Elders in de islamitische wereld

Broeder Emmanuel Asi, voorzitter van het Theological Institute for Laity in Lahore en secretaris van de Katholieke Bijbelcommissie van Pakistan, zei in augustus 2007 dat Pakistaanse Christenen vaak de

gelijkheid van rechten met

Moslims worden ontzegd en worden onderworpen aan verschillende vormen van discriminatie. Jihadistische agressie, zei hij, kan 'op elk moment' elk denkbaar soort probleem bij de Pakistaanse christenen brengen. 42 Net als in Egypte zijn Christenen in Pakistan onderworpen aan gewelddadig geweld en bedreigingen. In augustus 2007 ontvingen Christenen (en ook Hindoes) in Peshawar in het noorden van Pakistan brieven van een jihadistische groepering waarin hen werd bevolen zich binnen enkele dagen tot de islam te bekeren, anders 'zal uw kolonie worden geruïneerd'. De deadline was verstreken, maar volgens Compass Direct bleven de Christenen "in angst leven, kerkactiviteiten annuleren en diensten overslaan." 43

Hetzelfde ontmoedigende verhaal wordt overal in de moslimwereld herhaald. Er zijn onbekende aantallen christenen in Afghanistan, maar ze leven over het algemeen ondergronds, missen kerken en durven zich niet openlijk uit te spreken als christenen uit angst voor arrestatie of erger. Een geheime christen in Afghanistan zei in 2011 dat de situatie sinds de val van het strenge Taliban-regime eigenlijk erger was geworden: "Ik droeg altijd mijn bijbel overal - ik niet meer. Ik wil mezelf geen christen noemen , zouden mensen denken dat ik immoreel ben." 44

Eveneens begin 2011 verschenen er vanuit Besheno, een stad in Ethiopië, berichten over moslims die christenen fysiek aanvielen en op de deur van hun huis plakkend met de mededeling dat ze zich tot de islam moesten bekeren of anders de stad moesten verlaten; de christenen die achterbleven, zeiden de aankondigingen, zouden worden gedood. Verschillende christenen zijn ernstig gekwetst; anderen zijn de stad ontvlucht en sommigen hebben zich tot de islam bekeerd. 45

In juni 2007 deden christenen in Gaza een beroep op de internationale gemeenschap voor bescherming nadat jihadisten een kerk en een school

hadden vernietigd. 46 In Sudan heeft het Khartoem-regime jarenlang een bloedige jihad gevoerd tegen de christenen in het zuidelijke deel van het land, waarbij twee miljoen mensen omkwamen Soedanese christenen en nog eens vijf miljoen ontheemden. 47 In het voorjaar van 2003 verbrandden jihadisten een Sudanese christelijke voorganger en zijn gezin ter dood terwijl ze een niet-uitgelokt bloedbad onder 59 dorpelingen aan het plegen waren. 48

In Nigeria hebben moslimmeutes kerken in brand gestoken, de shariacodes opgelegd aan christenen en zelfs vrouwelijke christelijke studenten met paardenzwepen die zij ongepast gekleed achtten. 49 Islamitische jihadisten vermoordden 86 christenen bij bomaanslagen op kerken op kerstavond 2010. 50 Dit volgt een patroon van jihadgeweld dat teruggaat tot 2001, toen meer dan 2.000 mensen werden gedood tijdens door moslims veroorzaakte rellen in de stad Jos. In heel Nigeria blijven islamitische jihadisten proberen de sharia over het hele land op te leggen, ondanks de omvangrijke christelijke bevolking. In een rapport werd gewaarschuwd dat in Jos 'het conflict zich zou kunnen herhalen, aangezien moslimstrijders nog steeds geneigd zijn christenen aan te vallen.' 51 Gemeenschappen die bijna tweeduizend jaar teruggaan tot het begin van het christendom, zijn gestaag in aantal afgenomen; nu staat het geloof op het punt helemaal uit het gebied te verdwijnen.

De totale afwezigheid van christelijke expressie in

Saoedi-Arabië verbaast niemand die bekend is met de oorsprong van de islam. De islamitische profeet Mohammed verklaarde: "Ik zal de joden en christenen van het Arabische schiereiland verdrijven en zal alleen moslims achterlaten." 52 Volgens een modern islamitisch juridisch handboek is het christenen "verboden om in de hijaz te verblijven, wat betekent dat het gebied en steden rond Mekka, Medina en Yamama, voor meer dan drie dagen." 53 In feite zijn de snelwegen in Saoedi-Arabië die naar Mekka en Medina leiden, op een goede afstand van de heilige steden, afritten op de wegen zijn gemarkeerd met "Niet Moslims Moeten hier AF."

De straf voor het geweten is de dood Bekeerlingen van de islam tot het christendom worden vaak opgejaagd in de moslimwereld, waar vrijwel

alle religieuze autoriteiten het erover eens zijn dat dergelijke personen de dood verdienen. Mohammed zelf heeft een dergelijke straf opgelegd: "Wie zijn islamitische religie heeft veranderd, vermoord hem dan." 54 Dit is nog steeds het standpunt van alle scholen van de islamitische jurisprudentie, hoewel er enige onenigheid bestaat over de vraag of de wet alleen op mannen of op vrouwen van toepassing is ook.

Aan de Al-Azhar-universiteit van Caïro, de meest prestigieuze en invloedrijke instelling in de islamitische wereld, staat in een islamitisch handboek dat is gecertificeerd als een betrouwbare gids voor soennitische moslimorthodoxie: "Wanneer een persoon die de puberteit heeft bereikt en opzettelijk vrijwillig afvallig is van de islam, verdient hij dat vermoord worden." Hoewel het recht om een afvallige te doden in de islamitische wet is voorbehouden aan de leider van de gemeenschap en andere moslims theoretisch kunnen worden gestraft voor het op zich nemen van deze plicht, hoeft een moslim die een afvallige vermoordt in de praktijk geen vergoeding te betalen en geen boete te doen (zoals hij moet in andere soorten moordzaken onder de klassieke islamitische wet). Deze accommodatie is gemaakt omdat het doden van een afvallige 'iemand vermoordt die het verdient te sterven'. 55

IslamOnline, een website die wordt bemand door een team van islamgeleerden onder leiding van de internationaal invloedrijke sjeik Yusuf al-Qaradawi, legt uit: "Als een normaal persoon die de puberteit heeft bereikt, vrijwillig afvallig wordt van de islam, verdient hij het om gestraft te worden. In dat geval verdient het is verplicht voor de kalief (of zijn vertegenwoordiger) om hem te vragen zich te bekeren en terug te keren naar de islam. Als hij dat doet, wordt het van hem geaccepteerd, maar als hij weigert, wordt hij onmiddellijk gedood." (Vertaler: in de Moskee dus). En wat als iemand niet wacht tot een kalief verschijnt en het heft in eigen handen neemt? Alhoewel de moordenaar “gedisciplineerd” moet worden omdat hij “het voorrecht van de kalief heeft toegeëigend en inbreuk maakt op zijn rechten”, is er “geen bloedgeld voor het doden van een afvallige (of enige boete-doening)” –met andere woorden, geen significante straf voor de moordenaar. 56

Twee Afghanen, Said Musa en Abdul Rahman, weten dit allemaal goed. Beiden werden gearresteerd wegens het achterlaten van de islam

voor het christendom. 57

De Afghaanse grondwet bepaalt dat "geen enkele wet in strijd kan zijn met de overtuigingen en bepalingen van de heilige religie van de islam." 58 Zelfs na de arrestatie van Abdul Rahman, die in 2006 plaatsvond, analisten lijken moeite te hebben de betekenis van deze bepaling te begrijpen. Een "mensenrechtenexpert", geciteerd door de Times of London, vatte verwarring wijdverbreid voor in westerse landen: "De grondwet zegt dat de islam de religie van Afghanistan is, maar noemt ook de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, en artikel 18 verbiedt specifiek dit soort Het benadrukt echt het probleem waarmee de rechterlijke macht wordt geconfronteerd.” 59 Maar hoewel de Grondwet haar 'respect' voor de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens kan verklaren, zegt ze ook dat geen enkele wet de islamitische wet kan tegenspreken. De definitie van religieuze vrijheid in de grondwet is expliciet: “De religie van de staat van de Islamitische Republiek Afghanistan is de heilige religie van de islam. Volgers van andere religies zijn vrij om hun geloof te oefenen en hun religieuze riten uit te voeren binnen de grenzen van de bepalingen van wet" (cursivering toegevoegd).

De islamitische doodstraf voor afval is diep geworteld in de

islamitische cultuur

een reden waarom het de familie van Abdul Rahman was die bij de politie kwam om een klacht in te dienen over zijn bekering. Wat hun aanleiding ook was in 2006, ze konden erop vertrouwen dat de politie een dergelijke klacht met de grootste ernst zou ontvangen. Na een internationale verontwaardiging werd Abdul Rahman uiteindelijk uit Afghanistan naar relatieve veiligheid gebracht in Italië. Ondanks de publiciteit was zijn zaak nauwelijks uniek, zoals het vrijwel identieke geval van Said Musa in februari 2011 ruimschoots bevestigde. Hoewel er internationale verontwaardiging was over de arrestatie en het proces tegen Abdul Rahman, toonde de wereldgemeenschap nauwelijks interesse in Said Musa. Misschien hadden de tussenliggende jaren de opiniemakers van de wereld gewend gemaakt aan islamitische gruweldaden tegen Christenen.

Ondertussen werd in Egypte in augustus 2007 Mohammed Hegazy, een bekeerling van de islam tot het christendom, gedwongen onder te duiken nadat een doodvonnis tegen hem was uitgesproken door