beeld julia de boer studio jaxstudio.nl
column
michael barzilay
De herder H
bio Als journalist, filmer, programmamaker en creatieveling werkte Rotterdammer Michael Barzilay voor Talpa, DIF, Goodies en RTL, hij maakt reportages voor o.a. City Media Rotterdam en schrijft voor diverse landelijke magazines. Feedback? www.facebook.com/ michael.barzilay
et is even voor vijven ’s nachts wanneer ik klaarwakker ontwaak. Ik kijk naar buiten. Een zilveren maan schijnt fel over de besneeuwde boomtoppen van het minibos waar ik tegenover woon. Het gebied licht op als een voetbalstadion. Ik voel een ongewone kloekheid en besluit tot een vroege ochtendwandeling. Met de hond. Dik bepakt trekken we de ijzige nacht in. Onze voetstappen kraken gedempt in de diepe sneeuw. Stroken mist spoken over het lichtblauwe nachtlandschap. Zelfs de tijd lijkt bevroren. Even twijfel ik of ik wel wakker ben. Ineens neemt mijn hond een alarmerende houding aan. Iets verderop doemt iets op. Een schaap. In z’n eentje. Het is ofwel onverschrokken of verlamd van angst. Het staat daar maar. Als een Bijbels tafereel. Ik kijk om me heen. Niets. Een
oorverdovende stilte. We staren elkaar een tijdje aan. Dat schaap en ik. Ook de hond blijft onbewogen. Een vreemd soort mystiek zwelt op; de betoverende stilte van het vroege uur, het maagdelijk witte decor, die maangloed, dat verlaten schaap... Dan hoor ik gekraak. Door de dikke mist is er weinig te zien. Geblèr (…) Hard geblèr. Langzaam tekent zich een kudde schapen af. En achter die wollige massa, een gestalte. Het is Arie. De schaaphoeder. De laatste stadsherder van Rotterdam. Glimlachend, met een druppel aan zijn neus. “Moggûh!” Zijn kraakheldere stem doorklieft de kou. “In bed gepiest?” Voor Arie is dit geen ongewoon tijdstip. Hij slaapt alleen wanneer zijn kudde het toelaat. Vannacht had die het hazenpad gekozen. Hij heeft er een extra zintuig voor. Veel praten we niet terwijl we de ‘verloren schapen’
naar de stal terugloodsen. Arie is een filosoof. “Op miraculeuze wijze kruisten onze wegen zich tijdens dit magische ochtendgloren”, grinnikt hij, “omdat één schaap zich over de dam waagde...” Al dertig jaar hoedt hij schapen in De Esch. Hij zou liever sterven dan schaaphoeden opgeven. We drinken thee in de schaars verlichte stal. Naast hekken, hooi en schapen staat het vol met sculpturen en schilderijen. Arie vertelt over zijn overleden kunstenaarsvriend, het schaapherdervak, de heilzaamheid van het ochtendkrieken… Die winternacht vergeet ik nooit. Afgelopen week is Arie vertrokken. Naar de eeuwige graasweiden. Ze vonden hem voor het Zalmhuis. Ineengezakt in de kou. Omringd door zijn kudde. 67 jaar. Ik zal hem missen. <
advertentie
| 8 december - 21 december 2010 |
NL10_25p07.indd 7
nl10 | 7
07-12-2010 14:18:07