Ons Begijnhof #107

N I E U W S B R I E F B E G I J N H O F O N Z E - L I E V E - V RO U W T E R H OY E N

2019

107

#

MEI JUNI

JAARGANG 18 vu M. Van Speybroeck,

Lange Violettestraat, 193B, 9000 Gent.

1

Inhoud

Wat valt er te lezen ?

Ter herinnering: Wie graag iets wil laten publiceren in ons krantje kan altijd contact opnemen met de redactie, zie pagina 27.

Pagina 20

wedstrijd WAAR IN HET BEGIJNHOF

6 Geheime schatten

12 Torenavontuur

16 Nicoline

25 Darwin voor dames

NUMMER 107 MEI - JUNI 2019

4 Paaseierenraap 6 Geheime schatten 8 Vox Mago 10 Nieuws 11 Vragen van buren 12 Torenavontuur 14 Sofie 16 Nicoline 18 What’s in a name?

19 In Situ 20 Wedstrijd 21 Nieuwe buren 22 Agenda 23 Nieuwe begijnen 24 Nieuwe muren 25 Darwin voor dames 26 Koens kookclub 27 Colofon 28 Het Portret

www.begijnenkriebels.be 21 april

173

Jerome de Potter

173

Ons begijnhof

Gesmolten eitjes en vrolijke buren

Tekst: Sonja - Foto’s: Martine & Johan

Ons begijnhof is een raar dorpje… Ik had het al over de verborgen schatten en in volgende nieuwsbrieven hoop ik er nog veel meer op te graven. In ons begijnhof wordt er af en toe iets ingericht met (onder meer) de bedoeling buren bij elkaar te brengen. En natuurlijk zouden we weer paaseieren rapen. Natuurlijk? Vanuit verscheidene kanten hoorden de organisatoren – de BAR of Bewonersadviesraad – dat het eigenlijk niet meer moest … omdat er geen kinderen weer waren!

In de Nieuwsbrief werd de vraag gesteld waarop ... GEEN antwoord kwam. Ja, er waren toch nog kleinkinderen, en Sonja, die bracht ook wel een aantal kleine gasten mee die thuis geen chocolade-eieren krijgen … en dus, JA we zouden de eierenraap weer organiseren. Zoals elk jaar kochten we eieren (voor het goede doel) bij de Triangel en we zouden dit jaar een beetje minder bestellen.

4

En toen alles al in mooie zakjes stak (dank Nicole!) kwamen meer kinderen aangemeld. Dus weer eitjes kopen en weer inpakken. Uiteindelijk kwamen er een 30-tal kinderen opduiken. Prachtig zicht was het!

Toen het parkje en de bleekweide “opgeruimd” was, konden de groten genieten van een natje en een droogje. Dank zij Johan kon dat gebeuren op het “terras” van het Groothuis. Het was immers zo’n heerlijk weertje dat niet alleen veel eitjes waren gesmolten, maar dat buren in openlucht van een drankje konden genieten en … (misschien) de laatste roddeltjes verspreiden.

Het is iedere keer een leuk wederzien maar toch, iedere keer vraag ik me af waarom zoveel huurders van de Volkshaard zelfs hun kat niet sturen …

Waarmee kunnen we jullie plezier doen?

Ons begijnhof

5

Ons Begijnhof

Geheime schatten in het begijnhof

Tekst: Sonja - Foto’s: Stefaan Hoste

Niet alleen achter de muren van de woningen verbergen zich schatten in ons begijnhof

Niet alleen achter de muren van de woningen verbergen zich schatten in ons begijnhof (zie vorige gesprekken met bewoners‌) ook dankzij de spaarzaamheid van de begijnen die haar eeuwenlang woonden konden onlangs nogal wat schatten tevoorschijn komen.

Wie soms eens naar de kerk gaat zal wellicht al gezien hebben dat talrijke objecten dezer dagen verborgen zitten in witte doeken. Niet om te verkopen of verhuizen! Wel zo ingepakt omdat vrijwilligers van Monumentenwacht Oost-Vlaanderen op poets- en archiveringsronde gingen. En zo komt het dat lang verborgen geheimen aan het licht zijn gekomen.

6

Ons Begijnhof

De collectie religieus erfgoed die onze kerk Onze-Lieve-Vrouw Presentatie heeft is inderdaad uitgebreider dan gedacht. De grote opruimactie bracht fraaie, niet eerder ontdekte schatten aan het licht. Andere objecten getuigen dan weer van de legendarische

Alle kasten werden leeggehaald. Te bewaren erfgoed werd gescheiden van gebruiksvoorwerpen. De voorwerpen en de kasten werden proper gemaakt.

Houtworm werd bestreden in de provinciale anoxiekamer.

Ook voor gespecialiseerd

Vrijwilliger Francine Ongenae ontdekte een eerste schildering op de achterkant van een kastje op de sacristiezolder. “Bij het schoonmaken van een op het eerste gezicht banaal kastje zag ik aan de binnenkant uitgewerkte panelen. Aan de achterzijde vond ik een geschilderd tafereel van een gezelschap rond een eettafel. De ontdekking van mijn leven!”

Een andere schildering, van meerdere wapenschilden, werd ontdekt in een kast aan de achterkant van het altaar. Het blijkt over obiits (rouwborden) te gaan van de begijntjes.

Niet alleen de kasten zijn gemaakt van recuperatiemateriaal, ook het linnen en de gewaden bleken lappendekens van gerecupereerde en verstelde stoffen.

“Al dit erfgoed echoot de legendarische spaarzaamheid van de begijntjes. Als het ware duurzaamheid avant la lettre”, duidt Hilde De Smet van Monumentenwacht OostVlaanderen.

Meer weten? spaarzaamheid van de begijntjes.

Alles werd met steun van vrijwilligers en de provincie OostVlaanderen gereinigd en terug opgeborgen volgens de regels van de kunst.

Lenteschoonmaak op een erfgoedlocatie Het zogenaamde ‘klein begijnhof’, Unesco Werelderfgoed, is al twintig jaar lid van Monumentenwacht Oost-Vlaanderen.

Regelmatig inspecteren de monumentenwachters het erfgoed zodat de kerkfabriek zicht krijgt op welke werken er nodig zijn om het in goede staat te houden.

Eén van de aanbevelingen was een grote opruimactie van de bergruimten. Dit was een grote uitdaging voor de kerkfabriek.

Ze vonden helpende handen bij de jongeren van de SintMichielsbeweging en vrijwilligers van Stad Gent. Deze werden begeleid door de provincie.

verpakkingsmateriaal en toestellen, zoals museumstofzuigers kon men op de provincie rekenen.

Alles wat bewaard moet blijven, werd teruggeplaatst in de kasten.

Ditmaal volgens de regels van de kunst. Met de provinciale subsidie van 1 590 EUR konden de kasten beter worden ingericht.

Opmerkelijke vondsten Tijdens deze opruimactie werden een aantal opmerkelijke voorwerpen gevonden: fraaie en zeldzame 19de-eeuwse tapijten, 18de- en 19de- eeuwse kussens en tafeltjes, een 17de-eeuwse zilveren godslamp en een zilveren reliekhouder. De inventaris die het Centrum voor Religieuze Kunst en Cultuur (CRKC) gemaakt had, werd geactualiseerd. Een andere verrassende ontdekking was dat verschillende kasten samengesteld waren uit planken afkomstig van ander meubilair, luiken en … paneelschilderijen.

Bekijk de fotoreportage van de werken in het Begijnhof op www. oost-vlaanderen.be/begijnhof.

Je kan ook altijd een wandeling maken in het sfeervolle begijnhof.

Er is een wandelbrochure ‘Erfgoedsprokkel’ te koop voor 2 EUR. Je kan dit ook downloaden via www.oost-vlaanderen.be/ erfgoedsprokkel. Bij bepaalde gelegenheden en op aanvraag is de kerk toegankelijk voor publiek.

Voor wie graag meer wil lezen over dit begijnhof, bracht de provincie recent nog een mooi boek uit.

Surf naar www.oost-vlaanderen. be en zoek bij ‘publicaties’ naar ‘begijnen’.

Wie meer wil weten over de provinciale steun voor erfgoedzorg, surft naar www.oost-vlaanderen. be/erfgoed.

7

Ons Begijnhof

Tekst: Bart Alexander - Foto’s: Koen van de Moortel

Vox Mago betreedt aloude en nieuwe paden Vrijdag 29 en zaterdag 30 maart was het klein begijnhof Lange Violettestraat, een oase van rust, alweer het decor van een nieuwe presentatie van het koor van Vox Mago (+ orkestrale begeleiding), deze maal met de allures van een ware manifestatie onder de deskundige leiding van P. Debrabandere.

Twee mooi uitgesponnen werken op het programma met als opener een kort Stabat Mater van J. Rheinberger (1839-1901), dat alle kenmerken van de late romantiek in zich draagt. Gevolgd door een omvangrijker opus van de hand van D. Buxtehude (1637-1707), die misschien wat bekender en vertrouwder in de oren klinkt voor de modale toeschouwer of liefhebber van barokmuziek.

Met Rheinbergers Stabat Mater werden we vergast op een quasi recitatieve tekst, gepaard gaande aan een muzikale vertolking, die met veel gevoel en toch ook wat legato deze aloude Latijnse verzen ten gehore bracht. Niet te verwonderen, dat we kort na het begin al weer applaudisseren mochten.

De compositie ging immers met een rotvaart door de pijnvolle cantate. Weliswaar op de hoge tonen van een eenheid, die door de hele parafrase heen van deze bekende tekst aangehouden werd. Een strakke begeleiding dus door enkel koor en orkest (zonder solisten), waarbij weinig tijd en plaats overbleef voor parafrases binnen de partituur zelf.

Het was blijkbaar de componist menens geweest met deze bedoelingen: de tekstlijnen accentueren met een muzikale verhaallijn, die nauw aansluit bij de inhoud. De avond was alleszins goed ingezet: veel sfeer met klankkleur in wat toch wel een ‘werelds’ werk mag genoemd worden, eigen aan de taal van dat moment. Persoonlijk moest ik vaak terugdenken aan Verdi’s Requiem, soms wel eens betiteld als de beste opera van diens hand.

Om gedeeltelijk in de zelfde ‘mood’ te blijven werd er vervolgens gegoocheld met een andere muziektrant. Een erg originele compositievorm, waarbij de ‘poëet’ van dienst (D. Buxtehude) een soort van meditatie op poten zette bij de verschillende lichaamsdelen van Christus aan het kruis. Deze ‘Membra Jesu nostri’ (zo heette het: ook in het Latijn!) bood de toehoorder een breed spectrum aan gevoelens en sentimenten voor wat de symboliek van het werk betrof. Het lichaam van Jezus werd bijna op zijn beurt een altaar voor de eredienst, een ‘gevoelspop’ voor de fetisjist, al wil ik hiermee zeker niet oneerbiedig overkomen.

Een ander universum dus, maar dan toch ook weer niet helemaal. De begijnhofkerk werd een echte ‘chiesa’ door de sfeer (erg Italiaans! sic!), opgeroepen door koor en de 5 solisten en kwam hierbij volledig tot haar recht. Wat het ‘libretto’ van deze nieuwe ‘overweging’ betrof, viel vooral op dat de tekst op zich ook al een soort van ritmische muzikaliteit in zich droeg. Erg verfijnd taalgebruik

8

werd afgewisseld met rijm en beeldspraak van de bovenste plank. Het orkest spande zich in, om deze sonoriteit (vertaald in lange melodische lijnen) goed om te zetten in klanken. Het gevoel kwam over. Alsof we van de devotie, getrokken op flessen, zelf drinken konden en dat op zijn beurt net als goede wijn zon op flessen is. Elk stuk van het lichaam wordt als een relikwie gekoesterd door de innigheid van de compositie, die een erg sacraal (bijna ernstig) karakter heeft. De mystiek golft door de beweging tegelijk van tekst en muziek. Bijwijlen hemelse barokklanken stegen ten hemel als in het ‘Miserere’ van Allegri, erg passend in een Romeinse kerk (de vaste stek van elke ‘Romeinse priester’). Een aanzet daartoe al in het Stabat mater, waarmee we begonnen waren en dus een constante op deze avond. Erg nieuw en verfrissend tegelijk, want alvast herkenbaar voor een ervaren musicoloog, maar wij zijn misschien eerder instrumentale barok gewend of een passie of cantate van Bach.

In tegenstelling tot het Stabat mater was de melodische lijn hier beter uitgewerkt. Ook de poëzie zo zoet als honing (dit beeld komt uit de tekst zelf!): een tekst met precieuze details trouwens en mooie metaforen, die door de klanken van de muziek goed ingekleurd werden. Tegelijk een volks karakter: godsdienst ver weg van de elite op een Bretoense calvaire. We werden in het lichaam van Christus rondgedragen als in een kerk. Christus en zijn lijden worden in tekst en muziek zelf betrokken op de gelovige, die dan bijna werktuigelijk weet wat Christus moet ervaren hebben. Op een quasi godslasterlijke manier worden we er bij gesleurd, verplicht om toe te kijken als intieme voyeurs. Elk lichaamsdeel (7 maal in het totaal) ingeleid door een kleine orkestrale ouverture (sonata) en verzen op rijm vaak (cfr. vergelijkbare poëzie van de Romeinse dichter Catullus, een buitenbeentje in zijn tijd wegens een zekere moderniteit en affiniteit zijn tijd ver vooruit). De klankkleur trouwens van de verschillende stemmen zette het karakter van de tekst kleur bij. De uitvoering (ook de solisten) in het algemeen was goed in balans, wat erg belangrijk is, wou men de totaliteit van het concept willen of kunnen vatten.

Tot slot vermelden wij een erg verzorgde brochure met de integrale tekst (erg handig voor wie echt meeluisteren wou). Na afloop kon men nakaarten bij een glaasje op alweer een erg geslaagde editie.

Bart Alexander

Relaties zijn als naties Oorlog, wapenstilstand, vrede, terug een barst...

Verovering, inval, ontginning, een ontdekkingsreis naar het aards paradijs?

Of naar de hel en terug en nog een keer, telkens een beetje meer zeer.

Rien ne va plus.

Tot het staakt het vuren, het kan niet eeuwig blijven duren.

Het vredesverdrag met jezelf.

Op naar een verenigde wereld waarin defensieve grenzen vervagen.

Elkaar dragen.

Sofie

9

Ons begijnhof

Figurant voor IVAGO Onze buurman Marc duikt overal op.

VOOR MAGAZINE T SCHOON GEN 9 MAART 201

RECYCL IS TELK WAT A NEME TEGEL HET V NIEUW

v.u. Didier

Naessens,

t 43, 9000 Proeftuinstraa

Gent

ER IVAGOWIJZ

“EEN

ELS

JORIS HESS

D, ZINK…!

LOO OUD IJZER,

Dankjewel

’t Is telkens ook wat afscheid nemen. Een bezoek aan het recyclagepark sluit vaak een fase in je leven af: een verhuis naar een nieuwe woning, een andere gezinssituatie… Zo hield ik onlangs een grote opkuisbeurt. Een stapel oude kleren, kapotte meubeltjes en heel wat spullen die echt niet meer bruikbaar waren verhuisden naar het recyclagepark. Toch soms zaken waar je ooit aan hechtte, of waar je voor gespaard had. Het deed me wel iets.

Maar tegelijk staat het symbool voor een nieuwe start. “

In de vorige nieuwsbrief deed Lowie van de St-Michielsbeweging een oproep om lekkernijen, hygiëneproducten, speelgoed,enz. te doneren voor mensen in nood.

FIJN VOOR DE KINDEREN

Je kan die kwijt iedere zaterdag van 17u tot 18u in de bakfiets aan de Begijnhofkerk.

“ ’t Is ook altijd fijn om met de kinderen naar het recyclagepark te trekken en alles in de juiste container achter te laten. Behalve natuurlijk als er een doos met jeugdsouvenirs verkeerdelijk in de container voor brandbaar afval terechtkwam. Die was verloren.

Tineke heeft alvast het krantje aandachtig gelezen, nam contact op met Lowie (0474 06 43 85) en vulde de bakfiets met speelgoed.

En als we iets niet weten, dan zijn er die vriendelijke IVAGO-medewerkers die ons op weg helpen. ’t Is er toch allemaal prima georganiseerd.”

Je kan nog het hele jaar door hun sociale projecten steunen.

10

Aluminium schaaltjes (bijv. van d of bakjes mogen wel bij de pmd genoeg. Ook lege theelichtjes s blauwe zak.

Met kleine kinderen naar het recyclagepark kan natuurlijk best en is ook erg leerrijk.

Maar hou toch ook de veiligheid in het oog. Er rijden wagens en vrachtwagens af en aan. Laat kinderen dus niet vrij rondlopen, maar breng de spullen samen met hen naar de containers.

4

Ze kwamen hun roes uitslapen...

Of de rust van het begijnhof overviel hen?

Aluminiumfolie mag niet in de pm is te dun en verbrandt in plaats

HOU HET VEILIG

Doen dus!

Slaapbank

“Misschien ben ik wel meer met afval bewust van ben. Ik kan echt lastig w weet in welke zak of bak iets moet. H beeld nu precies weer met aluminium ren binnenkort de sorteerregels voor

Ons Begijnhof

Vragen van Buren

“Kan iemand verklaren waarom de recent gerestaureerde huizen 195 en 197 niet geschilderd zijn in ossebloed, zoals (bijna) alle andere?

En wie besliste daarover?

De vzw als opdrachtgever?

Monumentenzorg? De erfpachter?

Ik vermoed dat er toch ergens een reden moet zijn.

Marc: Ik zag onlangs kanunnik Collin en ik kon hem de vraag stellen. Zijn antwoord: “Een gril van Monumentenzorg. Wij hebben er niets aan te zeggen. Maar vraag mee nu echt niet waarom Monumentenzorg dit besliste”.

Ik zoek verder…

Sonja schreef Monumentenzorg aan en kreeg dit antwoord: Beste, Bij de restauratie van de panden wordt voorafgaandelijk aan de uitvoering der werken steeds onderzoek verricht naar de (oorspronkelijke) afwerking van de gevels. Wanneer het mogelijk is om de gevels te restaureren naar het uitzicht van een bepaalde bouwfase speelt de gevelafwerking (geschilderd of niet, kleurgebruik,…) hierin uiteraard ook een beeldbepalende rol.

In dit geval waren beide gevels niet in het gekende oxiderood geschilderd maar was de baksteen ongeschilderd en waren de voegen wit geschilderd. Enkel de ontlastingsbogen boven de ramen van de gelijkvloerse verdieping waren beschilderd in oxiderood gecombineerd met een kleur die de kleur van kalkzandsteen

imiteert. Ook hier waren de voegen wit geschilderd. De kalkzandstenen kruismonelen en de dun bepleisterde omlijsting rond de ramen was in oorsprong ook geschilderd in een kleur die de kleur van kalkzandsteen imiteert.

Het resultaat van dit onderzoek is dus volledig hernomen bij de restauratie. vriendelijke groeten, Veerle Vercauteren architect – waarnemend coördinator-expert.

11

Tekst: Sonja - Foto’s: Johan

Buurman Marc Van Overmeiren zit met wat vragen. Hij wil ze graag in de Nieuwsbrief stellen en misschien kan ook iemand antwoord geven.

Ons begijnhof

Torenavontuur

Tekst: Mira

De klokken gaan luiden in het Klein Begijnhof ter Hoyen in Gent

Ik ben al enkele keren mee geweest met de gepassioneerde klokkenluiders van de Gentse Beiaardkring. Elk torenbezoek is een avontuur. Niemand gaat nog in de torens sinds “Clock-o-Matic” de taak heeft overgenomen van het klokkenluiden. Zelfs de pastoor kent soms de weg niet meer naar boven, de kuisvrouw doet de deur naar de toren niet meer open – enkel de duiven vinden altijd een weg om zich te amuseren onder het dak.

Deze keer was het een bijzonder avontuur. De leidsman van onze kleine ploeg, Thierry Pauwels, had ons al op voorhand gewaarschuwd dat het een hele kleine, smalle toren ging zijn, met amper plaats voor twee of drie mensen, naast de twee klokken. De begijnen - in hun bescheidenheid - mochten eigenlijk geen kerktorens zetten.

We waren dus niet zeker of wij met ons drieën plaats gingen hebben in de toren. Toch waren wij bijzonder geïnteresseerd om de klokken te bekijken en om ze te luiden, omdat één van de twee

12

klokken geschonken was door een grootoom van Thierry, toen hij zeven jaar oud was. Hij herinnert zich nog de dag van de wijding van de twee klokken “Maria” en “Godelieve”, omdat hij toen tijdens de dienst ziek was gevallen.

We waren vol vertrouwen en vol moed dat het avontuur zou lukken. De ingang naar het torentje bevindt zich achter de sacristie, een aparte traptoren is er niet, de smalle stenen draaitrap vult heel het torentje. De eerste verrassing waren de ronde gaten in de treden, telkens twee gaten naast mekaar, zes keer tot boven. Die moeten toentertijd gediend hebben als gaten voor de luidtouwen, om de twee klokken te luiden van beneden. Begrijpelijk en goed uitgevonden, want voor de begijnen met hun lange zwarte kleden moet het ook niet gemakkelijk geweest zijn om het torentje tot helemaal boven te beklimmen. Bovendien zouden door de wind hun grote witte hoeden weggewaaid zijn. Op de dag van ons bezoekje waaide ook een sterke stormwind. Het

KMI had rood alarm gegeven, de brandweer passeerde verschillende keren. Onze leidsman had bedenkingen of de geluidsopnamen wel gingen lukken, met het lawaai van de storm.

Gelukkig was de klim naar boven langs de stenen trap veilig.

Elektriciteit was er niet, maar ter hoogte van de gewelven waren luiken, die we gemakkelijk konden openen. We kregen een schitterend mooi zicht op de daken van Gent en op de drie torens, beneden het plein met de propere kleine rode witte huisjes van de begijnen.

De wind waaide nog altijd, een kap op het hoofd en een warme jas waren eigenlijk nodig, best ook vaste klimschoenen. Om bij de klokken te geraken moesten wij in twee etappes in het kleine torentje verder naar boven klimmen. Niet heel erg lang geleden had men een betonnen koker gegoten om de constructie te verstevigen.

Aan de muur van deze koker zat een roestige ijzeren ladder, vast verankerd in de muur. Onze leidsman was direct op weg naar

boven, hij bereikte een tweede etappe, een klein rond en redelijk vuil platformpje, waar amper plaats was voor twee mensen. Van daaruit voerde een tweede ijzeren ladder tot helemaal naar boven. Het was een echte klimpartij. De opening was afgesloten met een plastieken luik dat hij moest openen en dan pas kwam licht in de koker.

Om tot de klokken te geraken, moesten wij vanuit de tweede ladder door de kleine ronde opening kruipen. De klokkenstoel bevond zich daarboven, op een laatste platform, in de open lucht.

De grote klok echter, “Maria”, hing direct boven de opening. Het was opletten om niet met het hoofd tegen de klepel te botsen, dan proberen om met het lichaam onder en naast de klok voorbij te schuiven, te draaien en doorheen de klokkenstoel recht te komen staan.

Op het eerste zicht dacht ik: dat is hier niets voor mij, dat durf ik zeker niet. Het leek iets te zijn voor brandweermannen, paracommando’s of bergbeklimmers. Ik zag het totaal niet zitten om door de kleine ronde opening te kruipen en ik kon me niet inbeelden hoe ik tussen de lage schuine balken van de klokkenstoel moest kruipen. Het leek bovendien onmogelijk om met ons drieën rond de twee klokken te staan om ze te luiden. Maar kijken wou ik zeker graag. Moedig klom ik dus als derde persoon de ijzeren ladder naar boven om mijn hoofd door de kleine ronde opening te steken. Het uitzicht was heerlijk en de sfeer was betoverend, het zicht op de daken van de stad, onder de vliegende witte wolken.

Ik wou zeker graag bij de anderen komen, helemaal naar boven, om samen de klokken te luiden. Het was niet moeilijk om op de rand van de opening te gaan zitten, met de voeten naar beneden en met de klepel van “Maria” boven mijn hoofd. Zo kon ik haar klank testen met de klepel terwijl mijn professionele collega’s bezig waren met foto’s en de afmetingen van de klokken te nemen.

Thierry ontdekte tot onze verbazing dat de namen van zijn ouders op de achterkant van de kleine klok

vermeld staan. Zij waren immers de meter en de peter van “Godelieve”!

Hij wou de klokken natuurlijk ook van de voorkant bekijken en foto’s nemen. Maar dat vroeg nu wel een bijzondere acrobatische actie.

Om hem te laten passeren moest ik terug afdalen in de koker, langs de ladder naar beneden. Ik bleef halverwege op de ladder staan.

Dat gaf hem de mogelijkheid om met een grote stap over het trapgat door de klokkenstoel rond “Maria” aan de andere zijde van het torentje te geraken. Ik, onder zijn voeten in de koker, had op dat

moment een schitterende zicht naar boven: ik keek in het binnenste van de klok met haar klepel, met de benen van de klokkenluider rond haar buik, het torentje daar boven en de open hemel rond de hele scene. Wanneer komt er eindelijk eens een cameraman mee in de toren om het hele avontuur te filmen?

Ondertussen kreeg ik ook de moed en het verlangen om helemaal naar boven te klimmen. Het lukte

dan ook redelijk gemakkelijk om recht te komen staan en door de klokkenstoel te kruipen op de andere kant. Daarmee heb ik samen met Joeri uiteindelijk het volgelui mooi kunnen luiden.

Een torenbezoek zoals dit is een totaalbelevenis. Het avontuur verbindt cultuur, erfgoed, architectuur, natuurbeleving, vriendschap en lichaamsbeweging, wetenschappelijk onderzoek en meditatie. Gelukkig hij die klokluiden zijn hobby mag noemen …

kwaliteitsslagerij

Belegde broodjes & meeneemdagschotels Lange Violettestraat 7 - Gent - 09 225 47 30

13

Ons Begijnhof

Kortzichtigheid is gewoon lomp Sofie meer dan mooiste begijn Sofie? Natuurlijk Sofie, iedereen kent haar toch. Sofie de mooiste begijn van het land. Sofie die op de foto met zoontje Waldo in heel (of bijna..) Gent bekend is. Sofie die zo’n leuke gedichtjes schrijft. Sofie, ja “onze” Sofie.

Toen ik haar vroeg of ik haar kon interviewen zei ze: “Goed, maar zoveel heb ik eigenlijk niet te vertellen”.

Juist, dan beginnen we maar bij het begin. Sofie werd bijna 4 decennia geleden geboren in de maand waarin alle vogeltjes een ei leggen.

Tekst: Sonja - Foto’s: Jo, Sonja en Johan

Met papa en zus woonde ze rond Gent. Tijdens de kinderjaren bracht Sofie veel tijd door op de Vlasmarkt. “Mijn ouders hielden een tijdje de Ekkentu open en later was mijn vader de allround man van de Charlatan en naburige café’s. Tijdens de

14

Gentse Feesten stonden we paraat in het Kinderkaffee, voor en door kinderen. Zonder alcohol, met gekke spelletjes, leuke optredens en lekkere fruitbrochettes.”

“Mijn vader haalde Walter De Buck en zijn vrouw erbij als getuigen

zodat hij mij kon inschrijven in ‘t geboorteregister. Ik heb een jonge mama en het was vaderlief die ons hoofdzakelijk opvoedde, hoewel hij altijd zei dat hij zelfopvoedbare kinderen had. Papa was destijds een halve hippie en we maakten samen zalige reizen.

Turkije, Griekenland, Marokko, Kathmandu, New Mexico… Ik ben blij dat hij in dit soort rijkdom investeerde, het helpt je blik verruimen. Naar de Dordogne reden we regelmatig omdat daar een bende Belgen naartoe getrokken was.” Intussen kreeg Sofie er halfzussen en broertjes bij.

Sofie studeerde Sociaal Werk aan de Arteveldehogeschool, waar ze in het deeltijds leertraject afstudeerde in 2007. Ook volgde ze de BTC cursus en een postgraduaat NoordZuid.

Ons Begijnhof Haar wereld stopt niet aan de Vlaamse grenzen. “Kortzichtigheid vind ik dom. En zo was ik altijd: wat ik niet ken, wil ik leren kennen! Als kind al had ik een grote interesse in de verhalen van mensen.”

Op weg naar het zuiden Nomade Sofie trok tijdens haar laatste schooljaar op stage, naar een vrouwenrechtenorganisatie

in Guatemala. “Met Asociación Asume organiseerden we workshops over Gezonde Relaties, wat niet evident is in een machistische samenleving die de littekens draagt van een gruwelijke burgeroorlog. Wat mij betreft zou dit thema overal op het leerprogramma mogen staan. Naast taal en rekenen is Geweldloze Communicatie minstens even belangrijk en waarschijnlijk zelfs meer als je kijkt hoe het hiermee op kleine en grote schaal gesteld is. Ik ben voor vrede maar niet voor de lieve, die blijft toch niet duren.”

Terug in Gent werkte ze een tijdje en voelde dan weer hoe verre oorden lonkten. “Ik leefde een half jaar in San Jerónimo bij Cuzco in de wonderlijke Andes. In het kader van een stedenband hielp ik La Demuna, Defensoría Municipal del Niño y el Adolescente, die in de dorpen de werking toelichtte om de arme bewoners sociale bescherming te bieden.”

In 2010 trok Sofie voor een vijftal maanden naar Mexico waar ze

als vrijwilliger meedraaide in een speelpleinwerking. Met een uitstap naar ‘El Rancho’, een huis op het platteland waar mannen die met verslaving kampen, konden herbronnen.

Nog meer avonturen? “Ja, ik ging voor een maand naar Bali met mijn eerste vriendje maar ook dichter bij huis ontdekte ik mooie streken. De natuur en stilteplekken hebben een natuurlijke aantrekkingskracht op mij.”

Al (of bijna al?) de grote reizen opgelijst zegt ze: “Heb precies toch één en ander gedaan in mijn twenties.” Hoe ze het bolwerkte om als alleenstaande jonge vrouw die reizen financieel te dragen? “Ik kon gelukkig beroep doen op een studiebeurs als zelfstandig student en deed allerlei interims”.

En toen was er Waldo En toen, ze werkte al eventjes als socio-therapeut in een psychosociaal revalidatiecentrum, kwam zoontje Waldo wiens papa– weduwnaar nog twee zoontjes heeft.

Is de tijd om rustig te zitten en wortel te schieten gekomen voor Sofie? “Ik droom ervan om met Waldo op bedevaart te gaan naar Compostela. Weet je toevallig geen gemoedelijk ezelke staan voor een kleuter en rugzak? Te voet is zowel voor jezelf als Pachamama, als de verbinding ermee het meest heilzaam. We beginnen met Portugal dit voorjaar, we zijn

er uitgenodigd door een lieve dame die ik leerde kennen tijdens de opleiding Biografiewerk in Ontmoeting. Ik hou van ont-moeten en van qi gong.”

Maar ons begijn is hier content.

“Natuurlijk woon ik hier graag, het is rustig, betaalbaar en ik heb fijne buren. Ik deed een vervanging in een psychiatrisch centrum en kijk uit naar een andere job. Psychiatrie werd in vroeger tijden ook leer

der zielsziekten genoemd. Ik vind dat schoon en denk dat veel psychisch lijden voortkomt uit het verwaarlozen van onze ziel. We schenken er onvoldoende aandacht aan, negeren zijn roep. Binnen de hulpverlening is hier weinig oog voor. Als coach, al doet dat woord me eerder aan nen ottobus denken, zou ik hierin graag een verschil maken. Ook iets met schrijven in bijberoep spreekt me aan. Onze ervaringen delen = helen.”

Sofie – mama van Waldo, verzamelaar begijn – wil het leven graag nemen zoals het komt, “maar het liefst wil ik mensen bij mekaar brengen en uitwisselen: meer luisteren, troost bieden en minder oordelen. Ik wil blijven spelen, heb het moeilijk met starre structuren en hokjesdenken. Ergens bij horen doe ik niet overdreven graag want wat insluit, sluit in de meeste gevallen nog veel vaker uit. Ik wil me blijven inzetten voor rechtvaardigheid. We zijn allen mens en ook landdieren zijn gemaakt om hun vleugels uit te slaan!”

15

Ons Begijnhof

“Weten wie je bent of Niets is wat het lijkt”

Tekst & Foto’s: Sonja

Nicoline van Stapele op zoektocht Nicoline zonder Tinto, (haar zwarte Engelse cocker spaniël) zien wandelen in het begijnhof is niet mogelijk. En toch was Tinto (van Tintoretto, niet van vino tinto!) een tijdje geleden bij vrienden op vakantie. Zijn bazin was immers een weekje in Tel Aviv, op zoek naar de paralellen tussen de ontstaansgeschiedenis van de stad en de geschiedenis van haar familie. De stad is met zijn Bauhaus architectuur beroemd, de Bauhaus wijk is immers beschermd als Unesco werelderfgoed. Zoeken naar haar wortels, weten wie ze is… Het zijn zinnen die telkens weer terugkomen.

Hoe kennen we ze wel? Ze is blond, goedlachs, is Belgische sinds 1993, Nederlandse immigrante, werd in 1964 geboren in Geldrop (bij Eindhoven) maar leeft al 35 jaar in Gent, en huurt sedert 2006 een Nucleo-studio. Sedert 2015 huurt ze het atelier met de vzw Studio van Stapele die opgericht werd met als doel haar werk professioneel naar buiten te brengen.” Ik heb altijd wel iets gemaakt, ook toen ik nog heel klein was. Misschien komt het van mijn oma die handwerklerares was of van andere oma’s die kleding ontwierpen. Ik wou dus echt wel in de kunstrichting. Ik deed de HAVO in Nederland maar in Nederland is er geen kunsthumaniora, evenmin als DKO (Deeltijds Kunstonderwijs).

Toen ik 17 was ging ik met mijn moeder naar Antwerpen waar de directeur van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten mij aanraadde om eerst twee jaar kunsthumaniora te volgen. Die studie deed ik in Hasselt waar ik op kot ging. Jong op kot, een leuk uitgaansleven… Na mijn zoektocht voor verdere studies aan de kunstacademie bleef ik in Gent haperen, dat was ook verder van mijn ouders die inmiddels naar Noord-Limburg in België waren

16

Speelse vormen, een specifieke en vrolijke beeldtaal.

verhuisd. In Gent ben ik uiteindelijk aan de KASK Beeldhouwen en Restauratie (postgraduaat) gaan studeren. En ik ben in Gent blijven hangen, al bijna 36 jaar dus. Ik woonde steeds in het centrum”.

Restauratiewerk Het begijnhof kent Nicoline dus ook al heel lang. “In de jaren 1984/85 vernam ik dat ik hier wel een kamer kon huren, aantrekkelijk ja, maar…. toen ik hoorde dat de poort sloot om 22 uur, ben ik wel afgehaakt, lacht ze. Vanaf 1994 had ik een BTW-nummer als kunstenaar en restaurator, vanaf 1995 was ik geregistreerd aannemer van restauraties aan kunstwerken. In 2005 veranderde de Europese wetgeving rond restauratiewerk aan kunstwerken.

Zonder masterdiploma kon je als restaurator niet meer aan beschermd erfgoed werken. In 2008

deed ik mijn laatste opdracht voor het Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen. Sinds 1996 stond ik regelmatig in het kunstonderwijs, vanaf 2008 heb ik daarom volledig ingezet op een baan in het kunstonderwijs. Eerst vond ik uren in het DKO. Daarna was ik van 2010 tot 2016 docent aan de hogeschool KASK-Koninklijk Conservatorium.

In 2012 behaalde ik er een masterdiploma in de Beeldende Kunst. Van 2016 tot nu, heb ik jaaropdrachten en interims aan de DKO academies van Vilvoorde, Wetteren, Mechelen, Eeklo, Dendermonde, Aalst en Roeselare.

Dit inkomen uit het onderwijs vul ik aan met de regelmatige verkoop van mijn kunstwerken. In novemberdecember 2019 kan ik voor de tweede keer met een beurs van de Vlaamse Gemeenschap naar het Cité internationale des arts in Parijs”.

Ons Begijnhof

Vernissage: vrijdag 7 juni 2019 om 19.30 uur Inleiding: Daan Rau

Geheimzinnig In haar atelier wordt Nicoline bijna begraven onder materiaal en kunstwerken, een resultaat van een 30-jarige kunstenaarsloopbaan.

“Materiaal van de restauraties kunstwerken in steenachtige materialen die ik vroeger deed, van mijn werken op canvas, van objecten in allerlei materialen. Ik zei toch dat ik altijd iets maak?...

De laatste tijd tekent en schildert Nicoline vaker op doek, als een vervolg op het tekenen en schilderen op papier dat ze altijd gedaan heeft. Vooral geometrische motieven die soms lijken op motieven in textiel uit de Kaukasus, hierin was zij al geïnteresseerd sinds haar studies aan de KASK in de jaren ’80. De titels van haar werken – soms als oorsprong van het werk, soms als resultaat ervan – zijn eenvoudig maar tegelijk bijzonder mysterieus. Zeker in het licht van Nicolines’ zoektocht. Of

wat te denken van Zilch (niets)?

“ZILCH, niets is wat het lijkt”.

Andere titels van tentoonstellingen of projecten van Nicoline zijn onder meer “Not to be missed”, “Waar waren we gebleven”, ‘’k Zal het kort houden” en “Many Bridges to cross”. Wie het verhaal van haar zoektocht kent, zal beter snappen waarover het gaat. En verbaasd zijn over de ironie van de titels.

Van 5 tot 29 juni komt Nicoline met de tentoonstelling “No secrets” in de bibliotheek van Harelbeke.

17

Begijnhof huis 265

Wat schuilt er achter de namen van onze huizen?

Sint Niklaas, de heilige baas, is ons bekend van kinderliedjes.

Tekst: Marc.

Maar wie was die Turkse man, die via Spanje naar ons komt en vooral gekend is bij kinderen (West-Europa) en zeevaarders (wereldwijd)? We vinden de Sint terug bij huisnummer 265. In onze contreien is hij een van de bekendste heiligen.

Er wordt verteld dat hij als kind, zuigeling, al zou gevast hebben op woensdag en vrijdag. In ieder geval leefde hij in de derde/vierde eeuw na Christus. Hij was bisschop van Myra (vandaag in Turkije en Demre genoemd).

Plaatselijk was hij heel geëerd en na zijn dood werd hij al snel vereerd. Toen de islam ook die regio overspoelde werd die verering onderdrukt. In de 11e eeuw werd zijn sarcofaag evenwel gekidnapt door zeelui uit het Italiaanse Bari.

Zij brachten zijn lichaam mee en er ontstond een Sint Nicolaas verering in Zuid-Italië, die verder uitvloeide over Europa. Sint Nicolaas werd bijzonder populair in Nederland: honderden kerken werden naar hem genoemd. Hij is de stadspatroon van Amsterdam en wij hebben in Gent ook een St Niklaaskerk. Om de stad Sint Niklaas nog niet te vernoemen…

En van bij ons gaat het verder: Santa Claus in Amerika heeft alles te danken aan onze Sint.

Hij wordt dikwijls afgebeeld met een vat met drie personen aan zijn voeten. En daar gaat het al mis voor de interpretatie. Bij ons gaat het om kinderen, die tijdens een hongersnood zouden gedood en gepekeld zijn en door Nicolaas terug tot leven gewekt. Een ware kindervriend dus. Maar soms gaat het verhaal over drie priesterstudenten, die hij het leven redde. Door het maatje verschil in grootte tussen de heilige en de andere figuren, is het voorgaande verhaal met de kinderen aanneembaar.

18

Soms gaat het verhaal over drie schipbreukelingen, gered door toedoen van de heilige. En als klap op de vuurpijl: het kunnen ook drie meisjes zijn die in de prostitutie dreigden terecht te komen en van de heilige ieder een gouden kogel kregen, zodat ze een bruidsschat hadden. En er zijn nog veel verhalen en legenden die de ronde doen. Maar houden we het bij de kinderen. Op 5 dec wordt een schoentje gezet met lekkers voor het paard van de Sint. Hij gaat bij alle kinderen langs en indien de kinderen een heel jaar lang braaf geweest zijn, dan kunnen er geschenkjes en snoep achtergelaten worden. De Sint heeft een helper, Piet, dikwijls Zwarte Piet genoemd, omdat hij waar het kan via de schouw vol met roet (waar is de tijd?) binnenkomt en dan de deur opent voor Sint Nicolaas. Voor veel kinderen is dit nog altijd een dag van hoop en nieuwsgierigheid. De Sint heeft het zo druk dat hij ondertussen meer nachten nodig heeft (met name weekendnachten…). Maar het verhaal werkt nog steeds, en waarom zou het ook niet?

In afbeeldingen vinden we de Sint terug met drie klompen goud, of met een vat met drie kinderen erin. Zijn naamdag vieren we op ……6 december…… wie kent die naamdag niet?

Er zijn ook een paar weerspreuken gekend: Sneeuw met Sinterklaas, dan blijft de winter drie maanden baas.

Regen op St-Nicolaas, dan wordt de winter streng en grijs.

St Nicolaas regen?

Nooit een zegen!

Vlaamse Meesters in Situ wijst je de weg naar unieke plekken, weg van de platgetreden drukke paden. Dat zijn verborgen parels in de kunststeden, maar vooral in kleinere stadjes en in weggestoken dorpjes overal in Vlaanderen.

Vlaamse Meesters in Situ doet ook deuren open die nu gesloten zijn. Je wordt ontvangen in kerken, kapellen, kloosters, begijnhoven, kastelen en stadhuizen waar schilderijen van Vlaamse meesters uit de vijftiende, zestiende en zeventiende eeuw nog altijd te bewonderen zijn op hun oorspronkelijke plaats.

Kerk Onze-Lieve-Vrouw Presentatie De Fontein des Levens Lucas Horenbout

Zaterdag en zondag 14:00 - 17:00

Vlaamse Meesters in Situ laat je die vaak onbekende werken ontdekken en de plekken waar ze thuishoren beleven. Een discrete scenografie omringt de meesterwerken met de juiste sfeer. In beeld en woord brengt het in-situ-verhaal je heel dicht bij de schilderijen en wijst je ogen naar de sublieme manieren waarop Vlaamse meesters hebben rekening gehouden met de plaatsen waarvoor hun werken zijn bedoeld.

Vlaamse Meesters in Situ van het kunst- en erfgoedtijdschrift Openbaar Kunstbezit Vlaanderen past in het grote project Vlaamse Meesters van Toerisme Vlaanderen.

WWW.VLAAMSEMEESTERSINSITU.BE

19

Wedstrijd

wedstrijd WAAR IN HET BEGIJNHOF Waar zou deze foto genomen zijn?

Stuur de oplossing (selfie) naar onsbegijnhof@telenet.be of steek een briefje in brievenbus 255.

Oplossing vorige wedstrijd (#106)

Begraafplaats Campo Santo Dag, ik weet niet of ik nog op tijd zal zijn voor de nieuwe nieuwsbrief.

De vraag nu, waar in het begijnhof.

Ik heb een wandeling gemaakt naar de buurt van de bleekweide en de tuin van de grootjuffer.

Ik meende daar de foto te herkennen.

Maar toch niet.

Bevindt deze plaats zich achter het convent, waar vroeger “de eik van mamre� huisde ?

Dus het antwoord is, dat ik het voorlopig niet weet.

Maar met weer veel dank en bewondering voor de mensen die telkens weer de nieuwsbrief maken en waar-maken.

Veel dank, paul dm, convent 263

20

Ons Begijnhof

Geen steuren in de badkamer Sinds eind december wonen Lieven en ik in OLV ter Hoyen in Huis 199, H. Amelberga. Zij is naar verluidt de patroonheilige van Temse en wordt traditioneel afgebeeld op een steur. Volgens de legende werd de kist met haar lichaam door steuren over de Schelde naar Temse gebracht, want Amelberga heeft zoals vele heiligen geen gemakkelijk leven gehad.

We weten niet of er nog steuren in de Schelde zwemmen, die sinds Amelberga’s tijd een druk bevaren rivier is geworden, en in Antwerpen een van de grootste havens ter wereld bevloeit. Maar misschien keert op een dag de steur daar wel terug.

In onze badkamer zwemmen er voorlopig geen steuren. We vonden het wel charmant, op de laatste en onze eerste nieuwjaarsreceptie, waar we veel fijne mensen leerden kennen, op onze vraag ‘en waar woont u?’ als antwoord steevast de naam van een heilige kwam en niet een huisnummer. Als de H. Amelberga mocht opduiken in onze woning, dan is iedereen uitgenodigd, en als ze vergezeld is van haar steuren, eten we mogelijk wel een lepel kaviaar. Of we laten de vissen rustig rondzwemmen in onze verbeelding, net als haar geest, die waait waarheen hij wil.

Lieven presenteert dagelijks op de middag ‘Nieuwe Feiten’, op onze radio 1. Hij begon meer dan dertig jaar geleden voor de radio te werken, onze openbare omroep, en heeft sindsdien vele programma’s gemaakt. Zijn leidraad daarbij is altijd mensen de verhalen van andere mensen laten horen, in al hun waardigheid en complexiteit. Als kind speelde hij al ‘radiootje’, zoals ik als kind al heel vroeg begon te schrijven. We hebben elkaar gevonden, dertig jaar geleden. Een groot geluk, een genade.

Mijn uitgeverij is al bijna twintig jaar De Bezige Bij in Amsterdam, de thuishaven van het werk van Hugo Claus, Remco Campert, Gerard Reve, Harry Mulisch, Marga Minco, Fritzi van Harmsen van Beek en vele, vele andere eigenzinnige geesten. De uitgeverij werd ook een thuishaven voor mijn werk.

Het is altijd een droom geweest om ooit in het Klein Begijnhof te kunnen wonen en er een thuishaven te vinden voor onszelf, van waaruit we kunnen werken. We vinden het evenzeer belangrijk dat dit erfgoed ook een levende gemeenschap blijft en geen museum, laat staan een mausoleum, en dat het niet alleen in zijn muren bewaard blijft voor het nageslacht, maar ook in de geest. Dat is geen geringe opgave. Toch geloof ik dat er binnen de muren genoeg talent, kunde, wijsheid en expertise voorhandig zijn om dat tot een goed einde te brengen. We zijn allemaal hoeders van dit mooie ‘hofje’, zoals men in Nederland een begijnhof noemt.

Een van ons grootste dichters ooit was Hadewych, een begijn, die intussen bijna achthonderd jaar onze taal en poëzie in vuur en vlam zette. Ze was voortdurend op de vlucht voor vorsten omdat ze zich niet hield aan de dogma’s en evenmin aan de rol van de vrouw in haar tijd. Later kregen begijnen een toevluchtsoord onder de bescherming van ruimdenkende vorsten en vooral vorstinnen, in ommuurde hoven, waar ze voor vervolging gevrijwaard bleven. Dat beschermde hen, maar temde hen ook. Ze begonnen te kantklossen, bijvoorbeeld. Vaak uit noodzaak. We leven in andere tijden en het voortbestaan van dit ‘hofje’ zal in de toekomst andere samenspraak vergen dan voorheen. Minder hiërarisch, meer gelijkwaardig. De Geest waait nu eenmaal waarheen hij wil.

Zelf noem ik schrijven een kunst tussen kantklossen en beeldhouwen in, om verhalen te scheppen, die de mens laten zien als een mooi maar ook onvoltooid wezen. Daar zijn de grote contouren en de finesses van belang. De beitel en de speld.

Terwijl Lieven verhalen van mensen wil laten horen en de eigenheid van hun bestaan of wat hen passioneert laten horen vaak evenveel speldjes vergt, en soms de beitel.

Sinds we hierheen verhuisd zijn, hebben we bijzondere mensen mogen leren kennen. Laat ons de kennismaking verderzetten.

Lieven Vandenhaute en Erwin Mortier

21

Agenda

ury

Piano & viool concert

€ 15,00

voor be ipv € 2 woners 5,00

Begijnhofkerk Woensdag 8 mei en donderdag 9 mei om 19:30 / meer info en tickets: www.kleinbegijnhof.be

Kunst Kijken 2019 Klein Begijnhof Zaterdag en zondag 18 & 19 mei én zaterdag en zondag 25 & 26 mei 2019

MEER INFO OP WWW.BEGIJNENKRIEBELS.BE

Rommelmarkt Lange Violettestraat Lange Violettestraat Zaterdag en zondag 22 & 23 juni 2019

n and piano no 4 in C Minor BWV 1017

Vlaamse Meesters in Situ

n and piano in B flat Major, Op.70

Kerk OLV Presentatie - De Fontein des Levens, Lucas II Horenbout n

Zaterdag en zondag van 1 juni tot 30 september 2019 - 14:00 - 17:00 no and violin in A minor No.4 , Op.23

Hisham Khoury

Angela Boutros

viool

piano

s bewoner r o o v 0 ,0 € 15 ,00 ipv € 25 CONCERT VOOR PIANO EN VIOOL

www.DeBronZorgtVoorU.be

EEN 17 E EEUWS PODIUM VOOR JONG TOP TALENT

Toegangsprijs € 25, over te schrijven op Rekening: BE08 4460 1050 2113 Bij mededeling vermelden: datum concert (8 of 9 mei) en aantal.

BEWONERS VAN HET BEGIJNHOF GENIETEN VAN EEN GUNSTTARIEF AAN € 15, MITS BETALING OP REKENING UITERLIJK 02/05/2019. vzw

8 & 9 MEI 2019 / 19:30 / KERK KLEIN BEGIJNHOF GENT

BEGIJNHOF z Onze-LieveVrouw ter Hoyen vzw

22

BACH - SCHUBERT - BEETHOVEN

vzw

z

BEGIJNHOF Onze-Lieve-Vrouw ter Hoyen

vzw

os

WWW.VLAAMSEMEESTERSINSITU.BE

Uit De Standaard

Het kan zijn dat we straks concurrentie krijgen….

Zuster Marie-Madeleine (30), zuster Marie-Angela (60) en zuster Imelda (90) waren vorig jaar nog dé gezichten van het Vijf-programma “Oh my god”, waarin vijf partygirls even van het kloosterleven kwamen proeven. De zusters lieten de meiden hun gsm afgeven en leerden ze leven in soberheid.

De camera’s zijn weer weg, de drie zusters Sacramentinnen wonen nog altijd in hun klooster in Halle. ‘Maar nu wil Rome ons hier weg’, zegt zuster Marie-Angela.

‘Contemplatieve ordes zoals de onze, waar alleen gebeden wordt, moeten eruit. Rome dwingt ons tot stoppen door steeds strengere normen op te leggen.’

De zuster vermoedt een ‘uitgekiend plan’: eerst strenge regels opleggen, en dan iedereen die er niet aan beantwoordt buitenzetten. Het klooster moet dan dicht, waarop het Vaticaan het patrimonium kan inpikken. 117 jaar geleden maakten de zusters Sacramentinnen het al eens mee, in Frankrijk. Toen zijn ze gevlucht naar Vlaanderen.

‘We zetten onze deuren open voor alle alleenstaande vrouwen: weduwen, zelfs gescheiden vrouwen of singles’, zegt zuster Marie-Angela De krant weet nog dat er een groot verschil is tussen begijnen en kloosterzusters. Kloosterlingen leggen drie geloftes af: de gelofte van kuisheid, van gehoorzaamheid

Zusters Marie-Angela en Marie-Madeleine: ‘Rome wil ons patrimonium inpikken, maar dat zal niet lukken.’

en van armoede. Voor de slotzusters komt daar nog eens afzondering bij. Begijnen leggen geen (eeuwigdurende) geloftes af. Het zijn vrouwen die vroom en godvruchtig leven maar geen juridische binding met Rome hebben. Ze wonen ook niet in een klooster, maar in een begijnhof: individuele huisjes rond een kerk. Zetten de drie zusters hun plan door, dan ­leven er straks in Vlaanderen voor het eerst in twintig jaar weer ­begijnen. De laatsten,

in Brugge, stierven twintig jaar geleden”. Oeps klein foutje: de laatste begijn was Marcella Pattyn die stierf in 2013. Zij was Gentse maar begijn in Kortrijk.

Dat de zusters het menen blijkt ook al uit hun nieuwe naam: “Begijnen van de Onze-Lieve-Vrouw ter Engelen’. Op hun Facebook-pagina zoeken ze nog fondsen voor hun project. ‘We weten dat we geen bloemen zullen krijgen uit Rome.’

23

Tekst: Sonja, Paul De Meyer en Ingrid Depraetere - Foto: Ivan Put

Althans wanneer zusters MarieAngela, Marie-Madeleine en Imelda doorzetten. Volgens de krant De Standaard verzetten de drie overblijvende zusters van een klein klooster uit Halle zich tegen het grote Rome. ‘Het Vaticaan wil dat we sluiten, omdat we te weinig vers bloed aantrekken. Maar dat doen we dus niet. Desnoods worden we begijnen.’

Foto’s: Johan

Ons Begijnhof

24

Ons Begijnhof

Darwin voor dames Beste vrienden en familie, Mijn nieuwe boek Dames voor Darwin verschijnt op 6 mei bij uitgeverij Houtekiet.

Tekst: Griet - Foto: Tim

Hartelijke groeten, Griet

Feministen hebben het niet begrepen op biologie.

Velen verzetten zich zelfs actief tegen een biologisch geĂŻnformeerde kijk op de seksen.

Het bewijs is nochtans overweldigend dat veel psychologische sekseverschillen niet alleen aan onze opvoeding en cultuur liggen. Ze zijn een voorspelbaar gevolg van vele miljoenen jaren evolutie door natuurlijke en seksuele selectie.

Houden we daar niet beter rekening mee als we inzicht willen krijgen in de genderkloof op de arbeidsmarkt, de oorzaken van seksueel geweld en het ontstaan van patriarchale maatschappijen?

En waarom dringt die kennis zo moeilijk door binnen het feminisme? In deze grondige update van Darwin voor dames verkent Griet Vandermassen het spanningsveld tussen het feminisme en de biologische wetenschappen. Wat zijn de recente ontwikkelingen? Staan feministen al meer open voor de evolutiepsychologie?

Die discipline is de voorbije vijftien jaar sterk veranderd. Welk nieuw onderzoek verscheen er? Ze pleit voor een nieuw feminisme. De verwerping van seksisme is immers gebaseerd op morele principes, niet op de stelling dat mannen en vrouwen identiek zijn.

Lange Violettestraat 45 9000 Gent Tel 09 223 55 86 25

KOE NS

Ko okclu b

- met liefde voor lichaam en geest -

Begin je keukenactiviteit met een proper werkvlak en verzamel alle benodigdheden.

Zo kan je in alle rust en met liefde aan de slag! Succes!

ASPERGES OP ALTERNATIEVE WIJZE WAT HEB JE NODIG? Ingrediënten voor 4 personen een pak asperges (1 kg) een grote gele paprika een venkel twee wortels gerookte tempé (optioneel) 250 dl plantaardige room snuifje muskaatnoot theelepel paprikapoeder theelepel cayennepeper theelepel kurkuma peper en zout

WERKWIJZE 1. schil de asperges en stoom ze 2. snijdt de wortelen en venkel extra fijn en stoof ze aan 3. vervolgens voeg je extra fijn gesneden gele paprika toe 4. laat alles gaarstoven met toevoeging van paprikapoeder en cayennepeper, kurkuma en muskaatnoot 5. voeg op het einde de plantaardige room toe en kruid af met peper en zout 6. serveer de gestoomde asperges op een bord en serveer hierbij de gestoofde groentjes 7. eventueel afwerken met vers gehakte peterselie

Puur vegetarisch/vegan eten, gemaakt met liefde, voedt mijn hele wezen en draagt bij tot de gezondheid en de toekomst van de planeet.

Agenda

Contact Begijnhof 235 - Groothuis

Coördinator Robert Dendooven

09 224 17 90 olvterhoyen@skynet.be

Wie een persoonlijk onderhoud wil met de coördinator van het begijnhof ivm een vraag, een opmerking, een idee, een probleem,... dat kan steeds bij de coördinator.

Dinsdag van 14u. tot 16u.

Gelieve Mr. Robert Dendooven, zo mogelijk, op voorhand te verwittigen en het onderwerp van bespreking door te geven.

26

Uiteraard kunt u steeds aan de heer Robert Dendooven - en via hem ook aan de leden van de Raad – mededelingen van meer dringende aard overmaken.

Filips van Arteveldestraat 37, Gent +32 (0)9 335 31 15

Hier kon ook jouw reclame staan, vind je niet?

Zuidstationstraat 11 - 9000 Gent www.bestcopie.be Tel.: 09 233 83 38 info@bestcopie.be

Bij interesse, contacteer a.u.b de redactie om jouw reclame te bespreken.

Een idee voor in de nieuwsbrief?

Mail het gerust naar de redactie!

Colofon

Uitgever Marc Van Speybroeck - Lange Violettestraat 193, 9000 Gent - marc.van.speybroeck@telenet.be - www.begijnenkriebels.be

Redactie

Nicole Bonne Lange Violettestraat 83 bonne.nicole1@gmail.com

Vroni Agemans Lange Violettestraat 253 veronica.agemans@telenet.be

Andrea De Rycke Lange Violettestraat 255 andrea255@telenet.be

Martine Bogaert Lange Violettestraat 127 martine.bogaert@hotmail.com

Sonja Vanoutryve Lange Violettestraat 263 B sonja.vanoutryve@skynet.be

Doelstellingen van de BAR: • Aanspreekpunt voor de bewoners en de vzw Begijnhof O.-L.Vrouw ter Hoyen, erfpachtgever van het begijnhof: gezamenlijk formuleren van ideeën en/of bezwaren voor wat betreft de invulling van het begijnhof (bestrating, groenbeheer, gemeenschappelijke kosten, ….).

• Organisator en coördinator van evenementen van en voor de bewoners in ons begijnhof.

• Uitgifte van de tweemaandelijkse Nieuwsbrief, ondertussen aan zijn 18e jaargang toe.

Uitgever en auteurs betrachten grote zorgvuldigheid bij de samenstelling van deze nieuwsbrief. Zij aanvaarden geen enkele aansprakelijkheid voor schade, van welke aard ook, die het gevolg is van onjuiste vermelding en/of zetfouten. Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opname of enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. Ten aanzien van hetgeen in deze uitgave is opgenomen is getracht voor zover deze niet bekend waren de auteursrechthebbende te achterhalen. Voor zover er sprake is van onjuiste vermelding van auteursrechthebbende is dit gebaseerd op te goeder trouw verkregen gegevens. Uitgever aanvaardt geen aansprakelijkheid voor eventueel ontbreken van toestemming van auteursrechthebbenden.

BAR - BewonersAdviesRaad Vroni Agemans, Martine Bogaert, Nicole Bonne, Andrea De Rycke, Vera Dua, Sophie Nicque, Filiep T’jollyn, Griet Vandermassen, Sofie Vermeire, Sonja Vanoutryve, Marc Van Speybroeck.

Begijnenkriebels

www.begijnenkriebels.be www.facebook.com/Begijnenkriebels

VZW Begijnhof Onze-Lieve-Vrouw ter Hoyen Lange Violettestraat 235, 9000 Gent

Coördinator Robert Dendooven

09 224 17 90 olvterhoyen@skynet.be Conciërge Johan Hoste

0498 07 58 15 johanbegijnhof@icloud.com www.kleinbegijnhof.be www.facebook.com/kleinbegijnhofgent

Volkshaard Sociale huisvestingsmaatschappij Ravensteinstraat 12, 9000 Gent

Algemeen 09 223 50 45 Sociale dienst 09 233 12 43 - sociale.dienst@volkshaard.be Technische dienst 09 223 35 28 Afspraken https://afspraken.volkshaard.be E-mail info@volkshaard.be Website www.volkshaard.be

27

Diana & Jerome

Het Portret

Foto: Johan