Minimalne formy realności Kuratorka: Lidia Krawczyk Potlacz Kuratorka: Anna Bargiel Gesty znikania Kurator: Alexander Koch Wernisaż: 4.07.2015, godz. 16 Weekend Otwarty: 5–6.09.2015 5.07–6.09.2015
Lata 1966–1969 to okres nie‑ spotykanej intensywności zmian w obszarze definiowania dzieła sztuki. Twórcy wystaw, takich jak np. „Art in Process: The Visual Development of a Structure” czy „Primary Structures” (Nowy Jork, 1966); mierzyli się nie tylko ze „spe‑ cyficznymi”, „minimalny‑ mi” obiektami Dana Flavina, Donalda Judda, Sola LeWitta, Roberta Morrisa i Roberta Smithsona, ale i z niecodzien‑ ną skalą teoretycznych wypo‑ wiedzi artystów o znaczeniu komplementarnym wobec ich twórczości wizualnej. Minima‑ liści w nowatorski sposób trak‑ towali materię i formę dzieła. Zrezygnowali z tytułowania prac, redukując je do trójwy‑ miarowości „struktury” same‑ go obiektu. Odrzucili ponadto wyobrażenie o wyjątkowości dzieła. Tworzyli przedmioty nieskomplikowane formalnie,
niemetaforyczne i nienarra‑ cyjne. Gdy w 1966 roku Robert Morris formułował „Uwagi o rzeźbie”, definiując istotę nowej rzeźby, Lucy Lippard organizowała „Eccentric Abstraction”, na której pojawiły się instalacje m.in. Evy Hesse, Louise Bourgeois i Bruce’a Naumana, używające języka odwołującego się do intymno‑ ści, osobistych doświadczeń i cielesności. Rok 1966 to rów‑ nież burzliwe protesty przeciw‑ ko wojnie w Wietnamie i czas, w którym artyści angażują się w ruchy kontestujące (np. Provo w Holandii, wspie‑ rany w Londynie m.in. przez Gustava Metzgera i Johna Lathama). To także moment, w którym artyści i krytycy – równolegle do dyskusji o roli i funkcji muzeów, toczonych w kręgu instytucji publicznych (m.in. wokół nowego budyn‑ ku nowojorskiego Whitney
Museum – powoływali do ży‑ cia alternatywne przestrzenie prezentacji sztuki najnow‑ szej. Pracowali nad modelami niezależnych obiegów sztuki i partyzanckich strategii, któ‑ re mogłyby odpowiadać danej chwili. Negowali symboliczną władzę skostniałych i tkwią‑ cych w przeszłości instytucji sztuki, powielających rutynowe sposoby działania. Towarzyszy‑ ła im chęć ucieczki od sytuacji schematycznych ku nieznanym kontekstom oraz ciekawość odkrywania niestandardowych jeszcze kanałów dystrybucji sztuki współczesnej. Sztuki, która do swego opisu wyma‑ gała stworzenia nowych kate‑ gorii pojęciowych, mogących sprostać takim fenomenom, jak degradacja fizycznej spójności dzieła sztuki, postawa, pro‑ ces twórczy, fakt artystyczny, koncepcja. Wystawy „Minimalne formy realności”,
„Potlacz” i „Gesty znikania” w różnym stopniu wyrastają z inspiracji przemianami, ja‑ kie dokonały się w polu sztu‑ ki i refleksji instytucjonalnej końca lat 60. To historyczne zaplecze stanowi dla nas zbiór sytuacji, zdarzeń, faktów, przypadków i gestów decydu‑ jących o biografii wybranych artystów i losie ich dzieł, in‑ terpretowanych i filtrowanych przez współczesne praktyki kuratorsko‑artystyczne. Wspól‑ nie z projektem Jana Hoefta, realizowanym w ramach roz‑ budowy kolekcji Bunkra Sztuki, wystawy te mogą być doświad‑ czane jak wielowątkowa opo‑ wieść snuta na kartach historii, w wyobraźni i w przestrzeni instytucji. Magdalena Ziółkowska
Minimal Forms of Reality Curator: Lidia Krawczyk Potlatch Curator: Anna Bargiel Gestures of Disappearance Curator: Alexander Koch Opening: July 4th, 2015, 4 pm Open Weekend: September 5th and 6th, 2015 July 4th – September 5th, 2015
The years 1966–1969 was a time of intense and unprecedented changes in the way art was defined. Makers of exhibitions such as “Art in Process: The Visual Development of a Structure” or “Primary Structures” (New York, 1966); took on the challenge of exhibiting the “specific” and “minimal” objects by Dan Flavin, Donald Judd, Sol LeWitt, Robert Morris and Robert Smithson, as well as of the uncommon complexity of artists’ statements that were complementary to their visual practice. Minimal artists offered an innovative treatment of the matter and form of the work of art. They ceased to provide titles to their works and, instead, reduced them to the three‑dimensional “structure” of the object itself. Moreover, they dismissed the illusion of their exceptionality. They
created formally non‑complex works, non‑metaphorical and non‑narrative. In 1966 Robert Morris wrote his “Notes on Sculpture”, where he defined the essence of this new form of sculpture and Lucy Lippard organised an exhibition titled “Eccentric Abstraction”, featuring installations by Eva Hesse, Louise Bourgeois, and Bruce Nauman, which referred to intimacy, personal experiences, and corporality. The year 1966 also witnessed tempestuous protests against the war in Vietnam, when artists engaged in movements of contestation (for example Provo in the Netherlands, supported in London by Gustav Metzger and John Latham, among others). It was also a moment when artists and critics established alternative spaces for the presentation of contemporary art, simultaneously with
discussions about the role and function of museums taking place around public institutions (e.g. concerning the new building of the New York Whitney Museum). The artists developed models for an independent circuit of art, and guerrilla strategies that could respond to the present moment. They repudiated the symbolic power of fossilised art institutions focused on the past and their routine activities. They sought to escape schematic situations to explore unknown contexts and express their curiosity of previously untested channels of distribution of contemporary art. Art itself required the production of new cognitive categories that could respond to such phenomena as the degradation of the physical coherence of a work of art in favour of approach, process, artistic fact, or concept.
The exhibitions now here, “Minimal Forms of Reality”, “Potlatch”, and “Gestures of Disappearance” are to varying degrees inspired by the changes that occurred within the field of art and institutional critique in the late 1960s. For us, this historical background marks a set of situations, events, facts, coincidences, and gestures that shaped the biographies of the selected artists and their works, interpreted and filtered through contemporary curatorial and artistic practices. Together with Jan Hoeft’s project, realised for the collection of Bunkier Sztuki, these exhibitions can be experienced as a multi ‑layered story unwrapping on the pages of history, in viewers’ imagination, and within the institutional’s walls. Magdalena Ziółkowska
Galeria Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki pl. Szczepański 3a, Kraków bunkier.art.pl facebook.com/bunkiersztuki wtorek–niedziela 11–19 Tuesday–Sunday 11–19
Bunkier Sztuki Gallery of Contemporary Art