De kracht van levensverhalen

Hetty schrijft al zo lang ze zich kan heugen. Als meisje wilde ze schrijver worden, later koos ze toch voor de zorg. Na een lange loopbaan als onder meer IC- en praktijkverpleegkundige maakte ze ruim een jaar geleden de overstap naar hospice Demeter. Ze is er op haar plek. “Bij Demeter kijken we niet alleen door een medische bril. We zien de hele mens: zijn lichamelijke, sociale en psychische situatie. Maar hebben ook aandacht voor spirituele leefwereld en voor wat voor iemand de zin van het bestaan is. Door er op al die vlakken te zijn voor de patiënt proberen we diens lijden te verlichten. Die aanpak past bij me, bij wie ik nu ben. Ik weet nu wat in essentie mijn talent is, aanvoelen wat mensen nodig hebben, veiligheid en rust bieden en woorden geven aan wat mensen moeilijk kunnen verwoorden.”

Blogs op LinkedIn

Hetty schreef een paar jaar columns voor een vaktijdschrift. Nu publiceert ze op haar eigen website en op sociaalnetwerksite LinkedIn. “Dat is echt mijn podium geworden. Ik blog omdat de levensverhalen van mensen boordevol lessen zitten over hoe het leven ons beetpakt en door elkaar schudt en we ons er toch mee moeten zien te redden. Het delen van die ervaringen helpt ons elkaar te begrijpen en te helpen. Voor mijn blogs put ik uit de praktijk. Korte stukken, vaak over ogenschijnlijk kleine gebeurtenissen of terloopse uitspraken waar een hele wereld achter schuilgaat. Daarover een column schrijven is puzzelen, schuiven met woorden tot alles op zijn plek valt en ik een collega, naaste of patiënt in een paar honderd woorden recht heb gedaan.”

Goed gelezen

Haar blogs worden goed gelezen. Veel collega’s in de zorg herkennen zich in Hetty’s ervaringen, ziet ze aan de reacties. “Ik ben niet bang om met de billen bloot te gaan door over mijn onhandigheden of onzekerheden te schrijven. Zorgprofessionals en zeker verpleegkundigen leggen de lat voor zichzelf heel hoog. Door de reacties op mijn blogs weet ik dat ze collega’s helpen hun eigen gezoek te relativeren.”

Bijzondere routes

Waarover gaat ze schrijven in haar columns voor Contact? “In het hospice ronden mensen hun leven af. Soms gaat dat heel natuurlijk en is er ruimte om te lachen, te léven. En soms is het een gevecht in opstandigheid, een te jong of te snel verlies. Voor Contact ga ik schrijven over die bijzondere routes van leven naar sterven. Het zal ook gaan over onze professionele rol daarin. We kunnen zó veel leren van hoe mensen omgaan met wat hen overkomt.” ●

Eerdere columns van Hetty zijn te lezen op www.schrijfburokoprollen.nl.

Alleen samen

’Ik ben niet bang voor de dood maar vandaag staat hij voor de dichte deur!’ Toon lacht. Hij gaat thuis zijn verjaardag vieren, de broers komen hem halen. We verpakken zijn magere lijf in dubbele lagen thermokleding. Met een knipoog zwaait hij af: ‘Prachtige dag toch weer!’

Het is donker als Toon terugkomt in het hospice. Bekaf kruipt hij in bed. ‘Ja hoor, mooie dag’, antwoordt hij op mijn vraag. ‘Doe het licht maar uit, ik ga slapen’. Een uurtje later belt Toon voor hulp. In de warme gloed van de schemerlamp zie ik dat hij huilt. ‘Ik heb me zo vergist! Ik verheugde me op deze dag. Maar het was verschrikkelijk. Hoe kan dat nou?’

‘Wat is er gebeurd Toon?’ Eigenlijk was er niets gebeurd, op het eerste gezicht. Het huis was versierd, er was de lievelingstaart, heerlijk eten en zijn allerliefsten bij elkaar. Maar onderhuids krampte kille eenzaamheid omhoog.

‘Plotseling zag ik mezelf als toeschouwer bij de verjaardag van Toon van volgend jaar. Ik fantaseerde de gesprekken.

‘Weet je nog? Vorig jaar met Toon erbij… Wat was hij toen al ziek! Hij heeft gelukkig nog een mooie verjaardag gehad…’ Ik zat daar en het was of mijn broers hun herinneringen voor later in scene zetten. Ik voelde me zo gruwelijk eenzaam’.

‘Heb je ze dat verteld Toon’, vraag ik. Toon schudt zijn hoofd. “Ach nee, het was goed bedoeld’. Net als Toon had ik dit verjaardagsscenario niet aan zien komen. Een veelbelovende dag werd een confrontatie met eenzaamheid. Er schiet me een definitie van eenzaamheid te binnen: ‘je niet verbonden voelen’. Ik ken de allerliefsten van Toon en als er ergens verbondenheid is…. ‘Toon, wat betekenen je broers voor je?’ Verrast kijkt Toon me aan. Hij hangt een moment in gedachten. ‘Alles. Ze betekenen alles voor me. We zijn er voor elkaar, altijd, dik en dun.’ ‘En wat is nu dan?’

‘Dun’, zucht Toon. ‘Maar laat maar, is goed zo’. Hij knipt het licht uit. ‘Ik ga slapen’.

De avond rolt door naar de nacht. Er wordt aangebeld. De broers. Of ze nog even binnen mogen komen. ‘Toon belde, hij voelt zich zo alleen…’