Centre FOR Fine Arts BRUSSELS
NL
YOUNG BELGIAN ART PRIZE 2015 24 june — 13 SEPT ’15
rolmodellen verweven met de geprinte beelden van haar jongste werk Testreihe I - VI uit 2015. In deze serie reconstrueert Kamrau een reeks composities uit testafbeeldingen in het interactieve decor van een studio. Je kan op dezelfde plaats gaan staan als het model in de originele afbeelding. Zo betrekt Kamrau je niet alleen bij het kunstwerk, ze laat je er ook deel van uitmaken. Katrin Kamrau (° 1981, Lübben) woont en werkt in Antwerpen. Tot 2010 studeerde ze fotografie en media aan de Bielefeld Univerty of Applied Sciences in Duitsland. In 2012-2013 volgde ze een postacademische opleiding aan het Hoger Instituut voor Schone Kunsten (HISK) in Gent. Ze nam al deel aan nationale en internationale groepstentoonstellingen onder andere in het M HKA (Antwerpen), het ikob (Eupen), W139 (Amsterdam), Künstlerhaus (Bremen) en het Haus der Photographie, Deichtorhallen (Hamburg). In 2010 ontving ze de ‘gute aussichten - junge deutsche fotografie’-prijs en in 2014 de GWK Art Prize.
De Young Belgian Art Prize is sinds 1950 de belangrijkste onderscheiding voor opkomend artistiek talent in België. De wedstrijd ondersteunt jonge kunstenaars en biedt hen een platform. Je ziet hun nieuwste werken hier in het Paleis voor Schone Kunsten. De jury selecteerde tien veelbelovende projecten uit de talrijke inzendingen. 2 G. Küng
Jury
—— Lorenzo Benedetti, directeur De Appel, Amsterdam —— Gaël Charbau, onafhankelijk curator, Les Editions Particules, Parijs —— Brigitte Franzen, directeur Ludwig Forum für Internationale Kunst, Aken —— Christoph Tannert, artistiek directeur Künstlerhaus Bethanien, Berlijn —— Catherine Wood, curator Tate Modern, Londen
1 Katrin Kamrau
Katrin Kamrau verzamelt niet zomaar voorwerpen, prints en foto’s. Ze stelt ze op in de ruimte zodat je wordt uitgedaagd om stil te staan bij het gebruik van deze beelden in de media en de samenleving van vroeger en nu. In het werk SPEKTRUM*objekt18(portrait) II uit 2015 zie je 43 portretten die elk een percentage geel (Y) of magenta (M) te veel of te weinig bevatten. Deze prints zijn gebaseerd op de schematische voorstelling van een kleurdiagram uit het boek Fotograferen voor iedereen (The Joy of Photography, Eastman Kodak Company, Addison-Wesley Publishing Company, 1979). In analoge tijden gebruikte de fotograaf zo’n schema om in een hoog tempo zo neutraal mogelijke foto’s te maken. Voor Kamrau is dit een uitdrukking van een typisch westers denkpatroon. Dit denkpatroon brengt ze ook aan het licht in SPEKTRUM*shelf uit 2013. Zes rekken met foto’s zoomen in op een parameter van de fotografie: de tijd, de blik van de toeschouwer, de waarneming, het licht, de compositie, ... Als je het geheel bekijkt, merk je dat de fotograaf een zekere macht uitoefent op de persoon die voor de camera staat. Net als in de reeks SPEKTRUM* zijn thema’s als sociale relaties, machtsverhoudingen, netwerken en
G. Küng maakt installaties met sculpturen, muurwerken en prints op basis van foto’s en tekst. Ze zoekt een werkwijze en daarna naar het soort objecten dat ze in die werkwijze inpast. In de resultaten herken je hyperbolen in uiteenlopende gradaties. Ze variëren van letterlijk tot abstract. G. Küng stuurt aan op een reactie van het publiek en zoekt naar de emotionele onderbuik van de wereld zoals zij die ervaart. Soms roept ze instemming en soms roept ze verontwaardiging op. Voor de Young Belgian Art Prize heeft Küng een installatie gemaakt waarmee ze een nieuwe interpretatie geeft aan de speelkamer van een kind. Het speelgoed wordt uitvergroot naar het niveau van volwassenen en zelfs nog groter. Ze voegt er volwassen thema’s en bekommernissen aan toe. Volgens haar ontsluieren deze objecten de hiërarchieën en machtsstructuren om ons heen. Hier verwijst ze onrechtstreeks naar BOZAR als instelling die een wedstrijd voor jonge kunstenaars organiseert en bijgevolg een machtsstructuur met hiërarchieën is. Küng vraagt zich af wie er opgevoed, gestimuleerd, geëntertaind, gesteund en beschermd wordt, en waarom. G. Küng (°1982, New York) woont en werkt in Brussel sinds haar residentie in het WIELS in Brussel in 2013. Ze studeerde in 2012 af aan de Glasgow School of Art en in 2004 behaalde ze een bachelor aan The Cooper Union for the Advancement of Science and Art in New York. G. Küng is verbonden aan Galerie Antoine Levi in Parijs, waar je deze lente een solotentoonstelling van haar kon zien.
3 Lola Lasurt
De Spaanse Lola Lasurt houdt zich bezig met het recente verleden. Ze zoekt manieren om productief met het concept ‘nostalgie’ om te springen door kritisch en open met het verleden om te gaan. Bij BOZAR toont ze drie werken, verdeeld over het hele tentoonstellingsparcours. In de Rotonde Bertouille laat The Match (2014) de voetbalwedstrijd herleven waarbij getrouwde vrouwen tegen vrijgezelle vrouwen speelden in 1976, op het jaarlijkse feest van de Spaanse communistische partij, een jaar voor ze als legale partij werd erkend. Typisch voor Lasurt bevindt het werk zich op het kruispunt tussen haar persoonlijke interesse (hier emancipatie) en gemeenschappelijke belangen. Een heel eind verder in de tentoonstelling ontdek je het stripboek A Visit to the CP Nel Museum with Mo. Mo is de Zuid-Afrikaanse
Lola Lasurt (°1983, Barcelona) woont en werkt in Gent. Vanaf 2004 volgde ze in Spanje academische opleidingen en artistieke cursussen. In 2014 voltooide ze een postacademische opleiding aan het HISK in Gent. Ze heeft solotentoonstellingen gehad in Galeria Joan Prats, Barcelona (2015); Fundació Miró, Barcelona (2014); Espai Dos, Arts Visuals, Terrassa (2012).
4 Emmanuel Van der Auwera
Emmanuel Van der Auwera maakt video’s, foto’s en installaties waarmee hij concepten ontrafelt als het onzichtbare zichtbaar maken, de leemte, het gemis of de leegte. Uit de politieke, historische of wetenschappelijke context en verwijzingen die hij in zijn werk opneemt, kristalliseert zich een cryptische perceptie van de werkelijkheid. De dingen waarmee hij een interactie aangaat, staan op het punt te veranderen. Ze ondergaan een metamorfose. Het zijn fenomenen die de vele dimensies van de werkelijkheid in vraag stellen. Ze leveren situaties op waarbij de logica gedeconstrueerd en blootgelegd wordt. Ze nodigen je uit om over onze relatie met de wereld na te denken. Met virtuele werelden en nieuwe communicatietechnologieën ondergaat de perceptie ongetwijfeld een paradigmaverschuiving. Zo ontstaat een nieuwe onwennigheid voor heel wat aspecten van onze interactie met de wereld en met anderen. Hier stelt Van der Auwera de film A certain amount of clarity (30 min.) uit 2013 voor. De film bestaat uit videoboodschappen die op het internet zijn gepost. Elke video toont een tiener en zijn emotionele reacties terwijl hij op YouTube een film bekijkt van een moord die echt gepleegd is. De emoties variëren van morbide passie tot afschuw, twijfel en nieuwsgierigheid. Je ziet geen beelden van de oorspronkelijke film met de moord, maar alleen de reacties die hij heeft uitgelokt. Bij de montage wisselde Van der Auwera gezichtsuitdrukkingen vol afschuw af met her-ensceneringen en verklaringen die net zo emotioneel worden afgelegd als bij een
getuigenis in de rechtbank. Dat wekt een steeds meer benauwende spanning op. Van der Auwera maakte ook een publicatie voor de tentoonstelling in het formaat van een krant. Het verhaal van A Certain Amount of Clarity goot hij in de vorm van een rage comic. Dit zijn kleine, groezelige stripverhalen, die zeer populair zijn bij jongeren op het internet. In een rage comic wordt schoonheid gereduceerd tot een minimum. Emmanuel Van der Auwera (°1982, Brussel) woont en werkt in zijn geboortestad. Hij studeerde in Frankrijk aan de École supérieure d’Art in ClermontFerrand (2005-2008); aan Le Fresnoy – Studio national des arts contemporains (2008-2010) en deed een residentie in het WIELS in Brussel in 2012. Momenteel volgt hij een postacademische opleiding aan het Hoger Instituut voor Schone Kunsten (HISK) in Gent (2014-2015). Dit jaar was hij op Art Brussels aanwezig in de stand van de Franse Gemeenschap en hij heeft de voorbije jaren soloshows gebracht in ESA, Tourcoing (2013); La Mediatine, Brussel (2013); Iselp, Brussel (2013); WIELS, Brussel (2013); Fondation Roche, Bazel (2012); Palais de Tokyo, Parijs (2011).
5 Hana Miletić
Hana Miletić gebruikt straatfotografie als katalysator om publicaties, performances en installaties te maken. In haar werk toont ze zich kritisch voor sociale en politieke vraagstukken in Europese steden. Ze concentreert zich vooral op een zorgvolle voorstelling van verhalen van immigranten. Miletić zoekt voortdurend nieuwe manieren om uitwisselingen en samenwerkingen in haar artistieke proces te integreren. Miletić is al vier jaar mentor van La Frénétick, een collectief van jonge Brusselse rappers. Tijdens deze samenwerking verdiepte ze zich in het experimentele potentieel van poëzie en hiphop. In het Paleis voor Schone Kunsten organiseert ze elke dag live lezingen uit de dichtbundel Tenir Paroles. Die bundel is gebaseerd op songteksten van La Frénétick. Ze heeft een lees- en luisterruimte ingericht waar elke dag iemand voorleest die bewust met taal bezig is. Je kan er ook zelf in de bundel lezen. Bij BOZAR zoekt Miletić een manier om de ruimtelijke en tijdelijke middelen van een kunstenhuis te delen. Ze maakt ook een audio-opname van een optreden van La Frénétick in een van de concertzalen. Die opname wordt als single uitgebracht en tijdens een performance voorgesteld tijdens de prijsuitreiking op het slotevent van de tentoonstelling. Het voorleesmoment vindt iedere dag plaats om 14 uur of om 19 uur tijdens de nocturnes op donderdag. * Hana Miletić (°1982, Zagreb) woont en werkt in Brussel. Ze studeerde genderstudies en behaalde een master kunstwetenschappen en archeologie aan de VUB in 2005. Daarna studeerde ze fotografie in Amsterdam en behaalde ze een master beeldende kunst aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Antwerpen. Ze doceert aan de LUCA School of Arts, campus Sint-Lukas Brussel. In 2014-2015 was ze artiest in residentie in Van Eyck, Maastricht. Recente solo-tentoonstellingen zijn Poppositions Off-Fair, Brussel (2015); Rosa Brux, Brussel (2015); Lokaal 01, Antwerpen ( 2014).
6 Hamza Halloubi
In zijn videocreaties werkt Hamza Halloubi aan het idee van het reizen van beelden. Hoe moeilijk is het om iets te maken? Wat is de scheidslijn tussen fictie en documentaire? Halloubi is gefascineerd door de ruimte tussen die twee genres. In zijn werk creëert hij een verhaal dat ergens tussen de persoonlijke en de collectieve
EXPO
De internationale jury reikt de CROWET YOUNG BELGIAN ART PRIZE, de BOZAR PRIZE en de LANGUI PRIZE uit tijdens het slotevent van de tentoonstelling op donderdag 10 september. De ING PUBLIC PRIZE wordt overhandigd aan de kunstenaar die de meeste stemmen haalde via www.youngbelgianartprize.com.
striptekenaar Mogorosi Motshumi (°1955), een van de belangrijkste vertegenwoordigers van het Zuid-Afrikaanse stripverhaal in de laatste jaren van de apartheid. Lasurt en Motshumi leerden elkaar kennen tijdens haar residentie bij Greatmore Art Studios in Kaapstad. Ze bleven contact houden door elkaar via de traditionele post brieven te sturen. In zijn brieven leerde Motshumi aan Lasurt hoe ze met de specifieke striptaal moest omgaan. Hier zie je een kunststripboek met fragmenten van de briefwisseling. Je ziet ook een reeks lithografieën die in het Frans Masereel Centrum in Kasterlee zijn gedrukt, waar Lasurt ook als kunstenaar in residentie aan het werk was. Het zijn uitvergrote fragmenten van de tekeningen die ze voor het boek maakte. De video-installatie Double Authorization (2014) ontstond op het kruispunt van twee verhalen verbonden aan herdenking in de openbare ruimte. Het eerste verhaal verwijst naar de verhuizingen en kopieën van een monument voor de anarchist en pedagoog Francesc Ferrer i Guàrdia. Het monument werd in 1911 gebouwd op het Sint-Katelijneplein in Brussel en in 1990 verscheen in Barcelona een kopie. Op de centrale videoprojectie zie je de gelijktijdige bloemenherdenking in de twee steden en het dagelijkse leven rond het monument. Het andere verhaal waarover Lasurt een video maakte, gaat over de naamsverandering van een plein in Montroig del Camp. In 1979 werd de Plaça del Generalísimo Franco omgedoopt tot Plaça de Joan Miró.