Alain clark

Interview

alain clark “Dit is geen film! Dit is echt” links Broek C 179 van Hugo Overhemd C 109 en vest C 169 van Tiger of Sweden Schoenen en pet van stylist

Tekst Michael Barzilay Fotografie ALEK @ Unit Styling Geert-Jan Renzen Visagie: Kimm Bakkers @ Angelique Hoorn Assistent fotografie: Ivan Soenario en Anouck Wolf Assistent styling: Andrea Torres Dank aan: Holland Equipment

38 BLVDMAN

Kostuum C 499,50 van Soc13ty Overhemd C 349,50 van Brioni via the Society Shop Rest van stylist rechts Kostuum C 749 van Boss Overhemd C 129,50 van Soc13ty Stropdas C 45 van Profuomo Handschoenen C 240 van Hackett Pet en schoenen van stylist

BLVDMAN 39

Interview Met rasoptimist Alain Clark een gesprek voeren op een sombere dag blijkt allerminst een pretje. Zijn carrière gaat fantastisch, hij blijkt onberispelijk in de dagelijkse handel en wandel en ook nog een bevlogen familieman en toegewijd vriendje. Altijd is hij opgewekt!

Het is om gek van te worden. Toch blijkt ook hij een man van vlees en bloed, wil ook hij soms verandering van spijs, gaat ook hij ooit aan de drank en drugs en kampt ook hij met verlokkingen: “Waar ik me wel in heb verloren zijn vrouwen.”

Op

weg naar mijn afspraak met een van Nederlands succesvolste muzikanten, Alain Clark (1979), hoor ik op de autoradio diverse liedjes van hem op drie verschil­ lende radio­stations! Voordat je het in de gaten hebt, neurie je mee. Zijn muziek blijkt maling te hebben aan de treurnis van een dag als vandaag. Al dagen gaat Nederland gebukt onder een onafgebroken moesson, de files reiken van stad tot stad, de hele wereld is in mineur over de imploderende financiële markten en eerlijk gezegd zit ik zelf ook niet lekker in mijn vel. De hele wereld lijkt af te glijden in een reces, alleen met Mister Alain Clark lijkt het goed te gaan. Ik ben helemaal niet in de mood voor opgewekte soulmuziek als de zijne. Vandaag wil ik blues. Hoe dan ook, zijn binnenkomst in het restaurant aan het Vondelpark brengt een blijmoedige stemming teweeg onder het personeel en de gasten.

“Heerlijk weer, niet?” zegt Alain opgewekt terwijl hij zijn hand uitsteekt. Hij blijkt het nog te menen ook. “Ik vind niets zo heerlijk als eindeloze stortbuien!

Ik word er vrolijker van dan van een zonovergoten dag.” De donkere wolk boven mijn eigen hoofd dijt intussen uit tot omineuze omvang. Zelfs aan het bespottelijke weer van vandaag geeft dit fuifnummer nog een zonnige twist. We zullen dit opgewekte standje eens ontmantelen, grom ik malicieus in mezelf.

Nachtmerrie Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen, denk ik. Amerika was niet be­ paald een groot succes voor mijn gesprekspartner, eens kijken of dit een gevoelig onder­werp is. “Ben je jezelf een beetje kwijtgeraakt in dat rücksichtsloze muzikanten­mekka?” gooi ik hem plompverloren voor de voeten. “Nooit gezwicht voor de verleidingen? Dope, drank, feestjes, vrouwen?”

“Ik ging er met een grote koffer optimisme naartoe”, antwoordt hij gedecideerd.

“Ik was negentien jaar en voor mij was het één groot avontuur. Het was al winst om daar naartoe te mogen. Bovendien bestond er een reële kans dat ik daar mijn muziek aan de man zou kunnen brengen. Ik heb er zo’n drieënhalf jaar gewoond en heb veel eenzame momenten gehad. Je komt in een korte tijd en op jonge leef­ tijd in een harde wereld terecht, waar heel veel geld omgaat en waar je voor keuzes komt te staan die eigenlijk alleen voor een volwassen mens zijn weggelegd.

40 BLVDMAN

Managers, advocaten, platenbazen, allemaal doen ze je beloftes en vragen ze je toezeggingen te doen over zaken waar je absoluut geen verstand van hebt. Het enige waar ik me wel een beetje in heb ‘verloren’ zijn de vrouwen. Los Angeles leent zich nu een­ maal perfect om je wilde haren te verliezen. Drugs en drank zijn nooit echt mijn ding geweest. Het is niet dat ik er een aversie tegen heb, ik heb eerder het gevoel dat ik het avontuur en de eufo­ rie ook uit andere dingen kan halen. Maar wie weet? Ik heb altijd gezegd: als ik de tachtig haal ga ik alles uitproberen.” Dan breed grijnzend: “Trippend het leven uit, dat lijkt me wel wat.”

“Had je het gevoel gefaald te hebben?” bijt ik hem een beetje toe.

“Was de American Dream toch ook niet een beetje een nacht­ merrie voor je?”

“Dat niet. En die droom is voor mij ook nog steeds niet vervaagd”, antwoordt hij stoïcijns. “De reden dat ik nog altijd naar Amerika zou willen, heeft te maken met de grootte van het publiek, de muziekcultuur, de ongelimiteerde hoeveelheid podia, het uit­ gestrekte land, de legendes die daar nog rondwandelen. Daaren­ tegen, als ik kijk naar de huidige Amerikaanse levensstijl en die hele van angst doordrongen samenleving van nu, dan ben ik er inmiddels wel een beetje van genezen. Mijn gevoel van trots en mijn persoonlijkheid zijn destijds wel enorm gevormd door de teleurstellingen en de moedeloosheid die ik daar heb ervaren. Ik had er zeer euforische meetings met bazen en managers, maar vervolgens een back lash van niks. Ik heb er mijn downs wel gehad. Toch kon ik aan het eind van de dag altijd iedereen recht in de ogen kijken en zeggen: ‘Ik maak de muziek waar ik van houd en daar haal ik een geweldig groot plezier uit.’”

De negativiteit blijkt hem ook wel eens naar de keel te grijpen.

“Ik heb een periode gehad dat ik het gevoel had dat het allemaal nooit zou gaan lukken. Dat was in de periode na de 11 septemberramp. Die aanslagen hebben mij op een heel diep level geraakt.

Alsof met het instorten van de Twin Towers ook mijn hoop ver­ vloog op een succesvolle muziekcarrière. Ik was net een dag terug in Nederland, waar ik niet al te rooskleurig over was, en zag toen die aanslagen op televisie. Ik zou die bewuste ochtend eigen­ lijk in New York zijn geweest voor een Michael Jackson-concert.

Dat ging niet door omdat er geen kaartjes bleken te zijn.”

Ik zou natuurlijk over beschermengelen of lotsbestemmingen kunnen vervolgen, maar kies voor een andere koers. “Amerika staat bekend als agressief land”, vervolg ik. “Iedere idioot lijkt er gewapend rond te lopen ...” Voordat ik mijn vraag kan formuleren, schiet hij overeind. “Daar heb ik een leuk verhaal over. Ik ging met mijn beste vriend en zijn toenmalige nieuwe vriendin en haar zoontje spullen halen uit een huis van de ex-vriend van die vriendin.

Dat was van tevoren afgesproken. Die ex-vriend was zelf niet aanwezig, maar had de sleutel onder de deurmat gelegd. We reden daar in zo’n gepimpte Cadillac met geblindeerde ramen en leken zo uit een Quentin Tarantino-film te komen. We hadden de auto voor de garage geparkeerd en laadden alle spullen in de auto.

Ik was ondertussen aan het spelen met haar zoontje ergens achter in de garage. Op een gegeven moment hoor ik die vriend van mij keihard schreeuwen: ‘I got my hands up, don’t shoot!’ Ik draai me om en zie hem en zijn vriendin allebei met de handen omhoog uit mijn gezichtsveld schuifelen. Toen dacht ik: er staat daar iemand met een uzi die ons elk moment aan flarden kan schieten. Dit is geen film, dit is echt! Na een paar seconden ben ik ook maar met mijn handen omhoog de hoek om gelopen. Toen zag ik tot mijn >

Overhemd C 89 van Tiger of Sweden Broek C 109,95 Golf Junkie Gilet C 129 van BZR

BLVDMAN 41

Interview “Ik dacht: we worden overvallen en er staat iemand met een uzi die ons aan flarden schiet” grote opluchting dat het een agent was met een getrokken pistool.

Voor mijn vriend bleek het feit dat het de politie was allerminst een geruststelling. We moesten op de grond gaan liggen met de armen gestrekt. Helikopters vlogen boven ons hoofd, politieauto’s kwamen vanuit alle hoeken, recherche arriveerde in maatpakken.

En al die tijd waren er pistolen op ons gericht. Totdat we eindelijk duidelijk konden maken wat we er kwamen doen. Degene die zonder dat wij het wisten op het huis paste, dacht dat het huis werd overvallen en had vanuit een zolderkamertje de politie gebeld. Die agent zei later: ‘I’m happy I didn’t shoot you when you turned around that corner.’”

Ellende

Broek C 179 van Hugo Overhemd C 119 van LCT Pullover C 92,50 van Benetton Stropdas C 45 van Profuomo

42 BLVDMAN

Met zijn terugkomst naar Nederland lijkt het tij gekeerd voor Alains muziekcarrière. Hij produceert een aantal hits voor diverse artiesten en komt in 2007 met zijn album Live it out. Honderd­ duizend zijn er inmiddels van verkocht. Desondanks wil ik het hebben over zijn, in mijn ogen, veel te toegankelijke muziek. Is het allemaal niet een beetje te oppervlakkig wat hij maakt? Ik besluit Amy Winehouse als voorbeeld aan te dragen. Alain stond vorig jaar bij haar in het voorprogramma. “Kun je het talent van Amy Winehouse loskoppelen van de dope en drank?” vraag ik hem. “Of zijn haar suïcidale neigingen nu juist de bron van haar muzikale diepgang?”

“Volgens mij is dat bij haar onlosmakelijk met elkaar verbonden”, antwoordt hij weloverwogen. “Het geeft haar nummers juist een authentieke gelaagdheid die je niet kunt verzinnen. Ik heb een diepe bewondering voor haar en hoop dat ze nog lang haar pijn met ons mag blijven delen.”

Ik blijf zagen:“Moet je als muzikant niet zelf grondig lijden om de menselijke emotie volwaardig te kunnen vertolken? Ken jij überhaupt wel genoeg pijn? Moet jij niet eens flink wat ellende meemaken om in de emotionele diepte te kunnen graven?”

Hij lacht mijn kruisverhoorachtige ondervraging laconiek weg: “Ellende Clark bedoel je?” (...) Ik grijns wat met hem mee. “In een mensenleven kun je pijn toch nooit ontwijken, maar ik ga het ook niet opzoeken”, zegt hij even later. “Het komt onvermijdelijk op je pad. Ik zal niet ontkennen dat ik een goed leven heb gehad, maar ik ga me er ook niet voor verontschuldigen. Kijk”, zegt hij samenvattend, “met muziek kun je alle kanten op. Je kunt het gebruiken bij intens geluk of verdriet, als grap, of als ontlading, stressontheffend of stressveroorzakend. Het accent van Live it out moest komen te liggen op het opzwepende en positieve. Het moest een album worden dat mensen opzetten tijdens het eten, wanneer ze in de auto zitten of wanneer ze de liefde bedrijven.

Gewoon lekker het volume even op twaalf. Dat is volgens mij

wel gelukt. Toch ben ik momenteel ook wat maatschappijkritische nummers aan het schrijven. Bijvoorbeeld over waar we in godsnaam naartoe gaan met z’n allen. Is er wel hoop? Wat er de afgelopen weken met de wereldwijde economie gebeurde, stemt niet bepaald tot vrolijkheid. Dat grijpt me enorm aan. Vooral omdat ik tot een generatie behoor die altijd voorspoed heeft gekend. Daarentegen zijn kritische tijden wel weer erg goed voor de kunst. De beste muziek en beel­ dende kunst zijn gemaakt in tumultueuze tijden. De pijn aan het begin van de vorige eeuw, met name in Amerika, heeft prachtige nieuwe muziekstromingen opgeleverd. Ik ben zelf ook constant op zoek naar mijn diepere zelf. Het volgende album zal daardoor ook meer lading krijgen, meer politiek getinte onderwerpen, meer emotionele lagen.

“Twee weken geleden was ik bij het concert van Stevie Wonder en dat heeft me diep geraakt. Hij is onwerkelijk goed! Die man heeft zo’n loepzuiver stem­ bereik... Vooral de plaat Visions ben ik gek op: dat iemand zonder gezichts­ vermogen een wijder blikveld op de wereld blijkt te kunnen hebben dan mensen met zicht!? Hoe diep is dat? Ik heb backstage heel even zijn hand mogen schud­ den, en een beetje in zijn aura mogen vertoeven. Dan realiseer je je dat hij ook echt een mens is van vlees en bloed. Hij is enorm gevat en scherp, en warm. Zijn management heeft me een samenwerkingsverband toegezegd na het beluisteren van mijn album. Nou, wie weet?”

De regie Geleidelijk aan realiseer ik me dat er gewoonweg geen ontkomen is aan Alains bevlogenheid, passie en lumineuze statuur. Mijn eigen donkere gemoed wordt er onhoudbaar door. Toch kan ik het niet nalaten hem nog een beetje uit zijn tent te lokken. “Zit er na het Amerika-debacle en de beperkte successen in de Benelux nog wel een land te springen om de muzikale lachebek?” poneer ik lomp. Ik krijg de deksel meteen op de neus. Begin volgend jaar beleeft hij zijn Engelse debuut. “Ik word momenteel opgeslokt door de re-release van Live it out op de Britse markt. Ik ben altijd helemaal gek geweest op de Britten; de instelling, de cultuur, de taal, de humor, geweldig! Afgelopen juni heb ik het contract gete­ kend, maar de Engelsen blijken niet over één nacht ijs te gaan. In Nederland heb ik de regie altijd zelf in handen gehad, maar bij de Engelsen heb ik te maken met een platenmaatschappij aan wie ik mijn liedjes weer opnieuw moet verkopen.

Nederlandse successen zijn voor hen geen waarborg dat het in Engeland zal sla­ gen. Daarbij hebben ze een sterk idee over hoe ze mij daar moeten lanceren.

“Ik laat het maar een beetje over me heenkomen. Ik heb zelfs een post-it op mijn computer geplakt: RELAX! Het afgelopen jaar was zeer hectisch en nu moet ik alles nog een plek geven. Ik zie deze periode als een tijd waarin ik het fundament aan het leggen ben voor een succesvolle muzikale toekomst. Dat kost een hoop gedreun. En dat voel je ook. Maar hopelijk kan ik er dadelijk stevig op wonen.”

Een gevoel van weeïgheid kan ik nauwelijks onderdrukken, maar langzaamaan raak ook ik geïnfecteerd door Alains zonnige kijk op de zaken. Zou hij dezelfde openhartigheid betonen wanneer het over zijn financiële huishouden gaat? Hij verkoopt weliswaar honderdduizend albums, maar haalt het illegaal down­loaden niet het bloed onder zijn nagels vandaan? Staat er eigenlijk al een zeven­cijferig bedrag op zijn bankrekening?

Hij legt mijn overduidelijke norsheid wijselijk naast zich neer en antwoord met een miljonairslach: “Financieel heb ik de laatste jaren niets te klagen gehad. Ik heb het geluk dat ik buiten mijn eigen songs ook redelijk succesvol heb geprodu­ ceerd voor anderen. Toch vergissen een hoop mensen zich vaak in de cijfers. Ik ben een eenmanszaak met een hoop kosten. Met mijn optredens reizen er zo’n vijftien man mee die allemaal betaald moeten worden. Dus vaak lever je ook veel in. Het maken van dit album heb ik allemaal zelf bekostigd en dat heeft een vermogen gekost. Over de verkoop van de albums was ik op voorhand altijd al pessimistisch. Ik weet hoe makkelijk het downloaden is en behoor zelf ook tot > BLVDMAN 43

Interview de downloadgeneratie. Klaarblijkelijk vond het publiek het de moeite waard om voor mijn album naar de winkel te gaan. Dat het goed verkoopt levert natuurlijk geld op, maar als ik nu op mijn bankrekening kijk, staat daar nog geen miljoen.”

Familie Alain is geboren in Haarlem uit een Arubaanse vader en een Nederlandse moeder en groeide op in Zandvoort. Zijn twee zussen zijn zeven en negen jaar ouder. “Ik had eerder drie moeders dan een moeder en twee zussen”, zegt hij terugblikkend.

“Mijn vader was altijd de zachtaardige factor thuis en niet zo’n prater. Met drie ‘moeders’ die jou allemaal de les lezen, moet je behoorlijk vechten voor je eigen plek en voor je man-zijn.”

Het moet gezegd: het duet tussen Alain en zijn vader Father and a friend krijgt de meest stramme chagrijn nog aan het fluiten. Heeft zijn vader hem daarbij geholpen?

“Hij helpt me in alles door gewoon zichzelf te zijn. Hij zal niet snel zeggen: ‘zoon, moet je eens luisteren...’ Father and a friend heb ik zelf geschreven maar wel van­ uit de gedachte wat mijn vader zoal zou willen zeggen. Ik heb een beetje geping­ pongd met hem en er eindeloos aan zitten sleutelen. Wat ik wilde voor­komen is dat het lied oversentimenteel zou worden. De grens tussen mooi en corny is flinterdun.

Mijn vaders stem is ongelooflijk! Ik had gehoopt dat mijn stem rond deze leeftijd ook zo zou klinken.”

Aangezien er met geen mogelijkheid een bres is te slaan in Alains harnas van goedmoedigheid en optimisme, besluit ik te vragen naar zijn angsten en neuroses.

Hij is toch wel echt een mens? “Mijn grootste angst is dat je de kijk verliest op waar het om gaat. Het belang van vrienden en familie en de angst om die mensen kwijt te raken.” Even lijk ik Gregoriaanse zangkoren op de achtergrond te horen, maar mijn gehoor herstelt zich. “Daarentegen zullen mijn familie en vrienden me ook niet sparen als ik een kwalbak zou worden. Zij wijzen me er onbedoeld vaak op dat er meer is dan de hoeveelheid platen die je verkoopt. Gelukkig heb ik het idee dat ik me wel altijd blijf bezighouden met de grote levensvraag: waar gaat het nu allemaal echt om? Ik geloof dat je je door energie kunt laten leiden.

Dat hebben we allemaal in ons. Alleen is het in onze westerse maatschappij heel makkelijk om die energie te verstoren. Je kunt dat bij wijze van spreken al doen door haar constant te willen vangen in woorden, of door toe te geven aan de on­ gelimiteerde stroom gedachtes, herinneringen en redeneringen. De rede kan voor het gevoel een enorm obstakel zijn. Mijn levenszoektocht bestaat er uit daar een balans in te vinden. Muziek is het bindmiddel tussen rede en gevoel en ik ben ervan overtuigd dat je geluk pas echt ervaart als je het kunt delen.”

Een uur geleden had ik nog braakneigingen overgehouden aan dit soort stellingen, na een uurtje Alain Clark krijgt een algeheel gevoel van instemming ook bij mij de overhand. Wat een leuke gozer is het toch eigenlijk, denk ik zelfs. Mijn pogingen hem te ontwrichten hebben een averechts effect gehad. Ik zie geen enkele aan­ leiding meer nog energie te verkwisten aan mijn negatieve insteek. In plaats van een dubbele espresso, bestel ik, net als mijn goedmoedige gespreksopponent, nu ook een verse jus d’orange.

Slipjes Toch kan ik maar weinig weerstand bieden aan een laatste stuiptrekking om hem nog een beetje uit het lood te slaan. Ik vind de algehele uitkomst van het gesprek tussen ons veel te lieflijk om er een bevredigend gevoel aan over te houden. Ik doe een beroep op zijn rock-’n-rollattitude, doorgaans nooit bepaald representatief voor een moreel verantwoorde of politiek correcte levenshouding. Waar gaat zijn 44 BLVDMAN

Overhemd C 349,50 van Brioni via the Society Shop Stropdas C 70 VAN Filippa K Rest van stylist

“Euforische meetings met platenbonzen, dan een back lash van niks. Ik heb mijn downs wel gehad”

Verkoopinformatie BENETTON 020 4187576 BZR 020 4199521 FILIPPA K 020 6732343 GOLF JUNKIE 026 4955853 HACKETT 020 6268000 HUGO BOSS 020 6556000 LCT WWW.LCTMAATKLEDING.NL PROFUOMO WWW.PROFUOMO.COM THE SOCIETY SHOP 020 6649281 TIGER OF SWEDEN 06 23372489

voorkeur naar uit: burn fast of slowly fade away? “Kort en heftig”, antwoord hij direct. “Ik geloof sowieso meer in een kwalitatief leven dan in de kwantiteit. Met kwalitatief leven bedoel ik niet alleen maar een leven in de schijnwerpers. Ik kan erg goed alleen zijn en zou zo een paar maanden in een hutje in het Himalaya­ gebergte kunnen zitten. Ik heb inmiddels vijf jaar een vriendin en het gaat fantastisch tussen ons, maar er zijn voor mij nog weinig momenten dat ik helemaal alleen ben. Daar moet ik af en toe bewust voor kiezen. Ik hecht veel waarde aan veranderingen: verandering van plek, van milieu, nieuwe invloeden. Als je vijf jaar een relatie hebt, is er een aantal dingen dat niet meer verandert.”

Hoe gaat de casanova in Alain Clark eigenlijk om met de ontel­bare slipjes die hem tijdens optredens worden toegeworpen?

“Die kop ik gewoon terug in het publiek of naar de achtergrond­ zanger”, lacht hij een beetje gegeneerd. “Dat soort verleidingen doet zich wel veelvuldig voor, maar daar heb ik niet zo veel moeite mee. Je komt ontzettend veel mooie vrouwen tegen, maar mijn vriendin komt ook heel veel mooie mannen tegen. Iedereen die een relatie heeft en daar serieus in is, heeft wel de angst dat je jezelf daarin kunt verliezen. Daarbij moet ik wel bekennen dat ik met haar wel de hoofdprijs heb gewonnen. Het is een waanzinnig mooie vrouw. Hoe zij met mijn artiestenleven omgaat, daar heb ik veel bewondering voor.”

Ik ben om. Ik benijd hem zelfs. De getormenteerde moderne mens heeft dit soort opgewekte troubadours nu meer dan ooit nodig, bedenk ik. “Hoe zou je herinnerd willen worden?” vraag ik hem in de hoop hem wellicht nog op enige ijdelheid te kunnen betrappen. “Als een legende?”

“Het liefst als legende voor mijn familie en vrienden”, zegt hij weinig verrassend. “Wat ik wil nalaten is een gevoel van warmte en positiviteit bij de mensen.” (...)

Verliest hij zich dan nooit in extatische en te hoog gegrepen dromen?

Treedt hij nooit eens buiten zichzelf? Fantaseert hij er nooit eens over om zijn idool Stevie Wonder af te troeven?

“Dat gaat me nooit meer lukken”, lacht hij ingetogen. “Ik kan me voorstellen dat ik ooit nog een song maak die in de buurt komt van zijn allerslechtste liedje.”

Ik reken af, we trekken onze jassen aan en beklinken het gesprek met een stevige handdruk. Ik waan me bijna tegenover de levende incarnatie van Mahatma Gandhi... Toch laat ik me nog een laatste onhoffelijke vraag ontglippen als we bij de uitgang van het res­ taurant staan: “Wat zit er eigenlijk onder die eeuwige pet van je?

Ben je kaal?”

Hij valt bijna achterover van vermaak. Dan antwoordt hij met geveinsde diepzinnigheid: “Een hele hoop wijsheid”, en rent met een krant boven zijn hoofd de regen in.

BLVDMAN 45