Extra editie BOOTmagazine nr. 27 - Grand Soleil Cup 2011 aan boord van de Bounty

BOOT magazine.be

tijdschrift voor watersport en -recreatie: alles over zeiljachten, motorboten en toervaren in België, Zeeland en de wijde wereld

EXTRA EDITIE: Grand Soleil Cup 2011

# 27 Tweemaandelijks Jaargang 5 - Extra editie december 2011 € 4,90

‘Hiken’ en meer... aan boord van de Bounty

OP E OP N WA EN

TE R. GE ..

ES T

Wij de len dezel fde passie...

Regatta

Grand Soleil Cup 2011 2 Extra editie - december 2011 BOOT

Rustige vastheid aan boord van de Bounty Een zeilwedstrijd onder gelijkgestemde zielen en vooral met jachten die aan mekaar gewaagd zijn, valt daar wat te beleven? Wat maakt het verschil? Juist, de bemanning, het team. Voor de najaarseditie 2011 van de Grand Soleil Cup waren 12 teams present.

Een niet onaardige vloot die het in Breskens tegen mekaar opnam. Breskens is het thuiswater van de Belgische Grand Soleil importeur Dali Sailing uit Antwerpen. Breskens Yacht Services, dat onderdak vond in de oude Standfast gebouwen is meteen ook het servicepunt voor deze gerenommeerde Italiaans racercruisers.

H

et gaat om een vriendschappelijke wedstrijd, zoveel is duidelijk. De teams vallen mekaar in de armen bij het ontbijt. De vrouwelijke bemanningsleden worden toch iets hartelijker verwelkomd dan de ruige mannen. Ze zijn dan ook wel schaars. Vrouwen met een zeilpassie, ze zijn op de vingers van een hand te tellen.

Maar hebben ze de liefde voor het zeilen te pakken, dan moet alles er voor wijken, ook de liefde. Maar dit geheel ter zijde.

Ik stap aan boord van de Bounty, de Grand Soleil 46 van eigenaar Peter Huysman, geen onbekende in de zeilerswereld in ons land en Zeeland. Tijdens de brie-

Denkt u dat hiking niet meer is dan domweg over de reling hangen, zoals het op de foto’s lijkt?

fing voor de start word ik mij bewust dat ik aan boord stap van een ‘Vedett’-team. Dat kan ik niet afleiden uit de resultaten die zij kunnen voorleggen, maar aan de drank die ze aan de lippen zetten om de ochtend koffie weg te spoelen.

Breskens Yacht Service heeft een binnengaats parcours uitgezet. Er staan felle rukwinden geprogrammeerd op zee, 7 tot 8 beaufort. Bedoeling is om het spannend, maar ook gezellig te houden. De Schelde monding voor Breskens biedt daartoe, stroomopwaarts voldoende bescherming. Het wordt van Breskens naar Terneuzen ‘and back’ en om de spanning er in te houden nog een driehoekje als afsluiter.

‘HIKING’ BEHOORT TOT DE MEEST BOEIENDE BEZIGHEDEN VAN DE BEMANNING TIJDENS EEN ZEILRACE. FOTO: RONALD DEN DEKKER / WACON IMAGES

BOOT Extra editie - februari 2011

3

EEN BOOT, EEN TEAM... ER KOMT MAAR GEEN SLEET OP MEER DAN TIEN JAAR SAMEN VAREN. EEN GOEDE DOSERING - OP ALLE VLAKKEN - IS HET GEHEIM VAN HET SUCCES.

Peter heeft en vaste crew van negen stoere zeebonken, ieder met een specifieke taak aan boord. Axel houdt het hekstoeltje bezet, Paul zorgt voor de navigatie, Peter brengt de rustige vastheid aan het roer, kortom iedereen weet wat hem te doen staat.

Dan zijn er nog twee opstappers, vrienden van de schipper, die net als ik een belangrijke ballast functie krijgen toegewezen. Ja, een zeilwedstrijdje is ideaal om vrienden uit te nodigen, zij kunnen uren genieten van het hangen in de reling. Achteraf is het heel belangrijk om hun vochtspiegel weer op peil te brengen. De neofieten opstappers houden het op een interessante ervaring, terwijl ze rillend hun klamme jeans van de knieën pulken. Ik zie ze dromerig naar de motorjachten met Zuiderse allures kijken wanneer we de haven weer binnen varen.

STUURMAN EN NAVIGATOR VAREN EEN THUISMATCH IN

BRESKENS

De crew heeft gemiddeld 10 tot 15 jaar ervaring samen aan boord van de Bounty. Een Brugs duo met 8 jaar op de teller vormt de jongste aanwinst van de bemanning. De camaraderie is voelbaar. Er wordt niet veel gesproken en tijdens de race ook niet veel gedronken.

Het zijn momenten van diepe gedachten en opperste concentratie.

Alleen de voordekker is een gast en is jonger dan de crew. Het enthousiasme stijgt wanneer blijkt dat hij zijn vriendin heeft meegebracht, ze is blond en zit strak in het zeilpak. Dat is toch een beetje een troost

PHILIPPE, GAST-VOORDEKKER BRACHT ZIJN VRIENDIN MEE, MINDER NUTTIG

ALS BALLAST, MAAR MET ANDERE KWALITEITEN.

valt niet te ontkennen dat de voordekker echt een rotklus heeft aan boord.

Tot drie keer toe haalt voordekker Philippe de ‘genny’ uit, maar telkens tevergeefs.

Wanneer de gennaker dan toch een keer gehesen wordt, blijkt er een verkeerde wrong in te zitten zodat hij niet bol komt te staan. Nog voor de hele handel weer binnen gehaald is, wordt de koers verlegd en kan de bemanning eventjes verder vechten met de weerspannige ‘genny’. De reuze worst gaat dan maar weer onderdeks want ook de richting blijkt veranderd en van gennakeren is er de rest van de wedstrijd geen sprake meer. De spinnakerboom, toch wel een vervaarlijk instrument wordt weer langszij vastgesjord.

VAN BIJ HET ONTBIJT WAS HET DUIDELIJK DAT IK AAN BOORD STAPTE BIJ EEN

‘VEDETT’-TEAM.

De taal aan boord is onversneden ‘meetjeslands’ met af en toe een Hollandse tongval. Wie zou denken dat meetjeslands een lokaal taaltje is, helemaal verkeerd, we ‘jiben’ en ‘tacken’ volgens de ‘international rules’. Het enig nadeel van de internationale inspiratie is dat er koude Hollandse worstenbroodjes aan boord geserveerd worden. Dat is even op de tanden bijten, doorslikken en vooral doorspoelen.

Als gast is onze belangrijkste opdracht dus zoals gezegd, ballast leveren. Dat heet in het vakjargon ‘hiking’, het buitenboord hangen van de bemanning aan loef om de helling te beperken. Denkt u dat hiking niet meer is dan domweg over de reling hangen, zoals het op de foto’s lijkt? Fout, er bestaan tal van varianten die maken dat ook het denkvermogen in zekere mate op de proef wordt gesteld. Bij het bevel ‘full hiking’ moet men met het hoofd door de reling om het ballast zo ver mogelijk buiten boord te leggen. Eindelijk is het eens nuttig wanneer men een zwaar hoofd heeft, daardoor kan de stuurman namelijk een graadje hoger aan de wind pitsen.

Bij ‘baby hiking’ mag men dan weer met de rug tegen de lage opbouw rusten.

Olympische gedachte De Bounty strandt uiteindelijk op een vierde plaats, net achter de Syphone. Ondanks de sterke remonte in het laatste wedstrijdgedeelte wordt er na de 30 mijls race een achterstand van 1 minuut genoteerd.

Met deze vierde plaats doet de Bounty het wel twee plaatsen beter dan vorig jaar. Het deelnemersveld was aan mekaar gewaagd. De minuut achterstand werd in feite bij de start opgelopen.

Bij de overstag of gijp manoeuvres is het kwestie van op tijd te vertrekken om de overzijde te bereiken, want wanneer de boot 45 graden helling maakt, is het niet te doen om tegen de helling op te klauteren.

De crew heeft de verschillende generaties boten die Peter bezat meegemaakt, na de Standfast periode zijn ze vandaag echt enthousiast, we hebben nu een race-bak, vertellen ze. Alleen is het potentieel er nog niet volledig uitgekomen. Binnen twee weken staat de ‘Voiles de Saint Tropez op het programma, de crew kijkt uit naar de zon, dan volgt de Antwerp Race als de afsluiter van het seizoen. Daarna gaat de boot onherroepelijk de kant op en is er weer tijd voor een familiaal leven. Ze noemen het een familiaal compromis en dat is welkom nadat ze een zomer lang een overjaarse ‘boys band’ vormden.

Om de opstappers een riem onder het hart te steken vertelt de vaste bemanning dat het soms gebeurt dat ze tijdens een wedstrijd tot 100 keer van kant moeten wisselen.

Nog 97 keer te gaan, denk je dan in vertwijfeling. Maar zo een vaart loopt het niet.

Na een 30-tal hiking manoeuvres en geschaafde knieën zit de wedstrijd er op.

DIT ARTIKEL VERSCHEEN OORSPRONKELIJK IN BOOTMAGAZINE DECEMBER 2011

Als een rots in de branding staat de schipper aan het roer, met zachte maar strakke hand leidt hij de Bounty over de Westerschelde. Het is ruim vier uur geconcentreerd blijven. Rustige standvastigheid wordt dit ook genoemd.

Bij de start bevindt de Bounty zich volledig aan lij van de wedstrijdbaan en krijgt dan ook te maken met de ‘vuile’ wind van de tegenstanders. Om zich los te zeilen probeert de schipper op te loeven maar de tegenstanders zijn geen doetjes en deze bewegingen worden netjes gepareerd.

Uiteindelijk slaagt hij erin zich los te varen. Eerst pakken we de Allegria, een 40 voeter en dan is het de beurt aan het groene draakje, een 42 voeter. Intussen is de Antilope stevig uitgelopen. Zij zijn het hun internationale status natuurlijk verplicht om hier in de thuishaven iedereen het nakijken te geven. En dat lukt ze ook.

TEKST / FOTO’S AAN BOORD: LEO VAN DORSSELAER COVERBEELD EN BLZ. 2: RONALD DEN DEKKER / WACON IMAGES

Nadat de Grand Soleils op het water het beste gegeven hebben, is het de beurt aan ‘de Kluiver’ het restaurant uit Breskens dat het vooroordeel dat men in Nederland niet verfijnd kan tafelen, naar het rijk der fabeltjes verwijst. Wanneer het barbecuetreintje op stoom komt, sijpelen de bemanningen binnen. De achteraf party trekt zich op gang en mondt uit in een feest van verbroedering en kameraadschap. Bij de Grand Soleil Cup heerst de Olympische gedachte dat ‘deelnemen belangrijker is dan winnen’. Een minuutje achterstand, dat wordt aan de toog met verve goed gemaakt, van een ‘Vedett’-team had ik natuurlijk niet anders verwachten. Het lijkt er op dat de Bounty ook een ‘verzekering’ tegen de grote dorst in de aanbieding heeft.