Boris

INTERVIEW_boris

BORIS 2.0 Kostuum, van Boris Sjaal, van stylist

“2010 wordt mijn jaar!”

Boris wint Idols. Boris scoort platina. Boris zingt met Angie Stone. Boris op North Sea Jazz. Boris bij Giel in duet met John Legend. Boris wint Edison. Boris in voorprogramma Simply Red. Boris organiseert een tribute to Michael Jackson. Boris timmert al jaren stevig aan de weg. Maar waar blijft zijn échte grote doorbraak? Boris bekent: “Ik ben niet slim geweest de laatste jaren.”

Tekst Michael barzilay Fotografie alek @ Unit cma Styling geert-jan renzen Visagie Ellen van Exter voor Blend @ Angelique Hoorn

VERKOOPINFORMATIE eton 020 4634344 BLVDMAN

35

INTERVIEW_boris

S

inds Boris Titulaer (28) vijf jaar geleden zijn Idols-zege behaalde, is de weg naar succes niet over rozen gegaan. Niet alleen kon hij het idoolimago lastig van zich afschudden, Boris is zelf ook niet de makkelijkste. Destijds stond hij al een beetje te boek als een omstreden talentenjachtwinnaar. Of je hield van Boris, of je deelde Albert Verlindens gechargeerde mening: “Wat had ik een hekel aan die gozer.” Half Nederland stemde op hem tijdens de finale, maar hij werd ook beschimpt. Zijn lijfspreuk Keep the soul alive! werd in een tv-persiflage omgetoverd in het hilarische Kip met Cola light!

Toch stal de recalcitrante Venlonaar aardig wat harten. Niet in de laatste plaats vanwege zijn on-Hollandse Motown-geluid, zijn idealeschoonzoonlook en z’n opzwepende optredens. Daarbij stond hij ook zijn mannetje achter de schermen. Tijdens de verhitte en goed bekeken Idolsfinale weerstond hij de druk van televisiebazen en muziekproducenten om een liedje te zingen dat hem niet lag. Boris had zelf iets anders in gedachten en When You Think Of Me werd platina voordat het in de winkels lag.

Maar hoe gaat het anno 2009 met hem? Terwijl ik nog wat verder mijmer over al die oude koeien, zittend in de zon op het bankje voor de studio waar we hebben afgesproken, komt hij de hoek omrijden in een oude Volkswagen Station. Als hij uitstapt, realiseer ik me dat hij een stuk groter is dan ik had gedacht. Nonchalant gekleed, een stevige tred, zelfverzekerde blik, ferme handdruk; Boris is allang niet meer dat getormenteerde Idols-jochie. Hier staat een kerel tegenover me.

Terwijl we richting de restauratie van Studio Ernstige Zaken gaan, realiseer ik me dat ik eigenlijk maar één of twee liedjes van hem kan neuriën.

Dat wordt meteen mijn eerste punt, neem ik me voor. Waarom horen we altijd veel over de persoon Boris, maar blijft zijn muziek, ondanks zijn succesvolle tournee en positieve media-aandacht, toch een beetje in de marge? De liedjes van vriend en collega Alain Clark zing je zo mee en hij bestormt inmiddels de nationale en internationale hitlijsten. Sabrina Starks Fool for love was zo catchy dat zij onlangs kon tekenen bij het gerenommeerde jazzlabel Blue Note. De nieuwe cd van jazzbenjamin Wouter Hamel verschijnt binnenkort in een groot aantal landen. En onlangs kwam uit het niets ene Waylon (tweede bij Holland’s Got Talent 2009) met de primeur Neerlands eerste soloartiest te zijn die bij het legendarische Motown Records tekent! Onmiddellijk dringt de vraag zich op waarom Boris nog niet bij een of ander legendarisch platenlabel zit. Is zijn muziek te ondoorgrondelijk? Is het zijn tegendraadse aard, zijn recalcitrante ik-laat-me-niets-door-de-strot-duwen-houding? _Munitie “Waylon had mazzel”, zegt hij ingetogen terwijl hij een slok van zijn Spa Blauw neemt. “Ik denk dat de huidige producenten na zo veel talentenshows nu wel weten hoe het allemaal niet moet. Tot voor kort

“Mensen denken al snel dat je arrogant bent”

zijn er namelijk nog nooit echt grote successen geboekt. Ik denk dat ze nu een betere strategie hebben, een goed plan. Natuurlijk zou ik ook graag tekenen bij zo’n mooi label. Maar goed, ik kijk nooit naar wat er allemaal niet is, maar wel naar wat er allemaal wél is behaald. Dan kom je plezieriger door de dag. Misschien moet ik ook wat meer geduld hebben.” Na jaren van moeizame verhoudingen met producenten en managers heeft Boris onlangs een rigoureuze beslissing genomen.

Begin dit jaar maakt hij bekend het voortaan allemaal zelf te gaan doen. Zijn laatste album Live My Life heeft hij dan ook zelf geproduceerd en uitgegeven. Alhoewel niet zonder succes, was het resultaat ook weer niet hemelbestormend. Moet hij het allemaal wel zelf wíllen doen? En consumeert de controlefreak de muzikant niet als je alle touwtjes in eigen hand wilt houden? Behoudt Boris nog wel het overzicht op zijn eigen muziekcarrière?

“Ik ben er inmiddels op teruggekomen”, verzucht hij. “Ik houd ervan om in charge te zijn en wilde graag in detail weten hoe alles werkt. Dat soort kennis geeft je meer munitie wanneer je ergens het mes in wilt zetten als iets je compleet zinloos lijkt. Voorheen was dat anders. Toen liet ik alles maar over me heen komen. Ik dacht daar verandering in te kunnen brengen door alles naar me toe te trekken. Maar inmiddels raak ik helemaal ondergesneeuwd door alle organisatorische randverschijnselen. Ik moet me weer meer gaan focussen op de muziek. Al het andere moet ik overlaten aan de specialisten, maar dat is niet altijd makkelijk. Kijk”, zegt hij relativerend “ik kom op veel mensen over als een lastig persoon, maar ik ben iemand die weet wat hij wil. Muziek waar ik me niet happy bij voel, maak ik gewoonweg niet. Klaar. Ik laat me niets door de strot duwen!

Daarentegen heb ik wel iemand nodig die me helpt, realiseer ik me momenteel weer. Een strijder. Iemand die zegt: ‘Jij moet gewoon je kop houden! Op die kruk gaan zitten, zingen, en verder niks. Ik regel de rest!’

Iemand die zegt: ‘Met jou kan ik de wereld veroveren.’” _Muzikale puritein

Dat Boris zijn geluk in de muziek zou beproeven, stond al snel vast. Zijn vader is een bekend jazzmuzikant die doceert op het Amsterdamse conservatorium en moederlief was professioneel zangeres. Zit er à la Alain Clark nog een samenwerkingsverband in met een van de ouders?

“Dat zie ik niet snel gebeuren”, lacht hij. “Mijn vader is een muzikale puritein. Hij doet veel liever zijn eigen ding. Vaak zeg ik tegen hem: ‘Ouwe, kom nou eens naar die studio. Laat ik nou eens iets voor jou maken!’ Dan lacht hij meestal een beetje schaapachtig en zegt: ‘Denk je dan dat ik dat kan, funkmuziek spelen?’ Het rare is dat ik tot mijn tiende helemaal geen zanger wilde worden, juist omdat mijn vader zanger >

xxxxxxx Fotobijschriften Overhemd, van eton

36

BLVDMAN

BLVDMAN

37

INTERVIEW_boris

was. Ik wilde liever drummen. Toch had ik altijd in de buurt van een podium het gevoel: dit is mijn plek, hier hoor ik thuis.”

Op twintigjarige leeftijd boekt hij zijn eerste succes. Hij speelt met een paar vrienden in de soulformatie Sofuja (soul, funk, jazz). Met name de Spanjaarden zien de wild uitgedoste Hollandicas wel zitten. Ze hebben er een hit. Vervolgens doen ze in Nederland mee met het Nationale Songfestival met het nummer She would. Maar tevergeefs.

Desalniettemin brengt Boris’ gretigheid naar succes hem in 2003 – zonder zijn maten van Sofuja – bij Idols. Hij wint. Maar niet zonder slag of stoot. “Bij Idols wilden ze me per se iets door de strot duwen”, blikt hij terug. “Alle eindkandidaten moesten een naar mijn smaak veel te gelikt liedje zingen. Dat weigerde ik. Ik wilde gewoon zo dicht mogelijk bij mezelf blijven. Doe ik dat niet, dan word ik diep ongelukkig.

Tijdens die Idols-periode vonden veel mensen me een arrogant mannetje en hypocriet. Als je aan Idols meedoet om ‘idool’ te worden, moet je in hun ogen klaarblijkelijk ook maar alles over je heen laten komen. Daar had ik geen zin in. Dan ben je voor sommigen al snel een misbaksel.

Maar daar heb ik me in een vroeg stadium al bij neergelegd. Je kunt er toch niets aan doen hoe mensen over je denken! Maar goed, ik heb het ook niet allemaal kunnen bedenken van tevoren. Het overkwam me allemaal in sneltreinvaart.” _Publiekslievelingetje

In de periode na Idols lijkt het snel te gaan voor Boris. Zijn eerste album Rely on Me heeft binnen een maand al de gouden status. Zes weken na Idols zingt hij met niemand minder dan souldiva Angie Stone het duet Stay for a While. Hij lijkt gearriveerd als topmuzikant. Maar het wordt daarna weer even wat stiller. Zijn tweede album Holy Pleasure krijgt positieve recensies, maar flopt toch. Hij wordt wel genomineerd voor een Edison, maar wint die niet. Opnieuw wordt het rustig rondom de Venlonaar die inmiddels in Haarlem woont. Maar dan ineens staat Boris twee keer in het voorprogramma van Katie Melua, doet een uitverkochte clubtoer, inclusief twee keer een bomvol Paradiso, staat tussen de grootheden op het North Sea Jazz en ontvangt in 2007 alsnog de Edison Jazzism Publieksprijs.

Hoe je het ook went of keert, Boris blijft een publiekslievelingetje. En zijn publiek is hem al jaren trouw. Maar hoe zit het met het grote publiek? Alhoewel de internationale artiesten Boris wel weten te waarderen – zo zingt hij op Radio 3FM met soulkoning John Legend de megahit Ordinary People – krijgt hij zijn muziek maar moeizaam over de grenzen heen getild. In hetzelfde radioprogramma van Giel Beelen maakt Boris bekend dat hij de samenwerking met zijn platenmaatschappij Sony heeft beëindigd. Hij wil meer op eigen benen staan en meer invloed hebben op zijn eigen muzikale ontwikkeling.

“Ik heb de laatste jaren aardig wat foute beslissingen genomen”, biecht hij op. “Ik ben niet altijd slim geweest. Ik ambieerde jazzpodia en was eigenlijk helemaal niet dol op popliedjes. Maar goed, je wint Idols, om vervolgens tot de ontdekking te komen dat jazzprogrammeurs helemaal niet zitten te wachten op zo’n Idols-imago. Probeer van dat juk nog maar eens af te komen. En als je achteraf roept dat Idols je alleen maar in de weg heeft gezeten, vindt iedereen je weer een ondankbare hufter. Ik was gewoon totaal mezelf niet tijdens dat programma! De reden waarom ik deelnam was dat ik een contract wilde bij platenmaatschappij Zomba.

Dat was de maatschappij waar ook Justin Timberlake en Britney Spears

“Ik heb iemand nodig die zegt: ‘Houd je kop, zingen, en verder niks!’”

zaten. Ze hadden daar mijn plaatje gehoord en ze vonden het helemaal te gek. Gaandeweg raakte ik steeds vaker gefrustreerd van managers en producenten. Dan doe ik het zelf wel dacht ik. Maar ook dat bleek niet ideaal. Mijn laatste album Live My Life is weer een lastminuteverhaal geworden. Veel te gehaast gemaakt. Ik had het hele album klaar liggen, vetrok bij Sony, nam afscheid van mijn managers bij AT Productions en stond er ineens helemaal alleen voor. Dat was even slikken. Ik ben een heel gevoelig mens en wil eigenlijk alleen maar samenwerken met mensen die me echt begrijpen. Mensen die een beetje van mij houden.

Het team waarmee ik werkte tijdens de tweede plaat vond ik niet al te best. Daarna heb ik nog vier productmanagers gehad. Het gaat er allemaal keihard aan toe in de muziekindustrie. Maar het is wel erg leerzaam allemaal.” _Moeizame periode

Met zijn laatste album verraste Boris dit jaar vriend en vijand. Live My Life werd bejubeld, maar toch valt de verkoop tot op heden tegen. Kan hij eigenlijk nog wel leven van de muziek? Illegaal wordt hij veel gedownload, alleen wil het over de toonbank niet vlotten. Dat moet knagen. Het World Wide Web mag musici dan eeuwige roem brengen, brood brengt het nauwelijks op de plank. Het internettijdperk zorgt ervoor dat artiesten weer echt de bühne op moeten om inkomsten te verwerven.

Zeker artiesten die nog niet internationaal meetellen. Het is Boris niet ontgaan. “Het is niet de meest lucratieve tijd voor songwriters, nee.

Singletjes worden nauwelijks meer verkocht. Je verdient je geld alleen nog met optredens. Ik ken inmiddels wel het klappen van de zweep. Het is keihard werken. Tenzij je ineens gecontracteerd wordt bij een groot label. Natuurlijk heeft zo’n Waylon een waanzinnig start, maar je moet mensen nog wel zien te overtuigen met liveoptredens. Op dat gebied heb ik de afgelopen vijf jaar mijn sporen wel verdiend.

Ik kan niet riant leven van de muziek, maar ik onderhoud wel mijn vriendin en onze kinderen. Maar toch, de bv Alain Clark verdient in ieder geval heel wat meer dan mijn bv. Ik schat dat hij zo’n 20 tot 30.000 euro per optreden vangt. Daar zit ik toch wel ver onder. Maar ik houd er in ieder geval wel centen aan over. Ik heb een eigen studio en kan doen en laten wat ik wil. Het feit dat ik geen enorm team om me heen heb, schept heel veel vrijheid. En dat komt de productiviteit ten goede. Ik heb inmiddels tachtig tot negentig liedjes in de kluis liggen.”

Maar kun je nog wel grote hits scoren zonder een team van managers en producenten? Alain Clark, Sabrian Stark, Waylon; ze hebben allemaal een contract bij grote platenmaatschappijen waarmee ze scoren. En gaat de tijd inmiddels niet een beetje dringen voor de bijna-dertiger?

“Daar maak ik me niet druk om”, antwoordt hij gelaten, “Alain is ook rond de dertig en heeft ook een moeizame periode achter de rug. Hij is net als ik al heel lang bezig. Ik heb op zijn eerste plaat nog samengewerkt met hem. This ain’t gonna work was een liedje waar wij vier jaar geleden al mee bezig waren. Daar heeft hij een andere draai aan gegeven en een >

Kostuum, van stylist 38

BLVDMAN

BLVDMAN

39

INTERVIEW_boris

heel eigen liedje van gemaakt. Nu werkt het! Hij heeft het na jaren knutselen echt tot een compleet liedje gemaakt. Met Father and a Friend beleefde hij zijn grote doorbraak. Dan willen mensen meer horen en gaat het balletje rollen. Ik heb verder ook niks te klagen. Van mijn eerste plaat heb ik er 70.000 verkocht en van het eerste singletje zo’n 100.000. Ik rijd dan wel in een tweedehands Volkswagen”, schertst hij, “maar het is wel een Highline. Met leren bekleding!” _Privé

Boris heeft naar eigen zeggen de ‘grote verlokkingen’ van het artiestenbestaan altijd kunnen weerstaan. Hij vertoeft al jaren bij dezelfde vriendin, waarmee hij in februari een tweede zoon kreeg en hij blijkt een echte familieman. “Mijn oudste zoon Django gaat heel vaak mee naar optredens. En het optreden zit hem in het bloed. Soms komt hij gewoon naast me staan op het podium. Staat-ie helemaal met z’n billen te swingen.

Mijn vriendin is er ook vaak bij. Geloof me, backstage staan de groupies niet bepaald rijen dik voor mijn kleedkamer. En als ze er al staan, sluis ik ze zo door naar de kleedkamer van mijn bandleden. Ik heb enorm knappe gasten in mijn band zitten.”

Toch, het artiestenleven en een gezin gaan soms moeilijk samen, erkent ook Boris. “In het begin was mijn vriendin wel jaloers en had ze het moeilijk dat ik altijd maar on the road was, maar dat bleek gewoon een kwestie van goed communiceren. Toch legt het artiestenbestaan zo nu en dan wel een enorme druk op je relatie. Het is niet altijd makkelijk voor haar als je vaak om drie uur ’s nachts thuiskomt en dan nog eens drie uur wakker bent van alle commotie en adrenaline.”

Ook zijn oude vriendenkring moest eraan geloven. “Er zijn er een hoop geweest die je met de nek aan zijn gaan kijken. Mensen denken al snel dat je arrogant bent geworden. Niemand die de moeite neemt om naar je toe te komen om te vragen hoe het met je is. Dat heeft waarschijnlijk ook te maken met jaloezie. Ze kunnen er zelf niet mee dealen. Ik ben altijd dezelfde jongen gebleven. Ik vind het ontzettend jammer dat ik vrienden ben kwijtgeraakt omdat ze denken dat ik nu niet meer benaderbaar ben.

Dat zijn de nare kantjes van het succes. Inmiddels heb ik dat allemaal wel weten te relativeren. Ik zit weer in een opbouwende fase.”

Terwijl ik een kleine pauze voorstel om voeding te geven aan een hardnekkige gewoonte, stemt Boris in. We steken beiden een sigaret op. Boris bekent normaal niet te roken, maar vervangt een andere hardnekkige gewoonte die hij onlangs heeft opgegeven: blowen. Meteen vraag ik hem naar die andere verlokkingen van het artiestenbestaan. Hij mag dan geen schuinsmarcheerder zijn, hij zal ongetwijfeld wel eens met andere, hardere, stimulerende middelen in aanraking zijn gekomen.

“Daar heb ik nooit aan meegedaan”, zegt hij stellig. “Ik kom uit Venlo, het mekka voor blowend Europa, dus daar heb ik me helaas wel jaren aan gelaafd. Maar van de hardcore dope ben ik afgebleven. Ik heb het ook allemaal niet nodig.” Dan corrigeert hij zichzelf: “Nou goed, ik zal heel eerlijk zijn en dit is de eerste keer dat ik het zeg. Ik heb een keer in Suriname cocaïne geprobeerd. Daar kun je kwalitatief goed spul goedkoop krijgen.

Ik begreep de rush van coke onmiddellijk, maar realiseerde me ook dat het niet mijn ding was. Ik ben sowieso al hyperactief. Dus dat werkt met coke dubbel. Geef mij dan maar een joint. Want als ik blowde werd ik juist rustig en dus eigenlijk weer normaal. Maar goed, blowen behoort inmiddels ook tot het verleden. Ik heb al mijn aandacht hard nodig.”

40

BLVDMAN

“Backstage staan de groupies niet bepaald rijen dik voor mijn kleedkamer”

Zou Boris niet al op het wereldplatform vertoeven als hij het blowen misschien al eerder zou hebben gelaten? Zou hij niet dezelfde weg bewandelen als Alain, Sabrina en Waylon, als hij wat minder eigenzinnig zou zijn geweest? Ineens laat de geëvolueerde Boris zich zien. Hij buigt zijn hoofd een beetje en zegt: “Qua persoonlijke instelling moet ik het allemaal anders gaan doen. Ik wil voortaan minder eigenwijs zijn. Ik realiseer me dat ik me nog nooit echt kneedbaar heb opgesteld. Mensen zeggen wel eens: ‘Ik wil je gewoon horen zingen, je stem horen.’ Daar ga ik me meer aan vasthouden. Eigenlijk heb ik persoonlijk maar weinig nodig. Zingen op een beetje muziek maakt het voor mij allemaal compleet. Dat is een inzicht dat ik waarschijnlijk nog niet ten volle heb onderzocht. Ik ben er inmiddels ook achter dat less more is. Dat vind ik ook zo knap gedaan van Alain. Die heeft het tot nu toe allemaal op eigen kracht gedaan en de muziek eenvoudig gehouden. Toegankelijk.

Daarmee wint het juist aan kracht. Iets moet blijven hangen. Mensen willen mee kunnen zingen. Ik ben benieuwd hoe groot Alain zal worden.

Als je eenmaal in het topsegment belandt met geavanceerde technici en producenten in miljoenenproducties, dan is the sky the limit. Het allemaal zelf willen doen, heeft het bij mij wel bemoeilijkt. Daarom ga ik me voortaan anders opstellen. Het wereldplatform is een droom die voortleeft. Of het gebeurt weet je nooit. Ik blijf ervoor gaan en blijf knokken tot ik erbij neerval. Wel of geen wereldroem, wanneer ik de kist in ga laat ik een shitload materiaal achter.’ _2010

“Aan het eind van het jaar komt Live My Life - Live uit. Een liveregistratie van mijn shows met twintig van mijn beste nummers. Verder ben ik in contact gekomen met de Duitse producent van Joss Stone. Wij zaten onlangs in het voorprogramma van Simply Red. Die hele groep heeft ons toen zien optreden. Een paar dagen later hing die producent aan de telefoon en stelde voor samen te werken. Hij heeft een enorme studio in München en daar ga ik binnenkort een tijd aan de slag. En inmiddels heb ik met diverse grote Duitse platenbazen rond de tafel gezeten. Ze vonden me allemaal ‘zeer authentiek’. En na het zien van mijn liveshows waren ze om. Als je bij de oosterburen een hit hebt, zit je meteen goed. Toch is de Duitse markt lastig. Zij houden meer van dat gelikte en mijn muziek blijkt toch wat moeilijker toegankelijk. Zij zeiden: ‘Als jij een album wilt releasen in Duitsland moet alles veel gepolijster.’”

Even verwacht ik dat het Idols-trauma weer de kop op zal steken. Boris die zich niets door de strot wil laten duwen. Boris, die een miljoenencontract mag tekenen, maar bang is zijn ziel aan de duivel te verkopen.

Maar hij is wijzer geworden. “Daar ben ik tegenwoordig niet meer zo afkerig van. Binnenkort ga ik een duet opnemen met een grote Duitse zangeres en ook de Britse markt heeft de deur op een kier gezet. Engeland en Amerika zijn de landen die mijn soort muziek begrijpen. Ik verzeker je, binnenkort komt daar mijn grote doorbraak. 2010 Wordt mijn jaar!”