Poezi nga Gjergj Nikolla

“RRYMAT ATLANTE" - Cikël poetik me 22 grimca MOTIVE QËNDRESE... Cikël nga "RRËNJËT E EMRI SHËTIT LEKURËN...

Gjergj Nikolla

“RRYMAT ATLANTE" - Cikël poetik me 22 grimca.

Shpesh kur shpirti ndihet keq: Lutet engjëll mallkon dreq!

Edhe engjëlli edhe djalli, kushdiku tha: Janë tek i gjalli!

Koha është si karusel: Djalli - engjëll zbret nga mali...

Engjëll - djalli zallit del!

Djalli - engjëll...

Engjëlli - djall...

Ujërat zallit nëpër arë...

Ti... Ç'më rri, prap kureshtar!!!

2 Merre shtruar miku im...

Rruga nis, por s'ka mbarim!

Lindje - vdekje Skllevër, mbretër Gjejnë të njëjtin pikëtakim.

Lum kjo tokë, i mban në prehër!

Nga e sotmja, lind e nesermja, por kurrë kthimi, tek e djeshmja...

Hidh një hap, vazhdo përpara!

Herë ditë gri, herë ditë të bardha...

Do të mbërrijnë dhe ditët tua, nëse shpresa nuk t'u shua...

Ji burim. Jo llum në perrua!

3 Pas sa rrugësh, prap te rruga...

O sa butshëm po fryn juga!

S'të ngop fjala...

S'të ngop luga!

4 Sa ik dimri mbërrin vera.

Ngatërrojnë ditet stinët tjera...

Faj s'kam unë, as ti s'ke faj...

Të fajësojmë: O sa kollaj!

Po çfarë zgjidhim, pasandaj?!

5 Edhe pemët, janë zogj...

Edhe zogjtë pemë!

Zogjtë pa qiell ikin tej...

Pemën gangrena, bren!

Po njerëzit pa njerëzi, veç absurdë ç'të jenë?!

- Asgjë, asgjë, në s'kanë emblemë!

6

Nga fillimi në fillim, përreth zeros miku im!

Ec e ec krejt pa mbarim...

Cirkuiti karusel...

Herë fasade, herë themel!

Do ia dalim....

A ia del?!

7 Lavdesh...

Mburresh: Jam i pari!

Kur dy jeka të ra zari...

Na mbro zot nga injorantët.

Era fryn, vjen nga Atlantët!

Jo çdo shpend që ndrit në diell, emrin jetë e gdhend në qiell...

As çdo lule ka nektar...

Bakri shndrit, por kurrë si Ar! Bej dallimin: Zgjidh shqiptar!

8 Orkidea edhe hithri...

Sipër tenja, poshtë urithi!

Si kërcell përdredhur erës....

Si do dalësh prej pranverës.

Bëhu lis, mos i përkul degët!

Jeta shuhet. Turpi mbetet...

Sa e sa....

Sa njëmijë vjetët!

9 E njohim të dy ti dhe unë...

Një fatkeq e një fatlum!

O ta dije sa vlen jeta: Bejnë petalet pirueta!

Njolla-njolla mbi gazeta!

10 Ku të zhyejnë në tym e baltë Ku të ngrejnë në qiell të shtatë Ku të hedhin hi e flakë Herë themel, herë fasadë Ditë e natë nga shtatë në shtatë Reja s'bie mbi lis të thatë.

11 Gjeo - Bio, pluhur - re...

Mos bëj hije kot mbi dhe Je zgalem e promete...

Dielli djeg re e rrufe!

Merre fatin tënd në duar, energjive qindfishuar.

Ti nuk je molla e ndaluar!

12 Gjithë jetën, rrezon gurë shëmb mure.

Nëse kjo jetë ngjan me ferr, pas vdekjes: Ferr do quhet!

Tek koka do të shkruhet: Erdh në jete, jetoj, u shua...

Mbi dheun e rëndë mbijnë shkurret!

Kurrë lulet, thua?!

13

Në biografinë e tij që shumëkujt ia nxiu jetën...

Sa i bën të ndjeshëm!

Do shkruhet epitafi: Askush s'është i përjetshëm.

Mëkatet e tërheqin poshtë e më thellë.

(Vepra e mirë e ruan të pavdekshmen!)

Po cilën mirësi pati mbjellë?!

14 Sapuni pasi fërkohet në duar, shndërrohet në llum.

Flluskat e tij pëlcasin në ajër, ku e ku më shumë.

Llumin e duarve të dikujt, s'e lanë asnjë sapun!

15 Njoh dikë që pasi i lanë duart mirë e mirë.

Fshinë turinjtë, kruan dhëmbët: Në çast shtrembëron turinjtë.

Pt'hu! Ç'erë e pështirë!

Dhe rish lëpinë gishtërinjtë!

16 Ujë plot lumenjtë, plot dhe në përrua.

Etja t'më djegë... ...s'pi gjetkë, veç në krua!

17 Ja një dilemë, buzëqeshur si fati: Hemarrogji e pastër, apo kullim të thati...?!

18 Rrena rrenë rrenën...

Rrena në binom (rrenë plus rrenë në katror) Dallori s'ekziston!

Pa këmbë, a ecën...

Pa sy a sheh?!

Pa veshë a ndien...

Rrena rrenë rrenën Rrena bren veten!

Rrenë plus rrenë në kub...

Tri përmasa pa dimension! Ç'trinom...

19 Jemi nën të njëjtin qiell blu - kaltër, gri - kaf!

Retë shtëllunga blicesh.

S'godasin rrafsh.

Horizontet ndajnë!

Ndryshe sytë shkëlqejnë, qeshin, qajnë...

Kurrë rrufeja, ajo e madhja, origjinale....

Se ka lindur jeta, s'ka rënë në, hale!

Ah, po të isha pak Zgalem, a Promete!

Avujt e frymëve tona të afshta t'i ktheja në re...

Dreqnit engjëj që vrasin...

T'i digjte e njëjta rrufe! ...rrufetë bien në male, në kodra!

Dëgjomëni ju lutem: Bini një herë, mbi horra!

Pemët mos i digjni....

Sytë horrave në prush ua piqni!

Do i pinin me uiski....

20

Ai, se ku i gjeti pesë gorrica të niste stinimin nga e para!

Vuri nëpër to, pesë pipa.

Gorricat t'i kthente në dardha!

Të pesta në gjemba, në maska.

Si rrugaçë a kuçka të zënë nata jashta!

Prapa iu ngulshin bishtat kokrrat e krimbura t'i bien në ballë.

Gorricat shartohen, por kurrë s'është dardhë!

21 Njeri.

Mos jesh i gabuar!

Mendo me kokë, kurrë me trung, kurrë me këmbë, kurrë as me duar....

Mendo. Vepro...

Guxo...

Perden e smogut çirre, të shohësh qiellin bluruar!

22 Çdo hap i jetës është një pemë.

Të ecësh, të mbjellesh...

Të petalojnë lule, të bëjnë fruta.

Hapa të tu, si fati, si rruga...

Kurrë mos thuaj rrugën e fatit humba!

Ngricat s'shkrihen nga ngrica, Atlantit vjen juga!

MOTIVE QËNDRESE... Cikël nga "RRËNJËT E EMRIT"

Ka një arsye mbi çdo arsye, ashtu si shkallët në ngjitje e ngjitje...

Ti ngrihu njeri, ngrihu, ngrihu, ngrihu!

Jo, kurrë mos prano zvarritje...

E rrumbullt, cikuide bota elipsoide!

Rrymave të saj, të akullta, teë ngrohta...

Ti magnetin e busullën zemër, ndiq...

Brendia e botëzës tënde thellë teje, është jotja!

Ti mbroje siç mbrojnë shqiponjat zogjtë!

Folenë e saj në shkëmb, mbi gur...

Pa u ulagjunjur kurrë!!!

Ti mund...

Ti mund...

2.

Të ngjitesh, kur dielli shkëlqimin fal, kur era ledhaputh nga malli i përmalluar...

Kur zogjtë kurajozë si ylberet janë, kurrë në kohën e ikur, të shkuar!

Ka një mëngjes, një mesditë, një pragmbrëmbje...

Je Drin që rrjedh pa ndalur, ndiqe rrjedhën tënde!

Retë grikaf, në udhën të dredhin, vetëtimash të shiut jetim, kur bie!

Ti mos i përkul sytë, por qëndro, ec...

Përherë ka një arsye, mbi çdo arsye!

Kërkoje motivin të jesh

që të jesh, pa avuj të pluhurt prej mjergullina resh!

Ti je një shkallë, në ngjitje...

Një zog qiellit blurim, një rreze drite...

Ti je më shumë se thjeshtë, një syth gjetheve në lindje!

Bleromu thellë në sy, një ëndërr, shprese e kohës që vjen!

Ti je...

Ti je...

Ti je...

Zog i shqiponjës tek foleja e nënës kthen!

Përherë e ka një strehë...

3.

Ringrihu edhe kur...

Kur ndien se majë thonjsh kanë ngrënë veten, e cunginat e tyre u rrafshatuan me vjeshtën!

Shkurrinave të cërmokut që pluhurat i zhgërryen, si llak ia hodhën flokut!

I shkulen dhe i bënë gërshet,

për të varur veten...

Kur gishtërinjtë fërshëllimat i brejtën, kur brenda çdo minute, të ditënatës që vjen e iken...

Lajtmotivin e ngren mbi çdo mur!

Burgose mllefin në burg të përjetshëm: Behu burrë!

Një shpresë në të iku, dhjetë të tjera lindën!

Ti,ruaje grintën...

Bleroje limfën, pa u këputur kurrë!

4.

Pranverës së re

qe vjen, është ndryshe...

Ndryshimi nis nga ti o njeri!

Merre penën dhe shkruaj Liri!

Merre penelin dhe ngjyeje në Kuq e Zi, dhe me të arta të zjarrëta gdhënde në gjoksin tënd: Shqipëri!

5.

Sprovohu, edhe kur...

Kur si mbi kështjellën e hekurt hedharrëzuan gurë...

Mundimet e ndyra të shekullit që i tradhëtuan dhe tempujt!

Sa herë që mundën të hedhin të të ndalin vrullin e qëndrimin tënd...

S'je gur i shkulur që bredh e vret...

Je gur i truallit të vet!

Që sot e mijëra vjet...

Unë, një atom i truallit tënd!

Betohem të tëputh 365 - herë në vit!

Legjenda, kënga...

Themeleve të ngritura mbi rrënjët e veta, në inde, në eshtra...

Njëmijë vjeçar pas mijëvjecari...

Përherë kam qenë i pari!

Shqiptar e bir shqiptari, i lindur nga zjarri, rritur nga zjarri, vdekur e ringjallur nga zjarri!

Albatros, Feniks i truallit Adriatiko-Jonian, se kam qenë e jam!

Nga erdhëm ku vemi...

Sërish do behemi ashtu siç deshën të jemi,

kur i pari ynë, që ra te guri në prag...

Si i dyti, i treti, i dhjeti...

Që lumenjtë i bënë të trembin ujkun dinak...

Legjenden e shkrova me gjak, e nëse duhet e shkruaj prap!

Ti, s'më bëhesh zot në timin prag... ...se kam qenë, e jam, e do të jem!

Sa pulsi t’më rrahë, sa frymën të kem...

6. ...Nëse kërkon një motiv te ri, të ta përcjellin nëpër shqisa flladet, të të puthin mëngjeset pranverave ylberore, (shtatë ngjyra, shtatë tinguj, shtatë nota...

Flladadrinë e stinëve të ngrohta, ku vatra e shpirtit rilind Feniks!

Pa qiell nën thonj, pa rrugët iks, i bie fiks të jesh ti o njeri...

Nëpër vera të prushta a fundvjeshtave kaf e gri...

S'je lëmyshk, as spore e likenit...

Qe i vishen lisit njëmijë vjeç a i kacavaren bredhit!

Kur si Zambak i gurit, i liqenit...

Si orkidea çel, të gjitha petalet!

Zogj Albatros kalojmë me një flatrim...

Dymetrosh i kemi hapur krahët!

Edhe një centim më të larta janë malet, kur malli ndez mallet...

Një zjarr, nga të gjitha urët e mbledhura në NJË, të pestave zjarret!

7.

Hape dorën shtrije para syve dhe nis numërimin e gishtave në radhë, a të dalin pesë... Ç'kuptim merr dora pa një gisht, pa dy, pa tre... Ç'copë e cungët e kafshuar shekullit, a mundet që ai sirtar diellin të ta fsheh....

Jo...

Jooo...

Joooooo...

Prandaj njeri, shtrije dorën dhe gishtërinjtë të të përgjigjen, edhe unë, edhe unë, edhe unë...

Kurrë s'jemi më aq pak.

Ne jemi pesë herë më shumë!

8.

Ti nise ditën njeri, zgjoje stinën, vitin e njëqindtë të shekullit!

Dije, se do të përkulen tempujt...

Kuq e Zi! Nga thellësi e palcës së tokës, për të tetën herë ngjallen të vdekurit!

Aty, thellë në palcë të tokes mëmë, themelit mijëvjeçar, janë të ruajtura, rrënjët e emrit!

SHËTIT LEKURËN...

DAULLET E VERËS Rram!

Bum! Rram!

Bum! Rram-Bum...

E di si ndihesh në këtë të nxehtë...!?

Si bubullimë që retë nuk shihen, kur maje thonjsh në flokë të krihen!

E qielli ndezur djegadjeg...

Rram!

Bum! Rram!

Bum! Rram-Bum...

E di si shpirti ndihet shkretë...?!

Kur ec të gjesh një vend bregdetit....

Kudo është zënë. Shezlongjet bosh!

Shëtit lekurën a falja dreqit!

Rram!

Bum! Rram!

Bum! Rram-Bum! ...E kjo daulle të ta çaji lekurën!

Të plas tingëllimin gjithandej...

Mbi qelq të syve pulëbardha ulen!

Sintonizohu, mik, fërshëllej! ...Ti shtyje ditën, si të mundesh!

Bregdetit bosh. Shezlong palosur!

Pesëdhjetë centim, s'ti lënë të ulesh!

Pronarë të rërës, nevrikosur...

Kujdes!

Në rrobat harron një çast!

Ta dish të tuat më nuk janë...

Zbaticë e detit, gjithnjë len pas...

Asgje të mirë, në asnjë gram!

ZOTI KU I DJEG RRUFETE -Kur lypsi i vogël duarshtrirë!

-Kur lypsja njomëz po duarshtrirë!

-Kur plakë gërmuçe po duarshtrirë!

E di si ndihesh në këtë rast!?

-Se lypsi vogël, po ka të drejtë!

-Se lypsja njomëz, po ka të drejtë!!

-Se plaka gërmuçe, po ka të drejtë!!!

-Se varfëria është djalli vetë!

Dikush me lypsin, tallet, luan...

Një tjetër mendon fëmijën e vet!

Ai e mallkon a dreq e quan!

Dikush kujton: Çfarë ndodhi vjet....

Lypses së njomë 10 - euro i falin, në këmbim të virgjërisë!

Në motel e ftojnë ta marrin...

Me zjarr të djegur dashurie!

Ajo e pamundur....

Rrëzohet....

Bie... ...Dikënd dhe fati ia shqyen shpirtin, e bën të shitet me ç'ka në trup...

Edhe pse lotët sytë ia kripin!

Turinjtë ia ngjeshin mbi të, si ujk! ...as gjallë, ...as vdekur e lënë në rrugë! ...as syth, as degë, gjysmëtrung!

Në plakë gërmuçe të del përpara...

Kujto njeri:Ti ke një nënë!

Fytyrën brazdash në të qara...

Plagët vitet ia kanë lënë! ...ajo mund të ketë dhe fëmijë,

që larg botës, tash rrinë në plazh!

Asgjë nuk ka, ndaj dorën shtrinë...

Si hija - hijen ndjek veten pas!

-Kështu, lypsi vogël, po ka të drejtë!

-Kështu, lypsja njomëz, po ka të drejtë!!

-Kështu, plaka gërmuçe, po ka të drejtë!!!

Se varfëria është djalli vetë!

E zoti s'di ku i djeg rrufetë