Deze week was ik bij de opening van een kleine tentoonstelling. In een zorgcentrum, weliswaar niet van Archipel, maar dat is even niet belangrijk. Zo’n tentoonstelling is vaak kleinschalig, vaak van onbekende, lokale kunstenaars of liefhebbers. Maar meestal is het vooral heel charmant.
Toch is er zelden uitgebreid aandacht voor en dat is jammer. Want zo’n tentoonstelling is een geweldig iets om mensen uit de buurt naar binnen te halen en kennis te laten maken. Die verbinding is belangrijk en zal in de toekomst steeds belangrijker worden -
meer daarover de volgende keer. Misschien toch iets voor onze vrijwilligers om over na te denken: heb ik misschien zelf talenten die zich lenen voor een tentoonstelling, een bijeenkomst, een klein evenement? Of zijn er mensen in mijn directe omgeving die talenten hebben die meer voor het voetlicht mogen komen?
En dan een leuk stukje in de krant om de activiteit aan te kondigen, liefst met een mooie foto met als gevolg een goed bezochte tentoonstelling of bijeenkomst.
Daar word ik nou vrolijk van.
Frits Jonkers
“Ik ben vrijwilliger omdat mijn hart ligt bij het omgaan met mensen, zoveel is zeker. Ik wil ook graag iets voor anderen betekenen en dan vind ik het fijn als ik daar iets voor terug krijg in de vorm van een reactie, een glimlach, een blik, een woord, een teken van verbinding”, vertelt Wendy. “Ik ben een open persoon dus ik maak snel contact, dat is in deze wel een voordeel.”
Wie mee wil, gaat mee. Jas aan, das om, achter de rollator, in de rolstoel, onder de arm en hup.
Wendy is gemiddeld een keer per week bij Fleuriade te vinden. “Ik doe wel eens een spelletje met bewoners maar het liefst ga ik wandelen. We zijn meestal anderhalf uur onderweg. Dan gaan we naar het
park en kijken naar de bloemen, de vissen, de eendjes en luisteren naar de vogels. We genieten van de zon, de wind en van de miezerregen. Van de drukte op straat, van skaters en kinderen die buiten spelen. Van mensen die met hun hond wandelen: ‘Mogen wij hem even aaien’, vraag ik dan.
Als ik de bewoner mee naar buiten neem, merk ik een verandering van gesloten, stil, en onrustig naar openheid en genieten.
En dat is precies waarom ik dit doe: bewoners te laten ervaren hoe waardevol momenten kunnen zijn. Enkel en alleen door met ze naar buiten te gaan.”
Wat voor jezelf een kleine moeite is, kan voor een ander van grote betekenis zijn .
“Waar we over praten? Het begint met goed luisteren en kijken naar waar ze op reageren, waar ze enthousiast van worden. Je merkt vanzelf of iets binnenkomt of niet. Daar moet je soms even naar zoeken. Hoe vang ik de aandacht?
Afstemmen is hierbij het sleutelwoord. Als iemand naar een boom kijkt, ga ik daarop in. Dan ga ik voor de boom staan en omarm die boom: ‘Kijk hoe dik die is’. En ‘Kijk die eendjes? Zouden die koude voetjes hebben?’.
Soms vertellen bewoners over hun verleden en dan ga ik daarin mee. De inhoud is niet altijd belangrijk en het hoeft niet te kloppen, als er maar contact is.
Het emotioneert me als mensen na afloop zeggen: ‘Bedankt hè, het was weer fijn’, of ‘Ik ben blij dat je me meeneemt’. Ze genieten zo van dit extraatje. En zij niet alleen. Ik ook.”
“Mijn tip voor mensen die overwegen om vrijwilliger te worden? Probeer het eens. Als je het fijn vindt om te wandelen, kun je net zo goed iemand meenemen.
Wat voor jezelf een kleine moeite is, kan voor een ander van gro te betekenis zijn.”
Mijn tip voor mensen die overwegen om vrijwilliger te worden? Probeer het eens.
Wendy Janssen is 49 jaar en pedagogisch medewerker van beroep.
Ze is al ruim 10 jaar actief als vrijwilliger bij Archipel op verschillende locaties. Nu doet ze vrijwilligerswerk in Fleuriade waar mensen wonen met dementie of een somatisch ziektebeeld.
Op zaterdag 18 maart werden alle vrijwilligers uitgenodigd in het Evoluon “de paddenstoel van ons jongens van de Lempkesfabriek” om Karin Bruers en Nol Havens te zien optreden. Fijn om al die oude bekenden bij Archipel-land te zien en weer eens wat bij te praten.
Karin Bruers is een ras-Brabantse en start met een Brabants kwartiertje, maar als ze start dan is het met gas erop. Nol Havens, haar begeleider, wordt in het zonnetje gezet en vertederd praat ze over Nol zijn Opa-dag en hoe hij Dikkertje Dap voor zijn kleine grut zingt. Nol zong vroeger in V.O.F. de Kunst en vertelt over die goeie, ouwe tijd.
De eerste lachsalvo’s beginnen al te komen. Maar dan brandt Karin Bruers los. Hoe zij uiteindelijk mantelzorger voor haar moeder werd en de familie in kampen gesplitst werd. Ik dacht daarbij
‘het komt dus in de beste families voor...’.
Karin vertelt verder en links en rechts van mij hoor ik Wies en Wouter bulderen van het lachen en ik zie twinkelende ogen achter die brillenglazen. Maar…… Astrid en Olga, iets linkser van mij, lachen ook met vrijwillige inzet. En Karin gaat door met voor ons herkenbare zaken binnen dat hele zorggebeuren.
Om bij te komen van het lachen haalt Nol herinneringen op uit zijn V.O.F.-tijd. We zingen als grijs koppenkoor mee met ‘Een kopje koffie’, ‘Suzanne’ (denken dan aan onze Suus bij Gagelbosch, een schat van een vrouw met het hart op de goede plek) én ‘Dikkertje Dap’. Feilloos komen de teksten uit de kelen gerold en plezier dat we hadden! En Nol heeft er ook plezier in. Dit alles onder het mom van ‘plezier heeft geen leeftijd’. Lachsalvo’s verder is de voorstelling afgelopen. We krijgen na afloop van de voorstelling het boek van Karin cadeau. En Karin maakt
dat extra persoonlijk door het te signeren! Vol trots laat ze daarbij haar nieuwe, aangeschafte ballpoint zien. Thuis kunnen we tijdens het lezen van dit ontroerende boek nogmaals nagenieten. We borrelen en praten nog wat na in de foyer van het Evoluon en gaan dan naar huis.
Raad van Bestuur: dank voor de uitnodiging en het was een
voltreffer! Dank ook aan de coördinatoren die de betreffende zaterdag “bijgeklust” en goed gelachen hebben.
En vrijwilligers die om welke reden dan ook niet aanwezig zijn geweest, die kunnen er spijt van hebben. Eén troost hebben jullie: wij hebben ook voor jullie gelachen én tot 14 juni kun je nog het boek ophalen op jouw locatie!
Tijdens het vrijwilligersfeest hebben vrijwilligers het boek ‘Het zal je moeder maar wezen’ van Karin Bruers gekregen.
Ook voor vrijwilligers die niet naar de voorstelling zijn geweest ligt er een boek klaar. Je kunt je boek ophalen tot 14 juni 2023 op de locatie waar jij vrijwilligerswerk doet.
Volgens de wet moeten per 1 juli 2023 de rookruimtes binnen alle locaties gesloten worden voor cliënten. Voor medewerkers en bezoekers was dit al zo.
We begrijpen dat dit ontzettend ingrijpend is voor onze cliënten en veel vragen oplevert. Maar we geloven er in dat een rookvrije werkomgeving voor onze medewerkers een positief effect heeft op het werkgeluk van onze medewerkers. Daarnaast is bewezen dat stoppen met roken, op welke leeftijd dan ook, goed is voor de gezondheid, dat geldt zeker ook voor onze bewoners. De aankomende periode
wordt, in nauw overleg met de centrale cliëntenraad, per locatie uitgewerkt hoe de sluiting van de rookruimtes en alles wat daaronder valt, vorm gaat krijgen en welke alternatieven er aangeboden gaan worden.
Zodra hier meer over bekend is, informeren we jullie, onze cliënten en vertegenwoordigers hierover.
Als er in de tussentijd vragen zijn, kan er contact worden opgenomen met beleid. kwaliteit@archipelzorggroep.nl
Ik ben in februari gevraagd of ik een stukje wilde bijdragen voor de nieuwsbrief voor Agora voor de rubriek: ‘En wie ben jij dan?’ Agora is de landelijke beroepsvereniging voor coördinatoren vrijwilligerswerk.
Nu ik het terug las dacht ik, dat is vast ook heel leuk om te delen in de vrijwilligerskrant, want tenslotte gaat het over wat ik doe bij Archipel. Dus bij deze.
En wie ben jij dan?
Voor- en achternaam: Heidi de Kok Organisatie: Archipel Sector: Ouderenzorg
Naam functie: Coördinator vrijwillige inzet
Aantal uren dat je werkt: 28 Aantal vrijwilligers: 1100 (waarvan 260 in mijn portefeuille)
Wat is er zo mooi aan jouw beroep? Vreugde brengen, mensen blij maken door het contact aan te gaan en vervolgens bijzondere matches te maken waarbij het mes aan meerdere kanten snijdt.
Het is heel erg fijn voor de bewoners en cliënten wanneer ze dankzij vrijwilligers een betere kwaliteit van leven ervaren.
Het is ook heel erg fijn dat je een vrijwilliger het gevoel kan geven dat hij/zij ertoe doet, erbij hoort, het verschil kan maken voor een ander.
Of de mogelijkheid kan bieden om een stukje werkveldverkenning te doen, de taal beter te leren, een zinvolle tijdsbesteding en/of sociaal contact kan bieden of een combinatie daarvan.
Ten derde levert het mijn collega’s op de afdelingen vaak de broodnodige ondersteuning. Dus als ik al die mensen blij kan maken dan word ik daar zelf ook heel blij van!
Wie of wat (welke gebeurtenis) zal jou altijd bijblijven in de baan als coördinator?
Een interview wat ik vorig jaar had met een 96-jarige vrijwilliger samen met haar cliënt die ze wekelijks
bezoekt. Het weerzien tussen de twee dames was heel ontroerend om te zien. Fantastisch dat je je op zo’n leeftijd nog wil en kan inzetten voor je medemens!
Waar word je super enthousiast van?
Naast bovenstaande antwoorden… Wanneer een match, soms tegen de verwachting in, geslaagd blijkt te zijn voor alle partijen.
Waar ligt je grootste uitdaging op dit moment?
Naast het vinden en aannemen van nieuwe vrijwilligers in deze roerige tijden, de contactpersonen van vrijwilligers, die op de afdelingen werken waar de vrijwilligers zich inzetten, voldoende ondersteunen en ook blijven enthousiasmeren voor nieuwe vrijwilligers, die soms maar kort blijven.
Hoe blijf je in verbinding met je collega coördinatoren in en/of buiten je organisatie?
Omdat ik bij een grote organisatie werk heb ik het geluk dat ik ook collega’s coördinatoren vrijwillige inzet heb. De lijntjes zijn daar natuurlijk heel erg kort.
Maar ook via het regionaal overleg van coördinatoren kan ik een beroep doen op een netwerk vol kennis en ervaring.
Dat kan via WhatsApp, telefonisch, via email, zoombijeenkomsten of via teams, facebookgroepen en live overleggen en bijeenkomsten.
Wat je verder nog kwijt wilt (één of twee zinnen).
Het mooie is dat je als coördinator mensen in hun kracht kan zetten, uitgaat van hun mogelijkheden ondanks eventuele beperkingen.
Ik hoop dat ik dat nog heel lang kan blijven doen.
Inmiddels (sinds 6 april j.l.) ben ik officieel als voorzitter aangetreden bij Agora. Dat is mijn vrijwilligerswerk en zo draag ik, net als alle andere vrijwilligers, een heel zinvol steentje bij aan onze maatschappij.
I k ben ingegaan op de uitnodiging en was zeer tijdig (te vroeg) aanwezig. Om de tijd te doden ging ik koffie halen en “betaalde” met een van de munten, bij toeval niet met de blauwe munt, want die was, bleek me achteraf, nodig voor de attentie. Ik stond in de verkeerde rij want het koffieapparaat in de linker rij werkte niet, maar niet mopperen want het was geen donderdag.
Dit (donderdag) ga ik eerst toelichten: mijn credo is dat er alleen maar gemopperd mag worden op donderdag, want er wordt wat afgezeurd tegenwoordig. Om het zeuren te centraliseren wordt er op donderdag in kantines, ontmoetingsruimtes, horecazaken et cetera slechts lauwe slappe koffie en idem dito maar ook nog kleffe worstenbroodjes geserveerd. Dan is er immers een echte reden om eens lekker hartgrondig te keer te gaan maar zijn we de rest van de week weer fris, fruitig en vrolijk.
Ik ken als vrijwillige fotograaf wel een aantal vrijwilligers van diverse locaties van Archipel, maar veel te vluchtig. Ik ben niet een persoon die me bij een clubje voor mij onbekende mensen aansluit die ik vermoedelijk nooit meer tegenkom en zo maar een eind meepraat over koetjes en kalfjes.
Dus na de koffie, en toch een minigesprekje met een vrijwilligster van Nazareth uit Best, maar de
zaal ingegaan. Mijn beleving: het eerste kwartier vond ik tegenvallen, maar daarna volop genoten. Na afloop heb ik de attentie (het boek) opgehaald, de overgebleven munt zomaar op een bezet tafeltje gelegd en ben huiswaarts gegaan.
Het boek ‘Het zal je moeder maar wezen’
Het uitreiken van het boek: er stonden 4 dames om de boeken uit te reiken. Normaliter als er rijen “weggewerkt” moeten worden pakt een van de boekoverhandigers een boek, schuift er een leeswijzer in, overhandigt dit aan een uitgestoken hand, neemt een munt in ontvangst wenst de ontvanger een fijne dag en gaat verder met een andere uitgestoken hand.
In mijn geval keek de dame die me het boek overhandigde me redelijk belangstellend aan (de tijd dat ik zei “ik zou willen dat ik niet zo knap was en meer geld had” is al geruime tijd voorbij, dus dat kon het niet zijn.)
Lezen van het boek: Ik heb het in 2 “rukken” uitgelezen.
Frappant aan dit verhaal: het boek gaat over dementie en een bladwijzer gaat over Mimakkes. Het toeval wil dat ik gefotografeerd heb voor het boek “Dementie met een glimlach” van Arno Huibers, oprichter van Mimakkes. Ik heb Arno ontmoet toen hij optrad bij Dommelhoef, waar zijn moeder
ook was ter revalidatie en daar heb ik een voorstelling van hem gefotografeerd. Na een jaar werd ik door Arno gebeld met de vraag of ik foto’s wilde maken bij een Mimakkes-bezoek op een gesloten afdeling in Uden en hij had nog wat foto’s voor zijn boek nodig. De oorspronkelijke fotograaf kreeg daags ervoor emotionele problemen en had afgezegd en ik ben op zijn verzoek als vervanger meegegaan.
Het boek van Karin Bruers beschreef de scheiding van haar ouders in de jaren 60 en het aankijken van de kinderen op deze scheiding. Ik zag mijn moeder in 1952 (ik was 7 jaar) nog wegrijden op haar fiets met een bruingeschilderd kartonnen
koffertje achterop. Nooit meer teruggezien.
Maar daarna wel vaak het gesmiespel gehoord van buurvrouwen als ze mij aan zagen komen lopen en het verstommen ervan als ik in de buurt kwam.
Tot slot
Het thema van het boek sprak mij zeer aan. En na de trage start heb ik ook oprecht van de cabaretvoorstelling genoten.
Ik denk dat de lezers wel opgemerkt hebben wat ik als toevalligheid heb ervaren.
Over de organisatie van het geheel: wat mij betreft een zeer dikke pluim voor Archipel.
Meerdere keren per jaar verschijnt onze vrijwilligerskrant waarin wij vrijwilligers en medewerkers informeren over activiteiten die hebben plaatsgevonden en over inhoudelijke onderwerpen.
Wij nodigen je van harte uit voor het delen van ideeën of ervaringen met de redactie.
Dus heb jij ideeën?
Wil je meer weten over bepaalde onderwerpen? Of heb je interessante, bijzondere of gewoon leuke informatie die je wilt delen?
Laat het ons weten!
Dit kan via Heidi de Kok en/of Denise van der Stelt.
Zie de contactgegevens op de achterpagina van deze vrijwilligerskrant.
Hoe ga je goed om met iemand met dementie? En wat kun je beter niet doen? Samendementievriendelijk.nl zette een aantal tips voor je op een rij.
Neem iemand met dementie serieus
• Laat mensen met dementie in hun waarde en neem hen serieus. Wees belangstellend en ga zo veel mogelijk mee in hun beleving.
• Stel jezelf voor en vertel wat je komt doen. Een naambordje kan helpen. Iemand met dementie herkent jou mogelijk niet (meer).
• Praat in korte zinnen. Stel één vraag per keer. Wacht even totdat je reactie krijgt. Kijk of zij jou begrijpen.
Stel iemand met dementie gerust
• Maak oogcontact of leg voorzichtig even je hand op de arm van de persoon met dementie voordat je iets zegt.
• Vraag toestemming (“vindt u het goed als...”) voordat je handelt. Dat stelt gerust en zo laat je de regie bij de persoon met dementie.
• Geef complimentjes! Zo krijgt iemand het gevoel iets (nog) goed te kunnen en daardoor groeit de eigenwaarde.
Kijk wat iemand met dementie wél kan
• Mensen met dementie huilen snel of voelen zich opgejaagd. Die emoties mogen er gewoon zijn. Benoem gevoelens die je ziet
of hoort: “Ik zie dat u blij/bang/ verdrietig bent”.
• Bekijk samen foto’s of luister/ zing liedjes van vroeger. Het lange termijn geheugen is vaak nog goed!
• Geef ruimte voor een rustmoment. Zo kan iemand met dementie even tot rust komen en prikkels en informatie verwerken.
• Samen bewegen? Kijk wat iemand met dementie het prettigst vindt. Is fietsen of wandelen te inspannend? Samen tuinieren of even de hond uitlaten kan ook heel gezellig zijn.
• Laat iemand met dementie dingen ruiken of voelen als je het ergens over hebt. Dan begrijpt hij of zij beter wat je bedoelt.
• Een kalender en een klok kunnen duidelijkheid scheppen. Er zijn diverse geschikte modellen voor mensen met dementie in de handel.
Wat kun je beter niet doen? Oordeel niet te snel!
• Probeer niet te veel te corrigeren of tegen te spreken. Zo leg je de nadruk op wat iemand met dementie niet meer weet of kan.
• Praat niet te hard en ook niet te snel en ga ook zeker niet fluisteren. Zorg dat je rustig praat en goed te verstaan bent.
• Gedraag je niet vrolijker dan je je voelt. Iemand met dementie merkt meteen dat je niet echt vrolijk bent
Bron: samendementievriendelijk.nl
In de afgelopen maanden hebben we weer nieuwe vrijwilligers mogen ontmoeten. Welkom allemaal! Fijn dat je vrijwilliger bent geworden bij Archipel.
De nieuwe vrijwilligers nodigen we graag uit voor de introductiebijeenkomst op dinsdag 27 juni om 9.30 uur in wijkcentrum het Trefpunt, Belgiëplein 20 in Eindhoven.
Tijdens deze bijeenkomst maak je kennis met andere nieuwe vrijwilligers, er is ruimte voor het stellen van vragen en we nemen je mee in de wereld van Archipel.
• Waar staat Archipel voor en hoe gaat dat nu in zijn werk als vrijwilliger in een zelfsturend team?
• Er worden enkele korte scènes gespeeld door ons huistheater
• We lichten graag onze visie toe: cliënt in regie. We maken
gebruik van twee stellingen
• Leden van de Vrijwilligersraad stellen zich voor en vertellen hun verhaal
• Samen gaan we op het Archinet en wordt het gebruik hiervan toegelicht, alsook het formulier declaratie reiskosten vrijwilliger
• Hierna gaan we nog wat napraten en nader kennismaken tijdens een gezamenlijke lunch.
Ben je al iets langer werkzaam als vrijwilliger maar heb je een eerdere bijeenkomst gemist en wil je graag alsnog aansluiten? Dat kan!
Aanmelden kan via lerenenontwikkelen@ archipelzorggroep.nl.
Nieuwe vrijwilligers ontvangen de uitnodiging ook per mail.
• Astrid van Gastel
Zuiderpark: Gagelbosch, Fleuriade en Ontmoet & Groetpleyn
Tevens Adviseur vrijwillige inzet astrid.van.gastel@archipelzorggroep.nl
06 - 53 48 58 54
• Jolanda Bekkers
Landrijt, Kwadraat, Beukenhof, Dommelhoef en Flex-vrijwilligers jolanda.bekkers@archipelzorggroep.nl
06 - 82 30 96 43
• Heidi de Kok
Eerdbrand, Andromeda, Trefpunt, Mortel, Passaat, Lindehof en Theater Visite heidi.de.kok@archipelzorggroep.nl
06 - 10 40 37 04
• Olga van Hout
Akkers, Opwetten, Berkenstaete en Dommelhuis olga.van.hout@archipelzorggroep.nl
06 - 22 58 58 56
• Denise van der Stelt
Kanidas, Nazareth, Westerwind, Antoniushof en ‘t Tejaterke denise.van.der.stelt@archipelzorggroep.nl
06 - 83 29 63 31
Op het intranet van Archipel, Archinet, vind je nieuwtjes, informatie en leuke berichten.
Inloggen op Archinet werkt als volgt : Ga naar archinetarchipelzorggroep.nl en log in met je inlognaam en wachtwoord. Deze heb je (ooit)met de post thuisgestuurd gekregen.
Werkt je inlognaam niet of ben je deze kwijt? Neem dan contact op met ISA, het centrale Informatie- Serviceen Adviespunt.
vrijwilligersraad@archipelzorggroep.nl
• Frits Jonkers , voorzitter Alle locaties
• Wies Schaeffers
Vicevoorzitter
Zuiderpark (Eindhoven)
• Harrie Lemmens Alle locaties
• Wim van den Hombergh Passaat (Eindhoven)
• Frits van der Heijden
Zij zijn bereikbaar via: 040 - 291 92 91 en isa@archipelzorggroep.nl
Door nieuwe ontwikkelingen binnen de digitale werkomgeving van Archipel is Archinet een tijdje niet toegankelijk geweest voor vrijwilligers. We verwachten zeer binnenkort alle opstartproblemen van de nieuwe werkomgeving verholpen zijn en vrijwilligers weer gewoon kunnen inloggen.
Kanidas, Nazareth en buitenlocaties Best
• Jan Wesenbeek Akkers en Opwetten (Nuenen)
• Willem Buurke
Landrijt en Kwadraat
• Martine Beijk
Eerdbrand (Eindhoven)
• Irene Heijmans
Zuiderpark (Eindhoven)
• Vacature Dommelhoef (Eindhoven)
• Vacature Berkenstaete (Son en Breugel)
