VINCENT LAGRANGE

Ik heb helemaal geen haast om beroemd te worden…

De jonge fotograaf Vincent Lagrange ontmoeten geeft mij een dubbel goed gevoel. Eerst en vooral omdat ik een warme herinnering overhoud aan het interview dat ik enkele jaren terug had met zijn vader Marc. Ten tweede omdat Vincent bijzonder knappe foto’s maakt en een thema heeft gekozen dat mij boeit maar voor velen toch eerder verrassend is. Hij portretteert immers dieren….

Als ik zijn woonkamer binnenwandel komt een fiere Perzische kater mij al tegemoet gestapt.

Dm: Mooie kat. Een van je favoriete modellen?

Vincent: “Django is inderdaad een heel mooi en bijzonder dier. Toch heb ik hem tot op heden nog niet geportretteerd. Voor wie dicht bij je staat, durf je soms wat meer tijd te nemen…”

Dm: Ik kijk hier vanuit mijn zetel naar een heel karaktervolle foto van een hond. Een prachtig beeld. Hoe meer ik kijk, hoe meer ik analogieën zie met het werk van je vader. Belichting, kadrering, setting… Het komt zeer vertrouwd over. Vind je dat ik dingen zie die er niet zijn?

Vincent: “Nee, dit klopt, althans toch voor een gedeelte. Door als klein kind op te groeien in een omgeving waar fotografie een aanzienlijk deel uitmaakte van de leefsfeer, neem je veel dingen onbewust op. Al die impulsen hebben zonder enige twijfel invloed op je, ook al interpreteer je ze anders en integreer je ze op je eigen manier in je werk. Maar laten we een kat een kat noemen, onze sferen kunnen soms dicht tegen elkaar aanleunen. Dit is ook niet meer dan logisch. We hadden een intense samenwerking en ik heb veel meer van mijn vader geleerd dan ooit op school. Ik ben hier heel dankbaar voor. Wat ik ook leuk vind, is dat hij uiteindelijk ook al mijn huisdieren in zijn foto’s heeft geïntegreerd. Waarmee hij wilde zeggen dat hij volledig achter mijn keuze stond om vooral dieren te fotograferen…”

Dm: Heb je dit altijd gedaan of heb je ooit ook mensen gefotografeerd?

Vincent: “Zeker. Ik heb vroeger ook wat aan landschaps-

Vincent: “Ooit had ik een dwergpapegaaike, Mojo. Een vogel die altijd bij mij was, die me overal volgde. Op een dag ging ik uit eten met mijn vader. Mojo had niet graag dat ik wegging. Hij opende, slim als hij was, zelf zijn kooitje en vloog mij via het halfopen raam achterna. Maar hij vond me niet en is nooit meer terug binnengeraakt. Mojo was een heel pienter dier, mijn kleine soulmate. Je vroeg me naar een portret van mij voor het artikel. Heel graag had ik een foto gekozen die papa van mij trok, samen met mijn kleine vriend Mojo. Als een mooie knipoog naar hen beiden…” fotografie gedaan en uiteraard heb ik ook heel wat mensen gefotografeerd. Ik herinner me bv. een leuke reeks die ik als eindwerk maakte rond het thema ‘Kinderen verliezen te snel hun onschuld’ waar ik kinderen rond de leeftijd van 9 jaar fotografeerde in een voor hen vreemde biotoop van volwassenen. De serie kreeg de naam ‘50 at 9!’ mee. Een heel interessante studie die natuurlijk wel ludiek moest gezien worden, maar die zeker niet zonder boodschap was. In ons hectisch leven staan we soms niet stil bij het feit hoe wij kinderen te snel opzadelen met zaken die pas voor later zouden moeten zijn.

Toen ik 10 jaar oud was, kocht mijn vader een Britse korthaar voor mij en mijn broer. Dwiezel werd de studiokat! Met mijn groot hart voor dieren heb ik hem altijd goed verzorgd en was hij bijna altijd bij mij. Ik hield veel van dit dier en begon hem te documenteren door veel portretten van hem te nemen. Dwiezel verloor op een bepaald ogenblik door ouderdom een oog, wat hem nog fotogenieker maakte. Ik herinner me dat Dwiezel later ook zijn rechteroog verloor en complicaties kreeg aan de nieren. Ik bracht hem te voet naar de dierenarts om hem te laten inslapen. Het moeilijkste moment uit mijn jeugd, ik was er het hart van in. Korte tijd later kwam mijn vader op een avond met een groot pak thuis. Hij

SINT-MARTENS-LATEM Kortrijksesteenweg 117

BRUSSEL Grote Zavel 36

SINT-GENESIUS-RODE Brassinelaan 2

ANTWERPEN Koetshuis van het Paleis op de Meir 50 KNOKKE-ZOUTE Kustlaan 110-114 had van een van mijn portretfoto’s van Dwiezel een schilderij laten maken. Vanaf dat moment wist ik dat ik met dieren wilde werken en is de basis voor ‘The Human Animal Project’ ontstaan.

Ik denk niet dat ik ooit echt afkerig ben geweest om mensen te fotograferen. Ik betrapte me er wel telkens gewoon weer op dat ik het liefst werkte met dieren. En het pad waar je de bloemen het mooist vindt, sla je meestal in…”

Dm: Wat hebben dieren dan meer dan mensen?

Vincent: “Ik werk al een hele tijd met dieren en ik zie toch enkele fundamentele verschillen. Dieren zijn onconditioneel en hebben geen vooroordelen. Eens je hun vertrouwen hebt gekregen, zullen ze zich zelden tegen jou keren. Dieren, denk even aan onze trouwe hond en huiskat, zijn loyaal en zullen je nooit in de steek laten. In tegenstelling tot sommige mensen zijn dieren niet uit op conflict. De meeste dieren zullen een directe confrontatie, als het kan, altijd uit de weg gaan.

Ik heb erg met dieren te doen. Ik vind dat de mensheid de voorbije anderhalve eeuw haar verantwoordelijkheid ten aanzien van diverse diersoorten niet heeft opgenomen, met soms catastrofale gevolgen. We hebben bijna alle resterende territoria afgepakt van het grootste aantal nog wilde diersoorten en we hebben volledige dierenrassen uitgeroeid. Als we niet oppassen zal dit zich onomkeerbaar wreken.”

Dm: Wat bedoel je?

Vincent: “Wij kunnen niet verder ongestraft blijven pretenderen hier alleen op de planeet rond te lopen. We moeten gaan beseffen dat wij de dieren rondom ons nodig hebben. En als we in ons egoïsme geen gehoor willen hebben voor deze boodschap, wil ik gerust mijn steentje bijdragen om iedereen eens wakker te schudden. Het is wetenschappelijk al genoeg bewezen dat onze planeet de afgrond in gaat als de dieren uitsterven. Een zee zonder vissen zal het hele ecosysteem aantasten. Als er geen dieren meer lopen over de Afrikaanse Savanne, zal heel het Afrikaanse continent verschroeien. Als het aantal rendieren jaar na jaar afneemt in het Hoge Noorden, dan vertaalt zich dat rechtstreeks in de verarming van de flora en zal dit leiden tot een ecologisch onevenwicht voor de hele regio. We zien op veel plaatsen waar dieren verdwenen zijn dat de natuur ook heel snel afsterft. Begin je te begrijpen wat ik bedoel? We spreken hier over een probleem zeker zo belangrijk als de opwarming van het klimaat. Een situatie die meer en meer ook synchroon begint te lopen. En… het is al ‘over’ vijf voor twaalf.”

Dm: Wat is de kern van de boodschap die je wilt brengen?

Vincent: “De vraag om respect voor dieren zal wel het luidst klinken. We zijn vergeten hoe dieren jarenlang de compagnon van de mens zijn geweest. Zij hebben ons steeds trouw gediend en worden in onze hedendaagse maatschappij dikwijls aan hun lot overgelaten. Ook van onze huisdieren hebben we pure consumptieproducten gemaakt. De ene dag is het cool om een border collier te hebben, de andere dag is het hip om een exotische slang uit Afrika of een harige spin uit de Amazone als huisdier te nemen. Die dieren hebben daar niet om gevraagd. Via mijn fotografie, wil ik mij op een bescheiden manier een beetje als de woordvoerder van de dieren opwerpen. En hen via mijn beelden een stem geven.

Maar het gaat verder dan dit. Ik zou heel graag themagerichte verhalen brengen om mensen, via mijn fotografie, met de neus op de feiten te drukken. Dat het zo niet verder kan! Ik heb plannen in die richting in Afrika, in Kenia… Een plaats waar ik mijn hart verloor en waar ik vorige zomer de laatste reis met mijn vader maakte. Ik zou heel graag een tocht maken met een vrachtwagen doorheen de VS en het land van Noord tot Zuid doorkruisen. Ik zou dan alle zwerf- en andere dieren, die ik op mijn pad kruis, in de laadbak van mijn grote camion