MIKA BRAGEOT

De jonge Franse piloot Mika Brageot versterkt tijdens het seizoen 2017 het team van Breitling in de Red Bull Air Race. Hij zal in de MXS-R van kampioen Nigel Lamb vliegen, maar heeft zich het vliegtuig volledig eigen gemaakt door het in een ‘roestig en vuil’ kleurenschema te laten spuiten.

Na acht seizoenen bij Breitling en een kampioenstitel in de Red Bull Air Race World Championship van 2014 laat Nigel Lamb de wedstrijd achter zich. Zijn protegé Mika Brageot neemt het roer van het Breitling Racing Team van hem over.

Als jongste piloot ooit in het Franse aerobatiekteam klom Mika (geboren in 1987) al snel naar de top van nationale, Europese en internationale aeronautische rangschikkingen. In 2014 werd hij geselecteerd voor de Red Bull Air Race Challenger Cup en slaagde hij erin om die al in zijn tweede seizoen te winnen.

In 2016 werd hij geselecteerd om mee het startschot te geven voor een nieuw mentorprogramma onder Nigel Lamb. Daar zag hij wat er allemaal komt kijken bij racen met hoge snelheid en op lage hoogte in de cockpit van Nigels MXS-R, waarmee hij nu in het kampioenschap zal vliegen. Hij krijgt steun van de ervaren leden van het Breitling Racing Team, die ook bijdroegen aan Nigel Lambs succes: technicus Mark ‘Bugs’ Hensman (bekend om zijn energieke vertoningen op vliegshows in ZuidAfrika), tactisch en circuitanalist Max Lamb en teamcoordinator Victoria Griffiths. Dit is de nieuwe generatie van het Breitling Racing Team.

Ter gelegenheid van deze nieuwe start kreeg de MXS-R, die nu ‘Skyracer’ heet, een volledig nieuw en gedurfd, militair aandoend design met olie- en roestmotieven. Om het een ‘vintage’ of ‘versleten’ look te noemen, zou een eufemisme zijn – het vliegtuig lijkt wel aan een grondige restauratiebeurt toe – maar in feite is het een technologisch hoogstandje. Breitling noemt het een eigenwijs eerbetoon dat perfect past in de geest van het merk. En het kan niet anders dan de aandacht trekken, zowel op de grond als in de lucht. 

SHANGRI-LA AT THE SHARD, LONDEN

In de wolken boven Londen, in het hoogste vijfsterrenhotel van de stad, heb je vanaf je logies een uitzicht op heel wat iconische gebouwen – maar het mooiste van allemaal, daar zit je zelf in: The Shard van architect Renzo Piano. Deze glazen piramide is met haar 309 meter niet enkel het hoogste bouwwerk in de hoofdstad, maar ze herbergt ook het weergaloze Shangri-La At The Shard.

De hotelgroep Shangri-La, die haar thuisbasis heeft in Hongkong, startte in 1971 met haar eerste hotel in Singapore en heeft of beheert nu meer dan 90 luxehotels, verspreid over Azië en de Stille-Oceaanregio, het Midden-Oosten, Noord-Amerika en Europa. Shangri-La At The Shard opende voor het eerst zijn deuren nabij London Bridge in 2014 en is sindsdien een populaire hotelbestemming geworden.

Ik had al een aperitief gedronken en de vergezichten bewonderd in Gong, de bar van het Shangri-La, maar tot op heden mocht ik er nog nooit mijn hoofd op het zijdezachte beddengoed van Frette vlijen of ontspannen op het speciale bed, dat de contouren van je lichaam aanneemt.

Tot nu. Op de benedenverdieping word ik hartelijk begroet door het piekfijn geklede personeel. Ik word begeleid naar de snelle lift om me in te checken op de 35ste verdieping en vervolgens nog eens de lift te nemen naar mijn luxekamer met zicht op de stad, op de 48ste verdieping. ‘Oogverblindend’ schiet me te binnen ... en schiet hopeloos tekort: deze kamer is hemels. Zoals je je wel kunt voorstellen, bieden fenêtres à terre in elk van de 185 kamers en 17 luxesuites een spectaculair uitzicht – en die van mij was geen uitzondering.

Terwijl ik me ontspan in een van de clubzetels aan het raam, staar ik gefascineerd uit op de metropool. West-, Noord- en Zuid-Londen strekken zich voor me uit en ik zie speelgoedtreintjes Waterloo en Cannon Street Station uitrijden. De kathedraal van Southwark verzinkt in het niet bij de moderne reuzen errond, de boten op de fonkelende Theems dobberen als kinderspeeltjes in de namiddagzon. Met de eersteklas verrekijker van Opticron die ter beschikking wordt gesteld, tuur ik naar de witte boog van Wembley Stadium, het gebladerte van Hampstead en Highgate, de gotiek van St-Pancras, London Eye, Primrose Hill, Buckingham Palace … Van hieruit krijg je een heel ander perspectief op Londen. Je ziet een majesteit waar je je vroeger nooit van bewust was.

Wanneer ik eindelijk mijn ogen van het panorama kan afwenden, neem ik het interieur in mij op. Net als bij elke vorm van liefdevolle creativiteit draait hier alles om oog voor detail. Een neutraal, maar toch warm kleurenpalet … een 55”-tv, wifi, Bose SoundDock-systeem, een Nespresso-machine, klimaatregeling met automatische raamverduistering, een marmeren badkamer waar een tv-scherm is ingebouwd in de spiegel, een iPad … soit, je snapt het wel. Ik ben verrukt over het behang van jute en zijde, het marmeren wastafelblad en het knappe gebruik van lichtgekleurd hout om het evenwicht te bewaren. Ik logeer er maar voor één nacht, maar weet toch de royale kastruimte te waarderen, net als de verlichting, die geavanceerd is, maar tegelijk intuïtief.

De badkamer is al even indrukwekkend: marmeren muren en vloerverwarming, ingebouwde tv in de spiegel, schitterende toiletartikelen van Acqua di Parma en een diepe kuip van Toto, perfect om naar de voorbijvliegende vliegtuigen te wuiven. En de douche? Voor verlegen gasten zijn er elektronische jaloezieën waarmee ze hun naaktheid kunnen verbergen voor vliegtuigpassagiers en voetgangers met haviksogen.

De bar op Level 52 bestaat uit drie zones: de cocktailbar, de iets grotere champagnebar en het prachtige overloopzwembad. Met een G&T in de hand – die wat verder in Bermondsey wordt geproduceerd – bewonder ik alweer het plaatje door het raam, deze keer met Tower Bridge en de Tower of London. Aan de bar kun je in een verfijnde omgeving een aperitief bestellen voordat je naar Ting gaat, het restaurant waar Executive Chef Gareth Bowen je samen met zijn 70-koppige team meeneemt op een epicurisch fusion-avontuur.

Een van de signatuurgerechten van het restaurant zijn met de hand gevangen sint-jakobsschelpen uit de Schotse Hooglanden, à la plancha bereid en geserveerd met gember, wortel met lichte druivenpitolie en yuzu-dressing. Wie houdt van vlees, kan genieten van biologisch Welsh lamsvlees, afkomstig van Rhug Estate, geserveerd met krokante knolgewassen, Kentse appelen en geglaceerd met sake, sojasaus en mirin. De fusion doet je hier gegarandeerd watertanden. Voor een diner bij zonsondergang zal je moeilijk een betere stek vinden dan dit restaurant en zijn moderne Engelse keuken met subtiele Aziatische invloeden. De wijnkaart is uitmuntend en bevat geliefde namen uit de Oude en de Nieuwe Wereld.

Voor een ontzagwekkend perspectief kun je ook terecht bij de buren, in Ting Lounge, dat op het oosten, Tower Bridge en de meanderende Theems gericht is. Hier kun je ontbijten, ‘s namiddags thee drinken of een van de signatuurgerechten proeven. ‘s Nachts is deze glazen piramide het ideale uitkijkpunt om de stad te bewonderen. Zak weg in die hemelse badkuip en laat je in vervoering brengen door het lichtspel van het nachtelijke Londen.

Voor wie de slaap niet kan vatten, ligt Lost Horizon van James Hilton in het nachtkastje. Dit baanbrekende werk uit 1933 vertelt het verhaal van een man die eropuit trekt om een idyllisch klooster in de bergen van Tibet (Shangri-La) te zoeken en vormt de basis voor de branding van de hotelgroep.

Vroeg en vol enthousiasme sta ik ‘s ochtends op. Ik trek een paar baantjes in het overloopzwembad en geniet van het machtige panorama. Ik bestel roomservice en een karretje wordt mijn kamer binnengeduwd, met linnen bekleed en met ontbijt afgeladen: fruitsalade, yoghurt, toast, jam en een heerlijke omelet. De koffie is uitstekend. Ik werp een blik op de stroom pendelaars onder me, net colonnes haastige mieren, en voel me gezegend dat ik Londen mag zien vanop deze hoogte en omgeven door zo’n prachtige luxe.

Op slechts twee minuten wandelen van London Bridge Station en een vlotte taxirit van de City en de West End is Shangri-La fantastisch gelegen. Er zijn ook drie vergaderruimten die samen kunnen worden omgevormd tot één aantrekkelijke zaal op de 35ste en 36ste verdieping.

In de buurt vind je de wereldberoemde Borough Market en op enkele minuten sta je aan het Tate Modern, Hay’s Galleria en de kathedraal van Southwark of aan Tower Bridge en de Tower of London. De Shard is het mooiste gebouw in Londen: Piano’s meesterwerk is de ‘crazy diamond’ die staat te schitteren in een zee van saaie blokjes en kegeltjes. Hij boeit en inspireert. Zoals James Hilton schreef in Lost Horizon: “If we have not found the Heaven within, we have not found the Heaven without”.

Wel, ik heb mijn hemel ongetwijfeld gevonden in Shangri-La At The Shard. In zijn brochure stelt het hotel dat “Sereniteit, harmonie en inherente natuurlijke schoonheid de hoekstenen zijn van de ervaring die Shangri-La biedt: een droom die in vervulling is gegaan.” Daar ga ik volmondig mee akkoord. 

Reisverslag DGP. www.shangri-la.com