Hey Miet, It’s me, your limb! Dispatching from rainy Brussels! While in the midst of tap dancing on the table or studying inter-pedal calligraphy I am dying to start rehearsing our solo on stage. I feel your demonic energy and I believe it is a matter of life and death indeed. I love how it moves me across bodies and casts. But before we break the floor apart again I would like to refresh our memories of what was about to happen, to make sure we are at the same page. Remember when we were being interviewed by a bunch of impostors? “How do you find a common frame for all these acts?” they’ve asked. And you said “Take my limb as an answer—it does not have a desire to be right or believe in any kind of symmetry.” “Every act has its own totality and belongs to another one. There is no single mechanism as a model for everything, we are the models” I explained. And you nodded. “We are not playing doctor, we are the doctors” I put some extra weight. “Do you play all the characters or do all characters play you?” they’ve asked. And I rushed in: “This question could be answered by more than one being, by more than one side, more than one philosophy.” [1]
Contents p. 1 p. 7 p. 8 p. 9 p. 10–11 p. 12–14 p. 15–16 p. 17 p. 18 p. 19
Letter (EN) Mystery Magnet The Big Bad Cold A View Mystery Magnet Dragging The Bone The oldest joke in the world (EN) Letter (NL) The oldest joke in the world (NL) A woman walks into a bar
As one of the cornerstones of our artistic collaboration, Beursschouwburg promotes artistic and theatrical publications. At Miet Warlop’s suggestion, Beursschouwburg asked the Lithuanian curator and writer Raimundas Malašauskas to write an accompanying text for her Dragging the Bone. This new solo creation premieres on 3 October in Beursschouwburg, during Transformers. The Belgian performance artist Miet Warlop —the queen of metamorphosis—has fostered the idea of Transformers, a focus programme* in which artists transform the human body and the space around us or distort the (virtual) reality. *a programme in which we explore a specific topic down to its bare bones.
Als één van de pijlers binnen de artistieke werking stimuleert Beursschouwburg artistieke of dramaturgische publicaties. Op suggestie van Miet Warlop gaf Beursschouwburg de Litouwse curator en schrijver Raimundas Malašauskas de opdracht om een tekst te schrijven bij Dragging The Bone. Deze nieuwste solocreatie van Warlop gaat in première op 3 oktober in Beursschouwburg, tijdens Transformers. De Belgische performancekunstenares Miet Warlop—de koningin van de metamorfose— voedde het idee voor Transformers, een focusprogramma* waarin kunstenaars het menselijk lichaam, de ruimte die ons omringt, transformeren. *Een programma waarin we een specifiek thema tot op het bot fileren.
[2]
“So if you are all characters at once and if character A is licking salt at this moment what do the characters B and C do at the same time?” B and C looked at each other: “We swap saliva.” It looked so beautiful. “So if the force of gravity or tectonics is deactivated what do we see instead?” “It is like sucking all the oil out of the depths of hot Belgian Fries” I said and oozed the oil out without apologising. It was so loud that B and C had to leave the room singing about the joy of violence. Then I told you about a woman that walked into a bra. It was a riff on an old joke about a dyslexic man that walks into a bra instead of a bar. Since then she has left the bar and bra many times—time was ripe with permutations. Some scenes in the joke scene were removed due to the absence of any kind of presence. We called the first part this and the second part that and the transition from one to the other was called neither this nor that. I’ve replaced ‘a man’ with ‘a woman’ several times, yet the transition between the two remained an open intercourse. The opening scenes took place not there and not here. They were happening in the now. Now is here, and now is there, and now here and now here, and now there in its full excess. [3]
To sum it all up: now is a woman, a man, a bar and some parts. Next to a bar—there or here—is an ice-cream truck. I introduced this vehicle in order to explain how the unlinking may work in thought: you take ice-cream truck with its melody and unlink its constitutive parts: ice, cream, truck, the melody. Then you can go deeper and separate cream from butter or sell the truck, etc. It may seem as an operation that an analytical philosopher deploys to its exhaustion, but not something your limb would do. I can dissociate myself from you or silicone, but not from life. I can also dissociate myself from claims of Surrealism and from singularity of the first person, but not from that raging butter. And then I wondered what kind of subjectivity I am contributing to your show and what kind of subject I am becoming in it? And do you still want me to become a tail that wiggles biological and celestial bodies at once? But let’s come back to the parts’ issue. I imagined there is a part of a woman laying on the bar. Another part of her, most probably her left one, is crawling under the chair. Slow motion, faster motion, multiple degrees of separation resulting in vague similarity. Here appear some parts of a man or a horse. [4]
[5]
[6]
Some of the parts are bigger, others are borrowed from someone else. It is hard to say to whom they used to belong in a first place. So perhaps we should stop talking about the parts. We are all transformers, you, me and the table we’ve come from today. Recently on board of an old McDonnell Douglas plane I was told that its parts cost more than the whole. Do you want to buy any or shall I add another plot instead? And this is where we are now told by melted voices, rambling machines, disembodied chairs and naked molecules. Figuration precedes the narration, desire is abstracted, legs are up. It is a highly controlled system of fiction where danger and violence arrives in fancy combinations. You see two Alices walking in Wonderland and multiple Warlopins stealing syllables from the boiling letter soup. This scene is told one of those nights when each word is funny and scary at the same time, and none of them can escape the butter. Butter is mumbling something too: “It is better than Margiela and it is not fashion”. We are refreshing our stitches and tricks. Yet I feel that you are expecting me to come up with some resolution or epiphany that may help us to go on with our living after the show is over. I want to say “the show that runs on oil and blood is never over,” but I remember the riots this phrase had caused [7]
last time. I stay mute like mayonnaise instead. Thus we are in a sudden limbo that we are exploring it with highest dedication: you, me, B and C, other limbs and explosives, the history of sculpture as stand-up comedy routine, the practices of future invocations, sex change and non-causal relations, rituals of communal spectatorship and celebration of faster production lines. All is there and here, like grief or Internet that does not begin or end with daylight. Time is ripe with permutations and we keep ripping it apart. Pulling its edges I remember that I just wanted to check if we are on the same page of the scenario, but now I believe we went ahead of it. It is a new place for both you and me and those that are with you on a train. We don’t have to have an agreement about what brought us here. I am your pain and your symptom, your tail and your rhythm, more and less than you and I am dying to start our rehearsal.
[8]
[9]
[10]
[11]
[12]
Here we see the oldest joke in the world! For millions of years, laughter has been resonating in this stone tablet. Humour was born as a digestion of the Big Bang. Some say that we hear—deep, from underneath the dome— a monkey laughing. In fact, we understand that maybe the first human on earth, wandering around the countryside, has been considered “the homo hilarious hilarious”. Others claim that it was the moment Adam and Yves met that the laughter started to grow. But the breakout laughter, which is still reverberating in the stone, originated from the moment they started kissing. At that time, the tablet turned into an institution. Thousands of years ago, people were visiting the tablet by the dozen, nowadays that would be millions. Throughout time, people lost their interest in keeping the tablet alive. We also know “Humour” is the ancient word for “Human”.
[13]
In old books we find: “humour being”, “un humour” humouritarian aid humour resources humour behaviour humour race humour body humour condition humour league humour rise In fact, we are humour after all. As the ice caps are melting, the sound of this oldest laughter is also diminishing, its volume decreases. The consequences are known, the influence will be enormous. As they must have found the origin, almost at the same time in the history of life, there’s a good chance that humanity will die. And by that time, humourity will be nonexistent. Miet Warlop, Dragging The Bone, 2014
[14]
[15]
[16]
Dag Miet, Ik ben het, je been! Vanuit het regenachtige Brussel! Terwijl ik tapdans op tafel of de kalligrafie tussen twee voeten bestudeer, kan ik nauwelijks wachten om onze solo te beginnen repeteren. Ik voel jouw demonische energie en ik geloof dat het inderdaad een kwestie van leven of dood is. Heerlijk hoe het me langs lichamen en vormen beweegt. Maar voor we het podium nog eens afbreken, wilde ik ons beider geheugen even opfrissen over wat er te gebeuren staat, om zeker te zijn dat we op dezelfde lijn zitten. Weet je nog hoe we geïnterviewd werden door een bende bedriegers? “Hoe vind je een overkoepelend kader voor al deze scènes?” vroegen ze. En jij zei: “Laat mijn been een antwoord geven—het hoeft niet per se gelijk te hebben en gelooft in eender welke vorm van symmetrie.” “Elke scène staat op zichzelf en is tegelijk deel van een andere scène. Er bestaat niet één mechanisme dat kan dienen als model voor alles. Wij zijn de modellen”, legde ik uit. En jij knikte. “We spelen geen doktertje, we zijn de dokters”, voegde ik toe, om wat extra gewicht in de schaal te leggen. “Speel jij alle personages of spelen alle personages jou?” vroegen ze. En ik antwoordde vliegensvlug: “Deze vraag kan door meer dan één wezen beantwoord worden, door meer dan één zijde van het verhaal, door meer dan één filosofie.” “Dus als jij tegelijkertijd alle personages bent, en als personage A op dit moment zout aan het oplikken is, wat doen personages B en C dan?” B en C keken elkaar aan: “Wij wisselen speeksel uit.” Het zag er onwaarschijnlijk mooi uit. “Maar als de zwaartekracht of tektoniek uitgeschakeld is, wat krijgen we dan te zien?” “Het is alsof je alle olie uit de kern van hete Belgische frieten zuigt”, zei ik en liet de olie uit mijn mond druipen zonder me ervoor te verontschuldigen. Het was zo luid dat B en C de kamer moesten verlaten, terwijl ze zongen over het plezier dat in geweld schuilt. Daarna vertelde ik je over een vrouw die een slipje bestelde—een variant op die oude grap over een dyslectische man die op café een slipje bestelt in plaats van een pilsje. Sindsdien heeft ze vaak een slipje en een pilsje besteld. De tijd is doordrongen van dat soort versprekingen. Sommige delen van de grap werden geschrapt wegens de afwezigheid van enige vorm van aanwezigheid. We noemden het eerste deel dit en het tweede deel dat en de overgang van het ene deel naar het andere heette dit noch dat. Ik heb ‘een man’ meermaals vervangen door ‘een vrouw’, maar de overgang tussen beide bleef een open vorm van geslachtsgemeenschap. De eerste scènes vonden niet hier en niet daar plaats. Ze gebeurden in het nu. Nu is hier, en nu is daar, en nu eens hier en nu eens hier, en nu daar—in overvloed. Samen-
vattend: nu is een vrouw, een man, een café, en een paar lichaamsdelen. Naast een café—daar of hier—staat een ijskar. Ik breng dit vehikel ter sprake om uit te leggen hoe een loskoppeling in je gedachten tot stand kan komen: je denkt aan een ijskar met haar specifieke melodie en koppelt haar essentiële onderdelen los: het ijs, de room, de kar, de melodie. Dan ga je er dieper op in en scheid je de room van de boter of verkoop je de kar, enzovoort. Dit lijkt misschien een techniek die een analytische filosoof tot vervelens toe zou gebruiken—niet iets wat je been zou doen. Ik kan mezelf van jou loskoppelen, of van silicone, maar niet van dit leven. Ik kan mezelf ook loskoppelen van aanspraken op surrealisme en van de enkelvoudigheid van de eerste persoon, maar niet van die razende boter. En plots vroeg ik me af welke vorm van subjectiviteit ik aan je performance toevoeg en welke rol ikzelf erin speel? En wil je nog steeds dat ik een staart word die tegelijkertijd biologische en hemelse lichamen kwispelt? Maar laten we even terugkomen op die kwestie van de lichaamsdelen. Ik beeldde me een deel van een vrouw in, liggend op een bar. Een ander deel van haar, hoogstwaarschijnlijk het linkerdeel, kruipt onder een stoel. In slow motion, dan sneller, op meerdere niveaus van verwijdering die resulteren in een vage gelijkaardigheid. Op dat moment verschijnen enkele delen van een man of een paard. Sommige delen zijn groter, andere zijn geleend van iemand anders. Het is moeilijk te zeggen tot wie ze aanvankelijk behoorden. Misschien zouden we dus moeten zwijgen over die lichaamsdelen. We zijn allemaal herscheppingen, jij, ik, en de tafel waar we vandaag vandaan komen. Onlangs nog, aan boord van een oud McDonnell Douglas-vliegtuig, werd me verteld dat de onderdelen ervan meer kostten dan het hele vliegtuig. Wil je er een paar kopen, of zal ik nog een plot toevoegen? En dit is het punt waarop we ons nu bevinden, toegesproken door smeltende stemmen, rammelende machines, ontlichaamde stoelen en naakte moleculen. Verbeelding gaat aan narratie vooraf, verlangen is geabstraheerd, benen zijn opgetrokken. Het is een uitermate gecontroleerd systeem van fictie waarin gevaar en geweld in chique combinaties voorkomen. Je ziet twee Alices in Wonderland lopen en verschillende Warlopianen lettergrepen uit de kokende alfabetsoep stelen. Deze scène wordt verteld op zo’n nacht waarin elk woord tegelijk grappig en angstaanjagend is—en geen ervan kan aan de boter ontkomen. De boter mompelt ook wat: “Het is beter dan Margiela en het is geen mode.” We frissen onze hechtingen en onze kunstjes op. En toch voel ik dat je verwacht dat ik met een oplossing of een openbaring voor de dag kom die ons kan helpen om voort te leven wanneer de voorstelling voorbij is. Ik wilde zeggen “een voorstelling die op olie en [17]
bloed draait, eindigt nooit”, maar ik herinner me de rellen nog die deze zin vorige keer uitlokte. Ik houd me dus maar koest, zoals mayonaise. En zo belanden we plots in een voorgeborchte dat we met de grootste toewijding verkennen: jij, ik, B en C, de andere ledematen en explosieven, de geschiedenis van de beeldhouwkunst als een stand-uproutine, de uitoefening van toekomstige bezweringen, geslachtsveranderingen en niet-causale relaties, rituelen van gedeeld toeschouwerschap, en de viering van snellere assemblagelijnen. Alles is daar en hier, zoals verdriet of het internet dat niet begint of eindigt bij dageraad. De tijd is doordrongen van versprekingen en we blijven hem aan flarden rukken.
Nu ik aan het einde kom, herinner ik me dat ik gewoon wilde nagaan of we op dezelfde lijn zaten wat het scenario betreft. Ik ben er echter van overtuigd dat we intussen vooruitgang hebben geboekt. Het is een nieuwe plaats, zowel voor jou en mij als voor diegenen die met jou op de trein zitten. We hoeven het niet eens te zijn over wat ons hierheen bracht. Ik ben je pijn en je symptoom, je staart en je ritme, meer en minder dan jou en ik kan niet wachten om te beginnen repeteren.
Hier zien we de oudste grap ter wereld. Al miljoenen jaren lang weergalmt gelach in deze stenen tablet. Humor werd geboren tijdens de vertering van de Big Bang. Sommigen zeggen dat we diep van onder de koepel een aap horen lachen. Misschien werd de eerste mens op aarde, zwervend door het platte land beschouwd als de “homo hilarious hilarious”. Anderen beweren dat het gelach opwelde op het moment dat Adam en Yves elkaar ontmoetten. Maar de allereerste lachbui, die nog steeds weergalmt in de steen, ontstond bij hun eerste kus. Op dat moment werd de stenen tablet een gevestigd instituut. Duizenden jaren geleden kwamen tientallen mensen de tablet bezoeken—vandaag zouden dat er miljoenen zijn. Doorheen de tijd verloren de mensen hun interesse in de tablet en vonden ze het niet langer de moeite haar in leven te houden. We weten ook dat “humor” de oorspronkelijke vorm is van het woord “human". In oude boeken lezen we: “a humour being”, “un humour” humouritarian aid/humour resources humour behaviour/humour race humour body/humour condition humour league/humour rise Uiteindelijk zijn we allemaal humor. Terwijl de ijskappen smelten neemt ook het volume van het gelach af. We kennen de gevolgen, de impact zal gigantisch zijn. Aangezien zij gelijktijdig hun oorsprong vonden in de geschiedenis van het leven, is de kans reëel dat “human beings” zullen uitsterven. En tegen die tijd zal er ook van humor geen sprake meer zijn. Miet Warlop, Dragging The Bone, 2014
[18]
All images © Miet Warlop, p.5 © Reinout Hiel V.U. / E.R.: Tom Bonte, A. Ortsstraat 20–28, 1000 Brussel / Druk: Sint-Joris / Ontwerp: J+T Kritis & Julie Peeters
A woman walks into a bra. You expect her to crack another joke. “No, not you” she says, “certainly not you.” Miet and I look at each other—apparently she is puzzled too, her eyes are wet. “But this is what you always wanted, didn’t you?” I shrug my shoulder. “Oh no, not always” she says, “it is not about sentimenta ity of ...” She is mustering something that looks like a word whose meaning has been lost at sea. “Why so deep then?” I wonder.
A woman walks into a bar. She is wearing discarded mascara and fresh gender, her voice is slender, it jumps to the next scene immediately: “The beauty of con-artist is that it can work in any medium” it proclaims. “It can delink the sound of an ice-cream truck from ice and cream and truck” I think silently “and bring it to the next level.” At the next level we find exactly what was there before: ice, cream, truck, gender, mascara, etc., but much deeper. “Why don’t you call it Solo Solo Solo then?” I ask Miet. beursschouwburg