εξώστης
T. 500+416 16.02.12 ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΕΝΤΥΠΟ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΣΗΣ
Editorial Κάποιοι είπαν πως είναι πόλεμος γενεών. Σώθηκαν λέει οι επικου-
όνειρο με ακριβά αμάξια και εξοχικά στη θάλασσα. Σε ποιόν μπο-
ρικές. Και εσύ με 400 ευρώ να προσπαθείς να οργανώσεις τη ζωή
ρεί να εμπιστευτεί το μέλλον του;
σου. Αναρωτιέσαι αν σου ρίχνει τίποτα η μάνα σου στα γεμιστά
Η κρίση αποτεφρώνει. Μαζί με τα νεοκλασικά του Τσίλερ για τα
για να μην βγεις έξω να τα ρημάξεις όλα. Και τότε βλέπεις εκείνα
οποία οδύρονται
τα πενηντάρικα κάτω από το τάπερ και λες εντάξει μωρέ, ένα
τα κανάλια των μεγαλοεργολάβων του τσιμέντου η κρίση αποτε-
ταμείο είμαστε.
φρώνει και το εγώ.
Άλλοι είπαν πως είναι πόλεμος ταξικός. Όσοι με οργή βγαίνουν
Και όταν η κοινωνία επιτέλους προβάλλει το εμείς έχει έρθει η
στο δρόμο είναι σίγουρα φτωχότεροι από πριν. Οι περισσότεροι
ώρα της αριστεράς.
φτωχοί όμως σε αυτήν τη χώρα ήταν και παραμένουν για την ώρα
Τώρα, σε αυτή την ευρωπαϊκή αστική δημοκρατία, είναι υπο-
φιλήσυχοι πολίτες. Και στο δρόμο όταν βγεις απέναντι σου ένας
χρεωμένη από τις ιδέες που λέει πως πρεσβεύει να καταθέσει
φτωχός, ένα χαμηλόμισθο όργανο της τάξης, να σε προστατεύει
ενωμένη στην κοινωνία ένα σκληρό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα
με γκλομπ και χημικά. Να μισεί την δουλειά του και να μισεί και
εξουσίας. Με επίκεντρο τις ανάγκες του ανθρώπου απονέμοντας
εσένα. Αυτόν που η ισχυρή και δημοκρατική ελληνική κοινωνία
σταδιακά δικαιοσύνη για ότι συνέβη σε αυτό το κράτος από την
του 21ου αιώνα συνέχισε να τον αποκαλεί κωλόμπατσο και να τον
ίδρυση του. Να διαπραγματευτεί σκληρά, ακυρώνοντας τα μνη-
στέλνει συστημένο στην ακροδεξιά.
μόνια και να πετύχει αλλάζοντας αυτή, η ελληνική αριστερά, την
Κάποιοι άλλοι είπαν ότι ο πόλεμος είναι ιδεολογικός. Λαμβάνει
Ευρώπη και όχι περιμένοντας την Ευρώπη να αλλάξει από μόνη
χώρα στο μυαλό του νεοέλληνα που ξύπνησε απότομα από ένα
της. Αλλιώς μας περιμένει πόλεμος κάθε είδους. Και βία. Θανάσης Ψαρράς
Περιεχόμενα Στήλες 04 Εκκωφαντική ησυχία 05 Φιξ Καρέ 06 Mind the Art 11 Μεθυσμένο παραμύθι 12 ΑΗ|ΗΑ 13 Borderlife 14 Εξώστης Θ 20 Fahrenheit 451 22 Υπεραστικό κορίτσι 22 Θεσσαλονίκη επιτόπου 23 Ρετρό 23 five in a row 26 Waeter-gyt 26 Χάνει μπαλ 27 Geek inside 28 Urbanities. 28 Word Account 29 La tia Rita 30 E79 Θέματα: 21 Συνέντευξη: Δημήτρης Δημητριάδης 24 Συνέντευξη: Savage Republic
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ: Στην σελίδα 24 διαγωνισμός για την συναυλία των Savage Republic. Ο Εξώστης προσφέρει 8 μονές προσκλήσεις για τις κινηματογραφικές αίθουσες Ολύμπιον και Ζάννα, 2 διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Όσο πιο πολύ μπορείς» στο Θέατρο Τέχνης Ακτίς Αελίου, 2 διπλές για την «Στάχτη του Καλοκαιριού» που ανεβαίνει στο Βαφοπούλειο και 3 διπλές προσκλήσεις για την παιδική παράσταση «Η Φοίβη και οι 4 πλανήτες» που ανεβαίνει στο ΝΟΗΣΙΣ. Στείλτε mail γράφοντας: Ολύμπιον, Ζάννα ή την παράσταση της επιλογής σας αντίστοιχα και ονοματεπώνυμο μέχρι την Παρασκευή στις 12 μ.μ στο diagonismos@exostispress.gr. Οι νικητές θα ανακοινωθούν στο fb του Εξώστη και θα ενημερωθούν με προσωπικό mail.
COVER Το εξώφυλλο επιμελήθηκε ο Κωνσταντίνος Γεωργαντάς illustrator • E-mail: K.Georgantas@gmail.com
Ταυτότητα
Ιδρυτής: Τάσος Μιχαηλίδης • Αρχισυνταξία: Μαρία Φαρδέλλα • Συντονισμός ύλης: Γιάννης Γκροσδάνης • Art director: Στέφανος Μιχαηλίδης • Διόρθωση κειμένων: Γιάννης Δημητρίου • Oικονομική διεύθυνση: Θανάσης Ψαρράς • Διεύθυνση Πωλήσεων: Χρήστος Κουλεμάνης • Σύμβουλοι marketing: Θοδωρής Ζουλίδης, Γιώργος Φουντέας • Δημόσιες σχέσεις: Γιώργος Γεωργιάδης • Υπεύθυνος διανομής: Αλέξης Γκάτσης • IT consultant: Χρήστος Τατιτζικίδης Σ’ αυτό το τεύχος συνεργάστηκαν: Μάριος Σπύρογλου, Θούλη Μισιρλόγλου, Μάρα Τσικάρα, Γιάννης Βασιλείου, Τάσος Μελεμενίδης, Κυριάκος Αθανασιάδης, Μάνος Λαμπράκης, Γιώργος Φ. Φωτιάδης, Νικόλας Μπογιόπουλος,Τζιάννι Κάλλεν, Αλέξης Γκάτσης, Ανδρέας Πάτσης, Νικόλας Ραχανιώτης, Δέσποινα Πολυχρονίδου, Γιάννης Χατζηγώγας, Αρχιμήδης Γ. Παναγιωτίδης, Γιώτης Ποσπορέλης, Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου, Χρήστος Κουλεμάνης, Rita Van dengayged, Miroslava Ivanova. • Φωτογράφοι: E79, Ιωάννα Χατζηανδρέου, Μαρία Εκμεκτζή, Βίκτωρ Μαλκίεβιτς, Καρολίνα Τσιρογιάννη • Assistant art director: Ρία Μηνούδη, Λία Τσιμπιλή • Ctp - Εκτύπωση – βιβλιοδεσία: Λιθογραφία Ι. Αντωνιάδης – Θ. Ψαρράς • Εκδοτική ομάδα: Εξώστης Ο.Ε. Τύπου 3, Τ.Κ.: 54625, Θεσσαλονίκη, Τηλ: 2310 – 566577, Fax: 2310 – 566575
www.exostispress.gr
• e-mail: info@exostispress.gr • facebook: exostisfreepress • twitter: @exostis_press
Διαφημιστείτε εδώ: 2310 566 577 Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική ή μερική, η διασκευή ή απόδοση του περιεχομένου της έκδοσης με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή έγκριση του εκδότη. Η άποψη των συνεργατών δεν είναι απαραίτητα και άποψη της Διεύθυνσης του περιοδικού. 3
εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
Εκκωφαντική Ησυχία Σκέψεις και σχέδια του Μάριου Ερμητικού Σπύρογλου
εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
4
Φιξ καρέ Επιμέλεια: Ανδρέας Πάτσης
Δήμος Σταματέλος aka WASABI Εκτός από μουσική τρέχουν σπουδές, ταξίδια και διάφορα projects σε διάφορα επίπεδα. Η ηλεκτονική μουσική και ειδικότερα house/tech έχουν επιρροές από διάφορα είδη μουσικής, όπως jazz, swing, disco, latin και άλλα, και επίσης κρύβουν υπόγειες μελωδίες και ατμόσφαιρες. Σε κάθε περίπτωση όμως το ντάνσφλορ ξεδιπλώνει την μαγεία τους. Οι επιρροές έρχονται από την εφηβική ηλικία με τους πρώιμους ήχους του rave, του drum n’ bass και trance με θρυλικούς παραγωγούς όπως Laurent Garnier, Jam and Spoon και Moby. Η επανάσταση των 90s επηρέασε τις επόμενες δεκαετίες. Έτσι ήρθε η εξέλιξη όλων αυτών με την σημερινή της μορφή! Η Θεσσαλονίκη και γενικότερα η Ελλάδα έχει περιορισμένες προοπτικές για παραγωγούς και καλλιτέχνες. Το πολύ ελπιδοφόρο όμως είναι τα πολλά επιτυχημένα ελληνικά ονόματα της διεθνούς μουσικής σκηνής. Ίσως το ασφυκτικό πρόσωπο της πόλης να ενεργεί καταλυτικά στην έμπνευση και τη δημιουργία και να σε ωθεί να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Μετά από τα singles στην εταιρία του Umek: 1605, του dj Wady: Bedroom και το rmx στην Artform όπου το επέλεξε και ο Roger Sanchez για τα set του έχουμε singles στην Datagroove, Erase, Once Again και ένα extended play στην εταιρία του θρυλικού Jamie Anderson: Artform όπου θα κάνει και ο ίδιος ένα rmx! Επίσης σχεδιάζονται gigs σε UK και γενικότερα εξωτερικό.Παράλληλα υπάρχουν η Erase Records, Diablo Loco και Once Again με την ιδιότητα του Α/R. Οι καιροί ευνοούν την ψηφιακή διανομή της μουσικής και παρουσίασης της αλλά ο αναλογικός ήχος πάντα θα υπάρχει για τους συλλέκτες και τους εθισμένους του βινυλίου.
5
εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
Mind The Art
εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
6
Mind The Art
7
εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
1.
Mind The Art του Γιάννη Γκροσδάνη
Πρεμιέρα για 4 νέες παραστάσεις στην Θεσσαλονίκη Τέσσερις διαφορετικές θεατρικές παραστάσεις κάνουν πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα στην Θεσσαλονίκη. Η ομάδα “Άνθρωπος στη Θάλασσα” παρουσιάζει κάθε Παρασκεύη – Κυριακή στο cafe-bar Coo (Βασ. Ηρακλείου 4, τηλ. 6974 740556) την performance “Πείνα” - Β΄Σχεδιάσμα σε σκηνοθεσία Κλαίρης Χριστοπούλου. Η δημιουργική διαδικασία ξεκίνησε τον Γενάρη του 2011 με αφορμή το ημερολόγιο της Marguerite Duras (Τετράδια του πολέμου) και συγκεκριμένα το κείμενο που αναφέρεται στην επιστροφή του συντρόφου της από το Νταχάου και στον αγώνα του να επανέλθει στη ζωή. Στόχος του έργου είναι η παρουσίαση των σημερινών στρατόπεδων συγκέντρωσης, η υποκρισία της Ευρώπης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η κοινωνική ανισότητα.
Βασισμένο στο best seller της Οριάνα Φαλάτσι «Γράμμα σ ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ» το θεατρικό έργο της Μάρως Μπουρδάκου με τίτλο «Γράμμα σ’ ένα παιδί…» σε σκηνοθεσία Μάνου Πετούση κάνει πρεμιέρα αυτή την Παρασκεύη στο θέατρο Αυλαία(πληροφορίες – κρατήσεις θέσεων στο τηλ. 2310 237700). Η παράσταση είναι ένας εκρηκτικός εξομολογητικός μονόλογος, που ερμηνεύει επί σκηνής η Ζέτα Δούκα και συγκλονίζει με τον ωμό ρεαλισμό του τις συνειδήσεις ανδρών και γυναικών σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η θεατρική ομάδα H-art Attack παρουσιάζει στην Αίθουσα Μαντέως Τειρεσία (Γ. Κωνσταντινίδη 15 & Μάντεως Τειρεσία, τηλ. 2310-865 904 ) για 6 παραστάσεις το έργο με τίτλο «Όταν τελειώνει μια ζωή… πού να πας;». Η παράσταση προσπαθεί να φανταστεί την τελευταία νύχτα της ποιήτριας Ανν Σέξτον. Η ίδια διάλεξε, όπως και η ποιήτρια Σύλβια Πλαθ, να πεθάνει εισπνέοντας δηλητηριώδη αέρια. Τις τελευταίες αυτές στιγμές το μυαλό της Ανν Σέξτον, ζαλισμένο από το ποτό και τις αναθυμιάσεις, “προβάλει” παραμορφωμένες εικόνες από τη ζωή της. Η ανάγκη της για ένα φίλο “γεννάει” τη Σύλβια Πλαθ, κι έτσι έχοντάς την συντροφιά, βαδίζει προς το τέλος. Η σκηνοθετική επιμέλεια ανήκει στον Παύλο Δανελάτο.
Τέλος στη σκηνή του Βαφοπουλείου μπορείτε να απολαύσετε από σήμερα εώς την Κυριακή και μόνο 4 παράστασεις το εξαιρετικό έργο του Θεσσαλονικιού συγγραφέα Ιορδάνη Κουμασίδη “Στάχτη του Καλοκαιριού”. Τρεις γυναίκες, 20, 30 και 40 ετών γνωρίζουν τον ίδιο (;) μυστηριώδη νεαρό άνδρα.Η αποστασιοποιημένη συμπεριφορά του τις φέρνει στα όρια τους. Η σκηνοθεσία ανήκει στον Κώστα Αποστόλου. • 9
εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
Mind The Art Γράφει η Θούλη Μισιρλόγλου
Γιώργος Γυπαράκης Γλυπτική για σώματα και όχι μόνο Aν δεν ξέρεις πού να τρέξεις να κρυφτείς ή δεν βρίσκεις άλλη αγκαλιά εύκαιρη, μπες (κυριολεκτικά) στα καινούρια γλυπτά του Γιώργου Γυπαράκη, στην γκαλερί της Ζήνας Αθανασιάδου. Εκεί είσαι στον πλανήτη happy ή “αλλού” εν πάσει περιπτώσει. Ούτε μνημόνιο, ούτε οργή, ούτε φωτιές και εξαναγκασμένα ναι ή όχι. Πες ότι είσαι σε ένα φανταστικό νησί, ψαρεύεις ελαφριές πέτρες, τις κυλάς μπρος πίσω, γράφεις με μολύβι πάνω τους, κάθεσαι μέσα τους και πάνω τους, ρεμβάζεις και ίσως το κύμα σκάει στα πόδια σου. Βεβαίως, τα βότσαλα και οι όγκοι της θάλασσας, φτιαγμένα από επεξεργασμένο πλαστικό, συνθέτουν ένα απόλυτα πλαστό περιβάλλον που μοιάζει με ψευδαισθησιακό διαστρέβλωμα νησιού. Κι εκεί είναι που αρχίζεις και σκέφτεσαι; Πού είμαι; Τι είναι τούτα τα αληθοφανή κατασκευάσματα; Υπάρχει τελετουργία; Είναι πέτρες στ’ αλήθεια; Και είναι η θάλασσα εδώ; Κι ενώ το σώμα εξαναγκάζεται σε μια αρμονική σχέση με το υλικό των γλυπτών (τα αγκαλιάζει όσο κι εκείνα αγκαλιάζουν το σώμα), ταυτόχρονα εξαναγκάζεται και σε πειθαρχία μπροστά στην απουσία υλικής απασχόλησης. “Το άεργο σώμα βιώνει τη διακοπή ως ευκαιρία για πνευματική αφύπνιση”. Αυτό σημαίνει ότι μπορείς να ρεμβάσεις ελεύθερα και αυτό θα είναι εκ των πραγμάτων δημιουργικό. Πιο “επίσημα” τώρα: Η έκθεση είναι μια διευρυμένη εγκατάσταση από διαδραστικά, ηχητικά γλυπτά που ενθηκεύουν τον όγκο του στάσιμου σώματος και μελανόμορφα σχέδια πάνω σε απομίμηση μάρμαρου, τα οποία λειτουργούν επίσης στο χώρο ως επιτύμβια εγχειρίδια πνευματικής άσκησης. Ο Γυπαράκης διασυνδέει τα αντιθετικά ζεύγη άγονο-γόνιμο, πνευματικό-υλικό, επιχειρώντας να ανασύρει την πνευματικότητα που κρύβεται στην απραξία του ανθρώπινου σώματος. Σε ατμόσφαιρα ζεν, δεν ανατρέχει μόνο στην μακρινή Ιαπωνία, αλλά και σε όλο τον υπόκωφο σουρεαλισμό της πραγματικότητάς μας, είτε αυτή εντοπίζεται στο αληθινό χωριό της ελληνικής επαρχίας που τείνει να γίνει πόλη είτε στην real-time ανεκδιήγητη ελληνική πόλη, που τείνει να γίνει αβίωτη... Τα γλυπτά που εμφανίζονται ως βράχινα καθίσματα, ως σωμάτινες θήκες διαλογισμού, ως δυνητικοί μηχανισμοί πνευματικής εκγύμνασης μορφοποιούν το σώμα σου και ακονίζουν το μυαλό σου. Ογκώδη, πιστά ιδεογράμματα στάσεων του ανθρώπου, αναπαριστούν την καλλιγραφία μιας πετρωμένης σωματικότητας. Ίσως έτσι γίνεις κι εσύ ...βράχος! Τώρα που χρειάζεται! • εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
Διάρκεια έκθεσης 20 Ιαν. - 18 Φεβρ. 2012 Γκαλερί Ζήνα Αθανασιάδου Π.Π.Γερμανού 5, 546 22 Θεσ/νίκη Τ: 2310 275 985 F: 2310 233 093 www.zinaathanassiadou.com Δευτ, Τετ, Σαβ. 10:30-14:00 | Τρ, Πεμ, Παρ: 10:30-14:00 & 17.30-21.00
10
Μεθυσμένο Παραμύθι Γράφει η Μάρα Τσικάρα - E: methparamithi@yahoo.gr
Ο ερασιτέχνης
Μια συνομιλία με τη ζωγραφική της Σπυριδούλας Ζάχου
Ο ερασιτέχνης καταθλιπτικός κοιμάται πολύ. Ανοίγει τα μάτια κι εύχεται να ήταν χθες ή κάποια χρόνια αργότερα. Αφήνει αναπάντητα τα τηλέφωνα ενώ λίγο πιο πριν παρακαλούσε να χτυπήσουν. Ζηλεύει τον σκύλο του, τον δίπλα παππού και το παραδίπλα τσιγγανάκι. Χρησιμοποιεί την τηλεόραση για φωτιστικό. Φέγγουν τα σκοτάδια του δελτία ειδήσεων και διαφημίσεις. Δεν κάνει τίποτα κι όμως είναι εξαντλημένος. Δεν έχει πονοκέφαλο κι όμως ό,τι μυαλό του απόμεινε κοντεύει να σπάσει. Κοντεύει. Γι’ αυτό και παραμένει ερασιτέχνης. Ερασιτεχνικά φυλάει και κάποιες συλλογές. Στο πάνω πάνω ράφι. Ο επαγγελματίας θα τις είχε πιο κοντά του. Θα τις εκμεταλλευόταν ή έστω θα μάθαινε από τα λάθη τους. Αυτός απλώς κάθεται και τις χαζεύει: ένα καλάθι όνειρα, ένα κουτί καβγάδες, ένας κουμπαράς με λέξεις, ένα βάζο με κοχύλια, ένα μπαούλο με φιλιά, ένα ποτήρι δάκρυα, ένα ολόκληρο άλμπουμ με θυμούς. Υπάρχουν και τραπουλόχαρτα που βρήκε στο δρόμο και προσφορές κέντρων αδυνατίσματος, στις 2 πίτσες η μία δώρο… Δείγματα με χρώματα, με όμορφες μέρες ή με κάπως χειρότερες. Αυτό το ράφι δεν το ξεσκονίζει ποτέ. Συμφιλιώθηκαν μαζί του οι σκόνες, οι αράχνες, οι σιωπές του δωματίου. Μόνο η επαγγελματίας καθαρίστρια δεν μπορεί να το συμπαθήσει. «Τι είναι όλα αυτά τα σκουπίδια…» αναρωτιέται. Αυτές τις μέρες εγκαινίασε και μια καινούρια συλλογή: «Το γύρω μου τώρα». Στράγγισε την συνάδερφο κατάθλιψη ενός καιρού, ενός δέντρου, ενός δρόμου, μιας ολόκληρης χώρας. Γέμισε ένα μπουκάλι με βροχή, ένα με κλεισούρα Σαββατόβραδου, σε ένα άλλο έβαλε τα βήματα μιας άσκοπης βόλτας. Γέμισε ένα πιάτο με πολύτιμα χλωμά νομίσματα και τηλεκοντρόλ. Μια ψωμιέρα με ατάκες και ευφυολογήματα. Γκρίνιες και λύσεις του αέρα του καπνού και της ανεμοζάλης. Το ρετσίνι, τα σκάνδαλα, τα αδιέξοδα και τις αδικίες που συγκέντρωσε τις έκανε φαγοπότι και τις γλέντησε. Φαντάζεται πως είναι βασιλιάς. Ο θρόνος του είναι καμωμένος από γραμματόσημα και η πιστή του φρουρά βαλσαμωμένες πεταλούδες. Διατάζει τις συλλογές να το βουλώσουν και αυτές υπακούν. Άλλοτε είναι μαέστρος και τις διευθύνει. «Σήκω βοριά, έλα νοτιά φυσήξτε τα κλωνιά μου να ξεχυθούν , να σκορπιστούν παντού τα αρώματά μου». Και το δωμάτιο ξερνάει ξεκούρδιστες έγχορδες πνευστές κρουστές κραυγές. Άλλοτε γίνονται εξεγέρσεις. Φτάνει πια! Φωνάζουν τα αγανακτισμένα γραφικά συλλεχθέντα. Παίρνουν στα χέρια τους βότσαλα από παλιά καλοκαίρια, αποδείξεις από παλιές σπατάλες και σπάνε τα τζάμια του παρελθόντος. Ο ερασιτέχνης βασιλιάς κρυώνει στον θρόνο του. Η μόνη συλλογή που έχει τώρα να διοικεί είναι αυτή με τις μελανιές και τα χτυπήματα. Ερασιτέχνης. Εραστής της τέχνης. Γιατί θέλει πράγματι πολλή τέχνη να είσαι παθητικός. Για να γίνεις ενεργητικός, το μόνο που θέλει είναι… κότσια. • Άσμα Ασμάτων του Σολομώντα- απόδοση της μετάφρασης & της ποίησης: Λευτέρης Παπαδόπουλος 11
εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
Κράμερ και Σπρένγκερ, Μίκης και Μανώλης και Σία. [ 1 ] Στον επερχόμενο Εμφύλιο, εγώ (που δεν είμαι και σε ηλικία να ξενιτεύομαι — κι άλλωστε, για να μεταναστεύσεις θες, παραδόξως, και δεν το ξέρουν και πολλοί αυτό, να ’χεις κι ένα κάποιο κομπόδεμα: εγώ τυχαίνει να μην έχω διόλου καταθέσεις, σπίτι, αμάξι, μπιζού, επιχείρηση, μισθό, μπόνους και τα συναφή: δε δύναμαι να βγάλω εισιτήριο, επομένως, για το «Ματαρόα ΙΙ» που ακούω χρόνια τώρα τη μπουρού του να σαλπίζει και τις αλυσίδες του να γρασάρονται και να προπονούνται πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω), στον επερχόμενο τελευταίο Εμφύλιο, λέω, θα πολεμώ εναντίον πασών των υπολοίπων παρατάξεων — το λέω από τώρα, πέντ’-έξι χρόνια πριν το επίσημο ξέσπασμά του τέλος πάντων, και προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, γιατί μπόλικες από τις συνιστώσες και των δύο κυρίων συνασπισμών θα με θεωρούν κατά τεκμήριο «δικόν τους» — η μία επειδή, κυρίως, τη συναποτελούν κατά μείζον ποσοστό καταθλιπτικά αμόρφωτοι ηλίθιοι που δεν έχουν και δε μπορούν να δεν έχουν (ένεκα η αναγνωστική δυσανεξία και άλλα συγγενή προβλήματα: θλίβομαι) διαβάσει Ουγκό (πόσο δε μάλλον κάνα απαιτητικό ανάγνωσμα), εξ ου και με θεωρεί αυτόχρημα μέλος της (όχι, κύριοι: αποστρέφομαι έντονα από πριν απ’ τα δεκαοχτώ μου οτιδήποτε έχει στη ρίζα της ιδεολογίας του τη λέξη «δικτατορία», δηλαδή είναι φασιστικό και ομνύει στον ολοκληρωτισμό και στα ψαλιδισμένα ή παχιά-παχιά μουστάκια — να με συμπαθάτε αλλά με απάνθρωπες θεωρίες και τους λυσσιασμένους
λογής πολιτικές όχι-σε-όλα λάμιες — μα ανέκαθεν τα κανόνια διψούν σάρκα και οι φάμπρικες μέλη συνδικάτων με αγελαίες συμπεριφορές — οπότε απλώς σκύβεις το κεφάλι μπροστά σ’ αυτή τη Μεγάλη Ευρωπαϊκή Αλήθεια. Così fan tutte. Μα και όπερ έδει δείξαι: θα την έχετε τη δραχμή, κερδίσατε, χάσαμε, όλα καλά. Σε καλή μεριά, και καλή ψυχή. [ 3 ] Τα καλέσματα (sic — η γλώσσα, όποτε το θέλει, εγκληματεί: μη την πιστεύετε, μη τη θεοποιείτε, η γλώσσα δεν έχει καθαυτό αξία, είναι μονάχα το καλούπι των ευαισθησιών μας) για διαδηλώσεις είναι τα καινούργια τρέιλερ για τις πιο δημοφιλείς sitcom από καταβολής τηλεοράσεως (μάλλον: ραδιοφώνου), που μάλιστα (κάτι υπέροχο και καινοφανές) δεν έχουν καν γυριστεί ακόμη: είναι happenings-sitcoms, το νέο μεγάλο τρεντ, αυτό που ακόμα δεν έμαθες πόσο θα πουλήσει. Ταυτόχρονα (γιατί οι εκπλήξεις δε σταματούν εδώ: οι εκπλήξεις των ειρηνικών [sic²] διαδηλώσεων δε σταματούν πουθενά όσο υπάρχουν εύφλεκτα υλικά — πουθενά, λέμε: θα σταματήσουν με το «συμβολικό» γκρέμισμα της Ακρόπολης από τον δακρυσμένο Αλέξη, υπό το φως τού φλεγόμενου άλσους, εκειδά, από την αναρχική ομάδα «Η ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΕΛΕΘΦΕΡΙΑΣ»), είναι παράλληλα και πρόσκληση σε οντισιόν που ό-λ-ο-ι την περνάνε: όλοι προσλαμβάνονται εδώ — όλοι παίζουν, όλοι καίνε, όλοι σπαράζουν, όλοι διαγουμάνε, όλοι κλέβουν, όλοι σφάζουν, όλοι ρουφάνε αίμα: αίμα έχει να φάν’ όλοι/-ες οι διψασμένοι/-ες. Οπότε την επόμενη φορά που θα σε καλέσουν, πήγαινε κι εσύ — μην αμελήσεις. Βέβαια,
εκφραστές τους δε συντάσσομαι: όλα τα μουστάκια είναι ένα), και η άλλη επειδή έχουμε κάποιες κοινές πολιτιστικές καταβολές, επειδή (ξέρω γω) διαβάσαμε τα ίδια σωστά βιβλία: δε μου αρκούν, φίλε, τα σωστά βιβλία, δε μου αρκεί καν που θέλουμε τα ίδια πράγματα για το (χα!) «αύριο» (αυτή τη χαριτωμένη ουτοπία που δεν της δίνω βάση τρεις δεκαετίες τώρα): δε μ’ αρέσει (πώς να σ’ το πω…) αυτό το κατιτί σου, το υψωμένο σου φρύδι, η φλωριά σου, τα καφενεία σου, το παραταξιακό και κομματικό παρελθόν σου, το σύμπλεγμα των à la manière de Dolce κύκλων σου, η αλληλοκολακεία σου, τα υψηλά επίπεδα LDL σου — λείπεις μια ζωή, και ξετσούμισες χτες: τι να σε κάνω, σε ήθελα από μιας αρχής. Παρά ταύτα: μέχρι την επίσημη κήρυξη του Εμφυλίου, μαζί σας 100% (για όσο ακόμα ψελλίζετε περί Ελευθερίας). Μετά, μόνος μου. Μόνος. Και μ’ άλλους μόνους — πολλούς και πολύ μόνους. [ 2 ] Ιδού ένα εν πολλοίς «αφύσικο», για όσους πιστεύουν στα αφύσικα, (αλλά ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο) πλην γεγονός, και δη χαριτωμένο στην απλότητά του: πρώτη (απ’ όσο ξέρω) φορά που πλούσιοι και φτωχοί έχουν τόσο κοινά συμφέροντα — τη δραχμή, φέρ’ ειπείν, το κατρακύλισμα στο παρελθόν που μας βαστάει απ’ τον γαριασμένο μας γιακά. Βέβαια, οι μεν το ξέρουν καλά αυτό, ξέρουν ακριβώς ποιο είναι το όφελός τους και πώς θα οδηγηθούμε (και πότε) εκεί, και γιατί, ενώ τους δεύτερους τους τραβάνε με τις μασέλες τους απ’ τα δάχτυλα των ποδιών κατά τη φωλιά για ναν τους φάν’ λίγους-λίγους και μπουκίτσα-μπουκίτσα οι
δε θα αμειφθείς με χρήματα (τα χρήματα είναι του Σατανά, εξ-εξ-εξ), αλλά με κάτι που έχει (μωρέ) πιο σημασία, πιο αξία. Δε θα ’σαι μοναχά θέαμα, θα είσαι Ιστορία! Ιστορία! Δε το λες και λίγο. [ 4 ] Ο κοινός τόπος που πρέπει να μοιραζόμαστε σιγά-σιγά είναι ότι οι δυνάμεις της αντίδρασης (που λέγαμε κι εμείς οι παλιοί) ξανανικήσανε. Και να συνηθίζουμε να μασάμε σαν ταμπάκο (πικρό; ναι, πικρό) την κοινή ανθρώπινη μοίρα που μας βούλεται. Πιο λιανά: να μας χαρίσουν εκατόν τριάντα δισεκατομμύρια ευρώ για να συνεχίσει το ίδιο τροπάρι (και θα συνεχίσει: η επόμενη Βουλή θα είναι Βουλή παραφρόνων μαιών του Χάους, ξαδέλφη των «δρόμων»), παρακαλώ μη το σκέφτεστε σαν ενδεχόμενο. (Δηλαδή σάς παρακαλώ, ας είμαστε μια στάλα σοβαροί). Η χώρα θα καταρρεύσει και το σκηνικό Mad fucken Max που επιζητούν (είπαμε ποιοι) θα έρθει. Λίγο πριν, θα ’ρθει και χούντα. (Δεν ξέρεις, μέσε αναγνώστη τι είναι: θα μάθεις — αργά, μεν, για κλάματα, αλλά θα μάθεις). Όχι στην Ιταλία και στην Ισπανία φυσικά, όχι στην Πορτογαλία, όχι στην Ιρλανδία: ΕΔΩ θα ζήσουμε με τα άρματα — στο πράμα αυτό που μας φτιάξανε (κακώς-κάκιστα: χώρα και «έθνος» με δοτές καταβολές και με δίχως Ιστορία δε μπορεί να έχει μέλλον), και που το σιχαθήκαμε και που το πετροβολάμε. Πάρτε νερό. Πάρτε ΝΕΡΟ. [ 5 ]. Ξεκινήσαμε να καίμε μάγισσες. Δεν είναι μονάχα το «Αττικόν». Είναι πολλά. Πολλοί. Γι’ αυτό, να το θυμάσαι όταν ξανανάψεις το στουπί: είσαι η Νέα Ιερά Εξέταση. Είσαι ο Μέγας Ιεροεξεταστής. Είσαι ο Θάνατος. — Κυ ριά κο ς Αθανασιά δη ς.
AH
HA
Borderlife Γράφει ο Μάνος Λαμπράκης
Ο παππούς μου γεννήθηκε το 1922 στην Κρήτη. Η μάνα του τον γέννησε στον τρύγο κάτω από μια ελιά και τον παρέδωσε, μόλις τελείωσε ο τοκετός στο χωράφι, στη μεγαλύτερη της κόρη για να τον μεταφέρει στο σπίτι να τον βυζάξει μια ξαδέρφη γειτόνισσα για να συνεχίσει εκείνη τον τρύγο. 12 χρονών τον έστειλαν οι γονείς του στην πόλη να δουλέψει παραγιός στο μπακάλικο του θείου του. Ξυπνούσε κάθε μέρα στις 4 το πρωί και κοιμόταν στις 11 το βράδυ. Μέσα σε 6 χρόνια, σε ηλικία 18 χρονών αγοράζει από τα χρήματα που συγκέντρωνε το μπακάλικο του θείου του. Το δουλεύει μόνος του. Μετά τον πόλεμο παντρεύεται τη γιαγιά μου, κάνει δυο κόρες. Κάθε μεσημέρι η γιαγιά μου, ανοίγει την μεσόπορτα που χωρίζει το μπακάλικο από το σπίτι για να του δώσει το μεσημεριανό. Τρώει πάντα στα όρθια. Δεν αποχωρίζεται το μαγαζί. Τις Κυριακές πηγαίνει πάντα στο χωριό, καλλιεργεί και επιβλέπει την πατρογονική γη. Τις ελιές και τα αμπέλια. Τα οποία έχει διπλασιάσει. Δίνει πάντα «βερεσέ» με το μπλοκάκι. Πάντα του αποπληρώνουν οι γειτόνισσες το «βερεσέ».
από 70 χρόνια εργασίας έχει αποκτήσει το μισό οικοδομικό τετράγωνο. Δεν έχει αυτοκίνητο. Δεν αγοράζει ποτέ ούτε μηχανάκι. Περπατάει με τα πόδια 4 χιλιόμετρα κάθε μέρα για να πάει στη Λαχαναγορά, επιστρέφει με τα πόδια πάλι κι όχι με το εμπορικό που μεταφέρει στο μπακάλικο τις αγορές της ημέρας. Είναι πατέρας και σύζυγος έντιμος. Δεν λείπει τίποτα από τις κόρες κι ύστερα από τα εγγόνια του. «Να μάθετε γράμματα» πάντα μας συμβουλεύει. Παίρνει σύνταξη και δεν κλείνει το μαγαζί. Μεταφέρει την άδεια στο όνομα της γιαγιάς να της βγάλει κι εκείνης σύνταξη. Η καρδιά του δεν κουράζεται. Δεν γερνάει. Δεν κλέβει το δημόσιο. Δεν κατεβαίνει σε πολιτικές συγκεντρώσεις. «Είναι όλοι σιχαμένοι, όσοι κυβερνούν την Ελλά-
Από την Κρήτη, εκτός από τον Πόλεμο, δεν έφυγε ποτέ. Η ντουλάπα του δεν έχει ρούχα πολυτελείας εκτός από 2-3 κοστούμια (ραμμένα σε ράφτη) για τις απαραίτητες εκδηλώσεις της οικογένειας. Η γιαγιά μου του επιδιορθώνει τα ρούχα που φθείρονται. Δεν κάνει ποτέ διακοπές. Αγαπάει τη δουλειά του γιατί από αυτήν μεγαλώνει την οικογένεια του. Δεν του αρέσουν οι πολυτέλειες. Το πρόγραμμά του 6 ημέρες την εβδομάδα είναι 20 ώρες εργασία καθημερινή στο μπακάλικο το οποίο κρατάει ζωντανό μόνος του και την Κυριακή οικογένεια και γη. Μέσα
δα έτσι» «Μην γίνετε δημόσιοι υπάλληλοι» «Να σέβεστε τη γη». Πάντα μας λέει. Όταν έρχονται στο νησί, οι πρώτοι πολυεθνικοί κολοσσοί τροφίμων, το αίμα του παγώνει. Μια μέρα τον βγάζει βόλτα ο πατέρας μου σε ένα από αυτά, επιστρέφει στο μαγαζί του άρρωστος. Τα φώτα στο προπολεμικό μπακάλικο είναι πάντα τα ίδια. Δεν συναγωνίζονται τα LED των super market. Σιγά σιγά η γειτονιά του Καζαντζάκη γεμίζει τσιγγάνους και μετανάστες. Τα σπίτια γκρεμί-
ζονται. Ο παππούς μου παρατηρεί έναν κόσμο που φεύγει και γκρεμίζεται μπροστά στα γαλαζοπράσινα μάτια του. Και φεύγει όρθιος στην ίδια θέση που διακόνησε μια γειτονιά και μια οικογένεια 74 ολόκληρα χρόνια. 2006. Κανένα από τα εγγόνια του, δεν κράτησε εκείνο το μπακάλικο ζωντανό. Παραδώσαμε εκείνη την περιουσία και τη γη σε χέρια άλλων γιατί «μάθαμε γράμματα». Σκορπίσαμε όλοι στην Αθήνα ή την Ευρώπη. Χωρίς δουλειά η με δουλειές που μοιάζουν με δουλεία. ΥΓ1. Είναι Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012 όταν γράφεται αυτό το κείμενο. Δεν θέλησα εσκεμμένα να αναπαράγω την ειδησεογραφία της εθνικής βιβλικής καταστροφής. Συγχωρέστε με. ΥΓ2. Ό, τι ζήσαμε το βράδυ της Κυριακής ήταν μια απλή προσομοίωση του διαγγέλματος χρεοκοπίας του πρωθυπουργού της Ελλάδας. Σχεδιασμένο από το Μέγαρο Μαξίμου και την ΕΛ. ΑΣ. Για να επιστρέψουν οι αγανακτισμένοι Έλληνες στο σπίτι και την τηλεόρασή τους. YΓ3. Δεν πολεμάμε τα οικονομικά μέτρα εξυγίανσης της χώρας. Πολεμάμε την κατάλυση της Δημοκρατίας. •
»Kunst ist eine erhabene und zum fanatismus verpflichtende Mission» Hitler 13
εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
Εξώστης Θήτα Επιμέλεια ύλης Γιάννης Γκροσδάνης
Hugo Φαντασίας, 2011, ΗΠΑ, 126 λεπτά
(5/5) *****
Κριτική: Γιάννης Βασιλείου Σκηνοθεσία: Μάρτιν Σκορσέζε Πρωταγωνιστούν: Αζα Μπάτερφιλντ, Κλόε Μόρετζ, Μπεν Κίνγκσλει
Πιτσιρίκος που μένει κρυφά σε σιδηροδρομικό σταθμό, αναζητεί το κλειδί που θέτει σε λειτουργία ένα ρομπότ, που επισκεύαζε ο πατέρας του πριν πεθάνει. Η πρώτη ταινία που είδα σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Σινεμά ο Παράδεισος. Προβολή σε θερινό, με τη συνοδεία της μητέρας μου – αυτή μου κόλλησε το μικρόβιο της σινεφιλίας. Δεν θυμάμαι πολλά από εκείνη την προβολή. Θυμάμαι ότι κοιτούσα την οθόνη ενθουσιασμένος και σκεφτόμουν τί θαυμαστό φαινόμενο ήταν αυτό που μόλις είχα ανακαλύψει. Θυμάμαι να αναπαράγω την εμπειρία στον ύπνο μου τις μέρες που ακολούθησαν και να ασκώ ασφυκτική πίεση στη μητέρα μου να με ξαναπάει – συγγνώμη μαμά. Κι έτσι, έχοντας συμπληρώσει μετά βίας μισή δεκαετία ζωής, γνώρισα την πρώτη μου αγάπη. Και οι πρώτες αγάπες είναι παντοτινές. Έχω ξαναδεί την ταινία αρκετές φορές από τότε. Και κάθε φορά βουρκώνω. Γιατί έρχεται στο νου μου η μέρα εκείνη που πρωτογνώρισα το σινεμά. Προς μεγάλη μου έκπληξη παρακολουθώντας το Hugo του Μάρτιν Σκορσέζε, βρέθηκα να νιώθω ακριβώς τα ίδια συναισθήματα μ’ αυτά που μου προκαλεί κάθε επαναληπτική προβολή της ταινίας του Τορνατόρε. Ίσως επειδή το Hugo είναι μια ταινία για ένα μικρό παιδί που ανακαλύπτει το σινεμά. Κι ο σκηνοθέτης του καλεί τους θεατές με τη σειρά τους να εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
ανακαλύψουν (για πρώτη φορά ή εκ νέου) το σινεμά μαζί του. Επιστρέφει στη γέννηση του μέσου, ανατρέχει στους πρωτοπόρους του. Ενδέχεται μερικοί να βρουν αντιφατικό το γεγονός ότι επιλέγει να κινηματογραφήσει μια ιστορία για τη γέννηση του σινεμά, χρησιμοποιώντας την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, το 3-D. Κακώς. Γιατί το σινεμά είναι ενιαίο. Ασπρόμαυρο ή έγχρωμο, βουβό ή ομιλόν, δισδιάστατο ή τρισδιάστατο, στόχος του είναι ( και πρέπει να είναι) ένας: να ανοίξει ένα παράθυρο στα όνειρα. Ομολογουμένως το Hugo θυμίζει σαν κατασκευή περισσότερο ταινία του Σπίλμπεργκ, παρά του Σκορσέζε (συμπτωματικά ακόμα και το alter ego του σκηνοθέτη στο φιλμ, ένας ιστορικός κινηματογράφου, τον οποίο υποδύεται ο Μάικλ Στούλμπαργκ του A Serious Man, μοιάζει στον Σπίλμπεργκ). Οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί της θεωρίας του auteur θα δυσκολευτούν να εντάξουν την ταινία στο υπόλοιπο έργο του Σκορσέζε, κάποιοι ίσως και να την αφορίσουν. Απουσιάζει η καθολική ενοχή, απουσιάζει η επιθυμία επιβολής και καταξίωσης, είναι όμως παρούσα, εντονότερη από ποτέ, η σημαντικότερη πτυχή του έργου του ιταλοαμερικανού σκηνοθέτη, αυτή που διατρέχει το σύνολο της φιλμογραφίας του: ο έρωτας για το μέσο που υπηρετεί. Κατά κάποιο τρόπο όλες του οι ταινίες οδηγούν στο Hugo.
14
Αυτό κάνει ο Σκορσέζε από την αρχή της καριέρας του. Κοινωνεί το σινεμά. Δίχως ελιτισμό, δίχως διάθεση επίδειξης, δίχως ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης της αυθεντίας του. Το μεταδίδει από το ύψος του βλέμματος. Το πρώτο πράγμα που θα κάνουν οι γερο-γκρινιάρηδες που θεωρούν την τέχνη προσωπικό τους κτήμα μόλις δουν το Hugo, θα είναι να στάξουν την χολή τους για την νεολαία που αγνοεί τον Μελιές, που δεν έχει δει ούτε μια ταινία του Αντονιόνι, του Ντε Σίκα και πάει λέγοντας - δεν αναφέρομαι φυσικά σ’ αυτούς που πονούν το αντικείμενο και στενοχωριούνται που οι πιτσιρικάδες το αγνοούν, αλλά σε εκείνους που αγαπούν τις εγκυκλοπαιδικές τους γνώσεις για το αντικείμενο, περισσότερο κι από το ίδιο το αντικείμενο-. Λυπάμαι κύριοι, αλλά δεν έχετε θέση σ’ αυτό το παραμύθι. Πείτε μας όμως, πώς να μάθουν για τον Μελιές, αν δεν βρεθεί κάποιος να τους τον διδάξει στοργικά; Να τους μάθει τα μυστικά του σινεμά με αγάπη; Αυτό ακριβώς κάνει ο Σκορσέζε με το Hugo. Κι ένα έργο φτιαγμένο με αγάπη, μόνο αγάπη μπορεί να γεννήσει. Και είναι βέβαιο ότι κάπου στον κόσμο ένα παιδάκι θα πάει για πρώτη φορά στο σινεμά με τη μητέρα του, για να δουν το Hugo και στη συνέχεια θα την πρήζει να ξαναπάνε. Και κάθε φορά που θα ξαναβλέπει το Hugo μεγαλώνοντας, θα βουρκώνει, επειδή θα θυμάται τη μέρα εκείνη που ένας προβολέας και μια οθόνη στοίχειωσαν τα όνειρά του. •
Εξώστης Θήτα
Και ο Κλήρος Έπεσε στον Σμάιλι (Tinker Tailor Soldier Spy) Δράμα/Μυστηρίου, 2011, Μ.Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, 127 λεπτά
(5/5) *****
Κριτική: Τάσος Μελεμενίδης Σκηνοθεσία: Τόμας Άλφρεντσον Παίζουν: Γκάρι Όλνταμ, Κόλιν Φερθ, Τομ Χάρντι, Τζον Χαρτ
Πρώην υπάλληλος της βρετανικής υπηρεσίας πληροφοριών επιστρατεύεται για να ανακαλύψει το “καρφί” που παρείσφρησε στα ανώτερα κλιμάκια της. Ο συγγραφέας του βιβλίου, Τζον Λε Καρέ, με την πενταετή θητεία του στο βρετανικό διπλωματικό σώμα, έμαθε πολύ καλά πως η εικόνα του κατασκόπου απέχει παρασάγγας από αυτήν του γοητευτικού κοσμοπολίτη που μηχανεύεται ένα σωρό κόλπα στο πεδίο της δράσης. Αντίθετα η κατασκοπεία διαθέτει πολλούς βαρετούς μεν, άριστα οργανωμένους όμως γραφειοκράτες, που ξέρουν να συστηματοποιούν τόνους πληροφοριών, εξάγοντας συμπεράσματα που προβλέπουν συμπεριφορές και σχέδια. Η μάχη των δυο κόσμων στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου ήταν μεν ένας αγώνας δρόμου όπου η τεχνογνωσία χρησιμοποιήθηκε ως δημιουργός οπλισμού, αλλά και μια πολύ σκληρή διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού, το οποίο σε πλήρη αντίθεση με το όπλο, δεν λειτουργεί άψογα με ένα πάτημα σκανδάλης, αλλά είναι ατελές αφού τα αποτελείται από ατελή μέλη – τους ανθρώπους. Το φιλμ του Άλφρεντσον αφαιρεί εντελώς τον τομέα του οπλισμού και ασχολείται ολοκληρωτικά με τους ανθρώπους. Ακόμη και η έξοχη αισθητική του εξυπηρετεί τη δημιουργία ενός
περιβάλλοντος όπου οι άριστοι επικρατούν, άσχετα σε ποιο στρατόπεδο ανήκουν. Ο Σμάιλι (υπέροχος ο Γκάρι Όλντμαν) εκτιμά τον εχθρό του και αντιστρόφως, και για τον θεατή εξαφανίζεται από την αρχή η ιδέα μιας μάχης καλών και κακών, άσχετα αν παρακολουθεί την ιστορία μονόπλευρα. Αυτό που παρουσιάζεται είναι πάνω απ ‘όλα ένα παιχνίδι κυριαρχίας, μια παρτίδα σκάκι που πολλές φορές είναι επιμελώς κρυμμένο το ποιος έχει τα λευκά και ποιος τα μαύρα και μπορεί να λυθεί μόνο με εξονυχιστική παρακολούθηση των κινήσεων που κάνουν τα πιόνια, πριν ερμηνευτεί για ποιον τελικά αγωνίζονται. Ο Σμάιλι διόλου τυχαία παρομοιάζεται με τη Βασίλισσα, το πιο χρήσιμο πιόνι, αυτό για το οποίο ο αντίπαλος κυρίως ανησυχεί. Στο σκάκι λόγω κανονισμών, εδώ λόγω ακεραιότητας της προσωπικότητας. Ο Άλφρεντσον επιλέγει να παρουσιάσει ένα mind game και αυτό γίνεται σύμμαχός του στο αίνιγμα για τη μεταφορά του βιβλίου, καθώς ακόμη και η εξάωρη εκδοχή του BBC to 1979 δε μπόρεσε να χωρέσει όλο το περιεχόμενο του, οπότε θα έπρεπε να θυσιάσει μεγάλο μέρος για το κινηματογραφικό δίωρο. Η δράση μετατρέπεται σε μια σειρά από βλέμματα και συνειρμούς που αυτά προκαλούν, με τρόπο που θα πρέπει να αποτελεί μάθημα μεταφοράς. Το βιβλίο οπτικοποιείται, όσο κυριολεκτικά μπορεί να εν15
νοηθεί αυτή η λέξη. Παραδίδεται ολοκληρωτικά στο κάδρο που αποτελεί το βασικότερο εκφραστικό μέσο καθώς οι διάλογοι είναι λιγοστοί και σπάνια επεξηγούν κάτι. Όπως είχε συμβεί και το Άσε το Κακό να Μπει, ο Σουηδός σκηνοθέτης προτείνει μια δική του οπτική σε ένα καθορισμένο είδος, που σε παρόμοια μορφή πρωτοεμφανίστηκε από μερίδα σκηνοθετών στα 70s, με σκοπό όμως τότε να περιγράψει γλαφυρά την συνωμοσιολογία που αναπτύχθηκε στον δυτικό κόσμο γύρω από τα παιχνίδια εξουσίας των ισχυρών κρατών. Εδώ δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Θα ήταν άλλωστε αναχρονισμός. Σημασία έχει η αντίληψη της μη ύπαρξης απόλυτου καλού και κακού, θέμα διαχρονικό που κατά καιρούς επανέρχεται στην επιφάνεια. Άλλωστε οι προσωπικές ζωές των πρωταγωνιστών που σταδιακά περιγράφονται (πάντα με άψογες εικόνες και σπάνια με λόγια) ομολογούν για την ύπαρξη κυρίως τραγικών ηρώων από όλες τις πλευρές, που προδίδει και τη ματαιότητα των πράξεων τους. Πράξεις που προκύπτουν από έναν ηθικό κώδικα που πρώτα (και ίσως μόνο) οι ίδιοι τον καταλαβαίνουν, ενός κόσμου που σπάνια περιγράφηκε τόσο κινηματογραφικά όσο τώρα και αποτελεί κατά τον γράφοντα την καλύτερη στιγμή της σεζόν που διανύουμε. •
εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
Εξώστης Θήτα
Martha, Marcy, May, Marlene Δράμα, 2011, ΗΠΑ, 102 λεπτά
(2/5) **
Κριτική: Γιάννης Βασιλείου Σκηνοθεσία: Σον Ντέρκιν Πρωταγωνιστούν: Ελίζαμπεθ Όλσεν, Τζον Χωκς, Χιού Ντάνσι
Έχοντας περάσει τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής της σε κοινόβιο, η Μάρθα το σκάει για να κάνει μια νέα αρχή και απευθύνεται στην αδερφή της με την οποία οι σχέσεις τους ήταν ψυχρές. Μόνο που οι αναμνήσεις της εξακολουθούν να την κυνηγούν... Σε ένα ρόλο που στα λάθος χέρια μπορεί εύκολα να εξελιχθεί σε καρικατούρα, αυτόν μιας πληγωμένης, ψυχολογικά ανισόρροπης νεαράς, η πρωτοεμφανιζόμενη Ελίζαμπεθ Όλσεν δίνει μια αξιοθαύμαστα ισορροπημένη ερμηνεία. Κουβαλά με επιτυχία όλο το φιλμ πάνω στις μικροκαμωμένες πλάτες της. Η απουσία της από την πεντάδα των υποψηφίων για το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της Ακαδημίας
φέτος. Κι αν το ντεμπούτο της Όλσεν είναι επιτυχημένο, δε μπορούμε να πούμε το ίδιο για τον σκηνοθέτη της, τον επίσης πρωτοεμφανιζόμενο Σον Ντέρκιν. Αν ο Ντέρκιν σχεδίαζε να κάνει ένα φιλμ όπου ο χρόνος και ο χώρος συγχέονται και η αίσθηση και η παραίσθηση διαπλέκονται, όπως ο Άλτμαν στο Images, τότε απέτυχε. Γιατί το μοναδικό του τέχνασμα για να το κατορθώσει, είναι ο κερματισμός της αφήγησης μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Αν πάλι αυτός ο κερματισμός πηγάζει από τη θέληση του να εισχωρήσει στο μυαλό της ηρωίδας του, τότε και πάλι απέτυχε. Γιατί αυτό έρχεται σε παντελή αντίθεση με τη συναισθηματική αποστασιοποίηση με την οποία κινηματογραφεί τα βάσα-
να της ηρωίδας, αποστασιοποίηση που στα μάτια του υπογράφοντος φαντάζει τεχνητή, προϊόν μιας πιθανούς επιθυμίας αποδοχής και αναγνώρισης από τα arthouse στέκια. Το μεγαλύτερο του σφάλμα όμως είναι πως μπερδεύει την αφαίρεση με την έλλειψη. Αφαιρετική αφήγηση σημαίνει ότι χρησιμοποιείς μόνο τα στοιχεία της ιστορίας, που είναι απαραίτητα για να ολοκληρώσει ο χαρακτήρας σου το ταξίδι του και πετάς όλα τα υπόλοιπα. Ο Ντέρκιν πετά και τα απαραίτητα. Πετά ακόμα και την τρίτη πράξη του έργου. Πέφτουν οι τίτλοι τέλους και νιώθεις πως ο προβολατζής ξέχασε να προβάλλει την τελευταία μπομπίνα.•
την συντροφιά που έχει στις εξόδους του, το αφεντικό του – έναν θλιβερό αντιπαθητικό πέφτουλα. Ο Μπράντον αντιθέτως απολαμβάνει το eye contact, τη διαδικασία που θα οδηγήσει στο κρεβάτι, ακόμη και το αργό γδύσιμο όταν τελικά φτάσει στον τελικό του στόχο. Η αποτυχία όμως του Στιβ Μακουίν – σκηνοθέτη του μεγάλου Hunger (2008) – είναι πως παραθέτει τα συστατικά του από το ξεκίνημα, μένοντας στάσιμος στο περιεχόμενο του, που φροντίζει επιμελώς να καλύψει με το γυαλιστερό τοπίο του Μανχάταν. Ο ήρωας θα παραμείνει ως το τέλος ένα μεγάλο ερωτηματικό, οι εκρήξεις του θα παρουσιαστούν μέσα από σκηνές που φλερτάρουν με τη γελοιότητα (το πέταγμα πορνοπεριοδικών και λάπτοπ, οι καυγάδες με την αδερφή, το οργισμένο μεταμεσονύχτιο
τζόκινγκ ) και δεν θα είναι παρά ελιτίστικες πινελιές σε έναν εφιαλτικό εσωτερικό κόσμο που το φιλμ δεν εισχωρεί ποτέ. Ότι προσπάθεια γίνεται γι’ αυτό περιορίζεται στην παρουσία της Κάρι Μάλιγκαν, που άλλοτε είναι η ενοχλητική αδερφή, άλλοτε μια πονεμένη παρουσία που συγκινεί τον ήρωα (το δάκρυ στο New York, New York που δε γνωρίζουμε γιατί πέφτει) και άλλοτε το σκοτεινό αντικείμενο ενός απαγορευμένου πόθου. Αυτό όμως δεν είναι μόνο υπεραπλούστευση, αλλά μια πρώτης τάξεως παραπλάνηση, την οποία ολοκληρώνει η σαγηνευτική μορφή του Φάσμπεντερ (που είναι όντως σπουδαίος στον ρόλο) και το σπαρακτικό score του Harry Escott που προδιαγράφει την ήττα του ήρωα από την αρχή – βάρια όπλα όλα μιας κενότητας. •
Shame Δράμα, 2011, Μ.Βρετανία,, 101’ λεπτά
(1.5/5) * 1/2
Κριτική: Τάσος Μελεμενίδης Σκηνοθεσία: Στιβ Μακουίν Παίζουν: Μάικλ Φάσμπεντερ, Κάρι Μάλιγκαν, Χάνα Γουέιρ
Γοητευτικός κύριος, πρότυπο τριαντάρη εργένη, κρύβει πίσω από την θεσπέσια παρουσία του, μαζεμένη δυστυχία που υποκαθίσταται από το σεξ. Όταν στον ιερό προσωπικό του χώρο εισβάλει η αδερφή του, η δυστυχία αποκαλύπτεται. Διχοτομημένος σε δυο βασικές εικόνες, αυτήν του θελκτικού Νεοϋορκέζου με κομψό παλτό και κασκόλ και του γυμνού θλιμμένου αστού που πνίγει τη μοναξιά σε διαδικτυακό ή ζωντανό αγοραίο σεξ, ο Μπράντον του Shame προσωποποιεί την θεατή και αθέατη πλευρά ενός ανθρώπου που στερείται συναισθημάτων, όχι γιατί δεν τα αντιλαμβάνεται αλλά γιατί αδυνατεί (για άγνωστο λόγο) να τα νοιώσει. Το ότι δεν πρόκειται έναν φθηνό επιδειξιομανή, φαίνεται από εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
16
Εξώστης Θήτα
Έρωτας απ’ την αρχή (The Vow) Ρομαντική, 2012, Η.Π.Α., 104 λεπτά Σκηνοθεσία: Μαίκλ Σούκσι Παίζουν: Τσάνινγκ Τάτουμ, Ρεϊτσελ Μακ Άνταμς
Η Πέιτζ και ο Λίο είναι ένα νεαρό ερωτευμένο ζευγάρι που ζει ευτυχισμένα στο Σικάγο. Μετά από ένα τροχαίο ατύχημα όμως, η Πέιτζ χάνει τελείως τη μνήμη της από την περίοδο της κοινής τους ζωής: όταν συνέρχεται από το κώμα, δεν αναγνωρίζει καθόλου τον άντρα της. Ο Λίο παρ’ όλα αυτά δεν θα το βάλει εύκολα κάτω: θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να κερδίσει ξανά την καρδιά της Πέιτζ, σα να γνωρίζονταν από την αρχή.
Ένα παιχνίδι για δύο ρόλους βασισμένη σε μια αληθινή ιστορία που έλαβε χώρα πριν από μια δεκαετία στο Νέο Μεξικό των Η.Π.Α.. Μια ρομαντική ιστορία για ευαίσθητες καρδιές με δύο πολλά υποσχόμενους νεους ηθοποιούς που στο παρελθόν μας έχουν κερδίσει όχι μόνο με την ευχάριστη παρουσία τους αλλά και το ταλέντο τους. Ο Τσάνινγκ Τάτουμ ετοιμάζεται αυτόν τον καιρό για την κινηματογραφική μεταφορά του θρυλικού 21 Jump Street ενώ η Ρείτσελ Μακ
Άνταμς σίγουρα σας είναι γνωστή μέσα από τις πρόσφατες παρουσίες της στις δύο ταινίες “Σέρλοκ Χολμς” του Γκαϊ Ρϊτσι. Ο Μαϊκλ Σούκσι θεωρείται επίσης πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης και σεναριογράφος αφού η τηλεταινία του “Αληθινή Πολυτέλεια” (Grey Gardens) κέρδισε πλήθος διακρίσεων, μεταξύ των οποίων 7 ΕΜΜΥ. • “Εξώστης Θήτα”
Φτηνά εισητήρια και προσφορές στους κινηματογράφους της Θεσσαλονίκης Σε μια χρονιά που χαρακτηρίζεται από τις περικοπές και... κουρέματα ο κινηματογράφος δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξάιρεση στον κανόνα. Έτσι ένας-ένας οι κινηματογράφοι της Θεσσαλονίκης ακολουθούν εδώ και καιρό τον δρόμο των προσφορών προκειμένου να προσελκύσουν θεατές. Σύμφωνα με τα στατιστικά της Ενωσης Ελλήνων Διανομέων μέσα στο 2011 καταγράφηκε μείωση 7% στον όγκο των πωληθέντων εισιτηρίων στις εγχώριες κινηματογραφικές αίθουσες σε σχέση με το 2010. Με αυτό το σκεπτικό αρκετοί αιθουσάρχες της Θεσσαλονίκης έχουν προχωρίσει σε ειδικές προσφορές με στόχο να προσελκύσουν περισσότερους θεατές. Πολύ χαρακτηριστικό το παράδειγμα του κινηματογράφου Κολοσσαίον, στον οποίο κάθε Δευτέρα και Τετάρτη δύο άτομα μπορούν να δουν μια ταινία με ένα εισητήριο (8 ευρώ). Την ίδια προσφορά προσφέρουν και οι αίθουσες Βακούρα και Μακεδονικόν σε
συνδρομητές διαφημιστικών διαδικτυακών πακέτων. Αξίζει να σημειωθεί πως το φοιτητικό σε αυτές τις παραδοσιακές αίθουσες κοστίζει μόλις 5 ευρώ ενώ κάθε Δευτέρα η τιμή του κανονικού εισητήριου σε αρκετές αίθουσες πέφτει αρκετά από το κανονικό. Τον ίδιο δρόμο ακολούθει πλέον και το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Αν και η προσφορά που παρέχουν οι κινηματογράφοι Ολύμπιον-Π.Ζάννας δεν είναι απόλυτα ελκυστική, αποτελεί οπωσδήποτε ένα θετικό βήμα που ίσως πρέπει να έχει συνέχεια. Στις δύο αίθουσες μπορείτε να παρακολουθήσετε από Δευτέρα εώς και Παρασκεύη την πρώτη απογευματινή προβολή μόλις με 6 ευρώ ενώ στις προσφορές του Φεστιβάλ Κινηματογράφου υπολογίστε επίσης την έκδοση Cineκάρτας σε χαμηλότερο τίμημα σε σχέση με την αρχική τιμή της (50 ευρώ η κανονική και 30 η εκπτωτική) η οποία προσφέρει στους συνδρομητές της δωρεάν εισιτήρια για τις προβολές
του Γιάννη Γκροσδάνη
του επερχόμενου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και ειδικές εκπτώσεις στις εκδόσεις του Φεστιβάλ και στις ταινίες πρώτης προβολής μέχρι το τέλος της σεζόν (Μαϊος 2012). Την ίδια φιλοσοφία ακολουθούν πλέον και οι πολυκινηματογράφοι της Θεσσαλονίκης. Εδώ και καιρό προωθούν πακέτα προσφορών για ειδικές ομάδες θεατών με στόχο την προσέλκυση τους στις αίθουσες, που αξίζει να ερευνήσετε. Έτσι μια οικογένεια, εως 4 μελών, μπορεί να διασκεδάσει βλέποντας μια ταινία, τρώγοντας και πίνοντας τα αγαπημένα της σνακ και αναψυκτικά. Στο ίδιο πλαίσιο βρίσκει κανείς προσφορές που παρέχουν χαμηλές τιμές ή δωρεάν εισητήρια μέσω ειδικών διαγωνισμών με εταιρίες κινητής τηλεφωνίας, προσφορές για το γυναικείο κοινό, για φοιτητές, ακόμη και για συνταξιούχους ή ανέργους. •
ΠΡΟΣΕΧΩΣ • Εξαιρετικά κοντά, απίστευτα κοντά •L • The Grey • Αυτό θα πει Πόλεμος!
17
εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
Εξώστης Θήτα
62ο Φεστιβάλ Βερολίνου:
Λίγο πριν τα βραβεία
του ανταποκριτή μας Λευτέρη Αδαμίδη
Ο Τέο Αλεξάντερ & η Ταμίλα Κουλίεβα «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει» των Αδερφών Ταβιάνι
στην πρεμιέρα των Μετεώρων
Η Ιζαμπέλ Ιπέρ στο Captive του Μπριγιάντε Μεντόζα
Έχοντας σχεδόν περάσει χρονικά τη μέση της και η Ιστορία βάδιζαν χέρι-χέρι και είναι στα αλήθεια κρίμα που δεν θα δούμε ποτέ ολοκληρωμένη την τελευταία κατάθεσή του. Ο σπουδαίος Έλληνας δημιουργός ήταν άλλωστε ένα από τα τιμώμενα πρόσωπα του Φεστιβάλ με μια ειδική προβολή που διοργανώθηκε στη μνήμη του και πρέπει να πούμε ότι η απροσδόκητη απώλειά του και το κενό που αφήνει είναι ακόμη αντικείμενο συζήτησης στα πηγαδάκια των επαγγελματιών του σινεμά.
φετινής διοργάνωσης αυτό που με σιγουριά μπορεί να πει κανείς πια είναι ότι δε μιλάμε στα σίγουρα για μια αξιομνημόνευτη χρονιά. Ιδιαίτερα το διαγωνιστικό
τμήμα
με
ελάχιστες
εξαιρέσεις
μπορεί ακριβώς να μην απογοητεύει, αλλά ίσως δεν έχει να παρουσιάσει ακόμη μια ταινία που να
Μιλώντας για πολιτική, αίσθηση έχει προκαλέσει και το εκτός συναγωνισμού Shadow Dancer του Τζέιμς Μαρς μια συγκλονιστική ματιά στο ιρλανδικό ζήτημα μέσα από την ιστορία μιας νεαρής γυναίκας στρατολογημένης στον ΙΡΑ η οποία όταν συλλαμβάνεται μετά από μια αποτυχημένη βομβιστική επίθεση αναγκάζεται να γίνει ο πληροφοριοδότης ενός πράκτορα των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών (εξαιρετικός ο Κλάιβ Όουεν) περνώντας κάθε διαχωριστική γραμμή. Μόνο που ο Μαρς, σοφά, επιφυλάσσει για τους ήρωές του ένα απόλυτα κυνικά ρεαλιστικό φινάλε που αναιρεί κάθε υπέρβαση υπενθυμίζοντας ότι στον πόλεμο οι γραμμές δύσκολα σβήνονται τελικά.
συναντά την κοινή αναμφισβήτητη αποδοχή. Για την ώρα η υποδειγματική Barbara του Κρίστιαν Πέτζολντ μοιάζει ό,τι πιο κοντινό σε ένα τέτοιο χαρακτηρισμό συγκεντρώνοντας μάλιστα και την πιο υψηλή βαθμολογία στις προτιμήσεις των κριτικών όπως δημοσιεύονται στο έγκυρο περιοδικό Screen International. Άνισα τα Μετέωρα του Σπύρου Σταθουλόπουλου δεν πέρασαν απαρατήρητα, σχολιάστηκαν ωστόσο για την επιφανειακή τους προσέγγιση σε μια έτσι και αλλιώς προβλέψιμη ιστορία-παραβολή για τον απαγορευμένο έρωτα ανάμεσα σε ένα ασκητή και μια μοναχή. Αντίθετα ψηλά στις προτιμήσει και τα προγνωστικά για κάποιο βραβείο βρίσκεται και το Caesar Must Die των αδερφών Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι, ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ γύρω από μια ομάδα κρατουμένων σε φυλακές υψίστης ασφάλειας που ανεβάζουν τον Ιούλιο Καίσαρα του Σέξπιρ.
Αξιοσημείωτες ως τώρα και οι συμμετοχές του Μπριγιάντε Μεντόζα με το καταιγιστικό Captive, γύρω από τη δράση των μουσουλμάνων αυτονομιστών στις Φιλιππίνες, όσο και το ονειρικό παραμύθι Postcards from the Zoo του νεαρού Έντουιν από την Ινδονησία γύρω από ένα κορίτσι που μεγαλώνει χωρίς γονείς σε ένα ζωολογικό κήπο που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι απλά ο κόσμος μας. Μαζί και το Tabu του Πορτογάλου Μιγκέλ Γκόμεζ ένας ευφυής φόρος τιμής στον μεγάλο Φρίντριχ Μουρνάου μέσα από μια φαντεζίστικη ιστορία που ξεκινά από τη Λισαβόνα της κρίσης για να καταλήξει σε μια ουτοπική Αφρική. Απομένουν ακόμη τρεις ημέρες για να πει κανείς την τελευταία του λέξη για το φετινό Βερολίνο και θα επανέλθουμε με τον τελικό απολογισμό και τα βραβεία. •
Προσωπικά μου έφερε στο μυαλό την ιδέα της τελευταίας ανολοκλήρωτης ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου που διαπραγματευόταν, μεταξύ άλλων, το ανέβασμα της Όπερας της Πεντάρας του Μπρεχτ από μια ομάδα εργατών. Ο Αγγελόπουλος όπως και οι αρκετά συγγενικοί Ταβιάνι έρχονται από μια άλλη ένδοξη εποχή που το σινεμά, η πολιτική εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
18
CINE AΤΖΕΝΤΑ -
STARlight EXPRESS
Από Πέμπτη
Γ.Γκροσδάνης
Τ.Μελεμενίδης
Hugo 3D Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμαϊλι
***** *1/2
Shame
16 Φεβρουαρίου
Martha, Marcy, May, Marlene
Γ.Βασιλείου
***** **** *** **
έως
Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012
Α.Καπράνος
Ν.Σάκκας
Π.Τράγος
Η.Δημόπουλος
Λ.Αδαμίδης
(Τα Νέα/movieworld)
(Cinemanews)
(Movieworld)
(invincible defeat)
(ΣΙΝΕΜΑ)
***** ***1/2
*** *** ***** ***1/2
***1/2 **** **
****
*** *** ***1/2 ***1/2 **** ***
*** **** ****
**** ****
****1/2
0
***1/2
Έρωτας απ' την αρχή Η Γυναίκα με τα μαύρα J Edgar Οι Απόγονοι Το Λιμάνι της Χάβρης
***1/2 ****1/2 ***1/2
Ο Θεός της Σφαγής Άδικος Κόσμος
***
*** ****1/2 ****
*** **** ****1/2
*** *
***
*** ** **** ***** *** *** 19
*** ***1/2 ***1/2 *** ***1/2
***
*** ***1/2 **** ***1/2 ***
εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
Fahrenheit 451 Γράφει ο Γιώργος Φ. Φωτιάδης
Για τη γιατρειά των ανθρώπων Πιο γρήγορα! Πιο γρήγορα! Τεμπέλες! Τσάμπα σας ταΐζω; Πιο γρήγορα, είπα! Μέχρι το πρωί πρέπει να είναι έτοιμο το γλάσο χωρίς ζάχαρη. Θα το ακριβοπουλήσω! Κι επειδή είμαι πάρα πολύ έξυπνη, δεν θα αργήσω να ανακαλύψω πώς φτιάχνεται η καστανόξανθη ζάχαρη της Ζαχαρούλας, καθώς και τα μυστικά όλων των άλλων γλυκών της, που θα με γεμίσουν χρυσάφι. Τώρα, εγώ έχω τη μαγική κουτάλα και θα κάνω ό,τι θέλω! Θα ξανάρθουν οι παλιές καλές εποχές! Θα βγάλω τόσα λεφτά που θα ντύσω τα πάντα με χρυσά νομίσματα. Χρυσάφι! Τίποτα πιο σπουδαίο δεν υπάρχει σ’ αυτό τον κόσμο! Τώρα πια είμαι η παντοδύναμη βασίλισσα Μέλια, ενώ η φημισμένη μάγισσα Ζαχαρούλα θα καταντήσει ασήμαντη. Θα είναι ένα τίποτα χωρίς τη μαγική της κουτάλα. Ήρθε η ώρα να πάρω τη μαγική της κουτάλα. Ήρθε η ώρα να πάρω την εκδίκησή μου! Είναι γνωστό εδώ και αιώνες πως η χρήση του μύθου -και ακόμη περισσότερο της αλληγορίας- επιτρέπει στον αφηγητή να αποφύγει δυσάρεστα ή και ακόμη βαρετά μονοπάτια τόσο για τον ίδιο όσο και για τους αναγνώστες του. Μπορείς πάντοτε να πεις τα ίδια ακριβώς πράγματα γράφοντας ένα ακόμη φιλοσοφικό δοκίμιο γεμάτο ηθικούς, κανονιστικούς αφορισμούς και με δεκάδες παραπομπές στην εγχώρια και τη διεθνή βιβλιογραφία ή ένα άρθρο πολιτικού περιεχομένου που θα αναμασά τα ίδια επιχειρήματα, τις ίδιες απόψεις ενδεχομένως με διαφορετική, καλύτερη ή χειρότερη, αναδιατύπωση. Μπορείς ωστόσο να γράψεις ένα παραμύθι που θα απευθύνεται εξίσου σε παιδιά και σε ενήλικες και τούτο θα συνιστά από μόνο του μία σημαντική επιτυχία. Ένα κείμενο που θα μπορεί να διαβαστεί τόσο από ένα παιδί όσο και από έναν ενήλικα - είτε πρόκειται για τον ίδιο τον γονιό του, τον μεγάλο αδελφό του, τον άνθρωπο που θα σταθεί πλάι του, θα του αφιερώσει χρόνο και προπαντός θα συζητήσει μαζί του για όλα όσα γράφει- είτε όχι. Και τούτο είναι που πέτυχε με το βιβλίο της Το Μυστικό της Ανεμότρυπας η Χριστίνα Κόλλια. Πρόκειται για μία αλληγορία που μέσα σε λιγότερο από ογδόντα σελίδες μιλάει για σημαντικά ζητήματα που αφορούν τις ανθρώπινες σχέσεις όπως η απληστία, η αλαζονεία, η πίστη και η προδοσία, η αρχομανία, η διαφθορά, η φιλία, η ίαση, η γιατρειά των ανθρώπων και το εμπόριό της. Με πανέμορφη, ελλειπτική εικονογράφηση της Μαργαρίτας Ράντεβα, που αφήνει τη φαντασία να ταξιδέψει ελεύθερα και την επιμέλεια της Κλαίρης Παπαμιχαήλ, η Χρ. Κόλλια παρουσιάζει ένα όμορφο, αλλά κυρίως γνήσιο, παραμύθι που αξίζει να διαβαστεί. Ειδικά στις ημέρες που ζούμε. • εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
Χριστίνα Κόλλια Το Μυστικό της Ανεμότρυπας «Φίλντισι», Αθήνα, 2012 Σελ. 88 20
Συγγραφείς, γραφή και Κρίση Από τον Κυριάκο Αθανασιάδη
Είκοσι Έλληνες λογοτέχνες απαντούν σε είκοσι (κοινά) ερωτήματα. Σήμερα, ο Δημήτρης Δημητριάδης
Πώς είστε; Ατελέστατα.
Γενικώς: γιατί τα βιβλία; Γιατί τα αληθινά βιβλία γεννιούνται πάντα από την Εσχάτη Εσωτερική Κρίση.
Πώς αντιλαμβάνεστε την Κρίση και πώς σας επηρεάζει; Ως ιστορική στιγμή.
Αλλάζει η λογοτεχνία τον κόσμο; Ο κόσμος αλλάζει τη λογοτεχνία.
Ποιες είναι οι ρίζες της Κρίσης; Η ολομέτωπη, συλλογική και ατομική, παράδοση άνευ όρων στις συμβάσεις, ηθικές, ερωτικές, διανοητικές.
Τι είναι η ανάγνωση, και πιο ειδικά η ανάγνωση των δικών σας βιβλίων; Αναγιγνώσκω σημαίνει γνωρίζω διαβάζοντας αυτό που δεν θέλω ή φοβάμαι να γνωρίζω.
Η περίοδος που περνάμε θα ευνοήσει την παραγωγή «σοβαρών» βιβλίων; Τα σοβαρά βιβλία, αν υπάρξουν, θα ευνοήσουν την περίοδο που περνάμε.
Ο «ιδανικός αναγνώστης» υπάρχει; Χρειάζεται να υπάρχει; Ο ιδανικός αναγνώστης είναι ο ανίατα αέναα πάσχων άνθρωπος.
Ποια είναι η σχέση σας με τις νέες τεχνολογίες, το Web, τα Social Media; Καμία.
Ένας μέντορας σας; Η ανεπάρκειά μου.
Δέκα βιβλία στα οποία «πρέπει» να ανατρέχει κανείς. Ή όσα θέλετε. Ό,τι εκφράστηκε με στοχασμό και ποίηση — και είναι αμέτρητα.
Τι χάνετε γράφοντας; Γράφω επειδή έχω χάσει τα πάντα. Πείτε μας λίγα πράγματα για το τελευταίο σας βιβλίο, και για το επόμενο. Ας αφήσουμε τα βιβλία να μιλήσουν τα ίδια μόνα τους — αν μπορούν. Ποια πιστεύετε ότι είναι η θέση σας στον «ελληνικό κανόνα» της λογοτεχνίας; Εκτός κάθε κανόνα, ιδίως δεν έχω καμία θέση στον «ελληνικό κανόνα», είμαι εκ γενετής και θα παραμείνω έως το τέλος μου ακανόνιστος. Μουσική, κινηματογράφος, τέχνες. Ό,τι αναδεικνύει με τέχνη την εσωτερική ατελεύτητη άβυσσο. Νιώθετε να αλλάζετε; Δεν είμαι ποτέ ο ίδιος.
Πόσο εύκολα ή δύσκολα γράφετε; Το γράψιμο είναι απόλυτη παραδοχή και πιστή εφαρμογή τής δυσκολίας τού ζην. Πώς επιλέγετε τους τίτλους των βιβλίων σας; Μού επιβάλλονται, και τους ευγνωμονώ.
21
Ο θάνατος; Ο θάνατος είναι εγώ. Μια ερώτηση που δε θα θέλατε να απαντήσετε; Την ερώτηση που πρέπει να μείνει διά παντός αναπάντητη. • εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
Υπεραστικό κορίτσι Γράφει η Δέσποινα Πολυχρονίδου
Διάσημη καλλιτέχνης βγήκε στους δρόμους, βρήκε κτίριο παρατημένο, κρέμασε ένα τεράστιο πανό με τη φράση «Looking for love again», και ζήτησε εμμέσως από τους κατοίκους της πόλης να αγαπήσουν ξανά το κτίριο. Και έτσι οι κάτοικοι άρχισαν πάλι να σκέφτονται τις δυνατότητές του και με τον καιρό άρχισαν πάλι να το χρησιμοποιύν. Πρέπει να βγαίνουμε με πανό και να λέμε τα αυτονόητα; Μάλλον πρέπει. Οι άνθρωποι καμιά φορά νιώθουν κτίρια παρατημένα, άδεια, ξεχαρβαλωμένα, χωρίς χρώματα και νόημα. Και πόσο θα θέλαμε να βγούμε έξω με ένα πανό φωνάζοντας «Θέλω αγάπη!», «Θέλω δικαιοσύνη!» «Θέλω ευκαιρίες!» «Θέλω δουλειά!». Αλλά μάλλον δεν μπορούμε να το κάνουμε. Οπότε ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να το πούμε, αλλά συνήθως είναι οι λάθος τρόποι- εκτονώνουμε θυμό, έρωτα, στεναχώρια, σπάμε πράγματα, κλαίμε, φωνάζουμε, βρίζουμε, καίμε, διαλύουμε. Σχέσεις, αυτοκίνητα, κτίρια, φιλίες, κινητά. Γιατί αν δεν μπορείς να πεις αυτό που θες, ό,τι πεις θα ναι λάθος. Ή ακόμη κι αν δεν είναι λάθος, σίγουρα δεν είναι αυτό που θες αλλά αυτό που νιώθεις επειδή δεν έχεις αυτό που θες. •
εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
22
Ρετρό Aκούει και γράφει στις 45 στροφές ο Αρχιμήδης Γ. Παναγιωτίδης E: archiepan@hotmail.com
Sonic Youth Goo (Geffen, 1990)
Στήλη ρομαντική, εκκεντρική, φορώντας βελούδινα φορέματα, συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και κρατώντας στο χέρι «Sante» άφιλτρο, βουτάει στη δισκοθήκη της και θυμάται βινύλια και στιγμές αλλοτινών εποχών…
Αυτός ο δίσκος μου έσωσε τη ζωή… Ψέματα! Απλά, ήθελα να γράψω κάτι βαρύγδουπο, όπως ο άλλος που δηλώνει στην τηλεόραση ότι το rock ‘n’ roll του έσωσε τη ζωή (…) ή η μακιγιαρισμένη θείτσα σε free press εξ Αθηνών που δηλώνει το ίδιο: «Βρίσκω πάντα καταφύγιο στο rock ‘n’ roll!». Κοίτα να δεις, ρε φίλε, το rock ‘n’ roll στην Ελλάδα... Σε άλλη χώρα θα μεγάλωσα μου φαίνεται… Kool Thing! Δευτέρα βράδυ… Αν κατέβεις στην πλατεία Αριστοτέλους θα νιώσεις την ανάσα σου να κόβεται ακόμη απ’ τα δακρυγόνα της προηγούμενης νύχτας. Στην τηλεόραση ο καραγκιοζάκος υπουργός χαμογελάει αυτάρεσκα: «Όλα πήγαν καλά!». Titanium Expose… Μ’ αρέσουν οι βαρύγδουπες δηλώσεις. Κατά βάθος, αυτός που τις κάνει έχει μια ψευδαίσθηση για τον εαυτό του. Ότι είναι καλύτερος απ’ τους άλλους, ανώτερος. Ότι απευθύνεται στις μάζες. Δε βαριέσαι… Βολτάροντας στην πόλη ξανά. Time to take a ride- time to take it in a midnight eye… Φάτσες σκυθρωπές, μετανάστες με τεράστιους μπόγους στην πλάτη. Now it’s a singing song, like a western star, it’s going my way… Κάπου- κάπου, ακούς ένα χαχανητό από μια νεαρή φοιτήτρια που περπατάει ανέμελα με τις φίλες της, συζητώντας για το επόμενο πάρτι στο ΠΑ.ΜΑΚ. Υπάρχει μια παγωμάρα εκεί έξω. Κι ακόμα και το γέλιο είναι σύντομο, απότομο. Λες και ντρέπεσαι γι’ αυτό. Λες και σου απαγορεύεται. Κουμπώνεις το παλτό και γυρίζεις με ταχύ βήμα στο σπίτι σου. Βάζεις το βινύλιο των Sonic Youth. Κιθαριστικός θόρυβος. Αυτός ο δίσκος μου έσωσε τη ζωή. Αλλά τότε ήμουν νεότερος… •
Five in a row O dj Somethink (defeRenz) προτείνει
1. drum club - spaced out locked in 2. Die Werkpiloten - New Arrangements 3. the gentle people - journey (instrumental mix) 4. rising high collective - No Deeper Love (Irresistible Force Mix) 5. Placid Angles - Fate
23
εξώστης. 9 - 15 Φεβρουαρίου 2012
Βάλε στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις Γράφει η Gloria Junks
και άλλες ιστορίες σκισμένου καλσόν και ημικρανίας.... παρτ τουέλβ!
Καλημέρα συνυφάδες και καρντάσια, Δημοκρατία και κουραφέξαλα. Μέσα σ’ένα δωμάτιο μερικές εκατοντάδες νομίζουν ότι υπογράφοντας ότι τους δώσουν, μας σώζουν από τους κακούς οικονομικούς εχθρούς. Έξω από το δωμάτιο μερικές άλλες εκατοντάδες νομίζουν ότι βανδαλίζοντας ότι βρουν μπροστά τους, θα μας σώσουν από αυτούς μες στο δωμάτιο. Φαύλος κύκλος και θέλω να μεταναστεύσω... Να πάω Καλιφόρνια στα φιλαράκια μου τους Savage Republic; Πολύ πιθανό να φύγω μαζί τους αφου πρώτα τους απολάυσω την Κυριακή 19/2 στο Eightball. Κουβεντούλα με τον Thom Fuhrmann…
Savage Republic Αν υποθέσουμε ότι η ιστορία των Savage Republic γίνεται ταινία, θα είναι δράμα, κωμωδία ή περιπέτεια; Ποιός θα ήθελες να σκηνοθετήσει και ποιοί να πρωταγωνιστήσουν ως μέλη της μπάντας και γιατί; Η ταινία θα είχε τα πάντα.. γεμάτη δράμα, συγκρούσεις, περιπέτειες και πολύ γέλιο. Πρόσφατα γελάμε πολύ αλλά πιθανότατα παίζουμε και καλύτερα από ποτέ και μάλιστα με περισσή ενέργεια αν σκεφτείς ότι ο μέσος όρος ηλικίας μας αγγίζει τα πενήντα. Το καλύτερο βέβαια με την ταινία είναι ότι δεν έχει γραφτεί ακόμα το τέλος και μας επιφυλάσσει μερικές ακόμα σπουδαίες σκηνές. Θα ήθελα πάντως να είχε σκηνοθετηθεί από τον Andrei Tarkovsky ή τον Wim Wenders. Ιδανικό καστ ο Sir Ben Kingsley ως Alan ο drummer, Will Ferrell
μπείτε βραχυπρόθεσμα σε “survival mode”, αλλά η Ελλάδα θα ανακάμψει και πάλι, το ξέρω! Χρειάστηκε σε μικρότερο βαθμό να το κάνουμε κι εμείς εδώ στις ΗΠΑ και μόλις τώρα σιγά σιγά βγαίνουμε από το καβούκι μας. Πάντως ακόμα συμβουλεύω τους φίλους μου να επισκέπτονται την Ελλάδα με κάθε ευκαιρία. Δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια τέτοιος τόπος, πουθενά αλλού στον κόσμο... Τώρα τελευταία νειρεύομαι την εγκαθίδρυση μιας βάναυσης δημοκρατίας που θα καθαρίσει επιτέλους όλα αυτά που μας πληγώνουν και μας διαβάλλουν... •
στο μπάσο (μοιάζουν αρκετά αν και ο Kerry είναι ακόμα πιο αστείος) και ο Rowan Atkinson ως Ethan Port για προφανείς λόγους (χαχα!). Τέλος, μάλλον ο Robert Downey Jr θα ήταν ιδανικός να παίξει τον απεξαρτημένο αλκοολικό που επιδεικνύει αξιοθαύμαστη μετα-παρανοϊκή παραγωγικότητα, δηλαδή εμένα!! Πάντα μια σημαντική ερώτηση για μπάντες που επικεντρώνονται σε έναν instrumental ήχο. Από πού πηγάζει η έμπνευση όταν γράφετε ένα καινούριο κομμάτι και πώς αυτό αντικατοπτρίζεται στη σκηνή; Ο ήχος μας γίνεται όλο και πιο φωνητικός στις live εμφανίσεις, αλλά στον καινούριο δίσκο διατηρούμε την instrumental αναλογία κατά 4/5. Τώρα τελευταία γράφω τις περισσότερες κεντρικές ιδέες που εμπνέονται μάλιστα από τη Μεσόγειο και ιδιαίτερα την Ελλάδα. Με αυτό το γενικό πλαίσιο μπαίνουμε στο studio και εκεί κυρίως αυτοσχεδιάζουμε. Έχουμε την πολυτέλεια να συνοδευόμαστε από ένα εξαιρετικό rhythm section που μας επιτρέπει να είμαστε πιο ελεύθεροι και πειραματικοί στις κιθάρες. Λαμβάνοντας υπόψη την εικόνα της κατάστασης στην Ελλάδα όπως αυτή παρουσιάζεται από τα διεθνή ΜΜΕ, τι θα έλεγες σε κάποιον Καλιφορνέζο για να τον πείσεις να μας επισκεφθεί πριν επέλθει η πλήρης οικονομική και κοινωνική αποσύνθεση; Πάντα θα αγαπώ την Ελλάδα αλλά παρατηρώ τεράστιες αλλαγές τα τελευταία χρόνια. Επισκέφθηκα με την οικογένεια μου τον περασμένο Μάρτιο για να δούνε τα πράματα πριν αυτά χειροτερέψουν. Όπως και σε όλες τις περιπτώσεις, συχνά βρίσκεσαι αντιμέτωπος με σκληρές αποφάσεις στη ζωή. Όπως κι εγώ χρειάστηκε να κόψω το ποτό για να αναστρέψω τη ζωή μου. Πιστεύω ότι ο Ελληνικός λαός πρέπει να κοιταχτεί στον καθρέφτη, να κάνει την αυτοκριτική του και ίσως χρειάζεται να επανεξετάσει τον τρόπο ζωής του και να προχωρήσει στις ανάλογες αποφάσεις. Πολύ πρόσφατα έγραψα ένα τραγούδι με τίτλο “Sparta” που πραγματεύεται ακριβώς αυτό και αναφέρει “You can’t rest on your history, you ’ve got to want more”. Η Ελλάδα είναι ένας τόσο θαυμάσιος και περήφανος τόπος. Είμαι πεπεισμένος ότι θα ορθοποδήσει αλλά οι άνθρωποι πρέπει να κοιτάξουν πως θα γίνουν οι ίδιοι καλύτεροι αντί να ασχολούνται με τους πολιτικούς και τις τράπεζες. Πιθανόν να χρειαστεί να εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
Νάτοι κι οι διαγωνισμοί για τα τσαχπινάκια μου!!! Η καλή μας Γκλόρια (ναι, εγώ!!) εξασφάλισε δύο μονές προσκλήσεις για τη συναυλία των Savage Republic την Κυριακή 19 Φεβρουαρίου για τους αναγνώστες που θα στείλουν e-mail στο diagonismos@exostispress.gr με το ονοματεπώνυμο τους και τη σωστή απάντηση στο παρακάτω ερώτημα: Ποια ταινία του Andrei Tarkovsky έχει ελληνικό τίτλο; Α) Apathia (1966) Β) Nostalghia (1983) C) Paranoia (1974) D) Prodosia (1991) *αν είστε πιο πολλοί/πολλές θα κλείσω τα μάτια και θα πω δύο νούμερα στην τύχη και θα σας ειδοποιήσουν οι αγαπημένοι μου εξωστάκηδες. Φιλάκια!
24
Waeter-Gyt
Χάνει-μπαλ
Γράφει ο Τζιάννι Κάλλεν
Γράφει ο Χρήστος Κουλεμάνης - E: xanei.mpal@yahoo.gr
Κάπου στην Αφρική Σε κάποια χώρα της μακρινής Αφρικής υπάρχει μια ιστορική ποδοσφαιρική ομάδα που βρίσκεται στην κρισιμότερη καμπή της σύγχρονης ιστορίας της. Ενώ η ομάδα ήταν πάντα ποιοτική και ελπιδοφόρα, οι Διοικήσεις των τελευταίων χρόνων κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα τεράστιο και δυσβάσταχτο χρέος μέσα από κακοδιαχείρηση, σπατάλες, μίζες, υπεξερέσεις και ατιμωρησία των υπευθύνων. Εδώ και πολύ καιρό η ομάδα ανέπνεε οικονομικά μόνο μέσα από υπέρογκα δάνεια, ώσπου μια μέρα οι δανειστές αποφάσισαν πως το χρέος ήταν πολύ μεγάλο και μη διαχειρίσιμο πια, αλλά και πως κάτω από αυτές τις συνθήκες νέοι δανεισμοί θα ήταν απαγορευτικοί. Ο κίνδυνος η ομάδα να προχωρήσει σε αλλαγή Α.Φ.Μ. και να πέσει μόνη της κατηγορία (κάτι σαν χρεοκοπεία) κι έτσι σιγά σιγά απαλλαγμένη από χρέη να προσπαθήσει να ξανασταθεί στα πόδια της ήταν ορατός. Και λέω κίνδυνος γιατί σε αυτή την περίπτωση οι δανειστές θα έχαναν όλα τα χρήματά τους, αλλά αυτό το ενδεχόμενο θα προκαλούσε τριγμούς σε όλο το Πρωτάθλημα που δεν ήταν προετοιμασμένο για κάτι τέτοιο. Έτσι λοιπόν έκατσαν όλοι μαζί κι έστησαν ένα σχέδιο σωτηρίας. Θα δάνειζαν εκ νέου την ομάδα και θα της χάριζαν και μέρος του χρέους. Όμως παράλληλα θα απαιτούσαν να έχουν λόγο στη Διοίκηση και κάθε φορά που θα αποδέσμευαν ποσά θα απαιτούσαν δραστικά μέτρα ¨εξυγείανσης¨ από τους πλασματικούς πια παράγοντες. Μέσα σε δύο χρόνια πήραν πίσω θεμελιώδη δικαιώματα παλαιμάχων, ζήτησαν επιπλέον ποσά (κάτι σαν χαράτσι) από κατόχους διαρκείας που είχαν ήδη αγορασμένες θέσεις και επέβαλαν πολλά και ποικιλόμορφα νέα μέτρα, χωρίς όμως κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα αφού το ποδοσφαιρικό τμήμα δεν έπαψε ποτέ να είναι σπάταλο και αναποτελεσματικό. Το σχέδιο όμως πήγαινε καλά. Τώρα αφού η Διοίκηση έδειχνε ανίκανη να τηρήσει τις υποσχέσεις της (όπως είχε προβλεφθεί) πρότειναν νέο δάνειο, δυστυχώς για τους οπαδούς όμως με νέα και παράλληλα αισχρά και δυσβάσταχτα για εκείνους μέτρα (περιλάμβανε μέχρι και αύξηση των εισιτηρίων κατά 22% σε όλες τις θύρες). Την πιθανότητα να μην δέχονταν να συμφωνήσουν οι παράγοντες την εξάλειψαν με έναν ωμό αλλά τεχνητό εκβιασμό. Ή συμφωνείτε ή αποβάλλεστε δια παντός από την Λίγκα. Το μυστικό? Το νέο δάνειο εξασφάλιζε πλέον τους δανειστές και σε περίπτωση χρεοκοπίας της ομάδας αλλά παράλληλα έδινε περισσότερο χρόνο στη Λίγκα για να προετοιμαστεί για ένα τέτοιο ενδεχόμενο ώστε μετά από λίγο καιρό να τους είναι παντελώς αδιάφορο. Οι οπαδοί που έβλεπαν το παιχνίδι που παιζόταν στην πλάτη της ομάδας τους που οδηγούνταν στην καταστροφή καθώς υποθηκεύονταν το μέλλον της αλλά και τις τσέπες τους να αδειάζουν, μάταια διαδήλωναν. Την ίδια ώρα στα γραφεία υπερψηφίζονταν (από τους υποτελειακούς ηγέτες) η νέα δανειακή σύμβαση, μιας ομάδας που με τόσες δυνατότητες είναι αναγκασμένη να είναι μικρή, μη ανταγωνιστική και λιγότερο φιλόξενη για τους ίδιους τους οπαδούς της για πολλά πολλά χρόνια ακόμη. Ευτυχώς για εμάς όμως, αυτά συμβαίνουν μόνο στο ποδόσφαιρο και μόνο κάπου στην Αφρική… •
Ήταν 17 Φεβρουαρίου του ΣΩΤΗΡΙΟΥ έτους 1963... Για κάποιους ο Μάης του 68’ έφερε αλλαγή και αέρα ελευθερίας, κάτι σαν επανάσταση. Για τους μπασκετικούς και όχι μόνο αυτό έγινε κάποια χρόνια πριν και ήταν Φεβρουάριος στο Brooklyn, με την γέννηση του ‘’θεανθρώπου’’ αν και δεν περπατούσε στο νερό (έτσι λένε, εγώ διατηρώ της αμφιβολίες μου). Έφερε αέρα (air), ελευθερία (δώστε του την μπάλα), επανάσταση... Τα ρεκόρ του πολλά, οι αριθμοί βαρετοί και άσχετοι με την παρουσία του, ήταν ο πρώτος έγχρωμος που η συγχωρεμένη η γιαγιά μου η Κούλα από την Καστοριά ήξερε με το ονοματεπώνυμο του και ήξερε πως τα περικάρπια με τον Μιχαλάκη δεν τα πετάμε, αντιθέτως τα πλένουμε και τα προσέχουμε σαν την αρμιά και τα λουκάνικα από το χωριό. Ο Μιχαλάκης δεν έβαζε απλά τη μπάλα στο καλάθι, έδωσε στο basketball ό,τι και η Coco Chanel στις γυναίκες, style, elegance, και όπως λέει και ένας φίλος: style matters. Ο Μιχαλάκης βέβαια δεν τα έκανε όλα μόνος του, είχε και συνεργάτες, όταν κάπου στο 1988, Μάρτης πρέπει να ήταν γύρω στις 4 το ξημέρωμα όταν όλα τα παιδάκια σαν και του λόγου μου, ήμασταν καρφωμένα στην τηλεόραση να δούμε τον τελικό καρφωμάτων μεταξύ των Dominique Wilkins – Spud Webb- Clude Drexler-Michael Jordan. Το ποιoς κέρδισε περνάει σε δεύτερη μοίρα καθώς η εκσπερμάτωση των τηλεθεατών περνάει σε πρώτη, ο Μιχαλάκης έκανε και ο Κούβελας έδειχνε σε μια περίοδο που το περιοδικό ‘’Τρίποντο’’ ήταν η μοναδική πηγή πληροφοριών για θέματα overseas και το ίντερνετ έμοιαζε με υπόθεση επιστημονικής φαντασίας, ήταν τότε που είδαμε και τα πρώτα πλαστικά βυζιά με μεγάλη χαρά στην εκπομπάρα «Τutti frutti» που αντηχούσε στις γειτονιές από τις τηλεοράσεις ωσάν το μουντιάλ ένα πράμα. Η συνεργασία Jordan – Κούβελα απέδωσε καρπούς τους οποίους αρκετοί από εμάς τους γεύτηκαν στο μέγιστο βαθμό. Έστω και μετά από πολλά χρόνια σας ευχαριστούμε και τους δυο, καθώς ο Μιχαλάκης έκανε κι ο Σωτηράκης έδειχνε... • εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
26
Geek inside Γράφει ο Νικόλας Μπογιόπουλος
iPad3
Τι εικάζουμε από όσα ξέρουμε έως τώρα
Είναι αυτή η μαγική εποχή του χρόνου. Όχι ο χειμώνας, ούτε που πλησιάζει η άνοιξη. Είναι η στιγμή που όλοι ξέρουμε πως σύντομα η Apple θα ανακοινώσει το καινούριο iPad. Αυτό με την σειρά του σημαίνει πως καθημερινά θα διαβάζουμε φήμες για το τι νέο θα φέρει αυτή η συσκευή. Για να σας γλιτώσουμε από τον κόπο συγκεντρώσαμε όλα όσα ο κόσμος της τεχνολογίας και οι οικονομικοί αναλυτές θεωρούν πως το team της Apple έχει δημιουργήσει και παράγει αυτή τη στιγμή. Εννοείται πως τίποτα δεν είναι σίγουρο, το να μαντεύουμε όμως παραμένει πάντοτε ένα διασκεδαστικό παιχνίδι.
Οθόνη
Ένα από τα καλύτερα και πιο αγαπητά από τους χρήστες χαρακτηριστικά του iPhone 4/4S είναι η retina display. Και ενώ η οθόνη του iPad 2 είναι καλή, σίγουρα δεν έχει την ευκρίνεια της retina. Η αναβάθμιση της οθόνης σε τέτοια είναι αυτό που περιμένουν οι περισσότεροι να διαθέτει το νέο μοντέλο, κάτι που μάλλον είναι σίγουρο, καθώς έχουν ήδη βρεθεί μέσα στο iBooks 2 εικονίδια με την διπλάσια ανάλυση, έτοιμα για χρήση από το λειτουργικό. Η Apple βέβαια δεν θα θέλει να θυσιάσει την μπαταρία για κάτι τέτοιο( ήταν ο βασικός λόγος που δεν είδαμε την retina display στο iPad 2) φανταζόμαστε όμως πως στον χρόνο που μεσολάβησε θα έκαναν τις απαραίτητες βελτιώσεις
Σωθικά
Είναι εντελώς απίθανο να μην αναβαθμιστεί ο επεξεργαστής στο A6 chip. To μόνο θέμα είναι αν θα είναι διπλός επεξεργαστής ή όχι. Από τη μια ανταγωνιστές όπως το Transformer Prime έχουν ήδη διπλό επεξεργαστή, από την άλλη ας είμαστε ειλικρινείς, το iPad παίζει χωρίς ανταγωνισμό. Και μετά έχουμε το θέμα της memory. Η Apple κράτησε στο iPad 2 την 512ΜΒ RAM που είχε και το πρώτο iPad, όμως αν αληθεύουν οι φήμες για τη retina display, τότε θα είναι λογικό η RAM τουλάχιστον να διπλασιαστεί.
Κάμερα
Οι φήμες λένε πως η μπροστινή κάμερα γίνεται HD ώστε να δώσει την δυνατότητα για υψηλής ανάλυσης βιντεοκλήσεις με το Facetime. Αυτό ακούγεται αρκετά σωστό και σίγουρο και για ακόμα μια φορά θα εξαρτηθεί από την οθόνη που θα χρησιμοποιήσει η Apple. Δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσει τις ίδιες κάμερες αν η οθόνη έχει μεγαλύτερη ανάλυση καθώς τότε οι λήψεις θα φαίνονται άθλιες.
Κυκλοφορία
Στα τέλη Μαρτίου ή στις αρχές Απριλίου. Όπως και με τα δυο προηγούμενα μοντέλα. Επιπλέον σε μερικά site στην Ευρώπη υπάρχουν προπαραγγελίες για εγχειρίδια που αφορούν τη χρήση του iPad 3 με ημερομηνία διάθεσης την 29 η Μαρτίου. • 27
εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
Urbanities. Γράφει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου
Piece of Cake που λένε και οι Άγγλοι. Αυτό ακριβώς ένιωσα όταν μπήκα στο νέο μαγαζάκι στη Χρυσοστόμου Σμύρνης 19 (πρώην Mon frere). Η ζωή είναι εύκολη όταν έχεις καλούς φίλους που σου τηλεφωνούν ξαφνικά το Σάββατο και σου ανακοινώνουν ευθαρσώς οτι τσίμπησαν την πρώτη ευκαιρία και ανέβηκαν Θεσσαλονίκη για να πιούν έναν καφέ μαζί σου! Μεσημέρι Σαββάτου και η πόλη νοσταλγεί το καλοκαίρι – αυτό που πέρασε, αυτό που θα έρθει, φωνάζει όχι στα μέτρα και θυμώνει με τους άχρηστους που επέλεξε η ίδια για να την εκπροσωπήσουν. Η παρέα στο Piece of Cake σίγουρα δεν ανέλυε όλα αυτά – είχαν μεγάλα χαμόγελα και θύμιζαν σκηνές από γνωστή αμερικάνικη σειρά. Το Μαριλάκι στην καρέκλα της ζωγράφιζε ευχετήριες κάρτες, η Φαίη κούκλα και δυναμική μαμά, η Μιμή έτοιμη για άλλο ένα ταξίδι και η Ματ σαφώς πετούσε (στα σύννεφα). Στην είσοδο, δίπλα στο παράθυρο του ανακαινισμένου μαγαζιού δεσπόζει μία γωνιά που σίγουρα θα φιλοξενήσει πολλές κουβέντες
μας και ένα πρωτότυπο μπαρ από γυαλί όπου κάθονται στοιβαγμένα από μέσα πολλά βιβλία. Ελπίζω μόνο να μπορεί κανείς να τα διαβάσει και να μην είναι μόνο ντεκόρ. Παρήγγειλα καφέ, αντάλλαξα ένα χαμόγελο με την «Καλή» και σκάναρα το δωμάτιο που μοσχοβολούσε ακριβά αρώματα και ζάχαρη. Τα κορίτσια χαχάνιζαν – κάτι είχε πει η Ματίνα - οι καφέδες σερβίρονταν ζεστοί και αφρώδεις με καρδούλες από κανέλα. Όλα στη ζωή (μπορεί να) είναι ρόδινα αν αφήσεις την κανέλα να σε επηρεάσει, πολλές φορές βοηθάει και λίγη καστανή ζάχαρη στον καφέ και μερικές γουλιές για να σε αναζωογονήσουν. Στους δίσκους αραδιασμένα cupcakes – η νέα τάση – στα ράφια βάζα με λουλούδια και ένα πράσινο κινέζικο λιοντάρι συμπλήρωναν τα καδράκια με παιδικές ζωγραφιές στον τοίχο. Ο χώρος έχει κάτι από Νέα Υόρκη με τις πόρτες από συμπιεσμένο μασίφ και τα πολύχρωμα cupcakes που θυμίζουν τις πρωταγωνίστριες της μεγάλης οθόνης
που έχουν σημαδέψει το άνω χείλος τους με την κρέμα τους. Όλο αυτό το ερωτικό στίγμα της ζάχαρης και της κανέλας, μίας πόλης στο Δούναβη και μιας άλλης στο Βόσπορο ήρθε και έδεσε πολύ όμορφα με το ήσυχο και ήρεμο μαγαζάκι - αυτό που θα με σώσει κάποια απογεύματα από το να γυρίσω νωρίς στο σπίτι. Θα είναι άδειο ούτως η άλλως και θα με περιμένει. Αν με δεις εκεί, κόπιασε. Πιες καφέ μαζί μου και πες μου πως σκέφτεσαι να φύγεις το καλοκαίρι για διακοπές. Περιττό να σου πω πως αύριο κιόλας θα πάρεις φίλο/η και θα κατέβεις για καφέ στο Piece of Cake. Θα φορέσεις καπέλο και εκείνη μάλλον λουλούδι στα μαλλιά. Θα μιλήσεις με αγνώστους και θα αναφερθείς στην επίδραση που έχει πάνω σου το Waltz του Doga. Η πόλη αυτή χρειάζεται ζωή – λίγο πριν έρθουν οι πρώτες αμυγδαλιές. • Τill next week Βρες το δικό σου cupcake.
Word Account Γράφει ο Αλέξης Γκάτσης
ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΗΛΙΘΙΕ!!! Άθλιε γκεμπελίσκο του δελτίου των 8, των πρωινών ενημερωτικών μαγκαζίνο, των πάνελ και των παραθύρων. Ναι σε ‘σένα απευθύνομαι, άθλιε γκεμπελίσκο, σε ‘σένα που έχεις αναγάγει την προπαγάνδα σε τρόπο ζωής, σε ‘σένα που ανέλαβες εργολαβικά την τρομοκράτηση του λαού, σε ‘σένα που από τα πολλά ψέματα δεν μπορείς να θυμηθείς ποια είναι η αλήθεια, σε ‘σένα στυλοβάτη του συστήματος, δούλε του αφεντικού σου. Σε ‘σένα αναφέρομαι άθλιε γκεμπελίσκο που την Κυριακή το βράδυ με “ενημέρωσες” ότι καίγεται το κτίριο της βιβλιοθήκης στην Πανεπιστημίου, σε ‘σένα που με πληροφόρησες ότι συνελήφθησαν επίδοξοι εμπρηστές του δημαρχιακού μεγάρου στην Αθήνα, ενώ την ίδια ώρα οι καταληψίες έκαναν ανοικτό κάλεσμα μέσω του διαδικτύου στον κόσμο να στηρίξει την κατάληψη του κτιρίου. Σε ‘σένα που πάλι μίλησες για μειοψηφίες και νεαρούς ενώ τα πλάνα και οι συλλήψεις αποτυπώνουν ανάγλυφα τη σύσταση του κόσμου που πορεύθηκε στους δρόμους της Ελλάδας την Κυριακή. Ήταν οι ήδη εξαθλιωμένοι οι οποίοι ενώθηκαν με τους μελλοντικούς εξαθλιωμένους. Σε ‘σένα που αποκρύπτεις τις αναίτιες δολοφονικές επιθέσεις της αστυνομίας σε διαδηλωτές τόσο στην Αθήνα όσο και στη Θεσσαλονίκη. Σε ‘σένα που αποσυνδέεις αριστοτεχνικά τα γεγονότα έξω από τη βουλή με τις αποφάσεις εντός της. Σε ‘σένα που αδυνατείς εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
να καταλάβεις τι σημαίνει να μην έχεις τίποτε να χάσεις, σε ‘σένα καθηγητή της υποκρισίας, βολεμένε, παλιάνθρωπε, σε ‘σένα απευθύνομαι και σε πληροφορώ ότι η κοινωνική έκρηξη με την οποία φοβερίζεις τον κόσμο… ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΗΛΙΘΙΕ!!! Συμβαίνει από την 5η Μάη του 2010 καθημερινά στους δρόμους, στους χώρους εργασίας, στα γήπεδα και το χειρότερο, συμβαίνει μέσα στα σπίτια όπου η κατάθλιψη, η μιζέρια και η ανασφάλεια έχει μεταβάλει τους ανθρώπους σε ζόμπι έτοιμα να ξεσκίσουν ο ένας τη σάρκα του άλλου. Αυτή είναι η κοινωνική έκρηξη άθλιε γκεμπελίσκο και γι’ αυτή τη κοινωνική έκρηξη είσαι συνυπεύθυνος! Σε ψάχνω να στα πω από κοντά αλλά κρύβεσαι. Σε έχουν αποστειρωμένο μακριά από τη κοινωνία για να μη μολυνθείς με τον ιό της σκέψης. Όσο όμως και να κρυφτείς στο τέλος δε θα γλυτώσεις γιατί είσαι ένα απλό αναλώσιμο προϊόν για τα αφεντικά σου, το οποίο θα πεταχτεί μόλις περάσει η ημερομηνία λήξεως του στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας!!! •
28
La Tia Rita Γράφει η Rita Van DenGayged
Της αδερφής η μάνα
Tατιάνα μου, γαμώ το μνημόνιο μας, όλοι πλατσουρίζουν πλέον στα σπα της ακολασίας και είσαι μόνη στο σβούρλισμα της μπετονιέρας των χριστορθόδοξων νυφικών ηθών. Εσύ, η ποιήτρια, που με μια ρήση σαπφικής σοφίας έκανες την πουτανιά συνώνυμο της αυτοδημιούργητης δημοσιογραφίας, η κουτουπώτρα κορασίς του ξένιου άντρακλα υπερχειλούς τεστοστερόνης με τρίχα ανάμεσα στα ποπομέρια, η μάνα μπλόγκερ που αναδεικνύει την αξία της μποτοξικής ζωντοχηρίας, είχες το θάρρος να στηλιτεύσεις τον ομοφυλοφιλικό ξεπεσμό του κίναιδου Σάκη σε μια εποχή που όλα γύρω μας είναι κομμένα, ακριβώς όπως και τα εγχειρισμένα πέη του πασέ ερμαφροδιτισμού και ο οργασμός κάθε ρουβίτσας. Ανέδειξες την κοροϊδία, Τάτι μου, οι τρανσέξουαλ είναι σαν τα λέγκο, Δευτέρα το κολλάνε, Παρασκευή το βγάζουν, την Τρίτη τα φουσκώνουν, όταν δουν χίπστερ βάζουν μουστάκι και γυαλιά. Σε πορεία δε για το μνημόνιο γίνονται ασφαλίτες παρακράτους τρανσφόρμερς, άλλη κλίμακα ερμαφροδιτισμού με πολιτικές προεκτάσεις, άσε μην ρωτάς τι σημαίνει ‘πολιτικές’. Σε ευγνωμονώ καλή μου, απέδειξες ότι όλοι οι άντρες είναι κρυφοαδερφές, έχουν μια θηλυκή πλευρά και μια ντουλάπα με φούστες –φτερά- ζαρτιέρες-γόβες, άπαντα κλεμμένα από εμάς τις δόλιες και γι’ αυτό νιώθω τώρα τελευταία λίγο λεσβία, ο Γρηγόρης μου πήρε αυτή την πλευρά, όπως η Εύα του Αδάμ και συ το μήλο της Εύας για σήμα εκπομπής και η κακιά μάγισσα από σένα για τη Χιονάτη και έκτοτε είμεθα όλοι σύσκατοι του Οσίου Βαλεντίνου ανήμερα και οι τρανς κυκλοφορούν ελεύθερες. Λυπάμαι όμως που έμεινες στα λόγια και δεν κάλεσες τον Άδωνι να πάτε στο έξαλλοι στο μαντ να θανατωθεί δια ξεκαουκιάσματος το δίμετρο μίασμα Νόμι Ρουίζ, που αν ήταν ορίτζιναλ γυναίκα θα την έλεγαν Ναόμι τουλάχιστον. Έμαθα ότι αυτή η πατσούρα είχε κάνει αρπαχτές στα Τρίκαλα, το ‘χεις το ινουέντο ‘τρία καλά’, με έναν Ηρακλή αρσενική πόρνη, ‘ο Ηρακλής και οι γκομενοδουλειές του’ βούιξαν τα Τρίκαλα, ενώ στη Καβάλα την έπιασαν καβάλα με έξι Τζέσικες, δεν έχω καταλάβει τελικά αν η προκομμένη είναι παθούκλα για ενεργητικιά. Θυμώνω, οργίζομαι φρικτά που σε φωνάζουν μαλακισμένη, σκρόφα, τσόκαρο, τρασογκόμενα, αντροχωρίστρα, ηλίθια, κομπλεξικιά, αγάμητη, ατάλαντη, δημοσιογράφο, ομοφοβικιά. Κάποιος πρέπει να τους μάθει τρόπους! Άντρας της εβδομάδας: η Nomi Ruiz. Γιατί αναμφίβολα, αν μπορεί να φιλήσει το Σάκη, φαντάσου τι μπορεί να κάνει με τον άντρα και τον υιό σου. • 29
εξώστης. 16 - 22 Φεβρουαρίου 2012
ROAD
E79
Φώτογραφία: Ε79 photography • Λέξεις: Miroslava Ivanova
{
“Πόσο μικρές φαίνονται οι μορφές στη φωτογραφία, στο φόντο του καταπληκτικού δάσους! Πόσο μικρό φαίνεται το δάσος στο τοπίο της εκδήλωσης αισθημάτων!”
}