gent begijnhof
N I E U W S B R I E F B E G I J N H O F O N Z E - L I E V E - V RO U W T E R H OY E N
88
2016
Onze-Lieve-Vrouw ter Hoyen #
MAART APRIL
JAARGANG 21 vu M. Van Speybroeck,
Lange Violettestraat, 193B, 9000 Gent.
Volkshaard renoveert
Vogels in het begijnhof
Een reis rond de wereld
Straks weer pasen
Ter herinnering: wie graag iets wil laten publiceren in ons krantje kan altijd contact opnemen met de redactie die bestaat uit Martine Bogaert, nr. 127, Nicole Bonne, nr. 83 en Sonja Vanoutryve, nr. 263b. Je kan ook mailen naar sonja.vanoutryve@skynet.be
Wat valt er te lezen? Nieuwjaarsreceptie: p. 2, 3, 4 Willy is dood: p. 4, 5 Een reis rond de wereld: p. 6, 7, 8 Eetfestijn Poco Loco: p. 8 Vera en de vogelaars: p. 9, 10 De Volkshaard renoveert: p. 10, 11 Het verzet van de bank: p. 11, 12 What’s in a name: p. 13 Begijnhof in Stam: p. 14 Overlijden: p. 15 Quiz bij Unicef: p. p. 15 De kerk is verwarmd, de kapel is toe: p. 15, 16 Concert: p. 16 Marie Jeanne: p. 16 Het Portret: p. 17
Nieuwjaarsreceptie
2
Traditiegetrouw nodigde de vzw Begijnhof Ter Hoye de buren uit voor een nieuwjaarsreceptie. In het Groothuis stonden hapjes en (vooral) bubbels klaar om de bewoners te plezieren. Ondervoorzitter Verdonck verwelkomde de aanwezigen, onder wie ook een aantal nieuwe buren. Omdat een bewonersvergadering eerlang zou doorgaan, wilde hij niet te lang de aandacht vragen voor “ernstige” mededelingen. Toch enkele: alle huizen van de vijfde fase zijn in erfpacht gegeven. Aan de woning naast de kapel is men thans bezig aan de binnen afwerking en ook de woning (181) waar Angeline woonde, voor de oudsten, zal ook eerlang bewoond worden. In nr.169 zal de allerjongste begijnhofbewoner te vinden zijn. Met de woning 217 (eerder gehuurd door mensen van de “ligfiets”) is een experiment begonnen, zei de h. Verdonck. Het werd immers in erfpacht gegeven van mevrouw Van Durme die het huis zelf zal verbouwen, uiteraard geheel in overeenstemming met de eisen van Monumentenzorg. Overigens kon de h. Verdonck nog melden dat deze dienst een steeds meer flexibel beleid hanteert wat modern comfort betreft. Allemaal goed nieuws dus. Zo zal de vzw de restauratiefases verder zetten en wellicht komt het Bloemenconvent met 9 appartementen als eerste doel in het vizier. Vooraleer het glas te heffen herinnerde de h. Verdonck er nog aan dat parkeren in het begijnhof absoluut verboden is. Sonja
3
Willy is dood Het bericht kwam op de mail, zo koel als alle andere mails. Wim Haeck schreef: “Vandaag is voor iedereen heel onverwachts Willy overleden. Gisteren voelde hij zich niet zo goed en hij vertelde dat hij niet naar Pocoloco zou komen. Op weg naar de bibliotheek heeft hij deze namiddag iets voor gehad en men heeft nog een reanimatie geprobeerd. Momenteel is hij te begroeten in het Jan Palfijn�.
4
Willy is dood, Willy de man die leek voor eeuwig te zullen leven. Willy met de haren in een staartje, de bruingebrande benen, met de opzichtige koptelefoon, Willy vooral met de immer mooie lach en de duimen op. Wanneer ik een beetje droevig was - en ik geef toe dat ik het de laatste tijd weleens benmaakte hij mijn dag goed. Sinds Pocoloco verhuisd is, zag ik hem niet zo vaak meer. Wel soms op wandel met rugzakje en zijn onafscheidelijke koptelefoon in de Bourgoyen of elders waar wat groen in de stad is. Willy was muziek en zo was hij ook even onze vriendelijke begeleider toen enkele begijnhofbewoners schuchter aan liedjesstonden dachten. De koffie stond klaar en Willy deed ons lachen, zelfs wanneer er in donkere tijden niets te lachen viel. Bij onze jaarlijkse picknick ontbrak hij evenmin: om te helpen bij het opzetten van de tent, bij het verhuizen van tafels en stoelen. Willy is dood, zonder te verwittigen, zonder te lijden (hoop ik voor hem). Wij moeten proberen vrolijk te zijn zonder zijn opgeheven duimen. De afscheidsplechtigheid van Willy wou ik niet missen. Met Vroni, Dirk en Paul vertegenwoordigden we het begijnhof. Simpel en sereen was het met sobere gitaarmuziek door Wim en Gerd, en de mooie stemmen van Ingrid en Susan. Susan is de zangeres waar Willy de laatste jaren samen mee speelde. Het groepje heette The Heavy Harry's en tie lady. Willy, Gerd en Wim waren de eerste gitaristen van de Pocolocoswingers die we allen kenden van onze jaarlijkse picknick. Willy keek toe met zijn eeuwige gitaar in de schoot. Veel tranen vloeiden, veel mensen knuffelden anderen die het nog moeilijker hadden. De mooie grote familie die Pocoloco is, verloor een dierbare vriend.
5
Een reis rond de wereld Wizz, Blue, Ryan, Jetair en andere lage kosten luchtvaartmaatschappijen hebben een aantal nadelen maar ook nogal wat voordelen. Zo kan je bv. goedkoper vliegen van punt A naar B maar meer nog: je leert “licht” reizen. Geen gezeul met koffers meer maar alles zo compact mogelijk opbergen in een klein rollend valiesje is de boodschap. Wanneer ik dus zowat elke week naar de buitenwereld uitvlieg, reis is ook “light”. Een zakje met gesmeerde boterhammen, een appel of peer, een flesje water en een boek. Daarbij nog een ander zakje met oplosbare koffie in kleine zakjes, een flesje shampoo, een pakje chocolade, en de laatste keer een anti-stress kleurboekje en kleurstiften. Meestal neem ik de trein naar Brussel van 12u23, in Brussel Noord stap ik over naar de S2 Trein naar Leuven van 13u10. Ik kom in Zaventem rond 13u25. Hier moet ik er nog niet uit, wel een paar minuten later in Nossegem. Daar zie ik al de vliegtuigen landen en opstijgen. Een droomplaats voor veel vliegtuigspotters. Ik stap nog een kwartiertje op de weg en zwenk naar rechts wanneer grote hekkens en lelijke gebouwen opdoemen. Even verder naar rechts ligt – in een groen domein waarop blijkbaar koolzaad of mosterdzaad groeide – een houten rond gebouw. Daar moet ik zijn.
6
Ik geeft mijn identiteitskaart af, teken af, steek mijn lichte bagage in een locker, moet door een metaaldetector. Mijn telefoon mag niet mee, om niet te spreken van een mogelijke tablet of laptop. Vooraleer ik de reis rond de wereld doe, mag ik even wachten. Mijn vriendin ziet er vrolijk uit. Ze lacht altijd als ik er ben. “Ze lacht alleen als ze bezoek krijgt”, zei me een meevoelende begeleidster. Van 2 tot 4 mogen we samenzijn aan een tafeltje in een ruimte waar nog veel andere tafeltjes staan. Veel “gasten” zie ik nooit: ofwel zijn ze hier heel alleen ofwel is het voor vrienden en/of familieleden onmogelijk om zich op dat uur in de namiddag vrij te maken. De vele Irakezen, Iraniërs en Afghanen die hier zijn, worden zelden of nooit naar de bezoekersruimte gevraagd. Ze vertelt me over de week die tergend langzaam voorbijging. Over het Palestijns gezin dat omwille van verkeerde documenten hier terecht kwam. “De office (verantwoordelijken van het centrum) vroeg mij om te tolken. Ik heb vooral de vader moeten kalmeren. Hij wou niets begrijpen, wou niets tekenen. Na een paar uur is de moeder met de twee kinderen toch gaan slapen”. De kleine Samia is er ook Ik luister naar haar, probeer haar te doen lachen. Soms beginnen we samen te wenen. Zoals die keer dat een mooie bejaarde Afrikaanse dame in de armen genomen wordt door een stoere blanke zestiger. Hij schokt van het wenen, zij droogt haar wangen met haar panden van haar kleurrijke hoofddoek die losjes rond haar hangt. “Ze moet deze week terug “, zegt mijn vriendin. We durven niet meer te kijken. Buiten zien we een vliegtuig opstijgen. Misschien is de vrouw wel een Somalische, denk ik. En het brengt me naar Samia Yusuf Omar met wie ik kennismaakte in het boek “Non dirmi che hai paura” (Zeg me niet dat je bang bent) van Guiseppe Catozella.
De kleine Samia leefde in een krotwoning met haar ouders in de Somalische hoofdstad Mogadishu. Lopen wilde ze, snel, en medailles winnen voor haar land. Hoewel ze overal tegenstand ondervond, trainde Samia hard. Zo hard dat ze zich kon kwalificeren voor de Olympische Spelen van 2008 in Peking. Daar won ze niet maar ze wilde verder en droomde van de Olympische Spelen in Londen van 2012. Omdat het Somalisch Olympisch Comité haar niet verder kon of wilde steunen, vertrok ze in 2010 naar Addis Abeba, Ethiopië. Ook daar kreeg ze tegenwerking en Samia besloot via Soedan en Libië naar Europa te vluchten. Tijdens de overtocht van Libië naar Italië, in april 2012, zonk het bootje met meer dan zestig vluchtelingen en verdronk Omar. Ze werd 21 jaar oud; haar lichaam werd nooit gevonden. Voor zijn boek voerde Catozella lange gesprekken met de zus van Samia die eerder naar het Westen was gevlucht. De wenende vrouw, de kleine Samia, al de lijken die dagelijks aanspoelen op Italiaanse of Griekse stranden, alles komt hier terug.
7
Oezbekistan en Tsjetsjenië Aan een andere tafel zitten een jong blond meisje en een jonge man van het NoordAfrikaans type. “Een Marokkaan”, zegt mijn vriendin. Waarom hij hier is, weet ze niet. “Daarover praten we niet”, zegt ze. Het meisje weent, ze geeft hem haar vriendschapsbandjes. Onhandig knopen ze de draden rond zijn pols. Dan zoenen ze. De andere bezoekers kijken een andere kant op. Naar een ander vliegtuig dat opstijgt. Een kleine jongen met een prachtige krullenkop speelt met de paar houten tuigen die in een hoekje staan. Zijn mooie jonge mama knuffelt lang een jonge vrouw. Later hoor ik hun verhaal. “Mijn vriendin komt van Donetsk in Oekraîne. Twee jaar is ze in ons land en ze zou gaan trouwen met een Belg. Toen kwamen ze haar oppakken. Of ze terug moet naar haar land? Ze moet niet terug naar Donetsk, hebben ze haar gezegd, daar is het inderdaad te gevaarlijk. Maar waar kan ze werk vinden op een andere plaats? Ik? Ik ben hier sedert 1999, ja al mijn papieren zijn in orde”. Vanwaar ze komt? “ Van Oezbekistan, ik ben geboren in Tashkent, mijn moeder is Koreaanse en mijn vader Wit-Rus”. Ruim 70 jaar geleden liet Stalin miljoenen mensen deporteren in de Sovjetunie. In deze koele bezoekersruimte word ik naar die periode gekatapulteerd. “Die wenende dame komt uit Tsjetsjenië” zegt mijn vriendin. Hoe ze hier terechtgekomen is, weet ze niet. “Ze spreekt alleen haar taal. Ik zie ze alleen wenen”. Nu wordt ze lang in de armen genomen door jongere mensen. Ze vertrekt wellicht een dezer dagen. Afreizen naar het Transitcentrum Caricole is voor mij als een snelle reis rond de wereld maken. Maar de natuur- en cultuurwonderen, de exotische stranden en eethuisjes, de “altijd lachende mensen” in veel toeristenoorden ontmoet ik hier niet. Vooral menselijke ellende… omdat hun papieren belangrijker waren dan hun eigen verhaal. Ik leer er veel bij, zij niet. Zij blijven met veel te veel vragen zitten. Waarom dit “reisverhaal” in de Nieuwsbrief ? Mijn vriendin heeft zoveel mooie herinneringen aan het begijnhof. Daarover hebben we het soms, niet te veel. Dan zouden we samen teveel moeten wenen. Sonja Ook op een Poco Locoeetfestijn was ze …
Aanloophuis Poco Loco nodigt jullie graag uit op het jaarlijkse eetfestijn dat dit jaar plaats zal vinden in het buurtcentrum Sluizeken – Tolhuis – Ham! Het eetfestijn gaat door op vrijdagavond 29 april en zaterdagmiddag 30 april. Waar? Godshuishammeke 20, 9000 Gent Wat? Vol-au-vent of tomaat-garnaal geserveerd met onze heerlijke verse frietjes of Veggie. Kostprijs: 13 euro Graag inschrijven voor 25 april. Dit kan telefonisch op het nummer 09 / 324 35 26 Of via jochen@aanloophuispocoloco.be
8
De wintervogels zijn er weer... Ondanks de zachte winter was er toch weer heel wat te beleven in onze begijnhoftuin... enkele voederbakjes met zonnebloempitten en pindanoten in onze wilde rozenstruik en regelmatig wat gemengd zaad strooien op het terras doen wonderen. Opvallend is de grote groep groenlingen die dagelijks op bezoek komt om uitgebreid te tafelen. Tot 12 stuks in ĂŠĂŠn keer! Vanuit de grote bomen achter de parking doen ze een gerichte aanval op ons vogelrestaurant waarbij vooral de zonnebloempitten erg in trek zijn. En dat gaat gepaard met veel gefladder en geruzie over wie voorrang krijgt. De trouwste gasten zijn zeker de mezen: vooral de pimpelmezen doen het goed dit jaar, en ook de koolmezen zijn dagelijkse gasten. Uitzonderlijk zien we ook wel eens wat staartmezen. En vinken, roodborstjes, heggemussen en nu en dan een mus behoren ook tot de vaste klanten, naast natuurlijk de merels, houtduiven en Turkse tortels. Plezant dit jaar zijn de distelvinken (ook putters genoemd) die regelmatig langskomen: prachtig gekleurde vogels van de vinkenfamilie met een vuurrood gezicht, inktzwarte vleugels met een gele streep en een opvallende witte stuit. Distelvinken zijn vrolijke kwetteraars die vaak voedsel zoeken op distels en ook de zaadjes van onze verdroogde kaardebollen zijn erg in trek, alhoewel ze toch vooral op de zonnebloempitten afkomen. En heel soms zien we een bijzondere gast: de sperwer. Die heeft ondertussen ook door dat hier veel kleine vogeltjes te verschalken zijn en nu en dan maakt hij een duikvlucht in onze tuin. De sperwer is een kleine, schuwe roofvogel die vaak uit het niets opduikt en een supersnelle aanval uitvoert op vogels op en rond voederplekken. Eigenlijk is hij van nature een bosrandvogel maar meer en meer komt hij voor in stadsparken en tuinzones. Toen ik enkele weken geleden onze achterdeur nogal bruusk opendeed, was er een wild gefladder: een sperwer was met zijn vleugels vastgeraakt in de scherpe rozendoornen met zijn prooi, een pimpelmees, nog in zijn klauwen. Waarschijnlijk was hij opgeschrokken en vastgeraakt... hij keek mij heel verschrikt aan en uiteindelijk liet hij zijn prooi vallen en kon hij met wat getrek ongedeerd wegkomen. Een adembenemend schouwspel!! Zo zie je maar, mits een kleine inspanning kan je van een doodgewoon stadstuintje een driesterren-vogelrestaurant maken... Vera
De groenling behoort tot de familie van de vinken. Hij is ongeveer zo groot als de mus en wordt 15 cm lang. Hij heeft een dikke, witte snavel en vleeskleurige poten. De kleur is vooral olijfgroen. Deze vogel is herkenbaar aan de grote gele vleugelvlek. Hij heeft een geelgroene snuit.
9
De distelvink of Putter is gemakkelijk te herkennen aan zijn rode gezicht. De kop is verder zwart met wit, de rug is effen bruin, de vleugels zwart met geel en de staart is gevorkt. De brede gele vleugelstreep is ook goed te zien als hij zit. Het is een mooie opvallend gekleurde vogel. Mannetje en vrouwtje van de Putter zijn gelijk. De sperwers hebben korte, afgeronde vleugels en ze vliegen met haastige vleugelslagen, die worden afgewisseld met glijpauzes. De vrouwtjes zijn aanzienlijk groter dan de mannetjes en van de Europese sperwer is het mannetje donker van boven en heeft hij een fijn roodbruin met wit gestreepte onderzijde en een kin die witachtig is. Het wijfje is op haar rug donkerder, maar aan de onderzijde is ze lichter met een minder zware bruine bandering. Beide hebben een wit vlekje in de nek, een gebandeerde staart en lange poten.
De Volkshaard renoveert Op 15 februari werden de bewoners van huizen van de Volkshaard uitgenodigd op een informatievergadering. Het onderwerp? Planning en verloop van de werken van de renovatie van schouwen, daken en gootafvoeren van 49 woningen in het Begijnhof OLV Ter Hoyen. De heer Hans Heyse, directeur van de Volkshaard verwelkomde de aanwezigen en stelde de betrokken medewerkers voor. Die zijn: Frederik Brosens, Dirk De Smeyter, celverantwoordelijke Renovatie, Tom Battiau, diensthoofd Technische Dienst, Arthur Vandendorpe, aannemer, Peter Vermaercke, diensthoofd ondersteunende dienst, Elias De Ruyck, Koen Van De Velde, diensthoofd sociale dienst en Jeroen De Cocker, maatschappelijk assistent. Ook de heer Robijns, Robert Dendooven en Johan Hoste (vzw Klein Begijnhof) waren aanwezig.
10
De problemen worden uiteengelegd:
afgeschoven pannen ingerotte pannenlatten blootliggend onderdak platgedrukte onderdakse goten losliggende nokpannen gebroken en weggevallen cementering gebrekkige looddichtingen alle goten ingevallen schouwkappen vochtbehandeling dakkapellen
Voorafgaand aan de restauratie zullen bouwstellingen geplaatst worden vanaf 14 maart 2016. Het einde van de werken is voorzien tegen juli 2017. De eerste fase ( nrs 135 tot 127 ) zal een 15-tal weken duren.
Het geschatte kostenplaatje bedraagt 1.143.663,48 euro. De bewoners worden twee weken vooraf verwittigd. De veiligheidsvoorschriften dienen te worden gerespecteerd en de directe omgeving van de werken dient vrijgemaakt te worden: klimplanten verwijderen. Bij eventuele schade verwittigt men de Volkshaard. Na de vergadering werd een drankje aangeboden en konden de bewoners met hun persoonlijke vragen terecht bij de betrokkenen. Nicole
Het gezichtsverlies van onze Heiligen ‌. en het verzet(ten) van de bank.
11
Sommige van onze Begijnhofbewoners en bezoekers die graag even verpozen op de bank voor de kerk zullen het reeds gemerkt hebben: de bank, een schenking van onze buur Alex, ter herinnering aan zijn vader, is verplaatst. En dit niet zonder reden: de kans was immers groot dat een daar verpozende bezoeker loszittende en vallende brokstukken, komende van de Heilige Aya en van de Heilige Godelieve, zomaar op haar/zijn hoofd kon krijgen. Voorbije zomer speelde voor en in de kerk de muzikale voorstelling “ Gebroken Dromen” van theater de Kopergieterij. De acteurs refereerden telkens aan de Heiligenbeelden en kinderen lieten hun verbeelding de vrije loop wat betreft de zichtbare mankementen aan de beelden. Het was telkens leuk om horen wat in de kindergeest de oorzaak kon zijn van deze mankementen. Gaande van “van voetstuk gevallen pardoes op zijn gezicht “ of de Heilige was een piloot geweest en neergestort met zijn vliegtuig. Of nog, de heilige kon in zijn vorig leven een dief geweest zijn en bij wijze van straf werden zijn handen afgehakt. Een robbertje vechten tussen de H. Aya en de H. Godelieve was ook niet helemaal uitgesloten. Wij weten echter beter, het is gewoon de tand des tijds die jammer genoeg zijn werk doet en dat wordt dus meer en meer zichtbaar. Mannen met witte pakken aan, hebben reeds hun ladder tegen de kerkgevel gezet om de schade vast te stellen. Hopelijk laat restauratie geen jaren op zich wachten. In afwachting heeft onze conciërge Johan het verstandige besluit genomen om de bank te verplaatsen, waarvoor dank. Deze staat nu op een veiligere plaats en iedereen kan er dus terug met gerust gemoed even verpozen want deze bank is ondertussen een vaste waarde geworden en een welkome rust en ontmoetingsplaats voor bewoners en bezoekers . Andrea
12
Wat schuilt er achter de namen van onze huizen? De naam Cecilia vinden we terug bij huisnummer 167. Cecilia komt nog veel voor, ook vandaag. Iedere koor of muziekvereniging of fanfare verwijst wel ergens naar haar. Indien je de naam gebruikt bij Google, geloof je niet hoeveel links er opgegeven worden naar muziekgroepen allerhande. Maar eerst haar verhaal. Cecilia is een Romeinse christelijke en voorname jonge dame in de 3de eeuw na Christus. Zij wordt gedwongen jong te huwen met een adellijke jongen uit een andere voorname Romeinse familie. Zij wil evenwel haar maagdelijkheid niet prijsgeven, zelfs niet in het huwelijk. Tijdens het feestgedreun met zang en muziek gaat zij in een soort Zen-toestand en krijgt haar kersverse echtgenoot later zover dat hij haar inderdaad tijdens de huwelijksnacht met rust laat. Zij slaagt erin hem te bekeren, maar zij zullen later de marteldood sterven onder de vervolging van de christenen in Rome. Zij neemt een belangrijke plaats in het lijstje van heiligen in, omdat zij deel uitmaakt van het groepje zogenaamde primaire heiligen. Ze zijn met zeven en Cecilia is de eerste die we in deze reeks bespreken. De anderen: Maria Magdalena, Agatha, Agnes, Anastasia, Lucia en Catharina. Het zal ons niet verbazen dat er nog een paar hun naam gegeven hebben aan huizen in ons begijnhof. Haar naamdag valt op 22 november. Zij wordt veelal voorgesteld met een muziekinstrument, viool, fluit en vooral orgel. Een zeldzame keer draagt ze een valk, verwijzend naar haar adellijke afkomst. Zij is de beschermheilige voor alle kerkmuziek en wie zich daarmee bezighoudt, musici, dichters. Nog altijd hebben vele (muziek) -groeperingen of -organisaties een St Cecilia feest (meestal met feestmaal). St Cecilia is een van de meest bekende heiligen, nog steeds vandaag. Marc
13
Schat van Groothuis in STAM Gezien in het Gentse stadsmuseum bij de indrukwekkende tentoonstelling over Willem I.
Overleden Op 16 februari 2016 is de mama van buurvrouw Vera Dua overleden. Cecile Vanderstraeten werd geboren op 11 december 1923. Vera schreef: “mijn moeder is overleden na een heel hectische en bewogen week in het ziekenhuis. Ondanks haar gezegende leeftijd komt het toch nog onverwacht en hard aan...Misschien dat een aantal onder jullie haar nog gezien hebben in ons begijnhof, ze kwam hier graag�. Sterkte toegewenst vanwege de buren, Vera en Peter.
14
Help je Unicef bij de Quiz? Edith ken je niet wellicht. En toch is ze vaak aanwezig in het begijnhof, of liever haar creaties. Want zij is het die de leuke flyers en affiches ontwerpt voor onze feestelijkheden. Edith dus is ook bijzonder actief voor Unicef-Gent. Elk jaar wordt er een quiz georganiseerd (zie flyer). Wat kunnen we doen? Misschien als klein groepje inschrijven om deel te nemen aan de quiz ? Maar meer nog: heeft iemand soms iets liggen dat als prijs kan dienen? Een mooi object? Een kunstwerkje misschien? Of heeft iemand goede relaties met firma’s die gul zijn met relatiegeschenken? Laat Edith iets weten. Haar adres : edivo@skynet.be Melden aan
sonja.vanoutryve@skynet.be kan ook.
Kerk weer verwarmd Het heeft een tijdje geduurd maar het is zover: de verwarmingsinstallatie die in de kerk stuk was, is vervangen. Vanaf nu zullen de misvieringen dus steeds in de kerk en niet in de kapel doorgaan. Er zullen dus ook concerten kunnen georganiseerd worden.
15
Concert op 28 mei Koster-acoliet John Willemyns liet weten dat op 28 mei om 20 u het koor Capella Vocale ed Instumentale onder leiding van Mark Goossens naar onze kerk komt. De titel van het concert: Bach?Bach! Over de solisten én de prijs van het concert, wordt nog onderhandeld. Wat wel bekend is: na het concert wordt aan toehoorders en uitvoerders een glas in de kerk aangeboden. Voor Begijnhofbewoners zijn 10 vrijkaarten beschikbaar bij John.(09/223 94 06)
Het verhaal van Marie Jeanne Het is valavond wanneer ik door de grote poort kom. Een man kijkt onderzoekend naar de huizen, de muurtjes, het grasplein. “Zoekt u iets of iemand”, vraag ik. “ Ja ’t was hier dat een oud madammeke bijna dood is geklopt”, hoor ik hem zeggen. “Marie Jeanne, heet ze”. Ik bekijk de man wat beter en zeg dat ik van zo’n gebeurtenis niet op de hoogte ben. “Is het al lang geleden, vraag ik? “Een paar weken. Dan hebben drie jonge gasten ingebroken bij dat menske, hebben haar bijna doodgeklopt en zijn dan weggegaan.” Hij kijkt nog eens rond en zegt “ja, het was hier”. Hoe weet u dat mijnheer, vraag ik nog. ’t Was op VTM van de week”. Ik zocht het op en zag inderdaad dat in het programma van Farouk de droevige belevenissen van Marie Jeanne uit de doeken werd gedaan. De drie jonge bandieten deden hun smerige overval evenwel niet in ons begijnhof maar in het Groot Begijnhof in St.Amandsberg. Ondertussen is de bijzonder moedige en kwieke 92-jarige Marie Jeanne weer thuis en konden de drie ingerekend worden dank zij de videocamera die een goed beeld van hen kon weergeven. Sonja
16
HET PORTRET
Waldo is de jongste begijnhofbewoner. Welkom! Foto Tim Deschaumes
17