀπό τή σύζυγό τους, τά παιδιά τους, τούς κοσμικούς ἐνδεχομένως συγγενεῖς τους, ἀπό τά πνευματικά παιδιά τους, ἀπό τούς προϊσταμένους τους καί ἀπό ὅσους ἄλλους ἐντός καί ἐκτός πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας τούς σνομπάρουν. Ἔτσι ὅμως βαθαίνουν οἱ ἐν Χριστῷ ἐμπειρίες τους, ξέρουν ἤ προσπαθοῦν νά σκύβουν τό κεφάλι τους στά μικρά ἤ μεγάλα οἰκογενειακά προβλήματα, ξέρουν ἤ προσπαθοῦν νά ἀρνηθοῦν “τή χαρά τοῦ ἔρωτα”, ὅταν οἱ ἀδυσώπητες συνθῆκες τό ἀπαιτοῦν. Τότε δίδεται καί χαρίζεται ἄνωθεν ἡ ἔσω πνευματική χαρά τοῦ θείου ἔρωτα, πού πολλές φορές στή συζήτηση σας στό Ἀρχονταρίκι ὑπαινιχθήκατε. Ὄχι σπάνια ἐπίσης χαρίζεται καί ἡ ἀνθρώπινη χαρισματική χαρά τοῦ ἔρωτα. Τελειώνοντας ἄς μή ξεχάσουμε νά παραθέσουμε ἕνα μικρό ἀλλά πολύ ἐνδεικτικό κείμενο τοῦ ἁγίου γέροντος π. Πορφυρίου, τοῦ ὁποίου ἡ πνευματική ἐν Χριστῷ γνώση ἦταν ἀσύλληπτη. Ἀντιγράφουμε ἀ πό τό “Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν” σελ. 191: “… ξέρεις, αὐτό πού ὀνομάζουν εὐτυχία μέσα στό γάμο ὑπάρχει, ἀλλά ἀπαιτεῖ μιά προϋπόθεση: νά ἔχουν ἀποκτήσει οἱ σύζυγοι πνευματική περιουσία, ἀγαπώντας τό Χριστό καί τηρώντας τίς ἐντολές Του. Ἔτσι θά φτάσουν νά ἀγαπιοῦνται ἀληθινά μεταξύ τους καί νά εἶναι εὐτυχισμένοι. Διαφορετικά, θά εἶναι ψυχικά πτωχοί, δέ θά μποροῦν νά δώσουν ἀγάπη καί θά ἔχουν δαιμονικά προβλήματα, πού θά τούς κάνουν δυστυχισμένους…”. Ἐπίσης, ὁ ἅγιος γέροντας π. Ἐφραίμ, ἱδρυτής, τοῦ Κυρίου συνεργήσαντος, δέκα ἐννέα ὀρθοδόξων μοναστηριῶν στίς ΗΠΑ ἔχοντας πλήρη συνείδηση τῆς ἀποστασίας τῶν ἡμερῶν μας, προσφέρει ἀκεραία τή θεανθρώπινη ποιμαντική τόσο στούς ὁμογενεῖς ἀδελφούς μας, ὅσο καί στούς προσηλύτους ἀπό ὅλα τά μέρη τοῦ κόσμου. Γιαυτό καί ἀνθοῦν οἱ Ἱερές Μονές, πού ἁγιοπνευματικῶς καθοδηγοῦνται ἀπό τόν ἅγιο γέροντα καί ἀναπαύονται ὅσοι τίς ἐπισκέπτονται. Τόν περασμένο Ὀκτώβρη πού τόν ἐπισκεφθήκαμε συναντήσαμε νέους και νέες, καθώς καί νέα ζευγάρια μέ τίς οἰκογένειές τους, πού μέ τήν ὅλη συμπεριφορά τους καί ἐντός καί ἐκτός τῶν Ἱερῶν Μονῶν ἀποπνέουν τήν χαρά καί τήν εὐτυχία τῶν τρισευλογημένων γάμων. Καί τά τρία παραπάνω κείμενα, καί τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τοῦ ἁγίου Γέροντος Πορφυρίου ἀποδεικνύουν τή βαθειά ἐκτίμησή τους στό ἀνθρώπινο πρόσωπο καί σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς του. Δέν εἶναι δυνατόν ξερά, ἀποσπασματικά, πρόχειρα νά συσχηματιζόμαστε μέ τήν κοσμική νοοτροπία γιά νά εὐχαριστήσουμε τίς ἀκοές τῶν συγχρόνων νέων. Ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, παλαιότεροι καί σύγχρονοι ὑπῆρξαν ἀπόλυτα διδακτικοί, διακριτικοί καί φλογεροί στήν ὀρθόδοξη ποιμαντική τους. Ἐλεύθερος ὅμως εἶναι καθένας νά κάνει ὅ,τι θέλει ἀναλαμβάνοντας τίς προσωπικές του εὐθύνες καί τίς εὐθύνες τῆς οἰκογενείας του γιά τό τί κατευθύνσεις διαλέγει. Ἀληθῶς Χριστός Ἀνέστη! Ἀσπάζομαι τήν δεξιάν Σας, ἐλάχιστος ἐν πρεσβυτέροις Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου»

ΣΕΒ. ΓΛΥΦΑΔΑΣ: ΟΧΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΩΡΕΑΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΣΩΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΔΟΤΑΣ ΜΕ… «ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ»

Ἐγκύκλιον διὰ τὴν δωρεὰν ὀργάνων σώματος ἀπὸ δότας εὑρισκομένους εἰς ἐγκεφαλικὸν θάνατον ἐξέδωσε καὶ ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γλυφάδας κ. Παῦλος. Μὲ τὴν ἐγκύκλιόν του καλεῖ τοὺς εὐσεβεῖς χριστιανοὺς τῆς Ἱ. Μητροπόλεώς του νὰ δηλώσουν ὅτι δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ γίνουν δόται ὀργάνων σώματος. Εἰς τὴν ἐγκύκλιον ἐξηγεῖ τοὺς λόγους. Συμφώνως πρὸς αὐτήν:

«Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, πάντοτε ἐνδιαφέρεται, γιά τήν ὑγεία καί τήν ποιότητα ζωῆς τῶν ἀνθρώπων καί πάντοτε συμπαρίσταται σέ προσπάθειες ἀπαλύνσεως τοῦ πόνου. Βαθειά ἐπιθυμία μας εἶναι, ἡ ὑποβοήθηση τῆς παρατάσεως τῆς διαρκείας τῆς ζωῆς τῶν ἀσθενῶν, προκειμένου νά ἀποκτήσουν "καιρόν μετανοίας". Ἡ ἐπιθυμητή ὅμως παράταση τῆς ζωῆς κάποιων συνανθρώπων μας, εἶναι αὐτονόητο, πώς δέν πρέπει νά ἐπιτυγχάνεται εἰς βάρος τῆς ζωῆς κάποιων ἄλλων. Καμμία κοινωνία δέν μπορεῖ νά θεωρεῖται ἀνθρώπινη καί χριστιανική, ἐάν καθιερώσει ὡς ἀξίωμά της, τό τραγικό δόγμα "ὁ θάνατός σου, ἡ ζωή μου".

Αἱ δύο ὁρολογίαι

Κι ὅμως κάτι ἀντίστοιχο ἀποδεικνύεται πώς συμβαίνει σήμερα στόν χῶρο τῶν μεταμοσχεύσεων τῶν ἀνθρωπίνων ὀργάνων. Ἐγείρονται προσφάτως, ἀπό πολλά μέρη τοῦ κόσμου καί ἀπό ποικίλους φορεῖς, ἐπιστημονικούς καί θεολογικούς, ἐνστάσεις γιά τήν ἔννοια τοῦ λεγομένου "ἐγκεφαλικοῦ θανάτου". Ἐπειδή, πάνω σ᾽ αὐτή τήν ἔννοια, στηρίχθηκε ἡ λήψη τῶν ὀργάνων ἀπό δῆθεν "νεκρούς" δότες, πού τελικά ἀποδεικνύεται, πώς δέν ἦταν "καί τόσο πολύ νεκροί". Αὐτό σημαίνει, πώς πίσω ἀπό τήν τεχνητή ὁρολογία τοῦ "ἐγκεφαλικοῦ θανάτου", κρύβεται ἡ ὑποψία τῆς παρεμβάσεως στή ζωή τοῦ δῆθεν "νεκροῦ" δότου. Καί γιατί καθιέρωσαν δύο ὁρολογίες θανάτου "ἐγκεφαλικός" καί "κλινικός" θάνατος; Γιά τόν λόγο

ἀκριβῶς αὐτόν: Γιά νά λαμβάνουν τά ὄργανα κάποιου, πού θά τόν ἀποκαλοῦν "νεκρό", ἐνῶ δέν θά εἶναι νεκρός, προκειμένου νά λάβουν τά ὄργανά του, πρίν νά εἶναι ἄχρηστα, πρᾶγμα πού θά συμβεῖ, ὅταν πραγματικά πεθάνει. Ὁ δότης, ἐνημερώθηκε ἆραγε, ὅταν εὑρισκόταν σέ πλήρη ψυχοσωματική ἐγρήγορση ὅτι ἡ ἀφαίρεση τῶν ὀργάνων του, θά πραγματοποιηθεῖ, πρίν ἀπό τόν κλινικό του θάνατο; Ποιός τοῦ ἐξήγησε, τή διαδικασία τῆς καθιερώσεως δύο ἐννοιῶν θανάτου, "ἐγκεφαλικοῦ" καί "κλινικοῦ", ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1960, ἐκ τῆς λεγομένης Ἐπιτροπῆς τοῦ Χάρβαρντ καί κατά τήν δεκαετία τοῦ 1980, ἐκ τῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Μινεσότα; Κατά τήν ἴδια τήν ἐννοιολογία τοῦ "ἐγκεφαλικοῦ θανάτου", ἡ ἀνεπανόρθωτη βλάβη τοῦ ἐγκεφαλικοῦ στελέχους, θά ὁδηγήσει τόν πάσχοντα σέ "σύντομο" καρδιακή ἀσυστολία καί ἐν συνεχείᾳ σέ κλινικό θάνατο. Τό ἐπιχείρημα ὅμως αὐτό, εἶναι λογικῶς λανθασμένο, ἀφοῦ ὁ προσδιορισμός "σύντομο" δηλώνει, ὅτι δέν ἐπῆλθε ἀκόμη ὁ κλινικός θάνατος. Εἶναι δέ δεδομένο, ὅτι τά ὄργανα τοῦ σώματος, ἐκτός ἀπό εἰδικές ἐξαιρέσεις (π.χ. μερικά ὀργανικά στοιχεῖα τῶν ὀφθαλμῶν) δέν εἶναι δυνατόν νά χρησιμοποιηθοῦν, ἐάν ληφθοῦν ἀπό πτωματικό δότη, ἐπειδή τότε εἶναι ἄχρηστα.

Ἡ διεθνὴς βιβλιογραφία

Ποιός εἶναι σέ θέση νά γνωρίζει τήν διάρκεια τοῦ "σύντομου" διαστήματος, μεταξύ ἐγκεφαλικοῦ καί κλινικοῦ θανάτου; Στή διεθνῆ βιβλιογραφία, ἀναφέρονται περιπτώσεις μακράς διαβιώσεως, πού φθάνουν, ὡς καί τίς 201 ἡμέρες. Εἶναι δέ συνήθης καί στήν Ἑλλάδα, ἡ χρησιμοποίηση ἐπιστημονικῶν πρακτικῶν τῆς διατηρήσεως τῆς σωματικῆς ὑποστάσεως ἐγκύων "ἐγκεφαλικῶς νεκρῶν" γυναικῶν, οἱ ὁποῖες κυοφοροῦν καί τίκτουν κανονικῶς ὑγιῆ νεογνά. Κατά τήν ἔντονη κριτική, ἡ ὁποία ἀσκήθηκε καί ἀσκεῖται ἀπό πολλούς ἐρευνητές, ὁ

"ἐγκεφαλικός θάνατος" εἶναι ἕνα ἐφεύρημα καί κοινωνικό κατασκεύασμα, χρησιμοθηρικῶν σκοπιμοτήτων. Ἀλλά πέραν αὐτῆς τῆς κριτικῆς, πού ἐν συντομίᾳ παρατέθηκε, ἀπαιτεῖται ἡ λιτή ὑπόμνηση, βασικῶν θεολογικῶν καί δογματικῶν θέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας. Κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ θάνατος εἶναι ἕνας καί ὄχι διπλοῦς. Γράφει στήν πρός Ἑβραίους Ἐπιστολή (9, 27): "Ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετά δέ τοῦτο κρίσις". Καί κατά τόν Μέγα Ἀθανάσιο, θάνατος εἶναι ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα (ΒΕΠΕΣ 30, 31): "Οὐ γάρ ἡ ψυχή ἐστίν ἡ ἀποθνήσκουσα, ἀλλά διά τήν ταύτης ἀναχώρησιν ἀποθνήσκει τό σῶμα".

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, Κάνουμε αὐτή τήν ἀναφορά, ἐπειδή σύμφωνα μέ τόν νόμο 3984/ 2011 περί Μεταμοσχεύσεων, ὅλοι οἱ ἐνήλικοι πολίτες, ἀπό τήν 1η Ἰουλίου 2013, εἶναι ὑποχρεωτικά ὑποψήφιοι δότες ὀργάνων. Ἐπειδή ἡ Μητρόπολίς μας (ὅπως καί πολλοί ἄλλοι φορεῖς), ἔχει ἐκφράσει κατ᾽ ἐπανάληψιν τήν ἀντίθεσή της, πρός τήν ἔννοια τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου, σᾶς προσκαλοῦμε, ἐφ ὅσον τό ἐπιθυμεῖτε, νά δηλώσετε ἐγγράφως τήν ἀντίθεσή σας, στήν ἐφαρμογή τοῦ Νόμου. Τοῦτο, εἶναι δικαίωμα, πού ἀπορρέει ἀπό τόν ἴδιο τό Νόμο, καί θωρακίζει νομικά τόν κάθε πολίτη, ὥστε νά μή λογίζεται ὑποψήφιος δότης. Ὅσοι λοιπόν ἐπιθυμεῖτε, δηλώσετε σήμερα κιόλας, τήν ἀντίθεσή σας, μέ τό ἔντυπο, πού διατίθεται ἤδη ἀπό τούς Ἱ. Ναούς τῆς Μητροπόλεώς μας. Ἀναλογισθεῖτε τά τέλη τῆς ἐπί γῆς παρουσίας σας, καί ἐναποθέστε τήν ποιότητα τῆς ἐξόδου σας ἀπό τόν πρόσκαιρο τοῦτο κόσμο, στά χέρια τοῦ Ἀναστημένου Θεανθρώπου μας, τοῦ μόνου Κυρίου τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου μας. Μέ πατρικές εὐχές, ὁ Ἐπίσκοπός Σας † Ὁ Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης ΠΑΥΛΟΣ ὁ Α´

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

σιευμάτων εἰς βάρος Ἀρχιερέων, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν ὑπηρετούντων τὴν Ἐκκλησίαν, συμφώνως πρὸς τὰ ὁποῖα παρατηρεῖται «φιλοχρηματία, νόσφισις, ὑπεξαίρεσις καὶ ἕτερά τινα εἰς ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα». Τὴν συγκρότησιν Εἰδικῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς χειροτονιῶν, εἰς τὴν ὁποίαν θὰ συμμετέχουν καὶ εἰδικοὶ ἐπιστήμονες περὶ τὴν ψυχανάλυσιν. Ἡ ἐπιτροπὴ θὰ ἔχη ὡς ἀποστολὴν νὰ ἐξετάζη τὴν ψυχοσωματικὴν ἀκεραιότητα καὶ τὴν εὐστάθειαν περὶ τὴν πίστιν καὶ τὸ ἦθος τῶν ὑποψηφίων κληρικῶν. Αἱ προτάσεις κατετέθησαν πρὸ τοῦ ΠΑΣΧΑ καὶ συγκεκριμένως τὴν 18ην Ἀπριλίου.

Τὸ ὑπόμνημα μὲ τὰς προτάσεις Τὸ πλῆρες κείμενον τοῦ ὑπομνήματος μὲ τὰς προτάσεις ἔχουν ὡς ἀκολούθως:

«Ἀριθμ. Πρωτ. 455 ᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 18ῃ Ἀπριλίου 2013 Πρός τήν Α. Μακαριότητα τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Κύριον κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΝ καί τήν Ἱ. Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Ἰασίου 1, 115 21 ΑΘΗΝΑΙ

Μακαριώτατε Πρόεδρε, Σεβασμιώτατοι Συνοδικοί σύνεδροι, Πάνυ εὐλαβῶς καί εὐσεβάστως εἰς ἀπάντησιν τῆς ὑπʼ ἀριθμ. 2939 Ὑμετέρας Σεπτῆς Ἐγκυκλίου ἐχούσης ἀριθμ. Πρωτ. 1426/671/ 2.4.13 καί μετά πολλῆς εἰλικρινοῦς ταπεινώσεως, προάγομαι ὅπως ὑποβάλω εἰς τήν Ὑμετέραν Θεοτίμητον καί ἐγνωσμένην ἔμφρονα ποιμαντικήν σύνεσιν, διάκρισιν καί ἀγωνίαν προτάσεις διοικητικῆς καί πνευματικῆς ἀνασυγκροτήσεως τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Ὀργανισμοῦ τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας ἐρειδομένας ἐπί τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ὑπό τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων προβλεπομένων ἀλλά καί προκυπτούσας ἐκ τῆς ἀδηρίτου ἐνδοκοσμικῆς πραγματικότητος, ἵνα ἀποτελέσουν θέματα τῆς προσεχοῦς τακτικῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἔχων ὡς ἐφαλτήριον τάς πολυειδῶς ἐκπεφρασθείσας τόσον ὑπό τῆς Ὑμετέρας πανσέπτου Μακαριότητος, ὅσον καί ὑπό πλειάδος Ἱεραρχῶν καί πρωτιστευόντων εὐσεβῶν διακόνων καί μελῶν τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Ἐκκλησίας, σχετικάς γνώμας καί κατά καιρούς θέσεις διά τήν ἀναζωπύρωσιν τοῦ χαρίσματος ἀλλά καί τήν προστασίαν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ἐκ τῆς τραγικῆς ἐκκοσμικεύσεως καί τοῦ ἐπικινδύνου συσχηματισμοῦ μετά τοῦ φθίνοντος πνευματικῶς κόσμου, καταθέτω τάς ἀκολούθους πρακτικάς προτάσεις εἰσηγούμενος εὐλαβῶς, ὅπως συζητηθῶσιν ἐν τῇ τακτικῇ Συνελεύσει τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας:

Παραιτήσεις λόγῳ

ἀσθενείας ἢ γήρατος

1. Εἰδικώτερον θεωρῶ ὡς ἐξόχως κρίσιμον τό γεγονός τῆς ἐπί μακρόν χρόνον ἐκ λόγων ὑγείας ἤ ἀδυναμίας ἕνεκεν προβεβυκυΐας ἡλικίας κατάλειψιν ἀποιμάντου ἐκκλησιαστικῆς Ἐπαρχίας, διότι ἡ ἔλλειψις τῆς δυναμικῆς παρουσίας τοῦ οἰκείου Ποιμενάρχου καί τῆς ἀπολύτου προσωπικῆς κοινωνίας αὐτοῦ μετά τοῦ διαποιμαινομένου λαοῦ, ὁδηγεῖ ἀναποδράστως εἰς καταρράκωσιν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λειτουργικοῦ τρόπου ζωῆς καί ἐπιτρέπει τήν ἀνάπτυξιν παθογενειῶν ἐκ τοῦ τυχόν ἀναπτυχθέντος περιβάλλοντος. Ἐν τῇ περιπτώσει βεβαίως ταύτῃ ὁ Καταστατικός Χάρτης τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας (Ν.590/1977) καί τό Κανονικόν δίκαιον Αὐτῆς, ἐμπεριέχουν νομικάς καί κανονικάς προβλέψεις. Ἐφʼ ὅσον ὅμως ὡς πρόσωπα πάντοτε ἐκ φύσεως λειτουργοῦμεν καί μέ τό συναίσθημα, τυγχάνει δυσχερής ἡ ἐφαρμογή τῶν εἰρημένων νομικῶν ἤ κανονικῶν προβλέψεων, κατά μείζονα δέ λόγον διότι εἰς τό Κανονικόν δίκαιον ὑφίσταται ρητή ἀπαγόρευσις θεσμοθετήσεως ὁρίου ἡλικίας καί δέν προβλέπεται κανονικός ἔλεγχος ἀρνήσεως ὑποβολῆς κανονικῆς παραιτήσεως διά λόγους ὑγείας. Κατά ταῦτα θεωρεῖται ὡς ἐπιβεβλημένη πλέον κατά τήν ἀνάθεσιν τῆς ἐπισκοπικῆς διακονίας ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀναλαμβάνων τήν εὐθυνοφόρον αὐτήν ἀποστολήν νά δεσμεύεται ἐνώπιον Αὐτῆς διʼ ἐπισήμου τρόπου, ὅτι ἐν περιπτώσει οἱασδήτινος ἀδυναμίας ἐπιτελέσεως τῶν λειτουργικῶν αὐτοῦ καθηκόντων, θέτει ἐκ προοιμίου ἑαυτόν εἰς τήν διάθεσιν τῆς Ἐκκλησίας. Εἰρήσθω ἐνταῦθα ὅτι θά πρέπει νά θεσμοθετηθῆ ἔτι ἐναργέστερον πέραν τῆς ἐγνωσμένης Συνοδικῆς ἐγκυκλίου ἡ ὑποχρέωσις τοῦ διαδεχομένου εἰς τήν ἐπισκοπικήν εὐθύνην, ὅπως ἀναλαμβάνη πλήρως καί περιθάλπῃ κατά πάντα τόν Προκάτοχον αὐτοῦ. Δυστυχῶς ἡ πρόθεσις τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου κυροῦ Χριστοδούλου διά

Προσκύνημα εἰς τά Ἱεροσόλυμα

20-25 Ἰουνίου (Ἁγίου Πνεύματος) Ἱεροσόλυμα – Τάφος Παναγίας. Βηθλεέμ, Ναζαρέτ, Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ. Διαμονὴ στοὺς ξενῶνες τῆς Ἱ. Μ. Ἀββᾶ Γερασίμου Ἰορδανίτου. Τιμὴ συμμετοχῆς 600 εὐρώ. Πληροφορίες, κ. Ἠλίας τηλ. 6945369382.

τήν ἀνίδρυσιν καί λειτουργίαν Ἐκκλησιαστικοῦ χώρου περιθάλψεως ἀσθενούντων καί προβεβηκότων τῇ ἡλικίᾳ ἀγάμων Κληρικῶν παντός βαθμοῦ περιέπεσεν εἰς ἀχρησίαν καί οὐσίᾳ κατελήφθη. Μάλιστα δέ τό ὁρισθέν κτίριον διά τήν εἰρημένην χρῆσιν παρεδόθη ἤδη εἰς ἑτέραν.

Εἰδικὴ Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ διὰ χειροτονίας

2. Ἐν ταὐτῷ διακονήσας ἐπί μακράν σειράν ἐτῶν τήν Ἐκκλησιαστικήν δικαιοσύνην διεκρίβωσα τήν οὐσιώδη ἀναγκαιότητα, τήν ἐπιβαλομένην καί ἐκ τοῦ συγχρόνου τρόπου ζωῆς καί ἐκ τῆς ἀπομειώσεως τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, διά τήν πρόληψιν εἰσόδου εἰς τόν ἱε ρόν Κλῆρον προσώπων ἀσταθῶν περί τήν πίστιν καί τό ἦθος ἤ ἄλλως ἐπενδυόντων εἰς τήν διά τῆς Ἐκκλησίας κοινωνικήν καί οἰκονομικήν των ἀνέλιξιν. Τυγχάνει ἐξόχως ἀδύναμος ἡ διά τῆς διαδικασίας τῆς κανονικῆς συμμαρτυρίας καί μόνον προστασία τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ γεγονότος καί τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ἀπό τήν εἴσοδον εἰς τόν ἱερόν Κλῆρον προσώπων προβληματικῆς ψυχοσυνθέσεως καί συμπεριφορᾶς. Διά ταῦτα καί ὡς ἐν τῇ προσφάτῳ ἐκτάκτῳ συνελεύσει τῆς Ἱεραρχίας ἀνέφερα ἀποβαίνει ἀπαραίτητος καί ἄμεσος ἡ ἀνάγκη θεσμοθετήσεως Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς χειροτονιῶν, εἰς τήν ὁποίαν θά συμμετέχουν καί ἔγκριτοι θύραθεν ἐπιστήμονες ἀναλύσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί διακριβώσεως τῆς ψυχοσωματικῆς αὐτοῦ ἀκεραιότητος, εἰς τήν ὁποίαν Ἐπιτροπήν θά ἐκχωρηθῆ διά κοινῆς δηλώσεως τῶν μελῶν τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας ἡ ἁρμοδιότης ψυχοσωματικοῦ ἐλέγχου τῶν ὑποψηφίων διά τήν προχείρισίν των εἰς οἱανδήτινα βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης καί ὑποβολῆς εἰσηγητικῆς δεσμευτικῆς ἐκθέσεως.

Ἀλλαγὴ τοῦ τρόπου ἐκλογῆς Μητροπολιτῶν

3. Ὡσαύτως ἐναύλως ἀκούεται ἡ φωνή τοῦ ἐν Ἁγίοις αὐλιζομένου Γέροντος Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἥντινα καί ἡμεῖς Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε πλειστάκις ἔχετε ἱστορικῶς μεταφέρει, διά τήν ἀναγκαιοτάτην ἀλλαγήν τοῦ τρόπου ἐκλογῆς τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἥτις ὅπως δέον λαμβάνει ὑπʼ ὄψιν αὐτῆς τόσον τό Κανονικόν ἡμῶν δίκαιον, ὅσον καί τήν Ἀποστολικήν καί Ἁγιογραφικήν παράδοσιν. Εἰδικώτερον ἡ ἐμπειρία τῆς ἐκλογῆς Μητροπολίτου εἰς χηρεύουσαν τινά θέσιν καί ἡ ἐν τῷ ἱερῷ Σώματι διενεργουμένη διαδικασία ψηφοφοριῶν καί ἡ εἰς τόν ἔντυπον καί ἠλεκτρονικόν τύπον ἀναγραφή σχετικῶν προβλέψεων καί ἐκφράσεως συμπαθειῶν καί προεκτιμήσεων διά προβαλόμενα πρόσωπα καί ὑποστηρικτάς των ὡς καί διά μέντορας καί ποδηγέτας καί ἡ σπερμολογία περί χρισμάτων, ἀπομειώνει δυστυχῶς τό ἱερόν μυστήριον τῆς ἐκλογῆς, ἥτις κατά τό κανονικόν δίκαιον ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστον τμῆμα τοῦ ἱ. μυστηρίου τῆς Ἀρχιερωσύνης. Ἐν ταὐτῷ τό ἄχρι πρότινος ἀτυχές κανονικῶς σύστημα ἐκλογῆς ἐν τῇ Ἁγιωτάτῃ Αὐτοκεφάλῳ Ἐκκλησίᾳ τῆς Κύπρου, ὅ καί ἤλλαξε διά τοῦ νέου Καταστατικοῦ Χάρτου Αὐτῆς παρέχει ἑτέραν ἐμπειρίαν καί δυνατότητα ἐκτιμήσεως τῶν πραγμάτων. Ἑπομένως ἡ διαμόρφωσις τῆς σεπτῆς προτάσεως τοῦ ἀοιδίμου Γέροντος Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου καί ἡ ἐπικαιροποίησις αὐτῆς θά παρέξη ἐξαίρετον δυναμικήν ἀναβάθμισιν διά τήν Ἁγιωτάτην ἡμῶν Ἐκκλησίαν καί θά ἐφελκύση ἔτι περισσότερον τήν χάριν τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος ἐμπνέουσα ὡσαύτως τό ἡμέτερον ποίμνιον καί εἰρηνεύουσα τήν συνείδησιν αὐτοῦ. Προτείνεται ὅθεν ὅπως τροποποιηθῆ ὁ Κ.Χ. (Νόμος 590/1977) ἐν τοῖς ἄρθροις 12-15, 17 καί 23-26 διά νέου τρόπου ἐκλογῆς καί καταστάσεως, ὁ ὁποῖος θά προβλέπη καί θά συνδυάζη τήν τε κανονικήν διαδικασίαν τῆς ἐκλογῆς ὑπό τοῦ ἱεροῦ σώματος τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας, τήν τε διαδικασίαν τῆς ἐκλογῆς ὑπό τοῦ ἱ. σώματος τῶν λοιπῶν Κληρικῶν μελῶν, τῶν μοναχικῶν ταγμάτων καί τῶν εὐσεβῶν μελῶν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί τήν τε ἄμεσον καί καθοριστικήν ἀποστολικοπαράδοτον ἀπόφανσιν τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου τοῦ διά τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος διοικοῦντος τό ἱερόν Αὐτοῦ σῶμα, οὗτινος μόνη κεφαλή ὑπάρχει Αὐτός.

Πῶς θὰ γίνεται ἡ πλήρωσις χηρευούσης Μητροπόλεως

Κατά ταῦτα ἡ πλήρωσις χηρευούσης Μητροπολιτικῆς ἕδρας θά διενεργῆται εἰς τρία ἐπίπεδα. Πρῶτον διά τῆς ἐκλογῆς ὑπό τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας διά κανονικῶν ψήφων ἑνός ὑποψηφίου ἐκ τοῦ καταλόγου τῶν πρός Ἀρχιερατείαν ἐκλογίμων ἤ τῶν πρός κατάστασιν μετατιθεμένων ἐν ἐνεργείᾳ Μητροπολιτῶν μέ τήν ηὐξημένην πλειοψηφίαν πού ἤδη προβλέπεται καίτοι τό μεταθετόν κανονικῶς πάσχει. Δεύτερον διά τῆς ἐκλογῆς ὑπό τοῦ Ἱεροῦ Σώματος τῶν Κληρικῶν τῆς χηρευούσης Μητροπόλεως, τῶν μοναχικῶν ταγμάτων Αὐτῆς καί τῶν λαϊκῶν μελῶν τῶν ἐκκλησιαστικῶν συμβουλίων καί τῶν φιλοπτώχων ἀδελφοτήτων ἑνός ὑποψηφίου ἐκ τοῦ καταλόγου τῶν πρός Ἀρχιερατείαν ἐκλογίμων ἐκ τῶν εὐδοκίμως ὑπηρετούντων τουλάχιστον ἐπί 10ετίαν ἐν τῇ χηρευούσῃ Μητροπόλει. Τρίτον, διά τῆς προτάσεως ἑνός ὑποψηφίου ἐκ τοῦ καταλόγου τῶν πρός Ἀρχιερατείαν ἐκλογίμων ὑπό τοῦ Προέδρου τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς

Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅταν ἐπίκειται πλήρωσις Ἱ. Μητροπόλεως τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἤ τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τῆς περί Αὐτόν Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, ὅταν ἐπίκειται πλήρωσις Ἱ. Μητροπόλεως τῶν Νέων Χωρῶν καί ἐν συνεχείᾳ θά ἐπακολουθῆ ἡ τέλεσις Θ. Λειτουργίας συλλειτουργούσης τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας. Μετά δέ τό πέρας τῆς Θ. Εὐχαριστίας ἀναπεμφθείσης εἰδικῆς δεήσεως πρός τόν πανυπερτέλειον καί πανάγιον Θεόν θά πραγματοποιεῖται ἡ κλήρωσις ἑνός ἐκ τῶν τριῶν ἀναδειχθέντων συλλειτουργούντων ὑποψηφίων. Οὕτως θά ἐφαρμόζεται ἡ ἁγιογραφική πρακτική τῶν θείων καί ἱερῶν Ἀποστόλων (Πράξ. Α΄12-26) λαμβανομένων ὑπʼ ὄψιν τῶν κανονικῶν προβλέψεων τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων τῶν κυρωθεισῶν ὑπʼ Αὐτῶν. Εἰδικώτερον διά τήν πλήρωσιν τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν ἡ διαδικασία θά διαλαμβάνη τήν ἐκλογήν δύο ὑποψηφίων ἐκ τῶν Ἑλλήνων τό γένος ἐν ἐνεργείᾳ Μητροπολιτῶν καί Ἐπισκόπων καί ἐκ τοῦ καταλόγου τῶν πρός Ἀρχιερατείαν ἐκλογίμων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κληρικῶν ὑπό τοῦ σώματος τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας καί τήν ἐκλογήν ἑνός ὑποψηφίου ὑπό τῶν κληρικῶν τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς, τῶν μοναχικῶν ταγμάτων καί τῶν λαϊκῶν μελῶν τῶν ἐκκλησιαστικῶν συμβουλίων καί τῶν φιλοπτώχων ἀδελφοτήτων ἐκ τοῦ καταλόγου τῶν πρός Ἀρχιερατείαν ἐκλογίμων ἐκ τῶν εὐδοκίμως ὑπηρετούντων τουλάχιστον ἐπί 10ετίαν ἐν Αὐτῇ ἤ ἐκ τῶν τιτουλαρίων Μητροπολιτῶν καί τῶν βοηθῶν Ἐπισκόπων Αὐτῆς. Ἀκολούθως θά ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἐν τοῖς ὕπερθεν διαδικασία κληρώσεως καί ἀναδείξεως τοῦ νέου Ἀρχιεπισκόπου.

Ἠλεκτρονικὴ ψηφοφορία

4. Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ ὅτι ἡ μυστικότης τῆς ψηφοφορίας δέν διασφαλίζεται μέ τήν παροῦσαν πρακτικήν τῆς διά χειρός ἀναγραφῆς τῆς τιμίας ψήφου, διότι τυγχάνει πρόδηλον ὅτι δύναται νά ἀναγνωρισθῆ ὁ γραφικός χαρακτήρ καί ἡ ταυτότης τῆς γραψάσης χειρός καί ὑπό μή εἰδικῶν, διʼ ὅ καί τυγχάνει ἀπαραίτητος ἡ ρύθμισις καί ἀντιμετώπισις τοῦ εἰρημένου προβλήματος διά τῆς ἁπλῆς τροποποιήσεως τοῦ ἐσωτερικοῦ Κανονισμοῦ διαδικασίας ψηφοφορίας εἴτε διʼ ἠλεκτρονικοῦ τρόπου, εἴτε διʼἐντύπου καταλόγου.

«Πόθεν ἔσχες» διὰ Ἀρχιερεῖς καὶ Διευθυντὰς ὑπηρεσιῶν

5. Τέλος ἐπανέρχομαι εἰς τήν ἀφεθεῖσαν ἐν τῷ κειμηλιαρχείῳ τῶν πραγμάτων τῆς Ἐκκλησίας Ἀπόφασιν τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας τοῦ Φεβρουαρίου 2005, ἡ ὁποία εἶχεν ὑλοποιηθῆ διά τοῦ ὑπʼ ἀριθμ. 785/ 24.2.2005 ἐγγράφου τῆς ΔΙΣ πρός τήν τότε Ὑπουργόν Παιδείας καί Θρησκευμάτων κ. Μαριέτταν Γιαννάκου μέ θέμα τήν προώθησιν νομοθετικῶν ρυθμίσεων διά τήν ὑποχρέωσιν ὑποβολῆς ἀπό 1/1/2006 δηλώσεων «πόθεν ἔσχες» τῶν Ἀρχιερέων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί διά τήν ὑποχρέωσιν ὑποβολῆς εἰς τήν Δ.Ι.Σ. ἀπό 1/1/2006 ἀντιγράφου τῆς φορολογικῆς των δηλώσεως καί τοῦ εἰδικοῦ ἐντύπου Ε9 τῶν Διευθυντῶν οἱασδήτινος φύσεως Ἐκκλησιαστικῶν Ὀργανι σμῶν, τῶν προϊσταμένων τῶν ἐν γένει Ἐκκλησιαστικῶν ὑπηρεσιῶν, τῶν διαχειριζομένων ἐκκλησιαστικήν περιουσίαν καί τῶν λογιστῶν ἐκκλησιαστικῶν διαχειρίσεων. Ἀπό τοῦ ἔτους 2006 ἄχρι τοῦ νῦν τό ὅλον θέμα ἐνεταφιάσθη καί παραμένει ἔκτοτε ζητούμενον διά τήν οὐσιαστικήν ἀντιμετώπισιν τῶν κατά καιρούς φερομένων εἰς τόν ἔντυπον καί ἠλεκτρονικῶν τύπον δημοσιευμάτων τῶν προσαπτόντων φιλοχρηματίαν, νόσφισιν, ὑπεξαίρεσιν καί ἕτερά τινα εἰς Ἐκκλησιαστικά πρόσωπα. Τίθεται κατά τήν ταπεινήν μου ἄποψιν τό θέμα οὐσιωδῶς καί ἐπιβάλλεται ἡ ὡς οἷον τε τάχιον κινητοποίησίς του κατόπιν ἐπικαιροποιήσεώς του ὑπό τοῦ ἱεροῦ σώματος τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας. Κατακλείων ἐν πολλῇ ἀγάπῃ καί ἀφοσιώσει τάς προτάσεις μου καί ἵνα μή ἐκληφθῆ ἰδιαίτατα ἡ τρίτη ἐξ αὐτῶν ὡς «πυροτέχνημα» πρός χάριν ἐντυπωσιασμοῦ καί πρός «ἄ γραν» θετικῶν κρίσεων ὑπό τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος, δηλῶ μετ᾽ ἐπιγνώσεως ὅτι ἐφʼ ὅσον ἀποφασισθῆ ὑπό τοῦ σεπτοῦ σώματος τῆς Ἱεραρχίας ἡ τοιαύτη θεσμοθέτησις καί περιβληθῆ τόν νόμιμον τύπον τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου ἀποδέχομαι νά ἰσχύσῃ τό πρῶτον διά τήν θεόσωστον Μητρόπολίν μου τιθέμενος εἰς τήν διάθεσιν τῆς Ἐκκλησίας. Κατασπαζόμενος Ὑμᾶς καί εὐχόμενος εὔδρομον τό ὑπόλοιπον τῆς Ἁγίας καί Μ. Τεσσαρακοστῆς καί πάντερπον τό Ἅγιον Πάσχα διατελῶ, † ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Προσκύνημα στὰ μοναστήρια τοῦ ΕΣΣΕΞ Πολιτιστικὴ ἐκδρομὴ στὴν Γαλλία καὶ τὴν Ἀγγλία

Ἡ Θρησκευτικὴ Ὑπηρεσία τῆς ΕΛ.ΑΣ. διοργανώνει ἀπὸ 26 Αὐγούστου ἕως 1 Σεπτεμβρίου προσκύνημα στὰ φημισμένα ὀρθόδοξα Μοναστήρια τοῦ Ἔσσεξ στὸ Λονδίνο καὶ πολιτιστικὴ ἐκδρομὴ στὴν Γαλλία καὶ τὴν Ἀγγλία. Δηλώσεις – πληροφορίες ἕως 10 Ἰουλίου στὰ τηλέφωνα 2107489293 καὶ 6972878006 (κ. Διονύσης Φεραδοῦρος).

Σελὶς 8η

14 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

Τόσον ἡ Ἱ. Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν ὅσον καὶ ἡ Κυβέρνησις τὸν ὑπεδέχθησαν ὡς ἁπλοῦν Μητροπολίτην «ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ» ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ Η ΠΑΤΡΙΣ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ «ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΔΕΣ» ΚΑΘʼ ΥΠΟΔΕΙΞΙΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΥΠΕΒΑΘΜΙΣΘΗ ΤΟΥΣ «ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΛΗΔΕΣ» ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Διεσώθη ἡ Κυριακὴ ἀργία ἐπὶ τουρκοκρατίας μὲ τὸ «Ποτὲ τὴν Κυριακὴν» τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, ὁ ὁποῖος ἠναντιώθη εἰς τὸ Ἰσλάμ, εἰς τοὺς Ἑβραίους καὶ τοὺς τοκογλύφους, ἐνῶ ἀπειλεῖται σήμερον ἀπὸ τὴν ἀδράνειαν τῆς πλειοψηφίας τῶν Ἱεραρχῶν.

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἱτωλὸς ἔδρασε κατὰ τὴν Τουρκοκρατίαν. Προέτρεπε τὰς κεφαλὰς τῶν οἰκογενειῶν καὶ τοὺς «Προύχοντας» νὰ κτίζουν σχολεῖα, διότι εἰς αὐτὰ τὰ παιδιὰ ἐμάνθανον γραφήν, τὴν Ἁγίαν Γραφήν, τὸ Εὐαγγέλιον, τὴν ἱστορίαν καὶ διεμόρφωνον χαρακτῆρα καὶ Ἐθνικὴν Συνείδησιν. Εἰς τὴν ἱστορίαν ὅμως ἔμεινε, διότι ἀντεστάθη εἰς τὰ ἑβραϊκὰ σχέδια (καὶ ἐν συνεχείᾳ εἰς τοὺς μουσουλμάνους), τὰ ὁποῖα ἤθελον τὴν Κυριακὴν τὰ καταστήματα ἀνοικτά. Οἱ Ἕλληνες καὶ αἱ Ἑλληνίδες εἰργάζοντο διὰ ἕνα κομμάτι ψωμί, σχεδὸν ὁλόκληρον τὴν ἡμέραν. Ἐκάθοντο τὴν Κυριακήν. Τὴν ἡμέραν αὐτὴν οἱ Ἑβραῖοι (κυρίως) ἤθελον τὰ καταστήματα ἀνοικτά, διὰ νὰ κάμνουν οἱ Ἕλληνες τὰς ἀγοράς των, τὰς συναλλαγάς των. Τὴν ἡμέραν αὐτὴν «ἐδούλευον» καὶ οἱ τοκογλύφοι, οἱ ὁποῖοι «ἐξυπηρέτουν» τοὺς Ἕλληνας καὶ τὰς Ἑλληνίδας ἔναντι ἀνταλλαγμάτων. Ὁ Πατροκοσμᾶς προέβαινεν εἰς κηρύγματα ἐναντίον τῶν Ἑβραϊκῶν σχεδίων. Τὴν ἐποχὴν τοῦ Πατρο–Κοσμᾶ ὑπῆρξεν ἕνα μεγάλον ἑβραϊκὸν κίνημα, διὰ νὰ εἶναι τὰ καταστήματα ἀνοικτὰ εἰς ὁλόκληρον τὴν Ὀθωμανικὴν Αὐτοκρατορίαν, ἀλλὰ καὶ εἰς πολλὰς Εὐρωπαϊκὰς χώρας. Εἰς τὸ κίνημα αὐτὸ ἀντέδρασεν ὁ Ἅ γιος Κοσμᾶς μὲ τὰ φλογερὰ κηρύγματά του. Τὸ «ποτὲ τὴν Κυριακὴν» ἦταν τὸ κυρίαρχον σύνθημα, τὸ ὁποῖον εἶχε διαμορφωθῆ ἀπὸ τὰ κηρύγματα καὶ τοὺς ἀγῶνας του, ἐναντίον τῆς λειτουργίας τῶν καταστημάτων καὶ τῶν συναλλαγῶν κατὰ τὰς Κυριακάς. Ἡ Κυριακὴ εἶναι ἀφιερωμένη εἰς τὸν Θεόν, τὴν οἰκογένειαν καὶ εἰς τὴν ἀνάπαυσιν. Ἡ «πολιτική» του αὐτὴ τὸν κατέστησεν ἐπικίνδυνον διὰ πολλὰ καὶ διαφορετικὰ συμφέροντα. Εἰς αὐτὸν τὸν ἀγῶνα δὲν εἶχε τὴν συμπαράστασιν ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων, οἱ ὁποῖοι μᾶλλον ἦσαν ἀδιάφοροι ἀπὸ τὸν φόβον τοῦ Ἰσλὰμ καὶ τοῦ Ἑβραϊσμοῦ. Τὸ σύνθημα τὸ «ποτὲ τὴν Κυριακὴν» καὶ τὰ πλούτη – κέρδη τῆς Κυριακῆς εἶναι διαβολοσκορπίσματα «διέσωσε» τὴν Κυριακὴν καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, προσήρχοντο εἰς τὰς Ἐκκλησίας καὶ ἐν συνεχείᾳ ἀνεπαύοντο. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς δὲν ἔδιδε μάχην μόνον μὲ τοὺς Ἑβραίους καὶ τοὺς μουσουλμάνους διὰ τὸ ζήτημα αὐτό, ἀλλὰ καὶ μὲ τὰ «ἀπομεινάρια» τῆς Φραγκοκρατίας εἰς ὡρισμένας πόλεις. Ἠγνόησε τὰς ἀπειλὰς καὶ τὸν θάνατον καὶ διέσωσε τὴν Κυριακὴν ὡς ἡμέραν προσευχῆς, ἀναπαύσεως καὶ οἰκογενειακῆς συνάξεως. Διὰ πρώτην φορὰν ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωσιν ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ τὴν δημιουργίαν τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους ἡ Κυριακὴ ἀργία (ἂν καὶ τὰς τελευταίας δεκαετίας οἱ Ἕλληνες καὶ αἱ Ἑλληνίδες δὲν προσέρχονται εἰς τὴν Ἐκκλησίαν) κινδυνεύει νὰ καταργηθῆ. Τότε ἐπεδίωκον τὴν κατάργησίν της οἱ Ἑβραῖοι (οἱ ὁποῖοι τιμοῦν τὸ Σάββατον), οἱ Μουσουλμάνοι (οἱ ὁποῖοι θεωροῦν τὴν Παρασκευὴν ἱερὰν ἡμέραν) καὶ οἱ τοκογλύφοι. Σήμερον μεθοδεύουν τὴν κατάργησίν της οἱ δανεισταὶ – τοκογλύφοι τῆς Ἑλλάδος καὶ τὰ συμφέροντα, τὰ ὁποῖα ἐκπροσωποῦν διεθνῶς, ὡς εἶναι αἱ «ἁλυσίδες» πολυκαταστημάτων ρούχων, ὑποδημάτων, παιγνιδίων, τροφίμων κ.λπ. Τὴν κατάργησιν τῆς Κυριακῆς Ἀργίας προωθοῦν ὑπουργοί, οἱ ὁποῖοι τὴν μόνην σχέσιν, τὴν ὁποίαν ἔχουν μὲ τὴν Ἐκκλησίαν εἶναι αὐτὴ τῆς Βαπτίσεώς των. Αὐτοὶ οἱ ὑπουργοὶ ὑπακούουν εἰς τὸν διαβόητον φιλομουσουλμάνον, φιλοσκοπιανὸν καὶ σιωνιστήν, Τζώρτζ Σόρος, ἀφοῦ ὡς ἔχουν ἀποκαλύψει κεντροδεξιαὶ ἐφημερίδες, ἔχουν προσλάβει ὡς συμβούλους των Ἕλληνας συνεργάτας του. Πρῶτα ἰσοπέδωσαν μισθούς, συντάξεις, ἐργασιακὰς σχέσεις, ἐργατικὰ δικαιώματα, ἐν συνεχείᾳ ἐπολέμησαν τὰς μικρὰς καὶ τὰς μεσαίας ἐπιχειρήσεις, αἱ ὁποῖαι ἔδιδον «μεροκάματο» εἰς ἑκατοντάδας χιλιάδας οἰκογενείας. Ἐνδιαμέσως ὑπέγραψαν συμ-

φωνίας διὰ τὴν ἀγορὰν ληγμένων προϊόντων εἰς μικροτέρας τιμάς, διὰ νὰ μὴ ὑποχρεώνωνται αἱ πολυεθνικαὶ τῶν τροφίμων νὰ τὰ πετοῦν. Ἀκολούθως ὑπερεφορολόγησαν τοὺς πολυτέκνους καὶ ὅλας τὰς οἰκογενείας μὲ παιδιά. Καὶ τώρα ἑτοιμάζονται νὰ καταργήσουν τὴν Κυριακὴν Ἀργίαν. Τότε ἕνας καλόγηρος, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἔδωσε τὴν μεγάλην μάχην μὲ τὸ σύνθημα «ποτὲ τὴν Κυριακὴν» τὰ καταστήματα ἀνοικτά. Σήμερον δὲν ὑπάρχουν τοιοῦτοι φλογεροὶ καλόγεροι, ποὺ νὰ δίδουν τὴν μάχην ὑπὲρ τῆς Πίστεως, τῆς Πατρίδος καὶ ἐναντίον τῶν τοκογλύφων Ἑλλήνων καὶ ξένων. Καὶ ἂν ὑπάρχουν κρύβονται, διότι θὰ εὑρεθοῦν ἀντιμέτωποι, μὲ τὸ κράτος, τοὺς μοντέρνους καὶ «προοδευτικοὺς» Μητροπολίτας. Τὸ αὐτὸ ἰσχύει διὰ ὁλόκληρον τὸ Σῶμα τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας. Ἐλάχισται αἱ διαμαρτυρίαι ὑπὸ Σεβ. Μητροπολιτῶν. Καὶ αἱ περισσότεραι ἐξ αὐτῶν ἐσημειώθησαν ὑπὸ τὴν πίεσιν τῶν ἐμπόρων, τῶν Σωματείων τῶν ἐμποροϋπαλλήλων, τῶν βιοτεχνῶν, οἱ ὁποῖοι φωνάζουν ἀπὸ ἐτῶν —πολλαπλασίως δὲ τώρα— «ποτὲ τὴν Κυριακήν». Ἐὰν ὀγδόντα Μητροπολῖται κατήγγελλον ἐπὶ δύο ἢ τρεῖς Κυριακὰς τὴν μεθόδευσιν διὰ τὴν σταδιακὴν κατάργησιν τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, εἶναι βέβαιον ὅτι οἱ Πολιτικοὶ θὰ ἔκαμνον πίσω. Δυστυχῶς ὅμως τὴν πολιτικήν τῆς καταγγελίας καὶ τῆς συγκρούσεως δύνανται νὰ πράξουν 35–38 Σεβ. Μητροπολῖται. Εἶναι αὐτοί, οἱ ὁποῖ οι ὑπηρετοῦν πραγματικῶς τὸ συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς Πατρίδος καὶ τῆς Κοινωνίας. Ὅλοι οἱ ἄλλοι ὑπακούουν εἰς τὰ κελεύσματα τῶν κομμάτων καὶ τῶν πολιτικῶν. Τοῦτο ἀπεδείχθη ἀπὸ τὴν πρώτην ἡμέραν τῆς εἰσόδου τῆς Ἑλλάδος εἰς τὸ Μνημόνιον. Ἀνέλαβεν ἕνα τμῆμα τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας μὲ ἄγνωστα ἀνταλλάγματα διὰ τὴν Ἐκκλησίαν τὰ συσσίτια, εἰς τὰ ὁποῖα προσήρχοντο ἀρχικῶς μόνον ἀλλοδαποὶ καὶ σήμερον προσέρχονται καὶ Ἕλληνες. Μήπως ἠκούσατε λόγον περὶ πνευματικῶν συσσιτίων ἀπὸ τὸ τμῆμα αὐτὸ τῆς Ἱεραρχίας; Μήπως ἠκούσατε καταγγελτικοὺς λόγους ἐναντίον τῶν κρατικῶν ταμείων, τῆς ἐκχωρήσεως τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας, ὡς καὶ τῆς καταστροφῆς τοῦ λαοῦ; Ὄχι! Μόνον λόγους συμβιβασμοῦ μὲ ὅλους αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ὡδήγησαν τὴν Ἑλλάδα εἰς τὴν καταστροφήν. Μήπως ἠκούσατε λόγον, διὰ τὴν κατάρρευσιν τῆς Παιδείας, τῶν Νοσοκομείων ἢ λόγον ἐναντίον τῆς ἱστορικοῦ —Βουλευτοῦ κ. Ρεπούση, ἡ ὁποία ἔφθασε νὰ ἀμφισβητῆ τὸν Διονύσιον Σολωμὸν εἰς ὅσα περιγράφει διὰ τὸν χορὸν τοῦ Ζαλόγγου; Μήπως ἠκούσατε λόγους διὰ μετάνοιαν, ἀρχῆς γενομένης ὑπὸ τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας; Μήπως ἠκούσατε διὰ ἀγρυπνίας ὑπὲρ τοῦ λαοῦ, τοῦ γένους καὶ τοῦ Ἔθνους; Διὰ τὸ τμῆμα αὐτὸ τῆς Ἱεραρχίας, τὸ ὁποῖον ὑπηρετεῖ φίλους, ὀργανώνει συνέδριον μὲ τὴν Ἀριστεράν, προσκυνεῖ ἕνα πολιτικὸν Ἀρχηγόν, ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει κάμνει θρησκευτικὸν γάμον καὶ ἔχει ἀβάπτιστα τὰ παιδιά του, διαθέτει πρόσβασιν εἰς τὰ Μέσα Ἐνημερώσεως, ἐνδιαφέρεται διὰ δημοσίας σχέσεις, ἔχει ξύλινον λόγον μὲ κηρύγματα πολὺ ρηχά, τὰ ὁποῖα δὲν ἀγγίζουν οὐδεμίαν ψυχήν, ἀδιαφορεῖ διὰ τὴν ἅλωσιν τῆς Ἑλλάδος ὑπὸ ἀλλοδόξων καὶ πλανεμένων χριστιανῶν καὶ ἀγωνίζεται διὰ τὴν ἐπιβολὴν τοῦ θρησκειολογικοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ὅλα τὰ προαναφερόμενα εἶναι ὑπόθεσις γραφικῶν, ξεπερασμένων, φανατικῶν κ.λπ. Αὐτὸ τὸ τμῆμα τῆς Ἱεραρχίας τώρα, διὰ νὰ μὴ δυσαρεστήση τοὺς πολιτικούς του φίλους, ἑτοιμάζεται νὰ παραδώση τὴν Ἀργίαν τῆς Κυριακῆς, εἰς τὰς πολυεθνικὰς ἑταιρείας καὶ εἰς τοὺς τοκογλύφους. Ἡ Πατρὶς καὶ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία χρειάζεται Πατροκοσμᾶδες. Γ. ΖΕΡΒΟΣ

Ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης ἀνεκοινώθησαν τὴν 7ην Ἰουνίου τὰ ἀκόλουθα:

«Ἡ Ἱερὰ Ἐπαρχιακὴ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης, συνῆλθε σήμερα 6η Ἰουνίου 2013 στὸ Ἡράκλειο σὲ Συνεδρία, γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τρεχόντων ὑπηρεσιακῶν καὶ ἄλλων θεμάτων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν ἀνθρώπων της. Οἱ Σεβ. Ἀρχιερεῖς ἀναφέρθηκαν στὸ πολυσέβαστο πρόσωπο καὶ τὴν μεγάλη προσφορὰ τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου πρώην Κισάμου καὶ Σελίνου Εἰρηναίου καὶ εὐχήθηκαν γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς του μετὰ τῶν Ἁγίων, ἐν ὄψει καὶ τοῦ 40ημέρου Μνηνοσύνου Του, τὸ ὁποῖο θὰ τελεσθεῖ τὴν προσεχῆ Κυριακή, 9 Ἰουνίου 2013, στὸν Ἱερὸ Μητροπολιτικὸ Ναὸ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου στὴν Κίσαμο. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος καταδικάζει ἀπερίφραστα τὴν ἐγκληματικὴ ἐνέργεια τῆς εἰδεχθοῦς ἀπαγωγῆς τῶν δύο Ἀρχιερέων, τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Χαλεπίου κ. Παύλου, Ὀρθοδόξου Ἱεράρχου τοῦ Πατρι -

αρχείου Ἀντιοχείας, καὶ τοῦ ΣυροἸακωβίτου κ. Ἰωάννου, προσεύχεται νὰ ἐπικρατήσει τὸ πνεῦμα τῆς εἰρήνης καὶ τῆς καταλλαγῆς στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς Συρίας, εὔχεται δὲ καὶ ἐλπίζει στὴν ἄμεση ἀπελευθέρωση τῶν ἀπαχθέντων, ὥστε νὰ συνεχίσουν ἀνεμπόδιστα τὴ Διακονία τους. Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς λήξεως τοῦ σχολικοῦ καὶ ἀκαδημαϊκοῦ ἔτους, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος χαιρετίζει τοὺς Διδασκάλους καὶ Καθηγητές, τὴ μαθητιῶσα καὶ σπουδάζουσα νεολαία τοῦ τόπου μας καὶ εὔχεται καλὴ πρόοδο στοὺς σκοποὺς καὶ τοὺς εὐγενεῖς στόχους τους. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἐπίσης ἐκφράζει τὴν ἐλπίδα, κατὰ τὸ προσεχὲς σχολικὸ ἔτος, οἱ ἁρμόδιοι νὰ ἐγκύψουν στὸ πρόβλημα τῆς μὴ διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σὲ ἀρκετὰ Σχολεῖα τῆς Μεγαλονήσου, καὶ παρακαλεῖ γιὰ τὸν διορισμὸ Θεολόγων Καθηγητῶν, προκειμένου νὰ διδάσκεται ἐπαρκῶς τὸ ἐν λόγῳ Μάθημα, βασικὸ καὶ θεμελιῶδες στοιχεῖο τῆς ἰδιοπροσωπείας τῆς Παιδείας καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ μας».

Η ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΜΟΣΧΑΣ κ. ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΘΗΝΑΣ Ἕνας ἁπλοῦς ὑφυπουργὸς καὶ ἐλάχιστοι ὑπηρεσιακοὶ παράγοντες εἰς τὴν ὑποδοχὴν εἰς τὸν Ἅγιον Διονύσιον. Ἐλάχιστοι Μητροπολῖται εἰς τὴν δοξολογίαν.

Τόσον ἡ Κυβέρνησις ὅσον καὶ ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὑπεβάθμισαν τὴν ἐπίσκεψιν τοῦ Πατριάρχου Μόσχας καὶ πασῶν τῶν Ρωσιῶν κ. Κυρίλλου εἰς τὴν Ἑλλάδα καθ᾽ ὑπόδειξιν τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου, συμφώνως πρὸς διεσταυρωμένας πληροφορίας καὶ ρεπορτὰζ τοῦ τύπου ὅσον καὶ δημοσιογράφων, οἱ ὁποῖοι ἀσχολοῦνται μὲ τὸ ἐκκλησιαστικὸν ρεπορτάζ. Παραθέτομεν κατωτέρω τό ρεπορτάζ τῆς ἑβδομαδιαίας ἐφημερίδος «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» (9.6.13). Αὐτό ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο ἀποδίδουν ὑψηλόβαθμοι κύκλοι τῆς ρωσικῆς ἀντιπροσωπείας τὴν ὑποβάθμιση τῆς ἐπίσκεψης τοῦ Πατριάρχη Μόσχας Κυρίλλου στὴν Ἀθήνα. Παρὰ τὴν ἀβραμιαία φιλοξενία καὶ τὶς φιλότιμες προσπάθειες τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου καὶ συγκεκριμένων Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νὰ δοθεῖ ἡ ἀπαραίτητη προσοχή, ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση καὶ «ὑπόγεια» συστήματα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος φαίνεται ὅτι δὲν ἔπραξαν τὰ δέοντα. Πῶς ἀλλιῶς μπορεῖ νὰ ἐξηγήσει κανεὶς τὴ χλιαρὴ ὑποδοχὴ τοῦ Πατριάρχη Μόσχας στὸν Ἱ. Ναὸ τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου; Δὲν εἶναι δυνατόν, ἔλεγαν, νὰ ἐκπροσωπεῖται ἡ κυβέρνηση τῆς ὁμόδοξης Ἑλλάδας ἀπὸ ἕνα ἁπλὸ ὑφυπουργὸ καὶ λιγοστοὺς ὑπηρεσιακοὺς παράγοντες. Οὔτε εἶναι δυνατὸν νὰ παρίστανται στὴ δοξολογία ἐλάχιστοι

Μητροπολίτες καὶ ἱερεῖς μετρημένοι στὰ δάχτυλα. Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος σχολίαζαν πώς, ὅταν ἕνας Ἱεράρχης βρεθεῖ στὴ Ρωσία, οἱ τιμὲς ποὺ τοῦ ἀποδίδονται εἶναι σχεδὸν ἀρχηγοῦ κράτους καὶ ἡ κινητοποίηση τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας μεγάλη. Στὴν περίπτωση τοῦ Πατριάρχη Μόσχας

Κυρίλλου ἡ ὑποδοχὴ ἦταν ἀνάλογη μὲ ἑνὸς Μητροπολίτη ἄλλης Ἐκκλησίας καὶ ὄχι ἑνὸς Προκαθημένου τοῦ βεληνεκοῦς τοῦ ἡγέτη τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ «δάκτυλος» τοῦ Φαναρίου στὴν ὑποβάθμιση τῆς ἐπίσκεψης τοῦ Πατριάρχη Μόσχας φαίνεται, λένε ὅσοι ὑποστηρίζουν αὐτὴ τὴν ἄποψη, ἀπὸ ἀκόμη ἕνα γεγονός: Τὸ

ἴδιο διήμερο, ποὺ ἐπέλεξε ὁ Πατριάρχης Μόσχας νὰ βρεθεῖ στὴν Ἀθήνα, στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο φρόντισαν νὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πατριάρχη Ἀντιοχείας στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἡ συνάντησή του μὲ τὸν κ. Βαρθολομαῖο. Φυσικὰ καὶ τὰ φῶτα τῆς δημοσιότητας θὰ μοιράζονταν

μεταξὺ τῶν δύο γεγονότων, ἀφοῦ τὸ Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας βρίσκεται αὐτὴν τὴν περίοδο στὸ ἐπίκεντρο τῆς ἐπικαιρότητας, λόγῳ τοῦ ἐμφυλίου στὴ Συρία, τὴν ἀπαγωγὴ τῶν δύο Σύριων Μητροπολιτῶν καὶ τὴ διαφορὰ Ἀντιόχειας καὶ Ἱεροσολύμων γιὰ τὴν Ἐπισκοπὴ Κατάρ. Πρόσωπα, ποὺ βρίσκονται κοντὰ στὸν Πατριάρχη Μόσχας ἀλλὰ καὶ

Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, δὲν διστάζουν νὰ ἀποδώσουν ξεκάθαρες εὐθύνες στὴν ἑλληνικὴ κυβέρνηση ἀλλὰ καὶ στὸ Φανάρι γιὰ τὴν ὅλη ὑποβάθμιση. “Κατὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ ὑπεύθυνου τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὶς ἐξωτερικὲς ὑποθέσεις, Σεβ. Βολοκολὰμσκ Ἱλαρίωνα, στὴ Σερβία τὸν ὑποδέχθηκε μὲ ὅλες τὶς τιμὲς ὁ πρωθυπουργὸς τῆς χώρας. Στὴν Ἑλλάδα ὁ πρωθυπουργὸς παρακάθησε σὲ ἕνα γεῦμα, ποὺ τοῦ παρέθεσε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος. Καὶ αὐτό, γιατί στὸν ἀρχικὸ σχεδιασμὸ ὑπῆρχε ἡ πρόβλεψη νὰ παραθέσει γεῦμα στὸν Πατριάρχη ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς ἑλληνικῆς κυβέρνησης ὁ ὑφυπ. Ἐξωτερικῶν”, ἀναφέρει ἐκκλησιαστικὴ πηγή. “Ἀκόμη καὶ στὸ Ἅγ. Ὄρος ἡ ὑποδοχή, ποὺ ἐπιφυλάχθηκε στὸν Προκαθήμενο τῆς Ρωσίας ἦταν ὑποδεέστερη τῶν περιστάσεων. Μᾶς εἶναι ἐντελῶς ἀδιάφορη ὡς χώρα μία βοήθεια ἀπὸ τὴ Ρωσία, ἐν τέλει; Μήπως περιμένουμε νὰ μᾶς σώσουν οἱ Ρωμαιοκαθολικοί;”, σχολίαζε Μητροπολίτης, ποὺ διατηρεῖ ἄριστες σχέσεις μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας καὶ εἶναι γνωστὲς οἱ ἀποστάσεις, ποὺ κρατᾶ ἀπὸ τοὺς καθολικούς. Εἶναι ἡλίου φαεινότερο πὼς ἡ κυβέρνηση τὸ ἔκανε ἀπὸ προχειρότητα, ἐνῶ σὲ συστήματα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος λειτούργησε, καταπῶς φαίνεται, ἡ ἄγραφη ἐντολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη. Φοβοῦ τοὺς Ρώσους καὶ δῶρα φέροντας...».

ΠΟΙΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΝΤΗΛΛΑΓΗΣΑΝ ΜΕΤΑΞΥ ΜΟΣΧΑΣ – ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΝ ΤΟΥ ΜΟΣΧΑΣ ΕΙΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἠρνήθη αἴτημα τοῦ Μόσχας νὰ συζητήσουν διὰ πανορθόδοξα θέματα

Οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ἤθελον νὰ συζητηθοῦν μετὰ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος θέματα, ὅπως τὰ πρεσβεῖα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἡ ἐξέλιξις τοῦ Διαλόγου μετὰ τῶν παπικῶν καὶ ἄλλων ἑτεροδόξων, ἡ τύχη τῶν προκαταρκτικῶν συνδιασκέψεων τῆς πανορθοδόξου Συνόδου. Μὲ τὸ θέμα τῆς ὑποβαθμίσεως τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πατριάρχου Μόσχας κ. Κυρίλλου εἰς τὰς Ἀθήνας καὶ τὰ μηνύματα, τὰ ὁποῖα ἀντηλλάγησαν κατὰ τὴν διάρκειάν της, μεταξὺ Μόσχας καὶ Φαναρίου, ἠσχολήθη ὁ ἐκ τῶν ἐγκύρων ἐκκλησιαστικῶν συντακτῶν κι ἄλλοτε πολὺ στενὸς συνεργάτης τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου, κ. Γεώργιος Παπαθανασόπουλος. Γράφει εἰς ἀνάλυσίν του, ὑπὸ ἡμερομηνίαν 6ην Ἰουνίου καὶ ἐνῶ συνεχίζετο ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πατριάρχου Μόσχας εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος τὰ ἀκόλουθα:

«Παιχνίδι γιὰ γερὸ σκακιστὴ στὴν ἐκκλησιαστικὴ διπλωματία ἐξελίχθηκε ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πατριάρχου Μόσχας κ. Κυρίλλου στὴν Ἀθήνα καὶ συνεχίστηκε στὸ Ἅγιον Ὄρος. Πίσω ἀπὸ τὶς διπλωματικὲς εὐγένειες, τὴν ἐπίδοση τῶν παρασήμων καὶ τοὺς τυπικοὺς λόγους ἁβροφροσύνης Φανάρι καὶ Μόσχα ἀντάλλαξαν “μηνύματα”. Τὸ Φανάρι, σὲ συνεργασία μὲ τὴν Κυβέρνηση τῆς Ἑλλάδος καὶ σὲ συνεννόηση μὲ τὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, ὑποβάθμισε τὴν ἐπίσκεψη στὰ ὅρια τῆς διπλωματικῆς εὐγένειας. Περιορισμένη χρονικὰ ἡ ἐπίσκεψη, μόνο τρεῖς περίπου ἡμέρες καὶ μόνο στὴν Ἀθήνα. Ἐπίσης ὑποτονικὲς ἕως ἀνύπαρκτες οἱ ὑποδοχὲς στὰ μέρη, ποὺ πῆγε καὶ στὰ ὅρια τῆς τυπικῆς “θερμότητας” οἱ συναντήσεις του. Ἀκόμη δὲν ὀρ γανώθηκαν παρουσίες τοῦ Πατριάρχη τῆς Μόσχας, σὲ κάποιο Ἵδρυμα, πλὴν τῆς ΜΚΟ “Ἀποστολή”, σὲ κάποιο Ἀνώτατο Πνευματικὸ Ἵδρυμα ἢ σὲ κάποια ἐκδήλωση πρὸς τιμήν του. Ἔγιναν μόνο οἱ ἀπαραίτητες ἐθιμοτυπικὲς ἐπισκέψεις. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ἐκ μέρους τῆς Κυβέρνησης τηρήθηκε αὐστηρὰ ἡ ἐθιμοτυπία καὶ προβλέφθηκε γεῦμα, μὲ ἐκπροσώπησή της ἀπὸ τὸν Ὑφυπουργὸ τῶν Ἐξωτερικῶν. Στὸ γεῦμα τῆς Κυριακῆς, 2ας Ἰουνίου, στὸ ξενοδοχεῖο “Μεγάλη Βρετανία” ὁ πρέσβυς τῆς Ρωσίας, πάλι κατὰ τὴν ἐθιμοτυπία, δὲν θὰ εἶχε τιμητικὴ θέση στὸ πλάϊ τοῦ Πατριάρχη τῆς Μόσχας, ἀλλὰ θὰ καθόταν μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους πρέσβεις, ποὺ εἶχαν κληθεῖ καὶ ἦσαν ἀπὸ κράτη, ποὺ οἱ λαοί τους εἶναι, στὴν πλειοψηφία τους, Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Ἀπὸ πλευρᾶς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δὲν ἔγινε δεκτὸ τὸ αἴτημα

Παρέμβασιν Πούτιν θὰ ζητήσουν οἱ προκαθήμενοι Ἐκκλησιῶν

Τὴν παρέμβασιν τοῦ Προέδρου τῆς Ρωσίας κ. Πούτιν θὰ ζητήσουν κατὰ τὴν μετάβασίν των εἰς τὴν Ρωσίαν οἱ προκαθήμενοι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀντίστοιχοι τῶν πλανεμένων «Ἐκκλησιῶν» μὲ σκοπὸν νὰ εἰρηνεύση ἡ Μέση Ἀνατολή. Τοῦτο σημαίνει ὅτι θὰ ζητήσουν τὴν ἀνάληψιν πρωτοβουλιῶν ἐκ μέρους τῆς Ρωσικῆς διπλωματίας, συμφώνως πρὸς δηλώσεις τοῦ Ἀρχιεπ. Κύπρου κ. Χρυσοστόμου, τὰς ὁποίας ἐδημοσίευσεαν ἡ ἠλεκτρονικὴ ἐφημερὶς «Πρῶτο θέμα», τὴν 6ην Ἰουνίου.

τῆς Ρωσικῆς νὰ συζητηθοῦν διμερῶς καὶ μεταξὺ τῶν δύο ἀντιπροσωπειῶν θέματα, ποὺ πανορθοδόξως συζητοῦνται ἀπὸ Ἐπιτροπές, τῶν ὁποίων ἐπικεφαλῆς εἶναι ἐκ πρόσωπος τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου. Οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ἤθελαν νὰ συζητηθοῦν θέματα, ὅπως τὰ πρεσβεῖα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἡ ἐξέλιξη τοῦ Διαλόγου μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς καὶ τοὺς ἄλλους ἑτεροδόξους Χριστιανοὺς καὶ ἡ τύχη τῶν προκαταρκτικῶν τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου Συνδιασκέψεων. Ἀκόμη μετὰ τὴν ἄφιξη τοῦ κ. Κυ-

στὴν προσφώνηση τὸ “Μακαριώτατε”, ἔχει τὸ νόημά του. Πλὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ποὺ προσφωνεῖται “Παναγιώτατος”, ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι Πατριάρχες καὶ Πρόεδροι τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκ κλησιῶν προσφωνοῦνται “Μακαριώτατοι”. Ὁ Πατριάρχης Μόσχας θέλει νὰ ἀποκαλεῖται “Ἁγιώτατος”, ὅπως ὁ Πάπας.

Πολλαπλᾶ μηνύματα ἀπὸ τὸν Μόσχας

Ἀπὸ τὴν πλευρά του ὁ κ. Κύριλλος ἔστειλε τὸ δικό του μήνυμα στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί,

Τοῦ κ. Γεωργίου Παπαθανασοπούλου, δημοσιογράφου

ρίλλου καὶ τὴ Δοξολογία στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου ἀπὸ τὴ Σύνοδο ἦταν προγραμματισμένο ἄτυπο - “φιλικὸ” γεῦμα στὸ ἑστιατόριο “Διόνυσος”, ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη... Γενικὰ τὸ μήνυμα, ποὺ ἐστάλη ἀπὸ τὸ Φανάρι στὸν Πατριάρχη τῆς Μόσχας, εἶναι πὼς δὲν τίθενται σὲ συζήτηση τὰ πρεσβεῖα τιμῆς του στὴν Ὀρθοδοξία καὶ πὼς ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι ὑπὸ τὴν ἐπιρροή του καὶ αὐτὸ οὐδεὶς μπορεῖ νὰ τὸ ἀμφισβητήσει.

Τὸ πρωτεῖον τοῦ Φαναρίου

Μηνύματα ἀπὸ τὸ Φανάρι ἐστάλησαν καὶ κατὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πατριάρχου Μόσχας στὸ Ἅγιον Ὄρος. Στὴν ὑποδοχή του ἦταν παρὼν ὁ Μητροπολίτης Μιλήτου κ. Ἀπόστολος, ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, γιὰ νὰ ὑπογραμμίσει τὴν ἐκκλησιαστική του δικαιοδοσία στὸ Ἅγιον Ὄρος, κάτι ποὺ φάνηκε καὶ ἀπὸ τὴν προσφώνησή του. Ἐπίσης ὁ Πρωτεπιστάτης τῆς Ἱερᾶς Κοινότητας, στὴ δική του προσφώνηση, σημείωσε μὲ νόημα: “Ἡγεῖσθε μίας Ἐκκλησίας, Μακαριώτατε, ἡ ὁποία προῆλθε ἀπὸ τὸ Βυζάντιον καὶ τὸ ὠμοφόριον τῆς Μητρὸς ἡμῶν Ἐκκλησίας, τοῦ Σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εἰς τὴν ὁποίαν ἔχει τὴν πνευματικὴν ἀναφοράν του ὁ Ἱερὸς Ἄθως καὶ ὑπὸ τὴν σκέπην τοῦ ὁποίου, ὡς νέα κιβωτὸς τῶν ἱστορικῶν καὶ πνευματικῶν παραδόσεων, πορεύεται μέχρι σήμερον”. Ἀκόμη καὶ

Ἐκδήλωσις ὑπὸ τῶν «Ἐπάλξεων»

Ὑπὸ τῆς Μὴ Κερδοσκοπικῆς καὶ Πολιτιστικῆς Ὀργανώσεως «Ἐπάλξεις» ὀργανοῦται τὴν Δευτέραν 24ην Ἰουνίου καὶ ὥραν 7μ.μ. εἰς τὰ γραφεῖα τῆς ὀργανώσεως (Ζήνωνος 3, β´ὄροφος Ὁμόνοια) συγκέντρωσις, κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς ὁποίας θὰ κατατεθοῦν προτάσεις διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τῆς αὐξανομένης κρίσεως καὶ τὴν δημιουργίαν συνεργατικοῦ φορέως, διὰ τὴν ἀντιμετώπισίν της. Εἰς ἀνακοίνωσιν ἐκδοθεῖσαν ὑπὸ τῶν «Ἐπάλξεων» τονίζονται μεταξὺ ἄλλων: «Καλοῦνται ὅσοι πονοῦν αὐτὸν τὸν τόπον καὶ δὲν θέλουν νὰ παραμείνουν ἁπλοὶ θεατὲς τῆς συντελουμένης γενικῆς ἐξαθλιώσεως ἐκ μέρους ξενόδουλων ἡγετῶν νὰ λάβουν μέρος στὴ γενικὴ ἀγωνιστικὴ συγκέντρωση καὶ μὲ τὶς προτάσεις των νὰ συνεργαστοῦν γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τῶν ὕπουλων σχεδίων τῶν ἐκμεταλλευτικῶν δυνάμεων».

κατ᾽ ἐπέκταση, στὸ Φανάρι. Πρῶτον θέλησε νὰ δείξει τὴν ἰσχύν του. Μὲ ἰδιωτικὰ ἀεροπλάνα ἦρθαν ἀπὸ τὴ Μόσχα ὁ ἴδιος καὶ ἡ πολυπληθὴς συνοδεία του, μεταξύ, τῶν ὁποίων ἱκανὸς ἀριθμὸς ἦταν οἱ ἄνδρες τῆς προσωπικῆς του ἀσφαλείας, ποὺ περνοῦσαν καὶ ἤλεγχαν μὲ ἐνοχλητικὴ σχολαστικότητα τὰ μέρη, στὰ ὁποῖα θὰ εἶχε παρουσία. Δεύτερον τὸ βράδυ τῆς ἄφιξής του ἐπικαλέστηκε κόπωση καὶ ἀρνήθηκε νὰ παραβρεθεῖ στὸ ἄτυπο – “φιλικὸ” γεῦμα στὸν Διόνυσο, ὑποδηλώνοντας τὴ δυσαρέσκειά του γιὰ τό, κατὰ τὴν ἄποψή του, κοσμικῆς ἀντίληψης γεῦμα. Τρίτον δὲν δέχθηκε νὰ παραστεῖ στὸ γεῦμα τῆς Κυβέρνησης, μὲ παρακαθήμενό του τὸν Ὑφυπουργὸ τῶν Ἐξωτερικῶν, ἀντὶ τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, ὅπως προβλέπει τὸ πρωτόκολλο τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας. Σημειώνεται ὅτι γιὰ τὸν Πατριάρχη τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἡ ἐθιμοτυπία τοῦ Ὑπουργείου τῶν Ἐξωτερικῶν τηρεῖ αὐτά, ποὺ προβλέπονται σὲ ἀρχηγὸ κράτους, ἐνῶ γιὰ τὸν Πατριάρχη Μόσχας ὅ,τι προβλέπεται γιὰ τοὺς ἄλλους Πατριάρχες καὶ Ἀρχιεπισκόπους.

Διαφωνία καὶ εἰς τὸ ξενοδοχεῖον

Τέταρτον ὁ πρέσβυς τῆς Ρωσίας ἀρνήθηκε νὰ παραστεῖ στὸ γεῦμα τῆς Κυριακῆς, 2 Ἰουνίου, στὸ ξενοδοχεῖο “Μεγάλη Βρετανία”, γιατί δὲν κάθησε τιμητικὰ δίπλα στὸν Πατριάρχη τῆς Μόσχας. Πέμπτον ὁ κ. Κύριλλος δὲν δέχθηκε νὰ καταλύσει στὸ ξενοδοχεῖο “Ἠλέκτρα Παλὰς” τῆς Θεσσαλονίκης, ὅπως προγραμμάτισε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ ζήτησε τὸ “Μακεδονία Παλάς”, ὅπου ἰδιοκτήτης εἶναι ὁ Ποντιακῆς καταγωγῆς Ρῶσος ὑπήκοος καὶ φίλος του Ἰβὰν Σαββίδης, πρόεδρος καὶ τοῦ ΠΑΟΚ. Σημειώνεται ὅτι ὁ κ. Κύριλλος σὲ κανένα μέρος τῶν ὁμιλιῶν του δὲν ἀναφέρθηκε στὸ Φανάρι. Ἀντίθετα ἐξύμνησε τὸ διαχρονικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, σὲ σημεῖο, ποὺ ἦρθε σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα. Κατὰ τὴν ἄφιξή του στὴν Ἀθήνα ὁ κ. Κύριλλος καὶ στὴ δήλωσή του πρὸς τὸν ἑλληνικὸ καὶ ξένο Τύπο, εἶπε μεταξὺ τῶν ἄλλων: “Πάντα ἔχω καλὴ διάθεση ἐρχόμενος στὴν Ἑλλάδα. Πάτησα στὸ ἔδαφος μίας Ὀρθοδόξου, φίλης χώρας, ἡ ὁποία συνδέεται μὲ τὴ Ρωσία καὶ ὅλες τὶς χῶρες τῆς Ἁγίας Ρωσίας διὰ στενοτάτων δεσμῶν, μὲ ἱστορία πλέον

τῆς μίας χιλιετίας. Ἀπὸ ἐδῶ ἦρθαν οἱ Ἅγιοι Ἰσαπόστολοι Κύριλλος καὶ Μεθόδιος... Πολὺ σημαντικὸς ἦταν ὁ ρόλος τῆς Ἑλλάδος στὴ χριστιανοποίηση τῆς Ρωσίας, ἐνῶ κατὰ τὴ μεταγενέστερη ἐποχὴ ἡ Ρωσία διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο στὴν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδος... Μᾶς φέρνει κοντὰ ὁ κοινός μας ἀγώνας διὰ τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν ἀνεξαρτησία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ”. Ἐπίσης στὴν ἀντιφώνησή του πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο κ. Ἱερώνυμο, στὴν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπή, σημείωσε μεταξὺ τῶν ἄλλων: “Καὶ οἱ δύο Ἐκκλησίες ἀποτελοῦν Ἐκκλησίες τῆς πλειοψηφίας τῶν κατοίκων. Καὶ οἱ δύο Ἐκκλησίες διαδραμάτισαν καταλυτικὸ ρόλο στὴ διαφύλαξη τῶν ἐθνῶν, στὴ διαμόρφωση τῆς κρατικῆς ὑποστάσεως καὶ γι᾽ αὐτὸ διαχρονικῶς ἐπωμίζονται μεγάλη εὐθύνη”. Καὶ οἱ δύο αὐτὲς ἐπισημάνσεις μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν ἀθῶες καὶ ἁπλὰ ἐπαινετικὲς πρὸς τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὅμως μποροῦν νὰ ἰδωθοῦν καὶ κατ᾽ ἀντιδιαστολὴ πρὸς τὴν Φαναριώτικη πολιτική, κατὰ καὶ μετὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821.

Ἐπίδειξι δυνάμεως

Ὁ κ. Κύριλλος δὲν παρέλειψε νὰ σημειώσει καὶ τὴν οἰκονομικὴ βοήθεια, ποὺ προσέφερε τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Στὸ συλλείτουργο τῆς Κυριακῆς, 2 Ἰουνίου, τόνισε μεταξὺ τῶν ἄλλων: “Οἱ πιστοὶ τῆς Ἐκκλησίας μας στὴν πλειοψηφία τους δὲν ἔχουν οἰκονομικὴ εὐχέρεια, ὡστόσο προσέφεραν τὸν ὀβολό τους προκειμένου νὰ στηρίξουν τὰ ἔργα ἐλεημοσύνης τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος”. Ἡ σημείωση αὐτὴ εἶναι πραγματική, ἀλλὰ ἔχει προεκτάσεις πολλές. Γενικὰ ἡ Μόσχα ἔδειξε στὴν Ἀθήνα καὶ στὸ Φανάρι τὴ δύναμή της, ἔστειλε τὰ μηνύματα, ποὺ ἤθελε καὶ πρόβαλε τὴν πεποίθηση ὅτι τὸ μέλλον τῆς ἀνήκει γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς ἡγεσίας στὴν Ὀρθοδοξία. Ἀλλὰ “ἄγνωστες οἱ βουλὲς τοῦ Κυρίου”».

Τὸ Παγκόσμιον Ἑβραϊκὸν Συμβούλιον ἔχει καταλυτικὸν ρόλον εἰς τὸ «ἀντιρατσιστικὸν νομοσχέδιον», τὸ ὁποῖον δὲν καταπολεμεῖ ἁπλῶς τὴν Χρυσῆν Αὐγήν, ἀλλὰ φιμώνει τὴν Ἐκκλησίαν, τὰς Ἐνόπλους Δυνάμεις καὶ πᾶσαν φωνὴν ὑγιῶς σκεπτομένην. Ὁ Ἐκπρόσωπος Τύπου τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀ θηνῶν ὁμιλῶν, ἐκ μέρους τῶν «Ἀριστερούληδων» καὶ «ψευδοπροοδευτικῶν» Ἱεραρχῶν, εἶπεν ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει ἀντιρρήσεις διὰ τὸ νομοσχέδιον. Ἤθελε νὰ εἴπη ὅτι οἱ κλαδάρχαι Ἱεράρχαι τοῦ ΠΑΣΟΚ καὶ τῆς κεντροαριστερᾶς δὲν ἔχουν ἀντιρρήσεις. Διότι οἱ ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι ὑπηρετοῦν πραγματικῶς τὸ συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Πατρίδος, τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Πολιτισμοῦ καὶ τῆς Κοινωνίας ἔχουν. Θέλομεν ὅμως νὰ ἐρωτήσωμεν τόσον τὸν ὑπεύθυνον τοῦ Γραφείου Τύπου καὶ Δημοσίων Σχέσεων τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, ὁ ὁποῖος ἐπὶ παντοδυναμίας τοῦ μακαριστοῦ Χριστοδούλου ὑπηρέτει τὴν «Δεξιὰν τοῦ Κυρίου», ἐνῶ σήμερον ὑπηρετεῖ τὴν «Ἀριστερὰν τοῦ Κυρίου»: 1ον) Θὰ ψαλιδισθοῦν κι ἄλλο τὰ ἀντιεβραϊκὰ ἐγκώμια τοῦ ἐπιταφίου; Διότι τὰ πολὺ σκληρὰ «ἐλογοκρίθησαν» ὑπὸ τῆς Διοικούσης

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΙΝ ΚΑΙ Η ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΜΑΣ Ἀνάγκη ἡ ἐπιστροφὴ εἰς τὸν Θεόν, εἰς τὴν διδασκαλίαν τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ καὶ ἡ μετατροπὴ ἑκάστης οἰκογενείας εἰς κρυφὸν σχολεῖον

Παραθέτομεν κατωτέρω τὰ συμπεράσματα τῆς ἡμερίδος, ἡ ὁποία ἐπραγματοποιήθη τὴν 1ην Ἰουνίου, εἰς τὸ Ἱερὸν Κοινόβιον τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου Πενταλόφου Παιονίας Κιλκὶς μὲ θέμα: «Ἡ κρίση καὶ οἱ ποικιλώνυμες φανερώσεις της». Τὰ πορίσματα ἔχουν ὡς ἀκολούθως:

«Ἡ παροῦσα κρίση δέν εἶναι μόνον οἰκονομική, ἀλλά πρωτίστως ἠθική καί πνευματική. Ὀφείλεται στήν ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τόν Θεό, τήν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν Πατέρων καί ἀπό τίς ἀρχές τῆς Ἑλληνορθοδόξου παραδόσεώς μας. Ἡ προσευχή, ἡ μετάνοια καί ἡ στροφή πρός τίς παραδοσιακές ἀξίες θά βοηθήσουν τόν λαό μας νά ἔχει ἕνα καλύτερο μέλλον καί νά φωτίσει ἄλλους λαούς, πού βρίσκονται σέ πνευματική σύγχυση. Θεωροῦμε ἀπαραίτητο νά σέβονται καί νά ὑπηρετοῦν ὅλες οἱ Ἀρχές καί οἱ ἐξουσίες τῆς Χώρας μας τήν ἔννοια τοῦ Ἔθνους καί τά ἰδανικά, πού αὐτή ἐνσαρκώνει. Αὐτό ἐπιτάσσουν ὅλα τά Συντάγματα τῆς Νεωτέρας Ἑλλάδος, ἀπό τίς Ἐθνοσυνελεύσεις τοῦ Ἀγῶνος μέχρι καί τό σημερινό Σύνταγμα. Διαμαρτυρόμαστε γιά τό περιεχόμενο πολλῶν σχολικῶν βιβλίων, πού ἔχουν καταντήσει ἀντιπαιδαγωγικά περιοδικά ποικίλης ὕλης καί ὑπονομεύουν τήν καλλιέργεια τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνειδήσεως. Ζητοῦμε τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν νά παραμείνει σέ ὅλες τίς βαθμίδες ὑποχρεωτικό γιά τούς Ὀρθοδόξους καί μέ περιεχόμενο Ὀρθόδοξο Χριστιανικό – Ὁμολογιακό, ὅπως ἐπιβάλλουν οἱ νόμοι καί οἱ δικαστικές ἀποφάσεις. Νά μή μετατραπεῖ σέ θρησκειολογικό –πολυπολιτισμικό, διότι θά προκληθεῖ σύγχυση ἀξιῶν καί προτύπων σέ μαθητές καί μαθήτριες τρυφερῆς ἡλικίας. Ἡ Ἱστορία πρέπει νά διδάσκεται καί στά σχολεῖα καί στά σπίτια καί στά κατηχητικά, ὥστε τό παιδί νά ἀποκτᾶ πρότυπα καί νά διαμορφώνει ὑγιές πατριωτικό φρόνημα. Νά σεβόμαστε τούς ἥρωες καί τούς μάρτυρες καί νά μή διαστρεβλώνεται ἡ ἱστορική ἀλήθεια χάριν διπλωματικῶν σκοπιμοτήτων ἤ ἰδεολογικῶν φανατισμῶν. Ἐκκλησία, Πολιτεία καί κάθε συνειδητός Ἕλληνας ὀφείλουμε νά ἀγωνισθοῦμε, γιά νά ἀντιμετωπισθεῖ ἡ γλωσσική ἀφασία καί ἡ λεξιπενία τῶν νέων μας. Ὁ γλωσσικός ἀφελληνισμός συνοδευόμενος ἀπό τή μαζική εἰσβολή ξένων λέξεων

Παραδέχεται πρωτοπρεσβύτερος μέ δήλωσίν του εἰς τόν «Ο.Τ.»

«Κύριε Διευθυντά, Χριστός Ἀνέστη! Σχετικά μέ τό ἄρθρο σας, πού δημοσιεύτηκε στό ὑπ᾽ ἀριθμ. 1978/7-6-2013 Φύλλο τῆς Ἐφημερίδας «Ὀρθόδοξος Τύπος» σελίδα 7, καί στό ὁποῖο ἀναφέρεται ἡ παρουσία Ἐφημερίου τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγίων

Γ.Ζ.

Ὄχι εἰς τὴν προδοσίαν τῆς πίστεως εἰς τοὺς διαλόγους

«ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΩΝ ΝΑΪΤΩΝ, ΑΛΛΑ ΠΑΡΕΥΡΕΘΗΝ ΕΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΙΝ ΤΩΝ»

Ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Ἰωάννης Παντελίδης, Ἐφημέριος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου Ἄνω Κηφισίας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κηφισίας μέ ἐπιστολήν του εἰς τόν «Ο.Τ.» παραδέχεται ὅτι παρευρέθη εἰς ἐκδήλωσιν τοῦ Μασονικοῦ Τάγματος τῶν Ναϊτῶν, ἀλλά δέν ἀνήκει εἰς τό προαναφερθέν Τάγμα οὔτε εἶναι μέλος του. Τήν ἐπιστολήν, ὑπό ἡμερομηνίαν 11ην Ἰουνίου, ἐκοινοποίησε καί πρός τόν Σεβ. Μητροπολίτην Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καί Ὠρωποῦ κ. Κύριλλον. Τό πλῆρες κείμενον τῆς ἐπιστολῆς ἔχει ὡς ἀκολούθως:

Ἐκκλησίας, διὰ νὰ μὴ ἐνοχλῆται ὁ Ἑβραϊσμός. 2ον) Τὰ πολιτικά, κοινωνικὰ καὶ θρησκευτικὰ βιβλία, τὰ ὁποῖα κυκλοφοροῦν καὶ ἀναγνωρίζομεν τὸ ὁλοκαύτωμα τῶν Ἑβραίων, ἀλλὰ περιορίζουν τὸν ἀριθμὸν τῶν Ἑβραίων, οἱ ὁποῖοι πραγματικῶς ἐμαρτύρησαν εἰς τὰ Ναζιστικὰ στρατόπεδα καὶ εἰς τοὺς «Φούρνους τοῦ Χίτλερ», εἰς ἕν ἑκατομμύριον ἢ ὀκτακοσίας χιλιάδας, θὰ καταστραφοῦν καὶ οἱ ἐκδόται των θὰ κηρυχθοῦν ἐν διωγμῷ, θὰ δικασθοῦν καὶ θὰ φυλακισθοῦν; 3ον) Θὰ ἀπαγορεύεται ἡ περιφορὰ τοῦ Ἐπιταφίου, ἐὰν τὴν Μεγάλην Πέμπτην ἢ καὶ τὴν Μεγάλην Παρασκευὴν οἱ πολῖται —πιστοὶ μίας περιοχῆς— ἐπιθυμοῦν τὴν διαιώνισιν τῆς παραδόσεώς των, ἡ ὁποία θέλει τὸ κάψιμον τοῦ Ἰούδα. Ἤδη ἡ ἐφημερὶς «Ἀντιφωνητὴς» τῆς Θράκης ἔγραψεν ὅτι ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως (αὐτός, ποὺ θέλει νὰ καταργηθῆ τὸ ράσον) ἀπηγόρευσεν εἰς τὸν οἰκισμὸν «Νέας Χιλῆς» τὴν περιφορὰν τοῦ ἐπιταφίου, ἐπειδὴ οἱ κάτοικοι «ἐτόλμησαν» νὰ ἐπιμείνουν καὶ ἐφέτος, εἰς τὸ παραδοσιακόν των ἔθιμον, τοῦ «καψίματος τοῦ Ἰούδα» ἀνήμερα τῆς Μεγάλης Πέμπτης».

Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου Ἄνω Κηφισιᾶς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καί Ὠρωποῦ, σέ τελετή Τάγματος τῶν Ναϊτῶν, στήν ὁποία παρέστην καί ἐγώ, σᾶς δηλώνω ὅτι δέν ἀνήκω στό ὡς ἄνω Τάγμα, οὔτε εἶμαι μέλος του. Ἁπλῶς παρευρέθην μετά ἀπό πρόσκληση φιλικοῦ προσώπου. Μετά θερμῶν εὐχῶν Πρωτ. Ἰωάννης Παντελίδης».

Ὁ «Ο.Τ.» δέν ἀμφισβητεῖ τήν δήλωσιν τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἰωάννου Παντελίδη, ἀλλά ἔχει μίαν ἀπορίαν: Πῶς προσεκλήθη εἰς «κλειστήν» ἐκδήλωσιν τοῦ Μασονικοῦ Τάγματος τῶν Ναϊτῶν (ὡς ἀποδεικνύουν αἱ φωτογραφίαι, αἱ ὁποῖαι διεκινήθησαν εἰς τό διαδίκτυον), διότι ἀπό τήν βιβλιογραφίαν καί τάς μαρτυρίας πρώην Μασόνων γνωρίζομεν ὅτι μόνον εἰς τάς «λευκάς ἑορτάς» τῶν Μασόνων συμμετέχουν φίλοι των- μή μέλη των.

προσβάλλει τήν ἐθνική μας ἀξιοπρέπεια καί θέτει σέ κίνδυνο μία γλῶσσα μέ σπουδαῖο παρελθόν καί μέ παγκόσμια προσφορά. Μᾶς ἀνησυχοῦν οἱ κοινωνικές συνέπειες τῆς κρίσης, ὅπως αὐτές φαίνονται στόν τομέα τῆς πείνας, τῆς ἀνεργίας, τῶν αὐτοκτονιῶν, τῆς κακῆς ὑγείας κ.ἄ. Ἡ ἀλληλεγγύη πρός τόν συνάνθρωπο εἶναι ὑψίστη χριστιανική ἀρετή. Διακηρύσσουμε ὅτι ἡ ἐπικοινωνία τῶν ἐκπροσώπων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ ἑτεροδόξους ἤ ἀλλοθρήσκους δέν πρέπει νά ὁδηγεῖ σέ ὑποχωρήσεις ἐπί θεμάτων πίστεως, δόγματος καί παραδεδομένης ἀληθείας.

Ἡ μεγάλη ἐλπίς

Ἡ χριστιανική οἰκογένεια εἶναι ἡ μεγάλη μας ἐλπίδα. Ὅσο ὑπάρχουν γονεῖς, πού ἀνάβουν στό σπίτι τό καντηλάκι καί διδάσκουν στά παιδιά τους νά κάνουν τόν σταυρό τους καί νά πηγαίνουν στήν Ἐκκλησία, ἔχουμε συγκρατημένη αἰσιοδοξία ὅτι θά ὑπερβοῦμε τήν πολύμορφη κρίση. Οἱ παρακαταθῆκες τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου εἶναι γιά ὅλους μας πηγή ἐλπίδος καί ζωῆς. Στό Προοίμιο τοῦ Νέου Μαρτυρολογίου γράφει ὅτι ὁ Θεός ἔστειλε στό ὑπόδουλο Γένος τούς Νεομάρτυρες καί “κατ᾽ ἀλήθειαν τοῦτο εἶναι θαῦμα παρόμοιον ὡσάν νά βλέπῃ τινάς μέσα εἰς τήν καρδίαν τοῦ χειμῶνος ἐαρινά ἄνθη καί τριαντάφυλλα”! Ἔτσι καί τώρα ἐπικαλούμεθα τήν Θεία Πρόνοια, γιά νά μᾶς βοηθήσει νά μετατρέψουμε τήν κρίση σέ εὐλογία καί νά ἀξιοποιήσουμε τή δυσπραγία καί τίς στερήσεις ὡς μάθημα ἀσκήσεως καί μετανοίας. Ἡ πορεία τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Γένους μας εἶναι Σταυροαναστάσιμη. Σταυρωνόμαστε κατά καιρούς, ἀλλά σηκωνόμαστε ὄρθιοι καί συνεχίζουμε τόν ἀγῶνα. Ἔχουμε ζήσει περιόδους μέ πολύ περισσότερες δυσκολίες, τίς ὁποῖες ξεπεράσαμε καί ἀναστηθήκαμε! Στό τέλος τῆς Ἡμερίδος ὁ Πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος π. Χρυσόστομος, ἀφοῦ εὐχαρίστησε θερμῶς ὅλους τούς ὁμιλητές γιά τήν ἐπιτυχία τῆς Ἡμερίδας, ἔκλεισε τό Συνέδριο λέγοντας:

Νέον «κρυφὸ σχολειό»

Τό συμπέρασμα ἀπό ὅλες τίς ὁμιλίες εἶναι ἕνα: πρέπει νά ξαναφτιάξουμε τό Κρυφό Σχολειό· κάθε σπίτι πρέπει νά γίνει Κρυφό Σχολειό. Γιά νά γίνει τοῦτο, οἱ γονεῖς πρέπει νά εἶναι σωστοί δάσκαλοι. Χρειάζεται πρῶτα προσευχή. Τό καντήλι ν᾿ ἀνάβει. Τό θυμίαμα νά καίει. Ἄς μή μιλᾶμε στά παιδιά πρίν κάνουμε προσευχή. Ἄς ἀφήσουμε μέ τό δικό μας στόμα νά μιλήσει ὁ Θεός. Κρυφό Σχολειό νά γίνει ἡ καρδιά μας, γιά νά γίνουμε ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Τότε θά γίνει Κρυφό Σχολειό τό σπίτι μας, γιά νά σωθοῦν τά παιδιά μας. Καί αὐτή ἡ ἁγία Κρίση θά μᾶς ὁδηγήσει στήν Ἀνάσταση. Χριστός ἀνέστη!».

Συγκέντρωσις διαμαρτυρίας διὰ τὸν ἀπαχθέντα Σεβ. Χαλεπίου κ. Παῦλον καί τόν Συρο-ἰακωβίτην κ. Ἰωάννην

«Οἱ φίλοι τῆς Μητροπόλεως Χαλεπίου», ὀργανώνουν, ἐκτὸς ἀπροόπτου, σήμερον, Παρασκευὴν 14ην Ἰουνίου, εἰρηνικὴν σιωπηρὰν συγκέντρωσιν διαμαρτυρίας καὶ ἀλληλεγγύης εἰς τὸ Σύνταγμα, διὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν τοῦ Ὀρθοδόξου Μητροπολίτου Χαλεπίου κ. Παύλου καὶ τοῦ ἐπίσης ἀπαχθέντος, ὑπὸ Μουσουλμάνων Συρο–ἰακωβίτου “Ἐπισκόπου” Ἀβραὰμ – Ἰωάννου.