Ορθόδοξος Τύπος φ. 1980, 21/06/2013 by anthologimata

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος ΟΡΕΙΑ ἐπικίνδυνη καὶ καταστροφικὴ διαγράφεται τὰ τελευταῖα χρόνια σὲ πολλοὺς τομεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀφήσαμε τὴν πεῖρα τῶν ἁγίων πατεράδων μας καὶ πορευόμαστε σὲ ἀτραποὺς σκοτεινές. Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατατρώει τὰ σπλάχνα τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ αἱρέσεις δὲν καταδικάζονται συνοδικῶς καὶ ὅσοι μὲ πόθο καὶ ἀγάπη κοσμικὴ προσεγγίζουν τοὺς αἱρετικοὺς καὶ γίνονται ἕνα μὲ αὐτούς, αὐτοπροσδιορίζονται ὡς ἀληθινοὶ χριστιανοί. Κατηγοροῦν μάλιστα ὅσους τοὺς ἀντιστρατεύονται ὡς φανατικοὺς καὶ ἀκραίους. Τὴν

21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013 Ἰουλιανοῦ μάρτυρος, Τερεντίου ἱερομάρτυρος, Νικήτα Νισυρίου νεομάρτυρος

ἀντιαιρετικὴ δράση καὶ διδασκαλία τῶν Πατέρων ἀντικατέστησε ἡ ἀγαπολογία καὶ οἱ ἀτέρμονες διάλογοι, τὰ συνέδρια μετὰ πλουσίων γευμάτων, οἱ φιλοφρονήσεις καὶ οἱ συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἡ διαχριστιανικὴ καὶ διαθρησκειακὴ προσέγγιση καὶ κατανόηση. Οἱ Σύνοδοι τῶν Ἐκκλησιῶν δὲν ἀσχολοῦνται μὲ τὰ τῆς πίστεως οὔτε καταδικάζουν αἱρέσεις. Οἱ σφεντόνες τοῦ πνεύματος

Τοῦ κ. Ἰωάννου Τάτση, Θεολόγου

ἔμειναν πλέον χωρὶς λάστιχα καὶ αὐτοί, ποὺ εἶχαν χρέος νὰ διαφυλάσσουν τὸ ποίμνιο ἔπιασαν φιλίες μὲ τοὺς βαρεῖς λύκους. Οἱ νέοι πέφτουν στὰ δίχτυα παραθρησκευτικῶν ὀργανώσεων καὶ σεκτῶν, χάνουν τὴν σωματικὴ καὶ πνευματική τους ὑγεία καὶ δὲν

βρίσκουν τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας. Περιπλανῶνται στὰ ὄρη τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἄγνοιας, τῆς κοσμικῆς ἐπιφανειακῆς ζωῆς καὶ δὲν βρίσκεται ὁ ποιμένας, ποὺ θὰ τοὺς ἀναζητήσει. Οἱ Μητροπόλεις ἱδρύουν Μὴ Κυβερνητικὲς Ὀργανώσεις καὶ ἀσκοῦν φιλανθρωπία μὲ τὶς

ἐπιδοτήσεις καὶ ἐπιχορηγήσεις τοῦ Κράτους. Οἱ ποιμένες συναντῶνται εὐκαίρως ἀκαίρως καὶ συζητοῦν γιὰ τὸ νέο Μητροπολιτικὸ μέγαρο, τὸ νέο αὐτοκίνητο ἢ τὸ καινούργιο κινητὸ τηλέφωνο εὐφραινόμενοι ἀπὸ τὴν ἑορταστικὴ τράπεζα τοῦ ἀδελφοῦ Συνεπισκόπου. Γιὰ τὸ ποίμνιο λόγος οὐδείς. Τὰ τῆς πίστεως ἐγκαταλελειμμένα εἰς χεῖρας τοῦ Πατριάρχου, ὁ ὁποῖος στέφεται μὲ λόγους ἐγκωμίων,

ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΣ

ΠΕΡΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ

Τοῦ ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου, ἐφημερίου Ἱ. Ναοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου

«Διά τοῦτο παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς πάθη ἀτιμίας. Αἵ τε γάρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν. Ὁμοίως δέ καί οἱ ἄρρενες, ἀφέντες τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους…» (Ρωμ. κεφ. 1 στ. 26-27). ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Παῦλος κατά τούς Ἁγίους Πατέρες μας ἀποτελεῖ τό ἅγιο στόμα τοῦ Χριστοῦ καί ὁ ἱ. Χρυσόστομος τό στόμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Σχολιάζοντας ὁ ἱερός πατήρ τήν πολύ σπουδαία πρός Ρωμαίους ἐπιστολή τοῦ ἁγίου Ἀπ. Παύλου καταθέτει τίς θεόπνευστες ἀναλύσεις του μεταξύ ἄλλων θεμάτων καί γιά τήν ὁμοφυλοφιλία. Ὅλα τά πάθη εἶναι ἀτιμωτικά γιά τόν ἄνθρωπο, ἰδιαίτερα ὅμως ἡ μανία τῶν ἀνδρῶν γιά τούς ἄνδρες. Συγκεφαλαιωτικά χαρακτηρίζει τήν ὁμοφυλοφιλία ὡς ἀσυγχώρητο πάθος, ὄχι γιατί πράγματι εἶναι, ἀλλά γιατί ὅλη ἡ ἀνδρική προσωπικότητα ὑφίσταται τέτοια διαστρέβλωση κατά τή χρόνια ὑποταγή σʼ αὐτό τό βδέλυγμα, πού εἶναι δύσκολο τό πάθος αὐτό νά τιθασευθεῖ ἀπό τόν πεπτωκότα. Εἶναι ἀξιοπρόσεκτη ἡ σταθερότητα τοῦ χρυσοῦ λόγου τοῦ Χρυσοστόμου. Ἡ ἀκλόνητη λογική του, πού τή χρησιμοποιεῖ γιά τήν ἐν Χριστῷ πνευματική στήριξη τοῦ ποιμνίου του καί ἡ πανθομολογούμενη ἁγιοπνευματική θεοπνευστία του. Οὔτε καί οἱ ξένοι ὀρθολογιστές προτεστάντες ἐρευνητές τοῦ τήν ἀμφισβήτησαν. Ἕνα τέτοιο βράχο πίστεως εἰς Χριστόν καί βαθύτατης ἐν Χριστῷ ἀγάπης γιά τόν ἄνθρωπο χρειαζόμαστε στίς δύσκολες μέρες πού περνᾶμε καί πρέπει μέ πολλή προσοχή νά τόν ἀκούσουμε. Παραθέτουμε μέ τή σειρά πού ὁ ἴδιος ἐπέλεξε τά ἀτράνταχτα ἐπιχειρήματά του:

Διαστροφή τῆς δημιουργίας

1. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τοποθετεῖ ὅλο τό πρόβλημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας πρῶτα σέ πνευματική βάση. Στόν εἰκοστό πέμπτο στίχο τῆς πρός Ρωμαίους Ἐπιστολῆς του λέγει: «μετήλλαξαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει καί ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρά τόν κτίσαντα…». Τονίζει λοιπόν ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὅτι ἔγινε μία διαστροφή τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός δέν ἐμπόδισε τήν φυσική σχέση μεταξύ τῶν δύο φύλων, ὥστε νά φθάσουν «δικαιολογημένα» νά ἐξωκείλουν στήν «ἀλλόκοτον λύσσαν ἄρρενες ἐν ἄρσεσιν, ἀφέντες τήν χρῆσιν τῆς θηλείας». Μέσα στό βαθύ ψυχικό κόσμο τῶν ὁμοφυλοφίλων πραγματοποιεῖται μία αὐτονόμηση, ἀτομική, ἐγωιστική ἐπιλογή κατά τῆς ἀληθείας τοῦ Θεοῦ μέ προτίμηση τό ψεῦδος. Γιαυτό καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἐπιδεικνύουν καί διαφημίζουν τή «διαφορετικότητά» τους εἶναι πολύ προκλητικός. Ἀλαζονική συμπεριφορά, ἀναιδής ἐμφάνιση στά κανάλια, ἀνακρίβειες καί ψεύδη πρός ἐξάπλωση τοῦ δαιμονικοῦ τρόπου τῆς ζωῆς τους. Γιαυτό καί ἰσχυρίζεται ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «τό δόγμα (=ἡ πίστη, ἡ ἰδεολογία) αὐτοῖς σατανικόν ἐστι, ἀλλά καί ὁ βίος δαιμονικός». Διά τοῦτο καί ὁ Θεός ἐγκαταλείπει αὐτούς τούς ἀνθρώπους πού διαστρέφουν τήν ἀλήθεια περί τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου καί παρουσιάζουν μέ θρασύτητα τό ψεῦδος, ὅτι δηλαδή εἶναι θέμα γονιδιακό ἤ ἐλεύθερης σεξουαλικῆς ἐπιλογῆς ἡ διαστροφή τους «… καί ὅταν ὁ Θεός ἐγκαταλείπῃ πάντα ἄνω καί κάτω γίνεται», ἀναποδογυρίζεται ὅλη ἡ νοοτροπία, ὅλη ἡ ψυχολογία, ὅλη ἡ σωματική φυσιολογία καί μεταστρέφεται σέ ψυχοπαθολογία. Τό πρόβλημα λοιπόν εἶναι πρωτίστως πνευματικό.

Ἀσυγχώρητο τό πάθος αὐτό

2. Ἐξ ἄλλου, λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅτι ὁ Θεός ἔβαλε ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Θεολογικὴ καὶ ἀνθρωπολογικὴ ἀνάλυσις

ΔΙΑΤΙ ΛΕΓΟΜΕΝ ΟΧΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΩΡΕΑΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΑΠΟ ΔΟΤΑΣ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΥΣ ΕΙΣ «ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ»

ΕΤΟΣ ΝΓ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1980

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΔΟΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Μέ δήλωσίν του πρός τόν πρώην ὑπουργόν Ἐξωτερικῶν τῆς Αἰγύπτου

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ

ΣΕΒ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ ἐξέδωσεν ἐγκύκλιον διὰ τὸ θέμα τῆς δωρεᾶς ὀργάνων σώματος ἀπὸ δότας, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται εἰς κατάστασιν «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου». Εἰς αὐτὴν ἐπισημαίνει ὅτι ἡ νομοθεσία τῆς πολιτείας εἶναι ἀπαράδεκτος, διότι εὑρίσκεται εἰς καταφανῆ διάστασιν μὲ τὴν ἀνθρωπίνην ὀντολογίαν, τὴν Ὀρθόδοξον θεολογίαν καὶ τὴν θεόσδοτον ἀνθρωπίνην ἐλευθερίαν. Ὁ Σεβ. Πειραιῶς ὑπογραμμίζει ἀκόμη ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὑπὲρ τῆς μεταμοσχεύσεως ὀργάνων ἀπὸ ὑγιεῖς δότας.

Ἡ ἐγκύκλιος

Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ἐγκυκλίου μὲ τὰς θεολογικὰς καὶ ἀνθρωπολογικὰς θέσεις ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Μέ τόν Νόμο 3984/27.6.2011, πού ἐψηφίσθη ἀπό τήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων καί ἐφαρμόζεται ἀπό 1ης Ἰουνίου 2013 ρυθμίζεται, μέ ἀρχές πού ἀπάδουν στήν ἰδιοπροσωπεία τοῦ Γένους μας καί τήν ἱερότητα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, τό πολυσήμαντο θέμα τῆς δωρεᾶς καί μεταμοσχεύσεως τῶν ἀνθρωπίνων ὀργάνων. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὑπέβαλε κατά τήν διαβούλευση τοῦ εἰρημένου Νόμου θέσεις Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικῆς βιοηθικῆς, οἱ ὁποῖες προδήλως περιφρονήθησαν παρά τήν γενομένη τροποποίηση διά τοῦ Νόμου 4075/11.4.2012 καί ἑπομένως διά τό μέγιστο αὐτό θέμα καθηκόντως ὀφείλομε νά ἐνημερώσωμε τούς πάντας καί νά καταδείξωμε οἱ Ἱεράρχαι τήν καταφανῆ διάσταση τοῦ ψηφισθέντος Νόμου μέ τήν ἀνθρώπινη ὀντολογία, τήν ὀρθόδοξη θεολογία καί τήν θεόσδοτη ἀνθρώπινη ἐλευθερία. Ἐν συνεχείᾳ τῇ συμβολῇ τῆς ἐργασίας εἰδικῶν, ἤτοι τῶν Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτου – Ἰατροῦ Λουκᾶ Τσιούτσικα, Αἰδεσιμολ. Πρωτοπρεβυτέρου Στεφάνου Στεφοπούλου καί Πανοσιολ. Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Ἁγιορείτου παρατηροῦμεν ὅτι:

«Α´. Θεολογία – Ἀνθρωπολογία

1. Κατὰ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἄνθρωπος κατὰ τὴν φύση του εἶναι σύνθετο, μεικτό, ὄν. Πλάσθηκε κατ᾽ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ καὶ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

ὅταν ἐπισκεφθεῖ τὴν Μητρόπολή μας. Ἡ πεῖρα τῶν Πατέρων περνάει ἀπὸ τὸ κόσκινο τῆς δικῆς μας ἐκκοσμικευμένης ζωῆς, τῆς χαλαρῆς πνευματικῆς μας κατάστασης καὶ ὡς γνήσιοι μεταπατερικοὶ θεολόγοι μεγάλου βεληνεκοῦς ἀνερυθρίαστα ἀμφισβητοῦμε τοὺς ἁγίους, τοὺς «καταγγέλλουμε» γιὰ ἀντιδυτικισμό, ἀντιφεμινισμό, ὑπερβολὲς καὶ σκληρότητα ἀπέναντι στοὺς ἀδελφούς μας αἱρετικούς. Δὲν τοὺς ἔχουμε πιὰ ἀνάγκη. Τοὺς ξεπεράσαμε. Εἴμαστε πολὺ πιὸ μπροστὰ ἀπὸ αὐτούς. Ἐμεῖς ζοῦμε τὸ παρόν. Ἂν κάΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

Η ΑΓΙΑ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ

Ὅταν πρωτοεξελέγη πρόεδρος τῶν ΗΠΑ ὑπῆρξαν δημοσιεύματα ὅτι ἦτο μέλος τῆς Μεγάλης Συναγωγῆς τῶν Ἰουδαίων τῆς Νέας Ὑόρκης. Πολύ ἀργότερον ἐκπρόσωπος τοῦ Ἀμερικανοεβραϊσμοῦ ἐδήλωσεν ὅτι ὁ κ. Ὀμπάμα εἶναι κρυπτομουσουλμάνος Ὁ ἴδιος «ἐξωμολογήθη» εἰς τόν πρώην ὑπ. Ἐξωτερικῶν τῆς Αἰγύπτου ὅτι εἶναι μουσουλμάνος. Ἀπό ποίας ἄλλας δηλώσεις, ἀποφάσεις καί ἐνεργείας του προκύπτει ὅτι εἶναι μουσουλμάνος καί προωθεῖ τό Ἰσλάμ διεθνῶς.

Ἀπό τήν ἡμέραν κατά τήν ὁποίαν ἐξελέγη ἀντικαθιστᾶ μετριοπαθῆ ἰσλαμικά καθεστῶτα μέ ἄλλα, τά ὁποῖα διακρίνονται διά τήν σκληρότητά των, τήν μή ἀνοχήν των πρός ἄλλα θρησκεύματα καί ἰδιατέρως πρός τούς Ὀρθοδόξους, ἀλλά καί τούς πλανεμένους Χριστιανούς, ἐξοπλίζει τούς ἀντάρτας μουσουλμάνους τῆς Συρίας καί διαθέτει διά τόν σκοπόν αὐτόν ἑκατομμύρια δολλάρια, ἀδιαφορεῖ διά τήν ἰσλαμικήν τρομοκρατίαν, ἡ ὁποία ἀναπτύσσει δρᾶσιν καί ἐντός τῆς Ἀμερικῆς, ἐνίσχυσεν ὡς δύναμιν τήν Τουρκίαν καί τώρα «κονταίνει» τόν κ. Ἐρντογάν, ἐπειδή τοῦ «ἔβγαλε γλῶσσα» εἰς τό θέμα τῆς Γάζης, ἐνῶ ἤλλαξε στάσιν ἐναντίον τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου, ἐγκαταλείπων αὐτό, παρά τό γεγονός ὅτι τό τελευταῖον νοθεύει τήν Ὀρθόδοξον πίστιν καί ἰσοπεδώνει τούς Ἱ. Κανόνας, διά νά ὑπηρετήση τόν Οἰκουμενισμόν καί τήν Νέαν Ἐποχήν. Μέγα θέμα ἀποτελεῖ εἰς τὰς Ἡνωμένας Πολιτείας τῆς Ἀμερικῆς τὸ θρήσκευμα, εἰς τὸ ὁποῖον ἀνήκει ὁ πλανητάρχης κ. Ὀμπάμα. Ὅταν πρωτοεξελέγη Πρόεδρος τῶν Η.Π.Α., πρὸ πέντε, περίπου ἐτῶν, μετεδόθη ὅτι ἦτο ἐνεργὸν μέλος τῆς Συναγωγῆς τῆς Νέας Ὑόρκης. Πέντε ἔτη μετὰ (διανύει τὸ ἕκτον ἔτος εἰς τὴν Προεδρίαν) πληθαίνουν αἱ ἐνδείξεις ὅτι εἶναι Μουσουλμάνος. Ὁ ἑβραϊσμὸς τῆς Ἀμερικῆς διαμορφώνει τὴν ἐκτίμησιν, ὅτι παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐκκλησιάζεται εἰς αἱρετικὰς χριστιανικὰς ἐκκλησίας εἶναι κρυπτομουσουλμάνος. Ὁ ἴδιος κατάγεται ἀπὸ οἰκογένειαν Μουσουλμανικήν, ἀλλὰ οὐδέποτε μέχρι πρότινος ἐδήλωσε Μουσουλμάνος. Εἰς μίαν συνάντησιν, τὴν ὁποίαν εἶχε μὲ τὸν πρώην ὑπουργὸν Ἐξωτερικῶν τῆς Αἰγύπτου τοῦ ἀπεκάλυψεν ὅτι εἶναι Μουσουλμάνος. Ἐνῶ ὅταν συνηντήθη μετὰ τοῦ Βασιλέως τῆς Σαουδικῆς Ἀραβίας (πρὸ ἐτῶν) ὑπεκλίθη βαθύτατα πρὸς αὐτόν, παραβιάζων τὸ Ἀμερικανικὸν Πρωτόκολλον ἀφ᾽ ἑνὸς καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου «ἐφούντωσε» ὅλα τὰ σενάρια ὅτι εἶναι Μουσουλμάνος. Ἡ ὅλη πολιτική του εἶναι καθαρῶς φιλο – Μουσουλμανική, ἐνῶ διακρίνεται διὰ τὴν ἀδιαφορίαν του ἔναντι τῶν χριστιανῶν ( Ὀρθοδόξων καὶ μή), οἱ ὁποῖοι διώκονται, βασανίζονται καὶ μαρτυροῦν ὑπὸ τὴν σπάθην σκληρῶν Μουσουλμάνων ἢ τὴν «Ἀραβικὴ Ἄνοιξη», ἡ ὁποία ἀν-

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

G Πολιτισμικόν πόλεμον εἰς τήν περιοχήν τοῦ Ἀνατολικοῦ Αἰγαίου διαβλέπει ὁ Σεβ. Ἀλεξ/πόλεως. Σελ. 8 G Ἀνυπακοήν εἰς τόν νόμον διά τούς ἰμάμηδες εἰς τήν Θράκην ζητοῦν οἱ μειονοτικοί τῆς Ἀγκύρας. Σελ. 8 G Ἔκκλησις τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Βατοπαιδίου πρός τόν Πατριάρχην Μόσχας. Σελ. 5

τικαθιστᾶ μετριοπαθῆ Μουσουλμανικὰ καθεστῶτα μὲ ἄλλα, τὰ ὁποῖα δὲν ἀνέχονται τὴν παρουσίαν τῆς

ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟΝ ΕΡΓΟΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΥΧΝΑ βλέπουμε ἔντονη δραστηριότητα σὲ κάποιες ἐνορίες μεγάλων πόλεων καὶ αἰσθανόμαστε χαρὰ γιὰ τὸ ζῆλο τῶν ἐφημερίων. Οἱ ἐνορίτες τοὺς ἐπαινοῦν καὶ μιλοῦν γιὰ τὴν αὐταπάρνησή τους. Τὰ πνευματικὰ ὅμως ἀποτελέσματα δὲν εἶναι ἀνάλογα. Καταβάλλεται πολὺς κόπος, ἀλλὰ ἡ συγκομιδὴ εἶναι λίγη. Εὔκολα διαπιστώνει κάποιος ἔμπειρος περὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ ὅτι κάτι λείπει στοὺς δραστήριους αὐτοὺς κληρικούς. Οἱ ἐνοριακὲς ἐκδηλώσεις κυρίως ἱκανοποιοῦν τὴ φιλοδοξία τους, γι᾽ αὐτὸ καὶ καταλήγουν στὸ δικό τους ἔπαινο. Εἶναι πάντα κοινωνικοῦ περιεχομένου, γιατὶ μόνο ἔτσι μποροῦν νὰ ἀποσπάσουν τὸ χειροκρότημα. Αὐτὸ τοὺς ἐνδιαφέρει πρωτίστως. Ποτὲ δὲν κάνουν λόγο γιὰ πνευματικὸ ἀγώνα κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀπόκτηση ἀρετῶν. Τὸ ἐνοριακό τους ἔργο εἶναι μιὰ κοσμικὴ δραστηριότητα, τὴν ὁποία βλέπουμε καὶ σὲ πολλοὺς φορεῖς, δηλαδὴ δήμους, συλλόγους καὶ ὀργανώσεις. Στὴν Ἐκκλησία ὅμως μιλᾶμε γιὰ ποιμαντικὸ ἔργο, τὸ ὁποῖο ἔχει πνευματικὸ περιεχόμενο καὶ στοχεύει στὸ νὰ ὁδηγήσει τοὺς ἀνθρώπους στὴν κατὰ Χριστὸν ζωή, δηλαδὴ στὴν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν καὶ στὴν ἐν ταπεινώσει ἀφοσίωση στὰ ὅσα ὁ Κύριος ζητεῖ ἀπὸ τοὺς πιστούς. Ὁ Γέροντας Παΐσιος μᾶς θυμίζει τὴν ἀναγκαία προϋπόθεση γιὰ τὴν ἐπιτυχία τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου, ποὺ ἀναπτύσσει ἕνας κληρικός. Εἶναι χαρακτηριστικὰ τὰ λόγια του: «Ἐὰν θέλεις νὰ βοηθήσεις τὴν Ἐκκλησία, εἶναι καλύτερα νὰ κοιτάξεις νὰ διορθώσεις τὸν ἑαυτό σου, παρὰ νὰ κοιτᾶς νὰ διορθώσεις τοὺς ἄλλους. Ἂν διορθώσεις τὸν ἑαυτό σου, ἀμέσως διορθώνεται ἕνα κομματάκι τῆς Ἐκκλησίας. Ἐὰν φυσικὰ αὐτὸ τὸ ἔκαναν ὅλοι, ἡ Ἐκκλησία θὰ ἦταν διορθωμένη. Ἀλλὰ σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἀσχολοῦνται μὲ ὅλα τὰ ἄλλα θέματα ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους. Γιατὶ τὸ νὰ ἀσχολεῖσαι μὲ τὸν ἑαυτό σου ἔχει κόπο, ἐνῶ τὸ νὰ ἀσχολεῖσαι μὲ τοὺς ἄλλους εἶναι εὔκολο». Ἀξιοπρόσεκτα καὶ διαφωτιστικὰ εἶναι κι ἐκεῖνα, ποὺ ἔλεγε σὲ γνωστό του ἱερέα ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ ὁ Κατουνακιώτης καὶ ἀναφέρονται στὸ κύριο ἔργο τοῦ κληρικοῦ, τὸ ὁποῖο ἔχει ἰδιαίτερη ἀνάγκη ὁ πιστὸς λαὸς καὶ δὲν προσφέρεται πουθενὰ ἀλλοῦ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία: «Ὅταν λειτουργεῖς, νά ᾽χεις ὑπόψη σου ὅτι εἶσαι μεσίτης. Παραλαμβάνεις ἀπὸ τὸν κόσμο πόνο, δάκρυα, ἀσθένειες, παρακλήσεις καὶ τὰ ἀνεβάζεις ἐπάνω στὸ θρόνο τῆς θεότητας. Καὶ μεταφέρεις κατόπιν στὸν κόσμο παρηγοριά, θεραπεία, ὅ,τι ἔχει ἀνάγκη ὁ καθένας. Μεγάλο ἀξίωμα σ᾽ ἔχει ἀξιώσει, παιδί μου, ὁ Θεός. Νὰ τὸ καλλιεργήσεις. Τὸ αὐτὶ τοῦ Θεοῦ εἶναι στὸ στόμα τοῦ ἱερέα». Ἡ Ἐκκλησία προσφέρει πρωτίστως πνευματικὰ ἀγαθά. Δὲν εἶναι μία φιλανθρωπικὴ ὀργάνωση, ὅπως τόσες ἄλλες, ἀλλὰ εἶναι ἡ κιβωτὸς τῆς σωτηρίας. Μὲ τὸ λόγο της καὶ τὰ ἱερὰ μυστήρια ὁδηγεῖ τοὺς πιστοὺς στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, ποὺ τέρμα ἔχει τὸν αἰώνιο παράδεισο. Ἐὰν ἡ δράση της περιορίζεται στὴν παροχὴ ὑλικῶν καὶ πολιτιστικῶν ἀγαθῶν, σημαίνει ὅτι οἱ ἱερεῖς της ἔχουν χάσει τὸν πνευματικό τους προσανατολισμό. Καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ ἀνησυχητικό. Χρειάζεται γνώση καὶ ταπείνωση, γιὰ νὰ μὴ ὑποβαθμίζεται ἡ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΥΠΑΛΔΟΣ – ΙΑΚΩΒΑΤΟΣ Ὁ πολιτικὸς τῆς Ρωμηοσύνης

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

(3ον) Ἀπὸ τὰ παραπάνω γίνεται φανερό, γιατί ὁ Ἰακωβάτος πολέμησε μὲ τόσο πάθος τὸ αὐτοκέφαλο τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀφομοίωση τῆς Ἑπτανήσου, ποὺ ἦταν μετὰ τὴν Ἕνωση ἡ φυσικὴ συνέπεια τῆς ἑλλαδικῆς αὐτοκεφαλίας. Οἱ σχετικοὶ ἀγῶνες του, μακροχρόνιοι —ἀνυποχώρητοι καὶ ἀκατάβλητοι— ἀπέβλεπαν στὴν στήριξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ποὺ ἦταν ὁ «δεσμός», ὁ ἑνοποιητικὸς παράγοντας τῆς Ρωμηοσύνης. Στὰ κείμενά του ἐμφανίζεται

Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἢ τὴν παρουσίαν αἱρετικῶν «Ἐκκλησιῶν». Ἀκολούθως θὰ παραθέσωμεν μί-

ὁ Ἰακωβάτος ἀπόλυτα πεπεισμένος ὅτι τὸ αὐτοκέφαλο, ἐπεκτεινόμενο στὶς ἐθνικὲς ρωμαίϊκες ἐκκλησίες, θὰ ἐπέφερε τὸ διαμελισμὸ τῆς Ρωμηοσύνης καὶ τὸν ἀφανισμό της. Αὐτὸ βέβαια προδίδει βαθειὰ γνώση τῶν μηχανισμῶν καὶ στόχων τῆς διεθνοῦς διπλωματίας τῆς ἐποχῆς του, τῶν σχεδίων δηλαδὴ τῆς εὐρωπαϊκῆς πολιτικῆς γιὰ τὴν τύχη τῆς ἀνατολικῆς αὐτοκρατορίας. Ἔτσι, ἐνῶ ἡ δημιουργία μικρῶν ἀνεξαρτήτων κρατῶν στὴ Βαλκανική, ποὺ ἔβαινε παράλληλα μὲ τὴν αὐτονόμηση τῶν ἐθνικῶν ἐκκλησιῶν

ἀπὸ τὴ δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, χαιρετιζόταν ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς ἀρχῆς τῶν ἐθνοτήτων ὡς ἐπιτυχία, ὁ Ἰακωβάτος τασσόταν φανερὰ ἀντίθετος σ' αὐτὲς τὶς ἐξελίξεις. Ἡ αὐτοκεφάλιση τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἰσοδυναμοῦσε γι' αὐτὸν μὲ ναρκοθέτηση στὰ σπλάγχνα τῆς Ρωμηοσύνης. «Μὴ πλανᾶσθε —θὰ διακηρύξει στὴ Βουλὴ τοῦ 1864— ἀπὸ μίαν μικροφιλοτιμίαν, ὅτι θέλουσι νὰ κάμωσιν αὐτοκεφάλους. Θέλουσι νὰ μᾶς περιορίσωσι, διὰ νὰ σβήσωμεν μεμονωμένοι33». Ὁ στόχος ἦταν συνεπῶς ἡ ἀποδυνάμωση καὶ αὐτῶν τῶν δημιουργουμένων μικρῶν κρατῶν. Ἡ διαπίστωση αὐτὴ τοῦ Ἰακωβάτου ἀποτελοῦσε ἀσφαλῶς μία ἀπὸ τὶς πιὸ βαρυσήμαντες ἀπόψεις, ποὺ ἀκούσθηκαν στὴν Ἑλληνικὴ Βουλὴ τοῦ 19ου αἰώνα. Γιατί ἀφοροῦσε ὅλη τὴν κατοπινὴ πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἀρκεῖ νὰ ἀναλογισθεῖ κανεὶς

αν ἐμπεριστατωμένην ἔρευναν, ἀπὸ τὴν ὁποίαν προκύπτει ὅτι ὁ κ. Ὀμπάμα εἶναι Μουσουλμάνος. Δι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ ἐπίσημος Ἀμερικὴ προωθεῖ παγκοσμίως τὸν Μουσουλμανισμόν, ὡς ἔκαμνεν ἄλλοτε μὲ τὸν Καπιταλισμόν. Οἱοσδήποτε ἄλλος Πρόεδρος, ἐὰν Μουσουλμάνοι ἐξτρεμισταὶ ἦσαν πηγὴ ἀνωμαλίας καὶ αἵματος εἰς τὸν Μαραθώνιον τῆς Βοστόνης θὰ εἶχε λάβει πολὺ σκληρὰ μέτρα καὶ θὰ εἶχε κάμνει τρομακτικὰς ἀλλαγὰς εἰς τὰς μυστικὰς ὑπηρεσίας τῆς χώρας του, μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι δύο Μου-

Τὴν Η´ Κυριακήν ἀπό τοῦ Πάσχα ἑορτάζομεν τήν Ἁγίαν Πεντηκοστήν, εἰς ἀνάμνησιν τῆς ἐν τῷ κόσμῳ ἐπιδημίας τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἀνωτέρω εἰκών διά χειρός Βασιλείου Λέπουρα.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΠΙΣΤΕΩ Σ ΚΑΙ ΖΩΗΣ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΘΡΑΣΥΤΑΤΟΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Εἰς τό διαδίκτυον ἀνηρτήθησαν φωτογραφίαι τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Βελεστίνου κ. Δαμασκηνοῦ συμφώνως πρός τάς ὁποίας παρευρέθη εἰς τάς ἐργασίας τοῦ Μασονικοῦ Τάγματος τῶν Ναϊτῶν. Ὁ «Ο.Τ.» ἀνέμενεν ἐπί ἑβδομάδας τάς ἀντιδράσεις τόσον τοῦ ἰδίου, ὅσον καί τῆς Ἱ. Συνόδου. Πρό δύο ἑβδομάδων ἐθίξαμεν τό θέμα, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά προέβαινεν εἰς μίαν δημοσίαν δήλωσιν, μέ τήν ὁποίαν θά διέψευδε τά πάντα. Ἕως αὐτήν τήν στιγμήν, πού τυπώνεται ὁ «Ο.Τ.» δέν τό ἔχει πράξει. Ζητοῦμεν ἀπό τήν Ἱεράν Σύνοδον νά τόν ὑποχρεώση εἰς δημοσίαν διάψευσιν, διότι ἡ Ἐκκλησία ἔχει διακηρύξει ὅτι ἡ ἰδιότης τοῦ τέκτονος εἶναι ἀσυμβίβαστος μέ τήν Ὀρθοδοξίαν. Ὀφείλομεν νά γνωρίζωμεν τήν σχέσιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου μέ τήν Μασονίαν. Μία γραπτή δήλωσίς του ἀρκεῖ, διά νά διαλυθοῦν ὅλαι αἱ ἀρνητικαί ἐντυπώσεις. Εἰς διαφορετικήν περίπτωσιν ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία δικαιώνει τήν Μεγάλην Στοάν, ἡ ὁποία ὑποστηρίζει ὅτι Ἱεράρχαι εἶναι μέλη τῆς Μασονίας.

Ἡ ἀνθρώπινη ζωή εἶναι σπαρμένη ἀπό μύριους πειρασμούς. Κάθε βῆμα καί πειρασμός. Κάθε λεπτό καί παρανομία. Κάθε λογισμός καί τῆς ψυχῆς δυσωδία. Τ’ ἁμαρτήματα εἶναι τόσα πολλά, ὥστε οὔτε ἀριθμοῦνται οὔτε ταξινομοῦνται. Τονίζεται μονάχα ἡ σοβαρότητα ἑπτά ἁμαρτημάτων, τά ὁποῖα χαρακτηρίζονται "θανάσιμα", ὄχι πώς δέ συγχωροῦνται, ἀλλά γιατί, ἄν δέν προσέξει ὁ ἄνθρωπος, μποροῦν νά ὁδηγήσουν στή σκλήρυνση καί ἀμετανοησία, δηλαδή, τόν πνευματικό θάνατο. Κατά τήν ἁγιοπατερική καί νηπτική διδασκαλία, τά ἑπτά θανάσιμα ἁμαρτήματα εἶναι: 1. γαστριμαργία, 2. πορνεία, 3. φιλαργυρία, 4. ἀκηδία, 5. ὀργή, 6. κενοδοξία, καί 7. φθόνος (βλπ. Παν. Τρεμπέλα "Δογματική", τόμ. Β´ σελ. 300-13). Εἰδικότερα, στήν κοινωνική καί καθημερινή ζωή, τρεῖς εἶναι οἱ θρασύτατοι πειρασμοί, πού σάν μολυσματικές ἐπιδημίες ὁδηγοῦν ἀσφαλέστερα στήν ἀμετανοησία καί τόν πνευματικό θάνατο: Ἡ φιληδονία, ἡ φιλοδοξία, καί ἡ φιλαργυρία. Ἡ ἀγάπη καί προσκόλληση σ᾽ ὅλες τίς σαρκικές ἡδονές (πλήν τοῦ νόμιμου Γάμου), ἡ σφοδρότατη γοητεία καί ἐπιθυμία τῆς δόξας, καί ἡ ἄκρα ἀγάπη τῶν ἀργυρίων (τῶν χρημάτων καί τοῦ πλούτου). 1. Φιληδονία. Οἱ πάντες τό ἀκοῦν, τό βλέπουν καί τ᾽ ὁμολο-

γοῦν: Γίναμε Σόδομα καί Γόμορρα. Ἡ ἐκπόρνευση τῆς ἀνθρωπότητας μέ τίς πιό ἀηδιαστικές ἐκφράσεις καί ἐκδηλώσεις της, προπάντων μέ τήν ἀρσενοκοιτία (ἤ σοδομία ἤ ὁμοφυλοφιλία...), καί τή γελοιποίηση τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου μέ τόν ψευδεπίγραφο "γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων", ὑβρίζεται καί βλασφημεῖται ὁ Θεός καί ὁ Νόμος Του. Οἱ Σοδομίτες τότε, μικροί καί μεγάλοι, καί γέροντες σ᾽ ἕνα συλλαλητήριο, γιά ν᾽ ἀτιμάσουν δυό ξένους! «Ἄφατος τῆς παρανομίας ἡ ὑπερβολή», θά πεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος.... 2. Φιλοδοξία. Ὁ πειρασμός τῆς δόξας ἔχει μιά ἰδιαίτερη γοητεία. Μέ τοῦτο τόν πειρασμό χτύπησε ὁ διάβολος καί τόν ἴδιο τό Χριστό, ὅταν τόν ἀνέβασε σέ ψηλό βουνό καί τοῦ ἔδειξε "πάσας τάς βασιλείας τοῦ κόσμου καί τήν δόξαν αὐτῶν", λέγοντάς Του: "Ταῦτα πάντα σοι δώσω, ἐάν πεσών προσκυνήσῃς μοι" (Ματθ. δ´ 8-9). Ὁ Κύριος, βέβαια ἔχει τήν ἄπειρη δόξα τῆς θεότητας καί δέ χρειαζόταν τοῦ διαβόλου τή ψεύτικη δόξα! Πόση ὅμως γοητεία, ἀσκεῖ στούς ἀνθρώπους, τούτη ἡ κοσμική δόξα! Πρέπει, ὡστόσο, νά γνωρίζουν, ὅτι "ἑαυτόν ὁ φιλῶν, τόν Θεόν ἀγαπᾶν οὐ δύναται". Ὁ δέ Πασκάλ ἔχει πεῖ πώς, "ἡ πιό μεγάλη... μικροπρέπεια τοῦ ἀνθρώ-

τὴν πορεία τῶν ἑλληνικῶν πραγμάτων μέχρι τὴν ἐθνικὴ τραγωδία τοῦ 1922, γιὰ νὰ χαρακτηρίσει ἀνεπιφύλακτα τὸν Ἰακωβάτο προφήτη. Δὲν ἦταν ὅμως παρὰ ἕνας εὐφυὴς ἐκτιμητὴς τῆς διεθνοῦς πολιτικῆς καὶ τῆς στάσης τῆς Φραγκιᾶς ἀπέναντι στὴ Ρωμηοσύνη. Τὰ ἐπιχειρήματά του ἀντλοῦνται ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα, ὅπως διαμορφώθηκε ἀπὸ τὸ 1833, κρινόμενη βέβαια μὲ βάση τὰ κριτήρια τῶν ὀπαδῶν τῆς οἰκουμενικῆς ρωμαίϊκης ἰδέας, ὅπως ὁ Ἰακωβάτος: Οἱ ὀπαδοὶ τοῦ αὐτοκεφάλου —ὑπενθυμίζει ὁ Ἰακωβάτος— ἔπεσαν θύματα τῆς ξένης προπαγάνδας καὶ ἀποδυνάμωσαν τὸ Οἰκ. Πατριαρχεῖο, χαλαρώνοντας τοὺς δεσμοὺς τῆς Ἑλλάδος μαζί του. Τὸ ἰσχυρότερο πλῆγμα ἐναντίον του εἶναι, κατὰ τὴν κρίση του, ἡ δήμευση τῶν Μοναστηρίων. Τὴν τονίζει ἰδιαίτερα, διότι ἡ ἀφομοίωση τῆς Ἑπτανήσου θὰ ἐπέφερε

καὶ ἐκεῖ τὰ ἴδια ἀποτελέσματα. Ἔτσι, παρατηρεῖ μὲ ἀπροκάλυπτη ἀγανάκτηση: «Ἐνῶ ἔπρεπε νὰ προσφέρωμεν τὸ δηνάριόν μας ὡς ἐπὶ τῶν ἀποστόλων εἰς τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν, ἔστω καὶ εὑρισκομένην ὑπὸ δουλείαν πολιτείας, ποτὲ ὅμως ἐκκλησίας..., κατηργήσαμεν καὶ τὴν ἰδιοκτησίαν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας ἐν τῷ ἐδάφει τῆς Ἑλλάδος»34. Προβλέπει δὲ ὅτι ἀνάλογες ἐξελίξεις θὰ σημειωθοῦν καὶ στὶς ἄλλες βαλκανικὲς χῶρες. Ὁ Ἰακωβάτος στὸ σημεῖο αὐτὸ δὲν συμπεραίνει ἁπλῶς, χρησιμοποιώντας τὴν πολιτικὴ ὀξυδέρκειά του. Γνώριζε καλὰ τὴν ἐξέλιξη τοῦ βουλγαρικοῦ ζητήματος, ποὺ ἀντιμετώπιζε στὸ Πατριαρχεῖο ὁ ἀδελφός του Κωνσταντῖνος. Ἔτσι, καταλήγει νὰ ἀποκαλεῖ τὸ αὐτοκέφαλο «ἀνόητο» καὶ «ἀντιχριστιανικό»35. Τὸ αὐτοκέφαλο, συνδυασμένο μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀφομοίωση τῆς Ἑπτανήσου, θὰ μένει μόνιμο πρό-

βλημα τοῦ Ἰακωβάτου στὴν πολιτική του δράση. Ὅπως ὁ ἀδελφός του Κωνσταντῖνος36 καὶ ὁ Οἰκονόμος, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ ὀπαδοὶ τῆς «ἀνατολικῆς παρατάξεως», θὰ θεωρεῖ ὁ Ἰακωβάτος τὸ αὐτοκέφαλο ὡς ἀρχὴ ὅλων τῶν μετέπειτα «ὠδίνων» τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους. Ἀπὸ μερικὲς πολὺ χαρακτηριστικὲς δηλώσεις του μποροῦμε νὰ συναγάγουμε τὸ πλαίσιο, στὸ ὁποῖο ἐκινεῖτο ὁ σχετικὸς Ἰακωβάτειος στοχασμός. Τὸ αὐτοκέφαλο συνδέθηκε πρώτιστα μὲ τὴν πολιτειοκρατία, στὶς σχέσεις Ἐκκλησίας – Πολιτείας μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταστεῖ ἡ Ἐκκλησία «ὑπηρέτρια τῆς διοικητικῆς ἀστυνομίας τῶν Βαυαρῶν». «Οἱ ἄτιμοι Ὀθωνικοὶ τόμοι —πρόκειται γιὰ γνήσια Ἰακωβάτεια διατύπωση— κατέστησαν (τοὺς Ἐπισκόπους) κλητῆρας Νομαρχίας καὶ Εἰσαγγελίας». Αὐτὰ γράφηκαν στὰ 1866 στὸ ἀνώνυμο ἐργίδιο τοῦ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Πρός Σεβ. Βελεστίνου καί τήν ΔΙΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΒΛΑΣΦΗΜΟΙ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ εἶναι μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἑορτὲς τῆς Ἐκκλησίας μας. Πρωταγωνιστοῦν πρόσωπο σὲ αὐτή, τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, ὁ Παράκλητος, ὁ εἷς τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Ὁποῖος «ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν» κατέβηκε στὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐπιφοίτησε στοὺς ἁγίους Ἀποστόλους, καθιστώντας τους ἱκανοὺς νὰ συνεχίσουν τὸ ἀπολυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Κυρίου μας. Τὸ Πανάγιο Πνεῦμα εἶναι ὁ μόνιμος παρηγορητὴς καὶ ὁδηγός μας στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος μᾶς ὁδηγεῖ «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰωάν.16,13) καὶ μένει «μεθʼ ἡμῶν» μέχρι τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου. Γιʼ αὐτὸ καὶ ὡς πιστοὶ τιμοῦμε καὶ λατρεύουμε τὸ Θεῖο Πρόσωπό Του, κατὰ τὴ μεγάλη ἑορτὴ καὶ κατὰ τὴ Δευτέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ κάποιοι, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ ὀνομάζονται «χριστιανοί», καὶ οἱ ὁποῖοι ὑποτιμοῦν προκλητικὰ τὸ Θεῖο Πρόσωπο τοῦ Παρακλήτου. Πρόκειται γιὰ τὴν ὀργάνωση τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, οἱ

Στόχος τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων καί τό ἄβατον τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους

ΣΤΗ «διεθνῆ σκακιέρα» καὶ τὸ ἄβατο τοῦ Ἁγίου Ὄρους! Ἡ Ἑλλάδα δέχεται ἀφόρητες πιέσεις, γιὰ νὰ καταργήσει τὸ ἄβατο τῆς Ἁγιώνυμης Πολιτείας στὶς γυναῖκες! Αὐτὸ ἀποκάλυψε ὁ πρόεδρος τοῦ Τμήματος Ἐξωτερικῶν Ἐκκλησιαστικῶν Σχέσεων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας Βολοκολὰμσκ Ἱλαρίων. «Σὲ συνέντευξη Τύπου ποὺ παραχώρησε ἐν ὄψει τῆς ἐπίσκεψης τοῦ Πατριάρχη κ. Κυρίλλου στὴν Ἀθήνα, ὁ κ. Ἱλαρίων σημείωσε πὼς αὐτὸ συμβαίνει, ὥστε νὰ ἀνοιχτεῖ γιὰ τὸν τουρισμὸ σὲ ἄτομα καὶ τῶν δύο φύλων, ἀλλὰ μέχρι στιγμῆς ἡ Ἑλλάδα ἀντιστέκεται σὲ αὐτὸ καὶ ἐλπίζουμε ὅτι καὶ στὸ ἑξῆς θὰ τὸ πράττει, διότι ὁποιεσδήποτε ἀλλαγὲς στὸν Ἄθω καὶ γύρω του, μποροῦν νὰ ἐπιδράσουν θανάσιμα σὲ αὐτὸ τὸ νησὶ πνευματικότητας, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ κοινὴ κληρονομιὰ ὁλόκληρου τοῦ ὀρθόδοξου κόσμου» (ἱστολόγιο: ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΕΡΑ)! Φαίνεται ὅτι οἱ «ἑταῖροι» μας εὐρωπαῖοι, οἱ ὁποῖοι τόσα χρόνια διοχέτευαν πακτωλοὺς ἐπιχορηγήσεων γιὰ τὴν «ἀνάπτυξη τοῦ Ἁγίου Ὄρους», μᾶς «στέλνουν τὸ λογαριασμό». Ὄχι νὰ ἐπιστρέψουμε τὰ «φράγκα», ποὺ μᾶς ἔδωσαν, (ἴσως καὶ αὐτὸ γίνει), ἀλλὰ νὰ «ἐξευρωπαΐσουμε» τὸ κέντρο τοῦ ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ, ἤτοι νὰ τὸ προσαρμόσουμε στὰ δυτικὰ πρότυπα, ὅπως λ.χ. τὸ παπικὸ «μοναστήρι» BOSE στὸ Μιλᾶνο τῆς Ἰταλίας, ὅπου «μονάζουν» ὁμοῦ ἄνδρες καὶ γυναῖκες! Ζητοῦν νὰ μπαινοβγαίνουν οἱ πάντες στὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας, ἄνδρες καὶ γυναῖκες τουρίστες, χωρὶς κανένα ἔλεγχο, ὅπως πηγαίνουν στὴ Μύκονο, διότι αὐτὸ «ἐπιτάσσει ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀτόμου»! Οἱ βαθύτεροι καὶ σκοτεινοὶ στόχοι τους εἶναι νὰ ἁλωθεῖ καὶ τὸ τελευταῖο ὀχυρὸ ἀντίστασης κατὰ τῶν σκοτεινῶν ὁδοστρωτήρων τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τῆς «Νέας Ἐποχῆς» καὶ τῆς «Νέας Τάξεως Πραγμάτων». Ἂς εἴμαστε σὲ ἐγρήγορση, μαζὶ μὲ τοὺς ἁγιορεῖτες πατέρες, νὰ μὴ «πληρώσουμε τὸ λογαριασμό»!

Ἡ Εὐρώπη παίρνει «διαζύγιον» ἀπό τόν χριστιανισμόν!

Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ στὴν Εὐρώπη «καλὰ κρατεῖ»! Αὐτὴ τὴ φορὰ τὰ πυρὰ κατὰ τοῦ Χριστοῦ ἐκτοξεύτηκαν ἀπὸ τὴν Ἰβηρικὴ χερσόνησο. Ἡ σοσιαλίστρια ὑπουργὸς παιδείας τῆς ἐπαρχίας Ἀστούρια, Dona Ana Gonzalez Rodriguez, ἔστειλε ἐγκύκλιο στὰ σχολεῖα νὰ ἀφαιρεθεῖ ἀπὸ τὰ ἡμερολόγια κάθε ἀναφορὰ σὲ χριστιανικὲς ἑορτές, ὅπως «Χριστούγεννα», «Μεγάλη Ἑβδομάδα», «Πάσχα» κ.λπ., μὲ τὴ δικαιολογία νὰ μὴ προσβάλλονται οἱ μὴ χριστιανοί! Ζητᾶ ἐπίσης οἱ διακοπὲς τῶν Χριστουγέννων νὰ μετονομασθοῦν σὲ «χειμερινὲς διακοπὲς» καὶ οἱ διακοπὲς τοῦ Πάσχα σὲ «διακοπὲς τῆς ἀνοίξεως»! «Ἡ ἀπόφαση αὐτὴ ἐλήφθη χωρὶς καμία διαβούλευση μὲ τὰ ἐν λόγῳ σχολεῖα καὶ τοὺς γονεῖς. Φυσικά, τὸ Παρατηρητήριο γιὰ τὴ Θρησκευτικὴ Ἐλευθερία καὶ τὴν Ἐλευθερία Συνείδησης (OLRC), ζήτησε ἀπὸ τὴν κα Γκονζάλες νὰ λάβει ὑπόψη τὸ λαϊκὸ συναίσθημα καὶ νὰ σεβαστεῖ τὴν παράδοση καὶ τὴν κάλεσε νὰ ἐργαστεῖ, γιὰ νὰ ἐξασφαλιστεῖ ὅτι οἱ νέοι θὰ λάβουν μία ὁλοκληρωμένη ἐκπαίδευση ποὺ εἶναι τόσο ἀναγκαία. Ἡ ἐκπρόσωπος τοῦ ORLC Maria Garcia ἐπέκρινε τὶς ἄοκνες προσπάθειες τῆς κα Γκονζάλες νὰ κάνει τοὺς ἀνθρώπους στὴν Ἱσπανία νὰ ξεχάσουν τὶς χριστιανικὲς ρίζες τῆς Ἱσπανίας… Ἡ σοσιαλιστικὴ κυβέρνηση τῆς Ἀστούριας ἀντιγράφει αὐτὸ ποὺ πολλὲς ἄλλες εὐρωπαϊκὲς σοσιαλιστικὲς κυβερνήσεις φαίνεται νὰ κάνουν. Ὑπῆρξε μία ἔντονη ἀντιπαράθεση στὸ Βέλγιο τὶς τελευταῖες ἑβδομάδες, σχετικὰ μὲ μία ὑπουργικὴ ἐγκύκλιο, ποὺ ἀπαγορεύει τοὺς ἀνθρώπους νὰ λένε γιὰ «Πάσχα», ἀντικαθιστώντας το μὲ τὸ "διακοπὲς τῆς ἄνοιξης". Καὶ ἐκεῖ ἡ δικαιολογία ἦταν ἡ ἀνάγκη τὰ ἐκκοσμικευμένα δημόσια ἱδρύματα νὰ μὴ "προσβάλλουν" τούς μὴ χριστιανοὺς μετανάστες» (ἱστολόγιο: Κατοχικὰ Νέα)!

ὁποῖοι ἀρνοῦνται τὴν προσωπικὴ καὶ ἐνσυνείδητη ὑπόσταση τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ὑποβιβάζοντάς Το σὲ ἀπρόσωπη δύναμη τοῦ Θεοῦ! Προκειμένου νὰ στηρίξουν τὴν ἀλλόκοτη (ἰουδαϊκῆς φύσεως) δοξασία τους περὶ μονοπρόσωπου Θεοῦ, ἀρνοῦνται, ὅπως εἶναι γνωστό, τὴ θεότητα τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴν προσωπικὴ ὑπόσταση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, παρʼ ὅλη τὴν πληθώρα τῶν ξεκάθαρων βιβλικῶν μαρτυριῶν. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας ἡ ἄρνηση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ χειρότερη μορφὴ αἱρέσεως. Ἰδιαιτέρως ἡ ἄρνηση τῆς θεότητας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνήκει στὴν κατηγορία τῆς βλασφημίας ἐναντίον Του (Ματθ.12,31), ἁμαρτία ἡ ὁποία δὲν συγχωρεῖται, ἂν δὲν ὑπάρξει εἰλικρινὴς μετάνοια. Θεωροῦμε ὅτι οἱ πλάνοι καὶ οἱ πλανεμένοι τῆς ὀργάνωσης αὐτῆς, ἀνήκουν στὴν κατηγορία τῶν μεγάλων βλασφήμων τοῦ Θεοῦ, γιὰ τοὺς ὁποίους δὲν ὑπάρχει σωτηρία, ὅσο μένουν στὴν οἰκτρὴ πλάνη τους!

Ἡ μόνη μας παρατήρηση εἶναι, ὅτι ἡ βίαια ἐκδίωξη τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴ γηραιὰ ἤπειρο, ἀνοίγει τὴν πόρτα διάπλατα στὸ διάβολο, γιὰ νὰ γίνει ὁ «θεός» της! Γιʼ αὐτὸ πάει κατὰ διαβόλου…

Ἡ «ἑβδόμη τέχνη» εἰς τήν ὑπηρεσίαν τῆς «Νέας Τάξεων Πραγμάτων»!

ΚΑΘΕ χρόνο ὁ Μάϊος εἶναι ἀφιερωμένος στὴ διοργάνωση τοῦ παγκόσμιου φεστιβὰλ κινηματογράφου στὴ Γαλλικὴ πόλη Κάννες. Γιὰ τοὺς φίλους τῆς λεγόμενης ἕβδομης τέχνης ἀποτελεῖ τὸ «κορυφαῖο πολιτιστικὸ γεγονὸς τῆς χρονιᾶς». Στὴ γαλλικὴ αὐτὴ πόλη συρρέουν οἱ ἀνὰ τὸν κόσμο «ἀστέρες», ἀλλὰ καὶ χι-

Πνευματικότης μηδέν διά τήν «Ἁγίαν Ἕδραν»!

ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ κι αὐτό. Ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς διάσκεψης τῶν Ἰταλῶν «ἐπισκόπων» καρδινάλιος Angelo Bagnasco, ἐμφανίστηκε σὲ βίντεο στὸ διαδίκτυο νὰ δίνει Θεία Κοινωνία (παπικὴ ὄστια) σὲ ἕνα διάσημο «τρανσέξουαλ» ὁμοφυλόφιλο, πολιτικὸ ἀκτιβιστή, ὁ ὁποῖος φοροῦσε γυναικεῖα ροῦχα! Ἡ «παράσταση» δόθηκε στὴν κηδεία ἑνὸς ἄλλου «ἱερατικοῦ μπουμπουκιοῦ», τοῦ ἀμφιλεγόμενου παπικοῦ Γενουάτη «ἱερέα» Fr. Andrea Gallo, ὁ ὁποῖος δήλωνε μαρξιστὴς καὶ φίλος τῶν ὁμοφυλόφιλων καὶ τὴν περασμένη χρονιὰ εἶχε βραβευτεῖ ὡς «gay χαρακτήρας τῆς χρονιᾶς» ἀπὸ ὁμοφυλόφιλους ἀκτιβιστές! Μάλιστα κατὰ τὴν ἐκλογὴ τοῦ νῦν πάπα, εἶχε ταχθεῖ ὑπὲρ τῆς ἐκλογῆς δεδηλωμένου ὁμοφυλόφιλου πάπα! Ἐπίσης εἶχε ταχθεῖ ὑπὲρ τῶν ὁμοφυλόφιλων σχέσεων τῶν παπικῶν «κληρικῶν», μὲ σκοπὸ τὸν περιορισμὸ τῶν παιδεραστιῶν τοῦ παπικοῦ «κλήρου»! Αὐτὰ γιὰ τὸ «μακαρίτη». Ἀλλὰ στὴν τελετὴ δόθηκε καὶ ὁ λόγος στὸν «τραβεστί», ὁ ὁποῖος ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος ἐπαίνεσε τὸν ἐκλιπόντα ὡς ἑξῆς: «Μᾶς ἄνοιξες τὶς πόρτες τῆς ἐκκλησίας σου καὶ τὴν καρδιά σου. Σᾶς εὐχαριστῶ ποὺ ἐμᾶς τὰ τρανσέξουαλ πλάσματα μᾶς ἔκανες νὰ αἰσθανόμαστε ὅτι ἦταν αὐτὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι ἀγαπηθήκαμε ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐλπίζουμε ὅτι πολλοὶ θὰ ἀκολουθήσουν τὸ παράδειγμά σας καὶ κάποιος θὰ ζητήσει συγγνώμη»! Φρικτὸ καὶ ἀνήκουστο: ὁ θρασὺς κίναιδος «ὁμολογοῦσε» μέσα στὸν παπικὸ ναὸ καὶ ἐνώπιον τοῦ παπικοῦ «κλήρου» ὅτι ὁ σοδομισμὸς εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ ἄθλιος «ἀρχιεπίσκοπος» ὄχι μόνο δὲν τὸν πέταξε ἔξω ἀπὸ τὸ ναό, ἀλλὰ τὸν «μετάλαβε» κιόλας! Κι ἀκόμα: τὸ Βατικανὸ «κωφεύει» προκλητικὰ στὶς διαμαρτυρίες πιστῶν, οἱ ὁποῖοι χαρακτήρισαν τὴν τελετὴ «πορνοκηδεία»! Πνευματικότης μηδὲν γιὰ τὴν «Ἁγία Ἕδρα»!

λιάδες «νούμερα», τὰ ὁποῖα ἐλπίζουν νὰ τοὺς δοθεῖ ἡ εὐκαιρία νὰ ἀναδείξουν τὸ ταλέντο τους. Δυστυχῶς καὶ αὐτὸς ὁ θεσμὸς ἔχει παραδοθεῖ στὰ χέρια τῶν νεοταξικῶν παγκοσμιοποιητῶν, διότι ὁ κινηματογράφος καὶ γενικὰ τὸ δημόσιο θέαμα ἐπιστρατεύτηκε, γιὰ νὰ προωθήσει τοὺς στόχους τους. Ἡ φετινὴ ἀπονομὴ τῶν βραβείων ἀποκαλύπτει ξεκάθαρα αὐτὸν τὸν ἰσχυρισμό. Ἰδοὺ τί ἀποκάλυψε τὸ ἀγωνιστικὸ ἱστολόγιο ΚΑΤΟΧΙΚΑ ΝΕΑ: «Ὁ νεοταξικὸς Χρυσὸς Φοίνικας στὶς Κάννες προωθεῖ τὴν διαστροφὴ καὶ τὴν ἀνωμαλία... Στὴ γαλλικὴ ταινία “Ἡ ζωὴ τῆς Ἀντέλ” τοῦ Ἀμπντελατὶφ Κεσὶς ἀπονεμήθηκε, ὅπως ἀναμενόταν, ὁ Χρυσὸς Φοίνικας τοῦ 66ου Φεστιβὰλ τῶν Καννῶν. Ἡ ταινία τοῦ Κεσίς, ποὺ εἶχε ἤδη ἀποσπάσει ὕμνους ἀπὸ τὴ διεθνῆ κριτικὴ καὶ στὴν ὁποία συμπρωταγωνιστοῦν ἡ ἑλληνικῆς καταγωγῆς Ἀντὲλ Ἐξαρχόπουλος καὶ ἡ Λέα Σεϊντού, ἀναφέρεται στὸ λεσβιακὸ ἔρωτα ἀνάμεσα σὲ δύο ἔφηβες καὶ εἶναι ἡ πρώτη, ἰδιαίτερα γραφικὴ στὶς σεξουαλικὲς σκηνές της, γκέϊ ταινία ποὺ κερδίζει τὸ Χρυσὸ Φοίνικα»! Δὲν ὑπάρχει δυστυχῶς θε σμὸς καὶ ἐκδήλωση, ποὺ νὰ μὴ ἐξυπηρετεῖ πλέον τὰ σχέδια τῶν ἀφα-

νῶν κοσμοκρατόρων. Ἀδέλφια μας, συνειδητοποιεῖστε ὅτι βρισκόμαστε σὲ ἀόρατη πνευματικὴ πολιορκία καὶ ὁσονούπω σὲ ὁρατὴ σωματικὴ αἰχμαλωσία! Γρηγορεῖτε!

Νέον φθηνόν ναρκωτικόν ἀποδεκατίζει τήν νεολαίαν μας!

ΦΑΙΝΕΤΑΙ πὼς ἡ οἰκονομικὴ κρίση τῶν τελευταίων ἐτῶν ἄλλαξε καὶ τὶς συνήθειες τῶν ναρκομανῶν στὴν πολύπαθη πατρίδα μας. Τὰ παραδοσιακὰ ναρκωτικὰ παραμερίστηκαν ἀπὸ τοὺς χρῆστες, λόγω ἀνέχειας, καὶ ἐπιλέγουν ἄλλα φτηνότερα, ἀλλὰ χειρότερο καταστροφικά! Τελευταῖα ἐμφανίστηκε στὶς «πιάτσες» τῶν ναρκομανῶν τὸ «σίσα», τὸ ὁποῖο τὸ προτιμοῦν γιὰ τὴν εὔκολη παρασκευή του καὶ τὴ φτηνὴ τιμή του. Ὅμως ἔχει ἄμεσες καταστροφικὲς συνέπειες στὴν ὑγεία τους. Ἡ βρετανικὴ ἐφημερίδα Guardian ἀφιέρωσε τὸν περασμένο μήνα εἰδικὸ ἀφιέρωμα στὸν ὄλεθρο, ποὺ σκορπίζει τὸ «σίσα» στὴν Ἑλλάδα. «Χρῆστες τοῦ “σίσα” τὸ περιγράφουν ὡς τὸ χειρότερο εἶδος ναρκωτικῆς οὐσίας, μία πραγματικὴ κόλαση: σοῦ καίει τὰ σωθικὰ καὶ αὐξάνει τὴν ἐπιθετικότητα σὲ σημεῖο πλήρους ἀπώλειας ἐλέγχου καὶ παραφροσύνης. Εἶναι, ὅμως, φτηνὸ καὶ εὔκολο νὰ τὸ βρεῖ κανείς, ἐξ οὗ καὶ ὁ ραγδαῖος ρυθμὸς ἐξάπλωσής του. Τὸ “σίσα” -τὸ ὁποῖο προτιμοῦν χιλιάδες ἄστεγοι, ἀπελπισμένοι Ἕλληνες- εἶναι μία παραλλαγὴ κρυσταλλικῆς μεθαμφεταμίνης, ἡ δυνατότητα τῆς ὁποίας νὰ ὠθήσει τοὺς χρῆστες της στὰ ὅρια τῆς ἀνεξέλεγκτης βίας ἐπιτείνεται ἀπὸ τὶς οὐσίες, μὲ τὶς ὁποῖες ἀναμειγνύεται συνήθως αὐτὸ τὸ συνθετικὸ ναρκωτικό: ὀξέα μπαταρίας, λάδια μηχανῆς, ἀκόμη καὶ σαμπουάν»! Τὰ ναρκωτικὰ εἶναι ὁ ἀποτελεσματικότερος τρόπος καταστροφῆς τῆς νεολαίας μας. Αὐτὸ τὸ γνωρίζουν οἱ κυβερνῆτες μας, ἀλλὰ δὲν κάνουν σχεδὸν τίποτε νὰ τὸ σταματήσουν, ἐκτὸς ἀπὸ ἀναποτελεσματικὰ κατασταλτικὰ μέτρα. Καὶ ἐπειδὴ τὸ ἔφερε ὁ λόγος γιὰ τὰ ναρκωτικά, ἂς θυμηθοῦμε τὸν ἀλήστου μνήμης «Γιωργάκη», ὁ ὁποῖος εὐθύνεται γιὰ τὴν σημερινὴ ἐθνική μας κατάντια, εἶχε προτείνει νὰ καλλιεργοῦμε γλάστρες μὲ χασὶς στὰ μπαλκόνια μας. Ἡ πρότασή του τελικὰ πραγματοποιήθηκε μὲ τὸ θανατηφόρο «σίσα», τὸ ὁποῖο ἔφερε ἡ κρίση, ποὺ ἐκεῖνος δημιούργησε!

Ὁ πρώην Πρωθυπουργός ἀποζημιώνεται ὡς βουλευτής περιφερόμενος ἀνά τόν κόσμον!

ΚΑΙ μιᾶς καὶ κάναμε λόγο γιὰ τὸν «Γιωργάκη» στὸ προηγούμενο σχόλιό μας, θυμηθήκαμε πὼς ὁ «κύριος» αὐτός, ἐνῶ «ξηλωνόμαστε» ἐμεῖς οἱ «κυρίαρχοι πολίτες» νὰ τοῦ καταβάλλουμε τὶς πλουσιοπάροχες βουλευτικές του ἀπολαβές, κάνει τὸ γύρο τοῦ κόσμου, παριστάνοντας τὸ διανοούμενο καὶ νομίζοντας τὸν ἑαυτὸ του «σωτήρα τῆς ἀνθρωπότητας»! Ὡς πρόεδρος τῆς «Διεθνοῦς Σοσιαλιστικῆς», αὐτῆς ποὺ ξεφτίλισε κάθε ἔννοια ἐργατικῆς κατακτήσεως καὶ ἐργατικῶν δικαιωμάτων, προσδένοντας οἱ ἐκπρόσωποί της σοσιαλιστὲς ἡγέτες, τὴν μία χώρα μετὰ τὴν ἄλλη στὸ ληστρικὸ Διεθνὲς Νομισματικὸ Ταμεῖο, κάνει διαλέξεις στὰ διάφορα «φόρα», «ἀναλύοντας» πῶς ἔφτασε ἡ δύστυχη πατρίδα μας, ὑπὸ τὴν ἀτυχῆ ἡγεσία του, στὴν καταστροφή! Τὸν ἀκριβοπληρώνουμε γιὰ νὰ γυρίζει τὸν κόσμο καὶ νὰ «κάνει τὸ κομμάτι του», μὲ χρήματα ποὺ κόβονται ἀπὸ μισθοὺς καὶ συντάξεις, χωρὶς κανένας ἁρμόδιος νὰ ἐνδιαφέρεται γιʼ αὐτὴ τὴν ἀθλιότητα, οὔτε ὁ καθʼ ὕλην ἁρμόδιος Πρόεδρος τῆς Βουλῆς, ὁ ὁποῖος τοῦ καταβάλλει τὶς ἀποζημιώσεις γιὰ ὑπηρεσία, πού δὲν προσφέρει! Ἀλλὰ γιατί κουραζόμαστε νὰ ἐπαναλαμβάνουμε τὰ αὐτονόητα στὴν ἑλληνικὴ πολιτική, ἀφοῦ «κόρακας κοράκου μάτι δὲ βγάζει»; Τὸ ἐρώτημα ὅλων τῶν νοημόνων Ἑλλήνων εἶναι: πότε τελικὰ θὰ γίνουμε οἱ Ἕλληνες «κοψοχέρηδες», γιὰ νὰ στείλουμε μὲ τὴν ψῆφο μας τὰ πολιτικὰ παράσιτα, σὰν καὶ τὸν ἀνωτέρω «κύριο», ὁριστικὰ στὸ σπίτι τους;

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ Ο ΝΙΣΥΡΙΟΣ

τὶς 21 Ἰουλίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὸν ἅγιο νεομάρτυρα Νικήτα. Ὁ ἅγιος Νικήτας καταγόταν ἀπὸ τὴν Νίσυρο τῆς Δωδεκανήσου. Οἱ γονεῖς του ἦσαν χριστιανοί. Ὁ πατέρας του ὅμως, γιὰ νὰ ἀποφύγει τὴν τιμωρία ἀπὸ τοὺς Τούρκους, λόγῳ κάποιου παραπτώματός του προτίμησε νὰ ἀρνηθῆ τὴν πίστη του, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τουρκέψη ὅλη ἡ οἰκογένειά του. Ὁ ἅγιος Νικήτας κάποτε μάλωσε μὲ ἕνα τουρκόπουλο, ἡ μητέρα τοῦ ὁποίου ἐξύβρισε τὸν ἅγιο λέγοντάς τον ἀκάθαρτο, ἐπειδὴ ἦταν πρῶτα χριστιανός. Ὅταν ρώτησε τὴν μητέρα του ἔμαθε ὅτι πράγματι ἦταν βαπτισμένος χριστιανὸς καὶ ὅτι τὸ ὄνομά του ἦταν Νικήτας. Ἀπὸ τότε ὁ ἅγιος Νικήτας σκεπτόταν μὲ πιὸ τρόπο θὰ ἐπέστρεφε στὴν προγονική του πίστη. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἔφυγε ἀπὸ τὴν Νίσυρο καὶ πῆγε στὴν Χίο, στὴν Νέα Μονή, ὅπου ἀφοῦ ἐξομο-

λογήθηκε, κατηχήθηκε καὶ ξαναμυρώθηκε. Παρέμεινε στὴν Ἱ. Μονὴ ζώντας μὲ μετάνοια, προσευχὴ καὶ νηστεία, ἔχοντας πόθο νὰ ὁμολογήση δημόσια τὸν Κύριο. Ἀφοῦ φανέρωσε τὴν σκέψη του στοὺς πατέρες καὶ προσευχήθηκαν στὴν Παναγία, τὸν ἐξαπέστειλαν στὸν ποθούμενο δρόμο του. Στὴν Χώρα ὅπου ἦλθε τὸν ἀνεγνώρισε κάποιος, ὁ ὁποῖος τὸν γνώριζε ὡς Τοῦρκο. Ἐκεῖνος βεβαίωνε ὅτι ἦταν χριστιανὸς καὶ ὅτι ὀνομαζόταν Νικήτας. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ τὸν ἔφεραν στὸ δικαστήριο, ὅπου διαπιστώθηκε ὅτι εἶχε γίνει Τοῦρκος, ἐνῶ ἦταν χριστιανός. Παρ᾽ ὅλες τὶς ὑποσχέσεις, τὶς ἀπειλὲς καὶ τὰ βασανιστήρια οἱ Τοῦρκοι δὲν κατάφεραν νὰ πείσουν τὸν ἅγιο νὰ ἀρνηθῆ τὸν Χριστό. Ἔτσι ὁ ἅγιος Νικήτας στὶς 21 Ἰουνίου τοῦ 1732 σὲ ἡλικία 16 ἐτῶν ἀποκεφαλίστηκε καὶ ἀξιώθηκε νὰ λάβη ἀπὸ τὸν Κύριο τὸν στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟΝ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ ΔΙΑ ΚΡΙΣΙΜΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Ὁ νέος Μητροπολίτης Μαρωνείας καὶ Κομοτηνῆς κ. Παντελεήμων μὲ ἐπιστολήν του ζητεῖ ἀπὸ τὸν ὑπουργὸν Ναυτιλίας νὰ μὴ συμβάλη μὲ τὰς ἀποφάσει τους εἰς τὴν περαιτέρω ὑποβάθμισιν τῆς περιοχῆς του. Συμφώνως πρὸς ρεπορτὰζ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Πρακτορείου «amen»: «Τὴν ἀνάκληση τῆς ἀπόφασης, ποὺ προβλέπει τὴν κατάργηση τοῦ Λιμενικοῦ Σταθμοῦ Μαρωνείας καὶ τὸν ὑποβιβασμὸ σὲ Λιμενικὸ Τμῆμα τοῦ ἀντίστοιχου Σταθμοῦ Φαναρίου ζητάει, μὲ ἐπιστολή του, ἀπὸ τὸν ὑπουργὸ Ναυτιλίας καὶ Αἰγαίου Κωνσταντῖνο Μουσουρούλη, ὁ Μητροπολίτης Μαρωνείας καὶ Κομοτηνῆς κ. Παντελεήμων. “Μία περιοχὴ εὐαίσθητος ἐθνικὰ καὶ γεωγραφικὰ πλήττεται δι᾽ ἀκόμη μίαν φορὰν μὲ ἀφορμὴν τὸν ἀνασχεδιασμὸν τῆς Δημοσίας Διοικήσεως, τὴν στιγμὴν καθ᾽ ἥν προσπαθεῖ νὰ τονώση ἐπαγγελματικὰς δραστηριότητας σχετιζομένας

πρὸς τὴν θάλασσαν (τουρισμὸν καὶ ἁλιείαν), διὰ νὰ καταπολεμήση τὴν ἐξαιρετικὰ ὑψηλὴν ἀνεργίαν εἰς τὴν περιοχὴν καὶ νὰ ἐξασφαλίση ἔσοδα διὰ τὸ κράτος”, τονίζει ὁ Μητροπολίτης Μαρωνείας καὶ προσθέτει: “Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Μαρωνείας καὶ Κομοτηνῆς, συμβάλλουσα εἰς τὴν διευκόλυνσιν παροχῆς κρατικῶν ὑπηρεσιῶν εἰς αὐτὸν τὸν κρίσιμον τομέα, παραχωρεῖ δωρεάν, ἤδη ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν, τὸ οἴκημα διὰ τὴν στέγασιν τοῦ Λιμενικοῦ Σταθμοῦ Μαρωνείας. Εἶναι δὲ πρόθυμος, εἰς τὰ πλαίσια τῶν δυνατοτήτων της, νὰ συνεργασθῆ μὲ τὴν Δημοσίαν Διοίκησιν πρὸς διασφάλισιν τῶν ἀναγκαίων προϋποθέσεων ἀξιοπρεποῦς διαβιώσεως τῶν κατοίκων τῆς Θράκης. Ἀπομένει εἰς τὴν Κυβέρνησιν νὰ πράξη τὰ δέοντα”. Σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς ἐπιστολῆς του ὁ Μητροπολίτης Παντελεήμων τονίζει χαρακτηριστικὰ ὅτι “ἡ ὑποβάθμισις τῶν παρεχομένων κρατικῶν ὑπηρεσιῶν εἰς τὴν περιοχήν, ἡ ὁποία ἐπιχειρεῖται μὲ ἀφορμὴν

τὸν ἐξορθολογισμόν των, ἰσοδυναμεῖ εἰς τὰς συνειδήσεις τῶν πολιτῶν μὲ ἐγκατάλειψίν των ἀπὸ τὸ κράτος καὶ τὴν Κυβέρνησιν, μόνων εἰς τὴν ἐσχατιὰν τῆς Ἑλλάδος. Κατανοεῖτε πολὺ καλῶς τί σημαίνει αὐτὸ εἰς μίαν εὐαίσθητον περιοχήν, εἰς τὴν ὁποίαν ἀλλότριαι προπαγανδιστικαὶ δυνάμεις ἀναζητοῦν ἀφορμὴν καὶ τρόπον δράσεως”. “Ὡς Ἐπίσκοπος τῆς περιοχῆς ἑνώνω τὴν φωνήν μου μὲ ἐκείνην τῶν Ἀρχόντων καὶ τοῦ Λαοῦ καὶ ζητῶ τὴν ἀνάκλησιν τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς, ἡ ὁποία ἐπιπλέον στερεῖ ἔσοδα ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ Κράτος”, τονίζει ὁ Μητροπολίτης Μαρωνείας καὶ Κομοτηνῆς καὶ συνεχίζει: “Κύριε Ὑπουργέ, ἤδη ἡ περιοχή μας ἐπλήγη κατάφωρα ἀπὸ τὴν ἐφαρμογὴν παρομοίων περικοπῶν εἰς τὸ παρελθόν. Μὴ πράξουμε παρακαλῶ τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὰς Λιμενικὰς Ὑπηρεσίας τῆς Μαρωνείας καὶ τοῦ Φαναρίου, καταδικάζοντας καὶ αὐτὴν τὴν περιοχὴν εἰς ἐρήμωσιν. Μή λησμονεῖτε σᾶς παρακαλῶ τὰς ἰδιαιτερότητας τοῦ τόπου”».

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΥΠΑΛΔΟΣ – ΙΑΚΩΒΑΤΟΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

λειότερη ἔναντι ἐκείνης τῆς μεταἸακωβάτου «ὁ Ντζαλίμης καὶ ὁ Μό- βαυαρικῆς Ἑλλάδος. Γιατί παρὰ τὴν σχος», ποὺ στόχο του ἔχει τὸ ἤδη λυ- δίωξη τῆς ὀρθοδοξίας «ἐπὶ τῆς δυμένο κατὰ τρόπο ἀντίθετο μὲ τὴν τικοκρατίας», «οἱ Ἰόνιοι διετήρησαν ἀπὸ τὴν ἰδεολογία τοῦ Ἰακωβάτου ζήτημα τὴν Ἐκκλησίαν ἀνεξάρτητον 39 τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀφομοίωσης τῆς κοσμικὴν ἐξουσίαν» . Δὲν μποροῦσε Ἑπτανήσου μὲ τὸ ἑλλαδικὸ ἐκκλη- ἐπίσης νὰ δεχθεῖ τὴν βαυαρικὴ σιαστικὸ καθεστώς. Τὸ tertium com- ὑπαλληλοποίηση τοῦ κλήρου, μὲ τὸ parationis εἶναι ἐδῶ ὁ τρόπος ἐκλο- νὰ μισθοδοτοῦνται οἱ κληρικοὶ ἀπὸ γῆς τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν, τὸ κράτος40, ἀπαιτοῦσε δὲ «νὰ χειὅπως διαμορφώθηκε μὲ τὴν πολιτει- ρίζεται» ἡ Ἐκκλησία διὰ τῶν Ἐπιοκρατία τοῦ 1833 καὶ τῶν Νόμων Σ´ σκόπων τὴν περιουσία της41. Ἔτσι καὶ ΣΑ´ τοῦ 185237. Ὁ Ἰακωβάτος, ἐξηγεῖται ἡ ἀντίθεσή του πρὸς κάθε γνωρίζοντας τὴν κανονικὴ πράξη τῆς ἔννοια «ἐπισήμου Ἐκκλησίας», θεὈρθοδοξίας, ἀλλὰ καὶ τὸ καθεστὼς σμοῦ δηλαδὴ τοῦ Κράτους, καὶ ἡ τῆς Ἑπτανήσου, ἦταν ταγμένος ὑπὲρ ἀπαίτησή του νὰ καταργηθεῖ42. Τὴ τῆς ἐκλογῆς καὶ κατὰ τοῦ διορισμοῦ «διαρκῆ», ἄλλωστε, πενταμελῆ σύντῶν Ἐπισκόπων ἀπὸ τὴν Πολιτεία. οδο τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας θεωΒέβαια εἶναι περίεργο ὅτι ὁ Ἰακω- ρεῖ «ἀντικανονική», ὡς θεσμὸ «ξεβάτος δὲν ἐνθυμεῖται ἐδῶ ὅτι καὶ ὁ νικόν, ἀντεθνικὸν καὶ ἀντιεκκλησιαΚοραῆς στὰ 1822 εἶχε ζητήσει στὶς στικόν».43 Τὸν θεσμὸ τῆς «διαρκοῦς Σημειώσεις του γιὰ τὸ «Προσωρινὸν συνόδου» θεωρεῖ ἐπιζήμιο στὴ διαπολίτευμα τῆς Ἑλλάδος», νὰ ὑπα- ποίμανση τοῦ ποιμνίου καὶ ὡς καχθεῖ ὁ ἐκκλησιαστικὸς ὀργανισμὸς ταρράκωση τῆς αὐτοτελείας τῶν στὸν Λειτουργὸ (ὑπουργὸ) τῆς Δη- Ἐπισκόπων44. Τὴν αὐτοτέλεια τῶν μόσιας Παιδείας, μαζὶ μὲ τὴν ἀστυ- Ἐπισκόπων θέλησε, ἄλλωστε, νὰ νομία καὶ τὴ δικαιοσύνη. Ἐνθυμεῖται στερεώσει μὲ τὴν τροπολογία του ὅμως τοὺς κοραϊστὲς διανοουμέ- στὸ ἄρθρο 2 τοῦ Συντάγματος τοῦ νους, ποὺ εἶχαν συνεργασθεῖ μὲ τὸν 186445. Τὴν παρουσία τῶν ἘπισκόὌθωνα στὴν ὑποδούλωση τῆς Ἐκ- πων κοντὰ στὸ ποίμνιό τους θεωρεῖ κλησίας: «Ναί! Ψεύδομεν ἡμεῖς ἀπαράβατη, ὡς καὶ τὴν ἀνάγκη μεἡμᾶς αὐτούς, εἰπόντας ὅτι οἱ Νόμοι γάλου ἀριθμοῦ Ἐπισκόπων, εἰ δυἐκεῖνοι, ἐπεβλήθησαν εἰς τὴν Ἑλλά- νατὸν σὲ κάθε πόλη καὶ νησί. Τὸ διαδα ὑπὸ Ἑβραίων καὶ Διαμαρτυρομέ- κόνημα-ἀξίωμα τοῦ Ἐπισκόπου θενων, διότι οὐδὲν ψευδέστερον τού- ωρεῖ πολὺ ὑψηλό, καὶ γι' αὐτὸ θὰ του. Ὄντως ἐπέβαλον τοὺς Νόμους ἐναντιωθεῖ στὰ «σιμωνιακὰ» τοῦ ἐκείνους ὀρθόδοξοι καὶ οἱονεὶ ὁμογε- 1879, θεωρώντας τὴ σιμωνία «ὡς τὴν νεῖς, ἀλλ᾽ ἄθρησκοι βολταιριανοί, πρώτην αἵρεσιν, τὴν ἀρνουμένην τὸν πολυπρόσωποι καὶ πολυώνυμοι...». Χριστὸν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν». Τὴν Τὸ τελευταῖο παράθεμα ἀπαιτεῖ διασφάλιση δὲ τοῦ κύρους καὶ πνευκάποια ἑρμηνευτικὴ προσέγγιση, ματικοῦ ὕφους τῆς Ἐκκλησίας θεωγιὰ τὴν γιατί συνιστᾶ ἕνα πολὺ δυνατὸ κεί- ρεῖ ἀπόλυτη προϋπόθεση 46 μενο, ποὺ συμπυκνώνει τὸ ρωμαί- ὀρθὴ διάπλαση τοῦ λαοῦ . ϊκο στοχασμὸ τοῦ Ἰακωβάτου γιὰ Τὴ σημασία τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ τὶς συνέπειες τοῦ αὐτοκέφαλου. τὴν ἱστορικὴ ὕπαρξη καὶ συνέχεια Στοχεύοντας στὴν ἀπόκρουση τῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ συνοψίζει περαιτέπολιτικὰ καὶ ἰδεολογικὰ ἀντιπάλων ρω ἡ ἀκόλουθη διακήρυξή του: «Ἂν του, τῶν ὀπαδῶν δηλαδὴ τῆς εὐρω- δύσει ὁ ἥλιος τῆς ὀρθοδοξίας, ἄλλο παϊκῆς ἰδέας, διορθώνει τὶς θέσεις, τι δὲν μένει ἢ ὅτι συνήλθομεν ἐκ τῶν ποὺ εἶχε ὑποστηρίξει στὴν ἀγόρευ- τεσσάρων περάτων τοῦ κόσμου, σή του γιὰ τὸ Σύνταγμα τὸ 1864. ἄλλο τι δὲν μένομεν, εἰμὴ ἀγέλη»47. Ἐκεῖ εἶχε ἀποδώσει τὴ νομοθεσία, Δὲ θὰ μποροῦσε νὰ διατυπωθεῖ παποὺ ἀνέτρεπε τὴν ἐκκλησιαστικὴ τά- ραστατικότερα ἡ ρωμαίϊκη ἰδεολογία ξη, στοὺς Βαυαρούς38, ἀποδίδοντας τοῦ Ἰακωβάτου, τὴν ὁποία μάταια σ᾽ αὐτοὺς καὶ τὴν εὐθύνη. Τώρα ἀγωνιζόταν νὰ διασώσει καὶ μεταδώὅμως ἐπικεντρώνει τὴν εὐθύνη σει στὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα στοὺς δυτικόφιλους συνεργάτες τῶν τῆς ἐποχῆς του, ἡ ὁποία ὅμως προσΒαυαρῶν, τοὺς «ὁμοδόξους», ὀρθο- διοριζόταν οὐσιαστικὰ ἀπὸ πολιτιδόξους δηλαδὴ τυπικά. Ὁ χαρακτη- κούς, ποὺ εἶχαν ὁριστικὰ πιὰ ἀπορισμὸς «οἱονεὶ ὁμογενεῖς» εἶναι τὸ κοπεῖ ἀπὸ τὴ δική του ἰδεολογικὴ τολεπτότερο σημεῖο στὸ λόγο τοῦ Ἰα- ποθέτηση, παραδομένοι χωρὶς ἀνακωβάτου. Δὲν τοὺς θεωρεῖ γνήσιους στολὲς στὴν εὐρωπαϊκὴ πολιτικὴ γιὰ «ὁμογενεῖς», γιατί νομοθετώντας τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ μέλλον της. ἀντίθετα μὲ τὴν ρωμαίϊκη παράδοση, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ἀνήκουν στὸ Ὑποσημειώσεις: 33. Στὸ ἴδιο, σ. 31. 34. Στὸ ἴδιο, σ. 20. «γένος». Ἔτσι δικαιολογοῦνται οἱ ἑπόμενοι χαρακτηρισμοί, ποὺ ἐκ- 35. Στὸ ἴδιο. Εἶναι πραγματικὰ «προφράζουν τὴν κατὰ τὸν Ἰακωβάτο φητικὰ» τὰ λόγια του: «Ἀλλὰ μὴ ἀπαιἀπόχρωση τῆς ἀλλοτρίωσής τους τήσετε, ὅταν σεῖς κηρύττεσθε αὐτοκέκαὶ ἄλλο ἔθνος, τὸ ὁποῖον ἔχει (ὀπαδοὶ τοῦ Γαλλικοῦ Διαφωτισμοῦ). φαλοι, ὀλιγωτέρους δεσμοὺς μὲ τὴν Μεγάλην Τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ Ἰακω- Ἐκκλησίαν, νὰ κηρύττεται αὐτοκέφαβάτου φαίνεται νὰ συγκρούεται καὶ λον καὶ αὐτό [...] Θέλετε; δὲν θέλετε, μὲ ὅλες τὶς ἄλλες ἀλλοιώσεις, ποὺ διότι ἅμα ἠκούσατε ὅτι οἱ Βούλγαροι εἰσήγαγε ἡ πολιτειοκρατία συνεπείᾳ ἀπαιτοῦν τὴν Ἐκκλησίαν αὐτῶν ἀνετοῦ αὐτοκεφάλου. Αὐτὸς πιστὸς ξάρτητον, ὠρύεσθε ὡς λέοντες, ἐνῶ στὴν παράδοση τῆς Ρωμηοσύνης δε- ἔπρεπε νὰ χειροκροτήσετε τοὺς ΒουλΜόνον ἡμεῖς δὲν ὠφείλομεν νὰ χόταν Ἐκκλησία ἀνεξάρτητη ἀπὸ γάρους. χειροκροτήσωμεν αὐτούς, διότι δὲν τὴν πολιτικὴ ἐξουσία μέσα στὸ ἐγκρίνομεν τὸ αὐτοκέφαλον τῆς Ἑλλησχῆμα τῆς «συναλληλίας». Καὶ σ᾽ νικῆς Ἐκκλησίας». (Ἀγορεύσεις, σ. 20). αὐτὸ τὸ σημεῖο θεωρεῖ τὴν ἑπτανη- Καὶ σ᾽ ἄλλο σημεῖο: «Δημεύετε, δησιακὴ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση τε- μεύετε τὰ μοναστήρια τῆς Ἑλλάδος.

Ἔρχεται ἡ θεία δίκη καὶ θέλουσι δημευθεῖ καὶ ἀπὸ ἄλλα ἔθνη. Καὶ οἱ πρῶτοι, οἱ ὁποῖοι θὰ φωνάζετε, εἶσθε ὑμεῖς, ἀλλὰ θὰ εἶσθε ἀναπολόγητοι, διότι σεῖς εἶσθε τὸ σκάνδαλον, σεῖς ἐδώσατε τὴν ἀφορμήν, διότι πρῶτοι σεῖς ἐξεβιάσατε καὶ ἀπεσκυβαλίσατε τοὺς Πατριάρχας καὶ τὴν μεγάλην Ἐκκλησίαν, ὧν ἐδημεύσατε τὰ κτήματα. Σεῖς ἐζητήσατε τὸ αὐτοκέφαλον, τὸ ἀνόητον, τὸ ἀντιχριστιανικὸν αὐτοκέφαλον τῆς Ἐκκλησίας». (Ἀγορεύσεις, σ. 19/20). 36. 1795 – 1867. Καθηγητὴς τῆς Ἰονίου Ἀκαδημίας (1826 –1839) καὶ πρῶτος Σχολάρχης τῆς Ἱ. Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης· (1844 – 1864). 37. Μὲ τὴν «Διακήρυξιν, Περὶ ἀνεξαρτησίας τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας» τῆς 23 Ἰουλίου/4 Αὐγούστου 1833 (ἄρθρ. 16) ἑδραιώνεται ἡ πολιτειοκρατία στὴν ἐκλογὴ τῶν Ἐπισκόπων, ποὺ «διορίζονται» οἱ ὑπάλληλοι, μὲ τὸν Νόμο δὲ Σ' τοῦ 1852 καθορίζονται τὰ «Περὶ Ἐπισκοπῶν καὶ Ἐπισκόπων...» καὶ τὸ «τριπρόσωπον» στὴν ἐκλογή τους (ἄρθρο Γ´). (Βλ. Θεοκλ. Α. Στράγκα, Ἐκκλησίας Ἑλλάδος Ἱστορία ἐκ πηγῶν ἀψευδῶν (1817-1967), τ. Α´, Ἀθῆναι 1969, σ. 62 καὶ 253). 38. Ἀγορεύσεις, σ. 31: Ζητᾶ κατάργηση ἐκείνων, «τὰ ὁποῖα ἐγένοντο ἐπὶ τῆς εἰσβολῆς τῶν Βαυαρῶν». Καὶ στὰ 1865 (στὸ ἴδιο, σ. 121) θὰ μιλήσει «περὶ εἰσβαλόντων Βαυαρῶν καὶ Ἑβραίων». Τὸ «Ἑβραίων» ἐδῶ ἢ σημαίνει «τεκτόνων» ἢ —τὸ πιθανότερο— «ἐχθρῶν τῆς χριστιανικῆς πίστεως». 39. Ἀγορεύσεις, σ. 74. Γι᾽ αὐτο καὶ ζητοῦσε ἀφομοίωση τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν ἑπτανησιακή. 40. Ἀγορεύσεις, σ. 75, 76, 78. 41. Ἀγορεύσεις, σ. 75 ἑ., 80, 84. 42. Ἀγορεύσεις, σ. 248. 43. Ἀγορεύσεις, σ. 62: «Ἐὰν διαλυθῆ ἡ Σύνοδος, οὐδεμία ζημία· διαλύετε ἕνα θεσμὸν ξενικόν, διαλύετε ἕνα θεσμὸν ἀντεθνικὸν καὶ ἀντεκκλησιαστικόν, ὅπως συμμορφωθῆτε μὲ τοὺς κανόνας...». 44. Ἀγορεύσεις, σ. 230: «Κατεπατήθη τὸ ἀξίωμα τῶν Ἐπισκόπων ἐδῶ πέντε Ἐπίσκοποι ἐγκαταλείπουσι τὰς Ἐκκλησίας των καὶ ἐρχόμενοι εἰς τὴν Καπύην τῶν Ἀθηνῶν, λησμονοῦσι τὰ πάντα, νομίζοντες ὅτι εἶναι γενικοὶ Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, αἱ δὲ ἐπαρχίαι μένουν ἄνευ Ἐπισκόπων, τριῶν ἱερέων ἀποτελούντων ἕνα Ἐπίσκοπον, ὡς πρεσβυτεριανοί!». Γιὰ τὸ πρόβλημα τῆς ΔΙΣ βλ. Γερ. Ἰ. Κονιδάρη, «Ὁ θεσμὸς καὶ ὁ καταρτισμὸς τῆς Συνόδου ἐν τῇ αὐτοκεφάλῳ Ἐκκλησίᾳ τῆς Ἑλλάδος», Νέα Σιὼν Ι (1928) σ. 627 ἑ.ἑ. (καὶ ἀνάτυπο, Ἱεροσόλυμα 1929). 45. «...Οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐνεργοῦσι τὰ ἀρχιερατικὰ αὐτῶν καθήκοντα κατὰ τοὺς κανόνας τῆς Ἐκκλησίας, ἀνεξαρτήτως ὁ εἷς ἀπὸ τοῦ ἄλλου» (Ἀγορεύσεις, σ. 8). 46. Ἀγορεύσεις, σ. 78. 47. Στὸ ἴδιο, σ. 35.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΘΡΑΣΥΤΑΤΟΙ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

που, εἶναι ἡ ἐπιδίωξη τῆς δόξας". 3. Φιλαργυρία. Κανένα ἀνθρώπινο τύπο δέν ἔχουν ἐλέγξει καί διακωμωδήσει οἱ σοφοί τοῦ κόσμου, ὅπως τό φιλάργυρο. Τόν πιό ἐπιτυχημένο χαρακτηρισμό τόν ἔχει δώσει ὁ Σοφοκλῆς. Τό μεταφέρω στήν ἁπλοελληνική: «Δέν εἶναι ἀπό τοῦτο τό χρῆμα πιό φοβερό ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Τοῦτο καί πόλεις πολιορκεῖ, ἀνθρώπους ξεσπιτώνει. Τοῦτο, ἀλλάζει τά μυαλά τῶν σοφῶν καί ἐνάρετων καί τούς ὁδηγεῖ στά πιό αἰσχρά ἔργα».

ΑΡΧΙΜ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΖΙΟΜΠΟΛΑ, «Εὐαγγέλιον καὶ Ἅγιοι Τόποι – Τὰ τοῦ Χριστοῦ προσιτά», Ἀθήνα 2013, σελ. 288.

Ὁ σεβαστὸς καὶ λίαν ἀγαπητὸς Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Ζιόμπολας πλούτισε τὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ βιβλιογραφία μας μὲ ἕνα ἀκόμα ἀξιόλογο θεολογικὸ σύγγραμμα, τὸ ὁποῖο ἔχει τὸν τίτλο «Εὐαγγέλιον καὶ Ἅγιοι Τόποι – Τὰ τοῦ Χριστοῦ προσιτά». Πρόκειται γιὰ ἕνα τόμο 288 σελίδων, μεγάλου σχήματος (29x21), μὲ «σῶμα» ἄριστο, καλὴ ἐκτύπωση καὶ εὐανάγνωστο. Εἶναι, ὅπως προαναγγέλλεται στὸν πρόλογο, ἡ ἀρχὴ ἑνὸς ἔργου 3-4 τόμων, ποὺ θὰ συνεχισθεῖ, ἄν βεβαίως συντρέξουν οἱ ἀναγκαῖες προϋποθέσεις. Πρέπει καὶ τὸ εὐχόμαστε. Ὁ σαφὴς ὑπότιτλος πληροφορεῖ τὸν ἀναγνώστη γιὰ ὅσα θὰ βρεῖ στὶς σελίδες τοῦ βιβλίου, ποὺ μὲ μεγάλη φροντίδα ἔχει ἑτοιμάσει ὁ συγγραφέας. Καὶ πράγματι, θὰ βρεῖ πολλὰ σαφῆ καὶ πολὺ προσεγμένα στοιχεῖα γιὰ τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴ Γῆ. Θὰ διαβάσει ἕνα καλογραμμένο καινοδιαθηκικὸ κείμενο μὲ ἐπιτυχῶς παρεμβαλλόμενα πολλά σύγχρονα θέματα. Θὰ γνωρίσει πολλὰ περὶ Θεοῦ, περὶ ἁμαρτίας, περὶ πονηρῶν πνευμάτων, περὶ Μυστηρίων, περὶ Ἁγιασμοῦ κ.ἄ. Ὁ συγγραφέας, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴν παγκόσμια προσδοκία γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Θεανθρώπου Λυτρωτοῦ, ἐξιστορεῖ, μὲ βάση πάντα τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ τὰ πατερικὰ κείμενα, ὅλα τὰ γεγονότα τῆς προετοιμασίας καὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο. Ἀρχίζει ἀπὸ τοὺς προπάτορες Ἰωακείμ καὶ Ἄννα καὶ τελειώνει μὲ τὸ θαῦμα στὸν γάμο τῆς Κανᾶ, καθὼς καὶ μὲ τὴ συνάντηση τοῦ Ἰησοῦ μὲ τὸν ἄρχοντα Νικόδημο. Ὅλα, «τὰ τοῦ Χριστοῦ προσιτά», προσφέρονται «βῆμα – βῆμα» καὶ ἐξιστοροῦνται μὲ πᾶσα πληρότητα, γνησιότητα καὶ αὐθεντικότητα. Δὲν πρόκειται γιὰ μιὰ ἁπλὴ περιγραφή, ἀλλὰ γιὰ μιὰ σὲ βάθος ἀνάλυση μὲ στοιχεῖα ἀπὸ πολλὲς γνήσιες πηγές. Τὸ ἔργο εἶναι πρωτότυπο, ἐπιστημονικὸ καὶ συγχρόνως προσιτὸ σὲ ὅλους τοὺς ἀναγνῶστες. Ἡ πρωτοτυπία του βρίσκεται στὸ γεγονὸς ὅτι ἀναλύει τὴ συμπυκνωμένη ὕλη τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ τὴν καθιστᾶ πλουσιότερη καὶ σαφέστερη μὲ τὴν παράθεση πολλῶν θεολογικῶν καὶ πατερικῶν ἑρμηνευτικῶν στοιχείων. Τὴν πρωτοτυπία καὶ τὴν ὅλη ἀξία τοῦ ἔργου ἐνισχύουν δύο ἀκόμα βα-

σικὰ στοιχεῖα. Ἡ πλούσια εἰκονογράφηση καὶ ἡ παρεμβολὴ πολλῶν φωτογραφιῶν τοπίων τῶν Ἁγ. Τόπων, ποὺ ἔχουν ἄμεση σχέση μὲ τὰ περιγραφόμενα ἱστορικὰ γεγονότα. Μὲ ἐνδιαφέρον διαβάζει ὁ ἀναγνώστης τὴν ἑρμηνεία – ἀνάπτυξη τῶν διαφόρων ἐπιμέρους θεμάτων, ἡ ὁποία γίνεται μὲ τὴ χρήση κειμένων πολλῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας (ἱερὸς Χρυσόστομος κ.ἄ.), καθὼς καὶ ἀποσπασμάτων ἀπὸ σχετικὰ κείμενα διαπρεπῶν συγχρόνων θεολόγων, λογίων καὶ ἀκαδημαϊκῶν διδασκάλων. Στοιχεῖο τῆς πρωτοτυπίας τοῦ ἔργου θεωροῦμε καὶ κάτι ἄλλο. Τὴν ἀναφορὰ σὲ σύγχρονα θέματα μὲ ἔντονο ἠθικὸ καὶ κοινωνικὸ χαρακτήρα, ὅταν τὸ περιγραφόμενο γεγονὸς τὸ ἐπιτρέπει. Ἔτσι, ὁμιλώντας ὁ συγγραφέας περί τῆς συλλήψεως τοῦ Ἰησοῦ ὑπὸ τῆς Παρθένου Μαρίας καὶ περὶ τῆς σφαγῆς τῶν νηπίων ὑπὸ τοῦ Ἡρώδου, δὲν διστάζει νὰ ἀναφερθεῖ στὸ μεγάλο θέμα τῶν ἐκτρώσεων καὶ νὰ χαρακτηρίσει τὸν Νόμο, ποὺ τὶς ἐπιτρέπει ὡς «ἀνθρωποκτόνο, ἐθνοκτόνο καὶ φονικό, ποὺ δουλεύει καὶ κατατρώγει τὰ σπλάχνα τοῦ ἔθνους». Εἴμαστε βέβαιοι ὅτι τὸ βιβλίο αὐτό, μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους τόμους ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν, θὰ ἀποτελέσει ἕνα εἶδος θρησκευτικῆς ἐγκυκλοπαίδειας, ἡ ὁποία θὰ φανεῖ πολὺ χρήσιμη σὲ πολλούς, ἀκόμα καὶ σὲ μὴ θρησκευομένους, τῶν ὁποίων θὰ ἀφυπνίσει τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ περαιτέρω μελέτη τῆς Καινῆς Διαθήκης. Γεώργιος Ε. Κρασανάκης Ὁμότιμος Καθηγητὴς Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης

Ἔτος ΛΑ´, Ἀριθμ. 24/21 Ἰουνίου 2013

ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑ

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΑΝΔΡ. ΖΙΟΜΠΟΛΑ «Εὐαγγέλιον καὶ Ἅγιοι Τόποι». Τόμος πρῶτος. Α´ Ἔκδοση Σχ. 29x21,50 σσ 288 Ἀθῆναι 2013. ΠΡΩΤΟΠΡ. π. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ προϊσταμένου Ἱ. Ν. Ἁγίου Νεκταρίου Ν. Ἡρακλείου Ἀττικῆς, τ. Ἐκπαιδευτικοῦ. «Ὁ Ὅσιος θεοφόρος Πατὴρ ἡμῶν Σάββας ὁ Νέος 1862 – 1948) καὶ τὸ Ἀσκητικὸν Ἰδεῶδες». Α´ ἔκδοσις 2013 Ν. Ἡράκλειον Ἀττικῆς. Σχ. 20,50x14 σσ 224.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

Ο ΦΑΡΟΣ ΤΟΥ ΒΑΡΒΑΣΙΟΥ, Διμηνιαία ἔκδοση. Μάϊος 2012. Χίος. Ο ΦΑΡΟΣ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ. Ὀκτ. – Δεκ. 2012. Ἀθῆναι. ΦΘΙΩΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΦΩΝΗ, Ἔκδοση Ἱ. Μητροπόλεως Φθιώτιδος. Ἰαν. – Φεβρ., Μάρτ. – Ἀπρίλ. 2013. Λαμία. ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΑΝΑΠΗΡΟΥ, Διμηνιαῖον δελτίον ἐπικοινωνίας μελῶν καὶ φίλων τοῦ συλλόγου «Φίλοι τῶν ἀναπήρων». Ἀπρίλ. – Ἰούν. 2013. Χολαργός. H ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΥΠΕΡΜΑΧΩΝ, Τριμηνιαῖο περιοδικὸ ὄργανο τῆς Πανελλήνιας Ἕνωσης Προασπιστῶν τῆς Ἐθνικῆς Μουσικῆς «Οἱ Ὑπέρμαχοι». Ἰαν. – Δεκ. 2012.

ΦΩΣ ΕΘΝΩΝ, Τριμηνιαῖον περιοδικόν, ἔκδοσις Συλλόγου Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς ὁ «Πρωτόκλητος». 4η τριμηνία 2012. Πάτρα.

῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρό πουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀ πόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύ νην τῶν γραφομένων.

21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

Σελὶς 3η

Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων»

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ (1ον) Ἔργο τοῦ Λαοῦ

Ὁλόκληρη ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μία διαρκὴς λειτουργία καὶ λατρεία τοῦ Θεοῦ. Κάθε ἡμέρα εἶναι μία ἑορτή, λατρεύεται ὁ Θεὸς καὶ τελεῖται ἡ μνήμη ἑνὸς ἢ περισσοτέρων ἁγίων. Δηλαδὴ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ζεῖ λατρεύοντας τὸν Θεὸ καθημερινῶς, «σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις». Μ᾽ αὐτὸ τὸν τρόπο ἁγιάζεται, ἐξαγιάζεται ἡ κάθε ἡμέρα καὶ ὁλόκληρος ὁ χρόνος. Ὁ σήμερα ἑορταζόμενος ἅγιος μᾶς παραδίδει στοὺς αὐριανούς. Κι ἐκεῖνοι στοὺς μεθαυριανούς, καὶ οὕτω καθʼ ἑξῆς. Ἔτσι ὁ κύκλος τῶν ἑορταζόμενων ἁγίων δὲν ἔχει τέλος. Ἑορτάζουμε τὰ σωτήρια γεγονότα τῆς Θεανθρώπινης οἰκονομίας καὶ τὶς μνῆμες τῶν ἁγίων τοῦ Χριστοῦ. Μὲ τὶς προσευχὲς καὶ τοὺς ὕμνους τῆς λατρείας ζοῦμε τὴ χάρη καὶ τὶς ἀ ρετές τους, σύμφωνα μὲ τὸ βαθμὸ τῆς πίστεώς μας. Μέσα στὴν Ἐκκλησία μὲ τὴν Παναγία καὶ «μετὰ πάντων τῶν ἁγίων», «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν, Χριστῷ τῷ Θεῷ» παραδίδουμε. Κάθε εὐχαριστιακὴ σύναξη τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μία οἰκογενειακὴ ἑορτή. Μία ἑορτὴ τῆς πατρικῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν ὁποία αὐξάνεται καὶ ζωογονεῖται ἡ ἐν Χριστῷ ἀδελφοσύνη. Στὴ θεία Λειτουργία οἱ ἅγιοι ζοῦν τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ ὅλων τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν τους. Ὁ Ἱ. Ναὸς εἶναι τὸ πατρικὸ σπίτι. Ἡ μετάβαση σ᾽ αὐτὸ ἀποτελεῖ εὐλογία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ καλλιεργεῖ τὴν ἑνότητα τῶν πνευματικῶν ἀδελφῶν. Ἡ ἀπόλαυση τοῦ συνδέσμου τῆς ἀγάπης ὀφείλεται στὴν παρουσία τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος διαβεβαιώνει πὼς «οὗ εἰσὶ δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, καγὼ εἰμὶ ἐν μέσῳ αὐτῶν». (Ματθ. ΙΗ, 20). Ἔκφραση χαρᾶς γιὰ τὸν δεσμὸ τῆς ἀγάπης ἀποτελεῖ ἡ πρόσκληση-προτροπὴ τοῦ Κυρίου, νὰ τὸν δοξολογοῦν κατὰ τὶς λειτουργικὲς συνάξεις, τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας: «Ἐν Ἐκκλησίαις εὐλογεῖτε τὸν Θεόν» (ψαλμ. 67, 27). Ὁ Ἱ. Ναὸς λοιπὸν εἶναι ὁ κατʼ ἐξοχὴν τόπος λατρείας-δοξολογίας τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος στὴ διάρκεια τῆς ἐπίγειας παρουσίας Του

Η ΠΡΩΤΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΥ

Τοῦ κ. Ἰωάννη. Β. Κωστάκη, Θεολόγου

ἔδωσε τὸ παράδειγμα συχνῆς ἐπίσκεψης στὸν Ἱ. Ναὸ τῆς ἁγίας πόλεως, καὶ στὶς συναγωγές, ὅπου καὶ ἐδίδασκε. Ἡ μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ εἶναι σαφής: «εἰσῆλθε κατὰ τὸ εἰωθὸς αὐτῷ (=ὅπως συνήθιζε) ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῶν Σαββάτων εἰς τὴν συναγωγὴν καὶ ἀνέστη ἀναγνῶναι» (Λουκ. Δ, 16). Ὁ Ἱ. Ναὸς ἔτσι γίνεται ὁ τόπος, ποὺ συναντᾶμε τὸν Ἰησοῦ. Μᾶς περιμένει. Ἰδιαιτέρως κατὰ τὴν θεία Λειτουργία μᾶς διδάσκει τοὺς «λό-

Ἐπιμέλεια κ.Ἠλία Δ. Μπάκου, Δρος Θεολόγου–Φιλολόγου

γους τῆς χάριτός» Του, μᾶς προσφέρει τὸν ἑαυτό Του ὡς τροφή, «εἰς ζωὴν αἰώνιον», μᾶς ἀναπαύει ἀπὸ τοὺς κόπους τῆς ζωῆς καὶ τὸ φορτίο τῶν θλίψεων. Ἡ πρόσκλησή Του εἶναι διαρκής: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, καγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς». (Ματθ. ΙΑ, 28). Ὅποιος λοιπὸν ἀπέχει τῆς εὐχαριστιακῆς συνάξεως τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ σώματος στερεῖται τῶν δωρεῶν τῆς ἀγάπης Του. Ὅταν λέμε: πηγαίνω στὴν Ἐκκλησία ἢ στὴ θεία Λειτουργία, συνήθως, ἐννοοῦμε τὴν μετάβασή μας στὸν Ἱ. Ναό, γιὰ νὰ «παρακολουθήσουμε» τὴν τέλεση τῆς θείας Λειτουργίας. Ὅμως μᾶς διαφεύγει ἡ ἀλήθεια ὅτι: ἡ θεία Λειτουργία δὲν εἶναι ἕνα ἁπλὸ θέαμα, μία παράσταση ἢ ἔστω ἀκρόαση ὕμνων καὶ ἀναγνωσμάτων. Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι θεϊκὸ ἔργο, ποὺ σὺν–τελεῖται ἀπὸ τὸν «προεστὸ» τῆς συνάξεως, τὸν λειτουργὸ ἱερέα, μαζὶ μὲ τὸν «λαὸ τοῦ Θεοῦ». Στοὺς κλασσικοὺς συγγραφεῖς συναντᾶται ἡ λέξη λειτουργία μὲ τὴν ἔννοια προσφορᾶς – παροχῆς ὑπηρεσίας, ποὺ γίνονταν μὲ ἴδια δαπάνη, ὑπὲρ τοῦ λαοῦ καὶ ὑπὲρ τῆς Ἀθηναϊκῆς πολιτείας. Ἦταν ἡ προσφορὰ αὐτὴ γιὰ τὴν ἐκτέλεση δημόσιου ἔργου, ἢ τὴν ἀνάληψη μίας ἐξουσίας ἀπὸ κάποιον εὔπορο πολίτη. Ἦταν χαρακτηριστικὸ στοιχεῖο τῆς δημοσιονομικῆς πολιτικῆς τῆς Ἀθήνας καὶ δεῖγμα τῆς ἀγάπης τῶν πολιτῶν γιὰ τὴν Πατρίδα τους, ἀλλὰ καὶ ἔμπρακτη ἀπόδειξη οὐσιαστικῆς συμμετοχῆς στὰ κοινά. Οἱ λειτουργίες αὐτὲς διακρίνονταν σέ: α) τακτικές, ποὺ εἶχαν ἀντικείμενο θρησκευτικὲς ἢ ἑορταστικὲς τελετές, ὅπως ἦταν ἡ χορη-

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ Ὁ ἅγιος Φιλάρετος Μόσχας σὲ ὁμιλία του στὴν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς λέει: «Μετὰ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου, καί, μὴ ὄντας ὁ ἄνθρωπος σὲ θέση νὰ ἀντέξει τὸ ἄκτιστο φῶς, “ἐκρύβη ἀπὸ προσώπου Κυρίου τοῦ Θεοῦ” καὶ ὁ Θεὸς ἀποτραβήχτηκε ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἀπὸ φόβο μήπως ἐκμηδενίσει τὸν παραβάτη μὲ τὴν ἁγία παρουσία Του. Τότε ἦταν ποὺ Ἐκεῖνος ὄντας Ἕνας σὲ Τρία Πρόσωπα, ἀπὸ ἀνείπωτο ἔλεος πρὸς τὸ ἀποξενωμένο ἄνθρωπο τὸν πλησίασε μὲ διαδοχικὲς ἀποκαλύψεις, ὥστε “ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος”, νὰ μπορέσει νὰ αὐξηθεῖ καὶ γιὰ ἀκόμη μία φορὰ νὰ ἀνυψώσει τὸν πεπτωκότα ἄνθρωπο… Πρέπει νὰ δοῦμε τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὄχι μόνο σὰν ἕνα θαῦμα ποὺ δόξασε τὴν Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀλλὰ σὰν ἕνα γεγονὸς ποὺ συνδέεται οὐσιαστικὰ μὲ τὴν σωτηρία μας».1 Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στὴν ὁμιλία του στὴν ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς ἑρμηνεύοντας τὸ γιατί τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐμφανίσθηκε μὲ σχῆμα γλωσσῶν καὶ, μάλιστα, πυρίνων, σημειώνει ὅτι «Γιὰ νὰ ἐπιδείξει τὴν συμφυΐα του (τὴν ἴδια φύση) μὲ τὸν Θεόν Λόγον, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος· διότι τίποτε δὲν εἶναι συγγενέστερο ἀπὸ τὴν γλώσσα πρὸς τὸν λόγο. Συγχρόνως δὲ καὶ γιὰ τὴν χάρι τῆς διδασκαλίας· διότι ὁ κατὰ Χριστὸν διδάσκαλος χρειάζεται χαριτωμένη γλώσσα. Γιατί δὲ μὲ πύρινες γλῶσσες; Ὄχι μόνο γιὰ τὸ ὁμοούσιο τοῦ Πνεύματος πρὸς τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸ (διότι πῦρ εἶναι ὁ Θεός μας, καὶ μάλιστα πῦρ ποὺ κατατρώει τὴν μοχθηρία), ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν διπλότητα τῆς ἐνέργειας τοῦ κηρύγματος τῶν Ἀποστόλων· διότι μπορεῖ συγχρόνως νὰ εὐεργετεῖ καὶ νὰ τιμωρεῖ, καί, ὅπως τὸ πῦρ ἔχει τὴν ἰδιότητα καὶ νὰ φωτίζει καὶ νὰ φλογίζει, ἔτσι καὶ ὁ λόγος τῆς κατὰ Χριστὸν διδασκαλίας, τοὺς μὲν ὑπακούοντας φωτίζει, τούς δὲ ἀπειθοῦντας παραδίδει τελικῶς σὲ πῦρ».2 Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς γράφει γιὰ αὐτὴν τὴν ἑορτὴ «Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν εἶναι σὰν τό βίαιο ἄνθρωπο, ποὺ μπαίνει ἀπρόσκλητα στὸ ξένο σπίτι. Μπαίνει μόνο στὰ σπίτια ποὺ ἔχουν θεληματικὰ καὶ πρόθυμα τὴν πόρτα τους ἀνοιχτή, ἐκεῖ ποὺ τὸ λογαριάζουν ὡς κάτι τὸ ἀγαπητό, σὰν ἕνα ἐπισκέπτη ποὺ τὸν περιμένουν ἀπὸ καιρό. Οἱ ἀπόστολοι τὸ περίμεναν μὲ ἔντονη ἐπιθυμία. Καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατέβηκε σὲ αὐτοὺς καὶ τοὺς ἔκανε κατοικητήριό Του. Δὲν κατέβηκε κοντά τους μὲ κάποιο ἀπειλητικὸ θόρυβο, μὰ μὲ κραυγὴ χαρᾶς. Ἀδελφοί μου! Νὰ ξέρετε πόσο χαίρεται τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, πόσο εὐφραίνεται μὲ ἀπερίγραπτη χαρὰ, ὅταν βρίσκει ψυχὲς ἁγνές, ποὺ ἔχουν ἀνοιχτὲς τὶς πόρτες τῆς ψυχῆς τους, ποὺ τὸ νοσταλγοῦν! Σὲ αὐτὲς φτιάχνει τὸ κατοικητήριό του μὲ μία κραυγὴ χαρᾶς καὶ τοὺς χαρίζει τὶς πλούσιες δωρεές Του». 3 Ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας γράφοντας γιὰ τὴν Θεία Λειτουργία λέει ὅτι «Τὸ ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἡ δύναμις ποὺ ὥπλισε τοὺς Ἀποστόλους ἀπὸ ἄνω, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου πρὸς αὐτοὺς “καθίσατε ἐν τῇ πόλει Ἱερουσαλήμ, ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους”. Αὐτὸ εἶναι ἔργο ἐκείνης τῆς καθόδου· διότι τὸ Πνεῦμα δὲν κατέβηκε μία μόνο φορά κι᾽ ἔπειτα μᾶς ἐγκατέλειψε, ἀλλὰ εἶναι καὶ θὰ εἶναι μαζί μας γιὰ πάντα. Καὶ δὲν μᾶς ἔστειλε μόνο τὸ ἅγιο Πνεῦμα ὁ Κύριος, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ μένει μαζί μας ἕως τῆς συντέλειας τοῦ αἰῶνος. Ἀλλὰ ὁ μὲν Παράκλητος παρίσταται ἀοράτως, ὁ δὲ Κύριος καὶ βλέπεται καὶ στὴν ἁφὴ προσφέρεται μὲ τὰ φρικτὰ μυστήρια».4 Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μιλώντας γιὰ τὸ ἴδιο θέμα ἀναφέρει «Ἀνέβηκε ἡ ἀνθρώπινη φύση πρὶν δέκα ἡμέρες στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ σήμερα κατέβηκε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σὲ αὐτήν. Γιὰ νὰ μὴ ἀμφιβάλλει κανένας καὶ νὰ μὴ ἀναρωτιέται τί ἔκαμε ἆραγε ὁ Χριστὸς, ὅταν ἀνέβηκε στὸν οὐρανό. Ἆραγε συμφιλίωσε τὸν Πατέρα; Ἆραγε τὸν ἔκαμε νὰ μᾶς συγχωρέσει; Θέλοντας νὰ μᾶς δείξει ὅτι τὸν συμφιλίωσε μὲ τὸ ἀνθρώπινο γένος, μᾶς ἔστειλε ἀμέσως τὰ δῶρα γιὰ τὴν συμφιλίωση. Στείλαμε ἐμεῖς πίστη καὶ πήραμε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ δῶρα· στείλαμε ὑπακοὴ καὶ πήραμε δικαιοσύνη».5

1. Ἡ Θεολογία τῆς Καρδιᾶς Ἅγιος Φιλάρετος Μόσχας Ἐκδ. Ἴνδικτος σελ. 147 2. Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς Ε.Π.Ε. τόμ. 10 σελ. 107 3. Ἀναστάσεως ἡμέρα, ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ἐπιμέλεια Πέτρου Μπότση σελ. 235 4. Νικολάου Καβάσιλα Ε.Π.Ε. σελ. 145 5. Ἱ. Χρυσοστόμου τόμ. 36 Ε.Π.Ε. σελ. 305

γία, ἡ γυμνασιαρχία, ἡ ἑστίαση, ἡ ἀρχιθεωρία, ἡ λαμπαδηφορία , ἡ ἱπποτροφία, ἡ κανηφορία κ.λπ. καὶ β) σὲ ἔκτακτες, οἱ ὁποῖες συνδέονταν μὲ τὴν ἄμυνα τῆς πόλης. Σ᾽ αὐτὲς περιλαμβάνονταν ἡ τριηραρχία, (τὴν ὁποία γιὰ λόγους ἀσφαλείας ἀναλάμβαναν μόνον οἱ πολίτες καὶ ποτὲ οἱ μέτοικοι), καὶ ἡ προεισφορὰ (προκαταβολὴ χρημάτων γιὰ ἔκτακτες δαπάνες). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή του λειτουργία θεωρεῖ τὴν λατρεία, ποὺ προσφέρεται ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς στὸν Θεὸ καὶ γενικῶς κάθε ἔργο, ποὺ γίνεται χάριν τοῦ λαοῦ. Τὸ σχετικὸ κείμενο σὲ μετάφραση ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ὅλοι οἱ ἱερεῖς λειτουργοῦν καθημερινὰ καὶ προσφέρουν πολλὲς φορὲς θυσίες, ποὺ ὅμως δὲν μποροῦν νὰ ἐξαλείψουν ἁμαρτίες. Ἀντίθετα ὁ Ἰησοῦς πρόσφερε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας μία θυσία γιὰ πάντα, καὶ ἔπειτα κάθισε στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀπὸ τότε περιμένει ὡσότου νὰ ὑποταχθοῦν κάτω ἀπʼ τὰ πόδια του οἱ ἐχθροί του. Γιατί μὲ μία μόνο προσφορὰ ὁδήγησε στὴν τελειότητα γιὰ πάντα αὐτούς, ποὺ ἐξαγνίστηκαν μὲ τὸ αἷμα του» (Ἑβρ. Η, 8). Ἀργότερα μὲ τὸν ὅρο λειτουργία δηλώνεται, κυρίως, ἡ τέλεση τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας. Γιατί πράγματι ἡ τελετὴ αὐτὴ εἶναι ἡ κατʼ ἐξοχὴν προσφορὰ ὑπηρεσίας ὑπὲρ τοῦ λαοῦ. Εἶναι δημόσια τελετή, στὴν ὁποία λαμβάνει ἐνεργὸ μέρος καὶ ἀπʼ τὴν ὁποία ὠφελεῖται ὁ λαός. Εἶναι ἡ σπουδαιότερη τελετὴ τῆς Ἐκκλησίας. Στέκεται σὰν κεντρικὸς ἥλιος, γύρω ἀπὸ τὸν ὁποῖο περιστρέφονται, ὡς δορυφόροι, ὅλες οἱ ἄλλες ἱερὲς ἀκολουθίες, ὅπως: ἑσπερινός, μεσονυκτικό, ὧρες, ὄρθρος κ.λπ. Ἡ θεία Εὐχαριστία ἀποτελεῖ τὸ κέντρο τῆς λατρευτικῆς ζωῆς τῶν χριστιανῶν καὶ μὲ αὐτὴ συνδέονται ὅλες οἱ Ἐκκλησιαστικὲς ἐκδηλώσεις. Συνέπεια τῶν ἀνωτέρω εἶναι ὅτι: ἡ μετάβαση στὸν Ἱ. Ναὸ δὲν σημαίνει παρακολούθηση, ὡς θεατής, τῆς θείας Λειτουργίας, ἀλλὰ συμμετοχὴ στὴν τέλεσή της, δηλαδὴ συνεργασία σὲ θεϊκὸ ἔργο. Ὅσα τελοῦνται στὴ θεία Λειτουργία προϋποθέτουν καὶ ἀποδεικνύουν τὴ συμμετοχὴ τοῦ λαοῦ στὴν τέλεσή της. Καὶ αὐτὰ εἶναι: ἡ προσφορὰ τῶν δώρων (ἄρτος, οἶνος, ἔλαιον, θυμίαμα κ.λπ.), ἡ ψαλμωδία μὲ τοὺς διάφορους ὕμνους (ψάλτες, χορός), οἱ εὐχὲς καὶ οἱ δεήσεις, ποὺ ἐκφωνοῦν οἱ ἱερεῖς, ἡ προσέλευση τῶν πιστῶν στὴ θεία κοινωνία κ.ἄ. Ὅλα φανερώνουν ὅτι: ἡ θεία Λειτουργία εἶναι ἔργο κλήρου καὶ λαοῦ, ὁλοκλήρου τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἀδιανόητη ἡ τέλεση θείας Λειτουργίας, μόνο ἀπʼ τὸν ἱερέα, χωρὶς τὴ συμμετοχὴ σ᾽ αὐτὴ καὶ στὴ θεία Κοινωνία ἔστω καὶ ἑνὸς μόνο πιστοῦ, κληρικοῦ ἢ λαϊκοῦ.

2. Τὰ εἴδη τῆς προσευχῆς

Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι λοιπὸν δημόσιο ἔργο, ποὺ τελεῖται ἀπʼ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, γιὰ ὠφέλειά του. Γιὰ καλύτερη κατανόηση αὐτῆς τῆς ἀλήθειας κρίνεται χρήσιμη ἡ ὑπόμνηση ὅτι ἡ προσευχὴ διακρίνεται: α) Κατὰ τὴν μορφή: διὰ λόγων, βαττολογία, μονόλογος, ἀδιάλειπτος καὶ νοερά. β) Κατὰ τὸ περιεχόμενο: δοξολογία τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ, εὐχαριστία πρὸς τὸν ἀγαθοδότη Κύριο, ἐξομολόγηση τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ δέηση–ἱκεσία τοῦ ἀδυνάτου καὶ ἐνδεοῦς. Γιὰ πρακτικοὺς ὅμως, κυρίως, λόγους ἐπεκράτησε ἁπλούστερη διάκριση τῶν εἰδῶν τῆς προσευχῆς σέ: α) Ἀτομικὴ προσευχή, τὴν ὁποία μπορεῖ νὰ ἀπευθύνει στὸ Θεὸ μόνος του κάθε πιστός, μπροστὰ σὲ μία εἰκόνα, μέσα σὲ μία ἐκκλησία ἢ στὸ δωμάτιό του, σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου: «Σὺ δὲ ὅταν προσεύχῃ, εἴσελθε εἰς τὸ ταμεῖον σου, καὶ κλείσας τὴν θύραν σου, πρόσευξαι τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ». (Ματθ. ΣΤ, 6). Αὐτὴ ὅμως ἡ προσευχὴ δὲν εἶναι λειτουργία, δηλαδὴ δημόσιο ἔργο, ἔργο τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Β) Κοινὴ προσευχὴ Δημόσια. Αὐτὴ μπορεῖ νὰ γίνεται ἀπὸ πολλοὺς χριστιανοὺς συναθροισμένους σὲ Ἱερὸ Ναὸ ἢ στὴν ὕπαιθρο ἢ σὲ ἄλλο δημόσιο ἢ καὶ ἰδιωτικὸ χῶρο. Ὅπως π.χ. γίνεται σὲ μία δοξολογία ἢ παράκληση ἢ ἄλλη ἁγιαστικὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ προσευχὴ αὐτὴ γίνεται, πάλι σύμφωνα μὲ τὴν διαβεβαίωση-ἐντολὴ τοῦ Κυρίου: «Ἐὰν δύο συμφωνήσουσιν ἐξ ὑμῶν ἐπὶ τῆς γῆς περὶ παντὸς πράγματος, οὗ ἐὰν αἰτήσωνται, γενήΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Παΐσιος Β´– Μιά ξεχασμένη περίπτωσις

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ 30 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013 Ἀπόστολος: Ἑβρ. ια´ 33 – ιβ´ 2 Εὐαγγέλιον: Ματθ. θ´ 36 , ι´ 1 – 8 Ἦχος πλ. δ´ — Ἑωθινόν: 12 Ἀποστόλων Α´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΟΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ

Διαβάζουμε στὴν ἁγία Γραφὴ ὅτι ὁ προφήτης Ἠλίας, κάποια στιγμή, νόμισε ὅτι δὲν ὑπῆρχε ἄλλος ἄνθρωπος στὸν κόσμο, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, ποὺ νὰ πιστεύει στὸ Θεὸ καὶ νʼ ἀγωνίζεται γιὰ τὸ ἅγιο θέλημά του. Βλέποντας τὴ γενικὴ κατάπτωση καὶ ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων τοῦ καιροῦ του ἀπελπίστηκε, ἀπογοητεύτηκε καὶ γεμάτος παράπονο κραύγασε στὸ Θεό· «Ὑπολέλειμμαι ἐγὼ μονώτατος» (Γ΄ Βασ. 19,10). Κύριε ἀπέμεινα τελείως μόνος μου· κανένα ἄλλο δὲν βλέπω νὰ πιστεύει στὸ ὄνομά σου. Βέβαια ὁ προφήτης Ἠλίας ἔπεσε ἔξω στὶς ἐκτιμήσεις του. Ὁ Θεὸς τοῦ ἀπεκάλυψε ὅτι ὑπῆρχαν 7.000 ἀκόμη πιστοί, ποὺ δὲν «ἔκλιναν γόνυ τῷ Βάαλ». Στὴν ἀρχὴ τοῦ 12ου κεφαλαίου τῆς πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῆς ἐπίσης ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει· «Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα (τὸν ὄγκο δηλαδὴ τῶν βιοτικῶν πραγμάτων καὶ ὑποθέσεων ποὺ κουβαλᾶμε πάνω μας) καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι' ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν...». Ἔχουμε δηλαδή, λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος, ἕνα νέφος μαρτύρων, ποὺ μᾶς περιτριγυρίζει, μᾶς περιβάλλει καὶ μᾶς ἐνθαρρύνει συγχρόνως, νὰ κάνουμε τὸν ἀγώνα μας, νὰ ζήσουμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ μὲ ὑπομονὴ ἔχοντας στὸ νοῦ μας τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ τίποτα ἄλλο. Ἂς ἀναλύσουμε λίγο τὴν ἔννοια «νέφος». Ἐμεῖς, ὅταν ἀκούσουμε νέφος, συνήθως τὸ συνδέουμε μὲ ἄσχημα καὶ βλαβερὰ πράγματα γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Λέμε τὸ νέφος τῆς ἀτμοσφαιρικῆς ρυπάνσεως, τὸ ραδιενεργὸ νέφος, ποὺ σχηματίζεται ὄχι μόνο ἀπὸ τὶς βόμβες, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ ἀτυχήματα, ποὺ συμβαίνουν στὰ πυρηνικὰ ἐργοστάσια, τὸ νέφος ποὺ δημιουργεῖ ὁμίχλη ἢ μία παρατεταμένη κατάσταση βροχῆς καὶ ὑγρασίας καὶ κάνει τὸ κλίμα ἀνθυγιεινό. Πλὴν ὅμως στὴν ἁγία Γραφὴ τὸ νέφος εἶναι σημεῖο θείας παρουσίας. Ἔτσι, στὴν ἔξοδο τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ συνεχὴς προστασία καὶ καθοδήγησή του ἐκδηλωνόταν μὲ τὴ νεφέλη. Ἕνα σύννεφο δηλαδὴ, ποὺ προπορεύοταν λίγο, γιὰ νὰ δείχνει τὸ δρόμο, ποὺ ἔπρεπε νὰ βαδίσουν καὶ συγχρόνως τοὺς σκέπαζε ἀπὸ τὸ κάψιμο τοῦ ἡλίου. Τὸ βράδυ τὸ σύννεφο αὐτὸ γινόταν φωτεινὸ καὶ τοὺς φώτιζε. Ἐπίσης ὅταν κατέβαινε καὶ στεκόταν ἔπρεπε νὰ σταματήσουν καὶ ὅταν σηκωνόταν καὶ προχωροῦσε ἔπρεπε νὰ προχωρήσουν. Ἡ νεφέλη αὐτὴ κατὰ τὴν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, συμβολίζει καὶ τὴν Παναγία μας, ἡ ὁποία εἶναι «νεφέλη ὁλόφωτος ἡ τοὺς πιστοὺς ἀπαύστως ἐπισκιάζουσα», ὅπως λέγει ὁ ποιητὴς τοῦ Ἀκάθιστου Ὕμνου. Κι αὐτὴ ἡ γιορτὴ τῆς Ἁγίας Σκέπης, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας πανηγυρίζει τὸ θαῦμα, ποὺ ἔγινε στὴν Παναγία τῶν Βλαχερνῶν, ὅπου σὲ μία ἀγρυπνία κατέβηκε ἡ Παναγία μας καὶ παίρνοντας τὸ μαντίλι τῆς κεφαλῆς της, ποὺ φυλασσόταν στὸ ἱερό, τὸ ἅπλωσε πάνω ἀπὸ τοὺς πιστούς, δείχνοντάς τους συμβολικὰ μʼ αὐτὴ της τὴν ἐνέργεια ὅτι τοὺς σκεπάζει καὶ προστατεύει, πάλι στὴ νεφέλη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μᾶς ὁδηγεῖ καὶ στὸν χαρακτηρισμὸ τῆς Παναγίας μας ὡς νεφέλης φωτεινῆς. Ἄλλες περιπτώσεις ποὺ ἡ νεφέλη δηλώνει τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἐμφανίσθηκε ὁ Θεὸς στὸ Σινᾶ ἐμφανίσθηκε μέσα σὲ «νεφέλη» (Ἔξ. 19,9). Στὴ μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐμφανίσθηκε σὰν «νεφέλη φωτεινὴ» (Ματθ. 17,6). Καὶ στὴν ἀνάληψή του ὁ Χριστὸς ἔφυγε στοὺς οὐρανοὺς πάνω σὲ νεφέλη (Πρξ. 1,9). Ἡ νεφέλη λοιπὸν εἶναι τὸ ὄχημα τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἐμεῖς ὅταν ἔλθει ἡ Β´ Παρουσία «ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα» (Α´ Θεσ. 3,17). Δηλαδὴ ἡ νεφέλη, ποὺ εἶναι τὸ ὄχημα τοῦ Θεοῦ, θὰ γίνει καὶ ὄχημα δικό μας. Ὁ Θεὸς θὰ στείλει τὸ ἁμάξι του νὰ μᾶς πάρει καὶ νὰ μᾶς φέρει κοντά του. Ἔτσι λοιπὸν ἐκτὸς ἀπὸ τὴ νεφέλη, ποὺ δηλώνει τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ ἢ τὴν προστασία τῆς Παναγίας μας, ἔχουμε καὶ τὸ νέφος τῶν ἁγίων, ὅπως μᾶς ἀποκαλύπτει ἐδῶ ὁ Ἀπ. Παῦλος, ποὺ ὄχι μόνο μᾶς περιβάλλει καὶ μᾶς προστατεύει, ἀλλὰ καὶ μᾶς ἐμψυχώνει καὶ μᾶς ἐνθαρρύνει, ὅπως προαναφέραμε, νὰ συνεχίσουμε τὸν ἀγώνα μας. Νέφος ἁγίων! Δηλαδὴ οἱ ἅγιοι εἶναι ἀναρίθμητοι, ὅπως καὶ οἱ ἄγγελοι. «Πόσοι εἶναι οἱ ἄγγελοι;», ρωτᾶ ὁ ἅγιος Δαμασκηνός, καὶ ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος• «ὅσος καὶ ὁ ἀριθμὸς τους», τὸν ὁποῖο φυσικὰ δὲν γνωρίζουμε. Δηλαδὴ ἀναρίθμητοι! Τὸ ἴδιο καὶ οἱ ἅγιοι εἶναι ἀναρίθμητοι καὶ συγκροτοῦν τὴν παρεμβολὴ τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία συνεχῶς προστατεύει καὶ ὑποστηρίζει τοὺς χριστιανοὺς, ποὺ βρίσκονται στὸν κόσμο. Στὸ βιβλίο Δ´ Βασιλειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (6,8-23) παρουσιάζεται ἡ ἑξῆς ἐνδιαφέρουσα ἱστορία. Ὁ βασιλιὰς τῆς Συρίας προσπαθεῖ νὰ θέσει ὑπὸ τὸν ἔλεγχό του τὸ κράτος τοῦ Ἰσραήλ. Ἀλλὰ δυστυχῶς γιʼ αὐτόν, ὅλες οἱ ἐνέργειές του νὰ νικήσει τοὺς Ἰσραηλίτες μὲ δόλο γνωστοποιοῦνται στὸν βασιλέα τοῦ Ἰσραὴλ Ἰωρὰμ ἀπὸ τὸν προφήτη Ἐλισαῖο. Ὁ βασιλιὰς τῆς Συρίας, ὅταν τὸ ἔμαθε αὐτό, ἔστειλε κατὰ τὴν νύχτα ἱππικὸ καὶ ἅρματα καὶ ἰσχυρὴ δύναμη πεζικοῦ στὴν πόλη Δωθαΐμ, ὅπου ἔμενε ὁ Ἐλισαῖος, γιὰ νὰ τὸν συλλάβουν. Ὅταν τὸ πρωὶ σηκώθηκε ὁ ὑπηρέτης τοῦ Ἐλισαίου καὶ εἶδε νὰ εἶναι περικυκλωμένοι ἀπὸ παντοῦ ἀπὸ ἰσχυρὲς δυνάμεις τοῦ συριακοῦ στρατοῦ εἶπε στὸν Ἐλισαῖο· «Ὢ κύριε, τί θὰ κάνουμε τώρα;». Καὶ ὁ Ἐλισαῖος ἀπάντησε· «Μὴ φοβᾶσαι, διότι αὐτοὶ ποὺ εἶναι μαζί μας εἶναι περισσότεροι ἀπʼ αὐτούς». Καὶ συγχρόνως προσευχήθηκε νʼ ἀνοίξει ὁ Θεὸς τὰ πνευματικὰ μάτια τοῦ ὑπηρέτη του. Καὶ ὁ Κύριος εἰσάκουσε τὴν προσευχὴ τοῦ Ἐλισαίου καὶ ὁ ὑπηρέτης εἶδε μὲ ἀνακούφιση, ἀλλὰ καὶ ἔκπληξη ὅλη τὴν περιοχὴ γύρω ἀπὸ τὸν Ἐλισαῖο νὰ εἶναι κατειλημμένη ἀπὸ ἱππικὸ καὶ πύρινα ἅρματα. Ὅταν ἐπιτέθηκαν οἱ Σύριοι στρατιῶτες γιὰ νὰ συλλάβουν τὸν Ἐλισαῖο, ὁ Θεὸς τοὺς κτύπησε μὲ ἀορασία, ὅπως ζήτησε ὁ Ἐλισαῖος στὴν προσευχή του, καὶ ἔτσι ἐνῶ εἶδαν τὸν Ἐλισαῖο δὲν κατάλαβαν ὅτι εἶναι αὐτὸς καὶ κεῖνος, ἀφοῦ τοὺς εἶπε ὅτι βρίσκονται σὲ λάθος περιοχή, τοὺς ὁδήγησε στὴ Σαμάρεια, ὅπου ἦταν ὁ βασιλιὰς Ἰωράμ, ὅπου καὶ συνελήφθησαν ἀπὸ τοὺς Ἰσραηλίτες. Ὁ Ἐλισαῖος δὲν ἄφησε τὸν βασιλιὰ νὰ τοὺς σκοτώσει, ἀλλὰ εἶπε νὰ τοὺς παραθέσουν τραπέζι καὶ νὰ τοὺς ἀφήσουν νὰ φύγουν. Νὰ ἡ δύναμη τῶν ἁγίων, ἡ ὁποία ἐνεργοποιεῖ τὴ θαυμαστὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὅποτε χρειάζεται, καὶ ἀνατρέπει ὅλο τὸ σκηνικὸ καὶ τὴν κατʼ ἄνθρωπο προοπτική. Ἂς μὴ ξεχνᾶμε ποτὲ τὸ «νέφος τῶν μαρτύρων», ποὺ μᾶς περιβάλλει καὶ μᾶς προστατεύει καὶ μᾶς σκέπει, ὅπως ἄλλοτε ἡ νεφέλη στὴν ἔρημο τούς Ἰσραηλίτες.

Ἀρχιμανδρίτης Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν ΗΘΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ Β´ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

(3ον) 8. Τὸ φωτεινὸ παράδειγμα τῶν Ἀποστόλων Τὸ παράδειγμα τῶν Ἀποστόλων πρέπει νὰ ἐμπνέει τοὺς κληρικοὺς καὶ τοὺς λαϊκούς. Εἶναι τὸ φῶς, ποὺ ὁδηγεῖ καὶ ἡ δύναμη, ποὺ ἐνισχύει. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρεται συχνὰ στοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς προβάλλει. Μιλάει γιὰ τὶς δυσκολίες, ποὺ ἀντιμετώπιζαν καὶ τὴ στάση τους ἀπέναντι στοὺς διῶκτες,

ἀλλὰ καὶ στὶς ἐπιτυχίες τους. Οἱ Ἀπόστολοι λοιπὸν εἶχαν μεγάλη ὑπομονή, μὲ τὴν ὁποία ἀντιμετώπιζαν θλίψεις, δυσχέρειες, στενοχώριες, κακοποιήσεις, φυλακίσεις, ἐξεγέρσεις ἀντιπάλων, ταλαιπωρίες, ἀγρυπνίες, πεῖνα κ.λπ. Παράλληλα ἦταν ἔντιμοι, εἶχαν τὴ γνώση τῆς ἀλήθειας, τοὺς διέκρινε ἀνεκτικότητα καὶ καλοσύνη, πάντα μὲ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μὲ ἀνυπόκριτη ἀγάπη, μὲ τὸ κήρυγμα τῆς ἀλήθειας, μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ ὅπλα τῆς σωτηρίας. Καὶ τὰ ἀποτελέσματα ἦταν ἐντυπωσιακὰ ἀλλὰ καὶ δυσεξήγητα γιὰ πολλούς, ὅπως συμβαίνει καὶ μὲ ἀρκετοὺς σύγχρονους ἀνθρώπους,

ποὺ δὲν ἔχουν ἐμπειρία πνευματικῆς ζωῆς. Συγκεκριμένα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σημειώνει: «Δοκιμάζουμε δόξα καὶ ἀτίμωση, δυσφήμηση καὶ ἔπαινο· μᾶς θεωροῦν λαοπλάνους, καὶ ὅμως λέμε τὴν ἀλήθεια· μᾶς ἀγνοοῦν καὶ ὅμως γινόμαστε γνωστοί· φτάνουμε στὸ θάνατο, καὶ νὰ ποὺ ζοῦμε· μᾶς βασανίζουν, ἀλλὰ δὲν πεθαίνουμε· μᾶς προξενοῦν στενοχώριες κι ὅμως πάντοτε χαιρόμαστε· εἴμαστε φτωχοί, κάνουμε ὅμως πολλοὺς νὰ πλουτίσουν· δὲν ἔχουμε τίποτε καὶ κατέχουμε τὰ πάντα» (στ´ 8–10). *** 9. Ὄχι σὲ ἀταίριαστους δεσμοὺς μὲ τοὺς ἄπιστους Οἱ πιστοὶ ἄνθρωποι ζοῦν μέσα

Ἀναφερόμενοι συνήθως στή στάση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπέναντι στό συγκρητιστικό καί ἀποκρυφιστικό σύστημα τοῦ Τεκτονισμοῦ, γίνεται, συνήθως, ἀναφορά στίς θέσεις τόσο σέ Διορθόδοξο ἐπίπεδο (1930) ὅσο καί στίς ὁμόφωνες ἀποφάσεις καταδίκης τοῦ Τεκτονισμοῦ ἀπό τήν Ἱ. Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῶν ἐτῶν 1933, 1972, 1996. Ὅμως, ἡ ἀρνητική στάση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔναντι τοῦ Τεκτονισμοῦ ἔχει ἐκφρασθεῖ πολύ πιό νωρίς, ἤδη ἀπό τά σκοτεινά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας, ἀπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Παΐσιο Β΄, τόν ἀπό Νικομηδείας, κατά τό διάστημα τῆς τρίτης Πατριαρχίας του (1744-1748). Μέ τό ἄρθρο μας αὐτό θέλουμε νά ὑπενθυμίσουμε στούς Ὀρθόδοξους ἀδελφούς αὐτό τό πολύ σημαντικό, ἀλλά δυστυχῶς ξεχασμένο γεγονός. Ὁ ἐπιφανής ἱστοριοδίφης τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας Μανουήλ Γεδεών μᾶς πληροφορεῖ, ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Παΐσιος ὁ Β΄ τό 1744/1745,

ὅταν πληροφορήθηκε τήν ἵδρυση Τεκτονικῆς Στοᾶς στήν περιοχή Γαλατᾶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως: «ἐξέδωκεν ἐπί τούτῳ συνοδικόν γράμμα ὅπερ ἀπεδοκίμαζε τήν ἑταιρείαν ταύτην»1. Ἀναφερόμενος στό ἴδιο γεγονός, ἕνας ἐκ τῶν ἐπιφανῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου κατά τόν 20ό αἰώνα, ὁ Ἠλιουπόλεως καί Θείρων Γεννάδιος Ἀραμπατζόγλου (1883-1956) διευκρινίζει, ὅτι τήν παρουσία Τεκτόνων στήν Κωνσταντινούπολη ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης τήν πληροφορήθηκε ἀπό τόν Σμύρνης Νεόφυτο, ὅταν κάποιοι Τέκτονες μετακινήθηκαν ἀπό τήν Σμύρνη στήν Πόλη2. Ἡ καταδίκη τοῦ Τεκτονισμοῦ ἀπό τόν Πατριάρχη Παΐσιο δέν βασίστηκε σέ φῆμες. Ὑπῆρξε πράξη, πού τεκμηριώθηκε κατά τρόπο ὑπεύθυνο, βασιζόμενος ἐπί πλέον πάνω σʼ ἕνα ἀπό τά πρῶτα Τεκτονικά κείμενα, πού τυπώθηκαν ἐκεῖνα τά χρόνια. Τό γεγονός αὐτό τό ἐπιβεβαιώνει καί ὁ Τεκτονικός χῶρος ἀναφέροντας ὅτι ἡ ἀποκήρυξη τοῦ Τεκτονισμοῦ ἀπό τόν Παΐσιο τόν Β΄ βασίστηκε καί στό ὅτι στά χέρια του: «εἶχε περιέλθει ἀντίτυ-

πον ἑνός Ἑλληνικοῦ Τυπικοῦ ὑπό τόν τίτλον “Τέκτων μαθητευόμενος”»3. Ἡ στάση αὐτή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στό ζήτημα αὐτό ὑπῆρξε στάση ὑπεύθυνη καί ἀντάξια ἑνός Ὀρθόδοξου Πρωθιεράρχου καί προστίθεται στήν σειρά ἐκείνη τῶν Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν, πού σέ χρόνια δυσχείμερα γιά τό γένος δέν ἔπαψαν νά ἀγρυπνοῦν γιά τήν προάσπιση τῆς Ὀρ θοδόξου πίστεως ἀπό ποικίλους κινδύνους πανταχόθεν προερχομένους.

Σημειώσεις:

1 Βλ. Μανουήλ Γεδεών, Πατριαρχικοί Πίνακες, Ἐν Κων/πόλει 1885-1890, σ. 641 2 Βλ. Ἠλιουπόλεως Γενναδίου, Ἐξέχουσαι Ἐκκλησιαστικαί προσωπικότητες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μετά τήν ἅλωσιν. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Παΐσιος ὁ Β΄, στό Περ. Ὀρθοδοξία, 25, 7 (1950) σ. 258 3 Βλ. Ν. Λάσκαρι, Ἐγκυκλοπαίδεια τῆς Ἐλευθέρας Τεκτονικῆς, ἐκδ. Στοᾶς Ὅμηρος, Ἐν Ἀθήναις 1951, σ. 374

Ἐπισημαίνει εἰς ἐγκύκλιον κήρυγμά του ὁ Σεβ. Γόρτυνος κ. Ἰερεμίας

«ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ»

«1. Σήμερα, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, θά σᾶς μιλήσω γιά ἕνα ἄλλο ἀπολογητή τοῦ Β´ αἰῶνος, τόν ἐκκλησιαστικό συγγραφέα Θεόφιλο, τόν ἕκτο Ἐπίσκοπο Ἀντιοχείας. Στήν πραγματικότητα δέν ἦταν ἀπολογητής, ὅπως οἱ ἄλλοι ἀπολογητές, ἀλλά ἔγραψε δογματικά καί ἠθικά βιβλία μέ ἀπολογητικό ὅμως τρόπο. Ἦταν μεγάλος συγγραφέας, χάθηκαν ὅμως τά περισσότερα ἔργα του καί λίγα μόνο μᾶς διασώζονται. Ἀπό τά ἔργα του αὐτά θά πάρω μερικές ἰδέες, τίς πιό σπουδαῖες, καί θά σᾶς τίς παρουσιάσω, ἀγαπητοί μου χριστιανοί. Παρακαλῶ ἄς τίς προσέξετε. 2. Πρῶτα–πρῶτα θέλω νά σᾶς πῶ γιά τήν ὀνομασία τοῦ Θεοῦ. Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι τόν Θεό μας τόν λέγουμε ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ. Ἡ ἔκφραση αὐτή στηρίζεται μέν στήν Ἁγία Γραφή, ἀλλά δέν ὑπάρχει σ᾽ αὐτήν. Ὁ πρῶτος, πού τήν χρησιμοποίησε καί τήν ἔχουμε ἔπειτα στήν Ἐκκλησία μας καί τήν λέγουμε ὅλοι στήν προσευχή μας, εἶναι ὁ Θεόφιλος Ἀντιοχείας, γιά τόν ὁποῖον μιλᾶμε. Ἡ ὀνομασία «Θεός», ἀγαπητοί μου, ἀπό ποῦ προέρχεται; Γιατί ὀνομάζουμε ἔτσι τόν Δημιουργό τοῦ σύμπαντος; Ὁ ἀπολογητής, πού μελετᾶμε λέγει ὅτι ἡ ὀνομασία «Θεός» εἶναι ἀπό τά δύο αὐτά ρήματα, τό «τιθέναι» καί τό «θέειν». «Τιθέναι» σημαίνει «θέτω» καί «θέειν» σημαίνει «τρέχω». Ὁ Θεός λοιπόν λέγεται ἔτσι, γιατί μέ τήν θεία Του ἐνέργεια θέτει τά πάντα σέ κίνηση (Πρός Αὐτόλ. Α, 3). Ἤ μποροῦμε νά ποῦμε καί τό ἄλλο, ὅτι τόν Δημιουργό μας τόν λέμε «Θεό», ἐπειδή «θέει», δηλαδή τρέχει γιά βοήθειά μας. 3. Ἕνας προηγούμενος φίλος τοῦ Θεοφίλου, ὁ Αὐτόλυκος, παραξενεύτηκε, πού ὁ φίλος του Θεόφιλος ἔγινε χριστιανός, καί τόν κατηγοροῦσε γι᾽ αὐτό. Γιατί ὁ Θεός τῶν χριστιανῶν, τοῦ ἔλεγε, εἶναι ἀόρατος καί δέν παριστάνεται αἰσθητά, σάν τά ἀγάλματα τῶν εἰδωλολατρῶν. «Δεῖξε μου τόν Θεό σου», ἔλεγε ἐμπαικτικά στόν Ἐπίσκοπο Θεόφιλο ὁ Αὐτόλυκος. Ἀλλά ὁ Θεόφιλος τοῦ ἀπάντησε ὡραῖα: «Δεῖξε μου ἐσύ τόν ἄνθρωπό σου καί ἐγώ θά σοῦ δείξω τόν Θεό μου»! Ὡραία ἀπάντηση αὐτή, χριστιανοί μου! Τό βαθύ της νόημα εἶναι τό ἑξῆς: Τό τί Θεό ἔχει καθένας φαί-

νεται ἀπό τήν ἀνθρωπιά του, ἀπό τό φέρσιμό του σάν ἄνθρωπος. Σάν νά τοῦ ἔλεγε: «Κοιτάξτε τά χάλια σας ἐσεῖς οἱ εἰδωλολάτρες. Κοιτάξτε τά ἐγκλήματα καί τίς ἀνηθικότητες, πού κάνετε μέ τέτοιους θεούς, πού προσκυνᾶτε καί ἀφῆστε τίς κατηγόριες σας σέ μᾶς τούς χριστιανούς. Σέ μᾶς τούς χριστιανούς ὑπάρχει ἁγνότητα καί καθαρότητα στή ζωή μας. Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί ἔχουμε ἀγάπη μεταξύ μας καί εἴμαστε δίκαιοι στίς σχέσεις μας. Καί στούς ἐχθρούς μας ἀκόμη δείχνουμε ἀγάπη»! Καί τώρα, χριστιανοί μου, νά κάνω ἕνα ἐρώτημα: Ἐμεῖς σήμερα θά μπορούσαμε νά ποῦμε σ᾽ ἕνα ἄθεο καί σ᾽ ἕνα αἱρετικό τόν λόγο «δεῖξε μου ἐσύ τόν ἄνθρωπό σου καί ἐγώ θά σοῦ δείξω τήν πίστη μου», αὐτόν τόν λόγο, πού εἶπε ὁ Θεόφιλος στόν εἰδωλολάτρη Αὐτόλυκο; Δέν θά μπορούσαμε νά ποῦμε τέτοιο λόγο, γιατί καί ἀνηθικότητες καί ἀδικίες καί ἐγκλήματα συμβαίνουν μεταξύ τῶν χριστιανῶν. Καί μέ τά δικά μας ἁμαρτήματα βλασφημεῖται ἀπό τούς ἀπίστους τό ὄνομα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ μας, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. 2,24). Καί αὐτό συμβαίνει, γιατί εἴμαστε στό ὄνομα μόνο χριστιανοί καί ὄχι συνειδητά. 4. Τό ὄνομα «Χριστιανός», μᾶς λέγει ὁ Θεόφιλος Ἀντιοχείας, δέν εἶναι ἀπό τό «Χριστός», ὅπως νομίζουμε, ἀλλά ἀπό τό ὅτι εἴμαστε «χρισμένοι μέ τό ἔλαιο τοῦ Θεοῦ» (Πρός Αὐτόλ. Α,12). Μέ τό ἔλαιο τοῦ Θεοῦ χρίονταν στήν Παλαιά Διαθήκη οἱ ἱερεῖς, οἱ Προφῆτες καί οἱ βασιλεῖς. Κατά γενική πνευματική ἔννοια, ἀγαπητοί μου, καί ἐμεῖς οἱ βαπτισμένοι χριστιανοί εἴμαστε αὐτά τά τρία: Ἔχουμε τήν ἱερατική, τήν προφητική καί τήν βασιλική χάρη. Ἄς τιμήσουμε λοιπόν μέ ἅγια ζωή τήν χριστιανική μας ἰδιότητα, γιά νά ἔχουμε «θέα Θεοῦ», ὅπως μᾶς λέγει ὁ Θεόφιλος Ἀντιοχείας. Ναί, μέ τήν πίστη καί ἠθική καθαρότητα, μᾶς λέγει αὐτός ὁ μεγάλος ἐκκλησιαστικός συγγραφέας, μποροῦμε νά ἔχουμε κατανόηση καί θέα Θεοῦ. Ἐμπόδιο γιά τήν γνώση τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἁμαρτία. «Ὅταν ᾖ ἁμαρτία ἐν τῷ ἀνθρώπῳ, οὐ δύναται ὁ τοιοῦτος θεωρεῖν τόν Θεόν», λέγει ὁ Ἐπίσκοπος Θεόφιλος (Πρός Αὐτόλ. Α, 2). 5. Μέ τήν καθαρότητα λοιπόν τῆς ψυχῆς, μέ τήν «νήψη» τῆς ψυχῆς, ὅπως τό λέγει ὁ ἀπολογητής Θεόφιλος, πού μελετᾶμε, ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ τήν γνώση τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμη λέγει ὅτι καί οἱ ἐθνικοί συγγραφεῖς παλαιά, ἐπειδή εἶχαν καθαρή ψυχή («τῇ ψυχῇ ἐκνήψαντες»), εἶπαν πράγματα «ἀκόλουθα τοῖς Προφήταις» (Πρός Αὐτόλ. Β, 8). Ἔγραψαν δηλαδή σύμφωνα μέ τά διδάγματα τῶν Προφητῶν. Γιά τούς Ἕλληνες φιλοσόφους δέν ἔχει καλή ἰδέα ὁ Θεόφιλος Ἀντιοχείας. Μάλιστα λέγει γι᾽ αὐτούς ὅτι, λόγῳ τῆς ματαιοδοξίας τους, οὔτε οἱ ἴδιοι γνώρισαν τήν ἀλήθεια οὔτε ἐβοήθησαν καί τούς ἄλλους νά τήν γνωρίσουν (Πρός Αὐτόλ. Γ, 2.3). Ἀλλά λέγει πάλι ὅτι ὅσοι ἀπό αὐτούς τούς Ἕλληνες φιλοσόφους εἶχαν καθαρότητα ψυχῆς ἔφθασαν

σέ ὕψη. Ἔφθασαν στό νά μιλήσουν γιά τόν Ἕνα Θεό, γιά τήν κρίση, τήν ἀνταπόδοση καί γιά ἄλλες ὑψηλές θρησκευτικές ἰδέες. Αὐτό ὁ Θεόφιλος τό ἑρμηνεύει καί ἀπό τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς τους, ὅπως εἴπαμε, γιατί λέγει ὅτι «ὅποιος ἔχει καθαρά τά μάτια τῆς ψυχῆς του, μπορεῖ νά δεῖ τόν Θεό» (Πρός Αὐτόλ. Α, 2). Ἀλλά τά καθαρά, πού γράφουν οἱ Ἕλληνες φιλόσοφοι τό ἑρμηνεύει ὁ Θεόφιλος καί ἀπό τό ἄλλο, ἀπό τό ὅτι δηλαδή αὐτά τά δανείστηκαν ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη! Γιατί ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἀρχαιότερη ἀπό τούς Ἕλληνες φιλοσόφους. Ἐπιμένει σ᾽ αὐτό ὁ Θεόφιλος Ἀντιοχείας καί ἀποδεικνύει ἀπό τόν Μωϋσῆ καί τά ἄλλα ἱστορικά βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὅτι οἱ φιλόσοφοι ἦταν μεταγενέστεροι ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη καί ὅσα καλά λέγουν τά δανείστηκαν ἀπό αὐτήν. Μάλιστα λέγει «τά ἔκλεψαν» ἀπ᾽ αὐτήν (Πρός Αὐτόλ. 1,14)! Τήν ἰδέα αὐτή τήν εἶχε πεῖ προηγουμένως καί ὁ Ἰουστῖνος. Ὁ Θεόφιλος Ἀντιοχείας πολύ ἀγαποῦσε τήν Παλαιά Διαθήκη. Ὑπομνημάτισε καί βιβλία της, ἀλλά χάθηκαν. 6. Μή ἔχοντες χρόνο νά ποῦμε περισσότερα ἀπό τήν θεολογία τοῦ Θεοφίλου Ἀντιοχείας, ἀγαπητοί μου, σᾶς λέγω αὐτό τό τελευταῖο: Ὁ Θεόφιλος στήριζε τήν ποίμνη του στήν Ἐκκλησία καί τήν ὀρθή πίστη καί ἀντέκρουε τούς αἱρετικούς. Τήν Ἐκκλησία τήν εἰκονίζει μέ «εὔορμο» λιμάνι, μέ λιμάνι δηλαδή κατάλληλο νά ἀράξουμε σ᾽ Αὐτήν τά τσακισμένα «καράβια» μας. Τήν αἵρεση ὅμως ὁ Θεόφιλος τήν εἰκονίζει μέ πέτρινο καί ἄνυδρο καί ἄκαρπο καί γεμάτο θηρία νησί. Στήν Ἐκκλησία λοιπόν, χριστιανοί μου, καί μακρυά ἀπό τά θηρία τῶν αἱρέσεων. Καί δέν ἔρχονται ὡς θηρία, πού εἶναι, ἀλλά ἔρχονται μέ ἔνδυμα προβάτου. Προβατόσχημοι λύκοι! Σήμερα εἶναι πολλές οἱ αἱρέσεις καί γι᾽ αὐτό ἄς φυλαχθοῦμε. Οἱ πιό ὕπουλες ὅμως ἀπ᾽ ὅλες εἶναι ἡ αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ καί ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Μακρυά ἀπό ὅλες τίς αἱρέσεις καί ἀπ᾽ αὐτές ἰδιαίτερα, τίς πιό ἐπικίνδυνες. Μέ πολλές εὐχές, † Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας»

στὴν ἁμαρτωλὴ κοινωνία καὶ σχεδὸν καθημερινὰ ἔρχονται σὲ ἐπαφὴ μὲ ἄπιστους, οἱ ὁποῖοι συνήθως εἶναι ἐπιθετικοί, γιατὶ ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὴν εὐεργετική τους δράση. Δὲν ἀνέχονται τοὺς ταπεινοὺς καὶ ἄκακους πιστούς, ὄντας οἱ ἴδιοι περήφανοι καὶ ἐμπαθεῖς. Ἀλλὰ καὶ ὅταν δὲν εἶναι ἐπιθετικοί, πάλι εἶναι ἐπικίνδυνοι, γιατὶ εὐκολώτερα ἐπηρεάζονται οἱ πιστοὶ ἀπὸ τοὺς ἄπιστους, παρὰ οἱ ἄπιστοι ἀπὸ τοὺς πιστούς. Ὁ Ἀπ. Παῦλος συμβουλεύει τοὺς πιστοὺς τῆς Κορίνθου νὰ εἶναι πολὺ προσεκτικοὶ ἀπέναντι στοὺς ἄπιστους, γιατὶ ὑπάρχει μεγάλος πνευματικὸς κίνδυνος. Εἶναι καθαρὰ τὰ λόγια του: «Μὴ κάνετε ἀταίριαστους δεσμοὺς μὲ ἄπιστους. Γιατὶ ποιὰ σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ δικαιο-

σύνη μὲ τὴν ἀνομία; ἢ τί κοινὸ ὑπάρχει ἀνάμεσα στὸ φῶς καὶ στὸ σκοτάδι. Ποιὰ συμφωνία μπορεῖ νὰ γίνει ἀνάμεσα στὸ Χριστὸ καὶ στὸ Διάβολο; ἢ τί ἔχει νὰ μοιράσει ὁ πιστὸς μὲ τὸν ἄπιστο; Μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν στὸ ἴδιο τόπο ὁ Ἱ. Ναὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ ναὸς τῶν εἰδώλων;» (στ´14–16). Μὲ τοὺς ἄπιστους οἱ χριστιανοὶ διατηροῦν τυπικὲς σχέσεις, χωρὶς νὰ ἀναπτύσσουν οἰκειότητα καὶ φιλία. Δὲν καλλιεργοῦν ἐχθρότητα ἀπέναντί τους, ἀλλὰ καὶ δὲν ἐπιτρέπουν νὰ βάλλεται ἡ πίστη τους. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς ἄπιστους, ποὺ εἶναι γνωστοὶ καὶ συγγενεῖς. Πρέπει νὰ κρατοῦν κάποια ἀπόσταση καὶ νὰ φανερώνουν τὴν πίστη τους μὲ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου, χωρὶς ποτὲ

νὰ χρησιμοποιοῦν τὴν ὑποκρισία. *** 10. Προϋπόθεση γιὰ τὴν αἰώνια ζωή Τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι νὰ καθαρίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ καθετί, ποὺ μολύνει τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχὴ καὶ νὰ ζοῦμε ἅγια ζωὴ μὲ φόβο Θεοῦ. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ προϋπόθεση, γιὰ νὰ ὑλοποιηθοῦν οἱ ὑποσχέσεις γιὰ τὴν αἰώνια ζωή. Οἱ χριστιανοὶ πρέπει νὰ σέβονται τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μὴ χαλαρώνουν οὔτε καὶ νὰ μεταθέτουν τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν στὸ κοντινὸ ἢ ἀπώτερο μέλλον. Τὸ παρὸν πρέπει νὰ τὸ βλέπουν ὡς μεγάλη εὐκαιρία γιὰ τὴ σωτηρία τους, ἀφοῦ κανένας δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι βέβαιος γιὰ τὸ αὔριο. Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Εἰς ἐγκύκλιον μήνυμά του, ὑπὸ ἡμερομηνίαν 2ας Ἰουνίου, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίας καλεῖ τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς νὰ προσέχουν, διὰ νὰ μὴ πέσουν εἰς τὰ δίκτυα τῶν αἱρέσεων καὶ εἰδικώτερον τῶν ἐπικινδύνων αἱρέσεων, ὡς εἶναι ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ὁ Παπισμός. Ὁ Σεβασμιώτατος ὑπογραμμίζει ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ἐμφανίζονται μὲ ἔνδυμα προβάτου ἐνῶ εἶναι λύκοι. Ἡ ἐγκύκλιος Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ἐγκυκλίου τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίου ἔχει ὡς ἀκολούθως:

Προσκύνημα στὰ μοναστήρια τοῦ ΕΣΣΕΞ Πολιτιστικὴ ἐκδρομὴ στὴν Γαλλία καὶ τὴν Ἀγγλία

Ἡ Θρησκευτικὴ Ὑπηρεσία τῆς ΕΛ.ΑΣ. διοργανώνει ἀπὸ 26 Αὐγούστου ἕως 1 Σεπτεμβρίου προσκύνημα στὰ φημισμένα ὀρθόδοξα Μοναστήρια τοῦ Ἔσσεξ στὸ Λονδίνο καὶ πολιτιστικὴ ἐκδρομὴ στὴν Γαλλία καὶ τὴν Ἀγγλία. Δηλώσεις – πληροφορίες ἕως 10 Ἰουλίου στὰ τηλέφωνα 2107489293 καὶ 6972878006 (κ. Διονύσης Φεραδοῦρος). Τιμή 1040 €

Σελὶς 4η

21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

Ο «ΑΛΛΟΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ»

Η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ

Τοῦ Ἀρχιμ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Πρ. Ἱ. Ν. Τιμίου Σταυροῦ Πειραιῶς

Ὀλίγον πρὸ τοῦ Πάθους, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ τελευταίου πασχαλίου δείπνου παρέδωσε ὡς γνωστὸν ὁ Κύριος πρὸς τοὺς μαθητάς του τὸ μέγα μυστήριο, τὴν Θεία Εὐχαριστία. Στὴ συνέχεια δὲ ἀπηύθυνε πρὸς αὐτοὺς μακρὰ ἀποχαιρετιστήρια ὁμιλία, λόγους πλήρεις Χάριτος, στοργῆς καὶ ἀγάπης, μὲ νουθεσίες, προτροπὲς καὶ ὑποσχέσεις, τοὺς ὁποίους διασώζει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης στὰ κεφάλαια 13-17. Ἡ ὁμιλία αὐτὴ στὸ σύνολό της μαζὶ μὲ τὴν παράδοση τῶν ἀχράντων μυστηρίων ἀποτελοῦν τὴν Καινὴ Διαθήκη, τὴν ὁποίαν συνάπτει ὁ Κύριος μὲ τοὺς μαθητὲς καὶ διʼ αὐτῶν μὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία. Ἀναπόσπαστο δὲ μέρος αὐτῆς τῆς Διαθήκης ἀποτελοῦν ὅσα ὁ Κύριος ἀπεκάλυψε πρὸς αὐτοὺς περὶ τοῦ Παρακλήτου. Σὲ πολλὰ σημεῖα αὐτῆς τῆς ὑπέροχης ὁμιλίας (14,16-17.14,25-26. 15,26. 16,8-15) ἀναφέρεται ὁ Κύριος στὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅπου ἀποκαλύπτει σʼ αὐτούς, τὴν ἀναγκαιότητα τῆς ἐλεύσεώς του, προκειμένου νὰ καταστοῦν ἱκανοί, νὰ φέρουν εἰς πέρας τὴν ἀποστολή, στὴν ὁποία τοὺς ἔχει προορίσει. Τοὺς ἀποκαλύπτει ἐπίσης τὸ ἔργο, τὸ ὁποῖο θὰ ἐπιτελέσει διὰ μέσου αὐτῶν στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ τέλος τὴν σχέση Του μὲ τὰ ἄλλα δύο πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Οἱ γραμμὲς ποὺ ἀκολουθοῦν ἀποτελοῦν ἕνα σύντομο ἑρμηνευτικὸ σχολιασμὸ τῶν λόγων αὐτῶν τοῦ Κυρίου περὶ τοῦ Παρακλήτου λόγῳ τῆς μεγίστης σπουδαιότητός των. Γιὰ πρώτη φορὰ τοὺς ὁμιλεῖ περὶ τοῦ Παρακλήτου στὸ στίχο 14,16: «καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν Πατέρα καὶ ἄλλον Παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθʼ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα». Μὲ τὴν παρὰ πάνω φράση ὑπόσχεται ὁ Κύριος, ὅτι θὰ παρακαλέσει τὸν Πατέρα, δηλαδὴ θὰ μεσιτεύσει πρὸς Αὐτὸν ὡς ἄνθρωπος, ἀφοῦ θὰ ἔχει πλέον πραγματοποιήσει τὴν ἀπολυτρωτική του θυσία, νὰ ἀποστείλει σʼ αὐτοὺς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, τὸ ὁποῖον ἐδῶ ὀνομάζει «ἄλλον Παράκλητον». Ὁ ἕνας Παράκλητος, ὁ ὁποῖος διακρίνεται ἀπὸ τὸν «ἄλλον», εἶναι αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος καθʼ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς ἐπὶ γῆς παρουσίας του, ἐστήριζε, παρηγοροῦσε καὶ ἐνίσχυε τοὺς μαθητές του. Τώρα λοιπὸν ποὺ αὐτὸς θὰ ἀποχωριστῆ ἀπὸ αὐτοὺς καὶ δὲν θὰ τὸν ἔχουν σωματικῶς παρόντα, θὰ τοὺς στείλει τὸν «ἄλλον Παράκλητο», τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Τὸ ἔργο τοῦ Παρακλήτου θὰ εἶναι συνέχεια τοῦ ἔργου τοῦ Υἱοῦ. Θὰ εἶναι ἔργο παρακλήσεως, δηλαδὴ ἔργο παρηγοριᾶς καὶ ἐνισχύσεως καὶ θάρρους καὶ ἀνδρείας στὶς θλίψεις καὶ δοκιμασίες τῶν μαθητῶν, ποὺ θὰ συναντήσουν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἀποστολῆς των. Στὴ φράση αὐτὴ σαφῶς ὁ Κύριος διακρίνει τὴν ἑτερότητα τῶν τριῶν προσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος: Ὁ Υἱὸς εἶναι ὁ παρακαλῶν, ὁ Πατὴρ ὁ παρακαλούμενος, ὁ δὲ Παράκλητος τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Στὴ συνέχεια στὸν ἑπόμενο στίχο (14,17) ἀποδίδει σʼ Αὐτὸ ἄλλο χαρακτηρισμὸ καὶ ἐπὶ πλέον προσδιορίζει τὴν σχέση του μὲ τὸν κόσμο: «τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτὸ οὐδὲ γινώσκει αὐτό· ὑμεῖς δὲ γινώσκετε αὐτό, ὅτι παρ' ὑμῖν μένει καὶ ἐν ὑμῖν ἔσται». Ὁ Παράκλητος χαρακτηρίζεται ὡς «Πνεῦμα τῆς ἀληθείας», διότι Αὐτὸ ὁδηγεῖ τὸν κάθε πιστὸ εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν. Ἀποκαλύπτει τὴν ἀλήθεια περὶ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, περὶ τοῦ κόσμου καὶ περὶ τοῦ ἀνθρώπου. Περὶ τῶν παρόντων, τῶν ἐσχάτων καὶ τοῦ αἰωνίου προορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Ἐμπνέει πρὸς τὴν ἀλήθεια καὶ ἀποστρέφεται καὶ τιμωρεῖ τὸ ψεῦδος. Πείθει τοὺς ἀνθρώπους νὰ πιστεύσουν στὸ Χριστό, ποὺ εἶναι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή, ἀλλὰ καὶ στὴν διδασκαλία του. Αὐτὸ τὸ Πνεῦμα, ὁ κόσμος τῆς ἁμαρτίας, οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι, ποὺ δὲν θὰ πιστεύσουν στὸν Χριστό, εἶναι ἀδύνατο νὰ τὸ λάβουν. Εἶναι ἀδύνατον ἐπίσης νὰ τὸ δοῦν καὶ νὰ τὸ γνωρίσουν, διότι δὲν πρόκειται νὰ σαρκωθῆ, ὅπως ὁ Χριστὸς καὶ νὰ συναναστραφῆ μὲ τοὺς ἀνθρώπους, ὥστε νὰ γίνει ἀντιληπτὸ μὲ τοὺς σωματικοὺς ὀφθαλμούς. Τὸ Πνεῦμα ὁρᾶται καὶ γνωρίζεται μόνον μὲ τοὺς πνευματικοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς πίστεως, οἱ ὁποῖοι ὅμως παραμένουν κλειστοὶ στοὺς ἀπίστους. Ἐν ἀντιθέσει μʼ αὐτοὺς οἱ μαθητὲς ἔχουν μιὰ κάποια (μερικὴ ἔστω) γνώση τοῦ ἁγίου Πνεύματος, διότι μποροῦσαν νὰ βλέπουν μέσα στὶς θαυματουργικὲς

Ἐγκαίνια δύο Ἱ. Ναῶν εἰς τὴν Χαλκίδα

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ἐξεδόθη τὴν 10ην Ἰουνίου ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις:

«Μὲ τὴν καθιερωμένη ἐκκλησιαστικὴ τάξη καὶ μεγάλη ἐκκλησιαστικὴ μεγαλοπρέπεια, τὸ Σάββατο 8 καὶ τὴν Κυριακὴ 9 Ἰουνίου 2013, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος, τέλεσε τὰ Ἐγκαίνια δύο Ἱερῶν Ναῶν τῆς Χαλκίδος. Ὁ πρῶτος Ἱ. Ναός, ποὺ ἐγκαινιάσθηκε, ἦταν τὸ Ἱερὸ Παρεκκλήσιο τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος, τὸ ὁποῖο οἰκοδομήθηκε στὴν ἀρχὴ τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, μὲ τὴ συνδρομὴ τῶν Ἐνοριτῶν του καὶ τὴν φροντίδα τοῦ τότε Προϊσταμένου, πολιοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἀνέστη Νάκου καὶ ἀνήκει στὴν Ἐνορία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Χαλκίδος (παλαιὸ Κοιμητήριο Χαλκίδος). Ὁ δεύτερος Ἱερὸς Ναός, ποὺ ἐγκαινιάστηκε, ἦταν τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Χαλκίδος, στὴν περιοχὴ Ἔξω Παναγίτσα Χαλκίδος, τὴν ἑπομένη ἡμέρα, Κυριακὴ 9 Ἰουνίου».

ἐνέργειες τοῦ Υἱοῦ τὶς ἐνέργειες τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ὅπως δηλαδὴ μέσα στὴν γνώση τοῦ Υἱοῦ εἶχαν τὴν γνώση τοῦ Πατέρα («ὁ ἑωρακώς ἐμὲ ἑώρακε τὸν Πατέρα»), ἔτσι πάλι διὰ μέσου τοῦ Υἱοῦ μποροῦσαν οἱ μαθητὲς νὰ ἔχουν γνώση τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα, τώρα μὲν μένει κοντά τους, διότι κατοικεῖ ὁλόκληρο μέσα στὸ Χριστό, μετὰ ἀπὸ λίγο ὅμως, τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς θὰ ἔλθη νὰ κατοικήση στὶς ψυχές τους γιὰ πάντα. Παρὰ κάτω στοὺς στίχους 25-26 ἐπανέρχεται πάλι στὴν ἔλευση τοῦ Παρακλήτου, γιὰ νὰ προσδιορίση σαφέστερα τὸ ἔργο Του μέσα στὶς ψυχὲς τῶν μαθητῶν: «ὁ δὲ παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον ὃ πέμψει ὁ πατὴρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα καὶ ὑπομνήσει ὑμᾶς πάντα ἃ εἶπον ὑμῖν». Τὸν Παράκλητο θὰ ἀποστείλει ὁ Πατέρας, ὅπως ἔστειλε καὶ τὸν Υἱό, «ἐν τῷ ὀνόματί» Του, δηλαδὴ ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ Του ἔργου, προκειμένου νὰ κάνει κτῆμα τῶν ἀνθρώπων τὴν σωτηρία, ποὺ προσέφερε ὁ Υἱὸς στὸν κόσμο διὰ τῆς σταυρικῆς του θυσίας. Ἐκεῖνος λοιπὸν θὰ ἐπιτελέσει ἕνα διπλὸ ἔργο. Πρῶτον θὰ διδάξη τοὺς ἀποστόλους τὶς ἀλήθειες ἐκεῖνες, τὶς ὁποῖες ὁ Κύριος δὲν τοὺς εἶχε διδάξει, διότι δὲν ἦσαν εἰς θέσιν πρὸς τὸ παρὸν νὰ τὶς βαστάσουν, σύμφωνα μὲ ὅσα ἐπισημαίνει παρὰ κάτω: «πολλὰ ἔχω λέγειν ὑμῖν, ἀλλʼ οὐ δύνασθε βαστάζειν ἄρτι» (16,12). Καὶ δεύτερον θὰ ὑπενθυμίσει σʼ αὐτοὺς καὶ θὰ τοὺς διασαφήσει ὅλα ὅσα κατὰ καιροὺς τοὺς ἐδίδαξε ὁ Κύριος κατὰ τὴν διάρκεια τῆς τριετοῦς δράσεώς του, τὰ ὁποῖα ὅμως ἐν τῷ μεταξὺ τὰ ἐλησμόνησαν οἱ μαθητές ἢ δὲν τὰ κατάλαβαν σωστά. Στὸ ἑπόμενο κεφάλαιο πάλι ἐπανέρχεται στὴν ἔλευση τοῦ Παρακλήτου. Καὶ τοῦτο διότι εἶναι ἀνάγκη νὰ συνειδητοποιήσουν οἱ μαθητὲς αὐτὸ τὸ μεγάλο γεγονός, ποὺ ἐπρόκειτο νὰ πραγματοποιηθῆ ὀλίγο μετὰ τὴν ἀνάληψή του. Γεγονὸς τόσο σπουδαῖο, ὅσο καὶ ἡ σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου: «ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ παράκλητος ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ» (15,26). Στὴν παρὰ πάνω φράση ὁ Κύριος ἀποκαλύπτει στοὺς μαθητὲς τὴν ἐσωτερικὴ σχέση τῶν τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὅτι δηλαδὴ τὸ Πνεῦμα ἀϊδίως μὲν καὶ ἀχρόνως ἐκπορεύεται ἀπὸ μόνον τὸν Πατέρα, ἐν χρόνῳ δὲ ἀποστέλλεται στὸν κόσμο ἀπὸ τὸν Υἱό. Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια ἀποτελεῖ βασικὸ καὶ θεμελιῶδες δόγμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὸ ὁποῖο διαφοροποιοῦνται ὁ Παπισμὸς καὶ ὁ Προτεσταντισμός, ποὺ ἀποδέχονται τὴν ἐκπόρευση τοῦ ἁγίου Πνεύματος «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ» (filioque). Αὐτὸς δὲ ὁ Παράκλητος, ὅταν θὰ ἔρθη στὸν κόσμο, θὰ δώσει διὰ μέσου τῶν μαθητῶν μαρτυρία περὶ τοῦ Χριστοῦ. Ὅτι δηλαδὴ αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι ἀδίκως τὸν ἐμίσησαν καὶ τὸν κατεδίωξαν οἱ ἐχθροί του. Θὰ δώσει δὲ αὐτὴ τὴν μαρτυρία, ἀφʼ ἑνὸς μὲν μὲ τὴν ἐσωτερικὴ μυστικὴ πληροφορία καὶ βεβαιότητα στὶς ψυχὲς τῶν πιστευόντων καὶ ἀφʼ ἑτέρου μὲ μιὰ πληθώρα θαυμάτων, τὰ ὁποῖα θὰ ἐνεργήσει διὰ μέσου τῶν ἀποστόλων, ἐπισφραγίζοντας τὸ κήρυγμά τους. Στὸ ἑπόμενο 16ο κεφάλαιο, στίχοι 8-11, προσδιορίζει ἀναλυτικότερα τὸ ἔργο τοῦ Παρακλήτου σὲ σχέση μὲ τὸν κόσμο: «καὶ ἐλθὼν ἐκεῖνος ἐλέγξει τὸν κόσμον περὶ ἁμαρτίας καὶ περὶ δικαιοσύνης καὶ περὶ κρίσεως. Περὶ ἁμαρτίας μέν, ὅτι οὐ πιστεύουσιν εἰς ἐμέ· περὶ δικαιοσύνης δέ, ὅτι πρὸς τὸν πατέρα μου ὑπάγω καὶ οὐκέτι θεωρεῖτέ με· περὶ δὲ κρίσεως, ὅτι ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου κέκριται». Τὸ ἔργο τοῦ Παρακλήτου δὲν θὰ εἶναι μόνον μιὰ μαρτυρία περὶ τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ θὰ ἔχει ἐπὶ πλέον καὶ ἐλεγκτικὸ χαρακτήρα. Θὰ ἐλέγξει τὸν κόσμο γιὰ τρία πράγματα. Πρῶτον γιὰ τὸ μεγάλο ἁμάρτημα τῆς ἀπιστίας, τὸ ὁποῖο διέπραξε ἀπορρίπτοντας τὸν Χριστό. Καὶ τοῦτο διότι ἐνῶ ὑπῆρχαν οἱ ἀποδείξεις τόσων πολλῶν καὶ μεγάλων θαυμάτων Του, αὐτοὶ τελικὰ δὲν ἐπίστευσαν. Διότι ἀκόμη ἐνῶ εἶχαν ἐνώπιόν τους τὴν μαρτυρία τοῦ Προδρόμου γιὰ τὸν Ἰησοῦ καὶ τὶς μαρτυρίες τῶν προφητῶν ἀπὸ τὶς Γραφές, πάλι δὲν ἐπείσθησαν. Ὁ ἔλεγχος δὲ αὐτὸς δὲν θὰ εἶναι μόνον ἕνας ἁπλὸς ἔλεγχος τῆς συνειδήσεώς των, ἀλλὰ θὰ ἔχει δραστικότερο χαρακτήρα. Θὰ γίνεται ὁλοφάνερος ἐξωτερικὰ μὲ ἕνα πλῆθος θαυμάτων, τὰ ὁποῖα θὰ κάνουν οἱ ἀπόστολοι, ἐπικαλούμενοι τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ. Τὸ δεύτερο ἔργο τοῦ Παρακλήτου θὰ εἶναι, ὅτι θὰ ἐλέγξει ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι τὸν κατεδίκα-

σαν σὲ θάνατο καὶ τὸν ἐσταύρωσαν. Δηλαδὴ πρωτίστως τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων, οἱ ὁποῖοι ἀδίκως τὸν ἐσυκοφάντησαν στὸ λαὸ ὡς λαοπλάνο καὶ ξένο πρὸς τὸν Θεόν. Θὰ ἀποδείξει πόσο φοβερὸ ἔγκλημα διέπραξαν κατὰ τῆς δικαιοσύνης, ὅταν ἐκραύγαζαν «ἄρον ἄρον σταύρωσον αὐτόν», καθʼ ὅν χρόνον Αὐτὸς ἦταν ὁ μόνος ἅγιος καὶ ἀναμάρτητος καὶ δίκαιος. Ἕνα δὲ ἐπὶ πλέον πολὺ ἰσχυρὸ τεκμήριο τῆς ἰδικῆς Του ἀναμαρτησίας καὶ τῆς ἰδικῆς των κατάφωρος ἀδικίας, ἀποτελεῖ ἡ μετάβασίς Του στὸν Πατέρα. Τὸ γεγονὸς δηλαδὴ ὅτι μετὰ τὴν ταφή του δὲν παρέμεινε ἡ ψυχὴ του αἰχμάλωτη στὸν ἅδη, ὅπως συμβαίνει μὲ ὅλους τούς ἁμαρτωλούς, ἀλλὰ ἀφοῦ ἀνέστη, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ καὶ ἐκάθισε στὰ δεξιὰ τοῦ Πατρός. Τὸ τρίτο ἔργο τοῦ Παρακλήτου θὰ εἶναι, ὅτι θὰ φανερώσει στὸν κόσμο, ὅτι ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου, ὁ διάβολος, ἔχει κατακρι θῆ ὑπὸ τῆς Θείας Δικαιοσύνης καὶ κατανικηθῆ ὁλοσχερῶς ἀπὸ τὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν σταυρική Του θυσία, ἀφήρεσε ἀπὸ αὐτὸν ὅλη τὴν ἐξουσία, τὴν ὁποία ἀσκοῦσε μέχρι τώρα πάνω στοὺς ἀνθρώπους. Πράγμα ποὺ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιτύχει ἂν ἦταν ἁμαρτωλός. Πράγματι πῶς θὰ ἦταν δυνατὸν οἱ ἀπόστολοι καὶ ὅσοι πίστευαν στὸν Χριστό, νὰ καταπατοῦν τὸν διάβολο καὶ τὶς μεθοδεῖες του, ἐπικαλούμενοι τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ τυπώνοντες τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ἂν ὁ Χριστὸς δὲν τὸν εἶχε προηγουμένως νικήσει; Ἐπίσης πῶς θὰ μποροῦσαν νὰ ἐκδιώκουν τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοὺς δαιμονιζομένους μὲ τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ; Συνεχίζοντας ὁ Κύριος τὸν λόγον του σχετικὰ μὲ τὸ ἔργο τοῦ Παρακλήτου προχωρεῖ σὲ περισσότερες διασαφήσεις: «ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ' ἑαυτοῦ, ἀλλ᾽ ὅσα ἂν ἀκούσῃ λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν. Ἐκεῖνος ἐμὲ δοξάσει, ὅτι ἐκ τοῦ ἐμοῦ λήψεται καὶ ἀναγγελεῖ ὑμῖν. Πάντα ὅσα ἔχει ὁ πατὴρ ἐμά ἐστι· διὰ τοῦτο εἶπον ὅτι ἐκ τοῦ ἐμοῦ λήψεται καὶ ἀναγγελεῖ ὑμῖν» (στίχοι 13-15). Ὁ Παράκλητος ὡς πνεῦμα τῆς ἀληθείας, θὰ ὁδηγήσει τοὺς ἀποστόλους, καὶ διʼ αὐτῶν ὅλη τὴν Ἐκκλησία, εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν. Δηλαδὴ θὰ τοὺς διδάξει ὅλες ἐκεῖνες τὶς ἀλήθειες, τὶς ὁποῖες τώρα δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ ἐννοήσουν οἱ μαθητές, ὥστε νὰ κηρύττουν ἀλανθάστως καὶ ἀπλανῶς τὴν σώζουσα εὐαγγελικὴ διδασκαλία. Θὰ τοὺς λύσει τὶς ἀπορίες καὶ τὰ ἐρωτηματικά, ποὺ τώρα μπορεῖ νὰ ἔχουν. Θὰ τοὺς κατευθύνει καὶ ἐμπνέει κατὰ τέτοιο τρόπο, ὥστε ὀρθὰ νὰ διοικήσουν τὰ σκάφος τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ δώσουν ὀρθὲς λύσεις στὰ ἑκάστοτε ἀναφυόμενα προβλήματα. Ἄλλωστε τὸ Πνεῦμα δὲν θὰ τοὺς διδάξει κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ ὅσα τοὺς ἐδίδαξε ὁ Χριστός, ὥστε νὰ τοὺς προκαλέσει σύγχυση. Θὰ τοὺς διδάξει ἀπαράλλακτη τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, διότι δὲν θὰ πῆ τίποτε δικό του, ἀλλὰ ὅσα θὰ ἀκούσει ἀπὸ τὸν Πατέρα. Καὶ ὁ ἴδιος ὅμως ὁ Χριστός, σύμφωνα μὲ ὅσα εἶπε προηγουμένως (15,15) ὅλα ὅσα ἄκουσε ἀπὸ τὸν Πατέρα Του, αὐτὰ ἐδίδαξε στοὺς μαθητές του. Ἑπομένως οἱ δύο αὐτὲς διδασκαλίες ταυτίζονται. Ἐπειδὴ δὲ ὅλος αὐτὸς ὁ θησαυρὸς τῆς γνώσεως καὶ τῆς ἀληθείας, ποὺ θὰ ἀποκαλυφθῆ στοὺς ἀνθρώπους εἶναι κοινὸ κτῆμα καὶ τῶν τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, γιʼ αὐτὸ προσθέτει παρὰ κάτω, ὅτι ὅλα ὅσα ἔχει ὁ Πατὴρ εἶναι ταυτόχρονα καὶ τοῦ Υἱοῦ. Καὶ ἑπομένως ὅσα λάβει τὸ Πνεῦμα ἀπὸ τὸν Πατέρα εἶναι σὰν νὰ τὰ παίρνει ταυτόχρονα καὶ ἀπὸ τὸν Υἱό. Ἀπὸ τὴν παρὰ πάνω σύντομη ἀνάλυση συμπεραίνουμε, ὅτι δεσπόζουσα θέση στὴν μακρὰ αὐτὴ ὁμιλία τοῦ Κυρίου, ποὺ ὅπως ἐλέχθη ἀποτελεῖ στὸ σύνολό της τὴν Καινή Του Διαθήκη, κατέχουν οἱ ὑποσχέσεις του περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Παρακλήτου, ὅπως ἀκριβῶς στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, στὴ Μωσαϊκὴ Νομοθεσία, κυρίαρχη καὶ δεσπόζουσα θέση εἶχαν οἱ ὑποσχέσεις, τὶς ὁποῖες ἔδωσε ὁ Θεὸς στὸν ἐκλεκτὸ λαὸ του τὸν Ἰσραήλ, ὅτι θὰ κληρονομήσει τὴν γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Κατʼ ἀνάλογο τρόπο ἐξ ἴσου σημαντικὴ θέση στὴν Καινή Του Διαθήκη κατέχει ἡ καινὴ ἐντολὴ τῆς ἀγάπης: «ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς» (13,34), (στὴν ὁποία ἐπανέρχεται πολλὲς φορές), ὡς ἡ κατʼ ἐξοχὴν ἐντολή, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν συμπερίληψη καὶ ἀνακεφαλαίωση ὅλων τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν ἐντολῶν τῆς Μωσαϊκῆς νομοθεσίας.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

χνουν ὅτι ἡ ἁγία ἀναφορὰ εἶναι ἔργο ὅλων τῶν πιστῶν. Ὁ ἱερέας τὶς ἀπευθύνει στὸ Θεό, ἐξʼ ὀνόματος ὅλων τῶν πιστῶν. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ἡ θεία Λειτουργία εἶναι ἡ ὡραιότερη, ἡ πληρέστερη καὶ ἐξοχώτερη πράξη λατρείας τοῦ Θεοῦ. Ὅσο ὁ προσευχόμενος ἁγιάζεται περισσότερο, τόσο καὶ ἡ προσευχή του ἀποκτᾶ μεγαλύτερη ἀξία καὶ σπουδαιότητα. Στὴ θεία Λειτουργία προσεύχεται ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία, ἡ ἄσπιλη νύμφη τοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι οἱ συμμετέχοντες, σύν– τελεστές: ἱερέας, ψάλτες, λαός, ποὺ ἑνώνονται στὴ θεία Λειτουργία, ἐπιτελοῦν ἐπίσημο ἐκκλησιαστικὸ ἔργο, εἶναι ὄργανα τῆς Ἐκκλησίας.

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

σεται αὐτοῖς…Οὗ γὰρ εἰσὶ δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμὶ ἐν μέσῳ αὐτῶν». (Ματθ. ΙΗ, 19-20). Ἀλλὰ οὔτε αὐτὴ ἡ κοινὴ προσευχὴ πολλῶν ἢ ὀλίγων πιστῶν εἶναι Λειτουργία. γ) Ἐπίσημη κοινὴ προσευχή. Σ᾽ αὐτὴ δὲν προσεύχεται μόνος του ὁ κάθε πιστὸς ξεχωριστὰ ἢ ἕνα ἀριθμὸς πιστῶν, ἀλλὰ ὁλόκληρο τὸ μυστικὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκ κλησία Του. Αὐτὴ ἡ κοινὴ προσευχὴ εἶναι ἡ θεία Λειτουργία. Σ᾽ αὐτὴν ὁ προεστὸς τῆς συνάξεως, ὁ ἱερέας καὶ οἱ πιστοὶ ποὺ συμπροσ εύχονται, τελοῦν ἀπὸ κοινοῦ τὴν ἱερὴ μυσταγωγία, ἐξʼ ὀνόματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὅλες οἱ εὐχὲς τῆς θείας Λειτουργίας δεί-

ΔΕΙΞΕ ΜΟΥ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ… ΣΕ ΠΟΙΑ «ΦΑΣΗ» ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ (1ον)

Εἶναι βέβαια πολλοὶ οἱ τρόποι, γιὰ νὰ καταλάβει κανεὶς, ἂν ἕνα παιδὶ βρίσκεται στὴν ἐφηβεία. Ἕνας ἀπʼ αὐτοὺς εἶναι ἀσφαλῶς καὶ τὸ πῶς διακοσμεῖ τὸ δωμάτιό του. Αὐτὸ τὸ δωμάτιο, ποὺ ἀπὸ παιδικὸ ξαφνικὰ ἀρχίζει νὰ παίρνει μία ἄλλη μορφή. Γιατί δὲν παρατηρεῖ κανεὶς σʼ αὐτὸ τόσο τὴν ἀποκάλυψη τοῦ ἀτομικοῦ του γούστου, ὅσο τὶς ἀξίες, τοὺς στόχους καὶ τὰ ἰδανικὰ, ποὺ ἔχει, τὶς ἐπιρροὲς, ποὺ δέχεται, τὶς τάσεις ποὺ ἐμφανίζει γιὰ κάτι. Εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τῶν προτεραιοτήτων καὶ τῶν ἐπιδιώξεών του, ἀλλὰ κι αὐτῆς ἀκόμη τῆς ἴδιας τῆς ἰδιοσυγκρασίας του! Ὁ καθρέπτης ποὺ δείχνει σαφῶς τὴν κουλτούρα καὶ τὴ «φάση», στὴν ὁποία βρίσκεται ἕνας ἔφηβος. Ἀλλʼ ἀξίζει νὰ τὸ δοῦμε…

Πῶς προέκυψε τὸ ἐφηβικὸ δωμάτιο;

Τήν Δευτέραν, ἡμέραν μετά τήν Ἁγίαν Πεντηκοστήν, ἑορτάζομεν αὐτό τό Πανάγιον καί ζωοποιόν καί παντοδύναμον Πνεῦμα, τό γ´ πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, τό ὁμότιμον καί ὁμοούσιον καί ὁμόδοξον τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ. «Ἐν ταὐτῷ δέ καί τήν τῶν τριῶν προσώπων Πατρός, Υἱοῦ καί Πνεύματος Ἁγίου», διό καί κατά τήν ἡμέραν ταύτην πανηγυρίζουν οἱ ἐπ᾽ ὀνόματι τῆς Ἁγίας Τριάδος τιμώμενοι Ἱ. Ναοί. Εἰκονογραφικῶς παρά τοῖς βυζαντινοῖς ἡ Ἁγία Τριάς συμβολίζεται συνήθως διά τῆς παραστάσεως τῆς φιλοξενίας τῶν Τριῶν Ἀγγέλων παρά τοῦ Ἀβραάμ, ἐν τῇ σκηνῇ αὐτοῦ παρά τήν δρῦν τοῦ Μαμβρῆ (Πρβλ. Γεν. ιη´ 1-2). Ἀνωτέρω εἰκών διά χειρός Ὀλυμπιάδος μοναχῆς.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΣΠΑΡΤΗΣ κ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΝ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης κ. Εὐστάθιος καλεῖ τὸν πιστὸν λαὸν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς του νὰ ἐπαγρυπνῆ, κατὰ τὸ παρὸν θέρος, ὥστε νὰ ὑπάρξη ἀποτελεσματικὴ προστασία τῶν δασῶν τῆς Λακωνίας ἀπὸ πυρκαϊάς. Εἰς ἐγκύκλιον, τὴν ὁποίαν ἐξέδωσε (8ην Ἰουνίου) ὑπογραμμίζει τὰ ἀκόλουθα:

«Χριστιανοί μου Ἀγαπητοί, Μέ τήν εὐλογία τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ φθάσαμε σιγά-σιγά στήν ὡραία περίοδο τοῦ Καλοκαιριοῦ. Στήν ἐποχή μέ τό πολύ πράσινο, μέ τά πολύχρωμα εὐωδιαστά λουλούδια, μέ τούς ἄφθονους καί εὔγευστους καρπούς. Στήν ἐποχή, πού ὁ ἄνθρωπος λόγῳ τῆς ζέστης ἀναζητᾶ τή δροσιά ὄχι μόνο στίς παραλίες ἀλλά καί κοντά στά δένδρα καί ψηλά στά βουνά. Πάντοτε τό βλέμμα τοῦ ἀνθρώπου στρέφεται πρός τά δένδρα, γιατί δημιουργοῦν μιά εὐχάριστη εἰκόνα καί πάντοτε ἡ σκέψη του τρέχει στά δάση, γιατί ἀπό ἐκεῖ παίρνει χρήσιμα διδάγματα καί γιατί αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη τους καί ἀπολαμβάνει συχνά – πυκνά τά ἀγαθά τους. Ὅπως ὁ εὐγενής, ὁ λεπτός, ὁ πολιτισμένος καί ψυχικά καλλιεργημένος ἄνθρωπος σκέπτεται πάντοτε τόν εὐεργέτη του καί τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖο εὐεργετήθηκε, ἔτσι καί ὁ πιστός καί καλός χριστιανός πάντοτε σκέπτεται τόν Μεγάλο Εὐεργέτη καί Δημιουργό του Θεό καί ὅλα ἐκεῖνα τά μέσα, μέ τά ὁποῖα τόν εὐεργετεῖ καθημερινά, μεταξύ τῶν ὁποίων εἶναι τά δένδρα καί τά δάση. Καί πράγματι τό δάσος προσφέρει τά ξύλα του γιά τή θέρμανση τόν χειμῶνα καί γιά τήν κατασκευή σπιτιῶν, πλοίων καί ἄλλων πολλῶν χρήσιμων πραγμάτων. Προσφέρει τή δροσιά του πλούσια καί ἀδιάκριτα σέ κάθε κουρασμένο διαβάτη, ἀκόμη καί σέ ἐκεῖνον, πού κρατάει τσεκούρι ἤ πριόνι. Ἐπίσης τά δένδρα τοῦ δάσους, ἰδίως τά ψηλότερα, λειτουργοῦν καί ὡς φυσικά, ἀνέξοδα ἀλεξικέραυνα, πού ἐξουδετερώνουν τούς κεραυνούς καί προστατεύουν τίς κατοικημένες περιοχές. Ἀκόμα ἀποδεικνύονται φιλόστοργοι οἰκονόμοι τοῦ πολυτιμότατου ἀγαθοῦ τοῦ νεροῦ, ἀφοῦ τό ἀποθηκεύουν τόν χειμῶνα σέ ὑπόγειες δεξαμενές, κάτω ἀπό τίς ρίζες τους καί τό προσφέρουν τό καλοκαίρι, τότε πού ἡ ἀξία του εἶναι ἀφάνταστα μεγάλη. Τό δάσος ἐπιπλέον περιορίζει ἀξιοθαύμαστα τήν πνιγηρή θερμότητα τοῦ καλοκαιριοῦ καί τό παγερό κρύο τοῦ χειμώνα καί ἀποτελεῖ τό δραστικότατο φάρμακο ἐναντίον τῆς μόλυνσης. Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι εἶναι τό ἐργοστάσιο, πού δέν ἀπεργεῖ ποτέ, πού πάντοτε παράγει καθαρό, πολύτιμο καί ἀπαραίτητο γιά τήν ὕπαρξη τῆς ζωῆς ὀξυγόνο, πού τό παρέχει ἄφθονο καί χωρίς χρήματα σ᾽ ὅλους τούς ἀνθρώπους χωρίς διάκριση.

Ὅμως καί ἡ αἰσθητική του σημασία εἶναι τεράστια, διότι στολίζει τόν τόπο μέ τούς διάφορους σχηματισμούς του καί μέ τό καταπράσινο καί δροσερό φύλλωμά του. Περιοχή μέ ὡραῖες οἰκοδομές καί μέ πολλές ἀνέσεις, ἀλλά χωρίς δένδρα μοιάζει μέ γυναίκα, πού ἔχει πολύ καλά διακοσμημένο ὅλο της τό σῶμα καί τό πρόσωπο, ἀλλά τό κεφάλι της εἶναι χωρίς μαλλιά. Κάποτε ἕνας σοφός εὔστοχα χαρακτήρισε τό δάσος ὡς ἀλάνθαστο μέτρο πολιτισμοῦ. Πράγματι! Ὅπου βλέπουμε νά ὑψώνονται δένδρα περιποιημένα καί θαλερά ἐκεῖ ἀκ μάζει ἡ ἡμερότητα καί ἡ ἀγάπη. Ἀντίθετα, ὅπου προβάλλουν γυμνές, μαῦρες καί ρυτιδωμένες οἱ ράχες τῶν βουνῶν, γιατί πέρασε ἡ φωτιά καί τό τσεκούρι, ἐκεῖ κάτι σοβαρό συμβαίνει στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Ἀδελφοί μου, τί περίεργοι, πού εἴμαστε οἱ ἄνθρωποι. Θέλουμε νά μᾶς δίνει τό δάσος καθαρό ἀέρα καί ὀξυγόνο. Ἀπολαμβάνουμε τή σκιά καί τή δροσιά του. Ξεκουράζεται τό μάτι μας καί γαληνεύει ἡ ψυχή μας κοντά του. Μόνο, πού δέ σκεπτόμαστε νά τό φυλάξουμε καί νά τό προστατεύσουμε γιά τό δικό μας καλό. Δυστυχῶς ὄχι μόνο δέν τό προστατεύουμε ἀπό τούς ἐχθρούς του, ἀλλά οἱ ἴδιοι ἐμεῖς, πού εὐεργετούμαστε πολλαπλῶς, καταντήσαμε οἱ χειρότεροι ἐχθροί του. Βάζουμε φωτιά καί τό καῖμε ἀπό τή ρίζα. Δέν κόβουμε ἕνα κλαδί, οὔτε καῖμε ἕνα γέρικο δένδρο, ἀλλά καταστρέφουμε χιλιάδες δένδρα, ὁλόκληρα δάση. Ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀχαριστία καί κακία ἀπό αὐτή; Αὐτή ἡ ἐνέργειά μας εἶναι ἕνα στῖγμα γιά τόν πολιτισμό μας καί ἕνα κακό σημάδι ὅτι δέ λειτουργεῖ σωστά τό λογικό μας. Μήπως ἑτοιμάζουμε μόνοι μας τήν καταστροφή μας καίγοντας τά δάση, πού μᾶς ξανανιώνουν καί μᾶς ἀναζωογονοῦν; Αὐτές τίς ἁπλές σκέψεις ἀπευθύνω σέ ὅλους σας καί ὡς πνευματικός σας πατέρας σᾶς παρακαλῶ νά προσέξετε αὐτό τό σπουδαῖο καί ζωτικό θέμα. Τοῦτο τό Καλοκαίρι καμιά πυρκαγιά νά μή ἐκδηλωθεῖ στόν χῶρο τῆς ὡραίας μας Λακωνίας. Κανενός ἡ ἀδυναμία, τό παράπονο, ὁ ὑπολογισμός, ἡ ἰδιοτέλεια, ἡ ἐκδίκηση νά μή ξεσπάσουν ἐπάνω στά δάση μας. Καί ἄν, ἀπό ἀπροσεξία καί ἄθελά του, κάποιος γίνει ἐμπρηστής, τότε ὅλοι μας νά γίνουμε πυροσβέστες. Μέ πνεῦμα θυσίας καί μέ πολλή ἀγάπη, χωρίς καθυστέρηση νά τρέξουμε γιά τήν κατάσβεση τῆς φωτιᾶς. Ἡ ἴδια ἡ φύση ἀποστρέφεται τό κενό. Μή ἀπογυμνώνουμε τά ὄμορφα βουνά μας. Τά δάση μαρτυροῦν τόν πολιτισμό μας, εἶναι ἡ ζωή μας. Προστατεύοντάς τα προστατεύουμε τήν ἴδια τήν ζωή μας. Εὐχέτης πρὸς Κύριον Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † Ο ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ»

Ὅπως καὶ τὸ κάνουμε, σήμερα ἕνα σπίτι ἔχει τοὺς ἀτομικοὺς καὶ τοὺς κοινόχρηστους χώρους του. Ἡ οἰκονομικὴ ἄνεση δημιουργεῖ καὶ τὶς ἀνέσεις μέσα στὴν ἴδια τὴν κατοικία μιᾶς οἰκογένειας. Νὰ γιατί στὸ παρελθόν, αὐτὸ δὲν ὑπῆρχε, ὅλοι δὲ οἱ χῶροι τοῦ οἰκογενειακοῦ σπιτιοῦ, ἦταν λίγο ὡς πολὺ κοινόχρηστοι. Ὡς τάση ἐμφανίζεται στοὺς ἀστοὺς τῆς Δύσης καὶ μάλιστα στὶς εὔπορες οἰκογένειες. Ἐκεῖνοι διαμόρφωσαν ἀνάλογα μὲ τὸ φύλο, τὶς ἡλικίες καὶ τὶς ἀνάγκες τὴν κατοικία σὲ ὑπνοδωμάτια, σαλόνι, γραφεῖο κ.λπ. Ἀπʼ τὶς εὔπορες οἰκογένειες μεταδόθηκε καὶ στὶς φτωχές, κατὰ τὸ δυνατόν. Τὸ παιδικὸ δωμάτιο ὡς ἰδιαίτερος χῶρος ἐμφανίζεται περισσότερο τὸν 20ό αἰώνα, ἔλαβε δὲ τὴν σημερινή του μορφὴ κατὰ τὴν δεκαετία τοῦ ʼ60. Γιὰ τὴν καθιέρωση τῶν παιδικῶν δωματίων ὡς ἰδιαίτερο χῶρο, συνέβαλε ἡ ἄνοδος τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου, ἡ ἀστικοποίηση, τὰ λιγότερα ἀνὰ οἰκογένεια παιδιά, ἡ ὑποχρεωτικὴ ἐκπαίδευση καὶ ἡ μόρφωσή τους κ.λπ. Τὸ παιδὶ πλέον ἀποκτᾶ τὸ δικό του δωμάτιο, τὸ ὁποῖο μπορεῖ καὶ νὰ μοιράζεται μὲ τὰ ἀδέλφια του. Ὅταν ὅμως μεγαλώσει καὶ μπεῖ στὴν ἐφηβεία, ἡ ἀνάγκη γίνεται ἐπιτακτικὴ στὸ νὰ ἔχει τὸ δικό του χῶρο, προκειμένου νὰ διαβάζει τὰ μαθήματά του, νὰ δημιουργεῖ, νὰ ἀναπαύεται κ.λπ., πολὺ δὲ περισσότερο ὅταν τὰ ἀδέλφια εἶναι καὶ διαφορετικοῦ φύλου. Εἶναι σαφὲς πὼς, ἀπʼ τὸ σημεῖο αὐτὸ καὶ μετὰ, τὸ παιδικὸ καὶ περισσότερο τὸ ἐφηβικὸ δωμάτιο, καλύπτει σαφῶς ἀνάγκες, ὁπότε καὶ εἶναι ἀπαραίτητο. Κανεὶς δὲν θὰ διαφωνήσει ἐπʼ αὐτοῦ. Γιατί, ἁπλούστατα, δὲν εἶναι πλέον ἕνας χῶρος μόνο γιὰ ὕπνο. Λέει ἕνας μαθητὴς Λυκείου: «Τὸ δωμάτιό μου εἶναι ἕνας χῶρος γιὰ διάβασμα. Δὲν μπορῶ νὰ διαβάσω σὲ ἄλλους χώρους. Εἶναι τὸ μοναδικὸ μέρος, ποὺ μπορῶ νὰ συγκεντρωθῶ». Ἕνας πατέρας, τεχνίτης στὸ ἐπάγγελμα, ἔλεγε πὼς δὲν μποροῦσε νὰ καταλάβει τὸ πάγιο αἴτημα τοῦ παιδιοῦ του νὰ ἀποκτήσει δικό του δωμάτιο, ὡς τὴ στιγμὴ ποὺ λόγῳ τῶν ἀναγκῶν τῆς δουλειᾶς του, ἀπέκτησε δικό του ἐργαστήριο. Ἐκεῖ εἶδε πὼς πράγματι εἶχε πολὺ καλύτερα ἀποτελέσματα στὴ δουλειά του ἀπὸ πρὶν, ποὺ συστεγαζόταν μὲ ἄλλους. Πραγματικὰ καὶ ὁ χῶρος αὐτὸς γιὰ ἕνα παιδὶ καὶ περισσότερο ἕνα ἔφηβο, σαφῶς εἶναι ἐργαστήριο πλέον γιὰ τὴν προσωπική του ἀνάδειξη.

Εἶναι τὸ σπίτι μέσα στὸ σπίτι μου!

Ναί, ἔτσι βλέπουν οἱ ἔφηβοι τὸ δωμάτιό τους. Ἕνας 17χρονος εἶπε: «Θεωρῶ τὸ δωμάτιό μου τὸ ση-

μαντικότερο μέρος τοῦ σπιτιοῦ. Ἐκεῖ δουλεύω καὶ ἀκούω μουσική». Κι ἕνας ἄλλος: «Περνῶ σχεδὸν ὅλη τὴν ἡμέρα μέσα σʼ αὐτὸν τὸν χῶρο, μαζὶ μὲ τὰ βιβλία, τόν ὑπολογιστὴ καὶ τὸ στερεοφωνικό μου». Μία 16χρονη μαθήτρια θὰ πεῖ: «Ὕστερα ἀπὸ κάποιο καβγὰ μὲ τοὺς δικούς μου, τὸ βλέπω ὡς χῶρο περιορισμοῦ, ἀλλὰ καὶ σὰν καταφύγιο ταυτόχρονα. Ἀλλὰ κι ὅταν εἶμαι στενοχωρημένη κλείνομαι στὸ δωμάτιό μου καὶ ἀκούω μουσικὴ». Ἔτσι τὸ δωμάτιο μεταβάλλεται πλέον σὰν κάτι τὸ πολὺ ἰδιαίτερο καὶ τελείως δικό μας, εἶναι τὸ καταφύγιό μας, αὐτὸ τοῦτο τὸ προπύργιο τῆς ἀπαραίτητης αὐτονομίας καὶ ἀνεξαρτησίας, ὡς καὶ χῶρος ψυχαγωγίας ἀκόμη.

Εἶναι κι ἕνας χῶρος σύμβολο - μήνυμα!

προσωπικότητα καὶ τὸν χαρακτήρα τοῦ κάθε παιδιοῦ. Μὲ τὶς ἀξίες, τὰ πρότυπα, τὰ ἰδανικά, τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἐν γένει πεποιθήσεις του. Κι ὅλα τὰ παιδιὰ δὲν εἶναι βέβαια τὰ ἴδια. Συνεπῶς μποροῦμε νὰ τὰ βροῦμε ὅλα αὐτὰ σὲ κάποιο ἐφηβικὸ δωμάτιο, μέρος ἀπʼ αὐτὰ ἢ καὶ τίποτα! Ὑπάρχουν δὲ τέτοιες διαφορές, ποὺ ἐκπλήσσεται κανεὶς ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ δωμάτια μεταξὺ ἀδελφῶν! Γιατί, δόξα τῷ Θεῷ, εἶναι πολλὰ τὰ παιδιὰ, ποὺ ἔχουν κατανοήσει πὼς ἡ ἐπανάσταση δὲν γίνεται μʼ αὐτὰ τὰ μέσα, πὼς δὲν μποροῦν νὰ μεταφέρουν μέρος τοῦ πεζοδρομίου στὸ δωμάτιο καὶ συνεπῶς στὴ ζωή τους, πὼς οἱ ἀξίες τους καὶ τὰ ἰνδάλματά τους εἶναι τόσο μεγάλα, ποὺ μὲ τίποτα δὲν παραμερίζονται ἀπʼ τὴν τόση «πραμάτια», ποὺ ἐπιτηδευμένα λανσάρει ἡ ἐποχή μας.

Σὲ ὅλα τὰ ἐφηβικὰ δωμάτια συμβαίνει τὸ ἴδιο;

Ναί, πρέπει νὰ ἔχουμε τὸν δικό μας προσωπικὸ χῶρο! Ποιὸς μπορεῖ νὰ διαφωνήσει; Ναί, σαφῶς μεγαλώσαμε καὶ δὲν εἴμαστε πιὰ παιδιά! Ποιὸς μπορεῖ νὰ τὸ ἀμφισβητήσει; Ναί, βρισκόμαστε σὲ ἐπαναστατικὴ «φάση», κι ἀλλοίμονο ἂν δὲν βρισκόμαστε. Μᾶς τὸ ζητάει ἡ ἴδια μας ἡ φύση αὐτό, ἡ ἡλικία ποὺ διερχόμαστε. Κι ὅλα δίπλα μας δὲν εἶναι ὀρθὰ καὶ ἰδανικὰ πλασμένα, ποὺ νὰ μὴ ἔχουν ἀνάγκη ἀμφισβήτησης, διόρθωσης, βελτίωσης, ἐπανασχεδιασμοῦ. Ποιὸς δὲν τὸ δέχεται; Ναί, πὼς ἔχουμε πλέον ἄλλες ἀνάγκες καὶ ἐνδιαφέροντα. Δὲν εἶναι ἑπόμενο; Ἀλλὰ τότε ποῦ βρίσκεται τὸ πρόβλημα; Βρίσκεται σὲ τοῦτο ἀκριβῶς: Πὼς ἐκεῖ στὴν προσπάθειά μας νὰ συμπεριφερόμαστε, ὅπως οἱ μεγάλοι, υἱοθετοῦμε λάθος πράγματα, ἀκολουθοῦμε λάθος δρόμους, δὲν συμπεριφερόμαστε ὥριμα. Κι αὐτὸ φαίνεται μὲ τὴν πορεία τοῦ χρόνου ξέρετε… Τότε ποὺ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι θὰ βγάλουμε τὶς λάθος ἀφίσσες καὶ τὰ πρόσωπα, ποὺ εἰκονίζουν ἀπʼ τὰ δωμάτια καὶ τὴ ζωή μας ἢ τότε ποὺ θὰ ξεκολλήσουν ἀπʼ τοὺς τοίχους καὶ οὔτε κἄν δὲν θά σκύψουμε νὰ τὶς πάρουμε… Τότε ποὺ θὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς χάνουμε τὸν πολυτιμότατο χρόνο μας, μὲ τὰ βιντεοπαιχνίδια, τὴν τηλεόραση καὶ τὶς διάφορες ἱστοσελίδες… Τότε ποὺ θὰ κατανοήσουμε πὼς βλάπτουμε πολὺ τὴν ψυχή μας μὲ τὰ διάφορα θεάματα καὶ ἀκούσματα, ἐκεῖ στὸ δωμάτιό μας (αὐτὸ) σερβιριζόμενα… Τότε ποὺ θὰ χαμηλώσουμε τὴν ἔνταση στὸ στερεοφωνικό, θὰ πετάξουμε ὅλα ἐκεῖνα τὰ CD καὶ τὰ περιοδικὰ, ποὺ μᾶς πιάνουν τὴν γωνιά, ἂς ἄχρηστα πιά… Γιατί ποιὸς μεγάλος ἔχει τέτοιες ἀφίσσες στὸ δωμάτιό του, ἀκούει στὴ διαπασῶν ἐκεῖνα ποὺ κάποιοι θέλουν ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον νʼ ἀκοῦμε ἢ παίζει μὲ τὰ βιντεοπαιχνίδια; Εἶναι θέμα ὡριμότητας λοιπόν. Τὰ ἄλλα τί δείχνουν; Πώς παιδιὰ εἴμαστε, ποὺ παρασυρθήκαμε. Ναί! Ἑπομένως γιατί νὰ μὴ συμπεριφερόμαστε εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς ὡς μεγάλοι; Ὡς «παιδογέροντες», ὅπως μᾶς θέλουν νὰ εἴμαστε οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας; Δηλαδὴ πώς, ἐνῶ εἴμαστε ἔφηβοι, ἂς ποῦμε παιδιά, ἔχουμε τέτοια ὡριμότητα καὶ τέτοια σοβαρότητα, ποὺ τὶς συναντᾶ κανεὶς μόνο σὲ σοφοὺς γέροντες! (Στὸ ἑπόμενο θὰ δοῦμε πὼς ὑπάρχουν κάποιοι, ποὺ «κατασκευάζουν» τὸ δωμάτιό μας, θὰ μιλήσουμε γιὰ τὸ δωμάτιο «hi tech» καὶ θὰ ἀναφέρουμε τὴν ἰδανικὴ λύση ἐπὶ τοῦ θέματος).

Αὐτὸ μπορεῖ νὰ συμβαίνει στὸ κάθε σπίτι καὶ στὸν ἰδιαίτερο χῶρο κάθε ἐνοίκου, ὅποιας ἡλικίας κι ἂν εἶναι, πολὺ περισσότερο ὅμως στὸν ἰδιαίτερο χῶρο ἑνὸς ἐφήβου. Γιατί ἐκεῖ ποὺ ὡς παιδὶ εἶχε ἕνα «νορμὰλ» δωμάτιο μὲ ὡραῖα χρώματα, χαρούμενη διακόσμηση καὶ τὴ συγκεκριμένη ἐπίπλωση, τὰ πρά γματα ξαφνικὰ ἀλλάζουν καὶ παίρνουν μιὰ ἄλλη μορφή. Τὰ χρώματα γίνονται πιὸ σκληρά, τὰ ἔπιπλα διαμορφώνουν ἢ μετακινοῦνται καὶ μπαίνει πλέον ἕνας ἄλλος ἐξοπλισμός. Τὸ στερεοφωνικό, ἡ τηλεόραση, τὸ play station, ὁ ἠλεκτρ. ὑπολογιστὴς συνδεδεμένος βέβαια μὲ τὸ διαδίκτυο… Κι ὕστερα, οἱ εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων, ὅπως καὶ διάφορες παιδικὲς ἢ οἰκογενειακὲς φωτογραφίες κ.λπ., ἂν δὲν καταργοῦνται τελείως, περιορίζονται σὲ μία ἄκρη τοῦ δωματίου. Τὴ θέση τους παίρνουν τώρα ἄλλα «ἱερὰ» πρόσωπα. Πρόκειται γιὰ τὶς ἀφίσσες τῶν ἠθοποιῶν, τῶν ποδοσφαιριστῶν, τῶν τραγουδιστῶν, τῶν συγκροτημάτων, τῶν βιντεοπαιχνιδιῶν καὶ βέβαια τῆς… ὁμαδάρας! Τῆς ὁποίας ὑφίστανται κι ἄλλα πράγματα, ὅπως ἀξεσουάρ, κασκὸλ ὡς καὶ πανώ ἀκόμη! Μιλᾶμε γιὰ καθαρὴ μετάπτωση στὰ… εἴδωλα! Ἐκεῖ ποὺ ἔπαιζε μὲ τὰ αὐτοκινητάκια καὶ τὰ Lego του (ἂν ἦταν ἀγόρι) ἢ μὲ τὶς κοῦκλες του (ἂν ἦταν κορίτσι), τώρα θέλει πιὰ τὰ βιντεοπαιχνίδια, τὸ διαδίκτυο, τὰ on line games! Ἐκεῖ ποὺ διάβαζε ὄμορφα παιδικὰ βιβλία καὶ ζωγράφιζε ἀφήνοντας κατάπληκτους ὅλους γιὰ τὴ φαντασία του τουλάχιστον, τώρα ξεφυλλίζει συνέχεια κάποια life style περιοδικά, κατάμεστα ἀπὸ ἀπαξίες καὶ… τίποτα, ἔχοντάς τα μάλιστα συγκεντρωμένα καὶ σὲ περίοπτη θέση! Κάποιες φορὲς δέ, κόβει καὶ σελίδες ἀπʼ τὰ περιοδικὰ αὐτὰ καὶ τὶς κολλάει κι αὐτὲς στὸν τοῖχο μαζὶ μὲ τὶς ἀφίσσες! Κι ἐκεῖ ποὺ ἄκουγε ὄμορφα παιδικὰ τραγούδια, τώρα μὲ τὸ νέο του στερεοφωνικὸ τρίζουν τὰ τζάμια ἀπʼ τὰ ρὸκ καὶ ἄλλα παρατράγουδα! Γίνεται σύμβολο λοιπὸν αὐτὸς ὁ χῶρος. Σύμβολο καὶ μήνυμα. Σύμβολο – μήνυμα τοῦ ἐνοίκου αὐτοῦ τοῦ χώρου πὼς σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν εἶναι ἐκεῖνο τὸ παιδάκι, ποὺ ξέρανε… Σύμβολο – μήνυμα πὼς ἀπορρίπτει κάθε «πρέπει» καὶ βρίσκεται τώρα σὲ ἐπαναστατικὴ «φάση»… Σύμβολο – μήνυμα πὼς τώρα πιὰ μεγάλωσε, εἶναι ἐλεύθερος νὰ κάνει ὅ,τι θέλει, πὼς οἱ ἐπιλογὲς εἶναι δικές του καὶ πὼς… δὲν θὰ δίνει λογαριασμὸ σὲ κανένα! Καὶ στοὺς γονεῖς βέβαια, καὶ μάλιστα πρῶτα σʼ αὐτούς! Ὄχι ἀσφαλῶς. Γιατί τὸ ὅλο στύλ, ἔχει βέβαια νὰ κάνει μὲ τὴν

Λοιπόν, ποῦ βρίσκεται τὸ πρόβλημα;

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

Τελικῶς ὅπως ὅλα δείχνουν ἡ ἔννοια τοῦ «Μεγάλου Ἀδελφοῦ», ὡς παντεπόπτη ὀφθαλμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐποπτεύει τὶς ζωὲς τῶν ἀτόμων παγκοσμίως, ἔπαψε νὰ κινεῖται στὸ πλαίσιο τῶν θεωριῶν συνωμοσιολογίας καὶ τῆς φαντασίας κάποιων «γραφικῶν» καὶ ἐπιβεβαιώνεται ἐναργῶς ἡ δράση του ἀπὸ τὶς πιὸ ἔγκυρες δημοσιογραφικὲς πηγές. Σύμφωνα λοιπόν μέ δημοσίευμα τοῦ Ἀθηναϊκοῦ Πρακτορείου Εἰδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ): «Ἡ ἐφημερίδα Οὐάσινγκτον Πόστ ἀποκάλυψε ὅτι οἱ ὁμοσπονδιακὲς ἀρχὲς παρακολουθοῦν τοὺς διακομιστὲς πολλῶν μεγάλων ἑταιρειῶν, ὅπως τῶν Google, Apple καὶ Facebook, μὲ σκοπὸ νὰ ἔχουν πρόσ βαση σὲ φωτογραφίες, μηνύματα ἠλεκτρονικοῦ ταχυδρομείου καὶ ἄλλα ἀρχεῖα, ποὺ θὰ ἐπιτρέπουν στοὺς ἀναλυτὲς νὰ ἐντοπίζουν τὶς κινήσεις καὶ τὶς ἐπαφὲς τῶν προσώπων, ποὺ τοὺς ἐνδιαφέρουν. Ἡ συζήτηση γιὰ τὸ ἂν ἡ ἀμερικανικὴ κυβέρνηση παραβιάζει τὰ δικαιώματα τῶν πολιτῶν στὴν ἰδιωτικὴ ζωὴ τὴν ὥρα ποὺ προσπαθεῖ νὰ τοὺς προστατεύσει ἀπὸ τὴν τρομοκρατία, κλιμακώθηκε δραματικὰ μὲ τὶς πληροφορίες ὅτι οἱ ἀρχὲς συλλέγουν δεδομένα γιὰ ἑκατομμύρια χρῆστες τηλεφώνων καὶ παίρνουν στοιχεῖα ἀπὸ τοὺς σέρβερ ἐννέα ἑταιρειῶν τοῦ Ἴντερνετ. Ἡ ἀμερικανικὴ πολιτικὴ τάξη

ἀντέδρασε ἔντονα στὶς ἀποκαλύψεις τῶν ἐφημερίδων “Γκάρντιαν” καὶ “Οὐάσινγκτον Πόστ” γι᾽ αὐτὲς τὶς πρακτικές, γιὰ τὴν ὕπαρξη τῶν ὁποίων ὑπῆρχαν ὑποψίες, ποὺ ὅμως οὐδέποτε εἶχαν ἐπιβεβαιωθεῖ. Τί εἶναι ὅμως ἡ NSA; Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἡ ἱστοσελίδα «agioritikovima.gr»: «Νότια τοῦ Σὸλτ Λέϊκ, στὴ Γιούτα, ἑδρεύει ἡ διαβόητη Ἐθνικὴ Ὑπηρεσία Ἀσφαλείας (NSA) τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν. Πρόκειται γιὰ τὴ μυστικὴ ὑπηρεσία, ποὺ εἶναι ἁρμόδια γιὰ τὶς παρακολουθήσεις στὸ ἐξωτερικό. Μποροῦν νὰ ἀποθηκεύσουν ἕνα τεράστιο ὄγκο δεδομένων, τουλάχιστον 5 δισ. gigabytes. Σὲ ἁπλὰ ἑλληνικά: Ἡ ΝSA μπορεῖ νὰ ἀποθηκεύσει τὸ σύνολο τῶν ἠλεκτρονικῶν ἐπικοινωνιῶν τῆς ἀνθρωπότητας γιὰ τὰ ἑπόμενα 100 χρόνια! “Ἔχουν τὰ πάντα γιὰ σένα στὴ Γιούτα” λέει ὁ Τόμας Ντρέϊκ, πρώην ἐργαζόμενος στὴν NSA. Ἡ ὑπηρεσία μπορεῖ νὰ ἀποθηκεύει τὰ προσωπικὰ δεδομένα δισεκατομμυρίων ἀνθρώπων ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο καὶ νὰ τὰ κρατᾶ γιὰ δεκαετίες. Αὐτὸ περιλαμβάνει ἠλεκτρονικὰ δεδομένα τοῦ κάθε εἴδους, μηνύματα ἠλεκτρονικοῦ ταχυδρομείου, συνομιλίες Skype, Google ἀναζητήσεις, βίντεο ἀπὸ τὸ YouTube, facebook, ἀκόμη καὶ τραπεζικὲς καταθέσεις.

Τὸ τεράστιο αὐτὸ “χταπόδι”, ποὺ ἔχει τὴν κωδικὴ ὀνομασία “Πρίσμα” ἀποκάλυψε ὁ 29χρονος Ἔντουαρντ Σνόουντεν, πρώην ἐργαζόμενος στὴ CIA. Σύμφωνα μὲ ἔγγραφα, ποὺ διέρρευσαν ἀπὸ τὸν Σνόουντεν, ἡ NSA ἄρχισε νὰ ἀναζητεῖ ἄμεση πρόσβαση σὲ ἀμερικανικὲς ἑταιρεῖες τοῦ Διαδικτύου σὲ εὐρεῖα κλίμακα τὸ 2007. Πρώτη ἦταν ἡ Microsoft. Ἀκολούθησε ἡ Yahoo μισὸ χρόνο ἀργότερα, μετὰ ἡ Google, τὸ facebook, ἡ Paltalk, τὸ YouTube, τὸ Skype καὶ ἡ AOL. Οἱ ἑταιρεῖες διέψευσαν βέβαια τὶς ἀποκαλύψεις αὐτές. Τὰ ἔγγραφα δείχνουν πάντως τὸ ἀντίθετο: Ἡ ροὴ τῶν ἠλεκτρονικῶν δεδομένων, ποὺ ταξιδεύουν ἀπὸ τὴν Εὐρώπη πρὸς τὴν Ἀσία, τὸν Εἰρηνικὸ ἢ τὴ Νότια Ἀμερικὴ περνοῦν συχνὰ μέσα ἀπὸ τοὺς servers τῆς ΝSA». Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε ἰδιαιτέρως προσεκτικοὶ στὸ τί εἴδους προσωπικὲς πληροφορίες διαρρέουμε στὸ διαδίκτυο ἢ ἀποκαλύπτουμε μέσῳ τηλεφώνου. Ὁ «Μεγάλος Ἀδελφός μᾶς βλέπει»..., ὅπως ἔλεγε προφητικά ὁ Τζόρτζ Ὄργουελ. Ἡ δικτατορία τῆς «Παγκόσμιας Κυβέρνησης», τῆς ὁποίας προλειαίνουν τό ἔδαφος οἱ ὀπαδοί τῆς «Νέας Τάξης Πραγμάτων», εἶναι πρό τῶν πυλῶν. Τό τί θά ἐπακολουθήσει μετά τήν ἐγκαθίδρυσή της μόνο ὁ Θεός γνωρίζει...

21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

Σελὶς 5η

ΟΙ ΧΙΛΙΑΣΤΑΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ Ὅπως συμβάλλη εἰς τὴν προβολὴν τῆς ἀληθοῦς παγκοσμιότητος τῆς Ὀρθοδοξίας ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΙΜΗΣ ΕΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΝ π. ΘΕΟΦΙΛΟΝ ΖΗΣΟΠΟΥΛΟΝ Τονίζει εἰς ἐγκύκλιόν του ὁ Σεβ. Δράμας κ. Παῦλος ἐξ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΡΩΣΙΩΝ († 1930-2013) ἀφορμῆς τῆς δράσεως τῶν χιλιαστῶν εἰς τὰς πόλεις καὶ τὰ χω-

«Ἐφύλαξα τάς ὁδούς Κυρίου καί οὐκ ἠσέβησα ἀπό τοῦ Θεοῦ μου» (Ψαλμ. 17, 22) Στά ὀγδοντατρία σου χρόνια, στίς 29 Ἰανουαρίου (2013), παραμονή τῆς γιορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, ἔφυγες ἀπό τόν πρόσκαιρο τοῦτο κόσμο, σεβαστέ καί ἀγαπητέ π. Θεόφιλε, καί πορεύθηκες τή μακαρία ὁδό, πού ὁδηγεῖ στόν πάμφωτο χῶρο τῆς «θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας», στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅπου ἀκούγεται ἀσίγητα «ἦχος καθαρός ἑορταζόντων καί βοώντων ἀπαύστως· Κύριε, δόξα σοι». Ἔτσι θέλησε ὁ Κύριος καί Θεός μας. «Εἰ δέ καί αὐτός ἔκρινεν οὕτως, τίς ἐστιν ὁ ἀντειπών αὐτῷ;» (Ἰώβ 23,13). Ἐμεῖς τέτοιες ὁριακές στιγμές τοῦ «εἶναι», πού «ψυχή ἐκ τοῦ σώματος βιαίως χωρίζεται ἐκ τῆς ἁρμονίας καί τῆς συμφυΐας» καί ἀποτέμνεται τό πολύκαρπο δέντρο τῆς ζωῆς, δέν μποροῦμε ὡς ἄνθρωποι νά τίς κατανοήσουμε μέ τή λογική, ὅσο κιʼ ἄν τανυστοῦν οἱ πτέρυγες τοῦ νοῦ μας. Μένουμε σιωπηλοί μπροστά στό μυστήριο τοῦ θανάτου. Κατανοοῦμε ὅτι οἱ βουλές τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνεξιχνίαστες καί ἀκατάληπτες. Αὐτός εἶναι «ὁ τῶν ψυχῶν δεσπόζων καί τῶν σωμάτων, οὗ ἐν τῇ χειρί ἡ πνοή ἡμῶν». Κιʼ ὁ Μέγας Βασίλειος σέ εὐχή τῆς Θείας Λειτουργίας του καταδείχνει τήν ἀπόλυτη κυριαρχία τοῦ Θεοῦ ἐπάνω μας, καί στή ζωή καί στόν θάνατο, σʼ ὅλα: «Σύ γάρ, Κύριε, εἶ ὁ ἐνεργῶν τά πάντα ἐν πᾶσι». Μπορεῖ, μακαριστέ π. Θεόφιλε, νά μᾶς συγκλόνισε ἀνθρώπινα ἡ ἐκδημία σου ἀπό τή ζωή καί νά βούρκωσαν κάπως τά μάτια μας, ἀλλά μᾶς παρηγορεῖ καί μᾶς χαροποιεῖ τό γεγονός, ὅτι ἐσύ, δοῦλε τοῦ Θεοῦ, ἤσουν προετοιμασμένος γιά τό μακρινό αὐτό ταξίδι πρός τήν «αἰώνιον βασιλείαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν καί σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Β´ Πέτρ. 1,11). Ναί, π. Θεόφιλε, ἤσουν προετοιμασμένος ἀπʼ αὐτή τήν εὐρίπιστη ἐφηβική ἡλικία, ὅταν φοιτοῦσες στό Γυμνάσιο Γρεβενῶν στά χρόνια 1945-1947, πού ἦταν ἐφιαλτικά γιά τόν τόπο μας. Τότε – τί εὐλογία! – ὑπηρετοῦσε στή Μητρόπολη Γρεβενῶν ὁ ρηξικέλευτος ἱεροκήρυκας π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἀπό τίς Λεῦκες Πάρου. Αὐτός ὁ ξερακιανός ρασοφόρος μέ τή μακριά μαύρη γενειάδα, μέ τό τριμμένο ράσο, μέ τή λιπαρή μόρφωσή του, μέ τό ἀετίσιο βλέμμα, μέ τή σεμνότητα καί τολμηρή παρρησία του, καί προπαντός μέ τό φλογερό καί πύρινο κήρυγμά του σέ σαγήνευσε, σέ συγκλόνισε, σέ πυρπόλησε θά ἔλεγα, καί ἔστρεψε τήν ἀντένα τῆς εὐαίσθητης ψυχῆς σου στόν οὐρανό, στό πρόσωπο τοῦ θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτός ὁ νεότερος «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός» καί «Παπουλάκος» σαγήνευσε καί πυρπόλησε καί τή δική μου ψυχή, ὅταν τόν Νοέμβριο τοῦ 1947 ἦρθε ἀπό τά Γρεβενά στή Λάρισα ὡς στρατιωτικός ἱεροκήρυκας στό τότε Β΄ Σῶμα Στρατοῦ. Ἔτσι ἐξηγεῖται, π. Θεόφιλε, πῶς καί οἱ δυό μας πήραμε σταθερά καί τολμηρά τή μεγάλη ἀπόφαση νά σπουδάσουμε τήν ἱερή ἐπιστήμη τῆς Θεολογίας μέ στόχο ὑψηλό νά ἐργαστοῦμε πνευματικά, ὅπου μᾶς τάξει ὁ Θεός, γιά τόν ἐπανευαγγελισμό τοῦ λαοῦ μας καί γιά τήν ἀκτινοβολία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐσύ, μακαριστέ π. Θεόφιλε, κατά ἕνα χρόνο μεγαλύτερός μου, εἰσήχθηκες στή Θεολογική Σχολή τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης τό 1949. Ἐγώ εἰσήχθηκα τό 1950. Καί ἡ Θεία Πρόνοια τά οἰκονόμησε ἔτσι – τίποτε δέν γίνεται τυχαῖα στόν κόσμο αὐτό! –, ὥστε μέ τήν πνευματική καθοδήγηση τοῦ π. Αὐγουστίνου νά γνωριστοῦμε, νά συνδεθοῦμε καί νά συγκατοικήσουμε μαζί, Γρεβενιῶτες καί Λαρισαῖοι, ἐπί τέσσερα ὁλόκληρα χρόνια (1950-1954), ἀρχικά σέ ἕνα διαμέρισμα τῆς κυρίας Ἑλένης Δαΐδου, τῆς ἁγίας ἐκείνης γυναίκας, στήν ὁδό Εὐριπίδη 22 καί ἀργότερα σέ ἕνα ἄλλο διαμέρισμα, στήν ὁδό Σακελλαρίου 29, ἄν δέν μέ ἀπατᾶ ἡ μνήμη μου, ἀπαρτίζοντας τό πρῶτο φοιτητικό θεολογικό οἰκοτροφεῖο τοῦ ἀοίδιμου π. Αὐγουστίνου Καντιώτη. Ὡς φοιτητές, π. Θεόφιλε, γνωρίζαμε στά εὐλογημένα ἐκεῖνα χρόνια τρεῖς καί μόνο δρόμους. Τόν δρόμο, πού ὁδηγοῦσε στήν Ἐκκλησία, τόν δρόμο, πού ὁδηγοῦσε στό Πανεπιστήμιο, καί τόν δρόμο, πού ὁδηγοῦσε στήν ἐσωτερική ἱεραποστολή, στό κήρυγμα καί στήν κατήχηση τῆς νεολαίας μας. Τόπος δράσης μας ἦταν τά κοντινά πρός τή Θεσσαλονίκη χωριά. Ἐσύ προσωπικά, π. Θεόφιλε, εἶχες κάνει κέντρο τῆς κατηχητικῆς δράσης σου τό χωριό «Ἅγιος Ἀθανάσιος». Κάπως βοήθησα κι ἐγώ σʼ αὐτή τήν προσπάθεια. Ἀπό τό εὐλογημένο αὐτό χωριό ξεκίνησε ἡ πρώτη μικρή ὁμάδα νεαρῶν γυναικῶν, πού πῆραν τή μεγάλη ἀπόφαση τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀφιέρωσής τους στόν Χριστό μέ στόχο ὑψηλό νά βιώσουν προσωπικά τή θεία καί μοναδική στόν κόσμο διδασκαλία Του καί νά τήν προβάλλουν συνεχῶς καί δυναμικά στόν σύγχρονο μεταβαλλόμενο κόσμο, «τόν καθήμενον ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου» (Ματθ. 4,16). Καί ἡ μικρή αὐτή ὁμάδα τῶν ἐθελοντριῶν νεανίδων αὐξήθηκε στά κατοπινά χρόνια μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί τή δική σου πνευματική καθοδήγηση. Ἔγινε ὅμιλος, πολυπληθής Ἀδελφότητα, πού τῆς ἔδωσες τό ὄνομα «Λυδία», τό ὄνομα τῆς πρώτης εὐ ρωπαίας χριστιανῆς. Πιστεύω προσ ωπικά ὅτι ἡ γέννηση τῆς ἀδελφότητας «Λυδία» κυοφορήθηκε ἐκεῖ στόν «Ἅγιο Ἀθανάσιο». Ἀπʼ ἐκεῖ διακλαδώθηκε μετά κι ἔγινε πολύκαρπο δέντρο τῆς Ἐκκλησίας.

Μετά τή λήψη τοῦ πτυχίου μας, π. Θεόφιλε, μᾶς κάλεσε ἡ Πολιτεία νά ντυθοῦμε στό χακί, νά ἐκπαιδευτοῦμε στρατιωτικά, ὥστε νά εἴμαστε ἱκανοί νά ὑπερασπιστοῦμε τήν Πατρίδα μας, ὅταν χρειαστεῖ, ἀπό κάθε ξένη ἐπιβουλή. Καί ἡ Θεία Πρόνοια τά οἰκονόμησε καί πάλι ἔτσι, ὥστε νά βρεθοῦμε μαζί ὡς στρατιῶτες. Νά συνυπηρετήσουμε

Τοῦ κ. Γεωργίου Παπαζέτη, Θεολόγου

ἐπί ἕνα καί πλέον χρόνο (1955-1956) στό «Πεντάγωνο», στή Θρησκευτική Ὑπηρεσία τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου Στρατοῦ, ἔχοντας ὡς κύριο ἔργο, σέ καθημερινή βάση, τήν ἐκφώνηση πρωινοῦ μηνύματος καί ἀπογευματινῆς ὁμιλίας ἀπό τό Ραδιοφωνικό Σταθμό Ἐνόπλων Δυνάμεων καί τήν πραγμάτωση ὁμιλιῶν

σέ στρατιωτικές μονάδες τοῦ λεκανοπεδίου Ἀττικῆς, προβάλλοντας – καί μόνο – στά στρατευμένα νιάτα Χριστόν καί Ἑλλάδα. Ὅταν ἀπολυθήκαμε ἀπό τό στρατό, π. Θεόφιλε, οἱ δρόμοι μας ἄλλαξαν κατεύθυνση, χωρίς νά ξεχάσουμε ποτέ καί οἱ δυό μας τήν κοινή ζήση στά φοιτητικά χρόνια καί στό στρατό. Ἐσύ τράβηξες τόν ἀνάντη δρόμο τῆς ἀγαμίας, πού ὁδηγεῖ στήν κορυφή τοῦ Θαβώρ. Ἀφιερώθηκες ὁλοκληρωτικά στήν ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί στή διακονία τῶν ἀνθρώπων. Σέ κάλεσε ὁ Κύριος νά περιβληθεῖς τό τιμημένο ράσο καί νά εὐαγγελίζεσαι σʼ ὁλόκληρη τή ζωή σου, μέχρι τόν τελευταῖο χτύπο τῆς «ἀλγούσης» καρδιᾶς σου, τούς ξεστρατισμένους τῆς ζωῆς· νά τούς μεταδίνεις φῶς Χριστοῦ, ὥστε νά ἀπαγκιστρώνονται ἀπό τόν βαρύ ζυγό τῆς ἁμαρτίας. Ἐγώ, π. Θεόφιλε, ἔμεινα στούς πρόποδες τοῦ Θαβώρ. Ἀκολούθησα τόν δρόμο τῆς ἔγγαμης ζωῆς καί δημιούργησα οἰκογένεια, χωρίς νά παύσω ποτέ καί ἀπό τήν ἕδρα τοῦ καθηγητῆ ἐπί 35 χρόνια καί ἀπό τόν ἄμβωνα, μέ τόν λόγο καί τή γραφίδα, νά διδάσκω καί νά κηρύττω «Χριστόν Ἐσταυρωμένον» (1 Κορ. 2,2). Χριστόν τῆς Ἀποστολικῆς καί Πατερικῆς Θεολογίας καί ὄχι τῆς «μεταπατερικῆς», πού θέλει νά μεταβάλλει τό χριστοκεντρικό καί ὁμολογιακό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στά σχολεῖα· πού θέλει νά τό κάνει «ἀχταρμᾶ», θρησκειολογικό, ἐξισώνοντας τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, τόν σωτήρα τοῦ κόσμου, μέ τόν Βούδδα, τόν Ζωροάστρη, τόν Μωάμεθ καί ἄλλους λαοπλάνους – θλιβερά ὑποκατάστατα τῆς Ἱστορίας –, χωρίς νά ἔχουν ἐπάνω τους τό χρῖσμα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Τό ἔργο, πού ἐπιτέλεσες, σεβαστέ καί ἀγαπητέ π. Θεόφιλε, ἀπό τό 1956 ὡς διάκονος καί ἀπό τό 1959 ὡς πρεσβύτερος καί ὀφφικιοῦχος ἀρχιμανδρίτης, ἀλλά καί ἀπό τό 1987 ὡς συνταξιοῦχος μέ πρόσθετο ὅπλο γιά τό ἔργο σου τό πτυχίο τῆς δημοσιογραφίας (1993), δέν εἶναι εὔκολο νά ἀποτιμηθεῖ καί ζυγιστεῖ μέ ἀνθρώπινα κριτήρια καί σταθμά. Εἶναι ἔργο μεγαλειῶδες, περίλαμπρο, πολύπλευρο καί πρωτόγνωρο μέ διαστάσεις ὄχι μόνο πανελλήνιες ἀλλά καί παγκόσμιες. Ἔκανες τήν Ἀσπροβάλτα, χωρίς ὑπερβολή, διεθνές προπύργιο τῆς Ὀρθοδοξίας. Πανορθόδοξο ἱεραποστολικό κέντρο. Σʼ αὐτή τήν περιοχή τῆς Ἑλλάδας ἀνήγειρες ὁλόκληρο κτηριακό συγκρότημα γιά τήν ἐγκατάσταση τῆς ἀδελφότητας «Λυδία» καί τῶν τεσσάρων κυρίων τομέων τῆς ἱεραποστολικῆς σας δράσης, ἤτοι τοῦ περιοδικοῦ μέ τήν ἐπωνυμία «Λυδία», τοῦ τυπογραφείου μέ ὅλες τίς σύγχρονες τεχνολογικές προδιαγραφές, τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ μέ τήν ἐπωνυμία «Λυδία ἡ Φιλιππησία» καί περισσότερο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ 4Ε, τόν ὁποῖο ἔστησες καί λειτούργησες ὡς ἀντίβαρο στούς κοσμικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, πού οἱ περισσότεροι ἐκπέμπουν προγράμματα βορβόρου, τά ὁποῖα ἐκμαυλίζουν τή νεολαία μας καί τήν ὁδηγοῦν στήν καταστροφή, στόν θάνατο. Ἡ νεότερη ἐκκλησιαστική Ἱστορία π. Θεόφιλε, δέν θά ἀφήσει ἀμνημόνευτο αὐτό τό ἱεραποστολικό μεγαλούργημα τῆς ἀδελφότητάς σου, πού ἐσύ ὁραματίστηκες καί ἔκανες πράξη ζωῆς. Θά τό κρίνει μέ θαυμασμό, χωρίς νά βάλει σέ κάποιο τομέα τῆς συλλογικῆς σας δράσης κόκκινη γραμμή. Καί εἶναι βέβαιο ὅτι θά τό προβάλει ὡς παράδειγμα πρός μίμηση σʼ ὅλους ἐμᾶς καί ἰδιαίτερα σʼ ἐκείνους τούς ἐπίορκους ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, μικρόσχημους καί μεγαλόσχημους, οἱ ὁποῖοι ὡς «λύκοι βαρεῖς», ὅπως τούς ἀποκάλεσε ὁ Ἀ πόστολος Παῦλος στήν ἱστορική ἐκείνη ἱερατική σύναξη τῆς Μιλήτου, λυμαίνονται τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς Πίστης μας καί σκανδαλίζουν τόν ἁπλό καί ἄδολο πιστό λαό μας. Πού ζοῦν «εὐφραινόμενοι» ἀπό τήν Ἐκκλησία κι ὄχι γιά τήν Ἐκκλησία. Πού ξέχασαν ὅτι ἡ ἀπο-

στολή τους στόν κόσμο δέν εἶναι αὐτό-διακονία, διακονία τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἀλλά εἶναι ἑτερο-διακονία, διακονία πρός τούς ἄλλους, ἡ ὁποία ἀπαιτεῖ πλήρη ἀφοσίωση καί φροντίδα, συνεχῆ κόπο, «λέντιο», ἐκδαπάνηση ὑλική καί πνευματική. Κι ἐσύ, π. Θεόφιλε, ἔκανες βίωμα ἰσχυρό τήν «ἑτεροδιακονία». Ἁρματωσιά σου στά 60 καί πλέον χρόνια τῆς ἱεραποστολικῆς δράσης σου ἦταν τό «λέντιο» (Ἰω. 13,4). Ἔτρεχες παντοῦ, καθημερινά καί ἀσταμάτητα, νά ὑπηρετήσεις τούς ἄλλους ἀνθρώπους, νά σκουπίσεις τά δάκρυά τους ἀπό τά βάσανα τῆς ζωῆς καί τίς τύψεις τους γιά τά πολλά καί θανάσιμα ἁμαρτήματά τους, νά τούς δώσεις τροφή, πνευματική καί ὑλική, νά δείξεις σʼ ὅλους «τήν στενήν πύλην καί τεθλιμμένην ὁδόν τήν ἀπάγουσαν εἰς τήν ζωήν» (Ματθ. 7,14), νά δώσεις μέ τίς κατασκηνώσεις σου αἰσιοδοξία καί χαρά καί πίστη στόν Χριστό καί Θεό μας σέ χιλιάδες ἑλληνόπουλα, ἀλλά καί σέ πολλά παιδιά ἀπό ὁμόδοξες χῶρες τῆς Εὐρώπης καί ἰδιαίτερα ἀπό τή Βοσνία καί Σερβία, τά ὁποῖα σημάδεψε ὁ πόλεμος, πού ἐξαπέλυσαν ἐναντίον τῶν χωρῶν τους οἱ σκοτεινές δυνάμεις «ἰσχυρῶν κρατῶν» τῆς Εὐρώπης, οἱ ὁποῖες ἀπεργάζονται σέ μυστικά σατανικά κέντρα τόν ἀφανισμό τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Αὐτό τό ἀξιοθαύμαστο ἔργο, πού ἐπιτέλεσες, σεβαστέ καί ἀγαπητέ π. Θεόφιλε, μαζί μέ τίς ἐθελόντριες αἰδέσιμες ἀδελφές τῆς «Λυδίας», ποτέ δέν μέ ἄφησε ἀσυγκίνητο. Παρακολουθοῦσα μέ θαυμασμό καί ἰδιαίτερη συγκίνηση τή δυναμική ἱεραποστολική του πορεία, τά πνευματικά του ἅλματα γιά τή διάδοση τοῦ σωτήριου λόγου τοῦ Θεοῦ σέ πανελλήνια καί παγκόσμια κλίμακα. Καί παρακαλοῦσα τόν Θεό νά σᾶς φωτίζει καί νά σᾶς ἐμπνέει καί τήν Παναγία μας νά σᾶς σκεπάζει καί νά σᾶς προστατεύει ἀπό τήν πολεμική τῶν ὀργάνων τοῦ Σατανᾶ, ἀπό τούς κράχτες τῆς ἀθεΐας, τοῦ ἀμοραλισμοῦ, τοῦ μηδενισμοῦ, τοῦ πανσεξουαλισμοῦ, τῆς ἀρχαιολατρίας, τῆς ὑποκουλτούρας, τοῦ τεκτονισμοῦ καί ἄλλων σκοτεινῶν ὀργανώσεων. Πρίν κλείσω τό ἀφιέρωμά μου αὐτό ἀγάπης καί τιμῆς πρός τό πρόσωπό σου, μακαριστέ ἀδελφέ, πού ἐπέχει θέση μνημοσύνου, σέ παρακαλῶ νά μέ συγχωρήσεις, πού δέν μπόρεσα, λόγω τῆς ὑγείας μου, νά ἀνεβῶ στήν Ἀσπροβάλτα καί νά σοῦ δώσω τόν τελευταῖο ἀσπασμό. Ἡ Θεία Πρόνοια ὅμως τά οἰκονόμησε καί πάλι ἔτσι, ὥστε πρίν ἀπό ἕνα καί πλέον χρόνο νά συναντηθοῦμε στή Θεσσαλονίκη στήν ἴδια κλινική, ὅπου καί οἱ δυό μας ὑποβληθήκαμε πρίν ἀπό κάμποσα χρόνια σέ ἐγχείρηση καρδιᾶς, προκειμένου νά κάνουμε μία γενική ἐξέταση. Καί ἐκεῖ στό δωμάτιο, ὅπου νοσηλευόσουν, δώσαμε τόν ἐγκάρδιο «ζωντανό» ἀδελφικό ἀσπασμό, πού ἦταν φορτισμένος ἀπό βαθιά συγκίνηση. Τά τελευταῖα λόγια σου, πού ἄκουσα τότε ἀπό τό στόμα σου, μακαριστέ ἀδελφέ, ἦταν λόγια ἀνάμνησης τῆς κοινῆς μας φοιτητικῆς ζωῆς. Μοῦ εἶπες: «Ἐμεῖς, Γιῶργο, ζήσαμε τότε πολύ ἀγαπημένα». Φίλησα τό χέρι σου, σέ συγχάρηκα γιά τά μεγαλουργήματα τῆς ἱεραποστολικῆς δράσης σου καί σέ ἀποχαιρέτησα μέ τά μάτια μου βουρκωμένα. Ἴσως νά ἦταν μία προαίσθηση, ὅτι δέν θά ξαναέβλεπα τό πρόσωπό σου! Θά σέ μνημονεύω καί τώρα, ὅ πως πάντα, σεβαστέ καί ἀγαπητέ π. Θεόφιλε, καί θά εὔχομαι στό Θεό, νά στηρίζει καί νά εὐλογεῖ τήν ὀρ φανεμένη Ἀδελφότητά σου, πού ἐσύ ἵδρυσες καί κατηύθυνες πνευματικά. Πιστεύω ὅτι οἱ αἰδέσιμες ἀδελφές τῆς «Λυδίας» θά συνεχίσουν τό βαρύ καί θεάρεστο ἔργο τῆς ἐσωτερικῆς καί ἐξωτερικῆς ἱεραποστολῆς, τό ὁποῖο ἐπωμίζονται, μέ τήν ἴδια μέχρι τώρα διάθεση, ταπείνωση καί ὁρμή. Πρέπει νά λογίζονται καθημερινά, ὅτι τίς περιμένουν χιλιάδες πιστοί σʼ ὅλη τήν Ἑλλάδα καί στά πέρατα τῆς γῆς. Τούς εἶναι τονωτική ἔνεση τά προγράμματα, πού ἐκπέμπουν «δορυφορικά», σέ καθημερινή βάση, ἀπό τόν τηλεοπτικό σταθμό τους 4Ε. Τούς στηρίζουν στήν ὀρθόδοξη πίστη καί τούς τέρπουν. Πρέπει νά λογίζονται, ὅτι τίς περιμένουν χιλιάδες συνδρομητές, πού θέλουν νά διαβάζουν τό ὁμώνυμο περιοδικό τους. Τούς προσανατολίζει, ὅπως μαρτυροῦν, μέ τά ποικίλα κείμενά του, γραμμένα ἀπό ἱκανές γραφίδες, πάνω σέ καίρια θέματα τῆς χριστιανικῆς πίστης καί ζωῆς, ἀλλά καί τῆς κοινωνικῆς πραγματικότητας, καί μάλιστα σήμερα πού ἡ οἰκουμενική κοινότητα κολυμπάει στό ψέμα, τήν ἀπάτη καί διαφθορά καί πάει νά γίνει Σόδομα καί Γόμορρα. Πρέπει ἀκόμη νά λογίζονται ὅτι τίς περιμένουν τά Ἑλληνόπουλα, τά Σερβόπουλα, τά Βοσνιόπουλα καί τά ἄλλα παιδιά ἀπό ξένες χῶρες ἐκεῖ στίς κατασκηνώσεις τῆς Ἀσπροβάλτας. Χρειάζονται νά τά δώσουν τροφή, ὑλική καί πνευματική, αἰσιοδοξία καί χαρά, καί νά τά δείξουν τό δύσβατο μονοπάτι τῆς ἀρετῆς. Ἔτσι θά κατανοοῦν αὐτό πού λέει ὁ ἐπιφανής ρῶσος λογοτέχνης Ντοστογιέφσκι στό ἔργο του «Ἀδελφοί Καραμάζοφ»: «Ἡ ζωή εἶναι ὡραία, ὅταν κάνουμε τό καλό καί μόνο τό καλό». Κρατῆστε, αἰδέσιμες ἀδελφές τῆς «Λυδίας», ὑψωμένο τό λάβαρο τῆς ἀγάπης, ἐκεῖ στήν πλαγιά τῆς Ἀσπροβάλτας. Μείνετε ἑδραῖες στό κάλεσμα, πού τιμητικά σᾶς ἔκανε ὁ Κύριος. Ἔτσι θά ἀγάλλεται στόν οὐρανό καί ἡ ψυχή τοῦ γέροντά σας. Κλείνοντας τό παρόν ἀφιέρωμα ἀγάπης καί τιμῆς πρός τό πρόσωπό σου, σεβαστέ καί ἀγαπητέ π. Θεόφιλε, εὔχομαι νά εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη σου!

ρία τῆς Ἱ. Μητροπόλεως, ὑποσχόμενοι ὑλικὴν καὶ ἠθικὴν συμπαράστασιν εἰς ἀναξιοπαθοῦντας, διὰ νὰ τοὺς ἐμπλέξουν εἰς τὰ αἱρετικὰ δίχτυά των. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης παρώτρυνε τοὺς Ὀρθοδόξους νὰ τοὺς ἐκδιώκουν ἀπὸ τὰς οἰκίας των.

Ἐγκύκλιον ἐναντίον τῶν Χιλιαστῶν, οἱ ὁποῖοι ὑπόσχονται ὑλικὴν καὶ ἠθικὴν συμπαράστασιν εἰς ἀναξιοπαθοῦντας Ὀρθοδόξους πιστούς, διὰ νὰ τοὺς παραπλανήσουν καὶ νὰ τοὺς προσηλυτίσουν ἐξέδωσεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Δράμας κ. Παῦλος. Εἰς αὐτὴν τονίζονται τὰ ἀκόλουθα: «“Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;” (Μάρκ. 8, 35–38).

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, Τὴν περίοδο αὐτή, ποὺ ἡ Πατρίδα μας σκληρὰ δοκιμάζεται ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κρίση μὲ συνέπεια τὴν οἰκονομικὴ δυσπραγία καὶ τὴν ἀνέχεια τοῦ λαοῦ μας, βρίσκουν εὐκαιρία οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Πατρίδας, οἱ Γιεχωβάδες καὶ ἐνοχλοῦν τοὺς Χριστιανούς μας στὰ χωριὰ μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ὑλικῆς καὶ ἠθικῆς συμπαράστασης. Τὸ ἐνδιαφέρον αὐτὸ εἶναι ψεύτικο καὶ ὕπουλο, γιατὶ δὲν γίνεται χωρὶς ἀντάλλαγμα. Μάλιστα τὸ ἀντάλλαγμα, ποὺ ζητοῦν, εἶναι πολὺ ἀκριβό. Τὸ ἀκριβότερο. Ἡ πίστη μας. Ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος μιλώντας στοὺς Χριστιανοὺς τῆς Ἐφέσου εἶπε ὅτι θὰ ἔλθουν στὴν Ἐκκλησία κάποιοι, ποὺ θὰ μοιάζουν μὲ λύκους καὶ μάλιστα βαρεῖς, καὶ ἐννοοῦσε τοὺς αἱρετικούς. Τέτοιοι λύκοι εἶναι καὶ οἱ λεγόμενοι “Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ”, οἱ γνωστοὶ σὲ ὅλους μας Χιλιαστές. Ἀπὸ ἐτῶν κατέκλυσαν καὶ τὴν Πατρίδα μας καὶ προσπαθοῦν νὰ προσηλυτίσουν τοὺς Ὀρθόδοξους Ἕλληνες στὴν πλάνη τους. Τοὺς βλέπουμε νὰ περνοῦν ἀπὸ τὰ σπίτια μας, νὰ κτυποῦν τὶς πόρτες μας καὶ νὰ προσπαθοῦν μὲ ἕνα προσποιητὸ χαμόγελο νὰ μᾶς πείσουν ὅτι αὐτοὶ ἑρμηνεύουν σωστὰ τὴν Ἁγία Γραφή. Μάλιστα προσπαθοῦν νὰ παρασύρουν αὐτοὺς ποὺ ἔχουν χαλαρὴ σχέση μὲ τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία πηγαίνοντας στὰ σπίτια τοὺς τὴν Κυριακή, τὴν ὥρα ποὺ στοὺς Ἱ. Ναούς μας τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία. Βέβαια ὁ καθένας εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἀκολουθήσει τὴν πλάνη ἢ τὴν ἀλήθεια. Ὅμως, ὡς Ἐπίσκοπός σας, ἔχω καθῆκον καὶ ὑποχρέωση νὰ σᾶς προφυλάξω καὶ νὰ σᾶς πῶ τὴν ἀλήθεια, ὅπως τὴν παραλάβαμε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες μας. Ἐπιγραμματικὰ σᾶς ὑπενθυμίζω τὰ ἑξῆς:

Οἱ Χιλιαστὲς

• Ἀρνοῦνται καὶ βλασφημοῦν τὴ θεότητα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. • Ἀρνοῦνται τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὡς τρίτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. • Ἀρνοῦνται καὶ βλασφημοῦν τὴν γλυκειά μας Παναγία, τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. • Ὑβρίζουν τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία, ἀρνοῦνται καὶ καταπατοῦν τὰ ἅγια Μυστήρια. Εἰδικώτερα τὸν Ἱερὸ Ναό, μέσα στὸν ὁποῖο προσεύχονται οἱ πιστοὶ καὶ τελοῦνται τὰ ἱερὰ Μυστήρια, τὸν ἀποκαλοῦν “σπίτι τῶν δαιμόνων”. • Εἶναι ἐχθροὶ τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας. Ὁ Σταυρὸς τοὺς ἐνοχλεῖ, τοὺς καίει σὰν φωτιά, δαιμονίζονται μπροστά Του. Ποτὲ οἱ Χιλιαστὲς δὲν κάνουν τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, οὔτε θέλουν ν᾽ ἀκούσουν γι᾽ αὐτόν. • Νὰ προσθέσουμε τώρα σ᾽ αὐτὰ

καὶ τὴ στάση τους ἀπέναντι στὴν Πατρίδα μας. Ἀποκαλοῦν τὴν ματωμένη Ἑλληνικὴ Σημαία, ποὺ τόσοι θυσιάστηκαν, γιὰ νὰ τὴν κρατήσουν ὑψωμένη στὰ πεδία τῶν μαχῶν, κουρελόπανο. Ἀρνοῦνται νὰ κρατήσουν ὅπλο, γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν τὴν Πατρίδα μας. Γι᾽ αὐτό, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, προσοχή! Οἱ Γιεχωβάδες ἔχουν ὡς τακτική τους νὰ ἐπιμένουν μὲ φορτικότητα στὶς πλάνες τους· ἀσκοῦν προσηλυτισμό, γιὰ τὸν ὁποῖον ἐπανειλημμένως καταδικάσθηκαν ἀπὸ τὰ Ἑλληνικὰ Δικαστήρια. Διώχνετε ἀπὸ τὰ σπίτια σας τοὺς ἐχθροὺς τῆς Πίστεως καὶ τοῦ Ἔθνους, τοὺς πράκτορες τοῦ ψεύδους, τοὺς Γιεχωβάδες. Μὴ παίρνετε ἀπὸ τὰ βιβλία τους· μὲ αὐτὰ τοποθετοῦν μὲ δολιότητα νάρκες. Οἱ Χιλιαστὲς μὲ τὶς συγκεντρώσεις τους καὶ μὲ τὰ βιβλία τους σὲ ἕνα σκοπὸ ἀποβλέπουν, στὴν ἀνατίναξη τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἔθνους. Ἀντιδράστε στὸ καταχθόνιο ἔργο τους. Διαφωτίστε τους. Μὴ ἔχετε καμιὰ σχέση μὲ τοὺς Χιλιαστές. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἔλλειψη ἀγάπης, εἶναι προφύλαξη ἀπὸ τὴν ἀντίχριστη διδαχή τους. Μᾶς τὸ διδάσκει ὡς θεία ἐντολὴ ὁ μαθητὴς τῆς ἀγάπης, ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος λέει γιὰ τὸν αἱρετικό: “μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε” (Β΄ Ἰω. 9– 10). Νὰ τοὺς διώχνετε. Ὅπου αὐτοὶ πατοῦν φεύγει ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Τὸ καλύτερο ὅπλο ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν Χιλιαστῶν εἶναι νὰ μένουμε ἐμεῖς στερεοὶ καὶ πιστοὶ σ᾽ αὐτά, ποὺ διδάσκει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. Νὰ ρωτοῦμε καὶ νὰ ἐμπιστευόμαστε τοὺς κληρικούς, νὰ μελετοῦμε ἀντιαιρετικὰ βιβλία, καὶ νὰ ἔχουμε τὴν Πίστη μας καὶ τὴν Πατρίδα μας ὡς θησαυρὸ ἀδιαπραγμάτευτο. Ἔχει ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς τὴν προσωπική του εὐθύνη. Ἡ ἱστορία τοῦ τόπου μας μᾶς διδάσκει ὅτι οἱ πρόγονοί μας ἀντιστάθηκαν σ᾽ ὅλους ἐκείνους, ποὺ θέλησαν νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὴ σκλαβιά τους καὶ νὰ τοὺς κλέψουν τὸν πολύτιμο μαργαρίτη, ποὺ λέγεται Ὀρθοδοξία Τέλος νὰ μὴ ξεχνοῦμε νὰ προσευχόμαστε γιὰ τοὺς πλανεμένους αὐτοὺς ἀδελφούς μας ὁ Θεὸς νὰ τοὺς φωτίζει καὶ νὰ τοὺς χαρίσει τὴν ἐπιστροφὴ στὴ μητέρα μας Ἁγία Ἐκκλησία. Διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † Ο ΔΡΑΜΑΣ ΠΑΥΛΟΣ»

«Ἰατρὸν καὶ ποιμένα, Λουκᾶν τιμήσωμεν»

Ὑπὸ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Κυριακῆς Χαριλάου Θεσσαλονίκης ἐξεδόθη ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις:

«Μὲ περισσὴ λαμπρότητα τελέστηκε τὸ διήμερο 10-11 Ἰουνίου στὴν ἐνορία τῆς Ἁγίας Κυριακῆς ἡ πανήγυρις γιὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως καὶ Κριμαίας τοῦ Ἰατροῦ καὶ Θαυματουργοῦ, λόγῳ τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ ὁμώνυμου ἐνοριακοῦ παρεκκλησίου, τὸ ὁποῖο βρίσκεται στὸ Πνευματικὸ Κέντρο τοῦ Ἱ. Ναοῦ. Καθ᾽ ὅλη τὴ διάρκεια αὐτῆς τῆς πανηγύρεως ὁ φιλόθεος λαὸς εἶχε τὴν μεγάλη εὐλογία νὰ ἀσπαστεῖ τεμάχιο τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ τοῦ Ἰατροῦ».

Ὥπως μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς «Οἱ βίοι τῶν Ἁγίων εἶναι τὸ Εὐαγγέλιον ἐφηρμοσμένον. Εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἡ ἐπαναλαμβανομένη εἰς κάθε ἅγιον, ὀλίγον ἢ πολύ, κατὰ τοῦτον ἢ ἐκεῖνον τὸν τρόπον. Οἱ βίοι τῶν Ἁγίων φανερώνουν σαφῶς καὶ ἀποδεικνύουν ὅτι κάθε ἅγιος εἶναι ὁ Χριστὸς ἐπαναλαμβανόμενος». Ὁ π. Πορφύριος ἔλεγε ὅτι ἀκολούθησα τὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ, ὅταν διάβασα τὸν βίο τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου. Ἀλλὰ τὸ ἴδιο καὶ ὁ Γέροντάς μας π. Χαράλαμπος ἄλλαξε τὴν ζωή του, ὅταν διάβασε τὸν βίο τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ νέου. Διαβάστε τοὺς βίους τῶν Ἁγίων, εἶναι οἱ ἀσφαλεῖς πυξίδες πρὸς τὸν Παράδεισο. Δῶστε στὰ παιδιά σας νὰ διαβάζουν Βίους Ἁγίων. Γι᾽ αὐτὸ ἡ Π.Ο.Ε. προσφέρει τοὺς κάτωθι βίους τῶν ἁγίων γραμμένους ἀπὸ τὸν μακαριστὸ π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο στὴν τιμὴ τῶν 15€ ὅλα μαζί, ἀντὶ τῆς τιμῆς τῶν 32€, ποὺ κοστίζουν. 1. ῾Ο ῞Αγιος Ἀργυρός 2. ῾Ο ῞Αγιος Βησσαρίων 3. ῾Η ῾Αγία Ματρώνα 4. Εὐρυτᾶνες Νεομάρτυρες 5. ῞Αγιοι Μάρτυρες Φώτιος καί Ἀνίκητος 6. ῾Ο Μεγαλομάρτυς ᾽Ιάκωβος ὁ Πέρσης 7. ῾Ο ῞Αγιος Νικόλαος ὁ Κορίνθιος 8. ῾Ο ῞Αγιος Μακάριος ὁ Κορίνθου 9. ῾Ο ῞Αγιος Τρύφων 10. ῾Ο ῞Οσιος Διονύσιος ὁ ἐν ᾽Ολύμπῳ 11. ῾Η ῾Αγία Μάρθα 12. ῾Ο ῞Αγιος Ἀχίλλιος 13. ῾Ο ῞Αγιος ᾽Ιωάννης ὁ Δαμασκηνός 14. Αἰτωλοακαρνᾶνες ῞Αγιοι 15. ῾Ο Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Πέρσης 16. ῾Ο Ἅγιος Σεβαστιανός 17. ῾Η ῾Αγία Θεοκτίστη 18. ῾Ο Ἅγιος ῾Ιερόθεος 19. ῾Ο Μάρτυς Ὀνούφριος καί ὁ ῞Οσιος ᾽Ονούφριος 20. ῾Η ῾Αγία Εὐγενία 21. ῾Ο ῞Αγιος Δανιὴλ ὁ Στυλίτης 22. ῾Η ῾Αγία Εὐφημία 23. ῾Ο ῞Αγ. Ἰωάννης ὁ ἐν Ἀγρινίῳ μαρτυρήσας 24. ῾Ο ῞Αγιος Παΐσιος 25. ῾Ο ῞Αγιος Φιλάρετος 26. ῾Ο ῞Αγιος Ἀκίνδυνος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ 27. ῾Ο ῞Αγιος Οἰκουμένιος 28. ῾Ο ῞Αγιος Μύρων 29. ῾Ο ῞Αγιος Ἀμβρόσιος ὁ Μεδιολάνων 30. ῾Η ῾Αγία Κικιλία

Ὁ Παγκοσμιοποιημένος καὶ ἐκκοσμικευμένος τρόπος ζωῆς ἀπειλεῖ καὶ ἐπηρεάζει ἀκόμη καὶ τὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας, ἐτόνισεν εἰς τὴν προσφώνησίν του πρὸς τὸν Πατριάρχην Μόσχας ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς. Ἐνῶ ἀνέδειξε τὴν βαθεῖαν σχέσιν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου μὲ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Μόσχας καὶ τὴν Τσαρικὴν Ρωσίαν.

Ἠμπορεῖ ἡ κυβέρνησις καὶ ἡ Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν νὰ ὑπεβάθμισαν (ὑπὲρ τοῦ δέοντος) τὴν ἐπίσκεψιν τοῦ Πατριάρχου Μόσχας καὶ πασῶν τῶν Ρωσιῶν κ. Κυρίλλου εἰς τὰς Ἀθήνας, ἀλλὰ δὲν συνέβη τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὸ Ἅγιον Ὄρος, εἰς τὸ ὁποῖον ὁ Πατριάρχης ἀνεκοίνωσεν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ἀντιμετωπίζει πολλὰ προβλήματα, ἀλλὰ δὲν ἠθέλησε νὰ κάνη ἀποκαλύψεις. Ἡ ὑποδοχὴ εἰς τὸ Ἁγιώνυμον Ὄρος ἔλαβε «ξεχωριστὴν διάστασιν» εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Βατοπαιδίου, εἰς τὴν ὁποίαν ὁ Καθηγούμενός της ἀνέμενεν εἰς τὴν εἴσοδον τὸν Πατριάρχην μαζὶ μὲ τοὺς 120 Μοναχούς. Πατριάρχης καὶ Καθηγούμενος ἐνηγκαλίσθησαν καὶ ἀντήλλαξαν ἀσπασμοὺς καὶ θερμοὺς λόγους διὰ τὴν προσφορὰν τῆς Ἱ. Μονῆς Βατοπαιδίου εἰς τὴν ἀναγέννησιν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὴν Ρωσίαν. Ἡ προσφώνησις τοῦ Καθηγουμένου Παραθέτομεν τὴν προσφώνησιν τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου, Ἀρχιμανδρίτου Ἐφραίμ, πρὸς τὸν Πατριάρχην Μόσχας κ. Κύριλλον:

«Μὲ πολλὴ χαρὰ καὶ ἰδιαίτερη συγκίνηση σᾶς ὑποδεχόμεθα σήμερα στὴν Ἱ. Μονή μας. Εἶναι ἀκόμα νωπές οἱ μνῆμες μας, ἄν καί ἔχει περάσει περίπου ἑνάμισι ἔτος, ἀπό τήν ἐπίσκεψη τῆς Ἁγίας Ζώνης στήν Ρωσία, τοῦ σημαντικοτέρου κειμηλίου τῆς Ἱ. Μονῆς μας. Ἡ Ἁγία Ζώνη παρέμεινε στὴ Ρωσία γιὰ 40 ἡμέρες. Σ᾽ αὐτὸ τὸ διάστημα περιφέρθηκε σὲ 15 πόλεις, ὅπου πολλοὶ πιστοὶ μπόρεσαν νὰ τὴν προσκυνήσουν καὶ ἐνισχυθοῦν πνευματικά. Ἡ προσέλευση τῶν πιστῶν ἦταν τόσο μεγάλη, ὥστε ἔκτοτε νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς ἡ μεγαλύτερη εἰρηνικὴ συγκέντρωση λαοῦ τοῦ 20οῦ καὶ 21ου αἰώνα παγκοσμίως. Σχεδὸν τέσσερα ἑκατομμύρια ἄν θρωποι προσκύνησαν τὴν Ἁγία Ζώνη, ποὺ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς περίμεναν στὴν σειρὰ πάνω ἀπὸ 17 ὧρες. Πολλὰ θαύματα ἔγιναν κατὰ τὴν περιοδεία τῆς Ἁγίας Ζώνης, ἀλλὰ καὶ συνεχίζουν νὰ γίνονται καὶ ἰδιαίτερα θαύματα τεκνοποίησης. Μάλιστα σὲ μερικὲς περιοχὲς ἡ Ἁγία Ζώνη συνέβαλε στὴν ὕφεση τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος – τὰ στατιστικὰ δείχνουν μία ἀνεξήγητη αὔξηση τῶν γεννήσεων… Θυμᾶμαι, Ἁγιώτατε, ὅτι κατὰ τὸ τέλος τῆς περιοδείας τῆς Ἁγίας Ζώνης στὴν Μόσχα εἴχατε δηλώσει χαρακτηριστικὰ στὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης: «Γίναμε μάρτυρες τῆς μεγάλης δύναμης τοῦ ρωσικοῦ ὀρθόδοξου λαοῦ». Ὄντως ἡ δύναμη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μεγάλη ἀκόμη καὶ στὶς ἡμέρες μας, καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ὡς ἡ πολυπληθέστερη ἔχει μία μεγάλη ἰσχὺ καὶ ἐπιρροὴ σήμερα σὲ ὅλο τὸν κόσμο.

Ἡ σύνδεσις

Δὲν θὰ λησμονήσουμε καὶ τὴν ἄμετρη συμπαράστασή σας στὴν πρόσφατη δοκιμασία μας, γιὰ τὴν ὁποία σᾶς εἴμαστε εὐγνώμονες. Ἡ σύνδεση αὐτή, τῆς Ἱ. Μονῆς μας μὲ τὴν Ρωσία, ποὺ ἔγινε μὲ τὴν Ἁγία Ζώνη, ἀλλὰ καὶ τώρα μὲ τὴν ἐπίσκεψή Σας στὴν Ἱ. Μονή, εἶναι ἡ αἰτία νὰ ἀνανεωθοῦν οἱ παλαιότερες ἱστορικὲς σχέσεις. Κατὰ τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, ἡ Ρωσία βοήθησε ἐπανειλημμένα τὴν Ἱ. Μ. Βατοπαιδίου ἀλ λὰ καὶ ὅλο τὸ Ἅγιον Ὄρος, τοῦ ὁποίου τὴν πνευματικὴ δικαιοδοσία ἔχει τὸ Πάνσεπτο Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο. Σʼ αὐτὸ πολὺ συνετέλεσε τόσον ἡ παρουσία τοῦ Βατοπαιδινοῦ μοναχοῦ, Ὁσίου Μαξίμου τοῦ Γραικοῦ τὸν 16ο αἰώνα καθὼς καὶ ἄλλων φωτισμένων λογίων ἁγιορειτῶν πατέρων κατὰ διαφόρους καιροὺς στὴν ρωσικὴ ἐπικράτεια. Ὁ Ὅσιος Μάξιμος ὁ Γραικὸς ὡς ἐξέχουσα μορφὴ λογίου καὶ ἐναρέτου Ἁγιορείτου μοναχοῦ, κατόπιν αἰτήσεως τοῦ Μεγάλου Ἡγεμόνα Βασιλείου Γ´ καὶ τοῦ Μητροπολίτου Μόσχας Βαρλαάμ, ἀλλὰ πρωτίστως μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, συνεχίζει μὲ τὴν παρουσία του στὴν Ρωσία τὸ μεταφραστικὸ ἔργο τῶν Ἁγίων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου, γενόμενος ἔτσι ἕνας ἀπὸ τοὺς φωτιστὲς τοῦ ρωσικοῦ λαοῦ. Στὸ ἀρχεῖο τῆς Ἱ. Μονῆς μας σώζεται χειρόγραφο στὰ σλαβονικὰ μὲ ὁμιλίες τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ποὺ μεταφράστηκε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Μάξιμο τὸν Γραικὸ καὶ γράφτηκε ἀπὸ τὸν μαθητὴ του Σιλβανὸ στὴν Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σεργίου τὸ 1524. Ἐπίσης, σώζεται ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας, τὴν ὁποία δώρησε ὁ Μέγας Ἡγεμὼν Βασίλειος Γʼ πρὸς τὸν μοναχὸ Νεόφυτο, Προηγούμενο τῆς Ἱ. Μονῆς Βατοπαιδίου, ὁ ὁποῖος συνόδευσε τὸν Ὅσιο Μάξιμο στὴν Ρωσία τὸ ἔτος 1517. Τὸν 17ο αἰώνα σὲ μία περιοδεία του στὴν Ρωσία ὁ πρώην Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἅγιος Ἀθανάσιος Πατελάρος, πρῶτος κτήτορας τοῦ Κελλίου τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, τῆς μετέπειτα Σκήτης τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στὴν πόλη Χαρκώφ. Τὸ ἅγιο Λείψανό του σώζεται ἄφθορο, ἁγιάζοντας καὶ στηρίζοντας μὲ τὴν παρουσία του τὸν ρωσικὸ λαό. Τὸ 1771 μεταβαίνει στὴν Ρωσία, μετὰ τὴν ἀποτυχία τῆς ἐξεγέρσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ ὑπὸ τὴν ἡγε-

σία τοῦ Ρώσου Ναυάρχου Ὀρλώφ, γιὰ νὰ ἀποφύγει τὸ μένος τῶν Τούρκων, ὁ πρώην Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Σεραφεὶμ ὁ Β´, ὁ καὶ δεύτερος κτήτωρ τοῦ ἀνωτέρου Κελλίου τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου. Ὁ Πατριάρχης Σεραφεὶμ ἔχαιρε τῆς προσωπικῆς ἐκτιμήσεως καὶ προστασίας τῆς αὐτοκράτειρας τῆς Ρωσίας Ἐλισάβετ. Ἐκοιμήθη στὴν Ρωσία περὶ τὸ 1776. Στὴ δεκαετία τοῦ 80 τοῦ 18ου αἰώνα ὁ Εὐγένιος Βούλγαρης, ὁ καὶ χρηματίσας Σχολάρχης τῆς περιφήμου Ἀθωνιάδος Ἀκαδημίας, μετὰ τὴν ἀποχώρησή του ἀπὸ τὴν Ἀθωνιάδα μεταβαίνει μαζὶ μὲ τὸν ἐξίσου λόγιο μαθητή του Νικηφόρο Θεοτόκη στὴν Ρωσία. Ἐκεῖ ὑπὸ τὴν εὔνοια τῆς αὐτοκράτειρας Αἰκατερίνης Β´ ἀναπτύσσουν τὰ θεολογικὰ γράμματα. Κατόπιν ἐκλέχθησαν Μητροπολίτες Χερσῶνος. Στὸ Σκευοφυλάκιο τῆς Ἱ. Μονῆς σώζεται τὸ ὠμοφόριο τοῦ Νικηφόρου Θεοτόκη, δῶρο τῆς Αἰκατερίνης Β´. Τὸν 18ο αἰώνα ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Βατοπαιδινός, Ἐπίσκοπος καὶ ἱδρυτὴς τῆς Μαριουπόλεως συνοδεύει τὸ διωκόμενο ποίμνιό του ἀπὸ τὴν τούρκικη Κριμαία στὴν Ρωσικὴ αὐτοκρατορία, γιὰ νὰ ἀποφύγει τὶς δοκιμασίες τῆς τουρκικῆς δουλείας. Ἀφοῦ ποίμανε γιὰ ἀρκετὰ χρόνια τὸ ποίμνιό του στὴν νέα του πατρίδα, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ἀφήνοντας τὸ ἅγιό του Λείψανο πρὸς ἁγιασμὸ τοῦ Ρωσικοῦ λαοῦ. Τὸ 1826 ὁ Τσάρος Ἀλέξανδρος ὁ Α´ ἐπιβραβεύει τὸν Εἰρηνουπόλεως καὶ Βατοπαιδίου Γρηγόριο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἔξαρχος τῆς Ἱ. Μονῆς στὰ ὑπὸ ρωσικὴ κατοχὴ μετόχια τῆς Βεσσαραβίας γιὰ τὴν φιλανθρωπικὴ καὶ πνευματική του προσφορὰ στοὺς ἐκεῖ πιστούς. Ἀπὸ τὸ 1890 μέχρι καὶ τὸ 1932 ζοῦν στὴν Μόσχα ὡς ἡγούμενοι τοῦ Πατριαρχικοῦ Μετοχίου τοῦ Ἁγίου Σεργίου οἱ λόγιοι καὶ ἐνάρετοι ἱερομόναχοι Ἰάκωβος Δημόπουλος καὶ ὁ ἀνεψιός του Βασίλειος, θρέμματα καὶ ἀναστήματα τῆς Ἱ. Μονῆς Βατοπαιδίου. Ὁ πατὴρ Ἰάκωβος ἔχαιρε ἰδιαιτέρας ἐκτιμήσεως τοῦ τελευταίου Τσάρου τῆς Ρωσίας Νικολάου. Παρέστη στὴν ἐνθρόνιση τοῦ τσάρου Νικολάου ὡς πατριαρχικὸς ἐκπρόσωπος. Στὸ Σκευοφυλάκιο τῆς Ἱ. Μονῆς σώζεται ὁλόχρυσος ἐπιστήθιος σταυρὸς μὲ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ τσάρου Νικολάου τοῦ Β´, καθὼς καὶ 4 χρυσοΰφαντες ἱερατικὲς στολὲς καὶ 3 διακονικές, δῶρο τοῦ τσάρου κατὰ τὴν ἡμέρα τῶν γάμων του καὶ τῆς ἐνθρονίσεώς του πρὸς τὸν Προηγούμενο Ἰάκωβο Δημόπουλο Βατοπαιδινό.

Διασώζονται τὰ χρυσόβουλα

Στὸν ἐσωνάρθηκα τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς μας σώζονται οἱ φορητὲς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας, δῶρο τοῦ τσάρου τῆς Ρωσίας Μεγάλου Πέτρου τοῦ ἔτους 1690. Μεταξὺ πολλῶν ἀμφίων ρωσικῆς προελεύσεως, τὰ ὁποῖα διαφυλάσσονται στὸ Σκευοφυλάκιο τῆς Ἱ. Μονῆς, πρέπει νὰ σημειώσουμε τὸ ἐπιτραχήλιο, δῶρο τοῦ τσάρου τῆς Ρωσίας Θεοδώρου Ἰβάνοβιτς τοῦ ἔτους 1585, καθὼς δὲ καὶ τὰ χρυσοκέντητα λάβαρα τῆς Αὐτοκράτειρας Αἰκατερίνης τῆς Β´. Στὸ Εἰκονοφυλάκιο τῆς Ἱ. Μονῆς διασώζεται ἕνας πολὺ μεγάλος ἀριθμὸς εἰκόνων γύρω στὶς 1.500 ρωσικῆς προελεύσεως ξεκινώντας ἀπὸ τὸν 16ο αἰώνα. Θεωρεῖται μία ἀπὸ τὶς πλουσιότερες συλλογὲς ρωσικῶν εἰκόνων ἐκτὸς Ρωσίας.

Αὐτὸ δείχνει τὴν πνευματικὴ σχέση Ρωσίας καὶ Ἱ. Μ. Βατοπαιδίου.

Ἄλλαι ἱστορικαὶ μαρτυρίαι

Ἀρκετὰ ἀργυρᾶ σκεύη καὶ λειψανοθῆκες ἔχουν κατασκευαστεῖ στὴν Μόσχα εἴτε μὲ δωρεὲς Ἑλλήνων ἢ Ρώσων πιστῶν, ὅπως π.χ. α) ἡ λειψανοθήκη τῆς Τιμίας Ζώνης τοῦ ἔτους 1818, β) οἱ πλαϊνοὶ ἐπάργυροι πολυέλαιοι τοῦ Καθολικοῦ, δωρεὰ τῶν κατοίκων τῆς νήσου Σαντορίνης τοῦ 1830, γ) οἱ ἐπίχρυσες ἀργυρὲς ἐπενδύσεις τῶν εἰκόνων τοῦ τέμπλου τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς, τοῦ 1857 διὰ ἐπιστασίας τοῦ Ἱερομονάχου Θεοδωρήτου Βατοπαιδινοῦ. Στὸ ἀρχεῖο τῆς Ἱ. Μονῆς μας διασώζονται χρυσόβουλα τῶν Τσάρων Θεοδώρου Ἰβάνοβιτς (1632), Ἀλεξίου Μιχαήλοβιτς (1653–6), Ἰωάννου Ἀλεξέγκεβιτς (1680) καὶ Μεγάλου Πέτρου (1688), οἱ ὁποῖοι χαρίζουν χρηματικὲς δωρεὲς στὴν Ἱ. Μονὴ γιὰ τὶς ποικίλες ἀνάγκες της ἢ ζητοῦν ἢ ἐπιτρέπουν περιοδεῖες ἁγίων Λειψάνων στὴν Ρωσικὴ ἐπικράτεια. Στὴν Ἱ. Μονὴ διαφυλάσσεται ἕνας πολὺ μεγάλος ἀριθμὸς ρωσι κῶν ἐγγράφων τοῦ 19ου αἰώνα, ποὺ ἀφοροῦν τὴν Σκήτη τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου. Τὸ ἔτος 1842 ἡ Ἱ. Μονὴ Βατοπαιδίου παραχωρεῖ τὸ βατοπαιδινὸ κελλὶ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου σὲ Ρώσους μοναχούς, ἐνῶ τὸ 1849 μὲ τὴν ἔγκριση τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου καὶ τὴν συγκατάθεση τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ τῆς Ἱ. Μονῆς, μετατρέπεται ἀπὸ κελλὶ σὲ Σκήτη μὲ τὶς ἐνέργειες καὶ τὴν παρουσία τοῦ Ρώσου Πρίγκηπος καὶ Προξένου στὴν Κωνσταντινούπολη Ἀνδρέου Μουράβιεφ. Στὸ Σκευοφυλάκιο τῆς Ἱ. Μονῆς μας σώζονται μία χρυσοκέντητη στολὴ τοῦ Ἀνδρέου Μουράβιεφ καὶ ἕνα ἀρχιερατικὸ ἐγκόλπιο. Ἀμφότερα εἶναι δῶρα τοῦ ἰδίου τοῦ πρίγκηπος στὴν Ἱ. Μονή: τὸ πρῶτο κατὰ τὴν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ἐπίσκεψή του, καὶ τὸ δεύτερο πρὸς τὸν Μητροπολίτη πρώην Ἀδριανουπόλεως Γρηγόριο, ἐφησυχάζοντα τότε στὴν Ἱ. Μονή μας καὶ ὁ ὁποῖος ἐκπροσώπησε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ τὴν Ἱ. Μονὴ στὴν τελετὴ τῆς μετατροπῆς ἀπὸ κελλὶ σὲ Σκήτη. Σίγουρα εἶναι καὶ ἄλλες πολλὲς οἱ ἱστορικὲς μαρτυρίες, ποὺ φανερώνουν τὴν σχέση τῆς Ἱ. Μονῆς μας μὲ τὴν Ρωσία. Αὐτό, ποὺ μποροῦμε νὰ ἐπισημάνουμε εἶναι ὅτι ἦταν δεδομένη ἡ μεταξὺ τῶν Βατοπαιδινῶν Πατέρων καὶ τοῦ Ρωσικοῦ κλήρου καὶ λαοῦ, κοινωνία καὶ ἑνότητα. Ζοῦμε σὲ μία ἐποχή, ποὺ ὁ παγκοσμιοποιημένος καὶ ἐκκοσμικευμένος τρόπος ζωῆς ἀπειλεῖ καὶ ἐπηρεάζει ἀκόμη καὶ τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ἀξίες ἀμφισβητοῦνται, οἱ παντὸς εἴδους κρίσεις πληθαίνουν καὶ αὐξάνονται. Εἶναι καιρός, ποὺ ἐπιβάλλεται ἡ ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας, ὥστε νὰ φανεῖ τὸ μεγαλεῖο της ὡς ἡ πραγματικὴ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ αὐθεντικὸς τρόπος ζωῆς γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο. Εἶναι καιρός, ποὺ πρέπει ἡ Ὀρθοδοξία νὰ προβάλλει τὴν ἀληθινὴ παγκοσμιότητά της καὶ νομίζουμε ὅτι σὲ αὐτὸ μπορεῖτε νὰ συμβάλετε ἐσεῖς Ἁγιώτατε, ὡς Προκαθήμενος τῆς πολυπληθέστερης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ἐπιτρέψτε Ἁγιώτατε, νὰ εὐχηθοῦμε, τὸ τετραήμερο αὐτὸ προσκύνημά σας στὸ Ἅγιον Ὄρος νὰ ἀποβεῖ πνευματικὰ ὠφέλιμο τόσο γιὰ ἐσᾶς ὅσο καὶ γιὰ τὴν τιμία συνοδεία σας καὶ ἐποικοδομητικὸ ἀπὸ κάθε ἄποψη».

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΜΟΣΧΑΣ: ΜΕΓΑΛΗ Η ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ

Ὁ Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος εἰς τὴν ἀντιφώνησίν του ἐξέφρασε τὴν συμπαράστασίν του εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον διὰ τὰ τρέχοντα γεγονότα εἰς τὴν Τουρκίαν. Συμφώνως δὲ πρὸς τὸ «Ἁγιορείτικον Βῆμα»:

«Ἡ ὅλη παρουσία του καὶ οἱ λόγοι, ποὺ ἐκφώνησε ὁ Πατριάρχης Κύριλλος στὴν Ἱερὰ Κοινότητα, στὶς Ἱ. Μονές καὶ στὶς Σκῆτες ἦταν σεμνὴ καὶ οἱ ἀναφορές του ἦταν κυρίως ἱστορικές. Ἀπὸ τοὺς λόγους αὐτούς, ποὺ ἐκφωνήθηκαν, διαφάνηκε ἡ μεγάλη ἀγάπη τῶν ρώσων πιστῶν πρὸς τοῦ Ἁγιορεῖτες μονάχους, οἱ ὁποῖοι μεταλαμπάδευσαν τόν Ἁγιορείτικο μοναχισμὸ στὴν ἀχανῆ χώρα τῆς Ρωσίας. Ἀναγνώρισε τὴν ἑλληνικὴ καταγωγὴ τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου καὶ ὑπογράμμισε ὅτι τὴν Ὀρθόδοξη πίστη τὴν ἔλαβαν ἀπὸ τὸ Ὀρθόδοξο Βυζάντιο. Τὸ Ἅγιο Ὄρος γιὰ τὸν Πατριάρχη εἶναι ἕνας τόπος κατάθεσης τῶν προβλημάτων τῆς ψυχῆς τῶν πιστῶν, ποὺ ἔρχονται ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης, γιὰ νὰ ἐναποθέσουν τὶς ἀγωνίες, καὶ τὶς θλίψεις τους μπροστὰ στὰ εὐλαβῆ σεβάσματα, τὶς θαυματουργὲς εἰκόνες (ὅπως ἡ Παναγία ἡ Πορταΐτισσα), τὰ τίμια Λείψανα, ποὺ φυλάσσονται στὶς Ἱ. Μονὲς καὶ στὰ Ἱερὰ καθιδρύματα τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ τὴν Τιμία Ζώνη τῆς Θεοτόκου, τὸ σημαντικότερο κειμήλιο τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Μὲ ἀλλὰ λόγια εἶναι ἕνας τόπος ἁγιασμοῦ καὶ ἄντλησης δυνάμεων,

γιὰ νὰ ξεπεράσουν τὰ διάφορα προβλήματα ἐπανερχόμενοι στὶς οἰκίες τους καὶ στοὺς χώρους ἐργασίας τους. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ ὅτι οἱ μεγάλοι Στάρετς τῆς Ρωσίας, ὅπως ὁ Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, εἶχαν πάντα ὡς πρότυπο ζωῆς τὸ Ἅγιο Ὄρος. Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος ὁ Ἐσφιγμενίτης ἦταν ἐκεῖνος, ποὺ ἔδωσε τὸ ἔναυσμα καὶ τὴ μοναχικὴ ἔμπνευση σὲ χιλιάδες Ρώσους πιστοὺς καὶ ὀργάνωσε τὰ κοινοβιακὰ μοναστήρια στὴ Ρωσία. Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Βελιτσκόφσκι, ἀφοῦ εἶχε ἀσκητέψει σὲ πολλὰ καθιδρύματα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, δίδαξε ἐπανερχόμενος στὴν Πατρίδα του τὴν νηπτικὴ προσευχή. Ὅλα αὐτὰ τὰ μετέφερε ὁ μακαριότατος Πατριάρχης στὶς ὁμιλίες του μὲ πολλὴ συγκίνηση καὶ εἶπε ἐπίσης ὅτι ὁ Ρωσικὸς λαὸς δὲν ξεχνᾶ τὴν πνευματικὴ βοήθεια, ποὺ προσέφεραν οἱ Ἕλληνες Ἁγιορεῖτες Πατέρες κατὰ τὴ διάρκεια τῆς τουρκοκρατίας στὸν Ρωσικὸ λαό. Ἐντύπωση προκάλεσε, ποὺ ζήτησε ἀπὸ τοὺς Ἁγιορεῖτες νὰ προσεύχονται γιὰ τοὺς πιστοὺς τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ μή ξαναπεράσουν τοὺς πειρασμούς, ποὺ πέρασαν στὸ πρόσφατο παρελθόν. Καθώς, ὅπως φάνηκε ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ Πατριάρχη Μόσχας, ἡ σημερινὴ ρωσικὴ ἐκκλησία ἀντιμετωπίζει δυσκολίες, ποὺ δὲν θέλησε νὰ ἀποκαλύψει. Καὶ αὐτὸ ἦταν τὸ μήνυμα καὶ ἡ παράκλησή του τῆς ἐπίσκεψής του πρὸς τοὺς Ἁγιορεῖτες μοναχούς».

Σελὶς 6η

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ – ΗΘΙΚΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΠΤΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΤΟ ΠΛΕΟΝ ΦΟΒΕΡΟΝ, Η ΠΩΛΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (2ον.–Τελευταῖον)

Τέτοιο φαινόμενο, τέτοια ἐκτροπὴ καὶ ἠθικὴ κατάντια δὲν ξανὰ ἔγινε. Ἡ γνώση ἡ πληροφορία ὅτι κάποτε κληρικοὶ πωλοῦσαν τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα (Θ. Κοινωνία) τοῦ Χριστοῦ παραμένει ὡς τὸ κατ᾽ ἐξοχὴν στίγμα ἠθικῆς καταπτώσεως, ποὺ «τρυπάει τάρταρα». Χωρὶς ἄλλο θὰ πρέπει νὰ μέτρησε κατὰ πολὺ στὸ Θεὸ γιὰ τὸ ὅτι τελικὰ «ἑὰλω ἡ Πόλις». Ἀβίαστα θὰ ἔλεγα ὅτι ἐνῶ ἡ ἐποχή μας δὲν ἔχει σχέση μὲ τέτοιο παράπτωμα, ὅμως βαρύνεται ὡς πρὸς τὴ μετάδοση τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων σὲ πιστούς. Προεκτείνεται λοιπὸν τὸ θέμα σὲ ἄλλο ἐπίπεδο καὶ εἶναι ἐκεῖνο τῆς μεταδόσεως. Ὁ ἱερὸς Ἰωσὴφ ὁ Βρυέννιος στὴ συνέχεια τοῦ λόγου προεκτείνει τὸ θέμα τῆς θείας Κοινωνίας, βάζοντας τὸ θέμα στὴ θέση του ὡς πρὸς τὸ πῶς πρέπει νὰ προσέρχονται οἱ πιστοὶ μὲ βάση τοὺς ὑφισταμένους Κανόνας καὶ νὰ μὴ μεταδίδονται τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων ἀνεξελέκτως. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι στὸν καιρόν μας προκειμένου νὰ φανοῦμε ἀρεστοὶ καὶ ὄχι αὐστηροί, ὅτι δῆθεν οὕτω πῶς βοηθοῦμε ἔνοχες ψυχές, παραβαίνουμε Κανόνες καὶ κατὰ κανόνα θὰ ἔλεγα μὲ εὐκολία προσφέρουμε τὴν θεία Κοινωνία. Ἐδῶ νοητὸν ὁ λόγος γιὰ ἐκείνους ποὺ προσέρχονται σὲ πνευματικοὺς πρὸς ἐξομολόγηση καὶ μάλιστα περὶ ἀρχαρίων στὸ Μυστήριο. Ἀναφέρει σ᾽ αὐτὸ ὁ Βρυέννιος ὅτι: «…Ἐὰν οὕτω ποιῶμεν, μέλλει πᾶς ὁ κόσμος ἀπολέσθαι λοιπόν; Ἐὰν γὰρ τὸν πόρινον ἔτη τόσα τῆς κοινωνίας κωλύσωμεν, καὶ τὸν μοιχὸν καὶ τὸν ἀνδροφόνον, κατὰ τοὺς θείους κανόνας, μέλλουσιν ἅπαντες εἰς ἀπόγνωσιν ἐμπεσεῖν; ῍Ω τῆς ἀναισθήτου ταύτης καὶ ἀναισχύντου ἀπολογίας! Οὐχ ὅταν κωλύσῃ (ἐμποδίση) τις αὐτούς, ὡς τοῖς ἁγίοις δοκεῖ, ἀπόλλωνται οἱ Χριστιανοί, ἀλλ᾽ ὅταν κατὰ τὴν ἐσφαλμένην ἡμῶν διάκρισιν μεταδῶμεν αὐτοῖς ἀναξίοις οὖσι τῶν φρικτῶν μυστηρίων». Μεγάλο τὸ θέμα ἁπλῶς ἐδῶ μὲ πνευματικὸ ἐνδιαφέρον ἀναφέρεται. Ὁ λόγος πρὸς στιγμὴν στὸν Μέγα Βασίλειο: «προδοσία τῆς ἀληθείας καὶ ἐπιβουλὴ τοῦ κοινοῦ καὶ ἐθισμὸς πρὸς ἀδιαφορίαν κακῶν, ἡ πρὸς τοὺς πονηροὺς ἐσχηματισμένη χρηστότης ἐστίν… Καὶ ὅρα μὴ παραδὼς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ εἰς χεῖρας ἀναξίων (στὸ μετὰ φόβου). Μὴ δὲ ἐντραπῆς τινα τῶν ἐνδόξων ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ· καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν εἰς ὅποιους οἱ θεῖοι Κανόνες οὐκ ἐπιτρέπουσι, μὴ μεταδίδου. Ἐὰν δὲ μὴ ἐπιστρέψωσι, καὶ αὐτοῖς οὐαί, καὶ τοῖς μεταδιδοῦσιν αὐτοῖς». Καταπέλτης ὁ λόγος τοῦ Μεγάλου. Πόσο καὶ πόσοι ἔνοχοι σ᾽ αὐτὸ εἴμεθα σήμερα; Συμπληρώνει ὁ ἱερὸς Βρυέννιος: «…Πᾶς δ᾽ ὁ σωθῆναι βουλόμενος ἐξ ὑμῶν τοῦτο καὶ σκόπει καὶ ποίει περὶ σαυτοῦ ἐπειδὴ οὐδεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν ᾅδην ἐξ αἰῶνος, διὰ τὸ μὴ φθάσαι κοινωνῆσαι… μυρίοι (ἀναρίθμητοι) δὲ κατῆλθον διὰ τὸ ἀναξίως μεταλαβεῖν. Δοκίμαζε πρῶτον σαυτόν, ὡρισμένον τοῖς ἁγίοις Πατράσιν ἐφ᾽ ἑκάστῳ ἁμαρτήματι χρόνον τηρῶν· ἢ κἂν γοῦν τριετίαν τοὐλάχιστον, καὶ οὕτω προσέρχου μετὰ φόβου καὶ τρόμου, ὅταν αἴρης (ἀνοίγεις) τὰ χείλη μεταλαβεῖν τὴν μερίδα τῶν ἁγίων, ὡς ἁπτόμενον ἄνθρακα δέξασθαι· ὡς ἐξ αὐτῆς τῆς πλευρᾶς τοῦ Δεσπότου τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐκμυζῶν· ἐφρίξατε ἀκούσαντες; Ἐπὶ τῶν ἔργων μοι τὸν φόβον τοῦτον ἐνδείξασθε… κρεῖσσον γὰρ ἡ ἀντοχὴ τούτου μετ᾽ εὐλαβείας καὶ φόβου, εἴ-

Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟ∆ΡΟΜΟΥ

περ ἡ μετάληψις μετὰ τόλμης καὶ ἀναξιότητος, πίστευσον». Καὶ τοῦτο ὁ ἱερὸς Βρυέννιος: «Εἰσὶν ἄνδρες τε καὶ γυναῖκες εἰς τὸ αὐτὸ πάθος, καὶ εἰς διάφορα πίπτοντες κατ᾽ ἐνιαυτόν, δι᾽ ὅλου λέγω τοῦ χρόνου ζῶντες ἠθικῶς ἀτάκτως, καὶ ἅμα· κατὰ δὲ τὰς ἡμέρας τῶν Μεγάλων Ἑορτῶν, ψιλῷ λόγῳ, καὶ προσχήματι μόνον μετανοήσαντες δῆθεν μεταλαμβάνουσιν. Ὅταν δὲ παρέλθουν αὗται μακρᾶ ἕξεις τυραννούμενοι, εἰς ἐκεῖνο τὸ σύνηθες πάθος οἱ αὐτοὶ ὀλισθαίνουσιν· ἔστι γὰρ φιλεπίστροφον· ἀπατᾷ δὲ αὐτοὺς ἡ τοῦ Θεοῦ ἀνοχὴ καὶ μακροθυμία». Μεγάλο θέμα θίγει ἐδῶ. Τοῦτο σήμερα γιὰ πολλοὺς εἶναι ὡσὰν κανόνας, κακίστη συνήθεια. Λόγῳ ἡμερῶν κοινωνοῦν ἀπὸ μιὰ προτροπή, καὶ ὁ ὄγκος αὐτῶν δὲν ἔχει σχέση μὲ τὸ μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως. Κοντολογῆς ἕνας κόσμος σήμερα ζεῖ μὲ ψευδαισθήσεις, ἐπαναπαύεται ἀφοῦ καὶ στὶς ἑορτὲς κοινωνεῖ. Τὸ θέμα γιὰ τὴν προσέλευση στὸ ποτήριο τῆς ζωῆς ὁδηγεῖ στὸν καιρὸ μας σὲ κακὸ ἐκκλησιαστικὸ κατεστημένο. Καὶ αὐτὸ εἶναι πλέον οἱ καθιερωμένες θεῖες Λειτουργίες πρὶν ξημερώσει τὴν Μ. Πέμπτη, Μ. Σάββατο καὶ παραμονὴ τῶν Χριστουγέννων, προκειμένου νὰ κοινωνήσουν οἱ ἐργαζόμενοι. Κτυπητὸ λειτουργικὸ ἀτόπημα, τὸ ὁποῖον παρὰ τὰ δημοσιεύματα τοῦ γράφοντος στὸν «Ο.Τ.» τοῦτο συνεχίζεται, σὲ ὅλες σχεδὸν τὶς πόλεις καὶ ὅπου ὑπάρχουν τοὐλάχιστον δύο ἱερεῖς στὶς ἐνορίες. Τὸ σκεπτικὸ αὐτῆς τῆς καθιερώσεως δεκαετίες τώρα εἶναι ἡ διευκόλυνση τῶν ἐργαζομένων, ὡσὰν νὰ μὴ ὑπάρχουν οἱ κυριώνυμες ἡμέρες πρὸς προσέλευση στὴ Λατρεία καὶ Θ. Κοινωνία. Ἔτσι ἐκεῖνος τὰ πρωϊνὰ ἕνας κόσμος ὁλόκληρος κοινωνεῖ στὰ κλεφτά» καὶ βιαστικά. Ἐκτελεῖ τὴν πλέον σπουδαία ἐπαφή του μὲ τὰ θεῖα τόσο ἀνορθόδοξα. Κατὰ κανόνα χωρὶς ἐξομολόγηση, καθότι οἱ λίγοι σχετικὰ σήμερα, ποὺ φθάνουν στὸ «λουτρὸ τῆς ψυχῆς», δὲν κοινωνοῦν οὕτω πῶς καὶ ἀλειτούργητοι. Κακῶς ἐννοουμένη οἰκονομία εἶναι αὐτή, καθότι δὲν παρέχει ὑπεύθυνο ποιμαντικὸ ἔργο. Ἂν τοῦτο φρονεῖται πολλάκις κακῶς. Ἔτσι ἐπίσημα οἱ Ταγοὶ τῆς Ἐκκλησίας «τοὺς παίρνουν ὅλους αὐτοὺς στὸ λαιμό τους». Νὰ τονισθεῖ ὅτι Μητροπόλεις σὲ Ἐγκυκλίους (;) ἀναφέρουν κάθε φορὰ καὶ αὐτὴ τὴν ὑποχρέωση τῶν ἐνοριῶν, δηλαδὴ τὶς λειτουργίες αὐτὲς στὰ βαθειὰ χαράματα. Ἱερατικὰ Συνέδρια, ἡμερίδες γιὰ λειτουργικὰ θέματα, πρὸ ἐτῶν συνέβη καὶ «πανελλήνιο Συνέδριο Στελεχῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων» μὲ θέμα: ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ. Ἔχω στὰ χέρια μου τὰ πρακτικὰ αὐτοῦ. Πάμπολλα ἐκεῖ εἰπώθησαν, λέξη γιὰ κατάργηση αὐτῶν τῶν λειτουργιῶν. Πέραν τούτου, στὶς ἑκάστοτε Ἱερὲς Συνόδους ἀλλὰ καὶ στὴν Σύνοδο Ἱεραρχίας δὲν εὑρέθηκε ἕνας Ἀρχιερέας νὰ ὑψώσει φωνὴ λέγοντας, ἀδελφοί, stop αὐτὸ τὸ ἀτόπημα. Ἔχει καὶ ἄλλο μεῖον αὐτὴ ἡ τακτική. Ἀφοῦ τὰ πρωϊνὰ ἐκεῖνα ἀρχίζουν κανονικὰ οἱ θ. Λειτουργίες τοῦ Μ. Βασιλείου, οἱ προσερχόμενοι πρὸς ἐκκλησιασμὸν νοιώθουν ἔντονον σκανδαλισμὸν βλέποντας στὴν ἀκραία θύρα τοῦ ἱεροῦ τὸν ἱερέα, ποὺ ἔκανε τὴ λειτουργία ἄνευ φυσικὰ ἐκκλησιαζομένων, νὰ συνεχίζει νὰ κοινωνεῖ ὅσους ἀκόμη προσέρχονται. Ἀπαράδεκτο καὶ ὡς φαινόμενο τὸ πρᾶγμα, πόσο μᾶλλον ὡς οὐσία. Ἔστωσαν καὶ τὰ ἐδῶ γραφόμενα «κουδούνι» πρὸς Συνοδικὴ – Ἱεραρχικὴ κατάργηση τῶν

ποια ἀπὸ αὐτά, ποὺ εἶπαν, ἔχουν συνάφεια μὲ τὸ δικό μας κόσμο, ἂς τὰ δεχτοῦμε. Ἂν ὅμως «δὲν μᾶς κάνουν», τί μᾶς ἐμποδίζει νὰ τὰ ξεπεράσουμε καὶ νὰ τὰ ἀρνηθοῦμε; «Ἀλλάζουμε τὰ φῶτα» στὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, γιὰ νὰ ξεφύγουν οἱ νέοι μας ἀπὸ τὸν κατηχητισμό. Ὡς πότε θὰ ἔχουμε κλειστὰ τὰ μυαλὰ τῶν παιδιῶν, ὅπως τόσα χρόνια ἔκαναν ἐκεῖνα τὰ παρωχημένα πλέον κατηχητικά; Ἦρθε ὁ καιρὸς νὰ ἀνοιχτοῦμε στὸν ἄλλον, τὸν ξένο, τὸν ἀλλόθρησκο, τὸν ἑτερόδοξο καὶ νὰ τοῦ ποῦμε ὅτι εἶναι ἀδελφός. Τί κι ἄν πιστεύει σὲ ἄλλο θεό; Ὅλες οἱ θρησκεῖες, ὅλοι οἱ θεοὶ εἶναι σεβαστοί! Ἂς σωπάσουν πλέον οἱ ἀντιπαπικοὶ Πατέρες. Ἂς μὴ ἀκουστεῖ ξανὰ ἡ φωνὴ τοῦ πατρο-Κοσμᾶ ἡ ἐλέγχουσα τὸν Πάπα. Ἂς τεθοῦν στὸ περιθώριο οἱ διδασκαλίες τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καὶ οἱ ἀγῶνες τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. Τώρα οἰκοδομεῖται ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη! Ἡ ἀγάπη μεταξὺ ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς ἀνεξαρτήτως θρησκείας καὶ πίστης! Ἂς μὴ μᾶς χωρίσει πλέον καμιὰ διχαστικὴ πατερικὴ φωνὴ καὶ οἱ Σύνοδοι ἂς τεθοῦν στὴν ὑπηρεσία τῆς καταλλαγῆς. Τὰ ἐμπόδια ὅλα ἂς ἀρθοῦν ἀπὸ τὴ μέση. Οἱ Κανόνες τῶν Συνόδων ἂς ἀναθεωρηθοῦν. Οἱ Πατέρες μὲ νέο πνεῦμα καὶ πνοὴ ἂς ἀναγνωστοῦν καὶ μεταπατερικὰ ἂς κριθοῦν. Οἱ ἀντιδρῶντες ἂς καθαιρεθοῦν ἢ μὲ κάθε τρόπο στὸ περιθώριο ἂς τεθοῦν. Εἶναι θεμιτὲς οἱ ἀπειλές, ἂν πρέπει κάποιοι ἐνοχλητικοὶ νὰ πάψουν νὰ μιλοῦν. Ἂν δὲν μποροῦν ἀκόμη τὸ ρυθμὸ τῆς σύγχρονης ζωῆς νὰ ἀντιληφθοῦν, ἂν κολλημένοι στὴν παράδοση παραμένουν, τοὺς πρέπει ἡ ἀπομόνωση καὶ ἡ ἀπόρριψη. Κι ὅμως ὑπάρχουν κάποιοι, ποὺ σὲ ὅλα τοῦτα ἀντιδροῦν. Καλόγεροι ποὺ πῆραν τὰ βουνὰ καὶ νυχθημερὸν τὸ κομποσχοίνι τους τραβοῦν μὲ πόνο γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἐπίσκοποι μακριὰ ἀπὸ τὰ κέντρα ἀποφάσεων, πρεσβύτεροι καὶ μοναχοὶ καὶ κάποιοι ἀκόμη λαϊκοὶ μὲ θάρρος, χωρὶς φόβο μπροστὰ στὶς ἀπειλές, ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι κατὰ τὸ δυνατόν, ἀντιστέκονται μὲ κάθε τρόπο. Γράφουν, μιλοῦν, ἀφυπνίζουν τὸν λαό, τὴν πατερικὴ πεῖρα μεταδίδουν, τὶς ἐπισκοπικὲς ἐκτροπὲς στηλιτεύουν, τὴν κοσμικότητα ἀποδοκιμάζουν. Μπαίνουν στὰ σπίτια τῶν πονεμένων, τῶν ἀσθενῶν, μπαίνουν στὶς φυλακὲς καὶ τὰ νοσοκομεῖα, μιλοῦν μὲ ἀγάπη στοὺς μαθητὲς στὰ σχολεῖα, προσεύχονται, ἀγωνίζονται, ἀγρυπνοῦν καὶ ἀγωνιοῦν. Δίνουν ἀπὸ τὰ δικά τους, μεταδίδουν τὴν πεῖρα τῶν Ἁγίων, βαπτίζουν ὀρθοδόξους τοὺς αἱρετικούς, καλοῦν στὴ σωτηρία τοὺς πλανηθέντες. Οἱ «προοδευτικοὶ» τοὺς λένε ἀκραίους, παραδοσιόπληκτους, φανατικούς, θρησκοφασίστες, ἰδιόρρυθμους, ἀνυπάκουους στὴν ἐκκλησιαστική τους ἀρχή, ἀλλὰ ἐκεῖνοι θαρρετὰ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ συνεχίζουν. Τὸ πλοῖο κλυδωνίζεται. Κάποιοι ρέγχουν ξαπλωμένοι στὸ ἀμπάρι του, κάνοντας πὼς δὲν καταλαβαίνουν τὴν τρικυμία. Θὰ πρέπει νὰ πεταχτοῦν στὴν τρικυμισμένη θάλασσα. Τότε τὸ πλοῖο θὰ πορευτεῖ γαλήνια. Καὶ ἐκεῖνοι ἴσως μάθουν νὰ μὴ νοιάζονται πλέον γιὰ τὴν ξεραμένη κολοκύνθη τῆς ματαιοδοξίας τους, ἀλλὰ γιὰ τὸν πεινῶντα γιὰ νινευϊτικὴ μετάνοια καὶ σωτηρία λαό.

ἀπαραδέκτων αὐτῶν Λειτουργιῶν. Παράλληλα ἀπαιτεῖται μεθόδευση ἐκ μέρους τῶν Ἱερέων δι᾽ ἀνακοινώσεων κ.λπ. Θὰ δώσουμε τέλος μὲ θεολογικὸ καὶ ἐποικοδομητικὸ λόγο τοῦ Χρυσορρήμονος Ἰωάννου, ὠφέλιμο γιὰ κληρικοὺς καὶ λαϊκούς. Εἰς τὸ μὴ ἀναξίως προσέρχεσθαι τοῖς θείοις μυστηρίοις. «…Τί οὖν ἐστί; Πολλοὶ τῆς θυσίας ταύτης ἅπαξ μεταλαμβάνουσι τοῦ ἐνιαυτοῦ, ἕτερος δὲ δίς, ἄλλοι πολλάκις. Πρὸς ἅπαντας οὖν ὁ λόγος ἡμῖν ἔστι χρήσιμος… Τί λοιπὸν τίνας ἀποδεξόμεθα; Οὔτε τούς ἅπαξ, οὔτε τοὺς πολλάκις ἀλλὰ τοὺς μετὰ καθαροῦ συνειδότος, μετὰ καθαρᾶς καρδίας, τοὺς μετὰ βίου ἀμολύντου· οἱ τοιοῦτοι πάντοτε προσέλθωσαν· οἱ δὲ μὴ τοιοῦτοι, μηδὲ ἅπαξ… Τί δὲ ἐστι τὸ ἁμάρτημα; Ὅταν ἀναξίως μετέχωμεν τῶν μυστηρίων, ὁμοίως ἀπολλύμεθα τοῖς χριστοκτόνοις Ἰουδαίοις. Μετὰ φρίκης λοιπὸν προσιέναι. »…Ταῦτα λέγω μετὰ πολλῆς σι γῆς καὶ εὐκοσμίας τῆς ἱερᾶς ἁψώμεθα θυσίας, ἵνα καὶ τὴν ψυχὴν ἐκκαθάρωμεν καὶ τὴν αἰωνίων ἀγαθῶν ἐπιτύχωμεν… Μὴ πρόσεχε δὲ ὅτι ἄρτος ψιλὸς καὶ οἶνός ἐστι· σῶμα γὰρ καὶ αἷμα κατὰ τὴν Δεσποτικὴν τυγχάνει ἀπόφασιν· μὴ ἀπὸ τῆς γεύσεως κρίνῃς τὸ πρᾶγμα, ἀλλ᾽ ἀπὸ τῆς πίστεως πληροφοροῦ ἀνενδοιάστως. Μετὰ πολλοῦ φόβου τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ ὑπόδεξαι… οὐ γὰρ ὡς αἱ λοιπαὶ κοιναὶ βρώσεις εἰς ἀφεδρῶνα χωρεῖ· ἄπαγε, μηδὲ νομίσης τοιοῦτον… Ταῦτα πολλάκις λέγω, καὶ λέγων οὐ παύσομαι… Ἐλεύσεται γὰρ ἡμέρα, ὅτε τὸ θέατρον τοῦ βίου διαλύεται καὶ οὐδεὶς οὐκέτι ἀγωνίζεται. Οὗτος ὁ καιρὸς τῆς μετανοίας, ἐκεῖνος τῆς κρίσεως· οὗτος τῶν ἀγώνων, ἐκεῖνος τῶν στεφάνων. Διεγέρθητε καὶ τῶν λεγομένων ἀκούσατε…».2 Μετὰ πολλῆς «εὐκοσμίας» στὸ «μετὰ φόβου» ἔστω. Σήμερα νὰ ζοῦσε ὁ Χρυσόστομος καὶ νὰ ἔβλεπε τὸ πῶς προσέρχεται ἕνα μέρος τοῦ γυναικείου κόσμου ἀκόμη καὶ στὸ κοινωνεῖν, θὰ ἄστραπτε ὡς πρὸς τὴν ὅλην ἐμφάνισή τους. Ἐμεῖς ἀνεχόμεθα. Ἆραγε ὀρθῶς;

Ὑποσημειώσεις:

1. Ἰωσὴφ Βρυεννίου, τὰ Εὑρεθέντα. Ἐκδόσεις Βασ. Ρηγοπούλου τόμος 2ος Θεσσαλονίκη 1990 σ. 215 – 221. 2. Ἁγίου, Ἰωάννου Χρυσοστόμου P.G. τ. 63, σ. 896–899.

Τὴν 24ην Ἰουνίου ἑορτάζομεν τὸ Γενέσιον τοῦ τιμίου καὶ ἐνδόξου Προφήτου, Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου.

Ἀπολυτίκιον ἑορτῆς- Ἦχος δ´ Προφῆτα καὶ Πρόδροµε, τῆς παρουσίας Χριστοῦ, ἀξίως εὐφηµῆσαί σε οὐκ εὐποροῦµεν ἡµεῖς, οἱ πόθῳ τιµῶντές σε· στείρωσις γὰρ τεκούσης, καὶ πατρὸς ἀφωνία, λέλυνται τῇ ἐνδόξῳ, καὶ σεπτῇ σου γεννήσει, καὶ σάρκωσις Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, κόσµῳ κηρύττεται. Ἀνωτέρω εἰκών ἐκ τῆς Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα Ἁγίου Ὄρους.

ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΔΩΡΕΑΣ ΟΡΓΑΝΩΝ ΣΩΜΑΤΟΣ Η ΡΩΣΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ὑπό τόν ὅρον νά γίνεται ἐνσυνειδήτως καί ἐλευθέρως ὑπό τοῦ δότου Συμφώνως πρός πληροφορίας τοῦ διευθυντοῦ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἠλεκτρονικοῦ πρακτορείου εἰδήσεων «Ρομφαία» κ. Αἰμιλίου Πολυγένη: «"Ἡ δωρεὰ ὀργάνων γιὰ μεταμόσχευση εἶναι θεάρεστη πράξη ἀγάπης καὶ θυσίας, ἀρκεῖ ἡ προσφορὰ αὐτὴ νὰ εἶναι ἀποτέλεσμα ἐνσυνείδητης καὶ ἐλεύθερης ἀπόφασης τοῦ δότη", ἀναφέρει τὸ Συνοδικὸ Τμῆμα γιὰ τὴν Κοινωνία τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας. Ἐπίσης ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία προτρέπει ὅσοι θέλουν νὰ γίνουν δωρητὲς ὀργάνων, διότι ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει "μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ δίνουν σὲ ἄλλους ζωή". "Σήμερα, ἡ Ρωσία ἀντιμετωπίζει ἔλλειψη δωρητῶν ὀργάνων καὶ αὐ-

τὸ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νὰ χαθοῦν πολλοὶ ἄνθρωποι. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ Ἐκκλησία καλεῖ ὅσοι θέλουν νὰ γίνουν δωρητὲς ὀργάνων σύμφωνα μὲ τὸ νέο νομοσχέδιο", προσθέτει τὸ Συνοδικὸ Τμῆμα γιὰ τὶς σχέσεις μεταξὺ Κοινωνίας καὶ Ἐκκλησίας. Τέλος ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία ζητᾶ νὰ ἐνημερωθοῦν ὅλοι γιὰ τὸ θέμα τῶν μεταμοσχεύσεων, τονίζοντας χαρακτηριστικὰ ὅτι καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς θυσιάστηκε, γιὰ νὰ σώσει τὸν κόσμο».

Σημείωσις «Ο.Τ.»: Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί συγκεκριμένως τό ἁρμόδιον Συνοδικόν τμῆμα δύναται νά ἐκδώση μίαν σαφῆ ἀνακοίνωσιν μέ τάς θέσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὡς πρός τό θέμα τῶν μεταμοσχεύσεων;

Ἐξηγήσεις ὑπὸ τῆς ἐνορίας τοῦ Ἁγ. Νικολάου Πευκακίων Ἱ. Ἀρχιεπ. Ἀθηνῶν

ΔΙΑΤΙ ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΩΡΕΑΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΣΩΜΑΤΟΣ ΟΤΑΝ Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΠΕΡΙΕΛΘΗ ΕΙΣ «ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ» Ἀπ. Παῦλος: «Ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις»

Ἡ ἐνορία τοῦ Ἁγ. Νικολάου Πευκακίων τῆς Ἱ. Ἀρχιεπ.Ἀθηνῶν ἐξέδωσεν ἐνημερωτικὸν ἔντυπον, διὰ τοῦ ὁποίου τάσσεται ἐναντίον τῆς δωρεᾶς ὀργάνων σώματος, ὅταν ὁ ἀσθενὴς περιέλθη εἰς κατάστασιν «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου». Εἰς τὸ ἔντυπον ὑπογραμμίζονται τὰ ἀκόλουθα:

«Μέ τό σημείωμά μας αὐτό σᾶς γνωστοποιοῦμε ὅτι ἤδη ἔχει τεθῆ σέ ἰσχύ νέος Νόμος τοῦ Κράτους, πού ὁρίζει ὅτι ὅλοι οἱ Ἕλληνες πολῖτες ἀπό τήν 1η Ἰουνίου 2013 θεωροῦνται ὑποχρεωτικά δότες ὀργάνων καί, ὅταν τυχόν περιέλθουν σέ κατάσταση “ἐγκεφαλικοῦ θανάτου”, οἱ ἰατροί νομιμοποιοῦνται νά λαμβάνουν τά ὄργανά τους χωρίς νά εἶναι ὑποχρεωμένοι νά ζητήσουν τήν συγκατάθεση τῶν οἰκείων τους. Ἀπό τήν ὑποχρεωτική κατάσχεση τῶν σωμάτων τους γιά μεταμόσχευση, ἐξαιροῦνται μόνο ἐκεῖνοι πού θά ὑποβάλουν Ὑπεύθυνη Δήλωση ὅτι ἀρνοῦνται νά γίνουν δωρητές σώματος! *** Μέσῳ τοῦ Περιοδικοῦ μας «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» ἔχετε ἐνημερωθεῖ συστηματικά γιά τό θέμα καί γιά τό ὅτι δέν συμφωνεῖ μέ τίς μεταμοσχεύσεις μεγάλο πλῆθος ἰατρῶν. Ὡστόσο, ἐν ὄψει τοῦ νέου Νόμου, εἴμαστε καί πάλι ὑποχρεωμένοι νά σᾶς ἐνημερώσουμε, ὥστε νά σταθμίσετε τά πράγματα καί νά ἀποφασίσετε ἐλεύθερα, ἐάν θά ἀποδεχθῆτε τήν ἰδιότητα τοῦ δότη ὀργάνων ἤ ὄχι, λαμβάνοντες ὅμως ὑπʼ ὄψιν σας ὅτι ὁ ἐγκεφαλικός θάνατος δέν εἶναι ὁ ὁριστικός θάνατος τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά ἡ ὁρολογία αὐτή δημιουργήθηκε, γιά νά πείθονται οἱ ἄνθρωποι νά δίδουν τά ὄργανά τους πρός μεταμόσχευση πρό τοῦ πραγματικοῦ τους θανάτου, δεδομένου ὅτι μετά τόν ὁριστικό θάνατο τά ἀνθρώπινα ὄργανα εἶναι ἀκατάλληλα πρός μεταμόσχευση. Αὐτό εἶναι ἕνα ἐπί πλέον ἀποδεικτικό τοῦ ὅτι τά ὄργανα λαμβάνονται, ὅταν ἀκόμη ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐν ζωῇ καί ἡ ψυχή βρίσκεται στό σῶμα, τό ὁποῖον σημαίνει ὅτι ὁ Θεός ἔχει τόν τρόπο νά ἐπικοινωνῆ μέ τόν ἄνθρωπο μυστικά καί καρδιακά τίς τελευταῖες αὐτές στιγμές, ἀσχέτως τοῦ ἄν λειτουργῆ ὁ ἐγκέφαλος, ἀφοῦ ὁ νοῦς, πού εἶναι ὁ ὀφθαλμός τῆς ψυχῆς ἑδράζεται –σύμφωνα μέ τήν Ἐκκλησία μας– στήν καρδιά καί ὄχι στόν ἐγκέφαλο. Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὁρίζει σαφῶς: «ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετά δέ τοῦτο, κρίσις». Πῶς λοιπὸν μποροῦμε νά δικαιολογήσουμε δύο θανάτους, ἐγκεφαλικό καί καρδιακό, μέ τά λόγια αὐτά τοῦ Ἁγ. Ἀποστόλου Παύλου ἀλλά καί μέ τήν σαφῆ διακήρυξη τῆς ἰατρικῆς ὅτι τό πρῶ-

ΔΙΑΤΙ ΛΕΓΟΜΕΝ ΟΧΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΩΡΕΑΝ ΟΡΓΑΝΩΝ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου Ζιόμπολα

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΙΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

το ὄργανο, πού σχηματίζεται στόν ἄνθρωπο καί τό τελευταῖο, πού παύει νά λειτουργῆ εἶναι ἡ καρδιά καί ὄχι ὁ ἐγκέφαλος; Ἡ ἰατρική λοιπόν πρέπει νά σταθῆ μέ σεβασμό καί νά γνωρίση τά ὅριά της. Δέν εἶναι Θεός ἡ ἰατρική, οὔτε μπορεῖ νά Τόν ὑποκαταστήση. Ἀφοῦ δέν μποροῦμε νά γνωρίζουμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ποιοί καί πόσοι διάλογοι γίνονται μεταξύ τοῦ Θεοῦ καί τοῦ “ἐγκεφαλικά νεκροῦ” ἀνθρώπου, εἶναι θράσος καί ἀσέβεια τό νά ἐπεμβοῦμε βιαίως καί νά διακόψουμε αὐτούς τούς διαλόγους καί γινόμεθα φονεῖς, ὅταν ἰσχυριζόμενοι ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁριστικά νεκρός, τοῦ ξερριζώνουμε μέ βία τήν καρδιά του! Τά λεκτικά κόλπα, πού χρησιμοποιοῦν οἱ ὑπέρμαχοι τῶν μεταμοσχεύσεων, γιά νά ἀρνηθοῦν ὅτι εἶναι φόνος τό νά θεωρήσουμε τόν ἐγκεφαλικό θάνατο ὡς ὁριστικό θάνατο τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἁπλᾶ κόλπα χωρίς ἀντίκρυσμα, τοὐλάχιστον γιά μᾶς τούς χριστιανούς, πού γνωρίζουμε ὅτι ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἀλλά καί ὁ θάνατος εἶναι μυστήρια, τά ὁποῖα οὔτε ἐξιχνιάζονται οὔτε ἀνακαλύπτονται ἀπό τούς ἐπιστήμονες, ἀλλά ἔχουν ἀποκαλυφθεῖ στήν Ἐκκλησία. Εἴμαστε ὅμως ὑποχρεωμένοι νά σᾶς ἐνημερώσουμε καί γιά ἕνα ἄλλον λόγο. Γιατί μέχρι σήμερα ἔχει γίνει παραπληροφόρηση τῶν χριστιανῶν ἀπό μερίδα ἐκκλησιαστικῶν ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει ταχθεῖ ἐπίσημα ὑπέρ τῶν μεταμοσχεύσεων. Αὐτό εἶναι παντελῶς ἀναληθές. Ἤδη πολλοί Ἱεράρχες τῆς Πατρίδος μας ἔχουν ἀρνηθεῖ τίς μεταμοσχεύσεις καθʼ ὅτι τό θέμα τῶν με-

ταμοσχεύσεων δέν εἶναι μόνο ἰατρικό καί κοινωνικό ἀλλά καί βαθειά θεολογικό, ὅπως ἔχουμε διεξοδικά ἐκθέσει στό ἄρθρο μας «ΟΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ» (Ἐνοριακή Εὐλογία, τ. 107, Μάϊος 2011). Εἶναι ἀνάγκη νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ ὑπερτάτη Ἀλήθεια γιά τόν Θεό, τόν ἄνθρωπο καί τήν κτίση εὑρίσκεται ἐμφανῶς ἤ συσκιασμένη μόνο στήν ἀποκαλυφθεῖσα Θεολογία καί ὄχι στίς ἐπιστῆμες τοῦ κόσμου τούτου καί ἰδίως τοῦ σημερινοῦ. Εἶναι τυχαῖο ἆραγε ὅτι ὅλοι οἱ μεγάλοι Φωστῆρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἦσαν κάτοχοι πολλῶν ἐπιστημῶν, μή ἐμπιστευόμενοι τήν μυωπική ὅραση τῶν χωρίς Θεό ἐπιστημόνων; Θεωροῦμε ὡς εὐλογία τοῦ Θεοῦ τό ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι οὐραγός σέ ἀριθμό δοτῶν, παρά τίς ἀλλεπάλληλες ἐκκλήσεις καί διαφημίσεις τῶν μεταμοσχεύσεων. Ἀποδεικνύεται ὅτι λαός τοῦ Θεοῦ ἀκούει τούς Ποιμένες, πού εἶναι δίπλα του καί γι᾽ αὐτό ἡ εὐθύνη ἡμῶν τῶν πρεσβυτέρων εἶναι τεράστια! Σᾶς καλοῦμε ὅλους νά ἀναλογισθῆτε τήν σοβαρότητα τοῦ θέματος καί νά πράξετε κατά συνείδησιν. Στήν περίπτωση, πού θά ἀποφασίσετε νά ἀρνηθῆτε τήν ἰδιότητα τοῦ δότη ὀργάνων, μπορεῖτε νά συμπληρώσετε τήν Ὑπεύθυνη Δήλωση, πού εὑρίσκεται στό παρόν ἔντυπο καί νά τήν καταθέσετε στόν ΕΘΝΙΚΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ (Ε.Ο.Μ.), Ἀν. Τσόχα 5, Ἀθήνα. ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ἡ Δήλωση ἀρνήσεως δωρεᾶς ὀργάνων δέν ἔχει περιορισμό στήν ἡμερομηνία ὑποβολῆς».

Εὐχαριστήριος ἐπιστολὴ τοῦ Ἀντιοχείας εἰς τὸν Ἀλεξανδρείας διὰ τὴν συμπαράστασιν

Ἐκ τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, ἐξεδόθη τὴν 12ην Ἰουνίου ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις:

«Τὴν 7ην Ἰουνίου 2013 ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πάπας καὶ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καὶ πάσης Ἀφρικῆς κ. Θεόδωρος Β΄ ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐπισκέψεως ἀλληλεγγύης καὶ συμπαραστάσεως πρὸς τὴν δοκιμαζόμενη Ἐκκλησία τῆς Ἀντιοχείας, ἔλαβε τὴν παρακάτω εὐχαριστήρια ἐπιστολὴ ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἀντιοχείας κ. Ἰωάννην Ι΄. Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ἐπιστολῆς ἔχει ὡς ἀκολούθως

Πρὸς Τὸν Μακαριώτατον Πάπα καὶ Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας καὶ πάσης Ἀφρικῆς κ. ΘΕΟΔΩΡΟΝ B´ Μακαριώτατε καὶ Ἅγιε Ἀδελφέ. Ἤλθατε καὶ μᾶς φέρατε δύναμη καὶ χαρά. Δύναμη, διότι αἰσθανθήκαμε ὅτι δὲν εἴμαστε μόνοι, ἀλλὰ ἡ

Ἐκκλησία ἑνωμένη, συμπάσχει τὸ κάθε μέλος της μὲ τὸ ἄλλο. Ἐνῶ ἡ χαρὰ ἦταν ἐκείνη, ποὺ γεμίζει τὶς καρδιές, ὅταν τὰ ἀδέλφια συναντιῶνται. Ἡ ὑποστήριξή σας ἦταν αἰσθητὴ ἀπὸ τὴν συνεχῆ τηλεφωνική μας ἐπικοινωνία, κορυφώθηκε ὅμως μὲ τὴν παρουσία σας ἀνάμεσά μας, γιὰ τὴν ὁποία χαρήκαμε ὅλοι μαζὶ ἐδῶ στὸ εὐλογημένο λόφο τοῦ Balamand. Ἑπομένως, θεωρῶ καθῆκον μου νὰ σᾶς εὐχαριστήσω γιὰ τὴν ἐπίσκεψή σας, ἡ ὁποία μᾶς ἔδωσε τὴ βεβαιότητα ὅτι εἶστε πάντα πρόθυμος νὰ βοηθᾶτε τοὺς Ὀρθοδόξους ἀδελφούς σας. Ἐπαναλαμβάνω τὶς εὐχαριστίες μου, εὐχόμενος ὁ Πανάγαθος Θεὸς νὰ σᾶς δίνει δύναμη στὸ ἔργο τὸ ὁποῖο ἐπιτελεῖτε. Μετὰ πολλῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης † Ὁ Ἀντιοχείας ΙΩΑΝΝΗΣ Ι´

ἀποτελεῖται ἀπὸ τὴν ψυχή, ποὺ συνιστᾶ τὸ πνευματικὸ μέρος τοῦ ἀν θρώπου καὶ τὸν ἐντάσσει στὸν πνευματικὸ κόσμο, καὶ ἀπὸ τὸ σῶμα, μὲ τὸ ὁποῖο ἐντάσσεται στὸν ὑλικό, αἰσθητὸ κόσμο. Εἶναι μείξη καὶ κράση πνεύματος καὶ ὕλης, «σύνδεσμος τῆς ὁρατῆς καὶ ἀοράτου φύσεως». Καὶ τὸ μὲν σῶμα εἶναι ὑλικό, σύνθετο καὶ φθαρτό, ἡ δὲ ψυχὴ εἶναι «οὐσία ζῶσα, ἁπλῆ, ἀσώματος, σωματικοῖς ὀφθαλμοῖς κατ᾽ οἰκείαν φύσιν ἀόρατος, λογική τε καὶ νοερά, ἀσχημάτιστος... ἀθάνατος» (Ἅγ. Ἰωάννης Δαμασκηνός). Ἑπομένως ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ἁπλῆ βιολογικὴ ἐνέργεια τοῦ σώματος, ὅπως εἶναι τῶν ζώων, τὰ ὁποῖα γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ εἶναι θνητόψυχα, δὲν ἐπιβιώνουν μετὰ τὸν σωματικὸ θάνατο, ἀλλὰ εἶναι κτιστή, οὐσία ἀθάνατη μὲ δική της ἐνέργεια. Ὁ θάνατος δὲν εἶναι παντελὴς ἐξαφάνιση τοῦ ὅλου ἀνθρώπου, ἀλλὰ χωρισμὸς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα, τὸ ὁποῖο στὴ συνέχεια, φθείρεται καὶ διαλύεται, ἐνῶ ἡ ψυχὴ ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπάρχει καὶ νὰ ἐνεργεῖ· «Οὐχ ἡ ψυχὴ ἐστιν ἡ ἀποθνήσκουσα, ἀλλὰ διὰ τὴν ταύτης ἀναχώρησιν ἀποθνήσκει τὸ σῶμα» (Μ. Ἀθανάσιος). 2. Σχετικὰ μὲ τὸν χρόνο τῆς ἑνώσεως τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος ἡ Ἐκκλησία δέχεται ὅτι δημιουργοῦνται συγχρόνως· «Ἅμα δὲ τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχὴ πέπλασται, οὐ τὸ μὲν πρῶτον, τὸ δὲ ὕστερον» (Ἅγ. Ἰωάννης Δαμασκηνός). Αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν πλάση κάθε νέου ἀνθρώπου· τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχὴ συνυπάρχουν «ἐξ ἄκρας συλλήψεως». Συνεπῶς τὸ ἔμβρυο εἶναι πλήρης ἄνθρωπος, ἐκ ψυχῆς καὶ σώματος, καὶ πρὶν ἀπὸ τὸν σχηματισμὸ καὶ τὴ λειτουργία τοῦ ἐγκεφάλου. Αὐτὸ καταδεικνύει ὅτι, ὄχι μόνο ὁ ἐγκεφαλικὸς θάνατος ἀλλὰ καὶ ἡ παντελὴς ἔλλειψη τοῦ ἐγκεφάλου δὲν συνεπάγονται ὅτι ὁ εὑρισκόμενος στὶς καταστάσεις αὐτὲς ἄνθρωπος παύει νὰ εἶναι ἔμψυχο καὶ ζωντανὸ ὄν.

Βιολογικὴ ζωὴ καὶ ὕπαρξις ψυχῆς

3. Σχετικὰ μὲ τὸ ποῦ βρίσκεται καὶ πῶς ἐνεργεῖ ἡ ψυχὴ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας διδάσκουν ὅτι ἡ ψυχὴ δὲν ἑδρεύει σὲ συγκεκριμένο ὄργανο, ἀλλὰ εὑρίσκεται σὲ ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ σώματος, ζωοποιοῦσα καὶ κινοῦσα τὰ μέλη. Κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ ἡ ψυχὴ «συνέχουσα τὸ σῶμα, ὅ καὶ ἐκτίσθη, πανταχοῦ τοῦ σώματός ἐστιν, οὐχ ὡς ἐν τόπῳ οὐδ᾽ ὡς περιεχομένη, ἀλλ᾽ ὡς συνέχουσά τε καὶ περιέχουσα καὶ ζωοποιοῦσα τοῦτο, κατ᾽ εἰκόνα καὶ τοῦτ᾽ ἔχουσα Θεοῦ», κατὰ δὲ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Δαμασκηνὸ «ὀργανικῷ κεχρημένη σώματι καὶ τού τῳ ζωῆς αὐξήσεώς τε καὶ αἰσθήσεως καὶ γεννήσεως παρεκτική». 4. Βιολογικὴ ζωὴ χωρὶς τὴν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς μέσα στὸ σῶμα δὲν νοεῖται. Στὴν περίπτωση ἀποκοπῆς, καταστροφῆς ἢ νεκρώσεως ἑνὸς ζωτικοῦ ὀργάνου, ὁπότε ὁ ἄνθρωπος ἐπιβιώνει μὲ ὑποστηρικτικὲς ἐνέργειες, ἐξακολουθεῖ ἡ ψυχὴ νὰ παραμένει συνδεδεμένη μὲ τὸ σῶμα καὶ νὰ ἐνεργεῖ σὲ ἄλλα σωματικὰ ὄργανα. Στὴν κατάσταση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου ἡ ἰατρικὴ κατορθώνει μὲ τὴ βοήθεια τῆς τεχνολογίας νὰ διατηρεῖ τὴ βιολογικὴ ζωή, ἀφοῦ ὁ ὑπόλοιπος ὀργανισμός, πλὴν τοῦ ἐγκεφάλου, λειτουργεῖ. Ἡ διατήρηση τῆς βιολογικῆς ζωῆς προϋποθέτει τὴν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς μέσα στὸ σῶμα καὶ δείχνει ὅτι δὲν λύθηκε ἀκόμη ὁ μεταξύ τους δεσμός, δὲν ἐπισυνέβη δηλαδὴ ὁριστικῶς καὶ καθ᾽ ὁλοκληρίαν ὁ θάνατος. Συνεπῶς ἡ διακοπὴ τῆς ὑποστηρικτικῆς λειτουργίας, ἀκόμη καὶ μὲ τὴν συγκατάθεση τοῦ ἀσθενοῦς, πολὺ περισσότερο ἡ λήψη ὀργάνων γιὰ μεταμόσχευση ἀπὸ τοὺς «ἐγκεφαλικὰ νεκρούς», ἀποτελοῦν ἐνεργητικὴ πρόκληση θανάτου, ἡ ὁποία κατὰ τὴν κανονικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἰσοδυναμεῖ μὲ φόνο, καὶ μάλιστα ἀσθενοῦς καὶ ἀνυπερασπίστου ἀνθρώπου κατ᾽ ἀναλογίαν πρὸς τὴν ἔκτρωση τῶν ἐμβρύων.

Τί λέγουν οἱ Πατέρες καὶ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι

5. Εἰδικώτερα, κατὰ τὸν Ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, ἡ ψυχὴ φανερώνεται μὲ τὸ νὰ ἐνεργεῖ πάνω στὰ μέλη τοῦ σώματος, ἀνάλογα μὲ τὴν δυνατότητα, ποὺ ἔχουν. Κάθε σωματικὸ ὄργανο δέχεται ἐκείνη τὴν ψυχικὴ ἐνέργεια, τὴν ὁποία ἐκ φύσεως ἔχει τὴ δύναμη νὰ ἐκφράσει. Ὅταν δὲ κάποιο ὄργανο ὑποστεῖ βλάβη, ἁπλῶς παύει νὰ ἐκφράζεται ἡ ἀντίστοιχη λειτουργία τῆς ψυχῆς. Ἔτσι, ὅταν στὸν ἐγκεφαλικὸ θάνατο τὸ νευρικὸ σύστημα, σὲ ποικίλο βαθμό, δὲν λειτουργεῖ, δὲν μποροῦμε βέβαια νὰ ἀντιληφθοῦμε τὶς σκέψεις ἢ τὰ συναισθήματα, αὐτὸ ὅμως δὲν ἀποκλείει τὴν ὕπαρξή τους στὸ χῶρο τῆς ψυχῆς. Τὸ περιεχόμενο τῆς συνείδησης παραμένει, ἔστω καὶ ἂν ὑπάρχει ἀδυναμία νὰ ἐκφρασθεῖ. Στὸν «ἐγκεφαλικὰ νεκρὸ» καταργεῖται μὲν ὁ προφορικὸς λόγος, ὄχι ὅμως ὁ ἐνδιάθετος, οὔτε οἱ ἄδηλοι λόγοι. Μὲ ἄλλα λόγια, συνεχίζει νὰ «ἐργάζεται» ἡ νοερά του ἐνέργεια. 6. Κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Δαμασκηνὸ μέρος τῆς ψυχῆς, «τὸ καθαρώτατον», εἶναι ὁ νοῦς, τοῦ ὁποίου ἡ μὲν οὐσία εὑρίσκεται στὴν σαρκικὴ καρδιά, χωρὶς νὰ περικλείεται ἀπὸ αὐτὴν σὰν σὲ ἀγγεῖο, οὔτε πολὺ περισσότερο νὰ ταυτίζεται μὲ αὐτήν, ἀλλὰ ἁπλῶς τὴν χρησιμοποιεῖ ὡς ὄργανο καὶ ὄχημα, ἡ ἐνέργειά του ὅμως στὸν πεπτωκότα ἄνθρωπο εὑρίσκεται στὸν ἐγκέφαλο· στὸν κατὰ φύσιν ἄνθρωπο πρέπει νὰ ἐπανέλθει ἡ ἐνέργεια τοῦ νοῦ στὴν οὐσία της, στὴν καρδιά, ὥστε νὰ παύσει ἡ διάχυση, νὰ ἑνοποιηθεῖ ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸ Θεό. 7. Αὐτὴ ἡ πνευματικὴ καρδιά, «ὁ κρυπτὸς τῆς καρδίας ἄνθρωπος» (Ἀπ. Πέτρος), εἶναι ὁ χῶρος, στὸν

ὁποῖο ἀναπτύσσεται ὅλη ἡ πνευματικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἐκεῖ ἐνοικεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ τὸν καταστήσει «ναὸν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ἀπ. Παῦλος). Ἐκεῖ οὐσιώνεται καὶ ὑποστασιοποιεῖται τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο, τὸ ὁποῖο ὁλοκληρώνεται, ὅταν ὁ ἄνθρωπος φθάσει στὸ «καθ᾽ ὁμοίωσιν». Εἶναι προφανές, ὅτι ἡ ἐσωτερικὴ αὐτὴ πνευματικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ζωὴ συνειδητὴ καὶ χαρισματική, μπορεῖ νὰ εἶναι ἀνεξάρτητη ἀπὸ τὸν ἐγκέφαλο καὶ τὶς λειτουργίες του. 8. Ἡ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους χριστιανικὴ ἀγάπη εἶναι ἀνιδιοτελής, συνειδητή, καὶ ἔχει τὸν χαρακτήρα τῆς θυσίας. Δὲν ἐκτιμᾶται μὲ τὴν ἀντικειμενικὴ ἀξία τοῦ προσφερομένου ἢ μὲ τὴν ἀξία, ποὺ ἔχει αὐτὸ γιὰ τοὺς ἀποδέκτες του, ἀλλὰ μὲ τὸ πόσο στοιχίζει στὸν δότη ἡ προσφορά του, σύμφωνα καὶ μὲ ὅσα διδάσκει ὁ Χριστὸς γιὰ τὸ δίλεπτο τῆς χήρας, μὲ τὸ ἐὰν δηλαδὴ στερεῖται κανεὶς κάτι, ποὺ τοῦ εἶναι χρήσιμο, ἐὰν θυσιάζει κάτι χρήσιμο αὐτός, γιὰ νὰ ὠφεληθεῖ ὁ ἄλλος. Ἐὰν ὅμως ὁ «ἐγκεφαλικὰ νεκρὸς» εἶναι νεκρός, ἡ προσφορὰ τῶν ὁποιωνδήποτε ὀργάνων του στερεῖται τοῦ χαρακτήρα τῆς ἀγάπης, ἐφ' ὅσον αὐτὴ δὲν τοῦ στοιχίζει τίποτε, γιατί προσφέρει ἄχρηστα γι αὐτὸν ὄργανα, δὲν στερεῖται οὔτε θυσιάζει κάτι χρήσιμο γιὰ τὸν ἑαυτό του. Πρόκειται γιὰ πράξη συμφεροντολογική, ἰδιοτελῆ καὶ ἐγωϊστική, διότι περιμένει κανεὶς ἀμοιβὲς καὶ ἀνταπόδοση ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ στερηθεῖ ἢ νὰ θυσιάσει κάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Ἀντίθετα οἱ ἀρετὲς τῆς θυσίας καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον ἐφαρμόζονται ἀπόλυτα στὴν προσφορὰ ὀργάνων ἀπὸ ζῶν τες δότες, ὅταν πρόκειται γιὰ διπλᾶ ὄργανα καὶ ἱστούς ὅπως καί στήν αἱμοδοσία. Προσφέρουν τότε θυσιάζοντες καὶ ἐλαττούμενοι.

Αὐθαίρετος κατάλυσις τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου

9. Δὲν ὑπάρχει μέχρι σήμερα ἀπόλυτη ὁμοφωνία τῶν ἰατρῶν διεθνῶς γιὰ τὸν «ἐγκεφαλικὸ θάνατο». Πολλοὶ ἰατροὶ ἔχουν ἀναπτύξει ἔγκυρη καὶ συγκροτημένη ἐπιχειρηματολογία, περὶ τοῦ ὅτι ὁ «ἐγκεφαλικὸς θάνατος» δὲν συν ιστᾶ τὸν βιολογικὸ θάνατο. Ἠμπορεῖ κανεὶς νὰ ὑποκαταστήσει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἢ νὰ παρεμποδίσει τὴν θαυματουργικὴ ἐπέμβαση τῶν Ἁγίων πρὸς ἐπανόρθωση καὶ θεραπεία ὁποιασδήποτε σωματικῆς βλάβης, ἀκόμη καὶ ἐγκεφαλικῆς; Θὰ δεχθεῖ καὶ θὰ νομιμοποιήσει ἡ Ἐκκλησία ἕνα διαφορετικὸ θάνατο ἀπὸ αὐτόν, ποὺ διδάσκει ἐπὶ αἰῶνες, στηριζόμενη στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ στὴν Πατερικὴ Παράδοση, παρασυρόμενη ἀπὸ ἐπισφαλεῖς παραδοχὲς καὶ προσβάλλουσα τὸ «φοβερώτατον μυστήριον τοῦ θανάτου»; Θά κλείσωμε τά μάτια μας μπροστά στίς καταγεγραμμένες διεθνῶς ἀνανήψεις θεωρουμένων ὡς ἐγκεφαλικά νεκρῶν; 10. Ἡ Χριστιανικὴ Ἠθική, δεχόμενη τὴν ἀλήθεια ὅτι κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου εἶναι μόνον ὁ Θεός, ἐπαινεῖ κάθε ἰατρικὴ προσπάθεια, ὑπὲρ τῆς θεραπείας τῶν πάσης φύσεως ἀσθενειῶν· πιστεύουσα ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι ἀγαθὸ ὑπέρτατης ἀξίας, περιμένει ἀπὸ τοὺς ἰατροὺς νὰ ἐργάζωνται μέχρι τέλους πρὸς διάσωση τῆς ζωῆς κάθε ἀνθρώπου, ἔστω καὶ ἀνιάτως πάσχοντος καὶ ὑποφέροντος ἀπὸ τοὺς πόνους, ἔστω καὶ ἐὰν ἔχουν νεκρωθεῖ ζωτικά του ὄργανα, ὅπως ὁ ἐγκέφαλος. Ἡ ἀσθένεια καὶ ὁ πόνος παίζουν σπουδαῖο παιδαγωγικὸ καὶ σωτηριώδη ρόλο καὶ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζωνται μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐμπιστοσύνη στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. 11. Ἡ ἔννοια τῆς «εἰκαζομένης συναινέσεως» τοῦ ἀσθενοῦς, πού ἐφευρίσκεται μέ τόν νέο νόμο καί εἰσάγεται κατά πρόδηλο παράβαση τῶν ἄρθρων 2 παραγρ. 1 καί 5 παραγρ. 1 τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος ἀποτελεῖ αὐθαίρετη κατάλυση τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Ἡ εἰκαζομένη συναίνεση βρίσκεται σέ ἀπόλυτη ἀντίθεση μέ τήν δωρεά ὀργάνων, ἡ ὁποία εἶναι αὐτόβουλη πράξη, πού δέν εἰκάζεται, ὅπως δέν εἰκάζεται καί ἡ συναίνεση. Ἡ εἰκαζομένη συναίνεση ἑστιάζεται στόν λήπτη καί ἀδικεῖ τήν πράξη τοῦ δότη, τόν ὁποῖο μεταμορφώνει ἀπό πρόσωπο, πού ἀβίαστα δωρίζει σέ ἄτομο, ἀπό τό ὁποῖο αὐθαίρετα ἀφαιροῦμε καί ὁδηγεῖ σέ τραγική ἐκκοσμίκευση, πού θὰ διευκολύνη σέ περαιτέρω ἀμφισβήτηση τῶν ἠθικῶν φραγμῶν, σὲ σχετικοποίηση τῶν ἀφθάρτων καὶ αἰωνίων ἀληθειῶν μὲ τὴν θεοποίηση τῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας καὶ σὲ ὑποκατάσταση τῆς Ὀρθόδοξης ἀπὸ τὴν «μηχανιστικὴ ἀνθρωπολογία».

Β´ Ἰατρικαὶ θέσεις

1. Ἡ ἔννοια τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου, ἡ ὁποία τὸ πρῶτον εἰσήχθη στὴν ἰατρικὴ ὁρολογία καὶ πρακτικὴ τὸ 1968 ἀπὸ τὴν ἐπιτροπὴ τοῦ Harvard, (Χάρβαρντ) καὶ τὰ κριτήρια διαγνώσεώς του εἶναι μεταβαλλόμενα μὲ τάση περιορισμοῦ τους. Ἔτσι ἀρχικὰ περιελάμβανε τὴν κατάπαυση τῶν λειτουργιῶν ὅλου τοῦ νευρικοῦ συστήματος, κεντρικοῦ καὶ περιφεριακοῦ. Τὸ 1981 ἡ ἐπιτροπὴ ἐμπειρογνωμόνων τοῦ Προέδρου τῶν ΗΠΑ μὲ τὸν ἑνιαῖο ὁρισμὸ τοῦ θανάτου περιόρισε τὴν ἔννοιά του στὴ μὴ ἀναστρέψιμη παύση ὅλων τῶν λειτουργιῶν τοῦ ἐγκεφάλου, ἐνῶ ἀπὸ τὸ 1973 στὴ Μ. Βρετανία καὶ ἀπὸ τὸ 1985 στὴν Ἑλλάδα γίνονται ἀποδεκτὰ τὰ κριτήρια τῆς Minnesota (Μιννεσότα), μὲ τὰ ὁποῖα ὁ ἐγκεφαλικὸς θάνατος περιορίζεται στὴ μὴ ἀναστρέψιμη βλάβη τοῦ ἐγκεφαλικοῦ στελέχους. 2. Οἱ λόγοι ἀντικαταστάσεως τῶν κλασικῶν κριτηρίων προσδιορισμοῦ τοῦ θανάτου, ποὺ ἦσαν ἡ μὴ ἀναστρέψιμη διακοπὴ τῆς ἀναπνευστικῆς καὶ καρδιακῆς λειτουργίας, μὲ τὸ κριτήριο τοῦ ἐγκεφαλι-

κοῦ θανάτου ὁμολογεῖται ἀπερίφραστα ἀπὸ τὴν ἐπιτροπὴ τοῦ Harvard πὼς ἦταν α) ὅτι οἱ ἐγκεφαλικῶς νεκροὶ ἀσθενεῖς ἀποτελοῦν «φορτίο» γιὰ τοὺς οἰκείους καὶ τὰ νοσοκομεῖα καὶ β) ὅτι, ἐὰν ἐξακολουθοῦσαν νὰ ἰσχύουν τὰ παλαιὰ κριτήρια τοῦ ὁρισμοῦ τοῦ θανάτου, θὰ ἦταν δύσκολη ἡ ἀπόκτηση ὀργάνων γιὰ μεταμοσχεύσεις, γιατί τά ὄργανα εἶναι ἄχρηστα μετά τήν παύση τῆς καρδιακῆς λειτουργίας τοῦ δότη. 3. Ἡ ἔννοια καὶ τὰ κριτήρια τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου ὁρίζονται αὐθαίρετα· αὐθαίρετη εἶναι ἐπίσης καὶ ἡ διάγνωσή του, καὶ πολλὲς φορὲς ἐπισφαλής, μὲ ἀποτέλεσμα περιπτώσεις ἀσθενῶν, ποὺ χαρακτηρίστηκαν ἐγκεφαλικῶς νεκροὶ νὰ ἀποδειχθεῖ ἐκ τῶν ὑστέρων ὅτι δὲν ἦταν τέτοιοι στὴν πραγματικότητα καί νά ἀνανήψουν. 4. Σὲ ἐγκεφαλικῶς νεκροὺς ἐπιτελοῦνται πολλὲς λειτουργίες, ὅπως· α) ἡ καρδιὰ πάλλει αὐτομάτως, β) οἱ πνεύμονες ἀνταλλάσσουν τὸ ὀξυγόνο καὶ τὸ διοξείδιο τοῦ ἄνθρακος, γ) συνήθως ὑπάρχει ἐπαρκὴς ἀγγειακὸς τόνος, δ) μερικὲς φορὲς ἡ χορηγούμενη τροφὴ πέπτεται ἀπὸ τὸ γαστρεντερικὸ σύστημα, ε) τὰ κύτταρα ἀφομοιώνουν τὶς θρεπτικὲς οὐσίες, στ) τὸ αἷμα κυκλοφορεῖ καὶ ἀπομακρύνει τὰ μεταβολικὰ προϊόντα ἀπὸ τὰ κύτταρα, ζ) τὸ ἧπαρ ἀποτοξινώνει τὸ αἷμα, η) οἱ νεφροὶ διατηροῦν τὸ ἰσοζύγιο τῶν ὑγρῶν καὶ τῶν ἠλεκτρολυτῶν, θ) τὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα καταπολεμεῖ τὶς λοιμώξεις, ι) ὁρισμένοι ἐνδοκρινεῖς ἀδένες ἐξακολουθοῦν νὰ λειτουργοῦν. Ὅλα αὐτὰ καθὼς καὶ ἡ περίπτωση τῶν ἐμβρύων, στὰ ὁποῖα δὲν ἔχει ἀκόμη σχηματισθεῖ ὁ ἐγκέφαλος, δείχνουν, σαφῶς ὅτι καὶ χωρὶς τὸν ἐγκέφαλο τὸ σῶμα μπορεῖ νὰ εἶναι ζωντανὸς βιολογικὰ ὀργανισμός. 5. Ἡ συνείδηση (μὲ τὴν ἰατρικὴ ἔννοια) διακρίνεται στὴν ἐγρήγορση καὶ στὸ περιεχόμενό της, ἡ ἐλαττωμένη δὲ ἐγρήγορση ἐμποδίζει τὴν ἐκτίμηση τοῦ περιεχομένου τῆς συνείδησης. Ἑπομένως στὶς περιπτώσεις ἐγκεφαλικοῦ θανάτου, στὶς ὁποῖες ἔχει κατασταλεῖ ἡ ἐγρήγορση, δὲν μπορεῖ νὰ λεχθεῖ (τοὐλάχιστον πρὸς τὸ παρὸν) τίποτε γιὰ τὸ περιεχόμενο τῆς συνείδησης. Τὸ νὰ θεωροῦνται δὲ νεκροὶ αὐτοί, πού εὑρίσκονται σὲ θεωρούμενη μόνιμη ἀπώλεια τῆς συνείδησης, θὰ μποροῦσε νὰ ὁδηγήσει στὴν φρικτὴ κατάσταση, τέτοιοι ἄνθρωποι νὰ θάπτονται ἢ νὰ καίγονται, ἐνῶ ἀναπνέουν μὲ τὴ δική τους αὐτόματη ἀναπνευστικὴ λειτουργία.

Τὰ συμπεράσματα

Ἑπομένως καὶ μὲ βάση τὰ ὅσα προαναφέρθηκαν: α) Διαπιστώνουμε ὅτι ὁ «ἐγκεφαλικὸς θάνατος», πού ὁρίζει ὁ νέος Νόμος ὡς θάνατο γιά τήν λήψη τῶν σωματικῶν ὀργάνων εἶναι μία κατάσταση ἐννοιολογικῶς καὶ διαγνωστικῶς ρευστή, ὅλο δὲ καὶ περισσότερο ἀμφισβητούμενη. Μᾶλλον πρόκειται γιὰ κλινικὸ κατασκεύασμα, ποὺ ἐξυπηρετεῖ τὴν ἀποσυμφόρηση τῶν μονάδων ἐντατικῆς θεραπείας καὶ τὴν ἀπόκτηση ὀργάνων γιὰ μεταμόσχευση. β) Καὶ ἂν ἀκόμη ἠμποροῦσε νὰ διαγνωσθεῖ ἀναμφισβήτητα ὁλοσχερὴς καταστροφὴ τοῦ ἐγκεφάλου, αὐτὸ δὲν ταυτίζεται μὲ τὸν σωματικὸ θάνατο, ἀφοῦ πάλλεται ἡ καρδιά. γ) Ἐφ ὅσον ἡ ἐσωτερικὴ συνειδητὴ ζωὴ καὶ τὸ πρόσωπο διατηροῦνται, ὅπως οἱ Χριστιανοὶ πιστεύουμε, καὶ μετὰ τὸ θάνατο τοῦ συνόλου σώματος, δὲν ἔχουμε κανένα λόγο νὰ δεχθοῦμε ὅτι αὐτὰ παύουν νὰ ὑπάρχουν ἐπὶ νεκρώσεως μόνο τοῦ ἐγκεφάλου (ἐγκεφαλικοῦ θανάτου). δ) Ἑπομένως ἐπὶ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου δὲν τίθεται θέμα συνειδητῆς ζωῆς καὶ προσώπου ἀλλὰ τὸ μόνο θέμα εἶναι, ἐὰν ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπάρχει ἡ συνάφεια ψυχῆς καὶ σώματος, ἡ ὁποία ὅμως (διατήρηση τῆς συνάφειας) καταδεικνύεται ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ ὑπολοίπου σώματος. ε) Γενικῶς ὡς φιλόστοργος μητέρα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὑπὲρ τῶν μεταμοσχεύσεων, ὅπως καί ὑπέρ τῆς αἱμοδοσίας, μάλιστα στήν Μητρόπολή μας λειτουργεῖ τράπεζα αἵματος μέ 600 φιάλες αἵματος προσφερόμενο δωρεάν σέ ἔχοντας σχετική ἀνάγκη ἀδιακρίτως φυλῆς, ἐθνοτικῆς καταγωγῆς καί θρησκευτικῆς παραδοχῆς. Ἐπειδὴ ὅμως θεωροῦμε τοὺς εὑρισκομένους στὴν κατάσταση τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου» ἀσθενεῖς καὶ ὄχι νεκρούς, σεβόμενοι πλήρως τὴν ἱερότητα, ἴσως καὶ κρισιμότητα γιὰ τὸ αἰώνιο μέλλον, τῶν τελευταίων στιγμῶν τῆς ἐντεῦθεν τοῦ τάφου ζωῆς των, δὲν μποροῦμε νὰ συμφωνήσουμε μὲ τὴν ἀπὸ αὐτοὺς ἀφαίρεση πρὸς μεταμόσχευση τῶν ζωτικῶν τους ὀργάνων καθʼ ἥν στιγμήν πάλλεται ἡ καρδία των. Ἡ μόνη ἠθικὰ καὶ κοινωνικὰ ἀδιάβλητη περίπτωση δωρεᾶς ὀργάνων γιὰ μεταμόσχευση εἶναι ἡ ἀπὸ ὑγιεῖς δότες μεταμόσχευση ἱστῶν ἢ ἑνὸς ἀπὸ τὰ διπλᾶ ὄργανα ἤ μυελοῦ τῶν ὀστέων προκειμένου δὲ περὶ ἀσθενῶν ἢ τραυματιῶν δοτῶν ἡ μεταμόσχευση ὅσων μποροῦν νὰ μεταμοσχευθοῦν μετὰ τὴν μόνιμη παύση τῆς καρδιοαναπνευστικῆς λειτουργίας». Συνεπῶς ἡ ἀπαράδεκτος νομοθεσία τῆς Πολιτείας, πού δέν λαμβάνει ὑπ᾽ ὄψιν αὐτῆς τά ἀνωτέρω καί πού εἰσαγάγει καί τήν λειτουργία ἰδιωτικῶν συμφερόντων Κέντρων Μεταμοσχεύσεων, μέ ὅ,τι ἰδιοτελές αὐτό συνεπάγεται μᾶς ὑποχρεώνει νά προτρέψωμεν τό πλήρωμα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, πρός διασφάλιση τῆς ἱερότητος τῆς ζωῆς του νά προβῆ στίς σχετικές δηλώσεις στά ἁρμόδια Κέντρα Ἐξυπηρετήσεως Πολιτῶν (Κ.Ε.Π.) ὅτι δέν συναινεῖ διά τήν ἐφαρμογή σ᾽ αὐτό τοῦ σχετικοῦ Νόμου. Μέ ὅλη μου τήν ἀγάπη Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ † ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ»

21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

Σελὶς 7η

Π Ε ΡΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦ Ι Λ Ι Α Σ

Διευκρινίσεις ὑπὸ τοῦ Σεβ. Κυθήρων κ. Σεραφείμ

Ἀγαπητὲ κ. Πρόεδρε τῆς Π.Ο.Ε. Τὸ δημοσίευμά μου στὸν «Ο.Τ.», διὰ τὸν ἀείμνηστον Μητροπολίτην Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος κυρὸ Νικόδημο δὲν εἶχε οὐδεμία πρόθεσι νὰ σᾶς λυπήση. Ἀντίθετα, «εὐφρανθῆναι ἔδει καὶ χαρῆναι…». Ὅ,τι ἔγραψα, τὸ ἐξέθεσα ἐν συνειδήσει, διὰ τὴν ἀποκατάστασιν τῆς ἀληθείας καὶ τῆς δικαιοσύνης. Κατ᾽ ἐπανάληψιν ἐτόνισα ὅτι οἱ ἀνακριβεῖς πληροφορίες, ποὺ ἐγράφησαν ἀπὸ τὸν συντάκτη τοῦ ἄρθρου τοῦ «Ο.Τ.» ἦσαν ἄδολες καὶ δὲν εἶχαν κάποια σκοπιμότητα. Συμβαίνει ἐνίοτε αὐτό, ὅταν δὲν γίνεται ἐξονυχιστικὸς ἔλεγχος τῶν πληροφοριῶν. Αὐτὸ τὸ ξεκαθαρίζω σαφῶς στὴν ἐπιστολή μου καὶ γι᾽ αὐτὸ δὲν δικαιολογεῖται ἡ ἀπὸ μέρους σας πικρία. Τὰ ὅσα εἶπε ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης ἔρχονται χρονικὰ μετὰ τὰ ὅσα ἐξέθεσα. Ὅμως καὶ γι᾽ αὐτά, τὰ ὁποῖα λέγει ὁ π. Βασίλειος, εὑρίσκει ὁ κάθε ἀντικειμενικὸς ἀναζητητὴς τῆς ἀληθείας τὶς ἀπαντήσεις στὸ ἐν λόγῳ κείμενό μου, ἀρκεῖ νὰ τὸ ἀναγνώσῃ –μελετήσῃ ἐπισταμένως. Αὐτὲς τὶς διευκρινίσεις ἤθελα νὰ δώσω σὲ σᾶς καὶ τοὺς συνεργάτες σας, ἀγαπητέ μου κ. Πρόεδρε, «ἵνα μὴ λυπῆσθε». Ἡ ἐκτίμησις τῆς προσφορᾶς τοῦ «Ο.Τ.» καὶ τῆς συμβολῆς του γιὰ τὴν διευθέτησι τοῦ «ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος», εἶναι μεγάλη ἀπὸ μέρους μου καὶ δὲν σημαίνει ὅτι, ἐπειδή, λόγῳ τῆς ἐκτάσεως τῆς ἐπιστολῆς μου, δὲν τὸ ἔγραψα, δὲν τὸ ἀναγνωρίζω. Ὑγιαίνετε. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! † Κ.Σ.

Ἡ Δύσις μᾶς ὑπέταξεν πνευματικῶς καί οἰκονομικῶς

Κύριε Διευθυντά, Τήν Κυριακήν 9ην Ἰουνίου τό ἀπόγευμα ὡμίλησεν εἰς τό Πνευματικόν Μερτικοπούλειον Ἵδρυμα τοῦ Κιάτου Κορινθίας ὁ πολιός πνευματικός Ἀρχιμανδρίτης καί πρώην Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Κορίνθου π. Νεκτάριος Μαρμαρινός μέ θέμα τό Πνευματικόν Ἀνάστημα εἰς τήν Ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἐπίσκοπον Ἐφέσου Μᾶρκον τόν Εὐγενικόν, τόν ἄγνωστον ἀγωνιστήν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ ὁποῖος δέν ὑπετάχθη εἰς τόν Πάπαν, προβάλλεται τήν στιγμήν πού πληθαίνουν οἱ φωνές διά ἕνωσιν, μέ πρόφασιν τήν Ἀγάπην ἀπό μεγάλους ἐκκλησιαστικούς ἡγέτας, χωρίς τήν ἔγκρισιν τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος, μᾶλλον ἐν ἀγνοίᾳ Του. Ὁ Γέροντας, πρώην Πρωτοσύγκελλος, ἀνεφέρθη εἰς τούς οἰκουμενιστάς ἐκκλησιαστικούς ἡγέτας, πού ἀγνοοῦν ἐπιδεικτικά τάς Οἰκουμενικάς Συνόδους καί τάς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Δυστυχῶς, ἡ Δύσις μᾶς ἐξηγόρασε καί μᾶς ὑπέταξεν οἰκονομικῶς. Ὁ Αὐτοκράτωρ τοῦ Βυζαντίου Ἰωάννης Παλαιολόγος καί ὁ Πατριάρχης Ἰωσήφ ὁ Β´ ὑπετάχθησαν εἰς τόν Πάπαν, διά νά τούς δώση τρεῖς γαλέρας καί ἑκατό μαχίμους στρατιώτας, διά νά βοηθήσουν τήν Πόλιν. Σήμερα ἐμεῖς θά ὑποταχθῶμεν; Ποιοί ἀποφασίζουν διά ἐμᾶς; Ὁ πατήρ Γέρων (95 ἐτῶν) Νεκτάριος Μαρμαρινός μᾶς προετοιμάζει διά ἀγῶνας καί διωγμούς, ὅπως ἐπί Διοκλητιανοῦ καί Δεκίου. Εἴμεθα ἕτοιμοι νά μαρτυρήσωμεν διά τόν Ἀναστάντα Κύριόν μας; Ὁ Γέρων πατήρ Νεκτάριος κηρύττει καί ἐξομολογεῖ εἰς τήν Ἱ. Μητρόπολιν Κορινθίας ἀπό τήν ἐποχήν τῶν Μητροπολιτῶν Δαμασκηνοῦ Παπανδρέου Ἀρχιεπισκόπου-Ἀντιβασιλέως, Μιχαήλ Ἰωαννίδου Ἀρχιεπισκόπου Βορείου-Νοτίου Ἀμερικῆς, Προκοπίου Τζαβάρα, Παντελεήμονος Καρανικόλα καί τοῦ σημερινοῦ ἀξίου Μητροπολίτου Διονυσίου Μαντάλου. Ἡ μοναδική περιουσία του εἶναι τά ἄμφιά του καί ὁ ἐπιστήθιος σταυρός του (διεμερίσαντο τά ἱμάτιά μου ἐν ἑαυτοῖς). Κτίτωρ πολλῶν Ἱ. Μονῶν καί Μεγάλος Ἀγωνιστής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ἐξομολόγος πνευματικός. Ὁ Κύριος νά τοῦ δίδη χρόνια ὑγείας διά ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς καί καλόν Παράδεισον διά τόν Γέροντα. Ἀμήν. Μετά τιμῆς Ταξιάρχης Καραγκούνης Πλοίαρχος Α´, Κιάτο Κορινθίας

Ἀνάγκη βοηθείας ὑπὸ τῶν πνευματικῶν μας καθοδηγητῶν

Κύριε Διευθυντά, Ἡ ἀστικοποίηση, ποὺ συντελεῖται σταδιακὰ στὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθεῖ σθεναρὰ ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἕλληνες. Μὲ τὰ ἱστορικὰ αἴτια τοῦ φαινομένου, ἔχουν ἀσχοληθεῖ κληρικοί, καθηγητὲς Πανεπιστημίου καὶ τὸ

Διόρθωσις ἡμαρτημένου

Εἰς τό προηγούμενον φύλλον (ἀριθμός 1979) τοῦ «Ο.Τ.» εἰς τόν κεντρικόν τίτλον τοῦ πρώτου θέματος μία λέξις ἀνεγράφη, ἐκ παραδρομῆς, λανθασμένα. Οὕτως ἀντί τῆς σωστῆς ἀναγραφῆς: «ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΙΣ» ἀνεγράφη «ΑΝΑΖΩΟΓΩΝΗΣΙΣ». Ἡ Διεύθυνσις τοῦ «Ο.Τ.» ζητεῖ συγγνώμην ἀπό τό ἀναγνωστικόν κοινόν.

φαινόμενο αὐτὸ δύναται ἀκόμα νὰ μελετηθεῖ μὲ τὴν προτροπὴ τῶν εἰδικῶν ἀπὸ κλῆρο καὶ λαὸ πρὸς ὄφελος τῆς Ἑλληνικῆς Κοινωνίας. Τὸ πρόβλημα τῆς σημερινῆς κοινωνίας εἶναι οἱ δομὲς τοῦ Κράτους, ἐὰν δηλαδὴ σχετίζονται μὲ τὸν κοινοτικὸ τρόπο ζωῆς καὶ ὕπαρξης, ὅπου μέσα ἀπὸ τὸν συνεργατισμὸ (ὁ ὅρος δὲν εἶναι δικός μου τὸν ἄκουσα αὐτὲς τὶς μέρες) μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ ἱερέα καὶ τοῦ δασκάλου οἱ ἄνθρωποι σὲ κάθε τοπικὴ κοινωνία συνεισφέρουν καὶ στηρίζουν τὸ εὐρύτερο κοινωνικὸ περιβάλλον ἢ μὲ τὸ ἐὰν καὶ κατὰ πόσο οἱ δομὲς τοῦ κράτους στηρίζονται στὸν συγκεντρωτικὸ τρόπο ἐπιβολῆς ἐξουσίας, ὁ ὁποῖος ἴσως νὰ ξεχνᾶ τὴν ἐλευθερία, ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος νὰ συναποφασίζει καὶ νὰ ἀνταποκρίνεται ὁ ἴδιος στὰ ὑπάρχοντα προβλήματα τῆς τοπικῆς καὶ τῆς εὐρύτερης κοινωνίας. Μὲ πρόσφατο παράδειγμα τὴν Κύπρο μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι χτυπώντας τὶς οἰκονομίες τῶν κρατῶν χτυποῦν αὐτόματα καὶ αὐτό, ποὺ πρεσβεύουν οἱ λαοί, τὸν τρόπο ζωῆς τους, στὴν συγκεκριμένη περίπτωση χτυποῦν τὴν Ὀρθοδοξία δηλαδὴ τὴν ἐπ᾽ ἀγαθῷ συνύπαρξη τοῦ Νόμου, τῆς παιδείας καὶ τῆς πίστης στὸν Τριαδικὸ Θεό, ἡ ὁποία ἁγιάζει τὸν ἄνθρωπο. Ἐκτιμῶ πὼς δὲν πρέπει νὰ μᾶς ξενίζουν τόσο οἱ δηλώσεις βουλευτῶν τοῦ κοινοβουλίου, ποὺ ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ ὀρθόδοξο πνεῦμα, ὅσο τὸ ἐὰν οἱ ἐκλογικοὶ νόμοι ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἁπλῆ ἀναλογικὴ καὶ μὲ τὸν ἀγώνα τῶν πατέρων μας. Τέλος γιὰ νὰ προοδεύσουμε χρειαζόμαστε τὸν Ἐκκλησιαστικὸ τρόπο ζωῆς καὶ ἀντίληψης νὰ διαπεράσει ἀκόμα πιὸ πολὺ στὴν Ἑλληνικὴ Κοινωνία καὶ νὰ ἐνσωματωθεῖ μέσῳ τῆς ἐνορίας ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ κράτος καὶ τὶς δομές του. Μόνο τότε θὰ καταλάβουμε καλύτερα τί ἀκριβῶς εἶναι ὁ Χριστιανικὸς βίος. Γι᾽ αὐτὸ τὸν λόγο πρέπει νὰ φωνάξουμε καὶ νὰ ἀγωνισθοῦμε καὶ νὰ ζητήσουμε τὴν βοήθεια καὶ τὴν ἀγάπη τῶν πνευματικῶν μας καθοδηγητῶν. Σᾶς εὐχαριστῶ θερμά. Μετὰ τιμῆς Πέτρος Φιλιππάκος

Ἡ ἀνεύθυνος κυρία Ρεπούση

Πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη ἀγωνιστικὴ ἐφημερίδα «Ο.Τ.»

Ἀξιότιμε κ. Διευθυντά, Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι οἱ παροιμίες εἶναι τὸ καταστάλαγμα τῆς ἐμπειρίας καὶ τῆς σοφίας τοῦ λαοῦ μας· ὅτι τὸ κῦρος τους εἶναι αἰώνιο καὶ διαχρονικό· ὅτι συμφέρον μας εἶναι νὰ τὶς λαβαίνουμε σοβαρὰ ὑπόψη μας σὲ κάθε περίσταση καὶ στιγμὴ τῆς ζωῆς μας. Φαίνεται ὅμως ὅτι αὐτὲς τὶς ἀλήθειες κάποιοι συνάνθρωποί μας δὲν τὶς δέχονται καὶ δὲν τὶς ὑπολογίζουν. Ὁ λόγος μου ἀναφέρεται στὴν παροιμία «τὸ δὶς ἐξαμαρτεῖν οὐκ ἀνδρὸς σοφοῦ» καὶ τὴν κ. Ρεπούση. Ἔτσι ἡ κ. Ρεπούση, μετὰ τὸ φοβερὸ βιβλίο τῆς Ἱστορίας ΣΤ´ Δημοτικοῦ καὶ τὸ «συνωστισμὸ» τῆς Σμύρνης, «ξανακτυπᾶ» καὶ προκαλεῖ βάναυσα γιὰ δεύτερη φορὰ (ἆραγε ἡ τελευταία;). Λέγει, λοιπόν: α) Εἶναι «ἐθνικὸς μῦθος» ὁ ἡρωϊκὸς χορὸς τοῦ Ζαλόγγου β)Πρέπει νὰ σταματήσει ὁ ἑορτασμὸς τῶν ἐθνικῶν ἐπετείων στὰ σχολεῖα. γ) Ν᾽ ἀλλάξει ὁ τρόπος ἑορτασμοῦ τῆς Ἐξόδου τοῦ Μεσολογγίου, τῆς ἀναπαράστασης στὸ Κούγκι, τῶν ἐκδηλώσεων γιὰ τὸ Λάβαρο τῆς Ἁγ. Λαύρας κ.ἄ. δ) Ὁ σφαγιασμὸς ἑκατοντάδων χιλιάδων Ποντίων τὴ δεκαετία 1910 δὲν ἦταν γενοκτονία. ε) Νὰ μποροῦν νὰ υἱοθετοῦν παιδιὰ τὰ ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια. Ὅλα αὐτὰ τὴν ἀποδεικνύουν, παρ᾽ ὅτι καθηγήτρια Πανεπιστημίου, «οὐχὶ σοφή», ποὺ τῆς λείπει ἡ εὐθύνη τοῦ δημόσιου λειτουργοῦ, ἡ εὐθύνη τοῦ πολίτη. Ὅμως, ὅλοι ἐμεῖς οἱ φορολογούμενοι πολίτες, ποὺ τὴν πληρώνουμε, ἔχουμε τὴν ἀπαίτηση νὰ μᾶς σέβεται, νὰ μορφώνει τὰ παιδιά μας, ὄχι νὰ τὰ «παραμορφώνει». Διαφορετικά, ἂς ἀλλάξει χώρα. Πουλημένοι πάντα ὑπῆρχαν. Ὅσο γιὰ τὴν πολιτικὴ παράταξη, ποὺ τὴν «καλύπτει», ἂς τὴν χαίρεται. Εὔχομαι μόνο οἱ ψηφοφόροι, ποὺ τὴν ψήφισαν καὶ τὴν ἔκαναν βουλευτή, νὰ μὴ ξανακάνουν τὸ ἴδιο λάθος. Μὲ ἐκτίμηση Γ. Ἀμοιρίδης Κόχραν 17, 65201 Καβάλα

Παροράματα

Κύριε Διευθυντά, Διαβάζοντας στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» (ἀρ. τ. 1974, 3.5.2013) στὴν στήλη τῶν Ἀναγνωστῶν τὴν ἐπιστολή μου «Περὶ τῆς ἑνότητος τῶν Ἐκκλησιῶν» καὶ συγκρίνοντάς το μὲ τὸ ἀντίγραφο τοῦ ἀρχείου μου διεπίστωσα τυπογραφικὸ λάθος ἀπὸ ἀβλεψία καὶ κατὰ τὸν ἀναστάσιμον ὕμνον «…συγχωρήσωμεν πάντα τῇ ἀναστάσει…» καὶ γιὰ τὴν ἀποκατάστασιν τῆς ἀληθείας καὶ περισσότερο γιὰ νὰ μὴ θεωρηθεῖ ὅτι «εἰσάγωμεν καινὰ (παπικὰ) δαιμόνια» παραθέτομεν τὴν ὀρθὴν καὶ πλήρη πρότασιν. «Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν γιὰ τὸ ἴδιο θέμα δύο ἀλήθειες, ὅταν ὁ Χριστὸς ἀποκαλύπτει ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται μόνο ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ οἱ παπικοὶ πιστεύουν ὅτι ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ». Μετὰ τιμῆς Ράπτης Παναγιώτης 24800 Φιλιππιάδα

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

μπροστά τους, στούς ὁμοφυλόφιλους, τόν κόσμο καί τό νοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ συντριπτική πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων δέχεται, παραδέχεται καί νομοτελειακά παραδίδεται στή φυσική ἕλξη τῶν δύο φύλων καί ἀπολαμβάνει τή νόμιμη καί κανονική σχέση. Αὐτό σημαίνει κόσμος. Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου ἀρχετυπικά, ἀπό τήν ἀρχική δημιουργία του, μπορεῖ νά ξεχωρίζει τήν κατά φύση σχέση ἀνδρός καί γυναικός καί νά ἀναπαύεται σʼ αὐτήν. Ἡ ἄλλη νοητική ἐπιλογή εἶναι παρανόηση ἠθελημένη, γιαυτό καί τό ἀποτέλεσμα εἶναι τραγικό. Σύρεται ὁ ἄνθρωπος στό ἀτιμωτικότερο τῶν πα θῶν, τό νά ἀπορρίπτει τή φυσική σχέση μέ τή γυναίκα καί μανιωδῶς νά ἐπιζητεῖ νά ἱκανοποιηθεῖ αὐτόνομα, ἐγωϊστικά, ἀπροϋπόθετα, ὅλως ἀνευλόγητα ἀπό τόν ἄνδρα. Γιαυτό καί κατά τόν ἅγιο Πατέρα, τό πάθος αὐτό εἶναι ἀσυγχώρητο, γιατί δέν χρησιμοποιοῦν οἱ ὁμοφυλόφιλοι τήν κοινή ἀνθρώπινη ἐμπειρία καί τό θεόσδοτο δῶρο τοῦ νοῦ. Εἶναι πολύ λυπηρό σήμερα νά παρασύρονται τά νεαρά ἀγόρια καί κορίτσια ἀπό τίς ἀνόητες καί προκλητικές δηλώσεις ἐπωνύμων ὁμοφυλοφίλων καί ἐγωιστικά φερόμενα νά θέλουν νά «τή σπάσουν», ὅπως λένε, στούς παραδοσιακούς γονεῖς τους, πού δέν μποροῦν μερικοί νά κρύψουν τόν πανικό τους μπροστά σέ μιά τέτοια ὀλέθρια «ἐπιλογή» τοῦ υἱοῦ τους ἤ τῆς θυγατέρας τους. Κανένα κανάλι ὅμως δέν ἀναφέρει, ἔστω σάν εἴδηση τώρα τελευταῖα, τόν πάντοτε ἐλλοχεύοντα κίνδυνο τῆς ἀρρώστιας τοῦ Aids.

Μετεδόθη καί εἰς τάς γυναῖκας

3. Τό ἀκόμα πιό ἀτιμωτικό γιά τούς ἀνθρώπους εἶναι, ὅτι τό ἐξευτελιστικό αὐτό πάθος μεταδόθηκε καί στίς γυναῖκες. Ἐνῷ ἔπρεπε νά ντρέπονται, ὅμως τώρα κάτω ἀπό τήν προπαγάνδα τῆς Νέας Ἐποχῆς, γίνονται ἀναισχυντότερες τῶν ἀνδρῶν, καθώς μπερδεύεται καί καυτηριάζεται, ἰδίᾳ ἐπιμόνῳ βουλήσει, ἡ θεοδημιουργική δύναμη τῆς μητρότητας. Στηριζόμενος ὁ ἱερός πατήρ στήν ἀρχετυπική δημιουργία τοῦ ζεύγους, ὅπως καταγράφεται παραστατικώτατα καί θεοπνεύστως στή Γένεση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ ἄνδρας πρῶτος, ὡς σώφρων κεφαλή, πρέπει νά βοηθάει τή γυναίκα νά ὀρθοφρονεῖ καί νά ὀρθοπρακτεῖ. Ἀντί τούτου τήν παρασύρει στό ἀντίθεο καί ἀπάνθρωπο πάθος τοῦ Σοδομισμοῦ. Καταντάει αὐτή ἡ εὐλογημένη ἀρχῆθεν σχέση μέσα στόν παράδεισο, σέ βδελυρό ἀνταγωνισμό. Ἐνῷ εἶχε ὁρισθεῖ δάσκαλος τῆς γυναίκας ὁ ἄνδρας καί βοηθός ἡ γυναίκα τοῦ ἄνδρα, τελικά γίνονται, ἐκτός Ἐκ κλησίας καί ἐκτός εὐλογίας τοῦ Θεοῦ, ἀνταγωνιστές σέ πολλά ἐπίπεδα καί στά ἔργα τοῦ σκότους καί τῆς αἰσχύνης. 4. Ἡ κατά Χριστόν σύνεση ὑπαγορεύει στόν Ἀπόστολο Παῦλο, ἰσχυρίζεται ὁ ἱερός Χρυσόστομος, νά μιλήσει σεμνά («σεμνῶς εἰ πεῖν»), ἀλλά καί νά διεγείρει («δακεῖν») τόν ἀκροατή. Πρόσεξε, λέγει ὁ ἱερός Πατήρ: «οὐ γάρ εἶπεν ὅτι ἠράσθησαν καί ἐπεθύμησαν ἀλλήλων, ἀλλʼ ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους». Τό ρῆμα ἐξεκαύθησαν (=κάηκαν) δηλώνει ὄχι μιά ἐρωτική δυνατή ἐπιθυμία. Δηλώνει καύση ἀσυγκράτητη καί ἀνικανοποίητη. Αὐτό τό ρῆμα σέ παθητικό ἀόριστο τό χρησιμοποιεῖ, γιά νά δηλώσει τήν πάντοτε ἀνικανοποίητη ἐρωτική ὁμοφυλοφιλική ἐπιθυμία ἀνάμεσα στίς γυναῖκες. Ὕστερα τό μεταφέρει καί στούς ἄνδρες μέ τήν συμπλήρωση τῆς λέξεως ἀσχημοσύνη, γιά νά δηλωθεῖ ἡ καταπάτηση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ καί ἡ προσβολή πού γίνεται καί στό ἴδιον φῦλο καί στό ἕτερον φῦλο. Καί τά δύο ἐξευτελίζονται, ἀφοῦ οἱ σχέσεις ἀλλήλων εἶναι ἐντελῶς διεστραμμένες. Καταπατοῦν τούς ἐκλεκτούς φυσικούς ἐρωτικούς νόμους τοῦ Θεοῦ, καταντροπιάζουν καί τό δικό τους φῦλο καί τό ἕτερο φῦλο πού περιφρονοῦν καί γιαυτό ἐγκαταλείπονται πλήρως ἀπό τό Θεό φτάνοντας στίς χειρότερες, στίς πιό ἀνήκουστες καί ἀξιοθρήνητες, τάχα ἐρωτικές, σεξουαλικές συμπεριφορές. Κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο οὔτε τά ἄγρια ζῷα δέν ξεπερνοῦν τά ἑτεροφυλικά ἐρωτικά ὅρια. Ζοῦν κατά τήν ἐρωτική φύση καί ὁρμητικότητα πού τούς ἐνέβαλε ὁ πάντων Δημιουργός Θεός, γιά τό σκοπό διαιώνισης τοῦ εἴδους. Σχετική μείωση τῆς ἀγριότητός τους ἐπιτυγχάνεται κατά τή συνεύρεση, κάποια οἰκειότητα, ἡμερότητα καί ἐκτόνωση.

Ἐλλειματική αὐτογνωσία

5. Σύμφωνα μέ τήν «κατʼ εἰκόνα καί καθʼ ὁμοίωση» πλάση τοῦ πρώτου ζεύγους ἀπό τήν προσωπική βουλή τοῦ Θεοῦ ἔπρεπε νά ζοῦν σέ μία τέλεια συζυγική ἑνότητα. Αὐτή τή φιλανθρωπότατη βουλή τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἐφθόνησε ὁ Διάβολος καί, εὐκαιρίας δοθείσης, ἀπό τήν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, ἐνέβαλε ἔχθρα σέ κάθε ἕνα ἐκ τῶν συζύγων μέ σκοπό νά συντριφθεῖ αὐτή ἡ εὐλογημένη ἑνότητα. Σάν ἀκραία ἐπίπτωση αὐτῆς τῆς ἔχθρας, ἐμφανίζεται καί στόν ἄνδρα καί στή γυναίκα τό ἀτιμωτικό καί μανιῶδες πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας μέ ἀποτέλεσμα νά μή εἰσέρχονται στό εὐλογημένο μυστήριο τοῦ Γάμου καί νά μή μετέχουν στό θεῖο σχέδιο τῆς δημιουργίας, πού πραγματώνεται μέ τήν τεκνογονία. 6. Κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, οἱ τύποι αὐτοί θά ἔπρεπε νά ἦσαν οἱ δυστυχέστεροι τῶν ἀνθρώπων καί οἱ πιό ἀξιοθρήνητοι κι ἄν ἀκόμα ἦσαν ἐπιτυχημένοι σʼ ὅλα τά λοιπά ἐπίπεδα τῆς παρούσης ζωῆς. Ὅμως εἶναι τόσο ἐλλειμματική ἡ αὐτογνωσία τους καί τόσο ὀγκώδης ἡ οἴησή τους, πού αὐτοε-

πιδεικνύονται καί αὐτοπροβάλλονται ὡς οἱ εὐτυχέστεροι τῶν ἀνθρώπων, ἐνῷ οἱ ἄλλοι, οἱ φυσιολογικοί εἶναι κατʼ αὐτούς ἄρρωστοι καί καταπιεσμένοι. Ἀπερίφραστα ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυστόστομος ἰσχυρίζεται ὅτι ἤδη ζοῦν ὑπαρξιακά τήν κόλαση καί σίγουρα τούς ἀναμένει ἡ αἰώνια γέενα τοῦ πυρός. Ἔχει τήν πλατιά καί βαθιά ἐμπειρία τοῦ ἱεροῦ ἐξομολογητηρίου, μέσα στό ὁποῖο, ὅσο κιʼ ἄν θέλουν νά ὑποκριθοῦν, δέν μποροῦν τελικά νά κρύψουν τό βαθύ πόνο τους καί τά αἵματα, πού στάζουν ἀπό ὅλα τά σημάδια τῆς καρδιᾶς τους. Διαπιστώνουν σέ κάποια ὥρα εἰλικρινείας, ὅτι ἀποδεδειγμένα εἶναι ἀνέφικτη καί ἀπραγματοποίητη αὐτή ἡ ἀπατηλή ὁμοφυλοφιλική συντροφικότητα. Γιά νά γίνει ὁ ἅγιος πιό πιστευτός περιγράφει δύο παραδείγματα πολύ περίεργων ἀνθρώπων. Εἶδε κάποτε, λέγει, ἕνα νέο γυμνό μολυσμένο ἀπό τό βοῦρκο νά ὑπερηφανεύεται ὅτι εἶναι καθαρός καί καλοπλυμένος. Ἐπίσης ἄκουσε ὅτι κάποια νέα κοπέλλα κλεισμένη μέσα σʼ ἕνα σπίτι, ἦταν καταδικασμένη νά ἔχει σχέση μέ ἕνα ζῷο καί νά δηλώνει ὅτι χαίρεται. Αὐτός πού τήν ἐξανάγκαζε, ἰσχυρίζεται ὁ ἅγιος, ὅτι εἶναι χειρότερος ἀπό δολοφόνο, γιατί κατέστρεφε καί τήν ψυχή της καί τό σῶμα της. Πόσο ἀνώμαλος γίνεται ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἀπομακρύνεται ἀπό τόν ἀληθινό ἐν Τριάδι Θεό καί τή σῴζουσα Ἐκκλησία Του! Πολύ ἀνόητα σήμερα παγιδεύονται νέοι ἄνθρωποι, ἀλλά καί ἄλλων ἡλικιῶν στά δίκτυα γοητευτικῶν ἀνθρώπων, πού τούς παρασύρουν ὕπουλα στό Σοδομισμό. Δέν ὑπάρχει λέει ὁ ἅγιος, πιό φοβερό πρᾶγμα ἀπό τήν προσβολή αὐτή. «Καί γιά νά μάθεις πόσο μεγάλο κακό εἶναι αὐτό, ἄν κάποιος ἐρχόταν καί σοῦ ὑποσχόταν ἀπό ἄνθρωπο νά σέ κάνει σκύλο, ἄραγε δέ θά τόν ἀπέφευγες σάν κακοῦργο; Ἀλλά νά, δέν ἔκανες τόν ἑαυτό σου σκύλο ἀπό ἄνθρωπο, ἀλλά κάτι πιό ἀτιμωτικό ἀπό τό ζῷο αὐτό. Γιατί ὁ σκύλος εἶναι χρήσιμος, ἐνῷ αὐτός, πού μοιάζει μέ πόρνη δέν εἶναι χρήσιμος πουθενά…» Ἄν ἀπειλοῦσε κάποιος τούς ἄνδρες, ὅτι μπορεῖ νά τούς κάνει νά συλλαμβάνουν, νά κυοφοροῦν, νά γεννοῦν, νά περνοῦν περίοδο λοχείας, τί θά ἔκανες, πῶς θά ἀντιδροῦσες, θά χάλαγες τόν κόσμο ἀπό τίς φωνές σου γιά τά περίεργα ἤ θά λούφαζες παθητικά, φοβικά, κομπλεξικά;

Σόδομα καί Γόμορρα

7. Στή θεόπνευστη καί ἰσοστάσια μέ τήν Καινή Διαθήκη, στήν Παλαιά Διαθήκη περιγράφεται ἀναλυτικότατα καί πολύ ζωντανά ἡ φοβερή κατάσταση πού εἶχε δημιουργηθεῖ στήν κοινωνία τῶν Σοδόμων καί τῶν Γομόρρων, λίγο πρίν ἀπό τήν ἔκχυση τῆς δικαίας ὀργῆς τοῦ Θεοῦ καί τῆς ὁλοκληρωτικῆς καταστροφῆς αὐτῶν τῶν ἀρχαίων πόλεων πού κάποτε ἤκμαζαν. Παραθέτουμε ἕνα χαρακτηριστικό ἀπόσπασμα μεταφρασμένο, γιά νά συνειδητοποιήσουμε πόσο ἀλλοτριώνεται ἀτομικῶς ὁ ἤ ἡ ὁμοφυλόφιλος, ὁ ἐρωτικός τους σύντροφος καί ὅλο τό περιβάλλον πού ἀνέχονται, δέχονται ἤ παραδέχονται μέ κάθε ἄνεση τήν ἐπικοινωνία μαζί τους σέ ὅλα τά ἐπίπεδα ζωῆς. Τό μόλυσμα εἶναι μεταδοτικό, ἐφόσον γίνεται ἀποδεκτό, γιά λόγους «εὐγενείας» ἤ γιά νά μή θεωρηθοῦμε ρατσιστές. Τό ἐν Χριστῷ ἀνοσοποιητικό σύστημα ἀσθενεῖ, ἡ ψυχολογία τῶν νέων μας ἐπηρεάζεται καί οἱ δαιμονικές συνθῆκες βρίσκουν ἔδαφος γιά νά καπηλευθοῦν χώρους, ψυχές, νοοτροπίες, εὔκολους συντρόφους. Γένεση ιθ΄ «1. Ἐνῷ ὁ Κύριος συνωμιλοῦσε ἀκόμη μέ τόν Ἀβραάμ, οἱ δύο ἄγγελοι, πού ἐχωρίσθησαν ἀπό αὐτούς, ἔφθασαν εἰς τά Σόδομα κατά τό βράδυ, διά νά ἐκτελέσουν τήν ἐντολήν πού ἔλαβαν ἀπό τόν Θεόν. Παρʼ ὅλον ὅτι ἐτελείωσε ἡ ἡμέρα, ὁ Λώτ ἐκάθητο κοντά εἰς τήν πύλη τῶν Σοδόμων ἕτοιμος νά προσφέρη φιλοξενίαν, διότι ἐγνώριζε τήν κακότητα καί τό ἀφιλόξενον τῶν Σοδομιτῶν. Ὅταν εἶδε τούς δύο ἀγγέλους, ἐσηκώθη ἀπό τήν θέσιν του καί ἔτρεξε πρός συνάντησίν των καί τούς ἐπροσκύνησε μέ τό πρόσωπον εἰς τήν γῆν, ἄν καί δέν ἐγνώριζε ὅτι ἦσαν ἄγγελοι 2. καί τούς εἶπε: «Κύριοι, νά περάσετε, παρακαλῶ, εἰς τό σπίτι τοῦ δούλου σας, καί διανυκτερεύσετε κοντά μου καί πλύνετε τά πόδια σας, πού εἶναι κουρασμένα καί λερωμένα ἀπό τήν ὁδοιπορίαν, καί ἀφοῦ σηκωθῆτε ἐνωρίς αὔριον τό πρωί συνεχίζετε τόν δρόμον σας». Οἱ δύο ἄγγελοι ὅμως ἀπάντησαν: «Ὄχι· θά περάσωμεν τήν νύκτα εἰς τήν πλατεῖαν τῆς πόλεως, εἰς τό ὕπαιθρον». 3. Ὅταν ὁ Λώτ εἶδεν ὅτι ἀρνοῦνται ἐπέμεινε· τούς ἐβίαζε μέ παρακλήσεις καί τούς ἐπίεζε μέ ἱκεσίες νά δεχθοῦν τήν πρόσκλησίν του. Οἱ δύο ἄγγελοι, κατόπιν τῆς ἐπιμονῆς του, ὑπεχώρησαν, ἐλοξοδρόμησαν καί ἐμβῆκαν εἰς τό σπίτι του. Καί ὁ Λώτ τούς παρέθεσε δεῖπνον· τούς ἔδωκε νά πιοῦν, τούς ἔψησεν εἰς τήν φωτιάν ἄζυμες κουλοῦρες καί ἔφαγαν. 4. Προτοῦ ὅμως κοιμηθοῦν οἱ δύο φιλοξενούμενοι, οἱ Σοδομῖτες, ἀπό τοῦ νεωτέρου μέχρι τοῦ γεροντοτέρου, ὅλος ἀνεξαιρέτως ὁ λαός τῶν Σοδόμων, ἐκύκλωσαν τό σπίτι τοῦ Λώτ. 5. Καί ἐνῷ ἐστέκοντο ἔξω ἀπό αὐτό, ἐφώναζαν πρός τόν Λώτ καί τοῦ ἔλεγαν: «Ποῦ εἶναι οἱ δύο ἄνδρες πού ἦλθαν τήν νύκτα εἰς τό σπίτι σου; Βγάλε τους ἔξω, παράδωσέ τους εἰς ἡμᾶς διά νά ἀσελγήσωμεν εἰς αὐτούς»! 6. Ὁ Λώτ ἐβγῆκε ἔξω ἀπό τήν πόρταν καί ἦλθε πρός αὐτούς καί ἐπειδή ἐφοβεῖτο διά τήν ἀσφάλειαν τῶν ξένων ἐτράβηξε πίσω του τήν πόρτα, ὥστε νά κλείση καλά. 7. Καί τούς εἶπε: «Ἀδελφοί· κατʼ οὐδένα τρόπον, καθόλου δέν πρέπει νά προβῆτε εἰς αὐτήν τήν αἰσχράν πρᾶξιν. 8. Διά νά

καθησυχάσετε τήν ἔξαρσιν τῆς μανίας σας καί διά νά εἶναι ἐλαφροτέρα ἡ ἁμαρτία πού τολμᾶτε, ἔχω δύο θυγατέρες παρθένους, πού δέν ἐγνώρισαν ἄνδρα, μέσα εἰς τό σπίτι· θά σᾶς παραδώσω αὐτές καί χρησιμοποιήσετέ τες ὅπως σᾶς ἀρέσει· χορτάσετε τήν πονηράν ἐπιθυμίαν σας μέ αὐτές. Μόνον μή ἀδικήσετε τούς δύο ἄνδρες, πού φιλοξενῶ, διά νά μή θεωρηθῶ ἐγώ αἴτιος τῆς προσβολῆς αὐτῆς· διότι ἐμβῆκαν εἰς τό σπίτι μου κάτω ἀπό τά δοκάρια τοῦ σπιτιοῦ μου, ὡς φιλοξενούμενοι, καί πρέπει νά τούς προστατεύσω. 9. Οἱ ἀκόλαστοι ὅμως Σοδομῖτες τοῦ ἀπάντησαν: «Φύγε ἀπό ἐκεῖ· δέν εἶσαι μόνιμος κάτοικος ἐδῶ. Ἦλθες ἀπό ἄλλην χώραν, μένεις μαζί μας ὡς ξένος καί θέλεις νά γίνεις δικαστής καί κριτής μας; Τώρα λοιπόν θά κακοποιήσωμεν περισσότερον ἐσένα παρά τούς φιλοξενουμένους σου». Καί ὥρμησαν ὡς λύκοι κατά τοῦ Λώτ καί ἐπλησίασαν εἰς τήν πόρταν διά νά τήν σπάσουν καί νά μποῦν μέσα εἰς τό σπίτι. 10. Ἀφοῦ ὁ Λώτ ἔκαμεν ὅ,τι τοῦ ἦταν δυνατόν, οἱ δύο φιλοξενούμενοι ἐφανέρωσαν τήν δύναμίν των καί τόν ὑπερασπίσθηκαν. Ἅπλωσαν τά χέρια των, τόν ἐτράβηξαν κοντά τους μέσα εἰς τό σπίτι τόν Λώτ καί ἔκλεισαν τήν πόρταν μέ τόσην εὐκολίαν, ὡσάν νά μή ἦταν κανείς ἀπʼ ἔξω. 11. Τούς δέ ἄνδρες τούς Σοδομῖτες, πού ἦσαν συγκεντρωμένοι ἐμπρός εἰς τήν πόρταν τοῦ σπιτιοῦ, τούς ἐτιμώρησαν ὅλους μέ ἀορασίαν, ἀπό μικροῦ μέχρι μεγάλου· τότε ὅλοι ἐκεῖνοι ἕνεκα τῆς ἀορασίας παρέλυσαν καί ἀπέκαμαν εἰς τήν ἀναζήτησιν τῆς πόρτας τοῦ σπιτιοῦ τοῦ Λώτ».

Ἡ καθοδήγησις τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στέκεται ἐπίμονα στή παραδειγματική καταστροφή τῶν Σοδόμων καί τῶν Γομόρρων καί παιδαγωγικότατα καθοδηγεῖ τό ποίμνιό του, γιά νά προλάβει νά ἐνισχύσει τό ἐν Χριστῷ ἀνοσοποιητικό σύστημα τῶν πνευματικῶν του τέκνων, γιά νά γλυτώσουν ἀπό αὐτό τό μόλυσμα, πρίν λάβει ἐπιδημικές διαστάσεις. Ἡ πύρινη βροχή ἦταν τόσο καταστροφική, πού ὁριστικά κατέστησε τή γῆ τους ἄγονη, ἀδύνατη γιά πάντα νά παράγει ὁ,τιδήποτε θά μποροῦσε νά συντελέσει στήν ἄνθηση νέας ζωῆς, νέας ἀνθρωπίνης κοινωνίας, νέου πολιτισμοῦ. Θά πρέπει παιδαγωγικῶς νά ξεχωρίσουμε τούς ὁμοφυλοφίλους ἤ τίς ὁμοφυλοφίλους πού δέν ἔχουν πέσει στή σαρκική ἁμαρτία καί ἐκείνους ἤ ἐκεῖνες πού ἔχουν «ἀπε λευθερωθεῖ ἀπό τά ταμποῦ τοῦ παρελθόντος» καί ἔχουν σαρκικές σχέσεις καί ἴσως προχωροῦν σέ μιά μοντέρνα συμβίωση ὁμοφυλοφίλων. Οἱ πρῶτοι δίνουν σκληρές μάχες γιά νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τό δαίμονα τῆς ὁμοφυλοφιλίας πού προσπαθεῖ νά κατακτήσει μέ τούς αἰσχρότερους λογισμούς τό νοῦ τοῦ ἀγωνιστῆ ὁμοφιλόφιλου καί στή συνέχεια νά μαυρίσει τήν ψυχή του μήπως καί καταφέρει νά γκρεμίσει τόν ἀγωνιζόμενο. Οἱ δεύτεροι πού ἔχουν ἰσοπεδωθεῖ ἀπό τή συγκατάθεση στή σαρκική ὁμοφυλοφιλική ἁμαρτία θά πρέπει νά ζητοῦν ἐμπόνως τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, νά ἐξομολογοῦνται συχνά καί μέ εἰλικρίνεια καί κάποια στιγμή θά τύχουν τοῦ Θείου ἐλέους. Θά καταφέρουν, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος, νά διαλύσουν «τάς μηχανάς τοῦ ἐχθροῦ» καί νά ἀποτινάξουν τή βδελυκτή σαρκική ὁμοφυλοφιλική ἁμαρτία καί νά ἀκυρώσουν τίς μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου. Χρειάζεται ἡ συμπαράσταση τοῦ πνευματικοῦ πατέρα δίπλα τους, ἡ ἐν Χριστῷ καθοδήγησή τους μέχρι νά καταλάβουν ὅτι δέν εἶναι ἀδύνατη ἡ διόρθωση καί ἡ εὐθυδρόμηση ἀφοῦ «τά ἀδύνατα παρʼ ἀνθρώποις, δυνατά παρά τῷ Θεῷ». Ταπεινῶς φρονῶ ὅτι στή σύγχρονη «μοιχαλίδα καί ἁμαρτωλό» γενιά πού φαίνεται νά ὀργιάζει ἡ ὁμοφυλοφιλία, οἱ πνευματικοί εἶναι οἱ μόνοι πού δείχνουν ἀληθινή κατανόηση στούς βαριά ἁμαρτάνοντες ὁμοφυλοφίλους καί τούς βοηθοῦν νά ἔρθουν σέ ἐπίγνωση τῆς καταστάσεώς τους, νά μετανοήσουν, νά γίνουν ζωντανά μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί νά σωθοῦν. Εἶναι αὐτονόητο ὅτι μέσα στούς κύκλους τούς ἱερατικούς ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἀδιανόητη. Ἀκόμη καί τά πιό ἁπλᾶ σαρκικά ἁμαρτήματα εἶναι κωλύματα τῆς Ἱερωσύνης. Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας πιστεύουν ὅτι, ὅπως ἡ παραμικρή τριχίτσα στό μάτι τοῦ ἀνθρώπου προκαλεῖ τσούξιμο καί πόνο καί πολλή δακρύρροια μέχρι νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τό μάτι, ἔτσι καί ἡ ψυχή τοῦ ὑποψηφίου κληρικοῦ καί πολύ περισσότερο τοῦ ἐν ἐνεργείᾳ κληρικοῦ δέν μπορεῖ νά ἀναπαυθεῖ ἀπό τήν ἱερατική διακονία ἀλλά βασανίζεται καί ὑποφέρει, ἄν ὑπάρχει τό παραμικρό σαρκικό ἁμάρτημα. Ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι τό πιό βαρύ ἁμάρτημα, τό ὁποῖο κωλύει ὁριστικά καί ἀμετάκλητα τήν Ἱερωσύνη (καί φυσικά σέ κανένα ὁμοφυλόφιλο ἡ Ἐκκλησία δέν ἐπιτρέπει νά ἀναρριχηθεῖ στήν ἱερωσύνη, ἔστω καί ἄν ἔχει σταματήσει τήν ἁμαρτία πρό χρόνων). Ὁ Μέγας Βασίλειος θεωρεῖ τήν ἀρσενοκοιτία ἤ τό λεσβιασμό ὡς κτηνῶδες ἁμάρτημα «Ἀρρενοφθόροι καί ζωοφθόροι τῆς αὐτῆς καταδίκης εἰσίν ἠξιωμένοι» (Ζ΄ Κανών Μ. Βασιλείου). Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης χαρακτηρίζει τήν ἀρσενοκοιτία στόν Δ΄ Κανόνα του «παρά φύσιν». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νηστευτής παρατηρεῖ στόν ΙΘ΄ Κανόνα του, κατά τήν ἑρμηνεία τοῦ Πηδαλίου τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου τά ἑξῆς: «Διορίζεται ὁ παρών κανών ὅτι, ἀνίσως κανένας, ὅταν ἦτο παιδίον ἑπτά χρόνων, ἐφθάρη ἀπό κανένα, ἀγκαλά καί τότε διά τό ἀτελές τῆς ἡλικίας καί γνώσεως δέν ἥμαρτεν, ἱερεύς ὅμως νά μή γίνεται, ἐπειδή καί ἐτσακίσθη

τό σκεῦος τοῦ σώματός του καί ἄχρηστον ἔγινεν εἰς τήν τῆς ἱερωσύνης ὑπηρεσίαν...» Δυστυχῶς ὑπάρχει μέσα στήν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας μιά ὀργανωμένη κάστα ὁμοφυλόφιλων κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι καί μέ τήν προκλητική συμπεριφορά τους καί μέ τή χυδαία ἐπιμονή στό θανάσιμο ἁμάρτημα παίρνουν καί ἄλλους στό λαιμό τους συμπαρασύροντάς τους στήν κόλαση ἀπʼ αὐτή τή ζωή καί προετοιμάζοντάς τους, φεῦ, γιά τήν αἰώνια κόλαση, ἐνῷ θά ἔπρεπε νά τούς ἁρπάξουν ἀπό τήν ἄβυσσο τῆς καταστροφῆς καί νά τούς συμφιλιώσουν καί νά τούς συναρμόσουν μέ τό Χριστό. Ἡ ψυχολογία τῶν κληρικῶν, πού διακατέχονται ἀπό τό θανάσιμο πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας, μεταλλάσσεται σέ ψυχολογία κατʼ οὐσίαν διωκτῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐνυπάρχουσα ἤ ἐναπομείνασα ἔστω καί ἀμυδρά φωνή τῆς συνειδήσεώς τους κραυγάζει γιά τήν ἐσφαλμένη πορεία τους καί γιά τήν ὁσημέραι ἀλλοτριούμενη προσωπικότητα, πού διαμορφώνουν. Νευρικότητα ἀπίστευτη μέχρι διχασμοῦ τῆς προσωπικότητας, ἔμμονη ἀντιπάθεια πρός συγκεκριμένα πρόσωπα, φοβερή ἀμέλεια στά συγκεκριμένα λειτουργικά καί ποιμαντικά καθήκοντα, ἀδιαφορία γιά τήν οἰκογένειά τους, ἄν κατά τύχη εἶναι ἔγγαμοι, καί οὐσιαστική ἐκμηδένιση τοῦ ἀγγελικοῦ σχήματος, ἄν εἶναι ἄγαμοι. Ξεκοίλιασμα μανιακό, μέ διάφορα σοφίσματα, τῶν Ἱερῶν Κανόνων, συνοδευόμενο μέ ὑποκριτικό καί εὐσεβιστικό ἄλλοθι γιά ἐκσυγχρονισμό τῆς Ἐκκλησίας. Δυστυχῶς μέσα σέ μιά τέτοια κάστα ὁμοφυλοφίλων κληρικῶν ἀναπτύσσεται ἕνα ἀπατηλό καί πλάνο κλῖμα δῆθεν ἀγαπισμοῦ καί ἀλληλοϋποστηρίξεως. Νεαροί ἄπειροι ὑποψήφιοι κληρικοί, ἄν δέν καθοδηγοῦνται πνευματικά καί ὥριμα ἀπό ἔμπειρο πνευματικό ἀνδρώδους καί εὐσεβοῦς ὀρθοδόξου φρονήματος εἶναι ἐνδεχόμενο νά δελεασθοῦν ἀπό τόν ὑπερβάλλοντα ζηλωτικό προστατευτισμό τῶν ὡς ἄνω ἀναφερομένων. Δεσμεύονται συναισθηματικά καί φιλικά μέ τούς παραπάνω πάτρωνές τους καί ἄν ὑπάρχει καί κάποια ροπή πρός τήν ὁμοφυλοφιλία, πέφτουν θύματα τῶν σχετικῶν κυκλωμάτων μέ ὀλέθριες τελικά συνέπειες καί γιά τούς μέν καί γιά τούς δέ. Τό κακό μέ τούς παραπάνω ρυθμούς ἤ μέ ἄλλους πιό ἀτομικούς συνεχίζεται μέ σενάρια καί παγίδες πού στήνει ἀνά τήν οἰκουμένη ὁ ἀρχέκακος ὄφις τῆς πονηρίας, ὁ Διάβολος. Ἄν τελικά ἐνταχθεῖ καί μείνει ὁ ὑποψήφιος ἤ νεαρός κληρικός μέσα στά κυκλώματα τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀσφαλῶς καί θά ὑποστεῖ τίς συνέπειες τῆς ἰδιότυπης μέν ἀλλά φοβερῆς ἀλλοτριώσεως κατά τά μέτρα καί τά καλούπια, πού οἱ πολύπειροι πάτρωνες ὁμοφυλόφιλοι μεθοδεύουν. Ὑπάρχουν καί οἱ σπάνιες ἐξαιρέσεις τῶν μετανοούντων ἤ μετανοημένων ὁμοφυλοφίλων κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι ὑποφέρουν πνευματικά, ψυχολογικά, ὑπαρξιακά, ἴσως καί σωματικά, μά μέ τίποτα δέν μποροῦν νά ἀναπαυθοῦν καί νά ἡσυχάσουν ἀπό τόν ἀδυσώπητο βασανισμό τῆς συνειδήσεως. Ἄν δέ μετανοήσουν κατάβαθα καί δέν παραιτηθοῦν τοῦ ὑψίστου ποιμαντικοῦ λειτουργήματος, ποτέ δέ θά ἀναπαυθοῦν καί δέν θά ἀποκτήσουν τήν ἐν τοῖς ἐγκάτοις ἐμπειρία τῆς πλήρους ἐκ Θεοῦ συγχωρήσεως. Ὁ ἅγιος γέροντας Παΐσιος πολλάκις μιλοῦσε γιά τήν ἰσχύ τῶν πνευματικῶν νόμων. Ἐπειδή ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι βδελυκτό ἁμάρτημα ἐνώπιον τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί προσβάλλει τήν πάνσοφη καί προσωπική δημιουργική Του πρόνοια γιά τόν ἄνθρωπο, ἐπιτρέπει ἡ βουλή τοῦ Θεοῦ, ἐν τῇ λειτουργίᾳ τῶν πνευματικῶν νόμων, νά ἀπορρυθμίζεται τό ἀνοσοποιητικό σύστημα τοῦ ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά ὑφίσταται δεινή περιπέτεια ὑγείας, μέ φορά πρός τό θάνατο. Γιατί τά ΜΜΕ ἐλαχιστοποιοῦν τόν ὑψηλό κίνδυνο τοῦ Aids πολυδιαφημίζοντας τήν ὁμοφυλοφιλία; Ἤ δέν γνωρίζουν τήν κατά γεωμετρική πρόοδο αὔξηση τῶν φορέων καί τῶν ἀσθενῶν τοῦ Aids ἀνά τήν οἰκουμένη;

Θλιβερά ἐρείπια

Εἶναι ἀπογοητευτικές οἱ περιγραφές, πού μᾶς κάνουν κατά τήν ἱερά ἐξομολόγηση ὁμοφυλόφιλοι ἀσθενεῖς μέ Aids. Διαλυμένες προσωπικότητες, θλιβερά ἐρείπια παλεύουν νά ἐπιβιώσουν, ἐναλλάσσοντας βαριές θεραπεῖες, μετανοιωμένοι γιά τίς ἀπερίσκεπτες παθιασμένες ὁμοφυλοφιλικές ἐπαφές, πού τούς καταντοῦν περιθωριακούς σκελετούς ἀξιολύπητους. Μανιώδεις ἀναζητητές τῆς διαστροφῆς, ἀπολυτοποιημένης, δαιμονιώδους ἡδονῆς παρασύρουν καί ἄλλους καί ἄλλους ἐρωτικούς τάχα συντρόφους, πού ἀφρόνως ἀρχικά τούς ἐμπιστεύονται καί τελικά μένουν ἄθλιοι ἐξαπατημένοι, μόνοι μονότατοι, στήν ὑπαρξιακή τους μοναξιά. Γιά νά μή συμβεῖ ὅλο τό παραπάνω μόλυσμα, μέ τή φοβερή παθογένειά του καί τίς ἀσύλληπτες τραγικές παρενέργειές του προτείνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τή χρήση τῶν δραστικῶν ἐν Χριστῷ πνευματικῶν φαρμάκων. Κύρια θεραπευτική ὁδηγία του εἶναι ἡ ἐπίγνωση τῆς ἁπανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Τίποτα δέν καταστρέφει τόν ἄνθρωπο περισσότερο, ὅσο ἡ ἄγνοια καί ἡ ἐγκληματική λήθη τοῦ Θεοῦ. Ὅμως τίποτε δέν τόν σῴζει τόσο, ὅσο τό νά βλέπει κανείς νοερά τόν Πανάγαθο Κύριο, Τόν Σταυρωθέντα διʼ ἡμᾶς καί Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν καί νά ἐπικαλεῖται τό Πανάγιο Ὄνομά Του. Ἔτσι καί μόνο τό μόλυσμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας μπορεῖ νά πάψει ὁριστικά νά εἶναι ἀσυγχώρητο ἁμάρτημα.

ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

σουλμάνοι ἐξτρεμισταὶ (ἀπὸ τὴν Τσετσενίαν) κατέστησαν διάτρητον τὸ ἀντιτρομοκρατικὸν σύστημα τῶν ΗΠΑ. Οἱοσδήποτε ἄλλος πρόεδρος τῶν ΗΠΑ θὰ ἀνελάμβανε πρωτοβουλίας προστασίας ὅλων τῶν Χριστιανῶν εἰς τὴν Συρίαν, οἱ ὁποῖοι διώκονται καὶ δολοφονοῦνται ὑπὸ τῆς Μουσουλμανικῆς Ἀδελφότητος. Ὄχι μόνον δὲν ἀναλαμβάνει πρωτοβουλίαν, διὰ νὰ ἐμποδίση τὰ ἐγκλήματα τῶν Μουσουλμάνων ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν, ἀλλὰ ἐνισχύει τοὺς Μουσουλμάνους ἀντάρτας τῆς Συρίας μὲ ἐξοπλισμὸν πολλῶν ἑκατομμυρίων δολλαρίων. Εἰς τὸ σημεῖον αὐτὸ θέλομεν νὰ ἐπισημάνωμεν καὶ τὴν ἀλλαγὴν στάσεως τῆς ἐπισήμου Ἀμερικῆς εἰς τὸ ζήτημα τῶν προβλημάτων, τὰ ὁποῖα ἀντιμετωπίζει τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. Ἕως τὴν ἐκλογὴν τοῦ κ. Ὀμπάμα ὡς Προέδρου τῆς Ἀμερικῆς, ὅλοι οἱ προκάτοχοί του ἀνεγνώριζον τὸν ἑκάστοτε Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην ὡς τὸν «πρῶτον» μεταξὺ τῶν θρησκευτι κῶν ἡγετῶν διαφόρων μειονοτήτων εἰς τὴν Τουρκίαν. Τὰ πράγματα ἤλλαξαν ἀμέσως μετὰ τὴν ἐκλογὴν τοῦ κ. Ὀμπάμα. Οὗτος, ὀλίγον μετὰ τὴν ἐκλογήν του, εἶχε μεταβῆ εἰς τὴν Τουρκίαν καὶ ἠρνήθη «ξεχωριστὴν» συνάντησιν μετὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὡς ἔπραττον ὅλοι οἱ προκάτοχοι τοῦ κ. Ὀμπάμα. Ὁ κ. Ὀμπάμα εἰς τὴν Τουρκίαν συνηντήθη μὲ ὅλους τοὺς θρησκευτικοὺς ἡγέτας τῶν μειονοτήτων εἰς κοινὴν συνεδρίαν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὑποστῆ ἰσχυρὸν κλονισμὸν ὁ Οἰκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος διεπίστωσεν αἰφνιδίως τὴν ἐγκατάλειψιν τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου ὑπὸ τῆς Ἀμερικῆς. Ἀπὸ τῆς ἐκλογῆς τοῦ κ. Ὀμπάμα ἕως σήμερον ἡ στήριξις τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου εἶναι μηδαμινὴ ὑπὸ τῆς Ἀμερικῆς. Ἀπὸ δηλώσεις καὶ στρατηγικὰς κινήσεις ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ ἐπίσημος Ἀμερικὴ προωθεῖ τὸν Μουσουλμανισμὸν ἀδιαφοροῦσα διὰ τὰς συνεπείας. Εἶναι γνωστὸν ὅτι τὸ Κοράνιον καλλιεργεῖ τὸ μῖσος ἐναντίον ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι Μουσουλμάνοι καὶ διδάσκει τὸν ἱερὸν πόλεμον. Νὰ εἶναι τυχαῖον ἆραγε ὅτι προσφάτως Ἀξιωματοῦχοι τῆς Ὀρθοδόξου Ρωσίας εἶπον ὅτι ἡ ἀνθρωπότης πρέπει νὰ προετοιμάζεται διὰ τὴν μεγάλην μάχην ἐναντίον τοῦ Ἰσλάμ;

Ἡ ἔρευνα Παραθέτομεν ἀκολούθως τὴν ἐμπεριστατωμένην ἔρευναν, μὲ τὴν παράθεσιν πολλῶν δηλώσεων καὶ γεγονότων, τὴν ὁποίαν ἔκαμνε διὰ λογαριασμὸν τοῦ περιοδικοῦ «Ἐπίκαιρα» (30ῆς Μαΐου ἕως 5ης Ἰουνίου) ἡ δημοσιογράφος κ. Ἀλίκη Κοτζιᾶ.

«Δὲν εἶμαι πιὰ ὁ νεαρὸς σοσιαλιστὴς μουσουλμάνος, ποὺ ἤμουν στὸ παρελθόν…». Ἡ δήλωση, διὰ στόματος Μπαρὸκ Ὀμπάμα μεταδόθηκε ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ ἀπ᾽ ὅλα τὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης καὶ αὐτὸς φυσικά, ἦταν ὁ σκοπὸς τοῦ Ἀμερικανοῦ Προέδρου. Ἐπρόκειτο γιὰ εἰρωνεία καὶ δήλωση αὐτοσαρκασμοῦ ἐνώπιον τῶν ἑκατοντάδων παρευρισκομένων στὸ δεῖπνο γιὰ τοὺς ἀνταποκριτὲς τοῦ Λευκοῦ Οἴκου. Ἀντίπαλα συντηρητικὰ μέσα τὴν παρουσίασαν ὡς ὁμολογία. Ὡστόσο, οἱ πιὸ ψύχραιμοι τῶν ἀντιπάλων του καὶ μὴ διερωτῶνται πόση ἀλήθεια κρύβει, ἐξετάζοντας τὰ βήματα τοῦ Προέδρου ἀπὸ τὴ στιγμή, ποὺ πῆρε τὸ κλειδὶ γιὰ τὸ Ὀβὰλ Γραφεῖο... Σχεδὸν κάθε ἑβδομάδα βλέπει τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας στὶς ΗΠΑ μία ἀναφορὰ γιὰ τὴν πίστη τοῦ Ὀμπάμα. Μερικὲς ἀπὸ αὐτὲς ἀνήκουν στὴ σφαίρα τῆς φαντασίας καὶ τῆς καθαρῆς συνωμοσιολογίας ἀρκετὲς ὅμως βασίζονται σὲ στοιχεῖα. Τὸ σίγουρο πάντως εἶναι ὅτι οἱ πολίτες στὶς ΗΠΑ βλέπουν μὲ καχυποψία τὸ θέμα τοῦ θρησκεύματος τοῦ Ἀμερικάνου Προέδρου καί, παρὰ τὸν ἐκκλησιασμό του στὶς μεγάλες χριστιανικὲς γιορτές, μόνο τὸ 34% θεωρεῖ ἀνεπιφύλακτα ὅτι ὁ Μπαρὰκ Ὀμπάμα εἶναι χριστιανός. Σὲ δημοσκόπηση τοῦ ἰνστιτούτου Gallup, τὸ 44% τῶν ἐρωτηθέντων Ἀμερικανῶν δηλώνει ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ μὲ βεβαιότητα ποιὸ εἶναι τὸ θρήσκευμα τοῦ Προέδρου Ὀμπάμα, ἐνῶ τὸ 11% δηλώνει πεπεισμένο ὅτι εἶναι μουσουλμάνος. Στὶς ΗΠΑ τὸ θέμα τοῦ θρησκεύματος τοῦ Προέδρου δὲν ἔχει πάψει στιγμὴ νὰ ἰντριγκάρει τοὺς Ρεπουμπλικάνους, τὸ Tea Party καὶ ἄλλους ἀντιπάλους του. Ὁ ρεπουμπλικανικὸς ἱστότοπος Drudge Report, μάλιστα, τὸν ἀναφέρει πάντοτε καὶ μὲ τὸ μεσαῖο του ὄνομα (Μπαρὰκ Χουσεΐν Ὀμπάμα) καὶ ὑπενθυμίζει πὼς ὁ Κενυάτης πατέρας του εἶναι μουσουλμάνος, ὅπως καὶ ὁ δεύτερος σύζυγος τῆς μητέρας του, ὁ ὁποῖος ἦταν Ἰνδονήσιος καὶ εἶχε γίνει μουσουλμάνος. Ἴσως ὁ Ἀμερικανὸς Πρόεδρος νὰ μὴ εἶναι βαθιὰ θρησκευόμενος. Ἐπισήμως ἀνῆκε ἀπὸ τὸ 1988 στὴ Ἑνωμένη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποία ἐγκατέλειψε πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια, ὅταν διαφώνησε μὲ τὸν πνευματικό του, καὶ τώρα δηλώνει ἁπλῶς χριστιανός. Ἀναζητώντας, ὡστόσο, τὴν ἀλήθεια μέσα ἀπὸ τὰ ἐμπαθῆ σχόλια, πολιτικοὶ ἀναλυτὲς συνδέουν τὴν ὅποια “συμπάθεια” πρὸς τοὺς μουσουλμάνους μὲ ὁρισμένα γεγονότα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴ μετριοπάθεια, μὲ τὴν ὁποία ἔχει ἀντιμετωπίσει ἕως τώρα τοὺς Ἀδελφοὺς Μουσουλμάνους στὸν ἀραβικὸ κόσμο καὶ τοὺς Σαλαφιστὲς γενικότερα. Τοῦ καταλογίζουν π.χ. ὅτι ἐπέτρεψε τὴν πτώση τῶν αὐταρχικῶν κοσμικῶν καθεστώτων στὴν Αἴγυπτο καὶ τὴ Λιβύη, γιὰ νὰ

ἀνέλθουν στὴν ἐξουσία οἱ σκληροὶ ἐξτρεμιστές, ὅπως καὶ ὅτι στὴ Συρία ἡ κυβέρνησή του βοηθᾶ τοὺς ἰσλαμιστὲς ἀντάρτες μαζὶ μὲ τὰ σουνιτικὰ κράτη τοῦ πλούσιου ἀραβικοῦ κόσμου (Σαουδικὴ Ἀραβία, Κατὰρ κλπ.).

Ἀλήθεια ἢ ψέματα

Ἂς δοῦμε ὅμως ὁρισμένα γεγονότα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα προκύπτουν κάποια συμπεράσματα: 1. Ποῦ ὁρκίστηκε; Στὸ Κοράνι ἢ στὴ Βίβλο; Τὸ θέμα εἶχε πάρει μεγάλες διαστάσεις πρὶν ἀπὸ καιρό. Γεγονός: Ὅταν ἐξελέγη ὁρκίστηκε στὴ Βίβλο τοῦ Ἀβραὰμ Λίνκολν. 2. Φοίτησε γιὰ τέσσερα χρόνια σὲ μαντράσα (σχολεῖο γιὰ κατήχηση μουσουλμάνων). Ὅταν μεγάλωνε στὴν Ἰνδονησία μὲ τὸν πατριό του, εἶχε καταγραφεῖ στὰ ἀρχεῖα τοῦ σχολείου ὡς μουσουλμάνος λόγῳ τοῦ θρησκεύματος τοῦ πατριοῦ, ὡστόσο δὲν παρακολούθησε μαντράσα. Ἀντίθετα πήγαινε σὲ καθολικὸ σχολεῖο (“Ἅγιος Φραγκῖ σκος τῆς Ἀσίζης”) καὶ στὴ συνέχεια σὲ κοσμικὸ σχολεῖο. 3. Προεκλογικὲς φῆμες. Τὸ 2008, λίγο πρὶν ἀπὸ τὶς ἐκλογὲς ὁ (Ἑ βραῖος) δήμαρχος τῆς Νέας Ὑόρκης Μάϊκλ Μπλούμπεργκ, κάλεσε τὴν ἑβραϊκὴ κοινότητα νὰ μὴ ψηφίσει τὸν ὑποψήφιο τότε Μπαρὰκ Ὀμπάμα, γιατί εἶναι κρυπτομουσουλμάνος. Αὐτὸ ἐπέτεινε τὶς φῆμες. 4. Ἡ ὑπόκλιση στὸ Σαουδάραβα βασιλιὰ Ἀμπντάλα. Ἂν τὰ ὑπόλοιπα εἶναι εἰκασίες καὶ ἕωλα συμπεράσματα, αὐτὸ εἶναι γεγονὸς ποὺ ἀποτυπώθηκε καὶ σὲ φωτογραφία. Στὴ σύνοδο τοῦ G-20 στὸ Λονδίνο τὸ 2009 ὁ Πρόεδρος Ὀμπάμα ὑποκλίθηκε βαθιὰ στὸν Ἀμπντάλα, γεγονὸς πού, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, συνιστᾶ καὶ παραβίαση τοῦ πρωτοκόλλου. Ποτὲ πρὶν Ἀμερικανὸς Πρόεδρος δὲν εἶχε κάνει κάτι παρόμοιο. Ὁ Πρόεδρος Ρούσβελτ, π.χ., εἶχε χαιρετίσει διὰ χειραψίας τὸ Σαουδάραβα Ἀμπντουλαζὶζ τὸ 1945. Μὲ τὴν κίνηση αὐτή, ὅπως ἔγραψαν οἱ Washington Times, τὸ μόνο ποὺ κατάφερε ὁ Πρόεδρος Ὀμπάμα ἦταν νὰ φουντώσουν καὶ πάλι οἱ φῆμες γιὰ τὴν “κρυφὴ” πίστη του στὸ Ἰσλάμ. 5. Ὁ πρώην Αἰγύπτιος ΥΠΕΞ Ἀμπντοὺλ Γκεΐτ (2005 2011) εἶχε δηλώσει ὅτι ὁ Πρόεδρος Ὀμπάμα τὸν διαβεβαίωσε σὲ συνάντησή τους τὸ 2010 ὅτι εἶναι μουσουλμάνος. Σύμφωνα πάντα μὲ τὸν Γκεΐτ, ὁ Ὀμπάμα τοῦ εἶχε πεῖ πὼς αἰσθάνεται πολὺ φιλικὰ ἀπέναντι στοὺς μουσουλμάνους, καθὼς καὶ ὁ ἴδιος προέρχεται ἀπὸ μουσουλμανικὴ οἰκογένεια. Ἄγνωστο ἂν ὁ Γκεΐτ εἶπε ὅλη τὴν ἀλήθεια ὅμως γεγο νὸς εἶναι ὅτι τὸ πρῶτο ταξίδι τοῦ Προέδρου ἀμέσως μετὰ τὴν ἐκλογή του, τὸ 2008, ἦταν στὸ Κάϊρο καὶ ἡ πρώτη ὁμιλία του ἦταν πρὸς τὸ μουσουλμανικὸ κόσμο, στὸν ὁποῖο ἔτεινε χεῖρα φιλίας. 6. Ἀποστασιοποιημένη φιλία μὲ τὸ Ἰσραήλ, προσέγγιση μὲ τὴν Τουρκία. Ἡ παραδοσιακὴ φιλία ΗΠΑ-Ἰσραὴλ ἐξακολουθεῖ νὰ ἰσχύει φυσικά, ὅμως ὁ Μπαρὰκ Ὀμπάμα σὲ ἀντίθεση μὲ ἄλλους προκατόχους του, ἔκανε σχεδὸν πέντε χρονιὰ νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸ ἰσραηλινὸ κράτος γεγονός, ποὺ ἐν μέρει ὀφείλεται καὶ στὴν κακὴ χημεία μὲ τὸν πρωθυπουργὸ Νετανιάχου. Οἱ ἀντίπαλοί του καὶ τὸ ἑβραϊκὸ λόμπι συχνὰ τὸν κατηγοροῦν γιὰ τὴν οἰκονομικὴ βοήθεια πρὸς τὴν Παλαιστινιακὴ Ἀρχὴ καὶ τὴν Χαμάς καὶ γιὰ τὴ διεθνῆ ἔρευνα, τὴν ὁποία ὑποστήριξαν οἱ ΗΠΑ σχετικὰ μὲ τὸ ἐπεισόδιο στὸ τουρκικὸ πλοῖο “Μαβὶ Μαρμαρά”. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ ἐνίσχυση τῆς φίλιας μὲ τὴν Τουρκία εἶναι γεγονός, ὅπως φάνηκε καὶ ἀπὸ τὴν ἀναβαθμισμένη ἐπίσκεψη τοῦ Τούρκου πρωθυπουργοῦ, Ταγὶπ Ἐρντογάν, στὴν Οὐάσιγκτον – ἐπισκέφθηκε τὸ Λευκὸ Οἶκο ὡς πρωθυπουργὸς γιὰ δέκατη τέταρτη φορά! Βέβαια θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ κανεὶς ὅτι ὁ Λευκὸς Οἶκος προσεγγίζει τὴν Τουρκία γιὰ λόγους συνεργασίας στὸ θέμα τῆς Συρίας. 7. Ὁ Ὀμπάμα ἔπεισε τὸν Ἐρντογὰν νὰ μὴ ἐπισκεφθεῖ ἄμεσα τὴ Γάζα. Αὐτὸ ὑποτίθεται ὅτι ἀφαιρεῖ βέλη ἀπὸ τὴ φαρέτρα ὅσων ὑποστηρίζουν πὼς ὁ Ἀμερικανὸς Πρόεδρος στηρίζει τὴν Χαμάς καὶ τοὺς ἰσλαμιστές. 8. Ἡ περίπτωση τῆς βομβιστικῆς ἐπίθεσης στὴ Βεγγάζη τῆς Λιβύης ἔχει συζητηθεῖ πολὺ καὶ ἔχει προκαλέσει ἐπιθέσεις ἀπὸ τοὺς Ρεπουμπλικάνους. Ὁρισμένοι κατηγόρησαν τὴν κυβέρνηση Ὀμπάμα ὅτι ἄφησε τὴν ἀσφάλεια τοῦ ἀμερικανικοῦ προξενείου στὴ Βεγγάζη στὰ χέρια Λίβυων ἰσλαμιστῶν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐκδηλωθεῖ τρομοκρατικὴ ἐπίθεση πολὺ εὔκολα. Σὲ κάθε περίπτωση, οἱ ἀμερικανικὲς μυστικὲς ὑπηρεσίες μᾶλλον ἔχουν κάνει “φάουλ” στὴν περίπτωση τῆς Βεγγάζης μὴ λαμβάνοντας ἐπαρκῆ μέτρα. 9. Ἐνίσχυση τῶν ἰσλαμιστῶν ἀνταρτῶν τῆς Συρίας. Ἐπιπλέον οἰκονομικὴ ἐνίσχυση 123 ἑκατ. δολαρίων καὶ ἐξοπλισμὸ θὰ παράσχουν οἱ ΗΠΑ στοὺς ἀντάρτες τῆς Συρίας. Βέβαια, ὁ ἐξοπλισμὸς εἶναι μία ἐπιλογή, ποὺ ἐξετάζεται ἀκόμα, ὅπως εἶπε ὁ Ἀμερικανὸς ὑπουργὸς Ἄμυνας Τσὰκ Χέϊγκελ, ἀλλὰ εἶναι γεγονὸς ὅτι ὁ Λευκὸς Οἶκος ἐπανεξετάζει τὴν πολιτική του καὶ βιάζεται νὰ ἀπομακρυνθεῖ ὁ Ἄσαντ, παρὰ τὶς ἐπισημάνσεις τῆς Μόσχας ὅτι ἕνα τμῆμα τῆς συριακῆς ἀντιπολίτευσης εἶναι σκληροπυρηνικοὶ τζιχαντιστές. “Καθαρὴ” ἀπάντηση ἴσως νὰ μὴ δοθεῖ ποτέ, τέτοια ποὺ νὰ ἱκανοποιεῖ τοὺς καχύποπτους καὶ νὰ διαλύει τὰ σύννεφα τῆς ἀμφιβολίας. Τὸ γεγονὸς καὶ μόνο, πάντως ὅτι μετὰ ἀπὸ πέντε χρόνια θητείας στὴ θέση τοῦ “πλανητάρχη” καὶ δύο ἐκλογικὲς νίκες συνεχίζεται ἡ συζήτηση γιὰ τὸ ἂν “ὁ Πρόεδρος εἶναι μουσουλμάνος” εἶναι σίγουρα πρωτόγνωρο, ἰδίως γιὰ τὶς ΗΠΑ».

Σελὶς 8η

21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

ΑΣ ΛΑΒΟΥΝ ΘΕΣΙΝ ΔΙΑ ΤΟΝ ΑΜΚΑ

ΟΛΛΟΙ εὐσεβεῖς χριστιανοί πειθόμενοι εἰς τά ἐπιχειρήματα ἐκκλησιαστικῶν ἀδελφοτήτων, συλλόγων καί ἱερομονάχων, ἀλλά καί μοναχῶν, ἠρνήθησαν νά παραλάβουν τόν εἰδικόν ἀριθμόν τοῦ ΑΜΚΑ. Περί τούς 15.000 Ὀρθοδόξους πιστούς δέν παρέλαβον τόν ἀριθμόν, μέ τόν ὁποῖον ἀποκτᾶ ὁ ἀσφαλισμένος πρόσβασιν εἰς τήν νοσοκομειακήν-ἰατροφαρμακευτικήν φροντίδα, ἀλλά καί τό δικαίωμα εἰς τήν συνταξιοδότησιν. Πολλοί ἐκ τῶν πιστῶν αὐτῶν ἀνέμενον τά ἀποτελέσματα τῆς προσφυγῆς εἰς τό Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας. Ἕως σήμερον, ὅμως, δέν ἔχει δημοσιοποιηθῆ ἡ ἀπόφασις τοῦ Συμβουλίου. Ἡ οἰκονομική κατάστασις ὅμως χειροτερεύει. Πολλοί ἐκ τῶν πιστῶν αὐτῶν ἔχουν πρόβλημα ἐπιβιώσεως, ἐνῶ εὑρίσκονται καί εἰς ἀντιπαράθεσιν μέ τά τέκνα των, ἐπειδή δέν παραλαμβάνουν τόν ΑΜΚΑ, ἐνῶ ἔχουν πρόβλημα εἴτε ὑγείας εἴτε καταβολῆς τοῦ ἐνοικίου εἴτε πληρωμῆς τῶν λογαριασμῶν τῆς ΔΕΗ, τοῦ ΟΤΕ κ.λπ. Ζητοῦν πληροφόρησιν ἀπό τάς ἀδελφότητας, αἱ ὁποῖαι τούς ὑπέδειξαν νά μή παραλάβουν τόν ΑΜΚΑ καί καθυβρίζονται ἤ ἀντιμετωπίζονται μέ εἰρωνείαν, χλευασμούς, περιφρόνησιν καί κλείσιμο τοῦ τηλεφώνου. Ἡ πικρία τῶν πιστῶν αὐτῶν εἶναι πολύ μεγάλη. Οὐδείς τούς ὑποδεικνύει τί πρέπει νά πράξουν. Ὁ «Ο.Τ.» καλεῖ τούς Ἱερομονάχους καί τούς Ὀρθοδόξους συλλόγους, οἱ ὁποῖοι ἠγωνίσθησαν ἐναντίον τοῦ ΑΜΚΑ, νά λάβουν θέσιν ἤ νά ὑποδείξουν εἰς τούς συνηγόρους, εἰς τούς ὁποίους ἀνέθεσαν τήν προσφυγήν (ἤ τάς προσφυγάς) εἰς τό Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας, νά ἐκδώσουν μίαν ἀνακοίνωσιν διά τήν πορείαν τού θέματος. Ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς δέν πρέπει νά συνδέεται μέ τήν σύνταξιν ἤ τήν ἰατροφαρμακευτικήν καί νοσοκομειακήν περίθαλψιν. Ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς συνδέεται μέ τήν νηστείαν, τήν νέκρωσιν τῶν παθῶν, τήν προσευχήν, τάς ἀγαθοεργίας, τήν ἐλεημοσύνην, τήν συχνήν ἐξομολόγησιν καί θείαν Μετάληψιν, τόν «θάνατον» τοῦ φθόνου, τῆς ὑπερηφανείας καί τῆς ἀλαζονείας. Γ.Ζ

Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Κηφισίας διά τήν συνέλευσιν-συγκέντρωσιν τῶν Χιλιαστῶν

Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καί Ὠρωποῦ, ἐξ ἀφορμῆς ἐκδηλώσεως τῶν Χιλιαστῶν εἰς τήν περιφέρειαν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως καλεῖ τόν πιστόν Ὀρθόδοξον λαόν νά μή παρασυρθῆ καί συμμετάσχη εἰς τήν αἱρετικήν αὐτήν ἐκδήλωσιν. Εἰς ἀνακοίνωσιν, τήν ὁποίαν ἐξέδωσεν, ἐξηγεῖ τούς λόγους διά τούς ὁποίους αἱ Χιλιασταί εἶναι αἱρετικοί. Εἰς αὐτήν τονίζονται τά ἀκόλουθα:

«Ἡ ἑταιρεία “Σκοπιά” (ὀργάνωσις τῶν ἐπονομαζομένων “χριστιανῶν” μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ), πού δραστηριοποιεῖται καί ἐντός τῶν ὁρίων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, τίς τελευταῖες ἡμέρες ἀπευθύνει πρόσκληση ἀπευθυνόμενη καί στό χριστεπώνυμο ἐκκλησίασμα τῆς Ἱ. Μητροπόλεώς μας νά συμμετάσχει σέ ἐκδήλωση, πού θά γίνει στίς 21/06/13, μέ θέμα “Ἀλήθεια: Ποῦ μπορεῖτε νά τή βρεῖτε; Πῶς θά ὠφελήσει ἐσᾶς καί τήν οἰκογένειά σας;”. Ἡ τοπική μας Ἐκκλησία, στά πλαίσια τῆς ποιμαντικῆς μέριμνας καί φροντίδας γιά τόν πιστό λαό της, ὀφείλει νά τόν ἐνημερώσει σχετικά μέ τό κεφαλαιώδους σημασίας γιά τή σωτηρία μας θέμα, ὅπως αὐτό διδάσκεται ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ἐπισημαίνοντας τά ἑξῆς: Πρῶτον, ἡ ἀλήθεια ὑπάρχει καί συναντᾶται μόνο στό Θεανθρώπινο καί μοναδικό Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μόνον διά τοῦ Χριστοῦ ἡ ἀλήθεια ἀποκαλύφθηκε στόν κόσμο καί μόνο διʼ Αὐτοῦ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά γνωρίσει τό Θεό καί νά σωθεῖ. Δεύτερον, ὁ Χριστός μέ τήν Ἐνανθρώπηση, τό Σταυρικό Θάνατο καί τήν Ἀνάστασή Του ἵδρυσε τήν Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας εἶναι ἡ Κεφαλή καί Αὐτή τό σῶμα Του, κατά τή διδασκαλία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. (Ἐφεσ. ε´, 23· α´ 23.). Ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν χαρακτηρίζει τήν Ἐκκλησία «στῦλο καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α΄ Τιμ. γ´ 15). Σέ ἀντίθεση μέ τά παραπάνω, ἡ Ἁγία Γραφή τονίζει μέ ἔμφαση ὅτι ἄνθρωποι ἤ συγκεκριμένες ὁμάδες ἀνθρώπων θά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τήν Ἐκκλησία, καί θά ἀρνηθοῦν τή σωτηριώδη ἀλήθειά Της, πού ἰσοδυναμεῖ μέ ἄρνηση τοῦ Ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι ὁδηγοῦνται στήν πλάνη καί στήν ἀπώλεια, γιʼ αὐτό καί ὁ ἀπόστολος Πέτρος τούς χαρακτηρίζει ψευδοπροφῆτες καί ψευδοδιδασκάλους (Β΄ Πέτρ. β´ 1). Ἡ ἀλήθεια, συνεπῶς, ἀνήκει καί ὑπάρχει μόνο μέσα στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι σέ μεμονωμένα ἄτομα ἤ αἱρετικές ὁμάδες, ὅπως οἱ «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ». Ἡ κεντρική διδαχή τῆς ἑταιρείας ἔχει καταδικαστεῖ ἐπίσημα καί συνοδικά (ἄν καί ἡ ἑταιρεία ἱδρύθηκε πολύ μεταγενέστερα) ἤδη ἀπό τό 325 μ.Χ. ἀπό τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο καί ἰδίως ἡ ἀκραία ἀντιγραφική κακόδοξη διδασκαλία, πού ὑποστήριξε μέ φανατισμό ὁ Ἄρειος ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεάνθρωπος, ἁ-

Ἀρχιεπίσκοπος: «Πρῶτα ἡ Ἑλλάδα καί μετά τό κόμμα»

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱε ρώνυμος συνοδευόμενος ἀπό τούς Σεβ. Μητροπολίτας Κορίνθου καί Μεσσηνίας κ. Διονύσιον καί κ. Χρυσόστομον, ἐπεσκέφθησαν τόν ὑ πουργόν Παιδείας κ. Ἀρβανιτόπουλον καί εἶχον συνεργασίαν διά τήν ἀναβάθμισιν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἐκπαιδεύσεως καί τήν ἐπιμόρφωσιν τῶν κληρικῶν. Ὀλίγον ἀργότερον ὁ Ἀρχιεπίσκοπος συνηντήθη εἰς τό Μέγαρον Μαξίμου μετά τοῦ Πρωθυπουργοῦ κ. Ἀντ. Σαμαρᾶ. Ἡ συν άντησις ἔγινεν εἰς τόν ἀπόηχον δηλώσεως τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, συμφώνως πρός τήν ὁποίαν: «Πρῶτα ἡ Ἐλλάδα καί μετά τό κόμμα. Ὅλοι μαζί μποροῦμε νά βοηθήσουμε ν᾽ ἀλλάξει ἡ ζωή τῶν συμπολιτῶν μας, πού ἔχουν τήν μεγαλύτερη ἀνάγκη».

πλά μόνο ἄνθρωπος ἤ ἄλλως τό καλύτερο κτίσμα τοῦ Θεοῦ Πατρός. Τρίτον, ἡ ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια, πού ἡ Ἐκκλησία παρέλαβε ἀπό τόν Ἴδιο τόν Ἱδρυτή της, τό Χριστό, καί τούς Ἀποστόλους, δέν εἶναι μία θεωρητική ἀλήθεια φιλοσοφικοῦ περιεχομένου, πού διατυπώθηκε ἀπό κάποιον ἄνθρωπο, ἀλλά ἡ σωτηριώδης διδασκαλία, πού γιά νά ἀποκαλυφθεῖ χρειάστηκε νά σφαγιασθεῖ στό Σταυρό ὁ Παντοδύναμος Υἱός τοῦ Θεοῦ. Γιά τό λόγο αὐτό ἡ σωτηριώδης αὐτή ἀλήθεια ἀποκαλύφθηκε στήν Ἐκκλησία, κατά τή βιβλική διδασκαλία ἅπαξ (Ἰούδα, 3), δηλαδή μία γιά πάντα, μέ τρόπο μοναδικό καί ἀκατάλυτο. Κατά τόν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο ἡ Ἐκκλησία, κατά τόν εὐαγγελιστή Ματθαῖο εἶναι θεμελιωμένη στήν πέτρα τῆς Ἀληθείας καί ἀκόμη καί οἱ πύλες τοῦ Ἅδου δέ θά μπορέσουν νά τήν καταβάλλουν (Ματθ. ιστ´ 18). Ἐδῶ ἡ ἀληθής βιβλική διδασκαλία ἔρχεται σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τήν διδασκαλία τῶν “Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ”, ἀλλά καί τίς θρησκευτικές πεποιθήσεις ὅλων τῶν ὑπόλοιπων αἱρετικῶν ὁμάδων, πού διακηρύττουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχασε τήν ἀλήθεια, καί μετά ἀπό πολλούς αἰῶνες τήν ξαναβρῆκαν ἐκεῖνες, καθεμία γιά λογαριασμό της. Τέταρτον, ἡ ἀλήθεια, κατά τή διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς πού ἐκφράζεται αὐθεντικῶς καί ἀκαινοτομήτως ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ἐκτός ἀπό τῶν ἀνωτέρω, εἶναι σταθερή καί ἀμετάβλητη, διότι δέν ἀλλάζει καί δέν τροποποιεῖ τήν ἅπαξ παραδοθεῖσα πίστη, πού ἐμπειρικά ὡς Σῶμα βιώνει ἀπό καιρό σέ καιρό. Αὐτό πού ἡ Ἐκκλησία παρέλαβε ἀπό τό Χριστό καί τούς Ἀποστόλους, αὐτό σθεναρῶς ἀγωνισάμενη καί ἀγωνιζόμενη ἀκολουθεῖ, ἔχοντας πλήρη τή συνείδηση ὅτι ἡ παραμικρή ἀλλαγή, παραφθορά ἤ τροποποίηση στήν Ὀρθόδοξη Πίστη θά ἔχει ὀλέθριες συνέπειες γιά τό λαό Της. Αὐτό ἐννοεῖ ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος, ὅταν λέγει ὅτι «πᾶσα δόσις ἀγαθή καί πᾶν δώρημα τέλειον, ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπό τοῦ Πατρός τῶν φώτων, παρʼ ᾧ οὐκ ἔνι παραλλαγή ἤ τροπῆς ἀποσκίασμα» (Ἰακ. α´ 17), δηλαδή κάθε ἀγαθό πού δίδεται στούς ἀνθρώπους καί κάθε τέλειο δῶρο προέρχεται ἀπό τόν οὐρανό καί κατεβαίνει ἀπό τόν Πατέρα τῶν φώτων, στόν Ὁποῖο δέν ὑπάρχει ἀλλοίωση ἤ σκιά μεταβολῆς. Ἀντίθετα, οἱ ὑποστηριζόμενες ὡς ἀλήθειες τῆς Σκοπιᾶς μεταβάλλονται, τροποποιοῦνται καί παρουσιάζονται μέ ποικίλους ἑρμηνευτικούς ἀνακόλουθους τρόπους στούς ὀπαδούς - θύματα τῆς ὀργάνωσης αὐτῆς, ἀνάλογα μέ τήν κρίση καί μέ ὅτι ἐξυπηρετοῦν κάθε φορά τά ἑκάστοτε συμφέροντα τῆς ὀργάνωσης. Λαμβάνοντας σοβαρά ὑπόψη τά παραπάνω, καί μέ ὑψηλό αἴσθημα τῆς ἐν Χριστῷ ὑπεύθυνης ποιμαντικῆς εὐθύνης πρός τά τίμια καί εὐσεβῆ μέλη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος τῆς τοπικῆς περιφερείας μας προβαίνουμε στήν ἐν λόγῳ ἐνημέρωση μέ σκοπό τήν ὁριοθέτηση τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν ἀπειλή τῆς αἱρέσεως, ὥστε ὁ καθένας νά παραμένει σταθερός καί ἀμετακίνητος ἐλλόγως καί θεοφιλῶς, στήν πίστη τοῦ Θεανθρώπου χωρίς νά τίθεται σέ κίνδυνο ἡ σωτηρία του. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ τοπική μας Ἐκ κλησία, φιλανθρώπως, ἀποτρέπει τό χριστεπώνυμο πλήρωμά της ἀπό ἐνδεχόμενη συμμετοχή του στήν προαναφερθεῖσα συνέλευση τῶν ἐπονομαζομένων “"χριστια νῶν" Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ”. Παράλληλα, παροτρύνει τό λαό της στή μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μέ προσευχή, ἐπιμέλεια, πνεῦμα ταπεινώσεως καί ὑπομονῆς, καί προπαντός συμμετοχή στή λατρευτική καί μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτά οἰκοδομοῦν τούς χριστιανούς στήν Ὀρθόδοξη πίστη καί τούς προστατεύουν ἀπό τόν κίνδυνο νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τήν ἀλήθεια καί νά παγιδευτοῦν ἐγκλωβιζόμενοι στό χῶρο τῆς πλάνης καί τῆς ἀνελευθερίας».

Πολιτικὴ παράταξις «Κοινωνία»: ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΑΣ ΠΟΙΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΕΛΛΟΧΕΥΟΥΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑΝ… ΔΗΜΟΣΙΑΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟΝ ΤΗΣ ΕΡΤ Θὰ ἔχουν θέσιν εἰς αὐτὴν ἡ Ἐκκλησία, ἡ Παράδοσις, τὰ ἤθη, τὰ ἔθιμα, αἱ ἱστορικαὶ καὶ θρησκευτικαὶ ἐκπομπαί;

Ὁ Πρωθυπουργὸς κ. Σαμαρᾶς ἀμέσως μετὰ τὴν ἄρνησιν τῶν Ρώσων νὰ ἐπενδύσουν εἰς τὴν ὑπὸ ἀποκρατικοποίησιν ἐπιχείρησιν ΔΕΠΑ (Μονάδα πωλήσεως φυσικοῦ ἀερίου) ἀπεφάσισε τὸ κλείσιμον τῆς κρατικῆς τηλεοράσεως. Τὴν ἀπόφασιν ἔλαβεν, ἐνῶ ἡ κοινωνία συνεζήτει τὴν ἀποτυχίαν τῆς ἀποκρατικοποιήσεως, ἡ Κυβέρνησις ἐξύβριζε τοὺς Ἀμερικανοὺς διὰ τὴν ἀποτυχίαν, ἐνῶ ὁ ὑπεύθυνος τῶν ἀποκρατικοποιήσεων κ. Σταυρίδης δημοσίως κατεφέρετο ἐναντίον τοῦ Ἐπιτρόπου Ἐνεργείας τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως καὶ τῆς ἰδίας τῆς COMISSION διὰ τὴν ἀποτυχίαν. Ὁ Πρωθυπουργὸς ἐχρησιμοποίησε τὰ ἴδια ἐπιχειρήματα, τὰ ὁποῖα ἐχρησιμοποίει ὁ κ. Γ. Παπανδρέου ὡς Πρωθυπουργός, διὰ νὰ «περάση» τὸ μήνυμα ὅτι ἡ ἀπόφασίς του ἦτο ὀρθή. Ὁ Πρωθυπουργὸς — κατὰ τὴν τακτικὴν τοῦ κ. Γ. Παπανδρέου— ὡμίλησε διὰ «τεμπέληδες» ὑπαλλήλους, «βολεμένους», διεφθαρμένους κ.λπ. Ἡ ἀπόφασίς του ἐχαροποίησε τὴν συντριπτικὴν πλειοψηφίαν τῶν Ἑλλήνων, ἡ ὁποία θεωρεῖ τὴν Κρατικὴν Ραδιοτηλεόρασιν ὡς μίαν ΔΕΚΟ ἀργομίσθων – βολεμένων, μὲ μισθοὺς οἱ ὁποῖοι ξεπερνοῦν τὸν μισθὸν τῶν βουλευτῶν, τῶν ὑπουργῶν, τῶν Ἀρχηγῶν τῶν κομμάτων καὶ αὐτοῦ τοῦ Πρωθυπουργοῦ. Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι ἐντελῶς διαφορετική. Οἱ νέοι δημοσιογράφοι, οἱ νέοι τεχνικοὶ καὶ οἱ ἐπαναπροσλαμβανόμενοι μὲ δικαστικὰς ἀποφάσεις, ὑπάλληλοι – δημοσιογράφοι ἐλάμβανον μισθὸν πολὺ μι-

κρότερον τῶν χιλίων διακοσίων εὐρὼ καὶ ὑπεχρεοῦντο εἰς ἐργασίαν δέκα καὶ δώδεκα ὡρῶν ἡμερησίως. Ἀντιθέτως συγγενεῖς πρώην ὑπουργῶν καὶ ἐν ἐνεργείᾳ βουλευτῶν ἐλάμβανον 160.000 εὐρὼ ἐτησίως (διὰ ἑβδομαδιαίαν ἐκπομπήν), 80.000 εὐρώ ἐτησίως (μὲ ἄγνωστον τὴν προσφορὰν ἐργασίας). Τὰ ἀνώτερα διοικητικὰ στελέχη ἐμισθοδοτοῦντο ἐτησίως μὲ ποσά, τὰ ὁποῖα προσεγγίζουν τὰς διακοσίας πενῆντα χιλιάδας ἐτησίως, ἐνῶ στέλεχος (φίλος τοῦ μακαρίτη Κωνσταντίνου Καραμανλῆ) μὲ 21.000 εὐρὼ μηνιαίως κ.λπ. Οἱ ἁπλοῖ ἐργαζόμενοι ἐπλήρωσαν τὴν λεηλασίαν τῆς κρατικῆς ραδιοτηλεοράσεως ἀπὸ τοὺς διοριζομένους εἰς τὴν διοίκησίν της ἀπὸ τὰ κόμματα. Εἰς τὸ «πλιάτσικον» συμμετεῖχον οἱ ἄνθρωποι τῆς Ν.Δ., τοῦ ΠΑΣΟΚ καὶ τοῦ πρώην ΚΚΕ (ἐσωτ.). Οἱ ἐργαζόμενοι μέσω τῶν συλλόγων των ἔκαμνον διαρκῶς καταγγελίας ἀπὸ τὸ 1998 διὰ τὸ διακομματικὸν «πλιάτσικον» εἰς τὴν Κρατικὴν Ραδιοτηλεόρασιν, ἀλλὰ οὐδεμία Κυβέρνησις ἠσχολήθη μὲ τὰς καταγγελίας, διότι ἐὰν τὸ ἔπραττε, θὰ ἀπέστελλεν εἰς τὴν δικαιοσύνην τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ὁποίους διώριζεν εἰς σημαντικὰς θέσεις εἰς αὐτήν. Ἡ ἀπόφασις τοῦ Πρωθυπουργοῦ ἔπρεπε νὰ γίνη σταδιακῶς, ἔστω καὶ ἐὰν συνῆντα μεγάλας ἀντιδράσεις καὶ ἐμπόδια. Τοῦτο, διότι μὲ τὴν πτῶσιν τοῦ σήματος, οἱ ἐκτὸς τοῦ Νομοῦ Ἀττικῆς καὶ ἰδιαιτέρως αἱ περιοχαὶ αἱ εὑρισκόμεναι εἰς τὴν Θράκην, εἰς τὴν Μάνην (ὡρισμέναι

περιοχαὶ), τὰ Δωδεκάννησα (Ρόδος, Καστελλόριζο κ.λπ.) καὶ ὁ Ἑλληνισμός, ὁ εὑρισκόμενος ἐ κτὸς Ἑλλάδος ἐστερήθησαν τὴν ἐπαφὴν μὲ τὴν μητέρα Πατρίδα. Εἰς τὴν Θράκην, τὰς περισσοτέρας νήσους τῶν Δωδεκαννήσων, εἰς τὴν Νάξον ἔβλεπον μόνον Τουρκικὰ κανάλια, εἰς τὴν Μάνην (τὸ ἀκρότατον σημεῖον της) τὰ χωριὰ ἔβλεπον Λιβυκὰ καὶ Ἰταλικὰ κανάλια. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὰς ἐπιπτώσεις εἰς τὸ Ἐθνικὸν Μέτωπον, οἱ ὁμογενεῖς μας (ὅπου γῆς) ἐστερήθησαν τὴν Κυριακάτικην θείαν Λειτουργίαν, τὰς κυριακάτικας ἐκ πομπὰς τὰς ἀφιερωμένας εἰς τὸ δημοτικὸν τραγούδι, εἰς τὰς παραδόσεις, εἰς τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα κ.λπ. Δικαιολογημέναι αἱ πρῶται καὶ ἰσχυρόταται ἀντιδράσεις ὑπὸ τοῦ Συμβουλίου Ἀποδήμου Ἑλληνισμοῦ, τῶν Ἑλληνοαμερικανικῶν ὀργανώσεων, τοῦ Πατριάρχου καὶ Πάπα Ἀλεξανδρείας καὶ Πάσης Ἀφρικῆς κ. Θεοδώρου, τῆς Βασιλίσσης τῆς Ἱσπανίας Σοφίας, τῶν στενῶν συνεργατῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὸ ὁποῖον ἀπώλεσε τὴν τηλεοπτικὴν ἐπαφὴν μὲ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν μετάδοσιν θείων Λειτουργιῶν ἢ ἄλλων ἐκδηλώσεων ἀπὸ τὸ Φανάρι, τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας τῆς Κύπρου καὶ ἰδιαιτέρως τοῦ πρώην Προέδρου της κ. Χριστόφια, ὁ ὁποῖος ἀπέστειλε καὶ γραπτὴν διαμαρτυρίαν πρὸς τὸν Πρωθυπουργὸν κ. Ἀντ. Σαμαρᾶν. Ὀφείλομεν ὅλοι οἱ Ἕλληνες καὶ αἱ Ἑλληνίδες νὰ ἀσκήσωμεν πιέσεις πρὸς ὅλον τὸν πολιτικὸν κόσμον οὕτως ὥστε ἡ νέα Δημόσια

(Κρατικὴ) Ραδιοτηλεόρασις νὰ μεταδίδη τὴν θείαν Λειτουργίαν, νὰ μεταδίδη ἐκπομπάς, αἱ ὁποῖαι θὰ προβάλλουν τὴν ἱστορίαν τῆς Χώρας, τὰς παραδόσεις, τὰ ἤθη, τὰ ἔθιμα, τὰς θρησκευτικὰς ἀκολουθίας κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς διὰ τὸ Πάσχα, νὰ προστατεύη τὴν γλῶσσαν, νὰ προβάλλη τὰς παρελάσεις καὶ τὰς μεγάλας Ἐθνικὰς καὶ Θρησκευτικὰς ἐκδηλώσεις, νὰ ἔχη παιδαγωγικὸν καὶ πολιτιστικὸν χαρακτῆρα κ.λπ. Κάμνομεν τὴν ὑπόδειξιν αὐτὴν διὰ δύο κυρίως λόγους: 1ον) Ὁ Πρωθυπουργὸς εἶπεν ὅτι ἡ κρατικὴ τηλεόρασις δὲν εἶχε τηλεθέασιν. 2ον) Τὸ αὐτὸ ἐπανέλαβε καὶ ὁ ὑπουργὸς οἰκονομικῶν κ. Ἰωάννης Στουρνάρας. Αἱ δηλώσεις αὐταὶ σημαίνουν ὅτι ἡ Δημόσια τηλεόρασις, ἡ ὁποία θὰ ἀντικαταστήση τὴν κρατικήν, δὲν θὰ ἔχη ἐπα φὴν μὲ τὸν Πολιτισμόν, τὴν Παράδοσιν, τὰ ἤθη καὶ ἔθιμα, τὴν ἱστορίαν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν, διότι μὲ αὐτὰ τὰ θέματα δὲν ὑπάρχει τηλεθέασις. Ὀφείλουν οἱ κυβερνῶντες νὰ μᾶς «ξεκαθαρίσουν», ἐὰν ἡ νέα τηλεόρασις τοῦ Κράτους θὰ εἶναι ἀποκομμένη ἢ ὄχι ἀπὸ τὰ προαναφερθέντα θέματα; Ἐὰν οἱ κυβερνῶντες ἐπιλέξουν τὴν προβολὴν τουρκικῶν σίριαλ ἢ σαπουνόπερες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς ἢ πορνοταινίες καὶ ταινίες αἵματος, ἔρωτος καὶ κατασκοπείας, διὰ νὰ ἀποκτήση τηλεθέασιν τότε θὰ μετανοιώσουν πικρῶς ἀπὸ τὴν ἀντίδρασιν τοῦ ὑγειῶς σκεπτομένου λαοῦ.

Ζητεῖ εἰδικά ἐθνικά μέτρα διά τήν Θράκην καί ἐξελληνισμόν ὅλων τῶν μεταναστῶν

Γ.Ζ.

ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗΝ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΔΙΑΒΛΕΠΕΙ Ο ΣΕΒ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ κ. ΑΝΘΙΜΟΣ «Ὁ φοβερὸς πόλεμος στὴν περιοχὴ τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου μέχρι τὸ 2020 θὰ εἶναι πολιτισμικὸς καὶ στὰ “μαρμαρένια ἁλώνια” του θὰ ριχτοῦν κείμενα, μνημεῖα, γλῶσσες, παραδόσεις, ἔθιμα, γονίδια καὶ καταγωγές. Ἀλίμονο σὲ μᾶς ἂν ἐπιμείνουμε στὴν παλιομοδίτικη so Ἱστορία τῶν Βερέμη καὶ Ρεπούση. Θὰ καταστοῦμε, ὄχι πρωταγωνιστές, ἀλλὰ θεατὲς ἑνὸς τραγικοῦ πολέμου, ποὺ θὰ καθορίσει τὸν νικητὴ στὴν περιοχή, ὁ ὁποῖος καὶ θὰ ἀναλάβει νὰ διαχειριστεῖ τὴν κοινὴ ἀξιοποίηση τῶν κοιτασμάτων τοῦ Αἰγαίου» Μέ τάς «γραμμάς», τάς ὁποίας χαράσσει ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως ἐπί ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων ὁ «Ο.Τ.» διαφωνεῖ. Ὅπως διαφωνεῖ καί διά τάς θέσεις του διά τήν κατάργησιν τοῦ ράσου ἤ μέ τήν ἀπόδοσιν τῶν λειτουργικῶν κειμένων ἤ κειμένων τῶν ἱ. Μυστηρίων εἰς τήν δημοτικήν γλῶσσαν ἤ μέ πρωτοβουλίας του ὡς ἦτο ἡ ἀπηγόρευσις τῆς περιφορᾶς Ἐπιταφίου εἰς οἰκισμόν τῆς Μητροπόλεώς του, ἐπειδή οἱ κάτοικοι ἔκαψαν ἀνήμερα τῆς Μεγάλης Πέμπτης τόν Ἰούδαν. Εἶναι ὅμως Μητροπολίτης τοῦ ἀκριτικοῦ Ἕβρου, ὁ ὁποῖος ἀντιμετωπίζει πολλά προβλήματα ἐξ αἰτίας εἴτε λαθῶν εἴτε ἐγκληματικῶν παραλείψεων τῆς Πολιτείας. Αἱ ἐπισημάνσεις του διά ὁλόκληρον τήν Θράκην εἶναι συνήθως πολύ καλαί ἐθνικῶς. Δι᾽ αὐτό καί τάς δημοσιεύομεν. Εἰς τό πλαίσιον αὐτό δημοσιεύομεν σήμερον μίαν πολύ ἐνδιαφέρουσαν συνέντευξιν, τήν ὁποίαν παρεχώρησε τήν Τετάρτην 12ην Ἰουνίου εἰς τήν «pemptousia.gr». Εἰς αὐτήν ζητεῖ νά ληφθοῦν εἰδικά μέτρα, διά νά μή ὑποχρεωθῆ ὁ κάτοικος τῆς Θράκης νά μεταναστεύση, ἀλλά καί διά νά γίνη ἡ Θράκη τό κέντρον τοῦ παγκοσμίου ἐνδιαφέροντος. Ἡ συνέντευξις Τό πλῆρες κείμενον τῆς συνεντεύξεως τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἀνθίμου εἰς τήν «pemptousia.gr» ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Π.: Ζεῖτε σὲ μία ἰδιαίτερα εὐαίσθητη περιοχή. Ποιὸ εἶναι τὸ ἐπίπεδο τοῦ ἠθικοῦ στὸ ποίμνιό σας; Α.Α.: Γεννήθηκα καὶ μεγάλωσα στὴν Ἀλεξανδρούπολη καὶ μπορῶ νὰ συγκρίνω τὶς ἐποχὲς, ποὺ προηγήθηκαν μὲ τὴν σημερινή. Εἴμασταν ξεχασμένοι ἐπὶ δεκαετίες. Τό-

πος ἐξορίας. Ἔπειτα γνωρίσαμε πληθώρα Ἀναπτυξιακῶν Νόμων, ποὺ ἂν ἐλέγχονταν, ὅσοι καρπώθηκαν τὰ ὀφέλη τους, σήμερα θὰ εἴμασταν Ἑλβετία. Τώρα ἦρθε ἡ οἰκονομικὴ αὐτὴ κρίση. Τὸ ἠθικὸ τῶν ἑβριτῶν εἶναι μέτριο. Καὶ ὅταν οἱ ἀκρίτες δὲν ἔχουν ἀκμαῖο φρόνημα, τότε τὸ κέντρο πρέπει νὰ τρέμει καὶ νὰ φοβᾶται. Χρειάζονται εἰδικὰ ἐθνικὰ μέτρα, ὥστε ὁ θρακιώτης νὰ μὴ μεταναστεύει γιὰ καλύτερη τύχη καὶ ἡ οἰκονομία τῆς Χώρας μας νὰ μὴ αἱμορραγεῖ πρὸς τὰ γειτονικὰ Κράτη. Χρειαζόμαστε νὰ νιώσουμε τὸ δυνατὸ χέρι τῆς Πολιτείας μας, γιὰ νὰ μᾶς στηρίξει, ἀλλὰ καὶ νὰ μᾶς τραβήξει τὰ αὐτιά. Δὲν τὸ λέω αὐτὸ ἀπὸ τοπικιστικὸ συμφέρον! Εἶναι ἐθνικὴ ἀνάγκη, τώρα ποὺ τὸ κέντρο βάρους τοῦ παγκοσμίου ἐνδιαφέροντος μετατοπίστηκε στὰ Βαλκάνια. Κι ἐμεῖς, γεωγραφικά, πολιτισμικά, καὶ συν αισθηματικά, εἴμαστε κοντύτερα σʼ αὐτὸ τὸ κέντρο ἀπὸ τὴν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα.

Τό μεταναστευτικόν

Π.: Ἡ ποιμαντική σας εὐθύνη καλύπτει μία περιοχὴ μεγάλης διέλευσης ἀνθρώπων, ποὺ ἔρχονται ἀπὸ ἄλλες χῶρες, γιὰ νὰ ἀναζητήσουν ἕνα καλύτερο μέλλον. Τί πιστεύετε ὅτι θὰ πρέπει νὰ γίνει σχετικὰ μὲ τὸ μεταναστευτικὸ ζήτημα στὴ Χώρα μας; Ποιὰ εἶναι ἡ στάση τῆς Πολιτείας ἀπέναντι στὴ δική σας γνώμη; Α.Α.: Πρίν ἀπὸ τὴν τριετία αὐτή, τὸ μεταναστευτικὸ ἦταν ἕνα ζήτημα, ποὺ χώριζε τοὺς Ἕλληνες σὲ πολυπολιτισμικοὺς καὶ σὲ ξενοφοβικούς. Τώρα διαπιστώσαμε τὴν ἀδυναμία μας νὰ γίνουμε (αὐτὸ ποὺ ἦταν πάντα ὁ Ἑλληνισμὸς) χοάνη, ποὺ εὐεργετικὰ κατάπινε λαοὺς καὶ πολιτισμούς. Κι αὐτὸ ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε ἐμεῖς πιὰ αὐτοσυνειδησία τοῦ πολιτισμικοῦ μας ρόλου καὶ τῆς γεωστρατηγικῆς μας θέσης στὴν περιοχή. Ὁ φόβος γιὰ τοὺς μετανάστες καὶ ὁ πόλεμος

ἐναντίον τους θὰ ἐνταθεῖ στὴν Ἑλλάδα, ἂν δὲν βροῦμε τὸν τρόπο νὰ τοὺς ἐξελληνίσουμε. Ὅμως, γιὰ νὰ δώσουμε ἕνα τέτοιο δῶρο, πρέπει νὰ τὸ ἔχουμε. Κι ὅσο δὲν τὸ κατανοοῦμε θὰ προσπαθοῦμε νὰ φτιασιδώνουμε τὸ θέμα μὲ τερτίπια ἀντιρατσιστικῶν Νόμων. Ὅποιος Ἕλληνας πολιτικὸς δεῖ τὸ ζήτημα στὴ βάση αὐτὴ θὰ λυτρώσει τὴν Εὐρώπη ἀπὸ τοὺς θρησκευτικοὺς πολέμους ποὺ -θέλει δὲν θέλειἄρχισε νὰ κηρύσσει.

Τό ἀντιρατσιστικόν

Π.: Τελευταῖα, γίνεται πολὺς λόγος γιὰ τὴν ἀναγκαιότητα ἑνὸς νέου ἀντιρατσιστικοῦ νόμου. Ποιὰ εἶναι ἡ δική σας τοποθέτηση; Πιστεύετε ὅτι ἡ ἐφαρμογή του θὰ ἔπληττε τὴν ὑπόσταση τῆς Ἐκκλησίας στὸ δημόσιο λόγο; Α.Α.: Ὄχι ὁπωσδήποτε. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει τρόπους νὰ μιλάει μὲ παραβολές, μὲ σύμβολα, μὲ εἰκόνες, μὲ κινήσεις, ἀκόμα καὶ μὲ τὴ σιωπή της. Βέβαια, ἡ σιωπὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ τιμωρία τῶν λαῶν. Ὅμως, ὁ λόγος μας εἶναι ἡ τεράστια εὐθύνη μας, γιὰ τὴν ὁποία θὰ δώσουμε λόγο στὸ Θεό. Ἡ ἐπιτυχία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου στηρίζεται στοὺς ἑξῆς δυὸ πυλῶνες: 1. γιὰ μᾶς ὁ λόγος δὲν εἶναι κουβέντες, εἶναι πρόσωπο, εἶναι ὁ σαρκωμένος Λόγος. 2. ὁ δικός μας λόγος δὲν προσβλέπει στὸ νὰ κάνει τὴν Ἐκκλησία δημοφιλῆ, εἶναι σὰν τὸ ἁλάτι, μπορεῖ νὰ νοστιμεύει τὸ φαγητό, ἀλλὰ στὴν πληγὴ τσούζει. Μοῦ ἐπιτρέπετε νὰ ἀντιστρέψω τὸ ἐρώτημα; Ἡ Πολιτεία μας σήμερα, θέλει τὸν ἐκκλησιαστικὸ λόγο; Πάντοτε; κατὰ περίπτωση; κατὰ συγκυρία; Συγχωρέστε μου τὸ τραγικὸ ἐρώτημα, ποὺ σᾶς κάνω. Ὅσο αὐτὸ δὲν ἀπαντᾶται, ὁ σύγχρονος Ἕλληνας θὰ πελαγοδρομεῖ καὶ ὁ τόπος θὰ γυρεύει στέρεο σανίδι νὰ πατήσει. Ἐξάλλου βλέπετε ὅτι οἱ θρησκεῖες δυστυχῶς ἐπανέρχονται στὸ προσκήνιο. Ὁπότε, εἴτε μᾶς

ἀρέσει εἴτε ὄχι, ἔχουμε νὰ διαλέξουμε.

Πολιτισμικός πόλεμος εἰς τό Αἰγαῖον ἕως τό 2020

Π.: Ἐκτός τῶν ἄλλων, γεωγραφικὰ βρίσκεστε πολὺ κοντὰ σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ σύγχρονα κέντρα τοῦ παγκόσμιου ἐνδιαφέροντος, τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὴν πλατεῖα Ταξίμ. Τί πιστεύετε πώς πυροδότησε τὴν κρίση; Ποιὰ βλέπετε νὰ εἶναι ἡ θέση τοῦ χριστιανικοῦ καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ στοιχείου στὰ νέα δεδομένα; Α.Α.: Πρό ἡμερῶν στὴν Τουρκία ἄρχισε ἕνας καλὰ προετοιμασμένος πανευρωπαϊκὸς ἰδεολογικὸς πόλεμος πού, ἂν δὲν ἐκτραπεῖ ἀπὸ ἀπρόβλεπτους παράγοντες, θὰ φέρει καλὰ ἀποτελέσματα. Αὐτὸς ὁ πόλεμος θὰ ταλανίσει τὴν Εὐρώπη μέχρι τὸ 2020. Ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ τῶν ὁδοφραγμάτων τῆς πλατείας Ταξὶμ εἶναι τὸ ἀπειλητικὸ παραδοσιακὸ Ἰσλὰμ κι ἀπὸ τὴν ἄλλη, παρὰ τὰ φαινόμενα, ὁ Πρωθυπουργὸς Ἐρντογάν καὶ ὁ ἀρχαιοελληνικὸς καί βυζαντινὸς πολιτισμός, ποὺ ἀρχίζει πλέον ἡ Τουρκία νὰ οἰκειοποιεῖται, τώρα ποὺ διεπίστωσε ὅτι κανένας ἄλλος λαὸς πλέον δὲν τὸν διεκδικεῖ. Ὅσοι βλέπουν Σουλεϊμάν Μεγαλοπρεπῆ, θὰ ἔχουν κατανοήσει αὐτὸ τὸ δίπολο. Ὁ φοβερὸς πόλεμος στὴν περιοχὴ τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου μέχρι τὸ 2020 θὰ εἶναι πολιτισμικὸς καὶ στὰ “μαρμαρένια ἁλώνια” του θὰ ριχτοῦν κείμενα, μνημεῖα, γλῶσσες, παραδόσεις, ἔθιμα, γονίδια καὶ καταγωγές. Ἀλίμονο σὲ μᾶς ἂν ἐπιμείνουμε στὴν παλιομοδίτικη soft Ἱστορία τῶν Βερέμη καὶ Ρεπούση. Θὰ καταστοῦμε, ὄχι πρωταγωνιστές, ἀλλὰ θεατὲς ἑνὸς τραγικοῦ πολέμου, ποὺ θὰ καθορίσει τὸν νικητὴ στὴν περιοχή, ὁ ὁποῖος καὶ θὰ ἀναλάβει νὰ διαχειριστεῖ τὴν κοινὴ ἀξιοποίηση τῶν κοιτασμάτων τοῦ Αἰγαίου. Π.: Σᾶς εὐχαριστοῦμε πολύ! Α.Α.: Σᾶς εὐχαριστῶ κι ἐγώ!».

ΠΟΛΛΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΕΙΣ ΟΜΙΛΙΑΝ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΡΗΣΙΝ ΤΩΝ ΑΝΑΒΟΛΙΚΩΝ Ὁ νεοεκλεγεὶς Σεβ. Μητροπολίτης Μαρωνείας καὶ Κομοτηνῆς κ. Παντελεήμων ἀπηύθυνε χαιρετισμὸν εἰς ἡμερίδα μὲ θέμα «Ἀθλητισμὸς χωρὶς ἀναβολικά», ὁ ὁποῖος ἐπραγματοποιήθη τὴν 9ην Ἰουνίου εἰς τὴν κατάμεστον αἴθουσαν ἐκδηλώσεων τῆς περιφερείας Ἀνατολικῆς Μακεδονίας – Θράκης. Ὡς ἐσχολιάσθη ἀπὸ ἱστοσελίδα ἡ ὁμιλία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου προεκάλεσε θετικὰ σχόλια, ἀφοῦ εἶχε πολλὰ εὐαγγελικὰ μηνύματα. Εἰς αὐτὴν μεταξὺ ἄλλων ὑπεγράμμισε τὰ ἑξῆς:

«Ἡ ὀλυμπιακὴ ἰδέα, ποὺ ἐπιβάλλει τὸ “εὖ ἀγωνίζεσθαι” καὶ ὁριοθετεῖ τὴν εὐγενῆ ἅμιλλα, ὑπῆρξε τὸ κυριότερο χαρακτηριστικὸ τῶν ἀρχαίων ὀλυμπιακῶν ἀγώνων, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἄμεσα συνδεδεμένοι μὲ τὴν θρησκευτικὴ ζωὴ τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, ἦταν δηλαδὴ στὴν οὐσία τους θρησκευτικὰ γεγονότα καὶ θρησκευτικὲς τελετουργίες. Ὅπως εἶναι γνωστό, ὅταν ὁ εὐαγγελικὸς λόγος κηρύχθηκε ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν Παῦλο καὶ τοὺς μαθητὲς καὶ διαδόχους του

στὸν ἑλληνικὸ χῶρο, μὲ τὴν ἵδρυση τῶν πρώτων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ τὴν βαθμιαία ἐπικράτηση τῆς πίστης στὸν Ἐσταυρωμένο καὶ Ἀναστάντα Χριστό, ἡ παλαιὰ λατρεία τῶν εἰδώλων ἄρχισε νὰ ὑποχωρεῖ, μέχρι καὶ τὴν πλήρη ἐξαφάνισή της, τοὺς πρώτους αἰῶνες τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Στὸ πλαίσιο αὐτὸ καὶ οἱ ὀλυμπιακοὶ ἀγῶνες σταμάτησαν νὰ τελοῦνται, μέχρι καὶ τὴν ἀναβίωσή τους, στὰ τέλη τοῦ 19ου αἰώνα. Ὡστόσο, ἡ ὀλυμπιακὴ ἰδέα δὲν σταμάτησε νὰ ὑπάρχει καὶ νὰ ἐμπνέει τοὺς λαούς: Ἐνσωματώθηκε στὴν ἔννοια τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα, ποὺ εἰσήγαγε στὴ ζωή μας ὁ χριστιανισμός, καὶ συνέχισε νὰ ἀποτελεῖ βασικὸ μέρος τῆς λαϊκῆς ψυχολογίας, μετατοπισμένη πιὰ ἀπὸ τὰ σωματικὰ στὰ πνευματικά, ἀπὸ τὰ γήϊνα στὰ ἐπουράνια. Δὲν εἶναι βεβαίως ἄσχετο τὸ γεγονὸς ὅτι ἀθλητικὲς ἐκφράσεις χρησιμοποιοῦν τὰ ἁγιολογικὰ κείμενα καὶ ἡ ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας μας, γιὰ νὰ περιγράψει καὶ νὰ ὑμνήσει τὴν θυσία τῶν μαρτύρων τῆς πίστεως, τόσο στὰ πρῶτα χριστιανικὰ

χρόνια, ὅσο καὶ στὶς περιπτώσεις τῶν νεομαρτύρων. Ὅλες αὐτὲς οἱ ἀναφορὲς βασίζονται βεβαίως στὸν παύλειο λόγο “Ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ” (Β΄ Πρὸς Τιμόθεον 2,5). Ἡ ἔννοια λοιπὸν καὶ ἡ πρακτικὴ τῆς “νομίμου” ἀθλήσεως ὑπῆρξε ἡ βάση τοῦ ἀθλητικοῦ ἰδεώδους, τῆς ὀλυμπιακῆς ἰδέας, ὅπως αὐτὴ συγκροτήθηκε καὶ ἐφαρμόστηκε τόσο στὴν ἄθληση τοῦ σώματος, ὅσο καὶ στὴν ἄθληση τῆς ψυχῆς καὶ τῆς πίστης, τὴν ὁποία προβάλλει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς παράδειγμα πρὸς μίμηση στοὺς πιστούς. Καὶ φυσικά, ἡ ἴδια αὐτὴ ἔννοια βρίσκεται στὴ βάση καὶ τῶν σύγχρονών μας ὀλυμπιακῶν ἀγώνων, ποὺ τελοῦνται πλέον τακτικὰ ἀνὰ τετραετία, ὡς κορυφαῖο ἀθλητικὸ γεγονὸς μὲ διεθνῆ διάσταση καὶ παγκόσμια προβολή. Ἡ χρήση ὅμως κάθε εἴδους ἀπαγορευμένων ὑποβοηθητικῶν οὐσιῶν, τῶν γνωστῶν μας ὡς “ἀναβολικῶν”, πέρα ἀπὸ τὴ βλάβη, ποὺ ἐπιφέρει στὸν ἀνθρώπινο ὀργανισμό, στὸ ἀνθρώπινο σῶμα, τὸ ὁποῖο κα-

τὰ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ πρέπει νὰ ἀπολαμβάνει τοῦ σεβασμοῦ μας, ἀποτελεῖ καὶ πραγματικὸ ἐχθρὸ τῆς ἴδιας τῆς ἀθλητικῆς διάστασης τῆς ὀλυμπιακῆς ἰδέας, καθὼς ἀκυρώνει στὴ βάση της τὴν πρακτικὴ τοῦ ἔντιμου ἀγώνα. Πρόκειται γιὰ μία καταδικαστέα πραγματικότητα, ποὺ ὑπονομεύει τὸν ἀθλητισμὸ ἀλλὰ καὶ παρουσιάζει στὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους μία ἐντελῶς ἀντίστροφη πραγματικότητα, αὐτῆς ποὺ τὸ ἀθλητικὸ ἰδεῶδες ἐπιζητεῖ νὰ καλλιεργήσει. Γιὰ τοὺς λόγους αὐτοὺς ἡ τοπική μας Ἐκκλησία ἐπιδοκιμάζει τὴ διοργάνωση τῆς σημερινῆς ἡμερίδας, συγχαίρει τοὺς ἐμπνευστές, τοὺς διοργανωτὲς καὶ τοὺς ὁμιλητές της καὶ εὔχεται καλὴ ἐπιτυχία στὶς ἐργασίες της. Τὰ ἀναβολικὰ δὲν βλάπτουν μόνο τὸ σῶμα, δὲν σκοτώνουν μόνο τὴν ὀλυμπιακὴ ἰδέα, ἀλλὰ ζημιώνουν καὶ τὴν ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων, καθὼς ἡ χρήση τους ἀποτελεῖ ἐπὶ τῆς οὐσίας δόλια πρακτική, μὲ ὀλέθρια ἀποτελέσματα καὶ στὸ πνευματικὸ καὶ ψυχολογικὸ ἐπίπεδο».

Ἐξ ἀφορμὴς τῆς ἀποφάσεως τοῦ Πρωθυπουργοῦ κ. Ἀντ. Σαμαρᾶ νὰ κλείση τὴν Κρατικὴν Ραδιοτηλεόρασιν καὶ τὰς ἀντιδράσεις, αἱ ὁποῖαι προεκλήθησαν, ἡ Πολιτικὴ Παράταξις «Κοινωνία», ἐξέδωσε τὴν 12ην Ἰουνίου ἀνακοίνωσιν, εἰς τὴν ὁποίαν ἐπισημαίνει τὰ ἀκόλουθα:

«Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ ΕΡΤ δὲν λειτουργοῦσε ὀρθολογικά. Ὑπῆρχε ἀδιαφάνεια, ρουσφέτια, κομματικὲς παρεμβάσεις καὶ αὐξημένο κόστος λειτουργίας. Εἶναι ὅμως ἐπίσης γεγονὸς ὅτι: • Ἀποκλειστικὰ ὑπεύθυνοι γιὰ αὐτὴ τὴν κατάσταση εἶναι οἱ πολιτικοί, οἱ ὁποῖοι δημιούργησαν καὶ συντήρησαν γιὰ πολλὰ χρόνια μία στρεβλὴ κατάσταση, γιατί βόλευε τόσο τὶς πελατειακές τους σχέσεις, ὅσο καὶ τὴν προσωπική τους προβολή. • Προβάλλεται ἡ δῆθεν ἐξυγίανση τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου –μίλησε ὁ ὑπουργὸς γιὰ θύλακες ἀδιαφάνειας καὶ ἀπίστευτης σπατάλης– ἀπὸ τοὺς δημιουργοὺς τῆς διαπλοκῆς καὶ τῆς διαφθορᾶς. Ὅμως δὲν μποροῦν νὰ ἐξυγιάνουν ἕνα Ὀργανισμὸ οἱ δημιουργοὶ τῆς ἀρρώστιας. Μὲ τὴν κίνηση αὐτὴ στοχεύουν νὰ στείλουν ἕνα δυναμικὸ μήνυμα ἐξουσίας στὸν Ἑλληνικὸ λαό, τονίζοντας ὅτι τὰ μέτρα (καὶ αὐτά, ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν) θὰ περάσουν μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο. • Ἂν ἤθελαν πράγματι τὴν ἐξυγίανση, μποροῦσαν νὰ βροῦν ἕνα

ἄλλο τρόπο, νὰ προηγηθεῖ γιὰ παράδειγμα ἕνα νομοθετικὸ πλαίσιο ἀναμόρφωσης τῆς ΕΡΤ καὶ μὲ βάση τὶς πραγματικὲς ἀνάγκες λειτουργίας της, νὰ διοχετευθεῖ ἀλλοῦ τὸ πλεονάζον προσωπικό, μὲ διαφανεῖς, ἀξιοκρατικὲς διαδικασίες. • Εἶναι ἀδιανόητο νὰ μείνει χωρὶς Δημόσια Τηλεόραση ἡ Ἑλλάδα. Εἶναι ἐθνικὰ ἐπιζήμιο, ἀφοῦ ἡ ΕΡΤ ἐκπέμπει σὲ ὁλόκληρη τὴν Πατρίδα μας, ἀλλὰ καὶ στὸ ἐξωτερικό, ὅπου ὑπάρχει Ἑλληνισμὸς καὶ βοη θᾶ μὲ τὶς ἐκπομπές της στὴ διατήρηση τῆς Ἐθνικῆς καὶ Θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν ἁπανταχοῦ Ἑλλήνων. Ἂς σημειωθεῖ ἐπιπλέον ὅτι τὰ ἰδιωτικὰ κανάλια λειτουργοῦν χωρὶς ἄδεια λειτουργίας καὶ χωρὶς νομοθετικὸ πλαίσιο λειτουργίας. Εἶναι οὐσιαστικὰ παράνομα, πράγμα ποὺ συντηρεῖται ἀπὸ τὸ πολιτικὸ σύστημα χρόνια τώρα γιὰ εὐνόητους λόγους. Ἂς προβληματιστοῦμε μήπως ἡ ἄγαρμπη αὐτὴ κίνηση ἔγινε, γιὰ νὰ πυροδοτήσει πολλαπλὲς ἐξελίξεις... Ἕλληνες πολίτες, ἤδη ἔχουν ἔρθει πολλὰ δεινὰ στὴν Πατρίδα μας κι ἔρχονται κι ἄλλα ὅσο δὲν ἀποτινάσσουμε συλλήβδην τὸ πολιτικὸ καρκίνωμα τῆς Ἑλλάδος. Σᾶς καλοῦμε στὸν ἀγώνα μας, ὥστε ὅλοι μαζὶ νὰ πάρουμε πίσω τὴν Πατρίδα μας! Ὁ Πρόεδρος τῆς "ΚΟΙΝΩΝΙΑ" Μιχαὴλ Ἠλιάδης»

Ἀνυπακοήν εἰς τόν νόμον διά τούς ἰμάμηδες εἰς τήν Θράκην ζητοῦν οἱ μειονοτικοί τῆς Ἀγκύρας

Συμφώνως πρός πληροφορίας τοῦ συνήθως καλῶς ἐνημερωμένου εἰς ἐθνικά, διπλωματικά, στρατιωτικά καί ἄλλα θέματα, ἱστοτόπου «defencenet.gr» ὑπό ἡμερομηνίαν 12ην Ἰουνίου: «Κλιμακώνουν τὴν πολεμική τους οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἄγκυρας στὴν ἑλληνικὴ Θράκη ὅσο πλησιάζει ὁ καιρὸς γιὰ τὴ δρομολόγηση τῶν πρώτων 90 διορισμῶν ἱεροδιδασκάλων (στὰ πλαίσια τοῦ περίφημου πλέον νόμου τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, ποὺ ἔμεινε γνωστὸς ὡς “νόμος τῶν 240 ἰμάμηδων” ἢ πιὸ ἁπλὰ ὁ “νόμος γιὰ τοὺς ἰμάμηδες”). Καὶ ὅλα αὐτὰ ἐνῶ στὴν Ἀθήνα ἐπικρατεῖ πολιτικὴ ἀναταραχὴ καὶ ὅλοι εἶναι ἀπασχολημένοι μὲ τὴν κατεδάφιση τῆς ΕΡΤ... Τὸ ἀνησυχητικὸ εἶναι ὅτι οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἄγκυρας στὴν περιοχὴ ἐργάζονται καλὰ, ἐνῶ ἡ Ἀθήνα κοιμᾶται τὸν ὕπνο τοῦ δικαίου: Ψευτομουφτῆδες, μισθοδοτούμενοι ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα, μειονοτικοὶ δήμαρχοι, ἐκπρόσωποι τοῦ DEΒ, προετοιμάζουν τὸ κλίμα, μὲ προκλητικὲς καὶ ἐμπρηστικὲς δηλώσεις, γιὰ μία εὐθεῖα σύγκρουση μὲ τὴν ἑλληνικὴ κυβέρνηση, μία σύγκρουση ποὺ οὐδεὶς γνωρίζει ποῦ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει. Ὁ ψευδομουφτὴς τῆς Ξάνθης Ἀχμὲτ Μέτε στὶς 30 Μαΐου στὸν Ἔχινο Ξάνθης παρουσίᾳ τοῦ βου-

λευτῆ Ξάνθης τοῦ ΣΥΡΙΖΑ Χουσεΐν Ζεϊμπέκ, τοῦ ὑποπρόξενου Κομοτηνῆς Ἀλπέρ Ἀτὰκ καὶ τοῦ δήμαρχου Μύκης Μουσταφὰ Τσουκὰλ, ζήτησε ἀπειθαρχία ἀπέναντι στὸν νόμο τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους γιὰ τοὺς ἰμάμηδες ζητώντας ἀπὸ τοὺς ἕλληνες μουσουλμάνους νὰ μὴ ἐπιτρέψουν τὴν ἐφαρμογή του! Κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ἐπέμβει ἤδη ὁ εἰσαγγελέας καὶ νὰ εἶχε συλληφθεῖ γιὰ προτροπὴ σὲ στάση καὶ ἀνυπακοὴ στοὺς νόμους... Εἶπε πιὸ συγκεκριμένα ὁ Ἀχμὲτ Μέτε: “Πρέπει ὅλοι μας ὡς κοινότητα νὰ προσπαθήσουμε στὸ θέμα τῆς ἑνότητας καὶ τῆς ὁμοψυχίας μας. Πάντοτε καὶ σὲ διάφορα ἐπίπεδα νὰ τὶς ἐπιδεικνύουμε. Νὰ προσέξουμε τὸν νόμο τῶν 240 ἰμάμηδων, νὰ μὴ ἐπιτρέψουμε τὴν ἐφαρμογή του. Μαθαίνουμε ἀπὸ τὸν τύπο πὼς θὰ προσληφθοῦν 90 ἄτομα προσωπικό, ποὺ θὰ διδάξουν τὸ Κοράνι στὰ ἑλληνικά. Στὸ θέμα αὐτὸ ζητάω νὰ εἶστε ἐνημερωμένοι”. Σχεδὸν ταυτόχρονα εἴχαμε καὶ μία ἀνακοίνωση τοῦ γνωστοῦ ἀλυτρωτικοῦ “Συλλόγου Ἀλληλεγγύης Τούρκων Δυτικῆς Θράκης” (BTTDD), ποὺ τὴν ὑπογράφει ὁ νέος του πρόεδρος Τανὲρ Μουσταφάογλου, ἐναντίον τοῦ νόμου ποὺ χαρακτηρίζεται ὡς “ἀντίθετος μὲ τὴ θρησκευτικὴ πίστη καὶ ἐλευθερία τῆς μειονότητας”»..

Εὐνοϊκό καθεστώς διά τήν εἰσαγωγήν μουσουλμάνων εἰς τά Πανεπιστήμια

Συμφώνως πρός τήν ἱστοσελίδα «esos.gr» ὑπό ἡμερομηνίαν 18ην Ἰουνίου:

«Κανονικὰ μὲ τὸ ἴδιο καθεστὼς ποὺ ἰσχύει τὰ τελευταῖα χρόνια θὰ εἰσαχθοῦν καὶ φέτος οἱ Μουσουλμάνοι στὰ ΑΕΙ, σύμφωνα μὲ τὴ σχετικὴ ἀπόφαση τοῦ ὑπουργοῦ Παιδείας Κ. Ἀρβανιτόπουλου. Πρόκειται γιὰ τὸ παγκόσμιο φαινόμενο ὑποψήφιοι νὰ εἰσάγονται μὲ βαθμοὺς πολὺ κάτω ἀπὸ τὴ βά-

ση τοῦ “δέκα” σὲ ὑψηλόβαθμες σχολές, ἐπειδὴ εἶναι Μουσουλμάνοι. Ὁ οἰκονομικὸς περιορισμὸς δὲν ἰσχύει γιὰ τοὺς Ἕλληνες πολίτες τῆς μουσουλμανικῆς μειονότητας τῆς Θράκης, ἐὰν διεκδικήσουν τὶς προβλεπόμενες γι᾽ αὐτοὺς θέσεις. Ὅσοι δηλώσουν ὅτι ἐντάσσονται σὲ αὐτὴ τὴν εἰδικὴ κατηγορία, δὲν μποροῦν νὰ δηλώσουν ἄλλη ἀπὸ τὶς εἰδικὲς περιπτώσεις (Πολύτεκνοι, Τρίτεκνοι, Κοινωνικὰ Κριτήρια)».

Τὰ ὀνομαστήρια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου

Συμφώνως πρὸς τὸ ἱστότοπον «Φανάριον» τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου, ὑπὸ ἡμερομηνίαν 12ην Ἰουνίου:

«Παρουσίᾳ πλήθους Ἱεραρχῶν καὶ λαϊκῶν ἀπʼ ὅλο τὸν κόσμο, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἑόρτασε τὴν Τρίτη τὰ ὀνομαστήρια του. Τὸ πρωῒ τῆς κυριωνύμου ἡμέρας, κατὰ τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τὴν μνήμη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Βαρθολομαίου καὶ Βαρνάβα, ὁ Οἰκ. Πατριάρχης χοροστάτησε στὴ Θεία Λειτουργία, ποὺ τέλεσε ὁ ἐπίσης ἑορτάζων Ἀρχιμ. Βαρθολομαῖος Σαμαρᾶς, Ἀρχιγραμματέας τῆς Ἁγίας καὶ Ἱ. Συνόδου, στὸν Πάνσεπτο Πατριαρχικὸ Ἱ. Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὸ Φανάρι. Μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη συγχοροστάτησαν οἱ Μητροπολίτες Γέρων Νικαίας Κωνσταντῖνος, Γέρων Χαλκηδόνος Ἀθανάσιος, Γέρων Δέρκων Ἀπόστολος, Πέργης Εὐάγγελος, Ἑλβετίας Ἰερεμίας, Θεοδωρουπόλεως Γερμανός, Τρανουπόλεως Γερμανός, Περγάμου Ἰωάννης, Πριγκηποννήσων Ἰάκωβος, Προικοννήσου Ἰωσήφ, Φιλαδελφείας Μελίτων, Σεβαστείας Δημήτριος, Πισιδίας Σωτήριος, Ξάνθης Παντελεήμων, Μυριοφύτου καὶ Περιστάσεως Εἰρηναῖος, Μύρων Χρυσόστομος, Σασίμων Γεννάδιος, Ἰκονίου Θεόληπτος, Μπουένος Ἄϊρες Ταράσιος, Ἀρκαλοχωρίου, Καστελίου καὶ Βιάννου Ἀνδρέας, Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος, Λέρου, Καλύμνου καὶ Ἀστυπαλαίας Παΐσιος, Ρεθύμνης καὶ Αὐλοποτάμου Εὐγένιος, Μεσσηνίας Χρυσόστομος, Κώου καὶ Νισύ-

ρου Ναθαναήλ, Λαγκαδᾶ, Λητῆς καὶ Ρεντίνης Ἰωάννης, Καλλιουπόλεως καὶ Μαδύτου Στέφανος, Προύσης Ἐλπιδοφόρος, Κυδωνιῶν Ἀθηναγόρας καὶ Μαρωνείας Παντελεήμων. Ἐκκλησιάσθησαν ὁ Μητροπολίτης Tambov καὶ Raskazov Θεοδόσιος, ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας Ρωσσίας, ὁ Ἐπίσκοπος Μπάτσκας Εἰρηναῖος, ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας Σερβίας, καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνθηδῶνος Νεκτάριος, Ἐπίτροπος τοῦ Παναγίου Τάφου στὴν Πόλη, οἱ Ἐπίσκοποι Λαμψάκου Μακάριος, Λεύκης Εὐμένιος, Συνάδων Διονύσιος, Ναζιανζοῦ Θεοδώρητος, Μωκησσοῦ Δημήτριος, Ἀβύδου Κύριλλος καὶ Ζήλων Σεβαστιανός, Κληρικοὶ ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ καὶ τὴν Πόλη. Τὴν Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση ἐκπροσώπησε ὁ Ὑφυπ. Ἐξωτερικῶν Κωνσταντῖνος Τσιάρας. Παρέστησαν ἐπίσης ὁ Πρέσβυς Νικ. Ματθιουδάκης, Γενικὸς Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος στὴν Κων/πολη, συνοδευόμενος ἀπὸ τὴν σύζυγό του κα Αἰκατερίνη Βαρβαρήγου, Πρόξενο τῆς Ἑλλάδος στὴν Ἀδριανούπολη, τριμελὴς Ἀντιπροσωπεία ἀπὸ τὸ κόμμα τῆς Ἀξιωματικῆς Ἀντιπολιτεύσεως τῆς Ἑλλάδος, ΣΥΡΙΖΑ, ὑπὸ τὸν βουλευτὴ Θεσ/νίκης Γιάννη Ἀμανατίδη, ὁ βουλευτὴς Νομοῦ Ροδόπης τοῦ ἴδιου κόμματος κ. Ἀϊχὰν Μεμὲτ Καρὰ Γιουσούφ, ἡ Πρόεδρος τοῦ Νομικοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους κα Κυριακὴ Παρασκευοπούλου, καθηγητὲς καὶ μαθητὲς τῆς Πατριαρχικῆς Μεγάλης τοῦ Γένους Σχολῆς καὶ ἄλλων ὁμογενειακῶν σχολείων καθὼς καὶ πλῆθος προσκυνητῶν».