Π
ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος ΟΡΕΙΑ ἐπικίνδυνη καὶ καταστροφικὴ διαγράφεται τὰ τελευταῖα χρόνια σὲ πολλοὺς τομεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀφήσαμε τὴν πεῖρα τῶν ἁγίων πατεράδων μας καὶ πορευόμαστε σὲ ἀτραποὺς σκοτεινές. Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατατρώει τὰ σπλάχνα τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ αἱρέσεις δὲν καταδικάζονται συνοδικῶς καὶ ὅσοι μὲ πόθο καὶ ἀγάπη κοσμικὴ προσεγγίζουν τοὺς αἱρετικοὺς καὶ γίνονται ἕνα μὲ αὐτούς, αὐτοπροσδιορίζονται ὡς ἀληθινοὶ χριστιανοί. Κατηγοροῦν μάλιστα ὅσους τοὺς ἀντιστρατεύονται ὡς φανατικοὺς καὶ ἀκραίους. Τὴν
21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013 Ἰουλιανοῦ μάρτυρος, Τερεντίου ἱερομάρτυρος, Νικήτα Νισυρίου νεομάρτυρος
ἀντιαιρετικὴ δράση καὶ διδασκαλία τῶν Πατέρων ἀντικατέστησε ἡ ἀγαπολογία καὶ οἱ ἀτέρμονες διάλογοι, τὰ συνέδρια μετὰ πλουσίων γευμάτων, οἱ φιλοφρονήσεις καὶ οἱ συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἡ διαχριστιανικὴ καὶ διαθρησκειακὴ προσέγγιση καὶ κατανόηση. Οἱ Σύνοδοι τῶν Ἐκκλησιῶν δὲν ἀσχολοῦνται μὲ τὰ τῆς πίστεως οὔτε καταδικάζουν αἱρέσεις. Οἱ σφεντόνες τοῦ πνεύματος
Τοῦ κ. Ἰωάννου Τάτση, Θεολόγου
ἔμειναν πλέον χωρὶς λάστιχα καὶ αὐτοί, ποὺ εἶχαν χρέος νὰ διαφυλάσσουν τὸ ποίμνιο ἔπιασαν φιλίες μὲ τοὺς βαρεῖς λύκους. Οἱ νέοι πέφτουν στὰ δίχτυα παραθρησκευτικῶν ὀργανώσεων καὶ σεκτῶν, χάνουν τὴν σωματικὴ καὶ πνευματική τους ὑγεία καὶ δὲν
βρίσκουν τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας. Περιπλανῶνται στὰ ὄρη τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἄγνοιας, τῆς κοσμικῆς ἐπιφανειακῆς ζωῆς καὶ δὲν βρίσκεται ὁ ποιμένας, ποὺ θὰ τοὺς ἀναζητήσει. Οἱ Μητροπόλεις ἱδρύουν Μὴ Κυβερνητικὲς Ὀργανώσεις καὶ ἀσκοῦν φιλανθρωπία μὲ τὶς
ἐπιδοτήσεις καὶ ἐπιχορηγήσεις τοῦ Κράτους. Οἱ ποιμένες συναντῶνται εὐκαίρως ἀκαίρως καὶ συζητοῦν γιὰ τὸ νέο Μητροπολιτικὸ μέγαρο, τὸ νέο αὐτοκίνητο ἢ τὸ καινούργιο κινητὸ τηλέφωνο εὐφραινόμενοι ἀπὸ τὴν ἑορταστικὴ τράπεζα τοῦ ἀδελφοῦ Συνεπισκόπου. Γιὰ τὸ ποίμνιο λόγος οὐδείς. Τὰ τῆς πίστεως ἐγκαταλελειμμένα εἰς χεῖρας τοῦ Πατριάρχου, ὁ ὁποῖος στέφεται μὲ λόγους ἐγκωμίων,
ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΣ
ΠΕΡΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ
Τοῦ ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου, ἐφημερίου Ἱ. Ναοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου
«Διά τοῦτο παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς πάθη ἀτιμίας. Αἵ τε γάρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν. Ὁμοίως δέ καί οἱ ἄρρενες, ἀφέντες τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους…» (Ρωμ. κεφ. 1 στ. 26-27). ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Παῦλος κατά τούς Ἁγίους Πατέρες μας ἀποτελεῖ τό ἅγιο στόμα τοῦ Χριστοῦ καί ὁ ἱ. Χρυσόστομος τό στόμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Σχολιάζοντας ὁ ἱερός πατήρ τήν πολύ σπουδαία πρός Ρωμαίους ἐπιστολή τοῦ ἁγίου Ἀπ. Παύλου καταθέτει τίς θεόπνευστες ἀναλύσεις του μεταξύ ἄλλων θεμάτων καί γιά τήν ὁμοφυλοφιλία. Ὅλα τά πάθη εἶναι ἀτιμωτικά γιά τόν ἄνθρωπο, ἰδιαίτερα ὅμως ἡ μανία τῶν ἀνδρῶν γιά τούς ἄνδρες. Συγκεφαλαιωτικά χαρακτηρίζει τήν ὁμοφυλοφιλία ὡς ἀσυγχώρητο πάθος, ὄχι γιατί πράγματι εἶναι, ἀλλά γιατί ὅλη ἡ ἀνδρική προσωπικότητα ὑφίσταται τέτοια διαστρέβλωση κατά τή χρόνια ὑποταγή σʼ αὐτό τό βδέλυγμα, πού εἶναι δύσκολο τό πάθος αὐτό νά τιθασευθεῖ ἀπό τόν πεπτωκότα. Εἶναι ἀξιοπρόσεκτη ἡ σταθερότητα τοῦ χρυσοῦ λόγου τοῦ Χρυσοστόμου. Ἡ ἀκλόνητη λογική του, πού τή χρησιμοποιεῖ γιά τήν ἐν Χριστῷ πνευματική στήριξη τοῦ ποιμνίου του καί ἡ πανθομολογούμενη ἁγιοπνευματική θεοπνευστία του. Οὔτε καί οἱ ξένοι ὀρθολογιστές προτεστάντες ἐρευνητές τοῦ τήν ἀμφισβήτησαν. Ἕνα τέτοιο βράχο πίστεως εἰς Χριστόν καί βαθύτατης ἐν Χριστῷ ἀγάπης γιά τόν ἄνθρωπο χρειαζόμαστε στίς δύσκολες μέρες πού περνᾶμε καί πρέπει μέ πολλή προσοχή νά τόν ἀκούσουμε. Παραθέτουμε μέ τή σειρά πού ὁ ἴδιος ἐπέλεξε τά ἀτράνταχτα ἐπιχειρήματά του:
Διαστροφή τῆς δημιουργίας
1. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τοποθετεῖ ὅλο τό πρόβλημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας πρῶτα σέ πνευματική βάση. Στόν εἰκοστό πέμπτο στίχο τῆς πρός Ρωμαίους Ἐπιστολῆς του λέγει: «μετήλλαξαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει καί ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρά τόν κτίσαντα…». Τονίζει λοιπόν ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὅτι ἔγινε μία διαστροφή τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός δέν ἐμπόδισε τήν φυσική σχέση μεταξύ τῶν δύο φύλων, ὥστε νά φθάσουν «δικαιολογημένα» νά ἐξωκείλουν στήν «ἀλλόκοτον λύσσαν ἄρρενες ἐν ἄρσεσιν, ἀφέντες τήν χρῆσιν τῆς θηλείας». Μέσα στό βαθύ ψυχικό κόσμο τῶν ὁμοφυλοφίλων πραγματοποιεῖται μία αὐτονόμηση, ἀτομική, ἐγωιστική ἐπιλογή κατά τῆς ἀληθείας τοῦ Θεοῦ μέ προτίμηση τό ψεῦδος. Γιαυτό καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἐπιδεικνύουν καί διαφημίζουν τή «διαφορετικότητά» τους εἶναι πολύ προκλητικός. Ἀλαζονική συμπεριφορά, ἀναιδής ἐμφάνιση στά κανάλια, ἀνακρίβειες καί ψεύδη πρός ἐξάπλωση τοῦ δαιμονικοῦ τρόπου τῆς ζωῆς τους. Γιαυτό καί ἰσχυρίζεται ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «τό δόγμα (=ἡ πίστη, ἡ ἰδεολογία) αὐτοῖς σατανικόν ἐστι, ἀλλά καί ὁ βίος δαιμονικός». Διά τοῦτο καί ὁ Θεός ἐγκαταλείπει αὐτούς τούς ἀνθρώπους πού διαστρέφουν τήν ἀλήθεια περί τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου καί παρουσιάζουν μέ θρασύτητα τό ψεῦδος, ὅτι δηλαδή εἶναι θέμα γονιδιακό ἤ ἐλεύθερης σεξουαλικῆς ἐπιλογῆς ἡ διαστροφή τους «… καί ὅταν ὁ Θεός ἐγκαταλείπῃ πάντα ἄνω καί κάτω γίνεται», ἀναποδογυρίζεται ὅλη ἡ νοοτροπία, ὅλη ἡ ψυχολογία, ὅλη ἡ σωματική φυσιολογία καί μεταστρέφεται σέ ψυχοπαθολογία. Τό πρόβλημα λοιπόν εἶναι πρωτίστως πνευματικό.
Ἀσυγχώρητο τό πάθος αὐτό
2. Ἐξ ἄλλου, λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅτι ὁ Θεός ἔβαλε ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.
Θεολογικὴ καὶ ἀνθρωπολογικὴ ἀνάλυσις
ΔΙΑΤΙ ΛΕΓΟΜΕΝ ΟΧΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΩΡΕΑΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΑΠΟ ΔΟΤΑΣ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΥΣ ΕΙΣ «ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ»
Ο
ΕΤΟΣ ΝΓ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1980
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΔΟΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
Μέ δήλωσίν του πρός τόν πρώην ὑπουργόν Ἐξωτερικῶν τῆς Αἰγύπτου
Ο
ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20
Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ
ΣΕΒ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ ἐξέδωσεν ἐγκύκλιον διὰ τὸ θέμα τῆς δωρεᾶς ὀργάνων σώματος ἀπὸ δότας, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται εἰς κατάστασιν «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου». Εἰς αὐτὴν ἐπισημαίνει ὅτι ἡ νομοθεσία τῆς πολιτείας εἶναι ἀπαράδεκτος, διότι εὑρίσκεται εἰς καταφανῆ διάστασιν μὲ τὴν ἀνθρωπίνην ὀντολογίαν, τὴν Ὀρθόδοξον θεολογίαν καὶ τὴν θεόσδοτον ἀνθρωπίνην ἐλευθερίαν. Ὁ Σεβ. Πειραιῶς ὑπογραμμίζει ἀκόμη ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὑπὲρ τῆς μεταμοσχεύσεως ὀργάνων ἀπὸ ὑγιεῖς δότας.
Ἡ ἐγκύκλιος
Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ἐγκυκλίου μὲ τὰς θεολογικὰς καὶ ἀνθρωπολογικὰς θέσεις ἔχει ὡς ἀκολούθως:
«Μέ τόν Νόμο 3984/27.6.2011, πού ἐψηφίσθη ἀπό τήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων καί ἐφαρμόζεται ἀπό 1ης Ἰουνίου 2013 ρυθμίζεται, μέ ἀρχές πού ἀπάδουν στήν ἰδιοπροσωπεία τοῦ Γένους μας καί τήν ἱερότητα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, τό πολυσήμαντο θέμα τῆς δωρεᾶς καί μεταμοσχεύσεως τῶν ἀνθρωπίνων ὀργάνων. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὑπέβαλε κατά τήν διαβούλευση τοῦ εἰρημένου Νόμου θέσεις Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικῆς βιοηθικῆς, οἱ ὁποῖες προδήλως περιφρονήθησαν παρά τήν γενομένη τροποποίηση διά τοῦ Νόμου 4075/11.4.2012 καί ἑπομένως διά τό μέγιστο αὐτό θέμα καθηκόντως ὀφείλομε νά ἐνημερώσωμε τούς πάντας καί νά καταδείξωμε οἱ Ἱεράρχαι τήν καταφανῆ διάσταση τοῦ ψηφισθέντος Νόμου μέ τήν ἀνθρώπινη ὀντολογία, τήν ὀρθόδοξη θεολογία καί τήν θεόσδοτη ἀνθρώπινη ἐλευθερία. Ἐν συνεχείᾳ τῇ συμβολῇ τῆς ἐργασίας εἰδικῶν, ἤτοι τῶν Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτου – Ἰατροῦ Λουκᾶ Τσιούτσικα, Αἰδεσιμολ. Πρωτοπρεβυτέρου Στεφάνου Στεφοπούλου καί Πανοσιολ. Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Ἁγιορείτου παρατηροῦμεν ὅτι:
«Α´. Θεολογία – Ἀνθρωπολογία
1. Κατὰ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἄνθρωπος κατὰ τὴν φύση του εἶναι σύνθετο, μεικτό, ὄν. Πλάσθηκε κατ᾽ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ καὶ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.
ὅταν ἐπισκεφθεῖ τὴν Μητρόπολή μας. Ἡ πεῖρα τῶν Πατέρων περνάει ἀπὸ τὸ κόσκινο τῆς δικῆς μας ἐκκοσμικευμένης ζωῆς, τῆς χαλαρῆς πνευματικῆς μας κατάστασης καὶ ὡς γνήσιοι μεταπατερικοὶ θεολόγοι μεγάλου βεληνεκοῦς ἀνερυθρίαστα ἀμφισβητοῦμε τοὺς ἁγίους, τοὺς «καταγγέλλουμε» γιὰ ἀντιδυτικισμό, ἀντιφεμινισμό, ὑπερβολὲς καὶ σκληρότητα ἀπέναντι στοὺς ἀδελφούς μας αἱρετικούς. Δὲν τοὺς ἔχουμε πιὰ ἀνάγκη. Τοὺς ξεπεράσαμε. Εἴμαστε πολὺ πιὸ μπροστὰ ἀπὸ αὐτούς. Ἐμεῖς ζοῦμε τὸ παρόν. Ἂν κάΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.
Η ΑΓΙΑ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ
Ὅταν πρωτοεξελέγη πρόεδρος τῶν ΗΠΑ ὑπῆρξαν δημοσιεύματα ὅτι ἦτο μέλος τῆς Μεγάλης Συναγωγῆς τῶν Ἰουδαίων τῆς Νέας Ὑόρκης. Πολύ ἀργότερον ἐκπρόσωπος τοῦ Ἀμερικανοεβραϊσμοῦ ἐδήλωσεν ὅτι ὁ κ. Ὀμπάμα εἶναι κρυπτομουσουλμάνος Ὁ ἴδιος «ἐξωμολογήθη» εἰς τόν πρώην ὑπ. Ἐξωτερικῶν τῆς Αἰγύπτου ὅτι εἶναι μουσουλμάνος. Ἀπό ποίας ἄλλας δηλώσεις, ἀποφάσεις καί ἐνεργείας του προκύπτει ὅτι εἶναι μουσουλμάνος καί προωθεῖ τό Ἰσλάμ διεθνῶς.
Ἀπό τήν ἡμέραν κατά τήν ὁποίαν ἐξελέγη ἀντικαθιστᾶ μετριοπαθῆ ἰσλαμικά καθεστῶτα μέ ἄλλα, τά ὁποῖα διακρίνονται διά τήν σκληρότητά των, τήν μή ἀνοχήν των πρός ἄλλα θρησκεύματα καί ἰδιατέρως πρός τούς Ὀρθοδόξους, ἀλλά καί τούς πλανεμένους Χριστιανούς, ἐξοπλίζει τούς ἀντάρτας μουσουλμάνους τῆς Συρίας καί διαθέτει διά τόν σκοπόν αὐτόν ἑκατομμύρια δολλάρια, ἀδιαφορεῖ διά τήν ἰσλαμικήν τρομοκρατίαν, ἡ ὁποία ἀναπτύσσει δρᾶσιν καί ἐντός τῆς Ἀμερικῆς, ἐνίσχυσεν ὡς δύναμιν τήν Τουρκίαν καί τώρα «κονταίνει» τόν κ. Ἐρντογάν, ἐπειδή τοῦ «ἔβγαλε γλῶσσα» εἰς τό θέμα τῆς Γάζης, ἐνῶ ἤλλαξε στάσιν ἐναντίον τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου, ἐγκαταλείπων αὐτό, παρά τό γεγονός ὅτι τό τελευταῖον νοθεύει τήν Ὀρθόδοξον πίστιν καί ἰσοπεδώνει τούς Ἱ. Κανόνας, διά νά ὑπηρετήση τόν Οἰκουμενισμόν καί τήν Νέαν Ἐποχήν. Μέγα θέμα ἀποτελεῖ εἰς τὰς Ἡνωμένας Πολιτείας τῆς Ἀμερικῆς τὸ θρήσκευμα, εἰς τὸ ὁποῖον ἀνήκει ὁ πλανητάρχης κ. Ὀμπάμα. Ὅταν πρωτοεξελέγη Πρόεδρος τῶν Η.Π.Α., πρὸ πέντε, περίπου ἐτῶν, μετεδόθη ὅτι ἦτο ἐνεργὸν μέλος τῆς Συναγωγῆς τῆς Νέας Ὑόρκης. Πέντε ἔτη μετὰ (διανύει τὸ ἕκτον ἔτος εἰς τὴν Προεδρίαν) πληθαίνουν αἱ ἐνδείξεις ὅτι εἶναι Μουσουλμάνος. Ὁ ἑβραϊσμὸς τῆς Ἀμερικῆς διαμορφώνει τὴν ἐκτίμησιν, ὅτι παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐκκλησιάζεται εἰς αἱρετικὰς χριστιανικὰς ἐκκλησίας εἶναι κρυπτομουσουλμάνος. Ὁ ἴδιος κατάγεται ἀπὸ οἰκογένειαν Μουσουλμανικήν, ἀλλὰ οὐδέποτε μέχρι πρότινος ἐδήλωσε Μουσουλμάνος. Εἰς μίαν συνάντησιν, τὴν ὁποίαν εἶχε μὲ τὸν πρώην ὑπουργὸν Ἐξωτερικῶν τῆς Αἰγύπτου τοῦ ἀπεκάλυψεν ὅτι εἶναι Μουσουλμάνος. Ἐνῶ ὅταν συνηντήθη μετὰ τοῦ Βασιλέως τῆς Σαουδικῆς Ἀραβίας (πρὸ ἐτῶν) ὑπεκλίθη βαθύτατα πρὸς αὐτόν, παραβιάζων τὸ Ἀμερικανικὸν Πρωτόκολλον ἀφ᾽ ἑνὸς καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου «ἐφούντωσε» ὅλα τὰ σενάρια ὅτι εἶναι Μουσουλμάνος. Ἡ ὅλη πολιτική του εἶναι καθαρῶς φιλο – Μουσουλμανική, ἐνῶ διακρίνεται διὰ τὴν ἀδιαφορίαν του ἔναντι τῶν χριστιανῶν ( Ὀρθοδόξων καὶ μή), οἱ ὁποῖοι διώκονται, βασανίζονται καὶ μαρτυροῦν ὑπὸ τὴν σπάθην σκληρῶν Μουσουλμάνων ἢ τὴν «Ἀραβικὴ Ἄνοιξη», ἡ ὁποία ἀν-
ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»
G Πολιτισμικόν πόλεμον εἰς τήν περιοχήν τοῦ Ἀνατολικοῦ Αἰγαίου διαβλέπει ὁ Σεβ. Ἀλεξ/πόλεως. Σελ. 8 G Ἀνυπακοήν εἰς τόν νόμον διά τούς ἰμάμηδες εἰς τήν Θράκην ζητοῦν οἱ μειονοτικοί τῆς Ἀγκύρας. Σελ. 8 G Ἔκκλησις τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Βατοπαιδίου πρός τόν Πατριάρχην Μόσχας. Σελ. 5
τικαθιστᾶ μετριοπαθῆ Μουσουλμανικὰ καθεστῶτα μὲ ἄλλα, τὰ ὁποῖα δὲν ἀνέχονται τὴν παρουσίαν τῆς
ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟΝ ΕΡΓΟΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
Σ
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
ΥΧΝΑ βλέπουμε ἔντονη δραστηριότητα σὲ κάποιες ἐνορίες μεγάλων πόλεων καὶ αἰσθανόμαστε χαρὰ γιὰ τὸ ζῆλο τῶν ἐφημερίων. Οἱ ἐνορίτες τοὺς ἐπαινοῦν καὶ μιλοῦν γιὰ τὴν αὐταπάρνησή τους. Τὰ πνευματικὰ ὅμως ἀποτελέσματα δὲν εἶναι ἀνάλογα. Καταβάλλεται πολὺς κόπος, ἀλλὰ ἡ συγκομιδὴ εἶναι λίγη. Εὔκολα διαπιστώνει κάποιος ἔμπειρος περὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ ὅτι κάτι λείπει στοὺς δραστήριους αὐτοὺς κληρικούς. Οἱ ἐνοριακὲς ἐκδηλώσεις κυρίως ἱκανοποιοῦν τὴ φιλοδοξία τους, γι᾽ αὐτὸ καὶ καταλήγουν στὸ δικό τους ἔπαινο. Εἶναι πάντα κοινωνικοῦ περιεχομένου, γιατὶ μόνο ἔτσι μποροῦν νὰ ἀποσπάσουν τὸ χειροκρότημα. Αὐτὸ τοὺς ἐνδιαφέρει πρωτίστως. Ποτὲ δὲν κάνουν λόγο γιὰ πνευματικὸ ἀγώνα κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀπόκτηση ἀρετῶν. Τὸ ἐνοριακό τους ἔργο εἶναι μιὰ κοσμικὴ δραστηριότητα, τὴν ὁποία βλέπουμε καὶ σὲ πολλοὺς φορεῖς, δηλαδὴ δήμους, συλλόγους καὶ ὀργανώσεις. Στὴν Ἐκκλησία ὅμως μιλᾶμε γιὰ ποιμαντικὸ ἔργο, τὸ ὁποῖο ἔχει πνευματικὸ περιεχόμενο καὶ στοχεύει στὸ νὰ ὁδηγήσει τοὺς ἀνθρώπους στὴν κατὰ Χριστὸν ζωή, δηλαδὴ στὴν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν καὶ στὴν ἐν ταπεινώσει ἀφοσίωση στὰ ὅσα ὁ Κύριος ζητεῖ ἀπὸ τοὺς πιστούς. Ὁ Γέροντας Παΐσιος μᾶς θυμίζει τὴν ἀναγκαία προϋπόθεση γιὰ τὴν ἐπιτυχία τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου, ποὺ ἀναπτύσσει ἕνας κληρικός. Εἶναι χαρακτηριστικὰ τὰ λόγια του: «Ἐὰν θέλεις νὰ βοηθήσεις τὴν Ἐκκλησία, εἶναι καλύτερα νὰ κοιτάξεις νὰ διορθώσεις τὸν ἑαυτό σου, παρὰ νὰ κοιτᾶς νὰ διορθώσεις τοὺς ἄλλους. Ἂν διορθώσεις τὸν ἑαυτό σου, ἀμέσως διορθώνεται ἕνα κομματάκι τῆς Ἐκκλησίας. Ἐὰν φυσικὰ αὐτὸ τὸ ἔκαναν ὅλοι, ἡ Ἐκκλησία θὰ ἦταν διορθωμένη. Ἀλλὰ σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἀσχολοῦνται μὲ ὅλα τὰ ἄλλα θέματα ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους. Γιατὶ τὸ νὰ ἀσχολεῖσαι μὲ τὸν ἑαυτό σου ἔχει κόπο, ἐνῶ τὸ νὰ ἀσχολεῖσαι μὲ τοὺς ἄλλους εἶναι εὔκολο». Ἀξιοπρόσεκτα καὶ διαφωτιστικὰ εἶναι κι ἐκεῖνα, ποὺ ἔλεγε σὲ γνωστό του ἱερέα ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ ὁ Κατουνακιώτης καὶ ἀναφέρονται στὸ κύριο ἔργο τοῦ κληρικοῦ, τὸ ὁποῖο ἔχει ἰδιαίτερη ἀνάγκη ὁ πιστὸς λαὸς καὶ δὲν προσφέρεται πουθενὰ ἀλλοῦ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία: «Ὅταν λειτουργεῖς, νά ᾽χεις ὑπόψη σου ὅτι εἶσαι μεσίτης. Παραλαμβάνεις ἀπὸ τὸν κόσμο πόνο, δάκρυα, ἀσθένειες, παρακλήσεις καὶ τὰ ἀνεβάζεις ἐπάνω στὸ θρόνο τῆς θεότητας. Καὶ μεταφέρεις κατόπιν στὸν κόσμο παρηγοριά, θεραπεία, ὅ,τι ἔχει ἀνάγκη ὁ καθένας. Μεγάλο ἀξίωμα σ᾽ ἔχει ἀξιώσει, παιδί μου, ὁ Θεός. Νὰ τὸ καλλιεργήσεις. Τὸ αὐτὶ τοῦ Θεοῦ εἶναι στὸ στόμα τοῦ ἱερέα». Ἡ Ἐκκλησία προσφέρει πρωτίστως πνευματικὰ ἀγαθά. Δὲν εἶναι μία φιλανθρωπικὴ ὀργάνωση, ὅπως τόσες ἄλλες, ἀλλὰ εἶναι ἡ κιβωτὸς τῆς σωτηρίας. Μὲ τὸ λόγο της καὶ τὰ ἱερὰ μυστήρια ὁδηγεῖ τοὺς πιστοὺς στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, ποὺ τέρμα ἔχει τὸν αἰώνιο παράδεισο. Ἐὰν ἡ δράση της περιορίζεται στὴν παροχὴ ὑλικῶν καὶ πολιτιστικῶν ἀγαθῶν, σημαίνει ὅτι οἱ ἱερεῖς της ἔχουν χάσει τὸν πνευματικό τους προσανατολισμό. Καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ ἀνησυχητικό. Χρειάζεται γνώση καὶ ταπείνωση, γιὰ νὰ μὴ ὑποβαθμίζεται ἡ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΥΠΑΛΔΟΣ – ΙΑΚΩΒΑΤΟΣ Ὁ πολιτικὸς τῆς Ρωμηοσύνης
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ
(3ον) Ἀπὸ τὰ παραπάνω γίνεται φανερό, γιατί ὁ Ἰακωβάτος πολέμησε μὲ τόσο πάθος τὸ αὐτοκέφαλο τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀφομοίωση τῆς Ἑπτανήσου, ποὺ ἦταν μετὰ τὴν Ἕνωση ἡ φυσικὴ συνέπεια τῆς ἑλλαδικῆς αὐτοκεφαλίας. Οἱ σχετικοὶ ἀγῶνες του, μακροχρόνιοι —ἀνυποχώρητοι καὶ ἀκατάβλητοι— ἀπέβλεπαν στὴν στήριξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ποὺ ἦταν ὁ «δεσμός», ὁ ἑνοποιητικὸς παράγοντας τῆς Ρωμηοσύνης. Στὰ κείμενά του ἐμφανίζεται
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἢ τὴν παρουσίαν αἱρετικῶν «Ἐκκλησιῶν». Ἀκολούθως θὰ παραθέσωμεν μί-
ὁ Ἰακωβάτος ἀπόλυτα πεπεισμένος ὅτι τὸ αὐτοκέφαλο, ἐπεκτεινόμενο στὶς ἐθνικὲς ρωμαίϊκες ἐκκλησίες, θὰ ἐπέφερε τὸ διαμελισμὸ τῆς Ρωμηοσύνης καὶ τὸν ἀφανισμό της. Αὐτὸ βέβαια προδίδει βαθειὰ γνώση τῶν μηχανισμῶν καὶ στόχων τῆς διεθνοῦς διπλωματίας τῆς ἐποχῆς του, τῶν σχεδίων δηλαδὴ τῆς εὐρωπαϊκῆς πολιτικῆς γιὰ τὴν τύχη τῆς ἀνατολικῆς αὐτοκρατορίας. Ἔτσι, ἐνῶ ἡ δημιουργία μικρῶν ἀνεξαρτήτων κρατῶν στὴ Βαλκανική, ποὺ ἔβαινε παράλληλα μὲ τὴν αὐτονόμηση τῶν ἐθνικῶν ἐκκλησιῶν
ἀπὸ τὴ δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, χαιρετιζόταν ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς ἀρχῆς τῶν ἐθνοτήτων ὡς ἐπιτυχία, ὁ Ἰακωβάτος τασσόταν φανερὰ ἀντίθετος σ' αὐτὲς τὶς ἐξελίξεις. Ἡ αὐτοκεφάλιση τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἰσοδυναμοῦσε γι' αὐτὸν μὲ ναρκοθέτηση στὰ σπλάγχνα τῆς Ρωμηοσύνης. «Μὴ πλανᾶσθε —θὰ διακηρύξει στὴ Βουλὴ τοῦ 1864— ἀπὸ μίαν μικροφιλοτιμίαν, ὅτι θέλουσι νὰ κάμωσιν αὐτοκεφάλους. Θέλουσι νὰ μᾶς περιορίσωσι, διὰ νὰ σβήσωμεν μεμονωμένοι33». Ὁ στόχος ἦταν συνεπῶς ἡ ἀποδυνάμωση καὶ αὐτῶν τῶν δημιουργουμένων μικρῶν κρατῶν. Ἡ διαπίστωση αὐτὴ τοῦ Ἰακωβάτου ἀποτελοῦσε ἀσφαλῶς μία ἀπὸ τὶς πιὸ βαρυσήμαντες ἀπόψεις, ποὺ ἀκούσθηκαν στὴν Ἑλληνικὴ Βουλὴ τοῦ 19ου αἰώνα. Γιατί ἀφοροῦσε ὅλη τὴν κατοπινὴ πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἀρκεῖ νὰ ἀναλογισθεῖ κανεὶς
αν ἐμπεριστατωμένην ἔρευναν, ἀπὸ τὴν ὁποίαν προκύπτει ὅτι ὁ κ. Ὀμπάμα εἶναι Μουσουλμάνος. Δι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ ἐπίσημος Ἀμερικὴ προωθεῖ παγκοσμίως τὸν Μουσουλμανισμόν, ὡς ἔκαμνεν ἄλλοτε μὲ τὸν Καπιταλισμόν. Οἱοσδήποτε ἄλλος Πρόεδρος, ἐὰν Μουσουλμάνοι ἐξτρεμισταὶ ἦσαν πηγὴ ἀνωμαλίας καὶ αἵματος εἰς τὸν Μαραθώνιον τῆς Βοστόνης θὰ εἶχε λάβει πολὺ σκληρὰ μέτρα καὶ θὰ εἶχε κάμνει τρομακτικὰς ἀλλαγὰς εἰς τὰς μυστικὰς ὑπηρεσίας τῆς χώρας του, μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι δύο Μου-
Τὴν Η´ Κυριακήν ἀπό τοῦ Πάσχα ἑορτάζομεν τήν Ἁγίαν Πεντηκοστήν, εἰς ἀνάμνησιν τῆς ἐν τῷ κόσμῳ ἐπιδημίας τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἀνωτέρω εἰκών διά χειρός Βασιλείου Λέπουρα.
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΠΙΣΤΕΩ Σ ΚΑΙ ΖΩΗΣ
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΘΡΑΣΥΤΑΤΟΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ
Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Εἰς τό διαδίκτυον ἀνηρτήθησαν φωτογραφίαι τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Βελεστίνου κ. Δαμασκηνοῦ συμφώνως πρός τάς ὁποίας παρευρέθη εἰς τάς ἐργασίας τοῦ Μασονικοῦ Τάγματος τῶν Ναϊτῶν. Ὁ «Ο.Τ.» ἀνέμενεν ἐπί ἑβδομάδας τάς ἀντιδράσεις τόσον τοῦ ἰδίου, ὅσον καί τῆς Ἱ. Συνόδου. Πρό δύο ἑβδομάδων ἐθίξαμεν τό θέμα, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά προέβαινεν εἰς μίαν δημοσίαν δήλωσιν, μέ τήν ὁποίαν θά διέψευδε τά πάντα. Ἕως αὐτήν τήν στιγμήν, πού τυπώνεται ὁ «Ο.Τ.» δέν τό ἔχει πράξει. Ζητοῦμεν ἀπό τήν Ἱεράν Σύνοδον νά τόν ὑποχρεώση εἰς δημοσίαν διάψευσιν, διότι ἡ Ἐκκλησία ἔχει διακηρύξει ὅτι ἡ ἰδιότης τοῦ τέκτονος εἶναι ἀσυμβίβαστος μέ τήν Ὀρθοδοξίαν. Ὀφείλομεν νά γνωρίζωμεν τήν σχέσιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου μέ τήν Μασονίαν. Μία γραπτή δήλωσίς του ἀρκεῖ, διά νά διαλυθοῦν ὅλαι αἱ ἀρνητικαί ἐντυπώσεις. Εἰς διαφορετικήν περίπτωσιν ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία δικαιώνει τήν Μεγάλην Στοάν, ἡ ὁποία ὑποστηρίζει ὅτι Ἱεράρχαι εἶναι μέλη τῆς Μασονίας.
Ἡ ἀνθρώπινη ζωή εἶναι σπαρμένη ἀπό μύριους πειρασμούς. Κάθε βῆμα καί πειρασμός. Κάθε λεπτό καί παρανομία. Κάθε λογισμός καί τῆς ψυχῆς δυσωδία. Τ’ ἁμαρτήματα εἶναι τόσα πολλά, ὥστε οὔτε ἀριθμοῦνται οὔτε ταξινομοῦνται. Τονίζεται μονάχα ἡ σοβαρότητα ἑπτά ἁμαρτημάτων, τά ὁποῖα χαρακτηρίζονται "θανάσιμα", ὄχι πώς δέ συγχωροῦνται, ἀλλά γιατί, ἄν δέν προσέξει ὁ ἄνθρωπος, μποροῦν νά ὁδηγήσουν στή σκλήρυνση καί ἀμετανοησία, δηλαδή, τόν πνευματικό θάνατο. Κατά τήν ἁγιοπατερική καί νηπτική διδασκαλία, τά ἑπτά θανάσιμα ἁμαρτήματα εἶναι: 1. γαστριμαργία, 2. πορνεία, 3. φιλαργυρία, 4. ἀκηδία, 5. ὀργή, 6. κενοδοξία, καί 7. φθόνος (βλπ. Παν. Τρεμπέλα "Δογματική", τόμ. Β´ σελ. 300-13). Εἰδικότερα, στήν κοινωνική καί καθημερινή ζωή, τρεῖς εἶναι οἱ θρασύτατοι πειρασμοί, πού σάν μολυσματικές ἐπιδημίες ὁδηγοῦν ἀσφαλέστερα στήν ἀμετανοησία καί τόν πνευματικό θάνατο: Ἡ φιληδονία, ἡ φιλοδοξία, καί ἡ φιλαργυρία. Ἡ ἀγάπη καί προσκόλληση σ᾽ ὅλες τίς σαρκικές ἡδονές (πλήν τοῦ νόμιμου Γάμου), ἡ σφοδρότατη γοητεία καί ἐπιθυμία τῆς δόξας, καί ἡ ἄκρα ἀγάπη τῶν ἀργυρίων (τῶν χρημάτων καί τοῦ πλούτου). 1. Φιληδονία. Οἱ πάντες τό ἀκοῦν, τό βλέπουν καί τ᾽ ὁμολο-
γοῦν: Γίναμε Σόδομα καί Γόμορρα. Ἡ ἐκπόρνευση τῆς ἀνθρωπότητας μέ τίς πιό ἀηδιαστικές ἐκφράσεις καί ἐκδηλώσεις της, προπάντων μέ τήν ἀρσενοκοιτία (ἤ σοδομία ἤ ὁμοφυλοφιλία...), καί τή γελοιποίηση τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου μέ τόν ψευδεπίγραφο "γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων", ὑβρίζεται καί βλασφημεῖται ὁ Θεός καί ὁ Νόμος Του. Οἱ Σοδομίτες τότε, μικροί καί μεγάλοι, καί γέροντες σ᾽ ἕνα συλλαλητήριο, γιά ν᾽ ἀτιμάσουν δυό ξένους! «Ἄφατος τῆς παρανομίας ἡ ὑπερβολή», θά πεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος.... 2. Φιλοδοξία. Ὁ πειρασμός τῆς δόξας ἔχει μιά ἰδιαίτερη γοητεία. Μέ τοῦτο τόν πειρασμό χτύπησε ὁ διάβολος καί τόν ἴδιο τό Χριστό, ὅταν τόν ἀνέβασε σέ ψηλό βουνό καί τοῦ ἔδειξε "πάσας τάς βασιλείας τοῦ κόσμου καί τήν δόξαν αὐτῶν", λέγοντάς Του: "Ταῦτα πάντα σοι δώσω, ἐάν πεσών προσκυνήσῃς μοι" (Ματθ. δ´ 8-9). Ὁ Κύριος, βέβαια ἔχει τήν ἄπειρη δόξα τῆς θεότητας καί δέ χρειαζόταν τοῦ διαβόλου τή ψεύτικη δόξα! Πόση ὅμως γοητεία, ἀσκεῖ στούς ἀνθρώπους, τούτη ἡ κοσμική δόξα! Πρέπει, ὡστόσο, νά γνωρίζουν, ὅτι "ἑαυτόν ὁ φιλῶν, τόν Θεόν ἀγαπᾶν οὐ δύναται". Ὁ δέ Πασκάλ ἔχει πεῖ πώς, "ἡ πιό μεγάλη... μικροπρέπεια τοῦ ἀνθρώ-
τὴν πορεία τῶν ἑλληνικῶν πραγμάτων μέχρι τὴν ἐθνικὴ τραγωδία τοῦ 1922, γιὰ νὰ χαρακτηρίσει ἀνεπιφύλακτα τὸν Ἰακωβάτο προφήτη. Δὲν ἦταν ὅμως παρὰ ἕνας εὐφυὴς ἐκτιμητὴς τῆς διεθνοῦς πολιτικῆς καὶ τῆς στάσης τῆς Φραγκιᾶς ἀπέναντι στὴ Ρωμηοσύνη. Τὰ ἐπιχειρήματά του ἀντλοῦνται ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα, ὅπως διαμορφώθηκε ἀπὸ τὸ 1833, κρινόμενη βέβαια μὲ βάση τὰ κριτήρια τῶν ὀπαδῶν τῆς οἰκουμενικῆς ρωμαίϊκης ἰδέας, ὅπως ὁ Ἰακωβάτος: Οἱ ὀπαδοὶ τοῦ αὐτοκεφάλου —ὑπενθυμίζει ὁ Ἰακωβάτος— ἔπεσαν θύματα τῆς ξένης προπαγάνδας καὶ ἀποδυνάμωσαν τὸ Οἰκ. Πατριαρχεῖο, χαλαρώνοντας τοὺς δεσμοὺς τῆς Ἑλλάδος μαζί του. Τὸ ἰσχυρότερο πλῆγμα ἐναντίον του εἶναι, κατὰ τὴν κρίση του, ἡ δήμευση τῶν Μοναστηρίων. Τὴν τονίζει ἰδιαίτερα, διότι ἡ ἀφομοίωση τῆς Ἑπτανήσου θὰ ἐπέφερε
καὶ ἐκεῖ τὰ ἴδια ἀποτελέσματα. Ἔτσι, παρατηρεῖ μὲ ἀπροκάλυπτη ἀγανάκτηση: «Ἐνῶ ἔπρεπε νὰ προσφέρωμεν τὸ δηνάριόν μας ὡς ἐπὶ τῶν ἀποστόλων εἰς τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν, ἔστω καὶ εὑρισκομένην ὑπὸ δουλείαν πολιτείας, ποτὲ ὅμως ἐκκλησίας..., κατηργήσαμεν καὶ τὴν ἰδιοκτησίαν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας ἐν τῷ ἐδάφει τῆς Ἑλλάδος»34. Προβλέπει δὲ ὅτι ἀνάλογες ἐξελίξεις θὰ σημειωθοῦν καὶ στὶς ἄλλες βαλκανικὲς χῶρες. Ὁ Ἰακωβάτος στὸ σημεῖο αὐτὸ δὲν συμπεραίνει ἁπλῶς, χρησιμοποιώντας τὴν πολιτικὴ ὀξυδέρκειά του. Γνώριζε καλὰ τὴν ἐξέλιξη τοῦ βουλγαρικοῦ ζητήματος, ποὺ ἀντιμετώπιζε στὸ Πατριαρχεῖο ὁ ἀδελφός του Κωνσταντῖνος. Ἔτσι, καταλήγει νὰ ἀποκαλεῖ τὸ αὐτοκέφαλο «ἀνόητο» καὶ «ἀντιχριστιανικό»35. Τὸ αὐτοκέφαλο, συνδυασμένο μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀφομοίωση τῆς Ἑπτανήσου, θὰ μένει μόνιμο πρό-
βλημα τοῦ Ἰακωβάτου στὴν πολιτική του δράση. Ὅπως ὁ ἀδελφός του Κωνσταντῖνος36 καὶ ὁ Οἰκονόμος, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ ὀπαδοὶ τῆς «ἀνατολικῆς παρατάξεως», θὰ θεωρεῖ ὁ Ἰακωβάτος τὸ αὐτοκέφαλο ὡς ἀρχὴ ὅλων τῶν μετέπειτα «ὠδίνων» τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους. Ἀπὸ μερικὲς πολὺ χαρακτηριστικὲς δηλώσεις του μποροῦμε νὰ συναγάγουμε τὸ πλαίσιο, στὸ ὁποῖο ἐκινεῖτο ὁ σχετικὸς Ἰακωβάτειος στοχασμός. Τὸ αὐτοκέφαλο συνδέθηκε πρώτιστα μὲ τὴν πολιτειοκρατία, στὶς σχέσεις Ἐκκλησίας – Πολιτείας μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταστεῖ ἡ Ἐκκλησία «ὑπηρέτρια τῆς διοικητικῆς ἀστυνομίας τῶν Βαυαρῶν». «Οἱ ἄτιμοι Ὀθωνικοὶ τόμοι —πρόκειται γιὰ γνήσια Ἰακωβάτεια διατύπωση— κατέστησαν (τοὺς Ἐπισκόπους) κλητῆρας Νομαρχίας καὶ Εἰσαγγελίας». Αὐτὰ γράφηκαν στὰ 1866 στὸ ἀνώνυμο ἐργίδιο τοῦ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.
Πρός Σεβ. Βελεστίνου καί τήν ΔΙΣ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.