ΟΙ ΕΡΗΜΙΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ / ΑΡΘΟΥΡΟΥ ΡΕΜΠΩ by ATHLEPOLIS

ΑΡΘΟΥΡΟΣ ΡΕΜΠΩ

ΟI ΕΡΗΜΙΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΤΣΙΑΝΤΟΥΛΑ

ΟI ΕΡΗΜΙΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Arthur Rimbaud 1854-1891 οι ερημιεσ του ερωτα / αρθουροΣ ρεμπω μεταφραση: στΑΥΡΟΥΛΑ τσιαντουλα ΣΕΛ. 20 ΑΘΗΝΑ 2017 ISBN: 978-618-83040-1-7 ΑΘΛ.Ε.ΠΟΛΙ.Σ. ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΠΕΝΤΑΝΔΡΟΝ 2017

ΑΡΘΟΥΡΟΣ ΡΕΜΠΩ

ΟI ΕΡΗΜΙΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΤΣΙΑΝΤΟΥΛΑ

2017

Αντι Προλογου Ο Αρθούρος Ρεμπώ δεν έχει ανάγκη να βιογραφηθεί. Ποιητής, εξαγωγέας καφέ, ισορροπιστής της υπερβολής και του θανάτου εργοδηγός, εξερευνητής, αποικιοκράτης, εθελοντής σε τάγματα εκστρατείας, γιος της κόλασης και του μεθυσιού του ερώτα της περιπέτειας και της αλόγιστης επιθυμίας για φυγή έμπορος όπλων και πιθανότητα δουλέμπορος, καταραμένος, επαρχιώτης, προφήτης που περιφρόνησε την καθημερινότητα, το χρόνο και την υποτέλεια των αναγκών, ιεραποστολικός τυχοδιώκτης κυνήγησε το πεπρωμένο του στη γνώση και στην εγκατάλειψη. Ο Ρεμπώ ο οραματιστής του μέλλοντος και του εαυτού του, αγροίκος και άγιος, πότης και υβριστής, καθοδηγητής της κραιπάλης και απορρυθμιστής όλων των αισθήσεων, συμβολιστής και διαχρονικός επαναστάτης, αναρχικός και ομοεραστής, οικουμενικός ήρωας και εξεγερμένο είδωλο ενός καθρέπτη παραμορφωτικού και Άθεου. Ο δημιουργός των Ερημιών του Έρωτα αναδεικνύει την φλογερή παιδικότητα με τη δαιμόνια παραδοξότητα κάθε παραστρατημένης ψυχής που Υπήρξε, αναζητεί στα δάκρυα που έχυσε την εξάντληση ανάμεσα στη σκόνη και το χιόνι. Απόκληρος της νύχτας του τελευταίου αιώνα κατέγραψε το χτυποκάρδι της σαρκικής επαφής με θλίψη ατελεύτητη και στα πεδία των ερημιών του έρωτα έκλαψε περισσότερο απ’ όλα τα παιδιά του κόσμου κληροδοτώντας στον κόσμο την Αγωνία και την Απελπισία. Μεταξάς Μιχαήλ 7

AVERTISSEMENT

es écritures-ci sont d'un jeune, tout jeune homme, dont la vie s'est développée n'importe où ; sans mère, sans pays, insoucieux de tout ce qu'on connaît, fuyant toute force morale, comme furent déjà plusieurs pitoyables jeunes hommes. Mais, lui, si ennuyé et si troublé, qu'il ne fit que s'amener à la mort comme à une pudeur terrible et fatale. N'ayant pas aimé de femmes, quoique plein de sang ! - il eut son âme et son coeur, toute sa force, élevés en des erreurs étranges et tristes. Des rêves suivants, - ses amours ! - qui lui vinrent dans ses lits ou dans les rues, et de leur suite et de leur fin, de douces considérations religieuses se dégagent - peut-être se rappellera-t-on le sommeil continu des Mahométans légendaires, - braves pourtant et circoncis ! Comme Mais, cette bizarre souffrance possédant une autorité inquiétante, il faut sincèrement désirer que cette âme, égarée parmi nous tous, et qui veut la mort, ce semble, rencontre en cet instant-là des consolations sérieuses et soit digne !

ΠΡΟΟΙΜΙΟ

υτά εδώ τα γραπτά είναι ενός νέου, πολύ νέου άνθρώπου, που η ζωή του ξετυλίχθηκε όπου νάναι. χωρίς μητέρα, χωρίς πατρίδα, ξέγνοιαστος από όλες τις γνώσεις, αποφεύγοντας κάθε ήθική δύναμη, όπως κάνουν ήδη πολλοί άξιολύπητοι νέοι άνθρωποι. Όμως, αυτός, ήταν τόσο ενοχλημένος και ταραγμένος, που το μόνο που έκανε ήταν να οδηγηθεί στο θάνατο όπως σε μιαν σεμνότητα τρομερή και μοιραία. Μην έχοντας αγαπήσει γυναίκες, - αν και έβραζε το αίμα του! - είχε θρέψει την ψυχή και την καρδιά του, όλη του τη δύναμη, με πλάνες παράξενες και θλιβερές. Όνειρα που ακολουθούν, - οι έρωτές του! - που του ήρθαν στα κρεββάτια του ή στους δρόμους, κι από τη συνέχειά τους και το τέλος τους, προκύπτουν ίσως γλυκές θρησκευτικές θεωρίες. Ας θυμηθούμε τον συνεχή ύπνο των θρυλικών Μωαμεθανών, - γενναίων ωστόσο και περιτετμημένων. Αλλά, επειδή αυτό το παράδοξο βάσανο κατέχει μια ανησυχητική εξουσία, πρέπει ειλικρινά να επιθυμούμε αυτή η παραστρατημένη Ψυχή ανάμεσα σε μας όλους, που θέλει το θάνατο, αυτό φαίνεται, να συναντήσει αυτήν εδώ τη στιγμή σοβαρές παρηγοριές και να ’ναι αντάξια.

C'est certes la même campagne. La même maison rustique de mes parents : la salle même où les dessus de porte sont des bergeries roussies, avec des armes et des lions. Au dîner, il y a un salon, avec des bougies et des vins et des boiseries rustiques. La table à manger est trèsgrande. Les servantes ! Elles étaient plusieurs, autant que je m'en suis souvenu. - Il y avait là un de mes jeunes amis anciens, prêtre et vêtu en prêtre, maintenant : c'était pour être plus libre. Je me souviens de sa chambre de pourpre, à vitres de papier jaune : et ses livres, cachés, qui avaient trempé dans l'océan .! Moi j'étais abandonné, dans cette maison de campagne sans fin : lisant dans la cuisine, séchant la boue de mes habits devant les hôtes, aux conversations du salon : ému jusqu'à la mort par le murmure du lait du matin et de la nuit du siècle dernier.

Είναι, σίγουρα, η ίδια έξοχή. Το ίδιο αγροτικό σπίτι των γονιών μου: η ίδια αίθουσα που πάνω άπ’ τις πόρτες ύπάρχουν κοκκινωπές ποιμενικές ζωγραφιές, μέ οικόσημα και λιοντάρια. Το δείπνο γίνεται σ’ ένα σαλόνι με κεριά και κρασιά και παλιές ξύλινες έπενδύσεις. Το τραπέζι του φαγητού είναι πολύ μεγάλο. Οι υπηρέτριες! Ήταν πολλές, απ’ ό,τι θυμάμαι. - Ήταν εκεί ένας από τους παλιούς νεαρούς φίλους μου, ιερέας και ντυμένος σαν ιερέας, τώρα: ήταν για νάναι πιο ελεύθερος. Θυμάμαι την πορφυρή κάμαρά του, με τζάμια από κίτρινο χαρτί: και τα βιβλία του, κρυμμένα, που είχαν μουσκέψει στον ωκεανό. Εγώ, ήμουνα παρατημένος σ’ αυτό το ατέλειωτο εξοχικό σπίτι: διαβάζοντας στην κουζίνα, στεγνώνοντας τη λάσπη των ρούχων μου μπροστά στους ξένους, στις συζητήσεις του σαλονιού: συγκινημένος μέχρι θανάτου με το ψιθύρισμα του πρωινού γάλακτος και της νύχτας του τελευταίου αιώνα.

J'étais dans une chambre très sombre : que faisais-je ? Une servante vint près de moi : je puis dire que c'était un petit chien : quoiqu'elle fût belle, et d'une noblesse maternelle inexprimable pour moi : pure, connue, toute charmante ! Elle me pinça le bras. Je ne me rappelle même plus bien sa figure : ce n'est pas pour me rappeler son bras, dont je roulai la peau dans mes deux doigts : ni sa bouche, que la mienne saisit comme une petite vague désespérée, minant sans fin quelque chose. Je la renversai dans une corbeille de coussins et de toiles de navire, en un coin noir. Je ne me rapelle plus que son pantalon à dentelles blanches. -Puis, ô désespoir, la cloison devint vaguement l’ombre des arbres, et je me suis abîmé sous la tristesse amoureuse de la nuit.

Ήμουν σ’ ένα δωμάτιο πολύ σκοτεινό: τι έκανα; Μια υπηρέτρια ήρθε κοντά μου: μπορώ να πω ότι ήταν σαν ένα σκυλάκι: παρ’ όλο ότι ήταν όμορφη και με μια μητρική ευγένεια ανεξήγητη για μένα: αγνή, γνώριμη, όλο γοητεία. Μου τσίμπησε το χέρι. Δεν θυμάμαι πια καλά ούτε το πρόσωπό της: δεν είναι για να θυμηθώ το χέρι της, που μάλαζα το δέρμα του ανάμεσα στα δυό μου δάχτυλα: ούτε το στόμα της, που το δικό μου άρπαξε σαν ένα μικρό απελπισμένο κύμα, που όλο κάτι υπονομεύει. Την έριξα μέσα σ’ ένα καλάθι με μαξιλάρια και καραβόπανα, σε μια σκοτεινή γωνιά. Δεν θυμάμαι πια παρά το εσώρουχό της με τις άσπρες δαντέλλες. Έπειτα, ω απελπισία, το ξύλινο χώρισμα έγινε αόριστα η σκιά των δέντρων, και βυθίστηκα στην ερωτική θλίψη της νύχτας.

Cette fois, c'est la Femme que j'ai vue dans la ville, et à qui j'ai parlé et qui me parle. J'étais dans une chambre sans lumière. On vint me dire qu'elle était chez moi : et je la vis dans mon lit, toute à moi, sans lumière ! Je fus très ému, et beaucoup parce que c'était la maison de famille : aussi une détresse me prit ! j'étais en haillons, moi, et elle, mondaine, qui se donnait ; il lui fallait s'en aller ! Une détresse sans nom, je la pris, et la laissai tomber hors du lit, presque nue ; et dans ma faiblesse indicible, je tombai sur elle et me traînai avec elle parmi les tapis sans lumière. La lampe de la famille rougissait l'une après l'autre les chambres voisines. Alors la femme disparut. Je versai plus de larmes que Dieu n'en a pu jamais demander.

Αυτήν τη φορά, είναι η Γυναίκα που είδα στην πόλη και στη οποία μίλησα και μου μιλά. Ήμουν σ’ ένα δωμάτιο, χωρίς φως. Μόλις μου είπαν ότι ήταν σπίτι μου: και την είδα στο κρεββάτι μου, όλη δική μου, χωρίς φως! Συγκινήθηκα βαθιά και πιο πολύ γιατί ήταν το πατρικό σπίτι: επίσης με κυρίευσε μια αγωνία! Ήμουν με κουρέλια, εγώ, και εκείνη, κοσμική που δινόταν. έπρεπε να φύγει! Μια αγωνία χωρίς όνομα, την πήρα, και την άφησα να πέσει έξω από το κρεββάτι, σχεδόν γυμνή. και, μέσα στην ανείπωτη αδυναμία μου, έπεσα πάνω της και κυλιόμουν μαζί της ανάμεσα στα χαλιά, χωρίς φως. Η λάμπα της οικογένειας κοκκίνιζε τη μια μετά την άλλη τις γειτονικές κάμαρες. Τότε, η γυναίκα εξαφανίστηκε. Έχυσα πιο πολλά δάκρυα από όσα μπορούσε ποτέ ο Θεός να ζητήσει.

Je sortis dans la ville sans fin. O Fatigue ! Noyé dans la nuit sourde et dans la fuite du bonheur. C'était comme une nuit d'hiver, avec une neige pour étouffer le monde décidément. Les amis auxquels je criais : où reste-t-elle, répondaient faussement. Je fus devant les vitrages de là où elle va tous les soirs : je courais dans un jardin enseveli. On m'a repoussé. Je pleurais énormément, à tout cela. Enfin je suis descendu dans un lieu plein de poussière, et assis sur des charpentes, j'ai laissé finir toutes les larmes de mon corps avec cette nuit. - Et mon épuisement me revenait pourtant toujours. J'ai compris qu'elle était à sa vie de tous les jours ; et que le tour de bonté serait plus long à se reproduire qu'une étoile. Elle n'est pas revenue, et ne reviendra jamais, l'Adorable qui s'était rendue chez moi, - ce que je n'aurais jamais présumé. - Vrai, cette fois, j'ai pleuré plus que tous les enfants du monde.

Βγήκα στην απέραντη πόλη. Τι κούραση! Πνιγμένος μέσα στην αθόρυβη νύχτα και στη φυγή της ευτυχίας. Ήταν σαν μια χειμωνιάτικη νύχτα, μ’ ένα χιόνι που θα μπορούσε να πνίξει τον κόσμο οριστικά. Οι φίλοι στους οποίους φώναζα: πού είναι; απαντούσαν ψέματα. Στεκόμουν μπροστά στις τζαμαρίες εκεί όπου πηγαίνει όλα τα βράδια: έτρεχα σ’ έναν θαμμένο κήπο. Μ’ έδιωξαν. Έκλαιγα ατέλειωτα, για όλα αυτά. Τέλος, κατέβηκα σ’ έναν τόπο γεμάτο σκόνη, και, καθισμένος πάνω σε σκαλωσιές, άφησα νά τελειώσουν όλα τα δάκρυα του κορμιού μου μ’ αυτήν τη νύχτα. Και ωστόσο, η εξάντλησή μου ξαναγύριζε πάντα. Κατάλαβα ότι εκείνη βρισκόταν στην καθημερινή ζωή της. και ότι η τροχιά της καλοσύνης θα χρειαζόταν περισσότερο χρόνο για να ξαναγυρίσει από ό,τι ένα άστρο. Εκείνη δεν ξαναγύρισε και δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ, η Αξιολάτρευτη που είχε έρθει σπίτι μου, πράγμα που δεν είχα ποτέ φανταστεί. -Αλήθεια, αυτήν τη φορά έκλαψα περισσότερο απ’ όλα τα παιδιά του κόσμου.

«ΟΙ ΕΡΗΜΙΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ» ΤΟΥ ΑΡΘΟΥΡΟΥ ΡΕΜΠΩ • ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΑΘΛ.Ε.ΠΟΛΙ.Σ. • σε μεταφραση σταυρουλας τσιαντουλα • ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΒΡΕ ΤΤΟΥ • ΕΠΙΜΕΛΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΜΕΤΑΞΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΠΕΝΤΑΝΔΡΟΝ • ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΤΟΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ ΤΟΥ 2017 ΚΑΙ ΠΑΡΕΧΕΤΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΔΩΡΕΑΝ Αριθμός έκδοσης Χ

ISBN: 978-618-83040-1-7