Aardlekbook by Barbara Krulik

AARDLEK Off Stage Theater

Portfolio

Addenda Addendum 1 Werkwijze Process

Addendum 4 Spel Performance

Addendum 7 Kostuum Costumes

Addendum 2 Locatie Location

Addendum 5 Publiek Audience

Addendum 8 Geluid Sound

Addendum 3 Materiaal Material

Addendum 6 Mechaniek Mechanics

Addendum 9 Aardlekkers

Intermezzo

Aardlek spins a world of absurd logic and displaced daily routines. Welcome to our reality!

80p.

12p.

Warner van Wely De straat en het onkruid

The Street and the Weed

Kathrin Böhm & Barbara Seemann Beide onderweg

Both on the Road

Mariska Verhulst Een deur op een duin, uitvaartrituelen voor plastic koeien en 20p. citroenen aan draadjes

A Door on a Dune, Funerary Rituals for Plastic Cows and Lemons on Wires

Barbara Krulik Als geen ander

Like No Other

Aardlek Knippenenplakken

Copypaste

AARDLEK Off Stage Theater

De wereld van Aardlek is er één van absurde logica en onalledaagse routine. Welkom in onze realiteit!

2009 – 2014

Portfolio

Teasers

IJSHEILIGEN Coproductie Blikopener | Opening Cultuurjaar | Delft 04.01 2009 PLEINVREES Coproductie L.O.-studenten | Hogeschool Windesheim | Zwolle 07.05 2009 DE OVERSTAP Parade met 200 leerlingen | Bertand Russell College | Krommenie 15.05 2009 première ANDERLAND Oerol Festival | Terschelling 12 - 21.06 2009 BOEKGRUIS Opening Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed | Amersfoort 24.06 2009 ANDERLAND Zwoele Zomeravonden | Kröller-Müller Museum | Otterlo 11.07 2009 Sonsbeek Theater Avenue | Arnhem 06 - 09.07 2009 ADM Aarde Festival | Amsterdam 23.08 2009 Dag van de Archeologie | Leiderdorp 20.09 2009 Hogeschool Edith Stein | Hengelo 05.10 2009 PIEPERS IN BETON Opening Dutch Design Week | Eindhoven 16.10 2009 DE OVERSTAP Parade met 200 leerlingen | Bertand Russell College | Krommenie 26.03 2010 EIGEN HUIS Opendag Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed | Amersfoort 27.04 2010 ANDERLAND Festival Buitenkans | Enschede 08 - 09.05 2010 AARDLEK LOKT. Infiltraties | Levende Etalagedag | Delft 10.05 2010 Parades & infiltraties | Mooi Weer Spelen | Delft 05 - 06.06 2010 ANDERLAND

Anderland gaat over twee bewoners —ieder met zijn gebruiken en gebreken— die proberen op hun eigen manier met de andere te communiceren. Anderland is een wereld op zich, een wereld waarin de momenten van herkenning en vervreemding elkaar afwisselen, een wereld die alleen bestaat als het publiek de touwen in handen neemt. Even snel als deze plek een menselijke maat heeft gekregen, verdwijnt hij ook weer. Is iets een huis als je er aan kunt bellen? Als je er kunt schuilen? Als je er van weg kunt lopen? Wat doet je huis als je er niet bent? Put is een locatievoorstelling die zich afspeelt in de bouwput van het toekomstige station Rokin van de Noord-Zuidlijn in Amsterdam. Hoe ziet de wereld eruit als hier metro’s vol forenzen uit de duisternis opdoemen? Aardlek duikt met de voorstelling Put in het diepe: zie hier ondergronds Amsterdam. Een verlaten bouwput wordt de bakermat van een samenleving die misschien nooit heeft bestaan. Hoe dieper je gaat, hoe logischer het wordt. De tijdreis langs de historische lagen van Mokum brengt je naar de zoemende en kloppende buik van de stad van bibberende huizen en wonderlijke personages. Ommezwaai is een luchtige voorstelling over de tegenstrijdige relatie tussen mens en techniek. Een samengestelde installatie van 7m hoog en 12m lang vormt een fabriek waarin producten en mensen routes en routines doorlopen, worden gescheiden en samengevoegd, groeien, vallen en opstaan. Een werkdag met een startsein, gezamenlijke lunchpauze en mee- en tegenvallers. En kan jij, toeschouwer, werkeloos toezien? Dit alles vindt plaats rondom het Nederlandse symbool van industriële ontwikkeling: De Molen. Groei is een transformatieve straatvoorstelling over Mens en Natuur. Team GROEI verkent de stad en creëert van beeld na beeld een stukje hartverwarmende, maar ontembare natuur. Groeit de natuur ons nu boven het hoofd of kunnen we hem toch naar onze hand zetten? Van een levensgroot verstrengeld web tussen hemel en aarde via exotische flora en fauna naar Nederland van bovenaf. Terwijl Team GROEI banden legt aan de wildgroei, loop jij weg met groene vingers, een verdwaalde plant en misschien natte voeten... Electrocuters is een ‘electric act’ waarin de Electrocuters op zoek gaan naar de beste geluidsfrequentie. Ze leggen een ingenieus elektronisch netwerk aan van apparaten, draden en schakelaars. Een berg citroenen voorziet in de energie voor een elektrificerende geluidsbelevenis en uiteraard de nodige verfrissende tussendoortjes. Er wordt hard gewerkt om chaotische herrie tot melodie te transformeren met een speciale rol voor het publiek. Van geleidende lijven tot belichaamde instrumenten en decor vivant. Op natuurkunde, duurzaamheid en heus socialisme! Lang leve de Revolutie! Lang leve Aardlek!

Anderland is about two residents—each with their own ways and weaknesses. Independently they struggle to communicate with each other the best they can. Anderland is a world in itself, where moments shift between the recognizable and the strangely alienating. It exists only when the audience pulls the strings. In one fleeting moment this place becomes habitable, then it suddenly vanishes. Is a place a home if it gives you shelter? If you can ring its bell? If you can run away from it? What is your home up to when you are away? Put is a site specific performance which takes place in the construction site of the future Rokin metro station of the North-South Line in Amsterdam. How does the world look if metros full of commuters come out of the looming darkness? Aardlek dives deep in the pit with this performance: to show the underground Amsterdam. An abandoned construction site is the cradle of society that maybe never have existed. The deeper you go, the more logical it becomes. The time travel through the historic layers of ‘Mokum’ brings you to the buzzing and pulsing belly of the city of wobbling houses and peculiar characters. Ommezwaai is an airy performance about man’s ambivalent relationship with industrialization. A constructed installation of 7m high and 12m long forms a factory where products and people follow routes and routines; they are separated and merged and they grow, in trial and error. A work day with a start sign and communal lunch break, with successes and failures. And can you, observer, without work, stand by? All this takes place around the Dutch symbol of industrial development: The windmill. Groei is a transformative performance about Man and Nature. The GROEI Team explores the city and creates a heartwarming piece of untamable nature, image by image. Does nature just sprawl above our heads or can we take control? A larger than life web entangles the performers, exotic flora and fauna spread until we experience the world from above. While the GROEI Team struggles to master the wild growth, you leave the performance with a green thumb, stray plants and perhaps wet feet… Electrocuters is an ‘electric act’ in which the Electrocuters go looking for the best sound frequency. They lay an ingenious electronic network of apparatus, wires and switches. A mountain of lemons provides the energy for an electrifying sound experience and, of course, necessary refreshing snacks. We are working hard to transform chaotic noise into melody with a special role for the audience. From conductive bodies to embodied instruments to tableau vivant. To physics, sustainability and real socialism! Long live the Revolution! Long live Aardlek!

Specificaties Specifications

Soort locatie Type of location

Anderland (Other Land)

drie verschillende buitenplekken, onzichtbaar en op korte loopafstand van elkaar three different outdoor places, invisible and short walk from each other

PUT (PIT)

bouwput metrostation met ondergrondse binnen- en buitenruimten metro station construction pit with underground interior and exterior spaces

Ommezwaai (Turnabout)

20m x 12m, vlak buitenterrein met rustige achtergrond en nabij startpunt flat outdoor space with peaceful background and nearby starting point

Groei (Growth)

10m x 12m, stenige bevolkte buitenplek met drie ophangpunten paved peopled outdoor space with three suspension points

Electrocuters

zeer bevolkt terrein buiten of binnen heavily peopled terrain in or out-of-doors

AARDLEK Off Stage Theater

Scripts OMMEZWAAI

Anderland [startpunt: 10 personen uit publiek krijgen handschoenen + 1 persoon de posttas] > [publiek wandelt naar woonkamer] > scène: ÉÉN bewoner veegt vloer, schuift rommel onder mat, kijkt in keukenkast of ei is gelegd door kip—zoniet pakt dan ei uit zijkast—, klapt klapstoel uit, gaat zitten aan tafel, scheidt schil van eiwit van dooier, dooier in zipzakje, hangt zakje bij andere dooierzakjes, zet pan op kookplaatje, duwt boter door frietsnijder, met hangvork kubusje boter in pan, bakt eiwit, zet spatel-metronoom aan, pakt tandenborstel, haalt tandpasta uit vogelkooi, klapt blauwe kast open tot bed, ene kant bed valt/steunt op plant, gaat liggen op bed, poetst tanden in 30 slagen, gaat naar wastafel, laat water opspuiten, gorgelt, ei is klaar, legt ei in kommetje bij andere gebakken eiwitten, pakt glaasje, tapt wijn bij geiserkraan, draait geiser om tot schilderij, kijkt naar schilderij, drinkt wijn, zoekt 2 graankorrels met pincet in koektrommel uit, geeft graankorrels aan kip, vindt brief in keukenkastje, gaat zitten op leren stoel, zet kachelspeeldoos aan, pakt appel op spies, eet, schrijft adres op brief, vraagt postbode uit publiek brief te bezorgen bij ‘Anderland, andere kant, derde boom rechts’ > [publiek wandelt naar plek optrekhuis] > scène: deur met brievenbus staat alleen, ANDERE bewoner stapt door deur, pakt deur op, loopt door, legt deur neer, kijkt publiek aan voor hulp, geeft instructie tot optrekken van huis ‘mensen met handschoenen bij de touwen, eerst oranje & zwart, nu deze kant, beetje minder wacht op brief van postbode, ontvangt en opent post: een LP / cassettebandje, opent grondkoffer met afspeelapparatuur, luistert, pakt raam, gaat door deur, pakt ook deur, loopt weg > eindbeeld: leeg optrekhuis gevuld met woonkamergeluiden > [publiek besluit huis neer te laten] Put [startpunt: publiek krijgt korting op kaartje: krijgt 1 eurocent terug] > [publiek op trap] beginbeeld: een persoon rijst op uit vloer, gaat scheppen > [publiek loopt door binnenruimte] klingklonggeluid, zwevende reizigers, rijdend huis > [publiek in verlaagde bak over rand kijkend] typende personen tot toetsenbordconcert, projectie metrokaart, metro scène, bouwvakker met pvc, buizenaria > [publiek draait linksom en kijkt ondergronds via spiegel] persoon op fietsje onderhoudt huisjes-kwekerij, oogst huisjes, fiets onder kelder uit door het publiek en duwt deur open > [publiek buiten onderaan hellingbaan] cello, fietser rijdt langzaam helling op, 2 vrouwen met wasscène, bouwvakker legt pvc-tuin aan, trilhuis gaat af, winkelkarretje met huisjes dondert naar beneden, waterputbewoner vist huisjes, schilt ze, transporteert ze naar boven, huisjes verkruimelen tot sneeuw boven publiek, ritme op pijpen, reizigers op en neer helling > eindbeeld: reizigers op rij gooien 1 eurocent-muntje over schouder in waterbak, publiek volgt hen Ommezwaai [startpunt: 6 personen krijgen hesjes met rugnummers, korte wandeling naar speelvlak] > beginbeeld: arbeider A repareert schotel, zet radio aan, draait schotel, arbeider B komt op met mandje met blikjes, arbeider C komt op door publiek met kruiwagen met bakjes zand, ABC verzamelen bij tafel > C pakt bakje en blikje, B rolt tafel naar C, C zet bakje en blikje op tafel, B rolt tafel terug, B labelt blikje in bakje, rolt tafel naar A, A pakt bakje, ontlabelt het blikje, zet bakje weg, dit 4x > C naar scorebord, slaat 3x om, B roept mensen met de rugnummers op, zet ze op lopende band, drukt op bel, lopers gaan lopen, wieken / wijzers van molen / klok gaan draaien > A draait aan wiel van rollerbaan, bakjes met blikjes glijden naar C, C vangt bakjes op, scheidt blikjes uit bakjes, zet bakjes in kruiwagen, dit 4x > B belt bij wijzers op 12u, zet lopers op bank > ABC pakken lunchboxen, verzamelen bij ton, openen box, pakken appel eruit, zien lopers, breken appel, lopen naar lopers, geven appelhelft aan lopers, eten gezamenlijk, ABC klokhuizen terugbrengen naar ton in bakje met zand > C ruimt lunchboxen op tot rikketikmachine, B naar scorebord, slaat 3x om, A roept mensen met de rugnummers op, zet ze op lopende band, drukt op bel, lopers gaan lopen, wieken/wijzers van molen/klok gaan draaien > C met kruiwagen naar ladder, B klimt ladder op, B gooit stofbril naar C, B gooit zand uit emmer over C en in kruiwagen, C met kruiwagen naar ton, vervangt bakje met zand op ton > B laat emmer zakken, A doet 4x blikje in emmer, B hijst emmer op, C rijdt kruiwagen naar ladder, klimt ladder op naar begin buis boven, B kruipt door ladder, laat 4x bakje van rollerbaan gaan, A pakt einde buis onder C, C gooit 4x blikje door buis, A vangt 4x blikje op, A zet ze op begin lopende band, blikjes vallen halverwege band in mandje > B naar halverwege lopende band, pakt laatste blikje, opent blikje en pakt zakje eruit, blaast zakje op, geeft zakje aan B, B klimt ladder op, voegt zakje bij zakjeswolk, C vult plantenspuit met water, geeft plantenspuit aan A > C klopt lopers op de schouders, loopt naar einde touw, trekt wolk over de lopers heen, C spuit de wolk nat tot druipende wolk, B naar wiel, draait, laat de jerrycans donderen > A belt als wijzers op 12u, zet lopers achter bank, gaat naar ton, C brengt mandje met blikjes naar ton, gooit blikjes in onderluik in ton, B vraagt een muntje,krijgt muntje, gooit muntje in ton, trapt op pedaal tot blikje bovenuit ton schiet, C vangt blikje bier, drinkt, geeft blikje door aan B, drinkt, B geeft blikje door aan A, drinkt, ABC zeggen elkaar ‘morgen’, ABC gaan af Groei opkomst: 2 personen met touwhoofden wandelen rond > touwhoofden (van duo T(ouwmensen)) afwikkelen door duo L(andbouwers) > T’s bouwen web van touwen en JanWillems/pjes > L’s crashen met kruiwagens gevuld met kattenogen > T’s en publiek scheppen ogen weg, T’s leggen ogen op grond onder knooppunten web > L’s verbinden ogen met gele krijtspray-lijnen, halen ogen weg, T’s halen web weg > L’s halen touwmachine, T’s kiezen 1 persoon uit publiek, bevestigen 6 plastic folielijnen tussen touwmachine en persoon, ene T draait met touwmachine plastic streng, andere T knipt streng door, maakt streng vast aan grote bloem > bloem opgebracht door persoon en T’s, persoon wordt verlost, infuus opgebracht door L’s, scheppendans, preppen bloem, infuus open, drummen, explosie bloem, schiet 4 zaden, L’s vangen 2 zaden op, planten zaden en eerste huisjes in geel netwerk > T’s komen op met 4 kruiwagens gevuld met grasmat, aarde, zand, water, L’s overleggebaren waar wat komt, bouwen landjes met de alle materialen behalve water > T’s op rolplankjes plaatsen modeldieren, molen / vuurtoren en tractor in landschap > L’s drinken blikje bier uit de waterkruiwagen, ontdekken lekke band, krikken kruiwagen omhoog, slaat om, tsunami over landjes > T’s redden dieren, vinden dood varken, T’s komen op met klinkende scheppen, allen begrafenisstoet, varken opbaren, 5 schepgongen, bukken Electrocuters opkomst: 3 personen lopen in colonne achter elkaar op zoek naar juiste opstelsplek: Elektrocuter J voorop met trolley met apparatuur en speakers, Elektrocuter D erachter met winkelwagen met citroenen en achteraan Elektrocuter M met steekkarretje met metalen objecten en kanon > neerzetten karren > M loopt haspel uit in cirkel, geeft stekker aan J, J steekt stekker in haspel > D pakt en doorboort citroenen > M en J keuren toeschouwers op elektrische geleiding met piepknor, bij goedkeuring persoon op rij tot 5 figuranten > D geeft figuranten ieder doorboorde citroen met lang rietje, M geeft figuranten ieder metalen voorwerp in ruil voor citroen: anker, wasmachinetrommel, lijmklem, veer > D pakt krokodillenbekdraadjes, koppelt citroenen aan elkaar > J en M pakken startkabels, koppelen van binnen naar buiten figuranten en voorwerpen aan elkaar > D pakt krachtstroom kabel, legt de kabel rond > J koppelt figurantennetwerk aan citroennetwerk, loopt naar trolley, M koppelt figurantennetwerk aan krachtstroomkabel, schiet weg in een hoekje met vingers in oren, D stopt krachtstroomstekkers in elkaar, ruisende radiogolven > M en D stellen 1 voor 1 figuranten met voorwerp tot ‘goede’ dus onmogelijke posities, radioruis vervormt, lijmklem wordt even geweer, radiosignaal verbetert, bij laatste figurant monumentaal socialistisch tableau vivant compleet en juiste radiozender gevonden, ‘L'internationale’ (socialistisch volkslied) schalmt door speakers, J, M en D staan trots > eindbeeld: bij laatste noot stopt M citroen in kanon, D laat kanon afschieten, zaagselconfetti

Anderland [start point: ten people out of audience receive work gloves + one person a post bag] > [audience wanders to living room] > scene: ONE inhabitant sweeps floor, sweeping dirt under rug, looks in kitchen cabinet if egg is laid by chicken—if not take one from side cabinet—folds chair out, sits at table, separates egg white from yolk: yolk in zip bag, hangs bag with other yolk sacks, places pan on hotplate, pushes butter through potato slicer, with hanging fork cube of butter in pan, fries egg white, turns metronome on, grabs toothbrush, takes toothpaste from delete cage, folds out cabinet to bed, one side of the bed lands on plant, lays on bed, brushes teeth in thirty strokes, goes to sink, opens spout, water shoots up, gargles, egg is ready, lays egg in bowl with other fried egg whites, grabs a glass, taps wine at heater knob, turns heater to painting side, looks at painting, drinks wine, finds two grain pellets with tongs in cookie tin, feeds grain to chicken, finds a letter in the cabinet, goes to sit on leather chair, turns heater on, picks up apple- on-spit, bites, writes address on letter, asks mailman out of audience to deliver to ‘Anderland, other side, third tree to the right’ > [audience wanders to the pull up house location] > scene: door with mail slot stands alone, OTHER inhabitant steps through the door, picks the door up, walks through, sets the door aside, looks to audience for help, gives instruction to pull up house ‘people with gloves by the ropes, first orange and black, now this side, little less orange, little more black, hold on’, places door in house, takes and places window, looks out window, waits for letter from postman, receives and opens post: an LP or cassette, opens box buried in ground with player, listens, takes window, goes through door, takes door, walks away > end image: empty pull-up house filled with living room sounds > [audience decides when to lower house] Put [start point: audience receives discount on ticket: one eurocent back]> [audience stands on stairs] first image: a person rises from the floor, begins to shovel > [audience walks to interior space] cling clang sound, floating commuters, rolling house > [audience in lower passage looking over edge] typing people with keyboard concert, projection of metro map, metro scene, construction worker with PVC tubes and tube aria > [audience turns left and looks underground via a mirror] person on mini bike manages farm of mini houses, harvest houses, bikes under cellar out through audience and pushes door open > [audience outside at foot of incline] cello, biker rides slowly up the incline, two women with wash scene, construction worker plants a PVC- garden, tremble house goes off, shopping cart with houses tumbles down incline, water well inhabitant fishes houses, peels them and transports them back up, houses disintegrate to snow above audience, rhythm on pipes + commuters up and down incline > final image: commuters in a row throw one eurocent over their shoulder into pool, audience follows Ommezwaai [start point: six people receive vests with numbers, short walk to performance area] > opening image: worker A repairs satellite dish, turns radio on, turns dish, worker B comes with basket of cans, worker C comes through audience with wheelbarrow with containers of sand, ABC gather by table > C takes container and can, B rolls table to C, C places container and can on table, B rolls table back, B labels can in container, rolls table to A, C takes container, removes label from can, puts the container away, repeat four times > C goes to scoreboard, flips over three times, B calls people with the numbers, puts them on treadmill, rings bell, walkers walk, hands / sails of the clock / windmill turn > A turns wheel of the roller track, containers with cans glide towards C, C catches containers, separates cans from containers, puts containers in barrow, repeat four times > B rings bell when hands are at 12:00, leads walkers to bench > ABC grab lunchboxes, gather by oil drum, open box, take apple out, see walkers, break apple, walk to walkers, give half apple to walkers, eat together, ABC return apple cores to oil drum in container with sand > C places lunchboxes to form ricky-tick machine, B goes to scoreboard, flips over three times, A calls people with numbers, puts them on the treadmill, presses bell, walkers walk, hands / sails of the clock / windmill turn > C with barrow goes to ladder, B climbs ladder, B throws eye protectors to C, B throws sand out of bucket over C and in barrow, C goes with barrow to oil drum, replaces container with sand on oil drum > B lets bucket down, A puts can in bucket four times, B pulls bucket up, C drives barrow to ladder, climbs ladder to top of tube above, B crawls through ladder, lets container go off roll track four times, A takes end of tube under C, C throws can through tube four times, A places them at beginning of treadmill, cans fall in basket halfway down treadmill > B to middle of treadmill, picks last can, opens can, picks baggie out, blows up baggie, gives baggie tot B, B climbs ladder, adds bag to baggie cloud, C fills spray bottle with water, gives spray bottle to A > C slaps walkers on shoulder in encouragement, walks to end of rope, pulls cloud over walkers, C sprays cloud until it rains, B to wheel, turns it, while jerry cans thunder > A rings bell when hands are at 12:00, leads walkers to behind bench, goes to oil drum, C brings basket with cans to oil drum, throws cans in bottom hatch, B asks audience for coin, gets coin, puts coin in oil drum, steps on pedal so can shoots out, C catches beer can, drinks, gives can to B, drinks, B gives can to A, drinks, ABC say to each other ‘good day’, ABC leave Groei entrance: two people with rope heads wander around > rope heads (from duo R(opeheads)) unwind by duo L(and Developers) > R’s build web from rope and rubber clasps > L’s crash with wheelbarrows filed with reflector discs > R’s and audience help shovel them away, R’s lay reflectors on ground under knots in web > L’s connect reflectors with yellow chalk spray lines, take reflectors away, R’s take web down > L’s get rope machine, R’s choose person from audience, attach six plastic foil lines between rope machine and person, one R twists with rope machine plastic cord, other R cuts cord, attaches cord to big flower > flower is brought by person and R’s, person gets freed, infusion is brought by L’s, shovel dance, prepare flower, open infusion, drum, exploding flower, shoots four seeds, L’s catch two seeds, plant seeds and first houses in yellow network > R’s come out with four wagons filled with grass mat, earth, sand and water, L’s discuss what goes where, build land with all materials except water > R’s on rolling boards and place miniature animals, windmill / lighthouse and tractor in landscape > L’s drink can of beer out of water wheelbarrow, discover flat tire, jacking wheelbarrow up, turns over, tsunami over landscapes > R’s save animals, find dead pig, R’s come with drumming shovels, all in funeral procession, pig laid out, five gongs on shovels, bow Electrocuters entrance: three people walk in a line after one another seeking right spot: Electrocuter J infront with trolley with apparatus and speakers, Electrocuter D behind with shopping cart with lemons and following behind Electrocuter M with cart with metal objects and cannon > place carts > M walks circle with spool of cable, gives plug to J, J sticks plug in spool > D picks and drills lemons > M and J test spectators electric conduction with sound element, five spectators upon approval form row of five extras > D gives extras drilled lemon with long straw, M gives each extra metal object in exchange for lemon: anchor, washing machine drum, glue clamp, metal spring > D gets small wires, connecting lemons to each other > J and M get jumper cables connecting extras and objects to each other from inside to outside > D gets power cable, lays cable around, J connects extras network to lemon network, walks to trolley, M connects extra network to power cable, rushes away to corner with fingers in ears, D connects power plugs, cacophonic radio waves > M and D adjust each one after another in ‘good’ thus impossible positions, radio static distorts, glue clamp becomes rifle, radio signal improves, with last extra monumental socialistic tableau vivant is complete and correct radio station is found, ‘L'Internationale’ (socialist anthem) blares over speakers, J, M and D stand proud > final image: by last note M shoves lemon in cannon, D lets cannon fire, sawdust confetti

2011 11-14.08 Arnhem | Sonsbeek Theater Avenue 2011 17.09 Zaandam | Dam tot Dam Loop REEMREMMELRAAH 2012 03.06 Hoofddorp | Opening Speellandschap Haarlemmermeerse Bos OMMEZWAAI 2012 08 - 10.06 Nieuw Heeten | Kunst van hier tot ginder première GROEI 2012 15 - 24.06 Terschelling | Oerol Festival OMMEZWAAI 2012 01.07 Heemskerk | Zomerpodium 2012 19 - 21 Linz (AU) | Pflasterspektakel GROEI 2012 25 - 08 Delft | Blikopener Festival OMMEZWAAI + ACTS 2012 15 - 16.09 Zaandam | Smaakexplosies ANDERLAND 2012 23.09 | Gast in Zutphen OMMEZWAAI 2013 11 - 12.04 Ieper (BE) | Festival De Gevleugelde Stad OMMEZWAAI 2013 10.05 Schiedam | Groen Wiekend GROEI 2013 24.05 Leeuwarden | Fries Straatfestival OMMEZWAAI 2013 26.05 Olst | Theater Langs de IJssel ANDERLAND 2013 08.06 De Glind | Lef! Festival GROEI 2013 22 - 23.06 Londen (GB) | Greenwich + Docklands International Festival 2013 30.06 Hengelo | Kunsten op Straat 2013 12 - 13.06 Wenen | Pflasterspektakel/Museum Quartier OMMEZWAAI 2013 13 - 19.07 Nijmegen | Festival op ’t Eiland 2013 24 - 28.07 Chalon-sur-saône (FR) | Chalon dans la rue première ELECTROCUTERS 2013 27.09 Rotterdam | Discovery Festival WASLOKAAL 2014 29.01 Zaandam | Opening Hembrugterrein WORKSHOPS & PRESENTATIE 2014 25 - 28.03 Cartagena de Indias (COL) | Universitaria Bellas Artes GROEI 2014 04 - 06.04 Cartagena de Indias (COL) | #1: Cartagena (1st International Biennial of Contemporary Art of Cartagena de Indias) ELECTROCUTERS 2014 15.05 Nijmegen | Radboud Rocks WASLOKAAL 2014 21.06 Zaandam | Dag van de Architectuur | Special OMMEZWAAI 2014 29.06 Beverwijk | Aardbeien Festival AARDLEK DRAAIT. 2014 04 - 06.06 Zaandam | Halte Hembrug Festival | Installatie ELECTROCUTERS 2014 05.06 Utrecht | Festival de Beschaving

Op- en afbouw Buildup and breakdown

Aantal spelers Number of performers

Duur Duration

Aantal toeschouwers Number of spectators

4u hr, 2u hr

3p + 1 kip chicken

30min, max 10x per dag day

11 – 60p, rondom in a circle

14 dagen days, 1 dag day

6p + gastvrouw hostess

25min, 6 dagen days, 5x per dag day

35p per keer each time

5-7u hr, 3u hr

3p + gastvrouw hostess

20min max 3x per dag day

20 - 120p, in halve cirkel in half circle

4u hr, 2u hr

25min, max 6x per dag day

50 - 300p, rondom in a circle

1u hr, 0.5u hr

45min, max 2x per dag day

tot up to 100p

Addendum 1

Werkwijze

Process

ons werkplezier bij dat we de vrijheid konden nemen om het wiel opnieuw uit te vinden. Dat kon totaal inefficiënt zijn, maar dat namen we op de koop toe. Bouwwerken stortten in elkaar, kostuums vielen tijdens het spelen van ons lijf, maar we leerden ervan, werden beter, en bekeken problemen met andere ogen dan iemand die er vaker mee had geworsteld. Dit leidde soms tot epische mislukkingen, soms tot verrassende, tegendraadse en creatieve oplossingen. Dan begonnen dingen samen te vallen en ontstond een lijn die niemand van ons had bedacht. Onze objecten en bouwsels vormden contouren, door ermee te spelen vonden we scènes en verbindingen en de locatie bepaalde de grotere vorm. We waren meer op zoek naar een stroom van beelden met een eigen logica dan naar een verhaallijn. De moeilijkste opgave was voor ons om de gezamenlijke noemer van al die losse onderdelen te vinden: overbodige ballast loslaten, bedoelingen, verwachtingen en projecties laten varen en daadwerkelijk zien wat er stond, wat het deed en wat de kracht ervan was. Onze stukken bleven zich alsmaar ontwikkelen. Dingen werden per speelbeurt steviger, materiaal werd vervangen, routes werden loopjes, handelingen werden choreografieën. We hadden voor de première meer kunnen repeteren, maar we hadden de middelen niet. Omdat onze ideeën bleven komen en onze stukken daarom nooit af waren, was er altijd wel wat te maken, uit te zoeken en te regelen. Om iedereen voor een repetitie te strikken was vaak gewoon onmogelijk. Soms doken er een jaar na de première nog geniale vondsten op, puur omdat iemand een ander personage speelde of een baldadige dag had. Opeens was er een nieuw moment in de voorstelling waardoor die soepeler, rauwer of grappiger werd. “Goh, wat deed je nou? Dat is leuk, die houden we erin.”

(...) Aardlek maakt zinnenprikkelende,

onvoorspelbare, eenvoudig ingenieuze, absurde, professionele locatie- en straatvoorstellingen met de ruimte als uitgangspunt. We improviseren, werken met objecten, creëren beelden, maken muziek en zijn abstract verhalend. (...) Aardlek is een groep jonge honden, we willen alles uitproberen om een keuze te kunnen maken in wat we het liefst doen en waar we het beste in zijn. We werken in een laboratorium situatie, we zoeken het experiment om onze voorstellingen te ontwikkelen. (...) Aardlek bestaat uit zeven autonome kunstenaars die op elkaar ingespeeld zijn en aan een half woord genoeg hebben. Elke nieuwe productie begint met een open concept. Langzaam groeit dit onder de handen van het artistieke team uit tot een speelbare productie, een locatieproject of een op maat gemaakte voorstelling voor een bijzondere gelegenheid. (...)

Beelden uit de werkplaats | Images from the workspace

Warner van Wely theatermaker, mede-oprichter en artistiek leider van Dogtroep, oprichter en artistiek leider van Warner & Consorten

De straat en het onkruid

De werkplaats op het Hembrugterrein is er nog. Er werken nu andere mensen. Wat voor dromen gingen er verloren, welke levensplannen werden gewijzigd? Wat gebeurt er met onuitgevoerde plannen die nu in de lucht hangen? Aardlek opgelost in lucht. Maar wat een prestatie dat het zoveel jaar zonder enige vorm van overheidssteun bestond. Zoveel optredens, zoveel producties, zoveel maakdagen, zoveel vergaderingen, zoveel dingen die nét niet kunnen, zoveel nieuwe ontdekkingen van wat juist wèl kan, zoveel uren op de weg, zoveel landen, zoveel toeschouwers. Zoveel toeschouwers. In 2008 kapte ik met theater, en daarmee met Warner & Consorten. Ik deed de deur achter me dicht, de groep ging verder. Aardlek bestond. Een nieuw begin. Verrassingen toen ik ze daarna zag, tussen de bomen van Kröller Müller, met een symbolisch wankel huis, omhoog gehouden door het publiek. Een andere keer in Amersfoort, de opening van het nieuwe hoofdgebouw van een of andere Rijksdienst. Acts en acties op gangen, in kamers, op kasten, onder tafels. Soms moest ik aan BEWTH denken (een andere groep die vanwege een ongeïnteresseerd beleid moest stoppen). Helder werk, weinig ruis. In het werk van Warner & Consorten zat meer ruis. Ikzelf houd van rommel en overbodigheid, je weet nooit wat zich daarin verstopt houdt. Maar ik kijk graag naar werk dat kaler is en scherper. Dat was Aardlek. Wat een mooie verzameling persoonlijkheden. Wat een combinatie van vakrichtingen. Beeldhouwen, media, spel, dans, muziek en compositie, theatervormgeving, architectuur. Vind in Nederland maar eens een andere groep met zo'n diversiteit, zo'n combinatie van vakkennis. Alleen daarom al is het jammer dat de groep weg is. Wel contracten, wel tournees, geen steun in de rug, te weinig reserveruimte. De veelheid van disciplines is geen wonder. Dit werk komt voort uit een zoektocht vanuit al deze verschillende richtingen naar nieuwe werkvormen, naar grensoverschrijdingen, in direct contact met onontgonnen publieksgroepen. Juist ook mensen die zeggen 'kunst is niks voor mij'. De onderliggende missie: kunst en kunstenaarschap opnieuw inrichten, op een manier dat het in een levende wisselwerking staat met het dagelijks leven. Dit is internationaal gezien een grote beweging, volop in de aandacht binnen het Europese kunstbeleid. Niet in Nederland. Aardlek moest het afleggen tegen locatietheater in de Nes. Maar is Aardlek weg? Voorgoed? Onkruid kun je uitrukken, wegschoffelen, platbranden, vergiftigen, het komt altijd terug. Restjes wortel houden zich verborgen onder de grond, en niemand weet waar of wanneer er een taaie, onverwoestbare spruit bovenkomt. Als je tuintjesgras weghaalt komt er weer tuintjesgras boven. Als daarentegen een ontregelende theatergroep te gronde gaat, weet niemand wat er na verloop van tijd opkomt. Misschien wel een Eiffeltoren, of een wespenorchidee, of een tornado. Laat de resten van Aardlek rotten, fermenteren, rijpen, laat het zaakje vooral lang onder de grond zitten. Over tien jaar zullen er nieuwe verrassingen bovenkomen en daar kijk ik met verlangen naar uit.

Addendum 1

Werkwijze

Process

(...) Aardlek maakt theater waarvan je

gaat zweten en waar je nog lang over droomt. We creëren beelden die betekenissen oproepen maar niet opdringen. Beelden die op verschillende niveaus te interpreteren zijn. We veroorzaken discussies op straat, de maatschappij is ons materiaal. Onze voorstellingen kunnen even snel opdoemen als verdwijnen. Onze toeschouwers laten we achter met beelden in hun hoofd die nog dagen blijven hangen en steeds weer andere gedachten oproepen. (...) Het gedrag van mensen en de regels van gedrag in de openbare ruimte vormen uitgangspunten voor ons werk. We hebben een scherpe kijk op het urbane, de straten, pleinen, het straatmeubilair en de disfunctionele plekjes ertussenin. Aardlek weet raad met de rafelranden van het urbane design, met bouwputten en winkelcentra. We reageren op de vormgeving van de samenleving, en vullen speels aan waar we een opening in de structuur vinden. (...)

Beelden uit de werkplaats | Images from the workspace

Kathrin Böhm festival manager

Barbara Seemann hoofd productie

Pflasterspektakel en Aardlek —beiden onderweg

Aardlek vergrootte het spectrum van de straatkunsten en stimuleerde de kijkervaring van de festivalbezoekers van het jaarlijkse Pflasterspektakel in Linz. Het publiek was al 25 jaar gewend aan het repertoire bestaande uit muziek en acts-met-de-hoed zoals clownerie, jongleren, comedy en acrobatiek—shows die goed werken als klassieke cirkelvoorstellingen. Aardlek verscheen voor het eerst op de Pflasterspektakel in 2011 met Anderland en vervolgens met Ommezwaai in 2012. Het waren straattheaterproducties met een ‘nieuwe’ vorm: producties die dramaturgisch, productioneel en visueel sterk ontwikkeld waren, maar ook ontworpen voor de openbare ruimte en handelend over hedendaagse en tegelijkertijd universele onderwerpen. In samenwerking met het Museumsquartier in Wenen hadden we in 2013 de kans om Groei te programmeren in Wenen als teaser voor ons eigen festival in Linz. Kijkend vanuit onze context van een podiumkunsten festival, waren we verrast hoe goed de voorstelling daar werkte. Het Museumquartier is een groot stedelijk plein dat geassocieerd wordt met beeldend kunst door de verschillende musea en kunstinstellingen die op en rond het plein gelegen zijn. We hadden sterk de indruk dat men Groei kon lezen als een reeks van wisselende installaties aaneengeregen met een performatief thema. Zelfs in dit abstract concept bleef het publiek op unieke wijze gefascineerd. Het was een groot succes. Het was precies waarnaar wij als artistiek team zochten: hoogwaardig straattheater toegankelijk maken voor een breed publiek. We zijn blij en trots om Aardlek te mogen presenteren in Oostenrijk. uit voorstel Paspoortroute Oerol 2009, 21 november 2009

(...) We behoren tot de nieuwe generatie locatietheatermakers. We zoeken nieuwe manieren van werken uit en rekken bestaande ideeën op. We zijn niet bang om te veranderen, om onze plannen drastisch om te gooien, maar we zijn ook niet bang om juist te blijven bij het oude. We maken theater dat mensen verwondert en beter doet kijken naar de plek waar ze zijn. (...)

Addendum 1

Werkwijze

Process

(...) Wat is de boodschap van de voorstelling [Ommezwaai]? Werken om te leven of leven om te werken, dat is denk ik de vraag erin. (...) Misschien afhankelijk van de ervaringen van elke persoon die het ziet, zijn er verschillende interpretaties. Als je in een fabriek werkt ervaar je het anders dan wanneer je op een kantoor werkt. En wij doen geen van beide dus we weten niet waar we het over hebben. {gelach} (...)

uit verslag SNS Reaal Fonds projectsubsidie voor Ommezwaai, 3 april 2012

(...) Ommezwaai was een goede volgende stap in onze ontwikkeling. Het is groter, bereikt meer publiek, en blijft onze principes trouw: het blijft een intieme voorstelling, het publiek is geïnvolveerd, we werken analoog en zonder trucage. (...) Tevens hebben we ook inhoudelijk ervoor gekozen om de introverte en huiselijke sfeer van Anderland (eigenlijk twee solo’s) in te ruilen voor een voorstelling op het gebied van industrialisering en werk, en voor samenspel als groep. (...) Plan tot [het compleet maken van een] drieluik is ontstaan: eerst huis, nu werk, volgende voorstelling over natuur. (...) Beelden uit de werkplaats | Images from the workspace

Mariska Verhulst programmamaker voor o.a. het Oerol festival op Terschelling, de Mooi Weer Spelen in Delft en Spoffin in Amersfoort, initiator van Duizel in het Park

Een deur op een duin, uitvaartrituelen voor plastic koeien en citroenen aan draadjes

Als cultureel programmamaker wil ik mensen even op een andere manier naar hun dagelijkse omgeving laten kijken. Met behulp van kunstenaars en theatermakers ervaringen creëren die iets teweeg brengen. Belevenissen waar mensen blij van worden en die ze even uit hun comfortzone halen. Waar je wenkbrauwen even van omhoogkrullen. Eén van de redenen dat ik Aardlek graag programmeerde was dat zij producties en voorstellingen maakten die altijd aansloten bij die missie. Aardlek wist van niks iets te maken. Dat inventieve sprak mij erg aan. Ik ben nooit in de werkplaats van de Aardlekkers geweest, maar ik had er graag een keer rondgesnuffeld. Ik kan er zo wel wat fantasietjes op loslaten. Ik zie een spullenwarenhuis voor me met enorme stellages vol alledaagse objecten die in gezamenlijkheid een vreemd assortiment vormen met daarin iemand die een lampenkap uitprobeert als jurk. Doordat ze met weinig welgekozen middelen grote beelden konden maken, had je als het ware veel waar voor je geld. En geen vraag was ze te gek. Zolang het binnen hun eigen beeldtaal bleef waren ze flexibel en konden ze van heel klein naar heel groot schakelen, van intieme infiltraties op het picknickveld op klaarlichte dag tot spektakelstukken in de avond in de binnenstad van Delft. En in al die verschillende vormen en sferen zocht Aardlek naar het absurde. Ze zorgden gegarandeerd voor verbazing en vrolijke gezichten bij het publiek en dat zonder het haar te gemakkelijk te maken. De eerste voorstelling die ik boekte was Anderland, die speelde op Duizel in het Park in 2010. Ik kende de groep toen nog niet zo goed, maar had ze dat jaar daarvoor tijdens het Oerol Festival op Terschelling gezien. In de duinen. Dat beeld van die deur op dat duin zal ik nooit vergeten. De deur die wegliep en onderdeel werd van een door toeschouwers opgetrokken huis aan de duinrand. Natuurlijk hadden we in het Rotterdamse Vroesenpark niet dat spectaculaire landschap als decor, maar ook daar bleef de voorstelling overeind. En de focus kwam meer te liggen op het andere deel van de voorstelling, namelijk het huiskamertje met de kip. Aardlek wist daarmee een voorstelling te creëren die mee veranderde met de omgeving. Vlak na Duizel zag ik Put in Amsterdam in de metrotunnel van de nog in aanbouw zijnde Noord-Zuidlijn. De voorstelling was locatietheater in zijn puurste vorm, dat alleen vanuit en op die ene plek ontstaat en kan bestaan. Aardlek maakte van de lege, nietszeggende ruimtes onder de grond een onheilspellend sprookjeslandschap vol surrealistische beelden met licht en donker, objecten en geluid. Claustrofobische neigingen kreeg ik van de man op zijn driewieler in een veels te krappe ruimte. Je werd als publiek meegesleept in een niet bestaande wereld en tegelijkertijd geconfronteerd met de problemen rondom de aanleg van de tunnel.

Addendum 1

Werkwijze

Process

Zonder koffie, taart of koekjes hadden we nooit stukken gemaakt. Met deze smeermiddelen zijn we door een ontelbare hoeveelheid brainstorms in de buurt van onze thema's, van onze identiteit en onze werkwijze gekomen. Al die verschillende persoonlijkheden met hun kronkelige zienswijzen en ons werkplezier bij dat we de vrijheid konden nemen om het wiel opnieuw eigenwijze logica, dat was Aardlek. Als uitgangspunt voor een voorstelling uit te vinden. Dat kon totaal inefficiënt zijn, maar dat namen we op de koop zochten we naar een breed kader, gebruikmakend van universele begrippen toe. Bouwwerken stortten in elkaar, kostuums vielen tijdens het spelen als ‘thuis’, ‘werk’ of ‘natuur’, zodat we elk onze eigen insteek konden vinden. van ons lijf, maar we leerden ervan, werden beter, en bekeken problemen Ideeën en gedachten spuien met elkaar werd een routine. We werden steeds met andere ogen dan iemand die er vaker mee had geworsteld. Dit leidde beter in elkaar begrijpen en aanvullen, en inschatten of iets potentie had, soms tot epische mislukkingen, soms tot verrassende, tegendraadse en haalbaar was. Associatief materiaal verzamelend en woeste plannen ma- creatieve oplossingen. kend zochten we onze weg naar een concept. Voordat we ook maar enigsDan begonnen dingen samen te vallen en ontstond een lijn die niemand zins in de buurt van een doordacht idee kwamen, waren we meestal al van ons had bedacht. Onze objecten en bouwsels vormden contouren, Intermezzo onderzoekend aan het bouwen, met materiaal aan het spelen en beelden door ermee te spelen vonden we scènes en verbindingen en de locatie aan het maken. Meestal kwamen de bouwstenen van een stuk vanzelf bepaalde de grotere vorm. We waren meer op zoek naar een stroom Ommezwaai, dat het jaar daarna speelde op Oerol had weer die ontwapenende bovendrijven, en werden geadopteerd door iemand die er voor zorgde dat van beelden met een eigen logica dan naar een verhaallijn. De moeilijkste luchtigheid en publieksbetrokkenheid die Anderland ook bezat. Een levende machine of we ze goed inpasten en uitvoerden. Ook al was er niet veel draagvlak voor opgave was voor ons om de gezamenlijke noemer van al die losse onderfabriek werd voortgestuwd door vreemde persoonlijkheden èn mensen uit het publiek, een idee, zolang je maar niet te veel geld en tijd verspilde, kon je er mee delen te vinden: overbodige ballast loslaten, bedoelingen, verwachtingen die daarmee medeverantwoordelijk en medespeler werden. Wat de fabriek uiteindelijk aan de slag—je deed het gewoon. We wisten allemaal dat we ons werk en projecties laten varen en daadwerkelijk zien wat er stond, wat het deed maakte—een blikje bier, een regenwolk of ‘gebakken lucht’—was voor eigen interpretatie. vroeg of laat terug de groep in moesten gooien. Dat leverde spannende en wat de kracht ervan was. Het publiek smulde ervan. Zoals veel mensen weten is het Oerol publiek enthousiast over momenten op. Als een ander met jouw uitvinding aan de haal gaat en er Onze stukken bleven zich alsmaar ontwikkelen. Dingen werden per veel, maar ik realiseerde me ook dat Aardlek er als een vis in het water was. Voor Aardlek een hilarische scène mee speelt, wordt het eigendom van de groep en speelbeurt steviger, materiaal werd vervangen, routes werden loopjes, leek Oerol dé plek om samen met het publiek; door veel te spelen en ook door af en toe moet je loslaten wat je oorspronkelijk voor ogen had. Het ding is een handelingen werden choreografieën. We hadden voor de première meer een beetje af te zien in weer en wind; tot een volwaardige nieuwe voorstelling te komen. eigen leven gaan leiden. kunnen repeteren, maar we hadden de middelen niet. Omdat onze ideeën In 2012 zag ik hun volgende productie Groei. Waarbij de fascinatie voor materiaal en We werkten in en vanuit onze werkplaats op het terrein van een voorbleven komen en onze stukken daarom nooit af waren, was er altijd wel betekenis wederom sterk naar boven kwam. Een opeenvolging van sterke beelden die in malige munitiefabriek. Dat klinkt luguber, maar is fantastisch: zoveel ruimte wat te maken, uit te zoeken en te regelen. Om iedereen voor een repetitie je hoofd blijven hangen zoals het begin waarbij er twee mannen zonder hoofd, maar met binnen en buiten, zoveel vette oude industriële gebouwen, zoveel rust. te strikken was vaak gewoon onmogelijk. Soms doken er een jaar na de een bos touw op hun romp aan kwamen wandelen door de straat. Daarna veranderde de Het was het hart van ons maakproces, alles was er: materiaal, gereedschap première nog geniale vondsten op, puur omdat iemand een ander persostraat in een geel web tot het Nederlandse landschap in het klein door middel van enkel en speelterrein. Plekken in de werkplaats en buitenruimten werden proef- nage speelde of een baldadige dag had. Opeens was er een nieuw moment wat touw, gele spuitverf, graszoden en plastic koeien die aan het einde van de voorstelling tuinen voor toekomstige speellocaties. Maar als we onze voorstelling op in de voorstelling waardoor die soepeler, rauwer of grappiger werd. “Goh, een waardig uitvaartritueel kregen. De dode spullen kwamen tot leven. locatie ontwikkelden, namen we een groot deel van onze werkplaats mee: wat deed je nou? Dat is leuk, die houden we erin.” Voor het Discovery Festival, een kunst en technologie festival voor jongeren vroeg ik spullen, spullen, spullen en gereedschap. Aardlek een nieuwe interventie te ontwikkelen. Dat werd Elektrocuters, wat draaide om De expertises binnen de groep waren divers. Wat de één goed kon, het simpele gegeven hoe je uit citroenen energie kan halen en dat sap elektriciteit geleidt. interesseerde de ander minder, wou de derde nog leren en kon de vierde Plug and play, grappig en zelfs een tikje informatief. En dat ontregelende van het alledaagse nauwelijks behappen. We leerden elkaar van alles, en het droeg veel aan wat je zoekt in een infiltratie en wat ik ook kende van andere kleine acts van het gezelschap. Bezoekers dronken citroensap met zure gezichten en werden onderdeel van de performance in een aaneenschakeling van draden, fruit en apparaten, die loeiden als hun lichaams04 posities veranderden. Als kijker blijf ik altijd op zoek naar een verhaal, naar betekenis. Beeldend theater zonder tekst—zoals Aardlek maakte—kan dan tricky zijn en niet meer dan een opstapeling van beelden die mij onvoldoende houvast geven. Ook ik dacht af en toe tijdens een voorstelling van Aardlek: “Phoe, nu gaat het me net even een stapje te ver”, maar verderop wisten ze me ook altijd weer bij de kladden te vatten. Door een simpele verhaallijn als bij Anderland of een thematische aanpak zoals in Groei kon ik als vanzelf terugkeren naar een ’kloppende doch persoonlijke associatie‘ en bleef ik geboeid en een ’actieve’ kijker. In combinatie met de sprookjesachtige verbeelding in contrast met de ruigheid van het materiaal, de verwondering van de makers zelf ten opzichte van dat materiaal, het enthousiaste naïeve spel en het betrekken van het publiek maakte dit voor mij een gouden formule. In hetzelfde jaar als dat Anderland op Duizel stond, reisde ik met Aardlek mee naar Fira de Tarrega in Spanje waar zij een oude voorstelling van Warner & Consorten speelden. Ik sliep met hen samen in een oud schoolgebouw op een kamertje met de meiden. Ik ontdekte dat de Aardlekkers individueel ook allemaal bijzondere makers zijn. Aardlek voelde als een creatieve smeltkroes van zeer verschillende karakters en met uiteenlopende gektes. Een rare familie van mensen die niet altijd met maar vooral niet zonder elkaar kunnen. Althans, zo kwam het op mij over. Ik realiseerde me tevens hoe belangrijk het voor de sfeer van een festival is om niet alleen voor artistieke kwaliteit te kiezen, maar daarnaast ook vooral leuke, betrokken mensen uit te nodigen. Inmiddels zijn verschillende leden van de groep dan ook in uiteenlopende hoedanigheden en intensiteit betrokken bij dingen die ik organiseer. Ik ga Aardlek als groep missen, maar alle individuele leden blijf ik hopelijk veel tegenkomen! En ik hoop dat ze die unieke Aardlek formule; die ik niet zo heel vaak tegenkom in het theaterveld; ook weer doorgeven aan nieuwe theatermakers zodat ik daar als programmamaker èn | alsImages toeschouwer van kan blijven profiteren en genieten. Beelden uit de werkplaats from the workspace

Barbara Krulik kunsthistoricus, curator en zakelijk leider van Aardlek

Aardlek—als geen ander

Ze noemen zichzelf een theatergroep en hebben dat altijd gedaan. Een tijdlang accepteerde ik het theaterlabel, maar door mijn eerdere werkervaring met dansers en muzikanten —podiumartiesten die voldoen aan alle verwachtingen van ‘het theater’—werd dit label steeds moeilijker te aanvaarden. Aardlek past naar mijn mening beter in het genre van de performancekunst, door het onderscheidende karakter van de groep. Om te beginnen zien en presenteren de Aardlekkers zichzelf als autonome kunstenaars, vormgevers, architecten, choreografen, curatoren, componisten of een combinatie daarvan. Essentiëler is dat ze in de producties geen voorgeschreven rollen aannamen. Dat maakte hen dus nooit tot acteurs; het stelde hen in staat hun eigenheid te behouden. Zij speelden dan ook archetypische personages die zij absurde en persoonlijke trekken konden meegeven. Met de inzet van niet-traditionele maar vrij toegankelijke en openbare speelplekken —in de regel offstage—gebruikten ze de specifieke locatie waar ze werkten als bron van inspiratie: straten, pleinen, historische monumenten, moderne kantoren, meertjes, bossen en duinen, braakliggende terreinen of bouwputten. Aardlekproducties kunnen worden getypeerd als plekspecifiek of als plek-adaptief, en vonden plaats in domeinen in transitie of stadsvernieuwing. Het specifieke karakter van elke locatie, de intrinsieke eigenschappen zoals de geschiedenis, de fysieke vorm en het gebruik, vormden het vertrekpunt. In een al makend en onderzoekend werkproces vulden ze de plek aan met allerlei beschikbare middelen. Elke toevoeging maakte het onzichtbare zichtbaar in vindingrijke voorstellingen, die een simpele categorisering ontstijgen. Ze morrelden aan de grenzen van vele genres en lieten mime, dans, installatie, fysiek en objecttheater samensmelten. Bovendien bevatten de voorstellingen haast zonder uitzondering een element van improvisatie en interactie met het publiek. De installaties van Aardlek waren visueel eenvoudig te begrijpen, er werd geen illusie gecreëerd en was geen sprake van trucage of toepassing van technische hoogstandjes. De rekwisieten en handelingen waren eenvoudig herkenbaar en spraken een breed publiek aan. De toeschouwer voelde dat hij de objecten kon thuisbrengen en misschien zelfs delen van de installatie nabouwen. De inspiratie van het herbedenken van de standaardfunctie van een object, resulteerde in een paradox voor de toeschouwer: ‘volgt vorm uit functie’ of is het omgekeerd? Het werk van Aardlek bestaat uit sociologische en sociaal gedragen experimenten door het opzettelijk kaderen van de ervaring van het publiek en de behendige integratie van het gedrag, de kunde of het lichaam van de toeschouwers. Het collectief maakte gebruik van de mogelijkheden van serendipiteit* die ontstond als gevolg van menselijke interactie, daarbij successen en mislukkingen blootleggend. Dit getuigt van fascinatie en respect voor het mens-zijn in al zijn dwaasheid en kwetsbaarheid. De bereidheid van zowel spelers als publiek om zich kwetsbaar te tonen, smeedde een sterke band tussen alle aanwezigen. De zorgvuldigheid van die interactie onthulde het sociale verantwoordelijkheidsgevoel van de groep. * N.v.d.V. : ‘serendipiteit’ betekent het vinden van iets onverwachts terwijl je op zoek bent naar iets anders.

Addendum 1

Werkwijze

Process

Zonder koffie, taart of koekjes hadden we nooit stukken gemaakt. Met deze smeermiddelen zijn we door een ontelbare hoeveelheid brainstorms in de buurt van onze thema's, van onze identiteit en onze werkwijze gekomen. Al die verschillende persoonlijkheden met hun kronkelige zienswijzen en ons werkplezier bij dat we de vrijheid konden nemen om het wiel opnieuw eigenwijze logica, dat was Aardlek. Als uitgangspunt voor een voorstelling uit te vinden. Dat kon totaal inefficiënt zijn, maar dat namen we op de koop zochten we naar een breed kader, gebruikmakend van universele begrippen toe. Bouwwerken stortten in elkaar, kostuums vielen tijdens het spelen als ‘thuis’, ‘werk’ of ‘natuur’, zodat we elk onze eigen insteek konden vinden. van ons lijf, maar we leerden ervan, werden beter, en bekeken problemen Ideeën en gedachten spuien met elkaar werd een routine. We werden steeds met andere ogen dan iemand die er vaker mee had geworsteld. Dit leidde beter in elkaar begrijpen en aanvullen, en inschatten of iets potentie had, soms tot epische mislukkingen, soms tot verrassende, tegendraadse en haalbaar was. Associatief materiaal verzamelend en woeste plannen ma- creatieve oplossingen. kend zochten we onze weg naar een concept. Voordat we ook maar enigsDan begonnen dingen samen te vallen en ontstond een lijn die niemand zins in de buurt van een doordacht idee kwamen, waren we meestal al van ons had bedacht. Onze objecten en bouwsels vormden contouren, Intermezzo onderzoekend aan het bouwen, met materiaal aan het spelen en beelden door ermee te spelen vonden we scènes en verbindingen en de locatie aan het maken. Meestal kwamen de bouwstenen van een stuk vanzelf bepaalde de grotere vorm. We waren meer op zoek naar een stroom Aardlek is voortgekomen uit de traditie van interdisciplinaire straatkunst met een sterke bovendrijven, en werden geadopteerd door iemand die er voor zorgde dat van beelden met een eigen logica dan naar een verhaallijn. De moeilijkste beeldtaal, een losse verhaallijn en tekstloze performance. De Aardlekkers werkten samen we ze goed inpasten en uitvoerden. Ook al was er niet veel draagvlak voor opgave was voor ons om de gezamenlijke noemer van al die losse onderin een laboratoriumsituatie waar proces en uitvoering in elkaar werden geschoven. Hun een idee, zolang je maar niet te veel geld en tijd verspilde, kon je er mee delen te vinden: overbodige ballast loslaten, bedoelingen, verwachtingen samenwerking stelde hen in staat te creëren door te spelen, experimenteren en te workaan de slag—je deed het gewoon. We wisten allemaal dat we ons werk en projecties laten varen en daadwerkelijk zien wat er stond, wat het deed shoppen. Ideeën (of beelden) werden op specifieke wijze gemaakt: een eerste individueel vroeg of laat terug de groep in moesten gooien. Dat leverde spannende en wat de kracht ervan was. idee werd opgeworpen en vervolgens door meerdere leden omarmd, aangevuld, gehutseld, momenten op. Als een ander met jouw uitvinding aan de haal gaat en er Onze stukken bleven zich alsmaar ontwikkelen. Dingen werden per uiteengetrokken en ondersteboven gekeerd, totdat het resultaat collectief auteurschap een hilarische scène mee speelt, wordt het eigendom van de groep en speelbeurt steviger, materiaal werd vervangen, routes werden loopjes, droeg. Deze werkwijze gaf ieder groepslid de mogelijkheid om te denken én bij te dragen moet je loslaten wat je oorspronkelijk voor ogen had. Het ding is een handelingen werden choreografieën. We hadden voor de première meer buiten de grenzen van zijn ‘eigen’ discipline. Een mooi neveneffect van de jarenlange eigen leven gaan leiden. kunnen repeteren, maar we hadden de middelen niet. Omdat onze ideeën samenwerking was dat iedere Aardlekker zich heeft ontwikkeld tot multidisciplinair We werkten in en vanuit onze werkplaats op het terrein van een voorbleven komen en onze stukken daarom nooit af waren, was er altijd wel maker, vaardig en kundig in alle vakgebieden. malige munitiefabriek. Dat klinkt luguber, maar is fantastisch: zoveel ruimte wat te maken, uit te zoeken en te regelen. Om iedereen voor een repetitie Door haar werkwijze, haar manier van het creëren van beelden en ervaringen, kan binnen en buiten, zoveel vette oude industriële gebouwen, zoveel rust. te strikken was vaak gewoon onmogelijk. Soms doken er een jaar na de Aardlek in verband worden gebracht met de oorsprong van de performancekunsten, Het was het hart van ons maakproces, alles was er: materiaal, gereedschap première nog geniale vondsten op, puur omdat iemand een ander persowaarvan de eerste bouwstenen zijn gelegd door de Dada-beweging (1915). De belangrijken speelterrein. Plekken in de werkplaats en buitenruimten werden proef- nage speelde of een baldadige dag had. Opeens was er een nieuw moment ste kenmerken van Dada waren speelsheid, samenwerking, experiment, kruisbestuiving tuinen voor toekomstige speellocaties. Maar als we onze voorstelling op in de voorstelling waardoor die soepeler, rauwer of grappiger werd. “Goh, van ideeën en de fusie van verschillende artistieke disciplines. Met behulp van onorthodoxe locatie ontwikkelden, namen we een groot deel van onze werkplaats mee: wat deed je nou? Dat is leuk, die houden we erin.” materialen en op toeval gebaseerde procedures doordrenkten de dadaïsten hun werk spullen, spullen, spullen en gereedschap. met spontaniteit, met alle gevolgen van dien. De expertises binnen de groep waren divers. Wat de één goed kon, Nog directer heeft Aardlek haar ervaring met Warner van Wely in haar werk geïnteinteresseerde de ander minder, wou de derde nog leren en kon de vierde greerd, die pionierde met visueel theater dat spectaculair in het gebruik van dramatische nauwelijks behappen. We leerden elkaar van alles, en het droeg veel aan locaties was. Toen Van Wely later Warner & Consorten initieerde, ontleende hij thema’s aan het dagelijkse leven om taboes te doorbreken en het publiek te confronteren met de wezenlijke absurditeiten. Zij speelden in de openbare ruimte, gebruikmakend van 02 stedelijke architectuur en landschap in binnen- en buitenland, waarbij de voorstelling werd aangepast aan klimaat en publiek. Deze plekgebondenheid werd het belangrijkste kenmerk van de groep, evenals het uitvoeren van onverwachte infiltraties, die uitgroeiden tot scènes die met humor toeschouwers betrokken en direct beroep op hen doen. Met deze interventies in de openbare ruimte gaan de stilistische wortels van Aardlek, via Van Wely, terug tot de jaren zeventig, een tijd van grote sociaal-politieke veranderingen. Het werk van Aardlek is niet zozeer uitgesproken politiek als wel poëtisch en licht provocatief. Aardlek behandelt de kernpunten in het leven: de mens met betrekking tot wonen, werken en natuur. Het werk is subtiel, abstract en humoristisch, met een schurende humanistische ondertoon. uit aanvraag SNS REAAL Fonds projectaanvraag, 8 maart 2009

(...) Aardlek wil met de vormtaal van

beeldende kunst en de kracht van live performance bundelen tot een eigen combinatie van minispektakel zonder drempels. Anderland is hiervan een voorbeeld. (...)

Beelden uit de werkplaats | Images from the workspace

Barbara Krulik

Aardlek belicht het alledaagse menselijke handelen en de gevolgen daarvan, en laat het aan de toeschouwer om deze opmerkingen te lezen. Onderwerpen die voor Aardlek belangrijk zijn en die zij onnadrukkelijk voor het voetlicht brengt, zijn de doe-hetzelfsubcultuur, ambachtelijkheid, hergebruik, herbestemming en horizontale sociale verbindingen. In voorstellingen van Aardlek werd alles zichtbaar gemaakt, alle technische middelen werden ingenieus door leden van het collectief zelf vervaardigd. De groep breidde haar ‘menselijk gewicht’ uit bij grootschalige producties of deed een beroep op de expertise van collega’s die voortkwamen uit de familiestamboom van Van Wely of die daarmee werden geassocieerd. De beoefening en de visie van Aardlek voldoen aan de checklist met de voornaamste kenmerken van de performancekunst. De kenmerken die de meeste weerklank vinden en die het werk van Aardlek onderscheiden van andere disciplines binnen de beeldende kunst en het theater: het is live art, plekspecifiek of op locatie, experimenteel, collectief en het is uniek en eenmalig, omdat de samenloop van de omstandigheden nooit herschapen kan worden. Het vervaagt de grenzen tussen disciplines. Ten slotte, en misschien wel het allerbelangrijkste: de performance integreert onvoorspelbare relaties met het aanwezige publiek. Aardleks focus op geïmproviseerde samenwerking als haar cruciale eigenschap doordrenkt elke performance met het element van toeval. Dit aspect zorgt voor een niveau van energie en opwinding bij het publiek dat niet weet wat het zal zien—en bij nader inzien zal beseffen dat het nooit meer op dezelfde manier gezien zal worden. Het feit dat het publiek inderdaad het stuk kan beïnvloeden creëert een unieke relatie met de makers. Het nemen van deze risico’s is van wezenlijk belang, daardoor raakt elke performance doortrokken van de kwetsbaarheid van het moment en een gedeeld geheugen. Na vijfhonderd performances leeft Aardlek voort alleen in het geheugen van honderd duizenden —zoveel—toeschouwers overal in Europa en Amerika. Een mooie nalatenschap. uit radio-interview tijdens Pflasterspektakel, 19 juli 2012

(...) Wat betekent ‘Aardlek’? Het is een elektronisch onderdeel, het is zoiets als een zekering. Wij houden van de associatie met het industriële aspect van dit woord, het heeft iets technisch, elektrisch, niet dat we gebruik maken van elektronica in onze voorstellingen, bijna alles is analoog, de meeste dingen die we maken zijn industrieel. En het is een goede naam om uit te spreken. En ook het feit dat het met dubbel A is, dus we staan altijd bovenaan elke lijst, dat is heel, heel erg leuk. {gelach} (...)

Addendum 1

Werkwijze

Process

Beelden uit de werkplaats | Images from the workspace

Addendum 1

Werkwijze

Process

Entrance Wind with scent Things through your hair Fences / curtains Snow Laser area Darkened Plants next to walls Each step another surface / level Perspective Portrait Distribute something: metro card, boots, binoculars Walk and look through a triangle Return: something on stair steps

Characteristics Dance or sing Geometric Dark Projector Many arrivals / departures Panorama Carousel Add strange environment Diorama

Pillars Lonely construction worker Someone that eliminates a track Person writing / drawing something that is enlarged with an overhead projector Crumpled wall PUTer’s village square Unusual sounds amplified One North and one South performers trying to make contact & audience as barrier Leaking water Piano player with weights on his wrists Floating planks Metro car that ‘arrives’ at the ‘Aardlek’ stop Train that goes by the Aardlek village People with houses on their back

Scaffold Rolling boards with florescent lamps Compressed air cymbals Separate audience Walk through small houses / diorama PUTers on platforms above the scaffold Many helium balloons & industrial fan Trail of piles Hanging trees Firing up very hot < > cold Sound of the scaffold Smoke Infinite number of small gates Adjustable lamps on railing Small islands under / next to scaffold with inhabitants with part of the production process Market Laboratory Audience walks on moving floor Elevation in the path Objects through the ceiling Light coming from under the scaffold Crackling electricity Small door / corner where you have to bend to go through Inspector that speaks an unknown language Entrance > descent Pillar space > introduction Scaffold space > housing Pit > work

All those different characters with twisted views and odd logic—that was Aardlek. To make a performance we sought wide frames, so that everyone could find his or her own starting point. We used broad themes as frames, like ‘home’, ‘work’ and ‘nature’. To pour forth with ideas and thoughts became a routine and we were getting better at understanding and complementing each other and estimating if something had potential and was feasible. We felt our way to a concept by associatively collecting materials and developing rough ideas. Before we even got remotely close to a thoughtthrough idea, we were already researching by building, playing with materials and making images. Mostly, the key elements came floating to the top by themselves and were adopted by someone who took the responsibility to produce and implement them. Generally, even if there wasn't much support for an idea, as long as you didn't waste thousands of euros and all of your time, you just did it. Everyone knew that sooner or later whatever you were working on was thrown back into the group. Exciting moments were to be found in this process. If someone else totally re-appropriated your discovery and used it to play a hilarious scene, then you knew the authorship had transferred to the group and you had to let go of what you had in mind. The thing was going to lead its own life. Our home base was a former munitions factory. As sinister as it sounds, it was fantastic: so much space inside and outside, so many fantastic old industrial buildings around, so much peace. Our workshop was the heart of our creative process, everything was there: materials, tools and our playground. Spaces in our workshop and outside became laboratories for future performance locations. On the other hand, when working ‘on location’ to develop a show, we brought everything along: stuff, stuff, and more stuff, not to mention tools. The expertise within the group covered a broad spectrum. One person's capabilities would interest another much less, a third wanted to learn those skills and the fourth could hardly handle trying. We learned plenty from each other and taking the freedom to reinvent the wheel contributed a great deal to our working pleasure. That this could be highly inefficient, we took for granted. Many a construction collapsed and countless costumes fell to pieces while we were playing, but we learned from it, we got better, and most important: we developed a fresher view of a problem than someone that has already wrestled with it. This could lead to epic failures, but also to surprising, unique and creative solutions. Then things started to coincide and a line was established that none of us had foreseen. The objects and constructions formed outlines, by playing with them we found connections and the location determined the bigger form. Rather establishing a narrative we let a flow of images form its own logic. The most difficult task for us was to find the common denominator of all the separate parts; to let go of superfluous ballast, meanings, expectations and projections, and actually see what was there, what it did, and what its power was. Our pieces constantly evolved. Things became stronger with each show, materials sometimes changed, routes became wanderings, actions became choreographies. We could have rehearsed more before a première, but we didn't have the resources. Since our ideas kept coming, our pieces were never finished; we always had something to fix, rearrange or change. To snare everyone for a rehearsal was often just impossible. Sometimes a year after the première, we made a brilliant discovery, purely because someone played a different character or had a rowdy day. Suddenly there was a new moment in the performance that was smoother, funnier or more raw. “Wow, what did you do there? That was great, let's keep it in.”

Pit Huge pendulum of a clock Hourglass(es) Choreography On walkway directly next to lookout platform > market venders Rain small houses Something with a tube Bell blasts Magic lamp Flashing lamp in the distance Dig up a metro Tiny pits Noise orchestra Enchanted landscape Garden allotments Anti-climax Proper orchestra Wandering small houses Steam or smoke & projections Inflatable Audience binoculars Sound of many footsteps Strong scene in the stairway One solo from the god

Without coffee, cake or cookies we could never have made a piece. These lubricants got us through an uncountable number of brainstorms, closing in on our themes, our identity and our methodology.

Notities van brainstormsessie Put, 10 augustus 2010 Notes from brainstorm session Put, August 10, 2010

SWL

2009

Addendum 2

Locatie

Location

“Beste programmeur, voor onze voorstellingen hebben we het volgende nodig: een kubieke meter zand, een stevige boom, zachte grond om in te graven; een bos met een leeg veldje, een straat met bomen, lantarenpalen en vuilnisemmers als bevestigingspunten, straatstenen die niet poreus zijn en een waterpunt in de buurt. Verder graag nog twee mooie kippen. Dear Programmer, for our performances we need the following: a cubic meter of sand, a strong tree, soft ground that we can dig in; a forest with an empty field, a street with trees, street lamps and garbage containers as attachment points, cobblestones not too porous and a water faucet nearby. In addition, please, two pretty chickens.” West-Terschelling, Heli-haven

Chalon sur Saône (FR)

Ons nomadisch optrekhuis stond in de duinen van Terschelling, tussen stalen platen van Richard Serra, in menig weiland en perkje, op de betonnen platen van stadspleinen, recht en scheef. Uiteindelijk stond het altijd overeind, eventjes. Ook onze molen zocht alle windstreken op. Alsof we makelaars waren herhaalden we als in een mantra: Locatie, locatie, locatie! Wat zit erin, wat haal je eruit. Mooi of niet, dat is geen punt. Het gaat om de mogelijkheden! Opkomst en afgang, verrassende zichtlijnen, associatieve cadeautjes, praktische overwegingen. Vaak allemaal in strijd met elkaar. We hebben menig weiland met grote passen opgemeten, zijn met rare gebaren mimend tussen imaginaire objecten heen en weer gelopen, hebben aan bomen en palen getrokken en tegen muren aangeschopt om te horen wat die plek van ons wou. Op Terschelling vonden we het slot van onze voorstelling Groei. De dode speelgoeddieren werden na het begrafenisritueel naar de slager gebracht die pal naast onze speelplek zat. Als je dat in scène zet is het zo bedacht, gezocht. Wij lieten het gebeuren—het publiek gniffelde. Spelenderwijs weer een cadeautje gevonden. Als je het comfort en de veiligheid van de zwarte doos die theater heet verlaat ben je overgeleverd aan de ruimte, aan de elementen, aan historie, aan ontworpen lelijkheid en terloopse schoonheid. Een parkeerplaats naast je speelplek kan je moeilijk wegmoffelen, de glurende buren en hun gefronste wenkbrauwen horen opeens bij je beeld, de tram boven je hoofd en zijn herrie worden integraal onderdeel van je voorstelling. Je kunt er niet tegen in, tegenaan of tegenop. Je kunt er alleen in mee gaan en de verstopte kansen omhelzen.

Grote gebouwen vragen om grote gebaren. Honderden parachuutjes die van de vierde verdieping op het publiek neerdalen, een vogel met reikwijdte van vier meter klapwiekend door een atrium, een bokswedstrijd op de leestafel en een wervelstorm in een vergaderruimte. “Ik lig in het zand en kijkt naar de wolken, de tijd staat stil. Ik heb een rare hoed op. Wanneer het beste moment is om op te staan weet ik niet, ik zie het publiek niet. Op hun stemmen, voetstappen en mijn intuïtie afgaand sta ik op. Ik ben in beeld. Oh, zoveel mensen. Oh, maar zo weinig. Goh, ik ben veel te vroeg. Nog negen voorstellingen te gaan. Aan het einde van de dag ben ik verbrand door de zon.”

Nieuw Heeten, boerderij | farm

Our nomadic pop-up house stood successively in the dunes in Terschelling, between the steel screens of Richard Serra, in many a meadow or flower bed, on concrete slabs of city squares, straight or tilted. Ultimately it always stood upright, briefly… Also our windmill stood on all compass points. As if we were realtors we would keep repeating: location, location, location! What was in it and what could be pulled out. Beautiful or not, that wasn't the point. It was about the possibilities! Entrances and exits, surprising sight lines, associative gifts, practical considerations. Often, all contradicting each other. Many times we measured a meadow with big pace, walking back and forth between imaginary objects miming with strange gestures, pulling on trees and poles and kicking against walls to hear what a place demanded of us. On Terschelling* we found the end of our performance Groei. After a burial ritual, the dead toy animals were delivered to the butchery that stood next to where we performed. If you had to

set that scene, it would be too conscious, to overthought. We let it happen, the audience giggled. Another gift found in a playful manner. If you left the comfort and safety of the black box called ‘theater’ you were at the mercy of the space, the elements, history, coincidental ugliness and fleeting beauty. You couldn't cover up a parking lot near your performance space. The peeping neighbors with their furrowed brows are, all of a sudden, part of your image, the tram above your head and its noise become integral parts of your performance. You couldn't go against it, overcome it or ignore it. You could only go along to embrace the element of chance. Big buildings asked for big gestures. Hundreds of parachutes that descended from the fourth floor down to the public, a bird with a range of four meters soared through an atrium, a boxing match on the reading table and a cyclone in a conference room. “I lie in the sand and look at the clouds, time stands still. I am wearing a strange hat. When the best moment is to stand up? I don't know. I don't see the audience. On their voices, footsteps and my intuition, I appear. I am visible. Oh, so many people. Oh, but so few. Gee, I am much too early. Still nine performances to go. At the end of the day, the sun has burnt my skin.”

Schiedam, de Kameel

* Terschelling is one of the Dutch Wadden islands. It is the location of the annual Oerol Festival specialised in site-specific and street theater.

Addendum 3

Materialen hebben niet alleen functies die veranderen, ook hun eigenschappen transformeren door het gebruik. Materials do not only have functions that change, also their properties transform through its use. Het knisperende, ritselende plasticzeil verliest zijn geluid als het aan elkaar geplakt en opgeblazen opeens een huis wordt. Het duurt maar drie minuten en uit een ongedefinieerde homp materiaal wordt een vorm, ontstaat een beeld, groeit een speelplek. Touwen kan je kopen, maar je kan ze ook zelf maken; huizen bouw je, maar je kan ze ook oogsten; een übergrote spijker kan je toch zelf wel kneden, trekken en smeden? In onze voorstellingen produceren we veel dingen en laten we de reis van materiaal naar ding zien. De evolutie van iets bekends naar iets totaal anders. Nuttigheid is nooit een criterium, de waarde van onze dingen komt voort uit het proces dat ze hebben ondergaan. Als we dingen onder handen nemen, dan zijn dat dingen die uit verschillende onderdelen bestaan, dingen die degelijk genoeg zijn om het een paar voorstellingen vol te houden in zon, wind en regen. Daarmee kom je vanzelf bij dingen uit de goede oude tijd - degelijk, robuust en repareerbaar. Eigenlijk wordt een bouwsel pas interessant als je er meerdere dingen in kan ontdekken. Als het misschien meer dan één functie vervult of het er tenminste op lijkt dat dat zou kunnen. Het gebruikte materiaal vertelt iets over wat de functie zou kunnen zijn, vertelt een verhaallijn die parallel aan het stuk kan lopen en er misschien een laagje aan toevoegt. Roest en kreukels, scheuren en afbladderende verf vertellen van vroeger. Dingen die in onbruik zijn geraakt en die we herontdekken voor onze eigen doeleinden vertellen over een mogelijke toekomst. Misschien vertellen ze ook over een gedroomd verleden, over het nu, al dan niet met net andere wetmatigheden. Eenieder zijn eigen tijd. Elke locatie bevat materiaal. Aarde, beton, bomen, glazen puien, zandkuilen, klinkers en straatmeubilair. Soms vinden we ter plekke iets dat gebruikt kan worden in de voorstelling. Dan geven we de voorkeur aan het gevonden materiaal boven wat we hadden meegenomen. De voorstelling graaft zich dan wat dieper in op de plek. Aardlek was sterk met materiaal: in één gebaar twee doodgewone objecten samenvoegen waardoor iets absurds of suggestiefs ontstond; dingen gebruiken voor iets waar ze niet voor bedoeld, maar wel geschikt voor waren; iets dat solide is doormidden zagen waardoor het opeens wankel en fragiel wordt; eindeloos transformeren, deconstrueren en hergebruiken, en nooit iets weggooien. Het werkproces begon en eindigde bij het opruimen: gooi je katoen bij de kostuums,

schuimrubber bij de matrassen en veren bij de ruwe materialen? Of maak een één grote bak met ‘zachte dingen?’ Zet je alle oranje dingen bij elkaar? Leg je objecten die goed klinken apart? Hoe dan ook: alles heeft waarde—een afgeladen loods liefdevol gesorteerde troep was onze speeltuin.

thing about what its function could be, revealing a storyline that can run parallel to the piece and possibly add another layer. Rust and creases, tears and flaking paint tell of the past. Rediscovered for our own purposes, things that came to be unused can tell about possible futures. They also can evoke a dreamed past or reflective of the present, perhaps providing it with other natural laws. It takes only three minutes for a crackling, rustling Each site is material. Earth, concrete, trees, glass pile of plastic sheeting to be inflated. Suddenly it is facades, sand pits, bricks and street furniture. transformed into a house—an undefined mound Sometimes we find something that we can use of material from which a form emerges, creating in the performance on the spot. Then we prefer an image, generating a play area. to use the found material over whatever we took You can buy rope, but you can also make it your- with us. The performance then was embedded self; you build houses, but you can also harvest deeper in that specific location. them. Can you also make a huge nail by kneading, Aardlek was strong with materials: merge two pulling and forging? In our performances, we quite common objects, in one simple gesture, into produced many things and we allowed the journey something absurd or suggestive; use things for what from material to final object to be visible: the trans- function they are not meant to perform, but are well formation of something familiar to something suited; take something solid and saw it in two to completely different. Utility was never a criterion, turn it into something wobbly and fragile; endlessly the value of our things came from the processes transform, deconstruct and re-use, and never ever they underwent. throw anything away. The work process began and When we get inspired to play with things, we ended with tidying up: do you throw cotton wool chose things that you could take apart, things in ‘costumes’, foam rubber in ‘mattresses’ and that consist of different parts, things that are solid feathers in ‘raw materials’? Or do you make one enough to survive a few performances in sun, wind big container with ‘soft things’? Do you put all and rain. They were things from the ‘good old days’ orange things together, or do you set things that —solid, robust and repairable. make good sound apart? In any case—everything A structure is interesting only if you can discover has value—a barrack crammed with lovingly several things in it or about it or if it fulfills more sorted and categorized crap was our playground. than one function. The material used tells some-

Materiaal

Material

2x Rolplankje

8x JanWillem groot

Rolling board 4x Kanonbuis

Rubber clasp big 30x JanWillem klein

Cannon pipe Schoonmaakspullen

Rubber clasp small 4x Hamer

Hammer Infuusslang

Water bag 2x Blik

Waterballonnen

Water balloons Pin bloem

Green food coloring

Pin flower

2x Handspuit

PR-krat

Plastic film roll

Large glue clap

2 Paar handschoenen

Pulley + rope + small hook

2x Jute schort 4x Manchetten Jute apron Arm cuff 2x Schep rond

Shovel - round EHBO-doos

Broom 2x Oorbeschermers

Ear protectors

Helmet Krik

Jack

T-shirts

Gehaktmolen

4x Emmer

2x Asbakmolentje

Meat grinder

Ash-tray windmill

Buisstandaard

2x Ronde blauwe gewichten

Stand pipe

Round weights - blue 3x Marker

Wooden skewers

2x Draadeind met moeren

Bike pump

Bucket 30x Kattenoog

Orange reflector 2x Houten kistje + klittenband Wooden crate + Velcro Geel dun plastic

Marker

Thin, yellow plastic 8x Karabijn

Nuts and bolts Groot zaagblad

Black/white ribbon 4x Schep vierkant

Saw blade large Onderstel

Shovel - square

Toolbox

Clamp

Materialenlijst Groei (vrachtbrief voor Cartagena, Colombia 2014) | Material list Groei (bill of lading for Cartagena, Colombia 2014)

Caribinet Verlengarm infuus

Extension infusion Bloemwiel

Support 2x Kluit

Flower wheel Tuinslang

Weight 2x Heggenschaar

6x Marktklem

T-shirts

Plumb line

Spare tire

Gereedschapskist

First aid kit

Folding ladder small Loodlijn

Reserveband

Zwart/wit band

Kleine vouwladder

Cow bells

Fietspomp

Chalk spray

Work shoes

2x Bezem

Koebellen

Saté-prikkers

Thin rope

Talcum powder

Rope, thick and thin

2x Helm

Drum sticks: 2x rubber + 4x steel

12x Krijtverf

Bellows

Clothing rack

Pair of work gloves

Scissors Talkpoeder

20x Touw, dik en dun

Round Aardlek logo

Dun touw

Rake

4x Grote lijmklem

PR bag

Schaar

4x Blaasbalg

2x Rol trekfolie

Spray can holder

Small pan

Sewing kit

Stand

Aardlekbord rond

Drumstokken: 2x rubber + 4x staal

4x Werkschoenen

Hark

Cart

Horn

Clattering wrenche Groene voedselkleurstof

Kledingrek

Katrol + touw + harpje

Level

Naaikistje

Staak

Small wooden house

Pannetje

4x Rammelsleutel

Bracket + caribinet

Animals, windmill, lighthouse, tractor

Infusion tube

Dust pan Galg + karabijn

14x Beesten, molen, vuurtoren, tractor

Toeter

2x Waterpas

Kar

Wheelbarrow grey

2x Houten huisje

Cleaning supplies 3x Waterzak

2x Grijze kruiwagen

Hedge trimmer

Garden hose + 72 Andere spullen

Other things

Addendum 4

Spel

Als Aardlekker ben je steeds deel van een geheel. Alleen is het geheel continu in flux en niet grijpbaar in zijn totaliteit. As an Aardlekker, you are always part of a whole. Except the whole is continuously in flux and not able to be grasped in its totality. In onze stukken zijn we als spelers met onszelf, de omstandigheden, elkaar en het publiek in de weer. We kruisen elkaars wegen, werken mee of tegen, gaan op in ons eigen ding, om opeens van achteren te worden overvallen door iets compleet anders. Eventjes lopen we in de pas, dan weer volledig door elkaar. In onze stukken is de realiteit nooit zo ver weg van onze alledaagse bezigheden in de werkplaats. Het is altijd het makkelijkst jezelf te spelen. Beweging is een middel en eigenlijk nooit een doel op zichzelf. Omslachtigheid dient het verhaal, herhaling dient het beeld, ritme en tempo de dramaturgie. Soms zijn onze bewegingssequenties precies uitgekiend, soms liggen alleen begin- en eindpunt van de handelingen vast. We verrichten handelingen die echt zijn, er wordt niet gefaked. We voeren onze absurde bezigheden uit alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Omdat iedereen alle rollen moet kunnen spelen blijven veel regieafspraken bewust open voor interpretatie. We kiezen wel altijd een grondtoon, een simpele leidraad om je door de voorstelling te loodsen, ook al had je ‘m nooit gespeeld. Zij het dat je alleen 90 graden hoeken mag lopen of dat je handeling altijd een geluid moet veroorzaken. Wij duiken in bouwwerken, installaties, bergen spullen, om onze weg erdoorheen en er weer uit te zoeken door middel van vrolijk absurde handelingen en abstracte rituelen. Onze lichamen zijn ondergeschikt aan spullen. Vaak ontkiemt een scène door met een ding te stoeien omdat het te lomp, te fragiel, te onhandig of gewoonweg niet af is. Het begint interessant te worden als je deze worsteling een draai kan geven en het geheel in de ruimte kan plaatsen. Stilletjes drijft het vlot door het Vroesenpark in Rotterdam. Het is donker en er staat veel publiek aan de oever. Zodra we goed en wel in beeld zijn, liggen we opeens ondersteboven in het water. Onze roeispanen drijven weg, twintig vogelhuisjes dobberen vrolijk rond om ons, wij spugen water. Strijklicht van achter en onze muzikanten in het riet maken van dit moment een theatraal spektakel. Gelukkig kunnen wij in het ondiepe water staan en spelen verder. Blijkbaar hoorde dit bij de voorstelling. We zijn lang niet allemaal van huis uit spelers, en vinden het lastig om zomaar te beginnen, zonder houvast. Vandaar dat we altijd wel iets in onze handen hebben. Een enkele keer staan we met lege handen voor publiek. Met z'n achten voeren we in knalrode spandex pakjes en smakeloze colberts een choreografie uit op lange rijen archiefkasten. Monthy Python leert een horde blinde kippen ballet, zo voelde het. De 500 aanwezige ambtenaren konden het wel waarderen. We rennen, slepen, stapelen, breken en struikelen, beelden ontstaan en vergaan, verhalen vormen zich in de hoofden van de toeschouwers. Na een voorstelling komen mensen naar ons toe en vertellen ons dat het fijn is dat we een stuk gemaakt hebben over de klimaatwandel. Over vreemdelingenangst. Over landvlucht en boerensterven. Over eenzaamheid en gezelligheid. Over dystopische toekomstscenario's en over de nostalgie van zwart-witfilms. Het zat er allemaal in, blijkbaar.

Performance

In our pieces, individuals struggle with themselves, the circumstances and each other. You cross each others paths, you work with and you work against, you are occupied with something and suddenly something completely different comes from behind. One moment you walk totally in sync, then everything gets thoroughly mixed up. In our pieces, the reality was never far away from our everyday activities in the workplace. It is always easiest to play yourself. Movement is a tool and actually never a goal in itself. Redundancy serves the story, repetition serves the image, rhythm and tempo the dramaturgy. Sometimes our movement sequences are precisely set, sometimes only the begin and end points of an action are fixed. We execute actions that are real, nothing is faked and we fulfill our absurd pursuits as if it were the most normal thing in the world. Because everyone should be able to play all roles, directions are intentionally kept open to personal interpretations. We always opt for simple guidelines to direct ourselves through a performance, even if we’ve never played it before. Perhaps we can walk only in 90-degree angles or that an action is always supposed to trigger a sound. We dive into constructions, installations and piles of stuff, and we find our way through and out again by means of cheerful absurd actions and abstract rituals. Our bodies are secondary to the stuff. Often the sparkle of a scene materializes by romping around with a thing that is too big, too heavy or just too clumsy. It begins to be interesting if you can spin this wrestling into part of the whole in place and time. Silently, the raft floats through the Vroesenpark in Rotterdam. It is dark, there are many spectators on the banks. As soon as we enter the performance area, in an instant, we are upside down in the water. Our paddles float away, twenty birdhouses bob happily around us, we spit water. Raking light from behind and our musicians in the reeds make a theatrical spectacle of this moment. Luckily we can stand in the shallow water and play on. Apparently this is part of the performance. Most of us are not trained as performers, and find it hard to just start playing, without something to hold on to. We always start with something in our hands—it works better to have something to hold on to. Once we stood with empty hands in front of our public. All eight of us dressed in bright red spandex outfits with tasteless jackets dancing a choreography on the top of endless rows of archive cabinets. Monty Python wanting to teach a wattle of blind chickens to dance, that's what it felt like. The 500 civil servants could really appreciate it. We run, drag, pile, break and stumble. Images appear and disappear, stories form in the minds of the spectators. After a performance people come to us to tell us how great it is that we made a piece about climate change. About xenophobia. About rural migration and the extinction of farms. About loneliness and companionship. About dystopian futures and nostalgic black and white films. It was all in there, apparently.

Het Wiel van 5m hoogte kan rollen, liggen als carrousel en bestaat uit 3 partjes. Een partje los kan als bootje, bruggetje of hek gekanteld worden. 3 Partjes op wielen kunnen een heuse choreografie opvoeren. De Wielbegeleiders zijn bouwers, duwers en levende boegbeelden. | The five meter high Wheel can roll, lie like a carousel and consists of three parts. One part can be tilted as boat, bridge or fence. Three parts on wheels can perform a real choreography. The Wheel escorts are builders, pushers and living figureheads.

SWL

2009

Addendum 5

Publiek

Audience

Jezelf steeds weer afvragen hoe kijken werkt, hoe je iemand erbij betrekt, hoe theater werkt—dat daagt niet alleen je eigen verbeelding uit, maar ook de kijkgewoontes van je publiek. Asking yourself again and again how looking works, how you can involve someone, how theater works—that challenges not only your own imagination, but also the viewing habits of the public. Om dingen te begrijpen en je ervaringen te plaatsen moet je gedachten soms hardop uitspreken. Het verbaast niemand als een kind naar je voorstelling kijkend continu zegt wat het ziet: En nu doen ze dit, en dan doen ze dat. Als je volwassenen volledig gefascineerd hetzelfde hoort doen, dan kun je als maker niet anders dan glimlachen. Die heb je te pakken! Eindes maken een stuk. Poëtische fade-outs, onverwachte geintjes, korte knalmomenten— allerlei variaties hebben we uitgeprobeerd om Soms stonden onze toeschouwers met de neus stukken af te sluiten. En toch: het publiek wil op de speler, soms midden in onze installatie en je zien staan, wil dat je buigt, en ze willen voor soms juist in een overduidelijk kijkkader waar ze je klappen. Soms durfden ze niet te beginnen niet uit konden. Hurkend en om hoekjes loerend, als het einde van een stuk te verstild was of op elkaar gepropt in een betonnen slurf, doelloos nog nagalmde. Soms moest iemand van ons al dwalend op zoek naar de beste manier van kijken. klappend het voortouw nemen: ja, dat was Als kleine groep met grootse plannen hadden het, mooi, he? we vaak genoeg handen tekort. Als speler kan je Ons publiek moest er maar mee leven dat echt niet op twee verschillende plekken tegelijk ze van hot naar her gestuurd werden, dat ze zijn. Hoe moet je dit oplossen? Of beter: wie moet aan touwtjes moesten trekken, de machines het oplossen? Voor ons glashelder: ons publiek. draaiende moesten houden, voor ons moesten Breng je die brief even? Hou je dit even vast? Ga opruimen. “Wij doen dit met elkaar”, was de maar lopen, ik roep wel stop. Niet bewegen, je boodschap, “en jij bent er een essentieel onderhoort nu bij het beeld. Zelfs al lieten we ze zweten deel van. Bedankt voor het kijken, bedankt voor en zwoegen in de snikhete zon – ze deden mee, het meedoen.” en ze bleven lachen. Ons theater leefde, het had goede en slechte dagen, het had opgewekt en chagrijnig publiek. In elk maakproces probeerden we te voorzien hoe het publiek zich zou gaan opstellen. Zouden ze wel uit zichzelf gaan staan daar waar je wilde? Gaan ze meedoen, tegen wil en dank? Hoe kan je dat in de kaders van je voorstelling helder en dwingend genoeg overbrengen? Kan je ze tien minuten laten lopen? Ja hoor. Kan je ze daarna nog natregenen? Natuurlijk. Gaan ze voor je opruimen? Uiteraard. Kan je met je spuitbus over die leren schoenen van die man in de eerste Sometimes our spectators stood nose-to-nose rij heen spuiten? Doe toch maar niet. Wat je kan with the performer, sometimes in the middle of maken en wat echt niet verschilt van keer tot keer. our installation, and sometimes in an obvious frame Je moet je publiek wel aan kunnen voelen. In which they couldn't escape from. Crouching and je stuk heb je de ruimte nodig om naar hen toe leering around corners, on top of each other in a te kunnen gaan en hen binnen te halen. Stugge concrete passageway, roaming around to find the voorbijgangers en doorgewinterd festivalpubliek best way to look. hebben een verschillende kijk. Ze lezen je anders As a small group with big plans, we often had en ze willen wat anders. Op het ene plein vecht too few hands. As performer you just couldn't be je om je staande te houden te midden van slap in two places at once. How to solve this? Or better: commentaar, onbegrip en gefronste gezichten; Who was to solve it? For us it was crystal clear: our een dorp verder smult en schatert het publiek audience. Could you deliver this letter? Hold this? van begin tot einde.

Go walk, and I'll tell you when to stop. Don't move, you are part of the picture now. Even though we let them sweat and toil in the sweltering sun – they all participated, and they kept laughing. Our theater was alive, it had good and bad days, it had good-humored and grouchy audiences. In every creation process we tried to anticipate how we could involve the public. Would they go and stand where you want them to? Would they participate convinced, or not? How could you, within the lines of the performance, clearly and convincingly convey what you needed? Could you let them walk for 10 minutes? Yeah, sure. Could you let them get rained on? Naturally. Would they clean up for you? Absolutely. Could you spray paint on the leather shoes of the man in the front row? Better not. What you could do—and what you surely could not—changes each time. You needed to feel your audience. In your piece you needed to have enough room to reach out to them, to pull them in. Rigid passers-by and seasoned festival visitors had different views. They each read and wanted different things. On one square you struggle to perform against annoying comments, FE incredulousness and furrowed faces, and in one village further the audience giggles and relishes our work from beginning to end. To understand things and to place your experience, you sometimes have to speak your thoughts out aloud. It surprises no one if a child looking at your performance continually narrates what they see: And now they do this, and then they do that. If an adult, totally fascinated, does the same, then as artist you can't do anything but chuckle. Got ya! Our audience had to accept being sent from here to there, having to pull ropes, generate energy, having to clean up for us. “Doing it all together”, was our message, “and you are an essential part of it. Thanks for looking, thanks for participating.” Quite surprising and I think we, the audience, are the theater for you! | Wow! How I enjoyed your intimate performance. You guys are good! In other words ... Next year (or actually already this year) a longer and paid performance. It's worth the money. Top, top, top. | How lovely!!! If it would have been even two bits longer, I would have enjoyed myself even more. Nice!!! | Yesterday afternoon we have already been to the show. This was such great fun that today we went back again because the kids were here today. Very extra- ordinary with how little material you can make something so beautiful | Great show, great job! More "Aardlek", please. Success.

Wel bedachte maar onuitgevoerde publiekssettingen en participatievormen | Invented but not carried out public settings and participation possibilities Anderland Gastenboek, 17 juni 2009 | Anderland Guest book, June 17, 2009

Addendum 6

2009

Mechaniek

Mechanics

Sleutelen maakt vrolijk. Het is een speelse manier om onze wereld uit elkaar te halen, om de onderdelen te onderzoeken en weer opnieuw in elkaar te zetten. Met fietsonderdelen, ruitenwissermotortjes, katrollen, touwen, wielen en de meest eenvoudige mechanische principes kom je best ver. Tinkering makes one happy. It is a playful way to deconstruct our world, to research the parts and reconstruct them again. With bike parts, windshield wiper motors, pulleys, rope, wheels and the most simple mechanical principles you can go far. Aardlek speelde in een nostalgische parallelwereld. Zoals vroeger, maar toch nu, en anders. Je kon het zien als tijdloos, of als ronduit zwelgend in een verleden dat nooit heeft bestaan. Digitale snufjes en hightech oplossingen pasten niet bij ons. Af en toe iets met een batterij, een simpele motor of een radio, dat kon nog net. Maar onze liefde lag bij de zwaartekracht, het schroefdraad, het tandwiel en het scharnier. Ons idee van een technisch geavanceerde act was bijvoorbeeld het veroorzaken van kortsluiting in een oude kofferradio, door er een verlengd stukje koperdraad in te steken. Gevolg: een bak herrie. Dat had iets magisch, je zag verbazing bij het publiek. Steeds opnieuw beleefden we het plezier van de uitvinding, herontdekten we bestaande dingen die geniaal zijn in hun eenvoud. We kenden ze functies toe die weinig te maken hadden met de oorspronkelijke bedoeling. Daar lag ons plezier: het herinterpreteren van het bekende, het verfrommelen van onze realiteit, het opbloeien van een ooit weggeworpen idee. Het collageprincipe lag aan de basis van veel van onze maaksels. Of we nu lantarenpalen gebruikten als basis voor een molen, nepgras als rollerband, zipzakjes gevuld met lucht als regenwolk, of een olievat als frisdrankautomaat. We verbaasden vaak onszelf: Hebben wij dit

bedacht, konden wij dit bouwen? En het werkt nog ook! Onze mechanieken beïnvloedden de loop van onze verhalen. Ze waren minstens medespelers, soms zelfs regisseurs van zowel spelers als publiek. We wilden leesbaar theater maken, open, met een ingang voor iedereen. Geen backstage, geen verstopte trucjes: je kon gewoon zien hoe het in elkaar zat. Daar zat voor ons publiek vaak het plezier: ze volgden touwen en gewichten, tandwielen en kettingen. Ze wisten dat er vroeg of laat iets mee ging gebeuren, maar wat?

Voorstel Wrak: molen van restmaterialen Proposal Wrak: windmill of residual materials

Maaktijd Ommezwaai: losse ideeën op een rij Creation period Ommezwaai: individual ideas in a row

Aardlek played in a nostalgic parallel world. A little like the past, but actually now, and yet different. Maybe it is timeless or sometimes it means to straight-out revel in a past that never existed. Digital gadgets and high-tech solutions were not for us. Something with a battery, a simple motor or a radio, that was just about acceptable. But our heart was with gravity, a threaded screw, a gear and hinge. Our idea of a technologically advanced act was, for example, causing a short circuit in an old radio by sticking an extended piece of copper wire in it. Result: quite a bit of noise. It had something magical and you saw the surprise in the audience.

We took endless pleasure in the invention, rediscovering existing objects of ingenious simplicity. The function we gave them probably had very little to do with the original intention. That was our joy, the reinterpretation of the known, the crumpling of our reality and the reviving of a rejected idea. The collage principle formed the basis of our constructions most of the time. Whether we took streetlamps as a structure to make a windmill, fake grass as a treadmill, inflated plastic sandwich bags as a rain cloud, an oil drum as a soft drink dispenser. We often surprised ourselves: Did we get that figured out, could we build this? And it actually works too! Our mechanics influenced the development of our stories. They were at least performing partners, sometimes even directed us and the audience together. We wanted our work to be readable, open and accessible for everyone. No backstage, no embedded tricks. If you watched closely you understood how it was put together. That was forFE our spectators often the pleasure: they followed ropes, gears and riddles. They knew that sooner or later something was going to happen. But what?

Try-out Ommezwaai: aaneenschakeling installaties tot totaal-mechaniek sequence of installations to total mechanism

Addendum 7 Het opruimen van het kostuumhok is altijd een van de grootste klussen na het zomerseizoen; alle inhoud van de kasten en rekken ligt dan in enorme hopen op de grond omdat we continu buiten de deur de vaste producties spelen in afwisseling met op hoge druk specials maken. Elke voorstelling vraagt om een ander kostuumconcept. Wat we dragen dient je eigen rol en het totaalbeeld. We houden hilarische pas-sessies die daarna flink door de mangel gaan totdat het klopt tot de juiste riem, ton sur ton en voetbalsokken aan toe.

Kostuum

Costumes

Straightening up the costume corner is always one of the biggest chores after the summer season; all the contents of the cabinets and racks lay in an enormous pile on the ground because we are always out performing the regular productions or under pressure to make specials. Each performance asks for another costume concept. What we wear serves your own and the total image. We have hilarious dress up sessions that take us through down to the last detail—the right belt with ton sur ton and soccer socks. Aardlek doet ook aan merchandise! Aardlek also has merchandise!

Eerste kostuumverkenning Groei: verschillende individuele personages die natuur zullen gaan maken. Als het ontwikkelingsproces vordert, besluiten we alles abstracter te benaderen en mondt het kostuum uit in twee bouwteams van 2 mensen, die per duo een tenue dragen. | First costume ideas Groei: different individual characters that will make nature. As the process developed, we decided to take a more abstract approach and ended with costumes in two construction teams of two people, that were worn per duo an uniform. Regelmatig trekken we objecten aan of dragen de spullen waarmee we gaan spelen op ons lijf, op de een of andere manier. | We regularly wear objects or carry or stuff on our body which we're going to play with, eventually, somehow. < We zijn een Mad-Max-achtige familie die een nieuwe samenleving opbouwen uit rest-materialen. Tijdens de work-in-progress Wrak op het festival valt de familie ook uiteen in paren. | We are a Mad Max-ish family that will build a new society out of residual materials. During the work-in-progress Wrak the family falls into pairs. <

De grafische beelden die we creëren tijdens Put worden doorgevoerd in het kostuum: iedereen heeft een blauw accent en heeft naast textiel ook rauwere materialen als rubber, leer en neopreen. | The graphic images that we created during Put were reflected in the costumes: Everyone had a blue accent and had, next to other textiles, also some raw material for contrast such as rubber, leather or neoprene.

Bij openingen is de outfit vaak ‘eender’. We zijn een troupe de ballet en bedienen opvolgende installaties die grootste ruimtelijke effecten te weeg brengen. | For specials, our costumes were often the same. We were a troupe de ballet that instilled the greatest spatial effect. In de bagage van Anderland zit een krat vol met pantalons, nette bloesjes, hesjes, leren schoenen, riempjes, stropdassen, sjaaltjes en sokken, als een bohemien modezaak waarin we voorafgaande aan de voorstelling in winkelen. De optrekhuisbewoner krijgt een hoge hoed op, zodat deze lang of kort in lengte een goed silhouet in de verte heeft en moet bukken om door de deur te stappen. | In the baggage of Anderland is a crate full of pants, neat blouses, vests, leather shoes, belts, ties, shawls and socks, to evoke a Bohemian designer store where we go shopping before the performance. The pop-up house inhabitant gets a top hat, so that, long or short, he / she has a good silhouette in the distance and he has to bend to get through the door. De arbeiders in Ommezwaai hebben een uniform met overjas, lasschort, laarzen, haarnetje en geitenbellen aan hun riem. Extra persoonlijke accessoires worden tijdens de handelingen-sequentie gebruikt, niks blijkt overbodig. | The workers in Ommezwaai wear uniforms of housedresses, aprons, boots, hairnets and two goat bells on their belts. Extra personal accessories are used during the sequences, nothing seems too redundant.

2009

SWL

Addendum 8

Geluid

Sound

Als je je oren openzet, is er altijd muziek. Het is nooit helemaal stil. Het geluid van onze voorstellingen was het geluid van die plek op dat moment—een beetje gemanipuleerd door ons. Zodat na afloop je oren nog een poosje open bleven staan. If you open your ears, there is always music. There is never complete silence. The sound of our shows was the sound of that place, at that time—manipulated a bit by us. So that afterwards your hearing stayed finely tuned for a little while. Rotterdam, 4-5 juni 2010

Aardlek was een groep van weinig woorden. De spelers spraken

Aardlek was a group of few words. The players seldom spoke

“We zouden eigenlijk de geluiden van het andere huis moeten horen, kun jij niet even snel iets maken?” Dat was donderdagavond. Op vrijdag rende ik door mijn eigen huis gewapend met een draagbare recorder, trappen op en af rennend, deuren open en dichtgooiend, niet-bestaand eten kokend in de keuken, douchend zonder nat te worden en doortrekkend zonder te hebben gepoept. De geluiden van mijn huis werden de geluiden van het Anderland-optrekhuis, maar dat kon alleen ik horen. Het enige geluid dat ik heb moeten ‘lenen’ van het internet, was het gekakel van de kip. Maar die zat dan weer echt en levend in de voorstelling om het goed te maken.

zelden tegen elkaar, en maar af en toe tegen het publiek. Het

to each other, and only occasionally to the audience. It wasn't a

was ook geen lawaaierige groep. De soundtracks van onze

loud group either. The soundtracks of our performances were

voorstellingen waren spaarzaam, subtiel, maar wel gekozen

frugal, subtle, but well placed and well chosen. It was not only

en geplaatst. Niet alleen de beeldtaal, maar ook de geluids-

the imagery, but also the soundscapes that caused our theater

taal maakte dat ons theater vaak poëtisch genoemd werd.

to be called poetic.

“We actually need to hear the sounds of the other house, can't you just make something quickly?” That was Thursday night. On Friday, I ran through my own house armed with a portable recorder, racing up and down stairs, opening and shutting doors, cooking non-existant food in the kitchen, showering without getting wet and flushing without having pooped. The sounds of my house became the sounds of the Anderland pop-up house, but only I could hear that. The only sound that I need to ‘borrow’ from the internet, was the clucking of the chicken. But, we made up for that, by having chickens, real and alive in the performance.

afvoer.wav

knetter2.wav

afvoer2.wav

knetter3.wav

afvoer3.wav

koelkast.wav

brievenbus.wav

koffie dicht.wav

brievenbus2.wav

koffieapparaat.wav

De onderste geluidslaag was het altijd aanwezige geluid buren.wav

koffieapparaat2.wav

dekbedklop.wav

koffieapparaat3.wav

deur.wav

koffiebonen.wav

deur2.wav

koffiefilter.wav

lichtknop aan.wav

tandenpoetsen2.wav

mes.wav

telefoon.wav

metronoom middel.wav

ting.wav

metronoom snel.wav

track.wav

metronoom traag.wav

track 02.wav

The bottom sound layer was always the sound that was oven.wav

track 05.wav

pan.wav

track 06.wav

pan2.wav

track 10.wav

pan3.wav

trap.wav

van de speelplek. Dat kon de wind of een vogel zijn of het

already present at the location. That could be the wind or a bird,

donderend geraas van trams. Je kunt daar over klagen, maar

or the thunderous roaring of the tramway. You can complain

je kunt het ook integreren. Wij kozen altijd voor dat laatste.

about it, but you can also integrate it. We always opted for the

De trams in Put denderden zo frequent voorbij, dat we er een

latter. The tram cars in Put thundered by so frequently, that we

choreografie op konden timen.

could time a choreography to them.

deur3.wav

koffiemolen.wav

deur4.wav

koffie schudden.wav

deurbel.wav

kook.wav

deur dicht.wav

kook2.wav

deur dicht2.wav

kook3.wav

deur dicht3.wav

kraan.wav

deur dicht4.wav

kraan2.wav

deur kast.wav

kurk kort.wav

deur kast2.wav

kurk lang.wav

deur open.wav

la.wav

dop dicht.wav

la2.wav

douche aan.wav

la3.wav

De middelste laag werd gevormd door de geluiden van de

pan4.wav

trap2.wav

pannen.wav

trap3.wav

pannen2.wav

trap4.wav

pepermolen.wav

trap5snel.wav

pot dicht.wav

trap6.wav

proost.wav

trap7.wav

rijst.wav

trap8.wav

rijst2.wav

voordeur.wav

The middle layer consisted of the sounds of the performance

voorstelling. Alle geluid in Ommezwaai werd veroorzaakt

itself. All sounds in Ommezwaai were caused by the installation

door de installatie zelf. De ratelende lopende band, heen en

itself. The rattling conveyor belt, wheels rolling up and down,

weer rollende wielen, rammelende blikjes, een metronoom

the clattering of tin cans, a metronome of jerry cans and a

van jerrycans en een krakende lier die radioklanken bundelt.

shrieking wrench that bundles the sound of a radio. In Anderland

In Anderland speelden we bewust met de geluidjes die in elk

we consciously played with the noises of every household:

huishouden voorkomen: de kookwekker, de fluitketel, de

the egg-timer, the singing teakettle, the clock, the domestic

klok, de huiskip die kakelt.

chicken clucking.

Als toplaag voegden we soms bewust geluid toe door het

schuifdeur.wav

voordeur2.wav

schuifdeur2.wav

voordeur3.wav

slijpen.wav

vriezer.wav

slot open.wav

wasmachine.wav

As a top layer sometimes we intentionally added sound by

mechaniek uit te breiden, een zelfgemaakt plaatje te draaien,

placing something in the mechanics: playing a homemade vinyl

10 bakelieten telefoons met een knoppenklavier te laten

record; making 10 Bakelite telephones jingle with a button

klingelen of zelfs echt te musiceren. Voor Put trokken we

keyboard to actually even play music. For Put we dragged

schrapend metaal over beton, ratelden we op toetsenborden,

and scraped steel over concrete, rattled away on computer

trompetterden we op kale pvc-buizen en een ontheemde cello

keyboards, trumpeted on bare PVC pipes while a displaced

weeklaagde over de teloorgang van de stad tussen vallende

cello lamented about the downfall of the city between falling

winkelwagens en het lawaai van bouwmachines

shopping-carts and the noise of construction machinery.

douche.wav

la4.wav

druppels.wav

la5.wav

gasstel.wav

la6.wav

geiser.wav

la7.wav

gordijn.wav

lach.wav

gorgel.wav

lach2.wav

inschenken.wav

lach3.wav

klik.wav

licht aan.wav

knetter.wav

lichtknop uit.wav

Muziek is uiteindelijk niets anders dan geluid, bedoeld om

snij.wav

wasmachine2.wav

snij2.wav

wasmachine3.wav

snij3.wav

wasmachine4.wav

spuitbus.wav

wc aankomst.wav

stofzuiger.wav

wc doortrekken.wav

stofzuigersnoer in.wav

wc vollopen.wav

stofzuigersnoer uit.wav

wcrol.wav

straaltje.wav

wekker.wav

Music is, in the end, nothing else than sound, meant to be

naar te luisteren. Soms het resultaat van handelingen, soms

listened to. Sometimes the result of performance, sometimes

met een kleine toevoeging die je beter laat luisteren naar het

with a small addition that makes you listen better to sound that

geluid dat er al is. Geluid, vaak fluisterend, soms dreunend,

is already there. Sound, often whispering, sometimes pounding,

maar altijd integraal onderdeel van locatie en actie.

but an integral part of the action and location.

tandenpoetsen.wav

* The North-South Line is a controversial new subway line that is being dug through Amsterdam for several years now, exceeding its budget and schedule excessively.

Addendum 9

Aardlekkers

Intermezzo from application NFPK two-year project funding, November 28, 2008

(…) Aardlek makes theater that makes you sweat and that you still dream about long after. We create images that have meaning but are not forced—images that can be, on various levels, interpreted. We stimulate discussion on the street—everyday life is our material. Our performances can as quickly appear as disappear. We leave our spectators with images in their heads that hang around for days and continually bring up other ideas. (…) People’s behavior and social codes of behavior in the public space are departure points for our work. We have a sharp view of the urban landscape: the streets, squares, the street furniture, and the dysfunctional places in between. Aardlek keeps council with the suave fringes of urban design, with construction sites and shopping centers. We respond to the weave of the social fabric and fill in playfully where we find an opening. (…)

Addendum 9

Aardlekkers

“Samen waren we een zooitje geregeld. Together we were a well organized total mess. Samen waren we sterker dan de som der delen. Together we were stronger than the sum of our parts. Samen waren we als een familie, we deelden meer achterlijke en hilarische momenten, problemen en plezier dan met ons lief thuis of andere vrienden. Together we were like a family, we shared our moronic and hilarious Barbara Krulik (1955) David Kuhlemeier (1973) moments, our problems and pleasures with each other more than with kunsthistoricus, curator architectonisch vormgever, muzikant our loved ones at home and other friends. Samen waren we geen art historian, curator architectural designer, musician tekst, geen verhaal, geen boodschap, geen clown, geen trucendoos, wel humor, wel poëzie, wel abstractie—we waren echt als geen Theno Street ander. Together we were no text, story,and no message, no clown, no the Weeds tricks, yes humor, yes poetry, yes abstract—we really were like no other. Jakob Proyer (1977) Marjolijn Guldemond (1978) The workplace on the Hembrugterrain is still there. Other people are working there now. De maakweken waren heel vaak heel hard lachen, en dan weer What dreams were lost, what life plans were changed? What happened with unimplementkunstenaar, multimedia technicus, architect, kunstenaar ed plans that now hang in the air? Aardlek dissolved in air. But what an achievement that frustrerend en dan weer hilarisch. wasSoswinging they existed forThe so manycreation years without anyperiod Arts Council support. many performances, grafisch ontwerper architect, artist so many productions, so many creation days, so many meetings, so many things that just from laughing out loud to frustration thenthatagain tosohilariousness. could not, so manyand new discoveries actually could, many hours on the road, so artist, multimedia technician, many countries, so many spectators. So many spectators. De maakweken waren soms cadeautjes uitpakken, soms wanhopig In 2008 I quit theater, and therefore with Warner & Consorten. I closed the door graphic designer behind me, the group continued. Aardlek existed. A new beginning. I was surprised then when them for the first time,like between the trees of a popular in het niets staren. The creation period wasI sawsometimes unpacking nature park in Holland, with a symbolic teetering house, held up by the audience. Another time in the city of Amersfoort, opening of the new of one or another presents, sometimes staring desperately intothenothing. Deheadquarters maakweken government institution. Acts and action in halls, offices, on top of cupboards, under tables.verbranding, Sometimes I had to think of verdrinking, BEWTH (an other group that was forced to stop due waren verkenning,Moragh verrassing, verdorie, cut Dienske out. The (1966) work of Warner André Rusch (1982)to an uninterested policy). Clear work, all the superfluous & Consorten was less clean. I myself love bits of clutter and redundancy, you never know verlichting. The creation period was exploring, surprising, burning, what is clogged up in them. But, I am happy to look at work that ismuzikant sparer—and sharper. componist, theatervormgever, speeltuinThat was Aardlek. drowning, damning, enlightening. De maakweken waren altijd te kort. What a beautiful collection of personalities. What a combination of expertise. Sculpture, composer, musician ontwerper | theater designer, media, performance, dance, music and composition, theater design, architecture. Try to The creation period was always short. nog hetof find in too the Netherlands one Ik otherglimlach company with thisnu diversity, such aom combination playground designer professional competence. For that reason alone, it is such a shame that the group is gone. dansen na afloop. I still smileThough about dancing atsupport, thetooend. Ik glimlach contracts, though tours, no little buffer. The multitude of disciplines is no wonder. This work stems from a search in all these nu nog om de uren opgepropt inareasonze bus: rijden, slapen, different to new forms of work, to pushing borders, in directhangen... contact with unexplored audiences. Definitely also the people that say “art is not for me”. The underlying mission: art and the of beingbus: an artist driving, newly established, in a way that it interacts I still smile about the hours crammed inartour sleeping and vibrantly with daily life. This is internationally a huge movement, with full attention in Not in the Netherlands. The undisciplined art oflunch, Aardlek lost to hanging… Ik glimlach nu nogEuropean om arts depolicy. conversaties tijdens de die the neat experiments of Heshusius makers that(1979) work within the boundaries of the accepted. Ilse Evers (1981) Kirsten But is Aardlek gone?en For good? Weeds can be ripped out, shoveled away, burnt down, steevast begonnen met vieze praatjes eindigden in de slappe lach. poisoned, they always come back. Root bits are hidden underground, and no one knows danser, kostuumontwerper theater-docent, performancekunstenaar where or when a tough, indestructible sprout emerges. If you eradicate annual meadow Idancer, stillcostume smile about the conversations at lunch, which surely began with grass, annual meadow grass grows back. If, on the other hand, an unsettling theater group designer theater teacher, performance artist goes away, no one knows what there—after a period of time—emerges. Perhaps an Eiffel gross stories and ended in laughing attacks.” Tower, or a Helleborine orchid, or a tornado. Let the remains of Aardlek rot, ferment, Warner van Wely

theater maker, co-founder and artistic director of Dogtroep and founder and artistic director of Warner & Consorten

mature, let the matter lay long underground. In ten years new surprises will surface and that I long to see.

Intermezzo from application NFPK two-year project funding, November 28, 2008

Addendum 9

Aardlekkers

“Samen waren we een zooitje geregeld. Together we were a well organized total mess. Samen waren we sterker dan de som der delen. Together we were stronger than the sum of our parts. Samen waren we als een familie, we deelden meer achterlijke en hilarische momenten, problemen en plezier dan met ons lief thuis of andere vrienden. Together we were like a family, we shared our moronic and hilarious Barbara Krulik (1955) David Kuhlemeier (1973) moments, our problems and pleasures with each other more than with kunsthistoricus, curator architectonisch vormgever, muzikant our loved ones at home and other friends. Samen waren we geen art historian, curator architectural designer, musician tekst, geen verhaal, geen boodschap, geen clown, geen trucendoos, wel humor, wel poëzie, wel abstractie—we waren echt als geen Pflasterspektakel and Aardlek ander. Together we were no text, no story, no Road message, no clown, no —Both on the tricks, yes humor, yes poetry, yes abstract—we really were like no other. Aardlek very much extended the spectrum of street art acts and stimulated the experience Jakob Proyer (1977) Marjolijn Guldemond (1978) of the visitors to the annual Pflasterspektakel Linz. For 25 years, the audience was De maakweken waren heel vaak heel hard lachen,in en dan weer already used to architect, a repertoire of a music and busking festival with clownery, juggling, kunstenaar, multimedia technicus, kunstenaar comedy, acrobatics—shows that worked well as classic ‘circle shows’. Aardlek first frustrerend en dan weer hilarisch. The creation period was swinging appeared at thearchitect, Pflasterspektakel in 2011 with Anderland and then with Ommezwaai grafisch ontwerper artist in 2012. They were street theater productions of a ‘new’ kind: productions that were from laughing out loud to frustration and then again to hilariousness. dramaturgically, productionally, and visually highly developed but also designed for the artist, multimedia technician, public space and about topics that were contemporary and universal. De maakweken waren soms cadeautjes soms wanhopig In 2013 in collaboration uitpakken, with Museumsquartier Vienna we had the opportunity to graphic designer program Groei in Vienna as teaser for our own Linz festival. Looking from out of our in het niets staren. The creation period sometimes unpacking context of a performingwas arts festival, we were surprisedlike how well the performance worked there. Museumquartier is a large urban square that is more associated with presents, sometimes staring desperately nothing. Dearemaakweken visual arts in that variousinto art museums and art institutions located on and around that square. We very much had the impression that you could read Groei as a series of changing installations connected through a performative theme. Even with the perwaren verkenning,Moragh verrassing, verbranding, verdrinking, verdorie, André Dienske Rusch (1982)formance’s abstract concept, the audience was engaged. It was a great(1966) success. It was exactly what the festival artistic team thought would make high-quality street theater verlichting. The creation period was exploring, surprising, burning, accessible to a broad public. We were happy and proudcomponist, to present muzikant Aardlek in Austria. theatervormgever, speeltuindrowning, damning, enlightening. De maakweken waren altijd te kort. composer, musician ontwerper | theater designer, The creation period was always too short. Ik glimlach nu nog om het playground designer dansen na afloop. I still smile about Ik glimlach (…) Wedancing belong toata the newend. generation of makers nu nog om de uren opgeproptofin onze bus: rijden, slapen, hangen... site-specific theater. We seek new ways of I still smile about the hours crammed our driving, sleeping and workingin and webus: stretch existing ideas. We are not afraid to change things; to throw over ourdie hanging… Ik glimlach nu nog om deKirsten conversaties tijdens de lunch, Ilse Evers (1981) Heshusius (1979) drastically, but we areinalso afraidlach. to steevast begonnen met vieze plans praatjes en eindigden denot slappe danser, kostuumontwerper theater-docent, performancekunstenaar just stick with what has surely workedbegan well from the Idancer, stillcostume smile about the conversations at lunch, which with designer theater teacher, performance past. We make theaterartist that astonishes people gross stories and ended in laughing attacks.” Kathrin Böhm

festival manager

Barbara Seemann

head of production

from proposal Passport Route Oerol 2009, November 21, 2009

and makes them look better at the place where they are. (…)

Intermezzo from radio interview during Pflasterspektakel, July 19, 2012

(...) What is the message behind your show [Ommezwaai]? Work to live or live to work, I think that is the sort of question in it. (…) Maybe depending on the experiences of each person that sees it you have a different interpretation. If you work in a factory you might experience it differently than if you work in an office. And we do neither, so we don’t know what we’re talking about. {laughter} (...) from report SNS Reaal Fund project funding for Ommezwaai, April 3, 2012

(...) Ommezwaai was a good next move in our development. It is bigger, attracts a larger audience, and remains faithful to our principles: It is an intimate performance, the public is involved, we work analogue without trickery. (...) We hereby also chose to switch the context from the introverted and homey atmosphere from Anderland (actually two solos) for a performance in the theme of industrialization and work, and for the team to play together as a group. (...) Our plan is to make a trilogy: first home, now work, next performance about nature. (...)

Addendum 9

Aardlekkers

“Samen waren we een zooitje geregeld. Together we were a well organized total mess. Samen waren we sterker dan de som der delen. Together we were stronger than the sum of our parts. Samen waren we als een familie, we deelden meer achterlijke en hilarische momenten, problemen en plezier dan met ons lief thuis of andere vrienden. Together we were like a family, we shared our moronic and hilarious Barbara Krulik (1955) David Kuhlemeier (1973) moments, our problems and pleasures with each other more than with kunsthistoricus, curator architectonisch vormgever, muzikant our loved ones at home and other friends. Samen waren we geen art historian, curator architectural designer, musician tekst, geen verhaal, geen boodschap, geen clown, geen trucendoos, wel humor, wel poëzie, wel abstractie—we waren echt als geen A Door on ano Dune, ander. Together we were no text, no story, message, no clown, no Funerary Rituals really for Plastic tricks, yes humor, yes poetry, yes abstract—we were Cows like no other. Jakob Proyer (1977) Marjolijn Guldemond (1978) and heel Lemons Wiresen dan weer De maakweken waren heel vaak hardonlachen, kunstenaar, multimedia technicus, architect, kunstenaar frustrerend en dan weer hilarisch. The creation period was swinging As curator I like architect, people toartist have a look at their daily surroundings in a different way. grafisch ontwerper With help from artists and theater makers, I want to create experiences that spark this from laughing out loud to frustration and then again to hilariousness. transition. Experiences where people are made happy and maybe even pulled out of their artist, multimedia technician, comfort zone. Where one could raise an eyebrow. One of the reasons that I gladly proDe maakweken waren soms cadeautjes uitpakken, soms wanhopig grammed Aardlek, was that their productions and performances always were connected graphic designer to this mission. in het niets staren. The creation period sometimes unpacking Aardlek knew how towas make something out of nothing. like That inventiveness spoke to me. I never went to the workplace of the Aardlekkers, but would have loved, just once, to presents, sometimes staring desperately nothing. De maakweken sniff around there. But ininto my fantasy I can well imagine a warehouse full with enormous shelving units full of everyday objects that form a collection of strange assortments with waren verkenning,Moragh verrassing, verbranding, verdrinking, verdorie, someone inside trying on a lampshade as a dress. André Dienske (1966) Rusch (1982) Because they could make large images with few well-chosen resources, you had, as verlichting. The creation period exploring, surprising, burning, it were, was a lot of value for money. And no request was too outrageous. As long as it was componist, muzikant theatervormgever, speeltuininside their own visual vocabulary, they were always flexible and could switch scales from very small toDe huge, from intimate infiltrations onwaren a picnic field in the clear light day to a drowning, damning, enlightening. maakweken altijd teofkort. composer, musician ontwerper | theater designer, spectacular piece in the dark of night in the historic center of Delft. And in all the various forms and atmospheres, sought the absurd.nu They guaranteed surprising The creation period was always too short.Aardlek Ik glimlach nog om hetand playground designer cheerful faces in the audience and that without making it too easy for the public. The first performance that I booked at Duizel in het Park dansen na afloop. I still smilefestival about dancing at was theAnderland; end.theyIkplayed glimlach in 2010. I didn’t know the group well back then, but that year, saw them at the Oerol Festival on Terschelling. the dunes. Thatslapen, image of the door on that dune, I will nu nog om de uren opgepropt in onze bus:In rijden, hangen... never forget. The door that ran away and became a part of a house that was raised by being pulled up by the public in the edge of the dunes. Naturally we didn’t have that same I still smile about the hours crammed in our bus: driving, sleeping and spectacular landscape as decor in the Vroesenpark in Rotterdam, but the performance stood strong in the woods. And the focus was shifted to the other part of the play, namely hanging… Ik glimlach nu nog om deKirsten conversaties tijdens de lunch, die the living room with a chicken. Aardlek knew how to create a performance that changed Ilse Evers (1981) Heshusius (1979) with its surroundings. steevast begonnen met vieze praatjes enPuteindigden in de lach. Soon after Duizel, I saw in Amsterdam in the metro tunnelslappe from the still-underdanser, kostuumontwerper theater-docent, performancekunstenaar construction North-South Line. The performance was site-specific theater in its purist Idancer, stillcostume smile about the conversations lunch, which began form. It could at only exist out of and on that onesurely place. Aardlek made from with an empty, designer theater teacher, performance artist undistinguished space under the ground an ominous fairytale landscape full of surrealist gross stories and ended in laughing attacks.” images with light and dark, objects and sound. I developed claustrophobic tendencies Mariska Verhulst

curator for Oerol Festival on Terschelling, the Mooi Weer Spelen in Delft and Spoffin in Amersfoort, initiator of Duizel in het Park

seeing the man on a tricycle in too close a space. As public, you were dragged in to a nonexistent world and at the same time confronted with the problems around the construction of the tunnel.

Intermezzo

Ommezwaai, that was performed the following year at Oerol, had again the disarming lightness and public involvement that Anderland also had. The living machine or factory was propelled by strange personas and people from the public, that were therefore made partially responsible and fellow performers. What the factory finally made—a can of beer, a rain cloud or ‘hot air’—was for everyone’s own interpretation. The public adored it. As many people may know, the Oerol public is enthusiastic about a lot, but I realized also that Aardlek was like a fish in water there. For Aardlek, it looks like Oerol was the perfect place to come to a complete developed new performance together with the spectators. They could fine-tune the performances through many runs and at times a little suffering in bad weather. In 2012 I saw their next production Groei in which you recognized the fascination for material and meaning. A sequence of strong images that stay in your head, such as the part where two men without heads, but with a bunch of rope on their shoulders came wandering along the street. Thereafter the street changed from a yellow web, into the Dutch landscape in miniature through the simple use of rope, yellow spray paint and grass, populated with plastic cows and farm animals that in the end of the performance were given a funeral rite. The dead things came to life. For the Discovery Festival, an art and technology festival for young people, I asked Aardlek to develop a new intervention. That was Electrocuters, what worked on the simple principle of how one can get energy out of lemons and that juice conducts electricity. Plug and play, funny and a touch informative. And that disruption of the everyday what you seek in an infiltration, what I also knew from other small acts from the company. Visitors drank lemon juice with sour faces and were participants in the performance in a tangle of wires, fruit and apparatus that blared as their body positions changed. As spectator, I always stand to look for a narrative, a meaning. Visual theater without text—such as Aardlek made—can be tricky and not more than a stockpiling of images that fails to hold me. Also I thought occasionally during a performance: phew, now it is going a bit too far, but they always knew how to grasp me again. Through simple story lines as in Anderland or a thematic approach as in Groei, I can look back to a ‘cohesive personality’ and stay excited and an active viewer. The combination of a fairytale-like image, in contrast to the rawness of the material, the fascination of the makers themselves relative to the materials, the enthusiastic naive performance and the involvement of the public made this, for me, a golden formula. In the same year that Anderland was programmed at Duizel, I traveled together with Aardlek to the Fira de Tarrega in Spain where they performed an old performance from Warner & Consorten. I slept with them in an old school building in the ‘girls’ room. I discovered that the Aardlekkers each individually are special makers. Aardlek feels as a creative melting pot of very different characters and crazies. A weird family of people that can’t always be with—but especially can’t be without—each other. At least that was my impression. I also realized how important it is for the atmosphere of a festival not only to choose for artistic quality, but also to invite nice, committed people. In the meantime, I work with various members of the group in different capacities and intensely involved in things I organize. I shall miss Aardlek as a group, but all the individual members, I hope to meet frequently. And I hope that the unique Aardlek formula—that I don’t often encounter in the theater field—is given to new theater makers so that I as curator and spectator can benefit and enjoy.

Addendum 9

Aardlekkers

“Samen waren we een zooitje geregeld. Together we were a well organized total mess. Samen waren we sterker dan de som der delen. Together we were stronger than the sum of our parts. Samen waren we als een familie, we deelden meer achterlijke en hilarische momenten, problemen en plezier dan met ons lief thuis of andere vrienden. Together we were like a family, we shared our moronic and hilarious Barbara Krulik (1955) David Kuhlemeier (1973) moments, our problems and pleasures with each other more than with kunsthistoricus, curator architectonisch vormgever, muzikant our loved ones at home and other friends. Samen waren we geen art historian, curator architectural designer, musician tekst, geen verhaal, geen boodschap, geen clown, geen trucendoos, wel humor, wel poëzie, wel abstractie—we waren echt als geen Aardlek ander. Together we were no text, no story, no message, no clown, no —Like No Other tricks, yes humor, yes poetry, yes abstract—we really were like no other. Jakob Proyer (1977) Marjolijn Guldemond (1978) They call themselves a theater group and always have. I accepted their theater designation, for a while.heel However, hard having worked with dancersen and musicians—podium De maakweken waren heel vaak lachen, dan weerperformers kunstenaar, multimedia technicus, architect,ofkunstenaar with all the expectations ‘theater’—this designation became more difficult to accept. In my opinion, The Aardlek fits better in the genre of performance as their distinctive frustrerend en dan weer hilarisch. creation period wasart,swinging grafisch ontwerper architect, artist characteristics, set the group apart. To begin with, the ‘Aardlekkers’ see themselves to be: autonomous artists, from laughing out loud to frustration and then againandtoproclaim hilariousness. artist, multimedia technician, sculptors, architects, choreographers, designers, curators, composers and any combination the above. More importantly, they did not take onsoms roles defined by any author—thus, De maakweken waren somsoftheycadeautjes uitpakken, wanhopig graphic designer were never actors—which allowed them to maintain their individuality. They played archetypal characters that could take on absurd and personal in het niets staren. The creation period was sometimes likemannerisms. unpacking Using nontraditional, open and public spaces to perform—as a rule: off stage—they took as inspiration the specific where they De worked:maakweken streets, squares, historic presents, sometimes staring desperately intolocation nothing. monuments, modern offices, lakes, forests and dunes, abandon lots, or construction pits. Aardlek productions can be defined as either site-specific or site-adaptable and were waren verkenning,Moragh verrassing, verbranding, verdrinking, verdorie, André Dienske (1966) point Rusch (1982)often set in places of transition or sites of urban development. The departure for Aardlek is the exploring, special characteristic of each location—the intrinsic realities of, for verlichting. The creation period was surprising, burning, componist, muzikant theatervormgever, speeltuinexample, history, architecture and purpose. In their process-based work, they enhanced their sites byDe any number of means available to waren them. Each addition made the drowning, damning, enlightening. maakweken altijd teinvisible kort. composer, musician ontwerper | theater designer, visible in an inventive production that defies simple classification. It challenged the borders of too many genres, marrying dance, installation, as physical object The creation period was always short. Ikmime, glimlach nuas well nog omandhet playground designer theater. Moreover, there is almost always an element of improvisation and interaction public. dansen na afloop. I still smilewithAardlek’s about dancing at the end. Ik glimlach installations are easy to understand visually, with no deception, illusion or high-tech used. The props and actions are all easily recognizable and appealed to nu nog om de uren opgepropt inmeans onze bus: rijden, slapen, hangen... a wide audience. The spectator felt that they could recognize the elements and maybe even recreate parts installations. of rethinking the standard function I still smile about the hours crammed inof the our bus: Inspiration driving, sleeping and of an object resulted in a paradox for the spectator: does ‘form follow function’ or in is it thede reverse? hanging… Ik glimlach nu nogfactAardlek’s om conversaties tijdens de lunch, die work is an experiment in sociology and socially motivated performance as Ilse Evers (1981) Kirsten Heshusius (1979) by their deliberate framing of the public's experience the skillful integration steevast begonnen met viezeproven praatjes en eindigden in deandslappe lach. of spectators’ behavior, expertise and physicality. The collective uses the possibilities of danser, kostuumontwerper theater-docent, performancekunstenaar serendipity in at human interaction—exposing successes and failures. This demonstrates Idancer, stillcostume smile about the conversations lunch, which surely began with the fascination and respect for humanity with all its folly and fragility. This willingness designer theater teacher, performance artist on the part of attacks.” the performers and public to show vulnerability builds a strong bond gross stories and ended in laughing among all those present. This gentleness in interaction also reveals the group’s sense Barbara Krulik

art historian, curator and managing director of Aardlek

of social responsibility.

Intermezzo

Aardlek springs from the tradition of interdisciplinary street performance with strong visual imagery, loose story line and text-less performance. They worked collectively in a laboratory environment where process and practice are merged. Their collaboration allows them to create through play, experimentation and workshopping. Ideas (or images) were built in a specific manner: an initial individual idea was thrown out, then embraced, extended, pushed and pulled and turned upside down by the rest of the group resulting in collective authorship. This manner of work gave each member of the group the possibility to think and contribute outside their ‘own’ discipline. A fine outcome of the years of collaboration was that each Aardlekker developed into an interdisciplinary artist, capable and competent in all practices. Using these attributes, Aardlek can be linked by their way of creating images and experiences to the genesis of performance art—primarily the precedents laid in the Dada movement (1915). The most important characteristics of Dada were: spirit of play, collaboration, experimentation, cross-pollination of ideas, and the fusion of multiple artistic disciplines. Using unorthodox materials and chance-based procedures, the Dadaists infused their work with spontaneity and all its consequences. Even more directly, Aardlek integrated in their practice their experience with Warner van Wely, who pioneered a visual theater that was spectacular in its use of dramatic locations. When he later initiated Warner & Consorten, he used themes of daily life to break taboos and confront the spectators with the innate absurdities. They performed in public spaces working with urban architecture and landscape in the Netherlands and abroad. The performance was adjusted to climate and audience. This site specificity became the chief characteristic for the company together with carrying out unexpected infiltrations that grew into scenes which engaged and appealed directly to the spectator with humor. Through these interventions in public places, Aardlek’s stylistic roots are, through van Wely, based in the 1970s which saw great socio-political shifts. Though less overtly political, Aardlek’s work is poetic with a light provocation. Aardlek deals with the core issues in life: man’s relation to home, work and nature. Their work is subtle, abstract, and humorous with a poignant humanistic tone.

from application SNS REAAL Fund grant, March 8, 2009

(...) Aardlek wants to combine the

language of visual art and the power of live performance with our own combination of mini-spectacle without barriers. Anderland is an example of that. (...)

Addendum 9

Aardlekkers

“Samen waren we een zooitje geregeld. Together we were a well organized total mess. Samen waren we sterker dan de som der delen. Together we were stronger than the sum of our parts. Samen waren we als een familie, we deelden meer achterlijke en hilarische momenten, problemen en plezier dan met ons lief thuis of andere vrienden. Together we were like a family, we shared our moronic and hilarious Barbara Krulik (1955) David Kuhlemeier (1973) moments, our problems and pleasures with each other more than with kunsthistoricus, curator architectonisch vormgever, muzikant our loved ones at home and other friends. Samen waren we geen Aardlek comments on quotidian human activity and its consequences, leaving the art historian, curator spectator to read these remarks. However, topics that are architectural musician importantdesigner, to Aardlek and are tekst, geen verhaal, geen boodschap, clown, geen trucendoos, subtly communicatedgeen are DIY subculture, handcraft, reuse, repurpose, and horizontal interactions. Everything within Aardlek performances was made visible; the wel humor, wel poëzie, wel social abstractie—we echt alsAardlek geen collective ingeniously produced all waren technical means themselves. ‘fleshed’ out their numbers for large-scale productions or sought special expertise with colleagues ander. Together we were no text, noof van message, nowereclown, noit. that cameno out ofstory, the family tree Wely and those that associated with Aardlek’s practice and content check every box in the list of primary characteristics tricks, yes humor, yes poetry, yes abstract—we really were like noperformance other. of performance art. Those that have the most resonance and differentiate Jakob Proyer (1977) Marjolijn Guldemond (1978) from other disciplines within the fine arts and theater are: it is live art, site specific or on De maakweken waren heel vaak heel hard lachen, enanddan location, experimental, collaborative, and it is unique singular, weer because the confluence kunstenaar, multimedia technicus, architect, kunstenaar of elements that can never be recreated. It blurs the lines between disciplines. Lastly, and frustrerend en dan weer hilarisch. The creation period wasrelationships swinging perhaps most importantly, performance integrates unscripted with the grafisch ontwerper architect, artist surrounding public. from laughing out loud to frustration andpivotal then again to hilariousness. To focus on Aardlek’s distinction of improvisational collaboration imbues every artist, multimedia technician, performance with the element of chance. This aspect creates a level of energy and exciteDe maakweken waren somsment cadeautjes uitpakken, wanhopig when an audience does not know what it willsoms see—and upon reflection realizes graphic designer that it will never be seen again in the same way. That the public actually can influence in het niets staren. The creation was sometimes like unpacking the pieceperiod creates a unique relationship between the makers and the audience. Of critical importance is this risk taking saturating each performance with the fragility of the moment presents, sometimes staring desperately into nothing. DeAardlek maakweken and a shared memory. After five hundred performances, lives on in the memory of some hundred thousand spectators—so many—throughout Europe and the Americas. waren verkenning,Moragh verrassing, verbranding, verdrinking, verdorie, A pretty fine legacy. André Dienske (1966) Rusch (1982) verlichting. The creation period was exploring, surprising, burning, componist, muzikant theatervormgever, speeltuindrowning, damning, enlightening. De maakweken waren altijd te kort. composer, musician ontwerper | theater designer, (...) What does ‘Aardlek’ mean? It is an The creation period was alwayselectronic too short. Ik glimlach nu nog het device, it is something likeom a fuse. playground designer dansen na afloop. I still smile about at the with end.the Ik glimlach We likedancing the association industrial nu nog om de uren opgeproptpart in onze rijden, slapen, technical, hangen... of thisbus: name, it is something electrical, use electronics our I still smile about the hours crammed in not ourthat bus:we driving, sleepinginand performances, almost everything is analogue, hanging… Ik glimlach nu nog om de conversaties tijdens de lunch, die Ilse Evers (1981) Kirsten Heshusius (1979) most of the things we make are industrial. steevast begonnen met vieze praatjes en eindigden in de slappe lach. danser, kostuumontwerper And it istheater-docent, a goodperformancekunstenaar name to pronounce. And also Idancer, stillcostume smile about the conversations at lunch, which surely this facttheater that it isperformance with double A, began so we’rewith on top designer teacher, artist gross stories and ended in laughing attacks.” of every list is very very very nice. {laughter} (...) Barbara Krulik

from radio interview during Pflasterspektakel, July 19, 2012

SWL

AARDLEK Off Stage Theater IJSHEILIGEN Coproductie Blikopener | Opening Cultuurjaar | Delft 04.01 2009 PLEINVREES Coproductie L.O.-studenten | Hogeschool Windesheim | Zwolle 07.05 2009 DE OVERSTAP Parade met 200 leerlingen | Bertand Russell College | Krommenie 15.05 2009 première ANDERLAND Oerol Festival | Terschelling 12 - 21.06 2009 BOEKGRUIS Opening Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed | Amersfoort 24.06 2009 ANDERLAND Zwoele Zomeravonden | Kröller-Müller Museum | Otterlo 11.07 2009 Sonsbeek Theater Avenue | Arnhem 06 - 09.07 2009 ADM Aarde Festival | Amsterdam 23.08 2009 Dag van de Archeologie | Leiderdorp 20.09 2009 Hogeschool Edith Stein | Hengelo 05.10 2009 PIEPERS IN BETON

Dit boek is uitgegeven door het collectief Aardlek als document van hun bestaan uitgave is deels gefinancierd met de opbrengsten uit de verkoop van spullen en by the collective Aardlek as document of their existence from 2009 – 2014. They had funded, in part, by the proceeds from the sale of stuff and metal scrap that emerged collective Aardlek David Kuhlemeier, Jakob Proyer, Moragh Rusch, André Dienske Zakelijk leiding Managing director Barbara Krulik Productie Production Lysanne Weiss (> 2012), Norbert Hinterleitner (> 2013), Elze van den Akker (> 2013), Johan

Opening Dutch Design Week | Eindhoven 16.10 2009

Lotze (< 2011) Zij speelden en maakten mee They created and performed with us

DE OVERSTAP

Bruno Hardt, Rambi Bambo, Laura Stam, Franziska Hammeran, Fabien Gruau,

Gabeler, Judith Bal, Heléne Binder, Ilse Rijneveld, Alex Strik, Susanna Inglada, Straten, Simone van Dordrecht), Pyromancer, L’ChaiM, L.O.-studenten (students) Kolvoort, Jacob Plooij, Daan ’t Sas, Mark Theijssen, Femke Ravensburger, Mirja [ MB ] Matteo ten Bosch (cover), [ BC ] Bas Czerwinski, [ GB ] Gé Dubbelman, [ FE ] Wald Lasowsky, [ TL ] Tim Leguijt, [ PL ] Paul van der Lugt, [ PR ] Peer Reede, van Wely, Mariska Verhulst, Kathrin Böhm & Barbara Seemann, Aardlek Vertaling (NL) & Howard L. Moore (EN) & Sarah Kate Gardiner (EN) Coördinatie, redactie Moniek Driesse Cover offset, Tripiti (Rotterdam), Arcoprint Milk 300 gr, 672 x Milk 120 gr, 210 x 310 mm Addenda risoprint riso print (duotone), Printroom (zwart black), Malzeit krantenpapier newspaper 49 gr, 137 x 210 mm Verzegeling

Spektakel | RSG Enkhuizen 01.10 2010

(Rotterdam) Font Jigsaw (Typotheque) Oplage Print run 200 Met grote dank

FIETSLABYRINT

Aardlek He gave us every opportunity to start Aardlek En ook met dank aan And

Bevers, Geert Jonkers, Edd Vossen. Huisoptrekkers, postbodes en kipuitleners Electrocuters. Filmmakers, standhouders, vrijwilligers, fans, familie, vrienden en raisers, postmen and chicken lenders from Anderland, walkers from Ommezwaai, makers, stand helpers, volunteers, fans, family, friends and everybody who contributed de schrijvers. Auteursrecht voor de beelden zijn voor de fotografen en Aardlek. vorm in zijn geheel of in delen gereproduceerd worden zonder schriftelijke held by the authors. Copyright for the images held by the photographers and Aardlek. in part, in any form, without written permission from Stichting Prima Materia.

Colofon

Colophon OMMEZWAAI

van 2009 – 2014. Zij hadden hun werkplaats op het Hembrugterrein in Zaandam. Deze oud ijzer die voortkwamen uit de ontmanteling van de werkplaats. This book is published their workplace on the Hembrugterrain in Zaandam, The Netherlands. This publication was from the dismantling of the workplace. Artistieke kerngroep collectief Artistic core group (< 2012), Marjolijn Guldemond (< 2012), Ilse Evers (< 2012), Kirsten Heshusius (< 2009)

Kok (> 2013), Lisa Schiphorst (< 2009) Bestuur Board Stichting Prima Materia Alexander

2012 19 - 21 Linz (AU) | Pflasterspektakel

Klijn (> 2013), Lex Bruinhof (< 2012), Hans Belleman (< 2012), Bart Dieho (< 2012), Roelof

2012 25 - 08 Delft | Blikopener Festival

Johan Klijn, Jeroen Molenaar, Sarah Kate Gardiner, Eric Bakker, Ed van Vliet, Merel Kamp,

2012 15 - 16.09 Zaandam | Smaakexplosies

Sieger Baljon, Floor Paul, Irina Filtzer, Tirza Mol, Mariela Canzler, Blikopeners (Nynke Mabinte van de Belt, Ellis Pijnenborg, Nadîja Broekhart, Veronica Olivotto, Tjarda van

GROEI OMMEZWAAI + ACTS ANDERLAND 2012 23.09 | Gast in Zutphen OMMEZWAAI 2013 11 - 12.04 Ieper (BE) | Festival De Gevleugelde Stad OMMEZWAAI

Windesheim, leerlingen (pupils) Bertand Russell College, Saar van Gerwen, Miranda

2013 10.05 Schiedam | Groen Wiekend

Bons, Ciska Kort Foto’s Photos Aardlek, tenzij anders vermeldt unless otherwise stated:

2013 24.05 Leeuwarden | Fries Straatfestival

Fred Ernst, [ FG ] Fabien Gruau, [ AK ] Aart Kramer, [ HK ] Henry Krul, [ SWL ] Simon

2013 26.05 Olst | Theater Langs de IJssel

[ MT ] Mark Theijssen Overige beelden Other images Aardlek Teksten Texts Warner Translations Aardlek Taalcorrectie Proofreading Eva Gerrits (NL) & Mariska Verhulst en vormgeving Coordination, editorial and graphic design Marjolijn Guldemond &

GROEI OMMEZWAAI ANDERLAND 2013 08.06 De Glind | Lef! Festival GROEI 2013 22 - 23.06 Londen (GB) | Greenwich + Docklands International Festival 2013 30.06 Hengelo | Kunsten op Straat 2013 12 - 13.06 Wenen | Pflasterspektakel/Museum Quartier OMMEZWAAI 2013 13 - 19.07 Nijmegen | Festival op ’t Eiland

310 mm Portfolio digitale print digital print (full color), Tripiti (Rotterdam), Arcoprint

2013 24 - 28.07 Chalon-sur-saône (FR) | Chalon dans la rue

(Rotterdam), Arcoprint Milk 85 gr, 210 x 275 mm Intermezzo laserprint laser print

2013 27.09 Rotterdam | Discovery Festival

Sealing sticker Aardlek Binding singersteek singer stitch, Boekbinderij Rietveld aan With much gratitude Warner van Wely: Hij gaf ons alle ruimte om door te starten als thanks also to Marcus Spaapen (website), Barry Salomons (logo), Carina de Wit, Guido van Anderland, lopers van Ommezwaai, helpende handen van Groei, figuranten van de

première ELECTROCUTERS

WASLOKAAL 2014 29.01 Zaandam | Opening Hembrugterrein WORKSHOPS & PRESENTATIE 2014 25 - 28.03 Cartagena de Indias (COL) | Universitaria Bellas Artes GROEI 2014 04 - 06.04 Cartagena de Indias (COL) | #1: Cartagena (1st International Biennial of Contemporary Art of Cartagena de Indias) ELECTROCUTERS 2014 15.05 Nijmegen | Radboud Rocks

iedereen die heeft bijgedragen aan het Aardlekse universum House

WASLOKAAL

helping hands from Groei, monument extras from Electrocuters. Film

OMMEZWAAI

to the Aardlek universe. Auteursrecht voor de teksten zijn voor

AARDLEK DRAAIT.

ELECTROCUTERS

toestemming van Stichting Prima Materia. Copyright for the essays

2014 02.08 Amersfoort | Zomertheater

2014 21.06 Zaandam | Dag van de Architectuur | Special 2014 29.06 Beverwijk | Aardbeien Festival 2014 04 - 06.06 Zaandam | Halte Hembrug Festival | Installatie 2014 05.06 Utrecht | Festival de Beschaving OMMEZWAAI 2014 02.08 Amersfoort | Zomertheater Vind bewegend beeld van ‘Theatergroep Aardlek’ op vimeo.com For our moving images go to vimeo.com and find ‘Theatergroep Aardlek’.

ELECTROCUTERS 2014 15 - 16.08 Biddinghuizen | Lowlands Festival 2014 24.08 Rotterdam | Schouwburgplein 2014 06 - 07.09 Almere | Circus Corrosia

Portfolio

Addenda Addendum 1 Werkwijze Process

Addendum 4 Spel Performance

Addendum 7 Kostuum Costumes

Addendum 2 Locatie Location

Addendum 5 Publiek Audience

Addendum 8 Geluid Sound

Addendum 3 Materiaal Material

Addendum 6 Mechaniek Mechanics

Addendum 9 Aardlekkers

Intermezzo

Aardlek spins a world of absurd logic and displaced daily routines. Welcome to our reality!

80p.

12p.

Warner van Wely De straat en het onkruid

The Street and the Weed

Kathrin Böhm & Barbara Seemann Beide onderweg

Both on the Road

Mariska Verhulst Een deur op een duin, uitvaartrituelen voor plastic koeien en 20p. citroenen aan draadjes

A Door on a Dune, Funerary Rituals for Plastic Cows and Lemons on Wires

Barbara Krulik Als geen ander

Like No Other

Aardlek Knippenenplakken

Copypaste

AARDLEK Off Stage Theater

De wereld van Aardlek is er één van absurde logica en onalledaagse routine. Welkom in onze realiteit!

2009 – 2014

Portfolio

Addenda Addendum 1 Werkwijze Process

Addendum 4 Spel Performance

Addendum 7 Kostuum Costumes

Addendum 2 Locatie Location

Addendum 5 Publiek Audience

Addendum 8 Geluid Sound

Addendum 3 Materiaal Material

Addendum 6 Mechaniek Mechanics

Addendum 9 Aardlekkers

Intermezzo

80p.

12p.

Warner van Wely De straat en het onkruid

The Street and the Weed

Kathrin Böhm & Barbara Seemann Beide onderweg

Both on the Road

Mariska Verhulst Een deur op een duin, uitvaartrituelen voor plastic koeien en 20p. citroenen aan draadjes

A Door on a Dune, Funerary Rituals for Plastic Cows and Lemons on Wires

Barbara Krulik Als geen ander

Like No Other

Aardlek Knippenenplakken

Copypaste