Miłość mi wszystko wyjaśniła. Przygody ducha

Łucjan j Z. Królikowski OFMConv

MIŁOŚĆ

mi wszystko wyjaśniła

Przygody ducha

„Miłość mi wszystko wyjaśniła”

Słowa wdzięczności Kieruję do ukochanych „tułaczych dzieci” rozrzuconych po świecie, a także do moich wychowanków, za ich zachęty w trakcie pisania książki. Tym zaś z odysei afrykańskiej fragmentaryczny rozkład tematów przypomni gawędy przy ognisku, pośród dżungli ożywionej niekiedy piskiem nocnych ptaków i pomrukiem zwierząt.

Również słowa wdzięczności należą się Drogiemu Prof.

Kazimierzowi Braunowi za radę odnośnie „Boskiego spektaklu”, którego głównym Aktorem jest Syn Boży Jezus Chrystus. Życie jest dramatem, przeto książka ma podtytuł: „Przygody ducha”, — ducha ludzkiego.

Fr. Łucjan

Łucjan Z. Królikowski OFMConv

„Miłość mi wszystko wyjaśniła” PRZYGODY DUCHA

Bratni Zew Wydawnictwo Franciszkanów

© 2011 BY WYDAWNICTWO OO. FRANCISZKANÓW „Bratni Zew” spółka z o.o.

ISBN 978-83-7485-164-0 Wszelkie prawa zastrzeżone.

Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana, ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy.

W sprawie zezwoleń należy się zwracać do wydawnictwa: „Bratni Zew” sp. z o.o., ul. Grodzka 54, 31-044 Kraków.

Zamówienia na książki można składać: Wydawnictwo OO. Franciszkanów „Bratni Zew” ul. Grodzka 54, 31-044 Kraków tel. 12 428 32 40, fax 12 428 32 41 www.bratnizew.pl

Adiustacja polonistyczna: Jolanta Kunowska

Imprimi potest: L.dz. 385/2011, Kraków, dnia 4.10.2011 Fr. Jarosław Zachariasz OFMConv minister prowincjalny

WYDAWNICTWO OO. FRANCISZKANÓW „Bratni Zew” spółka z o.o. ul. Grodzka 54, 31-044 Kraków tel. 12 428 32 40, fax 12 428 32 41 www.bratnizew.pl

Spis treści Od autora . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

11

Uwielbienie Miłości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . „Ukryty” Bóg . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Afirmacja Miłości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Słowo „religia” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Pełnia czasów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Bóg szuka człowieka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Misja narodu izraelskiego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Bóg i człowiek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Moja tożsamość . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Udział Boga w tworzeniu człowieka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Człowiek i jego ciało . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Poznaj swoją wartość . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wyposażenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Współpraca z Bogiem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Jestem prochem… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Tytuł do duchowego szlachectwa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Stwórca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Boża troskliwość . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Arcydzieło Boże . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zwierciadło Boga . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Podziw dla Stwórcy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Moja cała rzeczywistość . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Nikt i nic nie jest dziełem przypadku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Jezus Chrystus — Bóg Człowiek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Największa Nowina . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wizerunek Jezusa Chrystusa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

A gdyby Bóg się nie objawił… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Sprawa wiary . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Jestem dzieckiem Boga . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zachwyt Bogiem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Kryzys współczesnego człowieka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wywiad z Panem Bogiem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Człowiek kapłanem stworzeń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

13 14 15 16 18 18 19 20 21 22 23 24 26 27 29 30 31 33 33 36 38 39 40 41 42 43 48 49 51 52 55 57 60

„Chwała Boża niech będzie w ich ustach” (Ps 149) . . . . . . . . . . . . . . . .

Chwalmy Boga muzyką i śpiewem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Przywilej wolności… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Gdzie jest Boża Opatrzność? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Mój bliźni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Kobieta — matka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Święto matki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Pozwólcie dzieciom przyjść do Mnie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zawód i powołanie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Współpraca z Bogiem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Współpraca w dziedzinie ducha . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Powierz Panu swą drogę… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Nie ma sobowtórów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Człowiek kultury . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Świętymi bądźcie… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Pasowanie na świętego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Podglądanie świętych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

W hołdzie Panu Bogu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Nie żyjemy w pustce . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zdobywanie wiedzy o Bogu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Kult rozumu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Mądra rada . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Krzyk serca ludzkiego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . „Rozlana” miłość . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Miłość na co dzień . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zepsuta miłość . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Jakim językiem mówi Bóg? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

List Pana Boga do ludzi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wiara jest jak chleb . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wierzę także Bogu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wyznajemy wiarę stojąc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Drogi Bożej Opatrzności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Klamra wieków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Żydzi i goje . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zdjęcie łuski niewiary . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wierzymy Bogu w Trójcy Jedynemu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Opowieść o Bogu w Trójcy Jedynym . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . „Uzbrojeni mocą z wysoka” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Z wiarą przez życie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wiara w człowieka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Gdyby nie było wiary… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wiara i miłość budzą nadzieję . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Królewska cnota . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

62 63 64 65 66 67 70 72 73 74 76 77 79 82 84 86 87 89 91 91 92 94 95 98 101 104 106 107 108 111 113 115 118 120 122 124 125 127 129 131 132 133 134

Syn Boży i Syn Człowieczy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Gęsi i święto Bożego Narodzenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Chrystus Zbawiciel . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wyniesienie natury ludzkiej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Odżywianie ducha . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Nie ustawajmy w modlitwie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Milczenie Boga . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Pielgrzymka usłana różami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Na gorąco… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Czy można odmówić wiary Bogu? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Bez wiary nie można podobać się Bogu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Próby wychowania sowieckiego człowieka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Słabości ludzkie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Motyw Bożego Wcielenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Jezu, ufam Tobie! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Uszczęśliwienie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Maluczcy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Kubek wody . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Osądźmy siebie samych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Nasz wirujący dom . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Skarbnica myśli ludzkich . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ideologie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Próby stworzenia raju na ziemi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Czerwone żniwo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ideologia laicka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wypadkowa sił . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . „Tu się wszystko zaczęło…” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wolność dzieci Bożych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Bóg zwołuje Swój lud . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Dom spotkania z Bogiem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Aby wszyscy byli jedno . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Burzliwe dzieje Kościoła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Nie miałbyś władzy… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Rozbicie chrześcijaństwa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Uczmy się życia z historii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Największe wydarzenie w dziejach świata . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Małżeństwo — pułapką? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Rekolekcje u Mistrza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Święcenia kapłańskie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ślad grzechu pierworodnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Adoracja Krzyża . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Nieść krzyż za Jezusem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Nie bójcie się… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

135 137 138 139 140 143 145 147 148 149 150 152 154 155 156 158 159 160 161 162 163 165 166 167 169 170 171 172 173 174 175 178 179 179 182 184 188 189 191 192 194 196 197

Promieniowanie miłości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . „Wewnętrzne” życie Boga . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zachwyt Bogiem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Boskie poczucie humoru . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wiara czyni cuda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Nawrócenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . „Nigdy by pan nie uwierzył” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Marnotrawni synowie i córy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wartość człowieka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wyposażenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Bóg czeka na owoce . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Uprzedzenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Natchnienia… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Współpraca z Bogiem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Rodzinny dom . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Rola popędu seksualnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Kłopoty z cnotą czystości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ziemskie wielkości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Znak sprzeciwu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Krzyż mocą i mądrością . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Znak krzyża świętego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . „Uszczęśliwiać” Boga . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Bóg współpracuje z człowiekiem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zadanie człowieka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Gość w dom, Bóg w dom! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . „Miłość mi wszystko wyjaśniła…” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Świat Aniołów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Nieprzyjaciel numer jeden . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Władca grzesznego świata . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zgorszenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zmowa milczenia? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Obrona przed moralną zgnilizną . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Przypowieść o Ukrzyżowaniu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wyrzeczenie się złego ducha . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Szarpanina ze złem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Smak piekła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Skąd ta diabelska nienawiść? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Królowa obu Ameryk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . „Pod słońcem szatana” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Fatima ciągle aktualna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Dlaczego w Fatimie? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Nowy porządek świata? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zamach na kulturę i cywilizację . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

199 200 201 202 206 206 207 209 210 211 212 213 213 214 217 221 222 224 226 227 228 229 230 231 232 234 234 236 237 239 239 240 242 243 244 246 248 249 251 253 255 255 256

Muzułmańskie getta . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Pamiętna data i islam . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Nowa inwazja islamu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Islamskie podboje . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Rodzina Boża . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Na drogach Bożych przeznaczeń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Osobiste porachunki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Sakrament miłości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Miłosierdzie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . „Jesteśmy Boży cyganie!” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Bez pasterza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Kościół jest misyjny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . „Miłość mi wszystko wyjaśniła…” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Święta Księga życiorysów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Krew Przymierza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Król królów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Stygmatycy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Gdzie jest Bóg?… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Jezus frasobliwy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . „Pokarm mocarzy” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Polityka przeklętą dziedziną? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wielka Tajemnica . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Oblicze czasu i wieczności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ongiś babki, dziś uczeni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Tęsknota za nieśmiertelnością . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Bóg zrywa mosty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Omnia nuda et aperta . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wszystko się dobrze skończyło… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Daleko mocniejszy i piękniejszy… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zmartwychwstanie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Czego Bóg oczekuje ode mnie? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Szczęście . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Potrzeba uśmiechu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Tajemnica nieprawości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Trędowaci . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Upadek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zbawiciel . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Czasy ostateczne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Maryja i polski Naród . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

U progu życia wiecznego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Dojrzewanie do pełnej miłości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Niebo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Piekło . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

256 257 259 260 261 263 264 264 266 267 268 270 272 273 274 275 278 280 281 281 283 285 286 287 289 290 293 294 295 295 298 299 300 301 302 303 305 305 306 308 310 312 315

Nie zagub się . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Nadzieja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Czy Bóg jest komuś tak bliski jak nam? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Cnota wdzięczności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Życie poematem dla Boga . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Kraj, który dał mi Bóg — POLSKA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Oto Matka twoja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Przyszłość należy do mistyków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Rozważanie na temat słowa „religia” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Religia — wielki powrót . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zwieńczenie

316 316 317 319 320 321 323 323 326 330

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 333

Boski spektakl . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Odsłona pierwsza: Miłość Boga i miłość człowieka . . . . . . . . . . . . .

Odsłona druga: Boski spektakl w historii Kościoła i świata . . . . .

Odsłona trzecia: Boski spektakl. Boski Reżyser . . . . . . . . . . . . . . .

333 333 336 339

Od autora Myśli, produkt duszy ludzkiej, mogą być banalne, ordynarne, agresywne, podejrzliwe, złośliwe, a mogą też być zbawienne, mogą nieść pokój, radość, wiarę, nadzieję i miłość. Myśli piękne i dobre są ozdobą i skarbem człowieka.

Nikt nie zna naszych myśli, chyba że je ujawnimy w mowie lub piśmie.

Bezpośredni dostęp ma do nich Bóg, nasz Stworzyciel, może też aniołowie.

Najpiękniejszą jest myśl Boża, wszechmocna i dobra, podług której należy układać nasze życie i sprawdzać, czy jest ono autentyczne i Bogu miłe.

Myśli dobre i wielkie zamienione w czyn ubogacają kulturę osobistą, narodową, światową. Myśli (idee) przewrotne, oderwane od Boga, mogą dać początek upiornym ideologiom, jak nazizm i komunizm. Pierwsza usiłowała stworzyć utopijny raj na ziemi dla jednego narodu; druga dla całej ludzkości. Obie skąpały miliony niewinnych ludzi w morzu łez i krwi i nie przestają straszyć. Św. Franciszek przebiegał ulice miast włoskich wołając: „Miłość nie jest kochana!”. Bóg jest Miłością. Wołanie Biedaczyny jest echem słów Apostoła Narodów: „Nikomu nie bądźcie nic dłużni, poza wzajemną miłością…!”, (Rz 13,8–10) ani Bogu ani bliźnim.

Przemyślenia zawarte w niniejszej książce zebrałem na drodze mego tułaczego, długiego życia. Na nich się wspierałem w trudnych chwilach.

Rodziły się podczas czytania Ewangelii, w czasie spotkań z ludźmi. Korzystałem z własnych doświadczeń życiowych, ze zsyłki na Sybir, tułaczki po świecie, z notatek i wieloletniej pracy radiowej dla Polonii Amerykańskiej i Kanadyjskiej, służąc jej jako autor-widmo.

Dzielę się z Czytelnikiem szczególnie świadectwem własnej wiary.

W obecnym zamieszaniu ideowym i moralnym jednostki liberalne usiłują

11

zająć naszą uwagę tylko tym, co przemija, lekceważąc głos Boga Stwórcy, naszego Ojca i Pana Historii.

Wiara, podstawowa relacja między Bogiem i ludźmi, jest wystawiona na ciężką próbę. Im dalej oddalamy się od Boga, tym bardziej błądzimy, wchodzimy w większy zamęt, który rodzi większy głód ducha, często mało uświadomiony, przejawiający się nawet w różnych psychozach, lękach, przesądach i horoskopach.

Myśli tu zawarte zdają się być rozrzucone, bez schematu, podobne do sztucznych ogni rozpryskujących się na niebie, każdy o innym deseniu i kolorze. Wszystkie rozdzialiki są jakby lustereczkami, w których Czytelnik może się przeglądnąć.

Książki religijne, a jest ich dużo, są często pisane językiem teologicznym z oprawą naukową, są mało dostępne dla śmiertelnika zagonionego potrzebami dnia codziennego. Ich autorzy więcej się liczą z recenzją krytyków niż z potrzebami Czytelnika. Pragnę, by Czytelnik do tej książki wracał, czytał ją na wyrywki.

Fr. Łucjan

Uwielbienie Miłości Byłem rówieśnikiem Karola Wojtyły. W chwili wybuchu drugiej wojny światowej on miał 19 lat, ja 20. Był już wtedy zaprawiony w cierpieniu. Śmierć zabrała mu małą siostrzyczkę, brata lekarza i matkę. Ojciec zmarł w początkach II wojny światowej. Ból swojej duszy wyraził słowami, płacząc: „Nie było mnie przy śmierci matki, nie było mnie przy śmierci brata, nie było mnie przy śmierci ojca”.

Wojna przyniosła inny rodzaj cierpień. Zdradziecki napad dwóch potęg światowych, zmówionych, by naszą Ojczyznę Polskę raz na zawsze wymazać z mapy świata, a naród unicestwić. Rozstrzeliwanie profesorów Uniwersytetu Krakowskiego i Lwowskiego, aresztowania, osadzanie w obozach koncentracyjnych, zsyłki na Sybir, stawiało młodego Wojtyłę przed pytaniem: Jak to wszystko zrozumieć? I jak pokierować swoim życiem? Czy jest jakaś nadzieja?

Wojtyła, syn narodu o tysiącletniej kulturze chrześcijańskiej, doszedł do tych samych konkluzji co św. Maksymilian Kolbe, franciszkanin, osadzony w Auschwitz: nienawiści trzeba przeciwstawić miłość. Maksymilian Kolbe mówił do bitych i poniewieranych rodaków, w których, w odwecie rodziła się nienawiść: Nie dajcie się sprowokować. Nie odpłacajcie nienawiścią za nienawiść. Nienawiść degraduje, rujnuje, tylko miłość jest twórcza.

Na kanwie swoich przemyśleń młody Wojtyła przypomniał sobie dramat Hioba i ujął go w strofy. Hiob stracił wszystko: zdrowie, posiadłość i rodzinę, lecz Bóg mu wszystkie te dobra przywrócił. Nieszczęścia te natchnęły Wojtyłę do napisania poematu o wymownym tytule: „Pieśń o Bogu ukrytym”, w którym ukazał rękę Opatrzności Bożej.

W tej zamglonej atmosferze wydarzeń wojennych dojrzał Światło, które przebiło się przez chmury łez, trwogi i bólu. Była nim MIŁOŚĆ! Miłość pisana dużą literą, czyli Bóg. Bóg, który jest Miłością. To, co wtedy czuł, i do czego jego myśl doszła, wyraził w poemacie, którego najważniejszą, kluczową strofą jest poniższa:

13

Miłość mi wszystko wyjaśniła, Miłość mi wszystko rozwiązała, Dlatego uwielbiam tę Miłość Gdziekolwiek by przebywała.

W owym trudnym okresie swego życia Karol Wojtyła zwrócił się do Miłości pisanej dużą literą, czyli do Boga. Definicję Boga wskazał mu umiłowany Apostoł Jezusa Chrystusa: „Bóg jest Miłością!” (1J 4,16).

W krytycznych dla polskiego narodu, Kościoła, ludzkości, czasach, również dla każdego z nas, zwracam się też do tej Miłości, tyle razy zapomnianej, lekceważonej, pogardzanej, opluwanej, biczowanej, krzyżowanej, ale też poszukiwanej. Jest ona przedmiotem rozważań, tęsknot i pragnień.

Wszystkie słowa zawarte w tej książce będą wypowiadane pod kątem Miłości, w nadziei, że nam również wyjaśni, rozwiąże życiowe trudności, byśmy Ją mogli uwielbiać i adorować. „Ukryty” Bóg Najtrudniejszym problemem człowieka jest niewidzialność Boga. Nic dziwnego. Bóg jest czystym duchem. Porzekadło francuskie stwierdza, że nawet nieobecność człowieka jest problemem: „Loin des yeux, loin du coeur — Z dala od oczu, z dala od serca”. W tym jest pewne wytłumaczenie, dlaczego niektórym ludziom tak trudno uwierzyć w istnienie Boga.

Stąd najprostszą ich reakcją jest ignorowanie tej sprawy.

Karol Wojtyła patrzył na Boga tak, jak ten kto ogląda dzieła sztuki; jest przeświadczony, że za nimi stoi mistrz, artysta. Tytuł do poematu „Bóg ukryty” Karol Wojtyła zapożyczył z księgi proroka Izajasza (por.: Iz 45,15).

Po prawdzie, Bóg jest tylko pozornie ukryty, tak jak ojciec, który bawi się z dziećmi w chowanego. Obecność Boga w świecie przeczuwali najbardziej prymitywni ludzie. Zaświadcza o tym św. Paweł: „To bowiem, co o Bogu można poznać, jawne jest wśród pogan… Albowiem od stworzenia Jego przymioty — wiekuista Jego potęga oraz bóstwo — były widzialne dla umysłu przez Jego dzieła” (por.: Rz 1,19n).

Bóg nie mógł się ukryć zupełnie, ani odejść od swojego stworzenia, ani o nim zapomnieć, jak się wydaje ludziom Oświecenia i wielu innym, którzy zauroczyli się ludzkim geniuszem. Bóg nie mógł powierzyć urządzanie i kierowanie światem wyłącznie śmiertelnemu, ograniczonemu rozumowi człowieka, choć stworzył go bystrym i dociekliwym. Bóg nie może być w pełni ukrytym, gdyż jako Architekt świata powierzył ludziom funkcję czeladników, pomocników, kontynuatorów. We wszystkich dobrych

14

sprawach i dziełach, które ludzie tworzą z Bogiem i dla Boga, powinna być miłość. Jesteśmy jej świadkami i krzewicielami. Dążymy zawsze do zjednoczenia z Artystą, Stworzycielem, a nie do rozbicia.

Człowiek dobry i rozumny, kochający życie pragnie, by ono zawsze miało sens i wartość. Z tego stwierdzenia wyszedł Karol Wojtyła: „Miłość mi wszystko wyjaśniła, Miłość mi wszystko rozwiązała”. Natchnione słowa Karola Wojtyły prowadzą nas do miłowania, uwielbienia i dziękczynienia Bogu Stwórcy, a tym samym — do miłowania bliźniego.

Afirmacja Miłości Zerwanie człowieka z Bogiem nie jest nowością. Dwa tysiące lat temu Bóg „odwiedził” naszą ziemię w Osobie Jezusa Chrystusa, Boga-Człowieka. „Lecz świat Go nie poznał. Przyszedł do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli” (J 1,10n). Wchodząc na arenę świata ogłosił niesłychaną dotąd Nowinę: „Bóg tak umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony!” (J 3,16n). Było to uznanie Miłości za największy skarb.

Bóg mówi o Sobie zamiennie: raz jako o Miłości, innym razem o „Światłości” (1J 4,16). Te dwie wartości mają odniesienie do głównych władz człowieka: do serca i do rozumu. Toteż Chrystus raz nazywał Siebie Miłością, innym razem Światłością. „Kto idzie za Mną, nie chodzi w ciemności, lecz ma światło życia” (J 8,12). Zamienność ta jest zrozumiała, bo zarówno Miłość, jak i Światłość, są źródłami Bożej Mocy, Energii i Ciepła.

Swoją nauką Chrystus rozświetlił drogę ludzkiego życia. A ogniem Swojej Miłości rozpalił serca ludzi.

Bóg jest dla ludzi wszystkim, toteż należy się Mu pierwsze miejsce, przed jakimkolwiek stworzeniem. Z tego względu oczekuje od ludzi miłości ponad wszystko, z całego serca, z całej duszy, ze wszystkich sił. Św. Augustyn woła radośnie: „Kochaj Boga, jesteś wolny i rób co chcesz”.

Ale najpierw — kochaj Boga! Miłując, nie zrobisz niczego, co by się Jemu nie podobało.

Wezwanie Chrystusa „Miłujcie się wzajemnie tak jak Ja was umiłowałem”. Jego miłość odbija się w naszym sercu jak słońce w lusterku. Jakże są wtedy zrozumiałe słowa Chrystusa: „Wy jesteście światłem, stawia się (je) na świeczniku, aby świeciło wszystkim” (Mt 5,14n). Nic dziwnego, że poganie obserwujący pierwszych chrześcijan ze zdumieniem mówili: „Patrzcie, jak oni się miłują”.

15

W jednej ze swych książek Henri J.M. Nouwen opowiada o swym doświadczeniu we wspólnocie ludzi niepełnosprawnych, zwanej Arką (L’Arche). Zdarzyło się to podczas Mszy Św. w kaplicy, gdy przekazywano sobie znak pokoju. Jedna z podopiecznych z trudnością powiedziała do ks. Nouwen: „Czy mógłbyś mnie pobłogosławić?” — „Oczywiście!” — odrzekł kapłan. Unosząc rękę do błogosławieństwa już był w trakcie wymawiania słów błogosławieństwa, gdy mu przerwała: „Nie, — to inne błogosławieństwo”. Zrozumiał, że chciała, by ją przytulić. Czyniąc to, powiedział: „Jesteś umiłowana przez Boga od wieczności. Jesteś dla Niego wyjątkowa”. Spostrzegłszy to, inni upośledzeni stanęli w kolejce, aby również otrzymać tego rodzaju błogosławieństwo. Na przodzie szli ci, którzy cierpieli najbardziej, którym groziła śmierć, mimo młodego wieku.

Czy nie wszyscy odczuwamy ów głód miłości, która wypływa z samego Źródła, z Serca Bożego? Kto czerpie tylko z tego Źródła, nie błądzi, nie grzeszy, nie schodzi na manowce. Światło słońca przedzierając się przez rozpylone cząsteczki deszczu tworzy tęczę. Boże Światło, Światło Bożej Miłości rozszczepia się na błogosławieństwa: Błogosławieni ubodzy w duchu; błogosławieni, którzy się smucą; błogosławieni cisi; błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości; błogosławieni miłosierni; błogosławieni czystego serca; błogosławieni, którzy wprowadzają pokój; błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości…

Miłość wyjaśnia wszystkie sprawy życia, więc ją uwielbiamy i miłujemy przez całe życie.

Słowo „religia” W książkach, czasopismach, w rozmowach, natrafia się często na słowo „religia”. Co ono znaczy? Wzięte z języka łacińskiego „re-ligare” znaczy związać na nowo, powtórnie połączyć kogoś z kimś. Dlaczego „na nowo”, „powtórnie”? „Powtórnie” znaczy, że kiedyś, w bardzo odległych czasach, człowiek zerwał łączność z Bogiem, swoim Stwórcą, Panem i Ojcem. Tak rzeczywiście rzecz się miała. Biblia tłumaczy, że u zarania dziejów ludzkości, związek Boga z człowiekiem był bardzo bliski, zażyły. Bóg stworzył człowieka dla siebie i pragnął, żeby człowiek odwzajemniał się Mu miłością,

16

Bóg postanowił dzielić z nim wieczną szczęśliwość. Ten przyjazny stosunek Boga do człowieka nadawał życiu ziemskiemu cechy raju. Wszystko „grało” — jak mówimy dzisiaj. Człowiek był szczęśliwy. Lecz, wskutek namowy szatana, pierwsi nasi rodzice, Adam i Ewa sprzeniewierzyli się Bogu. Zerwanie łączności ze Stwórcą i Ojcem nazywamy grzechem pierworodnym.

Powstała duchowa przepaść między Bogiem a człowiekiem. Lecz ani Bóg nie mógł o człowieku zapomnieć, ani człowiek o Bogu, ponieważ wyczuwał całkowitą od Niego zależność. Wiedział, że Bóg jest istotą najwyższą, że On go stworzył i we wszystko wyposaża. Stąd, na tle tej zależności, człowiek tworzył różne religijne pojęcia. Ale były to pojęcia pogańskie. Stąd w religiach tych jest dużo błędnych pojęć o Bogu i o człowieku. Człowiek ustalał, kto lub co jest dla niego bogiem, w co należy wierzyć, jak mu oddawać cześć, miłość i dziękczynienie.

Na przestrzeni wieków jedne religie pogańskie powstawały, inne ginęły, a były wypadki, że się odradzały. Tak na przykład za naszych czasów Hitler próbował sięgnąć do wiary swych germańskich przodków, lubował się w muzyce R. Wagnera, opartej na tle legend i mitów (Pieśń o Nibelungach). Ostatnio, w odpowiedzi za niszczenie przyrody, w Wielkiej Brytanii odradza się wiara starożytnych Celtów, praojców dzisiejszej Irlandii, Walii i Szkocji. Była to religia druidów. Wierzyli w siły natury, jak słońce, ziemia, pioruny, w duchy wychodzące z gór i rzek. Pamiątką po druidach jest olbrzymia megalityczna budowla kamienna, zwana Stonehenge niedaleko Londynu, w Anglii, wzniesiona ok. 2800 roku przed naszą erą. Co roku, latem, podczas zrównania dnia z nocą druidowie zbierali się w tym miejscu aby odprawiać swoje obrzędy.

W latach 80., niedaleko Stonehenge, brałem udział w spotkaniu byłej polskiej młodzieży sybirackiej i „afrykańskiej”, pośród prastarych lasów, nad Tamizą, jakieś sto kilometrów od Londynu. Podczas głębokiej nocy druidowie potajemnie schodzili się w lesie i odprawiali swe obrzędy. Kryli się ze swoją pogańską wiarą. Ale już od roku 2010 otrzymali pozwolenie na jawne jej praktykowanie. Sekta zyskuje ponoć zwolenników spośród ludzi walczących o prawa natury.

Bóg natomiast, w swym nieskończonym miłosierdziu nigdy nie zapomniał o naszych pierwszych rodzicach i o ludzkiej rodzinie. Postanowił ocalić ją od wiecznego nieszczęścia, a ze zła popełnionego przez ludzi za namową szatana, zdecydował się wyprowadzić większe dobro. Zapowiedział mianowicie Zbawcę, drugiego Adama i drugą Ewę, i zmiażdżenie pychy szatana (Rdz 3,15).

W zapowiedzi tej kryje się wspaniały plan zbawienia, zesłania Syna Bożego na ziemię. Któż by ośmielił się pomyśleć, że Syn Boży, Druga Osoba Trójcy Świętej, Jezus Chrystus przyjdzie na ziemię pod postacią

17

ludzką, stając się naszym Odkupicielem, Zbawcą „od grzechów” (Mt 1,21) i gwarantem Królestwa Niebieskiego, czyli wiecznej szczęśliwości. Słowo „Chrystus” pochodzenia greckiego znaczy Pomazaniec, po hebrajsku Mesjasz. Pokolenia Izraelitów przez wieki z utęsknieniem oczekiwały Mesjasza, nie przeczuwając, że będzie nim sam Bóg, obleczony w naturę ludzką.

Pełnia czasów Gdy nadeszła „pełnia czasów” — to znaczy, gdy sprawa ocalenia ludzkości dojrzała, zjawił się w posiadłościach ziemskich Bóg-Człowiek. Jego Apostoł imieniem Jan, tymi słowy przedstawił Boski ingres w ziemską posiadłość: „Oznajmiamy wam… cośmy usłyszeli o Słowie życia, co ujrzeliśmy własnymi oczami, na co patrzyliśmy i czego dotykały nasze ręce — bo Życie objawiło się. Myśmy je widzieli, o nim świadczymy i głosimy wam życie wieczne, które było w Ojcu, a nam zostało objawione — oznajmiamy wam, cośmy ujrzeli i usłyszeli, abyście i wy mieli współuczestnictwo z nami. A mieć z nami współuczestnictwo znaczy: mieć je z Ojcem i z Jego Synem Jezusem Chrystusem. Piszemy to w tym celu, aby nasza radość była pełna” (1J 1,1–4).

Można więc powiedzieć, że słowo „religia” jest pochodzenia Boskiego, bo Bóg pierwszy nas umiłował, pierwszy zapragnął nawiązać kontakt z ludźmi, i pierwszy postawił sobie za cel zjednoczenie się ze swymi dziećmi.

Prawo do słowa „religia” ma zatem przede wszystkim religia chrześcijańska. Wszystkie inne religie, choć bardzo szlachetne, szukające Boga, są pochodzenia ludzkiego. Innymi słowy, wyraz „religia” pasuje wyłącznie do religii chrześcijańskiej, nie do innych, jako że Bóg pierwszy nawiązał łączność z ludźmi, bezpośrednio, przez swe narodzenie, naukę i Sakramenty święte. Inne religie założyli ludzie bardzo świątobliwi, często wybitni myśliciele, jak Budda, Konfucjusz, którzy w poszukiwaniu Boga, w oparciu o wielkość i piękno stworzonego świata uznali w Niewidzialnym Bogu Stwórcę, Pana i Władcę. Oświeceni własnym rozumem, wyprowadzili zasady moralne i opracowali godny styl życia dla człowieka.

Jednak koncepcje założycieli religii niechrześcijańskich są niedoskonałe i nie prowadzą człowieka do zbawienia.

Bóg szuka człowieka Religia chrześcijańska uczy, że człowiek oddalił się od Boga i zagubił się przez grzech. Nie szukał Boga, choć Jego obecność i władztwo odczuwał

18

wszędzie, na każdym kroku. Było natomiast na odwrót. To Bóg, Stwórca, Rządca i Ojciec, pierwszy począł szukać człowieka. Nie trzeba się temu dziwić, gdyż jest nieskończoną Miłością i w Sobie Samym jest jednocześnie i Ojcem, i Matką.

Bóg od zarania historii, od upadku w grzech pierwszej pary ludzkiej, Adama i Ewy, powziął kolosalny plan zbawienia człowieka. Plan ten rozciągnął na długie wieki, od zamierzchłych czasów, od stworzenia człowieka, poprzez nasze czasy, i aż do końca dziejów. Św. Paweł Apostoł streszcza te dzieje wyliczając wszystkie filary, na których Boskie dzieło się wspiera: „Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, przez Niego też stworzył wszechświat” (Hbr 1,1n).

Podziw i zdumienie ogarnia nas, jak misterne i z jaką pieczołowitością, to znaczy miłością, opracował dzieło zbawienia. Podziwu godne jest też wykonywanie tego planu, mimo przeszkód ze strony szatana i złej woli jego sług lub obojętności niejednego człowieka. Ludzie prymitywni nie znali alfabetu, nie pisali kronik, ale na wszystkich kontynentach po swojemu czcili Boga i świadczyli o Jego wielkości i miłości; z wielką pieczołowitością i nabożeństwem chowali swych zmarłych, w nadziei, że kiedyś się z nimi połączą w życiu po śmierci. Bogu nadawali różne imiona, przeważnie związane z naturą.

Misja narodu izraelskiego Ludy dały początek narodom, zbiorowiskom zorganizowanym, spośród których Bóg wybrał naród izraelski, powierzając mu zadanie przygotowania serc i dusz na przyjście Boga — Mesjasza pod postacią Człowieka.

Naród izraelski przez wieki starał się zachowywać podziwu godną wierność Bogu. Gdy tracił wiarę, błądził i popadał w grzechy, Bóg dramatycznymi wydarzeniami sprowadzał go na właściwą drogę. Sam Bóg był narodowi wybranemu zawsze wierny. Natomiast ludzie okazywali się niewierni. Mimo odstępstw, sprzeniewierzeń, Bóg zawierał z nim kolejne przymierza. Ostatnie Przymierze, wieczyste, zawarł Jezus Chrystus przez Swoją Odkupieńczą Mękę i Śmierć na Krzyżu oraz Zmartwychwstanie.

Stał się przez to drugim Adamem, a Jego Matka, Maryja, drugą Ewą.

Boska Osoba Chrystusa nadała Ofierze Krzyżowej nieskończoną wartość i stała się środkiem pojednania ludzkości z Bogiem.

Po Śmierci, po Zmartwychwstaniu i Wniebowstąpieniu Chrystusa Apostołowie, zgodnie z poleceniem Mistrza, rozeszli się po świecie aż

19

po krańce ziemi wzywając ludzi do pokuty, czyli do odnowy duchowej i moralnej, do przyjęcia Chrztu i życia zgodnie z Ewangelią. Przesłaniem Ewangelii, czyli Dobrej Nowiny, jest Miłość Boga do ludzi.

Mieszkańcy ziemi nigdy nie byli pozbawieni całkowitego kontaktu z Bogiem. W Liście do Hebrajczyków św. Paweł Apostoł pisze „Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna.

Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, przez Niego też stworzył wszechświat” (Hbr 1,1n). Inne religie, choć zawierają pierwiastki dobra, jak już wspomniałem wcześniej, pochodzą od ludzi. Dlatego nie dziwi, że Chrystus rozkazał głosić Ewangelię, Dobrą Nowinę o zbawieniu wszystkim ludom i narodom aż do skończenia świata.

Pobyt nasz na ziemi jest okresem dojrzewania dla Nieba i czyni nas wszystkich pielgrzymami. Podążamy do Niebieskiej Ojczyzny, ku wiecznej szczęśliwości, gdzie Bóg będzie z nami, gdzie otrze z oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie (por. Ap 21,3–4).

Bóg i człowiek Bóg jest Miłością, przeto ukochał człowieka, mnie, ciebie, nas wszystkich, odwieczną miłością, jak pisze prorok Jeremiasz (por. Jr 31,3). Jesteśmy owocem Bożej Miłości, więc nie byle kim ani byle czym, zagubieni w przestworzach, bez wartości, nieznani, niepotrzebni, bez racji istnienia. Św. Paweł Apostoł mówi na temat człowieka, nawiązując do Boga, którego Syn zechciał przyjąć naturę ludzką, by stanąć na czele ludzkości: „Nie aniołom poddał przyszły świat” — Apostoł, posługując się wierszami psalmu, kontynuuje dalej — „Czym jest człowiek, że pamiętasz o nim, albo syn człowieczy, że się troszczysz o niego; mało co mniejszym uczyniłeś go od aniołów, chwałą i czcią go uwieńczyłeś. Wszystko poddałeś pod jego stopy” (Hbr 2,5–8).

Bł. Jan Paweł II wysnuł z ksiąg Pisma Świętego słowa odwagi: „Nie bójcie się słabości człowieka ani jego wielkości! Człowiek zawsze jest wielkim, także w słabości”. Bóg umiłował człowieka od zarania dziejów, czyli zaprojektował go, zanim powołał do bytu świat materialny, nasz doczesny dom. Jakże to logiczne. Dom buduje się dla kogoś zawsze przed jego przybyciem.

Bóg ustalił czas pojawienia się każdego z nas na ziemi, wybrał rodziców, którzy przekazują nam życie, podczas gdy Bóg pozostaje Źródłem wszelkiego życia. On jest naszym Ojcem, zaś ziemscy rodzice opiekunami, piastunami, wychowawcami. Do każdego człowieka odnoszą się słowa

20

św. Pawła: „Nikt z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie.

Jeżeli bowiem żyjemy, żyjemy dla Pana; jeżeli zaś umieramy, umieramy dla Pana. I w życiu więc i w śmierci należymy do Pana” (Rz 14,7n).

Na czas ziemskiego bytowania Bóg przydzielił nas do tego czy innego narodu. Każdy ma swoją godność, swój język, historię, kulturę, swoją ojczyznę i religię. Każdy naród ma znaczenie. Dewizą każdego narodu winny być słowa: Bóg — Honor — Ojczyzna.

Również cała ludzkość, wszystkie minione pokolenia, obecne i przyszłe — nie są społecznościami przypadkowymi, zawieruszonymi w czasie i przestrzeni, nie są igraszką ślepego losu. Bóg stwarza ludzi, aby byli Jego Rodziną. Nikt więc nie jest efemerydą, która dzisiaj jest, jutro jej nie będzie. Z Bogiem stanowimy jedno (J 17,21). Wszyscy bez wyjątku odkrywamy w sobie nieugaszone pragnienie nieśmiertelności. Mówią nam o tym tysiące grobów na całej ziemi. Zachowamy się na wieczność całą świadomi pieczęci, jaką nosimy w swej duszy. Pieczęcią tą jest obraz i podobieństwo do nieskończonego Boga, który jest Miłością (Rdz 1,26–27).

Moja tożsamość W życiu społecznym legitymuję się świadectwem tożsamości. Jest nim paszport, dowód osobisty, metryka urodzenia, prawo jazdy. Jest to dokument ważny dla społeczności ziemskiej. Przed Bogiem zaś legitymacją tożsamości jest pieczęć Jego obrazu i podobieństwa wyryta w duszy.

Z Objawienia zawartego w Biblii wiemy, że w drabinie stworzeń człowiek, dzięki złożoności osoby z ducha i ciała, zajmuje szczebel poczesny, pierwszorzędny.

Znany pisarz, historyk, filozof i teolog C.S. Lewis (†1963), napisał książkę pt. „Listy starego diabła do młodego” (ang. „The Screwtape Letters”), która zawiera listy starego diabła do jego siostrzeńca. W listach przekazuje swemu krewniakowi rady dotyczące sposobów kuszenia człowieka, aby doprowadzić go do potępienia. W listach tych stary diabeł szydzi z Boga z powodu stworzenia człowieka. Nazywa człowieka odrażającym mieszańcem, na wpół duchem, na wpół zwierzęciem. I to ten karykaturalny twór miał być podobno jednym z powodów, który miał popchnąć Lucyfera do buntu przeciw Bogu.

Każdy człowiek ma nadzwyczajną godność daną mu przez Boga. Opiewa ją Psalmista: „Uczyniłeś go niewiele mniejszym od istot niebieskich; obdarzyłeś go władzą nad dziełami rąk Twoich; złożyłeś wszystko pod jego stopy”. Po czym Psalmista wylicza stworzenia od człowieka niższe: „owce i bydło wszelakie, ptactwo powietrzne oraz ryby morskie, wszystko,

21

co szlaki mórz przemierza”. Zachwyt Psalmisty osiąga najwyższy akord w słowach: „O Panie, nasz Panie, jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi” (Ps 8,6–10).

Powinienem uwielbiać Boga i okazywać Mu ogromną wdzięczność za to, że stworzył mnie człowiekiem. Przecież z materii użytej na moje ciało mógł uczynić garść ziaren piasku i rozsypać je na plaży; mógł też stworzyć nasienie pszenicy potrzebne do wyrobu chleba. Z materialnych elementów, które wziął do budowy ciała, mógł stworzyć stokrotkę i ukryć ją w kobiercu traw; albo barwnego motyla, który zachwyca oczy dziecka. A nawet mógł stworzyć pokornego osiołka do noszenia ciężarów czy skowronka do umilania śpiewem znojną pracę rolnika; mógł z mojej materii stworzyć niestrudzoną czerwoną mrówkę, która oczyszcza dżunglę z padliny. Ze szczypty żelaza znajdującego się w ludzkim ciele można by zrobić kilka gwoździ, z fosforu pudełko zapałek, wapnem można by pomalować pokoik. Woda użyta do funkcjonowania naszego organizmu mogłaby być cząstką strumienia lub oceanu, względnie spoczywać w płatkach śniegu na górskich szczytach, wędrować w chmurach i deszczem użyźniać ziemię.

Mojego ducha, „spokrewnionego” z aniołami mógł wcale nie powoływać do istnienia. A mnie i ciebie wcale nie stwarzać. Skoro jednak stworzył, to świadczy, że mnie i ciebie kocha. Gdyby mnie nie chciał, nie kochał, to by mnie nie stwarzał, to by nas nie było tu, gdzie teraz jesteśmy. Człowiek musi mieć tę podstawową pewność, że jest kochany i akceptowany.

Właśnie dlatego, że każdy jest dzieckiem Bożej Miłości, „Człowieka trzeba mierzyć miarą serca” (bł. Jan Paweł II).

Udział Boga w tworzeniu człowieka To były ogólne myśli o powołaniu mnie do życia i bycia człowiekiem.

Przejdę do szczegółów. Z woli Boga nowy człowiek tworzy się w łonie swej ziemskiej matki. Lecz nie matka, a Bóg ma większy udział w kształtowaniu, formowaniu ludzkiego ciała. Psalmista pełen podziwu mówi: „Uczyniły mnie Twe ręce, Panie, i kształt mi nadały” (119,73). Jest to cudowne, że Bóg przez prawa natury sporządza mózg, serce, poszczególne narządy, mięśnie, arterie i wszystko to łączy w jeden organizm, bez większej świadomości matki. Jaki zatem jest udział ziemskich rodziców, zwłaszcza matki, w tworzeniu człowieka? Rodzice nie są stwórcami, choć dziecko nosi ich fizyczne rysy i psychiczne cechy, którymi rodzice się chełpią, a które krewni i znajomi odkrywają i podziwiają. Ziemscy rodzice są przekazicielami życia. Źródłem życia jest tylko Bóg. Rodzice mówiąc Bogu

22

swoje „fiat” — „niech się tak stanie” współpracują ze Stwórcą. Od siebie przekazują dziecku coś ze swej materii, z tkanek ciała, które rozwija się, rośnie, dzięki pożywieniu również przygotowanemu przez Stwórcę. Zaś bezpośrednio, Bóg daje duszę nieśmiertelną.

Gdy nowy człowiek wchodzi na arenę świata, rodzice spełniają rolę piastunów, opiekunów. W ten sposób współpracują z Bogiem i służą Mu. W Jego imieniu roztaczają nad dzieckiem opiekę, dla Boga je wychowują. Wychowują i troszczą się o nie w swoim domu, zazwyczaj przez czas dojrzewania. Przed Bogiem są za nie odpowiedzialni.

Bóg oczekuje, by podczas poczęcia się dziecka ojciec był w najlepszej formie: trzeźwy, wolny od złości, nienawiści, uczucia zemsty. Od matki zaś oczekuje, by podczas ciąży nie szkodziła płodowi, nie hamowała jego rozwoju przez nadużycie alkoholu czy forsowne prace i gwałtowne ruchy…

Każdy człowiek otrzymuje swój odrębny kod genetyczny, dzięki czemu jest istotą osobną, czyli osobą, osobnikiem, istotą samodzielną. Mam odrębną tożsamość. Nie mam sobowtóra. Bóg ludzi nie klonuje.

Człowiek i jego ciało Pośród ziemskich stworzeń Bóg najbardziej wyróżnił człowieka. Człowiek różni się od innych stworzeń wyglądem fizycznym, urodą, delikatnością i gładkością skóry swego ciała oraz wysokim stopniem inteligencji.

Człowiek bardzo różni się od pewnych gatunków małp, z którymi niektórzy uczeni próbują go wiązać. Ciało człowieka jest domem duszy, ducha.

Ciało można by przyrównać do okrycia dla duszy, np. do płaszcza albo do naczynia, w którym przechowuje się cenny skarb. Najczęściej jednak przyrównuje się je do mieszkania, domu. Prezydent Stanów Zjednoczonych John Adams był już w bardzo sędziwym wieku, gdy przyjaciel, spotykając go na ulicach Bostonu, zapytał o zdrowie. Odpowiedział: „Domek mój się już rozpada, ale duch w nim jeszcze żwawy”.

Ciało ludzkie ma swoje piękno. Bóg nie stwarza kiczu ani nie stwarza według szablonu. Każdy człowiek jest inny. Starożytni Grecy zachwyceni kunsztownością budowy człowieka nazwali go mikrokosmosem, miniaturowym światem. Genialni rzeźbiarze, tacy jak Fidiasz, Michał Anioł, urzeczeni pięknem ciała ludzkiego usiłowali oddać jego wdzięk w marmurze. Nie każdego stać na piękne, kształtne ciało; nie każdy nosi w sobie doskonałe proporcje. Wiele pokoleń składa się na nasz obecny wygląd. A niejeden człowiek, przekazał skazy i braki. To głowa za duża, to uszy bądź nos. Pascal żartował, o Kleopatrze, w której kochali się dwaj

23

rzymscy wodzowie Cezar i Antoniusz, że gdyby miała nieco krótszy nos, świat wyglądałby inaczej. To znaczy, inaczej by się potoczyła historia.

Niejedna panienka chciałaby wymienić swe nogi, bo ma za długie lub za krótkie, a jeszcze ktoś inny chciałby dodać do swego wzrostu parę centymetrów lub ująć. Ciała nie otrzymaliśmy wprost od Boga, lecz od rodziców, którzy nie mieli wpływu na jego kształt i piękno. Przekazali je takim, jakim zawierał je kod genetyczny. Zresztą, nie wszyscy widzą dysproporcje, tylko ten, kto ma wrodzony zmysł piękna i harmonii. Jest tajemnicą Poliszynela, w jaki sposób pary się dobierają. Młodzi szpecą nieraz swoje różowe ciało kolorowym tatuażem, wierząc, że to krzyk mody, oznaka piękna lub męstwa.

Wierzymy natomiast, że duch każdego człowieka jest piękny i młody, gdyż pochodzi wprost od Boga. Duch nie starzeje się tak jak ciało, toteż niejednokrotnie podziwiamy sędziwych ludzi o bardzo młodzieńczym usposobieniu. Nie znamy jeszcze w pełni piękna ludzkiego ducha, jego wielkości ani możliwości (potencjału). Wielkość ducha odczuwamy nieraz u małych dzieci. Jego istnienie i wielkość zdradza głębia oczu, mądrość gestów i wypowiedzi, mimo że dzieci nie chodzą jeszcze do szkoły. Ktoś powiedział, że dzieci są pozostałością po utraconym raju. Stają się mniej pociągające później, gdy odezwie się w nich skłonność do grzechu, relikt grzechu pierworodnego.

Najcudowniejszym organem ciała ludzkiego jest serce. Gdyby częściej o nim myślano i dbano o jego zdrowie, człowiek byłby szczęśliwszy. Serce skłania do kontemplacji i podziwu dla Stwórcy. Bije mniej lub więcej sto tysięcy razy na dzień, przetacza tony krwi do organizmu w ciągu doby; pompuje krew do sieci tętnic i żył długości ponad 60 tysięcy kilometrów.

A wielkość serca jest nie większa od pięści. Serce odżywia, decyduje o zdrowiu, jest tak wrażliwe, że odczuwa wszystkie doznania, od czułości do gniewu i nienawiści. Ten tajemniczy organ ludzki obrała za symbol miłości, bo serce reaguje na każdą radość i boleść. Złamane, rozbite serce jest symbolem wielkiego cierpienia nie tylko ciała, ale i duszy, wyciska łzy, przygnębia. Serce rejestruje żal sprawiony Bogu i bliźniemu. Król Dawid znajduje w Boskim sercu ukojenie: „Pokornym i skruszonym sercem Ty, Boże, nie gardzisz” (Ps 51).

Poznaj swoją wartość Starożytni mędrcy przekazali nam wspaniałą radę: „Poznaj samego siebie”, swoją wartość. Pielgrzymi greccy przekraczający próg świątyni Apolla w Delfach odczytywali tę sentencję na jej frontonie. Radę tę wielu

24

ludzi przez wieki bierze do serca. Człowiek bowiem, którego Bóg od wieczności zaplanował, stworzył i umiłował, ma wartość niewymierną, większą niż cały świat materialny (por. Mt 16,26). Jest bowiem arcydziełem Bożym. Wartość ta pochodzi stąd, że jego nieśmiertelna dusza nosi w sobie obraz podobieństwa Bożego, którego nikt i nic nie potrafi zniszczyć. Nawet człowiek umysłowo upośledzony czy fizycznie okaleczony, zniekształcony, tę wartość zachowuje.

Prawdę tę przybliży opowiastka o dwudziesto dolarowym banknocie.

Dobrze znany mówca amerykański, trzymając banknot w ręku zapytał: „Kto by chciał go mieć?”. Podniósł się las rąk. „Dam go jednemu, ale pozwólcie, że najpierw zrobię coś”. I tu zmiażdżył banknot nie do poznania i znów powtórzył pytanie: „Kto teraz chciałby ten banknot?”. Ręce nie opadły. Wtedy mówca rzucił pieniądz na podłogę i obcasem gniótł go, tratował. Potem podniósł brudny i podniszczony banknot i zapytał: „Czy jeszcze chcecie ten banknot?”. Odpowiedzieli: „Chcemy, gdyż nie stracił nic na swej wartości”.

Inna opowieść z prawdziwego zdarzenia. W połowie XX wieku w Stanach Zjednoczonych zasłynął wspaniały aktor, Jimmy Durante, który lubił opowiadać jak doszedł do sławy. Jako chłopiec mieszkał na Manhattanie, w Nowym Jorku. Pewnej niedzieli matka wysłała go, 11-letniego chłopca, do kościoła na Mszę Świętą. Miał na sobie bieluteńką koszulę o wysokich, mocno nakrochmalonych wyłogach kołnierza, sterczących mu po uszy. Szpecił go natomiast potężny, jakby naklejony nos błazna, co podkreślało wątłość jego twarzyczki. Po nabożeństwie, gdy Jimmy wracał do domu, drogę zastąpiła mu gromada wyrostków. Wygląd małego rozśmieszył ich. Jeden z łobuziaków krzyknął: „Jimmy o końskim pysku!”. Przezwisko to przylgnęło do niego na zawsze. Jimmy oglądnął potem siebie w lustrze. Dziwaczny, komiczny wygląd rozśmieszył jego samego. Przyznał kolegom rację i zaczął śmiać się sam z siebie. Postanowił jeszcze bardziej siebie poznać, nie tylko swój wygląd zewnętrzny, ale też swoje zdolności, możliwości i wady. Odtąd śmiał się wraz z innymi ze swoich śmiesznostek i przywar. Zdobycie takiego usposobienia utorowało mu drogę do sławy. Do późnej starości bawił swym wybornym humorem całą Amerykę, na scenie i w filmie.

W czasach kolonialnych biały człowiek w Afryce był uważany za istotę wyższą. Zaznaczało się to na każdym kroku, choćby w takiej oto prozaicznej scenie: kiedy rankiem afrykańczyk niósł białemu panu cup of tea, parę razy przystawał przed jego drzwiami w pewnej odległości i pozdrawiał słowami: „Jumbo bwana” — dzień dobry panu! Zaczynał przyciszonym głosem, żeby go nie przestraszyć, a potem, przybliżając się do drzwi, pozdrawiał go coraz głośniej. Czarni mieszkańcy Afryki przestali

25

uwielbiać białego człowieka, gdy ten wcisnął im karabin do ręki, wysłał na front i kazał zabijać białych ludzi.

Wartość człowieka nie tyle jest zależna od tego, co kto robi, jaki jest jego zawód czy powołanie, jakie ma osiągnięcia, jakie dyplomy. Wartości zasadniczej nie traci się nawet przez grzechy. Człowiek bowiem na wieki zachowuje swe podobieństwo do Boga, choćby był odrzucony. Jeśli Boga za grzechy przepraszamy, piękno Bożego podobieństwa wraca, tak jak po oczyszczeniu ze śniedzi i brudu złotej monety. Pan Jezus podtrzymał wybór Szymona Piotra na swego następcę, choć ten trzy razy się Go zaparł. U Boga liczy się wartość istoty człowieczeństwa i miłość, która obraz Jego podobieństwa zdobi.

Wartość pomniejszoną przez grzechy można w pełni odzyskać, jeśli się Boga przeprosi i wróci do pierwotnej miłości. Z jawnogrzesznicy Magdaleny Jezus „wyrzucił siedem złych duchów”, a po jej nawróceniu powiedział: „Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała” (Mk 16,9; Łk 7,47).

Ostatnimi czasy, im dalej człowiek odstępuje od Boga, tym bardziej jego wartość spada. Punkt ciężkości przesuwa się z jego serca na rozum, umysł. Najbardziej ceni się wysoki stopień inteligencji, tzw. IQ (Intelligence Quotient), co nie byłoby złe, gdyby wartości związane z sercem miały swoje właściwe miejsce. Wielki nacisk kładzie się, niestety, na tytuły naukowe: magisterium, doktorat, habilitację, a mało na wrażliwość sumienia i serca, umiłowanie dobra i prawdy.

W ostatnich czasach człowiek bywa często traktowany jak przedmiot, numer, gorzej nawet niż zwierzę. Spadek jego wartości odbywał się etapami, począwszy od rewolucji francuskiej i bolszewickiej, a także dwóch wojen światowych. Człowiek jest traktowany nieraz gorzej niż zwierzę, jak przedmiot lub tylko numer. Więźniów obozu koncentracyjnego Auschwitz tatuowano na przedramieniu kolejnym numerem, bo obóz ten w oczach hitlerowców był kloaką, gnojówką, śmietnikiem. Św. Maksymilian Kolbe w obozie Auschwitz nosił numer 16 670. Dla przywódców marksizmu jednostka również się nie liczyła. Liczyły się masy. Kto nie wyznawał nauki Marksa, Lenina, Stalina i innych zaliczany był do wrogów ludzkości i zwykle bez sądu i wyroku skazywany był na śmierć, jak np. tysiące żołnierzy polskich… w Lesie Katyńskim, w Charkowie i Miednoje…

Wyposażenie Bóg wyposażył człowieka we wszystko, co jest mu do życia potrzebne.

Dając mu życie jest jego Ojcem, zaopatrując we wszystko, co mu w życiu

26

potrzebne, jest jego Dobroczyńcą. Bóg jest dla nas i Ojcem i Matką. Bóg jest czystym Duchem, ma wszystkie cechy matki i ojca w skali nieskończonej. Gdyby ich nie miał, to nie mógłby przekazać rodzicom miłości.

Bóg nadał życiu każdego człowieka sens, celowość. Laureat Nagrody Nobla Albert Einstein ujął to w trzech zdaniach: „Jaki jest sens życia ludzkiego, czy w ogóle jakiegokolwiek stworzenia? Znać odpowiedź na to pytanie znaczy być człowiekiem religijnym. Czy warto stawiać tego rodzaju pytanie? Odpowiadam: Kto uważa, że jego życie lub życie kogoś innego nie ma sensu, jest nie tylko nieszczęśliwy, ale niegodny życia”. „Być człowiekiem religijnym”, jak mówi Einstein, znaczy być związanym z Bogiem przez istnienie, wyposażenie i cel. Cel wyznacza człowiekowi Bóg przez to Kim jest — mianowicie Miłością. Bóg ujął ten cel w dwóch przykazaniach — miłości Boga i bliźniego, w rzeczy samej przykazanie miłości jest jedno. Jedno i to samo odnosi się do Boga, do bliźnich i do stworzeń. Miarą wszechrzeczy jest zatem Bóg. Biada człowiekowi, który odejdzie od Boga i siebie uczyni miarą wszechrzeczy, odejdzie bowiem wtedy od wartości absolutnych i będzie błądził po manowcach. Jak powiedział rosyjski myśliciel Bierdiajew: „Indywidualizm zabije indywidualność”.

Współpraca z Bogiem Rzadko kiedy przychodzi nam na myśl, że powinniśmy współpracować z Bogiem. On jako Stwórca i Ojciec tego oczekuje. To wypływa z naszego bycia stworzeniem; z naszej ograniczoności i ubóstwa. Najczęściej o tym obowiązku zapominamy, lubimy być solistą. A jednak współpraca z Bogiem jest ważna we wszystkim, choćby w tym, że do oddychania potrzebne jest nam powietrze, a do widzenia światło, słońce.

Nie bez powodu Pan Jezus nauczył nas w Modlitwie Pańskiej słów: „Bądź wola Twoja, jako w Niebie tak i na ziemi”. W Niebie wola Boża jest spełniana idealnie, co do joty. Aniołowie i święci robią to z miłości do Boga. W świecie fizycznym wola Boża jest spełniania automatycznie, w przeciwnym razie na ziemi wszystko by się rozsypało, a w przestworzach galaktyki, których jest niewyobrażalna ilość, zderzyłyby się i spowodowały nie do pomyślenia zamęt. Z ziemskich stworzeń jedynie człowiek otrzymał wolną wolę, a ma ją nie po to, by jej nadużywać, wybierać zło. Wolna wola została nam dana, byśmy obrali Boga za swoje największe dobro i Go kochali. Bóg nie chce mieć niewolników. Stworzył nas dla Siebie i pragnie, byśmy Go dobrowolnie miłowali. I słusznie, bo wszystko Mu zawdzięczamy, wszystko czym jesteśmy i co posiadamy.

27

On nie chce miłości przymuszonej, zniewolonej. Kto kocha, spełnia wolę umiłowanej osoby. Więc jest rzeczą zrozumiałą, że powinniśmy Boga kochać, pełniąc Jego wolę. Wystarczy chwila głębszej refleksji, aby dość do przekonania, że Boża wola powinna być na pierwszym miejscu. Przecież On nas stworzył. On nas zna najlepiej, tak jak zegarmistrz, który wie, kiedy zegarek sprawnie działa, zna bowiem jego mechanizm. Tak też Bóg Stwórca i Rządca wie, jak człowiek powinien postępować, żeby spełnić swój cel, żeby być chwałą Boga i osiągnąć szczęście.

Jak uzgadniać wolę naszą z wolą Bożą? Zilustruje nam to tandem — rower o dwóch siodełkach umieszczonych jedno za drugim, o dwóch przekładniach i jednej ramie. Bóg i człowiek stanowią zespół. Kiedy człowiek zajmuje czołowe siodełko, wtedy jazda będzie nierówna, raz zbyt ostrożna, to znów zbyt szybka, czasem zbyt wolna, a często nudna.

Lecz gdy pierwsze siodełko zajmuje Bóg, wtedy jazda może się niekiedy zdawać karkołomna, zbyt szybka, szaleńcza, ale zawsze będzie pewna, prawidłowa, bo Bóg wie, na ile człowieka stać.

Rozważmy życie św. Ojca Pio, stygmatyka z Pietrelciny, albo św. Matki Teresy z Kalkuty. Osobiście przypatrywałem się życiu św. Maksymiliana Kolbego. Gruźlik niemalże od święceń, dla którego wykupiono działkę na cmentarzu, bo spodziewano się wczesnej śmierci. A on zorganizował największy klasztor w świecie — „Niepokalanów” — liczący 700 zakonników i 130 seminarzystów. I tym gigantem kierował. Niepokalanów był ośrodkiem wydawniczym bijącym rekordy. Przełożeni drżeli na wypadek jego śmierci. Nie widzieli nikogo, zdolnego do prowadzenia tak kolosalnego dzieła. Wkrótce po uruchomieniu ośrodka wydawniczego Ojciec Maksymilian udał się do Japonii, gdzie miesiąc po lądowaniu w Nagasaki, bez pomieszczeń, bez pieniędzy, bez znajomości języka japońskiego wydał pierwszy numer „Rycerza Niepokalanej” w języku japońskim. Zaś w bunkrze głodowym w Auschwitz przeżył wszystkich więźniów, przygotowując ich na chrześcijańską śmierć. Został dobity zastrzykiem fenolu, mając zaledwie 47 lat. Gdyby nie współpracował z Bogiem świadomie i z entuzjazmem, o swoich siłach nigdy by nie potrafił dokonać tego, co zdziałał. Nie jest łatwo całkowicie i bez zastrzeżeń powierzyć się Bogu i Jemu zaufać. Gdyby pójść za przykładem świętych, to świat byłby przedsionkiem Nieba. Życie świętych świadczy, że przednie siodełko zawsze zajmował Chrystus.

Psalm 37 zachęca nas do obrania takiej drogi życia. Cytuję: „Powierz Panu swoją drogę i zaufaj Mu: On sam będzie działał i sprawi, że twoja sprawiedliwość zabłyśnie jak światło” (Ps 37,5). Zamiast słowa „sprawiedliwość” podstawmy słowo „świętość”, wtedy bardziej zrozumiałym i zadziwiającym stanie się nasze życie.

28

Jestem prochem…

Rok ma 365 dni, a na jeden z nich przypada Środa Popielcowa. Kościół przypomina nam wtedy, że mimo względnej wielkości otrzymanej od Boga jesteśmy prochem i w proch się obrócimy. Oczywiście, tylko samo ciało.

Rzymianie nazywali człowieka słowem „homo”, od wyrazu „humus” czyli ziemia, gleba, piasek, glina, proch. W środę Popielcową kapłan, posypując głowy popiołem mówi: „Pamiętaj, że jesteś prochem i w proch się obrócisz”.

Ciało to jeszcze nie cały człowiek. Ma on jeszcze duszę. Dziwny zestaw: ciało i duch. To tak jakby ktoś chciał połączyć ogień i wodę. Dzięki zespoleniu ducha z ciałem zajęliśmy poczesne miejsce w drabinie stworzeń, pomiędzy aniołami i zwierzętami. Ciało wiąże nas ze zwierzętami, dusza z aniołami. Z uwagi na wielką różnicę między ciałem i duchem rodzą się w nas częste napięcia. Stwórca wyznaczył nam pracę likwidowania ich, opanowywania ślepych żądz.

Ciało jest swego rodzaju osobliwością. W 80% wypełnia je woda. Jest więc jak nasiąknięta gąbka. Prócz wody Stwórca umieścił w ciele jeszcze minerały, szczyptę żelaza, fosforu, wapnia, żelaza, cyny, węgla itd. Z tego materiału Bóg zbudował przybytek dla naszego ducha, duszy. Oknami tego osobliwego mieszkania są oczy, aparatami słuchowymi uszy, czujkami nerwy. Spopielone po śmierci ciało, materia, nadal stanowi tajemnicę.

Filozof francuski Henri Bergson mówił, że materia to język, którym Bóg do nas mówi. Najmniejsza znana nam cząstka materii to atom, który ma jądro, protony i neutrony. Nie wiemy czym materia w rzeczywistości jest, czy substancją stałą czy energią?

Tę tajemnicę pozostawiamy uczonym. Do szarego człowieka należy troska o ciało, by było czyste, sprawne, zdrowe i ładne. Chcielibyśmy, żeby twarz była gładka, piękna, pociągająca, przeto często stajemy przed lustrem, by sprawdzić, czy wszystko jest w porządku.

Nie wszyscy wiedzą, że piękno ludzkiego ciała, tak jak i zdrowie, w dużej mierze zależy od ducha. Mówimy „W zdrowym ciele zdrowy duch”.

Człowiek związany z Bogiem, który jest Miłością, nosi w swym obliczu odblask Bożego piękna. Lekarze twierdzą, że ludzie religijni cieszą się daleko lepszym zdrowiem niż ci, którzy odeszli od wiary.

Jako chrześcijanie nie dajemy ciału pierwszeństwa, choć się staramy, by było piękne, sprawne i zdrowe. Troska o nie wypływa stąd, że jest ono teatrem dziejów grzechu i łaski, upadku i odkupienia. Śmierć przynosi rozpad ciała, upokarza człowieka, czyni go pokornym, przypomina mu, kim w rzeczywistości jest, sam z siebie, gdzie byłoby jego miejsce i przeznaczenie, gdyby Bóg nie postanowił, że ciało zmartwychwstanie i będzie uwielbione jako narzędzie ducha ludzkiego. Bóg przeznacza

29

uwielbione ciało wraz z duszą do życia wiecznego w Niebie, pośród aniołów i świętych.

Poznanie, kto nas stworzył, kim jesteśmy, jakie jest nasze przeznaczenie, budzi podziw dla Boga, wdzięczność, uwielbienie. Bóg nie pogardził ludzkim ciałem. Wcielił się w nie, stając się podobnym do nas we wszystkim prócz grzechu, przez co nadał naszemu ciału jeszcze większe znaczenie, wywyższył je. Szatan kusi człowieka najczęściej zaczynając od ciała, od zmysłów, bo są ślepe, a rzadko kiedy nasycone.

Bóg zbawił nas przez swego Syna Jezusa Chrystusa, którego ciało w Ogrójcu pociło się krwawym potem, było biczowane, cierniem ukoronowane, dźwigało ciężar krzyża, do krzyża zostało przybite, a Jego serce włócznią przebite.

W porównaniu z dziełami Bożymi, wszystko co człowiek tworzy ma niewielką wartość, co powinno nas skłaniać do pokory, do uznania prawdy o sobie i o swoich dziełach. Św. Tomasz z Akwinu, autor monumentalnej „Summy Teologicznej”, podczas odprawiania Mszy Świętej zrozumiał, że to, co napisał było tylko „stertą słomy” i zamierzał to dzieło spalić.

Tytuł do duchowego szlachectwa Jestem prochem, ale z łaski Bożej mam tytuł do duchowego szlachectwa. Co mnie czyni wielkim to to, że Bóg spogląda na mnie z miłością. Św. Piotr wylicza tytuły, jakie wierzący otrzymują za odwzajemnianie się Bogu miłością. „Jesteśmy wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, świętym narodem, ludem (Bogu) na własność przeznaczonym, abyśmy ogłaszali dzieła potęgi Tego, który nas wezwał z ciemności (grzechu) do przedziwnego swojego światła. My, którzy byliśmy nie-ludem, teraz jesteśmy ludem Bożym… którzy miłosierdzia doznali” (por.

1P 2,9–10). To nie są tytuły krwi, pochodzenia, ani dyplomy. Bóg kocha naszą nicość, wie, co Jego wszechmoc może z niej uczynić. Jego miłość nadaje nam wartość, szlachectwo.

Zjednoczenie z Chrystusem skłania św. Pawła do wyznania: „Zginam kolana moje przed Ojcem, od którego bierze nazwę wszelki ród na Niebie i na ziemi, aby według bogactwa swej chwały sprawił w was, przez Ducha swego, wzmocnienie siły wewnętrznego człowieka. Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w waszych sercach; abyście w miłości wykorzenieni i ugruntowani, wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest szerokość, długość, wysokość i głębokość, i poznać miłość Chrystusa przewyższającą wszelką wiedzę, abyście zostali napełnieni całą

30

Pełnią Bożą” (Ef 3,14–19). Każde słowo jest tu ważne, każde skłania do zadumy i do wdzięczności.

Stwórca Kimże więc jest On Sam, ten Bóg, któremu zawdzięczam swoje istnienie, zbawienie i duchowe szlachectwo? Jest nim Bóg, w którego istnienie ludzie od zarania historii wierzyli i „szukali Go niejako po omacku” (Dz 17,27). Wyczuwali Jego duchową obecność, wyczuwali, że jest nadprzyrodzoną Istotą, która obdarzyła ich życiem. Wnioskowali o Jego istnieniu pośrednio, podobnie jak z malowidła, rzeźby, maszyny, wieżowca, wyprowadzamy wniosek, że dzieł tych dokonali odpowiedni twórcy. Żeby stworzyć ten przeogromny, nie objęty myślą ludzką wszechświat, tak bardzo zróżnicowany i wieloraki w stworzeniach, dochodzimy do przekonania, że myśli Boga posiadają moc stwórczą. Nie stwarzał osobno każdej mrówki, rybki, motyla, drzewa, góry. Biblia mówi, że na polecenie Boga, „stań się”, zaistniało to, o czym pomyślał: światło w postaci słońca, planety, lądy, oceany, a także poszczególne, zhierarchizowane stworzenia żywe, jak rośliny, drzewa, owady, ptaki, ryby, zwierzęta.

Człowiekowi, istocie najdoskonalszej ze wszystkich ziemskich tworów, Bóg zdał się „poświęcić” więcej troski niż innym. On jest moim i twoim Stworzycielem. Tylko On. Choć ojca i matkę nazywamy rodzicami, to nie oni są naszymi stwórcami, ale tylko przekazują nam życie. Źródłem życia jest Bóg. Dlatego uznajemy Go za naszego Pana, Ojca, On jest naszym wszystkim. Rodzice wychowują potomstwo dla Boga, a raczej mają współpracować z Bogiem w dziedzinie żywienia i wychowania, i uświęcania.

Myśl ludzka nie ma siły stwórczej, jaką posiada myśl Boża. Ludzkie myśli pozostają w sferze idei, nie oblekają się w materię i nie nadają jej kształtów. Człowiek musi mieć materię, by tworzyć. Michał Anioł, zapytany co zamierza zrobić z bryły marmuru, jaką obrabiał, rzekł, że „wyzwoli” z niej postać anioła. Ludzkie myśli owocują, dochodzą do rezultatów po długich obliczeniach, obserwacjach i próbach. Mikołaj Kopernik miał za sobą lata obserwacji i obliczeń, zanim ogłosił, że nie ziemia jest ośrodkiem naszego systemu słonecznego. Mozart i Fryderyk Chopin otrzymali od Boga muzyczny talent, ale musieli długie lata ćwiczyć, by tworzyć symfonie, które przynoszą słuchaczom radość, spokój i ukojenie.

Albert Einstein namozolił się w rachunkach, obliczeniach, by dojść do teorii względności.

31

Bóg nie objawia się ludziom bezpośrednio w pełnym swoim majestacie, gdyż zmysły ludzkie nie wytrzymałyby wrażenia. Nie są do tego uzdolnione. Wielkość, piękno i wszechmoc Boga poznajemy przez ich „rozproszkowanie” w stworzeniach. Tylko w ten sposób są nam dostępne.

Patrząc na istnienie stworzeń łatwo odczytujemy, że prócz wszechmocy, mądrości, wszechwiedzy, dobroci i piękna, Bóg jest ponad wszystko Miłością. Właśnie Miłość sprawiła, że Druga Osoba Boska, Syn Boży, nawiedził nasz świat pod postacią ludzką. Imię „Jezus”, przekazane przez Archanioła Gabriela od Boga Ojca i zwiastowane Maryi, znaczy „Zbawiciel”. Do imienia dodajemy jeszcze tytuł Chrystus, czyli „Mesjasz”, Pomazaniec Boży.

Nie dziwię się, że Bóg tak bardzo się uniżył, że przyszedł do nas pod ludzką postacią. Miłość jest zdolna do największego upokorzenia. Któryś z polskich królów przywdział szaty wieśniaka i wszedł między lud, chodząc po wsiach i miasteczkach po to, aby się dowiedzieć, jak się jego poddanym powodzi. Miłość podsunęła Bogu pomysł przyjścia na świat.

Miłość była głównym motywem Wcielenia, mówi średniowieczny teolog franciszkański Duns Szkot.

Jak misternie Bóg stworzył człowieka! Mało sobie zadajemy trudu, aby poznać, jak szczegółowo Bóg opracował każdego z nas. Najczęściej dowiadujemy się o cudownym układzie, organizacji i funkcjonowaniu organizmu podczas choroby. Wspomnę „dogodności” pomyślane przez Stwórcę, żeby usprawnić nasze ciało: brwi stanowią zaporę dla deszczu i potu; łzy oczyszczają oczy z kurzu; rzęsy są narzędziem, by powstrzymać większe nieczystości opadające na soczewkę oka; powieki służą tak jak okiennice, byśmy przymykając je mogli chronić wzrok przed rażącym światłem, a także by odpocząć, zwłaszcza podczas snu; paznokcie służą po to, by końce palców miały twardsze zakończenie, tak abyśmy mogli się łatwiej wesprzeć, czym podrapać. Podziw budzi budowa rąk, rozstawienie palców u dłoni. Można nimi ująć przedmioty, narzędzia o różnych kształtach, obracać je, manipulować nimi, żeby lepiej je uchwycić. Dwoje rąk pozwala na wykonanie najrozmaitszych ruchów. Palce u nóg to przysłowiowy języczek równowagi, byśmy jej nie utracili; ból zęba jest nieproporcjonalnie dotkliwy w porównaniu z jego małością; ząb bowiem potrzebny jest do gryzienia, miażdżenia, przygotowania pokarmu do trawienia. Budowa małżowiny usznej zadziwia: łowimy najmniejszy szmer. Co za przedziwna dokładność w najmniejszych szczegółach. Tak jest wyposażony każdy człowiek, począwszy od Adama i Ewy. Niewierzący powie, że to przypadek. Niezliczona ilość przypadków? Jak może rozumny człowiek tak twierdzić? Jak nazwiemy człowieka, który by powiedział, że zegarek sam powstał i złożył się bez pomocy zegarmistrza?

Powiemy: idiota!

32

Książka, której tytuł nawiązuje do myśli Jana Pawła II, jest zbiorem niezwykle głębokich rozważań, zebranych na drodze tułaczego, długiego i barwnego życia. Rodziły się one głównie podczas medytacji nad Ewangelią, oraz w trakcie pracy wśród ludzi i dla ludzi. Autor dzieli się z Czytelnikiem szczególnym świadectwem własnej wiary i miłości do Boga, którego nazywa Miłością, Boga, który nadaje sens życiu ludzkiemu. Rozważa między innymi o życiu i śmierci, grzechu i łasce, upadku i odkupieniu, nadziei, miłości Boga do człowieka, o tajemnicy duszy ludzkiej, opatrzności, o Kościele i rozbiciu chrześcijaństwa, o Duchu Świętym i tajemnicy Trójcy Świętej, o Matce Bożej.

Książka ta to wspaniała katecheza dla wszystkich, którzy miewają chwile zwątpienia.

O. Łucjan Z. Królikowski, franciszkanin, zesłaniec syberyjski, artylerzysta – podchorąży w II Korpusie gen. Andersa, opiekun sierot wojennych, które uratował przed repatriacją do kraju opanowanego przez komunistów, organizując dramatyczną ucieczkę do Kanady. Uznany przez komunistów „kidnaperem na światową skalę” dla swoich sierot był „dobrym pasterzem”, który pomógł choć po części odzyskać skradzione dzieciństwo i dorastać bezpiecznie w wolnym świecie. Zarówno ich jak i swoje losy udokumentował w książkach, – „Skradzione dzieciństwo. Polskie dzieci na tułaczym szlaku 1939-1950” oraz „Pamietnik sybiraka i tułacza”, które stały się bestsellerami. Autor przez wiele lat pracował również w rozgłośni radiowej dla Polonii Amerykańskiej i Kanadyjskiej. Za swoje zasługi odznaczony przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Patronat medialny

ISBN 978-83-7485-164-0 Wydawnictwo Franciszkanów Bratni Zew www.bratnizew.pl