Odyssee clubblad | editie 77, december 2013 by Bart Spiessens

Infoblad, verschijnt 3x per jaar - vzw duikschool Odyssee - v.u.: B. Spiessens, Groenstraat 37, 3110 Rotselaar

BelgiĂŤ- Belgique PB - PP 3000 Leuven 1 BC 6679 P 409159

Editie 77 D2013

ecember

Driedaagse in La Ciotat

Odyssee op zeestage

naar Cala

Joncols Duiken in Okinawa 1

Koud? Winter!  Bart Spiessens

Als dit clubblad in je brievenbus valt, dan is het langer donker dan klaar, komt de gemiddelde temperatuur niet meer boven de 10° C en is het water koud. Ja, het is winter. Ondanks het groeiende aantal droogduikers in de club en de mogelijkheden om te indoor-duiken, blijft de lente en de zomer toch het duikseizoen bij uitstek. In dit clubblad trachten we je de koude donkere dagen wat te doen vergeten door je terug mee te nemen naar de Spaanse zeestage in de na-zomer. Herbeleven voor de vele leden die erbij waren en meebeleven voor zij die niet mee konden of mochten. Maar in deze periode willen we je ook doen wegdromen en dat zal zeker lukken met het reisverslag van Thomas. Hij neemt ons mee naar een plek waar slechts weinig leden al gedoken hebben. Hij heeft natuurlijk het voordeel van een gids met locale kennis. Ik droom alvast om ook eens te duiken in het land van de rijzende zon. Ondertussen hebben we niet stil gezeten en lanceerden we onlangs een nieuwe Odyssee website. Neem gerust eens een kijkje op www.duikschool-odyssee.com en laat ons weten wat je ervan denkt via redactie@duikschool-odyssee.com Maar nog meer kijken we uit naar jouw belevingen bij onze Odyssee activiteiten en duiken. Dat moet niet een paginalang reisverslag zijn, soms is een leuke ervaring, beleving in enkele zinnen of een foto voldoende. Dat delen we dan graag ofwel via dit clubblad of via onze Facebook pagina. Voor binnenkort prettige feesten en een spetterend eindejaar gewenst! Bart

Onze voorzitter vertelt

6 Driedaagse in La Ciotat

8 Special Cala Joncols

▪ bijna in zicht ▪ Rondstaartmaanvis? Mola Mola ! ▪ Blowjob techniek OSB... ▪ De memoires van een doodgewone nachtduik ▪ Duiken met Daniel ▪ “Salonduiker” af... ▪ Een leuke plek voor een zeestage

Het logboekje van Stefaan

19 26

Duiken in Okinawa

Kennis

Dé wie-wat-waar-lijst?

OPEL Service op z’n best.

GARAGE LUC BECKX Vijfde Liniestraat 59 3110 Rotselaar Tel. 016 44 57 29 Fax 016 44 75 88 E-mail luk.beckx@pandora.be

DUIK

IN DE ZEE VAN DRUKWERKEN

Administratief

Clubblad n° 77 vzw diepzeeduikschool Odyssee (verschijnt ± driemaandelijks) Maatschappelijke zetel Hulsberg 31 - 3010 Kessel-lo Rek.nr. 775-5999219-81 Website http://www.duikschool-odyssee.com E-mail: info@duikschool-odyssee.com

Mental Power

Clublokaal Café - rustieke herberg “t’Huis” Provinciebaan 18 - 3110 Rotselaar Lidgelden 2013 3 Introduiken gratis Lid: € 100,00 Lid na 1 sept ‘13: € 135,00 (incl. 2014) 2e lid: € 35,00 Steunend lid: € 35,00 Trainingen dinsdag

20u45 - 22u00

Voorzitter Bert Schoofs 0475 29 42 11 Diestsestwg 507, 3010 Kessel-lo bert@duikschool-odyssee.com Secretaris Chantal de Geyter 0498 20 96 90 Aarschotsebaan 153, 1910 Kampenhout chantal@duikschool-odyssee.com Zwembadverantwoordelijke Jos Spiessens 0477 31 01 18 Hulsberg 31, 3010 Kessel-lo jos@duikschool-odyssee.com Materiaalmeester Rudi Buelens 0475 63 04 58 Aarschotsebaan 153, 1910 Kampenhout rudi@duikschool-odyssee.com Verantwoordelijke duikonderricht Mark Thys 0498 86 13 38 Kerkstraat 49, 9890 Dikkelvenne mark@duikschool-odyssee.com Penningmeester Michel Snoeks 0496 13 01 67 Hugo Verriestlaan 15 bus 2, 3010 Kessel-lo michel@duikschool-odyssee.com Communicatieverantwoordelijke Bart Spiessens 0477 35 89 72 Groenstraat 37, 3110 Rotselaar bart@duikschool-odyssee.com Activiteiten-coördinator Stefaan Kennis 0475 90 35 35 Gobbelsrode 14, 3220 Kortrijk-Dutsel stefaan@duikschool-odyssee.com Redactie Bart Spiessens

“Mental Power” is een van de belangrijkste eigenschappen van een duiker. Vanaf het begin is mentale rust al belangrijk om je als een vis in het water te kunnen voelen. Wanneer duikers opklimmen in de sterrenstand, is mentale weerbaarheid en daadkracht onontbeerlijk. Ga ik wel een goede 3* zijn? Ga ik die duikleidingen wel naar behoren uitvoeren? Kan ik de conditietrainingen binnen en buiten de club volhouden om het AI examen aan te kunnen? Kan ik wel goed lesgeven want er zijn veel zaken die ik niet weet, of op z’n minst niet goed genoeg weet? Zal ik niet het initiatief aan de anderen overlaten, want die zullen het wel beter weten? Allemaal terechte vragen, maar gek genoeg zijn deze vragen en twijfels voor sommigen nefast voor hun evaluatie – terwijl ze buiten de examensituatie al vele malen gedemonstreerd hebben dat ze het wel kunnen binnen de verwachtingen. Alhoewel ik ervaringsdeskundige ter zake ben, weet ik nog steeds niet hoe dit best aan te pakken. Soms denk ik wel eens dat iemand met een (al dan niet zichtbaar) laag zelfbeeld er sowieso door moet. Het is dan ook goed te zien dat we geen club hebben waar het imago belangrijk is, maar een club waarbij succes en faling hartelijk en oprecht gedeeld wordt. Het delen van “Mental Power” is dan ook essentieel om toch te slagen in die volgende stap. Dat levert je meer dan een ster op: ook buiten het duiken zal het overwinnen van de twijfels positief blijken. Je zelfvertrouwen krijgt een boost en dat helpt zowel je werk als privé situatie. Het omgekeerde, een teveel aan zelfvertrouwen bestaat ook, en helaas zijn er voor hen die hier “last” van hebben niet echt veel mogelijkheden om dit te meten en te corrigeren – maar goed dat is een ander onderwerp. Voila nu weten jullie waarom ik, en met mij vele anderen, je toch steeds willen uitdagen om de volgende stap te nemen. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat de weg naar het volgende brevet iedereen sterker kan maken. Begin er alvast aan door er over te spreken zou ik zeggen.

Uw “Socialist” Bert

Lay-out Giselinde (aka Lin) Van de Velde Advertenties Alle inlichtingen betreffende het plaatsen van advertenties zijn te bekomen via bart@duikschool-odyssee.com. Werkten mee aan deze editie: Odysseeërs Bart, Lin, Pol, Bert, Hans, Thomas, Ruben, Daniel, Werner, Mark, Rudi, Pascal, Stefaan, Sam & Geert. Bedankt allemaal!

La Ciotat

Driedaagse in La Ciotat

Eindelijk zo ver, we kunnen weer op reis vertrekken. De organisatie op zich was al een heel gedoe... Paul zou met een paar kameraden dinsdag naar Frankrijk rijden om er een driedaagse te doen, dus ik spreek af met Daniel om ondertussen enkele duiken in La Ciotat mee te pikken. Beter dan alleen thuis zitten, niet?

 Lin Van de Velde

Stress ...

Zaterdag in de loop van de middag zouden we Paul tegemoet komen op weg naar Spanje, moto opladen op de aanhangwagen en doorrijden naar Spanje. Zo gezegd, maar niet zo gedaan. Maandag doorheen de dag begon het te dagen dat Paul toch maar zit af te wachten tot zijn vertrek woensdagochtend en wij sowieso al de aanhangwagen meenemen... dus waarom niet direct Paul ook meenemen? Dan kan ie nog drie duikjes in Frankrijk meedoen. Alle plannen omgegooid, hotel gebeld, bagage verstoken, moto opgeladen en hup... met drie vertrokken in plaats van met twee, dat scheelt een chauffeur en ik dus blij.

En ja, na een lange nachtrit, zien we dinsdag ochtend eindelijk de zon opkomen in La Ciotat. Net op tijd om te duiken dus! We gaan langs het duikcentrum en leggen de eerste duiken vast. Nog wat materiaal uitpakken, de vakantie is gestart! De boot op, vertrekken, spannend... m’n hartje gaat al sneller slaan! Maar plots stoppen we langs een dijk, een Franse collega-duiker die een brevet wil halen moet een palmproef doen. Dat wordt dus nog even wachten. En wachten... en wachten... Hij lijkt maar niet vooruit te gaan, ben ik blij dat wij onze palmproeven in stilstaand water hebben kunnen doen! Het ziet er niet gemakkelijk uit. Een eerste duik doen we op La Pierre de Jas, een rotsformatie die start op 20m, en tot 40 m diepte gaat. M’n camera nam ik die eerste duik al direct mee, dan kan ik eindelijk die twee flitsers testen! Tot mijn verbazing klopte

er iets niet... ik kreeg steeds zwarte foto’s. Camera staat aan, check, flitsers werken, check, kabeltjes verbonden, check. Vreemd... ik draai het boeltje even om en plots... hoe stom kan een mens zijn, m’n lenskapje steekt er nog op! Daniel en Pol zaten die duik snel door hun lucht... van het lachen, zucht. Een tweede duikstek die we die dag verkend hebben was La Calanque de Mugel, een ondiepe duikstek waar vaak doopduiken gehouden worden. Er zou een zeepaardje zitten! Dus wij op jacht... aan een goede omschrijving ontbrak het niet, maar ik wist niet waar ik naar moest zoeken, dus leek het toch niet zo simpel. Uiteraard ging de camera nu wel mee, je weet maar nooit! En het zeepaardje hebben we niet gevonden, maar de eerste naaktslakjes en octopussen zijn toch al op de plaat vastgelegd! Het is wel even wennen met twee flitsers.

La Ciotat

Dag 2, Paul gaat nog één duik meedoen, en onder de middag doorrijden om z’n motomaatjes te vergezellen. Vandaag bezoeken we Pierre des Rosiers en (alweer na wat zwemproeven en wachttijden) de noordkant van Île Verte. Octopussen, murenes, platwormen, naaktslakken, ze zijn weer in grote getale aanwezig. Heremietkreeftjes en langoesten waren nu ook van de partij. Het wordt alleen maar beter!

La petite calanque x 4

Dag 3 en dag 4... we hadden iets te snel geroepen. Ook de wind is er beter op geworden vandaag. Niet dus! De zee wordt stilletjes aan ruwer, de temperatuur boven (en ook onder) water iets minder. De zon blijft gelukkig van de partij! Ten gevolge van het weer en de drukte in het duikcentrum hebben we vier keer op rij La petite Calanque verkend. Al viel het best wel mee, we zijn steeds een andere richting uitgegaan. De eerste duik liet Daniel me kennis maken met een zeehaas (een verhaal dat nog een zwemelend staartje krijgt trouwens). We hadden dus iets om over te stoefen! En ja hoor, ook de tweede en derde duikstek opnieuw zeehaas gezien, zelfs meerdere. Volgen wij hen, of zij ons??? Ook de octopussen blijven ons achtervolgen, we hebben zelfs hartelijk gelachen met eentje. Hij verstopte zich in

een autoband, dat vroeg om hulp van Daniel. We dachten dat ie niet wegkon, behalve in onze richting, maar ’t beestje was ons te slim af. Een gat van enkele centimeters volstaat dus om te ontsnappen. Terug aan boord hou ik mijn oren open, Daniel weet steeds weer de nieuwe slakjes te determineren en ook de Fransen kijken er van op! Handig, zo’n levende beestjesgids mee op reis (al moet ik ze in ’t vervolg meer in het logboekje schrijven want ik ben de meeste alweer vergeten). Dag 5 in Frankrijk, nog één duik en we rijden door naar Pol en dan naar Spanje. Ho-

pelijk wordt dit nog iets speciaals. Het vraagt wel even geduld... de collegaduiker moet alweer (is het nu telkens weer een andere proef of was ie echt te traag?) een zwemproef afleggen, dus dat wordt weer wachten. Er is een heel gemotiveerd team klaar om mee te zwemmen met onze kandidaat, die gaan er zelfs even zonder neopreen inspringen. Knap, maar niet voor mij weggelegd, brrrrrr. Iedereen is uit het water, we kunnen vertrekken naar de laatste duikstek, gelukkig nog eens iets anders. We bezoeken le Pierre de Levant, een iets dieper gelegen rots, die een leuke daling in het blauw vraagt. Het valt best wel mee, maar de computer geeft al snel een signaal, de trappen beginnen op te lopen, en dus is de duiktijd ook heel wat korter. Op de bodem althans... dit wordt even aan een touwtje bengelen. Frankrijk was best wel leuk, en wat hebben we geleerd? Dat het handig is om je lenskapje van je camera te verwijderen vooraleer je onder water vertrekt. Dat die kandidaten daar veel (en graag?!?) palmproeven doen, ongeacht de wind, de temperatuur, ... Dat je beste de latijnse namen die Daniel vernoemt onmiddellijk opschrijft. En dat vissoep met rouille, broodjes, look en kaas een onmetelijk lekker avondmaal is (ideetje voor vanavond!). 

Cala Joncols

Cala Joncols... bijna in zicht

En zo zijn we op weg naar Spanje. Onderweg komen we Pol tegen en laden we de moto op, alles mooi zoals gepland en zonder al te veel tijdverlies. Volgens de GPS zijn we goed op weg, tegen 15u30 zouden we in Spanje moeten zijn! We komen in Roses, estimated time of arrival in 3 minuten, 500 m. Vreemd, dat lijkt niet te kloppen.

 Lin Van de Velde Paul Van Roey

Verloren gereden

We hebben geen omschrijving afgeprint, en stellen dus de GPS opnieuw in, ... Een hotel, kan toch zo moeilijk niet zijn. Ik vind strand Cala Joncols (via Cadaques), de mannen bekijken de map en herkennen het een en het ander van Google Maps... dat is het! En dan, ETA: 45 minuten, 18 km. Damn... maar niet getreurd, wij op weg, wat bochtjes, nog wat bochtjes, en ja, een dorpje in zicht. Smallere straatjes, heel wat toeristen, einde weg. GPS zegt nog 6 km verder. Dus vragen we maar de weg: volgens de vriendelijke dame in kwestie zouden we best niet met de wagen de aanhangwagen het bergwegje nemen. Dat had ik ook al door. Dus wij weer op weg, helemaal naar af, terug

naar Roses. Daar aangekomen heb ik toch even de website geraadpleegd, de nieuwe gegevens ingevoerd, en het resultaat bekeken: nog eens 16 km en 45 minuten erbij. En dat was zonder de laatste bergweg gerekend. Uiteindelijk komen we een kleine 3 uur later dan het eerste plan op onze bestemming toe, net op tijd voor de rondleiding en het eten. We worden gelukkig vrolijk toegelachen door een aantal Odysseeërs en hebben snel ons eerste drankje in de hand.

Barraduca

Dag 1 – twee duikjes op de planning. M’n eerste duikje op El Freire is onmiddellijk prijs! Samen met Ruben kom ik in een enorme school Barracuda terecht. Honderden zijn het er, en ze maken een mooie bocht rond ons. Super gevoel, en ondanks ik meestal macro werk, lukt het me zelfs om een barracuda vast te leggen. Tijdens duik 2 op El Caverna met Werner (hier is het nog de Haes) komen we een nieuw slakje tegen. Eentje zoals we er al een

paar gezien hebben, zo besluit Daniel uit mijn omschrijving. Straks toch nog even de foto’s checken! En ja hoor, het is iets anders... een brandend vuurtje, Godiva. Daniel is onder de indruk, die had hij nog niet gezien tijdens deze reis.

Les fotografie

Dag 2 – Drie duikjes gepland vandaag! We duiken op El Gato (Norfeu 1) en inderdaad, die rots lijkt echt wel op een kat, hoe schattig! Duiken met Pascal, da’s dus een foto-les! Ik leer heel wat bij, oefen veel, en merk dat het niet altijd even simpel is. De stroming doet de slakjes van hier naar daar zwieren en ik zwier vlijtig mee. Duik twee van die dag doen we met een paar mensen minder. Er vallen wat zieken te bespeuren, de sinussen zwellen op. Pol en Ruben gaan dan maar van het landelijks schoon genieten in Roses. De rest duikt op Norfeu 2, en ik voor deze gelegenheid eens met Hans. We komen een paar langoesten tegen, de gebruikelijke (en minder gebruikelijke slakjes), en ook een kwal komt ons

Cala Joncols

even vergezellen. Duik drie van die dag is een strand/nachtduik. Ik duik samen met Chantal, en we doen een hele toer. Op zich is er eigenlijk niet zo veel te zien, al zijn die visjes die zich achteruit het zand inboren wel een grappig zicht. Wanneer we helemaal ver van het strand verwijderd zijn en net terug zwemmen, voel ik plots een harde slag op m’n elleboog. Een vreemd en toch wel wat beangstigend gevoel, een doffe slag die wel wat tintelingen n ‘m arm veroorzaakt. Chantal dook aan de andere zijde, en achter mij is het gitzwart. Ik zie niet wat ik of wie mij geraakt heeft en stel me heel wat vragen. Op het einde van de duik komen we nog een octopus tegen waar we ons een heel eindje met geamuseerd hebben.

Later in de douche merk ik een lichte blauwe plek op achteraan m’n elleboog. Soit, het gaat wel over. Maar toch ga ik het even navragen morgen. ’s Avonds zijn we met z’n allen uitgenodigd voor een drink op de 700ste duik van Rudi. Het was fijn, en lekker! Duiken, cava, hapjes... wat moet ’n mens meer hebben?

van de duik zien grijnzen onder water... zalig.We waren de enigen die ‘m gezien hadden onder water, maar Jan, de duikschoolleider, had ‘m ook aan de oppervlakte gezien. Bewijsmateriaal genoeg dus... ik denk dat Daniel nog aan ’t nagenieten is. Duik twee doe ik met Rudi en Yu op El Piscina. Yu gaat ons twee duikers bezig houden, maar als snel neemt het zen-gevoel over, en zijn we Yu kwijt. We zagen ‘m laatst nog voor ons, plots komt ie op z’n gemakje van achter ons. Rudi en ik bekijken elkaar, beseffen dat we geen van beiden nog kunnen volgen en trekken onze schouders op. Iedereen is terug samen, dus besluiten we ook op zen-modus over te gaan. Opnieuw een nieuw slakje gevonden dat ik niet had, de knuppel- of knotsslak. Ze zorgt voor heel wat determinatie-problematiek, want twee boeken noemen ze anders. Het levert leuke taferelen tussen Bert en Daniel op!

Nachtduik

Dag 4 – Duik 1 met Sam levert weer wat nieuwe beestjes op. Binnenkort kan ik m’n eigen fauna-gids van de

Mola mola

Dag 3 – De eerste duik vandaag doe ik met Daniel. We duiken op cap Caverna. We besluiten iets dieper te gaan, en net als we terugdraaien gilt Daniel het bijna uit onder water. Kijk! Achter je! Draai je om! Snel!!! Jaaaa, een mola mola. Ik heb Daniel de rest

Middellandse zee ontwerpen! Een rustige duik met een rode galathea en wat steurgarnaaltjes. Duik 2 is opnieuw op “de kat”, met Geert deze keer. Een duik zoals de andere, rustig, mooi, leuk. En duik 3 mogen we met dezelfde buddy doen, ik doe dus een bootnachtduik met Geert. Of hij met mij althans. De eerst afgeroepene was toch de duikleider ?? :-) We komen al snel tot de vaststelling dat El Caverna bij nacht veeeel mooier is dan bij dag en weten niet waar eerst kijken! Al gauw komen we een pijlinktvis tegen, die met ons (en Chantal) de vijf voeten houdt en ons van links naar rechts doen schieten. Na enkele filmbeelden haakt Chantal af, ik besluit nog even te volgen voor een foto. En Geert besluit Chantal te volgen omdat hij meende mijn onderwaterhuis herkend te hebben. Zo komen we beiden al snel tot de vaststelling dat we elkaar kwijt zijn. Een hele ervaring, maar gelukkig komen we elkaar tijdens het stijgen weer tegen. Iedereen is oké, dus de duiken verder. En het was een goeie beslissing, berekreeftjes, tientallen schorpioenvissen, sidderrog, mini-octopusjes, zelfs een (actieve) zeehaas! Is die ons nu echt tot hier gevolgd? Later die avond genieten we nog van een heus zeevruchtenbuffet, met dank aan de organisatie! De verhalen van de zeehaas doen de ronde, en na wat gelach heen en terug heeft ook Werner z’n bijnaam te pakken, Werner de Zeehaes. Het zwemelen ... dat laten we aan de verbeelding over.

Cala Joncols

een beetje meer om de arm gespannen worden, moet dat wel terug meevallen. Ik zeg nog die hij maar een seintje moet geven als het toch fout loopt, maar Mark bijt door en zegt niets. Tot we op de boot komen. Het klutst nogal in z’n pak. Er druppelt water uit z’n mouw. En zijn gezicht spreekt boekdelen. Mark, ik voel me zo schuldig, lief dat je dat voor me overhad. Ik zal die laatste jaloerse blik naar een neopreenpak nooit meer vergeten!

Afscheid in zicht Feestelijke duik

Dag 5 – Ik mag m’n eerste duik met Jimmy doen, en krijg zelfs de eer zijn 150ste mededuiker te zijn. We zien weer heel wat mooie beestjes, het is een relaxe leuke duik op El Freire. Een bloedlipgrondel, een gele blennie, een godiva, een steurgarnaal. Daniel z’n determinaties lijken toch te blijven hangen! Duik 2 van die dag mag ik met opnieuw met Werner doen. Ik krijg nog wat instructies van Pascal en mag deze keer een snoot meenemen, ttz. een hoopje loodgieterij dat heel wat mooie beelden oplevert! Op het einde van de duik roep ik even de hulp in van Werner. Ik zie een octopus zitten in een klein gaatje, met z’n steentjes mooi voor zich gestapeld. Ik probeer, maar er beweegt niets. Werner probeert ook eens, en plots krijgen we toch een beetje ruimte. Een zuignap komt te voorschijn... wauw. Dit is grooooot zeg. Hoe is dat beest in godsnaam in dit kleine gat geraakt. Ik herinner me de autoband en besluit het beest gerust te laten. Die moet echt wel gigantisch geweest zijn. Donderdagavond worden we getrakteerd door mijn duikmaatje, Jimmy. Weer een geslaagde avond, er wordt heel wat gebabbeld, geknabbeld, gedronken en gezwemeld.

duik is terug op La Caverna, en ik mag nog eens met Rudi mee, we zien weer het gebruikelijke van de voorbije duiken, en ja, opnieuw barracuda (al was het er maar één deze keer). Terug aan boot gekomen is het even afzien. Gelukkig zit de wind goed, en valt het qua golfslag nog wel best mee. Maar de wind is koud en al gauw worden er heel wat jaloerse blikken gegooid naar zij die hun droogpak meehadden. En zo geschiedde ook de laatste duik. Na heel wat zagen mocht ik toch eens met Mark Goovaerts duiken! Ocharme, net voor we in het water gaan ontdekt Mark ... een gat in zijn droogpak! Maar niet getreurd, die duik gaat door, kost wat kost, zegt hij. De vorige duik was ie een beetje nat aan z’n arm, dus als de instrumenten

tramontana

Dag 6 – Onze laatste duikdag. Wat een weer, wat een weer. De zon is geruild voor regen, koude, wind... 11°C en 7 beaufort. Dat belooft! De eerste

Alle duiken zijn gedaan, duikers zijn terug opgewarmd, droogpakken zijn uitgegoten en de laatste avond valt. Enkelen onder ons vertrekken al wat vroeger, anderen schuiven aan voor het laatste avondmaal. Tot er plots een Zwitser de zaal bijeenroept. Het Bare-pak van zijn vrouw is weg, een gelijkaardig hangt er nog, of iedereen eens z’n valies wil checken... Wij zijn geen Bare-duikers, maar het begint te dagen. Werner had Bare dacht ik, maar da’n een mannenpak. Chantal... ah ja, zij ook. Die zijn al vertrokken! Al een uur! Na wat heen en weer getelefoneer valt het verdict. Rudi is op de terugweg. En wij denken nog even terug aan onze aankomst. Het kan ’n mens tegengaan. Maar een feit staat vast. Het was weer een geslaagde stage! 

Cala Joncols

Rondstaartmaanvis? Mola Mola ! Eerste duik mag ik met Lin doen, dus het kan wat dieper. Lin gaat fotokes trekken, ik zal dan maar wat klein spul zoeken, wantLin heeft makro-instellingen op haar camera. Snel teken gedaan op Lin voor een foto maar helaas pindakaas makroinstelling. Ons viske heeft dan een toer rond ons gezwommen en dan de diepte in. We konden niet volgen, nitrox je weet wel.

 Daniel Devriese Na wat slakjes, bloedlipgrondels enz wat verder gedoken. Tot een diepte van 33m afgezakt. En dan zoals ik gewoonlijk doe kijk ik een in het blauw. Tot mijn grote verbazing zie ik hem. Mola Mola!

Boven gekomen waren er verschillende personen die het niet wouden geloven zonder foto. De foto was niet gelukt zei Lin. Dus groot ongeloof bij sommige. Maar later op de avond, als de resultaten van de fotos nagezien werden, een grote visschijf op een niet al te beste foto, maar toch het bewijs.

Mola Mola of de rondstaartmaanvis is een zelzame verschijning onder water. In mijn hele duikloopbaan was dit de derde. Boven water , aan de oppervlakte heb ik er al meerdere gezien. Ik zal de duikplaats Cova Caverna vooral daarom blijven herinneren. 

Blowjob techniek OSB... Halfweg de vakantie dook ik met Pascal op Norfeu 1. Het was een duik van 44min, 30m diepte en de duik zelf was best wel de moeite.

 Ruben Claes

volume lucht. Bij het uitoefenen van de techniek liep het echter mis. Ik nam een te grote hap lucht (waarschijnlijk niet goed uitgetrimd) en gezien ik het ‘velletje’ van het ventiel niet goed naar

We zagen aardig wat mooie slakjes en ook een 5-tal murenen en een grote Merou van wel meer dan een meter. Pascal had me voor de duik een nieuwe techniek van OSB oplaten uitgelegd. Hierbij neem je eerst een goede hap lucht en vervolgens neem je je mondstuk uit en blaas je die lucht in het ventiel van de OSB. Op die manier ben je als het ware in evenwicht want de lucht in je longen gaat naar de OSB waardoor de OSB je dus niet naar boven trekt wegens een onaangepast totaal

achter trok, werd ik als het ware naar boven ‘gezogen’ zonder lucht in de OSB te krijgen. De situatie werd nog hersteld, onder begeleiding van Pascal zwommen we terug naar beneden. Daar realiseerde ik me plotseling dat m’n mondstuk nog niet terug in m’n mond zat dus moest dat ook nog even gecorrigeerd worden…

Lessons learned :

• Ervaring vereist (vraag raad aan Pascal) • Velletje van het ventiel goed naar achter trekken • Niet té diep inademen of je wordt naar boven ‘gezogen’, zie dat je zelf en het object goed uitgebalanceerd is Tip: Het kan interessant zijn deze techniek een beetje dieper uit te oefenen. 

Cala Joncols

De memoires van een doodgewone

nachtduik op Cala Joncols

De vorige nachtduik in de baai voor het hotel was niet slecht geweest, maar deze kon bijlange niet tippen aan de nachtduik van +/- een jaar geleden op dezelfde plaats. Hierdoor begon ik aan de tweede nachtduik van onze vakantie met iets minder stijle verwachtingen.

 Geert Jordens

Cabo Caverna, 9/10/2013

Ik dook met Lin van de Velde die haar camera op scherp had gezet. Ik vertelde haar dat ik mijn best ging doen om haar ’t een en ’t ander aan te wijzen onder water. En het begon goed met een grote crab met een joekel van een anemoon op haar schild. Het olijke schaardier kreeg wat camouflage betreft een grote onderscheiding. Vervolgens had Lin een octopus gespot waar we even mee dolden. Plots kreeg ik een pijlinktvis op bezoek die naar mijn lamp afkwam. Lin was op enkele meters van mij en had de inktvis nog niet opgemerkt. Ik stond voor de keuze, de lamp naar Lin schijnen in de hoop dat ze zag dat ik iets interessant gespot had of bij inktvis blijven. Ik ging voor de tweede optie omdat anders de kans groot was dat ik de

pijlinktvis uit het oog zou verliezen. Ik hoopte dat Lin wel zou aansluiten en zou kennis zou maken met de nieuwsgierige inktvis. Na een 5 tal minuten zag ik Lin met haar camera opdagen... tof dacht ik, die staat ook op de lens. Ooh, maar... dit is Lin niet... shit, dit is Chantal eveneens met de camera in aanslag. Oei, waar is mijn buddy....

The Dark Blue

Ik keek om me heen en zag minstens 4 duikers of eerder 4 duiklampen. Maar Lin met haar 3 lichtbakens (van haar camera statief) zag ik niet. Dju! Rustig blijven dacht ik. Koelte bewaren. Ik was op 15 m diepte en steeg enkele meters draaiend om mijn as. Ik zag geen Lin dus ik moest naar de oppervlakte. Godver1. Ik steeg verder en bleef rondjes draaien... het was waarschijnlijk een paar rondjes teveel want mijn computer waarschuwde me dat ik te snel steeg. Iets zakken en vervolgens terug stijgen was de boodschap. Godver 2. Ik prentte me in dat paniek geen optie was... alhoewel dat het een dubbeltje op zijn kant leek te

worden. Even kalmeren en dan... ooh... zie ik het wel goed, ooooeeeeeffff, dag Lin. Ik was héél blij dat Lin me terug had gevonden in de ‘dark blue’. Lin vroeg of ik verder naar de oppervlak wilde opstijgen – een terechte vraag trouwens. Maar Lin had het dubbeltje naar de goede kant laten rollen en ik gaf aan dat we onze duik niet zouden onderbreken. En gelukkig maar. Want we kregen nog veel meer leven voorgeschoteld. We spotten nog een sidderrog, een groot beest dan ik nog nooit had gezien maar dat iets weg had van kruising tussen een mega naaktslag en een waaierplant (bleek later een zeehaas te zijn) en verschillende schorpioenvissen en enkele berekreeftjes. Aan de oppervlakte gekomen van deze toch wel bijzondere nachtduik hadden Lin en ik beiden een enorm waaaaw gevoel. Zowel qua duikbeleving als bezienswaardigheden was dit toch wel een heel bijzondere duik geweest. 

Cala Joncols

Daniel t e m n e k i u D e Haes  Werner D

. aanse wateren te duik in Sp t oe El Fraire, eers eter, ik m ct naar 30 m We dalen dire en. Over de e duiken mak ep di le ke en nog ting rotslangzaam rich e w en ijg st bodem ’s, schorpioen weg baracuda ne ei kl wand. Onder t me op he Daniel wijst vis, mureen. k, luipaardn. Komeetsla ve le er at rw onde klein, ik zou er draadslak. Zo van slak, violette . Op de foto’s bij peddelen e ho r gewoon voor te zie je be erfotografen at rw de on as de vergrootgl tjes zijn. Een mooi die dier a de duik zegt een optie? N onder water, hebben. aas gezien te eh ze n ee s lf Daniel ze stage heeft t einde van de Ik niet . Op he aas gezien, reen een zeeh de ie er ve ge on eschoten zelfs een aang en er w be e ig somm  ? Niks, nada. zeehaas. En ik

‘Salonduike

r’ af !

 Sam Tolle Na 6 jaar lid t te zijn van de club eindelij mee op duik k eens ’vakantie’... Ik keek er dus h naar uit! eel hard

De vakantie wat eigenlij k een stage bij en kan nu was, is voorzeggen dat h et zonde is da eerder meege t ik nooit gaan ben! Niet alleen vo or de toffe sf eer met de bi traktaties en jhorende feestje, Nadia con ojos pid semilla, maa ie ndo r voornamel ijk ook voor heid ervarin de h oe veelg die je opdo et en bijleer t. Ookal ben ik 6 jaar duiker moet ik toch dat ik op deze zeggen week bij wij ze van spreken heb bijgelee meer rd dan de vo orbije jaren! Zoals op alle vlakken geld dus oefenin kunst! Meer g baard duiken is du s de boodsch goede voorn ap en het emen voor 20 14 reeds, en gende jaren al le vol...

Hopelijk ben ik dan ‘salon duiker’ af en nog veel clu mogen er breizen en st ag es volgen! Ik elke beginner raad het en natuurlij k ook ancien deel te nem aan om en! Bij deze wil ik de organis atoren en in bedanken vo structeurs or zulke stag es, tenslotte hun vrije tijd geven zij ook een beet je op zodat w duikers kun ij betere nen worden !

Cala Joncols

Een leuke plek

voor een zeestage

Een 20 tal duikers, geen probleem... Accomodatie? Geen probleem… Nitrox? Geen probleem... De keuze was dan ook snel gemaakt, ik vond dat Cala Joncols uitstekend was om een duikstage te organiseren.

 Marc Geunes Voor onze 2 jaarlijkse duikstage waren er initieel verschillende voorstellen. Bretagne was een van de voorstellen en Pascal had dit verder uitgewerkt. Probleem hier was dat het duikgebeuren daar ons niet kon beloven om een omvangrijke groep duikers op te vangen. Ikzelf heb me geïnformeerd voor Zuid-England waar we vorig jaar eens terechtgekomen zijn dankzij Christine en Henry. Ik vond er het duikgebeuren echt wel de moeite maar helaas was het hier ook niet direct mogelijk om plaats voor een 20-tal duikers te reserveren. Albert had Cala Joncols gesuggereerd, hij heeft me de juiste contactgegevens doorgespeeld en hier liep de voorbereiding echt wel van een leien dakje. Een 20 tal duikers, geen probleem..accomodatie? geen probleem…Nitrox?...geen probleem. De keuze was dan ook snel gemaakt en ik vond dat de plaats uitstekend was om een duikstage te organiseren. Er zijn dan wel nog mooiere plaatsen in de Middellandse Zee, maar om een stage te doen was dit echt wel een ideale plaats. Nooit te ver moeten varen, ideale plaatsen om reddingen enz te oefenen, elke duik de mogelijkheid om met Nitrox te duiken enz. De werking en het personeel in het duikcentrum vond ik ook wel top (er was daar alleen 1 personeelslid bij met een probleem aan de ogen maar da heb ik nooit echt begrepen). Bovendien was er tijdens de duiken ook wel van alles

te zien, inktvissen, murenes, langoesten, kortom, het gebruikelijke leven van de Middellandse Zee. Het instructeurskader was talrijk aanwezig zodat de aanwezige 2*D ruimschoots de kans gekregen hebben om duikleidingen, OSB’s oplaten, een decoduik ,reddingen en proeven te doen. Dit was uiteindelijk ook de opzet van ons duikonderricht. Afgaande op de positieve reacties die ik mocht ontvangen ben ik ervan overtuigd dat de stage voor meerdere van onze 2*D echt wel een goede leerervaring is geweest. Persoonlijk heb ik ook wel genoten van de week in Cala Joncols. Als instructeur een duikleiding in het oog houden van iemand die met bootduiken weinig of geen ervaring heeft is best wel boeiend. Je bent dan meestal met meer dingen bezig dan wanneer je de duikleiding zelf zou doen. “…..nog 100 BAR….we zwemmen nog steeds van de boot weg….allez, wanneer draaien we nu terug?....ik heb aangegeven nog 10 min nultijd over te hebben zoals gebriefd… geen reactie ….we gingen toch geen deco-

duik doen?... …we blijven op dezelfde diepte…..oef, eindelijk, we stijgen een beetje….op 12m worden de computers zelfs gecheckt…alles is safe en onder controle…we zullen straks alleen maar ver moeten palmen…..”

Net zoals de administratie voor de duikstage was ook de afhandeling erna voor mij relatief makkelijk. Ik had voldoende cash geld bij van het budget duikonderricht om de extra duiken ter plaatse af te rekenen, zodat niemand nog iets moest bijleggen. Iedereen had een pakket van 10 duiken betaald maar de meesten hebben er wel meer gedaan( 15 duiken was het meest). Het belangrijkste is natuurlijk dat alles veilig verlopen is. Dit is uiteindelijk ook het doel van zo’n stage, door training jezelf een betere en vooral veiligere duiker te maken die probleemloos een OSB kan oplaten als dit vereist is, een redding correct kan laten verlopen, in het blauw perfect kan stijgen volgens de regels van de kunst enz… Deze stage heeft hiertoe ongetwijfeld bijgedragen. Nogmaals bedankt aan alle deelnemers voor de fijne week, Marc. 

Cala Joncols

Onze fotografen in volle actie

Ook voor de fotografen was Cala Joncols een waar paradijs. Niet iedereen koos ervoor om zâ&#x20AC;&#x2122;n toestel mee onder water te nemen, maar er werd toch volop geflitst. En ook Nancy bezorgde ons een leuke groepsfoto voor de cover.

Ruben Claes

Hans Thielemans

Rudi Buelens

Lin Van de

Velde

Gelogd

Het logboekje

van Stefaan Kennis Elke keer opnieuw zetten we een logboekje in de kijker. We bladeren deze keer even mee met Stefaan Kennis .

Het begin

Hoeveel duiken heb je gelogd? Ik ben net aan m’n tweede logboekje begonnen. De teller stond begin juni op 145. Vertel wat over je eerste duik? Na een 3-tal maanden zwembadtraining was mijn – en ook die van Ann – eerste duik op 5 juni in 2010. Ik heb toen gedoken met Mark Thijs gedurende 30 minuten en een maximale diepte van 12 meter. Alles is heel goed verlopen en het was een relatief ontspannen duik. Vooral niet in de

groene sla wegzakken! Het was zo goed meegevallen dat ik de microbe meteen te pakken had en voor m’n 2e duik gegaan ben de dag nadien aan de Bergse diepsluis.

De wauw-factor

Wat was je mooiste duik? Eigenlijk beschouw ik die tweede duik (met Harry) nog steeds als één van de mooiste omdat ik toen reeds koppeltjes sepia’s gezien heb. Mijn allermooiste duik was toch n° 120: Aquarius te Bonaire. Buiten het typische Caraibische leven zag ik hier voor de eerste keer een zeepaardje, wat heel bijzonder was. Daarbovenop had ik de eer van de duikleiding te hebben in het charmante gezelschap van Ann, Chantal en Sophie. Wat is je favoriete duikplaats in onze wateren? Afgaand op het aantal logs (12) staat de Bergse diepsluis toch wel hoog bovenaan. Het blijft toch een plek die je op elk moment dat de goesting opkomt, kan beduiken. Eveneens de grote verscheidenheid van leven zoals baarzen, slakken, harders, kreeften, noordzeekrabben, hooiwagenkrabben, heremietkreeften, kwallen, platvissen, snotolven, sepiola’s, steenbolken en natuurlijk de sepia’s waarvoor ik op een zondagmorgen graag vroeg op sta!

Stefaan Kennis Odyssee

Welke duikvakantiebestemmingen heb je al bezocht? De enige echte duikvakantie was tot nu toe in Bonaire. Verder pik ik graag een duikje mee op reis zoals in Fujeirah (Verenigde Arabische Emiraten), duiken tussen de haaien in de Dubai Mall Acquarium, Oostkust en Cenotes in Mexico, Frontignan (middellandse zee – Frankrijk), Malta en Jamaica.

reiskriebels

Wat is je favoriete duikbestemming? Wel tot nu toe is dit toch nog steeds Bonaire. Niet alleen het duiken op zich maar ook de hele Caraibische sfeer eromheen. Heel wat mooi leven gezien zoals de adelaarsrog, barracuda’s, buisalen, doktersvis, eekhoornvis, egelvis, flamingotong, jack in the box, koraalduivel, murenen, schildpadden, juweelvis, keizervis, koffervis, octopus,

Gelogd

papegaaivis, pijlinktvis, pijlstaartrog, riddervis, soldatenvis, steenvis, tonijn, tarpon, trompetvis, vijlvis en natuurlijk het zeepaardje. Heb je nog een droombestemming? Ach, er staat nog zo veel op de lijst zoals Egypte, Malediven (jammer dat ik dit jaar niet mee kon), Indonesië, Australië, Seychellen en de Galapagos. Wat zou je nog willen zien? Dan toch wel het grotere leven zoals een mantarog, maar als een klein, nietig schepsel naast een walvishaai lijkt me toch de Max !

te doen en toen is het fout gegaan: de bril blijkbaar niet goed weggestoken in m’n palmen en plots was hij verdwenen! Samen met nog een aantal mededuikers gezocht in het ondiepe water: tevergeefs – bril kwijt! Heb dan ook zo snel mogelijk een nieuwe bril (met aangepaste glazen) besteld. Ik heb ook een zoekertje geplaatst op een duikforum (je weet maar nooit) en wonder boven wonder ... er zijn er die een speld in een hooiberg vinden en bovendien nog eerlijk zijn ook. Ik had de bril dan uiteindelijk ook terug! Tijdens mijn 100e duik op Wemeldinge Parking wou ik er toch iets speciaal van maken en heb ik de stomme stoot nog eens overgedaan! Maar mijn buddy heeft hem toen meteen gevonden (merci Daniël!) 

Vertel ons een stomme stoot die je ooit uithaalde? Met stip op 1 is toch “de stoot met de bril”. Plaats delict: Gorishoek de Plaat – duik n° 82 samen met Albert. Eerst en vooral was het een mooie duik van 55 minuten met onder andere vorskwabben, grondels, heremietkreeften, hooiwagenkrabben en veel meer rond de turfblokken. So far, so good ! Zoal de meesten ondertussen weten heb ik een duikbril met gecorrigeerde glazen, niet allen om te duiken maar ook om te zien waar ik loop! Omdat het op die plaats toch een eindje wandelen is, kreeg ik het warm en dampte de bril aan. Dus zat er niets anders op dan hem uit

Reisverhaal

Titel titel Intro

Scuba Service Store

 xxx foto’s: xxx

Papenaardekenstraat 214, 2900 Schoten, België Subtitel Tekst. 

Openingsuren: ma. - di. - wo. - vrij. & za. van 10.00 tot 19.00 uur (donderdag gesloten).

Scuba Service Store - Ronny en Peggy Desmet - Papenaardekenstraat 214 - B-2900 Schoten gsm: +32 475 689 690 - fax: +32 3 633 21 35 - e-mail: info@scubaservice.be - www.scubaservice.be 18

Okinawa

Duiken in Okinawa

Austrian Airlines zou me voor een kleine 600 euro, via Wenen, tot de Japanse hoofdstad brengen. Schitterende service, lekker eten, een resem films (want de inslapers deden hun werk niet) en toch wel wat alcohol later zette ik voor de tweede maal in 6 maanden tijd voet op de meest georganiseerde bodem die onze aardkorst rijk is.

 Thomas Festjens

Proviand opslaan

Gepakt en gezakt met 200 liter aan bagage (150 liter aan duikmateriaal en 50 liter kleren en andere) vertrek ik strompelend naar de nationale luchthaven. In de hoop dat de linkerenkel die tot voor 2 dagen nog in het gips zat zijn werk zal blijven doen zonder al te veel tegen te spartelen. Eerst nog even langs de winkel om alle gaatjes in de bagage op te vullen met snoep en chocolade. Judith zat immers al even zonder en zoals iedereen weet is dat nefast voor ‘s vrouws gemoedstoestand. Judith wachtte me ongeduldig op en het vervolg op het avontuur van November 2012 kon beginnen! Missie van de maand: Rondkomen met een budget van 1000 euro voor hotels, voeding, hydratatie, duiken, inkom allerhande, transport en nog vanalles anders.

Tokyo, de chaos

Het regenseizoen was al begonnen (even vergeten rekening mee te houden bij de planning) en dag 1 in Tokyo regende het dan ook pijpenstelen. Geen probleem, het was zelfs een welkome verfrissing al mocht de wind wat minder naar orkaankracht neigen. De inwoners van mainland Japan blijken zeer gedisciplineerde, hardwerkende maar tegelijk ook compleet geflipte mensen te zijn. Ze blijken zeer terughoudend naar buitenlanders toe, maar eens je duidelijk maakt: “I am a European Citizen, i DO NOT COME FROM THE US of A” helpen ze je dolenthousiast verder. De wijknamen die voorkomen in Tokyo City (straatnamen kennen ze er niet), doen me vermoeden dat de stad werd gesticht door West-Vlaamse Kolonisten. Verder zijn de enige verwijzingen naar de Westerse beschaving er: KFC, McDonalds, Pepsi, Maserati, Ferrari en... Belgian Beers. Geweldige stad al zeg ik het zelf, zeker een bezoekje van een dag of 4 waard. Een mooie afwisseling van moderne betonstructuren met geweldig grote parken en (oude) Shinto- en andere tempels. Ook het observeren van de plaatselijke bevolking in hun vrije tijdsbesteding (lees: zuipen, speelhallen, baseball en foto’s nemen) is een amusant tijdverdrijf. Aan Tokyo zal ik verder niet te veel woorden verschrijven, aangezien de meeste Odysseeërs dit blad lezen om de duikgerelateerde stuff die men er in verwacht.

Koraalonderzoek op Okinawa

Na enkele dagen de georganiseerde chaos getrotseerd te hebben bracht

een lagekostenmaatschappij (de 1000 euro was nogal krap berekend) ons naar het paradijs: Okinawa. Doordat we het hele eiland overvlogen alvorens te landen, en het regenseizoen even op verlof was, konden we genieten van een prachtig bovenaanzicht van deze koraaleilandengroep en alvast een inschatting maken van waar de leuke duikplekjes zich bevinden. Al zou niet de hele reis geweid worden aan duikplezier. Er zou ook moeten gewerkt worden. Judith’s koraalonderzoek had wat achterstand en onvoorziene schade opgelopen tijdens ons verblijf in Tokyo en het zou (letterlijk) pompen worden om de boel niet in het honderd te laten lopen. Ook stonden er lessen op het programma in Marine Georgaphy en Biology. Het beloofde druk te worden! Het eerste werk op Sesoko Station was het ontwerpen van een nieuw filtersysteem voor het koraalonderzoek. En aangezien biologen zweren bij recyclage werd de eerste testfilter gemaakt uit koraal! Deze optie deed zijn werk iets te goed en filterde zo-

Okinawa

onal-aansluiting verkrijgbaar, zonder plug-systeem zoals we het hier in Europa kennen. Een extra adaptor is dus een must voor hen die gewend zijn met 300 bar te duiken! Enkel 200 bar dus, en niet meer dan 10 liter. Even aanpassen als je van 12l, 300 bar komt!

Gorilla-Chop

danig fijn dat de waterflow te gering werd. Enkele op-en-afjes naar de plaatselijke doe-het-zelf-zaak (30 km verderop) in de Judithgepimpte Daihatsu Move Kei-car met zwaar opgefokte 750cc grasmaaiermotor waren nodig om alle nodige materiaal te verzamelen en de stervende koraalcollonies te redden. Deze smurfenwagen zou later ook dienst doen als duikcamionette en heeft die job als bij wonder doorstaan. Als beloning voor het harde werk in een hete en vochtige omgeving slopen de duikdagen dichterbij. Al moet ik er eerlijkheidshalve bij vermelden dat het eerdere werk werd afgewisseld met snorkelsessies in het onderzoeksgebied vlak voor het lab. Volledig omgeven door Koraalrif en maar matig bewoond door lokale boeren en geesten van overleden inwoners, vormt Sesoko Island een zeer leuke plaats voor onderwaterfotografie. Alle kleine koraalleven, van Nudibranchia tot Parrotfish en zelfs roggen wonen hier op 5 vinslagen van het onderzoekscentrum. Het onderzoekscentrum ligt aan het strand, heeft zijn eigen slibway en aanlegsteiger en beschikt over 2 grote motorboten. Omkleden en douchen kan in het boathouse dat aansluit op de slibway, dus alles binnen handbereik! Dringend tijd om een plaatselijke onderwaterleven-gids

aan te schaffen! Hevige discussies volgden over de naam van een ontdekt diertje en honderden check-vinkjes werden aan het boek toegevoegd. Het enige minpuntje aan snorkelen tijdens het regenseizoen is dat je wel eens een onweer over je hoofd krijgt. Donderslagen blijken 10 keer harder te klinken onderwater en de bliksem tintelt over je hele lichaam, maar het levert wel leuke beelden op!

Tijd voor het echte werk

Flessen kan je op Okinawa krijgen tussen de 3 en 8 euro, afhankelijk van je connecties met universiteiten en afhankelijk van de plaats waar ze worden opgehaald. Let wel: het DINsysteem is hier volledig onbekend. Er zijn enkel flessen met een internati-

Hier hadden we in november reeds gedoken met prachtig weer. Vandaag regende het en voorbijgangers bekeken ons nogal verbaasd toen we in duikuitrusting op het strand verschenen... Crazy Foreigners! Must be Americans. De toekomst zou ons leren dat duikende Okinawaanders (of hoe heet dat ?) heel kieskeurig zijn wat weersomstandigheden betreft, maar anderzijds de meest halsbrekende toeren uithalen om (enkel bij mooi weer) te water te gaan. Zo zijn er duikspots te vinden waar je eerst, in volle duikuitrusting, de kliffen van Dover moet afklauteren voor je aan de duik kan beginnen. Uiteraard, na de duik, alles ook weer in omgekeerde richting. Maar Gorilla Chop dus. Een duikplaats naast de ferry-port van Motobu, met makkelijke beach-entry. Na een kleine 60 meter uit te palmen laten we ons uitzakken naar 12 meter waar de koraalstructuur overgaat in zandbodem. De regen en de ondiepte zorgden voor veel minder goed zicht dan de vorige duik in november, maar

Okinawa

al bij al toch nog steeds de moeite waard. Alle Finding-Nemo-vissen werden vlot herkend en de ferry klonk soms akelig dichtbij! We sloten de duik af met een prachtige schorpioenvis die recht op ons af waaierde.

Cape Hedo

Vandaag hadden we 2 duikjes gepland, al hadden we nog geen flauw idee van waar we zouden duiken. Dus, achterbank plat, 4 flessen en alle uitrusting achter in de Judith-mobiel en op naar het noorden. We hadden ons bij aanvang van de vakantie voorgenomen om zoveel mogelijk duikplaatsen aan de westkant van Okinawa uit te proberen en we zouden bovenaan de kaart beginnen. Zo zouden we de kust aan de Oost-Chinese Zee naar het zuiden toe afwerken.

Het uiterst noordelijke punt van hoofdeiland Okinawa en tevens de plaats waar een hele bende Japanse Officieren zelfmoord pleegden tijdens de Tweede wereldoorlog. Naar goede Japanse gewoonte vonden zij het niet erg eervol zich gevangen te laten nemen door “Den Amerikaan” en besloten ze dat het zinvoller was om zich van de 40 meter hoge klif naar beneden te storten en zich één te laten worden met het koraal. De landtong boven de rotswand is tot op vandaag nog steeds een monument en een heilige plek voor veel Okinawanen, die ongetwijfeld de nabije basis van het US Marine Corp en SEALs nog steeds vervloeken.

De officiële entry van deze duikplaats bevind zich onderaan de klif, enkele meters van waar de Japanse officieren hun laatste rustplaats hebben. Aangezien zowel mijn gehavende enkel als mijn gezond verstand de ongelooflijk steile afdaling niet zagen zitten, reden we rond tot we een parking aan het strand vonden op een kleine 500 meter afstand. Hier zou het ook mooi genoeg moeten zijn, al zouden we waarschijnlijk de in de duikgids beloofde schildpadden moeten missen. De parking was een oud kerkhofje en stond vol geparkeerde wagens. Dit gaf goede hoop op een mooie duikplaats! Tot we merkten dat al die andere watersporters geen duikers waren, maar surfers die gelokt werden door de hoge golven, opgezweept door de beach-break op het koraal. De zee was wilder en het water boven het koraal ondieper dan verwacht, en aangezien we het koraal over moesten om aan de drop-off te geraken werden meerdere “wasmachines” ons deel. Nadat we hadden gecontroleerd of de camera’s de tocht hadden

overleefd, kreeg ik de volle laag van Judith, die deze onverantwoorde entry echt niet apprecieerde. Maar volgens mij was dit niks vergeleken met een zelfmoordafdaling van een 40 meter hoge rots. Gelukkig maakte de duik dat allemaal weer goed. Eens de dropoff bereikt, zakken we naar een dikke 20 meter en slaan we af richting de officiële Cape Hedo Entry, in de hoop toch nog schildpadden te ontmoeten. Die bleken echter vandaag net allemaal op familiebezoek te zijn naar hun vriendjes op een andere plaats, maar toch vonden we er mooie koralen, een overvloed aan kleiner leven al had de zon het geheel nog mooier kunnen maken.

Sate

Tijdens de rit van Hedo naar een nog niet nader bepaalde locatie kreeg de zon er plots zin in en maande ons aan een mooi plekje te vinden om te water te gaan. Co-piloot Judith zocht ondertussen op de kaart naar een mooie spot en zo stuitten we op Sate. Na een minipicknickje op het ministrand dat bestond uit rotsen met hier en daar wat begroeiing, vonden we er een bordje waaruit Judith opmaakte dat dit een natuurreservaat is en dus verboden om te vissen. Aangezien het was geschreven in Kanji maakte ik er enkel uit op dat Japanners mooie letters kunnen tekenen. Het gegeven “natuurreservaat” deed de verwachtingen weerom stijgen, al zou blijken dat dit de duik van de tegenstellingen zou worden. Na de snorkeltocht over het koraal ging het naar 10 meter, waar de

Okinawa

voet van het koraal overging in zandbodem. Aangezien zandbodems vaak niet veel te bieden hebben volgenden we hier de curve in de koraalrots, richting zonnekant. Deze denkwijze werd beloond door een prachtig verlicht koraallandschap, terwijl de zandbodem beetje bij beetje afzonk naar 15 tot 20 meter. Clownvisjes, koffervisjes, en heel wat onbekend rondzwemmend tuig lieten zich gewillig fotograferen. Het zand bleek hier ook veel minder stoffig dan Oosterscheldezand. De korrel was veel grover en zwaarder waardoor je rustig je vinnen of knieën erin kon neerplanten zonder heuse stofwolken te veroorzaken. Rond halve fles werd de duik ontsierd door hopen afval die zich op onverklaarbare wijze in dit natuurgebied hadden verzameld. Platic, hout en metaal lagen in hopen verspreid en zorgde voor een domper op de duikvreugde. Gelukkig zorgde de natuur tijdens de veiligheidstrap voor een serieuze opkikker: De eerste levende (in Tokyo verdwenen menig van deze wezens in mijn maag) squid van de reis! Op 19 mei wachtte nog een dagje labwerk. Uitkuisen van de koraaltanks en we ontdekten een onbekende soort zeeslak die koraal eet. Ze laten een slijmlaag achter op het koraal waardoor de organismen die in het kalkskelet van het koraal huizen geen voeding meer krijgen en afsterven. Een deel van het raadsel der koraalsterfte bleek hiermee opgelost te zijn. Echter bleek er ook nog iets mis met de zeewaterflow die de koralen van voedsel moet voorzien. Na het instal-

leren van aquariumpompjes om het water meer te laten circuleren in de tanks leek ook dit opgelost te raken.

Sakijama

Een prachtige dag nodigt uit voor enkele duikjes. We gaan op zoek naar iets dicht in de buurt en laten ons oog vallen op Sakijama. Een duikplek aan een prachtig strand! De duikatlas gaf aan dat dit een “easy navigation dive” is doordat de telefoonlijn naar een naburig eiland hier vertrekt en je die gewoon door het koraal kan volgen tot aan de “drop off” , daar een toertje maken en terug va de telefoonlijn naar het strand. Zo gezegd, zo gedaan… hop het water in, de telefoonlijn gevonden en gevolgd door prachtige swimmthroughs en spleten met prachtig onderwaterleven! Rustig doorgestoken naar 25 meter waar we een rogje tegen het lijf zwommen. Op deze duik leken de nudibranchs ons welgezind en ook baracudas en de hele resem koraalvisjes kwamen een kijkje nemen naar die rare wezens met zilveren uitstulping op de rug. Tijd om weer strandwaarts te keren, maar eerst even de telefoonlijn terugvinden om op basis van de meest logische kompasrichting de ondiepere zone op te zoeken. Telefoonlijnen blijken echter rare kronkels te hebben, en kaarten blijken niet altijd te kloppen. Na het volgen van de lijn bleken we 200 meter naast het punt uit te komen waar we te water gingen? Na een kleine controle bleken er 2 telefoonlijnen te vertrekken vanop hetzelfde strand. Lang leve het compas. Shame on you duikgids!

Bise

Het mooie weer nodigde uit tot een tweede duik in de buurt en ons oog was gevallen op Bise, gelegen naast het “Motobu Ocean Expo Park”. Het ocean park bezochten we reeds in november en is ronduit prachtig! Hopelijk zou ook de nabije omgeving dit zijn. Na wat gezocht te hebben, reeds spelend met het gevoel dat er iets niet klopte aan de locatie, vonden we parking en maakten we ons klaar. Na een kleine wandeling naar het strand gaan we te water. Zand… we snorkelen verder… zand… na 500 meter palmen nog steeds geen koraal, een diepte van 2 meter en een bodem zo vlak als een biljarttafel. De vrees werd bevestigd, dit kon onmogelijk de door de duikgids aangegeven spot zijn! Dat werd heel het stuk terugpalmen, balend en grommelend. Gelukkig kende Judith een leuk terrasje in de buurt, met zicht op zee en zonsondergang waar meteen plannen konden worden gemaakt voor de volgende duikjes!

Okinawa Sesoko

Aangezien snorkelen in de onderzoekszone die grenst aan het universitair onderzoekscentrum waar het koraalonderzoek gebeurt, prachtig is, kon een duikje op deze plaats niet uitblijven. Je kan immers nog meer genieten als je niet om de 20 seconden naar de oppervlakte moet om lucht te happen! Sesoko station bleek een prachtlocatie voor macro-fotogra-

fie. Toch wel spijtig dat de Canon X1 niet geschikt is voor dichtbij-fotos. De Nikon had een 18-55mm lens gemonteerd en blijkt het toch wel beter te doen in close-ups dan de compactcamera. Slakjes alom en uiteraard massa’s koraal en ditto visjes! Met een gemiddelde diepte van 3 meter en een maximumdiepte van 7 meter was dit zeker niet de meest spectaculaire duik, maar wel de moeite waard! We kozen deels voor Sesoko als duikplaats omdat we er meteen al het materiaal konden spoelen en achterlaten. Dit was nodig door het drukke dagschema. In de namiddag stonden immers theorielessen op het programma op de hoofdcampus, 80 km verderop. Les van de dag: “Publishing” 22 mei stond in het teken van het koraalonderzoek. Er stond de volgende dagen een tripje naar een ander Okinawaans eiland op het programma waardoor alles tiptop in orde moest zijn, zodat de koralen de afwezigheid niet zouden merken.

Kumejima

We bevinden ons ondertussen op een kleiner eiland, 4 uur varen vanuit Naha (de hoofdstad van hoofdeiland Okinawa), het regent pijpenstelen en ik ben bang dat de duiken van de volgende twee dagen in het gedrang komen. Er is vrij veel wind, en Okinawanen blijken een hemelse afkeer te hebben van golven. Misschien wel terecht, gezien de schade die de

tsunami (letterlijk vertaald: “Golf over de haven”) in 2011 aanrichtte, maar nefast voor onze duikplannen. We besluiten de weergoden te trotseren en gaan op ontdekkingstocht langs de kustlijn, in de hoop dat Neptunus en Thor hun weerspannigheid staken en… ziedaar… de regen stopte en de zon deed een niet onaardige poging zich te laten zien. Subtropische eilanden zien er toch wel mooier uit met wat extra licht. Het wandelingetje leverde nog een verzameling aan mooie schelpen en fotos van allerhande zeeen landdieren op. Het zag er ineens veel beter uit wat betreft de volgende duiken! Onze enige duiken die verzorgd worden door een duikcenter gaan door rond het eiland Kumejima. De duikshop is net naast onze guest house gelegen en dat zou nog van pas komen vandaag! We planden 2 duiken vandaag. Het personeel van de shop bracht ons keurig op tijd (hoe kan het ook anders in Japan) naar de boot. We hadden een duikje

met tonijnen en manta’s besteld, echter de wind zou roet in de duikfles gooien. De tonijnen kwamen voor aan de windzijde van het eiland, en gezien de Japanse angst voor golven hoger dan 50 cm werd besloten in de beschutting van een rif, met aflandige wind, op zoek te gaan naar mooi onderwaterleven. De novemberversie van Okinawa had ons reeds geleerd dat Okinawanen het begrip “12-stappen-plan” niet kennen. Zelfs de term “Briefing” blijkt ze vreemd te zijn. Enkel de naam van de duikspot kregen we te horen, samen met wat namen van voorkomende dieren. Dus, een beetje nieuwsgierig naar hoe de gids zou zijn onderwater nemen we een grote plons richting 15 meter. Meteen mooie visjes rondom me, dus de camera in de aanslag. Eerst nog even aanzetten… Krijg ik een mooi op het scherm de vis in het vizier, zegt de camera: “Insert Memory card”… aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaarrrrrrrgggghhhhhh Gij verdomde Orionpinten van gisteren!!! Gelukkig had Judith wel haar memorycard keurig in haar toestel geplaatst want even later fladderde er al een hele familie inktvissen rond ons! Verder nog grote trompetvissen in verschillende kleuren, en grote en ongetwijfeld lekkere langoust, murene, boxfish, nudibranchs, een ongelooflijk goed verstopte steenvis, en zelfs een eenzame tonijn. Ook vonden we een raar diamantvormig wezentje dat volgens de encyclopedie een nudibrach blijkt te zijn.

Okinawa

De lunch zou in de duikshop gegeten worden, dat gaf me de kans om de camera te laden met het ontsnapte SDkaartje. Ondertussen konden we ons verder verdiepen in de lokale fauna dankzij de vele boeken die de duikgidsen rijk waren. Op, terug naar de boot voor duik nummer 2! Er werden ons zeeschildpadden beloofd en dus was de hoop gewekt! De zon begon nu ook een beetje door te breken, wat de kleuren onderwater al meteen een stuk mooier maakte. Deze duik werd gemaakt op een rotsplateau met de top op een kleine 10 meter. Meteen werd me duidelijk hoezeer een duik met lang verblijf op diepte een volgende duik beïnvloed. De nultijd leek me bij aanvang wat kort te zijn. Desalniettemin starten we ons profiel

de zon ook zijn werk gedaan. Die blijkt bijna loodrecht boven het hoofd te staan in mei en zorgde voor een rode verkleuring van een toch al gebruind vel.

me haar duikcomputer die aangeeft: “ASC 7 min” en me een beetje raar aankijkt. Lap, daar was onze eerste Deco-duik! Maar 5 minuutjes aan een ankerlijn hangen, met een waaier aan kleurrijke visjes om je heen is niet zo erg. Wel word het raar als de duikleider je komt vragen wat je in hemelsnaam aan het doen bent. Na in Belgische duiktekens aangegeven te hebben dat we 5 minuten trap hebben op 3 meter, leek ze het nog niet te begrijpen. Gelukkig hebben Okinawanen altijd een leitje en potlood mee onderwater. Zij schrijven alles gewoon op, maar mijn gebrek aan kennis van Kanji noodzaakte me een tekening te maken van een duikprofiel, met de nodige trapinfo erbij. Toen ging er blijkbaar toch een lichtje op bij de Okinawaanse.

Geen duiken vandaag met 25 meter om dan rustig verder duikend beetje bij beetje te stijgen. En ja hoor, onderweg vinden we 2 maal een slapende zeeschildpad. Zij vonden die bende kikvorsmannen die de rust kwamen verstoren blijkbaar niet zo ontzettend leuk en zochten andere oorden op om hun dutje verder te zetten. Dan maar speuren naar kleiner leven. We vonden alweer massa’s nudiebranchs, enkele grote heremietkreeftjes, rattenpufferfish. Zeekomkommers die net hun dinner hielden, blijken ook mooi om zien! Parrotfish, murenes en nog een hele hoop kleine visjes waarvan ik al lang niet meer kan onthouden hoe ze heten. Plots tikt iemand op mijn schouder en toont

Hoewel we de mogelijkheid hadden, hebben we ervoor bedankt om het eiland te gaan verkennen. Deze stralende dag zorgde voor mooie vergezichten en schitterende plaatsjes op dit eiland dat er op slag anders uitzag in deze omstandigheden. We ontdekten hoe een grote denneboom in de toeristische gids terechtkomt als bezienswaardigheid en welke prachtige kleuren brandnetels kunnen hebben in een beter klimaat dan het onze. Enkele eeuwenoude Okinawaanse huizen deden ons dromen van het eilandleven, maar het werd stilaan tijd om de boot te nemen, terug naar Naha. De enkel kon de wandeling niet appreciëren en zwol op tot bijna meloengrootte. En ondertussen had

26 mei werd een dagje Labo. De afwezigheid had de nodige sporen nagelaten in het lab en op mysterieuze wijze waren er kranen van stand veranderd waardoor de waterflow te laag was geweest tijdens onze afwezigheid. De koralen hadden dit, en het fijt dat de filters verstopt zaten, niet erg geapprecieerd. Het zag er niet goed uit voor enkele collonies en alle zeilen moesten worden bijgezet om zo veel mogelijk van de brokken te lijmen. Het idee van een Parallel filtersysteem kreeg vorm en de uitvoer ervan nam toch al gauw een halve dag in beslag. Dit verdubbelde de waterflow en zorgde ervoor dat filters vervangen konden worden zonder de toevoer van water in de onderzoekstanks stop te zetten.

Bise bis

We moesten en zouden de juiste locatie van Bise vinden. Dus op de wagen in voor een strak getimede duik. De namiddag stond er immers nog wat labwerk op het programma en s avonds zouden we nog naar het Ocean Park gaan. Dit keer vonden we een prachtig strand in de buurt van waar de duikgids de duikstek plaatste. Er van overtuigd dat dit meer beantwoordde aan de beschrijving gingen we te water op.... en zandbodem??? Verdomme toch! Koppig als we zijn,

Okinawa

besloten we door te gaan, er was immers wat helling te bespeuren en hier en daar toch een stukje rots met wat leven. Beetje bij beetje daalden we af tot 6 meter om op enkele grotere rotsen te stoten. Het felle zonnetje in combinatie met de ondiepte zorgden voor prachtige kleuren en we stuitten op de ene schorpioenvis na de andere. Het heldere licht zorgde voor ideale omstandigheden om de fotocamera’s hun werk te laten doen. Dit was dan wel alweer niet de juiste duikspot, maar wel een mooie! Alles weer de auto in en hop, naar de les! We wisselden we de praktijk voor de theorie. Een lesje in zeestromingen en de invloed daarvan op het leven in de oceanen stond op het programma. De universiteitsbanken waren al even geleden, en de Leuvense banken bieden toch heel wat meer comfort. Maar het was toch wel een beetje interessant!

Sunabe

Nadat Fabienne Kuzli, een Zwitserse doctoraatsstudente, ons haar appartement bij de hoofdstad had aangeboden als overnachtingsplaats, zouden we 2 zuidelijk gelegen duikplaatsen uittesten.

een zeeslang! Die kronkelde er snel vandoor bij de aanblik van 3 duikers. Prachtig tafelkoraal en verschillende soorten zacht koraal bleken hier weelderig te floreren. Spijtig genoeg bleef het leven hier beperkt tot wat je normaal op koraal kan vinden. Het feit dat dit een van de populaire duikplaatsen is onder het Amerikaanse legerpersoneel zal hier niet vreemd aan zijn.

Cape Zanpa

Deze plek ligt zoals de naam het laat vermoeden, aan een kaap. Een prachtige plaats met vuurtoren en onherbergzaam landschap. De ondergrond is er ruw en rotsachtig in lavasteen. Hier te water gaan was op zijn zachtst gezegd een huzarenstukje, temeer omdat ik mijn zwembadvinnen bijhad, en dus zonder duikschoentjes dook. Het werd dus op teenslippers tot aan de waterkant, wat niet meevalt met een gevoelige enkel. Maar de beproeving werd beloond door een prachtige duik!

De eerste, Sunabe, bleek op de dijk te liggen in Kadena. Heel makkelijk bereikbaar en met douchegelegenheid vlak bij de spot. Hoewel ik hier een minder goede zichtbaarheid verwachtte, zo vlak bij de stad, viel het best mee. De zon was van de partij en dat zorgde weerom voor prachtig gekleurde onderwaterlandschappen. Na enkele vinslagen vonden we al

Zanpa word gekenmerkt door een verticale rotswand die afdaalt naar een metertje of 35, met prachtig helder water en het leven is er vergelijkbaar met dat rond Kumejima. Nooit eerder zag ik een “kussenzeester” op een verticale wand hangen. Deze beestjes zijn, zoals de naam het al vermeld, zeesterren in kussenvorm. Ze zijn groot, bol en zacht, in tegenstelling tot hun verwanten de “Crown of Thornes” die stekelig en uiterst giftig is. Bovendien eet deze laatste soort koraal. Niet meteen Judith’s vriendjes dus… Verder ook nog steenvissen, reuzetrompetvissen, schorpioenvissen, grote koffervisjes met kleuren die toch wel een zekere aantrekkingskracht uitoefenen en uitnodigen tot spelen. Deze diertjes zijn zeer trage zwemmers, maar bedekt met een giftig slijmlaagje. Ook in de onderwaterwereld geld: Hoe opvallender van kleur, hoe gevaarlijker. Er bleek hier zelfs boomkoraal te vinden te zijn! Als kers op de taart kwam ook een school barracudas een kijkje nemen. Er volgden nog duikjes, maar ik merk dat ik al aan 7 bladzijden reisverslag ben aanbeland en vind het zo stilaan wel voldoende. Met een dubbel gevoel werd alle materiaal gespoeld, gedroogd en opgeborgen want de volgende dag zou Austian Airlines me via Tokyo en Wenen weer naar België brengen… maar anderzijds zou ik Okinawa en zijn bewoners missen. En vooral die ene, speciale… 

huisstijlontwerp, belettering, promotiemateriaal. drukwerk voor elke gelegenheid, zakelijk of persoonlijk. huwelijksuitnodigingen, geboortekaartjes, communiedrukwerk.

giselinde Van de Velde 0474 520 979 lin@drukvorm.be

Uw KBCverzekeringsagent, altijd een stapje voor. Antoine Meulemans Verzekeringskantoor BVBA Pastorijstraat 2c 3110 Rotselaar Tel. 016 44 70 83 Fax 016 44 01 88 antoine.meulemans@verz.kbc.be

Antoine Meulemans_180-116.indd 1

19/03/13 13:04

genieten van vakmanschap!

Welkom in Herberg t’ Huis, wereldberoemd in Rotselaar en omstreken. Bijna honderd jaar geleden begon het verhaal van Herberg t‘Huis. Hoofdonderwijzer Frans Michiels, zijn dochter Josephine en haar man Jef Van Haegenborgh, hun dochter Helena samen met Jos Staes, hun zoon Frank en sinds kort ook diens dochter Annelies : vijf generaties reeds zorgt deze familie voor een aangenaam en gezellige verpozen in het hart van de Demer en Dijle gemeente Rotselaar, parel van het Hageland. Vandaag is herberg t’Huis meer dan ooit een begrip in Rotselaar. En daar zit het vakmanschap van Frank Staes voor veel tussen.

Provinciebaan 18 3110 Rotselaar 016 44 53 35 Vergaderzaal reserveren? Tel 016/ 44.53.35 - GSM 0494/ 90 51 46 staes.frank@telenet.be (woensdag gesloten)