Nieuw leven in het nieuwe convent

Begijnen komen en begijnen gaan.

Zo rond de jaarwisseling zijn er twee nieuwe begijnen bij gekomen. Tom en Krista, de eerste bewoners van het pas gerestaureerde convent O.L.V. ter Bloemen - 201. Ze betrekken een ruim appartement dat zich op de eerste verdieping over de hele breedte van het convent uitstrekt. Het uitzicht vanuit hun zithoek is adembenemend. Alsof je in een uitkijktoren woont. Maar het eerste wat opvalt is de grote tafel, centraal in de woonruimte, waarop sporen van artistieke bedrijvigheid.

Wonen hier kunstenaars?

Tom: “Ach, kunstenaar. Ik gebruik liever het woord maker. We geven allebei les in het kunstonderwijs. Krista in Eeklo en ik in Gent. Nog een jaar. Dan gaan we met pensioen. Les geven is altijd onze hoofdbezigheid geweest, maar we hebben altijd ook dingen gemaakt. Niet dat ik de behoefte voel om mezelf binnenste buiten te keren en als kunstenaar de wereld in te gooien. Ik zie mezelf vooral als iemand die in een school werkt. De mooiste job ter wereld. Maar we hebben hier elke ons atelier, als je deze grote tafel mijn atelier mag noemen.”

Krista en Tom leiden ons rond. Eén kamer dient als berging. Rekken staan vol dozen.

Krista: “Wij komen uit een huis op de Visserij, het huis waar mijn moeder is opgegroeid. Daar was ook een koetshuis bij, waar we al onze spullen in stapelden. In grote ingemaakte kasten. Als je beeldend bezig bent, dan verzamel je van alles om later te gebruiken. Zo’n bergruimte wilden we hier ook, maar dan in het klein. Want we wilden echt niet alles weg doen. Dus hebben we een strenge selectie gemaakt en die staat nu hier, samen met de spullen van Cyriel, onze zoon die gestorven is.”

Jullie hadden een prachtig groot huis aan het water. Waarom verhuizen?

Tom: “We hebben lang een verdieping verhuurd. Toen de laatste huurder vertrok, dachten we: ‘dit huis is te groot’. We hebben geen kinderen meer. Het vraagt zoveel energie om een groot huis te onderhouden. Ik ben nogal een doe-het-zelver. En er was nog ik weet niet hoeveel werk. Ik wilde niet al mijn energie in een huis steken. We kenden het Begijnhof, want we kwamen hier vroeger vaak wandelen, ook met Cyriel die als baby goed kon slapen van het dokkeren op de kasseien. Altijd was er wel een renovatie aan de gang. Toen dacht ik: zou er niet iets vrij komen? Toevallig was dit convent bijna af. We waren de allereerste kandidaat kopers. We hadden de eerste keuze. We hebben alle negen wooneenheden gezien. Met een helm op, want de werken waren nog volop bezig. De trappen zaten er nog niet in. Het laatste appartement dat we bezochten was dit. We waren meteen verkocht. Het uitzicht heeft de doorslag gegeven.”

En voelen jullie zich hier al een beetje thuis?

Krista: “Zeker. De mensen zijn hier zo vriendelijk. Je voelt je veel sneller dan in een gewone straat verbonden. Ook door de keuze die de bewoners voor deze plek hebben gemaakt. We hebben allemaal dezelfde keuze gemaakt.”

Tom: “Deze omgeving heeft een enorme kracht. Wie hier door de poort komt, gaat vanzelf stiller spreken. Het begijnhof heeft U direct te pakken.”

Krista: “Dat werkt helend. Alleen al de manier waarop de huizen rond het binnenplein geschaard zijn. Het lijkt wel een omarming. Maar het is niet gesloten. Het is geen versterkte burcht. En het licht valt hier ook zo mooi. Vooral ‘s ochtends, als de zon tussen de Godelievekapel en de kerk zit. Echt magisch hoe dan het wit van de muren en het rood van de huizen samenspeelt met het groen van de dries. Dat had ik niet verwacht”

Welkom, Tom en Krista!