JASIEK I EMURIEL
Specjalnie dla Jasia z okazji jego Chrztu Świętego opowieść tę napisała Katarzyna Filipek-Herniczek, a zilustrowała Justyna Chudzińska-Ottino Bielsko-Biała, 15 czerwca 2010 roku
ISBN 978-83-61145-36-3 © Bajkopisarze.pl, Kraków 2010
JASIEK I EMURIEL JASIOŁEK I EMURIEL
Specjalnie dla Jasia ciocia Renata z rodziną
Aniołek siedział nad brzegiem niebiańskiego strumyka i leniwie moczył stopy. Woda była ciepła, słońce cudownie przygrzewało, ale on nie miał dobrego humoru. Eh, nudzę się – pomyślał – Inni mają tyle zajęć i to takich ważnych… A ja? – Emurielu, co się stało? – Anioł Michał zbliżył się do niego, lekko unosząc się nad chmurką. Aniołek poderwał się na równe skrzydełka. – Nic, nic – tylko że… inni mają takie ważne zajęcia, pracują, za coś odpowiadają, a ja… – Emuriel smętnie opuścił głowę i kopnął patyczek. – A ja pomagam wiewiórkom, gdy się posprzeczają, ratuję biedronki, wkładam do gniazd małe ptaszki, gdy z nich powypadają. Chciałbym wreszcie robić coś ważnego. – Emuriel podniósł wzrok i spojrzał na Anioła Michała. – Coś naprawdę ważnego – powtórzył…
–5–
Anioł Michał się uśmiechnął. – Wszystko jest ważne. Kiedy pomagasz najmniejszemu z najmniejszych to jest to równie ważne, jak pomaganie największemu. Biedronka czy słoń. Nie ma znaczenia. Ważne, że pomagasz… – Ale wiesz, o co mi chodzi… Ja bym chciał się opiekować ludźmi… – Tak, wiem Emurielu. A ty wiesz, że to niezwykła praca – Anioł Michał nie dokończył, bo Emuriel wzbił się w powietrze, zaczął wywijać ósemki. – Wiem, wiem. To wspaniałe zadanie – pomagać człowiekowi, żeby nie upadał, żeby nie zgubił drogi, żeby się nie spóźniał… – Tak, to rzeczywiście wspaniałe zadanie, ale bardzo, bardzo odpowiedzialne. Trzeba pomagać, ale nie przeszkadzać… Trzeba być, ale się nie narzucać. Potrafisz tak? – Anioł Michał spojrzał na Emuriela. –7–
– No, no… – Emuriel znów zajął się patyczkiem na ścieżce. – Myślę, że tak… – Bardzo się z tego cieszę – opiekun Emuriela się uśmiechnął. – Bo właśnie mam dla Ciebie ważną wiadomość. Uznaliśmy, że jesteś gotowy… – Gogogotowy? Do czego? Mogę na Ziemię? – Emuriel znów podskoczył, ale uderzył głową w najniższą gałąź drzewa i wpadł do strumyka. Po chwili zmoknięty, lecz bardzo podekscytowany był na brzegu. – Tak, na Ziemię. Ale taki mokry nie możesz wyruszyć. Zmoczysz swojego podopiecznego – roześmiał się Anioł Michał. – Tak, tak – zaraz się wysuszę. Uradowany aniołek pofrunął szybko w górę i latał przez dłuższą chwilę: póki nie wyschły skrzydełka, włosy i sukienka. –9–
Kiedy zdyszany stanął przed swoim opiekunem, Anioł Michał wziął go za rękę i poprowadził do bramy; Emuriel spojrzał w dół. Tam na dole toczyło się życie. Życie na Ziemi. Tylu ludzi, tyle zdarzeń. Dziewczynka szukała w parku pieska, który jej zaginął. Staruszka nie wiedziała, jak przejść przez ruchliwą ulicę; ktoś jeździł na rowerze. Oj, trochę za szybko. Emuriel się przestraszył i zasłonił oczy. – Czy ja sobie poradzę? Może jeszcze nie? Czy będę wiedział, co robić? – Nie martw się, będziesz. Każdy Anioł Stróż to wie – Anioł Michał poklepał aniołka po ramieniu a potem założył Emurielowi łańcuszek na szyję… – Proszę, jest twój. Od dzisiaj jesteś Aniołem Stróżem. – A kogo? Kogo będę pilnował? Skąd będę wiedział, że to ten człowiek? – zapytał cichutko. – Tym się nie martw, od razu będziesz wiedział. Bycie Aniołem Stróżem to dar. Na pewno rozpoznasz… – 11 –
Emuriel westchnął i wyszedł za bramę. Cieszył się bardzo, ale martwił zarazem, czy podoła tak odpowiedzialnemu zadaniu. Chwilę później był na Ziemi. Wędrował ulicami miasta. Zajrzał do kawiarni i do księgarni. Przyglądał się przechodniom. Jedni dokądś się spieszyli, a inni nie. Jedni się uśmiechali, inni nie... Aniołek lubił być wśród ludzi. Lubił gwar rozmów, śmiechy... Uwielbiał te swoje niespieszne wędrówki. Wędrował długo, zaglądał w przeróżne zakamarki. Wiedział, że wszędzie można znaleźć coś ciekawego; a to wspaniała kamienica, a to ciekawy kościół, a czasami zwykła, mała rzecz. O, jak chociażby ta stara pompa! W końcu zmęczony przysiadł na ławce. Tak..., mógłby patrzeć na ten świat godzinami. Mógłby, ale musi już iść. Tylko dokąd?
– 13 –
I nagle słyszy ten dźwięk. Najpierw cichy a potem wszechogarniający… To krzyk powitania. Emuriel szybciutko pofrunął w kierunku, skąd napływał ten dźwięk. Do szpitala. Przysiadł, jak gołąb, na parapecie. – Tak, to tutaj – pomyślał i uśmiechnął się. Najpierw popatrzył sobie z daleka, ale po chwili odważył się i wszedł do środka. Usiadł na krawędzi szpitalnego łóżka i podziwiał: podziwiał małą istotę, która witała się z Rodzicami, tak jak potrafiła. Krzykiem. Emuriel podfrunął całkiem bliziutko. Mama i tata wpatrywali się w swojego synka. Aniołek też się wpatrywał.
– 15 –
– 16 –
– Witaj, Jasiu (nie pojmował skąd wie, jak ma na imię chłopiec, ale wiedział), jestem Emuriel, twój Anioł Stróż. Będę z Tobą przez całe życie i zobaczysz, wszystkiego Cię nauczę. To jest mama – Julianna. A to tata – Bartek. Prawda, że wspaniali? Chyba już się w Tobie zakochali. Spójrz, jak na Ciebie patrzą. – Będę z Tobą zawsze. Nauczę Cię łapać zabawki, ciągnąć mamę za włosy i tatę za nos… Będę Cię trzymał za rękę, kiedy spróbujesz wstać, razem nauczymy się mówić. Pokażę Ci wszystkie kolory świata, zapachy, kwiaty, motyle, ptaki… Emuriel opowiadał i opowiadał, a Jasiek słuchał i słuchał, aż w końcu zasnął… Aniołek uśmiechnął się delikatnie, ucałował Jasia w małe czółko i ponownie przysiadł na krawędzi łóżeczka. Był Aniołem Stróżem! A to był jego podopieczny. Śliczny i maleńki.
– 17 –
Od tego dnia aniołek miał pełne ręce roboty. Pomagał małemu Jaśkowi poznawać świat, śpiewał mu przed snem niebiańskie kołysanki, czule przytulał, gdy ten się niepokoił. Pewnego pięknego dnia był z niego szczególnie dumny. W sobotę 15 czerwca 2010 roku razem z Jaśkiem, jego Rodzicami i całą Rodziną wyruszył do kościoła w Bielsku-Białej. To był ważny dzień dla Jasia, pierwszy raz od narodzin, miał tak namacalnie spotkać Pana Jezusa. Emuriel był wzruszony i zaniepokojony: czy Jaś się nie przestraszy? czy woda nie będzie za chłodna? Na wszelki wypadek nieustannie szeptał mu do ucha uspokajające słowa: – To wspaniała chwila! Sam Bóg się z Tobą przywita i obejmie swoim ramieniem. Przytuli, tak jak Mama i Tata. Teraz już zawsze będziesz blisko niego. A ja będę z Tobą.
miejsce na zdjęcie z Chrztu Świętego
– 19 –
Dla kochanego Jaśka, żeby z ciekawością rozglądał się po świecie, zawsze odnajdywał w nim Boskie znaki oraz rósł silny i zdrowy na pociechę swoich rodziców i dziadków ciocia Renata z rodziną
ISBN 978-83-61145-36-3