Valerio

INTERVIEW_valerio

VALERIO

“Tuurlijk vind ik die aandacht prachtig!”

Wat bezielt een gezonde Hollandse jongen om koste wat kost de beste presentator van Nederland te willen worden? Aandacht? Vrouwen?

Geld? Macht? Valerio Zeno stond ooit achter de camera als assistent, maar na het live bijwonen van grote televisieshows wilde hij nog maar één ding: vóór de camera. “Ik denk wel eens: wilde ik maar gewoon een slagerij.”

Tekst Michael barzilay Fotografie Alek @ Unit Styling Geert-Jan Renzen Visagie Yukow @ Angelique Hoorn

VERKOOPINFORMATIE Avalon 020 6885818 Blue blood 020 4222985 hugo boss 020 6556000 34

BLVDMAN

BLVDMAN

35

INTERVIEW_valerio

V

oormalig TMF-presentator Valerio Zeno (25) is na jaren koldertelevisie toe aan het serieuzere presentatiewerk. Onlangs tekende hij bij BNN een jaarcontract, na drie jaar de meisjes­ hoofden op hol te hebben gebracht bij muziek­ zender TMF. Komend televisieseizoen zal hij bij de recalcitrante publieke zender te zien zijn in programma’s als Try before you die en het human­ interestprogramma Je zal het maar hebben. In het alom gewaardeerde programma, dat z’n derde seizoen beleeft, laten mensen met kwalen, aandoeningen en ziektes het achterste van hun tong zien. Valerio neemt het stokje over van BNN-cracks als Ruben Nicolai en Patrick Lodiers; niet de minsten in televisieland. Onmiddellijk rijst de vraag: bezit deze jonge geinporum met het uitgestreken gezicht wel het­ zelfde gevoel voor empathie als zijn voorgangers? Is het niet een te grote stap om vanuit de muzikale kidscorner zieken en armlastigen het hemd van het lijf te vragen?

Een uur te laat arriveert de bon vivant in de Amsterdamse studio Ernstige Zaken. Hij verontschuldigt zich voor te lang douchen, een defecte TomTom en een mogelijk door iemand moedwillig geforceerd scooter­ slot. Valerio wekt echter de indruk vijf minuten daarvoor uit bed te zijn gestapt. Het is moeizaam op gang komen met Valerio op de maandag­ middag. Het drukbezette baasje heeft dan ook zijn handen vol aan die ene grote ambitie: de beste presentator van Nederland worden. En met ‘beste’ bedoelt hij de categorie Henny Huisman en Rolf Wouters.

“Als zeventienjarige camera-assistent was ik bij zo’n beetje alle grote shows van die tijd betrokken. Toen begon ik me steeds meer te rea­­liseren, dit wil ik ook. Net als Henny Huisman, Linda de Mol, Carlo Boszhard en Rolf Wouters grote studioprogramma’s presenteren waarbij alles moge­ lijk is. Van meel uit het plafond tot auto’s weggeven met een strik erom­ heen; dat is voor mij televisie pur sang. Een wereld die nergens op slaat, waarbij alle decorstukken van spaanplaat zijn terwijl de kijker zich in een schijnwereld waant waarin alles mogelijk is. Die illusionaire wereld vind ik het mooiste wat er is.” _Vetinteressant!

Hij auditeerde op zijn achttiende voor het rebellerende jongeren­ programma 6Pack en werd meteen aangenomen. De eerste schreden op het pad vóór de camera waren gezet, sterker nog, kattenkwaad uithalen met de camera in het kielzog, kan het nog mooier? Na twee seizoenen stapt hij over naar muziekzender TMF, waar hij dagelijks bij wildvreemde mensen in bed kruipt in Wakker Worden Met Valerio. Valerio blijkt al snel een talentvolle presentator in de dop. Zijn naam wordt zijn merk: Valerio in de sneeuw, Valerio duikt onder, Valerio’s Datingshow en dan uiteindelijk voor het eerst een grote show, de TMF Awards. Daarna kon het niet uitblijven, in 2007 verschijnt hij in de speelfilm Alles is liefde, naast grootheden als Carice van Houten, Paul de Leeuw, Chantal Janzen, Marc-Marie Huijbregts en Wendy Van Dijk. Goed gezelschap voor een 36

BLVDMAN

“Auto’s weggeven met een strik eromheen; dat is televisie pur sang”

aanstormend presentator. Daarna haalt Barts Neverending Network (BNN) hem afgelopen jaar met veel tamtam binnen en mag hij direct copresenteren in De Nationale IQ-test. Verder kan hij nog een beetje door dollen in Try before you die, maar dan komt het echte werk. Valerio neemt het stokje over van BNN-grootheden als Ruben Nicolai en Patrick Lodiers met het meer volwassen programma Je zal het maar hebben, vanaf maart voor het derde seizoen op televisie. Het wordt spannend. Zal het kijkerspubliek hem in zijn nieuwe rol wel omarmen? Kan hij de kwaliteit van het programma waarborgen? “De lat ligt inderdaad erg hoog”, zegt hij gedecideerd, “maar ik heb er wel een goed gevoel over.

De regisseur en de producenten hebben hun zegen al gegeven. Tijdens mijn eerste gesprek met de mensen van BNN werd mij gevraagd wat voor programma’s ik zou willen doen. Ik koos direct voor Je zal het maar hebben omdat ik daarbij een soort vrijbrief krijg om alles aan zieke mensen te vragen. Bovendien is het een uitgelezen kans om mezelf als presentator te ontwikkelen.Vetinteressant!” _Risicofactor

Vanwaar toch die bewijsdrift? Waarom niet lekker met kolder door blijven scoren? Waarom moeten we Valerio überhaupt serieus nemen?

Hij veert op. “Carlo Boszhard deed ooit de show McCarlo en ik merkte in de coulissen dat hij dat helemaal niet van harte deed. Hij leek moe te zijn van zijn eigen grappen-en-grollenimago. Tegelijkertijd voelde het alsof hij te laat tot dat inzicht was gekomen. Dat vond ik triest. Daarvoor wil ik mezelf behoeden. Ik wil mezelf als presentator breed ontwik­ kelen zodat ik ook op meerdere vlakken ingezet kan worden.

Presentatoren als Henny Huisman of Rolf Wouters zijn zo’n beetje mijn grote voorbeelden. Niet dat ik op hen wil lijken, maar het type shows dat zij deden, daar ligt mijn hart.”

Toch toont de praktijk dat entertainmentpresentatoren het amusementsimago maar moeilijk van zich af kunnen schudden. Kolder blijft nu eenmaal aan een bekend gezicht beklijven. Zijn grote voorbeelden zijn daar een goed voorbeeld van. Hoe denkt Valerio zich te ontdoen van zijn geinstigma als hij ernstig zieke mensen interviewt?

“Het is niet alleen maar kommer en kwel”, zegt hij ad rem, “de uitdaging bij dit programma is juist dat ik ze op mijn manier een beetje uit de tent lok. De grappen die ik zo nu en dan maak, dienen om de kost niet te zwaar te maken voor de kijkers. Naar mijn idee is humor ook de beste manier om ergens informatie aan te koppelen. Met een beetje humor onthoudt iedereen belangrijke zaken eerder, juist omdat het leuk is.” >

Overhemd (prijs op aanvraag) van Avalon Jas van stylist

xxxxxxx Fotobijschriften BLVDMAN

37

INTERVIEW_valerio

Zou hij het niveau van collega-presentator en BNN-voorzitter Patrick Lodiers wel kunnen halen, vraag ik me af. Zelden was een presentator zo op drift als tijdens De grote donorshow, waarvoor Lodiers de presti­ gieuze Emmy Award ontving. Zouden de tv-bonzen Valerio ook zo’n soort rol kunnen toebedelen?

“Nee, natuurlijk niet”, antwoordt hij meteen, “nu nog niet. Daarvoor ben ik nog een te hoge risicofactor. Toen ik De Grote Donorshow zat te kijken dacht ik: wat had ik dit graag willen doen! Hoe Patrick die show heeft gedaan, is exact de manier hoe het moest gebeuren. En eerlijk gezegd denk ik dat ik ook wel in mijn rol had kunnen blijven. Volgens mij is dat juist ook een beetje mijn kracht: met een uitgestreken gezicht bepaalde onderwerpen aansnijden.”

Valerio krijgt aanzienlijk veel vertrouwen bij de televisiestrategen van BNN om zijn presentatietalenten tot uiting te laten komen. Met Try before you die gaar hij verder met waar hij goed in is, bij De Nationale IQ-test mocht hij al even ruiken aan een miljoenenpubliek, maar of hij zelfstandig ook de beoogde zeshonderdduizend kijkers met Je zal het maar hebben zal halen? Binnenkort weten we het. Is hij er met de transfer van TMF naar BNN eigenlijk nog een beetje op vooruit gegaan?

“Ik verdien bij BNN exact hetzelfde als bij TMF”, zegt hij met uit­ge­streken gezicht.

Een tweedehands BMW per maand?

“Eerder een derdehands Opel-kadetje.” _Foute keuzes

Valerio’s grootste angst is dat het televisiewerk eerder ophoudt dan hij zou wensen. “Ik heb onlangs het boek van Henny Huisman gelezen”, zegt hij zonder schroom. “Ik vind het zeer oprecht dat hij eerlijk bekent het verschrikkelijk te vinden als het voor hem over zou zijn. Dat is ook mijn grote angst.” Desondanks, mocht Valerio’s televisiecarrière stag­neren, dan heeft híj altijd nog een vangnetje. “Ik vind camerawerk een ontzet­ tend mooi beroep. Ik zou zielsgelukkig zijn als ik de rest van mijn leven cameraman zou kunnen zijn. Maar mocht Je zal het maar hebben niet goed worden ontvangen, dan zal ik er alles aan doen om een tweede kans te krijgen. Wat Fabienne de Vries (voormalig TMF-presentatrice wiens tv-carrière niet van de grond is gekomen, MB) is overkomen kan mij natuurlijk ook gebeuren. Het is een erg moeilijk ‘wereldje’. Soms begin je aan een programma en weet je na de aftiteling pas waar je ja tegen hebt gezegd. Tussen idee en uitwerking kan een wereld van verschil zitten, maar ondertussen is ’t wel jouw gezicht dat eraan verbonden is wanneer het misloopt. Als dat dan een paar keer achter elkaar gebeurt, druip je langzaam af. Ik denk dat het bij Fabienne een aaneenschakeling is geweest van foute keuzes. Daar probeer ik voor te waken.” _Taal

Alhoewel Valerio niet bepaald te boek staat als taalvirtuoos, blijkt hij er, naar eigen zeggen, wel een bijzondere passie voor te hebben. “Ik heb een enorme voorliefde voor de Nederlandse taal”, bekent hij droogjes, “en vind het ‘vetcool’ om bepaalde woorden aan elkaar te koppelen.” (... ) Leest hij eigenlijk meer dan de autobiografieën van zijn ‘grote inspi­ rators’?, onderbreek ik hem een beetje.

“Veel te weinig”, bekent hij met enige gêne, “wel veel stripboeken.

Gadgets en het internet hebben mijn voorkeur boven boeken.” Een troos­ teloos toekomstbeeld, werp ik hem voor de voeten. “De frontman van

“Telkens blijkt dat je het lot maar voor nul komma nul procent in eigen hand hebt” een nieuwe generatie die, op wat pulp na, verder geen boek aanraakt!”

“Als je dat al erg vindt, bereid je dan maar voor op de generatie die na mij komt. Die spreken helemaal slecht Nederlands! Het merendeel geniet er van om een g te schrijven waar ch nodig is. Dat vind ik ook best storend.

Ik ben veel met de Nederlandse taal bezig omdat het een belangrijk onderdeel is van mijn vak. Ik kan het zo enorm gênant vinden als ik tijdens een live-uitzending aan het begin van een zin meteen begin te ha­ peren. Kijk, een Matthijs van Nieuwkerk hapert ook weleens, maar die zit in zo’n vaart, dat merk je haast niet. Ik heb die vaart niet. En ik wil niet als een soort taalpuritein klinken, maar de rangschikking van woorden die je op het podium kunt gebruiken vind ik heel belangrijk, daar mag ik graag wat mee spelen. Daarom spreekt de Nederlandse hiphop me ook aan. Daar zitten zinnen in waar je u tegen zegt. Toch vaar ik zelf het best wanneer ik kan improviseren. Dat ligt me goed. Grote shows waarbij alles perfect getimed moet worden, zijn een stuk strakker georganiseerd en lastiger je eigen te maken. Dan kan ik nog weleens in de rats schieten.”

Presenteren is een vak, is jargon dat Valerio niet lichthartig opneemt. Maar is presenteren toch ook niet een tikkeltje oppervlakkig? Wil hij de wereld misschien toch ook niet een beetje verbeteren? Of ooit een echt vak...

Voordat ik de vraag lekker heb kunnen formuleren, reageert hij geagi­ teerd: “Ik begrijp heel goed dat mensen denken dat het leeg is wanneer je zoiets ambieert als ‘de beste presentator van Nederland’ worden. Maar ook als mens is er in mijn ogen op dit vlak ontzettend veel te leren! De kijker heeft daar vaak geen notie van. Je moet alles perfect timen, je moet snel ergens de essentie van weten uit te halen, je moet opletten hoe je staat, geen stopwoordje hebben, je bewust zijn van het licht, op de juiste plek staan; ga maar door. Mensen realiseren zich gewoon niet wat er allemaal bij presenteren komt kijken.”

Maar waarom toch die hunkering naar die aandacht? Toch een beetje liefde en/of aandacht tekort?

Opnieuw strijdlustig: “Ik ga niet zeggen dat ik die aandacht verschrik­ kelijk vind. Tuurlijk vind ik die aandacht prachtig! Maar ik denk ook weleens: wilde ik maar gewoon mijn eigen slagerij! Dan had ik die nu gewoon gehad en dan was het klaar! Nu heb ik gekozen voor een beroep dat waarschijnlijk qua ontwikkeling nooit klaar zal zijn. Tuurlijk ken ik mezelf nog helemaal niet! Ik weet ook niet hoe ik in elkaar zit. Ik kan mezelf vaak ook maar moeizaam oppeppen, van: kom op, doorgaan!

Dan blijf ik steken in mijn faalangst.” _Huilend in een hoekje

Alle opnames van Je zal het maar hebben zijn afgerond, wat viel hem het zwaarst? Wat greep de stoïcijnse presentator de afgelopen periode écht naar de keel?

“Dat had te maken met een marinier die eerder naar huis mocht, maar op onverklaarbare redenen van de weg is geraakt. Er bleek niks met de auto aan de hand te zijn en er waren geen drugs of drank in het spel. Hij raakte vanaf zijn borst naar beneden compleet verlamd door het ongeluk.

Chirurgen hadden een pees uit zijn verlamde been gehaald en die in zijn arm gezet. Wij filmden het eerste moment dat hij weer een beetje pro­ >

Shirt C 109 van Boss Orange 38

BLVDMAN

BLVDMAN

39

INTERVIEW_valerio

“Als de camera niet aanstaat kan ik best een dood vogeltje zijn” gressie ondervond. Ik kon me heel erg met die jongen identificeren omdat het gewoon een doodgewone jongen is van mijn leeftijd. Zijn leven draaide om de marine, vrouwen en uitgaan. Door dat ongeluk kon hij bijna niets meer, maar na die operatie was hij in staat zijn arm weer een klein beetje te bewegen. Hij glimlachte van oor tot oor. Ik vond dat zo schrijnend om te zien. Zes weken daarna kon hij met zijn arm bijna alles weer! Ik viel achterover van wat er uiteindelijk allemaal mogelijk is. Wat een doorzettingsvermogen heeft die jongen. Als een erge ziekte mij ooit zou treffen, weet ik nu al dat ik daar de verkeerde persoon voor ben. Ik ga huilend in een hoekje zitten en zou absoluut niet dat door­ zettingsvermogen kunnen opbrengen. Het blijkt telkens maar weer dat je het lot maar voor nul komma nul procent in de hand hebt. Daar heb ik thuis op de bank nog goed over na zitten denken.” _Doutzen Kroes

Alwaar hij vooralsnog geen eega heeft zitten waarop hij zijn getormen­ teerde hoofd ten ruste kan leggen. Valerio bekent niet aan een relatie toe te zijn. “Ik wil constant kunnen doen wat ik wil zonder daarbij met iemand rekening te hoeven houden. Ik vind het leuk om met wat vrien­ den een beetje rond te hangen. Daarbij word ik ook niet snel verliefd. En als ik dat dan al wordt, dan ziet diegene mij niet staan. Dan haal ik wel echt alles uit de kast, maar kom uiteindelijk tot het inzicht dat wanneer je een vrouw zowat moet omkopen het ook niet bepaald wenselijk is.

Een Doutzen Kroes ziet mij niet snel staan.”

Opmerkelijk, bedenk ik me. Hij is jong, niet onooglijk, een succesvolle presentator op televisie, de vrouwen moeten toch in katzwijm vallen wanneer The Zeno ten tonele verschijnt?

“Misschien heb ik juist geen relatie omdat ik de lat te hoog leg, en heel snel op iemand afknap. Momenteel heeft het mijn voorkeur om met vrienden uit te gaan en te doen en laten wat ik wil. Ik kan al een topavond hebben als ik bij een vriend thuis op de bank tv kijk zonder de hele avond een woord tegen elkaar te zeggen.” Het argument dat zo’n situatie weinig verschilt van de gangbare relaties doet bij hem het tij ook niet keren. “Ik ben gewoon te egoïstisch voor een relatie”, zegt hij relativerend. “Ik ben wel vrouwengek, maar misschien heb ik bindingsangst.” _Camera als dope

Al met al komt Valerio over als een kalm, oprecht en weldenkend mens over wie je van alles zou kunnen beweren, behalve dan dat die niet zichzelf is. Vanwaar dan toch de ambitie om coûte que coûte de ‘aller­ beste presentator’ te willen worden? Welke trauma’s heeft deze ogen­ schijnlijk gezonde Hollands-Italiaanse jongen opgelopen om zo veel publieksaandacht op te eisen? Psychoanalytici zullen op dit soort beroepskeuzes ongetwijfeld ooit zijn gepromoveerd, zelf kan Valerio het niet verklaren. “Ik had echt geen imaginaire vriendjes of zo en heb een waan­zinnig leuke jeugd gehad. Dat zit allemaal wel goed. Kijk”, zegt hij bondig, “ik ben een doodgewone jongen. Het enige onder­ scheid tussen mij en andere gewone jongens is dat ik met een camera veel meer durf. Maar het is ook niet zo dat ik in het dagelijkse leven een aandachttrekker ben. Het is een beetje dubbel allemaal. Als ik op verjaardagen ben of wanneer ik uitga verkeer ik nooit in het centrum van de aandacht. Dan sta ik gerust ergens achteraf tegen een muurtje en krijg ik van iedereen te horen: heb je het wel naar je zin? Als de camera niet aanstaat kan ik best wel een dood vogeltje zijn.”

Even valt er een stilte en lijkt het alsof zijn leven aan zijn geestesoog 40

BLVDMAN

voorbijflitst. Dan zegt hij op bespiegelende toon: “Ik heb negentien jaar in Almere gewoond en dat is echt een paradijs om op te groeien. We woonden dicht bij een bos, aan het water met een groot grasveld rond het huis... en in nieuwbouw! Niets was spannender dan in een nieuw huis te wonen als je uit Amsterdam kwam. Bovendien woonden er ont­ zettend veel kinderen. Almere heeft een enorme bijgedrage geleverd aan mijn creativiteit. Mijn opvoeding was fantastisch, daar ligt het ook allemaal niet aan. Waar wel aan? Who knows.”

Net als bij veel collega’s blijkt er ook bij Valerio gewoon ‘iets’ te gebeu­ ren wanneer het cameralampje aangaat. Is de camera dope voor hem?

“Ja. Zeker”, zegt hij direct. “De camera is voor mij een extra duwtje in de rug om dingen te doen waar ik doorgaans te verlegen voor ben. Als er veel mensen naar me kijken, presteer ik beter. Daarentegen ben ik wel extreem zenuwachtig. Maar ja, faalangst schijnt een kenmerk van veel presentatoren te zijn.”

Zijn pa en ma trots?

“Het is niet gemakkelijk voor ze. Je moet je voorstellen dat je een kind hebt dat ervan overtuigd is dat hij presentator wil worden. Ik zou daar als ouder niet gerust van slapen. Het is een beroepskeuze waarbij je vaak voor gesloten deuren komt te staan, en maar een handjevol komt echt aan de bak. Ik vrees voor mijn eigen toekomstige kinderen, ik vermoed dat een Zeno nooit zijn school af zal maken.” _Pijn

Valerio dient voor zijn nieuwe televisierol als presentator van het senti­ ment over een flinke dosis empathie te beschikken. Dat staat vast.

Desalniettemin lijkt de flierefluiter zelf gespeend van enige kommer en kwel. Waar zit zijn pijn eigenlijk? Kent de presentator de grenzen van zijn eigen emotionele beleveniswereld wel voldoende om door zijn werkgever – de belastingbetaler – geaccepteerd te worden als televisie­ host in de Nederlandse huiskamers?

Een gevoelige snaar lijkt geraakt. “Moet ik, omdat ik zelf nooit wer­ kelijke misère heb gekend, het dan maar opzoeken? Ik ben echt geen onverschillig mens. De sores van de wereld gaat mij wel degelijk aan, en met name het leed van anderen. Twee jaar geleden was ik voor TMF in New Orleans waar net orkaan Katrina overheen was geraasd. Ik liep door de wijk waar de dam was doorgebroken en op al die huizen die verwoest waren zag je een kruis. Naast dat kruis stond geschreven welke reddingswerker er was geweest, hoeveel mensen er woonden en hoeveel er waren overleden. Bij elk huis zag je wel een vijf, vier of een zeven staan. Dat vond ik werkelijk verschrikkelijk. Daar wordt ik enorm door geraakt!”

Terwijl we ons gesprek afronden, vraag ik hem terloops of hij niet denkt dat zijn geringe postuur nog een obstakel kan zijn voor het grote presentatiewerk. Ted de Braak, Ron Brandsteder, Henny Huisman; allemaal zaten ze rond de twee meter… “Wat een onzin”, zegt hij ge­beten, “dan ga je toch aan tafel zitten!” Dan buigt hij zijn hoofd en bekent hij glimlachend: “Bij De Nationale IQ-test stond ik op een zeep­ kistje... Maar alleen omdat de tafel te hoog was!”

Jas C 449 van Hugo Boss Jeans C 230 van Blue Blood BLVDMAN

41