‘’Το σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος. Να ξεχάσουμε πριν μάθουμε. Να γκρεμίσουμε πριν χτίσουμε.’’
Paul Robin
με βάση τα ερωτήματα που τίθενται από τον κοινωνικό ανταγωνισμό. Έτσι λοιπόν η μπροσούρα αυτή ξεκινά με μία μικρή ιστορική αναδρομή για την ιστορία του πανεπιστημίου ως θεσμού, έπειτα επικεντρώνεταιστιςβασικέςπολιτικέςστοχεύσειςτουστοσήμερα και τέλος συντελείται μία προσπάθεια στοιχειοθέτησης ενός προτάγματος αγώνα στο σήμερα και της
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ Το κείμενο αυτό αποτελεί μία συλλογική προσπάθεια για κατάθεση ενός όσο το δυνατόν πιο συνολικού και πιο συνεκτικού πολιτικού σκεπτικού αναφορικά με το σύγχρονο ελληνικό πανεπιστήμιο. Αναμφίβολα η παρουσία και η δράση των αναρχικών μέσα στα πανεπιστήμια έχει χαρακτηριστεί από διάφορες περιόδους χωρίς να μπορούμε να διακρίνουμε μία σταθερή παρουσία ή μια συμπόρευση όλων των τάσεων του αναρχικού κινήματος ανά τα χρόνια. Συνεπώς, το πόνημα αυτό δημιουργήθηκε συνολικά με αφορμή το 2ήμερο Αναρχικό ΦεστιβάλτονΜάρτητου’22αλλάκαιωςμίαπροσπάθειαδόμησης συνολικών θέσεων της συνέλευσής μας για το πανεπιστήμιο και τις αναδιαρθρώσεις,
ελευθεριακής παιδείας ως αντιπρόταση. Όπως θα φανεί αναγνωρίζονται δύο βασικοί ρόλοι του σύγχρονου πανεπιστημίου, ο κατασταλτικός και ο επιχειρηματικός. Από την μία δηλαδή η καταστολή και η πειθάρχησητωνυποκειμένωντουπανεπιστημίουέχειμίααυταξία αλλά συνάμα επιχειρείται όλο και περισσότερο η αμεσότερη συσχέτιση πανεπιστημίου-κεφαλαίου, αυτό που ονομάζουμε εμπορευματοποίηση του πανεπιστημίου. Τελικάσταχυολογείταιμίαπρότασηοργάνωσηςστοσήμερααλλά και το πώς και γιατί επιβάλλεται να υπερασπιστούμε τον δημόσιο χαρακτήρα της παιδείας έξω και πέρα από τη διαχείριση του κρατικού μηχανισμού.
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ Αναρχική ΣυνέλευσηΦοιτητ(ρι)ών Quieta Movere, 2022
επιβάλλει ένα ιεραρχικό μοντέλο στην ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία και έτσι αποστρέφει την ίδια την κοινωνική βάση από την πρώτη. Μιλάμε για μια προσπάθεια υφαρπαγής, και περιχαράκωσης (κυρίως μέσω ταξικών φραγμών) της ίδιας της παραγόμενης γνώσης. Αυτά προφανώς αφορούν και τις 3 πανεπιστημιακές περιόδους που αναφέρονται παρακάτω αλλά όπως είναι λογικό θα επικεντρωθούμε στην πιο πρόσφατη περίοδο αναφορικά με την οργάνωση του πανεπιστημίου. Το πανεπιστήμιο περνά από τρεις διακριτές εποχές. Από το ερασμιακό πανεπιστήμιο των πρώτων αστικών χρόνων, στο κρατικό
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ 1.Ιστορική Αναδρομή Για αρχή είναι σημαντικό να μιλήσουμε για το εκπαιδευτικό σύστημα εν γένει και κυρίως στα πλαίσια κράτους και καπιταλισμού. Μπορούμε να πούμε πως το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα ανεξάρτητα από τις ειδικές συνθήκες διάρθρωσής του ανάλογα με τις ανάγκες της εξουσίας, αποτελεί μία προσπάθεια κεφαλαιοποίησης της συλλογικής παραγόμενης κοινωνικής γνώσης. Ο κρατικός μηχανισμός
πανεπιστήμιο και στο σήμερα στο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο. Το πρώτο στάδιο, το ερασμιακό πανεπιστήμιο, είναι αυτό που βασίζεται σε θεολογικές αναφορές και βασιζόταν στο σύνολο της αστικής ουμανιστικής θεώρησης. Η παραγωγική του λειτουργία ήταν ασήμαντη και διαμορφωνόταν κατά βάση με κοινότητες επιστημόνων, χωρίς να αποτελεί την πηγή από την οποία εκπορεύονται οι βασικές τεχνολογικές καινοτομίες της εποχής, αντίθετα αυτές προέρχονταν από σχολές μαθητείας. Επιπλέον, ήταν αριστοκρατικό, με λίγες θέσεις, προσβάσιμο μόνο από τους
σε αυτό είναι
ανθρώπους
τάξεων, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί μέσο ταξικής ανέλιξης. Παρ’ ότι το κράτος αποτελεί τον βασικό κεφαλαιοκράτη, ο κατανεμητικός ρόλος γίνεται πιο έντονος, με την παραγόμενη γνώση να εκβάλει σε τεχνολογικές καινοτομίες που χρησιμοποιούνται άμεσα για το κεφάλαιο. Στα δύο πρώτα στάδια της πανεπιστημιακής οργάνωσης,ηυπαγωγήτηςεπιστήμηςστοκεφάλαιοείναιέμμεση.
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ εκλεκτούς της εποχής. Τέλος χαρακτηριζόταν ως «ελεύθερο έδαφος» από την επιβολή του αυταρχισμού, της πολιτικής εξουσίας, εν μέρει της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αποτελούσε δηλαδή πεδίο αφιερωμένο στην απρόσκοπτη επιστημονική έρευνα με σκοπό κάποιο γενικό «καλό». Το δεύτερο στάδιο είναι αυτό που χαρακτηρίζεται ως κρατικό. Διαμορφώνεται ως κορυφαία βαθμίδα στην πυραμίδα ενός εκπαιδευτικού συστήματος και υπάγεται στους κανόνες της κρατικής λειτουργίας. Η οργάνωση, η λειτουργία κι η παραγωγή του αποτελούν
ουδέτερη,
με τη μορφή εμπορεύματος και «αξίας». Τέλος το τρίτο στάδιο, είναι το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο που αναπτύσσεταιμετάτο’70στατέλητηςεποχήςτουκεϋνσιανισμού, στα πρότυπα του νεοφιλελευθερισμού. Ο επιχειρηματικός ρόλος του πανεπιστημίου διαφαίνεται από το τρόπο διοίκησης, την έρευνα και την εκπαιδευτική διαδικασία. Πριν αναπτύξουμε παραπάνω την λειτουργία του πανεπιστημίου σήμερακαιτηνυπαγωγήτουστουςκανόνεςτηςαγοράςυπάρχουν
ευθύνη της κρατικής εξουσίας. Η πρόσβαση
ανοιχτή σε
διαφορετικών
Η γνώση διατηρεί την αυτονομία της και παρουσιάζεται ως σχετικά
ενώ σήμερα αντιθέτως αποτελεί κεφάλαιο
αποικιοκρατίακαι ταπυρηνικάόπλα και τονπόλεμοστοΒιετνάμ, που λίγο αργότερα έφερε τον Μάη του ’68. Το πανεπιστήμιο ενστάλαξε τεχνικές γνώσεις, πολιτική αυτοπεποίθηση και οικονομικά δικαιώματα όχι μόνο σε μια ελεγχόμενη ελίτ αλλά και σ’ ένα τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού στα μέσα της δεκαετίας του1970.Επιπλέοντοπανεπιστήμιοπαρήγαγετιςεπιστημονικέςτεχνολογικές
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ ορισμένα σημεία που θέλουμε να τονίσουμε σχετικά με τη μετάβαση από το κρατικό στο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο. Η επίθεση στο κρατικό πανεπιστήμιο από την κυριαρχία ξεκινάει μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ενάντια στο φοιτητικό υποκείμενο που διαμορφώνεται και βάση των νέων δυνατοτήτων της εποχής. Στη δεκαετία του 1960 ήταν εμφανές πως το πανεπιστήμιο παρήγαγε μια μαζική μεσαία τάξη που αμφισβητούσε ανοιχτά την κοσμοθεωρία των οικονομικών και στρατιωτικών ελίτ του Ψυχρού Πολέμου, οι οποίες διατηρούσαν μέχρι τη δεκαετία του 1950 την πολιτική ισορροπία εναντίον της Σοβιετικής ένωσης. Το πανεπιστήμιο φαινόταν να είναι η πηγή αυτώντων«ενοχλητικών»κινημάτων,ενάντιαστονρατσισμό,την
σύστημα και τα εκπαιδευμένα στελέχη που αποτελούν βασικό κομμάτι αυτού του συστήματος - το λεγόμενο "εργατικό δυναμικό". Οι περικοπές των κρατικών κονδυλίων κι η σταδιακήμετακύλισητουκόστουςστοιδιωτικόκεφάλαιομείωσαν σημαντικά τον αριθμό των φοιτητ(ρι)ών. Ένα επιπλέον σημείο διάκρισης από τα προηγούμενα στάδια του πανεπιστημίου αποτελεί το είδος της έρευνας. Ενώ στο κρατικό πανεπιστήμιο η αναφορά γινόταν σε «βασική» έρευνα επιστημονικών πεδίων, χωρίς κάποια παραπάνω συσχέτιση, το επιχειρηματικόπανεπιστήμιοβασίζεταιστηνάμεσηαξιοποιήσιμη
καινοτομίες από τις οποίες εξαρτιόταν το επιχειρηματικό
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ έρευνα. Η εφαρμοσμένη έρευνα, όπως αυτή ονομάζεται, έχει εξάρτηση από την παραγωγική διαδικασία δηλαδή ταυτόχρονα αντλεί και εκβάλλει στην αξιοποίηση της από τους ενδιαφερόμενους. Έτσι αλλοιώνεταιοεκπαιδευτικόςχαρακτήρας της έρευνας και του πορίσματός της. Υπερεθνικές συμφωνίες ΟΟΣΑ-IMF-WTO, η κυριαρχία του κέντρου επί της περιφέρειας στο νεοφιλελεύθερο πανεπιστήμιο Με τη συμμετοχή σε υπερεθνικές οργανώσεις η έννοια των συνόρων αρχίζει και καταρρέει σε τοπικό επίπεδο καθώς υποσκάπτεται από την κυριαρχία του κέντρου επί της περιφέρειας. Η διαδικασία της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης ξεκινά με τη γέννηση του νεοφιλελευθερισμού την κατασκευή δηλαδή των βασικών οικονομικό πολιτικών όρων που θα οδηγούσαν στην «Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σε όποια χώρα υπάρχουν τέτοια…» Άρης Βελουχιώτης, Λαμία, 22/10/1944
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ αποδόμηση της σοσιαλδημοκρατικής συναίνεσης και την οικοδόμηση της νεοφιλελεύθερης ταυτιστικής επιβολής. Ηνεοφιλελεύθερηδιαδικασίαβρίσκειστηνπιοκρίσιμηστιγμήτης ανάπτυξής της, μια πρόσκαιρη δικαίωση αλλά και μια νέα σπουδαία για τον καπιταλισμό προοπτική βαθέματος της εκμετάλλευσης από τη μία και έναν δρόμο εξέλιξης που θα οδηγούσεστηναμετάκλητη -όπωςπιστεύεται- παγκόσμιαεπιβολή του καπιταλιστικού συστήματος από την άλλη. Το γεγονός που παρέχει αυτές τις εγγυήσεις στον καπιταλισμό δεν είναι άλλο από τη διάλυση της ΕΣΣΔ, το 1991. Η δικαίωση του νεοφιλελευθερισμού έγκειται στο ότι αντιλαμβάνεται πλέον τον εαυτό
από καιρό- σοσιαλδημοκρατών
δικαίωσης και παντοκρατορίας τουδεύτερου.Αυτάστονπολιτικότομέα.Όμωςαυτόδεναρκείγια να αναχθεί ο νεοφιλελευθερισμός σε αυτοκρατορικό/οικουμενικό δόγμα. Η καθ' αυτό εκμετάλλευση του κενού που αφήνει η διάλυση της ΕΣΣΔ θα δώσει στον νεοφιλελευθερισμό αυτόν το τίτλο. Αναφερόμενοι σε ένα αυτοκρατορικό/οικουμενικό δόγμα, αναφερόμαστε στην παγκοσμιοποίηση του καπιταλιστικού κόσμου. Μιλάμε φυσικά για την παλιά τέχνη της αποικιοποίησης του φυσικού χώρου και όλων των πολιτικό-οικονομικών σχέσεων, συσχετισμών και παραγόντων που έχουν σχηματιστεί σε αυτόν (κοινωνικές ανάγκες,φυσικοί πόροι, άνθρωποι κλπ). Μία από τις συνέπειες της επέκτασης του νεοφιλελευθερισμού ήταν η γεωπολιτική αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης, ως μια άλλη
του σαν το μοναδικό σύστημα οικονομικής συγκρότησης και διαχείρισης, ενώ η διάλυση της ΕΣΣΔείναιηκαλύτερηαφορμήγιατηνπολιτικήταύτισητων -σαν έτοιμων
με τους νεοφιλελεύθερους στη βάση της
έλλειψη πρόσβασης στην εκπαίδευση, απώλεια σπιτιών λόγω του φοιτητικούχρέους,μέχρι και αύξησητωναστυνομικώνδυνάμεων στις πανεπιστημιουπόλεις που καλύπτουν τις κατασταλτικές τους ανάγκες. Φυσικά αυτά τα μέτρα έχουν φέρει αντιστάσεις: στην Ευρώπη διαμαρτύρονται ενάντια στις μεταρρυθμίσεις της Διαδικασίας της Μπολόνια, στις ΗΠΑ ενάντια στα υψηλά δίδακτρα και στις περικοπές δημόσιου χρήματος, στη Λατινική Αμερικήενάντιαστοναποκλεισμότωνφτωχώναπότηνπρόσβαση
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ σφαίρα ζωής που οικειοποιείται το κεφάλαιο διεθνώς. Αυτή η επέκταση οικοδομεί "περιοχές" και "ζώνες", στις οποίες αναπτύσσεται μεγαλύτερη εμπορευσιμότητα και ανταλλαγή "εκπαιδευτικών μονάδων" για λογαριασμό των υπερεθνικών προγραμμάτων της αγοράς. Οι σύγχρονες εκπαιδευτικές δομές είναι μια βάση για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου και ένα εργαστήριο για την παραγωγή αγοραίας γνώσης. Οι συνέπειες αυτήςτηςδιαδικασίαςείναιπολλαπλέςκαιτόσοαλληλένδετεςόσο και το κεφάλαιο και το έθνος, εκθέτοντας τα δύο ως κοινούς εταίρους στο εγχείρημα της οικονομίας της γνώσης.
της δομής αντηχούν
τριτοβάθμια εκπαίδευση κι ακόμα πιο έντονα στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις στο Κεμπέκ με απεργίες πληρωμών των φοιτητικών δανείων και εμβληματική οργάνωση φοιτητικών συνδικάτων. Τα κοινά στοιχεία σε αυτά τα παγκόσμια ζητήματα είναι ότι αποτελούν μέρος ενός πολύπλοκου συστήματος, που αποσκοπεί στην οικοδόμηση μιας οικονομίας της γνώσης, ως υποτιθέμενη λύση σε μια αποτυχημένη παγκόσμια καπιταλιστική τάξη.
Οι συνέπειες αυτής
παγκοσμίως με κοινά προβλήματα,
στη
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ Στο δρόμο για τη Μπολόνια: Οι πρώτες διακρατικέςσυμφωνίεςστηνΕΕ,βασικάστοιχεία της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης Στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης ο τόνος δίνεται με την Magna Charta Universitatum της Μπολόνια το 1988. Εκεί συγκεντρώνονται πρυτάνεις 430 ευρωπαϊκών πανεπιστημίων, οι οποίοι διατρανώνουν τις θέσεις τους για την ανάγκη κίνησης φοιτητών και διδασκόντων και την γενικότερη συνεργασία των πανεπιστημίων και πολύ περισσότερο για μια τακτική ισοτιμίας τεκμηρίων, τίτλων κι εξετάσεων. Θα ακολουθήσει η συνθήκη του Μάαστριχττο1992πουείναιοπροπομπόςτηςΛευκήςΒίβλουτου
των επιχειρήσεων με τα εκπαιδευτικά συστήματα. Ακολουθεί η Λευκή Βίβλος του ’95 που θα προωθήσει την οικονομική ευελιξία των πανεπιστημίων και θα ενθαρρύνει την αναζήτηση νέων μορφών χρηματοδότησης της εκπαίδευσης. Το 1998, 910 χρόνια μετά την δηλωμένη στο ιστορικό ληξιαρχείο γέννησητουπανεπιστημίουτηςΜπολόνια,εκδίδεταιηδιακήρυξη της Σορβόννης, μετά την συνάντηση των υπουργών παιδείας γαλλικού, βρετανικού, γερμανικού και ιταλικού κράτους όπου συζητείται το όραμα για τη διαμόρφωση ενός ενιαίου χώρου ανώτατηςεκπαίδευσηςστηνΕυρώπη ενώ έναχρόνοαργότερα,το 1999, θα υπογραφεί η Διακήρυξη της Μπολόνια από τους υπουργούς παιδείας 29 Ευρωπαϊκών χωρών. Τα βασικά σημεία αυτής της συνθήκης είναι:
’93πουαναφέρεταιστησύγκλισημεταξύτωνκρατών-μελώνστην ανάγκη μεγαλύτερης συμμετοχής του ιδιωτικού κεφαλαίου στο εκπαιδευτικό σύστημα και τα συστήματα κατάρτισης, ώστε εκτός των άλλων να λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες της αγοράς στην πολιτική οργάνωση της εκπαίδευσης και την ενίσχυση της συνεργασίας
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ «Υιοθέτηση συστήματος το οποίο θα στηρίζεται σε δύο κύκλους σπουδών, έναν προπτυχιακό (διάρκειας τριών τουλάχιστον ετών) κι έναν μεταπτυχιακό. Ο τίτλος σπουδών του πρώτου κύκλου θα αναγνωρίζεται στην Ευρωπαϊκή αγορά εργασίας σαν ικανό επαγγελματικό προσόν, ενώ ο δεύτερος κύκλος θα πρέπει να οδηγεί σε μεταπτυχιακό ή/και διδακτορικό. -Καθιέρωση ενός συστήματος διδακτικών μονάδων τύπου Ευρωπαϊκού Συστήματος Μεταφοράς Διδακτικών Μονάδων (ECTS = European Credit Transfer System), για την «προώθηση της ευρύτερης δυνατής κινητικότητας των φοιτητών» και την ευκολία σύγκρισης των πτυχίων. Σύμφωνα με αυτό το πρότυπο, έναπλήρεςέτοςακαδημαϊκώνσπουδώναντιστοιχείσε60πόντους
σπουδών, τη συνεργασία μεταξύ ιδρυμάτων, την κινητικότητα, καθώς και «τα ολοκληρωμένα προγράμματα σπουδών και άσκησης, κατάρτισης-επιμόρφωσης και έρευνας». Τη δεκαετία 2000-2010 που ακολουθεί σε μια σειρά χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ξεσπούν φοιτητικά κινήματα που αντιτίθενται στη μετάλλαξη των συστημάτων ανώτατης εκπαίδευσης όπως αυτή επιχειρείται σε κάθε χώρα ξεχωριστά όμως με κοινό παρονομαστή όσα συμφωνήθηκαν στη Διακήρυξη του πανεπιστημίου της Μπολόνια η οποία ανανεώνεται με τακτικές συνεδρίες και συμφωνίες. Χαρακτηριστικά το 2003
στοσύστημαECTS,οιμονάδεςαυτέςκαταμερίζονταιανάμάθημα. Επίσης όπως επισημαίνεται Διδακτικές μονάδες μπορούν επίσης να συγκεντρώνονται εκτός του πλαισίου της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Προώθηση των «απαραίτητων ευρωπαϊκών διαστάσεων» στην Ανώτατη Εκπαίδευση, κυρίως σε ό,τι αφορά τα προγράμματα
σύστημαως θεσμός της εκάστοτε εξουσίας,από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, είναι συνυφασμένο με όλους τους υπόλοιπους θεσμούς αυτής. Όπως κάθε άλλος θεσμός, λοιπόν, προάγει συγκεκριμέναιδεολογικά χαρακτηριστικά. Συγκεκριμένα το πανεπιστήμιο, η πανεπιστημιακή κοινότητα όπως συνηθίζουμε να ονομάζουμε, αποτελεί μικρογραφία της κοινωνίας, όπως η οικογένεια, το σχολείο, οχώρος εργασίας. Ιεραρχία, σχέσεις εξουσίας, εκπαιδευτικός εκπαιδευόμενος, χειραγώγηση,εντατικοποίηση,συγκεκριμένηαπαιτούμενηγνώση και αξιολόγηση αυτής μέσω εξετάσεων, τρόποι συμπεριφοράς,
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ πραγματοποιείται στο Βερολίνο συνάντηση των υπουργών παιδείας με διάθεση να επιταχύνουν την υλοποίηση των αναδιαρθρώσεων με ορίζοντα, όχι το 2010, αλλά το 2005. 2. Ο Ιδεολογικός- Κατασταλτικός ρόλος του Πανεπιστημίου Το σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος.
εκπαιδευτικό
παρακολούθηση, ποινές, διαγραφές, συμβιβασμός, καταστολή. Όλες αυτές είναι έννοιες που κυριαρχούν και πραγματώνονται σε κάθε πτυχή του κρατικο καπιταλιστικού συστήματος, στο οποίο ζούμε. Το πανεπιστήμιο, ως συνέχεια της σχολικής εκπαιδευτικής διαδικασίας, δε παράγει γενικά και αόριστα μελλοντικούς εργαζόμενους για τις ανάγκες της αγοράς. Οι εργαζόμενοι αυτοί
Το
κοινωνικοπολιτικός ρόλος του πανεπιστημίου, ο ελεύθερος χρόνος,ηαγωνιστικήδιάθεσηκαι ηανάγκηνατααλλάξουμε όλα, είναι κατακριτέες, απαγορεύονται και τιμωρούνται αναλόγως. Τοκράτος,σεαγαστήσυνεργασίαμετοκεφάλαιο,γνωρίζει καλά, ότι όσο απάνθρωπες
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ θα πρέπει να είναι πειθήνιοι και υποταγμένοι στο εκάστοτε αφεντικό τους, να έχουν συμβιβαστεί πλήρως με τα αστικά πρότυπα της νεοφιλελεύθερης δύσης, να υπακούν σε κάθε κρατική εντολή μέσα και έξω από το χώρο εργασίας τους,
να μεταφέρουν αυτήν την αντίληψη
τους, να μη σηκώνουν κεφάλι. Αντίστοιχα, τα μελλοντικά αφεντικά θα πρέπει και αυτά να αναλάβουν τη θέση που τους αναλογεί στην ιεραρχία. Με αυτόν τον τρόπο, ο θεσμός της μισθωτής σκλαβιάς εξελίσσεται και οι αξίες που προωθεί
έννοιες
και αν είναι οι συνθήκες εργασίας, όσο και αν τα εξαντλητικά ωράρια αυξάνονται και ο μισθός μειώνεται, τόσο η οργή της κοινωνίας στρέφεται εναντίον του, όπως έχει επιβεβαιωθεί και στην σύγχρονη ιστορία του παρελθόντος με εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Για αυτόν τον λόγο προσπαθεί να θωρακιστεί με κάθε τρόπο και να εκμηδενίσει κάθε είδος αντίστασης εναντίον του. Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι η καταστολή δεν αποτελεί απλά έναμέσοπροστασίαςτωνεπιχειρηματικώνδιεξόδωνκαι αναγκών του κεφαλαίου, ώστε να περιφρουρήσει απλά την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση προς όφελος της αγοράς και να εδραιώσει τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα.
να μπορούν
μετέπειτα στην οικογένειά
μεταδίδονται από γενιά σε γενιά. Αντίθετα
όπως η κριτική σκέψη, η αμφισβήτηση, ο
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ Ηκρατικήβίακαικαταστολήαποτελείαναπόσπαστοκομμάτιτης εξουσίας, με σκοπό την υποταγή των καταπιεσμένων, χωρίς την οποία ο κόσμος της εξουσίας δεν μπορεί να εδραιώσει την κυριαρχία του. Οι απειλές των ποινών σκορπούν τον φόβο και οδηγούν στην αδράνεια οποιαδήποτε φωνή αμφισβήτησης και ξεσηκωμού. Η καταστολή δηλαδή έχει την αυτοτέλειά ως ένα βασικό συστατικό στοιχείο του κρατικού μηχανισμού. Αυτό το κλίμα έρχεται να εδραιωθεί και μέσα στα πανεπιστήμια, στα πλαίσια της προληπτικής αντιεξέγερσης, της εφαρμογής του δόγματος νόμος και τάξη και των επιταγών του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Εκεί, από όπου ξεκίνησαν πολυάριθμες
και της κοινωνίας και δεν είναι στείρο ακαδημαϊκό, αλλά
αγώνων και ελευθεριών. Αυτό το άσυλο και τις ελευθερίες του, λοιπόν, πασχίζει το κράτος νακαταργήσειπολλάχρόνιατώρακαιτακατάφερεστονελλαδικό χώρο το 2019. Ο ρόλοςτων εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων και η επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού στην εκπαίδευση: Ιδεολογικές προεκτάσεις Αποτελείγεγονόςπωςτοκαπιταλιστικόσύστημαέχεικυριαρχήσει στοσύνολοτηςγης.Αυτόέχειδώσειπάτημαστουςκυρίαρχουςνα προβάλλουν τον ισχυρισμό της μη ύπαρξης εναλλακτικής – ή αλλιώς το τέλος της ιστορίας. Έτσι, ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός
κοινωνικές εξεγέρσειςκαι συγκρούσεις μετουπάρχον.Εκεί,όπου το άσυλο εξυπηρετεί τις ανάγκες των αγωνιστών/ριών
άσυλο
η εξέγερση του Πολυτεχνείου του ’73, μέσα από την οποία αναδείχθηκε ο ρόλος του ασύλου στους κοινωνικούς αγώνες. Οι αγώνες που λάβαν χώρα με σημείο αναφοράς τους το άσυλο έκαναν σαφές στο καθεστώς πώς αποτελεί έναν χώρο επαναστατικών διεργασιών που αποσκοπούν στην ανατροπή του, (βλ. τους απεργούς εργάτες της
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ έρχεται να σαρώσει οποιοδήποτε κεκτημένο μέσα από αγώνες της κοινωνικής βάσης. Η επιβολή του σημαίνει πώς οποιαδήποτε κοινωνική ή παραγωγική διεργασία, διενεργείται αποκλειστικά για την κερδοφορία του κεφαλαίου, την καθυπόταξη και καταστολή της κοινωνίας και των αγώνων της και ούτε κατ’ ελάχιστο δεν αφορά τις ανάγκες αυτής. Φυσικά, τα παραπάνω δε θα μπορούσαν να μην αφορούν και το πανεπιστήμιο,τόσοσανχώροεκπαιδευτικώνδιαδικασιώνόσοκαι σαν χώρο κοινωνικοπολιτικής δράσης. Σε πολλές περιπτώσεις εξεγέρσεων και συλλογικής διεκδικητικής δράσης αφετηρία των αγωνιστών αποτελούσαν πανεπιστημιακοί χώροι. Τομή,όσοναφοράστουςαγώνεςτουελλαδικούχώρου,αποτέλεσε
ΜΕΛ το ’75,
αναδιαρθρώσεις του ’85, τα φοιτητικά κινήματα του
εξέγερσητουΔεκέμβρη,τιςπολύμηνεςαπεργίεςτωνεργαζομένων στην εργολαβία των πανεπιστημίων μέχρι τους αγώνες των τελευταίων χρόνων και τις καταλήψεις των πρυτανειών ενάντια στον Νόμο Κ.Χ.). Οι αγώνες που δόθηκαν και δίνονται αποτελούν κομβικόανάχωμαστηνεπέλασήτηςκαι στην άκρατηεπιβολήτης κυρίαρχης αντίληψής. Δεν είναι τυχαίο πώς στο σύνολο των αναδιαρθρώσεων των τελευταίων χρόνων επιχειρούνταν με κάθε τρόποηψήφισηενόςδιατάγματοςγιατηνκατάργησητουασύλου, για τις διαγραφές φοιτητών και για τα πειθαρχικά συμβούλια, φτάνονταςτηνπερσινήχρονιάναυπερψηφίζεταινομοσχέδιοπου
τους αγώνες για τις
’06 ’07, την
του ανταγωνισμού, της «αριστείας» και της εξατομίκευσης. Αυτός, λοιπόν, ο ιδεολογικός και κατασταλτικός μηχανισμός, που εδραιώνεται -όλο και περισσότερο- μέσω των αναδιαρθρώσεων, αποσκοπεί στην ολοκληρωτική
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ τοποθετεί ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας εντός των πανεπιστημιακών χώρων. Έτσι, επιτυγχάνεται η αλλαγή του μεταπολιτευτικού παραδείγματος. Μετηναλλαγήτουμεταπολιτευτικούπαραδείγματος,επιδιώκεται από κράτος και κεφάλαιο να καμφθούν οι ριζοσπαστικές αντιδράσεις και να διαλυθούν οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες. Αυτή η αλλαγή έχει απώτερο σκοπό τη δημιουργία ενός αποστειρωμένου περιβάλλοντος όπου οι φοιτητές θα ενσωματώσουν πλήρως, μέσω της εντατικοποίησης και του διαρκούςεκβιασμού,ταιδεώδητηςκυρίαρχηςιδεολογίας,δηλαδή
αδρανοποίηση της διαχρονικής αγωνιστικής διάθεσης της νεολαίας, στο εφησυχασμό και την υποταγή. Ο επιχειρηματικός ρόλος του Πανεπιστημίου Γνώση, εμπορευματοποίηση και κατακερματισμός Στο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο η γνώση γίνεται ένα κεντρικό μέσο παραγωγής και το καπιταλιστικό σύστημα υπολογίζει την αξίατης,κι απόαφηρημένηκαι ζωντανήμετατρέπεται σεπροϊόν. Η γνώση υπάγεται σε τεχνητές μονάδες μέτρησης όπως είναι τα συστήματα πνευματικών δικαιωμάτων και πατεντών, οι
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ πιστώσεις, η συγγραφή αναφορών για τους ερευνητές και τους καθηγητές. Ταυτόχρονα αυτές οι τεχνητές μονάδες συμβάλλουν στην αξιολόγηση κάθε ιδρύματος. Η "περίφραξη" της γνώσης (ιδιωτικοποίηση, εμπορευματοποίησή, απαλλοτρίωσή της μέσω των καθεστώτων πνευματικής ιδιοκτησίας) αποτελεί βασικό πυλώνα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Στην ίδια κατεύθυνση παρατηρείται ο κατακερματισμός του γνωστικού αντικειμένου κι η αντίστοιχη περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων. Η καπιταλιστική παραγωγή έχει ανάγκηαπόεπιστημονικάκαταρτισμένουςειδικούςσεεξαιρετικά περιορισμένα πεδία της κοινωνικής γνώσης. Μάλιστα οι ανάγκες τηςαγοράςαποτελούνκριτήριογιατησυγκρότησητμημάτωνήτη διαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών. Οι διακηρύξεις για το «Πανεπιστήμιο του 2030», κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα φοίτησης, αναφέρονται χαρακτηριστικά σε ειδικά διαμορφωμένες ενότητες μαθημάτων που θα διαμορφώνουν «ευέλικτο» εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό. Το ενιαίο πτυχίο που ως τώρα εξασφάλιζε τυπικά τουλάχιστον ισότιμα επαγγελματικά δικαιώματα στους αποφοίτους καταργείται από την πολυδιάσπαση του σε επιμέρους τίτλους και ειδικεύσεις. Ο φοιτητής θα «χτίζει» το πτυχίο του ανάλογα με τις επιλογέςμαθημάτωνκαιθαχαράσσειτονατομικότουδρόμοστην αγορά εργασίας. Έτσι προωθείται ο ανταγωνισμός τόσο μεταξύ των φοιτητ(ρι)ών κατά τη διάρκεια των σπουδών όσο και μεταξύ των αποφοίτων μελλοντικών εργαζομένων, ενισχύοντας την
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ εξατομίκευση και διευκολύνοντας την εκμετάλλευση τους από τα αφεντικά. Στο παράδειγμα του πανεπιστημίου στον ελλαδικό χώρο, διακηρυκτικάτουλάχιστον,εξασφαλίζεταιοδημόσιοςκαιδωρεάν χαρακτήρας της εκπαίδευσης -κάτι που ποικιλοτρόπως αμφισβητείηεκπαιδευτικήαναδιάρθρωση.Ιδιαίτεραστοκομμάτι της «αγοραίας» γνώσης αναπτύσσονται όλο και περισσότερα προγράμματακατάρτισης,«διαβίουμάθησης»,μεταπτυχιακάκαι διδακτορικά με αντίτιμο. Μέσω του ανταγωνισμού, του κατακερματισμού και της διάσπασης του πτυχίου η κατοχή τους γίνεται όλο και πιο απαραίτητη για την εύρεση εργασίας, μιας και τα προγράμματα αυτά προσδίδουν ακαδημαϊκές μονάδες κοστολόγησης της γνώσης και εξειδίκευσης. Στα πλαίσια της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, εκτός από τον κατακερματισμό της γνώσης, αποτελεί στόχο η μείωση του αριθμού των εισακτέων κι αποφοίτων σ’ έναν όγκο ικανό να
ως «αναγκαία». Ο επιχειρηματικός ρόλος του πανεπιστημίου όπως είπαμε φαίνεται και στο κομμάτι της διοίκησης του κι ο διακηρυκτικά κοινωφελής χαρακτήρας του συνδέεται όλο και στενότερα με τον επιχειρηματία–χορηγότου.Τόσοταπρογράμματακοινοπραξίας ιδιωτικού και δημοσίου (ΣΔΙΤ), όσο και η συνεχής τάση μείωσης τωνκρατικώνδαπανώνγιατηνεκπαίδευσημετακυλούντοκόστος
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ πληρώσει την φοίτηση και πόσο μάλλον την καταρτισμένη φοίτηση. Με το νόμο 4777 φάνηκε ακόμα πιο έντονα η διάθεση εντατικοποίησης κι εξαίρεσης. Πιο συγκεκριμένα το όριο φοίτησης κι η ελάχιστη βάση εισαγωγής στενεύουν ακόμα περισσότερο τα πλαίσια κάνοντας ασφυκτική την εισαγωγή και την ίδια την φοίτηση. Ο φοιτητής με δικό του κόστος, στο οικονομικό κομμάτι και στον ελεύθερο χρόνο, πρέπει να φανεί αντάξιος στις ανάγκες της αγοράς, κι αντίστοιχα ο μαθητής με το βάρος που καλείται να σηκώσει η οικογένειά του πρέπει να
στις υψηλές απαιτήσεις της βάσης του 10
που η κάθε
μαζί με τους τεχνοκράτες
συντήρησης κι ανάπτυξης των πανεπιστημίων στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Τα διοικητικά όργανα του πανεπιστημίου μοιάζουν περισσότερο με διευθύνσεις εταιρειών που έχουν να φροντίσουν για τα έσοδα τους. Η προσέλκυση κεφαλαίων, η χρηματοδότηση δηλαδή, συνδέεται με την προσέλκυση περισσότερων φοιτητών (ιδανικά που θα πληρώνουν τη φοίτηση τους βλ. ξενόγλωσσα προπτυχιακά), ερευνητικών και διδακτικών προγραμμάτων. Σε μεγάλο βαθμό κριτήριο αποτελεί κι η εξειδίκευση που προσφέρει η σχολή κι άρα η απορρόφηση που μπορεί να προσφέρει για κάποια επιχείρηση και συγκεκριμένα κεφάλαια.
ανταποκριθεί
και των βάσεων
σχολή
ορίζει
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ Τοπρότυπο«Πανεπιστήμιο2030»αναφέρεται ακόμαπιοέντονα σε αυτές τις λειτουργίες. Συγκεκριμένα προτείνει Συμβούλια Ιδρύματος, τα οποία θα αποτελούν ανώτατο αποφασιστικό όργανοτουιδρύματος,ξεπερνώνταςκαιτηνίδιατησύγκλητο, και θα απαρτίζονται από μέλη εξωτερικά του ιδρύματος και διορισμένα από το υπουργείο. Προβλέπεται ο πλήρης έλεγχος των οργάνων διοίκησης των πανεπιστημίων με σκοπό τη θωράκιση της διοίκησης των ιδρυμάτων από τους συλλογικούς φορείς, ενώ στις αρμοδιότητες τους θα είναι κι η επιλογή υποψηφίων
μετατρέψει την εκπαιδευτική διαδικασία σε εμπόρευμα, τους διδάσκοντες σε υπαλλήλους πλήρους υποταγμένους στα συμφέροντα των αφεντικών και τους σπουδαστές σε πελάτες. Αντίστοιχα με την προσέλκυση κεφαλαίων, θεσμοθετείται και η περικοπή των περιττών «εξόδων». Όσα σχολεία ή ιδρύματα δεν αντέξουν τον ανταγωνισμό συγχωνεύονται ή κλείνουν. Ο νόμος 4777επίσηςσυνέβαλεσεαυτήντηνκατεύθυνση.Μετηνελάχιστη βάση εισαγωγής είδαμε μόνο τη χρονιά 2020 2021, 40.000 υποψήφιους να μένουν εκτός πανεπιστημίων και τουλάχιστον 10 τμήματα να μένουν χωρίς κανέναν ή με λιγότερο από 10 εισακτέους.Τέλος,οισχολέςμεαντικείμενοτιςανθρωπιστικέςκαι κοινωνικές επιστήμεςπαραμερίζονται αδυνατώντας ναπαράγουν
πρυτάνεων και κοσμητόρων. Η βασικότερη λειτουργία των Συμβουλίων Ιδρυμάτων θα είναι η αξιολόγησή τους με κριτήρια την ανταγωνιστικότητα, την «αριστεία», την προσέλκυση κεφαλαίων ώστε τελικά η χρηματοδότησή τους να αποκοπεί από το δημόσιο και να στηριχτεί πλήρως στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Σε αντιστοιχία με την αναδιάρθρωση σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, η αξιολόγηση των ιδρυμάτων και η αυτοχρηματοδότησή τους μέσα από «χορηγίες», έρχεται να
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ άμεσααξιοποιήσιμηγιατοκεφάλαιογνώσηκι εργατικόδυναμικό που μπορεί να εκμεταλλευτεί. Είναι πλέον εμφανές σε ακόμα μια πτυχή της κοινωνικής αναπαραγωγής πώς το χρεοκοπημένο εξουσιαστικό σύστημα του κράτους και του καπιταλισμού αδιαφορεί για τις κοινωνικές ανάγκες και μάλιστα συρρικνώνει εσκεμμένα τις δαπάνες για αυτές. Επιλέγει συνειδητά να υποβαθμίσει την εκπαίδευση έτσι όπως παρέχεται μέχρι σήμερα. Χωρίς να σημαίνει σε καμία περίπτωση πώς ένα μοντέλο κρατικού πανεπιστημίου έτσι όπως εκπορεύεται από την αντίληψη για το κοινωνικό κράτος θα μας ικανοποιούσε είναι αξιοσημείωτη η ένταση των ταξικών φραγμών και των νέων αποκλεισμών καθώς το πανεπιστήμιο αναδιαρθρώνεται με βάση τις διεθνείς συνθήκες,όπως αναφέρθηκαν παραπάνω. Έρευνα H έρευνα ορίζεται ως «η εργασία που έχει σκοπό να προάγει την επιστημονική γνώση, σύμφωνα με τις διεθνώς αποδεκτές
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ επιστημονικές θεωρίες ή η επεξεργασία νέωνθεωριών,ικανών να γίνουν αποδεκτές από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα. Αναγκαία προϋπόθεση για να χαρακτηριστεί μια εργασία ως ερευνητική είναι η πρωτοτυπία». Η αλληλεπίδραση επιχειρήσεων και πανεπιστημίων σε αυτή την λειτουργία του πανεπιστημίου είναι ακόμη πιο έντονη. Αρχικά υπογράφονται συμφωνίες με επιχειρήσεις για ερευνητικές συνεργασίες και κατοχύρωση «πατεντών» κάτι που μπορεί να φτάσει μέχρι και την μετατροπή εργαστηρίων σε κέντρα έρευνας συγκεκριμένων επιχειρήσεων.
από την κατοχύρωση ευρεσιτεχνιών
ενός τμήματος ή ενός πανεπιστημίου. Επίσης μέσα από τα ερευνητικά προγράμματα και τις πτυχιακές εργασίες οι οποίες αντιστοιχούν σε μονάδες ects και πνευματικά δικαιώματα, ευνοείται η εμπορευματοποίησή της γνώσης και η σύνδεσή της με τα οικονομικάσυμφέροντατωνκρατικώνφορέωνκαιτωνεταιρειών. Τέλος όσον αφορά το αντικείμενο της έρευνας υπάρχουν δύο κατευθύνσεις, η έρευνα ελεύθερης επιλογής κι η προσανατολισμένη έρευνα. Όσον αφορά την πρώτη, αυτή αποσκοπεί στην αύξηση ή βελτίωση της επιστημονικής γνώσης ανεξαρτήτως της δυνατότητας άμεσης πρακτικής εφαρμογής και εξυπηρετεί τις πνευματικές ανάγκες της επιστημονικής κοινότητας.Ηπροσανατολισμένηέρευναείναιεπιχορηγούμενηκι
Μέσα
και πιστωτικών μονάδων «ανεβαίνουν» οι βαθμοί αξιολόγησης
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ εκτιμάταιότιμπορείναέχειςάμεσεςεφαρμογές,στηβελτίωσητης οικονομίας, της ποιότητας ζωής και στην ασφάλεια της Χώρας (σύμφωνα με το καταστατικό του ΕΜΠ). Σε αυτό το σημείο είναι αναγκαία μια αναδρομή στην ιστορία της έρευνας στον ελλαδικό χώρο από την περίοδο λίγο πριν την μεταπολίτευσηέωςσήμερα.ΑρχικάκατάτηδιάρκειατηςΧούντας αντικείμενο της έρευνας αποτελούσε κυρίως η γεωργία και η μεταλλειολογία
απευθείας χρηματοδότηση καθηγητών και ινστιτούτων
την χρηματοδότηση προγραμμάτων με συγκεκριμένους στόχους και χρονική διάρκεια. Η μεγάλη τομή γίνεται με την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η χώρα πλέον πρέπει να εφαρμόσει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές στο εκπαιδευτικό σύστημα. Ο «εκσυγχρονισμός» της παιδείας, όπως ονομάστηκε, έρχεται να εισάγει νέους όρους όπως «ανάπτυξη» και «παραγωγικότητα». Επίσης συντελείται μια προσπάθεια για επανανοηματοδότηση της έρευνας «για λόγους εθνικού κύρους» και σύνδεσής της με τις ανάγκες της οικονομικής παραγωγής. Τομέςέρχονταικαιστοκομμάτιδιοίκησηςκαιχρηματοδότησης,η έρευνα συνδέεται σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο με την ΕΕ,
με βασικούς χρηματοδότες τα υπουργεία Γεωργίας, Παιδείας και τέλος το Υπουργείο Άμυνας, ενώ βασικό ρόλο είχε το Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών Δημόκριτος. Σε εκείνο το στάδιο του πανεπιστημίου το κράτος ήταν ο βασικός κεφαλαιοκράτης και δεν υπήρχε αλληλεπίδραση με εταιρείες. Τα χρόνια που ακολουθούν αλλάζει ο τρόπος χρηματοδότησης, απ’ την
προς
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ τα Ερευνητικά Κέντρα αυτονομούνται εν μέρη, η ροή εξωτερικών πόρων προς τα ιδρύματα αυξάνεται, οι ακαδημαϊκοί φορείς αποκτούν δομή επιχείρησης και τέλος εισάγεται η εξωτερική αξιολόγηση.
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ Έρευνα, στρατός και καταστολή Όπως αναφέρεται σε καταστατικά, νομοθετήματα και κατευθύνσεις στόχο της έρευνας μπορεί να αποτελεί η ενίσχυση της άμυνας κι ασφάλειας της χώρας και των συμμάχων της. Είναι ενδεικτική η αναφορά στον εσωτερικό κανονισμό του ΕΜΠ όσον αφορά τους περιορισμούς: «Η ιστορία του Ιδρύματος είναι συνδεδεμένη με αγώνες για την ελευθερία και την ειρήνη. Για το λόγο αυτό στο ΕΜΠ δεν επιτρέπεται η διεξαγωγή ή συμμετοχή σε έρευνες για πολεμικούς σκοπούς οποιασδήποτε μορφής, με εξαίρεσητηνέρευναγιατιςαμυντικέςανάγκεςτηςχώρας,καιδεν
αναπόσπαστο κομμάτι της ερευνητικής λειτουργίας των πανεπιστημίων.«Εθνικήάμυνα»βαφτίζεταιοποιαδήποτεανάγκη καταστολής του εσωτερικού εχθρού, δικαιολογώντας τα προγράμματα καταστολής, φύλαξης συνόρων και εξοπλισμών. Οι χρηματοδοτήσεις του ΝΑΤΟ βαφτίζονται ως «Ευρωπαϊκή επιχορήγηση», η Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας εμφανίζεται ως διαμεσολαβητής στα προγράμματα κατασκευής στρατιωτικού εξοπλισμού και το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας ως οποιοδήποτε άλλοΥπουργείο. Τα παραδείγματα είναι αρκετά, ερευνητικές ομάδες του ΕΜΠ δέχονται συγχαρητήρια από το Υπουργείο Προστασίας του
αναλαμβάνονται έρευνες με χρηματοδότηση από διεθνείς στρατιωτικούς συνασπισμούς». Στην πραγματικότητα η σύνδεση μεταξύ ερευνητικών προγραμμάτων και στρατού-αστυνομίας αποτελεί
στον κυβερνοχώρο. Επίσης το πρόγραμμα INGENIOUS που αφορά υπηρεσίες που θα κινηθούν άμεσα όταν κάποιος ζητήσει βοήθεια και συμμετέχουν η αστυνομία της Β. Ιρλανδίας, και υπηρεσίας ασφαλείας Ισπανίας και Ιρλανδίας
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ Πολίτηγιατημελέτη,τηνπαρακολούθησηκαιτηνκατασκευήτου Επιχειρησιακού Κέντρου Επιτήρησης Συνόρων με θερμικές κάμερες στα σύνορα του Έβρου το 2012. Το 2019 έπειτα από έρευνα φοιτητών γίνεται γνωστό πως στο ΕΜΠ διεξάγονται τα εξής προγράμματα: το ANDROMEDA, πάλι με θέμα την επιτήρηση των συνόρων, χρηματοδοτούμενο από υπουργεία άμυνας και την ελληνική αστυνομία, το PREVISION ως εργαλείο διαχείρισης μαζικών κι ετερογενών πληθυσμών κατά τη διάρκεια επίλυσης δύσκολων εγκληματικών υποθέσεων κι αξιολόγησης κινδύνου, όπου
αφύσικες κι αποκλίνουσες
και τοSIRIUSτοοποίοσυλλέγεικιεπεξεργάζεταιστοιχείασχετικάμε το εργασιακό προφίλ μεταναστών, προσφύγων και αιτούντων άσυλο μετά το 2014 ώστε να εξαχθούν συμπεράσματα για την κοινωνική τους ένταξη και τις προοπτικές τους στην αγορά εργασίας. Αντίστοιχα παραδείγματα ερευνητικών προγραμμάτων για τις ανάγκες του κράτους υπάρχουν και σε έρευνες με λιγότερη εφαρμογή στην άμεση παραγωγή, οι οποίες μάλλον εξυπηρετούν περισσότερο την εγκληματολογία και την αντιτρομοκρατική και μπορούν να βοηθήσουν στις αντι αναρχικές πολιτικές του
ως κίνδυνος ορίζονται
συμπεριφορές, κίνδυνος ριζοσπαστικοποίησης, επιθέσεις σε δημόσιους χώρους και
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ υπουργείου και στη νομική θωράκιση της δικαιοσύνης απέναντι στον αναρχικό αγώνα. Πιο συγκεκριμένα αναφερόμαστε στην έρευνα των Λ. Ρόρη και Β. Γεωργιάδου, “Policy Brief for the Hellenic Observatory Research Grant. Low-intensity violence in crisis-ridden Greece: evidence from the far right and the far left”. Έχει ενδιαφέρον η σημειολογία στην πρώτη παρουσίαση της έρευνας η οποία έγινε στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών, με τον πρόεδρο του Επιμελητηρίου να απευθύνει χαιρετισμό και τον τότε Υπουργό Προστασίας του ΠολίτηΜιχάληΧρυσοχοΐδηναδίνειτονπολιτικότόνολίγεςμέρες μετά το τελεσίγραφο απέναντι στις καταλήψεις το 2019.
έκθεση γίνεται μια προσπάθεια «να παράσχει το
θεωρητικό υπόστρωμα, ενδεδυμένο με το κύρος
. Πιο συγκεκριμένα γίνεται η προσπάθεια μέσω της εννοιολογικής υπερέκτασης της «βίας χαμηλής έντασης» να στοιχειοθετηθεί το αναρχικό κίνημα ως γέφυρα για τη στρατολόγηση τρομοκρατών κι άρα η πολιτική οχύρωση του συστήματος απέναντι σε αυτό. Τέλος δε μπορούμε να μην αναφερθούμε στο μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας (ΕΑΒ), Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης (ΔΠΘ) και Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (ΠΘ) με σκοπό την έρευνα, τον σχεδιασμό και στη συνέχεια την βιομηχανική παραγωγή ενός μη επανδρωμένου
Στην
αναγκαίο
της ακαδημαϊκής αυθεντίας…ώστε να λειτουργήσει ως νομιμοποιητική αρχή των κρατικών πολιτικών διαχείρισης των σωμάτων»
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ στρατιωτικού αεροσκάφους (UAV drone) σταθερής πτέρυγας με την επωνυμία του «Αρχύτας» με διάρκεια 2,5 χρόνια και δαπάνες περίπου 1,5 εκατομμύρια ευρώ. Η σχέση μεταξύ πανεπιστημίου, ερευνητικώνπρογραμμάτωνκαιΝΑΤΟτονίστηκεστησύνοδοπου πραγματοποιήθηκε στις 16-17 Φεβρουαρίου του 2022, λίγο πριν την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, στην οποία ο Υπουργός ΕθνικήςΆμυναςανέφερεότιυπάρχειηετοιμότηταναφιλοξενηθεί το Περιφερειακό Γραφείο του DIANA (Επιταχυντής Αμυντικής Καινοτομίας)στηνΕυρώπη,καθώςδιατίθενταισημαντικάΚέντρα Ερευνών που συμμετέχουν σε ερευνητικά προγράμματα, χρηματοδοτούμενααπότηνΕυρωπαϊκήΈνωσηκαιτοΕυρωπαϊκό Ταμείο Άμυνας.
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ 3. Μία αναρχική αντιπρόταση για την οργάνωση στο τώρα και την ελευθεριακή παιδεία. Το πανεπιστήμιο ως χώρος έκφρασης ταξικών συγκρούσεων Όπως στους χώρους εργασίας, έτσι και στο πανεπιστήμιο αναπτύσσεται ο ανταγωνισμός μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων.Σταπανεπιστήμιαβλέπουμενααναπτύσσεται
αλλά ένας κρίσιμος τόπος στον οποίο κερδίζονται
ευρύτερα οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες. Ενώ αναγνωρίζουμε τον ρόλο που έχουν τα πανεπιστήμια στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου και πολύ περισσότερο ως όργανα επιβολής της πειθάρχησης, της εξατομίκευσης και ευρύτερα της κρατικής κυριαρχίας, δε μπορούμε παρά να αντισταθούμε στη διάλυση του δημόσιου χαρακτήρα τους. Είτε αγωνιζόμαστε για παιδεία, είτε για υγεία, είτε για στέγαση είναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι μπορούμε να τοποθετούμε τους εαυτούς μας έξω από τις καπιταλιστικές σχέσεις και από κει
η οικονομία της γνώσης, και πεδίο σύγκρουσης αποτελεί η ιδιοκτησία της γνώσης κι η αναπαραγωγή του εργατικού δυναμικού. Αυτό σημαίνει ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι απλώς ένας ακόμη θεσμός που υπόκειται στον έλεγχο της κυριαρχίας,
και χάνονται
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ να οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία. Τα πανεπιστήμια δεν αποτελούναπλά«φυτώρια»τηςνεοφιλελεύθερηςελίτ,αποτελούν ταυτόχρονα πεδίο συζήτησης, αντιστάσεων, αμφισβήτησης της κυριαρχίας και των θεσμικών πολιτικών της. Αποτελούν χώρους έκφρασης κοινωνικών και ταξικών κινημάτων. Έχουμε δει τα πολύ μαζικά και ριζοσπαστικά κινήματα που προέκυψαν στον ελλαδικό χώρο κατά την περίοδο ‘90 ’91 και το ‘06 ‘07 που είχαν φοιτητικό χαρακτήρα, όπως και δυναμικές κινητοποιήσεις και στιγμές αγώνα να εδαφικοποιούνται στον πανεπιστημιακό χώρο όπως το πολυτεχνείο του ’95, κινητοποιήσεις αλληλεγγύης σε πολιτικούς κρατούμενους, ακόμα κι η εξέγερση του ’08. Με βάση όλα τα παραπάνω είναι αναγκαία η οργάνωση και ο αγώναςσεχώρουςδουλειάς,σεσχολείακαισχολές.Τονλόγοαυτό εξυπηρετεί η ίδια η ύπαρξη της συνέλευσής μας αφού ως μία φοιτητική ομάδα με ιδεολογική συγκρότηση έχουμε την δυνατότητα για την άμεση διάχυση του αναρχικού λόγου στους/στις φοιτήτ(ρι)ες. Έτσι λοιπόν, με όπλο μας την αυτοοργάνωση και τα αναρχικά αναλυτικά εργαλεία «Για να αγωνιστούμε το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη σεμνότητα, λίγη ακόμη αξιοπρέπεια και πολλή οργάνωση» Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος, 2014
και συμμετέχουμε σε ελευθεριακά σχήματα στις εκάστοτε σχολές, με στόχο την πιο άμεση παρέμβαση στο υποκείμενο της κάθε σχολής. Επιπλέον συμμετέχουμε στους συλλογικούς φορείς, δηλαδή τις Γενικές Συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων -ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ παρεμβαίνουμε σε όλα τα κοινωνικά πεδία, πόσο μάλλον στους φοιτητικούς αγώνες. Συνεπώς άμεση επιδίωξή μας είναι η διασύνδεση των αγώνων ενάντια στο σάπιο εξουσιαστικό σύστημα. Από τις αντιστάσεις στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση μέχρι τους εργασιακούς αγώνες οργανωνόμαστε για την συνολικοποίηση των μερικών αιτημάτων/ προταγμάτων, για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση. Προφανώς μεγαλύτερη έμφαση δίνεται στην οργάνωση και στον αγώνα στο κοινωνικό μας πεδίο, το πανεπιστήμιο. Για τον λόγο αυτό οργανωνόμαστε, δημιουργούμε
βάσης με προσπάθεια ριζοσπαστικοποίησης των διαδικασιών και των αποφάσεων που λαμβάνονται. Πέρα λοιπόν από τις προβληματικές των διαδικασιών της Γενικής Συνέλευσης (ιεραρχία, ανάθεση, συντεχνιακότητα κλπ) είναι σημαντικό να είναι συνεπής και συνεκτική η παρουσία των αναρχικών σε αυτές, αφού είναι ένα βασικό σημείο συγκρότησης του φοιτητικού κινήματος και εντός αυτών μπορούν να αμφισβητηθούν και να ανατραπούν όλες οι παραπάνω προβληματικές.
ταξικής παρέμβασης- με ανοιχτά πλαίσια και πραγματικές διαδικασίες
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ Αναπόδραστα όμως δεν θα πρέπει η κίνηση των αναρχικών μέσα στα πανεπιστήμια να περιορίζεται τόσο από τα θεσμικά όρια, όσο και τα γραφειοκρατικά όρια των Φοιτητικών Συλλόγων. Χαρακτηριστική είναι πολλές φορές επίσης η συντεχνιακότητα τωναιτημάτωνκαιτωναγώνωνστουςοποίουςδενέχειεπιτευχθεί ησύνδεση μεάλλουςκοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.Όλααυτά είναι ζητήματα τα οποία καθιστούν τον εκάστοτε αγώνα μερικό, δεν συνάδουν με μία ολιστική πολιτική ανάλυση και εν τέλει, καθιστούντοναγώνα,ακίνδυνογιατηνεξουσία.Συνεπώςπαρόλο που οι Γενικές Συνελεύσεις αποτελούν απαραίτητο πεδίο παρέμβασηςδενθαπρέπειναπεριμένουμεαυτέςγιαναδράσουμε
ούτεναακολουθούμεμόνοτοντρόποδράσηςτους.Άλλωστε πολλές φορές η κίνηση του φοιτητικού κινήματος δεν προήλθε από τους φοιτητικούς συλλόγους αλλά από την συνεπή και ριζοσπαστική πολιτικήδράση. Μέλημά μας είναι η συγκρότηση δομών αγώνα με αναρχικά/ελευθεριακά/ αυτοοργανωμένα χαρακτηριστικά, που δεν θα κλείνουν τα μάτια προς τις υπόλοιπες πτυχές της κοινωνικής πραγματικότητας, οι οποίες θα συντονίζονται για την εκφορά ριζοσπαστικού πολιτικού λόγου και την παραγωγή κίνησης στα πανεπιστήμια και την εκπαίδευση ευρύτερα. Άμεσα λοιπόν αντιλαμβανόμαστε όλες και όλοι ότι η σύμπραξη αναρχικών/ ελευθεριακών/ αυτόνομων δομών, (που δεν έχουν απαραίτητα ταίδια χαρακτηριστικά αλλά κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση) με βάση ένα φορμαλιστικό μοντέλο για μία
αλλά
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ συντονισμένηκαιριζοσπαστικήδράσηενάντιαστηνεκπαιδευτική αναδιάρθρωση, είναι απαραίτητη. Ένα μοντέλο οργάνωσης το οποίο θα καταφέρνει από τη μία να δρα συντονισμένα, συνολικά και χειραφετικά για τα ζητήματα της εκπαίδευσης αλλά ταυτόχρονα δεν θα οξύνει τις διαφορές των ομαδοποιήσεων που θα συμμετέχουν. Απέναντι στην αντίληψη που θέλει τους αγώνες κατακερματισμένους με βάση μία στενά οριοθετημένη κοινωνική ταυτότητα και τον πολιτικό λόγο να χάνεται στον ωκεανό του αφορμαλισμού να δομήσουμε ένα ψηφιδωτό σχημάτων,
ομάδων που με βάση την
συνελεύσεων,
αυτοοργάνωση, την συνδιαμόρφωσηκαιτηναλληλεγγύηθακατορθώσεινασυμβάλλει σημαντικά στην ματαίωση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Έτσι θα μπορέσει ο κάθε σχηματισμός από το δικό του μετερίζι ανατροφοδοτούμενοςαπότονσυντονισμόμετουςυπόλοιπους, να συμβάλλει στην κοινωνική και ταξική αντεπίθεση.
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ Η ελευθεριακή παιδεία ως πρόταγμα: Να υπερασπιστούμε το Δημόσιο έξω και πέρα από το Κράτος. Ως αναρχικοί/ες είμαστε ενάντια τόσο στα ιδιωτικά όσο και στα κρατικά πανεπιστήμια, καθώς επιδιώκουμε ένα ελεύθερο από έξωθενπαρεμβάσειςπανεπιστήμιο,τοοποίοθαοργανώνεταιαπό την ίδια την κοινωνία αποτυπώνοντας πάνω του τις ανάγκες και «Η εκπαίδευση σημαίνει σήμερα δαμάζω, εκπαιδεύω, εξημερώνω. Έχει μια και μόνο πολύ συγκεκριμένη ιδέα και θέληση να κάνει τα παιδιά να συνηθίσουν στην υπακοή να πιστεύουν και να σκέφτονται ακολουθώντας τα κοινωνικά δόγματα που επικρατούν. Δεν ενδιαφέρεται να υποστηρίξει την αυθόρμητη ανάπτυξη των ικανοτήτων του παιδιού, δεν το αφήνει ελεύθερο να αναπτύξει τις φυσικές του ανάγκες, τις πνευματικές και ηθικές. Πρόκειται μόνο να του επιβάλει μια διαφορετική σκέψη έτσι ώστε να διατηρηθεί για πάντα το σημερινό καθεστώς, θέλει να δημιουργήσει ένα άτομο στενά προσαρμοσμένο στον κοινωνικό μηχανισμό. » F. Ferrer, αναρχικός παιδαγωγός, ιδρυτής του «ΜοντέρνουΣχολείου»στηΒαρκελώνη
προκαθορίζοντας τα χαρακτηριστικά πουθαπρέπεινατηναποτελούν,ώστεναεξυπηρετούνταιταδικά του συμφέροντα. Το δημόσιο κοινωνικό πανεπιστήμιο που εμείς οραματιζόμαστε είναι αυτό που διαμορφώνεται ανάλογα με τις ίδιες τις κοινωνικές ανάγκες, αυτό που παρέχει αντικειμενική και αμερόληπτη γνώση γνώση που δεν κατευθύνεται από κάποιον ανώτεροαλλάαπότουςίδιουςτουςανθρώπουςπουτηναποκτούν, τη μεταδίδουν, που τη μετουσιώνουν σε πράξη, που βιώνουν
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ τις επιθυμίες της. Θέλουμε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο που δε θα προσαρμόζεται στις επιταγές της αγοράς εργασίας κι ούτε θα εξυπηρετεί τα κρατικά συμφέροντα. Είναι σημαντικό σε αυτό το σημείο να επαναπροσδιοριστεί η έννοια του «δημόσιου», καθώς αυτή στις ημέρες μας είναι άμεσα συσχετιζόμενη με το κράτος. Αυτή η ισχύουσα ρητορική της ταύτισης του δημοσίου με το κρατικό, που προκύπτει από την κρατική χρηματοδότηση των δημοσίωναγαθώνόπωςείναιηεκπαίδευση,πρέπεινασυντριφθεί εάν θέλουμε να κάνουμε λόγο για ένα πανεπιστήμιο που θα αποσκοπεί στην ευδοκίμηση και την άνθιση ολάκερης της κοινωνίαςκιόχιμόνοορισμένων.Τοκράτοςαυτοπαρουσιαζόμενο ως «χορηγός» του πανεπιστημίου εμπλέκεται άμεσα στην εκπαιδευτική διαδικασία
τα απότοκάτης . Γνώση,όχιαποσπασματικήκιεξειδικευμένη,αλλά γνώση ολική και ζωογόνο, ικανή να οξύνει την κριτική σκέψη των ανθρώπωνκιόχιαπλάνατουςσμιλέψειμετρόποκατάλληλο,ώστε να τους εντάξει στην αγορά εργασίας κατευνάζοντας ταυτόχρονα τις ενδεχόμενες βλέψεις τους για ριζοσπαστικοποίηση, διαιωνίζοντας έτσι τηνκυρίαρχη ιδεολογία. Τασσόμαστε υπέρ μιας ελευθεριακής παιδείας βασισμένης στην αμοιβαία βοήθεια, την αλληλεγγύη, τη δημιουργικότητα αλλά και τηδιαφορετικότητατουκάθεατόμου.Ηαυστηρήπειθάρχησηπου απαιτείται στους εκπαιδευτικούς χώρους αφήνει πενιχρά έως
εθελόδουλη. Η μάθηση, σήμερα, είναι το αποτέλεσμα μιας επίσημης και θεσμικής διαδικασίας. Αντίθετα στο πλαίσιο μιας ελευθεριακής παιδείας που προτάσσουμε εμείς, ο/η εκπαιδευόμενος/η προβάλλεται ως υποκείμενο της εκπαιδευτικής διαδικασίας και μπορεί να συμβάλλει άμεσα στην αναδιαμόρφωσή της ώστε αυτή να εναρμονίζεται με τα ενδιαφέροντά του/της. Πρόκειται, ουσιαστικά, για αυτοδιαχείριση της μάθησης και αυτορρύθμιση του προγράμματος
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ καθόλουπεριθώριαγιατηνκαλλιέργειαισότιμωνσχέσεωνμεταξύ φοιτητών-καθηγητών, αφού οι δεύτεροι συγκεντρώνουν στα χέρια τους τεράστια εξουσία. Επομένως η μάθηση είναι εν γένει ιεραρχική και κατ’ επέκταση όπως στο σχολείο έτσι και στο πανεπιστήμιο σχηματίζονται όροι επιβολής και πλάθονται εξουσιαστικές σχέσεις, οι οποίες αναιρούν την ύπαρξη μιας ελευθεριακής παιδείας. Αυτό αποτρέπει την εθελούσια
και αποκόμιση γνώσεων αφού αυτή τελείται υπό
μπορούσε
χαρακτηριστεί
διαμορφώνονταιωςεκτούτουάτομαμετιςίδιεςαντιλήψεις.Έτσι, το άτομο μαθαίνει κάτι επειδή το επιθυμεί πραγματικά κι αυτή η μάθηση επιτυγχάνεται μέσω μιας αλληλεπίδρασης με τους/τις εκπαιδευτ(ρι)ες και τους/τις συμφοιτητ(ρι)ες του. Συμπερασματικά προτείνουμε μια διαδικασία συνδιαμόρφωσης τουεκπαιδευτικούπεριεχομένουαπόόσους εμπλέκονται μεαυτό, ενώ όσον αφορά την εκπαιδευτική διαδικασία θεωρούμε ότι αυτή επιτυγχάνεται μέσα από την αλληλεπίδραση και την πράξη κι όχι από την παθητική απομνημόνευση γεγονότων.
μόρφωση
πίεση (εξουσία) και θα
έτσι να
μαθημάτων, ώστε να μη επιβάλλονται στους ανθρώπους ομοιογενή πακέτα γνώσεων και να μη
πρότυπα πανεπιστήμιο που ευαγγελίζονται. Υπερασπιζόμαστε το πανεπιστημιακό άσυλο, επιζητούμε μια ελευθεριακή παιδεία μέσα από καταλήψεις, απεργίες, σχήματα, συλλόγους. Εναντιωνόμαστε στη συντεχνιακή λογική και προβάλλουμε αιτήματα πιο ουσιαστικά και συνολικά έχοντας ως πρωταρχικόμαςστόχοναξεριζώσουμετοκαπιταλιστικόσύστημα και
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ Κινούμαστε στους δρόμους που χάραξαν οι μαζικές φοιτητικές κινητοποιήσεις του παρελθόντος όπως αυτές του ΄90-’91 ενάντια στον νόμο Κονταγιαννοπούλου, οι οποίες κατόρθωσαν μάλιστα την αποτροπή του συγκεκριμένου νόμου και την παραίτηση του υπουργού, αυτές του ’06 ’07 με την αναθεώρηση του άρθρου 16 κλπ. Αναμφισβήτητα κρατάμε ως παρακαταθήκη και τον περσινό αγώνα με την κατάληψη της πρυτανείας και τις
μαζικές πορείες και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια σε ένα πλήρως αποστειρωμένο και προσαρμοσμένο στα ευρωπαϊκά
το κράτος συλλήβδην, γνωρίζοντας ότι αυτά καθορίζουν ανάλογα με τα συμφέροντά τους το περιεχόμενο της εκπαίδευσης και τον τρόπο διδασκαλίας της, προκειμένου να επισφραγίσουν την επιβίωση αλλά και την περαιτέρω ενίσχυσή τους.
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΟΠΙΣΘΟΧΩΡΗΣΗ ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ, ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ. ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ. ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΝΑ ΑΜΥΝΘΟΥΜΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΟΛΟΕΝΑ ΣΦΟΔΡΟΤΕΡΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ, ΝΑ ΚΑΨΟΥΜΕ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΙΣΟΤΗΤΑΣ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ Αναρχική Συνέλευση Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere, Άνοιξη 2022
