Cremalleira
Laura Redondo
Mirábase ao espello unha e outra vez, sen poder evitar que un profundo sentimento de tristura se apoderase dela. Tiña a esperanza de que nalgún momento, ao verse reflectida naquel anaco de parede, a imaxe que acostumaba ver cambiara por unha distinta, sen ese horrible hándicap que levaba atormentándoa dende que nacera e que aínda o seguía facendo. Seus pais sempre lle dicían que non podía deixar que unha aparencia física a cambiase, que a fixese sentir insegura, mais, como non facelo se por boca tiña unha cremalleira? Tiña moito que dicir ao mundo, pero non podía. Tampouco se atrevía, pensaba que a ninguén lle interesaría. Pasaba as tardes mirando pola fiestra do seu cuarto, observando á xente da rúa pasar, grupos de amigos conversando, persoas discutindo. A verdade é que daba igual como nin con quen, estaban a facer o que ela nunca puido, pero sempre soñou. Mentres tanto, ela seguía tras esas catro paredes, que sentía cada vez máis estreitas, que pretendían entolecela. O seu cuarto era a súa cela, na que tiña que lidar co seu horrible castigo. Que fixera para merecelo? A súa paixón era escribir. Era a súa maneira de liberar os seus pensamentos, os seus sentimentos máis profundos, sen que esa cremalleira supuxese unha traba para ela. Era un obstáculo que non sabía cómo superar, a cremalleira que non sabía abrir. Escribía poesía, relatos, novelas…, o que
lle pasara pola cabeza. Tiña demasiadas palabras, tantas ideas
dentro dela que non podía
liberar. Esa afección era o seu secreto, o cal gardaba baixo
chave baixo a almofada. O mundo nunca o vería, ou polo menos iso cría ela.
Era un día coma outro calquera do mes de xaneiro. O frío podería facer estremecerse ata a un oso polar. Ela, mentres tanto, observaba dende a fiestra, en dirección á rúa, tapada por unha enorme manta de lá e cun chocolate quente na man. Sentíase animada, polo que decidiu saír, cousa que rara vez facía. Dirixiuse a un parque preto da súa casa, onde os seus pais a levaban a xogar de pequena. Traíalle moi bos recordos, e por ese motivo, as poucas veces que saía ía alí. Dalgunha forma, lembar a súa infancia facía que se sentise segura. As árbores estaban cubertas por unha fina capa de neve que, coa luz que reflectía o sol, tiña un brillo especial. Foi camiño dun banco que lle gustaba especialmente, xa que estaba apartado do resto e do tránsito de persoas. Era como un refuxio, escondido entre as árbores, do que poucos coñecían a súa existencia, e no que podía estar tranquila. Apartou cunha man a neve que se depositara no banco, na outra levaba unha morea de papeis e un bolígrafo. Na mochila tiña todas as súas obras, todo o que escribira ata ese momento, dende o poema máis curto ata a novela con máis páxinas. Nunca se separaba delas, por temor a que alguén as descubrise. A pesar de querer expresar e transmitirlle ao mundo a súa mensaxe,
sentía moito medo. Sempre lle botou a culpa á súa cremalleira, pero a
verdade era que o medo ao “qué dirán” podía máis que calquera outra cousa. Sentou no banco e comezou a escribir, coma se todas as palabras que calara durante a súa vida quixeran saír de golpe. Iso pasáballe cada vez que escribía, as palabras saían da súa mente coma se fose unha billa aberta. Ela seguía embebida na súa escritura, cada palabra no papel sen decatarse de que alguén a observaba.
plasmando
-Hola- atreveuse a dicir timidamente. Ela asustouse e xirou rapidamente para ver quén lle estaba a falar. Era un mozo ao que nunca vira, pero había algo familiar nel. En lugar de boca tiña tamén unha cremalleira, pero non pechada como a dela, senón aberta. Non sabía cómo reaccionar, nunca lle pasara tal cousa. Quería preguntarlle por que a súa cremalleira estaba aberta, pero non podía. Comezou a notarse a desesperación na súa cara e o mozo decatouse de que ela desexaba dicirlle algo, pero non era capaz. -Escríbeo- dixo. Ela, sen pensalo dúas veces, escribiulle a pregunta nun anaco de papel, e el respondeu do mesmo xeito. Colleu o anaco de papel e plasmou a resposta: “Cada persoa abre a súa cremalleira de formas distintas, non hai regras nin manuais, simplemente un día se abre e cando iso pase saberás por que”. Ela o mirou estrañada, sen entender a que se refería. El volveu a escribir: “Nós non somos os únicos con este problema, no fondo todo o mundo ten a súa cremalleira, só que a nosa é visible, por iso, para abrila tes que superar o que máis te aterra e librarte diso. Por esa razón cada un o fai á súa maneira”. Ela comprendeu o que ese rapaz quería dicir. Case sen pensar sacou todo o contido da mochila e entregoullo. Xusto despois deulle tamén o anaco de papel no que escribira: “Entrégoche o meu maior tesouro, que se converteu no meu maior medo. Medo a que o descubrisen e ao que pensarían de min. Espero así poder abrir a miña cremalleira”. -Xa o fixeches- respondeu el mentres marchaba. Ela sacou da mochila un pequeno espello e mirouse. A súa cremalleira agora estaba aberta.