beeld julia de boer studio jaxstudio.nl
column
michael barzilay
Clair-obscur ‘ S
bio Michael Barzilay verruilde Rotterdam talloze keren voor een andere stad, telkens moest hij erkennen dat de havenstad toch echt zíjn stad is. Als journalist, filmer, programmamaker en creatieveling werkte hij voor Talpa, DIF, Goodies en RTL, hij maakt wekelijks reportages voor o.a. City Media Rotterdam en schrijft voor diverse landelijke magazines. Zijn debuutroman is in de maak en verschijnt eind 2012.
tem op de P.v.d.B.!’schreeuwt Bennie over het terras van Café Ari. Op een enkeling na kijkt verder niemand op. Bennie is een oud klasgenoot die ik jaren geleden uit het oog verloren ben en die zojuist onuitgenodigd naast me is komen zitten. Hij blijkt al aardig tipsy voor dit namiddaguur. Mijn linkeroor zit potdicht. “De PvdB?” vraag ik. “De Partij van de Binnenstad,” roept hij en slaat een arm om me heen. “Veiligheidsbeleid inruilen voor een gezelligheidsbeleid.” Ik krijg er een unheimisch gevoel van, twijfel over zijn stelling. Hij is niet te houden. “De binnenstad is gegijzeld door kiezers van buiten de binnenstad!” Dan raaskal ik even mee. “Mission statement?” “Eerste punt…” met een ruk staat hij overeind en steekt zijn wijsvinger de
lucht in: “Fuck die veiligheidsneuroten!” Omstanders gniffelen. Uitbater Ger maant tot kalmte. Ik besluit Bennie opnieuw uit het oog te verliezen en knijp er stilletjes tussenuit. Ik voeg me bij een groepje kunstacademiestudenten die naar de opening van designwinkel Beljon gaan. Ondanks mijn oorgriep heb ik er zin in; het Bacchus-antidotum heeft vaker wonderen verricht. Ben eigenlijk wel benieuwd hoe het Rotterdamse uitgaansklimaat er nu voor staat. Bij Beljon ontmoet ik dichter Frans Vogel, een levende legende. “Vroeger had je een paar kroegen die klokkierond openbleven,” zegt hij raspend, “verder niet zo veel.” Na Beljon volgt de vrijdagmiddagborrel van Verse Geesten. Organisatrice Kickel benoemt het nieuwe uitgaanselan: guerrillafeestjes, intieme settings, niet meer dat massale. Op naar de Witte
Aap. Daarna richting Meent. We, dompelen ons onder bij de dames van Pol, struinen langs Boudoir, drinken shots bij Napoli en belanden uiteindelijk in de Catwalk, het voormalige metrostation onder het Weena. Lekkere clair-obscure club. Mijn rechteroor begint nu ook te haperen. Terwijl de ochtend nadert en ik met eigenaar Raphael ouwehoer over het stappen van weleer zie ik Bennie zitten, diep over zijn glas heen gebogen. “Moet je niet naar huis ouwe gabber?” vraag ik. Zijn ogen hebben coördinatieproblemen. Hij schuifelt een hand voor zijn rechteroog en murmelt: “Jij gaat de P.v.d.B. toch duwen?” “Tuurlijk pikkedoos” zeg ik, terwijl ik een arm om hem heen sla, “mij heb je.” Daar zitten we dan. De kersverse partijtop van de binnenstad: horende doof en ziende blind.
advertentie
| 13 oktober - 26 oktober 2010 |
NL10_21p07.indd 7
nl10 | 7
12-10-2010 14:14:04