3 minute read
De Misdaad van het stilzwijgen van Mensenrechtenorganisaties
tot Jihad en tot opwekking van de sintels van Jihad in hun ziel. Dit is wat nu nodig is .. " 71
Wat Justus Reid Weiner, een internationale mensenrechtenadvocaat, in december 2007 zei over christenen in Palestijnse gebieden, is van toepassing op christenen in de islamitische wereld in het algemeen: "De systematische vervolging van christelijke Arabieren die in Palestijnse gebieden wonen, wordt door de internationale burger bijna geheel stil gehouden. gemeenschap, mensenrechtenactivisten, de media en NGO's. "Hij zei dat als er niets werd gedaan, er binnen vijftien jaar geen christenen meer zouden zijn, want "Christelijke leiders worden gedwongen hun volgelingen over te geven aan de krachten van de radicale islam." 72
Advertisement
De bijna totale stilte manifesteert zich in de merkwaardig eufemistische manier waarop mensenrechtenorganisaties rapporteren over de benarde toestand van christenen, wanneer ze die benarde toestand überhaupt opmerken. Het rapport van Amnesty International uit 2007 over de mensenrechtensituatie in Egypte verwerpt bijvoorbeeld het lijden van koptische christenen in één zin die zo gevuld is met eufemisme en morele gelijkwaardigheid en zo weinig context heeft dat het de misdaad die het beschrijft bijna uitwist: “Er waren sporadische uitbraken van sektarisch geweld tussen moslims en Christenen. In april [2006] resulteerden drie dagen van religieus geweld in Alexandrië in ten minste drie doden en tientallen gewonden." 73 In werkelijkheid begon de strijd toen een moslim een christen doodstak in een kerk, en toen gewapende jihadisten diezelfde maand drie kerken in Alexandrië aanvielen. 74
De passieve stem lijkt de regel van de dag te zijn als het gaat om jihadgeweld tegen christenen. Het rapport van Amnesty International over Indonesië uit 2007 bevat deze regel: "Religieuze
minderheidsgroepen en kerkgebouwen werden nog steeds aangevallen." Door wie? Amnesty International zwijgt. 'In Sulawesi vond het hele jaar door sporadisch religieus geweld plaats.' 75 Wie is verantwoordelijk voor dat geweld? AI zegt het niet. Amnesty International lijkt zich meer zorgen te maken over het beschermen van de islam en islamitische groepen tegen betrokkenheid bij mensenrechtenschendingen dan over het beschermen van christenen tegen die schendingen.
Het lijkt erop dat het Christendom - zelfs het inheemse Egyptische christendom, dat natuurlijk ouder is dan de komst van de islam in dat land - te nauw wordt geïdentificeerd met de Verenigde Staten en het Westen voor de multiculturele smaak van de mensenrechten-elite. De situatie is nijpend. De Melkitische Grieks-katholieke patriarch Gregorius III, die in Damascus woont, verklaarde in april 2006 dat "er na 11 september een complot is om alle christelijke minderheden uit de Arabische wereld te elimineren ... Ons eenvoudige bestaan verpest [het ideaalplaatje] waarbij Arabieren alleen maar Moslims kunnen zijn, en Christenen alleen Westerlingen.... Als de Chaldeeën, de Assyriërs, de orthodoxen, de Latijns-katholieken vertrekken, dan wordt het MiddenOosten wordt gezuiverd van alle Arabische Christenen. Dan zal de
Moslim-Arabische wereld en de
zogenoemde Westerse wereld overgelaten worden aan zichzelf. Dan zal het gemakkelijker zijn om rellen uit te lokken en dit te rechtvaardigen met religie." 76 Enkele jaren later toonde Gregorius III zelf dat hij de druk voelde om de Moslims te behagen. Hij gaf de schuld van Moslimvervolging van Christenen niet aan de Islamitische supremacisten, maar aan de altijd aanwezige onzin van de samenzweringstheorieën van de Zionisten in het Midden-Oosten. 77
Toch zijn sommige Amerikaanse christenen en niet-christenen verbaasd als ze ontdekken dat er überhaupt oude gemeenschappen van Christenen in islamitische landen zijn en hebben ze geen idee dat Christenen in de islamitische wereld worden vervolgd. Anderen zijn onverschillig vanwege de groeiende beweging van modieus atheïsme, dat alle religies even weerzinwekkend vindt en tot geweld kan leiden, ongeacht de verschillen in hun feitelijke leringen. En veel westerlingen, vooral die van de mensenrechten elite, zijn ‘getrouwd’ met het wereldbeeld waarin alleen niet-westerse niet-christenen mogelijk
kunnen passen in het slachtofferparadigma van mensenrechtengroepen: Christenen worden geïdentificeerd met blanke westerse onderdrukkers en kunnen niet de slachtoffers zijn. Sommige westerlingen maken zich zelfs schuldig aan een zeker leedvermaak bij de vervolging van Christenen over de hele wereld, omdat ze daarin een opkomst zien voor een kerk en een geloofssysteem dat zij zelf verachten en die in hun ogen de schuld is van veel van de kwalen in de wereld, zowel grote als kleine, maatschappelijk en individueel. Het feit dat christenen in moslimlanden over het algemeen arm, rechteloos zijn en werelden verwijderd van de onderdrukkende kracht die de kerk van de linkse mythe is, lijkt niet in hun gedachten te komen.
Met steeds toenemend vertrouwen en wreedheid en vrijwel geen protest van het Westen, blijven islamitische jihadisten en supremacisten van de sharia de christenen in hun midden jagen. Deze strijdbare gemeenschappen staan nu op het punt van uitsterven en niemand kan voor hen opkomen. Hun voortbestaan en veiligheid op dit punt zouden niets minder dan een wonder vereisen.
